Κόπωση, πονοκέφαλος, ξηροστομία, ζάλη μπορεί να οφείλονται στην αφυδάτωση. Διάγνωση και τρόποι αντιμετώπισης

Το σώμα χάνει καθημερινά υγρά, όχι μόνο με τη διούρηση, αλλά με τον ιδρώτα, την ομιλία, ακόμη και με την αναπνοή.

Την ίδια στιγμή, με τα υγρά αποβάλλονται και μικρές ποσότητες συστατικών, κυρίως αλάτων και βιταμινών, τα οποία είναι απαραίτητα να βρίσκονται πάντα και μάλιστα σε σωστό ισοζύγιο στον οργανισμό.

Όταν το σώμα χάνει υπερβολικές ποσότητες υγρών και παρασύρει και τα απαραίτητα συστατικά, τα κύτταρά μένουν χωρίς τροφή και νερό. Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας ονομάζεται αφυδάτωση και μπορεί να γίνει επικίνδυνη.

Η αφυδάτωση είναι η βασική δυσλειτουργία του οργανισμού που προκαλείται από τις υψηλές θερμοκρασίες και η οποία με τη σειρά της οδηγεί σε άλλου είδους επιπλοκές.

Όπως προκύπτει από ειδικές μελέτες, η ελάχιστη επίδραση στην υγεία παρατηρείται στους 23 βαθμούς Κελσίου. Από αυτή τη θερμοκρασία και πάνω, μπορεί κανείς να μιλά για επιπτώσεις της ζέστης στον ανθρώπινο οργανισμό.

Αφυδάτωση στην παραλία

Το πιο συχνό, που μπορεί να αντιμετωπίσει κανείς δίπλα από την θάλασσα είναι η αφυδάτωση. Λίγο οι καφέδες, λίγο οι χυμοί ή ακόμα και το υγρό στοιχείο που υπάρχει σε απόσταση αναπνοής αποπροσανατολίζουν τον κόσμο και δεν σκέφτεται κανείς πόσο εύκολο είναι να αφυδατωθεί αλλά και τι κινδύνους αυτό περιλαμβάνει.

Συνήθεις αιτίες αφυδάτωσης:

• Η υπερβολικά έντονη άσκηση,
• η έντονη εφίδρωση,
• ο εμετός και
• η διάρροια

αποτελούν συνήθεις αιτίες αφυδάτωσης, η οποία μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνη, κυρίως για τα μωρά και τους ηλικιωμένους. 


Ποια είναι τα πρώτα σημάδια της αφυδάτωσης;

• Ήπια έως έντονη δίψα 

• Κόπωση 

• Πονοκέφαλος 

• Ξερό στόμα 

• Περιορισμένη ή ανύπαρκτη διούρηση 

• Μυϊκή αδυναμία 

• Ζάλη 

• Ίλιγγος

Όταν ξαφνικά διπλασιαστεί η ποσότητα νερού που αποβάλει κάποιος σε μία ημέρα:

Το στόμα είναι ξηρό κι η γλώσσα πρησμένη.

Υπάρχουν ζαλάδες, ενώ η κατανάλωση τροφών είναι φυσιολογική και δεν υπάρχουν άλλοι παράγοντες για να τις προκαλέσουν.

Οι χτύποι της καρδιάς γίνονται πιο δυνατοί και κάποιες φορές δίνουν την αίσθηση φτερουγίσματος.

Υπάρχει πρόβλημα στον ειρμό σκέψης, που αρκετές φορές προκαλεί σύγχυση.

Παρατηρείται νωθρότητα, που δίνει σε κάποιον την αίσθηση πως θα λιποθυμήσει.

Δεν γίνεται επαρκής κι εύκολη εφίδρωση, έστω και αν βρισκόμαστε σε θερμοκρασία άνω των 24 βαθμών Κελσίου.

Tο χρώμα των ούρων είναι βαθύ κίτρινο ή κεχριμπαρένιο.

Εμφανίζεται ασυνήθιστη σωματική κόπωση.

Υπάρχει αίσθημα καύσου ή δυνατής ζέστης σε όλο το σώμα.

Ακόμη μεγαλύτερη προσοχή πρέπει να δοθεί αν ο πάσχων εμφανίσει:

Κράμπες: Ο πάσχων μπορεί να αναπτύξει επώδυνες κράμπες στην κοιλιά, στα πόδια και στα χέρια. Σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει άμεσα να διατείνετε το συγκεκριμένο μυ και φυσικά να καταναλώσετε τουλάχιστον 2 ποτήρια νερού. Ακόμη, ενεργειακά ποτά ή μία μπανάνα, μπορούν να προφυλάξουν από αυτή την κατάσταση, αφού εξισορροπούν τους ηλεκτρολύτες.

Εξάντληση: Εκδηλώνεται με έντονη εφίδρωση, πονοκέφαλο, ζάλη, απώλεια όρεξης, ναυτία, έμετο, «κρυάδες» παρά τη ζέστη, αδυναμία, υπερβολική δίψα, κράμπες, προβλήματα όρασης, «φούντωμα» και τρεμούλιασμα. Όπως και με τις κράμπες, θα πρέπει να γίνει άμεση μεταφορά σε δροσερό μέρος και κατανάλωση υγρών. Εάν υπάρχει δυσκολία στην αναπνοή, εμετός ή διάρροια ο ασθενής θα πρέπει να οδηγηθεί άμεσα στον γιατρό.

Λιποθυμία: Εκδηλώνεται με αδυναμία στήριξης του σώματος, έντονο αίσθημα κόπωσης ή έντονες ζαλάδες έπειτα από έκθεση στον ήλιο. Τοποθετήστε αυτόν που λιποθύμησε ανάσκελα και σηκώστε τα πόδια του ψηλά. Μόλις συνέλθει και βρει τις αισθήσεις του, δώστε του δροσερά υγρά: νερό ή καλύτερα φρεσκοστυμμένο χυμό.

Θερμοπληξία: Είναι η αύξηση της θερμοκρασίας του σώματος πάνω από τους 39,5 βαθμούς Κελσίου που συνοδεύεται από ναυτία, εμετό, αποπροσανατολισμό, ζεστό και ξηρό δέρμα, δυσκολία αναπνοής, μειωμένη διούρηση και αίμα στα ούρα ή και στα κόπρανα. Σ’ αυτή την περίπτωση, τοποθετήστε παγάκια στον αυχένα, τις μασχάλες και τους προσαγωγούς του πάσχοντος. Ακολούθως, πρέπει να γίνει πλύσιμο με άφθονο δροσερό νερό. Αν συμβεί σε παιδί, θα πρέπει να μεταφερθεί άμεσα σε νοσοκομείο, όπου θα του χορηγηθούν ενδοφλέβια υγρά με άλατα.

Σίγουρος τρόπος διάγνωσης

Δυστυχώς, η δίψα δεν είναι πάντα ένας αξιόπιστος μετρητής της ανάγκης του σώματος για νερό, ειδικά σε παιδιά και ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας. Μπορείτε να καταλάβετε εάν παίρνετε ικανοποιητική ποσότητα υγρών από το χρώμα των ούρων.

Αν το χρώμα είναι ανοιχτόχρωμα, τότε μάλλον η ποσότητα υγρών που λαμβάνετε είναι καλή. Αν το χρώμα είναι έντονο κίτρινο τότε χρειάζεστε περισσότερα υγρά ή νερό.

Αντιμετώπιση της αφυδάτωσης

Υπολογίζεται ότι ο μέσος ενήλικας χάνει περίπου 2 – 2.5 λίτρα νερό την ημέρα. Οι συνολικές απώλειες εξαρτώνται από διάφορους παράγοντες. Οι άνδρες χάνουν περίπου 300 με 350mL / ώρα, ενώ οι γυναίκεςι 250 με 300mL / ώρα. Για να μην πάθουμε αφυδάτωση πρέπει να καταναλώνουμε επαρκείς ποσότητες υγρών μέσω των γευμάτων και των ροφημάτων, κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Τι να προσέχουμε τις μέρες του καύσωνα

• Αποφεύγουμε άσκοπες μετακινήσεις και πολύωρα ταξίδια με οχήματα
• Δεν κάνουμε βαριές σωματικές εργασίες ή άσκηση κάτω από τον ήλιο.
• Φοράμε ελαφρά, άνετα και ανοιχτόχρωμα ρούχα, καπέλο με φαρδύ γείσο και γυαλιά ηλίου.
• Τρώμε σε μικρά και ελαφρά γεύματα, πλούσια σε φρούτα και λαχανικά, και φτωχά σε λίπη
• Πίνουμε πολλά υγρά, δροσερά αλλά όχι πολύ παγωμένα
• Αποφεύγουμε τις απότομες εναλλαγές θερμοκρασιών (π.χ. βουτιά στη θάλασσα ύστερα από ηλιοθεραπεία, απότομη έξοδος από κλιματιζόμενο χώρο)
• Ντύνουμε τα βρέφη με ελαφρά ρούχα αφήνοντας τα χέρια και τα πόδια τους ελεύθερα. Μέχρι 6 μηνών δεν πρέπει να εκτίθενται καθόλου στον ήλιο. Τα μεγαλύτερα παιδιά πρέπει να μένουν στον ήλιο για μισή ώρα το πολύ και απαραίτητα με καπέλο.

Τι συμβαίνει στην υπερβολική κατανάλωση;

Ασυνήθιστο μεν, αλλά μπορεί να συμβεί. Αν πίνετε πάρα πολύ νερό, τότε μπορεί να πάθετε υπονατραιμία που έχει σαν αποτέλεσμα την ανισορροπία των ηλεκτρολυτών, κατάσταση που μπορεί να επηρεάσει τον εγκέφαλο, την καρδιά και το μυϊκό σύστημα. Ωστόσο είναι εξαιρετικά σπάνια.

Οι πιο συχνές αιτίες θανάτου στον κόσμο

«Δεν είναι που με τρομάζει ο θάνατος. Απλώς, δεν θα ήθελα να είμαι παρών όταν θα συμβεί» έχει πει ο μοναδικός Γούντι Άλεν αναφερόμενος στο θάνατο.

Επειδή όμως όπως λέει και μία λατινική ρήση «Mors certa, hora incerta», δηλαδή ο θάνατος είναι σίγουρος, η ώρα του δεν είναι σίγουρη, καλό θα ήταν να γνωρίζουμε τις 23 πιο συνηθισμένες αιτίες θανάτου, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του medhelp.org.

Ν. 23: Υποθερμία

Με πιθανότητες 1 στις 7.399, η υποθερμία βρίσκεται στο νούμερο 23 των πιο συνηθισμένων αιτιών θανάτου. Χαρακτηριστικό της περίπτωσης μάλιστα είναι, ότι στη Φλόριντα, μία από τις θερμότερες πολιτείες των ΗΠΑ, υπάρχουν εκατοντάδες περιπτώσεις υποθερμίας κάθε χρόνο, επειδή οι κάτοικοι δεν είναι τόσο καλά προετοιμασμένοι για το κρύο.

Ν. 22: Θερμοπληξία

Μία θέση πιο κάτω, στο νούμερο 22 βρίσκεται ο... αντίποδας της υποθερμίας, η υπερθερμία. Προφανώς το ζεστό και το κρύο είναι σχεδόν εξίσου επικίνδυνες αιτίες θανάτου. Οι πιθανότητες είναι 1 στις 6.174.

Λίγοι άνθρωποι πεθαίνουν από την άμεση έκθεση στον ήλιο, αλλά μάλλον από θερμοπληξία, η οποία συμβαίνει όταν η θερμοκρασία του σώματος ανεβαίνει πάνω από τους 40,5 βαθμούς Κελσίου. Μάλιστα τόσο στην περίπτωση της υποθερμίας όσο και της θερμοπληξίας, οι στατιστικές μιλούν για φυσική θερμοκρασία και όχι για τεχνητή (π.χ σάουνα, καταψύκτες).

Ν.21: Πτώση από κτίριο

Οι πιθανότητες να πεθάνει κάποιος πέφτοντας από κτίριο είναι 1 στις 6.115. Και μπορεί για τους περισσότερους ανθρώπους που κάνουν ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο, να θεωρείται ότι οι πιθανότητες αυξάνονται, αλλά στατιστικά είναι πολύ πιο πιθανό να πεθάνουν από μια πτώση από ένα κτίριο παρά από ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο.

Σύμφωνα μάλιστα με την Εταιρεία Αλεξιπτωτιστών των ΗΠΑ, το 2010 πραγματοποιήθηκαν περίπου 3 εκατομμύρια άλματα, αλλά υπήρχαν μόνο 21 θάνατοι. Αυτό μαθηματικά μεταφράζεται σε 0.007 θάνατοι ανά χίλια άλματα.

Ν. 20: Ανταλλαγή πυροβολισμών

Ένας στους 5.981 ανθρώπους έχει πιθανότητες να πεθάνει από ανταλλαγή πυροβολισμών στατιστικά, εκτός βέβαια και αν κατοικεί σε εμπόλεμη ζώνη, οπότε οι πιθανότητες αυξάνονται. Ωστόσο, οι Αμερικανοί στατιστικά έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν από πυροβολισμό, συγκριτικά με άτομα άλλων χωρών. Μάλιστα, τα στοιχεία αναφέρουν ότι συνολικά οι Αμερικανοί έχουν οκταπλάσιες πιθανότητες να πεθάνουν από ανταλλαγή πυροβολισμών από ότι οι Καναδοί, οι Άγγλοι και οι Γάλλοι.

Ν.19: Αεροπορικά ατυχήματα

Οι αποδόσεις είναι 1 προς 5.862, άρα εάν φοβάστε να πετάτε με αεροπλάνα, ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσετε.

Ν. 18: Επαφή με μηχανήματα

Οι πιθανότητες κάποιος να πεθάνει από την κακή χρήση ενός μηχανήματος είναι 1 στις 5.189, ενώ για όσους πάσχουν από …αραχνοφοβία για παράδειγμα, ίσως πρέπει να γνωρίζουν ότι έχουν 200 φορές περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν από την επαφή με τα μηχανήματα παρά από την επαφή με δηλητηριώδεις αράχνες, όπου οι αποδόσεις είναι περίπου 1 στο εκατομμύριο.

Σύμφωνα με το Αμερικανική Στατιστική Υπηρεσία, οι πιθανότεροι «ένοχοι» για να προκαλέσουν θανάσιμο τραυματισμό είναι τα μηχανήματα που σχετίζονται με θέρμανση, ψύξη, καθαρισμό, κατασκευή και εξόρυξη.

Ν. 17: Πνιγμός από τρόφιμα

Τη στιγμή που μόνο 1 στα 25 εκατομμύρια ανθρώπων μπορεί να πεθάνει από κάποια τρομοκρατική επίθεση, 1 στα 4.404 άτομα θα πεθάνει από ασφυξία και πνιγμό από κάποιο τρόφιμο.

Ν. 16: Πτώση από… έπιπλα

Το κρεβάτι, η καρέκλα ή άλλα έπιπλα μπορεί να αποβούν κυριολεκτικά θανάσιμα για 1 στους 4.238 ανθρώπους. Οι πτώσεις είναι η κύρια αιτία θανάτου μεταξύ των ανθρώπων ηλικίας άνω των 65 ετών, ενώ αν αναλογιστείτε ότι ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα μπορεί να αποβεί μοιραίο για έναν στους 225.879 ανθρώπους, τότε αντιλαμβάνεστε ότι πρέπει να προσέχετε ιδιαίτερα όταν …κοιμάστε.

Ν. 15: Ατύχημα με ποδήλατο

Οι περισσότεροι θάνατοι ποδηλατών συμβαίνουν στατιστικά σε αστικές περιοχές όπου υπάρχει έντονη κυκλοφοριακή συμφόρηση. Τα στατιστικά στοιχεία αναφέρουν ότι 1 στους 4.147 ποδηλάτες θα χάσει τη ζωή του, αν και οι πιθανότητες μειώνονται σημαντικά στις περιπτώσεις που λαμβάνετε τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, όπως είναι να φοράτε το κράνος σας.

Ν. 14: Η έκθεση σε καπνό, φωτιά και φλόγες

Σε ένα φλεγόμενο κτίριο είναι πιο πιθανό να πεθάνει κάποιος από την εισπνοή καπνού παρά από τη θερμότητα. Οι άνθρωποι έχουν περίπου τρία λεπτά για να βγουν από ένα φλεγόμενο κτίριο, πριν πεθάνουν από τις αναθυμιάσεις. Μάλιστα οι πιθανότητες στατιστικά για μία μοιραία τέτοια περίπτωση είναι 1 στις 1.235.

Ν. 13: Πνιγμός

Στις ΗΠΑ, υπήρχαν 3.443 θανατηφόρα ατυχήματα από ακούσιους πνιγμούς το 2007. Οι άντρες μάλιστα, είχαν 3,7 φορές περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν από πνιγμό από ότι οι γυναίκες και ο λόγος είναι ότι οι άντρες είναι πιο πιθανό να εμπλακούν σε απερίσκεπτη συμπεριφορά. Τα παιδιά κάτω των 14 ετών αντιπροσώπευαν το ένα πέμπτο από αυτούς τους θανάτους, ενώ στατιστικά οι αποδόσεις να πεθάνει κάποιος από ακούσιο πνιγμό είναι 1 στις 1.073.

Ν. 12: Ατύχημα με μοτοσικλέτα

Δεν αποτελεί έκπληξη ότι 1 στους 802 μοτοσικλετιστές χάνονται άδοξα στους δρόμους. Στις περιπτώσεις μάλιστα, χωρών όπου τα οδικά δίκτυα είναι άθλια έως ανύπαρκτα, φυσικά οι πιθανότητες αυξάνονται.

Ν. 11: Ατύχημα πεζών

Στατιστικά, είστε σε καλύτερη θέση όταν οδηγείτε μια μοτοσικλέτα παρά όταν είστε πεζός/η. Οι θάνατοι πεζών αυξάνονται σημαντικά στις μεγάλες πόλεις με βαριά κυκλοφορία ενώ στατιστικά οι πιθανότητες είναι 1 στους 623 ανθρώπους.

Ν. 10: Επίθεση με πυροβόλο όπλο

Στην περίπτωση της Αμερικής, η επίθεση με πυροβόλο όπλο κατατάσσεται στο νούμερο 10 των πιο συχνών αιτιών θανάτου. Μάλιστα, σύμφωνα με το FBI στα στατιστικά στοιχεία της εγκληματικότητας, υπήρχαν 9.146 δολοφονίες με όπλα μόνο το 2009.

Χαρακτηριστικό, βέβαια της περίπτωσης των ΗΠΑ είναι ότι τα ποσοστά επιθέσεων με πυροβόλο όπλο είναι σημαντικά δυσανάλογα με αυτά άλλων χωρών, κατακτώντας την πρώτη θέση σε θανάτους μεταξύ των 25 οικονομικά ισχυρών κρατών. Σοκαριστικό είναι βέβαια και το στοιχείο που αναφέρει, ότι οι θάνατοι παιδιών κάτω των 15 ετών, είναι 12 φορές περισσότεροι από τα ποσοστά και των 25 χωρών συνολικά.

Ν.9: Οπιοειδείς ναρκωτικές ουσίες και παραισθησιογόνα

Εμπειρογνώμονες από το Αμερικανικό Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC), το Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας και το Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου του Duke, ανέφεραν σε έκθεσή τους, ότι το 2007, υπήρχαν περισσότεροι ακούσιοι θάνατοι από συνταγογραφούμενα οπιοειδή αναλγητικά, συγκριτικά με τους θανάτους λόγω υπερβολικής δόσης ηρωίνης και κοκαΐνης μαζί.

Ακόμη και το αλκοόλ, όταν καταναλώνεται σε μεγάλες ποσότητες, δε συγκρίνεται με τους κινδύνους που ενέχουν τα συνταγογραφούμενα οπιοειδή. Οι πιθανότητες θανάτου από δηλητηρίαση από αλκοόλ είναι 1 στις 10.909 ενώ από συνταγογραφούμενες ουσίες 1 στις 289.

Ν.8: Αυτοκινητιστικό δυστύχημα

Με πιθανότητες 1 προς 272, οι... αυτοκινητόδρομοι βρίσκονται στο νούμερο 8 της λίστας με τις πιθανότερες αιτίες θανάτου, μιλώντας φυσικά για χώρες με ανεπτυγμένο οδικό δίκτυο. Μάλιστα, οι νέοι ηλικίας 15 έως 24 ετών ευθύνονται για το 30% σχεδόν των τροχαίων ατυχημάτων στις ΗΠΑ.

Ν. 7: Πτώσεις

Η κατηγορία αυτή περιλαμβάνει στατιστικά στοιχεία και από το νούμερο 16, την κατηγορία δηλαδή της πτώσης από κρεβάτι, καρέκλα κ.λ.π. και από το νούμερο 21, δηλαδή της πτώσης από κτίριο. Έτσι συνολικά και μαζί με οποιονδήποτε άλλο τύπο ακούσιας πτώσης, η περίπτωση αυτή βρίσκεται στο νούμερο 7 με πιθανότητες 1 προς 184.

Ν. 6: Τυχαία δηλητηρίαση λόγω υπερδοσολογίας και ναρκωτικά

Οι πιθανότητες να πεθάνει κάποιος τυχαία από δηλητηρίαση λόγω υπερδοσολογίας είναι 1 στις 139, ενώ το 97% από αυτούς τους θανάτους προκαλούνται από υπερβολική δόση ναρκωτικών.

Ν. 5: Εσκεμμένη βλάβη

Ένα άτομο πέθαινε από αυτοκτονία κάθε 15 λεπτά στις ΗΠΑ το 2007, το πιο πρόσφατο έτος για το οποίο υπήρχαν διαθέσιμα στοιχεία. Το 90% των ανθρώπων που πεθαίνουν από αυτοκτονία έχει μια ψυχιατρική διαταραχή κατά τον χρόνο του θανάτου τους, ενώ εκτιμάται ότι κάθε αυτόχειρας κάνει περίπου 8 έως 25 απόπειρες αυτοκτονίας.

Στατιστικά, κάθε τέσσερις υποθέσεις αυτοκτονίας αντρών αντιστοιχεί μία γυναικών, αλλά οι γυναίκες έχουν τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες να επιχειρήσουν αυτοκτονία από όσες οι άνδρες. Οι πιθανότητες μάλιστα για τους αυτόχειρες είναι 1 προς 115.

Ν.4: Χερσαία ατυχήματα με όχημα

Ένας στους 85 ανθρώπους πιθανολογείται ότι χάνεται λόγω κάποιου ατυχήματος με όχημα χερσαίου τύπου. Η κατηγορία αυτή είναι συνδυαστική καθώς περιλαμβάνει τα ατυχήματα με μοτοσικλέτες, αυτοκίνητα αλλά και με αγροτικά μηχανήματα όπως π.χ τρακτέρ κ.λ.π. Σκεφτείτε πόσο ψηλά βρίσκονται σε σχέση παράδειγμα με το θάνατο από σεισμό, που οι πιθανότητες είναι 1 στις 153.597.

Ν.3: Εγκεφαλικό επεισόδιο

Στις 3 πρώτες θέσεις της «μοιραίας» λίστας βρίσκονται δυστυχώς οι πιο κοινές (και αναμενόμενες) ιατρικές παθήσεις. Με πιθανότητες 1 προς 28, τα εγκεφαλικά επεισόδια μαστίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο. Οι παράγοντες κινδύνου για το εγκεφαλικό περιλαμβάνουν την υψηλή χοληστερόλη, την υψηλή αρτηριακή πίεση ειδικά για άτομα ηλικίας 55 ετών και άνω, το υπερβολικό βάρος, τη σωματική αδράνεια, την ευκαιριακή άμετρη κατανάλωση οινοπνεύματος, τη χρήση ναρκωτικών και το κάπνισμα.

Ν.2: Καρκίνος

Μια στις 7 περιπτώσεις ατόμων που πάσχουν από καρκίνο θεωρείται στατιστικά θανατηφόρα και αυτό ενδεχομένως, επειδή υπάρχουν διάφορες μορφές της ασθένειας, που αυξάνουν τις πιθανότητες. Η πιο θανατηφόρα μορφή ωστόσο θεωρείται ο καρκίνος στους πνεύμονες, ενώ ο καρκίνος στον προστάτη και το στήθος κατατάσσονται στη δεύτερη και τρίτη θέση αντίστοιχα.

Ν.1: Καρδιακό επεισόδιο

Με ελάχιστη διαφορά, 1 προς 6, το καρδιακό επεισόδιο είναι πιο…θανατηφόρο στατιστικά από τον καρκίνο και βρίσκεται στην κορυφή των πιο συχνών αιτιών θανάτου.

Ωστόσο, τα καλά νέα, είναι ότι τα ποσοστά θνησιμότητας από ασθένειες της καρδιάς μειώνονται σημαντικά κάθε χρόνο, κυρίως λόγω της εξέλιξης της ιατρικής επιστήμης. Δυσανάλογα, ωστόσο παραμένοντας στην κορυφή της λίστας, οι ειδικοί επισημαίνουν ότι αυτό οφείλεται στον τρόπο ζωής του σύγχρονου ανθρώπου, με ειδική προσοχή στην έλλειψη άσκησης, στην κακή διατροφή και το άγχος.

Κρυπτεία: Η πρώτη μυστική υπηρεσία της αρχαίας Ελλάδας

Η Κρυπτεία είναι ένας από τους αρχαιότερους θεσμούς που μας έρχεται από την Αρχαία Λακεδαιμονία και είναι σύμφυτη με το στρατιωτικό πνεύμα της πόλης και τις μεγάλες απαιτήσεις εσωτερικής ασφαλείας που υπήρχαν.

Ήταν η Μυστική Υπηρεσία της εποχής, επιφορτισμένη με τη Φύλαξη της Λακεδαίμονος από εσωτερικούς στην αρχή εχθρούς, όπως οι είλωτες, και αργότερα και από εξωτερικούς εχθρούς.

Ήταν η ίδια Ομάδα που μετά από χρόνια παρακολούθησης, εκτέλεσε παραδειγματικά τον Εφιάλτη, ή Επιάλτη, τον Γεφυραίο χωλό (κουτσό στην πιο ... Μυστική Παράδοση) που πρόδωσε στους Πέρσες το μονοπάτι των Θερμοπυλών, με αποτέλεσμα τη σφαγή των 301 Σπαρτιατών και 700 Θεσπιέων.

Το 480 π.Χ. ένας Γεφυραίος, ο γνωστός Επιάλτης, πρόδωσε την Ελλάδα στον ξένο κατακτητή, με αποτέλεσμα να θυσιασθεί η αφρόκρεμα της Ελληνικής νεολαίας. Ο προδότης πληρώθηκε πλουσιοπάροχα από τους Πέρσες, οι οποίοι και του έδωσαν καταφύγιο.

Το 469 π.Χ. μας αναφέρει ο Ηρόδοτος ότι ο Επιάλτης γύρισε στην πατρίδα του όπου και δολοφονήθηκε από κάποιον Αθηνάδη. Ο Ηρόδοτος υποσχέθηκε ότι αργότερα στην ιστορία του θα αποκάλυπτε τα περιστατικά γύρω από αυτή την παραδειγματική τιμωρία. Ποτέ δεν το έκανε... η Κρυπτεία τον προειδοποίησε...

Για 11 ολόκληρα χρόνια η Κρυπτεία διατηρούσε Κλιμάκιο στο Καλλίδρομο, ο Αθηνάδης είχε στήσει μια νέα ζωή εκεί, αλλά περίμενε... η Νέμεσις θα έπρεπε να αποδοθεί. Όπως και έγινε, και η Λακεδαίμονα, πόλη του Λύκου, τον τίμησε ιδιαίτερα για την επιβολή του Νόμου στον προδότη. Η Κρυπτεία είχε μάτια σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο.

Κάτι που δεν είναι και τόσο γνωστό στους διάφορους "ερευνητικούς" κύκλους, είναι ότι ο θεσμός της Κρυπτείας ενέπνευσε τον Hasan i Sabbah, γνωστότερου και ως "Γέρος του Βουνού", να ιδρύσει το γνωστό Τάγμα των Hashshashins, ή Ασσασίνων.

Στην Ιαπωνία η κάστα των Ninja έπαιρνε την ίδια εκπαίδευση με τους Λακεδαιμόνιους...

Και η λέξη κομπιούτερ φυσικά είναι Ελληνική

Όταν πλημμύριζε ο Νείλος στην Αρχαία Αίγυπτο, οι αγρότες που είχαν χωράφια δίπλα στο ποτάμι έχαναν τα όρια τους.

Όταν βρέθηκε εκεί ο Θαλής ο Μιλήσιος να μετρήσει την μεγάλη πυραμίδα από την σκιά της, του ανέθεσαν να βρει έναν τρόπο έτσι ώστε μετά την άμπωτη να μπορούν να ξαναβρούν οι Αιγύπτιοι αγρότες τα όρια των χωραφιών τους....

Ο Θαλής έβαλε πασσάλους ανά τακτά διαστήματα στην άκρη του ποταμού κατά μήκος της ακτής. Από κάθε πάσσαλο έδεσε μακριά σχοινιά προς τα έξω, προς τα χωράφια, δηλαδή κάθετα σε διεύθυνση προς τον ποταμό.

Τα σχοινιά κατά μήκος τους, ανάλογα με τις αποστάσεις έφεραν κόμβους!!! Με την βοήθεια των κόμβων μέτρησε ακριβώς τα σύνορα του κάθε αγρού αφού είχε σταθερή απόσταση από τον ποταμό. Η μέθοδος αυτή, του να υπολογίζεις δηλαδή με ακρίβεια, ονομάστηκε κομβέω. (υπολογίζω, μετρώ ακριβώς με την βοήθεια κόμβων.)

Αργότερα το πήραν οι Λατίνοι όπου όσοι ήξεραν να εκτελούν μαθηματικές ή αριθμητικές πράξεις, το φώναζαν δυνατά (εξ ού κομπασμός), και ο υπολογισμός σε αυτούς έγινε combaso, ή compasso (υπάρχει και το όργανο για υπολογισμό της πορείας του πλοίου compass = πυξίδα, κλπ). Έκτοτε το μετρώ ή υπολογίζω με ακρίβεια compaso => computer.

Αγγλικά άραγε πως λέγεται το computer; Γιατί Ελληνικά ξέρουμε.

Μια ενδιαφέρουσα παραβολή

Vs 

 

Μια ενδιαφέρουσα πτυχή της διαφόράς του τρόπου σκέψης μεταξύ ανατολής και δύσης δίνει μια πέρσικη παραβολή του 1273. Η παρακάτω παραβολή βρίσκεται στο Κολοσσιαίο έργο μεταφυσικού περιεχομένου, το «Μαθναβί» γραμμένο από τον Πέρση ποιητή και δάσκαλο Θεολογίας Τζελαλεντίν Ρουμί το 1273. Στην Ιστορία αυτή απεικονίζεται η διαφορά.... μεταξύ θεολογικής και μυστικιστικής σκέψεως ανάμεσα στους δυο κορυφαίους πολιτισμούς των Ελλήνων και των Κινέζων.

Αν θες μια παραβολή της κρυμμένης γνώσης, πες την ιστορία των Ελλήνων και των Κινέζων.

-Είμαστε οι καλύτεροι καλλιτέχνες, είπαν οι Κινέζοι.

-Κι όμως εμείς υπερέχουμε! Είπαν οι Έλληνες.

Θα διαγωνιστείτε, είπε ο Σουλτάνος, και τότε θα δούμε ποιος έχει δίκιο στον ισχυρισμό του.

Παραχωρήσατε μας ένα ορισμένο δωμάτιο και ένα άλλο στους Έλληνες είπαν οι Κινέζοι.

Τα δωμάτια ήταν απέναντι πόρτα με πόρτα. Οι κινέζοι ζήτησαν από το βασιλιά εκατό χρώματα. Έτσι ο πλούσιος μονάρχης άνοιξε το θησαυροφυλάκιο του και κάθε μέρα οι Κινέζοι έπαιρναν από την επιχορήγηση του τα χρώματα τους.

Για τη δική μας δουλειά χρώματα και αποχρώσεις δεν είναι κατάλληλα, είπαν οι Έλληνες. Αυτό που θέλουμε είναι να απαλλαγούμε από τη σκουριά. Και βάλθηκαν να γυαλίσουν το δωμάτιο.Υπάρχει ένας δρόμος από το πολύχρωμο στο άχρωμο. Το χρώμα είναι σαν τα σύννεφα, το φεγγάρι είναι άχρωμο. Οποιαδήποτε ακτινοβολία και λαμπρότητα βλέπουμε στα σύννεφα, ας είμαστε σίγουροι ότι προέρχονται από τα άστρα το φεγγάρι και τον Ήλιο.

Μόλις τέλειωσαν οι Κινέζοι τη δουλειά τους άρχισαν να χτυπούν τύμπανα από την χαρά τους. Ο Βασιλιάς ήρθε μέσα και είδε τις εικόνες τους και από τη στιγμή που αντίκρισε αυτό το θέαμα έχασε το μυαλό του.

Μετά προχώρησε προς το δωμάτιο των Ελλήνων, που μόλις τον είδαν τράβηξαν την κουρτίνα που χώριζε τα δυο δωμάτια, έτσι ώστε τα καταπληκτικά έργα των Κινέζων αντικατοπτρίστηκαν πάνω στους τοίχους , που τους είχαν βγάλει τη σκουριά και τους είχαν γυαλίσει. Όλα εκείνα που ο βασιλιάς είχε δει στο δωμάτιο των κινέζων φαίνονταν καλύτερα εδώ. Τόσο καλύτερα που τα μάτια του πετάχτηκαν έξω από τις κόγχες τους!

Οι Έλληνες πατέρα μου, είναι οι Σούφι χωρίς επαναλήψεις, βιβλία και διαβάσματα και όμως έχουν ελευθερώσει τα στήθη τους από την πλεονεξία, την απληστία, την φιλαργυρία και την κάκια. Η αγνότητα του καθρέφτη είναι χωρίς άλλο η καρδιά που δέχεται αμέτρητες εικόνες. Η αντανάκλαση κάθε εικόνας λάμπει για πάντα στην καρδιά και μόνον. Και κάθε νέα εικόνα που εισχωρεί στην καρδιά προβάλλεται, απαλλαγμένη από κάθε ατέλεια.

Αυτοί που έχουν καθαρίσει την καρδιά τους έχουν ξεφύγει από τα αρώματα και τα χρώματα. Κάθε λεπτό, κάθε στιγμή ατενίζουν την ομορφιά¨

Πηγή: Οι Διδάσκαλοι του Γκουρτζίεφ-Raphael Lefort, εκδόσεις:Πύρινος κόσμος

«Ανέγνων, Έγνων, Κατέγνων» (=Εμελέτησα, Εγνώρισα, Απέρριψα).

 

Ο άνθρωπος από τότε που απέκτησε την δύναμη τής συνειδήσεως και ακόμα περισσότερο την συνείδηση τού ότι έχει συνείδηση και ικανότητα δημιουργίας και αναπτύξεως πολιτισμού , απέκτησε ορισμένες «ατελεύτητες;» εμμονές και συνειδητοποίησε την φθαρτότητα και θνησιμότητά του. Δεν είναι μόνο η εξασφάλιση των πρώ-των αναγκών τροφής, στέγης, ρουχισμού, διατηρήσεως της υγείας και της διαιωνίσεως του είδους, αλλά και:

      (1)    Η αγωνία, η εξιχνίαση και η γνώση του αγνώστου και ειδικά του μέλλοντος· τί κρύβει το άγνωστο και τί του επιφυλάσσει το μέλλον μαζί με την ανικανότητά του να γνωρίσει και να καταλάβει, εντός του συντόμου χρονικού διαστήματος της ενεργής ζωής του, τι ακριβώς συμβαίνει με όσα πράγματα από τον περίγυρό του τού κινούν το ενδιαφέρον, προτού απέλθει ανικανοποίητος από την σύντομη ζωή του.

 

(2)    Τί είναι ο θάνατος· είναι άραγε το τέρμα της υπάρξεώς του ή υπάρχει κάποια συνέχεια· αφού δεν μπορεί να έχει αθάνατη ζωή εδώ στη γη τότε μήπως μπορεί να αποκτήσει την πολυπόθητη αθανασία μετά τον θάνατο.

 

(3)    Η αναζήτηση των απαντήσεων στις μεταφυσικές ερωτήσεις τύπου: ποιός εί-ναι, τί σκοπό έχει, από πού ήλθε και πού πάει, κλπ.

 

Όλα αυτά τα ερωτήματα και στοιχεία μαζί με τις διάφορες απαντήσεις που τους εδόθησαν κατά τόπους και εποχές έπαιξαν και παίζουν έναν τεράστιο ρόλο στην ψυχολογία και στην κουλτούρα όλων των ανθρώπων. Π . χ., ένας σκεπτικιστής στο ερώτημα τί σκοπό έχει η ζωή του ανθρώπου απάντησε ως εξής: Δεν ξέρω αν και τι σκοπό έχει η ζωή του ανθρώπου, αλλά αφού υπάρχομε καλό είναι να ζήσομε αυτή την ζωή κατά τον καλλίτερο δυνατό τρόπο!

 

Οι θρησκείες λοιπόν έρχονται να μας πούνε ότι έχουν απαντήσεις σε όλα αυτά τα μεταφυσικά ερωτήματα . Πολλές ακόμα λένε ότι έχουν απαντήσεις όχι μόνο στα μεταφυσικά , αλλά και στα φυσικά ερωτήματα και στο πως μπορούμε να καλύψομε τις φυσικές ανάγκες μας. Ακόμα ισχυρίζονται ότι «δίνουν» πλήρεις λύσεις όχι μόνο σε όλα τα προβλήματα υγείας της φυσικής ζωής του ανθρώπου αλλά και στην εμμονή του για να αποκτήσει την αθανασία. Η κάθε θρησκεία δίνει τις απαντήσεις της και τις επιβάλλει με τον δικό της τρόπο. Εκτός από τις απαντήσεις, αυτός ο τρόπος, στις πιο πολλές περιπτώσεις, είναι τόσο καθοριστικός για την εξέλιξη και τον τρόπο ζωής της κοινωνίας στην οποία απευθύνεται, ώστε να μην ημπορεί να αγνοηθεί.

 

Έτσι μεταξύ των θρησκειών εμφανίστηκαν και οι καταστροφικές θρησκείες. Αυτές είναι οι θρησκείες εκείνες οι οποίες εκμεταλλευόμενες την επιθυμία και την αναζήτηση του ανθρώπου για απαντήσεις προς τα ανωτέρω ερωτήματα και την τεράστια προσπάθειά του προς επίλυση των αναγκών του μαζί με την παρεπόμενη ψυχολογία που όλα αυτά δημιουργούν, επιβάλλουν με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο τις δογματικές απαντήσεις τους, καπελώνουν τον άνθρωπο και τον εξαθλιώνουν παντοιο-τρόπως. Το μόνο που τις ενδιαφέρει είναι το ίδιον συμφέρον, ό,τι κι’ αν είναι αυτό όσο διεστραμμένο και παράλογο. Διά τούτο θέτουν ως δόγμα τους ότι: «όποιος δεν είναι μαζί τους τότε αυτομάτως είναι εναντίον τους». Αυτές οι θρησκείες είναι κυρίως οι κοσμοπολιτικές θρησκείες, εν αντιθέσει προς τις παραδοσιακές, με κύρια παρα-δείγματα τον Χριστιανισμό και τον Μουσουλμανισμό, χωρίς βεβαίως να λησμονούμε τα Γιαχβιστικά μορφώματα του Εβραιο-Ιουδαϊσμού από: τους Ησαΐες (τέσσερις), τον

Ιερεμία, τον νεαρό βασιλέα Ιωσία με το λευιτογιαχβικό ιερατείο του, τον Ωσηέ, τον ιερέα Έσδρα με τον γραμματέα Νεεμία, εν τινι μέτρω τον Ζωροαστρικό δυϊσμό, κ. ά.

Δεν θα καταπιαστούμε εδώ με το να παρουσιάσομε μια πλήρη σύγκριση μεταξύ κοσμοπολιτικών και παραδοσιακών θρησκειών. Αυτό αποτελεί ένα πολύ μεγάλο και επίπονο έργο. Θα αρκεστούμε μόνο στο να πούμε τα εξής: Κοσμοπολιτική είναι η θρησκεία η οποία συνελήφθη και φτιάχτηκε ως νέα ιδέα ή αίρεση άλλης θρησκείας από ολίγα άτομα τα οποία έπαιξαν συγκεκριμένο ρόλο στην τεχνητή δημιουργία της και η οποία ξεκινώντας από ολίγα καθορισμένα γεωγραφικά σημεία τελικά επανδρώθηκε, αναπτύχθηκε και ουσιαστικά έλαβε την τελική μορφή της σε γκέτος μεγαλουπόλεων, εν μέσω αντιφατικών και νοσηρών καταστάσεων. Μια τέτοια θρησκεία θέτει ως σκοπό της την απανταχού εξάπλωσή της, την υποδούλωση ολοκλήρου τους κράτους εντός του οποίου ευρίσκεται υπό την κυριαρχία της και την διά παντός μέσου επιβολή της δικής της άκαμπτης, ανεξέλικτης και καταστροφικής κουλτούρας. Διά τούτο δεν διστάζει να καταστρέψει τον ήδη υπάρχοντα πολιτισμό μαζί με όλα τα καλά και χρήσιμα επιτεύγματά του. Αλλιώς, ως στατική και απόλυτα δογματική θρησκεία δεν έχει καμιά προοπτική για αναδημιουργία και διαιώνιση. Την ενδιαφέρει το ανεπιβεβαίωτο μέλλον αναλώνεται με αυτό και διά τούτο συνεχώς προφητεύει. Με-ταξύ των μέσων που χρησιμοποιεί προς επίτευξη των σκοπών της είναι ο φόβος, το ψεύδος, ο παραλογισμός και η βία.

Εν αντιθέσει, η παραδοσιακή θρησκεία δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε στην ελεύθερη ύπαιθρο κατ’ ευθείαν και αυθόρμητα από τον ψυχισμό, την αντίληψη ηθικής και αισθητικής των ατόμων μιας ομάδας υπό την επίδραση της γενικής φυσικής νομοτέλειας, του εκεί περιβάλλοντος, της εκεί υπάρχουσας ιδιαίτερης φυσικής καταστάσεως, των εκεί αναγκών και των συνθηκών εργασίας. Αυτή πέραν του ορατού και του απωτέρου μέλλοντος αντιμετωπίζει άμεσα το παρόν, όπισθεν του οποίου υπάρχει ο άχρονος μύθος ο οποίος στα αρχικά στάδια μεταφέρει την συσσωρευόμενη γνώση και αντίληψη με διάφορες εικόνες, παρομοιώσεις, μεταφορές, και διδακτικές αφηγήσεις, χωρίς να αποκλείει τις συν τω χρόνω επιστημονικές ανακαλύψεις και διατυπώσεις τις οποίες μάλιστα και καλωσορίζει. Πρόκειται για φυσική θρησκεία ή καλλίτερα κοσμοθέαση και όχι για ξαφνική δημιουργία επειδή έτσι το θέλησε ξαφνικά κάποιος εξωσυμπαντικός και αποκαλυπτικός θεός. Οι θεοί της είναι ενδοσυμπαντικοί, δημι-ουργήματα του σύμπαντος , και εκπροσωπούν ή προσωποποιούν τις φυσικές οντότητες, ιδιότητες και δυνάμεις οι οποίες τελούν κάτω από τον φυσικό νόμο της συνεχούς εξελικτικής βελτιώσεως. Ως δυναμική θρησκεία εκτός του ότι δημιουργεί πολυποίκιλες μορφές και προωθεί την ανάπτυξη πολιτισμού, έχει την ιδιότητα να αναπλάσεται και να εξελίσσεται κάτω από τις συνεχείς προόδους της συνειδήσεως, της γνώσεως και του πολιτισμού. Δεν θέτει ως σκοπό της την μοναδική επικράτησή της και την απόλυτη δογματικότητά της, πράγματα που ουδέποτε την απασχολούν.

 

Μετά ταύτα, τα φαινόμενα δεικνύουν ότι, από τότε που ο άνθρωπος απέκτησε συνείδηση η Ιστορία κινείται όπως ένα φύλλο χαρτιού που πέφτει εντός του αέρος υπό την επίδραση της βαρύτητας. Πάει δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω , κάνει κύκλους, ανακυκλώσεις, ευθείες πτώσεις, κ. ο. κ. Έτσι λοιπόν η ιστορία του ανθρώπου είναι γεμάτη με διάφορα διαδοχικά διαστήματα, ακμής και προόδου, παρακμής και δυστυ-χημάτων, κλπ.

Κατά την εκτίμηση πολλών μεγάλων ερευνητών όπως και τη δική μας, το με-γαλύτερο δυστύχημα που έγινε ποτέ στην ιστορία ήταν η επικράτηση του Χριστιανισμού, επειδή έτσι το θέλησε ο διεφθαρμένος και εγκληματικός Ρωμαίος αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος στις αρχές του τετάρτου αιώνα Κοινής Εποχής (Κ. Ε.). Οι συνέπειες

αυτού του δυστυχήματος ήταν τρομακτικά καταστροφικές για κάθε έκφανση και δραστηριότητα βίου και πολιτισμού από τότε μέχρι σήμερα και όπως φαίνεται θα συνεχί-σουν ούτως ακόμη επί μακρόν . Η οπισθοδρόμηση που επήλθε σε κάθε εκδήλωση ζωής και τομέα πολιτισμού ήταν πέραν πάσης προβλέψεως. Η δυστυχία που προέκυψε ήταν τρομακτική. Η λέξη «μεσαίων», «μεσαίωνας» για την επακολουθήσασα υπερχιλιετή εποχή παρακμής, αγραμματοσύνης, δεισιδαιμονίας και σκοταδισμού έχει μείνει ήδη από πολύ καιρό παροιμιώδης. Δεύτερο μεγάλο δυστύχημα ήταν η δημιουργία και εξάπλωση τού Μουσουλμανισμού , ο οποίος και πάλι παρήχθη ως νέα Εβραιοχριστιανική αίρεση με νέο πρόγραμμα. Η ανθρωπότητα ύστερα από πολλούς αιώνες αγώνων και αίματος φαίνεται να προσπαθεί να εξέλθει απ’ αυτή την κατάσταση. Αλλά ακόμα φαίνεται να προσπαθεί, όχι όμως και ότι εξήλθε!

 

Η αναπηρία της ανθρωπότητος ήταν τόσο παραλυτική ώστε ακόμα και σήμε-ρα παρά τις προόδους της φιλοσοφίας, της επιστήμης και της τεχνολογίας, και παρά τις τόσες διδαχές του παρελθόντος και της ιστορίας, και παρά τις τόσες μεγάλες προ-σπάθειες μεγάλων διαφωτιστών, ανθρωπιστών και ευεργετών, ακόμα δεν είναι σε θέ-ση να θέσει ένα θετικό τέρμα σ’ αυτή την ιστορική ατυχία. Σ’ αυτό το πρόβλημα καθοριστικό ρόλο παίζουν και τα υπάρχοντα κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά συστήματα τα οποία δεν επιθυμούν ανθρώπους μορφωμένους με γνώση, σκέψη, κρίση, κλπ, αλλά υποτελείς υπηκόους ή καλλίτερα εν τοις πράγμασι δούλους και ρομπότς. Στα υπάρχοντα συστήματα συμφέρει να έχουν και να διατηρούν άτομα τα οποία κατά συντριπτική πλειοψηφία είναι αφιλοσόφητα και προβατοποιημένα και τα οποία αιωρούνται μέσα σε μια συνεχή ανασφάλεια μεταξύ πάτου και κορυφής, αναλώνονται σε ένα συνεχές κυνήγι των προς το ζην, έχουν στόχους διάφορες απατηλές, ή ανόητες ή καταστροφικές επιδιώξεις και οι ελπίδες των παραμένουν συνεχώς φρούδες.

***

Όλα τα στοιχεία που παρουσιάζω εδώ πόρρω απέχουν από όλα όσα υπάρχουν στην παγκόσ-ια βιβλιογραφία. Επίσης προβάλλει όσο πιο πολλά λογικά και φιλοσοφικά επιχειρή-ματα μπορεί. Παρακαλεί τους αναγνώστες όχι μόνο να μελετήσουν με ελεύθερη σκέψη και κρίση αλλά και να ελέγξουν μόνοι τους την αλήθεια όλων όσων γράφει, αν τους ενδιαφέρουν αυτά τα ζητήματα. Καλόν είναι τα κείμενα να διαβαστούν με την σειρά που παρατίθενται. Επειδή όμως είναι αυτοτελή μπορούν να διαβαστούν με όποια σειρά επιθυμεί ο αναγνώστης και ανεξαρτήτως του ενός από το άλλο. Αν απ’ αυτά μάθουν κάτι που δεν το ήξεραν ή δεν το είχαν υποψιαστεί, τότε ως υπεύθυνα άτομα που έχουν σεβασμό προς την αλήθεια και την αξιοπρέπεια ας λάβουν και την αρμόζουσα στάση.

 

Ένα πλήρες έργο το οποίο απογυμνώνει τον Χριστιανισμό σε κάθε σημαντική λεπτομέρεια απαιτεί χωρίς υπερβολή πολλές δεκάδες ή και εκατοντάδες μεγάλων τόμων. Εξαρτάται από το πόσο θέλει να επεκταθεί κανείς . Πλην όμως για μια καλή απομυθοποίηση και απόρριψη αυτής της λαίλαπας αρκεί η μελέτη της Βίβλου, μερικών Πατέρων , της αμερόληπτης Ιστορίας και μερικών καλών συγγραμμάτων από την βιβλιογραφία που παραθέτομε.

 

Δυστυχώς, ακόμα και σήμερα, η παιδεία που παρέχεται στο δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, σε πολλές περιπτώσεις και στο πανεπιστήμιο είναι κατάλληλα μεθοδευ-

μένη , μεροληπτική , διαστρεβλωμένη, ειδικά επιλεγμένη και πολλάκις ψευδής που τε-λικό στόχο έχει να καταντά τα νέα παιδιά θρησκόληπτους Χριστιανούς με ελλιπέστατη γνώση γι’ αυτή τη θρησκεία και την ιστορίας της και μέσα σε μια πλήρως αντιφατική ζωή. Η εγκεφαλική αγκύλωση που προκαλεί στα νέα, ανώριμα και αμαθή παιδιά είναι τόσο ισχυρή ώστε, τις πιο πολλές φορές, δεν είναι πλέον σε θέση να δεχτούν ή να καταλάβουν τίποτα πέραν της χριστιανικής μυθολογίας και προπαγάνδας. Ακόμα και τις πιο εμφανείς παραβιάσεις της απλής λογικής και του κοινού νου ή τις πιο κα-ταστροφικές για τη ζωή επιταγές δεν είναι σε θέση ούτε να ιδούν ούτε να διορθώ-σουν! Ακόμα και αν ποτέ ιδούν κάτι δεν θέλουν να το παραδεχθούν και αλλάζουν την κουβέντα ! Στο τέλος-τέλος λένε: εμείς τα πιστεύομε αυτά επειδή έτσι μας αρέσει. Μα τους λες: καταργείτε την λογική, την επιστήμη, τα γεγονότα; Και σου απαντούν: δεν θέλομε να συζητάμε μαζί σου! Κύριε τάδε: αφού φωνασκείς ότι αυτά σου αρέσουν και τα πιστεύεις, τότε γιατί δεν κάνεις και την ζωή σου σύμφωνη με αυτά; Γιατί άλλα λες και άλλα πράττεις και δεν θέλεις να ‘δείς αυτή την ηχηρή αντίφαση; Γιατί δεν εξετάζεις τί τρέχει;

 

Η χριστιανική εκκλησία ήταν πάντοτε παρασιτική, παράλογη, υπερβολική και αντιδραστική. Μυθώδη πλούτη στα χέρια της, αρχής γενομένης από τον ίδιο τον φαύλο Κωνσταντίνο που της έδωσε τα πάντα, ήταν αδρανή ή εχρησιμοποιούντο αντιπαραγωγικά, εκτός πολύ ολίγων εξαιρέσεων. Η θρησκεία που διεκήρυττε, αν την δούμε ολικά απ’ όλες τις πλευρές της, ήταν καταστροφική . Πολλές επιταγές και εντολές που έδινε και επέβαλε ήταν καταστροφικές τόσο για το άτομο ως μονάδα όσο και για την κοινωνία ως σύνολο. Η παιδεία και η μόρφωση που προέκυψαν από τότε μέχρι σήμερα είναι τόσο αντιφατικές που καταντούν πρόξενοι σχιζοφρενείας και πολλών νευ-ρωσιακών και άλλων παθήσεων σε πολλά άτομα.

 

Ακόμα και σήμερα, οι εκκλησιαστικές και παραεκκλησιαστικές οργανώσεις, τα κατηχητικά σχολεία καθώς και τα μοναστήρια οργιάζουν ασταμάτητα καταβροχθίζοντας και αποβλακώνοντας πολλούς νέους και νέες, στερώντας έτσι τον δημόσιο βίο από τις ανεκτίμητες υπηρεσίες τους. Οι νέοι και οι νέες στα δίχτυα αυτών των οργανώσεων καθίστανται ουσιαστικά ζωντανοί νεκροί που έχουν ταχθεί στο να περιμένουν την ώρα που θα αποδημήσουν εις Κύριον και να κερδίσουν «την αιώνιον ζωήν». Μέχρι τότε ασχολούνται κυρίως με προσευχές, νηστείες και χριστιανικά κηρύγματα, πέραν ορισμένων υποτυπωδών ασχολιών για τα προς το ζήν και ολίγες αγαθοεργίες οι οποίες δεν λύουν κανένα κοινωνικό πρόβλημα.!

 

Ενώ μέσα στους καθοδηγητές, κληρικούς, προπαγανδιστές, κλπ., των διαφόρων οργανωμένων θρησκειών υπάρχουν πολλοί σκόπιμοι απατεώνες, υστερόβουλοι, συμφεροντολόγοι, κακόβουλοι, κλπ., πρέπει να πούμε ότι κατά μέγα μέρος το χριστιανικό, μουσουλμανικό, κλπ., λαϊκό πλήθος, «ποίμνιον προβάτων», δεν αποτελείται από απατεώνες και κακεντρεχείς ανθρώπους. Οι άνθρωποι αυτοί απλώς συνεχίζουν να πιστεύουν ανεξέταστα αυτά που έχουν διδαχθεί, τους έχουν πει ή τους έχουν επιβάλλει ως αλήθεια από την βρεφική μέχρι την ώριμη ηλικία. Είναι και αυτοί θύματα απάτης, πλύσεως εγκεφάλου, ψυχολογικού ενίοτε και φυσικού πειθαναγκασμού, αγνοίας, ψυχολογίας της μάζας, αθλιότητας , υπερβολικού μόχθου, κλπ. που δεν έχουν την θέληση, την προθυμία, την μόρφωση, την ενέργεια, τον χρόνο, κλπ., για να μελετήσουν εις μήκος και πλάτος και να ελέγξουν τα βιβλία και την ιστορία της πίστεώς τους. Καταντούν τόσο απλοϊκοί που το σύνηθες επιχείρημά τους είναι ότι, αφού έτσι πιστεύουν οι πιο πολλοί έτσι πρέπει να είναι και η αλήθεια! Επίσης είναι τόσο αδαείς που κάνουν το λάθος να ταυτίζουν την πίστη σε θεό με την πίστη στον δικό τους θεό.

 

Ο  Θεϊσμός δεν είναι ούτε Χριστιανισμός, ούτε Μουσουλμανισμός, ούτε Ιουδαϊσμός,

κλπ. Για τους περισσοτέρους, μια ολοκληρωμένη μετεκπαίδευση αρκεί για να ιδούν πως όντως έχουν πράγματα.

 

Κάτω από την πίεση της βαριάς κοινωνικής ευθύνης της γνώσεως, της αλήθειας, της λογικής και της αξιοπρέπειας αποφάσισα να μιλήσω ευθαρσώς προς την κοινωνία με την ελπίδα να βάλω και εγώ μια μικρή πέτρα στο σταμάτημα αυτού του ξέφρενου παραλογισμού, ο οποίος όχι μόνο συνεχίζεται μέχρι και σήμερα αλλά και έχει λάβει ανησυχητική άνοδο παγκοσμίως. Εις δε την Ελλάδα τα πράγματα πήραν πολύ άσχημη τροπή και πρέπει όλοι να αντιδράσουν σ’ αυτό το αυτοκαταστροφικό ξεχαρ-βάλωμα. Ο Ελληνισμός κινδυνεύει από άμεση εξάλειψη.

***

Τα παρακάτω κείμενά μου εκυκλοφόρησαν ως άρθρα είτε σε διάφορα περιοδικά είτε στο διαδίκτυο. Εγράφησαν κατόπιν ενδελεχούς μελέτης και σκληρής έρευ-νας κατά την περίοδο των τελευταίων 10 ετών ανάλογα με τις απαιτήσεις διαφόρων περιστάσεων. Αυτές ήταν είτε να δοθούν κατάλληλες απαντήσεις σε ορισμένους επωνύμους ή ανωνύμους προπαγανδιστικούς κύκλους, είτε για να γίνει διαφώτιση επί ορισμένων θεμάτων που δεν ήταν καλώς γνωστά στο ευρύ κοινό. Ήταν επόμενο να υπάρχουν ολίγες επαναλήψεις, ειδικά στα σημεία όπου δύο ή περισσότερα θέματα άπτονται ιδίων ζητημάτων. Ελπίζομε ότι οι επαναλήψεις αυτές θα συνεισφέρουν στην καλλίτερη εκμάθηση και εμπέδωση διαφόρων αληθειών, στοιχείων, επιχειρημάτων και γεγονότων που αφορούν αυτά τα σοβαρά ζητήματα, από τους αναγνώστες, αντί να θεωρηθούν πλατιασμοί κουραστικοί ή παραπανίσιοι.

 

Ακόμα πρέπει να πούμε ότι τα θέματα αυτά είναι αχανή και πολυάριθμα ώστε όσο και να γράψει κανείς, κάποιο θέμα και κάποιες λεπτομέρειες θα του ξεφύγουν. Μιλάμε για μια ιστορία 4000 ετών (περιλαμβανομένης και αυτής των Εβραίων) και μια αχανή και αλληλοσυγκρουόμενη βιβλιογραφία επί θεολογίας και δόγματος. Πολλά δε μέρη είναι θολά και δαιδαλώδη λόγω ασαφειών, αποκρυφισμού, δεισιδαιμονίας, ψευδεπιγραφίας, ανοησίας, βλακείας, καταστροφικότητας και ελλείψεως επαρκών στοιχείων. Επ’ αυτών αναδύονται προσωπικές εκτιμήσεις, ερμηνείες και επιστημονικές θεωρίες επί τη βάσει των ήδη υπαρχόντων στοιχείων και των νέων στοιχείων που συνεχώς ευρίσκει η Ιστορία και η Αρχαιολογία. Διά ταύτα αγαπητοί αναγνώστες έχετε κατά νουν ότι καθώς μελετάτε και ερευνάτε αυτά τα ζητήματα από την απέραντη βιβλιογραφία που υπάρχει και ‘σεις οι ίδιοι μπορείτε να βρείτε, να παρατηρήσετε και να προσθέσετε πολλά και διάφορα στοιχεία, πράγματα και εκτιμήσεις.

 

Εμείς δεν φιλοδοξήσαμε στο παρόν blog να εξαντλήσομε όλα τα σημαντικά θέματα και ζητήματα του χριστιανικού φαινομένου, μόνο ορισμένα ολίγα . Ελπίζομε, αν ο χρόνος και οι συνθήκες στο μέλλον μας επιτρέψουν, να μπορέσομε να εκθέσομε και μερικά άλλα πολύ σημαντικά. Ελπίζομε ακόμα ότι τα παρόντα θέματα θα δώσουν το έναυσμα στους αναγνώστες να συνεχίσουν μια περαιτέρω δική τους αμερόληπτη έρευνα και να συνάγουν δικά τους συμπεράσματα όσο πιο αντικειμενικώς δύνανται. Μετά ταύτα, ας αποφασίσουν μόνοι τους για την στάση που εφεξής οφείλουν να διατηρήσουν έναντι αυτών των σοβαρών ζητημάτων.

Σας ευχόμαστε λοιπόν και εμείς καλή μελέτη και σωστή έρευνα, με ορθή κρίση, λογική συνέπεια και με απόφαση, θάρρος και αμεροληψία..

 

 

ΔΙΑΤΙ ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ

 

[─ ΕΝ ΣΥΝΤΟΜΙΑ ─]

 

«Ανέγνων, Έγνων, Κατέγνων».

«Εμελέτησα, Εγνώρισα, Απέρριψα».

 

Αυτοκράτωρ Μέγας Ιουλιανός

 

Ο μέγας Γερμανός διανοητής και φιλόσοφος, θαυμαστής του Ελληνικού Πολι-

 

τισμού ο Ελληνίζων Friedrich Nietzsche, στο Werke in drei Βänden, hg. von Κ. Schlechta, I I, 1914, Seite1234, γράφει (μετάφραση):

 

«Καταδικάζω τον Χριστιανισμό.

 

Απαγγέλλω κατά της χριστιανικής Εκκλησίας την εσχάτη όλων των κατηγοριών. Τον θεωρώ ως την μεγαλύτερη διαφθορά ...

 

Μετέβαλε κάθε αξία σε απαξία, κάθε αλήθεια σε ψέμα, καθετί έντιμο σε αχρειότητα.

 

Τον θεωρώ ως την μεγαλύτερη κατάρα και διαστροφή, το μεγαλύτερο εκδικητικό ένστικτο,

 

που προκειμένου να επιβληθεί χρησιμοποίησε κάθε μηχανορραφία και υποχθόνιο μέσο, δεν εδίστασε μπροστά σε καμιά μικροπρέπεια. –

 

Τον ονομάζω το ανεξίτηλο στίγμα της ανθρωπότητας...»

 

Αυτά τα συμπεράσματα τού Nietzsche περί Χριστιανισμού που αλλού τον κατονομάζει φοβερότερη ασθένεια και παρά φύση πειθαρχία, τα έχουν διατυπώσει ίδια ή πιο εμφατικά πολλοί και διάφοροι ανεξάρτητοι ερευνητές σε διάφορους τόπους και χρόνους,!

 

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ

 

Μια φορά στην παραλία του Αγίου Παντελεήμονος του χωριού Καταπόλων της ιδιαιτέρας μου πατρίδος, της νήσου Αμοργού, ένα καλοκαιρινό μεσημέρι του 1982, παρακολουθούσα την λογομαχία του φίλου μου ΚΚ, με τον γνωστό του ΓΑ, ο οποίος ήταν της προσκολλήσεως στην παρέα του φίλου μου. Ο ΚΚ ήταν ( και είναι) δεινός φιλόσοφος παγκοσμίου ακτινοβολίας, άπιστος, άθρησκος, άθεος. Ο ΓΑ ήταν δικηγόρος και Χριστιανός του «πίστευε και μη ερεύνα», ως συνήθως, δηλαδή δεν είχε διαβάσει ουσιαστικά τίποτα από χριστιανική θρησκεία ή περί αυτής· ήταν πλήρως ανεξέταστος και βασιζόταν μόνο σε ό,τι έτυχε να ακούσει από άλλους Χριστιανούς, στις εκκλησίες, στις οποίες όμως πήγαινε σπανίως, και στην κατευθυνομένη γνώση του δημοτικού σχολείου και του τότε εξαταξίου γυμνασίου . Η λογομαχία επικεντρώθηκε στη θρησκευτική πίστη γενικώς και ειδικώς στην πίστη στον Χριστιανισμό.

 

Ο ΚΚ ξόδεψε πολύ χρόνο να επιχειρηματολογεί εναντίον της θρησκευτικής πίστεως γενικώς και να ρωτά τον ΓΑ διάφορες ερωτήσεις, άλλες γενικές και άλλες ειδικές, για να του δώσει να καταλάβει τους λόγους για τους οποίους πίστευε γενικώς και στην συγκεκριμένη θρησκεία του Χριστιανισμού ιδιαιτέρως. Περιττό να προσθέ-σω ότι κάθε απάντηση του ΓΑ συνοδευόταν από κάποια αντίρρηση ή αντεπιχείρημα

του ΚΚ. Σε μια στιγμή όμως ο ΓΑ ρωτά τον ΚΚ: «Εγώ τόση ώρα σου εξηγώ και σου απαντώ γιατί πιστεύω. Τώρα εξήγησέ μου, εσύ γιατί δεν πιστεύεις;».

 

Θα περίμενε κανείς μια μακροσκελή απάντηση· αλλά ήταν πολύ σύντομη και απλή: «Διότι δεν υπάρχουν αποδείξεις όλων αυτών που εσύ διατείνεσαι για να τα πιστέψω .». Όπως ακριβώς μια άλλη φορά ένας άλλος γνωστός μου, ο ΑΑ, μου δικαιολόγησε την απιστία του προς τον Χριστιανισμό με το εξής και μόνο: «Ήλθε κάποιος στη γη και μας είπε ( ή άλλοι μας το σερβίρανε) ότι αυτός είναι ο Θεός (εννοώντας τον Ιησού Χριστό) και ‘μεις πρέπει να το χάψομε;». Τόσο απλό, τόσο λίγο! Αυτό αρκούσε για να μην πιστεύει και ο ΑΑ, και ο ΚΚ, όπως ακριβώς κάνει κάθε σκεπτικιστής. Έχω συναντήσει πολλούς οι οποίοι κλείνουν τόσο σύντομα και τόσο ικανοποιητικά γι’ αυ-τούς το όλο ζήτημα!

 

Βέβαια, ο φιλόσοφος ΚΚ ήξερε ότι κυριολεκτικά η απάντησή του είχε κάποιο λογικό σφάλμα στη διατύπωση. Όταν έχεις επαρκείς αποδείξεις για κάτι, τότε οι απο-δείξεις αυτές θέτουν αυτό το κάτι εντός του πεδίου της γνώσεως και όχι της πίστεως και προπαντός της θρησκευτικής. Στην θρησκευτική πίστη ουσιαστικά ισχύει το πίστευε και μη ερεύνα, χωρίς να ζητάς αποδείξεις. Μόλις αποκτήσεις δεκτές αποδείξεις ή εμπειρία, τότε έχεις γνώση και η πίστη είναι περιττή ως παραπανίσια. Ο σκεπτικιστής λοιπόν ενδιαφέρεται για τη γνώση του «κάτι» και όχι για την πίστη σε «κάτι».

 

Έτσι ο ΚΚ, ως δεινός γνώστης της αναλυτικής φιλοσοφίας, διευκρίνισε ευθύς αμέσως ότι με αυτή την απάντηση εννοούσε ακριβώς πως αυτόν τον ενδιέφερε η γνώση και όχι η πίστη. Θέλω να γνωρίζω και όχι να πιστεύω ! Αλλιώς με το να πιστεύω, μπορώ να πιστεύω ως αλήθεια και πραγματικότητα ό,τι θέλω και ό,τι μου αρέσει, ακόμα και τα παραμύθια της Χαλιμάς! Δεν υπάρχει κανένας εμπειρικός ή επιστημονικός τρόπος για να διαψευσθεί η πίστη μου οπότε είμαι ασφαλής . Αλλά αν αυτό που πιστεύω ισχύει στην πραγματικότητα ή όχι είναι άλλο θέμα! Το να πιστεύω ότι κάτι είναι «έτσι και έτσι» δεν σημαίνει καλά και σώνει ότι στην πραγματικότητα έτσι είναι. Αν δεν ξέρω κάτι, τότε το καλλίτερο που έχω να κάνω είναι να αποδεχθώ την άγ-νοιά μου και να επαναπαυτώ με αυτήν. Οπότε όταν δεν ξέρω κάτι, ομολογώ την άγνοιά μου ευθαρσώς και παραμένω μ’ αυτήν μέχρις ότου και αν ποτέ γνωρίσω, και δεν μου χρειάζεται να κάνω το υπερβατικό άλμα σύμφωνα με το οποίο λέγω: «επειδή δεν το ξέρω το Α, τότε εγώ θα πιστεύω ότι εκείνο ή το άλλο ισχύει όσον αφορά το Α». Το «δεν ξέρω», «δεν γνωρίζω», «αγνοώ την απάντηση» είναι σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι μόνες ειλικρινείς και θεμιτές απαντήσεις που μπορούμε να δώσομε σε θεμιτές ερωτήσεις, των οποίων οι απαντήσεις παραμένουν άγνωστες.

 

Αυτή ήταν ουσιαστικά και η ιδέα της επιχειρηματολογίας του μεγάλου Άγγ-λου διανοητή και φιλοσόφου Bertrand Russell, προδρόμου της αναλυτικής φιλοσοφίας, όταν σε μια ομιλία του_, στις 6 Μαρτίου 1927 στο Battersea Town Hall του Λονδίνου, εκλήθη να εξηγήσει στο ακροατήριο γιατί δεν ήταν Χριστιανός. (Αυτή η ομιλία έχει εκδοθεί στο βιβλίο με τίτλο: “Why I am not a Christian”, που έχει μεταφραστεί και εκδοθεί στα Ελληνικά με τίτλο «Γιατί δεν είμαι Χριστιανός», εντός του συλλογικού βιβλίου «Τι Πιστεύω», Εκδόσεις Αρσενίδη.)

 

Πέραν όμως αυτής της γενικής φιλοσοφικής ιδέας και στάσεως έναντι της θρησκευτικής πίστεως , η οποία εφαρμόζεται το ίδιο για κάθε θρησκεία και όχι μόνο για τον Χριστιανισμό, ο Russell καταρρίπτει λογικώς και φιλοσοφικώς ένα προς ένα τα επιχειρήματα-σοφίσματα περί υπάρξεως θεού δημιουργού, τα οποία είχαν προτα-θεί κυρίως από τον Ιερό Αυγουστίνο, τον Θωμά Ακυϊνάτη , την Καθολική Εκκλησία, τον Γερμανό μεταφυσικό φιλόσοφο Ιμμάνουελ Καντ, τον αρχιεπίσκοπο Anselm της Canterbury, κ. ά. Αυτά τα ψευδοεπιχειρήματα μάς τα σερβίρουν συχνά-πυκνά όλοι

ανεξαιρέτως οι επιτήδειοι όλων των θρησκειών και αιρέσεων που βασίζονται σε θεό δημιουργό. Πρόκειται για ατελέσφορες βλακώδεις σοφιστείες!

 

Όλα αυτά τα δήθεν αποδεικτικά επιχειρήματα, ─ της πρώτης αιτίας, του τελεί-ου σχεδίου, της οντολογίας, της τελεολογίας, της δικαιοσύνης , της ηθικής, της συνει-δήσεως, κλπ. ─ έχουν εμφανή λογικά και υπερβατικά άλματα και επιδέχονται και άλ-λες δικαιολογήσεις πέραν της αυθαιρέτου δικαιολογίας ότι κάποιος θεός θέλησε και τα κανόνισε έτσι. Μερικά έχουν και εσφαλμένες ή μη ελέγξιμες αυθαίρετες προϋπο-θέσεις. Συνεπώς δεν αποδεικνύουν τίποτα και όλοι οι αντικειμενικοί φιλόσοφοι και οι ειδικοί της Μαθηματικής Λογικής τα έχουν εξαρθρώσει. (Εκτός από το βιβλίο του Russell, Why I am not a Christian, βλέπε π. χ., και το εξαιρετικό βιβλίο του Michael Martin (editor), The Cambridge Companion to Atheism, Cambridge University Press, 2007, κεφάλαια 5 και 9-12, κ . ά.). Πολλοί έχουν μάθει από την κοινωνία να τα παρα-δέχονται ως εύλογα και τους αρέσει απλούστατα να τα δικαιολογούν ως δεδομένα εκ θεού. Έτσι μ’ αυτή την εύκολη και απλοϊκή απάντηση δεν βασανίζουν καθόλου το κεφάλι τους και έληξε το ζήτημα ! Είναι μια απλοϊκή απάντηση που ο καθένας μπορεί να προφέρει χωρίς καμία σκέψη και που «απαντά τα πάντα» αμέσως, χωρίς βάσανα και χωρίς ελεγξιμότητα! Έτσι σ’ αυτήν την περίπτωση έχομε να κάνομε με αυθαίρε-τες μη ελέγξιμες παραδοχές και τίποτα παραπάνω. Όμως η έρευνα και η πραγματικότητα χρειάζονται βάσανα και κούραση και είναι ελέγξιμες· δεν είναι απλά πράγματα για τον σύντομο βίο και πεπερασμένο νου του ανθρώπου, κλπ!

 

Αλλά και σαν αξιώματα να τα δούμε και να τα παραδεχθούμε, οδηγούν το πολύ-πολύ στον Θεϊσμό και όχι στον Χριστιανισμό ή τον Μουσουλμανισμό ή τον Εβραϊσμό, κλπ. Πέραν του Θεϊσμού δεν έπεται απολύτως καμιά απ’ αυτές τις θρησκείες βάσει αυτών των αξιωμάτων. Άλλο το να λες ότι πιστεύω σ’ έναν ακαθόριστο Θεό ως ανωτέρα δύναμη που έφτιαξε τα πάντα όσο καλλίτερα μπορούσε κλπ., και άλλο το να λες ότι ο Θεός στον οποίον πιστεύω είναι καλά και σώνει ο Γιαχβέχ, η Αγία Τριάς, ο Αλλάχ, κλπ. Πλην όμως οι ανειλικρινείς και πονηροί οπαδοί αυτών των θρησκειών χρησιμοποιούν αυτά τα ψευδοεπιχειρήματα για να εδραιώσουν και να δικαιολογήσουν την δική τους θρησκεία και πίστη, κάνοντας έτσι άλλο ένα παράλογο άλμα που θα το αποκαλούσαμε «άλμα αλμάτων»! Ο Χριστιανός π. χ., δεν λέγει απλώς: «Πιστεύω εις έναν Θεόν Πατέρα Παντοκράτορα, ...», αλλά λέγει ότι αυτός ο ένας Θεός Πατέρας Παντοκράτορας, στον οποίον πιστεύει , είναι οπωσδήποτε , και εδώ κάνει το «άλμα αλμάτων», η Αγία Τριάς ─ Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα ─ εκ πηγών Ισραήλ και επομένως ο Γιαχβέχ του Αβραάμ και του Μωυσέως. (Πάλι καλά που δεν βγήκε Αγία Τετράς αφού 2 x 2 = 4!). Ο Μουσουλμάνος πάλι θα ισχυριστεί ότι ο Θεός αυτός είναι οπωσδήποτε ο Αλλάχ που στην ουσία είναι ο Εβραϊκός Γιαχβέχ, κ. ο. κ.

 

O Russell όμως δεν σταμάτησε μέχρι εκεί. Θέλησε να υποδείξει και μερικά σημεία παρμένα από τον Χριστιανισμό τον ίδιο, τα οποία αντιβαίνανε προς κάθε έν-νοια πίστεως περί θείου ή λογικής. Παρέκαμψε τελείως το ζήτημα της ιστορικότητας του Ιησού Χριστού, και μίλησε για τον Ιησού Χριστό έτσι όπως τον παρουσιάζουν τα Ευαγγέλια, ανεξαρτήτως του αν δεν υπήρχε ή όχι . Μας λέγει λόγου χάρη ότι έχει βρει μερικά σοφά λόγια και ηθικές αρχές στον Ιησού, αλλά δεν τον θεωρεί πιο σοφό ή πιο ηθικό από έναν Σωκράτη, Βούδα, Κομφούκιο και άλλους. Πολλά από τα σοφά και ηθικά λόγια στα οποία αναφέρεται τα είχε ήδη βρει και σε πολλούς άλλους σοφούς πριν τον Ιησού. Όμως, πολλές άλλες ηθικές παραινέσεις του Ιησού ήταν ανεφάρμοστες διότι ήταν ή παράλογες, ή αφύσικες, ή εξωπραγματικές υπερβολές και επομένως δεν ήταν σοφές. Ακόμα προσέθεσε ότι είχε βρει και πολλές ανοησίες τόσο στα λόγια όσο και στα έργα του Ιησού. Λόγου χάρη: Δεν κατάβαλε ποτέ του τί νόημα είχε το να ξεράνει μια συκιά επειδή δεν βρήκε σύκα να φάει, ενώ δεν ήταν ακόμα καιρός των

σύκων. Δεν μπόρεσε να καταλάβει γιατί έβαλε τα δαιμόνια μέσα σε χοίρους οι οποίοι τρόμαξαν και πνίγηκαν, ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να τα διώξει μακριά σαν παντοδύναμος θεός που υποτίθεται πως ήταν. Κλπ.

 

Ο Russell δεν επεξετάθη σε πολλά τέτοια σημεία έργων και λόγων του Ιησού, μόνο σε ολίγα . Όσα ανάφερε του άρκεσαν για να μεταδώσει αυτό που ήθελε. Αυτού του είδους τα σημεία λαθών, ανοησιών, βλακειών, βαρβαροτήτων, θηριωδιών, αντι-φάσεων, ανηθικοτήτων, υπερβολών, κλπ στην Βίβλο ανέρχονται σε κάπου (7000 ) επ-τά χιλιάδες και έχουν καταγραφεί σε καταλόγους της διεθνούς βιβλιογραφίας. Παρ’ όλα ταύτα οι Χριστιανοί έχουν θέσει ως δόγμα τους ότι: «Η Βίβλος είναι βιβλίο θεόπνευστο και εκ τούτου αλάνθαστο!». Χωρίς αυτό το δόγμα ο Χριστιανισμός κρημνίζεται σαν χάρτινος πύργος! «Πολύ περίεργο...!».

 

Στο παρόν κείμενο λοιπόν θα ασχοληθούμε με το διατί ιδιαιτέρως απορρίπτο-με τον Χριστιανισμό πέραν της γενικής φιλοσοφικής ιδέας και επιχειρήματος του απί-στου, αγνωστικιστή και αθέου που περιγράψαμε παραπάνω. Επειδή θέλομε το παρόν άρθρο να είναι μικρού μεγέθους και να μην επεκταθεί, θα υποδείξομε επιγραμματικά όλα τα σημεία εκείνα που πρέπει να λάβει υπ’ όψη και να ερευνήσει ο κάθε λογικά και ελεύθερα σκεπτόμενος, ακόμα και ο πιστός που δεν έχει ακόμα υποστεί καθολική αγκύλωση σκέψεως και εγκεφαλικών διεργασιών, και θρησκευτικό παραλήρημα από την χριστιανική πίστη και τους Χριστιανούς. Έτσι δεν θα αναφέρομε τις αναφορές από την Βίβλο (Αγία Γραφή), Ιερά Παράδοση και Ιστορία. Όλες υπάρχουν στην διεθνή βιβλιογραφία, σε καταλόγους, σε περιοδικά, σε άρθρα, κλπ. Είναι εύκολο και προσιτό για τον καθένα να ελέγξει αυτά που αναφέρομε εδώ, αρκεί να ξοδέψει λίγο χρόνο και ίσως να αγοράσει και μερικά βιβλία.

 

Επειδή πολλοί Χριστιανοί δεν έχουν τελικά τίποτα άλλο να προβάλουν παρά το επιχείρημα των θαυμάτων και των ιδιαιτέρων όπως λένε ατομικών εμπειριών και βιωμάτων, έχομε να τους πούμε τα εξής: (α) Αυτό το επιχείρημα το προβάλουν εξ ίσου όλες οι θρησκείες και όχι μόνον ο Χριστιανισμός. Αν ίσχυε ούτως, τότε όλες οι θρησκείες θα ήταν εξ ίσου σωστές, πράγμα αντιδιαμετρικώς αδύνατο. ( β) Πολλά πα-ράξενα, ιδιάζοντα και απροσδόκητα φαινόμενα συμβαίνουν παντού και πάντοτε . Πέ-ραν των συμπτώσεων, τις πιο πολλές φορές κανείς δεν ασχολείται μαζί τους για τους δώσει εξήγηση ή ακόμα μπορεί η εξήγηση να είναι εξαιρετικά δύσκολη για να βρεθεί. Μετά όμως διάφορες θρησκευτικές κλίκες ιδιοποιούνται όλα αυτά τα φαινόμενα και τα παρουσιάζουν ως θαύματα για να αποδεικνύουν την δήθεν ορθότητά τους πλανεύοντας έτσι τους αδαείς, τους ολίγον ευφυείς και απερισκέπτους. (γ) Κύριοι , δεν μπο-ρούμε να πιστεύομε ότι 2 + 3 = 12 επειδή αυτός που το ισχυρίζεται μπορεί να περπα-τά επάνω στα νερά· είτε μπορεί και περπατά επάνω στα νερά είτε όχι το 2 + 3 ισούται με 5 και όχι με 12. Αλλιώς να παραδεχθείτε ότι δεν δέχεστε την λογική και τότε αν εί-στε ειλικρινείς και συνεπείς να ζήσετε χωρίς αυτήν και να απολαύσετε τις συνέπειες αυτής της επιλογής σας.

 

Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ

 

Μερικές θρησκείες ανεξαρτήτως του αν ήταν επιστημονικά αληθείς ή όχι επέφεραν αρκετά θετικά αποτελέσματα στην ανθρώπινη ζωή, κοινωνία και πολιτισμό. Πολλές τέτοιες θρησκείες συμπεριφέρονταν ως κοσμοθεάσεις μάλλον παρά ως αξιωματικές θρησκείες δογματικών και αυθαιρέτων «αληθειών». Διά τούτο, αν εξαιρέσομε την «πλάνη» τους, συνετέλεσαν στη παραγωγή θετικού έργου διά μέσου της ανθ-ρώπινης ψυχολογίας. Πολλές τέτοιες «θρησκείες» σε διάφορα μέρη του κόσμου, μεταξύ των οποίων και πάνω απ’ όλα είναι η Ελλάς, επέτρεπαν να αναπτυχθούν η φιλο-

σοφία, η ιατρική, η αστρονομία, η ιστορία, και πάσα επιστήμη και τέχνη. Πέραν ολίγων γενικών συμπαντικών αρχών οι οποίες και αυτές είχαν την δυνατότητα να εξελίσσονται κάτω από τις συνεχείς προόδους του πνεύματος και της γνώσεως, διαφωνίες και αιρέσεις εθεωρούντο αυτονόητες και δεν προκαλούσαν κανέναν δισταγμό ή φόβο, πολλώ μάλλον διωγμό.

 

Αλλά ο Χριστιανισμός ως τέτοια θρησκεία τί έκανε; Κατά την ιστορική διαδρομή του, αν τα βάλομε όλα κάτω, έδρασε θετικά ή αρνητικά πάνω στην ζωή του ανθρώπου και στον ανθρώπινο πολιτισμό; Ο Χριστιανισμός τί αποτελέσματα είχε επάνω στις ανθρώπινες δραστηριότητες; Πώς καθοδήγησε και πώς διαπαιδαγώγησε τον κόσμο; Ποιο είναι το καθαρό χρεόγραφο της ιστορίας του; Η απάντηση που τεκμηριώνεται από τα ειδικά σημεία κατά του Χριστιανισμού τα οποία εκτίθενται ευθύς αμέ-σως, είναι πέρα για πέρα οικτρή και φρικτή.

 

Κάποιος που δεν ξέρει περισσότερα μπορεί να φέρει ως αντίρρηση έναν κατάλογο ορισμένων ηθικών αρχών, για τις οποίες συνεχώς διατείνονται οι αδαείς Χριστιανοί, όπως π. χ. να κάνεις ελεημοσύνη, να συγχωρείς, να αγαπάς τους πλησίον σου, ο χρυσούς κανών, κ. ά. Ο Χριστιανισμός όμως δεν φτιάχτηκε για να μας πει αυτά. Αυτές οι ηθικές αρχές ήταν ήδη γνωστές προτού εμφανισθεί ο Χριστιανισμός ο οποίος απλώς τις επανέλαβε ή μάλλον τις αντέγραψε χωρίς να αναφέρει τις αρχαιότερες πηγές. Ήδη αναφέραμε παραπάνω ότι ο Bertrand Russell έχει καταγγείλει το γεγονός αυτό στην ομιλία του . Αλλά κατά την ιστορική διαδρομή του, προκειμένου να επιτύχει την εδραίωση και το συμφέρον του, ο Χριστιανισμός παρέβη κατά συρροή ακόμα και αυτές τις ηθικές αρχές όπως και κάθε άλλη ηθική αρχή.

 

ΤΑ ΕΙΔΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

 

Α) Θεολογία

 

1)      Το μήνυμα του Χριστιανισμού, η θεολογική καταξίωσή του, είναι ένα ανό-

 

ητο παραμύθι για να φοβερίζει τα μωρά παιδιά και να καταντά μωρά τους με-

 

γάλους. Αυτό είναι: «Η σωτηρία από την διαρκή οργή του Παναγάθου και Παν-τοδυνάμου Θεού Γιαχβέχ, ο οποίος καταράστηκε και καταδίκασε όλη την δημιουργία του και εις πάντας τους αιώνας, ένεκα του προπατορικού αμαρτήματος που διέπραξαν οι μυθικοί πρωτόπλαστοι Αδάμ και Εύα κάπου 6500 χρόνια πριν! Κλπ.». (Παύλος: Πρός Ρωμαίους 5: 14, 6: 23, Α΄ Πρός Κορινθίους 15: 22, 45, Β΄ Πρός Κορινθίους 11: 3, Α΄ Πρός Τιμόθεον 2: 13-14, όλες οι επεξη-

 

γήσεις των Πατέρων, κλπ.) Αν κανείς αμφιβάλει ότι αυτό είναι παραμύθι, δεν έχει παρά να σκεφτεί και να κρίνει λιγάκι αυτή την θεολογική δικαιολογία, να μελετήσει τα πορίσματα των επιστημών διά την ηλικία της γης και της εξελίξεως τού ανθρώπου επ’ αυτής, να μελετήσει τα πέντε πρώτα κεφάλαια της Γενέσεως για να διαπιστώσει την τρομακτικότατη ασυναρτησία που υπάρχει εκεί μέσα, και ακόμα να μελετήσει τα Ασσυριακά, Βαβυλωνιακά, Ινδικά, Αιγυπτιακά, Ελληνικά και Ερμητικά έπη και μυθολογίες. Όσον αφορά την δημιουργία του κόσμου, ο Θεός Γιαχβέχ εδημιούργησε το σύμπαν και τον άνθρωπο, πριν 6500 χρόνια περίπου, έτσι χάρη γούστου. Κάποια στιγμή βαρέθηκε να είναι μό-νος του και αποφάσισε να δημιουργήσει την παρέα του για να ασχολείται μαζί της και να της μεταδώσει την ευτυχία του! (Ευτυχία; Άλλο τίποτα...!). Από τότε όχι μόνο δεν είναι πια μόνος του, αλλά πριν 2000 χρόνια περίπου έγινε και τριαδικός. Επειδή όμως η Εύα και ο Αδάμ έφαγαν από τον καρπό του δένδρου της γνώσεως του καλού και του κακού ο πανάγαθος Θεός που είναι όλος αγάπη ορ-

γίστηκε σε τέτοιο βαθμό που καταράστηκε όλη την δημιουργία του απ’ άκρη σ’

 

άκρη και από τότε πάει και η ευτυχία...

2)      Βασίζεται στην υφαρπαγή, παρεξήγηση, διαστροφή και επί τούτου κακοποίη-ση των Εβραϊκών Γραφών, οι οποίες με τη σειρά τους δεν είναι τίποτα το σπουδαίο και κατά μέγα μέρος αποτελούν οικτρή συρραφή μωριών, βαρβαροτήτων, θηριωδιών, αντιφάσεων, αντιεπιστημονισμού, και όλο το κακό συναπάντημα.

 

3)      Βασίζεται στον Ιησού Χριστό ο οποίος όχι μόνο δεν έχει ιστορικώς αποδειχθεί ότι υπήρξε ποτέ έστω ως κάποιος απλός ή ασήμαντος άνθρωπος, αλλά επιστημονικώς και ιστορικώς αποδεικνύεται πλήρως ότι ο Ιησούς Χριστός των Ευαγγελίων είναι μύθος, δηλαδή κατασκευασμένο ψέμα! Δηλαδή μιλάμε, θεολογούμε και επιχειρηματολογούμε στο κενό.

 

4)      Η αρχική θεολογία του Χριστιανισμού (για δύο αιώνες περίπου) ήταν άμεσα εσχατολογική. Δεν ησχoλείτο δηλαδή με τη θεoλoγική θεώρηση των εσχάτων, αλλά με τo άμεσο τέλoς τoυ κόσμoυ το οποίο βρισκόταν πρo των θυρών και θα συνέβαινε εντός ολίγου. Συνεπώς δεν χρειαζόταν καμία κοινωνική πρόνοια και αντιμετώπιση του αύριο. Η κυριαρχία του κόσμου ανήκε στον σατανά, στους διαβόλους του και στην αμαρτία. Έτσι ο άρχων της δικαιοσύνης θα εμφανιζόταν λίαν συντόμως για να αποκαταστήσει τα κακώς κείμενα. Η αποτυχία της αμέσου αυτής εσχατολογίας, ανάγκασε τους χριστιανούς να την αναβάλουν στο άγνωστο απώτερο μέλλον.

 

5)      Εκτός από ολίγες γνωστές ηθικές εντολές, τις οποίες επανέλαβε, (για να είμαστε πιο ακριβείς, αντέγραψε, χωρίς να αναφέρει την πηγή,) η θεολογία του είναι, πλαστή, τεχνητή, αντιφατική, ανόητη και λανθασμένη. Παίζει με την ψυ-χολογία και πατά και τοκίζει επί των αδυναμιών και των φόβων των ανθρώ-πων και όχι επί της εξ αντικειμένου αλήθειας. Διά ταύτα, η θεολογία και δογματική του Χριστιανισμού είναι διαρκώς εκφοβιστικές και καθίστανται άκρως επικίνδυνες και καταστροφικές τόσο για το άτομο ως μονάδα όσο και για την κοινωνία ως σύνολο! Πολλές ηθικές εντολές και προτροπές της χριστιανικής θεολογίας και ηθικής είναι γενικολογίες και υπερβολές οι οποίες χωρίς τροπο-ποιήσεις κατά περίπτωση καταντούν ανόητες ή αποβαίνουν επικίνδυνες. Αυ-τές ούτε η Βίβλος, ούτε οι Χριστιανοί τις ετήρησαν ποτέ!

 

6)      Η χριστιανική θεολογία έρχεται σε αγεφύρωτη αντίθεση προς κάθε αρχή, ση-μείο, επιτυχία, έκφανση, δραστηριότητα, επιστήμη, φιλοσοφία, τέχνη και επίτευγμα του Ελληνικού και του Ελληνορωμαϊκού πολιτισμού.

 

7)      Πρόκειται για θεολογία και δογματική: Ανοησίας, αντιφάσεως, τρέλας, σχιζο-φρένιας, ακαταστασίας, λάθους, ψεύδους, στρεψοδικίας, αοριστίας, υπεκφυγής, γενικολογίας, συγκαλύψεως, παραλογισμού, θηριωδίας, φόβου, εκφοβισμού, καταναγκασμού, πολλών κακών, απαξίας της εδώ ζωής και του κόσμου, καταστροφής, εσχατολογίας, αποκαλύψεως, θαυματοποιίας, αιωνίου τιμωρίας

 

ή  ανταμοιβής, μισαλλοδοξίας, αντιγνώσεως, αντιεπιστήμης, αντισοφίας, αντιφιλοσοφίας, πένθους, εναντίον κάθε χαράς της εδώ ζωής. Αλλού άλλα είναι θέσεις και αλλού τα ίδια αντιθέσεις! Αλλού άλλα επιτρέπονται και αλλού τα ίδια απαγορεύονται! Άκρη δεν βρίσκεις! Παντού αλλοπρόσαλλη, στρεψόδικη, κλπ.

8)      Αποτέλεσμα όλης αυτής της αλλοπρόσαλλης, καταστροφικής, αντιφατικής, ακατάστατης, μισαλλοδόξου, εσχατολογικής, κλπ, θεολογίας ήταν ο κατακερματισμός του Χριστιανισμού, από τον πρώτον αιώνα μέχρι και σήμερα, σε χιλιάδες αιρέσεις οι οποίες στο παρελθόν αλληλοσπαράχτηκαν χειρότερα από

τα άγρια θηρία με τρομακτικές διαχρονικές συνέπειες για ολόκληρη την ανθ-ρωπότητα και τον πολιτισμό. Σήμερα, ενώ η κάθε χριστιανική αίρεση επιμένει ότι αυτή και μόνον πρεσβεύει την ορθή και αληθινή χριστιανική πίστη και όλες οι άλλες είναι εσφαλμένες, όλες τους τελούν εν ειρήνη λυκοφιλίας λόγω αλλοτρίων αιτίων, συμφερόντων και επιβιώσεως! Επίσης η άκρατη και συνεχής μισαλλοδοξία οδήγησε τους Χριστιανούς να κατασπαράξουν ή να εξαφα-νίσουν πλείστους όσους λαούς και πολιτισμούς οι οποίοι δεν επείθοντο από το χριστιανικό κήρυγμα αλλά ηρκούντο σε μια ήσυχη συνύπαρξη.

 

Β) Γραμματεία

 

Βίβλος, Δευτεροκανονικά Βιβλία, Ιερά Παράδοσις, Σύνοδοι , Δογματικές, Κατηχήσεις, Νομοκάνονα, Πηδάλια, Βίοι Αγίων, κλπ., δεν περιέχουν τίποτα το βα-

ρύγδουπο αλλά περιέχουν ένα τεράστιο πλήθος από:

 

1)      Πρωτότυπες Ανοησίες

 

2)      Απίθανες Βλακείες

3)      Αμέτρητες Κραυγαλέες Αντιφάσεις

4)      Εσφαλμένα Επιχειρήματα

5)      Τρελές Ασυναρτησίες

6)      Σχιζοειδείς και Ανήκουστους Παραλογισμούς

7)      Αδιανόητες Θηριωδίες

8)      Τρομακτικές Κακίες

9)      Τετριμμένες Κοινοτυπίες Κοινοτοπίες

10)  Καταστροφικές ή Ανήθικες Παραινέσεις

11)  Επιστημονικά Λάθη

12)  Μαθηματικά Λάθη

13)  Ασύστολα Ψεύδη

14)  Σκόπιμες Στρεψοδικίες

15)  Ακατάσχετες Αοριστίες

16)  Επικίνδυνες Γενικολογίες

17)  Βλακώδη Παραμύθια

 

Γ) Ιστορία

 

Στα μέρη όπου επικράτησε ο Χριστιανισμός και εδραιώθηκε σύμφωνα με τις βασικές αρχές του (βιβλικές, πατερικές, των συνόδων, κλπ.) και αποφάσεις του συνέβησαν:

 

1)      Καταστροφές πάντων των τοπικών ή οικουμενικών πολιτισμικών στοιχείων. Ήταν το μεγαλύτερο δυστύχημα κατά της γνώσεως, της ιστορίας, και του πο-λιτισμού του ανθρώπου! Έχομε ολοκληρωτική εξάλειψη πλήθους πολιτισμών όπως: Ελληνικός, Ελληνο-Αλεξανδρινός, Ελληνο-Ρωμαϊκός, των Σαξόνων, των Σκανδιναβών, των Μάγια, του Μεξικού, του Περού, κλπ.

 

2)      Καταστροφές πολλών κοινωφελών έργων και ιδρυμάτων: νοσοκομείων, ασκληπιείων, βιβλιοθηκών, γυμναστηρίων, λουτρών, ναών, σταδίων, των βιβλίων, πασών αρχιτεκτονημάτων και κτηρίων, των έργων τέχνης, κλπ.

3)      Εξάλειψη τοπικών ηθών και εθίμων, γραμμάτων, τεχνών, αθλητισμού, αγώνων, κλπ, (Ευρώπης, Μέσης Ανατολής, Αφρικής, Αμερικής, Ειρηνικού Ωκεανού, κλπ.).

 

4)      Οι αιρέσεις ήταν ο φόβος και τρόμος διά τον Χριστιανισμό. Διά τούτο, εκτός από τα αναθέματα και τους αφορισμούς, οι ορθόδοξοι εξαπέλυσαν τρομακτι-κούς αιματηρούς και καταστροφικούς διωγμούς εναντίον τους. Κάθε διαφωνία ή ελαφρά παρέκκλιση εθεωρείτο αίρεση και εδιώκετο πάση θυσία.

 

5)      Κατάργηση και αναθεματισμός, των μαθηματικών, της αστρονομίας, της ιατ-ρικής, των επιστημών, των γραμμάτων, του θεάτρου, των τεχνών, της φιλοσοφίας, κλπ.

6)      Η χριστιανική θεολογία και δογματική είχε σαν αποτελέσματα και τα εξής: Γενοκτονίες, θρησκευτικοί και μη θρησκευτικοί πόλεμοι, σταυροφορίες, ιερές εξετάσεις, πρωτοφανείς εξοντωτικοί νόμοι, εξολόθρευση των αιρετικών, αφάνταστα βασανιστήρια, εκατομμύρια αθώων θυμάτων, όλο το κακό συναπάντημα, αμορφωσιά, συμφορά, βία, μεσαίωνας, κλπ, με τρομακτικές διαχρονικές συνέπειες για ολόκληρη την ανθρωπότητα.

 

Δ) Κοινωνικότητα και Ψυχολογία

 

Στα μέρη όπου επικράτησε ο Χριστιανισμός έκανε τα πάντα μαντάρα. Τα πράγματα έγιναν τρισχειρότερα από ότι ήταν πριν! Από την χριστιανική θεολο-γία, γραμματεία και δογματική κατά εποχές και κατά τόπους προέκυψαν:

 

1)      Άνευ Προηγουμένου Δεισιδαιμονία

 

2)      Σατανολογία

3)      Δαιμονολογία

4)      Διαβολικά τάγματα

5)      Προστάτες άγγελοι

6)      Αγγελικά τάγματα

7)      Εξορκισμοί

8)      Αγιασμοί

9)      Εσχατολογία

10)  Φόβος

11)  Τρόμος

12)  Αναχωρητισμός

13)  Ερημιτισμός

14)  Στηλιτισμός

15)  Μοναχισμός

16)  Ενίοτε Ευνουχισμός

17)  Αντισεξουαλισμός

18)  Αντιερωτισμός

19)  Παρθενία

20)  Μισογυνισμός

21)  Αγαμία

22)  Ανωμαλία

23)  Παιδεραστία

24)  Μυστικά Όργια

25)  Ομοφυλοφιλία

26)  Εμμονή αμαρτίας

27)  Μυστικοκοπάθεια

 

28)  Νεύρωση

29)  Καχυποψία

30)  Ενοχή

31)  Απομονωτισμός

32)  Αντικοινωνικότης

33)  Συμπλεγματισμός

34)  Πόνος

35)  Θλίψη

36)  Φόνος

37)  Καταστροφή

38)  Αθλιότητα

39)  Απαξία

40)  Βασανιστήρια

41)  Βία

42)  Θάνατος

43)  Εξοντωτικοί Νόμοι

44)  Αγραμματοσύνη

45)  Αντιεπιστημονικότης

46)  Κατάπτωση των Τεχνών

47)  Απόρριψη της Φιλοσοφίας

48)  Οπισθοδρόμηση

49)  Καταρράκωση της Προσωπικότητας

50)  Νηστεία

51)  Βρωμιά

52)  Απλυσιά

53)  Αρρώστια

54)  Ευχέλαια

55)  Παραλήρημα

56)  Μισαλλοδοξία

57)  Κατήφεια

58)  Δυστυχία

59)  Εκμετάλλευση

60)  Αιρέσεις, Διχοστασίες και Σχίσματα

61)  Σφαγές

62)  Εξοστρακισμός

63)  Απόλυτος ρατσισμός

64)  Αφορισμός

65)  Ανάθεμα

66)  Καταναγκασμός

67)  Άγνοια

68)  Εκφοβισμός

69)  Παραλογισμός

70)  Κλπ, κλπ, κλπ....

 

Αυτά τα ειδικά σημεία λοιπόν ας τα προσέξουν όλοι όσοι ενδιαφέρονται. Εδώ τα ανακοινώσαμε απλώς και γενικώς ως συμπεράσματα. Λόγω της εδώ συντομίας θα αποφύγομε την οιανδήποτε καταγραφή αναφορών, θεολογικών και ιστορικών στοιχείων και παραδειγμάτων που τα πιστοποιούν ενταύθα. Πάρα πολλά απ’ αυτά τα πα-

 

ρουσιάζομε στις εργασίες μας που έπονται ευθύς αμέσως. Η καταγραφή όλων των υπαρκτών στοιχείων που πιστοποιούν πέραν πάσας αμφιβολίας τα συμπεράσματά μας είναι έργο υπέρογκο εκατοντάδων τόμων. Για να δώσουν απαντήσεις στις απορίες που πιθανόν έχουν και για να πιστοποιήσουν την αλήθεια όλων των στοιχείων που προβάλομε εδώ τους προτείνομε να ερευνήσουν: Την Βίβλο, την Ιερά Παράδοσιν, τα

 

Απόκρυφα, τα Ψευδεπίγραφα, τις Συνόδους, τις Δογματικές, τις Κατηχήσεις, τα Νομοκάνονα, τα Πηδάλια, τους Βίους Αγίων, τους Συναξαριστές, την αντικειμενική Ιστορία,

 

την διεθνή Βιβλιογραφία και διάφορα άρθρα πάνω στα θέματα αυτά. Κυκλοφορούν και διάφοροι κατάλογοι δημοσιευμένοι ως βιβλία ή ευρίσκονται στο διαδίκτυο οι οποίοι περιέχουν τεράστιους αριθμούς παραδειγμάτων και αναφορών. Σε όλες αυτές τις πηγές οι ενδιαφερόμενοι θα εντοπίσουν όλα τα θεολογικά, αντικειμενικά, ιστορικά, και επιστημονικά στοιχεία, ζητήματα, αναφορές και απαντήσεις που θα υπεραρκέσουν για να καλύψουν τα κενά και τις απορίες τους.

 

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΩΣ

 

Αν κανείς τότε απορεί πως επεκράτησε ο Χριστιανισμός, η Εβραιοχριστιανική

 

ή   και Γνωστικοχριστιανική μάστιγα δηλαδή, έστω στα μέρη όπου επεκράτησε, η απάντηση είναι απλή. Τους τρεις πρώτους αιώνες ήταν ολιγάριθμος και του περιθω-ρίου και έτσι οι υπόλοιποι δεν του έδιναν μεγάλη σημασία. Τον πρώτον αιώνα και στις αρχές του δευτέρου αιώνα ήταν καθαρά Ιουδαϊκή υπόθεση, και τίποτα παραπάνω. Μόνο μερικοί μορφωμένοι Εβραίοι και λίγο αργότερα μερικοί Εθνικοί έφερναν στην επιφάνεια ιστορικά δεδομένα και ακαδημαϊκά ή φιλοσοφικά επιχειρήματα εναν-τίον του.

 

Αποτελεί πραγματική ειρωνεία το γεγονός ότι χωρίς τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατο-ρία αυτή η παράξενη και αλλοπρόσαλλη δοξασία δεν θα είχε την τύχη να εξαπλωθεί. Κάτω από την Ρωμαϊκή Ειρήνη (Pax Romana) και γνωρίζοντας κάπως την Ελληνική

 

ή  την Λατινική γλώσσα μπορούσε κανείς να έλθει σε επαφή με ένα τεράστιο πλήθος λαών. Η διά ξηράς και διά θαλάσσης συγκοινωνία ήταν αρκετά ασφαλής και εύκολη για την μεταβίβαση από τ’ ένα μέρος στ’ άλλο. Έτσι λοιπόν αυτή η Ιουδαϊκή αιρετική υπόθεση, όταν αυτή το θέλησε, εύκολα μεταπήδησε εκτός του Παλαιστινιακού χώρου και των συναγωγών της διασποράς. Η ελευθερία λόγου που υπήρχε τότε δεν την εμπόδισε να κάνει κάτι τέτοιο. Αυτή λοιπόν την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και την ασφάλεια που παρείχε, αυτήν βρήκαν να κατηγορούν και να καταδικάζουν οι Χριστιανοί ένεκα δήθεν διωγμών

 

Ουδείς διωγμός κατά των πεποιθήσεων υπήρξε στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία όπου επικρατούσε τέτοια θρησκευτική ελευθερία που ο σημερινός κόσμος είναι αδύ-νατο να τη φανταστεί. Έχει μείνει παροιμιώδες ότι: «Εις την Ρώμη συναντούσες ευκολότερα έναν θεό παρά έναν άνθρωπο!». Οι λεγόμενοι «διωγμοί» ήταν τοπικές αντι-δράσεις του κράτους κατά των συνεχών κρουσμάτων απειθείας και των συνωμοτικών ανατρεπτικών ενεργειών των χριστιανών. Ανεζητούντο οι ένοχοι των εγκληματικών πράξεων και ουδείς εθίγετο λόγω των πεποιθήσεών του! Ουδείς συστηματικός διωγμός υπήρξε! Αντιθέτως ο Χριστιανισμός όταν κατέλαβε την εξουσία εγκαινίασε και εξαπέλυσε τον πραγματικό, ανελέητο, ολοκληρωτικό και ιδεολογικό διωγμό!

 

Οι διωγμοί επί Νέρωνος (+64) και Δομιτιανού (+94 - 96) αναφέρονται διά πρώτην φορά το +170 από τον επίσκοπο των Σάρδεων Μελίτωνα τον ευνούχο. Αυτά που γράφει είναι καθαρές υπερβολές. Την εποχή του Νέρωνος οι χριστιανοί (αν υπήρχαν) στη Ρώμη ήταν ελάχιστοι και όχι μυριάδες! Άλλες έρευνες, βασισμένες σε ιστορικά στοιχεία και σε παραδόσεις των ιδίων των χριστιανών έχουν απαλλάξει τον

Αυτοκράτορα Δομιτιανό (+81 - 96 Κ. Ε.) από την χριστιανική φήμη ότι εξαπέλυσε δι-ωγμό κατά των χριστιανών και αιματοκύλισε την αυτοκρατορία. (Π. χ. βλέπε: Κυρτά-

ταs Ι. Δημήτρης, Απόκρυφες Ιστορίες, Μύθοι και Θρύλοι από τον Κόσμο των Πρώτων Χριστιανών, Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 2003-2004, σελίδες 64-65, και Ευσεβίου, Εκκλησιαστική ιστορία 10: 20 που βασίζεται στον Εβραιοχριστιανό ιστορικό του 2^ου αιώνα Ηγήσιππο, ειδικά για το επεισόδιο των δύο εγγονών του Ιούδα, του μικρού αδελφού του Ιησού, στον οποίον και έχει αποδοθεί η ομώνυμος Επιστολή εντός της Καινής Διαθήκης.). Εκείνο που ο Δομιτιανός έκανε ήταν ότι, ανέκρινε μερικούς χριστιανούς ταραξίες τους οποίους και τιμωρούσε εάν ευρίσκονταν ένοχοι εγκληματικών πράξεων. Άλλους φτωχούς, κακομοίρηδες και αθώους τους ρωτούσε να του εξηγήσουν τί πίσ-τευαν και τί έκαναν, και μετά τους άφηνε ελευθέρους, αισθανόμενος κάποια περιφρό-νηση για την κατάντια και την βλακεία τους. Αυτό ακριβώς γράφουν ότι συνέβη με τους δύο εγγονούς του Ιούδα, του μικρού αδελφού του Ιησού, πράγμα που είτε είναι αληθές είτε παραμύθι φανερώνει ότι η Ρωμαϊκή εξουσία δεν εδίωκε ανθρώπους έτσι χάρη γούστου ή για τα πιστεύω τους ή την συγγένειά τους.

 

Ο Μέγας Δέκιος δεν πρόφθασε να δώσει λύση στο καινοφανές χριστιανικό πρόβλημα διότι εφονεύθει σε μάχη κατά των Γότθων σε ελώδη περιοχή παρά το δέλ-τα του Δουνάβεως το 251 Κ. Ε. προτού καν κλείσει δύο έτη ως αυτοκράτωρ. Ο λεγό-μενος διωγμός του Διοκλητιανού (+302 - 303 Κ. Ε.) δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η μό-νη γενικότερη προσπάθεια ελέγχου των χριστιανών (όχι όμως της ιδεολογίας των), οι οποίοι είχαν πλέον αποθρασυνθεί πέραν κάθε ανοχής και επυρπόλησαν το αυτοκρατορικό ανάκτορο στην Βιθυνία της Μικράς Ασίας. Το αίτιο του διωγμού ήταν το γεγονός ότι κατά την κατοχή της Αλεξανδρείας υπό της Παλμύρας (+269 - 274) οι χριστιανοί της πόλεως ταχθέντες υπέρ της Ζηνοβίας (+240 - ;;; , κυβερνήτου της Παλμύρας) και του εγκαθέτου της χριστιανού επισκόπου Παύλου του Σαμοσατέως, άρχισαν να αποσφάττουν συστηματικώς όσους Έλληνες, Ρωμαίους και Εβραίους ηδύναντο!

 

Πέραν των καρπών της Ρωμαϊκής ειρήνης και ανεξιθρησκίας που ο Χριστιανι-σμός έδρεψε κατά τους τρεις πρώτους αιώνες, στις αρχές του τετάρτου αιώνα τού έτυχε και το πρώτο λαχείο ! Αυτό ήταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος. Ο Χριστιανισμός λοιπόν, ή η Εβραιογνωστικοχριστιανική μάστιγα, αυτή η φτιαχτή και καταστροφική θρησκεία, επεκράτησε επειδή μονομερώς και καπριτσιόζικα το θέλησε έτσι ο «Άγιος και Μέγας» διαταραγμένος και ανισόρροπος αυτοκράτωρ Κωνσταντί-νος. Επρόκειτο για διαταραγμένη, πονηρή, εγκληματική και βίαια φυσιογνωμία με πολλά ειδεχθή εγκλήματα στο ενεργητικό της! Αυτός εξόντωσε είτε διά πολέμων είτε διά δόλου κάθε άλλον υψηλά ιστάμενο πολιτικό της αυτοκρατορίας (όχι αντίπαλό του όπως συνηθίζουν ψευδώς να λένε) που δεν του έφταιξε σε τίποτα και ούτε του έδωσε οποιαδήποτε αφορμή για να τον φονεύσει ή να τον δολοφονήσει. Μετά χρησιμοποι-ώντας κάθε παρανομία και αυθαιρεσία και με την επιρροή και τις μηχανορραφίες της μάνας του Ελένης, έστριψε απλώς έναν διακόπτη για να παραδώσει εν λευκώ όλη την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στους ολιγάριθμους Χριστιανούς συνωμότες ενώ ταυτοχρό-νως απέκλεισε την συντριπτική πλειονότητα των υπολοίπων από το κάθε τι.

 

Έχει καθιερωθεί ως γεγονός ότι το 313 Κ. Ε. εξεδόθη το κοσμοϊστορικό διάταγμα των Μεδιολάνων από τον Κωνσταντίνο με τον επ’ αδελφή γαμπρό του Λικινίο. Με το διάταγμα αυτό νομοθετήθηκε η ανεξιθρησκία και ως εκ τούτου ο Χριστιανισ-μός έγινε ισότιμη θρησκεία με κάθε άλλη. Τούτο ήταν το δεύτερο διάταγμα ανεξιθρη-σκίας, εφόσον το πρώτο είχε εκδοθεί ενάμιση χρόνο πρωτύτερα από τον σοβαρά ασ-θενούντα καίσαρα Γαλέριο. Αυτή η ανεξιθρησκία ως εκ θαύματος κράτησε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, διότι αυτός ο κενόδοξος, ματαιόδοξος και εγκληματίας Κωνσταντίνος σχεδόν αμέσως έδωσε στους Χριστιανούς μαζί με την «ανεξιθρησκία» και

το «σιδηρούν πάνω χέρι», ή ακριβέστερα ολόκληρη την αυτοκρατορία εν λευκώ! Τό-τε οι Χριστιανοί ξέχασαν τι θα πει ανεξιθρησκία, ειρήνη, συγγνώμη, συγχώρεση, άφεση αμαρτιών, αγάπη προς τον πλησίον, δικαίωμα σε άλλη γνώμη, άλλη αντίληψη, κλπ. Ένεκα όλων των συμβάντων και της λύσσας των άρτι νομιμοποιηθέντων Χριστι-ανών που επακολούθησαν, πολλοί ερευνητές έφτασαν στο σημείο να αμφιβάλλουν πάρα πολύ εέν έναν τέτοιο διάταγμα ανεξιθρησκίας εξεδόθη ποτέ από τον Κωνσταντίνον. Εν πάση περιπτώσει, το αναμφισβήτητο γεγονός που ισχύει και παραμένει εί-

 

ναι το εξής: «Αν το διάταγμα της ανεξιθρησκίας πράγματι εξεδόθη, ουδέποτε εφ-αρμόστηκε, εκτός ίσως (και πάλι ίσως) για έξη μόνο μεταβατικά χρόνια μετά την έκδοσή του!». Από το +320 Κ. Ε. περίπου και εφεξής, πέραν των πολλών ιδιοτελών, πολιτικών και συγγενικών φόνων που διέπραξε ο Κωνσταντίνος, έγιναν οι μεγαλύτε-ρες καταστροφές, διώξεις και εξοντώσεις που γνώρισε ποτέ η ανθρώπινη ιστορία από τους Χριστιανούς, εναντίον όχι μόνο όλων των άλλων θρησκειών αλλά και μεταξύ των χριστιανικών αιρέσεων και σχισμάτων. Η εκκλησία έκανε τον Κωνσταντίνον Άγιο και Ισαπόστολο και τον ονόμασε «Μέγα» για τις υπηρεσίες του, παρά το δυσθεόρατο πλήθος και την βαρβαρότητα των εγκλημάτων του!

 

Μόλις ο ορθόδοξος καθολικός Χριστιανισμός με την λεγομένη πρώτη οικου-μενική σύνοδο της Νικαίας, το +325, κατέλαβε πλήρως την εξουσία, ταυτοχρόνως εγ-καινίασε και εξαπέλυσε τον πραγματικό, ανελέητο, εξοντωτικό, ολοκληρωτικό και ιδεολογικό διωγμό! Στους επόμενους δυόμισι αιώνες, σχηματίσθηκε εκτενής νομοθε-σία για την εξάλειψη και καταβαράθρωση του αρχαίου κόσμου και ειδικότερα του Ελληνικού και Ελληνορωμαϊκού Πολιτισμού και όλων των χριστιανικών αιρέσεων, που απλώς ζητούσαν συνύπαρξη. Η νομοθεσία αυτή υπάρχει στους κώδικες του Θεο-δοσίου ( του «Μεγάλου») και του Ιουστινιανού, κ. α. Οι καταστροφές βιβλιοθηκών, σχολών, έργων κοινής ωφελείας , έργων τέχνης, βιβλίων, διωγμοί καθηγητών και κάθε επιστημονικής και φιλοσοφικής σκέψεως και μελέτης μαζί με όλα τα αναπάντεχα κα-κά, συναπετέλεσαν την μεγαλύτερη μηχανή καταστροφής πολιτισμού που γνώρισε η ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας.

 

Εκτός της εξαφανίσεως του τεραστίου όγκου των στοιχείων που δεν άρεσαν στον Κωνσταντίνο , στον Ευσέβιο και στην παρέα τους, η αρχαιολογία έχει διαπιστώ-σει τόσο ελάχιστα πράγματα ώστε να αδυνατεί να δώσει μια κάποια εικόνα του αρχέγονου μη Ιουδαϊκού Χριστιανισμού από το +135 Κ. Ε. μέχρι τον Κωνσταντίνο. Οι κατακόμβες της Ρώμης και τα νεκροταφεία που περιέχουν δεν είναι χριστιανικό ζήτη-μα, όπως ψευδώς οι χριστιανοί έχουν διαδώσει. Οι κατακόμβες δεν ήταν χριστιανικές, παρ’ όλον ότι άρεσε σε χριστιανούς να συχνάζουν εκεί κάτω! Εντός αυτών βλέπει κα-νείς βέβαια χριστιανικές και μη χριστιανικές τοιχογραφίες, αρκετά ενδεικτικές για τα ολίγα πράγματα που συνέβαιναν εκεί μέσα τότε και για τις λοιδορίες μεταξύ χριστιανών και μη χριστιανών. Έχουν διασωθεί επίσης ολίγα αιρετικά, ψευδεπίγραφα, απόκρυφα, Γνωστικοχριστιανικά βιβλία, μερικά των οποίων ευρέθησαν το 1945 στην περι-οχή Ναγκ Χαμμάντι της Άνω Αιγύπτου και μερικά κομμάτια παπύρων. Γνωρίζομε και την ύπαρξη μιας πληθώρας Εβραιογνωστικοχριστιανικών και μη ορθοδόξων χρι-στιανικών κειμένων τα οποία εξαφάνισαν οι πατέρες του τετάρτου αιώνος. Πέραν τούτων όμως, το μόνο προκωνσταντίνιο ανασκαφέν αρχαιολογικό χριστιανικό εύρημα είναι ένα μικρό και ενδεές χριστιανικό σπίτι στην πόλη Δούρα Ευρωπό που βρίσκεται στην ανατολική όχθη του ποταμού Ευφράτη στην βόρεια Μεσοποταμία εντός της σημερινής Συρίας. Η Ελληνιστική και μετά Ελληνορωμαϊκή αυτή πόλη (300 Π. Κ. Ε. – 256 Κ. Ε.) ήταν μεγάλος εμπορικός κόμβος και διέθετε πλούσια Ιουδαϊκή συναγωγή και πλούσιο Μιθραίο. Τα εντός των κτισμάτων αυτών ευρήματα φυλάσσονται στο μουσείο της Δαμασκού και οποιοσδήποτε μπορεί να πάει να τα δει σήμερα.

 

    Επί αυτοκράτορος Δεκίου , το +250 στην Σμύρνη κατά τις εορτές της αυτοκ-ρατορίας, εμφανίσθηκαν μερικοί ταραχοποιοί μπροστά στον έπαρχο οι οποίοι είχαν αλυσοδέσει τους εαυτούς των και απαιτούσαν να μαρτυρήσουν (να αποθάνουν δηλα-δή διά μαρτυρίου ) διότι όπως εφωνασκούσαν ήταν Χριστιανοί. Ο έπαρχος έκπληκτος ανεφώνησε τότε: «Μου φαίνεται ότι τρελαθήκαμε όλοι » και συνέχισε: «Αν αυτοί θέ-λουν να αποθάνουν τότε να πάνε να πηδήξουν από τον κρημνόν εδώ πλησίον». Αυτή είναι η πρώτη ιστορικώς αποδεδειγμένη μη χριστιανική μαρτυρία περί δημοσίας εμ-φανίσεως των χριστιανών. Κάθε άλλη μαρτυρία περί χριστιανών προ του +250, προ-έρχεται από εσωτερικές χριστιανικές πηγές ενώ κάθε εξωχριστιανική μαρτυρία φαίνε-ται να είναι απλώς μεταγενεστέρα παραχάραξη. Όθεν, άπαντα τα προ του +250 συμ-βάντα που αφορούν τον Χριστιανισμό παραμένουν σκοτεινά! Προ του +250 έχομε μόνο μια σταθερά χρονολογία. Βασιζόμενοι στα έργα του Ειρηναίου Λυώνος γνωρί-ζομεν ότι τα Ευαγγέλια εκυκλοφόρησαν κατά τα έτη +180-185, αλλά υπό κάποια μορφή κατά μάλλον ή ήττον άγνωστη σε ‘μας!

 

Επομένως οι γνώσεις μας περί Χριστιανισμού από το +135 μέχρι τον Κωνσ-ταντίνο είναι εξαιρετικά περιορισμένες και προέρχονται σχεδόν καθ’ ολοκληρίαν από εσωτερικές ή ψευδεπίγραφες ή ανώνυμες, κλπ ., πηγές. Δεν υπάρχουν επιβεβαιωτικές, ανεξάρτητες και αμερόληπτες διασταυρώσεις. Δεν γνωρίζομε πόσα καθαρά Εβραϊκά, πόσα Εβιωνιτικά, πόσα γνωστικιστικά, πόσα νεοπλατωνικά, πόσα αρχαία φιλοσοφι-κά, πόσα παγανιστικά, πόσα Περσικά–Ζωροστρικά, κλπ., στοιχεία περιέλαβε. Δεν γνωρίζομε όλες τις δοξασίες, τις αιρέσεις και αποχρώσεις (μόνο μερικές) που εδημι-ούργησε και τί ακριβώς η κάθε μία ομολογούσε. Οι Χριστιανισμοί των εποχών εκεί-νων βρίσκονται εντός μίας πυκνής ομίχλης και από τα ολίγα εσωτερικά (των χριστιανικών ομάδων δηλαδή) στοιχεία που επέζησαν μέχρις ημών και αυτά που διακρίνομε μέσα σ’ αυτή την ομίχλη προσπαθούμε να σχηματίσομε κάποια ιδέα ή εικόνα. Οι Χριστιανισμοί αυτοί παραμένουν ουσιαστικά άγνωστοι, ο δε αλλοπρόσαλλος Χριστιανισμός που προέκυψε μετά ταύτα είναι δημιούργημα τού Κωνσταντίνου και των επιτελείων του.

 

Επίσης, η ορθόδοξη μετακωνσταντίνια εκκλησία δεν εφρόντισε να ξεχωρίσει και μας δώσει τον κατάλογο των μη αιρετικών και θεοπνεύστων Πατερικών κειμένων από τον απέραντο κυκεώνα των ανοήτων έργων των Πατέρων της. Έτσι άλλα είναι εντελώς αιρετικά, άλλα ολίγον αιρετικά, άλλα είναι εντάξει ως προς τα μέτρα της, κ. ο. κ., με όλες τις διαβαθμίσεις αιρετικότητας, χωρίς να βρίσκει κανείς άκρη ή συνεννόηση. Αυτό συμβαίνει πολλές φορές και με τα κείμενα ενός και του αυτού Πατρός. Όπως μας λένε μερικοί θεολόγοι το ίδιο ισχύει και για ορισμένα κείμενα της Αγίας Γραφής, ( αν είναι δυνατόν!). Επειδή το θέμα αυτό είναι βεβαίως πάρα πολύ μακροσ-κελές δεν θα επεκταθούμε σε περισσότερες λεπτομέρειες. Αναφέρομε μόνον ότι η ορθόδοξη μετακωνσταντίνια εκκλησία κατέστρεψε τα περισσότερα γραπτά των τριών πρώτων αιώνων. Πολλά γραπτά, όπως π. χ. αρκετά του Ωριγένη, του Τατιανού κ. ά., τα απεκήρυξε ως αιρετικά. Ένεκα των ευλόγων λόγων των νέων καιρών έθεσε εκτός των κανόνων της τον ευνουχισμό, την επίτηδες πρόκληση μαρτυρίου, την παντελή αποχή από την ερωτική πράξη μεταξύ νομίμων συζύγων και άλλες τακτικές και συνήθειες για τις οποίες οι χριστιανοί των προηγουμένων αιώνων όχι μόνο εφήρμοζαν πολύ συχνά αλλά και υπεραίρονταν δι’ αυτές.

 

Επομένως ο μετακωνσταντίνιος Χριστιανισμός δεν είναι συνέχεια τού προκωνσταντινίου, αλλά μια ριζοσπαστική αίρεσή του προσαρμοσμένη στους σκοπούς του Κωνσταντίνου και του κράτους που αυτός διαμόρφωσε, στις καταστάσεις και απ-αιτήσεις των νέων καιρών και των χριστιανικών ομάδων που επεκράτησαν, κλπ. Επίσης έχει πάρει τα μαθήματά της από την πρώην αποτυχημένη εσχατολογία, την

άρνηση των Ιουδαίων να γίνουν χριστιανοί και την πολεμική Ιουδαίων και Εθνικών. Αλλά και πάλι η αποτυχία αυτής της νέας αιρέσεως ήταν ολοκληρωτική και παταγώδης.

Η εναπομείνασα μη χριστιανική πλειοψηφία που προαναφέραμε δεν ήταν ομοιογενής. Υπήρχαν πολλές ομάδες και τάσεις. Ποτέ όμως μια ομάδα δεν επεδίωκε επικράτηση εις βάρος των υπολοίπων. Όλες τελούσαν σε μια αφανάτιστη ειρηνική συνύπαρξη, ίσως και κάπως αδρανή. Αυτή η αδράνεια, η αβουλία , η απροσεξία, αλλά και η κούραση εκ των μακροχρονίων πολέμων και οικονομικών δυσχερειών, έδωσε το πράσινο φως στους ολιγάριθμους, φανατικούς, νεοφωτίστους Χριστιανούς. Με την απόλυτη συνδρομή του Κωνσταντίνου, τις μηχανορραφίες της μάνας του Ελένης και την συμπαράσταση των κρατικών μηχανισμών του Κωνσταντίνου αυτοί άρπαξαν την ευκαιρία και αναρριχήθηκαν στην εξουσία σαν θηρία ανήμερα.

 

Μην απορείτε με το ότι μια μικρή μειοψηφία κατάφερε να καπελώσει την συντριπτική πλειοψηφία. Έχει συμβεί πολλές φορές. Μπορούμε να παραθέσομε αρκετά παραδείγματα μερικά των οποίων τα γνωρίζετε. Εκτός του Χριστιανισμού, ένα εξ αυτών είναι και η πιο πρόσφατη περίπτωση του Μουσουλμανισμού. Στην αρχή ο Μωάμεθ (γύρω στο +622 -623) κατάφερε να πείσει μια φούχτα ανθρώπων στην Μεδίνα και Μέκκα . Εε... αυτό ήταν. Μετά αυτοί οι ολίγοι κατάφεραν με όλα τα θεμιτά και αθέμιτα μέσα να επικρατήσουν στην Αραβία και στην συνέχεια να εξαπλωθούν. Σήμερα δε είναι παρόντες σχεδόν σε όλα τα μέρη του πλανήτη. Αυτό δε το γεγονός, ότι δηλαδή ο αμόρφωτος προφήτης τους και ολίγοι αμόρφωτοι οπαδοί του κατάφεραν αυτό το κατόρθωμα, το χρησιμοποιούν οι Μουσουλμάνοι για να αποδείξουν την εκ θεού προέλευση και αλήθεια της θρησκείας των και ότι η εξάπλωσή της ήταν το θέ-λημα του θεού τους, Αλλάχ. Ακόμα δε σκοπό και καθήκον έχουν την καθολική επικ-ράτησή τους. Τέτοια ανάλογα επιχειρήματα έχομε και με τους χριστιανούς. Καυχών-ται για την αγραμματοσύνη των «αλιέων» και την «εξ αγίου πνεύματος», βάλε Κωνσταντίνου, «μετέπειτα καταπληκτική επιτυχία των»... και πολλά τοιαύτα.

 

Έτσι ο Κωνσταντίνος κατάφερε και επέβαλε έναν Χριστιανισμό που διαμόρ-φωσαν ο ίδιος με τον Ευσέβιο και τα επιτελεία τους, με ανυπολόγιστες καταστροφικές συνέπειες για την αυτοκρατορία, τους λαούς της, την ιστορική πορεία της υδρογείου και τον πολιτισμό! Ο Ιουλιανός ως αυτοκράτωρ προειδοποίησε τους μη χριστιανούς, πολλές φορές έκρουσε κώδωνα κινδύνου, αλλά αυτοί δεν έδειξαν το απαιτούμενο σθένος. Φαίνεται, δεν φαντάζονταν τι επρόκειτο να επακολουθήσει και τι τύχη θα είχαν οι ίδιοι στα νύχια των χριστιανών. Μετά την δολοφονία του Ιουλιανού ( το + 363) τα πράγματα είχαν πλέον πάρει εξαιρετικά άσχημη τροπή. Όταν πλέον οι μη χριστιανοί κατάλαβαν τι τους περιμένει στα σιδερένια νύχια των χριστιανικών θηρίων ήταν πλέον αργά. Η επαναφορά ή έστω μια υποτυπώδης δικαιοσύνη και συνύπαρξη, παρά μερικές ύστατες και απελπισμένες εκκλήσεις και προσπάθειες, ήταν πλέον φευγαλέα! Αυτές οι προσπάθειες και οι διαμαρτυρίες ήταν ολίγες καθυστερημένες και ασθενικές ώστε εύκολα να αγνοηθούν πλήρως από την εκκλησιαστική και πολιτική εξουσία. Τί να κάνομε; Η ιστορία έχει ατυχήματα και δυστυχήματα. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο δυστύχημα που έφερε στο προσκήνιο τον Χριστιανισμό, την μεγαλύτερη καταστροφική μηχανή της ιστορίας...

 

Το δυστύχημα αυτό δεν οφείλεται καθόλου σε κανένα χάσμα που δημιουργή-θηκε κατά τους καιρούς εκείνους ούτε σε καμία αναγκαιότητα η οποία επεβάλλετο από τις τότε επικρατούσες κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες. Οι επιδρομές και επιθέσεις των διαφόρων γειτόνων λαών κατά της αυτοκρατορίας ανήκουν σε άλλο φαινόμενο και είναι άλλο κεφάλαιο. Ο μετά ταύτα αναρριχηθείς Χριστιανισμός ούτε τις σταμάτησε ούτε τις κατέστειλε, και αντιθέτως όλα τα πράγματα και προβλήματα χειροτέρεψαν. Το κράτος διαλύθηκε σε 150 χρόνια μέσα.

Αυτή την δικαιολογία πολύ ατυχώς την ισχυρίζονται πολλοί και διάφοροι, με-ταξύ των οποίων και σοβαροί επιστήμονες. Αυτό το κάνουν επειδή είτε είναι παιδιό-θεν θύματα της καθιερωμένης προπαγάνδας είτε πιστεύουν ότι τα πάντα βαδίζουν βάσει κάποιας νομοτελείας και η ιστορία δεν μπορεί να έχει τρελές μεταπτώσεις. Κανέ-νας τους όμως δεν μας αποδεικνύει ποια είναι επιτέλους αυτή η νομοτέλεια που επικαλούνται, αλλά μας ξεφεύγει ή δεν την γνωρίζομε, ούτε το διατί η ιστορία του ανθ-ρώπου δεν μπορεί να έχει τρελές μεταπτώσεις.

 

Το ίδιο ισχύει και διά την ίδρυση της νέας πρωτεύουσας, Κωνσταντινουπόλεως! Δεν υπήρχε απολύτως καμία ανάγκη ούτε για καλλίτερη πρωτεύουσα ούτε για άμυνα όπως λένε. Η Ρώμη ήταν μια χαρά πρωτεύουσα και στη Βιθυνία, δίπλα στο αρ-χαίο Βυζάντιο, υπήρχε πλήρης στρατιωτικός σταθμός με πολύ στρατό και αυτοκρατορικό ανάκτορο. Η ενέργεια αυτή μαζί με την παράδοση των πάντων στους φανατικούς χριστιανούς και δη τους επισκόπους και τους καλογήρους, απετέλεσαν δύο μοι-ραία συμβάντα για την πορεία του κράτους. Με τις ζημιογόνες ενέργειες μερικές των οποίων ήταν: οι άσκοπες σπατάλες, η νέα πρωτεύουσα, η καταστροφή των υπαρχόντων κτισμάτων, τα υπέρογκα έξοδα και άχρηστα κτίσματα των χριστιανικών εκκλησιών και μοναστηρίων, η έλλειψη νέων ανδρών και ικανού στρατού, η βαριά φορολογία, κλπ., το κράτος κατέρρευσε οικονομικώς. Μετ’ ολίγον διχοτομήθηκε και η Ρώμη έμεινε έκθετη σε κάθε εισβολέα και κακοποιό. Το +476 κατελύθη πλήρως από τους Γότθους! Μετά ταύτα προέκυψε ο υπερχιλιετής Μεσαίων, μια σκοτεινή και βάρβαρη εποχή οπισθοδρομήσεως και βίας για την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό.

 

Ατυχώς και εσφαλμένως ο αντιχριστιανός (τί ειρωνεία!) ιστορικός Edward Gibbon (1737-1794) έγραψε ότι η μεταφορά της πρωτεύουσας ήταν μια μεγαλοφυής ενέργεια εκ μέρους του Κωνσταντίνου και μετά ταύτα αυτή η εσφαλμένη άποψη παρέμεινε ούτως! Βάσει όλων των στοιχείων και δεδομένων που έχομε στην διάθεσή μας σήμερα, οι απόψεις αυτές έχουν ανατραπεί από τους νεωτέρους ιστορικούς και ερευ-ητές (βλέπε π . χ.: Σιμόπουλος Κυριάκος, Ο Μύθος των «Μεγάλων» της Ιστορίας, Τρίτη Έκδοση, Εκδόσεις Στάχυ, 2000, και Παν. Μαρίνης, Ελληνισμός και Χριστιανισ-

 

μός, Εκδόσεις Νέα Θέσις, Αθήναι 2003, Φωνή Εξυπνισμού εν τώ Αιώνι τής Νυκτός,

 

Εκδόσεις Νέα Θέσις, Αθήναι 2005.). Οι Χριστιανοί συνεχίζουν να προπαγανδίζουν τα ψευδοεπιχειρήματα αυτά ακριβώς επειδή τους συμφέρουν, παρ’ όλον ότι πολλοί μορφωμένοι απ’ αυτούς γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν είναι αλήθεια!

 

Βεβαίως ο ενσυνείδητος και υπεύθυνος άνθρωπος οφείλει αφ’ εαυτού να επαγρυπνά και να μην αφήνει τις τύχες του σε έναν ανώμαλο Κωνσταντίνο και μερικούς ψεύτες και απατεώνες επιτελείς του. Αυτό το οφείλει για να μην περιέλθει ο ίδιος και ολόκληρος ο πολιτισμός στην αθλιότητα. Μπορεί να διαλέξει να αδρανεί, αλλά τότε θα βρεθεί προ απροόπτων και θλιβερών καταστάσεων και θα πληρώσει πολύ ακριβά την αδράνεια αυτή. Στην περίπτωση του Χριστιανισμού αυτό συνέβη πέραν κάθε προσδοκιών! Σκέψου να έχεις στο κεφάλι σου έναν αρχηγό δικτάτορα σαν τον Κων-σταντίνο! Θα ευτυχήσεις με τέτοιον αρχηγό; Πόσοι όμως μέσα σε μια κοινωνία είναι ενσυνείδητοι και υπεύθυνοι; Μόνον ολίγοι! Κάτι τέτοιο φαίνεται να συνέβηκε τότε και η αδρανής και απρόσεκτη πλειοψηφία έπεσε στην παγίδα των ολίγων. Τα επακο-λουθήσαντα αποτελέσματα ήταν θλιβερά, καταστροφικά και μοιραία.

 

Όπως δείχνει η Ιστορία, η Ρώμη κατά τον 3^ον αιώνα, παρ’ όλο που είχε μερικούς καλούς αυτοκράτορες, έχασε τους μηχανισμούς των ασφαλιστικών δικλείδων του πολιτεύματος πέρα για πέρα. Το πείραμα της τετραρχίας του Διοκλητιανού δεν απέδωσε και ανετράπει πολύ σύντομα από τον Κωνσταντίνο μετά τον θάνατο τού πρώτου. Έτσι όσο οι αυτοκράτορες ήταν καλοί τα πράγματα πήγαιναν καλά . Αλλά οι άνομοι αυτοκράτορες με τον μισθοφορικό στρατό τους που τώρα πλέον είχε καταντή-

σει περισσότερο όργανο παρά συνειδητός θεσμός, μπορούσαν και έφερναν τα πάνω κάτω, χωρίς να υπάρχει κάποια νομική πρόβλεψη και εκτελεστική πράξη εναντίον τους! Μοιραίο σφάλμα! Πιθανόν σ’ αυτό να ευθύνεται και η δεισιδαιμονία διότι επίστευαν ότι οι θεοί της Ρώμης εφώτιζαν τους αυτοκράτορες και θα έσωζαν την αυτοκ-ρατορία. Τέτοιο πράγμα όμως δεν έγινε! Π. χ. αρκετά χρόνια πριν τον Κωνσταντίνο, η διαδοχή του λαμπρού αυτοκράτορα Μάρκου Αυρηλίου από τον ανώμαλο γιο του Κόμμοδον, την 17^η Μαρτίου του +180, ήταν ένα μοιραίο γεγονός, χωρίς να το εμποδίσει κανένας μηχανισμός! Πολλοί ιστορικοί, μεταξύ των οποίων ο Γίββων και ο Ερνέστος Ρενάν, θεωρούν το γεγονός αυτό ως την απαρχή της πτώσεως του Ρωμαϊκού κράτους.

 

Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρομε και ένα προηγούμενο μοιραίο γεγο-νός. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Οκταβιανός Αύγουστος ήταν σπουδαία προσωπικό-τητα, ικανός στρατιωτικός και κυβερνήτης, και πεφωτισμένος αυτοκράτωρ. Ακόμα ήταν μέγας θαυμαστής του Ελληνικού Πολιτισμού και θεράπων των Ελληνικών Γραμμάτων. Έκανε όμως ένα μοιραίο σφάλμα διά την ιστορία και την ανθρωπότητα. Διά νόμου απαγόρεψε την αθεΐα. Χαρακτηριστικά την εποχή του η αθεΐα είχε μεγάλη άνοδο. Είναι παροιμιώδης η φράση των αθέων της εποχής αυτής στην Ρωμαϊκή Αυτο-κρατορία: «Εάν οι θεοί αδικούνται, ας φροντίσουν μόνοι τους να διορθώσουν τις αδικίες που διαπράττονται εις βάρος τους!».

 

Άραγε , το έκανε αυτό επειδή ο ίδιος ήταν προϊόν της εποχής του και δεν μπορούσε να δει πιο πέρα, λόγω ειλικρινούς θρησκευτικότητας, λόγω θρησκοληψίας, λόγω πολιτικών λόγων, επειδή του άρεσε να τιμάται ως υιός θεού (divi figlius) ή επει-δή έτσι κατάφερνε να διοικεί το πλήθος; Άγνωστον! Όπως και να ‘χει το πράγμα όμως, κάθε θρησκεία και άποψη επιτρεπόταν στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ενόσω οι οπαδοί της απέδιδαν τις νομοθετημένες τιμές στην αυτοκρατορία και στον αυτοκρά-τορα, εκτός από την ουδέτερη στάση της αθεΐας. Έτσι φτάσαμε κατά τον τρίτο αιώνα και τις αρχές του τετάρτου να έχομε έναν τεράστιο και ανεπανάληπτο συγκρητισμό θρησκειών απ’ Ανατολή και Δύση. Πραγματοποιήθηκε και μια αλλεπάλληλη εισαγωγή Ηλιακών, Περσικών, Αιγυπτιακών θεοτήτων, της Ίσιδος, κ. ά., στη Ρώμη. Κάθε ψίθυρος και θρόισμα ήταν ομιλία θεού ή κάποιου πνεύματος. Τα πάντα ψιθύριζαν και μιλούσαν. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα ήταν πολύ εύκολο για τον Κωνσταντίνο, τη μά-να του την Ελένη, τον Αθανάσιο, τον Ευσέβιο και όλους αυτούς να εισαγάγουν και αυτοί τις δικές τους θρησκοληψίες και δολιότητες . Αυτές ήταν ένας παράξενος και δόλιος συγκρητισμός του Χριστιανισμού με πολλά στοιχεία των υπολοίπων θρησκειών. Γιατί όχι , αφού τόσοι άλλοι είχαν κάνει το ίδιο πριν απ’ αυτούς! Μετά ταύτα, τα πάντα πήραν την κακίστη τροπή καταστροφής, μεσαίωνος και σημερινής καταστάσεως που γνωρίζομε.

 

Μέσα σ’ ένα τέτοιο ζοφερό κλίμα δεισιδαιμονίας, επόμενο ήταν ένας πονη-ρός αυτοκράτωρ, όπως ο Κωνσταντίνος, με ένα συνωμοτικό επιτελείο, όπως του Ευ-σεβίου και των άλλων , εύκολα να μπορεί να κάνει ότι θέλει. Εφ’ όσον, φέρ’ ειπείν, ο οκνηρός και ανίκανος αυτοκράτορας Ελαγάβαλος – Ηλιογάβαλος (+218-222) μπόρε-σε να εισαγάγει με την βοήθεια της γιαγιάς του Ιουλίας, την Συριακή ηλιακή θεότητα, τότε γιατί δηλαδή και ο δαιμόνιος Κωνσταντίνος να μην επιβάλει την θρησκεία που άρεσε σ’ αυτόν και στη μάνα του την Ελένη έναν αιώνα αργότερα;! Όταν οι πολίτες δεν έχουν σώας «τάς φρένας» με ικανότητα να κρίνουν και να λαμβάνουν αποφάσεις και αντί να στέκονται στα πόδια τους στέκονται σε δεκανίκια θρησκοληψίας και περιμένουν τα πάντα από άλλους, τότε τα πάντα μπορεί να καταφέρει ακόμα και ένας ανίκανος, πόσον μάλλον ο πανούργος και ικανός Κωνσταντίνος. Αυτό το κλίμα του τρίτου αιώνος οπωσδήποτε συνέβαλε στην απάθεια και στην αδιαφορία του πλήθους

 

του τετάρτου αιώνος, του οποίου μια μεγάλη μερίδα και ο στρατός πήγαιναν όπου φυσούσε ο άνεμος. Το ίδιο κλίμα πρέπει να βοήθησε και την διά πυρός και σιδήρου μετέπειτα επικράτηση του Χριστιανικού τύπου που εισήγαγε ο Κωνσταντίνος με την αρωγή του Ευσεβίου. Επειδή έτσι το θέλησε αυτός για τους λόγους του, χωρίς να δώσει καμιά εξήγηση και απολογία σε κανένα εύκολα έστριψε έναν διακόπτη και προκάλεσε το μεγαλύτερο δυστύχημα της ιστορίας. Όταν οι άλλοι κατάλαβαν τι τους περιμένει ήταν πλέον αργά. Ούτε βρέθηκε κανένας θεός να σώσει τους ίδιους, την Ρώμη και την αυτοκρατορία! (Βλέπετε: «Έτσι να μάθετε πως οι Θεοί εκδικούνται αυ-τούς που περιφρονούν τη χάρη τους και τους αποστρέφονται!», αναφωνεί η παγανίστ-ρια Ortrud, στο κλείσιμο της πανέμορφης όπερας «Lohengrin» του Richard Wagner.).

Αυτή όμως η υπάρχουσα δεισιδαιμονία δεν σημαίνει ότι δημιούργησε μια αναγκαιότητα για να την αντικαταστήσει μια νέα πολύ χειρότερη! Ο κόσμος θα μπο-ρούσε να συνεχίσει στον ίδιο τρόπο ζωής και θρησκευτικότητας με κάποια εξελικτική πορεία. Αλλά της νέας δεισιδαιμονίας της έτυχε το πρώτο λαχείο και επικράτησε εις βάρος της παλαιάς. Βεβαίως δεν ισχυριζόμαστε ότι, εκτός από τις επιδρομές και επι-θέσεις των γειτόνων λαών κατά τον 3^ον και 4^ον αιώνα, δεν υπήρχαν τότε άλλα σοβαρά κοινωνικά προβλήματα και ότι όλα ήταν ρόδινα και ωραία! Υπήρχαν πολλά κοινωνι-κά και οικονομικά προβλήματα, που είχαν δημιουργηθεί από τους μακροχρόνιους πολέμους και εισβολές, την αυτοκρατορική αναρχία, τις σπατάλες, την υψηλή φορολο-γία, το από πολλές απόψεις ζημιογόνο δουλοκτητικό σύστημα , την στασιμότητα και μη μεταρρύθμιση της παραγωγής, τις φυγόκεντρες τάσεις, κλπ. Αυτά όλα ήταν ακόμα επιλύσιμα, αλλ’ όχι διά της λύσεως του Κωνσταντίνου. Η λύση του, αν την νόμισε ως τέτοια, απέτυχε παταγωδώς. Τα πράγματα έγιναν τρισχειρότερα. Όλες οι παράνομες και αυθαίρετες ενέργειες του Κωνσταντίνου, όλα όσα επακολούθησαν μετά απ’ αυτόν και το γεγονός ότι κάθε κοινωνική και οικονομική δραστηριότητα εξαθλιώθηκε σε βαθμό που χρειάστηκαν τουλάχιστον χίλια χρόνια για να επανέλθει το βιοτικό επί-πεδο στο ίδιο σημείο, αποδεικνύουν ακριβώς αυτό που εμείς ισχυριζόμαστε εδώ: «Δεν υπήρχε απολύτως καμία αναγκαιότης για την επικράτηση του Χριστιανισμού. Η επικράτησή του ήταν δυστύχημα!». Εκτός και ταυτολογικά δεχθούμε ότι το χάσμα ήταν η απροσεξία και η αδράνεια της πλειοψηφίας, η δε αναγκαιότης ήταν ο ίδιος ο Κωνσταντίνος και η καπριτσιοσύνη του, καθ’ όσον δεν υπήρχε μηχανισμός για να τον βάλει στην θέση του! Μετά δε ταύτα, ο νεοσύστατος υπερφανατικός Χριστιανισμός, παρ’ ελπίδα, έβαλε τους πάντες στη φάκα! Μόνο έτσι!

Ο Χριστιανισμός όχι μόνο δεν απεσόβησε τις έξωθεν επιθέσεις αλλά μέσα σε 150 χρόνια απωλέσθηκαν τα δύο τρίτα της αυτοκρατορίας κατόπι ανυπολογίστων κα-ταστροφών . Ο Χριστιανισμός δεν έλυσε κανένα από τα κοινωνικά προβλήματα των οποίων την λύση έστω και υποτυπωδώς επαγγέλθηκε. Τα πάντα έγιναν πολύ χειρότε-α από πριν. Οι μη πιστεύσαντες ή οι αιρετικοί εθανατώθηκαν. Η προηγούμενη δεισι-δαιμονία αντικατεστάθη με μια άλλη πολύ χειρότερη, φανατική και εκδικητική. Η δι-καστική εξουσία εδόθη στα χέρια των χριστιανών και δη των επισκόπων. Το δημόσιο χρήμα , όσο είχε απομείνει μετά τις αλόγιστες σπατάλες του Κωνσταντίνου, εδόθη στους χριστιανούς και ειδικά στους επισκόπους. Αυτοί το εξανέμισαν με το να χτί-ζουν εκκλησίες και μοναστήρια και στα δικά τους ενδιαφέροντα. Ακόμα οι ηλικιωμέ-νοι, οι χήρες και τα ορφανά, που σε μερικές περιπτώσεις μπόρεσαν να περιθάλψουν, ζούσαν κάτω από τη σκληρή καταπίεση της χριστιανικής τους δικτατορίας. Π. χ., δεν επέτρεπαν στις νέες χήρες να ξαναπαντρευτούν και όλη η περιουσία τους όπως και των θανόντων ανδρών τους περιήρχετο στα χριστιανικά ιδρύματα αυτοδικαίως (όπως π. χ. στην Βασιλειάδα του Αγίου Βασιλείου, κ. ο. κ.). (Για δεύτερη παντρειά, χήρες

και ζωντοχήρες διαβάσετε να χαρείτε: Ματθαίος 19: 9-10, Μάρκος 10: 11-12, Λουκάς

 

16: 18, Α΄ Πρός Κορινθίους 7: 8-9, Α΄ Πρός Τιμόθεον 5: 5-16, κλπ.).

Τελικά ούτε η χριστιανική οικουμένη έγινε μία ποίμνη με έναν ποιμένα , αλλ’ αντιθέτως πολλές φανατικά αντιμαχόμενες μερίδες και αιρέσεις . Ούτε η αγάπη επεκ-ράτησε ως οδηγός του κοινωνικού βίου, αλλ’ αντιθέτως η βία, η εκδίκηση και η κατα-στροφή. Ο Ελληνορωμαϊκός πολιτισμός ισοπεδώθηκε. Όλα τα επιτεύγματα ενός πολι-τισμού πολλών λαών και άνω των χιλίων ετών διεγράφησαν και κατεδαφίστηκαν με μια μονοκονδυλιά. Η εμφάνιση χιλιάδων αλληλομισουμένων και αλληλοσκοτωμένων αιρέσεων από την απαρχή του Χριστιανισμού μέχρι σήμερα και η συνεχής προσπά-θεια για να βρεθεί η σωστή ερμηνεία των Εβραιογνωστικοχριστιανικών Αγίων Γρα-φών και Παραδόσεων αποτελεί την καλλίτερη απόδειξη του ότι ο Χριστιανισμός (Εβ-ραιογνωστικοχριστιανισμός) είναι μια ψεύτικη, φτιαχτή και καταστροφική θρησκεία και όχι η εξ αποκαλύψεως μόνη και αληθινή. Ο Θεός έγινε άνθρωπος και ήλθε στην γη για να μας αποκαλύψει τις αλήθειές του και να τις επικυρώσει διά της σταυρικής θυσίας και αναστάσεώς του αλλά εμείς ακόμα σκοτωνόμαστε για να βρούμε ποια εί-ναι η σωστή ερμηνεία των αποκαλυφθεισών θεϊκών αληθειών και ποια η ορθόδοξη αίρεση! Σ’ αυτή την ακατάσχετη τραγέλαφο και απόδειξη προστίθεται και ο ολοκλη-ρωτικά βίαιος τρόπος επιβολής και διαδόσεως της Χριστιανικής αλήθειας!

 

Αν προς στιγμήν δεχθούμε την εκδοχή πως ο Κωνσταντίνος νόμισε ή πίστεψε ότι κατά την εποχή του ο Χριστιανισμός ήταν η καλλίτερη ενοποιητική δύναμη και ότι σ’ αυτόν η αυτοκρατορία θα έβρισκε τις λύσεις των προβλημάτων της, υπόθεση που έχει προταθεί από πολλούς και την προπαγανδίζουν οι χριστιανοί, τότε όπως ανα-λύσαμε παραπάνω απατήθηκε οικτρά . Δεν έζησε άλλα 250 χρόνια ακόμα για να δει τα χάλια της επιλογής του σε όλο της το μεγαλείο! Πολλοί έχουν απορρίψει την άπο-ψη αυτή, πολλοί την θεωρούν πολύ απίθανη και για μας δεν είναι καθόλου δεδομένη. Όπως φαίνεται τον Χριστιανισμό τον επέβαλε διά ψυχολογικούς και προσωπικούς λόγους του ιδίου και της μάνας του της Ελένης, και τίποτα παραπάνω. Για τους ίδιους λόγους οικοδόμησε και τη νέα πρωτεύουσα. Προς το τέλος της ζωής του μάλλον και ο ίδιος είχε καταλάβει το σφάλμα του και γι’ αυτό παρακαθόταν εδώ και ‘κει στη νέα πρωτεύουσά του σαν αχαμνός και άβουλος βρίσκοντας ευχαρίστηση μόνο στις υπερ-βολικές κολακείες των χαμερπών αυλοκολάκων και χριστιανών σωτηριολόγων του και υποκύπτοντας στις απαιτήσεις των επισκόπων, όσο παράλογες και αν ήταν. Τόσο είχε υποστεί το σύνδρομο παραιτήσεως που δεν έκανε ούτε την κίνηση για την σωστή και ομαλή διαδοχή του. Πέθανε το +337 και παράτησε την αυτοκρατορία σύξυλη στους τρεις γιους και δύο ανηψιούς του. Αυτοί αλλησκοτώθηκαν μέχρις ότου επεκρά-τησε ο γιος του Κωνστάντιος 2^ος, αφού οι άλλοι τέσσερις εφονεύθησαν!

 

Οπότε λοιπόν, ποιά ήταν αυτή η εκ των πραγμάτων αναγκαιότης ή το χάσμα που έφεραν τον Χριστιανισμό στο προσκήνιο με σκοπό να την ή να το καλύψει και να δώσει τις αναγκαίες λύσεις στα υπάρχοντα σοβαρά προβλήματα; Απολύτως καμία και κανένα! Απλώς ήταν κακή τύχη μέσω του Κωνσταντίνου της μάνας του και της πα-ρέας του . Στον Χριστιανισμό λοιπόν έπεσε το πρώτο λαχείο καθαρά από τύχη, απρο-σεξία αν θέλετε, και όχι από αναγκαιότητα! Για την τελική επικράτησή του όμως εκ-τός από την κακή τύχη των ετών εκείνων ευθύνονται επίσης η αδράνεια , η κούραση, η δεισιδαιμονία, ή μιζέρια, κλπ. Είναι επίσης πολύ πιθανό ότι κανείς δεν πρόσεξε διό-τι κανείς δεν περίμενε ή δεν φανταζόταν την χριστιανική συμπεριφορά και συμφορά που επηκολούθησε. Τα λόγια, οι εκκλήσεις και οι προειδοποιήσεις του Ιουλιανού, όπως διαβάζομε ακόμα και σήμερα στα έργα του, καθώς και η περιφρόνησή τους από τον κοσμάκη φανερώνουν ακριβώς αυτά τα συμπεράσματα.

Μετά τον Κωνσταντίνο τα μέσα διαδόσεως και επικρατήσεως του Χριστιανισμού ήταν τα εξής: Βία, καταστροφή, ψεύδος, δόλος, απάτη, άγνοια, αγραμματοσύνη, καταρράκωση της λογικής , προσηλυτισμός ηγεμόνων ( πολλές φορές μετ’ αντιτίμων) εις βάρος των λαών τους, καταστροφή της επιστήμης , απεμπόληση της φιλοσοφίας, απόρριψη της ιατρικής , εκφοβισμός, καταναγκασμός, καταπίεση, εξοντωτικοί νόμοι, σφαγές, πόλεμοι, ιεροί πόλεμοι, ιερές εξετάσεις, αρπακτικότητα, μαζί με όλα τα βι-αία, ψυχολογικά, συμπλεγματικά και καταναγκαστικά μέσα . Ό,τι χειρότερο δηλαδή, πέραν κάθε λογικής, πειθούς και θεμιτής αναγκαιότητος! Αν υπήρχε έστω μια κάποια αναγκαιότης, ο Χριστιανισμός δεν θα χρειαζόταν στα επόμενα 1600 χρόνια τέτοια μέ-σα καταστροφής και νομοθετημένης βίας για να διαδοθεί και να επικρατήσει! Σε μερικά σχετικά άρθρα παρακάτω θα μιλήσομε εκτενέστερα περί αυτών. Αλλέως πως, διά τον Χριστιανισμό τα πράγματα θα έβαιναν ομαλά και ωραία, παρέχοντας και κα-λή λύση σ’ αυτή την απροσπέλαστη αναγκαιότητα, χωρίς να έχει καμίαν ανάγκη κα-ταστροφικότητας και νομοθετημένης βίας! Τόσο απλό!

 

Η διά της πειθούς και κατά τόπους επιτυχία της μάστιγας αυτής έχει υπολογι-στεί με μεγάλη ακρίβεια. Έχομε π. χ., τα στατιστικά στοιχεία για τους χριστιανούς και τις εκκλησίες της Ρώμης πρίν το +313, τα οποία χρησιμοποιεί και ο Gibbon στις έρευνές του, στοιχεία κατά τα τέλη του 4^ου αιώνος που μας έχουν δώσει ο Ιερός Αυ-γουστίνος και ο Ιωάννης Χρυσόστομος για τις ενορίες τους, ακόμα αργότερα αριθμη-τικά δεδομένα του εκχριστιανισμού μετά σφαγών της Μικράς Ασίας επί Ιουστινιανού και πολλά άλλα. Τους τρεις πρώτους αιώνες αναλόγως της χρονολογίας, της περιοχής και του υπό εξέταση πληθυσμού το ποσοστό των χριστιανών κυμαινόταν μεταξύ 1 και 10 %. Το συνολικό ποσοστό εφ’ όλης της αυτοκρατορίας μέχρι τον Κωνσταντίνο στην καλλίτερη περίπτωση ήταν 3 %. Τίποτα παραπάνω!

 

Ο διά της πειθούς προσηλυτισμός αυτής της μάστιγας ήταν κυρίως επιτυχής μεταξύ των περιθωριακών και περιέργων στοιχείων της κοινωνίας και ατόμων που αντιμετώπιζαν διάφορα σοβαρά προβλήματα (κοινωνικά, ψυχολογικά, οικονομικά, προβλήματα υγείας, κ. ά.) και τα οποία επίστεψαν ότι θα βρουν τη λύση των προβλη-μάτων τους στον Χριστιανισμό. Ήταν άτομα που η τότε κοινωνία περιφρονούσε και απέρριπτε και συνήθως ήταν συγκεντρωμένα σε γκέτος μεγαλουπόλεων. Π. χ. βλέπε

 

Α΄ Πρός Κορινθίους 4: 12-13, 5: 1-5, Β΄ Πρός Κορινθίους 12: 21, Πρός Εφεσίους 4: 28, Α΄ Πρός Θεσσαλονικείς 2: 2, κλπ. Ήταν δηλαδή μεταξύ αμορφώτων ατόμων της κοινωνίας που δεν ήταν σε θέση να έχουν αντικειμενική γνώση, απερίσπαστη κρίση, καθαρή ευθυκρισία και φιλοσοφική σκέψη. Συνεπώς, ακόμα και αυτή η μικρή επιτυ-χία του Χριστιανισμού δεν ήταν προϊόν καθαρής σκέψεως και γνώσεως αλλά μιας θο-λής καταστάσεως, μια καταναγκαστικής εξαθλιώσεως και αγραμματοσύνης, ενός ψυ-χολογικού παραληρήματος και ενός υστεροβούλου μεταφυσικού και εσχατολογικού συμφέροντος. Σπανιότατα οι Χριστιανοί εκέρδιζαν «υπό κανονικάς συνθήκας» αξιόλογα άτομα εκτός των κατηγοριών αυτών [άραγε την πορφυροπώλιδα Λυδία (;), Πρά-

 

 

ξεις 16: 14.].

 

 

Υπάρχουν πολλοί που θα αντιτείνουν ότι όλα όσα καταμαρτυρούμε εδώ δεν γίνονται σήμερα ή έχουν παύσει να γίνονται εδώ και πολλά χρόνια. Με αυτό το άστο-χο επιχείρημα προσπαθούν τεχνηέντως να αθωώσουν τον Χριστιανισμό. Μας συστή-νουν δηλαδή να λησμονήσομε μια καταστροφική ιστορία 1700 ετών! Αλλά διατί να την λησμονήσομε; Δεν είμαστε προϊόντα αυτής της φρικτής ιστορίας; Ακόμα αποσιω-πούν το γεγονός ότι την αλλαγή αυτή δεν την επέφερε ο Χριστιανισμός επειδή άλλα-ξε, μετανόησε και ζήτησε συγγνώμη αλλά την επέφεραν άλλοι λόγοι τους οποίους θα αναφέρομε αμέσως περιληπτικά παρακάτω και σε άλλα κεφάλαια.

 

Άλλοι πάλι θα ισχυριστούν ότι στις χριστιανικές χώρες έχομε την μεγίστη ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας. Είναι και αυτό ένα στερεότυπο επιχείρημα των προπαγανδιστών του Χριστιανισμού που είχε τεθεί και στον μέγα διανοητή Bertrand Russell. Η απάντηση είναι αυτή που έδωσε ο Russell και είναι πολύ απλή. Αυτό το γεγονός οφείλεται εντελώς σε άλλα αίτια και όχι στον Χριστιανισμό. Δεν θα καταγράψομε εδώ τα αίτια αυτά . Είναι πολύ απλά και γνωστά. Απλώς ας ενθυμηθούμε τους πολυαίμακτους αγώνες , επαναστάσεις, εκδόσεις νόμων και συνταγμάτων, και ένα σωρό άλλα επεισόδια, που λάμβαναν χώρα για πολλούς αιώνες στις χριστιανικές χώρες μέχρι ότου φτάσαμε στο σημερινό σημείο σχετικής ελευθερίας και προόδου. Ας μνημονεύομε πότε–πότε τα πολυάριθμα θύματα που έπεσαν λόγω της χριστιανι-κής μανίας και παραληρήματος στον βωμό της γνώσεως και της προόδου, κλπ.

 

Μετά μιλάμε για «σήμερα». Σκέφθηκε ποτέ κανείς απ’ αυτούς πόσο θα είχε προοδεύσει η γνώση, η φιλοσοφία, η επιστήμη και η τεχνολογία εάν ο Χριστιανισμός βρισκόταν στο περιθώριο για τα 1700 χρόνια κατά τα οποία ασκούσε τη στυγνή και καταδυναστευτική εξουσία του στα μέρη εκείνα όπου είχε επικρατήσει; Παρά τα ολίγα χωρία που περιέχουν την λέξη «επιστήμη», τις περισσότερες φορές απλώς ασαφώς επιγραμματικώς και αορίστως, και τα οποία σημειώστε, εκτός από ένα στον Ησαΐα 3: 15, αναφέρονται μόνο σε ύστερα και ψευδεπίγραφα βιβλία της Παλαιάς Δι-

 

αθήκης (το ύστερο δευτεροκανονικό Σοφία Σειράχ 1: 24, 10: 30, 16: 24, 19: 22, 21: 15, 38: 3, 6, 39: 7, στο κλεμμένο βιβλίο του Ιώβ 12: 12, 28: 15, 28 και στο ψευδεπίγ-ραφο Σοφία Σολομώντος 7: 16-17, η λέξη «επιστήμη» δεν υπάρχει στην Καινή Διαθήκη), ο Χριστιανισμός παντού και πάντοτε ήταν κατά της γνώσεως, της επιστήμης, των τεχνών και της προόδου, πράγμα που θεμελιώνεται μέσα σε πολλά χωρία της Καινής Διαθήκης, το αποφθεγματικό «πίστευε και μη ερεύνα» και όπως το αποδεικνύει πλήρως ολόκληρη η παράδοση και ιστορία του. Μόνο το κάψιμο όλων των βιβλιοθηκών και των επιστημόνων μέχρι την Αναγέννηση φτάνει. Αν σήμερα έχομε πατήσει στην Σελήνη, χωρίς αυτή την καταστροφική λαίλαπα θα είχαμε πατήσει τον εξώτατο πλα-νήτη Πλούτωνα!

 

Ο επίσημος Χριστιανισμός ουδέποτε ομολόγησε τα λάθη του , τα εγκλήματά του , τις καταστροφές που διέπραξε, κλπ. Ουδέποτε ζήτησε συγγνώμη και συγχώρεση για τα απειράριθμα κακά που επέφερε. Ουδέποτε υποσχέθηκε ότι δεν θα ξανακάνει τα ίδια. Ουδέποτε άλλαξε τα καταστατικά του και τα δόγματά του. Ουδέποτε εγκατέλει-ψε οτιδήποτε επισήμως. Παραμένει στα ίδια και καιροφυλακτεί! Πώς να ομολογήσει όλα αυτά άλλωστε; Τί να πει; Ότι ο Θεός έκανε λάθη, από τον Αδάμ μέχρι σήμερα, δηλαδή για 6000 χρόνια; Τί σόι θεός θα ήταν αυτός.

 

Ακόμη όπως εξηγεί ο Max Weber στο βιβλίο του, Η Προτεσταντική Ηθική και το Πνεύμα του Καπιταλισμού, Μετάφραση από τα Γερμανικά Μ. Γ. Κυπραίου, Εκδό-

 

σεις Gutenberg, Αθήνα 2002, και ο R. H. Tawney στο βιβλίο του, Religion and the Rise of Capitalism, Transaction Publishers, 1926-1998, με μια διαστροφική διαδικα-

σία και εξέλιξη πραγμάτων , ψυχολογία, προτεσταντική εμμονή περί εργασίας, κλπ., προέκυψε το καταστροφικό σύστημα του καπιταλισμού μέσω του Προτεσταντισμού.

 

Τί να κάνομε τώρα; Μπορούμε να προτείνομε πάρα πολλά. Δεν θα κάνομε όμως εδώ ανάλυση της σημερινής καταστάσεως. Είναι αρκετά γνωστή στους ενδια-φερομένους. Συνοπτικά προτείνομε: Μελέτη, κρίση , λογική, έρευνα, γνώση, επαγρύπνηση, πολιτική και οικονομική δικαιοσύνη, καλώς νοουμένην ελευθερία, υπευθυνότητα και υπεύθυνη απόφαση με στάση. Όμως, ουαί και αλίμονο στην ανθρωπότητα αν επέλθει δεύτερος Μεσαίων. Ξέφυγε ανάπηρη και ανήμπορη, κακήν κακού, από τον πρώτον... Αλλά από τον πιθανόν δεύτερο...; Θα δυνηθεί ποτέ άραγε να τον ξεπεράσει;

 

 

 

Αλήθεια τί χάσμα υπάρχει ανάμεσα στην εκτίμηση του Γερμανού Ελληνίζοντος F. Nietzsche για τον Ελληνικό πολιτισμό και λαό και σ’ αυτήν της Εβραιογνωστικοχριστιανικής μάστιγας! Ελπίζομε αυτά τα συνοπτικά στοιχεία και αυτές οι συνοπτικές σκέψεις να δώσουν το έναυσμα σε πολλούς για να ερευνήσουν μόνοι τους και μετά να επαναλάβουν την μεγάλη ιστορική φράση του Μεγάλου Ιουλιανού:

 

«Ανέγνων, Έγνων, Κατέγνων»,

«Εμελέτησα, Εγνώρισα, Απέρριψα».

 

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

 

Διά την ενημέρωση του αναγνώστη παραθέτομε εννέα ειδεχθή εγκλήματα

 

τού Μεγάλου Αγίου Ισαποστόλου Κωνσταντίνου που αφορούν τον άμεσο πολιτι-

κό και συγγενικό περίγυρό του. Όλα τα εγκλήματά του είναι πάρα πολλά για να τε-θούν σε καταλόγους. Η βαρβαρότητά των ήταν μάλλον πρωτοφανής και άκρως ανατ-ριχιαστική. Για ατιμίες , πολέμους, φόνους, δολοφονίες, φρικαλεότητές, αυθαιρεσίες, απάτες, κλπ., του ιδίου και της μάνας του Ελένης αναφερθείτε τουλάχιστον στα σχε-τικά κεφάλαια των εξής πέντε βιβλίων:

 

1.            Σιμόπουλος Κυριάκος, Ο Μύθος των «Μεγάλων» της Ιστορίας, Τρίτη Έκ-δοση, Εκδόσεις Στάχυ, 2000.

 

2.            Joseph Wheless, Forgery in Christianity, Kessinger Publishing.

3.            Robert Taylor, Rev., The Diegesis, Kessinger Publishing, or Health Research.

4.            Christopher Bush Coleman, Ph. D., Constantine the Great and Christianity, Columbia University Press 1914.

5.            Karlheinz Deschner, Η Εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού, Μετά-φραση Ρουμπίνη Ζαρκάδη, Δέσποινας Βλασσοπούλου, Μ. Αργυροηλιοπού-λου, Τ. Φατσέα, Ξ. Αλμυρού από τα Γερμανικά, με τίτλο πρωτοτύπου: Kri-minalgeschichte des Christentums. 10 Τόμοι, Εκδόσεις Κάκτος, 2004-2006.

 

Στην βιβλιογραφία που έπεται έχομε συμπεριλάβει περισσότερα βιβλία τα οποία μπο-ρείτε να εξετάσετε.

 

Έχομε και λέμε περιληπτικώς:

 

1. Μαξιμιανός. Πενθερός του και Πενθερός του Πατέρα του. Πατέρας της δεύτερης γυναίκας του, Φαύστας. Αυτοκράτωρ. Τον συνέλαβε στην Μασσαλία διά δόλου και τον εκρέμασε. +309-310.

 

2. Μαξέντιος. Κουνιάδος του. Γιος του προηγουμένου. Αυτοκράτωρ. Τον εσκό-τωσε διά πολέμου που εκήρυξε ο ίδιος χωρίς λόγο, στην Μιλβία Γέφυρα του ποταμού Τίβερη. +312.

3. Ρέμος. Γιος του Μαξεντίου και της Γαλερίας. Βρέφος στην κούνια. Έβαλε δι-κούς του ανθρώπους να το στραγγαλίσουν με κορδόνια την ώρα που κοιμόταν δίπλα στη μάνα του. +312.

 

4. Βασσιανός. Γαμπρός του. Άνδρας της αδελφής του Αναστασίας. Καίσαρ. Τον δολοφόνησε. +314-315.

 

5. Φαύστα. Δεύτερη γυναίκα του. Κόρη του Μαξιμιανού. Την εζεμάτιξε μέσα σε καζάνι με καυτό νερό. +320. (Για τον θάνατο της ενέχεται και η μάνα του, Αγία Ελένη!).

6. Σώπατρος. Διδάσκαλος, σύμβουλος και στενός φίλος του. Φιλόσοφος. Τον εφόνευσε αφού επενόησε και προφασίστηκε ψευδείς κατηγορίες. +321.

7. Λικίνιος. Γαμπρός του. Άνδρας της αδελφής του Κωνσταντίνας. Συναυτοκρά-τωρ. Κατόπι πολέμου τον εκρέμασε, +325-326.

8. Λικινιανός. Ανιψιός του. Γιος της αδελφής του Κωνσταντίνας. Δεκατετράχ-ρονο αγόρι που δεν έφταιξε σε τίποτα. Το σκότωσε μπροστά στα μάτια, τα πα-ρακάλια και τους απαρηγόρητους σπαραγμούς της μάνας του, και αδελφής του απτοήτου «Μεγάλου». +326.

9. Κρίσπος. Πρώτος του γιος από την πρώτη του γυναίκα, Μινερβίνα. Ναύαρχος και Καίσαρ. Τον αποκεφάλισε ή τον δηλητηρίασε. +326.     

Για λεπτομέρειες, αίτια, αφορμές, τοποθεσίες, τρόπους εκτελέσεων, κλπ., εκ-τός της δικής μας βιβλιογραφίας, μπορείτε να αναφερθείτε και σε μεγάλες έγκυρες δι-εθνείς εγκυκλοπαίδειες.

 

Πρέπει να πούμε ότι οι διάδοχοί αυτοκράτορες και πολιτικοί του Μεγάλου Αγίου Ισαποστόλου Κωνσταντίνου αρχίζοντας από τους γιους και ανιψιούς του, με μόνη εξαίρεση τον Μεγάλο Ιουλιανόν που ήταν αυτοκράτωρ μόνο 20 μήνες, +362-363, τον μιμήθηκαν και τον συναγωνίστηκαν πολύ κοντά στο έγκλημα, την δολοφο-νία, την μηχανορραφία και την καταστροφή.

 

Μπορεί να λένε ότι οι ιδρυτές του Χριστιανισμού ήταν ο μυθικός Ιησούς, οι μυθικοί απόστολοι και ο ημιμυθικός Παύλος, αλλά οι δημιουργοί του επισήμου, κα-θολικού και ορθοδόξου Χριστιανισμού ως έχει από τον τέταρτο αιώνα μέχρι σήμερα, ήταν: ο Μέγας Άγιος Ισαπόστολος Κωνσταντίνος, η μάνα του Αγία Ελένη (για τους οποίους αναφέραμε ήδη και θα αναφέρομε και άλλα στοιχεία), οι απατεώνες και γλοι-ώδεις αυλοκόλακες που τους περιστοίχιζαν, τύπου: Ευσεβίου Καισαρείας, Λακταντίου, Ευσεβίου Νικομηδείας, και αγριανθρώπων τύπου Αθανασίου Αλεξανδρείας, κλπ. Λόγω αυτών υπάρχει ως έχει και επιβιώνει! Ο Παύλος έπεισε ελαχίστους! Το πυρ και ο σίδηρος από τον Κωνσταντίνο και εφεξής έπεισε όσους έπεισε και τους υπολοίπους τους εθανάτωσε! Έτσι φτάσαμε μέχρι και σήμερα!

 

Το μόνο ζεύγος «ανδρός – γυναικός» Αγίων που έχει να παρουσιάσει ο Χρισ-τιανισμός είναι: «υιός και μήτηρ», Κωνσταντίνος και Ελένη. Τους συνεορτάζει την 21^η Μαΐου κάθε έτους. Έκτός από κάτι απόκρυφα ονόματα τύπου «Ζηνοβίου και Ζη-νοβίας», κλπ ., που κανείς δεν ξέρει τίποτα έξω από τις απόκρυφες χριστιανικές μικ-ροαφηγήσεις και συναξαριστές, δεν έχει να παρουσιάζει κανένα γνωστό και διάσημο κανονικό ζεύγος «ανδρός – γυναικός» συζύγων.

Χριστιανοί σκεφτείτε και αποφασίσετε ειλικρινά!