ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἑκάβη (518-582)

ΤΑ. διπλᾶ με χρῄζεις δάκρυα κερδᾶναι, γύναι,
σῆς παιδὸς οἴκτῳ· νῦν τε γὰρ λέγων κακὰ
520 τέγξω τόδ᾽ ὄμμα πρὸς τάφῳ θ᾽ ὅτ᾽ ὤλλυτο.
παρῆν μὲν ὄχλος πᾶς Ἀχαιικοῦ στρατοῦ
πλήρης πρὸ τύμβου σῆς κόρης ἐπὶ σφαγάς·
λαβὼν δ᾽ Ἀχιλλέως παῖς Πολυξένην χερὸς
ἔστησ᾽ ἐπ᾽ ἄκρου χώματος, πέλας δ᾽ ἐγώ·
525 λεκτοί τ᾽ Ἀχαιῶν ἔκκριτοι νεανίαι,
σκίρτημα μόσχου σῆς καθέξοντες χεροῖν,
ἕσποντο. πλῆρες δ᾽ ἐν χεροῖν λαβὼν δέπας
πάγχρυσον αἴρει χειρὶ παῖς Ἀχιλλέως
χοὰς θανόντι πατρί· σημαίνει δέ μοι
530 σιγὴν Ἀχαιῶν παντὶ κηρῦξαι στρατῷ.
κἀγὼ καταστὰς εἶπον ἐν μέσοις τάδε·
Σιγᾶτ᾽, Ἀχαιοί, σῖγα πᾶς ἔστω λεώς,
σίγα σιώπα. νήνεμον δ᾽ ἔστησ᾽ ὄχλον.
ὁ δ᾽ εἶπεν· Ὦ παῖ Πηλέως, πατὴρ δ᾽ ἐμός,
535 δέξαι χοάς μοι τάσδε κηλητηρίους,
νεκρῶν ἀγωγούς· ἐλθὲ δ᾽, ὡς πίῃς μέλαν
κόρης ἀκραιφνὲς αἶμ᾽, ὅ σοι δωρούμεθα
στρατός τε κἀγώ· πρευμενὴς δ᾽ ἡμῖν γενοῦ
λῦσαί τε πρύμνας καὶ χαλινωτήρια
540 νεῶν δὸς ἡμῖν πρευμενοῦς τ᾽ ἀπ᾽ Ἰλίου
νόστου τυχόντας πάντας ἐς πάτραν μολεῖν.
τοσαῦτ᾽ ἔλεξε, πᾶς δ᾽ ἐπηύξατο στρατός.
εἶτ᾽ ἀμφίχρυσον φάσγανον κώπης λαβὼν
ἐξεῖλκε κολεοῦ, λογάσι δ᾽ Ἀργείων στρατοῦ
545 νεανίαις ἔνευσε παρθένον λαβεῖν.
ἡ δ᾽, ὡς ἐφράσθη, τόνδ᾽ ἐσήμηνεν λόγον·
Ὦ τὴν ἐμὴν πέρσαντες Ἀργεῖοι πόλιν,
ἑκοῦσα θνῄσκω· μή τις ἅψηται χροὸς
τοὐμοῦ· παρέξω γὰρ δέρην εὐκαρδίως.
550 ἐλευθέραν δέ μ᾽, ὡς ἐλευθέρα θάνω,
πρὸς θεῶν, μεθέντες κτείνατ᾽· ἐν νεκροῖσι γὰρ
δούλη κεκλῆσθαι βασιλὶς οὖσ᾽ αἰσχύνομαι.
λαοὶ δ᾽ ἐπερρόθησαν, Ἀγαμέμνων τ᾽ ἄναξ
εἶπεν μεθεῖναι παρθένον νεανίαις.
555 οἱ δ᾽, ὡς τάχιστ᾽ ἤκουσαν ὑστάτην ὄπα,
μεθῆκαν, οὗπερ καὶ μέγιστον ἦν κράτος.
κἀπεὶ τόδ᾽ εἰσήκουσε δεσποτῶν ἔπος,
λαβοῦσα πέπλους ἐξ ἄκρας ἐπωμίδος
ἔρρηξε λαγόνας ἐς μέσας παρ᾽ ὀμφαλόν,
560 μαστούς τ᾽ ἔδειξε στέρνα θ᾽ ὡς ἀγάλματος
κάλλιστα, καὶ καθεῖσα πρὸς γαῖαν γόνυ
ἔλεξε πάντων τλημονέστατον λόγον·
Ἰδού, τόδ᾽ εἰ μὲν στέρνον, ὦ νεανία,
παίειν προθυμῇ, παῖσον, εἰ δ᾽ ὑπ᾽ αὐχένα
565 χρῄζεις, πάρεστι λαιμὸς εὐτρεπὴς ὅδε.
ὁ δ᾽ οὐ θέλων τε καὶ θέλων οἴκτῳ κόρης
τέμνει σιδήρῳ πνεύματος διαρροάς·
κρουνοὶ δ᾽ ἐχώρουν. ἣ δὲ καὶ θνῄσκουσ᾽ ὅμως
πολλὴν πρόνοιαν εἶχεν εὐσχήμων πεσεῖν,
570 κρύπτουσ᾽ ἃ κρύπτειν ὄμματ᾽ ἀρσένων χρεών.
ἐπεὶ δ᾽ ἀφῆκε πνεῦμα θανασίμῳ σφαγῇ,
οὐδεὶς τὸν αὐτὸν εἶχεν Ἀργείων πόνον·
ἀλλ᾽ οἳ μὲν αὐτῶν τὴν θανοῦσαν ἐκ χερῶν
φύλλοις ἔβαλλον, οἳ δὲ πληροῦσιν πυρὰν
575 κορμοὺς φέροντες πευκίνους, ὁ δ᾽ οὐ φέρων
πρὸς τοῦ φέροντος τοιάδ᾽ ἤκουεν κακά·
Ἕστηκας, ὦ κάκιστε, τῇ νεάνιδι
οὐ πέπλον οὐδὲ κόσμον ἐν χεροῖν ἔχων;
οὐκ εἶ τι δώσων τῇ περίσσ᾽ εὐκαρδίῳ
580 ψυχήν τ᾽ ἀρίστῃ; τοιάδ᾽ ἀμφὶ σῆς λέγων
παιδὸς θανούσης εὐτεκνωτάτην τέ σε
πασῶν γυναικῶν δυστυχεστάτην θ᾽ ὁρῶ.

***
ΤΑΛΘΥΒΙΟΣ
Κυρά μου, είναι διπλά τα δάκρυα
που θέλεις να γευτώ, δάκρυα συμπόνιας
για την αγαπημένη σου· γιατί και τώρα, ιστορώντας
τη συμφορά της, θα κλάψω, καθώς έκλαψα
520 και στον τάφο, στου χαμού της την ώρα.
Ολάκερο το πλήθος ήταν συναγμένο
του Αχαϊκού στρατού μπροστά στον τύμβο
για τη θυσία της κόρης· τότε ο γιος
του Αχιλλέα επήρε από το χέρι
την Πολυξένη και την έστησε όρθια
στου τύμβου την κορφή. Κι εγώ ήμουν πλάι.
Ακολουθούσαν νέοι διαλεγμένοι,
από τους πρώτους των Αχαιών,
για να κρατούνε με τα χέρια τους εκείνην
όταν θα σπαρταρούσε. Ολόχρυσο ποτήρι
γεμάτο σήκωσε το τέκνο του Αχιλλέα,
σπονδή στον πεθαμένο του πατέρα.
Έπειτα μου έγνεψε σιγή να κηρύξω
530 στον στρατόν όλο των Αχαιών. Κι εγώ
βγήκα στη μέση κι είπα αυτά τα λόγια:
«Σιωπή, Αχαιοί, ας κρατήσουμε, όλοι,
απόλυτη σιωπή». Κι έτσι τα πλήθη
γαλήνεψαν. Και τότε εκείνος είπε:
«Γιε του Πηλέα και πατέρα μου,
δέξου από μένα τούτες τις σπονδές,
που ευφραίνουν τους νεκρούς και τους φέρνουν
κοντά μας· κι έλα για να πιεις
αίμα παρθένας καθαρό
που σου προσφέρουμε ο στρατός κι εγώ· και γίνε
βοηθός μας για να λύσουμε
των καραβιών τα σκοινιά και τα πανιά να σηκώσουμε
540 και καλοτάξιδοι να φτάσουμε όλοι
από το Ίλιο στην πατρική μας γη».
Αυτά είπε κι όλος ο στρατός δεήθηκε.
Έπειτα ολόχρυσο σπαθί τραβώντας
απ᾽ το θηκάρι, έκανε νόημα
στους διαλεχτούς των Αχαιών να πιάσουνε την κόρη.
Μα εκείνη, μόλις το ᾽νιωσε, είπε:
«Αργίτες που τη χώρα μου κουρσέψατε,
πεθαίνω με τη θέλησή μου και κανείς
να μην αγγίξει το κορμί μου· πρόθυμα
τον λαιμό μου ν᾽ απλώσω. Σας ορκίζω,
στ᾽ όνομα των θεών, ελεύθερη
550 αφήστε να σταθώ, γιατί ελεύθερη θέλω
να πεθάνω· θα ᾽τανε ντροπή μου,
εμένα, μια βασιλοκόρη,
οι λαοί του Κάτω Κόσμου να με πούνε σκλάβα».
Αλάλαξε ο στρατός. Κι ο άρχοντας Αγαμέμνων
είπε στους νέους ν᾽ αφήσουν την παρθένα.
Κι εκείνη, μόλις άκουσε τον λόγο
του αφέντη, πιάνει από τον ώμο
το φόρεμά της και το σκίζει ως κάτω
στα λαγόνια, κοντά στον αφαλό·
και φανέρωσε τους μαστούς και τα στέρνα
560 τα πανέμορφα, τα σαν αγαλματένια·
και γονατίζοντας στη γη, μίλησε κι είπε
τα λόγια τα πιο θαρρετά που ακουστήκανε:
«Νά, λοιπόν, νεαρέ μου, αν το στήθος
προτιμάς να χτυπήσεις, χτύπα· αν, πάλι, θέλεις
κάτω από τον λαιμό, κι ο λαιμός
έτοιμος είναι».
Κι ο νέος,
θέλοντας και μη θέλοντας, γιατί πονούσε
την κόρη,
κόβει με το σπαθί τους δρόμους της ανάσας·
βρύση το αίμα· ωστόσο, και πεθαίνοντας,
εκείνη είχε την έγνοια πώς να πέσει
σεμνά,
570 κρύβοντας όσα θα ᾽πρεπε να κρύψει
από τ᾽ αντρίκεια βλέμματα. Έτσι έσβησε.
Και πια οι Αργίτες όλοι μπήκανε σε κόπο·
άλλοι την πεθαμένη ραίνανε με φύλλα,
άλλοι σωριάζαν στην πυρά τα ευωδιασμένα
ξύλα· κι όποιος
κάτι δεν έφερνε άκουε κατηγόριες
από κείνους που φέρνανε: «Στέκεσαι, αναίσθητε,
χωρίς να κρατάς κάτι
για την κόρη, ένα ντύμα, ένα στολίδι;
Εσύ, λοιπόν, δεν θα προσφέρεις κάτι
σε μια καρδιά τόσο άτρομη,
580 σε μια ψυχή τόσο γενναία;» Τέτοια λέγαν
για τη νεκρή παιδούλα σου. Όπως βλέπω,
απ᾽ όλες τις γυναίκες είσαι
η πιο καλότεκνη κι η πιο δυστυχισμένη.

Μακεδονία εν μύθοις φθεγγομένη: Μύθοι τοπικοί - Τορώνη

Μία σειρά από περιοχές και πόλεις (Αλμωπία, Δίκαια ή Δικαία, Τορώνη, Ποτίδαια) σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με τον Ποσειδώνα, ως υπόμνηση της δράσης του θεού στην περιοχή, με τη ναυτική του ιδιότητα ως θεός της θάλασσας και προστάτης τον ναυτικών, ή ως χθόνιος θεός, υπεύθυνος για μια σειρά από γεωλογικά φαινόμενα, όπως η διαμόρφωση της γήινης επιφάνειας με βουνά, κοιλάδες, νησιά, πορθμούς, ισθμούς κτλ.

Σύμφωνα με μια παράδοση η Τορώνη οφείλει το όνομά της σε μια κόρη του Ποσειδώνα και της Φοινίκης (Στ. Βυζ.).

Ένας καρπός χαλασμένος μπορεί να μολύνει τους υγιείς καρπούς δίπλα του… έτσι είναι κι οι άνθρωποι

Τα Σωστά Θα Αρχίσουν Όταν Φύγουν Οι Λάθος Άνθρωποι

Ένας τοξικός, μεμψίμοιρος, απελπισμένος άνθρωπος μπορεί να δηλητηριάσει μέχρι το πιο μύχιο σημείο της ψυχής των κοντινών του ανθρώπων.

Ο λόγος απλός, δεν αγαπά τον εαυτό του. Με αποτέλεσμα να μην τον ενδιαφέρει αν τον πληγώνει οπότε ασυναίσθητα πληγώνει τους υπόλοιπους ανθρώπους γύρω του.

Επιδιώκουν τη σημασία των άλλων με αυτολύπηση. Έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση κι έχουν βολευτεί για τα καλά στο βαθύ σκοτάδι των διαδρόμων της καρδιάς τους. Οτιδήποτε που να έχει σχέση με το φως, τους φοβίζει και προσπαθούν να το απομακρύνουν. Δεν αντέχουν την κριτική. Το σκοτάδι της ψυχής τους είναι το χειρότερο δηλητήριο για τους άλλους. Δεν είναι ικανοποιημένοι με τίποτα. Βρίσκουν συνεχώς κάτι για να παραπονιούνται.

Κάπως έτσι εξαπλώνονται αυτοί οι άνθρωποι στις ζωές των άλλων. Τους χρησιμοποιούν σαν δεκανίκια. Κι όταν νιώσουν ότι στέκονται στα πόδια τους, τους πετούν. Γίνονται μύκητες που φυτοζωούν κι επωμίζονται τη ζωντάνια και την ελπίδα από τους άλλους. Επειδή οι ίδιοι την έχουν χάσει σε έναν τεράστιο πύργο που λέγεται αυτοκριτική.

Αφού φοβούνται να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους γιατί έχουν αφήσει τόσες πληγές απάνω τους ανοιχτές που δεν μπορούν να σωθούν. Είναι απλά κουφάρια που επιπλέουν στην επιφάνεια της θάλασσας.

Όλο αυτό το σκηνικό θυμίζει ένα τεράστιο μαύρο σύννεφο που κατατρώει οποιαδήποτε θετική διάθεση και καλοσύνη, οπότε το φως δυσκολεύεται να εμφανιστεί κι οι ζωές όλων μαυρίζουν και μαραίνονται. Για να επιτρέψουμε στο φως να εισβάλει στη ζωή μας πρέπει να απομακρύνουμε όλους αυτούς τους τύπους. Να τους απωθήσουμε όσο πιο μακριά γίνεται για να προσελκύσουμε κοντά μας όλα τα θετικά.

Η οπτική που αντιμετωπίζεις τα πράγματα είναι πολύ σημαντική για όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Είτε καλές είτε αρνητικές. Αν ακόμα και μέσα από κάτι κακό προσπαθείς να βρίσκεις πάντα κάτι θετικό, τότε είσαι κερδισμένος. Η ζωή θα σου τα φέρνει όλα πρίμα ακόμα και στη φουρτούνα και την κακοκαιρία.

Μη γίνεσαι σωσίβιο, γίνε βοηθός και συμπαραστάτης σε κάποιον που το χρειάζεται. Αλλά όχι σωσίβιο. Εκείνα βουλιάζουν και πάνε στον πάτο. Επιπλέουν μόνο τα κούτσουρα.

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι τραγική. Οι μίζεροι άνθρωποι έχουν την τάση να προσελκύουν κοντά τους σαν μαγνήτης την κακομοιριά και την κακοτυχία. Έτσι χάνεται η ευτυχία κι εσύ νιώθεις παγιδευμένος σε ένα καλά μπλεγμένο ιστό αράχνης. Εκεί που όλα είναι σκοτεινά και μαύρα και το φως ωχριά.

Οπότε αποδέσμευσε τον εαυτό σου από τον ιστό των μαύρων χήρων και βγες στο φως. Άσε το καλό να μπει στη ζωή σου χωρίς σκοτεινούς συντρόφους που δεν μπορούν να δεχθούν ότι η ζωή είναι δύσκολη, σκληρή κι άδικη πολλές φορές, είναι όμως γλυκιά κι έχει τόσα πολλά να σου προσφέρει, φτάνει να είσαι δεκτικός για να τα προσελκύσεις.

Απαλλάξου από τα δεσμά αυτών των ανθρώπων γιατί μόνο δεσμά είναι που σε κρατούν καλά βιδωμένο στη γη και βρες ελπίδα για οτιδήποτε καλό να έρθει στη ζωή σου και θα γίνει.

Αν το πιστέψεις εσύ, θα το προσελκύσεις και θα γίνει πραγματικότητα. Φτάνει γύρω σου να έχεις ανθρώπους θετικούς κι ετοιμοπόλεμους. Που άμα τους ρίξει η ζωή μία, αυτοί σηκώνονται ακόμα πιο δυνατοί.

Το χαμόγελο που έχουν είναι δικό τους και το κέρδισαν γιατί βγαίνει από την ψυχή τους και ό,τι κι αν έχουν το χαρίζουν στους υπόλοιπους. Γιατί έτσι έμαθαν να αντιμετωπίζουν τη ζωή. Καν’ το κι εσύ και δεν έχεις να χάσεις, μόνο να κερδίσεις.

Ανοίξτε την πόρτα κάποτε και κοιτάξτε τι υπάρχει έξω

Τι κρίμα για σένα, αν πιστεύεις ότι υπάρχει μόνο ό,τι μπορεί να μετρηθεί στατιστικά.

Πραγματικά σε λυπάμαι αν διευθύνει τη ζωή σου μόνο αυτό που μπορεί να μετρηθεί, γιατί εμένα με κεντρίζει το απροσμέτρητο.

Με κεντρίζουν τα όνειρα, όχι μόνο αυτό που είναι μπροστά μου.

Δε δίνω δεκάρα γι’ αυτό που βρίσκεται μπροστά μου.

Αυτό το βλέπω.

Αν θέλεις να περάσεις τη ζωή σου μετρώντας το, είναι δικαίωμά σου, εμένα όμως με ενδιαφέρει αυτό που βρίσκεται πιο έξω.

Υπάρχουν τόσα που δε βλέπουμε, δεν πιάνουμε, δε νιώθουμε, δεν καταλαβαίνουμε.

Υποθέτουμε πως η πραγματικότητα είναι αυτό το κουτί που μας βάλανε μέσα, κι όμως σας βεβαιώνω πως δεν είναι έτσι.

Ανοίξτε την πόρτα κάποτε και κοιτάξτε τι υπάρχει έξω.

Το όνειρο του σήμερα θα είναι η πραγματικότητα του αύριο.

Κι όμως έχουμε ξεχάσει να ονειρευόμαστε.

Πώς το επώδυνο παρελθόν επηρεάζει την αντίληψή μας για τον χρόνιο πόνο

«Η βιογραφία μας γίνεται η βιολογία μας», είναι μια φράση που έχει ειπωθεί από τη δημοσιογράφο Donna Jackson Nakazawa. Καθώς προσπαθούσε να καταλάβει τις αιτίες πίσω από τις χρόνιες ασθένειες και τον πόνο, έμαθε ότι τα αρνητικά γεγονότα της παιδικής της ηλικίας αφήνουν ένα μόνιμο αποτύπωμα στον εγκέφαλο και στο ανοσοποιητικό μας σύστημα. Αυτό, με τη σειρά του, επηρεάζει την ικανότητά μας να προσαρμοζόμαστε στην αλλαγή, στο στρες και στις ασθένειες κατά τη διάρκεια της ζωής μας.

Αν και το παιδικό τραύμα δεν προκαλεί χρόνιο πόνο στην ενήλικη ζωή, υπάρχει μια σύνδεση ανάμεσα στα δύο. Για να μειώσουμε την επίδρασή του στον χρόνιο πόνο, χρειάζεται πρώτα να καταλάβουμε πώς το στρες και το τραύμα επηρεάζουν την ανάπτυξη του εγκεφάλου. Πιο συγκεκριμένα, πρέπει να αναγνωρίσουμε πώς ένα επώδυνο παρελθόν προετοιμάζει το κεντρικό νευρικό σύστημα να αντιδρά με υπερβολικό τρόπο σε αισθητηριακές πληροφορίες.

Οι συνέπειες του στρες της παιδικής ηλικίας

 

Τα αρνητικά γεγονότα στη ζωή ενός παιδιού λαμβάνουν πολλές μορφές. Η σεξουαλική και λεκτική κακοποίηση, ένα διαζύγιο ή μια απώλεια ενός γονέα, η οικογενειακή δυσλειτουργία, η ταπείνωση, η παραμέληση, ο αλκοολισμός και η παρεκκλίνουσα συμπεριφορά είναι όλα στοιχεία με τεράστια επίδραση στην ψυχική, νοητική και σωματική υγεία του παιδιού. Αυτές οι αναταραχές ακολουθούν το παιδί στην ενήλικη ζωή και οδηγούν σε επιπλοκές στην υγεία ενός παιδιού – και μια αυξημένη αντίληψη του πόνου.

Η γνώση αυτής της συσχέτισης έχει αυξηθεί σημαντικά χάρη στις έρευνες που εστιάζουν στο παιδικό στρες. Μέσω αξιολογήσεων και τεστ, οι επιστήμονες έχουν καταλήξει σε έναν αριθμό προβλεπόμενων συνεπειών στην υγεία. Παρακάτω παρουσιάζονται 5 πεδία συναισθηματικής και σωματικής υγείας που επηρεάζονται από το χρόνιο στρες της παιδικής ηλικίας και επιδρούν στην αντίληψη πόνου και στην ενήλικη ζωή.

5 τρόποι που ένα επώδυνο παρελθόν επηρεάζει τον χρόνιο πόνο

 

Αδύναμο ανοσοποιητικό σύστημα

Αντί να μας προστατέψει, ένα αδύναμο, παραιτημένο ανοσοποιητικό σύστημα στρέφεται κατά του σώματος, προκαλώντας φλεγμονές, πόνο και παρακώλυση των φυσιολογικών σωματικών διαδικασιών. Οι έρευνες δείχνουν ότι τα άτομα που είχαν άσχημη παιδική ηλικία έχουν και 20% περισσότερες πιθανότητες να νοσηλευτούν για νόσο του ανοσοποιητικού. Και ένα δυσλειτουργικό ανοσοποιητικό σύστημα – με φλεγμονές στους μύες, στους τένοντες, στις αρθρώσεις και σε άλλους ιστούς – μεταφράζεται σε περισσότερο πόνο.

Διαταραγμένος ύπνος

Τα υψηλά ποσοστά στις κλίμακες μέτρησης των παιδικών τραυμάτων προβλέπουν και διπλάσιες πιθανότητες εμφάνισης προβλημάτων ύπνου. Περισσότερη επίδραση έχουν οι ενδοοικογενειακή βία και η σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση. Όσοι παλεύουν με τέτοιες αναμνήσεις συχνά παρουσιάζουν έντονες αυπνίες. Πολλοί δυστυχώς αγνοούν αυτή τη σύνδεση και θεωρούν ότι απόλυτος υπεύθυνος είναι ο σωματικός πόνος.

Αυξημένα ψυχικά προβλήματα

Οι έρευνες επίσης αποκαλύπτουν τις πολύ περισσότερες πιθανότητες ανάπτυξης κάποιου ψυχικού προβλήματος – ειδικότερα άγχος ή κατάθλιψη. Και όσο η συναισθηματική δυσφορία αυξάνεται, άλλο τόσο αυξάνεται και η αντίληψη του πόνου.

Προβλήματα προσοχής και συγκέντρωσης

Το χρόνιο στρες επηρεάζει αρνητικά τις δομές του εγκεφάλου που ρυθμίζουν την προσοχή, τη συγκέντρωση και τη μνήμη. Τα προβλήματα προσοχής, συγκέντρωσης και υπερέντασης είναι 4 φορές πιθανότερα. Η συγκέντρωση και η προσοχή είναι νοητικές διαδικασίες που επηρεάζονται κατά πολύ από την ινομυαλγία.

Αυξημένη αντίληψη κινδύνου

Ο εγκέφαλός μας είναι εφοδιασμένος με το δίκτυο προκαθορισμένης λειτουργίας που μας επιτρέπει να χαλαρώνουμε. Σε αυτή την κατάσταση, ο εγκέφαλός μας αξιολογεί τι αξίζει ή όχι την προσοχή μας και σχεδιάζει τι χρειάζεται να γίνει στη συνέχεια. Το χρόνιο στρες και το τραύμα κατά την παιδική ηλικία διαταράσσει τη λειτουργία αυτού του δικτύου, αποδυναμώνοντας τις συνδέσεις ανάμεσα στις υπεύθυνες εγκεφαλικές δομές. Αυτή η δυσλειτουργία μας βοηθά να εξηγήσουμε γιατί ένα άτομο με ιστορικό παιδικού τραύματος συχνά αντιλαμβάνεται τα μη στρεσογόνα γεγονότα ως απειλή.

Η Ιερή Φλόγα της ψυχής

Η ιερή φλόγα της ψυχής δεσπόζει αιώνια μέσα από το πέρασμα του χρόνου, ουσιαστικά είναι μια άχρονη ενέργεια φωτός. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι ένα μέσα στη δική της ποιότητα. Όλα βρίσκονται εντός του ενεργειακού πεδίου της, μέσα στον κύκλο της πρωταρχικής δημιουργίας. Περικλείει όλη τη δυναμική των ενεργειών του δημιουργού, είναι πολύμορφη, με μια συχνότητα που της επιτρέπει να υπάρχει συγχρόνως σε πολλές διαστάσεις.

Όταν ενσαρκώνεται στη γη εκδηλώνεται μέσα από την ανθρώπινη μορφή με όλα τα χαρακτηριστικά του φυσικού σώματος στην ύλη, παράλληλα έχει πάντα πρόσβαση στην πνευματική της ουσία. Απλά επιλέγει αιώνες τώρα να εγκλωβίζει το μεγαλύτερο μέρος από τη δυναμική της σε υψηλότερες σφαίρες, να συρρικνώνεται με έναν τρόπο στις τρεις διαστάσεις ώστε να δουλέψει σε αυτό το πεδίο, προσπαθώντας παράλληλα να αφυπνιστεί και να ενωθεί με όλα τα υπόλοιπα κομμάτια της.

Κάθετο και οριζόντιο μοίρασμα ζωτικής ενέργειας, σε ένα τρισδιάστατο πεδίο με στόχο την ένωση του πνεύματος με την ύλη. Αυτό είναι το έργο που έχει να επιτελέσει η ψυχή στην ανθρώπινη μορφή.

Πριν την κάθε ενσάρκωσή της στη γη, βιώνει σε ανώτερα πεδία μέσα σε μια αγγελική πολυδιαστασιακή υπόσταση, σε αυτή την ενέργεια δημιουργεί το πλάνο της ζωής για το επόμενο ταξίδι της στη γη. Όταν είναι έτοιμη επιλέγει τους γονείς, τον τόπο και τον χρόνο, καθώς επίσης τα μαθήματα και τις δοκιμασίες. Επιλέγει να μπει σε ένα σύστημα που μέσα σε αυτό θα εξελιχθεί. Από τη στιγμή της γέννησής της όμως ξεχνά όλη την προηγούμενη δυναμική που φέρνει. Έτσι πορεύεται μέσα στο ταξίδι της ζωής και καλείται να μάθει όλα όσα ήδη γνωρίζει με έναν διαφορετικό τρόπο κάθε φορά. Σκοπός αυτής της εκπαίδευσης είναι να ολοκληρώνει μαθήματα, διαφορετικούς κύκλους ζωής, αλλά και να συλλέγει εμπειρίες που θα τη βοηθήσουν στην εξέλιξή της.

Το θεϊκό της κομμάτι παραμένει στα ανώτερα πεδία και βρίσκεται συνεχώς σε σύνδεση μαζί της, είναι ο ανώτερος εαυτός της. Η ίδια όμως στην ανθρώπινη μορφή ξεχνά την ύπαρξή του, αναπτύσσει την προσωπικότητα που είναι ο κατώτερος εαυτός και καλείται να αφυπνιστεί ώστε να πράξει την ένωση.

Έρχεται λοιπόν στη γη να αγωνιστεί μέσα στη δυαδικότητα, να ισορροπήσει το φως και το σκοτάδι, να αποδεχτεί εξ ολοκλήρου όλες τις εκφάνσεις της ύπαρξής της και να τις ενώσει. Να δώσει, να δεχτεί και να ολοκληρώσει μαθήματα, αλλά κυρίως να ενθυμηθεί τη θεϊκή της καταγωγή, ότι είναι Ένα με τον δημιουργό της.

Η εστία της είναι η ίδια εστία του πρωταρχικού δημιουργού. Μιας νοήμον ενέργειας του σύμπαντος, μιας κυρίαρχης ανώτερης δύναμης, της μητέρας και του πατέρα μαζί. Όλης της πνευματικής οικογένειας των ενεργειών του φωτός. Είναι η πηγή του όλου. Από εκεί έρχεται η ψυχή και εκεί πηγαίνει. Εκεί ανήκει, είναι μια ενέργεια γεμάτη από το φως και την αγάπη του θεού.

Κάθε φορά που επιλέγει να ενσαρκωθεί στη γη φέρνει μαζί της και ένα μέρος ενεργειών από τις προηγούμενες ενσαρκώσεις της, καθώς τίποτα δε χάνεται από όλα όσα συλλέγει στην κάθε της ζωή.

Τα πάντα συγκεντρώνονται σε ένα ενεργειακό υπερδιάστατο πεδίο το λεγόμενο Ακασικό αρχείο, όπου με έναν τρόπο παραμένουν ενεργά και πορεύονται με την παρούσα ζωή της. Εκεί υπάρχουν όλοι οι ρόλοι, οι μνήμες, τα ταλέντα, ό,τι έχει δουλέψει, ό,τι δεν έχει ολοκληρώσει. Καθώς και όλα τα αποτελέσματα που έχει φέρει μέσα από τις πράξεις της προσωπικότητας (κάρμα) την αιτία και το αιτιατό, τη δράση και την αντίδραση.

Έτσι από τη μια χρειάζεται να δουλέψει με όλα όσα φέρνει από το παρελθόν και από την άλλη καλείται να επιβιώσει και να ανταπεξέλθει στα αδιέξοδα και στις αντιξοότητες της καθημερινότητας του παρόντος, αλλά και να απελευθερώσει και όλα τα άχρηστα πρότυπα και πεποιθήσεις που εντυπώθηκαν στην κάθε παρούσα ζωή της.

Εδώ είναι η πρόκληση, αυτό είναι το παιχνίδι, στην ουσία αναλαμβάνει έναν ρόλο να ερμηνεύσει, όπως και όλες οι άλλες ψυχές γύρω της, όπου μαζί δημιουργούν ένα έργο επί σκηνής πάνω στη γη, αλλά παράλληλα με τη βάση ενός σοφού θεικού σχεδίου που γενικεύεται σε όλο το σύμπαν.

Μέσα σε αυτό το παιχνίδι της ζωής κανείς δεν παρεμβαίνει στις ανθρώπινες επιλογές, γιατί βασικός κανόνας του παιχνιδιού είναι η ελεύθερη βούληση. Κατά αυτόν τον τρόπο βιώνουμε όλοι σταδιακά τα διάφορα επίπεδα της ανάπτυξής μας, έχοντας ή όχι συνειδητά τη γνώση της πραγματικής μας ουσίας.

Σαφώς είναι διαφορετικές οι περιπτώσεις που οδηγούν τον καθένα από εμάς σε μια εσωτερική αναζήτηση. Μέσα από τη φύση μας νιώθουμε την ανάγκη της επίγνωσης, να μάθουμε δηλαδή τον εαυτό μας. Να βρούμε τον σκοπό της ύπαρξης, την πνευματικότητα, τον εσωτερισμό μας. Όταν αναγνωρίσουμε τις πολλές εκφάνσεις του εαυτού μας ξεκινάμε την ένωση.

Στην αναζήτηση αυτή αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε το ανθρώπινο μεγαλείο πέρα από τις τρεις διαστάσεις. Ενώνουμε την ύλη με το πνεύμα, τον ανώτερο εαυτό, νιώθουμε το θεό μέσα μας και σιγά-σιγά ανακτούμε τη δύναμή μας. Έτσι δημιουργούμε τη γαλήνη, την ευτυχία, την αγάπη και την ισορροπία στη ζωή μας. Όλα αυτά είναι στάδια ανάπτυξης διαφορετικά για τον καθένα. Αρχικά έρχεται η επίγνωση, η αποδοχή των επιλογών, η συγχώρεση, η κατανόηση και η συνειδητοποίηση της δυαδικότητας του εαυτού. Έρχεται με λίγα λόγια η αναγνώριση της σοφίας που φέρνει μέσα της η ψυχή καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού της πάνω στη γη.

Τις περισσότερες φορές χρειάζεται να περάσουμε μέσα από τραυματικές εμπειρίες για να μπούμε στο μονοπάτι της αναζήτησης του ίδιου του εαυτού και της πνευματικότητάς μας. Γιατί ψάχνοντας να βρούμε λύσεις και απαντήσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, έρχεται κάποια στιγμή που συνειδητοποιούμε πως τα πάντα βρίσκονται μέσα μας. Πριν να φτάσουμε όμως εκεί συνήθως αισθανόμαστε δυσφορία, αδιέξοδο, ψυχικό πόνο και αδυναμία, θεωρούμε πως κανείς γύρω μας δεν καταλαβαίνει όλο αυτό που περνάμε, αλλά μπορεί και να είναι απλά η ετοιμότητά μας για να αλλάξουμε οπτική.

Κάποιες άλλες φορές προσπαθώντας να βρούμε τον δρόμο μας μια σοβαρή ασθένεια γίνεται η αφορμή να ανακαλύψουμε τα ταλέντα της ψυχής μας π.χ. (αυτοίαση) και την ίδια μας τη δύναμη.

Δεν έχει όμως σημασία ο τρόπος που ο καθένας οδηγείται στον δρόμο της ψυχής του, αλλά το αποτέλεσμα που θα φέρει στον εαυτό του και στο σύνολο, αφού τα πάντα είναι αλληλένδετα μεταξύ τους. Υπάρχει προνόηση της ίδιας της ψυχής που ήδη έχει φροντίσει μέσα στο πλάνο της να φέρει κοντά μας ανθρώπους που είτε θα μας ανοίξουν τον δρόμο, είτε θα μας δείξουν μέσα από τον ίδιο τους τον εαυτό και τις αλλαγές τους, τον τρόπο που και εμείς να μπορούμε να ανακαλύψουμε την εσωτερική μας διάνοια και δύναμη.

Η εσωτερική ύπαρξη φέρνει μέσα της και το φως και το σκοτάδι εδώ είναι απαραίτητη η ισορροπία. Η υπέρβαση γίνεται από τη μια με την βοήθεια του πνεύματος, την απεριόριστη θεμελιώδη ενέργεια της αγάπης του θεού, την κινητήρια δύναμη για τη ζωή. Και από την άλλη με την αγάπη του καθενός προς τον εαυτό του, γιατί έτσι αναγνωρίζει και αποδέχεται το θεό μέσα του.

Κανένας θεός δεν τιμωρεί, η τιμωρία είναι καθαρά ανθρώπινο χαρακτηριστικό και μόνο.

Οι πράξεις μας είναι που φέρνουν το όποιο αποτέλεσμα. Το να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες των πράξεών του αρχίζει να ξετυλίγει το κουβάρι του εαυτού του, έτσι έρχεται η συνειδητή γνώση του “είναι”, η οποία έχει την ικανότητα να μας πηγαίνει πιο κοντά στην ψυχή και στο πνεύμα (συνειδητότητα). Ανοίγουμε την αντίληψη για τον ρόλο μας στη γη, για τον ουσιαστικό σκοπό της ζωής μας, κατανοούμε πως υπάρχει κάτι πέρα από τις τρεις διαστάσεις που ζούμε και έως τώρα γνωρίζουμε. Αποδεχόμαστε την πραγματική θεϊκή ουσία που πηγάζει μέσα μας και πορευόμαστε ως ένα πολυδιάστατο ον. Έτσι ακριβώς όπως υπήρξαμε πρωταρχικά.

Δημιουργηθήκαμε με πολλή αγάπη έχοντας στη διάθεσή μας όλες εκείνες τις δυναμικές που τώρα προσπαθούμε και πάλι να ανακτήσουμε. Έχουμε μέσα μας κερδισμένα δώρα, τη δημιουργία, την αυτοΐαση, τη σοφία, την αγάπη, τη δύναμη. Όλα είναι δικά μας, απλά επιλέξαμε να τοποθετήσουμε μπροστά μας το πέπλο της λήθης, να μπούμε σε ένα ταξίδι ενσαρκώσεων, για τη σύλλεξη εμπειριών, να δώσουμε και να πάρουμε μαθήματα αλλά κυρίως να προσφέρουμε την ενέργειά μας στο συλλογικό πεδίο της γης.

Όλα όσα συλλέγει η ψυχή βρίσκονται μέσα στην καρδιά, μέσα στο DNA, μέσα στο προσωπικό αλλά και συλλογικό Ακασικό αρχείο, εκεί υπάρχει όλο το μεγαλείο, εκεί βρίσκονται τα δώρα και είναι διαθέσιμα για όλους, εκεί υπάρχει και ο ανώτερος εαυτός που γνωρίζει τα πάντα. Είναι ένας και μοναδικός και απόλυτα συνδεδεμένος με την ψυχή του, είναι εκείνος που θα της απλώσει το χέρι του όταν χάσει τον δρόμο της. Είναι ο άγγελος που θα την αγκαλιάσει όταν πονάει, που θα την τραβήξει στο φως με την αγάπη του, που δε θα κρίνει ποτέ τις επιλογές και τις πράξεις της, αλλά θα περιμένει με υπομονή να τον θυμηθεί και να τον καλέσει.

Το έργο της ψυχής λοιπόν εκτός από τη συλλογή εμπειριών και την ολοκλήρωση μαθημάτων είναι μέσα στο κάθε ταξίδι της να ανακαλύψει κυρίως αυτό το μεγαλείο που φέρνει και να ενωθεί με τον ανώτερο εαυτό. Καλούμαστε ως άνθρωποι να δούμε και να αναγνωρίσουμε αυτήν την αλήθεια.

Να εκδηλώσουμε την μοναδική ιερότητα του εαυτού μας, ώστε ελεύθεροι να ενώσουμε το δικό μας πνεύμα στην ύλη μέσα από άγνή πρόθεση φωτός και αγάπης.

Οι σοφοί άνθρωποι μαθαίνουν πολλά από τους εχθρούς τους

Τα άτομα που μας προξενούν θυμό είναι μια ισχυρή πηγή σοφίας, καθώς φέρνουν στο φως τα αδύνατα σημεία μας και γίνονται καθρέπτης στον οποίον κοιταζόμαστε.

Ο Αριστοφάνης έλεγε ότι «οι σοφοί άνθρωποι μαθαίνουν πολλά από τους εχθρούς τους».

Ένας δάσκαλος μπορεί να μας διδάξει τη σπουδαιότητα της υπομονής, του ελέγχου και της ανεκτικότητας.

Όλες όμως αυτές τις ικανότητες δεν έχουμε την δυνατότητα να τις εξασκήσουμε, παρά μόνο στην αληθινή ζωή, όταν θα συναντήσουμε τον “εχθρό”.

Στις πολεμικές τέχνες μαθαίνουμε ότι η επίθεση του αντιπάλου μπορεί να χρησιμοποιηθεί προς όφελός μας όταν γνωρίζουμε πώς να διοχετεύσουμε την ορμή της, την κατάλληλη στιγμή, προς τη σωστή κατεύθυνση.

Ο εχθρός μας αναγκάζει να δράσουμε εδώ και τώρα και να βγούμε από την άνεση μας που τελικά θα μας κάνει μαλθακούς. Μας αναγκάζει να φέρουμε στην επιφάνεια τον καλύτερο καθώς και τον χειρότερο εαυτό μας και να μεταλλάξουμε τη γνώση σε σοφία μέσω της εμπειρίας.

Όταν καταφέρουμε να δούμε τις αντιδράσεις μας αποστασιοποιημένοι και με λίγο χιούμορ, τότε θα ανακαλύψουμε πως σε κάθε σύγκρουση κρύβεται ένα μεγάλο μάθημα σχετικά με τις ποιότητές μας αλλά και τις αδυναμίες μας.

Οι αποκλειστικά αρμονικές σχέσεις γεννάνε μια απάθεια που μπορεί να μας παραλύσει καθώς δεν αισθανόμαστε την ανάγκη να αναζητήσουμε καινούργια πράγματα, ούτε αναγκαζόμαστε να αναθεωρήσουμε τις πεποιθήσεις μας.

Αρκούμαστε στο να ακολουθούμε τον ίδιο δρόμο πάντα.

Για την διανοητική και συναισθηματική εξέλιξή μας έχουμε ανάγκη να συγκρουόμαστε, να αντιδρούμε, να δοκιμάζουμε τον εαυτό μας, να αλλάζουμε οπτική γωνία, να νιώθουμε πόνο.

Με άλλα λόγια, να μαθαίνουμε.

Όπως στις πολεμικές τέχνες, έτσι και στη ζωή, για να τα καταφέρουμε είναι ανάγκη κάποιος να μας παρακινεί.

Είναι η θέση κι η αντίθεση που δημιουργούν συγκρουόμενες την αυριανή σύνθεση.

«Πόλεμος πάντων πατήρ εστί» έγραψε ο Εφέσιος σκοτεινός φιλόσοφος Ηράκλειτος.

Ας πάρουμε μέρος με όλες μας τις δυνάμεις, χωρίς προσκόλληση όμως στο μικρό μας «εγώ», σ’ αυτό που θα μας βγάλει «εκτός Εαυτού», θα μας κάνει να θυμώσουμε, να χάσουμε τη συγκέντρωσή μας και να κινδυνέψουμε να χάσουμε τη μάχη.

Έτσι κι αλλιώς δεν είναι αυτό που μας δίδαξε ο “δάσκαλος”.

Όταν τα πράγματα γύρω μας δεν είναι ιδανικά, όταν δεχόμαστε επιθέσεις, όταν δε νιώθουμε ικανοποιημένοι από τη ζωή μας, αυτή η αντιξοότητα, αυτή η αρνητική δύναμη που πλήττει τη σταθερότητά μας και δρα ως εχθρός, πρέπει να χρησιμοποιείται ως κινητήρια δύναμη και ώθηση για αλλαγή.

Κάθε σύγκρουση τελικά, μας αποκαλύπτει τι δεν πάει καλά μέσα μας και μας επιτρέπει να διατηρούμε τη σπίθα της δημιουργικότητας μας αναμμένη.

Χωρίς κάποιον ή κάτι απέναντί μας να μας προκαλεί, η σπίθα αυτή θα έμενε σβηστή.

Εάν γνωρίζαμε από πριν τις επιπτώσεις του πολέμου, η γνώση αυτή θα ήταν αποτελεσματικά αποτρεπτική

Ο Χομπς υποστήριζε ότι εάν γνωρίζαμε από πριν τις επιπτώσεις του πολέμου, η γνώση αυτή και μόνο θα ήταν αποτελεσματικά αποτρεπτική . Έγραφε συγκεκριμένα για τον εμφύλιο πόλεμο, σε αντίθεση με τον διεθνή, γιατί ένιωθε ότι η εγγύτητα δίνει μεγαλύτερες δυνατότητες καταστροφών.

Μπορεί να είστε ο χειρότερος εχθρός του εαυτού σας, μα επόμενο στη σειρά είναι το άτομο με το οποίο μοιράζεστε μια τρυφερή σχέση. Το να ζεις με κάποιον σου δίνει πολλές πληροφορίες για το πώς να κάνεις αυτό το άτομο δυστυχισμένο. Ο σύντροφός σας ξέρει ακριβώς σε ποιο σημείο είναι εκτεθειμένο το μαλακό υπογάστριό σας. Εάν οι άνθρωποι γνώριζαν τη  συναισθηματική, νομική και οικονομική καταστροφή που επιφέρει ένα διαζύγιο προτού το σκεφτούν, μπορεί να δικαίωναν τη Θεωρία του Χομπς για αποτροπή, παραμένοντας παντρεμένοι. Η επίπονη αναστάτωση που ακολουθεί το τέλος των περισσότερων ερωτικών σχέσεων είναι ίσως ο καλύτερος λόγος για να δουλέψει κανείς σκληρά για να συντηρήσει μια ευτυχισμένη και υγιή σχέση. Μερικές φορές αυτές οι προσπάθειες αποτυγχάνουν ανεξάρτητα από το πόσο ειλικρινά και επίμονα προσπαθούμε, έτσι θα συζητήσουμε για τον τερματισμό σχέσεων στο επόμενο κεφάλαιο.

Ο Σωκράτης μπορεί να λάμβανε υπόψη τη δυνατότητα των πιο κοντινών μας προσώπων να μας βλάψουν περισσότερο, όπως και να μας αγαπήσουν καλύτερα, όταν διατύπωνε τη θεωρία του για τη συμμετρία: Έχεις τη δυνατότητα να κάνεις το καλό, που πάντα συνοδεύεται από τη δυνατότητα να κάνεις το κακό με τον ακριβώς αντίστοιχο τρόπο. Όσο περισσότερο πάθος έχουν οι άνθρωποι, τόσο περισσότερο ελκύουν ή απωθούν τους άλλους. Σκεφτείτε την Ελίζαμπεθ Τέιλορ και τον Ρiτσαρντ Μπάρτον. Παντρεύτηκαν δύο φορές και χώρισαν τρεις, και εναλλάσσονταν συνεχώς μεταξύ των ακραίων καταστάσεων έλξης και απώθησης. Όταν ταξίδευαν μαζί, έπρεπε να νοικιάζουν επιπλέον δωμάτια γύρω από αυτό που έμεναν και να τα κρατούν κενά, διότι οι καβγάδες τους ακούγονταν και μέσα από τους τοίχους. Δεν μπορούσαν να απεμπλακούν από τη σχέση τους ακόμη και όταν προσπαθούσαν. Μπορεί να ήταν φτιαγμένοι «ο ένας για τον άλλο», μα η έλξη τους περιπλεκόταν με την απώθηση. Το αντίθετο του παθιασμένου έρωτα δεν είναι το μίσος, είναι η αδιαφορία. Ακόμη και όταν είσαι πραγματικά ερωτευμένος, ακόμη και όταν το συναίσθημα είναι αμοιβαίο, και πάλι δεν είναι εγγυημένη η ευτυχία. Εάν θες να αποφύγεις τον επίπονο τερματισμό της σχέσης, πρέπει να χρησιμοποιείς τη δύναμή σου σε μία σχέση με σύνεση και να κάνεις την απαραίτητη συντήρηση.

Ταυτοποιήθηκαν υποατομικά σωματίδια που θα μπορούσαν να σχηματίσουν "σκοτεινή ύλη"

Επιστήμονες έχουν  προσδιορίσει ένα υποατομικό σωματίδιο το οποίο θα μπορούσε να σχηματίσει τη “σκοτεινή ύλη” στο Σύμπαν κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Έκρηξης.  Το 80% του Σύμπαντος μπορεί να είναι σκοτεινή ύλη, αλλά παρά τις πολυάριθμες μελέτες εδώ και δεκαετίες, η φυσική του προέλευση παραμένει ένα αίνιγμα. Αν και δεν μπορεί να την δούμε άμεσα, οι επιστήμονες γνωρίζουν ότι υπάρχει λόγω της αλληλεπίδρασής του μέσω της βαρύτητας με την ορατή ύλη, όπως τα αστέρια και οι πλανήτες. Η σκοτεινή ύλη αποτελείται από σωματίδια που δεν απορροφούν, δεν αντανακλούν ή δεν εκπέμπουν φως.

 

Σκοτεινή ύλη: Ένα νεοανακαλυφθέν σωματίδιο που ονομάζεται hexaquark d-star είναι υποψήφιο για τη σκοτεινή ύλη

Τώρα, οι φυσικοί στο Πανεπιστήμιο του Γιορκ παρουσιάζουν ένα νέο υποψήφιο σωματίδιο για την μυστηριώδη ύλη – ένα σωματίδιο που ανακάλυψαν πρόσφατα που ονομάζεται εξακουάρκ d-star.
 

Το σωματίδιο αποτελείται από έξι κουάρκ – τα θεμελιώδη σωματίδια που συνήθως συνδυάζονται σε τριάδες για να σχηματίσουν πρωτόνια και νετρόνια. Είναι σημαντικό ότι τα έξι κουάρκ σε d-star έχουν ως αποτέλεσμα ένα σωματίδιο μποζόνιο, που σημαίνει ότι όταν υπάρχουν πολλά d-star μπορούν να συνδυαστούν με πολύ διαφορετικούς τρόπους στα πρωτόνια και στα νετρόνια.

 

Η ερευνητική ομάδα στο Γιορκ υποδηλώνει ότι στις ακραίες συνθήκες λίγο μετά τη Μεγάλη Έκρηξη, θα μπορούσαν να έχουν συγκεντρωθεί  πολλά εξακουάρκ d-star καθώς το σύμπαν ψύχθηκε και επεκτάθηκε για να σχηματιστεί η πέμπτη κατάσταση της ύλης – το συμπύκνωμα Bose-Einstein.

 

Ο MIkhail Bashkanov μαζί με τον Daniel Watts  από το τμήμα φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Γιορκ, δημοσίευσαν πρόσφατα την πρώτη αξιολόγηση της βιωσιμότητας αυτού του νέου υποψηφίου της σκοτεινής ύλης.

 

Ο καθηγητής Daniel Watts δήλωσε: «Η προέλευση της σκοτεινής ύλης στο σύμπαν είναι ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα στην επιστήμη και ένα που μέχρι τώρα δεν υπάρχει απάντηση. Οι πρώτοι υπολογισμοί μας δείχνουν ότι τα συμπυκνώματα των d-stars είναι ένας εφικτός νέος υποψήφιος για τη σκοτεινή ύλη. Και αυτό το νέο αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα συναρπαστικό, καθώς δεν απαιτεί νέες ιδέες και έννοιες για τη φυσική».

 

Ο συντάκτης της δημοσίευσης MIkhail Bashkanov  δήλωσε: “Το επόμενο βήμα για να δημιουργηθεί αυτό το νέο υποψήφιο σωματίδιο  για τη σκοτεινή ύλη θα είναι να κατανοήσουμε καλύτερα πώς αλληλεπιδρούν τα d-stars – όταν ελκύονται και όταν  απωθούν το ένα το άλλο.

 

«Οδηγούμαστε σε νέες μετρήσεις για να δημιουργήσουμε d-stars μέσα σε έναν ατομικό πυρήνα και να δούμε αν οι ιδιότητές τους είναι διαφορετικές όταν βρίσκονται σε ελεύθερο χώρο.”

 

Οι ερευνητές θα συνεργαστούν τώρα με επιστήμονες στη Γερμανία και τις ΗΠΑ για να δοκιμάσουν τη θεωρία της σκοτεινής ύλης και να αναζητήσουν εξακουάρκ d-star στο σύμπαν.

Πλάτων: πώς παράγεται ο φαύλος πολιτικός;

Πλάτων: 427-347 π.Χ.

Αληθινός φιλόσοφος και φαύλος πολιτικός

§1

     Ι. Είναι κοινός τόπος πως η φιλοσοφική έγνοια της πολιτικής σκέψης του Πλάτωνα δεν παύει να περιστρέφεται γύρω από τον αληθινό φιλόσοφο, τον οποίο διαχωρίζει ρητά από τους κίβδηλους περιφερόμενους «φιλοσόφους» –ίδιους και όμοιους με κάποιους πλανόδιους αμπελοφιλοσόφους κομματικών, διακομματικών, συντεχνιακών παρασυναγωγών του σήμερα– και συναφώς από τον φαύλο πολιτικό. Γιατί ο Πλάτων προβαίνει σε έναν τέτοιο διαχωρισμό και δεν στρέφεται προς τον έντιμο πολιτικό ως αντιστάθμισμα στον φαύλο πολιτικό; Επειδή ουδείς επαγγελματίας πολιτικός, είτε του ολιγαρχικού είτε του δημοκρατικού είτε οποιασδήποτε άλλης ιδεολογικής περιχαράκωσης, είναι έντιμος από γνωσιο-οντο-λογική σκοπιά: α) σε επίπεδο γνώσης είναι, εν ολίγοις, αμόρφωτος άνθρωπος, μιμητής των χείριστων ιδεολογιών και εντολοδόχος εκτελεστής-εφαρμοστής αυτών των τελευταίων· β) σε επίπεδο της οντικής του ύπαρξης και ως φυσικό επακόλουθο της προαναφερθείσας αμορφωσιάς του είναι άβουλο ον, υπηρετικό υποχείριο ξένων συμφερόντων, ασυγκράτητα εξουσιομανής και ως εκ τούτου εύκολος μεταπράτης των πάτριων συμφερόντων και εδαφών για λογαριασμό αλλότριων δυνάμεων. γ) σε επίπεδο ορθοφροσύνης και σκεπτόμενης σύνεσης ενσαρκώνει το πιο παράλογο, το αδιανόητα βάρβαρο και ακόλαστο ανδρείκελο, που εντός της πατρίδας του επιδίδεται σε θεατρινίστικους και πάντα ύποπτους λεονταρισμούς, ενώ εκτός της πατρίδας συμπεριφέρεται ως ο πιο αδίστακτος Εθνικός μειοδότης. Όλη η πλατωνική Πολιτεία βρίθει από τέτοια δείγματα ή παραδείγματα αλλά και η ιστορία της Ελλάδας, ας πούμε, από την αρχή μέχρι και σήμερα.

     ΙΙ. Συνοπτικά για τον Πλάτωνα, όλα τούτα σημαίνουν πως ο επαγγελματίας πολιτικός δεν έχει το υψηλό φιλοσοφικό ήθος ταύτισης του Εαυτού με το συμφέρον της πόλης ως όλου ούτε βαθιά συνείδηση κοινοκτημοσύνης των αγαθών, ώστε να μην έχει ανάγκη, αλλά και να μη μπορεί αντικειμενικά να κλέβει τον δημόσιο πλούτο για ίδιον όφελος:

«σε όποια πόλη λένε για το ίδιο πράγμα “αυτό είναι δικό μου” ή “αυτό δεν είναι δικό μου”, η εν λόγω πόλη δεν κυβερνιέται με τον άριστο τρόπο» (Πολιτεία 462c).

Το ήθος είναι ο θεός του ανθρώπου, μας λέει ο Ηράκλειτος. Νοούμενο βέβαια όχι απλώς ως μια ηθικότητα αλλά οντολογικά: ως διαμονή, ως ύπαρξη του ανθρώπου εντός της αντάξιας στο Dasein του πολιτικής κοινότητας.

§2

     Ι. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, ένα τέτοιο ήθος συνυφαίνεται με τη φιλοσοφική γνώση και παιδεία. Ετούτη εδώ επιτρέπει στο άτομο να αντι-στέκεται σθεναρά στο μυθολογικό και απατηλό μασκάρεμα μίσθαρνων λογοποιών και μυθοποιών. Πρόκειται για ένα μασκάρεμα σαν αυτό της τρέχουσας ελληνικής πολιτικής, όπου πρώην αφισοκολλητές και εις το διηνεκές μοχθηροί αμόρφωτοι, κατά τον Μαρξ «παραφουσκωμένοι βάτραχοι», γαντζωμένοι κιόλας σε κυβερνητικούς θώκους, αποδεικνύονται άριστοι μυθοποιοί επί του πρακτέου και θέλουν να δημιουργούν ολική συσκότιση στο άγνωμο πλήθος. Απεναντίας, ο άνθρωπος, που από νεαρή ακόμα ηλικία μαθαίνει να εσωτερικεύει την ως άνω γνώση και να την ενεργοποιεί στη ζωή ως δεύτερη φύση του, δηλαδή ως πνευματική του φύση, αποκτά εσωτερική αυτοτέλεια, υψηλή αίσθηση του ευ ζην, προδιάθεση για ευψυχία και για αποκήρυξη με βδελυγμία όλων των παλαιών και νέων μυθοποιών της εξουσιολατρείας, του εγωκεντρισμού και της ηδονοθηρίας.

     ΙΙ. Από την πλευρά του, ο μυθοποιός πολιτικός παντός καιρού, ακριβώς επειδή απέχει πόρρω από μια τέτοια παίδευση, υπόσχεται να φέρει δήθεν την ευδαιμονία στην πόλη, χωρίς μια παράλληλη ανάπτυξη της εαυτού συνείδησης και της συνείδησης του αγελαίου πλήθους. Χωρίς όμως την ανάπτυξη τούτη, καμιά ευδαιμονία δεν μπορεί να κάνει πράξη πέρα από την καλλιέργεια φρούδων ελπίδων, γιατί ο ορίζοντάς του είναι στενός, η νοητική του ικανότητα ανύπαρκτη και η θεωρητικο-πρακτική του εμβέλεια τυχοδιωκτική. Χρησιμοποιεί έτσι το μαγικό δακτυλίδι του Γύγη, όπως πολύ παραστατικά μας λέει ο Πλάτων, για να αφανίζει ή να φανερώνει κατά βούληση ό,τι τον συμφέρει (Πολιτεία 359 κ.εξ): για να παρουσιάζει το άδικο ως δίκαιο, για να αναστρέφει την αλήθεια –σαν τους καθημερινούς μας πολιτικάντηδες του Ελλαδικού πολιτικού τοπίου, μη εξαιρουμένων και παρόμοιων εικόνων από άλλα εκτός συνόρων προτεκτοράτα– για να καθιδρύει στην κοινωνία τη φαυλότητα και να κρύβει το φάσμα της δικής του ευθύνης.

§3

     Ι. Καθότι άδειο Εγώ, διεκδικεί μόνο μια άμεση, υλική ζωή, με απόλυτο εκχυδαϊσμό της ύπαρξής του, και καμιά πνευματική. Συνδέει λοιπόν αυτή τη ζωή, δηλαδή «τόν ἄρτον τόν ἐπιούσιον», με την επιθυμία να ασκήσει εξουσία για να ζήσει μέσα στην τρυφή και την πολυτέλεια, αδιαφορώντας για τη δική του βαθύτερη δυστυχία αλλά και για εκείνη των άλλων. Με τούτο δείχνει την πλήρη έκπτωσή του ως βιολογικό μα και ως σκεπτόμενο ον: στερείται τη στοιχειώδη παιδεία ψυχής (ψυχ-αγωγία) και δεν αισθάνεται την ανάγκη να νοιάζεται για την κοινή μοίρα. Όπως αναφέρει ο φιλόσοφος στο τρίτο βιβλίο της Πολιτείας, τούτο προκύπτει από την τυπική του, καθεστωτική παιδεία, η οποία παραδίδει το άτομο στην πολυπραγμοσύνη, στη στάση, στη διχόνοια και ανοίγει το δρόμο για τον φαύλο πολιτικό.

     ΙΙ. Εάν η φιλοσοφική παιδεία παράγει αληθινούς φιλοσόφους, δηλαδή εκείνους που συλλαμβάνουν τα πράγματα όχι ως έναν απέραντο σωρό τεμαχίων, αλλά στην ενότητα των αναφορικών τους νοημάτων, η τυπική εκπαίδευση εισάγει στη ψυχή των ανθρώπων, και δη των νέων, διαλυτικές, απαξιωτικές «αξίες», που τους διαφθείρουν και τους καθιστούν ευάλωτους στα πολιτικά αγρίμια (Πολιτεία 495-97), δεσμώτες μέσα στον ψεύτικο κόσμο των σκιώνˑ με λόγια του Χέγκελ: ενύπαρκτους θαμώνες ενός ανεστραμμένου κόσμου. Να γιατί και τα σημερινά αγρίμια του παλαιού και του νέου καθεστώτος, με βάση την τυπική τους εκπαίδευση λυμαίνονται τον δημόσιο πλούτο αναστρέφοντας τη λογική των πραγμάτων, αλλά φροντίζοντας συνάμα να συγκαλύπτουν την αναστροφή τούτη με λαϊκιστικές πολιτικές. Λαϊκιστική πολιτική σημαίνει ολοκληρωτισμός, ολοκληρωτικός φασισμός, και στην πραγματικότητα είναι ο πιο θανάσιμος εχθρός μιας αυθεντικά δίκαιης πολιτικής κοινότητας. Λαϊκισμός και αντίστοιχη πολιτική είναι σύγχρονοι όροιˑ χαρακτηρίζουν ωστόσο πολιτικές ασκηθείσες ήδη από τα αρχαία χρόνια.

§4

     Ι. Έτσι, η φιλοσοφική αντιπαράθεση του Πλάτωνα με το τότε πολιτικό σύστημα είναι μια τιτάνια προσπάθεια, μεταξύ άλλων, διαχωρισμού της ως άνω ολοκληρωτικής πολιτικής από μια πολιτική για το συμφέρον όλων κι όχι μόνο της μιας πλευράς, των ολίγων, ή της άλλης πλευράς, των υποτιθέμενων πολλών. Κύρια μέριμνα μιας αυθεντικά λαϊκής πολιτικής δεν είναι

«στο πώς θα είναι ευτυχισμένη μόνο μια ομάδα ανθρώπων, αλλά πώς θα ευτυχεί, στο μέγιστο βαθμό, όλη η πόλη» (Πολιτεία 420b).

Κατά τη λαϊκιστική πολιτική όμως οι κυβερνήτες ανάγουν την εξουσία σε αυτοσκοπό, με αποτέλεσμα να διατηρούν τις υλικές ανισότητες ανάμεσα στους εαυτούς τους και τους πολίτες, να ευνοούν συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες σε βάρος του όλου και να ισοπεδώνουν τα ανθρώπινα άτομα υλικά και πνευματικά, αρκεί να βολεύουν τα δικά τους παιδιά και εγγόνια.

     ΙΙ. Συμβαίνει, όπως ρητά διευκρινίζει ο Πλάτων (π.χ. στην Πολιτεία, στο Θεαίτητο, στο Φαίδρο κ.λπ.) οι ανίκανοι ‒και όχι οι πραγματικά ικανοί‒ κυβερνήτες σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου να διώκουν το άριστο. Το τελευταίο σπάνια συμβαδίζει με τον θόρυβο και τους θορυβοποιούς της μαζικής κουλτούρας και της τυπικής εκπαίδευσης· με τους θορυβοποιούς που νομοθετούν ‒για χάρη του τυπικά εκπαιδευόμενου με χαμηλές επιδόσεις, ήτοι του απαίδευτου, του δημαγωγικού, του χαμερπούς‒ και οι οποίοι επίσημα πλέον ενθαρρύνουν τις αντιγραφές, τις κομματικές συναλλαγές και ό,τι πιο άθλιο μπορεί να φανταστεί ο αρρωστημένος τους νους, προκειμένου να παραγάγουν μια άκριτη μάζα ίδιων και ομοίων. Έτσι ρίχνονται μέσα στην κοινωνία οι στρατιές των αδυνάμων, κατά Νίτσε, που ελέγχονται εύκολα και για να αισθανθούν πραγματωμένοι διψούν να κυριαρχήσουν και να εξελιχθούν σε δεσπόζουσα «δύναμη», πολιτική ή εκπαιδευτική εξουσία. Έργο τους είναι: ο ανηλεής διωγμός ‒με τη μορφή της νομοθετικής ή άλλης κατευθυνόμενης αξιολόγησης ή αξιοθέτησης‒ κάθε στοιχείου, όντος, πράγματος, αξίας, δύναμης, που τους υπερβαίνει (βλ. σχετικά: Φρ. Νίτσε, Ο Ευρωπαϊκός Μηδενισμός).

§5

      Ι. Σε ένα περίφημο χωρίο του (Πολιτεία 488) ο Πλάτων παρουσιάζει την πολιτεία με καράβι που ταξιδεύει στη θάλασσα και του οποίου ο κυβερνήτης είναι μεν ο πιο σωματώδης και δυνατός, αλλά παρακούει, θαμποβλέπει και έχει μειωμένη λογική ικανότητα. Οι ναύτες γύρω του ερίζουν, σκοτώνονται μεταξύ τους ποιος θα πάρει το τιμόνι στα χέρια του, παρά την έλλειψη ουσιαστικής γνώσης στην κυβερνητική. Όχι μόνο δεν γνωρίζουν τίποτα το ουσιώδες αλλά είναι και έτοιμοι να κατασπαράξουν όποιον μιλήσει υπέρ της αναγκαιότητας κεφαλαιώδους μάθησης. Αυτοί οι ακατέργαστοι, οι βαρβαροκένταυροι ναύτες, τη μόνη «ικανότητα» που έχουν είναι να κολακεύουν τον κυβερνήτη, να τον μεθούν ή να τον αποκοιμίζουν με μανδαγόρα και τελικά να αναλαμβάνουν οι ίδιοι τη διοίκηση του καραβιού. Τότε συνεχίζουν το ταξίδι, κλέβοντας το εμπόρευμα, μεθώντας και ρίχνοντάς το σε υλικές απολαύσεις και ηδονές.

     ΙΙ. Η τακτική τους είναι να ευνοούν τους ομοϊδεάτες τους και να σπιλώνουν όσους αντιστέκονται στις αθλιότητές τους. Χαρακτηρίζουν τους πραγματικά ικανούς, γνώστες, ταλαντούχους, ως απατεώνες, πολυλογάδες, παράξενους, ανίκανους, άχρηστους. Η παραβολή αυτή του κυβερνήτη του πλοίου και των ναυτών αποτυπώνει την κατάσταση μιας πόλης που κακοδιοικείται από διεφθαρμένους πολιτικούς και εχθρεύεται την αληθινή φιλοσοφία, δηλαδή το άριστο των αρίστων, το πολυτιμότερο της πόλης. Συναφώς υποδηλώνει πως φιλαυτία, ναρκισσισμός και φιλοδοξία, από τη μια πλευρά, και φιλοσοφία, από την άλλη, αποτελούν δυο διαφορετικούς κόσμους: η πρώτη περίπτωση τον κόσμο της μαζικο-δημοκρατικής αερολογίας, μαζί και των «ἐν πολλοῖς καὶ παντοίως πλανωμένων», δηλαδή τον κόσμο των ανάξιων προσώπων του δημόσιου βίου και των αγελαίων συντεχνιών τουςˑ η δεύτερη το ιερό τέμενος των Μουσών, την αληθινή ποιητική πράξη της πολιτικής.

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ: Ρητορική (1389b-1390a)

[XIII] Τὸ μὲν οὖν τῶν νέων τοιοῦτόν ἐστιν ἦθος, οἱ δὲ πρεσβύτεροι καὶ παρηκμακότες σχεδὸν ἐκ τῶν ἐναντίων τούτοις τὰ πλεῖστα ἔχουσιν ἤθη· διὰ γὰρ τὸ πολλὰ ἔτη βεβιωκέναι καὶ πλείω ἐξηπατῆσθαι καὶ ἐξημαρτηκέναι, καὶ τὰ πλείω φαῦλα εἶναι τῶν πραγμάτων, οὔτε διαβεβαιοῦνται οὐδέν, ἧττόν τε ἄγανται πάντα ἢ δεῖ. καὶ οἴονται, ἴσασι δ᾽ οὐδέν, καὶ ἀμφιδοξοῦντες προστιθέασιν ἀεὶ τὸ ἴσως καὶ τάχα, καὶ πάντα λέγουσιν οὕτως, παγίως δ᾽ οὐδέν. καὶ κακοήθεις εἰσίν· ἔστι γὰρ κακοήθεια τὸ ἐπὶ τὸ χεῖρον ὑπολαμβάνειν πάντα. ἔτι δὲ καχύποπτοί εἰσι διὰ τὴν ἀπιστίαν, ἄπιστοι δὲ δι᾽ ἐμπειρίαν. καὶ οὔτε φιλοῦσιν σφόδρα οὔτε μισοῦσι διὰ ταῦτα, ἀλλὰ κατὰ τὴν Βίαντος ὑποθήκην καὶ φιλοῦσιν ὡς μισήσοντες καὶ μισοῦσιν ὡς φιλήσοντες. καὶ μικρόψυχοι διὰ τὸ τεταπεινῶσθαι ὑπὸ τοῦ βίου· οὐδενὸς γὰρ μεγάλου οὐδὲ περιττοῦ ἀλλὰ τῶν πρὸς τὸν βίον ἐπιθυμοῦσι. καὶ ἀνελεύθεροι· ἓν γάρ τι τῶν ἀναγκαίων ἡ οὐσία, ἅμα δὲ καὶ διὰ τὴν ἐμπειρίαν ἴσασιν ὡς χαλεπὸν τὸ κτήσασθαι καὶ ῥᾴδιον τὸ ἀποβαλεῖν. καὶ δειλοὶ καὶ πάντα προφοβητικοί· ἐναντίως γὰρ διάκεινται τοῖς νέοις· κατεψυγμένοι γάρ εἰσιν, οἱ δὲ θερμοί, ὥστε προωδοπεποίηκε τὸ γῆρας τῇ δειλίᾳ· καὶ γὰρ ὁ φόβος κατάψυξίς τίς ἐστιν. καὶ φιλόζωοι, καὶ μᾶλλον ἐπὶ τῇ τελευταίᾳ ἡμέρᾳ διὰ τὸ τοῦ ἀπόντος εἶναι τὴν ἐπιθυμίαν, καὶ οὗ ἐνδεεῖς, τούτου μάλιστα ἐπιθυμεῖν. καὶ φίλαυτοι μᾶλλον ἢ δεῖ· μικροψυχία γάρ τις καὶ αὕτη. καὶ πρὸς τὸ συμφέρον ζῶσιν, ἀλλ᾽ οὐ πρὸς τὸ καλόν, μᾶλλον ἢ δεῖ, διὰ τὸ φίλαυτοι εἶναι· τὸ μὲν γὰρ

[1390a] συμφέρον αὐτῷ ἀγαθόν ἐστι, τὸ δὲ καλὸν ἁπλῶς. καὶ ἀναίσχυντοι μᾶλλον ἢ αἰσχυντηλοί· διὰ γὰρ τὸ μὴ φροντίζειν ὁμοίως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ συμφέροντος ὀλιγωροῦσι τοῦ δοκεῖν. καὶ δυσέλπιδες διὰ τὴν ἐμπειρίαν (τὰ γὰρ πλείω τῶν γιγνομένων φαῦλά ἐστιν· ἀποβαίνει γὰρ τὰ πολλὰ ἐπὶ τὸ χεῖρον), καὶ ἔτι διὰ τὴν δειλίαν. καὶ ζῶσι τῇ μνήμῃ μᾶλλον ἢ τῇ ἐλπίδι· τοῦ γὰρ βίου τὸ μὲν λοιπὸν ὀλίγον τὸ δὲ παρεληλυθὸς πολύ, ἔστι δὲ ἡ μὲν ἐλπὶς τοῦ μέλλοντος ἡ δὲ μνήμη τῶν παροιχομένων· ὅπερ αἴτιον καὶ τῆς ἀδολεσχίας αὐτοῖς· διατελοῦσι γὰρ τὰ γενόμενα λέγοντες· ἀναμιμνησκόμενοι γὰρ ἥδονται. καὶ οἱ θυμοὶ ὀξεῖς μὲν ἀσθενεῖς δέ εἰσιν, καὶ αἱ ἐπιθυμίαι αἱ μὲν ἐκλελοίπασιν αἱ δὲ ἀσθενεῖς εἰσιν, ὥστε οὔτ᾽ ἐπιθυμητικοὶ οὔτε πρακτικοὶ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας, ἀλλὰ κατὰ τὸ κέρδος· διὸ σωφρονικοὶ φαίνονται οἱ τηλικοῦτοι· αἵ τε γὰρ ἐπιθυμίαι ἀνείκασι καὶ δουλεύουσι τῷ κέρδει. καὶ μᾶλλον ζῶσι κατὰ λογισμὸν ἢ κατὰ τὸ ἦθος· ὁ μὲν γὰρ λογισμὸς τοῦ συμφέροντος τὸ δ᾽ ἦθος τῆς ἀρετῆς ἐστιν. καὶ τἀδικήματα ἀδικοῦσιν εἰς κακουργίαν, οὐκ εἰς ὕβριν. ἐλεητικοὶ δὲ καὶ οἱ γέροντές εἰσιν, ἀλλ᾽ οὐ διὰ ταὐτὰ τοῖς νέοις· οἱ μὲν γὰρ διὰ φιλανθρωπίαν, οἱ δὲ δι᾽ ἀσθένειαν· πάντα γὰρ οἴονται ἐγγὺς εἶναι αὑτοῖς παθεῖν, τοῦτο δ᾽ ἦν ἐλεητικόν· ὅθεν ὀδυρτικοί εἰσι, καὶ οὐκ εὐτράπελοι οὐδὲ φιλογέλοιοι· ἐναντίον γὰρ τὸ ὀδυρτικὸν τῷ φιλογέλωτι.

Τῶν μὲν οὖν νέων καὶ τῶν πρεσβυτέρων τὰ ἤθη τοιαῦτα, ὥστ᾽ ἐπεὶ ἀποδέχονται πάντες τοὺς τῷ σφετέρῳ ἤθει λεγομένους λόγους καὶ τοὺς ὁμοίους, οὐκ ἄδηλον πῶς χρώμενοι τοῖς λόγοις τοιοῦτοι φανοῦνται καὶ αὐτοὶ καὶ οἱ λόγοι.

***
[13] Τέτοιος λοιπόν είναι ο χαρακτήρας των νέων. Οι ηλικιωμένοι, από την άλλη, αυτοί δηλαδή που έχουν περάσει την ηλικία της ωριμότητας, έχουν τα περισσότερα σχεδόν από τα επιμέρους στοιχεία του χαρακτήρα τους αντίθετα με τα επιμέρους στοιχεία του χαρακτήρα των νέων. Καθώς, πράγματι, έχουν ζήσει πολλά χρόνια, καθώς —επομένως— έχουν πέσει περισσότερες φορές θύματα απάτης και έχουν σφάλει περισσότερες φορές, τέλος καθώς τα περισσότερα πράγματα δεν είναι και τόσο καλά, όχι μόνο δεν βεβαιώνουν οτιδήποτε με σιγουριά, αλλά και ό,τι βεβαιώνουν, το βεβαιώνουν με πολύ λιγότερη από την απαιτούμενη σιγουριά. Και πάντοτε «νομίζουν», ποτέ δεν «ξέρουν», και σε περίπτωση αμφιβολιών προσθέτουν πάντοτε ένα «ίσως» ή ένα «μπορεί»: οι εκφράσεις τους είναι πάντοτε αυτού του τύπου και για τίποτε δεν εκφράζονται δίχως επιφυλάξεις. Τους διακρίνει, επίσης, μια «κακοήθεια» — γιατί είναι, βέβαια, «κακοήθεια» να δίνεις σε όλα τη χειρότερη ερμηνεία. Λόγω της δυσπιστίας που τους διακρίνει είναι και καχύποπτοι — δύσπιστοι, βέβαια, είναι λόγω της πείρας που απέκτησαν. Για τους λόγους αυτούς ούτε αγαπούν ούτε μισούν σφοδρά, αλλά —ακολουθώντας τη συμβουλή του Βίαντα— αγαπούν σαν να πρόκειται κάποια στιγμή στο μέλλον να μισήσουν και μισούν σαν να πρόκειται κάποια στιγμή στο μέλλον να αγαπήσουν. Είναι επίσης μικρόψυχοι, γιατί η ζωή τούς έχει ταπεινώσει: δεν ζητούν για τον εαυτό τους τίποτε το μεγάλο, τίποτε το έξω από τα συνήθη, παρά μόνο ό,τι είναι απαραίτητο για τη ζωή. Είναι επίσης φιλοχρήματοι και τσιγκούνηδες, πρώτον γιατί η περιουσία είναι ένα από τα απαραίτητα για τη ζωή πράγματα, και δεύτερον γιατί από την πείρα τους γνωρίζουν ότι είναι δύσκολο πράγμα η απόκτηση περιουσίας και ότι είναι εύκολο το χάσιμό της. Είναι επίσης δειλοί και φοβούνται κάθε είδους κακό εκ των προτέρων· ο λόγος είναι ότι η γενικότερη κατάστασή τους είναι αντίθετη με την κατάσταση των νέων: οι ηλικιωμένοι είναι κρύοι παγωμένοι, ενώ οι νέοι είναι θερμοί· τα γηρατειά, επομένως, είναι που άνοιξαν το δρόμο για τη δειλία· γιατί ο φόβος είναι ένα είδος παγώματος. Δείχνουν επίσης υπερβολική αγάπη για τη ζωή (ιδίως στις τελευταίες τους μέρες)· γιατί η επιθυμία αναφέρεται πάντοτε σ᾽ αυτό που δεν έχουμε και γιατί αυτό που επιθυμούμε είναι κατά κύριο λόγο αυτό που μας λείπει. Είναι, επίσης, φίλαυτοι περισσότερο από ό,τι πρέπει — είναι και αυτό ένα είδος μικροψυχίας. Ζουν, περισσότερο από ό,τι πρέπει, για το συμφέρο τους παρά για το ωραίο — ακριβώς γιατί είναι φίλαυτοι·

[1390a] γιατί το συμφέρον είναι καλό για το επιμέρους άτομο, ενώ το ωραίο είναι ένα απόλυτο αγαθό. Και είναι μάλλον αναίσχυντοι παρά ντροπαλοί· γιατί καθώς δεν νοιάζονται για το ωραίο στον βαθμό που νοιάζονται για το συμφέρον, αδιαφορούν για την εντύπωση που δημιουργούν στους άλλους για το άτομό τους. Λόγω της πείρας τους από τη ζωή, περιμένουν πάντοτε το χειρότερο (γιατί τα περισσότερα από τα πράγματα που συμβαίνουν δεν είναι και τόσο καλά — τις πιο πολλές φορές η έκβασή τους είναι προς το χειρότερο) — μαζί όμως και λόγω της δειλίας τους. Ζουν πιο πολύ με τη μνήμη παρά με την ελπίδα· γιατί η ζωή που τους μένει να ζήσουν είναι λίγη, ενώ αυτή που πέρασε είναι πολλή, και βέβαια η ελπίδα σχετίζεται με το μέλλον, ενώ η μνήμη με τα περασμένα· εδώ ακριβώς βρίσκεται και η αιτία της φλυαρίας τους· δεν σταματούν, πράγματι, να μιλούν για τα παλιά· γιατί η ανάμνηση τους προκαλεί ευχαρίστηση. Τα ξεσπάσματα του θυμού τους είναι βίαια, όμως ασθενικά. Από τις επιθυμίες άλλες έχουν πια λείψει τελείως και άλλες είναι αδύναμες, με αποτέλεσμα οι ηλικιωμένοι είτε να μην έχουν επιθυμίες είτε να μη μπορούν να ενεργήσουν κατά τις επιθυμίες τους παρά μόνο για κέρδος· αυτός είναι ο λόγος που οι άνθρωποι αυτής της ηλικίας μοιάζουν μετριοπαθείς και νηφάλιοι· γιατί από τη μια οι επιθυμίες τους έχουν χάσει την έντασή τους και από την άλλη είναι δούλοι του κέρδους. Τη ζωή τους τη ρυθμίζει πιο πολύ ο υπολογισμός παρά οι κανόνες του ηθικού χαρακτήρα: ο υπολογισμός σχετίζεται με το συμφέρον, ενώ ο ηθικός χαρακτήρας με την αρετή. Οι αδικίες που κάνουν έχουν σχέση με τη διάθεσή τους να κάνουν κακό, όχι με τη διάθεσή τους να προσβάλουν. Οίκτο αισθάνονται και οι γέροι, όχι όμως για τους ίδιους λόγους με τους νέους: οι νέοι αισθάνονται οίκτο από αγάπη για τον άνθρωπο, οι γέροι από αδυναμία· γιατί οι γέροι πιστεύουν πως η πιθανότητα να πάθουν όλα τα κακά βρίσκεται κοντά τους — αυτό δεν λέγαμε πως είναι το να αισθάνεται κανείς οίκτο; Γι᾽ αυτό και είναι μεμψίμοιροι και δεν τους αρέσουν ούτε οι αστεϊσμοί ούτε τα γέλια· γιατί το να είναι κανείς μεμψίμοιρος είναι το αντίθετο του να του αρέσουν τα γέλια.

Αυτά είναι λοιπόν τα επιμέρους στοιχεία του χαρακτήρα των νέων και των ηλικιωμένων. Αποτέλεσμα: Δεδομένου ότι όλοι οι άνθρωποι ακούν ευχαρίστως λόγους που αντιστοιχούν στον δικό τους χαρακτήρα, λόγους που τον αποδίδουν με απόλυτη ακρίβεια, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πώς θα μπορούν οι ρήτορες να προσδίδουν με τον λόγο τους αυτού του είδους την εικόνα και στον ίδιο τον εαυτό τους και στα λόγια τους.