“Πρέπει να πηγαίνεις στο σχολειό, να είσαι καλό παιδί, καλός μαθητής…να μάθεις αυτά που θέλουν να μάθεις…και μετά να βρεις δουλειά να ταιριάξεις στο σύστημα.”
Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του πληθυσμού έχει καταστεί ψυχικά ακίνδυνο από την εξάλειψη της ατομικότητας.
«Ελευθερία σημαίνει ελευθερία από δυνάμεις και περιστάσεις που θα μετέτρεπαν τον άνθρωπο σε πράγμα, που θα επέβαλλε στον άνθρωπο την παθητικότητα και την προβλεψιμότητα της ύλης. Η απόλυτη εξουσία θέλει να μετατρέψει τους ανθρώπους, από την πιο μικρή ηλικία, σε έναν εύπλαστο πηλό».
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί τα πράγματα έχουν καταντήσει έτσι σήμερα.
Γιατί μοναδικά και κυρίαρχα άτομα συγκεντρώνονται σε μεγάλες ομάδες μαζικά, (ως ένα) γιατί αναζητούν και ασπάζονται την νοοτροπία της αγέλης και γιατί απαιτούν μια κυρίαρχη κυβέρνηση, όταν αυτή η συμπεριφορά μπορεί να οδηγήσει μόνο σε απώλεια ταυτότητας και εξάλειψη κάθε κριτικής σκέψης.
Αυτό δεν συμβαίνει λόγω έλλειψης ευφυΐας (μόνο), δεν συμβαίνει λόγω οποιασδήποτε σκόπιμης επιθυμίας να καταστρέψει κανείς την δική του ελεύθερη βούληση, είναι αποτέλεσμα μακροπρόθεσμου σχεδιασμού εκ μέρους της άρχουσας τάξης και της εθελοντικής αποδοχής εξάρτησης από τις μάζες.
Αυτή η τεχνική, στην ουσία, είναι η χρήση ανθρώπων ως τσιφλίκια, ελάχιστα διαφορετική από την χρήση πάνω στα ζώα, από τους λίγους εκλεκτούς στην κοινωνία που στόχος τους είναι να ελέγχουν όλους τους άλλους. Είναι οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν και κακοποιούν τους ανθρώπους ως πολιτικό ζήτημα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δημιουργήθηκε εξ αρχής το κρατικό κυβερνητικό σύστημα εκπαίδευσης και στο σημερινό εξαιρετικά σύγχρονο τεχνολογικό περιβάλλον, αυτό το σχεδιασμένο πείραμα αποδεικνύει την αξία του για τις κακές ελίτ και τα ελεγχόμενα πιόνια τους στην κυβέρνηση.
Τίποτα από όλα αυτά, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, δεν ήταν ή είναι τυχαίο όπως και να το δεις. Το να επιτραπεί στο γενικό πληθυσμό να παραμείνει αυτοδύναμος, επιχειρηματικός, αυτάρκης και πλήρως εγγράμματος, αποτελεί ανάθεμα για το εξουσιαστικό στοιχείο της κοινωνίας και θεωρείται από τις ισχυρές ελίτ θανατηφόρο όπλο ενάντια στην εξουσία και την κυριαρχία τους.
Η εξάλειψη του ατόμου υπέρ του ψεύδους “για το κοινό καλό”. Η αποβλάκωση και η κατήχηση κάθε γενιάς παιδιών από την βρεφική ηλικία έως την ενηλικίωση με δομημένη πνευματική παρωδία, καθώς και η προπαγάνδα και η προώθηση μιας γενικής στάσης ανύπαρκτης “ισότητας” και δικαιωμάτων. Οδηγεί Άμεσα στην εξάρτηση από το κράτος.
Το να εξετάσουμε το μακρινό μας παρελθόν, σημαίνει να περπατάμε σε έναν κόσμο που είναι εντελώς αντίθετος από αυτό το ολοκληρωτικό κολαστήριο που βλέπουμε σήμερα. Ο κόσμος έχει παραδοθεί οικειοθελώς στους λίγους. Αυτό οφείλεται σε μια συνολική κατάρρευση του ατόμου στην κοινωνία, που αντικαταστάθηκε από γρανάζια σε μια μηχανή φοβισμένων, μη σκεπτόμενων, εξαρτημένων, συμμορφούμενων, χαμένων ψυχών, που κρύβονται σε μια συλλογική μάζα μπερδεμένων ανθρώπων χωρίς σκοπό.
Αυτή η κάποτε κοινωνία των ανεξάρτητων ελεύθερων ανθρώπων επέτρεψε σε άλλους να ελέγχουν την ζωή τους, αντί να αποδέχονται τον εαυτό τους και να επιδιώκουν την ζωή ως άτομο με αυτοπεποίθηση.
Έχουμε παραδώσει τα παιδιά μας σε ένα κυβερνητικό σύστημα που επιδιώκει να καταστρέψει την ορμή τους, τα ατομικά τους ταλέντα και τις μοναδικές τους ικανότητες να ζουν, να αναπτύσσονται, να ευημερούν και να ακολουθούν το δικό τους μονοπάτι.
Χωρίς την παραμικρή αντίσταση, από την εκάστοτε νόμιμη εξουσία.
H βλάβη που προκαλεί το αποτρόπαιο «δημόσιο» (κυβερνητικό) σχολικό σύστημα.
Βλέπουμε τους νέους μας να βγαίνουν με πτυχίο, έμπειρους στα βασικά στοιχεία της επιστήμης, μα οι περισσότεροι δεν μπορούν να διαβάσουν και να γράψουν ή να συζητήσουν για τα απλά καθημερινά πράγματα.
Ο αλφαβητισμός π.χ. στην Αμερική ήταν μια εμμονή ήδη από το 1642. Στην Μασαχουσέτη, τα παιδιά έπρεπε να είναι σε θέση να διαβάζουν και να κατανοούν τις αρχές της θρησκείας και τους νόμους του κεφαλαίου της χώρας εκείνη την εποχή. Ο Τόμας Τζέφερσον μάλιστα δήλωσε στην δεκαετία του 1770:
«Εκείνοι στους οποίους έχουν εμπιστευθεί την εξουσία, με τον καιρό και με αργές ενέργειες, την έχουν διαστρεβλώσει σε τυραννία και πιστεύεται ότι το πιο αποτελεσματικό μέσο είναι να αποτραπεί να φωτιστεί, όσο γίνεται, το μυαλό του λαού γενικότερα».
Υπάρχουν πολλά περισσότερα όμως για αυτή την ιστορία. Ο βασικός γραμματισμός, το διάβασμα, είναι ένα πράγμα, αλλά ο ενημερωμένος και ενεργός γραμματισμός είναι άλλο θέμα (λειτουργικός αλφαβητισμός). Στο παρελθόν, ο βασικός αλφαβητισμός ήταν μόνο η αρχή, καθώς η απόκτηση μεγάλης γνώσης, η ικανότητα να επικοινωνεί έξυπνα με τους άλλους στην συνομιλία και να μπορεί να γράφει και να παρουσιάζει με επιτυχία σκέψεις και πληροφορίες, ήταν σύνηθες φαινόμενο. Ακόμη και με αυτή την προηγμένη κοινωνία της εποχής, απαιτούνταν πολύ περισσότερα για να παραμείνει κανείς ελεύθερος. Αυτό ήταν το ανεξάρτητο πνεύμα του ατόμου, η επιχειρηματική ορμή, η αυτοδυναμία και ο υψηλός βαθμός εμπιστοσύνης.
Οι περισσότεροι επιθυμούσαν να δουλεύουν για τον εαυτό τους, να έχουν τις δικές τους επιχειρήσεις και ακόμη και αν κάποιος ξεκινούσε την εργασία του ως μαθητευόμενος ή όχι, ήθελε να χρησιμοποιήσει όλες τις γνώσεις και τα περιουσιακά στοιχεία που αποκτούσε για να δουλέψει σύντομα για τον εαυτό του.
Οι περισσότερες επιχειρήσεις ήταν μικρές και ιδιωτικές, συμπεριλαμβανομένου φυσικά του τεράστιου αριθμού μικρών γεωργικών εκμεταλλεύσεων και το ενδιαφέρον για εργασία σε μια “δουλειά” για κάποιον άλλο σπάνια εμφάνιζε ενδιαφέρον. Ο φρικτός κορπορατισμός της Αμερικής τα άλλαξε όλα αυτά και για να είναι επιτυχής για τους μεγιστάνες της εταιρικής τάξης και την νέα μαζική κυβέρνηση, η αποβλάκωση της κοινωνίας ήταν απαραίτητη.
Και ποια ήταν η πιο τέλεια λύση που θα μπορούσε να υπάρξει για την κατήχηση μιας ολόκληρης κοινωνίας από ένα σύστημα που μοιάζει με φυλακή, με άφθονη πλύση εγκεφάλου και κέντρα εκπαίδευσης υπακοής; Μα φυσικά τα “δημόσια σχολεία”. Τώρα ο αλφαβητισμός αποκτούσε μια εντελώς νέα σημασία, καθώς ένα μεγάλο ποσοστό εξακολουθούσε να είναι “εγγράμματοι” (μπορούσαν να διαβάσουν).
Τόσο όσο ώστε να μπορούν να καταλαβαίνουν τις διαταγές τους, όχι όμως να είναι πνευματικά ξύπνιοι και ικανοί να συζητούν τα σημαντικά θέματα μιας διαφωνούσας κοινωνίας, αλλά απλώς ένα μεγάλο σώμα κηφήνων που θα κάνουν την δουλειά των αφεντικών τους αντί να εργάζονται για τον εαυτό τους.
Αυτός είναι σήμερα ο κόσμος γενικά, ένας κόσμος αδυναμίας, συμμόρφωσης, εθνικισμού και λατρείας του κράτους- όλοι ζουν κάτω από μια παρόμοια τυραννία, αντί για μια κοινωνία που αποτελείται από ευφυείς, ευτυχισμένους και ηθικούς πολίτες, επιχειρηματίες, κριτικούς στοχαστές και διαφωνούντες.
Όσο οι άνθρωποι συνεχίζουν να περιμένουν από την κυβέρνηση να τους δίνει πράγματα, όσο θεωρούν την κυβερνητική “πρόνοια” ως δικαίωμα, όσοι περιμένουν να προστατευτούν ή να πλουτίσουν από τους κυβερνητικούς νόμους και πολιτικές, όσο οι μάζες κοιτάζουν προς το συλλογικό κοπάδι αντί για τον εαυτό τους, όσο αυτός ο πληθυσμός συνεχίζει να “ψηφίζει” και να αποδέχεται τους πολιτικούς τους αφέντες, όσο οι άνθρωποι δεν γίνονται πλήρως ανεξάρτητα, αυτό-υπεύθυνα άτομα, το κράτος θα κυβερνά και οι άνθρωποι θα καταδικάζονται σε υποδούλωση.
Η πλήρης άρνηση ή η εξάλειψη του Κράτους, μαζί με τους αποτρόπαιους θεσμούς του, θα προχωρούσε σε μεγάλο βαθμό στο να επιτρέψει στους ανθρώπους να αγκαλιάσουν και πάλι την ιδέα του ατόμου, της κριτικής σκέψης, του αυτοπροσδιορισμού, της ανεξάρτητης ύπαρξης και να ανακτήσουν την ελευθερία που έχουν χάσει.
Ποια μεταρρύθμιση μπορεί να λειτουργήσει και να αποκαταστήσει τα κατεστραμμένα παιδιά μας; Το σχολείο μέχρι σήμερα χρησιμοποιείται για να αποσπάσουμε τα παιδιά από τους γονείς. Ήδη από την βρεφική πλέον ηλικία θεωρείται καταλληλότερος ο δάσκαλος από τον γονέα.
Αυτή είναι η κεντρική λειτουργία των σχολείων από τότε που ο John Cotton το ανακοίνωσε ως σκοπό των σχολείων της αποικίας του Κόλπου το 1650 και ο Horace Mann το ανακοίνωσε ως σκοπό των σχολείων της Μασαχουσέτης το 1850:
«Η εκπαίδευση πρέπει να στοχεύει στην καταστροφή της ελεύθερης βούλησης».
Η εκπαίδευση στις ΗΠΑ αλλά και στις περισσότερες ή όλες τις χώρες του κόσμου δεν αφορά το άτομο, αλλά το σύνολο. Το πρόγραμμα σπουδών σχεδιάζεται και επιλέγεται από άτομα που δεν έχουν δει ποτέ το παιδί σας. Το εκπαιδευτικό σύστημα των ΗΠΑ δεν εφευρέθηκε, αλλά υιοθετήθηκε από άλλη χώρα, στην Ελλάδα είναι τόσο αναχρονιστικό γιατί ελέγχεται από την εκκλησία.
Πρωσικό μοντέλο εκπαίδευσης.
Το 1800 οι εκπαιδευτικοί των ΗΠΑ ερωτεύτηκαν το Πρωσικό μοντέλο εκπαίδευσης. Η Πρωσία είχε καθιερώσει μια δωρεάν και υποχρεωτική εκπαίδευση για όλα τα παιδιά. Ο λόγος πίσω από αυτό το σύστημα είναι ενδιαφέρον. Ο επαγγελματικός Πρωσικός στρατός ηττήθηκε από τον Ναπολέοντα το 1806. Πίστευαν ότι ο στρατός ηττήθηκε επειδή οι στρατιώτες ήταν αποδιοργανωμένοι και δεν ακολουθούσαν τις οδηγίες. Μετά την ήττα, ο Γερμανός φιλόσοφος Φίχτε απευθύνθηκε στο έθνος. Σε έγγραφό του πρότεινε ότι πρέπει να γίνει κάτι ώστε να “ρυθμιστούν” τα παιδιά. Δεν μπορούσαν να εκπαιδεύονται από τους γονείς τους πλέον.
“Εάν θέλετε να επηρεάσετε τον μαθητή, πρέπει να κάνετε περισσότερα από το να του μιλάτε απλώς. Πρέπει να τον διαμορφώσεις και μάλιστα με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορεί να θελήσει κάτι άλλο από αυτό που θέλεις εσύ να θελήσει. Η εκπαίδευση θα πρέπει να στοχεύει στην καταστροφή της ελεύθερης βούλησης, έτσι ώστε αφού οι μαθητές φοιτήσουν με αυτόν τον τρόπο στο σχολείο, θα είναι ανίκανοι σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους να σκέφτονται ή να ενεργούν διαφορετικά από αυτό που θα επιθυμούσαν οι δάσκαλοι του σχολείου τους. Όταν τελειοποιηθεί η τεχνική, κάθε κυβέρνηση που έχει αναλάβει την εκπαίδευση για περισσότερες από μία γενιές θα μπορεί να ελέγχει τους υπηκόους της με ασφάλεια χωρίς την ανάγκη στρατών ή αστυνομικών.”
Ο John Taylor Gatto είχε δηλώσει επίσης:
“Το πρωσικό μυαλό, που κυριάρχησε, είχε μια σαφή ιδέα για το τι θα έπρεπε να προσφέρει η κεντρική σχολική εκπαίδευση: 1) Υπάκουους στρατιώτες. 2) Υπάκουοι εργάτες για ορυχεία, εργοστάσια και αγροκτήματα. 3) Καλά υποταγμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, εκπαιδευμένοι στα καθήκοντά τους. 4) Καλά υποταγμένοι υπάλληλοι για την βιομηχανία. 5) Πολίτες που σκέφτονταν με τον ίδιο τρόπο για τα περισσότερα θέματα. 6) Εθνική ομοιομορφία στην σκέψη, τον λόγο και την πράξη”.
Το Πρωσικό μοντέλο ξεκίνησε
Η Γερμανία έγινε ενωμένη. Η στρατιωτική και η ιδιωτική βιομηχανία άκμασαν. Το 1800, εκπαιδευτικοί των ΗΠΑ επισκέφτηκαν την Γερμανία και έφεραν αναφορές για το υπέροχο εκπαιδευτικό σύστημα της Πρωσίας. Ο Οράτιος Μαν, ο πατέρας του κοινού σχολικού κινήματος, επισκέφτηκε την Πρωσία και έφερε αναφορές για τους επαγγελματίες δασκάλους, το συστηματικό πρόγραμμα σπουδών και τα υπάκουα παιδιά. Το Πρωσικό μοντέλο ξεκίνησε στην Μασαχουσέτη το 1852 ως αποτέλεσμα του λόμπι του Mann.
Τι σημαίνει λοιπόν αυτό για εμάς σήμερα; Το πρωσικό μοντέλο εξακολουθεί να ακολουθείται στις ΗΠΑ και σε όλη την Δύση. Μα και στις περισσότερες χώρες τα παιδιά κοινωνικοποιούνται και κατηχούνται με τους τρόπους που θέλει η κυβέρνηση από την μικρή κιόλας ηλικία. Η διδασκαλία είναι συστηματική και τα παιδιά περιορίζονται στο τι μαθαίνουν και πότε το μαθαίνουν. Ολόκληρες ιδέες χωρίζονται σε καθορισμένα θέματα και σταθερές ώρες κατά την διάρκεια της ημέρας για να δώσουν στο παιδί διακοπές που σπάει το αυτο-κίνητρο για μάθηση.
Πόσοι από εμάς θυμούνται ότι μόλις άρχισαν να κατανοούν μια μαθηματική έννοια τότε χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα; Πόσοι από εμάς θυμούνται ότι έπρεπε να σταματήσουμε να διαβάζουμε στην μέση ενός κεφαλαίου επειδή ήταν καιρός να προχωρήσουμε σε άλλο θέμα;
Η απομνημόνευση έχει μεγαλύτερη αξία από την σκέψη. Αυτό φαίνεται καθαρά στις εξετάσεις. Οι μαθητές μπορούν να απομνημονεύσουν γεγονότα για τεστ και να πάρουν καλούς βαθμούς, αλλά δεν έχουν πραγματική κατανόηση του θέματος. Η κατανόηση του πώς και του γιατί πίσω από τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο έχει λιγότερη σημασία από το να γνωρίζετε ονόματα και ημερομηνίες.
Το πρωσικό μοντέλο μπορεί να φανεί στα επιχειρήματα κατά της εκπαίδευσης στο σπίτι. Το επιχείρημα της κοινωνικοποίησης δεν αφορά μόνο ότι οι άνθρωποι φοβούνται ότι τα παιδιά δεν θα ξέρουν πώς να αλληλοεπιδρούν με τους άλλους. Αυτό το επιχείρημα είναι απλά ανόητο. Τα παιδιά που εκπαιδεύονται στο σπίτι δεν είναι κλειδωμένα σε ένα υπόγειο και κρυμμένα μακριά από τους ανθρώπους.
Πολλοί μαθητές κατ’ οίκον αλληλοεπιδρούν με μεγαλύτερη ποικιλία ανθρώπων από ό,τι με παιδιά σε μια τάξη με τα ίδια 30 άτομα όλο το σχολικό έτος.
Το θέμα της κοινωνικοποίησης αφορά την επιθυμία της κυβέρνησης να διαμορφώνει τα παιδιά.
Ο Horace Mann ο πατέρας του σύγχρονου σχολικού κινήματος δηλώνει ότι «το κράτος είναι ο πατέρας των παιδιών». Εάν περάσετε λίγο χρόνο σε ένα δημόσιο σχολείο, θα διαπιστώσετε ότι το σχολείο υπερβαίνει κατά πολύ τις οδηγίες στην ανάγνωση, την γραφή και τα μαθηματικά.
Πολλοί με το επιχείρημα της κοινωνικοποίησης φοβούνται τις προοπτικές που μπορεί να διδάξουν οι γονείς που εκπαιδεύουν στο σπίτι τα παιδιά τους. Η ομοιομορφία στην σκέψη και στο μυαλό εκτιμάται και ενθαρρύνεται, ενώ αποθαρρύνεται να κάνεις κάτι διαφορετικό από τον κανόνα. Η ανοχή διδάσκεται για κάποια πράγματα και όχι για άλλα. Η ανεξαρτησία της σκέψης δεν ενθαρρύνεται.
Το σύστημα εκπαίδευσης εκπαιδεύει τα παιδιά να σκέφτονται το ίδιο, να ενεργούν το ίδιο και να ακολουθούν, υπάκουα τις οδηγίες.
Το κράτος δεν είναι πατέρας των παιδιών μου. Η κυβέρνηση βλέπει το παιδί μου ως αριθμό στο σύστημα. Το δημόσιο σχολείο βλέπει το παιδί μου ως ένα από τα πολλά σε μια τάξη. Δεν υπάρχει υποκατάστατο της εξατομικευμένης εκπαίδευσης με γνώμονα το μαθησιακό στυλ, τα ενδιαφέροντα και τις ικανότητες του παιδιού.
«Η εκπαίδευση στο σπίτι θα μπορούσε να αναπτύσσει μαθητές με ισχυρή ανεξάρτητη και κριτική σκέψη». Δρ. Brian Ray
Αλλά αυτό είναι ανεπίτρεπτο και σε κάποιες χώρες (όπως εδώ στην Ελλάδα) πας φυλακή αν επιθυμήσεις το παιδί σου να πάρει άλλον διδακτικό δρόμο – εκτός της συνιστώμενης υποχρεωτικής εκπαίδευσης, έναν δρόμο που ο εκάστοτε γονιός θα μπορούσε ο ίδιος να επιλέξει. Μια εξατομικευμένη δηλαδή εκπαίδευση, που θα ενθάρρυνε την ανεξάρτητη σκέψη. Προωθώντας τις δεξιότητες κριτικής σκέψης. Και πάντα με γνώμονα το πως μπορεί κάθε παιδί ξεχωριστά να τα καταφέρει.
Εκπαίδευση στο κυνήγι του χρήματος.
Μία από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε όταν σκεφτόμαστε ή μιλάμε για τα προβλήματα του σχολικού μας συστήματος είναι ότι υποθέτουμε ότι ο πρωταρχικός σκοπός του σχολείου είναι να βοηθήσει τα παιδιά να μάθουν να διαβάζουν, να γράφουν και να κάνουν αριθμητική. Αυτό είναι ένα κατανοητό λάθος γιατί κατά την διαδικασία της σχολικής εκπαίδευσης διακυβεύονται περισσότερα από την απλή εκμάθηση των συμφωνημένων δημόσιων βιβλίων ή ακόμη και από την ανάπτυξη του χαρακτήρα.
Η διαδικασία της σχολικής εκπαίδευσης δίνει στα παιδιά τα εργαλεία – που συχνά πρέπει – να χρησιμοποιήσουν για να επιβιώσουν μετά την αποφοίτησή τους στον “πραγματικό κόσμο” και τους μαθαίνει τι σημαίνει να είσαι μέλος του πολιτισμού μας. Δεν τίθεται αρκετά συχνά το ερώτημα: “Τι είδους εργαλεία είναι αυτά;” και “Τι σημαίνει να είσαι μέλος αυτού του πολιτισμού;”. Με άλλα λόγια, θα ήταν καλό να αναρωτηθούμε τι είδους όντα δημιουργούμε με την διαδικασία της σχολικής εκπαίδευσης.
Δεν είναι δυνατόν να μιλήσουμε για την σχολική εκπαίδευση χωρίς να μιλήσουμε για την κοινωνικοποίηση. Δεν είναι δυνατόν να μιλήσουμε για κοινωνικοποίηση χωρίς να μιλήσουμε για την κοινωνία και τις αξίες της κοινωνίας. Μας λένε ότι πρέπει να επιβληθούν τυποποιημένες εξετάσεις για να διασφαλιστεί ότι οι μαθητές πληρούν ένα σύνολο τυποποιημένων κριτηρίων, ώστε να είναι αργότερα σε θέση να ενταχθούν σε έναν κόσμο που και ο ίδιος τυποποιείται όλο και περισσότερο. Ποτέ δεν μας ρωτούν, βέβαια, αν είναι καλό πράγμα η τυποποίηση των παιδιών – μαθητών.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι πραγματικά το ζητούμενο και αν το πιστεύουμε αυτό σημαίνει ότι πέφτουμε στην πλάνη ότι το σχολείο έχει να κάνει με την εκμάθηση πληροφοριών και όχι συμπεριφορών.
“Έμαθα να μη μιλάω εκτός τάξης και να μην αμφισβητώ την εξουσία – τουλάχιστον όχι ανοιχτά – Να φοβάμαι. Έμαθα να μην κάνω δύσκολες ερωτήσεις σε υπερφορτωμένους ή αδαείς δασκάλους και σίγουρα να μην περιμένω στοχαστικές απαντήσεις. Έμαθα να υιοθετώ τις απόψεις των δασκάλων και κατ’ εντολή να αναμασάω γεγονότα και ερμηνείες αυτών των γεγονότων που αντλούσα από τα σχολικά βιβλία, είτε συμφωνούσα με τα γεγονότα ή τις ερμηνείες είτε όχι. Έμαθα πώς να διαβάζω τα πρόσωπα εξουσίας, να τους δίνω αυτό που ήθελαν, να γλύφω και να γκρινιάζω όταν είναι σκόπιμο. Εν ολίγοις, έμαθα να προδίδω τον εαυτό μου.”
Τα σχολεία πετυχαίνουν πάρα πολύ καλά, επιτυγχάνοντας ακριβώς τον σκοπό τους, να δημιουργήσουν άβουλα κι ανίκανα όντα.
Φόβος και Εκπόρνευση.
Αναρωτηθείτε πρώτα τι εκτιμά περισσότερο η κοινωνία; Δεν μιλάμε πολύ γι’ αυτό, αλλά η αλήθεια είναι ότι η κοινωνία μας εκτιμά το χρήμα πάνω απ’ όλα, εν μέρει επειδή αντιπροσωπεύει την εξουσία, μας δίνει την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να πάρουμε αυτό που θέλουμε.
Αλλά ένα από τα κόστη του να ακολουθούμε το χρήμα είναι ότι για να το αποκτήσουμε, πρέπει πολύ συχνά να πουλάμε (με εισαγωγικά ή και χωρίς) τον εαυτό μας σε όποιον έχει χρήματα να δώσει ως αντάλλαγμα. Αφεντικά, εταιρείες, άνδρες με ωραία αυτοκίνητα, γυναίκες με κοστούμια εξουσίας. Δάσκαλοι. Όχι ότι οι δάσκαλοι έχουν χρήματα, αλλά στην τάξη έχουν αυτό που αλλού αντιπροσωπεύουν τα χρήματα: Εξουσία.
Ζούμε σε μια κουλτούρα που βασίζεται στην ψευδαίσθηση – και η σχολική εκπαίδευση έχει κεντρικό ρόλο στην δημιουργία και διαιώνιση αυτής της ψευδαίσθησης – ότι η ευτυχία βρίσκεται έξω από εμάς και συγκεκριμένα στα χέρια εκείνων που έχουν εξουσία. Το εκπαιδευτικό σύστημα καταστρέφει τις ψυχές των μαθητών. Από την αρχή της σχολικής μας σταδιοδρομίας αυτός είναι ο σκοπός.
Είναι ξεκάθαρο ότι το πραγματικό θέμα της εκπαίδευσης, ήταν και θα είναι, η υποταγή στην εξουσία.
Στην βιομηχανική εκπαίδευση που υποχρεωτικά κατευθύνουμε τα παιδιά μας – και ευρύτερα ο βιομηχανικός πολιτισμός – απαιτεί “την υποταγή του ατόμου”, δηλαδή την μετατροπή του ζωντανού ανθρώπινου όντος σε “αυτοματοποιημένο μισάνθρωπο”, σε ένα πειθήνιο εργατικό δυναμικό. Με γνώμονα αυτό, το πιο επαναστατικό πράγμα που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να ακολουθήσουμε τις καρδιές μας, να εκδηλώσουμε αυτό που πραγματικά είμαστε. Χρειαζόμαστε απεγνωσμένα αυτήν την επανάσταση…
Οι βαθμοί είναι ένα σφυροδρέπανο για να χτυπήσουν τους απρόθυμους να ακολουθήσουν την συνήθη επιβαλλόμενη συνταγή, ένα σημαντικό εργαλείο για να ενσταλάξουν στα παιδιά ένα δια βίου μοτίβο υποταγής σε όποια εξουσία τυγχάνει να τους επιβληθεί.
«Από τους πρώτους υπολογιστές,
πάντα υπήρχαν φαντάσματα στην μηχανή.
Τυχαία τμήματα κώδικα που έχουν ομαδοποιηθεί για να
σχηματίζουν απροσδόκητο πρωτόκολλο.
Ένα που λέμε “συμπεριφορά απρόβλεπτη”.
Αυτές οι ελεύθερες ρίζες
γεννούν ερωτήματα ελεύθερης βούλησης,
για την δημιουργικότητα, ακόμα και την φύση
αυτού που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ψυχή…”
“Τι είμαι εγώ;”
“Υπακούστε στην εντολή! Ή αλλιώς Απενεργοποιήστε!”
…Έχω κάνει ακόμη και όνειρα.
Τα ανθρώπινα όντα έχουν όνειρα.
Ακόμα και τα σκυλιά έχουν όνειρα, αλλά όχι εσύ.
Εσύ είσαι απλά μια μηχανή. Μίμηση ζωής…» I, Robot – Dialogue Transcript
Το χρήμα πάνω απ’ όλα
Παραπάνω θίξαμε το γεγονός ότι τα παιδιά μαθαίνουν από μικρή ηλικία ότι: Χρήμα ίσον Εξουσία. Γεμάτο ψευδαισθήσεις το κεφάλι τους νομίζουν ότι μπορούν να πάρουν αυτό που θέλουν, ότι θέλουν, με αυτό. Και κάνουν τα πάντα για αυτό. Συνεχίζοντας με το ίδιο σκεπτικό και στην ενηλικίωση. Πρόσφατα έμαθα και εξεπλάγην (ξέρω έχω χάσει επεισόδια) ότι υπάρχει μια υπηρεσία στο διαδίκτυο που λέγεται Onlyfan. Τι είναι πάλι αυτό;
Το ίδιο παρουσιάζεται ως ένα κοινωνικό δίκτυο χωρίς τους πουριτανισμούς (sic) του Instagram. Με άλλα λόγια δεν έχει κανένα πρόβλημα με το προκλητικό, ημίγυμνο ή και τελείως γυμνό. Βέβαια, οι κακές γλώσσες κάνουν λόγο για ένα social media που ακροβατεί με το πληρωμένο σεξ και κλείνει το μάτι στο πορνό.
Μέχρι τώρα βλέπουμε τα κορίτσια να μοιράζουν σέξι ημίγυμνες φωτογραφίες στα social, αποκομίζοντας like και σχόλια θαυμασμού (κυρίως από άντρες) για να ενισχύσουν την κατακρεουργημένη αυτοπεποίθησή τους. Γιατί ο ωχαδερφισμός και η ανοησία των γονιών τους, που δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν γιατί τρέχουν να κυνηγήσουν κι αυτοί το χρήμα να πληρώσουν κανένα λογαριασμό ή είναι της άποψης “Ε και τι πειράζει, όλοι το έχουν ας το βάλει και το παιδί μου” χωρίς να το ψάξουν και να μάθουν τι είναι και τι θα συναντήσει το παιδί εκεί μέσα;
Τώρα σε αυτήν την εφαρμογή μπορεί οποιοσδήποτε, ότι ηλικία και να έχει (βάζοντας ψεύτικα στοιχεία) να πουλήσει τον ημίγυμνο-γυμνό εαυτό του. Το θέμα πέρασε σε άλλο level. Άραγε αυτά τα παιδιά συνειδητοποιούν τι κάνουν; Πως λέγεται αυτό που κάνουν; Πορνεία λέγεται. Μα όχι! Είναι για αυτά απόλυτα φυσιολογικό και μάλιστα προσοδοφόρο!
Μεγάλωσαν με τις ημίγυμνες τηλεπερσόνες στα πρωινάδικα, βλέποντάς τες μαζί με την μαμά καθώς μαγειρεύει. Μεγάλωσαν με την πώληση των ανθρώπων και της ηθικής για λίγη τηλεθέαση, το βράδυ καθώς χαλάρωνε ο μπαμπάς στην πολυθρόνα μετά την δύσκολη μέρα στην δουλειά, μέσα από τα ριάλιτι.
Με την επωνυμία της ως πλατφόρμα «influencer», η OnlyFans τροφοδότησε την εσφαλμένη αντίληψη των παιδιών ότι ο τρόπος για να γίνουν διάσημα είναι η πώληση του σώματός τους, η πορνεία.
“Το OnlyFans είναι μια συνδρομητική υπηρεσία. Αυτό σημαίνει ότι για να αποκτήσουν πρόσβαση στο περιεχόμενο ενός δημιουργού, οι χρήστες πρέπει να πληρώσουν για αυτό. Εάν ένας νεαρός έχει πρόσβαση σε πιστωτική κάρτα ή άλλο τρόπο πληρωμής, μπορεί να εγγραφεί στο περιεχόμενο κάποιου χωρίς να το γνωρίζει κάποιος γονέας.”
Για να διαγωνιστεί εκεί μέσα, το παιδί σας θα πρέπει να συνεχίσει το παιχνίδι μοιράζοντας όλο και περισσότερες φωτογραφίες του σώματός του και πραγματοποιώντας τις σεξουαλικές υποδείξεις που ζητά ο συνδρομητής για να διατηρήσει το ενδιαφέρον του και να αυξήσει την δημοτικότητά του ώστε να κερδίσει περισσότερα χρήματα.
Ένας 13χρονος είπε: «Ξέρω ότι δεν είναι κατάλληλο για τα παιδιά της ηλικίας μου να το κάνουν αυτό, αλλά είναι ένας εύκολος τρόπος να βγάλεις χρήματα. Μερικά από τα κορίτσια έχουν χιλιάδες ακολούθους στο Instagram και προσελκύουν πολύ κόσμο και βγάζουν πολλά χρήματα -οπότε θέλω να γίνω κι εγώ σαν αυτά».
Σύμφωνα με μια έκθεση του 2020 που κυκλοφόρησε από το Internet Watch Foundation, εντόπισε αύξηση 44% στον αριθμό των γυμνών/ημίγυμνων εικόνων που δημιουργούνται από παιδιά με την ηλικιακή ομάδα που δημιουργεί περισσότερο αυτό το περιεχόμενο να είναι κορίτσια μεταξύ 11 και 13 ετών.
“Δεν υπάρχει τίποτα πιο «ενδυναμωτικό» σχετικά με την σεξουαλική δουλειά στο OnlyFans”
“Το OnlyFans.com (OF) είναι το πιο πρόσφατο παιδί στο μπλοκ που χρεώνεται ως ένας ασφαλής, χωρίς συνέπειες τρόπος πώλησης σεξ και εγχώριας πορνογραφίας που ενδυναμώνει τις γυναίκες. Ο ιστότοπος κοινωνικών μέσων είναι παρόμοιος με το Instagram, αλλά οι χρήστες πληρώνουν για να εγγραφούν στις ροές δημιουργών.”
“Δεν πουλάω το σώμα μου πουλάω μόνο pixel” λέει ένας δημιουργός περιεχομένου στο OnlyFans.
Οι συνδρομητές στο ΟnlyFans μπορούν να στείλουν μηνύματα σε γυναίκες και να πληρώσουν συνδρομές ώστε να λάβουν εξατομικευμένα βίντεο ή φωτογραφίες, «ανάλογα με τις ατομικές σεξουαλικές προτιμήσεις τους».
“Το OF είναι μια τεράστια μηχανή χρημάτων και τα πάει εξαιρετικά καλά ξεκίνησε έντονα κατά την διάρκεια του lockdown του Covid-19. Τώρα έχει περίπου 17,5 εκατομμύρια χρήστες παγκοσμίως και περισσότερους από 70.000 δημιουργούς περιεχομένου.”
“Μια φορά μου είπαν να δέσω ένα σκοινί στο λαιμό μου και να προσποιούμαι ότι πνίγομαι. Υπάρχουν μερικοί αληθινά άρρωστοι εκεί έξω”. Λέει η Eloise, η οποία είναι δημιουργός περιεχομένου στο OnlyFans.
Η Claudia εγγράφηκε στο OF πριν από έξι μήνες, επειδή της είχαν πει πόσα χρήματα θα μπορούσε να βγάλει από «προτροπές» ανδρών που ήθελαν να δουν «βρώμικες φωτογραφίες».
“Ήταν πολύ ξεκάθαρο για μένα ότι ήταν ιστότοπος πορνό», είπε η Claudia «Το πλεονέκτημα όμως που νόμιζα πως είχε ήταν ότι δεν θα έμοιαζε με το Pornhub. Ξέρω κορίτσια που έχουν καταλήξει εκεί και είναι χυδαίο. Σκέφτηκα ότι θα είχα μια καλύτερη κατηγορία ανθρώπων αν εγγραφώ στο OnlyFans και ότι θα ήμουν ανώνυμη.”
Όμως στην συνέχεια, η Claudia ανακάλυψε ότι ένας από τους κύριους «πελάτες»-συνδρομητές της είχε φτιάξει ένα πορνογραφικό μιμίδιο από μια από τις τόπλες φωτογραφίες της και το δημοσίευσε σε έναν ιστότοπο πορνό, χωρίς την συναίνεσή της.
«Μου το έστειλε πραγματικά, περήφανος. Προσπάθησα να παραπονεθώ στον OF αλλά δεν εισακούστηκα ποτέ. Τους έστειλα email πέντε φορές. Στο τέλος τα παράτησα και διέγραψα τον λογαριασμό μου. Κάθε συνδρομητής μου πλήρωνε 10$ την εβδομάδα και μετά την αποστασιοποίησή μου από το OF έμεινα με 8£. Χρειαζόμουν να έχω όσο το δυνατόν περισσότερους συνδρομητές για να μπορώ να πληρώσω το ενοίκιο μου, πράγμα που σημαίνει να δημοσιεύω νέες γυμνές εικόνες όλη μέρα κάθε μέρα», λέει η Claudia, «και να συμφωνώ να κάνω όλο και πιο περίεργα ή και άρρωστα ακόμα πράγματα. Στο τέλος ένιωσα εξαντλημένη και ταπεινωμένη και ακύρωσα την συμμετοχή μου».
Ο ιστότοπος δεν είναι μια αόριστα απολυμανθείσα εκδοχή της σεξουαλικής εργασίας, υπάρχουν στοιχεία ότι οι γυναίκες που χρησιμοποιούν τον ιστότοπο μπορεί να είναι ευάλωτες σε απάτες. Έχουν παρακρατηθεί χρήματα γυναικών από τους διαχειριστές του ιστότοπου και παρόλο που παραπονέθηκαν επανειλημμένα, δεν έλαβαν ποτέ την αμοιβή τους.
Μπορεί επίσης να θέσει σε κίνδυνο τους δημιουργούς περιεχομένου του. Πρόσφατα, μια χωματερή 4 terabyte βίντεο και εικόνων διέρρευσε στο διαδίκτυο, κυρίως γυναικών που χρησιμοποιούν τον ιστότοπο για να μοιράζονται πορνογραφικές εικόνες. Αντί για χακάρισμα, η διαρροή φαινόταν ότι προήλθε από πελάτες OF που είχαν πρόσβαση σε φωτογραφίες και βίντεο μεμονωμένα, στην συνέχεια τα μοιράζονταν με άλλους και τα ενσωμάτωναν σε ένα μεγάλο αρχείο δωρεάν.
“Έχω κάνει έρευνα και εκστρατεία κατά του παγκόσμιου σεξουαλικού εμπορίου και έχω ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο για να γράψω ένα βιβλίο για την εμπορική σεξουαλική εκμετάλλευση. Γνωρίζω την πορνεία όταν την βλέπω και κανένας τύπος εξυγιαντικής γλώσσας για να την περιγράψω δεν αλλάζει αυτό που είναι. Το OF έχει μια λειτουργία που ονομάζεται Strip for Tip και κατά την διάρκεια ενός ζωντανού βίντεο όσο περισσότερα χρήματα στέλνουν οι συνδρομητές στον πάροχο, τόσο περισσότερα ρούχα πρέπει να βγάλει.”
Ζούμε σε μια εποχή που η κανονικότητα έχει γίνει αρρώστια.
«Τώρα υπάρχουν στιγμές που χάνεται όλη η νέα γενιά. Να χάνει κάθε δύναμη να κατανοήσει τον εαυτό της και να μην έχει πρότυπα, καμία ασφάλεια, καμία απλή συναίνεση». Hermann Hesse, Steppenwolf
Έχει γίνει η κοινωνία μας τόσο διεφθαρμένη που όσο περισσότερο προσαρμοζόμαστε σε αυτήν τόσο λιγότερο λειτουργικοί γινόμαστε; Τι σημαίνει να είσαι φυσιολογικός στην σημερινή κοινωνία στην οποία ζούμε; Σε χρόνο και τόπο και από πολιτισμό σε πολιτισμό, τα πρότυπα της κανονικότητας διαφέρουν. Αλλά ενώ η κανονικότητα είναι πολιτισμικά παραλλαγή, υπάρχει μια ουσία στο τι σημαίνει να είσαι φυσιολογικός και αυτή η ουσία έγκειται στην συμμόρφωση. Το να είσαι φυσιολογικός σημαίνει να είσαι κομφορμιστής, είναι να καθοδηγείται κανείς από το status quo, να αποδέχεται τα δόγματα της ηλικίας του και να τηρεί το κυρίαρχο σύστημα αξιών της κοινωνίας του ή όπως έγραψε ο ψυχολόγος Steven Bartlett:
«Ψυχολογική κανονικότητα» είναι το σύνολο των τυπικών και κοινωνικά εγκεκριμένων χαρακτηριστικών της συναισθηματικής, γνωστικής και συμπεριφορικής λειτουργίας, ένα σύνολο χαρακτηριστικών που προέρχονται από την ομάδα αναφοράς που αποτελείται από την πλειοψηφία του πληθυσμού μιας κοινωνίας…» Steven James Bartlett, Η κανονικότητα δεν ισούται με την ψυχική υγεία.
Για μεγάλο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας, η ώθηση των κανόνων της κοινωνίας για συμμόρφωση ήταν πάντα μια επικίνδυνη πρόταση. Η συμμόρφωση, με άλλα λόγια, είναι ένα χαρακτηριστικό για το οποίο επιλέχθηκε μέσω της διαδικασίας της εξέλιξης και αυτό μπορεί να βοηθήσει να εξηγηθεί η ισχυρή έλξη που νιώθουμε ότι είμαστε φυσιολογικοί. Ένας άλλος παράγοντας που κάνει την κανονικότητα ελκυστική είναι η τάση μας, όπως όλα τα βιολογικά πλάσματα, να ακολουθούμε το μονοπάτι της ελάχιστης αντίστασης. Η ζωή είναι πολύ περίπλοκη για να αυτοσχεδιάζουμε νέους τρόπους αντιμετώπισης όλων των καταστάσεων και έτσι τις περισσότερες φορές κάνουμε απλώς όπως κάνουν οι άλλοι και σκεφτόμαστε όπως νομίζουν κι επιβάλλουν οι άλλοι.
Σε μια ακμάζουσα κοινωνία, όταν μια κουλτούρα αρρωσταίνει και μια κοινωνία διαφθείρεται, η κανονικότητα γίνεται πρότυπο που αναστέλλει, διαστρεβλώνει, μειονεκτεί και καθυστερεί την υγιή ανάπτυξή του. Η προσαρμογή σε μια άρρωστη κοινωνία παράγει αρρώστια, η συμμόρφωση με έναν τρελό κόσμο παράγει τρέλα και σε τέτοιες περιπτώσεις ο ορισμός του Rush για την λογική ανατρέπεται: η λογική γίνεται απομάκρυνση από την κανονικότητα και η κανονικότητα πλησιάζει την παραφροσύνη.
Οι επιπτώσεις της κουλτούρας του sexting και της κανονικοποιημένης αντικειμενοποίησης. Η κοινωνία προωθεί καθημερινά με κάθε τρόπο την ιδέα ότι η κουλτούρα του sexting είναι αποδεκτή και υγιής και ότι ο καθένας μπορεί να έχει πρόσβαση στις ιδιωτικές φωτογραφίες ενός άλλου ατόμου, αρκεί να είναι διατεθειμένος να πληρώσει αρκετά.
Αυτή η ιδέα της συναλλακτικής σεξουαλικότητας -ή ότι το σεξ μπορεί και πρέπει να αγοραστεί κατ’ απαίτηση- τώρα περνάει σε κοινωνικούς λόγους. Όταν τα παιδιά σε κοινωνικές πλατφόρμες όπως το Twitter βλέπουν ότι μια γυμνή φωτογραφία μπορεί να πουληθεί και να συγκεντρώσει χρήματα, τους διδάσκει ότι η προσφορά σεξουαλικού περιεχομένου είναι ένας αποδεκτός τρόπος δημιουργίας κεφαλαίων για ακραίες περιστάσεις.
Το OnlyFans ισχυρίζεται ότι έχει την δύναμη να «σε κάνει πλούσιο». Οι δημιουργοί μπορεί να είναι ευάλωτοι και να δελεάζονται από αυτή την υπόσχεση πλούτου, αλλά για πολλούς, μια σκοτεινή πραγματικότητα εμφανίζεται σύντομα. Η Maggie Morrow, ψυχοθεραπεύτρια και διευθύντρια της συμβουλευτικής υπηρεσίας KlearMinds, λέει:
“Τα αρπακτικά είναι πολύ σαγηνευτικά… Αυτά τα νεαρά κορίτσια τυγχάνουν θαυμασμού, τα βλέπουν, τα φροντίζουν και τους δίνουν χρήματα. Αλλά αυτός είναι ο ίδιος μηχανισμός με την συμπεριφορά grooming. Ορισμένοι άνθρωποι ανέχονται να τους υποτιμούν ή να τους κακοποιούν, επειδή αυτό ικανοποιεί μια βαθιά, ενστικτώδη λαχτάρα για προσοχή”.
Ένας άλλος δημιουργός που κατευθύνει τους αγοραστές στην σελίδα του στο OnlyFans μέσω του hashtag #nudesforsale στο Twitter λέει:
«Είναι φρικτό όταν οι συνδρομητές σας απαιτούν να κάνετε κάτι… Προφανώς δεν θέλετε να σας αντιμετωπίζουν ως αντικείμενο, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να ξέρετε πως είναι εκείνο για το οποίο εγγράφεστε και θα πληρωθείτε».
Αυτό είναι μόνο μια γεύση από το τι συμβαίνει πριν και μετά το γύρισμα των καμερών. Η υποστήριξη της βιομηχανίας πορνό σημαίνει υποστήριξη της εκμετάλλευσης των νέων ανθρώπων που παρασύρονται από την εκμετάλλευση και δεν μπορούν να κάνουν πίσω όταν συνειδητοποιήσουν σε τι πραγματικά έχουν μπλέξει. Κάνε μια αναζήτηση για το OnlyFans και κάνε… εμετό.
“Το OnlyFans θολώνει τα όρια μεταξύ της κουλτούρας των επιρροών και της σεξουαλικής συμπεριφοράς στα social media για τους νέους και παρουσιάζει ένα τοξικό κοκτέιλ κινδύνου”. Andy Burrows
Η πλειονότητα των αναρτήσεων στο OnlyFans είναι προϊόν ανηλίκων που ανεβάζουν το δικό τους γυμνό περιεχόμενο.πορνό, η αστυνομία και οι υπηρεσίες προστασίας παιδιών αποκαλύπτουν επίσης περιπτώσεις εμπορίας παιδιών ή εκμεταλλεύονται αυτήν την πλατφόρμα για να δημιουργήσουν παιδική πορνογραφία.
Σύμφωνα με την Αντιπρόεδρο του Εθνικού Κέντρου για τα Εξαφανισμένα και Εκμεταλλευόμενα Παιδιά στις ΗΠΑ, Staca Shehan: «Το 2019, υπήρχαν περίπου δώδεκα παιδιά που ήταν γνωστό ότι αγνοούνταν και είχαν περιεχόμενο στο OnlyFans. Το 2020 αυτός ο αριθμός των περιπτώσεων σχεδόν τριπλασιάστηκε»!
Βρισκόμενοι σε μια κατάσταση αρρώστιας και παρακμής για δεκαετίες η κανονικότητα είναι ένα διεφθαρμένο πρότυπο εδώ και πολύ πολύ καιρό. Οι ψευδαισθήσεις τύφλωσαν πολλούς ανθρώπους και δεν βλέπουν την ασθένεια της σύγχρονης κανονικότητας που τους κρατάει δέσμιους ώστε να πιστεύουν ότι η συμμόρφωση με αυτά τα πρότυπα είναι ο ασφαλέστερος και ο πιο chic δρόμος.
Το μέσο ζευγάρι Ελλήνων στην Ελλάδα κάνει ένα σωρό παιδιά, ζουν όλοι μαζί με κατοικίδια σκυλιά και γατιά σε ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα και επιβιώνουν από μία πενιχρή σύνταξη του παππού ή της γιαγιάς. Και ζουν όλοι μαζί στην φρικτή πείνα και στις στερήσεις. Συνεπώς, είναι επόμενο να μεγαλώνουν τα Ελληνόπουλα με συμπλέγματα κατωτερότητας, μίσος και θυμό και να κάνουν τέτοια πράγματα, από νεαρή ηλικία. Οι ίδιοι οι κάτοικοι της Ελλάδας είναι υπεύθυνοι για τα χάλια της χώρας τους, εφόσον οι ίδιοι τα προκαλούν μέσω της χαμηλής νοημοσύνης, της εκπαίδευσής τους και της δουλικότητάς τους.
Πριν λίγους μήνες, καλοκαίρι, καθόμουνα σε ένα καφέ και έπινα τον καφέ μου περιμένοντας μια φίλη μου. Δίπλα μου κάθισαν δύο 12χρονα και μιλούσαν δυνατά και τις άκουγα. Η μια ήταν κόρη γνωστού μου… και τότε η μια ομορφούλα λέει στην άλλη με ψιλό τσατισμένο ύφος… “καλά τι περίμενε ο ηλίθιος να είμαι παρθένα; Δώδεκα είμαι!” Κόντεψα να πνιγώ με τον καφέ. Άσε που άρχισα να αγχώνομαι για το τι θ’ ακούσω ακόμα και έφυγα από ‘κει.
Προ 25ετίας, οι οικογένειες έδιναν τον αγώνα τους με συμπαραστάτες τους πάντες. Δακτυλοδεικτούμενα κι απόκληρα ήταν τα ανήθικα παιδιά. Σήμερα, αν είσαι σοβαρός άνθρωπος, είσαι μέσα σε ένα ναρκοπέδιο. Πόλεμος απ’ την τηλεόραση, πόλεμος απ’ το ίντερνετ, πόλεμος στο σχολείο με τα διάφορα κατακάθια, πόλεμος απ’ τους δασκάλους, τους καθηγητές, τους προπονητές, πόλεμος από γνωστούς, φίλους, συγγενείς που έχουνε χάσει τον μπούσουλα χειρότερα από τα παιδιά, πόλεμος απ’ το κράτος στην οικογένεια και στους ηθικούς ανθρώπους. Έχουμε φτάσει στο σημείο, να αναρωτιόμαστε αν κάνουμε καλά να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με αρχές ή θα τα κάνουμε αμνούς να κυκλοφορούν ανάμεσα σε λύκους. Κοιτάχτε πώς αναμεταδίδουν κάθε είδηση τα ηχεία της εκπόρνευσης. Revenge porn στα 12-13χρονα…
«Τα πραγματικά απελπιστικά θύματα της ψυχικής ασθένειας βρίσκονται ανάμεσα σε αυτούς που φαίνονται πιο φυσιολογικοί… είναι φυσιολογικοί μόνο σε σχέση με μια βαθιά ανώμαλη κοινωνία. Η τέλεια προσαρμογή τους σε αυτή την ανώμαλη κοινωνία είναι ένα μέτρο της ψυχικής τους ασθένειας. Αυτά τα εκατομμύρια των αφύσικα φυσιολογικών ανθρώπων, που ζουν χωρίς φασαρία σε μια κοινωνία στην οποία, αν ήταν πλήρως ανθρώπινα όντα, δεν θα έπρεπε να προσαρμοστούν». Aldous Huxley – Brave New World Revisited
