Αρχαίες ανακαλύψεις ~ Υπερ-μηχανές της αρχαιότητας

Από την αρχή του χρόνου η ανθρωπότητα αγωνίζεται να φτάσει πιο μακρυά πιο γρήγορα και πιο ψηλά απο όσο στο παρελθόν.

Κρυμμένα σε αρχαίους τάφους και κωδικοποιημένα σε ιερούς τοίχους, βρίσκονται τα μυστικά των εκπληκτικών μηχανών που επινόησαν οι Αρχαίοι.

Πώς είναι δυνατόν να συνέλαβαν τέτοια σχέδια, χιλιάδες χρόνια πριν τα σύγχρονα αυτοκίνητα τρένα και αεροπλάνα; Αυτή είναι η ιστορία της εξέλιξης απο την επινόηση του τροχού μέχρι την κατάκτηση των αιθέρων.

Να ένας καλός λόγος για να κοιμόμαστε αρκετά

Αμερικανοί επιστήμονες ανακάλυψαν άλλον έναν καλό λόγο για να κοιμόμαστε αρκετά: ο ύπνος ανανεώνει και αυξάνει τον αριθμό ορισμένων εγκεφαλικών κυττάρων,

ιδίως εκείνων που παράγουν την μυελίνη, τη μονωτική ουσία γύρω από τα νεύρα, η οποία, όταν καταστρέφεται, εμφανίζονται παθήσεις όπως η σκλήρυνση κατά πλάκας.

Η έλλειψη ύπνου, σύμφωνα με τους επιστήμονες, μπορεί να επιδεινώσει μερικά συμπτώματα της εν λόγω πάθησης, κατά την οποία το ίδιο το ανοσοποιητικό σύστημα καταστρέφει το μονωτικό περίβλημα (τη μυελίνη) που προστατεύει τα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού, διαταράσσοντας έτσι την ομαλή μετάδοση των ηλεκτρικών σημάτων μέσω των νεύρων.

Όμως η επίπτωση της χρόνιας έλλειψης ύπνου στη συγκεκριμένη νόσο είναι κάτι που θα πρέπει να επιβεβαιωθεί από μελλοντικές μελέτες.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη δρ. Κιάρα Κιρέλι του πανεπιστημίου του Ουισκόνσιν, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό νευροεπιστήμης "Journal of Neuroscience", σύμφωνα με το BBC, έκαναν πειράματα με ποντίκια. Πιστεύουν όμως ότι η ανακάλυψή τους μπορεί να φωτίσει τον ρόλο του ύπνου στην υγεία του ανθρώπινου εγκεφάλου, κυρίως όσον αφορά την πολλαπλή σκλήρυνση (ή σκλήρυνση κατά πλάκας).

Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι τα πρόδρομα (ανώριμα) ολιγοδενδροκύτταρα που θα παράγουν τη μονωτική μυελίνη, διπλασιάζονται κατά τον ύπνο και μάλιστα η αύξησή τους φαίνεται πιο έντονη στη φάση REM (της γρήγορης κίνησης των κλειστών ματιών), που σχετίζεται με τα όνειρα.

Ο ύπνος δρα μέσω της ενεργοποίησης των κατάλληλων γονιδίων που ρυθμίζουν την παραγωγή των εν λόγω βοηθητικών εγκεφαλικών κυττάρων, τα οποία υποστηρίζουν τη λειτουργία των βασικών κυττάρων του εγκεφάλου, των νευρώνων. Όταν τα ποντίκια υποχρεώνονταν να μείνουν ξύπνια, τότε αντίθετα ενεργοποιούνταν τα γονίδια που ρυθμίζουν τον κυτταρικό θάνατο και την αντίδραση στο στρες.

Παραμένει μυστήριο γιατί οι άνθρωποι και τα άλλα ζώα χρειάζονται τον ύπνο. Διάφορες θεωρίες και επιστημονικές εξηγήσεις έχουν προταθεί, χωρίς να υπάρχει ακόμα ομοφωνία. 

Οι επιστήμονες πάντως συμφωνούν ότι χάρη στον ύπνο ο οργανισμός ξεκουράζεται και ο εγκέφαλος-νους λειτουργεί καλύτερα.

Ποιος ήταν ο Πλάτων, ποιος ήταν ο στόχος του, και τι ακριβώς επιδίωκε.

Για να καταλάβουμε την «Πλατωνική και νεοπλατωνική φιλοσοφία» και το ρόλο που έπαιξε στην εξάπλωση και εδραίωση του ιουδαϊκού μιάσματος, πρέπει -κατά τη γνώμη μου – να εξετάσουμε ποιος ήταν ο Πλάτων, ποιος ήταν ο στόχος του, και τι ακριβώς επιδίωκε.

«Ο Πλάτων ήταν ευπατρίδης, από τα πρώτα σπίτια της Αθήνας που την αρχή του την ανέβαζε στο Σόλωνα και στον Πεισίστρατο. Ο Πλάτων έζησε νέο παλικάρι τον Πελοποννησιακό πόλεμο, είδε τα’ ατυχήματα της πατρίδας του, την σπαρτιατική κατοχή, τον άγριο εμφύλιο πόλεμο και τις μεταπολεμικές αναστατώσεις μέσα και έξω από την Αθήνα. Γι’ αυτόν αιτία του κακού ήταν η δημοκρατία, η εκλογή των αρχόντων με κλήρο. Και σαν απολύτρωση έβλεπε το ξαναγύρισμα προς το αγροτικό κράτος, όπως ήταν η Αθήνα τον καιρό που κυβερνούσαν οι πρόγονοι του, ο Δρωπίδης, ο παλιός Κριτίας, ο Καλλαισχρος.
Στο σπίτι του, το αρχοντικό, γίνονταν τα διαβούλια για την κατάλυση του δήμου. Απ’ εκεί βγήκαν ο Κριτίας, ο θείος της μάνας του, ο Χαρμίδης, αδελφός της, που παράδωσαν την πόλη στον εχθρό και βασάνισαν τους πολίτες με τον απαισιότερο τρόπο έχοντας στήριγμα τις ξένες λόγχες. …Ο Πλάτων υπηρέτησε τους Τριάντα, κι’ ύστερα από την ανατροπή της τυραννίας δεν μπορούσε να μείνει στην πατρίδα…. Η θέση του όμως είχε γίνει δύσκολη στην παλινορθωμένη δημοκρατία του Θρασύβουλου. Υποχρεώθηκε να περάσει καιρό έξω από την Αθήνα με ταξίδια που τον έφεραν στην Ιταλία και τη Σικελία. Από καταγωγή ένιωθε για προορισμό του να κυβερνήσει, και σ’ όλη την ζωή τον ζεμάτιζε ο ανικανοποίητος πόθος. Αυτό καθόρισε την υπόσταση του και χωρίς αυτό δεν μπορούμε να εννοήσουμε τον χαραχτήρα και το έργο του.»

Με καθεστώς δημοκρατίας ο πόθος του ήταν αδύνατο να ικανοποιηθεί. Ο πόθος του μπορούσε να εκπληρωθεί μόνο, αν ο λαός ξαναγύριζε στο αγροτικό κράτος. Ένας λαός όμως που έχει γαλουχηθεί με τον ορθολογισμό του Ομήρου, έχει ως πρότυπα τους Ομηρικούς ήρωες και ρέπει προς την αθεϊα, δεν γυρίζει εύκολα πίσω εκτός και εάν αλλοτριωθεί. Για να αλλοτριωθεί όμως χρειάζονται όπλα και ακαταμάχητο όπλο σ’ αυτή την περίπτωση είναι η θρησκεία – όπως είπε και ο συγγενής του Κριτίας – η ενίσχυση της θρησκευτικότητας και της δεισιδαιμονίας. Οπότε βουρ.. κατηγορεί τον Όμηρο για ασέβεια και προτείνει να απαγορευθεί ή να γίνει επιλεκτική(λογοκριμένη) η διδασκαλία του στους Έλληνες. Φτάνει μάλιστα στον έσχατο ευτελισμό για Έλληνα, να προσπαθεί να κάψει τα έργα του Δημόκριτου.
«Ο Πλάτων έμεινε ως το τέλος ολιγαρχικός με απόκλιση στην αυταρχική μοναρχία. Όταν λέγει το χιλιοπαπαγαλισμένο : δεν θα ιδούμε τέλος του κακού, εκτός αν βασιλεύσουν οι φιλόσοφοι είτε οι βασιλιάδες γίνουνε φιλόσοφοι (Πολ. V 473 C.), εννοεί τη δική του φιλοσοφία τον εαυτό του. …. Στις πολιτικές του ιδέες γέρνει προς την θεοκρατική μοναρχία, απειλεί με θάνατο τους απίστους. Ο ίδιος έχει ανακαλύψει την πρόσοψη του υπερουράνιου κόσμου, τα άστρα, που είναι ορατοί θεοί, και κινιούνται από σκέψη και βούληση κι’ υπολογισμό δικό τους.
Ολόκληρος ο κόσμος των ιδεών του, η θέση κι’ η φρασεολογία του, έρχονται σε αντίθεση με το δημοκρατικό και ορθολογικό πνεύμα, με το γνήσιο ελληνικό…… Η σύγκριση του Επιτάφιου του Περικλή με την Πολιτεία του Πλάτωνα κάνει φανερή την ποιοτική διαφορά και αντίθεση. Το πλατωνκό έργο κοντά στην πριν από τον πόλεμο παραγωγή φαίνεται σαν εκφράζει τον ιδεολογικό κόσμο άλλου λαού.»

Οι θεραπευτικές δυνάμεις του ασημιού!

To μεγαλύτερο μέρος των παγκόσμιων αποθεμάτων ασημιού εμφανίζεται διαλυμένο στους ωκεανούς, υπενθυμίζοντάς μας τη σύνδεση του φεγγαριού με τις υδάτινες καταστάσεις. Το ιωδιούχο ασήμι χρησιμοποιείται για να δημιουργήσει τη βροχή, με το ψέκασμα του ως λεπτή σκόνη επάνω στα σύννεφα, η οποία οδηγεί σταδιακά σε συμπύκνωση. Ο Σαίξπηρ αποκάλεσε το φεγγάρι «χλωμή τροφό των πλημμύρων», και οι βροχοπτώσεις καθώς επίσης και οι παλίρροιες έχει αποδειχθεί ότι επηρεάζονται από το σεληνιακό κύκλο.
Στη δεκαετία του ’50, το ιονισμένο ασήμι άρχισε να χρησιμοποιείται ως βακτηριοκτόνο για τα απολυμαντικά συστήματα του νερού, υπό μορφήν ιζήματος σε κόκκους άνθρακα. Μια μελέτη του αμερικανικού ναυτικού, που χρησιμοποιεί τα σκάφη που περνούν μέσω των μολυσμένων υδάτων, διαπίστωσε ότι μια συγκέντρωση ασημιού 10:1.000.000.000 έκανε τα αποθέματα του νερού και πάλι ασφαλή προς πόση (ομοιοπαθητικά, μια D8 συγκέντρωση), και αυτή η μέθοδος χρησιμοποιείται σήμερα από τις ναυτιλιακές εταιρίες. Τα καλά οικιακά συστήματα καθαρισμού του νερού περιέχουν σήμερα, παράλληλα με ένα σύστημα εναλλαγής ιόντων, έναν ασημένιο σωλήνα που ενεργεί ως βακτηριοκτόνο.
Από καιρό ήταν γνωστό ότι το νερό που μεταφέρεται σε ασημένια φλασκιά παραμένει φρέσκο. Οι άποικοι που κινούνται πέρα από την αμερικανική δύση συνήθιζαν να καθαρίζουν ένα φλασκί νερού αφήνοντας μια ολόκληρη νύχτα ένα ασημένιο δολάριο μέσα.
Στο John Hopkins University της Μέρυλαντ, οι ερευνητές κράτησαν μια κοινοτική πισίνα καθαρή ακριβώς με έναν φίλτρο άνθρακα-ασημιού. Η έκθεση κατέληγε, «κατά τη διάρκεια του χρόνου λειτουργίας του φίλτρου ασημιού-άνθρακα, δεν υπήρξε κανένα παράπονο για μολύνσεις αυτιών ή ενοχλήσεις ματιών. Οι λουόμενοι και, ειδικότερα, οι κολυμβητικές ομάδες απόλαυσαν το καθαρό, σαν κρύσταλλο, καθαρισμένο με ασήμι νερό, χωρίς τα συνηθισμένα παράπονα για τα απολυμαντικά που προκαλούσαν κνησμό, ερεθισμό των ματιών, αποχρωματισμό των μαγιό και των μαλλιών.» Εδώ που βλέπουμε τη δράση του ασημιού ως βακτηριοκτόνου, τη δράση του επάνω στο νερό ως μετάλλου της Σελήνης, διατηρώντας την ποιότητα του. Αλλά, η σεληνιακή ιδιότητα του ασημιού για αγνότητα μπορεί να εκτιμηθεί και με άλλους τρόπους, όπως από τον ιδιαίτερο ήχο των ασημένιων κουδουνιών.
Οι θεραπευτικές ιδιότητες του ασημιού εμφανίζονται τόσο μητρικές και προστατευτικές όπως ακριβώς ταιριάζει στη σεληνιακή φύση του. Εδώ παρατίθεται μια διαδικτυακή παράθεση εμπειρίας για τις θεραπείες, από την «Jeana» που ήταν άρρωστη και υπέφερε από μαστίτιδα. » Ήμουν πολύ, πολύ άρρωστη και τα αντιβιοτικά δεν βοηθούσαν καθόλου», όταν ο πατέρας της πρότεινε να δοκίμαζε κάποια μορφή ζελατινοειδούς ασημιού.
"Όντας σκεπτικίστρια, ήπια το ποτήρι με το ασήμι πολύ αργά, προσπαθώντας να αντιληφθώ οτιδήποτε παράξενο στην γεύση του κ.λπ…. Μέχρι το επόμενο πρωί, η μαστίτιδά μου είχε εξαφανιστεί χωρίς το παραμικρό σημάδι. Το στήθος μου δεν ήταν πλέον κόκκινο ή πρησμένο. Δεν θήλαζα το μωρό μου καθόλου κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου της μαστίτιδας. Έπρεπε να χρησιμοποιήσω καυτή συμπίεση για να πάρω έστω και μια σταγόνα γάλα από το δεξί μου στήθος. Αλλά μέχρι το επόμενο πρωί, το γάλα μου είχε ελεύθερη ροή και αισθάνθηκα υπέροχα".
Το ζελατινοειδές ασήμι θεωρείται ασφαλές να χρησιμοποιηθεί τόσο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης όσο και της γαλουχίας.
Το ασήμι έχει έναν δυναμικό τρόπο να θεραπεύει πληγές και να διορθώνει τον τραυματισμένο ιστό. Αυτό πρωτοπαρουσιάστηκε από τον Dr Robert Becker στο έργο του “The Body electric” ( Ηλεκτρισμένο σώμα) το 1973. Διαπίστωσε ότι με τη χρήση ασημένιων ηλεκτροδίων μπορούσε να ενεργοποιήσει τα κύτταρα που σχηματίζουν τον σκελετό και να προχωρήσει και στην θεραπεία του δέρματος και του υποδόρειου ιστού, όπως περιγράφεται σε μια πρόσφατη έρευνα από τον κ. Best:
«Εν μέρει ως αποτέλεσμα από την εργασία του Βecker, το ασήμι έχει χρησιμοποιηθεί στη θεραπεία των οστών για πολλά χρόνια τώρα και ενσωματώνεται στους επιδέσμους για να επιταχύνει τη θεραπεία… μια πρόσφατη αμερικανική μελέτη ανέφερε ότι οι ασημένιοι καθετήρες μπορούν να αποτρέψουν ουρικές μολύνσεις πολύ καλύτερα από ό,τι αυτοί χωρίς επίστρωση.»
Υπάρχει μια αναβίωση ενδιαφέροντος για το ζελατινοειδές ασήμι για την καταπολέμηση των κρυολογημάτων και των ιών και θα μπορούσε κάλλιστα να ειπωθεί ότι δεν υπάρχει πιο χρήσιμο δοχείο για το οικογενειακό ντουλάπι φαρμάκων. Από τα λεγόμενα του Best πάλι, "η σύγχρονη έρευνα μπορεί τελικά να αποκαταστήσει το ασήμι στην παλαιότερα αποδεκτή θέση του ως πιθανώς το πιο ευπροσάρμοστο και αποτελεσματικό φυσικό παράγοντα ενάντια στα βακτηρίδια, τους μύκητες και, πρόσφατα, τους υπάρχοντες ιούς – με το εξαιρετικά σημαντικό επιχείρημα ότι με τα τελευταία ευρήματα είναι σχεδόν αδύνατο να διαφωνήσει κανείς. Επίσης, το ζελατινοειδές ασήμι χρησιμοποιείται στις κρέμες για την περιποίηση του δέρματος χάρη στις αντισηπτικές ιδιότητές του, που είναι αποτελεσματικές στο λιπαρό δέρμα, το οποίο είναι επιρρεπές σε στίγματα και κνησμό".
Το ζελατινοειδές ασήμι είναι το αντιβιοτικό της φύσης και έχει αντιμικροβιακή επίδραση, ένα ομοιοπαθητικός γιατρός στην κλινική London Fermacia επεσήμανε, προσθέτοντας ότι καθάρισε το δέρμα. Οι γιατροί είναι πιθανό να συνεχίσουν να διαφωνούν με αυτές τις ευγενείς, θεραπευτικές δυνάμεις του ασημιού, επειδή οι θεωρίες τους δεν μπορούν να το ανταποδείξουν. Δεδομένου ότι η Σελήνη (το φεγγάρι) τείνει να αποφεύγει τη λογική εξήγηση, παραμένοντας αινιγματική με έναν τρόπο που μπερδεύει τους αστρονόμους, έτσι και το ασήμι ως μέταλλο της μπορεί να κάνει το ίδιο.
Οι παλιές οικογένειες που είχαν γνήσια ασημένια σερβίτσια μέχρι και τις κανάτες νερού, έτρωγαν καθημερινά με αυτά, γιατί ξέρανε. Τώρα όσοι έχουν, τα έχουν στα σύνθετα έπιπλα, μαϊμουδίζοντας το παρελθόν και χωρίς φυσικά καμία γνώση.
Περισσότερο από 90 χρόνια πριν οι γιατροί και οι επαγγελματίες υγείας ανακάλυψαν την σωτήρια για την ζωή, απολυμαντική και βακτηριοκτόνο ιδιότητα του κολλοειδούς αργύρου. Ανέκδοτες μαρτυρίες έχουν αποδείξει την αποτελεσματικότητα του σαν ΦΥΣΙΚΟ ΑΝΤΙΒΙΩΤΙΚΟ, αντί-μικροβιακό και αντί-μυκητιακό παράγοντα.
Ο Κολλοειδής Άργυρος θεραπεύει το ΥΠΕΡβακτήριο MRSA, καταστρέφει την candida, καταπολεμά την γρίπη κλπ. Ο κολλοειδής άργυρος κάνει όλα αυτά και άλλα πολλά, παρά την απαγόρευση του FDA. Με την εφαρμογή του κώδικα Alimentarius και κατόπιν της Agenda 21 στον πλανήτη και στην χώρα μας γίνεται περισσότερο από ποτέ επίκαιρος.
Ο κολλοειδής άργυρος φτιάχνεται από μικροσκοπικά σωματίδια αργύρου που αιωρούνται σε υγρό. Ο άργυρος χρησιμοποιούνταν για εκατοντάδες χρόνια όχι ιατρικά αλλά σαν συντηρητικό για να κρατά το νερό και το γάλα φρέσκα διότι εμποδίζει την ανάπτυξη της άλγης των βακτηριδίων και άλλων ανεπιθύμητων οργανισμών. Ο κολλοειδής άργυρος χρησιμοποιείτο σαν φυσικό αντιβιοτικό μέχρι την δεκαετία 1940 που τα «μοντέρνα» αντιβιοτικά έγιναν δημοφιλή.
Η υπερβολική χρήση του αργύρου καταλήγει σε μια κατάσταση που ονομάζεται Argyria, όπου το δέρμα και οι βλεννογόνοι αποκτούν ένα χρώμα γκρίζο η μπλε – γκρίζο από την εναπόθεση σωματιδίων αργύρου στους ιστούς και την οξείδωση τους όταν εκτίθενται στον αέρα και το ηλιακό φώς. Κάποιοι άνθρωποι είναι περισσότερο επιρρεπείς σε αυτήν την κατάσταση, ειδικά αυτοί που μη ικανοποιητικές επίπεδα από βιταμίνη Ε και Σελήνιο με χαμηλότερους μεταβολισμούς. Τα πρώτα σημάδια της Argyria είναι όταν το χρώμα των ούλων αλλάζει σε γκρι μπλε.
Υπάρχουν σημαντικοί λόγοι για την ιατρική χρήση του κολλοειδούς αργύρου, λαμβάνοντας υπ όψιν την αναποτελεσματικότητα πολλών αντιβιοτικών και την εφεύρεση των super drugs για να σκοτώσουν τα super bugs, αναρωτιέται κανείς που βρίσκεται το ρίσκο. Πρέπει κανείς να πάρει μεγαλύτερες και ισχυρότερες δόσεις αυτών των υπέρ — αντιβιοτικών που συχνότατα αποτυγχάνουν να πολεμήσουν τις λοιμώξεις; Σίγουρα όχι. Πρέπει να χρησιμοποιούμε κολλοειδή άργυρο σε μεγάλες ποσότητες για πολύ χρόνο; Σίγουρα δεν είναι και η καλύτερη ιδέα.
Με τον κολλοειδή άργυρο παρέχεται ένας αποτελεσματικό φαρμακευτικός παράγοντας για την θανάτωση επιβλαβών βακτηριδιακών λοιμώξεων, απειλητικούς για τη ζωή ιούς γρίπης και συστηματικές Μυκητιασικές μολύνσεις; Πιθανότατα ναι, βασιζόμενοι στην εμπειρία του παρελθόντος. Οι ιδιώτες που θα αποφασίσουν να χρησιμοποιήσουν τον κολλοειδή άργυρο πρέπει να είναι προσεκτικοί και να τον χρησιμοποιούν μόνο για ΟΣΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ απαιτείται να θεραπευόσουν μια υπάρχουσα ασθένεια, αντί να καταναλώνουν καθημερινά μεγάλες δόσεις για μακρές περιόδους.

Όταν η εκδίκηση γίνεται παθολογική κατάσταση

Εκδίκηση. Αυτός που υπέστη την προσβολή ανταποδίδει την αντίστοιχη ενέργεια. Η άμεση διεκδίκηση του δίκιου απαιτεί την αποκατάσταση. Μια αποκατάσταση πλασματική, ψευδή, αδύναμη. Αυτός που παίρνει τον νόμο στα χέρια του και αυτοδικεί νιώθει μια άγρια ικανοποίηση καθώς αισθάνεται δυνατός. Όλα τα άλλα προβλήματα της ζωής του εξαφανίζονται.
Η ευτυχία ταυτίζεται με την αποκατάσταση της βλάβης που δέχτηκε με την πρόκληση ισοδύναμης ή και μεγαλύτερης βλάβης σε εκείνος που τον έβλαψε. Η ζωή παίρνει νόημα από την φλόγα της εκδίκησης.
Ανεπαρκείς αρχαϊκοί άνθρωποι που νιώθουν το κενό στην ύπαρξή τους καθώς βρίσκουν αντικείμενο που να τους καταξιώνει στους άλλους και στους εαυτούς τους. Ανασφαλείς άνδρες που νιώθουν να αμφισβητούνται οι ικανότητές τους προσπαθούν να αποδείξουν τον ανδρισμό τους. Θέτουν στον εαυτό τους το ψευδοδίλλημα: Αδύναμος ή κακός; Και σαφώς προτιμούν το δεύτερο αφού έτσι νιώθουν να καλύπτεται η ανεπάρκειά τους.
Η βεντέτα είναι η άγρια αρχαϊκή αντίδραση που ο αδικημένος θεωρεί ότι δικαιούται να αποδώσει ο ίδιος δικαιοσύνη και να επιβάλει την τιμωρία. Πρόκειται για υπόλειμμα άλλως εποχών, τότε που το ζητούμενο ήταν η επιβίωση και κυβερνούσε το δίκιο του ισχυρότερου. Στα πλαίσια αυτά κυριαρχούσε μια γενικευμένη άποψη περί δικαιοσύνης που ερχόταν να συγκαλύψει το νέο έγκλημα και να δικαιολογήσει τον κύκλο βίας. Τελικά η αρχική αφορμή που προκαλούσε τον κύκλο βεντέτας δεν ήταν τόσο σημαντική όσο η επίδειξη δύναμης και η τελική επικράτηση ανεξάρτητα από το απαιτούμενο κόστος αίματος και χαμένης ανθρωπιάς.
Αν κανείς αναζητήσει τους βαθύτερους λόγους που κάποιος καταφεύγει στην εκδίκηση θα συναντήσει ενοχές για το κακό που προηγήθηκε. Όσο ο κύκλος της βίας αυξάνεται τόσο πληθαίνουν οι ενοχές και η μανία για εκδίκηση γίνεται τόσο έντονη που δεν μπορεί να δει τίποτε άλλο.
Μια ώριμη στάση θα απαιτούσε βαθύτερη κατανόηση και ανάληψη ευθυνών. Η ανωριμότητα όμως ταυτίζει την ανάληψη ευθυνών με την αυτοκαταστροφή. Αυτός που μπαίνει στην βεντέτα, σκοτώνει για να καλύψει τις ασυνείδητες ενοχές του και για να μην αυτοκτονήσει. Ταυτόχρονα και ε την συνειδητή παθολογική ελπίδα ότι κάποιος από την άλλη πλευρά θα του το ανταποδώσει ώστε να γλιτώσει από την ανυπόφορη ζωή.
Μια προσεκτική μελέτη αναφέρει ότι ενώ οι εκτελεστές της βεντέτας είναι άνδρες οι κύριοι ιδεολογικοί υποστηρικτές της είναι οι γυναίκες. Η βεντέτα που γίνεται αυτοσκοπός αποτελεί τη συνεκτική δύναμη μεταξύ των μελών της. Ο εχθρός προσφέρει την δυαντότητα σχηματισμού μιας κοινής ταυτότητας. Η ανάγκη όμως να τον αντιμετωπίσεις σε οδηγεί να προσδιορίζεσαι με τρόπο αντιθετικό έναντί του δηλαδή εξαρτημένο από την παρουσία του.
Η εκδίκηση στις ερωτικές σχέσεις
Στον δυτικό κόσμο (…) η προσωπική ζωή των περισσότερων ανθρώπων είναι πλούσια σε σκέψεις μίσους και αντεκδίκησης για όσους θεωρούν ότι τους έχουν βλάψει. Αυτό συμβαίνει στις ερωτικές σχέσεις που υπήρξε εγκατάλειψη ή προδοσία. Ο εγκαταλελειμμένος δεν αντέχει να επεξεργαστεί το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να διατηρήσει τη σχέση και προτιμά να καταστρέψει το αντικείμενο του έρωτά του.
Οι σκέψεις είναι καταιγιστικές. Πόνος οργή, εκδίκηση κυριαρχούν. Το γεγονότα της αδικίας επανέρχονται διαρκώς με τις ίδιες βασανιστικές λεπτομέρειες. Το πρόσωπο του θύτη είναι παρόν και εξυφαίνονται χιλιάδες αλληλοδιάδοχα σχέδια εξόντωσής του.
Ταυτόχρονα αναφύονται πλήθος ερωτημάτων γύρω από το πρόσωπο του θύτη. Το είχε προσχεδιασμένο; Πώς νιώθει τώρα; Μπορεί να επιχαίρει για την επικράτησή του; Μαντεύει την οργή μου; Εξάντληση που ζητά ανταπόδοση.
Μια έμμεση μορφή εκδίκησης που δεν γίνεται αντιληπτή είναι όταν κάποιοι άνθρωποι λένε: «Εγώ τον συγχωρώ όμως θα το βρει από τον Θεό». Προβάλλουν τα αρνητικά συναισθήματά τους στον Θεό και προσδοκούν από Αυτόν τον πανίσχυρο ηγέτη την βαριά τιμωρία που θα επιβληθεί. Θεωρούν τον Θεό τιμωρό και όχι Θεό της αγάπης. Αυτός που επιθυμεί την τιμωρία των άλλων τελικά φυλακίζει τον εαυτό του στα πλαίσια του νόμου και χάνει την ομορφιά που μπορεί να υπάρχει στην χάρη.
Αν και έχουν περάσει πολλά χρόνια, δεν μπορώ να ξεχάσω το γεγονός που συνέβη σε ένα χωριό στην Κρήτη. Ένα κυριακάτικο πρωινό κάποιος πήγε να καθαρίσει τον βόθρο του. Όταν τον άνοιξε τον τύλιξαν οι ατμοί του δηλητηριώδους αερίου μεθανίου που είχε σχηματισθεί από την χρόνια αποσάθρωση των λυμάτων και έπεσε μέσα. Οι δικοί του πήγαν να τον σώσουν αλλά μέσα στην αναστάτωσή τους την γεμάτη αγάπη και έγνοια αλλά και οργή και ενοχές για το μοιραίο οδηγήθηκαν στο να χάσουν τη ζωή τους άλλοι τρεις από την οικογένεια.
Το περιστατικό αυτό μου έρχεται όταν οι άνθρωποι επιδιώκουν απερίσκεπτα να συμπαρασταθούν ή να εκδικηθούν για το κακό που συνέβη στον άνθρωπό τους. Είναι τότε που το κακό πολλαπλασιάζεται δίχως να μπορεί να αναιρεθει η αρχική βλάβη.

Τι συμβαίνει στον εγκέφαλο μας όταν λέμε ψέματα;

Τι συμβαίνει στον οργανισμό μας όταν λέμε ψέματα; Σύμφωνα με τους επιστήμονες, πέρα από το ηθικό μέρος της υπόθεσης, ο ίδιος εγκέφαλος, αντιδρά με το δικό του τρόπο στην τέχνη της εξαπάτησης.
Τι συμβαίνει λοιπόν στον εγκέφαλό μας όταν προσπαθούμε εσκεμμένα να εξαπατήσουμε κάποιον και τι θα συμβεί αργότερα, όταν προσπαθούμε να θυμηθούμε τα ψέματα μας; Τις απαντήσεις δίνει μία νέα μελέτη από τον Αναπληρωτής Καθηγητή Ψυχολογίας Σιν Λέιν.
Η μελέτη, εξετάζει δύο ειδών ψέματα: τις ψευδείς περιγραφές και τους ψευδείς ισχυρισμούς, καθώς και τρόπους που χρησιμοποιούμε για να τους θυμόμαστε.
ΟΙ ψευδείς περιγραφές είναι σκόπιμες αλλαγές της φαντασίας μας, λεπτομέρειες και περιγραφές που έχουμε εφεύρει για κάτι που δεν συνέβη. Όπως αποδείχθηκε, αυτά τα ψέματα είναι πολύ πιο εύκολο να τα θυμόμαστε, επειδή βασίζονται καθαρά στη γνωστική μας δύναμη .
« Αν σας πω ψέματα για κάτι που δεν συνέβη, θα πρέπει να έχω συγκρατήσει αρκετά στοιχεία στο μυαλό μου» εξηγεί ο Λέιν.
«Δεδομένου ότι η διαδικασία καθορίζει τα αρχεία των στοιχείων και των περιγραφών μας, προβλέπονται επίσης πληροφορίες σχετικά με τη διαδικασία της κατασκευής του ψεύδους» αναφέρει ο Λέιν
Με λίγα λόγια, οι ψευδείς περιγραφές μένουν ανεξίτηλες στη μνήμη και τις θυμόμαστε καλά, ακριβώς γιατί ο εγκέφαλος θυμάται την προσπάθεια που έκανε για να τις κατασκευάσει. Στα πειράματα του Λέιν, οι εθελοντές ήταν ικανοί να αναπαράγουν τις ψευδείς περιγραφές τους με εντυπωσιακή λεπτομέρεια και ακρίβεια ακόμη και 48 ώρες μετά.
Ωστόσο δεν ισχύει το ίδιο για τους ψευδείς ισχυρισμούς. Αυτό το είδος ψέματος, η άρνηση ότι κάτι συνέβη πραγματικά, είναι συχνά σύντομο και δεν απαιτεί προσπάθεια από τον εγκέφαλο, έτσι ώστε να του αποτυπωθεί
Όπως εξηγεί ο Λέιν, ο ψευδής ισχυρισμός δεν είναι προσπάθεια κατασκευής λεπτομερειών. Δε χρειάζεται να θυμόμαστε κάποια φανταστική πράξη κι έτσι δεν υπάρχουν γνωστικά στοιχεία που εμπλέκονται σε αυτή τη διαδικασία. Όπως έδειξαν τα πειράματα, ήταν πολύ δύσκολο για τους εθελοντές να θυμηθούν τους ψευδείς ισχυρισμούς τους 48 ώρες μετά.
Το εύρημα αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην εγκληματολογική ανάκριση και στις ανακρίσεις, αφού ο ένοχος ύποπτος είναι πιο εύκολο να ξεχάσει μία ψευδή άρνηση, και συνεπώς πιο πιθανό να αντιφάσκει όταν αντιμετωπίζει τις ίδιες πληροφορίες αργότερα.

Καταρρίπτεται ο μύθος για τα ημισφαίρια του εγκεφάλου

Είναι το «θεμέλιο» επάνω στο οποίο βασίζονται ατελείωτα τεστ προσωπικότητας, βιβλία που στοχεύουν στο να μας κάνουν… καλύτερους ανθρώπους, αλλά και ασκήσεις για τη βελτίωση της συμπεριφοράς μας - αποδεικνύεται όμως ότι το θεμέλιο αυτό είναι όχι μόνο σαθρό αλλά και… ανύπαρκτο.
Ως σήμερα έχουμε ακούσει επανειλημμένως ότι στα άτομα που είναι μεθοδικά, λογικά και αναλυτικά κυριαρχεί το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου, ενώ αντιθέτως σε όσα είναι δημιουργικές και καλλιτεχνικές φύσεις «βασιλεύει» το δεξιό ημισφαίριο. Το πρόβλημα είναι βέβαια ότι η σοβαρή επιστήμη δεν είχε ποτέ υποστηρίξει κάτι τέτοιο.
Ο αριστερός και δεξιός μύθος
Τώρα, ερευνητές του Πανεπιστημίου της Γιούτα αποκάλυψαν ότι οι… αριστερές και δεξιές θεωρίες του εγκεφάλου αποτελούν μύθο, μέσα από την ανάλυση περισσότερων από 1.000 εγκεφάλων. Συγκεκριμένα είδαν ότι οι εθελοντές της μελέτης δεν χρησιμοποιούσαν περισσότερο κάποιο από τα δύο ημισφαίρια αλλά ολόκληρο τον εγκέφαλό τους καθ' όλη τη διάρκεια του πειράματος.
Οπως σημειώνουν οι επιστήμονες με δημοσίευσή τους στην online επιστημονική πλατφόρμα PLoS ONE, πράγματι ο κάθε άνθρωπος χρησιμοποιεί μια περιοχή του εγκεφάλου περισσότερο από άλλες προκειμένου να επιτελέσει ορισμένες λειτουργίες (ο σχετικός όρος ονομάζεται πλευρικότητα ή πλευρίωση). Για παράδειγμα, σύμφωνα με τον δρα Τζεφ Αντερσον, διευθυντή του Τμήματος Νευροχειρουργικής Χαρτογράφησης του Πανεπιστημίου της Γιούτα, η ομιλία «βγαίνει» από την αριστερή πλευρά του εγκεφάλου στους περισσότερους δεξιόχειρες. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι οι πιο χαρισματικοί ομιλητές χρησιμοποιούν περισσότερο το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου τους απ' ό,τι το δεξιό, ή ότι το ένα ημισφαίριο είναι πιο πλούσιο σε νευρώνες από το άλλο.
«Κλειδί» οι συνάψεις σε όλον τον εγκέφαλο
Ο δρ Αντερσον εξήγησε μιλώντας στην ιστοσελίδα επιστημονικών ειδήσεων LiveScience ότι «δεν ισχύει πως το αριστερό ημισφαίριο συνδέεται με τη λογική περισσότερο απ' ό,τι το δεξιό. Παράλληλα, η δημιουργικότητα δεν έχει την "έδρα" της στο δεξιό ημισφαίριο και όχι στο αριστερό. Στην πραγματικότητα οι συνάψεις μεταξύ όλων των περιοχών του εγκεφάλου είναι εκείνες που κάνουν το κάθε άτομο να εμφανίζει δημιουργικότητα αλλά και αναλυτική και λογική σκέψη».
Η ομάδα του δρος Αντερσον ανέλυσε τις απεικονιστικές εξετάσεις του εγκεφάλου 1.000 ανθρώπων ηλικίας από επτά ως 29 ετών ενόσω εκείνοι ξεκουράζονταν. Οι επιστήμονες κατέγραψαν τη δραστηριότητα 7.000 περιοχών του εγκεφάλου και εξέτασαν τις νευρικές συνάψεις μέσα σε αυτές τις περιοχές, αλλά και μεταξύ των περιοχών. Παρ' ότι εντόπισαν μεγάλο «μποτιλιάρισμα» δραστηριότητας σε κάποιες περιοχές-«κλειδιά», κατά μέσον όρο είδαν ότι και τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου ήταν ισοδύναμα σε ό,τι αφορούσε τα νευρικά τους δίκτυα και τη συνδεσιμότητα μεταξύ διαφορετικών περιοχών.
Πώς γεννήθηκε ο μύθος
Ο μύθος σχετικά με άτομα… δεξιά ή αριστερά (σε ό,τι αφορά τον εγκέφαλό τους) πιθανότατα γεννήθηκε μέσα από έρευνες - οι οποίες μάλιστα έλαβαν Νομπέλ - του Ρότζερ Σπέρι που διεξήχθησαν τη δεκαετία του 1960. Ο Σπέρι μελέτησε ασθενείς με επιληψία που υποβλήθηκαν σε χειρουργική θεραπεία στο πλαίσιο της οποίας ο εγκέφαλος «τεμαχίζεται» κατά μήκος μιας δομής που ονομάζεται μεσολόβιο. Καθώς το μεσολόβιο συνδέει τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου, στους συγκεκριμένους ασθενείς τα δύο ημισφαίρια δεν επικοινωνούσαν πλέον μετά την επέμβαση. Η μελέτη αυτών των ασθενών προσδιόρισε έτσι ποια πλευρά του εγκεφάλου εμπλέκεται στη γλώσσα, στα μαθηματικά, στη ζωγραφική και σε άλλες λειτουργίες. Και άλλοι ερευνητές διεξήγαγαν παρόμοια πειράματα. Ωστόσο θιασώτες της «λαϊκής» ψυχολογίας πήραν αυτά τα ευρήματα και τα… παρατράβηξαν, αποδίδοντας τελικώς πλήθος χαρακτηριστικών στα δύο εγκεφαλικά ημισφαίρια.
Πάντως η κοινότητα των νευροεπιστημόνων δεν δέχθηκε ποτέ την υποτιθέμενη κυριαρχία ενός από τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου σε ό,τι αφορά διαφορετικές λειτουργίες, και τώρα η νέα μεγάλη μελέτη αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει κυρίαρχος στον εγκέφαλο. Ο δρ Αντερσον ξεκαθαρίζει βέβαια ότι στόχος της έρευνάς του δεν είναι να «αποκαθηλώσει» λαϊκούς μύθους, αλλά να κατανοήσει καλύτερα την πλευρίωση του εγκεφάλου ώστε να αναπτυχθούν αποτελεσματικότερες θεραπευτικές προσεγγίσεις για το Σύνδρομο Ντάουν, τον αυτισμό ή τη σχιζοφρένεια.