ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ...

Έχετε φανταστεί ποτέ τον εαυτό σας χωρίς φίλους; Πιστεύετε ότι θα μπορούσατε να πορευτείτε μόνοι σας στις δυσκολίες της καθημερινότητας, όντας ανεξάρτητοι από τους πάντες; Θα σας πω λοιπόν, πως δεν υπάρχει έμβιο ον που να μπορεί να επιβιώσει για μία εβδομάδα πάνω σ’αυτή τη γη, χωρίς την ύπαρξη φίλων, και όσοι καταφέρνουν και ζουν μη έχοντας κανέναν, είναι κλεισμένοι μέσα σε λευκά ευάερα και ευήλια δωμάτια, φορώντας πανέμορφες μπλούζες που δένουν χιαστή στην πλάτη, μόδα διαχρονική και αδιαμφισβήτητη… Αν καθίσετε και συλλογιστείτε, ακόμη και όσοι πιστεύετε πως δεν υπάρχει δίπλα σας κανένας, θα διαπιστώσετε την ύπαρξη ενός ή περισσότερων προσώπων, η προσφορά των οποίων στη ζωή σας, μπορεί να είναι αδιάφανη, μα σίγουρα ανεκτίμητη.

Φίλος είναι αυτός που θα ακούσει τον καημό σου και θα σε βοηθήσει να τον ξεπεράσεις, που θα χαρεί με τη χαρά σου, και θα αγωνιστεί για το δίκιο σου, όταν αυτό υπονομεύεται. Δεν θα ζητήσει ποτέ αντάλλαγμα, γιατί απλά θα προσφέρει ανιδιοτελώς, υπηρετώντας επακριβώς την φύση και την αξία της προσφοράς. Θα σου δώσει αυτό που χρειάζεσαι όταν σου λείπει, αλλά και θα σε ρωτήσει αν χρειάζεσαι κάτι, ακόμη και αν είσαι επαρκής στα πάντα. Ακόμη, θα τηλεφωνήσει για καληνύχτα, και θα σου υπενθυμίσει την παρουσία του, σε περίπτωση που βρεθείς σε ανάγκη και χρειαστείς βοήθεια.
Επιπλέον, ένας σωστός φίλος δεν ξεχνάει ποτέ! Και λέγοντας αυτό, δεν εννοώ τα γενέθλια και τις γιορτές, που ναι μεν αποτελούν δείκτη ενδιαφέροντος ενός ατόμου απέναντι σε κάποιο άλλο, αλλά δεν είναι και το σημαντικότερο. Ο φίλος δεν θα ξεχάσει ποτέ τις στιγμές που περάσατε μαζί, και κάθε φορά που θα είστε παρέα θα αναπολείτε στιγμές του παρελθόντος και θα κλαίτε άλλοτε από γέλια, και άλλοτε από συγκίνηση. Γιατί το χαμόγελο του ενός, θα καθρεπτίζεται στο χαμόγελο του άλλου, και το δάκρυ του ενός θα ποτίζει την καρδιά του άλλου. Αμοιβαία συναισθήματα, σε μία σχέση αλληλοπροσφοράς και ανταπόδωσης, όχι όμως από υποχρέωση, αλλά από μία εσώτερη ανιδιοτελή ανάγκη παροχής, τόσο συναισθημάτων, όσο και αγαθών, που στήνουν το πορταίτο της ζωής μας.

Και όταν θα είσαι αγχωμένος με τα περιστατικά και τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στη καθημερινότητά σου, ο πραγματικός φίλος θα είναι εκεί για να σε ακούσει, να ανεχτεί τους προβληματισμούς και τα νεύρα σου, ακόμη και αν δεν είναι δίπλα σου, και η απόσταση είναι αναπόφευκτη. Το ακουστικό θα το σηκώνει πάντα στην περίπτωσή σου, και με προσμονή θα περιμένει να ξεστομίσεις τις λέξεις, που είτε σε βασανίζουν, είτε σε εκστασιάζουν, ταράσσοντας ενίοτε τον ψυχισμό σου. Και φυσικά, δεν θα σε ξεχάσει ποτέ, ούτε θα ισχυριστεί διάφορα για να σε αποφύγει. Δεν θα παραπονεθεί , ούτε θα σου πει να σταματήσεις, γιατί πολύ απλά δεν θα το κάνει από υποχρέωση. Η στάση του αυτή θα είναι απόρροια της καθαρότητας και της ειλικρίνειας των προθέσεών του.

Γιατί ένας φίλος, βλέπει τον εαυτό του άλλοτε περισσότερο, και άλλοτε λιγότερο στα μάτια του φίλου του. Είναι όταν τα «θέλω», οι πράξεις, οι περιέργειες, τα άγχη, οι ιδιοτροπίες και άλλα πολλά, συμπίπτουν, κάνοντας και τους δύο να παραξενεύονται από την εκάστοτε ξεχωριστή σύμπτωση. Και σε περίπτωση διαφωνίας, πάντα ο ένας, αν όχι και οι δύο, θα υποχωρήσει, για να μη θυσιαστούν στην αναταραχή της στιγμής οι δεσμοί τους. Και ξέρετε γιατί υπάρχει αυτή η υποχώρηση; Γιατί υπάρχει όχι μόνο απλό ενδιαφέρον, αλλά και αγάπη αληθινή. Μόνο όταν αγαπάς κάνεις πίσω σε κάποιο θέμα, για να μη χάσεις όλα εκείνα που έχεις, καθώς μια ενδεχόμενη απώλειά τους θα σε ερείπωνε, τόσο ψυχικά, όσο και σωματικά.

Αυτά και άλλα πάρα πολλά είναι ένας αληθινός φίλος. Το άτομο που θα σου παραχωρήσει τον ώμο του για να κλάψεις, που θα σε σηκώσει να χορέψετε όταν δεν θα έχεις όρεξη, που θα σε αφήνει να εκδηλώνεις το «είναι» σου, και θα δέχεται τον πραγματικό σου εαυτό, που θα βρίσκει πάντα μία αφορμή για να ξεκινήσει την κουβέντα και που θα σου λέει κάθε μέρα καλημέρα, που αν σου τελειώνει η δύναμη, θα σου δίνει από τη δική του, και αν σκοντάψεις θα σε σηκώσει, αγνοώντας τον ενδεχόμενο κίνδυνο να πέσει και ο ίδιος. Αυτός είναι ο φίλος, και όσους πιο πολλούς διαθέτει ένας άνθρωπος, τόσο πιο ευτυχισμένος είναι. Γιατί στην αληθινή φιλία, η ιδιοτέλεια, η φιλοκέρδεια, η συμφεροντολογία, η κερδοσκοπία, η σκοπιμότητα και η ωφελιμότητα είναι άγνωστες, και μόνο η αγάπη και η ανυστεροβουλία υπάρχουν, εξαλείφοντας τη ζήλια, τον ανταγωνισμό, το μίσος και την αδιαφορία.

Γιατί ο φίλος θα είναι πάντα δίπλα σου, όντας η προέκταση του εαυτού σου,
κάνοντας κατ’αυτό τον τρόπο δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στο «εγώ» και το «εσύ»,
και προτάσσοντας το «εμείς» σθεναρά και απροκάλυπτα…
Όσοι με γνωρίζουν..ξέρουν ότι όλα αυτά τα αισθάνομαι...

...και ότι
Η φιλία είναι ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία στη ζωή μου!

Μαρία Ιωσηφίδου

Αχαριστία, Μπορούμε να τη διαχειριστούμε;

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του αχάριστου ανθρώπου; Τι μπορούμε να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε έναν τέτοιο άνθρωπο;

Για μία ακόμα φορά βοήθησες τον καλύτερο σου φίλο που σε είχε ανάγκη, έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες, παραμέρισες τις προσωπικές σου ασχολίες και σαν αντάλλαγμα πήρες δυσαρέσκεια και αδιαφορία. Και αναρωτιέσαι για ποιο λόγο είναι τόσο αχάριστος και δε σου είπε ούτε ένα απλό «ευχαριστώ»; Εάν το παραπάνω σενάριο σου ακούγεται οικείο, τότε έχεις να αντιμετωπίσεις έναν αχάριστο άνθρωπο. Δυστυχώς, στην καθημερινή μας ζωή ερχόμαστε σε επαφή με αρκετούς τέτοιους ανθρώπους. Ο Κλεόβουλος τονίζει πως «ο αχάριστος άνθρωπος μοιάζει με σπασμένο πιθάρι, στο οποίο ότι καλό και αν ρίξεις θα πέσει στο κενό».

Ποια είναι όμως τα χαρακτηριστικά του αχάριστου ανθρώπου;

Ο αχάριστος άνθρωπος συνεχώς παραπονιέται για τη δουλειά του, το σπίτι του, την πόλη του, την οικονομική του κατάσταση και τη ζωή του. Πάντα θα βρει κάτι άσχημο και δυσάρεστο να εστιάσει την προσοχή του. Πιστεύει πως είναι άτυχος και όλα πάνε άσχημα στη ζωή του. Δεν είναι ποτέ ευχαριστημένος, ούτε ικανοποιημένος γιατί πάντα θα βρει κάτι που να μη του αρέσει ή να του λείπει. Θεωρεί τους γύρω του υπεύθυνους για τη δυστυχία του και πιστεύει πως είναι το θύμα μίας περίστασης όταν κάτι δεν πηγαίνει καλά. Τα συναισθήματα που εκφράζει συνεχώς είναι αρνητικά. Κατά συνέπεια βιώνει χαμηλή ικανοποίηση από τη ζωή του, χαμηλή ποιότητα ζωής, αυξημένα ψυχοσωματικά προβλήματα (πονοκέφαλοι, έλκος, μυαλγίες, σπαστική κολίτιδα, οσφυαλγία) και μεγαλύτερη επιρρέπεια στις σωματικές παθήσεις. 

Τι μπορείς να κάνεις λοιπόν εσύ για να αντιμετωπίσεις έναν τέτοιο άνθρωπο;

1. Έκφρασε ανοιχτά τα συναισθήματά σου. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να συζητήσεις με το άτομο αυτό τα συναισθήματά σου. Εξήγησέ του πώς νιώθεις όταν σε αντιμετωπίζει με αυτόν τον τρόπο. Ανάφερε συγκεκριμένα περιστατικά για να μπορέσει και αυτός να καταλάβει. Ορισμένοι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν ότι αρκετές φορές είναι αγενείς ή αγνώμονες. Επίσης, πολλοί θεωρούν πως το «ευχαριστώ» είναι δεδομένο. Εάν, λοιπόν, το άτομο καταλάβει ότι έκανε λάθος, θα σου ζητήσει συγγνώμη και θα προσπαθήσει να μην το ξανακάνει. Από την άλλη πλευρά, όμως, υπάρχουν και άτομα που δε θα παραδεχτούν ότι έκαναν λάθος, θα θυμώσουν και θα αντιδράσουν άσχημα. Στην περίπτωση αυτή το άτομο μπορεί να αντιμετωπίζει κάποια άλλα προβλήματα και να συμπεριφέρεται κατά αυτόν τον τρόπο. Εάν συμβεί αυτό, σταμάτησε την κουβέντα ευγενικά και μην τη συνεχίσεις.
2. Σταμάτα να είσαι τόσο γενναιόδωρος μαζί του. Εάν συνειδητοποιήσεις πως η κουβέντα μαζί του δεν έλυσε το πρόβλημα και συνεχίζει να συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο, τότε πρέπει να σταματήσεις να είσαι τόσο γενναιόδωρος. Οι αχάριστοι άνθρωποι δε σταματούν ποτέ να ζητάνε και να απαιτούν. Όσα περισσότερα τους δίνεις, τόσα περισσότερα περιμένουν. Σταμάτα να δίνεις σε ανθρώπους που δεν το εκτιμούν. Άρχισε να λες «όχι» κάθε φορά που σου ζητάνε κάτι. Πολλές φορές όταν σταματήσουν να παίρνουν απομακρύνονται και χάνονται, ψάχνοντας το επόμενο διαθέσιμο άτομο που θα τους δώσει. Ο Καλλίμαχος τονίζει πως «δεν υπάρχει κανένας πιο βέβαιος εχθρός από τον αχάριστο που ευεργετήθηκε».
3. Απομακρύνσου και βοήθησε περισσότερο ανθρώπους που εκτιμούν την προσπάθειά σου. Σίγουρα αποτελεί τη δυσκολότερη επιλογή, ιδιαίτερα εάν τα άτομα αυτά είναι χρόνια στη ζωή σου, είναι όμως αναγκαία για την ψυχική σου ηρεμία και ισορροπία. Τα άτομα που είναι αχάριστα και συνεχώς ζητούν από σένα πρέπει να φύγουν από τη ζωή σου το συντομότερο δυνατό. Υπάρχουν γύρω σου τόσοι πολλοί άνθρωποι που σε κάνουν να χαμογελάς, να αισθάνεσαι όμορφα και εκτιμούν πραγματικά αυτό που τους δίνεις ακόμα και αν αυτό είναι μικρό. Για ποιο λόγο, λοιπόν, να συνεχίζεις να αφιερώνεις το χρόνο σου σε άτομα που γκρινιάζουν και σε «εκμεταλλεύονται» συνεχώς;

Να θυμάσαι πως κάθε άνθρωπος έχει να κάνει μία πολύ σημαντική επιλογή κατά τη διάρκεια της ζωής του: Αν θα ακολουθήσει το δρόμο της ευγνωμοσύνης για όλα αυτά που έχει ή το δρόμο της αχαριστίας για αυτά που δεν έχει. Είναι προσωπική του επιλογή αν θα είναι χαρούμενος ή δυστυχισμένος. Εάν, λοιπόν, ορισμένα άτομα στη δική σου τη ζωή έχουν επιλέξει το δεύτερο δρόμο, δεν είσαι υποχρεωμένος να μείνεις δίπλα τους.

Πλησίασε περισσότερο τους ανθρώπους που σε κάνουν να χαμογελάς και εκτιμούν αυτά που τους δίνεις. Να θυμάσαι τα λόγια του Earl Nightingale: «η στάση μας απέναντι στη ζωή καθορίζει και τον τρόπο που θα μας αντιμετωπίσει η ίδια η ζωή».

«Μαγικό» δέντρο παράγει 40 διαφορετικά φρούτα

Στο ίδιο φυτό κάνουν την εμφάνιση τους ροδάκινα, κεράσια, βερίκοκα και δαμάσκηνα

Ο γλύπτης και εικαστικός Σαμ Βαν Ακεν που εργάζεται στο Πανεπιστήμιο Syracuse είχε μια φαινομενικά παράξενη ιδέα η οποία του κέντρισε το ενδιαφέρον και αποφάσισε τελικά να την υλοποιήσει.

Ο Ακεν θέλησε να δημιουργήσει ένα δέντρο που να παράγει διαφορετικά είδη καρπών. Η τεχνική που χρησιμοποίησε είναι σχετικά απλή. Πήρε μέρη διαφόρων δέντρων (συμπεριλαμβανομένου του βλαστού τους) και τα… μπόλιασε σε ένα και μοναδικό δέντρο. Πειραματιζόμενος με πολλά διαφορετικά φρούτα, κατάφερε τελικώς να δημιουργήσει δέντρα που, όπως αποδείχτηκε, μπορούν να παράγουν ταυτόχρονα μέχρι και 40 διαφορετικά είδη φρούτων!

Ο Ακεν έχει δημιουργήσει 16 τέτοια μαγικά δέντρα. Το μυστικό όπως φαίνεται είναι να μπολιάζονται σε ένα δέντρο φρούτα με κοινή γενεαλογική καταγωγή. Ενα από τα δέντρα, παραδείγματος χάριν, παράγει ροδάκινα, βερίκοκα, κεράσια και δαμάσκηνα. Επιπλέον τα δέντρα αυτά είναι εξαιρετικά εντυπωσιακά στην όψη αφού είναι πολύχρωμα δημιουργώντας μια εντυπωσιακή οπτική σύνθεση που ήταν προφανώς και το εικαστικό όραμα του Ακεν. Ο ίδιος υποστηρίζει βέβαια ότι στόχος του ήταν να κάνει τον κόσμο να σκεφτεί το πώς παράγεται η τροφή.
     

Μοιάζει με ένα υπέροχο δέντρο σε πίνακα ζωγραφικής αλλά είναι ένα αληθινό δέντρο που παράγει πολλά διαφορετικά είδη φρούτων

Η ψυχοκοινωνική «γέφυρα» μεταξύ άγχους και χρόνιων σωματικών ασθενειών

Η σοβαρή ασθένεια, πολλές φορές μας αναγκάζει να θέσουμε υπό αμφισβήτηση τα όσα πιστεύαμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας.

Ενώ στο παρελθόν, οι σοβαρές – και όχι μόνο – σωματικές ασθένειες, σπάνια ήταν ιάσιμες, σήμερα, χάρη στα τεχνικά κα τεχνολογικά μέσα που διαθέτουμε, πολλές από αυτές τις ασθένειες αντιμετωπίζονται είτε με πλήρη αποθεράπευση, είτε με την μακροχρόνια παράταση της ζωής, όσο το δυνατό περισσότερο γίνεται. Αυτό με τη σειρά του γεννά νέες προκλήσεις για τους ειδικούς, οι οποίες στις περισσότερες περιπτώσεις έχουν να κάνουν με την ποιότητα ζωής των ασθενών τους. Οι χρόνιοι ασθενείς βρίσκονται σε μία ιδιάζουσα κατάσταση, όπου η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα όρια της προσωπικής τους αντοχής συνεχώς δοκιμάζονται, σε μία δύσκολη μάχη χωρίς ξεκάθαρο τέλος.

Η κάθε σωματική ασθένεια πυροδοτεί έντονα αρνητικά συναισθήματα και επηρεάζει την ποιότητα της ζωής μας, δηλαδή τον υποκειμενικό τρόπο, με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την σωματική, ψυχική, κοινωνική και προσωπική μας κατάσταση. Ο Ιπποκράτης έλεγε, πως όταν το σώμα ασθενεί, μαζί του ασθενεί και ολόκληρο το «είναι» του ατόμου.Δεν είναι τυχαίο που η ετυμολογική σημασία του όρου «ασθένεια», είναι η απώλεια σθένους.

Η συχνότητα των αγχωδών και συγκινησιακών εκδηλώσεων σε άτομα, τα οποία πάσχουν από χρόνιες, σωματικές ασθένειες, είναι 2-3 φορές μεγαλύτερη από αυτήν που συναντάμε σε υγιή άτομα. Τα πιο συχνά συμπτώματα, τα οποία συναντάμε σε χρόνιους ασθενείς είναι ευερεθιστότητα, ανησυχία, λύπη, απαισιοδοξία για το μέλλον και έλλειψη ικανοποίησης από τη ζωή.

Όταν καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε την αναπάντεχη εισβολή μίας σοβαρής, χρόνιας ασθένειας, οι ίδιοι διαμορφώνουμε μία ιδιάζουσα εικόνα και κατ’ επέκταση αντίληψη των νέων συνθηκών και προκλήσεων, τις οποίες η ίδια η ασθένεια μας επιβάλει. Ο τρόπος με τον οποίο αντιδρούμε σε αυτήν εξαρτάται από ιδιοσυγκρασιακούς, προσωπικούς, οικογενειακούς, κοινωνικούς και πολιτισμικούς παράγοντες. Μερικοί από τους ψυχολογικούς και κοινωνικούς παράγοντες, οι οποίοι μπορούν να πυροδοτήσουν μία κατάσταση άγχους ή/και κατάθλιψης ως αντίδραση προς την ασθένεια, είναι:
Ναρκισσιστική ολότητα – παράγοντες όπως ο φόβος για το θάνατο, αναπηρία, πόνος και ταλαιπωρία, συχνά οδηγούν στην κατάρρευση της αυτοαντίληψής μας, ώς άτομα αυτόνομα και ανεξάρτητα, τα οποία έχουμε απόλυτο έλεγχο πάνω στα γεγονότα της ζωής μας.

Ακρωτηριασμός και έλλειψη ζωτικότητας – η απώλεια κάποιων ζωτικών λειτουργιών του σώματός μας, συχνά γεννά μέσα μας ένα αίσθημα απαξίωσης ως προς την εικόνα που έχουμε για το ίδιό μας το σώμα, η οποία με τη σειρά της πυροδοτεί ένα αίσθημα φόβου πως μπορεί να χάσουμε την αγάπη και τον σεβασμό των αγαπημένων μας προσώπων.

Απώλεια ελέγχου πάνω στις λειτουργίες του σώματος – η απώλεια ελέγχου πάνω σε λειτουργίες όπως ομιλία, κίνηση και φυσικές ανάγκες, μπορεί να γεννήσει έντονα αρνητικά συναισθήματα στον ασθενή.

Νοσηλεία – η προσαρμογή στο νέο περιβάλλον και ο αποκλεισμός από τα κοινά είναι ένα δύσκολο στάδιο, το οποίο ο ασθενής καλείται να αντιμετωπίσει.

Η σοβαρή ασθένεια, πολλές φορές μας αναγκάζει να θέσουμε υπό αμφισβήτηση τα όσα ξέραμε και πιστεύαμε κατά τη διάρκεια ολόκληρης της ζωής μας. Ολόκληρο το σύστημα αξιών μας, αποτελούμενο από εμπειρίες, πεποιθήσεις, γνώσεις, κοσμοθεωρίες και προσδοκίες διαταράσσεται.

Η σωστή ψυχολογική αντιμετώπιση των χρόνιων ασθενών, μπορεί να συμβάλει έτσι ώστε να αποφευχθεί η εμφάνιση κάποιων έντονων ψυχο-συναισθηματικών αντιδράσεων όπως άγχος και κατάθλιψη. Αυτό με τη σειρά του θα μπορούσε να βοηθήσει τον ασθενή να είναι πιο συνεργάσιμος όσο αφορά τις θεραπείες, στις οποίες υποβάλλεται και να διατηρήσει το κουράγιό του να συνεχίσει να συμμετέχει αξιοπρεπώς ως άτομο μέσα στην κοινωνία, την οποία ζει.

Tα μιζερόνια

Στη σωματιδιακή φυσική δεσπόζουν τα μικροσωματίδια της ύλης τα οποία έχουν ωραία και ευφάνταστα ονόματα συνήθως με την εύηχη κατάληξη «–όνιο». Τα πιο γνωστά μας, ήδη από το δημοτικό, είναι τα πρωτόνια και τα νετρόνια του πυρήνα καθώς και τα δαιμονισμένα ηλεκτρόνια που κάνουν σβούρες γύρω από αυτόν. Υπάρχουν όμως και άλλα «σωματίδια» όπως τα φωτόνια, μποζόνια, φερμιόνια, λεπτόνια που είναι φορείς δυνάμεων και ύλης. Απ’όλα αυτά τα «–όνια» καθορίζεται το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο που υπάρχει στο σύμπαν.

Κατ’ αντιστοιχία, στην ανθρώπινη κοινωνία η καθημερινή μας ζωή και η συναναστροφή μας με τους άλλους εξαρτάται από αντίστοιχα «σωματίδια συμπεριφοράς» τα λεγόμενα «συμπεριφερόνια» (μην τα ψάξετε στον Μπαμπινιώτη, οι ορισμοί από δω και κάτω στο κείμενο είναι δικοί μου). Αυτά είναι μικρά – μικρά πραγματάκια που όλα μαζί συνθέτουν την συμπεριφορά και τον χαρακτήρα του καθενός από μας. Το πιο σημαντικό από αυτά τα «συμπεριφερόνια» είναι το λεγόμενο «μιζερόνιο». Τι είναι όμως αυτό το μυστήριο μιζερόνιο;

Το μιζερόνιο είναι ο φορέας της γνωστής αρνητικής δύναμης που λέγεται μιζέρια. Συναντάται και ως γκρίνια που απορρέει συνήθως από την παθητική αποδοχή μιας δυσάρεστης κατάστασης κι έλλειψη αυτοπεποίθησης. Τα μιζερόνια δημιουργούνται συνήθως από αρνητικά βιώματα και το βασικό σύμπτωμα του φορέα τους είναι το διαρκές αίσθημα της ρουτίνας και του ανικανοποίητου.

Τα μιζερόνια δεν μένουν στον φορέα τους αλλά εκπέμπονται σε κύματα κατά τη συναναστροφή. Ο φορέας μπορεί να είναι ένα άτομο ή ένα σύστημα ατόμων (βλ. π.χ. ΜΜΕ) που επικοινωνεί με άλλα άτομα. Η εκπομπή μιζερονίων γίνεται εύκολα αντιληπτή λόγω των ακόλουθων συμπτωμάτων:

Μόνιμα κατσούφικη έκφραση, αδυναμία χαμόγελου για τον φορέα-πομπό.

Δίνεται έμφαση στα κακά νέα κι όχι στα καλά. Κι όχι μόνο δίνεται έμφαση αλλά πολλές φορές σκόπιμα διογκώνονται για να κυριαρχήσουν στο ψυχολογικό σύμπαν.

Αντιπάθεια σε οτιδήποτε μπορεί να φέρει αλλαγή σε κατεστημένες καταστάσεις.

Έλλειψη αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης.

Αδυναμία ανάληψης πρωτοβουλιών.

Τα μιζερόνια που εκπέμπονται από άτομα σε παρέες είναι πρωτογενή ενώ τα μιζερόνια που εκπέμπονται από συστήματα δεν είναι πρωτογενή αλλά έχουν υποστεί την κατάλληλη τεχνική επεξεργασία, είναι δηλαδή σαν να λέμε τεχνητά και κατάλληλα κατασκευασμένα με σκοπό να πολλαπλασιάζονται τα πρωτογενή μιζερόνια των δεκτών.

Η ασπίδα απέναντι στα μιζερόνια είναι το «μιζερόμαχο πεδίο». Ένα πεδίο εσωτερικών δυνάμεων που δημιουργεί μια αύρα γύρω από το κάθε άτομο και το προστατεύει από τις αρνητικές επιδράσεις των μιζερονίων. Ανεξάρτητα από το περιβάλλον, το οποίο βέβαια επηρεάζει, κάθε άτομο μπορεί να φορτίσει κατάλληλα το «μίζερομαχο πεδίο» του με μερικές απλές κινήσεις. Ευγένεια, αισιοδοξία, γνώση, δημιουργία, φροντίδα της υγείας κλπ δρουν ευεργετικά στο «μιζερόμαχο πεδίο». Επειδή το πεδίο αυτό χάνει την έντασή του με τον χρόνο, πρέπει να προσπαθούμε να το φορτίζουμε συνεχώς και να μην το αφήνουμε να εκφορτιστεί.

Την επόμενη φορά που θα είσαστε σε κάποια παρέα ή θα παρακολουθείτε τηλεόραση ή θα διαβάζετε εφημερίδες, ψάξτε να βρείτε όσους εκπέμπουν μιζερόνια (προσοχή, μπορεί να είστε κι εσείς ένας από αυτούς). Με λίγη προσοχή θα τους ανακαλύπτετε αμέσως κι όσο μπορείτε καλύτερα να τους αποφεύγετε αφού δύσκολα μπορείτε να τους αλλάξετε. Δυστυχώς σήμερα είναι πολλοί γιατί το ευνοούν οι συνθήκες. Εκεί ακριβώς όμως είναι και το μεγάλο στοίχημα: Να αντισταθούμε στα ολοένα αυξανόμενα μιζερόνια και να κάνουμε την αντεπίθεσή μας με τις λίγες στην αρχή, αλλά συνεχώς ενισχυόμενες «αντιμίζερες δυνάμεις» (φορέας τους τα «αντι-μιζερόνια» που είναι αντίθετα φορτισμένα). Να μάθουμε να βλέπουμε τα θετικά, να σκεπτόμαστε δημιουργικά, να μην κουραζόμαστε να μαθαίνουμε και να νοιαζόμαστε.

Οι φράσεις που μπορεί να «τρελάνουν» τον γιατρό σας

Ο γιατρός μας είναι και ο εξομολόγος μας. Σ’αυτόν συνήθως εμπιστευόμαστε απόρρητες πληροφορίες για την υγεία μας, για το πώς νοιώθουμε, τους φόβους μας, αλλά και κάθε τί που ακούμε ή διαβάζουμε γύρω μας σχετικά με την ασθένεια από την οποία πάσχουμε ή για τον τρόπο ζωής που έχουμε επιλέξει να ζούμε.
Ετσι οι γιατροί γίνονται πολύ συχνά αποδέκτες, όχι μόνο λογικών, αλλά και παράλογων επιχειρημάτων και αιτημάτων από τους ασθενείς τους, με την ανάλογη κάθε φορά αντίδραση ή αντιμετώπιση από αυτούς. Γιατί εκτός από …Θεοί, είναι κι αυτοί απλοί άνθρωποι, με συγκεκριμένα όρια αντοχής.
Διαβάστε, λοιπόν, ποιές είναι οι 9 φράσεις που μπορεί να …βγάλουν τον γιατρό σας έξω από την ιατρική ποδιά του!

1) «Το διάβασα στο Google»
Πρόκειται για την συχνότατη τάση των ασθενών να πιστεύουν ότι τα 45 λεπτά σερφάρισμα στο διαδίκτυο μπορεί να είναι εφάμιλλης αξίας και να αντικαταστήσουν τα χρόνια και δεκαετίες ακόμη εκπαίδευσης των γιατρών. Είναι μια τάση που παρουσιάζει αύξηση τα τελευταία χρόνια, καθώς όλοι πλέον έχουν πρόσβαση, στην κάθε λογής πληροφορία. Όμως οι πληροφορίες δεν είναι γνώση και κατανόηση του προβλήματος, γεγονός το οποίο απαιτεί αντικειμενικότητα και ισορροπία. Ετσι δεν πρέπει ο ασθενής να ξεχνάει ότι η φράση «το είδα στο ιντερνετ» αποτελεί μια σπατάλη ενέργειας και συνήθως κρύβει ένα μεγάλο λάθος και παραπληροφόρηση στον τομέα της υγείας.

2) «Αρνούμαι να εμβολιάσω τα παιδιά μου»
Οι γιατροί πιστεύουν ότι υπάρχει μια ανησυχητική, αλλά και διαρκώς αυξανόμενη τάση των ανθρώπων να απορρίπτουν την αξία των εμβολιασμών για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Η επιστήμη σε αυτό το σημείο πάντως είναι αρκετά σαφής: Τα εμβόλια συνιστώνται ως ιατρική πρακτική ρουτίνας πλέον σε παιδιά και ενήλικες και είναι εξαιρετικά ασφαλή, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μπορούν επίσης να σώσουν ζωές. Οι γιατροί στις ΗΠΑ, ταυτόχρονα με την μείωση των εμβολιασμών έχουν διαπιστώσει και αύξηση των ασθενειών. που προλαμβάνονται με τα εμβόλια. Πρόκειται για ασθένειες, όπως η ιλαρά, η οποία μπορεί να προκαλέσει σοβαρές ασθένειες στα παιδιά, ακόμη και να τα οδηγήσει στον θάνατο. Το ανησυχητικό είναι, υποστηρίζουν οι γιατροί, ότι λόγω της εξάλειψης τις τελευταίες δεκαετίες πολύ σοβαρών ασθενειών χάρη στα εμβόλια, έχουμε ξεχάσει το τι είδους καταστροφές μπορεί να προκαλέσουν αυτές οι ασθένειες.

3) «Χρειάζομαι Αντιβίωση»
Μερικοί ασθενείς πηγαίνουν στο γιατρό με οξεία λοίμωξη και περιμένουν να πάρουν υποχρεωτικά μια συνταγή για αντιβιοτικό. Πολλές φορές, όμως, στις ιογενείς λοιμώξεις ή σε άλλες λοιμώξεις που συνήθως υποχωρούν από μόνες τους, τα αντιβιοτικά δεν είναι χρήσιμα για να βοηθήσουν τον ασθενή να αισθανθεί καλύτερα ή να αναρρώσει πιο γρήγορα. Από την άλλη πλευρά, η υπερβολική χρήση των αντιβιοτικών έχει συμβάλει σαφώς στο πρόβλημα που υπάρχει σε παγκόσμιο επίπεδο με τα ανθεκτικά – στα αντιβιοτικά – βακτήρια, μέχρι του σημείου να βρισκόμαστε τώρα στο σημείο, όπου υπάρχουν σοβαρές λοιμώξεις για τις οποίες δεν υπάρχουν διαθέσιμα αντιβιοτικά, ικανά να τις καταπολεμήσουν. Όμως, δεν είναι απλά ένα κοινωνικό ζήτημα. Η αλόγιστη χρήση αντιβιοτικών επηρεάζει επίσης αρνητικά τον οργανισμό του ασθενή που λαμβάνει αυτή τη θεραπεία χωρίς λόγο.

4) «Τρώω λιγότερο και ασκούμαι περισσότερο, αλλά δεν χάνω βάρος»
Η αλήθεια είναι, ότι η απώλεια βάρους δεν σχετίζεται τόσο με την ποσότητα των θερμίδων, αλλά με την ποιότητά τους, υποστηρίζουν οι γιατροί.

5) »Χρειάζομαι μια γρήγορη λύση αδυνατίσματος»
Αυτό που εκνευρίζει περισσότερο τους γιατρούς είναι η επιθυμία των ασθενών τους για «γρήγορες λύσεις». Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι ένα χάπι ή μια «μαγική» συνταγή διατροφής θα αλλάξει τα πάντα, και ότι όλα εξαρτώνται από το να βρούν αυτή τη μαγική «λύση». Αυτοί οι ίδιοι οι ασθενείς μπορεί να είναι εξαιρετικά έξυπνοι κατά τα άλλα, και να χρησιμοποιούν γενικά στις αποφάσεις της ζωής τους γρήγορες και αποτελεσματικές λύσεις. Στον τομέα της υγείας, όμως, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Τα επιστημονικά δεδομένα λένε και είναι σαφή, ότι μόνο η αλλαγή τρόπου ζωής, που συμπεριλαμβάνει τη διατροφή και την άσκηση, μπορεί να φέρει την πραγματική αλλαγή! Αντ “αυτού, να αποφεύγονται οι βιταμίνες και τα συμπληρώματα διατροφής και οι κάθε λογής γρήγορες λύσεις που δεν υποστηρίζονται από σοβαρά επιστημονικά δεδομένα.

6) «Τρώω μόνο τροφές χαμηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά»
Οι γιατροί υποστηρίζουν ότι θα πρέπει οι άνθρωποι να απαλλαγούν επιτέλους από τον φόβο του λίπους και την μανία τους να επικεντρώνονται σε τροφές με χαμηλά λιπαρά, ως τον μόνο τρόπο για να χάσουν βάρος. Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι το λίπος σας κάνει χοντρούς ή ότι προκαλεί καρδιακές παθήσεις, παρά μόνο τα τρανς λιπαρά, που υπάρχουν στις τροφές, υποστηρίζουν οι διατροφολόγοι.

7) «Δεν έχω χρόνο να σας επισκεφθώ»
Οι άνθρωποι συνηθίζουν να μην αισθάνονται καλά 24 έως 48 ώρες πριν φύγουν για προγραμματισμένες διακοπές, λένε οι παθολόγοι. Τηλεφωνούν στον γιατρό τους και παραπονούνται ότι έχουν πόνο στο στήθος, δυσπνοια, χαμηλή ή υψηλή αρτηριακή πίεση, ενώ συνήθως λένε ότι μπορούν να έρθουν μετά από μερικές ημέρες, καθώς έχουν πολλά να προγραμματίσουν την τελευταία στιγμή πριν από την αναχώρησή τους. Όταν ο γιατρός ρωτάει, πότε άρχισαν τα συμπτώματα, ο ασθενής συνήθως απαντάει πριν από 4 έως 7 ημέρες πριν τηλεφωνήσουν. Οι ασθενείς πρέπει να γνωρίζουν ότι οι γιατροί δεν έχουν μαγικό ραβδί και κάποιες φορές χρειάζεται να κάνουν εξετάσεις για να δουν τι συμβαίνει, οπότε καλό θα είναι όταν δεν αισθάνεστε καλά, να τηλεφωνείτε το συντομότερο στο γιατρό σας και στην σπάνια περίπτωση που είναι κάτι σοβαρό, να δώσετε προτεραιότητα στην υγεία σας και αναβάλλετε την αναχώρησή σας, αν αυτό είναι για το καλό της υγείας σας.

8) «Μπορώ να συνεχίσω το κάπνισμα, αφού κάνω γυμναστική»
Κάποιοι αποφασίζουν να αυξήσουν τις ώρες της γυμναστικής τους και να κάνουν πιο σωστή δίαιτα προκειμένου να κάνουν καλό στην υγεία τους, χωρίς όμως, να παραιτηθούν από το κάπνισμα. Αυτό, όμως, είναι μακράν το χειρότερο που μπορείτε να πείτε σε ένα γιατρό. Το κάπνισμα δεν επηρεάζει μόνο τους πνεύμονες, επηρεάζει όλα τα συστήματα του οργανισμού ενός ανθρώπου, υποστηρίζουν οι επιστήμονες. Οι αρνητικές συνέπειες του καπνίσματος στην υγεία, δεν μπορούν να εξουδετερωθούν με τη γυμναστική.

9) «Όλοι οι υδατάνθρακες είναι κακοί»
Οι γιατροί θέλουν να δουν τους ασθενείς τους να σταματήσουν να δαιμονοποιούν ολόκληρες κατηγορίες τροφών, όπως τα λίπη, τους υδατάνθρακες, τη ζάχαρη και τα δημητριακά κλπ. Υπάρχει διαβάθμιση «καλού » και «κακού» σε όλα αυτά τα τρόφιμα και είναι συνετό να μάθουν τις διαφορές, για παράδειγμα: οι σπόροι δεν είναι κακοί για την υγεία όταν καταναλώνονται ολόκληροι, αλλά όταν αλέθονται σε ψιλό αλεύρι, μπορούν να προκαλέσουν προβλήματα

Οι κορυφαίοι μύθοι για τον γυναικείο οργασμό

Το γυναικείο σώμα είναι περίπλοκο και μυστηριώδες κι αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν πρόκειται για το σεξ και τον οργασμό, αφού καλά καλά οι ίδιες οι γυναίκες πολλές φορές δεν καταλαβαίνουν την ανατομία τους.

Ετσι, δεν προκαλεί καμία έκπληξη ότι είναι ακόμα πιο ακατανόητο για τους άνδρες τι αρέσει και τι δεν αρέσει στην γυναίκα στο σεξ. Και χάρη στους μύθους και τους αστικούς θρύλους, η παραπληροφόρηση περιπλέκει ακόμα περισσότερο την κατανόηση του γυναικείου σώματος από πλευράς ενός άνδρα.

Διαβάστε παρακάτω ποιοι είναι οι 10 κορυφαίοι μύθοι σχετικά με τον οργασμό της γυναίκας που πολλοί άνδρες εξακολουθούν να τούς πιστεύουν:

1. H συνουσία πρέπει να οδηγεί πάντα σε οργασμό
Μόνο η επαφή συνήθως δεν οδηγεί σε οργασμό. Μόλις το 30% των γυναικών μπορούν να φτάσουν σε οργασμό μόνο από τη συνουσία. Το υπόλοιπο ποσοστό των γυναικών χρειάζεται και την διέγερση της κλειτορίδας για να αισθανθεί ικανοποίηση.

2. Ολες οι στάσεις είναι ίδιες
Οχι ακριβώς. Υπάρχουν κάποιες στάσεις που κάνουν τον γυναικείο οργασμό πολύ πιο πιθανό, όπως όταν η γυναίκα βρίσκεται από πάνω, γιατί αυτό επιτρέπει να διεγερθεί περισσότερο η κλειτορίδα της, κάτι που είναι απαραίτητο για να φτάσει πιο εύκολα σε οργασμό.

3. Οι γυναίκες μπορούν να φτάσουν εύκολα σε οργασμό
Στην πορνογραφία και στις ταινίες του Χόλιγουντ ναι. Εκεί ο γυναικείος οργασμός φαίνεται εύκολος και απλός. Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι αρκετά διαφορετική. Οι γυναίκες χρειάζονται έως και 20 λεπτά για να «ξυπνήσουν» και να φτάσουν σε οργασμό, γι’ αυτό και τα ερωτικά παιχνίδια είναι γι’ αυτές τόσο σημαντικά.

4. Οι δονητές είναι ουσιαστικά η αντικατάσταση του άνδρα
Τα βοηθήματα του σεξ μπορούν να βελτιώσουν σημαντικά τη σεξουαλική εμπειρία και των δύο συντρόφων. Ωστόσο, οι δονητές δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τον άνδρα και η γυναίκα δεν μπορεί να επιτύχει τα ίδια συναισθήματα οικειότητας και ευχαρίστησης που επιτυγχάνει με έναν άνδρα.

5. Οι γυναίκες δεν συμπαθούν τα «γρήγορα»
Ενώ οι περισσότεροι άνδρες μπορούν να φτάσουν σε οργασμό γρηγορότερα απ’ ό,τι μια γυναίκα, αυτό δεν σημαίνει ότι ένα «γρήγορο» σεξ δεν είναι διασκέδαση και για τις ίδιες και ότι δεν μπορεί να εξυπηρετήσει κάποιο σκοπό στις σχέσεις. Αν δεν έχετε χρόνο για ερωτικά παιχνίδια ένα «στα γρήγορα» μπορεί να σας κρατήσει συνδεδεμένους για όσο χρειαστεί μέχρι να βρεθεί χρόνος για ένα σεξ… Μπεν Χουρ.

6. Τα προφυλακτικά περιπλέκουν το σεξ και καθυστερούν τον οργασμό
Οι πρόσφατες εξελίξεις στην κατασκευή των προφυλακτικών τα έχουν κάνει λεπτότερα και λιγότερο αισθητά από ποτέ.

7. Μπορείτε πάντα να καταλάβετε αν μια γυναίκα προσποιείται
Κατηγορηματικά όχι! Μερικές γυναίκες αξίζουν βραβείο Οσκαρ για τις… υποκριτικές τους επιδόσεις. Ωστόσο, είναι σημαντικό να θυμάστε ότι αν μια γυναίκα προσποιείται οργασμό δεν εξαπατά μόνο εσάς αλλά και τον ίδιο τον εαυτό της. Ζητήστε από τη σύντροφό σας να σάς πει αν της αρέσει αυτό που κάνετε ή αν χρειάζεται μια διαφορετική πινελιά για να φτάσει σε οργασμό.

8. Οι γυναίκες θέλουν μόνο απαλό, «ευγενικό» σεξ
Μερικές φορές ισχύει, αλλά υπάρχουν φορές και σε εκείνες αρέσει να υποκύψουν σε ζωώδη ένστικτα και να απολαύσουν ένα πιο άγριο σεξ. Εξερευνήστε τις φαντασιώσεις της συντρόφου σας ζητώντας της να σάς πει σε τι θέλει να δώσετε προβάδισμα.

9. Οι γυναίκες μπορούν να επιτύχουν εύκολα πολλαπλούς οργασμούς
Σε αντίθεση με έναν άνδρα, μια γυναίκα δεν χρειάζεται να ερεθιστεί ξανά για να έρθει εκ νέου σε οργασμό. Ωστόσο, δεν είναι πάντα εύκολο να πετύχει ούτε καν έναν οργασμό, οπότε πώς να αρχίσουμε να μιλάμε για πολλαπλούς! Ως εκ τούτου, ενώ ορισμένες γυναίκες είναι πολυ-οργασμικές, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η κάθε γυναίκα γνωρίζει πώς να αξιοποιήσει αυτή τη δύναμη. Η λύση είναι η εξάσκηση.

10. Ο σκοπός του σεξ είναι η επίτευξη του οργασμού
Μην σκέφτεστε τον οργασμό ως προορισμό. Το σεξ πρέπει να είναι το ταξίδι και όχι ο τελικός προορισμός. Μείνετε συντονισμένοι με το ταίρι σας και τις αισθήσεις της εγγύτητας και του πάθους και αφήστε τον οργασμό να συμβεί όταν συμβεί. Μην ξεχνάτε πως δεν υπάρχει κανένας «σωστός» τρόπος ή στιγμή για την επίτευξη του οργασμού. Κάθε άνθρωπος και κάθε οργασμός είναι μοναδικός.

ΟΙ 3 ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Πρώτη αλήθεια
Αυτό που είναι, είναι.
Η πραγματικότητα δεν είναι όπως με συμφέρει εμένα να είναι.
Δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι.
Δεν είναι όπως μου είπαν ότι θα είναι.
Δεν είναι όπως ήταν.
Η πραγματικότητα γύρω μου είναι όπως είναι.
Η αλλαγή μπορεί να έρθει μόνο όταν έχουμε συναίσθηση της παρούσας κατάστασης.
Εγώ είμαι αυτός που είμαι.
Δεν είμαι αυτός που θα ήθελα να είμαι.
Δεν είμαι αυτός που θα έπρεπε να είμαι.
Δεν είμαι αυτός που η μαμά μου θα ήθελε να είμαι.
Δεν είμαι καν αυτός που ήμουν.
Είμαι αυτός που είμαι.
Όλες οι νευρώσεις ξεκινούν από τη στιγμή που προσπαθούμε να είμαστε αυτό που δεν είμαστε.
Εσύ είσαι όπως είσαι.
Εσύ δεν είσαι όπως χρειάζομαι να είσαι.
Εσύ δεν είσαι όπως ήσουν.
Εσύ δεν είσαι όπως συμφέρει εμένα να είσαι.
Εσύ δεν είσαι όπως θέλω εγώ να είσαι.
Εσύ είσαι όπως είσαι.
Ο ορισμός μιας ώριμης και αληθινής σχέσης είναι η ανιδιοτελή προσπάθεια να δημιουργείς χώρο στον άλλον, ώστε να μπορεί να είναι όπως είναι.

Δεύτερη αλήθεια
Τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν.
Αν επιθυμώ κάτι που είναι καλό για ‘μένα, θα όφειλα να ξέρω ότι θα πληρώσω κάποιο αντίτιμο γι’ αυτό.
Οπωσδήποτε αυτή η πληρωμή δεν είναι πάντα χρηματική (αν χρειάζονταν μόνο τα χρήματα, θα ήταν τόσο εύκολο!). Το αντίτιμο είναι κάποιες φορές υψηλό κι άλλες φορές πολύ χαμηλό, αλλά πάντα υπάρχει. Γιατί τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν.
Αν οι γύρω μου μου προσφέρουν κάτι, αν μου συμβαίνει κάτι καλό, αν ζω καταστάσεις ευχάριστες και απολαυστικές, είναι επειδή τις έχω κερδίσει. Τις έχω πληρώσει, τις αξίζω.
Μόνο για να προετοιμάσω τους απαισίοδοξους και για να αποθαρρύνω τους καιροσκόπους, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι η πληρωμή γίνεται πάντα προκαταβολικά: το καλό που ζω το έχω ήδη πληρώσει. (Πληρωμή με δόσεις, δε γίνεται.)

Τρίτη αλήθεια
Είναι αλήθεια ότι κανείς δε μπορεί να κάνει πάντα αυτό που θέλει, αλλά ο καθένας μπορεί να ΜΗΝ κάνει ΠΟΤΕ αυτό που ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ.
Ποτέ να μην κάνω αυτό που δεν θέλω.
Αν είμαι ενήλικος, κανείς δε μπορεί να με αναγκάσει να κάνω κάτι που δεν θέλω. Αρκεί να καταφέρω να απαλλαγώ απ’ την ανάγκη μου να βλέπω κάποιους να με επικροτούν, να με χειροκροτούν, να με αγαπούν.
Το να μάθει κανείς να ζεί σύμφωνα με αυτή την αλήθεια, δεν είναι εύκολο πράγμα. Και κυρίως, δεν είναι δωρεάν.
(Τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν κι αυτό είναι κάτι καλό).
Το κόστος είναι ότι όταν κάποιος τολμάει να πει ”όχι” αρχίζει να ανακαλύπτει κάποιες άγνωστες πλευρές των φίλων του: το σβέρκο, την πλάτη και όλα τα σημεία που γίνοντα ορατά μόνο όταν ο άλλος φεύγει.

Χόρχε Μπουκάϊ

Υπάρχουν ψυχικά απόβλητα;

 Η ψυχή του ανθρώπου είναι διφυής: η μισή σαν όλο τον κόσμο, η άλλη μισή όλος ο κόσμος.
Αριστοτέλης (384π.χ – 322π.χ)

Ποια η σχέση της παραπάνω ρήσης με τα Ψυχικά Απόβλητα; Τι είναι το απόβλητο;

Απόβλητο είναι ένα προϊόν, συνήθως βιομηχανικό, το οποίο μας είναι άχρηστο. Δεν είναι ένα απλό «σκουπίδι», διότι η φύση, δεν έχει τους μηχανισμούς να το ανακυκλώσει, με αποτέλεσμα η συγκεντρωμένη εναπόθεση του σε τόπους (λύματα, χωματερές κτλ) να δημιουργεί εστίες μόλυνσης για τους ζωντανούς οργανισμούς. Είναι λοιπόν ένα προϊόν τεχνητό, που το παράγουμε εμείς, αλλά συγχρόνως μας βλάπτει. Τα απόβλητα και τα αποτελέσματά τους τα γνωρίζουμε, διότι τα αντιλαμβανόμαστε με τις πέντε αισθήσεις μας.

Αν δεχτούμε ότι τα συναισθήματά μας είναι υπαρκτά, τα οποία όμως δεν τα αντιλαμβανόμαστε με τις βασικές μας αισθήσεις, αλλά απλώς τα βιώνουμε, τότε τι μας εμποδίζει να δεχτούμε ότι η παραγωγή μαζικών ποσοτήτων αρνητικών συναισθημάτων «παράγει» στον πλανήτη ποσότητες «ψυχικών αποβλήτων». Παράγονται από εμάς, αλλά παράλληλα μας βλάπτουν και δεν «ανακυκλώνονται» από τον πλανήτη.

Αποδείξεις από τον επιστημονικό κλάδο για την υλική ύπαρξη των συναισθημάτων, είναι η οπτική απεικόνιση τους μέσα από τις φωτογραφίες κίρλιαν, οι οποίες απεικονίζουν οπτικά τα συναισθήματα που βιώνει ένα άτομο εκείνη την χρονική στιγμή.

Αν στην φύση τίποτα δεν χάνεται, τότε τα αρνητικά συναισθήματά μας σε ποιους τόπους (ψυχικές χωματερές) εναποτίθενται; Τι είδους ψυχικές εστίες μόλυνσης δημιουργούν;

Τα ψυχικά απόβλητα δεν τα αντιλαμβανόμαστε με τις πέντε αισθήσεις μας, αλλά τα αποτελέσματά τους, τα βιώνουμε καθημερινά.

Τρία παραδείγματα αποτελεσμάτων των ψυχικών αποβλήτων είναι:
Θρησκευτικοί Πόλεμοι: (Ψυχικά απόβλητα: αδικία, φανατισμός, θυμός, εκδίκηση)
Εμφύλιοι πόλεμοι: (Ψυχικά απόβλητα: αδικία, θυμός εκδίκηση)
Δελτία Ειδήσεων Επικαιρότητας με ύφος κινδυνολογίας (Ψυχικά απόβλητα: αδικία, φόβος, ανασφάλεια)

Τα αρνητικά συναισθήματα (θυμός, ζήλια, μίσος κτλ), μας επηρεάζουν ψυχοσωματικά, όμως όταν εξαπλώνονται σε ένα σύνολο ατόμων μεταλλάσσονται σε ψυχικά απόβλητα.

ΔΗΛΑΔΗ
Αν βιώνεις συστηματικά θυμό στην ζωή σου, αρχικά είναι η προσωπική σου συναισθηματική κατάσταση, αλλά όσο αλληλεπιδράς με άλλους ανθρώπους και τους τον μεταδίδεις, συνεισφέρεις στην μετάλλαξή του σε Ψυχικό Απόβλητο Θυμού.

Αναρωτηθείτε τα μηνύματα φορτισμένα με αρνητικά συναισθήματα, που μεταδίδονται από τα ΜΜΕ ή από δημόσια πρόσωπα τι αντίκτυπο έχουν σε εσάς προσωπικά αλλά και στο σύνολο που απευθύνονται.

Σύμφωνα με την ρήση του Αριστοτέλη η ψυχή του ανθρώπου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον κόσμο, σαν διαφορετική όψη ενός νομίσματος.

ΑΡΑ
Έχουμε προσωπική ευθύνη για τα ψυχικά απόβλητα που μολύνουν τον πλανήτη.

ΓΙ’ ΑΥΤΟ
Μην αφήνεις άλλα ψυχικά απόβλητα
Μην ταυτίζεσαι με τα ψυχικά απόβλητα

Τα χειρότερα που μπορούν να συμβούν σε ένα... πέος

Μπορεί τα περισσότερα κείμενα που θα συναντήσετε στο διαδίκτυο σχετικά με το ανδρικό γεννητικό όργανο να αναφέρονται στο μέγεθος, τις επιδόσεις και τη διάρκεια, σε συγκεκριμένο ωστόσο θα διαβάσετε πέντε σπάνιες αλλά και σοβαρές παθήσεις.
Από το κάταγμα μέχρι το πέος «σαξόφωνο» και από τον εγκολεασμό μέχρι την αυτόχθονη αρτηριοφλεβική επικοινωνία δείτε τα χειρότερα που μπορούν να συμβούν σε ένα πέος.

Εγκολεασμός
Ονομάζεται στην Ιατρική η αναδίπλωση του πέους από τα μέσα προς τα έξω. Ακούγεται παράδοξο, όμως μπορεί να συμβεί.
Το φαινόμενο ονομάζεται επίσης «παγίδευση πέους» και είναι αποτέλεσμα έντονης πρόσκρουσης του μορίου. Στην ουσία, ασκείται τεράστια πίεση στο ανδρικό μόριο, με αποτέλεσμα να «παγιδεύεται» στο γύρω ιστό. Είναι εξαιρετικά σπάνια περίπτωση και αντιμετωπίζεται «χειρωνακτικά» ή με χειρουργική επέμβαση.
Αυτό όμως δεν είναι το μοναδικό –ούτε το χειρότερο– που μπορεί να συμβεί στο ευαίσθητο ανδρικό μόριο.

Πέος-σαξόφωνο
Είναι το αποτέλεσμα της απόφραξης του λεμφαδένα ή μπορεί να οφείλεται σε βακτηριακή λοίμωξη σχετική με τα χλαμύδια. Είναι μια σπάνια πάθηση που οδηγεί σε σοβαρό οίδημα και παραμορφωτική στρέβλωση του πέους. Τα φάρμακα βοηθούν στην καταπολέμηση του πρηξίματος και της παραμόρφωσης και η ενούρηση είναι εφικτή, στην κατάλληλη στάση. Το σεξ είναι μάλλον αδύνατο.

Αυτόχθονη αρτηριοφλεβική επικοινωνία
Αποτελεί την πιο συχνή μορφή αγγειακής προσπέλασης λόγω αποτυχημένης χειρουργικής επέμβασης στο έντερο ή τον προστάτη. Πρόκειται για ρήξη των ιστών που συνδέουν την ουροδόχο κύστη με το ορθό. Η πάθηση είναι αναστρέψιμη, όμως η ανάρρωση είναι δύσκολη και απαιτεί χρόνο.

Συσσώρευση πλάκας
Η συσσώρευση πλάκας στο πέος οδηγεί στη νόσο Περονιέ, με αποτέλεσμα την έντονη κάμψη του πέους. Φυσικά αυτό καθιστά τη στύση εξαιρετικά επίπονη. Η συσσώρευση πλάκας στο πέος δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, καθώς τα στατιστικά δείχνουν ότι οι διαγνώσεις κυμαίνονται μεταξύ 65.000 και 120.000 σε ετήσια βάση στους μεσήλικες Αμερικανούς. Τα φάρμακα και η χειρουργική επέμβαση μπορεί να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση της πάθησης, όμως η πλήρης ανάρρωση δεν είναι εγγυημένη.

Κάταγμα
Αν και δεν υπάρχουν οστά στο πέος, το ανδρικό μόριο μπορεί να υποστεί κάταγμα στους κυλινδρικούς άξονες που διοχετεύουν το αίμα στην περιοχή κατά τη στύση. Εάν αυτοί οι άξονες βρίσκονται σε κάμψη την ώρα της στύσης μπορεί να προκληθεί ρήξη και το πέος να γεμίσει με αίμα. Εάν το πρόβλημα δεν αντιμετωπιστεί άμεσα το αποτέλεσμα είναι το οίδημα και η μόνιμη δυσμορφία ή η απώλεια σεξουαλικής λειτουργίας.

Χριστιανισμός. Η θρησκεία της ιδιωτείας*

Ολόκληρη η λατρεία του χριστιανισμού στηρίζεται στις ακατάσχετες υποδείξεις και προσταγές των πιστών προς τον θεό τους!

Εάν αφαιρέσει κανείς τους ρηματικούς τύπους της προστακτικής από «την τάξιν προσευχών και ακολουθιών της ορθοδόξου Εκκλησίας, πάντων των αγίων και πασών των εορτών, κινητών και ακινήτων», τότε θα διαπιστώσει ότι αυτό που απομένει είναι ένα ολοστρόγγυλο τίποτα.

Μια συμπεριφορά απέναντι σ’ έναν θεό ο οποίος αντιμετωπίζεται σαν να μη διαθέτει ούτε δράμι μυαλό! Την στιγμή που οι ίδιοι οι πιστοί ισχυρίζονται τα περί θείας πρόνοιας. Ότι τα πάντα προνοεί ο θεός τους κι ότι ούτε ένα φυλλαράκι δεν γίνεται να πέσει, από το οποιοδήποτε δένδρο ή φυτό, δίχως την θέληση του θεού τους.

Ο βαθμός της αναίδειας των πιστών απέναντι στον θεό τους είναι όντως απίστευτος! Και βεβαίως άλλο πράγμα είναι να παρακαλάς τον θεό σου για κάτι που το επιθυμείς και του το ζητάς, κι εντελώς άλλο είναι να του υποδεικνύεις συνεχώς το τι πρέπει να κάνει και το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται, από τα ποιο απλά μέχρι τα πιο περίπλοκα και σύνθετα ζητήματα.

Ιδού οι αποδείξεις για την άθλια και ελεεινή συμπεριφορά των πιστών απέναντι στον τέλεια συμπεριφερόμενο θεό τους. Αυτού του θεού που «τα πάντα εν σοφία εποίησε» κι ο οποίος προνοεί τέλεια για το οτιδήποτε. Όπως, ας πούμε, να μην αφήνει κανένα παιδί να πεθαίνει από την πείνα, να μην σκοτώνονται οι πιστοί του κατά χιλιάδες σε πολέμους, να μη βασανίζουν οι ίδιοι συνανθρώπους τους κλπ.:
ΜΕΓΑΣ ΚΑΙ ΙΕΡΟΣ ΣΥΝΕΚΔΗΜΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ. Περιέχων «…πασαν την τάξιν προσευχών και ακολουθιών της ορθοδόξου Εκκλησίας, πάντων των αγίων και πασών των εορτών, κινητών και ακινήτων». Εκδ. «ΑΣΤΗΡ».

Από την πρώτη σελίδα, στο «Βασιλεύ ουράνιε»: … ελθέ…. σκήνωσον … καθάρισον … σώσον… Εάν αφαιρέσει κανείς τις προστακτικές τότε αυτό που απομένει είναι ένα αλαμπουρνέζικο κείμενο.
Βρε αθεόφοβε χριστιανέ, όλ’ αυτά που προστάζεις στον θεό σου (προσέξτε ότι δεν λέει σε παρακαλώ ελθέ, ή σε παρακαλώ σκήνωσον …) αυτός δεν τα κάνει έτσι κι αλλιώς μόνος του; Κι αν δεν τα κάνει, όλ’ αυτά τότε τι ρόλο παίζει η θεία πρόνοιά του;

Στην ίδια σελίδα (σελίδα μικρούλα και με μεγάλα γράμματα) ελέησον (τρις). Και ξανά ελέησον και ιλάσθητι. Στις 1300 σελίδες αυτού του βιβλίου δεν υπάρχει καμμιά που να μην αναγράφει καμμιά δεκαριά προστακτικές. Για να είμαι ακριβοδίκαιος, που και που, πάντως πολύ αραιά, πέφτει και κανένα ικετεύομεν.

Όπως και να το κάνουμε, σ’ όλη την λατρεία η προστακτική του πιστού προς τον θεό του, δια της οποίας του υποδεικνύει το τι, το πότε και το πώς πρέπει να ενεργεί, είναι πρωταρχικό στοιχείο. Και παρ’ όλη αυτή τη κραυγαλέα και σταθερή συμπεριφορά, ο ίδιος ο πιστός κλωτσάει σαν το μουλάρι, μόλις του αναφέρεις την άποψη ότι οι άνθρωποι κάνουν τους θεούς κι όχι το αντίστροφο!

Και προσέξτε παρακαλώ ότι στο ρεπερτόριο των προστακτικών περιλαμβάνονται όλων των ειδών οι υποδείξεις, οι οποίες μπορούν να απευθυνθούν προς θεό ή άνθρωπο. Π.χ. στην τρίτη ευχή (στην οποία εντελώς τυχαία πέφτω τώρα, σελ. 21), η προστακτική αναφέρεται κάθε τρεις λέξεις: … πρόσδεξαι, ίθυνον, αγίασον, άγνισον, διόρθωσον, κάθαρον, ρύσαι, τείχισον.

Εκτός όμως από το τι πρέπει να κάνει ο θεός των χριστιανών, έχουμε και την νουθέτηση του θεού για το τι δεν πρέπει να κάνει!!! Αυτό αποδεικνύει ότι δεν έχουμε τόσο να κάνουμε μ’ έναν θεό μωρό αλλά ότι σίγουρα έχουμε να κάνουμε με την απύθμενη μωρία των πιστών του. Βρε αθεόφοβε πιστέ, αφού ο θεό σου ορίζει τα πάντα, είναι προπαντός αλάθητος και τέλειος και δεν δίνει λόγο σε κανένα άλλο ον, από τι προσπαθείς να τον φυλάξεις;  Να πώς του το λέει: (σελ. 253) «και μη εισέλθεις εις κρίσιν μετά του δούλου σου…». Μάλιστα τυγχάνει και ανυπόμονος: «ταχύ εισάκουσόν μου Κύριε…).

Αυτά όμως δεν είναι τίποτα μπροστά σε άλλα που ντρέπονται ακόμα και άθεοι να σκεφτούν. Ο άθλιος πιστός ανθρωπάκος προστάζει τον θεό του να εγκληματήσει για χάρη του!: «… και εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου». Κι ακόμα χειρότερα: «και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλος σου ειμί».

Αυτό το σκουλήκι, ο δούλος του θεού, όπως το λέει ο ίδιος, προστάζει τον θεό του να απολέσει (καταστρέψει) αυτούς που τον στενοχωρούν! Κι όλες αυτές οι χυδαίες και ακατονόμαστες συμπεριφορές ψάλλονται  στις θείες λειτουργίες της ορθοδοξίας. Κι ακόμα πιο χυδαίες και απάνθρωπες αξιώσεις των πιστών από τον θεό τους. Για ψύλλου πήδημα να απαιτούν από τον θεό να εξολοθρεύσει τους συνανθρώπους τους.

Αξίζει τον κόπο να διαβάσει κανείς το προαναφερθέν βιβλίο για να θαυμάσει το ήθος της χριστιανικής λατρείας και το ήθος των πιστών της. Να φρίξει από το είδος της θρησκείας που φόρτωσαν οι πατέρες του χριστιανισμού στο ποίμνιό τους  για να το εξευτελίζουν στον αιώνα τον άπαντα.
-------------------
* Η λέξη της Ελληνικής γλώσσας με τις πολλές και ιδιαίτερες σημασίες, διαχρονικά.  Μια σημερινή της σημασία της είναι αυτή που έχει κάποιος που δεν ασκεί δημόσιο λειτούργημα ή δεν είναι δημόσιος ή κρατικός υπάλληλος. Μια άλλη είναι της αρχαίας Ελληνικής που σημαίνει αυτόν που ζει απομονωμένος και δεν ενδιαφέρεται για τα κοινά, άρα κατ΄επέκταση και αμόρφωτος. Και τέλος με την επιστημονική (ιατρική) έννοια του όρου που σημαίνει αυτόν που πάσχει από ιδιωτεία, είναι δηλαδή πνευματικά ανάπηρος, ηλίθιος (ιατρική).

Η λέξη προέρχεται από το επίθετο της αρχαίας Ελληνικής  ίδιος (=ατομικός) και την παραγωγική κατάληξη –ώτης.

Μέσω της Λατινικής (idiota και idioticus) πέρασε στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές γλώσσες και η λέξη ιδιώτης και (idiot, idiotic, idiocy στην Αγγλική, idiot, idiotie στη Γαλλική, Idiot, idiotisch, Idiotie στην Γερμανική, Идиот στη Ρωσική και ανάλογα στις υπόλοιπες.

Στην αρχαία ελληνική γραμματεία η λέξη ιδιώτης  και τα  ομόρριζα και παράγωγά της (ιδιωτεύω, ιδιωτεία) απαντώνται σε πλήθος αρχαίων συγγραφέων (από τον Ηρόδοτο και το Θουκυδίδη, ως τον Αριστοτέλη και τον Αριστοφάνη).
Στη Νέα Ελληνκή χρησιμοποιούμε τη λέξη κυρίως με τις αρχικές της σημασίες,  ενώ η σημασία πνευματικά ανάπηρος, ηλίθιος αποτελεί σημασιολογικό δάνειο από τη γαλλική και χρησιμοποιείται κυρίως στην ιατρική.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η χρήση της λέξης στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο των Μαρξ και Ένγκελς όπου στο πρωτότυπο (Γερμανικά, 1848) διαβάζουμε για την «ιδιωτεία της αγροτικής ζωής» (Idiotismus des Landlebens στο πρωτότυπο) που σε όλες σχεδόν τις μεταφράσεις αποδίδεται ως «ηλιθιότητα της αγροτικής ζωής», ενώ είναι σαφές πως μιλάει για την απομόνωση (ιδιωτεία) της αγροτικής ζωής.

Φέρτε βία, αντέχουμε

Ήταν το 1982, όταν είχα διαβάσει ένα ρεπορτάζ στον «Ταχυδρόμο» με τις περιγραφές από τις βιαιότητες αυτονομιστών στην Ινδία. Δε θυμάμαι τις φωτογραφίες που συνόδευαν το ρεπορτάζ, πάντως δεν έδειχναν αίματα και κατακρεουργημένους ανθρώπους. Οι περιγραφές, όμως, ήταν αρκούντως παραστατικές. Οι λέξεις. Έκανα μήνες να συνέλθω από τη φρίκη και την ανατριχίλα.
Μάλλον, νομίζω ότι δεν συνήλθα ποτέ. Τις θυμάμαι ακόμη, με κάθε λεπτομέρεια, όπως και το πού βρισκόμουν, με ποιον, τι μέρα ήταν, τι φορούσα όταν τις διάβαζα. Κοινώς, συγκλονίστηκα κι αυτό θα με ακολουθεί μια ζωή. Ξέρω τι σημαίνει βία, πόλεμος, φρικαλεότητες, εμφύλιος. Δε χρειάστηκα ποτέ κάτι περισσότερο για να με ταρακουνήσει. Δε χρειάζομαι φωτογραφίες από νεκρά παιδιά και βασανισμένους στρατιώτες για να ευαισθητοποιηθώ.

Τα τελευταία χρόνια, ιδίως με την επικράτηση των social media, με το πρόσχημα του «Δείτε τα εγκλήματα του τάδε» εμφανίζονται συνεχώς φωτογραφίες και video με αποτρόπαιο περιεχόμενο. Με πτώματα, ακρωτηριασμένα μέλη, κρεμάλες, βασανισμούς, αποκεφαλισμούς, πυροβολισμούς, καψίματα.

Να δεις μια φωτογραφία, το καταλαβαίνω, έχει νόημα. Να δεις δυο, αντέχεται. Όμως, αυτό που συμβαίνει, όλη την ημέρα να κυκλοφορούν φωτογραφίες και video με όλο και περισσότερη βία, λες και γίνεται διαγωνισμός φρικαλεότητας, το θεωρώ άρρωστο. Είμαι πεπεισμένος ότι η ολοένα μεγαλύτερη έκθεση του οποιουδήποτε σε τέτοιου είδους περιεχόμενο πετυχαίνει τον αντίθετο του επιδιωκόμενου σκοπό. Αντί να ευαισθητοποιεί, αυξάνει την ανοχή στη βία. Εθίζει στη βία. Την κάνει κομμάτι της καθημερινότητας. Την κάνει κάτι φυσικό, κάτι που -καλώς ή κακώς- υπάρχει ανάμεσά μας κι εμείς δεν έχουμε παρά να το αναδείξουμε.

Στα social media υπάρχει έντονη η ανάγκη του εντυπωσιασμού, το κυνήγι του like. Είναι φυσικό να αναζητιέται η δημιουργία μιας έντονης εντύπωσης στον απέναντι και να θεωρείται ότι η δημοσίευση εικόνων που κόβουν την ανάσα συμβάλλει σε αυτό. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν είναι αυτό δείγμα ευαισθησίας κι επιθυμίας ευαισθητοποίησης, όσο κι αν ο χρήστης επιμένει ότι αυτός είναι ο σκοπός του.

Αντίθετα, πιστεύω ότι αυτό μας κάνει αναίσθητους. Διότι, με την ίδια ευκολία που θα γράψουμε ένα δακρύβρεχτο σχόλιο κάτω από μια φωτογραφία με πτώματα παιδιών και μια κατάρα σχολιάζοντας μια εικόνα κακοποιημένων σκυλιών, θα βάλουμε το like μας σε μια ανάρτηση που δείχνει δυο ωραία μπούτια, ένα τραπέζι με θαλασσινά και το διαζύγιο δυο celebrities.

Έτσι κι αλλιώς, συνηθισμένοι είμαστε, πλέον, σε όλα. Και στα μπούτια, και στα θαλασσινά, και στα κουτσομπολιά των άλλων και στα σκοτωμένα παιδιά.

Τα βλαστάρια του Ποσειδώνα

Ο ήρωας Θησέας σφραγίζει την χρονική ακριβώς στιγμή που η πατρογραμμική και η μητρογραμμική συγγένεια βάδιζαν πλάι πλάι, λίγο πριν η πρώτη να επιβληθεί για πάντα στη δεύτερη: «Αν είναι κόρη το παιδί που θα γεννήσεις, κράτα το, αν είναι αγόρι, στείλε το στο παλάτι μου», είπε ο πατέρας Αιγέας στη μητέρα Αίθρα.

Μια γενιά αργότερα, ο Ορέστης αθωώθηκε αν και σκότωσε την «όμαιμο» μητέρα του, Κλυταιμνήστρα, ως εκδικητής για τον φόνο του πατέρα του, Αγαμέμνονα. Η πατριαρχική οικογένεια είχε οριστικά επιβληθεί με απόφαση του Αρείου Πάγου!

Ο βασιλιάς Αιγέας ποτέ δεν αισθάνθηκε σιγουριά για τον θρόνο του της Αθήνας. Ο αδελφός του, Πάλλαντας, μεγάλωνε πενήντα γιους και δεν έκρυβε τις προθέσεις του. Ο Αιγέας δεν ήξερε από πού να φυλαχτεί. Υποψιαζόταν τους πάντες και τα πάντα κι έβαλε να σκοτώσουν ακόμα και τον γιο του Μίνωα, τον Ανδρόγεο, όταν υποψιάστηκε ότι βρισκόταν σε συνεννόηση με τους Παλλαντίδες, τους γιους του Πάλλαντα, με σκοπό να τον ανατρέψουν.

Ο φόνος του πρόσθεσε νέες σκοτούρες καθώς ο Μίνωας, ο πατέρας του δολοφονημένου, εκστράτευσε στην Αττική και υποχρέωσε τους Αθηναίους να του στέλνουν επτά νέους και επτά νέες, τροφή στον Μινώταυρο που ήταν κλεισμένος στον Λαβύρινθο. Ο Αιγέας αναζητούσε απεγνωσμένα ένα γιο. Πήρε μια γυναίκα, πήρε δεύτερη, παιδί δεν έβλεπε να αποκτά. Τελικά, κατέφυγε στους Δελφούς να ρωτήσει την Πυθία. Ο χρησμός τον μπέρδεψε περισσότερο:

«Να μη λύσεις το πόδι του ασκιού, πριν να φτάσεις στην Αθήνα» («Ασκού τον προύχοντα πόδα, ω μέγα φέρτατε λαών, / μη λύσεις, πριν δήμον Αθηνών εισαφικέσθαι», καταγράφει τον χρησμό ο Πλούταρχος στον «Θησέα» του).

Σκοτισμένος, πήγε στον φίλο του, τον σοφό Πιτθέα, γιο του Πέλοπα και αδελφό του Ατρέα και του Θυέστη, που ήταν βασιλιάς στην Τροιζήνα και είχε κόρη την όμορφη Αίθρα. Μόλις έφτασε, έσπευσε να του διηγηθεί τον καημό του αλλά και τον χρησμό. Ο Πιτθέας κατάλαβε πως η Πυθία διέταξε τον βασιλιά της Αθήνας να μην σμίξει με γυναίκα (και να μην πιει κρασί) ώσπου να γυρίσει στο σπίτι του.

Ο χρησμός έλεγε να μη λύσει το πόδι (το ανδρικό γεννητικό όργανο) του ασκού (αυτό που προβάλει κάτω από την κοιλιά). Αντί, όμως, να του τα πει, προτίμησε να ποτίσει τον Αιγέα με τόση πολλή ρετσίνα, ώστε να τον μεθύσει για τα καλά. Και τον οδήγησε σε ένα δωμάτιο, όπου είχε βάλει την κόρη του, την Αίθρα, να τον περιμένει ξαπλωμένη στο κρεβάτι.

Κανένας, εκτός από την ίδια την Αίθρα, δεν μπορούσε να ξέρει αν έγινε τίποτα ανάμεσά τους. Το βέβαιο είναι ότι ο Αιγέας έμεινε κάμποσο καιρό φιλοξενούμενος του φίλου στην Τροιζήνα, ενώ η Αίθρα είδε μια νύχτα στον ύπνο της την θεά Αθηνά να της λέει να πάει στο νησί Σφαίρα (που ταυτίζεται με τη Σαντορίνη, αν και οι Ποριώτες θεωρούν ότι πρόκειται για τον Πόρο που «τότε» δεν ήταν νησί, καθώς μια λωρίδα γης τον ένωνε με την πελοποννησιακή στεριά) για να κάνει μια σπονδή. Εκεί, την περίμενε ο Ποσειδώνας …

Φωτογραφίες στην στοά του Αττάλου

Είτε από τον Αιγέα είτε από τον Ποσειδώνα είτε κι από τους δυο, η Αίθρα έμεινε έγκυος για μεγάλη χαρά του βασιλιά της Αθήνας που όμως το είχε παρακάνει με την παραμονή του στην Τροιζήνα. Αποφάσισε πως έπρεπε να γυρίσει στο σπίτι του, πριν οι Παλλαντίδες κάνουν κάτι ανεπανόρθωτο. Πριν να φύγει, πήρε την Αίθρα παράμερα, πλάι σ’ έναν βράχο κάτω από τον οποίο έκρυψε το σπαθί του με λαβή από ελεφαντόδοντο κι ένα ζευγάρι σαντάλια. Της είπε πως, αν γεννούσε κόρη, θα ’πρεπε να την κρατήσει και να την αναθρέψει αυτή. Αν, όμως, αποκτούσε γιο, να τον μεγάλωνε κι όταν έκρινε ότι ήρθε ο καιρός, να τον έβαζε να σηκώσει τον βράχο, να πάρει σπαθί και σαντάλια και να του τον στείλει στην Αθήνα.

Το μωρό γεννήθηκε μια γενιά πριν από την εποχή του Τρωικού πολέμου και μια γενιά μετά τον Ηρακλή, εκεί γύρω στα χρόνια μετά το 1300 π.κ.ε. Οι πόνοι της γέννας βρήκαν την Αίθρα στον δρόμο που οδηγούσε από το παλάτι του πατέρα της ως το λιμάνι της Κηληντρίδας, στο Γενέθλιο, όπως το είπαν, μπροστά σε ένα ναό του Άρη. Ήταν αγόρι και η Αίθρα το είπε Θησέα (από το ρήμα θέτω, καθώς ο Αιγέας είχε «θέσει» σε συγκεκριμένο σημείο το ξίφος και τα σαντάλια, από τα οποία έμελλε να αναγνωρίσει τον γιο του).

Ο παππούς Πιτθέας ενθουσιάστηκε με τον εγγονό του και φρόντισε να έχει την ανατροφή που του άξιζε. Μέχρι και δάσκαλο της πάλης προσέλαβε, τον ξακουστό παιδαγωγό Κοννίδη. Το αγόρι ήταν επτά χρόνων, όταν από εκείνα τα μέρη πέρασε ο Ηρακλής. Ο Πιτθέας τον φιλοξένησε στο παλάτι και τα πιτσιρίκια πήραν μαύρο δρόμο βλέποντας τη λεοντή. Μόνον ο Θησέας δεν τρόμαξε: Άρπαξε ένα τσεκούρι κι όρμησε καταπάνω της. Μόλις που πρόλαβαν, πριν να ξεσχίσει ο πιτσιρικάς το ρούχο του ημίθεου. Ο Πιτθέας όμως είχε να το λέει για την αντρειοσύνη του εγγονού του.

Οι μέρες της ξεγνοιασιάς πέρασαν, ο Θησέας αντρώθηκε και η Αίθρα θυμήθηκε την εντολή του Αιγέα. Πήγε τον γιο της στον βράχο και του εξήγησε. Ο ήρωας δεν δυσκολεύτηκε να σηκώσει τη βαριά πέτρα. Ζώστηκε το σπαθί, φόρεσε τα σαντάλια και κίνησε να συναντήσει τον πατέρα του. Στον δρόμο, έμελλε να εξολοθρεύσει όλους όσοι από τους γιους του Ποσειδώνα εξακολουθούσαν να ζουν στην Αττική…

Πέντε ληστές, όλοι τους γιοι του Ποσειδώνα, είχαν πιάσει τα περάσματα από την Επίδαυρο ως τον Κηφισό, στον δρόμο που ενώνει την Τροιζήνα με την Αθήνα. Κι ο Θησέας ήταν, έλεγαν, γιος του Ποσειδώνα αλλά για τη γέννησή του είχαν συμπράξει η Αθηνά, ο απόγονος των αυτοχθόνων, Αιγέας, και η Μυκηναία Αίθρα.

Ο πρώτος ληστής, που έλαχε στην πορεία του ήρωα προς το πατρικό παλάτι, ήταν ο Περιφήτης ή Κορυνήτης. Παραφύλαγε έξω από την Επίδαυρο και σκότωνε τους περαστικούς με μια κορύνη, ένα χάλκινο ρόπαλο. Ο Θησέας δε δυσκολεύτηκε να τον σκοτώσει και να πάρει το ρόπαλο που ποτέ από τότε δεν αποχωρίστηκε.

Ο επόμενος ήταν ο Σκίρωνας και πρέπει να είχε το στέκι του στην Κακιά Σκάλα, στις λεγόμενες «Σκιρωνίδες Πέτρες». Έβαζε τα θύματά του να στέκουν πάνω σε ένα βράχο και να του πλένουν τα πόδια. Μόλις τέλειωναν, τους γκρέμιζε στη θάλασσα όπου μια τεράστια χελώνα τους έτρωγε. Ο Θησέας της έστειλε τον ληστή τελευταίο της γεύμα.

Σειρά είχε ο Σίνης ο Πιτυοκάμπης (θα λέγαμε «αυτός που λυγίζει τα πεύκα»): Έδενε τα θύματά του σε ένα λυγισμένο δέντρο, που, μετά, το άφηνε να ισιώσει. Οι δυστυχισμένοι ξεσχίζονταν μέσα σε φριχτούς πόνους, μπροστά στα μάτια της όμορφης κόρης του ληστή, της Περιγούνης. Ο Θησέας τον εξόντωσε με τον ίδιο τρόπο και μετά βάλθηκε να ψάχνει την Περιγούνη που είχε χωθεί τρομαγμένη στο δάσος. Ο Θησέας της φώναζε πως δεν πρόκειται να την πειράξει και η μικρή τελικά φανερώθηκε. Ήταν η πρώτη ερωτική εμπειρία του ήρωα κι από αυτήν έμελλε να γεννηθεί ο Μελάνιππος, περίφημος αθλητής, νικητής στον αγώνα δρόμου ενός σταδίου στα Νέμεα. Αργότερα, της βρήκε σύζυγο τον Δηιονέα, γιο του Εύρυτου, βασιλιά της Οιχαλίας, πόλης κοντά στον θεσσαλικό Πηνειό (βασιλιάς και πόλη αφανίστηκαν από τον Ηρακλή) και την ξεφορτώθηκε.

Μετά από αυτό το μικρό διάλειμμα, ο Θησέας συνέχισε για να συναντηθεί με τον Πολυπήμονα Δαμάστη, πιο γνωστό με το όνομα Προκρούστης. Αυτός άπλωνε τα θύματά του πάνω σ’ ένα κρεβάτι κι αν τα πόδια τους περίσσευαν, τα έκοβε. Αν ήταν πιο κοντά από το μήκος του κρεβατιού, τα τραβούσε σπάζοντας τα κόκαλα. Και στις δυο περιπτώσεις, κανένας δεν επιζούσε. Ο Θησέας τον σκότωσε. Προχώρησε ως το λημέρι του Κερκύονα, που προκαλούσε τα θύματά του να παλέψουν και τα σκότωνε. Με τον ήρωα δεν είχε καμιά τύχη. Ο Θησέας τον σκότωσε κι αυτόν.

Ανάμεσα στις περιπέτειες με τους πέντε ληστές – γιους του Ποσειδώνα, ο Θησέας υποχρεώθηκε να αντιμετωπίσει και το φοβερό θηλυκό αγριογούρουνο, τη Φαία, κόρη του Τυφώνα και της Έχιδνας, που κατατρομοκρατούσε την περιοχή γύρω από τη πόλη Κρομμύωνα, στα σύνορα Μεγαρίδας – Κορινθίας. Φυσικά, κι αυτή τη σκότωσε. Ο δημόσιος δρόμος ελευθερώθηκε από όλες τις παγίδες κι ο Θησέας έφτασε επιτέλους στις όχθες του Κηφισού. Εκεί, ζούσαν οι Φυταλίδες, που κύριο έργο είχαν τη λατρεία του Ποσειδώνα. Πέρασαν τον ήρωα από όλες τις πρέπουσες τελετές κάθαρσης για τους φόνους που είχε διαπράξει (σημάδι αναγνώρισης της νέας τάξης πραγμάτων) και τον απέδωσαν άσπιλο να μπει στην Αθήνα…

Ο γέρο Αιγέας είχε απελπιστεί ότι θα αποκτήσει διάδοχο, κι ας υπήρχε ήδη ένα εξώγαμο με τη Μήδεια, με την οποία συζούσε. Η μάγισσα είχε καταφύγει στο παλάτι του βασιλιά, απ’ όταν το έσκασε από την Κόρινθο, μετά τον φόνο της δεύτερης γυναίκας και των παιδιών του Ιάσονα, που την εγκατέλειψε. Είχε κάνει τον Αιγέα του χεριού της με την υπόσχεση πως θα τον βοηθούσε ν’ αποκτήσει πολλά παιδιά αλλά προόριζε τον δικό της γιο για τον θρόνο της Αθήνας. Υπήρχαν βέβαια και οι Παλλαντίδες που καραδοκούσαν πότε θα πεθάνει ο θείος τους να τον διαδεχτούν, αλλά η Μήδεια είχε την ελπίδα πως θα τους ξεφορτωνόταν.

Ο Θησέας μπήκε στην πόλη φορώντας έναν κατακόκκινο χιτώνα και μια χλαμύδα που έκρυβε το σπαθί του, εντυπωσιακός και πανέμορφος, κάνοντας τα κορίτσια να κοκκινίζουν στο πέρασμά του. Η φήμη του είχε προηγηθεί. Όλοι έβγαιναν στους δρόμους να δουν το παλικάρι που είχε απαλλάξει τη γη της Αττικής από ληστές και αγριογούρουνο. Ένας κήρυκας τον ανάγγειλε στο παλάτι.

Η Μήδεια τον είδε κι ένιωσε τον κίνδυνο. Έπεισε τον Αιγέα να τον καλέσει σε γεύμα και να ρίξει δηλητήριο στην κούπα του, δήθεν επειδή είχε έρθει να του πάρει τον θρόνο. Στο τραπέζι, ο Θησέας τράβηξε τη χλαμύδα, τάχα να πάρει το μαχαίρι του, αλλά με τέτοιον τρόπο, ώστε να φανεί η από ελεφαντόδοντο λαβή του σπαθιού του. Ο Αιγέας το αναγνώρισε αμέσως. Με μια βίαιη κίνηση, έχυσε την κούπα με το δηλητηριασμένο κρασί, σηκώθηκε κι αγκάλιασε τον γιο του και, χωρίς να χάσει χρόνο, βγήκε και τον ανάγγειλε στους Αθηναίους. Χάρηκαν κι αυτοί που θα αποκτούσαν τόσο γενναίο βασιλιά.

Η πορεία του Θησέα προς την εξουσία αποδείχτηκε ένας μέχρι θανάτου αγώνας με τους γιους του Ποσειδώνα και καθετί που εκπροσωπούσε το παλιό. Η Μήδεια ανήκε στο παλιό. Για μια ακόμη φορά, πήρε τον δρόμο της ξενιτιάς. Στην Αθήνα, οι Παλλαντίδες φρένιασαν. Τόσον καιρό περίμεναν υπομονετικά να πεθάνει ο Αιγέας να τον κληρονομήσουν και τώρα τους προέκυπτε καινούριο εμπόδιο. Χωρίστηκαν σε δυο ομάδες κι έστησαν ενέδρα να ξεκάνουν τον διάδοχο. Ο Θησέας, όμως, ειδοποιήθηκε από κάποιον και τους βγήκε από πίσω. Στη μάχη που ακολούθησε, σκότωσε και τους πενήντα.

Μετά, τράβηξε για τον Μαραθώνα. Ζούσε εκεί ένας τρομερός ταύρος που σκορπούσε τον όλεθρο και σκότωνε, όποιον πλησίαζε. Πολλοί είχαν χαθεί στην προσπάθειά τους να τον εξοντώσουν. Ο Θησέας τον έπιασε από τα κέρατα, τον έσυρε ως την Αθήνα και τον περιέφερε στους δρόμους της πόλης, ώσπου έφτασε στον ναό του Απόλλωνα (τον κατ’ εξοχήν εκπρόσωπο του καινούριου), στον οποίο και τον θυσίασε.

Οι Αθηναίοι δεν πίστευαν στην τύχη τους. Μέσα σε λίγο καιρό είχαν απαλλαγεί από όλα τα δεινά που τους βασάνιζαν. Αν δεν υπήρχε ο φόρος αίματος που πλήρωναν στον βασιλιά Μίνωα της Κρήτης, θα μπορούσαν να αισθάνονται ως οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο. Κι ήταν η ώρα να πληρώσουν την τρίτη δόση: Επτά νέους κι επτά νέες, τροφή στον Μινώταυρο.

Ο Θησέας προσφέρθηκε να τους απαλλάξει από το πρόβλημα καθώς είχε συμφωνηθεί ότι ο φόρος αίματος θα έπαυε να καταβάλλεται, αν κάποιος κατόρθωνε να σκοτώσει το τέρας. Το τι έγινε με αυτόν, είναι άλλη ιστορία.