Η παράλογη ελευθερία

Τώρα το κυριότερο έγινε. Δεν μπορώ ν' αρνηθώ τις λίγες αλήθειες που ξέρω. Αυτό που ξέρω, αυτό που είναι σίγουρο, αυτό που δεν μπορώ ν' αρνηθώ, αυτό που δεν μπορώ ν' απορρίψω, αυτά έχουν σημασία. Το κομμάτι του εαυτού μου που ζει μ' αβέβαιες νοσταλγίες μπορεί ν' αρνηθεί τα πάντα, εκτός απ' τον πόθο της ενότητας, την επιθυμία της εξήγησης, την ανάγκη για σαφήνεια και συνοχή.

Μπορώ να τα' αρνηθώ όλα μέσα σ' αυτό τον κόσμο που με περιβάλλει, με πιέζει και με διαπερνάει, εκτός απ' αυτό το χάος, απ' αυτό τον τυχαίο βασιλιά, απ' αυτήν τη θεία ισορροπία που γεννιέται απ' την αναρχία.

 

Δεν ξέρω αν υπάρχει ένα νόημα ανώτερο απ' τον κόσμο. Αλλά ξέρω πως δε γνωρίζω αυτό το νόημα και πως μου είναι αδύνατο για την ώρα να το μάθω. Μια σημασία έξω απ' την ύπαρξή μου, τι μπορεί να σημαίνει για μένα; Μονάχα μ' ανθρώπινα δεδομένα μπορώ να καταλάβω. Αυτό που αγγίζω, αυτό που μ' αντιστέκεται, να τι καταλαβαίνω. Ξέρω ακόμα πως αυτές τις δυο βεβαιότητες, την επιθυμία μου γι' απολυτότητα κι ενότητα και το ότι δεν μπορώ να εξηγήσω λογικά και με αιτιολογίες αυτό τον κόσμο, αδυνατώ να τις συμβιβάσω. Ποια άλλη αλήθεια μπορώ ν' αναγνωρίσω ειλικρινά, χωρίς την παρέμβαση μιας ανύπαρκτης ελπίδας που δεν έχει καμιά σημασία μέσα στα όρια της ύπαρξής μου;

 

Αν ήμουν δέντρο ανάμεσα σε δέντρα, γάτα ανάμεσα σε ζώα, αυτή η ζωή θα είχε ένα νόημα ή, αυτό το πρόβλημα δε θα υπήρχε καν, γιατί θ' αποτελούσα ένα κομμάτι αυτού του κόσμου. Θα ήμουν αυτός ο κόσμος που του εναντιώνομαι μ' όλη μου τη συνείδηση, απαιτώντας επίμονα να συμφιλιωθώ μαζί του. Αυτή η απλούστατη λογική με φέρνει αντιμέτωπο μ' ολόκληρη τη δημιουργία. Δεν μπορώ να την αρνηθώ διαγράφοντάς την.

Οφείλω λοιπόν, να μείνω πιστός στην αλήθεια μου. Οφείλω να υποστηρίξω εκείνο που μου παρουσιάζεται τόσο φανερά, ακόμα κι αν είμαι αντίθετος. Και τι αποτελεί την ουσία αυτής της σύγκρουσης, αυτής της απόστασης ανάμεσα στον κόσμο και το πνεύμα μου, εκτός από τη συνείδησή μου; Εάν, λοιπόν, θέλω να μείνω πιστός στην αλήθεια μου, αυτό θα το πετύχω  με την βοήθεια μιας αδιάκοπης συνείδησης, πάντα ανανεωμένης, πάντα έντονης. Για την ώρα, μου χρειάζεται αυτή η συνείδηση.

 

Αυτή την ώρα, το παράλογο, τόσο εύκολο και τόσο δύσκολο μαζί για να το κατακτήσω, ξαναμπαίνει στη ζωή ενός ανθρώπου και ξαναβρίσκει την πατρίδα του. Αυτή την ώρα ακόμα, το πνεύμα μπορεί ν' αφήσει τον άνυδρο και ξερό δρόμο του φωτεινού αγώνα. Το παράλογο, τώρα, εμφανίζεται στην καθημερινή ζωή. Ξαναβρίσκει τον κόσμο που ανήκει το ανώνυμο "ον", αλλ' από εδώ και στο εξής ο άνθρωπος ξαναγυρίζει σ' αυτόν φέρνοντας μέσα του την επανάσταση και τη λογική.

 

Σταμάτησε να ελπίζει. Βασίλειό του, είναι, επιτέλους, αυτή η κόλαση του παρόντος. Όλα τα προβλήματα ξαναγίνονται πολύπλοκα. Μπροστά στο λυρισμό σχημάτων και χρωμάτων παύει να υπάρχει αφηρημένη επιφάνεια. Οι αντιφάσεις του πνεύματος ζωντανεύουν και ξαναβρίσκουν το άθλιο και υπέροχο καταφύγιο της ανθρώπινης καρδιάς. Δεν εξηγήθηκε τίποτα. Αλλάζουν, όμως, όλα όψη.

 

Που πάμε; Πρόκειται να πεθάνουμε, να γλιτώσουμε με το πήδημα, πάμε να ξαναχτίσουμε με ιδέες και σχήματα ένα σπίτι στα μέτρα του; Ή θα μπορέσουμε ν' αντέξουμε την τρομερή κι υπέροχη συνθήκη του παράλογου; Μ' αυτά τα δεδομένα, ας κάνουμε μια τελευταία προσπάθεια για να φτάσουμε στις απόψεις μας. Σ' αυτό τον παράλογο κόσμο, το κορμί, η τρυφερότητα, η δημιουργία, η δράση, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, θα ξαναβρούν τότε τη θέση τους. Ο άνθρωπος θα ξαναβρεί, επιτέλους, σ' αυτόν το κρασί του παράλογου και το ψωμί της αδιαφορίας που μ' αυτά διατηρεί το μεγαλείο του.

Ας σταθούμε κι άλλο στη μέθοδο: πρέπει να επιμείνουμε. Σε κάποιο σημείο της πορείας του, ο παράλογος άνθρωπος προκαλείται. Μπορεί να μην υπάρχουν θεοί, αλλ' απ' την ιστορία δε λείπουν ούτε οι θρησκείες, ούτε οι προφήτες. Του ζητάνε να κάνει ένα άλμα. Μπορεί ν' απαντήσει ότι δεν καταλαβαίνει καλά, ότι αυτό δεν είναι σαφές. Θέλει να κάνει μονάχα εκείνο που καταλαβαίνει απόλυτα.

 

Του λένε να είναι σίγουρος πως πέφτει στο αμάρτημα της αλαζονείας, μα δεν καταλαβαίνει την έννοια της αμαρτίας, δεν καταλαβαίνει πως στο τέλος ίσως βρίσκεται η κόλαση, δε διαθέτει αρκετή φαντασία για να φανταστεί αυτό το παράδοξο μέλλον.

 

Του λένε πως χάνει την αιώνια ζωή, μα αυτό του φαίνεται ανόητο. Θέλουν να τον πείσουν πως είναι ένοχος. Αυτός νοιώθει αθώος. Πραγματικά, αυτή μονάχα νοιώθει, την ανεπανόρθωτη αθωότητά του. Αυτή του επιτρέπει τα πάντα. Έτσι, απαιτεί από τον εαυτό του, μονάχα να ζει μ' αυτό που ξέρει, να συμβιβάζεται μ' αυτό που υπάρχει χωρίς ν' αφήνει να παρεμβαίνει τίποτα το αβέβαιο. Του απαντούν πως δεν είναι τίποτα βέβαιο. Αλλ' αυτό, τουλάχιστον, είναι μια βεβαιότητα. Αυτή αντιμετωπίζεται: θέλει να μάθει αν είναι δυνατόν να ζει χωρίς ελπίδα

Τώρα μπορώ να πλησιάσω την έννοια της αυτοκτονίας. Έχουμε ήδη καταλάβει ποια εξήγηση μπορούμε να της δώσουμε. Εδώ, το πρόβλημα αντιστρέφεται. Προηγουμένως χρειαζόταν να μάθουμε αν η ζωή έπρεπε να 'χει ένα νόημα για να τη ζήσει κανείς. Αντίθετα, εδώ φαίνεται πως όσο η ζωή δεν έχει νόημα, τόσο καλύτερα μπορεί να τη ζήσει κανείς. Το να ζεις μια εμπειρία, ένα πεπρωμένο, σημαίνει πως τα δέχεσαι απεριόριστα.

 

Επομένως, δε θα ζήσεις σ' αυτό το πεπρωμένο, ξέροντας πως είναι παράλογο, εάν δεν κάνεις το παν για να κρατήσεις μπροστά σου αυτό το παράλογο που το διέκρινες με τη βοήθεια της συνείδησης. Όταν αρνιέσαι ένα πόλο της αντίθεσης που υπάρχει, αρνιέσαι ολόκληρη την αντίθεση. Όταν καταργείς τη συνειδητή επανάσταση, αποφεύγεις το πρόβλημα. Το θέμα της μόνιμης επανάστασης μεταφέρεται έτσι στην ατομική εμπειρία. Το να ζεις σημαίνει πως κάνεις να ζει το παράλογο. Το κάνεις να ζει, πριν απ' όλα, σημαίνει πως το αντιμετωπίζεις.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Ζούμε σε έναν κόσμο όπου τα πάντα αλλάζουν συνεχώς. Οι εποχές έρχονται και παρέρχονται, τα νερά των θαλασσών ανεβαίνουν και κατεβαίνουν, οι άνθρωποι προσλαμβάνονται και απολύονται…

  

Θα έπρεπε λοιπόν, να έχουμε μάθει επιτέλους ότι ο κυριότερος νόμος του Σύμπαντος είναι η αλλαγή! Εμείς, όμως, όχι μόνο δεν φροντίζουμε να εμπεδώσουμε αυτό το μάθημα, αλλά θυμώνουμε κιόλας.

Στο μάθημα της βιολογίας στο σχολείο, διδαχτήκαμε το νόμο της φυσικής επιλογής – δηλαδή, την προσαρμογή στην αλλαγή. Μαθαίνουμε, για παράδειγμα, ότι αν είσαι ένα πράσινο έντομο σε ένα καφέ χωράφι και δεν αλλάξεις το χρώμα σου, θα έχεις μπελάδες. Μπορεί να διαμαρτυρηθείτε: «Μα αυτό το χωράφι έπρεπε να είναι πράσινο… Ήταν πάντα πράσινο…». Σύντομα, όμως, πάει το έντομο!

Ο νόμος είναι αδίστακτος – «ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ Ή ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ»! Κρίμα που οι καθηγητές της βιολογίας δεν μας είπαν ποτέ: «ΠΡΟΣΕΞΤΕ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΗΣ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΕΤΕ ΝΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΖΕΣΤΕ!».

Ό,τι ισχύει σήμερα, μπορεί να μην ισχύει αύριο. Ό,τι είναι αποτελεσματικό σήμερα, μπορεί να μην είναι αποτελεσματικό αύριο. Ο μοναδικός σταθερός παράγοντας στη ζωή μας είναι η… αλλαγή. Αν λείψετε από το σπίτι σας για τρεις μήνες, θα διαπιστώσετε ότι τα παιδιά σας έχουν αλλάξει. Ξαφνικά το μωρό σας σας φωνάζει «μπαμπά»! Δεν έχει νόημα να σκέφτεστε αν είναι δίκαιο ή άδικο. Τα πάντα κινούνται.

ΜΕ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ
Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν φροντίζουν απλώς να αποδέχονται την αλλαγή, αλλά και να την καλωσορίζουν. Συχνά θα ακούσετε αυτούς τους ανθρώπους να ρωτούν: «Γιατί μπορεί να θέλει κανείς τα επόμενα πέντε χρόνια της ζωής του να είναι ίδια με τα πέντε προηγούμενα;»

Η αγάπη, η απώλεια και ο χρόνος

Ήταν μια φορά ένα νησί όπου κατοικούσαν όλα τα συναισθήματα και όλες οι ανθρώπινες ιδιότητες που υπάρχουν. Εκεί ζούσαν μαζί ο Φόβος, το Μίσος, η Σοφία, η Αγάπη και η Αγωνία. Όλοι ήταν εκεί.

Μια μέρα, καλεί η Γνώση τους κατοίκους του νησιού και τους λέει:
«Έχω να σας ανακοινώσω μια άσχημη είδηση, το νησί βυθίζεται».
Τα συναισθήματα που κατοικούν στο νησί δεν μπορούν να πιστέψουν στ’ αυτιά τους:
«Όχι, δεν γίνεται! Εμείς εδώ ζούμε όλη μας τη ζωή!»
Η Γνώση επαναλαμβάνει:
«Το νησί βυθίζεται».
«Μα δεν είναι δυνατόν! Μπορεί να κάνεις λάθος!».
«Εγώ δεν κάνω ποτέ λάθος» τους ξεκαθαρίζει η Γνώση.
«Αν σας λέω ότι βυθίζεται, είναι γιατί πράγματι βυθίζεται».
«Και τώρα, τι θα κάνουμε;» ρωτούν τα συναισθήματα.
Οπότε, απαντάει η Γνώση.
«Λοιπόν, κάντε ό,τι θέλετε, εγώ πάντως σας προτείνω να βρείτε έναν τρόπο να φύγετε από το νησί… Φτιάξτε ένα καράβι, μια βάρκα, μια σχεδία, ή ό,τι άλλο μπορείτε και φύγετε, γιατί αυτός που θα μείνει στον νησί, θα χαθεί μαζί του».
«Δεν μπορείς να μας βοηθήσεις;» ρωτούν όλοι μαζί, γιατί έχουν εμπιστοσύνη στην ικανότητά της.
«Όχι» λέει η Γνώση. «Η Πρόνοια κι εγώ φτιάξαμε ένα αεροπλάνο, και μόλις τελειώσω αυτά που έχω να σας πω, θα πετάξουμε στο πιο κοντινό νησί».
Τα συναισθήματα, αναστατωμένα, της λένε:
«Ε, όχι! Όχι! Κι εμείς τι θα γίνουμε;»
Μόλις τελειώνει η Γνώση, ανεβαίνει στο αεροπλάνο με τη φίλη της, κι έχοντας λαθρεπιβάτη το Φόβο – που δεν ήταν χαζός και κρύφτηκε στο αεροπλάνο -, φεύγουν από το νησί.
Τα συναισθήματα αρχίζουν να κατασκευάζουν άλλο βάρκα, άλλο καράβι, άλλο καΐκι… όλα… εκτός από την Αγάπη.
Γιατί η Αγάπη είναι τόσο συνδεδεμένη με κάθε πράγμα που βρίσκεται πάνω στο νησί, που λέει:
«Μα πως ν’ αφήσω το νησί… μετά από όσα έζησα εδώ… Πως ν’ αφήσω, ας πούμε, αυτό το δεντράκι; Αααχ… μας ενώνουν τόσα πράγματα…».
Κι ενώ ο καθένας κοιτάζει να βρει έναν τρόπο για να φύγει, η Αγάπη ανεβαίνει σε κάθε δέντρο, μυρίζει κάθε τριαντάφυλλο, πάει μέχρι  την παραλία και ξαπλώνει στην αμμουδιά όπως έκανε παλιά, χαϊδεύει κάθε πετραδάκι… προτιμά να σκέφτεται με την αφέλεια που διακρίνει την Αγάπη:
«Μπορεί να βυθιστεί λιγάκι και μετά…»
Το νησί όμως …το νησί βυθίζεται όλο και περισσότερο.
Η Αγάπη, βέβαια, δεν μπορεί να σκεφτεί την κατασκευή μέσου διαφυγής, γιατί είναι τόσο στενοχωρημένη που άλλο δεν κάνει από το να κλαίει και να θρηνεί γι’ αυτά που θα χάσει.
Και ξαναχαϊδεύει τα βοτσαλάκια, ξανακυλιέται στην άμμο και βρέχει στο νερό τα ποδαράκια της.
«Μετά από τόσα που περάσαμε μαζί…» λέει στο νησί με παράπονο.
Μα το νησί βυθίζεται ακόμα πιο πολύ…
Μέχρι που, στο τέλος, δε μένει από το νησί παρά ένα τόσο δα βραχάκι. Το υπόλοιπο, το έχει καλύψει το νερό.
Την τελευταία στιγμή, η Αγάπη συνειδητοποιεί ότι το νησί βυθίζεται στ’ αλήθεια, και αντιλαμβάνεται πως αν δεν τα καταφέρει να φύγει, η αγάπη θα εξαφανιστεί για πάντα από προσώπου Γης. Έτσι, τσαλαβουτάει στα νερά και κατευθύνεται προς τον όρμο, που είναι το ψηλότερο σημείο στο νησί. Πάει με την ελπίδα να δει από εκεί κάποιον από τους συντρόφους της και να τον παρακαλέσει να την πάρει μαζί του.
Κοιτάζει στη θάλασσα και βλέπει να έρχεται το σκάφος του Πλούτου. Του κάνει σινιάλο, και ο Πλούτος πλησιάζει λίγο στον όρμο.
«Πλούτε, εσύ έχεις τόσο μεγάλο σκάφος, θα με πας ως το γειτονικό νησί;»
Ο Πλούτος, όμως, της απαντάει:
«Είμαι τόσο φορτωμένος με λεφτά, κοσμήματα και πολύτιμες πέτρες, που δεν έχω χώρο για σένα. Λυπάμαι…» και συνεχίζει το δρόμο του χωρίς να κοιτάξει πίσω του.
Μένει η Αγάπη να ψάχνει, και βλέπει να έρχεται η Ματαιοδοξία σ’ ένα πολύ φανταχτερό σκάφος, γεμάτο στολίδια, περούκες, μάρμαρα και λουλούδια όλων των χρωμάτων. Η Αγάπη τεντώνεται λιγάκι και φωνάζει:
«Ματαιοδοξία… Ματαιοδοξία… Πάρε με μαζί σου».
Η Ματαιοδοξία κοιτάζει την Αγάπη και της λέει:
«Ευχαρίστως θα σε έπαιρνα αλλά… έχεις μια όψη… Είσαι τόσο άχαρη, βρώμικη κι ατημέλητη… Με συγχωρείς, δεν γίνεται… Θα μου ασχήμαινες το σκάφος!» και φεύγει.
Κι ενώ σκέφτεται πως δεν πρόκεται να περάσει κανένας άλλος πια, βλέπει να πλησιάζει ένα σκάφος πολύ μικρό, το τελευταίο, το σκάφος της Θλίψης.
«Θλίψη, αδελφή μου» της λέει, «εσύ που με ξέρεις τόσο καλά, εσύ θα με πάρεις σίγουρα μαζί σου, έτσι δεν είναι;»
Και η Θλίψη της απαντάει:
«Θα σε έπαιρνα, αλλά είμαι τόσο λυπημένη, που προτιμώ να συνεχίσω μόνη μου» και χωρίς δεύτερη κουβέντα, απομακρύνεται.
Η Αγάπη κάθετα στο τελευταίο βραχάκι, που είναι ό,τι απόμεινε από το νησί, και περιμένει το τέλος… Όταν ξαφνικά, ακούει κάποιον να την καλεί από πολύ κοντά:
«Ψιτ-ψιτ…»
Είναι ένας γεροντάκος που της κάνει σινιάλο από μια βάρκα με κουπιά.
Ή Αγάπη του λέει:
«Εμένα;»
«Ναι, ναι» λέει ο γεροντάκος, «εσένα. Έλα μαζί μου, εγώ θα σε σώσω».
Η Αγάπη τον κοιτάζει και του λέει:
«Ξέρεις τι έγινε, εγώ έμεινα…»
«Ξέρω, ξέρω…» της λέει ο γεράκος και δεν την αφήνει να τελειώσει τη φράση της. «Ανέβα, εγώ θα σε σώσω».
Ανεβαίνει η Αγάπη στη βάρκα κι αρχίζουν να κωπηλατούν μαζί για να απομακρυνθούν από το νησί, που πραγματικά, λίγα μόλις λεπτά μετά, εξαφανίζεται για πάντα.
Μόλις φθάνουν στο διπλανό νησί, καταλαβαίνει η Αγάπη πως αν είναι ακόμα ζωντανή, αν συνεχίζει να υπάρχει, το οφείλει σ’ αυτόν τον γεράκο, που χωρίς να πει λέξη, έφυγε το ίδιο παράξενα όσο είχε εμφανιστεί.
Εκείνη τη στιγμή, η Αγάπη συναντάει τη Σοφία και της λέει:
«Δεν γνωριζόμαστε μ’ αυτόν τον γεράκο, κι όμως με έσωσε. Πως είναι δυνατόν; Οι άλλοι, όλοι, δεν κατάλαβαν πως θα έμενα πίσω τελικά… Εκείνος με βοήθησε, κι εγώ ούτε καν ξέρω ποιός είναι…»
Η  Σοφία την κοιτάζει στα μάτια και της λέει:
«Aυτός είναι ο Χρόνος. Και ο Χρόνος, Αγάπη, είναι ο μόνος που μπορεί να σε βοηθήσει όταν ο πόνος της απώλειας σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν θα μπορέσεις να συνεχίσεις».

Το κλέος του Οδυσσέα: δόλος και τίσις

Στη μεταπολεμική Οδύσσεια το κλέος του νικητή στον πόλεμο έχει και αυτό την ιδιαίτερη σημασία του. Ακούγεται ως περιφερειακό και απόμακρο παρελθόν των ένδοξων κατορθωμάτων των Αχαιών στην Τροία και συνδέεται κυρίως με τον άθλο της άλωσης του ιερού κάστρου του Ίλιου από τον Οδυσσέα. Το πολεμικό κλέος του Οδυσσέα αναφέρεται στο παραδοσιακό προσωπείο του ως πορθητή (πτολιπόρθου) ήρωα της Τροίας, όπως το έχουν ακούσει πρώτα οι δικοί του στην Ιθάκη: ο Τηλέμαχος, επιστρέφοντας από την Πελοπόννησο, όπου ακούει τα ένδοξα κατορθώματα του πατέρα του στην Τροία, δηλώνει ότι γνωρίζει το μέγα κλέος (το μεγαλείο της φήμης του) στην πολεμική τέχνη και στη λήψη καίριων αποφάσεων (π 241-242) - ενώ στο ανά την Ελλάδα κλέος ἐσθλόν και εὐρύ του εξαφανισμένου στο μεταξύ άντρα της αναφέρεται επίσης και η Πηνελόπη (α 344 = δ 726 = 816).

Ωστόσο, όταν ο Οδυσσέας αποκαλύπτει την ταυτότητά του στους ξενιστές του Φαίακες, προσθέτει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στη φήμη του (ι 19-20):

Είμαι λοιπόν ο Οδυσσεύς, γιος του Λαέρτη, όλοι καλά με ξέρουν

για τους δόλους μου, η φήμη μου έχει φτάσει ψηλά στον ουρανό [κλέος … οὐρανὸν ἵκει].

 

Η αποκάλυψη του ονόματος του ήρωα, στη σύζευξή του με τους διάσημους δόλους και το κλέος του, που έχει φτάσει μέχρι τον ουρανό, αποτελεί εξαιρετική αφηγηματική συνθήκη ως προς τα εξής δύο σημεία:

Ο Οδυσσέας αποδίδει στον εαυτό του ένα κλέος, σε πρώτο ενικό πρόσωπο, που το έχει ο ίδιος ήδη κατακτήσει· όταν σε άλλες περιπτώσεις, ακόμη και στην περίπτωση που κάποιος ήρωας στην Ιλιάδα, λ.χ. ο Έκτορας (Ζ 446) ή ο Αχιλλέας (1413) μιλάει για το δικό του κλέος, αναφέρεται σ᾽ ένα μελλοντικό κλέος, που πρόκειται να αποδοθεί από τους άλλους. Εξάλλου, η κάπως εγωκεντρική φήμη που διαφημίζει στους Φαίακες ο Οδυσσέας δεν συνδέεται άμεσα με την τέλεση μιας πολεμικής πράξης, όπως συμβαίνει κατά κύριο λόγο στην Ιλιάδα, αλλά με το τραγούδι που επαινεί αυτή την πολεμική πράξη, στην οποία πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο ήρωας: ο αοιδός Δημόδοκος, που ψάλλει με την υποστήριξη της Μούσας τα κλέα ἀνδρῶν (θ 73), δοξάζει με το πρώτο τραγούδι του μέρος από μια φιλονικία ανάμεσα στον Αχιλλέα και τον Οδυσσέα, που η δόξα του έφτανε στα ύψη του ουρανού (κλέος οὐρανὸν εὐρὺν ἵκανε, θ 74). Η αοίδιμη αυτή ἔρις υποστηρίζεται από μερικούς ερμηνευτές ότι μπορεί να υπαινίσσεται τη διένεξη ανάμεσα στους δύο άριστους των Αχαιών για το αν η Τροία θα κυριευτεί με την πολεμική ανδρεία του Αχιλλέα ή με τη μῆτιν (την πολύτροπη ευφυΐα) του Οδυσσέα. Αμέσως μετά, ο τυφλός αοιδός ψάλλει (θ 494 κ.ε.), κατά παραγγελία του ανώνυμου ακόμη Οδυσσέα, τον λόχον (ενέδρα, θ 515) με τον δούρειο ίππο, με τον οποίο κυριεύτηκε η Τροία, προκαλώντας στον μέτοχο της αοίδιμης ιστορίας ακροατή της ἐλεεινότατον ἄχος (θ 531) και στους αμέτοχους στην ιστορία Φαίακες τέρψη (θ 542). Σημασία έχει ότι τα δύο τραγούδια του Δημοδόκου υμνούν τον θρίαμβο του πρωταγωνιστή της Οδύσσειας στον τρωικό κύκλο (πριν από την άλωση και κατά την άλωση της Τροίας).

 

Αμέσως μετά την αυτοσύστασή του στους Φαίακες, ο επώνυμος πλέον φιλοξενούμενος τους, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Δημόδοκο, θα διηγηθεί με τους εκτενείς «Απολόγους» του τα προσωπικά του, μεταπολεμικά του βάσανα και πάθη (μετά την άλωση). Ο Οδυσσέας έτσι από ακροατής του δικού του πολεμικού (τρωικού) κλέους, ως πορθητής της Τροίας (ἔργων πρηκτήρ «στο έργο άξιος»), που του προκαλεί ἄχος, αναδεικνύεται σε γοητευτικό αφηγητή (μύθων ρητήρ «στον λόγο ικανός», I 443) του μεταπολεμικού του «κλέους», θέλγοντας ως επαγγελματίας, ἐπισταμένος αοιδός τους Φαίακες (λ 367-369). Στο ουτοπικό περιβάλλον της Σχερίας ο Οδυσσέας, επικαλούμενος το κλέος του μαζί με το αποκαλυπτικό του όνομα, δεν πρόκειται να δώσει κάποια μάχη, όπως συμβαίνει με τους πολεμιστές στην Ιλιάδα· αλλά με τους επόμενους «Απολόγους» του βρίσκεται στην εξαιρετική θέση του ήρωα-αοιδού του δικού του κλέους.

 

Το προσωπικό επομένως κλέος του Οδυσσέα έχει, εκτός από υποκειμενική, και αντικειμενική διάσταση, καθώς ανακλάται τόσο στα δύο τραγούδια του Δημοδόκου όσο και κυρίως στο έργο του ίδιου του ποιητή: ο ήρωας έχει κλέος, επειδή ακριβώς είναι ο πολύτροπος πρωταγωνιστής, τα κατορθώματα του οποίου μετά την άλωση της Τροίας διηγείται ο ποιητής στο προοίμιο της Οδύσσειας (α 1 κ.ε.). Ο αυτοέπαινος του ήρωα στους Φαίακες, τη στιγμή μάλιστα που αποκαλύπτει την ταυτότητά του, είναι συγχρόνως έπαινος του ποιητή για τον πρωταγωνιστή του αλλά και για το δικό του έργο που τον δοξάζει.

 

Στη Σχερία ο Οδυσσέας αναφέρεται σ᾽ ένα κλέος που δεν συνδέεται με τα κατορθώματα των ηρώων στην πρώτη γραμμή της μάχης, αλλά με μια ιδιότητα κατά κανόνα αμφίσημη και ίσως αντιηρωική, τον δόλο. Αν στην πολεμική Ιλιάδα η κατάκτηση του κλέους προϋποθέτει τη χρήση βίας και την αποφασισμένη ετοιμότητα του πολεμιστή να αντιπαρατεθεί σώμα με σώμα με τον αντίπαλό του, στη μεταπολεμική Οδύσσεια ο δόλος, ως φανέρωση της μήτιος, επιτρέπει τη χρήση πλάγιων μέσων, όπως είναι η απόκρυψη της ταυτότητας, η πονηριά και η εξαπάτηση, ενόψει της επιβίωσης και του νόστου. Ως προς το χαρακτηριστικό της μήτιος, ο πολυμήχανος Οδυσσέας συγγενεύει με την πολύβουλη Αθηνά, με την υποστήριξη της οποίας σχεδιάζεται, πραγματοποιείται και εδραιώνεται ο νόστος. Στη δέκατη τρίτη ραψωδία, όπου καταστρώνεται το σχέδιο της μνηστηροφονίας, η θεά, στην ανωτερότητα του προστατευόμενου ήρωά της ως προς το πολύστροφο μυαλό του ανάμεσα στους θνητούς συμπαρατάσσει τη δική της αξεπέραστη φήμη ως προς την εξυπνάδα και την πανουργία ανάμεσα στους θεούς (ν 297-299):

αν είσαι εσύ μες στους θνητούς πρώτος στις αποφάσεις και στα πλάνα λόγια,

εγώ φημίζομαι [κλέομαι] πως ξεχωρίζω σ᾽ όλους τους θεούς

και για το ξύπνιο μου μυαλό και για την πανουργία.

 

Η φήμη του δόλου, που διαφημίζει στους Φαίακες ο Οδυσσέας, διαφοροποιείται όχι μόνο από το ιλιαδικό αλλά ακόμη και από το παραδοσιακό του, τρωικό μέγα κλέος και εὐρύ, που ακούν οι δικοί του στην Ιθάκη. Η Πηνελόπη και ο Τηλέμαχος μπορεί να γνωρίζουν εξ ακοής το διάσημο κλέος του άρχοντα της Ιθάκης με τον δούρειο ίππο, αγνοούν όμως τις μετατρωικές περιπλανήσεις του Οδυσσέα, που τον ανάγκασαν να προσθέσει στην πολεμική αρετή της βίας τη μῆτιν προκειμένου να επιβιώσει. Αυτήν ακριβώς την ιδιότητά του ο Οδυσσέας συνειδητοποιεί ότι χρειάζεται περισσότερο να αποκαλύψει στη Σχερία, για να μπορέσει να γυρίσει ζωντανός στο σπίτι του.

 

Ο Οδυσσέας εξάλλου έχει μάθει τουλάχιστον από την αφιλόξενη συνάντηση του με τον πρώην γείτονα των Φαιάκων Πολύφημο, την οποία διηγείται στους Φαίακες, ότι η πολεμική δύναμη, μόνη της, είναι αναποτελεσματική και ότι απαιτούνται επιπρόσθετα τα πλανερά λόγια και η μῆτις για να μπορέσει να απεγκλωβιστεί από τα δεσμά της βίας του τερατόμορφου γίγαντα. Στην πρώτη συνάντησή του με τον Κύκλωπα ο ήρωας συστήνεται ως πολεμιστής της Τροίας, υπό τη σκέπη του κλέους του βασιλιά Αγαμέμνονα, που μαζί με τους συντρόφους του αναζητούν τον δρόμο του γυρισμού (ι 259-266):

Εμείς, από την Τροία μισεύοντας, είμαστε Αχαιοί περιπλανώμενοι,

που μας εχτύπησαν κάθε λογής ανέμοι, το μέγα κύμα περνώντας

της θαλάσσης· γυρεύοντας να πάμε σπίτι μας, πέσαμε σ᾽ άλλη οδό

και σ᾽ άλλους δρόμους - έτσι ασφαλώς το θέλησε ο Δίας αποφασίζοντας.

Κι όμως ανήκουμε, και το καυχιόμαστε [εὐχόμεθα], στο μέγα στράτευμα

του Ατρείδη Αγαμέμνονα, που τώρα απέραντη δεσπόζει η δόξα του [μέγιστον κλέος]

κάτω από κάθε ουρανό [ὑπουράνιον]· αφού εκείνος πάτησε μεγάλη, τειχισμένη πόλη

κι αφάνισε τόσους και τόσους.

 

Εγκλωβισμένος μέσα στη σπηλιά ο Οδυσσέας, ως ξένος/ικέτης, μεταθέτει, με χαρακτηριστική ιλιαδική έπαρση (εὐχόμεθα), το δικό του, προοιμιακό κατόρθωμα της άλωσης της Τροίας (πρβ. «αφού της Τροίας | πάτησε το κάστρο το ιερό», α 2) στον Αγαμέμνονα («αφού εκείνος πάτησε μεγάλη, τειχισμένη πόλη […]», ι 265).

 

Προς το παρόν ο Οδυσσέας δεν έχει αντιληφθεί ότι βρίσκεται μπροστά σ᾽ ένα α-πολίτιστο τέρας, που τοποθετεί τον εαυτό του πέρα από την ηθική τάξη του ηρωικού κόσμου· αν και «πολύφημο», δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει κλέος. Αν εξάλλου ο ήρωας χρησιμοποιήσει το πολεμικό του κλέος, εξοντώνοντας τον Κύκλωπα, θα αυτοεγκλωβιστεί μαζί με τους εταίρους του μέσα στη σπηλιά. Αναπόφευκτα, η μετάθεση του δικού του πολεμικού κλέους στου αρχιστρατήγου των Αχαιών αποδεικνύεται αρνητική και ανίσχυρη, υποχρεώνοντας τον ήρωα να αντιμετωπίσει την ανθρωποφαγική βία του γίγαντα με τη χρήση πρώτα δολίων ἐπῶν (ι 282). Επικαλείται έτσι το ξακουστό του (κλυτόν), όπως λέει, όνομα Οὔτις («Κανένας», ι 364-367) - αποτελεσματική ανωνυμία που θα μπορούσε να εκτιμηθεί το λεξιπαίγνιο της πανουργίας του (μῆτις-οὔτις).

 

Όταν η έξοδος από τη σκοτεινή σπηλιά του Κύκλωπα περατώνεται με επιτυχία, ο Οδυσσέας, παρά την αντίθετη προτροπή των εταίρων, θέλοντας να κατοχυρώσει το κλέος του, διεκδικεί την αυτουργία της πράξης και συστήνεται στον τυφλωμένο Πολύφημο, όπως λίγο πολύ στο προοίμιο του έπους και στην Ιλιάδα, ως πτολιπόρθιος/πτολίπορθος (ι 504, πρβ. 530), προκαλώντας όμως τώρα ο ίδιος την οργή του Ποσειδώνα, που θα έχει ως αποτέλεσμα τον καθυστερημένο και μοναχικό του νόστο.

 

Σε αντίθεση προς την Ιλιάδα, όπου ο πόλεμος εντοπίζεται αποκλειστικά στα ξένα (την Τροία), στην Οδύσσεια μεταφέρεται και στην πατρίδα (την Ιθάκη). Το πολεμικό θέμα στην Οδύσσεια συνδέεται με την εκδίκηση (τίσιν) που παίρνει ο Οδυσσέας στο πλαίσιο του εσωτερικού του νόστου εξοντώνοντας τους αλαζονικούς μνηστήρες. Ως προέκταση του άθλου με τον δούρειο ίππο, με τον οποίο ο πτολίπορθος Οδυσσέας κατέκτησε το πολεμικό του κλέος, η μνηστηροφονία εκτελείται στον κλειστό χώρο του βασιλικού οίκου ως ενέδρα (λόχος, υ 49) - στρατήγημα με το οποίο βρήκε τον θάνατο ο Αγαμέμνονας, και εφαρμόζεται ανεπιτυχώς εναντίον του Τηλεμάχου από τους μνηστήρες.

 

Όμως, κατά ειρωνικό τρόπο, το κλέος της πιο σημαντικής αριστείας της Οδύσσειας συγκαλύπτεται από τον πρωταγωνιστή της παρά αποκαλύπτεται. Σε αντίθεση προς την Ιλιάδα, όπου το κλέος του πολεμιστή, μαζί με το όνομα ή τη γενεαλογία του, ενταγμένο στη ρητορική της επηρμένης συχνά θριαμβολογίας (εὔχους) διατυμπανίζεται, στην Ιθάκη η αποκάλυψη της μήτιος επιβάλλει τη συγκάλυψη του κλέους μαζί με την ταυτότητα του Οδυσσέα. Ο ήρωας μαθαίνει από τα προηγούμενα πάθη του (πρβ. τη θριαμβική αποκάλυψη της ταυτότητάς του στον Πολύφημο, που προκάλεσε την οργή του Ποσειδώνα, ι 262, 502 κ.ε.), δείχνοντας ασυνήθιστη αυτοσυγκράτηση ακόμη και απέναντι στους εξοντωμένους καταχραστές του οίκου του (χ 412). Αργότερα, προκειμένου να αποφευχθεί η άμεση αντεκδίκηση των συγγενών των εξοντωμένων μνηστήρων, ο Οδυσσέας, αντιδρώντας στην επιφυλακτικότητα της Πηνελόπης να τον αναγνωρίσει ως σύζυγο, δίνει τις ακόλουθες εντολές: με εξάρχοντα τον αοιδό Φήμιο, να οργανωθεί γιορτή μέσα στο παλάτι, ώστε να δοθεί η εντύπωση σε όσους βρίσκονται έξω ότι η Πηνελόπη δεν άντεξε και παντρεύεται τελικά τον άριστο μνηστήρα της.

 

 Η είδηση του φόνου θα πρέπει να μείνει κρυφή, μέχρις ότου ο Οδυσσέας έρθει στο κτήμα του Λαέρτη (ψ 135-140):

Έτσι που κάποιος ακούγοντας απέξω να πει:

«Γίνεται γάμος» - περαστικός στον δρόμο

αλλά κι οι γύρω γείτονες.

Να μην κυκλοφορήσει κι απλωθεί στην πόλη η φήμη [κλέος εὐρύ]

του μεγάλου φονικού με τους μνηστήρες, προτού βρεθούμε εμείς

πέρα στο χτήμα το πολύδεντρο - εκεί θα στοχαστούμε

ό,τι καλύτερο ο Ολύμπιος μας χαρίσει.

 

Ο πολυμήχανος ήρωας χρησιμοποιεί τον πολύφημο αοιδό (χ 376) της Ιθάκης και το τραγούδι του ως μέσο παραπλάνησης των συγγενών των μνηστήρων. Το κλέος-είδηση της μνηστηροφονίας έχει αμφίσημη λειτουργία: οι έξω θα νομίσουν ότι τελικά η Πηνελόπη, που μέχρι τώρα υπολόγιζε τη «φωνή του κόσμου» (δήμοιο φῆμις, π 75 = τ 527), δεν άντεξε και τελικά παντρεύτηκε τον άριστο μνηστήρα της. Μέσα ωστόσο στο παλάτι ο θάνατος των καταχραστών της περιουσίας του Οδυσσέα γιορτάζεται ως γεγονός, που καλύπτει την επανένωση των αναγνωρισμένων συζύγων στη μορφή ενός δεύτερου «γάμου».

 

Τελικά, στον βαθμό που το κλέος προϋποθέτει τον πρώιμο θάνατο του πολεμιστή ήρωα, όπως τον εγκωμιάζουν τόσο η Ιλιάδα όσο και στον επίλογό της η Οδύσσεια (ω 93-94), φαίνεται ότι θα αποτελούσε σκάνδαλο να το ιδιοποιηθεί ένας βασιλιάς που επιστρέφει σώος και θριαμβευτής στο σπίτι του. Γι᾽ αυτό τα θέματα του νόστου και της τίσεως, άμεσα συνδεδεμένα με τους δόλους και τη μῆτιν του Οδυσσέα, δεν προσαρτώνται ρητά στο κλέος του ήρωα μέσα στην κύρια αφηγηματική δράση της Οδύσσειας. Το τραγούδι του Φήμιου σκεπάζει το κλέος-φήμη της μνηστηροφονίας, σε σημείο που να υποστηρίζεται ότι το μεταπολεμικό έπος δεν εγκωμιάζει τόσο τα κλέα ἀνδρῶν (που θεωρούνται υλικό της ιλιαδικής κυρίως ποίησης) όσο το κλέος της αοιδής. Αυτό προκύπτει και από ένα επιπρόσθετο σημείο.

 

Το «γαμήλιο» τραγούδι του Φήμιου και ο χορός μέσα στο παλάτι της Ιθάκης καλύπτει τη διαδικασία του αναγνωρισμού των συζύγων, που απολήγει στην ερωτική τους ένωση στον ιδιαίτερο θάλαμό τους. Το ευφρόσυνο αυτό σκηνικό είναι εντελώς αντίθετο με ό,τι συμβαίνει στην αρχή του έπους (α 325-344). Εκεί ο περικλυτός Φήμιος ψάλλει τον πικρό (λυγρόν) νόστο των Αχαιών προκαλώντας την τέρψη των μνηστήρων, κατ᾽ εντολή των οποίων ο αοιδός εκτελεί το τραγούδι του. Όμως, για την Πηνελόπη, που επιμένει να αναθυμάται την απέραντη δόξα (κλέος ευρύ, α 344) του Οδυσσέα, ο λυγρός νόστος εκλαμβάνεται ως λυγρή ἀοιδή, ενισχύοντας το ἄλαστον πένθος της για τον αγνοούμενο άντρα της (α 342-344):

σπαράζει την καρδιά μου

μες στα στήθη, αφότου με κατοίκησε πένθος μεγάλο κι αλησμόνητο [πένθος ἄλαστον].

Τέτοιο το πρόσωπο που εγώ ποθώ, και συνεχώς τη μνήμη μου πληγώνει

η μορφή του αντρός μου, με δόξα απέραντη [κλέος εὐρύ], απλωμένη στην Ελλάδα

και μέσα στο Άργος.

 

Γι᾽ αυτό ο αοιδός καλείται από τη βασίλισσα της Ιθάκης να αντικαταστήσει το θλιβερό τραγούδι του με ένα πιο θελκτήριο, ηρωικό και ένδοξο, από αυτά με τα οποία οι αοιδοί δοξάζουν (κλείουσιν) τα έργα των θεών και των ανθρώπων (α 337-340). Στην εικοστή τρίτη ραψωδία της Οδύσσειας ο Φήμιος, αποτρέποντας τη διάδοση τους κλέους της μνηστηροφονίας, μετατρέπει την αρχική τέρψη των μνηστήρων σε στόνον ἀεικέα («βόγγο βαρύ, πανάσχημο», ω 184), που μόλις διαδοθεί ως φήμη (ὄσσα, ω 413) στους συγγενείς τους θα προκαλέσει ἄχος (ω 420) και ἄλαστον πένθος (ω 423). Μέσα ωστόσο στο παλάτι η αοιδή του σκορπίζει στους ενοίκους του παλατιού τέρψη. Επιβεβαιώνεται έτσι η πρώιμη απάντηση του Τηλεμάχου στη μητέρα του (α 351-352) ότι οι άνθρωποι τιμούν και προτιμούν (μᾶλλον ἐπικλείουσιν) το τελευταίο τραγούδι, που θα μπορούσε να είναι η ίδια η Οδύσσεια.

Σε αποδέχομαι χωρίς όρους;

Σε αποδέχομαι, χωρίς όρους και χωρίς προϋποθέσεις.

Τι σημαίνει και πώς μπορούμε να το καταφέρουμε;

Ο Rogers στο πλαίσιο της ψυχοθεραπείας μίλησε για άνευ όρων αποδοχή του θεραπευτή προς τον πελάτη, αναφερόμενος στην ικανότητα του θεραπευτή να διαθέτει απεριόριστη δεκτικότητα και ευνοϊκή προδιάθεση προς τον πελάτη, χωρίς να τον κρίνει και να τον αποδοκιμάζει. Η άνευ όρων αποδοχή εξασφαλίζει μια σχέση που στηρίζεται στην ειλικρίνεια, τη ζεστασιά και την γνησιότητα. Η άνευ όρων αποδοχή εξασφαλίζει στον πελάτη την ασφάλεια ώστε να μπορέσει να εκφραστεί με ελευθερία και να μην χρησιμοποιεί αμυντικούς μηχανισμούς για να προστατεύσει τον εαυτό του.

Στην καθημερινότητα μέσα στις σημαντικές μας σχέσεις πόσο εφικτό είναι να αποδεχόμαστε τους άλλους χωρίς όρους; Αν το καταφέρναμε θα μπορούσαμε σίγουρα να έχουμε καλύτερες και βαθύτερες σχέσεις στη ζωή μας… όμως, στην πραγματικότητα μπαίνουμε σε μια σχέση κουβαλώντας ήδη τόσα πράγματα, τόσες προσδοκίες και ψευδαισθήσεις, που δεν είναι καν σίγουρο ότι βλέπουμε τον άλλο που έχουμε απέναντί μας. Πόσο τον ξέρουμε; Πόσο χώρο του δίνουμε για να εκφράσει τον εαυτό του και πόσο θέλουμε να τον γνωρίσουμε, όπως είναι και όχι όπως εμείς θέλουμε να τον βλέπουμε;

Αποδέχομαι χωρίς όρους σημαίνει ότι σέβομαι τον άλλο ως άνθρωπο, για αυτό που είναι και όπως ακριβώς είναι. Τον αποδέχομαι για αυτό που πραγματικά είναι και όχι για αυτό που κατασκεύασα στο μυαλό μου και πίστευα ότι είναι. Τον αποδέχομαι με βάση αυτά που μπορεί να μου προσφέρει και όχι με βάση αυτά που εγώ είχα ανάγκη και πίστευα ότι θα μπορούσε να μου προσφέρει. Αποδέχομαι τον άλλο χωρίς να τον επικρίνω, χωρίς να εκφράζω τα συναισθήματά μου ανάλογα με τη συμπεριφορά του. Συνεχίζω να τον αγαπώ ακόμη και όταν δεν έχει τη συμπεριφορά που θέλω. Εκφράζω την άποψή μου για τη συμπεριφορά του διευκρινίζοντας ότι μιλάω μόνο για τη συμπεριφορά του και όχι για το χαρακτήρα του. Σέβομαι τη διαφορετικότητα του άλλου, το χαρακτήρα του και τον τρόπο συμπεριφοράς του, τις απόψεις και τον τρόπο σκέψης του.

Για να αποδεχτούμε τον άλλο όπως είναι, θα πρέπει πρώτα να δούμε ποιος είναι, τι είναι για εμάς και πώς θέλει να είναι απέναντι σε εμάς, ξεκαθαρίζοντας όμως και το τι περιμένουμε εμείς από τον άλλο.

Και είναι πολύ σημαντικό να έχουμε αποδεχτεί πρώτα τον εαυτό μας, να μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα δικά μας θετικά και αρνητικά χαρακτηριστικά, τα δικά μας συναισθήματα και σκέψεις, τους δικούς μας τρόπους αντίδρασης. Αποδέχομαι τον εαυτό μου σημαίνει αναγνωρίζω και αποδέχομαι τα λάθη μου, τις αδυναμίες και τα μειονεκτήματα του χαρακτήρα μου, αποδέχομαι ότι έχω φοβίες και είμαι ευάλωτος, ότι έχω αρνητικά συναισθήματα και ότι κάνω κάποιες αρνητικές σκέψεις. Αποδέχομαι όλα τα στοιχεία του χαρακτήρα μου, αφού πρώτα τα αναγνωρίσω και μπορέσω να τα αντέξω, λέγοντας στον εαυτό μου ότι αυτά είμαι εγώ… και μπορώ να με εμπιστευτώ και να με αγαπήσω.

Βουλιμία: χαρακτηριστικά και αίτια

Βασικά χαρακτηριστικά της βουλιμίας:

Απώλεια ελέγχου (πριν- κατά τη διάρκεια- μετά την κατανάλωση φαγητού):
· Έντονη επιθυμία για φαγητό
· Ανακούφιση, ηρεμία και ευχαρίστηση
· Δυσφορία
· Τύψεις, ενοχές, θυμός προς τον εαυτό

Συναισθήματα:
· Ευχαρίστηση, απόλαυση
· Αηδία, αποστροφή

· Το άτομο μπορεί παροδικά να νιώθει εκτόνωση της έντασης, η οποία όμως ακολουθείται από έντονες τύψεις και αίσθημα δυσφορίας

Ταχύτητα κατανάλωσης τροφής:
· Τρώνε γρήγορα και μηχανικά
· Ταυτόχρονη κατανάλωση πολλών υγρών
· Η ταχύτητα είναι τόσο μεγάλη που το άτομο δεν απολαμβάνει την τροφή

Αίσθημα αναστάτωσης:
· Αμηχανία, ένταση, άγχος
· Λαχτάρα για φαγητό

Αίσθημα διαταραχής συνείδησης:
· Το άτομο είναι σαν να βρίσκεται σε κατάσταση ύπνωσης
· Αυτοματοποιημένη συμπεριφορά
· Κατανάλωση τροφών ενώ αποσπάται η προσοχή από άλλα (π.χ. μουσική, τηλεόραση)

Μυστικότητα:
· Αίσθηση ντροπής για την απώλεια ελέγχου και την κατανάλωση τροφής

Τι είδους τροφές καταναλώνονται συνήθως:
Γλυκά, χορταστικά πράγματα, απαγορευμένες τροφές, τροφές με πολλές θερμίδες, τροφές που το άτομο προσπαθεί να αποφύγει

Ποια είναι τα βαθύτερα αίτια;
Δυσάρεστα συναισθήματα
· Αίσθημα υπερβολικού βάρους: έντονη ανησυχία για την εξωτερική εμφάνιση και το σώμα
· Αύξηση σωματικού βάρους: αρνητική αντίδραση στην αύξηση βάρους- εγκατάλειψη της προσπάθειας για έλεγχο του βάρους. Η απογοήτευση που προκαλεί η δυσκολία ελέγχου του βάρους μπορεί να οδηγήσει σε βουλιμικό επεισόδιο (αυτοκαταστροφική συμπεριφορά)
· Δίαιτα και το παρεπόμενο αίσθημα πείνας (προσπάθεια του ατόμου να μην φάει όλη την ημέρα, μπορεί να οδηγήσει σε βουλιμικό επεισόδιο το απόγευμα ή το βράδυ). Μία από τις ανεπιθύμητες συνέπειες της στέρησης είναι η βουλιμία.
· Παραβίαση του διαιτητικού κανόνα. Η αυστηρή δίαιτα οδηγεί σε παραβίασή της και αυτή η παραβίαση οδηγεί στην ολική απώλεια ελέγχου (βουλιμικό επεισόδιο)

· Άγχος, ένταση
· Επιθυμία για φαγητό ή για συγκεκριμένες τροφές
· Μοναξιά
· Πλήξη και ανία
· Αίσθημα πείνας
· Σκέψεις για φαγητό
· Κατανάλωση αλκοόλ
· Επιστροφή στο σπίτι
· Αισθηματικό ραντεβού και προβλήματα σε σχέσεις
· Έλλειψη οργάνωσης του χρόνου (ένα καλό και ισορροπημένο πρόγραμμα διατροφής λειτουργεί προστατευτικά)
· Το να μένει το άτομο μόνο στο σπίτι (βασικό στοιχείο της βουλιμίας είναι να καταναλώνει το φαγητό κρυφά)
· Προεμμηνορυσιακή υπερένταση (πριν την περίοδο)

Συνέπειες της βουλιμίας
· Πρόσκαιρη ανακούφιση
· Μίσος για τον εαυτό
· Θυμός
· Φόβος
· Θλίψη
· Άγχος
· Εξάντληση
· Κατάχρηση αλκοόλ
· Αυτοτραυματισμοί

Η αυστηρή δίαιτα οδηγεί σε βουλιμία και τα επεισόδια βουλιμίας οδηγούν σε αυστηρή δίαιτα. ------- Είναι ένας φαύλος κύκλος
Επομένως, για να σταματήσουν τα επεισόδια βουλιμίας χρειάζεται μια ισορροπημένη διατροφή, που θα περιλαμβάνει όλες τις τροφές, χωρίς δίαιτα.

ΒΟΥΛΙΜΙΑ:
Η ιδέα του φαγητού εξουσιάζει κάθε στιγμή της ζωής του ατόμου
Έμμονες ιδέες για το φαγητό- έντονη ενασχόληση με το φαγητό
Ρυθμίζει όλη τη ζωή του ατόμου
Το άτομο ζυγίζεται πολύ συχνά
Το άτομο κρίνει αυστηρά τον εαυτό του

Υπερβολική ανησυχία για το βάρος ----- αυστηρή δίαιτα ----- βουλιμία----- υπερβολική ανησυχία για το βάρος

Χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του ατόμου με βουλιμία
· Χαμηλή αυτοεκτίμηση (ανεπάρκεια/ αναξιότητα)
· Τελειομανία (ανέφικτοι- υπερβολικά υψηλοί στόχοι)
· Σκέψη του Όλα ή Τίποτα (βλέπουν όλα τα πράγματα μαύρα ή άσπρα- σαν να μην υπάρχει μια ενδιάμεση κατάσταση)
· Παρορμητικότητα

 Σημαντικό ρόλο παίζει το ιστορικό κατάθλιψης στην οικογένεια: αυξάνει τις πιθανότητες εμφάνισης διαταραχής πρόσληψης τροφής στα παιδιά της οικογένειας (κυρίως κόρες)

Η συνεχής –αυστηρή- δίαιτα διαιωνίζει τα προβλήματα βουλιμίας.

Τάσεις φυγής…

Κάθε φορά που κάτι γίνεται θέλεις να το βάλεις στα πόδια, να αρχίσεις να τρέχεις μακριά, να γλιτώσεις από όλα όσα σε στεναχωρούν… από όλα σε πιέζουν, από όλα όσα νιώθεις ότι σε καταδιώκουν… από όλα αυτά που έχουν γίνει τεράστια στο μυαλό σου και από τα οποία θέλεις να απαλλαγείς.

Πάντα είχες τάσεις φυγής… γιατί πάντα πίστευες ότι θα μπορούσες να απαλλαχθείς από όλα όσα βαραίνουν την ψυχή σου. Πώς όμως; Τρέχοντας σε άλλη κατεύθυνση από αυτή που ήσουν μέχρι τώρα… Και πιστεύεις πως έτσι θα γλιτώσεις από όλα αυτά που έχεις μέσα σου, που απασχολούν το μυαλό σου;

Ίσως, σου φαίνεται ανακουφιστικό, έστω για λίγο, να φύγεις μακριά από ανθρώπους που δεν θέλεις να συναντάς, από καταστάσεις στις οποίες δεν θέλεις να επιστρέψεις, από διαδικασίες που σου φαίνονται τόσο κουραστικές… από συναισθήματα που δεν αντέχεις πλέον να νιώθεις… Και τα συναισθήματα μπορεί να τα κουβαλάς μαζί σου, πιστεύεις , όμως, ότι μακριά από όλους και από όλα θα μπορέσεις να τα απαλύνεις… να ηρεμήσεις έστω λιγάκι την ψυχή σου…

Τάσεις φυγής, λοιπόν… Τάσεις φυγής, που μπορεί να είναι απλά η ένδειξη για ένα μικρό διάλειμμα από τη ζωή σου, από τους ανθρώπους, από τις καταστάσεις, από τα προβλήματα. Τάσεις φυγής, που ουσιαστικά καταλήγεις να γίνονται τάσεις επιστροφής στον εαυτό σου, γιατί το μόνο που καταφέρνεις είναι να γίνεις εσωστρεφής, να περάσεις πολύ χρόνο παρέα με τον εαυτό σου και να νιώθεις καλύτερα μακριά από κοινωνικές αλληλεπιδράσεις. Τάσεις φυγής από τον εαυτό σου δεν πρόκειται ποτέ να πετύχεις, γιατί όπου κι αν πας ο εαυτός σου θα είναι μαζί…

Εντάξει, μπορεί τώρα να έχεις έντονα αυτές τις τάσεις φυγής, που καλύπτουν τα πάντα και ακόμη και η ίδια η ζωή σου φαίνεται σαν κάτι μακρινό. Θέλεις να τρέξεις μακριά, γιατί νιώθεις ότι τα αρνητικά συναισθήματα έχουν καλύψει τα πάντα και δεν σου έχουν αφήσει καθόλου χώρο για ελπίδα και αισιοδοξία, καθόλου χώρο για ζωή… Νιώθεις τόσο ανεπαρκής, που θέλεις να κρυφτείς από όλους και από όλα, και το καλύτερο θα ήταν να κρυφτείς και από τον ίδιο σου τον εαυτό. Και είναι η στιγμή αυτή που όλα τα συναισθήματα βρίσκονται στο κόκκινο: άγχος, απογοήτευση, ενοχή, θυμός, ντροπή, φόβος και ένα απέραντο συναισθηματικό άδειασμα, που σου υπενθυμίζει διαρκώς την κούραση που νιώθεις… και η μόνη σκέψη που στροβιλίζει το μυαλό σου είναι «δεν αντέχω άλλο, όχι άλλο…».

Και ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο από όλα; Όταν νιώθεις ότι θέλεις να το βάλεις στα πόδια και να τρέξεις μακριά από τον ίδιο σου τον εαυτό δεν μπορείς να πεις στον εαυτό σου ότι μακροπρόθεσμα τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα… Σου φαίνεται τόσο ψεύτικη και υποκριτική η σκέψη «θα περάσει κι αυτό»… σου φαίνεται το λιγότερο εκνευριστική, όπως και όλα τα υπόλοιπα…

Τάσεις φυγής… κι όμως δεν πρόκειται να σωθείς ποτέ από τις σκέψεις σου, από τους προβληματισμούς σου και από τα συναισθήματά σου…

Τάσεις φυγής, δηλαδή άντε να περιπλανηθείς για λίγο στους δρόμους της πόλης σου, άντε και σε δυο- τρεις ακόμα πόλεις, όμως, ξέρεις πώς γρήγορα θα αναζητήσεις την ασφάλεια του σπιτιού σου. Και οι τάσεις φυγής θα περάσουν και θα γυρίσεις πίσω στο σπίτι σου, αφού καταλάβεις πως η φυγή είναι μόνο ένα παιχνίδι με το μυαλό σου και ένας τρόπος να κοροϊδέψεις την ψυχή σου, μήπως και νιώσει για λίγο καλύτερα…

Στην πραγματικότητα, αυτό που ψάχνεις είναι: λίγη ισορροπία, λίγη πληρότητα. Έχεις ανάγκη από λιγότερη πίεση και πρέπει να βρεις τρόπους να ξεκουραστείς. Όμως, ξέρεις πολύ καλά πως αλλάζοντας το περιβάλλον γύρω σου δεν πρόκειται να αλλάξεις και τα συναισθήματά σου. Δυστυχώς, η λύση δεν κρύβεται στην αλλαγή του περιβάλλοντος. Δυστυχώς, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα στη ζωή μας… οπότε, προσπάθησε να βρεις χώρο και χρόνο εδώ που είσαι… προσπάθησε να τα βρεις με σένα γιατί όσο μακριά κι αν πας τον εαυτό σου θα τον έχεις παρέα και ποτέ δεν πρόκειται να απαλλαγείς από αυτόν…

Οι τάσεις φυγής στην πραγματικότητα είναι μια προσωρινή ανακούφιση που δίνεις στον εαυτό σου, προσπαθώντας να τον πείσεις ότι δεν έχει καμία ευθύνη και δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα για να γίνουν καλύτερα τα πράγματα…

Δεν σε γερνάει η ζωή οι σκέψεις σου σε γερνούν οι φόβοι σου σε γερνούν

Δεν σε γερνάει η ζωή...
Η επιλογή είναι δική σου…
Πάντα αναζητάς κάποιον, κάτι εκεί έξω…
Πάντα ασχολείσαι με κάποιον, κάτι εκεί έξω…

Η Ζωή όμως δεν σε περιμένει κάπου εκεί έξω,
δεν βρίσκεται κάπου εκεί έξω,
βρίσκεται στο εδώ και στο τώρα
βρίσκεται μέσα σου
κυκλοφορεί στο αίμα σου,
χτυπά στους χτύπους της καρδιάς σου
αισθάνεται με τις αισθήσεις σου
βρίσκεται παντού…

Ότι κάνεις, οτιδήποτε είσαι αυτό είναι η ζωή σου!
Κι αν ασχολείσαι με ιδέες, με ερμηνείες, με αναλύσεις,
αν οι σκέψεις σου είναι μίζερες ή αποστειρωμένες,
αν αναρωτιέσαι συνέχεια,
τότε χάνεις τις στιγμές σου…

Να θυμάσαι: η ζωή δεν γυρνά πίσω,
δεν είναι ένας τροχός που περιστρέφεται
αλλά ένα ποτάμι που κυλάει
γι’ αυτό και είναι πάντα φρέσκια και δροσερή…

Δεν σε γερνάει η ζωή
οι σκέψεις σου σε γερνούν
οι φόβοι σου σε γερνούν
τα δεν μπορώ σου σε γερνούν…

Μπορείς να είσαι ένας γερασμένος άνθρωπος τριάντα χρονών
ή να πεθάνεις νέος στα ενενήντα σου…

Η επιλογή πάντα δική σου…

Το Αιώνιο Σφάλμα της Αντίληψης

Οι άνθρωποι έκαναν από πάντα ένα βασικό σφάλμα αντίληψης. Για διαφόρους λόγους ανέπτυξαν την «αντίληψη» ενός εαυτού, ενός εγώ, ενός υποκειμένου, απέναντι στον αντικειμενικό κόσμο. Έμαθαν να βλέπουν τον κόσμο μέσω αυτής της δυαδικής αντίληψης. Την υποστήριξαν αυτή την αντίληψη με την σκέψη και την δικαιολόγησαν και φιλοσοφικά…

Μετά, οι άνθρωποι, διαπίστωσαν ότι αυτό, το να βλέπεις με αυτόν τον τρόπο, είναι στην πραγματικότητα λανθασμένο. Υπάρχει Κάτι, Κάποια Δύναμη Πέρα από τους «περιορισμούς». Προερχόμαστε από Αυτό, Είμαστε Αυτό, αλλά παρόλα αυτά, εμείς νοιώθουμε μέσα από ένα περιορισμένο εαυτό. Και το εκπληκτικό συμπέρασμα: Άρα είμαστε σε «άγνοια». Άρα πρέπει να διαφωτιστούμε, να απελευθερωθούμε. Πρέπει να Ανυψωθούμε ως την Πραγματικότητα, ως τον Θεό, να Γίνουμε Θεός, Αυτό που Είμαστε Πραγματικά. Αυτό δεν διδάσκουν όλες οι «θρησκείες»;

Κι εδώ αναδύεται η ανάγκη Πρακτικών, Διαλογισμού, Προσευχής, Πνευματικών Τεχνικών. Κι οι άνθρωποι νομίζουν ότι βρήκαν την λύση. Και Διαλογίζονται. Και Προσεύχονται. Και κάνουν πνευματικές προσπάθειες.

Είναι ελάχιστοι οι Σοφοί που παρατήρησαν ότι όλη αυτή η συλλογιστική ξεκινά από μια λάθος βάση (από ένα λογικό σφάλμα) και τελικά ότι όλη αυτή η δραστηριότητα είναι άχρηστη. Αυτό είναι το Μυστικό των Μυστών, που προσπαθούν εδώ και χιλιάδες χρόνια να το περάσουν στην ανθρωπότητα: Το εγώ δεν είναι σε άγνοια και το εγώ δεν μπορεί να φωτισθεί, να απελευθερωθεί, να ανυψωθεί στον Θεό. Είναι μάταιο όλο αυτό.

ΤΟ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΑΓΝΟΙΑ! ΤΟ ΕΓΩ ΕΙΝΑΙ ΑΓΝΟΙΑ. Έχει τεράστια Διαφορά αυτό!

Το εγώ είναι μια νοητική κατασκευή, κάτι που δεν υπάρχει. Είναι μια «φαντασία», ένας παραμορφωτικός τρόπος να «βλέπουμε», να «καθοδηγούμε» και να «ελέγχουμε» τα πράγματα. Άλλο συμβαίνει στην Βάση της Πραγματικότητας κι άλλο «βλέπουμε» και «ερμηνεύουμε» στην επιφάνεια της σκέψης. Κι όσο υιοθετούμε αυτή την στάση και την «υποστηρίζουμε» τόσο βυθιζόμαστε στην εικονική πραγματικότητα της σκέψης, της δυαδικότητας.

Αν λοιπόν «δράσουμε» στην επιφάνεια της σκέψης, στο επίπεδο της σκέψης, «οριζόντια», όσο κι αν επεκταθούμε, σε όποια διανοητικά ύψη κι αν φτάσουμε σε όποια απύθμενα βάθη φαντασίας κι αν βυθιστούμε, δεν θα φτάσουμε ποτέ, πουθενά, ακόμα κι αν προσπαθούμε χιλιάδες χρόνια, σε χιλιάδες ζωές. Είναι ολοφάνερο ότι χρειάζεται να «αλλάξουμε» λειτουργικό επίπεδο, να κινηθούμε «κάθετα», να μάθουμε να ζούμε στο Επίπεδο της Πραγματικότητας, πέρα από την σκέψη.

Κάποιος που δίνει Προσοχή, που Βλέπει Εδώ, Τώρα, Βλέπει ότι το εγώ είναι μια αυταπάτη κι αρνείται να το υποστηρίξει. Έτσι Αποκαθίσταται η Πραγματική Ζωντανή Αντίληψη, Εδώ, Τώρα. Αυτό που Υπάρχει Είναι Μόνο Παρουσία του Παρατηρητή σε Ένα Ενοποιημένο Πεδίο Επίγνωσης, όπου δεν υπάρχει διαχωρισμός υποκειμένου-αντικειμένου. Όλα είναι Παρουσία, Σύνδεση, Σχέση, Ροή Ζωής, Αληθινό Βίωμα Ύπαρξης, μια Απέραντη Ειρήνη και μια Ατέλειωτη Μακαριότητα, Φως, Αλήθεια, Θεός.

Η Ζωή Είναι Μία. Ρέει. Κι Είναι Όλα Εδώ, Πραγματικά, χωρίς διαχωρισμούς. Το να Ζούμε σε Πραγματικό Χρόνο, να Ρέουμε με την Ζωή, μέσα στην Ενότητα της Επίγνωσης που δεν κάνει διαχωρισμούς, είναι η Αληθινή Ζωή, η Αιώνια Ζωή, που Στηρίζεται μόνο στην Παρουσία, στην Επίγνωση, ανεξάρτητα από τα φαινόμενα.

Ζούμε Πέρα από τον χρόνο, στην Συνειδητότητα κι όχι μέσα στην εικονική πραγματικότητα της σκέψης, σαν ένα διαχωρισμένο εγώ, μέσα στον χρόνο, εξαρτώμενοι από φαινόμενα.

Τελικά υπάρχει πραγματικά ένα Μυστικό: Πώς να Δούμε Άμεσα ότι το εγώ είναι μια ψευδαίσθηση. Μπορεί κάποιος να το ανακαλύψει μόνος του. Όπως έκαναν οι Μεγάλοι Σοφοί, ο Ορφέας, ο Λάο Τσε, ο Βούδας, ο Ιησούς, και χιλιάδες άλλοι άνθρωποι. Μπορεί κάποιος να το ανακαλύψει με «υπόδειξη» κάποιου άλλου που προπορεύεται στην Οδό. Μπορεί να το ανακαλύψει Τώρα, Εδώ, αυτός που διαβάζει, με παρακινήσεις μας. Το εγώ είναι ψευδαίσθηση. Είναι τελείως απλό. Μπορείς να το Δεις; Στοχάσου λίγο. Γιατί είναι ψευδαίσθηση; Επειδή στο Παρόν Υπάρχει Μόνο η Ζωή που Ρέει και πρέπει να πηγαίνουμε Μαζί για να κρατάμε «επαφή». Το εγώ δεν ανήκει στο Παρόν, στην Ροή της Ζωής, είναι ένα απολίθωμα της σκέψης που λειτουργεί πάντα με την μνήμη, τον χρόνο, είναι πάντα «παρελθόν», λειτουργεί σε άλλο επίπεδο. Στοχάσου λίγο.

Καθένας πρέπει να προβληματιστεί λίγο πάνω σε όλα αυτά που λέμε εδώ.

Η επιστήμη πέτυχε το πρώτο υποθαλάσσιο θερμοκήπιο

Ιταλοί δύτες της καταδυτικής ομάδας Ocean Reef Group ανέδειξαν μια νέα διάσταση της αειφόρου γεωργίας: τη βύθισαν κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Στα ανοιχτά του Νόλι, μιας μικρής παραθαλάσσιας πόλης της βορειοδυτικής Ιταλίας, ολοκληρώθηκε η εγκατάσταση των πρώτων υποθαλάσσιων θερμοκηπίων του κόσμου, τα οποία ονομάστηκαν «Ο Κήπος του Νέμο». Μέχρι στιγμής, πέντε βιόσφαιρες παρέχουν σχεδόν άριστες συνθήκες για την καλλιέργεια φασολιών, φραουλών, βασιλικού και λάχανων (και έπεται συνέχεια).

Μπορεί η καλλιέργεια λαχανικών κάτω από το νερό να φαντάζει παλαβή ως επιλογή, αλλά οι σχεδιαστές του θερμοκηπίου υποστηρίζουν ότι η σταθερή θερμοκρασία και τα υψηλά επίπεδα υγρασίας συνθέτουν ιδανικές συνθήκες για τα φυτά, καθώς επιτρέπουν έναν συνεχή κύκλο δημιουργίας υγρασίας και «βροχής». Επίσης, τα φυτά αναπτύσσονται ταχύτερα χάρη στην αφθονία διοξειδίου του άνθρακα.

Το εγχείρημα δεν είναι καινούργια υπόθεση (ξεκίνησε πριν από τέσσερα χρόνια). Αφού υπερπηδήθηκαν διάφορα εμπόδια, έχουν κατασκευαστεί πέντε θερμοκήπια. Μόνο έξι μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, η παρακολούθηση των καλλιεργειών είναι ευκολότερη υπόθεση από αυτό που θα περιμέναμε. Η δυνατότητα σταθερής παραγωγής και η αποφυγή της χρήσης φυτοφαρμάκων είναι θετικά στοιχεία, ωστόσο ποιος είναι ο αντίκτυπος στο γύρω οικοσύστημα;

Πρωτοποριακή μέθοδος ασύρματης επικοινωνίας μέσω του ανθρώπινου σώματος

Ηλεκτρολόγοι μηχανικοί του University of California, San Diego, επέδειξαν μια νέα μέθοδο ασύρματης επικοινωνίας η οποία λειτουργεί μέσω της αποστολής μαγνητικών σημάτων μέσω του ανθρώπινου σώματος. Η νέα αυτή τεχνολογία θα μπορούσε να προσφέρει έναν χαμηλότερων ενεργειακών απαιτήσεων και πιο ασφαλή τρόπο μετάδοσης πληροφοριών μεταξύ wearable ηλεκτρονικών συσκευών, παρέχοντας μια καλύτερη εναλλακτική στα υπάρχοντα συστήματα ασύρματης επικοινωνίας, όπως υποστηρίζουν οι ερευνητές.

Τα αποτελέσματα της έρευνάς τους παρουσιάστηκαν στις 26 Αυγούστους στην 37η ετήσια διεθνή συνδιάσκεψη του IEEE Engineering in Medicine and Biology Society στο Μιλάνο. Αν και η δουλειά των ερευνητών είναι ακόμα σε στάδιο επίδειξης (proof of concept), οραματίζονται εξέλιξή της σε ένα ασύρματο σύστημα εξαιρετικά χαμηλής ενέργειας, που μπορεί εύκολα να μεταδίδει πληροφορίες μέσα από το ανθρώπινο σώμα. Πιθανή εφαρμογή αυτής της τεχνολογίας θα μπορούσε να είναι ένα ασύρματο δίκτυο αισθητήρων για παρακολούθηση της υγείας ολόκληρου του σώματος.

 

«Στο μέλλον, οι άνθρωποι θα φορούν περισσότερες ηλεκτρονικές συσκευές, όπως έξυπνα ρολόγια,fitness trackers και συσκευές παρακολούθησης υγείας. Όλες αυτές οι συσκευές θα πρέπει να ανταλλάσσουν πληροφορίες μεταξύ τους. Επί της παρούσης, αυτές οι συσκευές μεταδίδουν δεδομένα μέσω Bluetooth, κάτι που απαιτεί πολλή ενέργεια. Αναζητούμε νέους τρόπους για τη μετάδοση πληροφοριών στο ανθρώπινο σώμα, που θα απαιτούν πολύ λιγότερη ενέργεια» αναφέρει χαρακτηριστικά ο Πάτρικ Μέρσιερ, καθηγητής του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών/ Υπολογιστών στο πανεπιστήμιο, ο οποίος ηγήθηκε της έρευνας.

 

Οι ερευνητές επέδειξαν μια τεχνική, ονόματι επικοινωνία μαγνητικών πεδίων στο ανθρώπινο σώμα (magnetic field human body communication), η οποία χρησιμοποιεί το σώμα ως το μέσον για την αποστολή μαγνητικής ενέργειας μεταξύ ηλεκτρονικών συσκευών. Ένα πλεονέκτημα του συστήματος αυτού είναι ότι τα μαγνητικά πεδία είναι ικανά να περνούν ανεμπόδιστα μέσα από ιστούς, οπότε και τα σήματα μεταδίδονται με πολύ μικρότερη κατανάλωση ενέργειας. Αναλυτικότερα, δοκιμές έδειξαν ότι οι «απώλειες πορείας» που σχετίζονται με αυτή τη μέθοδο είναι πάνω από 10 εκατ. φορές μικρότερες με αυτές που παρατηρούνται στη χρήση Bluetooth. Επίσης, οι ερευνητές υπογραμμίζουν ότι δεν τίθεται θέμα κινδύνων για την υγεία, λόγω της εξαιρετικά χαμηλής κατανάλωσης ενέργειας.
Ένα ακόμη πλεονέκτημα αυτής της μεθόδου θεωρείται ότι θα είναι η αυξημένη ασφάλεια σε σχέση με δίκτυα Bluetooth, λόγω της χρήσης του ανθρωπίνου σώματος ως μέσου- οπότε και θα είναι πολύ πιο δύσκολη η υποκλοπή σημάτων, καθώς η ισχύς τους είναι μεγάλη «μέσα» στο σώμα, αλλά πολύ μικρή «έξω» από αυτό. 

Va w.o.w.: Προφυλακτικό και sex toy μαζί

Εγγυάται το γυναικείο οργασμό!

 

Πως ακριβώς λειτουργεί το νέο δονούμενο προφυλακτικό και πότε θα κυκλοφορήσει στην αγορά;

 

Ένα νέο, πρωτοποριακό προφυλακτικό έρχεται να προσθέσει έναν ακόμη λόγο για να πάρεις τις…προφυλάξεις σου: τον εγγυημένο γυναικείο οργασμό!

 

Το Va w.o.w. είναι προφυλακτικό και sex toy μαζί. Το προφυλακτικό εφαρμόζει στο γυναικείο –και όχι στο αντρικό όπως συνήθως– σώμα. Στο ένα άκρο του υπάρχει ένας δονούμενος δακτύλιος, ο οποίος όχι μόνο εξασφαλίζει ότι το προφυλακτικό δεν θα γλιστρήσει μέσα στον κόλπο αλλά παράλληλα διευκολύνει τη γυναίκα να φτάσει στην κορύφωση. Το προφυλακτικό ενεργοποιείται ασύρματα μέσω Bluetooth.

 

Σε δοκιμή που περιελάμβανε 50 γυναίκες ηλικίας 20 έως 40 ετών, ποσοστό 70% των γυναικών έφτασε σε οργασμό με το δονούμενο προφυλακτικό την πρώτη φορά χρήσης. Το ποσοστό έφτασε το 84% με τη δεύτερη φορά χρήσης και εκτοξεύθηκε στο 100% με την τέταρτη φορά χρήσης!

 

Το δονούμενο προφυλακτικό Va w.o.w. δεν έχει λάβει ακόμη έγκριση από το ρυθμιστικό σώμα των ΗΠΑ, τον Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA). Εκτιμάται, ωστόσο, ότι θα είναι διαθέσιμο στην Ευρώπη μέσα στους επόμενους 12 μήνες, σύμφωνα με τον διευθύνοντα σύμβουλο της κατασκευάστριας εταιρίας.

 

Ολική Άγνοια

Αν εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι ο Άτλας κουβαλούσε στους ώμους του τη Γη, ότι ο Νέρωνας έπαιζε τη λύρα του όταν καιγόταν η Ρώμη, ότι ο Ερρίκος Η΄ είχε έξι συζύγους, ότι η σαμπάνια εφευρέθηκε από τους Γάλλους, ότι το Έβερεστ είναι το υψηλότερο βουνό στον κόσμο, ότι οι καμήλες αποθηκεύουν νερό στις καμπούρες τους και ότι ο άνθρωπος έχει πέντε αισθήσεις, τότε πραγματικά χρειάζεστε αυτό το άρθρο «επειγόντως» και «ανοιχτό μυαλό» γιατί τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι ή τουλάχιστον, πιθανόν, να μην είναι ακριβώς έτσι. Δεν γνωρίζω να σας πω πως ακριβώς μπορεί να είναι, αλλά ουτε και με νοιάζει ιδιαίτερα αυτό. Η ανάγκη μου να καλύψω τα κενά μ’ έχει αφήσει ήσυχη προ πολλού.

Ο Τόμας Έντισον δήλωσε ότι δεν ξέρουμε ούτε το ένα εκατομμυριοστό του 1% του οτιδήποτε, ο Μάρκ Τουέιν πίστευε ότι απαιτούνται 8 εκατομμύρια χρόνια για να αποκτήσει κανείς άρτια γνώση μόνο των μαθηματικών, ο Γούντυ Άλλεν είπε ότι κάποιοι πίνουν αχόρταγα από το ποτάμι της γνώσης, ενώ άλλοι κάνουν απλώς γαργάρες.

Tι είναι αλήθεια και τι είναι παραμύθια; Ένας εκτενής, απολαυστικός και πάνω απ’ όλα αποκαλυπτικός κατάλογος των παρανοήσεων, των σφαλμάτων και των μύθων σε όλο το πεδίο της «κατακτημένης γνώσης», που θα σας κάνουν να αναρωτηθείτε για ποιο λόγο μπαίνει κανείς στον κόπο να πάει σχολείο.

Όπως έχει ειπωθεί, «κάποιοι πίνουν βαθιά από το ποτάμι της γνώσης, ενώ κάποιοι άλλοι κάνουν γαργάρα»! Δεν είναι λόγος αυτός να νιώθουμε ταπεινωμένοι. Άλλωστε, η άγνοια είναι που οδηγεί στην ανάγκη της γνώσης. Για να το πούμε αλλιώς, αν δεν δημιουργηθεί η ερώτηση, δεν θα αναζητηθεί ποτέ η απάντηση! Το «Βιβλίο της ολικής άγνοιας» σπάει τα ταμεία στη Βρετανία και με τρόπο απλό και διασκεδαστικό μας αποκαλύπτει ποιά πράγματα νομίζαμε πως γνωρίζουμε, ενώ ήμασταν βαθιά νυχτωμένοι.
Το Σινικό Τείχος ΔΕΝ φαίνεται απ’ τη Σελήνη, η ατμομηχανή είναι αρχαία εφεύρεση και οι φεμινίστριες δεν έκαψαν ποτέ σουτιέν!
Από πού αντλούν την ονομασία τους τα Κανάρια νησιά; Από τα καναρίνια, είπατε; Λάθος, χάσατε! Μια σαρανταποδαρούσα -εδώ με 30 πόδια- και το γνωστό… φυτό λούφα, για τους δύσπιστους που θεωρούν ότι είναι σφουγγάρι. Όσο για το ιγκλού, σήμερα μάλλον αποτελεί δημοφιλή τουριστικό μύθο!
Ποιο πλάσμα θα επιβιώσει από πυρηνικό πόλεμο; Αν απαντήσετε «η κατσαρίδα» κάνετε λάθος! Η σωστή απάντηση είναι «κανείς».

Πότε εφευρέθηκε η ατμομηχανή;
Η σωστή απάντηση είναι περί το 60 μ.κ.ε! Εφευρέτης ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς, μέγας μαθηματικός και γεωμέτρης της εποχής και μέγας δάσκαλος στη Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας. Παρότι υπάρχουν ενδείξεις ότι με τον ατμό πειραματίστηκε και ο Αρχιμήδης, η πρώτη μηχανική κατασκευή με ατμό είναι του Ήρωνος. Η «αιολόσφαιρα» ή «ατμοστρόβιλος» χρησιμοποιούσε ατμό ως προωθητικό αέριο για να κάνει μια σφαίρα να περιστρέφεται. Δυστυχώς, ο Ήρων δεν κατάφερε να δει τις πιθανές εφαρμογές της ανακάλυψης του κι έτσι η «αιολόσφαιρα» θεωρήθηκε κάτι σαν πρωτότυπο παιχνίδι. Το απίστευτο είναι ότι ο σιδηρόδρομος -δηλαδή οι ράγες πάνω στις οποίες μπορεί να κινείται ένα όχημα- είχε εφευρεθεί αιώνες νωρίτερα από τον Περίανδρο τον Κορίνθιο! Ναι, ο τύραννος για τον οποίο κάτι έχετε μάθει στο σχολείο είχε δημιουργήσει τη «διολκό» στον -τότε- ισθμό της Κορίνθου, για να μεταφέρονται τα καράβια πάνω σε ράγες από τη μία άκρη του στην άλλη.

Ποιο ζώο κρύβει το κεφάλι του στην άμμο;
Όχι! Όχι, σάς λέω, δεν έχει δει κανείς ποτέ στρουθοκάμηλο να χώνει το κεφάλι της στην άμμο! Οπότε και η έκφραση «στρουθοκαμηλισμός», άκυρη! Ο μύθος ίσως βγήκε γιατί το πουλί αυτό ξαπλώνει φαρδύ-πλατύ με το λαιμό και το κεφάλι στο έδαφος. Το λάθος πρωτοέκανε ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, ρωμαίος ιστορικός, που επίσης υποστήριζε ότι οι στρουθοκάμηλοι καταφέρνουν να εκκολάψουν τα αβγά τους κοιτάζοντάς τα με ένταση! Από εκεί να καταλάβετε! Αν το κεφάλι του μπει στο χώμα, το πτηνό θα πεθάνει από ασφυξία!

Πόσα πόδια έχει η σαρανταποδαρούσα;
Δεν είναι σαράντα – ούτε και εκατό, όπως υποδεικνύει το λατινικής ρίζας όνομα centipede. Η σαρανταποδαρούσα μπορεί να έχει από 15 έως 91 ζευγάρια πόδια – βασικό χαρακτηριστικό της, ο αριθμός των ζευγών είναι μονός! Συνήθως γεννιέται με 7 ζευγάρια πόδια, τα οποία αυξάνονται με το χρόνο. Μπρρρ…

Ποιος ζει σε ιγκλού;
Μάλλον κανένας πια, Ιγκλού στη γλώσσα της φυλής Ινουίτ σημαίνει σπίτι, και τα σπίτια τους χτίζονται από πέτρα ή δέρματα. Ιγκλού από πάγο έχτιζαν οι προγενέστεροι των Ινουίτ, Θούλι, και τα χρησιμοποιούσαν μέχρι αρκετά πρόσφατα στον κεντρικό και ανατολικό Καναδά. Και μόνο εκεί. Ούτε οι Εσκιμώοι της Αλάσκας ούτε αυτοί της Γροιλανδίας κατοικούν σε ιγκλού. Για να καταλάβετε, ήδη τη δεκαετία του 1920, σε μια απογραφή στην παγωμένη Γροιλανδία, μόνο 300 από 14.000 Εσκιμώους είχαν δει ιγκλού στη ζωή τους. Σήμερα απομένουν ελάχιστα τέτοια κτίσματα από χιόνι. Γλυκιά λεπτομέρεια, οι Θούλι της Γροιλανδίας, μάστορες του ιγκλού -κατασκεύαζαν τεράστιες σάλες για χορούς, γιορτές και αγώνες- ζούσαν σε τέτοια απομόνωση, που μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα πίστευαν ότι είναι ο μόνοι άνθρωποι στον κόσμο!

Ποιες ανθρώπινες κατασκευές φαίνονται από τη Σελήνη;
Αν είπατε το Σινικό Τείχος, καίγεστε! Καμία ανθρώπινη κατασκευή δεν είναι ορατή από το φεγγάρι, με γυμνό μάτι με το ζόρι διακρίνονται οι ήπειροι! Προσοχή, άλλο το Διάστημα και άλλο η Σελήνη. Το Διάστημα ξεκινάει στα 100 χιλιόμετρα από την επιφάνεια της Γης. Κι από εκεί πολλά ανθρώπινα επιτεύγματα είναι ορατά· πόλεις, δρόμοι… Η Σελήνη απέχει πάνω από 400.000 χιλιόμετρα! Και μην ακούτε τι λέει το «Trivial Pursuit», δεν υπάρχει καμία ενδιάμεση απόσταση απ’ όπου να διακρίνεται μόνο το Σινικό Τείχος!

Τι έκαναν οι φεμινίστριες με τα σουτιέν τους;
Ε, όχι! Δεν τα έκαψαν! Πρόκειται για άλλη μια παραπλάνηση των μίντια -και ένα κλασικό δείγμα για το πώς δημιουργούνται οι αστικοί μύθοι. Ξακουστή διαδήλωση φεμινιστριών ήταν αυτή που έγινε έξω από τα καλλιστεία για τη Miss America το 1968. Δεν ήταν πολλές, αλλά έκλεψαν τις εντυπώσεις, με πλακάτ που έλεγαν «Ας κριθούμε ως άνθρωποι» και «Ain’t she sweet; making profits off her meat» (Τι γλυκούλα! Βγάζει κέρδη από το κρέας της).
Τα κορίτσια έστεψαν ένα πρόβατο «Μις Αμέρικα» και μετά πέταξαν τακούνια, σουτιέν, τσιμπιδάκια για τα φρύδια και ρόλεϊ μέσα σ’ ένα «Δοχείο απορριμμάτων της ελευθερίας». Τα σουτιέν τους δεν τα έκαψαν. Ήθελαν, αλλά η αστυνομία τις απέτρεψε, με το πειστικό επιχείρημα ότι υπήρχε κίνδυνος για φωτιά στην ξύλινη εξέδρα όπου βρίσκονταν! Αυτά είναι τα γεγονότα. Όμως, μια δημοσιογράφος της «New York Post», η Λίντσι βαν Γκέλντερ, έγραψε ένα άρθρο στο οποίο ανέφερε ότι οι φεμινίστριες ήθελαν να κάψουν τα σουτιέν και τις ζαρτιέρες τους. Ο «υλατζής» -κατά την ελληνική ορολογία- το πήγε λίγο παραπέρα, βάζοντας στον τίτλο τη φράση «BRA BURNERS» (αυτές που καίνε τα σουτιέν). Οι άλλες εφημερίδες άρπαξαν τον τίτλο και τον έκαναν μύθο.

Πού μπορείς να βρεις λούφα;
Στα δέντρα! Αν νομίζατε μέχρι σήμερα ότι η λούφα, σαν το σφουγγάρι, βρίσκεται στα βάθη της θαλάσσης, μάθετε ότι αυτό με το οποίο τρίβετε την πλατούλα σας στο μπάνιο προέρχεται από το αναρριχητικό φυτό loofah AEGYPTIACA! Οι καρποί του δέντρου, που μοιάζουν αρκετά με αγγουράκια, είναι και βρώσιμοι στη χλωρή τους μορφή (στο τηγάνι). Αν τους αφήσεις όμως να ξεραθούν πάνω στο δέντρο, κιτρινίζουν και ξεφλουδίζονται, για να αφήσουν έναν σκελετό που εξολοθρεύει τα νεκρά κύτταρα από το δέρμα!

Τι έκανε ο Νέρωνας ενώ η Ρώμη καιγόταν;
Πάντως δεν συνέθετε μελωδίες με την άρπα, εμπνεόμενος από την καταστροφή, πόσω μάλλον με βιολί- που δεν εμφανίστηκε παρά 1.000 χρόνια αργότερα! Η αλήθεια είναι -κατά τον Τάκιτο- ότι βρισκόταν περίπου 56 χιλιόμετρα μακριά -στο Άντιουμ, στα παραθαλάσσια θερινά του ανάκτορα. Όταν έμαθε για την πυρκαγιά, έσπευσε να επιστρέψει στην πόλη, όπου ανέλαβε προσωπικά το συντονισμό για την πυρόσβεση! Ο λόγος που ο εμπρησμός καταλογίστηκε στον Νέρωνα ήταν ότι είχε μακρόπνοα σχέδια για την οικιστική ανάπτυξη της πόλης – και τα έβαλε όντως σε λειτουργία μετά τη φωτιά. Το γεγονός πάντως είναι ότι, όντως, την πλήρωσαν οι χριστιανοί και πολύ σωστά γιατί ο Σαούλ-Παύλος έκαψε την Ρώμη και όχι ο Νέρωνας!

Από ποιο ζώο πήραν την ονομασία τους τα Κανάρια νησιά;
Κι όμως, δεν είναι από τα καναρίνια, είναι από τα… σκυλιά! Το αρχιπέλαγος πήρε το όνομά του από τους Ρωμαίους που βρήκαν πολλά σκυλιά -άγρια και εξημερωμένα- στο κεντρικό νησί. Η λατινική ονομασία είναι «Insula Canaria». Τα καναρίνια πήραν το όνομά τους από τα νησιά – όχι το αντίστροφο!

Πόσες αισθήσεις έχει ο άνθρωπος;
Τουλάχιστον 9! Οι 5 αισθήσεις που απαγγείλατε μόλις διαβάσατε την ερώτηση (όραση, ακοή, όσφρηση, αφή, γεύση) καταγράφηκαν από τον Αριστοτέλη. Ε, έχει κι άλλες, τουλάχιστον τέσσερις είναι αποδεκτές, αν και οι νευρολόγοι κατά καιρούς επιχειρηματολογούν για περισσότερες. Ιδού με τους λατινικούς τους όρους:
1. Thermoception: η αίσθηση της θερμότητας (ή της απουσίας θερμότητας) στο δέρμα.
2. Equilibrioception: η αίσθηση της ισορροπίας.
3. Nociception: η αίσθηση του πόνου.
4. Proprioception: η συνείδηση του σώματος, το να γνωρίζεις πού βρίσκονται τα διάφορα μέλη του σώματός σου.
Και, βέβαια, λένε οι ειδικοί, τι είναι η αίσθηση της πείνας ή της δίψας ή η αίσθηση του βάθους; Άσε που άλλα πλάσματα έχουν αισθήσεις που εμείς δεν έχουμε. Οι καρχαρίες, για παράδειγμα, έχουν electroception (νιώθουν τα ηλεκτρικά πεδία), έντομα και πουλιά έχουν ιmagnetoception (αντιλαμβάνονται μαγνητικά πεδία), ενώ οι κουκουβάγιες, μεταξύ άλλων, έχουν υπέρυθρη όραση!

Προσφυγή στην άγνοια, ή argumentum ad ignorantiam, είναι η λογική πλάνη κατά την οποία μία πρόταση θεωρείται αληθής ή ψευδής λόγω έλλειψης απόδειξης ή στοιχείων. Γενικά, η δεύτερη μορφή της προσφυγής στην άγνοια είναι αποδεκτή στην επιστημονική μέθοδο, λόγω της αδυναμίας να αποδείξουμε μία αρνητική δήλωση και λόγω της μη διαψευσισμότητας των θετικών δηλώσεων. Οι επιστημολόγοι υποδεικνύουν ότι μία θετική δήλωση είναι αδύνατο να διαψευσθεί, κάτι το οποίο θα απαιτούσε παντογνωσία, ενώ μία αρνητική δήλωση είναι σαφώς ευκολότερο, με την υπόδειξη της ύπαρξης της εν λόγω αμφισβητούμενης οντότητας. Άρα, σε συνδυασμό με το ξυράφι του Όκαμ, η επιστημονική μέθοδος δεν υποθέτει την ύπαρξη οντοτήτων χωρίς κάποια απόδειξη, αν και η ύπαρξή τους είναι πιθανή λογικά.
Η λογικά πιθανή ύπαρξη χρίζει ιδιαίτερης προσοχής για το τι ακριβώς θεωρεί η επιστήμη λογικό και άρα πιθανό. Παραδείγματος χάριν εάν κάποιος ρίξει ένα νόμισμα 1.000.000 φορές η επιστήμη δεν θεωρεί παράλογο τον ισχυρισμό ούτε θεωρεί ότι είναι «σχεδόν βέβαιο» ότι δεν θα έρθει 1.000.000 φορές γράμματα. Η πιθανότητα να έρθει 1.000.000 φορές γράμματα είναι 2−1.000.000, αριθμός μεγαλύτερος του μηδενός άρα όχι απίθανο και ούτε παράλογο να το ισχυριστεί κάποιος.
Η αδυναμία της επιστήμης να αποδείξει ως απίθανο αυτόν τον ισχυρισμό δεν σημαίνει φυσικά ότι θα βρεθεί ποτέ άνθρωπος που θα στοιχηματίσει στο σενάριο του 1.000.000 φορές γράμματα. Αντίθετα η ύπαρξη θεϊκών οντοτήτων, όπως του Ρα, Θωρ, Δία και άλλων αρχαίων ή σύγχρονων θεών γίνεται αποδεκτή από την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων και η αδυναμία της επιστήμης να αποδείξει την «μη ύπαρξη τους» απετέλεσε και αποτελεί το ισχυρότερο επιχείρημα των θεϊστών διαχρονικά.

Στο βιβλίο του «The Demon-Haunted World» (Κεφάλαιο 12 – The Fine Art of Baloney Detection) ο Καρλ Σαγκάν συνόψισε την προσφυγή στην άγνοια λέγοντας:
«Η απουσία αποδείξεων, δεν αποτελεί απόδειξη της απουσίας»

Και οι αρχαίοι Μάγια μόλυναν το περιβάλλον

Στοιχεία από τις τροπικές πεδιάδες της Κεντρικής Αμερικής αποκαλύπτουν πώς οι δραστηριότητες των Μάγια πριν από περισσότερα από 2.000 χρόνια, όχι μόνο συνέβαλαν στην επιδείνωση της κατάστασης του περιβάλλοντός τους, αλλά συνεχίζουν να επηρεάζουν τις περιβαλλοντικές συνθήκες σήμερα, σύμφωνα με ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Όστιν.

Συνδυάζοντας παλαιά και νέα στοιχεία, οι ερευνητές είναι οι πρώτοι που έδειξαν την πλήρη έκταση της δραστηριότητας των Μάγια ως ένα μικρόκοσμο της πρόωρης Ανθρωποκαίνου, μιας περιόδου όπου η ανθρώπινη δραστηριότητα ξεκίνησε να επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό το περιβάλλον.

«Η ανθρώπινη επίδραση στο περιβάλλον έχει βαθύτερη ιστορία και δεν ξεκίνησε στη βιομηχανική επανάσταση», δήλωσε ο επικεφαλής της μελέτης Τιμ Μπιτς.
Εξετάζοντας την επίδραση των Μάγια στο κλίμα, τη βλάστηση, την υδρολογία και τη λιθόσφαιρα πριν από 3.000 έως 1.000 χρόνια, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι προηγμένες αστικές και αγροτικές υποδομές του αρχαίου πολιτισμού μετέβαλαν οικοσυστήματα μέσα σε παγκοσμίως σημαντικά τροπικά δάση.
Η εκμετάλλευση χώματος και πηλού από τους Μάγια προκάλεσε διάβρωση του εδάφους, αλλαγές στην ανθρώπινη χρήση της γης και περιόδους αστάθειας. Μετρήσεις κοντά σε υγροτόπους, αποκάλυψαν αυξημένη αναλογία ισοτόπων άνθρακα λόγω της γεωργίας και της παραγωγής καλαμποκιού. Οι ερευνητές σημείωσαν επίσης αύξηση του φωσφόρου κατά τρεις ή τέσσερις φορές σε όλα τα ιζήματα της εποχής των Μάγια.
Ωστόσο, η πιο εμφανής ένδειξη της ανθρώπινης επίδρασης βρίσκεται σε απομεινάρια οικοδομικών υλικών και τροποποιήσεις του τοπίου. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι αυτά τα στοιχεία αποκαλύπτουν πώς οι Μάγια χρησιμοποιούσαν τη διαχείριση των υδάτων για την προσαρμογή στην αλλαγή του κλίματος.
«Ιστορικά, είναι συνηθισμένο να μιλάμε για το κακό που συνέβη από προηγούμενες περιβαλλοντικές αλλαγές, όπως η διάβρωση και η κλιματική αλλαγή από την αποψίλωση των δασών», δήλωσε ο Μπιτς.
«Αλλά μπορούμε να μάθουμε πολλά από το πώς οι Μάγια μετέβαλαν το περιβάλλον τους για να αναπτυχθούν μεγάλες καλλιέργειες και να αντιμετωπίσουν την άνοδο της στάθμης της θάλασσας», πρόσθεσε.
Ενώ μερικές μελέτες δείχνουν ότι η αποψίλωση των δασών και άλλες χρήσεις της Γης συνέβαλαν στην αύξηση της θερμοκρασίας και την ξήρανση του κλίματος κατά την Κλασσική Περίοδο πριν από 1700 με 1100 χρόνια, πολλά από τα υπάρχοντα δάση εξακολουθούν να επηρεάζονται από τις δραστηριότητες των Μάγια, με αρκετές δομές και υγρότοπους να εξακολουθούν να υπάρχουν σήμερα, δήλωσαν οι ερευνητές.
«Η έρευνά μας μιλάει για την μεγάλη ιστορία και πολυπλοκότητα των αλληλεπιδράσεων του ανθρώπου με τη φύση, σε ένα μέρος του κόσμου όπου εξακολουθούμε να έχουμε μικρή γνώση για το φυσικό περιβάλλον», κατέληξε ο Μπιτς.

Όχι δάκρυα για τα τζιτζίκια

Ωδή στους πρωταγωνιστές του καλοκαιριού μέσα από ένα συναρπαστικό βίντεο για την ζωή τους

 

Πού να ξέραμε, μικρά παιδιά τότε, ότι το τζιτζίκι δεν είναι ένας σπάταλος χαραμοφάης αλλά ένας ετοιμοθάνατος που παρατηρούσε την σκόνη μέσα στην κλεψύδρα του να πέφτει σιγά-σιγά. Ότι όλο αυτό που μας ξεκουφαίνει κάθε καλοκαίρι είναι το κύκνειο άσμα του και το ερωτικό του κάλεσμα. Η καταραμένη μοίρα του που δεν μπορεί να αλλάξει. Ότι είναι δυο ανάσες πριν τον θάνατο…

Είναι άδικο. Να περνάς ακόμα και 17 χρόνια σαν σκουλήκι κάτω από το χώμα.
Να βγαίνεις στριμωγμένο με εκατομμύρια άλλους στην επιφάνεια της γης μια ζεστή ανοιξιάτικη μέρα. Αν υπήρξες τυχερό και έχεις καταφέρει να βγεις από το κουκούλι σου χωρίς να γίνεις τροφή για κάποιο ζώο, τότε οι τελευταίες εβδομάδες σου στην γη είναι ένα κάλεσμα στο ταίρι σου. Και μετά από αυτό πεθαίνεις. Και τα αβγά του θηλυκού πέφτουν από τα δέντρα στο έδαφος και ο κύκλος συνεχίζεται. Και το μόνο που μαθαίνουν για εσένα οι άνθρωποι από την νηπιακή τους ηλικία είναι ότι αυτό που ήθελες στην γη είναι να περάσεις καλά και να τραγουδήσεις. Ότι δε νοιαζόσουν για την αποταμίευση όπως τα μυρμήγκια αλλά για το κέφι σου.

Πού να ξέραμε, μικρά παιδιά τότε, ότι το τζιτζίκι δεν είναι ένας σπάταλος χαραμοφάης αλλά ένας ετοιμοθάνατος που παρατηρούσε την σκόνη μέσα στην κλεψύδρα του να πέφτει σιγά-σιγά. Ότι όλο αυτό που μας ξεκουφαίνει κάθε καλοκαίρι είναι το κύκνειο άσμα του και το ερωτικό του κάλεσμα. Η καταραμένη μοίρα του που δεν μπορεί να αλλάξει. Ότι είναι δυο ανάσες πριν τον θάνατο.

Σύμφωνα με την βικιπαίδεια: «Με το τζιτζίκι είναι συνδεδεμένος και ο μύθος του Τιθωνού. Ο Τιθωνός ήταν θνητός που είχε γίνει αθάνατος από τους θεούς μετά από παράκληση της Ηούς, η οποία όμως ξέχασε να ζητήσει να παραμείνει και νέος. Όταν λοιπόν ο Τιθωνός έφθασε σε έσχατο γήρας, η Ηώς, που ως θεά ήταν αθάνατη και πάντα νέα, δεν μπορούσε πια να τον βλέπει. Τότε οι θεοί τον λυπήθηκαν και τον μεταμόρφωσαν σε ένα ζαρωμένο έντομο που μιλά ακατάπαυστα, το τζιτζίκι». Και αυτή όμως η μυθολογική προσέγγιση το αδικεί. Σαν να είναι κάτι περιττό και άσχημο που παρακάλεσε τους Θεούς για την ύπαρξη του.

Ευτυχώς, εκτός από τους μύθους έχουμε και την επιστήμη που είναι συναρπαστικότερη. Όλο το θαύμα της ζωής χωράει μέσα στα λίγα χρόνια του στην γη. Φεύγει τραγουδώντας και ευτυχισμένο. Μην το λυπάσαι και δες το παρακάτω βίντεο.