Η μοναξιά οι αιτίες της και τα προβλήματά της (loneliness)

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μόνοι!

Είναι πιθανό ένας άνθρωπος να περιτριγυρίζεται από έναν σεβαστό αριθμό ατόμων, φίλους, γνωστούς, συναδέλφους, μια εκτεταμένη οικογένεια, από έναν σύντροφο ή ακόμη και να συζεί με κάποιον και παρ' όλα αυτά να αισθάνεται μοναξιά.
Να βιώνει κατά κάποιο τρόπο μια συναισθηματική και κοινωνική απομόνωση. Μια απόσταση που αδυνατεί να γεφυρώσει ή ένα κενό που δεν μπορεί να γεμίσει. Τότε μιλάμε για το αίσθημα της μοναξιάς. Και είναι διαφορετικό από την μοναχικότητα.

 

Η μοναξιά και η μοναχικότητα είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Μερικές φορές θέλεις να είσαι απλά ο εαυτός σου, να δεις βαθιά μέσα σου, να σκεφτείς, να νιώσεις. Τότε επιθυμείς τη μοναχικότητα.

Πολλοί πιστεύουν ότι αυτός που νιώθει μοναξιά είναι και στην πραγματικότητα μόνος του. Αυτό βέβαια δεν είναι αλήθεια. Μπορούμε κάλλιστα να βρισκόμαστε με άλλα άτομα και μάλιστα σε οικείο περιβάλλον και παρ’ όλα αυτά να νιώθουμε απελπιστικά μόνοι. Η λέξη “μοναξιά” ετυμολογικά σημαίνει την κατάσταση της απομόνωσης και της έλλειψης επικοινωνίας με άλλους ανθρώπους. Η μοναξιά συνήθως βιώνεται ως ένα θλιβερό συναίσθημα που συνοδεύεται πολλές φορές από ψυχική κούραση, πικρία, ή ακόμη και απόγνωση. 

 

 Για να καταλάβουμε καλύτερα όμως την έννοια της μοναξιάς είναι απαραίτητο να εξετάσουμε ορισμένους από τους τρόπους με τους οποίους τη βιώνουμε.

 

Αιτίες της μοναξιάς

• όταν είμαστε μόνοι και νιώθουμε ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή
• όταν μας λείπουν οι συναισθηματικοί δεσμοί που είχαμε στο παρελθόν
• όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με αλλαγές στη ζωή μας
• όταν νιώθουμε ότι δεν υπάρχει κανείς στη ζωή μας με τον οποίο να μπορούμε να μοιραστούμε συναισθήματα και εμπειρίες
• όταν πιστεύουμε ότι δεν είμαστε αποδεκτοί, αγαπητοί ή άξιοι, ακόμα και αν οι άλλοι δεν συμμερίζονται αυτή την άποψη για εμάς. 

Πώς βιώνουμε την μοναξιά

• Με οργή, εχθρότητα, εκνευρισμό
• Με το αίσθημα του να μην νιώθουμε αποδεκτοί, το άγχος, την σύγχυση την θλίψη και την αποθάρρυνση.
• Με την εξάντληση και αίσθημα κενού, καθώς γινόμαστε παθητικοί και απόμακροι.
• Την απομόνωση.

Η απομόνωση δημιουργεί αισθήματα μοναξιάς, απογοήτευσης, θλίψης, παραίτησης. Το παρόν γίνεται σκληρό και το παρελθόν εισβάλλει απαιτώντας τον απολογισμό του. Οι επιθυμίες, τα θέλω, οι στόχοι, οι σχέσεις που έμειναν μετέωρες και ανολοκλήρωτες ζητούν την πραγμάτωσή τους αλλά προσκρούουν στην αίσθηση της έλλειψης χρόνου. Ο θάνατος μοιάζει κοντά, κοντύτερα από ποτέ, και ο φόβος που δημιουργεί η αίσθηση του γίνεται συχνά ακινητοποιητικός.  

Η μοναξιά γίνεται πιο έντονη όταν διαστρεβλώνουμε τη σημασία της, σκεπτόμενοι με τους παρακάτω τρόπους:
«η μοναξιά αποτελεί σημάδι αδυναμίας ή ανωριμότητας»,
«για να νιώθω μοναξιά κάτι δεν πάει καλά με εμένα»,
«είμαι ο μοναδικός άνθρωπος που νιώθει έτσι».

 

Κάποιος που σκέφτεται με αυτόν τον τρόπο πιθανότατα αντιλαμβάνεται τη μοναξιά σαν αποτέλεσμα «εσωτερικής μειονεξίας». Αυτή η πεποίθηση όμως ενδέχεται να δημιουργήσει δυσκολίες στην προσέγγιση άλλων ανθρώπων και στη δημιουργία σχέσεων μαζί τους, καθώς και στη συμμετοχή σε κοινωνικές δραστηριότητες. 

 

Η δυσκολία του ανθρώπου να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να προσφέρει και να λάβει από τους γύρω του, μπορεί να τον οδηγήσει στην κατάθλιψη δημιουργώντας έτσι ένα φαύλο κύκλο που οδηγεί στη μοναξιά λόγω φόβου.

 

Το συναισθηματικά εξαρτημένο άτομο βασίζεται στους άλλους προκειμένου να καλύψει τις συναισθηματικές του ανάγκες, να αποφύγει τον πόνο και να διατηρήσει τη συναισθηματική του ισορροπία. Βαθιά μέσα του υπάρχει η πεποίθηση ότι πρέπει να είναι αφοσιωμένος σε κάποιον για να μπορέσει να επιβιώσει και να είναι πλήρης. Φοβάται πολύ το ενδεχόμενο της μοναξιάς και συχνά προσκολλάται σε προβληματικές ή ακόμη και επικίνδυνες σχέσεις αντί να αντιμετωπίζει τον πόνο και τους φόβους του. 

 

Ο φόβος της μοναξιάς.
Οι γυναίκες κυριολεκτικά υποφέρουν από την « απουσία» του άνδρα στη ζωή τους και καταλήγουν να δημιουργούν σχέσεις « υψηλού κόστους», με φτωχά αποτελέσματα.

 

Η μοναξιά μέσα στη σχέση δημιουργείται από την απομάκρυνση του ζευγαριού που δε μπορεί και δε γνωρίζει πως να ξαναχτίσει την επαφή του όταν αυτή κλονιστεί. απομάκρυνση του ζευγαριού Η επικοινωνία των συντρόφων μειώνεται και η οικειότητα τους φθίνει. Αυτό προκαλεί προβλήματα όχι μόνο στη ψυχική τους επαφή αλλά και στη σεξουαλική τους ζωή.

 

Δυστυχώς δημιουργούμε τόσες απαιτήσεις και προσδοκίες από τους άλλους όσο και από τον εαυτό μας που πολλές φορές η συμβίωση γίνεται αφόρητη. Αυτό είναι σε συνάρτηση με το σύστημα αξιών που υπάρχει στη σημερινή εποχή όπου η απόκτηση υλικών αγαθών έχει υποκαταστήσει τα πάντα, από την αγάπη των γονιών μέχρι και την αξία του εαυτού μας. Άλλωστε είναι πιο εύκολο να αποκτηθούν απ’ ότι η αυτογνωσία, που για ν’ αποκτηθεί χρειάζεται να έρθουμε σε επαφή με τα σκοτεινά σημεία του εαυτού μας.

 

Η καλύτερη προφύλαξη από μια λανθασμένη επιλογή ερωτικού συντρόφου είναι η αυτογνωσία, η αυτοπεποίθηση, η αυτονομία και η διαχείριση του φόβου της μοναξιάς. Να γνωρίζουμε ποιές ακριβώς είναι οι επιθυμίες μας, πάντα σε ρεαλιστικό επίπεδο. Τι θέλω, πως το θέλω, από τί μπορώ να παραιτηθώ και από τί όχι. Αν π.χ οι διαφορές βρίσκονται στο χώρο των αξιών, όπως είναι η τάση ενός άνδρα να έχει πολλαπλή σεξουαλική δραστηριότητα, η αδυναμία του να δεσμευτεί, η εγωκεντρικότητα, δεν παίρνουν διαπραγμάτευση. Άλλες διαφορές που εμείς κρίνουμε ως δευτερεύουσες, μπορούν να γίνουν θέματα διαλόγου και, εφόσον υπάρχει καλή πρόθεση και κοινή επιθυμία δέσμευσης, ασφαλώς μπορούν να ξεπεραστούν με αμοιβαία βήματα αλλαγής και προσεγγίσεις.

 

Η μοναξιά είναι κοινή εμπειρία όλων των ανθρώπων. Διάφορες έρευνες δείχνουν ότι το ένα τέταρτο των ενήλικων βιώνουν επώδυνα αισθήματα μοναξιάς τουλάχιστον κάθε λίγες εβδομάδες, ενώ τα ποσοστά είναι υψηλότερα για τους εφήβους και τους νέους.

 

Η μοναξιά δεν πρέπει να μεταφράζεται παρά ως ένα σημάδι ότι σημαντικές μας ανάγκες δεν ικανοποιούνται. Για αυτό είναι σημαντικό να εντοπίζουμε αυτές τις ανάγκες που μπορεί να περιλαμβάνουν ανάγκη ανάπτυξης διαπροσωπικών σχέσεων ή αυτοπεποίθησης, την ανάγκη απόκτησης φίλων, ή την ανάγκη εύρεσης δραστηριοτήτων που θα προσφέρουν προσωπική ικανοποίηση. 

Η απόκτηση αυτογνωσίας παίζει ουσιαστικό ρόλο για να έχουμε υγιείς προσωπικές σχέσεις. Χρειάζεται να έρθουμε σε επαφή με τον εσωτερικό πόνο, την αίσθηση κενού και τους φόβους μας και να μάθουμε νέους, πιο “υγιείς” τρόπους να διαχειριζόμαστε αυτή την οδύνη. 

 

Ακόμα κι αν δεν έχεις αυτό που θες, κάθε βήμα σου, σου προσφέρει μια γνώση. Και σε οδηγεί στο επόμενο. Το πιο σημαντικό είναι να μην πολεμάς τον εαυτό σου, και να απαλλαγείς από εσφαλμένες προσδοκίες. Για λάθος πράγματα ή που τις έχεις υιοθετήσει από τρίτους. Αποδοχή του πραγματικού σου εαυτού και των επιθυμιών του, θα σε οδηγήσει πιο κοντά στην ευτυχία.

Χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε τη μοναξιά ως μια κατάσταση ή ένα συναίσθημα που μπορεί να αλλάξει και όχι σαν ένα «ελάττωμα» ή «μόνιμο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας». Η μοναξιά είναι κοινή εμπειρία όλων των ανθρώπων. Χρειάζεται να είμαστε «ανοιχτοί» σε νέες εμπειρίες, γνωριμίες, αλλαγές στη ζωή μας.

 

Οι εμπειρίες του παρελθόντος είναι κάτι που μας μαθαίνει πράγματα για τον εαυτό μας και τους άλλους αλλά δεν πρέπει να καθορίζει το παρόν μας πχ. κάθε άνθρωπος που συναντάμε είναι μοναδικός και επομένως διαφορετικός και δεν πρέπει να τον κρίνουμε με βάση άλλους ανθρώπους που συναντήσαμε στο παρελθόν.

 

Χρειάζεται να πάρουμε το ρίσκο να πλησιάσουμε τους άλλους και να τους αφήσουμε να μας πλησιάσουν. Οι μοναχικές μας στιγμές είναι μια ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας, μια ευκαιρία για αυτονομία και φροντίδα των συναισθημάτων μας. Μπορούμε να αναπτύξουμε καινούργιες δραστηριότητες που μας ενδιαφέρουν και μπορούμε να συναντήσουμε ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα.

Ο Χριστιανός και η ηθική

Ο χριστιανισμός είναι ένα σύστημα, μια συμπυκνωμένη και συνολική θέαση όλων των πραγμάτων.
Όταν σπάζει κανείς μια βασική έννοια απ' αυτό, την πίστη στον θεό παραδείγματος χάριν, σπάζει και το σύνολο δηλαδή, δεν έχει πια πλέον τίποτα το αναγκαίο στα χέρια του.
Ο χριστιανισμός προϋποθέτει ότι ο άνθρωπος δεν ξέρει, και δεν μπορεί να ξέρει, τι είναι τι καλό και το κακό γι' αυτόν.
Η χριστιανική ηθική είναι μια ανήθικα επιβαλλόμενη ανυπέρβλητη διαταγή, μια που η καταγωγή της είναι υπερβατική και βρίσκεται πέραν κάθε κριτικής, κάθε δικαιώματος για κριτική.
Είναι αληθινή μόνο αν ο θεός είναι αλήθεια, στέκεται όρθια και πέφτει μαζί με την πίστη στον θεό!
 Όταν πράγματι οι άνθρωποι πιστεύουν, όταν ξέρουν αφ' εαυτού τους, ενορατικά, ή με αξιολογική κρίση και κατά συνέπεια θεωρούν ότι δεν έχουν ανάγκη πια τον χριστιανισμό ως εγγυητή της ηθικής, τότε και μόνο τότε παύει η ηθική να είναι υποκρισία, και οι άνθρωποι γίνονται αληθινά ελευθέρα ηθικοί!

Ποια είναι η Ορσηίδα;

Ερώτηση προς τους απανταχού ελληνο-χριστιανούς!

Αν ρωτήσετε οποιονδήποτε Έλληνα, οποιουδήποτε μορφωτικού επιπέδου, οπουδήποτε στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, ποια είναι η Σάρρα;… αναμφίβολα θα πάρετε έναν τεράστιο αριθμό ικανοποιητικών απαντήσεων. Αν όμως ρωτήσετε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, του πλέον υψηλού μορφωτικού επιπέδου, από δασκάλους μέχρι ακαδημαϊκούς, ποια είναι η Ορσηίδα;

(η έρευνα αυτή έγινε τα τελευταία δυο χρόνια από μένα τον ίδιο, σε εκτεταμένο δείγμα)… θα πάρετε όλες της απίθανες απαντήσεις –εκτός απ την πραγματική- ότι η Ορσηίδα… είναι η Προμήτηρα των Ελλήνων!
Αυτή η θλιβερή, καθολική άγνοια των προγόνων μας, είναι και η καλύτερη απόδειξη της απόλυτης ιστορικής αφασίας των ελλήνων! Όχι μόνο δεν ξέρουν ότι έχουν προπάτορά τους τον Έλληνα, τον γιο του Δευκαλίωνα, αλλά ουτε και οι πλέον μορφωμένοι Έλληνες δεν γνωρίζουν, ότι η σύζυγός του Ορσηίδα, είναι η ιστορική μητέρα των Ελλήνων!

Μάλιστα για τις ανάγκες αυτού του άρθρου, μάταια προσπάθησα να βρω στο διαδίκτυο έστω και μια εικόνα της μυθικής αυτής μητέρας των Ελλήνων! Αναγκάστηκα λοιπόν, να επισκευθώ το μόνο μέρος που (ξεναγούμενος μόλις προ καιρού συνειδητοποίησα και ο ίδιος την μεγάλη αυτή έλλειψη), τον “Ναό των Ελλήνων” στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης, κατασκευασμένο (προ δεκαετίας) από τον υπεραθλητή (παγκοσμίου αναγνώρισης) μαραθωνοδρόμο Αριστοτέλη Κακογεωργίου.

Στο προαύλιο αυτού του “Ναού των Ελλήνων”, υπάρχει το μοναδικό πανελλαδικά μαρμάρινο σύμπλεγμα (ανδριάντας) της ολότελα άγνωστης μητέρας των Ελλήνων, που στην ιερή αγκαλιά της, κρατά τρυφερά τα παιδιά της Δώρο, Ξούθο, Αίολο, απ’ τους οποίους προήλθαν οι βασικές φυλές των Ελλήνων!

Μια άλλη δε παλαιότερη και συγκλονιστικότερη απόδειξη του ανελέητου διωγμού των προγόνων μας, προέρχεται κατ’ ευθείαν από την ελληνική γραμματεία. Στο ΤLG (θησαυρός ελληνικής γλώσσας) που περιλαμβάνει ένα σύνολο 8.000 βιβλίων και καλύπτει 2.500 χρόνων καταχωρημένη ελληνική γραμματεία, το όνομα αυτής της σημαντικής γυναίκας… υπάρχει μια και μοναδική φορά! Κάτι που έμμεσα αλλά απολύτως ξεκάθαρα δηλώνει, τον ασύλληπτο βαθμό κατακρεούργησης της ελληνικής γραμματείας, μια και “κάποιοι” φρόντισαν: «μηδέ η μνήμη αυτών να απομείνει»[1] έτσι, μόνο το 1-2% έφτασε μέχρι σε μας!

Ναι, μόνο μια και μοναδική φορά διασώζεται το όνομα της γλυκύτατης μητέρας των Ελλήνων, και βρίσκεται στον Απολλόδωρο 1.49, όπου διαβάζουμε:
ORSHIDA-
«Ο Δευκαλίων είχε από την Πύρρα τρία παιδιά, εκ των οποίων ο πρώτος ήταν ο Έλλην που γιος του Δια έλεγαν πως είναι. Δεύτερος δε ήταν ο Αμφικτύων, που βασίλευσε στην Αττική μετά τον Κραναό. Τρίτο δε παιδί ήταν μια κόρη η Πρωτογένεια. Από δε τον Έλληνα και την νύμφη Ορσηίδα εγεννήθη ο Δώρος. Ο Ξούθος και ο Αίολος. Ο ίδιος δε ο Έλληνας, αυτούς που πρωτύτερα ωνομάζοντο Γραικοί, Έλληνες τους ωνόμασε, εμοίρασε δε την χώρα στα παιδιά του, και ο μεν Ξούθος επήρε την Πελοπόννησο και από την κόρη του Ερεχθέως γέννησε τον Αχαιό και τον Ίωνα, από τους οποίους ωνομάσθηκαν οι Αχαιοί και Ίωνες. Ο δε Δώρος έλαβε την έξω της Πελοποννήσου χώραν και τους κατοίκους της ωνόμασε από τον εαυτό του Δωριείς. Ο δε Αίολος που ήταν βασιλεύς στα μέρη της Θεσσαλίας, ωνόμασε τους κατοίκους της Αιολείς». Απολλόδωρου Μυθολογία 1.49.5-13.
Σκεφτείτε, πως αν αυτή η μια και μοναδική αναφορά που υπάρχει σε ολόκληρη την ελληνική γραμματεία, είχε την τύχη των υπόλοιπων ελληνικών κειμένων, σίγουρα το όνομα αυτής της παν-ελλαδικής μητέρας… θα είχε χαθεί για πάντα!

Παρεμπιπτόντως, εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει και η γενεαλογία της αδελφής του Έλληνα Πρωτογένειας για την οποία διαβάζουμε: «Μετά τον κατακλυσμό (του Δευκαλίωνος) αρχομένων ήδη των αγώνων… ο Αέθλιος ο πατέρας του Ενδυμίωνος, επιμελήθη (την σύσταση) των Ολυμπιακών αγώνων, από τον όποιο (Αέθλιο) αθλήματα και αθλητές πήραν το όνομά τους»! Etymologicum Genuinum alpha.138.3 & Etymologicum Magnum 25.37.

Τελικά, η αλήθεια της ελληνικής δήλωση: «αρχή σοφίας, ονομάτων επίσκεψης» είναι αδιαμφισβήτητη. Δυστυχώς για μας αληθεύει εξίσου, πως η σοφή αυτή δήλωση αντικαταστάθηκε από την ανατρεπτική εβραιο-χριστιανική δήλωση: «αρχή σοφίας, φόβος Γιαχβέ»

Κάποτε έγραψα πως: «όπου λείπουν λέξεις, λείπουν σκέψεις». Εδώ προφανώς αληθεύει απολύτως, πως: «όπου λείπουν πατρώα ονόματα λείπουν και πατρώα φρονήματα»!

Ποια καλύτερη απόδειξη λοιπόν θέλετε για την ιουδαιο-χριστιανική λαίλαπα… όταν ολόκληρος ο ελληνικός λαός, γνωρίζει και τιμά ως δικούς του, τους αναρίθμητους προγόνους των Εβραίων, αλλά αγνοεί παντελώς τα όνομα των δικών του προπατόρων; 

Η Θεωρία της Γαίας

Η Θεωρία της Γαίας αν και πρωτόγνωρη για τα επιστημονικά δεδομένα δεν ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για τον άνθρωπο, αφού εδώ και χιλιάδες χρόνια στις εσωτερικές παραδόσεις η Γη πάντοτε αντιμετωπιζόταν με μεγάλο σεβασμό όχι μόνο ως ένας απλός ζωντανός οργανισμός αλλά σαν Μητέρα Γη από την οποία η ζωή ανάβλυζε και στην οποία επέστρεφε μέσω της διαδικασίας του θανάτου.

Η Γη αποτέλεσε πάντα και για όλους τους λαούς του κόσμου πηγή ζωής και συνείδησης. Ειδικά στη μακρινή αρχαιότητα ο άνθρωπος έχοντας μια πιο άμεση επαφή με τη φύση και δίχως τη σημερινή καταδυνάστευση από τον νου, μπορούσε να αφουγκράζεται τον παλμό της φύσης και να αναγνωρίζει ότι τα πάντα γύρω του σφύζουν από ζωή. Μα πάνω απ’ όλα αναγνώριζε ότι όλα γύρω του αλληλεπιδρούν, ως ζωντανοί οργανισμοί που είναι, και ότι όλα μαζί αποτελούν κύτταρα ενός ευρύτερου ζωντανού οργανισμού που είναι ο ίδιος ο πλανήτης. Κυριολεκτικά οι μακρινοί μας πρόγονοι βίωναν την στοργική αγκαλιά της Μητέρας Γης. Αυτή τους έδινε τροφή, αυτή τους καθοδηγούσε στην κατανόηση του κόσμου και τη γνώση των Νόμων της ζωής, αυτή τους χάριζε κάθε χαρά και πόνο και με περισσή αγάπη πάντα σύμπασχε μαζί τους.

Κάτω από το βλέμμα της κάθε πέτρα, φυτό, ζώο και άνθρωπος είναι αδέλφια που συμπορεύονται στο ίδιο μονοπάτι. Δεν είναι τυχαίο ότι στις επικλήσεις και τις προσευχές των Ινδιάνων τις Αμερικής όλα τα πλάσματα αποκαλούνται και βιώνονται ως «αδέλφια ανθρώπου» και ότι οι Ινδιάνοι, οι Δρυίδες και οι απανταχού Σαμάνοι προσεγγίζουν με μεγάλο σεβασμό και ταπεινότητα το Πνεύμα της Μητέρας Γης. Οι αποκαλούμενες «πρωτόγονες» φυλές που υπάρχουν σε διάφορα μέρη του κόσμου απ’ ότι φαίνεται κατέχουν σημαντικά κλειδιά που ο «πολιτισμένος» σύγχρονος άνθρωπος έχει χάσει εδώ και πολλούς αιώνες. Παρόλα αυτά είναι παρήγορο το γεγονός της σημερινής αυξανόμενης παρουσίας οικολογικών κινημάτων που δρουν συνδυάζοντας τις εσωτερικές αξίες και πρακτικές με την επιστημονική δράση.

Η πλανητική ύπαρξη

Σύμφωνα με τη δυτική εσωτερική παράδοση η Γη αποτελεί όντως έναν ζωντανό οργανισμό που εξελίσσεται. Η Γη δεν είναι, όπως λανθασμένα θεωρεί ο σύγχρονος άνθρωπος, ένας νεκρός πλανήτης από πετρώματα που πάνω του ζουν κάποιοι ζωντανοί οργανισμοί όπως τα ζώα, τα φυτά και ο άνθρωπος.

'Aλλωστε αποτελεί βασική παραδοχή της εσωτερικής παράδοσης ότι τα πάντα είναι συνείδηση και ότι τα πάντα διαπερνώνται από την πνοή ζωής του Δημιουργού. Υπό τούτη την οπτική τίποτα μέσα στην Εκδήλωση δεν μπορεί να είναι νεκρό. Όλα είναι ζωντανά και διαρκώς εξελίσσονται. Έτσι και η Γη αποτελεί έναν ζωντανό οργανισμό. Κατά την Εσωτερική Παράδοση πάνω στη Γη υπάρχουν και εξελίσσονται το ορυκτό, το φυτικό, το ζωικό και το ανθρώπινο βασίλειο, καθώς και το βασίλειο των στοιχειακών οντοτήτων που μοχθούν αέναα για να συγκροτούν και να υποβοηθούν τη μορφή του κόσμου μας. Όλα αυτά τα βασίλεια, σε κάθε επίπεδο ύπαρξης και λειτουργίας τους, λέγεται πως αποτελούν αυτό που ονομάζουμε Ζωντανή Γη, Γαία, ή Πλανητική Ύπαρξη σύμφωνα με τον όρο που χρησιμοποιείται από τη δυτική εσωτερική παράδοση.

Η Πλανητική Ύπαρξη είναι η συνισταμένη πλανητική συνείδηση που αναδύεται από τη σύνθεση όλων των συνιστωσών συνειδήσεων όλων των βασιλείων του πλανήτη. Είναι μια εξελισσόμενη συνείδηση που μοχθεί για να εξελιχθεί και σε αυτό το σημείο πολλά έχουν να προσφέρουν οι άνθρωποι ως τα πιο προηγμένα εξελικτικά παιδιά της. Ο ρόλος της ανθρωπότητας, μας λένε οι εσωτερικές παραδόσεις, είναι ιδιαίτερα νευραλγικός και σημαντικός τόσο για την εξέλιξη του κάθε βασιλείου χωριστά αλλά και της ίδιας της Πλανητικής ύπαρξης, καθώς μπορεί να δράσει καταλυτικά στα εξελικτικά δρώμενα του πλανήτη ως αγωγός και εκφραστής ισχυρών πνευματικών και κοσμικών δυνάμεων ικανών να μετουσιώσουν ραγδαία την ποιότητα της ζωής πάνω στη Γη.

Η Ντιον Φόρτσιουν στο έργο της «Κοσμικό Δόγμα» αναφέρεται με πολύ γλαφυρό τρόπο στην Πλανητική Ύπαρξη: «Η Πλανητική Ύπαρξη είναι ένα πελώριο Στοιχειακό που αποτελείται από τη συνείδηση (χρησιμοποιώντας τη λέξη με την πλατιά της έννοια) καθενός από τα παιδιά της – τα παιδιά της είναι όλες οι ζωές πάνω στη γη, άνθρωποι, αγρίμια, πουλιά, ερπετά, ψάρια, έντομα, κ.λ.π. Στο Μεγάλο Στοιχειακό, την Πλανητική Ύπαρξη, όλα αυτά είναι, ή θα έπρεπε να είναι, ένα. Επειδή αυτή η ενωτική σχέση έχει κλονιστεί, εκδηλώνονται διάφορες αρρώστιες. Μπορεί να υποτεθεί ότι όταν ‘‘έρθει η Βασιλεία’’, όταν η Λογοϊκή Ιδέα αυτού του πλανήτη εκδηλωθεί αληθινά, τότε πραγματικά όλα τα γήινα πλάσματα θα γίνουν ένα σ’ ένα ορισμένο επίπεδο.

"Θα πρέπει να θυμάσαι ότι οι ανθρώπινες υπάρξεις, καθώς αναπτύσσονται και προοδεύουν, οφείλουν ένα μεγάλο χρέος στη γη, η οποία είναι η μητέρα τους, ο γονιός τους. Είναι πλασμένοι από την ουσία της και ζουν επάνω της και όλα όσα κάνουν εδώ στη γη, όλα όσα ανακαλύπτουν στην επιστήμη, όλα όσα δημιουργούν στην τέχνη ή στη βιομηχανία, είναι επίσης μέρος δικό της. Αλλά αυτή αναπτύσσεται με πιο αργό ρυθμό από τα παιδιά της και είναι καθήκον των παιδιών της να βοηθήσουν τη δική της εξέλιξη μέσα από τη δική τους.

Επομένως, οτιδήποτε κάνεις, ας γίνεται όχι μόνο για το προσωπικό σου κέρδος ή συμφέρον, αλλά και για όφελος της Πλανητικής Ύπαρξης. Όσο περισσότερο μοιράζεσαι συνειδητά με αυτή την πελώρια Στοιχειακή μάνα ό,τι κάνεις, τόσο αυτό που κάνεις θα καρποφορεί και θα ευημερεί περισσότερο – όχι μόνο μέσα σ’ αυτήν, αλλά και σε σένα. Δεν υπάρχει κανένα πλάσμα πάνω στη γη, ούτε ακόμα και εκείνα που ήρθαν αργότερα στον πλανήτη που να μην ενδιαφέρουν την Πλανητική Ύπαρξη. Ο άνθρωπος έχει πολύ μεγάλη ευθύνη όχι μόνο προς τον εαυτό του, αλλά επίσης και προς τη μεγάλη ομαδική ψυχή της γης, τη μεγάλη μητέρα όλης της ανθρωπότητας".

Οι κοσμικές προοπτικές της Γαίας

Ο πλανήτης Γη ως ζωντανή οντότητα αποτελεί αδελφό πλανήτη των υπολοίπων πλανητών που γυρνούν γύρω από τον Ήλιο και ζωντανό κύτταρο αυτού του ευρύτερου οργανισμού που τον αποκαλούμε Ηλιακό Σύστημα. Μέσα σε αυτό τον οργανισμό αλληλεπιδρά διαρκώς με τους υπόλοιπους πλανήτες και για αυτό το λόγο όσο πιο πολύ εξελίσσεται τόσο πιο αποτελεσματικά προσφέρει μέσα σε αυτόν τον γιγάντιο οργανισμό.

Έτσι γίνεται αντιληπτό πως η εξέλιξη της Πλανητικής Ύπαρξης της Γης έχει ιδιαίτερα μεγάλη σημασία για το σύνολο της ζωής μέσα στο Ηλιακό μας Σύστημα (η εσωτερική παράδοση θεωρεί πως το Ηλιακό μας Σύστημα σφύζει από ποικίλες μορφές ζωής που δεν είναι κατ’ ανάγκη εκδηλωμένες στο φυσικό πεδίο). Λέγεται πως ο πλανήτης μας δεν ανήκει, ακόμη, στους αποκαλούμενους «Ιερούς Πλανήτες» του Ηλιακού μας Συστήματος και ότι σε αυτό ακριβώς το σημείο ο άνθρωπος μπορεί να συμβάλει καθοριστικά με τη συνειδητή προσφορά του προς το σύνολο της ζωής της Γης. Έτσι κάποια στιγμή η Μητέρα Γη θα μπορέσει να αφυπνιστεί συνειδητά και να λειτουργήσει ως συνειδητός φορέας του Πνεύματος, αποκτώντας το δικό της ενεργό ρόλο μέσα στον απέραντο Κοσμικό Χορό του Σύμπαντος.

Όμως η Μητέρα Γη και όλοι εμείς, τα παιδιά της, δε στεκόμαστε μόνοι και αβοήθητοι σε αυτή την τεράστια προσπάθεια εξέλιξης. Σύντροφοι, συνοδοιπόροι και καθοδηγητές μας στέκονται εκείνες οι υπάρξεις που έχοντας τελειώσει την εκπαίδευσή τους πάνω στο σχολείο που ονομάζουμε Γη, στέκονται δίπλα μας για μας βοηθήσουν να φθάσουμε εκεί που εκείνοι έφθασαν. Πρόκειται για τους Διδασκάλους της Σοφίας, εκείνες τις λαμπρές πνευματικές υπάρξεις που μοχθούν αέναα για την εξέλιξη της Γης και οι οποίες αποτελούν μέρος του ευρύτερου ιστού της Κοσμικής Ιεραρχίας μέσω του οποίου ενεργός βοήθεια διαρκώς καταφθάνει πάνω στη Μητέρα Γη.

H αγάπη είναι τέχνη

ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΤΕΧΝΗ; Αν είναι, χρειάζεται γνώση και προσπάθεια. Ή μήπως η αγάπη είναι ένα ευχάριστο συναίσθημα που κατά σύμπτωση το γνωρίζει κανείς, το «συναντά» αν είναι τυχερός;

ΑΥΤΗ Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ -ΟΤΙ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΟ από το ν’ αγαπάς- εξακολουθεί να είναι η πιο διαδεδομένη, παρά την αφθονία των αποδείξεων για το αντίθετο. Σχεδόν καμία προσπάθεια, κανένα έργο δεν αρχίζει με τόσο μεγάλες ελπίδες και προσδοκίες όπως αρχίζει η αγάπη, κι ωστόσο τίποτε δεν αποτυχαίνει τόσο συχνά όσο αυτή. Αν αυτό συνέβαινε με οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα, οι άνθρωποι θα ήταν περισσότερο πρόθυμοι να εξετάσουν τους λόγους της αποτυχίας αυτής και να μάθουν πώς θα μπορούσαν να ενεργήσουν καλύτερα. Ή θα εγκατέλειπαν τη δραστηριότητα αυτή.

ΚΑΙ ΑΦΟΥ, ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, αυτό είναι αδύνατο, μόνο ένας δρόμος υπάρχει για το ξεπέρασμα της αποτυχίας: να εξετάσουμε τους λόγους της αποτυχίας αυτής και να προχωρήσουμε στην έρευνα της έννοιας της αγάπης.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ότι η αγάπη είναι μια τέχνη, ακριβώς όπως μια τέχνη είναι και η ίδια η ζωή. Αν θέλουμε να μάθουμε πώς ν’ αγαπάμε, πρέπει να προχωρήσουμε με τον ίδιο τρόπο που προχωρούμε όταν θέλουμε να μάθουμε μια οποιαδήποτε άλλη τέχνη, π.χ. μουσική, ζωγραφική, ξυλουργική ή την επιστήμη της ιατρικής και της μηχανικής.

Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΚΜΑΘΗΣΗΣ ΜΙΑΣ ΤΕΧΝΗΣ μπορεί να διαιρεθεί σε δύο μέρη: Το πρώτο είναι η εκμάθηση της θεωρίας και το δεύτερο η εκμάθηση της πρακτικής. Αν θέλω να μάθω την επιστήμη της ιατρικής, πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να μάθω τα βασικά στοιχεία για το ανθρώπινο σώμα και για τις διάφορες αρρώστιες. Αλλά κι όταν αποκτήσω όλη αυτή τη γνώση, πάλι δεν θα είμαι ικανός στην τέχνη της ιατρικής. Μόνο έπειτα από μακριά πρακτική εξάσκηση θα είμαι κύριος της τέχνης, μόνο όταν η θεωρητική γνώση και η πείρα της πρακτικής θα έχουν συγχωνευτεί σ’ ένα πράγμα -στη διαίσθησή μου, που αποτελεί την ουσία της κατοχής μιας τέχνης.

ΑΛΛΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ, ένας τρίτος παράγοντας είναι αναγκαίος για την κατάκτηση κάθε τέχνης -η υπέρτατη σημασία που δίνουμε στην τέχνη αυτή. Τίποτ’ άλλο στον κόσμο δεν πρέπει να είναι πιο σημαντικό από την τέχνη που μας ενδιαφέρει. Αυτό ισχύει για τη μουσική, την ιατρική, την ξυλουργική -και για την αγάπη.

ΚΙ ΙΣΩΣ ΕΔΩ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ στο ερώτημα: γιατί οι άνθρωποι του πολιτισμού μας προσπαθούν τόσο σπάνια να μάθουν αυτή την τέχνη στο πείσμα των ολοφάνερων αποτυχιών τους; Παρόλο που η λαχτάρα γι’ αγάπη είναι τόσο βαθιά ριζωμένη, σχεδόν όλα τ’ άλλα φαίνονται να είναι πιο σημαντικά από την αγάπη: επιτυχία, γόητρο, χρήματα, δύναμη. Όλη μας σχεδόν η ενεργητικότητα χρησιμοποιείται για να μάθουμε πώς να πετύχουμε σ’ αυτούς τους σκοπούς. Και σχεδόν καθόλου για να μάθουμε την τέχνη της αγάπης.

ΘΑ ΘΕΩΡΗΣΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΑΞΙΟΛΟΓΑ και θα μάθουμε μόνο εκείνα τα πράγματα που μπορούν να μας φέρουν χρήματα ή γόητρο; Και η αγάπη που πλουτίζει «μόνο» την ψυχή, αλλά δεν φέρνει κανένα άλλο κέρδος, όπως το εννοούν σήμερα, είναι μια πολυτέλεια για την οποία δεν έχουμε το δικαίωμα να ξοδέψουμε αρκετή ενεργητικότητα;

Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΙΚΑ ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ προς ένα ιδιαίτερο άτομο. Είναι μια στάση, ένας προσανατολισμός του χαρακτήρα που καθορίζει τη σχέση ενός ατόμου προς τον κόσμο σαν σύνολο κι όχι προς ένα «αντικείμενο» αγάπης. Αν ένα άτομο αγαπά μόνο ένα άλλο άτομο κι είναι αδιάφορο προς τους άλλους συνανθρώπους του, η αγάπη του δεν είναι ακριβώς αγάπη αλλά μια συμβιωτική προσκόλληση ή ένας διογκωμένος εγωισμός.

ΩΣΤΟΣΟ, ΟΙ ΠΙΟ ΠΟΛΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ πιστεύουν πως η αγάπη είναι το αντικείμενο κι όχι η ψυχική ικανότητα. Στην πραγματικότητα φτάνουν στο σημείο να πιστεύουν ότι: όταν δεν αγαπάνε κανέναν άλλον παρά μόνο το «αγαπημένο» πρόσωπο, αυτό είναι μια απόδειξη της έντασης της αγάπης τους.

ΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΓΑΠΩ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, αγαπώ όλους τους ανθρώπους, αγαπώ τον κόσμο, αγαπώ τη ζωή. Αν μπορώ να πω σε κάποιον άλλον «σ’ αγαπώ», πρέπει να είμαι ικανός να πω «αγαπώ σε σένα όλους, αγαπώ μέσα από σένα όλο τον κόσμο, αγαπώ σε σένα και τον εαυτό μου.

ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ!

Ο άνθρωπος βρίσκεται στο μέσο μιας τεράστιας εξελικτικής μετάβασης

Το ανθρώπινο είδος περνά μια σημαντική εξελικτική μετάβαση, συγκρίσιμη με αυτή της μετάβασης από τους προπιθήκους σε πιθήκους και από εκεί στους ανθρώπους.

 

Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει ο διδακτορικός φοιτητής Εξελικτικής Ανθρωπολογίας και ερευνητής στο Global Brain Institute, Cadell Last. Το προσδόκιμο όριο ζωής των ανθρώπων έχει αυξηθεί από περίπου 45 έτη στις αρχές του 20ου αιώνα στα 80 στις μέρες μας.

 

Λόγω των εξελίξεων στον τομέα της τεχνολογίας, οι οποίες θα επηρεάσουν τη φυσική επιλογή, ο Last υποστηρίζει ότι ο προσδόκιμος όρος ζωής θα αυξηθεί στα 120 χρόνια έως το 2050. Η άποψη αυτή είναι γνωστή ως «ριζική επέκταση της ζωής».

 

Εκτός από πιο μεγάλης διάρκειας ζωή, οι άνθρωποι θα καθυστερήσουν πιθανόν κι άλλο το χρονοδιάγραμμα βιολογικής αναπαραγωγής και θα μειώσουν τον αριθμό των απογόνων τους, λέει ακόμη ο ερευνητής. 

 

Στο σύνολό τους, όλες αυτές οι αλλαγές μαζί θα μπορούσαν να υποδηλώνουν ένα «νέο είδος ανθρώπου», περισσότερο εστιασμένο στον τομέα του πολιτισμού παρά στη βιολογία.

 

Ο Last αναφέρει τις απόψεις του σε μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Current Aging Science. Επικαλούμενος κι άλλους μελλοντολόγους, όπως οι Ray Kurzweil και Francis Heylighen, ο Last θεωρητικολογεί για την ανθρώπινη αλληλεπίδραση με την τεχνολογία, βασιζόμενος σε παρατηρήσεις του παρελθόντος γύρω από την εξέλιξη των πρωτεύοντων και τη βιολογία.

 

Από το «ζήσε γρήγορα και πέθανε νέος» στο «ζήσε αργά και πέθανε γέρος»

 

Σύμφωνα με τη θεωρία της ιστορίας της ζωής, η φυσική επιλογή διαμορφώνει τη διάρκεια της ζωής ενός οργανισμού και το χρονοδιάγραμμα σημαντικών γεγονότων για την παραγωγή πιο δυνατών –και κατά συνέπεια πιο πιθανό να επιζήσουν- απογόνων.

 

«Οι οργανισμοί πρέπει να επιλέγουν πώς θα περνούν το χρόνο τους, ανάμεσα στο αποκτώ όσο περισσότερους απογόνους μπορώ ή το προσέχω περισσότερο εκείνους που θα μπορούν να επιτύχουν στη ζωή» εξηγεί ο Last.

 

Και καθώς ο εγκέφαλος συρρικνώνεται, οι οργανισμοί απαιτούν περισσότερη ενέργεια και χρόνο για να αναπτύξουν το πλήρες δυναμικό τους.

 

Με βάση αυτές τις ιδέες, προέκυψαν τρεις σημαντικές αλλαγές στην ιστορία των πρωτευόντων ως προς τη μεγαλύτερη διάρκεια ζωής και την καθυστέρηση της αναπαραγωγής: μεταξύ προπιθήκων και μαϊμούδων, μαϊμούδων και πιθήκων και πιθήκων και ανθρώπων.

 

Οι άνθρωποι αφιερώνουν ήδη τον περισσότερο χρόνο και την ενέργειά τους στην ανατροφή των απογόνων τους από οποιοδήποτε άλλο είδος πρωτευόντων και μάλιστα, αυτό το μοτίβο γίνεται όλο και πιο ακραίο.

 

«Η ιστορία της ανθρώπινης ζωής σε όλη την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους μπορεί να ειδωθεί ως μια μεγάλη τάση για καθυστερημένη σεξουαλική ωρίμανση και βιολογική αναπαραγωγή –από το “ζήσε γρήγορα και πέθανε νέος, στο ζήσε αργά και πέθανε γέρος”» γράφει ο Last.

 

Ενώ οι φυσικές ανάγκες τροφοδότησαν τις προηγούμενες εξελικτικές αλλαγές, οι πολιτιστικές και τεχνολογικές καινοτομίες θα οδηγήσουν στην επόμενη στροφή, η οποία έχει επιταχυνθεί από τη Βιομηχανική Επανάσταση.

 

«Κανείς έχει περιορισμένο χρόνο και ενέργεια από τη γέννησή του μέχρι το θάνατό του και πρέπει να καταλήξει αν θέλει να αφιερώσει αυτό το χρόνο και ενέργεια στη βιολογική αναπαραγωγή ή στην πολιτιστική αναπαραγωγή» γράφει ακόμη ο Last. 

 

Ακόμη και τώρα μπορεί κανείς να δει αποδείξεις καθυστερημένης αναπαραγωγής και μικρότερη αναλογία απογόνων ανά άτομο σε πολλές χώρες.

 

Παρά τους φόβους για υπερπληθυσμό, ο Last σημειώνει ότι πάνω από τις μισές χώρες (σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία) έχουν φτάσει σε ένα ποσοστό γονιμότητας μικρότερο από 2,1.

 

«Καθώς οι χώρες γίνονται πιο εξελιγμένες κοινωνικοοικονομικά, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι –ειδικά οι γυναίκες- έχουν την επιλογή να συμμετάσχουν στην πολιτιστική αναπαραγωγή» εξηγεί ο ίδιος.

 

Επιπλέον, η εμφάνιση της τεχνητής νοημοσύνης θα αντισταθμίσει την ανάγκη για λιγότερα προσόντα, για θέσεις εργασίας με χαμηλότερα προσόντα και θα δώσει στα άτομα την ευκαιρία να «εξερευνήσουν την πολιτιστική αναπαραγωγή ως ένα λειτούργημα» λέει ακόμη.

 

Σε πολλές περιπτώσεις η βιολογική αναπαραγωγή έχει γίνει πολύ ακριβή, στο πλαίσιο της αυξανόμενης πίεσης για προσαρμογή στις τεχνολογικές εξελίξεις.

 

Συμπερασματικά, ο Last προβλέπει την εμφάνιση μιας «ποικιλίας» ανθρώπων που θα μπορούν να ζουν πολύ περισσότερο και να κάνουν παιδιά πολύ αργότερα στη ζωή τους, σε σύγκριση με τους σύγχρονους ανθρώπους.

Λόγοι Για Να Κάνετε Καθημερινά Σεξ!

 Νιώθετε αγχωμένοι, επιβαρυμένοι με τα δύσκολα προβλήματα της ζωής και φοβάστε ότι η υγεία σας μειώνεται;
Τότε το σεξ είναι η απάντηση για ευτυχία, μακροζωία και ένα υγιές σώμα.

Δεν συμφωνείτε;

Λοιπόν, εδώ είναι μια λίστα με τα οφέλη για την υγεία του σεξ, ώστε να το κάνετε καθημερινά για να ζήσετε την πλήρη απόλαυση.

Αυτοί είναι οι τουλάχιστον 16 λόγοι για να κάνετε σεξ σήμερα!

1. De-stress Το Σεξ σας βοηθά να μειώσετε το στρες. Όταν οι βαθιές ασκήσεις αναπνοής δεν σας διώχνουν το στρες, το σεξ θα κάνει αυτό που πρέπει.

Στη διάρκεια του σεξ το σώμα σας παράγει την ντοπαμίνη, μια ουσία που καταπολεμά τις ορμόνες του στρες, τις ενδορφίνες, γνωστές και ως «ορμόνες ευτυχίας» και την οξυτοκίνη, μια ορμόνη που ενισχύει την επιθυμία και η οποία εκκρίνεται από την υπόφυση του αδένα.

Σε μια μελέτη, που δημοσιεύθηκε στη Δημόσια Βιβλιοθήκη του περιοδικού Science, τρεις Νευροεπιστήμονες ερευνητές πραγματοποίησαν μια δοκιμή σε αρσενικά ποντίκια και διαπίστωσαν ότι τα σεξουαλικά ενεργά ποντίκια είχαν λιγότερο άγχος από τους αρουραίους χωρίς σεξουαλική δραστηριότητα.

2. Μεγάλη μορφή άσκησης Κάνοντας έρωτα είναι μια μορφή σωματικής δραστηριότητας. Κατά τη διάρκεια της συνουσίας, οι φυσιολογικές αλλαγές στο σώμα σας είναι όμοιες με μια προπόνηση. Πρέπει να έχετε παρατηρήσει ότι ο αναπνευστικός ρυθμός αυξάνεται, που σημαίνει ότι κουράζεστε.

Ως εκ τούτου, μπορείτε να κάψετε θερμίδες. Αν κάνετε σεξ τρεις φορές την εβδομάδα για 15 λεπτά (αλλά ξέρετε ότι μπορείτε να κάνετε περισσότερο από αυτό) θα κάψετε περίπου 7.500 θερμίδες σε ένα χρόνο. Αυτό είναι το ισοδύναμο με τζόκινγκ 75 μιλίων!

Η βαριά αναπνοή αυξάνει την ποσότητα του οξυγόνου στα κύτταρα σας, και η τεστοστερόνη που παράγεται κατά τη διάρκεια του σεξ κρατά τα κόκαλα και τους μυς σας ισχυρούς.

3. Μειώνει την υψηλή πίεση του αίματος Οι αγκαλιές και το σεξ μπορούν να βελτιώσουν την αρτηριακή σας πίεση. Το Σεξ μειώνει τη διαστολική πίεση του αίματος. Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Paisley πραγματοποίησαν ένα πείραμα πάνω σε αυτό. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το σεξ βελτιώνει την αρτηριακή πίεση.

4. Χτίζει το ανοσοποιητικό μας σύστημα Προσπαθείτε να καταπολεμήσετε το συνάχι; Το σεξ είναι η απάντηση για την καταπολέμηση του κρυολογήματος και άλλων προβλημάτων υγείας. Το Σεξ μπορεί να ενισχύσει το ανοσοποιητικό σας σύστημα.
Η ανοσοσφαιρίνη Α, είναι ένα αντιγόνο που καταπολεμά τις εμφανίσεις της γρίπης, όταν αυξάνεται η συχνότητα του σεξ.

5. Κάνει να δείχνετε νεότεροι Κάνοντας έρωτα τρεις φορές την εβδομάδα μπορεί να σας κάνει να φαίνεστε 10 χρόνια νεότεροι, ισχυρίζεται ένας Σκωτσέζος ερευνητής.

«Είναι καλό να έχετε καλό σεξ», λέει ο David Weeks, ένας κλινικός νευροψυχολόγος στο Βασιλικό Νοσοκομείο του Εδιμβούργου, του οποίου η μελέτη σχετικά με τις επιπτώσεις του Σεξ στη γήρανση εμφανίζεται στο βιβλίο του, Secrets of the Superyoung .

6. Υγιής καρδιά Το Σεξ σας βοηθάει να κάψετε θερμίδες, αλλά μπορεί επίσης να βελτιώσει την καρδιά σας. Το Σεξ σας προστατεύει από εγκεφαλικά επεισόδια και εμφράγματα, κι εσείς θα πρέπει απλά να απολαύσετε τη στιγμή.

Επιστήμονες του New England Research Institute εξέτασαν την επίδραση του Σεξ στην καρδιά. Η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι άνδρες έχουν 45 τοις εκατό λιγότερες πιθανότητες να εμφανίσουν καρδιαγγειακά νοσήματα. Ωστόσο, η μελέτη απέτυχε να μελετήσει την επίδραση του Σεξ στην καρδιά μιας γυναίκας.

7. Ανακούφιση από τον πόνο Η ηδονή είναι το μέτρο για να διώξετε τον πόνο. Νιώθετε ημικρανίες και πόνους στο σώμα; Το σεξ είναι η απάντηση.

Αλλά αν αισθανθείτε πόνο στην πλάτη, το καλύτερο είναι να συμβουλευτείτε ένα γιατρό.

Ο Δρ George E. Erlich, ένας ειδικός περί αρθρίτιδας από τη Φιλαδέλφεια διεξήγαγε μελέτη σχετικά με τη σχέση μεταξύ της αρθρίτιδας και του Σεξ. Οι ασθενείς οι οποίοι κάνουν συχνά Σεξ νιώθουν λιγότερο πόνο.

8.Χτίζει την εμπιστοσύνη και την οικειότητα Η πράξη του σεξ παράγει την ορμόνη ωκυτοκίνη. Αυτή η ορμόνη είναι υπεύθυνη για την ευτυχία σας και την αγάπη.

Εάν αισθάνεστε ότι η σχέση σας έχει πέσει έξω, πιστεύετε ή ανησυχείτε ότι ο σύντροφός σας απομακρύνετε, τότε το σεξ θα διαλύσει τις αμφιβολίες αυτές. Η ορμόνη ωκυτοκίνη χτίζει την εμπιστοσύνη και φέρνει τα ζευγάρια πιο κοντά όπως επίσης και τον Έρωτα.

9. Λιγότερες πιθανότητες καρκίνου Η τακτική εκσπερμάτωση μειώνει τις πιθανότητες εμφάνισης καρκίνου του προστάτη. Σε μια αυστραλιανή μελέτη οι άνδρες που εκσπερμάτωναν 21 φορές το μήνα είχαν λιγότερες πιθανότητες να αναπτύξουν καρκίνο. Υποστηρίζεται περαιτέρω από άλλες έρευνες ότι η σεξουαλική επαφή μειώνει τον κίνδυνο καρκίνου του προστάτη.

10. Ισχυρότεροι μύες της πυέλου Το Σεξ περιλαμβάνει τη χρήση αρκετών μυών. Ως εκ τούτου η τακτική σεξουαλική επαφή μπορεί να σας βοηθήσει να αναπτύξετε ισχυρότερους μύες της πυέλου.

Περαιτέρω, δεδομένου ότι η πράξη του σεξ περιλαμβάνει μια σειρά από μύες, βοηθά επίσης να ενισχύσετε αυτούς τους μυς - για παράδειγμα: ο τετρακέφαλος μηριαίος μυς, ο πυρήνας σας και το πάνω μέρος της πλάτης. Μέσα από το τακτικό σεξ, μπορείτε επίσης να διατηρήσετε μια ισχυρή λειτουργία της κύστης και του εντέρου. Οι ισχυροί μύες, η καύση θερμίδων, βελτιώνουν την υγεία της καρδιάς - το σεξ φαίνεται να σας φροντίζει.

11. Προστασία του προστάτη Τα περισσότερα από τα υγρά που εκσπερματώνονται εκκρίνονται από τον αδένα του προστάτη. Εάν σταματήσει να εκσπερματώνει, το υγρό παραμένει στον αδένα, ο οποίος τείνει να διογκώνεται, προκαλώντας πολλά προβλήματα. Η τακτική εκσπερμάτωση θα πλύνει τα υγρά και θα διασφαλίσει την ευημερία των προστάτη σας μέχρι τα γηρατειά. Προβλήματα ενδέχεται επίσης να παρουσιαστούν όταν αλλάζει ξαφνικά η συχνότητα των εκσπερματώσεων.

12. Προκαλεί ύπνο Μετά από αυτή τη μεγάλη, όμορφη προπόνηση θα είστε αναγκασμένοι να πάρετε έναν καλό ύπνο. Αλλά μαντέψτε πως: Το Σεξ λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο όπως η άσκηση. Η αύξηση του καρδιακού ρυθμού οδηγεί σε αυξημένη μετά τη συνουσία χαλάρωση.

Το Σεξ θα μπορούσε να είναι η λύση για όσους αντιμετωπίζουν προβλήματα με τον ύπνο! Έτσι, αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι το σεξ μπορεί να σας χαλαρώσει, ως εκ τούτου, εάν είστε ήδη κουρασμένοι, η πράξη του σεξ θα σας προκαλέσει ύπνο. - Όταν οι άνδρες εκσπερματώνουν γίνονται ληθαργικοί, αυτό μπορεί να τους επιφέρει υπνηλία.

13. Τακτά χρονικά διαστήματα Προφανώς το σεξ μπορεί να βελτιώσει τον εμμηνορροϊκό κύκλο σας. Το Σεξ ρυθμίζει τις ορμόνες, οι οποίες με τη σειρά τους ρυθμίζουν τον εμμηνορροϊκό κύκλο. Το Σεξ μειώνει το στρες, το οποίο είναι ένας από τους λόγους που οι γυναίκες χάνουν την περίοδό τους. Το Σεξ φαίνεται σαν μια καλύτερη επιλογή από τα χάπια.

14. Αποτρέπει στυτικές δυσλειτουργίες Πενήντα τοις εκατό των ανδρών άνω των 40 ετών πάσχουν από στυτικές δυσλειτουργίες και όλοι οι νέοι φοβούνται τη στιγμή που δεν θα είναι σε θέση να τους σηκωθεί πια. Το καλύτερο φάρμακο κατά της ανικανότητας είναι ... το σεξ. Η στύση κρατά το αίμα που ρέει μέσω των αρτηριών του πέους σας, έτσι ώστε ο ιστός να παραμένει υγιής. Πλέον, οι γιατροί συγκρίνουν τη στύση με ένα αθλητικό αντανακλαστικό: Όσο περισσότερο είναι εκπαιδευμένη τόσο το πιο ικανή στο έργο που καλείται να επιτελέσει.

15. Ζείτε περισσότερο Μια υγιή καρδιά, δυνατότεροι μύες, αυξημένη κυκλοφορία του οξυγόνου και η ευτυχία είναι μερικοί από τους παράγοντες που προσθέτουν ζωή στα χρόνια σας και ως εκ τούτου χρόνια στη ζωή σας. Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο British Medical Journal αποκαλύπτει ότι οι άνδρες που ασχολούνται με το σεξ συχνά ζουν διπλάσιο εκείνων που είχαν σπάνια σεξουαλική δραστηριότητα.

16. Υγιέστερο σπέρμα Εάν προσπαθείτε να συλλάβετε, θα αυξήσει τον όγκο του σπέρματος, αν κάνετε σεξ τακτικά. Η τακτική του σεξ αντικαθιστά τα παλαιά σπερματοζωάρια από τους όρχεις. Εάν υπάρχει ένα φυσικό κτήσιμο των σπερματοζωαρίων μπορεί να οδηγήσει σε βλάβη του DNA.

Καταναλωτές του έρωτα

Παρατηρώ τον τρόπο που σχετίζονται ερωτικά αρκετοί άνθρωποι σήμερα.
Το παρατηρείς μέσα από πολλούς τρόπους, ακόμα και μέσα από την σημερινή ελληνική εμπορική μουσική.
Τα τραγούδια αναφέρουν για τρελό έρωτα, αγάπη, «καψούρα», θυσία, αλλά και για εγκατάλειψη, προδοσία, αδιαφορία, πόνο, θυματοποίηση , εξάρτηση.
Χωρίς να αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη του εαυτού του και το μερίδιο ευθύνης της σχέσης του. Αδικήθηκα…προδόθηκα… όλα τα συναισθήματα στην παθητική φωνή… Τίποτα στην ενεργητική.
Δεν υπάρχουν άντρες, δεν υπάρχουν γυναίκες, δεν υπάρχουν σχέσεις, είναι αυτό που ακούγεται σχεδόν από όλους και παντού.
Και πάντα αυτή η λάθος πεποίθηση, το έτερον ήμισυ!
Αυτό το άλλο μισό του, που ψάχνει ο καθένας στο ταίρι του για να νιώσει ολοκληρωμένος, ευτυχισμένος.
Και έτσι όλοι μιλούν για έρωτα αλλά αληθινός έρωτας δεν υπάρχει!
Γιατί αυτό που ερωτεύονται είναι το αντικείμενο, είναι το άτομο που θα τους σώσει, θα τους δώσει όσα του λείπουν. Θα καλύψει τις ανάγκες τους, τις ανασφάλειές τους.
Πώς να ευτυχίσουν δύο άνθρωποι που είναι μισοί; Πώς να έρθει η αγάπη μέσα από την έλλειψη; Κι έτσι όταν περάσει λίγος καιρός και οι προσδοκίες τους δεν εκπληρώνονται χωρίζουν απογοητευμένοι ο ένας από τον άλλον.
Ψάχνουν να βρουν ένα άλλο σύντροφο που θα τους δώσει όσα προσδοκούσαν από το προηγούμενο και δεν τα πήραν και αναλώνονται σε έρωτες χωρίς ουσία και χωρίς συνειδητότητα. Νιώθω ότι ως μικρά παιδιά, όση αγάπη και ασφάλεια δεν πήραν από τους γονείς τους την αναζητούν στους εκάστοτε συντρόφους τους. Ο έρωτας για αυτούς είναι μια κατανάλωση! Αλλάζουν από τον ένα στον άλλο και πολλές φορές είναι τόσος ο φόβος τους που ανάμεσα στις σχέσεις τους δεν κάνουν μια παύση, να μείνουν μόνοι τους, είναι τόσος ο φόβος να μείνουν με τον εαυτό τους και να αντιμετωπίσουν όλα όσα τους φοβίζουν.
Πόσο υποβιβάζεται ο έρωτας και η αγάπη σε ανάγκη!
Και δεν καταλαβαίνουν ότι το θέμα δεν είναι να ερωτευτείς τον άλλον, αλλά να είσαι ερωτευμένος με την ίδια τη ζωή!
Είμαστε ολόκληροι άνθρωποι! Δεν είμαστε μισοί, δικαιούμαστε την ολότητα στη ζωή μας και σαν ολότητα να επιλέξουμε τον σύντροφο μας.
Όταν έχεις μια ισορροπία με τον εαυτό σου, όταν έχεις μια ωριμότητα τότε μπορείς να σχετιστείς αλλιώς, αληθινά και ουσιαστικά , με αγάπη και με πίστη γιατί εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου και είσαι μαζί με τον σύντροφο σου για αυτό που πραγματικά είναι. Ελεύθερα χωρίς έλεγχο γιατί δεν υπάρχει φόβος, ζήλεια, ανασφάλεια γιατί είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου, για το πώς λειτουργείς και τι προσφέρεις στη σχέση σου. Μπορείς να είσαι με τον ίδιο άνθρωπο για πολλά χρόνια και όχι από συνήθεια, αλλά γιατί αυτός ο άνθρωπος κάθε μέρα στα μάτια σου είναι διαφορετικός όπως και διαφορετικός είναι ο εαυτός μας μέρα με τη μέρα και ακόμα και η μέρα που περνά είναι διαφορετική μέσα στη ροή της ζωής.
Ο ερωτευμένος άνθρωπος με τη ζωή, ανακαλύπτει κάθε μέρα κάτι καινούριο κάτι όμορφο παντού! Βλέπει τη θετική και όμορφη πλευρά στο κάθε τι.
Έτσι ανανεώνεται και η σχέση με τον σύντροφο του καθώς κυλούν τα χρόνια. Όσο για το γάμο πιστεύω ότι δεν σκοτώνει τον έρωτα, τον αληθινό έρωτα και όχι την επιδίωξη των ανθρώπων να παντρευτούν για να νιώσουν ασφαλείς. Ο γάμος δεν είναι δεσμά με την έννοια της φυλάκισης και της κτητικότητας, αλλά είναι δεσμός- δέσμευση, ευθύνη, αγάπη, ελευθερία.
Πόσες διαστρεβλωμένες πεποιθήσεις έχουμε σχετικά με το τι είναι αγάπη και πόσο χρειάζεται να τις αλλάξουμε!
Για τις σχέσεις θα μπορούσα να γράφω ώρες! Και δεν το κάνω με κριτική αλλά με παρατηρητικότητα και ένα απολογισμό ας το πούμε κι έτσι, για τον τρόπο που σχετιζόμουν κι εγώ κάποτε, αλλαγές που έχω κάνει και αλλαγές που θέλω να κάνω για να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος.

Ο δρόμος του επαναστάτη είναι μέσα -όχι έξω...

Και όταν το (ιδανικό και ενάρετο) πολίτευμα ήδη έχει καταλυθεί τότε ο πολίτης πρέπει να πράξει τα ίδια –τα δέοντα, εάν και εφόσον θέλει να λέγεται πολίτης ενός πολιτεύματος άξιου και όχι πολίτης επονομαζόμενος αξιωματικά από ένα καθεστώς ανάξιο και τυραννικό.

Το ίδιο βέβαια το καθεστώς –αυτό που θα κάνει, είναι αυτό που θα κάνει και κάθε πολίτευμα –να υπερασπιστεί δηλαδή την επικυριαρχία των κυβερνώντων, οι οποίοι και φυσικά θεωρούν τους εαυτούς τους και πιο άξιους και πιο κατάλληλους για να κυβερνήσουν. 

Μπορούμε να τους αναγνωρίσουμε τις καλές προθέσεις αλλά και την άγνοια και την πλάνη στην οποία έχουν περιπέσει, ενόσω κάνουν το κακό –και αυτό φανερώνεται από τις πράξεις τους γιατί δεν κάνουν το ωφέλιμο για το λαό αλλά το επιβλαβές για το λαό και ωφέλιμο γι’ αυτούς –παράλληλα προσπαθούν να διαφυλάξουν την θέση τους.

Το να συμμετέχουμε στην πλάνη τους θα σήμαινε να εθελοτυφλούμε απέναντι στην πραγματικότητα, η οποία είναι ότι ο λαός υποφέρει.

Και ο λαός δεν υποφέρει μόνο από την φτώχεια και την ανέχεια, που είναι το λιγότερο αλλά από μια ηθική κατάπτωση, που οφείλεται σε μια κατευθυνόμενη ελλιπή μόρφωση. Όχι απλώς μια εκπαίδευση και μια διαπαιδαγώγηση αλλά μια ορθή επιμόρφωση και διαμόρφωση του ορθά και κριτικά σκεπτόμενου ανθρώπου, η οδός της φιλοσοφίας και της αρετής.

Διότι η ισοπέδωση των πάντων και η μονομορφοποίηση τους σ’ ένα παγκόσμιο περιβάλλον που δεν προάγει το καλύτερο κάθε κουλτούρας και πολιτισμού αλλά προσπαθεί να εξισώσει τους ανθρώπους στο κατώτερο, το ζωώδες και υποτυπώδες επίπεδο της επιβίωσης και της ζωής. Που τους αναδιαμορφώνει συνεχώς προς το χειρότερο και που επιτίθεται στην κριτική σκέψη και αντίληψη. Αυτός είναι ο σημερινός πολιτισμός των κυβερνόντων.

Δεν ξέρω αν είναι Νέα Τάξη ή λέγεται έτσι, ή λέγεται Μασονία ή λέγονται Ιλουμινάτι ή Λευκή Αδελφότητα ή Μαύρη Αδελφότητα κτλ. κτλ. Διότι διόλου ως διόλου δεν με ενδιαφέρει, δεν με νοιάζει ποιοι είναι, και από πού κρατάει η σκούφια τους και τι χρώμα δέρματος έχουν και αν είναι άνθρωποι ή δεν είναι. Αν και πρέπει κάποιος να γνωρίζει τον εχθρό του –διότι είναι εχθροί της ανθρωπότητας και του ανθρώπινου γένους και του καλού και του ενάρετου. Αλλά το θέμα ουσιαστικό και θεμελιακό για να αναλυθεί και να κατανοηθεί είναι το πώς θα απομονώσουμε από την κοινωνία μας τον παραλογισμό και τον εξανδραποδισμό του ανθρώπου και θα προάγουμε έναν επανεξανθρωπισμό.

Η τηλεόραση, το ίντερνετ, οι ταινίες, τα περιοδικά, οι διαφημίσεις, οι φυλλάδες, οι εφημερίδες, η μουσική, η διασκέδαση κτλ. κτλ. προάγουν τον εξανδραποδισμό του ανθρώπινου γένους μαζικά. Ως εργαλεία ελέγχου ομαδοποιούν, κατηγοριοποιούν και ελέγχουν τους ανθρώπους σε μικρές ομάδες που συμπνέουν ή συγκρούονται μεταξύ τους.

Οι άνθρωποι, υπνωτισμένοι από τα πολλαπλά εργαλεία ελέγχου των μαζών και τον μαζικό υπνωτισμό και την γοητεία των θέλγητρων των συνειδησιακών εργαλείων καταστολής όπως είναι η τηλεόραση και οι εφημερίδες δεν κατανοούν ότι κατευθύνονται, και οριοθετούν την σκέψη τους, γινόμενοι υποχείρια και εργαλεία οι ίδιοι ενός συστήματος διαβίωσης απολυταρχικού και κατευθυνόμενου. Καθένας μέσα στην κοινωνία γίνεται ένα πιόνι του συστήματος ελέγχου εφόσον συμμετέχει στην οργανωμένη κοινωνία η οποία συναινεί στο έγκλημα του αυτοκαθορισμού της. Αλλά ο άνθρωπος εσφαλμένα νομίζει ότι μπορεί να αυτοκαθοριστεί και ότι έχει εξουσία πάνω στον εαυτό του, πάνω στους άλλους κτλ. ενόσω η συνείδησή του κοιμάται τρομερά, και ως αποτέλεσμα αυτού είναι ένα ανδρείκελο στις επιρροές των συστημάτων που κάποιοι άλλοι εσκεμμένα και πολύ περίτεχνα προγραμματίζουν και κουρδίζουν και τροφοδοτούν.

Ας μην νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα, όταν δεν ξέρουμε τα βάθη του εαυτού μας, και ας μην νομίζουμε ότι ξέρουμε τον εαυτό μας μόνο και μόνο επειδή είδαμε και δρασκελίσαμε το προφανές γιατί αυτό που είναι κρυμμένο –το άγνωστο- θα μας άφηνε προ εκπλήξεως για το τι είμαστε, από πού ερχόμαστε και το τι θα προσδοκούσαμε να γίνουμε.

Το έρπων σκοτάδι που θέλει την ανθρωπότητα εκφυλισμένη εργάζεται εντατικά και με μεγάλη αγάπη για το κακό, και διαστρέφει τις έννοιες του καλού και του κακού, συγχέοντας τους ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν συνειδητή διάκριση. Κάνοντας τους ανθρώπους να νομίζουν για ωφέλιμο αυτό που είναι βλαβερό και για βλαβερό αυτό που είναι ωφέλιμο. Η αλήθεια αποκρύπτεται επιμελώς και εντατικώς ή διαστρέφεται ώστε να μοιάζει με ψέμα και το ψέμα στολίζεται με επιχειρήματα και προπαγάνδα επανάληψης και πλύσης εγκεφάλου ώστε να παρουσιάζεται ως αλήθεια και να επηρεάζει και να καταστρατηγεί τις μάζες.

Λίγοι, μετρημένοι στα δάχτυλα είναι οι πραγματικοί επαναστάτες, και ακόμα πιο λίγοι οι πραγματικά και αληθινά ενάρετοι. Κανείς δεν θέλει να τα βάλει με τον εαυτό του και να τον κατηγορήσει για τα προβλήματα, αυτού του κόσμου, όλοι κοιτάνε το πώς θα ισχυροποιήσουν και ενδυναμώσουν το εγώ τους τρέφοντας το με τα σκουπίδια που μας ταΐζει το σύστημα –ψυχολογικά και πνευματικά μιλώντας.

Σπάνιοι είναι εκείνοι που απαρνούνται την καλοπέρασή τους, όχι εν είδει συνθηκών αλλά λόγω συνειδητής απόφασης και συνειδησιακής αντίρρησης. Πολιτική ανυπακοή, επανάσταση χωρίς βία, συνειδητή δράση (αντί της αντίδρασης) είναι λέξεις και έννοιες που ενοχλούν τους περισσότερους ανθρώπους τους βολεμένους στους πολυτελείς καπιταλιστικούς καναπέδες της ματαιοδοξίας και της αποθέωσης των απολαύσεων της ψεύτικης προσωπικότητας. Ο Δρόμος του Επαναστάτη αφήνει παγερά αδιάφορους τους καλοπερασάκηδες κηφήνες και τις μέγαιρες του συστήματος, και τα εκατομμύρια άβουλα κακόμοιρα πιόνια τους.

Ο Δρόμος του Επαναστάτη είναι δύσβατος, κακοτράχηλος, απόκρημνος, ορεινός, κρύος και επιθετικός. Ο Επαναστάτης για να σκαρφαλώσει στα υψίπεδα της σκέψης –τρέχοντας μακριά από τον υλισμό, την ματαιοδοξία, τα μίση και τα πάθη, τραβάει τα πάνδεινα, αντιμετωπίζει τις αντίξοες καιρικές συνθήκες και την επίθεση των στοιχείων της φύσης, τα μοχθηρά και πεινασμένα τέρατα του μονοπατιού τα οποία θέλουν να τον κατασπαράξουν και να του ξεσκίσουν τις σάρκες, έχει να αντιμετωπίσει την πείνα, την δίψα, τις κακουχίες, την κούραση, τον εξευτελισμό κτλ. κτλ. και αυτά τα περιγραφόμενα είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων.

Βαθιά, πολύ βαθιά είναι τα βάραθρα, τα τρομακτικά και απόκρημνα του ανθρώπινου ψυχισμού, και λίγοι κατέχουν το Φως του Πνεύματος και την Φιλοσοφία για να κατέβουν στα τρομαχτικά σκοτάδια του εαυτού τους.

Οι απλοί, οι βέβηλοι, οι προσκολλημένοι στην ματαιοδοξία τους και στην κυριολεξία τους, στον υλισμό και την αθεΐα τους και την απιστία τους δεν τολμούν να εισέλθουν και μόνο ερμηνεύουν υποκειμενικά και ανόητα χωρίς να έχουν γνώση, αυτόν που στα μάτια τους φαίνεται και φαντάζει τρελός.

Τρελοί είναι όλοι οι πραγματικοί επαναστάτες, χωρίς αυτή την τρέλα κανείς δεν θα έκανε μια Επανάσταση, κανείς δεν θα έκανε τα μεγάλα άλματα στην Ιστορία, είτε ήταν Πόλεμος εσωτερικός είτε εξωτερικός.

Κανείς που δεν κατέχει αληθινή αρετή, που δεν είναι δίκαιος και ενάρετος, που δεν είναι αληθινά θεϊκός δεν μπορεί να φέρει μια πραγματικά αληθινή πολιτεία. Αλλά όσο εμείς τον περιμένουμε να έρθει και δεν κάνουμε τίποτα για να γίνουμε εμείς αυτό το άτομο, αυτό που περιμένουμε ποτέ δεν θα έρθει ή ως ανταμοιβή δικιά μας ή ως αποτέλεσμα των έργων μας και θεία συμπαντική και νομοτελειακή δικαιοσύνη.

Δεν πρέπει να περιμένουμε τις συνθήκες να ευδοκιμήσουν –αν και αυτό θα ήταν αρεστό –αλλά να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες , ο καθένας μέσα του, ώστε να μπορούμε να πράξουμε. Η πράξη είναι αυτό που μας διαχωρίζει από την θεωρία, και κάνει την θεωρία να μοιάζει και όμορφη και να έχει αξία η ύπαρξή της και να μην είναι κάτι το κενό και το άσκοπο.

Αλλά ούτε και να περιμένουμε να τελειοποιηθούμε ηθικά πριν να πράξουμε, καθότι δεν πρέπει ο δικός μας προσωπικός στόχος, να διαφέρει από τον στόχο της ανθρωπότητας. Πραγματικά δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι υπάρχει μια αλληλεπίδραση η οποία μας προχωρά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο –είτε βαδίζουμε το σπειροειδή δρόμο είτε τον ευθύ και δύσκολο. Η αυτοκριτική «εγώ δεν είμαι κανένας για ν’ αλλάξω τα πράγματα» είναι απλά μια δικαιολογία, γιατί πραγματικά αυτοί που δεν αισθάνονται πραγματικά κάποιοι –που δεν έχουν ένα παραφουσκωμένο εγώ- είναι αυτοί που θα κάνουν μια ουσιαστική αλλαγή. Αλλιώς είναι μια δικαιολογία για να μην έρθουμε ενώπιον των ευθυνών μας ότι ζούμε σε ένα συμμετοχικό πολίτευμα όπου η ελευθερία και η δημοκρατία –που θα έπρεπε να έχουμε- έχουν αξία. Αλλά αξία έχει και η ΗΘΙΚΗ και απ’ αυτή πάσχουμε δυστυχώς λόγω έλλειψής της.

Και η αυτομεμψία ή αυτοκρισία που μας πιάνει, δεν αποδεικνύει και την δημοκρατική μας συνείδηση παρά μια έλλειψη διάκρισης ανάμεσα στο ποιος φταίει και ποιος δεν φταίει, γιατί όπως ο Αριστοτέλης μας αποδικνύει:

«Επιδίωξη της τυραννίας είναι να πτωχεύσουν οι πολίτες, αφενός για να συντηρείται με τα χρήματα τους η φρουρά του καθεστώτος και αφ ετέρου για να είναι απασχολημένοι οι πολίτες και να μην τους μένει χρόνος για επιβουλές.
Σε αυτό το αποτέλεσμα αποβλέπει τόσο η επιβολή μεγάλων φόρων, η απορρόφηση των περιουσιών των πολιτών, όσο και η κατασκευή μεγάλων έργων που εξαντλούν τα δημόσια οικονομικά.»
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Αυτή η αυτομεμψία ή αυτοκρισία είναι περισσότερο μια καθοδηγούμενα εμφυσημένη ιδεολογία παρά μια ταπεινή ιδεολογία που ανήκει στον συνειδητό πολίτη.

Η πλύση εγκεφάλου είναι πλήρης, ο καταναλωτισμός, ο σταρισμός, ο κουτσομπολισμός, το να ασχολείται κάποιος όλο με μικρά, πολλά και ανούσια θέματα, αλλά παραδόξως όχι με της επιβίωσης –που έχει καταντήσει δευτερεύον θέμα αν και πραγματικά φαίνεται πρώτο στην εποχή της κρίσης-δείχνει τον μαζικό υπνωτισμό και την απουσία βασικής και ουσιαστικής εκπαίδευσης στον άνθρωπο.

Μια βασική εκπαίδευση και μια καθοδήγηση προς την επιμόρφωση για την ανάδειξη της κριτικής σκέψης, της διάκρισης και της Αφύπνισης της Συνείδησης είναι αναγκαία για μια ουσιαστική αλλαγή.

Βέβαια οι καιροί μέσω των γεγονότων έχουν δώσει το στίγμα τους. Ας το δούμε με ρεαλισμό χωρίς απαισιοδοξία εργαζόμενοι σιωπηλά πάνω στους εαυτούς μας και στην κατεύθυνση του να βοηθάμε και να ενημερώνουμε τους συνανθρώπους μας και συμπολίτες μας. Ο δρόμος της Φιλοσοσφίας και της Αυτογνωσίας και περεταίρω της Θρησκείας μπορεί να δώσει τις σωστές ηθικές βάσεις οι οποίες θα επιφέρουν μια πραγματική αλλαγή, στον άνθρωπο και στην κοινωνία.

«Κάθε λαός είναι άξιος των ανθρώπων που τον κυβερνούν . Κανείς δεν είναι πιο υποδουλωμένος από εκείνους που εσφαλμένα πιστεύουν πως είναι ελεύθεροι. Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους κατώτερούς τους .»
Πλάτωνας 427-347 π.Χ

Αλλοίωση των αρχαίων ελληνικών

Η σκόπιμη Αλλοίωση και ολοκληρωτική Διαστρέβλωση των αρχαίων ελληνικών εννοιών

Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει στο έργο του «Statistik des neutestamenlichen Wortschatzes» (Zurich 1958), ο Robert Morgenthaler, περί στατιστικών στοιχείων αναφορικά με τη γλώσσα της Καινής Διαθήκης, η τελευταία αριθμεί 5.436 λέξεις, από τις όποιες οι 3.000 προέρχονται από το λεξιλόγιο της αρχαίας ελληνικής. Από τις υπόλοιπες, οι 1.900 διατυπώθηκαν για πρώτη φορά από τους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης, οι 491 είναι δημιουργήματα της μετακλασικής γραμματείας, ενώ οι 45 είναι ξένες.

Η κατηγοριοποίηση αυτή, βέβαια, είναι εντελώς συμβατική, αφού μία εις βάθος γλωσσολογική εξέταση δύναται ν’ αποδείξει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των λέξεων (τόσο της Καινής Διαθήκης, όσο και της μεταγενέστερης εκκλησιαστικής και πατερικής γραμματείας), όπως αναφέρει και ο διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Λουκάς X. Φίλης από το βιβλίο του «Η γλώσσα της Καινής Διαθήκης» (Αθήνα, 1984),

«προέρχεται γλωσσικά και εννοιολογικά από τον χώρο της ελληνικής σκέψεως και διανοήσεως και συντίθεται για να αποτελέσει ολοκληρωμένη έννοια, με τον καθαρά ελληνικό τρόπο διατυπώσεως».

Ωστόσο, το θρησκευτικό πνεύμα της χριστιανικής γραμματείας σε συνδυασμό με την αναμφισβήτητη επιρροή της γλώσσας στον ψυχισμό του ανθρώπου, οδηγεί στην αλλοίωση, ή ολοκληρωτική διαστρέβλωση του εννοιολογικού τους περιεχομένου, καθώς άνευ αναφοράς στον θεό, καταντούν κενές νοήματος στη συνήθη χρήση τους έως σήμερα.

Ακολουθούν ως παραδείγματα, ορισμένες από τις λέξεις αυτές με αντιπαραβολή της προτέρας και νεώτερης (χριστιανικής) σημασίας τους.

Αγάπη: Στα αρχαία ελληνικά, εκ του «άγαμαι» και του ποιητικού τύπου του «αγάζομαι» (=θαυμάζω, παραξενεύομαι). Στη χριστιανική γραμματεία έλαβε την έννοια, όχι μόνον της αντιθέσεως προς το μίσος, αλλά και της φιλότητος, υπό την σκέπη όμως του Θεού, κατά τους βιβλικούς συγγραφείς.

Άγγελος: Στα αρχαία ελληνικά, αυτός που κομίζει μήνυμα, ο αγγελιαφόρος. Στον Χριστιανισμό (αλλά και στον Ιουδαϊσμό και στο Ισλάμ), οι άγγελοι είναι υπερκόσμια όντα, μέσω των οποίων ο Γιαχβέ κάνει γνωστή την βουλή του στους θνητούς.

Αγιότητα: Στα αρχαία ελληνικά, σήμαινε την αγνότητα, ενίοτε όμως σήμαινε και τη μιαρότητα. Περαιτέρω έλαβε τη σημασία της αφιερώσεως στον Θεό.

Αδελφοσύνη: Παράγεται εκ του «αδελφός» (ο προερχόμενος από την ίδια μήτρα -δελφύς=μήτρα). Έφθασε να σημαίνει την «εν Πνεύματι Αγίω» αποκλειστικά αδελφική σχέση όλων των θνητών εχόντων ως πατέρα τον Θεό.

Αιωνιότητα: Στα αρχαία ελληνικά, η λέξη ήταν δηλωτική του μεγάλου χρονικού διαστήματος, της εποχής ή της ηλικίας, ανάλογα με την περίπτωση χρήσεώς της. Η σημασία της στο χριστιανικό λεξιλόγιο είναι αυτή της ατελεύτητης ζωής στην υπερκόσμια διάσταση του Γιαχβέ.

Αλήθεια: Στα αρχαία ελληνικά, σήμαινε το μη αποκεκρυμμένο, την πραγματικότητα. Και μόνο η θεολογική αναφορά στον Θεό ως απόλυτη «Αλήθεια» υστερεί ως προς την αποδεικτική πλευρά, καθώς η υφή της έννοιας «αλήθεια» {α-λήθω=λανθάνω) προϋποθέτει τη σαφή και αντικειμενική απόδειξη.

Αμαρτία: Στα αρχαία ελληνικά, σήμαινε την αποτυχία, την αστοχία. Ο όρος σημαίνει πλέον την κακοπραγία που αντιβαίνει στη θεία βούληση.

Αρετή: Στα αρχαία ελληνικά, σήμαινε την παλικαριά, την γενναιότητα. Η χριστιανική της έννοια, είναι η συμμόρφωση με όσα εντέλλεται ο Θεός.

Δαίμονας: Στα αρχαία ελληνικά, η θεότητα. Η αρνητική σημασία της λέξεως σήμερα, συνίσταται στην ταύτισή της με το κακό πνεύμα. Δαίμονες επίσης ονομάζονταν και οι ψυχές των ανθρώπων, που αποτελούσαν τον συνδετικό κρίκο μεταξύ θεών και θνητών.

Διάβολος: Στα αρχαία ελληνικά, σήμαινε τον συκοφάντη, τον ψευδώς κατηγορών. Η προσωποποίησή του και η σημασία που έλαβε έκτοτε, δεν χρήζουν σχολιασμού.

Δόγμα: Στα αρχαία ελληνικά, σήμαινε τη γνώμη, την απόφαση, το ψήφισμα. Στο χριστιανικό λεξιλόγιο η λέξη σημαίνει την μη επιδεχόμενη αμφισβήτηση της αυθεντικής θεωρίας περί θεού.

Εκκλησία: Στα αρχαία ελληνικά, σήμαινε τη συνέλευση του δήμου. Έχει πλέον την έννοια του συνόλου των πιστών στον Θεό.

Ελπίδα: Στα αρχαία ελληνικά, η προσδοκία, η αναμονή. Η αναφορά της ελπίδας στον Θεό, την κατατάσσει μεταξύ των τριών βασικών χριστιανικών αρετών (πίστη, ελπίδα, αγάπη).

Ευλογία: Στα αρχαία ελληνικά, ο έπαινος, το εγκώμιο. Σήμερα έφθασε να σημαίνει την ιερατική ευχή και την θεϊκή τύχη, έγκριση, βοήθεια ή ανταμοιβή.

Εωσφόρος: Στα αρχαία ελληνικά, σήμαινε τον φωτοδότη, αυτόν που φέρει την αυγή της ημέρας. Ήταν προσωνύμιο του θεού Απόλλωνα. Το μίσος κατά του Ελληνισμού υπήρξε η αίτια ταυτίσεώς του με τον Σατανά.

Θεός: Στα αρχαία ελληνικά, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, η λέξη προκύπτει εκ του ρήματος «θέω»* (=δράμω, σπεύδω, τρέχω). Η ετυμολογία της λέξεως, φανερώνει την ανθρωπομορφική, περί θεών, αντίληψη των αρχαίων Ελλήνων. Κατόπιν, «θεός» εκλήθη το εξωσυμπαντικό-υπερκόσμιο ον (Γιαχβέ), που κατά τη σημιτική αντίληψη εξουσιάζει τον κόσμο.

* Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο («Ευτέρπη», 52), η λέξη προκύπτει από το ρήμα «τίθημι» «θεοὺς δὲ προσωνόμασαν σφέας ἀπὸ τοῦ τοιούτου, ὅτι κόσμῳ θέντες τὰ πάντα πρήγματα καὶ πάσας νομὰς εἶχον»

Κοινωνία: Στα αρχαία ελληνικά, η συναναστροφή, η επικοινωνία. Οι συγγραφείς της Εκκλησίας περιορίζουν την αρχική ευρύτητα αυτής της έννοιας στη σχέση μεταξύ πιστού-Θεού και πιστών μεταξύ των.

Κόλαση: Στα αρχαία ελληνικά, σήμαινε την τιμωρία. Ο αρχαίος αυτός δικανικός όρος, έφθασε να σημαίνει τον τόπο ή την μέθοδο τιμωρίας των μη υπάκουων στον Γιαχβέ, μετά τον θάνατό τους.

Λόγος: Η λέξη ήταν πολυσήμαντη. Η κύρια έννοιά της, ωστόσο, είναι αυτή του νόμου λειτουργίας του σύμπαντος. Στη χριστιανική Θεολογία σημαίνει αφ” ενός τον νόμο δημιουργίας του σύμπαντος (τον Λόγο του Θεού ως ενσάρκωση του οποίου φέρεται ο Ιησούς, ως ενδιάθετος Λόγος) κι αφ” ετέρου τον προφορικό ή γραπτό λόγο των βιβλικών προσώπων και συγγραμμάτων.

Πίστη: Στα αρχαία ελληνικά, σήμαινε την αξιοπιστία, την εμπιστοσύνη. Στη θρησκευτική της χρήση, η έννοια επιτείνεται με την αποδοχή του Θεού ως απολύτου κυρίου και την υποταγή σ” αυτόν.

Πνεύμα: Στα αρχαία ελληνικά, σήμαινε το φύσημα, την πνοή, την αναπνοή. Στη φιλοσοφία εφέρετο ενίστε και ως το ανώτερο μέρος της ψυχής ή κάτι κεχωρισμένο απ” αυτήν. Στην χριστιανική θρησκεία σημαίνει το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος ως ομοούσιο με τα δύο άλλα και ουσιαστικά την ψυχή του κάθε ανθρώπου.

Σωτηρία: Στα αρχαία ελληνικά, σήμαινε τη διάσωση από κίνδυνο. Στο χριστιανικό λεξιλόγιο σημαίνει τη λύτρωση από τα διαβολικά δεσμά του κόσμου και την διά της υπακοής στον Θεό αποφυγή της Κολάσεως.

Χάρη: Στα αρχαία ελληνικά, σήμαινε την εύνοια, τη γοητεία, το θέλγητρο, την αίγλη. Στο χριστιανικό λεξιλόγιο ως γνώρισμα του Θεού και των αγίων, απαντά με την πρώτη σημασία, καθώς οι υπόλοιπες…απαγορεύονται.

Οι αλλαγές των νοημάτων στα παραπάνω λήμματα είναι έκδηλες και αναμφισβήτητες. Η βασικότερη συνέπεια αυτών, δεν είναι μόνο οι παρανοήσεις στη χρήση λέξεων σαν αυτές, αλλά κυρίως η αποκοπή των χρηστών της ελληνικής γλώσσας από τις γενετικές απαρχές της. Συνεπώς το επιχείρημα ότι η συγγραφή της Βίβλου και της πατερικής γραμματείας στα ελληνικά, έσωσε και τη γλώσσα μας από αφανισμό είναι μάλλον αδόκιμο. Ακριβέστερο θα ήταν, εάν ελέγετο ότι ο Χριστιανισμός της Ανατολής έσωσε ένα ελληνικό λεξιλόγιο, αλλά παρήλλαξε ή διαστρέβλωσε εσκεμμένα το νόημα των λέξεων, δίδοντας σ’ αυτές άλλο περιεχόμενο, αυτό που συνέφερε στο δόγμα.

Γραφή: Ένα Μέσο Καταπίεσης; Η έλευση της γραφής θεωρείται γενικότερα σαν ένα σημαντικό βήμα πολιτισμικής εξέλιξης, ενώ έχει δοθεί πολύ λιγότερο σημασία στις πολιτικές προεκτάσεις του. Ωστόσο φαίνεται ότι η πιο σημαντική λειτουργία της γραφής είχε σχέση με θέματα διαχείρισης που αφορούσαν τη δουλεία και τους κανονισμούς της κοινωνίας.

Κάτι τέτοιο εκφράζεται και στην προσπάθεια να γίνει κατανοητή η πρωτο-Ελαμιτική γραφή, ένα από τα αρχαιότερα μη αποκρυπτογραφημένα συστήματα γραφής στον κόσμο που εμφανίστηκε στην περιοχή που βρίσκεται σήμερα το ΝΔ Ιράν, πριν από 5,000 χρόνια πριν. Πρόκειται για γραφή που σώθηκε πάνω σε πήλινες πλάκες και αποτελεί μία από τις πρώτες προσπάθειες του ανθρώπου να κρατήσει μόνιμα αρχεία καταγραφής του περιβάλλοντός του.

Ακόμα και αν τα σύμβολα δεν τους είναι όλα κατανοητά, οι αρχαιολόγοι μπορούν να προσδιορίσουν το περιεχόμενο των μηνυμάτων στις πλάκες αυτές. Το σύστημα αρίθμησης είναι επίσης κάτι που μπορεί να προσδιοριστεί και μάλιστα δείχνει ότι το περιεχόμενο αυτής της γραφής αφορά κατ’ εξοχήν λογαριασμούς ιδιοκτησίας και κατοχής γης και ανθρώπων. Μιλούν και ιδιοκτησία και κοινωνική θέση και δεν καταγράφουν κείμενα λογοτεχνίας, όπως ποίηση κάτι που είναι αρκετά συνηθισμένο και σε άλλα αντίστοιχα συστήματα γραφής.

Πρόκειται για μία απλή κοινωνία με μία άρχουσα τάξη να δεσπόζει. Κάτω από αυτήν υπάρχει μία σειρά δυνατών μεσαίων θα λέγαμε στρωμάτων, κάτω από αυτούς εργάτες οι οποίοι αντιμετωπίζονται σαν “κοπάδια ζώων.” Οι άρχοντες έχουν τίτλους και ονόματα που έχουν σχέση με την κοινωνική επιφάνειά τους και επιρροή τους. Αν κάποιος για παράδειγμα λέγεται “Κος Εκατό” δείχνει τον αριθμό των ανθρώπων που βρίσκονται κάποιον από αυτόν.

Από τις πήλινες αυτές πινακίδες δεν είναι δυνατόν να υπολογίσουμε το μερίδιο τροφής που έπαιρναν οι εργάτες στα χωράφια, αν και η διατροφή τους βασιζόταν στο κριθάρι το οποίο το έσπαγαν, το έκαναν χυλό και το έπιναν με μπύρα. Ωστόσο, όσοι άνηκαν σε πιο ψηλές τάξεις ίσως να έτρωγαν και γιαούρτι, τυρί και μέλι και συντηρούσαν επίσης κατσίκες, πρόβατα και μοσχάρια.

Όπως λοιπόν ήταν αναμενόμενο όσοι βρίσκονταν ψηλότερα στην κοινωνική πυραμίδα είχαν μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής, ενώ για όσους ήταν στα κατώτερα μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο μέσος όρος ζωής θα μπορούσε να είναι ο ίδιος με αυτόν που υπάρχει σήμερα στις φτωχότερες χώρες του κόσμου.

Αν θεωρήσουμε τη γραφή σαν ένα μέσο καταγραφής των εντυπώσεων ενός παρατηρητή μπορούμε να θεωρήσουμε ότι υπήρχε ένα είδος πρωτο-ιστορικού που είχε το καθήκον να δημιουργήσει αυτές τις πρώτες πινακίδες, ωστόσο το περιεχόμενό τους όπως περιγράψαμε παραπάνω έχει να κάνει με κείμενα καθαρά χρηστικό περιεχόμενο και λειτουργία: ήταν αρχεία της άρχουσας τάξης. Πραγματικά η δημιουργία της γραφής πολύ πιθανόν να προήλθε για να εξυπηρετήσει την εξέλιξη και τη διάδοση της ιδιοκτησίας.

Πριν τη Νεολιθική Επανάσταση και την εμφάνιση της γεωργίας, όντας κυνηγοί-καρποσυλλέκτες, οι πρόγονοί μας δεν είχαν θεωρητικά ιδιοκτησία. Χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να συγκεντρώσουν δύναμη από την αντίστοιχη συγκέντρωση πόρων και τροφής λειτουργούσαν με έναν φυσικό τρόπο ισότητας και συνεργασίας.

Για να δημιουργηθούν πάσης φύσεως ανισότητες πρέπει να σταματήσουμε τις μετακινήσεις και να ξεκινάμε να αποκτούμε ιδιοκτησία καθώς και να τη διατηρήσουμε, χρειάζεται κάποιο είδος γραφής: ένα είδος συστήματος γραφής λειτουργούσε σαν μία απόδειξη ότι κάτι ανήκει κάπου.

Η δύναμη της γραφής να καταγράφει αυτές τις ανισότητες στην ιδιοκτησία χωρίς αμφιβολία ενίσχυσε το διαχωρισμό μεταξύ των εγγράμματων και αγράμματων, αυτών που χρησιμοποιούσαν τη γραφή και αυτών που χρησιμοποιούνταν από τη γραφή.

Όπως είδαμε παραπάνω λοιπόν, η γεωργία “λειτούργησε” με έναν τρόπο διατηρώντας μία ομάδα που εργαζόταν καταναλώνοντας μόνο την απαραίτητη ποσότητα τροφής για να αποδώσει, αλλά ήταν και αρκετά αδύναμη για να αντιδράσει εναντίον αυτών που πρόσφερε υπηρεσίες. Και εκείνοι πια που μπορούσαν να δίνουν οποιουδήποτε είδους ανταμοιβές είχαν στα χέρια τους το μέσο της γραφής, αυτό που πλέον αντιπροσώπευε σε ποιον άνηκε τι.

Οτιδήποτε καταγραφόταν σε πέτρα ή αλλού από τότε και στο εξής θεωρούταν ένα σταθερό δεδομένο που δεν μπορούσε να αλλάξει, ούτε να γίνει θέμα διαπραγμάτευσης ή εύκολης τροποποίησης. Μπορεί λοιπόν ακόμα και σήμερα η γραφή να “μονιμοποιεί” τη γλώσσα μας, αλλά η δύναμη της ίδιας της γλώσσας βρίσκεται στη συνεχή πλαστικότητά της και η εξέλιξη των συστημάτων γραφής πιστοποιεί αυτό ακριβώς.

Καλένδες ή Καλάνδες

Καλένδες ή Καλάνδες (καθ. Καλένδαι ή Καλάνδαι, λατ. calendae, Kalendae – κατά παράλειψη του ημέρες, dies).

Με αυτό τον όρο ονομάζονταν, μάλλον από τον Ε’ αιώνα, οι πρώτες ημέρες των ρωμαϊκών μηνών, δηλαδή η αντίστοιχη των παρά των Ελλήνων «νουμηνία» (σημερινή πρωτομηνιά). Επίσης γνωστή είναι και η αρχαία παροιμία «ες τας ελληνικάς καλένδας εξοφλείν» (ad graecas calendas solvere) που λέγονταν επί χρεών διαρκώς μη εξοφλημένων, επειδή στους ελληνικούς μήνες δεν περιλαμβάνονταν καλένδες. Αργότερα και η παροιμία «παραπέμπειν εις ελληνικάς καλένδας» αφορούσε για κάθε αναβαλλόμενο ζήτημα ή υπόσχεση.

Κατά πληροφορία που μας παρέχει ο Βάρων, την έναρξη εκάστου μήνα ανήγγειλλε ο Ποντίφηκας από το Καπιτώλιο, κατά την είσοδο της νέας Σελήνης, με τη φράση: «Calo Juno novella» . Από τη λέξη δε Calo (= καλώ, ονομάζω) δόθηκε η ονομασία Καλένδες και αφορούσε περίοδο πρώτων ημερών του μήνα. Αυτή η περίοδος ήταν πενθήμερος (quintana) ή επταήμερος (septimana) ανάλογα με τη διάρκεια της νέας σελήνης, ορίζονταν δε από τον Ποντίφηκα εκ της επανάληψης της φράσεώς του πεντάκις ή επτάκις. Πενθήμεροι λοιπόν ήταν οι Καλένδες όλων των μηνών πλην του Μαρτίου, Μαΐου, Ιουλίου και Οκτωβρίου.

Οι Καλένδες επίσης διακρίνονταν σε fasti (εργάσιμες, δικάσιμες ημέρες) και σε nefasti (αποφράδες) όπου απαγορεύονταν η εργασία και αντ΄ αυτής γινόντουσαν εορτές προς τιμή της Ήρας και του Ιανού (Ρωμαίου αμφιπρόσωπου Θεού προς τιμή του οποίου και το όνομα Ιανουάριος).

Από αυτές περιφημότερες ήταν οι Καλένδες του Ιανουαρίου, (calendae Januariae) επειδή γιορτάζονταν και η έλευση του νέου χρόνου. Κατά τη διάρκεια των Καλενδών αυτών γίνονταν αμοιβαίες επισκέψεις συγγενών και φίλων με ανταλλαγή δώρων των λεγόμενων strena (κυρίως μέλι, ξερά σύκα και χουρμάδες) ως και μικρών νομισμάτων. Επίσης πρόσεχαν, στη διάρκεια αυτών, τις εκφράσεις τους και τις κινήσεις τους ώστε να μη αποβούν κακοί οιωνοί στο νέο έτος. Επίσης κατ’ αυτή τη περίοδο ο Αυτοκράτορας, καθήμενος στον Ηγεμονικό θρόνο των ανακτόρων, δεχόταν την επίσημη επίσκεψη των ανωτέρων αξιωματούχων του κράτους καθώς και πολιτών σε «φάλαγγα κατ΄ άνδρα» οι οποίοι και έρριπταν προ αυτού νομίσματα.

Οι Καλένδες του Ιανουαρίου ήταν κατά το δεύτερο ήμισυ εργάσιμες, έτσι ώστε η εργασία μετά της εορτής να θεωρείται εξάγγελος καλού έτους. Περίφημες επίσης ήταν και οι Καλένδες του Μαρτίου (7ήμερες) όπου τελούνταν τα Ματρονάλια

Τα Ματρωνάλια ήταν αρχαία Ρωμαϊκή εορτή που τελούνταν την 1η Μαρτίου προς τιμήν της θεάς Γιούνο Λουκίνα και στην αρχή μόνο από τις παντρεμένες γυναίκες, στις οποίες προσέφεραν την ημέρα αυτή πλούσια δώρα οι σύζυγοί τους. Αργότερα η εορτή γενικεύθηκε και για τις νεανίδες, οι οποίες δέχονταν δώρα από τους αγαπημένους τους, ενώ οι Ρωμαίες οικοδέσποινες επιφύλασσαν ιδιαίτερες περιποιήσεις στις υπηρέτριές τους, όπως και οι νοικοκύρηδες στους άνδρες σκλάβους τους κατά τα Σατουρνάλια.

Πολλές φορές η γιορτή αυτή συγχέεται με τα Ματράλια, τα οποία εορτάζονταν στις 11 Ιουνίου από τις ανύπαντρες γυναίκες προς τιμήν της θεάς Μάτερ Ματούτα.

Ρωμαϊκό Δίκαιο: Kατά το Ρωμαϊκό Δίκαιο κάθε ρωμαίος τραπεζίτης ή άλλος πολίτης που δάνειζε χρήματα υποχρεώνονταν να τηρεί ειδικό πιστωτικό βιβλίο το Καλενδάριον (ή) υπό μορφή πίνακα όπου περιλάμβανε το ποσόν του δανείου, τη λήψη των τόκων ως και άλλες προθεσμίες εξόφλησης. Τούτο τηρούσε ο γιος του οικοδεσπότη. Προκειμένου δε περί Δήμου που δάνειζε σε πολίτες υπήρχε ειδικός υπάλληλος καλούμενος «επιμελητής του Καλενδαρίου» (curator calendarii) ή «λογιστής (logista) και ενίοτε έφερε τον τίτλο του «ζητητού» (quaestor).

Έτσι εκ του βιβλίου αυτού καλείτο «calendarium exercere» (τηρείν καλενδάριον) ο δανεισμός, «calendarium legare» (καλενδάριον κληροδοτείν) η κληροδότηση των πιστώσεων φθάνοντας μεταφορικά στην έννοια του Ημερολογίου (σήμερα Calendar).

Με την ονομασία Ρωμαϊκό Δίκαιο φέρεται το σύνολο των νομικών κανόνων (νόμων και διατάξεων) που δημιούργησε η αρχαία Ρώμη και κατ΄ επέκταση η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Απ΄ όλες τις νομοθεσίες της αρχαιότητας, το Ρωμαϊκό Δίκαιο φέρεται ως το πληρέστερο στους σύγχρονους νομομαθείς μελετητές και αυτό από την πληθώρα των πηγών που έχουν διασωθεί και παρέχουν την ευχέρεια της μελέτης, αλλά και των εξελίξεων ακόμη αυτού, συνέχεια των οποίων φέρεται το Βυζαντινό Δίκαιο.

Το καθεαυτού Ρωμαϊκό Δίκαιο περιλαμβάνει τη νομοθεσία που ανέπτυξε η Ρώμη, από το συμβατικό έτος ίδρυσής της (759 π.κ.ε.) μέχρι την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που άλλοι θεωρούν τον 5ο αιώνα μ.κ.ε. όπου και ακολουθεί το Βυζαντινό Δίκαιο, και άλλοι το 1453, θεωρώντας και το βυζαντινό ως ρωμαϊκό.

Στη σύγχρονη όμως αντίληψη ο όρος είναι πολύ γενικότερος περιλαμβάνοντας και παρεμφερείς νομοθεσίες που δημιουργήθηκαν με το χρόνο παράλληλα και ίσχυαν εκτός ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και που έφθασαν να διατηρούνται σχεδόν μέχρι το 1900 όπως συνέβαινε στη Βαυαρία και την υπόλοιπη Γερμανία που ίσχυε ως «βοηθητικό», ή «επικουρικό δίκαιο».

Τελικά αυτός υιοθετήθηκε και ως κοινός νομοθετικός κώδικας από πλείστα κράτη – Βασίλεια της Ευρώπης, όπως και της Ελλάδας και που ίσχυε όποτε δεν συγκρούονταν με σύγχρονες νομοθεσίες, εξ ου και ο χαρακτηρισμός «βοηθητικός, ή επικουρικός». Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στοιχείο που επιβεβαιώνει τα παραπάνω είναι ότι ακόμα και σήμερα αναφορές σε νομικούς όρους συνοδεύονται ή και αποδίδονται αυτούσια με λατινικούς του Ρωμαϊκού Δικαίου.

Στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, Καλένδες κλήθηκαν οι κατά την 1η Ιανουαρίου εορτές και πανήγυρεις υπό των «Εθνικών» πολλές των οποίων διατηρήθηκαν και από τους Χριστιανούς. Όμως το 662 η συγκροτηθείσα στη Κωνσταντινούπολη Στ’ Οικουμενική Σύνοδος καταδίκασε τις εορτές και ευωχίες αυτές με το 62ο Κανόνα της όπου ορίζεται: «Τας ούτω καλουμένας Καλάνδας και τα λεγόμενα Βοτά και τα καλούμενα Βρουμάλια και την εν πρώτη του Μαρτίου επιτελουμένην πανήγυριν, καθάπαξ εκ της των πιστών πολιτείας περιαιρεθήναι βουλόμεθα». Ερμηνείες προς αυτό το Κανόνα έγραψαν οι Ζωναράς και Βαλσαμών.

Προ αυτού του κινδύνου να διακοπεί το έθιμο που πιθανώς να τάραζε την επιβληθείσα κατάνυξη σε όλους τους τομείς δραστηριότητας οι «πιστοί» εισήγαγαν δημοτικά ευχητικά τραγούδια επί των ταυτόσημων χρονικά θρησκευτικών εορτών και έτσι το έθιμο συνεχίζει και σήμερα με την από τότε νέα ονομασία «Κάλαντα».

Το έθιμο της «Ειρεσιώνης», τα αρχαία κάλαντα

Η  λέξη για τα «κάλαντα» είναι δανεισμένη από τη ρωμαϊκή γιορτή των Καλένδων, που με τη σειρά της όμως απηχεί ένα ακόμα πιο αρχαίο, ελληνικό έθιμο, αυτό της Ειρεσιώνης.

Η Ειρεσιώνη (από το είρος, έριον= μαλλί προβάτου) λοιπόν, ήταν ένα κλαδί ελιάς  στολισμένο με γιρλάντες από μαλλί λευκό και κόκκινο και τους πρώτους φθινοπωρινούς καρπούς (σύκα, καρύδια, αμύγδαλα, κάστανα, δημητριακά). Την εβδόμη ημέρα του μηνός Πυανεψιώνος (22 Σεπτεμβρίου – 20 Οκτωβρίου), παιδιά των οποίων και οι δύο γονείς ζούσαν ,περιέφεραν την Ειρεσιώνη στους δρόμους της πόλης των Αθηνών τραγουδώντας από σπίτι σε σπίτι, παίρνοντας το φιλοδώρημά τους από τον νοικοκύρη ή την κυρά και όταν έφθαναν στο σπίτι τους κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την εξώπορτά τους, όπου έμενε εκεί μέχρι την ιδία ημέρα του νέου έτους, οπότε, αφού τοποθετούσαν την νέα, κατέβαζαν την παλιά και την έκαιγαν. Άλλα παιδιά κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την θύρα του Ιερού του Απόλλωνα.

Το έθιμο απηχούσε την ευχή των ανθρώπων για την ευφορία της γης, τις ευχαριστίες τους για την καρποφόρα χρονιά που πέρασε και τον εξευμενισμό των θεών για μια ακόμα πιο αποδοτική σε γεννήματα χρονιά, αυτή που ερχόταν. Η γονιμότητα της γης ήταν, αυτονοήτως, πολύ σημαντική για την επιβίωση των πληθυσμών και την ευζωία τους. Το τραγουδάκι που διασώζει ο Πλούταρχος (Βίοι Παράλληλοι, Θησεύς 22) είναι χαρακτηριστικό:

«Ειρεσιώνη σύκα φέρει και πίονας άρτους
και μέλι εν κοτύλη και έλαιον αναψήσασθαι
και κύλικ” εύζωρον, ως αν μεθύουσα καθεύδη»

***

«Η Ειρεσιώνη σου φέρνει σύκα και αφράτα ψωμιά
και μέλι μέσα στο ποτήρι και λάδι για να ψήσεις
και μπουκάλι γεμάτο για να μεθύσεις και να κοιμηθείς γλυκά»