Η πιο «ερωτική» βραδιά του μεγάλου κοραλλιογενούς υφάλου!

Ένα συναρπαστικό θέαμα λαμβάνει χώρα υποβρυχίως στο Μεγάλο Κοραλλιογενή Ύφαλο της Αυστραλίας, συνήθως κατά τη διάρκεια του μηνός Νοεμβρίου, γνωστό και ως «ωοτοκία των κοραλλιών». Δεκάδες δύτες συρρέουν εδώ από ολόκληρο τον κόσμο προκειμένου να βουτήξουν στα νερά του Μεγάλου Κοραλλιογενούς Υφάλου και να απαθανατίσουν την πιο «ερωτική» του βραδιά! Μια ταυτόχρονη μαζική ωοτοκία των κοραλλιών που παρατηρήθηκε για πρώτη φορά επιστημονικά το 1981 και έκτοτε προκαλεί το ενδιαφέρον ολόκληρου του κόσμου.

Το παράδοξο είναι ότι συμβαίνει μόνο μία φορά το χρόνο και μόνο τη νύχτα, όπως συνέβη πριν τέσσερις μέρες στο βυθό του υφάλου. Χιλιάδες κοράλλια απελευθερώνουν τα αυγά τους σε μια μοναδική «ερωτική» βραδιά που λέγεται χιουμοριστικά και «βραδιά σεξ στον ύφαλο»!  Ο βυθός πλημμυρίζει λευκά αυγουλάκια τα οποία απομακρύνονται από τα κοράλλια προκειμένου να προσκολληθούν σε άλλη επιφάνεια και να δημιουργήσουν νέους οργανισμούς. Οι εικόνες είναι εντυπωσιακές κάθε χρόνο, όπως άλλωστε συνέβη και φέτος.

8+1 απίθανοι τρόποι για να πουν τα πουλιά «σ’ αγαπώ»!

Είναι πραγματικά εκπληκτικός ο τρόπος που χρησιμοποιούν διάφορα είδη πτηνών στη φύση προκειμένου να εκφράσουν τα συναισθήματά τους στο θηλυκό και να το τραβήξουν κοντά τους. Από το χορό αλά Μάικλ Τζάκσον μέχρι την επίδειξη των… ποδιών και του εντυπωσιακού φτερώματός τους, το πώς λένε το «σ’ αγαπώ» τα πτηνά έχει μεγάλο ενδιαφέρον!
1. Αναπτύσσουν… γενειάδα!

Ο Temminck tragopan (ένα είδος φασιανού) αναπτύσσει μια μεγάλη φωσφοριζέ «γενειάδα» στην κοιλιά του, προκειμένου να έλξει το θηλυκό. Παρεμπιπτόντως, μεγαλώνει με μεγάλη ταχύτητα και καταδεικνύει την ερωτική διάθεση του αρσενικού!

2. Δίνουν την… καρδιά τους!

Τα αρσενικά frigatebirds φουσκώνουν έναν κατακόκκινο σάκκο που έχουν στο λαιμό τους, ο οποίος μοιάζει με τεράστια καρδιά! Η μεγάλη απογοήτευση έρχεται όταν το θηλυκό ανακαλύπτει μετά λύπης του ότι μέσα δεν περιέχει… σοκολάτα!

3. Γίνονται ένα τεράστιο… χαμόγελο!

Ο ερωτικός χορός του αρσενικού δεν είναι κάτι ασυνήθιστο στον κόσμο των πτηνών, όμως το παραδείσιο πουλί που θα δείτε στη συνέχεια όχι μόνο επιδίδεται σε έναν τρελό χορό αλλά «μεταμορφώνεται» σε ένα τεράστιο… χαμόγελο που φωσφορίζει!

4. Χτίζουν ένα ωραίο… σπίτι!

Τα εξωτικά πτηνά Bowerbirds χτίζουν μια φωλιά για το θηλυκό και βάζουν μέσα ό,τι θεωρούν ότι θα το εντυπωσιάσει: πολύχρωμους σπόρους, άνθη, καρπούς κ.λπ. Πάντα ένα ωραίο «σπίτι» είναι το καλύτερο δώρο στη μέλλουσα νύφη!

5. Χορεύουν αλά Μάικλ Τζάκσον!

Το αρσενικό manakin έχει πάρει μαθήματα χορού από τον αείμνηστο Μάικλ Τζάκσον προκειμένου να δείξει στο θηλυκό ότι εκτός από καλός σύζυγος είναι και άριστος χορευτής! Η εικόνα μιλάει από μόνη της…

6. Εκτελούν ένα συγχρονισμένο χορευτικό!

Τα φλαμίνγκο αγαπούν πολύ το χορό και λίγο πριν ζευγαρώσουν χωρίζονται σε ομάδες των 30 και επιδίδονται σε έναν απόλυτα συγχρονισμένο χορό. Οι επιστήμονες λένε ότι αυτό γίνεται ενστικτωδώς αλλά υποψιάζομαι ότι τα φλαμίνγο έκαναν πρακτική όταν οι επιστήμονες δεν έβλεπαν!

7. Επιδεικνύουν τα… μπλε τους πόδια!

Δείχνουν τα εξωτικά μπλε πόδια τους, τα οποία κουνούν πάνω κάτω για να φανούν καλύτερα. Εννοείται ότι το… πεντικιούρ στην περίπτωσή τους επιβάλλεται!

8. Μιμούνται όλους τους ήχους που ξέρουν!

Τα Lyrebirds μιμούνται όλους τους ήχους που έχουν ακούσει, δημιουργώντας μια σύγχυση στο θηλυκό, έτσι ώστε να «πέσει» ευκολότερα. Από τιτιβίσματα άλλων πτηνών μέχρι τον ήχο μιας κουδουνίστρας ή ενός αλυσοπρίουνου, η πιο παράξενη μουσική σύνθεση είναι εδώ!

 

9. παγώνι, ταώς



Το όνειρο των πολεμιστών

Ολοκληρώνοντας την ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΊΩΣΗ  του Ελληνισμού
της ιστορίας του της περιπέτειας του.
Ποιο είναι το Δίκαιο που βρίσκεται με ποιον και γιατί;
Ποιο είναι το Δίκαιο;
Έχουν όλοι δίκιο όλοι έχουν άδικο
Κάποιος έχει περισσότερο…
Οι τρεις κόρες της Θέμιδος , οι Μοίρες, το πεπρωμένο, όπως το όρισε ο Όμηρος
της φυλής ή ενός χαρακτήρα,
την κατάλληλη Ώρα και Ώρες μαζί με την Δίκη,
την Ετυμηγορία του Οδυσσέα
κυλούν στις τρεις αυτές γραμμές κατεύθυνσης στο αυλάκι της Νέμεσης
εδώ και πολύ καιρό σε ένα Αιώνιο Τώρα
Παρελθόντος Παρόντος και Μέλλοντος.
Ο Οδυσσέας αναρωτιέται για το δίκαιο.
Αν είναι μαζί του και αν έχει το δικαίωμα να σκοτώσει τους μνηστήρες.
Ρωτά την Αθηνά γι αυτό την νύχτα που κοιμάται στο παλάτι κάτω από μια προβιά και παίρνει την απάντηση του Δία.
Με τον κεραυνό του.Είναι οι μόνοι που σκοτώνει σε όλη την πορεία του.
Ο Ευρύμαχος επίσης τον ρωτά
Τι κάναμε ;
Λίγα γουρούνια φάγαμε και αρκετά πρόβατα, την γυναίκα σου την σεβαστήκαμε, θέλαμε να την παντρευτούμε, μόνο το παλάτι ρημάξαμε και κάποιους ναούς γκρεμίσαμε και …συνειδήσεις.
Να σε αποζημιώσουμε για τις ζημιές.
Γιατί μας σκοτώνεις;
Η αιτιολόγηση και η απόφαση της Δίκης βρίσκεται στην απάντηση.
Ποιοι είναι οι μνηστήρες;
Σίγουρα βλέπουμε ότι είναι πολλοί.ΟΙ μνηστήρες πολυάριθμοι είναι κατά αρχάς εσωτερική υπόθεση.
Είναι τα ελαττώματα του ανθρώπου,
Οι ελλείψεις και οι υπερβολές του, τα θανάσιμα αμαρτήματα και είναι παραπάνω από 7.
Οκνηρία, αλαζονεία εγωκεντρισμός, φιλοτομαρισμός, φιλαυτία, απληστία, φθόνος ανταγωνισμός αντί άμιλλα, μικροψυχία, λαιμαργία λαγνεία, φλυαρία κατάχρηση εξουσίας,  επίδειξη ,ζήλια δειλία, αυτοοίκτος.
Είναι όλα αυτά που ο Οδυσσέας σκοτώνει στην πορεία του και οι σύντροφοι του αφανίζονται σκοτώνονται και αυτοί εξ αιτίας της Νέμεσης που προκαλούν.
Είναι οι «σύντροφοι» του για ένα διάστημα μέχρι να μείνει μόνος με τον Εαυτό του.
Είναι η έλλειψη μέτρου, συνείδησης, αυτογνωσίας και τα όρια που δεν υπερασπίζονται και δεν διευρύνουν όταν χρειάζονται καταφεύγοντας στην υπερβολή και χάνοντας το πλοίο της αυτογνωσίας.
Μένοντας και ξεμένοντας σε κάποιο σταθμό.Είναι αυτή ακριβώς η έλλειψη αψογοσύνης που τους εμποδίζει να συνδεθούν με τον Σκοπό και εξαφανίζονται βουλιάζοντας στα μανιασμένα κύματα του Ποσειδώνα της ομίχλης της αυταπάτης και της ψευδαίσθησης.
Όλοι αυτοί οι πρώην σύντροφοι και, οι πρώτοι μνηστήρες της Ελένης,
του Οδυσσέα νικημένοι από τον μικρό τύραννο καταλήγουν είτε παρά τω πλευρώ του και σε καμιά καρέκλα δίπλα του με μεγάλη μερίδα εξουσίας προνομίων και απολαβών, αυλοκόλακες δοξολογώντας, θεολογώντας και νεκρολογώντας. Είτε πηγαινοέρχονται χαμερπώς σαν δούλοι του και τον υπηρετούν για κανένα κοκαλάκι από το τραπέζι.
Ποια είναι η κατηγορια;
Για ποιο πράγμα είναι τόσο πολύ ένοχοι;
Τι έχουν διαπράξει οι μνηστήρες, οι δούλες και οι δούλοι ώστε ο Όμηρος
να μη δείξει κανένα έλεος απέναντί τους.
Ποιοι είναι το έγκλημα τους;
Γιατί δεν τους συν-χωρεί;
Γιατί δεν υπάρχει Χώρος για αυτούς σε αυτό το Παλάτι της Γης πιά,Ούτε για αυτούς τους ανθρώπους ούτε για αυτούς τους θεούς
τους.
Γιατί έχουν φάει και έχουν πιει τα πάντα.
Έχουν εξαντλήσει τα πάντα. Έχουν καταβροχθίσει τα πάντα.
Έχουν λεηλατήσει τα πάντα.
Είναι ένοχοι πρώτα ως αναφορά τον εαυτό τους.
Έζησαν ξόδεψαν χαράμισαν μια ζωή μένοντας μακριά από τον Ιερό Εαυτό τους. Χωρίς γνώση,χωρίς στόχο προορισμό,συνείδηση, ομορφιά και κατέληξαν στην λήθη. Αμνήμονες μνήμες στείρες και νεκρές άδεια σαρκία.
Έζησαν χωρίς αλήθεια χωρίς μέτρο χωρίς αυτογνωσία,χωρίς συνείδηση, χωρίς το μηδέν άγαν, άναδρα, άτιμα.
Και όχι μόνο έζησαν έτσι αλλά δημιούργησαν και ένα απαράδεκτο
σύστημα εξουσίας και διαχείρισης των αγαθών ιεραρχίες, ιερατεία αφεντάδων και δούλων πίνοντας τρώγοντας και καταστρέφοντας τα πάντα σε υλικό πνευματικό φυσικά συναισθηματικό νοητικό επίπεδο.
Για αυτό είναι ασυγχώρητοι και δεν έχουν καμιά δικαιολογία.Πρόδωσαν και προδίδουν πάντα πατρίδες ανθρώπους, φίλους, θεούς και το κυριότερο προδίνουν τον εαυτό τους τον Άνθρωπο αφού προδίδουν την υπόσταση του και τον εμποδίζουν να ολοκληρωθεί να συναντήσει την γυναίκα του την ψυχή του, το παιδί του την καρδιά του και ρημάζουν τον νου του κάθε φορά στην λήθη και την λησμονιά.
Τον πνίγουν σε μανιασμένα κύμματα.
Πως τους σκοτώνει ο Όμηρος;
Η σκηνή είναι πολύ έντονη ανεξίτηλη εγγεγραμμένη στο υποσυνείδητο των ανθρώπων με ανεξίτηλα γράμματα και ονόματα Αιώνια.
Ο Όμηρος δεν είναι βάρβαρος και είναι κάτι παραπάνω από ευφυής για να μπορεί να αποφύγει την βία όταν μπορεί να κερδίσει τον πόλεμο και την μάχη διαφορετικά.
Είναι σοφός ! Έγινε σοφός κουβεντιάζοντας ώρες με την Αθηνά και εκεί βρίσκεται η πνευματική του υπεροχή και ανωτερότητα.
Είναι πολύ απλό.
Τους σκοτώνει, τους έχει ήδη σκοτώσει με το να τους υποδείξει, να τους ακτινογραφήσει, να τους σκιαγραφήσει,τον χαρακτήρα τους, την συμπεριφορά, τις ασχολίες τους, τα λόγια τους.Τους σκοτώνει ένα ένα ονομαστικά καλώντας τους με το όνομα τους και τους σημαδεύει,ξεκινώντας από τους αρχηγούς τον κοιλαρά τον Αντίνοο και τον παραθυράκια Ευρύμαχο.
Τους “σκοτώνει” με το ευθύβολο του Τόξο την Οδύσσεια του και το μαγικό του Βέλος στοχεύοντας ακριβώς την ρίζα του προβλήματος,
τον χοντρό λαιμό του και το πρησμένο του συκώτι ενός παρασιτικού ιού.
Ο φυσικός θάνατος άλλου ανθρώπου δεν επιτρέπεται για ένα άψογο πολεμιστή εκτός και αν είναι σε άμυνα και αφού εξαντλήσει τα περιθώρια.
Αλλά ο φυσικός θάνατος δεν είναι χειρότερος.
Πρέπει να ζήσει κάποιος με τις επιλογές του.
Πρέπει να ζήσει στην κόλαση που έφτιαξε.
Πρέπει να κυκλοφορεί περιπατών νεκρός βόλτα στον Άδη.Επιβάλλεται να είναι άψογος ο Οδυσσέας όταν σταθεί μπροστά στο Τόξο.
Δεν μπορεί να το αγγίξει αλλιώς, δεν μπορεί να το λυγίσει,να το ερμηνεύσει.
Δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το θανατηφόρο Βέλος του.
Αν δεν είναι άψογος θα είναι άστοχος και άκαιρος.
Θα είναι άσκοπος.
Για αυτό το λόγο δεν μπορούν να το χρησιμοποιήσουν οι μνηστήρες πέρα από
κάποιες άκαρπες αποσπασματικές , λογοκλοπές και αντιγραφές, προσπάθειες ανάλυσης ξεμένοντας σε κάποιο σταθμό ερμηνείας του κόσμου και αντίληψης
αν και έχουν προσπαθήσει.
Στην ουσία εύχονται το τέλος τους, το επιθυμούν αναγνωρίζοντας βαθιά μέσα τους το αδιέξοδο που έχουν δημιουργήσει και σαν την μόνη δίκαια λύση.
Δεν τους σκοτώνει ο Οδυσσέας σε φυσικό επίπεδο.
Το διευρύνει το όριο.
Δεν φθάνει, δεν καταφεύγει στην υπερβολή.
Φθάνει πια με την βία και την λογική των «καλάσνικοφ».
Επιβάλλεται να κλείσει αυτός ο κύκλος της παράλογης λογικής και οι άνθρωποι να λύνουν τις διαφορές τους με τα όπλα ακόμη.
Οι σοφοί νοήμονες όρθιοι Ανθρωποι του 21ου Αιώνα έχουν άλλα “όπλα”.
Έχουν το Ορθό και ‘Ορθιο Λόγο του Ομήρου Ποιητή, Μίτο, Οδηγό Αστέρι μαγικό, θανατηφόρο για τους ενόχους και αποτελεσματικό.Ο μεγάλος πολεμιστής και κάτοχος του μεγαλύτερου όπλου του ανθρώπου.
του Ανθρώπινου Λόγου είναι ο Όμηρος!
Και είναι αυτό ο Λόγος που ποιεί τον Άνθρωπο Όρθιο και Σοφόν
και αποτελεί την υπόστασή του.
Είναι ο Δημιουργός του και ο Λόγος αρχίζει από τον Όμηρο και τελειώνει εκεί!
Γνώριζε ο Όμηρος πότε θα Επιστρέψει και πως,παρ΄όλο που δεν έφυγε ποτέ
από τα χείλη των ανθρώπων!
Δεν τους σκοτώνει λοιπόν στο φυσικό αλλά στο πνευματικό,
τους εξοντώνει.
Εκεί το όριο το υπερασπίζεται .Δεν θα υποχωρήσει ούτε σπιθαμή.
Σταγόνα νερού δεν θα βάλει στο κρασί του.
Τους «σκοτώνει» όμως χωρίς βρισιές, χωρίς λαϊκισμό, χωρίς προσωπικές εμπάθειες,απωθημένα, φανατισμούς,χωρίς ουφολογίες και θεολαγνείες και θεοκρατίες.
Τους σκοτώνει στο όνομα του Ανθρώπου.
Δοκιμάσαν να κλέψουν τον κόσμο, τον νου του, προσέβαλαν την ψυχή του, την υπόσταση του, επιτέθηκαν στο παιδί του το πληγώσανε μαζί με την καρδιά του.
Κάψανε τον κόσμο του τον λεηλατήσανε, τα δάση τα φυτά τα ζώα, με ύβρη, μολύναν το νερό, τον αέρα, χώρισαν διέλυσαν την οικογένεια κατάστρεψαν εστίες πατρίδες παραβιάζοντας τον ιερό Όρκο της Θεάς Εστίας.
Σε αυτό το επίπεδο τους “σκοτώνει” χωρίς οίκτο, ανελέητα αδυσώπητα, αποστασιοποιημένα, χωρίς να τους χαριστεί.
Με κομψότητα, με αβροφροσύνη, με χάρη, με ευγένεια, με ακριβείς χειρουργικές κινήσεις τους αφαιρεί το έδαφος και το χαλί κάτω από τα πόδια τους, τις αντινοικές αντιφάσεις τους, τις προκρούστρειες δηλώσεις τους,
την επίδειξη ανώφελων μαχών εντυπώσεων ΣινώνΠιτυοκάμπων.
Με λεπτό αιχμηρό καυστικό χιούμορ, με φαντασία, με οξυδέρκεια, με πολεμικές χορευτικές κινήσεις με τραγουδιστικές ριπές, με αυτοσαρκασμό με απόλυτη αυτοπειθαρχία, έλεγχο, αυτοσυκέντρωση και αυτοπαρατήρηση.
Με την καταπληκτική μαγευτική Ποίηση του και όλα τα χρώματα της
τα τρομερά όπλα σύμβολα της τα διαχρονικά.
Τους κατανοεί όμως μπαίνει στην θέση τους.
Έχει βρεθεί ούτως ή άλλως και τους γνωρίζει πολύ καλά.
Δεν είναι πια αθώος. Δεν είναι αναμάρτητος.
Έχει περάσει απ όλα και τους ξέρει μέσα έξω.
Έχει γεννηθεί όμως, αθώος σαν ήλιος λαμπερός, σαν ακτίνα φωτός ήρθε σαν την Άνοιξη Περσεφόνη πάνω στη Γη, από δύο γονείς ανθρώπους θεούς μέσα από μια φάτνη σπήλαιο, μια ιερή μήτρα.
Γυρίζει από τον πόλεμο για ένα κομμάτι ψωμί αξιοπρέπειας και τα χρειώδη στα τείχη της Τροίας, και μέσα από κύματα θαλασσοδαρμένος και βλέπει τους άλλους άντρες δούλους να τους υπηρετούνε,την γυναίκα πόρνη και δούλη τους για τα χατήρια τους και την σύζυγό του,μητέρα του παιδιού του να υφίσταται όλες τις προσβολες΄και την χοντροκοπιά τους.
Ήρθε αθώος και τον μολύναν.
Κάθε επαφή μαζί τους ισοδυναμεί με ιό μόλυνσης και πανδημία.
Με τα βιβλία φυλάδες τους, με τις διαφημίσεις τους, τις ψεύτικες φιλανθρωπίες τους, με τα αχυρένια χάρτινα πρότυπα τους, τους χλιδάτους “οίκους” τους. Κάθε συναλλαγή και ένα πόνος, ένας χλευασμός, μία πληγή,
ένα μαχαίρι στην καρδιά.
Και είναι αυτό ,που δεν θα τους συγχωρήσει ποτέ.
Το χάσιμο της Αθωότητας, την απώλεια της, την κλοπή
την προσπάθεια εξόντωσης του Τηλέμαχου του
του Ιερού παιδιού του Ανθρώπου.
Η αντίστροφη μέτρησε αρχίζει όταν αυτό γίνει γνωστό σαν εσωτερική αλλά και εξωτερική υπόθεση των ανθρώπων.Όταν το αναγνωρίσουν και είμαστε πλέον εκεί. Όταν οι άνθρωποι αναγνωρίζουν τους ρόλους και τα σύμβολα και μέσα τους και έξω τους.
Έτσι σε μια νύχτα, μετά την πιο μεγάλη νύχτα όλα θα καταρρεύσουν
και θα ξημερώσει μια άλλη ημέρα.
Ο Όμηρος έχει συνδέσει την Νέμεση με τον Σκοπό και ο Οδυσσέας
την ενεργοποιεί λόγω της αψογοσύνης του.
Η κρίσιμη μάζα, την κρίσιμη νύχτα και η Επιλογή,
δικαιώνει αυτή την Απόφαση της Δίκης των Μνηστήρων και των Δούλων τους και γυρίζει τον Τροχό της Νέμεσης.
Άψογα θα ονειρευτούμε το Όνειρο μας, και Άψογα θα το πραγματοποιήσουμε σαν Άψογοι πολεμιστές, Όλοι μας Ενωμένοι.
Η Ύπόσχεση ενός Ποιητή,
είναι ο Όρκος ενός Πολεμιστή και ο Δρόμος της καρδιάς του.
Είναι αυτός ο όρκος που αρχίζει από την Εστία, την ιερή φλόγα στο κέντρο του νησιού, στο κέντρο μιας πόλης, μιας πατρίδας, ενός λαού,που αρχίζει από τους μνηστήρες μιας Ελένης και τελειώνει στους μνηστήρες της Πηνελόπης,
στο κέντρο ενός στόχου που ενεργοποιεί τον Σκοπό συνδέεται μαζί του.
Και είναι ο Απόλλων το Φως που δίνει την όραση, την διάκριση και την διαύγεια και με την Άρτεμη Υδροχόο συζητά η Πηνελόπη τους πόθους της ψυχής της,την κρίσιμη νύχτακαι τον Δία- Αιγόκερω επικαλείται ο Οδυσσέας την ίδια νύχτα στο ρημαγμένο Παλάτι ανοίγοντας την Πύλη του.
Ο Ζευς, ο άρχων νους, ο μεταμορφωτής του κόσμου, που γίνεται κούκος ,ταύρος λάμψη τρομερή και χρυσή βροχή της Γνώσης και πέφτει στα κεφάλια των ανθρώπων και γεννά μαζί τους ήρωες ημίθεους και θεούς και η κόρη του η Αθηνά που τους καθοδηγεί και τους συμβουλεύει.
Ιερή Εστία, Αθηνά, Άρτεμις, Απόλλων, Ζευ Άναξ και οι υπόλοιποι θεοί της Ελλάδος χαρίστε μας την ευστοχία και δώστε μας την επίτευξη του Σκοπού!
Και αυτός ας είναι ο Όρκος για να βρεθούμε στο κέντρο,να μιλήσουμε,να γνωριστούμε, να ενωθούμε, να κοιταχθούμε στα μάτια,
να αγκαλιαστούμε σαν να γυρίζουμε από ταξίδι μακρινό.
Να τραγουδήσουμε τα βάσανα μας, τους καυμούς μας, τα δάκρυα μας,
τις αγωνίες μας, τους νεκρούς μας, τα λάθη μας.
Στο Κέντρο της Ομονοίας μονιασμένοι, απ΄όλα τα μέρη της Ελλάδος,
απ όλες τις γωνιές του κόσμου και τους σύμπαντος.
Εμείς η αρχή και μετά όλοι οι άλλοι θα ακολουθήσουν,με ένα νου μία καρδιά μία ψυχή με ένα κλαδί ελιάς στο ένα χέρι και ένα βιβλίο στο άλλο,
Το Τόξο μιας Οδύσσειας ενός ομήρου λαού.
Με μία φορεσιά, πλεγμένη από το πέπλο των Παναθήναιων να διασχίσουμε την γέφυρα λίγων μέτρων μέχρι το Παλάτι.
Σε μια πορεία μεγαλειώδη ειρηνική περιφρουρούμενη, μια πορεία
για την Ιθάκη για το το Όνειρο της καρδιάς μας
για ένα Παλάτι Καθαρό Ελεύθερο Αξιοπρεπή.
Με μοναδικό όπλο τον Ορθό Όρθιο Λόγο με μια απελευθερωμένη Ομηριακή σύγχρονη γλώσσα και λόγια καρδιάς, της δικής μας, τα δικά μας λόγια,
και να πάρουμε πίσω τον κόσμο μας και ότι μας ανήκει.
Εμείς οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, οι ιδιοκτήτες αυτής της χώρας και αυτού του Παλατιού. Εμείς οι σύγχρονοι πολεμιστές της γνώσης και της αυτογνωσίας,
αυτοπειθαρχημένοι, σίγουροι, αποφασισμένοι,αδυσώπητοι,ακάθεκτοι,αποτελεσματικοί, λαμπεροί σαν τα παιδιά του Ήλιου,σαν τις ακτίνες του τοξοβόλοι,
να διασχίσουμε μια γέφυρα, που γεφυρώνει το χάσμα που μας χωρίζει ανόητα αυτοκαταστροφικά
Κτίζοντας… μιά γέφυρα ευφυούς συνεργασίας ανάμεσα:
Στο «εγώ» και οι … «εμείς»
Στην μοναξιά και στην… συντροφικότητα
Στη ελευθερία και στην… δέσμευση
Στην σιωπή και …στον λόγο
Στα έργα και …στις εξηγήσεις
Στο γέλιο και …στο δάκρυ
Στην κριτική και… στην κατανόηση
Στην αποθησαύρηση και ..στο μοίρασμα
Στην δύναμη και στην… τρυφερότητα
Στην αγάπη και στην… κτητικότητα
Στην Γνώση και την… Σοφία
Και σε μια τέχνη ισορροπίας
επειδή δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε πια,
τα χάσαμε όλα, τα κάψαμε όλα, ένα πλιάτσικο η χώρα, η ζωή μας, η υπόληψη μας και , επειδή, έχουμε να κερδίσουμε τα πάντα!
Την εκτίμηση των γυναικών μας, τον σεβασμό των ανδρών μας, την αγάπη των παιδιών μας,την δικάιωση των βασανισμένων γερόντων μας, την φιλία των συνανθρώπων μας,
Την Αξιοπρέπεια μας!
Επειδή αυτά που μας ενώνουν είναι πιο πολλά από αυτά που μας χωρίζουν.
Στο κέντρο η Ελλάδα, η χώρα του Ήλιου, του Φωτός!
Εμείς οι σύγχρονοι Εύμαιοι, οι σύγχρονες Ευρύκλειες, οι Φιλοίτιοι, οι σύγχρονες Πηνελόπες, οι Τηλέμαχοι και οι σύγχρονοι Οδυσσείς,
που έχουν Επιστρέψει Σπίτι τους.
Ας είναι αυτός ο Όρκος των Πολεμιστών του 21ου Αιώνα
στην χώρα του Φωτός και ο Απόλλων
ας είναι το ΤΟΞΟ της Νέμεσης και της Κάθαρσης,
την πρώτη Νουμηνία του Ενιαυτού.

Το Πνεύμα των Ελλήνων

Δημιουργικό, Ζωοποιόν, Ελεύθερο, ο Έρωτας Φάνης

και  …η Δημιουργία του Κόσμου!

Η έμφυτη πρωταρχική νοημοσύνη και η εξελλισσομένη συνείδηση

που αυτοπαρατηρείται και γνωρίζει τον Εαυτό της μέσω της ΖΩΗΣ.

ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ 

 · Η φιλοκαλία, δηλαδή η αγάπη για το ωραίο.
· Το μέτρον.
· Η ευθύτητα και η παρρησία.
· Ο ανθρωπισμός.
· Η αγάπη της ελευθερίας.

Οι Έλληνες ζώντας σε μια χώρα ευνοημένη από τη φύση με σπάνια ομορφιά
σε τοπίο και κλίμα, αγάπησαν με πάθος την ωραιότητα. Το κάλλος
ανθρώπων, ζώων κατασκευών και τοπίων το θεωρούσαν μεγάλο προσόν. Όταν
ήθελαν να επαινέσουν κάποιον έλεγαν πως είναι “καλός κ’αγαθός” δηλαδή
όμορφος και καλόκαρδος. Όπως γράφει ο Θουκυδίδης, ο Περικλής στον
Επιτάφιο για τους πρώτους νεκρούς του πολέμου, ανάμεσα στα γνωρίσματα
του δημοκρατικού πολιτεύματος της Αθήνας αναφέρει την αγάπη για το
ωραίο: ΦΙΛΟΚΑΛΟΥΜΕΝ ΓΑΡ ΜΕΤ’ ΕΥΤΕΛΕΙΑΣ καμαρώνει, θέλοντας να
επισημάνει την επιδίωξη του ωραίου ακόμα και στα πιο δευτερεύοντα και
ευτελή αντικείμενα.
Το μέτρον ήταν εξ ίσου με το κάλλος χαρακτηριστικό της ελληνικής
σκέψης. Σήμαινε την αγάπη της μετριοπάθειας και της αρμονίας που
κρύβει η αποφυγή των υπερβολών. Είναι γνωστά τα αρχαία ρητά ΜΕΤΡΟΝ
ΑΡΙΣΤΟΝ και ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ, που αποδίδονται στους επτά σοφούς και
δείχνουν την εκτίμηση των Ελλήνων στη μετριοπάθεια και στην αποφυγή
των υπερβολών. Ο Αρχίλοχος ο Πάριος συμβουλεύει ένα φίλο του: “να μη
χαίρεσαι πολύ για τα ευχάριστα ούτε να λυπάσαι πολύ για τα δυσάρεστα.
Γνώριζε ποια ζυγαριά κρατά τη ζωή μας”. Λέγεται ότι ο Αλέξανδρος ο
Μακεδόνας όταν πολιορκούσε την παλαιστινιακή πόλη της Γάζας, στους
πρέσβεις των πολιορκουμένων, που τον ρώτησαν ποιά είναι η μεγαλύτερη
αξία για τους Έλληνες, απάντησε “το μέτρον” (που ας σημειωθεί ο ίδιος
δεν το διέθετε σε επάρκεια).
Η ευθύτητα και η παρρησία χαρακτηρίζουν όχι μόνο την αρχαία ελληνική
σκέψη αλλά και τη συμπεριφορά των πολιτών. Ο άνθρωπος βρίσκεται στο κέντρο της αρχαίας ελληνικής
σκέψης .”Χρημάτων πάντων μέτρον άνθρωπος”, έλεγε ο μεγάλος Πρωταγόρας
ο Αβδηρίτης. Σ’ αντίθεση με την ιουδαϊκή σκέψη, που γι ‘αυτήν ο
άνθρωπος παρουσιάζει ενδιαφέρον μόνον ως δημιούργημα του θεού και
μόνο σε ό,τι αφορά τη λατρεία του δημιουργού του, η αρχαία ελληνική
σκέψη εξανθρωπίζει τους θεούς: “και το γένος των θεών και το γένος
των ανθρώπων από μια μητέρα και τα δυο γεννήθηκαν, τη Γη. Μόνη
διαφορά τους είναι η δύναμη που έχουν”, λέει ο κατά τα άλλα
συντηρητικός Πίνδαρος. Δίκαια λοιπόν θαυμάζει ο Σοφοκλής, στην
Αντιγόνη: ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΔΕΙΝΑ Κ’ ΟΥΔΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΔΕΙΝΟΤΕΡΟΝ
(είναι πολλά τα θαυμαστά, μα τίποτα πιο θαυμαστό από τον άνθρωπο δεν είναι)Η λέξη ελευθερία έχει την ίδια ρίζα με τις λέξεις έλευση, έλθω κλπ
και αρχικά σχετιζόταν με τη συνέλευση του γένους. Μονάχα ο ελεύθερος
άνθρωπος ερχόταν στη συνέλευση, τέτοιο δικαίωμα δεν είχαν ούτε οι
δούλοι ούτε οι υπήκοοι των ανατολικών δυναστειών, όπου εξ άλλου δεν
υπήρχαν συνελεύσεις. Η λέξη αυτούσια, σε μορφή και νόημα, υπάρχει στη
γλώσσα μας στο μεν γραπτό λόγο πάνω από δυόμισι χιλιάδες χρόνια, στον
δε προφορικό ασφαλώς περισσότερα.
Όπως μας λέει ο Ηρόδοτος όταν ο απεσταλμένος του Δαρείου Υδάρνης
ζήτησε από τους έλληνες να υποταχτούν στον Μεγάλο Βασιλέα,
προσφέροντας του “γην και ύδωρ” αυτοί του απάντησαν: “Υδάρνη η
συμβουλή που μας δίνεις δεν πηγάζει από ίση εμπειρία. Γιατί εσύ
ξέρεις μόνο τη μία κατάσταση και αγνοείς την άλλη. Αν γνώριζες την
ελευθερία δεν θα μας συμβούλευες να υποταχτούμε αλλά να αγωνιστούμεγι αυτήν όχι μόνο με όπλα αλλά με πελέκια και ξύλα”.Η ελευθερία δεν ήταν για την αρχαία ελληνική σκέψη κάτι το αόριστο.
Πριν απ’ όλα σημαινε “ισηγορία”, το δικαίωμα δηλαδή να λέει ο καθένας
τη γνώμη του κι αυτό μας παραπέμπει και πάλι στη συνέλευση. Στην
Εκκλησία του Δήμου, το θεσμό που υλοποιούσε την άμεση δημοκρατία και
στην οποία παίρναν μέρος όλοι οι πολίτες, ο κήρυκας αφού επέβαλλε την
ησυχία με τα λόγια: ΑΚΟΥΕ, ΣΙΓΑ, ΜΗ ΤΑΡΑΤΤΕ, ρωτούσε ΤΙΣ ΑΓΟΡΕΥΕΙΝ
ΒΟΥΛΕΤΑΙ; (Ποιός θέλει να μιλήσει) κι ο κάθε πολίτης είχε δικαίωμα να
πάρει το λόγο και να πει ό,τι ήθελε. Κανείς δεν είχε δικαίωμα να του
αφαιρέσει το λόγο ή να τον διακόψει.
Ακόμα, ελευθερία σήμαινε για τον αρχαίο Έλληνα κάτι πολύ σημαντικό:
την απαλλαγή από το φόβο. Ο Ελληνας ήθελε να είναι ελεύθερος. Δεν έστεργε να είναι δούλος ούτε
των θεών. ΖΕΥ ΦΙΛΕ ΘΑΥΜΑΖΩ ΣΕ, έγραφε ο Θέογνις για τον μέγιστο των
θεών. Οι Έλληνες σ’αντίθεση με τους άλλους σύγχρονους μ ‘αυτούς λαούς
δεν βλέπαν τους θεούς τους σαν δούλοι. Αυτό συνάγεται από τον τρόπο
που απηύθυναν στους θεούς προσευχές ή ικεσίες, αλλά και από τα
ονόματα που δίναν στα παιδιά τους. Δεν υπάρχει στην ελληνική της
αρχαϊκής ή κλασσικής εποχής όνομα με την έννοια Θεόδουλος, που
αντίστοιχα του αφθονούν στην αιγυπτιακή, βαβυλωνιακή, φοινικική και
εβραϊκή.Η ελευθερία για τον Έλληνα ήταν στενά δεμένη με τη γνώση και την
πληροφόρηση.
Ο Ιπποκράτης, ο πατέρας της ιατρικής, συνέβαλε πολύ στην απελευθέρωση
του ανθρώπου δια της γνώσεως, γιατί ξερρίζωσε πολλές δεισιδαιμονίες
και θρησκοληψίες, δίνοντας επιστημονικές εξηγήσεις σε αρρώστειες και
παθήσεις, που ως τότε ο κόσμος τις θεωρούσε “ιερές”, σαν την
επιληψία, ή “κατάρες” των θεών. Μια τέτοια θεϊκή κατάρα ήταν και η
θρυλούμενη σεξουαλική ανεπάρκεια και ανικανότητα των Σκυθών. Ο
Ιπποκράτης την εξήγησε αποδίδοντας την στη συνεχή ιππασία των
νομαδικών αυτών λαών.
Ο μεγάλος Δημόκριτος ο Αβδηρίτης δίνει τεράστια σημασία στη
Γνώση. “Θα προτιμούσα, λέει κάπου, να βρω την απόδειξη ενός ζητήματος
παρά να ανεβώ στο θρόνο της Περσίας”! κι αλλού παλι τονίζει πως ούτε
λόγω σωματικής αλκής ούτε λογω περιουσίας ευτυχούν οι άνθρωποι αλλά
μόνον όταν έχουν “ορθοφροσύνην και πολυφροσύνην”.
Ο ίδιος ταυτίζει την ελευθερία με τη δημοκρατία σ’ένα άλλο απόσπασμα
του, που θάπρεπε να το διδάσκονται τα παιδιά μας στα σχολεία:

Η ΕΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΗ ΠΕΝΙΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑ ΤΟΙΣ ΔΥΝΑΣΤΗΣΙ ΚΑΛΕΟΜΕΝΗΣ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΗΣ ΤΟΣΟΥΤΟΝ ΕΣΤΙ ΑΙΡΕΤΩΤΕΡΗ ΟΚΟΣΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΗ ΔΟΥΛΕΙΗΣ.

ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΠΟΥ ΔΙΕΠΟΥΝ ΤΗ ΦΥΣΗ

Μελετώντας την αρχαία ελληνική κοινωνία και τον πολιτισμό της μας
κάνει εντύπωση πόσο δεμένος με τη φύση ήταν ο αρχαίος Έλληνας. Όλες
οι πνευματικές, θρησκευτικές, καλλιτεχνικές, ακόμα και πολιτικές
εκδηλώσεις ήταν συνάρτηση του αδιάκοπου κύκλου της ζωής στη φύση. Οι
Έλληνες ήταν αληθινά παιδιά της γης τους, αυτόχθονες με την αρχική
σημασία της λέξης.
Ήταν λοιπόν επόμενο να ενδιαφερθούν και να αναζητήσουν να βρουν τα
μυστικά του φυσικού κόσμου μέσα στον οποίο ζούσαν. Ο Ηρόδοτος παρατηρεί εύστοχα ότι αυτό που ξεχωρίζει τον Έλληνα από το
βάρβαρο είναι ότι προτιμά τη γνώση από την άλογη πίστη. Πραγματικά οι
Ελληνες δεν είπαν ποτέ ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΜΗ ΕΡΕΥΝΑ. Αντίθετα προτιμούσαν το
ΝΑΦΕ ΚΑΙ ΜΕΜΝΑΣΟ ΑΠΙΣΤΕΙΝ του Επίχαρμου.Ουσιαστικά η ελληνική φιλοσοφία, αυτή η μητέρα όλων των σύγχρονων
επιστημών, γεννήθηκε από τον προβληματισμό των Ελλήνων γύρω από τη
φύση και πρωτα πρώτα από τις βασικές αρχές που τη διέπουν.. 
 Από τη διατύπωση αυτή του Αναξαγόρα φθάσαμε στο πασίγνωστο ρητό:
ΜΗΔΕΝ ΕΚ ΤΟΥ ΜΗ ΟΝΤΟΣ ΓΙΝΕΣΘΑΙ ΜΗΔΕ ΕΙΣ ΤΟ ΜΗ ΟΝ ΦΘΕΙΡΕΣΘΑΙ
που αποδίδεται στον Δημόκριτο τον Αβδηρίτη.
Λογική συνέπεια της αρχής της αφθαρσίας της ύλης είναι αφ’ ενός μεν
το αιώνιον και αφ’ ετέρου το άναρχον της. Η ύλη δεν δημιουργήθηκε από
κανέναν και από πουθενά και δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος, τόσο στο
χρόνο όσο και στο χώρο. Δυόμισι χιλιάδες χρόνια αργότερα ο Αϊνστάϊν
θα μιλήσει για το πεπερασμένο αλλά χωρίς πέρατα σύμπαν και θα
συνδέσει την ύλη με το χώρο και το χρόνο.

Η ΑΔΙΑΚΟΠΗ ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΒΟΛΗ 

 Η ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ

Πραγματικά κατά τον Ηράκλειτο:
ΕΙΔΕΝΑΙ ΔΗ ΧΡΗ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟΝ ΕΟΝΤΑ ΞΥΝΟΝ,
ΚΑΙ ΔΙΚΗΝ ΕΡΙΝ ΚΑΙ ΓΙΝΟΜΕΝΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤ’ ΕΡΙΝ ΚΑΙ ΧΡΕΩΝ
(Πρέπει να ξέρουμε πως ο πόλεμος είναι κοινός, πως δικαιοσύνη είναι η
έρις και πως όλα γίνονται με την αντίθεση και την υποχρεωτική
νομοτέλεια – όπως αποδίδει το απόσπασμα ο Θ.Βέικος).
Λέγοντας πόλεμο εννοούσε τον αγώνα και την πάλη και γενικώτερα την
κοινή δύναμη που γεννά όλα τα πράγματα. Κατά τον Ηράκλειτο ο κόσμος
βρίσκεται συνεχώς σε κατάσταση σύρραξης, από την οποία νέες
καταστάσεις δημιουργούνται και παλιές εξαφανίζονται κι αυτό ισχύει
τόσο για τη φύση όσο και για την κοινωνία
ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΠΑΤΗΡ
Από την πάλη των αντιθέτων προκύπτει νέα αρμονία:
ΕΚ ΤΩΝ ΔΙΑΦΕΡΟΝΤΩΝ ΚΑΛΛΙΣΤΗΝ ΑΡΜΟΝΙΑΝ διότι ΤΟ ΑΝΤΙΞΟΥΝ ΣΥΜΦΕΡΕΙΝ
ο ίδιος δίδασκε πως η θάλασσα μπορεί να ναι ταυτόχρονα και σωτήρια και
ολέθρια, για τα ψάρια το νερό της είναι πόσιμο και ωφέλιμο για τους
ανθρώπους άποτο και βλαβερό, ή πως η κίνηση του κοχλία με τον οποίον
πίεζαν τα υφασματα στο βαφείο είναι ταυτόχρονα ελικοειδής και ευθεία,
για να καταλήξει πως η κρυμμένη μέσα στις διάφορες καταστάσεις και
πολλές φορές μη αντιληπτή αμέσως αρμονία είναι ισχυρότερη από αυτή
που φαίνεται επιφανειακά.

 Ανθρωποκεντρική γίνεται και η θρησκεία του.

Οι σκοτεινοί θεοί της Ανατολής φιλτράρονται από τους διαύλους της ελεύθερης σκέψης του και εξανθρωπίζονται. Μπροστά τους ο Ελληνας στεκόταν όρθιος. Δε γονάτιζε να τους προσκυνήσει. «Το προσκύνημα ταπείνωνε και τον θεό που το δεχόταν και τον άνθρωπο που το καταδεχόταν». «Είναι παράξενο, λέει ο R.Livingstone, ότι με τέτοιες αρχές το ελληνικό πνεύμα παρέμένε αδιάφθορο; Γραφές και ιερατεία και πολιτικούς δεν ανεχόταν πάνω από το κεφάλι του. Μόνον ρήτορες, φιλόσοφοι, ιστορικοί, ποιητές και καλλιτέχνες τού έδειχναν τον δρόμο της ελεύθερης σκέψης και της δημιουργίας. Κι εκεί φτάνει κανείς μόνο μέσα από την κατάκτηση της καθημερινής ελευθερίας», μέσα από την κατάκτηση του εαυτού του, μέσα από το «Γνώθι σαυτόν». Το «γνώθι σαυτόν», παρατηρούν, είναι εντολή χίλιες φορές ευρύτερη και ουσιαστικότερη από τις εντολές που έρχονται από την Ανατολή. Αυτές προέρχονται από λαούς που περιμένουν Μεσσίες, για να τους σώσουν. Ο Ελληνας δεν υποτάσσεται στην ιδέα του μεσσιανισμού, γιατί ξέρει να σκέφτεται και γιατί έχει πίστη στον άνθρωπο.

Το Ελληνικό πνεύμα: Το γνώρισμα της Ελευθερίας

 Συνολικά ο Εβραίος υποτασσόταν στην παράδοση, ενώ ο Έλληνας είχε εμπιστοσύνη στον εαυτό του και στο λόγο του.

Ας πάρομε ένα περίφημο παράδειγμα: Η Ελληνική και η Εβραϊκή λογοτεχνία περιέχουν η καθεμία τους την ιστορία ενός δίκαιου ανθρώπου που ο ουρανός του έστειλε μια άδικη δυστυχία. Ο Ιώβ, «… άνθρωπος… αληθινός, άμεμπτος, δίκαιος, θεοσεβής, απεχόμενος παντός πονηρού πράγματος», έχασε τα αγαθά του, την οικογένεια του, και την υγεία του από αιφνίδιο βούλευμα του ουρανού. Ο Προμηθέας, ο μεγάλος Τιτάνας, που είδε το ανθρώπινο γένος να εξολοθρεύεται παραμελημένο, το λυπήθηκε, δε φοβήθηκε τη θεϊκή οργή, έδωσε το πυρ στους ανθρώπους και για τιμωρία του ο Δίας τον κάρφωσε σε ένα απότομο κρημνό, επάνω στον Καύκασο. Οι δύο «πάσχοντες» είναι σε πολύ ίδια κατάσταση: ο Προμηθέας υποφέρει, γιατί ακολούθησε τις υπαγορεύσεις της ευσπλαχνίας. Ο Ιώβ υποφέρει παρά την καθαρότητα της ζωής του. Αν ένας από τους δύο άξιζε την μοίρα του, αυτός ήταν ο Προμηθέας. Η καθεμιά ιστορία ακολουθεί την ίδια πορεία. Και οι δύο άνθρωποι θρηνούν για τα βάσανα τους και διακηρύττουν την αθωότητα τους. Φίλοι τους επισκέπτονται και τους συμβουλεύουν υποταγή στη θέληση του ουρανού. Ο Προμηθέας απαντά ότι η προσβολή που έκανε ήταν εσκεμμένη και ότι ποτέ δεν θα υποχώρηση στον Δία. Ο Ιώβ επιμένει ότι κανένα κακό δεν έκαμε. Ως εδώ οι ιστορίας συμπίπτουν. Αλλά παρατηρήστε πόσο διαφορετική είναι η ηθική που ο Έλληνας και ο Εβραίος συγγραφέας συνάγουν αντίστοιχα από τις δυστυχίες αυτών των δύο. Μέσα από την έρημο βγαίνει «λαίλαψ και νέφη» και μια φωνή ακούγεται που μιλά στον Ιώβ πείθοντας τον, όπως παράξενα λέγει η επικεφαλίδα του κεφαλαίου, ότι είναι αμαθής και ηλίθιος. Τι είναι αυτός με όλη τη γνώση του, που θα ήθελε να ελέγχει τα συστήματα του Κυρίου; Που ήσουν, του λέγει «εν τω θεμελιούν με την γην;» Μπορεί ο Ιώβ να κάμει χιόνι η πάγο η βροχή; Μπορεί να οδηγοί και να διατάζει τους αστερισμούς; Τι ξέρει για τον Παντοδύναμο και «τας οδούς» του; Και ο Ιώβ με ήρεμη ευπείθεια δέχεται την απόφαση του Θεού. «Το βλέπω, είμαι μηδαμινός… Ξεστόμισα πράγματα που δεν καταλάβαινα, πράγματα πολύ θαυμαστά για μένα, που δεν τα ήξερα… γι’ αυτό σιχαίνομαι τον εαυτό μου και μετανοώ μέσα στη σκόνη και στη σποδό». Παρατηρήστε ότι ο Θεός δεν δικαιολόγησε την ποινή του Ιώβ, ούτε ο Ιώβ δέχτηκε ότι έπεσε σε σφάλμα. Μόνο ανακάλεσε τα λόγια του και ταπείνωσε τον εαυτό του. Τα δεινοπαθήματα του παραμένουν μυστήρια ανεξήγητα. Αλλά ποιος είναι αυτός που θα έλεγχε «τας οδούς του Κυρίου;»

Αυτή η λύση, μπορούμε με ασφάλεια να μαντέψομε, θα ήταν ακατανόητη για τον Έλληνα. Ο Αισχύλος δεν την αποδέχεται. «ο Θεός πείθει τον Ιώβ πως βρίσκεται σε αμάθεια και βλακεία»: δεν υπάρχει ίχνος για τέτοια κατάληξη στην περίπτωση του Προμηθέα. Όταν ο Δίας προστάζει και απειλή, ο Προμηθέας ανταπαντά με υβριστική πρόκληση: κάνει ό,τι δεν θα κάμει ποτέ ο Ιώβ: καταριέται το Θεό. Και τον καταριέται χωρίς να τιμωρηθεί ή να πάθει τίποτε περισσότερο. Ανόμοια προς τον Εβραίο ο Αισχύλος κλείνει την ιστορία του, όχι με θετική δικαίωση: ο Χρόνος και η Ειρμαμένη φέρνουν τον Ηρακλή, ο οποίος σκοτώνει το βασανιστικό γύπα: ο Δίας πείθεται να σπάσει τις αλυσίδες του Προμηθέα και για αντάλλαγμα μαθαίνει ένα μυστικό κίνδυνο που απειλεί τον θρόνο του. Αλλά ο Τιτάνας δεν ταπεινώνεται, ούτε ο Θεός εξυψώνεται: μια συμφωνία χαράζεται ανάμεσα στους δυο και καταλήγουν σε όρους (1). Από τον πρώτο ως τον τελευταίο στίχο ποτέ δεν έρχεται στο νου του Αισχύλου ότι μπορεί ο Προμηθέας να έχει στενή αντίληψη για τη δικαιοσύνη και ότι όταν οι λογαριασμοί θα ανακεφαλαιώνονταν θα μπορούσε ο Δίας να βγάλει το συμπέρασμα ότι στο κάτω – κάτω είχε δίκιο. Χωρίς υποψία ότι θα μπορούσε να υποπέσει σε λάθος, ο Αισχύλος προσάγει το Θεό και τον Τιτάνα μπροστά στη δικαστική έδρα του ανθρώπινου λόγου. Κρίνει και τους δυο σε αυτό το δικαστήριο χωρίς ευνοϊκοί προκατάληψη για κανέναν από τους δυο και όταν ο Θεός φαίνεται άδικος, τον καταδικάζει αδίστακτα (2).

Πόσο διαφορετικός σε όλα αυτά από της θεότητες του Ελληνισμού είναι ο Ιεχωβά: πόσο διαφορετική θέση κατέχει στη ζωή του λαού του! Είναι ζηλότυπος και αυθαίρετος Θεός: δεσπόζει στους πιστούς του και τους κάνει νάνους. Ο Ιεχωβά υπάρχει πριν την ύπαρξη του λαού του, τον γνωρίζουν μόνο από την αποκάλυψη που έκανε του εαυτού του και βρίσκονται μέσα στη χούφτα του χεριού του. Ο Έλληνας λέει για τον Απόλλωνα και το Δία: υπάρχουν. Ο Ιεχωβά λέει στο λαό του: ΥΠΑΡΧΩ. Οι Εβραίοι συγγραφείς δείχνουν αυτό-υποταγή και αυτό-ταπείνωση σε αυτόν, καθόλου Ελληνική. Τους βασάνιζε η αίσθηση του. Αυτός εμπνέει ότι υπάρχει μεγάλο και αξιομνημόνευτο στα γραφόμενα τους. Υπάρχουν τριάντα εννέα βιβλία στην Παλαιά Διαθήκη. Εκτός από ένα, όλα ασχολούνται συνεχώς με τις σχέσεις του Θεού με τον άνθρωπο. Δέκα εννέα – το βιβλίο του Ιώβ, οι Ψαλμοί, τα βιβλία των προφητών, δεν έχουν άλλο θέμα. Δε συμβαίνει το ίδιο με την Ελληνική λογοτεχνία. Δε βρίσκεται από πίσω της, σαν αμετάβλητο βάθος, πάλη ανάμεσα στη θέληση του ανθρώπου και τη θέληση του Θεού. Δεν έχει επανειλημμένες διαμαρτυρίες εναντίον ενός αποστάτη λαού που τα αυτιά του είναι συνεχώς βουλωμένα και χοντρές οι καρδιές του. Και αυτό δεν οφείλεται σε καμία εξαιρετική αγάπη της δικαιοσύνης από τους Έλληνες. Είναι προπάντων, γιατί η θρησκεία δεν ήταν το ίδιο πράγμα για τον Όμηρο η τον Αισχύλο και για τον Μωυσή η τον Ησαΐα. Στο σχέδιο τους για τον κόσμο ο Θεός δεν ήταν το παν. Ήταν ένα μέρος της ζωής τους, σημαντικό μέρος, αλλά όχι περισσότερο. Υπήρχε για να προσφέρει την προστασία του στις απασχολήσεις τους και τα συμφέροντα τους, αλλά όχι για να τους διευθύνει, να δεσπόζει, να τους καταπονεί. Αυτό συμβαίνει ακόμη και στους πιο «θρήσκους» Έλληνες. Όταν ο Πλάτων οικοδομεί την ιδανική πολιτεία του, η πρώτη λέξη στις σελίδες του δεν είναι ο Θεός , η πρώτη σκέψη του συγγραφέα δεν είναι πως θα ευχαριστήσει το Θεό. Πολύ αργότερα μέσα στην πραγματεία του φτάνουμε σε τέτοιες απόψεις. Διαβάστε την πολιτεία του Πλάτωνα ύστερα από ένα από τα βιβλία των προφητών και η διαφορετική διάθεση είναι φανερή.

Ρ. Λίβιγκστον, το Ελληνικό πνεύμα και η σημασία του για μας

 Ο  Αετός του  Ζήνονος-Δία πετώντας με τα  Φτερά της Αθανασίας

μοιράζει την συνείδηση της  Ζωής  στις  τρείς δέσμες  των τριών Αδελφών.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕ Η ΛΕΞΗ "ΤΟΥΡΚΟΣ" ΣΤΗΝ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

«Ο Θεός έχει στερήσει την πηγή της γνώσης
από τους Τούρκους»

Την πραγματικά εντυπωσιακή ιστορική ομολογία ότι ο χαρακτηρισμός «Τούρκος» σήμαινε γάιδαρος στην οθωμανική εποχή και ήταν ένας άκρως υποτιμητικός χαρακτηρισμός, έκανε και μάλιστα σε δημόσια σύσκεψη, (1/12/2013), ο καθηγητής ιστορίας του πανεπιστήμιου Gazi της Άγκυρας, Cemalettin Taşkıran.

Ο γνωστός Τούρκος καθηγητής υποστήριξε με έμφαση ότι το να λένε οι σημερινοί κάτοικοι της Τουρκίας με υπηρηφάνεια ότι είναι Τούρκοι,
είναι εκ των άνωθεν επιβολή μετά από την κατασκευή μιας τεχνητής τουρκικής εθνικής ταυτότητας από τον ίδιο τον ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας, Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ.
Το εντυπωσιακό είναι ότι οι δηλώσεις αυτές του Τούρκου καθηγητή ήρθαν αμέσως μετά την επίσης πρωτοφανή δήλωση- ομολογία, (29/11/2013), που έκανε σε ένα δημόσιο πάνελ στο πανεπιστήμιο της Baypurt ο αρθρογράφος της τουρκικής εφημερίδας, Yeni Şafak και μέλος της κεντρικής επιτροπής του ισλαμικού κόμματος του Ταΐπ Ερντογάν, καθηγητής, Yasin Aktay, ο οποίος δήλωσε ότι δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ… τουρκική φυλή. Οι δυο αυτοί διανοούμενοι κυριολεκτικά «τάραξαν τα νερά» της τουρκικής επικαιρότητας. Συγκεκριμένα ο καθηγητής ιστορίας Cemalettin Taşkıran μιλώντας σε μια δημόσια διάσκεψη που οργανώθηκε στην πόλη της Αττάλειας για τον Κεμάλ Ατατούρκ από τον δήμαρχο και με την συμμέτοχη της γνωστής τουρκικής εθνικιστικής οργάνωσης, Γκρίζοι Λύκοι, αποστόμωσε κυριολεκτικά το ακροατήριο του δηλώνοντας με έμφαση πως η ιστορική αλήθεια είναι ότι η λέξη Τούρκος ήταν ύβρις και σήμαινε με λίγα λόγια… γάιδαρος, ενώ ήταν μεγάλη ντροπή κάποιος να χαρακτηρίζονταν σαν Τούρκος.
Σύμφωνα με τις ιστορικές μελέτες και μετά από δεκαετίες αυστηρής λογοκρισίας αποκαλύπτεται η ιστορική πραγματικότητα για την έννοια Τούρκος και τι σήμαινε αυτή επί οθωμανικής εποχής. Όπως αναφέρεται, μέχρι το 1876 η λέξη Τούρκος δεν απαντούσε πουθενά στα επίσημα έγραφα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ο ίδιος ο Πορθητής αναφέρονταν σαν, «Ηγεμόνας των Ρωμιών», ενώ πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ήταν Έλληνας από μητέρα. Αλλά το πιο εκπληκτικό ήταν πως οι διανοούμενοι της Οθωμανική αυτοκρατορίας, οι ποιητές και οι μορφωμένοι του παλατιού έδειχναν σε κάθε ευκαιρία τον αποτροπιασμό τους και την αποστροφή τους προς κάθε τι που εμφανίζονταν σαν τουρκικό.
Ο μεγάλος Οθωμανός ποιητής, Μπακί, της εποχής του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή, στο αποκορύφωμα της αυτοκρατορίας, είχε γράψει ένα έκπληκτο ποίημα για τους Τούρκους και έλεγε τα εξής χαρακτηριστικά:«Κανένα στέμμα δεν μπορεί να στέψει τον κάτοχο ένδειας και πενίας. Όποιος ανήκει στην τουρκιά, έχει αγύριστο κεφάλι. Ο Τούρκος στερείτε ικανότητας να ηγεμονεύσει».
Ένας άλλος γνωστός Οθωμανός ποιητής, ο Νεφ, είχε πει, «Ο Θεός έχει στερήσει την πηγή της γνώσης από τους Τούρκους». Ο Οθωμανός λόγιος, Χαφίζ Αχμέτ Τσελεμπί είχε γράψει το 1499 αυτές τις πράγματι πολύ χαρακτηριστικές φράσεις, «Μην τύχει και λογιάσεις τον Τούρκο ως άνθρωπο. Αν κατά τύχη βρεθεί ζάχαρη σε χέρι Τούρκου, αυτή μετατρέπετε σε δηλητήριο. Μην θλίβεσαι καθώς αποκεφαλίζεις Τούρκο. Και πατέρας να’ ναι μην διστάσεις να σκοτώσεις τον Τούρκο».
Οθωμανοί λόγιοι, όπως ο Ναΐμά ή ο Οθωμανός ιστορικός, Κεριμεντίν Μαχμούντ, από το Άκσαράι, χαρακτήριζαν τους Τουρκογενείς σαν καθυστερημένους, πνευματικά βάρβαρους, θεομπαίχτες, αγύρτες, βρώμικους Χαρακτηριστικό είναι τα όσα αναφέρει ο Κεριμεντίν Μαχμούτ, «Τούρκοι, σκυλιά, λύκοι, κάνουν τον άγριο, αλλά όταν έρθει η στιγμή να αντιμετωπίσουν τον αντίπαλο το βάζουν στα πόδια» Μετά από όλα αυτά όπως υποστήριξε και ο Cemalettin Taşkıran το να επαναλαμβάνουμε σήμερα το ρητό του Κεμάλ, «Τι ευτυχής να λέω πως είμαι Τούρκος», είναι αν μη τι άλλο μια ιστορική ειρωνεία γιατί ο Τούρκος ήταν το πιο υποτιμητικό και βρώμικο στοιχείο στην οθωμανική αυτοκρατορία.
Αυτά για να μαθαίνουν και εδώ στην Ελλάδα όλοι αυτοί οι νεόκοποι τουρκολάγνοι, ραγιαδόφρωνες πολιτικοί και δήμαρχοι και οι όλοι οι αποβλακωμένοι εκστασιαζόμενοι από τις τουρκικές τηλεοπτικές ηλιθιότητες, ποια είναι η ιστορική αλήθεια για τους Τούρκους. Η ιστορία δεν διαστρεβλώνεται και όταν παραποιείται, έρχεται η ώρα της ιστορικής δικαίωσης και ιστορικής «εκδίκησης».

Η ΗΛΙΑΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

 

Ο Ήλιος λατρεύτηκε από όλους σχεδόν τους αρχαίους λαούς ως το κυριότερο και το πιο ουσιαστικό φυσικό πρότυπο της φυσιολατρείας. Συνήθως συνοδευόταν από την λατρεία της Σελήνης και απεικονίζεται με ανθρώπινη μορφή ως άνδρας, του οποίου γυναίκα ή αδελφή είναι η Σελήνη. 

Τα ονόματα των ΘεώνΣουρύα, Βράχμα, Βάαλ, Ώρος, Απόλλων, Ωρομάσδης, Ζωροάστρης, Ρα, Κετσαλκοάτλ[1], Ουϊτσιλοπόχτλι, Μίθρας, Οντίν και Βόταν συνδέονται άμεσα με αυτόν ή έμμεσα με την ιδιότητα του φωτός. Στην αρχαία Ελλάδα ηλιακός θεός είναι ο Ήλιος, γιος των Τιτάνων Υπερίονα και Θείας και είναι προγενέστερος του Ολυμπιακού Δωδεκάθεου. Η νεότερη εκδοχή του είναι, όπως αναφέρεται από τον Ευριπίδη ο Απόλλων, που για αυτό ονομάζεται Φοίβος, ενώ η αδελφή του η Άρτεμις, είναι θεά της Σελήνης.

Ο Κολοσσός της Ρόδου
έργο του Γερ. Γερολυμάτου

Ο Ήλιος λατρευόταν με ναούς ιδιαίτερα στην Κόρινθο, στο Άργος, στην Ήλιδα και αλλού, ενώ κυρίως στην Ρόδο όπου του είχαν αφιερώσει γιγάντιο άγαλμα –τον Κολοσσό- θεωρείτο αρχηγός της ροδιακής φυλής. Οι Άραβες Ναβαταίοι, όπως αναφέρει ο Στράβων, τιμούσαν ως μόνο θεό τον Ήλιο. Στη θρησκεία των νοτίων Αράβων ο Ήλιος (Σαμς) απεικονιζόταν με τη μορφή θεάς. Στην Βαβυλωνία ο Σαμάς ήταν Θεός του Ηλίου (ο σουμεριακός θεός Οντού, που στην Ν. Μεσοποταμία είναι ο Ενλίλ).  

Από τους σημίτες του Ακκάδ ονομάζεται / Μπέλ= (Κύριος),  ελληνικά /Βήλος[2]. Τον Ήλιο τιμούσαν οι αρχαίοι Έλληνες την ανατολή δια προσευχής, ενώ οι Ρωμαίοι και οι Γερμανοί του αφιέρωναν μεγαλοπρεπείς γιορτές για την επανεμφάνισή του κατά τις χειμερινές του τροπές. Στην αρχαία Ρώμη λατρευόταν ιδιαίτερα, κυρίως επί της αυτοκρατορίας του Μάρκου Αυρήλιου που ήταν αρχιερέας του και για αυτό ονομάστηκε Ηλιογάβαλος. Το 219 μ.Χ., του έκτισε ναό και κήρυξε όλους τους άλλους θεούς υπηρέτες του. Κατάλοιπα της ειδωλολατρικής λατρείας του Ήλιου παρατηρούνται και στον χριστιανικό κόσμο όπου με τις τροπές του Ήλιου σχετίζονται τα τελούμενα στη γιορτή του Αϊ-Γιάννη του Κλύδωνα στις 24 Ιουνίου, όπως και μερικά που τελούνται κατά το Δωδεκαήμερο, ανάμεσα στα Χριστούγεννα και τα Φώτα.

Ινδική θεότητα του Ήλιου

Ο Ήλιος στην Ινδία ήταν ο Βράχμα[3] που σημαίνει «Θείος Λόγος» και με ειδική έννοια «δύναμη μαγείας». Ακόμη στο πρόσωπο του Βισνού ενσαρκώνεται η παλιά ηλιακή θεότητα των Βεδών ανανεουμένη δια των διάφορων ενσαρκώσεων στο πρόσωπο τουΠαρασουράμα, του Ράμα, του Κρίσνα και τουΒούδα ακόμη.(σ. 722, τ. 6^ος). 

Μια ακόμη προσωποποίηση της θερμαντικής και φωτιστικής δύναμης του Ήλιου βρίσκουμε και στον Ίντρα, αδελφό του Άγνι «θείος σπινθήρ». Ο Ίντρα όρχειται επί χρυσού άρματος που σύρεται από κίτρινα άλογα. Κρατάει τόξο και κεραυνό. Παρόμοια αντίληψη υπάρχει και στην αρχαιοελληνική εικόνα του άρματος του Ήλιου. Συναφής πρέπει να είναι και στην χριστιανική εικονογραφία η παράσταση του Προφήτη Ηλία[4], που επιβαίνει επί άρματος για να ανέβει στον ουρανό. Στη γερμανική μυθολογία ο θεός Βόταν[5]εικονίζεται επίσης ως υπεράνθρωπος, έχει ένα μόνο οφθαλμό (τον Ήλιο) και επιβαίνει  σε ίππο με οκτώ πόδια. Από τον Βόταν απεχωρίσθη αργότερα η ιδιότητα του ηλίου που απεδόθη σε ιδιαίτερο θεό τον Βάλδρ (φωτεινό) ή Φολ, ενώ ετιμώντο ακόμα ως θεές του Ήλιου οι Σούννα και Οστάρα. Στον αιγυπτιακό μύθο της Δημιουργίας ο ήλιος είναι επίσης ο οφθαλμός του θεού Χεπερά.

 Στην Αίγυπτο η πιο τέλεια εικόνα του Θεού ήταν ο Ήλιος με τις τρεις του ιδιότητες, το σχήμα, το φως και τη θερμότητα, ενώ σύμβολο της ηλιακής λατρείας ήταν ο οβελίσκος. Η ψυχή του Ήλιου ονομαζόταν Άμων ή Άμων -Ρα. Ο Ρα βασίλευσε στην Ηλιούπολη. Αυτός ήταν ο Πατέρας της ζωής και οι άλλες θεότητες ήταν μόνο τα διαφορετικά μέρη του σώματός του.

Ο θεός του Ήλου Κετσαλκοάτλ

Οι Ίνκας του Περού, πατριά της φυλής Κίτσουα, ανάγουν την αρχή τους στον Μάνκο Καπάκ, γιο του Ήλιου και της Σελήνης, ενώ επίσημη θρησκεία τους ήταν η ηλιολατρεία. Οι Ίνκας ταρίχευαν τους νεκρούς και λάτρευαν τον αυτοκράτορά τους ως γιο του Ήλιου όπως και οι Αιγύπτιοι τον Φαραώ. 

Οι Μάγια επίσης λάτρευαν τον Ήλιο, την Σελήνη και την βροχή και όπως οι Αζτέκοι τους πρόσφεραν ανθρωποθυσίες ή ανθρώπινα μέλη στους πυραμιδοειδείς τους ναούς. Οι νεκροί εκαίοντο και η πίστη στη μαγεία ήταν κυρίαρχο στοιχείο των τελετουργιών. Το Τεοτιουακάν (=Οίκος Θεού) ήταν πόλη με πυραμίδες του ήλιου και της σελήνης. Για τους Ιάπωνες ο Αυτοκράτωρ είναι επίσης γιος του Ήλιου και η χώρα τους είναι η «Χώρα του ανατέλλοντος Ηλίου».

Ο Σκανδιναβικός θεός Οντιν

Είναι πολύ πιθανόν ότι τοStonehenge, το μεγαλιθικό μνημείο της νεολιθικής εποχής και της εποχής του Χαλκού στην Μ. Βρετανία, ήταν ιερό του ήλιου, απ΄όπου οι ιερείς ή οι γιατροί μπορούσαν να κάνουν τις παρατηρήσεις τους. Ήταν ένα μαγικό παρατηρητήριο απ΄όπου ήταν σε θέση να καθορίσουν την ανατολή του ηλίου, όταν δεν ήταν ορατός, να καθορίσουν τις εποχές, να πουν πως τώρα είναι καιρός για φύτεμα, τώρα θα γίνουν θυσίες στο θεό-Ήλιο για να αναπτυχθούν οι καλλιέργειες κ.λ.π. Η Ηλιολατρεία έδωσε τις αιτίες για την ώθηση και τη συστηματική ανάπτυξη των γνώσεων της αστρονομίας. 

Στην Βαβυλώνα οι επτά αστρικοί θεοί[6], αντιστοιχούσαν σε κάποιον πλανήτη του ηλιακού συστήματος και μαζί με την Τριάδα (Ανού, Ενλίλ και Έα), έπαιζαν σπουδαίο ρόλο στη θρησκεία της Βαβυλώνας. Γενικά ο Ήλιος κατά την νεολιθική εποχή ήταν προσωποποιημένος από τους υπέρτατους θεούς των θρησκειών, που ήταν πατέρες θεών και ανθρώπων και αποτέλεσε μαζί με τη μεγάλη Θεά-Μητέρα το κατ΄εξοχήν σύμβολο του πολυθεϊσμού, που ενσάρκωνε όλες τις ιδιότητες της υπέρτατης δύναμης σε αυτό το μεταβατικό στάδιο προς τον μονοθεϊσμό. Η λατρεία του ήλιου που σχεδόν πάντα προσωποποιεί το αρσενικό στοιχείο, αποτέλεσε επίσης μια ένδειξη της μετάβασης από το παλαιότερο μητριαρχικό σύστημα προς την πατριαρχική εξουσία που χαρακτηρίζει ολόκληρη την Εποχή του Χαλκού.

Ο αιγυπτιακός Θεός Ρα

 

---

[1] Ένας από τους κυριότερους θεούς της αρχαίας μυθολογίας του Μεξικού και των Αζτέκων του έθνους Ναουτλέκας. Είναι κυρίαρχος του αέρα, της σοφίας και διδάσκαλος των τεχνών. Το όνομά του σημαίνει: Φίδι καλλυπτόμενο υπό πράσινων πτερών. Ο Ουϊτσιλοπόχτλι είναι ο εθνικός θεός του Ήλιου για τους Αζτέκους. Προς τιμή τους πραγματοποιούντο ακόμη και ανθρωποθυσίες.

[2] Αρχηγός, γενάρχης και εθνικός θεός των Σημιτών (Βελ, Βήλ –Ζευς Βήλος), Βάαλ για τους Φοίνικες και τους Χαναναίους. Μπέλ-Βήλος βαβυλωνιακός θεός του Ήλιου που έχει ποικίλλες εμφανίσεις στην εγγύς Ανατολή.

[3] Ο Βράχμας είναι σύμβολο του ηλίου. Εικονίζεται να κάθεται πάνω σε κύκνο, έχει τέσσερα πρόσωπα και τέσσερα χέρια. Σύζυγός του είναι η Θεά της Σοφίας Σαρασβάτη.

[4] Η παράδοση που θέλει να κτίζονται οι ναοί οι αφιερωμένοι στο όνομα του εν λόγω προφήτη, στις κορυφές βουνών, είναι βέβαιο πως σχετίζεται με τον Ήλιο, καθώς εκεί πέφτουν κάθε ανατολή οι πρώτες ακτίνες του.

[5] Στη γερμανική μυθολογία υπέρτατος θεός ήταν ο Βόταν (Wodan), όπως και στην συγγενική σκανδιναβική ήταν ο Οντίν.  Λατρευόταν ως πατέρας των θεών, του ουρανού, του αέρα και του Ήλιου.

[6] Ο Μαρδούκ (Δίας), ο Νινούρτα θεός του ευνοϊκού πολέμου (Ποσειδώνας), ο Σαμάς (Ήλιος), η Σιν (Σελήνη), η Ιστάρ (Αφροδίτη), ο Ναργκάλ (Άρης), ο Ναμπού (Ερμής). Επιβίωση της λατρείας των βαβυλωνιακών αστρικών θεών είναι η σημερινή εβδομάδα των επτά ημερών. Σε μερικές δυτικές ευρωπαϊκές γλώσσες οι ονομασίες των ημερών της εβδομάδας και σήμερα ακόμη αντανακλούν τα ονόματα αυτών των θεοτήτων. (Sunday, Lunedi, Venerdi).