Στον πυρήνα της ιστορίας του Καινέα είναι η μεταμόρφωσή του σε άνδρα από γυναίκα που ήταν όταν γεννήθηκε με το όνομα Καινίς.
Η Καινή είχε πατέρα τον Λαπίθη Έλατο και μητέρα την Ιππέα. Την ερωτεύτηκε ο θεός Ποσειδώνας που ξεγελάστηκε από την κόρη, όταν εκείνη του ζήτησε να της κάνει μια χάρη προτού δοθεί στον θεό της θάλασσας. Εκείνος δέχτηκε αλλά εκείνη του ζήτησε να τη μεταμορφώσει σε άνδρα αντρειωμένο, άτρωτο σε κάθε φονικό όπλο. Και πράγματι, στην Ιλιάδα ο Νέστορας τον συγκαταλέγει σε εκείνους τους άνδρες που συνάντησε στη ζωή του και ήταν πολύ αξιότεροι* από τον Αχιλλέα και τον Αγαμέμνονα. Ο Καινέας πολέμησε εναντίον των Κενταύρων, σκότωσε πέντε, αλλά παινεύτηκε για τα κατορθώματά του, πιστεύοντας ότι πια γινόταν αθάνατος, άτρομος ακόμη και απέναντι στους θεούς. Ζήτησε λοιπόν από τον λαό του να προσκυνάει το κοντάρι του, που το έστησε στην αγορά, και όχι τους θεούς. Όμως οι θεοί βρήκαν τρόπο να τον εξοντώσουν:
όταν εκείνοι [οι Κένταυροι] κορμούς πεύκων και ελάτων του έριχναν, ενώ αυτός κρατιόταν όρθιος και με μπηγμένα στο χώμα τα γόνατα, κατερχόμενος έτσι ζωντανός στα βάθη της γης, όπου είναι τα άντρα των νεκρών (Ορφέως Αργοναυτικά, 173-175 ).
Η κατάβασή του αυτή, όπως και άλλων (π.χ. Τροφώνιος, Αμφιάραος), καταδεικνύει ίσως παλαιά χθόνια θεότητα, ενώ η πολεμική πλευρά του τον φέρνει κοντά στον θεό Άρη, και μάλιστα ως μια υπόστασή του. Όμως η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει κανένας γνωστός τόπος λατρείας του Καινέα. Επιπλέον, σε αρκετούς μύθους δείχνονται άνθρωποι που ευνοούνται από τους θεούς, όμως αλαζονικά ξεχνούν τη θνητή φύση τους και αποτολμούν υπερβάσεις ορίων. Την ιστορία του Καινέα αξιοποίησε ο Πλάτων, για να δείξει τι θα έπρεπε να πάθει ένας στρατιώτης που ρίχνει τα όπλα του, προκειμένου να σωθεί (Πλάτων, Νόμοι 944e**).
------------------------------
*Ο Καινέας στην Ιλιάδα
Και ακούσετέ με, ότ' είσθε σεις κι οι δυο νεότεροί μου,
ότι με άνδρες έσμιξα πολύ καλύτερούς σας,
σ' άλλους καιρούς και αυτοί ποσώς δεν μ' εκαταφρονούσαν.
Άνδρες δεν είδα ή θα ιδώ ποτέ μου ωσάν εκείνους,
Πειρίθοον και Δρύαντα, καλόν λαών ποιμένα,
Καινέα και Εξάδιον, Πολύφημον τον θείον
και ακόμα τον ισόθεον Θησέα τον Αιγείδην,
ωσάν αυτούς ανίκητοι θνητοί δεν γεννηθήκαν,
σφόδρ' ανδρειωμένοι εμάχονταν με σφόδρ' ανδρειωμένους,
μ' άγρια θεριά βουνίσια, και, ω θαύμα, τ' αφανίσαν·
(Ιλ. Α 262-268)
**Το παράδειγμα του Καινέα στους Νόμους του Πλάτωνα
Ποια ποινή όμως αξίζει σ' αυτόν που τράπηκε σε φυγή παρατώντας τα όπλα που είχε για την προστασία του; Δυστυχώς, είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο να κάνει αυτό που λέγεται ότι έκανε κάποτε ο θεός στον Καινέα τον Θεσσαλό, τον οποίο μετάβαλλε από γυναίκα σε άνδρα. Η πιο κατάλληλη τιμωρία για ένα στρατιώτη που πετά τα όπλα του παρασυρμένος από το αίσθημα της αυτοσυντήρησης θα ήταν το αντίθετο, να γίνει δηλαδή από άνδρας γυναίκα. Για να του δώσουμε την ευκαιρία να ζήσει με ασφάλεια μέσα στην ντροπή της δειλίας του, θα θεσπίσουμε τον παρακάτω νόμο: Αν κάποιος καταδικαστεί για επονείδιστη εγκατάλειψη των όπλων του στον πόλεμο, κανένας στρατηγός ή αξιωματικός δεν πρέπει να τον μεταχειριστεί ξανά ως στρατιώτη ή να του αναθέσει οποιαδήποτε υπηρεσία. Αν το κάνει, θα λογοδοτήσει στον ελεγκτή που θα τον καταδικάσει να πληρώσει πρόστιμο χιλίων δραχμών, εφόσον ανήκει στην ανώτερη τάξη, πεντακοσίων στη δεύτερη, τριακοσίων στην τρίτη και εκατό στην τέταρτη. Αυτός που θα καταδικαστεί για δειλία, πέρα από τον αποκλεισμό του από τη στρατιωτική υπηρεσία, θα καταβάλει επίσης τα ίδια ποσά με τον παραπάνω αξιωματικό.
— Επειδή ετοιμάζεσαι να κυβερνήσεις μια πόλη με δημοκρατικό πολίτευμα, είπε ο Σωκράτης, είμαι σίγουρος ότι ξέρεις τι είναι δημοκρατία.
— Οπωσδήποτε, απάντησε ο Ευθύδημος.
— Νομίζεις λοιπόν ότι είναι δυνατό να γνωρίζει κάποιος τι είναι δημοκρατία, χωρίς να ξέρει τι είναι λαός;
— Όχι βέβαια.
— Και τι νομίζεις ότι είναι λαός;
— Εγώ τουλάχιστον νομίζω ότι είναι οι φτωχοί πολίτες.
— Γνωρίζεις λοιπόν τους φτωχούς;
— Πώς είναι δυνατόν να μην τους γνωρίζω;
— Ξέρεις, επομένως, και τους πλουσίους;
— Όσο και τους φτωχούς.
— Ποιους ονομάζεις λοιπόν φτωχούς και ποιους πλούσιους;
— Φτωχοί είναι, νομίζω, όσοι δεν έχουν αρκετά για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους, και πλούσιοι όσοι έχουν περισσότερα από τα αρκετά.
— Ξέρεις όμως ότι μερικοί, ενώ έχουν πολύ λίγα, όχι μόνο τους είναι αρκετά αλλά και τους περισσεύουν, ενώ άλλοι έχουν πάρα πολλά που δεν τους είναι αρκετά;
— Μα τον Δία, είπε ο Ευθύδημος, σωστά μου το υπενθυμίζεις. Ξέρω και κάποιους τυράννους που από τη φτώχεια τους αναγκάζονται να διαπράττουν αδικίες, όπως οι πάμπτωχοι.
– Άρα, είπε ο Σωκράτης, αν βέβαια αυτά είναι έτσι, θα συμπεριλάβουμε και τους τυράννους στον λαό, ενώ όσους έχουν λίγα αλλά είναι οικονόμοι θα τους θεωρήσουμε πλούσιους;
Τότε ο Ευθύδημος απάντησε:
— Η μηδαμινότητά μου με αναγκάζει φανερά να συμφωνήσω και με αυτά. Σκέφτομαι μάλιστα μήπως είναι καλύτερο για μένα να μη μιλάω, γιατί είναι πιθανό να μη γνωρίζω απολύτως τίποτα.
Το μεγαλύτερο έγκλημα της… «προοδευτικής λαίλαπας»…
Έχουν σχεδόν καταργήσει τα αρχαία. Όχι τώρα, εδώ και χρόνια… Δεκαετίες συνεχίζεται πια η «προοδευτική» λαίλαπα! Να αποδομήσουν το μορφωτικό υπόβαθρο του νεοέλληνα. Να φτιάξουν «ανδράποδα», που γνωρίζουν και χειρίζονται μερικές εκατοντάδες λέξεις μόνο, χωρίς εκφραστικές δεξιότητες, χωρίς ιστορική συνείδηση, χωρίς λογική επάρκεια αρθρωμένου λόγου, χωρίς συναισθηματικό βάθος και αισθητική καλλιέργεια… Γιατί τέτοια «ανδράποδα» πιο εύκολα χειραγωγούνται, πιο εύκολα φανατίζονται, πιο εύκολα εκμαυλίζονται και πιο εύκολα «πουλιούνται» στο τέλος…
Ναι το προηγούμενο καθεστώς (πριν τη δεκαετία του ’80) είχε σε βάρος του αρκετές στρεβλώσεις και υπερβολές προγονοπληξίας. Αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, η παραδοσιακή παιδαγωγική πέτυχε και με το παραπάνω! Από την απελευθέρωση το 1830 μέχρι τη δεκαετία του 1960, κάθε γενιά νεοελλήνων έβγαινε πιο μορφωμένη από την προηγούμενη! Και γλωσσικά και σε όλο το φάσμα των «εγκυκλίων» γνώσεων.
Ύστερα άρχισαν οι «προοδευτικές μεταρρυθμίσεις»: Πρώτα κατάργησαν τους τόνους και τα πνεύματα, μετά κατάργησαν τα Αρχαία, μετά κατάργησαν τα φωνήεντα και τα σύμφωνα (μόνο φθόγγους διδάσκουν στα παιδιά), μετά κατάργησαν την ελληνική γραμματική και την υποκατέστησαν με εξαπλουστευτικές-βαρβαρικές εκδοχές (το παχύ του… παχιού), μετά επανέφεραν τα Αρχαία, αλλά πολύ κουτσουρεμένα, γιατί πια δεν μπορούσαν να τα διδάξουν!
Η κατάργηση της «Καθαρευούσης», υπονόμευσε και την διδασκαλία της Αρχαίας – τελικά και τη σωστή εκμάθηση της «Δημοτικής». Όποιος έκανε στο σχολείο Τζάρτζανο, έμαθε Ελληνικά. Όποιος δεν έκανε Τζάρτζανο, δεν έμαθε… Η «Καθαρεύουσα» ήταν ο απαραίτητος κρίκος συνέχειας που επέτρεπε να μαθαίνει κανείς σωστά τη ζωντανή δημοτική, επειδή ακριβώς στηριζόταν στις ρίζες της αρχαίας. Χάθηκε έτσι ο κρίκος ανάμεσά τους και κατέρρευσε και η εκμάθηση της δημοτικής, αφού τα παιδιά δεν μπορούν να κάνουν απευθείας αναφορά στις αρχαίες ρίζες και στη συνέχεια της γλώσσας τους.
Στις μαυρόασπρες ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του ’60, εμφανίζονται «λαϊκοί τύποι» που έκαναν λάθη του τύπου: τη δεσποινίς και την οδός. Κι ο κόσμος γέλαγε από κάτω. Η μεγάλη πλειοψηφία των τότε θεατών – σίγουρα των νεότερων – καταλάβαινε ότι οι κινηματογραφικοί ήρωες έκαναν χοντρό λάθος. Σήμερα δεν γελάει κανείς. Τέτοια λάθη κάνουν σήμερα πολλοί τηλεοπτικοί παρουσιαστές. Και διαδικτυακά sites. Και πολιτικοί ακόμα…
Ακόμα και οι «λαϊκοί τύποι» του ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου, σατίριζαν την επίσημη γλώσσα της εποχής εκείνης (την «καθαρεύουσα»), αλλά οι ίδιοι προσπαθούσαν να μιλήσουν σωστά Ελληνικά. (Δέστε το Χατζηχρήστο, τον αξέχαστο «Ζήκο» στον θρυλικό «Μπακαλόγατο». Τα εκπληκτικά σολαρίσματα είναι για πολλούς σημερινούς θεατές… γλωσσικό φροντιστήριο! Δέστε και τον «Ηλία του 16ου », πάλι με το Χατζηχρήστο. Η φοβερή σκηνή όπου βρίσκονται οι δυό τους με τον αστυνομικό διευθυντή στο Τμήμα, όπου προσπαθεί να γλιτώσει τον συλληφθέντα φίλο του – το Βέγγο – και οι διάλογοι που εκτυλίσσονται εκεί, δείχνουν ένα λαϊκό άνθρωπο, που επιβάλλεται με τη διαολιά του, αλλά και με το «λέγειν» του, σε άψογα Ελληνικά)
Τώρα οι νέοι μας έχουν πρόβλημα με τα «τριτόκλιτα» (κάνουν μούσκεμα τις καταλήξεις), με τα «δευτερόκλιτα» (μπερδεύονται με το τελικό σίγμα) με τις κλήσεις και τους χρόνους των ρημάτων – βγάζουν τη χρονική αύξηση από εκεί που χρειάζεται και τη βάζουν εκεί που ΔΕΝ χρειάζεται (στην προστακτική) – γενικά δεν υπάρχει λάθος που δεν το κάνουν!
Με δύο λόγια, οι τελευταίες δύο γενιές είναι οι μόνες από την Παλιγγενεσία όπου οι νέο-Έλληνες μιλάνε χειρότερα Ελληνικά από τους προηγούμενους! Σε κάθε διαδοχική γενιά, ως τη δεκαετία του 70, οι σύγχρονοι έβγαιναν πιο «πεπαιδευμένοι» από τους γονείς τους. Τώρα πια οι σύγχρονοι είναι πιο «αγράμματοι» από τους προηγουμένους…
Κι ακόμα δεν αναρωτιόμαστε μήπως – μήπως, λέω – φταίνε οι αλλεπάλληλες «προοδευτικές μεταρρυθμίσεις» που… «στραβώνουν» τα παιδιά μας.
Δεν είναι μόνο στη γλώσσα. Και στην Ιστορία και στη νεοελληνική λογοτεχνία έχει επικρατήσει ο απόλυτος σκοταδισμός (στο όνομα της «προοδευτικότητας»!)
Ο Σολωμός υποβαθμίστηκε, ο Κάλβος εξαφανίστηκε, ο Παλαμάς δεν υπάρχει. Και πώς να διδαχθούν τα παιδιά το «Δωδεκάλογο του Γύφτου»; Είναι πολύ non-politically correct! Να το πεις πάλι ο «Δωδεκάλογος του… Ρωμά», κανείς δεν θα καταλάβει τίποτε… Αλλά και πέρα απ’ όλα αυτά, και στα μαθηματικά έγινε «η σφαγή των νηπίων» – κυριολεκτικά.
Αν ανοίξετε οποιαδήποτε μηχανή αναζήτησης και πληκτρολογήσετε τα «Στοιχεία» του Ευκλείδη, σε οποιαδήποτε γλώσσα, το πρώτο που θα μάθετε είναι πως πρόκειται για το πιο πολυδιαβασμένο σύγγραμμα του σύγχρονου πολιτισμού μετά από τη Βίβλο!
Πέρα από τη στέρεα βάση της μαθηματικής Παιδείας – ακόμα και για όσους δεν επιλέξουν τις φυσικές επιστήμες – είναι και θεμέλιο λογικής, και φιλοσοφίας. Ακόμα και τα σύνθετα νομικά επιχειρήματα έχουν «ευκλείδεια» (επαγωγική) θεμελίωση …
Εμείς, εδώ καταργήσαμε την Ευκλείδεια γεωμετρία από τα σχολειά μας!
Εντελώς…
Καταργήσαμε και την Τριγωνομετρία!
Όλο το μεγαλείο του Πυθαγόρειου θεωρήματος περνάει σε όλες τις σύγχρονες επιστήμες μέσα από τη ημίτονα και τα συνημίτονα. Εμείς τα σβήσαμε όμως, από τα σχολικά μας προγράμματα… Και το χειρότερο: διδάσκουμε στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου τα παιδιά μας «στροφορμή» (στη Φυσική), χωρίς να τους έχουμε διδάξει προηγουμένως τριγωνομετρία πάνω στην οποία θεμελιώνονται οι τύποι της στροφορμής και ερμηνεύεται η θεωρία της.
Τα παιδιά, δηλαδή απλώς αποστηθίζουν τύπους, τα συστατικά των οποίων προφανώς δεν καταλαβαίνουν, μόνο για μόνο για να λύνουν ασκήσεις. Όπου επίσης δεν καταλαβαίνουν, ούτε τι τους ζητείται, ούτε τι ακριβώς «βρίσκουν» αφότου εφαρμόσουν τους τύπους που απομνημόνευσαν. Αν θέλαμε να πείσουμε τα παιδιά μας να μισήσουν τα μαθηματικά και τις φυσικές επιστήμες, δεν θα κάναμε τίποτε το διαφορετικό…
Στα ιδιωτικά φροντιστήρια, βέβαια, καλύπτονται πολλά από αυτά τα «ελλείμματα». Αλλά εκεί πληρώνουν οι γονείς… Η «δωρεάν παιδεία» στην Ελλάδα είναι το απόλυτο ψέμα, η απόλυτη διαστροφή: Δεν είναι ούτε «δωρεάν» (αφού τα παιδιά δεν μαθαίνουν), ούτε «Παιδεία» (αφού τα παιδιά μισούν αυτό που πρέπει να αγαπήσουν). Η λεγόμενη «δωρεάν Παιδεία» είναι το «πρόσχημα» για να σπρώξουν τα παιδιά στην ιδιωτική παραπαιδεία. Στα φροντιστήρια. Όπου και μόνο ξεστραβώνονται. Εκεί – και από εκεί – μαθαίνουν τα πέντε «κολλυβογράμματα» που προλαβαίνουν να μάθουν. Γιατί σε δύο χρόνια πρέπει να καλύψουν τα κενά των δέκα προηγουμένων ετών, και να… ξε-μισήσουν όλα όσα είχαν μάθει να μισούν και να σιχαίνονται ως τότε…
Τώρα καταργούν και τα Λατινικά!
Μετά από όλα τα προηγούμενα, θα μου πείτε, μικρό το κακό.
Μην είστε τόσο σίγουροι…
Σας καλώ να μπείτε στο διαδίκτυο και να πληκτρολογήσετε το λήμμα:
The classical education of the Founding Fathers.
Εκεί αναφέρεται συνοπτικά η ισχυρή κλασσική (δηλαδή αρχαιοελληνική και λατινική Παιδεία) που είχαν οι «μεγάλοι πατέρες» της Αμερικανικής Δημοκρατίας.
Ο Τόμας Τζέφερσον, ο Αλέξανδρος Χάμιλτον και ο Τζών Άνταμς, υπήρξαν μαζί με τον πρώτο Πρόεδρο Ουάσιγκτων οι θεμελιωτές της Αμερικής! Της πιο ανθεκτικής δημοκρατίας που υπήρξε ποτέ…
Οι τρείς πρώτοι είχαν πολύ μεγάλες διαφορές μεταξύ τους. Συχνά συγκρούστηκαν. Κάποιες φορές δεν μιλιούνταν κι όλας. Αλλά είχαν κι ένα «κοινό»: Στις επιστολές που αντάλλαξαν και στο έργο τους, εν γένει, όχι μόνο τόνιζαν την αξία της κλασικής παιδείας, αλλά την επιδείκνυαν με καμάρι. Ο Τζέφερσον ειδικά χρησιμοποιούσε μέχρις υπερβολής αρχαιοελληνικές φράσεις (σε σημείο που να διαμαρτύρεται ο Άνταμς, ο οποίος ήταν «πιο δυνατός» στο λατινικά).
Τα περιβόητα federalist papers του Χάμιλτον – τα πιο θεμελιώδη ίσως συγγράμματα Πολιτικής Επιστήμης και Πολιτικής Ιστορίας στο σύγχρονο κόσμο – είναι «ακατανόητα», ίσως και «μη προσβάσιμα», για όποιον δεν γνωρίζει αρχαία Ελληνικά, Λατινικά, αρχαία Ελληνική και Ρωμαϊκή Ιστορία. Ακόμα και σήμερα, η επίσημη σφραγίδα των Ηνωμένων Πολιτειών, αναγράφει το λατινικό Ε pluribus unum. Δηλαδή «από τα πολλά στο Ένα».
Κατά μια εκδοχή είναι φράση από λατινική μετάφραση του προσωκρατικού Έλληνα Φιλόσοφου Ηράκλειτου. Κατά άλλη εκδοχή είναι στίχος από ποίημα του Βιργιλίου, ή από φράση του Κικέρωνα, ή από φράση του Αυγουστίνου, που αποδίδεται στον Πυθαγόρα ή στον Παρμενίδη. Σε κάθε περίπτωση μιλάει για την ομογενοποίηση των διαφορετικών σε ένα ομοιογενές σύνολο.
Γιατί η «πολύ-πολιτισμικότητα» αναπαράγει τη «διαφορετικότητα» μέσα σε κάθε κοινωνία. Ενώ η «ομογενοποίηση» (από τα πολλά στο ένα) παράγει την κοινή ταυτότητα, που είναι βάση της δημοκρατίας.
Η φράση αυτή ήταν από το 1782 το ανεπίσημο έμβλημα των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 1956 (με την περιβόητη Resolution 396 του Αμερικανικού Κογκρέσου) το επίσημο έμβλημα των ΗΠΑ είναι πλέον In God We Trust (Πιστεύουμε στο Θεό!)
Άλλο «μυστήριο αξεδιάλυτο και σκάνδαλο ανυπόφορο» κι αυτό. Πώς γίνεται η πιο σύγχρονη και πιο προοδευμένη δημοκρατία στον κόσμο να έχει ως επίσημο σύμβολό της την… Πίστη στο Θεό;
Πάντως, το e pluribus unum παρέμεινε στην επίσημη σφραγίδα των ΗΠΑ.
Όλα αυτά βέβαια, κανείς στις ΗΠΑ δεν θα τα καταλάβαινε χωρίς γνώση λατινικών.
Οι νέοι Αμερικανοί δεν μαθαίνουν λατινικά στα σχολειά τους. Αλλά σιγά-σιγά τα Λατινικά (όπως και τα αρχαία Ελληνικά) εισάγονται στην βασική εκπαίδευση τουλάχιστον τον καλών ή «προτύπων» σχολείων. Στην Ευρώπη έχουν επιστρέψει εδώ και χρόνια. Στην Ελλάδα τα είχαμε και τα διώξαμε! Κι όσο «υπολείμματα» παρέμειναν τα διώχνουμε τώρα. Τα αντικαθιστούμε με την … Κοινωνιολογία! Δηλαδή με ένα κορμό θεωριών, μαρξιστικής ή νέο-μαρξιστικής επιρροής.
Υπάρχουν, βέβαια, και μη μαρξιστές κοινωνιολόγοι, όπως ο Πρώσος Max Weber και ο Γάλλος Emil Durkheim, αλλά η ίδια η γνώση που συσσωρεύουν αυτές οι θεωρίες προϋποθέτει πολύ στέρεα θεμέλια γλώσσας και ιστορίας και φιλοσοφίας και ανθρωπολογίας. Χωρίς τέτοια θεμέλια είναι περισσότερο εύκολος ο «προσηλυτισμός» σε μαρξιστικά σχήματα… Βγάζουν τα λατινικά, μειώνουν τα αρχαία ελληνικά και σακατεύουν τη μαθηματική παιδεία και την Ιστορία, για να διδάξουν… Κοινωνιολογία!
Γιατί όχι και… «Φιλοσοφία της Επιστήμης»; Τις θεωρίες του Karl Popper ή του Thomas Kuhn. Να μην ξέρουν τα παιδιά μας πώς να κλίνουν τα τριτόκλιτα, να μην καταλαβαίνουν τι σημαίνει dura lex sed lex (σκληρός νόμος, αλλά νόμος), να μην μπορούν να μελετήσουν καθόλου το Δίκαιο, να χάνονται στα ημίτονα και τα συνημίτονα, να μη «νογάνε» καθόλου ούτε από Πλάτωνα ούτε από Αριστοτέλη, να είναι άγνωστες λέξεις γι’ αυτά ο Θουκυδίδης ή ο Τάκιτος, αλλά να παίζουν το…paradigm shift στα δάχτυλα!
Είναι προφανές ότι βολεύουν «ημετέρους»! Πελατάκια….
Δεν έχουν άποψη για την Παιδεία. Ούτε τους ενδιαφέρει.
Δεν ξέρουν τι και γιατί πρέπει να διδαχθούν τα ελληνόπουλα στο Γυμνάσιο και το Λύκειο. Τι ακριβώς μορφωτικές βάσεις θέτει η δευτεροβάθμια εκπαίδευση στο μελλοντικό πολίτη, αλλά και στον μελλοντικό επιστήμονα και στον μελλοντικό «τεχνοκράτη» ακόμα… Δεν τους ενδιαφέρει. Ξέρουν ότι υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που σπούδασαν «Κοινωνιολογία» τις τελευταίες δεκαετίες και είναι άνεργοι. Αυτούς «τακτοποιούν».
Φιλόλογοι δεν υπάρχουν πια και τόσοι πολλοί. Ίσως… Πάντως κοινωνιολόγοι υπάρχουν πολύ περισσότεροι! Άσε που η «κοινωνιολογία» είναι και καλύτερη εισαγωγή στον πιο απλουστευτικό μαρξισμό.
Με τέτοια «λογική» και τέτοια κριτήρια, συνεχίζουν να διαλύουν την Παιδεία μας.
Απ’ όλα τα εγκλήματα που έκαναν οι «προοδευτικοί» στη χώρα, τα τελευταία σαράντα χρόνια, το έγκλημα στην Παιδεία είναι το χειρότερο. Και πιο δύσκολο να διορθωθεί.
Κι εδώ αντί να διορθωθεί, συνεχίζεται.
Ακούει κανείς;
Βλέπει κανείς τι γίνεται στο εξωτερικό;
Καταλαβαίνει κανείς;
Ενδιαφέρεται κανείς;
«Από όλες τις προσαγορεύσεις που μπορούμε εμείς οι άνθρωποι να εκφράσουμε, η γλώσσα είναι η υψηλότερη και μακράν όλων η πρώτη. Η γλώσσα είναι αυτή που κατ’ αρχάς και τελικά μας στέλνει νεύματα για την ουσία ενός πράγματος. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι η γλώσσα -με κάθε σημασία της λέξης, που την έχουμε συλλάβει τυχαία- μας παρέχει και τη διαφανή ουσία του πράγματος άπαξ διά παντός, όπως συμβαίνει με ένα έτοιμο προς χρήση αντικείμενο. Αλλά η αντίστοιχη κατάσταση, στην οποία ο άνθρωπος ακούει πραγματικά την προσαγόρευση της γλώσσας, είναι εκείνο το λέγειν που ομιλεί μέσα στο στοιχείο της ποίησης. Όσο πιο ποιητικό είναι το έργο ενός ποιητή, τόσο πιο ελεύθερο είναι το λέγειν του, δηλαδή πιο ανοιχτό και πιο έτοιμο να δεχτεί το απρόβλεπτο, τόσο πιο καθαρά θέτει το λεχθέν του στην κρίση του ακούειν που καταβάλλει όλο και μεγαλύτερες προσπάθειες, τόσο πιο μακριά είναι το λεχθέν του από την απλή απόφανση, για την οποία συζητούμε μόνο για το αν είναι ορθή ή όχι.» Martin Heidegger
Όπως είπε και ο George Orwell στο έργο του 1984, «απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη». Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις. Ότι ακριβώς δηλαδή πράττουν σήμερα.
Σου έχει συμβεί να παρακολουθήσεις μια ομιλία ή να διαβάζεις ένα βιβλίο ή ένα άρθρο και στο τέλος να μην ξέρεις τι στο διάολο διάβασες ή άκουσες; Λοιπόν ο μόνος λόγος που νοιώθεις έτσι είναι γιατί στο κείμενο ή στον λόγο υπάρχουν λέξεις που δεν γνωρίζεις ή παρανοείς τον ορισμό τους. Στην χαριτωμένη πρόταση «πιστεύεις στον θεό;» (που σε μερικά κράτη κι εποχές, μπορεί η λάθος απάντηση να σου στοιχίσει την ζωή) η απάντηση δεν είναι καθόλου προφανής, ούτε και είναι μία. Η λέξη «πίστη» έχει αρκετούς διαφορετικούς ορισμούς και κανένας δεν είναι φιλοεπιβιωτικός. Η λέξη «θεός» έχει πάνω από 200 ορισμούς και υπάρχουν και γύρω στους 5000+ θεοί κάθε είδους. Υπάρχει και η λέξη «στον» και υπάρχει κι ένα ερωτηματικό στο τέλος της πρότασης. Αν ανοίξεις ένα λεξικό και μάθεις τους ορισμούς αυτών των λέξεων, άμεσα αντιλαμβάνεσαι, την μεγάλη νοητική και ψυχική σύγχυση που βρίσκονται όσοι λένε αστόχαστα «πιστεύω στον θεό!!!» Η ακόμη πιο άστοχα κάνουν αυτήν την ανόητη ερώτηση-αγκιτάτσια που δεν περιέχει κανένα νόημα, τουλάχιστον για εχέφρονες ανθρώπους. Κι αυτό σε μία ασήμαντη πρόταση-meme, φαντάσου στα σημαντικά θέματα τι γίνεται και πόση παρανόηση και προπαγάνδα παίζει …μπάλα, με τα γκολ να μπαίνουν απ’ τα αποδυτήρια !!!
Στις μέρες μας όπου αμφισβητούνται ακόμα και τα αυτονόητα, έχει αρχίσει να ακούγεται η άποψη ότι δεν υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες γλώσσες, αλλά ότι όλες έχουν την ίδια αξία. Αυτό είναι τόσο παράλογο να το πιστεύει κανείς, όσο το να πιστεύει ότι μπορούν σε έναν αγώνα δρόμου όλοι οι δρομείς να τερματίσουν ταυτόχρονα, ειδικά οι κουτσοί ή όσοι είναι σε αναπηρικό καροτσάκι, με ένα καλογυμνασμένο και σκληρά προπονημένο αθλητή. Κάτι τέτοιο είναι απλά αδύνατον. Το συγκεκριμένο παράδειγμα είναι κάτι πολύ απλό, πόσο μάλλον όταν έχουμε να κάνουμε με κάτι τόσο πολύπλοκο όσο η γλώσσα. Δηλαδή μπορεί μια γλώσσα πρωτόγονου επιπέδου με ελάχιστες διαφορετικές λέξεις να έχει την ίδια αξία με μια γλώσσα τόσο σύνθετη, όσο η αρχαία Ελληνική (ακόμη και η νεότερη Ελληνική) γλώσσα; Ποιός λογικός άνθρωπος μπορεί να το δεχτεί αυτό; Ενδεικτικά αναφέρω ότι οι χιμπατζήδες χρησιμοποιούν μια «γλώσσα» με ένα λεξιλόγιο από τριάντα λέξεις-κραυγές.
Σήμερα οι μιμιδίζοντες νεοέλληνες χρησιμοποιούν τούρκικες λέξεις όπως η λέξη “χαράτσι” ή “Bullying” ξεχνώντας τον πλούτο της Ελληνικής γλώσσας τους. Το νταηλίκι (τουρκική: dayılık) είναι μια μορφή κακοποίησης, πιο συγκεκριμένα εκφοβισμού ή εξαναγκασμού και υπάρχουν δεκάδες λέξεις να περιγραφεί, αλλά τι να περιμένει κανείς από τα ελληνικά ανθρώπινα ζώα που πιστεύουν ότι μαλακία τους πουν, όταν δεν μηρυκάζουν.
Στο έργο «Σύντομη ιστορία της Ελληνικής Γλώσσης» του διάσημου γλωσσολόγου Α. Meillet, υποστηρίζεται µε σθένος η ανωτερότητα της Ελληνικής έναντι των άλλων γλωσσών. Ο σπουδαίος Γάλλος συγγραφέας Ζακ Λακαρριέρ είχε δηλώσει: «Στην Ελληνική υπάρχει ένας ίλιγγος λέξεων, διότι µόνο αυτή εξερεύνησε, κατέγραψε και ανέλυσε τις ενδότατες διαδικασίες της οµιλίας και της γλώσσης, όσο καμία άλλη γλώσσα»
Ο Γάλλος διαφωτιστής Βολτέρος: «Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών»
Ο Γάλλος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Σορβόνης Κάρολος Φωριέλ: «Η Ελληνική έχει ομοιογένεια σαν την Γερμανική, είναι όμως πιο πλούσια από αυτήν. Έχει την σαφήνεια της Γαλλικής, έχει όμως μεγαλύτερη ακριβολογία. Είναι πιο ευλύγιστη από την Ιταλική και πολύ πιο αρμονική από την Ισπανική. Έχει δηλαδή ότι χρειάζεται για να θεωρηθεί η ωραιότερη γλώσσα της Ευρώπης»
Η Μαριάννα Μακ Ντόναλντ, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας και επικεφαλής του TLG δήλωσε: «Η γνώση της Ελληνικής είναι απαραίτητο θεμέλιο υψηλής πολιτιστικής καλλιέργειας»
TheodoreF. Brunner (Ιδρυτής του TLG και διευθυντής του µέχρι το 1997): «Σε όποιον απορεί γιατί ξοδεύτηκαν τόσα εκατοµύρια δολάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής, απαντούµε: Μα πρόκειται για την γλώσσα των προγόνων µας και η επαφή µε αυτούς ßελτιώνει τον πολιτισµό µας»
Η τυφλή Αμερικανίδα συγγραφέας Έλεν Κέλλερ: «Αν το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, τότε η Ελληνική γλώσσα είναι το βιολί του ανθρώπινου στοχασμού»
Ιωάννης Γκαίτε (Ο μεγαλύτερος ποιητής της Γερμανίας, 1749-1832): «Άκουσα στον Άγιο Πέτρο της Ρώµης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική αντήχησε άστρο λαµπερό µέσα στη νύχτα»
Διάλογος του Γκαίτε µε τους µαθητές του:
-Δάσκαλε τι να διαβάσουμε για να γίνουμε σοφοί όπως εσύ;
-Τους Έλληνες κλασικούς.
-Και όταν τελειώσουμε τους Έλληνες κλασικούς τι να διαβάσουμε;
-Πάλι τους Έλληνες κλασικούς.
Μάρκος Τύλλιος Κικέρων (ο επιφανέστερος άνδρας της αρχαίας Ρώµης, 106-43 π.κ.ε.) «Εάν οι θεοί μιλούν, τότε σίγουρα χρησιμοποιούν τη γλώσσα των Ελλήνων»
Χάµφρι Κίτο (Άγγλος καθηγητής στο πανεπιστήµιο του Μπρίστολ, 1968) «Είναι στη φύση της Ελληνικής γλώσσας να είναι καθαρή, ακριßής και περίπλοκη. Η ασάφεια και η έλλειψη άµεσης ενοράσεως που χαρακτηρίζει µμερικές φορές τα Αγγλικά και τα Γερµανικά, είναι εντελώς ξένες προς την Ελληνική γλώσσα»
Ιρίνα Κοßάλεßα (Σύγχρονη Ρωσίδα καθηγήτρια στο πανεπιστήµιο Λοµονόσοφ, 1995) «Η Ελληνική γλώσσα είναι όµορφη σαν τον ουρανό µε τα άστρα»
R.H. Robins (Σύγχρονος Άγγλος γλωσσολόγος, καθηγητής στο πανεπιστήµιου του Λονδίνου) «Φυσικά δεν είναι µόνο στη γλωσσολογία όπου οι Έλληνες υπήρξαν πρωτοπόροι για την Ευρώπη. Στο σύνολό της η πνευματική ζωή της Ευρώπης ανάγεται στο έργο των Ελλήνων στοχαστών. Ακόµα και σήµερα επιστρέφουµε αδιάκοπα στην Ελληνική κληρονοµιά για να ßρούµε ερεθίσµατα και ενθάρρυνση»
Φρειδερίκος Σαγκρέδο (Βάσκος καθηγητής γλωσσολογίας – Πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδηµίας της Βασκονίας) «Η Ελληνική γλώσσα είναι η καλύτερη κληρονοµιά που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος για την ανέλιξη του εγκεφάλου του. Απέναντι στην Ελληνική όλες, και επιµένω όλες οι γλώσσες είναι ανεπαρκείς.»
«Η αρχαία Ελληνική γλώσσα πρέπει να γίνει η δεύτερη γλώσσα όλων των Ευρωπαίων, ειδικά των καλλιεργημένων ατόμων.»
Οι λέξεις και οι ορισμοί τους είναι ο κόσμος μας, είναι η πραγματικότητα μας, για να κάνετε κάτι πάνω σε αυτήν την πραγματικότητα, είναι απαραίτητο πριν, να γνωρίζετε την ουσία της. Οι λέξεις είναι η ουσία της.
Εν αρχή ην η Σκέψη
Η Σκέψη εκδηλώνεται με την Λέξη και Δημιουργεί.
Αν από την Αγγλική γλώσσα αφαιρεθούν οι Ελληνικές και οι Λατινικές λέξεις θα τους μείνουν τα ΜΟΥΓΚΡΊΣΜΑΤΑ !
Ξένοι στην πατρίδα μας
Σήμερα τα κομμουνιστικά παράσιτα, τα απολιθώματα της μαρξιστικής πανούκλας, στην Ελληνική κυβέρνηση -σε εποχές τεράστιων τεχνολογικών, γενετικών και οικονομικών αλμάτων- τα τοποθέτησε ο απόλυτα εκφυλισμένος κι αμόρφωτος νεοέλληνας, δεν φύτρωσαν… είναι ο καθρέφτης του και τον αντιπροσωπεύουν απολύτως στον ψυχισμό του, στις σκέψεις του, στην σαπίλα του σωματική και νοητική, στα πεπραγμένα του.
Αρκεί να δεις την πόλη του, την κορωνίδα της Δημοκρατίας, των Τυράννων, των Αρίστων, της φιλοσοφίας, του στοχασμού και των πολιτισμών ολοκλήρου του πλανήτη, την Αθήνα, πως την κατάντησε για να αντιληφθείς τι γίνεται μέσα στο κεφάλι του, την μόρφωση του και το υπόβαθρο του… κάνε μια βόλτα από την Ομόνοια και θα καταλάβεις … αν έχεις Ελληνικό DNA… και δεν είσαι πιστό και υπάκουο πρόβατο του εκτρωματικού ορθόδοξου Γιαχβέ.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι απαραίτητη η μόρφωση των παιδιών μας, όσο και η δίκη μας προσωπική μόρφωση … είναι πλέον εθνικά επιτακτικό να φροντίσουμε μόνοι μας να εκπαιδεύσουμε και να μορφώσουμε τα παιδιά μας με το Ελληνικό ιδεώδες, με την γλώσσα του Ελληνικού DNA, αυτού δηλαδή που έδωσε πολιτισμό κι εξανθρώπισε τον άνθρωπο, που τον έβγαλε από την λασπουριά της αμορφωσιάς και του βαρβαρισμού.
Διαφορετικά είμαστε τελειωμένοι σαν λαός και σε λίγα, πολύ λίγα χρόνια η Ελλάδα θα έχει μυθολογική υπόσταση, όπως η Ατλαντίδα (αιώνιος εχθρός μας) και η Μου. Ήδη έχουν κλέψει κάθε τι Ελληνικό και το παρουσιάζουν για δικό τους οι Άγγλοι και οι αποικίες τους σε Αμερική, Αυστραλία, κλπ. Κάθε τι Ελληνικό αρχαίο ανήκει σε κάτι που αποκαλούν, ως «παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά» … έχεις δει τις πινακίδες στους αρχαιολογικούς χώρους; Τις έχεις διαβάσει; Ξέρεις την σημασία των γραφομένων τους; Πολύ αμφιβάλω. Γράφουν, λοιπόν, ότι δεν σου ανήκουν σαν πολίτης (οπλίτης) της Ελλάδας, σαν κληρονομιά σου, αλλά ανήκουν σε αυτό το ίδρυμα … Ξέρεις ότι δεν μπορείς να φωτογραφίσεις τα αρχαία και να χρησιμοποιήσεις τις φωτογραφίες σου γιατί δεν είναι ελληνικό δικαίωμα σου, δεν είναι πολιτιστική κληρονομιά σου, αλλά ανήκει σε άλλους … κι αυτοί απαγορεύουν να χρησιμοποιήσεις την κληρονομιά σου, την παρακαταθήκη των προγόνων σου; Το ξέρεις;
Πολλές απαιτήσεις έχω, από έναν λαό που το μόνο που ξέρει καλά είναι να σέρνεται διπλωμένος στα τέσσερα και να λατρεύει ένα έκτρωμα για σωτήρα και θεό του… αυτός ο λαός δεν χρειάζεται μόρφωση και παιδεία, αρκεί να μιμιδιζει και να μουγκανίζει σαν τα ζώα … έτσι λοιπόν του έφεραν μπόλικες μαϊμούδες και τις αμόλησαν στις πόλεις του, για να γίνει όμοιός τους, να έχει πρότυπο όχι τον Ηράκλειτο -που έτσι κι αλλιώς δεν τον ξέρει- αλλά τα πιθήκια.
Ο εκφυλισμός είναι αυτονόητος όσο κι αναμενόμενος …
Η γνωστή ιστορία των Εβραίων, ως έθνος, αρχίζει με την έξοδό τους απ’ την Αίγυπτο, που επιτυχημένα επιχείρησαν επί Μωυσέως ως επαναστατημένοι σκλάβοι. Σύμφωνα με τον ισχυρισμό της βίβλου, (Έξ.12.30) έζησαν στην Αίγυπτο τετρακόσια τριάντα χρόνια. Οι περισσότεροι βέβαια ερευνητές, δικαιολογημένα θεωρούν υπερβολικό τον ισχυρισμό αυτόν και κατεβάζουν τον χρόνο της παροικίας των Εβραίων στην Αίγυπτο, γύρω στα διακόσια πενήντα χρόνια. Στο διάστημα αυτό, τα εβδομήντα άτομα της οικογένειας Ιακώβ, που ζήτησαν εκεί άσυλο απ’ την πείνα, έγιναν (κατά τον βιβλικό ισχυρισμό) έθνος πολυάριθμο.
Μετά τον Ιωσήφ, την σκυτάλη της βιβλικής ιστορίας παραλαμβάνει ο πολυτάλαντος Μωυσής, που απέχει τρεις τουλάχιστον γενεές απ’ τον ομολογουμένως εκπληκτικό Ιωσήφ. Το βιβλικό κείμενο, δυστυχώς για την περίοδο αυτή, δεν μας δίνει την παραμικρότερη λεπτομέρεια για το τι έκαναν στην Αίγυπτο, όλο αυτό το διάστημα τα τεκνά του Αβραάμ!
Τι συνέβη αλήθεια; Πολύ θα θέλαμε να γνωρίζουμε κάποιες επιπλέον λεπτομέρειες. Αλλά δυστυχώς, η Βίβλος έχει ένα απαράδεκτο κενό τριών γενεών στην αφήγησή της! Η λεπτομερέστατη περιγραφή των πατριαρχικών κατορθωμάτων και η αδιάσπαστη γενεαλογική καταγραφή τους, δεν έχει πουθενά στη Βίβλο μεγαλύτερο και πιο σκοτεινό κενό! Παραμένει ανεξήγητο λοιπόν, το γιατί η Βίβλος, για την ενδιάμεση περίοδο, από Ιωσήφ έως Μωυσέως, δεν καταγράφει το παραμικρό.
Η γενεαλογία του Ιησού στα ευαγγέλια, (Ματθαίος 1.3) ανάμεσα στην γενιά του Ιωσήφ και του Μωυσή, καταγράφει μόνο τρία ενδιάμεσα ονόματα.[1] Αν λογαριάσουμε την διαδοχή των γενεών, όπως είναι φυσιολογικό, προς τριάντα περίπου έτη, τότε απ’ την εποχή του Ιωσήφ, μέχρι να αναλάβει δράση ο Μωυσής, δεν πρέπει να μεσολαβούν περισσότερα από εκατόν πενήντα χρόνια!
Για τις τρεις όμως αυτές ενδιάμεσες γενεές, το βιβλικό κείμενο δεν μας δίνει την παραμικρή πληροφορία, για το τι μπορεί να έκαναν τα τέκνα του Αβραάμ, στην πλούσια και παραδομένη στα χέρια τους χώρα της Αιγύπτου. Αντί αυτού, η Βίβλος αγνοεί επιδεικτικά ολόκληρη αυτή την περίοδο, λες και δεν συνέβη τίποτα το αξιόλογο.
Λέτε λοιπόν οι απόγονοι του Αβραάμ, που ο ασίγαστος πόθος τους ήταν να «ευλογήσουν» οπωσδήποτε όλες τις φυλές της γης και ειδικά τις πλούσιες, να έκατσαν άπραγοι και ήσυχοι, για εκατόν πενήντα ή και περισσότερα χρόνια, απολαμβάνοντας απλά τον πλούτο και τα υψηλά κρατικά προνόμια, που εξασφάλισε γι’ αυτούς ο Ιωσήφ; Κάτι τέτοιο, δε θα ταίριαζε καθόλου ούτε με την προηγούμενη, αλλά ούτε και με την μεταγενέστερη ιστορία των πατριαρχών. Εμείς πιστεύουμε ότι στην σκοτεινή αυτή περίοδο, συνέβησαν πολλά και άκρως ενδιαφέροντα, που όμως καθώς φαίνεται εκ των αποτελεσμάτων, οδηγήθηκαν σε φρικτή αποτυχία και έφεραν ξαφνικά σε δεινή θέση, ολόκληρη την εβραϊκή παροικία της Αιγύπτου, αποκαλύπτοντας μάλιστα, μέγα μέρος απ’ τους δόλιους σκοπούς και τις κατασχετικές ορέξεις των ηγετών τους!
Μάλιστα, αυτή η αποτυχία πρέπει να ήταν τόσο συγκλονιστική και ταυτόχρονα τόσο αποκαλυπτική των προθέσεων, αλλά και των μηχανισμών διείσδυσης και διάβρωσης της αιγυπτιακής ιεραρχίας, που ο φερόμενος ως συντάκτης της πεντατεύχου Μωυσής, φαίνεται πως δεν κατάφερε να βρει ικανή μυθολογική συγκάλυψη, για να συμπεριλάβει διδακτικούς υπαινιγμούς, για τα ταραγμένα αυτά αποτυχημένα όμως χρόνια της παροικίας τους στην Αίγυπτο.
Απ’ την άλλη βέβαια, αν λάβουμε υπ’ όψιν την καταγραφική μανία των συντακτών της βίβλου, φαίνεται εξίσου εύκολο να υποθέσουμε, ότι ένα ολόκληρο βιβλίο, ανάμεσα στην «Γένεση» και την «Έξοδο» δεν έφτασε ποτέ στα χέρια μας! Αν σκεφτούμε μάλιστα, ότι την ίδια αυτή ιστορική περίοδο που η Βίβλος τηρεί απόλυτη σιγή, για την δράση των πατριαρχών στην Αίγυπτο, η αιγυπτιακή ιστορία καταγράφει μια απίστευτη θύελλα μονοθεϊστικών θρησκευτικών αναταραχών, τότε βρίσκουμε πράγματι εξαιρετικά πιθανό, ότι κάποιοι δεν άφησαν να φτάσουν ως εμάς οι βιβλικές αφηγήσεις αυτής της συγκεκριμένης περιόδου!
Η φυσιολογική λοιπόν ερώτηση που προκύπτει είναι; Άραγε, στη σαρωτική αυτή θύελλα της μονοθεϊστικής μανίας, που αναπάντεχα ξέσπασε στην Αίγυπτο, την ίδια αυτή σκοτεινή περίοδο, που έμεινε γνωστή ως η θρησκευτική μεταρρύθμιση του Αμένοφη IV (1364-1345 π.Χ.) ή Eχνατών ή Ακενατών,[2] δεν είχαν καμία ανάμιξη τα εκεί παρεπιδημούντα ανήσυχα τέκνα του Αβραάμ;
Σαν μια παράξενη παρένθεση στην πολυχιλιόχρονη πολυθεϊστική αιγυπτιακή θρησκευτική πραγματικότητα της Αιγύπτου, ξεσηκώθηκε ξαφνικά η μονοθεϊστική αυτή επανάσταση του Ακενατών, που χώρισε το αιγυπτιακό ιερατείο σε μονοθεϊστές και αντίπαλους συντηρητικούς πολυθεϊστές. Οι διαμάχες ξέσπασαν οξύτατες και είναι ακόμα ανιχνεύσιμες στα τοιχόγλυπτα της αρχαίας Αιγύπτου, όπου τα ονόματα των προηγούμενων θεών έσβησαν, και στη θέση τους γράφτηκε το όνομα του μόνου πια αποκλειστικά τιμώμενου θεού ΑΤ-ΩΝ. Όνομα ενός ασυνήθιστα διεκδικητικού θεού, με αποκλειστικές λατρευτικές απαιτήσεις!
Η μονοθεϊστική αυτή αναταραχή, έληξε με την τελική νίκη της πολυθεϊστικής παράταξης, που ως αρχαιότερη και πολυπληθέστερη, ανέτρεψε το εξουσιαστικό «μονοθεϊσμό» του Ακενατών. Αντίπαλος του, ο νεαρός γαμπρός του, ο Τουταγχαμών (1345-1335 π.Χ.) που κατέπνιξε προφανώς στο αίμα, την απαράδεκτη για τα αιγυπτιακά ιερατικά συμφέροντα μονοθεϊστική πρόταση.
Ο Τουταγχαμών[3] είναι ο διασημότερος νεκρός της αιγυπτιακής αρχαιολογίας! Έγινε παγκοσμίως γνωστός, απ’ τους αμύθητους θησαυρούς, που η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως απ’ τον ασύλητο τάφο του. Τα αμύθητης άξιας ταφικά κτερίσματα, δικαιολογούνται έτσι απολύτως, σαν πρόσφορες ευγνωμοσύνης του αιγυπτιακού ιερατείου, για την επαναφορά των πατρώων θεών στην αιγυπτιακή λατρεία!
Ας επιστρέψουμε όμως στο δικό μας ζητούμενο. Αφήσαμε λοιπόν αν θυμάστε, τους απογόνους του Ιακώβ στην Αίγυπτο, καλοβολεμένους από κάθε άποψη, ενώ ο αρχηγός τους, ο ομολογουμένως πανέξυπνος Ιωσήφ, έφερε με επιτυχία στα πρόθυρα του υλικού αφανισμού όλους τους Αιγύπτιους. Αυτοί δε, χωρίς διόλου να καταλάβουν «τι τους χτύπησε», ευχαριστούσαν κι από πάνω το δυνάστη τους Ιωσήφ, σαν τον εθνικό τους σωτήρα, στους δύσκολους καιρούς της εξοντωτικής πείνας!
Υπενθυμίζουμε επίσης, ότι ο διορατικότατος Ιωσήφ, στην αρχή τουλάχιστον, δεν πείραξε καθόλου τους ιερείς της Αιγύπτου, και τους τάιζε δωρεάν, χωρίς μάλιστα να πειράξει διόλου την τεράστια περιουσία τους: «μόνον την γην των ιερέων δεν αγόρασε… και έτρωγαν ορισθέν μερίδιο… δια τούτο δεν επώλησαν την γην αυτών». Γέν.47.22. Ο ίδιος μάλιστα ο Ιωσήφ, ήταν παντρεμένος με κόρη ιερέως. [4] Ο΄Γέν.41.45.
Αν λοιπόν διασταυρώσουμε προσεκτικότερα τα δεδομένα αυτής της εποχής, θα δούμε ότι απ’ την αρχή της βασιλείας του Αμένοφη III (1412-1364 π.Χ.) του πιθανότερου για μας Φαραώ του Ιωσήφ, μέχρι την έξοδο των Εβραίων που σημειώθηκε λίγο μετά τον θάνατο του βασιλιά Ραμσή ΙΙ (1279-1213 π.Χ.), μεσολαβούν 199 χρόνια, δηλαδή μια απόσταση οπωσδήποτε ικανή να συμπεριλάβει και τις πέντε συνολικά γενιές ανάμεσα στον Μωυσή και τον Ιωσήφ!
Αν λοιπόν συνδυάσουμε τα δεδομένα της συγκεκριμένης ταραγμένης θρησκευτικά περιόδου, τότε με μια απλή μόνο προέκτασή τους, διαφαίνονται τα πιθανά γεγονότα, που τόσο ενοχλημένοι οι βιβλικοί συγγραφείς προσπάθησαν να παρασιωπήσουν.
Αν δηλαδή, στις εξελίξεις της συγκεκριμένης αιγυπτιακής ιστορικής περιόδου, συνυπολογίσουμε τις μετέωρες βιβλικές αφηγήσεις, τότε εύκολα μπορούμε να υποθέσουμε, ότι ο Ιωσήφ και οι καθ’ όλα άξιοι συνεχιστές των έργων του, στην απόπειρά τους να καταρρίψουν και το τελευταίο οχυρό της χώρας, τη θρησκευτική δηλαδή εξουσία των Ιερέων, (των πραγματικών εξουσιαστών της Αιγύπτου), εφήρμοσαν μια απ’ τις μεγαλύτερες καινοτομίες του κοινωνικο-θρησκευτικού δόλου, που έμελλε άλλωστε να τους κάνει διάσημους ανά τους αιώνες, σαν τους εφευρέτες, του πιο χρήσιμου εξουσιαστικού εργαλείου όλων των εποχών: του κρατικού μονοθεϊσμού!
Με μονοθεϊστικούς νεωτερισμούς που μόνο να υποθέσουμε μπορούμε, φαίνεται πως έπεισαν το Φαραώ Αμένοφη IV (ή Ακεν-ατ-ών), «να καταλύσει τους θεούς των προγόνων του και να εγκαινιάσει μια μονοθεϊστική ηλιακή λατρεία του θεού ΑΤ-ΩΝ».
Με την πρόταση αυτή του μονοθεϊσμού, ουσιαστικά αφαιρούσαν την εξουσία απ’ το υπόλοιπο πανίσχυρο αιγυπτιακό ιερατείο, ώστε να παραμείνει κυρίαρχη, μόνο η μια «αληθινή» λατρεία, του ενός και ισχυρότερου θεού ΑΤ-ΩΝ, που όμως εντελώς συμπτωματικά, είχε έδρα της την Ηλιούπολη, το ίδιο δηλαδή θρησκευτικό εκείνο κέντρο, στο οποίο κατάφερε να διεισδύσει με τον γάμο του, ο δοξασμένος σωτήρα της Αιγύπτου Ιωσήφ!
Έτσι ο βιβλικός θεός ΩΝ, ο αιγυπτιακός ΑΤ-ΩΝ και ο νεαρός Φαραώ Ακεν-ατ-ών, φαίνεται να σχετίζονται στενά, ή και να αποτελούν τον κύριο μηχανισμό προώθησης των τελικών χαλδαιο-εβραϊκών στόχων, για την σταδιακή ολοκληρωτική κατάληψης της Αιγύπτου.
Πως μπορεί να έγινε όμως κάτι τέτοιο; Πολύ απλά, μέσω του άρχοντα Ιωσήφ, οι πάμπλουτοι πλέον Εβραίοι της Αιγύπτου, απέκτησαν πρόσβαση στα πανάρχαια ιερά και τους ναούς της Ηλιουπόλεως.[5]
Οι σκόπιμοι γάμοι Εβραίων, με κόρες ιερέων της συγκεκριμένης λατρείας του θεού ΑΤΩΝ, πρέπει να πολλαπλασιάσθηκαν. Θρησκευτικός περιορισμός δεν υπήρχε κανένας, μια και την περίοδο αυτή, γάμοι μεταξύ αλλοφύλων, ανάλογοι με του Ιωσήφ, εξυπηρετούσαν θαυμάσια τους σκοπούς διείσδυσης και αναρρίχησης στην κρατική εξουσία!
Πρώτος διδάξας ο Ιωσήφ, που πρόθημα παντρεύτηκε Αιγύπτια κόρη μεγαλο-ιερέα της Ηλιούπολης. Συνεπώς, με το παλιό καλό κόλπο της συμπεθέρευσης, ο δρόμος για την προσέγγιση του αιγυπτιακού ιερατείου, είχε ανοίξει διάπλατα! Άλλωστε, γι’ αυτό εξαρχής ο Ιωσήφ συμπεριφέρθηκε στους ιερείς με εξαιρετική εύνοια, αφήνοντας ανέγγιχτη την περιουσία και τα προνόμιά τους.
Ο Ακενατών έμεινε γνωστός στην αιγυπτιακή ιστορία για την μανιώδη θεολογική του μεταρρύθμιση υπέρ του θεού Ατών! Αυτή η άγνωστη για τα αιγυπτιακά δεδομένα θεοκρατική μονομανία του Ακενατών είναι έκδηλη στον παρακάτω ύμνο:
«Ο Θεέ, εσύ, μοναδικέ κι ασύγκριτε! Εσύ έπλασες τον κόσμο με τον τρόπο σου. Μόνος εσύ! Τους ανθρώπους, όλα τα ζώα και τα άγρια θηρία! Όλα όσα πάνω σε τούτη τη γη πατούν το πόδι τους. Κι όλα εκείνα που πετούν στον αέρα! Όλους τους ξένους τόπους, απ’ την Συρία το Σουδάν και την γη της Αιγύπτου».[6] Ακενατών: Μέγας ύμνος στον Ήλιο.
Οι υποκινούμενες εξελίξεις, ακολούθησαν πιθανότατα την ίδια τυπική σειρά. Ο νεαρός ακόμα βασιλιάς Ακενατών, πλαισιωμένος απ’ τους «κατάλληλους» ανθρώπους, έγινε υποχείριο «σοφών» υποδείξεων, και εξαρτημένος απ’ την κατάλληλη παραισθησιογόνο δίαιτα, κατέληξε μανιώδης υπερασπιστής θεολογικών μεταρρυθμίσεων. Ο πνευματικός του ίστρος και θεολογικές του μανίες, με τις οποίες τον κατέγραψε η ιστορία, απαιτούσαν θεοκρατικές αλλαγές που κυριολεκτικά συγκλόνισαν την Αίγυπτο!
Ανάλογες δηλώσεις, που ισχυρά υπονοούν όλα όσα προαναφέραμε έκαναν και οι αρχαιολόγοι λέγοντας: «συγκρίνοντας τις διασωζόμενες προτομές του Ακενατών πριν και μετά την Ελ Αμάρνα, διακρίνονται σοβαρές (και ανεξήγητες) αλλοιώσεις στην μορφή του νεαρού κατά τα άλλα άρχοντα».
Με υποχείριο τους τον Ακενατών, η ισχυρότερη θρησκευτική πόλη της Αιγύπτου, η Ηλιούπολη, έγινε κέντρο των ανατρεπτικών εξελίξεων, υπέρ της ηλιακής λατρείας του ΑΤ-ΩΝ. Για κάποιο χρονικό διάστημα, η πανάρχαια δύναμη των ναών της Ηλιούπολης, ήταν προφανώς στην διάθεση των άξιων συνεχιστών του Ιωσήφ.
Ξαφνικά, η από χιλιετίες γνωστή και ανεκτική φυσιολατρία του θεού Ήλιου, που αδογμάτιστα όριζε την ανεκτική πολυπρόσωπη θρησκευτικότητα των αιγυπτίων, μεταμορφώθηκε σε φανατισμένη αποκλειστική, κρατική, μονοθεϊστική λατρεία!
Πιθανότεροι υποκινητές της ξαφνικής αυτής θρησκευτικής αναταραχής στη αιγυπτιακή ιστορία… οι εκεί παρεπιδημούντες Χαλδαίοι!
Απεικονίσεις του Ακενατών πριν:
και μετά:
Στο πρόσωπο του Ακενατών, δεν θα ήταν χωρίς βάση να υποθέσουμε ότι οι αρχαιολόγοι διακρίνουν όχι μια ασθένεια, αλλά την επακόλουθη αποστέωση και τα τραβηγμένα χαρακτηριστικά του χρόνιου χρήστη ηδονιστικών ουσιών.
Έχοντας πλέον όχι μόνο την απόλυτη οικονομική διαχείριση της χώρας, αλλά και ως υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της Αιγύπτου, εισχώρησαν βαθιά μέσα στους ναούς και τα μυστικά της Ηλιούπολης. Εκεί για πρώτη φορά ήρθαν σε άμεση επαφή, με την αρχαία μεσογειακή σοφία. Γνώρισαν τα μυστικά της λατρείας και εισχώρησαν στα άδυτα φυλακτήρια του μακραίωνου ανθρώπινου παρελθόντος!
Αυτή πρέπει να υπήρξε μια απ’ τις πιο ανατριχιαστικές στιγμές της ιστορίας! Η συσσωρευμένη δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος, παρέλασε με όλη την μεσογειακή της χάρη… μπροστά απ’ τα ανέκφραστα μάτια των πλέον ψυχρών εκτιμητών της! Τίποτε καλό δε θα μπορούσε να προκείψει απ’ τη μοιραία αυτή συνάντηση, για ολάκερη την ανθρωπότητα. Εκεί απ’ την παραφύση αυτή συνεύρεση, πρέπει να γεννήθηκε το αδηφάγο τέρας του κρατικού μονοθεϊσμού, που για χιλιετίες τώρα, ξεγελώντας την φυσική θεοσέβεια, κατατρώει ανενόχλητο τα υλικά αγαθά, τον πολιτισμό και την αξιοπρέπεια των λαών!
Εκεί στην αρχαία Ηλιούπολη, υπό το κράτος των χαλδαϊκών σκοπιμοτήτων, πρέπει να ξεκίνησε η ιστορικά διαπιστωμένη μονοθεϊστική θύελλα που σάρωσε την Αίγυπτο, την εποχή του Ακενατών. Όχι σα μια ώριμη, θρησκευτική, ειρηνική αλλαγή, αλλά σα μια κατασχετική αντιπαράθεση, που στόχο έχει τον αφανισμό της παλαιάς πολυκέφαλης θρησκευτικής εξουσίας και την αντικατάστασή της με τη μοναδική και κυρίως μονοεδρική, αλλά προπάντων δική μας μονοθεϊστική λατρεία.
Με το προσωπείο της μοναδικής αληθινής λατρείας, οι Χαλδαίοι ξαναμπαίνουν στο παιχνίδι των δόλιων εξουσιαστικών διεκδικήσεων. Ο «μονοθεϊσμός»[7] προωθείται εδώ σαν μοχλός ανατροπής και αφανισμού μιας αρχαίας περίπλοκης θρησκευτικής πραγματικότητας, που με την πολυμορφία του θείου και την καθιερωμένη ειρηνική συνύπαρξη των διαφορετικών ιερατείων και θεών, είχε μέσα της υποχρεωτικά το σπέρμα της ανεξιθρησκίας, την τέχνη της κοινωνικής συνύπαρξης και της ανεκτικότητας, του δημιουργικού θεολογικού ανταγωνισμού και της αργής αλλά σταθερής προόδου.
Ο εξουσιαστικός όμως μηχανισμός, της απόλυτης μονοθεϊστικής θεοκρατίας έχει γεννηθεί και διεκδικούσε τον αφανισμό οποιουδήποτε άλλου θρησκευτικού λόγου, νόμου ή εθίμου. Στόχος του, να εδραιωθεί και να υπαγορεύει όλες τις πτυχές της θρησκευτικής ζωής στην Αίγυπτο! Να συλλέξει ανά χείρας όλα τα σεβάσματα, που σαν πνευματικά νήματα διαπερνούν τις ψυχές των ανθρώπων, αποκτώντας έτσι τον απόλυτο έλεγχο της ζωής τους. Ναι, ο κρατικός μονοθεϊσμός, η χειρότερη μορφή εξουσίας όλων των εποχών, είχε γεννηθεί!
Μέσα στα ιερά των πανάρχαιων ναών της Αιγύπτου, πρέπει να υπήρχε άφθονο υλικό, που θα έδινε τροφή στο εξαιρετικά βολικό για τα σχέδια τους μονοθεϊσμό. Η θρησκευτική άλωση της Αιγύπτου ήταν πλέον θέμα λεπτών χειρισμών και άφθονου δόλου.
Όλα δείχνουν ότι ο Φαραώ Ακενατών, πρέπει να υπήρξε το επόμενο θύμα των δόλιων μηχανορραφιών τους, και γιατί όχι ο επόμενος άρχοντας που έπεσε θύμα των ηδονιστικο-εκστασιακών προφητικών ουσιών. Άλλωστε η χαρακτηριστική απομόνωσή του στην μακρινή νησίδα Τελ Ελ Αμάρνα, καταμεσής του Νείλου (εκεί μετέφερε την πρωτεύουσα του) πολύ νοτιότερα από το πολυσύχναστο δέλτα του Νείλου, αποκαλύπτει μια ασυνήθιστη συμπεριφορά αναχωρητού και όχι υπεύθυνου ηγέτη! Αυτός ο ονειροπαρμένος ηγέτης, θα χρησιμοποιηθεί για την εκτέλεση του θρησκευτικού αποκεφαλισμού της χώρας. Πρόσχημα για το μαζικό αυτό έγκλημα, μια και κατά τους ιστορικούς η θρησκευτική αυτή αναταραχή δεν ήταν αναίμακτη, και πάλι η δήθεν θέληση ενός παντοδύναμου θεού με το όνομα… ΩΝ!
Η θρησκευτική αναταραχή, έλαβε λυσσαλέες διαστάσεις, η χώρα αιματοκυλίστηκε και είναι άγνωστο πόσοι αθώοι συντρίφτηκαν κάτω απ’ τα πέλματα των μαχόμενων για την εξουσία «θεών». Κατά περίεργο τρόπο, η πρώτη αυτή μάχη της μονοθεϊσμού (μονολατρείας) τελικά χάνεται! Οι πολυθεϊστές ιερείς, ανασυντάχθηκαν και νίκησαν. Βρήκαν σύμμαχο τους τον νεαρό Τουταγχαμών, κατηγόρησαν τους αληθινούς υποκινητές, ξεσκεπάζοντας τη δόλια δράση τους, υποβιβάζοντάς τους από άρχοντες της χώρας και πανίσχυρους διαχειριστές του αιγυπτιακού πλούτου, σε εχθρούς της χώρας και προδότες. Η σαρωτική υποβάθμιση και η σκληρή δουλεία, ήταν γι’ αυτούς προφανώς η μόνη άξια τιμωρία που τους επέβαλαν, οι καταταλαιπωρημένοι πλέον υλικά και πνευματικά Αιγύπτιοι.
Το πιθανότερο είναι, πως αυτήν την πρώτη αποτυχημένη απόπειρα επιβολής του αιγυπτιακού μονοθεϊσμού, προσπάθησε να κρύψει η βιβλική αφήγηση, αφήνοντάς μας ένα ανεξήγητο κενό τεσσάρων περίπου γενεών.
Να λοιπόν γιατί προφανώς ο Μωυσής, ο συγγραφέας των πρώτων πέντε βιβλίων της βίβλου, (της πεντατεύχου) αδυνατεί να συμπεριλάβει την παταγώδη αυτή ιστορική αποτυχία, που είχε σαν αποτέλεσμα να φανερωθεί ο δόλος των προπατόρων του σ’ όλο του το μεγαλείο, κι αυτοί οι πανέξυπνοι παγιδευτές λαών, να τιμωρηθούν με την επαίσχυντη ποινή της βαριάς δουλείας!
Κανένας γνωστός μύθος δεν θα μπορούσε να καλύψει έστω και υπαινικτικά μια τέτοια ήτα και ανατροπή των κατακτητικών τους προθέσεων. Έτσι εξαιρέθηκαν οι αφηγήσεις αυτής της περιόδου και δημιουργήθηκε ένα ανεξήγητο κενό εκατοντάδων χρόνων της βιβλικής στορίας στη γη της Αιγύπτου. Έτσι εξηγείται πιθανόν το γιατί, ενώ αφήσαμε τον οίκο του Ιωσήφ πάμπλουτο, άκρως πετυχημένο και βολεμένο στην αρχή της ιστορικής παροικίας τους στην Αίγυπτο, στο τέλος αυτής της περιόδου, επί Μωυσέως, χωρίς καμιά ευδιάκριτη δικαιολογία, τον βρίσκουμε στο έσχατο όριο ένδειας και καταπίεσης, να στενάζει κάτω από δυσβάσταχτο ζυγό ντροπιασμένης δουλείας.
Νομίζω λοιπόν, ότι η παραπάνω ερμηνεία, είναι μια εξαιρετικά πιθανή προέκταση στα μετέωρα στοιχεία της βιβλικής εξιστόρησης και μια κατανοητή σύνδεση ανάμεσα στον Ιωσήφ και τον Μωυσή που σίγουρα τους χωρίζουν πολλοί βιβλικοί άθλοι, που όμως δεν φαίνεται να γράφτηκαν ή αν γράφτηκαν δεν έφτασαν ποτέ στα χέρια μας.
Υπενθυμίζω πως μέχρι σήμερα, καμιά απολύτως δικαιολογία δεν εμφανίζεται στα βιβλικά κείμενα για την αναπάντεχη ανατροπή προνομιών των Εβραίων της Αιγύπτου! Δεν είναι άραγε αυτό άξιο απορίας;
Ο Μωυσής, ο επί σαράντα χρόνια εκπαιδευόμενος πρίγκιπας της Αιγύπτου, και κάτοχος της Αιγυπτιο-μεσογειακής σοφίας, όταν αργότερα ηγέτης πια του λαού του, κάθεται να συντάξει την Γένεση, ασφαλώς είχε κάθε δυνατότητα να δανειστή ατόφια στοιχεία και αποσπάσματα της μεσογειακής θεογονίας-ανθρωπογονίας, όπως ακριβώς τα είδαμε παρατιθέμενα στην αρχή αυτού του βιβλίου, όπου το δάνειο ιδεών απ’ την Ελληνο-αιγυπτιακή σοφία είναι ολοφάνερο.
Ο Μωυσής, (αν όλα όσα γνωρίζουμε γι’ αυτόν αληθεύουν) ως νεαρός μαθητής των ναών, είχε κάθε ευκαιρία να μελετήσει την κοινή μυθ-ιστορία της μεσογειακής Αιγύπτου. Απ’ τις ατέλειωτες επίμοχθες αποστηθίσεις που ασφαλώς περιελάμβανε η μακρόχρονη εκπαίδευσή του, είχε τη δυνατότητα να συγκρατήσει ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες και αποσπάσματα απ’ τις εντυπωσιακότερες απαντήσεις στις σημαντικές απορίες της εποχής του!
Έτσι φαίνεται πως γράφεται η «Γένεσις», το πρώτο βιβλίο της εβραϊκής βίβλου απ’ το Μωυσή, που δεν κάνει τίποτε λιγότερο ή περισσότερο, απ’ ότι έκαναν κατ’ εξακολούθηση οι δοξασμένοι πρόγονοί του. Να δανείζεται δηλαδή, μεσογειακό μυθολογικό υλικό, για τις ανάγκες ενός φυσιολογικού προλόγου στο φυλετικό τους βιβλίο, αναπληρώνοντας την φυσιολογική μυθολογική ανεπάρκεια του νεοσύστατου έθνους του.
Άλλωστε, αναρωτηθήκατε ποτέ, από που θα μπορούσαν να προέρχονται οι πραγματικά εντυπωσιακές πληροφορίες των πρώτων κεφαλαίων της «Γένεσις»; Αν πράγματι ο πρώτος Εβραίος Αβραάμ, τις έφερε απ’ την Ουρ της Χαλδαίας, απ’ όπου κατάγεται… τότε γιατί αυτός και οι απόγονοι του έως πέμπτης γενεάς που παρακολουθήσαμε, δεν κάνουν την παραμικρή αναφορά σε κανένα απολύτως όνομα ή στοιχείο της λεγόμενης προϊστορίας τους;
Ούτε ο Αδάμ, ούτε ο Νώε αλλά ούτε κανείς άλλος απ’ τους υποτιθέμενους ένδοξους προγόνους της πατριαρχικής γενεαλογίας εμφανίζεται στα χείλη των πρωτο-πατριαρχών, και δεν υπάρχει ούτε καν μια υπαινικτική αναφορά σ’ αυτούς, έστω και για μια μοναδική φορά! Κανείς απ’ τους μεγάλους αυτούς πατριάρχες δεν αναφέρθηκε ποτέ στον Αδάμ, στην Εύα, τον Νώε αλλά ούτε καν στον υποτιθέμενο προπάτορα τους τον Σημ. Τα ονόματα των υποτιθέμενων αυτών προγόνων, (εκτός απ’ την παρουσίαση τους στο βιβλίο της Γένεσις) εξαφανίζονται απ’ την πρωτο-Πατριαρχική ιστορία!
Σε ολόκληρη την Παλαιά Διαθήκη, το όνομα της Εύας, δεν αναφέρεται ούτε μια φορά! Του Αδάμ, αναφέρεται ελάχιστες και μόνο για τις ανάγκες γενεαλογήσεων! Ο συγκλονιστικός Νώε, αναφέρεται τέσσερις φορές μονάχα, κι αυτό στα τελευταία (χρονικά) κείμενά της. Ο χαρακτηριστικός αντίπαλός τους Νεβρώδ, ο ήρωας της πολυθρύλητης σύγχυσης των γλωσσών στην Βαβυλώνα απουσιάζει παντελώς!
Χαρακτηριστική είναι και η επιδεικτική άγνοια του ονόματος του θρυλικού Μαθουσάλα, που ενώ διεκδικεί δάφνες υπέρτατης μακροζωίας, (969 έτη!) ούτε μια μοναδική φορά δεν εμφανίζεται στις αναφορές της στρατιάς των προφητών και λοιπών βιβλικών ηρώων, που νυχθημερόν έψαχναν για εντυπωσιακά παραδείγματα.
Ακόμα και ο πολυθρύλητος φυλετικός αρχιπατριάρχης Σημ (εκ του οποίου θεωρητικά έλαβαν το όνομα Σημίτες) δεν αναφέρεται ονομαστικά, παρά μονάχα τρεις φορές[8] σε αντίθεση με τον αληθινό αρχιπατριάρχη εκ Χαλδαίας, τον Αβραάμ του οποίου το όνομα (στην Π. Διαθήκη) αναφέρεται 144 φορές μετά το θάνατό του και περισσότερο από 280 φορές συνολικά.
Όλ’ αυτά οδηγούν στο αβίαστο συμπέρασμα, ότι οι καθοδηγητές του λαού αυτού, ποτέ δεν ετίμησαν τα ονόματα των υποτιθέμενων αρχέγονων προπατόρων τους, (Αδάμ, Εύα, Νώε, Σημ) γνωρίζοντας πολύ καλά, ότι η αυθεντική τους φυλετική ιστορία, άρχισε ουσιαστικά με τον ανεπανάληπτο Αβραάμ.
Είναι λοιπόν αρκετά ξεκάθαρο. Η εβραϊκή Βίβλος ξεκίνησε για να γίνει η γενεαλογική καταγραφή των κατορθωμάτων της αβρααμικής δυναστείας. Προφανώς πολύ αργότερα, ο μορφωμένος μέσα στα ιερά των αιγυπτιακών ναών Μωυσής, ή (το πιθανότερο) κάποιος πολύ μεταγενέστερος, ενσωμάτωσε συμπληρωματικά, λίγες περιορισμένης έκτασης, ενδιαφέρουσες μεσογειακές θεογονικές και ανθρωπογονικές προτάσεις.
Στο διάβα των αιώνων οι εξιστορήσεις αυτές συμπληρώθηκαν, αναχρονολογήθηκαν, για να αποτελέσουν ένα εντυπωσιακό γενεαλογικό δένδρο, ανάλογο των υπολοίπων γενεαλογιμένων λαών.
Η παταγώδης βέβαια αποτυχία του εγχειρήματος, σήμερα είναι κατάδηλη, αφού, εκτός από τα ατέλειωτα αριθμητικά λάθη και τις ανακολουθίες που θα δούμε σε άλλη μας μελέτη, η δημιουργία του πρώτου ανθρώπου τοποθετείται σκανδαλωδώς… μόλις στις είκοσι γενιές προ του Αβραάμ!
Πριν αποχαιρετίσουμε λοιπόν τον ανεπανάληπτο ή πάγκαλος Ιωσήφ, (όπως είναι η εκκλησιαστική του επωνυμία), πρέπει να παραδεχθούμε ότι μας δίδαξε τρία τουλάχιστον πράγματα.
Πρώτον μας απέδειξε ότι, για να κατακτήσεις χαλδαϊκά έναν άρχοντα ή τον λαό του, πρέπει οπωσδήποτε να βρεθείς στην πλεονεκτική θέση του σιτιστή τους! Δεύτερον, η καλή προφητεία δεν πέφτει απ’ τον ουρανό, αλλά γεννιέται από τον νου και τα χέρια του προφήτη. Τρίτον, απέδειξε μια για πάντα, πως, ότι μπορούσε να συμβεί σ’ έναν άνθρωπο, μπορούσε να συμβεί και σ’ ένα ολόκληρο λαό ή έθνος, όπως πολύ σωστά υπέθεσε αρχικά ο μέγιστων των Χαλδαίων Αβραάμ!
Κατόπιν όλων αυτών, με πραγματική απορία στάθηκα μπροστά απ’ το επόμενο μεγάλο βιβλικό επεισόδιο, την έξοδο απ’ την Αίγυπτο, με τον υπερ-ήρωα Μωυσή και την εκπληκτική συντριβή της Αιγύπτου απ’ τις «θεόσταλτες» πληγές κατά του Φαραώ!
Πριν όμως καθ’ οιονδήποτε τρόπο εξετάσω, τα επί αιώνες κυριολεκτικά ανέγγιχτα αυτά στοιχεία της αφήγησης, ήμουν περιέργως βέβαιος, ότι ελάχιστα κάτω απ’ την επιφάνεια της αφήγησης, υπήρχε ακόμα ανιχνεύσιμη η πραγματική συνταγή της νίκης. Ο πειθαναγκασμός της Αιγύπτου, έπρεπε να διέπεται απ’ τα ίδια ακριβώς στοιχεία που διαμόρφωσαν τις ένδοξες νίκες του πατριαρχικού παρελθόντος.
Κάτω ακριβώς απ’ το λεπτό θεολογικό κάλυμμα και το μυθολογικό υπόστρωμα, έπρεπε να βρίσκεται ακόμα ορατός, ο παλιός καλός τρόπος της πατριαρχικής δράσης, δηλαδή: άψογος προγραμματισμός, οικογενειακή συνεργασία, υποκριτικό ταλέντο, εκ των ένδον φαρμακεία, (μαγγανισμός), πληγές, ομηρία, λύτρα θεραπείας, πλούσια λάφυρα και τελική εξόντωση!
Δυστυχώς ή ευτυχώς, η έρευνα στα πατριαρχικά αρχεία, με δικαίωσε απόλυτα!
-------------------------
[1] Από τον Ιωσήφ, έως τον Μωυσή, μεσολαβούν μόνο τα ονόματα: Φαρές, Εσρώμ, Αράμ.
[2] Είναι γενικά παραδεκτό, ότι ο Ραμσής ΙΙ (1279-1213 π.Χ.) είναι ο Φαραώ που πεθαίνει λίγο πριν αναλάβει δράση ο Μωυσής (Έξ.2.23). Αν προσθέσουμε λοιπόν τα 150-180 περίπου χρόνια που φυσιολογικά χωρίζουν τον Ιωσήφ από τον Μωυσή, φτάνουμε περίπου στον Αμένοφη ΙΙΙ (1412-1364 π.Χ.) ως τον πιθανότερο Φαραώ του Ιωσήφ. Μετά τον θάνατο αυτού του Φαραώ, βασιλεύει ο Αμένοφης ΙV ή Ακενατών (1364-1345 π.Χ.), δηλαδή ο Φαραώ της μεγαλύτερης θρησκευτικής «μεταρρύθμισης» που γνώρισε η Αίγυπτος!
Αν βέβαια θυμηθούμε ότι ανάμεσα στον Ιωσήφ και στον Αβραάμ, μεσολαβούν άλλες τρεις γενιές, καταλαβαίνουμε, ότι σύμφωνα με τις χρονολογήσεις αυτές, η εποχή του Αβραάμ είναι γύρω στο 1500 π.Χ. Δηλαδή, ο Φαραώ που υπέφερε από τις «ευλογίες» του Αβραάμ, πρέπει να είναι Αμένωφις Ι (1527-1507) ή ο Τούθμωσις Ι (1507-1494). Οι χρονολογίες είναι παρμένες από: Timeς Books ΑΤΛΑΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Επιμέλεια: Richard Overy.
[3] Το αρχικό του όνομα ήταν Τουτ-Αγχ-Ατών, όταν άλλαξε θρησκευτικό στρατόπεδο, το άλλαξε σε Τουτ-Αγχ-Αμών! Ακόμα και τα ονόματα των δυο αντιπάλων είναι δηλωτικά της θρησκευτικής τους αντιπαλότητας. Ακενατών θα πει: «ζώσα εικόνα του Άτων» και Τουταγχαμών: «ζώσα εικόνα του Άμωνα». Ο Τουταγχαμών «πέθανε» (το πιθανότερο είναι να δηλητηριάστηκε απ’ την απερχόμενη αντίπαλη θρησκευτική παράταξη) σε ηλικία δέκα οκτώ μόλις ετών. Υπήρξε γαμπρός και πιθανότατα γιος του μεταρρυθμιστή Ακενατών. Βλ. «Θεοί τάφοι και σοφοί» Orig. Title: «Gotter, graber und geleherte» Σ. Σεράμ.
[4] Οι άλλες μεταφράσεις λένε: «the daughter of prist of On» (N.E.B) Gen.41.45,51 η Ο΄ όμως συμπληρώνει: «Ων είναι η Ηλιούπολη» Ο΄ Έξ.1.11
[5] Η Ηλιούπολη βρίσκεται στην κορυφή του δέλτα του Νείλου και είναι ακριβώς δίπλα απ’ την γη Γεσσέν στην οποία παροικούσαν οι Εβραίοι!
[6] Timeς Books ΑΤΛΑΣ ΤΗΣ ΠΑΓΓΟΣΜΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Επιμέλεια: Richard Overy σελ. 26.
[7] Ουσιαστικά δεν πρόκειται για μονοθεϊσμό αλλά, όπως σωστά επισημαίνει ο Α. Lods, στο βιβλίο του «Μωυσής» σελ. 85, για μια μορφή μονολατρείας ή ενοθεϊσμού, (λατρεία ενός θεού) που ενώ δεν αρνείται την ύπαρξη άλλων θεών, αποκλείει σταδιακά την λατρεία τους. Ο δήθεν τότε μονοθεϊσμός, δεν ήταν παρά μια μορφή επιβολής εθνικού θεού, τον πρόδρομο δηλαδή του μονοθεϊσμού. Ο αυθεντικός μονοθεϊσμός, γεννήθηκε σταδιακά απ’ της ανάγκες της παρατεταμένης θεοκρατίας.
[8] Και οι τρεις αυτές φορές αναφέρονται στο Α΄ χρονικών 1. 4,17,24, όπου και επιχειρείται η απαραίτητη οριστική σύνδεση του Σημ με τον πρώτο αρχηγό της φυλής Αβραάμ. Κατόπιν αυτού ξεχνιέται και δεν αναφέρεται ποτέ και πουθενά. Έτσι οι λεγόμενοι Σημίτες, δεν φαίνεται να εγνώριζαν για προπάτορά τους, τον ήρωα Σημ που επέζησε του κατακλυσμού! Σε αντίθεση μ’ αυτό, σ’ ολόκληρη την ιστορία τους εκαυχώντο σε όλους τους τόνους λέγοντας: «Πατέρα έχουμε τον Αβραάμ» Ματθ. 3. 9 // Λουκ. 3. 8 – 6.30 // Ιωάν. 8.37, 39, 53. Στην Καινή Διαθήκη το όνομα Αβραάμ αναφέρεται 73 φορές!
Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να μάθουμε τι κρύβεται πίσω από τα πράγματα, όσο είμαστε μπροστά στα πράγματα (πόσο μάλλον όταν είμαστε τα πράγματα, Res –και είναι ψέμα ότι ξέρουν τι συμβαίνει αυτοί που είναι μέσα στα πράγματα).
Κρυφά μέσα στη νύχτα τα νοήματα σέρνονται μέσα στις σκιές και φτερουγίζουν πάνω από τις λάμπες των δρόμων, τα δέντρα ψιθυρίζουν μαζί με τον άνεμο σε μια γλώσσα που δεν ξέρει κανείς, φως από τα άστρα καταφτάνει απαρατήρητο (έπειτα από ένα αμέτρητο διαστημικό ταξίδι) φωτίζει κάτι μικροσκοπικό που δεν το βλέπει κανένας, ανάμεσα μας αιωρούνται τα φαντάσματα των τηλεοπτικών εκπομπών ψάχνοντας για κεραίες.
Ηχητικά Simulacra (ήχοι που μοιάζουν με άλλους ήχους) ακούγονται συνεχώς στην πόλη (ή μήπως ο εγκέφαλός μας ακούει αυτό που θέλει να ακούσει μέσα στους ήχους; Ένας αυτοσχεδιαστικός ακροατής). Ηλεκτρική ενέργεια παντού, αλλά κανείς δεν τη νιώθει. Άνθρωποι που ταξιδεύουν έξω από το σώμα τους, αόρατοι. Εκατομμύρια όνειρα μέσα στη νύχτα, The Inner Television, το καθένα το βλέπει μόνο ένας.
Αιθέρια όντα που ζουν μέσα στους καθρέφτες, μέσα στους πίνακες, μέσα στις οθόνες. Μνήμες που ξεχάσαμε, κανείς δεν τις θυμάται. Ο καθένας μας είναι ένα νεκροταφείο πληροφοριών. Στα πεζοδρόμια ίχνη πάνω σε ίχνη πάνω σε ίχνη. Απαρατήρητα βλέμματα πίσω από παράθυρα κοιτούν έξω παντού στα πάντα.
Ο κόσμος δεν είναι γλυκός. Υπάρχει όμως αυτό το μυστικό σύνθημα: Εκεί που υπάρχει Μέλι, υπάρχουν Μέλισσες.
Είναι καταπληκτικό το ότι τα πάντα γύρω μου (τα πάντα) συνδέονται με τον εαυτό μου. Όλα σημαίνουν κάτι για μένα. Ζω μέσα σε αυτόν τον τιτάνιο συσχετισμό. Αν ο εαυτός μου συσχετίζεται με τα πάντα που γνωρίζω, θυμάμαι, αναγνωρίζω, αντιλαμβάνομαι, παρατηρώ, συλλογίζομαι –τότε ποιος είναι στ’ αλήθεια ο εαυτός μου;
Ο συγγραφέας Γκυ Ντε Μωπασάν κάποτε μπήκε μέσα στο σπίτι του και βρήκε τον εαυτό του να τον περιμένει στην πολυθρόνα δίπλα στο τζάκι. Είναι αληθινό περιστατικό. Άλλωστε, όλα τα περιστατικά είναι αληθινά, ακόμη και αυτά που φανταστήκαμε ότι είναι, αφού προκύπτουν από τους συσχετισμούς άλλων αληθινών περιστατικών –αν κόψεις ένα λουλούδι σε μικρά κομματάκια και φτιάξεις κάτι άλλο με αυτά, αυτό δεν θα είναι πάλι το λουλούδι;
Αν γύρω μας τα πράγματα επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, υπάρχει άραγε κανείς που να το προσέχει όλο αυτό;
Τον 3ο αιώνα π.κ.ε. ο φιλόσοφος Εύδημος γράφει: «Αν πιστέψουμε τους Πυθαγόρειους, τα ίδια πράγματα αναπαράγονται με κάθε ακρίβεια και με κάθε λεπτομέρεια, ξανά και ξανά. Κι εσείς θα ξαναβρεθείτε μαζί μου και θα σάς επαναλάβω αυτήν την θεωρία, και το χέρι μου θα ξαναπαίξει με τούτο το ραβδί πάνω στο χώμα, και ούτω καθ’ εξής, ξανά και ξανά.»
Την κεντρική ιδέα, ο Σοπενχάουερ τη διατυπώνει ήδη από το 1843: «Το γιγνώσκον υποκείμενο δεν είναι γνωστό ως γιγνώσκον, γιατί τότε θα ήταν το αντικείμενο γνώσης ενός άλλου γιγνόσκωντος υποκειμένου, κι εκείνο, με τη σειρά του, ενός άλλου, κι ενός άλλου.» (Die Welt Als Wille Und Vorstellung, Β τόμος, κεφ. 19).
Ο Λάιμπνιτς είχε γράψει: «Αν το πνεύμα έπρεπε να ξανασκέφτεται την κάθε σκέψη του, θα αρκούσε να αντιληφθεί μια αίσθηση, για να την σκεφτεί, και για να σκεφτεί ύστερα την σκέψη, κι ύστερα την σκέψη της σκέψης, και ούτω καθεξής επ’ άπειρον.»
Μου φέρνει στον νου και τον Μπέρτραντ Ράσελ (The Analysis of Mind, 1921), που προτείνει πως ο πλανήτης έχει δημιουργηθεί πριν από λίγα λεπτά, κατοικημένος από μια ανθρωπότητα που «θυμάται» ένα απατηλό παρελθόν.
Δεν ξέρω αν οι πόλεμοι ή τα αντίθετα φιλοσοφικά ή κοινωνικά ρεύματα δημιουργούνται από αντίπαλες παρατάξεις Χρονοταξιδιωτών, που προσπαθούν να επιβάλλουν ο καθένας τη δική του άποψη στην εξέλιξη των γεγονότων και των ιδεών της ανθρωπότητας. Ομάδες ανθρώπων που έχουν την αποστολή να τροποποιήσουν το Παρελθόν, για να μεταβάλουν το Μέλλον, όπως θα συμφέρει σε ένα χωροχρονικό κέντρο εξουσίας ή στους επαναστάτες εναντίον του. Ομάδες αντίστασης που προσπαθούν να τους αποτρέψουν να το πετύχουν.
Ο Ναύαρχος Μπερντ, στο πρώτο ταξίδι του με αεροπλάνο πάνω από τον Νότιο Πόλο, άκουγε στον ασύρματο τον εαυτό του να μιλάει στον ασύρματο έναν μήνα πριν.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι συγγραφείς που έχουν διατυπώσει την άποψη ότι ζούμε μέσα σε ένα βιβλίο. (Την ιδέα νομίζω την εξέφρασε πρώτος ο Όμηρος, ότι όλα γίνονται για να καταλήξουν μέσα σε ένα βιβλίο –άλλωστε ο μεγάλος Τρωικός Πόλεμος υπάρχει πια μόνο μέσα σε ένα βιβλίο). Νιώθω κι εγώ ότι ζούμε μέσα σε ένα βιβλίο. Μας είναι άγνωστος ο Συγγραφέας του. Το Σύμπαν είναι μια βιβλιοθήκη, το ίδιο και ο νους μας. (Άλλωστε η λέξη Σύμπαν, Συν-Παν, εννοεί τα Πάντα Και Κάτι Παραπάνω από τα Πάντα –συν. Αυτή η λέξη είναι έτσι φτιαγμένη για να εννοεί και τα ράφια στα οποία είναι τοποθετημένα τα βιβλία αυτής της άπειρης βιβλιοθήκης, και, προφανώς, και τους βιβλιοθηκάριους).
Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να μάθουμε τι κρύβεται πίσω από τα πράγματα, αν δεν βγούμε έξω από τα πράγματα, δηλαδή έξω από την «πραγματικότητα» (την κατάσταση των πραγμάτων). Πρέπει να αποκτήσουμε αυτήν την υψηλή Εποπτεία.
Οι Υπερβόρειοι μετέδωσαν την γνώση για την ύπαρξη του Yggdrasil, του τιτάνιου ιερού δέντρου που ενώνει την Γη με τον Ουρανό και με τον Κάτω Κόσμο, έναν άξονα των πεδίων. Αγγελιαφόροι ανεβαίνουν και κατεβαίνουν από αυτήν την στήλη (κι υπάρχουν και κάποιοι που θέλουν να την κόψουν), αλλά και κάποιοι από εμάς, που από τα αρχαία ακόμη χρόνια έκαναν την ανακάλυψη πως «Ό,τι Είναι Πάνω Είναι και Κάτω».
Νοήματα πίσω από τις λέξεις. Άνθρωποι μέσα στους ανθρώπους. Εικόνες πάνω από τις εικόνες. Σήματα ανάμεσα στα μηνύματα. Όνειρα μέσα σε όνειρα. (Ένας Ονειρευτής ονειρεύεται το Όνειρο μέσα στο οποίο ονειρευόμαστε). Θα συνεχίσω να ταξιδεύω, να γράφω, να αισθάνομαι, να θυμάμαι τα πάντα, να αναζητώ τα μεγάλα μυστικά, να έρχομαι από μακριά και να πηγαίνω μακριά, για πάντα και για πάντα.
Κυκλοφορώ κι εγώ ανάμεσά σας. Ατενίζω τις μυστικές θέες που διαφαίνονται από συγκεκριμένα σημεία σε συγκεκριμένες ώρες της ημέρας ή της νύχτας. Ξέρω τις σημαδεμένες πόρτες. Βλέπω τις λάμπες των δρόμων που αναβοσβήνουν, η τάση αυξομειώνεται μαζί με κάποιους από τους περαστικούς διαβάτες, τα φανάρια που δεν λειτουργούν, τα κινητά τηλέφωνα που δεν έχουν σήμα σε συγκεκριμένα σημεία, τα φώτα στον ουρανό, τα σκάφη από αλλού που μας παρακολουθούν από ψηλά, βλέπω κάποιους μέσα στο πλήθος των δρόμων που δεν είναι σαν τους άλλους, με βλέπουν κι αυτοί.
Ξαναδιάβασα μια παραγραφούλα του Κάρλος Καστανέντα, όπου πριν χαθεί από εδώ, έγραφε:
«Έχουμε χάσει την συνδιαλλαγή μας με τον κόσμο των θαυμάτων και την ικανότητά μας να αντιλαμβανόμαστε αληθινά τον Εαυτό μας, το Σύμπαν και το Πεπρωμένο μας. Έχουμε ξεχάσει ότι είμαστε μοναχικά όντα που ταξιδεύουμε στο Άγνωστο, περικυκλωμένοι από το Άπειρο»
Πιστεύω ότι πρέπει να βρισκόμαστε σε μία συνεχή ρήξη με το Οικείο, και να εξερευνούμε το Άγνωστο, αναζητώντας γύρω μας προεκτάσεις της πραγματικότητας, προεκτείνοντας έτσι τον εαυτό μας. Πιστεύω ακράδαντα ότι θα τα καταφέρουμε.
Για όσους επιθυμούν να ακολουθήσουν τον δρόμο του ορθολογισμού, ελπίζω αυτό το κείμενο να τους βοηθήσει.
Ο ορθολογιστής είναι απαλλαγμένος από τις φοβίες των παρανοϊκών δογμάτων. Μην ακολουθείτε τις παρανοϊκές λατρείες, μην γιορτάζετε τις παρανοϊκές γιορτές. Ακόμα και αν όλοι γύρω σας τις γιορτάζουν, εσείς να τις αποφεύγετε. Μην σας ενδιαφέρει πως θα σας δουν, μην σας ενδιαφέρει αν δεν σας συμπαθούν, επειδή δεν συμμετέχετε. Ο αυθεντικός ορθολογιστής νιώθει μέσα του γαλήνη, ο κάλπικος ζει με την ταραχή για το πώς θα τον βλέπουν οι άλλοι.
Μην παριστάνετε πως πιστεύετε στις παρανοϊκές λατρείες, για να σας βλέπουν με καλό μάτι αυτοί που τις πιστεύουν, γιατί έτσι διαιωνίζετε την παράνοια. Στις τελετουργίες και τις γιορτές τους, να εργάζεστε κανονικά. Η υποκρισία δεν είναι σεβασμός, αλλά άσκηση προς την ασυνέπεια και την ανευθυνότητα.
Δεν έχετε ανάγκη τα μπιχλιμπίδια των παρανοϊκών δογμάτων. Δεν σας προστατεύουν, δεν σας σώζουν. Μόνο οι πράξεις σας μπορούν να σας εξελίξουν, μόνο η εργατικότητά σας, μόνο η επιμέλεια που δείχνετε, μόνο η δημιουργικότητα που βγάζετε, μόνο η ευθύνη που τηρείτε, μόνο ο πραγματισμός που αντιλαμβάνεστε, μόνο η ρεαλιστική λογική σκέψη που έχετε, μόνο η αυτάρκεια που καταφέρνετε, μέσα από την εγκράτεια σας.
Απελευθερωθείτε από τα μπιχλιμπίδια των παρανοϊκών δογμάτων. Πάρτε μια μαύρη σακούλα των σκουπιδιών και γεμίστε την με όλες τις εικόνες, τα φυλαχτά και τα μαντζούνια. Όταν πλέον δεν θα έχετε αφήσει κανένα τρελό μπιχλιμπίδι, πάρτε την σακούλα και πετάξτε την στα σκουπίδια. Αφού αδειάσετε πρώτα το μυαλό σας από αυτά τα σκουπίδια, θα αδειάσετε και το σπίτι σας, θα απελευθερώσετε την ζωή σας.
Όταν κάτι δεν το γνωρίζετε να το παραδέχεστε με θάρρος λέγοντας «Δεν το γνωρίζω». Μετά να μελετάτε για να το μάθετε. Όταν μελετώντας γνωρίσετε τις αιτίες και την φύση αυτού που δεν γνωρίζετε, τότε δεν θα ζείτε στην άγνοια και δεν θα χρειάζεστε μυθεύματα για να καλύπτετε την άγνοιά σας.
Η προσευχή του ορθολογιστή δεν είναι να παπαγαλίζει μαγικά λόγια, αλλά να μελετά. Δεν μπορείτε να σκεφτείτε όταν δεν γνωρίζετε και δεν γνωρίζετε όταν δεν μελετάτε. Μελετώ ώστε να έχω ορθή σκέψη.
Κανένας άνθρωπος δεν είναι κατώτερος από την φύση του, κατρακυλά μόνο όταν ζει μέσα στην δεισιδαιμονία και την ανορθολογικότητα. Όποιος θεωρεί την γυναίκα κατώτερη δεν είναι ορθολογιστής, αλλά παραμένει σκλάβος των παρανοϊκών δογμάτων. Όποιος θεωρεί πως είναι ανώτερος, εξαιτίας εθνικότητας, παραμένεις σκλάβος των παρανοϊκών δογμάτων. Η ανωτερότητα δεν πηγάζει από το αίμα, αλλά από το μυαλό. Ο ορθολογιστής για να φτάσει το άριστο, θέτει τον εαυτό του σε συστηματικό εσωτερικό αυτοέλεγχο, αξιολογώντας τις πράξεις του και τελειοποιώντας τον εαυτό του. Γι’ αυτό, να έχετε ως αδέλφια σας τους ανθρώπους που ζουν με τρόπο ορθολογιστικό, γιατί η εθνικότητα, η γλώσσα και το χρώμα δεν είναι εμπόδια όταν ενώνει η ορθή λογική.
Μέσα από την ορθή λογική, οι άνθρωποι μπορούν να ζουν με αρμονία και να συνεργάζονται, γιατί δεν διακατέχονται από παρανοϊκές φαντασιώσεις. Ο συναισθηματικός παραλογισμός χωρίζει τους ανθρώπους, κατασκευάζοντας αιτίας εκεί που δεν υπάρχουν, διαστρεβλώνοντας έτσι την πραγματικότητα και τον ρεαλισμό. Όταν ο άνθρωπος το αντιληφθεί αυτό, θα νιώσει σαν τον τυφλό που μπόρεσε να δει και θα καταλάβει πως τα μπιχλιμπίδια των παρανοϊκών δογμάτων που κρατά ως φυλαχτά και λάβαρα, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ανούσια υλικά αντικείμενα, που δεν έχουν πραγματική αξία. Θα καταλάβει τον χρόνο που έχασε και τους πόρους που ξόδεψε σε αυτές τις τρέλες. Τους ανθρώπους που έχασαν ανούσια τη ζωή τους στο βωμό τρελών θεωριών και αυτούς που ακόμα μάχονται υπνωτισμένοι στο όνομα του παραλογισμού.
Η διαπίστωση αυτής της κατάστασης είναι το πραγματικό πέρασμα από την ανωριμότητα, στην ωριμότητα, από την τρέλα, στην ορθή λογική. Από έναν κόσμο κομματιασμένο, σε έναν κόσμο ουσιαστικά ενωμένο. Και σας παρουσιάζω σχηματικά αυτή την ενότητα, μέσα από δύο γεωμετρικά σύμβολα, έτσι ώστε να έχετε στο μυαλό σας εύκολα την ουσία αυτού του κειμένου. Με τον κύκλο να θυμάστε την ενότητα και πως μπορεί αυτή να γίνει αποτελεσματική πράξη μέσα από την ορθή λογική και με το τετράγωνο να θυμάστε την ορθή λογική, όπου ο χαρακτήρας σας θα διαπλαστεί μεθοδικά, μέσα από την μελέτη, την επιμέλεια και την εργατικότητα σε ότι κάνετε.
Έτσι, όταν κάποιος σας ζητήσει να του εξηγήσετε, πως μπορεί ο κόσμος να είναι ενωμένος με την ορθή λογική, θα του δείξετε το σχήμα και το κείμενο, ώστε να καταλάβει την ουσία βαθιά μέσα του και να την κάνει πράξη. Όλο το κείμενο και το σχήμα ως βοηθητική απεικόνιση, είναι άχρηστα, εάν δεν υπάρξει πράξη. Ο ορθολογιστής ζει με πρακτική και όχι με φαινομενική αποτελεσματικότητα.
Όπως έγραψε ο Ουίλιαμ Τζέιμς το 1890, «το γεγονός ότι η ζωή μας φαίνεται συναρπαστική, οφείλεται στην αίσθησή μας ότι αποφασίζουμε για τα πράγματα κάθε στιγμή και ότι τίποτε δεν είναι προαποφασισμένο αναρίθμητα χρόνια πριν». Φυσικοί, νευρολόγοι και μηχανικοί ηλεκτρονικών υπολογιστών συμμετέχουν πλέον στην συζήτηση των επιγόνων του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη περί της ουσίας της ελεύθερης βούλησης, εάν διαθέτουμε ή όχι κι αν όχι γιατί μέχρι πρότινος πιστεύαμε ότι είχαμε.
«Πρόκειται για αυταπάτη; Ιδού η απορία. Εάν οι άνθρωποι σκανδαλίζονται με την θεωρία της εξέλιξης, πώς θα αντιδράσουν άραγε εάν οι επιστήμονες τους πουν ότι δεν είναι τίποτε περισσότερο από εξελιγμένες σάρκινες μηχανές;» τόνισε ο φιλόσοφος των επιστημών, Μάικλ Σέλμπερσταϊν του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ, προσθέτοντας ότι το δεύτερο ερώτημα είναι εάν η δημόσια συζήτηση του θέματος θα υποδαυλίσει τον πόλεμο των πολιτισμών.
«Όταν αναρωτιόμαστε εάν η ελεύθερη βούληση είναι αυταπάτη, εισερχόμαστε σε μια άβυσσο. Είναι σαν να κάνουμε βουτιά στον νιχιλισμό και την απογοήτευση», υποστήριξε ο καθηγητής γνωσιολογίας Ντάνιελ Ντένετ.
Τα πάντα είναι πιθανά
Σύμφωνα με τον παραδοσιακό ορισμό του όρου οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι ηθικοί παράγοντες, οι πράξεις των οποίων δεν είναι προκαθορισμένες. Τα πάντα είναι πιθανά. Κάθε επιλογή είναι αβίαστη, αλλά όχι τυχαία. «Αυτό φαντάζει παράλογο. Κάθε φυσικό σύστημα αποδείχθηκε είτε ντετερμινιστικό είτε τυχαίο. Συνεπώς πώς είναι δυνατόν οι ανθρώπινες πράξεις να μην προκαθορίζονται και να μην είναι τυχαίες;» αναρωτιέται ο δρ Σέλμπερσταϊν.
Ορισμένοι φυσικοί όμως υποστηρίζουν ότι η ελεύθερη βούληση αποτελεί προϋπόθεση για την ανακάλυψη θεωριών και τον σχεδιασμό πειραμάτων. Αυτό επιβεβαιώνεται από την κβαντική φυσική, την θεωρία που θεμελιώνει την πραγματικότητα στην τυχαία εναλλαγή μικροσκοπικών σωματιδίων. «Αυτό αποτελεί σημάδι, όχι απόδειξη ότι διαθέτουμε ελεύθερη βούληση», τονίζει ο Αυστριακός κβαντοφυσικός Αντον Ζίλινγκερ.
Όπως έδειξαν τα πειράματα του δρος Λίμπετ του ’70, η λογική συνείδηση ακολουθεί κατά πόδας το ασυνείδητο. Ο άνθρωπος έχει την ψευδαίσθηση ότι έχει αποφασίσει πριν ενεργήσει.
«Βλέπουμε τις δύο κορυφές του παγόβουνου, την σκέψη και την δράση, και τις συνδέουμε, τα περισσότερα όμως συμβαίνουν κάτω από την επιφάνεια. Η λογική συνείδηση συχνά παρασύρεται σε πολλές πράξεις. Η πολλή σκέψη βλάπτει τους αθλητές. Πολλοί συγγραφείς νιώθουν ότι κάποιος τους υπαγορεύει το κείμενο μέσα στο κεφάλι τους.» τονίζει ο καθηγητής Ψυχολογίας του Χάρβαρντ Νταν Βέγκνερ.
Ο δρ Ντένετ υποστηρίζει ότι η ελεύθερη βούληση και ο ντετερμινισμός μπορούν να συνυπάρξουν.
«Έχουμε τη δύναμη να ασκήσουμε βέτο στις ορέξεις μας και στην συνέχεια βέτο στα βέτο μας. Έχουμε την δυνατότητα της φαντασίας, μπορούμε να δούμε και να φανταστούμε το μέλλον. Υπ’ αυτή την έννοια, η αιτιότητα δεν είναι ο εχθρός, αλλά ο φίλος μας, καθώς μας δίνει τη δυνατότητα να βλέπουμε μπροστά και να σχεδιάζουμε καθιστώντας μας ηθικά άτομα.» υπογραμμίζει ο δρ Βέγκνερ.
Αλλοι φιλόσοφοι διαφωνούν με τον βαθμό και την φύση αυτής της «ελευθερίας». Η διαφωνία τους έγκειται στο κατά πόσο τα σύνολα πραγμάτων, είτε πρόκειται για ηλεκτρόνια ή ανθρώπους, μπορούν να υπερβούν την καταγωγή τους και να παράγουν νέα φαινόμενα, όπως ο εγκέφαλος, η δημοκρατία και το χρηματιστήριο, τα οποία αναπτύσσονται «φυσικά» σύμφωνα με τους νόμους της Φυσικής. Ποιάς Φυσικής όμως, της σκόπιμα διαστρεβλωμένης και ψεύτικης που μας πλασσάρουν ή αυτής που μονάχα η ελίτ γνωρίζει;
*** [3] Η μεγαλοψυχία, όπως δείχνει και η ίδια η λέξη, έχει για αντικείμενό της μεγάλα πράγματα. Πρέπει, ωστόσο, πριν από οτιδήποτε άλλο να αναρωτηθούμε ποιά είναι αυτά τα μεγάλα πράγματα. Δεν υπάρχει, πάντως, καμιά διαφορά
[1123b] αν πάρουμε να εξετάσουμε την ίδια την έξη ή τον άνθρωπο που παίρνει από αυτήν τον χαρακτηρισμό του. Μεγαλόψυχος λοιπόν είναι, κατά την κοινή αντίληψη, ο άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του άξιο μεγάλων πραγμάτων και είναι πράγματι άξιος μεγάλων πραγμάτων· γιατί ο άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του άξιο μεγάλων πραγμάτων χωρίς στην πραγματικότητα να το αξίζει, είναι ανόητος — κανένας όμως ενάρετος άνθρωπος δεν είναι ηλίθιος ή δίχως νου.
Μεγαλόψυχος λοιπόν είναι αυτός που είπαμε. Γιατί ο άνθρωπος που είναι άξιος μικρών πραγμάτων και θεωρεί τον εαυτό του άξιο τέτοιων πραγμάτων, είναι, βέβαια, σώφρων άνθρωπος, όχι όμως μεγαλόψυχος· γιατί η μεγαλοψυχία έχει σχέση με το μέγεθος, όπως ακριβώς η ομορφιά έχει σχέση με το ψηλό και μεγάλο σώμα: οι μικρόσωμοι άνθρωποι μπορεί να είναι κομψοί και σωστοί στις αναλογίες, όμορφοι όμως δεν είναι. Ο άνθρωπος, πάλι, που θεωρεί τον εαυτό του άξιο μεγάλων πραγμάτων ενώ δεν είναι, είναι κενόδοξος — δεν είναι όμως πάντοτε κενόδοξος ο άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του άξιο μεγαλύτερων πραγμάτων από αυτά για τα οποία είναι άξιος. Ο άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του άξιο μικρότερων από αυτά που στην πραγματικότητα του αξίζουν, είναι μικρόψυχος — είτε αυτά που του αξίζουν είναι μεγάλα είτε είναι μέτρια, ή και μικρά, με τον ίδιο όμως να θεωρεί τον εαυτό του άξιο ακόμη μικρότερων πραγμάτων. Το «μικρόψυχος», πάντως, θα ταίριαζε κατά κύριο λόγο για τον άνθρωπο που είναι άξιος μεγάλων πραγμάτων· γιατί τί θα έκαμνε, αν δεν ήταν άξιος τόσο μεγάλων πραγμάτων;
Ο μεγαλόψυχος λοιπόν από μεν την άποψη του μεγέθους αυτών των οποίων θεωρεί τον εαυτό του άξιο βρίσκεται στην ακρότητα, ενώ από την άποψη της ορθότητάς τους βρίσκεται στη μεσότητα, αφού θεωρεί τον εαυτό του άξιο αυτών των οποίων είναι άξιος· οι άλλοι βρίσκονται στον χώρο της υπερβολής ή της έλλειψης.
Αν λοιπόν ο μεγαλόψυχος θεωρεί τον εαυτό του άξιο μεγάλων πραγμάτων και είναι πράγματι άξιός τους, και μάλιστα των πιο μεγάλων, με ένα πράγμα θα έχει, κατά κύριο λόγο, σχέση. Όταν λέμε «είμαι άξιος», το λέμε ενσχέσει με τα εξωτερικά αγαθά, και από αυτά το πιο μεγάλο θα λέγαμε πως είναι αυτό που απονέμουμε στους θεούς, αυτό που κατά κύριο λόγο επιθυμούν για τον εαυτό τους οι πιο διακεκριμένοι στον κοινωνικό χώρο άνθρωποι, και αυτό που δίνεται ως βραβείο στις πιο ωραίες πράξεις. Αυτό είναι η τιμή. Αυτό είναι, πράγματι, το πιο μεγάλο από όλα τα εξωτερικά αγαθά.
Ενσχέσει λοιπόν με τις τιμές και τις ατιμίες είναι που ενεργεί ο μεγαλόψυχος με τον τρόπο που πρέπει. Και χωρίς όμως αυτήν την συλλογιστικά αποδεικτική διαδικασία είναι φανερό ότι οι μεγαλόψυχοι άνθρωποι έχουν σχέση με την τιμή· της τιμής, πράγματι, θεωρούν κατά κύριο λόγο τον εαυτό τους άξιο, στον βαθμό, φυσικά, που τους αξίζει. Όσο για τον μικρόψυχο, αυτός ελλείπει τόσο από την άποψη της δικής του πραγματικής αξίας όσο και από την άποψη της αξίας που αναγνωρίζει για τον εαυτό του ο μεγαλόψυχος. Τέλος ο κενόδοξος υπερβάλλει ενσχέσει με ό,τι ο ίδιος αξίζει, χωρίς βέβαια να μπορεί να ξεπεράσει τον μεγαλόψυχο.
Ο μεγαλόψυχος, τώρα, αν είναι άξιος των πιο μεγάλων πραγμάτων, θα πρέπει, λέω, να είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος· γιατί αυτός που είναι πιο καλός, αξίζει πάντοτε κάτι πιο μεγάλο, και ο πιο καλός αξίζει τα πιο μεγάλα. Ο πραγματικά, επομένως, μεγαλόψυχος πρέπει να είναι καλός άνθρωπος. Και γνώρισμα του μεγαλόψυχου είναι, κατά την κοινή αντίληψη, ό,τι είναι μεγάλο στην κάθε επιμέρους αρετή. Και σε καμιά περίπτωση δεν θα ταίριαζε στον μεγαλόψυχο να «βγάζουν φτερά τα πόδια του» μπροστά στον κίνδυνο ή να συμπεριφέρεται άδικα· για ποιόν, πράγματι, λόγο θα κάνει επαίσχυντες πράξεις ο άνθρωπος για τον οποίο τίποτε δεν είναι μεγάλο; Αν τον εξετάζαμε ως προς όλα, ένα προς ένα, τα χαρακτηριστικά του, θα φαινόταν ολωσδιόλου γελοίος ο μεγαλόψυχος που δεν θα ήταν αγαθός. Και ούτε θα ήταν, λέω, άξιος τιμής, αν ήταν ένας κατώτερης ποιότητας άνθρωπος· γιατί η τιμή είναι το βραβείο της αρετής και απονέμεται
[1124a] στους καλούς ανθρώπους.
Μοιάζει λοιπόν η μεγαλοψυχία να είναι κάτι σαν στολίδι των αρετών, αφού αυτή τις κάνει μεγαλύτερες και αφού δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς εκείνες. Γι᾽ αυτό και είναι δύσκολο να είναι κανείς πραγματικά μεγαλόψυχος· δεν είναι, πράγματι, δυνατό να είναι κανείς μεγαλόψυχος, αν δεν είναι τέλειος από κάθε άποψη.
Κατά κύριο λοιπόν λόγο με την τιμή και με την ατιμία έχει σχέση ο μεγαλόψυχος. Και κάτι ακόμη: Με τις μεγάλες τιμές και με αυτές που προέρχονται από καλούς και αξιόλογους ανθρώπους θα ευχαριστηθεί ο μεγαλόψυχος μετρημένα, έχοντας συνείδηση ότι παίρνει ό,τι του αξίζει, ή και λιγότερα από αυτά που του αξίζουν (αφού δεν μπορεί να υπάρξει τιμή αντάξια της τέλειας αρετής), εν πάση περιπτώσει όμως θα τις δεχτεί, αφού δεν έχουν να του προσφέρουν τίποτε μεγαλύτερο. Για την τιμή όμως που προέρχεται από τυχαίους και όχι αξιόλογους ανθρώπους και που του απονέμεται για ασήμαντους λόγους, θα αδιαφορήσει τελείως (αφού δεν είναι αυτό που πράγματι του αξίζει), όπως θα αδιαφορήσει και για την προσβολή της τιμής του (αφού στην περίπτωσή του δεν θα είναι καθόλου δικαιολογημένη).
Κατά κύριο λοιπόν λόγο ο μεγαλόψυχος έχει σχέση, όπως το έχουμε ήδη πει, με τις τιμές. Θα συμπεριφερθεί, ωστόσο, μετρημένα και απέναντι στον πλούτο, απέναντι στη δύναμη, καθώς και απέναντι σε κάθε καλή και σε κάθε κακή τύχη —ό,τι του έρθει—, και ούτε στην καλή του τύχη θα φτάσει σε υπερβολική χαρά ούτε στην κακή του τύχη σε υπερβολική λύπη — αφού ούτε και απέναντι στην τιμή δεν συμπεριφέρεται σαν να ήταν κάτι πολύ μεγάλο. Η δύναμη και ο πλούτος είναι πράγματα που τα επιθυμεί κανείς για χάρη της τιμής — μήπως δεν είναι γνωστό ότι οι κάτοχοί τους θέλουν να έχουν μέσω αυτών τιμές; Ο άνθρωπος λοιπόν που θεωρεί μικρό πράγμα και την τιμή, δεν μπορεί παρά να θεωρεί μικρά και τα υπόλοιπα. Αυτός είναι ο λόγος που οι μεγαλόψυχοι θεωρούνται υπερόπτες.
ΧΟ. ἀλλ᾽ ἤδη χρῆν τι λέγειν ὑμᾶς σοφὸν ᾧ νικήσετε τηνδὶ
