Πέμπτη 1 Ιουνίου 2023

O Σχηματισμός των λέξεων στην Αρχαία Ελληνική γλώσσα

β) Ρίζα και βάση


§ 4. Η έννοια "ρίζα" δεν είναι καταρχήν παρά μια γραμματική αφαίρεση, που δηλώνει ότι ένα συγκεκριμένο σύμπλεγμα φθόγγων συνιστά το σημασιολογικό κέντρο μιας λέξης και, απ' όσο γνωρίζουμε, δεν μπορεί να κατατμηθεί περισσότερο από άποψη μορφής και περιεχομένου. Και όταν μιλάμε για προσθήκη ενός επιθήματος σε μια ρίζα, δεν καθορίζουμε την ύπαρξη της ρίζας και του επιθήματος ως αυτόνομων λέξεων. Η μετατροπή μιας λέξης σε επίθημα μπορεί, βέβαια, πολλές φορές ν' αποδειχτεί ιστορικά, και η ρίζα εμφανίζεται επίσης ως τύπος της λέξης ("χωρίς κατάληξη") (π.χ. στην προστακτική φέρε, στην κλητική Ζεῦ· το ίδιο και το θέμα π.χ. στην προστακτική τάχ-υνε ή στην κλητική ῥῆ-τορ)· και τα δύο, όμως, στα παλιότερα ιστορικά στάδια των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών αποτελούν εξαίρεση*, ενώ η εποχή όπου πιθανόν η πλειονότητα των ινδοευρωπαϊκών ριζών και επιθημάτων λειτουργούσαν ως λέξεις είναι απρόσιτη στους ερευνητές.

§ 5. Ο όρος "β ά σ η" χρησιμοποιείται συχνά με την ίδια σημασία όπως και η "ρίζα". Συστήνουμε, όμως, να περιορίζεται στην κοινή βάση διαφόρων μεταπτωτικών τύπων, που ανασυντίθεται θεωρητικά, και που βασικά έχει σημασία για τις ρίζες ("ριζική βάση", π.χ. *βελη- στις λέξεις ἑκατη-βελέ-της βέλο-ς βολ-ή ἔ-βαλο-ν, βέ-βλη-μαι), αλλά σε μερικές περιπτώσεις πρέπει να δεχτούμε πως υπήρχε και σε επιθήματα ("βάση επιθήματος", π.χ. *- tero - στα επιθήματα -τήρ -τωρ -τρο-.
----------------------
*Αλλιώς, για παράδειγμα, στα σημερινά αγγλικά, τα φτωχά σε καταλήξεις.

Η διαφορά μεταξύ της υγιούς και της ανθυγιεινής ενοχής

Η ενοχή είναι το συναίσθημα που αναβλύζει μέσα μας όταν νιώθουμε ότι έχουμε κάνει κάτι λάθος. Όταν είναι υγιές, η ενοχή εξυπηρετεί έναν θετικό σκοπό. Μας βοηθά να δούμε πότε έχουμε αδικήσει κάποιον, μας ενθαρρύνει να επανορθώσουμε και να βελτιωθούμε και μας βοηθά να διατηρήσουμε υγιείς σχέσεις. Η ικανότητα να αισθανόμαστε κατάλληλα ένοχοι δείχνει ότι έχουμε ισχυρή εσωτερική πυξίδα. Μας παρακινεί να αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας για να αποφύγουμε μελλοντικές βλάβες.

Αλλά η ενοχή, αν είναι ανθυγιεινή, μπορεί να είναι επιζήμια όταν γίνεται υπερβολική ή άστοχη. Η ανθυγιεινή ενοχή εμφανίζεται όταν αναλαμβάνουμε την ευθύνη για πράγματα που δεν ελέγχουμε, για βλάβες που δεν προκαλέσαμε, για πράξεις που έχουν ήδη τροποποιηθεί ή για πράγματα που δεν απαιτούν συγγνώμη. Η ανθυγιεινή ενοχή μπορεί επίσης να ξεκινήσει ως υγιής ενοχή, αλλά να μην καταφέρει να υποχωρήσει, οδηγώντας σε συντριπτική αυτομαστίγωση και αυτοκριτική.

Η υγιής ενοχή γίνεται ανθυγιεινή όταν γινόμαστε ανίκανοι να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για τα λάθη του παρελθόντος. Ενώ η υγιής ενοχή μπορεί να αποτελέσει το θεμέλιο για την οικοδόμηση νέων συμπεριφορών, η ανθυγιεινή ενοχή μπορεί να γίνει το θεμέλιο ενός αρνητικού καθοδικού σπιράλ που τόσο δημιουργεί βλάβη όσο και εμποδίζει ακόμη και την πρόοδο, καθιστώντας δύσκολη την υπέρβαση της ίδιας της ενοχής.

Η έρευνα υποστηρίζει τη σημασία της υγιούς ενοχής και την υπόθεση κατά της ανθυγιεινής ενοχής. Μια μελέτη των Hoffman et al. (1982) διαπίστωσε ότι τα παιδιά που εμφάνιζαν ένα υγιές αίσθημα ενοχής είχαν περισσότερες πιθανότητες να επιδείξουν φιλοκοινωνική συμπεριφορά και ενσυναίσθηση προς τους άλλους. Μια άλλη μελέτη των Tangney κ.ά. (2007) διαπίστωσε ότι τα άτομα που βίωναν υγιή αίσθηση ενοχής είχαν περισσότερες πιθανότητες να έχουν υψηλότερα επίπεδα ηθικής σκέψης και να είναι λιγότερο πιθανό να εμπλακούν σε ανήθικη συμπεριφορά. Η ενοχή από μόνη της δεν είναι ο εχθρός. Η υγιής ενοχή είναι ένα απαραίτητο συστατικό για να ζει κανείς μια ουσιαστική, συνδεδεμένη ζωή με τους άλλους.

Αντίθετα, η ανθυγιεινή ενοχή μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις στην ψυχική υγεία. Μια μελέτη των Moser κ.ά. (2011) διαπίστωσε ότι η υπερβολική ενοχή σχετίζεται με συμπτώματα κατάθλιψης και άγχους και ότι τα άτομα που βίωναν ανθυγιεινή ενοχή ήταν πιο πιθανό να εμπλακούν σε αυτοτιμωρητικές συμπεριφορές. Μια άλλη μελέτη των Hagen et al. (2011) διαπίστωσε ότι τα συναισθήματα υπερβολικής ενοχής συνδέονταν με αυξημένα επίπεδα στρες και σωματικών συμπτωμάτων.

Η κύρια διαφορά μεταξύ της υγιούς και της ανθυγιεινής ενοχής είναι η πηγή και η ένταση της ενοχής. Η υγιής ενοχή είναι μια φυσική και κατάλληλη αντίδραση σε ένα σφάλμα, ενώ η ανθυγιεινή ενοχή είναι μια υπερβολική και λανθασμένη αίσθηση ευθύνης ή η έλλειψη συγχώρεσης που ακολουθεί την υγιή ενοχή.

Μερικές φορές, η ανθυγιεινή ενοχή μπορεί να μεταμφιεστεί σε υπευθυνότητα. Αφού επανορθώσουμε για τα λάθη του παρελθόντος, η συνέχιση της ενοχής μπορεί να μοιάζει με ανάληψη της κατάλληλης ευθύνης για τη ζημιά. Σίγουρα όσο χειρότερα αισθανόμαστε, τόσο καλύτερος άνθρωπος είμαστε; Όταν νιώθουμε περισσότερη ενοχή από ό,τι είναι απαραίτητο ή κρατάμε την ενοχή πολύ περισσότερο από τον απαιτούμενο χρόνο, νιώθουμε ότι είμαστε καλός άνθρωπος και παρακινούμε τον εαυτό μας να αλλάξει. Αλλά η λογοδοσία δεν πρέπει να είναι υπερβολική, πρέπει να είναι κατάλληλη. Και όταν αναλαμβάνουμε την ευθύνη για πράγματα που δεν ήταν υπό τον έλεγχό μας ή κρατάμε την ενοχή για χρόνια ακόμα και μετά τη διόρθωση που έγινε, δεν βοηθάμε κανέναν.

Συμπόνια, η δύναμη που αλλάζει ζωές

Η συμπόνια είναι η βαθιά επίγνωση του πόνου και της ανάγκης του άλλου σε συνδυασμό με την επιθυμία μας να βοηθήσουμε. Η συμπόνια δεν κρύβει καμία προσδοκία, είναι μια αρετή, ένας τρόπος να φροντίζουμε για τον συνάνθρωπο. Τον τελευταίο καιρό η επιστήμη έχει αποκτήσει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γι’ αυτή την αρετή καθώς, όπως αποδεικνύεται, ανεξάρτητα από το αν προσφέρεις ή δέχεσαι, η συμπόνια έχει πολύ απτά και μετρήσιμα αποτελέσματα: από τη μείωση του στρες και τη θεραπεία της κατάθλιψης μέχρι την επιτάχυνση της διαδικασίας της ανάρρωσης μετά από σοβαρές επεμβάσεις. Ως εκ τούτου, ένα μεγάλο κομμάτι της έρευνας προσπαθεί να κατανοήσει γιατί και με ποιο τρόπο συμπονάμε.

Ερευνητές στα πανεπιστήμια Χάρβαρντ και Στάνφορντ έχουν συγκεντρώσει σοβαρές αποδείξεις που επιβεβαιώνουν κάτι που οι σοφοί διαφορετικών πνευματικών παραδόσεων του κόσμου γνωρίζουν εδώ και αιώνες: με τη συμπόνια αυξάνουμε τη δυνατότητά μας να προσφέρουμε γενναιοδωρία και αγάπη, ενώ με αυτό τον τρόπο επωφελούμαστε τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. «Η συμπόνια είναι αρετή της καρδιάς, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να καλλιεργηθεί» υποστηρίζει η Margaret Cullen, καθηγήτρια στο Ερευνητικό Κέντρο για τη Συμπόνια και τον Αλτρουισμό του πανεπιστημίου Στάνφορντ. «Όσο πιο συμπονετικός γίνεται κάποιος τόσο ανακαλύπτει την αυθόρμητη ανθρώπινη επιθυμία να βοηθά τον πλησίον. Ίσως αυτό να είναι το φάρμακο που χρειάζεται η ανθρωπότητα, σήμερα περισσότερο από ποτέ».

Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο: η συμπόνια μάς κάνει ευτυχέστερους

Όλοι έχουμε βιώσει τη χαρά της προσφοράς στον συνάνθρωπο. Τώρα πια η επιστήμη έρχεται να εξηγήσει την ευεργετική επίδραση των καλών πράξεων. Εγκεφαλογραφήματα σε ανθρώπους την ώρα που προσφέρουν, δείχνουν ότι οι πράξεις γενναιοδωρίας ενεργοποιούν στον εγκέφαλο τα κέντρα που προκαλούν ευχαρίστηση. Η διέγερσή τους απελευθερώνει στον οργανισμό ντοπαμίνη και άλλους νευροδιαβιβαστές με αποτέλεσμα να βιώνουμε συναισθήματα που κυμαίνονται από την απλή ευχαρίστηση μέχρι την ευφορία.

«Η βιολογία πλέον επιβεβαιώνει όσα οι πνευματικές παραδόσεις ανά τον κόσμο υποστηρίζουν εδώ και αιώνες» λέει ο Stephen G. Post, συγγραφέας του βιβλίου «Τα κρυμμένα δώρα της βοήθειας» («Hidden Gifts of Helping», 2011). Όπως υπογραμμίζει, «η προσφορά στους άλλους είναι τόσο σημαντική για να ανθίσει ο άνθρωπος όσο η καλή τροφή και ο έρωτας αφού ενεργοποιεί το κομμάτι του εγκεφάλου που μας κάνει ευτυχισμένους».

Το 2010 ομάδα ερευνητών από παγκοσμίως αναγνωρισμένα πανεπιστημιακά ιδρύματα ανέλυσε τις συνήθειες, σε ό,τι αφορούσε τον τρόπο που ξόδευαν χρήματα, 200.000 ανθρώπων με διαφορετικό κοινωνικό και οικονομικό υπόβαθρο από 136 χώρες. Το οικουμενικό συμπέρασμα της ομάδας ήταν ότι ανεξάρτητα από τις διαφορές στην κουλτούρα και το εισόδημα, αυτό που έκανε πιο ευτυχισμένους τους συμμετέχοντες ήταν να ξοδεύουν για να ευχαριστήσουν τους άλλους.

Η συμπόνια ενισχύει τις σχέσεις

Η συμπόνια οδηγεί στη δημιουργία ουσιαστικών δεσμών με τους άλλους, ενώ προσφέρει επιτυχία στις διαπροσωπικές σχέσεις και μεγαλύτερη διορατικότητα σε ό,τι αφορά την ευημερία του ατόμου. Ωστόσο, αν και έμφυτη, η ικανότητα να ανοίγουμε τις καρδιές μας και να δενόμαστε με τους άλλους δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, ιδιαίτερα όταν οι άλλοι υποφέρουν για κάποιο λόγο. Ερευνητές στο Στάνφορντ έχουν αναπτύξει μια μέθοδο που μπορεί να αποδειχθεί πολύ χρήσιμη σε τέτοιες περιπτώσεις.

Σε ένα πρόγραμμα εννέα εβδομάδων αξιοποιούν διαφορετικές τεχνικές διαλογισμού, για παράδειγμα την πρακτική Tονγκλέν, μια Θιβετιανή βουδιστική μέθοδο, κατά την εφαρμογή της οποίας φανταζόμαστε ότι εισπνέουμε τον πόνο του άλλου εκπνέοντας ταυτόχρονα αγάπη και καλοσύνη. Με αυτό τον τρόπο οι εκπαιδευόμενοι καλλιεργούν τη συμπόνια και μαθαίνουν να ελέγχουν τα συναισθήματά τους ώστε να μπορούν να νιώθουν τον πόνο του άλλου χωρίς να συντρίβονται από αυτόν. Μέχρι στιγμής τα αποτελέσματα είναι πολύ ενθαρρυντικά καθώς όσοι συμμετέχουν στο πρόγραμμα βιώνουν πολύ θετικά αποτελέσματα.

Ανακαλύψτε την αγάπη

Ένα φαινόμενο που παρατηρείται συχνά είναι να χάνουμε τη συμπόνια όταν ο νους μας αποσυνδέεται από την καρδιά μας, το κέντρο όπου μπορούμε να αγκαλιάσουμε και να αποδεχτούμε πτυχές του εαυτού μας και των ανθρώπων που μας περιβάλλουν. Μπορούμε ωστόσο να επανασυνδεθούμε με την καρδιά και τα συναισθήματά μας εφαρμόζοντας μια πολύ αποτελεσματική πρακτική διαλογισμού:

Καθίστε άνετα και πάρτε μερικές βαθιές αναπνοές. Πείτε μια προσευχή που έχει νόημα για εσάς και, αν επιθυμείτε, φέρτε τις παλάμες στην καρδιά. Συλλογιστείτε ένα αγαπημένο πρόσωπο και νιώστε τη ζεστασιά της καρδιά σας να κατευθύνεται προς τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Μετά από λίγα λεπτά στρέψτε αυτή την ενέργεια προς τα μέσα, ανοίγοντας την καρδιά στον εαυτό σας. Αν αναδυθούν αρνητικές σκέψεις, όπως αποδοκιμασία ή κριτική για τις πράξεις σας ή για κάποιες πτυχές του χαρακτήρα σας, νιώστε συμπόνια για τον εαυτό σας και αποδεχτείτε τον όπως είναι. Στρέψτε τη σκέψη σας ξανά σε αγαπημένα πρόσωπα στέλνοντας σε αυτά την αγάπη και τη συμπόνια σας, αποδεχόμενοι τις αδυναμίες και τα μειονεκτήματά τους. Η ομορφιά της καρδιάς είναι ότι αποδέχεται και αγκαλιάζει τα πάντα.

Τελειώστε την πρακτική σας διατυπώνοντας νοερά την πρόθεση να έχετε την ίδια καλόκαρδη διάθεση όλη την ημέρα. Μείνετε πιστοί σε αυτή την υπόσχεση και παρατηρήστε πόσο θα αλλάξει τη διάθεσή σας.

Τα πολλαπλά οφέλη της συμπόνιας

Πλέον υπάρχουν αποδείξεις ότι η συμπόνια έχει πολλαπλά οφέλη για την υγεία του ανθρώπου. Πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι μειώνει το στρες και καταπολεμά την κατάθλιψη, μειώνει τον πόνο, επιταχύνει την ανάρρωση από ασθένειες, συμβάλλει στη μακροζωία. Πώς μπορώ να βοηθήσω, θα αναρωτηθεί κανείς. Δεν χρειάζονται πολλά και σίγουρα θα βρείτε τον τρόπο. Από μια χειρονομία βοήθειας στο συνάνθρωπο που την έχει ανάγκη μέχρι τη συμμετοχή σε προγράμματα εθελοντών. Απλά ρωτήστε στο δήμο, στην ενορία ή σε ομάδες που δραστηριοποιούνται στη γειτονιά σας. Εξάλλου, σε μια κοινωνία που βιώνει μια τόσο βαθιά κρίση, η αλληλεγγύη και η συμπόνια αποκτά ξεχωριστή, ζωτική σημασία.

ΜΙΣΕΛ ΝΤΕ ΜΟΝΤΑΙΝΙ: Και η επιδοκιμασία των άλλων δεν με αποζημιώνει

Επιπλέον, έχω παντελή άγνοια σε ό,τι αφορά τον εαυτό μου. Θαυμάζω την πεποίθηση και εμπιστοσύνη που καθένας έχει στο άτομό του, ενώ δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα που να ξέρω πως ξέρω, ούτε που να τολμώ να δώσω το λόγο μου ότι μπορώ να κάμω. Δεν έχω τις ικανότητές μου κατά κατηγορία και σε κατάλογο· και δεν μαθαίνω ποιες είναι παρά εκ των υστέρων: αμφιβάλλω τόσο για τον εαυτό μου όσο για οτιδήποτε άλλο. Και έτσι μου συμβαίνει, αν καταφέρω κάτι αξιέπαινο σε μια δουλειά, να το αποδίδω περισσότερο στην καλοτυχία μου παρά στη δύναμή μου, τόσο μάλλον που όλα μου τα σχέδια για κάθε δουλειά γίνονται στα τυφλά και διστακτικά. Ομοίως, μιλώντας γενικώς, να τι ισχύει και για μένα επίσης: από όλες τις γνώμες που, σε γενικές γραμμές, διατύπωσε η Αρχαιότητα περί του ανθρώπου, αυτές που ενστερνίζομαι προθυμότερα και με τις οποίες συμφωνώ πιο πολύ, είναι εκείνες που μας περιφρονούν, μας υποτιμούν και μας εκμηδενίζουν περισσότερο. 

Η φιλοσοφία ποτέ δεν μου φαίνεται πως έχει τόσο καλά χαρτιά, παρά μόνο όταν καταπολεμάει την αλαζονεία και τη ματαιότητά μας, όταν καλή τη πίστει αναγνωρίζει την αναποφασιστικότητά της, την αδυναμία της και την άγνοιά της. Μου φαίνεται πως η μητέρα τροφός των σφαλερότερων απόψεων, είτε δημόσιων είτε ιδιωτικών, είναι η υπέρμετρα καλή γνώμη που ο άνθρωπος έχει για τον εαυτό του.

Αλλά για να έρθω στην προσωπική μου περίπτωση, είναι εξαιρετικά δύσκολο μου φαίνεται για οποιονδήποτε άλλον να έχει λιγότερο σε εκτίμηση τον εαυτό του ή ακόμα για οποιονδήποτε άλλον να με έχει σε λιγότερη εκτίμηση από ό,τι εγώ έχω σε εκτίμηση τον εαυτό μου.

Εκτιμώ πως ανήκω στο συνηθισμένο είδος ανθρώπων, με τη μόνη διαφορά πως θεωρώ ότι εκεί πράγματι ανήκω· ένοχος των πιο παρακατιανών και χυδαίων ελαττωμάτων, που όμως ούτε απαρνιέμαι ούτε δικαιολογώ· και δίνω αξία στον εαυτό μου μόνο από το γεγονός ότι ξέρω την αξία μου.
Γιατί, για να λέω την αλήθεια, όποια μορφή και αν πάρουν, όταν πρόκειται για το προϊόντα του νου μου, ποτέ δεν ξεπήδησε κάτι από μένα που να με γέμιζε. Και η επιδοκιμασία των άλλων δεν με αποζημιώνει. 

Τα γούστα μου αντιλαμβάνονται λεπτές διακρίσεις και δύσκολα ικανοποιούνται, ιδιαιτέρως σε ό,τι σχετίζεται με το άτομό μου· απαρνιέμαι αδιάκοπα τον εαυτό μου και τον νιώθω παντού να αμφιρρέπει και να κάμπτεται από αδυναμία. Τίποτα από ό,τι βρίσκεται στην κατοχή μου δεν ικανοποιεί την κρίση μου. Η ματιά μου είναι αρκετά καθάρια και υπό έλεγχο, αλλά θολώνει όταν είναι να βγάλει αποτέλεσμα, όπως διαπίστωσα ξεκάθαρα στην περίπτωση της ποίησης. Την αγαπώ απέραντα· είμαι αρκετά καλός κριτής των έργων των άλλων· η αλήθεια όμως είναι πως όταν βαλθώ να καταπιαστώ με την ποίηση, είμαι σαν παιδί: βρίσκω τον εαυτό μου ανυπόφορο. Μπορείς να αστειεύεσαι οπουδήποτε αλλού, όχι όμως στην ποίηση:

τους μέτριους ποιητές δεν ανέχονται
ούτε οι θεοί ούτε οι άνθρωποι ούτε όσοι προβάλλουν τα έργα τους (ΟΡΑΤΙΟΣ)

Ας έδινε ο Θεός αυτή η φράση να βρισκόταν στην πρόσοψη των μαγαζιών όλων των τυπογράφων μας, για να απαγορεύει την είσοδο σε τόσους στιχουργούς:

πράγματι
κανείς δεν είναι πιο αμέριμνος απ’ τον κακό ποιητή. (ΜΑΡΤΙΑΛΗΣ)

Γιατί να μην έχουμε ανθρώπους [σαν και αυτούς τους Έλληνες που θα αναφέρω]; Ο Διονύσιος ο Πρεσβύτερος δεν είχε από τον εαυτό του τίποτα σε εκτίμηση όσο την ποίησή του. Στην περίοδο των Ολυμπιακών αγώνων, εκτός από άρματα που ξεπερνούσαν όλα τα άλλα σε μεγαλοπρέπεια, έστειλε επίσης σκηνές και κιόσκια βασιλικά, χρυσωμένα και σκεπασμένα με χαλιά για τους ποιητές και μουσικούς που είχαν να παρουσιάσουν τους στίχους του. Όταν ήρθε η ώρα να απαγγελθούν οι στίχοι του, η χάρη και η αρτιότητα της απαγγελίας τράβηξαν στην αρχή την προσοχή του πλήθους· όταν όμως λίγο αργότερα ήρθε η ώρα να ζυγίσει τη μωρολογία του έργου, το κοινό έδειξε πρώτα περιφρόνηση και καθώς η κρίση του άρχισε να γίνεται αυστηρότερη, κυριεύτηκε σε λίγο από μανία και έτρεξε να γκρεμίσει και να ξεσκίσει από αγανάκτηση όλα τα κιόσκια. Και όταν τα άρματά του δεν έκαμαν τίποτα της προκοπής στις αρματοδρομίες και το πλοίο που έφερνε πίσω τους ανθρώπους του έχασε τη Σικελία, σπρώχτηκε από την τρικυμία και κομματιάστηκε πέφτοντας στην ακτή του Τάραντα, ο κόσμος θεώρησε βέβαιο πως ήταν κατατρεγμός των θεών, που είχαν οργισθεί, όπως και το κοινό, για εκείνη την κακή ποίηση. Και οι ίδιοι οι ναύτες που είχαν γλυτώσει από το ναυάγιο, έρχονταν συνεπίκουροι σε αυτήν τη γνώμη του κόσμου, με την οποία επίσης φάνηκε να συμφωνεί κάπως ο χρησμός που προείπε το θάνατό του. 

Ο χρησμός δήλωσε πως ο Διονύσιος θα πλησίαζε στο τέλος του, όταν θα είχε νικήσει εκείνους που άξιζαν περισσότερο από αυτόν, πράγμα που ο Διονύσιος ερμήνευσε ότι αφορούσε τους Καρχηδόνιους, που τον ξεπερνούσαν σε δύναμη. Και πολεμώντας εναντίον τους απέφευγε συχνά τη νίκη και τη μετρίαζε, για να μην υποστεί τη μοίρα που είχε προβλέψει εκείνη η προφητεία, όμως ερμήνευσε στραβά: γιατί ο θεός αναφερόταν στην εποχή που κέρδισε (με μεροληψίες και αδίκως) το βραβείο στην Αθήνα από καλύτερους τραγικούς ποιητές από ό,τι ο ίδιος, έχοντας δώσει να παίξουν στο διαγωνισμό το έργο του “Τα Λήναια”· ύστερα από αυτήν τη νίκη πέθανε ξαφνικά και εξαιτίας εν μέρει της υπερβολικής χαράς που τον κατέλαβε λόγω αυτού του γεγονότος.

Τα έργα μου απέχουν τόσο από το να μου προσφέρουν ικανοποίηση, ώστε όσες φορές και αν τα αναψηλαφώ, τόσες φορές με σκάζουν:

σαν τα ξαναδιαβάζω, ντρέπομαι που τα έγραψα,
γιατί εγώ που τα έγραψα βλέπω πολλά που κρίνω άξια να
σβηστούν. (ΟΒΙΔΙΟΣ)

Εξ αυτού συμπεραίνω πως οι παραγωγές εκείνων των γόνιμων και μεγάλων πνευμάτων των περασμένων καιρών είναι πολύ πιο πέρα από το έσχατο όριο όπου απλώνεται η φαντασία και η επιθυμία μου. Τα γραπτά τους δεν με ικανοποιούν και με γεμίζουν μόνο, αλλά μου φέρνουν απορία και με κάνουν να μαρμαρώνω από θαυμασμό. Κρίνω την ομορφιά τους· τη βλέπω, αν όχι ως την άκρη, τουλάχιστον σε τέτοιο βαθμό, ώστε μου είναι αδύνατο να προσπαθήσω να τη φτάσω.

ΜΙΣΕΛ ΝΤΕ ΜΟΝΤΑΙΝΙ, ΔΟΚΙΜΙΑ

Η έννοια της δικαιοσύνης πριν τον Πλάτωνα

Ποιος είναι ο άριστος τρόπος ζωής, ο δίκαιος ή ο άδικος;

Στην αρχαϊκή και την κλασική περίοδο η δικαιοσύνη ταυτιζόταν με την ανταπόδοση: να ανταποδίδεις ό,τι σου έκαναν, καλό ή κακό: φίλος με τους φίλους και εχθρός με τους εχθρούς. Οι φιλόσοφοι αποδέχονται αυτή την αντίληψη της δικαιοσύνης ως ανταπόδοσης της αδικίας και τη μετατρέπουν σε νόμο του σύμπαντος. Ο προσωκρατικός φιλόσοφος Αναξίμανδρος μιλά για το δικαστήριο του κόσμου: όλοι τιμωρούνται για τις αδικίες τους για να διορθωθεί το κακό και να επανέλθει η ισορροπία και η τάξη στον κόσμο. Παρόμοια αντίληψη συναντάμε στον Ηράκλειτο: ο πόλεμος είναι δικαιοσύνη γιατί ενώνονται τα αντίθετα και τελικά επικρατεί αρμονία στον κόσμο.

Σωκράτης

Ο Σωκράτης απορρίπτει την παραπάνω θεωρία ότι η δικαιοσύνη είναι ανταπόδοση του κακού. Η δική του ηθική άποψη είναι ότι «δεν πρέπει να ανταποδίδουμε μια αδικία ούτε να βλάπτουμε κανέναν, οτιδήποτε κι αν έχουμε υποστεί από αυτόν» (Κρίτων 49 c-d): το να αδικείς είναι χειρότερο από το να αδικείσαι γιατί προκαλείς κακό στην ψυχή σου. Ο φιλόσοφος θα εφαρμόσει αυτόν τον κανόνα με τη θυσία της ζωής του αφού η απόδρασή του από τη φυλακή θα ήταν ανταπόδοση της αδικίας που του έκαναν οι Αθηναίοι.

Η πλατωνική δικαιοσύνη

Ο Πλάτων αποδέχεται την ηθική άποψη του Σωκράτη και απορρίπτει την έννοια της ανταπόδοσης του κακού. Η δικαιοσύνη αφορά την ψυχή του ανθρώπου. Στον Γοργία ο Πλάτων υποστηρίζει ότι με τη δικαιοσύνη ο άνθρωπος γίνεται ευτυχισμένος. Στη σωκρατική-πλατωνική θεωρία καλύτερα να αδικείσαι παρά να αδικείς, και εάν έχεις αδικήσει, καλύτερα να τιμωρείσαι παρά να τη γλιτώνεις.

Από την άλλη, ο νεαρός Καλλικλής υπερασπίζεται το «φυσικό δίκαιο»: στη φύση κυριαρχεί ο ισχυρότερος, το ίδιο θα έπρεπε να ισχύει και στην κοινωνία, οι ισχυροί να κάνουν ό,τι θέλουν − όπως είπε ο Θρασύμαχος στην Πολιτεία, δίκαιο είναι το συμφέρον του ισχυρού! Ο Σωκράτης θα απαντήσει στον Καλλικλή ότι δεν είσαι πάντα ευτυχισμένος όταν κάνεις ό,τι θέλεις, παράδειγμα οι τύραννοι που κάνουν ό,τι θέλουν αλλά καταλήγουν δυστυχισμένοι.

Στην Πολιτεία ή περί δικαίου ο Πλάτων λέει ότι δικαιοσύνη είναι όταν ασχολείσαι με τη δουλειά σου και δεν ανακατεύεσαι στις υποθέσεις των άλλων.

Σε ατομικό επίπεδο η δικαιοσύνη αφορά την ψυχή του ανθρώπου. Η ψυχή έχει τρία μέρη: το λογιστικό (λογική), το επιθυμητικό (επιθυμίες) και το θυμοειδές (συναισθήματα). Αντίστοιχα, η ιδανική πολιτεία έχει τρεις τάξεις: τους δημιουργούς (αγρότες, τεχνίτες, κ.τ.λ.), τους φύλακες και τους φιλοσόφους-βασιλείς. Δικαιοσύνη είναι η ισορροπία και η αρμονία ανάμεσα στα τρία μέρη της ψυχής όταν κυριαρχεί το λογικό και ανάμεσα στις τρεις τάξεις της πόλης όταν κυβερνούν οι φιλόσοφοι-βασιλείς. Οι Φιλόσοφοι-βασιλείς έχουν εκπαιδευτεί πολλά χρόνια για να αποκτήσουν επιστημονική γνώση, δηλαδή να γνωρίσουν τις Ιδέες και κυρίως την ανώτατη Ιδέα, την Ιδέα του Αγαθού . Άρα, στην πλατωνική φιλοσοφία η δικαιοσύνη χρειάζεται γνώση γιατί η γνώση οδηγεί στην αρετή.

Μπορούν τα συστήματα τεχνητής νοημοσύνης να έχουν ηθική;

Η συμβίωση ανθρώπων και μηχανών, παρόλο που φαντάζει μακρινή, είναι ήδη εδώ:

Τι ρόλο θα αναλάβει η τεχνητή νοημοσύνη στην κοινωνία; Μπορούν τα συστήματα τεχνητής νοημοσύνης να έχουν ηθική; Πρέπει να αποκτήσουν δικαιώματα, όπως των ανθρώπων; Και έχουν ή μπορεί να αναπτύξουν άραγε συναισθηματική νοημοσύνη;

Υπάρχουν φιλόσοφοι που πρεσβεύουν ότι αν δεν υπάρχει οργανική ύλη από την οποία να προκύψει ζωή, τότε δεν μπορούν να υπάρξουν συναισθήματα όπως πόνος, απόλαυση, επιθυμία, ή πιο σύνθετα όπως φόβος, ή άγχος… Άλλοι όμως φιλόσοφοι θα μας πουν ότι δεν χρειάζεται οργανική ύλη, αλλά ηλεκτρικά κυκλώματα όπως στις μηχανές, δηλαδή μηχανικά μέρη που σταδιακά θα αναπτύσσουν συναισθήματα αλληλοεπιδρώντας με το περιβάλλον, με άλλα ανθρώπινα όντα και μηχανές και θα αναπτύξουν έτσι κάποια κατάσταση νου, μία αίσθηση εαυτού.

Δεν μπορούμε πάντα να αποφασίζουμε με βάση τη χρήση των αλγορίθμων για ένα ηθικό δίλημμα. Ο Αριστοτέλης μίλησε για φρόνηση, που ισούται με την σοφία, την ευθυκρισία που επιτρέπει σε μια σύνθετη κατάσταση να διακρίνω την συνθετότητα ενός ζητήματος. Οι μηχανές μπορούν άραγε να αναπτύξουν αυτή την φρόνηση, η οποία περιλαμβάνει συναισθήματα, ενσυναίσθηση, και ανάγεται στην συναισθηματική νοημοσύνη; Η ηθική δεν είναι μόνο θέμα υπακοής και αυστηρών, απαρέγκλιτων κανόνων. Αυτό είναι που με ανησυχεί. Ποιο, δηλαδή, ηθικό σύστημα θα χρησιμοποιήσουμε για να τροφοδοτήσουμε μια μηχανή, οι μηχανές μπορεί να είναι καλές με συνέπεια. Ενώ οι άνθρωποι είμαστε διαβόητα ασυνεπείς στην καλοσύνη μας.

ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ: Ο Χρεμύλος συμβουλεύεται τον θεό Απόλλωνα, πώς να αναθρέψει τον γιο του: τίμια ή ως απατεώνα;

Ο Πλούτος του Αριστοφάνη.

Υπόθεση.

Ο γερο – αγρότης Χρεμύλος πνιγμένος στα χρέη, μηχανεύεται τρόπους για να εξαπατήσει τους δανειστές του, όνομα επινόηση του Αριστοφάνη (από τις λέξεις χρέος + αιμύλω = απατώ), απογοητευμένος από την φτώχεια του, αναχωρεί για το Μαντείο των Δελφών για να συμβουλευτεί τον θεό Απόλλωνα πώς να αναθρέψει τον γιο του: τίμια για να πεθάνει φτωχός ή ως κλέφτης και απατεώνας για να πνιγεί στα πλούτη. Η Πυθία με τον χρησμό της του απαντά : “Να παραλάβεις στην οικία σου τον πρώτο άνθρωπο που θα συναντήσεις αναχωρώντας από το ναό μου”.

Ο Χρεμύλος, συνοδευόμενος από τον… δούλο του Καρίωνα (το όνομα Καρίωνας, είναι λόγω της καταγωγής του, από την Καρία της Μ. Ασίας), συναντούν ένα τυφλό ρακένδυτο και εριστικό γέροντα χωρίς να αναφέρει ποιος είναι και όπως διατείνεται. Αρχίζουν να τον χλευάζουν και να τον υποτιμούν, τον λένε παλιόγερο και ζητιάνο, και αρχίζουν να τον ρωτούν το όνομα του. Είναι ο θεός Πλούτος, τον οποίο κατά τον Αριστοφάνη τον έχει τυφλώσει ο Δίας, για να μην βλέπει που μοιράζει τα πλούτη του. Ο θεός Πλούτος φοβάται πως αν γιατρευτεί και αρχίσει να βλέπει ο κορυφαίος των θεών Δίας θα θυμώσει και θα προξενήσει καταστροφές στην ανθρωπότητα. Ο Αριστοφάνης που θέλει προστάτη όλων των αδικιών τον Δία, ίσως θέλει να σαρκάσει το επίσημο ιερατείο για τους συμβιβασμούς του. Αυτό επιβεβαιώνεται και από την συνέχεια του έργου, όπου η απουσία του Δία είναι εμφανής.

Μόλις μαθαίνουν ποιος είναι αυτός ο ρακένδυτος τυφλός ζητιάνος τον οποίο προηγουμένως χλεύαζαν αρχίζουν τις κολακείες (Το γλείψιμο λαϊκά) και διατείθεται να τον πάρει σπίτι του ο Χρεμύλος με σκοπό να τον πάει στην συνέχεια για γιατρειά να βρεί το φως του ώστε να τον κάνει πλούσιο. Ο Χρεμύλος δεν διστάζει να του προσφέρει ακόμα και την γυναίκα του.Ο φιλοξενούμενος θεός μεταπείθεται και ο Χρεμύλος αποφασίζει να τον γιατρέψει για να πλουτίζουν οι καλοί άνθρωποι και όχι όπως τώρα οι άτιμοι, οι πονηροί, οι ρήτορες και διάφοροι θρησκειοκάπηλοι. Ο θεός Πλούτος αποκαλύπτει την πραγματική του ιδιότητα. Ο Χρεμύλος και ο Καρίωνας του ανοίγουν με όλη την δύναμή τους τα βλέφαρά του και σύμφωνα με τις θρησκευτικές συνήθειες τον παραδίδουν για μία νύχτα στο ιερό του Ασκληπιού για να επανέλθει το φως των ματιών του. Αυτό το ιαματικό προσκύνημα στο Ασκληπιείο μας το ζωγραφίζει ο Αριστοφάνης με τα λόγια του δούλου Καρίωνα. Είναι μια σπάνια περιγραφή, ασυναγώνιστη σε σαρκασμό για τις λαϊκές προλήψεις.

Ο Πλούτος θεραπεύεται. Εδώ όμως παρεμβαίνει η θεά Πενία (Η πείνα) η οποία προσπαθεί με διάφορα επιχειρήματα να πείσει τους φτωχούς πως αν γιατρευτεί ο Πλούτος θα γίνουν οκνηροί, δεν θα έχουν ζήλο για εργασία. Η σύγκρουση στην κωμωδία είναι ανάμεσα στον χωρικό Χρεμύλο και την Πενία, μία αποκρουστική γριά που εισβάλλει έξαλλη στην κωμωδία και αντιδρά για την αποκατάσταση του Πλούτου. Ο γερο – αγρότης της Αττικής την καθησυχάζει με την δική του επιχειρηματολογία. Έπειτα από την γιατρειά του ο Πλούτος επιστρέφει στους ανθρώπους.

Τώρα όμως οι διάφοροι επιτήδειοι καταχραστές, ιερείς και θεοί οδύρονται επειδή χάνουν την απασχόλησή τους. Χαριτωμένα επεισόδια ακολουθούν με τους «αδικημένους» της νέας κατάστασης, τα οποία κορυφώνονται με την κατάπτωση του ψυχοπομπού Ερμή που παραπονείται σφόδρα επειδή τώρα οι πολίτες δεν του προσφέρουν θυσίες γιατί όλοι έγιναν πλούσιοι και δεν παρακαλούν τους θεούς για κέρδη. Ανάμεσα στα δύο πρόσωπα, τον ξεπεσμένο θεό Ερμή και τον δούλο Καρίωνα γίνεται μια στιχομυθία, όπου εκείνος που ήταν κάποτε φοβερός και απρόσιτος να εκλιπαρεί αυτόν που τώρα έχει την εύνοια του θεού Πλούτου. Ο Ερμής τελικά τακτοποιείται, σαν κοινός θνητός απασχολούμενος στην κατοικία του Χρεμύλου. Στο τέλος ο Πλούτος οδηγείται πανηγυρικά στο ταμείο της πολιτείας, όνειρα θερινής αττικής νύκτας σε μια χρεοκοπημένη Αθήνα.

Το μόνο που ήταν δυνατόν να προσφέρει ο κωμικός στους συμπατριώτες του, σαν ένα προβληματισμό στην άδικη κατανομή του πλούτου και την έκρηξη της διαφθοράς. Πάντως ο Αριστοφάνης είναι πάντα επίκαιρος απολαυστικός και με μηνύματα για τον σύγχρονο θεατή. Εκτός του Ερμή που αποκαθηλώνεται απότομα στην κωμωδία, συντρίβονται από την πένα του Αριστοφάνη η γριά τεκνατζού, που την απορρίπτει ο αγαπημένος της ζιγκολό, αφού εφ’ όσον ο Πλούτος μοιράστηκε πια, δεν την έχει ανάγκη, ο κλασσικός τύπος του λαμόγιου – μιζαδόρου. Ακόμα και ο ιερέας του ναού του Δία θα συντριβεί και θα έρθει εκλιπαρών για λίγο φαγητό!!! Σύμμαχοι και συνοδοιπόροι του φτωχού Χρεμύλου, θα υπάρξουν ο πονηρός πλην τίμιος Βλεψίδημος, ο αγαθιάρης και η ταλαιπωρημένη γυναίκα του Φυσικά δεν είναι δυνατόν, από μιας Αριστοφανική κωμωδία να λείπει ο Χορός επικουρώντας τους ήρωες στη νίκη τους εναντίον της Πενίας αλλά και όλων των “κακών” που καταφθάνουν διαμαρτυρόμενοι για τη νέα αυτή κατάσταση.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΓΕΝΩΜΙΚΗ

Τι συμβαίνει στη Γενωμική και με ποιο τρόπο αυτή η επανάσταση πρόκειται ν’ αλλάξει όλα όσα ξέρουμε για τον κόσμο, τη ζωή, τους εαυτούς μας και τον τρόπο που σκεφτόμαστε γι’ αυτά.

Εάν είδατε την ταινία 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος, και ακούσατε τους χτύπους της μουσικής και είδατε το μονόλιθο, ξέρετε ότι αυτή ήταν η αντίληψη του Άρθουρ Κλαρκ ότι βρισκόμασταν σε μια σπερματική στιγμή της εξέλιξης του είδους μας. Σε αυτήν την περίπτωση ο πίθηκος, μάζευε οστά φτιάχνοντας εργαλεία, και τα χρησιμοποιούσε, που σήμαινε ότι με κάποιο τρόπο οι πίθηκοι, ξαφνικά καθώς έτρεχαν τριγύρω, έτρωγαν και το ‘καναν μεταξύ τους, ανακάλυψαν ότι μπορούν να κάνουν πράγματα χρησιμοποιώντας εργαλεία. Και αυτό μας μετακίνησε στο επόμενο επίπεδο.

Ξέρετε, εμείς ιδιαίτερα τα τελευταία 30 χρόνια, έχουμε δει αυτή την επιτάχυνση της γνώσης και της τεχνολογίας και η τεχνολογία έχει φέρει περισσότερη γνώση δίνοντάς μας νέα εργαλεία. Έχουμε δει πολλές σπερματικές στιγμές. Είδαμε τη δημιουργία μικρών υπολογιστών τη δεκαετία του ’70 κι αρχές του ’80 και ποιος θα φανταζόταν τότε ότι σήμερα κάθε άνθρωπος δε θα είχε μόνο έναν υπολογιστή, αλλά πιθανώς 20 μέσα στο σπίτι του, όχι μόνο το PC του, αλλά και μέσα σε κάθε άλλη συσκευή – στο πλυντήριο σας, στο κινητό σας. Κάνετε μια βόλτα· το αυτοκίνητό σας έχει 12 μικροεπεξεργαστές. Κατόπιν πήγαμε παραπέρα και δημιουργήσαμε το διαδίκτυο και ενώσαμε όλον τον κόσμο· κάναμε τη γη επίπεδη.

Έχουμε δει τόση αλλαγή και έχουμε δώσει στους εαυτούς μας αυτά τα εργαλεία τώρα – αυτά τα παντοδύναμα εργαλεία – που μας επιτρέπουν να στρέψουμε το φακό μας προς τα μέσα, σε κάτι που είναι κοινό σε όλους μας κι αυτό είναι το γονιδίωμα.

Πώς είναι το γονιδίωμά σας σήμερα; Το σκεφτήκατε καθόλου τελευταία; Ακούσατε γι’ αυτό τουλάχιστον; Πιθανότατα ακούτε για γονιδιώματα τον τελευταίο καιρό.

Σκέφτηκα ν’ αφιερώσουμε ένα λεπτό για να σας πω τι είναι ένα γονιδίωμα. Είναι κάπως σαν να ρωτάς τους ανθρώπους, λοιπόν τι είναι ένα μεγαμπάϊτ ή ένα μεγαμπίτ; Και τι είναι ευρυζωνικό; Οι άνθρωποι ποτέ δε θέλουν να εξηγήσουν, πραγματικά δεν καταλαβαίνω. Θα σας πω λοιπόν στα γρήγορα. Έχετε ακούσει για το DNA· πιθανότατα το έχετε μελετήσει λίγο στη βιολογία. Ένα γονιδίωμα είναι στην πραγματικότητα μια περιγραφή όλου του DNA ενός ζωντανού οργανισμού. Και ένα πράγμα που είναι κοινό σε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς είναι το DNA. Δεν έχει σημασία εάν είσαι ζύμομήκυτας δεν έχει σημασία εάν είσαι ποντίκι, δεν έχει σημασία εάν είσαι μύγα· όλοι έχουμε DNA. Το DNA οργανώνεται σε λέξεις, που τις λέμε: γονίδια και χρωμοσώματα.

Kαι όταν οι Γουάτσον και Κρίκ κατά τη δεκαετία του ’50 πρώτοι αποκωδικοποίησαν αυτή την όμορφη διπλή έλικα που γνωρίζουμε ως μόριο DNA, – μεγάλου μήκους και περίπλοκότητας μόριο – αργότερα σε αυτό το ταξίδι, αρχίσαμε να κατανοούμε ότι μέσα σε αυτό το DNA βρίσκεται μια γλώσσα που καθορίζει τα χαρακτηριστικά μας γνωρίσματα, τι κληρονομούμε, από τι ασθένειες μπορεί να νοσήσουμε. Επίσης καθ’ οδόν ανακαλύψαμε ότι είναι ένα πολύ παλαιό μόριο, ότι το DNA του σώματός σας, υπήρχε από πάντοτε, από το ξεκίνημά μας, ημών ως όντων. Υπάρχει ιστορικό αρχείο.

Μέσα στο γονιδίωμά σας, ζει η ιστορία του είδους μας και μέσα σας, ως μεμονωμένα ανθρώπινα όντα, η καταγωγή σας που πάει πίσω, χιλιάδες και χιλιάδες και χιλιάδες χρόνια και αυτό τώρα αρχίζει να γίνεται κατανοητό. Όμως επίσης, το γονιδίωμα είναι πραγματικά το εγχειρίδιο οδηγιών. Είναι το πρόγραμμα. Είναι ο κώδικας της ζωής. Είναι αυτό που σας κάνει λειτουργικούς· που κάνει κάθε οργανισμό να λειτουργεί. Το DNA είναι ένα πολύ κομψό μόριο. Είναι μακρύ και περίπλοκο. Το μόνο που πραγματικά πρέπει να ξέρετε γι’ αυτό, είναι ότι υπάρχουν τέσσερα γράμματα: Τα A, T, C, G τα οποία αντιπροσωπεύουν το όνομα τεσσάρων χημικών ουσιών. Με αυτά τα τέσσερα γράμματα, μπορείς να δημιουργήσεις μια γλώσσα: μια γλώσσα που μπορεί να περιγράψει τα πάντα, ακόμη και πολύπλοκα πράγματα. Ξέρετε γενικά ότι συντάσσονται σε ζεύγη, δημιουργώντας μια λέξη από αυτά που ονομάζουμε ζεύγη βάσεων. Θα ‘λεγε κανείς, ξέρετε, αν το σκεφτεί, τέσσερα γράμματα, ή η αναπαράσταση τεσσάρων πραγμάτων, μας κάνει να λειτουργούμε.

Αυτό μπορεί να μην ακούγεται σωστό διαισθητικά, αλλά επιτρέψτε μου να γυρίσω σε κάτι άλλο που όλοι γνωρίζετε: τους υπολογιστές. Κοιτάξτε εδώ στην οθόνη, βλέπετε εικόνες και βλέπετε και λέξεις, αλλά στην πραγματικότητα όλα αυτά είναι μηδέν και ένα. Η γλώσσα της τεχνολογίας είναι διαδική· σίγουρα θα το έχετε ακούσει κάποια στιγμή. Ό,τι συμβαίνει ψηφιακά, είναι μετατροπή μιας αναπαράστασης από μηδέν και ένα. Έτσι όταν ακούτε στο iTunes την αγαπημένη σας μουσική, στην πραγματικότητα είναι ένα μάτσο από μηδέν και ένα, που παίζουν πολύ γρήγορα. Όταν βλέπετε αυτές τις εικόνες, είναι όλο μηδέν και ένα, και όταν μιλάτε στο τηλέφωνο, το κινητό σας, και πηγαίνει σε όλο το δίκτυο, η φωνή σας μετατρέπεται σε μηδέν και ένα και με μαγικό τρόπο διασχίζει τις αποστάσεις. Δείτε όλα αυτά τα περίπλοκα κι υπέροχα πράγματα που καταφέραμε να δημιουργήσουμε μόνο με μηδέν και ένα.

Τώρα ανάγετε όλα αυτά, σε τέσσερα γράμματα και θα έχετε μεγάλη πολυπλοκότητα, πολλούς τρόπους για να περιγράψετε μηχανισμούς. Ας μιλήσουμε λοιπόν για το τι σημαίνει αυτό. Εάν κοιτάξετε ένα ανθρώπινο γονιδίωμα, αποτελείται από 3,2 δις αυτών των ζευγών βάσεων. Είναι πολλά. Αναμιγνύονται με όλους τους διαφορετικούς τρόπους κι αυτό σε κάνει ανθρώπινο ον. Εάν το μετατρέψετε σε διαδικό, για να σας δώσω μια αίσθηση αναλογίας, είμαστε μικρότεροι από το πρόγραμμα Microsoft Office. Δεν είναι τόσα πολλά δεδομένα. Θα σας πω επίσης ότι είμαστε εξ’ ίσου γεμάτοι με σφάλματα.

Αυτό εδώ είναι ένα σφάλμα στο γονιδίωμά μου με το οποίο έχω παλέψει για πολύ-πολύ καιρό. Όταν αρρωσταίνετε, υπάρχει ένα σφάλμα στο γονιδίωμά σας. Στην πραγματικότητα, για πάρα πολλές ασθένειες με τις οποίες παλεύουμε εδώ και πολύ καιρό, όπως ο καρκίνος, δεν έχουμε καταφέρει να βρούμε θεραπείες επειδή δεν καταλαβαίνουμε πώς λειτουργούν στο γονιδιωματικό επίπεδο. Τώρα αρχίζουμε να το καταλαβαίνουμε.

Έτσι μέχρι τώρα προσπαθούσαμε να το επισκευάσουμε χρησιμοποιώντας αυτό που εγώ ονομάζω “ό,τι να ‘ναι” φαρμακολογία, που σημαίνει: “Καλά, ας του ρίξουμε χημικά κι αυτά, μπορεί να το κάνουν να λειτουργήσει.” Όμως τι γίνεται εάν καταλαβαίνεις το λόγο που ένα κύτταρο μετατρέπεται από φυσιολογικό σε καρκινικό; Ποιος είναι ο κώδικας; Ποιες είναι οι ακριβείς οδηγίες που το κάνουν να μετατρέπεται; Τότε μόνο μπορείς να προσπαθήσεις να μπεις στη διαδικασία να το επισκευάσεις και να το κατανοήσεις. Σας έχω μερικά δεδομένα για το επόμενο δείπνο, με ένα μπουκάλι καλό κρασί.

Στην πραγματικότητα έχουμε περίπου 24.000 γονίδια που κάνουν διάφορα πράγματα. Έχουμε περίπου εκατό με εκατόν είκοσι χιλιάδες ακόμη, που δε φαίνεται να λειτουργούν καθημερινά, αλλά αντιπροσωπεύουν το ιστορικό αρχείο του πώς λειτουργούσαμε κάποτε ως είδος πηγαίνοντας πίσω, δεκάδες χιλιάδες χρόνια. Μπορεί επίσης να σας ενδιαφέρει να μάθετε ότι ένα ποντίκι έχει περίπου τον ίδιο αριθμό γονιδίων.

Πρόσφατα αλληλουχήσαμε το Pinot Noir (Αμπέλι Βουργουνδίας) και αυτό έχει περίπου 30.000 γονίδια, άρα ο αριθμός γονιδίων που διαθέτετε μπορεί να μην αντιπροσωπεύει απαραίτητα την πολυπλοκότητα ή την εξελικτική τάξη ενός συγκεκριμένου είδους οργανισμού. Τώρα κοιτάξτε γύρω σας. Κοιτάξτε το διπλανό σας, κοιτάξτε μπροστά σας, πίσω σας. Όλοι μοιάζουμε αρκετά διαφορετικοί. Πολλοί όμορφοι άνθρωποι εδώ, αδύνατοι, παχουλοί, από διαφορετικές φυλές και κουλτούρες. Κι όμως είμαστε όλοι 99,9% γενετικά ισοδύναμοι. Είναι αυτό το 0,1% του γενετικού υλικού που κάνει τη διαφορά μεταξύ όλων μας. Αυτή είναι μια ελάχιστη ποσότητα γενετικού υλικού, αλλά ο τρόπος που τελικά εκφράζεται είναι αυτό που δημιουργεί τις αλλαγές στους ανθρώπους και σε όλα τα άλλα είδη.

Τώρα πια είμαστε ικανοί να διαβάζουμε τα γονιδιώματα. Το πρώτο ανθρώπινο γονιδίωμα κόστισε 10 χρόνια και 3 δις δολάρια. Ήταν έργο του Δρ. Κρέγκ Βέντερ. Αργότερα το γονιδίωμα του Τζέιμς Γουότσον -ενός απ’ αυτούς που ανακάλυψαν το DNA- κόστισε 2 εκατομμύρια δολάρια και έγινε μέσα σε δύο μήνες. Και αν σκεφτεί κανείς τη βιομηχανία υπολογιστών και πώς μετέβη από τους μεγάλους υπολογιστές, στους μικρούς και πως γίνονται συνεχώς ισχυρότεροι και γρηγορότεροι, το ίδιο πράγμα συμβαίνει με την αποκωδικοποίηση των γονιδίων τώρα: είμαστε πολύ κοντά στο να φτάσουμε ν’ αποκωδικοποιούμε ανθρώπινα γονιδιώματα, για περίπου 5.000 δολάρια μέσα σε μισή με μία ώρα. Θα το δείτε αυτό να γίνεται, μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια.

Αυτό σημαίνει ότι θα κυκλοφορείτε με το προσωπικό σας γονιδίωμα σε μια έξυπνη κάρτα. Θα είναι εδώ. Και όταν θα αγοράζετε φάρμακα, δε θα είναι φτιαγμένα για όλους. Θα δίνεται το γονιδίωμά σας στον φαρμακοποιό, και το φάρμακό σας θα ετοιμάζεται για σας και θα δρα πολύ καλύτερα από αυτά του παρελθόντος. Δεν θα έχετε παρενέργειες. Όλες αυτές τις παρενέργειες, ξέρετε, αυτές που διαβάζετε στα διαφημιστικά, ξεχάστε τις. Αυτά τα φάρμακα θα τα εξαλείψουν όλα.

Πώς μοιάζει ένα γονιδίωμα; Να το λοιπόν. Είναι μια πολύ μεγάλη σειρά αυτών των ζευγών βάσεων. Αν βλέπατε το γονιδίωμα ενός ποντικού ή ενός ανθρώπου, δε θα έμοιαζε καθόλου διαφορετικό από αυτό, αλλά αυτό που κάνουν τώρα οι επιστήμονες, είναι να καταλαβαίνουν τι κάνει αυτός ο κώδικας και τι εννοεί. Η Φύση κάνει συνεχώς διπλό κλικ. Με άλλα λόγια, οι δύο πρώτες προτάσεις εδώ, αν υποθέσουμε ότι αυτό είναι ένα αμπέλι, μπορεί να σημαίνουν: φτιάξε ρίζα, φτιάξε ένα κλαδί, φτιάξε ένα άνθος. Σε έναν άνθρωπο, εδώ κάτω μπορεί να λέει: φτιάξε αιμοσφαίρια, ξεκίνησε καρκίνο. Για μένα μπορεί να λέει: “Κάθε θερμίδα που καταναλώνεις, την διατηρείς”, επειδή προέρχομαι από ψυχρό κλίμα. Για την γυναίκα μου: “Τρώγε τρεις φορές τόσο και δε θα βάλεις ποτέ ούτε κιλό”. Όλα κρύβονται σε αυτόν τον κώδικα, και αρχίζει να γίνεται κατανοητό με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.

Άρα τι μπορούμε να κάνουμε με τα γονιδιώματα τώρα που έχουμε την ικανότητα να τα διαβάζουμε, τώρα που αρχίζουμε να κατέχουμε το βιβλίο της ζωής; Λοιπόν υπάρχουν πολλά που μπορούμε να κάνουμε. Κάποια από αυτά είναι συναρπαστικά. Κάποιοι θα τα βρουν πολύ τρομακτικά: Θα σας πω κάνα δυο πράγματα που πιθανών θα σας κάνουν να αηδιάσετε μαζί μου, αλλά δε πειράζει. Γιατί ξέρετε, τώρα μπορούμε να διαβάζουμε την ιστορία των οργανισμών.

Μπορείτε να κάνετε ένα πολύ απλό πείραμα: τρίψτε το μάγουλό σας και στείλτε το για ανάλυση. Μπορείτε να μάθετε από που προέρχονται οι συγγενείς σας· μπορείτε να φτιάξετε το γενεαλογικό σας δέντρο, χιλιάδες χρόνια πίσω. Μπορούμε να καταλάβουμε τη λειτουγικότητα. Αυτό είναι πραγματικά σημαντικό. Καταλαβαίνουμε για παράδειγμα γιατί δημιουργείται η αθηρωματική πλάκα στις αρτηρίες μας, τι ελέγχει την περιεκτικότητα σε άμυλο ενός σπόρου, γιατί ο ζυμομύκητας μεταβολίζει τη ζάχαρη και παράγει CO2. Μπορούμε να βρούμε, σε μεγαλύτερη κλίμακα, τι προκαλεί προβλήματα, τι προκαλεί ασθένειες και πώς μπορούμε να τις θεραπεύσουμε. Αφού λοιπόν κατανοούμε αυτό, μπορούμε να διορθώσουμε τα γονίδια, να φτιάξουμε καλύτερους οργανισμούς.

Κυρίως, αυτό που μαθαίνουμε είναι ότι η Φύση, μας έχει εφοδιάσει με μια εκπληκτική εργαλειοθήκη. Η εργαλειοθήκη υπάρχει. Ένας αρχιτέκτονας μακράν καλύτερος και εξυπνότερος από εμάς, μας έδωσε αυτή την εργαλειοθήκη και τώρα έχουμε την ικανότητα να τη χρησιμοποιήσουμε. Τώρα πια δε διαβάζουμε απλά τα γονιδιώματα, αλλά τα γράφουμε.

Η εταιρεία, η Synthetic Genomics, δημιούργησε το πρώτο πλήρως συνθετικό γονιδίωμα, ενός μικρού παρασίτου, ενός πρωτόγονου πλάσματος που ονομάζεται Mycoplasma genitalium. Εάν έχετε ουρολοίμωξη, ή είχατε ποτέ έχετε έρθει σε επαφή μ’ αυτό το παράσιτο. Πολύ απλό, έχει περίπου 246 γονίδια όμως μπορέσαμε να συνθέσουμε πλήρως αυτό το γονιδίωμα. Τώρα έχεις το γονιδίωμα και αναρωτιέσαι: Αν εισάγω αυτό το συνθετικό γονιδίωμα, εάν αφαιρέσω το παλιό και εμφυτεύσω αυτό, θα φορτώσει σαν λειτουργικό και θα ζήσει; Ε, λοιπόν μαντέψτε, αυτό κάνει.

Και δε κάνει μόνο αυτό· εάν παίρνατε αυτό το γονιδίωμα -αυτό το συνθετικό γονιδίωμα- και το εμφυτεύατε σε έναν άλλο οργανισμό, όπως ο ζυμομύκητας, μετατρέπετε το μύκητα σε Μυκόπλασμα. Είναι σαν να φορτώνετε ένα PC, με λειτουργικό Mac. Ισχύει και αντιστρόφως βέβαια. Έτσι, ξέρετε, με την ικανότητα να γράφουμε ένα γονιδίωμα και να το εμφυτεύουμε σε έναν οργανισμό, το λογισμικό, αν θέλετε, τροποποιεί το μηχανικό μέρος του υπολογιστή. Αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό.

Έτσι, πέρυσι, οι Γάλλοι και οι Ιταλοί, ανακοίνωσαν ότι συνεργάστηκαν και προχώρησαν στην αποκωδικοποίηση του Pinot Noir. Η αλληλουχία του γονιδιώματος, τώρα υπάρχει για το σύνολο του Pinot Noir, και ταυτοποιήθηκαν για άλλη μια φορά 29.000 γονίδια. Ανακάλυψαν μεταβολικά μονοπάτια που παράγουν γεύσεις, παρόλο που είναι πολύ σημαντικό να καταλάβετε ότι αυτές οι ενώσεις που κατασκευάζονται πρέπει να αντιστοιχούν σε έναν υποδοχέα στο γονιδίωμά μας, στη γλώσσα μας, ώστε εμείς να καταλαβαίνουμε και να ερμηνεύουμε αυτές τις γεύσεις.

Επίσης ανακάλυψαν ότι συμβαίνει ένας τεράστιος αριθμός διαδικασιών που παράγουν τα αρώματα. Έχουν ανακαλύψει περιοχές που ευθύνονται για ευαισθησίες σε ασθένειες. Τώρα καταλαβαίνουν -και η δουλειά προχωράει- ακριβώς πώς δουλεύει αυτό το φυτό και μπορούμε να γνωρίζουμε, πώς να διαβάσουμε ολόκληρο τον κώδικα και να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί. Και μετά τι κάνει κανείς; Γνωρίζοντας πως μπορούμε να το διαβάσουμε, να το γράψουμε ή να το τροποποιήσουμε, ίσως και να γράψουμε το γονιδίωμά του από το μηδέν. Τι να κάνει λοιπόν κάποιος; Ένα πράγμα που μπορείς να κάνεις, είναι αυτό που κάποιοι θα το ονόμαζαν Φρανκεν-Νoir.

Μπορούμε να κατασκευάσουμε καλύτερο κρασί. Παρεμπιπτόντως, για να ξέρετε: σας έχουν αγχώσει σχετικά με τους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς. Δεν υπάρχει ούτε ένα αμπέλι σ’ αυτήν την κοιλάδα ή οπουδήποτε αλλού που δεν είναι γενετικά τροποποιημένο. Δεν φυτρώνουν από σπόρους· μπολιάζονται σε ρίζες άλλων· δε θα υπήρχαν στη φύση από μόνα τους.

Δε θα πρέπει να ανησυχείτε και να αγχώνεστε μ’ αυτό το πράγμα. Είναι κάτι που το κάνουμε από πάντα. Έτσι, θα μπορούσαμε ξέρετε, να εστιάσουμε στην ανθεκτικότητα, σε ασθένειες· μπορούμε να στοχεύσουμε υψηλότερες αποδώσεις χωρίς απαραίτητα να χρησιμοποιήσουμε δραματικές τεχνικές αγροτικής παραγωγής, ή υψηλό κόστος. Θα μπορούσαμε θεωρητικά να επεκτείνουμε το κλιματικό εύρος: Θα μπορούσαμε να φτιάξουμε Pinot Noir στο Λονγκ Άιλαντ, Θεός φυλάξοι. (Γέλια)

Θα μπορούσαμε να φτιάξουμε καλύτερες γεύσεις και αρώματα. Θέλετε λίγο περισσότερο βατόμουρο, λίγη περισσότερη σοκολάτα εδώ ή εκεί; Όλα αυτά τα πράγματα μπορούν θεωρητικά να συμβούν, και μάλλον θα στοιχημάτιζα ότι θα γίνουν. Όμως υπάρχει ένα οικοσύστημα εδώ. Με άλλα λόγια δεν είμαστε κάτι σαν μικροί ανεξέλεγκτοι μεμονωμένοι οργανισμοί, είμαστε μέρος ενός μεγάλου οικοσυστήματος.

Με λύπη σας πληροφορώ ότι μέσα στον πεπτικό σωλήνα σας βρίσκονται περίπου 4,6 κιλά μικροβίων τα οποία διακινείτε μέσα στο σώμα σας, αρκετά. Οι ωκεανοί μας, βρίθουν μικροβίων· στην πραγματικότητα όταν ο Κρέγκ Βέντερ πήγε να αποκωδικοποιήσει το DNA των μικροβίων στον ωκεανό, μέσα στους τρεις πρώτους μήνες, τριπλασίασε τον αριθμό των γνωστών ειδών στον πλανήτη ανακαλύπτοντας όλα τα νέα μικρόβια σε βάθος περίπου 7 μέτρων από την επιφάνεια. Τώρα κατανοούμε ότι αυτά τα μικρόβια έχουν μεγαλύτερη επίδραση στο κλίμα μας και στη ρύθμιση του διοξειδίου του άνθρακα και του οξυγόνου, απ’ ό,τι τα φυτά, τα οποία πάντα πιστεύαμε ότι οξυγονώνουν την ατμόσφαιρα.

Βρίσκουμε μικροβιακή ζωή σε κάθε σημείο του πλανήτη: μέσα σε πάγο, στους γαιάνθρακες, στους βράχους, σε ηφαίστεια· είναι εκπληκτικό. Έχουμε ακόμη ανακαλύψει, στα φυτά, στο βαθμό που κατανοούμε τα γονιδιώματά τους, πως είναι το οικοσύστημα γύρω τους, είναι τα μικρόβια που διαβιούν στα ριζικά τους συστήματα, που επηρεάζουν τόσο πολύ το χαρακτήρα των φυτών όσο και ο μεταβολισμός των ίδιων των φυτών.

Εάν κοιτάξετε από πιο κοντά ένα ριζικό σύστημα, θα διαπιστώσετε ότι υπάρχουν πολλές, πολλές και ποικίλες μικροβιακές αποικίες. Αυτό δεν είναι σπουδαίο νέο για τους οινοπαραγωγούς· ασχολούνται κυρίως με το νερό και τα λιπάσματα. Και πάλι αυτή είναι η αντίληψή μου για την “ό,τι να ‘ναι” φαρμακολογία: ξέρεις ότι συγκεκριμένα λιπάσματα καθιστούν το φυτό υγιέστερο κι έτσι ρίχνεις περισσότερο. Δεν ξέρεις απαραίτητα με κάθε λεπτομέρεια ποιος μικροοργανισμός παράγει ποια γεύση και ποια χαρακτηριστικά. Μπορούμε να αρχίσουμε να το κατανοούμε. Μιλάμε όλοι για το τερουάρ· λατρεύουμε το τερουάρ· λέμε το τερουάρ μου είναι εξαιρετικό! Είναι τόσο ξεχωριστό. Έχω αυτό το κομμάτι γης και δημιουργεί απίστευτο τερουάρ.

Ξέρετε, όλοι συζητάμε και διαφωνούμε σχετικά μ’ αυτό- λέμε είναι το κλίμα, είναι το χώμα, είναι αυτό, είναι εκείνο. Ε, λοιπόν μαντέψτε: Μπορούμε να βρούμε τι στο καλό είναι το τερουάρ. Είναι εκεί μέσα περιμένοντας να αποκρυπτογραφηθεί. Υπάρχουν χιλιάδες μικρόβια εκεί. Είναι εύκολο να τα αποκωδικοποιήσουμε, αντίθετα με τον άνθρωπο, αυτά έχουν ξέρετε, χίλια με δύο χιλιάδες γονίδια· μπορούμε να βρούμε τι ακριβώς είναι.

Το μόνο που έχουμε να κάνουμε, είναι να πάρουμε διάφορα δείγματα, να σκάψουμε στο έδαφος, να βρούμε αυτά τα μικρόβια, να τα αποκρυπτογραφήσουμε, να τα συσχετίσουμε κατά είδος χαρακτηριστικού που μας αρέσει ή δεν μας αρέσει- αυτή είναι μια μεγάλη βάση δεδομένων- και μετά να ρίξουμε λιπάσματα. Τότε καταλαβαίνουμε τι είναι το τερουάρ. Έτσι κάποιοι άνθρωποι λένε, “Ω Θέε μου, μήπως το παίζουμε Θεοί;” Φτιάχνοντας συνθετικούς οργανισμούς, το παίζουμε Θεοί; Και ξέρετε ο κόσμος πάντα θα ρωτά τον Τζέιμς Γουώτσον -δεν είναι πάντα ο πιο πολιτικά ορθός τύπος- (Γέλια) και τον ρωτάνε, “Το παίζεις Θεός;” Κι αυτός έδωσε σ’ αυτήν την ερώτηση, την καλύτερη απάντηση που άκουσα ποτέ: “Ε, λοιπόν κάποιος πρέπει να το κάνει κι αυτό.”

Θα σας πω πως δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι το αφύσικο σ’ αυτό. Δεν πιστεύω πως τα χημικά είναι αφύσικα. Σας είπα ότι θα κάνω κάποιους από εσάς να αηδιάσουν. Είναι πολύ απλό: δεν εφευρίσκουμε εμείς τα μόρια και τις χημικές ενώσεις. Είναι εδώ. Υπάρχουν στο σύμπαν. Εμείς αναδιοργανώνουμε τα πράγματα, τα αναδιανέμουμε, όμως δεν κάνουμε κάτι το αφύσικο.

Λοιπόν, μπορεί να προκαλέσουμε κακά επακόλουθα- μπορεί να δηλητηριάσουμε τους εαυτούς μας, ή τη Γη- όμως αυτό είναι ένα φυσικό αποτέλεσμα ενός λάθους που κάνουμε. Αυτό που συμβαίνει σήμερα, είναι ότι η Φύση μας παρείχε μια εργαλειοθήκη, και μαθαίνουμε ότι αυτή είναι πολύ εκτεταμένη. Υπάρχουν εκεί έξω βακτήρια που παράγουν βενζίνη, είτε το πιστεύετε, είτε όχι. Υπάρχουν μικρόβια ξέρετε, ας θυμηθούμε τους ζυμομύκητες. Αυτοί είναι χημικά εργοστάσια· τα πιο προηγμένα χημικά εργοστάσια μας τα παρέχει η Φύση, και τώρα μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε. Επίσης, υπάρχουν κάποιοι κανόνες.

Η Φύση δε μας επιτρέπει τα πάντα- μπορούμε να σκαρώσουμε ένα αμπέλι, αλλά μαντέψτε: Δεν μπορούμε να κάνουμε τα σταφύλια να παράγουν μωρά. Η Φύση εκεί έξω, έχει θέσει κάποιους κανόνες. Μπορούμε να δουλέψουμε στα πλαίσιά τους· δε μπορούμε να τους καταρρίψουμε. Μόλις τώρα μαθαίνουμε ποιοι είναι αυτοί οι κανόνες. Εγώ απλά θέτω την ερώτηση, εάν μπορούσατε να θεραπεύσετε όλες τις ασθένειες- αν μπορούσατε να τις κάνετε να εξαφανιστούν, επειδή κατανοούμε το πώς πραγματικά λειτουργούν, εάν μπορούσαμε να καταπολεμήσουμε την πείνα παράγοντας θρεπτικά υγιή φυτά που αναπτύσσονται σε πολύ αντίξοα περιβάλλοντα, εάν μπορούσαμε να δημιουργήσουμε καθαρή και επαρκή ενέργεια- να τώρα στα εργαστήρια της Synthetic Genomics, έχουν μονοκύτταρους οργανισμούς που δεσμεύουν διοξείδιο του άνθρακα και παράγουν ένα μόριο παρόμοιο με τη βενζίνη. Το διοξείδιο του άνθρακα -που προσπαθούμε να ξεφορτωθούμε- όχι ζάχαρη ή οτιδήποτε άλλο. Με διοξείδιο του άνθρακα και λίγο ήλιο, παίρνεις τελικά ένα λιπίδιο που είναι ιδιαίτερα εξευγενισμένο. Μπορούμε να λύσουμε τα ενεργειακά μας προβλήματα και να μειώσουμε το CO2, μπορούμε να καθαρίσουμε τους ωκεανούς μας και να φτιάξουμε καλύτερο κρασί. Εάν μπορούσαμε, θα το κάναμε; Ξέρετε πιστεύω πως η απάντηση είναι πολύ απλή: Δουλεύοντας με τη Φύση και με αυτή την εργαλειοθήκη που τώρα πια κατανοούμε, είναι το επόμενο βήμα στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.

Και το μόνο που μπορώ να σας πω, είναι να μείνετε υγιείς για τα επόμενα 20 χρόνια. Εάν το καταφέρετε αυτό, θα φτάσετε σε ηλικία 150 ή ακόμα και 300ων ετών.

Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος

Οι άνθρωποι πιστεύουμε σε άπειρα ψέματα. Μερικά από αυτά είναι τόσο λεπτοφυή και πειστικά ώστε βασίζουμε πάνω τους ολόκληρη την εικονική πραγματικότητά μας, χωρίς καν να προσέχουμε ότι είναι ψέματα. Τα ψέματα που πιστεύουμε για τον εαυτό μας μπορεί να είναι δύσκολο να τα αναγνωρίσουμε, επειδή τα έχουμε συνηθίσει τόσο που μας φαίνονται φυσιολογικά.

Για παράδειγμα, εάν πιστέψουμε στο κοινό ψέμα: «Δεν αξίζω», αυτό το ψέμα θα ζει στον νου μας μόνο και μόνο επειδή το πιστεύουμε. Δεν πιστεύουμε τους ανθρώπους που μας λένε πόσο υπέροχοι είμαστε, επειδή πιστεύουμε το αντίθετο. Έχουμε ήδη επενδύσει την πίστη μας σε μια πεποίθηση που δεν είναι αληθινή. Είναι ένα ψέμα, αλλά η πίστη μας καθοδηγεί τις πράξεις μας. Όταν αισθανόμαστε ότι δεν αξίζουμε, τότε πώς εκφράζουμε τον εαυτό μας μπροστά στους άλλους ανθρώπους; Είμαστε ντροπαλοί. Πώς μπορούμε να ζητήσουμε κάτι όταν πιστεύουμε ότι δεν το αξίζουμε; Αυτό που πιστεύουμε για τον εαυτό μας, το προβάλουμε στους άλλους και τότε αυτό θα πιστεύουν κι εκείνοι για εμάς. Βέβαια, αυτός θα είναι και ο τρόπος που θα μας φέρονται, πράγμα που με τη σειρά του θα ενισχύει την πίστη μας ότι δεν αξίζουμε. Ενώ ποια είναι η αλήθεια; Η αλήθεια είναι ότι αξίζουμε. Όλοι αξίζουμε.

Αν πιστέψουμε στο ψέμα ότι δεν μπορούμε να μιλήσουμε μπροστά σε κοινό, τότε: γενηθήτω το θέλημά μας! Όταν προσπαθήσουμε να μιλήσουμε μπροστά στο κοινό, θα φοβόμαστε. Ο μόνος τρόπος να σπάσουμε αυτή τη συμφωνία πίστης είναι να αναλάβουμε τα ηνία και να το κάνουμε. Τότε θα αποδείξουμε ότι είναι απλώς ένα ψέμα και θα πάψουμε να φοβόμαστε.

Αν πιστέψουμε ότι δεν μπορούμε να έχουμε μια σχέση αγάπης τότε: γενηθήτω το θέλημά μας. Αν αισθανόμαστε ότι δεν αξίζουμε την αγάπη, ακόμα και αν αυτή βρίσκεται κοντά μας, απλώς δεν θα την πάρουμε, επειδή είμαστε τυφλοί και δεν τη βλέπουμε. Βλέπουμε μόνο αυτό που θέλουμε να δούμε και ακούμε μόνο αυτό που θέλουμε να ακούσουμε. Κάθε τι που αντιλαμβανόμαστε είναι απλώς μια επιπλέον ώθηση για τα ψέματά μας.

Αν κατανοείτε αυτά τα παραδείγματα, τότε μπορείτε να φανταστείτε πόσα ψέματα πιστεύετε για τον εαυτό σας και πόσα ψέματα πιστεύετε για τους γονείς, τα παιδιά, τα αδέλφια ή τον σύντροφό σας. Κάθε φορά που τους κρίνετε, δίνετε βήμα στα ψεύτικα πιστεύω που βρίσκονται στο Δέντρο της Γνώσης σας. Δίνετε τη δύναμή σας σε αυτά τα ψέματα. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Θυμός ή ζήλια ή ακόμα και μίσος. Όλο αυτό το συναισθηματικό δηλητήριο συσσωρεύεται, ώσπου κάποια στιγμή χάνετε τον έλεγχο.

Μπορείτε να δείτε τη δύναμη αυτών που μοιράζομαι μαζί σας; Έχετε τη δυνατότητα να αλλάξετε τη ζωή σας αρνούμενοι να πιστέψετε τα ψέματά σας. Μπορείτε να ξεκινήσετε με τα κύρια ψέματα που περιορίζουν την έκφραση της ευτυχίας και της αγάπης σας. Αν αποσύρετε την πίστη σας από αυτά, τότε θα χάσουν τη δύναμη που έχουν πάνω σας.

Είναι απόλυτα αναγκαίο να αγαπάει κανείς τον εαυτό του, με υγιή αγάπη

Είναι απόλυτα αναγκαίο να αγαπάει κανείς τον εαυτό του, με υγιή αγάπη, για να μπορεί να τον υπομένει και να μην περιπλανιέται.

Ζήσε για σένα, όχι για τον κόσμο. Τα άτομα που δεν ξέρουν να αγαπούν τον εαυτό τους αναζητούν μονίμως την επιβεβαίωση στους άλλους και υποφέρουν στην ιδέα της απόρριψης. Για να σπάσουμε την εθιστική αυτή δυναμική, πρέπει να αποδεχτούμε ότι δε γίνεται να τους ικανοποιήσουμε όλους.

Απόφευγε τις συγκρίσεις. Είναι μια σημαντική πηγή δυστυχίας. Πολλοί άνθρωποι έχουν ιδιότητες και προτερήματα που λείπουν από εσένα, όμως κι εσύ έχεις αρετές που λείπουν από τους άλλους. Πάψε να κοιτάζεις πλάι, δεξιά κι αριστερά, και χάραξε ίσια μπροστά τη μοίρα σου.

Μην αναζητάς την τελειότητα. Μην την αναζητάς ούτε στους άλλους ούτε στον εαυτό σου, γιατί η τελειότητα δεν υπάρχει. Αυτό που όντως υπάρχει είναι ένα απέραντο περιθώριο για βελτίωση.

Συγχώρα στον εαυτό σου τα λάθη. Ειδικά τα λάθη του παρελθόντος, αφού πια δεν γίνεται να αλλάξουν ούτε έχουν κάποια χρησιμότητα. Απλώς μάθε από αυτά, ώστε να μην τα επαναλάβεις.

Σταμάτα να αναλύεις. Αντί να κοιτάς τι πήγε άσχημα, είναι πολύ καλύτερα να ενεργείς, αφού αυτό σου επιτρέπει να τελειοποιήσεις τις αρετές σου. Η κίνηση είναι ζωή και επομένως εξέλιξη.

Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε έναν φίλο μας που πονά ψυχικά

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε έρθει κάποια στιγμή αντιμέτωποι με τον ψυχικό πόνο κάποιου φίλου ή άλλου αγαπημένου μας ανθρώπου. Πόσοι, όμως, τολμήσαμε -και καταφέραμε, τελικά- να συντονισθούμε συναισθηματικά μαζί του και να νιώσουμε σε βάθος το μέγεθος αυτού του πόνου; Αλλά, ακόμα και αν καταφέραμε κάτι τέτοιο, πως διαχειριστήκαμε την όλη κατάσταση; Πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως ό,τι κάνουμε βοηθά και δεν λειτουργούμε, στην ουσία, με τρόπο που να προστατεύει κυρίως τη δική μας ισορροπία και όχι που να εξυπηρετεί τις ανάγκες του αγαπημένου μας φίλου;

Αυτά και άλλα ανάλογα σημαντικά ερωτήματα θα επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε στη συνέχεια, με σκοπό να διευρύνουμε τη γνώση για τη σημασία του ρόλου μας ως φίλων σε ανάλογες καταστάσεις, αλλά και για να συνειδητοποιήσουμε ενδεχομένως κάποια δικά μας ευαίσθητα, ευάλωτα αλλά και δυνατά σημεία του ψυχισμού μας.

Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν χρειάζεται -πάντα τουλάχιστον- να είναι κάποιος ειδικός της ψυχικής υγείας για να φανεί χρήσιμος σε ένα κοντινό του πρόσωπο. Αρκεί να θέλουμε πραγματικά να βοηθήσουμε και να γνωρίζουμε ορισμένα βασικά πράγματα τόσο για τον ίδιο μας τον εαυτό όσο και για την ιδιαιτερότητα αυτών των καταστάσεων που θα αυξήσουν τη γνώση και θα μειώσουν την αβεβαιότητά μας.

Αυτό που συχνά συμβαίνει, σε ανάλογες περιπτώσεις, είναι πως νιώθουμε άβολα και δύσκολα όχι μόνο συναισθηματικά αλλά και επειδή δεν είμαστε σίγουροι, φοβούμενοι για το τι θα πρέπει να πούμε ή να κάνουμε. Ίσως να νομίζουμε πως ο φίλος/συγγενής/συνάδελφός μας θα ήθελε να τον αφήσουμε στην ησυχία του. Ίσως να φοβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό και τα δικά μας δύσκολα συναισθήματα που πιθανόν να ενεργοποιηθούν. Είναι πραγματικά σημαντικό να λαμβάνουμε υπόψη τον εαυτό και τις αντοχές μας. Εάν αισθανόμαστε πως δεν αντέχουμε να ακούσουμε περισσότερο, αν έχουμε αρχίσει να νιώθουμε πολύ άσχημα οι ίδιοι ή πως το πρόβλημα του φίλου-μας μάς ξεπερνά, τότε θα πρέπει οπωσδήποτε να το δηλώσουμε και να τον ενθαρρύνουμε να ζητήσει επαγγελματική βοήθεια.

Πριν και πάνω απ΄ όλα, όμως, το σημαντικότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να δείξουμε πως νοιαζόμαστε πραγματικά.

Οι απαντήσεις για το τι θα πρέπει να κάνουμε, να πούμε ή πότε να προτείνουμε στο φίλο μας να ζητήσει επαγγελματική βοήθεια δεν είναι απλές. Υπάρχουν, όμως, ορισμένα πράγματα που είναι καλό να γνωρίζουμε, σε περίπτωση που τύχει να αντιμετωπίσουμε μια ανάλογη κατάσταση.

Οι αλλαγές στον άλλον είναι παροδικές

Όταν ένα άτομο περνά μια κρίση ή κατάθλιψη, δεν είναι συνήθως το άτομο που γνωρίζαμε. Υπάρχουν φορές που η προσωπικότητα κάποιων στην κυριολεξία αλλοιώνεται. Παρόλ΄ αυτά, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως ο παλιός μας φίλος, έτσι όπως τον είχαμε συνηθίσει, εξακολουθεί να υπάρχει.

Μία κρίση είναι συνηθέστατα μια παροδική κατάσταση που, αφού κάνει τον κύκλο της, κάποια στιγμή θα ξεπερασθεί. Το ίδιο ισχύει και για την κατάθλιψη. Όταν ελεγχθεί ή ξεπερασθεί, οι γνώριμες πλευρές της προσωπικότητας του φίλου μας θα εμφανισθούν και πάλι.

Σεβασμός προς το άτομο

Παρότι όλοι μας περνούμε παρόμοιες κρίσεις ζωής, που μας βοηθούν να κατανοήσουμε και να συναισθανθούμε ένα κοντινό μας πρόσωπο, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως ο καθένας μας βιώνει την κάθε δυσκολία ζωής με έναν μοναδικό και προσωπικό τρόπο. Αυτό θα πρέπει οπωσδήποτε να το σεβόμαστε και να μην επιμένουμε ή προσδοκούμε να νιώσει ή να ενεργήσει ο άλλος έτσι όπως εμείς θα νιώθαμε ή θα ενεργούσαμε σε μια ανάλογη κατάσταση.

Είναι πολύ σημαντικό να ακούμε με προσοχή και να δείχνουμε κατανόηση, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να πιστέψουμε πως κατανοούμε τα πάντα, γιατί κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο.

Ενεργητική συμμετοχή

Ο πόνος των δικών μας ανθρώπων μπορεί να μας δημιουργήσει ένα έντονο αίσθημα ανημπόριας. Αντί, λοιπόν, να γίνουμε απλοί θεατές των δυσκολιών του άλλου, θα μπορούσαμε να πάρουμε πληροφορίες για το που θα μπορούσε να απευθυνθεί και για το είδος της βοήθειας που θα μπορούσε να έχει.

Σωστή επιλογή βοήθειας σημαίνει σωστή και έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία. Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, τα περισσότερα άτομα με κατάθλιψη και αγχώδεις διαταραχές μπορούν να βοηθηθούν σημαντικά. Μία συνήθης κατάθλιψη, για παράδειγμα, ξεπερνιέται συχνά σε διάστημα έξι περίπου μηνών. Επειδή, όμως, ο ψυχικός πόνος είναι τεράστιος, η όσο το δυνατόν αμεσότερη παροχή βοήθειας είναι επιβεβλημένη.

Άκου με προσοχή, αλλά και με όρια

Το άτομο που υποφέρει ψυχικά έχει συνήθως ανάγκη από κάποιον που να μπορεί να τον ακούει αλλά και να τον αντέχει συναισθηματικά. Είναι σημαντικό να δίνουμε στον άνθρωπό μας το χρόνο που χρειάζεται για να μιλήσει και να είμαστε συναισθηματικά παρόντες. Θα πρέπει, όμως, να είμαστε πολύ φειδωλοί όσον αφορά στο να δίνουμε συμβουλές και να μιλάμε για τα δικά μας συναισθήματα ή προβλήματα. Λέμε την άποψή μας, αναφέρουμε τυχόν ανάλογες δικές μας εμπειρίες, αλλά αποφεύγουμε τις συμβουλές και τις νουθεσίες. Βοηθούμε τον άλλον όσο το δυνατόν να δώσει ο ίδιος σταδιακά τις απαντήσεις που χρειάζεται.

Όταν, όμως, κάποιος βρίσκεται σε κρίση μπορεί να χάσει την αίσθηση του μέτρου. Τηλεφωνήματα οποιαδήποτε ώρα του 24ώρου, εκρήξεις θυμού, απογοήτευση και καχυποψία είναι πιθανόν να υπάρξουν. Για το λόγο αυτό, είναι πολύ σημαντικό -σε περίπτωση που συμβεί κάτι τέτοιο- να βάζουμε τα όρια που αδυνατεί να βάλει ο άλλος.

Αν η κατάσταση δεν οριοθετείται, τότε είναι αναγκαίο να προταθεί στο φίλο μας το ενδεχόμενο να ζητήσει τη βοήθεια κάποιου ειδικού.

Ο κίνδυνος της συναισθηματικής «μόλυνσης»

Όλα τα έντονα συναισθήματα μπορούν να μεταδοθούν και να επηρεάσουν τον αποδέκτη τους περισσότερο από αυτό που μπορεί να αντέξει. Επίσης, η συνύπαρξη ή η επικοινωνία με κάποιον που υποφέρει πολύ μπορεί να είναι μία ισορροπία επάνω σε τεντωμένο σχοινί, εξαιτίας της συνειδητής μας προσπάθειας για αποφυγή τυχόν παρεξηγήσεων, συγκρούσεων ή συναισθηματικών εκρήξεων. Αυτό μπορεί μακροπρόθεσμα να προκαλέσει στρες, ακόμα και άγχος, στο άτομο που προσπαθεί να βοηθήσει.

Το να προσποιείται κάποιος πως συμφωνεί με τις όποιες υπερβολικές απόψεις ή στάσεις αυτού που υποφέρει, θεωρώντας πως κάτι τέτοιο βοηθά, δεν εξυπηρετεί μακροπρόθεσμα κανέναν.

Προτείνουμε ευχάριστα πράγματα

Μία κρίση εξουθενώνει με πολλούς τρόπους αυτόν που τη βιώνει και, για το λόγο αυτό, είναι λυτρωτικό να του δίνεται η δυνατότητα να ξεφεύγει, έστω και για λίγο, από αυτά που τον ταλαιπωρούν. Μπορούμε να ρωτήσουμε το φίλο μας αν θα ήθελε να κάνουμε κάτι ευχάριστο ή διαφορετικό, όπως μια βόλτα, μια ταινία κ.ά. Είναι σημαντικό να δείχνουμε κατανόηση, αν η απάντηση είναι αρνητική ή αν ο φίλος μας δεν δεχθεί.

Το να ερωτηθεί κάποιος που δεν αισθάνεται καλά αν θα ήθελε να κάνει κάτι ευχάριστο είναι πολύ σημαντικό, ακόμα και στην περίπτωση που αρνηθεί.

Η ζωή συνεχίζεται για τους άλλους αλλά για αυτόν που βιώνει μια κρίση ο χρόνος κυλά αργά, η δε ζωή δεν είναι όπως πριν και ίσως να μη γίνει ποτέ. Για το λόγο αυτό, είναι σημαντικό να μη διακόπτουμε πρόωρα την όποια προσπάθεια στήριξης προς το φίλο μας, θεωρώντας πως θα ξεπεράσει γρήγορα τις δυσκολίες του ή πως τις έχει ήδη ξεπεράσει.

Θα πρέπει, επίσης, να αποφεύγουμε εκφράσεις που μπορεί να δημιουργήσουν στον άλλον μια αίσθηση «υποτίμησης» του προβλήματός του, όπως π.χ. «Θα μπορούσαν να ήταν ακόμα χειρότερα τα πράγματα» ή «Θα έπρεπε να είσαι προσεκτικότερος» ή «Εγώ σου τα έλεγα αλλά εσύ δεν με άκουγες» κ.τ.λ. Τέτοιου είδους εκφράσεις μπορεί να κάνουν ένα ήδη πολύ ευάλωτο συναισθηματικά άτομο να νιώσει ανεπάρκεια ή πως κατηγορείται.

Τέλος, δεν θα πρέπει να αποφεύγουμε την επικοινωνία με έναν φίλο που περνά κάποια σοβαρή κρίση. Ακόμα και αν δείξει απρόθυμος να μας συναντήσει, δεν θα πρέπει να αποθαρρυνθούμε αλλά να ξαναπροσπαθήσουμε μετά από κάποιο διάστημα. Κάτι τέτοιο εκτιμάται ιδιαίτερα σχεδόν πάντα, καθώς εισπράττεται ως ένδειξη πραγματικής έγνοιας και αγάπης.

Ο Αριστοτέλης για την καυχησιολογία (αλαζονεία)

Σχετικά με το τι είναι ο καυχησιάρης ο Αριστοτέλης εξηγεί από την αρχή: «Κατά την κοινή λοιπόν αντίληψη ο καυχησιάρης» (αλαζών στο πρωτότυπο) «θέλει να φαίνεται ότι έχει πράγματα που δίνουν στον άνθρωπο αξία και καλό όνομα (που στην πραγματικότητα δεν τα έχει), ή ότι έχει περισσότερα από αυτά που πράγματι έχει». (1127a 7, 24-26). Με δυο λόγια, ο άνθρωπος που καυχιέται επιθυμεί να περάσει μια στρεβλή – υπερεκτιμημένη εικόνα για τον εαυτό του. Πρωτίστως θέλει να επιδειχθεί. Κατά βάση είναι ανειλικρινής.

Για τον Αριστοτέλη η καυχησιολογία είναι άλλη μια επίπτωση της απομάκρυνσης από τη μεσότητα: «Στην ίδια, σχεδόν, περιοχή ανήκει και η μεσότητα ως προς την καυχησιά». (αλαζονεία στο πρωτότυπο). «Και γι’ αυτή τη μεσότητα η γλώσσα μας δεν έχει λέξη που να τη δηλώνει». (1127a 7, 15-16).

Κι ως μεσότητα (σ’ αυτή την περίπτωση) δεν πρέπει να εκλαμβάνεται μόνο η σωστή στάση σχετικά με το τι λέει κανείς για τον εαυτό του, αλλά και η ψυχική ισορροπία, που προέρχεται από την επίγνωση του εαυτού. Ο κάτοχος της αυτογνωσίας όχι μόνο είναι σε θέση να αναγνωρίσει τα μειονεκτήματά του, ώστε να βελτιωθεί, αλλά ταυτόχρονα μαθαίνει να συμφιλιώνεται με τον εαυτό του αναγνωρίζοντας τις αδυναμίες και τις δυνατότητές του.

Από αυτή την άποψη, η μεσότητα εκφράζει την ύψιστη ψυχική ισορροπία που προκύπτει από τη γνώση του εαυτού. Ο καυχησιάρης (αλαζών κατά τον Αριστοτέλη) πέρα από το ότι χάνει το μέτρο ως προς τον τρόπο που παρουσιάζεται, καθιστά σαφή και την έλλειψη αυτοεκτίμησης, καθώς δεν του αρκεί αυτό που πραγματικά είναι, αλλά νιώθει την ανάγκη της υπερβολής προκειμένου να δώσει την εικόνα που θα ήθελε να έχει, αλλά δεν μπορεί.

Η ανειλικρίνεια του καυχησιάρη δεν είναι τίποτε άλλο από το συναισθηματικό κενό της ανασφάλειας, που χρειάζεται ένα ψέμα για να καλυφθεί. Σε τελική ανάλυση ο καυχησιάρης είναι θύμα του εαυτού του, όπως και κάθε άλλος που αδυνατεί να ακολουθήσει το δρόμο της μεσότητας.

Εν τέλει, στην προσπάθειά του να καλύψει το κενό που του δίνει η αίσθηση της προσωπικής ανεπάρκειας πετυχαίνει ακριβώς το αντίθετο, καθώς, επί της ουσίας, το καταδεικνύει. Κι αυτός είναι ο λόγος που τελικά φαίνεται ανόητος: «Το άτομο που – δίχως να αποβλέπει σε κάτι – προσποιείται ότι έχει περισσότερα από αυτά που πράγματι έχει, δίνει την εντύπωση ότι είναι κατώτερος άνθρωπος (αλλιώς δε θα έβρισκε ευχαρίστηση στην ψευτιά)· πιο πολύ, πάντως, δίνει την εντύπωση λιγόμυαλου και ανόητου ανθρώπου παρά κακού». (1127b 7, 10-13).

Η αναφορά του Αριστοτέλη στον καυχησιάρη που δεν «αποβλέπει σε κάτι», θέλει να αποκλείσει κάθε άλλο κίνητρο πέρα από την ψυχολογικής προέλευσης ανάγκη για τόνωση του εαυτού. Γιατί ο καυχησιάρης μπορεί να έχει κι άλλα κίνητρα: «Αν όμως το κάνει για χρήματα, ή για πράγματα που αποφέρουν χρήματα, τότε η περίπτωση είναι πιο επαίσχυντη». (1127b 7, 15-16). Παρακολουθούμε το διαχωρισμό της καυχησιολογίας από την ψυχική εκδοχή της ανεπαρκούς προσωπικότητας στην καθαρά χρησιμοθηρική εκδοχή του χειροπιαστού κέρδους.

Και η δεύτερη περίπτωση είναι χειρότερη: «αυτοί που αποβλέπουν στο κέρδος καυχώνται ότι έχουν ιδιότητες από τις οποίες μπορούν να επωφεληθούν οι συνάνθρωποί τους και των οποίων την έλλειψη εύκολα μπορεί κανείς να αποκρύψει, τις ιδιότητες π.χ. του μάντη, του σοφού, του γιατρού. Αυτός είναι ο λόγος που πάρα πολλοί άνθρωποι προσποιούνται ότι έχουν αυτού του είδους τις ιδιότητες και καυχώνται γι’ αυτές». (1127b 7, 22-25).

Οι άνθρωποι αυτού του είδους χρησιμοποιούν την καυχησιολογία με τρόπο συνειδητό σαν εργαλείο εξαπάτησης. Το ψέμα αποκτά διαστάσεις σχεδόν επαγγελματικές. Κι αυτός είναι ο λόγος που τους κάνει επαίσχυντους, καθώς δεν ενδιαφέρονται για το γόητρο ή την προσωπική τους τιμή, αλλά για την εκμετάλλευση των άλλων. Πρόκειται περισσότερο για απατεώνες. Η εμπιστοσύνη που τους δείχνει το θύμα μπορεί να αποβεί καταστροφική. Όλα εξαρτώνται από το μέγεθος της αφέλειας κι από τη θρασύτητα της επιτήδειας συμπεριφοράς. Σε κάθε περίπτωση ο σώφρων οφείλει να αποφεύγει αυτούς τους ανθρώπους.

Από την άλλη, όποιος παρουσιάζει τον εαυτό του κατώτερο των πραγματικών του δυνατοτήτων, κινείται στην έλλειψη κι ο Αριστοτέλης του απευθύνει το χαρακτηρισμό «είρων»: «κρυψίνους και ο υποκριτής αρνείται ότι έχει αυτά που έχει, ή μειώνει την αξία τους». (1127a 7, 26-27).

Οι προσδιορισμοί «κρυψίνους» και «υποκριτής» αφορούν τη μεταφραστική απόδοση στον όρο «είρων» που επιλέγει ο Αριστοτέλης στο πρωτότυπο. Τα πράγματα όμως περιπλέκονται, όταν ο Αριστοτέλης προβαίνει σε επεξηγήσεις: «Όσο για τους ανθρώπους της υποκριτικής κρυψίνοιας,» (είρωνες στο πρωτότυπο) «αυτοί, μειώνοντας τις πραγματικές τους ιδιότητες, δημιουργούν μια κομψότερη και πιο εκλεπτυσμένη εικόνα – από πλευράς χαρακτήρα – στα μάτια των ανθρώπων· γιατί δημιουργούν στους άλλους την εντύπωση ότι μιλούν όπως μιλούν όχι επειδή κυνηγούν το κέρδος, αλλά για να αποφύγουν τα μεγαλεία και την επίδειξη· και αυτοί επίσης αρνούνται ότι έχουν τις ιδιότητες που θεωρούνται ότι προσπορίζουν στον άνθρωπο ένα καλό όνομα – αυτό ακριβώς που συνήθιζε να κάνει και ο Σωκράτης». (1126b 7, 26-30).

Η αναφορά του Σωκράτη ως παράδειγμα ανθρώπου που αποσιωπά τις αληθινές του γνώσεις διαφωτίζει και τη σημασία που δίνει ο Αριστοτέλης στον όρο «είρων». Ο Σωκράτης δεν παρουσιαζόταν ως άνθρωπος που αγνοεί ούτε από κρυψίνοια ούτε από υποκρισία. Επικαλούταν την άγνοια προκειμένου να καταδειχθεί στο τέλος η αλήθεια, που ο ίδιος πίστευε. Επρόκειτο δηλαδή για μέθοδο, για τακτική στην αναζήτηση της φιλοσοφικής αλήθειας κι όχι για υπεκφυγή προς απόκρυψη δυνατοτήτων.

Από αυτή την άποψη, οι όροι «κρυψίνους» και «υποκριτής» δεν αποδίδουν με σαφήνεια αυτό που ο Αριστοτέλης αποκαλεί «είρων». Κι εδώ, ίσως, βρισκόμαστε πιο κοντά στην αριστοτελική ερμηνεία του ανθρώπου που ελλείπει ως προς την παρουσίαση του εαυτού, αφού δεν υπονοείται η οριστική αποσιώπηση των ικανοτήτων, αλλά ο παροδικός ελιγμός που, όταν ολοκληρωθεί, θα φανερώσει σε όλους την πραγματικότητα.

Εξάλλου, ακόμη κι αν ο όρος ερμηνευτεί σε απόλυτη κυριολεξία, η συμπεριφορά που εστιάζει στην απόκρυψη δυνατοτήτων στερείται νοήματος, αφού δεν προσφέρει καμία ωφέλεια σ’ αυτόν που την έχει. Πέρα από το αδύνατο μιας άμεσης, χειροπιαστής οικονομικής – υλικής ωφέλειας, δεν μπορεί να γίνει λόγος ούτε για τα ψυχικά οφέλη της αυτοπεποίθησης μέσω της εκτίμησης από τους άλλους. Θα έλεγε κανείς ότι μια τέτοια επιλογή θα μπορούσε να γίνει από κάποιον που συνειδητά θέλει να βλάψει τον εαυτό του. Κι αυτό απέχει από την κρυψίνοια, πολύ περισσότερο από την υποκρισία. Η υποτίμηση του εαυτού νοηματοδοτείται μόνο ως απόπειρα αποφυγής ανεπιθύμητων καθηκόντων, εκδοχή που επίσης δεν μπορεί να εκληφθεί ως κρυψίνοια.

Η παραδοχή του Αριστοτέλη για τους ανθρώπους που «μειώνοντας τις πραγματικές τους ιδιότητες, δημιουργούν μια κομψότερη και πιο εκλεπτυσμένη εικόνα» έρχεται σε απόλυτη αντιπαράθεση με το παράδειγμα του Σωκράτη, ο οποίος κάθε άλλο παρά εκπροσωπούσε αυτή την εικόνα. Οι αντιπάθειες που προκαλούσε και η τελική θανατική του καταδίκη τη διαψεύδουν κατηγορηματικά. Ο Σωκράτης ήταν είρων (όχι κρυψίνους και υποκριτής) κι ως εκ τούτου έκανε απόλυτα φανερή την πνευματική υπεροχή του καταδεικνύοντας την ανεπάρκεια των άλλων. Το ότι απέφευγε «τα μεγαλεία και την επίδειξη» (όπως ορίζει ο Αριστοτέλης) κατέστη σε όλους σαφές, χωρίς όμως να διαμορφώσει μια κομψή εικόνα «στα μάτια των άλλων». Εξάλλου, ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για κάτι τέτοιο.

Είναι προφανές ότι ο Αριστοτέλης αναφέρεται ξανά στην έλλειψη της μεσότητας που επιδρά, όπως πάντα, αρνητικά. Η απόκρυψη των ικανοτήτων δεν μπορεί παρά να έχει παροδικό χαρακτήρα, αφού κανείς δεν μπορεί να υποτιμά συνειδητά τον εαυτό του συνέχεια (εκτός αν υπόκειται σε κάποια τυραννική εξουσιαστική σχέση), και οφείλεται σε εσφαλμένη εκτίμηση για τον τρόπο που θα πλάσει τη δημόσια εικόνα του. Προσπαθώντας κάποιος να μη γίνει εριστικός ή να μην προκαλέσει αντιπάθειες μπορεί να επιλέξει την υποχωρητικότητα προκειμένου να φανεί μετριοπαθής.

Όμως, η διαρκής υποχωρητικότητα είναι αδιέξοδη. Όταν κάποιος αντιλαμβάνεται ότι δεν αναγνωρίζονται τα προτερήματά του στην πόλη κι ότι αναρριχώνται άλλοι κατώτερης ποιότητας άνθρωποι, δεν μπορεί παρά να γίνει συγκρουσιακός. Και τότε δε θα έχει να αντιμετωπίσει μόνο τη δυσπιστία των άλλων, αλλά και την εικόνα που ο ίδιος είχε πλάσει για τον εαυτό του.

Με άλλα λόγια, η σύγκρουση θα είναι σφοδρότερη από εκείνη που θα είχε, αν εξαρχής ακολουθούσε το μέσο δρόμο της ειλικρίνειας. Το παράδειγμα του Σωκράτη έχει να κάνει τόσο με την κατάδειξη της αδυναμίας του κόσμου να αποδεχτεί την ανωτερότητα κάποιου (ιδίως αν μέχρι πρότινος υποτιμούσε τις ικανότητές του), όσο και με το αδιέξοδο αυτής της συμπεριφοράς, που, όταν νομοτελειακά αποκαλυφθεί η πραγματικότητα, θα εκληφθεί περισσότερο σαν ειρωνεία, η οποία κάθε άλλο παρά θα συμβάλει στην κομψή εικόνα του εαυτού.

Και προς ενίσχυση αυτού ο Αριστοτέλης θα παραθέσει και την έννοια του «βαυκοπανούργου», την οποία στα σχόλια που παραθέτει επεξηγεί ως εξής: «Η λέξη βαυκοπανούργος είναι σύνθετη με πρώτο συνθετικό το άγνωστης ετυμολογίας επίθετο βαυκός-ή-όν και δεύτερο το επίθετο πανούργος. Για το πρώτο συνθετικό μπορούμε να έχουμε τη βεβαιότητα ότι είχε τη σημασία “προσποιούμενος”, μια προσποίηση πάντως που γινόταν με “νάζια και χαϊδέματα”. Το δεύτερο συνθετικό μας βοηθάει να καταλάβουμε ότι ο λόγος είναι για ανθρώπους που προσπαθούν να εξαπατήσουν τους άλλους κρύβοντας την αλήθεια με χαριεντισμούς».

Ο Αριστοτέλης γράφει: «Όσοι όμως αρνούνται ότι έχουν κάποιες μικρές και ασήμαντες ιδιότητες, καθώς και ιδιότητες που ολοφάνερα τις έχουν, αυτοί χαρακτηρίζονται με τη λέξη βαυκοπανούργοι και είναι πιο καταφρονητέοι». (1126b 7, 30-32).

Και συμπληρώνει: «καμιά φορά μάλιστα αυτό δεν είναι παρά μια ολοφάνερη καυχησιά, κάτι σαν τα ρούχα των Σπαρτιατών· γιατί και η υπερβολή και η μεγάλη έλλειψη είναι κομπασμός και καυχησιά». (1126b 7, 32-34).

Το μέτρο προτείνεται ως μοναδικός τρόπος συμπεριφοράς σε σχέση με τις επιταγές της αρετής. Η έλλειψη, όταν είναι επιτηδευμένη, δεν έχει καμία σχέση ούτε με την ταπεινότητα ούτε με την κατάδειξη της προτεραιότητας των πνευματικών ιδανικών (οι ιδέες της πλήρους σωματικής απαξίωσης – στα όρια της τιμωρητικής συμπεριφοράς – για χάρη πνευματικών ή θρησκευτικών αξιών δεν είναι άγνωστες στην ανθρωπότητα).

Τα ρούχα των Σπαρτιατών, ασφαλώς δεν απαξιώνουν το σώμα, αλλά αποτελούν ξεκάθαρη έπαρση, αφού προβάλουν το πρότυπο της λιτότητας ως σύμβολο ανωτερότητας. Οτιδήποτε ξεπερνά το μέτρο είτε από τη μια είτε από την άλλη μεριά (υπερβολή – έλλειψη) αποτελεί σφάλμα κι αν γίνεται με τρόπο επιδεικτικό – σαν να πρόκειται για κάτι σπουδαίο – δεν αποτελεί μόνο στρέβλωση, αλλά και κομπασμό. Η επίγνωση ότι και η στέρηση μπορεί επίσης να λειτουργήσει ως καυχησιολογία είναι η κατάδειξη ενός άλλου είδους υπερβολής που στηρίζεται στην έλλειψη. Είναι η στρέβλωση της μεσότητας, που προκειμένου να αποφευχθεί ο κίνδυνος της υπερβολής προτιμάται το άλλο άκρο.

Ο άνθρωπος που αγαπά την αλήθεια ξέρει να αποδίδει τα γεγονότα όπως ακριβώς έχουν, χωρίς ούτε να αποκρύπτει ούτε να υπερβάλλει. Κι αυτό έχει να κάνει με τη θετική του έξη, που τον έκανε ικανό να διακρίνει και να αναζητά την αλήθεια, σαν κάτι που πηγάζει μέσα από τον ίδιο του τον εαυτό.

Κι εδώ δε γίνεται λόγος για την ειλικρίνεια με τη σημασία της τιμιότητας στις καθημερινές συναλλαγές, αλλά με τη σημασία της ορθής απόδοσης του εαυτού, χωρίς να εξυπηρετείται κανένα κέρδος: «Δε μιλούμε για τον άνθρωπο που είναι ειλικρινής στις συμφωνίες που συνάπτει, ούτε για πράγματα που ανήκουν στην περιοχή της αδικίας ή της δικαιοσύνης (αυτά θα είχαν να κάνουν με μια άλλη αρετή), αλλά για τον άνθρωπο που εκεί όπου δεν τίθεται κανένα τέτοιο θέμα είναι ειλικρινής και στα λόγια και στις πράξεις της καθημερινής του ζωής επειδή τέτοια είναι η έξη του». (1127a 7, 38-39 και 1127b 7, 1-3).

Και βέβαια, η σημασία αυτή που θέλει ο Αριστοτέλης να αποδώσει όσο κι αν αποκλίνει ελαφρώς από την καθαυτή έννοια της εντιμότητας ως δικαιοσύνη, είναι αδύνατο και να αποκοπεί από αυτή. Και η επιείκεια προτάσσεται ως ύψιστη δικαιοσύνη. Γι’ αυτό και συμπληρώνει: «Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι – θα το δεχόταν όλοι – προικισμένος με την αρετή της δικαιοσύνης». («επιεικής» στο πρωτότυπο). (1127b 7, 4).

Από κει και πέρα όμως, ακόμη και η αλήθεια δεν προτάσσεται με τρόπο άκαμπτο σαν μορφή αδιαλλαξίας, γιατί τότε θα μπορούσε να οδηγήσει στη σκληρότητα. Ο Αριστοτέλης ομολογεί ότι ακόμη κι ο φιλαλήθης μπορεί να βρεθεί μπροστά σε μια κατάσταση που θα πρέπει να αποδώσει την αλήθεια κομψά, δηλαδή συγκαλυμμένα. Και τότε θα προτιμήσει την παρουσίαση των πραγμάτων από την πλευρά της έλλειψης κι όχι της υπερβολής: «Αν ο άνθρωπος αυτός χρειαστεί να παρεκκλίνει από την αλήθεια, θα κλίνει προς την πλευρά της έλλειψης, δεδομένου ότι αυτό μοιάζει πιο ευπρεπές, αφού οι υπερβολές είναι γενικά κάτι το βαρύ και χοντροκομμένο». (1127b 7, 8-10).

Η αλήθεια πρέπει να διαχωρίζεται από την αγένεια ή τη θρασύτητα. Πολλές φορές η αποσιώπηση γεγονότων είναι προτιμότερη για τον άνθρωπο που τα πληροφορείται. Για παράδειγμα οι επώδυνες λεπτομέρειες μιας συμφοράς, όταν δεν έχουν καμία σημασία για τις περαιτέρω εξελίξεις, δεν υπάρχει λόγος να ανακοινώνονται. Κάτι τέτοιο θα το έκανε ο θρασύς που θα έβρισκε χαρά από τον πόνο των άλλων.

Το κριτήριο είναι και πάλι η μεσότητα που θα επέλθει από τη λογική. Γενικά, όταν γίνεται λόγος για την ανθρώπινη συμπεριφορά, τίποτα δεν τίθεται με τρόπο απόλυτο, καθώς όλα καθορίζονται από την υποκειμενικότητα της στιγμής που συμβαίνουν. Αυτό που μένει είναι η γενική κατεύθυνση της ορθής συμπεριφοράς, που πρέπει να διέπεται από την αρετή, ώστε να αποδίδει το καλύτερο δυνατό σε όλες τις περιστάσεις. Και η κατάδειξη αυτού είναι και η πρόθεση του Αριστοτέλη.

Αριστοτέλης, Ηθικά Νικομάχεια

Ανθολόγιο Αττικής Πεζογραφίας

ΞΕΝΟΦΩΝ, ΕΛΛΗΝΙΚΑ

ΞΕΝ Ελλ 7.4.6–7.4.11

Κορίνθιοι και Φλειάσιοι αποσύρονται από τον πόλεμο

Οι Αθηναίοι προσπάθησαν να καταλάβουν την Κόρινθο, αν και ήταν σύμμαχός τους. Οι Κορίνθιοι πληροφορήθηκαν το σχέδιό τους και απέπεμψαν την αθηναϊκή φρουρά.


Τοῖς δὲ Κορινθίοις ἐνθυμουμένοις ὡς χαλεπῶς ἔχοι αὐ-
τοὺς σωθῆναι, κρατουμένους μὲν καὶ πρόσθεν κατὰ γῆν,
προσγεγενημένων δὲ αὐτοῖς Ἀθηναίων ἀνεπιτηδείων, ἔδοξεν
ἁθροίζειν καὶ πεζοὺς καὶ ἱππέας μισθοφόρους. ἡγούμενοι
δὲ τούτων, ἅμα μὲν τὴν πόλιν ἐφύλαττον, ἅμα δὲ πολλὰ
τοὺς πλησίον πολεμίους κακῶς ἐποίουν· εἰς μέντοι Θήβας
ἔπεμψαν ἐπερησομένους εἰ τύχοιεν ἂν ἐλθόντες εἰρήνης.
[7.4.7] ἐπεὶ δὲ οἱ Θηβαῖοι ἰέναι ἐκέλευον, ὡς ἐσομένης, ἐδεήθησαν
οἱ Κορίνθιοι ἐᾶσαι σφᾶς ἐλθεῖν καὶ ἐπὶ τοὺς συμμάχους, ὡς
μετὰ μὲν τῶν βουλομένων ποιησόμενοι τὴν εἰρήνην, τοὺς δὲ
πόλεμον αἱρουμένους ἐάσοντες πολεμεῖν. ἐφέντων δὲ καὶ
ταῦτα πράττειν τῶν Θηβαίων, ἐλθόντες εἰς Λακεδαίμονα οἱ
Κορίνθιοι εἶπον· [7.4.8] Ἡμεῖς, ὦ ἄνδρες Λακεδαιμόνιοι, πρὸς ὑμᾶς
πάρεσμεν ὑμέτεροι φίλοι, καὶ ἀξιοῦμεν, εἰ μέν τινα ὁρᾶτε
σωτηρίαν ἡμῖν, ἐὰν διακαρτερῶμεν πολεμοῦντες, διδάξαι καὶ
ἡμᾶς· εἰ δὲ ἀπόρως γιγνώσκετε ἔχοντα τὰ ἡμέτερα, εἰ μὲν
καὶ ὑμῖν συμφέρει, ποιήσασθαι μεθ’ ἡμῶν τὴν εἰρήνην· ὡς
οὐδὲ μετ’ οὐδένων ἂν ἥδιον ἢ μεθ’ ὑμῶν σωθείημεν· εἰ
μέντοι ὑμεῖς λογίζεσθε συμφέρειν ὑμῖν πολεμεῖν, δεόμεθα
ὑμῶν ἐᾶσαι ἡμᾶς εἰρήνην ποιήσασθαι. σωθέντες μὲν γὰρ
ἴσως ἂν αὖθις ἔτι ποτὲ ἐν καιρῷ ὑμῖν γενοίμεθα· ἐὰν δὲ
νῦν ἀπολώμεθα, δῆλον ὅτι οὐδέποτε χρήσιμοι ἔτι ἐσόμεθα.
[7.4.9] ἀκούσαντες δὲ ταῦτα οἱ Λακεδαιμόνιοι τοῖς τε Κορινθίοις
συνεβούλευον τὴν εἰρήνην ποιήσασθαι καὶ τῶν ἄλλων συμ-
μάχων ἐπέτρεψαν τοῖς μὴ βουλομένοις σὺν ἑαυτοῖς πολεμεῖν
ἀναπαύεσθαι· αὐτοὶ δ’ ἔφασαν πολεμοῦντες πράξειν ὅ τι ἂν
τῷ θεῷ φίλον ᾖ· ὑφήσεσθαι δὲ οὐδέποτε, ἣν παρὰ τῶν
πατέρων παρέλαβον Μεσσήνην, ταύτης στερηθῆναι. [7.4.10] οἱ οὖν
Κορίνθιοι ἀκούσαντες ταῦτα ἐπορεύοντο εἰς τὰς Θήβας ἐπὶ
τὴν εἰρήνην. οἱ μέντοι Θηβαῖοι ἠξίουν αὐτοὺς καὶ συμ-
μαχίαν ὀμνύναι· οἱ δὲ ἀπεκρίναντο ὅτι ἡ μὲν συμμαχία οὐκ
εἰρήνη, ἀλλὰ πολέμου μεταλλαγὴ εἴη· εἰ δὲ βούλοιντο,
παρεῖναι ἔφασαν τὴν δικαίαν εἰρήνην ποιησόμενοι. ἀγα-
σθέντες δὲ αὐτοὺς οἱ Θηβαῖοι, ὅτι καίπερ ἐν κινδύνῳ ὄντες
οὐκ ἤθελον τοῖς εὐεργέταις εἰς πόλεμον καθίστασθαι, συν-
εχώρησαν αὐτοῖς καὶ Φλειασίοις καὶ τοῖς ἐλθοῦσι μετ’ αὐτῶν
εἰς Θήβας τὴν εἰρήνην ἐφ’ ᾧτε ἔχειν τὴν ἑαυτῶν ἑκάστους.
καὶ ἐπὶ τούτοις ὠμόσθησαν οἱ ὅρκοι. [7.4.11] οἱ μὲν δὴ Φλειάσιοι,
ἐπεὶ οὕτως ἡ σύμβασις ἐγένετο, εὐθὺς ἀπῆλθον ἐκ τῆς
Θυαμίας· οἱ δὲ Ἀργεῖοι ὀμόσαντες ἐπὶ τοῖς αὐτοῖς τούτοις
εἰρήνην ποιήσεσθαι, ἐπεὶ οὐκ ἐδύναντο καταπρᾶξαι ὥστε
τοὺς τῶν Φλειασίων φυγάδας μένειν ἐν τῷ Τρικαράνῳ ὡς
ἐν τῇ ἑαυτῶν πόλει ἔχοντας, παραλαβόντες ἐφρούρουν, φά-
σκοντες σφετέραν τὴν γῆν ταύτην εἶναι, ἣν ὀλίγῳ πρότερον
ὡς πολεμίαν οὖσαν ἐδῄουν, καὶ δίκας τῶν Φλειασίων
προκαλουμένων οὐκ ἐδίδοσαν.

***
Στο μεταξύ οι Κορίνθιοι σκέφτονταν ότι δύσκολα θα έβρισκαν σωτηρία: από πριν κιόλας μειονεκτούσαν στρατιωτικά στη στεριά, και τώρα αντιμετώπιζαν επιπλέον και τη δυσμένεια των Αθηναίων· αποφάσισαν λοιπόν να προσλάβουν μισθοφόρους, πεζικό και ιππικό. Με τούτους στις προσταγές τους, κατόρθωσαν και την πόλη τους να προστατεύουν και συνάμα να προκαλούν πολλές ζημίες στους γειτονικούς των εχθρούς· έστειλαν μολοντούτο στη Θήβα να ρωτήσουν αν, πηγαίνοντας εκεί, θα πετύχαιναν τη σύναψη ειρήνης. Οι Θηβαίοι τους αποκρίθηκαν καταφατικά και τους παρήγγειλαν να πάνε· τότε οι Κορίνθιοι παρακάλεσαν να τους αφήσουν να συνεννοηθούν και με τους συμμάχους τους, ώστε όσους από αυτούς ήθελαν να τους συμπεριλάβουν στην ειρήνη, κι όσους πάλι προτιμούσαν πόλεμο να τους αφήσουν να πολεμάνε μόνοι. Οι Θηβαίοι το δέχτηκαν κι αυτό. Τότε οι Κορίνθιοι πήγαν στη Λακεδαίμονα και είπαν:

«Ερχόμαστε σε σας, Λακεδαιμόνιοι, σαν φίλοι σας, με μια παράκληση: αν βλέπετε τρόπο να σωθούμε συνεχίζοντας τον πόλεμο, να μας τον εξηγήσετε κι εμάς· στην περίπτωση όμως που κρίνετε τη θέση μας απελπιστική, αν σας συμφέρει, να κάνετε και σεις ειρήνη ταυτόχρονα μ' εμάς ― γιατί με κανέναν άλλον δεν θα μας ήταν πιο ευχάριστο να σωθούμε μαζί, παρά με σας· αν πάλι λογαριάζετε ότι σας συμφέρει η συνέχιση του πολέμου· σας παρακαλούμε να μας αφήσετε να κάνουμε ειρήνη. Γιατί αν σωθούμε, ίσως κάποτε να σας προσφέρουμε και πάλι υπηρεσίες ― ενώ αν καταστραφούμε, είναι φανερό ότι ποτέ πια δεν θα σας φανούμε χρήσιμοι».

Όταν τ' άκουσαν αυτά οι Λακεδαιμόνιοι, όχι μόνο συμβούλεψαν τους Κορινθίους να κάνουν ειρήνη, αλλά έδωσαν άδεια και στους υπόλοιπους συμμάχους, εφόσον δεν ήθελαν να πολεμήσουν άλλο στο πλευρό τους, να σταματήσουν. Οι ίδιοι, είπαν, θα συνεχίσουν τον πόλεμο ― κι ό,τι θέλει ο θεός ας γίνει· πάντως ποτέ δεν θα δεχτούν να τους πάρουν αυτό που τους είχαν αφήσει οι πατέρες τους: τη Μεσσήνη.

Ύστερα απ' αυτή την απάντηση, οι Κορίνθιοι πήγαν στη Θήβα για τη σύναψη ειρήνης. Οι Θηβαίοι τους ζήτησαν να ορκιστούν και συμμαχία· οι Κορίνθιοι όμως αποκρίθηκαν ότι συμμαχία δεν θα σήμαινε ειρήνη, αλλά μια διαφορετική μορφή πολέμου· ωστόσο οι ίδιοι, είπαν, είχαν έρθει έτοιμοι να συμφωνήσουν μιαν έντιμη ειρήνη ― αν την ήθελαν οι Θηβαίοι. Η άρνησή τους να πολεμήσουν τους ευεργέτες τους, μ' όλο τον κίνδυνο που διέτρεχαν, προκάλεσε τον θαυμασμό των Θηβαίων, που δέχτηκαν να κάνουν ειρήνη μ' αυτούς, με τους Φλιάσιους και μ' όσους είχαν έρθει μαζί τους στη Θήβα, με τον όρο ότι κάθε πόλη θα διατηρούσε τα δικά της εδάφη. Πάνω σ' αυτούς τους όρους δόθηκαν οι όρκοι.

Οι Φλιάσιοι συμμορφώθηκαν με τη συνθήκη κι εξεκκένωσαν τη Θυαμία. Οι Αργείοι όμως, μ' όλο που ορκίστηκαν να κάνουν ειρήνη με τους ίδιους τούτους όρους, προσπάθησαν να πετύχουν να παραμείνουν οι Φλιάσιοι εξόριστοι στο Τρικάρανο, με το επιχείρημα ότι έτσι θα βρίσκονταν στο έδαφός τους· όταν απέτυχαν, το κατέλαβαν κι εγκατέστησαν φρουρά, με τον ισχυρισμό ότι αποτελούσε δικό τους έδαφος ―αυτό που λίγο πρωτύτερα λεηλατούσαν σαν εχθρικό― και δεν δέχτηκαν τη διαιτησία που πρότειναν οι Φλιάσιοι.