Τα Δέντρα και τα Πρόβατα...

Τα πρόβατα περπατάνε με το κεφάλι κάτω ψάχνοντας συνέχεια για τροφή. Σπάνια σηκώνουν το κεφάλι.

Τα δέντρα ενώνουν τη γη με τον ουρανό, στέλνοντας τις ρίζες τους βαθιά μέσα στο χώμα και τα φύλλα τους ψηλά προς τα πάνω.

Τα πρόβατα ακολουθούν τυφλά το κοπάδι για να μη μείνουν μόνα. Το ακολουθούν οπουδήποτε, δεν έχουν καμιά ανεξαρτησία.

Τα δέντρα στέκονται ίσια και ανεξάρτητα δεν χρειάζονται τίποτε αλλά έχουν πολλά να δώσουν.

Τα πρόβατα κάνουν πολύ θόρυβο με τα κουδούνια τους και τα βελάσματα τους.

Τα δέντρα στέκουν σιωπηλά και μόνο στον άνεμο ψιθυρίζουν. Αυτή η σιωπή φέρνει ηρεμία σε όσους βρίσκονται γύρω τους.

Τα πρόβατα εξαρτώνται από εκείνον που τα εκμεταλλεύεται και που τελικά θα τα σκοτώσει.

Τα δέντρα δεν ακολουθούν κανέναν. Προσφέρουν συνέχεια σ αυτούς που ζητούν καταφύγιο η τροφή.

Τα δέντρα δίνουν χωρίς να ζητούν ανταλλάγματα, δίνουν χωρίς εγωισμό και χωρίς να νοιάζονται τι θα κάνουν οι άλλοι με αυτά που τους προσφέρουν.

Τα δέντρα μεγαλώνουν πάντα προς τα πάνω ψάχνοντας πάντα να βρουν ήλιο και φως. Ποτέ δεν αναζητούν το σκοτάδι. Χρησιμοποιούν με αγάπη κάθε ενέργεια για να φέρουν περισσότερο φως στην ύπαρξη τους.

Τα δέντρα είναι μεγάλα και σοφά, έχουν δει εκατοντάδες χρόνια πολιτισμού να περνούν από τα μάτια τους κι όμως δεν υπερηφανεύονται γι αυτό ούτε έχουν την αξίωση να τα ακούν οι άλλοι. Αφήνουν τη σοφία τους να εκφράζεται μέσα από την ηρεμία που ακτινοβολούν.

Ανάλυση αίματος από το κινητό

Ακόμα μία καινοτομία στον κλάδο της Ιατρικής τεχνολογίας έρχεται να μας διευκολύνει στην συστηματική παρακολούθηση της κατάστασης της υγείας μας ή ακόμα καλύτερα εκεί όπου η τεχνολογία δυσκολεύεται ή ακόμα αδυνατεί να προσεγγίσει. Ο λόγος για μία εφαρμογή, η οποία με τη βοήθεια ενός πρόσθετου φακού επιτρέπει στο «έξυπνο» κινητό τηλέφωνο να προχωρήσει σε ανάλυση αίματος, κατόρθωσε να αναπτύξει ομάδα ερευνητών, σύμφωνα με το BBC.

Η εφαρμογή ονομάζεται Athelas και η ομάδα ισχυρίζεται ότι η ανάλυση αίματος μπορεί να εντοπίσει ασθένειες, όπως ελονοσία και καρκίνος. Ωστόσο, ειδικοί επισημαίνουν ότι οι συνθήκες που επικρατούν σε ένα εργαστήριο αναλύσεων είναι σαφώς πιο ασφαλείς για τέτοιες σημαντικές διαδικασίες, πάραυτα όμως παντού υπάρχει ένα κινητό τηλέφωνο! Γιατί να μην το αξιοποιήσουμε λοιπόν;

Συγκεκριμένα, οι χρήστες αξιοποιούν τον πρόσθετο φακό προκειμένου να τραβήξουν μία φωτογραφία όπου απεικονίζεται το δείγμα αίματός τους. Ακολούθως, η φωτογραφία αποστέλλεται ηλεκτρονικά στους σέρβερς της εφαρμογής και στη συνέχεια τα αποτελέσματα των αναλύσεων στέλνονται πίσω.

«Για περισσότερους από δύο αιώνες, η μορφολογία των κυττάρων και οι τεχνικές ανάλυσης αυτών δεν έχουν αλλάξει δραματικά. Και τούτο παρότι η ανάλυση αίματος για τους γιατρούς είναι εξαιρετικής σημασίας» δήλωσε ο Τανάι Ταντόν, επικεφαλής των ερευνητών που δημιούργησαν το Athelas και πρόσθεσε  «Σε απομακρυσμένες αγροτικές περιοχές η τεχνολογία θα λάμψει. Θα προσφέρει έγκαιρη διάγνωση και θα σώσει ζωές».

Reflections - Σκέψεις

"Δεν σταματάς να παίζεις γιατί έχεις γεράσει, έχεις γεράσει γιατί σταμάτησες να παίζεις"- George Bernard Shaw-

Ένα μικρού μήκους animation που περιγράφει την ιστορία του Barnie ενός ενήλικα που παίζει με το παιδικό του είδωλο σε ένα αστικό τοπίο, ψάχνοντας την χαμένη αθωότητα του.

Το φιλμάκι "Reflection" από το Ισραήλ, δημιουργήθηκε το 2013 από το  δίδυμο Agayoff Bosmat & Alon Ziv, στο πλαίσιο της πτυχιακής τους εργασίας (Bezalel Academy of art and design).

Μια ταινία που καταφέρνει να πετύχει την ιδανική ισορροπία μεταξύ χιούμορ και προβληματισμού. Επιτρέπει στους θεατές να θαυμάσουν τις τεχνικές που χρησιμοποιούνται, ενώ παράλληλα να λάβουν το μήνυμα που κρύβεται πίσω από αυτό.

Τη διαχωριστική, δηλαδή, γραμμή από το να είσαι παιδί, στο να είσαι ενήλικας και να ζεις απαλλαγμένος από κάθε παιδική αίσθηση.

Οι Agayoff Bosmat και Alon Ziv χρησιμοποίησε ψηφιακές μεθόδους και ειδικά εφέ, αλλάζοντας την ατμόσφαιρα του τοπίου, από φωτεινή και ξέγνοιαστη γεμάτη φως, όσο ο πρωταγωνιστής χαίρεται την παιδικότητα του, αντικαθιστώντας τη με μια λυπημένη μελωδία, ψυχρά χρώματα και βροχή καθώς αυτός ενθαρρύνεται να ωριμάσει από μια περαστική ομάδα ξένων.

To Animation "Reflection" δημιουργήθηκε με τα προγράμματα TV paint, Photoshop και After Effects και απέσπασε πολλά βραβεία σε διεθνής διαγωνισμούς.

Τι λέει η νευροβιολογία για τον έρωτα

Οι διεργασίες του εγκεφάλου, η σεροτονίνη, η οξυτοκίνη, ο εθισμός, η οπτική επαφή, ο νευροδιαβιβαστής της ευτυχίας ή πολύ απλά ο έρωτας. Τι είναι έρωτας; Πότε τον νιώθεις; Μπορούν όλοι οι άνθρωποι να εκτεθούν σε αυτό το συναίσθημα; Η επιστήμη μελετά, κάνει μετρήσεις και πειράματα αλλά είναι αδύνατον να μην παραδεχθεί πως είναι μία από τις πιο σημαντικές και πιο ισχυρές δυνάμεις του πλανήτη από όπου κι αν προέρχεται, όπου κι αν καταλήγει.

Ο έρωτας είναι εθιστικός

Σκεφτείτε τις πρώτες ημέρες ενός έρωτα. Τότε που νιώθεις εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι και δεν ξέρεις τι σου συμβαίνει. Όταν ερωτευόμαστε ο εγκέφαλος απελευθερώνει ντοπαμίνη, τον νευροδιαβιβαστή της ευτυχίας. Ως νευροδιαβιβαστής, η ντοπαμίνη έχει την ιδιότητα να μεταφέρει μηνύματα από το ένα νευρικό κύτταρο στο άλλο προκαλώντας ικανοποίηση, ευχαρίστηση και ευφορία. Παράλληλα με την ντοπαμίνη ο εγκέφαλος ενός ερωτευμένου ανθρώπου αυξάνει και την ορμόνη του στρες με αποτέλεσμα να υπάρχει κατακόρυφη μεταβολή στους καρδιακούς παλμούς και στην πίεση του αίματος. Τα συμπτώματα είναι παρόμοια και τόσο ισχυρά με εκείνα που έχει κάποιος που κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών και εθιστικών διεγερτικών όπως η μεθαμφεταμίνη.

Ο έρωτας σε βασανίζει

Η χημεία του έρωτα περιλαμβάνει την μείωση της σεροτονίνης. Θεωρείται η κατεξοχήν χημική ουσία που συνδέεται με την αίσθηση της ευφορίας. Η μείωσή της έχει ως αποτέλεσμα το άτομο να χάνει την αίσθηση του απόλυτου ελέγχου να αγωνιά από άγχος, αβεβαιότητα και συναισθηματική αστάθεια. Όταν ο δείκτης της σεροτονίνης πέφτει αναγκαζόμαστε να προσκολληθούμε μανιωδώς σε κάτι ή κάποιον που θα μας προσφέρει σταθερότητα. Το στοιχείο της εμμονής είναι βασικό. Η φράση »τρελά ερωτευμένος» δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα.

Ο έρωτας σε κάνει απρόσεκτο

Ο προμετωπιαίος φλοιός του εγκεφάλου είναι υπεύθυνος για τον έλεγχο. Όταν είμαστε ερωτευμένοι η εγγενής ρύθμιση αλλάζει και τότε δεν έχουμε αίσθηση του κινδύνου.

Ο χρόνος φέρνει την αγάπη

Οι χημικές αντιδράσεις του εγκεφάλου με την πάροδο του χρόνου αλλάζουν. Η οξυτοκίνη και βαζοπρεσίνη είναι γνωστές ως »ορμόνες της αγάπης», αφού σχετίζονται με το συναίσθημα της οικειότητας και της τρυφερότητας που νιώθει ένα ερωτευμένο ζευγάρι. Απελευθερώνονται στον εγκέφαλο κατά τη διάρκεια του σεξ ή αμέσως μετά.

Οι άνδρες είναι »οπτικά θηρία»

Οι εγκέφαλοι των ερωτευμένων ανδρών εμφανίζουν μεγαλύτερη δραστηριότητα στον οπτικό φλοιό σε σύγκριση με τις γυναίκες. Οι άνδρες ερωτεύονται με τα μάτια ενώ οι γυναίκες λειτουργούν περισσότερο εγκεφαλικά.

Οι γυναίκες θυμούνται τις λεπτομέρειες

Οι εγκέφαλοι των γυναικών στον έρωτα εμφανίζουν μεγαλύτερη δραστηριότητα στον ιππόκαμπο, μια περιοχή που σχετίζεται με τη μνήμη. Σημειώνεται ότι ο ιππόκαμπος καταλαμβάνει μεγαλύτερο ποσοστό του εγκεφάλου στις γυναίκες εν συγκρίσει με τους άνδρες. Δίδαγμα: Ό,τι κι αν κάνουν οι άνδρες, οι γυναίκες θα το θυμούνται πολύ καλά.

Η μαγεία της οπτικής επαφής

Τα νεογέννητα και οι ερωτευμένοι έχει αποδειχθεί πως έχουν ένα κοινό. Αυτό δεν είναι άλλο από την οπτική επαφή. Η επαφή με τα μάτια είναι είναι το βασικό μέσο για τη συναισθηματική σύνδεση. Το μαγευτικό βλέμμα δεν είναι μόνο μια ρομαντική ιδέα, αλλά μια βιολογική πραγματικότητα. Επαφή με τα μάτια και το χαμόγελο είναι ένας ιδιαίτερα ισχυρός συνδυασμός.

Αν νιώθετε »κόμπο» στο στομάχι, αν η καρδιά σας »φτερουγίζει» τότε το πιο πιθανό είναι να είστε ερωτευμένοι. Αφήστε τον εγκέφαλο να κάνει τη δουλειά του. Εσείς απλά αφεθείτε και απολαύστε ένα από τα πιο ισχυρά και καθηλωτικά συναισθήματα που μπορείτε να βιώσετε.

Η γη κάτω από τα πόδια μας

Εφόσον η Γη περιστρέφεται με τέτοια ταχύτητα ώστε ένας κάτοικος του Ισημερινού να κινείται με 1.600 χιλιόμετρα την ώρα, δε θα έπρεπε να νιώθουμε ιλίγγους, ή τον άνεμο, ή με κάποιον άλλο τρόπο την ύπαρξη αυτής της κίνησης; Γιατί δε συμβαίνει αυτό; Μήπως επειδή την έχουμε συνηθίσει;

 

Όχι, δεν αισθανόμαστε αυτή την κίνηση διότι η περιστροφή της Γης είναι ομαλή και σταθερή και εμείς νιώθουμε μονάχα αλλαγές στην κίνηση (Τεχνικός όρος: επιτάχυνση). Κάθε φορά που ένα κινούμενο αντικείμενο εκτρέπεται από την κίνησή του, είτε με αλλαγή της κατεύθυνσής του, είτε με αλλαγή της ταχύτητάς του, λέμε ότι έχει υποστεί μια επιτάχυνση. Επιτάχυνση δε σημαίνει απλά μόνο «αύξηση της ταχύτητας».

 

Φαντάσου ότι βρίσκεσαι σ’ ένα αυτοκίνητο που κινείται εδώ και ώρα σ’ ένα απολύτως ομαλό και ευθύ τμήμα της Εθνικής με σταθερή ταχύτητα. Δεν αισθάνεσαι καμία δύναμη να σπρώχνει το σώμα σου πέρα δώθε, σωστά; Μόλις όμως φτάσεις σε μια γρήγορη ανοιχτή καμπή, το σώμα σου το αντιλαμβάνεται γιατί ωθείται ελαφρά προς το εξωτερικό της στροφής. Ή, εάν ο οδηγός πατήσει απότομα το γκάζι (το ποδόπληκτρο επιτάχυνσης, όπως το έλεγαν κάποτε), το σώμα σου το αντιλαμβάνεται γιατί «κολλάει» ελαφρά στην πλάτη του καθίσματος. Ή, εάν ο οδηγός πατήσει απότομα το φρένο (ένα ακόμη ποδόφρενο επιτάχυνσης, μόνο που η επιτάχυνση εδώ είναι αρνητική, δηλαδή επιβράδυνση), το σώμα σου το αντιλαμβάνεται γιατί φεύγει ελαφρώς προς τα μπροστά. Όσο όμως το αυτοκίνητο δεν αυξάνει ή μειώνει την ταχύτητά του και ούτε ακολουθεί κάποια καμπή (η επιτάχυνση αυτή λέγεται γωνιακή), το σώμα σου δε νιώθει καμία δύναμη. Στην ουσία, το σώμα σου δεν ξέρει ότι κινείται, παρότι ο εγκέφαλός σου το γνωρίζει.

 

 

Έτσι λοιπόν, ο εγκέφαλός σου γνωρίζει ότι η Γη περιστρέφεται , όμως το σώμα σου δεν έχει κανέναν τρόπο να το καταλάβει γιατί η κίνηση είναι ομαλή, σταθερή και συνεχής. Όπως το έθεσε ο Ισαάκ Νεύτων στον Πρώτο Νόμο της Κίνησης, ένα οποιοδήποτε σώμα (συμπεριλαμβανομένου του δικού σου) που κινείται με σταθερή ταχύτητα και σε ευθεία γραμμή, θα συνεχίσει να κινείται έτσι, μέχρι κάποια εξωτερική δύναμη να επιδράσει επάνω του. Δίχως μία τέτοια εξωτερική δύναμη, το σώμα (που θα μπορούσε να είναι το δικό σου) δεν μπορεί καν να καταλάβει ότι κινείται.

 

Θα πεις βεβαίως, και θα έχεις δίκιο, ότι εμείς δεν κινούμαστε σ’ ευθεία γραμμή αλλά σε καμπύλη, μιας που ακολουθούμε την καμπυλότητα της Γης, Μπορεί να ισχύει λοιπόν ο πρώτος όρος του νόμου, περί «σταθερής ταχύτητας» σίγουρα όμως όχι ο δεύτερος.

 

Γιατί λοιπόν δεν ωθούμαστε προς «το εξωτερικό της στροφής»;

Η απάντηση είναι ότι... ακριβώς αυτό κάνουμε! Όμως η καμπυλότητα είναι τόσο μικρή — γιατί η Γη είναι τόσο μεγάλη — ώστε η κυκλική μας τροχιά είναι ουσιαστικά μία ευθεία γραμμή, και η δύναμη «προς τα έξω» είναι αμελητέα . Αν το σκεφτείς, ακόμα και το αυτοκίνητό σου σ’ εκείνο τον ίσιο δρόμο ταξίδευε πάνω στην ίδια μεγάλη καμπύλη' την καμπύλη της επιφάνειας της Γης. Εάν μπορούσες να συνεχίσεις σε αυτή την «ευθεία γραμμή» για μεγάλο χρονικό διάστημα, θα κατέληγες εκεί ακριβώς απ’ όπου είχες ξεκινήσει.

Όλη αυτή η σταθερότητα είναι ο χειρότερος εφιάλτης των απανταχού σχεδιαστών των λούνα παρκ (γνωστά και ως «πάρκα ψυχαγωγίας», αν και εγώ τα ονομάζω «πάρκα ψυχαγωνίας»), οι οποίοι επιθυμούν τα σώματά μας να... αντιληφθούν τι εστί κίνηση στον υπερθετικό βαθμό. Έτσι, σκοπίμως και εκ προμελέτης, μας κάνουν να αισθανόμαστε ανισόρροποι, ασταθείς, αποπροσανατολισμένοι, ανασφαλείς και... σαφώς αναγουλιασμένοι. Αυτός είναι και ο λόγος που τίποτε σε αυτά τα μέρη δεν κινείται «ευθύγραμμα και ομαλά», εκτός βεβαίως από τα χρήματά σου που κινούνται με μία σταθερή ροή έξω από το πορτοφόλι σου. Κάθε διαδρομή σε στριφογυρίζει γύρω γύρω, σε πετάει πάνω και κάτω ή σε εκσφενδονίζει σε κάποια παλαβή αλληλουχία συνδυασμένων κινήσεων προς όλες τις απίθανες κατευθύνσεις ταυτοχρόνως! Τα καλύτερα (;) τρενάκια στα λούνα παρκ είναι αυτά που συνδυάζουν τα πάνω κάτω με αυξομειώσεις της ταχύτητας, στριφογυρίσματα και καμπές. Όλες αυτές τις αλλαγές της κίνησης τις αντιλαμβάνεσαι γιατί συνοδεύονται με κατηγορίες επιταχύνσεων. Ακόμα και τα αλογάκια του λούνα παρκ σε επιταχύνουν, γιατί σε εκτρέπουν μονίμως από την ευθεία γραμμή, αναγκάζοντας σε να ακολουθήσεις έναν κύκλο.

 

Α ναι, με είχες ρωτήσει γιατί δε νιώθουμε τον αέρα καθώς το πλανητικό μας γαϊτανάκι μας περιστρέφει με 1.600 χιλιόμετρα την ώρα. Η απάντηση είναι ότι και ο αέρας ο ίδιος ακολουθεί την κίνηση της Γης με αυτή ακριβώς την ταχύτητα, όπως άλλωστε κάνουν τα αυτοκίνητά μας, τα σπίτια μας, ακόμα και τα αεροπλάνα μας (βλέπε παρακάτω). Δεν υπάρχει λοιπόν καμία σχετική κίνηση μεταξύ... ημών και του αέρα.

 

 

ΖΑΛΑΔΑ ΚΟΣΜΙΚΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ

Εφόσον η Γη περιστρέφεται με 1.600 χιλιόμετρα την ώρα, γιατί δεν τη βλέπω να κινείται από κάτω μου όταν βρίσκομαι σ’ ένα αεροπλάνο που πετάει πολύ πιο αργά;

Γιατί ακόμα και αν πηγαίνεις στην άκρη του κόσμου για να αποδράσεις από τα πάντα, δε θα μπορέσεις ποτέ να αποδράσεις απ’ το γεγονός ότι είσαι μέρος από αυτά «τα πάντα». Το αεροπλάνο σου είναι συνδεδεμένο με τη Γη σχεδόν τόσο όσο και τα, βουνά, με τη διαφορά ότι αυτό βρίσκεται (ελπίζουμε) από πάνω τους. :

Ο κυβερνήτης σου θα μπορούσε να σε διαβεβαιώσει ότι το αεροπλάνο είναι σταθερά συνδεδεμένο με τον αέρα , και εφόσον ο αέρας είναι σταθερά συνδεδεμένος με τη Γη, μπορείς να θεωρήσεις ότι είμαστε όλοι μας στο ίδιο γιγαντιαιο σκάφος που μας παρασέρνει ανατολικά μαζί με την επιφάνεια της Γης, με ταχύτητα περίπου 1,600 χιλιόμετρα την ώρα.

 

(Η ταχύτητα του εδάφους είναι 1.670 χιλιόμετρα την ώρα στον ισημερινό, και αυτό προκύπτει διαιρώντας τα 40.100 χιλιόμετρα της περιφέρειας της Γης με τις 24 ώρες της μίας πλήρους περιστροφής. Αν απομακρυνθούμε από τον ισημερινό, είτε προς βορρά είτε προς νότο, η ταχύτητα μειώνεται γιατί οι παράλληλοι γίνονται μικρότεροι.)

 

Εσύ βεβαίως βλέπεις το έδαφος να «κινείται προς τα πίσω» όταν πετάς, όμως αυτή είναι η κίνηση του αεροπλάνου σου και όχι του εδάφους. Είναι το ίδιο ακριβώς φαινόμενο με αυτό των δέντρων που «φεύγουν προς τα πίσω» καθώς το αυτοκίνητό σου κινείται στο δρόμο.

 

Είναι εξαιρετικά σημαντικό να καταλάβεις το εξής: Δεν υπάρχει απόλυτη κίνηση. Όλες οι κινήσεις είναι σχετικές. Δεν μπορούμε να λέμε ότι κάτι κινείται, ή δεν κινείται, εάν δεν προσδιορίσουμε το «ως προς τι». Η κίνηση υπάρχει μόνο σε σχέση με .κάποιο ανεξάρτητο σημείο (πλαίσιο) αναφοράς.

Για τα δέντρα, το αυτοκίνητό σου κινείται, για το αυτοκίνητό σου όμως, είναι τα δέντρα που κινούνται. Ποιος έχει δίκιο; Αν είχες γεννηθεί στο αυτοκίνητό σου ένα δευτερόλεπτο πιο πριν, θα ορκιζόσουν ότι τα δέντρα είναι που κινούνται, γιατί η διαίσθησή σου, και ο εγωισμός σου, θα έθεταν εσένα ως σταθερό σημείο αναφοράς. Πραγματικά, είναι μονάχα η εμπειρία που μας έχει επιτρέψει να δεχτούμε σημεία αναφοράς έξω από τον ίδιο μας τον εαυτό.

 

Αν ο κάθε οδηγός θεωρούσε τον εαυτό του ως το σημείο αναφοράς, τότε τα δέντρα θα «κινούνταν» προς όλες τις δυνατές κατευθύνσεις με όλες τις πιθανές (και απίθανες) ταχύτητες, γιατί κάθε εγωκεντρικό σημείο αναφοράς θα κινούνταν με διαφορετική ταχύτητα προς μία διαφορετική κατεύθυνση. Επειδή όμως είναι τόσο πιο εύκολο τελικά να ζούμε (και να οδηγούμε) θεωρώντας τα δέντρα στατικά, πνίξαμε τον εγωισμό μας και συμφωνήσαμε ότι για όλους μας το σημείο αναφοράς θα είναι τα δέντρα και η γη πάνω στην οποία είναι ριζωμένα.

 

Ας απομακρυνθούμε όμως λίγο για να δούμε ολόκληρη τη Γη, Βλέποντας ένα φοινικόδεντρο να κινείται κάπου στον ισημερινό με 1.670 χιλιόμετρα την ώρα, πρέπει να ρωτήσουμε; «Σε σχέση με τι;» Λοιπόν, τι θα λέγατε για το κέντρο της Γης; Εντέλει, είναι το μοναδικό σημείο σ’ ολόκληρη τη σφαίρα της υδρογείου που δεν κάνει κύκλους. Με άλλα λόγια, θα πάρουμε το κέντρο της Γης ως το «σταθερό» σημείο αναφοράς μας.

 

Όμως, ωωω! Κάνοντας ακόμα πιο πίσω, βλέπουμε ολόκληρο τον πλανήτη να περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο, με 17.100 χιλιόμετρα την ώρα σε σχέση με το κέντρο του ήλιου, που τώρα μπορούμε να το πάρουμε ως το νέο σημείο αναφοράς μας.

 

Και ο ήλιος όμως κινείται σε σχέση με τα άλλα αστέρια. Και τα αστέρια κινούνται σε σχέση με το κέντρο του γαλαξία. Και ο γαλαξίας...

...σε έναν κοσμικό χορό που κυριολεκτικά δεν έχει τέλος.

 

Πριν όμως ζαλιστούμε εντελώς, ας επιστρέφουμε μέσα στο αεροπλάνο. Κοιτώντας από τη θέση σου, το κάθε σταθερό σημείο του αεροπλάνου αποτελεί ένα πιθανό σημείο αναφοράς' έτσι λοιπόν βλέπεις τη Γη να κινείται «προς τα πίσω» με την (προς τα εμπρός) ταχύτητα εδάφους του αεροπλάνου σου. Θυμήσου όμως ότι εσύ, το ποτό σου και το μωρό που στριγκλίζει στην άλλη άκρη του διαδρόμου ταξιδεύετε όλοι σας με σχεδόν την ταχύτητα περιστροφής της επιφάνειας της Γης, σε σχέση πάντα με το κέντρο της. Και είπα «σχεδόν» γιατί εάν πετάς προς τα ανατολικά, κατά τη φορά δηλαδή της περιστροφής της Γης, τότε η ταχύτητα του αεροπλάνου σου (σε σχέση με το κέντρο της Γης) προστίθεται στην ταχύτητα περιστροφής της Γης. Εάν πετάς δυτικά, αντίθετα από τη φορά περιστροφής της Γης, η ταχύτητα του αεροπλάνου αφαιρείται από την ταχύτητα περιστροφής της Γης. Εάν τώρα πετάς βορειοανατολικά ή νότια-νοτιοδυτικά, συμβουλεύσου τα βιβλία τριγωνομετρίας σου. Σου λέει μήπως κάτι η λέξη «διάνυσμα»;

 

ΓΙΑ ΣΧΟΛΑΣΤΙΚΟΥΣ

Είπα προηγούμενος ότι το αεροπλάνο είναι σταθερά συνδεδεμένο με την περιστρεφόμενη Γη, διότι είναι σταθερά συνδεδεμένο με τον αέρα και ο αέρας με τη σειρά του είναι σταθερά συνδεδεμένος με τη Γη. Ε λοιπόν, δεν είναι ακριβώς έτσι.

 

Ο αέρας είναι ένα ρευστό, το οποίο σημαίνει ότι δεν είναι κάτι άκαμπτο, αλλά ρέει. Έτσι λοιπόν, καθώς η Γη περιστρέφεται, ο αέρας δεν μπορεί να την ακολουθήσει σε κάθε της βήμα* ξεμένει λίγο πίσω και περιχύνεται ελαφρώς ολόγυρα όπως κάνει μία κηλίδα νερού μέσα σε μία κωπηλατική λέμβο. Παρότι το αεροπλάνο όντως «συγκρατείται» πολύ καλά στον αέρα, ο αέρας ο ίδιος συγκρατείται σχετικά χαλαρά από τη Γη, Δεν εννοώ σε καμιά περίπτωση με αυτό ότι υπάρχει ο παραμικρός κίνδυνος να χάσουμε την ατμόσφαιρα μας* η βαρύτητα συγκρατεί τα στρώματα της ατμόσφαιρας εξαιρετικά καλά. Μέσα όμως σ’ αυτά τα στρώματα, ο αέρας είναι μία μάζα που αναδεύεται, λυσσομανάει και ανεβοκατεβαίνει, και οι τοπικές αυτές αναταράξεις μπορούν να κλυδωνίσουν το αεροπλάνο σου με διαδοχικές ριπές αντίθετου και ούριου άνεμου καθώς και να το ρίξουν στα περιβόητα «κενά», τα οποία στην πραγματικότητα είναι καθοδικά και ανοδικά ρεύματα αέρος, που το μόνο τους κενό είναι αυτό που αφήνουν στο στομάχι μας.

 

Δε ρώτησες, αλλά...

Αν εγώ, από ένα αεροπλάνο, δεν μπορώ να δω τη Γη να γυρνάει από κάτω μου, μπορούν τουλάχιστον οι αστροναύτες να τη δουν να γυρνάει κάτω απ’ το διαστημόπλοιό τους;

Όχι, γιατί, παρότι βρίσκονται πολύ πιο ψηλά και κινούνται πολύ πιο γρήγορα απ’ οτι ένα αεροπλάνο, η κατάσταση εξακολουθεί να είναι η ίδια. Οι αστροναύτες βλέπουν την επιφάνεια της Γης να «κινείται προς τα πίσω» με τη δική τους ταχύτητα, των περίπου 29.000 χιλιομέτρων την ώρα, ακριβώς όπως συμβαίνει μ’ εσένα σε μικρότερες ταχύτητες, μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο ή σ’ ένα αεροπλάνο. Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτοί, λόγω της πολύ μεγάλης τους ταχύτητας, μπορούν να δουν μία ολόκληρη ήπειρο να «περνάει από κάτω» τους σε λιγότερο χρόνο απ’ όσο εσύ χρειάζεσαι για να πας στη δουλειά σου. Μπορεί να έχεις δει στην τηλεόραση κάποιο βίντεο μερικών λεπτών από διαστημικούς περιπάτους με τους αστροναύτες στο προσκήνιο και κάποια ήπειρο να «περνάει» από πίσω τους προς τα δυτικά.

 

Γιατί όμως προς τα δυτικά;

Αχά! Αυτό είναι μια ενδιαφέρουσα ιστορία.

Έχεις ποτέ αναρωτηθεί γιατί το Διαστημικό Κέντρο Κέννεντυ, απ’ όπου εκτοξεύονται όλες οι αποστολές της ΝΑΣΑ, βρίσκεται στο Ακρωτήριο Κανάβεραλ, στο νότιο άκρο της Φλόριντά στις ανατολικές ακτές των ΗΠΑ, και όχι στην Καλιφόρνια από την πλευρά των δυτικών ακτών; Σε τελική ανάλυση, Ντισνεϊλαντ έχουν και οι δύο πολιτείες, γιατί όχι και από ένα κέντρο εκτόξευσης;

Ένας λόγος είναι ότι οι μηχανικοί της ΝΑΣΑ θέλουν οι εκτοξεύσεις να γίνονται πάνω από θάλασσες και όχι πάνω από κατοικημένες περιοχές, ώστε μετά το αρχικό στάδιο «προώθησης» να μπορούν με ασφάλεια να ρίχνουν τους βοηθητικούς προωθητικούς πυραύλους στη θάλασσα. Αυτό λοιπόν αποκλείει τις εκτοξεύσεις από την Καλιφόρνια προς τα ανατολικά, πάνω από το έδαφος των ΗΠΑ.

Για ποιο λόγο όμως να μη γίνονται εκτοξεύσεις από την Καλιφόρνια προς τα δυτικά, πάνω από τον Ειρηνικό ωκεανό; Διότι ~ και αυτό είναι το σημαντικότερο — οτιδήποτε εκτοξεύεται προς τα ανατολικά παίρνει μία δωρεάν προώθηση από την περιστροφή της Μητέρας Γης, που στον ισημερινό φτάνει τα 1.670 χιλιόμετρα την ώρα (και όσο απομακρυνόμαστε από τον ισημερινό μειώνεται μέχρι που στους Πόλους μηδενίζεται).

 

Γι’ αυτούς τους δύο λόγους, λοιπόν, το πεδίο εκτοξεύσεως της ΝΑΣΑ πρέπει να έχει μια θάλασσα στα ανατολικά του και ταυτόχρονα να είναι όσο το δυνατόν νοτιότερα (πλησιέστερα στον ισημερινό) μέσα στο έδαφος των Ηνωμένων Πολιτειών*.

 

Όταν ένα διαστημόπλοιο βρεθεί σε τροχιά, εξακολουθεί να πετάει πάντα προς την κατεύθυνση εκτόξευσής του. Οι αστροναύτες λοιπόν βλέπουν τη Γη να περνάει από κάτω τους πάντα προς τα δυτικά, όπως τη βλέπεις κι εσύ σ’ ένα αεροπλάνο από τη Νέα Τόρκη στο Λονδίνο.

 

Αυτοί βεβαίως έχουν το πρόσθετο πλεονέκτημα ότι μπορούν να τεντώσουν και τα πόδια τους...

 

* Για τους ίδιους ακριβώς λόγους, ένα ιδανικό σημείο εκτοξεύσεως στην Ευρώπη θα ήταν η Νότια Κρήτη (35° Β). Ευτυχώς για την ESA (Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία), η Γαλλία διέθετε μια παλιά αποικία σχεδόν δίπλα στον ισημερινό και έτσι οι εκτοξεύσεις της γίνονται από τη Γαλλική Γουιάνα (5° Β), τοποθεσία πιο ευνοϊκή από το Ακρωτήριο Κανάβεραλ της ΝΑΣΑ (28° Β).

Η Σκοτεινή Πλευρά των Φωτεινών Πνευμάτων της Αναγέννησης

Χαρισματικοί καλλιτέχνες που άφησαν το σημάδι τους στον κόσμο μας, με επίπεδο ευφυΐας και δημιουργίας αξιοθαύμαστο μέχρι σήμερα, που είχαν όμως κι αυτοί τα βάσανά τους.

Η καθημερινότητά τους, ο χαρακτήρας τους, τα πάθη και οι φόβοι τους δεν διαφέρουν από εκείνα οποιουδήποτε ανθρώπου. Μόνο που εκείνοι μπόρεσαν να φωτίσουν τα σκοτάδια της ψυχής τους –και της δικής μας-  με την ομορφιά της τέχνης.

 

Sandro Botticelli (Φλωρεντία 1445 -1510)

Τα έργα του Μποτιτσέλι (ειδικά τα πρώτα του) είναι μία σύνοψη του πνεύματος που είχε καταλάβει τον άνθρωπο της Αναγέννησης. ΗPrimavera του, το σύμβολο του ανθρωπισμού του 15ου αιώνα και η «Γέννηση της Αφροδίτης», η απόδοση της ανύψωσης του ανθρώπου ή της εξανθρώπισης του θείου (ανάλογα με τους «φακούς» του καθενός) είναι ανάμεσα στους δημοφιλέστερους πίνακες όλων των εποχών.

Αυτός, όμως, ο εκφραστής των ουμανιστικών ιδεών της σημαντικότερης ίσως εποχής της ευρωπαϊκής ιστορίας, το 1492, μετά τον θάνατο του Λορέντζο των Μεδίκων και του αδελφού του, Τζοβάνι, αφέθηκε στη σκοτεινή γοητεία του θρησκόληπτου Σαβοναρόλα, ο οποίος για δέκα περίπου χρόνια ανέκοψε την αναγεννησιακή πορεία στη Φλωρεντία.

 Όπως η πλειονότητα των συμπολιτών του, ο Σάντρο έριξε με τα ίδια του τα χέρια στις «φωτιές της ματαιοδοξίας» ό, τι θύμιζε την εποχή της πολυτέλειας και του έκλυτου (κατά τον φανατικό κληρικό) βίου της Φλωρεντίας.

Έτσι, ανάμεσα στα κοσμήματα, τα απαγορευμένα βιβλία και άλλα προϊόντα ευημερίας και πολιτισμού, έλιωσαν στις φωτιές και πολλά έργα του Μποτιτσέλι με θέματα παγανιστικά -και ως εκ τούτου προσβλητικά- για την εκκλησία.

Από τότε εγκαταλείπει τις μυθολογικές αλληγορίες και περιορίζεται σε θέματά αυστηρά θρησκευτικά (ο Θρήνος, η Μυστική Γέννηση κ.ά), ενώ πολλοί πιστεύουν πως σε αυτό το διάστημα δημιούργησε πολλές από τις διάσημες Μαντόνες του.

Έγγραφα του 1503 αποκαλύπτουν πως την εποχή αυτή αντιμετωπίζει πολύ σοβαρά οικονομικά προβλήματα, καθώς στον χώρο είχαν ήδη εμφανιστεί οι δύο καινοτόμοι κολοσσοί της Ιταλικής Αναγέννησης, ο Ντα Βίντσι και ο Μικελάντζελο. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Μποτιτσέλι υπέστη μία παραμόρφωση στην πλάτη, η οποία δεν του επέτρεπε πια να εργάζεται.

Ο Σάντρο πιθανότατα δεν ανέκαμψε οικονομικά έως τον θάνατό του, και οι πίνακες της τελευταίας δεκαετίας της ζωής του φανερώνουν και την εντυπωσιακή αλλαγή στην ψυχοσύνθεσή του.

Οι δύο πίνακες που ακολουθούν έχουν το ίδιο θέμα: Ιουδήθ και Ολοφέρνης, αλλά τους χωρίζουν 35 χρόνια.

Ο πρώτος (1472) αποδίδει το θέμα με την χαρακτηριστική αισιοδοξία την κίνηση και ελαφρότητα της περιόδου εκείνης που γέννησαν την Primavera και την Αφροδίτη.

Ο δεύτερος (1500) χαρακτηρίζεται από σκοτεινά χρώματα, αυστηρότητα και ύφος λιτό, όχι πια στην εξοχή, αλλά σε ένα κλειστό χώρο.

 Πέθανε το 1510, αφού υπέφερε για αρκετά χρόνια από διάφορες ασθένειες.

 

Leonardo Da Vinci (1452 - 1519 Φλωρεντία/ Γαλλία)

Η κορυφαία μορφή της τέχνης και της επιστήμης της Αναγέννησης, ο Λεονάρντο, σε όλη του σχεδόν τη ζωή αγωνιζόταν να κερδίσει την εύνοια του άκαρδου πατέρα του και να διαχειριστεί τα πολύπλοκα συναισθήματα που έτρεφε για τη μητέρα του..

Ο συμβολαιογράφος Σερ Πιέρο Ντα Βίντσι αγάπησε πολύ την Κατερίνα (τη μητέρα του Λεονάρντο), αλλά δεν την παντρεύτηκε. Φρόντισε για την αποκατάστασή της προσφέροντάς της ένα κτήμα και φροντίζοντας να παντρευτεί έναν χωρικό.

Εκεί πέρασε ο Λεονάρντο τα πρώτα χρόνια της ζωής του, σε ένα επαρχιώτικο περιβάλλον, σε μία φτωχή, πολύτεκνη οικογένεια (η μητέρα του απέκτησε άλλα πέντε παιδιά), χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση, αλλά με άμεση και συνεχή πρόσβαση στη φύση και στις αγροτικές εργασίες. Ο ίδιος αποκαλεί τον εαυτό του «αγράμματο άνθρωπο», αλλά με καμάρι, θεωρώντας πως η φύση είναι πιο αποτελεσματικός δάσκαλος από οποιονδήποτε λόγιο. Και το απέδειξε.

Ο πατέρας του παντρεύτηκε, λίγους μήνες μετά τη γέννησή του, μία νεαρή του κύκλου του, η οποία πέθανε δώδεκα χρόνια αργότερα κατά τη διάρκεια της γέννησης του πρώτου τους παιδιού (που επίσης δεν επέζησε). Ένα χρόνο μετά παντρεύτηκε μία δεκαπεντάχρονη κοπέλα και λίγους μήνες αργότερα, ο Λεονάρντο έρχεται στη Φλωρεντία να φοιτήσει στο εργαστήριο του Βερόκιο και να λάβει ταυτόχρονα την απαραίτητη εκπαίδευση για να μπορέσει να εργαστεί ως βοηθός στο συμβολαιογραφείο του πατέρα του. Αν και ήταν ο μοναδικός γιος του Σερ Πιέρο, δεν θα μπορούσε να αναλάβει μόνος του το συμβολαιογραφείο, επειδή ήταν νόθος.

Η σχέση πατέρα και γιου ήταν δύσκολη. Ο Σερ Πιέρο ήταν απότομος με τον γιο του και απόμακρος. Και τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα το 1476, όταν με την τρίτη του γυναίκα αποκτά έναν ακόμα γιο, τον Αντόνιο, ο οποίος, βέβαια, θα είναι ο μοναδικός νόμιμος απόγονός του. Ο Λεονάρντο περνάει στη σκιά της ζωής του πατέρα του, ο οποίος δεν θα τον αναφέρει καν στη διαθήκη του!

Στις σημειώσεις του έχει καταγράψει παράξενα και συχνά τρομακτικά όνειρα, τα οποία έγιναν αντικείμενο ανάλυσης από τον Φρόιντ, που έβλεπε σε αυτά τον πόνο της εγκατάλειψης και το άγχος της απόρριψης. Κινηματογραφικές σκηνές, κυρίως με πουλιά, που προφανώς σχετίζονται και με το πάθος του για τις πτήσεις.

Σχέδιο πτητικής μηχανής, Ντα Βίντσι , 1485

 

Σε μία τέτοια φάση της ζωής του, άφησε μισοτελειωμένο τον πίνακα με το θείο βρέφος, την Παναγία και την Αγ. Άννα (1510). Ήταν μία παραγγελία του τάγματος των Σερβιτών, αλλά ο Λεονάρντο, εντωμεταξύ, απέκτησε έναν ακαταμάχητο ενθουσιασμό για τα μαθηματικά. Παράλληλα, τέθηκε στην υπηρεσία του Καίσαρα Βοργία, ο οποίος χρειαζόταν τον καλύτερο διαθέσιμο μηχανικό για τις πολεμικές του επιχειρήσεις. Ο πίνακας έμεινε ανολοκλήρωτος και το αρνάκι (ίσως και τμήμα του τοπίου) είναι ζωγραφισμένο από άλλο χέρι. Προφανώς, κάποιος από το εργαστήριο ανέλαβε να παραδώσει την παραγγελία.Ως χαρακτήρας ήταν αυτό που λέμε «με τα φεγγάρια του». Περνούσε περιόδους έντονης δημιουργικότητας, οπότε ξεκινούσε πολλά έργα τα μαζί και άφηνε τα περισσότερα ημιτελή. Άλλες φορές περνούσε μεγάλα διαστήματα χωρίς να ζωγραφίσει ή να σχεδιάσει το παραμικρό.

 Όλοι γνώριζαν τον φόβο που είχε πως θα του έκλεβαν τις ιδέες και γι’ αυτό κρατούσε κωδικοποιημένες σημειώσεις. Φόβος που δεν ήταν και τόσο παράλογος όσο ακούγεται, όταν ένα πρωτοπόρο πνεύμα δημιουργεί υπό το άγρυπνο βλέμμα της Ιεράς Εξέτασης.

 

Michelangelo Buonarroti (1475 – 1564 Φλωρεντία/Ρώμη)

Ο Μικελάντζελο έμεινε ορφανός από μητέρα σε ηλικία 6 ετών. Έζησε 88 χρόνια έχοντας αποκτήσει τεράστια περιουσία, ζούσε όμως λιτά χωρίς απολαύσεις, «σαν φτωχός», όπως έλεγε ο ίδιος. Οι βιογράφοι του αναφέρουν πως κοιμόταν λίγο, έτρωγε ελάχιστα και μόνο από ανάγκη και πως ήταν εργασιομανής σε τέτοιο βαθμό, που για μήνες δεν έβγαζε καν τα ρούχα και τα παπούτσια του, ούτε κατά τη διάρκεια του ύπνου!

Ήταν μελαγχολικός, ζούσε απομονωμένα καθώς είχε αλαζονικό χαρακτήρα και οργιζόταν εύκολα. Ούτε με τον εαυτό του, όμως, ήταν ευχαριστημένος κι ένιωθε συνεχώς την ανάγκη να αποδεικνύει την αξία του, προσπαθώντας να καλύψει την ανεπάρκεια στη μόρφωσή του και ήταν συνεχώς ανασφαλής, τόσο για την τέχνη του όσο και για την εμφάνισή του.

 Χαρακτηριστική της προσωπικότητάς του ήταν η αντίδρασή του στο παρακάτω περιστατικό. Μια μέρα (μάλλον γύρω στο 1503), ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι διέσχιζε τον δρόμο της Σάντα Τρινιτά με έναν φίλο του, όταν τον φώναξαν από μία παρέα που μελετούσε ένα απόσπασμα από το έργο του Δάντη. Ζήτησαν από τον Λεονάρντο να τους εξηγήσει ένα σημείο κι εκείνος του είπε πως καλύτερα θα τους το εξηγούσε ο Μικελάντζελο, που τυχαίως διάβαινε τον δρόμο την ώρα εκείνη. Ο Μικελάντζελο όμως το εξέλαβε ως ειρωνεία και του απάντησε: « Να το εξηγήσεις εσύ, που σχεδίασες κι έφτιαξες το καλούπι για το μπρούτζινο άλογο, και αφού δεν ήσουν ικανός να το συνεχίσεις, το παράτησες γεμάτος ντροπή». Ύστερα γύρισε την πλάτη του και έφυγε, αφήνοντας σύξυλο και κατακόκκινο από θυμό τον έκπληκτο Λεονάρντο.

Αυτό το υπέροχο γλυπτό του 1550, το οποίο προόριζε για τον τάφο του, φέρει τα σημάδια του οξύθυμου χαρακτήρα του. Το χέρι και το πόδι του Ιησού, κάποια στιγμή έντονου θυμού, θρυμματίστηκαν από το χέρι του δημιουργού τους, ποιος ξέρει για ποιον λόγο και η ζημιά αποκαταστάθηκε από κάποιον τον μαθητή του Tiberio Calcagni και τελικά, ο Μικελάντζελο το δώρισε στον υπηρέτη του, Antonio.

Όταν εργαζόταν στο Βατικανό, διακοσμώντας την οροφή του Αγ. Πέτρου, παραπονιόταν συνεχώς, επειδή αυτή η δουλειά δεν του έδινε ικανοποίηση. Ο Μικελάντζελο δεν αγαπούσε τη ζωγραφική και θεωρούσε ανώτερη τέχνη τη γλυπτική. Έλεγε πως, όταν επεξεργάζεται έναν μαρμάρινο όγκο, στην πραγματικότητα αποκαλύπτει απλώς τη μορφή που έχει ήδη κρυμμένη μέσα του.

Λεπτομέρεια από την "Ημέρα της Κρίσης", Βατικανό 1537-1541

 

Αν ζητούσαμε από τους τρεις Φλωρεντινούς να μας φτιάξουν τον επίλογο, ο Σάντρο, ίσως να μας έλεγε πως και η υποτίμηση της ματαιοδοξίας, δεν είναι παρά μία άλλη μορφή της ματαιοδοξίας. Μπορεί να μας έλεγε και για το σκληρό πρόσωπο του ανταγωνισμού και το δράμα της ύπαρξης που γίνεται τέχνη. Δεν γνωρίζουμε, γιατί δεν έγραψε τίποτα.

Οι άλλοι δύο όμως, δεν ήταν τόσο σιωπηλοί

Ο Μικελάντζελο πιθανότατα θα μας έλεγε πως «ευφυΐα είναι η αιώνια υπομονή» και πως «στη ζωή δεν υπάρχει μεγαλύτερη ζημιά από τον χρόνο που αφήνουμε αναξιοποίητο». Και ο Λεονάρντο θα συμπλήρωνε πως «οι άνθρωποι που επιτυγχάνουν, σπανίως στέκονται άπραγοι περιμένοντας να τους συμβούν πράγματα. Βγαίνουν έξω και συμβαίνουν αυτοί στα πράγματα».

Οι κίνδυνοι του καλοκαιρινού σεξ: Προσοχή!

 Το καλοκαίρι παραδοσιακά και στο μυαλό όλων μας είναι συνυφασμένο με ελευθερία. Ελευθερία χρόνου, ελευθερία υποχρεώσεων, ελευθερία κινήσεων και πιθανότατα ελευθερία επιθυμιών και φαντασιώσεων.

Στη συλλογική φαντασίωση, λοιπόν, αποτελεί την ιδανική εποχή για την πραγματοποίηση νόμιμων ή λιγότερο νόμιμων, κρυφών ή λιγότερο κρυφών επιθυμιών. Η αναγκαστική, εξάλλου, έκθεση του σώματος στα μάτια των άλλων βοηθάει σε κάτι τέτοιο.

Το αποτέλεσμα: η ερωτική επιθυμία στα ουράνια, η ανάγκη για νέες γνωριμίες όλο και πιο δυνατή και η έκφραση της ερωτικής μας επιθυμίας σχεδόν καθημερινή.

Στατιστικά, κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών, ο αριθμός των ερωτικών επαφών αυξάνεται σημαντικά. Κάτι που αφορά τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες. Πράγμα φυσιολογικό, αν το αναλύσει κανείς από την πλευρά του χρόνου και της αντίστοιχης έλλειψης άγχους.

Όχι, όμως, τόσο αναμενόμενο από την ιατρική πλευρά, αφού το καλοκαίρι δεν ανήκει στις περιόδους με υψηλή τεστοστερόνη, ορμόνη η οποία μοιάζει να καθορίζει ή τουλάχιστον να παίζει ουσιαστικό ρόλο στην ερωτική επιθυμία τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες. Ένα όμως είναι το σημαντικό και αδιαμφισβήτητο, το καλοκαίρι θέλουμε να κάνουμε, από ό,τι φαίνεται, περισσότερο σεξ, αφήνοντας προκαταλήψεις και ταμπού για τον χειμώνα.

Περισσότερο σεξ σημαίνει όμως περισσότερους κινδύνους; Είναι επικίνδυνη η έντονη ερωτική ζωή;

Η πραγματικότητα είναι ότι η ίδια η ζωή είναι επικίνδυνη και το σεξ αποτελεί πιθανότατα μια από τις ασφαλέστερες εκφράσεις της με μια προϋπόθεση: κάνουμε σεξ για να δώσουμε και να πάρουμε ηδονή, για να απελευθερώσουμε την ερωτική μας ανάγκη και όχι για συναγωνισμό.

Σε ένα καλοκαίρι γεμάτο από αθλητικά γεγονότα, το πιο ψηλά, πιο γρήγορα, πιο δυνατά δεν είναι απαραίτητο να αναφέρεται στο σεξ.

Θα πρέπει, όμως, να παραδεχτούμε ότι η πιθανότητα συχνής εναλλαγής ερωτικών συντρόφων αυξάνει την πιθανότητα για τη μετάδοση σεξουαλικά μεταδιδόμενων νοσημάτων, ηπατίτιδας και AIDS. Αναφερόμαστε, βέβαια, στη μη χρήση προφυλακτικού.

Το σύνδρομο επίκτητης ανοσοποιητικής ανεπάρκειας -AIDS - , οι ηπατίτιδες B, C, η λοίμωξη από τον ιό HPV, κονδυλώματα, ο ιός του έρπητα των γεννητικών οργάνων, οι λοιμώξεις από μύκητες, τριχομονάδες κάντιτα, γονόκοκκο, αλλά και ξεχασμένα στο παρελθόν νοσήματα, όπως η σύφιλη, η μολυσματική τέρμινθος, η ψώρα, αποτελούν συχνούς «επισκέπτες» του καλοκαιριού, απρόσκλητους βέβαια για πολλούς άνδρες και γυναίκες. Λίγα λόγια για τον καθένα.

AIDS: Το σύνδρομο επίκτητης ανοσοποιητικής ανεπάρκειας. Προκαλείται από τον ιό HIV (HUMAN IMMUNODEFICIENCY VIRUS). Τα συμπτώματα μπορεί να εμφανιστούν 10-20 ημέρες από τη μόλυνση ή ακόμα έπειτα από χρόνια. Πυρετός, διάρροια, αίσθημα κόπωσης, διογκωμένοι λεμφαδένες, γενικά συμπτώματα τα οποία θυμίζουν γρίπη, αποτελούν την κύρια συμπτωματολογία.

Ο ιός βρίσκεται στο αίμα, στο σπέρμα, τα κολπικά υγρά και μπορεί να εισέλθει στο σώμα μας μέσω μικρών ή μεγαλύτερων πληγών στο δέρμα ή μέσω του κόλπου, του πρωκτού, του πέους και του στόματος.

Θα πρέπει να τονισθεί ότι η ταυτόχρονη ύπαρξη άλλων σεξουαλικά μεταδιδόμενων νοσημάτων ευνοεί τη μετάδοση του ιού. Από τις ιογενείς λοιμώξεις του ήπατος - ηπατίτιδες, οι σεξουαλικά μεταδιδόμενες και πλέον επικίνδυνες είναι η ηπατίτιδα B και C. Τα νοσήματα αυτά, είναι πιθανόν να μεταδοθούν με άμεση επαφή με το αίμα ή τα σωματικά υγρά ενός ατόμου μολυσμένου από τον ιό, στο κομμάτι τουλάχιστον που αφορά στη μετάδοση με το σεξ, αφού το νόσημα μπορεί να μεταδοθεί επίσης από μολυσμένες σύριγγες, εργαλεία αλλά και από τη μητέρα στο μωρό κατά τον τοκετό.

Είναι πολύ πιθανό το νόσημα να περάσει απαρατήρητο και ο ασθενής να αποκτήσει ανοσία. Σε κάποιες περιπτώσεις, όμως, εμφανίζονται συμπτώματα τα οποία μοιάζουν με γρίπη: κούραση, ναυτία, εμετός, αδυναμία, πυρετός, κοιλιακοί πόνοι, δερματικά εξανθήματα και ίκτερος. Θα πρέπει να τονισθεί, βέβαια, ότι μερικές φορές η εξέλιξη του νοσήματος είναι εξαιρετικά γρήγορη.

Όταν όμως λέμε σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, σε τι αναφερόμαστε;

Κονδυλώματα: Τα κονδυλώματα προκαλούνται από τον ιό HPV (HUMAN PAPILLOMA VIRUS).

Υπάρχουν πάνω από 100 διαφορετικοί τύποι του ιού, εάν και οι πλέον συχνοί και πιο επικίνδυνοι, αφού έχουν ενοχοποιηθεί για την πρόκληση του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας στις γυναίκες είναι οι υπότυποι 16, 18, 31, 33, 35. Τα συμπτώματα μπορεί να εμφανιστούν έως και 12 μήνες μετά την αρχική μόλυνση, η οποία γίνεται με άμεση επαφή με τη μολυσμένη περιοχή, που μπορεί να είναι το πέος, ο κόλπος, το στόμα, ο πρωκτικός δακτύλιος, η περιοχή γύρω από τα γεννητικά όργανα και πρόκειται για μικρά, συχνά σε μέγεθος κεφαλιού καρφίτσας, εξογκώματα τα οποία με τον καιρό είναι δυνατόν να διογκωθούν σημαντικά.

Η συσχέτιση με τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας καθιστά την έγκαιρη διάγνωση και αντιμετώπιση του προβλήματος τόσο στον άνδρα όσο και στη γυναίκα εξαιρετικά σημαντική.

Μυκητιάσεις: Οι μυκητιάσεις τόσο στη γυναίκα όσο και στον άνδρα είναι ένα εξαιρετικά συχνό πρόβλημα το καλοκαίρι, συνεπικουρούμενο και από το θερμό και υγρό περιβάλλον . Μυκητιασικές κολπίτιδες στη γυναίκα, βαλανοπροσθίτιδες στον άνδρα είναι δυνατό να εμφανισθούν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.

Στις γυναίκες παρουσιάζονται με τη μορφή δύσοσμου κολπικού εκκρίματος με κνησμό (φαγούρα) και πόνο, ιδιαίτερα κατά τη σεξουαλική επαφή. Στον άνδρα εμφανίζονται με τη μορφή εκκρίματος ή έντονης ερυθρότητας της βαλάνου, κνησμό και ευαισθησία στην περιοχή. Το σημαντικότερο σε αυτή την περίπτωση είναι η ταυτόχρονη αντιμετώπιση του προβλήματος και στους δύο ερωτικούς συντρόφους, για να αποφευχθεί η επαναμόλυνση κάποιου από τους δύο.

Έρπης: Ο έρπης των γεννητικών οργάνων οφείλεται σε ιό. Τα συμπτώματα τα οποία είναι κυρίως δερματικά, επώδυνες φυσαλίδες στα γεννητικά όργανα ή στο στόμα είναι δυνατό να εμφανιστούν 2-20 ημέρες από τη μόλυνση. Είναι δυνατό να συνυπάρχουν αίσθημα κόπωσης και διογκωμένοι λεμφαδένες. Η μετάδοση γίνεται με άμεση επαφή με τη μολυσμένη περιοχή.

Η διάγνωση είναι εύκολη για τον ειδικό γιατρό και συνήθως γίνεται με την κλινική εξέταση μόνο, ενώ είναι δυνατό να χρειασθεί η πραγματοποίηση ΡΑΡ τεστ στις γυναίκες και κυτταρολογικές εξετάσεις από τη βλάβη για τους άνδρες (PCR).

Κολπίτιδες: Οι κολπίτιδες στις γυναίκες και οι ουρηθρίτιδες στους άνδρες – ειδικές και μη ειδικές – είναι συχνότατα προβλήματα του καλοκαιριού, τα οποία όμως θα πρέπει να τονισθεί ότι δεν οφείλονται μόνο στην ερωτική ζωή αλλά και στη χρήση πισίνας, στο μπάνιο στη θάλασσα κ.λπ..

Εμφανίζονται με τη μορφή δύσοσμου, διαφορετικού χρώματος ανάλογα με το μικρόβιο, συνήθως βλεννώδους εκκρίματος από τον κόλπο και την ουρήθρα, ενώ μπορεί να συνοδεύονται με πόνο στα έσω και έξω γεννητικά όργανα στις γυναίκες, στο πέος, στο περίνεο και τους όρχεις στον άνδρα, πυρετό επώδυνη εκσπερμάτιση κ.λπ..

Προκαλούνται από έναν μεγάλο αριθμό μικροβίων, τριχομονάδες, χλαμύδια, ουρεόπλασμα, γονόκοκκο (βλεννόρροια) και δεν είναι τόσο αθώα, όσο πιστεύαμε παλαιότερα. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι παλαιότερες και επαναλαμβανόμενες ειδικές ουρηθρίτιδες αποτελούν τη συχνότερη αιτία στενωμάτων ουρήθρας στη χώρα μας. Αποτελούν ταυτόχρονα έναν σημαντικό παράγοντα για την ανδρική κυρίως υπογονιμότητα.

Δεν πρέπει όμως η ερωτική μας ζωή το καλοκαίρι να ταυτισθεί με μια σχεδόν ατελείωτη σειρά από μικρόβια και ιούς. Ούτε να αποτελέσει αυτό ανασταλτικό παράγοντα στην έκφραση της ερωτικής επιθυμίας.

Όλα τα παραπάνω μπορούν να προληφθούν με τη χρήση προφυλακτικού.

Η ικανοποίηση και η σεξουαλική ηδονή είναι συνώνυμες πλέον με την προσοχή και την προφύλαξη. Το σεξ αποτελεί από μόνο του πηγή ζωής και υγείας.

Παιδικό πένθος: Τα σημάδια του και τι πρέπει να κάνεις

  Παιδικό πένθος: Τα σημάδια του και τι πρέπει να κάνεις

Συναισθηματικές μεταπτώσεις: τη μια στιγμή το παιδί είναι χαρούμενο και την επόμενη στεναχωρημένο ή θυμωμένο.

Δυσκολία συγκέντρωσης: το παιδί μπορεί να έχει δυσκολία να συγκεντρωθεί και να προσέξει στο σχολείο ή σε οποιαδήποτε δραστηριότητα ή να ονειροπολεί.

Ήσυχο και αποτραβηγμένο: μερικά παιδιά δυσκολεύονται να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και προτιμούν να μένουν μόνα τους.
Διαταραχές στον ύπνο: το παιδί μπορεί να έχει αϋπνία ή να ξυπνάει από εφιάλτες.

Παλινδρόμηση σε συμπεριφορές μικρότερης ηλικίας: πολλά παιδιά μπορεί ν' αρχίσουν να κάνουν πράγματα που έκαναν όταν ήταν μικρότερα, όπως το να βάζουν το δάχτυλο στο στόμα, να βρέχονται πάνω τους ή να προσκολλώνται στους γονείς.

Δυσκολίες με τους φίλους: ο θάνατος μπορεί να κάνει ένα παιδί να αισθανθεί λιγότερο σίγουρο για τον εαυτό του όταν βρίσκεται με άλλα άτομα. Μπορεί να γίνει επιθετικό ή να επιδεικνύει παθητική συμπεριφορά.

Aσχημη συμπεριφορά, καταστρατήγηση κανόνων, σκασιαρχείο: το παιδί μπορεί να αισθάνεται ότι δεν υπάρχει λόγος για καλή συμπεριφορά αφού όλα του ήρθαν τόσο ανάποδα. Χρειάζεται σταθερό έλεγχο, αλλά με αγάπη, για να καταλάβει ότι έχει ασφάλεια και φροντίδα.

Υπερβολικά καλή συμπεριφορά: μερικά παιδιά φοβούνται τόσο να μη δημιουργήσουν περισσότερα προβλήματα -πιστεύοντας ότι μπορεί να προξενήσουν κι άλλο θάνατο-, ώστε αρχίζουν να φέρονται καλά σε υπερβολικό βαθμό, από τύψεις, ενοχές και φόβο. Ίσως ελπίζουν ότι με αυτό τον τρόπο ο αποθανών θα επιστρέψει. Άλλα παιδιά πάλι προσπαθούν να περιβάλουν με φροντίδα τους ενήλικες γύρω τους, αντιστρέφοντας τους ρόλους και παριστάνοντας τα ίδια τους γονείς, ενώ οι γονείς γίνονται το παιδί.

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς και οι συγγενείς;

Καταρχήν, θα πρέπει να πουν στο παιδί την αλήθεια, με λέξεις κι εκφράσεις τις οποίες να μπορεί να καταλάβει. Συχνά, η ιδέα που έχει το παιδί για το τι συνέβη είναι χειρότερη από την πραγματικότητα.

Τα ψέματα και οι ευφημισμοί δε βοηθούν. Όλες οι ερωτήσεις των παιδιών δεν έχουν απαντήσεις, αλλά ακόμα και η διαδικασία κατά την οποία το παιδί έχει την ευκαιρία να ρωτήσει και να είναι με έναν ενήλικα που εμπιστεύεται είναι αρκετή για να το βοηθήσει.

Εάν το παιδί επιθυμεί να παραβρεθεί στην κηδεία, μπορεί να την παρακολουθήσει μαζί με ενήλικες που θα είναι μαζί του και θα το νοιαστούν και θα απαντήσουν τις ερωτήσεις του. Εάν πάλι το παιδί δε θέλει να παραβρεθεί στην κηδεία, καλό είναι η επιθυμία του να γίνει σεβαστή.

Η ενωμένη οικογένεια, η στοργή, η αγάπη και η ευκαιρία που δίνεται στο παιδί να εκφραστεί σχετικά με το θάνατο και να επεξεργαστεί τα συναισθήματά του μέσα σε ένα θερμό, υποστηρικτικό πλαίσιο είναι σημαντική για την ψυχική του υγεία.

Αυτοκτονία στην εφηβεία: Τι πρέπει να προσέχετε

H εφηβεία είναι μία περίοδος που χαρακτηρίζεται από δραματικές αλλαγές. Η μετάβαση από την παιδική ηλικία στην εφηβεία μπορεί να είναι περίπλοκη και δύσκολη. Οι νέοι συχνά νιώθουν τεράστια πίεση προκειμένου να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του σχολείου, της οικογένειας και των κοινωνικών ομάδων. Ταυτόχρονα, δεν διαθέτουν την πείρα ώστε να αντιληφθούν ότι οι δύσκολες καταστάσεις δε διαρκούν για πάντα. Προβλήματα ψυχικής υγείας που συνήθως εμφανίζονται στους ενήλικες, όπως είναι η κατάθλιψη, μπορούν να εμφανισθούν και στα νέα παιδιά. Κάθε ένας από αυτούς τους παράγοντες ή συνδυασμός τους, μπορεί να αποτελέσει πηγή πόνου και για να ανακουφιστούν να αναζητήσουν ως λύση την αυτοκτονία. Στις αναπτυγμένες χώρες, η αυτοκτονία αποτελεί τη δεύτερη κυριότερη αιτία θανάτου στους νέους ανθρώπους μετά τα αυτοκινητιστικά ατυχήματα. Οι περισσότεροι είναι απρόθυμοι ακόμα και να το συζητήσουν. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο στίγμα, στην ενοχή ή στην ντροπή που περιβάλλει το ζήτημα της αυτοκτονίας. Δυστυχώς, αυτή η παράδοση της σιωπής διαιωνίζει επιβλαβείς μύθους και συνήθειες. Μπορεί επίσης να εμποδίσει τους ανθρώπους να μιλήσουν ανοιχτά όσον αφορά τον πόνο που νιώθουν ή τη βοήθεια που χρειάζονται.

Η αυτοκτονία μπορεί να εμφανιστεί ως μία παρορμητική πράξη. Αλλά είναι μία περίπλοκη διαδικασία που κάποιος μπορεί να το σκέφτεται καιρό πριν προβεί στην πράξη αυτή. Εκτιμάται ότι 8 στους 10 ανθρώπους που κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας ή αυτοκτονούν σιωπούν ή κάνουν μικρή αναφορά στα σχέδιά τους. Συχνά, αυτά τα προειδοποιητικά σημάδια απευθύνονται σε κάποιο φίλο τους.

Η αναγνώριση των προειδοποιητικών ενδείξεων είναι το πρώτο βήμα, η γνώση του χειρισμού αυτών των πληροφοριών αποτελεί το δεύτερο βήμα. Η αυτοκτονία αποτελούσε ένα απαγορευμένο θέμα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ακόμη και μέχρι σήμερα παραμένει δύσκολο σε πολλούς ανθρώπους ακόμα και να το συζητήσουν. Όμως, αν μπορείς να μιλήσεις για την αυτοκτονία μπορείς να σώσεις και ζωές. Το να Η πληροφόρηση αποτελεί το πρώτο βήμα στη διαδικασία της επικοινωνίας. Η αυτοκτονία είναι κάτι σαν απόδραση. Κάποιος που σκέφτεται να αυτοκτονήσει βιώνει τόσο έντονο πόνο που νιώθει ότι μόνο με το θάνατο θα πάψει να τον βιώνει.

Κάποιοι Μύθοι που Αφορούν την Αυτοκτονία

Μύθος: Οι νέοι άνθρωποι σπάνια σκέφτονται την αυτοκτονία.
Πραγματικότητα: Οι έφηβοι και η αυτοκτονία συνδέεται στενότερα απ’ ότι πιστεύουν οι ενήλικες. Σε έρευνα μεταξύ 15.000μαθητών από 7 έως 12 ετών στη Βρετανική Κολομβία, ένα ποσοστό 34% των μαθητών γνώριζε κάποιον που αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει ή αυτοκτόνησε, ένα 16% είχε σκεφτεί σοβαρά την αυτοκτονία, ένα 14% είχε σκεφτεί κάποιο αυτοκτονικό σχέδιο, ένα 7% είχε κάνει κάποια απόπειρα αυτοκτονίας και ένα 2% είχε χρειαστεί ιατρική παρακολούθηση εξαιτίας κάποιας απόπειρας τους.

Μύθος: Η συζήτηση για την αυτοκτονία κάνει ένα νέο άτομο να σκεφθεί ή το προτρέπει σκεφτεί την αυτοκτονία ως λύση στα προβλήματά του.
Πραγματικότητα: Η ήρεμη συζήτηση για την αυτοκτονία, χωρίς φόβο ή κριτική μπορεί να ανακουφίσει κάποιον που νιώθει τρομερά απομονωμένος. Η θέληση να ακούσεις δείχνει ειλικρινές ενδιαφέρον, η ενθάρρυνση κάποιου να μιλήσει για τα αυτοκτονικά του συναισθήματα μπορεί να μειώσει το ρίσκο της απόπειρας.

Μύθος: Η αυτοκτονία είναι ξαφνική και απρόβλεπτη.
Πραγματικότητα: Η αυτοκτονία τις περισσότερες φορές είναι μία διαδικασία και όχι ένα γεγονός. Οκτώ στους δέκα ανθρώπους που αυτοκτονούν δίνουν κάποιες λίγες ή και αρκετές ενδείξεις των προθέσεών τους.

Μύθος: Οι αυτοκτονικοί νέοι επιδιώκουν απλά την προσοχή ή προσπαθούν να χειραγωγήσουν τους άλλους.
Πραγματικότητα: Οι προσπάθειες χειραγώγησης ή τραβήγματος της προσοχής αποτελούν πάντα αιτίες ανησυχίας. Είναι δύσκολο να διαχωρίσεις αν ένας νέος διατρέχει κίνδυνο αυτοκτονίας. Όλες οι απειλές για αυτοκτονία πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπ’ όψιν.

Μύθος: Οι αυτοκτονικοί είναι αποφασισμένοι να πεθάνουν.
Πραγματικότητα: Οι αυτοκτονικοί νέοι νιώθουν πόνο. Δε επιθυμούν απαραίτητα να πεθάνουν, επιθυμούν να απαλλαγούν από τον πόνο τους. Εάν η ικανότητα τους να διαχειριστούν τον πόνο τους φτάσει στα όρια της ή αν παρουσιαστούν προβλήματα σε συνδυασμό με κάποια ψυχική ασθένεια, μπορεί να σκεφτούν ότι ο θάνατος είναι ο μόνος τρόπος για να λυτρωθούν.

Μύθος: Ένα αυτοκτονικό άτομο βρίσκεται πάντα σε κίνδυνο.
Πραγματικότητα: Οι περισσότεροι άνθρωποι σκέφτονται την αυτοκτονία κάποια στιγμή στη ζωή τους. Η επιθυμία τους αυτή να αποδράσουν από τον πόνο είναι δυνατό να ανακουφιστεί αν απαλλαγούν από το πρόβλημα ή την πίεση. Μπορεί να βοηθήσει η γνώση αποτελεσματικών τεχνικών διαχείρισης στρεσογόνων καταστάσεων.

Xρήσιμα μυστικά για να έχεις πάντα θετική ενέργεια

Οι δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε αυτή την περίοδο, αλλά και η εν γένει ασφυκτική πίεση της καθημερινότητας μας γεμίζουν αρνητική ενέργεια δημιουργώντας προβλήματα στη ζωή μας και τις σχέσεις μας.

Είναι, λοιπόν, σημαντικό να μπορούμε να διατηρήσουμε τη θετική μας ενέργεια, την εσωτερική γαλήνη και ηρεμία.
Ακολουθώντας τις παρακάτω χρήσιμες συμβουλές μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες της ζωής με διαφορετικό μάτι:

1. Να είμαστε δυνατοί και τίποτα δεν δεν μπορεί να διαταράξει τη γαλήνη του νου
2. Να συζητάμε για υγεία, ευτυχία και για το καλό σε κάθε πρόσωπο που συναντάμε
3. Να κάνουμε όλους τους φίλους μας να νιώθουν ότι έχουν κάτι ωραίο μέσα τους
4. Να βλέπουμε κάθε πράγμα από την ευχάριστη πλευρά του
5. Να σκεφτόμαστε μόνο το άριστο, να το επιδιώκουμε και να το προσδοκάμε
6. Να ενθουσιαζόμαστε για την επιτυχία των άλλων όσο ακριβώς και για τη δική μας
7. Να μην επηρεαζόμαστε από τα λάθη του παρελθόντος και να επιμένουμε σε μεγαλύτερα επιτεύγματα για το μέλλον
8. Να έχουμε χαρούμενη όψη πάντα και να χαρίζουμε χαμόγελο σε όσους συναντάμε
9. Να αφιερώνουμε τόσο πολύ χρόνο για την βελτίωση του εαυτού μας ώστε να μην μένει χρόνος να επικρίνουμε τους άλλους
10. Να μην ανησυχούμε για μικροπράγματα, να είμαστε ανώτεροι στο θυμό μας, πολύ δυνατοί στο φόβο και πολύ ευτυχείς

Ελπίδα: Γιατί την έχεις χάσει και πώς θα την ξαναβρείς

Η απώλεια ελπίδας/απελπισία συχνά προκαλείται από μεγάλες προκλήσεις και δυσκολίες στη ζωή μας  και συνδυάζεται από μελαγχολική διάθεση και σκέψεις αρνητικότητας για το μέλλον. Στην καθημερινότητα μας, η εποχή που ζούμε συχνά ενισχύει την αρνητικότητα που μπορεί να απορρέει από τις προσωπικές δυσκολίες κάνοντας μας όλο και πιο δύσπιστους απέναντι σ’ενα καλύτερο αύριο.

 

Η διατήρηση όμως της ελπίδας είναι σημαντική για αν μπορέσουμε να προχωρήσουμε  και ν’αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες.

 

Όταν ελπίζουμε, αισθανόμαστε οτι μπορούμε να κυριαρχήσουμε πάνω στις δυσκολίες και έχουμε την εσωτερική δύναμη να προσηλωθούμε στους στόχους μας.

Όταν ελπίζουμε, υποκινούμαστε από αυτό το βαθύ ένστικτο επιβίωσης που μας λέει ότι τελικά θα τα καταφέρουμε, θα ξεπεράσουμε τα προβλήματα και η τελική έκβαση θα είναι θετική.

Η ελπίδα ενέχει μια βαθιά πεποίθηση ότι είμαστε συνδεδεμένοι με τους άλλους, ότι πάντα θα έχουμε ένα αγαπημένο πρόσωπο να σταθεί δίπλα μας,  να  μας βοηθήσει και το οποίο μπορούμε να εμπιστευτούμε.

Η ελπίδα, τέλος  έχει συχνά και πνευματική διάσταση ,χωρίς αυτή να είναι απαραίτητα θρησκευτική.  Όταν ελπίζουμε,  έχουμε πίστη, αναγνωρίζουμε ένα νόημα στη ζωή και αισθανόμαστε ότι είμαστε συνδεδεμένοι με κάτι μεγαλύτερο από εμάς είτε αυτό το κάτι είναι ο Θεός είτε ένα καλόβουλο Σύμπαν.

 

Εάν έχεις  χάσει τις ελπίδες σου, είναι πιθανόν να παιρνούν αρνητικές σκέψεις από το μυαλό σου όπως:

• Ποιός ο λόγος να προσπαθήσω; Έτσι κι αλλιώς τίποτα δε θα έχει αποτέλεσμα
• Δεν θα αποκτήσω ποτέ αυτό που θέλω
• Δεν θα βρώ ποτέ ένα καλό σύντροφο
• Ήμουν πάντα κακότυχος κι εξακολουθώ να είμαι, γιατί ν’αλλάξει αυτό;
• Εδώ δεν έβρισκα δουλειά τον καλό καιρό, τώρα με την κρίση δεν υπάρχει καμμία περίπτωση
• Προσπάθησα τόσο στο παρελθόν και μόνο απογοητεύτηκα. Γιατί να συνεχίσω;
• Τίποτα δεν πρόκειται ν’αλλάξει, κουράστηκα να ελπίζω
• Η ζωή μου τελείωσε, δεν υπάρχει τίποτα να ελπίσω

Οι συνεχείς προκλήσεις συχνά πληγώνουν την πίστη μας σ’ενα καλύτερο αύριο και αποδυναμώνουν ένα από τα μεγαλύτερα όπλα που διαθέτουμε για να συνεχίσουμε: την ελπίδα.  Σύμφωνα με τους συγγραφείς του βιβλίου “Hope in the Age of Anxiety”, υπάρχουν διάφοροι  τύποι  απελπισίας, κάποιοι από τους οποίους είναι:

• Η αποξένωση όπου το άτομο αισθάνεται διαχωρισμένο από τους άλλους. Εδώ το άτομο μπορεί να αισθάνεται ότι δεν αξίζει την αγάπη ή την υποστήριξη των άλλων και απομονώνεται για να προφυλαχτεί από επιπλέον πόνο.
• Η εγκατάλειψη. Το άτομο βιώνει μια αίσθηση βαθιάς και απόλυτης εγκατάλειψης από τους άλλους  τις στιγμές που τους είχε περισσότερο ανάγκη.
• Η ανικανότητα. Μια βασική ανθρώπινη ανάγκη είναι να αισθανόμαστε ότι μπορούμε  να ελέγξουμε τις εξελίξεις της ζωής μας. Όταν αυτή η ανάγκη δοκιμάζεται και το άτομο αισθάνεται ότι δεν έχει τη δυνατότητα να κατευθυνθεί προς την πραγματοποίηση των στόχων του, το αίσθημα της αδυναμίας και της ανικανότητας αρχίζει να εγκαθίσταται μέσα του.
• Η αίσθηση του «προσωπικού περιορισμού». Συχνά, για κάποιους ανθρώπους,  ο αγώνας για επιβίωση συνδυάζεται με την έλλειψη συγκεκριμένων ικανοτήτων για να τα καταφέρουν σ’αυτόν τον κόσμο. Τα άτομα μπορεί να βιώνουν τους εαυτούς τους ως ελλιπείς ή ανεπαρκείς. Αυτή η μορφή απελπισίας συναντάται σε ανθρώπους που είναι φτωχοί ή σε άτομα με σοβαρές αναπηρίες.
• Η αίσθηση ότι είμαστε εντελώς αβοήθητοι στον κόσμο είναι μια ακόμη μορφή απελπισίας. Πολλοί άνθρωποι αισθάνονται έτσι μετά από τραυματικές εμπειρίες ή συνεχή έκθεση σε στρεσογόνους παράγοντες. Στο μυαλό τους συχνά κυριαρχεί η σκέψη ότι είναι εκτεθειμένοι σ’έναν επικίνδυνο κόσμο και ευάλωτοι απέναντι του.

Πώς να ξαναβρείς τις ελπίδες σου

Όταν δεν ελπίζουμε σε τίποτα σκεφτόμαστε ότι καμμία προσπάθεια δεν έχει νόημα γιατί έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει καμμιά ελπίδα για βελτίωση.  Όσο όμως σκεφτόμαστε έτσι, τόσο δεν θα κάνουμε τίποτα για ν’αλλάξουμε την κατάσταση μας και ο,τιδήποτε μας ενοχλεί, θα επιτείνεται. Για να εξέλθεις από την στατικότητα που επιφέρει η κατάσταση αυτή,

• Αμβισβήτησε για μια στιγμή τη σκέψη ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Απλά υπέθεσε ότι ίσως να έκανες λάθος μέχρι τώρα και κάνε κάτι για να «δοκιμάσεις» αυτή την υπόθεση. Πάρε μια πρωτοβουλία και κάνε κάτι το οποίο δεν έχεις δοκιμάσει μέχρι τώρα. Ακόμα κι αν πιστεύεις ότι έχεις δοκιμάσει τα πάντα, είναι απίθανο να έχεις πραγματικά δοκιμάσει τα πάντα.
• Εάν αιθάνεσαι ανίκανος ή «περιορισμένος», ίσως να ξεχνάς να λάβεις  υπόψη σου τα όποια θετικά υπάρχουν και να μεγαλοποιείς τα αρνητικά. Ίσως να παίρνεις τις όποιες δυσκολίες προσωπικά, ως ενδείξεις της δικής σου ανεπάρκειας αντί ως ένα αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Ίσως να τείνεις να κολλάς αρνητικές ετικέτες στον εαυτό σου κάθε φορά που κάνεις κάτι λάθος ή έχεις μια αποτυχία. Προσπάθησε ν’αναγνωρίσεις τα χαρίσματα και τα ταλέντα σου. Θυμήσου παλιότερες επιτυχίες σου. Ακόμα κι αν έχεις πράγματι κάποια αδυναμία, είναι σχεδόν σίγουρο ότι έχεις και δυνατά σημεία για τα οποία αξίζει να είσαι περήφανος.
• Εάν αισθάνεσαι αποκομμένος απ’τους άλλους , ίσως υποθέτεις ότι δεν θα βρεθεί ποτέ κανείς στη ζωή σου για να σταματήσεις να νιώθεις μοναξιά. Ίσως να έχεις απογοητευτεί στο παρελθόν από κάποιους ανθρώπους και να έχεις γενικεύσει μέσα σου την πεποίθηση αυτή. Όμως, αντί να αναλώνεσαι με απαισιόδοξες σκέψεις, δοκίμασε να τεστάρεις ποιά είναι η πραγματικότητα: για να το κάνεις αυτό να έχεις το θα πρέπει να έχεις το θάρρος να εμπιστευτείς ξανά.
• Απόλαυσε την παρούσα στιγμή. Το χτές δεν υπάρχει πια και το αύριο δεν έχει έρθει ακόμα.  Αφιέρωσε κάποιες στιγμές στο να παρατηρήσεις την αναπνοή σου, τις αισθήσεις που νιώθεις στο σώμα σου, τα συναισθήματα σου. Ακόμα κι αν κάτι σ’ενοχλεί, για παράδειγμα , εάν νιώθεις κάποιο πόνο ή κάποιο δυσάρεστο συναίσθημα, συμφιλίωσου μαζί τους, μην τα πολεμάς, μην προσπαθείς να τ’αλλάξεις. Για μερικά λεπτά, αποδέξου απόλυτα την εμπειρία σου και τον εαυτό σου.  Μετά, στρέψε την προσοχή σου στο περιβάλλον σου: τι ακούς γύρω σου, τι μυρωδιές υπάρχουν, τι βλέπεις; Όταν αρχίζεις να εκτιμάς την παρούσα στιγμή, η απελπισία χάνει τη δύναμη της.

Διακοπές: Πώς να ξαναβρείς τον αληθινό χαρούμενο εαυτό σου

Παραφράζοντας τον γάλλο φιλόσοφο και νομπελίστα Albert Camus, «από τη στιγμή που θα αποδεχθούμε το γεγονός της απώλειας, καταλαβαίνουμε ότι το αγαπημένο πρόσωπο (ή σε αυτή την περίπτωση οι ιδανικές διακοπές, το ιδανικό σώμα) εμπόδιζε μια ολόκληρη σκοπιά του πιθανού». Για πολλούς οι διακοπές αποτελούν περίοδο έντασης, καταμέτρησης απωλειών (περιττά κιλά, παραπάνω χρόνια, σχέσεις που ατύχησαν, οικογενειακές ή επαγγελματικές δυσκολίες). Πολυήμερες ή πιο σύντομες, επιλεγμένες ή επιβεβλημένες διακοπές, όταν κανείς αφήνεται σε έναν πιο αργό, πιο μαλακό και ήρεμο ρυθμό, ο χρόνος μακριά από τη ρουτίνα μπορεί να μετατραπεί σε... χρόνο ψυχολογικής εκκόλαψης και οι διακοπές να πάρουν μια εντελώς διαφορετική, αναπάντεχη αλλά ευπρόσδεκτη σημασία. Τα δεδομένα από διεθνείς έρευνες και οργανισμούς δείχνουν ότι το στρες και το άγχος - καθώς και οι συνδεόμενες με αυτά ασθένειες - καταλαμβάνουν τις πρώτες θέσεις στον δυτικό κόσμο. Και ενώ η ιατρική επιστήμη κάνει θαύματα, συχνά ο άνθρωπος από μόνος του σαμποτάρει την ίδια την ψυχική και κατ' επέκταση τη σωματική υγεία του.

 

1. Ακούγοντας το σώμα

 

Γιατί είναι τόσο δύσκολο για τον σύγχρονο άνθρωπο να συνδεθεί με το σώμα του με υγιή τρόπο; Ποικίλα στερεότυπα επικαλύπτουν βασικές αλήθειες και διαστρεβλώνουν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τα δύο φύλα το σώμα τους, σύμφωνα με τη δρα Patricia Arredondo του Πανεπιστημίου του Νέου Μεξικού. Το γυναικείο φύλο αναπτύσσει μια εμμονή στο να σταματήσει ή να επικαλύψει τα φυσιολογικά σημάδια της γήρανσης και χρησιμοποιεί το σώμα του ως σύμβολο-είδωλο της νεότητας, του ερωτισμού και της επιθυμίας. Οι άντρες, αντίθετα, συχνά κωφεύουν στα συμπτώματα φυσικών παθήσεων ή αρνούνται την ύπαρξή τους ώσπου η παρουσία τους να γίνει αφόρητη. Ο πόνος και για τα δύο φύλα, ακόμη και όταν πρόκειται για τον πιασμένο σβέρκο ή την ένταση στους ώμους, αποτελεί ταυτόχρονα ένα σήμα προς και από τον εγκέφαλο: σήμα ότι το σώμα έχει καταπονηθεί αλλά και σήμα ότι ο εγκέφαλος αναγνωρίζει τους φυσικούς περιορισμούς του σώματος που γερνάει ή είναι υπέρβαρο. Τι σημαίνει αυτό σχετικά με τις διακοπές; Οτι κατ' αρχάς θα πρέπει να αναπτύξουμε μια ρεαλιστική στάση που δεν θα θέτει σε δοκιμασία την ψυχή ή το σώμα και ότι θα πρέπει να επιλέξουμε τις διακοπές που θα μας προσφέρουν ψυχοσωματική ηρεμία και ψυχική επαναφόρτιση.

 

2. Καλμάροντας τον εγκέφαλο

 

Χρησιμοποιώντας, όπως ο δρ F. Duffy του Πανεπιστημίου του Harvard, μία από τις σύγχρονες απεικονιστικές μεθόδους του εγκεφάλου - μαγνητική ή ποζιτρονική τομογραφία - θα βλέπαμε ότι τόσο στον ύπνο μας όσο και στον ξύπνιο μας ο εγκέφαλός μας είναι απασχολημένος και εργάζεται ακατάπαυστα νυχθημερόν. Οσο μάλιστα αυξάνεται η συνθετότητα του έργου που κάνουμε τόσο περισσότερες εγκεφαλικές περιοχές ενεργοποιούνται. Οταν όμως έχουμε τη δυνατότητα να εξασκηθούμε στο να γίνουμε σιωπηλός παρατηρητής - π.χ., ενός ωραίου τοπίου -, τότε εξοβελίζουμε τις δαιδαλώδεις σκέψεις και τα ναρκοπέδια της μνήμης. Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τα διαφόρων εντάσεων ψυχικά τραύματα που μας έχουν στιγματίσει σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, το να ασχολούμαστε με χίλια δυο πράγματα, να απορροφόμαστε σε διάφορες ασχολίες ή να αποσπούμε την προσοχή μας για να καλύψουμε τον ψυχικό πόνο δεν μας επιτρέπει να τον επεξεργαστούμε και να τον αφήσουμε πίσω μας. H ηρεμία του εγκεφάλου, η ήσυχη προσοχή και η ενατένιση βοηθούν στο να δημιουργήσουμε ένα κλίμα ψυχικής ηρεμίας και ισορροπίας.

 

3. Ανακαλύπτοντας τη φύση

 

Αφήνοντας πίσω μας το γνωστό σκηνικό της πόλης οι διακοπές αποτελούν ευκαιρία αλλαγής παραστάσεων και επανασύνδεσης με τη φύση. Το εύρος, η έκταση, το κρυστάλλινο γαλάζιο, το απαστράπτον φως αλλά και οι πράσινες πλαγιές, τα φαράγγια και οι αντιπαραβαλλόμενες προοπτικές που προσφέρει απλόχερα η φύση παραπέμπουν στο θείο και στην κοσμική συνειδητότητα. Τα ερευνητικά αποτελέσματα της δρος Haviland-Jones του Πανεπιστημίου Rutgers δείχνουν ότι η επαφή με τη φύση, ακόμη και στην απλούστερη μορφή της, προκαλεί αισθήματα ευεξίας. Οι αισθήσεις άλλοτε οξύνονται και άλλοτε καλμάρουν για να απολαύσουν τη μοναδική ομορφιά της φύσης και το συναίσθημα που γεννιέται, όταν κανείς είναι πρόθυμος να το αναγνωρίσει, είναι αυτό της ηρεμίας και της ψυχικής ισορροπίας. H ολιστική, διαισθαντική δύναμη του τοπίου κατακλύζει το αριστερό, αναλυτικό και λογικό, εγκεφαλικό ημισφαίριο και ανοίγει το πεδίο στις καλλιτεχνικές, αυθόρμητες λειτουργίες του δεξιού ημισφαιρίου. Το άτομο παραμερίζει τις φιλοδοξίες και τις επιθυμίες του για μεγάλα επιτεύγματα και πραγματικά ηρεμεί χωρίς ανταγωνισμό και βιασύνη.

 

4. Απομόνωση σε έναν δικτυωμένο κόσμο

 

Κινητά, σταθερά τηλέφωνα, φαξ, e-mail, lap tops και ηλεκτρονικές ατζέντες καταλαμβάνουν τον χώρο και τον χρόνο ανάμεσα στις υποχρεώσεις της εργασίας και στην οικογενειακή ή κοινωνική ζωή. Ολοι έχουν άμεση πρόσβαση σε όλους (αν και όχι πάντα στον ίδιο τους τον εαυτό!). Τα ηλεκτρονικά αυτά εργαλεία έχουν γίνει σε τέτοιον βαθμό προεκτάσεις του νου και του σώματος που ακόμη και μια σύντομη διάζευξη από αυτά μπορεί να προκαλέσει άγχος αποχωρισμού. Ενα απλό πάτημα κουμπιού δίνει τη λύση στις διακοπές!

 

5. Το άλφα, το βήτα, το γάμα, το δέλτα και το... ωμέγα στις διακοπές

 

Ασκηση, βόλτα, γράψιμο, διάβασμα και ώρα για τον εαυτό είναι τα βασικά συστατικά του είδους των διακοπών που θα αναζωογονήσουν την ψυχή και το σώμα. Ολοένα και περισσότεροι επιστήμονες ανά τον κόσμο αναγνωρίζουν τη σημασία του συνδέσμου μεταξύ ψυχής και σώματος και τη σωστή ισορροπία ανάμεσα στα δύο για την ευεξία του ατόμου. H «ιατρική του σώματος και του νου», σύμφωνα με τον δρα Benson του πανεπιστημιακού νοσοκομείου Beth Israel του Harvard, αποτελεί το κλειδί για την κατανόηση αλλά και την ίαση πολλών ασθενειών, συμπεριλαμβανομένου και του στρες της καθημερινής ζωής. H σωματική άσκηση και οι βόλτες στη φύση έχουν ευεργετική επίδραση σε όλες τις αισθήσεις και διαθέτουν καταπραϋντικές ιδιότητες αφού αυξάνουν την έκκριση κατεχολαμινών στον εγκέφαλο προσφέροντας αίσθηση ευεξίας. Το διάβασμα και το γράψιμο, με τη μορφή ημερολογίου, ποίησης, γραμμάτων σε φίλους ή προσωπικών σημειώσεων, αποτελούν έναν θεραπευτικό τρόπο να βρεθεί κανείς για λίγο στο κουκούλι του εαυτού του και να «ακούσει» την εσωτερική του φωνή και τις ανάγκες του. H έκφραση και η ώρα που αφιερώνει κανείς στον εαυτό του μπορούν να αποτελέσουν το εφαλτήριο για την επίτευξη αρμονίας στη ζωή του ατόμου.

"Δακρυόεν γελάν"

...οι έλληνες στάθηκαν ένας κόσμος άκρα μελαγ­χολικός. Το καθημέρα των ελλήνων είναι το όρος Σίπυλο της Νιόβης, ό­που όλες οι βρύσες στάζουνε λύπη. Η λιγνή Ελλάδα ήταν μία κλαίου­σα ιτιά. Εδώ ως και τα ζώα μύρουνται και δακρύζουν. Θυμήσου, για παράδειγμα, τα δάκρυα που χύνανε τα άλογα του Αχιλλέα [Ομήρου, Ρ 437-8].
Στη χλωρίδα του ελληνικού στοχασμού βασιλεύουν τα κλαδιά των νεκρών. Το κυπαρίσσι και ο ασφόδελος. Ούτε πριν ούτε μετά, κανένας λαός δεν ερεύνησε τα άγνωστα της φύσης και τα μυστήρια της ψυχής, για να φτάσει το βαθύ σκοτάδι και το συμπαγές μηδέν που φτάσανε οι έλληνες.

Κανένας λαός δεν βυθίστηκε όσο οι έλληνες στη μαύρη χολή του απαίσιου και της ματαιότητας. Μαύρη χολή. Μελαγχολία αλλιώς. Βούδας, Σοπενχάουερ και όλες οι φιλοσοφίες του πεσσιμισμού και της άρνησης, μπροστά στον καημό των ελλήνων είναι αθλοπαι­διές και αθύρματα. Και καμία θεωρία που υψώθηκε στο γενικό δεν άφηκε να της ξε­φύγουν τόσες φωνές αίρεσης, παράπονου, και απόγνωσης, όσο η κο­σμοθεωρία των Ελλήνων.

Οι έλληνες είναι οι αυτουργοί, οι πρωτουργοί, και οι δημιουργοί του θρήνου και της σφοδρής σιωπής. Πρώτοι αυτοί δουλέψανε το νόημα της μοίρας και της συμφοράς. Σε σχέση με τον άνθρωπο, το άδικο το είδαν σε κλίμακα πανανθρώπινη. Και σε σχέση με τον κό­σμο, το κακό το είδαν σε κλίμακα παγκόσμια. Το κακό που είδαν οι έλληνες στη φύση η σύγχρονη φυσική το ονόμασε εντροπία, και τό ‘κλεισε στο δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής.

Είναι παράξενο που ετούτος ο Καύκασος της μοναξιάς και του πά­γου φαίνεται πως δεν φαίνεται στα έργα και στα λόγια τους. Καθώς τα καράβια τους ταξιδεύουν στις γλαυκοκύανες θάλασσες, το μαγνάδι της επιφάνειας δεν αφήνει να φανεί πουθενά, ότι σε ό­λους εκείνους τους πλησίστιους πλόες λάμνει η βέβαιη αίσθηση και η βέβαιη γνώση τους για το κακό του κόσμου και για το άδικο του ανθρώπου.
Από ένα σημείο μάλιστα και πέρα αυτό το παράξενο γίνεται θαυμαστό. Γιατί όλος εκείνος ο κόσμος του θρήνου μετουσιώνεται σε κατανόηση και σε πικρή περηφάνεια. Γίνεται δηλαδή η ελληνική τέχνη. Γίνεται εγκαρτέρηση, ήμερη κυριαρχία του λόγου στο άλογο, ό­ραση και εννόηση της βαθύτερης οργάνωσης του σύμπαντος. Γίνεται το μελαγχολικό μειδίαμα ενός μελλοθάνατου που βλέπει ότι πεθαίνει. Δεν αφήνεται όμως στην παρηγοριά που προσφέρεται να του δώσει ο λόγος των γύρω του ότι θα ζήσει χρόνια ακόμη.

Αυτός ο μεταπλασμός της μελαγχολίας των ελλήνων σε τέχνη εί­ναι καίριας σημασίας. Γιατί άλλαξε το ποιόν και την υφή της. Τη μετέτρεψε από άρνηση σε δύναμη, και από εγκατάλειψη σε καρτερία. Έγινε δηλαδή ένας πεσσιμισμός χαρούμενος. Μία δυστυχία, που ωστόσο βρίσκει να χαίρεται. Αυτή την αιχμηρή κορυφογραμμή της χαρμολύπης, που οι έλληνες την περπατούν πολύ προσεχτικά, ο Ό­μηρος τη λέει «δακρυόεν γελάν» [Ομήρου Ζ 484].

Δημήτρης Λιαντίνης "Τα Ελληνικά"
 

Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο «ξέρω» και στο «νοιώθω»…

“Υπάρχει, λοιπόν, διαφορά ανάμεσα στο «ξέρω» και στο «νοιώθω» και νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να το κατανοήσετε αυτό. Για μας, οι εξηγήσεις είναι επαρκείς, δηλαδή, το «να ξέρουμε».
Λέμε: «Ξέρω ότι είμαι φιλόδοξος, ξέρω ότι είμαι άπληστος, ξέρω ότι μισώ», αλλά αυτή η γνώση δεν σημαίνει ότι είμαστε ελεύθεροι από το γεγονός που ξέρουμε.

Μπορεί να ξέρεις ότι μισείς, αλλά το πραγματικό συναίσθημα του μίσους και η ελευθερία από αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό από την λογική αναζήτηση της εξήγησης και της αιτίας του, έτσι δεν είναι;

Δηλαδή, το να ξέρω ότι είμαι χοντροκέφαλος, ανόητος και το να έχω συνειδητή επίγνωση της αίσθησης της χοντροκεφαλιάς και της ανοησίας μου είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα.
Το να νοιώθεις κάτι συνεπάγεται πολλή ζωτικότητα, πολλή δύναμη και σφρίγος· ενώ απλώς το να ξέρεις είναι μόνο μια μερική προσέγγιση της ζωής, δεν είναι μια ολική προσέγγιση.

Μπορεί να ξέρεις βοτανολογικά πώς είναι φτιαγμένο ένα φύλλο, αλλά το να νοιώσεις ένα φύλλο, να το μυρίσεις, να το δεις πραγματικά, χρειάζεται να έχεις πάει πολύ βαθιά μέσα σου. Δεν ξέρω αν έχετε πάρει ποτέ ένα φύλλο στο χέρι σας και αν το παρατηρήσατε.

Είστε όλοι άνθρωποι της πόλης και είστε τόσο απασχολημένοι με τον εαυτό σας, με την πρόοδό σας, με την επιτυχία σας, με τις φιλοδοξίες σας, τις ζήλιες σας, τους ηγέτες σας, τους υπουργούς σας, και όλα τα υπόλοιπα αυτής της ανοησίας.

Είναι τραγικό γιατί αν ξέρατε πώς να νοιώθετε βαθιά τότε θα είχατε άφθονη συμπόνια· τότε θα κάνατε κάτι, τότε θα ενεργούσατε με όλο σας το είναι. αλλά αν απλώς ξέρετε ότι υπάρχει φτώχεια, τότε απλώς εργάζεστε με τη λογική για να απομακρύνετε τη φτώχεια, είτε σαν ένας κυβερνητικός αξιωματούχος ή σαν ένας μεταρρυθμιστής της πόλης, χωρίς αίσθημα, οπότε ό,τι κάνετε έχει πολύ μικρή σημασία.

Το πάθος, ξέρετε, είναι απαραίτητο για να κατανοήσεις την αλήθεια – χρησιμοποιώ τη λέξη πάθος με την πλήρη σημασία της – γιατί είναι βασικό να αισθάνεσαι έντονα, να αισθάνεσαι βαθιά, με όλο σου το είναι. διαφορετικά εκείνο το παράξενο πράγμα που ονομάζεται πραγματικότητα δεν θα έρθει ποτέ σε σένα.
Αλλά οι θρησκείες σας, οι άγιοί σας, σάς λένε ότι δεν πρέπει να έχετε επιθυμίες, πρέπει να τις ελέγχετε, να τις καταπιέζετε, να τις υπερνικάτε, να τις καταστρέφετε, πράγμα που σημαίνει ότι φτάνετε στην αλήθεια εξαντλημένοι, εξουθενωμένοι, κενοί, νεκροί.

Πρέπει να έχεις πάθος για να συναντήσεις αυτό το παράξενο πράγμα που ονομάζεται ζωή, και δεν μπορείς να έχεις πάθος, έντονα αισθήματα, αν υπνωτίζεσαι από την κοινωνία, από τις παραδόσεις, αν έχεις εμπλακεί σε κάποια πίστη, σε δόγματα, σε τελετουργικά.

 Οπότε για να κατανοήσουμε εκείνο το φως, εκείνη την αλήθεια, εκείνη την απροσμέτρητη πραγματικότητα, πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε τι είναι αυτό που ονομάζουμε θρησκεία, και να ελευθερωθούμε από αυτήν – όχι λεκτικά, όχι λογικά, όχι μέσα από εξηγήσεις, αλλά να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι. γιατί η ελευθερία – όχι η ελευθερία της λογικής σας, αλλά η πραγματική κατάσταση της ελευθερίας – χαρίζει ζωντάνια.

 Όταν έχετε περάσει μέσα από όλα αυτά τα σκουπίδια, όταν έχετε παραμερίσει όλα αυτά τα περίπλοκα, παραδοσιακά, μιμητικά πράγματα, τότε ο νους είναι ελεύθερος, τότε ο νους είναι άγρυπνος, τότε ο νους είναι παθιασμένος. Και μόνο ένας τέτοιος νους μπορεί να προχωρήσει.”

Tα δύο πιο σημαντικά ερωτήματα στη ζωή μας

Είτε το ξέρουμε είτε όχι, τα δύο πιο σημαντικά ερωτήματα στη ζωή μας είναι: « Ποιος είμαι; και Τι θέλω;»

Ποιος είμαι; Η ερώτηση «Ποιος είμαι;» είναι σημαντική, διότι γνωρίζοντας το ποιοί είμαστε γνωρίζουμε και ποιός είναι ο σκοπός της ζωής μας. Οι σοφοί στο παρελθόν μας το έχουν πει αυτό με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, αφού ήδη το έχουμε καταγράψει από τα λόγια τους ανά τους αιώνες.

Ο Σούφι Ibn Arabi, εξέφρασε αυτήν την αλήθεια όταν είπε: «Ήμουν ένας κρυμμένος θησαυρός που ήθελα να γίνει γνωστός προς τα έξω και έτσι, δημιούργησα τη δημιουργία, έτσι ώστε να γίνω γνωστός».
Ο Θεός είναι ένας κρυμμένος θησαυρός και λαχταρούσε να γίνει γνωστός και έτσι αυτός (αυτός -ή ο Θεός δεν έχει φύλο) δημιούργησε αυτόν τον κόσμο γεμάτο πλάσματα που ζουν και στα οποία έδωσε την ιδιότητα –δώρο, να καταφέρουν να συνειδητοποιήσουν την πραγματική τους ταυτότητα – που είναι ο Θεός-Θεϊκή προέλευση. Και γιατί ο Θεός να το κάνει αυτό;

Ο Σρι Ραμακρίσνα απαντά: «Είναι η θεότητα που έχει γίνει και τα δύο : α) ο Θεός και β) ο λάτρης, με σκοπό να χαρεί την ευδαιμονία του. Ο Θεός δημιούργησε τη ζωή για να γνωρίσει τον εαυτό του. Έτσι ο Θεός θα είχε την δυνατότητα, να συναντήσει το Θεό και ως εκ τούτου να βιώσει την εμπειρία της ευδαιμονίας του!

Ο Σούφι Sage Hazrat Inayat Khan εξηγεί: «Ο σκοπός της ζωής είναι ότι το Μοναδικό Ον, καθιστά κατανοητή την μοναδικότητα του στον ίδιο τον εαυτό του. Πηγαίνει και προχωράει στα διάφορα επίπεδα της εξέλιξης για να καταστήσει σαφές με τον εαυτό Του την Ενότητα του! Και εφ’ όσον ο σκοπός αυτός δεν επιτυγχάνεται, το Ένα και Μοναδικό Ον, δεν έχει φθάσει στην απόλυτη ικανοποίηση του, στην οποία βρίσκεται και η θεϊκή τελειότητα Του.»

Τι θέλω; Το δεύτερο ερώτημα, «Τι θέλω;» είναι τόσο σημαντικό, επειδή ο Θεός έχει δομημένη ζωή έτσι ώστε να πάρουμε αυτό που θέλουμε. Αυτή η αρχή του σχεδιασμού της ζωής εκφράζεται με το νόμο της έλξης. Ο νόμος της έλξης, πιο συχνά αναφέρεται ως «το όμοιο έλκει το όμοιο.» Η ενέργεια του να δίνω από την καρδιά μου, όχι μόνο προσθέτει στο φως μου, με αποτέλεσμα να ακτινοβολεί προς τα έξω σε όλες τις ζωές μου, αλλά αυτή η ενέργεια ξεκινά έναν κύκλο με μόνο αποτέλεσμα την εξύψωση. Ακριβώς όπως η καρδιά μας νιώθει πιο ελαφριά, όταν βοηθάμε τους άλλους, αυτοί με τη σειρά τους αισθάνονται ευγνωμοσύνη και αισιοδοξία και αυτή την ενέργεια της ευγνωμοσύνης και την ελπίδα, την στέλνουν σε όλες τις ζωές που αγγίζουν, και ούτω καθεξής και ούτω καθεξής…

Αρχαίων Ελλήνων ευφυολογήματα - ο Λυκούργος και τα δύο σκυλάκια

Έχω γράψει κατά κόρον πως ένας από τους λόγους που κάποιος αξίζει να ασχολείται με τους αρχαίους Έλληνες, είναι πως οι αυτοί οι άνθρωποι ήξεραν να σκέφτονται (συνεπώς και να δρουν ανάλογα).!

Αυτό οφείλεται φυσικά στην παιδεία που λάμβαναν, και αποδεικνύεται σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας τους, αλλά κυρίως στην ετοιμολογία τους και σε χαρακτηριστικά αποσπάσματα από “ευφυολογήματα” που έχουν διασωθεί.

Τις μικρές αυτές ιστορίες τις χαρακτηρίζει σχεδόν πάντα χιούμορ, για αυτό και η αφήγηση του διασκεδάζει, εντυπωσιάζει, και κυρίως διδάσκει. Έχω αναρτήσει και στο παρελθόν χαρακτηριστικά αποφθέγματα από την Αρχαία Ελλάδα, έπεσε όμως στα χέρια μου ένα παλαιό σπάνιο βιβλίο το : “Ιστορίες Και Ανέκδοτα Από Την Εθνική Μας Ζωή” του Θ.Α Γιανόπουλου, όπου εντόπισα συγκεντρωμένες σχεδόν όλα τις μικρές αυτές σπουδαίες ιστορίες, από τις οποίες κάποιες επιλεκτικά θα αναδημοσιεύσω.

Αυτό που προκαλεί κατάπληξη -όχι σε εμένα-, είναι πως ενώ οι τόμοι είναι δύο, καθώς ο συγγραφέας καλύπτει ένα μεγάλο χρονολογικό πλαίσιο αναφέροντας ιστορίες και ανέκδοτα από την Αρχαία Ελλάδα έως την απελευθέρωση της Ελλάδος και τον πρώτο Κυβερνήτη της, εύκολα διαπιστώνουμε πως τελειώνοντας η αφήγηση της Αρχαίας Ελλάδος, δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον ανάγνωσης καθώς οι ατάκες από μεγάλους και γνωστούς κατά τα άλλα ιστορικούς χαρακτήρες δεν τους διακρίνει το χιούμορ και η πρωτοτυπία των Αρχαίων Ελλήνων.

Θα ξεκινήσω αυτή την σειρά με τον Λυκούργο στον οποίο αποδίδονται οι νόμοι της Σπάρτης . Η θρυλική επανίδρυση της Σπάρτης στις όχθες του Ευρώτα από τον Λυκούργο σηματοδότησε μια σειρά από κοσμογονικές αλλαγές, οι οποίες με την σειρά τους θα επηρεάσουν αλυσιδωτά και ριζικά, πολιτικά συστήματα σε πολλές χρονικές περιόδους. Ο νομοθέτης Λυκούργος, δημιουργώντας με τις ρήτρες του μια ισορροπία εξουσιών, μεταξύ των αριστοκρατικών φατριών της πόλεως, συγχρόνως θα σημάνει την στρατιωτική πρωτοκαθεδρία της Σπάρτης.

Ο Λυκούργος έζησε το πιθανότερο κατά τον 8ο αιώνα. Κατά τον Ηρόδοτο υπήρξε επίτροπος του βασιλέως Λεωβώτου και καταγόταν από τον κλάδο των Αγιαδών. Αντίθετα ο Αριστοτέλης (Αριστ. Πολ. Β. 10-15), τον παρουσιάζει ως επίτροπο του βασιλέως Χαρίλλου ή Χαρίλαου, έλκοντας έτσι την καταγωγή του από το γένος των Ευρυπωντιδών. Κανείς όμως εκ των δύο προαναφερθέντων δεν αμφισβητεί την ιστορικότητα του νομοθέτη.

Σύμφωνα με τον Πίνδαρο ο Λυκούργος πήρε θεϊκή εντολή για να συγγράψει τους νόμους του, συμβουλευόμενος το Μαντείο των Δελφών. Η Πυθία τον διαβεβαίωσε πως οι νόμοι του ήταν άριστοι. Σύμφωνα με την παράδοση, προτού αναχωρήσει για το ταξίδι του αυτό όρκισε τους πολίτες να συνεχίσουν να τηρούν τους νόμους του, τουλάχιστον μέχρι να επιστρέψει. Όταν έλαβε την επιβεβαίωση που επιθυμούσε, αποφάσισε να μην επιστρέψει ποτέ στην πόλη.

Οι νόμοι του Λυκούργου, γνωστοί με το όνομα “ Μεγάλη Ρήτρα”, εισήγαγαν στην πόλη της Σπάρτης τη λεγόμενη “ Ευνομία”, απόρροια της οποίας ήταν ο ιδιαίτερα λιτός και πολεμικός τρόπος ζωής τους. Η “ Ευνομία” αφορούσε μια μορφή δημοκρατίας, η οποία βασίζεται στην απόλυτη ισότητα ανάμεσα στους“Ομοίους”: ισότητα κοινωνική, ισότητα στα συσσίτια (άρα ισότητα πλούτου), ισότητα στα πλαίσια της οπλιτικής φάλαγγας. Βεβαίως η Σπάρτη δεν ήταν μια μορφή δημοκρατίας με την έννοια της αντίστοιχης Αθηναϊκής. Ορθότερα πρόκειται για ένα μεικτό πολίτευμα, στο οποίο κυβερνά μια αριστοκρατία. Η δημοκρατία-ισότητα περιορίζεται ανάμεσα σε όσους είχαν το δικαίωμα να ονομάζονται πολίτες–οπλίτες. Στο πλευρό αυτών συνυπάρχουν η βασιλεία (δύο βασιλείς), η ολιγαρχία (γερουσία) και η τυραννία (έφοροι).

Ο Λυκούργος πιστεύοντας στην ευγονία των πολιτών, τους επέβαλε να γυμνάζονται σκληρά εφ όροι ζωής και να ζούν εξαιρετικά λιτά. Εκτός των νέων και οι νέες της Σπάρτης ακολουθούσαν ένα πρόγραμμα αγωγής, ώστε εκτός των άλλων ωφελειών που είχαν, να τεκνοποιούν υγιή παιδιά. Ο Λυκούργος κατάφερε ώστε οι Σπαρτιάτες να έχουν φίλαθλο και ηρωικό πνεύμα.

Λέγεται πως ο Λυκούργος επέβαλε μέσα από την Ρήτρα άπαντες οι πολίτες της Σπάρτης να τρέφουν μακριά μαλλιά κόμη ώστε να φαίνονται μεγαλύτεροι σε όγκο, όπως και τον ερυθρό χιτώνα, επειδή έβλεπε πως η απόχρωση αυτή ήταν ιδανικότερη για τους άνδρες, που έχουν ως στόχο να νικούν στο πεδίο της μάχης καθώς δεν θα φαινόταν εύκολα το αίμα από τυχόν τραυματισμό.

Ας δούμε λοιπόν μία χαρακτηριστική ιστορία της οποίας τα διδάγματα είναι διαχρονικά ( ιδιαίτερα σήμερα..):

Ο Λυκούργος είχε δύο μικρά σκυλιά τα οποία ήταν αδέλφια. Από τα σκυλάκια αυτά, το ένα δεν το άφηνε να βγει ποτέ έξω από το σπίτι του, καθώς το κρατούσε πάντα κοντά του και το έτρεφε.

Το ο άλλο το έπαιρνε πάντα μαζί του στο κυνήγι και ύστερα από λίγο το έκανε σπουδαίο κυνηγό.

Μία ημέρα ο Λυκούργος κάλεσε σε συνέλευση τους Σπαρτιάτες και είχε μαζί του τα δύο σκυλάκια. Σε λίγο ήρθε ένας υπηρέτης του, που έφερε ένα πιάτο με κρέας και ένα ζωντανό λαγό.

Ο Λυκούργος πρόσταξε τον υπηρέτη να αφήσει στην μέση της συγκέντρωσης το πιάτο με το κρέας, καθώς και τον λαγό. Το κυνηγόσκυλο όρμησε αμέσως να πιάσει το λαγό ενώ το άλλο το οικόσιτο έτρεξε στο πιάτο με το έτοιμο κρέας.

Οι Σπαρτιάτες παραξενεμένοι ρώτησαν γιατί τάχα το έκανε αυτό μπροστά στην συνέλευση.

- Από τα δύο σκυλάκια που βλέπετε, αγαπητοί συμπολίτες μου, είπε τότε ο νομοθέτης, είναι αδέλφια, παιδία των ίδιων γονέων. Επειδή όμως από μικρά τα ανέθρεψα αλλιώτικα το ένα από το άλλο, τώρα, έγιναν, ολότελα διαφορετικά. Το πρώτο το συνήθισα να κάθεται σπίτι και να τρέφεται “εν απραξία”. Το δεύτερο το έπαιρνα μαζί μου στο κυνήγι και έγινε καλός κυνηγός. Για αυτό είδατε το ένα να τρέχει στο πιάτο, και το άλλο να ορμά να πιάσει το λαγό. Από το παράδειγμα των “άλογων” ζώων θα καταλάβετε πόσο είναι απαραίτητο στο λογικό ζώο, τον άνθρωπο , να συνηθίσει από την παιδική ου ηλικία στα καλά λόγια, στις καλές πράξεις, στις καλές συναναστροφές και γενικά σε όλα τα καλά και χρήσιμα στην ζωή του επιτηδεύματα….!

     Και ο νοών νοείτω.!