Ο Εμπεδοκλής από τον Ακράγαντα της Σικελίας υπήρξε πολύπλευρη προσωπικότητα: γιατρός και περιπλανώμενος ιερέας, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας αλλά με δημοκρατικές πεποιθήσεις, ακολούθησε το παράδειγμα του Παρμενίδη και διατύπωσε τη διδασκαλία του σε εξάμετρους στίχους. Σύμφωνα με τις αρχαίες μαρτυρίες συνέθεσε δύο ποιήματα, ένα κοσμολογικό με τον τίτλο Περί φύσεως και ένα θρησκευτικό με τον τίτλο Καθαρμοί.Στο έργο Περί φύσεως ανέπτυσσε τη φυσική του διδασκαλία: δεν υπάρχει γέννηση και θάνατος, αλλά μόνο ανάμειξη και χωρισμός τεσσάρων στοιχείων (ριζωμάτων)της φωτιάς, του αέρα, του νερού και της γης· κινητήριες δυνάμεις για την ανάμειξη και τον χωρισμό είναι η Αγάπη (Φιλότης) και η Φιλονικία (Νεῖκος)·ο κόσμος υπόκειται σε μια αέναη κυκλική διαδικασία, η οποία χαρακτηρίζεται από διάφορες φάσεις, μεταξύ της απόλυτης κυριαρχίας της Αγάπης, οπότε τα στοιχεία σχηματίζουν μιαν ομοιογενή σφαίρα (τον Σφαίρο), και της απόλυτης κυριαρχίας της Φιλονικίας, οπότε όλα τα πράγματα περιορίζονται στα τέσσερα στοιχεία. Στο πρώτο (α) από τα αποσπάσματα που ακολουθούν ο Εμπεδοκλής διατυπώνει τις θεμελιώδεις απόψεις του για τον κοσμικό κύκλο, τα τέσσερα στοιχεία και τις κινητήριες δυνάμεις του. Τα τέσσερα μικρότερα αποσπάσματα (β-ε) περιγράφουν τις δύο πρώτες φάσεις της ζωογονίας: αρχικά εμφανίστηκαν ασύνδετα μέλη ζώων· κατά τη δεύτερη φάση ακολούθησε η ατελής συναρμογή των μελών, η οποία οδήγησε σε τερατογενέσεις.
Μα έλα, άκου τα λόγια μου, γιατί η μάθηση αυξάνει τη σοφία.
Όπως είπα και πριν, δηλώνοντας των λόγων μου τα όρια,15
διπλή θα πω ιστορία: κάποτε απ᾽ τα πολλά βγήκε
το ένα και μ᾽ άλλη φορά απ᾽ το ένα τα πολλά,
η φωτιά και το νερό κι η γη και του αγέρα το θεόρατο ύψος,
και, χωριστά απ᾽ αυτά, η ολέθρια Φιλονικία, ίδια απ᾽ όπου κι αν τη δεις,
κι ανάμεσά τους η Αγάπη, ίση στο μήκος και στο πλάτος.20
Αυτήν να την κοιτάξεις με το νου σου, μη στέκεσαι με θαμπωμένα μάτια.
Αυτή ᾽ναι που τη θεωρούνε έμφυτη ως και στα μέλη των θνητών,
χάρη σ᾽ αυτή κάνουνε σκέψεις φιλικές κι έργα αρμονικά,
Χαρά λέγοντάς τη με τ᾽ όνομα και Αφροδίτη.
Αυτήν ποτέ δεν τη βλέπουν οι θνητοί, όταν γυρίζει
ανάμεσά τους. Εσύ όμως άκουσε τις ντόμπρες μου κουβέντες.25
Όλ᾽ αυτά είναι ίσα και συνομήλικα,
μα το καθένα έχει δικά του προνόμια και χαρακτήρα,
κι άρχουν διαδοχικά, σαν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου.
Πέρα απ᾽ αυτά, τίποτα δεν γεννιέται ούτε πεθαίνει.
(β)
Εδώ πολλές βλάστησαν μορφές χωρίς αυχένα,
μπράτσα γυμνά πλανιόνταν χωρίς ώμους,
μάτια τριγύριζαν μονάχα, ψάχνοντας νά ᾽βρουν μέτωπα.
(γ)
Μα καθώς τα θεία στοιχεία όλο κι έσμιγαν το ᾽να με τ᾽ άλλο,
τούτα τα πράματα κολλούσαν όπως τύχαινε ν᾽ ανταμώσουν,
κι άλλα πολλά πλάι σ᾽ αυτά γεννιόνταν ολοένα.
(δ)
…με βάδισμα ελικοειδές κι αμέτρητα χέρια...
(ε)
Γεννήθηκαν πολλά πλάσματα με δυο πρόσωπα και δυο στέρνα,
βόδια με φάτσα ανθρώπου, ενώ ξεπρόβαλαν και άνθρωποι
με κεφάλι βοδιού, πλάσματα με φύση αρσενικοθήλυκη
και με σκιερά μέλη.
Το να είσαι άνθρωπος σημαίνει ότι κάνεις λάθη. Αυτός που κάνει λάθος δεν είναι ντροπή να πει συγγνώμη. Σίγουρα η ζωή είναι ένα σχολείο. Ερχόμενοι εδώ, θα έχουμε την ευκαιρία να πάρουμε πολλά μαθήματα. Μερικά μαθήματα θα μας αρέσουν, άλλα όχι και κάποια θα τα θεωρήσουμε άδικα ή άσχετα.
Η ανάπτυξή μας στηρίζεται στην προσπάθεια και στο λάθος. Αν δούμε τα λάθη σαν πειραματισμό, σαν κλειδί για να φτάσουμε στην επιτυχία, τότε δεν κάνουμε λάθη αλλά μόνο παίρνουμε μαθήματα.
Είναι ανθρώπινο να κάνεις λάθη. Το να κάνεις όμως τα ίδια λάθη δεν είναι καλό. Σημαίνει ότι αργείς να πάρεις το μάθημα, οπότε σου συμβαίνει ξανά και ξανά μέχρι να το μάθεις. Σου παρουσιάζεται το ίδιο μάθημα με άλλον τρόπο. Όταν τελικά το πάρεις, προχωράς στο επόμενο για να μάθεις κάτι καινούριο.
Όσο ζούμε, μαθαίνουμε από τη ζωή. Τα μαθήματα δε σταματούν ποτέ. Οι απαντήσεις βρίσκονται μέσα μας, εφόσον θέλουμε να τις ακούσουμε δείχνοντας εμπιστοσύνη στον εαυτό μας.
Ανθρωπιά σημαίνει να είμαστε ανοιχτοί και δεκτικοί στα συναισθήματα των άλλων, ακόμα κι όταν μας πονούν πολλές φορές. Σημαίνει το κουράγιο να ζήσουμε τα καλά και τα δυσάρεστα. Δείχνει συμφιλίωση με αυτό που είμαστε. Ένα ουράνιο τόξο από συναισθήματα, άλλοτε σκοτεινά και άλλοτε αισιόδοξα.
Ευτυχία είναι να τα ζούμε όλα χωρίς να φοβόμαστε τα μαθήματα της ζωής. Τα περισσότερα μαθήματα μας τα δίνουν οι άλλοι. Οι άλλοι είναι ο καθρέφτης μας. Αντικατοπτρίζουν κάτι από εμάς. Είτε τους μισούμε είτε τους αγαπάμε, βλέπουμε σε αυτούς κάτι δικό μας που μας αρέσει ή μας ενοχλεί.
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε αδυναμίες. Αναβλητικότητα, παθητικότητα, εγωκεντρισμός, κυνισμός, αδιαφορία είναι μερικές από αυτές. Αν βλέπουμε τις αδυναμίες μας με κριτικό μάτι, τις κάνουμε ισχυρότερες, διότι τις κρύβουμε από τους άλλους για να μη δουν πόσο άνθρωποι είμαστε. Κοιτάζοντάς τες με αγάπη, μπορούμε να τις αποδεχτούμε και να τις αντικαταστήσουμε με κάτι πιο δημιουργικό.
Κανείς δεν είναι τέλειος. Η προσκόλληση στην τελειότητα είναι εξαντλητική και πάντα μας βρίσκει «από κάτω». Ό,τι και αν κάνουμε, ποτέ δε θα είναι αρκετό. Αφού ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε τέλειοι, πάντα θα νιώθουμε μειονεκτικά.
Το τι θα κάνουμε με τη ζωή που μας δόθηκε είναι δική μας απόφαση. Έχουμε ό,τι χρειάζεται, γνώση, ανθρώπους, δύναμη για να βγούμε δυνατοί. Από εμάς εξαρτάται τι θα αποφασίσουμε να κάνουμε με όσα διαθέτουμε.
Είναι ίσως ότι ομορφότερο για την αξία των στόχων στη ζωή μας…
Γιατί κάποτε κάποιος όταν τον ρωτούσα γιατί έχασε το χαμόγελό του, γιατί δεν χαίρεται με τα μικροπράγματα της ζωής μου απάντησε: “Γιατί δεν κάνω όνειρα πια. Δεν έχω στόχους.”…
Πρώτη φορά στη ζωή μου συνειδητοποίησα πόσο σημαντικά είναι τα όνειρα στη ζωή μας και οι στόχοι μας… Το να έχεις κάτι να περιμένεις, να ελπίζεις, να παλεύεις, να μάχεσαι…
Όταν για κάποιους λόγους – διαφορετικούς ο καθένας μας – χάσουμε τη δυνατότητα του να βάζουμε στόχους, είναι σα να παύει να έχει νόημα η ζωή μας…Σα να μην έχουμε λόγο ύπαρξης.
Γιατί αν έχεις καταφέρει τα πάντα που ήθελες και έχεις απογοητευτεί τόσο που δεν έχεις τη δύναμη να ονειρευτείς και το επόμενο, τι νόημα έχει η ζωή σου; Τι περιμένεις κάθε μέρα, κάθε πρωί που ξυπνάς;
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην κάνουμε όνειρα και να τη σπαταλάμε σε μικροπράγματα.
Η ζωή έχει νόημα όταν έχουμε κάτι να περιμένουμε. Τώρα πια, καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί φώναζε ο δάσκαλος κάποτε,
“Βάλτε στόχους!
Κι όταν τους πετύχετε, να έχετε έτοιμους τους επόμενους!”
Γιατί χωρίς στόχους δεν ζεις. Απλά υπάρχεις. Βαλτώνεις. Βυθίζεσαι.Δεν έχει πολύ σημασία τελικά εάν καταφέρεις να πετύχεις το στόχο σου.
Σημασία έχει ότι πάντα θα προσπαθείς. Θα έχεις κάτι να κυνηγάς.
“Βάλε στόχο και σημάδεψε το φεγγάρι. Ακόμα κι αν αστοχήσεις, θα προσγειωθείς ανάμεσα στα αστέρια”…
Γιατί κανείς δεν μπορεί να σου πει πόσο ψηλά μπορείς να πετάξεις, εάν εσύ ο ίδιος δεν αποφασίσεις να ανοίξεις τα φτερά σου…
Και πολλές φορές είτε ξεχνάμε ότι έχουμε τη δυνατότητα να τα ανοίξουμε, είτε πολλές φορές νομίζουμε πως οι καταστάσεις δεν μας επιτρέπουν να το κάνουμε… Τίποτα από τα δύο δεν ισχύει.
Η δύναμη είναι μέσα μας. Είναι εσωτερική.
Ας βάζουμε στόχους, ας σημαδεύουμε το φεγγάρι κι αν δεν τα καταφέρουμε, και τ’ αστέρια είναι εξίσου υπέροχα… Κι εξάλλου, αν βρεθούμε κοντά στ’ αστέρια, αυτό θα σημαίνει ότι τουλάχιστον πλησιάσαμε πολύ το φεγγάρι….
Ο μυθικός Ερυσίχθονας ο Θεσσαλός, ήταν γιος του Τρίοπα και εγγονός του Θεού Ποσειδώνα. O Ερυσίχθονας ήταν εγωιστής, ασεβής, βλάσφημος, και υπερόπτης. Δεν είναι τυχαίο πως το όνομα του σημαίνει, αυτός που σχίζει, που προκαλεί πληγή στη γη, όπως θα διαπιστώσουμε στην συνέχεια του Μύθου.
Θέλοντας να χτίσει ένα μεγαλοπρεπές παλάτι, κάποια ημέρα ο Ερυσίχθονας διέταξε τους υπηρέτες του να πάνε στο παρακείμενο ιερό άλσος, το οποίο είχαν αφιερώσει οι Πελασγοί στη θεά Δήμητρα για να κόψουν τα δέντρα, ώστε να μπορέσει να χτίσει με αυτά το παλάτι του.
Ανάμεσα στα δέντρα βρισκόταν και μία πανύψηλη ιερή βελανιδιά η οποία ήταν αφιερωμένη στην Θεά Δήμητρα (Θεά της Γης) , γύρω από την οποία χόρευαν οι Δρυάδες. (Η βελανιδιά ήταν επίσης το ιερό δένδρο του Δία και το χαρακτηριστικό θρόισμα των φύλλων της μαζί με το νερό που έβγαινε από την κοιλότητα του δέντρου θεωρούνταν στη Δωδώνη έδινε χρησμό).
Πριν προχωρήσω στην συνέχεια του μύθου, είναι σκόπιμο να κάνω μία αναφορά, τόσο στην σχέση ανθρώπου και φύσης στην αρχαιότητα, όσο και στην «υπόσταση» των νυμφών.
Στην αρχαιότητα ο άνθρωπος ένοιωθε αναπόσπαστο μέρος της φύσης, βιώνοντας την αμοιβαία αλληλεξάρτηση όλων των βασιλείων της ζωής. Θεωρούσε την Γαία (γη) και τα βασίλεια της ζώντες οργανισμούς, εκφράσεις ενός ενιαίου συνόλου, αποδίδοντας τους Θεϊκές ιδιότητες.
Όσον αφορά τις νύμφες, πίστευαν πως κατοικούσαν στα όροι, στα δάση στα ποτάμια και στις Θάλασσες. Οι Νύμφες κατατάσσονταν γενικά μεταξύ θεών και θνητών ως ημίθεες. Δεν ήταν αθάνατες ζούσαν όμως πολλά χρόνια και τρέφονταν με αμβροσία.
Οι αρχαίοι τις λάτρευαν παντού στην Ελλάδα και τους πρόσφεραν θυσίες με πρόβατα, κατσίκες, μέλι και λάδι. Ζούσαν στα βουνά και στην άγρια φύση, τραγουδούσαν και χόρευαν μαζί με τον Πάνα, τις Χάριτες, και την Άρτεμη σε λιβάδια και πλαγιές, συνήθως κοντά σε πηγές. Υπήρχαν οι Νύμφες των ποταμών, οι Ναϊάδες, οι νύμφες της θάλασσας οι Νηρηίδες και οι Ωκεανίδες, οι νύμφες των Βουνών, και οι νύμφες των δασών και των δέντρων οι Αμαδρυάδες οι οποίες ζούσαν στα δέντρα .
Μόλις έκανε την εμφάνιση του ένα δέντρο στην επιφάνεια της γης, πίστευαν πως μία Αμαδρυάδα το «εμψύχωνε», το προστάτευε, και μοιραζόταν την μοίρα της μαζί του. Πίστευαν πως οι Αμαδρυάδες πέθαιναν ταυτόχρονα με τα δένδρα, και τις θεωρούσαν «όντα» που μπορούσαν να διαδραματίσουν ρόλο μεσάζοντα ανάμεσα στους θεούς. Όταν ερχόταν η ώρα της Νύμφης να πεθάνει, μαραινόταν πρώτα το δέντρο της μέσα στη γη. Οι Νύμφες έχουν επιζήσει στη λαϊκή παράδοση έως σήμερα, ως νεράιδες.
Επιστρέφοντας στην εξιστόρηση του μύθου, όταν οι υπηρέτες του Ερυσίχθονα έχοντας διαπιστώσει την αλόγιστη καταστροφή των δέντρων εξαιτίας της πλεονεξίας του, προσπάθησαν να τον μεταπείσουν για την άσκοπη κοπή τόσων δένδρων. Κυρίως όμως του εξέφρασαν τον φόβο τους για το ενδεχόμενο να ξεσπούσε επάνω τους η οργή της θεάς Δήμητρας.
Αυτός όμως άρπαξε ένα τσεκούρι και είπε: «Δεν με ενδιαφέρει αν το δέντρο αυτό το αγαπά η Θεά. Ακόμα και η ίδια να ήταν, θα την έριχναν κάτω αν στεκόταν στον δρόμο μου».
Κάποιον δε που προσπάθησε να τον σταματήσει, τον σκότωσε φωνάζοντας : «Ορίστε η ανταμοιβή σου για τον οίκτο σου».
Με την πρώτη όμως τσεκουριά που έδωσε, παρουσιάσθηκε ενώπιον του η ιέρεια της Δήμητρας Νικίππη, που δεν ήταν παρά η ίδια η θεά μεταμορφωμένη. Η ιέρεια προσπάθησε να σταματήσει το κόψιμο των δέντρων, αλλά ο Ερυσίχθονας την απείλησε με την αξίνα του. Η Θεά τότε εμφανίσθηκε με όλη της τη θεϊκή μεγαλοπρέπεια. Σύμφωνα με τον Καλλίμαχο (3ο αι. π.X.), η Θεά ρώτησε :
«Tις μοι καλά δένδρεα κόπτει;» - ποιος είναι ο βέβηλος που κόβει την ιερή βελανιδιά της - ;
Hταν ο Eρυσίχθων,«πίτυς, μεγάλαι πτελέαι και όχναι» – πεύκα, φτελιές μεγάλες και αχλαδιές. Στα επόμενα χτυπήματα του τσεκουριού η βελανιδιά, δέντρο πελώριο με κορμό δεκαπέντε οργιές χοντρό, αναστέναξε κι από την πληγή έτρεξε αίμα, και η νύμφη που ζούσε μέσα του, πεθαίνοντας μαζί του, προέβλεψε την τιμωρία του ιερόσυλου Ερυσίχθονα.
Οι δούλοι στην θέα της Θεάς Δήμητρας έφυγαν πανικόβλητοι, ικετεύοντας για οίκτο. Η Δήμητρα πράγματι τους λυπήθηκε και τους άφησε να φύγουν δίχως να τους βλάψει, ενώ τον ασεβή Ερυσίχθονα τον περίμενε πολύ σκληρή τιμωρία, λίγο αργότερα.
Η θεά Δήμητρα ζήτησε από την Πείνα που κατοικούσε στην Σκυθία μαζί με τον τρόμο και το κρύο, να επισκεφτεί και να κυριεύσει τον Ερυσίχθονα. Της ζήτησε να μην μπορεί να ανακουφίσει την πείνα του ο Ερυσίχθονας με τα πλούσια δώρα που η Γη παρέχει στον άνθρωπο.
Η πείνα υπάκουσε τις εντολές της Δήμητρας, και το βράδυ που ο Ερυσίχθονας κοιμόταν τον επισκέφτηκε. Μετά από αυτό, η πείνα έφυγε από την γη της αφθονίας την Θεσσαλία, και επέστρεψε στο σπίτι της. Ο ιερόσυλος Ερυσίχθονας ονειρεύτηκε στον ύμνο του πως πεινούσε, και όταν ξύπνησε η πείνα του είχε γίνει απερίγραπτη.
Από εκείνη την στιγμή ο Ερυσίχθονας άρχισε να τρώει ό,τι έβρισκε μπροστά του. Αφού έφαγε ό,τι φαγώσιμο βρισκόταν στο σπίτι του, άρχισε να γυρίζει στους δρόμους και να αρπάζει τις προσφορές από τους βωμούς. Κανείς δεν μπορούσε πλέον να τον βοηθήσει, ούτε οι γονείς του, ούτε ο παππούς του ο Ποσειδώνας, λόγω της ύβρεως απέναντι σε άλλο Θεό.
Στο μεταξύ ο Ερυσίχθονας βασανιζόταν όλο και περισσότερο από την πείνα. Η κόρη του Μήστρα που είχε την ικανότητα από τον Ποσειδώνα να μεταμορφώνεται, μεταμορφωνόταν συνέχεια σε διαφορετικές σκλάβες προς πώληση, ώστε να κερδίζει χρήματα για να «σώσει» με αυτά αγοράζοντας τρόφιμα για τον πατέρα της.
Στο τέλος όμως τίποτα δεν ήταν ικανό να κορέσει την πείνα του Ερυσίχθονα. Έτσι μη έχοντας να φαει τίποτα πια, άρχισε να τρώει τις ίδιες του τις σάρκες έως ότου βρήκε κατ’ αυτό τον τρόπο φρικτό θάνατο...!
Ο μύθος του Ερυσίχθονα παραμένει επίκαιρος και αποτελεί ένα διαχρονικό μήνυμα στην ανθρωπότητα. Δυστυχώς οι σύγχρονοι Ερυσίχθονες πολλοί. Τόσο οι καταστροφείς του φυσικού περιβάλλοντος, όσο και οι άνθρωποι που έχουν υπέρ αναπτύξει το «εγώ» , έναντι του «εμείς». Άνθρωποι που έχουν υιοθετήσει αξίες που είναι ξένες προς την πραγματική «φύση» του. Ατομισμός, υπερκαταναλωτισμός, ανταγωνισμός, οικονομική κυριαρχία και υλισμός.
Αξίες marketing, διαφημίζουν το πρόσκαιρο κέρδος και το ατομικό συμφέρον αδιαφορώντας για τις ανεπανόρθωτες βλάβες που προκαλούν στο περιβάλλον, υποθηκεύοντας το μέλλον των επόμενων γενιών. Αναζήτηση πλούτου, αδιαφορώντας για τις πραγματικές αξίες και ανάγκες του ανθρώπου. Χρήμα, ένας πρόθυμος υπηρέτης, που δεν αργεί να γίνει δυνάστης όπως σήμερα, στην εποχή της οικονομικής κρίσης....
Μιας και την Πρωτοχρονιά η σαμπάνια και τα αφρώδη κρασιά γενικότερα πρωταγωνιστούν, ας τα γνωρίσουμε λίγο καλύτερα, πριν τα ανοίξουμε.
Ποπ! Μια σαμπάνια ανοίγει. Ο φελλός της πετάγεται με ταχύτητα 48 χιλιόμετρα ανά ώρα και το 80% του διοξειδίου του άνθρακα που περιέχεται στο μπουκάλι ξεχύνεται στο χώρο. Για να απολαύσετε το αφρώδες κρασί στα καλύτερά του, φροντίστε να το πιείτε γρήγορα.
Το προσεκτικό άνοιγμα του μπουκαλιού είναι ο καλύτερος τρόπος για να απολαύσετε ένα μπουκάλι αφρώδους οίνου, λέει ο Gérard Liger-Belair, ένας φυσικός, ο οποίος έχει γράψει ένα βιβλίο για το θέμα.
Ο Liger-Belair άρχισε να ενδιαφέρεται για την επιστήμη της σαμπάνιας, καθώς έπινε μια μπύρα στο πανεπιστήμιο του Παρισιού περισσότερα από 20 χρόνια πριν. Του άρεσε ο μικρός ξερός ήχος που κάνουν οι φυσαλίδες, ενώ σκάνε στην επιφάνεια. Του άρεσε, επίσης, ο τρόπος με τον οποίο προωθείται το άρωμα του ποτού στον αέρα.
Το λογικό θα ήταν ως φυσικός να ενδιαφερθεί να μελετήσει τις φυσαλίδες της μπύρας, αλλά ήταν Γάλλος φυσικός και έμενε στο Παρίσι. Τι άλλο θα μπορούσε να μελετήσει παρά τις φυσαλίδες της σαμπάνιας! Πήγε στο κοντινό Reims, στην καρδιά της Καμπανίας για να μελετήσει, να φωτογραφήσει και να πιει -ενίοτε- αυτό το μαγικό ποτό με τις φυσαλίδες.
Ενώ ήταν εκεί, παρατήρησε επίσης μια αλλαγή στον κόσμο της γεύσης. Μέχρι πρόσφατα, οι σαμπάνιες με τις μεγαλύτερες φυσαλίδες, θεωρούνταν καλύτερες. Όμως, σήμερα, πιθανότατα επειδή έχουν πολλαπλασιαστεί τα αφρώδη κρασιά που γίνονται με δευτερογενή ζύμωση, υπάρχει μια αυξανόμενη επιθυμία για αφρώδη με πιο μικρές φυσαλίδες.
«Οι δύο κύριοι παράγοντες που ευθύνονται για την φινέτσα των φυσαλίδων είναι το ποσοστό του διαλυμένου CO2 στην σαμπάνια και το ύψος του ποτηριού», λέει ο Liger-Belair. Πόσο CO2 περιέχει κάθε σαμπάνια; Ένα στάνταρ μπουκάλι σαμπάνιας περιέχει 9 γρ. διαλυμένου διοξειδίου του άνθρακα -αρκετή ποσότητα για να παραχθούν 20 εκ. φυσαλίδες. Αν το αφρώδες κρασί δεν περιέχει καθόλου CO2 τότε έχει επίπεδη, αδιάφορη γεύση. «Σε αυτό παίζει ρόλο και η ηλικία της σαμπάνιας», λέει ο Liger-Belair. «Οι φελλοί δεν προσφέρουν 100% σφράγισμα στη σαμπάνια και έτσι χρόνο με τον χρόνο διαφεύγει κάποια ποσότητα C02».
Άλλος παράγοντας μείωσης του CO2 είναι η ζάχαρη που προστίθεται στο μπουκάλι κατά τη δευτερογενή ζύμωση. Όσο περισσότερη ζάχαρη, τόσο περισσότερες φυσαλίδες. Οι ξηρές σαμπάνιες έχουν γενικότερα πιο φινετσάτο αφρισμό. Αυτός μπορεί να είναι ο λόγος που είναι της μόδας τα zero-dosage αφρώδη.
Στην Franciacorta, της Ιταλίας, οι οινοποιοί παράγουν ένα στυλ κρασιού που αποκαλούν σατέν, με λιγότερες φυσαλίδες. Ο Maurizio Zanella, πρόεδρος του κτήματος Ca 'del Bosco στην Franciacorta, εξηγεί γιατί: «Μπορείτε να συνδυάσετε αυτό το αφρώδες κρασί με φαγητό, χωρίς αναταράξεις στο στομάχι. Αυτά είναι κρασιά που από τη μια είναι ποιοτικά και από την άλλη μπορείτε να τα συνδυάσετε με φαγητό».
Ποιο ποτήρι είναι κατάλληλο για σαμπάνια; Τα τελευταία χρόνια η μόδα έχει αλλάξει και από το ανοιχτό και ρηχό ποτήρι που υποτίθεται ότι σχεδιάστηκε με βάση το στήθος της Μαρίας Αντουανέτας έχει περάσει στο ποτήρι flute. Τα μακρόστενα ποτήρια flute χρησιμοποιούνται από τα εστιατόρια για να φανούν καλύτερα οι φυσαλίδες στα αφρώδη.
Καθώς οι φυσαλίδες ανεβαίνουν προς την επιφάνεια του ψηλού αυτού ποτηριού μεγαλώνουν σε μέγεθος και είναι πιο εντυπωσιακές στο μάτι. Γι’ αυτό τα ποτήρια τέτοιου είδους χρησιμοποιούνται για γάμους και γιορτές, όπου η επίδειξη μας ενδιαφέρει λίγο παραπάνω.
Ο διευθύνων σύμβουλος της Riedel, όμως, Riedel Maximilian, έχει κηρύξει πόλεμο στο ποτήρι flute. «Στόχος μου είναι το flute να μην υπάρχει καν την μέρα που θα πεθάνω», δήλωσε πρόσφατα και υποστηρίζεται από κορυφαίους παραγωγούς σαμπάνιας, συμπεριλαμβανομένης της Krug και της Dom Pérignon. Ο Olivier Krug εξηγεί ότι ένα flute δεν μπορεί ποτέ να εκφράσει τη γενναιοδωρία του Grande Cuvée του. Εργάστηκε με την Riedel για πέντε μήνες για να σχεδιάσει και να αναπτύξει ένα ειδικό ποτήρι για αφρώδη, το Le Joseph.
«Μου αρέσει το ποτήρι Riedel για τη σαμπάνια», λέει ο Hugh Davies, διευθύνων σύμβουλος της Schramsberg, ειδικός για τον αφρώδη οίνο, με έδρα τη Νάπα. «Είναι πιο κοίλο στο κάτω μέρος και λίγο πιο στενό στο χείλος. Αυτό μας βοηθά πραγματικά να απολαύσουμε το άρωμα του αφρώδους οίνου. Δεν είμαι οπαδός των πολύ ψηλών flute. Μπορούν να βοηθήσουν στην παρουσίαση των φυσαλίδων, αλλά δεν μας επιτρέπουν να εξερευνήσουμε τόσο καλά τα αρώματα και τις γεύσεις του κρασιού».
Πώς να διατηρήσουμε τις φυσαλίδες στη σαμπάνια όσο το δυνατόν περισσότερο; Ο Liger-Belair εργάζεται επίσης για το σχεδιασμό του τέλειου ποτηριού σαμπάνιας. Προς το παρόν, ο ίδιος συνιστά να χρησιμοποιούμε ένα ποτήρι λευκού κρασιού για να απολαμβάνουμε το άρωμα, ρίχνοντας το κρασί στο ποτήρι από λίγο πιο ψηλά από ό,τι συνήθως. Όσο υψηλότερο είναι το επίπεδο ροής, τόσο περισσότερες φυσαλίδες θα δούμε, ακόμη και αν το επίπεδο του διαλυμένου CO2 είναι το ίδιο.
Επίσης, αν θέλουμε καλύτερο οπτικό αποτέλεσμα καλύτερα να προτιμήσουμε τα ροζέ κρασιά. Οι φυσαλίδες της ροζέ σαμπάνιας φαίνεται ότι είναι πιο επίμονες, πιθανώς λόγω των τανίνων από το κόκκινο κρασί. Οι φυσαλίδες δεν στέκονται στις λείες γυάλινες επιφάνειες, αλλά σε μικροσκοπικά σωματίδια, όπως π.χ. τη σκόνη. Το αέριο του διοξειδίου του άνθρακα συσσωρεύεται εκεί, προσπαθώντας να ξεφύγει από το υγρό και να φτάσει στην επιφάνεια του ποτηριού.
Για να διατηρήσετε τις φυσαλίδες, θα πρέπει να ταπώνετε αμέσως τη φιάλη αφρώδους οίνου, ενώ βρίσκεται στον πάγο. Επίσης, πριν ανοιχτεί το κρασί θα πρέπει να μείνει σίγουρα για όλη τη νύχτα στο ψυγείο. Όσο πιο σφιχτά σφραγισμένο είναι το κρασί, τόσο περισσότερες φυσαλίδες διατηρεί.
«Αναπόφευκτα, τη δεύτερη φορά που η σαμπάνια θα σερβιριστεί, το επίπεδο του διαλυμένου CO2 θα είναι μικρότερο από την πρώτη φορά» λέει ο Liger-Belair.
Δεν έχει σημασία τι πώμα χρησιμοποιούμε. Το CO2 θα διαφεύγει του υγρού και θα γεμίσει το χώρο κάτω από το φελλό. Όσο περισσότερο κρασί πίνουμε, τόσο περισσότερος χώρος μένει άδειος στο μπουκάλι και έτσι οι φυσαλίδες εξατμίζονται γρήγορα.
Αυτό σημαίνει, όπως είπαμε και στην αρχή, ότι πρέπει να δώσουμε προσοχή στην τεχνική ανοίγματος του μπουκαλιού. Εάν χαλαρώσουμε το φελλό, χωρίς φανφάρες και επιδειξιομανία, θα διατηρήσουμε τις πολύτιμες φυσαλίδες.
Αρχαιολόγοι στην τοποθεσία της αρχαίας ελληνικής πόλης Παντικάπαιον στον Κιμμέριο Βόσπορο, στην χερσόνησο της (Κριμαία) ανακάλυψαν μεγάλο εργαστήριο επεξεργασίας ιχθύων.
Ο διευθυντής του Ιδρύματος «Δήμητρα» που χρηματοδοτεί την ανασκαφή, κ. Βίκτορ Ζίνκο δήλωσε στο ειδησεογραφικο πόρταλ ‘Κριμαία’ ότι η σημασία αυτής της ανακάλυψης είναι τεράστια, λόγω του ότι ενώ έχουν γίνει ανασκαφές... περισσότερα από 200 χρόνια στην περιοχή της αρχαίας ελληνικής πόλης του Παντικάπαιου, σημερινού Κέρτς, δεν είχε βρεθεί κανένα ίχνος τέτοιας δραστηριότητας δηλαδή της επεξεργασίας ιχθύων.
Ωστόσο, οι αρχαίες πηγές από Έλληνες και Ρωμαίους συγγραφείς αναφέρουν για τον Κιμμέριο Βόσπορο, δηλαδή τα στενά του Κερτς, όπως αναφέρουν για τις πόλεις της Μικράς Ασίας, της Θράκης, της Ελλάδας, ότι παρασκευάζονταν παστά ψάρια και ήταν εξαιρετικής διατροφικής ποιότητας.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΕΤΡΩΓΑΝ ΜΑΥΡΟ ΧΑΒΙΑΡΙ
Σύμφωνα με τον κ. Ζίνκο, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ότι εδώ, στις ακτές του Κόλπου του Κερτς κατά τον 1ο αιώνα μ.Χ. βρισκόταν μεγάλο εργαστήριο ιχθύων.
Τα ευρήματα αποτελούνται από 10 μεγάλες δεξαμενές από πέτρα που η κάθε μία μπορούσε να χωρέσει 1,6 κυβικά μέτρα και είχε τη δυνατότητα να παρασκευάζει προϊόντα ιχθύων.
Στις δεξαμενές ανιχνεύθηκαν αλατισμένες ρέγγες και είδη οξύρρυγχου.(σ.σ. από όπου βγαίνει το μαύρο χαβιάρι ) Η χρονική περίοδος κατασκευής των εγκαταστάσεων χρονολογούνται περί τον 2ο αιώνα.
Απεικόνιση ελλήνων ψαράδων της αρχαιότητας από το Παντικάπαιο, που ψαρεύανε με τον φανό
H παραμυθένια αλληγορία της ψυχής που επιλέγει τον δύσκολο μοναχικό δρόμο... μέχρι που μετά από κακουχίες, κακοποιήσεις και βάσανα ολοκληρώνει τον κύκλο της, αγγίζει την απόλυτη Ομορφιά και συνειδητοποιεί την πραγματική υπόστασης της...
Η εξοχή ήταν υπέροχη το καλοκαίρι. Στο κάμπο είχε μαζευτεί το άχυρο και είχε τοποθετηθεί σε μεγάλους σωρούς. Από ψηλά έκοβε βόλτες ο πελαργός με τα κόκκινα πόδια και τιτίβιζε στα αιγυπτιακά, μια γλώσσα που είχε μάθει από την μητέρα του.
Γύρω από το κάμπο και τα χωράφια υπήρχαν απέραντα δάση και στη μέση του κάμπου υπήρχαν βαθιές λίμνες. Πραγματικά η εξοχή ήταν υπέροχη! Κάτω από τον ζεστό ήλιο ξεπρόβαλε επιβλητικός ένας πύργος ιπποτών που περιβαλλόταν από τάφρους με μεγάλο βάθος. Από τα τείχη του πύργου και μέχρι το νερό των τάφρων υπήρχαν αναρριχώμενα φυτά, τόσο ψηλά που από κάτω τους χωρούσαν να σταθούν όρθια μικρά παιδιά. Η βλάστηση ήταν τόσο έντονη σε κείνο το σημείο όση και στο πιο πυκνό δάσος. Εδώ λοιπόν είχε κάνει την φωλιά της μία πάπια και κλωσούσε τα αυγά για να βγουν τα μικρά της. Η πάπια είχε αρχίσει να χάνει την υπομονή της, καθώς είχε περάσει πολύς καιρός που κλωσούσε και σπάνια δεχόταν επισκέψεις.
Επιτέλους έσπαζαν τα αυγά, το ένα μετά το άλλο. «Πι, πι!» έλεγαν τα πουλάκια, όλοι οι κρόκοι είχαν ζωντανέψει και από τα αυγά προεξείχαν κεφαλάκια.
«Ραπ, ραπ, γρήγορα, γρήγορα!» φώναξε η πάπια και τα παπάκια σκουντουφλούσαν και έβαζαν όλες τους τις δυνάμεις να τρέξουν. Όλα τους φαινόταν τόσο περίεργα που κοιτούσαν γύρω-γύρω προς όλες τις κατευθύνσεις.
«Πόσο μεγάλος που είναι ο κόσμος» έλεγαν τα μικρά, καθώς τώρα είχαν πολύ περισσότερο χώρο να κινηθούν από ότι μέσα στο αυγό.
«Ακόμα δεν βγήκες από το αβγό σου και νομίζεις ότι είδες ολόκληρο τον κόσμο!» είπε περιπαικτικά η μητέρα. «Ο κόσμος πάει πιο πέρα και από την άλλη πλευρά του κήπου και μέχρι το κτήμα του παπά, ωστόσο εκεί δεν έχω πάει ούτε και εγώ!» Για να προσθέσει καμαρώνοντας: «Τι όμορφα που είσαστε όλα μαζί!». Τότε σηκώθηκε και έκπληκτη αναφώνησε: «Όχι δεν τα έχω όλα τα παπιά μου! Το μεγαλύτερο αυγό είναι ακόμη στη φωλιά. Πόσο άραγε θα χρειαστεί ακόμη; Έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι!» είπε και κάθισε πάλι.
«Λοιπόν τι κάνεις;» ρώτησε μια γριά πάπια που ήρθε για επίσκεψη.
«Ένα από τα αυγά έχει καθυστερήσει» είπε η πάπια, η οποία συνέχισε να κλωσάει. «Ούτε που φάνηκε η παραμικρή τρυπούλα σε αυτό το αυγό. Αλλά έλα να δεις τα άλλα τα παπιά. Είναι τα ομορφότερα παπάκια τα οποία έχω δει ποτέ!»
«Για να δω το αβγό που δεν λέει να ανοίξει» είπε η γριά «Να δεις που είναι αβγό γαλοπούλας. Έτσι με κορόιδεψαν και μένα κάποια φορά και είδα και έπαθα με τα μικρά. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο φοβόταν το νερό. Στην αρχή δεν μπορούσα να τα χορτάσω όσο και να μάζευα, όσο και αν τάιζα, όσο και να μάλωνα όσο και να βοηθούσα.
– Άσε να δω το αβγό! Ναι είναι αυγό γαλοπούλας! Παράτησε το και μάθε τα άλλα τα παιδιά σου να κολυμπάνε!» «Θα μείνω να κλωσίσω ακόμη λίγο!» απάντησε η πάπια. «Τόσο καιρό κάθησα στο αβγό, δεν πειράζει αν καθίσω λγάκι ακόμη!»
«Καθένας με τα γούστα του!» είπε η γριά πάπια και αποχαιρέτισε.
Επιτέλους άνοιξε και το μεγάλο αβγό και εμφανίστηκε το μικρό από μέσα. «Πι, πι!» είπε το μικρό και βγήκε από το τσόφλι. Ήταν πολύ μεγάλο και εμφανέστατα άσχημο. «Υπερβολικά μεγάλο παπάκι» σκέφτηκε η μαμά πάπια «Κανένα από τα άλλα παπιά δεν μοιάζει με αυτό. Μήπως είναι πραγματικά μία μικρή γαλοπούλα; Σύντομα θα το μάθω. Θα πρέπει να πέσει στο νερό και αν δεν θέλει ακόμη, θα το ρίξω εγώ η ίδια μέσα!»
Ο καιρός την επόμενη μέρα ήταν υπέροχος! Ο ήλιος έκαιγε πάνω στα πράσινα φυτά. Η μαμά πάπια εμφανίστηκε με όλη την οικογένεια της στα κανάλια.
«Πλατς!» πήδηξε μέσα στο νερό. «Ραπ, ραπ!» φώναξαν τα παπάκια καθώς το ένα μετά το άλλο έπεφταν και αυτά πίσω της. Αν και αρχικά έπεσαν με το κεφάλι μέσα στο νερό, αμέσως ξεπρόβαλλαν στην επιφάνεια και άρχισαν να κολυμπάνε περήφανα. Τα πόδια τους άρχισαν να κολυμπάνε από μόνα τους και όλα φαινόταν να βρίσκονται στο στοιχείο τους. Ακόμη και ο άσχημος, γκρίζος νεοσσός κολυμπούσε μαζί τους.
«Όχι δεν είναι γαλόπουλο!» είπε τότε. «Πόσο όμορφα χρησιμοποιεί τα πόδια του και πόσο ίσια κρατάει το σώμα του. Ραπ, ραπ θα σας παρουσιάσω στην αυλή με τις πάπιες. Μόνο προσέξτε να μείνετε κοντά μου μη σας πατήσει κανείς και προσέχτε την γάτα!»
Έτσι μπήκαν στην αυλή με τις πάπιες όπου επικρατούσε μεγάλη φασαρία. Δύο οικογένειες τσακωνόταν για ένα κεφάλι χελιού αλλά τελικά το πήρε η γάτα.
«Βλέπετε έτσι είναι ο κόσμος» είπε η μαμά πάπια και έκανε πως αρπάζει κάτι στον αέρα με το ράμφος, καθώς ήθελε και αυτή να πιάσει το κεφάλι του χελιού. «Να χρησιμοποιείτε τα πόδια σας, κοιτάξτε να κάνετε γρήγορα και σκύψετε μπροστά στη γριά πάπια που είναι εκεί. Είναι η πιο αξιοσέβαστη από όλες. Στις φλέβες τις ρέει ισπανικό αίμα. Όπως βλέπετε φοράει ένα κόκκινο πανί γύρω από το πόδι της. Αυτό είναι κάτι το πραγματικά όμορφο και η μεγαλύτερη αναγνώριση την οποία μπορεί να λάβει μία πάπια. Το κάθε καλοαναθρεμμένο παπάκι ανοίγει τα πόδια του μακριά το ένα από το άλλο, ακριβώς όπως ο πατέρας και η μητέρα! Βλέπετε έτσι! Σκύψτε τώρα τον σβέρκο σας και πείτε: «Ραπ!»
Αυτό ακριβώς και έκαναν τα παπάκια, οι άλλες πάπιες τις παρατηρούσαν και έλεγαν: «Για κοιτάξτε! Τώρα μας ήρθε και το συγγενολόι, σαν να μην ήμασταν ήδη αρκετοί! Πουφ, πως είναι έτσι το ένα παπί! Αυτό δεν θα το ανεχτούμε!» Και αμέσως πήγε μία πάπια και το δάγκωσε στον σβέρκο!
«Άσ’ το ήσυχο!» είπε η μητέρα, «δεν πείραξε κανέναν!»
«Μα είναι τόσο μεγάλο και τόσο παράξενο,» είπε η πάπια που το είχε δαγκώσει, «και για αυτό θα πρέπει να το διώξουμε μακριά!»
«Όμορφα παιδάκια έχει η μανούλα!» είπε με στόμφο η γριά πάπια με το πανί γύρω από το πόδι της.
«Όλα με εξαίρεση του ενός, το οποίο είναι κακορίζικο. Θα ευχόμουν να μπορούσε να αναστρέψει το κλώσημα!»
«Αυτό δεν γίνεται μεγαλειοτάτη!» απάντησε η μητέρα. «Δεν είναι όμορφο, αλλά έχει καλό χαρακτήρα και κολυμπάει το ίδιο καλά όπως και τα υπόλοιπα, θα τολμούσα να πω καλύτερα και από τα υπόλοιπα. Πιστεύω ότι με το καιρό και όσο θα μεγαλώνει θα φτιάξει το μέγεθος και η εμφάνιση του. Έτσι και αλλιώς παπί είναι δεν θα το ενοχλήσει ιδιαίτερα η ασχήμια του!»
«Τα άλλα παπάκια είναι γλυκύτατα!» λέει η γριά. «Κάντε σαν να βρίσκεστε στο σπίτι σας και αν βρείτε κανένα κεφάλι χελιού, τότε μπορείτε να μου το φέρετε!» Και έτσι η αυλή έγινε το σπίτι τους.
Ωστόσο το φτωχό παπί το οποίο είχε βγει τελευταίο από το αυγό και το οποίο ήταν τόσο μα τόσο άσχημο, δεν περνούσε καθόλου καλά. Το δάγκωναν, το έφτυναν και το κορόιδευαν τόσο η πάπιες όσο και η κότες. «Είναι πολύ μεγάλο» έλεγαν όλες. Ακόμη και γάλος που είχε γεννηθεί έχοντας στα πόδια του σπιρούνια και για αυτό νόμιζε ότι είναι ο καίσαρας ενώ όλοι οι υπόλοιποι τον νόμιζαν τρελό, φύσηξε και ξεφύσηξε σαν ιστιοφόρο πριν ορμήξει προς το μικρό για να του φωνάξει: «γλου, γλου, γλου». Το παπάκι δεν ήξερε που να σταθεί και που να βρεθεί. Ήταν θλιμμένο που ήταν τόσο άσχημο και είχε γίνει ο περίγελος όλης της αυλής.
Από την πρώτη μέρα η συμπεριφορά όλων προς το παπί ήταν απαίσια και γινόταν κάθε μέρα και χειρότερη. Όλοι κυνηγούσαν το καημένο το παπάκι, ακόμη και τα αδέρφια του το περιγελούσαν και του έλεγαν «μακάρι να σε έπαιρνε η γάτα αηδιαστικό πλάσμα!» και η μητέρα αναστέναζε: «μόνο να είχες φύγει μακριά!» Οι πάπιες το δάγκωναν, οι κότες το τσιμπούσαν ακόμη και το κορίτσι που έφερνε την τροφή το κλοτσούσε.
Έτσι πέταξε πάνω από τον φράκτη. Τα πουλάκια τα οποία ήταν στους θάμνους φοβήθηκαν και πέταξαν ψηλά. «Η ασχήμια μου τα τρόμαξε!» σκέφτηκε το παπάκι και έκλεισε τα μάτια του, παρόλα αυτά όμως συνέχισε να τρέχει. Έτσι έφτασε σε ένα μεγάλο έλος στο οποίο έμεναν οι αγριόπαπιες. Εδώ έμεινε την νύχτα, γιατί ήταν πολύ κουρασμένο και στεναχωρημένο.
Το πρωί πέταξαν οι αγριόπαπιες ψηλά και αντίκρισαν τον νέο τους συγκάτοικο. «Τι μέρους του λόγου είσαι εσύ;» το ρώτησαν. Το παπάκι γυρνούσε προς όλες τις πλευρές και χαιρετούσε όσο πιο ευγενικά μπορούσε.
«Είσαι αποκρουστικά άσχημο» του είπαν οι αγριόπαπιες «αλλά αυτό δεν πειράζει όσο δεν παντρεύεσαι μέλος της οικογένειάς μας!» Το καημένο παπάκι είχε άλλες έννοιες από την παντρειά.
Το μόνο που σκεφτόταν ήταν να του επιτραπεί να ξαπλώνει στην ακτή και να πίνει από το νερό του έλους.
Μετά από δύο μέρες παραμονής στο έλος, ήρθαν δύο άγριες χήνες. Για την ακρίβεια δύο χηνόπουλα, καθώς δεν είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που βγήκαν από αυγό τους και για αυτό ήταν ακόμη αρκετά αυθόρμητα.
«Άκου συνάδελφε, είσαι τόσο άσχημο που τυπικά είσαι όμορφο και για αυτό εμείς μπορούμε να σε ανεχτούμε. Θέλεις να έρθεις μαζί μας και να γίνεις ο οδηγός του σμήνους μας;» ρώτησαν το παπάκι.
«Μπαμ, μπαμ!» ακούστηκαν δύο πυροβολισμοί και τα χηνόπουλα έπεσαν νεκρά. Το νερό του έλους κοκκίνισε από το αίμα. «Μπαμ, μπαμ» ξανακούστηκαν πυροβολισμοί, και σμήνη ολόκληρα από αγριόχηνες σηκώθηκαν από το έλος και μετά ξανακούστηκαν πυροβολισμοί. Ήταν μεγάλο κυνήγι, οι κυνηγοί καθόταν δεξιά αριστερά γύρω από το έλος. Μερικοί μάλιστα είχαν ανεβεί πάνω στα κλαδιά των δέντρων.
Ο μπλε καπνός από μπαρούτι περνούσε σαν σύννεφο μέσα από τα δέντρα και στάθηκε ψηλά πάνω από το νερό. Τα κυνηγόσκυλα στριμωχνόταν να μπουν μέσα στο έλος. Πόσο τρόμαξε στα αλήθεια το παπάκι! Γύρισε το κεφάλι για να το κρύψει μέσα στη φτερούγα του. Τότε ένας τεράστιος σκύλος στάθηκε μπροστά του. Η γλώσσα του σκύλου του κρεμόταν μέχρι κάτω και τα απαίσια μάτια του γυάλιζαν. Σχεδόν ακουμπούσε το παπί με την μουσούδα του, έδειξε τα κοφτερά του δόντια και -πλατς -αποτραβήχτηκε χωρίς να το πειράξει.
«Δόξα τον Θεό» αναστέναξε το παπί, «είμαι τόσο άσχημο που ακόμη και ο σκύλος δεν θέλει να με δαγκώσει!»
Έτσι έμεινε ξαπλωμένο ενώ τα σκάγια διέσχιζαν τον αέρα και από παντού ακουγόταν τουφεκιές. Μόνο αργά το μεσημέρι ησύχασε η κατάσταση, αλλά το καημένο το παπάκι δεν τολμούσε να σηκωθεί. Κάθισε και περίμενε για αρκετές ώρες ακόμη πριν κοιτάξει τριγύρω και μετά άρχισε να τρέχει με όλες του τις δυνάμεις να βγει από το έλος.
Κατά το απόγευμα έφτασε σε μια φτωχική αγροικία. Ήταν τόσο άθλια η κατάσταση της, που και η ίδια δεν ήξερε από ποια πλευρά να πέσει και έτσι έμενε όρθια. Εκείνη τη στιγμή έπεφτε βροχή και ο αέρας φυσούσε έντονα. Έτσι το παπάκι έπρεπε να καθίσει για να μην το παρασύρει ο αέρας, και η κακοκαιρία ολοένα και χειροτέρευε. Τότε παρατήρησε ότι η πόρτα είχε ανασηκωθεί και κρεμόταν στραβά από τον ένα μεντεσέ. Έτσι κάτω από την πόρτα έμενε μια χαραμάδα αρκετά μεγάλη ώστε να μπορέσει το παπί να μπει στην αγροικία και αυτό ακριβώς έκανε.
Εδώ έμενε μια γριά με τον γάτο της και την κότα της. Ο γάτος, τον οποίο η γριά έλεγε γιόκα, μπορούσε να σχηματίσει με την πλάτη του γέφυρα και να πλέκει. Ακόμη αν του χάιδευαν το τρίχωμα πετούσε σπίθες. Η κότα είχε πολύ κοντά πόδια και για αυτό την λέγανε κοντοποδαρού.
Το πρωί παρατήρησαν αμέσως το ξένο παπί οπότε ο γάτος άρχισε να πλέκει και η κότα να κακαρίζει.
«Τι είναι αυτό πάλι;» αναρωτήθηκε η γριά και καθώς δεν έβλεπε καλά, νόμιζε ότι το παπάκι ήταν μια παχιά πάπια. «Αυτό είναι καταπληκτική μπάζα» είπε «καθώς τώρα θα μπορώ να έχω αυγά πάπιας. Αρκεί να μην είναι αρσενικιά! Αυτό θα το δούμε σύντομα.»
Έτσι αποφάσισε να κρατήσει το παπάκι δοκιμαστικά για τρεις εβδομάδες. Διάστημα στο οποίο δεν έκανε ούτε ένα αβγό.
Καθώς ο γάτος ήταν ο κύριος του σπιτιού και η κότα η κυρία, η κότα ρώτησε: «Μπορείς να κάνεις αυγά;» «Όχι» απάντησε το παπί. «Τότε δεν έχεις λόγο σε αυτό το σπίτι» ανταπάντησε η κότα.
Ο γάτος ρώτησε: «Μπορείς να κάνεις γέφυρα με την πλάτη σου; Μπορείς να πλέκεις; Μπορείς να πετάς σπίθες;» «Όχι» απάντησε το παπί, «Τότε δεν μπορείς να έχεις άποψη όταν μιλάνε μεταξύ τους νοήμονα άτομα!» συμπέρανε ο γάτος.
Το παπάκι στεναχωριόταν και καθόταν στη γωνιά του. Τότε αυθόρμητα σκέφτηκε τον καθαρό αέρα και την λιακάδα. Νοστάλγησε να κολυμπήσει στο νερό και έτσι αποκάλυψε την επιθυμία του στο κοτόπουλο. «Τι είναι αυτά που λες;» απάντησε αυτό, «τι περίεργες σκέψεις είναι αυτές; Άρχισε να κάνεις αυγά ή να πλέκεις να δεις για πότε θα σου περάσουν!»
«Μα είναι υπέροχα να κολυμπάς στο νερό!» διαμαρτυρήθηκε το παπάκι, «υπέροχα να δροσίζεις το κεφάλι σου στα κύματα ή να βουτάς μέχρι τον βυθό!»
«Ναι θα πρέπει να είναι καταπληκτική διασκέδαση!» είπε το κοτόπουλο ειρωνικά, «έχεις χαζέψει! Ρώτα τον γάτο που είναι ο εξυπνότερος από όσους γνωρίζω, αν του είναι τόσο ευχάριστο να κολυμπάει στο νερό ή να κάνει βουτιές!»
«Δεν με καταλαβαίνετε!» είπε το παπάκι.
«Αν δεν σε καταλαβαίνουμε εμείς, τότε ποιος μπορεί να σε καταλάβει! Δεν θα πιστεύεις βέβαια ότι είσαι εξυπνότερο από τον γάτο και από μένα. Κοίταξε να μάθεις να κάνεις αβγά, να πλέκεις και να πετάς σπίθες!»
«Νομίζω ότι θα βγω να περιπλανηθώ στον κόσμο!» Απάντησε το παπάκι.
«Αυτό να κάνεις!» ανταπάντησε η κότα.
Έτσι το παπάκι έφυγε και πήγε να κολυμπήσει στο νερό. Έκανε βουτιές αλλά λόγω της ασχήμιας του όλα τα υπόλοιπα ζώα το παρέβλεπαν.
Όταν έφθασε το φθινόπωρο τα φύλλα στο δάσος έγιναν κίτρινα και καφέ, η καταιγίδες τα έπαιρναν και τα στριφογυρνούσαν στον αέρα και το κρύο άρχισε να γίνεται αισθητό. Τα σύννεφα κρεμόταν βαριά, φορτωμένα με χιόνι και χαλάζι και πάνω στον φράχτη στεκόταν ένα κοράκι που έκρωζε από το κρύο «κρα, κρα!». Κανείς κρύωνε και μόνο με την ιδέα. Η κατάσταση για το παπάκι δεν ήταν καθόλου καλή.
Ένα απόγευμα ενώ το ηλιοβασίλεμα φώτιζε με υπέροχα χρώματα τον ουρανό, ένα σμήνος από λαμπερά μεγάλα πουλιά ξεπρόβαλε πίσω από τους θάμνους. Το παπάκι δεν είχε ξαναδεί τόσο όμορφα πουλιά. Ήταν ολόλευκα με μεγάλους λυγερούς λαιμούς. Ήταν κύκνοι. Έβγαζαν μία παράξενη κραυγή, άπλωναν τις φανταχτερές φτερούγες τους και πετούσαν από τις κρύες περιοχές στις θερμότερες πάνω από ανοιχτές θάλασσες. Πετούσαν τόσο ψηλά που το ασχημόπαπο αισθανόταν πολύ παράξενα και μόνο που τα έβλεπε.
Δεν μπορούσε να ξεχάσει τα φανταχτερά, όμορφα πουλιά. Μόλις χάθηκαν στον ορίζοντα βούτηξε μέχρι τον βυθό και όταν ξεπρόβαλε πάλι στην επιφάνεια αισθάνθηκε περίεργα. Δεν ήξερε πως λεγόταν αυτά τα πουλιά, ούτε για το που πήγαιναν αλλά τα αγάπησε όσο δεν είχε αγαπήσει ποτέ κανέναν. Αμέσως αισθάνθηκε ζήλια. Πως αλήθεια τόλμησε να ευχηθεί να αποκτήσει τέτοια ομορφιά; Θα ήταν ήδη ευτυχισμένο αν το ανεχόταν στην παρέα τους οι πάπιες. Καημένο άσχημο ζώο.
Όσο περνούσε ο καιρός ο χειμώνας αγρίευε! Το παπάκι έπρεπε να κολυμπάει ακατάπαυστα ώστε να εμποδίσει το πάγωμα του νερού. Κάθε νύχτα όμως η τρύπα μέσα στην οποία κολυμπούσε μίκραινε όλο και περισσότερο. Το κρύο ήταν πια τσουχτερό και το παπάκι έπρεπε να χρησιμοποιεί συνεχώς τα πόδια του ώστε να εμποδίσει το πάγωμα του νερού. Τελικά κουράστηκε και έμεινε ακίνητο. Τότε όλο το νερό πάγωσε και το παπάκι έμεινε εγκλωβισμένο μέσα στον πάγο.
Την επόμενη μέρα το πρωί ένας περαστικός αγρότης παρατήρησε το φτωχό ζώο. Πήγε έσπασε τον πάγο με το ξύλινο παπούτσι του, έσωσε το ζώο και το πήγε στη γυναίκα του. Τότε το παπάκι ξαναζωντάνεψε.
Τα παιδιά θέλανε να παίξουν μαζί του. Αλλά το παπάκι νόμιζε ότι θα το πονέσουν και από τον φόβο του πήγε κατευθείαν πάνω στην κούπα με το γάλα έτσι που το γάλα πιτσίλισε σε όλο το σπιτικό.
Μετά πέταξε και πήγε πάνω στο ράφι με το βούτυρο και από κει στο βαρέλι με το αλεύρι και μετά πάλι στο αέρα. Η γυναίκα φώναζε και το κυνηγούσε με την τσιμπίδα του τζακιού, και τα παιδιά έπεφταν το ένα πάνω στο άλλο κυνηγώντας το παπάκι ενώ γελούσαν και φώναζαν. Ευτυχώς που ήταν ανοιχτή η πόρτα και έτσι το παπάκι πετάχτηκε έξω και μπόρεσε να σωθεί στο απάτητο χιόνι ανάμεσα στους θάμνους. Εκεί λοιπόν έμεινε ξαπλωμένο και εξουθενωμένο.
Το παπάκι έμεινε μόνο του και θα ήταν θλιβερό να εξιστορήσουμε πως πέρασε μέχρι να περάσει ο χειμώνας. Ώσπου μια μέρα ενώ στεκόταν μέσα στις καλαμιές του έλους, άρχισε πάλι να εμφανίζεται η ζεστασιά του ήλιου. Οι κορυδαλλοί τραγουδούσαν και η άνοιξη είχε πια καταφθάσει.
Τότε άνοιξε τα φτερά του και άρχισε να τα χτυπάει τόσο δυνατά όσο ποτέ και το σώμα του εκτοξευόταν με κάθε χτύπημα όλο και πιο μακριά Πριν καν καταλάβει το πως είχε βρεθεί σε έναν μεγάλο κήπο. Εκεί βρισκόταν ανθισμένες μηλιές και μοσχοβολούσαν πασχαλιές που έγερναν τα μακριά πράσινα κλαδιά τους στα κανάλια που έτρεχαν ανάμεσα τους. Ω, πόσο υπέροχα ανοιξιάτικος ήταν ο καιρός. Από ένα ξέφωτο ήρθαν κολυμπώντας τρεις πανέμορφοι, λευκοί κύκνοι. Με λαμπερά φτερά γλυστρούσαν ανάλαφρα πάνω στο νερό. Το παπάκι αναγνώρισε τα όμορφα πουλιά και αισθάνθηκε μια παράξενη αδιαθεσία.
«Θα πετάξω στο μέρος αυτών των βασιλικών πουλιών και θα με δαγκώσουν μέχρι να πεθάνω. Δεν θα μου συγχωρέσουν που ενώ είμαι είμαι τόσο άσχημο θα τολμήσω να τα πλησιάσω. Αλλά καλύτερα να σκοτώσουν αυτά παρά να με δαγκώνουν οι πάπιες, να με τσιμπάνε οι κότες, να με κλοτσάει το κορίτσι που ταΐζει και να περνάω τα πάνδεινα όλο τον χειμώνα!» Αμέσως πέταξε πάνω στο νερό και μετά πήγε κολυμπώντας προς τα λαμπερά πουλιά, τα οποία όρμηξαν με αναστηλωμένα τα φτερά κατά πάνω του.
«Σκοτώστε με, εμπρός σκοτώστε με» είπε το καημένο το ζώο και έγειρε το κεφάλι του στο νερό αναμένοντας τον θάνατο, όμως τι ήταν αυτό που αντίκρισε να καθρεφτίζεται στο νερό;
Είδε την εικόνα του να σχηματίζεται στο νερό, αλλά δεν ήταν πια ένα πλαδαρό, γκρίζο πουλί, άσχημο και αποκρουστικό. Όχι ήταν το ίδιο ένας κάτασπρος κύκνος με υπέροχα φτερά.
Ακόμη και αν έχεις γεννηθεί σε μια αυλή γεμάτη με πάπιες, αν προέρχεσαι από αυγό κύκνου, τότε κύκνος θα γίνεις! Χάρη στις κακουχίες που είχε τραβήξει και την απόρριψη που είχε νιώσει, το νεαρό ζώο ήξερε να εκτιμήσει την τύχη του να είναι τόσο όμορφο και η ομορφιά του να είναι ευπρόσδεκτη από όλους. Οι μεγάλοι κύκνοι φτάσανε στο νεαρό πουλί και το χάιδευαν με το ράμφος τους.
Τότε ήρθαν μερικά παιδιά στον κήπο. Πετούσαν ψωμί και σπόρους στο νερό, και το μικρότερο φώναζε: «κοιτάξτε εκεί είναι ένας καινούριος!» Και τα υπόλοιπα παιδάκια συμφώνησαν πανηγυρίζοντας: «ένας νέος, ένας νέος κύκνος εμφανίστηκε»
Χειροκροτούσαν και χόρευαν μετά έφεραν την μητέρα και τον πατέρα τους. Έριχναν ψωμί και γλυκά στο νερό και όλοι έλεγαν: «Ο νέος είναι ο ομορφότερος, τόσο νέος και τόσο αρχοντικός!» Όλοι οι υπόλοιποι κύκνοι υποκλινόταν μπροστά του.
Τότε ο νεαρός κύκνος αισθάνθηκε ντροπή και έκρυψε το κεφάλι του μέσα στις φτερούγες του, αισθανόμενος τόσο περίεργα που και ο ίδιος δεν μπορούσε να εξηγήσει. Αισθάνθηκε μεγάλη ευτυχία αλλά καθόλου υπερηφάνεια, καθώς μία καλή καρδιά δεν αισθάνεται ποτέ υπερηφάνεια. Θυμόταν όταν όλοι τον κορόιδευαν και τώρα άκουγε όλους να λένε ότι είναι το ωραιότερο από όλα τα ωραία πουλιά. Οι πασχαλιές έσκυβαν προς το μέρος του στο νερό, ο ήλιος έλαμπε ζεστός και δροσιστικός. Τίναξε τα φτερά του, ο λεπτός λαιμός σηκώθηκε και από καρδιάς πανηγύριζε: «Τόση τύχη δεν τολμούσα ούτε να την ονειρευτώ όταν ήμουν ακόμη το ασχημόπαπο!»
O φόβος της αρρώστιας, μια κατάσταση σε κάποιο βαθμό φυσιολογική για τους περισσότερους ανθρώπους, μπορεί – ξεπερνώντας κάποια όρια – να μετατραπεί σε αρρώστια καθαυτή, γεγονός που παρατηρούμε γύρω μας ιδίως αυτή την εποχή. O φόβος από μόνος του είναι γνωστό ότι αποδυναμώνει τον άνθρωπο πολλαπλά. H επίδραση του στον ψυχισμό, στην δύναμη, την αισιοδοξία και το κουράγιο μας είναι βέβαια προφανής.
Αυτό που είναι ίσως λιγότερο προφανές – αν και όχι άγνωστο σαν εμπειρία σε πολλούς- είναι ο τρόπος με τον οποίο ο φόβος επιδρά στο σώμα και στην κατάσταση της υγείας μας γενικά και στην κατάσταση του ανοσοποιητικού μας συστήματος ειδικότερα, όταν πρόκειται για την άμυνα του οργανισμού μας απέναντι στα συνηθισμένα προβλήματα.
Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον και πραγματικά τόσο επίκαιρο αυτό που έγραφε ο E. Μπαχ ήδη στα 1931 σχετικά με το φόβο και την επίδραση του στην υγεία και την αρρώστια: Στην εποχή μας ο φόβος της αρρώστιας έχει αναπτυχθεί τόσο που έχει γίνει μια μεγάλη δύναμη καταστροφής, επειδή ανοίγει την πόρτα σε εκείνα τα πράγματα που τρέμουμε και διευκολύνει το να μας συμβούν.
O φόβος στους τωρινούς καιρούς παίζει μεγάλο ρόλο στην ενδυνάμωση της αρρώστιας και η σύγχρονη επιστήμη έχει μεγαλώσει την κυριαρχία του τρόμου μέσα από τη διάδοση στο ευρύ κοινό των ανακαλύψεων της, που αποτελούν όμως καθαυτές μισές αλήθειες.
Οι γνώσεις σχετικό με τα βακτήρια και τους διάφορους ιούς που συνδέονται με την ασθένεια έχουν προκαλέσει τρομακτική ταραχή στο νου αμέτρητων ανθρώπων και ο τρόμος αυτός που δημιουργείται μέσα τους τους καθιστά πιο ευάλωτους στο να νοσήσουν.
Παρόλο όμως που κατώτερες μορφές ζωής, όπως τα βακτήρια, μπορούν να παίζουν ένα ρόλο ή να συνδέονται με τη σωματική ασθένεια, δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση όλη την αλήθεια σχετικά με το πρόβλημα, όπως μπορεί να αποδειχθεί επιστημονικά αλλά και μέσα από τα γεγονότα της καθημερινής εμπειρίας.
Υπάρχει ένας παράγοντας τον οποίο η επιστήμη αδυνατεί να εξηγήσει με φυσικούς όρους και αυτός είναι το γιατί ορισμένοι άνθρωποι προσβάλλονται από την ασθένεια ενώ άλλοι όχι, παρόλο που όλοι υπόκεινται στις ίδιες πιθανότητες νόσησης. O υλισμός ξεχνά ότι υπάρχει ένας παράγοντας πάνω από το υλικό επίπεδο, ο οποίος καθορίζει το γιατί η ζωή προστατεύει ή αντίθετα αφήνει ευάλωτο κάποιον άνθρωπο απέναντι στην αρρώστια οποιασδήποτε μορφής.
O φόβος με την καταθλιπτογόνο του δράση στο νου μας, δημιουργώντας δυσαρμονία στα φυσικά και μαγνητικά μας σώματα, στρώνει το δρόμο στο να προσβληθούμε από βακτήρια, και αν τα βακτήρια και άλλε σχετικές φυσικές μορφές ήταν η μοναδική αιτία για αρρώστια, τότε πραγματικά θα υπήρχε πολύ λίγη ενθάρρυνση προκειμένου να μη φοβάται κανείς.
Αλλά όταν συνειδητοποιούμε ότι ακόμη και στις χειρότερες επιδημίες μόνο ένα ποσοστό από αυτούς που εκτίθενται στη μόλυνση προσβάλλονται από την επιδημία, και καθώς έχουμε δει ήδη, η πραγματική αιτία της αρρώστιας βρίσκεται στην προσωπικότητα μας και είναι μέσα στα όρ/c του ελέγχου μας, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι μπορούμε να προχωράμε χωρίς τρόμο και άφοβοι, γνωρίζοντας ότι το γιατρικό βρίσκεται μέσα μας.
Μπορούμε να βγάλουμε από το νου μας όλους τους φόβους των φυσικών αιτίων σον αποκλειστικών λόγων για αρρώστια, γνωρίζοντας ότι ένα τέτοιο άγχος μας κάνει ευπρόσβλητους στην αρρώστια και ότι αν κατευθυνόμαστε προς το να φέρνουμε αρμονία στην προσωπικότητα μας δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για την αρρώστια περισσότερο από όσο τρέμουμε στην ιδέα του να μας χτυπήσει ένας κεραυνός ή ένα κομμάτι από μετεωρίτη.
Εκτός από τον τομέα της υγείας όμως η αρρώστια του φόβου επεκτείνεται και διηθεί τη ζωή μας σχετικά με ένα πλήθος ζητημάτων και καταστάσεων.
Είναι σημαντικό να είμαστε αισιόδοξα ρεαλιστές και αγωνιστικοί απέναντι στα προβλήματα μας. H απόφαση του να προσπαθήσουμε να αντιμετωπίσουμε αυτό που μας φοβίζει, ήδη από μόνη της αρχίζει να μειώνει το φόβο και να τον αντικαθιστά με δύναμη και γενναιότητα. Βγαίνουμε έτσι από την κατάσταση της παθητικής αναμονής των όσων φοβόμαστε και μπαίνουμε στο ρόλο του υποκείμενου που δρα.
H ενέργεια μας που με το φόβο εμφάνιζε τάσεις συρρίκνωσης ανοίγοντας την πόρτα σε βλαπτικούς παράγοντες να «καταλάβουν τον χώρο» μέσα μας αρχίζει τώρα να δυναμώνει, να γεμίζει το σώμα μας και να ξεχειλίζει προς τα έξω. Συνειδητοποιούμε τη ζωή που υπάρχει μέσα μας και αυτό μας ενισχύει και μας γεμίζει κουράγιο.
Υπάρχει όμως ένα είδος φόβου που εκφράζεται από πολλούς στις μέρες μας και αφορά το μέλλον του πλανήτη μας το μέλλον της ζωής στη γη και τις επιπτώσεις επερχόμενων εξελίξεων στις ζωές όλων μας και του καθενός από μας.
Οι πολυπληθείς, βάσιμες ή μη, ανησυχητικές διαδόσεις και πληροφορίες μέσω του ίντερνετ αναφορικά με το άμεσο μέλλον, καταστροφολογίες προβλέψεις έχουν γεμίσει, αν όχι τον συνειδητό, οπωσδήποτε όμως τον ασυνείδητο νου πολλών ανθρώπων με ένα αλλόκοτο είδος φόβου και ανησυχίας που είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί.
Όπως είναι γνωστό, στην Αμερική, η πλειοψηφία των πολιτικών ειδικά από το Ρεπουμπλικανικό κόμμα, στηρίζονται στενά με τους χορηγούς τους, είτε είναι μεγάλες εταιρείες, είτε λομπίστες. Η άνοδος αυτού του σκοτεινού δρόμου συναλλαγών, σύμφωνα με το Ανώτατο Δικαστήριο των πολιτών, είναι η μεγαλύτερη απειλή στη δημοκρατία του έθνους τους, καθώς οι πολιτικοί είναι στην κυριολεξία μαριονέτες ή υπάλληλοι των χορηγών τους, και η πολιτική που ασκούν πολλές φορές γίνεται ακριβώς για να τους εξυπηρετεί.
Η κατάσταση αυτή, είναι χειρότερη ακριβώς επειδή δεν υπάρχει καμία διαφάνεια γύρω από αυτές τις συναλλαγές, και κανένα ρυθμιστικό όργανο δεν μπορεί να τις παρακολουθήσει σωστά. Η άνοδος των Super PAC επιτρέπουν στους χορηγούς να κρύψουν τα «δώρα» τους και αποτρέπουν τον αμερικανικό λαό από την πλήρη κατανόηση του τι γίνεται «πίσω από τις κουρτίνες». Ωστόσο, ένα νέο μέτρο που αναμένεται να ψηφιστεί στην Καλιφόρνια δίνει μια τρομερή ιδέα για το ζήτημα – αν περάσει, οι νομοθέτες θα πρέπει να φορούν τα λογότυπα των κορυφαίων δέκα πολιτικών τους χορηγών, παρόμοια με τα σακάκια που φοριούνται από τους οδηγούς αγωνιστικών αυτοκινήτων.
Το California Isn’t For Sale (η Καλιφόρνια δεν είναι για πούλημα), είναι μια εκστρατεία που ξεκίνησε από το Σαν Ντιέγκο και τον επιχειρηματία John Cox, ο οποίος θα αρχίσει να συλλέγει υπογραφές για το μέτρο από την 1η Ιανουαρίου 2016. Ο Cox είναι πολύ αποφασισμένος να το κάνει πραγματικότητα: «Αυτή είναι μια πολύ σοβαρή πρωτοβουλία. Δεν είναι ένα αστείο. Εάν ερχόσασταν από τον Άρη και κοιτάζατε το εκλογικό μας σύστημα, θα λέγατε στον εαυτό σας, «Πόσο χαζοί είναι αυτοί;»
Η καμπάνια αναδυκνείει ακριβώς το πόσο κακή είναι η κατάσταση χρηματοδότησης των πολιτικών. Η Επιτροπή των ομοσπονδιακών εκλογών έχει εγκαταλείψει την προσπάθεια να αστυνομεύει τα σούπερ πακέτα και τα σκοτεινά χρήματα που μπαίνουν στις τσέπες των πολιτικών. Το IRS (εφορία)έχει παραλύσει και είναι ανίκανο να επιβάλει τυχόν κανονισμούς. Ο Cox επισημαίνει ότι όλα αυτά «τα χρήματα προέρχονται από πλούσιες εταιρείες και τα ειδικά συμφέροντα που κερδίζουν με την εύνοια των εκλεγμένων αξιωματούχων. Είναι απολύτως νόμιμο σύμφωνα με τους νόμους, αλλά είναι σε θέση να χειριστούν μια απίστευτη δύναμη στη χώρα μας.
Είναι ένα απόλυτα σωστό μέτρο, και μια ευκαιρία να πάρουν οι πολίτες μέτρα για να κρατήσουν την διαφθορά των ολιγαρχών μακριά από την πολιτική.
Μπορεί η πιθανότητα να μας χτυπήσει κεραυνός να έχει υπολογιστεί ότι είναι περίπου μία στο εκατομμύριο για κάθε χρόνο ξεχωριστά και περίπου μία στις 10.000 για όλη σας τη ζωή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να ασχολούμαστε με το τι συμβαίνει στο σώμα, σε περίπτωση που το χτυπήσει ένας κεραυνός.
Οι άνθρωποι είμαστε καλοί αγωγοί του ηλεκτρισμού, επειδή το σώμα μας αποτελείται κατά 70% από νερό και το ηλεκτρικό ρεύμα κινείται πολύ γρήγορα μέσα από το νερό. Κατά βάση, αποτελούμαστε από άτομα που μεταδίδουν ηλεκτρόνια για τις βασικές λειτουργίες του νευρωνικού μας δικτύου.
Ωστόσο, αυτό μετατρέπεται σε πρόβλημα όταν χτυπήσει το ανθρώπινο σώμα ένας κεραυνός, δεδομένου ότι η ηλεκτρική εκκένωση που προκαλείται είναι της τάξης των 300 κιλοβόλτ (kV) και διέρχεται μέσα από την κορυφή ως τα νύχια μέσα σε μόλις 3 χιλιοστά του δευτερολέπτου.
Χρησιμοποιώντας Perspex (ένα θερμομονωτικό υλικό), ο παρουσιαστής στο ακόλουθο βίντεο μας δείχνει το πώς η δύναμη του κεραυνού είναι σε θέση να θερμάνει τον περιβάλλοντα αέρα κατά δεκάδες χιλιάδες βαθμούς Κελσίου, προκαλώντας εγκαύματα τρίτου βαθμού στα σημεία που ο κεραυνός εισέρχεται και εξέρχεται από το σώμα.
Η ηλεκτρική εκκένωση μπορεί να αφήσει “σημάδια Lichtenberg”, που εμφανίζονται καθώς τα αιμοφόρα αγγεία στο σημείο απλά “εκρήγνυνται”. Η θερμότητα και η δύναμη μπορεί να σχίσε τα ρούχα του θύματος, ακόμη και να το πετάξει μέτρα μακριά.
Εκτός από την ρήξη των αιμοφόρων αγγείων και τη βλάβη των καρδιακών μυών, ο κεραυνός μπορεί να προκαλέσει καρδιαγγειακές και νευρολογικές επιπτώσεις. Διαταράσσει τον ηλεκτρικό ρυθμό της καρδιάς και θα μπορούσε ενδεχομένως να οδηγήσει σε καρδιακή ανακοπή και εγκεφαλική υποξία, ή μειωμένη παροχή οξυγόνου στον εγκέφαλο.
Δείτε το εντυπωσιακό βίντεο με παράδειγμα μία πίκλα-αγγούρι (επειδή έχει παρόμοια ποσόστωση νερού με το ανθρώπινο σώμα):
Η έρημος Danakil στην Αιθιοπία είναι ένα από τα πιο παράξενα μέρη του πλανήτη.
Είναι μια ηφαιστειογενής περιοχή όπου οι θερμές πηγές και η λάβα που εκλύεται από το ηφαίστειο δημιουργούν ένα μοναδικό τοπίο, που κάθε άλλο παρά γήινο μοιάζει. Το θείο και τα μεταλλικά άλατα δημιουργούν ένα περιβάλλον πολύχρωμο και εντυπωσιακό αλλά συνάμα καθόλου φιλικό στη ζωή…
Επιπλέον λόγω της δράσης ομάδων ανταρτών στην περιοχή το National Geographic έχει χαρακτηρίσει την έρημο Danakil σαν την πιο επικίνδυνη περιοχή του πλανήτη.
Σίγκμουντ Φρόυντ είναι ο θεμελιωτής της ψυχαναλυτικής σχολής στον τομέα της ψυχολογίας.
Αναγνωρίζεται ως ένας από τους πλέον βαθυστόχαστους αναλυτές του 20ου αιώνα που μελέτησε και προσδιόρισε έννοιες όπως το ασυνείδητο, η απώθηση και η παιδική σεξουαλικότητα.
Η επίδραση του Φρόυντ δεν περιορίστηκε μόνο στην ψυχολογία και την ψυχιατρική, αλλά απλώθηκε σε πολλούς τομείς της επιστήμης (ανθρωπολογία, κοινωνιολογία, φιλοσοφία) και της τέχνης.
Παρακάτω σας παραθέτουμε 15 γνωμικά του Ζίγκμουντ Φρόυντ που θα σας κάνουν να αναθεωρήσετε πράγματα από τη ζωή σας!
1. Το πραγματικό αρσενικό είναι μονογαμικό
2. Ο άνθρωπος είναι το προϊόν των τραυμάτων της παιδικής του ηλικίας.
3. Η μεγαλύτερη ερώτηση που δεν έχει απαντηθεί ποτέ και που κι εγώ δεν έχω κατορθώσει να απαντήσω μετά από τριάντα χρόνια έρευνας, είναι: «τι θέλει μια γυναίκα;»
4. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά ελευθερία, επειδή η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης, και οι περισσότεροι άνθρωποι τρέμουν την ανάληψη ευθύνης.
5. Κάποια μέρα κοιτάζοντας πίσω, τα χρόνια που αγωνίστηκες θα σου φαίνονται τα πιο ωραία.
6. Πίσω από κάθε ισχυρή γυναίκα, κρύβεται ένας τυραννικός πατέρας.
7. Πού πάει μια σκέψη όταν έχει ξεχαστεί; (σ.σ: στο υποσυνείδητο)
8. Ο διάβολος παραμένει πάντα η καλύτερη δικαιολογία για να απενοχοποιήσουμε το Θεό.
9. Αν ένας άνθρωπος υπήρξε το αδιαμφισβήτητα αγαπημένο παιδί της μητέρας του, διατηρεί σε όλη του τη ζωή το αίσθημα θριάμβου, την πίστη στην επιτυχία, που συχνά οδηγεί πραγματικά στην επιτυχία.
10. Σε αποφάσεις δευτερευούσης σημασίας, είναι χρήσιμο να εξετάζουμε τα υπέρ και τα κατά. Σε κρίσιμα ζητήματα όμως, η απόφαση πρέπει να προέρχεται από την καρδιά.
11. Από λάθος σε λάθος, ανακαλύπτει κανείς ολόκληρη την αλήθεια.
12. Όπου και αν με πήγαν οι θεωρίες μου, βρήκα ότι ένας ποιητής ήδη είχε πάει εκεί.
13. Η ερμηνεία των ονείρων είναι η βασιλική οδός για την εξερεύνηση του υποσυνείδητου.
14. Οι δύο θεμέλιοι λίθοι της ευτυχίας: αγάπη και δουλειά.
Όταν κοιτάζεις στη φωτογραφία να στέκονται δίπλα-δίπλα η Νάντια και η Ναντίν, νομίζεις πως έχεις να κάνεις με τη μάνα και την κόρη. Όμως η πρώτη είναι άνθρωπος και η δεύτερη ρομπότ. Απλούστατα, η Νάντια δημιούργησε τη Ναντίν κατ΄εικόνα και ομοίωσή της.
Οι ερευνητές του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου Ναγιάνγκ (NTU) της Σιγκαπούρης, με επικεφαλής την καθηγήτρια Νάντια Θάλμαν της Σχολής Μηχανικών Υπολογιστών, δημιούργησαν ένα ανθρωποειδές κοινωνικό ρομπότ, τη Ναντίν, που εκτελεί χρέη ρεσεψιονίστριας στο πανεπιστήμιο. Είναι άκρως φιλική, αντιγυρίζει τις χειραψίες και τους χαιρετισμούς και έχει θαυμάσια μνήμη, καθώς όταν τη συναντά κάποιος ξανά, εκείνη θυμάται το όνομά του και τι είχε κουβεντιάσει μαζί του την πρώτη φορά.
Η Ναντίν έχει μαλακό δέρμα, ωραία καστανά μαλλιά και τη δική της συναισθηματική προσωπικότητα, δείχνοντας χαρούμενη ή λυπημένη ανάλογα με το θέμα της συζήτησης. Κοιτάζει στα μάτια τον συνομιλητή της και δείχνει να τον συμμερίζεται.
Η Ναντίν διαθέτει λογισμικό τεχνητής νοημοσύνης παρόμοιο με αυτό που διαθέτει η φωνητική βοηθός Siri της Apple και η Cortana της Microsoft. Μπορεί άνετα να εργασθεί ως προσωπικός βοηθός σε γραφεία και σε σπίτια, καθώς επίσης να κρατά παρέα σε ηλικιωμένους ή σε παιδάκια. Αν θέλει, μπορεί επίσης να πάρει εικονική μορφή (virtual) και να εμφανισθεί σε μια οθόνη υπολογιστή ή τηλεόρασης.
Οι ερευνητές του ίδιου πανεπιστημίου παρουσίασαν κι ένα άλλο ρομπότ, τον EDGAR, που διαθέτει οθόνη αντί για πρόσωπο και ανήκει στην κατηγορία των ρομπότ τηλε-παρουσίας. Καθισμένος μπροστά σε μια διαδικτυακή κάμερα, ο χρήστης μπορεί να ελέγχει εξ αποστάσεως (όπου κι αν βρίσκεται στον κόσμο) τις κινήσεις του ρομπότ.
Οι εκφράσεις του προσώπου του χρήστη εμφανίζονται στην οθόνη-πρόσωπο του ρομπότ σε πραγματικό χρόνο, ενώ το ρομπότ, που διαθέτει δύο χέρια, μιμείται τις κινήσεις των άνω άκρων του χρήστη. Ο EDGAR μπορεί, για παράδειγμα, να βγάζει λόγους σε συνέδρια, ενώ ο χρήστης βρίσκεται στην άλλη άκρη της Γης. Χάρη στη δική του κάμερα, το ρομπότ μπορεί να συνομιλεί με όσους συναντά.
Η σύγχρονη ανακάλυψη των επιστημόνων δεν είναι τελικά και τόσο σύγχρονη, την διαβάζουμε στην συζήτηση που είχε ο Σωκράτης με τον Πυθαγόρειο Τίμαιο, στο ομώνυμο Πλατωνικό κείμενο.
Το παρακάτω βίντεο μας δίνει κάποιες σημαντικές πληροφορίες για την Δημιουργία, όσον αφορά στον ρόλο του ΠΑΛΜΟΥ που μεταδίδεται στα κύτταρά μας προερχόμενος από το ΣΥΜΠΑΝ.
Η εξοικείωση με τις ουράνιες κινήσεις, μας επιτρέπει να κατανοούμε την σύμφυτη ορθότητα των μαθηματικών τους σχέσεων, οπότε μπορούμε να διορθώνουμε την πλάνη των εσωτερικών μας κινήσεων, μιμούμενοι τις απλανείς θεϊκές τροχιές.
Τα ίδια ισχύουν και για την φωνή και την ακοή. Οι θεοί μας τις δώρισαν για τον ίδιο σκοπό (όπως για την όραση) και για τις ίδιες αιτίες. Ο έναρθρος λόγος είναι προφανές ότι εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό, συμβάλει δε αποφασιστικά στην εκπλήρωση του. Το ίδιο όμως ισχύει και για το μέρος εκείνο της μουσικής που χρησιμοποιεί φωνή και προσφέρεται στην ακοή - γιατί μας έχει δοθεί χάριν της αρμονίας. Η αρμονία περιέχει περιφορές συγγενείς προς τις τροχιές της ψυχής μας.
Αυτός λοιπόν που επικαλείται τις Μούσες με σύνεση δεν προσφεύγει στην αρμονία (μουσική) επειδή θέλει να επιτύχει αλόγιστη (χωρίς λογική) ηδονή, όπως όλοι νομίζουν, αντιθέτως η αρμονία (μουσική) μας έχει δοθεί από τις Μούσες ως σύμμαχος στην προσπάθεια μας να επιβάλουμε τάξη στην διαταραγμένη κίνηση της ψυχής και να την φέρουμε σε αρμονία με τον εαυτό της (την υλική υπόσταση του ανθρώπου, το σώμα). Για τον ίδιο σκοπό οι Μούσες μας έδωσαν ως βοηθό τον ρυθμό, γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι χαρακτηρίζονται από έλλειψη μέτρου και έχουν ελάχιστη χάρη.
Αποκωδικοποίηση:
1. μας ενημερώνει ότι τα ουράνια σώματα κινούνται βάση μαθηματικών αλγόριθμων
2. μας ενημερώνει ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε μικρογραφία του Σύμπαντος.
3. μας ενημερώνει ότι αν έχουμε απόκλιση από την αρμονία του Σύμπαντος πρέπει να εναρμονιστούμε με αυτό, άρα οδηγός για την ορθότητα μας είναι το σύμπαν, άρα κάποιο κλειδί για την υγεία βρίσκεται εκεί.
4. μας ενημερώνει ότι η όραση είναι μέσον εκμάθησης, και ότι η ακοή παίζει κάποιο αντίστοιχα σοβαρό ρόλο
5. μας ενημερώνει ότι ο έναρθρος λόγος παίζει κάποιον πολύ σημαντικό ρόλο, μέσω της φωνής και της ακοής. Όλα αυτά μας δόθηκαν ως δώρο για να μπορέσουμε να ακολουθήσουμε την αρμονία του Σύμπαντος με ότι αυτό συνεπάγεται.
6. μας ενημερώνει ότι υπάρχει συνάρτηση μεταξύ της αρμονίας (μουσικής) μέσω του ήχου και του ανθρώπου
7. μας ενημερώνει ότι μέσω της αρμονίας (μουσικής) ο άνθρωπος δύναται να φέρει σε ισορροπία και την ψυχή και το σώμα
8. να γιατί στα μεγάλα αρχαία θέατρα (μεγάφωνα προς το Σύμπαν) υπήρχαν Ασκληπιεία, στα οποία θεράπευαν και το σώμα και την ψυχή με ήχους
9. Παλμός - Παλλάδα Αθηνά - Σοφία
10. "μελέτες έχουν δείξει ότι η επίδραση του ήχου επάνω στην ύλη έχουν δείξει ότι όσο υψηλότερη είναι η συχνότητα του κύματος (που δημιουργεί η δόνηση) τόσο πιο πολύπλοκα είναι τα γεωμετρικά σχήματα δημιουργούν τα μόρια του υλικού που υπόκεινται στην ενέργεια του. Με άλλα λόγια όταν μια πηγή δονεί ένα υλικό τότε το υλικό τείνει να συντονιστεί με την συχνότητα της πηγής.
4 αδελφές επιστήμες κατά τον Πυθαγόρα με σειρά από εδώ προς το Σύμπαν:
1. Μαθηματικά (αριθμοί)
2. Γεωμετρία (σχήματα)
3. Αρμονία (μουσική)
4. Αστρονομία (νόμου που διέπουν τα αστέρια)
Σκεφτείτε λοιπόν αντίστροφα αυτό που λέει το βίντεο, και θα δούμε τις 4 αδελφές επιστήμες να υπάρχει η μια μέσα στην άλλη με οδό από το Σύμπαν προς τα κύτταρα μας, δηλαδή:
Το Σύμπαν δονείται (αστρονομία), στέλνει κύματα άρα ήχο (αρμονία-μουσική), τα οποία όσο υψηλότερη συχνότητα έχουν τόσο πολυπλοκότερα σχήματα (Γεωμετρία) δημιουργούν στα κύτταρα μας, και όλα τα παραπάνω υπόκεινται σε μαθηματικούς αλγόριθμους.
Μπορεί να είμαστε ακόμη στο 2015, αλλά ένας αρχιτέκτονας έχει ήδη σχεδιάσει πώς μπορεί να είναι η ζωή κάτω από το νερό τα επόμενα χρόνια. Ο Vincent Callebaut από το Βέλγιο έχει σχεδιάσει «αυτάρκεις ουρανοξύστες» ως ένα ασφαλές μέρος κάτω από τη θάλασσα όπου θα μπορούσε να ζήσει ο άνθρωπος, μειώνοντας τις εκπομπές άνθρακα στον πλανήτη. Οι οικολογικές, φιλικές στο περιβάλλον, δομές του δεν απαιτούν επικίνδυνα ορυκτά καύσιμα, αφού παράγουν τη δική τους ενέργεια και θέρμανση.
Σύμφωνα με τον ίδιο, σε αυτά τα κτίρια που ουσιαστικά φτιάχνουν ένα ολόκληρο χωριό θα μπορούσε να ζήσει πληθυσμός περίπου 2.000 ατόμων. Κάθε υποθαλάσσιος «ουρανοξύστης» έχει μια δομή που μοιάζει με μέδουσα, η είσοδος και οι αποβάθρες βρίσκονται στην επιφάνεια της θάλασσας και η κατασκευή ξετυλίγεται μέχρι το βάθος των 1.000 μέτρων. Τα σχέδια του καλλιτέχνη είναι πράγματι εντυπωσιακά.
Σύμφωνα με τα σχέδια, μέσα στις υποβρύχιες δομές υπάρχουν τα σπίτια, τα γραφεία και τα εργαστήρια, τα πάρκα και γεωργικές εκτάσεις με γκαζόν ή και φυτεμένα προϊόντα προς κατανάλωση. Φρέσκο πόσιμο νερό θα προέρχεται από μια μονάδα παραγωγής ενέργειας, η οποία θα χρησιμοποιεί μια ιδιαίτερη τεχνική για να διαχωρίζει το νερό από το αλάτι ώστε να μπορεί να καταναλωθεί, ενώ το οξυγόνο θα ανανεώνεται μέσω ειδικών «καμινάδων» στο κάθε κτίριο.
Κάθε ανεστραμμένος «ουρανοξύστης» θα έχει 250 ορόφους και μισό χιλιόμετρο πλάτος. Το κάθε οικολογικό χωριό θα κοστίζει περίπου 1.430 λίρες ανά τετραγωνικό μέτρο για να κατασκευαστεί και ο Vincent πιστεύει ότι θα μπορούσε να δημιουργηθεί στους μεγάλους ωκεανούς του κόσμου.
Δείτε τις εικόνες από τα ομολογουμένως εντυπωσιακά κτίρια που σχεδιάζει ο αρχιτέκτονας...
Η θεωρία των χορδών, η οποία προσπαθεί να ενοποιήσει όλες τις γνωστές δυνάμεις, πιστεύει στην παρουσία επιπλέον χωρικών διαστάσεων πέραν των τριών που βιώνουμε. Ωστόσο, ο έλεγχος αυτής της θεωρίας αποδείχθηκε πολύ δύσκολη περίπτωση.
Τώρα, ο John Simonetti του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Βιρτζίνιας και οι συνεργάτες του λένε οι μαύρες τρύπες που βρίσκονται σε ένα δυαδικό σύστημα μαζί με ένα πάλσαρ – που περιστρέφεται γύρω από την κολοσσιαία μαύρη τρύπα -, θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν να ελέγξουμε ακριβώς αυτές τις επιπλέον διαστάσεις – αν οι κοσμική έρευνες μπορούν βεβαίως να εντοπίσουν τέτοια ζευγάρια. "Το σύμπαν μας προσφέρει «πειραματικές» διατάξεις που δεν μπορούμε να φτιάξουμε στη Γη," λέει.
Οι μαύρες τρύπες από την άλλη προβλέπεται ότι θα απομακρύνουν τη μάζα τους με την πάροδο του χρόνου εκπέμποντας σωματίδια, ένα φαινόμενο που ονομάζεται ακτινοβολία Hawking. Χωρίς όμως τις επιπλέον διαστάσεις, η διαδικασία αυτή αναμένεται να είναι βασανιστικά αργή, για τις μαύρες τρύπες που ζυγίζουν μερικές φορές όσο ο ήλιος μας, οπότε είναι αδύνατο να μετρηθεί από μας εδώ στη Γη η απειροελάχιστη μείωση της μάζας της.
Οι πρόσθετες όμως διαστάσεις θα δώσουν στα σωματίδια την ευκαιρία να έχουν περισσότερους δρόμους για να ξεφύγουν από τη μαύρη τρύπα, επιταχύνοντας την έτσι και αλλιώς αργή διαδικασία. Αυτή η σχετικά γρήγορη απώλεια βάρους (λόγων των πρόσθετων διαστάσεων) θα μειώσει τη βαρυτική έλξη μιας μαύρης τρύπας πάνω σε κάθε αντικείμενο που βρίσκεται σε τροχιά γύρω της, αναγκάζοντας το να κινηθεί σπειροειδώς προς τα έξω κατά λίγα μέτρα ανά έτος, όπως υπολογίζει η ομάδα. Το φαινόμενο αυτό ας λεχθεί πως προκαλεί την αντίθετη συμπεριφορά που έχει ένα πάλσαρ λόγω της απώλειας ενέργειας από την βαρυτική ακτινοβολία (μείωση της ακτίνας της τροχιάς του).
Ένα πάλσαρ λοιπόν σε τροχιά γύρω από μια μαύρη τρύπα θα μπορούσε να μας αποκαλύψει αυτή την μικρή απομάκρυνση. Αυτό συμβαίνει γιατί οι παλμοί που εκπέμπουν, σαν το φως του φάρου που περιστρέφεται, θα διαφέρουν ελαφρώς ανάλογα με το μέγεθος της τροχιάς του άστρου νετρονίων.
Ο κλασσικός ορισμός για την μαύρη τρύπα λέει ότι είναι μια περιοχή στον χωροχρόνο, όπου το βαρυτικό πεδίο είναι τόσο ισχυρό, ώστε τίποτε από ό,τι εισέρχεται σ” αυτήν, ακόμα και το φως, να μην μπορεί να διαφύγει. Έτσι, το τελευταίο πράγμα που θα περίμενε κανείς θα ήταν να εξαχθεί ενέργεια από μία μαύρη τρύπα.
Η περιστρεφόμενη μαύρη τρύπα παρασέρνει γύρω της τον χωροχρονικό ιστό
Ωστόσο, αποδεικνύεται ότι σε περιστρεφόμενες μαύρες τρύπες, δηλαδή αυτές με στροφορμή, που προέρχονται από την κατάρρευση ιδιοπεριστρεφόμενων άστρων, η εξαγωγή ενέργειας είναι εφικτή και μάλιστα ένα σημαντικό κομμάτι της μάζας της περιστρεφόμενης μαύρης τρύπας μπορεί να μετατραπεί σε ωφέλιμη ενέργεια.
Το 1969 οι φυσικοί Roger Penrose και Remo Ruffini διατύπωσαν την άποψη πως, αν ένα σωματίδιο (Ρο) εισχωρήσει στην εργόσφαιρα μιας μαύρης τρύπας και διασπαστεί, τότε ενδέχεται ένα τμήμα του (Ρ2) να πέσει μέσα στη μαύρη τρύπα και να απορροφηθεί απ” αυτή, ενώ το άλλο τμήμα (Ρ1) θα βγει από την εργόσφαιρα με κινητική ενέργεια πολύ μεγαλύτερη του αρχικού.
Μια αναπαράσταση της εργόσφαιρας μίας περιστρεφόμενης μαύρης τρύπας: το (α) είναι πλάγια κάτοψη και το (β) κάτοψη από πάνω
Αυτή η διαδικασία, γνωστή και ως μηχανισμός Penrose, δίνει την δυνατότητα παραγωγής τεράστιων ποσοτήτων ενέργειας από τις περιστρεφόμενες μαύρες τρύπες. Κατά την διάρκεια της εξαγωγής ενέργειας, μειώνεται η στροφορμή και η μάζα της μαύρης τρύπας, μέχρις ότου καταλήξει ένα ουράνιο σώμα μικρής μάζας και μηδαμινής στροφορμής. Στο σημείο αυτό είναι αδύνατον, πλέον, να παραχθεί άλλη ενέργεια
H διαδικασία εξαγωγής ενέργειας κατά Πένροουζ.
Θα περιγράψουμε τώρα πώς μπορεί κανείς να εξαγάγει ενέργεια από μία περιστρεφόμενη μαύρη τρύπα χρησιμοποιώντας μία μέθοδο που προτάθηκε από τον Ρότζερ Πένροουζ. Έστω ότι έχουμε μία μαύρη τρύπα μάζας M (ενέργειας E = mc2) και μακριά από αυτήν ένα σωμάτιο ενέργειας E0. Καθώς το σωμάτιο βρίσκεται έξω από την εργόσφαιρα, η ενέργεια E0 είναι θετική. Στη συνέχεια, αφήνουμε το σωμάτιο να κινηθεί έτσι ώστε να εισέλθει στην εργόσφαιρα. Έχουμε κανονίσει χρησιμοποιώντας, για παράδειγμα, εκρηκτικά με έναν ωρολογιακό μηχανισμό) ώστε το σωμάτιο να διασπαστεί σε δύο τμήματα κατά τέτοιον τρόπο ώστε το πρώτο από αυτά να έχει αρνητική ενέργεια E1 και να πέσει μέσα στη μαύρη τρύπα, και το δεύτερο να ξεφύγει μακριά από τη μαύρη τρύπα έχοντας ενέργεια E2. (Προφανώς θεωρούμε ότι η ενέργεια των εκρηκτικών συμπεριλαμβάνεται στην αρχική ενέργεια E0.)
Από την τοπική διατήρηση της ενέργειας-ορμής παίρνουμε ότι
E0 = E1 + E2
Καθώς το E1 είναι αρνητικό, η ενέργεια E2 του τμήματος που διέφυγε είναι μεγαλύτερη από την ενέργεια E0 του εισερχόμενου σωματίου. Επιπλέον, όταν το πρώτο τμήμα εισέρχεται στη μαύρη τρύπα ελαττώνει την ενέργεια της. Οπότε, στο τέλος αυτής της διαδικασίας θα υπάρχει μία μαύρη τρύπα με ενέργεια mc2 – E1 και ένα σωμάτιο με ενέργεια E0 + E1, δηλαδή πήραμε ενέργεια ίση με Ε1 από τη μαύρη τρύπα, επειδή την «αναγκάσαμε» να απορροφήσει αρνητική ενέργεια.
Όρια στην εξαγωγή ενέργειας
Υπάρχει κάποιο όριο στην ποσότητα ενέργειας που μπορεί να εξαχθεί από μία περιστρεφόμενη μαύρη τρύπα με την επαναλαμβανόμενη χρήση του μηχανισμού του Πένροουζ; H απάντηση είναι καταφατική.
Αποδεικνύεται ότι ένα σωμάτιο με αρνητική ενέργεια μέσα στην εργόσφαιρα πρέπει να έχει και αρνητική στροφορμή, δηλαδή στροφορμή αντίθετη από αυτήν της μαύρης τρύπας. Οπότε, όταν το σωμάτιο αρνητικής ενέργειας εισέρχεται στη μαύρη τρύπα, ελαττώνει όχι μόνο την ενέργεια της, αλλά και τη στροφορμή της. Av κανείς επαναλάμβανε τη διαδικασία του Πένροουζ συνέχεια, θα κατέληγε σε μία μαύρη τρύπα με μηδενική στροφορμή (J = 0). Όταν συμβεί αυτό, δεν υπάρχει πλέον εργόσφαιρα και δεν μπορεί κανείς να εξαγάγει άλλη ενέργεια.
Πόση ενέργεια μπορεί κανείς να πάρει συνολικά από μία μαύρη τρύπα; Θα μπορούσε να υπολογίσει το αποτέλεσμα επαναληπτικών εφαρμογών του μηχανισμού του Πένροουζ έως ότου η στροφορμή της μαύρης τρύπας μηδενιστεί. Υπάρχει όμως μία απλή αλλά πολύ ισχυρή μέθοδος, που μας επιτρέπει να υπολογίσουμε τα όρια στην εξαγωγή ενέργειας.
Αυτή η μέθοδος βασίζεται σε δύο δεδομένα.
Το πρώτο είναι ένα θεώρημα που αφορά το εμβαδόν της επιφάνειας του ορίζοντα γεγονότων (δηλαδή του εξωτερικού συνόρου) μίας μαύρης τρύπας, το οποίο αποδείχτηκε από τον Στέφεν Χόκινγκ το 1971.
Θεώρημα εμβαδού: To εμβαδόν της επιφάνειας του ορίζοντα γεγονότων μίας μαύρης τρύπας δεν μπορεί ποτέ να ελαττωθεί, δηλαδή στο τέλος μίας οποιαδήποτε διαδικασίας το εμβαδόν του συνόρου μίας μαύρης τρύπας είναι πάντα μεγαλύτερο ή ίσο του αρχικού.
To δεύτερο δεδομένο στο οποίο βασίζεται η μέθοδος είναι η έκφραση για το εμβαδόν του ορίζοντα σε μία μαύρη τρύπα Kerr. (Θεωρούμε μόνο την περίπτωση μαύρης τρύπας με μηδενικό φορτίο Q = O, αλλά η γενίκευση για Q διάφορο του 0 δεν είναι δύσκολη.) To εμβαδόν A του ορίζοντα μπορεί να υπολογισθεί απευθείας από τη χωροχρονική μετρική του Kerr και, όπως οτιδήποτε άλλο στη μαύρη τρύπα, εξαρτάται μόνο από τη μάζα M και τη στροφορμή J.
Έστω ότι έχουμε αρχικά μία μαύρη τρύπα Kerr μεγίστης περιστροφής μάζας M1 και ότι παίρνουμε από αυτήν ενέργεια χρησιμοποιώντας ένα μηχανισμό ανάλογο αυτού του Πένροουζ.
Πόση ενέργεια μπορούμε να εξαγάγουμε; το πολύ 29% της αρχικής υλο-ενέργειας μπορεί να εξαχθεί. Μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι αυτή η μέγιστη εξαγόμενη ενέργεια αντιστοιχεί στην περιστροφική ενέργεια της μαύρης τρύπας.
To 29% είναι ένα εξαιρετικά υψηλό ποσοστό για τη μετατρτρύπα της μάζας σε άλλες μορφές ενέργειας. H πιο αποδοτική διαδικασία απελευθέρωσης ενέργειας που μπορεί να γίνει στο εργαστήριο (η σύντηξη υδρογόνου) μετατρέπει λιγότερο από το 1% της αρχικής μάζας του υδρογόνου σε ωφέλιμη ενέργεια. Αυτό σημαίνει ότι οι περιστρεφόμενες μελανές οπές αποτελούν τις πιο αποδοτικές πηγές ενέργειας που γνωρίζουμε.
Ωστόσο, δεν φαίνεται πιθανό ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν λύση στην ενεργειακή κρίση. Ακόμα κι αν βρίσκαμε μία περιστρεφόμενη μαύρη τρύπα στη γειτονιά μας, ο μηχανισμός του Πένροουζ δεν είναι και πολύ πρακτικός, γιατί απαιτεί εξαιρετικά υψηλή ταχύτητα του σωματιδίου όταν διασπάται και επιπλέον χρειάζεται προσεκτική στόχευση και συγχρονισμό. Οι ιδέες για την εξαγωγή ενέργειας έχουν ενδιαφέρον μόνο όσον αφορά την κατανόηση της φύσης και όχι για τεχνολογικές εφαρμογές.
Βέβαια οι Αμερικανοί φυσικοί Wheeler, Misner και Kip Thorne, στο περίφημο βιβλίο τους "Gravitation" διατύπωσαν την υπόθεση ότι, ένας τεχνολογικά εξελιγμένος πολιτισμός του σύμπαντος θα μπορούσε να αξιοποιήσει μια περιστρεφόμενη μαύρη τρύπα για παραγωγή ενέργειας, ουσιαστικά ανεξάντλητης. Ενώ στην μη περιστρεφόμενη μαύρη τρύπα η χωροχρονική ανωμαλία (μοναδικότητα της μαύρης τρύπας) είναι ένα σημείο, στην περιστρεφόμενη είναι ένας δακτύλιος.
Μια έρευνα Ελβετών και Αμερικανών ειδικών δίνει ελπίδες για μια μεγάλης κλίμακας ανανεώσιμη πηγή υγρών καυσίμων με ένα απλό αντιδραστήρα, που θα μιμείται τα φυτά με τη μετατροπή ηλιακού φωτός σε καύσιμα. Ήδη η συσκευή αυτή επιδείχθηκε στο εργαστήριο, ενισχύοντας έτσι τις ελπίδες του κόσμου για την παραγωγή υγρών καυσίμων.
"Έχουμε ένα μεγάλο πρόβλημα για την ενέργεια και πρέπει να σκεφτόμαστε κάτι μεγάλο", δήλωσε η καθηγήτρια Sossina Haile στο CalTech, η οποία είναι επικεφαλής της έρευνας.
Η Sossina Haile εκτιμά ότι ένας αντιδραστήρας στον τελευταίο όροφο θα μπορούσε να παράγει περίπου τρία γαλόνια καυσίμων την ημέρα. Πιστεύει ότι τα καύσιμα για τις μεταφορές θα είναι η πρώτη εφαρμογή αυτού του αντιδραστήρα, αν μπορέσει να γίνει εμπορική εφαρμογή. Όμως σκέφτεται πως μια εξίσου σημαντική χρήση για αυτά τα ανανεώσιμα καύσιμα θα είναι η αποθήκευση της ηλιακής ενέργειας, έτσι ώστε να είναι διαθέσιμη σε περιόδους αιχμής της ζήτησης. Λέει πως οι πρώτες βελτιώσεις που θα επέλθουν στον σημερινό αντιδραστήρα θα είναι η βελτίωση της μόνωσης του, προκειμένου να σταματήσει η απώλεια θερμότητας. Μια απλή κίνηση που προσδοκά ότι θα τριπλασιάσει την τρέχουσα αποδοτικότητα.
Το βασικό στοιχείο είναι κατασκευασμένο με βάση το μέταλλο δημήτριο, το οποίο είναι σχεδόν τόσο άφθονο, όπως και ο χαλκός, σε αντίθεση με άλλα σπάνια και ακριβά μέταλλα που χρησιμοποιούνται συχνά ως καταλύτες, όπως είναι η πλατίνα. Ως εκ τούτου, λέει η Haile, η επάρκεια του μετάλλου δεν θα περιορίσει τη χρήση της συσκευής για μια παγκόσμια προμήθεια αυτού του είδους βενζίνης.
Η συσκευή χρησιμοποιεί ένα τυπικό παραβολικό κάτοπτρο για να εστιάσει τις ακτίνες του ήλιου σε ένα θάλαμο αντίδρασης, όπου ο καταλύτης από οξείδιο του δημητρίου διασπά το νερό και το διοξείδιο του άνθρακα. Αυτό γίνεται γιατί η θέρμανση του οξειδίου του δημητρίου οδηγεί τα άτομα του οξυγόνου έξω από το κρυσταλλικό πλέγμα τους. Όταν ψυχθεί το πλέγμα απογυμνώνεται το οξυγόνο από τις περιβάλλουσες χημικές ουσίες, συμπεριλαμβανομένου του νερού και του CO2 στον αντιδραστήρα. Αυτή η διαδικασία παράγει υδρογόνο και μονοξείδιο του άνθρακα, το οποίο εν συνεχεία μπορούν να μετατραπούν σε υγρό καύσιμο.
Δηλαδή το δημήτριο αφαιρεί το οξυγόνο από το διοξείδιο του άνθρακα και/ή το νερό και έτσι, διασπώντας τα, παράγει υδρογόνο και/ή μονοξείδιο του άνθρακα. Το παραγόμενο υδρογόνο μπορεί να τροφοδοτήσει κυψέλες καυσίμου υδρογόνου στα αυτοκίνητα. Εναλλακτικά, ένας συνδυασμός παραγομένου υδρογόνου και μονοξειδίου του άνθρακα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία «αερίου σύνθεσης» (syngas), που με τη σειρά του αποτελεί πρώτη ύλη για καύσιμα, όπως η συνθετική βενζίνη.
Τα συμβατικά φωτοβολταϊκά παράγουν μόνο επιτόπιο ηλεκτρισμό και δεν μπορούν να αποδώσουν ρεύμα το βράδυ, όπως υπόσχεται η νέα τεχνική.
Στα πειράματα ο αντιδραστήρας φτάνει μέχρι τους 1.600 βαθμούς Κελσίου και μετά πάει στους 800 C πάνω από 500 φορές, χωρίς να καταστραφεί ο καταλύτης. "Το κόλπο εδώ είναι το οξείδιο του δημητρίου – που είναι πολύ ανθεκτικό, όσο ένας βράχος. «Αλλά εξακολουθεί να έχει αυτή την απίστευτη ικανότητα να απελευθερώνει το οξυγόνο. Μπορεί να χάσει ένα στα οκτώ από τα μόρια του οξυγόνου του.
Ας σημειωθεί ότι το Caltech έχει πάρει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για αυτή τη χρήση του οξειδίου του δημητρίου.
Οι ερευνητές ανέφεραν ότι, εκτός από υδρογόνο, με το ίδιο μηχάνημα θα μπορούσε να παραχθεί επίσης μεθάνιο. Προς το παρόν πάντως, έχει δημιουργηθεί μόνο μια πρωτότυπη συσκευή, η οποία είναι ακόμα μη αποδοτική ενεργειακά, καθώς το παραγόμενο καύσιμο αξιοποιεί μόνο το 0,7% έως 0,8% της συλλεγόμενης ηλιακής ακτινοβολίας. Η περισσότερη ενέργεια χάνεται μέσω θερμικών απωλειών ή από την αντανάκλαση πίσω στον ουρανό των ηλιακών ακτίνων.
Οι επιστήμονες, όμως, αισιοδοξούν ότι μελλοντικά μπορούν να ανεβάσουν στο 19% την αποδοτικότητα του νέου μηχανήματος με μια σειρά από βελτιώσεις (θερμικές μονώσεις κ.α.), οπότε η συσκευή θα είναι εμπορικά βιώσιμη.
Η χρήση του ηλιακού φωτός για την παρασκευή καυσίμων εξετάζεται προς το παρόν από πολλές ομάδες σε όλο τον κόσμο, όπως αυτή που καθοδηγείται από τον Daniel Nocera στο MIT. Η τεχνολογία της ομάδας αυτής δουλεύει σε θερμοκρασία δωματίου, αλλά είναι πιο περίπλοκη χημικά. Επίσης, στο Εργαστήριο Lawrence στο Μπέρκλεϋ ερευνητές του βρήκαν πως το οξείδιο του κοβάλτιου θα μπορούσε να βοηθήσει το ηλιακό φως να δημιουργήσει καύσιμα, αλλά μόνο σε κρυστάλλους νανο-μεγέθους. Τέλος το Imperial College στο Λονδίνο διερευνά διαφορετικούς καταλύτες.
Άλλες ομάδες ερευνούν τη χρήση του CO2 από τους καπνοδόχους των εργοστασίων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας για τη δημιουργία υγρών καυσίμων, ενώ μια σχετική ερευνητική προσπάθεια είναι να ελεγχθεί πώς τα φύκια που θα καλλιεργούνται στο φως του ήλιου μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την δημιουργία καυσίμων.
Η φωτογραφία λήφθηκε το 1839 και αποτελεί ορόσημο, καθώς είναι η πρώτη φορά που φωτογραφίζεται άνθρωπος. Η τεχνολογία της εποχής βρίσκεται ακόμη σε πρωταρχικά στάδια, ωστόσο τα χαρακτηριστικά του πρώτου “μοντέλου” φαίνονται με αρκετή ευκρίνεια.
Στη φωτογραφία απεικονίζεται ο Robert Cornelius, ένας Αμερικανός πρωτοπόρος της φωτογραφικής τέχνης.
Ο κοσμικός κύκλος 
