ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ

 

Εκεί που περπατάω  αποφασίζω μια στιγμή να σταθώ  και να δώ..

Να δω τι έζησα, τι ζω και τι όνειρα κάνω…
Πού οδεύω και γιατί…
Είναι δικές μου επιλογές ή άλλων?
Νιώθω καλά εδώ που είμαι ή μήπως κάτι με ενοχλεί…
 
Και εκεί που σκέφτoμαι…
Εκεί που όλα περνούν εικόνες από μπροστά μου…
Ξαφνικά μένω να κοιτάω…
Βλέπω πως όντως ήταν επιλογές μου όλα τα σημαντικά γεγονότα που έζησα…
Βλέπεις πως ακόμα και οι στιγμές μοναξιάς ήταν δικές σου επιλογές…
Κανείς άλλος δεν έφταιγε, παρά μόνο εγω.
Βλέπω πως έχω ζήσει την μεγαλύτερη των ειδών αγάπη ...των παδιών μου....
Βλέπω πως έχω στεναχωρεθεί πολύ…
Αλλά σ’αυτή την περίπτωση δεν γινόταν αλλιώς…
Κανελις δεν φταίει...
Μου έκανε όμως καλό…
Έμαθα να προσφέρω χωρίς να ζητάω…
Έμαθα να αγαπάω χωρίς να περιμένεις…
Έμαθα να πονάω για να ευχαριστώ…
Έμαθα να θέτω στόχους και να κάνω τα πάντα για να τους εκπληρώσω…
Έμαθα να χτυπάω, να αιμοραγώ και να μην μιλάω…
Τελευταία ..έμαθα να λέω όχι ...και να το στηρίζω...
Τι να πεις?
Κανείς δεν φταίει!
Έμαθα να ελπίζω εκεί όπου η ελπίδα χάνεται…
Έμαθα να χαμογελάω εκεί που άλλοι κλαίνε…
Έμαθα να λεω ευχαριστώ για όλα αυτά που έμαθα…
Κι ας πόνεσα…
Κι ας έχασα αίμα…
Κι ας μην ήθελα να το ζήσω…
Έμαθα
Κι αυτό το χρωστάω
 
Κι όμως δεν είσαι πονεμένη…
Ποτέ δεν παραδέχτηκα ότι αιμοραγώ…
Ποτέ δεν παραιτήθηκα...(η λέξη διαγράφτηκε από το λεξιλόγιό μου)
Έγινα δυνατή?.....δεν ξέρω....μάλλον όχι....
Αντιστάθηκα...με όλες μου τις δυνάμεις...
 
Αλλά δεν νιώθω μόνη…
Έχω το καταφύγιό μου…
Ξέρω..  έχω την επίγνωση!

Τα μεγάλα-μικρά της ζωής σε βρίσκουν μόνα τους…
Εσύ απλά πρέπει να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά…
Να τα δεις…
Να μην τα φοβηθείς…
Να τα αγκαλιάσεις…
Έρχονται γιατί πρέπει να γίνεις αυτό για το οποίο ήρθες…
Θα έρθουν ακόμα κι αν τα διώξεις…
αν δεν τα καταλάβεις...ή τα προσπεράσεις...
 
Μαρία Ιωσηφίδου

Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΦΑΓΗ των ΕΛΛΗΝΩΝ από τους ΕΒΡΑΙΟΥΣ (38-116 Μ. Χ.)

Επειδή κάποιοι πολύ ισχυροί δεν θέλουν να μαθαίνουμε την Ιστορία ποτέ τα παιδιά μας, δεν διδάσκονται στα σχολεία επί παραδείγματι ότι το 38 μ.X. στην Αλεξάνδρεια, δεκάδες χιλιάδες Ελλήνων υπήρξαν θύματα εβραϊκής εξεγέρσεως.

Οι εξεγερθέντες μάλιστα δεν πίστευαν ότι τελικά θα τιμωρηθούν γιατί ο αυτοκράτωρ Κλαύδιος ήταν εβραίος από την μητέρα του. Και είχαν δίκαιο.
Οι εβραϊκές κοινότητες, από το 70 μ. Χ. έως το 115 μ. Χ. ανασυντάσσονται, οργανώνονται και περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία, δηλαδή μια αδυναμία της Ρώμης, για να πορευθούν προς τα πατρογονικά τους εδάφη.
Ένα τέτοιου είδους κίνημα, απαιτεί ανοιχτές γραμμές επικοινωνίας της διασποράς, καλλιέργεια, εκ μέρους του ιερατείου, συνωμοτικού κλίματος, πολεμικής αρετής και υψηλού ηθικού, επί σειράν ετών.
Τον χειμώνα του 116 μ.Χ. ο αυτοκράτωρ Τραϊανός τον περνά στα ερείπια της ανατολικής πρωτεύουσάς του, της Αντιοχείας, η οποία τον προηγούμενο χρόνο είχε ισοπεδωθεί από καταστρεπτικό σεισμό. Εκεί, ο αυτοκράτωρ έμαθε ότι οι εβραίοι είχαν εξεγερθεί.
Τα νέα ήταν ότι, οι εβραίοι εξεγερθέντες, στην σημερινή Λιβύη (Κυρηναϊκή), στην Αλεξάνδρεια, στην Κύπρο και στην Μεσοποταμία, ξεσηκώθηκαν εναντίον της Ρώμης,σφάζοντας όμως περίπου 1.000.000 Έλληνες!
Ο Τραϊανός, απεφάσισε να ανασυγκροτηθεί στην Ρώμη αλλά, στις ακτές της Κιλικίας, στην Σελινούντα, απέναντι από την Βόρειο Κύπρο, στις 8 Αυγούστου του 116, πέθανε σε ηλικία 62 ετών. Τον διαδέχθηκε ο ικανότατος και φιλέλληνας Αδριανός.
Εξέγερση και γενοκτονία των Ελλήνων στην Κυρηναϊκή
Το κίνημα των εβραίων είχε ξεκινήσει στην Κυρήνη της Λιβύης όπου οι εξεγερθέντες κατέσφαξαν τον Ελληνικό πληθυσμό, ισοπέδωσαν την πόλη, γκρέμισαν τους Ναούς και έφθασαν μέχρι του σημείου να σκάψουν τον δρόμο που οδηγούσε στο επίνειο της πόλης, την Απολλωνία. Κάποιος υπεσχέθη ότι θα ηγηθεί των εβραίων της Κυρήνης στον δρόμο προς την Σιών… Οι δε εβραίοι της Κυρήνης θα ηγούντο των συμπατριωτών τους της Αιγύπτου. Οι εβραίοι της Μεσοποταμίας θα τους συναντούσαν εκεί…
Τελικά, η εξέγερση κατεστάλη το 118 μ.Χ. Στην Ανατολική Μεσόγειο, την τάξη επέβαλλε ο στρατηγός Μάρκιος Τούρβων, ενώ στην Μεσοποταμία, ήδη ο Λούσιος Κουίετος το είχε επιτύχει αφού και οι δύο επέβαλαν την τιμωρία των λεγεώνων, σφάζοντας δεκάδες χιλιάδες εβραίων, οπωσδήποτε όμως λιγότερους από όσους Έλληνες οι ίδιοι εξόντωσαν.
Σαν αντίδραση στην καταστροφή τους, οι εβραίοι σταμάτησαν να μαθαίνουν στα παιδιά τους Ελληνικά! Για την Κύπρο όμως, η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική. Η αντιπαλότητα εβραίων-Κυπρίων ξεκίνησε από τα πρώτα χρόνια της υποδουλώσεως της Κύπρου στους Ρωμαίους. Ο Κάτων κατέλαβε την Κύπρο το 56 π. Χ. και κυριολεκτικά την καταλεηλάτησε από κάθε είδος πλούτου οδηγώντας τους Κυπρίους σε πλήρη εξαθλίωση.
Σύμμαχοι των Ρωμαίων σ’ αυτή την καταπίεση ήταν εβραίοι έμποροι, οι οποίοι, ως υπεργολαβία, ανέλαβαν να εκμεταλλεύονται, για λογαριασμό των Ρωμαίων, τα πλούσια ορυχεία χαλκού και κάθε άλλο πλουτοπαραγωγικό πόρο.

Στα επόμενα χρόνια, και μετά το 70 μ. Χ., ο εβραϊκός πληθυσμός της Κύπρου αυξήθηκε κατά πολύ. Έτσι, υπήρχε αρκετό πλήθος για την εφαρμογή στην Κύπρο των σιωνιστικών σχεδίων. Το 117 μ. Χ. λοιπόν κάποιος εβραίος ονόματι Αρτεμίων ηγήθηκε των εβραίων εξεγερθέντων.

 

Πρώτη πηγή.
Ο Βυζαντινός ιερομόναχος λόγιος και ιστορικός και μετέπειτα Πατριάρχης (1065-1075) Ιωάννης Ξιφιλίνος, ευτυχώς, διέσωσε το γεγονός ότι οι σφαγιασθέντες στο νησί έφθασαν τις 240.000, αφού από αρχαίες πηγές μόνον ο Δίων ο Κάσιος αναφέρεται στην σφαγή αυτή στο περίφημο έργο του ”ΒΙΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΩΝ”.

Δεύτερη πηγή, του περιφήμου Αγγλου ιστορικού Εντουαρντ Γκίμπον (γνωστού ελληνικά ως Γίββων) που έζησε από το 1737 έως 1794, ήτοι κατά την περίοδο του σκλαβωμένου ελληνισμού.
Το κείμενο αυτό ανευρίσκεται στο μνημειώδες έργο του “Ιστορία της Παρακμής και Πτώσεως της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας” και αναφέρεται, ακόμη, στο βιβλίο “Δίκη” (“Trial”) του Μπιλ Γκρίμσταντ, υπευθύνου των εκδόσεων “Αρυαν Πρες Ινκορπρέιτεντ, έκδοση 1973, Ουάσιγκτον ΗΠΑ.

Ιδού η περικοπή.
“Η ανθρωπότης μένει έκπληκτη από το ρεσιτάλ (σε τρεις πράξεις) των φοβερών κακουργημάτων των Εβραίων, εναντίον των ανυποψιάστων, γηγενών Ελλήνων, οι οποίοι τους θεωρούσαν φίλους.
Οι Εβραίοι πρόδωσαν αυτή τη φιλία και έσφαξαν 220.000 Έλληνες στην Κυρηναϊκή και κατακρεούργησαν 240.000 Έλληνες στην Κύπρο, καθώς και μέγα τμήμα του ελληνικού πληθυσμού στην Αίγυπτο.
Πολλοί των θυμάτων Ελλήνων, επριονίσθησαν στα δύο από τους Εβραίους σύμφωνα με την παράδοσή τους, ότι ο Δαυίδ επεκύρωσε αυτόν τον τρόπο εκτέλεσεως με το παράδειγμά του.
Κατά τις σφαγές αυτές των Ελλήνων, οι Εβραίοι κατεβρόχθιζαν τις σάρκες των νεκρών, έπιναν το αίμα τους και κατέστρεφαν τα εντόσθια!…”
Αυτά, όσο κι αν φαίνονται απίστευτα, υποβολιμαία ή υπερβολικά, γράφονται από έναν εκ των μεγαλυτέρων ιστορικών συγγραφέων του παρελθόντος που δεν μπορεί να καταστεί ύποπτος “αντισημιτισμού” (στην εποχή του τουλάχιστον), ούτε να κατηγορηθεί για έλλειψη σοβαρότητος, αφού τα έργα του ήταν, είναι και θα είναι μία εκ των σοβαροτέρων πηγών της Αρχαιότητας. (Αυτά από τις ιστορικές πηγές)

Τεχνητό φύλλο που παράγει οξυγόνο δημιούργησε Βρετανός ερευνητής....

Ο Τζούλιαν Μελκιόρι, απόφοιτος του Royal College of Art, κατασκεύασε ένα φύλλο από μετάξι, το οποίο θα μπορούσε να δημιουργήσει οξυγόνο για τα διαστημικά ταξίδια, καθώς και να κάνει καλύτερο τον αέρα εδώ στη Γη.Το φύλλο είχε αναπτυχθεί σε συνεργασία με ένα εργαστήριο μεταξιού του Πανεπιστημίου Τάφτς και κατασκευάζεται από μία μήτρα πρωτεΐνης που εξάγεται από μετάξι και χλωροπλάστες, το οργανίδιο που επιτρέπει στα φυτά και τα φύκια να φωτοσυνθέτουν. Οταν του παρέχεται φως και
νερό, το συνθετικό φύλλο ενεργεί ακριβώς όπως ένα πραγματικό φύλλο και παράγει οξυγόνο.
«Είναι πολύ ελαφρύ, χαμηλής ενεργειακής κατανάλωσης, είναι εντελώς βιολογικό και η ιδέα μου ήταν να χρησιμοποιήσω την αποτελεσματικότητα της φύσης σε ένα ανθρωπογενές περιβάλλον» εξηγεί ο Μακιόρι.

Ωστόσο ο ίδιος δεν ονειρεύεται να κρατήσει τα φύλλα αυτά μόνο για τη Γη αλλά να τα στείλει ακόμα και στο διάστημα.
«Η NASA ερευνά διαφορετικούς τρόπους για να παράγει οξυγόνο στα διαστημικά ταξίδια, ή για αποίκηση στο διάστημα» εξηγεί. «Το υλικό αυτό θα μπορούσε να μας επιτρέψει να εξερευνήσουμε το διάστημα πολύ περισσότερο από ό, τι τώρα.»
Εκτός από την τήρηση των απαιτήσεων για την αναπνοή των αστροναυτών και των πρώτων αποίκων του Αρη, το υλικό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και για τις προσόψεις των κτιρίων και στο εσωτερικό των συστημάτων εξαερισμού, ώστε να παράγουν καθαρό οξυγόνο.

Τα πέτρινα μανιτάρια της Θράκης

Τα πέτρινα μανιτάρια της Θράκης, τα συναντάμε σαν σύμβολα ιερής ισχύος, στις απότομες πλευρές της προϊστορικής Ισμάρας (Μαρώνεια), ή να υψώνονται θεόρατα όπως το μανιτάρι των Λαγυνών, άλλοτε πάλι σε κοιμητηριακούς χώρους όπως της Κίρκης και του Πετρότοπου Κοτρωνιάς, ως προστάτες και διαμεσολαβητές με το κόσμο των νεκρών εξασφαλίζοντάς τους την μεταθανάτια αναγέννηση. Κάποτε ανάγλυφα σε βράχους, όπως στο Μαγγάζι Κορνοφωλιάς, συνδυαζόμενα με ηλιακούς δίσκους, επιβεβαιώνοντας εικονιστικά την ενδιαφέρουσα πλευρά του μύθου, δηλαδή της ένωσης του απολλώνιου στοιχείου (ήλιος) και του χθόνιου διονυσιακού το μανιτάρι.

Στην πραγματικότητα, το λατρευτικό σύμπλεγμα πέτρα-φυτό είναι o αρχαϊκός συμβολισμός της ‘‘ιερής τοποθεσίας,’’ του πρωτόγονου βωμού και καλύπτει όλη την ινδομεσογειακή έκταση. Ποτέ ένα δέντρο ή ένα φυτό δεν λατρεύτηκε αποκλειστικά για τον εαυτό του αλλά πάντα γι αυτό που από μέσα του αποκαλυπτόταν, γι αυτό που συνεπαγόταν και σήμαινε. Η ιερή ισχύς του μανιταριού εκδηλωνόταν μέσα από τις βιολογικές του ιδιότητες (ενθεογενείς ή ψυχοτρόπες), αποκτούσε ιερότητα και μετατρέπονταν σε θρησκευτικό αντικείμενο. Η πέτρα εκπροσωπούσε την κατ’ εξοχή αλήθεια, την αφθαρσία και την διάρκεια΄ το μανιτάρι με την περιοδική του αναγέννηση εκδήλωνε την ιερή δύναμη μέσα στην τάξη της ζωής και συμβόλιζε τη θεότητα που λάτρευαν οι Θράκες κάτοικοι της περιοχής ‘‘Τα πέτρινα μανιτάρια της Θράκης’’ είναι η συμπλήρωση του αρχαιολογικού χάρτη του Ν. Έβρου με τις θέσεις των Θεοφανειών / Ιερών που μέχρι σήμερα εντοπίσθηκαν, η θρησκευτική τους διάσταση μέσα από τα υλικά τους κατάλοιπα (κατασκευές) και τις απεικονίσεις τους σε ανάγλυφα, νομίσματα και αγγειογραφία. Ακόμη θα επιχειρηθεί η προσέγγιση αρχαίων εκδηλώσεων όπως τα Μυστήρια του Διονύσου, τα Ελευσίνια Μυστήρια και τα Μυστήρια των Καβείρων σε σχέση με τις εν λόγ φάνειες.

Στην αρχαιολογία της θρησκείας είναι απαραίτητη η θρησκευτική τελετουργία, που προϋποθέτει την εκτέλεση εκφραστικών πράξεων λατρείας προς τη θεότητα ή το υπερφυσικό όν, όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν οι COLIN RENFREW και PAUL BAHN 2001, 424-429). Τα τέσσερα κύρια συστατικά είναι : 1) Εστίαση της προσοχής, 2) Οριακή ζώνη, 3) Παρουσία της θεότητας, 4) Συμμετοχή και προσφορά

Εστίαση της προσοχής. Η πράξη της λατρείας απαιτεί αλλά και επιφέρει μια κατάσταση εξυψωμένης συνείδησης ή θρησκευτικής έκστασης στους συμμετέχοντες. Στις λατρευτικές πράξεις της κοινότητας απαιτείται σταθερά ένα σύνολο τεχνασμάτων που εστιάζουν την προσοχή, όπως η χρήση μια ιερής τοποθεσίας, της αρχιτεκτονικής, τα τραχιά βραχώδη περιγράμματα, του φωτισμού, των ήχων και των οσμών για να εξασφαλισθεί ότι όλα τα μάτια κατευθύνονται προς τις κρίσιμες τελετουργικές πράξεις.

Οριακή ζώνη μεταξύ αυτού και του άλλου κόσμου. Το κεντρικό σημείο της τελετουργικής δραστηριότητας είναι η οριακή περιοχή μεταξύ αυτού και του άλλου κόσμου. Είναι μια ιδιαίτερη και μυστηριώδης περιοχή με κρυφούς κινδύνους. Υπάρχει ο κίνδυνος του μιάσματος και της αποτυχίας να συμμορφωθεί κανείς με τις δέουσες διαδικασίες, γι’ αυτό, το τελετουργικό λουτρό και ο καθαρμός τονίζονται ιδιαίτερα.

Παρουσία της θεότητας. Για αποτελεσματική τελετουργία, η θεότητα ή η υπερφυσική δύναμη πρέπει, κατά μια έννοια, να είναι παρούσα ή να προτρέπεται να εμφανιστεί. Στις περισσότερες κοινωνίες η θεότητα συμβολίζεται με κάποια υλική μορφή ή απεικόνιση.

Συμμετοχή και προσφορά

Η λατρεία έχει απαιτήσεις από τον πιστό. Αυτές περιλαμβάνουν όχι μόνο λέξεις και χειρονομίες προσευχής και απόδοσης σεβασμού, αλλά συχνά ενεργό συμμετοχή που προϋποθέτει κίνηση, ίσως βρώση και πόση. Η τελετουργία μπορεί να χρησιμοποιεί διάφορους τρόπους για να επιφέρει τη θρησκευτική εμπειρία ( π.Χ. χορό, μουσική, παραισθησιογόνα ). Συχνά περιλαμβάνει προσφορά υλικών αγαθών στη θεότητα, με θυσίες και δώρα. Έτσι, τα πέτρινα μανιτάρια της Θράκης, αναγνωρίζονται αναμφισβήτητα ως ιερά ή ιερές τοποθεσίες, καθώς εκπληρώνουν αρκετά από τα κριτήρια που αναφέρθηκαν παραπάνω. Η μανία του Διόνυσου και των μαινάδων, οι μεταμορφώσεις του θεού, ο φόνος του Ικάριου ή και του Πενθέα από λάθος και ο διαμελισμός του ίδιου του θεού, ή και των εχθρών του, είναι αφηγηματικά στοιχεία, με τα οποία τονίζεται η οργιαστική λατρεία του Διονύσου, η έκσταση, οι παραισθήσεις από την επήρεια του κρασιού και του χορού και οι συνέπειές τους. Αν παρατηρήσουμε καλύτερα, η εκστατική εμπειρία προσδιορισμένη από διονυσιακές λατρείες είναι διαφορετική από την αλκοολική μέθη, που λίγο πολύ όλοι γνωρίζουμε τα συμπτώματά της. Το κρασί (αλκοόλ) δεν προκαλεί, εκτός από ακραίες περιπτώσεις, παραισθήσεις. Η διονυσιακή έκσταση αντίθετα, χαρακτηρίζεται από εξοργισμένους ερεθισμούς, ερωτική διέγερση, αξιοσημείωτη μυϊκή ρώμη, προφητική όραση, ταύτιση με τη θεότητα

Η χρήση ορισμένων μανιταριών για θρησκευτικούς λόγους ξεκινάει από τη Σιβηρία, φτάνει μέχρι την Ινδία και από εκεί εκτείνεται σε ολόκληρη σχεδόν την Αμερική. Μανιτάρια αποτέλεσαν μια από τις κύριες ενθεογενείς ουσίες που χρησιμοποίησε ο άνθρωπος και σχεδόν πάντα αποτελούσαν κύριο θρησκευτικό εργαλείο στις πρώτες κοινότητες .Το κύριο χαρακτηριστικό τους δεν είναι η νάρκωση ή οι παραισθήσεις για να καλούνται ναρκωτικά ή παραισθησιογόνα, αλλά η επίδρασή τους στην ψυχή, δηλαδή ψυχοδηλωτικά ή ψυχοτρόπα, με επικρατέστερο σήμερα τον όρο ενθεογενή, δηλ. εν (μέσα) Θεός και γέννηση, που σημαίνει προϊόντα της φύσης που έχουν το θεό μέσα τους, ή που γεννούν το θεό μέσα σου.



Ο Διόνυσος στην αρχική του μορφή δεν ήταν θεός του κρασιού, η μορφή του και οι ιδιότητες αυτής της ξένης θεότητας πριν ή κατά τη διάρκεια της αργής του εισόδου στον κύκλο των ολύμπιων θεών, υπέστη πολλές λειτουργικές επεξεργασίες μέχρι να μετασχηματιστεί στον θεό του κρασιού που γνωρίζουμε, όπως μας το έχουν παραδώσει και παρουσιάσει οι κλασικοί συγγραφείς.__Οι πιο αρχαίοι διονυσιακοί μύθοι περιέχουν λίγους υπαινιγμούς για το ρόλο που έπρεπε να έχει στην εισαγωγή και επινόηση του κρασιού, για την προέλευση του οποίου όπως και της αμπέλου δεν αναφέρονται στον Διόνυσο. Από την προέλευσή του αυτή η θεότητα βρίσκονταν πάντα σε άμεση σχέση με τα παραισθησιογόνα φυτά, ο καθορισμός των οποίων είναι αντικείμενο μελετών και συζητήσεων Τριπτόλεμος και Ερμής, Διόνυσος και Σάτυρος. Μέσα από τον κάνθαρο του Διονύσου ξεπετιούνται μανιτάρια.

Η ελληνική λογοτεχνική παράδοση θεωρεί τον Διόνυσο μια θεότητα που ήρθε από τον βορρά και ειδικότερα τη Θράκη ενώ διάφορα μυθικά μοτίβα τον εισάγουν στην θρησκευτική παράδοση των Ινδοευρωπαίων. Κάποιοι συγγραφείς βλέπουν στην αμβροσία (νερό+μέλι) και στα ζυμούμενα ποτά με βάση το κριθάρι και άλλα δημητριακά, δράση διονυσιακών παραισθησιογόνων, που προηγήθηκαν του κρασιού και της αμπέλου. Αλλά οι πιθανοί σύνδεσμοι με τους ινδοευρωπαϊκούς πολιτισμούς τοποθετούν την εκστατική αυτή θεότητα σε άμεση σχέση με τα παραισθησιογόνα μανιτάρια και ιδιαίτερα με το ινδοευρωπαϊκό μανιτάρι amanita muscaria. Υπάρχουν συγγραφείς που βλέπουν στο Διόνυσο έναν εξελληνισμό του Θρακο-φρυγικού Σαβάζιου, του οποίου η λατρεία παρουσιάζει σημαντικούς παραλληλισμούς με τις λατρείες του Haoma και του Soma.


Αρκετές απεικονίσεις διονυσιακών θεμάτων στην ελληνική αγγειογραφία εικονίζουν αμπέλια και τσαμπιά από σταφύλια. Σε μερικές περιπτώσεις το σχήμα των τσαμπιών ομοιάζει περισσότερο με σχήμα μανιταριού, παρά σε τσαμπί σταφυλιού.

Υπάρχει η υπόθεση ότι από ένα σημείο και μετά στον ελληνικό πολιτισμό, από τη στιγμή που το ενθεόγενο αρχέγονο του Διονύσου γίνεται θρησκευτικό ταμπού και κρύβεται κάτω από ένα στρώμα εσωτερικού συμβολισμού, επέρχεται μια ένωση των δύο συμβόλων, του μανιταριού και του τσαμπιού. Και τα δύο σύμβολα του Διονύσου, που οι συνοδοί του θεού, κάποιοι από τους οποίους ήταν μυημένοι στα Διονυσιακά μυστήρια, προσπαθούσαν ηθελημένα να κρύψουν τις απόκρυφες γνώσεις και ιδιαίτερα αυτή του μανιταριού, πίσω από ερμηνευτικά σχήματα ήδη σ’ εκείνους τους καιρούς πλατιά αναγνωρίσιμα δημιουργώντας εικόνες διπλής ανάγνωσης – ερμηνείας. Η μία ιερή (μανιτάρι) και η άλλη κοσμική-μη θρησκευτική (τσαμπί σταφυλιού).( SAMORINI - CAMILLA 1995, 307-326).

Απέναντι από την θρακική ακτή στην οποία εντοπίσθηκαν τα ως άνω υπαίθρια ιερά βρίσκεται η Σαμοθράκη και το γνωστό Ιερό των Καβείρων στο οποίο μαρτυριέται θρησκευτική δραστηριότητα από τον 7ο π.Χ. αι.

Τα Μυστήρια της Σαμοθράκης εθεωρείτο ότι επιτύγχαναν σωτηρία από τους κινδύνους της θάλασσας και αποτελεσματικά ταξίδια, όπου η αντιμετώπιση του κινδύνου του θανάτου και η συνάντηση με τους θεούς του θανάτου αποσκοπούσε κυρίως στην προστασία από τον πραγματικό θάνατο. Μήπως στις μυητικές τους τελετές χρησιμοποιούσαν ιερά ποτά με ενθεογενές περιεχόμενο ώστε να μπορούν να φέρουν την ανθρώπινη ύπαρξη στο κατώφλι του θανάτου και τον κόσμο των οραμάτων;

Την απάντηση στο ανωτέρω ερώτημα δίνει το εικονογραφικό μήνυμα του αγγείου που βρίσκεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και βρέθηκε στο Καβείριο της Θήβας. και εικονίζει μορφές πλαισιωμένες με κλίματα από τα οποία κρέμονται αντί τσαμπιών σταφυλιού υπερμεγέθη μανιτάρια.

Στο Νομό Ροδόπης και Έβρου μέχρι σήμερα έχει εντοπισθεί ένα μόνο ιερό του Διονύσου στη Μαρώνεια, και αυτό των ιστορικών χρόνων (4ος αιώνας π.Χ). Είναι δυνατόν στην κατ’ εξοχήν διονυσιακή Θράκη να λείπουν τα ιερά του Διονύσου;

ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΗΣ ΣΤΥΓΟΣ

Παυσανίας στο βιβλίο ΑΡΚΑΔΙΚΑ, [8] 17, 6 - 18, 3

<< Προχωρώντας κανείς από τον ΦΕΝΕΟ προς δυσμάς, αν πάρει ένα δρόμο προς τα αριστερά, πηγαίνει στον ΚΛΕΙΤΟΡΑ, ενώ προς τα δεξιά στη ΝΩΝΑΚΡΗ και το ΥΔΩΡ ΤΗΣ ΣΤΥΓΟΣ. Η Νώνακρις τον πολύ παλιό καιρό ήταν μια αρκαδική πολίχνη που είχε πάρει το όνομά της από την σύζυγο του ΛΥΚΑΟΝΑ. Επί των ημερών μας υπάρχουν μόνο ερείπια, και από αυτά, τα περισσότερα, όχι πια εμφανή. Όχι μακριά από τα ερείπια υπάρχειψηλός γκρεμός. Δεν ξέρω τίποτε άλλο με τόσο μεγάλο ύψος. Πάνω από τον γκρεμό στάζει νερό που οι Ελληνες το λένε ΥΔΩΡ της ΣΤΥΓΟΣ.

Ο Ησίοδος, αναφέρει στη Θεογονία [γιατί το ποίημα Θεογονία αποδίδεται στον
Ησίοδο] πως η ΣΤΥΓΑ ηταν κόρη του ΩΚΕΑΝΟΥ και σύζυγος του ΠΑΛΛΑΝΤΑ. Λένε πως κάτι παρόμοιο αναφέρει και ο ΛΙΝΟΣ στο ποίημά του. Από τα προσωπικά μου όμως διαβάσματα έχω τη γνώμη πως αυτά είναι τελείως παραποιημένα. Ο Κρητικός Επιμενίδης αναφέρε και αυτός της ΣΤΥΓΑ ως κόρη του ΩΚΕΑΝΟΥ, όχι όμως και ως σύζυγο του ΠΑΛΛΑΝΤΑ. Λέει πως την γέννησε η ΕΧΙΔΝΑ από τον ΠΕΙΡΑΝΤΑ, όποιος και αν είναι ο ΠΕΙΡΑΣ. Το όνομα της ΣΤΥΓΑΣ το αναφέρει συχνά στα ποιήματά του ο ΟΜΗΡΟΣ. Στον όρκο της ΣΤΥΓΑΣ λέει:

Μάρτυρές μου γι’ αυτό είναι η γη και ο πλατύς ουρανός πάνω
και το νερό της ΣΤΥΓΑΣ που κάτω στάζει
[ΙΛΙΑΔΟΣ ΡΑΨΩΔΙΑ Ο, στ. 36-37].

Εκανε τους στίχους αυτούς σαν να είχε δει το νερό της ΣΤΥΓΑΣ που στάζει. Παρουσιάζει επίσης στον κατάλογο εκείνων που πήγαν στην Τροία με του ΓΟΥΝΕΑ το νερό του ΤΙΤΑΡΗΣΙΟΥ ως προερχόμενο από την ΣΤΥΓΑ [ΡΑΨΩΔΙΑ Β, 748-755]. Αναφέρει και στον ΑΔΗ ύδωρ της ΣΤΥΓΟΣ, βάζοντας την ΑΘΗΝΑ να λέει πως ο ΖΕΥΣ ξέχασε πως με τη δική της τη βοήθεια μπόρεσε να κρατήσει στη ζωή τον ΗΡΑΚΛΗ κατά τους άθλους του ΕΥΡΥΣΘΕΑ.


εἰ γὰρ ἐγὼ τάδε ᾔδε᾽ ἐνὶ φρεσὶ πευκαλίμῃσιν
εὖτέ μιν εἰς Ἀΐδαο πυλάρταο προὔπεμψεν
ἐξ Ἐρέβευς ἄξοντα κύνα στυγεροῦ Ἀΐδαο,
οὐκ ἂν ὑπεξέφυγε Στυγὸς ὕδατος αἰπὰ ῥέεθρα.

Αν εγώ το ήξερα αυτό τότε
που τον είχε στείλει στον ΑΔΗ με τις καλοκλεισμένες πύλες
να φέρει από το ΕΡΕΒΟΣ το σκυλί του μισητού ΑΔΗ
δεν θα γλίτωνε από τα φοβερά ρείθρα του ύδατος της ΣΤΥΓΑΣ.
[ΙΛΙΑΔΟΣ Θ, στ. 366-369].>>

Η ΣΤΥΓΑ λοιπόν παρουσιάζεται σαν ΣΤΑΓΟΝΕΣ νερού που πέφτουν από πολύ υψηλό μέρος [βουνο ή βράχο – αιπά ρέεθρα]. Σε πολλες περιπτώσεις το νερό αυτό δημιουργείται από τα χιόνια που μένουν άλιωτα για μεγάλα χρονικά διαστήματα – και το καλοκαίρι – μέσα σε σχισμές των βουνών. Λιώνοντας πάρα πολύ αργά, εμφανίζονται αυλάκια νερού να κυλούν σιγανά, ενώ δεν έχει βρέξει ούτε έχει χιονίσει εκείνες τις ημέρες. Αυτό συμβαίνει και στην περιγραφή του Παυσανία για το ΥΔΩΡ της ΣΤΥΓΟΣ στα Αροάνεια της Πελοποννήσου, που πέφτει στον ποταμό Κράθι [εκβάλλει κοντά στην ΑΚΡΑΤΑ της Αχαϊας].

Στον Τιταρήσιο του Ομήρου, το νερό πέφτει από ψηλά, όπως λέει, αλλά δεν αναμειγνύεται με τον Πηνειό. Επιπλέει [επι-ρρέει] σαν να είναι λάδι. Φαινόταν λοιπόν αυτό το νερό πιο δυνατό, πιο ανθεκτικό, από των άλλων ποταμών που χύνονταν στον Πηνειό και αμέσως αναμειγνύονταν με τα δικά του νερά.

Επειδή το νερό που στάζει αργά από ψηλό βράχο έχει την ιδιότητα να δημιουργεί αυλακιά στον βράχο κατά τον ρουν του προς τη γη, ίσως δεν είναι άσχετη με την λέξη ΣΤΥΓΑ η λέξη για ένα εργαλείο που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι ΛΙΘΟΞΟΟΙ και ονομαζόταν ΤΥΚΗ.
Η λέξη ΤΥΚΙΖΩ σήμαινε ΚΟΒΩ ΛΙΘΟΥΣ.

 "Στυγός Όρκος"

Το ποίημα " Στυγός Όρκος" απευθύνεται στους νεκρούς των πολέμων και των λαϊκών αγώνων, που έπεσαν " για τα προπλάσματα μιας νέας ζωής, που θάρθει μες το φως της θυσίας τους", όπως λέει ο ποιητής...

Κι αν ήμουνα σαν τους αποδημητικούς αετούς,
που σε μιαν άνοιξη μπορούνε
να ταξιδέψουν τις Ινδίες, την Αίγυπτο και την Ελλάδα
κι αν τα πατήματά μου ήτανε κάποτε
σαν των θαλασσινών, π' αφού αρμενίσανε καιρό στον ωκεανό,
ακόμα νιώθουν κάτου από τα πόδια τους τα βουνοκύματά του..

κι αν μονομιά, σα νά' χα πίσω μου τον κόρακα του Αχέρωνα
να λαχανιάζει να με φτάσει,
συμμαζεμένος στον εαυτό μου,
ετοιμαζόμουνα να ορμήσω
πιο πέρα απ' όλους τους κλειστούς ρυθμούς του κόσμου,
το μερτικό μου να γυρέψω απ' τα σκοτάδια
τάχα γιατί το ανάβαλα το μέγα βήμα;

Μα τώρα λέω που Σεις μ' ανοίξατε το δρόμο,
με πάτημα χορού στα ερέβη προχωρώντας,
πολεμιστές μου αθάνατοι,
και πως σιμά Σας
τα σκότη του θανάτου είναι σαν ίσκιος
μεγάλου δέντρου, που κοντά κοντά απλωμένοι
για την Ελλάδα κουβεντιάζουμε, ως Τη βλέπατε την ώρα
που τα μάτια Σας έκλειναν σ' Αυτό τον κόσμο,
τον κόσμο που γκρεμίζονταν, Αυτή για ν' ανατείλει
φωτισμένη απ' τη λάμψη της ψυχής Σας΄
νεκροί αδερφοί μου του βουνού, του πελάου και του κάμπου,
για τα προπλάσματα μιας νέας ζωής που θα' ρτει
μες το φως της θυσίας Σας, αδερφοί μου !

Πως τώρα πια δε φεύγω από κοντά Σας,
μηδέ στιγμή να φύγω από κοντά Σας
ζητώ, γιατί έχω κάμει απ' την καρδιά μου,
για να χορεύετε, λεβέντες μου, έν' αλώνι,
και με κλειστά τα βλέφαρα Σας αγναντεύω
να μπαίνετε ένας ένας στου θανάτου
στο μυστικό χοροστασιό πιασμένοι,
και Σας κοιτάω με σφαλισμένα μάτια,
και δε χορταίνω, δε χορταίνω να Σας βλέπω,
πολεμιστές αθάνατοι, αδερφοί μου,
ολοένα να χορεύετε τον κλέφτικο και το συρτό
πά' στην καρδιά μου !

Από κοντά Σας πια δε φεύγω,
κι αν σημάνουν μερτικό μου
όλα τ' αστέρια
μα εδώ
σ' Εσάς αφήνω την καρδιά μου,
κρυφό χοροστασιό,
πυρά νεκρών μεγάλη,
περιβόλι μαζί και κοιμητήρι΄
ώσπου, χορεύοντας τον κλέφτικο και το συρτό βαθιά της,
μιαν ώρα Εσείς να σπάσετε και τα δεσμά της,
σ' ένα μόνο παλμόν αναγάλλιας,
τον παλμό Σας,
σ' ένα μόνο ρυθμό γυρισμού,
το χορό Σας, τον αιώνιο χορό της Ελλάδας!

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

O Aετός … του Δία!

 Γιατί ο Αετός είναι στα πόδια του Δία;
Αετός: Η Πηγή της Ζωής , της Συνείδησης, της Νοημοσύνης.

Ομήρου Οδύσσεια Τ

Οδυσσέως και Πηνελόπης ομιλία. Τα νίπτρα.
Το όνειρο της Πηνελόπης για τον Αετό!
ΠΗΝΕΛΟΠΗ: -Ξένε, εσύ που από μακρυά έρχεσαι και την πείρα της ζωής κουβαλάς στους ώμους σου, άκου αυτό μου τ’ όνειρο να μου το ξεδιαλύνεις…
Στο σπίτι μου ήμουνα κι απ’ το νερό είκοσι χήνες βγήκαν έξω κι άρχισαν να τρώνε στάρι… Και μένα η καρδιά μου χαιρόταν να τις βλέπω… Μα ξαφνικά, ένας αετός με δύναμη πάνω τους χύμηξε και μία – μία, κόβοντάς τους το λαιμό, τις εξολόθρευσε όλες! Κι ύστερα στον γαλάζιο αιθέρα πέταξε κι έφυγε. Κι εγώ, μέσα στ’ όνειρο μου θρηνούσα για την συμφορά, γιατί έχασα απ’ τον αετό τις χήνες… Μα εκείνος πάλι γύρισε κι έκατσε στου Παλατιού τη στέγη και με ανθρώπινη φωνή άρχισε να με παρηγορεί και να λέει:
– Έχε θάρρος Πηνελόπη! Κι αυτό που είδες δεν ήταν ψεύτικο όνειρο, μα όνειρο που θ’ αληθέψει, γιατ’ είναι σαν να έχει κιόλας γίνει… Οι χήνες είναι οι Μνηστήρες κι ο Αετός εγώ, ο άνδρας σου είμαι, που θάνατο σκληρό ήρθα να φέρω στους Μνηστήρες!
-Αχ, Ξένε… Υπάρχουν όνειρα τρελλά, αξεδιάλυτα. Κι όσα ονειρεύονται οι Θνητοί δεν αληθεύουν όλα. Γιατ’ είναι των ονείρων δυό οι Πύλες: η μιά είναι κεράτινη κι η άλλη φιλντισένια… Κι όσα όνειρα περνούν απ’ την φιλντισένια την λεία πύλη, όλα ξεγελούν τον άνθρωπο με τις ψεύτικες εικόνες που φέρνουν… Ενώ, όσα περνούν από την κεράτινη την ελικοειδή πύλη, βγαίνουν αληθινά στους ανθρώπους εκείνους που τα βλέπουν…
Το τραγούδι της Πηνελόπης!
Μου λες κουράστηκες, δε θες να περιμένεις
Είκοσι χρόνια το ίδιο φόρεμα να υφαίνεις
Και γω που γύρισα τον κόσμο δίχως χάρτη
Άκου τι έμαθα δεμένος στο κατάρτι
Όλους τους ξέμπαρκους τους τρώει το σαράκι
Μα όσοι ταξίδεψαν ζηλεύουν την Ιθάκη
Σε σένα πάντα θα γυρνώ κι αν δε σου φτάνει
Καράβι γίνε να γενώ εγώ λιμάνι
Να δούμε μάτια μου στο τέλος ποιος θ’ αντέξει
Και ποιος καλύτερα το ρόλο του θα παίξει
Όλους τους ξέμπαρκους τους τρώει το σαράκι
Μα όσοι ταξίδεψαν ζηλεύουν την Ιθάκη
Κι όσα δεν έγιναν μην τρέχεις να προλάβεις
Αφού δεν μπόρεσες ποτέ να καταλάβεις
Πως είσαι πάντα απ’ την αρχή μέχρι το τέλος
Εσύ η ασπίδα μου, το τόξο και το βέλος!
-----------------
T heun Mares
Η κραυγή…
Υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στην ακαδημαϊκή σκέψη και στην νοημοσύνη.
Η ακαδημαϊκή σκέψη μπορεί να λειτουργήσει
μόνο στα πλαίσια της χωριστικότητας, ενώ η νοημοσύνη
είναι μια αυθόρμητη συνεργασία με την θεμελιώδη ολότητα
που είναι έμφυτη στην διαδικασία της ζωής.
Ο μέσος άνθρωπος σήμερα δεν μπορεί να ξεχωρίσει
την αληθινή νοημοσύνη από μια λογική υπόθεση.
Τόσο μεγάλη είναι η έμφαση που δίνεται στην ανάπτυξη του λογικού νου,
που ο άνθρωπος θεωρεί δεδομένο ότι η ακαδημαϊκή ικανότητα
είναι σημάδι αληθινής ευφυΐας.
Στην διάρκεια έτσι των τελευταίων των αιώνων
η αίσθηση της χωριστικότητας έχει κορυφωθεί με μια ασυνήθιστη ταχύτητα
και οι άνθρωποι σπεύδουν παντού και συνεχώς
να εξαλείψουν τις απολίτιστες μάζες
και να τις εκπαιδεύσουν στην ανωτερότητα της λογικής.
Οι άποικοι προσπάθησαν να καθαρίσουν όσο μπορούσαν η γη
από τους βαρβάρους και οι βάρβαροι εξακολουθούν να
πέφτουν μέχρι σήμερα θύματα του φανατισμού των ιεραποστόλων.
Η ειρωνεία είναι ότι πολλοί από αυτούς τους βαρβάρους
έχουν επιδείξει σε αναρίθμητες περιπτώσεις
ένα ανώτερο είδος νοημοσύνης από τους κατακτητές και τους σωτήρες τους.
Έτσι ο άνθρωπος δεν σκέφτηκε ποτέ ότι εξ αιτίας της λογικής του σκέψης
έχει την τάση να βλέπει διαφορές ανάμεσα στον εαυτό του
και σε άλλο ανθρώπινο ον ή ανάμεσα στον εαυτό του
και σε άλλες μορφές ζωής αυτού του κόσμου.
Όταν συναντήσει ένα άλλο άνθρωπο μ ε άλλη γλώσσα
και θρησκεία από την δική του υποθέτει ότι αυτός είναι
με κάποιον τρόπο παραπλανημένος.Ομοίως επειδή δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τις μορφές ζωής
που δεν έχουν ικανότητα λόγου, όπως τα φυτά και τα ζώα
υποθέτει πως είναι ανόητες και κατώτερες από αυτόν.
Ο πολεμιστής έχει μάθει από εμπειρία πως υπάρχει
μία μόνο ζωή που εκφράζεται μέσα από μυριάδες διαφορετικές μορφές.
Με αυτό τον τρόπο η ζωή μπορεί να έχει την εμπειρία
αμέτρητων μορφών επίγνωσης και το συνολικό άθροισμα
όλων των αλληλεπιδράσεων ανάμεσα σε αυτά τα διαφορετικά επίπεδα επίγνωσης
αποτελεί αυτό που ονομάζουμε Δύναμη.
Αυτό μας φέρνει στα δύο θεμελιώδη ερωτήματα της ανθρωπότητας:
Πρώτον τι είναι ζωή και δεύτερον ποιος είναι ο σκοπός της;
Επειδή η ανθρώπινη κατανόηση εξαρτάται
από την χρησιμοποίηση των λέξεων, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε
την πραγματική σημασία της ζωής με τους δικούς μας όρους.
Ο μόνος τρόπος να συλλάβουμε το νόημα της ζωής
είναι να δούμε την Πηγή της, δηλαδή τον Αετό,
αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να εισέλθουμε σε αυτό
που δεν μπορεί να γίνει γνωστό όσο διατηρούμε την ανθρώπινη μορφή.
Το καλύτερο είναι να συλλάβουμε το νόημα της ζωής
έμμεσα όπως αυτή εκτυλίσσεται στο φυσικό επίπεδο.
Τι είναι λοιπόν η ζωή;Ζωή είναι αυτό που χαρακτηρίζεται από νοημοσύνη.Έτσι λοιπόν τα πάντα είναι ζωή ανεξάρτητα αν είναι ανθρώπινο ον,
ένα ζώο ένας βράχος ένα άτομο..
Ομοίως και τα άτομα επιδεικνύουν μια νοήμονα ικανότητα
να εξισορροπούνται στο σχηματισμό των μορίων
και από αυτή την άποψη οι βιολόγοι μελετούν πολύ καιρό
με δέος το μόριο του DNA.
Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής;
Το ξεδίπλωμα όλων των δυνατών επιπέδων της επίγνωσης..Η νοημοσύνη και η επίγνωση είναι οι δύο εκφράσεις της συνείδησης
Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει μία μόνο ζωή που αναπτύσσει
μία επίγνωση με την χρησιμοποίηση μίας ύλης.
Η άγνοια δεν μπορεί να είναι δικαιολογία.Βαθιά μέσα μας όλοι γνωρίζουμε ποιοι ακριβώς είμαστε και τι είμαστε
και τι πρέπει να κάνουμε στη ζωή μας.
Η ευφυής νοημοσύνη είναι η ευφυής συνεργασία και προϋποθέτει
την συνεργασία και την συνύπαρξη όλων των μορφών της ζωής
σε μια αλληλοκατανόηση και αλληλοσυσχέτιση μεταξύ τους.

Μόνο τα πρόβατα οδηγούνται… Οι άνθρωποι δέχονται την καθοδήγηση μέσα στον Εαυτό τους, γιατί είναι ο μόνος που μας Γνωρίζει βαθιά, σε όλα τα επίπεδα…

Υπάρχουν δύο τύποι ανθρώπων...
οι φυσικοί άνθρωποι και οι άνθρωποι...

Δεν μπορούμε (και δεν πρέπει κιόλας), να αποφεύγουμε την συμμετοχή μας στην κοινή ζωή...

Αλλά όσο είμαστε ευάλωτοι σε αυτό το "φυσιολογικά σωστό" και υπάρχουν μέσα μας εστίες που η μάζα επιδρά στον ίδιο προγραμματισμό, χρειάζεται να προστατεύουμε τον Εαυτό μας από αυτόν που θέλει ντε και καλά να του μοιάσουμε.

Οι φυσικοί άνθρωποι ορμάνε να σε διορθώσουν... Από εκεί να τους διακρίνεις...
Είναι, δυστυχώς, οι περισσότεροι και μπορεί ανάμεσα σ' αυτούς να είναι και όσοι όφειλαν να είναι αγαπημένοι.. Δεν αντέχουν τίποτα που δεν τους μοιάζει…

Κλείσε τα αφτιά σου στην επίκριση, είναι το αθλιότερο όπλο του φυσικού ανθρώπου που φθείρεται στον φόβο…

Μην επιτρέπεις σε κανέναν να σε τρομοκρατεί… Η τρομοκρατία δεν συμβαίνει στα παιδιά… Συμβαίνει στους ενήλικες, ίσως σε πιο άγρια μορφή… Τα παιδιά μετά μας αντιγράφουν…
Άνοιξε την καρδιά σου στον Εαυτό σου, είναι το πνευματικό όπλο του ανθρώπου που εξελίσσεται στην Αγάπη…

Χαμογέλα σε όσους δεν θέλουν να σε καταλάβουν, αλλά μην επιτρέψεις να καθορίσουν αυτοί τις συμπεριφορές σου και τον αυθορμητισμό σου, ενόσω δεν τους βλάπτεις...Μην κλείνεις την επικοινωνία μεν, αλλά να ξέρεις ότι δεν είναι πάντα απαραίτητη, όταν αρχίζει να γίνεται δικαιολογία…

Eπέτρεψε στον Εαυτό σου να νιώσει πιο αυθεντικούς δρόμους, ακόμα και αν η θεωρία τούς ονομάζει «λανθασμένους», έχοντας κατά νου, που σε οδήγησαν οι μέχρι τώρα «σωστοί» δρόμοι, στην πράξη… Το να είσαι χαρούμενος και πλήρης, είναι δικό σου δικαίωμα…

Για να επιλέξεις τον σωστό για εσένα Δρόμο, χρειάζεται να διακρίνεις που πήγαινες και που θέλεις να πας… Το να βρίσκεις επιχειρήματα διάκρισης, είναι θέμα Λογικής…

Και να θυμάσαι.. Μπορούμε να Ζήσουμε και χωρίς αυτούς που γνωρίζουν το καλό μας, καλύτερα από εμάς και τους σωτήρες... Αποδεδειγμένο…

Μόνο τα πρόβατα οδηγούνται… Οι άνθρωποι δέχονται την καθοδήγηση μέσα στον Εαυτό τους, γιατί είναι ο μόνος που μας Γνωρίζει βαθιά, σε όλα τα επίπεδα…

Οι δεκάλογοι του καλού σεξ

Οι «σοβαρές» συμβουλές γύρω από τη σεξουαλική μας ζωή δίνονται κυρίως από γιατρούς και ψυχολόγους. Γιατί όχι, όμως, κι από μία συγγραφέα; Η Τρέισι Κοξ, η Βρετανίδα συγγραφέας επτά best-seller βιβλίων για το σεξ και τις ερωτικές σχέσεις, δημοσίευσε πριν λίγες ημέρες τον απόλυτο δεκάλογο των προτάσεων που μια γυναίκα θέλει να πει σ’ έναν άνδρα γύρω από το σεξ αυτά που θέλει να πει ο άνδρας στη γυναίκα και δεν τα λέει. Στον πρόλογο του άρθρου της η Κοξ αναρωτιέται γιατί άνδρες και γυναίκες είναι πολύ πιο ειλικρινείς και ανοιχτοί στη συζήτηση τι ακριβώς θέλουν από το σεξ με άτομα του ίδιου φύλου (συγγενείς τους ή φίλους/φίλες) παρά με τους ερωτικούς τους παρτενέρ.

ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΕ ΑΝΔΡΑ
Εκτός από τη σωματική μου διέγερση πριν από το σεξ, χρειάζεται και συναισθηματική. Στον ίδιο βαθμό, αν όχι σε μεγαλύτερο.
Οι λέξεις είναι σαν αφροδισιακό για μένα. Αν θέλεις περισσότερο σεξ, μίλα μου πιο πολύ.
Οσο περισσότερο ασχολείσαι με τις δουλειές του σπιτιού, τόσο ανεβαίνει η σεξουαλική μου διάθεση. Αισθάνομαι λιγότερο κουρασμένη και ότι με θεωρείς ίση σύντροφό σου, όχι σκλάβα σου.
Θέλω κι εγώ να παίρνω πρωτοβουλία για να κάνουμε σεξ, αλλά δεν μ’ αφήνεις να αποκτήσω όρεξη γι’ αυτό αν μου το ζητάς κάθε μέρα.
Μην βιάζεσαι και μην κοιτάς το ρολόι. Ο οργασμός μου είναι πιο αργός και πιο δύσκολος.
Να είσαι πιο ευγενικός. Το δέρμα μου είναι πιο λεπτό και πιο ευαίσθητο από το δικό σου. Ο,τι στο δικό σου δέρμα φαίνεται φυσιολογικό εμένα μπορεί να με πονέσει.
Μη νομίζεις ότι θέλω πάντα ρομαντικό σεξ επειδή έτσι ξεκινήσαμε τις πρώτες μας φορές. Χρειάζομαι πότε πότε και λίγη αγριάδα.
Μην με πιέζεις για σεξ όταν σου έχω πει όχι. Με κάνει να νιώθω μη επιθυμητή και σε καμία περίπτωση δεν με ανάβει, όπως ενδεχομένως να νομίζεις.
Δέξου ότι μπορεί να μην έχω μόνο κολπικό οργασμό. Χρειάζομαι και κλειτοριδικό, κι αν δεν το κάνεις εσύ, μπορεί να το κάνω και μόνη μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν απολαμβάνω τον κολπικό οργασμό. Απλά έτσι είναι σχεδιασμένο το σώμα μου.
Μετά το σεξ πάρε με αγκαλιά, ας μείνουμε έτσι έστω για μερικά λεπτά. Μην το αντιμετωπίζεις σα να ικανοποίησες απλώς μια φυσική ανάγκη.

ΑΝΔΡΑΣ ΣΕ ΓΥΝΑΙΚΑ
Χρησιμοποιώ το σεξ και για να σου δείξω την αγάπη μου. Είναι πιο δύσκολο για μένα να εκφράσω αλλιώς τα συναισθήματά μου, οπότε το σεξ είναι ένας τρόπος να δεθώ μαζί σου και ψυχικά, όχι μόνο σωματικά.
Όταν απορρίπτεις το σεξ μαζί μου, νομίζω ότι με απορρίπτεις γενικώς σαν άτομο. Σε παρακαλώ, όταν το κάνεις να είσαι ευγενική.
Το σεξουαλικό μου σύστημα είναι απλό. Ξέρω ότι το δικό σου είναι διαφορετικό, αλλά χρειάζομαι να μου πεις και να μου δείξεις ακριβώς τι θέλεις για να καταλάβω καλύτερα το σώμα σου και να σε ικανοποιήσω.
Επειδή θέλω να δοκιμάζω καινούργια πράγματα δεν σημαίνει ότι δεν σε βρίσκω σέξι. Απλά μου αρέσει περισσότερο η ποικιλία.
Είμαι οπτικός τύπος. Μ’ αρέσει να κοιτάζω σέξι φωτογραφίες. Δεν το θεωρώ κάτι προσβλητικό, ούτε ανώμαλο να κοιτάζω ερωτικές πόζες, αυτό το κάνουν όλοι οι άνδρες.
Πάρε πρωτοβουλίες. Το να ζητάω εγώ συνεχώς το σεξ δεν με βολεύει, όπως νομίζεις. Είναι πολύ ερωτικό να δεις ότι και ο σύντροφός σου σε θέλει.
Σταμάτα να ανησυχείς για το σώμα σου. Θέλω να είσαι όμορφη, αλλά εγώ εστιάζω στα μέρη που με ανάβουν, όχι σ’ αυτά που σε κάνουν να αισθάνεσαι άσχημα.
Θέλω να κάνω σεξ συχνά. Αν αυτό δεν είναι δυνατό, πες μου το γιατί. Αν το καταλάβω το γιατί και ξέρω ότι στο μέλλον θα κάνουμε καλό σεξ, θα το δεχτώ.
Καταλαβαίνω ότι η σεξουαλική σου διάθεση επηρεάζεται από τον κύκλο της περιόδου σου. Αλλά προτιμώ να μου λες καθαρά πότε δεν έχεις διάθεση για σεξ.
Όταν νιώθω ότι κάνεις σεξ μόνο και μόνο για να με ευχαριστήσεις, με κάνει να αισθάνομαι θυμωμένος και απογοητευμένος. Θέλω να το απολαμβάνεις όσο κι εγώ.

Η χαρά της δημιουργίας είναι κρυμμένη στον θάνατο

Τα πάντα γύρω μας κινούνται στον κανόνα του δίπολου. Δύο δυνάμεις ισορροπούν και αλληλοσυμπληρώνονται μέσα σε κάθε δράση, μέσα σε κάθε έκφανση της ζωής. Λαθεμένα θεωρούμε ότι το αντίθετο της ζωής είναι ο θάνατος. Υποπίπτουμε σ’ αυτό το ολίσθημα λόγω της άγνωστης φύσης του θανάτου γεγονός που μας δημιουργεί φόβο, τον φόβο του αγνώστου. Το αντίθετο της ζωής είναι το συναίσθημα που αμβλύνει την βίωση της, είναι ο φόβος. Το λίκνο της ζωής είναι ο θάνατος, αυτός είναι ο ζωογόνος και η κινητήριος δύναμη της εξέλιξης. Χωρίς τον θάνατο η μακρόσυρτη ζωή δεν θα είχε νόημα, θα ήταν ένα ατέλειωτο: δεν βαριέσαι και αύριο μέρα είναι.

Ο θάνατος σηματοδοτεί το πέρας της υλικής μας διάστασης και όχι το τέλος που θα σήμαινε την τελείωση και ίσως το απόγειο της εξέλιξης του ανθρωπίνου είδους και συνεπώς την ματαιότητα της περεταίρω ύπαρξης. Όπως τα λουλούδια φυτρώνουν, μεγαλώνουν, ανθίζουν σκορπώντας απλόχερα την ομορφιά και την ευωδιά του φτάνοντας στο ζενίθ τους και μετά μαραίνονται σε λίπασμα για τον επόμενο κύκλο ζωής. 

Γνωρίζοντας το βέβαιο του γεγονότος του θανάτου μας δημιουργείτε το κίνητρο της δημιουργίας, τώρα και όχι αύριο. Μάλιστα μας γεννά και αλτρουιστικά ιδεώδη με τάση να δημιουργήσουμε κάτι καλύτερο για την ερχόμενη γενιά. Βέβαια εδώ παρατηρούμε μια αστοχία όσον αφορά την αειφόρο συμπεριφορά μας.

Ο θάνατος είναι η μόνη αδιαμφισβήτητη και ακλόνητη παγκόσμια σταθερά η οποία απαρεγκλίτως διέπει τα πάντα, τα φυτά, τα ζώα, τα άστρα, τις κατασκευές και φυσικά των άνθρωπο. Μέγας δάσκαλος ο θάνατος μας καταδεικνύει το μέλλον και ως συμβουλάτορας μας υπενθυμίζει την ματαιότητα όχι της δημιουργίας αλλά της μνησικακίας και του εγωισμού. Δεν είχε άδικο ο Σωκράτης που έλεγε ότι φιλοσοφείς μόνο όταν στοχάζεσαι πάνω στον θάνατο.

Ζούμε; Πώς ζούμε; Μήπως ξεχάσαμε να ζούμε; Με τα τόσα προβλήματα γύρω μας και τα άλλα τόσα που το μυαλό μας δημιουργεί καθημερινά με προβολές αλλότριων θέλω και συμπεριφορών καταλήγουμε στην επιθανάτια επιγραφή… ¨πέθανε¨ στα 30 και ετάφη στα 80 και ένα αναγγελτήριο υπενθυμίζει το γρήγορο πέρασμα μας από τούτη την γη.

Γι αυτό λοιπόν, ας φτιάξουμε, ας δημιουργήσουμε το τέλειο και μετά ας το ¨καταστρέψουμε¨ πριν ο πανδαμάτωρ χρόνος το καταστρέψει. Ας απαγκιστρωθούμε από το δημιούργημά μας και ας εστιάσουμε στην χαρά της δημιουργίας που θα μας χαρίσει την πολυπόθητη ψυχωφέλεια!       

Όπως ο ποιητής που καίει το καλύτερο του ποίημα μόλις το γράψει γιατί ξέρει ότι μετά από αυτό θα πάψει να είναι ποιητής, έτσι και εμείς στον κολοφώνα της δημιουργίας μας ας συνεχίσουμε να είμαστε άνθρωποι αρχίζοντας ξανά από το Μηδέν!

H αλήθεια για την πλαστική ρύπανση

Το πλαστικό είναι κυριολεκτικά στα χέρια σου όλη την ημέρα. Πλαστικό πληκτρολόγιο. Πλαστική οθόνη υπολογιστή. Πλαστικό ποντίκι. Η ποσότητα των πλαστικών που έρχεσαι σε επαφή καθημερινώς δεν τελειώνει εκεί. Το πλαστικό είναι μια επιδημία. Και αναρωτιέμαι: Πού καταλήγει τελικά αυτό το πλαστικό; Ένα μέρος αποστέλλεται στο εξωτερικό για ανακύκλωση, μία μεγάλη ποσότητα καταλήγει σε χωματερές, ενώ μία ακόμη μεγαλύτερη είναι υπεύθυνη για τη ρύπανση του περιβάλλοντος.
Μικροσκοπικά πλαστικά σφαιρίδια χρησιμοποιούνται σε εκατοντάδες προϊόντα περιποίησης, όπως πίλινγκ προσώπου και σε οδοντόκρεμες. Μάλιστα, έχουν βρεθεί μεγάλες ποσότητες να επιπλέουν σε λίμνες και ωκεανούς. Και όλα αυτά τα πλαστικά ρύπανσης δεν είναι μόνο ένα πρόβλημα για τη γη, αλλά βλάπτουν σοβαρά την υγεία μας. Μία σειρά στοιχείων έρχονται τώρα να αποκαλύψουν πώς επηρεάζει το πλαστικό τη ζωή μας και πώς καταλήγει στο νερό.

15 παράλογα γεγονότα γύρω από την πλαστική ρύπανση
* Στην περιοχή του Λος Άντζελες μόνο, 10 τόνοι πλαστικά κομμάτια που μοιάζουν με σακούλες των παντοπωλείων, καλαμάκια και πλαστικά μπουκάλια μεταφέρονται στον Ειρηνικό Ωκεανό κάθε ημέρα.
* Κατά τα τελευταία δέκα χρόνια έχουμε παράγει περισσότερο πλαστικό από ό,τι κατά τη διάρκεια του συνόλου του περασμένου αιώνα.
* Το 50% των πλαστικών το χρησιμοποιούμε μόνο μία φορά και μετά το πετάμε.
* Αυτή τη στιγμή έχουμε ανακτήσει μόνο το 5% των πλαστικών που παράγουμε.
* Ο μέσος Αμερικανός πετάει περίπου 185 κιλά πλαστικών ετησίως.
* Τα πλαστικά αντιπροσωπεύουν περίπου το 10% του συνόλου των αποβλήτων που παράγουμε.
* Οι Αμερικανοί πετούν 35 δισεκατομμύρια πλαστικά μπουκάλια νερού κάθε χρόνο.
* Το πλαστικό στον ωκεανό διασπάται σε μικρά τμήματα και τα κομμάτια μίας φιάλης ενός λίτρου θα μπορούσαν να καταλήξουν σε οποιαδήποτε παραλία του κόσμου.
* Ετησίως περίπου 500 δισεκατομμύρια πλαστικές σακούλες χρησιμοποιούνται σε όλο τον κόσμο, ενώ περισσότερες από ένα εκατομμύριο σακούλες χρησιμοποιούνται κάθε λεπτό.
* Η Garbage Patch Great Pacific βρίσκεται στα ανοικτά των ακτών της Καλιφόρνια και είναι ο μεγαλύτερος σκουπιδότοπος των ωκεανών του κόσμου. Μάλιστα, η πλωτή μάζα πλαστικών είναι δύο φορές το μέγεθος του Τέξας, όπου τα πλαστικά κομμάτια υπερτερούν αριθμητικά της θαλάσσιας ζωής έξι προς ένα.
* Τα πλαστικά αποτελούν περίπου το 90% του συνόλου των σκουπιδιών που επιπλέουν στην επιφάνεια ωκεανού με 46.000 κομμάτια πλαστικού ανά τετραγωνικό μίλι.
* Ένα εκατομμύριο θαλάσσια πτηνά και 100.000 θαλάσσια θηλαστικά θανατώνονται ετησίως από το πλαστικό στους ωκεανούς μας.
* Στο 44% όλων των ειδών θαλασσοπουλιών, στο 22% των κητοειδών, σε όλα τα είδη θαλάσσιας χελώνας και σε μια αυξανόμενη λίστα από διάφορα είδη ψαριών έχει εντοπιστεί πλαστικό μέσα ή γύρω από το σώμα τους.
* Οι χημικές ουσίες των πλαστικών μπορούν να απορροφηθούν από το σώμα. Μάλιστα, στο 93% των Αμερικανών βρέθηκε η χημική ουσία ΒΡΑ κατόπιν εργαστηριακού ελέγχου.
* Μερικές από αυτές τις ενώσεις που βρίσκονται στα πλαστικά μεταβάλλουν τις ορμόνες ή έχουν άλλες επιπτώσεις στην υγεία του ανθρώπου.

Ο Έλβις ζει στο φεγγάρι

Σε μια στοά κάτω από την επιφάνεια της Γης, εκεί που οι ψεκασμοί δεν πιάνουν και οι ραδιοσυχνότητες δεν φτάνουν, συχνά-πυκνά μαζεύεται μια παρέα. Χαιρετιούνται με έναν ειδικό τρόπο, μιλούν μια άγνωστη γλώσσα που μόνο οι Νεφελίμ πιάνουν, κάθονται σε ένα στρογγυλό τραπέζι και συζητούν χαμηλοφώνως. Όλοι τους μοιάζουν υγιείς. Ίσως γιατί ξέρουν καλά πως έχει βρεθεί το φάρμακο κατά του καρκίνου, αλλά μόνο αυτοί έχουν το προνόμιο της χρήσης (69%).

Στον τοίχο δίπλα από το τραπέζι, δίπλα στο φως των κεριών, προβάλλονται σκηνές από την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου σε αργή κίνηση (59%). Ενδιάμεσα, παρεμβάλλονται σκηνές από το μεγάλο βήμα για την ανθρωπότητα του Νιλ Αρμστρονγκ στη Σελήνη (27%), από μια διαφορετική λήψη, όμως, απ’ αυτή που δείχνει πως όλα είναι ένα ψέμα, πως η προσσελήνωση που έγινε πριν από 45 χρόνια, στην πραγματικότητα ήταν γυρισμένη σε στούντιο και μάλιστα από τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ.

Αν προσέξεις τις προβολές, μπορείς να δεις πολλά ενδιαφέροντα πράγματα: τον Μπαράκ Ομπάμα να προσεύχεται στον Αλλάχ και λίγο μετά να αλλάζει μορφή και να γίνεται ο ίδιος ο σατανάς (26%). Από τα ηχεία ακούγεται η φωνή του Πολ Μακ Κάρντεϊ που όλοι οι συνδαιτυμόνες του τραπεζιού γνωρίζουν (με κάποια θλίψη) πως έχει σκοτωθεί το 1966 σε τροχαίο (19%) και ο τωρινός είναι ο σωσίας του. Στις μεγάλες τους γιορτές, τα φωνητικά αναλαμβάνει ο Ελβις Πρίσλεϊ αυτοπροσώπως, που είναι γνωστό σε όλους πως είναι ζωντανός.

Η σκηνή είναι πολύ καλή για να είναι αληθινή. Προφανώς ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας. Ενίοτε, όμως, αυτή η φαντασία μπλέκει με την πραγματικότητα, την καθημερινότητα, τις δοξασίες, την κρίση και την καχυποψία και δημιουργεί το ψηφιδωτό της νέας ελληνικής κοινωνίας.
Οι θεωρίες συνωμοσίας είναι η νέα πραγματικότητα. Οι αριθμοί δίπλα στα σενάρια που προηγήθηκαν είναι στατιστικά στοιχεία ανθρώπων που τα πιστεύουν με σθένος, αλιευμένα από μια περσινή έρευνα της Public Policy Polling στις ΗΠΑ και μιας ελληνικής εκδοχή της, που πραγματοποιήθηκε από ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας υπό την επίβλεψη του καθηγητή Γιάννη Κωνσταντινίδη της Μονάδας Ερευνών του ΠΑ.ΜΑΚ., το Διεθνές Πανεπιστήμιο της Ελλάδας και το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.

Δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε: Τα τελευταία χρόνια, οι θεωρίες συνωμοσίας, η ανορθολογική σκέψη και οι προκαταλήψεις έχουν πάρει το πάνω χέρι. Φαίνεται από την εφημερίδα που μιλάει για προφητείες του γέροντος Παΐσιου και πουλάει χιλιάδες φύλλα – δεν μπορεί να είναι μόνο για πλάκα, κάποιοι γύρω μας ζούνε αυτό το βάσανο που ονομάζουν καθημερινότητα. Φαίνεται από τις όλο και πιο συχνές ερωτήσεις βουλευτών στη Βουλή για τους ψεκασμούς. Φαίνεται από τα μπλογκ που μπορούν να μιλήσουν για το παράλογο με τον πιο πειστικό τρόπο. Φαίνεται από τη λογική τού «cui bono», την καχύποπτη και άρα πειστική θεωρία τού «ποιος επωφελείται» από κάθε ιστορία. Μια θεωρία που οδηγεί αυτομάτως στο συμπέρασμα πως όποιος ωφελείται το προκάλεσε. Και όποιος διαφωνεί είναι ένα θύμα που «δεν ξέρει τι του γίνεται».

Οι περισσότεροι το εξηγούν ως μια ήττα της παιδείας. Όχι άδικα, η έλλειψή της παίζει ρόλο. Ακόμη μεγαλύτερο ρόλο παίζει η στρεβλή αντίληψη περί «εθνικής παιδείας» που εδώ και χρόνια έχει οδηγήσει σε μια διδασκαλία της Ιστορίας μέσω μύθων, θρησκοληψίας και διηγήσεων, μέσω παπαγαλίας και όχι κατανόησης. Η εξαλλοσύνη του ξεχειλωμένου Internet επίσης παίζει ρόλο. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Όλη αυτή η καχυποψία, όλη αυτή η μετατόπιση του παραλόγου σε φυσικό, όλη αυτή η έλλειψη εξήγησης των καταστάσεων διά της λογικής και των θεσμών (της επιστήμης συμπεριλαμβανομένης) είναι αποτέλεσμα της κρίσης του θεσμικού λόγου, της πολιτικής ύφεσης, της σιγουριάς πως ο πολίτης είναι μόνος απέναντι σε ένα σύνολο συμφερόντων που τον εκμεταλλεύεται. Και αν το κράτος τον εκμεταλλεύεται φορολογικά, γιατί να μην του κρύψει και τα πιο σημαντικά;
Η ορθή σκέψη πρέπει να αποκαταστήσει το χαμένο της κύρος. Η πολιτική το ίδιο. Η καχυποψία να νικηθεί όχι με απαξίωση και αλαζονικά γελάκια για τους μωρούς που πιστεύουν σε ανοησίες, αλλά με στοιχεία σωστά δομημένα. Όχι με αίσθηση υπεροχής, αλλά με πραγματική επίθεση παιδείας. Θα γίνει ποτέ ή λίγα χρόνια μετά, θα μιλάμε για τον ‘Ελβις που ζει στο φεγγάρι ανενόχλητος πλουτίζοντας από τον πόνο των Ελλήνων;

Τα θανάσιμα αμαρτήματα της ιατρικής

Τα 8 θανάσιμα αμαρτήματα της σύγχρονης ιατρικής (Με αφορμή ένα βιβλίο). Τι επισημαίνει σε βιβλίο ο Γερμανός χειρουργός Michael Imhof

Δεν είναι ασύνηθες να αντιλαμβάνονται οι πολίτες πως οι γιατροί και όσοι ασχολούνται με την παροχή υπηρεσιών υγείας παραμελούν την βασική αποστολή τους, που είναι η προστασία των ασθενών, ωθούμενοι από μία αρκετά διαδεδομένη σ΄ αυτούς τους κύκλους αμαρτία: την απληστία. Σε βιβλίο του Γερμανού χειρουργού Michael Imhof με τίτλο « Η καταπάτηση του όρκου των γιατρών, αυτοί που κάνουν δουλειές και η χαμένη τιμή των ασθενών», που εκτενώς παρουσιάζει το περιοδικό Focus, επισημαίνονται επτά θανάσιμα αμαρτήματα της σύγχρονης ιατρικής:

Αμάρτημα 1ον: Η εμπορευματοποίηση της ασθένειας και του πόνου. Η οικονομική θεώρηση της υγείας έρχεται ολοένα και περισσότερο στο προσκήνιο, είτε αφορά εξοικονομήσεις ή κέρδη νοσοκομειακών φορέων, είτε αφορά ενδείξεις για επεμβάσεις ( π.χ. τοποθέτηση προσθέσεων σε αρθρώσεις) που θα μπορούσαν να μην γίνουν, αλλά γίνονται χάρη του κέρδους.

Πιο αποκρουστική εκδοχή αυτής της πρακτικής: ο διαχωρισμός των ασθενών ανάλογα με το εισόδημα τους. Και στην Ελλάδα έχουμε παρόμοια φαινόμενα. Η αρθροπλαστική ισχίου σε κατάκοιτο 90άρη δεν είναι ανέκδοτο. Ο αυξημένος αριθμός τοποθέτησης stent, επίσης. ( Ενδεικτικές αναφορές)

Αμάρτημα 2ον : Η απληστία των φαρμακευτικών εταιρειών. Υψηλές τιμές σε φάρμακα που δεν έχουν ανταγωνισμό. Διαφορετικές τιμές από χώρα σε χώρα, διακίνηση φαρμάκων για μεγιστοποίηση του κέρδους, αποφυγή μεταρρυθμίσεων που θα εξορθολόγιζαν το κύκλωμα του φαρμάκου, είναι μόνο μερικές από τις εκφάνσεις αυτής της εκμεταλλευτικής πρακτικής εις βάρος ασθενών και ασφαλιστικών ταμείων.

Αποσύρσεις φτηνών φαρμάκων, περιορισμένος αριθμός χαπιών ανά συσκευασία, εξαγωγή φαρμάκων από τις ελληνικές σε ξένες αποθήκες, δυσφήμιση του καλού γενόσημου φαρμάκου, θα ήταν πρακτικές που θα μπορούσε να επιλέξει ο Γερμανός γιατρός αν ζούσε στην Ελλάδα.

Αμάρτημα 3ον: Η απληστία των γιατρών. Εδώ ο συγγραφέας αναφέρεται μόνο σε μία πρακτική που έχει βρει μεγάλη διάδοση στην Γερμανία: να προσφέρουν οι γιατροί – συχνά ως διαμεσολαβητές- πρόσθετες υπηρεσίες, πέρα απ’ αυτές για τις οποίες πληρώνει το ταμείο των ασθενών (όπως π.χ. πρόσθετες προληπτικές εξετάσεις, «φυσιολογικές» θεραπείες κ.λ.π.). Πολλές από αυτές τις παροχές, που πληρώνουν οι ασθενείς από την τσέπη τους, είναι άχρηστες.

Το σύνολο του τζίρου αυτών των εξετάσεων ή πρόσθετων υπηρεσιών ξεπέρασε το 2012 τα 1, 3 δις ευρώ στην Γερμανία! Άντε να δούμε αυτή την πρακτική σε πλήρη ανάπτυξη και στην Ελλάδα. Μέχρι στιγμής κάτι τέτοιο το βρίσκουμε στα τηλεοπτικά κανάλια, ως κολλαγόνο, υαλουρονικό, όζον, μασσαζοκαλσόν, βιομαγνητάκια κ.λ.π.

Αμαρτία 4η: Η διαφθορά στο χώρο της υγείας. Εδώ αναφέρει τις παραπομπές ασθενών σε συγκεκριμένες κλινικές ή παρόχους ιατρικού εξοπλισμού (με οικονομικό όφελος αυτού που παραπέμπει). Αν ζούσε στη χώρα μας ως παράδειγμα τέτοιας συμπεριφοράς θα ανέφερε στην πρώτη θέση την παραπομπή για εξετάσεις (κυρίως απεικονιστικές) που δεν είναι απαραίτητες, τις παραπομπές από γιατρούς σε άλλους γιατρούς (κυρίως για χειρουργικές επεμβάσεις) κ.λ.π.

Αμάρτημα 5ον: Τα ηθικά προβλήματα. Εδώ αναφέρει την περίπτωση του μεγάλου αριθμού μελετών που δημοσιεύονται και οι οποίες λίγο ή καθόλου δεν εξυπηρετούν τους ασθενείς. Κάνει αναφορά στις ελάχιστες ανεξάρτητες μελέτες ( οι περισσότερες που δημοσιεύονται έχουν την στήριξη φαρμακευτικών εταιρειών, π.χ. στον καρκίνο 1 στις 3 έρευνες υποστηρίζεται από φαρμακοβιομηχανίες). Μια άλλη πρακτική είναι η απόσυρση παλαιού φαρμάκου, η ελαχιστότατη αλλαγή στο μόριο του (που δεν επιδρά στη βελτίωση της υγείας του ασθενούς) και η εισαγωγή του στην αγορά ως νέο φάρμακο με άλλη ονομασία και με πολύ πιο ακριβή φυσικά τιμή.

Δεν πρόκειται για γενόσημα, αλλά για μαϊμού πρωτότυπα. Και αυτό συμβαίνει και στην Ελλάδα. Επίσης για τις μελέτες αξίζει να αναφερθεί το πόσο εύκολο ήταν (και πιθανώς είναι) το να διεξάγεις μία έρευνα για κάποια φάρμακα (οι Έλληνες επιστήμονες έχουν συγκριτικά μεγάλο τέτοιο αριθμό δημοσιεύσεων)

Αμάρτημα 6ο: Η έλλειψη συμπόνιας από τους γιατρούς.  Αντί να στηρίζουν και να ανακουφίσουν τους ασθενείς (π.χ. τους καρκινοπαθείς) στα τελευταία στάδια, οι γιατροί προτιμούν να τους χορηγούν επιθετικές θεραπείες που τίποτα δεν προσφέρουν, εκτός κάποιου οικονομικού οφέλους στους συνταγογραφούντες. Οι γιατροί δεν έχουν μάθει να συμπάσχουν, αλλά το αποφεύγουν κιόλας, για να μην εξουθενωθούν με την πάροδο του χρόνου.

Και η ελληνική εμπειρία (ιδίως στην ογκολογία) είναι παρόμοια. Θα πρέπει, όμως, να αναφερθεί ότι στο θέμα της άχρηστης θεραπευτικής παρέμβασης εμπλέκονται και οι συγγενείς που ζητούν φορτικά να κάνει κάτι ο γιατρός στον ασθενή, όταν αυτό το κάτι δεν έχει πια νόημα.

Αμάρτημα 7ο: Η τρέλα της ιατρικής ότι όλα είναι γι’ αυτήν δυνατά. Όλοι αρρωσταίνουμε. Αρρώστιες υπάρχουν άφθονες. Και αν δεν υπάρχουν, τότε συνηθισμένες παρεκτροπές από ένα αυστηρά και συχνά αυθαίρετα καθορισμένο φυσιολογικό, μπορούν εύκολα να προπαγανδιστούν ως παθήσεις και ανάλογα να αντιμετωπιστούν ιατρικά. Δηλαδή και ο υγιής με τέτοιες μεθόδους μπορεί να μετατραπεί σε ασθενή. Μία καθόλου κακή επένδυση.

Αν περάσουμε την αντίληψη ότι και ο άνδρας περνά κλιμακτήριο, σκέφτεστε πόσο χρήμα θα καταναλωθεί γύρω απ’ αυτό. Το ίδιο που συμβαίνει με τις οστεοπενίες και την έλλειψη βιταμινών. Η αρρωστοποίηση της ζωής είναι μία νέα τρέλα στο πλαίσιο της απληστίας στο χώρο της ιατρικής. Ελπίζω το βιβλίο να μεταφραστεί στα Ελληνικά και να δώσει αφορμή για περαιτέρω «ελληνική» συζήτηση.

Αμάρτημα 8ο: Φακελάκια (χωρίς γραμματόσημα)!
ΚΛΠ.
***

ΚΑΙ ΝΑ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ 8 τα 8 θανάσιμα αμαρτήματα της ιατρικής: Από τον μεσαίωνα καταντήσαμε στην σύγχρονη ιατρική, θα τρίζουν τα κόκκαλα του Ασκληπιού.
Αλλά επειδή δεν είμαστε όλοι μας πρόβατα προς σφαγή …
Δεν είναι όλοι οι γιατροί Άπληστοι και Διεφθαρμένοι....