4 μεγάλες αλήθειες της ζωής όπως μας τις έμαθε ο Jean Paul Sartre

Ο Sartre γεννήθηκε το 1905 - 1980 στο Παρίσι, στο οποίο και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Ο πατέρας του, καπετάνιος του Ναυτικού, πέθανε όταν ο Sartre ήταν μωρό και η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε όταν ο ίδιος ήταν 12 χρονών -προς μεγάλη του απογοήτευση, καθώς είχε αναπτύξει μια πολύ στενή σχέση μαζί της. Χαρακτηριστικό του Sartre ήταν ο στραβισμός από τον οποίο έπασχε και έκανε το ένα του μάτι να «φεύγει», με αποτέλεσμα να φορά όλη του τη ζωή ένα ζευγάρι τεράστια, βαριά γυαλιά. Επίσης ήταν πολύ κοντός και συχνά περιέγραφε τον εαυτό του ως «άσχημο». Όταν βραβεύτηκε με το Νόμπελ λογοτεχνίας το 1964, αρνήθηκε να το παραλάβει λέγοντας πως το βραβείο αυτό είναι σύμβολο καπιταλισμού και αστισμού.

 

Πέρα από κάθε ιδιαιτερότητα και εξωτερικό χαρακτηριστικό, όμως, ο Jean Paul Sartre ήταν ένας από τους σπουδαιότερους φιλόσοφους που έχουν περάσει από αυτόν τον κόσμο και ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους του Υπαρξισμού, αφιερώνοντας τη ζωή και το έργο του στην στρατευμένη τέχνη προς όφελος της κοινωνίας. Για την ακρίβεια, ήταν αυτός που έκανε «μόδα» τη βαθιά σκέψη και τη φιλοσοφία.

Το πυκνογραμμένο, δυσνόητο βιβλίο του «Το Είναι και το Μηδέν», ενίσχυσε σημαντικά τη φήμη του όχι τόσο επειδή οι άνθρωποι μπορούσαν να καταλάβουν τις ιδέες και τον τρόπο σκέψης τους, αλλά ακριβώς επειδή, στην πλειοψηφία τους, δεν μπορούσαν. Άλλωστε ο Sartre ήταν αυτός που ξεκίνησε την ιδέα -η οποία έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα- πως πρέπει να σεβόμαστε τα βιβλία για το μυστήριο που φαίνεται πως πάνε να αγγίξουν και όχι και τη σαφήνεια των ισχυρισμών τους.

 

Το κίνημα του Υπαρξισμού δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς τη συνεισφορά του έργου του Sartre, ο οποίος έκανε αρκετά ξεκάθαρες μερικές ουσιαστικές αλήθειες για τη ζωή -όσο παράδοξο κι αν είναι να βάζεις τις λέξεις «ξεκάθαρο», «Υπαρξισμός» και «Sartre» στην ίδια πρόταση.

1. Τα πράγματα είναι πάντα πολύ πιο παράξενα από όσο πιστεύουμε

Ο Sartre δίνει πάντα ιδιαίτερη προσοχή στις στιγμές που ο κόσμος γύρω μας αποκαλύπτεται ως πολύ πιο παράξενος και πονηρός από όσο τον έχουμε συνηθίσει. Εκείνες τις στιγμές που η λογική που χρησιμοποιούμε κάθε μέρα για να αντιμετωπίσουμε όσα συμβαίνουν δεν είναι διαθέσιμη, μετατρέποντας έτσι την πραγματικότητα σε ένα παράλογο, ακόμα και τρομακτικό μέρος. Το μυθιστόρημά του «Η Ναυτία» του 1938, είναι γεμάτο με τέτοιες ιστορίες. Όποιος είναι «Σαρτρικός» έχει γνώση της ύπαρξης του ανθρώπου όταν αυτή έχει απογυμνωθεί από κάθε προκατάληψη και σταθεροποίηση παραδοχών που μας έχει κάνει να πιστεύουμε η καθημερινή μας ρουτίνα.

 

2. Είμαστε ελεύθεροι

Οι παράξενες στιγμές στη ζωή μας είναι σίγουρα άβολες, τρομακτικές και πολλές φορές μας αποπροσανατολίζουν, όμως ο Sartre τραβά την προσοχή μας σε αυτές λόγω των απελευθερωτικών διαστάσεων που μπορούν να πάρουν. Η ζωή είναι πολύ πιο αλλόκοτη από όσο μπορεί να πιστεύουμε (το να πηγαίνεις στη δουλειά, να τρως μαζί με ένα φίλο, να επισκέπτεσαι τους γονείς σου -τίποτα από αυτά δεν είναι προφανές ή έστω και κοντά στο «φυσιολογικό»), ταυτόχρονα όμως λειτουργεί ως μία επίπτωση με άπειρες πιθανότητες.

Τα πράγματα δεν χρειάζεται να είναι ακριβώς όπως φαίνονται. Είμαστε περισσότερο ελεύθεροι από όσο αφήνουμε τους εαυτούς μας να φαντάζονται μέσα στην πιεστική ρουτίνα δεσμεύσεων και υποχρεώσεων που μας απασχολούν κάθε μέρα. Μόνο αργά το βράδυ ή όταν είμαστε άρρωστοι στο κρεβάτι ή ταξιδεύουμε με τρένο σε έναν άγνωστο προορισμό, δίνουμε την άδεια στον εαυτό μας να ονειροπολήσει προς λιγότερο συμβατικές κατευθύνσεις. Εκείνες οι στιγμές είναι ταυτόχρονα ανησυχητικές και απελευθερωτικές.
Μπορεί να χωρίσουμε από το σύντροφό μας, να μετοικήσουμε σε μια νέα χώρα, να επανεφεύρουμε τους εαυτούς μας, αλλά συνήθως σκεφτόμαστε λόγους για να μην το κάνουμε.

Ο Sartre, μέσα από τις περιγραφές στιγμών αποπροσανατολισμού, θέλει να μας δώσει πρόσβαση σε ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης. Θέλει να μας ωθήσει μακριά από την εφησυχασμένη, κανονική προοπτική και να απελευθερώσει τη φαντασία μας: ίσως να μη χρειάζεται να παίρνουμε το λεωφορείο για τη δουλειά, ίσως να μη χρειάζεται να λέμε πράγματα που δεν εννοούμε σε ανθρώπους που δε συμπαθούμε ή να θυσιάζουμε την ενέργεια και τη ζωτικότητά μας για ψευδαισθήσεις ασφάλειας και σιγουριάς.

3. Δεν πρέπει να ζούμε «κακή τη πίστει»

Ο Sartre έδωσε έναν όρο στο φαινόμενο του να ζούμε χωρίς να χρησιμοποιούμε την ελευθερία μας όπως πρέπει. Το ονόμασε «κακή πίστη».

Έχουμε κακή πίστη κάθε φορά που λέμε στον εαυτό μας πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε υπό ένα συγκεκριμένο τρόπο και κλείνουμε μάτια και αυτά σε εναλλακτικές. Είναι κακή πίστη το να επιμένουμε πως πρέπει να κάνουμε ένα συγκεκριμένο είδος δουλειάς ή να ζούμε με ένα συγκεκριμένο άτομο ή να φτιάχνουμε το σπίτι μας σε ένα συγκεκριμένο μέρος. Μην μπερδεύετε, ωστόσο, την υπαρξιακή αυτή στάση του Sartre με αυτές που γράφονται στα βιβλία αυτό-βοήθειας, του τύπου «μπορείς να γίνεις ό,τι θες, αρκεί να το πιστέψεις». Η λογική του Sartre είναι πολύ πιο στενάχωρη, θλιβερή και τραγική από αυτούς τους απλοϊσμούς. Θέλει απλώς να επισημάνει πως έχουμε περισσότερες επιλογές από όσες πιστεύουμε συνήθως πως έχουμε, ακόμα και αν σε κάποιες περιπτώσεις η επιλογή αυτή είναι η αυτοκτονία -την οποία και ο Sartre υποστήριζε ένθερμα.

 

4. Είμαστε ελεύθεροι να διαλύσουμε τον καπιταλισμό

Ο μεγαλύτερος παράγοντας που αποτρέπει τους ανθρώπους από το να είναι ελεύθεροι, είναι τα λεφτά. Οι περισσότεροι από εμάς αποκλείουμε μια μεγάλη γκάμα επιλογών -μετανάστευση σε μια καλύτερη χώρα, αλλαγή καριέρας, διαζύγιο- με τη δικαιολογία πως αν είχαμε λεφτά θα το κάναμε, τώρα όμως δε γίνεται.

Αυτή η παθητική συμπεριφορά μπροστά στη δύναμη του χρήματος εξόργιζε τον Sartre σε πολλά επίπεδα αλλά κυρίως σε αυτό της πολιτικής. Σκεφτόταν τον καπιταλισμό ως ένα τεράστιο μηχάνημα σχεδιασμένο να δημιουργεί μια αίσθηση ανάγκης που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Μας κάνει να πιστεύουμε πως πρέπει να δουλέψουμε ένα συγκεκριμένο αριθμό ωρών, να αγοράσουμε ένα συγκεκριμένο προϊόν ή υπηρεσία, να πληρώνουμε τους ανθρώπους ένα συγκεκριμένο χαμηλό αντίτιμο για την εργασία τους. Σε όλα αυτά, όμως, υπάρχει μόνο η άρνηση για ελευθερία και η άρνηση να πάρουμε όσο σοβαρά πρέπει την πιθανότητα να ζήσουμε διαφορετικά τις ζωές μας.

 

Ο Sartre μας έθεσε μερικά πολύ σημαντικά ερωτήματα (Μπορούμε να αλλάξουμε την πολιτική ώστε να ανακτήσουμε επαφή με τις θεμελιώδεις ελευθερίες μας; Πώς μπορεί να αλλάξει η συμπεριφορά μας απέναντι στο κεφάλαιο; Πόσες ώρες πρέπει να δουλεύει κάποιος μέσα στην εβδομάδα; Πώς μπορούν να αλλάξουν τα τοξικά, γεμάτα προπαγάνδα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που διαθέτουμε; κλπ) χωρίς όμως να τα απαντήσει. Μας παρέθεσε τις πιθανότητες, αφήνοντας σε εμάς το έργο της εκπλήρωσής τους.

Ο μόνος λόγος που αξίζει να κάνουμε μια μάχη, είναι η Ειρήνη μέσα μας...

Καφεδάκι και ονειροπόληση...
δύσκολοι καιροί λένε...
κι εγώ συμφωνώ...αλλά γι' αυτούς που θεώρησαν ότι τα χρήματα θα κάνουν τους καιρούς εύκολους!
δεν θα πω το κοινότυπο "η ευτυχία δεν βρίσκεται στα χρήματα"...

Οι καιροί που έρχονται αποδεικνύουν ότι ο άνθρωπος σε όποια εποχή κι αν βρέθηκε στην Γη, πολέμησε για την καλύτερη ζωή του, μα ποτέ δεν Έζησε σαν ΄Ανθρωπος!

Αποδεικνύουν ότι ο πόλεμος είναι ένα αποτέλεσμα της λέξης "καλύτερος"...
Αποδεικνύουν ότι όλοι οι άνθρωποι στην Γη, με το που γεννιούνται βρίσκονται στην θέση του "χειρότερος"...κάποιοι το έθρεψαν αυτό σε μια συλλογική σκεπτομορφή...

Οι καιροί που έρχονται θα αποδείξουν ότι η Ζωή δεν είναι καλύτερη ή χειρότερη, παρά από την αιτία και το αποτέλεσμα των λανθασμένων ερμηνειών...

Κάποτε οι άνθρωποι πολεμούσαν για να αποκτήσουν το "καλύτερος" και τώρα πολεμάνε απλά για να διατηρήσουν το "χειρότερος"

Ο μόνος λόγος που αξίζει να κάνουμε μια μάχη, είναι η Ειρήνη μέσα μας...

Τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να φοβόμαστε, αλλά χιλιάδες λόγοι να Αγαπάμε…

΄Όπως και να γίνει η Μνήμη του "Είμαι ο Άνθρωπος"¨αργά ή γρήγορα θα αναδυθεί.
Αργά ή γρήγορα όλοι θα το καταλάβουν, ότι δεν χρειάζεται να πολεμήσεις για την Ζωή σου, αλλά να πολεμήσεις όσους έβαλες μέσα σου να δημιουργούν μια Ζωή χωρίς εσένα.

Πως προκαλείται η συναισθηματική αμνησία;

Η Alice Miller αναφέρει πως πολύ συχνά οι αναγνώστες της, της εκμυστηρεύονταν πως, όταν τολμούσαν να πάρουν σαφή και αδιαπραγμάτευτη θέση υπέρ των παιδιών, αντιμετώπιζαν εχθρότητα.

Αυτό γιατί η στάση τους θέτει υπό αμφισβήτηση ένα σύστημα που για τους περισσότερους ανθρώπους συνιστά ένα οικείο πλαίσιο αναφοράς. Κάθε καινούργια πληροφορία μπορεί να προκαλέσει έντονο εκνευρισμό και ανασφάλεια στους άλλους και εξ αιτίας της μπορεί να καταφύγουν ασυναίσθητα σε απειλητικές κινήσεις που προσομοιάζουν σε μεγάλο βαθμό στις προσπάθειες εκφοβισμού εκ μέρους γονέων που προσπαθούν να συνετίσουν το παιδί τους. Συμβαίνει λοιπόν το πρόσωπο-γνώστης να υφίσταται συχνά την οδυνηρή εμπειρία απόρριψης, όπως κάποτε απέρριπταν το παιδί οι γονείς του.

Έτσι, η αποδοκιμασία που εισπράττουν οι υποστηρικτές των παιδιών μπορεί να φτάσει κάποιες φορές στα όρια της καταδίκης και των προγραφών. Αλλά οι υποστηρικτές των παιδιών δεν έχουν την ανάγκη κάποιου ισχυρού θεσμού για να προστατευθούν από την αποπομπή. Η δύναμη τους έγκειται στη γνώση των νόμων που ισχύουν για την παιδική ηλικία, οι συνέπειες των οποίων είναι ελέγξιμες. Εδώ και αρκετά χρόνια οι έρευνες σχετικά με τον εγκέφαλο και την νευρολογία των βρεφών επιβεβαιώνουν την ισχύ των ισχυρισμών των θυμάτων και των θεραπευτών τους.

Ο εγκέφαλος του παιδιού δεν έχει πλήρως διαμορφωθεί όταν γεννιέται· δομείται μέσα στα πρώτα τρία χρόνια της ζωής του. Τα μηνύματα που δέχεται ο εγκέφαλος τα πρώτα αυτά χρόνια τον σημαδεύουν κατά κανόνα εντονότερα από οποιαδήποτε μεταγενέστερη πληροφορία. Η επιρροή της μητέρας ή ενδεχομένως άλλων προσώπων με τον ίδιο ρόλο σχετικά με τον τρόπο που πρέπει το παιδί να αισθάνεται και να ενεργεί μπορεί να διατηρηθεί ανεμπόδιστη για δεκαετίες. Για παράδειγμα, σήμερα δεν ακούμε κανέναν να υποστηρίζει πως πρέπει να βασανίζουμε, να υποτιμούμε, να εξαπατούμε τα παιδιά μας ή να τους λέμε ψέματα, πράγμα που δεν ακούγαμε ούτε στην παιδική μας ηλικία. Ακούγαμε όμως συνεχώς ότι το ξύλο μας έκανε καλό και συνεπώς θα έκανε καλό και σε άλλους. Αυτά ήταν τα λόγια που μας εμφύσησαν όταν ήμασταν μικρά παιδιά, όταν μας έδιναν σκαμπίλια ή ξύλο.

Η Alice Miller λέει σε κάθε μητέρα : «Μην απελπίζεσαι αν κάποια φορά το χέρι σου ξέφυγε, είχες η ίδια αυτή την οδυνηρή εμπειρία πολύ νωρίς, αυτό συμβαίνει σχεδόν ασυνείδητα και συνήθως ένα τέτοιο λάθος μπορείς να το διορθώσεις όταν το αναγνωρίζεις και το παραδέχεσαι. Μην πεις όμως ποτέ στα παιδιά σου ότι το έκανες για το καλό τους, γιατί τότε ενθαρρύνεις την αποβλάκωση και τον καλυμμένο σαδισμό».

Τα αποτελέσματα ερευνών για τον εγκέφαλο επιβεβαιώνουν όσα προσπάθησαν να αναδειχτούν από πολλές πλευρές με την επίκληση των εννοιών «απώθηση», «διάψευση», και «μηχανισμός διαχωρισμού» των πρώτων συναισθημάτων. Ήδη πολλοί συγγραφείς τονίζουν την αναγκαιότητα της πρώιμης σύνδεσης του παιδιού με ένα πρόσωπο αναφοράς για τη δημιουργία της νοημοσύνης. O Daniel Goleman μιλάει μεν ακόμα για συναισθηματική νοημοσύνη αλλά η Kathatina Zimmer και άλλοι επιστήμονες διευκρινίζουν ότι δεν υπάρχει κάποια ειδική συναισθηματική νοημοσύνη και πως η διαμόρφωση της νοημοσύνης ως τέτοιας είναι συνδεδεμένη με τα συναισθήματα της πρώιμης παιδικής ηλικίας.

Αυτό μεταξύ άλλων εξηγεί γιατί η ανάγκη της απώθησης του πόνου στην παιδική ηλικία οδηγεί όχι μόνο στη διάψευση της προσωπικής ιστορίας αλλά και γενικότερα στην άρνηση του παιδικού πόνου και, εξ αυτού του λόγου, σε σημαντικές ανεπάρκειες της διανοητικής ικανότητας. Αυτή η ανικανότητα ευαισθητοποίησης εκφράζεται για παράδειγμα στην επιδοκιμασία της σωματικής τιμωρίας για εκπαιδευτικούς λόγους όπως και στην επιδοκιμασία της περιτομής (ανδρών και γυναικών). Η έλλειψη μιας καλής σχέσης με τη μητέρα ή το υποκατάστατο της πρόσωπο στο ξεκίνημα της ζωής σε συνδυασμό με κακομεταχείριση στην οποία συγκαταλέγεται και το ξύλο με εκπαιδευτική πρόθεση προκαλεί αναισθησία και νοητικούς φραγμούς.

Από τις ανακοινώσεις γνωστών ερευνητών που έχουν ασχοληθεί με τον εγκέφαλο, όπως των Joseph LeDoux, Debra Niehoff, Candace B. Pert, Daniel L. Schacter, Robert M.Sapolsky και άλλων, προκύπτει ότι πολύ πρώιμες ανεπάρκειες στην επικοινωνία του παιδιού με τα πρόσωπα αναφοράς του μπορούν να οδηγήσουν σε ανεπάρκειες του εγκεφάλου. Το ίδιο συμβαίνει όταν το παιδί τρώει ξύλο ή υφίσταται κάποιου άλλου είδους κακομεταχείριση, επειδή σε καταστάσεις στρες καταστρέφονται νευρώνες που έχουν μόλις αναπτυχθεί ή οι συνδέσεις τους. Αυτό εξάλλου μπορεί να συμβεί ακόμα και όταν προκαλείται ένα έντονο ερέθισμα στο έμβρυο, όπως για παράδειγμα το πολύωρο άκουσμα μουσικής, «ώστε να γεννηθεί ένας Μότσαρτ», όπως συνιστά μια ισπανική σχολή γονέων. Το παιδί χρειάζεται τον δικό του ρυθμό στα ερεθίσματα και καμία εξωτερική, τεχνική πίεση, ώστε ο εγκέφαλος του να μπορεί να αναπτυχθεί ελεύθερα.

Τέλος, υπάρχει ομοφωνία ως προς το ότι τα πρώιμα συναισθήματα αφήνουν ίχνη στο σώμα, κωδικοποιούνται ως πληροφορίες, οι οποίες επηρεάζουν σε μεγαλύτερη ηλικία τον τρόπο που αισθανόμαστε, σκεφτόμαστε και ενεργούμε, αλλά παραμένουν απροσπέλαστα στο συνειδητό, λογικό νου μας.

Η παρένθεση της ζωής μας

Ακριβώς όπως μία αγκαλιά, έτσι και η αγάπη είναι μία παρένθεση. Μία παρένθεση μέσα στην οποία ο καθένας κλείνει κάτι δικό του. Όμως, αυτό που επιλέγει ο καθένας να κλείσει διαφέρει τόσο από αυτό που επιλέγει ο άλλος; Ας δούμε τι συμβαίνει ασυνείδητα, λοιπόν, όταν βιώνουμε την εμπειρία της ερωτικής αγάπης…

Στην αγάπη μας για τον άλλο έγκειται η ανάγκη μας να εντοπίσουμε επάνω του κάτι τρομερά γνώριμο. Χρησιμοποιώ την εμφατική λέξη τρομερά καθώς αυτό που αναζητούμε σ’ εκείνον είναι ο ίδιος ο εαυτός μας στη διάσταση του χρόνου. Για να γίνει περισσότερο κατανοητό ας το σκεφτούμε κάπως έτσι…

Η αγάπη είναι μία τεράστια θάλασσα στην οποία πλέουν τρία καράβια. Το πρώτο είναι το μικρότερο· έχει τα περισσότερα καύσιμα αλλά πασχίζει να φτάσει τα άλλα δύο και έχει ακόμα αρκετό δρόμο μπροστά του. Το δεύτερο είναι πιο μεγάλο αλλά εξακολουθεί να ακολουθεί το επόμενο ενώ το τρίτο – το μεγαλύτερο – κινείται πιο αργά αλλά είναι πιο κοντά στον τελικό προορισμό του. Φυσικά, τα καράβια δεν είναι άλλα από τον ίδιο μας τον εαυτό στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον του και το κοινό που έχουν είναι ότι το καθένα απ’ αυτά θεωρεί πως το άλλο είναι καλύτερο!

Βλέπετε, αγαπώντας κάποιον που έχει στοιχεία από τον παρελθοντικό, παροντικό ή μελλοντικό εαυτό μας καταφέρνουμε να επιβιβαστούμε σε ένα από αυτά και να διορθώσουμε με την αγάπη μας τα ελαττώματά του! Με αυτή την έννοια η ερωτική αγάπη είναι μία χρονομηχανή στην οποία ταξιδεύουμε και γινόμαστε “γονείς του εαυτού μας” διορθώνοντας τα μεμπτά μας σημεία και καλυτερεύοντας την ποιότητα της ζωής μας. Με τι κριτήρια, λοιπόν, επιλέγουμε να ερωτευτούμε;

Όταν ερωτευόμαστε, ερωτευόμαστε την ίδια μας την εικόνα. Συγκεκριμένα, την εικόνα που θεωρούμε ότι ο σύντροφός μας έχει για εμάς. Μία καλύτερη εικόνα από την πραγματική πάνω στην οποία αναβιώνει η σχέση μας με τη φιγούρα της μητέρας και ανάγεται σε ιδανική. Ας αναλογιστούμε το εξής… Ακόμα και η υπέροχη, σεξουαλική, πράξη του έρωτα έχει ως σκοπό να ενώσει, στην κυριολεξία, δύο κορμιά. Τα κορμιά, αυτά, μπλέκονται και μοιάζουν με ένα.

Εκεί αναφύονται ένα σωρό υπέροχα συναισθήματα όπως η ασφάλεια, και η ζεστασιά με τον ιδρώτα των δύο σωμάτων να λειτουργεί ως το στεγανωτικό υλικό αυτής της ένωσης. Αίσθηση μεγάλης ακρίβειας με την πρώτη αίσθηση ζεστασιάς, συναισθηματικής ασφάλειας και φροντίδας που νιώσαμε όντες στην κοιλιά της μητέρας. Η ίδια η διείσδυση, λοιπόν, είναι μία απόπειρα επιστροφής σε αυτή την εμβρυακή έκσταση όπου γινόμαστε δραπέτες του παρόντος και επιστρέφουμε σε ένα παρελθόν του οποίου το μέλλον διατηρεί την ηδονή του άγνωστου.

Όμως αν η ερωτική αγάπη δεν είναι άλλο από μία πράξη καλυτέρευσης του εαυτού μας τότε το κίνητρο της είναι εγωιστικό; Σε καμία περίπτωση! Σε καμία περίπτωση γιατί αυτός ο “άλλος εαυτός” που προσπαθούμε να καλυτερεύσουμε δεν ανήκει σε εμάς αλλά στον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας. Σε εκείνον που γίνεται ρευστός καθρέφτης για να βουτήξουμε τα χέρια μας και να δημιουργήσουμε την λεπτή κρούστα που μας δείχνει ποιοι είμαστε στα μάτια του άλλου· τη λεπτή κρούστα της αποδοχής.

Αφαιρούμε, όμως, κάτι από τον άλλο στη διαδικασία αυτή; Εξαρτάται… Αν είμαστε έτοιμοι να σταματήσουμε να πολεμάμε τον εαυτό μας κρατώντας τα λάθη του στο παρόν και να τον συγχωρέσουμε τότε – αντιθέτως – προσθέτουμε. Σε άλλη περίπτωση, απλά, αφαιρούμε ακόμα περισσότερα από εμάς. Σε αυτή την προσπάθεια, ο καθένας από εμάς, κλείνει στην προσωπική του παρένθεση αγάπης τους ανθρώπους πάνω στους οποίους εντοπίζει στοιχεία του εαυτού του. Στοιχεία που όταν συμπληρωθούν από το “τώρα” θα δημιουργήσουν το “ιδανικό” και θα απαλύνουν όλα μας τα ανοσιουργήματα.

Με αυτά στο νου, θα έλεγε κανείς ότι σκοπός του ανθρώπου είναι να καταφέρει να ενώσει αυτή την παρένθεση. Να την ενώσει και να φτιάξει έναν τέλειο και αρμονικό κύκλο. Για προσπαθήστε να την ενώσετε …Σωστά… δεν κλείνει. Δεν κλείνει γιατί έχει τόσα άτομα μέσα της ή τόσες αναμνήσεις που είναι αδύνατο να επιτρέψουν στα δύο μέρη να ενωθούν. Κι αν τα άτομα αυτά, όμως, μας έχουν πονέσει ή οι αναμνήσεις είναι τόσο οδυνηρές και μας εμποδίζουν; Είναι λύση να τα βγάλουμε από τη μέση; Να τα αφαιρέσουμε από την παρένθεσή μας; Μάλλον όχι… Γιατί; Γιατί ένας κύκλος χωρίς τίποτα στο κέντρο του μοιάζει περισσότερο με μηδέν…

Ζωή σε παρένθεση

Σε τι σειρά προτεραιότητας βάζει ο άνθρωπος τη ζωή του; Ποιος φροντίζει, ώστε να υλοποιηθούν οι μικροί ή μεγάλοι στόχοι που έχει ο καθένας για τον εαυτό του;

Οι αναβολές, οι καθυστερήσεις,οι δυσκολίες και οι δικαιολογίες είναι συχνές προφάσεις, στην καθημερινότητα κάποιου, που βάζει την προσωπική του ζωή σε παύση.
Δεν είναι ότι οι άνθρωποι δεν έχουν επιθυμίες, στόχους και όνειρα για τον εαυτό τους, είναι όμως, κάποιοι βαθύτεροι λόγοι που παρεισφρέουν και κάνουν πιο δύσκολη την υλοποίηση τους.

Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν στο «όλα ή τίποτα». Είναι τελειομανείς, που αυτό σημαίνει ότι περιμένουν έως ότου, όλες οι συνθήκες να είναι ιδανικές για να ασχοληθούν με τη ζωή τους και τον εαυτό τους, αλλιώς προτιμούν να μην κάνουν κάποιο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Μόνο που οι συνθήκες δεν θα είναι ποτέ ιδανικές.

Ένας ακόμα λόγος που οι άνθρωποι βάζουν στην άκρη τον εαυτό τους, είναι επειδή πάντα υπάρχουν άλλα θέματα που προέχουν στη ζωή τους, όπως το μεγάλωμα των παιδιών, η επαγγελματική αποκατάσταση, η ολοκλήρωση των σπουδών. Η ζωή τους περικλείεται από έναν και μοναδικό στόχο, δίχως να αντιλαμβάνονται ουσιαστικά πως η ζωή υπάρχει και πέρα από αυτόν.

Κάποια άτομα τείνουν να δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στη γνώμη των άλλων, με αποτέλεσμα να εγκλωβίζονται στα «πιστεύω» των υπολοίπων, πορεύονται σύμφωνα με τις επιθυμίες και τις επιταγές των πολλών, μη αναγνωρίζοντας τον δικό τους πραγματικό εαυτό.

Υπάρχουν ακόμα, πολλοί που δεν μπορούν να επιλέξουν το καλύτερο για τη ζωή τους. Αναλύουν εξονυχιστικά όλα τα ενδεχόμενα, με αποτέλεσμα να παραμένουν αναποφάσιστοι, ακινητοποιημένοι, περιμένοντας να νιώσουν σίγουροι και βέβαιοι για την απόφαση τους.

Το κοινό συμπέρασμα όλων των παραπάνω περιπτώσεων είναι η αναβολή της ζωής.

Η ουσιαστική συμμετοχή στα απλά ή σημαντικότερα γεγονότα που θα είχαν τη δυνατότητα να ζήσουν, εάν επέτρεπαν στον εαυτό τους να δοκιμάσει να ζήσει.

Οι άνθρωποι που λειτουργούν με ανάλογους τρόπους, κρύβονται πίσω από τους φόβους τους και κάποια βαθύτερα προσωπικά τους θέματα που δεν έχουν τη δύναμη να διαχειριστούν.

Η διατήρηση της ασφάλειας και του ελέγχου είναι σημαντικός παράγοντας που οι άνθρωποι χρησιμοποιούν σαν ισχυρό επιχείρημα, για να μην δοκιμάσουν το καινούργιο, το άγνωστο, το όποιο θα τους προσφέρει νέες εμπειρίες και συναισθήματα. Επιλέγουν να ζήσουν σε κάτι που τους είναι γνώριμο, οικείο, που ξέρουν πώς να το διαχειριστούν και ας μην τους ικανοποιεί.

Ο φόβος της αποτυχίας αλλά και της επιτυχίας είναι ένας ακόμα λόγος που εμποδίζει κάποια άτομα από το να προχωρήσουν τη ζωή τους. Φοβούνται να ρισκάρουν, να επιχειρήσουν, να προσπαθήσουν για όσα επιθυμούν. Αιτία είναι η χαμηλή αυτοεκτίμηση τους, η μη πίστη στον εαυτό τους και τις δυνατότητες τους. Σε ένα φανταστικό σενάριο, πάντα επιλέγουν να σκεφτούν τον εαυτό τους ως αποτυχημένο και χαμένο, μία κατάσταση που νομίζουν πως δεν είναι ικανοί να διαχειριστούν.

Φοβούνται πως μία ενδεχόμενη αποτυχία θα τους παρασύρει και θα τους καταβάλει. Στον αντίποδα, μία πιθανή επιτυχία, είναι μία άγνωστη έννοια για τους συγκεκριμένους ανθρώπους, όντας συνηθισμένοι να θεωρούν τον εαυτό τους, άτυχο, αδύναμο, γεμάτο απογοήτευση και δυσαρέσκεια για τη ζωή. Η συνθήκη της επιτυχίας φαντάζει στο μυαλό τους κάτι ξένο, τόσο ποθητό, που φοβούνται και να το πλησιάσουν.

Για πόσο όμως οι άνθρωποι θα παραμένουν δέσμιοι μίας εικόνας εαυτού, που ίδιοι έφτιαξαν για τον εαυτό τους;

Είτε νωρίτερα, είτε αργότερα, όλοι έρχονται αντιμέτωποι με τις πραγματικές τους ανάγκες. Θα τις συναντήσουν κάπου στο δρόμο τους και θα είναι αδύνατον να τις αποφύγουν. Δεν γίνεται οι άνθρωποι να κρατάνε το μέλλον τους, τη ζωή τους και τις επιθυμίες τους, στην αφάνεια εφ’ όρου ζωής.

Είναι προτιμότερο λοιπόν, όλοι άνθρωποι να έρθουν σε επαφή με τον πραγματικό τους εαυτό και να ακούσουν τις πραγματικές τους ανάγκες δίχως δισταγμούς και υπεκφυγές.
Ας πάψουν να σχεδιάζουν τη ζωή τους. Ας αρχίσουν να την ζουν. Με ό, τι συνεπάγεται αυτό.

Στη ζωή υπάρχει ισορροπία, υπάρχει το θετικό και το αρνητικό.

Η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές, ευχάριστες και δυσάρεστες.

Το μέλλον είναι απρόβλεπτο και αυτό είναι γοητευτικό.

Ο μόνος όρος είναι να υπάρχει πίστη και θέληση για μία ζωή γεμάτη προσωπικό νόημα.

Ίσως δεν έμαθαν

Άνθρωποι χάνονται,
κάνουν κύκλους,
αποζητούν την αλήθεια,
αναρωτιούνται τα «γιατί».
Ψάχνουν να βρουν το δίκιο και το άδικο,
το θύμα και τον θύτη.
Γυρεύουν το νόημα της ζωής.
Αλλά από ποιον και πως.
Μα πως θα έρθουν πιο κοντά,
αφού δεν φεύγουν από τις ίδιες στάσιμες σκέψεις,
αφού δεν βλέπουν πέρα από αυτό που έμαθαν να κοιτούν;
Αγωνίζονται να βρουν και να πολεμήσουν μόνο ό, τι κακό,
Αφήνοντας να προσπεράσει από δίπλα τους ό, τι καλό.

Ίσως δεν έμαθαν να παλέυουν για το καλό τους.
Ίσως δεν έμαθαν να αναγνωρίζουν την αγάπη.
Ίσως δεν έμαθαν να συνυπάρχουν.
Ίσως δεν έμαθαν τι σημαίνουν κατανόηση, υποστήριξη, αποδοχή.
ίσως δεν έμαθαν ακόμα να στον εαυτό τους να πιστεύουν

Να έχεις ή να είσαι;

Τίποτ’ άλλο, από μια νικημένη, άδεια, αξιολύπητη μαρτυρία ενός λαθεμένου τρόπου ζωής.

Επειδή μπορεί να χάσω ό,τι έχω, είμαι αναγκαστικά συνεχώς ανήσυχος ότι θα χάσω αυτά που έχω.

Φοβάμαι τους κλέφτες, τις οικονομικές αλλαγές, τις επαναστάσεις, τις αρρώστιες, το θάνατο· φοβάμαι ακόμα την αγάπη, την ελευθερία, την ανάπτυξη, την αλλαγή, το άγνωστο.
Έτσι είμαι συνέχεια ανήσυχος, υποφέροντας από χρόνια υποχονδρία, που δε συνεπάγεται μόνο την απώλεια της υγείας μου αλλά και οποιουδήποτε άλλου αποκτήματός μου. Γίνομαι άνθρωπος αμυντικός, σκληρός, καχύποπτος, μοναχικός, που παρασύρομαι από την ανάγκη να έχω όλο και περισσότερα για να νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια.

Ο Ίψεν έχει δώσει μια ωραία περιγραφή αυτού του εγωκεντρικού ανθρώπου στον Πέερ Γκυντ. Ο ήρωας είναι γεμάτος μόνο από τον εαυτό του. Μέσα στον απέραντο εγωισμό του πιστεύει ότι αυτός είναι ο εαυτός του, γιατί αυτός είναι ένα “σύμπλεγμα από επιθυμίες”. Στο τέλος της ζωής του αναγνωρίζει ότι, επειδή όλη του η ύπαρξη ήταν χτισμένη πάνω στην ιδιοκτησία του, δεν κατάφερε ποτέ να είναι ο εαυτός του. Ένιωθε ότι ήταν ένα κρεμμύδι χωρίς ψύχα, ένας μισοτελειωμένος άνθρωπος που ποτέ δεν υπήρξε ο εαυτός του.

Η αγωνία και η ανασφάλεια που προκαλείται από τον κίνδυνο να χάσει κανείς ό,τι έχει, δεν υπάρχει στους ανθρώπους που προσπαθούν να είναι. Αν είμαι αυτός που είμαι και όχι αυτό που έχω, τότε κανένας δε μπορεί να μου στερήσει ή να με απειλήσει για την ασφάλεια και την αίσθηση της ταυτότητάς μου. Το κέντρο είναι μέσα μου, η δυνατότητά μου να υπάρχω και να εκφράζω τις βασικές μου δυνάμεις είναι κομμάτι της δομής του χαρακτήρα μου και εξαρτάται από μένα. Αυτό βέβαια αληθεύει σε φυσιολογικές συνθήκες ζωής, όχι σε περιπτώσεις αρρώστιας, αναπηρίας, βασανισμού ή άλλες συνθήκες ισχυρών εξωτερικών περιορισμών.


Ενώ το έχειν βασίζεται σε κάποιο πράγμα που φθείρεται με τη χρήση, το είναι αναπτύσσεται με την εξάσκηση. Οι δυνάμεις της λογικής, της αγάπης, της καλλιτεχνικής και πνευματικής δημιουργίας, όλες οι βασικές δυνάμεις αναπτύσσονται μέσα από τη διαδικασία της έκφρασής τους. Ό,τι ξοδεύεται δεν πάει χαμένο, αντίθετα ό,τι φυλάγεται είναι χαμένο. Όταν προσπαθώ να είμαι, η μόνη απειλή για την ασφάλειά μου βρίσκεται μέσα μου: στην έλλειψη πίστης στη ζωή και στις δημιουργικές μου ικανότητες, στις τάσεις πισωδρόμησης, στην εσωτερική μαλθακότητα και στην προθυμία ν’ αφήσω τους άλλους ν’ αναλάβουν τη ζωή μου. Αλλά αυτοί οι κίνδυνοι εξαφανίζονται, δεν είναι συστατικά του είναι, ενώ ο κίνδυνος της απώλειας είναι έμφυτος στο έχειν.

Εστιάζοντας

Οι άνθρωποι
Σκέφτονται με τον τρόπο που κατανοούν,
νιώθουν με τον τρόπο που αντέχουν
και συμπεριφέρονται όπως έμαθαν.

Οι άνθρωποι υπομένουν
Περιμένουν το αύριο, το μέλλον, την κατάλληλη στιγμή για να ζήσουν.

Οι άνθρωποι έχουν αδυναμίες,
Έχουν ανάγκες, επιθυμίες και χρειάζονται τους άλλους.

Οι άνθρωποι
ακόμα και όταν είναι στραμμένοι προς τους άλλους,
όταν υποτάσσονται στις επιθυμίες, στα πρέπει και στις απαιτήσεις των άλλων,
το κάνουν για τον εαυτό τους.
Κάτι ψάχνουν, κάτι αποζητούν, κάτι επιδιώκουν, κάτι θέλουν .

Οι άνθρωποι
κρύβονται από τους άλλους και από τον ίδιο τους τον εαυτό.

Ίσως φοβούνται

Ίσως είναι δύσκολο
να παραδεχτούν ποιοι είναι, τι κάνουν, τι θέλουν και τι χρειάζονται.

Ίσως το πιο πολύπλοκο
που οι άνθρωποι έχουν να αντιμετωπίσουν, να είναι η αλήθεια τους.

Ίσως όμως και το πιο απλό
ώστε να νιώσουν
ικανοποίηση από τον ίδιο τους τον εαυτό
και σεβασμό για τη ζωή τους.

Γιατί οι κακές λέξεις περιέχουν το “ου”;

Τι κοινό έχουν οι λέξεις, τσιγκούνης, φουκαράς, φαφούτης, μουτζούρης, δούλος και ρουφιάνος; Όλες περιέχουν τον δίφθογγο ''ου''. Και συγχρόνως έχουν αρνητική σημασία.

Είναι πραγματικά ενδιαφέρον ότι πολλές λέξεις με αρνητικό νόημα έχουν μέσα τους τον ήχο ''ου'', συμπεριλαμβανομένων των κακών λέξεων – οι λαϊκές λέξεις για τα γεννητικά όργανα ανδρών και γυναικών περιέχοουν το ου. Γιατί;

Οι ήχοι μιας λέξης δεν είναι εντελώς άσχετοι από το νόημά της. Αυτό έχει παρατηρηθεί εδώ και πολλά χρόνια, από την εποχή του Σωκράτη. Στον Κρατύλο, ο Πλάτωνας παραθέτει τους διαλόγους του Σωκράτη για πώς πλάστηκαν οι λέξεις.

Σύμφωνα με τον Σωκράτη, δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη ροή περιέχει το γράμμα ''ρο'' διότι αυτό υποδηλώνει κίνηση. Οι λέξεις κρούω, θραύω, ερείκω (κοπανίζω), θρύπτω (κάνω θρύμματα), κερματίζω και ρυμβώ (στριφογυρίζω) περιέχουν το ''ρο''. Το λάμδα σημαίνει ολίσθηση και βρίσκεται σε λέξεις με παρόμοιο νόημα. Ο Σωκράτης επισημαίνει επίσης ότι το ''φι'', το ''ψι'', το ''σίγμα'' και το ζήτα είναι φυσητικά γράμματα και γι’ αυτό χρησιμοποιούνται σε λέξεις όπως, φύσημα, ψυχρός, σεισμός και ζεστός.

Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε γιατί το νόημα μιας λέξης συνδέεται με ορισμένους ήχους. Ο παφλασμός, ο φλοίσβος, η βοή και ο γδούπος είναι μερικά παραδείγματα που δείχνουν ότι οι ήχοι μια γλώσσας μιμούνται τους ήχους της φύσης που νοηματικά αποδίδουν. Οι λέξεις ροή και νερό έχουν μέσα τους το ''ρο'' γιατί προφανώς η κίνηση του νερού παράγει τον ήχο του ''ρο''. Η κίνηση του αέρα παράγει τον ήχο ''φι''. Είναι φανερό ότι οι άνθρωποι έπλασαν τις πρώτες λέξεις με βάση τους ήχους των φυσικών φαινομένων στα οποία τις απέδιδαν και στη συνέχεια αυτές οι λέξεις αποτέλεσαν τη ρίζα για να παραχθούν νέες με παρεμφερές νόημα.

Τι κακό όμως έχει ο ήχος ου; Πρόκειται σαφώς για αρνητικό ήχο, άλλωστε το ου είναι στα αρχαία ελληνικά το αντίθετο το ναι. Σίγουρα είναι ένας ήχος που τρόμαζε τον πρωτόγονο άνθρωπο. Η κραυγή του λύκου, της αρκούδας και άλλων ζώων που αποτελούν κίνδυνο για τον άνθρωπο έχουν το ''ου''. Δεν είναι τυχαίο ότι το μουγκρητό ή το μπουμπουνητό περιέχουν το ''ου''.

Επειδή το ''ου'' είναι ένας ήχος που φοβίζει (στα αγγλικά boo) χρησιμοποιείται σε λέξεις που έχουν νόημα εκδίωξης: «ουστ» (oust στα αγγλικά σημαίνει διώχνω). Ακριβώς γι’ αυτό, το ''ου'' αποτελεί και πολεμική ιαχή. Στην ταινία “300”, ο Λεωνίδας ρωτάει: “Σπαρτιάτες, ποιο είναι το επάγγελμά σας;” Kαι η απάντηση είναι: «Αού – Αού – Αού». Στις μέρες μας, ένα ομαδικό ''ου'' σημαίνει αποδοκιμασία, γιουχάισμα. Όπως έλεγε και ένας όχι πολύ παλιός πρωθυπουργός της Ελλάδας απευθυνόμενος στο πλήθος, «Δεν θέλω ου». Δεν φαίνεται λοιπόν περίεργο που λέξεις όπως το κουνούπι, το σκουλήκι και το τσιμπούρι έχουν μέσα τους το ''ου'' – τα όντα αυτά προκαλούν απέχθεια στον άνθρωπο.

Ωστόσο υπάρχουν λέξεις που παρότι έχουν μέσα τους το ''ου'' δεν είναι καθόλου απεχθείς, όπως π.χ. το μπουμπούκι ή το φρούτο. Όμως ακόμα κι έτσι, εξαιτίας του καθόλου συμπαθούς αυτού ήχου, αυτές οι λέξεις μπορούν να γίνουν κακόηχες και υβριστικές: «Tι φρούτο είναι αυτό;» λέμε για κάποιον που φαντάζει περίεργος. Ούτε το μπουμπούκος, ένα χαϊδευτικό που χρησιμοποιήθηκε πριν λίγα χρόνια για ένα γνωστό πολιτικό από τη σύζυγό του, φαίνεται κολακευτικό. Γιατί λέμε κάποιον γαϊδούρι, νούμερο ή κουραμπιέ αν όχι για τον συγκεκριμένο ήχο; «Μούσι» ή «μούφα» όταν πρόκειται για κάτι ψεύτικο; Και γιατί τα Κούλα, Σούλα, Ρούλα, Τούλα είναι τόσο άσχημα αν όχι επειδή μοιάζουν με το «τσούλα». Φαίνεται λοιπόν ότι όποιαδήποτε λέξη που έχει ''ου'', ακόμα και η πιο αθώα, μπορεί να γίνει κακιά και προσβλητική εξαιτίας της αρνητικής δύναμης που κρύβει αυτός ο ήχος.

Εξαιτίας του υβριστικού τους χαρακτήρα, όλες οι κακές λέξεις περιέχουν το ου, εκτός από μια η οποία είναι και η πιο συνηθισμένη. Αυτή που αρχίζει από ''μ'' και περιέχει τρία ''α''. Γιατί η λέξη αυτή δεν έχει το ''ου''; Επειδή δεν είναι τόσο κακιά. Οι λέξεις που επαναλαμβάνουν ένα φωνήεν είναι περισσότερο κωμικές ή κοροϊδευτικές. Ο πατάτας, ο μάπας, ο μπακλαβάς, ο χάχας, ο φαφλατάς, ο σαχλαμάρας, και πολλές άλλες παρόμοιες, ηχούν περισσότερο ως αστείες, παρά ως απεχθείς. Τα πολλά α υποδηλώνουν το «τραλαλά» την πλάκα. Αυτό συμβαίνει όχι μόνο με το ''α'' αλλά και με κάθε άλλο επαναλαμβανόμενο φωνήεν. Ο Τοτός ή o ποπός είναι αστείες λέξεις. Το ίδιο και τα γυναικεία ονόματα τύπου Νανά και Φωφώ τα οποία έχουν χρησιμοποιήθηκαν σε παλιότερες ελληνικές ταινίες για να σηματοδοτήσουν ελαφρούς γυναικείους χαρακτήρες.

Προσοχή λοιπόν στον ήχο των λέξεων γιατί μπορεί να μεταφέρουν ένα ψυχολογικό νόημα που ξεφεύγει από το νόημα της λέξης. Μπορεί κάποιος να μιλάει με τα καλύτερα λόγια για σας αλλά αν χρησιμοποιεί πολλά ''ου'' μάλλον σας βρίζει.

Η πορεία ανθρωπότητας προς το πεπρωμένο της

Όλο και περισσότεροι πνευματικοί αναζητητές στις μέρες μας για ακόμη μια φορά αποκτούν επίγνωση της παραδοσιακής πνευματικής σοφίας, και με τον τρόπο αυτό, ανακαλύπτουμε ξανά ένα από τα αυτονόητα δικαιώματα μας - την έμφυτη ικανότητα μας να ζήσουμε την αυθεντική εμπειρία του οραματιστή.

Στην διαδικασία, αναπτύσσουμε την ικανότητα μας να παίρνουμε μέρος στην διαδικασία της μεταμόρφωσης μέσα από την οποία μπορεί να βρούμε λύσεις στα τρέχοντα προβλήματα της ανθρωπότητας όπως αυτά γίνονται αντιληπτά στις μέρες μας.

Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι οι ενέργειες με τις οποίες μπορεί να δημιουργήσουμε μια σχέση σε αυτό το σημείο - με τους προγόνους, καθώς και με τον Υψηλότερο Εαυτό μας - θα μας δώσουν την ώθηση να κινηθούμε προς το να βιώσουμε τα υψηλότερα επίπεδα ύπαρξης και επίγνωσης.

Η αλήθεια είναι ότι επί του παρόντος υπάρχουν λίγες βιώσιμες λύσεις στις όλο και αυξανόμενες πολιτικές, οικονομικές, και κοινωνικές κρίσεις. Οι δύο πρωταρχικοί τρόποι αντίδρασης που θα παρατηρηθούν θα είναι είτε ακόμα μεγαλύτερα επίπεδα κοινωνικών αναταραχών... ή μια ήρεμη προσωπική απόσυρση από το συνολικό κοινωνικό παιχνίδι γενικότερα.

Κάποιοι από αυτούς που αποσυρθούν θα επιλέξουν να το κάνουν υιοθετώντας καινούργιους και πιό πολύπλοκους τρόπους περισπασμού - και αυτοί είναι που θα γοητευτούν ακόμα περισσότερο από την λάμψη των νέων συσκευών και τεχνολογιών. Αλλά άλλοι θα επιλέξουν να μετακινηθούν προς τους εσωτερικούς κόσμους μέσω πνευματικών πρακτικών, και αυτοί είναι εκείνοι που κατέχουν την δυνατότητα να δημιουργήσουν την νέα παγκόσμια τάξη.

Μεταξύ αυτών, κάποιοι θα επιλέξουν να λάβουν μέρος σε νέες μορφές σχέσεων συνεργασίας, ατομικά καθώς και συλλογικά σε επίπεδο κοινωνιών. Η πρακτική τους, ναί, θα έχει την μορφή απόσυρσης, αλλά μιας απόσυρσης η οποία θα περιλαμβάνει μια βαθειά και συμπονετική αίσθηση φροντίδας, κυρίως για την Γη και το ζωικό και φυτικό βασίλειο.

Αυτό σημαίνει ότι δεν πρόκειται να ανθρώπους που το βάζουν στα πόδια. Είναι άνθρωποι σημαντικοί, που δεν αποσύρονται από το σύστημα. Στην πραγματικότητα, είναι αυτοί που θα δημιουργήσουν την καινούργια βάση η οποία θα περιλαμβάνει τοπικές, αυτάρκεις κοινωνίες που θα υποστηρίζουν αυτούς και όλους εκείνους τριγύρω τους.

Αυτοί είναι εκείνοι που με χάρη αρνούνται να συμμετέχουν πλέον στο παλιό, ξεπερασμένο σύστημα, γιατί είναι έτοιμοι να κάνουν το επόμενο βήμα προς το επόμενο επίπεδο. Αυτοί είναι εκείνοι που θα κατευθυνθούν προς το Μεγάλο Σχέδιο των Προγόνων και θα δημιουργήσουν τον νέο πολιτισμικό μύθο, εργαζόμενοι ατομικά και συλλογικά. Αλλά για να επιτευχθεί αυτό, είναι απαραίτητο να μην ξεγελαστούμε ή παρασυρθούμε από την ψευδή ασφάλεια που προσφέρουν οι παλιοί τρόποι σκέψης και ζωής.

Αναγνωρίζετε την πραγματικότητα που ζούμε σε μεγάλο βαθμό σήμερα; Κατά πόσο είναι ελκυστικός ο τρόπος απόσυρσης που σκιαγραφείται;

Ο Αλχημιστής μέσα μας και η Σχέση με τους γύρω μας.

Αυτά είναι τα κλειδιά που ήθελα σήμερα να μοιραστώ μαζί σας, γιατί μέσα από την βιωματική εμπειρία, μέσα από τις εμπειρίες και μέσα από όλα αυτά που βιώνει ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων πάνω στον πλανήτη η ανάγκη για κατανόηση και αντίληψη της ενέργειας και της δύναμης μέσα μας είναι τόσο σημαντική και κάθε φορά που συναντιόμαστε και μοιραζόμαστε και επιτρέπουμε, γίνεται ένα άλμα συνειδητότητας. Μέσα από μια ένωση ψυχών που βρίσκονται σ’ ένα πεδίο εξέλιξης και επικοινωνούν και στις παράλληλες πραγματικότητες και στα όνειρά τους, μέσα από διάφορα σεμινάρια, γίνονται αλλαγές, γίνονται συνειδητοποιήσεις, γίνονται συλλήψεις ιδεών και πιστέψτε με τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Και ακόμα ήθελα να σας πω και τον τόσο σημαντικό ρόλο και την ενεργοποίησή του αλχημιστή μέσα σας σε σχέση με τους άλλους γύρω σας. Καθώς μεταμορφώνετε την οποιαδήποτε εμπειρία, την οποιαδήποτε κατάσταση και εκείνη την ώρα επιλέγετε να την περάσετε από το εργαστήρι του αλχημιστή μέσα σας και επιλέγετε το ελιξίριο ζωής και όχι το δηλητήριο, αυτό που κάνετε στο γύρω περιβάλλον σας είναι πραγματικά τόσο αλχημικό, επηρεάζετε με τις δονήσεις σας, επηρεάζετε μ’ αυτή την μετάβαση από την μία κατάσταση στην άλλη, ενθαρρύνετε τόσο πολύ το σύστημά τους, το ενεργειακό τους πεδίο την ένωση με την θεϊκότητά τους.

Πολλές φορές, εάν οι άνθρωποι δεν είναι συνειδητοί, σιγά-σιγά αρχίζουν και καταλαβαίνουν γιατί εσείς πορεύεστε το φως, γιατί εσείς είστε καλά, γιατί εσείς ευτυχείτε, γιατί εσείς έχετε μεγάλη χαρά και όλο και περισσότερο έρχονται κοντά σας για να σας ρωτήσουν. Έτσι λοιπόν αυτό που θέλω να πω είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι γύρω σας -μπορεί να είναι και πολύ κοντινά συγγενικά σας πρόσωπα-, οι οποίοι σίγουρα βιώνουν δύσκολες καταστάσεις, βιώνουν απώλειες, θέματα υγείας.

Αυτό που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κάνετε είναι να μένετε στο πεδίο λύπης, συμπόνιας, με την έννοια εγώ τώρα αυτή την στιγμή είμαι άνθρωπος και θέλω να του συμπαρασταθώ και είσαστε εκεί και ουσιαστικά, αντί να του δώσετε το χέρι βοήθειας να τον βγάλετε από την θάλασσα που πνίγεται, πέφτετε κι εσείς μέσα. Ούτε εσείς ξέρετε να κολυμπάτε και τον φορτώνετε και με το δικό σας βάρος, του δικού σας χαμού.

Στο αεροπλάνο όταν κάνουμε ταξίδια, το πρώτο πράγμα που λένε για τις συνθήκες ασφάλειας, σε περίπτωση που χρειασθεί να εγκαταλείψουμε το αεροπλάνο, είναι ότι η μάσκα οξυγόνου μπαίνει κατευθείαν πρώτα σ’ εμάς και μετά στον άλλον. Θέλω να πω, ότι εάν εσείς δεν είσαστε καλά, δεν μπορείτε να βοηθήσετε τον άλλον. Για να είσαστε καλά, πρέπει να διατηρήσετε το δονητικό πεδίο σε υψηλά πεδία, σε υψηλές συχνότητες. Άρα όταν ένας δικός σας άνθρωπος δεν είναι καλά, πρέπει να τον βλέπετε μέσα από την κατάσταση της ένωσης και της καταλληλόλητας, ότι είναι θεός, ότι υπάρχει η εξελιγμένη εκδοχή του εαυτού του, που είναι πανευτυχής, είναι χαρούμενος, είναι σε απόλυτη αρμονία και ευημερεί και απλά αυτή την στιγμή παίζει αυτό τον ρόλο, ο οποίος του επιτρέπει να εξελιχθεί και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να επέμβουμε, να προσπαθούμε να αλλάξουμε την κατάσταση ή και να είμαστε εκεί και να την επιδεινώνουμε.

Γιατί με το να θλιβόμαστε και να στεναχωριόμαστε και να λέμε στέλνω φως κάπου ή στέλνω την αγάπη μου κάπου γιατί δεν είναι καλά, δεν βοηθάει εσάς άνθρωποι-πρότυπο, δημιουργοί της νέας εποχής στη νέα ενέργεια, γιατί; Γιατί δουλεύουμε μέσα από τον κβαντικού νου και μέσα από την ένωση με τις εξελιγμένες εκδοχές του εαυτού μας. Αυτό που δουλεύει λοιπόν να βλέπουμε αυτό τον άνθρωπο καλά και ευτυχισμένο. Με αυτή σας την ενέργεια και μόνο με αυτή την ενέργεια στέλνετε άλλη συχνότητα και αυτός ο άνθρωπος μπορεί να επιλέξει να βγει μέσα από εκεί. Εκεί του δίνετε χέρι βοήθειας και εκεί πραγματικά του πετάτε το σωσίβιο και μπορεί να σωθεί.

Αλλιώς με οποιαδήποτε άλλη επιλογή τον βοηθάτε να πνιγεί. Απλά σκεφθείτε τους σε κατάσταση ευτυχίας και χαράς και ας μην τους έχετε δει ποτέ έτσι. Να ξέρετε, αφού αυτό το γνωρίζουμε και το λέμε είναι θεοί, όπως κι εσείς. Εγώ είμαι θεός και αυτός ο άνθρωπος απέναντί μου είναι θεός και δέχομαι και αποδέχομαι και καταλαβαίνω ότι παίζει το παιχνίδι του. Έτσι μόνο μπορούμε να απελευθερώσουμε όλους τους ανθρώπους, όταν τους σκεφτόμαστε σε κατάσταση χαράς και σε κατάσταση ευτυχίας. Είναι η μόνη μας επιλογή, η οποία μπορεί πραγματικά και αληθινά να βοηθήσει σε οποιαδήποτε δύσκολη φάση και αν έχουν επιλέξει να ζήσουν.

Επίσης ο αλχημιστής μας, για να γυρίσω σ’ αυτόν, είναι υπεύθυνος για τα παράθυρα δυνατοτήτων που ανοίγονται μπροστά μας και για τις ευκαιρίες που ανοίγονται στη ζωή μας. Είναι υπεύθυνος να τις δει, να μοιραστεί με τους ανθρώπους, είναι εκείνος που μέσα από την συνειδητοποίηση, την αγάπη, το πάθος για την ζωή μπορεί να παρατηρήσει και να νιώσει και να έλξει τις δυναμικές, τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες και υπάρχει πάντα μία σφαίρα δυνατοτήτων γύρω του, την οποία αισθάνεται.

Γι’ αυτό το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να δουλεύουμε με την επίγνωσή μας, να βλέπουμε τον εαυτό μας με τα μάτια της ψυχής και να παθιαζόμαστε και να ενεργούμε μ’ αυτό το σφαιρικό πεδίο δυνατοτήτων.

Καλύτερα πες μου ''Να πας στον διάολο'' παρά ''Καλή ζωή''…

Συνηθίζουν να λένε ότι οι άνθρωποι μέσα από μια ερωτική επαφή ξεκινάνε σαν ξένοι και καταλήγουν ξένοι.

Αυτό, όμως, είναι ψέμα.

Ή τουλάχιστον, είναι μερικώς αλήθεια.
Η διαδρομή, όντως, είναι λίγο ως πολύ προκαθορισμένη.

Πρώτα έρχεται η έλξη, μετά η περιέργεια για την ανακάλυψη και την κατάκτηση του μυστηρίου, η ανάγκη να ζήσουν μαζί πράγματα και στιγμές, η οικειότητα, μέσα από ένα βλέμμα, μια ατάκα, ένα φιλί, μια αγκαλιά…

Κάπου στην πορεία ίσως έρθει κι ο έρωτας…
Κι υπάρχει φυσικά και το πάθος, η συντροφικότητα, η καταραμένη συνήθεια…

Και μετά κάνει την εμφάνισή της η ζήλεια, ο εγωισμός, η ανία, το ψέμα, ο “πόλεμος”, το “εγώ” που έγινε “εμείς” και ξανακαταλήγει σε “εγώ”…
Κάπου εκεί τελειώνουν όλα…
Και λένε μετά οι άνθρωποι ένα “καληνύχτα”, “καλή τύχη”… “καλή ζωή να έχεις”… “καλή ζωή”…

Καλύτερα να πεις στον άλλον “να πας στον διάολο” απ? το να πεις “καλή ζωή”…
Κι έπειτα υποτίθεται ότι καταλήγουν άγνωστοι μέσα σε αγνώστους. Αλλά δεν είναι έτσι.

Πρώτον, γιατί δυο άγνωστοι υπάρχει πάντα η πιθανότητα να γνωριστούν από την αρχή.
Όλα τα ενδεχόμενα παραμένουν ανοιχτά.

Και δεύτερον, επειδή οι άνθρωποι μέσα από όλο αυτό μοιράζουν και τελικά χάνουν ένα κομμάτι τους. Κι αυτό το κομμάτι μένει για πάντα χαμένο, σαν ένας κόκκος άμμου στην αιωνιότητα της ματαιότητας της ίδιας μας της ύπαρξης και της πολυπλοκότητας του συναισθηματικού μας κόσμου.

Όχι, οι μάταιοι εραστές ξεκινάνε σαν ξένοι, αλλά δεν καταλήγουν ποτέ πραγματικά ξένοι.
Καταλήγουν “φαντάσματα”.
“Φαντάσματα” ανθρώπων ζωντανών…

Μην υπόσχεσαι όταν είσαι χαρούμενος

Αν κάποια στιγμή είχαμε τη δυνατότητα να βιντεοσκοπήσουμε κάποιες στιγμές απ' τη ζωή μας, το μόνο σίγουρο είναι ότι το ενδιαφέρον μας καθώς θα τις βλέπαμε θα ήταν αμείωτο ακόμη και στις πιο μονότονες μέρες μας.

Γι' αυτό και πολλές φορές παρακαλάμε να μπορούσαμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω και να τον σταματήσουμε πριν κάνουμε ένα λάθος.

Ας μη γελιόμαστε όμως. Τα λάθη πάντοτε θα μας στοιχειώνουν μιας και είναι κι αυτά μέρος της καθημερινότητάς μας.

«Στερνή μου γνώση να σ? είχα πρώτα» έλεγαν οι παλιοί και πέφτουν διαχρονικά διάνα.

Το θέμα είναι να μπορέσουμε να απαλλάξουμε τη συνείδησή μας από σφάλματα που θα μπορούσαμε εύκολα ν' αποφύγουμε.

Ολόκληρες επιστήμες αναλώθηκαν στην ανάπτυξη της αυτοσυγκράτησης και της διαμόρφωσης ενός συνειδητοποιημένου χαρακτήρα που θα είναι σε θέση να κρατά τις ισορροπίες έχοντας πλήρη επίγνωση των πράξεών του.

Αντί να τρέχουμε όμως, μέρες που 'ναι, σε γιόγκα και διαλογισμούς, ας ξεκινήσουμε βάζοντας φρένα στον ίδιο μας τον εαυτό. Δε θα τα λύσουμε όλα, ένα σημαντικό βήμα όμως, είναι αδύνατο να μη γίνει.

Γιατί το ζητούμενο είναι η διαύγεια του μυαλού. Όταν είναι καθαρό μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα. Οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα στον υπερθετικό του βαθμό, το αλλοιώνει και το δυσκολεύει να ολοκληρώσει σωστά την πράξη του.

Πάρε για παράδειγμα τις υποσχέσεις που σκορπάς απλόχερα όταν είσαι υπερβολικά χαρούμενος. Πολύ πιθανόν, όταν επανέλθεις στους κανονικούς ρυθμούς σου, να βαριέσαι να υλοποιήσεις όσα έταξες και να θες να βολευτείς και πάλι στην ακίνδυνη φύση του χαρακτήρα σου.

Και είναι πολύ λογικό αν το καλοσκεφτείς, μιας και όλο αυτό είναι κάτι ενδιάμεσο από την κανονική μορφή σου. Εμφανίζεται για λίγο ή πολύ αλλά πάντα φεύγει.

Ένα άλλο τρανταχτό παράδειγμα που όλοι έστω για μια φορά βιώσαμε, είναι η εμπειρία της ακατάπαυστης πάρλας σε ένα μεθύσι. Η γλώσσα μας πάει ροδάνι και το μυαλό καθίσταται ανίκανο να ελέγξει τα λόγια μας.

Χτίζεις ανώγια και κατώγια με τα λόγια σου, υπόσχεσαι παραμύθια και το τυφλό κουτορνίθι απέναντί σου τα μασάει ανεμπόδιστα.

Και μη μου τάζεις έρωτες τη νύκτα και το πρωί να πασκίζω να βρω την άκρη στο κουβάρι που εσύ ξετύλιξες!

Να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες των πράξεών σου.

Μην κρύβεσαι πίσω από δικαιολογίες που σε κάνουν φθηνό πιόνι της επιπολαιότητας και της ανωριμότητάς σου.

Μεγάλη αξία ο αυτοέλεγχος, τελικά!

Άξιοι λοιπόν, όσοι βρήκαν ένα τρόπο να περιορίσουν τις αυθόρμητες ορμές ομιλίας τους. Και στην τελική, άμα σε πίνει αντί να το πίνεις, άστο, δεν το 'χεις με το άθλημα.

Το ίδιο ισχύει βέβαια και στο θυμό, στα αυθόρμητα ξεσπάσματα οργής που φτάσαμε στο σημείο να δικαιολογούμε γιατί «έτσι είναι ο χαρακτήρας τους». Λυπάμαι πολύ, χρυσό μου, αλλά κι εγώ είμαι αλλιώς. Και δίκιο να έχεις, με τον ανεξέλεγκτο χείμαρρο θυμού σου, το χάνεις πανηγυρικά.

Ακόμα κι όταν σε προκαλεί ο άλλος, προσπάθησε τουλάχιστον πριν απαντήσεις, να επεξεργάζεσαι τι θες να πεις. Εκπαίδευσε εσωτερικά τον εαυτό σου στο να βρίσκει αντιστοιχίες στα λόγια με τις συνέπειες των πράξεών του πριν το ανοίξεις το ρημάδι και ρίξεις το δηλητήριο.

Γιατί εκτός του ότι είναι στ' αλήθεια λόγια που κομματιάζουν τον άλλο, μην είσαι και τόσο σίγουρος ότι ο συνομιλητής σου θα είναι πάντα το ίδιο ψύχραιμος απέναντί σου.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που πολλές μακροχρόνιες σχέσεις αλλά και αδερφικές φιλίες έληξαν οριστικά μετά από μερικές βαριές κουβέντες που ειπώθηκαν σε καταστάσεις μεγάλης έντασης.

Στο κάτω-κάτω, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να αναμετρά την αρμονία του με τα (υποτιθέμενα) εκ γενετής νεύρα του άλλου.

Για αυτό δώσε χρόνο στον εαυτό σου να ηρεμήσει, ώστε οτιδήποτε κάνεις, να γίνεται με σύνεση. Και λάθος να είναι, θα είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες και να στηρίξεις αυτό που συνειδητά αποφάσισες.

Ακόμη και εγωιστικά να το δει κανείς, το να κατορθώσουμε να χαλιναγωγήσουμε τις παθιασμένες αντιδράσεις μας, θα μας κάνει ανεκτίμητο καλό. Αμέσως θα βελτιωθούν οι κυκλοθυμίες μας και η ζωή μας θα γίνει πιο απλή, πιο ουσιώδης.

Το λέει άλλωστε κι ο λαός με ένα εύστοχο ρητό: «Μην υπόσχεσαι όταν είσαι χαρούμενος, μην απαντάς όταν είσαι θυμωμένος και μην αποφασίζεις όταν είσαι λυπημένος»

Το σπάσιμο της αλυσίδας

Όταν ερχόμαστε στον κόσμο υπάρχουμε κάτω από μία οικογένεια, λαμβάνουμε το όνομά μας, αλλά και το επίθετό μας. Αυτά είναι που μας δίνουν έναν δρόμο, έναν δρόμο που δημιουργεί την ανάλογη δόνηση, δομή αλλά και σύσταση του υγρού στοιχείου μας.

Δηλαδή το όνομα + το επίθετο μας, μας δίνει κατεύθυνση. Το επίθετό μας μόνο μας δίνει ξεχωριστή κατεύθυνση και το όνομά μας σκέτο άλλη.

Όλο αυτό το σημείο με τα ονόματα είναι σαν μία θάλασσα η οποία έχει μέσα της έτοιμα κάποια στοιχεία για μας, πριν ακόμη γεννηθούμε. Δηλαδή μέσα στο υγρό μας στοιχείο, που περιμένουν «καρτερικά» ανάλογα με τις συμπεριφορές μας να ενεργοποιηθούν και να βιωθούν.

Οι ρίζες μας από την οικογένειά μας είναι πολύ σημαντική διαδρομή και γι αυτό της έχουν δώσει αυτό το όνομα, «ρίζες». Γιατί κάποια στοιχεία είναι τόσο καλά ριζωμένα μέσα μας που δεν είναι απλό και εύκολο να τα αναζητήσουμε και να τα δούμε. Ίσως κάποιες φορές να ακολουθούμε σαν «μουδιασμένοι» τον δρόμο που περπάτησαν οι δικοί μας, χωρίς να βάλουμε το δικό μας χρώμα. Εδώ στην Ελλάδα δε, υπάρχει και το έθιμο να συνεχίζουμε όνομα και επίθετο των παππούδων και των γιαγιάδων. Έτσι η αλυσίδα να μη σπάσει ποτέ.

Είναι πολύ εύκολο λοιπόν ο κάθε άνθρωπος να «παραδώσει τα όπλα» δηλαδή να παραδώσει τις δικές του διαδρομές, της δικής του προσωπικότητας και να επιλέξει να συνεχίσει με «επιτυχία» τον δρόμο που περπάτησαν οι άλλοι πριν από εκείνον. Έτσι εμείς αυτό μάθαμε να το λέμε DNA και κληρονομικότητα. Δεν μπορούμε με τίποτε να φανταστούμε ότι οι δονήσεις των ονομάτων έχουν και ένα «τίμημα».

Ένα «τίμημα» που δεν θα μας οδηγήσει εύκολα στην έρευνα και αναζήτηση του να βρούμε ποιοι πραγματικά είμαστε, αφού είμαστε ο τάδε ( όνομα + επίθετο).

Κάποια επίθετα δε, είναι και με πολύ «βαριά» περιουσία, που κάποιες φορές μοιάζουν με κατάρα, αφού το φορτίο είναι ασήκωτο από το βάρος της «ευθύνης».

Την έχουμε «πατήσει» ως ένα σημείο όλοι μας ακούγοντας ένα «βαρύγδουπο» επίθετο, να νομίζουμε ότι θα συναντήσουμε παρόμοιο άνθρωπο. «Είσαι ο γιος/ κόρη του τάδε» ? Και εκεί υπάρχει η απαίτηση ότι θα είναι το ίδιο πρόσωπο.

Το όνομα + το επίθετο λοιπόν είναι αυτό που θα μας οδηγήσει να μην κάνουμε αναζήτηση του ποιοι πραγματικά είμαστε. Θα μας επηρεάσει σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Το πακέτο αυτό ως ένα σημείο δεν μας δίνει ελευθερία κινήσεων.

Το πακέτο αυτό ενεργοποιεί τα εγωϊκά μας στοιχεία, τα οποία μέσα τους έχουν συγκεκριμένες ασθένειες, συγκεκριμένες καταστάσεις και γεγονότα. Τα οποία έρχονται στη ζωή μας να βιωθούν από αυτές τις δονήσεις.

Το επίθετό μας επίσης έχει κι αυτό ανάλογες διαδρομές να βιώσουμε.

Μέσα σε αυτό λοιπόν το πακέτο, όνομα και επίθετο, υπάρχει κάτι μοναδικό, κάτι μόνο δικό μας. Είναι η ψυχή μας, το ψυχικό μας αποτύπωμα.

Πώς μπορώ να το ανακαλύψω ? Μα μέσα από την έρευνα και την αναζήτηση του πραγματικού μας είμαι. Ακόμη και την ίδια δουλειά να επιλέξουμε να κάνουμε με τον πατέρα μας, μπορούμε να περπατήσουμε μέσα από την δική μας αυθεντική υπόσταση.

Πώς αναζητώ την αυθεντική μου υπόσταση ? Πρώτα αναζητώ να δω τις κοινές συμπεριφορές με τους οικείους μου. Αναζητώ τι ασθένειες έχουν και μέσα από ποια συναισθήματα δημιουργήθηκαν.

Ύστερα με πολύ υπομονή, αναζητώ να βρω τις συμπεριφορές αυτές και τα συναισθήματα και σε μένα.

Όλο αυτό δεν θέλει βιασύνη, θέλει υπομονή. Γιατί όλα όσα ερευνώ είναι πολύ καλά κρυμμένα και δεν φαίνονται αμέσως.

Όσο ανακαλύπτω όλα τα κοινά, ύστερα αναζητώ τα δικά μου αυθεντικά κομμάτια.

Θα δω λοιπόν και τις κοινές παθήσεις μου.

Ένα παράδειγμα είναι ότι όταν ένας γονέας φορά γυαλιά, θα φορέσει και το παιδί του.

Αν ένας γονέας έχει πολύ άγχος και από το άγχος έχει διάφορες νευρώσεις, το ίδιο θα συμβεί και στο παιδί του.

Θα έχει νευρώσεις οι οποίες μπορεί να εμφανιστούν ως αλλεργικά προβλήματα, ενώ στον γονέα ως πρόβλημα στο στομάχι.

Όσο ψάχνω βρίσκω και όσο βρίσκω συνεχίζω να ψάχνω.

Άλλωστε μπορεί να ήρθα ως όνομα + επίθετο, αλλά έχω και μία ψυχή η οποία οφείλει να ζήσει σύμφωνα με το δικό της σχέδιο.

Πώς να καλυτερέψουμε την ερωτική μας ζωή

Ακόμη και στις μέρες μας οι άνθρωποι βρίσκουν τις συζητήσεις για το σεξ κάπως δύσκολες και πολλές φορές δυσανασχετούν να πουν την γνώμη τους ακόμη και στο σύντροφό τους. Υπάρχουν πολλά ταμπού και πολλοί μύθοι γύρω από τη σεξουαλική πράξη, που χειροτερεύουν περισσότερο την κατάσταση. Για τους άνδρες είναι σημαντικό το θέμα της απόδοσης, ενώ για τις γυναίκες είναι σημαντικό το πόσο εκτίθενται ψυχικά και σωματικά απέναντι στο σύντροφό τους. Ειδικότερα, οι γυναίκες είναι μεγαλωμένες σε ένα περιβάλλον που δεν τους επιτρέπει να εκφράζουν ελεύθερα και χωρίς περιορισμούς τις σεξουαλικές τους επιθυμίες και αυτό τις μπλοκάρει ακόμη περισσότερο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορούν να συζητήσουν τα προβλήματα που προκύπτουν από την κακή επικοινωνία στο σεξ, να νιώθουν θυμωμένες, απογοητευμένες και να κλείνονται στον εαυτό τους.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να προσθέσουμε πως οι μεγάλες προσδοκίες για το σεξκαι από τους δύο συντρόφους, είναι πλασματικές και προϊόν της λανθασμένης ενημέρωσης. Συγκεκριμένα, όπως οι σχέσεις πρέπει να δουλεύονται καθημερινά, έτσι και το καλό σεξ, θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα καλής συνεννόησης και προετοιμασίας.

Όλα αρχίζουν με μια γλυκιά κουβέντα, ας προσπαθήσουμε να ηρεμήσουμε, να αποβάλλουμε το άγχος της καθημερινότητας και να δούμε το σύντροφό μας όπως ήταν τον πρώτο καιρό που τον ερωτευτήκαμε.

Ας ακούσουμε ενεργητικά τον σύντροφό μας σε αυτά που έχει να μας προτείνει, κι ας μην είμαστε έτοιμοι να του επιτεθούμε. Μην χρησιμοποιούμε εκφράζεις και λέξεις που θα τον πληγώσουν. Καλύτερα να πούμε πως «εγώ νιώθω πως έχουμε απομακρυνθεί ως ζευγάρι στον ερωτικό τομέα» και ας αποφύγουμε «δεν με θέλεις ερωτικά πια, είσαι αδιάφορος». Επίσης, καθώς κάνουμε αυτή τη συζήτηση, θα μπορούσαμε να τον αγγίζουμε, να υπάρχει σωματική επαφή και να του υπενθυμίζουμε πως δεν είμαστε αντίπαλοι και πως αυτή η συζήτηση γίνεται για το καλό της σχέσης μας.

Ακόμη, μπορούμε να του κάνουμε κομπλιμέντα, για το ντύσιμό του, για την βοήθειά που μας προσφέρει μέσα στο σπίτι, να είμαστε πιο γλυκείς και ευγενικοί μαζί του. Επίσης, θα ωφελούσε να του κάνουμε μια ωραία έκπληξη, ένα δείπνο στο σπίτι χωρίς τα παιδιά, ή ακόμη να τον προσκαλέσουμε σε ραντεβού στο μέρος που γνωριστήκαμε.

Όλες οι σχέσεις θέλουν προσπάθεια και επιμονή, σίγουρα δεν γίνονται αλλαγές μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, αλλά μπορούμε να προσπαθήσουμε αρκεί να έχουμε θετική διάθεση, να μην είμαστε επικριτικοί, να μάθουμε να ακούμε τον συνομιλητή μας και να θυμόμαστε πως στον έρωτα δεν υπάρχει σωστό και λάθος, παρά μόνο ικανοποίηση κοινών επιθυμιών.

'Εχετε αναρωτηθεί πως δημιουργείτε την πραγματικότητα σας;

 Δημιουργία της πραγματικότητας μέσα από ερμηνεία και προβολή!

Δημιουργούμε την υποκειμενική πραγματικότητά μας ανάλογα με τον τρόπο που ερμηνεύουμε συμπεριφορές, καταστάσεις και γεγονότα. Δυστυχώς πολύ συχνά δεν αντιλαμβανόμαστε αυτό που υπάρχει, αλλά στην πραγματικότητα αντιλαμβανόμαστε αυτό που έχουμε προγραμματιστεί να πιστεύουμε ότι υπάρχει.

Το σύστημα πεποιθήσεών μας λειτουργεί σαν φίλτρο, που υποκειμενικά και συλλογικά ερμηνεύει οτιδήποτε γίνεται αντιληπτό με τρόπο που επιβεβαιώνει αυτό που ήδη πιστεύουμε και αγνοεί αυτό που δεν πιστεύουμε.

Για παράδειγμα, αν πιστεύουμε ότι οι άλλοι θα μας απορρίψουν και δεν μας αγαπούν, θα ερμηνεύσουμε τα λόγια ή τις πράξεις τους σαν μια μορφή απόρριψης και σαν έλλειψη αγάπης για μας, ακόμη κι όταν δεν είναι αλήθεια.

Όλοι μας έχουμε εκπλαγεί ανακαλύπτοντας ότι οι άνθρωποι έχουν παρερμηνεύσει τις πράξεις μας, πιστεύοντας ότι είχαμε κίνητρα και συναισθήματα που ποτέ δεν είχαμε.

Το ίδιο κάνουμε κι εμείς. Προβάλλουμε σε ανθρώπους και καταστάσεις κίνητρα και κινδύνους που απλά δεν υπάρχουν. Όταν το κάνουμε, βιώνουμε φόβο, πόνο, πίκρα, δημιουργώντας άχρηστη δυστυχία για τον εαυτό μας και τους άλλους.
Συγκρουόμενα συστήματα πεποιθήσεων και μνήμες

Μπορούμε να διαιρέσουμε τις πεποιθήσεις μας στις ακόλουθες κατηγορίες:

1. Συναισθηματικά Φορτισμένες Εντυπώσεις – Αυτές δεν είναι τόσο πεποιθήσεις όσο «συναισθηματικά φορτισμένες εντυπώσεις» που έχουν εντυπωθεί στο νου μας κατά τη διάρκεια τραυματικών εμπειριών. Ο νους τότε ταυτίζει αυτό το συγκεκριμένο ερέθισμα με μια συναισθηματικά φορτισμένη αίσθηση και όταν το σκεφτόμαστε, νιώθουμε φόβο και άλλα συναισθήματα. Αυτό το είδος «πεποίθησης» έχει μια ισχυρή «συναισθηματική φόρτιση» που δεν βασίζεται σε παρατηρήσεις και γεγονότα, αλλά μάλλον σε μια ή δύο έντονες εμπειρίες, που δεν είναι αντιπροσωπευτικές της πραγματικότητας.

2. Λανθασμένα Παιδικά Συμπεράσματα – Αυτά είναι λανθασμένες πεποιθήσεις για την πραγματικότητα, όπου αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε αδύναμοι, εσφαλμένοι, ανάξιοι της αγάπης και υπαίτιοι για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας, όπως ο θυμός, η απουσία, η δυστυχία, η αδιαφορία, το διαζύγιο, η αρρώστια, ακόμη και ο θάνατος των γονιών μας και άλλων. Λανθασμένα ερμηνεύουμε ότι είμαστε ανάξιοι ή ανίκανοι και ότι οι άλλοι θα μας φέρονται πάντοτε με τους τρόπους που βιώσαμε στην παιδική ηλικία.

Αυτές οι δύο πρώτες κατηγορίες συνήθως καταπιέζονται στο υποσυνείδητο (την «σκιά» ή το εσωτερικό παιδί) λόγω του πόνου και της σύγχυσης που προκαλούν. Τις καταπιέζουμε ώστε να μπορέσουμε να συγκεντρωθούμε και να λειτουργήσουμε στην καθημερινότητά μας.

Παρόλο που αυτές οι «πεποιθήσεις» είναι καταπιεσμένες, ώστε να μην αισθανόμαστε τη δυσάρεστη, αρνητικά φορτισμένη συναισθηματική ενέργεια που σχετίζεται μαζί τους, ενεργοποιούνται κάθε φορά που ερχόμαστε σε επαφή ή σκεφτόμαστε ένα συγκεκριμένο ερέθισμα. Προκαλούν φόβο, συναισθηματική απομάκρυνση και συχνά επιθετική συμπεριφορά. Δημιουργούν, επίσης, ψυχοσωματικές αρρώστιες. Ελέγχουν τις αντιδράσεις μας σε γεγονότα, καταστάσεις και ανθρώπους. Και το σημαντικότερο, έλκουν τις πραγματικότητες που συναντούμε.

Λόγω της καταπίεσης και της επακόλουθης απομόνωσης από το συνειδητό νου μας, αυτά τα δύο πρώτα συστήματα πεποιθήσεων δεν εξελίσσονται μαζί μας. Παραμένουν στην αρχική τους κατάσταση, ανεξάρτητα από την εξελισσόμενη λογική μας, την κρίση μας, τις νέες εμπειρίες και την πνευματική πίστη μας. Δεν προσλαμβάνουν νέα δεδομένα, εκτός κι αν ασχοληθούμε με εσωτερική ψυχολογική ή πνευματική εργασία.

3. Εξελισσόμενο Συνειδητό Σύστημα Πεποιθήσεων – Αυτό είναι το συνειδητό σύστημα πεποιθήσεών μας, το οποίο, καθώς προσλαμβάνει νέα δεδομένα, επαναξιολογεί την αντίληψη της πραγματικότητας, στην προσπάθεια να κάνει τις ρυθμίσεις που είναι απαραίτητες για την κατανόηση της αλήθειας πίσω από τα φαινόμενα που παρατηρούμε.

Το συνειδητό σύστημα πεποιθήσεων εξελίσσεται σ’ έναν μικρό αριθμό ανθρώπων. Πολλοί έχουν σταματήσει να προσλαμβάνουν νέα δεδομένα κι έτσι παραμένουν στο ίδιο συνειδητό σύστημα πεποιθήσεων για πολλά χρόνια και θα αποχωρήσουν από τη ζωή μ’ αυτό.

Αυτό το σύστημα πεποιθήσεων κατανοεί ότι είμαστε ασφαλείς, σίγουροι, καλοί, άξιοι και ικανοί. Συνειδητοποιεί, επίσης, ότι δεν κινδυνεύουμε από ανθρώπους, ύψη, αυτοκίνητα, έντομα, σκύλους, γάτες, ανελκυστήρες, αεροπλάνα κλπ. Τα γεγονότα το κάνουν να συνειδητοποιήσει ότι οι φόβοι του είναι αβάσιμοι. Αντιλαμβάνεται ακόμη ότι η αξία μας δεν έχει να κάνει με το τι λένε, σκέφτονται ή κάνουν οι άλλοι.

4. Η Πνευματική Διαισθητική Πίστη μας – Αυτές οι πεποιθήσεις είναι συνήθως βασισμένες στη διαίσθηση ή την πίστη παρά στην απόδειξη. Νιώθουμε ότι αυτό που πιστεύουμε είναι αλήθεια. Εκτός από την επιρροή που ασκούν πάνω μας οι πνευματικές πεποιθήσεις των άλλων, βιώνουμε τις δικές μας εσωτερικές αφυπνίσεις ή αποκαλύψεις, όπου απλά «ξέρουμε» ότι κάτι είναι αληθινό.
Aυτή όμως η θεϊκή έμπνευση μπορεί να συμβεί μόνον όταν ο νους είναι καθαρός από τους τρεις προηγούμενους τύπους νοητικού περιεχομένου, που όλοι τους περιορίζονται από τη μνήμη.

Στην πραγματικότητα συχνά βιώνουμε συμπεριφορές, γεγονότα και καταστάσεις μέσα από ταυτόχρονες πεποιθήσεις και από τις τέσσερεις κατηγορίες, που δημιουργούν συγκρουόμενα συναισθήματα και αντιδράσεις σ’ αυτό που συμβαίνει. Μπορεί να νιώθουμε συγχρόνως αγάπη, γαλήνη, πόνο και θυμό, επειδή οι διαφορετικές πεποιθήσεις μας δημιουργούν διαφορετικές εσωτερικές πραγματικότητες.

Επομένως ένας βασικός τρόπος με τον οποίο δημιουργούμε την πραγματικότητά μας είναι ο τρόπος που ερμηνεύουμε οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή μας. Στο ίδιο εξωτερικό ερέθισμα δεν υπάρχουν δύο άνθρωποι που να δημιουργούν την ίδια πραγματικότητα.

Δημιουργία της πραγματικότητας μέσα από την έλξη και το καθρέφτισμα
Ο δεύτερος παράγοντας στην εκδήλωση της ατομικής πραγματικότητάς μας είναι ο τρόπος που έλκουμε ή δημιουργούμε τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μας – αυτό που πραγματικά μας συμβαίνει.

Από τις διάφορες θεωρίες εκείνη που διατείνεται ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε οι δημιουργοί της πραγματικότητάς μας φαίνεται να εξηγεί ένα ευρύτερο πιο περιεκτικό μέρος της πραγματικότητας που αντιλαμβανόμαστε. Αυτή η εξήγηση γίνεται ακόμη πιο κατανοητή, όταν απομακρύνουμε την ψευδαίσθηση της ξεχωριστότητας ανάμεσα σε μας, σαν ατομικές θεϊκές εκφράσεις, και τη θεότητα την ίδια. Όταν αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας σαν προσωρινή έκφραση της θείας συνειδητότητας ή της θείας ενέργειας στο φυσικό βασίλειο, γίνεται ξεκάθαρο ότι όλοι μαζί ατομικά και συλλογικά συν-δημιουργούμε την ατομική και κοινωνική πραγματικότητά μας.

Είμαστε το ίδιο το θείο ενσαρκωμένο σε προσωρινά σώματα. Δημιουργούμε και διαμορφώνουμε την πραγματικότητά μας. Το κάνουμε με διάφορους τρόπους:
α. Το παρελθόν. Οι προηγούμενες σκέψεις, πράξεις, επιλογές, συναισθήματα και λόγια είναι αιτίες της τωρινής πραγματικότητάς μας. Αυτή η έννοια είναι αποδεκτή από όλες τις θρησκείες και τις πνευματικές φιλοσοφίες. Μπορεί να μην πιστεύουν όλες στη μετενσάρκωση, αλλά όλες πιστεύουν στην αιτία και το αποτέλεσμα, όπως έχουμε ήδη αναφέρει. Οι επιλογές μας να φροντίζουμε τον εαυτό μας ή όχι, να επικοινωνούμε ειλικρινά και τίμια ή όχι, να βοηθάμε και να αγαπάμε τους άλλους ή όχι, να απελευθερωθούμε από τους φόβους ή όχι, επηρεάζουν όλες την τωρινή πραγματικότητά μας.

β. Το παρόν. Οι τωρινές μας σκέψεις, πεποιθήσεις, προσδοκίες, φόβοι, ενοχές και άλλα συναισθήματα και συμπεριφορές δημιουργούν την τωρινή πραγματικότητά μας μέσα από «τους νόμους της αντανάκλασης και της έλξης».

Οι άλλοι και η ίδια η ζωή αντανακλούν πίσω σε μας το περιεχόμενο του νου και της συμπεριφοράς μας σε όλα τα επίπεδα. Αν απορρίπτουμε τον εαυτό μας, φοβόμαστε ή περιμένουμε την απόρριψη, ή απορρίπτουμε τους άλλους, τότε έλκουμε απόρριψη. Αν σκεφτόμαστε, μιλάμε ή ενεργούμε ανταγωνιστικά ή εγωιστικά, τότε έλκουμε το ίδιο.

Βασικά έλκουμε οτιδήποτε φοβόμαστε, αγαπάμε, επιθυμούμε και μισούμε, καθώς και ό,τι περιμένουμε και ό,τι κάνουμε.

Είναι σοφό που η ζωή καθρεφτίζει πίσω σε μας τις δικές μας σκέψεις, συναισθήματα, πεποιθήσεις, ρόλους και συμπεριφορές, προσφέροντας μας την ευκαιρία να κοιτάξουμε μέσα μας και να απελευθερωθούμε απ’ αυτές τις πλευρές του εαυτού μας που έλκουν αυτό που μας δυσαρεστεί.

Σε τέτοια περίπτωση, το μάθημά μας είναι να ανακαλύψουμε αυτό που καθρεφτίζεται και να το μεταμορφώσουμε. Διαφορετικά θα συνεχίσουμε να έλκουμε την τωρινή πραγματικότητά μας. Αυτό είναι που χρειάζεται να καθαρίσουμε, για να θεραπεύσουμε αυτό που συν-δημιουργούμε.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η δύναμη και η ευκαιρία για θετική αλλαγή βρίσκονται στο παρόν και πουθενά αλλού.

Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν, αλλά μπορούμε να αλλάξουμε την αντίληψή μας για το παρελθόν και επομένως την επίδρασή του σε μας στο παρόν.

Δεν γνωρίζουμε το μέλλον, αλλά μπορούμε να το διαμορφώσουμε με τις επιλογές μας στην παρούσα στιγμή.

Μερικοί άνθρωποι αποδέχονται αρνητικές πραγματικότητες, πιστεύοντας ότι είναι κάποιο «κάρμα» που πρέπει να υπομείνουν. Δεν υπάρχει κανένα όφελος από τα βάσανα ή την τιμωρία, αν δεν μάθουμε κάτι από την εμπειρία και αν αυτό δεν οδηγήσει σε αλλαγή. Η έννοια ότι πρέπει να υποφέρουμε για τα λάθη του παρελθόντος δεν έχει αξία, αν ο πόνος δεν γίνει ευκαιρία για εξέλιξη.

γ. Οι επιλογές της ψυχής μας. Ο τρίτος παράγοντας που καθορίζει τη φύση των γεγονότων που συμβαίνουν στη ζωή μας είναι οι «επιλογές της ψυχής μας».

Εμείς, σαν ψυχές, επιλέγουμε πριν ακόμη από τη γέννησή μας ότι θα θέλαμε ή θα χρειαζόμασταν να μάθουμε κάποια μαθήματα σαν μέρος της διαδικασίας εξέλιξής μας.

Αν έχουμε επιλέξει να μάθουμε αυτοπαραδοχή, θα «κάνουμε ένα συμβόλαιο» με τους κοντινούς μας ανθρώπους, για να δοκιμάσουμε την ικανότητά μας να νιώθουμε την αξία μας ακόμη κι όταν αντιμετωπίζουμε αποδοκιμασία ή απόρριψη.

Αν έχουμε αποφασίσει να μάθουμε αγάπη χωρίς όρους ή συγχώρεση, λογικά θα επιλέξουμε να έχουμε επαφή με άτομα που θα μας είναι δύσκολο να αγαπάμε. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα έχουμε την ευκαιρία να ξεπεράσουμε τους φόβους μας και να αγαπήσουμε αυτά τα άτομα.

Αν θα θέλαμε να μάθουμε αυτάρκεια, θα στήσουμε στη ζωή μας ένα δράμα, στο οποίο δεν θα είναι εύκολο να βρούμε υποστήριξη από τους άλλους. Αλλά, επίσης, έχουμε την ελεύθερη βούληση να αντισταθούμε στην εκμάθηση αυτών των μαθημάτων.

Όταν περνάμε δύσκολους καιρούς, μπορεί να μην είναι επειδή ήμασταν «κακοί» στο παρελθόν, αλλά επειδή έχουμε επιλέξει να μάθουμε συγκεκριμένα μαθήματα για το σκοπό της Ζωής μας.

Συνοψίζοντας,δημιουργούμε την ατομική και συλλογική πραγματικότητά μας μέσα από:

α. Τις προηγούμενες πεποιθήσεις, επιλογές, πράξεις, λόγια και συμπεριφορές.
β. Τις τωρινές πεποιθήσεις, λόγια, προσδοκίες, επιλογές, πράξεις και συμπεριφορές.
γ. Τις αποφάσεις της ψυχής μας να μάθουμε ορισμένα μαθήματα.δ. Τον τρόπο που το προγραμματισμένο σύστημα πεποιθήσεών μας ερμηνεύει αυτό που συμβαίνει.

Χορός οπωσδήποτε

Για κάθε ηλικία, με κάθε τρόπο!

Χορός, η μαγική εκείνη χώρα όπου αφήνεις το σώμα σου να εκφραστεί, ελευθέρα μεν, κατευθύνοντας την ενέργεια δε. Είναι από εκείνες τις χώρες που δεν χρειάζεται καμία προσπάθεια για να μπεις, αφού δεν έχει «όρια» και δεν παίζει ρόλο η ηλικία. Φτάνει να χρησιμοποιείς το σώμα σου, για να μετατρέψεις σε κίνηση τη μουσική που κατακλύζει το μυαλό σου.

Δείτε κάποιους που βρήκαν το καλύτερο τρόπο να «σκορπίσουν» την ενέργειά τους στο βίντεο που ακολουθεί (με μουσική επένδυση Daft Punk)

 

Εσύ ορίζεις το παρελθόν σου, το παρελθόν σου δεν μπορεί να σε ορίσει!

Ο καθένας έχει την επιλογή να είναι ή το θύμα ή ένας νικητής από τις οδυνηρές εμπειρίες του παρελθόντος του.

Είναι όλα στο πώς αντιλαμβάνεσαι την εμπειρία σου.

Μπορείς είτε να γίνεις δυνατός ( χαρακτήρας ) από όλα αυτά που πέρασες, γνωρίζοντας ότι είσαι ένας αληθινός μαχητής και επιβίωσες, ή να λυπάσαι τον εαυτό σου και να μείνεις κολλημένος στην αυτολύπηση.

Εσύ αποφασίζεις ποια/ποιος είσαι, κανένας άλλος ...

Αν το αποφασίζει ΑΛΛΟΣ, ή οι ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ που έζησες, είσαι ΘΥΜΑ. Αν αποφασίζεις ΕΣΥ, είσαι ο ΝΙΚΗΤΗΣ.

Και κάτι άλλο που πρέπει να θυμάσαι πάντα είναι ... ότι εσύ ορίζεις το παρελθόν σου,το παρελθόν σου δεν μπορεί να σε ορίσει!

(Ορίζεις, προσ-διορίζεις, περι-ορίζεις)

Εχεις "δαμάσει" το παρελθόν και την οδύνη του, μετατρέποντας τα σε ΝΙΚΗ σου από την απόφαση ΣΟΥ, να μην ορίζεσαι από αυτό.

Μία σταγόνα Φως...

Το απαλό αεράκι της καλοκαιρινής νύχτας χόρευε με το κουρτινάκι στο παράθυρο της Φωτεινής. Ήταν δώδεκα η ώρα και ετοιμαζόταν να κοιμηθεί. Στ’ αυτιά της έφταναν οι ειδήσεις απ’ την τηλεόραση, ανάκατες, άσχημες…..για τις φωτιές που έκαιγαν τα δάση, για κλοπές και φόνους και για τον πόλεμο και για παιδιά που χάνονται και για ολόκληρες χώρες που οι άνθρωποι πεθαίνουν από πείνα…

«Πως να βοηθήσω τους ανθρώπους να μην καταστραφούν…Οι άνθρωποι μπορούν να είναι καλοί κι ευγενικοί και τρυφεροί αλλά είναι πολύ μπερδεμένοι….Σα να υπάρχει ένας γόρδιος δεσμός στο μυαλό τους...» ψέλλισε η Φωτεινή κοιτάζοντας τον έναστρο ουρανό.

Κι απ’ την καρδιά του σύμπαντος ένα φως, σα διάφανη σφαίρα,ακολούθησε την προσευχή του κοριτσιού καθώς διέγραφε την τροχιά της για να επιστρέψει στην καρδιά που την έστειλε.
Μέσα στη σφαίρα υπήρχε ένα μυστικό που ήταν η στιγμή του να φανερωθεί.

Η Φωτεινή αποκοιμήθηκε χωρίς να γνωρίζει ότι η προσευχή της ταξιδεύει.

Και στο όνειρο της είδε τον εαυτό της σ’ ένα ξέφωτο και τη σφαίρα από φως και χρώματα να της μιλά απαλά:

«Φωτεινή…ακούς;»

«Ναι,ναι ακούω!...Τι ωραίο που είσαι!...Τι είσαι;»

«Είμαι μια σταγόνα φως απ’το φως που ζει μέσα σε όλα τα πλάσματα…Είμαι μια σταγόνα από το φως του κόσμου σου….Από το δικό σου φως…Μιλάμε στο όνειρο γιατί τα όνειρα είναι σαν ένα θέατρο για να ακούμε τον εαυτό μας, τον κόσμο, το φως που τα κάνει ένα»

«Α...», έκανε η Φωτεινή. Ένα μέρος της καταλάβαινε κι ένα άλλο είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό.

«Είσαι εγώ;», ρώτησε.

«Είμαι εγώ κι εσύ και όλα»…

«Α... μπορώ να σ’ αγγίξω;»

Της φάνηκε ότι η φωτεινήσφαίρα χαμογέλασε..

Δυο παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι φάνηκαν μέσα της και της έτειναν το χέρι.

«Φωτεινή» είπαν με μια φωνή «η αγωνία σου πέρασε αστραπιαία τους κόσμους».

«η αγωνίασου πέρασε».. ακούγονταν σαν ηχώ « Κι έφερε μαζί της μιαν απάντηση»

«Μια απάντηση σου έφερα...»

Και η μια φωνή έγινε δύο : «Ο γόρδιος δεσμός είναι η ψευδαίσθηση του χρόνου»…είπε το αγόρι...

Και το κορίτσι συνέχισε: «Αν αφαιρέσεις τον χρόνο από τους ανθρώπους τότε τι θα μείνει;»

«Καθαρή ύπαρξή» είπε το αγόρι κι ένα φως βγήκε από την καρδιά και των τριών και έγινε μια καρδιά.

«Η ψευδαίσθηση του χρόνου κάνει τους ανθρώπους σαν μηχανές. Κάτι πρέπει να κάνουν για να γεμίσουν τον χρόνο τους. Κι όλο κάτι κάνουν και ξεχνούν ποιοι είναι. Τι συμβαίνει αν πάψεις να μετράς τη ζωή σου με μέρες, ώρες και λεπτά;»

«Είσαι αυτό που συμβαίνει»

«Θα σου δώσουμε μιαν άλλη μέτρηση του χρόνου»…είπε το αγόρι.

«Μετράτε μόνο τι θα κάνετε, πότε, που, πως, για το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον κι αυτό είναι χρήσιμο αλλά δεν είναι μόνο αυτό ο χρόνος…

Ο χρόνος μετρά και την ποιότητα. 

Σκέψου πόσο παράξενο μας φαίνεται να μεγαλώνει κάποιος και να μη φέρεται σοφά.

Να μην επαναλαμβάνει λάθη …σα να μη λειτουργεί ο χρόνος.

Σα να ναι ο χρόνος μια φυλακή επανάληψης που σε φορτώνει έννοιες και γεράματα…Σα μια μηχανή που λειτουργεί χωρίς φαντασία. Θα σου δώσουμε ένα κλειδί, σα παιχνίδι, για να το παίζεις και με άλλα παιδιά και ίσως έτσι, ανακαλύψεις πρώτα τα παιδιά,παίζοντας, πώς να ζείτε τον χρόνο.

Θυμάσαι τον Ηράκλειτο που είχε πει πως "ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει ζάρια; "είπε το κορίτσι.

«Παίξτε με τις λέξεις που θα σου πούμε για να μην ξεχνάτε ούτε λεπτό αυτό που πραγματικά είστε οι άνθρωποι όπως το είπες στην προσευχή σου: καλοί κι ευγενικοί.

Το ξεχνάτε και δεν το υπερασπίζεστε γι’ αυτό ο κόσμος σας κινδυνεύει…Αν όμως το θυμάστε κάθε στιγμή τότε και οι πράξεις σας θα είναι ανάλογες..»

«Ποιο είναι τοκλειδί;» ρώτησε η Φωτεινή όλο λαχτάρα.

«Είναι ένα ωρολόγιο, με ωραίο λόγο, πάνω στα νούμερα, την ημέρα του νου. Είναι ωραίο να παίζετε και να ανακαλύπτετε ποιοι είστε»

Κι οι δυο φωνές έγιναν πάλι μία.

Έβγαινε τώρα από τα χείλη μιας γυναίκας που κρατούσε ένα μωρό στην αγκαλιά της:

«Ήρθε η στιγμή για μια νέα αντίληψη του χρόνου»

12:00ΑΓΑΠΗ
1:00 ΖΩΗ
2:00 ΣΟΦΙΑ
3:00 ΧΑΡΑ
4:00ΑΛΗΘΕΙΑ
5:00 ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ
6:00 ΦΩΣ
7:00ΠΝΕΥΜΑ
8:00 ΨΥΧΗ
9:00 ΑΡΧΗ
10:00 ΟΜΟΡΦΙΑ
11:00ΙΣΧΥΣ

Ο ωροδείκτης είναι ΜΠΟΡΩ , ο λεπτοδείκτης είναι το ΤΟΛΜΩ
και ο δείκτης που μετρά τα δευτερόλεπτα είναι το ΘΕΛΩ , το κέντρο όλων είναι το ΕΙΜΑΙ.

Υπάρχουν κι άλλα ωρολόγια που διασταυρώνονται με αυτό. Εκείνα είναι πιο προσωπικά και θα σε οδηγήσει σε αυτά ο ίδιος σου ο εαυτός.

Πρέπει να φύγουμε τώρα.

Είσαι καλά;…»είπαν το αγόρι και το κορίτσι.

«σας ευχαριστώ»

«Κάνε λοιπόν ότι καλύτερο μπορείς»

Κι η σφαίρα έγινε πάλι φως και φάνηκε στη Φωτεινή σαν να είδε μέσα της όλον τον πλανήτη Γη πριν απογειωθεί προς το άστρα…

Η Φωτεινή άνοιξε τα μάτια της. Οι απαλές χρυσαφένιες αχτίδες των άστρων σα δείκτες κινήθηκαν σε ένα λευκό χαρτί που ιρίδιζε στο φεγγαρόφωτο. Σηκώθηκε κι έγραψε τις λέξεις όπως τις θυμήθηκε σε ένα κύκλο.
Έκανε την πρώτη της δοκιμή: «3 και 10 δηλαδή χαρά και σοφία ή η χαρά της σοφίας ή η σοφία της χαράς.
Οι σοφοί άνθρωποι είναι χαρούμενοι! Μ’ αρέσει αυτό».

Την άλλη μέρα κοιτούσε το μικρό χρωματιστό χαρτάκι κάθε τόσο. «Λοιπόν τώρα θα πάω , ουφ, σχολείο. 8 και τέταρτό δηλ. το 8 μου δείχνει ..Ψυχή. Και δεκαπέντε . Χαρά. Ψυχή και Χαρά.. για να δούμε.. Τολμώ να χαίρομαι με την ψυχή μου….Μπορώ να δίνω χαρά και Θέλω να γίνουμε όλοι μια χαρούμενη ψυχή!!».

Οι ιδέες που της έρχονταν ήταν ασταμάτητες.

-Σίγουρα μπορώ να δίνω όσα λέει το ρολόι κι έτσι να τα κάνω να υπάρχουν για μένα και για τον κόσμο.

Τελικά αυτά που ζητάμε είναι ήδη μέσα μας κι ο σίγουρος τρόπος να τα έχεις είναι να τα δίνεις.
Κολυμπάμε μέσα σ’ αυτά!

Έξι το απόγευμα που δεν έχω κανέναν για να παίξω και μελαγχολώ είναι…Φως…ααα…μπορώ να γράψω τις ιδέες μου στο ημερολόγιο μου ή να βοηθήσω κάποιον στα μαθήματα ή απλά να σκεφτώ με φως όλους όσους ξέρω ακόμη κι αυτούς που αντιπαθώ!

Δεν το πίστευα ότι μπορώ να ζω τόσα πράγματα! Μου φαίνεται σα να είναι η ζωή στα χέρια μου.

Στις 9 που συνήθως ακούω παρατηρήσεις για την συμπεριφορά μου κι όσα πρέπει να κάνω – και μερικά μπράβο βέβαια που με εκνευρίζουν - ….ωχ!…,λοιπόν είναι Αρχή. Αρχή ….δοκιμή καινούριων πραγμάτων , ας αφήσω στην άκρη την αντίδραση κι ας πάρω ότι μπορώ από’ τις συμβουλές των μεγάλων , ας σκεφτώ, ας διαλέξω τι με εκφράζει κι ας αποφασίσω μια νέα αρχή με ότι έχω αποφασίσει. Ας ασχοληθώ λιγάκι σοβαρά με τον εαυτό μου….πραγματικά πόσο λίγο ασχολούμαι μαζί του κι ας φαίνεται να κάνω πράγματα μόνο για μένα. Θέλω , μπορώ και τολμώ να είμαι μια νέα αρχή!»

Αργότερα η Φωτεινή έφτιαξε κι άλλα ωρολόγια. Η έμπνευσή της δεν είχε τέλος. Κρατώντας το βασικό ωρολόγιο αναλλοίωτο, έκανε άλλα με δικές της έννοιες. Πρόσωπα αγαπημένα, ονόματα αγίων, δεξιότητες που θέλει να αξιοποιήσει στον εαυτό της…

Το σημαντικό ήταν ότι τώρα πια ο χρόνος μετρούσε με ποιότητες. Μετά από μήνες το έκανε αυθόρμητα.

Τι λέτε να έγινε στην ζωή της Φωτεινής με το παιχνίδι αυτό;

Ίσως το ανακαλύψετε παίζοντας και εσείς!

Όταν μία σκέψη περάσει από το νου σας, κοιτάξτε τι ώρα είναι σε ποια ποιότητα αντιστοιχεί , τι θέλετε και τι μπορείτε!

Το ταξίδι ενός ήρωα...

Η ιστορία κάθε ήρωα περιλαμβάνει τη σκοτεινή νύχτα της ψυχής, χρόνος δοκιμών και προκλήσεων, των οποίων σκοπός είναι να ξέρει ο ήρωας εάν μπορεί να πετύχει και να υπερνικήσει το εμπόδιο, ή να καταστραφεί από αυτό.

Αυτές οι προκλήσεις θα φέρουν τον ήρωα στο χείλος του θανάτου ( μεταφορικά και κυριολεκτικά) και θα αποκαλύψουν όλες τις αμφιβολίες, τους φόβους και αδυναμίες του.

Έχει το θάρρος να πετύχει και να υπερνικήσει, όχι ως θύμα για να περάσει έπειτα το υπόλοιπο της ζωής του θρηνώντας τη μοίρα του, αλλά ως ήρωας που έχει εξουσιοδοτηθεί από αυτό το ταξίδι;

Οι ζωές μας είναι συχνά ένα ταξίδι μέσα από το σκοτάδι και έχουμε πολλές σκοτεινές νύχτες της ψυχής. Είτε προδοθούμε από κάποιο που εμείς σκεφτήκαμε μας αγαπά, είτε κακομεταχειριστήκαμε από κάποιον που σκεφτήκαμε θα μας σεβόταν, είτε εγκαταλειφθήκαμε από κάποιον που θέλαμε να μας αποδεχθεί, το μονοπάτι της ζωής μας μπορεί να μας προκαλέσει με τρόπους που μας ωθούν στη σκοτεινή άβυσσο της απόγνωσης, της απελπισίας και της θλίψης.

Γιατί οι άλλοι μας φέρονται έτσι και τι συνέβη στην ειρήνη, στην αγάπη και την αφθονία που θα έπρεπε να απολαμβάνουμε; Πού είναι το φως που υποτίθεται θα μας υποστήριζε;

Όταν εξετάζουμε τη ζωή μας από την προοπτική του ταξιδιού ενός ήρωα οι σκοτεινές νύχτες της ψυχής μας, παίρνουν νέα έννοια.

Η ιστορία δεν είναι για αυτό που έχει συμβεί σε μας αλλά ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ παρά τις προκλήσεις.

 

Πάρα πολύ συχνά σταματάμε στην ιστορία και γινόμαστε το θύμα της, γινόμαστε η παράλληλη ζημία των δοκιμών μας και ξεχνάμε ότι υπάρχει ένα μάθημα σε αυτήν την ιστορία, μια και σκοπός της ιστορίας μας, είναι να βοηθήσει να συνδεθούμε με τον εσωτερικό ήρωά μας.

Και βρίσκουμε τους εαυτούς μας ,όταν συνειδητοποιούμε ότι το σκοτάδι είναι ένα εργαλείο για το φως.

Δεν έχει σημασία τι συμβαίνει στο ταξίδι του ήρωα επειδή τελικά πετυχαίνουμε.

Το ταξίδι αφορά εμάς, είναι για εμάς.

Ο σκοπός της σκοτεινής νύχτας της ψυχής μας, είναι για να μας μάθουμε ότι είμαστε ισχυροί, δυνατοί, αξίζουμε, είμαστε αξιαγάπητοι και σε θέση να μας αγαπήσουν, και ότι έχουμε όλα μέσα σε εμάς και όλο το χρόνο για να πετύχουμε και για να γίνουμε ο ήρωας της ιστορίας μας.

 

'Η παραμένετε στην παγίδα ή ξυπνήστε!

Σε μια προσπάθεια να ταξινομηθούν οι πραγματικότητες, κάποιος βρήκε τις έννοιες αντικειμενικός και υποκειμενικός. Ο αντικειμενικός αναφέρεται σε μια πραγματικότητα που είναι έξω από το μυαλό σας, και υποκειμενικός αναφέρεται σε μια πραγματικότητα που είναι μέσα στο μυαλό σας.

Παραδείγματος χάριν, μια καρέκλα στη μέση του δωματίου είναι εξωτερική όψη στο μυαλό σας, έτσι θα εξεταζόταν στην κατηγορία αντικειμενικής πραγματικότητας.

Έχετε συναισθήματα για την καρέκλα και σκέφτεστε ότι είναι όμορφη. Η ιδέα «όμορφη» είναι μέσα στο μυαλό σας. Θεωρείται υποκειμενική πραγματικότητα.

Κανένα πρόβλημα ακόμα, έτσι;

Αντικειμενικός και υποκειμενικός φαίνονται να είναι λογικές κατηγορίες μέχρι τα στοιχεία που περιέχουν να διασταυρωθούν.

Παραδείγματος χάριν, φανταστείτε ότι κι άλλος βρίσκει επίσης την καρέκλα στη μέση του δωματίου για να είναι όμορφη. Η καρέκλα τοποθετείται σε ένα μουσείο και θαυμάζεται από χιλιάδες κριτικούς τέχνης που έρχονται να δουν την όμορφη καρέκλα. Η υποκειμενική ιδέα «όμορφου», εκ συμφωνίας, έχει πάρει το χαρακτηριστικό της αντικειμενικής πραγματικότητας. Και η καρέκλα και η ιδέα "όμορφου " είναι τώρα έξω από το μυαλό σας.

Ας παρατηρούμε τη ροή της δημιουργίας. Αρχίζει με μια υποκειμενική ιδέα, κερδίζει τη συμφωνία, και καταλήγει ως αντικειμενική ποιότητα. Εάν το σκεφτείτε για λίγο , θα συνειδητοποιήσετε ότι είναι ένα άλλο επιχείρημα για το αξίωμα : «Όταν ζείτε ενσυνείδητα, η πεποίθηση δημιουργεί την εμπειρία.»

Είναι η ομορφιά πάντα υποκειμενική; Κάποιοι θα απαντήσουν ναι. Γι αυτό ας προχωρήσουμε λίγο παρα πέρα. Υπάρχει «κάτι» στη μέση του δωματίου. Αυτό το "κάτι" είναι η αντικειμενική πραγματικότητα έξω από το μυαλό σας. Κι άλλοι άνθρωποι θα συμφωνούσαν ότι υπάρχει "κάτι" στη μέση του δωματίου. Μπορούν να το δουν επίσης. Αποφασίζετε να αποκαλέσετε αυτό το "κάτι" στη μέση του δωματίου «καρέκλα.»

Η ιδέα «καρέκλα» είναι στο μυαλό σας. Είναι μια υποκειμενική πραγματικότητα. Κάποιος άλλος μπορεί να ονομάσει το πράγμα -κάτι στη μέση του δωματίου κάπως διαφορετικά : « Α! αυτό? αυτό είναι ένα κάθισμα»

Εφ' όσον υπάρχει διαφωνία για το πως θα ονομαστεί το πράγμα στη μέση του δωματίου, δεν γεννάται θέμα ότι οι ετικέτες είναι υποκειμενικές. Έχετε μια ομάδα που καλεί το πράγμα «κάθισμα» και έχετε μια άλλη ομάδα που καλεί το πράγμα «καρέκλα.» Ο καθένας έχει δικαίωμα στην άποψή του. Πρέπει να το αφήσουμε ως έχει, αλλά έπειτα κάποιος υποβάλλει την πιό επικίνδυνη ερώτηση: «Ποιο είναι σωστό;»

«Σωστό» είναι όπως «η ομορφιά» είναι πάντα υποκειμενικό, σωστά; Χμ... Όχι δε συμφωνούν κάποιοι. Στο στρατόπεδο κάθισμα, «κάθισμα» είναι σωστό. Στο στρατόπεδο καρέκλα, «καρέκλα» είναι σωστό.

Ας υποθέσουμε ότι αντί της συζήτησης για το κάτι στη μέση του δωματίου, συζητάτε τις θρησκευτικές ή πνευματικές ή φιλοσοφικές πεποιθήσεις σας. Θα το θέλατε εάν κάποιος επισήμανε ότι οι παραπάνω πεποιθήσεις σας είναι υποκειμενικές; Που οδηγεί αυτό; Οδηγεί τους ανθρώπους να υπερασπίζουν τις υποκειμενικές απόψεις τους;

Το στρατόπεδο καρεκλα επιτίθεται στο στρατόπεδο κάθισμα και τους σκοτώνει όλους. Είναι ένας ιερός πόλεμος.

Αφού και ο τελευταίος του στρατοπέδου κάθισμα δολοφονηθεί και αφήσει την τελευταία πνοή του,η ετικέτα για εκείνο το πράγμα στη μέση του δωματίου γίνεται με την ομόφωνη, αντικειμενική συμφωνία, μια καρέκλα. Βλέπετε;... Καταλαβαίνετε;

Αυτή η πράξη ρίχνει οποιοδήποτε Φως στη "σταυροφορία";

Πόση οργή , πόνος και χάος έχουν προκληθεί από τους ανθρώπους που προσπαθούν μάταια να μετατρέψουν μια υποκειμενική άποψη σε αντικειμενική πραγματικότητα; Πόσοι άνθρωποι εξασφαλίζουν την πίστη τους με το να προσπαθούν να πείσουν άλλους;

Συχνά χρησιμοποιούμε: Ζήσε και άσε και τους άλλους να ζήσουν. Φιλοσοφία που δεν επεκτείνεται πάντα στα σοβαρά θέματα, ή σε εκείνα τα θέματα που αποφασίσαμε να κάνουμε σοβαρά.

Εάν θέλετε να πάτε πιό πέρα από τη γλώσσα και τις ετικέτες, θα βρείτε τον εαυτό σας να συνδιαλλάσσεται με τις αντιλήψεις, τις εντυπώσεις, και τις αίσθησεις-συναισθήματα.

Πρόκειται να κινήσω αυτήν τη σημείωση πέρα από τη διανοητική σας εικασία.

Κοιτάξτε γύρω σας και οποιοδήποτε /οτιδήποτε βλέπετε, πετάξτε τις ετικέτες λέξεις μακριά απ' όλους και όλα.

Μπορείτε να το κάνετε. Βγάλτε τις ετικέτες λέξεις από όλα.

Αυτή είναι η σφαίρα των καθαρών μορφών. Μερικοί άνθρωποι θεωρούν αυτό ως την τελευταία αντικειμενικότητα.

Αλλά παρατηρήστε ότι χρησιμοποιώ ακόμα τη λέξη, « θεωρούν». Μερικοί άνθρωποι θεωρούν…

«Θεωρώ» είναι μια υποκειμενική διαδικασία. Έτσι έχετε ακόμα αυτό το μικρό κομμάτι υποκειμενικού ακόμη και σε αυτήν την σφαίρα των καθαρών μορφών. Αυτή η επόμενη δήλωση μπορεί να σας εκπλήξει: Το μικρό κομμάτι υποκειμενικού που δεν μπορεί να αποβληθεί από τη σφαίρα των καθαρών μορφών είναι εσύ.

Είστε υποκειμενικοί; Είναι το «Εγώ Είμαι» υποκειμενικό; Καλά, δεν είστε ένα αντικείμενο, είστε; Και δεν είστε μια ποιότητα σχετικά με την οποία ο καθένας συμφωνεί.

Ενα βήμα ακόμα και να σκάψουμε λίγο πιο βαθιά , σε αυτό το « εσένα-εγώ». Πάρτε όλες τις ετικέτες λέξεις μακριά από εσένα. Ακριβώς ! ρίξτε κάθε εκτίμηση ή καθορισμό που έχετε για τον εαυτό-πράγμα σας.

Ο πυρήνας του θέματος είναι ότι είστε πέρα από τη διχοτομία υποκειμενικός και αντικειμενικός. Υπάρχει μια συνειδητοποίηση των διανοητικών μορφών που διαμορφώνονται από τη συνειδητοποίηση.

Μπορεί κάποιος να προχωρήσει περισσότερο;

Η παραίσθηση που διαλύετε είναι ότι η συνειδητοποίηση είναι μέσα στο μυαλό, και ότι κάτι άλλο είναι εξω από το μυαλό. Αυτό το κάτι εξω από το μυαλό - αντικειμενική πραγματικότητα - εμφανίζεται να είναι ανεξάρτητο από σας. Αλλά είναι εσείς που το καθιστάτε ανεξάρτητο. Αποφασίζετε υποκειμενικά αυτό που είναι αντικειμενικό.

Εάν παύσετε να χωρίζετε τις έννοιες από τις μορφές, πετάξτε έξω όλους τους ορισμούς και τις άκρες, όλα είναι ένα αδιαφοροποίητο σύνολο. Πετάξτε έξω το υποκειμενικό «εγώ» και το αντικειμενικό «αυτό» και υπάρχει μόνο μια δυνητική ενέργεια, αυτή της ενότητας εν αναμονή να αυτοκαθοριστεί.

Πώς περιήλθατε στην παγίδα μυαλού; Αρχίζει όπως αυτό: καταλήγετε στο συμπέρασμα ότι είστε το αποτέλεσμα μιας ανεξάρτητης αντικειμενικής πραγματικότητας που είναι έξω εκεί και πέρα από τον έλεγχό σας.

Φαντάζεστε τη συνείδηση εμφανιζόμενη από τον κόσμο παρά ο κόσμος εμφανιζόμενος από τη συνείδηση. Ή διατυπωμένο διαφορετικά, θεωρείτε ότι το υποκειμενικό σας προέκυψε από το αντικειμενικό.

Η ημέρα που θεωρείτε αυτό ,είστε παγιδευμένοι. Αντίο Οντα της Πηγής που είστε. Έχετε τη ροή της δημιουργίας να πηγαίνει με λανθασμένο τρόπο.

Η παγίδα προσπαθεί να σας πείσει ότι οι πεποιθήσεις σας προκαλούνται από την εμπειρία σας. Αρχίζετε να κοιτάζετε στον κόσμο ως αιτία των πεποιθήσεών σας. Είστε παγιδευμένοι.

Κάνετε ψυχοθεραπεία εξετάζοντας το παρελθόν. Ακολουθείτε τις θρησκείες ψάχνοντας τις αμαρτίες και τις αντικοινωνικές επιρροές. Ακολουθείτε τους αναζητητές που ψάχνουν τις προηγούμενες ζωές, την προγενέθλια εμπειρία, και τη γονική κατάχρηση. Και η μόνη άνεση που οποιαδήποτε από αυτές τις προσεγγίσεις προσφέρει είναι ότι σταματάτε και παραδίδεστε στην παγίδα.

Έχετε θυσιάσει το Ολο για ένα μικροσκοπικό μέρος της ανικανότητας. Έχετε εγκαταλείψει τη δύναμη της απόφασής σας.

Είμαι ευτυχής να σας πω ότι δεν είναι ο κόσμος, δεν είναι το παρελθόν, και δεν είναι οι γονείς σας που είναι αρμόδιοι για το πώς δοκιμάζετε την πραγματικότητα. Το πεπρωμένο σας δεν διαμορφώνεται από τον αντίκτυπο οποιασδήποτε αντικειμενικής πραγματικότητας διαμορφώνεται από την ερμηνεία που τοποθετείτε σε εκείνο τον αντιληπτό αντίκτυπο. Είστε αυτό! 'Η παραμένετε στην παγίδα ή ξυπνήστε!