ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΣΟΦΟΚΛΗΣ - Ἠλέκτρα (431-471)

ΗΛ. ἀλλ᾽, ὦ φίλη, τούτων μὲν ὧν ἔχεις χεροῖν

τύμβῳ προσάψῃς μηδέν· οὐ γάρ σοι θέμις
οὐδ᾽ ὅσιον ἐχθρᾶς ἀπὸ γυναικὸς ἱστάναι
κτερίσματ᾽ οὐδὲ λουτρὰ προσφέρειν πατρί·
435 ἀλλ᾽ ἢ πνοαῖσιν ἢ βαθυσκαφεῖ κόνει
κρύψον νιν, ἔνθα μή ποτ᾽ εἰς εὐνὴν πατρὸς
τούτων πρόσεισι μηδέν· ἀλλ᾽ ὅταν θάνῃ,
κειμήλι᾽ αὐτῇ ταῦτα σῳζέσθω κάτω.
ἀρχὴν δ᾽ ἄν, εἰ μὴ τλημονεστάτη γυνὴ
440 πασῶν ἔβλαστε, τάσδε δυσμενεῖς χοὰς
οὐκ ἄν ποθ᾽ ὅν γ᾽ ἔκτεινε τῷδ᾽ ἐπέστεφε.
σκέψαι γὰρ εἴ σοι προσφιλῶς αὐτῇ δοκεῖ
γέρα τάδ᾽ οὑν τάφοισι δέξεσθαι νέκυς
ὑφ᾽ ἧς θανὼν ἄτιμος ὥστε δυσμενὴς
445 ἐμασχαλίσθη κἀπὶ λουτροῖσιν κάρᾳ
κηλῖδας ἐξέμαξεν. ἆρα μὴ δοκεῖς
λυτήρι᾽ αὐτῇ ταῦτα τοῦ φόνου φέρειν;
οὐκ ἔστιν. ἀλλὰ ταῦτα μὲν μέθες· σὺ δὲ
τεμοῦσα κρατὸς βοστρύχων ἄκρας φόβας
450 κἀμοῦ ταλαίνης, σμικρὰ μὲν τάδ᾽, ἀλλ᾽ ὅμως
ἅχω, δὸς αὐτῷ, τήνδε λιπαρῆ τρίχα
καὶ ζῶμα τοὐμὸν οὐ χλιδαῖς ἠσκημένον.
αἰτοῦ δὲ προσπίτνουσα γῆθεν εὐμενῆ
ἡμῖν ἀρωγὸν αὐτὸν εἰς ἐχθροὺς μολεῖν,
455 καὶ παῖδ᾽ Ὀρέστην ἐξ ὑπερτέρας χερὸς
ἐχθροῖσιν αὐτοῦ ζῶντ᾽ ἐπεμβῆναι ποδί,
ὅπως τὸ λοιπὸν αὐτὸν ἀφνεωτέραις
χερσὶ στέφωμεν ἢ τανῦν δωρούμεθα.
οἶμαι μὲν οὖν, οἶμαί τι κἀκείνῳ μέλειν
460πέμψαι τάδ᾽ αὐτῇ δυσπρόσοπτ᾽ ὀνείρατα·
ὅμως δ᾽, ἀδελφή, σοί θ᾽ ὑπούργησον τάδε
ἐμοί τ᾽ ἀρωγά, τῷ τε φιλτάτῳ βροτῶν
πάντων, ἐν Ἅιδου κειμένῳ κοινῷ πατρί.
ΧΟ. πρὸς εὐσέβειαν ἡ κόρη λέγει· σὺ δέ,
465 εἰ σωφρονήσεις, ὦ φίλη, δράσεις τάδε.
ΧΡ. δράσω· τὸ γὰρ δίκαιον οὐκ ἔχει λόγον
δυοῖν ἐρίζειν, ἀλλ᾽ ἐπισπεύδειν τὸ δρᾶν.
πειρωμένῃ δὲ τῶνδε τῶν ἔργων ἐμοὶ
σιγὴ παρ᾽ ὑμῶν πρὸς θεῶν ἔστω, φίλαι·
470 ὡς εἰ τάδ᾽ ἡ τεκοῦσα πεύσεται, πικρὰν
δοκῶ με πεῖραν τήνδε τολμήσειν ἔτι.

***

ΗΛΕ. Μα, ω καλή μου, απ᾽ αυτά πὄχεις στα χέρια,
στον τάφο επάνω τίποτα μη βάλεις,
γιατ᾽ είναι κρίμ᾽ ανόσιο για σένα
να πας εντάφια δώρα στον πατέρα
από γυναίκα εχθρά και τις σπονδές της
να του προσφέρεις· μα στους τέσσερις
σκόρπα τα ανέμους, ή παράχωσέ τα
βαθιά βαθιά στη γη, που να μη φτάσει
σταλιά απ᾽ αυτά στη νεκρική του κοίτη·
μα σαν πεθάνει εκείνη, ας περιμένουν
φυλαγμένα στη γη, να τα χαρεί η ίδια.
Και πρώτα, αν μέσα σ᾽ όλες τις γυναίκες
440 δεν ήταν η πιο αδιάντροπη, ποτέ της
δε θα έραινε τις μισητές χοές της
σ᾽ εκείνου, που η ίδια εσκότωσε, τον τάφο.
Και σκέψου: με καλή καρδιά νομίζεις
δώρα ο νεκρός πως θα δεχτεί από κείνην,
που αφού τον σκότωσε άτιμα, σα νά ηταν
εχθρός ακρωτηρίασε, κι απάνω
σφούγγιξε στα μαλλιά του τις κηλίδες
του φόνου του, για καθαρμό; Μην τάχα
πίστεψες πως μ᾽ αυτά που πας θα λάβει
του εγκλήματός της άφεση; ποτέ της!
Μα έλα, παράτα τώρ᾽ αυτά και κόψε
άκρες από τις μπούκλες τω μαλλιώ σου,
κι από μέρος της άμοιρης εμένα
450 —λίγα, μ᾽ άλλα δεν έχω— δώσ᾽ του αυτή
προσφορά την πλεξίδα μου και τούτη
τη φτωχοδουλεμένη μου τη ζώνη·
και πρόσπεσε και παρακάλεσέ τον
νά βγει απ᾽ τον τάφο πρόθυμος βοηθός μας
ενάντια στους εχθρούς, κι ο γιος του Ορέστης
ζωντανός νικητής και τροπαιούχος
κάτω απ᾽ τα πόδια του να τους πατήσει,
που έτσι και μεις στο μέλλον με πιο πλούσια
χέρια να του στολίζομε τον τάφο.
Πιστεύω, ναι, πιστεύω πως και κείνος
τα όνειρ᾽ αυτά της κακοσημαδιάς της
460 να της στείλει θα φρόντισε· μα ωστόσο
δώσε και συ χέρι, αδερφή, και βόηθα
στην εκδίκηση, που ᾽ναι και δική σου
και δική μου και του παμφίλτατού μας
κοινού πατρός, που κείτεται στον Άδη.
ΧΟΡ. Η ευσέβεια την εμπνέει σ᾽ αυτά που η κόρη
σου λέει· και συ αν σκεφθείς σωστά, καλή μας,
θ᾽ ακολουθήσεις βέβαια τη συμβουλή της.
ΧΡΥ. Έτσι θα κάμω· για ένα δίκαιο πράμα
δεν έχει λόγο να φιλονικούνε
δυο μεταξύ τους, αλλ᾽ απεναντίας
να το επισπεύδουν. Μόνο, ενώ, καλές μου,
θα προσπαθώ εγώ τη δουλειά, κοιτάχτε,
για το Θεό, μη βγει μιλιά απ᾽ το στόμα·
470 γιατί αν θα μάθει τίποτα η μητέρα,
πικρή θαρρώ θα μού βγει αυτή μου η τόλμη.

Αρχαία Ελληνική Γραμματολογία: 5. Ελληνορωμαϊκή εποχή (31 π.Χ.-330 μ.Χ.)

5.4.Β. Λυρική ποίηση

Επιγράμματα συνθέσαν στα ελληνορωμαϊκά χρόνια πολλοί. Προς το τέλος του 1ου π.Χ. αιώνα έζησε και έγραψε ο Κριναγόρας από τη Μυτιλήνη, τον 1ο μ.Χ. αιώνα ο Φίλιππος και ο Αντίπατρος από τη Θεσσαλονίκη, ο Αντίφιλος από το Βυζάντιο, ο σατιρικός Λουκίλιος κ.ά.π. Τον ίδιο αιώνα έγραψε και ο Λεωνίδας από την Αλεξάνδρεια τα ισόψηφα επιγράμματά του, όπου τα γράμματα, αν διαβαστούν ως αριθμοί, δίνουν το ίδιο πάντα άθροισμα, και στο γύρισμα προς τον 2ο μ.Χ. αιώνα ο Νικόδημος από την Ηράκλεια τα ανακυκλωτικά του επιγράμματα, που διαβάζονται και ίσια και ανάποδα. Παρόμοια τεχνοπαίγνια απαιτούν επιδεξιότητα και γνώση· αποτελούν όμως και σημεία ποιητικής παρακμής.

Το δεύτερο λυρικό είδος που καλλιεργήθηκε στα ελληνορωμαϊκά χρόνια ήταν οι Ύμνοι. Στον 2ο μ.Χ. αιώνα ανήκουν οι ύμνοι του Μεσομήδη από την Κρήτη Εἰς Καλλιόπειαν, Εἰς Ἥλιον, Εἰς Νέμεσιν, Εἰς Φύσιν, Εἰς Ἶσιν κλπ., σημαντικοί όχι τόσο για την ποιητική τους αξία, όσο γιατί στους τρεις πρώτους τα χειρόγραφα μας διασώζουν και τη μελωδία τους, καταγραμμένη με τα αρχαία μουσικά σημεία.

Στον 2ο ή 3ο μ.Χ. αιώνα χρονολογούνται 87 σύντομοι λατρευτικοί ύμνοι που μας παραδόθηκαν ως προσφορά του μυθικού Ορφέα προς τον Μουσαίο. Γραμμένοι σε δακτυλικό εξάμετρο, οι Ορφικοί ύμνοι καμιά δεν έχουν σχέση με τον Ορφέα και ελάχιστη με τον ορφισμό· μας ενδιαφέρουν όμως για τη μεγάλη ποικιλία των θεών που εξυμνούν και για τον ποιητικό τους τρόπο, όπου τα παραδοσιακά ή νεόκοπα λατρευτικά επίθετα ακολουθούν αραδιαστά το ένα το άλλο. Ένα δείγμα από τον ύμνο Εἰς Φύσιν:

Ὦ Φύσι, παμμήτειρα θεά, πολυμήχανε μῆτερ,
οὐρανία, πρέσβειρα, πολύκτιτε δαῖμον, ἄνασσα,
πανδαμάτωρ, ἀδάμαστε, κυβερνήτειρα…

Από τα άλλα λυρικά έργα της Ελληνορωμαϊκής εποχής αξιομνημόνευτα είναι τα ψευδεπίγραφα Ανακρεόντεια, μια συλλογή από εξήντα λιανοτράγουδα, όπου εγκωμιάζονται, με τον τρόπο του Ανακρέοντα, οι χαρές της ζωής. Πιο σημαντικοί για μας οι Αἰσώπειοι μυθίαμβοι ενός ελληνοθρεμμένου Ρωμαίου, του Βάβριου, που γύρω στα 100 μ.Χ. αφηγήθηκε μύθους του Αισώπου και άλλες ιστοριούλες ποιητικά, σε απλή γλώσσα και μέτρο χωλιαμβικό - όπου για πρώτη φορά βλέπουμε να παίζουν ρόλο όχι μόνο ο χρόνος των συλλαβών αλλά και ο δυναμικός τονισμός τους. Το έργο είχε μεγάλη επιτυχία και αξιοποιήθηκε νωρίς ως διδακτικό ανάγνωσμα στα σχολεία.

Η Ρώμη και ο κόσμος της: 1. Τι ήταν αυτοί οι Ρωμαίοι;

1.1. Τι δεν κατάλαβε ο Αστερίξ

Τι είδους λαός ήταν αυτοί οι Ρωμαίοι; Αν πιστέψουμε τον Αστερίξ, που τους γνώριζε από πρώτο χέρι, ήταν τρελοί. Δυστυχώς ή ευτυχώς, εμείς δεν έχουμε τη δυνατότητα να τους γνωρίσουμε από τόσο κοντά· έχουμε, όμως, τα γραπτά που μας άφησαν οι ίδιοι οι Ρωμαίοι, τα κτίρια και τα μνημεία τους, καθώς και τις μαρτυρίες άλλων λαών της αρχαιότητας. Και όλα αυτά μάλλον διαψεύδουν τον Αστερίξ.

Στις πρώτες αρχές της, η ρωμαϊκή κοινωνία ήταν καθαρά αγροτική και στηριζόταν στη συνοχή της οικογένειας, που ήταν πατριαρχική. Οι πάντες όφειλαν τυφλή υπακοή στον πατέρα-αφέντη, κι αυτός είχε κάτω από την αυστηρή επίβλεψή του τους πάντες και τα πάντα: τη σύζυγο, τα παιδιά, τους υπηρέτες, τα ζωντανά και τα σπαρτά. Καλός άνθρωπος για τους Ρωμαίους σήμαινε καλός νοικοκύρης· και ο καλός νοικοκύρης έπρεπε πάνω απ᾽ όλα να διακρίνεται από πνεύμα οικονομίας. Στην καλύτερη περίπτωση αυτό σήμαινε ότι τα έξοδα δεν ήταν περισσότερα από τα έσοδα και όλοι είχαν ακριβώς ό,τι χρειάζονταν για να ζουν με αξιοπρέπεια· στη χειρότερη περίπτωση σήμαινε απλώς τσιγκουνιά. Ως φαίνεται, οι παλιοί Ρωμαίοι ήταν βασικά τσιγκούνηδες - αλλά αυτό δεν το πρόσεξε ο Αστερίξ.

Μια καλή απόδειξη γι᾽ αυτό μπορούμε να βρούμε στο βιβλίο που έγραψε ένας πολύ σημαντικός Ρωμαίος. Έζησε από το 234 μέχρι το 149 π.Χ., τον λέγανε Κάτωνα, κουρευόταν και χαμογελούσε σπάνια, αλλά ήταν έντιμος και τον εμπιστεύονταν όλοι οι συμπολίτες του. Το βιβλίο του είχε για θέμα τη διαχείριση του νοικοκυριού και κυρίως τα καθήκοντα του γεωργού στη διάρκεια του χρόνου. Γράφει, λοιπόν, ο γερο-Κάτωνας ότι ένας καλός νοικοκύρης πρέπει να φροντίζει έγκαιρα τις εποχιακές γεωργικές εργασίες, να κάνει τακτική συντήρηση στα γεωργικά του εργαλεία για να τα διατηρεί σε καλή κατάσταση και να μην κάνει περιττά έξοδα για πράγματα, αλλά και για πρόσωπα, που είναι άχρηστα:

Αν οι δούλοι αρρωστήσουν, αυτό σημαίνει ότι έτρωγαν περισσότερο από όσο έπρεπε. Τα γερασμένα βόδια, το παλιό αλέτρι, τα παλιά εργαλεία, ο γερασμένος και ο άρρωστος δούλος πρέπει να πουλιούνται. Ο αφέντης του σπιτιού πρέπει γενικά να πουλάει και όχι να αγοράζει.

Δεν ξέρουμε αν το βιβλίο του Κάτωνα έγινε «μπεστ σέλερ»· αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι οι παλιοί Ρωμαίοι θα συμφωνούσαν λίγο πολύ με αυτές τις απόψεις, όχι τόσο επειδή ήταν σκληροί και απάνθρωποι αλλά μάλλον επειδή αγαπούσαν τις πρακτικές λύσεις.

Αυτό το πρακτικό πνεύμα το καλλιεργούσαν από τα πρώτα κιόλας μαθητικά τους χρόνια. Ο Οράτιος, ένας πολύ σημαντικός ρωμαίος ποιητής, αφηγείται το ακόλουθο στιγμιότυπο: σε μια τάξη του δημοτικού τα παιδιά μαθαίνουν πρόσθεση και αφαίρεση· ο δάσκαλος βάζει ασκήσεις και ενθουσιάζεται όταν ακούει τις σωστές απαντήσεις. «Μπράβο, παιδιά!» λέει. «Μεθαύριο που θα μεγαλώσετε θα γίνετε σωστοί νοικοκύρηδες.» Ο Κάτωνας θα συμφωνούσε απόλυτα:

Οι πρόγονοί μας δεν είχαν σε καμιά εκτίμηση την ποίηση, και όποιον ασχολούνταν μ᾽ αυτήν τον χαρακτήριζαν τσαρλατάνο και αγύρτη.

Τάδε έφη ο γερο-Κάτωνας. Είναι αμφίβολο αν ο άνθρωπος αυτός πείστηκε ποτέ ότι οι ποιητές χρειάζονται.

Οι Ρωμαίοι τηρούσαν ευλαβικά τα ήθη και τα έθιμα των προγόνων τους. Βαθμιαία η κοινωνία τους διαμόρφωσε ένα σύνολο αξιών και αρχών που, όπως ήθελαν να πιστεύουν οι ίδιοι, χαρακτήριζε το ρωμαϊκό έθνος από παλιά. Τέτοιες αρετές ήταν, για παράδειγμα, η σοβαρότητα της συμπεριφοράς, η κοινωνική ευπρέπεια, ο λιτός τρόπος ζωής και ο σεβασμός τόσο για την οικογένεια όσο και για το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Είναι αλήθεια ότι όλοι οι λαοί διαθέτουν έναν δικό τους κατάλογο με εθνικές αρετές· όμως, τουλάχιστο στην αρχαιότητα, οι Ρωμαίοι είναι οι μόνοι που διαφημίζουν τόσο επίμονα τα εθνικά τους προσόντα και οι μόνοι που χρησιμοποιούν τόσο συστηματικά τα προγονικά «ήθη και έθιμα» ως το σημαντικότερο παιδαγωγικό μέσο. Ένα καλό παράδειγμα τέτοιας αυτοδιαφήμισης μας δίνει ο Κικέρωνας, μεγάλος ρήτορας και πολιτικός:

Ποιος άλλος λαός έδειξε τέτοια σοβαρότητα συμπεριφοράς, τέτοια σταθερότητα χαρακτήρα, τέτοιο ηρωισμό, τέτοια χρηστότητα ήθους, τέτοια εντιμότητα; Ποιοι διέπρεψαν τόσο σε κάθε είδος αρετής ώστε να μπορούν να συγκριθούν με τους πατεράδες μας;

Φυσικά ο Κικέρωνας δεν περιμένει απάντηση (η ερώτηση είναι, όπως λέμε, απλώς ρητορική) - ή, μάλλον, η μόνη απάντηση που περιμένει είναι: «κανείς άλλος». Αλλά την ίδια απάντηση δεν περιμένουν όλοι εκείνοι, σε όποια εθνικότητα και αν ανήκουν, που αναλαμβάνουν να εκφωνήσουν πανηγυρικούς λόγους σε εθνικές γιορτές και επετείους; Όλοι παινεύουμε κάποτε το σπίτι μας για να μην πέσει και μας πλακώσει. Το ερώτημα είναι αν και πόσο το σπίτι μας αξίζει αντικειμενικά το παίνεμα. Και στην περίπτωσή μας: αξίζει τόσο παίνεμα το σπίτι που παινεύει ο Κικέρωνας;

Η αλήθεια είναι ότι ανάμεσα στις διάφορες εθνικές ομάδες που κατοικούσαν στην ιταλική χερσόνησο οι Ρωμαίοι ήταν αυτοί που κατάφεραν να επιβάλουν σταδιακά τη στρατιωτική και πολιτική κυριαρχία τους, να ενώσουν όλη την Ιταλία κάτω από την ηγεμονία τους και στη συνέχεια να επεκταθούν όχι μόνο σε όλη τη λεκάνη της Μεσογείου αλλά και σε πολλές βορειότερες περιοχές της Ευρώπης. Πώς και γιατί απέκτησε τέτοια δύναμη η μικρή και κλειστή γεωργική κοινωνία που αρχικά ήταν περιορισμένη στο Λάτιο, μια περιοχή της κεντρικής Ιταλίας που είχε για πρωτεύουσα της τη Ρώμη;

Η απάντηση που θα έδιναν ο γερο-Κάτωνας, ο Κικέρωνας, αλλά και οι περισσότεροι απλοί Ρωμαίοι είναι: επειδή το ρωμαϊκό έθνος διατήρησε τις αρχές και τις αξίες των παλιών Ρωμαίων. Την ίδια απάντηση φαίνεται να δίνουν και πολλοί σύγχρονοί μας μελετητές της ρωμαϊκής ιστορίας. Και αν τόσοι πολλοί συμφωνούν, τότε ένα μέρος τουλάχιστο της αλήθειας πρέπει να βρίσκεται πράγματι σ᾽ αυτή την απάντηση.

H Ενιαία Θεώρηση της Πραγματικότητας

H Ενιαία Θεώρηση της Πραγματικότητας

Η ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Είναι Ενότητα που περιλαμβάνει τα πάντα. Είναι Δεδομένη. Υπάρχει ανεξάρτητα από την Συνείδηση (την κοινή συνείδηση), πριν την συνείδηση και μετά την συνείδηση. Η ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Είναι η Βάση, το Υποστήριγμα και το Κέντρο Αναφοράς κάθε ύπαρξης και κάθε αντίληψης. Η ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Υπερβαίνει τα στενά όρια του άμεσα-αντικειμενικού (που αντιλαμβάνεται η κοινή συνείδηση) κι απλώνεται ως το Μη Προσδιορίσιμο, το Μυστήριο. Το Υποκείμενο (το εγώ) που αναδύεται εντός της ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ δεν είναι ανεξάρτητο από την Βάση του, από το ΟΛΟΝ. Η αντίληψη για την σχέση ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΥ και Υποκειμένου δεν είναι σωστή. Η αντίληψη ενός ξεχωριστού υποκειμένου είναι ψευδαίσθηση…

Η Σύλληψη της ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ σαν Βάσης της Ύπαρξης, η Διάλυση της ψευδαίσθησης του εγώ, σαν ξεχωριστού από την ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ, είναι η ΦΩΤΙΣΗ, η ΛΥΤΡΩΣΗ, η ΣΩΤΗΡΙΑ. Όλες οι θρησκείες βασίζονται σε αυτό το απλό γεγονός, ότι η ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, Είναι η Βάση από την ΟΠΟΙΑ αναδύεται το ψευδές υποκείμενο (εγώ)… Η διάλυση της ψευδαίσθησης σημαίνει την Επιστροφή στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Όλες οι θρησκείες λοιπόν είναι προσέγγιση της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, είναι Πραγμάτωση της Αλήθειας, Εμπειρία, Βίωμα. Έτσι η ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Είναι Δεδομένη, η Προσέγγιση της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ είναι υπερθρησκευτική. Η περιγραφή όμως αυτής της πορείας έχει ιδιαιτερότητες, καθώς εντάσσεται στο εκάστοτε πολιτιστικό περιβάλλον και χρησιμοποιεί μία συγκεκριμένη θρησκευτικο-φιλοσοφική γλώσσα με προσδιορισμένους όρους. Η περιγραφή λοιπόν είναι σχετική.

Εφόσον όμως η ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Είναι Δεδομένη κι εφόσον την Βιώνουμε σαν άνθρωποι με την ίδια φύση, με παρόμοιο τρόπο, υπάρχει ανάγκη μίας συσχέτισης, σύγκρισης και ενοποίησης των διαφόρων περιγραφών της Εμπειρίας. Η Θρησκειολογία είναι ήδη, εδώ και αιώνες, κατοχυρωμένη επιστήμη, στην Αγγλία κι αλλού, όχι όμως στην Ελλάδα (όπου δεν είναι αυτόνομη επιστήμη αλλά «διδάσκεται» σαν «ιδιαίτερο μάθημα» στις θεολογικές σχολές). Υπάρχει λοιπόν ανάγκη μίας Ενιαίας Θεώρησης, μίας Θρησκείας του Βιώματος, μίας Αντικειμενικής Θρησκείας, που διερευνά και οδηγεί στην ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, που υπερβαίνει τις επιμέρους εκφράσεις (όπως εκδηλώθηκαν στις ιστορικές θρησκείες). Μία τέτοια θεώρηση μπορεί να θεμελιωθεί με τον Ορθό, Σαφή, Προσδιορισμό της ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ και με την διερεύνηση της Βίωσης, του τρόπου προσέγγισης της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ. Είναι ανάγκη να ξανατοποθετηθεί το θέμα της ανθρώπινης φύσης (της Σχέσης ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ και Υποκειμένου) και να ξαναπροσδιοριστούν οι όροι που χρησιμοποιούμε, ΕΙΝΑΙ, Ύπαρξη, Υποκείμενο, Θεός, ψυχή, νόηση, κλπ. Το να λειτουργούμε με αντιλήψεις περιορισμένες στα δικά τους σύμβολα δεν συμβάλει στην δόμηση ΜΙΑΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.

Ο Δρόμος προς το Αληθινό

Όταν λέμε ότι η Συνείδηση (η οποιαδήποτε συνείδηση) έχει μία ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΒΑΣΗ εννοούμε ότι το ΑΛΗΘΙΝΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ, το ΚΑΘΑΡΟ ΕΙΝΑΙ, η ΥΣΤΑΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, υπάρχει ανεξάρτητα από εμάς, από τις όποιες αντιλήψεις μας. Αν δεν υπήρχαμε ή δεν είχαμε συνείδηση απλά δεν θα είχε τεθεί πρόβλημα. Από την στιγμή που εμείς (η συνείδηση) θέτει το πρόβλημα διερευνούμε αν υπάρχει το ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ, το ΕΙΝΑΙ, κλπ. Το ερώτημα και η απάντηση αφορά εμάς. Λέμε λοιπόν ότι η Συνείδηση μας δίνεται, δεν την δημιουργούμε εμείς, ανήκει στο ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ, είναι ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΕΙΝΑΙ, σαν ΚΑΘΑΡΟ ΕΙΝΑΙ. Αυτό το ΕΙΝΑΙ, δεν μπορεί να συλληφθεί με την σκέψη (γιατί γίνεται «έννοια»), ούτε με την αίσθηση (γιατί γίνεται «αντικείμενο», το άμεσα αντικειμενικό της αντίληψης, το οποίο όμως κι αυτό έχει σαν βάση το ΑΛΗΘΙΝΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ). Με άλλα λόγια, πιστεύουμε ότι το ΕΙΝΑΙ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟ. Η Συνείδηση, με την σκέψη, μπορεί να συλλάβει μόνο το άμεσα αντικειμενικό, το εξωτερικό, το υλικό, να δομήσει γνώση, να φτιάξει κοσμοθεωρίες που υιοθετούνται από λιγότερους ή περισσότερους ανθρώπους, που επιβάλλονται, κλπ. ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ νομίζουμε ότι είναι ΠΛΑΤΥΤΕΡΟ του άμεσα αντικειμενικού, του εξωτερικού, του υλικού. Υπάρχει δηλαδή μία ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΥ που μας ξεφεύγει. Για αυτό λέμε ότι η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ και αναζητούμε άλλο δρόμο να φτάσουμε εκεί (η σκέψη προσανατολίζεται αναγκαστικά στο άμεσα αντικειμενικό).

Ο Αληθινός Κόσμος

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Είναι Ένας Χώρος Εμπειρίας Πλατύτερος από την νόηση. Αν ταυτίσουμε την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ με την νόηση, τότε, η εμπειρία μας, γνώση μας, η αλήθεια μας περιορίζεται σε ό,τι εκφράζεται με έννοιες, με λέξεις. Στην πραγματικότητα όμως, πέρα από την νόηση Απλώνεται Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ. Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, η Εμπειρία της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, δεν έχει σχέση ούτε με την μάθηση, ούτε με την εκπαίδευση… Είναι το ΑΠΛΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ πέρα από την νόηση, την ιστορία και τον ανθρώπινο πολιτισμό, στα ΒΑΘΙΑ ΝΕΡΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ.

Δ. Λιαντίνης: Η επιστροφή και η καταφυγή στον εαυτό μας

Μιλάς για την ανθρώπινη αθλιότητα, που γεννιέται από την ευθύνη των μεγάλων, και μάλιστα κατονομάζεις και ορισμένους λαούς.

Δεν φταίνε οι λαοί, που σήμερα η ιστορική καλομοιριά τους τους έχει βάλει στην κορυφή της δύναμης. Αν δεν υπήρχαν αυτοί σήμερα, τα σύμβολα της αδικίας και της αθλιότητας, θάταν στη θέση τους κάποιοι άλλοι. Και θα τους κράζαμε Άγγλους, Ρωμαίους, Έλληνες, Μήδους, Σουμερίους, Ακκαδίους, Φοίνικες, Αιγυπτίους και ό,τι άλλο.

Ο ηθικός δείκτης των ατόμων και των λαών πάντοτε κυμάνθηκε μέσα στα περιθώρια ιδίων ενδείξεων. Καμία βελτίωση, κανένας εξευγενισμός.

Πάντοτε ο άνθρωπος ανοίγει και τραβάει το δρόμο της ιστορικής του προχώρησης με σημαιοφόρο και μπροσταροκριό την επιχρυσωμένη μάσκα του κακού και της αδικίας. Καθαρός κανίβαλος, με αυθεντικά τα διάσημα του πρωτογονισμού του.

Τότε έσφαζε με τα σπαθιά και τις κάμες και σήμερα σκοτώνει με τα πολυβόλα και την αναπνοή. Τότε είχε τους δούλους, σήμερα τους αντικατέστησε εξωραϊστικά με σένα και με μένα.

Καμία αλλαγή. Κι έτσι πάντα θα γίνεται.

Γίνανε προσπάθειες και εγχειρήματα πολύ σοβαρά για να καταργηθεί αυτό το τρισάθλιο καθεστώς.

Χριστιανισμός, Γαλλική Επανάσταση, Μπολσεβικισμός, για να σταματήσω σε χαρακτηριστικές κορυφές. Του κάκου όμως. Αντί για την ημέρωση, η αποθηρίωση.

Γιατί στην ουσία πρόκειται για ένα φυσικό νόμο, με δύναμη απόλυτη.

Πάσχει από αθεράπευτο ρομαντισμό, σπαρταριστή αφέλεια και ελαφρύνοια άμετρη εκείνος που νομίζει ότι ο κόσμος διορθώνεται ή ότι φταίει σήμερα ο Αμερικανός κι ο Ρούσος, ή όποιος άλλος, για το δικό μας κακό.

Αλλοίμονο στον άνθρωπο που πλάστηκε τέτοιος.

Μία μόνο υπάρχει δυνατότητα, που προσφέρεται και σαν μορφή λύσης. Η επιστροφή και η καταφυγή στον εαυτό μας.

Φαίνεται αυτό σαν καταδικάσιμος αριστοκρατισμός, στο βάθος όμως είναι η επιλογή του δυνατού μικρότερου κακού.

Αυτή η επιστροφή, η περιχαράκωση στο άτομο, πραγματοποιείται με την εφαρμογή δύο μόνον αξιωμάτων.

Το πρώτο είναι να κλείσεις τα μάτια στον πηχτό παραλογισμό που φουρτουνιάζει γύρω σου και ν' αποφεύγεις, όσο γίνεται, όσο σου επιτρέπει η φύση σου, και ν' αδικείς και να αδικείσαι.

Όταν ο άλλος σε προσβάλλει, ή σε «ρίχνει», απάντα όχι με μεγαλόσχημη και μεγαλόστομη διαμαρτυρία, αλλά με το γέλιο σου. Ένα γέλιο που νάχει μέσα του και σαρκασμό και πόνο.

Σα να λες στον αδικητή σου:

«Κακομοίρη, μ’ όλο σου το κέρδος, δε θα κοιμηθείς καλύτερα το βράδυ. Απάνω σου βλέπω τα σημάδια από ένα αρρωστιάρικο κορμί, που ύστερα από 30 ή 50 χρόνια θα διαλυθεί στο ανυπόμονο κύλισμα του χείμαρρου, για να βουλιάξει σ’ έναν άπατο βυθό. Κι εγώ, μ’ όλη μου τη βλάβη, δε θα κοιμηθώ χειρότερα το βράδυ. Γιατί ξέρω το δρόμο μου και το γέλιο μου και τον πόνο μου».

Λιαντίνης, Έζησα έρημος και ισχυρός

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ Η ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Αν κάποιος σου επισημαίνει πως το σπίτι στο οποίο μένεις, έχει θεμέλια σάπια, επισφαλή και επικίνδυνα… κι εσύ του απαντάς ότι σε χειρότερα εμμένανε οι πρόγονοί του, αυτό προφανώς δεν λύνει καθόλου το καυτό επίκαιρο πρόβλημά σου.

Κι όμως αυτό ακριβώς κάνουν σήμερα οι χριστιανοί απολογητές. Όταν τους επισημαίνεις τις βιβλικές αθλιότητες που ακόμα σήμερα ορίζουν τον κόσμο μας, αντιδρούν αντιπαραθέτοντας τις αντίστοιχες αρχαιοελληνικές πραγματικές ή φανταστικές αθλιότητες, που ομολογουμένως ανιχνεύονται τόσο σε μυθολογικά, ποιητικά, θεατρικά ή και ιστορικά Ελληνικά κείμενα.

Όμως… η κριτική ορίζεται κυρίως από προτεραιότητες.

Η κριτική πράγματι δεν γίνεται μόνο για να επιδείξουμε ιστορικές γνώσεις, αλλά κυρίως για να προλάβουμε ήττες, φθορές και καταστροφές. Απ’ την άλλη μεριά, το σίγουρο είναι, πως αν το σύνολο των θεολογικών ή άλλων κοινωνικών αρχαιοελληνικών προτάσεων, παρέμεναν μέχρι σήμερα αδιασάλευτα σε ισχύ, και ρύθμιζαν την σημερινή ζωντανή μας πραγματικότητα, τότε, όλοι οι υγειώς σκεπτόμενοι άνθρωποι, όφειλαν να ασκούν δριμύτατη και λεπτομερέστατη κριτική χάριν διαρκούς εξυγίανσης και βελτίωσης. Όμως σήμερα μας περιστοιχίζει η ολοζώντανη κηδεμονία του βιβλικού χριστιανισμού και φυσιολογικά εκεί στρέφουμε τα βέλη της κριτικής μας. Κάποιοι λοιπόν δεν αντιλαμβάνονται πως η κριτική, όπως όλα τα ζωτικής σημασίας πράγματα διέπεται από προτεραιότητες.

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι κάποιοι παραβλέπουν, ή δεν θέλουν να αντιληφτούν, ότι κριτική ασκείς κυρίως στο υπάρχον σημερινό θεολογικό, πολιτικό, πολιτισμικό ή επιστημονικό κατεστημένο, γιατί αυτό είναι ο σημερινός εκφραστής, και η γενεσιουργός αιτία των σημερινών καθημερινών προβλημάτων. Η αναδρομή στην ιστορία των σημερινών εξουσιών, έχει νόημα, μόνο αν απ’ αυτήν προκύπτουν αφυπνιστικά ερωτήματα και επίκαιρη κριτική. Είναι εντελώς ανόητο, κάποιος να σου επισημαίνει τα ενδεχόμενα λάθη στην σημερινή δομή των σεβασμάτων σου, και εσύ να του απαντάς ότι τέτοια λάθη υπήρχαν και στο παρελθόν.

 
Αν λοιπόν σήμερα μας ταλανίζει ο χριστιανισμός, δεν αποτελεί προτεραιότητα η κριτική του Bουδισμού, του Ινδουισμού ή του Aρχαιοελληνισμού, αλλά η κριτική του ρυθμιστή της καθημερινότητάς μας που είναι ο Χριστιανισμός. Όλα τα υπόλοιπα, αποτελούν περιφερικού ενδιαφέροντος κριτική, απ’ την οποία φυσικά και δεν αποτρέπεται κανέναν, αλλά επαναλαμβάνω, δεν αποτελούν την καυτή προτεραιότητα της κριτικής. Αν τη σημερινή μας πραγματικότητα όριζε μια αρχαιοελληνικής προέλευσης κοινωνική χημεία, οφείλαμε εξίσου με δριμύτητα να ορθώσουμε πλήθος αμφισβητήσεων ασκώντας την ιδία σφοδρή κριτική, με επιχειρήματα, σάτιρα ή με οποιονδήποτε άλλον τρόπο αντίστασης, χάριν διαρκούς αναθεώρησης και βελτίωσης.

Κάποιοι μάλιστα, επιλεκτικά ξεχνούν πως αυτό ακριβώς συνέβη στην αρχαιότητα, μια και ολόκληρο το φιλοσοφικό ρεύμα της Ελληνικής Αρχαιότητας, όρθωσε το ελεγκτικό ανάστημα του στις αυθαιρεσίες των αρχαίων και νεότερων θεών και δοξασιών, και εξ αυτού πολλοί υπέστησαν διώξεις ή και θάνατο ακόμα. Αν μάλιστα εκείνη η αρχαιοελληνική στάση των θεομάχων Ελλήνων συνεχιζόταν αδιάσπαστα, σήμερα δυο χιλιάδες χρόνια μετά την βίαιη διακοπή αυτής της γόνιμης Ελληνικής κριτικής αντιπαράθεσης, τα πράγματα μάλλον θα είχαν σημειώσει εντυπωσιακή προσαρμογή στις αληθινές αξίες της ζωής σε ατομικό, συλλογικό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο.

Όταν λοιπόν όλοι γνωρίζουν ότι στο κέντρο της Ελληνικής κοινωνικής μηχανής, καθαγιασμένη και γιγαντωμένη δούλευε η πολυσχιδέστερη μορφή αμφισβήτησης, το να συγκρίνεις τα λάθη και τις όποιες αρχαιοελληνικές αστοχίες, με την αντίστοιχη άκαμπτη δισχιλιοστή χριστιανο-βιβλική περίοδο, όπου κάθε αμφισβήτηση όχι μόνο ήταν παράνομη και συνεπώς ανύπαρκτη, αλλά κάθε απόπειρα καταδιώχτηκε μεθοδικά ως κολάσιμη αμαρτία, αίρεση, ανυπακοή και βλασφημία κατά του αγίου πνεύματος, είναι μάλλον άστοχο και επικίνδυνα κοντόφθαλμο, αν όχι ηθελημένη διαστρέβλωση του αυτονοήτου.

 
Όταν λοιπόν κάποιοι χριστιανοί ανταπαντούν στην κριτική που υφίστανται βρίσκοντας αντίστοιχες αθλιότητες στην Ελληνική Γραμματεία, εν αγνοία τους ή εσκεμμένα παραγνωρίζουν ότι:

1ον Η κριτική της Ελληνικής Αρχαιότητας δεν αποτελεί καυτή προτεραιότητα.

2ον Ηθελημένα ή μη, παραγνωρίζουν ότι το πάθος των Ελλήνων για διαρκή κριτική, στο πέρασμα των αιώνων, υποχρεωτικά θα εξομάλυνε πολλά απ’ τα τότε κακώς κείμενα των Ελλήνων, όπως άλλωστε απεδίωξε η συνεχής βελτίωσή τους, σε όλους τους τομείς της επιστημονικής φυσιογνωσίας της φυσιολατρίας και της ανθρωπογνωσίας.

3ον Δεν έχουν καμία διάθεση ορθολογικής ερμηνείας των καταγεγραμμένων αρχαιοελληνικών "αθλιοτήτων".

 
Παράδειγμα τρανό, η οφθαλμοφανής αλληγορική "κατάποση" των "παιδιών" του Κρόνου-Χρόνου, που κακόβουλα και ανόητα ονομάζεται παιδοφαγία!

Άλλο παραδείγματα είναι η θυσία της Ιφιγένειας που αποτελεί κλασική περίπτωση θεατρικής επινόησης χάριν δραματοποίησης, ΜΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΟΜΗΡΙΚΟ ΕΠΟΣ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΣΧΕΤΙΚΟ.

 
Είναι πράγματι τελείως διαφορετικό κάποιος παρανοϊκός ήρωας οποιουδήποτε λαού να σφάζει νήπια και θηλάζοντα και εντελώς, μα εντελώς διαφορετικό, αυτή την εντολή να την δίνει ο ίδιος ο υποτιθέμενος θεός! «Ούτω λέγει ο Κύριος των δυνάμεων… ύπαγε τώρα και πάταξον τον Αμαλήκ, και εξολόθρευσον παν ο, τι έχει και μη φεισθής αυτούς· αλλά θανάτωσον και άνδρα και γυναίκα και παιδίον και θηλάζον και βουν και πρόβατον και κάμηλον και όνον». Α' Σαμουήλ 15 2-3. Όμως και σε επίπεδο θέων, δεν νομίζω σε ολόκληρη την Ελληνική Γραμματεία να υπάρχει ανάλογη εντολή θεών.

Έτσι τόσο η γέννηση των Ελληνικών Μύθων όσο και οι ερμηνείες τους, έχουν άλλη λογική προσέγγισης. Όταν π.χ. ο Ποσειδώνας χάνει την κηδεμονία του Άργους, και θυμωμένος καταριέται τις γύρω πηγές των υδάτων και αυτές στερεύουν... η φυσιολογική ερμηνεία δείχνει, πως ο μύθος γεννήθηκε μετά από την έντονη λειψυδρία του Αργούς, και όχι πριν απ΄ αυτήν, από κάποιον θεό που πραγματικά θύμωσε με την απόρριψη του!

 
4ον Παραγνωρίζουν επίσης το γεγονός των ενδεχόμενων παραποιήσεων από χριστιανικά χέρια της Ελληνικής Γραμματείας, μια και έφτασε φρικτά παραποιημένη από τις μεταγραφές ή παραπομπές παθιασμένων καλογήρων ή χριστιανών χρονογράφων. Τέτοια παραδείγματα έχουμε πολλά.

Οι τρεις κανόνες της ζωής

Κάποτε ένας κυνηγός κατάφερε να πιάσει ένα πουλί πολύ έξυπνο. Τόσο έξυπνο που μπορούσε να μιλά 70 διαφορετικές γλώσσες. Έτσι είπε το πουλί στον άνθρωπο: «Άσε με ελεύθερο κι εγώ θα σου διδάξω τρεις κανόνες της ζωής που θα σου φανούν πολύ χρήσιμοι».

«Πες μου τους κανόνες και θα σ’ αφήσω ελεύθερο», απάντησε ο θηρευτής.

«Πρώτα θα μου υποσχεθείς» ανταπάντησε το έξυπνο πουλί «ότι θα κρατήσεις την υπόσχεσή σου και όντως θα μ’ ελευθερώσεις».

Κι όταν ο άντρας ορκίστηκε να τηρήσει την υπόσχεσή του, το πουλί είπε: «Ο πρώτος κανόνας είναι ποτέ μη μετανιώνεις για όσα συνέβησαν. Ο δεύτερος κανόνας είναι ποτέ μην πιστέψεις κάτι που καταλαβαίνεις πως είναι αδύνατο ή απίθανο να συμβεί. Ο τρίτος κανόνας είναι ποτέ μην προσπαθήσεις να πιάσεις κάτι από τη φύση του άπιαστο».

Έχοντας μιλήσει, το πουλί ζήτησε από το θηρευτή να εκπληρώσει την υπόσχεσή του, αφήνοντάς το ελεύθερο κι έτσι ο άντρας με τη σειρά του άνοιξε τα χέρια του και το άφησε να πετάξει μακρυά.

Το πουλί προσγειώθηκε στην κορυφή του πιο ψηλού δέντρου και λάλησε κοροϊδευτικά στον άνθρωπο που στεκόταν από κάτω: «Ανόητε, μου επέτρεψες να πετάξω μακρυά, δίχως να γνωρίζεις ότι κρύβω ένα πολύτιμο μαργαριτάρι στο σώμα μου, την πηγή της ίδιας της σοφίας μου».

Μόλις ο θηρευτής άκουσε τα λόγια του πουλιού, μετάνιωσε πικρά που το είχε αφήσει να πετάξει και προχώρησε βιαστικά προς το δέντρο, προσπάθησε να το σκαρφαλώσει, αλλά δεν τα κατάφερε και πέφτοντας έσπασε τα πόδια του.

Το πουλί γέλασε δυνατά και ξαναλάλησε: «Ανόητε! Δεν έχει περάσει ούτε μία ώρα από τη στιγμή που σε δίδαξα τους τρεις κανόνες και ήδη τους έχεις ξεχάσει! Σου είπα ποτέ να μη μετανιώνεις για όσα συνέβησαν στο παρελθόν κι εσύ μετάνιωσες που μ’ άφησες ελεύθερο. Σου είπα ποτέ να μην πιστεύεις ότι είναι εμφανώς αναληθές κι εσύ ήσουν τόσο αφελής που πίστεψες πως πράγματι κουβαλώ ένα πολύτιμο πετράδι στο σώμα μου. Είμαι απλώς ένα φτωχό άγριο πουλί που καταφέρνει να επιβιώνει λεπτό προς λεπτό με σκόρπιους κόκκους τροφής. Και τέλος, σε συμβούλεψα ποτέ να μην παλεύεις μάταια για το ανέφικτο κι εσύ προσπάθησες να πιάσεις ένα πουλί με γυμνά χέρια και τώρα βρίσκεσαι πεσμένος καταγής στο έδαφος με τα δυό σου πόδια σπασμένα.

Για μερικούς σαν εσένα έχουν πει οι φιλόσοφοι πως «πιο πιθανό είναι να συνετίσεις ένα σοφό με μια επίπληξη, παρά έναν ανόητο με εκατό μαστιγώματα». Αλλά αλίμονο, δεν αποτελείς εξαίρεση στον κόσμο αυτό, καθώς άνθρωποι σαν εσένα υπάρχουν πολλοί.

Και αποσώνοντας τα λόγια του, το σοφό πουλί πέταξε μακρυά να βρει την τροφή του.

Χωρίς πίστη είναι αυτός που λέει αντίο όταν ο δρόμος γίνεται σκοτεινός

«Πίστευε και… Ερεύνησε!» Είναι η απόδοση που προτιμώ εγώ για αυτό το ρητό…

Φιλοσοφικά ειδικά, αυτή η απόδοση είναι πολύ έγκυρη, αφού βασικό αξίωμα της φιλοσοφίας είναι η μελέτη και η έρευνα των πάντων προκειμένου να βρούμε την αλήθεια.

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ένα σύστημα από “πιστεύω” που έχουν ριζωθεί μέσα μας. Άλλος πιστεύει στο Θεό (sic), άλλος στην επιστήμη, άλλος πιστεύει στους εξωγήινους και ούτω καθεξής. Και η έλλειψη πίστης, είναι κι αυτό πίστη τελικά.

Είναι τόσο δύσκολο να “αλλαξοπιστήσει” κανείς, όσο είναι κάθε ψυχοδυναμική μεταβολή του εαυτού μας. Δηλαδή απίστευτα δύσκολη. Κι αυτό διότι νιώθουμε αισθήματα ασφάλειας όταν πιστεύουμε από παλιά σε κάτι, τα οποία απειλούνται όταν αλλάζουμε σύστημα πεποιθήσεων. Και η αίσθηση ασφάλειας πολύ δύσκολα εγκαταλείπεται…

Μία διαδικασία ψυχανάλυσης ή ενδοσκόπησης σε φέρνει αντιμέτωπο με τέτοιου είδους μεταβολές που καλείσαι να εφαρμόσεις για να αλλάξει κατ’ επέκταση ο εαυτός σου και ολόκληρη η ζωή σου.

Είναι όντως καμιά φορά ακατόρθωτο να αποχωριστείς τα “γνώριμα” μονοπάτια και να δεις τα πράγματα αλλιώς. Να αρχίσεις ξαφνικά να πιστεύεις στον εαυτό σου από κει που ένιωθες μειονεκτικά, να δοκιμάσεις να κάνεις κάτι που οι άλλοι δεν περιμένουν από σένα, πόσο μάλλον να τολμήσεις να πετάξεις τις ταμπέλες που έχεις και να εκφράσεις κάτι νέο.

Για να συμβεί κάτι τέτοιο χρειάζεται όχι μόνο έρευνα, αλλά και χτίσιμο πίστης. Δεν συμβαίνει από τη μία στιγμή στην άλλη και θέλει δουλειά.

Και τι εννοούμε πια με αυτή τη “δουλειά” που όλοι λένε ότι χρειάζεται προκειμένου να βελτιώσουμε την ψυχολογία μας;

Όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, εδώ εμφανίζεται ο ρόλος της έρευνας. Προκειμένου να αλλάξουμε ψυχολογία, θα πρέπει να ερευνήσουμε εξονυχιστικά την τωρινή μας ψυχολογία και να ρίξουμε φως στα μονοπάτια που συνηθίζει να τριγυρνάει το μυαλό μας. Με λίγα λόγια να ενεργοποιήσουμε την παρατηρητικότητα μας και την αναλυτικότητά μας με εστίαση στον εαυτό μας.

Αποκτώντας ένα βαθμό αυτογνωσίας, θα είμαστε ύστερα σε θέση να επηρεάσουμε τις σκέψεις που κάνουμε αυτόματα, όπως επίσης και όλα τα “πιστεύω” που μπορεί να μη μας εκφράζουν τελικά.

Έτσι τελικά θα δούμε να συμβαίνει μία μεταμόρφωση. Τα περιοριστικά πιστεύω θα εξασθενήσουν και τη θέση τους θα πάρει η πίστη στην ίδια τη ζωή και τον εαυτό μας. Θα παρατηρήσουμε μια ανεμπόδιστη ροή επικοινωνίας με τα συναισθήματά μας η οποία θα γίνει προσωπική πυξίδα.

Σίγουρα πρόκειται για έναν όμορφο εσωτερικό προορισμό που όλοι έχουμε επισκεφθεί, αλλά ίσως μέσα στην ομίχλη χάσαμε τα ίχνη του.

Γι’ αυτό, πίστεψε το…ερεύνησε το…και βρες το!

Χωρίς πίστη είναι αυτός που λέει αντίο όταν ο δρόμος γίνεται σκοτεινός.

Πες μου τι αστεία λες, να σου πω ποιος είσαι

Η αίσθηση του χιούμορ κι οι αποχρώσεις του είναι από παλιά γνωστό πως χαρακτηρίζουν την προσωπικότητα ενός ανθρώπου. Μάλιστα, ένας από τους θεμελιωτές του αγγλικού Εμπειρισμού, ο Λόρδος Σέιφτσμπερι, στο «Δοκίμιο για την Ελευθερία του Πνευματώδους και του Χιούμορ» (Essay on the Freedom of Wit and Humor, 1709) το συσχέτιζε με την ελευθερία και την ηθική, ως ιδιότητα του καλλιεργημένου και ορθολογικού υποκειμένου που δύναται αυτόνομα να αντιλαμβάνεται τα γεγονότα και τις δεοντικές (νομικές) διαστάσεις της κοινωνικής ζωής, πολιτικής κι αισθητικής περιλαμβανομένων.

ΤΟ ΠΟΣΟ ΑΝΤΙΔΡΑ ΜΕ ΧΙΟΥΜΟΡ ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΗ ΙΔΙΟΤΗΤΑ, ΠΟΥ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΤΟΤΕ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΣΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ.

Ο ψυχολόγος Ροντ Μάρτιν μάλιστα, από το 2003, είχε επεξεργασθεί τέσσερις τύπους χιούμορ, τους οποίους πλέον αναγνωρίζει και συμφωνεί με την κατάταξή τους και ολόκληρη η επιστημονική κοινότητα.

Σύμφωνα με τον Μάρτιν υπάρχουν οι καλοήθεις χρήσεις του χιούμορ, για να ενισχυθεί το εγώ του υποκειμένου (Self-enhancing) και για να βελτιωθούν οι σχέσεις του με τους άλλους (affiliative). Υπάρχουν, ωστόσο, και οι παθολογικές χρήσεις του, όπως ο σαρκασμός και η ειρωνεία με μειωτικούς σκοπούς απέναντι στους άλλους, επιθετικά (aggressive) και η αυτοσαρκαστική, αυτό-μειωτική χρήση του για την ενίσχυση των σχέσεων του υποκειμένου με τους άλλους (self -defeating).

O πρώτος τύπος, σύμφωνα με την ονομαστή μελέτη του που δημοσιεύθηκε στο Journal of Research in Personality, αναφέρεται στους ανθρώπους που συχνά συναντούμε στη ζωή μας να διηγούνται συνεχώς ανέκδοτα, ή να παρεμβαίνουν με πνευματώδεις παρατηρήσεις στη συζήτηση. Η ψυχολογικά συνειρμική (associative) χρήση του χιούμορ στόχο έχει να ενισχύσει την εικόνα του υποκειμένου προς τους άλλους και να βελτιώσει τις σχέσεις του.

Ο δεύτερος τύπος έχει στόχο αυτό καθαυτό το υποκείμενο γιατί πασχίζει να περιβάλλει τα πάντα στη ζωή του με το πνεύμα του χιούμορ στην προσπάθειά του να αισθάνεται το ίδιο καλά.

Ο επιθετικός τύπος του χιούμορ στόχο έχει την προσβολή των ανθρώπων και των καταστάσεων που περιβάλλουν το υποκείμενο, με συστατικά τον κακοήθη σαρκασμό και την ειρωνεία, ή τη γελοιοποίηση.

Ο τέταρτος τύπος χαρακτηρίζεται από την επιστημονική κοινότητα «αντιπαραγωγικός», γιατί καταφεύγει στον αυτό-υποβιβασμό του ίδιου του υποκειμένου, στον αυτοσαρκασμό και μείωση της προσωπικότητάς του, προκειμένου να προσελκύσει την προσοχή των άλλων.

ΤΟ ΑΠΕΙΡΟΝ ΣΤΗΝ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΥ

1. Βιογραφικά στοιχεία

Μία από τις δεσπόζουσες προσωπικότητες της Προσωκρατικής περιόδου της ελληνικής φιλοσοφίας, είναι ο Αναξίμανδρος από την Μίλητο της Ιωνίας (611 π.Χ.-547 π.Χ.). Ο Μιλήσιος σοφός θεωρείται ως μαθητής του μεγάλου σοφού Θαλού (Ευσεβίου, Ευαγγελική Προπαρασκευή, 10,14,11,1), ενώ κύρια ασχολία του υπήρξε ο προσδιορισμός της αρχής του κόσμου. Το ενδιαφέρον του επίσης εστιάστηκε και στην αστρονομία, καθώς κατασκεύασε όργανα (γνώμονες) προς διάγνωσιν τροπών τε ηλίου και χρόνων και ωρών και ισημερίας (Ευσεβίου, Ευαγγελική Προπαρασκευή, 10,14,12). Επιπλέον, τοποθετούσε την Γη στο κέντρο του σύμπαντος, με την Σελήνη παράλληλα να φωτίζεται από τον Ήλιο, τον οποίον θεωρούσε ως καθαρώτατον πύρ. Παραδίδεται επίσης ότι υπολόγισε την περίμετρο της γης και της θαλάσσης, ενώ κατασκεύασε και σφαίρα (Δ., Λαερτίου, Βίοι, 2,1-2), περί της οποίας ο φυσικός Δ. Μακρυγιάννης υποστηρίζει ότι ενδεχομένως να επρόκειτο για μία ουράνια σφαίρα που απεικόνιζε τις θέσεις των αστερισμών (Δ., Μακρυγιάννη, 2000, σ.179). Πέραν όμως των επιστημονικών του ενδιαφερόντων, ο Αναξίμανδρος είχε αναπτύξει και έντονη πολιτική δράση, καθώς όπως μας παραδίδει ο Αιλιανός ηγήθηκε του αποικισμού της Απολλωνίας από την Μίλητο (Αιλιανού, Ποικίλη Ιστορία, 3,17,9-10), γεγονός που καταδεικνύει ότι υπήρξε μία πολυσχιδής προσωπικότητα που συνδύασε την επιστημονική σκέψη με την πολιτική δράση.

2. Η διδασκαλία για το άπειρον

Η κοσμολογία του Αναξιμάνδρου βασίζεται σε αυτήν του διδασκάλου του Θαλού, ο οποίος προσδιόριζε ως μοναδική αρχή του κόσμου το ύδωρ. Ο όρος αρχή μάλιστα, υποστηρίζεται ότι πρωτίστως εισήχθη από τον Αναξίμανδρο (Κ., Δ., Γεωργούλη, Ιστορία, σ. 46). Ο Αναξίμανδρος κινήθηκε στο ίδιο πλαίσιο με τον διδάσκαλό του Θαλή, αναζητών την μοναδική αιτία της προελεύσεως του σύμπαντος. Παραταύτα καινοτόμησε εν σχέσει προς τον δάσκαλό του, μη αποδίδοντας την αρχή του κόσμου ούτε στο ύδωρ, ούτε σε κάποιο άλλο στοιχείο, αλλά στο άπειρον, εκ του οποίου προέρχονται όλοι οι κόσμοι. Το άπειρον, συμφώνως προς τον Αναξίμανδρο, αποτελεί τον παράγοντα από τον οποίο προέρχονται και στον οποίο καταλήγουν τα όντα μετά τον θάνατό τους, συμφώνως προς την δύναμη της ανάγκης. Ουσιαστικά δηλαδή, το άπειρον λειτουργεί σαν ένα αρχικό υπόστρωμα από το οποίο προέρχεται η γένεση, η μεταβολή και ο θάνατος των όντων. Ο Σιμπλίκιος μάλιστα, αναζητώντας τα αίτια της θεωρήσεως του απείρου ως αρχής των όντων, επισημαίνει ότι ο Αναξίμανδρος αφού παρετήρησε τις αλληλομετατροπές που υφίστανται τα τέσσερα στοιχεία (πύρ, αήρ, ύδωρ, γη), θεώρησε αναγκαία την ύπαρξη ενός αναλλοίωτου αρχικού υποκειμένου που δεν σχετίζεται με αυτά (Σιμπλικίου, Εις Φυσικά, 24,13 κ.ε. Αναξ. Α΄ 9). Επομένως το άπειρον δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ως η υλική αρχή του κόσμου, αλλά ως μία αρχή που έχει όλα εκείνα τα γνωρίσματα του ακαθορίστου. Έτσι διαπιστώνεται υπό του Αναξιμάνδρου ότι το ακαθόριστο εκδηλώνεται, πλην όμως δεν μπορεί να μιλήσει περί αυτής της εκδηλώσεως, εξ αιτίας του γεγονότος ότι ως άπειρον δεν μετρείται, έτσι ώστε η ακαθόριστη αρχή δεν περιέχεται εντός του γνωστικού πλαισίου (Ν., Γ., Πολίτου, 2004, σ. 99).

Τα κυριώτερα χαρακτηριστικά του αναξιμάνδρειου απείρου όπως μας τα μεταφέρει ο Αριστοτέλης (Αριστοτέλους Φυσικής Ακροάσεως, 203 b, 6-14) είναι τα εξής: 1) Δεν διαθέτει αρχή. 2) Επειδή ακριβώς αποτελεί αρχή, είναι αγέννητο και άφθαρτο, εν αντιθέσει κάθε γενόμενον, το οποίο κατ΄ ανάγκην υπόκειται στην φθορά. 3) Περιέχει τα πάντα και συνάμα κυβερνά τα πάντα. 4) Αποκαλείται θείον, καθώς είναι αθάνατον και ανώλεθρον. Από τα χαρακτηριστικά αυτά του απείρου διαπιστώνουμε ότι εφόσον δεν ταυτίζεται με κάποιο από τα τέσσερα στοιχεία (πύρ, αήρ, ύδωρ, γη), στην ουσία αναφέρεται σε μία κατάσταση που προϋπήρχε του αισθητού μας σύμπαντος. Το γεγονός ωστόσο ότι ο Αναξίμανδρος δεν προσδιόρισε την πραγματική φύση του απείρου απετέλεσε αφορμή για να επικριθεί από τον δοξογράφο Αέτιο (1ος αι. π.Χ.), καθώς δεν το ταυτίζει με κάποιο εκ των τεσσάρων στοιχείων (Αετίου, De Plac., Ι, 3, 3 και Αναξιμάνδρου, A 14). Προφανώς ο Αέτιος θεώρησε ότι εφόσον οι εκπρόσωποι της ιωνικής διανοήσεως συνέδεσαν την αρχή του κόσμου με ένα απτό στοιχείο (ο Θαλής το ύδωρ και ο Αναξιμένης τον αέρα), αντιστοίχως θα έπρεπε και ο Αναξίμανδρος να συμβολίσει το άπειρον με ένα στοιχείο από τον φυσικό κόσμο. Ακόμη μάλιστα και ο Αριστοτέλης επισημαίνει ότι ο Μιλήσιος σοφός δεν διευκρινίζει τον τρόπο δια του οποίου δημιουργήθηκαν τα αντίθετα από το άπειρον (Αριστοτέλους, Φυσικής Ακροάσεως, 187a, 20). Ωστόσο, στόχος της διδασκαλίας του Αναξιμάνδρου ήταν να καταδείξει ότι η αρχή του κόσμου είναι απρόσιτη στις ανθρώπινες αισθήσεις, τονίζοντας τοιουτοτρόπως τα υπερβατικά του χαρακτηριστικά.

Αναφορικά με τον χαρακτηρισμό του απείρου ως θείου, είναι πολύ ενδιαφέρουσα η πληροφορία που μεταφέρει ο Σιμπλίκιος, συμφώνως προς την οποία ονομάζουν θείον το αίτιο ως αρχή κι ως αγέννητο και άφθαρτο. Ως τέτοιο θεωρούσε ο Αναξίμανδρος το μεταξύ πυρός και αέρος άπειρον. Και δεν ήταν άτοπο εφόσον το αποκαλούσε θείον, αλλά μάλλον αυτό ήταν αναγκαίο. Με αυτόν τον τρόπο απεδείκνυε ότι ο θεός ευρίσκεται υπεράνω αυτού, καθώς θείον είναι αυτό που μετέχει του θεού (Σιμπλικίου, Ει Φύς. 465,13-17). Προφανώς ο Αναξίμανδρος δεν ταυτίζει το άπειρον ως Θεό, όπως ευρέως έχει υποστηριχθεί, αλλά αντιθέτως ως μετέχον του θείου, το οποίο ίσταται υπεράνω αυτού. Κατά συνέπεια, το άπειρον αποτελεί την ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ του Θεού και του κόσμου.

Το άπειρον και η κοσμική δικαιοσύνη

Μία ενδιαφέρουσα παράμετρος της διδασκαλίας του Αναξιμάνδρου περί του απείρου, είναι το ζήτημα της κοσμικής δικαιοσύνης. Συγκεκριμένως ο Αναξίμανδρος, συμφώνως προς όσα μας μεταφέρει ο Σιμπλίκιος, υπεστήριζε ότι εξ εκείνων δε από τα οποία υπάρχει εις τα όντα η γένεσις, σε αυτά γίνεται και η φθορά τους, συμφώνως προς το χρέος (κατά το χρεών). Διότι τα όντα δικάζονται (διδόναι δίκην) και αποδίδουν το ένα στο άλλο αποζημίωση, συμφώνως προς την προσταγή του νόμου (κατά τήν τοῦ χρόνου τάξιν) (Σιμπλικίου, Εις Φυσ. 24,18-20). Στην προκειμένη περίπτωση είναι σαφές ότι τα όντα όταν λάβουν την ύπαρξή τους από το άπειρον, είναι υποχρεωμένα να καταβάλλουν ένα τίμημα, το οποίο ισοδυναμεί με την καταστροφή τους. Το άπειρον όμως, δεν διέπεται από τους νόμους της παγκοσμίου αιτιοκρατίας, καθώς παραμένει αμετάβλητο, προκειμένου να χορηγεί στα όντα την υπόστασή τους (Κ. Νιάρχου, 2008, σ. 83).

Το γεγονός ωστόσο ότι ο Αναξίμανδρος τοποθετεί στην θέση του κριτή των όντων τον χρόνο, καταδεικνύει ότι είχε αντιληφθεί πως η φθορά των όντων που ευρίσκονται στον κόσμο και κατ’ επέκτασιν στον χρόνο, είναι αναγκαία παράμετρος της φύσεώς τους. Κατά μία άποψη μάλιστα, τα όντα λόγω ακριβώς του πεπερασμένου της υπάρξεώς τους, έχουν μία φυσική τάση προς την αδικία, γεγονός δικαιολογεί και την καταδίκη τους από τον μέγα δικαστή του παντός, τον χρόνο (Κ., Γεωργούλη, 2000, σ. 49). Είναι προφανές εξ αυτών ότι ο Αναξίμανδρος έχει εντάξει στο κοσμολογικό σύστημα την έννοια της εσωτερικής ισορροπίας του Σύμπαντος, καθώς η απόδοση της δικαιοσύνης στα όντα ουσιαστικώς εγγυάται ότι υπάρχει ένας υπερβατικός παράγων, ο οποίος εγγυάται την κοσμική ισορροπία.

Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι ο Αναξίμανδρος έχει επισημάνει μία θεμελιώδη ιδιότητα του κοσμικού συστήματος, η οποία είναι γνωστή στην σύγχρονη φυσική, χάρη στον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής. Συμφώνως προς αυτόν τον νόμο η συνολική ποσότητα χάους ή αταξίας που υπάρχει στο Σύμπαν, διαρκώς αυξάνεται. Η οποιαδήποτε δραστηριότητα λαμβάνει χώρα στον κόσμο, από την κίνηση ενός αυτοκινήτου, μέχρι και τον θάνατο ενός αστέρος, συντελεί στην αύξηση της συνολικής συμπαντικής αταξίας. Όπως λοιπόν όλα τα όντα υπακούουν στον αδήριτο νόμο της φθοράς, κατά τον ίδιο τρόπο και το Σύμπαν θα πρέπει κάποια στιγμή να πάψει να υπάρχει (M. Kaku,. 2005, σ.372-373).

Ο Αναξίμανδρος επομένως, εθεώρησε το άπειρον εκτός από δημιουργικό αίτιο του κόσμου, ως τον υπερβατικό παράγοντα που συντελεί στην συμπαντική αρμονία.

Επίλογος

Η παραπάνω μελέτη κατέδειξε, ότι στην σκέψη του Αναξιμάνδρου το Σύμπαν δημιουργείται από μία ακαθόριστη αρχή που ονομάζεται άπειρον. Παρά το γεγονός ότι το άπειρον χαρακτηρίζεται ως θείον, εντούτοις δεν είναι θεός, καθώς το υπέρτατο ον ίσταται υπεράνω αυτού. Στο άπειρον όμως δεν οφείλεται μόνο η δημιουργία των όντων, αλλά και η φθορά που υφίστανται, η οποία αποτελεί το τίμημα που καταβάλλουν για την ύπαρξή τους. Η μορφή αυτή κοσμικής δικαιοσύνης που εισηγείται ο Αναξίμανδρος, εγγυάται στην πραγματικότητα την εσωτερική ισορροπία του Σύμπαντος. Η διδασκαλία του Αναξιμάνδρου επομένως, δεν αναφέρεται μόνο στην δημιουργία και φθορά του κόσμου, αλλά και στην εσωτερική αρμονία εκ της οποίας διέπεται.

ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΙΣΛΑΜΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΑΝ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΚΑΛΑ ΤΟΝ ΜΑΓΟ ΠΡΟΦΗΤΗ ΑΒΡΑΑΜ.

Το όραμα-συνταγή του εθνο-διαμελισμού του μάγου Αβραάμ.

O Αβραάμ αρχίζει κάποια στιγμή να αναρωτιέται αν το "σπέρμα" του, δηλαδή οι απόγονοί του, θα μπορούσαν να καθυποτάξουν με την σειρά τους στο μέλλον ολόκληρο πλέον τον υπόλοιπο γνωστό κόσμο. Η σκέψη του είναι απλή και προσγειωμένη: Ότι μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο, μπορεί να συμβεί και σ' έναν βασιλιά. Ότι μπορεί να συμβεί σ' έναν βασιλιά και στους αυλικούς του, μπορεί να συμβεί και σ' ένα ολόκληρο έθνος. Και φυσικά ότι μπορεί να συμβεί σ' ένα έθνος, μπορεί να εφαρμοστεί και σε πολύ περισσότερα. Ταυτόχρονα, ο εκπληκτικός αυτός θηρευτής του μέλλοντος, αντιλαμβανόμενος την τεράστια κλίμακα των οραματισμών του, ψάχνει για ανάλογες λύσεις εθνικών πλέον διαστάσεων.

Η συνταγή που τελικά ανακαλύπτει ο πανούργος προφήτης, είναι μεγαλειώδης και αποτυπώνετε σε ένα παράξενο αλληγορικό βιβλικό του όραμα: "Πρώτα διαμελίζει κάποια μικρά και μεγάλα ζώα, μετά περιμένει να χορτάσουν τα όρνια την πείνα τους, ενώ αυτός κάθεται ανάμεσά τους, και τέλος με φωτιά διέρχεται ανάμεσα στα υπολείμματά τους"! Γένεσις ΙΕ΄ 7- 20. Τι θέλει να μας πει ο ποιητής; Κανένα ίχνος βιβλικής εξήγησης δεν υπάρχει στην καθόλα μαγική αυτή τελετή. Κι όμως η τελική κατανόηση της, για αιώνες ολόκληρους ήταν εντελώς μπροστά μας! Τα έθνη ως πολυσύνθετες και ανθεκτικότερες οντότητες, χρειάζονται για την τελική καθυπόταξή τους ειδική μεταχείριση. Πρώτα δημιουργούμε διαμελιστικές "πληγές", μετά αφήνουμε τους φυσικούς τους εχθρού ("όρνεα") να χορτάσουν την πείνα τους, και τελικά με "φωτιά" (κοφτούς τρόπους) αποτρέπουμε στο διηνεκές την επανένωση των υπολειμμάτων τους. Να και η επιβεβαίωση της ερμηνείας μας: «Άλλοι υποστηρίζουν ότι τα τεμαχισμένα από τον Αβραάμ πτώματα ήταν προάγγελοι αυτοκρατοριών...(άρα εθνών!) Αν ο Αβραάμ δεν είχε (από τότε) τεμαχίσει τα ζώα (ζώα=έθνη!) με το σπαθί του, (εννοεί το "σπαθί" της μαγείας του) αυτές οι αυτοκρατορίες θα 'χαν γίνει πανίσχυρες, έτσι όμως εξασθένισαν»! Gen. Rab. 437. Mid. Agada Gen. 33 PRE, κεφ. 28. Ρ. Γκρέιβς Εβραϊκοί μύθοι: σελ. 142,(ε). Συγχαρητήρια λοιπόν, πράγματι εμείς ήμασταν και παραμένουμε... τα ζώα. Ο αβρααμικός Ιουδαϊσμός λοιπόν, είχε βάλει κανονικά πλώρη για την κατάκτηση των εθνών, και απλά περίμενε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις γι' αυτήν την παγκόσμια επέκταση και επικράτησή του!

Πολλοί είναι αυτοί που δεν θα καταλάβουν ποτέ τι ακριβώς συμβαίνει με τον Χριστιανισμό, αν πρώτα δεν αντιληφθούν πως σκέπτεται και τι ακριβώς κάνει ο μέγας γεννήτωρ του Ιουδαϊσμού, ο δημιουργός των αποτελεσματικότερων δόλιων μηχανισμών του επεκτατισμού Αβραάμ.

Ο τετραπέρατος αυτός αλεπουδόγερος, είναι ο πρώτος που ονομάζεται «περάτης» (περαστικός) δηλαδή Εβραίος. Γένεσις 14.13.

Ο αδίστακτος αυτός τυχοδιώκτης, με τις χαλδαιικές του μαγγανείες, σπέρνοντας οδυνηρές πληγές απ' όπου περνούσε, και εισπράττοντας εκβιαστικά ίατρα, όχι μόνο έγινε πάμπλουτος, αλλά έφτασε να οραματίζεται για πρώτη φορά και την παγκόσμια εβραϊκή κυριαρχία.

Ο οδυνοποιός μάγος Αβραάμ

Το μυστικό της αθλιότητας του οδυνοποιού μάγου Αβραάμ, κρατήθηκε καλά φλεγμένο για χιλιάδες χρόνια! Ήρθε όμως ο καιρός για όσους ποτέ δεν υπέθεσαν το παραμικρό για την αληθινή φύση αυτού του αναίσχυντου βιβλικού ήρωα, να τον γνωρίσουν στις πραγματικές απομυθοποιημένες διαστάσεις του.

Ο μισός πληθυσμός του πλανήτη μας, που είναι δεμένος με την πιστή στις αβρααμογενείς θρησκείες, δεν γνωρίζει τίποτε για την πραγματική του δράση! Πολλοί είναι αυτοί που δεν γνωρίζουν, ότι ο Αβραάμ κατάγεται από την πλέον αυθεντική, ιστορική κοιτίδα των δηλητηριαστών μάγων την αρχαία Χαλδαία! Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, αφελώς τον θεωρούν έναν δίκαιο αρχοντάνθρωπο, που για κάποιο αόριστο λόγο, έτυχε να εξασφαλίσει την απεριόριστη εύνοια (φιλία) κάποιου πανίσχυρου θεού!

Ενώ η πραγματικότητα είναι πως ο θεός της Βίβλου, δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα εγκεφαλικό εφεύρημα του πανάθλιου αυτού μάγου, για να δικαιολογεί τις θαυμαστές και επικερδείς "ιάσεις" από τις δηλητηριο-πληγές που ασταμάτητα σκορπούσε γύρω του!

Αβραάμ ο αδίστακτος προαγωγός

Ο Αβραάμ πλησίαζε τα πάμπλουτα θύματά του, με μια εξαιρετικά απλή και αποτελεσματική μέθοδο. Παρουσίαζε έντεχνα την πανέμορφη γυναίκα του Σάρρα, σαν διαθέσιμη και ελεύθερη για γάμο αδελφή του! Με τέτοιες αυθεντικές μεθόδους προαγωγού,[1] εμπορεύτηκε την γυναίκα του Σάρρα, ως πολλά υποσχόμενη ερωτική σύντροφο, πρώτα στην Αίγυπτο και μετά στην Χαναάν! Οι δυο αυτές περιπτώσεις που καταγράφονται αναλυτικά στην Βίβλο, δεν σημαίνει καθόλου πως οι ερωτικές αυτές παγίδες δεν ήταν πολύ περισσότερες.

Σάρρα, η ερωτική παγίδα

Τον ρόλο του ερωτικού δολώματος, επάξια ενσαρκώνει η πανέμορφη αδελφή-σύζυγος του Σάρρα, η οποία γνωρίζει ότι απ' την αρχή της συνεργασίας τους, τηρούν κοινή συμφωνία-συμβόλαιο, που απαιτεί οπουδήποτε πηγαίνουν, να υποκρύπτουν την συζυγική τους σχέση, και να προσφέρεται ως σύζυγος-παλλακίδα[2] στα πάμπλουτα υποψήφια θύματά τους και εισχωρώντας στο πλούσιο περιβάλλον τους, να ανοίγει δρόμο στον μαγγανιστή μάγο και σύντροφό της Αβραάμ!

Περά απ' τα δροσερά της νιάτα, την περιζήτητη ερωτική της τέχνη, και τα εκθαμβωτικά της σωματικά προσόντα, η Σάρρα έχει βοηθό και την βεβαιωμένης στειρότητάς της, που αποτελεί απαραίτητο πλεονέκτημα, για να αποφύγει χωρίς περιττές συνέπειες, όλες αυτές τις σεξουαλικές αποστολές ως "δηλητηριασμένη νύφη"!

[O Ιωάνν. Χρυσόστομος ομολογεί: «και εις μοιχείαν (την Σάρρα) εξέδωσεν (ο Αβραάμ)»

Επειδή κάποια επιμένουν να αμφιβάλουν ότι ο Αβραάμ ήταν παραγωγός της ίδιας του της γυναίκας!

«Είδες την θαυμάσιαν τούτη γυναίκα που λάμπουσα από της ψυχής το κάλλος αλλά και της όψεως, στις (υποδείξεις) του δικαίου (Αβραάμ) πορευομένη; Αυτήν να μιμείσθε γυναίκες... (!) αυτό είναι φιλίας και υπακοής γνώρισμα… υπέρ του δικαίου (Αβραάμ η Σάρρα) και εις μοιχείαν εαυτήν εξέδωσεν και συνουσίας[1] ανέχετο βαρβαρικής (!!!) ...Είδες αγαπητέ μου την ευμήχανον του θεού σοφία;» Ι. Χρυσοστόμου Παραινετικός... της αγίας Τεσσαρακοστης Ομιλία ΛΒ΄ ε΄25... ή (53.299.22.εως 53.300.48) ή ΤLG Joannes Chrysostomus Scr. Work #112 53.300.46

Να λοιπόν η πεμπτουσία... της ιερής μοιχείας!

Μας κοροϊδεύουν... δεν υπάρχει αμφιβολία!

Συγνώμη, εσείς... ευμήχανον θεϊκή σοφία βλέπετε; Εγώ λοιπόν πως συμβαίνει και βλέπω συνεχώς άλλα πράγματα...;!

Έτσι αποκτήθηκαν τα «αγαθά του Αβραάμ», που χωρίς μια στάλα επίγνωση ή ντροπή, μας εύχονται στις γαμήλιες τελετές μας, οι ιεράρχες των Ελλήνων!!!

ΔΕΣ: Ποιά ήταν η Θάμαρ και τί «εύχονται» οι παπάδες στις νύφες, στις λεχώνες και στις γυναίκες που αποβάλλουν;
--------------------
[1] Συνουσία: «το συνείναι μετα αλλήλων, συνουσίωσις, συνγγαμία» -Ησύχιος]

Διείσδυση και μαγγανεία

Η ίδια η Βίβλος μας αποκαλύπτει, πως όταν τελικά το θύμα ενδιαφερθεί για τα θέλγητρά της, και πάρει την Σάρρα στο παλάτι του, όχι μόνο γεμίζει τον Αβραάμ με συμπεθερικά δώρα,[3] αλλά (όπως είμαστε πλέον σε θέση να υποθέσουμε) το "μακρύ χέρι" της Σάρρας, απ' την προωθημένη αυτή θέση, δηλαδή θρονιασμένης πλέον μέσα στα παλάτια, (με άμεση πρόσβαση στα τρόφιμα του παλατιού) μπορούσε άνετα με τα χαλδαιικά δηλητήρια και τις της μαγγανείες (τροφο-νοθείες) της, να σκορπήσει τον προγραμματισμένο όλεθρο "πληγών" στις ανυποψίαστες, πάμπλουτες βασιλικές αυλές!

Ο ασθενοποιός-θεραπευτής

Ακριβώς αυτά συμβαίνουν τόσο στην Αιγύπτου όσο και στην Χαναάν, αναγκάζοντας τους χοντροβαλάντιους αυλικούς άρχοντες, να πληρώσουν πρόθυμα, αμύθητα ληστρικά ίατρα, σε χρυσάφι, ασήμι και αναρίθμητα ζώα, στον Χαλδαίο μάγο θεραπευτή Αβραάμ… που όχι μόνο κρατούσε την υγεία τους στα χέρια του, αλλά μπορούσε προσευχόμενος[4] στον υποτιθέμενο θεό του να τους θεραπεύσει! Στην πραγματικότητα, ο πανούργος προφήτης, δεν έχει παρά να πέψη τις κρυφές τροφονοθείες του, ώστε (ως εκ θαύματος) να αποκαταστηθεί η υγεία των θυμάτων του!

Ο Αβραάμ αναγνωρίζει ότι είναι ψεύτης

Η μακρόχρονη και απόλυτα επιτυχής δράση του, αμαυρώνεται μόνο από έναν ασήμαντο δυσάρεστο περιστατικό, ομολογίας ψεύδους και απάτης! Έναν εξαπατημένος βασιλιάς της περιοχής, ο Φιλισταίος βασιλιάς των Γεράρων Αβιμέλεχ, κατατρομαγμένος απ' τα παράξενα ψέματα και τις ανεξήγητες πληγές του προφήτη, καταφέρνει τελικά να του αποσπάσει έναν όρκο-ομολογία, ότι δεν θα μεταχειριστεί εναντίον του ποτέ πια τα φαρμακερά ψέματά του, ούτε σ' αυτόν, ούτε στους απογόνους του… (αυτό κι αν είναι φόβος έως τρίτης γενεάς!) και παραδόξως ο αρχιερέας του θανατηφόρου ψεύδους Αβραάμ… ορκίζεται! [5]

Άγαρ η κακοποιημένη δούλα

Όταν οι δηλητηριώδεις αυτές ληστρικές αποστολές τελειώνουν, (επειδή προφανώς η Σάρα δεν διαθέτει πλέον τις εκθαμβωτικές νεανικές της χάρες) η σκληροτράχηλη αυτή γυναίκα, δείχνει τον πραγματικό της χαρακτήρα, κακοποιώντας ζηλόφθονα και ξυλοφορτώνοντας άγρια την δεύτερη και μάλιστα έγκυο σύζυγο του Αβραάμ, την παιδούλα Αιγύπτια Άγαρ! Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που τρελή πλέον από την βάναυση κακοποίηση της κυρίας της, η νερά δούλη Άγαρ, αποπειράται να αυτοκτονήσει φεύγοντας έγκυος και ολομόναχη στην καυτή έρημο. Λίγο πριν πεθάνει από την δίψα, την περιμαζεύουν και την συμβουλεύουν να υπομένει το "απλωμένο" χέρι της Σάρρας… μέχρι να γεννήσει και τότε όλα θα αλλάξουν!

Δυστυχώς γι' αυτήν και μετά την γέννηση του γιου της Ισμαήλ, τόσο ο Αβραάμ όσο και η Σάρρα συνειδητοποιούν κάτι που την καταδικάζει σε αφανιστικό διωγμό! Με τίποτε δεν θέλουν, μια μελαψή αλλόφυλη και ο γιος της… να κληρονομήσουν την τεράστια περιουσία που με τόσους δηλητηριασμένους δόλους είχαν αποκτήσει! Αυτό όμως που κυρίως δεν θέλουν, είναι να δουν τα μυστικά όπλα της προσοδοφόρου μαγγανείας τους, να πέφτουν στα χέρια της αιγύπτιας δούλας, και να αχρηστεύονται έξω από τον οικογενειακό-φυλετικό τους κύκλο! Σάρρας λοιπόν μαζί και Αβραάμ, διώχνουν ξανά κακήν κακώς στην καυτή έρημο την απόκληρη δούλα, μαζί με το μικρό παιδί της, με μοναδικό εφόδιο μόνο ένα ασκί νερό, πράγμα που και ο τελευταίος μπορεί να υποθέσει, πως ισοδυναμούσε με φρικτή καταδίκη αμφότερων σε θάνατο!

Ο υιοθετημένος Ισαάκ

Τι θα απογίνει όμως η υλική και πνευματική του κληρονομιά; Ποιος θα συνεχίσει τις απίστευτα πετυχημένες ιδέες του για εύκολο πλουτισμό; Ο πανούργος προφήτης, είχε βρει καλύτερο τρόπο να ξεπεράσει την στειρότητα της Σάρρας… παραγγέλλοντας κρυφά για υιοθεσία από την παροικία τους στην Χαρράν, το δωδέκατο αγόρι του αδελφού του Ναχώρ, που μόνο απ' την μία αγορομάνα γυναίκα του Μελχά, είχε ήδη επτά αγόρια.

Ισαάκ, η δεύτερη γενιά του δόλου

Το παιδί αυτό, ο Ισαάκ, πραγματικό χαλδαιόπουλο και απολύτως αίμα τους, θα είναι ο κληρονόμος του Αβραάμ και ο αντάξιος συνεχιστής της φυλετικής δηλητήριο-μαγικής κληρονομιάς. Πράγματι στην Βίβλο βλέπουμε πως κι αυτός με την σειρά του, θα αναστατώσει την περιοχή, πουλώντας ξανά με απολύτως πανομοιότυπο τρόπο την δική του γυναίκα, δηλαδή σαν δηλητηριασμένη αδελφή-νύφη στους βασιλιάδες της περιοχής![6]

Ο εμπρησμός των Σοδόμων

Το επόμενο πρόβλημα του Αβραάμ, είναι ανεπάρκεια βοσκότοπων για τα αναρίθμητα ζώα του. Στριμωγμένος σε μια άγονη και άνυδρη ορεινή περιοχή, εποφθαλμιά τα λαχταριστά πεδινά και παραποτάμια λιβάδια των πανίσχυρων και οργανωμένων Κρητο-Φιλισταίων γειτόνων του που κατοικούν στην πεντάπολη των Σοδόμων. Ενοχλημένος απ' την κατοχή της πλεονεκτικότερης γης και των ζηλευτών βοσκοτόπων από τους Κρητο-Χαναναίους Σοδομίτες, σχεδιάζει και πραγματοποιεί με απόλυτη επιτυχία, τον αφανιστικό εμπρησμό ολόκληρης της πεντάπολής τους, χωρίς μάλιστα να κατηγορηθεί ποτέ για το μαζικό αυτό αφανιστικό έγκλημά του, μια και οι εμπρηστές (τρεις τον αριθμό που η Βίβλος τους παρουσιάζει σαν αγγέλους θανάτου) έρχονται γι' αυτόν ειδικά τον σκοπό, από την μακρινή αδελφική παροικία της Χαρράν!

Το όραμα του εθνο-διαμελισμού

Μετά κι απ' αυτήν την αδιατάρακτη και καθολική επιτυχία του, ο γέρο-Αβραάμ, πάμπλουτος πια, και απολύτως δικαιωμένος απ' τις μαγικές επιλογές του, αρχίζει πια δικαίως να αναρωτιέται… αν το "σπέρμα" του, δηλαδή οι απόγονοί του, κληρονομώντας τα πανίσχυρα και μυστικά όπλα της δολιο-μαγγανείας του, θα μπορούσαν να καθυποτάξουν με την σειρά τους στο μέλλον… ολόκληρο πλέον τον υπόλοιπο γνωστό κόσμο!

Η σκέψη του είναι απλή και προσγειωμένη: Ότι μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο, μπορεί να συμβεί και σ' έναν βασιλιά. Ότι μπορεί να συμβεί σ' έναν βασιλιά και στους αυλικούς του, μπορεί να συμβεί και σ' ένα ολόκληρο έθνος… Και φυσικά… ότι μπορεί να συμβεί σ' ένα έθνος, μπορεί να εφαρμοστεί και σε πολύ περισσότερα!

Ταυτόχρονα, ο εκπληκτικός αυτός θηρευτής του μέλλοντος, αντιλαμβανόμενος την τεράστια κλίμακα των οραματισμών του, ψάχνει για ανάλογες λύσεις εθνικών πλέον διαστάσεων!

Το όραμα-συνταγή του εθνο-διαμελισμού

Η συνταγή που τελικά ανακαλύπτει ο πανούργος προφήτης, είναι μεγαλειώδης και αποτυπώνετε σε ένα παράξενο αλληγορικό βιβλικό του όραμα: "Πρώτα διαμελίζει κάποια μικρά και μεγάλα ζώα, μετά περιμένει να χορτάσουν τα όρνια την πείνα τους, ενώ αυτός κάθεται ανάμεσά τους, και τέλος με φωτιά διέρχεται ανάμεσα στα υπολείμματά τους"! Γένεσις ΙΕ΄ 7- 20. Τι θέλει να μας πει ο ποιητής;

Κανένα ίχνος βιβλικής εξήγησης δεν υπάρχει στην καθόλα μαγική αυτή τελετή. Κι όμως η τελική κατανόηση της, για αιώνες ολόκληρους ήταν εντελώς μπροστά μας! Τα έθνη ως πολυσύνθετες και ανθεκτικότερες οντότητες, χρειάζονται για την τελική καθυπόταξή τους ειδική μεταχείριση. Πρώτα δημιουργούμε διαμελιστικές "πληγές", μετά αφήνουμε τους φυσικούς τους εχθρού ("όρνεα") να χορτάσουν την πείνα τους, και τελικά με "φωτιά" (κοφτούς τρόπους) αποτρέπουμε στο διηνεκές την επανένωση των υπολειμμάτων τους!

Να και η επιβεβαίωση της ερμηνείας μας: «Άλλοι υποστηρίζουν ότι τα τεμαχισμένα από τον Αβραάμ πτώματα ήταν προάγγελοι αυτοκρατοριών...(άρα εθνών!) Αν ο Αβραάμ δεν είχε (από τότε) τεμαχίσει τα ζώα (ζώα=έθνη!) με το σπαθί του, (εννοεί το "σπαθί" της μαγείας του) αυτές οι αυτοκρατορίες θα 'χαν γίνει πανίσχυρες, έτσι όμως εξασθένισαν»!Gen. Rab. 437. Mid. Agada Gen. 33 PRE, κεφ. 28. Ρ. Γκρέιβς Εβραϊκοί μύθοι:σελ. 142,(ε). Συγχαρητήρια λοιπόν, πράγματι εμείς ήμασταν και παραμένουμε... τα ζώα!

Ο αβρααμικός Ιουδαϊσμός λοιπόν, είχε βάλει κανονικά πλώρη για την κατάκτηση των εθνών, και απλά περίμενε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις γι' αυτήν την παγκόσμια επέκταση και επικράτησή του!

Χριστιανισμός... το σπαθί του αβρααμικού εθνο-διαμελισμού

Πολλοί λοιπόν είναι αυτοί που δεν θα καταλάβουν ποτέ, γιατί ο αβρααμικός Ιουδαϊσμός δεν απεδέχθη ποτέ τον χριστιανισμό, αν πρώτα δεν αντιληφτούν, ότι ο θυγατρικός του Ιουδαϊσμού χριστιανισμός, δεν ήταν ποτέ τίποτε περισσότερο από το πλέον κατάλληλο δηλητηριασμένο ιουδαϊκό προϊόν, για την άλωση και κατάκτηση των εθνών! Ποτέ δεν θα εποπτευθούν καν, ότι ο Χριστιανισμός είναι κυριολεκτικά το σπαθί του βρώμικου εθνο-διαμελισμού, αν πρώτα δεν γνωρίσουν σε βάθος, τι πραγματικά ήταν ο μέγας Αβραάμ!

Βέβαια στο διάβα του χρόνου, η αβρααμική συνταγή εμπλουτίστηκε με περισσότερα και αποτελεσματικότερα εθνο-διαμελιστικά στοιχεία! Απολύστε ένα απ' τα πολλά: «Ούτω λέγει Κύριος, Λάβε το ποτηριών τούτο του (Ο΄ άκρατου) οίνου εκ της χειρός μου (τι είδους "οίνος" είναι αυτός... θα αποφασίσετε εσείς) και πότισον εξ αυτού πάντα τα έθνη, προς τα οποία εγώ σε αποστέλλω και θέλουσι πίει και ταραχθεί και παραφρονήσει... και έλαβον το ποτήριον εκ χειρός Κυρίου και επότισα πάντα τα έθνη... και τους βασιλείς και τους μεγιστάνας δια να καταστήσω αυτούς ερήμωσιν, θάμβος, συριγμόν και κατάραν... πάντας τους βασιλείς των αλλοφύλων… και πάντας τους βασιλείς των νήσων των πέραν της Θαλάσσης (Αιγαίου)… και πάντες τους βασιλείς του βορρά τους μακράν και τους εγγύς ένα μετά του άλλου και πάντα τα βασίλεια της οικουμένης τα επί προσώπου της γης... πίετε[7] και μεθύσατε και εμέσατε και πέσετε και μη σηκωθείτε.» Μασ. Ιερεμίας ΚΕ΄15-27 (Ο΄ Ιερεμίας ΛΒ΄13-)

Απ' την ιστορία πια γνωρίζουμε, πως δεν είναι άλλος απ' τον πάλε ποτέ κραταιό Ελληνισμό που κυρίως δήχθηκε τις ελεεινότερες βρώμικες επιθέσεις. Οι περισσότεροι των Ελλήνων σύρθηκαν τελικά στην ιουδαίο-χριστιανική δουλεία, εθισμένοι στο γλυκύτατο ελπιδο-δηλητηριασμένο ποτό της αβρααμικής σαγήνης, αποποιούμενοι σταδιακά την ελληνικότητά τους… στους ανθεκτικότερους που πεισματικά αρνήθηκαν να καταναλώσουν το δηλητήριο της ιουδαϊκής ελπιδολαγνείας, έπεσε βαρύ το αβρααμικό διαμελιστικό σπαθί, τα όρνια και οι φωτιές, καταδιαμελίζοντας κυριολεκτικά ότι απέμεινε από το τρισένδοξο κορμί της πανευδαίμονης Ελλάδος!

Αυτή η ιουδαιογενής ελπιδο-λαγνική "μέθη", ιστορικά μεταφράζεται σε σταδιακή μετάβαση σε διαφορετικό επίπεδο προτεραιοτήτων. Προτεραιότητα πλέον η ατομική σου Ιουδαιο-προσφερόμενη σωτηρία της ψυχής και όχι η συλλογική ή εθνική σου δημιουργική δόξα και επιβίωση! Ο ιουδαιο-φανταστικός ουρανός είναι πια η πραγματική σου πατρίδα και όχι πλέον η Ελλάδα!

Παρ' όλα αυτά κάποιοι Χριστιανοί επιμόνου αφελώς λέγοντας: Μα τι σχέση έχουμε εμείς με τον Αβραάμ… εμείς είμαστε χριστιανοί όχι αβρααμιστές! Ξεχνούν βέβαια ότι ο "σωτήρας" Χριστός ήρθε ακριβώς για να παράγει το διαμελιστικό σπαθί του Αβραάμ και τον μεθυστικό οίνο του Ιερεμία. Ξεχνούν ότι στην Καινή Διαθήκη ο Αβραάμ αναφέρεται υμνητικά 73 φορές, και αυτόν τοποθετεί ο ίδιος ο Χριστός ως τον κυρίαρχο διαχειριστή του Ιουδαιο-φανταστικού παραδείσου! Βλέπε παραβολή του πλουσίου

Όχι αγαπητοί μου Έλληνες, όσο κι αν δεν το θέλετε… δεν είστε απλώς χριστιανοί, αλλά απόλυτα ιστορικά υποχείρια του αβρααμικών σχεδιασμών. Ο χριστιανισμός δεν είναι τίποτε περισσότερο από την ξεκάθαρη συνταγή του βρώμικου πόθου για διεθνή κυριαρχία. Και δυστυχώς οι χριστιανοί είναι οι υπάκουοι δούλοι του βρώμικου επεκτατισμού! Υποταγμένα ενεργούμενα και πραγματικά παιδιά του Αβραάμ «Και νυν δε τα έθνη ουκ έχει του Αβραάμ την κατά σάρκα συγγένειαν, του δε Αβραάμ την πίστιν κτησάμενα, τέκνα χρηματίζει του Αβραάμ». TheodoretusScr. Eccl., Theol., Interpretatioin Psalmos 80.1793.52.

«Και πλέον τα έθνη αν και δεν έχουν του Αβραάμ την κατά σάρκα συγγένεια, του Αβραάμ όμως την πίστη αποκτώντας, τέκνα γίνονται του Αβραάμ». TheodoretusScr. Eccl., Theol., (εκκλησιαστικός πατέρας) Interpretatioin Psalmos 80.1793.52.

Να λοιπόν γιατί οι Ιουδαίοι δεν αποδέχθηκαν ποτέ το ίδιο τους το παιδί, τον Χριστιανισμό! Είναι εντελώς φυσικό, οι Ιουδαίοι παράγωγοι αυτού του ελπιδο-μεθυστικού ποτού, να μην συμμετέχουν στην παγκοσμία αυτή χριστιανο-μωαμεθανική ελπιδο-κραιπάλη, αφού το ειδικό αυτό εθιστικό μεθύσι, παρήχθη ειδικά για τα έθνη, ώστε να μεθύσουν, (εγκεφαλική αλλοίωση, απάθεια) να εμέσουν (τα πάτρια), να πέσουν (απ' το ένδοξο βάθρο τους) και να μην ξανασηκωθούν!

Τα αποτελέσματα είναι ιστορικά απολύτως ανιχνεύσιμα. Δεν έχετε παρά να δείτε πόσο ριζικά διαφορετικός παραμένει ο βαθμός απάθειας μεταξύ Ιουδαϊσμού και Χριστιανισμού. Ο πανέξυπνος πολυδύναμος Ιουδαϊσμός, ήταν απόλυτα φυσικό να μην αποδεχθεί ποτέ την απύθμενη χριστιανική παθητικότητα, αφού η θυγατρική αυτή πίστη, είχε διαμορφωθεί ειδικά για να μολύνει τα έθνη με την βαριά παθητική μοιρολατρία, ώστε να τα φέρει ευκολότερα στην σφαίρα επιρροής του Ιουδαϊσμού, εκπληρώνοντας απόλυτα το όραμα του Αβραάμ για κυριαρχία επί των εθνών!

Ο αξιέπαινος επ' αυτού Ιουδαϊσμός, παρέμεινε αυστηρά επικεντρωμένος και απολύτως συσπειρωμένος στα πατροπαράδοτα συμφέροντά του, ενώ ο Ελληνισμός χάνοντας την φυσική του πνευματική χημεία, αιώνες τώρα ουρανοβατεί μεθυσμένος στα ιουδαϊκά μονοπάτια και στα ελπιδο-ταβερνεία του αβρααμογενούς Χριστιανισμού!

ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, Ο ΜΑΚΡΟΒΙΟΤΕΡΟΣ ΣΚΛΑΒΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Οδυνηρό αποτέλεσμα: Ο ελληνισμός έχει μετατραπεί στον μακροβιότερο σκλάβο της ιστορίας, διαγραφέντας μια πορεία αξιοθρήνητης εξαθλίωσης και να βρίσκετε σήμερα μπροστά στο απόλυτο βάραθρο του αφανισμού του… ενώ απ' την άλλη ο Ιουδαϊσμός έχει συσσωρεύσει τόσους πόλους τρόπους, και μηχανισμούς εδραίωσης και επεκτατισμού, που σήμερα φέρεται ως ο φυσικός ηγέτης του κόσμου!

Τέλεια, εκείνος ο αλεπουδόγερος ψεύτης, ο ανήθικος προαγωγός και ο αδίστακτος δηλητηριαστής, ο Αβραάμ, δικαιώθηκε τελείως!

Τελικά πρέπει να γίνει κατανοητό πως η αίσθηση της πραγματικότητας είναι πολυεπίπεδη και δυστυχώς πολλά πράγματα κινούνται ιστορικά, πολύ υψηλοτέρα από τον αντιληπτικό ορίζοντα του μέσου ανθρώπου! Αν επιτέλους δεν ενηλικιωθεί η δική μας αίσθηση της πραγματικότητας, αν δεν διευρύνουμε επαρκώς τους δικούς μας αντιληπτικούς ορίζοντες, θα παραμείνουμε δυστυχώς αιώνιοι σκλάβοι του δηλητηριασμένου αβρααμικού εκστασιασμού, ακολουθώντας πειθήνια την Ελληνο-χριστιανική του πρόταση!!
----------------------------
[1] «Προαγωγός δε κυρίως λέγεται, ο την εαυτού γυναίκα μοιχάσθαι προτρεπόμε­νος». Μιχαήλ ο Εφέσιος: Εξήγησις 6.17.26. Ακριβώς η περίπτωση Αβραάμ – Σάρρας!

[2] «ότε εξήλθον εκ του οίκου του πατρός μου, είπον προς αυτήν, (την Σάρρα) ταύτην την χάρην θέλεις κάμει εις εμέ, εις πάντα τόπον όπου αν υπάγωμεν, (και πήγαν σε πολλά μέρη!!!) λέγε περί εμού, ούτος είναι αδελφός μου» Γέν..Κ΄12,13

[3] «Είδαν οι αιγύπτιοι την γυναίκα... και οι άρχοντες του Φαραώ (αυλικοί) είδαν αυτήν και παίνεψαν αυτήν προς τον Φαραώ και ελήφθη η γυνή (η Σάρρα) εις την οικίαν του Φαραώ. Τον δε Αβραάμ μεταχειρίσθησαν καλώς δι΄ αυτήν, (!) και είχε (του έδωσαν) πρόβατα και βόας και όνους και δούλους και δούλας και όνους θηλυκάς και καμήλους»! Γένεσις 12.14-16.

[4] «Προσευχήθη δε ο Αβραάμ προς τον Θεόν και θεράπευσε ο θεός τον Αβιμέλεχ». Γένεσις 20.17.

[5] «Κατ' εκείνο τον καιρόν ο Αβιμέλεχ, (ο Φιλισταίος βασιλιάς) μετά του Φιχόλ αρχιστρατήγου της δυνάμεως αυτού είπε προς τον Αβραάμ... Τώρα λοιπόν ορκίσου προς εμέ... ότι δεν θέλεις ψευσθή προς εμέ, ούτε προς τον υιόν μου, ούτε προς τους εγγονούς μου. Και είπεν ο Αβραάμ. Εγώ ομούμαι (ορκίζομαι)»Γένεσις 21.22- 24.

[6] «Και κατώκησεν ο Ισαάκ εν Γεράροις. Ηρώτησαν δε οι άνδρες του τόπου περί της γυναικός αυτού (Ρεβέκκας) και είπεν,(ο Ισαάκ) αδελφή μου είναι»!!! Γένεσις 26. 6-7.

[7] Απ' τα αποτελέσματα... παραφρονούν, εξεμούν και σβήνουν μέσα σε ερήμωση και θάμβος που πέφτουν και δεν ξανασηκώνονται, συμπεραίνουμε εκ του ασφαλούς, ότι πρόκειται για κάτι πολύ δραστικότερο από απλό ανόθευτο (άκρατο) οίνο!

ΔΕΣ: 

ΑΒΡΑΑΜ, Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΜΑΓΟΣ, ΠΟΥ ΑΝΑΜΕΙΓΝΥΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

Χριστιανισμός και Κομμουνισμός - Οι ομοιότητες μιας θρησκείας και μιας ιδεολογίας

Μη μεγαλώσετε έναν ακόμη άνθρωπο που δεν κατάφερε να ζήσει για τον εαυτό του

Μπαλαρίνες που χάθηκαν σε αποτυχημένες πιρουέτες. Γιατροί που ξέμειναν με την ασπιρίνη, πικρή στο στόμα. Δικηγόροι που επιχειρηματολογούν μοναχικά χωρίς αντίλογο. Επιστήμονες που η τύχη τους έριξε στο γκισέ μιας γραμματείας. Καθηγητές που δεν δίδαξαν ποτέ κανέναν: Πόσοι από αυτούς τους φιλόδοξους επαγγελματίες -που η πορεία τους έστειλε αλλού- δεν είμαστε γονείς που αποφασίσαμε να επενδύσουμε στα παιδιά μας, χτίζοντας το μέλλον τους; Πόσοι από εμάς δεν επιθυμούμε να ζήσουμε το δικό μας χαμένο όνειρο μέσα από τα παιδιά μας;

ΔιαβάζουΜΕ την προπαίδεια. ΓράφουΜΕ διαγώνισμα ιστορία. ΧάσαΜΕ στον αγώνα του ποδοσφαίρου. Πρόκειται για ένα πρώτο πληθυντικό που δεν είναι μεγαλοπρεπείας, αλλά ένας πληθυντικός εγωισμού και προσωπικών φιλοδοξιών που γεμίζει μέσα από τις λέξεις τις ελπίδες μας.

Όταν ονειρεύεσαι το μέλλον κάποιου χωρίς αυτόν τον «κάποιο», ουσιαστικά ζεις το δικό σου όνειρο, με τον άμεσα ενδιαφερόμενο απλό θεατή που άγεται και φέρεται από ένα σενάριο γραμμένο από άλλον.

Όλοι εμείς, ωραίοι ως Έλληνες, λατρεύουμε τα παιδιά μας. Κάνουμε θυσίες, όπως και άλλοι γονείς, σε άλλες χώρες. Παλεύουμε γι’ αυτά. Το θέμα είναι κατά πόσο όλη αυτή η συναισθηματική επένδυση και η δανεική φιλοδοξία είναι ουσιαστική.

Πόσα παιδιά ονειρεύτηκαν να γίνουν μουσικοί και ο δρόμος που χάραξαν οι γονείς τους τούς έφεραν σε πανεπιστήμια και σπουδές άλλης κατεύθυνσης, πιο «επιστημονικής»; Πόσοι από εμάς δεν ονειρευτήκαμε κάποτε το σανίδι ενός θεάτρου και μας ξύπνησαν από αυτό το όνειρο με φροντιστήρια και διάβασμα για τη Νομική; Πόσα παιδιά δεν θέλησαν να ζήσουν με ένα πινέλο και ένα καμβά στο χέρι σκορπώντας πινελιές από το ταλέντο τους και βρέθηκαν να διαβάζουν οικονομικά μίκρο, μάκρο;

Όλα αυτά τα δανεικά φτιαχτά όνειρα γίνονται μόνο από αγάπη. Αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς. Γίνονται αναμφίβολα στο όνομα του καλού των παιδιών μας. Επειδή εμείς «ξέρουμε» το καλό τους. Γιατί είναι παιδιά και δεν ξέρουν.

Θέλει δύναμη. Θέλει αγάπη. Θέλει αυταπάρνηση, να αποφασίσεις να αγνοήσεις ένα μέλλον που θέλεις για εκείνο και να το σπρώξεις προς μια ζωή που εκείνο ονειρεύεται. Δύναμη να αντέξεις ότι επιλέγει κάτι δύσκολο που, όμως, του αρέσει. Αγάπη να αποδεχθείς ότι διαλέγει άλλο δρόμο γιατί εκεί το πάει το όποιο ταλέντο. Αυταπάρνηση να βγεις από τα δικά σου γκρεμισμένα όνειρα και να μπεις στα δικά του, θερμός υποστηρικτής και αρωγός.

Και όταν μας παρασύρει η δίνη μιας ψευδαίσθησης ότι εκείνο επιλέγει, ενώ ξέρουμε ότι εκείνο μόνο ακολουθεί, πρέπει να δούμε την αλήθεια και να ακούσουμε τι λέει. Να μην κωφεύουμε στο «δεν μ΄ αρέσει», να μη γυρνάμε το βλέμμα αλλού στο «δεν μπορώ».

Τα παιδιά είναι σαν τα δέντρα. Πρέπει να τους δίνουμε ρίζες να πατάνε γερά και νερό φροντίδας να μεγαλώνουν και να απλώνουν τα κλαδιά τους εκεί που επιθυμούν περισσότερο. Να δίνουν τους καρπούς τους σ’ ό,τι αγαπάνε. Είμαστε γονείς-γεωργοί που φροντίζουμε να διώξουμε ζιζάνια, να δροσίσουμε ξηρασίες. Σε καμία όμως περίπτωση δεν είμαστε γενετιστές που θα δημιουργήσουν μεταλλαγμένα υβρίδια ενός χαμένου δικού μας δρόμου.

Ας αφήσουμε τα παιδιά να αναπτυχθούν χωρίς να μεταφέρουν στην πλάτη τους και έναν άλλο άνθρωπο που δεν κατάφερε να ζήσει για τον εαυτό του.

Μπορείς να αγοράσεις τα πάντα εκτός από τη γνώση

Παρά τις τεράστιες αυτές δυσκολίες, εξακολουθώ να θεωρώ πως η κουλτούρα μπορεί να αποτελέσει αντίδοτο ενάντια στην επικρατούσα λογική του ωφελιμισμού, μια μορφή αντίστασης ενάντια στη δικτατορία του κέρδους και των εγωισμών. Και αυτό για τουλάχιστον τρεις λόγους.

Ο πρώτος: Διότι με τα χρήματα μπορείς να αγοράσεις τα πάντα εκτός από τη γνώση. Από τους βουλευτές μέχρι τους δικαστές, από την εξουσία μέχρι την επιτυχία, το καθετί έχει την τιμή του.
Όχι όμως η γνώση: Το τίμημα που πρέπει να πληρώσεις για να μάθεις είναι εντελώς άλλου είδους.

Ακόμη και μια λευκή επιταγή δεν θα μπορέσει ποτέ να μας βοηθήσει να αποκτήσουμε μηχανιστικά ό,τι είναι αποκλειστικός καρπός ατομικής προσπάθειας και αστείρευτου πάθους. Κανείς, εν ολίγοις, δεν μπορεί να διανύσει στη θέση μας εκείνη την επίπονη πορεία που μας οδηγεί στη μάθηση. Χωρίς σημαντικά εσωτερικά κίνητρα, ακόμη και το πιο σπουδαίο πτυχίο που έχει αποκτηθεί με χρήματα δε θα μας προσφέρει καμιά αληθινή γνώση και δεν θα ευνοήσει καμιά αληθινή γνώση δε θα ευνοήσει καμιά αληθινή μεταμόρφωση του πνεύματος. Ήδη ο Σωκράτης το είχε εξηγήσει στον Αγάθωνα όταν, στο Συμπόσιο, αμφισβητεί την ιδέα πως η γνώση μπορεί να μεταδοθεί μηχανιστικά από το ένα ανθρώπινο ον στο άλλο, όπως το νερό που μεταγγίζεται ρέοντας μέσω μιας κλωστής από ένα γεμάτο δοχείο σε ένα άδειο:

Καλά θα ήταν, Αγάθων, να ήταν η σοφία έτσι ώστε να μεταγγίζεται μεταξύ μας από τον περισσότερον γεμάτον εις το περισσότερον αδειανόν, όταν εγγίζη ο ένας τον άλλον, όπως το νερό εις τα ποτήρια που μεταγγίζεται με την κλωστή από γεμισμένον εις το αδειανόν.
(Πλάτωνος Συμπόσιον)

A. SCHOPENHAUER: Γι’ αυτό εκείνος κοιτάζει συνέχεια γύρω του για άλλες γυναίκες

To ότι κάθε ερωτική σχέση έχει στη βάση της ένα ένστικτο προσανατολισμένο στο παιδί που θα γεννηθεί θα επιβεβαιωθεί χωρίς αμφιβολία μέσω της λεπτομερέστερης ανάλυσης αυτού του ενστίκτου, την οποία δεν μπορούμε να μην επιχειρήσουμε. Πρώτα πρώτα ο άντρας από τη φύση του τείνει προς την αστάθεια στον έρωτα, ενώ η γυναίκα στη σταθερότητα. Ο έρωτας του άντρα μειώνεται αισθητά από τη στιγμή που έχει δεχτεί ικανοποίηση: σχεδόν κάθε άλλη γυναίκα τον ερεθίζει περισσότερο από ό,τι αυτή που έχει· ζητά αλλαγή. Αντίθετα, ο έρωτας της γυναίκας μεγαλώνει από εκείνη τη στιγμή. Αυτό αποτελεί συνέπεια του σκοπού της φύσης, ο οποίος αποβλέπει στη διατήρηση και επομένως στην κατά το δυνατόν μεγαλύτερη διεύρυνση του γένους. Δηλαδή ο άντρας μπορεί να παράγει άνετα περισσότερα από εκατό παιδιά το χρόνο. Αντίθετα, η γυναίκα, με όσους άντρες και αν πήγαινε, θα μπορούσε να φέρει στον κόσμο μόνο ένα παιδί το χρόνο (εκτός από την περίπτωση διδύμων).

Γι’ αυτό εκείνος κοιτάζει συνέχεια γύρω του για άλλες γυναίκες· αντίθετα, αυτή κρατάει σταθερά τον έναν· γιατί η φύση την οδηγεί ενστικτωδώς και χωρίς περαιτέρω συλλογισμό να κρατήσει εκείνον που θα διασφαλίσει τη διατροφή και την προστασία του μελλοντικού απογόνου. Γι’ αυτόν το λόγο η συζυγική πίστη για τον άντρα είναι τεχνητή, για τη γυναίκα φυσική, άρα και η μοιχεία της γυναίκας, αντικειμενικά λόγω των συνεπειών και υποκειμενικά λόγω της αντίθεσης προς τη φύση, είναι πολύ πιο ασυγχώρητη σε σχέση με αυτήν του άντρα.

ARTHUR SCHOPENHAUER, ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Η γέννηση της Αφροδίτης

Τι απόγινε το γεννητικό όργανο του Ουρανού που ο Kρόvoς πέταξε στη θάλασσα, μέσα στον Πόντο; Δε βούλιαξε μέσα στα κύματα, επιπλέει, πλέει, και ο αφρός του σπέρματος ανακατεύεται με τον αφρό της θάλασσας. Από το σμίξιμο αυτό του αφρού γύρω από το φαλλό που τον παρασύρουν τα κύματα, δημιουργείται ένα πλάσμα υπέροχο: η Αφροδίτη, η θεά της θάλασσας και του αφρού. Για λίγο καιρό ταξιδεύει και μετά αράζει στο νησί της, την Κύπρο. Βαδίζει πάνω στην άμμο και καθώς προχωράει τα πιο ευωδιαστά και πιο όμορφα λουλούδια φυτρώνουν κάτω από τα πόδια της. Στα χνάρια της Αφροδίτης ακολουθούν ο Έρως και ο Ίμερος, ο Έρωτας και ο Πόθος. Ο Έρωτας αυτός δεν είναι ο πρωταρχικός Έρωτας, αλλά ένας Έρωτας που απαιτεί να υπάρχει στο εξής το αρσενικό και το θηλυκό. Πολλές φορές θεωρείται γιος της Αφροδίτης. Ο Έρωτας αυτός λοιπόν έχει αλλάξει ρόλο. Αποστολή του δεν είναι πια να φέρει στο φως όλα όσα οι αρχέγονες δυνάμεις έκρυβαν βαθιά στα σκοτεινά τους σπλάχνα. Αποστολή του τώρα είναι να ενώσει δύο χωριστά πλάσματα, διαφορετικού φύλου, σε ένα παιχνίδι ερωτικό που προϋποθέτει μια ερωτική στρατηγική με όλα της τα επακόλουθα, έλξη, συναίνεση, ζήλια. Ο Έρωτας ενώνει δυο πλάσματα διαφορετικά για να γεννηθεί από αυτά ένα τρίτο πλάσμα, που δεν είναι ολόιδιο ούτε με τον έναν ούτε με τον άλλο γονιό, αποτελεί όμως προέκταση και των δύο. Η δημιουργία λοιπόν που έχουμε τώρα είναι διαφορετική από την πρωταρχική δημιουργία. Με άλλα λόγια, κόβοντας το όργανο του πατέρα του, ο Κρόνος καθιέρωσε δυο δυνάμεις τις οποίες οι Έλληνες θεωρούν συμπληρωματικές, η μία ονομάζεται Έρις, Φιλονικία, και η άλλη Έρως, Αγάπη.

Έριδα σημαίνει διαμάχη μέσα στην ίδια οικογένεια ή μέσα στην ίδια κοινότητα, φιλονικία, διχόνοια εκεί που πριν βασίλευε η ομόνοια. Έρωτας, αντιθέτως, σημαίνει συμφωνία και ένωση ανόμοιων πραγμάτων, τόσο ανόμοιων όσο το αρσενικό και το θηλυκό. Η Έριδα και ο Έρωτας προέρχονται και οι δυο από την ίδια γενεσιουργό πράξη (τον ευνουχισμό του Ουρανού από τον Κρόνο), που άνοιξε το χώρο, απελευθέρωσε το χρόνο, επέτρεψε στις γενιές να εμφανιστούν διαδοχικά στο θέατρο του κόσμου, ανοιχτό από δω και μπρος.

Τώρα, όλα αυτά τα θεία πλάσματα, με την Έριδα από τη μια μεριά και τον Έρωτα από την άλλη, θα συγκρουστούν και θα πολεμήσουν μεταξύ τους. Για ποιο λόγο; Όχι τόσο για να δημιουργήσουν το σύμπαν, το οποίο έχει ήδη θεμελιωθεί, αλλά για να ορίσουν τον κύριο του σύμπαντος. Ποιος θα είναι ο κυρίαρχος; Δεν έχουμε πια να κάνουμε με ιστορίες κοσμογονίας που θέτουν ερωτήματα του τύπου «Πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος; Γιατί στην αρχή υπήρχε το Χάος; Πώς έγιναν όλα αυτά που περικλείει το σύμπαν;»· τώρα άλλα ερωτήματα εμφανίζονται και άλλες ιστορίες, πολύ πιο δραματικές, προσπαθούν να τα απαντήσουν. Πώς οι θεοί που έχουν δημιουργηθεί και έχουν κάνει με τη σειρά τους και αυτοί παιδιά θα πολεμήσουν και θα αλληλοσπαραχτούν; Πώς θα τα βρουν μεταξύ τους; Πώς θα πληρώσουν οι Τιτάνες το έγκλημα που διέπραξαν ενάντια στον πατέρα τους τον Ουρανό, πώς θα τιμωρηθούν; Ποιος θα διασφαλίσει τη σταθερότητα του κόσμου, ο οποίος δημιουργήθηκε από το τίποτα, που ήταν τα πάντα, από το ζόφο που γέννησε ακόμη και το ίδιο το φως, από ένα κενό που γέννησε την πληρότητα και τη στερεότητα; Πώς ο κόσμος αυτός θα σταθεροποιηθεί, θα οργανωθεί, θα βασιστεί σε πλάσματα διαφορετικά μεταξύ τους; Ο Ουρανός, απομακρυνόμενος από τη Γη, ανοίγει το δρόμο για την αδιάλειπτη διαδοχή των γενεών. Αν όμως σε κάθε γενιά οι θεοί πολεμούν μεταξύ τους, τότε ο κόσμος θα παραπαίει. Ο πόλεμος των θεών πρέπει κάποτε να τελειώσει για να βασιλέψει στον κόσμο η τάξη εσαεί. Η αυλαία σηκώνεται, θα παρακολουθήσουμε τις μάχες για τη θεϊκή κυριαρχία.