"Εν το πάν" Η φύση ως «ΟΛΟΝ»

Στην αυγή του 21ου αιώνα , θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως είμαστε κάτοχοι του μεγαλύτερου γνωστικού κεφαλαίου που είχε ποτέ συγκεντρωθεί στην ανθρώπινη ιστορία.

Ενώ όμως η επιστήμη μας απάλλαξε από τα σκοτάδια της αμάθειας και της δεισιδαιμονίας, η τεχνολογία χρησιμοποιείται για μια πολυτελή και άπληστη ζωή, την στιγμή που καταναλώνονται τεράστιοι φυσικοί πόροι εξαντλώντας την γη, δημιουργώντας συσσωρευτικά, μεγαλύτερα προβλήματα από όσα οφέλη. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ενώ τα επιτεύγματα του ανθρώπινου πολιτισμού είναι αξιοθαύμαστα, το μοντέλο ανάπτυξης που έχει ακολουθηθεί, προκάλεσε πλήθος οικονομικών, κοινωνικών και περιβαντολογικών προβλημάτων.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον η παραγωγή καλείται να ικανοποιήσει τεχνητές ανάγκες και όχι ζωτικές, οι οποίες απαιτούν όλο και περισσότερη κατανάλωση, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στο περιβάλλον.

Έτσι βιώνουμε την κορύφωση του προμηθεϊκού ανθρώπου, όπου εκδηλώνονται όλες οι αντιφάσεις που κλείνει μέσα του, το υφιστάμενο κοινωνικό, πολιτισμικό, και επιστημονικό μοντέλο, το οποίο έχει φέρει σε αδιέξοδο τόσο τον άνθρωπο όσο και το φυσικό περιβάλλον, απαιτώντας άμεσες και καινοτόμες δράσεις.

Σε συλλογικό επίπεδο είναι αναγκαίο να υπάρξει εγρήγορση, και μία νέα αντίληψη του ανθρώπινου προορισμού, και των πραγματικών αναγκών του, που δεν θα βασίζεται στις πλασματικές επιθυμίες του ανθρώπου, για υπερ κατανάλωση, για κυριαρχία, για δύναμη.

Περαιτέρω η οικονομία ο βασικότερος ίσως παράγοντας στήριξης της ανθρώπινης προόδου, θα πρέπει να πάψει να είναι πλέον ένας «αυτόνομος» μηχανισμός, και να ενταχθεί στην υπηρεσία της κοινωνίας, και στις πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες, και του φυσικού περιβάλλοντος.

Κάθε βέβαια αλλαγή κυοφορεί συγκρούσεις και διαμάχες. Η ακμή του 21ου αιώνα, όπως φαίνεται θα σηματοδοτήσει την αρχή μιας μεταβατικής περιόδου που θα κυριαρχήσει η ανάγκη μίας νέας αντίληψης του ανθρώπου, τόσο με τον ίδιο του τον εαυτό, όσο και με την σχέση του με τον φυσικό κόσμο στο σύνολο του.

Το πρόβλημα σε όλες τις εκφάνσεις του είναι συστημικό, και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Η σύγχρονη επιστήμη και πιο συγκεκριμένα η κβαντική φυσική συναντώντας αρχαίες πεποιθήσεις μας δείχνει το δρόμο. Το « κλειδί», είναι η αναγνώριση της αλληλεπίδρασης του αλληλοσυνδεόμενου φυσικού κόσμου στο σύνολό του. «Στο οργανικό όλο, σφαιρικό και μερικό, μέρος και όλο, ενέχονται αμοιβαία και διαπλέκονται»., αναφέρει χαρακτηριστικά η Dr. Mae -Wan Ηο, θυμίζοντας το «εν το παν και δι΄ αυτού το παν και εις αυτό το παν», του Παρμενίδη .

Στην κβαντική θεωρία, στο σύμπαν υπάρχουν στοιχειώδη σωματίδια που διαρκώς κινούνται, αλληλοδιαπερνώνται, αλλάζουν και εξελίσσονται ως οργανισμοί. Κάτι που φαίνεται πως συμβαίνει σε όλες τις κοσμικές κλίμακες, όχι μόνο στοιχειώδη σωματίδια , αλλά ηλιακά συστήματα, γαλαξίες, κ.λπ. Το σημαντικό στην έρευνα δεν είναι ότι σου αποκαλύπτει καινούργιους κόσμους, αλλά ότι σε κάνει ικανό να βλέπεις τον κόσμο με άλλα μάτια.

Μία τέτοια άποψη είναι φορέας μίας τόσο βαθιάς αλλαγής, για τον κόσμο που βλέπουμε τον κόσμο, ώστε ο Alphred North Whitehead παρατηρεί πως δεν είναι δυνατόν να κατανοήσουμε την φύση, παρά μόνο αν την δούμε σαν οργανισμό που συμμετέχει απόλυτα στη διαδικασία του «γνωρίζειν». Ο γνώστης και το αντικείμενο της γνώσης του είναι ένα, εφόσον το πως γνωρίζουμε καθορίζει αυτό που γνωρίζουμε. Αν γνωρίσουμε μηχανικά, αν γνωρίσουμε βίαια, τότε η γνώση μας θα είναι μηχανική και βίαιη. Η πράξη του «γνωρίζειν» μεταμορφώνει και τους δύο, και τον γνώστη, και το αντικείμενο της γνώσης του.

Για αυτό πρέπει πάντα να «γνωρίζουμε», με ευαισθησία και συμπόνια.

Προεκτείνοντας την αμοιβαία εξάρτηση του μέρους και του όλου, του οργανισμού στις κοινωνίες, τα οικοσυστήματα και σε τελευταία ανάλυση σ’ όλη η φύση, ανακαλύπτουμε τις βαθιές ολιστικές παραδόσεις που υπήρχαν στην κουλτούρα των ιθαγενών σε όλο τον κόσμο. Αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι ο καθένας από μας είναι η ενσωμάτωση όλων όσων υπάρχουν, και ότι δεν μπορούμε να βλάψουμε κανέναν άλλον χωρίς να βλάψουμε τους εαυτούς μας. Εδώ βρίσκετε η συνειδητή θέληση για το Καλό.

Κατ΄ αυτόν τον τρόπο, η αναγνώριση της αλληλεπίδρασης του φυσικού κόσμου στο σύνολό του, η συνειδητοποίηση των αποτελεσμάτων της αλόγιστης και καταστροφικής δραστηριότητας του ανθρώπου, στο οικοσύστημα, και εν τέλη η άρση της ανθρώπινης αλαζονείας, θα πρέπει να αποτελέσουν τα βασικά συνθετικά στοιχεία του συνειδητοποιημένου πολίτη της κοινωνίας του 21ου αιώνα. Οι πρόγονοι μας πρωταγωνίστησαν στο παρελθόν στη θέσπιση των άυλων αξιών, εμείς συνεπώς σήμερα έχουμε την ιερή υποχρέωση να πρωτοστατήσουμε σε αυτή την αλλαγή συνείδησης για μία άλλη στάση ζωής.

Θα πρέπει λοιπόν να δούμε την φύση ως «ΟΛΟΝ». Και επειδή η Φύση «ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΝ» , η θέληση για το καλό, θα πρέπει να αποτελέσει ένα οικουμενικό ιδεώδες, για όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες. Η ανάγκη των σύγχρονων κοινωνιών συνεπώς, θα πρέπει να είναι η αναγνώριση αξιών, που θα προϋποθέτει τον σεβασμό για όλες τις μορφές της ζωής, και το δικαίωμα για μια ζωή αξιοπρεπή, με τοποθέτηση του κοινού καλού πάνω και πέρα από το ατομικό συμφέρον.

Το μυστήριο του Θεού και του εγκεφάλου

Από τη στιγμή που η επιστήμη υπονομεύει σταθερά τις μεγάλες εδραιωμένες πεποιθήσεις της θρησκείας, σχεδόν το μόνο που απομένει πλέον για τους πιστούς είναι να ισχυριστούν ότι ο Θεός είναι και θα μείνει για πάντα ένα μυστήριο.

Δεδομένου ότι ο Αϊνστάιν ήταν θρησκευόμενος, διέθετε ένα αίσθημα δέους και θαυμασμού προς το μυστήριο του σύμπαντος. Αλλά η επιστήμη δεν έχει σταματήσει να ερευνά ξανά και ξανά το μυστήριο αυτό υποσχόμενη να μειώσει την πνευματική εμπειρία σε μια μετρήσιμη εγκεφαλική δραστηριότητα. Είναι αμφίβολο όμως ότι η πίστη στον Θεό, την ψυχή, τον παράδεισο και την κόλαση καθώς και σε άλλα δόγματα της πίστης θα επηρεαστούν δραστικά. Οι δημοσκοπήσεις εξακολουθούν να δείχνουν ότι όλα τα παραπάνω παραμένουν αντικείμενα πίστης για περίπου το 80-90% των ατόμων που ρωτήθηκαν.

Θα καταφέρει άραγε η Νευροεπιστήμη να εντοπίσει τελικά τον Θεό στους νευρώνες μας, και αν ναι, πρέπει αυτή η μικρή περιοχή του εγκεφάλου να αποκοπεί ή να ενισχυθεί; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν επιχειρήματα και από τις δύο πλευρές, ανάλογα με το αν θεωρεί κάποιος την ύπαρξη του Θεού θετική ή όχι για το ανθρώπινο γένος σε μακροπρόθεσμη βάση. Αφήνοντας κατά μέρος αυτές τις σκέψεις, αποδεικνύεται ότι η πιθανότητα εύρεσης του Θεού στον εγκέφαλο δημιουργεί ένα περίπλοκο μυστήριο που ούτε η θρησκεία ούτε η επιστήμη μπορεί να αντιμετωπίσει μόνη της.
Τώρα που υπάρχουν εξελιγμένες δυνατότητες απεικόνισης του εγκεφάλου και μπορεί να χαρτογραφηθεί ο τρόπος που ο εγκέφαλός μας ενεργοποιείται με κάθε σκέψη, λέξη ή πράξη, είναι σαφές ότι καμία εμπειρία δεν ξεφεύγει από αυτόν. Για έναν μύστη, το να δει τον Θεό ή να αισθανθεί την παρουσία του, όπως η μεταστροφή του Αποστόλου Παύλου στον δρόμο προς τη Δαμασκό ή όπως ο άγγελος που τρύπησε την καρδιά της Αγίας Θηρεσίας της Άβιλα με ένα βέλος, είναι μια εμπειρία που πρέπει να καταγραφεί από τον εγκέφαλο. Ωστόσο, αυτό το αναμφισβήτητο γεγονός (όσο τουλάχιστον μπορεί να επιβεβαιώσει η παρούσα γνώση) δεν δίνει στην επιστήμη κάποιο προβάδισμα σε σχέση με τη θρησκεία. Έτσι, αποδεικνύεται ότι ο εγκέφαλος έχει συγκεκριμένα όρια για όσα μπορεί να βιώσει.

Το έργο του Πολωνοαμερικανού μαθηματικού Alfred Korzybski (1879-1950) σε αυτό το σημείο είναι σχετικό, επειδή ο Korzybski επεξεργάστηκε την πολυεπίπεδη διαδικασία σχετικά με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την καθημερινή πραγματικότητα. Δισεκατομμύρια δεδομένα βομβαρδίζουν τα αισθητήρια όργανά μας, εκ των οποίων μόνο ένα μικρό τμήμα τους εισάγεται στο νευρικό μας σύστημα. Αυτό το μικρό τμήμα, κυρίως το ακατέργαστο, φιλτράρεται από τον εγκέφαλο, ο οποίος χρησιμοποιεί το ενσωματωμένο μοντέλο της πραγματικότητας προκειμένου να απορρίψει οτιδήποτε δεν ταιριάζει. Όταν οι άνθρωποι λένε ο ένας στον άλλο «Δεν με ακούς» ή «Βλέπεις μόνο αυτό που θέλεις να δεις», εκφράζουν μια αλήθεια την οποία ο Korzybski προσπάθησε να ποσοτικοποιήσει με μαθηματικό τρόπο.

Μερικές φορές, τα πράγματα που δεν βλέπουμε είναι απλώς έξω από το φάσμα της ανθρώπινης εμπειρίας, όπως για παράδειγμα η αδυναμία μας να δούμε το υπεριώδες φως. Πολύ περισσότερο όμως εξαρτώνται από τις προσδοκίες, τις αναμνήσεις, τις προκαταλήψεις, τους φόβους ή απλώς από το γεγονός ότι κάποιος είναι κοντόφθαλμος. Αν βρεθείτε σε ένα πάρτι και κάποιος σας πει ότι πρόκειται να σας συστήσει τον νικητή του βραβείου Νόμπελ, θα δείτε ένα διαφορετικό πρόσωπο απ’ ό,τι αν σας έλεγε ότι θα γνωρίσετε έναν πρώην εκτελεστή της Μαφίας. Όταν το φιλτράρισμα και η επεξεργασία ολοκληρωθούν, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο εγκέφαλος δεν θα βιώσει όντως την πραγματικότητα, αλλά μόνο μια επιβεβαίωση του μοντέλου της πραγματικότητας.

Παρακάτω περιγράφονται 2 ενδιαφέροντα σημεία:
1. Όλα τα μοντέλα πραγματικότητας είναι ίσα, όπως τα αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλος.
2. Η πραγματικότητα υπερβαίνει κάθε μοντέλο που μπορούμε ενδεχομένως να δημιουργήσουμε από αυτή.

Αυτά τα 2 σημεία επιτρέπουν στον Θεό, την ψυχή και όλες τις άλλες πνευματικές εμπειρίες να επιστρέψουν στην εικόνα της πραγματικότητας. Το πρώτο σημείο καταρρίπτει την ιδέα ότι η επιστήμη είναι ανώτερη από τη θρησκεία διότι συγκεντρώνει τα γεγονότα, ενώ η θρησκεία ασχολείται με τις πεποιθήσεις. Στην πραγματικότητα, η επιστήμη φιλτράρει και απορρίπτει ένα τεράστιο τμήμα της ανθρώπινης εμπειρίας – σχεδόν όλα όσα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν υποκειμενικά – κι έτσι το μοντέλο της είναι εξίσου επιλεκτικό, αν όχι και περισσότερο, από τη θρησκεία. Όσον αφορά τον εγκέφαλο, το φιλτράρισμα πραγματοποιείται σε όλα τα μοντέλα, είτε είναι επιστημονικά, πνευματικά, καλλιτεχνικά ή ψυχωτικά. Ο εγκέφαλος είναι ένας επεξεργαστής των εισερχομένων πληροφοριών κι όχι καθρέφτης της πραγματικότητας.

Το δεύτερο σημείο είναι ακόμα πιο αποκαλυπτικό. Αν το μυαλό μας συνεχώς φιλτράρει κάθε εμπειρία, δεν υπάρχει κανένας τρόπος να μπορέσει να ισχυριστεί κάποιος ότι γνωρίζει τι είναι όντως πραγματικό. Δεν μπορείτε να βγείτε έξω από το μυαλό σας προκειμένου να καταλάβετε τι βρίσκεται πέρα από αυτό. Ακριβώς όπως υπάρχει ένας ορίζοντας για τα πιο μακρινά αντικείμενα που εκπέμπουν φως στο σύμπαν και ένας ακόμα πιο μακρινός ορίζοντας για όσο το δυνατόν πιο μακριά στο παρελθόν μπορεί να φτάσει η αστρονομία, έτσι υπάρχει κι ένας ευρύτερος ορίζοντας στη σκέψη. Ο εγκέφαλος λειτουργεί στον χώρο και τον χρόνο και διαθέτει γραμμική σκέψη, η οποία βρίσκεται στο τελικό σημείο μιας επιλεκτικής διαδικασίας φιλτραρίσματος. Έτσι, οτιδήποτε είναι εκτός τόπου και χρόνου είναι ασύλληπτο και η αφιλτράριστη πραγματικότητα πιθανότατα θα κατέστρεφε τα κυκλώματα του εγκεφάλου ή απλώς θα απορρίπτονταν. Η αφιλτράριστη πραγματικότητα θα έμοιαζε σαν να ακούει κάποιος όλους τους σταθμούς του ραδιοφώνου ταυτόχρονα, κάτι που είναι αδύνατον.
Ο Korzybski συμπέρανε ότι ακόμη και τα μαθηματικά αποτελούν ένα μοντέλο πραγματικότητας, δεδομένων των περιορισμών που παρουσιάζουν όλα τα μοντέλα που κατασκευάζει ο εγκέφαλος. Φυσικά, σε αυτό δεν θα συμφωνούσαν όλοι – τα μαθηματικά ως καθολική αλήθεια δίνουν ένα στήριγμα στην προηγμένη φυσική όσον αφορά τον κβαντικό κόσμο. Σε αυτό το άρθρο βέβαια δεν θα χρησιμοποιήσουμε οποιαδήποτε από αυτές τις ιδέες ως μέσον επίθεσης στην επιστήμη. Ο Korzybski απλώς επεσήμανε, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα των μαθηματικών, ότι οποιαδήποτε κι αν είναι η πραγματικότητα, υπερβαίνει τον εγκέφαλο.

Με μία μόνο λέξη – υπέρβαση – οι όροι ανταγωνισμού είναι ίσοι ανάμεσα στην επιστήμη και τη θρησκεία. Η πραγματικότητα ξεπερνά ή προχωρά πέρα από αυτό που αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλος. Αν από το υπερβατικό πηγάζει κάτι υπερφυσικό, όπως ένα όραμα, οι υλιστές και οι σκεπτικιστές μπορούν να υποστηρίξουν ότι δεν είναι αληθινό. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κανένας τρόπος για να αποδειχτεί ότι ακόμη και μια φυσική εμπειρία είναι πραγματική. Το να βλέπει κάποιος αγγέλους είναι εξίσου ανεξήγητο με το να βλέπει ένα δέντρο, ένα βουνό ή ένα σύννεφο.
Όπως ισχυρίστηκε ο διακεκριμένος φυσικός Freeman Dyson: «Για να συνοψίσουμε την κατάσταση, έχουμε 3 μυστήρια που δεν μπορούμε να καταλάβουμε: τις απρόβλεπτες κινήσεις των ατόμων, την ύπαρξη της ανθρώπινης συνείδησης και τη θετική τάση του σύμπαντος προς τη ζωή και τη λογική. Νομίζω πως αυτά τα 3 μυστήρια είναι πιθανόν να συνδέονται μεταξύ τους. Δεν ισχυρίζομαι όμως ότι είμαι σε θέση να καταλάβω κάποιο από αυτά».

Αυτά τα 3 μυστήρια είναι συνδεδεμένα με τα θεμέλια της ύπαρξής μας, γι’ αυτό η πιο σοφή πορεία είναι να συνδυάσουμε τα επιστημονικά και πνευματικά μοντέλα προκειμένου να δούμε αν μπορούν να συμπληρωθούν τα κενά που προέρχονται από το καθένα. Τα μοντέλα είναι σωστά ως προς αυτά που περιλαμβάνουν και λανθασμένα ως προς αυτά που αποκλείουν. Η παραδοχή αυτού του γεγονότος θα μπορούσε να αποτελέσει ένα μεγάλο βήμα ώστε η πνευματικότητα να ληφθεί υπόψη ως μια εξερεύνηση τόσο σοβαρή και ειλικρινής όσο και η προηγμένη επιστήμη.

Ο ψευδής εαυτός

«Μην πιστεύεις αυτό που σου δείχνουν τα μάτια σου. Ότι κι αν σου δείξουν, θα είναι περιορισμός.
Να κοιτάζεις με την κατανόησή σου. Ανακάλυψε αυτό που ήδη γνωρίζεις, Και θα βρεις τον τρόπο να πετάς!»
Ρίτσαρντ Μπαχ

Η αλήθεια του εαυτού μας ενισχύεται από την εμπιστοσύνη μας προς εμάς, την αποδοχή των δυνατοτήτων και των αδυναμιών μας, την εναρμόνιση των αντιφάσεων μεταξύ των αναγκών και των επιθυμιών μας. Η αυθεντικότητά μας εκφράζεται μέσα από τις συμπεριφορές μας, οι οποίες συμφωνούν με τις σκέψεις μας που φιλτράρονται από τη λογική, και από τα συναισθήματά μας όπου εξοικειωμένοι με τις δονήσεις τους μαθαίνουμε να τα αφουγκραζόμαστε ακολουθώντας την σοφία τους. Η γνησιότητά μας ενδυναμώνεται από την αγάπη που νιώθουμε για μας, η οποία μας γεμίζει δύναμη, ώστε συμφιλιωμένοι με αυτό που είμαστε, προχωράμε στον δρόμο της ζωής μας ως δημιουργοί της.

Εάν τα ψυχικά μας χαρακτηριστικά είναι ευδιάκριτα σε μας, τότε μπορούμε να υποστηρίξουμε την αξία μας και να διαφοροποιηθούμε από προβολές άλλων που δεν εκφράζουν τον εαυτό μας. Μόλις ερχόμαστε σε επαφή με κάτι που δεν εκφράζει την αλήθεια μας, αποστασιοποιούμαστε από αυτό, διατηρώντας την αυθεντικότητά μας.

Εάν όμως η εικόνα μας είναι θολή και δυσδιάκριτη σε μας, τότε γυρεύουμε ένα είδωλο για να μορφοποιήσουμε τον εαυτό μας. Ψάχνουμε απεγνωσμένα στο βλέμμα των άλλων για να συναντήσουμε τον εαυτό μας και παγιδευόμαστε σε μια ψευδή εικόνα, που υπακούει σε εντολές άλλων ή σε αυτό που φανταζόμαστε πως θέλουν, προκειμένου να μας επιβεβαιώνουν, για να αποτυπώσουμε έστω ένα περίγραμμα μέσα από εκείνους. Παρόλο που γνωρίζουμε ότι οι άλλοι βλέπουν σε εμάς, αυτό που εμείς μπορούμε να δούμε στον εαυτό μας, προσπερνάμε βιαστικά τη σκέψη μας, γιατί η αναπαράσταση που έχουμε πλάσει στη φαντασία μας για μας είναι φτωχή. Τρομάζουμε στην ιδέα, πως οι άλλοι αντικρίζουν την ένδεια μας και σχετίζονται με αυτήν, και έτσι μεταλλασσόμαστε, προκειμένου να τους ευχαριστήσουμε, ώστε να επιβεβαιώσουν τα ‘καλά’ σημεία μέσα μας για να αναγνωρίσουμε και εμείς τον πλούτο της ψυχής μας.

Επειδή ο καθρέφτης μας είναι θαμπός, η αξία μας δεν είναι επιβεβαιωμένη, αποδίδουμε επομένως μια εσφαλμένη εικόνα στον εαυτό μας, οπότε η αληθινή μας υπόσταση μας διαφεύγει. Για να προστατευτούμε από την ανεπάρκεια, η οποία καταλήγει σε εκμηδενισμό της προσωπικότητάς μας, υιοθετούμε ένα ψευδή εαυτό που, παρότι δεν εκφράζει την αλήθεια μας, γίνεται μια μάσκα που καλύπτει την αίσθηση ασημαντότητας και το προσωπείο αυτό αποφασίζει για τις συμπεριφορές μας αλλά και για τις επιλογές μας.

Όσο οι άλλοι μας επιβραβεύουν για τα φτιασίδια που φοράμε σαν ψυχικό ένδυμα, όσο αποδέχονται τις πλευρές εκείνες που εξυπηρετούν τις δικές τους χρηστικές ανάγκες, τόσο εμείς ανήμποροι να προσδιορίσουμε την υπόστασή μας χωρίς το βλέμμα τους, υιοθετούμε μια ταυτότητα που, παρότι δεν μας ταιριάζει, μας εξασφαλίζει μια επιβεβαίωση που την έχουμε ανάγκη για να μην αφανιστούμε στον άδειο μας καθρέφτη. Επιλέγουμε ανθρώπους που θα μας θαυμάσουν, θα επιβραβεύσουν τις προσπάθειες μας για να τις αναγνωρίσουμε και εμείς. Αποζητάμε αυτές τις σχέσεις, παρότι η συναισθηματική ικανοποίηση είναι ανύπαρκτη, γιατί γυρεύουμε σε εκείνους ένα καθρέφτη, όπου θα διαμορφώσει το είδωλο μας, για να το αντικρίσουμε και εμείς, να γοητευτούμε από αυτό για να μιλήσει στη ψυχή μας.

Η ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας είναι πενιχρή, οπότε μηδενίζουμε την αξία μας ή της αποδίδουμε μεγέθη δυσανάλογα μικρά, προσαρμοσμένα στην εικόνα που αποδίδουμε στον εαυτό μας. Έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης από παιδιά, όπου τοποθετούμε συνεχώς τον εαυτό μας δίπλα με το απόλυτο, το εξιδανικευμένο που υπάρχει μόνο στη φαντασία μας και παρότι είναι ουτοπικό, προσπαθούμε εναγώνια να το προσεγγίσουμε. Εμμένουμε, παρόλο που αυτή η εμμονή μας αφήνει ανικανοποίητους, προσδοκώντας πως, αν αποτελέσουμε είτε εμείς είτε τα έργα μας το ιδανικό, θα κερδίσουμε την εύνοια εκείνων που μας άφησαν κάποτε έξω από την πύλη του Παραδείσου, οπότε λειτουργούμε με σκοπό να εξαγοράσουμε, μέσα από την επίτευξη του ιδεώδες, το εισιτήριο για την είσοδο.

Θυσιάζουμε τις στιγμές που ζούμε, τα πρόσωπα που μας εμπνέουν θετικά συναισθήματα αλλά δεν εξασφαλίζουν μια αστραφτερή είσοδο, τα ουσιαστικά αλλά μικρά πράγματα που δεν θα γοητεύσουν τα βλέμματα που φανταζόμαστε πως δεν μας παραδόθηκαν για την ασημαντότητά μας. Οτιδήποτε κάνουμε αναμετράται με την υπερβολή, προκειμένου να πετύχουμε το εξιδανικευμένο που θα ωραιοποιήσει την εικόνα μας, ώσπου τελικά ματαιωμένοι απογοητευόμαστε. Πιστεύουμε εσφαλμένα πως δεν κάναμε αρκετά για τους άλλους ή δεν γίναμε τα πάντα για κείνους και για αυτό δεν μπόρεσαν να εκτιμήσουν αυτό που ήμαστε. Επιδιδόμαστε λοιπόν σε ενέργειες που μας κουράζουν ψυχικά, για να κερδίσουμε εκείνην την πολυπόθητη επιβεβαίωση που την έχουμε ανάγκη για να κερδίσουμε τη μάχη με τον καθρέφτη μας.

Όταν κάποια στιγμή η αλήθεια διαφαίνεται, τότε συνειδητοποιούμε την απώλεια του εαυτού μας και οργιζόμαστε, μισούμε, επιτιθέμαστε, ενοχοποιούμε καταστάσεις ή στρέφουμε την απογοήτευση στον εαυτό μας. Οι ενοχές, ένας θελκτικός βρόχος στο λαιμό μας, περιορίζουν την ικανότητά μας να δούμε καθαρά μια πραγματικότητα που δειλά – δειλά προσπαθεί να εισχωρήσει στη χαραμάδα της καρδιάς μας.

Ένα παιδί μέσα μας περιμένει αέναα το σημαντικό πρόσωπο για εκείνον να σταθεί δίπλα του και να το βοηθήσει να αποτυπώσει στην καρδιά του τα χαρακτηριστικά του. Χωρίς αυτό το πρόσωπο αισθάνεται πως τα χαρακτηριστικά του θα παραμείνουν δυσδιάκριτα. Αυτό το παιδί βλέπει το πρόσωπό του καθαρά, παρατηρεί με σαφήνεια τα στοιχεία του, αγαπά τη μοναδικότητά του, όταν συναντά το θαυμασμό στο αγαπημένο του πρόσωπο.

Αν αυτό έχει λείψει στο παρελθόν, χρειάζεται να βοηθήσουμε αυτό το παιδί να ωριμάσει συναισθηματικά, για να σμιλέψουμε το δικό μας καθρέφτη. Διαφορετικά θα γοητευόμαστε από τις αντανακλάσεις, οι οποίες όμως δεν θα είναι αντικειμενικές στην αλήθεια μας. Η ομορφιά, η ιδιαιτερότητα των χαρακτηριστικών μας θα περνά απαρατήρητη σε μας, γιατί αυτό το παιδί μέσα μας δεν έμαθε να κοιτά τον εαυτό του, αλλά ψάχνει απεγνωσμένα το βλέμμα του άλλου μήπως του παραδοθεί. Το βλέμμα μας θα απομακρύνεται από το νοητό μας καθρέφτη, τα χαρακτηριστικά μας δεν θα αποτυπώνονται σα σύμβολα μέσα μας και η ζωή μας θα γίνεται ένας αγώνας να αποκτήσουμε κάτι και όχι για να απολαύσουμε αυτό που ζούμε. Σε αυτόν τον αγώνα, όπου το έπαθλο θα είναι η αναγνώριση της ύπαρξής μας, θα κάνουμε παράταιρους συμβιβασμούς, θα παραμένουμε σε καταστάσεις που δεν θα ανταποκρίνονται στις αληθινές μας επιθυμίες, επειδή θα φαντασιωνόμαστε πως εξυπηρετούν ανάγκες μας που έχουν παραμείνει μη δικαιωμένες.

Η ανωριμότητα λοιπόν του εσωτερικού μας παιδιού, που γυρεύει στους άλλους μια λύση για τη δική του σωτηρία, μας κάνει να αποκτάμε έναν ψευδή εαυτό που υπακούει τυφλά σε ψευδείς συνθήκες μέσα από σχέσεις, συνεργασίες ή καταστάσεις, ενώ δεν αποκομίζουμε κανένα προσωπικό όφελος, και τελικά χάνουμε ολότελα τον εαυτό μας, γιατί γινόμαστε ένα κακέκτυπο που απέχει από την αλήθεια μας. Απογοητευμένοι στρεφόμαστε στα έργα μας με μια εμμονή να πάρουμε από εκεί το καθρέφτισμα που απαιτούμε. Η δημιουργικότητά μας γίνεται ένα μέσο για να κερδίσουμε κάτι και δεν αποτελεί χαρά και απόλαυση. Η αίσθηση της δημιουργίας δε μας γεμίζει συναισθηματικά, γιατί ό,τι κάνουμε γίνεται για να τελειοποιήσουμε το εξιδανικευμένο μοντέλο του εαυτού μας, οπότε τη χρησιμοποιούμε για ένα σκοπό: τη συγκόλληση του καθρέφτη μας.

Ο καθρέφτης μας βρίσκει την συγκόλλησή του στην προσπάθεια μας να βγούμε από το φαύλο κύκλο της επανάληψης και να αισθανθούμε την εκτίμηση για τον εαυτό μας να ρέει, ώστε να γεμίσει τα φυλλοκάρδια μας από την ουσία μιας αγάπης που πυκνώνει το ψυχικό μας σύστημα και κάνει σταθερή την ματιά μας. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται να εναρμονίσουμε τα μηνύματα που στέλνει η λογική μας με εκείνα που εκπέμπει η καρδιά μας. Οι διαδρομές της μνήμης μας καλούν να τις διαβούμε από άκρη σε άκρη και να ανασύρουμε καθετί πολύτιμο που βρίσκεται εκεί, για να το θαυμάσουμε και να του δώσουμε μια θέση αξίας στην ζωή μας, ενώ κάθε πετραδάκι που εισχώρησε στην καρδιά μας, προκαλώντας ρωγμή στην αυτοεκτίμησή μας, εάν το δούμε στην πραγματική του διάσταση, μικραίνει τόσο που σχεδόν εξαφανίζεται.

Όσο ανατρέχουμε στις διαδρομές της μνήμης, φροντίζουμε να συνθέτουμε τις εμπειρίες μας σε ένα σφαιρικό σχήμα που χωρούν όλα τα αρώματα που μας περιτύλιξαν είτε εύοσμα είτε δύσοσμα ήταν αυτά. Αποστάζουμε στον ψυχικό μας πυρήνα το αμάλγαμα της σοφίας που μας χάρισαν μέσα από την εμπειρία που βιώσαμε και φοράμε το δικό μας άρωμα ψυχής με τα μοναδικά ιδιαίτερα μας χαρακτηριστικά.

Ώριμοι συναισθηματικά μπορούμε να δημιουργήσουμε το δικό μας υγιή καθρέφτη, όπου θα εκφράζεται σε αυτόν η αλήθεια μας και εμείς γοητευμένοι θα την παρατηρούμε, για να την μοιραστούμε με τους ανθρώπους που η αλληλοεκτίμηση και η ισοτιμία θα πρωταγωνιστούν στη ζωή μας. Η διαμόρφωση του δικού μας καθρέφτη θα μας βοηθήσει να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας, να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας που απορρέουν από την άγνοια προς τις δυνατότητες μας και να πάρουμε τις δικές μας αποφάσεις για την ζωή μας.

Όσο ερχόμαστε σε επαφή με την αυθεντικότητά μας, ζούμε τις στιγμές και χαιρόμαστε με αυτές. Σεβόμαστε τον εαυτό μας και σχετιζόμαστε με ανθρώπους που μας εμπνέουν σεβασμό και αυτό που επιδιώκουμε είναι η αμοιβαία αποδοχή και η εκτίμηση. Επιτρέπουμε στον εαυτό μας την ικανοποίηση από τις επιτυχίες μας, χωρίς να μας ενδιαφέρει το χειροκρότημα των άλλων, γιατί η επιβεβαίωση είναι κατεκτημένη από μας, αλλά απολαμβάνουμε το θετικό συναίσθημα που νιώθουμε όταν ασχολούμαστε με τα επιτεύγματά μας.

Νιώθουμε περήφανοι για την κυοφορία της δημιουργικότητάς μας και τα γεννητούρια τα μοιραζόμαστε με εκείνους, που μπορούν με γόνιμο τρόπο να κυοφορήσουν τα δικά τους δημιουργικά παιδιά. Όσο η αλήθεια μας υπερισχύει, διεκδικούμε το όφελος από αυτό που κάνουμε, ρισκάρουμε περισσότερο ζυγοσταθμίζοντας τα κέρδη και λέμε μεγαλόκαρδα ‘ναι’ σε ό,τι μας βοηθάει. Όσο ο εαυτός μας αναδύεται, το όχι σε ό,τι δεν μας ταιριάζει αποκαλύπτεται ελεύθερα, ενώ υπερασπιζόμαστε τις επιλογές μας και δεν νιώθουμε ενοχές όταν ακολουθούμε την επιθυμία μας, ακόμα και αν αυτό δεν βρίσκει σύμφωνους κάποιους.

Σεβόμαστε τις αδυναμίες μας, χωρίς να θυμώνουμε με τα λάθη μας, κι ενώ γνωρίζουμε τα όρια μας, καλλιεργούμε τις δυνατότητες μας. Ελεύθεροι πλέον αναθεωρούμε στερεοτυπικές αντιλήψεις κάνοντας αλλαγές που μας ευνοούν και αποζητάμε ως καθρέφτες την αλήθεια μας και εκείνους που τολμούν να εκτιμούν αυτήν την αλήθεια.

Αποκαλύφθηκε πώς οι χαμαιλέοντες αλλάζουν χρώματα

Ερευνητές στην Ελβετία κατάφεραν να εξηγήσουν πώς αλλάζουν χρώματα οι χαμαιλέοντες. Το μυστικό κρύβεται στο ότι τα συμπαθή ερπετά διαθέτουν δύο στρώματα κυττάρων στο δέρμα τους, τα οποία περιέχουν νανοκρυστάλλους διαφόρων μεγεθών και σχημάτων.

Οι χαμαιλέοντες μεταβάλλουν κατά βούληση την απόσταση μεταξύ αυτών των ποικιλόμορφων μικροσκοπικών κρυστάλλων (σε ποσοστό γύρω στο 30%) και έτσι αντανακλούν διαφορετικά μήκη κύματος του φωτός, με αποτέλεσμα στα μάτια των άλλων να αλλάζουν χρώμα και να καμουφλάρονται.
Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Γενεύης, με επικεφαλής τον καθηγητή γενετικής και εξελικτικής βιολογίας Μισέλ Μιλίνκοβιτς, μελέτησαν εξονυχιστικά το δέρμα των χαμαιλεόντων με τη βοήθεια φασματοσκόπησης και βιντεοσκόπησης υψηλής ανάλυσης.
Όπως διαπιστώθηκε, κάτω από αρκετά στρώματα κοινών δερματικών κυττάρων, υπάρχουν τα λεγόμενα «ιριδοφόρα» κύτταρα, στο εσωτερικό των οποίων «πλέουν» μικροσκοπικοί φωτονικοί κρύσταλλοι από γουανίνη (ένα από τα τέσσερα βασικά συστατικά του DNA). Οι νανοκρύσταλλοι γουανίνης είναι διατεταγμένοι σε ένα πυκνό πλέγμα. Η μεταβαλλόμενη απόσταση μεταξύ των κρυστάλλων καθορίζει το μήκος κύματος του φωτός που θα ανακλασθεί και, κατά συνέπεια, το χρώμα του κυττάρου και τελικά όλου του δέρματος.
Κάπως έτσι, οι χαμαιλέοντες γίνονται ένα με το περιβάλλον τους. Όταν όμως τα ενήλικα αρσενικά συναντήσουν κάποιον ανταγωνιστή τους ή ένα θηλυκό, τότε μέσα σε λίγα λεπτά αποκτούν πολύ πιο έντονα χρώματα (π.χ. από πράσινο σε κόκκινο ή κίτρινο), πράγμα που τους κάνει πλέον να διακρίνονται. Παραμένει άγνωστο πάντως πώς ακριβώς δίνουν την εντολή οι χαμαιλέοντες, ώστε να γίνει η κατάλληλη κυτταρική αναδιάταξη στο δέρμα τους.
Όπως επίσης διαπιστώθηκε, κάτω από το πρώτο στρώμα των ιριδοφόρων κυττάρων, υπάρχει ένα δεύτερο στρώμα παρόμοιων κυττάρων, τα οποία αντανακλούν όχι το ορατό φως, αλλά το υπέρυθρο που παράγει θερμότητα, πράγμα που βοηθά τα ζώα να δροσίζονται.
Η ανακάλυψη του βιολογικού μυστικού των χαμαιλεόντων (που φαίνεται να είναι μοναδικό στο ζωικό βασίλειο) μπορεί να βοηθήσει τους επιστήμονες να σχεδιάσουν καινοτομικά υλικά που αλλάζουν χρώματα ή είναι λιγότερο ανακλαστικά.

Τα διασημότερα μαρμάρινα αγάλματα Κούρων.

Η ονομασία "Κούρος" προέρχεται από τη δωρική λέξη Κώρος που σημαίνει παιδί, ανδρόπαις, αρχαϊκός Απόλλων, νέος έφηβος, παλικάρι. Στην Ιωνική διάλεκτο ονομάζονταν Κούρος.

Οι Κούροι εμφανίζονται ως γυμνοί νέοι και έδωσαν αφορμή να διαδοθεί η γυμνότητα ευρύτερα στην τέχνη.

Συνοψίζοντας την πορεία της εξέλιξης των Κούρων οι πρώτοι αρχαϊκοι Κούροι αποδίδονται γεωμετρικά, που συν τω χρόνω ξεφεύγουν από τα γεωμετρικά πλαίσια, αποκτούν πλαστικότητα, αλλά έχουν μια έκφραση δαιμονική (θεϊκή), υπεράνθρωπη. Ακολουθεί το αρχαϊκό μειδίαμα και καταλήγει στα τελευταία αρχαϊκά χρόνια με τη σοβαρή έκφραση της πνευματικότητας και πλαστικότητα στις κινήσεις οδηγώντας σιγά σιγά την γλυπτική στην Κλασική περίοδο.

Έτσι στην αρχαϊκή περίοδο από το 600 - 480 π.Χ δημιουργούνται εξαιρετικά μαρμάρινα έργα τέχνης με την μορφή Κούρων τα διασημότερα από τα οποία έχουν διασωθεί εκθέτουμε παρακάτω :



Ο Κούρος του Κεραμεικού.
Ο Κούρος του Κεραμεικού ,η Κούρος της Ιεράς Πύλης ,βρέθηκε το 2002 σε ανασκαφές στον Κεραμεικό.
Είναι έργο του 600-590 π.Χ και το ύψος του φτάνει τα 2,10 μ .
Κατά πάσα πιθανότητα ήταν επιτύμβιο μνημείο.
Ο Κούρος πιθανόν είχε καταστραφεί κατά την εισβολή των Περσών το 480.π.Χ και αργότερα είχε χρησιμοποιηθεί ως οικοδομικό υλικό στην κατασκευή των τειχών της πόλης.
Αθήνα , Μουσείο Κεραμεικού



Ο Κούρος της Νέας Υόρκης
Ο Κούρος λέγεται βρέθηκε στην Κερατέα Αττικής και είναι πιθανόν έργο του ίδιου Γλύπτη που κατασκεύασε τον Κούρο του Κεραμεικού
Χρονολογείται μεταξύ 590 και 580 π.Χ. και έχει ύψος 1,96 μ.
Θεωρείται ότι ήταν επιτύμβιο μνημείο.
Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης - Νέα Υόρκη



Ο Κούρος του Σουνίου
Ο Υπερμεγέθης Κούρος βρέθηκε το 1906 στο ιερό του Ποσειδώνα στο Σούνιο, μέσα σ' ένα πηγάδι, μαζί με κομμάτια από άλλους δυο κούρους. Πιθανόν θάφτηκαν μετά από την καταστροφή από τους Πέρσες το 480 π.Χ. Πιθανότατα ήταν ανάθημα και έστεκε μπροστά στο ναό του Σουνίου.
Είναι έργο του 590-580 π.Χ. κατασκευασμένος από μάρμαρο Νάξου και το ύψος του φτάνει τα 3,05 μ.
Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.



Οι Κούροι των Δελφών
Είναι έργα του 580 π.Χ και το ύψος τους φτάνει το 1,97 μ.
Οι κούροι ήταν αφιέρωμα των Αργείων στον Απόλλωνα και, σύμφωνα με την επιγραφή που είναι χαραγμένη στο βάθρο ,άλλα δεν σώζεται ολόκληρη , κατασκευάσθηκαν από τον Αργείο γλύπτη (Πολύ)μήδη
Από τους περισσότερους μελετητές ταυτίζονται με τον Κλέοβι και το Βίτωνα, δύο νέους από το Άργος, γιους της ιέρειας της Ήρας. Κατά άλλους είναι οι Διόσκουροι , Κάστωρ και ο Πολυδεύκης..
Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών



O Κολοσσιαίος Κούρος της Σάμου
Το μοναδικό αυτό έργο αρχαϊκής πλαστικής βρέθηκε κατά την ανασκαφική έρευνα στο χώρο της Ιεράς Οδού στα ανατολικά του Ηραίου, κατά το έτος 1980. Ήταν ένας από τους 5 - 6 κολοσσιαίους κούρους που στόλιζαν την βόρεια πλευρά της Οδού που οδηγούσε από την αρχαία πόλη της Σάμου στο Ιερό.
Το υπερφυσικό του μέγεθος φτάνει τα 5,25 μ. και είναι έργο του 570 π.Χ. περίπου.
Ο αριστερός του μηρός φέρει την επιγραφή «ΙΣΧΗΣ ΑΝΕΘΗΚΕΝ Ο ΡΗΣΙΟΣ». Δηλαδή τον έστησε ο Ισχής, ο γιος του Ρήσιου.
Αρχαιολογικό Μουσείο Σάμου.



Ο Κούρος της Τενέας
Βρέθηκε το 1846 κοντά στην Κόρινθο στη νεκρόπολη της Τενέας .
Το άγαλμα είχε κρυφτεί προσεχτικά , προφανώς για να προστατευτεί από επιδρομές βαρβάρων.
Είναι χαρακτηριστικό έργο κορινθιακής τέχνης
Η κατασκευή του χρονολογείται γύρω στο 560 π.Χ. και είναι κατασκευασμένος από παριανό μάρμαρο.
Το ύψος του είναι περίπου 1,60 μ.
Γλυπτοθήκη του Μονάχου



Οί δίδυμοι Κούροι της Τενέας
Τα αγάλματα προέρχονται από την αρχαία Τενέα, πόλη των Κορινθίων και είχαν πέσει πρόσφατα θύματα αρχαιοκαπηλίας.
Φιλοτεχνημένοι από νησιωτικό μάρμαρο, οι κούροι έχουν ύψος 1,82 και 1,78 μ. αντιστοίχως και είναι έργα του τρίτου τέταρτου του 6ου αιώνα π.Χ.
Οι Κούροι προέρχονται από το ίδιο εργαστήριο και έχουν φιλοτεχνηθεί πιθανότατα από τον ίδιο καλλιτέχνη.



Ο Κούρος της Βολομάνδρας.
Ο Κούρος της Βολομάνδρας είναι ένα μαρμάρινο επιτύμβιο άγαλμα που βρέθηκε σε αρχαίο νεκροταφείο στην περιοχή της Βολομάνδρας στα Μεσόγεια Αττικής.
Χρονολογείται γύρω στο 550 π.Χ. και έχει ύψος 1,79 εκ.
Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.



Ο Κούρος της Μήλου.
Ο Κούρος είναι κατασκευασμένος από ναξιώτικο μάρμαρο και είναι έργο του 550 π.Χ. περίπου.
Το ύψος του είναι 2,14 μ. Πιθανόν ήταν επιτύμβιο μνημείο.
Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.



Ο Κούρος του Μονάχου
Ο Κούρος του Μονάχου είναι αριστουργηματικό έργο γλυπτικής από την αρχαία Αττική. Δημιουργήθηκε το 540 π.Χ. περίπου. Έχει κατασκευαστεί από παριανό μάρμαρο και έχει ύψος 2 ,11 μ.
Η κοντή κόμμωση του Κούρου αποτελεί νέο στοιχείο , χαρακτηριστικό των θνητών του β΄ μισού του 6ου αι. σε αντίθεση με τα μακριά μαλλιά που έχουν συνήθως οι θεοί και οι ήρωες.
Γλυπτοθήκη του Μονάχου

Οι Κούροι από το Ιερό του Απόλλωνος στο όρος Πτώο Βοιωτίας



Κούρος από το Πτώο Νο1
Μαρμάρινο βοιωτικό έργο που βρέθηκε μαζί με άλλους κούρους στο ιερό του Απόλλωνα, στο Πτώο της Βοιωτίας.
Χαρακτηρίζεται από έντονη νησιωτική επίδραση, όπως και πολλά ακόμη γλυπτά της ίδιας περιόδου, που προέρχονται από το ιερό του Πτώου.
Είναι έργο του 550 π.Χ περίπου και ύψος του είναι 1.36 μ.
Αρχαιολογικό Μουσείο Θηβών.



Κούρος από το Πτώο Νο 2
Αναθηματικός κούρος σε φυσικό μέγεθος κατασκευασμένος από ναξιακό μάρμαρο. Βρέθηκε το 1885
Είναι έργο του 550 π.Χ. περίπου.
Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.



 Κούρος από το Πτώο Νο 3
Αναθηματικός Κούρος σε φυσικό μέγεθος κατασκευασμένος από νησιωτικό μάρμαρο.
Είναι έργο του 520 π.Χ. περίπου
Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.



Κούρος από το Πτώο Νο 4
Το μέγεθος του Κούρου αυτού είναι μικρότερο του φυσικού.
Αποτελούσε ανάθημα στον αργυρότοξο Απόλλωνα από τους Πυθέα και Αισχρίωνα.
Είναι έργο του 500 π.Χ περίπου.
Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.



Ο Κούρος της Μερέντα
Βρέθηκε το 1972 στη Μερέντα της Αττικής στον αρχαιολογικό χώρο της Μυρρινούς
Ο κούρος ήταν επιτύμβιο άγαλμα. Βρέθηκε θαμμένος μαζί με την κόρη Φρασίκλεια, και πιστεύεται ότι ήταν έργο του Αριστίωνα από την Πάρο. Χρονολογείται μεταξύ 540 και 530 π.Χ. και έχει ύψος 1,89 μ
Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.



Ο Κούρος του Μιλάνου.
Ο Κούρος του Μιλάνου είναι πιθανόν έργο Αθηναίου γλύπτη και είναι κατασκευασμένος από ναξιακό μάρμαρο.
Είναι έργο του 540- 530 π.Χ και το ύψος του , χωρίς τα κάτω άκρα που δεν βρέθηκαν , είναι 1,39 μ.
Αρχαιολογικό Μουσείο Φλωρεντίας



Ο Κούρος της Αναβύσσου
Ο Κούρος της Αναβύσσου ,ή Κούρος του Κροίσου ,βρέθηκε στην Ανάβυσσο το 1937, οι αρχαιοκάπηλοι τον έκοψαν με πριόνι σε δύο κομμάτια και τον φυγάδεψαν στο Παρίσι. Ένα χρόνο αργότερα επέστρεψε στην Ελλάδα.
Το άγαλμα είναι έργο πιθανόν του 530 π.Χ. και έχει 1,95 μ. ύψος.
Ο κούρος ήταν νεκρικός ανδριάντας που ήταν στημένος σε έναν τάφο στη νεκρόπολη της Αναβύσσου. Το όνομα Κροίσος αναφέρεται στο επιγραμματικό κείμενο που είναι σκαλισμένο στη βάση του:
«Στάσου και θρήνησε δίπλα στο μνήμα του πεθαμένου Κροίσου,
που πολεμούσε στην πρώτη γραμμή όταν τον εξολόθρεψε ο μανιασμένος Άρης.»
Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.



Ο Κούρος της Κέας
Ανακαλύφθηκε το έτος 1930 στη θέση του αρχαίου νεκροταφείου στην Κορρησία της νήσου Κέας
Ήταν επιτύμβιο μνημείο κατασκευασμένο από νησιωτικό μάρμαρο.
Το ύψος του είναι 2,07 μ και είναι έργο του 520-530 π.Χ.
Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.



Ο Κούρος της Ανάφης.
Ο Κούρος της Ανάφης η «Απόλλων του Στράνγκφορντ» , όπως αλλιώς ονομάζεται εξαιτίας του πρώην κάτοχου του, χρονολογείται μεταξύ 500-490 π.Χ.
Είναι κατασκευασμένος από από πάριο μάρμαρο και το ύψος του είναι 1,01 μ.
Το σπουδαίο άγαλμα που βρέθηκε στην Ανάφη κλάπηκε και φυγαδεύθηκε στην Βρετανία.
Βρετανικό Μουσείο



 O Κούρος του Αριστοδίκου
Ο Κούρος βρέθηκε το 1944 λίγο έξω από την Κερατέα της Αττικής, στην περιοχή ενός νεκροταφείου της αρχαϊκής εποχής.
Είναι έργο του 500 π.Χ. περίπου και έχει ύψος 1,96 μ. Η επιγραφή που υπάρχει στο βάθρο μας πληροφορεί την ταυτότητα του νεκρού : "Αριστοδίκο".
Είναι κατασκευασμένος από παριανό μάρμαρο και θεωρείται ως έργο ορόσημο στην εξέλιξη της αρχαίας ελληνικής γλυπτικής .
Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.

Η νοημοσύνη της καφετιέρας

Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να κάνει η ανθρωπότητα τα εξελικτικά άλματα από τον homo habilis και τον homo erectus στον homo sapiens. Ο τελευταίος είναι υπεύθυνος για όλη τη γνωστή ιστορία και τα επιτεύγματα που όλοι γνωρίζουμε, τον πολιτισμό που απολαμβάνουμε, τη διαδρομή που καμαρώνουμε και που με περισσή οίηση διδάσκουμε στα σχολεία.

Ο άνθρωπος ο σοφός. Αυτός έσπασε τα δεσμά της άγνοιας και της ανέχειας, καλλιέργησε την επιστήμη και τη φιλοσοφία, τσάκισε την προκατάληψη, πήρε πάνω του την ευθύνη και έγινε δημιουργός του εαυτού του.

Ανήμπορος σήμερα ο ίδιος στέκεται ακόμη απέναντι στο θάνατο, την αρρώστια, την κοινωνική και οικονομική απομόνωση, την ηθική και πνευματική πενία.

Μα είναι ο ίδιος άνθρωπος; Είναι ο μεγάλος αποικιστής του 6ου π.κ.ε. αιώνα αυτός που τόλμησε να περάσει απέναντι στο αιγαίο και να διακηρύξει το νόμο της Εξέλιξης και τη διαίρεση της Ύλης σε άτομα; Είναι εκείνος που πήρε το ρίσκο να φιλοσοφήσει, να γράψει ιστορία, να τραγουδήσει τα λυρικά συλλαβόλεξα της Σαπφούς και του Πινδάρου, να υμνήσει περήφανα τη συντριβή του Οιδίποδα, να ακροβατήσει ανάμεσα στην Ηθική και το Νόμο, να κατακτήσει νέες γαίες, να ανακαλύψει την επιστήμη, να υψώσει την Τέχνη, να κάνει επαναστάσεις και να αλλάξει την όψη του πλανήτη;

Ας ρίξουμε μια ματιά στο σημερινό άνθρωπο

Χαίρεται όταν έχει μια κανονική οικογένεια, όταν πηγαίνει κάθε μέρα στη δουλειά, ψωνίζει απ το σούπερ μάρκετ, καταναλώνει προϊόντα και υπηρεσίες, ειδήσεις και ενημέρωση, διασκέδαση και σεξ, τίτλους και αξιώματα, σπουδές και καριέρα, συμπληρώματα και ψυχοφάρμακα, οικογένεια και απογόνους, όλα αυτά που τον κάνουν να αισθάνεται έστω για λίγο, λίγο πιο ασφαλής.

Γιατί ο άνθρωπος σήμερα είναι και ο ίδιος λίγος. Τόσο πολύ λίγος όση και η νοημοσύνη του. Δεν είναι πια ο sapiens, είναι ο homo stupidus. Τόσο ελάχιστος όση και η ηθική του και η αισθητική του. Και είναι τόσο ελλιπής γιατί δεν έχει πια χώρο στον ψυχικό του σκληρό δίσκο τον γεμάτο από εμβόλιμες ανάγκες και επιθυμίες για συμβολοποιημένα προϊόντα του ευδαιμονικού φετιχισμού.
Δεν είναι πια άνθρωπος υπεύθυνος και ριψοκίνδυνος, είναι διαχειριστικός. Δεν είναι ο γενναίος μαχητής του Πνεύματος, είναι ο διεκπεραιωτής της καθημερινότητας και της οικονομίας της σπατάλης. Αυτός που τρέχει όλη μέρα ασθμαίνοντας με μια ατζέντα από υποχρεώσεις να ικανοποιήσει. Δεν προλαβαίνει να σκεφτεί γιατί έχει τόσα να θυμηθεί. Δεν του επιτρέπονται τα λάθη, γιατί δεν έχει χρόνο να τα διορθώσει. Εκτός αυτού μπορούν να αποβούν μοιραία. Έτσι είναι ανίκανος να μάθει.

Μπορεί μόνο να συσσωρεύει πληροφορίες, όχι να τις μετουσιώσει σε Γνώση
Δε γνωρίζει ποιος είναι και δεν προλαβαίνει να το πληροφορηθεί. Θα παρακαλούσε να του φυτέψεις ένα barcode για να μη μπερδεύεται και να τα φέρνει όλα εις πέρας γρήγορα, έξυπνα και αποτελεσματικά. Είναι ο homo automaticus. Που είναι τόσο έξυπνος, όσο και η καφετιέρα του που διαβάζει το γραμμικό κώδικα και ξέρει ακριβώς τι καφέ θα παρασκευάσει. Και που είναι τόσο περήφανος που κατέκτησε τη νοημοσύνη της καφετιέρας του.

Γιατί ΔΕΝ είναι πια άνθρωπος. Είναι συσκευή. Γι αυτό, αυτό του το έλλειμμα το αναπληρώνει με το χυδαίο μπούκωμα της εμετικής κατανάλωσης. Γι αυτό, όταν του στερήσεις την κατανάλωση, τον έχεις εύκολα του χεριού σου. Γιατί το ελάχιστο καθίσταται πια ανύπαρκτο. Και είναι τόσο ανυπόφορη αυτή η ανυπαρξία.

Δε μπορεί αυτό το πλάσμα να έχει κάποια σχέση με τους προγόνους του παρά μόνο με εκείνους που ονόμαζαν «δούλους». Δε μπορούμε τίποτα να περιμένουμε από αυτό το προγραμματισμένο ανδροειδές, παρά να επαναλαμβάνει τα στερεότυπα και τα κλισέ μιας αστικής βιοθεωρίας που τόσο καλά του φύτεψαν στο κεφάλι οι δυνάστες του.

Αυτοί οι ίδιοι θα του δίνουν λίγο αέρα να αναπνέει που και που, θα του πετάνε μερικά μπιχλιμπίδια για να παίζει και να ξεγελιέται και θα τον πείθουν μάλιστα να υποθηκεύσει ακόμη και τη ζωή του για να τα αποκτήσει και ότι αυτά τα χρωματιστά καθρεφτάκια τον κάνουν εξελιγμένο και πολιτισμένο.
Του θέτουν διλήμματα για να νομίζει ότι σκέφτεται και επιλέγει, τον απασχολούν με ανόητα θεάματα για να νομίζει ότι συγκινείται, του κολακεύουν τα κατώτερα ένστικτα για να πιστεύει ότι διασκεδάζει, τον στέλνουν σε μαζικοποιημένες συναθροίσεις για να εκτονώνεται από τη μεγάλη στέρηση στην οποία υπέβαλε τον εαυτό του, τον ποτίζουν δηλητήρια για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους και τέλος του υποδεικνύουν και το μοντέλο ζωής που θα ζήσει γιατί αυτό τους εξυπηρετεί και τους διευκολύνει να τον ελέγχουν πιο αποτελεσματικά και σε πιο μαζική κλίμακα.

Διαφορετική οπτική γωνία...

Πόσοι και πόσες ανάμεσά σας σκέφτεστε συχνά τα όσα θετικά έχετε και απολαμβάνετε στη ζωή σας;

Ακόμη και το ότι έχουμε νερό καθαρό και πίνουμε με το άνοιγμα μιας βρύσης, όταν σε μέρη της Αφρικής περπατούν χιλιόμετρα για να βρουν να κουβαλήσουν λίγο πόσιμο νερό, είναι κάτι για το οποίο θα έπρεπε συχνά να νιώθουμε ευγνωμοσύνη. Κι όμως το θεωρούμε τόσο φυσικό που δεν μας κάνει καμία εντύπωση και δεν μας προκαλεί κανένα θετικό συναίσθημα. Όπως περνάνε απαρατήρητα όλα όσα θετικά έχουμε και απολαμβάνουμε στη ζωή μας.

Το μόνο που μας απασχολεί είναι τα όσα αρνητικά αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας και μια συνεχής σύγκριση με όσους έχουν περισσότερα θετικά από εμάς, που με τη σειρά της μας οδηγεί σε καινούργια αρνητικά συναισθήματα.

Είναι γεγονός πως η σύγκριση οδηγεί σε ενέργειες που βελτιώνουν τη ζωή, τα αρνητικά συναισθήματα όμως που αυτή στο μεταξύ προκαλεί, μπορεί να αποβούν καταστροφικά για την υγεία.

Είναι δύσκολο να βλέπει κανείς τα πράγματα από την θετική τους πλευρά, παρ’ ότι είναι γεγονός πως και η πιο αρνητική κατάσταση κρύβει μέσα της κάποιο θετικό μήνυμα για όποιον είναι αποφασισμένος να το βρει.

Αν τη ζωή την βλέπει κάποιος σαν μαρτύριο, μόνον αρνητικά συναισθήματα θα βιώνει και θα οδηγείται σε ασθένειες. Ενώ εάν την βλέπει σαν σχολείο και τις δυσκολίες σαν μαθήματα από τα οποία κάτι θα κερδίσει, οι ορμόνες του στρες καταναλώνονται σε αυτή την προσπάθεια και η αρνητική επίδραση στην υγεία μειώνεται σημαντικά.

Είναι στο χέρι μας να θεωρούμε τα παθήματα μαθήματα και να προχωρούμε μπροστά με θάρρος σε αυτό το ταξίδι που λέγεται ζωή. Όπως είναι στο χέρι μας να ασκηθούμε να ευχαριστούμε συχνά τη φύση, το σύμπαν (ή ότι θέλει ο καθένας) για όσα έχουμε και απολαμβάνουμε καθημερινά. Πράγματα απλά και καθημερινά, που θεωρούμε δεδομένα, ενώ δεν είναι.

Με τον τρόπο αυτό, η ζωή γίνεται ευκολότερη και η αρνητική επίδραση των διαφόρων καταστάσεων που αντιμετωπίζουμε, πολύ λιγότερο βλαπτική για την υγεία μας.

Γιατί το αίσθημα της ευγνωμοσύνης, είναι ένα θετικό συναίσθημα που βοηθάει πολύ την καλή λειτουργία της καρδιάς μας, όπως δείχνουν όλο και περισσότερες επιστημονικές έρευνες, και μέσα από την αρμονική λειτουργία της καρδιάς μας ομαλοποιούνται όλες οι ενέργειες που παράγονται στο σώμα, με αποτέλεσμα καλύτερη υγεία και ευκολότερη ζωή.

Η οπτική γωνία από την οποία βλέπει κάποιος τα πράγματα (συνείδηση) είναι αυτή που καταστρέφει ή βελτιώνει την υγεία, αλλά και την ζωή μας ολόκληρη. Σκεφθείτε το...

Sententia (ή αλλιώς απόφαση)

 Απόφαση: η τελική επιλογή ύστερα από σκέψη και στάθμιση των δεδομένων. Έγκαιρη, καθοριστική, ειλημμένη, καταδικαστική, αμετάκλητη ή αναγνωριστική.

Μία απόφαση μπορεί να χαρακτηριστεί ανάλογα με τη χρήση των παραπάνω επιθέτων ως διαφορετική, έχει όμως σε κάθε περίπτωση ορισμένα κοινά σημεία ή στάδια. Την επιλογή ως αφετηρία, την αμφιταλάντευση πιθανώς ως μέση (ορισμένες φορές η απόφαση είναι προειλημμένη και δεν επισύρει δισταγμό) και τη λήψη αυτής καθ’ αυτής της απόφασης που αποτελεί το τελευταίο και συνάμα το πρώτο στάδιο.

Σήμερα λοιπόν, καλούμαστε να λάβουμε ορισμένες αποφάσεις, οι οποίες θα είναι αμετάκλητες. Αυτό που θα πρέπει να προσέξουμε είναι εάν αυτές τείνουν προς την ορθή κατεύθυνση και είναι καθοριστικές (…εφόσον είναι έγκαιρες) ή είναι λαθεμένες, πιθανώς και καταδικαστικές. Αποφάσεις που θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι δεν αφορούν το προσωπικό μας συμφέρον, αλλά το αποκαλούμενο «κοινό καλό».

Σε κάθε περίπτωση οι καθοριστικές αποφάσεις, θα πρέπει να ληφθούν πρώτον, έγκαιρα και δεύτερον, βάσει διαφορετικών κριτηρίων απ’ αυτών που τουλάχιστον ίσχυαν μέχρι και την αλλαγή των δεδομένων. Η ολοκληρωτική ή σημαντική μεταβολή αδιαμφισβήτητων μέχρι σήμερα στοιχείων, επιβάλει και τη μετάβαση από μία κατάσταση σε μία άλλη - εάν είναι μερική χαρακτηρίζεται ως μεταβολή εάν είναι οριστική περιγράφεται ως αλλαγή. Επιστημονικά μεταφράζεται ως τροπή, μετατροπή ή μετασχηματισμός.

Λήψη απόφασης βασιζόμενη σε διαφορετικά κριτήρια, που εδράζονται, είτε στην μετατροπή των σημερινά αποδεκτών μέτρων αξιολόγησης, είτε στην απαρχή θέσπισής νέων. Βασικότερο όλων, η δική μας προσωπική επιλογή που θα οδηγήσει στη λήψη της απόφασης με βάση τα πραγματικά δεδομένα και να μην επηρεαστεί από «εξωθεσμικούς» παράγοντες. Να μη βασιστεί στην ενδυμασία ή το περιτύλιγμα, στην πιθανή στήριξη άλλων ή σε προσπάθειες λοιδορίας. Να κρατήσει αποστάσεις ασφαλείας από την εγκεφαλική επιρροή, από την προσπάθεια ορισμένων να επιβάλλουν και να επιβληθούν…

Θα πρέπει να κρίνουμε, να αξιολογήσουμε και να επιλέξουμε, θέτοντας ως μέτρα αξιολόγησης τον αληθινό χαρακτήρα, την προσωπικότητα, τις διαπροσωπικές σχέσεις που εμείς οι ίδιοι έχουμε (στο σημείο που αφορά στην αποτύπωση των πραγματικών συνθηκών και όχι της εύνοιάς μας), τις δεξιότητες, τον δυναμισμό και την αποδοτικότητα του οποιουδήποτε, ακόμη και εάν αυτή επιδιωχθεί να αποδομηθεί από τον περίγυρό του. Οφείλουμε για το καλό του τόπου και των παιδιών μας να μάθουμε να αποκρυπτογραφούμε τις κινήσεις του … διαπλεκόμενου κύκλου, ώστε να λαμβάνουμε τις κατά το δυνατόν ορθότερες αποφάσεις, τόσο για εμάς τους ίδιους, όσο και για την απόδοση του δίκαιου σε αυτούς που καλούμαστε να αξιολογήσουμε.

Αυτή τη φορά ας καταστήσουμε εκλόγιμους, αυτούς που το αξίζουν…

Σεξ για πάντα;

Συνδυάζονται σε μια σχέση η μονιμότητα, η αέναη καψούρα και το σεξ; Μια ενδιαφέρουσα ομιλία στα TED. Με ελλ. υπότιτλους

 Γιατί το σεξ ξεθωριάζει ακόμα και ανάμεσα σε ζευγάρια που αγαπιούνται πολύ; Και γιατί μόλις ο ρομαντισμός ανάμεσα σε δύο ανθρώπους εδραιωθεί, το καλό σεξ συνήθως πάει περίπατο; Και τέλος πάντων, μπορούμε να έχουμε ερωτική επιθυμία με τον αιώνιο σύντροφό μας και να μην τον εξισώσουμε ερωτικά με το λούτρινο αρκουδάκι μας; Και αν ναι, με ποιον τρόπο;

Η ψυχοθεραπεύτρια Έσθερ Περέλ, λέει πως το καλό και αφοσιωμένο σεξ βασίζεται σε δύο θεμελιώδεις μα αντικρουόμενες ανάγκες: την ανάγκη μας για ασφάλεια αλλά και για εκπλήξεις. Και μας μεταφράζει τα sos της ερωτικής ευφυίας.

Μπορεί το σεξ να απαλύνει τον πόνο;

Νέα έρευνα δείχνει ότι το καλύτερο αναλγητικό είναι το σεξ!

Την επόμενη φορά που θα αισθανθείς το κεφάλι σου έτοιμο να σπάσει από τον πόνο μάλλον θα πρέπει να αφήσεις στην άκρη τα παυσίπονα και να πιάσεις τον αγαπημένο σου, καθώς σύμφωνα με μια νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Cephalalgia , ο πονοκέφαλος μπορεί να περάσει κάνοντας σεξ.

Ερευνητές στο πανεπιστήμιο Μίνστερ στης Γερμανία εξέτασαν τις περιπτώσεις 800 ασθενών με ημικρανία και άλλων 200, οι οποίοι έπασχαν από μια σπάνια πάθηση (επηρεάζει το 1% του πληθυσμού) που αποτελείται από ξαφνικούς επώδυνους πονοκεφάλους. Ο κάθε συμμετέχων ρωτήθηκε για την σεξουαλική του ζωή και αποδείχθηκε πως υπήρχε σχέση με τον ρυθμό των συμπτωμάτων του. 

Τα αποτελέσματα ήταν πολύ ενθαρρυντικά καθώς το 60% των συμμετεχόντων που έπασχαν από ημικρανίες ανέφεραν πως το σεξ συνέβαλε στην μείωση των συμπτωμάτων. Αυτά τα νέα είναι ιδιαίτερα καλά για τις γυναίκες καθώς το 70% των ανθρώπων που πάσχουν από ημικρανίες βρίσκεται στον γυναικείο πληθυσμό. Από την άλλη το 37% των ατόμων που έπασχε από το σύμπλεγμα πονοκεφάλων που αναφέραμε παραπάνω απάντησε πως επίσης είδε βελτίωση στα συμπτώματά του μετά από την σεξουαλική πράξη.

Σημασία δεν έχει η στάση, η ώρα ή οτιδήποτε άλλο, μας ενημερώνει η έρευνά απλά το θέμα είναι να επιτευχθεί ο οργασμός. Το 43% των ερωτηθέντων δήλωσαν πως η βελτίωση εμφανίστηκε αμέσως μετά το τέλος του σεξ ενώ το 18% δήλωσε πως ένιωσε την μεγάλη αλλαγή ακριβώς εκείνη την στιγμή που γνώρισε τον μεγάλο οργασμό.

Ο λόγος για τον οποίο το σεξ βοηθά στην αντιμετώπιση των πονοκεφάλων είναι κάπως ασαφής. Παρόλα αυτά ο Donald Penzien, διευθυντής της κλινικής Κεφάλι και Πόνος στο ιατρικό κέντρο του πανεπιστημίου στο Μισισιπή, και καθηγητής στο τμήμα Ψυχολογίας, εξηγεί πως οι φυσικές ουσίες που απελευθερώνονται κατά την σεξουαλική πράξη όπως η ντοπαμίνη, οι ενδορφίνες και η σεροτονίνη αυξάνουν την ευχαρίστηση αλλά και μειώνουν την αίσθηση του πόνου.

Ο Penzien συνεχίζει λέγοντας πως τα οφέλη που επιφέρει το σεξ στην ίαση της κεφαλαλγίας είναι τόσο σημαντικά όσο και τα δυνατότερα φάρμακα που υπάρχουν αυτή την στιγμή!

Γι αυτό την επόμενη φορά που θα σε πιάσει πονοκέφαλος σκέψου να πράξεις λίγο διαφορετικά από το να πάρεις ένα παυσίπονο…

Ότι ήταν να ειπωθεί, έχει ειπωθεί

 ...και ότι ήταν να μαθευτεί, έχει γίνει γνωστό!

-Δάσκαλε, που είναι ο άλλος;

-Δίπλα σου! Συνέχεια! Είναι αυτός που έβρισες, που χτύπησες, που έκλεψες, που εφάρμοσες πάνω του τη δύναμή σου, την αδιαλλαξία σου, το μένος σου, το φθόνο σου, τη ζήλια σου, το θυμό σου, την κακία σου. Είναι αυτός που έσυρες αλυσοδεμένο, που βίασες, που τραυμάτισες, που βασάνισες, που γέλασες με τον πόνο του, που αδίκησες, που δεν του άφησες χώρο να ζήσει και να εκφραστεί.

Είναι αυτός που δεν φρόντισες, που τον αμέλησες, που αδιαφόρησες μέχρι θανάτου. Εάν αισθάνεσαι νικητής, είναι ο κάθε χαμένος σου!

Επειδή ο κάθε τέτοιος χαμένος, θα σηκώσει τα μάτια στον ουρανό και θα αναρωτηθεί: Για πόσο ακόμα;

Εκείνος, ξέρει τη δύναμη της αδυναμίας του. Αν και εσύ γνώριζες τη δύναμη της δύναμής σου, και αντί να την εκμεταλλεύεσαι, την πρόσφερες, δεν θα σκότωνες κανέναν στην πορεία σου.

Ότι ήταν να ειπωθεί, έχει ειπωθεί, και ότι ήταν να μαθευτεί, έχει γίνει γνωστό. Η ομορφιά, έχει δειχτεί, και ο τρόπος είναι στην αγάπη. Η ύψιστη εντολή είναι η ελευθερία σου να επιλέξεις. Πόσους χρειάζεσαι να σκοτώσεις ακόμα;

Ιησούς Χριστός, δαιμονο-διώκτης ή δαιμονοποιός;

Σήμερα οποιαδήποτε περιγραφή της επιληπτικής νόσου, τελειώνει με κάποιες υποδείξεις πρόληψης και φαρμακευτικής αγωγής. Αιώνες όμως δαιμονο-διωκτικού χριστιανισμού, άφησαν αβοήθητους όλους αυτούς τους πονεμένους ανθρώπους, καταδικάζοντάς τους, όχι μόνο σε μια ζωή αγωνίας, ντροπής και τραυματισμών, αλλά τους πέταξαν και στο χειρότερο βάραθρο του εξευτελισμού, φορτώνοντάς τους επιπλέον και το ανεξάλειπτο στίγμα του δαιμονισμένου!

Φαντάζεστε την απερίγραπτη θλίψη των συγγενών τους, κατά την μακραίωνη εποχή της δαιμονολογικής χριστιανοκρατίας; Οι δύσμοιροι επιληπτικοί, όχι μόνο δεν μπορούσαν να ελπίζουν σε γιατρούς και φάρμακα για να βοηθηθούν, αλλά οι συγγενείς τους έπρεπε να κρύβουν και συχνά να φυλακίζουν το "δαιμονισμένο" τους παιδί, για να αποφύγουν τη χλεύη και τον σαρκασμό των δαιμονολόγων γειτόνων τους!

Αλήθεια, όσοι θεωρούν καλό και αγαθό εκείνο το "θαύμα" εξορκισμού του επιληπτικού απ’ τον Χριστό... ας μας απαντήσουν: ποιός πρέπει να φορτωθεί όλα αυτά τα βουνά του πόνου και τις κατάμαυρες ιστορικές ευθύνες, της υπερ-χιλιόχρονης καθυστέρησης της ιατρικής και της ιπποκρατικής φαρμακογνωσίας που προκάλεσε, αυτή η απόλυτη δαιμονοποίηση της επιληψίας! Δεν ευθύνεται διόλου γι’ αυτό ο ιδρυτής του θρησκευτικού δαιμονο-διωκτισμού; Πώς είναι δυνατόν να θεωρείται αμέτοχος στις ιστορικές αυτές εξελίξεις, ο μεγαλύτερος εισηγητής της δαιμονολογίας όλων των εποχών, ο δαιμονο-ξορκιστής Χριστός;

Μήπως είναι καιρός να καταλάβουμε ότι ο Ιησούς, ο αποθεωθείς δαιμονο-σώστης Ιουδαίος, το μόνο που κατάφερε εκβάλλοντας (θεατρικά) τους ανύπαρκτους δαίμονες της επιληψίας, ήταν να γεμίσει τον κόσμο μας με ανθρώπους τυφλής πίστης στην ύπαρξη ασθενοποιών δαιμόνων;!

Ο θεοποιημένος Ναζιραίος, παραμέρισε την έρευνα για την υλική αιτία των ασθενειών και στην θέση της επέβαλε την πίστη στην ύπαρξη και την ανάμειξη αόρατων δαιμόνων.

Ο Ωριγένης (2ος αι,) μας διαβεβαιώνει πως έτσι ακριβώς συνέβη: «Οι (Έλληνες) ιατροί φυσιολογώντας, είπαν πως σωματικό είναι το πάθος (του σεληνιασμού ή επιληψίας) και τα υγρά της κεφαλής κάποια συμπάθεια προς το σεληνιακό φως έχουν... εμείς όμως οι πιστεύοντες στο ευαγγέλιο (δηλαδή στην άποψη του Χριστού, για τους επιληπτικούς ή σεληνιασμένους), το νόσημα αυτό αποδίδουμε σε ακάθαρτο, άλαλο και κωφό πνεύμα, (δηλαδή κατά τα λόγια του Ιησού, ξεκάθαρα σε δαίμονα) που στους πάσχοντες ενεργεί... Όπως δε μεταξύ των ανθρώπων έτσι και μεταξύ των πνευμάτων, τινά μεν αυτών λαλείν, τινά δε άλαλα είναι και τινά μεν ακούειν έτερα δε κωφά είναι. Δυσίατον είναι το νόσημα τούτο. Ακόμα και όσοι έχουν το χάρισμα της θεραπείας δαιμονισμένων, μπροστά σ’ αυτό (του επιληπτικού) απαυδούν (απελπίζονται) και μόνο μετά από πολλές νηστείες, προσευχές (κατά πώς σύστησε ο Χριστός) και πολλών προσπαθειών επιτυγχάνουν». Ιδού, ο επιστημονοφανής χριστια­νισμός, σε όλο του το δαιμονολογικό μεγαλείο!

Το πόσο "επιτυχία" είχαν οι πολλές προσευχές και οι εξαντλητικές νηστείες, στην καταπολέμηση του δαίμονα της επιληψίας, μπορεί να το υποθέσει ο καθένας σήμερα! Μήπως όμως είναι καιρός να καταλάβουμε, ότι ακόμα και τα συνοδευτικά γιατροσόφια, όπως ανάμειξη πίστης και νηστείας, θυμίζουν σολομωνική αγυρτεία; Μπορείτε να συνειδητοποιήσετε πόσους αιώνες ταλαιπωρίας υπέστησαν οι δυστυχισμένοι επιληπτικοί και λοιποί "δαιμονισμένοι" που πίστεψαν στα γιατροσόφια του χριστιανισμού;

Και ενώ αυτά τα σκοταδιστικά και απάνθρωπα συμβαίνουν στον πρωτο-χριστιανισμό, την ίδια εκείνη εποχή, στην πολιτισμένη φωτοδότρα Ελλάδα, η ιατρική δίνει δικαστικές μάχες, για να ορίσει τα επιστημονικά όριά της και να εξηγήσει ότι στο ιατρικό ήθος περιλαμβάνεται η ανάγκη, να μην καλλιεργούν οι γιατροί υπερβολικές προσδοκίες και να μην εκμεταλλεύονται την ευπιστία των απλοϊκών και την δίψα των παθόντων για θεραπεία!

Στον Λουκιανό (~ 120 μ.Χ) διαβάζουμε για έναν νέο γιατρό, που αρνήθηκε να θεραπεύσει την μητριά του από παραφροσύνη (δαιμονισμό!) λέγοντας στον ίδιο του τον πατέρα, ότι η περίπτωσή της δεν είναι μέσα στις ιατρικές του δυνατότητες! Ο πατέρας του οργισμένος τον αποκλήρωσε (αποκήρυξε)! Ο νεαρός αυτός γιατρός, δεν κατέφυγε σε αγυρτίες και ιατρικές προσποιήσεις, αλλά υπερασπίσθηκε σε δικαστήριο την αξία της πραγματικής ιατρικής λέγοντας: «θα μου επιτρέψετε την επιστημονική αυτήν ανάπτυξη... στους απλοϊκούς ανθρώπους και άπειρους στην ιατρική εξηγώ, ότι δεν είναι τα πάντα δυνατά στους ιατρούς, ούτε τα νοσήματα είναι της αυτής φύσης, ούτε έχουν όλα μια και την αυτή θεραπεία, αλλά ούτε και τα φάρμακα έχουν την αυτήν ενέργεια επί όλων των νοσημάτων... δεν είναι λοιπόν ότι δεν θέλω αλλά ότι δεν δύναμαι» Λουκιανός Αποκηρυττόμενος 26. Ο νεαρός κέρδισε την δίκη, επιδεικνύοντας μεγαλείο ήθους, θέτοντας όρια στις προσδοκίες των παθόντων!

Με την επικράτηση όμως του Χριστιανισμού, η δεισιδαιμονία των παν-θεραπευτών της πίστης επικράτησε και μάταια δύο τρεις αδύνατες φωνές μέσα στο πηκτό σκοτάδι του θρησκευτικού μεσαίωνα φώναζαν: «Ο σεληνιασμός φυσικόν τι τυγχάνει πάθημα και όχι ως λέγουσι δαίμονος κακουργία» Μιχάλης Ψελλός (11ος αι.μ.Χ.) περί σεληνιασμού.

«Η επιληψία είναι όταν κανείς πέφτει ξαφνικά κάτω και συσπάται και αφρίζει. Οι αγράμματοι όμως δαιμονισμένους και σεληνιασμένους τους αποκαλούν, ενώ εγκεφαλική είναι η πάθηση όπως λέει ο Ιπποκράτης» Λέων Φιλόσοφος (9ος αι.μ.Χ.) Σύνοψη Ιατρικής, περί επιληψίας.

Σήμερα δεν συγχωρούνται τα μισόλογα! Στην αναμέτρηση πίστης και επιστημονικής αντιμετώπισης της νόσου, ο χριστιανικός παν-ιαματισμός, απεδείχθη ο χειρότερος τσαρλατανισμός όλων των εποχών!

Μήπως λοιπόν ήρθε επιτέλους ο καιρός, να διδάξουμε επιμελώς τα παιδιά μας, ότι κάποιος θεοποιημένος Ιουδαίος, κατάφερε να προκαλέσει μια μακραίωνη οδυνηρή ιατρική σύγχυση, υποβαθμίζοντας κάθε προσπάθεια ανθρώπινης έρευνας των σχετικών παθήσεων και καθηλώνοντας αιώνες την πρόοδο της ιατρικής και την φαρμακολογίας; Και επιτέλους τι έχουν να που επ’ αυτού τα εκατομμύρια των γιατρών σήμερα, που δηλώνουν Χριστιανοί;

Πώς πρέπει επιτέλους να ονομάσουμε εκείνον που νομιμοποίησε την πίστη στην δαιμονοπάθεια και σύστησε στην ανθρωπότητα την πίστη στην ύπαρξη των πανάθλιων δαιμόνων και σαν θεραπεία όρισε τους δαιμονο-ξορκισμούς... αν όχι μέγα δαιμονοποιό;

Κάποιοι για να διασώσουν το ηθικό μεγαλείο του Ιησού, επιμένουν ότι ο ίδιος ο Χριστός, δίδαξε μόνο αγαθά πράγματα και οι κατοπινοί μαθητές του, ατελείς άνθρωποι, διέστρεψαν τα θεϊκά του δώρα! Βλέπετε εσείς να διέστρεψαν οι εκτελεστές των εντολών του κάτι στα περί επιληψίας και δαιμονισμού; Δεν είναι ολοφάνερο ότι ο ίδιος ήταν ο απόλυτος δημιουργός αυτής της ψευδο-δαιμονο-θεραπευτικής σχολής;

Να η πλέον επίσημη κατάληξη των όσων ο Ιησούς κήρυξε περί δαιμόνων: «Μην τρομάζετε περί νηστείας ακούγοντας, δεν είναι για μας φοβερή (η νηστεία) αλλά για των δαιμόνων τη φύση. Εάν είναι κάποιος σεληνιαζόμενος ας του δείξει (στον δαίμονα) της νηστείας το πρόσωπο, (τότε) και αυτών των λίθων ακινητότερος μένει από φόβο πασσαλωμένος (κειμ: πηγνύμενος) σαν κάποια δεσμά να τον κατέχουν. Μάλιστα όταν ιδεί την νηστεία συνοδευόμενη από την αδελφή της, την ευχή. (Εννοεί την ψαλμωδία του εξορκισμού, που μετατρέπουν τον εξορκιστή σε κανονικό επαοιδό!) Γι’ αυτό και ο Χριστός είπε: Το γένος τούτο (των δαιμόνων) ουκ εξέρχεται ει μη δια προσευχής και νηστείας». Ι. Χρυσόστομος «περί νηστείας» 49.307.2-10.

Για όσους νομίζουν, ότι αυτά αποτελούν εξαιρέσεις, ή αφορούν μόνο τις ασθένειες της επιληψίας, δεν έχουν παρά να διαβάσουν τις παρακάτω εμετικές, αλλά απόλυτα αποδεκτές και επίσημες χριστιανικές δαιμονολογίες που έγραψε τον πρώτο κιόλας αιώνα, ένας απ’ τους σημαντικότερους επίσκοπους του πρωτο-χριστιανισμού: «... το δε τους δαίμονας γλίχεσθαι (... ότι οι δαίμονες ποθούν) εις τα ανθρώπων εισδύειν σώματα, αύτη είναι η αιτία... Οι δαίμονες έχοντας εξουσία... ποθούν στα σώματα των ανθρώπων να εισχωρούν και αυτή είναι η αιτία. Πνεύματα όντες και την επιθυμίαν έχοντας σε τροφές, ποτά και συμμετοχή σε συνουσίες, μη δυνάμενοι όμως διότι πνεύματα είναι και τα κατάλληλα χρειάζονται όργανα για τέτοια χρήση, (γι’ αυτό) στα σώματα των ανθρώπων εισχωρούν, για να χρησιμοποιήσουν τα όργανά τους, όπως αυτοί θέλουν, σε τροφές δια των ανθρώπινων οδόντων και της συνουσίας δια των αιδοίων τους.

Όθεν, προς την των δαιμόνων αποφυγή, η ένδεια και η νηστεία και η κακουχία οικειότατον εστίν βοήθημα. Και αφού δια των (υλικών) απολαύσεων εισέρχονται, αυτονόητο ότι δια της κακουχίας φυγαδεύονται. Οι δαίμονες θέλοντας να επικρατήσουν, της πίστεως την ποσότητα επιμετρούν και την επιμονή, γι’ αυτό στους απιστούν-τας και στους δύσπιστους επιμένουν, στους δε παντάπασι πιστεύοντας, ούτε προσωρινά δεν μπορούν να σταθούν.

Στις ψυχές οι ενδομυχούντες δαίμονες, ενοχλούν με σωματική νόσο, χολής, φλέγματος, αίμα, ή μήνιγγος φλεγμονής... ή την ψυχή οδηγούν σε πλεονασμό τροφής... Κάποιοι δε των κακούργων δαιμόνων, ενεδρεύουν στην ανθρώπινη ψυχή αλλιώς, και στην αρχή, ούτε πως υπάρχουν φαίνονται, για να μην γίνουν οι εναντίον τους προσπάθειες. Ξαφνικά όμως, με πρόφαση οργής, έρωτος ή άλλης αιτίας, με ξίφος, βρόχο ή γκρεμό ή άλλου τινός τρόπου, τα σώματα και τις απατημένες ψυχές κολάζουν». Κλήμης Επίσκοπος Ρώμης (;-100 μ.Χ.) ή Κλήμης Ρωμανός «Πέτρου επιδημιών κηρυγμάτων» 9.10.11-

Θαυμάστε το αβάσταχτο μεγαλείο της χριστιανικής δαιμονολογίας!

Αρχηγός αυτής της παράνοιας; Ο ίδιος ο ιδρυτής της! Όποιος έχει διαφορετική άποψη, δεν μένει παρά να μας αποδείξει ότι η παραπάνω παρανοϊκή περιγραφή, δεν γεννήθηκε δικαιολογημένα απ’ όσα δίδαξε με τα δαιμονο-διωκτικά του κατορθώματα ο δαιμονολόγος Ναζιραίος!

Και μια και ο λόγος περί δαιμονο-ξορκισμών, θα ήταν ασυγχώρητο να παραλείψουμε τον ογκόλιθο του δαιμονο-ξορκισμού, τον μεγαλύτερο πατέρα της εκκλησίας τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο! Απολαύστε τον!

Επίσημο κείμενο εξορκισμών
Ιωάννου του Χρυσόστομου:

«Δέσποτα Κύριε, που τον Νώε διέσωσες και τον δικαιότατο Αβραάμ ελευθέρωσες από θλίψεις. Που τον Μωυσή κάλεσες εξ Αιγύπτου και τον Ισραήλ εκ του Φαραώ διέσωσες... βοήθησον και την δούλη σου (κάποια) Μαρία. Σβήσε τον πυρετό της, πράυνον το άλγος της, πάσαν πονηράν ασθένειαν απέλασον απ’ αυτής και έγειρον την (κατάκοιτη) δούλη σου (Μαρία) από της οδυνηρής κλίνης.

Εσύ που τον Ιακώβ εκ χειρός Ησαύ διέσωσες... τον πάγκαλον Ιωσήφ... τον πάνσοφο Δαυίδ... τον δικαιότατο Δανιήλ εκ των λεόντων διέσωσες... Τους τρεις παίδας... το πυρ εις δρόσον μετέβαλες... Άγιοι τρεις παίδες. Άγιοι επτά παίδες. Άγιε Θεράπων... άγιε Ακίνδυνε πρόφτασε... άγιε Ελπιδιφόρε ανάστησον... άγιε Βασίλειε Καισαρείας... άγιε Επιφάνιε Κύπρου... αγία Αναστασία φαρμακολύτρια... όλες οι ουράνιες δυνάμεις των αγίων αγγέλων και αρχαγγέλων, πολυόμματα χερουβείμ και εξαπτέρυγα σεραφείμ... δωρίστε στην δούλη του θεού (Μαρία) υγεία και απαλλάξτε την από την χαλεπή ασθένεια, διώξτε τον πυρετό, το ρίγος της κακιάς τάυτης ασθένειάς της.

Εδώ ο τόνος από παρακλητικός, αλλάζει και ο εξορκιστής γίνεται προστακτικός: Εξορκίζω τις οβ΄ (72) ασθένειες (πρώτη φορά απαριθμώ­νται με ακρίβεια οι ανθρώπινες ασθένειες!) τις οποίες έχει ο άνθρωπος, (!) αναχωρήστε από την δούλη του θεού... απ’ όπου κι αν προήλθε η ασθένειά της, από αστέρων, ηλίου ή σελήνης, ζοφερού νέφους, αέρος, βροντής ή αστραπής αν κατήλθε, από σεισμού, κτύπου, ορέων, κοιλάδων, κάμπου ή πεδιάδων, από λίθου, ύδατος, πηγής, ή ποταμού, χωριού, αγρού, περιβολιού ή κήπου, σε διόδους τριόδους, εισόδους, εξόδους, αυλές, λουτρά ή φούρνους, πόρτες, παράθυρα, ανώγια ή κατώγια, αυλής ή αλωνίου και ήλθες να πειράξεις την δούλη του θεού.

Αν ήλθες (δαίμονα) από φθόνο επαοιδού ή φαρμακού ή φθόνου ή ζήλιας, από βαρέων και αισχρών οφθαλμών, από βασκοσύνης ή άλλης συμφοράς, πρηστηριακόν, (πρήξιμο;) βουβιατικόν, (βουβαμάρα;) φασματικόν, (;) ονοσκελιακόν (να... και η γνωστή μας σολομωνική γαϊδουροπόδαρη καλλονή η ονοσκελού!) ή νεραϊδών και ήλθατε να αδικήσετε την δούλη του θεού με κεφαλόπονο, οφθαλμόπονο, οδοντόπονο, στηθόπονο, φρενόπονο, (;!) χειρόπονο, δυσουρία ή τρισουρίας (;) ενσόχασιν (;) εξόχασιν (;) υστέραν (;) στρόφου (;) αρμόπονου, τζίρματος (σπασμών!) ομαλικόν, (;) αϋπνία ή πολυυπνία, εξορκίζω υμάς, ότι (απ’ όλα αυτά) κι αν είσαι (δαίμονα) που αδικεί την δούλη του θεού αναχωρήστε και απέλθετε στα άγρια όρη, όπου κι αν είσαι κατακείμενον και αδικών την δούλη του θεού (Μαρία) απέλθετε εις τα άγρια όρη και μη στις τρίχες της κεφαλής της, μη εν μυελού κεφαλής, μη εν κρανίου ή ημικράνου (;) όχι στο μέτωπο ή στους κροτάφους, στα βλέφαρα, στους μυκτήρες, τα αυτιά, στόμα, χείλια, δόντια, τράχηλο, ωμοπλάτη, στήθος ή φλεγμονή καρδιάς (;) ράχη, καπούλια, ομφαλό, υπογάστριο, γόνατα ποδών ή αστραγάλους, δάκτυλα, νύχια... όπου κι αν βρίσκεσαι (πονηρό πνεύμα) κατακείμενον (ξαπλωμένο) και αδικών αυτήν αναχώρησον και άπελθε.

Εξορκίζω υμάς πάντα τα ακάθαρτα παθήματα, εξορκίζω στο όνομα του Ιησού Χριστού και δώσε Κύριε την δούλην σου Μαρία (το μέγα πανανθρώπινο ζητούμενο και το βασικό εμπόρευμα της θρησκείας!) υγεία, ζωή, ειρήνη, μακροημέρευση...»
Ι. Χρυσόστομος αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως.

Αλήθεια, αν είχατε αυτόν τον άνθρωπο μπροστά σας σήμερα, τι θα του λέγατε; Πώς πρέπει επιτέλους να χαρακτηρίσουμε έναν άνθρωπο που καθήλωσε σε μαγικές εξηγήσεις και επωδές την ιατρική και τις συναφείς ιαματικές επιστήμες, που με τις δαιμονολογίες του, σκότωσε εκατομμύρια ανθρώπους, καταστρέφοντας τις επιστημονικές ευκαιρίες θεραπείας; Θα ήταν υπερβολή αν τον ονομάζαμε... κανονικότατο μάγο;

Απ’ την άλλη, αν νομίζετε ότι ο Ιωάννης Χρυσόστομος δεν είναι καθημερινά μπροστά σας, κάνετε τεράστιο λάθος. Επιτηρεί καθημερινά την πνευματική ανάπτυξη των παιδιών σας και είναι ο αδιαφιλονίκητος άρχοντας της πνευματικότητάς τους, στα ελληνικά σχολεία! Αυτός ο αγιοποιημένος αγύρτης, ο δεδηλωμένος εχθρός της επιστήμης και των γραμμάτων, ο άνθρωπος που υποκίνησε την καταστροφή της αλεξανδρινής βιβλιοθήκης, λέγοντας γι αυτήν: «Τι λοιπόν, άγιος έσται ο ναός του Σεράπιδος δια τα βιβλία; Μη γένοιτο... αλλά δαίμονες οικούσι τον τόπον... μάλλον δε και αυτών (των Ελλήνων) όντων δαιμόνων...»

Αυτός ο επίσημος εξορκιστής του χριστιανισμού, είναι ο μέγιστος των τριών ιεραρχών, που εδώ και δεκάδες γενιές, με απόλυτη άνεση και με κρατική αρωγή, κατευθύνει τους πάλαι ποτέ δημιουργούς των επιστημών και των ερωτήσεων Έλληνες, στον δρόμο της ιουδαϊκής δαιμονο-εξορκιστικής σοφίας!

Να ένα μικρό δείγμα της γενικευμένης χριστιανο-δαιμονο-διωκτικής λαίλαπας που ακολούθησε τον γιο του Γιαχβέ: «τεμένη ειδώλων και ναοί καθαιρούνται και τα παραπεφυκότα τούτοις άλση επι γης δεικνούμενα το πυρ κατανέμεται και (έτσι) πάσα των δαιμόνων καταβάλλεται η μανία» Κλήμεντος (1ος αι.μ.Χ.) Πέτρου επιδημιών κηρυγμάτων 170.6-8.

Ας επιστρέψουμε όμως στην πραγματική καταγωγή της δεισιδαιμονίας και τον αληθινό εισηγητή της δαιμονο-θεραπείας τον Χαλδαίο σωτήρα Ιησού! Απ’ την εποχή του Ομήρου και του Σολομώντα ήταν γνωστό, ότι το οπλοστάσιο της φύσης, ήταν εκείνο που εξοπλίζει τους θεραπευτές με ανέλπιστα φάρμακα κατά των ασθενειών. Δεν θα ήταν λοιπόν θετικότερο και άκρως φιλάνθρωπο, αν ο υποτιθέμενος αυτός εξουσιαστής των δαιμόνων ο θεός-Ιησούς, έστω ταυτόχρονα και ανάμεσα στους αναρίθμητους δαιμονο-ξορκισμούς του, μας αποκάλυπτε και μια σειρά αποτελεσματικών φυτικών φαρμάκων που θα έδιναν οριστικά ένα τέλος σε κάποιες οδυνηρές ασθένειες; Όχι μόνο αυτό δεν έκανε αλλά ούτε καν έστρεψε την προσοχή των ανθρώπων σ’ αυτήν την κατεύθυνση ώστε να ενθαρρυνθεί η θεραπευτική βοτανογνωσία!

Γιατί ο υποτιθέμενος αυτός θεός, θεράπευσε έναν-δύο επιληπτικούς, ενώ θα μπορούσε να αφήσει πίσω του την συνταγή ενός μοναδικού αποτελεσματικού φαρμάκου, που θα θεράπευε όλους τους επιληπτικούς της ιστορίας; Τι είδους θεός είναι αυτός, και τι είδους αγάπη ήταν αυτή που διακήρυττε και επέδειξε προς την ανθρωπότητα, όταν, "θεράπευσε" ελάχιστους, μόνο για να δρέψει την δόξα του θεραπευτή, αλλ’ άφησε πίσω του την ίδια την ασθένεια ανέγγιχτη, να θερίζει ανενόχλητη για αιώνες τα απροστάτευτα θύματά της, στα άγνωστα πέρατα της οικουμένης;

Αν μάλιστα δεχθούμε πως ήταν θεός, με μια ιδιαίτερη ευαισθησία στον ανθρώπινο πόνο, τότε γιατί δεν μας παρέδωσε λίγα, αν όχι όλα τα οδυνοφάγα φάρμακα που ασφαλώς γνώριζε;! Τι είδους θεραπευτής θεός είναι αυτός, που θεράπευσε μερικές δεκάδες ανθρώπων, αλλά γύρισε την πλάτη του στα εκατομμύρια των υπόλοιπων παθόντων του πλανήτη, που κατά εκατομμύρια έλιωσαν από τον πόνο, για χρόνια ολόκληρα, πριν υποκύψουν στον οδυνηρό θάνατο;

Πόσους "θεράπευσαν" οι περιοδεύοντες χριστιανοί; Ελάχιστους. Πόσους θα θεράπευαν τα φάρμακα; Εκατοντάδες εκατομμύρια παθόντων σε ολόκληρη την γη! Γιατί λοιπόν ο Ιησούς δεν άφησε πίσω του ούτε ένα πραγματικό φάρμακο για σωματικές παθήσεις αν πράγματι ήταν θεός ιαματικής φιλανθρωπίας;

Ο Ιπποκράτης ήταν 18ος απόγονος και ιερέας του αρχαίου επίσης θεοποιημένου γιατρού Ασκληπιού, απ’ την μυθική γενιά του Απόλλωνα. Ο Ιπποκράτης δεν καμωνόταν πως ήταν γιος θεού, όμως όσο θα υπάρχει η ανθρωπότητα, δεν θα πάψει ποτέ να μνημονεύει δοξαστικά το όνομα του τρισόλβιου αυτού ανθρώπου, γιατί είχε σπλάχνα συμπόνιας και το απέδειξε, με το να γίνει ο πατέρας της ιαματικής έρευνας, που σήμερα ονομάζουμε ιατρική! Αυτός λοιπόν ο εντελώς κανονικός άνθρωπος, μεταξύ πολλών άλλων απίστευτων ιαματικών δώρων, που έκανε στην ανθρωπότητα, είναι και ο εφευρέτης της ευεργετικής ασπιρίνης!

Ο Γαληνός (129-201μ.Χ.) δεν δίσταζε να αποδώσει τιμές στον Ιπποκράτη λέγοντας: «πάλιν ώσπερ από θεού φωνής της Ιπποκράτους αρξόμεθα λέξεως». Πολύ κοντά στην εποχή του Χριστού, στα περί φαρμάκων συγγράμματά του, ο εξαίρετος φιλάνθρωπος Γαληνός, μας άφησε θησαυρούς γνώσεων και φαρμάκων! Γνωρίζετε έστω και ένα μοναδικό υλικό φάρμακο που να αποδίδεται στον θεοποιημένο Ιουδαίο Ιησού; Αν εσείς ήσασταν στην θέση του, και γνωρίζατε όλα τα φάρμακα, όλων των ανθρώπινων ασθενειών (θεός γαρ) δεν θα αφήνατε πίσω σας κάποια λυτρωτικά της οδύνης φάρμακα;

Σαν ειρωνεία ακούγονται τώρα τα λόγια του Χριστού: «εάν λοιπόν εσείς πονηροί όντες, εξεύρητε να δίδετε αγαθάς δόσεις εις τα τέκνα σας πόσο μάλλον ο πατήρ (θεός) σας ο εν ουρανοίς» Ματθ.7.11.

Να ακούς είναι τέχνη

Η φλυαρία είναι μεγάλη πληγή του σύγχρονου ανθρώπου. Αν μελετήσει κανείς τις διαφημίσεις της τηλεφωνίας, θα συμπεράνει κάτι που φαίνεται αβλαβές —την προτροπή προς τη φλυαρία («Μιλήστε δωρεάν, όσο θέλετε!»)— αλλά δεν είναι. Όταν μιλάμε ακατάπαυστα, είναι φυσικό να λέμε βλακείες και να επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια.
Κανείς δεν εκτιμά τους φλύαρους, μολονότι ίσως τους ανέχεται από ευγένεια. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για την προσωπική μας ιστορία, για το δράμα μας, για τις περιπέτειες και τα κατορθώματά μας. Με το να φλυαρούμε γύρω από όλα αυτά γινόμαστε μεμψίμοιροι, ή πομπώδεις και καυχησιάρηδες. Η φλυαρία μας εμποδίζει να ακούμε τους άλλους και, όχι σπάνια, μας καταδικάζει στον ρόλο του γελωτοποιού. Πολλοί φλύαροι άνθρωποι φρονούν ότι οι ιδέες τους είναι πρωτότυπες και πρέπει να διαδοθούν στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι επαναλαμβάνουν κοινοτοπίες.
Η ακαταμάχητη επιθυμία μερικών ανθρώπων να μιλάνε τους κάνει δυσάρεστους όχι μόνον επειδή είναι κουραστικοί αλλά επειδή δείχνουν αναξιόπιστοι. Κανείς δεν εκτιμά τους κουτσομπόληδες. Αν δείτε την ταινία με τον τίτλο «Gossip» (David Guggenheim, 2000), θα διαπιστώσετε για μια ακόμη φορά την καταστροφική επίδραση του κουτσομπολιού.
Επίσης, πολλοί άνθρωποι που μιλούν περισσότερο απ’ όσο ακούνε έχουν την τάση να υπερβάλλουν και να χυδαιολογούν. Όταν συμβαίνει αυτό καλύτερα να αποχωρούμε διακριτικά. Κι αν δεν έχουμε να πούμε κάτι καλύτερο από τη σιωπή, είναι προτιμότερο να σωπαίνουμε.
Έλεγε ο Αβραάμ Λίνκολν: «Είναι προτιμότερο να μένεις σιωπηλός και να σε παίρνουν για βλάκα, παρά να μιλάς και να αίρεις κάθε αμφιβολία». Λέγε μόνο τα απαραίτητα και με λιγοστές λέξεις. Το να ακούς είναι τέχνη.
Η στωική σιωπή δεν σχετίζεται με τη σιωπή της κατωτερότητας που κάποτε επιβαλλόταν στις γυναίκες («Γυναιξί σιγή κόσμον φέρει» — Η σιωπή στολίζει τις γυναίκες). Η στωική σιωπή είναι μια στάση την οποία επιλέγουμε, δεν μας επιβάλλεται.
Όπως λέει ο Σενέκας, «Για να επιβάλεις τη σιωπή σε κάποιον, πρέπει να σιωπήσεις πρώτος εσύ».

Είσαι Προϊόν για Γυναίκες

Αν ήσουν Προϊόν για Γυναίκες τι Ανάγκες θα Ικανοποιούσες;

Η επαφή με τις γυναίκες χρειάζεται επίγνωση. Είναι απαραίτητο να ξέρεις όχι μόνο τι ζητάς αλλά και τι πουλάς. Οι περισσότεροι άντρες κάνουν ένα μεγάλο σφάλμα: πιστεύουν ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να δείξουν ενδιαφέρον. Όμως αυτό δεν αρκεί.
Ο καθένας από εμάς είναι ένα προϊόν. Πουλάμε τον εαυτό μας καθημερινά είτε το γνωρίζουμε είτε όχι. Το ίδιο συμβαίνει και με τις γυναίκες. Αυτό που πρέπει να είναι ξεκάθαρο όμως είναι η τιμή που πουλάς τον εαυτό σου και σε τι κοινό απευθύνεσαι.
Ένα τεράστιο λάθος που υπάρχει περίπτωση να κάνεις με τις γυναίκες είναι να πουλάς σύμφωνα με τις ανάγκες οποιασδήποτε γυναίκας που γνωρίζεις. Αν το κάνεις αυτό, το μέλλον σου με τις γυναίκες είναι καταδικασμένο.
Για να αποφύγεις καταστάσεις μπερδεμένες και δυναμικές στις οποίες δεν ξέρεις αν οι δομές με τις γυναίκες προχωρούν ή μένουν στάσιμες, είναι αναγκαίο να κατανοήσεις δύο πολύ βασικές έννοιες: επένδυση και αξία.

Κανόνας: Μην συμπεριφέρεσαι σαν να είναι η μόνη επιλογή που έχεις.

Η πραγματικότητα σου διαμορφώνεται ανάλογα με το που στρέφεις την προσοχή σου. Αν συγκεντρωθείς στις ελλείψεις σου αυτές θα διογκωθούν.
Αν προσπαθείς να κάνεις τα πάντα σωστά με την κάθε γυναίκα που γνωρίζεις επειδή έχεις την περιοριστική πεποίθηση ότι πολύ απλά δεν έχεις άλλη επιλογή, τότε θα έχεις πρόβλημα. Ξέρεις γιατί;
Η συγκέντρωση σου θα είναι συνεχώς στο πως θα φανείς συμβατός στην γυναίκα που γνώρισες. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να κρίνεις διαρκώς την αξία σου ανάλογα με την ανταπόκριση που έχεις από τις γυναίκες.
Ο παραπάνω τρόπος σκέψης καταστρέφει τις πιθανότητες σου. Αν συμπεριφέρεσαι με αυτόν τον τρόπο στις γυναίκες η έλξη πεθαίνει και μάλιστα γρήγορα. Έχοντας την προσοχή στραμμένη στο τι μπορεί να έκανες λάθος, θα ξεχάσεις να παρατηρήσεις αυτό που μετράει περισσότερο: την συμπεριφορά της γυναίκας απέναντι σου.

Κανόνας: Μην πουλάς φτηνά τον εαυτό σου γιατί δείχνεις πως δεν πιστεύεις πως αξίζεις κάτι καλύτερο.

Αν το κάνεις, θα πιστεύεις συνεχώς πως πρέπει να ανέχεσαι συμπεριφορές που σε εκνευρίζουν με τις γυναίκες και αυτό είναι άκρως καταπιεστικό.
Μπορεί να πιστεύεις πως αν κάνεις διαφορετικά θα την χάσεις όμως ειλικρινά, την έχεις πραγματικά και έτσι όπως θες; Αν η απάντηση είναι όχι τότε καταλαβαίνεις τι εννοώ.
Φράσεις όπως το προχωράς γρήγορα, δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη, είμαι μπερδεμένη, δηλώνουν ένα πολύ σημαντικό παρασκήνιο: έχεις δώσει πολλά σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Αν μια γυναίκα δεν σε σεβαστεί τότε δεν υπάρχει περίπτωση να εμπλακεί μαζί σου σεξουαλικά.
Πουλάς τον εαυτό σου φτηνά στις γυναίκες γιατί πουλάς τον εαυτό σου φτηνά στο μυαλό σου. Αυτό το κάνεις λέγοντας στον εαυτό σου αρνητικές δηλώσεις, μην πιστεύοντας στις δυνατότητες σου και θεωρώντας ότι η λύση στα προβλήματα σου είναι οι γυναίκες και η επιβεβαίωση που σου δίνουν.

Κανόνας: Η επένδυση σου με τις γυναίκες είναι τόσο καλή όσο σου συμπεριφέρονται.

Ο χρόνος και η ποιότητα της συμπεριφοράς σου απέναντι στις γυναίκες θα είναι πάντα ανάλογος με το πώς σου συμπεριφέρονται. Ανάλογα με το τι παίρνεις δίνεις πίσω.
Θα είναι άπειρες οι φορές όπου οι γυναίκες θα σου ζητήσουν να κάνεις εξαιρέσεις στην συμπεριφορά σου ως ένδειξη πως τις θέλεις.

Εξαιρέσεις στους κανόνες και στα όρια σου δεν κάνεις για καμία

Για να ξέρεις πόσο και πότε επενδύεις θα πρέπει να ξέρεις να θέτεις όρια. Τα όρια στην επαφή σου με τις γυναίκες είναι απαραίτητο να βρίσκονται πάντα μπροστά σου. Δεν γίνεται να δίνεις χωρίς να παίρνεις.
Ειδικά οι ωραίες γυναίκες αυτό το ξέρουν καλά. Έχουν γύρω τους έναν μεγάλο αριθμό από άντρες που είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να ρίξουν την αξιοπρέπεια τους για να δείξουν πως αξίζουν την προσοχή της γυναίκας. Αν το κάνεις αυτό είσαι τελειωμένος.
Έχεις ακούσει πολλές φορές πως στις γυναίκες αρέσουν τα κακά παιδιά και όχι τα καλά. Εδώ χρειάζεται μια μικρή διευκρίνιση. Δεν χρειάζεται να είσαι κακός με τις γυναίκες. Αν κάποιος δεν μπορεί να αξιολογήσει σωστά αυτά που του προσφέρεις, δεν σημαίνει πως πρέπει αν αλλάξεις. Σημαίνει πολύ απλά πως δεν σου αξίζει.
Δεν αρέσουν στις γυναίκες τα κακά παιδιά αλλά συγκεκριμένες συμπεριφορές που έχουν. Συμπεριφορές που δεν έχουν τα καλά. Έχουν αυτοπεποίθηση, δεν φοβούνται την απόρριψη, παίρνουν ρίσκα και κυρίως σέβονται τον εαυτό τους. Δεν είναι εύκολα θηράματα για κανέναν.
Αν επενδύσεις πολλά και πολύ γρήγορα σε μια γυναίκα τότε σημαίνει πως δεν πιστεύεις πως έχεις αξία. Σημαίνει πως θυσιάζεις την αξία σου για να τραβήξεις την προσοχή κάποιας που είναι ουσιαστικά ξένη για εσένα.
Οπότε, ξεκαθάρισε πρώτος τι θέλεις. Τι συμπεριφορές χρειάζεται να δείξει μια γυναίκα για να ασχοληθείς περισσότερο μαζί της και σε πόσο χρονικό διάστημα;
Αυτή είναι η ερώτηση που οφείλεις να απαντήσεις στον εαυτό σου.