ΜΥΘΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ: ΝΕΡΑΙΔΕΣ

Οι Νεράιδες είναι γυναίκες λεπτές, ψηλές, με μακριά ξανθά ή ακόμα και πράσινα μαλλιά. Αυτές συχνάζανε σε διάφορα μέρη και περισσότερο τις βρίσκει κανείς να κάθονται κάτω από τις συκιές ή τις καρυδιές. Το καλοκαίρι τους αρέσει πολύ να πηγαίνουν στ’ αλώνι, όπου αλωνίζουν οι αγρότες και να τους πειράζουν. Οι Νεράιδες έχουν και άνδρες αλλά δεν τους αγαπάνε και τόσο πολύ. Όταν θα γεννήσουν το παιδί τους, τους ξεχνάνε. Ορισμένες μέρες έχουν και κακίες μέσα τους. Ενώ θέλουν να κάνουν καλό, έχει φορές που θέλουν να κάνουν κακό.

Λένε ότι όποιος ξεδιψάσει από τις πηγές
που κατοικούν οι νύμφες δεν τον αγγίζει ποτέ ξανά η λύπη. Λένε ακόμα ότι όποιος μάθει το μυστικό από τις καλές κυράδες, γίνεται πάλι παιδί και ότι όποιος κλέψει τα ξόρκια από τις νεράιδες γίνεται αιώνια σοφός!»
Κατά την μυθολογία οι νεράιδες είναι υπερφυσικά μικροσκοπικά πλάσματα
με ανθρώπινη μορφή που κατέχουν
την τέχνη της μαγείας και της γοητείας και έχουν στην πλάτη τους φτερά εύθραυστα σαν της πεταλούδας΄ επίσης απεχθάνονται οποιαδήποτε επέμβαση στην ζωή τους και όποτε αυτό συμβαίνει αυτοί που το κάνουν τιμωρούνται.Οι νεράιδες εμφανίζονται και κρύβονται μέσα σε μια λαμπερή αχλύ που κατασκευάζουν με τις μαγικές τους δυνάμεις.Πολλές φορές βοηθούν τους ανθρώπους,εμφανίζονται ξαφνικά εμπρός τους και δίνουν λύσεις με τα μαγικά τους σε διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.
Δεν είναι ορατές σε όλους τους ανθρώπους, λίγοι έχουν το χάρισμα να τις βλέπουν.Σύμφωνα με τις παραδόσεις μόνο οι σαββατογεννημένοι και οι “αλαφροΐσκιωτοι” μπορούν να τις αντιλαμβάνονται και να τις βλέπουν να χορεύουν.
Στα αγγλικά η νεράιδα λέγετε “fairy”
και προέρχεται από το μεσαιωνικό γαλλικό “faerie”
Και το λατινικό “fata” που σημαίνει μοίρα και στα αγγλικά είναι “fate”.
Τις νεράιδες τις συναντάμε σε διάφορα μέρη και με διάφορα ονόματα
Αερικά, Νύμφες, σειρήνες, Ξιοθιές, Νηρηίδες, Σαμαντίβα, Φέι, Φάτα, Αναράδινα
στην Ελληνική ύπαιθρο και στα χωριά μας ακούμε διάφορα ονόματα όπως: Αγερικά, Αιθέριες, Καλομοίρες, Ξωνέρια, Καλούδες, Ανεμικές, Καλές Κυράδες, ακόμα και Ξωτικά.΄
Οι όμορφες Νεράιδες με μακριά μαλλιά και λευκά φορέματα είναι καλόγνωμες, αν και μπορούν να γίνουν επικίνδυνες. Οι άσχημες και μαυροντυμένες είναι πάντα κακές. Για τους Σαρακατσάνους οι λευκοντυμένες Νεράιδες ζουν στις πηγές και τα ρέματα και το σούρουπο μπορεί να ακούσει κανείς τις φωνές και τα γέλια τους. Οι μαυροφορεμένες κατοικούν σε σκοτεινά μέρη και στις χαράδρες. Λέγεται μάλιστα ότι μόνο οι Σαββατογεννημένοι και οι ''αλαφροΐσκιωτοι'' μπορούν να τις αντιλαμβάνονται και να τις βλέπουν να χορεύουν και να τραγουδούν. Αν κάποιος ωστόσο τολμήσει να τις αντικρίσει ή να πιει απ' την πηγή τους χάνει τη μιλιά του ή γίνεται νεραιδοπαρμένος, παθαίνει δηλαδή επιληψίες και χάνει τα λογικά του.
Ο μόνος τρόπος, λέει η παράδοση να κάνει κανείς δική του μια Νεράιδα είναι να της κλέψει το μαντήλι και τότε εκείνη θα του δοθεί ολοκληρωτικά, θα γίνει καλή μάνα και σύζυγος, αλλά με το πέρασμα των χρόνων θα θέλει πίσω το μαντήλι της, που θα την καταστήσει και πάλι ελεύθερη.
Σε όλες τις ιστορίες για Νεράιδες, γίνεται αναφορά για τραγούδια και συζητήσεις ανάμεσα στα πλάσματα αυτά και σε μαγεμένους οδοιπόρους που έτυχε να ακούσουν το κάλεσμα τους, περιπλανώμενοι μέσα στο δάσος. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς, αν η φωνή των Νεραϊδών, μοιάζει με την ανθρώπινη ή πλησιάζει περισσότερο την γλώσσα των ζώων. Σύμφωνα με την ελληνική παράδοση, τα πανέμορφα αυτά πλάσματα, μιλούν τη δική τους γλώσσα, τα λεγόμενα «γεραγιδίστικα».
Με το πρώτο άκουσμα αυτή η περίεργη ομιλία μοιάζει σαν μια συγκεχυμένη σύνθεση φωνηέντων (κυρίως του άλφα), και συμφώνων (κυρίως του χι ,του σίγμα και του μι), τα οποία σχεδόν σφυρίζουν, αλλά όσο την ακούει κανείς διαπιστώνει ότι μέσα στο κεφάλι του (σχεδόν σαν μια διανοητική επικοινωνία) την καταλαβαίνει.
Aγαπούν το χορό και τον καλλωπισμό περισσότερο από τις συζητήσεις, τους αρέσει να καλούν περαστικούς, αλλά αν κάποιος ξεγελαστεί και τους απαντήσει του παίρνουν τη φωνή, ενώ χρησιμοποιούν τις θεραπευτικές τους ικανότητες μόνο σε όσους προσέρχονται σιωπηλοί και με φόβο. Είναι φανερό ότι αγαπούν να τραγουδούν και σύμφωνα με την ελληνική λαογραφία, αυτό πραγματοποιείτο, υπό τη συνοδεία μιας περίεργης μουσικής που θυμίζει «βιολιά και κλαρίνα».
Πολλοί παλιότεροι χωρικοί λένε ότι κατάφεραν να δουν νεράιδες και να ακούσουν τη φωνή και τα τραγούδια τους, «έμοιαζαν με πανέμορφες γυναίκες , αλλά ήταν πλάσματα ενός άλλου κόσμου», παραδέχονται.
Στα βουνά των Τρικάλων βρίσκεται ένα χωριό, το οποίο παλιότερα ονομαζόταν Γρεβενό και σήμερα μετονομάστηκε σε Νεράιδα, εξαιτίας των αμέτρητων ιστοριών των κατοίκων για Νεράιδες που ζούσαν στο δάσος και έρχονταν σε επαφή με βοσκούς.
Λένε ότι οι φωνές τους και κυρίως τα γέλια τους ακούγονταν παντού, αλλά σπάνια δεχόντουσαν να ανταλλάξουν κουβέντες με ανθρώπους, που, όταν συχνά αντίκριζαν, τους άφηναν κι από ένα κουσούρι. Οι λέξεις που έβγαιναν απ' το στόμα τους σχημάτιζαν μια στιγμιαία ηχώ, σαν να ακούγονταν από κάπου βαθιά στη γη, ενώ δεν χρειαζόταν να κουνάν πάντα το στόμα τους για να επικοινωνήσουν αφού μπορούσαν να το κάνουν και τηλεπαθητικά.
Σε άλλες ιστορίες οι νεράιδες εξαφανίζονταν και πείραζαν τους ανθρώπους ψιθυρίζοντας τους στο αυτί σε μια περίεργη γλώσσα που έμοιαζε με σφυριχτούς ήχους, ενώ όταν έπαιρναν ξανά μορφή μιλούσαν τη γλώσσα των ανθρώπων. Άλλοι τις παρουσιάζουν αμίλητες, μοναχικές προστάτιδες της φύσης και λάτρεις των τεχνών, που επικοινωνούσαν μόνο με το μυαλό ,αλλά αυτή η εκδοχή είναι και η πιο σπάνια.
Πέρα από όλες τις άλλες ιδιότητες τους οι νύμφες είχαν το χάρισμα της μαντείας και ενέπνεαν ενθουσιασμό σε ποιητές και μουσικούς αφού αποτελούσαν έμπνευση γι αυτούς. Τα χαρίσματα αυτά τα κληρονόμησαν στη συνέχεια και οι Νεράιδες οι οποίες μέσα απ' τις ιστορίες και τα παραμύθια εμφανίζονταν ως σύμβολα των τεχνών.

Η μυθολογία των νεραιδων:Ένας ιρλανδικός μύθος
Πριν πολλά χρόνια ενώ τα παιδιά έπαιζαν στους σμαραγδένιους λόφους της Ιρλανδίας μια μεγάλη σκιά έπεσε πάνω στην Γη.
Οι χωρικοί φοβισμένοι σταμάτησαν να δουλεύουν γιατί είχε χαθεί το φως.
Ένα μεγάλο σκοτεινό σύννεφο έκρυψε τον ήλιο και δεδομένου ότι το μεγάλο σύννεφο κακοποίησε τη γη, το ίδιο το έδαφος προσπάθησε να αποτρέψει το μεγάλο κακό.
Κάπως έτσι ξεκινάει ο μεγάλος Ιρλανδικός μύθος για το Tuatha De Daanan.
Το Tuatha De Daanan είναι ευρέως γνωστό από τους ιστορικούς ως πρόδρομος του ετοιμοθάνατου στον κόσμο των νεράιδων.
Μακριά από το φίνο φτερωτό λαό των νεράιδων στην σύγχρονη ιστορία,
το Tuatha De Daanan θεωρήθηκε ότι αφορούσε μεγάλους πολεμιστές που έφεραν απέραντη μαγεία και την κατάπληξη στο έδαφος με τον ερχομό τους.
Σύμφωνα με τον αρχαίο ιρλανδικό μύθο, όταν κατέβηκε το Tuatha De Daanan στο μαύρο σύννεφο, κυβερνήθηκαν από το βασιλιά Nuada.
Οι επόμενοι βασιλιάδες και οι βασίλισσες επέτυχαν στη λήψη του εδάφους από το FIR Bolg στη 5η κατάκτηση.
Το Tuatha De Daanan, μια φυλή πολεμιστών, εξέτασε πολλές μάχες ενάντια στους επερχόμενους στρατούς και μετά από μια τέτοιου «μεγέθους» μάχη εξαπατήθηκε και αναγκάστηκε να ζήσει υπόγεια.
Δημιούργησε υπόγειες λοιπόν «πόλεις» γνωστές ως αναχώματα Sidhe (έντονο shee) ή αναχώματα νεράιδων και μπορούν ακόμα να δουν σήμερα σε πολλά μέρη της Ιρλανδίας και της Σκωτίας τέτοιου είδους «πόλεις». Πολλές πληροφορίες έχουνε παρθεί από το Tuatha De Daanan μύθος γνωστός στη λαϊκή λογοτεχνία που βοήθησε στην διευκρίνηση πολλών εννοιών όπως αυτής της «γυναίκα των αναχωμάτων».
Το Sidhe (έντονο shee απαγόρευσης) ήταν ο απόκοσμος θρήνος για εκείνους που πέθαιναν κάτι σαν ανακοίνωση των θανάτων τους .
Οι τέσσερις θησαυροί της Ιρλανδίας: Ένα δώρο από το Tuatha De Daanan!
Δεν ήταν μόνο οι άνθρωποι που έγιναν γνωστοί στη λαογραφία, μέσω του παραπάνω μύθου αλλά ήταν και τα ισχυρά αγαθά τους. Σύμφωνα με τον μύθο οι τέσσερις θησαυροί της Ιρλανδίας παρουσιαστήκαν από τις τέσσερις μεγάλες πόλεις… Οι Θησαυροί ήταν οι εξής:
-Η λόγχη Lugh ήταν μια μεγάλη λόγχη που έσταξε το αίμα στην μάχη που καθόρισε ποιος θα προέκυπτε νικηφόρος. Συνδέεται μερικές φορές με τη λόγχη του πεπρωμένου.
- Το καζάνι Dagda ήταν ένα μεγάλο δοχείο που δεν εκκένωσε ποτέ. Χρησιμοποιήθηκε για να αποθηκεύει το αίμα που χύνονταν από την λόγχη Lugh.
- Η πέτρα Fal ήταν μια μεγάλη πέτρα που λέγεται πως υπήρχε για την στιγμή που ο νόμιμος βασιλιάς του συνόλου της Ιρλανδίας θα έπαιρνε την εξουσία. Αυτό θεωρείται ο πρόδρομος για το ξίφος στην πέτρα.
- Ο τελικός θησαυρός είναι το ξίφος του φωτός. Αυτό το ξίφος άνηκε στο βασιλιά του Tuatha De Daanan και λέγεται πως ήταν μαγικό και θα μπορούσε να κόψει τον καθένα στο μισό. Αυτό το ξίφος συνδέεται μερικές φορές με το μύθο Excalibur.
Αυτό που μόλις άρχισε ως μύθος των μεγάλων και ισχυρών όντων έχει καταλήξει στις ιστορίες των φίνων ανθρώπων με τα φτερά εντόμων τις νεράιδες .
Ο λαός νεράιδων ήταν πολύ περισσότερα από αυτά που εμείς πιστεύουμε.
Με τις ενδιαφέρουσες αρχές και τις εξαιρετικές ιστορίες των θριάμβων και των μετασχηματισμών,
οι νεράιδες που ακούμε για σήμερα μπορούν αληθινά να κληθούν θρυλικές.

Οι νεραΐδες περιγράφονται συχνά ως πλάσματα με ανθρώπινη όψη, τα οποία έχουν μαγικές δυνάμεις και υπερφυσικές δυνατότητες.
Μπορούν να πετούν, να κάνουν ξόρκια και μπορούν να επηρεάσουν ή να προβλέψουν το μέλλον.
Σήμερα τις παρουσιάζουν ως πλάσματα μικρού μεγέθους με φτερά.
Παλαιότερα οι περιγραφές μαρτυρούσαν ψηλές φιγούρες, ακτινοβόλες, αγγελικά όντα ή κοντά ζαρωμένα τρολ.
Νεραΐδες διαφόρων ειδών έχουν καταγραφεί στην μυθογραφία εδώ και αιώνες.
Θα πρέπει να πούμε ότι τα φτερά, που περιγράφονται τις τελευταίες δεκαετίες, δεν υπάρχουν στις λαϊκές παραδόσεις. Οι περισσότερες νεραΐδες πετούσαν είτε με μαγεία είτε σε ράχες πουλιών.
Οι νεράιδες είναι «άγγελοι» της φύσης και η χαμηλότερη εκδήλωση στην ιεραρχία των αγγέλων, μαζί με τα στοιχεία, τις σαλαμάνδρες, νηρηίδες.
Σε όλο τον κόσμο ήταν πάντα σύμβολο ομορφιάς, της μαγείας και της τύχης.
Υπάρχουν πάρα πολύ λίγες χώρος στον κόσμο, όπου δεν υπάρχει ούτε μία ιστορία για κάποιο είδος πλάσματος, όπως οι νεράιδες.
Οι μύθοι των νεράιδων είναι άφθονοι. Πέρασαν από γενιά σε γενιά, αμέτρητες ιστορίες, που μιλούν για μαγικά όντα ισχυρών δυνάμεων, μυστηρίου και ομορφιάς.
Σε όλο τον κόσμο, οι νεράιδες είναι γνωστές για την άχρονη ομορφιά τους. οι πιο ισχυρές, είναι οι μαγικές νεράιδες των «δώρων». Θεωρούνται οι πιο ισχυρές, ανάμεσα στις άλλες και ήρθαν από ένα άλλο κόσμο σε αυτή την γη, για να αρχίσουν τον πολιτισμό τους εκ νέου.
Πολλές φορές οι νεραΐδες περιγράφονται νεκρές ως φαντάσματα .Σε μια ιστορία όταν κάποιος άνδρας που τον είχαν απαγάγει νεράιδες κοίταξε μια από αυτές καλύτερα είδε ότι ήταν μια πεθαμένη γειτόνισσα του.
Μια άλλη άποψη είναι ότι νεραΐδες είναι έξυπνα όντα διαφορετικά από τους ανθρώπους και τους αγγέλους.
Στην Αλχημεία περιγράφονται ως τρομαχτικά στοιχεία της φύσης όπως οι νύμφες, συλφίδες, σαλαμάνδρες και τα στοιχειά - καλικάτζαροι, που τα αναφέρει και περιγράφει ο Παράκελσος.
Μια τρίτη άποψη είναι ότι είναι μια τάξη υποβιβασμένων αγγέλων. Σε μια δημοφιλή ιστορία όταν οι άγγελοι ξεσηκώθηκαν, ο Θεός διέταξε να κλείσουν οι πύλες του παραδείσου. Όσοι άγγελοι παρέμειναν στον παράδεισο παρέμειναν άγγελοι, όσοι έμειναν στην κόλαση έγιναν διαβολικά όντα και όσοι έμειναν ανάμεσα στην κόλαση και τον παράδεισο έγιναν νεράιδες.
Άλλες ιστορίες υποστηρίζουν ότι οι νεράιδες εκδιώχθηκαν από τον παράδεισο επειδή δεν ήταν αρκετά καλές για άγγελοι, αλλά δεν ήταν και αρκετά κακές για την Κόλαση. Αυτό μπορεί να εξηγεί και γιατί οι νεράιδες πλήρωναν κάποιο φόρο στην Κόλαση.Ακόμη υπάρχει και η άποψη ότι η νεράιδες ήταν εξ ολοκλήρου διαβολικές.
Η ομορφότερη για μένα ιστορία, για την καταγωγή των νεραϊδών, προκύπτει από την ιστορία του Peter Pan που γράφτηκε από τον James Barrie. Eκεί ο συγγραφέας γράφει πως όταν το πρώτο μωρό γέλασε το γέλιο του έσπασε σε ένα εκατομμύριο κομμάτια και τότε ξεπήδησαν από εκεί οι νεραίδες. Δίνει ένα ζεστό χρώμα αυτή η ιστορία - παραμύθι του Barrie.
Εμφανίζονται στους ανθρώπους για να τους βοηθήσουν να γίνουν πιο πνευματικοί και πιο φωτεινοί.
Αλλάζουν τον καιρό, προκαλούν βροχή, προστατεύουν τα χωράφια από το χαλάζι, μένουν στα σύννεφα όπου φτιάχνουν φανταστικούς πύργους.
Τρέφονται με γάλα ζαρκαδιού και περιμένοντας την ανατολή του ήλιου, καβαλάνε ελάφια.
Τα ρούχα τους είναι φτιαγμένα από το μετάξι της αράχνης. Οι νεράιδες δεν γεννάνε αρσενικά παιδιά αλλά μόνο νεράιδες κι αν αγαπήσουν κάποιον άνθρωπο γίνονται μαζί του αδέλφια εξ αίματος.
Μπορείς να δεις τις νεράιδες μόνο με μία προυπόθεση: να πιστεύεις ότι υπάρχουν!
Τις ονομάζουν θεότητες <<δεύτερης κατηγορίας>>, Νύμφες, όμορφες κόρες του Δία, που με την ομορφιά και την αρμονική τους φωνή έδωσαν ζωή στα δάση και στα σπήλαια, σε λόφους και πεδιάδες.
Διαφέρουν από τις Ναϊάδες, τις νύμφες των ποταμών, πηγών και λιμνών
Μη πατήσεις στον κύκλο των Νεράιδων, δηλαδή εκεί που χορεύουν κάτω από το σεληνόφως, γιατί θα σε πάρουν μακριά και η επιστροφή ίσως είναι δύσκολη.
Κατά την αρχαία ελληνική μυθολογία η κατηγοριοποίηση έγινε ως εξής:
Ορινές νύμφες (Ορεάδες) Δασικές (Δρυάδες) εκείνες που γεννιούνται μαζί με τα δάση είναι οι (Αμαδριάδες) πηγών (Νάπλες και Ναϊάδες)
και της θάλασσας (Νερεϊδες).
Στα λατινικά η λέξη <>σημαίνει προφήτης, ενώ <> είναι η κόρη ή η γυναίκα του, από όπου προέρχεται το > η ιταλική λέξη για την νεράιδα (λέγεται όμως και <>)
Ως θηλυκοί δαίμονες του κυνηγιού και της φύσης, απέκτησαν πολύ σύντομα γυναικεία χαρακτηριστικά.
Μερικές φορές έχουν φτερά κι εκείνος που τυχόν ακούσει το τραγούδι τους δεν θα τις ξεχάσει ποτέ. Ζούνε στα σύννεφα, στη γη, στα ποτάμια, στη θάλασσα και ανάλογα με το που ζούνε αλλάζει και το όνομά τους.
Οι Βίλε, όπως λέγονται οι νεράιδες στα Σέρβικα, δεν κάνουν σε κανέναν κακό, εκτός αν κάποιος πατήσει στο δικό τους κύκλο όπου χορεύουν. Κάποιοι χωρίζουν τις Βίλε σε καλές και σε κακές. Αλλά όπως λέει ο Άντον Τόμσεν: οι απόλυτα κακοί θεοί είναι τόσο λίγοι, όσο και οι απόλυτα καλοί.
Όμως οι νεράιδες είναι ιδιότροπες, καπριτζιόζες, αλλόκοτες και θυμώνοουν εύκολα. Όταν κάνουν κακό στους ανθρώπους το κάνουν προμελετημένα.
Οι νεράιδες ποτέ δεν εμφανίζονται μόνες τους αλλά πάντα μαζί με άλλες, σε μία παράδοση εμφανίζονται τρεις βίλε μαζί ή και εννιά. Ανάμεσά τους μία είναι η κυρίαρχη. Στους αρχαίους Έλληνες αυτή ήταν η Άρτεμις.
Γενικώς οι παραδόσεις είναι αρκετά πολύπλοκες επειδή οι νεράιδες ενσωμάτωσαν σταδιακά στοιχεία από πολλού και διαφορετικούς θηλυκούς δαίμονες. Για κάποιους Βίλε λένε ότι ζουν στον κάτω κόσμο κι εκεί έχουν τη μορφή φιδιού κι όταν βγαίνουν στην επιφάνεια της γης αποκτούν τη μορφή γυναίκας.. Πάντως αγαπούν τα χλοερά λιβάδια και εκεί στήνουν τον χορό τους.
Στα λιβάδια και στα ξέφωτα του δάσους εκεί όπου το χορτάρι είναι πιο κοντά, βρίσκεται και ο <νεραϊδό-κύκλος>>, αυτά τα μέρη είναι ταμπού για ανθρώπους, γιατί πιστεύουν ότι όποιος πατήσει στον κύκλο μπορεί να το πληρώσει ακριβά.
Υπάρχει μία παλιά δοξασία ότι οι νεράϊδες ήταν οπλισμένες με τόξα και βέλη, αυτό βέβαια συνδέεται με την αρχαία θεά Αρτεμη
Οι θυγατέρες του Νηρέα στην αρχαιότητα, οι νύμφες των νερών, μετονομάστηκαν σε Νεράιδες και με το όνομα αυτό πέρασαν στη Νεοελληνική λαϊκή μας παράδοση. Ο λαός μας τις θεωρεί ως γυναίκες εξαίρετου κάλλους και ομορφιάς, με μακριά μαλλιά, με κάτασπρη σάρκα που φεγγοβολά στο σκοτάδι και το διασπά, ντυμένες με άσπρο αραχνοΰφαντο πέπλο. Η όψη τους είναι γλυκιά, οι κινήσεις τους αέρινες και το τραγούδι κι ο χορός τους σαγηνεύουν τους ανθρώπους. Δεν είναι ορατές όμως απ' όλους τους ανθρώπους, παρά μόνον απ' τους "αλαφροΐσκιωτους" και τους "Σαββατογεννημένους".
Ζουν κοντά στη φύση, ιδιαίτερα όμως τους αρέσουν τα μέρη με πολλά νερά, δροσιά, δέντρα και λουλούδια. Οι τόποι εμφάνισής τους σχετίζονται άμεσα με τους τόπους λατρείας των αρχαίων νυμφών, των Νηρηίδων, που γινόταν σε τρίστρατα, σε δισταύρια, σε σπηλιές, σε πηγές, σε ποτάμια ή κοντά στη θάλασσα.
Αγαπούν ιδιαίτερα το χορό, τη μουσική και τα τραγούδια και είναι ιδιαίτερα προκλητικές την ώρα του χορού τους. Κυριολεκτικά, εκείνη την ώρα, μαγεύουν τους (τυχόν) περαστικούς, μαγνητίζοντας τα βλέμματα και το μυαλό τους.
Αυτά είναι σε γενικές γραμμές τα γενικά χαρακτηριστικά των Νεράιδων, όπως εξελίχθηκαν και διαμορφώθηκαν από την αρχαιότητα (Νηρηίδες) ως τις μέρες μας(Νεράιδες). Από 'κει και πέρα όμως, οι παραδόσεις και οι θρύλοι που σχετίζονται μ' αυτές είναι τόσο πολλοί, με τόσες παραλλαγές από τόπο σε τόπο (καθώς η μυθοπλαστική φαντασία του λαού μας είναι τεράστια και δεν μπορεί ν' αφήσει τίποτα στην τύχη, τίποτα να γίνει μόνο του), ώστε κάθε μέρος που αναφέρεται ως τόπος εμφάνισής τους να έχει τη δική του μοναδική, ξεχωριστή, διαφορετική ιστορία. Τη δική του ιδιαιτερότητα. Λέγονται και Ανεράιδες ή Ανεράδες. Το όνομά τους
προέρχεται από τις Νηρηίδες, τις θαλάσσιες νύμφες που ταυτίστηκαν με
τις Νύμφες των πηγών.
Σε διάφορα μέρη της Ελλάδας οι Νεράιδες γίνονται
Ξωτικά, Αγερικά, Ανεμικές, Ξωνέρια, Κυράδες, Καλομοίρες, Καλούδες.
Εμφανίζονται στα σπήλαια, στις πηγές, κοντά στα πηγάδια, στα ποτάμια αλλά και στους αγρούς και στα αλώνια. Διακρίνονται επίσης σε τοπικές και ξενικές. Οι τοπικές είναι καλές και
προστατεύουν τους συντοπίτες τους, ενώ οι ξενικές είναι επικίνδυνες. Οι
όμορφες Νεράιδες με μακριά μαλλιά και λευκά φορέματα είναι καλόγνωμες,
αν και μπορούν να γίνουν επικίνδυνες. Οι άσχημες και μαυροντυμένες
είναι πάντα κακές.
Για τους Σαρακατσάνους οι λευκοντυμένες νεράιδες ζουν στις πηγές και τα ρέματα και το σούρουπο μπορεί κανείς να ακούσει τα γέλια τους. Οι μαυροφορεμένες κατοικούν στα σκοτεινά σημεία και τις χαράδρες των βουνών.
Άλλοτε παρουσιάζονται κόρες ωραιότατες λευκοφορεμένες. Άλλοτε σαν ανθρωπόμορφα τέρατα πανύψηλα με δάχτυλα γυρισμένα ξανάστροφα με κανιά (πόδια) ανάποδα τα μπρος πίσω και τα πίσω μπρος.
Πιστεύεται ακόμη ότι κατά την εποχή του θερισμού,
που οι μητέρες αναγκάζονταν να βοηθούν τους συζύγους τους έπαιρναν μαζί και τα μωρά τους, τα άλλαζαν ή τα παραμόρφωναν. Η συνήθεια αυτή από το 1926 έπαψε να υπάρχει. Αυτό οφείλονταν και στους τότε δασκάλους που διαφώτισαν τους χωρικούς και τους έπεισαν ότι τα βρέφη διατρέχουν πολλούς κινδύνους στην εξοχή. Σ΄ αυτό συνετέλεσε και η εμφάνιση φιδιών κοντά στα παιδιά ίσως εξ αιτίας του γάλακτος, που ιδιαίτερα αγαπούν τα φίδια και απαλλάχτηκαν οριστικά από τα βάσανα και τις ταλαιπωρίες και οι μητέρες και τα βρέφη και τα μικρότερα παιδιά, που συνόδευαν αναγκαστικά τους γονείς τους κατά την περίοδο του θερισμού
για να μεταφέρουν νερό και να τακτοποιούν τα «δρομιά» αγκαλιές από
στάχυα. Πολλά παιδιά πλήρωσαν με τη ζωή τους τη συνήθεια αυτή εξ αιτίας ηλιάσεων, κρυολογημάτων και δαγκώματα ακόμη φιδιών. Οι νεράιδες, τις περισσότερες φορές, εμφανίζονται να χορεύουν. Ο χορός και
μάλιστα ο δετός είναι η πιο προσφιλής ενασχόληση με τη συνοδεία
τραγουδιού και μουσικής. Παρουσιάζονται όμως και να πλένουν ή να
κουβαλούν νερό ή να καβουρδίζουν καφέ ή να φουρνίζουν ή να φτυαρίζουν θησαυρό γι αυτό θεωρούνται και φύλακες θησαυρών όπως και τα «στοιχειά» ή να παντρεύονται και στους γάμους τους προσκαλούν και μουσικούς θνητούς. Ακόμη παρουσιάζονται με μορφή ανεμοστρόβιλου. Τότε λέγονται «αγερικά» διότι πιστεύουν ότι όταν σε καιρό νηνεμίας ξεσπάει απότομα ανεμοστρόβιλος περνούν νεράιδες. Τότε κάμνουν τρεις φορές το σημείο του σταυρού ή αγιάζουν με αγιασμό για να διαλύσουν τη θύελλα που ξέσπασε.
Οι ώρες που κυρίως παρουσιάζονται οι νεράιδες όπως και όλα τα
πονηρά πνεύματα είναι το μεσονύκτιο και το «γάργαρο» του μεσημεριού,
αλλά και κάθε άλλη ώρα και τα πειράγματά τους βλάπτουν τους θνητούς που πρέπει να τις αποφεύγουν. Μπορούν να γίνουν επικίνδυνες και να
μεταμορφώσουν τους ανθρώπους ή να τους πάρουν τα λογικά, ακόμα και να προκαλέσουν το θάνατο. Οι νεράιδες σαν κακοποιά πνεύματα αφαιρούν τη μιλιά (φωνή). Επίσης αλλάζουν τα παιδιά, δηλ. αρπάζουν τα γερά και τα αντικαθιστούν με καχεκτικά, ασθενικά και παραμορφωμένα που ονομάζονται «γεραγιδόσποροι» ή τα «μιλιγανοπαίδια».
Αφαιρούν την όραση, άλλοτε το λογικό αυτού που τις παρατηρεί και καμία
φορά σκοτώνουν. Φοβούνται τους ιερείς και διώχνονται με τα εικονίσματα, τον αγιασμό, τα φυλαχτά, τα πατερμά (προσευχές).
Υπάρχει η συνήθεια (πρόληψη) και τώρα ακόμη να μπαίνουν τη
νύχτα σε σπίτι με λεχώνα και ο ίδιος ο σύζυγος πρέπει να αφήσει έξω από
την πόρτα τα παπούτσια του γιατί πιστεύουν ότι με αυτά μπορεί να μπει
στο σπίτι η Γαλλού και να πνίξει τη λεχώνα ή το βρέφος. Αν είναι
γυναίκα πρέπει ν αφήσει την μαντίλα της.
Οι νεραϊδόκυκλοι: Είναι τόπος γιορτής και χορού για τις νεράιδες. Αγαπούν τους χορούς και ιδιαίτερα τους κυκλικούς. Σχηματίζονται από τα ίδια τα χνάρια που αφήνουν οι νεράιδες όταν χορεύουν. Υπάρχουν κυρίως στα δάση αποτελούνται είτε από μανιτάρια ή από πιο σκούρο χορτάρι. Λέγεται πως αν κάποιος άνθρωπος βρεθεί μέσα σε ένα τέτοιο κύκλο θα ακούσει τα όμορφα τραγούδια τους και θα μαγευτεί χάνοντας την αίσθηση του χρόνου. Ακόμη σε ορισμένες περιπτώσεις το να περάσει κανείς μέσα από τους νεραϊδόκυκλους θεωρείται ότι φέρνει τύχη ενώ άλλες φορές γρουσουζιά.

Οι νεράιδες του φαραγγιού της Κρήτης Μύθος ή αλήθεια;
Νεράιδες, ονομασία που προέρχεται από τις αρχαίες Νηρηίδες, ξυπνούν τα μεσάνυχτα και κατευθύνονται προς τις πηγές. Οι λεπτές οπτασίες με τα μακριά μαλλιά πλένονται και τραγουδούν, μαγεύοντας όποιον βρίσκεται κοντά.
Χορεύουν και λικνίζουν τα αισθησιακά κορμιά τους σε ρυθμούς που επιβάλλει η νύχτα. Αλίμονο σ' αυτόν που θα ανακαλύψει τα καλά κρυμμένα μυστικά τους: Χάνει τα λογικά του και θεωρείται νεραϊδοπαρμένος ή νυμφόληπτος.Οι νεράιδες του Καρτερού Κρήτης.
Όπου σταθούν και όπου βρεθούν, αφήνουν τα ανεξίτηλα σημάδια τους. Στο Νεραϊδόσπηλιο των Αστρακών, το οποίο είναι μέσα στο φαράγγι του Καρτερού Κρήτης, εδώ και χρόνια υπάρχουν ιστορίες για "νεράιδες".
Τα μικροσκοπικά πλάσματα χρησιμοποιώντας τις μαγικές τους ικανότητες, εκπληρώνουν κάθε επιθυμία των θνητών που προσπαθούν να πιουν από το "αθάνατο" νερό τους. Λένε ότι όποιος ξεδιψάσει από το σπήλαιο αυτό, διώχνει μια για πάντα λύπες και δυσάρεστα γεγονότα!
Οι θυγατέρες του Νηρέα με ξέπλεκα μαλλιά επιλέγουν τη σκοτεινή σπηλιά της Κρήτης. Υφαίνουν το άσπρο πέπλο τους και λουσμένες από το φως της νεότητας προκαλούν κάθε στοιχείο της φύσης. Με κινήσεις αέρινες και όψη γλυκιά πασπαλίζουν το μεταφυσικό τόπο με μελωδίες ανώτερες ίσως από αυτές των Σειρήνων, αποπροσανατολίζουν τους αλαφροΐσκιωτους και τους σαββατογεννημένους. Σαν από θαύμα, εξ ουρανού δίνουν λύσεις σε προβλήματα και σκορπούν τη χαρά. Άραγε η φωνή τους να μοιάζει με αυτή των θνητών, ή μιλούν τη γλώσσα των νεράιδων, τα "γεραγιδίστικα" όπως ονομάζονται;

Τα "δάκρυα της Νεράϊδας".
Γύρω από το Νεραϊδοσπήλαιο των Αστρακών υπάρχουν οπές και σχισμές από τις οποίες αναβλύζει το μαγεμένο ύδωρ και συνοδεύεται από ένα ελαφρύ κλάμα που εμφανίζεται μετά από έντονη βροχόπτωση.
Το ανεξήγητο φαινόμενο που συμβαίνει συχνά πυκνά σήμερα, προέρχεται από τα "Δάκρυα της Νεράιδας". Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, μετά από πλημμύρες, τα νερά θολώνουν. Παρόλο που τα χρόνια κυλούν, η χημική σύσταση δεν μπορεί να αναλυθεί. Ίσως να μην επιθυμούν οι καλλονές του σπηλαίου να μάθουμε τη σύστασή τους...
Μεγάλης ηλικίας αγρότες ομολογούν πως κατάφεραν να εντοπίσουν τις Καλές Κυράδες που γελούσαν ασταμάτητα μεταξύ τους. Μιλούν για αερικά, για πλάσματα που προέρχονται από έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο. Οι Καλούδες, ή Ξωνέρια, ή Καλομοίρες συνομιλούν μεταξύ τους τηλεπαθητικά, γεγονός που δικαιολογεί το γεγονός ότι η περίεργη ομιλία μοιάζει με στιγμιαία ηχώ, σύμφωνα με τις μαρτυρίες.
Ουδείς δεν μπορεί να μιλήσει με σιγουριά εάν πρόκειται για την αληθινή ύπαρξη των άυλων οντοτήτων που ταράζουν τα ήρεμα νερά της τοπικής κοινωνίας. Οι πιο ορθολογιστές κάνουν λόγο για ήχους που βγαίνουν από τις δεκάδες οπές του σπηλαίου και δημιουργούν την ψευδάισθηση της ομιλίας! Ωστόσο οι νεράιδες αποτελούν παράδοση για την περιοχή. Πολλοί επιλέγουν το συγκεκριμένο προορισμό για να μετατρέψουν το παιδικό όνειρο σε αληθινό: Να δουν το κόσμο των αερικών! Οι χωρικοί τον είδαν. Οι επισκέπτες όμως;

ΥΠΟΦΥΣΗ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ,ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ..

Η υπόφυση, είναι ένας αδένας στο μέγεθος μπιζελιού, που ρυθμίζεται από τον υποθάλαμο και έχει το γενικότερο έλεγχο τού μεγαλύτερου μέρους παραγωγής ορμονών τού οργανισμού μας.

Η υπόφυση ελέγχει τις δραστηριότητες των άλλων ενδοκρινών αδένων και των ορμονοπαραγωγικών κυττάρων. Εκκρίνει πολλές ορμόνες (οι ορμόνες είναι ουσιαστικά οι μεταφορείς των πληροφοριών που στέλνει το κέντρο-υπόφυση, σε όλα τα σημεία και όργανα του οργανισμού για να τίθενται σε λειτουργία), μερικές εκ των οποίων επιδρούν σε άλλους αδένες ερεθίζοντάς τους, ώστε να παράγουν τις δικές τους ορμόνες, ενώ άλλες δρουν άμεσα στούς ιστούς και στα όργανα. Η υπόφυση διεγείρεται απ΄ το φυσικό φως, την ηλιακή ακτινοβολία και τις υπεριώδεις ακτίνες. Τα σκούρα γυαλιά ηλίου με το τεχνητό σκοτάδι που δημιουργούν μπλοκάρουν τη λειτουργία τής υπόφυσης, επιφέροντας γενική διαταραχή σε όλη την λειτουργία τού οργανισμού.

Ας δούμε μερικές λειτουργίες, που ρυθμίζει η υπόφυση: Σύμφωνα με τη Βιολογία, έχει ανακαλυφθεί, πώς υπάρχουν οκτώ τουλάχιστον ορμόνες, που παράγονται από τον πρόσθιο λοβό τής υπόφυσης. Αυτές οι ορμόνες, oι οποίες επιδρούν άμεσα στα κύτταρα τού σώματος και στους άλλους ενδοκρινείς αδένες, είναι:

1. Η ACTH ή φλοιοεπινεφριδική ορμόνη. Αν είναι ανεπαρκής η έκκρισή της, εμφανίζεται ανεπάρκεια στη λειτουργία των επινεφριδίων. Η ορμόνη αυτή διεγείρει τον φλοιό των επινεφριδίων να εκκρίνει κορτιζόλη και άλλες στεροειδείς ορμόνες. Η κορντιζόλη είναι ορμόνη απαραίτητη για τη ζωή και αυτό φαίνεται σε καταστάσεις έλλειψής της (φλοιοεπινεφριδιακή ανεπάρκεια), όπου μπορεί να επέλθει ακόμη και ο θάνατος. Λόγω τής επίδρασής της στο μεταβολισμό τής γλυκόζης, χαρακτηρίζεται ως γλυκοκορτικοειδές.

2. Η FSH ή ορμόνη διέγερσης των θυλακίων. Η έλλειψή της δημιουργεί πολυκυστικές ωοθήκες, υπογονιμότητα και ανωμαλία στη σύλληψη.

3. Μια από τις σημαντικότερες ορμόνες είναι η GH ή αυξητική ορμόνη, πού προάγει την ανάπτυξη όλων των ιστών. Η μειωμένη παραγωγή τής αυξητικής ορμόνης συμβαίνει συχνά, όταν υπάρχει απουσία τής θυρεοειδοτρόπου ορμόνης. Αν είναι ανεπαρκής ή ανύπαρκτη η έκκριση τή αυξητικής ορμόνης εμφανίζονται νανισμός, μυϊκή αδυναμία, σακχαρώδης διαβήτης, ακρομεγαλία, γιγαντισμός.

4. Η ICSI ή ορμόνη διέγερσης των κυττάρων μεσοδιαστήματος.

5. Η LTH ή γαλακτογόνος ορμόνη. Η έλλειψή της δημιουργεί υποφυσιακή ανεπάρκεια.

6. Η MSH ή ορμόνη διέγερσης των μελανοκυττάρων. Η έλλειψή της δημιουργεί προβλήματα στο μεταβολισμό, στις καύσεις και στην ισορροπία τού λίπους με αποτέλεσμα την παχυσαρκία και παθήσεις τού θυρεοειδούς.

7. Η TSH ή θυρεοειδοτρόπος ορμόνη. Η ορμόνη αυτή διεγείρει τον θυρεοειδή να παράγει την ορμόνη του. Αν είναι ανεπαρκής η έκκρισή της, εμφανίζεται υπολειτουργία τού θυρεοειδούς αδένα, παθήσεις τού θυρεοειδούς και υποφυσιακή ανεπάρκεια.

8. Η γοναδοτρόπος ορμόνη είναι μία άλλη σημαντική ορμόνη, που παράγεται από τον πρόσθιο λοβό τής υπόφυσης. Αν είναι ανεπαρκής η έκκρισή της εμφανίζεται καθυστέρηση τής εφηβείας και τής ανάπτυξης. Αυτή η ορμόνη επηρεάζει τις ωοθήκες τής γυναίκας και τούς όρχεις τού άνδρα. Η πραγματική της επίδραση παρατηρείται προτού φτάσει το παιδί στην προεφηβική περίοδο τής ζωής του.

Σκεφτείτε τώρα, ότι η υπόφυση ενεργοποιείται και παράγει όλες αυτές τις ορμόνες στον οργανισμό μέσω τού ηλιακού φωτός! Χωρίς το ηλιακό φως και τις υπεριώδεις ακτίνες του, οι ορμόνες που αναφέρονται παραπάνω, δεν εκκρίνονται φυσιολογικά. Αποτέλεσμα: εξασθένιση τού οργανισμού λόγω υπολειτουργίας του και εμφάνιση ασθενειών. Έτσι, όσο κι αν φανεί παράξενο ή υπερβολικό σε πολλούς, τα γυαλιά ηλίου είναι το κύριο αίτιο όλων των παθολογικών καταστάσεων, που είδαμε παραπάνω, λόγω τής υπολειτουργίας τής υπόφυσης και τής μειωμένης έκκρισης ορμονών.

Η σερετονίνη είναι μία ακόμα ορμόνη νευροδιαβιβαστής, που ρυθμίζεται ακολουθώντας την κίνηση τού Ήλιου, όταν εκείνος μεσουρανεί κατά το μεσημέρι και όταν οι ακτίνες του εισέρχονται στον οργανισμό μας. Η σερετονίνη ρυθμίζει το θυμό, τη θλίψη, τη νευρικότητα, την ψυχική διάθεση, τη θερμοκρασία τού σώματος, τον ύπνο, την λίμπιντο, την όρεξη, την πέψη, το μεταβολισμό και πολλές ακόμα λειτουργίες. Παίζει ρόλο στην ανάπλαση των ηπατικών κυττάρων και δρα ως μιτογόνο (διεγείρει τη μίτωση - γέννηση των νέων κυττάρων) σε όλο το σώμα. Η αποτυχημένη κυτταρική διαίρεση αποτελεί κύρια αιτία καρκίνου. Ο Ήλιος και οι υπεριώδεις ακτίνες του είναι ο βασικός ρυθμιστής τής ορμόνης αυτής. Σκεφτείτε λοιπόν, τι συμβαίνει μέσα μας όταν μπλοκάρονται οι λειτουργίες όλων αυτών των ορμονών, λόγω της έλλειψης ηλιακής ακτινοβολίας και πόσο σημαντική τελικά είναι η έκθεση του σώματός μας στην ηλιακή ακτινοβολία…

Ο ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ, ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ, ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως ο άνθρωπος για να φθάσει στην αναζήτηση της προέλευσης του κόσμου πέρασε από πάρα πολλά πνευματικά στάδια. Όταν μιλάμε για το ελληνικό πνεύμα του 5ου και 6ου αιώνα π.Χ. οφείλουμε να παραδεχτούμε πως προϋπήρξε της εποχής εκείνης μια τεράστια αρχέγονη πνευματική παρακαταθήκη.

Ένα λογικό όν, δεν μπορεί ποτέ να ενστερνιστεί, να παραδεχθεί και να ακολουθήσει μια υπόθεση κατά φύση απαράδεκτης.

Ποια είναι αυτή;

Ξαφνικά, μέσα στο πουθενά, ένας λαός που έμαθε να γράφει με …συλλαβές, μόλις πριν δύο αιώνες (τον 8ο, δηλαδή, αιώνα π.Χ., όπως ισχυρίζεται η φιλολογία) άρχισε να φιλοσοφεί με

τέτοια δύναμη πνεύματος που ακόμη και σήμερα αισθανόμαστε θαυμασμό και δέος.

Λειτουργούσαν σχολές φιλοσοφίας στον τότε ελληνικό κόσμο, όπου διδάσκονταν κατά εκατοντάδες Έλληνες της εποχής, διαμορφώνοντας, έτσι, ένα μοναδικό πνευματικό επίπεδο στην αρχαιότητα.

Η ευρωπαϊκή φιλοσοφία η οποία εδράζεται στην αρχαία ελληνική δεν μπόρεσε, δυστυχώς, να την ξεπεράσει.

Παρουσιάστηκαν, βέβαια, κάποιες στρεβλώσεις.

Μόνο, ο Μάρξ, είπε το περίφημο: η αρχαία ελληνική φιλοσοφία αποτελεί τη νηπιακή ηλικία της ανθρωπότητας(!) θεωρώντας το πνεύμα του, ως …εξέλιξη της ανθρωπότητας.

Όταν άρχισα να γράφω το παρόν αρθρίδιο, στο μυαλό μου ήρθε, το : ‘τίποτε δεν προέρχεται από το τίποτε’ το γνωστό απόφθεγμα του Καρτέσιου (ex nihilo nihil fit) που προήλθε από τα φιλοσοφικά κείμενα του Παρμενίδη.

Τα λιγοστά κείμενα του Παρμενίδη που έφθασαν έως εμάς δείχνουν, συν τοις άλλοις, τη ζωντάνια και την απαράμιλλη λογοτεχνική ευστροφία του.

Στα κείμενά του παρουσιάζεται, ο Ελεάτης φιλόσοφος, πως έρχεται με μια άμαξα από τον ουρανό και συνομιλεί, αναπτύσσοντας τις φιλοσοφικές του απόψεις, όχι με θνητό αλλά με μια θεά. Αποδίδει με τον τρόπο αυτό την πνευματική δύναμη των απόψεων του.

Ο λόγος του είναι απόλυτος:

«ὡς ἀγένητον ἐὸν καὶ ἀνώλεθρόν ἐστιν,

ἔστι γὰρ οὐλομελές τε καὶ ἀτρεμὲς ἠδ΄ ἀτέλεστον·

[5] οὐδέ ποτ΄ ἦν οὐδ΄ ἔσται, ἐπεὶ νῦν ἔστιν ὁμοῦ πᾶν,

ἕν, συνεχές·»

Δηλαδή:

Η ουσία του σύμπαντος είναι μία, αγέννητη, ακατανόητη, μονογενής τέλεια, ανεπανάληπτη. Δεν ήτανε ποτέ, ούτε θα είναι κάποτε, γιατί το τότε και το τώρα αποτελούν μαζί το παν, το Ένα, τη Συνέχεια.

Και πιο κάτω:

«Χρὴ τὸ λέγειν τε νοεῖν τ΄ ἐὸν ἔμμεναι· ἔστι γὰρ εἶναι,

μηδὲν δ΄ οὐκ ἔστιν·»

Είναι απαραίτητο να λέγεται και να νοείται πως το Ον υπάρχει. Γιατί το Είναι, η ουσία του σύμπαντος υπάρχει. Το μηδέν όμως δεν υπάρχει.

Είναι ακριβώς η αντιγραφή του Καρτέσιου, όπως προαναφέραμε, που κυριάρχησε στην ευρωπαϊκή διανόηση:

‘ex nihilo nihil fit’ από το τίποτε δεν δημιουργείται τίποτε

ή

κατά Παρμενίδη- δύο χιλιάδες χρόνια πριν τον Καρτέσιο:

« ἔστι γὰρ εἶναι,

μηδὲν δ΄ οὐκ ἔστιν·»

Παραδέχεται, δηλαδή, πως δεν υπάρχει γένεση ούτε φθορά.

Γιατί η γένεση προϋποθέτει μια κατάσταση «μη είναι» που μεταβαίνει στην κατάσταση του «είναι» και αντίστροφα για τη φθορά (θάνατο).

Για το ίδιο το σύμπαν θα εκφράσει την άποψη:

«πῶς γαῖα καὶ ἥλιος ἠδὲ σελήνη

αἰθήρ τε ξυνὸς γάλα τ΄ οὐράνιον καὶ ὄλυμπος

ἔσχατος ἠδ΄ ἄστρων θερμὸν μένος ὡρμήθησαν

γίγνεσθαι.»

Δηλαδή:

η γη, ο ήλιος και η σελήνη, ο κοινός αέρας αλλά και ο ουράνιος γαλαξίας κι ο όλυμπος ο έσχατος (το απάτητο σύμπαν, δηλαδή) και τα φλέγοντα αστέρια διεγέρθηκαν, μπήκαν βίαια σε κίνηση.

Από εκεί εκπορεύεται και η σημερινή θεωρία της μεγάλης έκρηξης, της έναρξης του Σύμπαντος, της μεγάλης διέγερσης, του λεγόμενου, δηλαδή, Big Bang.

(Παρμενίδης: 540-470 π.X.)

* Η μεταφορά στην νεο-ελληνική γλώσσα των κειμένων του Παρμενίδη – με κάθε επιφύλαξη- έγινε από τον υπογράφοντα.

Η Θεά Νίκη

H Νίκη στην ελληνική μυθολογία είναι η φτερωτή θεά που συμβολίζει αυτό που λέει το όνομα της, τη νίκη. Ειδικό χαρακτηριστικό της είναι τα φτερά της που απλώνει θριαμβευτικά πάνω απó τα εγκóσμια.

Η Νίκη εμφανίζεται στην λογοτεχνία για πρώτη φορά στον Ησίοδο, ενώ οι πρωιμότητες αναπαραστάσεις της χρονολογούνται στο πρώτο μισό του 6ου π. Χ. αιώνα. Ο Ησίοδος την θεωρεί κόρη του Τιτάνα Πάλλαντα και της Στύγας, αδελφή του Ζήλου, του Κράτους και της Βίας, ενώ κατά μία άλλη παράδοση ήταν θυγατέρα του Άρη.

Ανήκει στην πρώτη θεϊκή γενιά και είναι παλαιότερη από τους ολύμπιους θεούς. Σύμφωνα με άλλη παράδοση, την είχε αναθρέψει ο Πάλλας, ο οποίος της είχε αφιερώσει έναν ναό στην κορυφή του Παλατίνου λόφου στη Ρώμη. Ο μύθος αυτός γεννήθηκε από τις σχέσεις που συνδέουν στην Αθήνα τη θεά Αθηνά με τη Νίκη, καθώς και από την ομωνυμία του Τιτάνα Πάλλαντα και της θεάς Αθηνάς Παλλάδας.

Ο ρόλος της ήταν να φέρνει τη νίκη και να την αναγγέλλει. Με αυτήν την ιδιότητα όμως, εικονίζεται συχνά στην τέχνη για να εκθειάσει τους νικητές.

Ορφικός ύμνος Νίκης (θυμίαμα μάνναν)

Την Νίκην προσκαλώ την πολυδύναμη, την περιπόθητη στους ανθρώπους, πού μόνο αυτή απαλλάσσει τους ανθρώπους από την αγωνιώδη όρμην καί από την οδυνηράν αντίθεσιν κατά τάς μάχας μεταξύ αντιπάλων, διότι συ αποφασίζεις στους πολέμους με τα νικηφόρα έργα, προς τα οποια, όταν ορμάς φέρεις γλυκύτατον καύχημα, διότι είσαι των πάντων κυρίαρχος· καί εις κάθε διαμάχην εναπόκειται είς εσέ από εσέ εξαρτάται ή ένδοξος Νίκη το καλό αποτέλεσμα, πού χαίρεται ό νικητής αλλά, ώ μακαρία, είθε να μας έλθης με περιπόθητο φαιδρό μάτι καί να μας φέρης πάντοτε καλήν φήμην για τα ένδοξα έργα.

Στους ρωμαϊκούς χρόνους αντίστοιχη θεά ήταν η Victoria με ειδικό τομέα την πολιτική έκφραση της κρατικής εξουσίας. Συνδέεται με τη Νέμεση, που αντιπροσωπεύει την εκδικητική και προειδοποιητική πλευρά της αυτοκρατορικής Νίκης.

Ρωμαίοι συγγραφείς, όπως ο Ιμέριος την ονομάζουν κόρη του Δία. Στην εποχή του αυτοκράτορα Αυγούστου οι ομοιότητες μεταξύ της ρωμαϊκής Victoria και της ελληνικής Νίκης ήταν πολύ μεγάλες.

Στην Ρώμη, η θεά Victoria έγινε το σύμβολο της αυτοκρατορικής εξουσίας. Ο ναός της χρονολογείται από το 294 π. Χ. και πιθανώς ταυτιζόταν με τον ομώνυμο ναό στον Παλατίνο λόφο. Στην ρωμαϊκή δημοκρατία, η Victoria ήταν σχεδόν αποκλειστικά στρατιωτική θεότητα, συνδεδεμένη με τη Ρώμη και τη στρατιωτική της δόξα. Ο Αύγουστος μετά τη ναυμαχία του Ακτίου ανακήρυξε τη θεότητα προστάτρια του νέου πολιτεύματος.

Η Victoria εμφανίζεται κυρίως ως θεά της πολιτικής και στρατιωτικής νίκης. Η ρωμαϊκή θεότητα είναι συνδεδεμένη τόσο με την πολιτική και με τις ιστορικές αλλαγές που συνέβαιναν, όσο και με τον πόλεμο. Σχετίζεται στενά με τον ρωμαίο αυτοκράτορα, και αποτελεί ένα από τα πιο ισχυρά στηρίγματα της θέσης του και της νομιμοποίησης της εξουσίας του.

Η ξεχωριστή ιδιότητα αυτής της θεότητας είναι ότι έγκειται στη στενή κα μια διαχώριστη σύνδεσή της ως Αρετής με τα πρόσωπα των αυτοκρατόρων, στην αρχή με τον Αύγουστο και τους διαδόχους του και έπειτα με όλους τους υπόλοιπους αυτοκράτορες. Ιδιαίτερα ο Αύγουστος ήταν ο πρώτος που ασχολήθηκε τόσο πολύ με την εικόνα της και τα σύμβολα που θα κρατούσε και την χρησιμοποίησε για την εξυπηρέτηση των σκοπών του σε όλες τις μορφές τέχνης.

Η εικόνα της Νίκης για τους ρωμαίους πολίτες ήταν καθημερινή και στα δημόσια γλυπτά και στα νομίσματα. Έτσι η Νίκη συνδέθηκε με την εδραίωση και την εξάπλωση της αυτοκρατορίας στα μάτια όλων.

Η απεικόνιση της Νίκης έχει προπαγανδιστικό και αντιπροσωπευτικό χαρακτήρα. Εξυπηρετεί τον σκοπό της τιμητικής προβολής προσώπων, γεγονότων ή ιδεών και συχνά πολιτικών γεγονότων η καταστάσεων. Το πνεύμα λοιπόν της συγκεκριμένης θεάς είναι κατά κάποιον τρόπο τελείως αντικαλλιτεχνικό, παρόλο που αυτό δεν γίνεται εμφανές στις αναπαραστάσεις της.

Η λατρεία της επικράτησε στην αυτοκρατορία μέχρι την έλευση του χριστιανισμού. Η Victoria Αugusta προσέλαβε μια κεντρική θέση στην πολιτική ιδεολογία της αυτοκρατορίας. Κάθε Ρωμαίος αυτοκράτορας τιμούσε την προσωπική του Victoria: Victoria Αugusti, Victoria Caesaris και συχνά της έδιναν γεωγραφικά επίθετα που σημειώνουν τις χώρες που κατακτήθηκαν: Victoria Αrmenica, Βritannica, Germanica, Parthica, Pontica. Ακóμη της προσέδιδαν τα λατρευτικά επίθετα Sancta, Aeterna και Maxima που προέρχονταν από ανατολική επίδραση.

Η απεικóνιση της Νίκης συμβóλιζε τρία είδη νίκης στη ρωμαϊκή και βυζαντινή τέχνη:

α) τη στρατιωτική νίκη και την ισχύ της αυτοκρατορίας

β) τη νίκη στην επικράτηση του χριστιανισμού έναντι της ειδωλολατρείας και

γ) τη νίκη επί του θανάτου.

Η επικράτηση του Χριστιανισμού οδήγησε σε μια μεγάλη διαμάχη για το βωμό της Νίκης στη Ρώμη, που τελικά καταστράφηκε το 382 μ. Χ. Η εικόνα της Νίκης πάραυτα συνέχισε να είναι οικεία και προσιτή στους πολίτες. Στις αρχές του 5ου μ. Χ. αιώνα, η λατρεία της Νίκης ήταν ακόμη ζωντανή στη Ρώμη.

Με την καθιέρωση της Κωνσταντινούπολης ως πρωτεύουσα της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας το 324 μ. Χ., η Νίκη στεφανώνει την νέα πρωτεύουσα, όπως ακριβώς σε παλαιοτέρα νομίσματα η Νίκη στεφάνωνε τη Ρώμη. Αυτό εικονίζεται σε χρυσό νόμισμα Αρκαδίου του 397- 402 μ. Χ., όπου η προσωποποίηση της Κωνσταντινούπολης κρατάει στο χέρι της τη Νίκη πάνω σε σφαίρα, η οποία με τη σειρά της την στεφανώνει.

Σε χρυσό νόμισμα Πουλχερίας του 414-419 μ. Χ. η Νίκη κάθεται σε πλώρη πλοίου και κρατάει ασπίδα στην οποία χαράσσει χριστóγραμμα. Ο παλιός τύπος της απεικόνισης της Νίκης να γράφει σε ασπίδα (votum), τώρα αποκτά ένα νέο ιδεολογικó περιεχόμενο.

Η Νίκη χαράσσει το σύμβολο της νέας θρησκείας. Παραλλαγή του τύπου αυτού συναντούμε σε σιμίσιο του 491-498 μ. Χ., όπου η Νίκη γράφει σε ασπίδα και δίπλα της βρίσκεται σταυρóς με χριστóγραμμα, Σε χρυσó νóμισμα του 491-518 μ. Χ., η Νίκη στέκεται óρθια στραμμένη προς τα αριστερά και κρατάει ψηλó σταυρó στο δεξί της χέρι.

Σε χρυσό νόμισμα Ιουστίνου του 519-527 μ. Χ. η Νίκη – Άγγελος óρθια και μετωπική κρατάει στο δεξί της χέρι ψηλó σταυρό και στο αριστερó της χέρι κρατάει σταυροφóρο σφαίρα. Παρ’ óτι η απεικóνιση αυτή είναι εντελώς στατική, φέρνει μία νέα δυναμική, την μετατροπή της Νίκης σε άγγελο. Αυτή η απεικόνιση είναι πλέον η συνήθης απεικόνιση της Νίκης. Ο άγγελος με τα ίδια σύμβολα απαντάται σε χρυσά νομίσματα του Ιουστινιανού Ι.

Η νίκη της Σαμοθράκης



Ένα από τα σημαντικότερα έργα της ελληνικής αρχαιότητας που είχαμε την τύχη να σιασωθεί είναι η Νίκη της Σαμοθράκης.Πολύ γνωστό είναι το άγαλμα της Νίκης της Σαμοθράκης , το οποίο είναι ένα ελληνιστικό γλυπτό του 2ου π.Χ. αιώνα σκαλισμένο σε παριανό μάρμαρο, που παριστάνει τη θεά Νίκη. Το γλυπτό βρέθηκε στη Σαμοθράκη το 1863, σπασμένο σε πολλά κομμάτια, και μεταφέρθηκε στο Μουσείο του Λούβρου. Το κεφάλι και το αριστερό χέρι της Νίκης δε βρέθηκαν ποτέ. Το άγαλμα ήταν στημένο πάνω σε μια βάση με μορφή πλώρης πλοίου, βασικά κομμάτια της οποίας έχουν βρεθεί.

Το ιερό της Σαμοθράκης ήταν αφιερωμένο στους Καβείρους, θεότητες της γονιμότητας, οι οποίοι προστάτευαν τους ναυτικούς και έδιναν δύναμη σε όσους πολεμούσαν. Η τοποθέτηση του αγάλματος της Νίκης σε ένα ακρόπλωρο αποτελούσε θρησκευτική πράξη απόδοσης φόρου τιμής σ’ αυτές τις θεότητες για τη βοήθεια που προσέφεραν στους νικητές-αναθέτες.

Ο καλλιτέχνης που δημιούργησε το γλυπτό δεν είναι γνωστός με βεβαιότητα, αν και ένα απόσπασμα από την επιγραφή στη βάση του γλυπτού περιλαμβάνει τη λέξη «Ρόδιος».

Πιστεύεται ότι το έργο ήταν ανάθημα της Ρόδου, της πιο μεγάλης ναυτικής δύναμης εκείνης της εποχής στο Αιγαίο, προς ανάμνηση μιας συγκεκριμένης νίκης σε ναυμαχία. Το χρώμα του μαρμάρου και ο τύπος του πλοίου που αποτελεί τη βάση του γλυπτού παραπέμπουν σε έργο που πιθανόν να προέρχεται από τη Ρόδο.

Σύμφωνα με άλλες πηγές, το γλυπτό ήταν αφιέρωμα του Μακεδόνα στρατηγού Δημητρίου του Πολιορκητή έπειτα από μια νικηφόρα ναυμαχία στην Κύπρο.

Η θεά Νίκη παρουσιάζεται με τη μορφή μιας φτερωτής γυναίκας η οποία κατέβηκε από τον ουρανό, για να αναγγείλει τη νίκη στον στόλο που κέρδισε τη μάχη. Αναπαριστάνεται η στιγμή ακριβώς της προσγείωσης της θεάς, λίγο πριν αυτή σταθεί τελικά στην πλώρη του πλοίου, ενάντια στον δυνατό άνεμο που κάνει τα ενδύματά της να κυματίζουν. Το άγαλμα σμιλεύτηκε σε παριανό μάρμαρο, σε μέγεθος μεγαλύτερο από το φυσικό.

Στο δεξί χέρι της κρατούσε μάλλον μια σάλπιγγα, που θα την έφερε κοντά στα χείλη, ενώ στο αριστερό κρατούσε ίσως κάποιο λάφυρο ή τρόπαιο από τη μάχη.

Το πτυχωτό ένδυμα κολλά πάνω στο σώμα της σαν να είναι βρεγμένο. Το ένδυμα, που γλιστρά από τους ώμους της, κυματίζει πίσω της και τυλίγεται γύρω από τα πόδια της.

Τα δυνατά φτερά της θεάς μοιάζουν έτοιμα να την απογειώσουν ξανά. Παρά τους αιώνες που έχουν περάσει διατηρούν ακόμη και σήμερα μια αξιοθαύμαστη αναπαραστατική ακρίβεια.

Η κίνηση του έργου είναι σπειροειδής και η σύνθεσή του δίνει την εντύπωση ότι ανοίγεται οπτικά προς διάφορες κατευθύνσεις. Αυτό το πετυχαίνει ο καλλιτέχνης με τις οξείες γωνίες των φτερών, την προβολή του αριστερού ποδιού και την έμφαση που δίνει στο ένδυμα το οποίο κυματίζει ανάμεσα στα πόδια της θεότητας. Ο γλύπτης, από τον τρόπο με τον οποίο σκαλίζει το μάρμαρο, αποκαλύπτει το γυναικείο σώμα με μεγάλη δεξιοτεχνία και δίνει με έξοχο τρόπο την εντύπωση του λεπτού και βρεγμένου υφάσματος, που άλλοτε κολλάει στο σώμα και άλλοτε κυματίζει στον άνεμο.

Το μεγάλο αυτό έργο, το οποίο πιθανόν να χρησιμοποιούνταν ως βωμός, ήταν τοποθετημένο σε ανοιχτό και ψηλό χώρο κοντά στο ιερό. Σ’ αυτή τη θέση ίσως να υπήρχε μια μικρή τεχνητή λίμνη, μέσα στην οποία το πλοίο έμοιαζε να πλέει.

Το πρωινό της 15ης Απριλίου του 1865 ο Έλληνας εργάτης που δούλευε στις ανασκαφές της αρχαιολογικής αποστολής του Γάλλου υποπρόξενου Καρόλου Σαμπουαζό είπε «Κύριε, εύραμεν μια γυναίκα»! .

Μόλις είχε βρει τα πόδια και τον κορμό της Νίκης της Σαμοθράκης. Μιας και η Σαμοθράκη βρισκόταν ακόμα υπό την κυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ο Σαμπουαζό ζήτησε και πήρε την άδεια της Υψηλής Πύλης, για να μεταφέρει το γλυπτό στη Γαλλία, αφήνοντας πίσω την πλώρη γιατί πίστευε ότι ανήκει σε κάποιο άλλο γλυπτό. Ένα μήνα αργότερα , 11 Μαΐου ο άγαλμα έφτασε στο Λούβρο....

Οι ορφικοί φιλόσοφοι

 Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν κι άλλες ομάδες στοχαστών, φιλόσοφων και θεολόγων εκτός από τους Πυθαγόρειους. Μια από τις σημαντικότερες, και πιο παράτολμες, ήταν οι Ορφικοί φιλόσοφοι, οι οποίοι επηρέασαν στο μέγιστο τις περισσότερες σημερινές μονοθεϊστικές θρησκείες.

Οι Ορφικοί τόλμησαν ένα γενναίο και ριζοσπαστικό βήμα για την εποχή τους.

Πίστεψαν ότι, όχι μόνο είναι δυνατή η επιστροφή του νεκρού στον επίγειο κόσμο (μετενσάρκωση), αλλά ότι μπορεί κάποιος να βγει από τον αιώνιο κύκλο των συνεχόμενων μετενσαρκώσεων. Στην Ολβία του Ε. Πόντου, ανακαλύφθηκαν οστέινες πλάκες, του 5ου πχ αιώνα, με τη συμβολικό σύνθημα:

ΒΙΟΣ – ΘΑΝΑΤΟΣ – ΒΙΟΣ

Οι ορφικοί υπήρξαν πρόδρομοι της φιλοσοφικής σκέψεις, και από τον 5ο αιώνα πΧ έχουμε γραπτά κείμενα που αποδίδονταν στον Ορφέα. Οι Ορφικές δοξασίες λέγονταν Ιεροί Λόγοι. Αυτή είναι και μια σημαντική τους διάφορα με τους Πυθαγόρειους, οι οποίοι δε προτιμούσαν το γραπτό λόγο. Οι δοξασίες αυτές σώζονται μέχρι σήμερα μέσα από τα έργα του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Ηροδότου, καθώς και κάποιων Πλατωνικών φιλόσοφων όπως το Πλωτίνο, το Πορφύριο, το Δαμάσκιο αλλά και Χριστιανών συγγραφέων όπως ο Αθηναγόρας και ο Κλήμης. Αυθεντικά κείμενα Ορφικών ανακαλύπτονται συνέχεια (οστέινες πλάκες, ταφικοί πάπυροι) από τον Ε. Πόντο μέχρι και την νότια Ιταλία και τη Κρήτη.

Υπάρχουν πολλές ομοιότητες με τους Πυθαγόρειους και αν και δε ταυτίζονται, δανείζονται πολλά στοιχεία οι μεν από τους δε.

ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΟΡΦΙΚΩΝ

Οι Ορφικοί δίδασκαν ότι το σώμα είναι μια φυλακή της ψυχής, όπου η ψυχή εκεί μέσα, φυλάγεται, (σώζεται, κι απ εκεί η λέξη σώμα) έως ότου να εκτίσει τη ποινή της. Έλεγαν οτι με διάφορες ιεροτελεστίες μπορούσαν να εξαγνίσουν τους ανθρώπους και τη πόλη (αφού η πόλη είναι μια μεγέθυνση του ανθρώπου) από τα κρίματά τους (Πλάτωνας-Πολιτεια). Ποτέ δεν έτρωγαν ή θυσίαζαν ζώα, αντίθετα δίδασκαν τους ανθρώπους να αποφεύγουν κάθε αιματοχυσία (Αριστοφάνης – Βάτραχοι / Πλάτωνας – Νόμοι). Το 5ο αιώνα πΧ. πολλοί θίασοι, όπως έλεγαν τις ομάδες των Ορφικών, γύριζαν όλη τη λεκάνη της Μεσογείου και μιλάγανε για την αθανασία της ψυχής και για την επαναγέννηση, έτσι που η λέξη Ορφικός έγινε συνώνυμο της μετενσάρκωσης.

ΟΙ 3 ΔΟΞΑΣΙΕΣ ΠΙΣΤΗΣ

Η πρώτη και πιο σημαντική δοξασία είναι ο διαχωρισμός της ψυχής από το σώμα σαν μια ξεχωριστή οντότητα. Μέχρι τότε οι Έλληνες πίστευαν ότι η ψυχή είναι ένα πιστό αλλά αύλο αντίγραφο του σώματος, που εγκαταλείπει το νεκρό τη στιγμή του θανάτου για να οδηγηθεί στο Βασίλειο του Άδη, κάτι που πίστευαν και οι Αιγύπτιοι και πέρασε και σε μας. Οι Ορφικοί όμως είπαν ότι η ψυχή είναι αυτό που υποκινεί τον άνθρωπο, η αρχή όλων, άρα το σώμα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας τάφος ή μια φυλακή της ψυχής. Η ψυχή είναι ο πραγματικός άνθρωπος.

Αυτή είναι στην ουσία και η δεύτερη δοξασία που ερμηνεύει το σώμα ως σήμα, ως ταφικο μνημείο δηλαδή, αλλά και ως σημείων, σημάδι δηλαδή ότι η ψυχή κινείτε. Αυτό σημαίνει ότι επειδή η ψυχή, λόγω του νόμου της Ανάγκης (νόμοι της φθοράς, του πόνου, της θλίψης, της δυστυχίας, της πείνας), πρέπει αναγκαστικά να βρίσκετε σε σώμα, το σώμα αυτό, αν και φυλακή, σώζει τη ψυχή.

Το γιατί και πως μας εξηγεί η τρίτη δοξασία που είναι η πίστη στη μετενσάρκωση. Αφού τελικά η ψυχή είναι ξεχωριστή από το σώμα και απλά σώζεται μεσώ αυτού, άρα κάθε φορά που πεθαίνουμε, η ψυχή ψάχνει ένα άλλο σώμα. Ποιος όμως νόμος όρισε το δέσιμο της ψυχής με το σώμα? Πίστευαν ότι αφού η ψυχή είναι θεϊκή και κάτι την αναγκάζει να δεθεί κάπου, αυτό πρέπει να είναι ένα είδος τιμωρίας για ένα προγενέστερο αμάρτημα της. Έτσι περνώντας από το σώμα, εκτός το ότι φυλακίζετε, λυτρώνετε κιόλας, εκτίει κάποια ποινή κι όταν αυτή λήξει, σταματάει και ο φαύλος κύκλος της επαναλαμβανόμενης μετενσάρκωσης.

ΤΟ ΠΡΟΓΟΝΙΚΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ

Συνεπώς ένα αμάρτημα είναι το αίτιο της μετενσάρκωσης του ανθρώπου. Οι Ορφικοί με το μύθο τους, του διαμελισμού του Διόνυσου από τους Τιτάνες μας εξηγούν ποιο ήταν αυτό.

Σύμφωνα με τους Ορφικούς, για όλα ευθύνονται οι ανήθικοι προγονοί των ανθρώπων, οι Τιτάνες. Σύμφωνα μ αυτό το μύθο ο Διόνυσος, γιος του Δια και της Περσεφόνης (νόμιμη γυναίκα του Πλούτωνα) και τελευταίος κάτοχος του βασιλικού σκήπτρου, όταν ήταν ακόμα παιδί, προσεγγίστηκε από τους Τιτάνες, στα ανάκτορα της Κρήτης. Στο μικρό Διόνυσο πρόσφεραν δώρα, μεταξύ αυτών και έναν καθρέφτη. Τη στιγμή που ο μικρός Διόνυσος κοίταζε το είδωλο του στο καθρέφτη, οι Τιτάνες του επιτέθηκαν και τον σκότωσαν για να πάρουν την εξουσία του. Για να μην αποκαλυφθεί το απαίσιο έγκλημα τους, διαμέλισαν το νεκρό σώμα και το έφαγαν. Στην Αθηνά, που πήρε μέρος κι αυτή, στην ανόσια αυτή πράξη, έτυχε η καρδιά. Αυτή όμως αποφάσισε να σώσει το τελευταίο μέλος και να μη το φαει. Πήγε και κατάδωσε στον Δια τους Τιτάνες.

Ο Δίας εξοργισμένος κατακεραύνωσε τους Τιτάνες και από τη στάχτη τους, προσθέτοντας λίγο νερό, έφτιαξε την ανθρώπινη φυλή. Επειδή όμως οι Τιτάνες είχαν φαει τον Διόνυσο πέρασε μέσα τους το θεϊκό στοιχείο, και από αυτούς σε εμάς. Και γι αυτό οι άνθρωποι ξεχώρισαν από όλο το ζωικό βασίλειο. Είχαν πλέον μέσα τους θεϊκή φύση αλλά και ένα βαρύ αμάρτημα..

Αργότερα ο Διόνυσος αναστήθηκε από το κομμάτι που είχε φυλάξει η Αθηνά.

Έτσι, όπως είπαμε και προηγουμένως, οι Ορφικοί πίστευαν ότι μπορούσε να εξαγνιστεί ο άνθρωπος από αυτή τη κατάρα και να σταματήσει επιτέλους αυτός ο φαύλος κύκλος της μετενσάρκωσης.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΚΡΑΤΗ ΤΟΥ ΣΑΜΙΟΥ

ΗΡΟΔΟΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑΙ 3, 39-43
Αφού έχει αφηγηθεί στο δεύτερο και σ᾽ ένα μέρος του τρίτου βιβλίου των Ἱστοριῶντου την εκστρατεία του βασιλιά Καμβύση στην Αίγυπτο, ο Ηρόδοτος εξιστορεί στη συνέχεια την εκστρατεία που οργάνωσαν την ίδια εποχή οι Σπαρτιάτες κατά της Σάμου. Ο τύραννος της Σάμου Πολυκράτης, που συνέβαινε να είναι φίλος του βασιλιά της Αιγύπτου Άμαση (570-526 π.Χ.), είχε καταστήσει το νησί ναυτική δύναμη με μεγάλο πλούτο στα χρόνια που το κυβερνούσε (περ. 535-522 π.Χ.), αποκτώντας έτσι και ο ίδιος μεγάλη ισχύ και πλούτο. Η πολύ μεγάλη ευτυχία προκαλεί ωστόσο, σύμφωνα με τις αντιλήψεις των αρχαίων, τον φθόνο των θεών. Η νουβέλα που ακολουθεί, η οποία βασίζεται σ ένα παραμυθικό μοτίβο (δαχτυλίδι που επανευρίσκεται στην κοιλιά ενός ψαριού), εικονογραφεί την πίστη για τον θείο φθόνο που προκαλεί η υπερβολική ευτυχία.

[3.39.3] ἐν χρόνῳ δὲ ὀλίγῳ αὐτίκα τοῦ Πολυκράτεος τὰ πρήγματα ηὔξετο καὶ ἦν βεβωμένα ἀνά τε τὴν Ἰωνίην καὶ τὴν ἄλλην Ἑλλάδα· ὅκου γὰρ ἰθύσειε στρατεύεσθαι, πάντα οἱ ἐχώρεε εὐτυχέως. ἔκτητο δὲ πεντηκοντέρους τε ἑκατὸν καὶ χιλίους τοξότας. [3.39.4] ἔφερε δὲ καὶ ἦγε πάντας διακρίνων οὐδένα· τῷ γὰρ φίλῳ ἔφη χαριεῖσθαι μᾶλλον ἀποδιδοὺς τὰ ἔλαβε ἢ ἀρχὴν μηδὲν λαβών. συχνὰς μὲν δὴ τῶν νήσων ἀραιρήκεε, πολλὰ δὲ καὶ τῆς ἠπείρου ἄστεα· ἐν δὲ δὴ καὶ Λεσβίους πανστρατιῇ βοηθέοντας Μιλησίοισι ναυμαχίῃ κρατήσας εἷλε, οἳ τὴν τάφρον περὶ τὸ τεῖχος τὸ ἐν Σάμῳ πᾶσαν δεδεμένοι ὤρυξαν.
[3.40.1] καί κως τὸν Ἄμασιν εὐτυχέων μεγάλως ὁ Πολυκράτης οὐκ ἐλάνθανε, ἀλλά οἱ τοῦτ᾽ ἦν ἐπιμελές. πολλῷ δὲ ἔτι πλεῦνός οἱ εὐτυχίης γινομένης γράψας ἐς βυβλίον τάδε ἐπέστειλε ἐς Σάμον· Ἄμασις Πολυκράτεϊ ὧδε λέγει. [3.40.2] ἡδὺ μὲν πυνθάνεσθαι ἄνδρα φίλον καὶ ξεῖνον εὖ πρήσσοντα, ἐμοὶ δὲ αἱ σαὶ μεγάλαι εὐτυχίαι οὐκ ἀρέσκουσι, ἐπισταμένῳ τὸ θεῖον ὡς ἔστι φθονερόν. καί κως βούλομαι καὶ αὐτὸς καὶ τῶν ἂν κήδωμαι τὸ μέν τι εὐτυχέειν τῶν πρηγμάτων, τὸ δὲ προσπταίειν, καὶ οὕτω διαφέρειν τὸν αἰῶνα ἐναλλὰξ πρήσσων ἢ εὐτυχέειν τὰ πάντα.[3.40.3] οὐδένα γάρ κω λόγῳ οἶδα ἀκούσας ὅστις ἐς τέλος οὐ κακῶς ἐτελεύτησε πρόρριζος, εὐτυχέων τὰ πάντα. σύ ὧν νῦν ἐμοὶ πειθόμενος ποίησον πρὸς τὰς εὐτυχίας τοιάδε· [3.40.4]φροντίσας τὸ ἂν εὕρῃς ἐόν τοι πλείστου ἄξιον καὶ ἐπ᾽ ᾧ σὺ ἀπολομένῳ μάλιστα τὴν ψυχὴν ἀλγήσεις, τοῦτο ἀπόβαλε οὕτω ὅκως μηκέτι ἥξει ἐς ἀνθρώπους. ἤν τε μὴ ἐναλλὰξ ἤδη τὠπὸ τούτου αἱ εὐτυχίαι τοι τῇσι πάθῃσι προσπίπτωσι, τρόπῳ τῷ ἐξ ἐμεῦ ὑποκειμένῳ ἀκέο. [3.41.1]ταῦτα ἐπιλεξάμενος ὁ Πολυκράτης καὶ νόῳ λαβὼν ὥς οἱ εὖ ὑπετίθετο ὁ Ἄμασις, ἐδίζητο ἐπ᾽ ᾧ ἂν μάλιστα τὴν ψυχὴν ἀσηθείη ἀπολομένῳ τῶν κειμηλίων, διζήμενος δ᾽ εὕρισκε τόδε· ἦν οἱ σφρηγὶς τὴν ἐφόρεε χρυσόδετος, σμαράγδου μὲν λίθου ἐοῦσα, ἔργον δὲ ἦν Θεοδώρου τοῦ Τηλεκλέος Σαμίου. [3.41.2] ἐπεὶ ὦν ταύτην οἱ ἐδόκεε ἀποβαλεῖν, ἐποίεε τοιάδε· πεντηκόντερον πληρώσας ἀνδρῶν ἐσέβη ἐς αὐτήν, μετὰ δὲ ἀναγαγεῖν ἐκέλευε ἐς τὸ πέλαγος· ὡς δὲ ἀπὸ τῆς νήσου ἑκὰς ἐγένετο, περιελόμενος τὴν σφρηγῖδα πάντων ὁρώντων τῶν συμπλόων ῥίπτει ἐς τὸ πέλαγος. τοῦτο δὲ ποιήσας ἀπέπλεε, ἀπικόμενος δὲ ἐς τὰ οἰκία συμφορῇ ἐχρᾶτο. [3.42.1] πέμπτῃ δὲ ἢ ἕκτῃ ἡμέρῃ ἀπὸ τούτων τάδε οἱ συνήνεικε γενέσθαι· ἀνὴρ ἁλιεὺς λαβὼν ἰχθὺν μέγαν τε καὶ καλὸν ἠξίου μιν Πολυκράτεϊ δῶρον δοθῆναι· φέρων δὴ ἐπὶ τὰς θύρας Πολυκράτεϊ ἔφη ἐθέλειν ἐλθεῖν ἐς ὄψιν, χωρήσαντος δέ οἱ τούτου ἔλεγε διδοὺς τὸν ἰχθύν· [3.42.2] Ὦ βασιλεῦ, ἐγὼ τόνδε ἑλὼν οὐκ ἐδικαίωσα φέρειν ἐς ἀγορήν, καίπερ ἐὼν ἀποχειροβίοτος, ἀλλά μοι ἐδόκεε σεῦ τε εἶναι ἄξιος καὶ τῆς σῆς ἀρχῆς· σοὶ δή μιν φέρων δίδωμι. ὁ δὲ ἡσθεὶς τοῖσι ἔπεσι ἀμείβεται τοισίδε· Κάρτα τε εὖ ἐποίησας καὶ χάρις διπλὴ τῶν τε λόγων καὶ τοῦ δώρου· καί σε ἐπὶ δεῖπνον καλέομεν. [3.42.3] ὁ μὲν δὴ ἁλιεὺς μέγα ποιεύμενος ταῦτα ἤιε ἐς τὰ οἰκία, τὸν δὲ ἰχθὺν τάμνοντες οἱ θεράποντες εὑρίσκουσι ἐν τῇ νηδύι αὐτοῦ ἐνεοῦσαν τὴν Πολυκράτεος σφρηγῖδα. [3.42.4] ὡς δὲ εἶδόν τε καὶ ἔλαβον τάχιστα, ἔφερον κεχαρηκότες παρὰ τὸν Πολυκράτεα, διδόντες δέ οἱ τὴν σφρηγῖδα ἔλεγον ὅτεῳ τρόπῳ εὑρέθη. τὸν δὲ ὡς ἐσῆλθε θεῖον εἶναι τὸ πρῆγμα, γράφει ἐς βυβλίον πάντα τὰ ποιήσαντά μιν οἷα καταλελάβηκε, γράψας δὲ ἐς Αἴγυπτον ἐπέθηκε. [3.43.1] ἐπιλεξάμενος δὲ ὁ Ἄμασις τὸ βυβλίον τὸ παρὰ τοῦ Πολυκράτεος ἧκον, ἔμαθε ὅτι ἐκκομίσαι τε ἀδύνατον εἴη ἀνθρώπῳ ἄνθρωπον ἐκ τοῦ μέλλοντος γίνεσθαι πρήγματος καὶ ὅτι οὐκ εὖ τελευτήσειν μέλλοι Πολυκράτης εὐτυχέων τὰ πάντα, ὃς καὶ τὰ ἀποβάλλοι εὑρίσκοι. [3.43.2] πέμψας δέ οἱ κήρυκα ἐς Σάμον διαλύεσθαι ἔφη τὴν ξεινίην. τοῦδε δὲ εἵνεκεν ταῦτα ἐποίεε, ἵνα μὴ συντυχίης δεινῆς τε καὶ μεγάλης Πολυκράτεα καταλαβούσης αὐτὸς ἀλγήσειε τὴν ψυχὴν ὡς περὶ ξείνου ἀνδρός.
 

ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

(39) Μέσα σε λίγο χρόνο ραγδαία μεγάλωσε η δύναμη του Πολυκράτη, κι όλος ο κόσμος μιλούσε γι᾽ αυτήν τόσο στην Ιωνία όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα· γιατί όπου και να κινούσε το στρατό του, όλα τού πήγαιναν κατευχήν. Κατέχοντας ναυτική δύναμη εκατό πλοία με πενήντα κουπιά και χίλιους τοξότες, [4] αλώνιζε τον κόσμο, τους αναστάτωνε όλους δίχως να κάνει για κανένα διάκριση. Και αυτό με το επιχείρημα ότι θα υποχρεώσει, όπως έλεγε, κάθε φίλο περισσότερο, αν του δώσει πίσω όσα του πήρε, παρά αν εξαρχής δεν του είχε πάρει τίποτε. Έτσι είχε ήδη κυριεύσει πολλά νησιά αλλά και πολλές πόλεις της στεριάς. Ανάμεσά τους και προπάντων τους Λεσβίους, που έσπευσαν μ᾽ όλο τους το στρατό να βοηθήσουν τους Μιλησίους, τους νίκησε σε ναυμαχία και τους έπιασε αιχμαλώτους -αυτοί είναι που δέσμιοι έσκαψαν όλη την τάφρο γύρω από το τείχος της Σάμου.

[40] Η μεγάλη όμως αυτή ευτυχία του Πολυκράτη δεν έμεινε απαρατήρητη από τον Άμαση, αλλά τον έβαλε σε πολλές σκέψεις. Βλέποντας λοιπόν ο Άμασης την ευτυχία του φίλου του συνεχώς να μεγαλώνει, κάθισε και του έγραψε ένα γράμμα μ᾽ αυτό το περιεχόμενο και του το ταχυδρόμησε στη Σάμο: «Ο Άμασης στον Πολυκράτη αυτά έχει να του πει. [2] Είναι χαρά αληθινή να μαθαίνεις πως κάποιος δικός σου, δεμένος με στενή φιλία μαζί σου, ευτυχεί· αλλά εμένα οι τόσο μεγάλες σου τύχες δεν μ᾽ αρέσουν, γιατί το ξέρω πως το θείο φθονεί. Γι᾽ αυτό και ο ίδιος θέλω, και όσους αγαπώ, σε κάποια πράγματα να έχουμε καλή τύχη, σε κάτι όμως να στραβώνει η τύχη, και έτσι να περνάει η ζωή μου με εναλλαγές, όχι συνεχώς και μόνο να ευτυχώ. [3] Γιατί εγώ δεν άκουσα και δεν ξέρω κανένα που να πλέει στην ευτυχία, και να μην τέλειωσε τη ζωή του κακήν κακώς. Δείξε μου λοιπόν εμπιστοσύνη και κάνε μέσα στην ευτυχία σου αυτό που θα σου πω. [4] Κοίταξε να βρεις τι σου είναι πολυτιμότερο, που αν το χάσεις, θα πονέσει η ψυχή σου πιο πολύ, κι αυτό βγάλτο από πάνω σου, να μην το ξαναδεί μάτι ανθρώπου. Κι αν μετά ταύτα συμβεί να μην συναλλάζουν πάλι οι ευτυχίες σου με πάθη, συνέχισε την ίδια τακτική θεραπείας που σου λέω».

[41] Τα σκέφτηκε καλά αυτά ο Πολυκράτης, συλλογίστηκε πως είναι ορθές οι συμβουλές του Άμαση, κι άρχισε να γυρεύει με τι πιο πολύ από τα πολύτιμα πράγματα που είχε θα μπορούσε να λυπήσει την ψυχή του, αν το έχανε. Και ψάχνοντας βρήκε το εξής: είχε και το φορούσε ένα χρυσόδετο δαχτυλίδι με σφραγιδόλιθο από σμαράγδι, δώρο του Θεόδωρου, γιου του Τηλεκλή από τη Σάμο.¹ [2] Όταν λοιπόν το πήρε απόφαση να πετάξει από πάνω του αυτό το δαχτυλίδι, να τι έκανε. Μάζεψε το πλήρωμα για ένα καράβι με πενήντα κουπιά, επιβιβάστηκε κι ο ίδιος, κι έδωσε ύστερα διαταγή ν᾽ ανοιχτούν στο πέλαγος. Κι όταν ξανοίχτηκε μακριά από το νησί, βγάζει το δαχτυλίδι από το δάχτυλό του και μπρος στα μάτια όλου του πληρώματος το ρίχνει βαθιά στη θάλασσα. Το ᾽κανε αυτό, κι ύστερα πήρε ξανά το δρόμο του γυρισμού κι όταν έφτασε σπίτι του ένιωθε πράγματι δυστυχισμένος.

[42] Την πέμπτη όμως, ίσως την έκτη μέρα από τότε που έγιναν αυτά, συνέπεσε να του συμβεί το εξής. Κάποιος ψαράς έπιασε ένα μεγάλο, έξοχο ψάρι και νόμιζε πως όφειλε να το προσφέρει δώρο στον Πολυκράτη. Έφερε λοιπόν το ψάρι ώς την πόρτα του Πολυκράτη και έλεγε πως θα ήθελε να τον δει προσωπικά. Κι όταν εκείνος έδωσε τη συγκατάθεσή του, προσφέροντας αυτός το ψάρι, του έλεγε: [2] «Βασιλιά μου, έπιασα αυτό εδώ, αλλά δεν πήρα το δικαίωμα να το πάω στην αγορά, μ᾽ όλο που είμαι άνθρωπος που ζει από το έργο των χειρών του· νόμισα πως σε σένα πρέπει, ότι είναι αντάξιο της δικής σου βασιλείας. Σου το ᾽φερα λοιπόν και το προσφέρω». Και εκείνος, πολύ ευχαριστημένος με τα λόγια του ψαρά, του αποκρίνεται: «Λαμπρά σκέφτηκες και έπραξες, και σου χρωστούμε διπλή χάρη: και για τα λόγια σου και για το δώρο σου. Έλα, λοιπόν, το βράδυ να φας μαζί μας».[3] Ο ψαράς θεωρώντας όλα αυτά μεγάλη του τιμή τραβούσε για το σπίτι του, ενώ οι υπηρέτες ανοίγοντας το ψάρι βρίσκουν μες στην κοιλιά του να λάμπει το δαχτυλίδι του Πολυκράτη. [4]Μόλις το είδαν, το πήραν γρήγορα στα χέρια τους, όλο χαρά το έφεραν στον Πολυκράτη, και παραδίδοντας το δαχτυλίδι τού διηγούνταν με ποιο τρόπο βρέθηκε. Τότε αυτός κατάλαβε ότι το πράγμα είναι από θεού. Γράφει λοιπόν σ᾽ ένα γράμμα όλα όσα έκανε και πώς του βγήκαν, και αφού το τέλειωσε και το σφράγισε, το στέλνει στην Αίγυπτο.

[43] Διαβάζοντας ο Άμασης το γράμμα που έφτασε από τον Πολυκράτη, έμαθε ότι είναι αδύνατο άνθρωπος άνθρωπο να τον γλιτώσει από ό,τι μέλλεται να του συμβεί και πως δεν πρόκειται τα τέλη του Πολυκράτη να ᾽ναι καλά, ενόσω η τύχη του δεν λέει ν᾽ αλλάξει, αφού και ό,τι είναι έτοιμος να χάσει, το ξαναβρίσκει. [2] Στέλνοντας λοιπόν κήρυκα στη Σάμο του μήνυσε πως διαλύει τη φιλία που τους έδενε. Και το ᾽κανε αυτό όχι για άλλο λόγο, αλλά μήπως, όταν δεινή και μεγάλη συμφορά πέσει επάνω στον Πολυκράτη, πονέσει ώς τα κατάβαθα η ψυχή του, για άνθρωπο δικό και φίλο.²

^{------------------------------------------------------}

¹ Ο Θεόδωρος (πιθ. τέλη 7ου/αρχές 6ου αι. π.Χ.) μαζί με τον κάπως νεότερο ομότεχνό του Ροίκο (επίσης από τη Σάμο) θεωρούνται οι πρώτοι τεχνίτες χυτών αγαλμάτων.

² Ο Πολυκράτης είχε κακό τέλος. Τον σκότωσε με δόλο ο ύπαρχος των Σάρδεων Οροίτης, ο οποίος τον ἀνεσταύρωσε.

Νίκες και Ήττες

Νίκες και Ήττες στο σημείο της αδράνειας
Νίκη ήταν θεά της ελληνικής μυθολογίας που προσωποιούσε τη δόξα του ελληνικού πολιτισμού. Ήταν κόρη της Στύγας και του Πάλλαντα, ενώ είχε αδέρφια της το Κράτος, το Ζήλο και τη Βία. Σύμφωνα με τη μυθολογία, όταν επικράτησε η λατρεία του Δία ως αρχηγού των θεών, η Νίκη και τα αδέρφια της έγιναν ακόλουθοί του. Σύμφωνα με άλλο μύθο, η Στύγα πρόσφερε τα παιδιά της ως συμμάχους του Δία κατά την Τιτανομαχία. Ήταν ο ηνίοχος των θεών, όπως συχνά απεικονίζεται. Συχνά επίσης εμφανίζεται με φτερά, σε αντίθεση με άλλες γυναικείες θεότητες, οι οποίες ήδη κατά την κλασσική περίοδο εμφανίζονταν χωρίς φτερά. Στα ρωμαϊκά χρόνια ονομαζόταν Βικτόρια.

Το σημείο του βολέματος
Ποιο είναι το σημείο του βολέματος, το σημείο της ήττας ανθρώπων και λαών;

Γιατί δεν αντιδρούν οι άνθρωποι;
Γιατί έχουν ηττηθεί σε κάποιο σημείο κρίσιμο της ζωής τους. ΄
Έχουν νικηθεί έξω από τα τείχη της Τροίας. Δεν έχουν μπορέσει ποτέ να πάρουν πίσω την ΕΛΕΝΗ. Έχουν ξεμείνει σε κάποιο σημείο της διαδρομής. Στην βαρβαρότητα των Κικόνων, στην αποχαύνωση των Λωτοφάγων στον διασκορπισμό του Αιόλου, στην κτηνωδία του Κύκλωπα, στο σκότωμα του χρόνου στο νησί του Ήλιου και την άσκοπο ξόδεμα της ενέργειας σε ανούσιες και επουσιώδεις ορνιθοασχολίες .

Γιατί δεν αντιδρούν οι Έλληνες;
Γιατί έχουν σε κάποιο σημείο της ένδοξης ιστορίας τους έχουν παραδοθεί.
Έχουν θυσιάσει τις νίκες τους τις αξίες τους την δόξα τους το κλέος τους και έχουν ενδυθεί του αμνού την λογική σαν πρόβατα στην σφαγή.
Έχουν υπογράψει την συνθήκη του κουνελιού και των άλλων χορτοφάγων ζώων πολύ πριν την συνθήκη των μνημονίων .
Από την υπερβολή των σαρκοφάγων ζώων και των Λιονταριών της Νεμέας που κατάστρεφαν τα πάντα και όλες τις νομές με τον αλληλοσπαραγμό και υπερβολικό εγωισμό, υιοθέτησαν την άβουλη στάση των συμπαθητικών μηρυκαστικών.
Αντί να πιάσουν το Λιοντάρι της Νεμέας σαν τον Ηρακλή και τον ενεργοβόρο εγωισμό και να κρατήσουν μόνο την λεοντή, χαρίσανε τα λιοντάρια στους επιτήδειους και κρατήσανε για τον εαυτό τους τα αρνιά μαζί με τον οίκτο και τον αυτοοίκτο που νιώθουν για αυτά.
Το πρόβλημα του εγωισμού είναι ένα μεγάλο πρόβλημα και αντιμετωπίζεται στρατηγικά και μεθοδικά. Ο Ηρακλής πάντοτε την λεοντή κρατά και ο Οδυσσέας χρησιμοποιεί για να κοιμηθεί και να ζεσταθεί μία προβιά. Αλλά ούτε ο Ηρακλής είναι λιοντάρι ούτε ο Οδυσσέας “αρνάκι άσπρο και παχύ της μάνας του καμάρι”. Η διαφορά ενός ρεαλισμού και ενός σουρεαλισμού είναι σταθερά ένα “ως” ή ένα “σαν” για να μη παίρνει κανείς σοβαρά την ανύπαρκτη σπουδαιότητα ενός μικρού βεληνεκούς “εγώ και εγώ”
Το πρόβλημα της νίκης ή της ήττας είναι ένα πρόβλημα μιας ΣΥΝΘΗΚΗΣ.
Σχίσε την.
Και κράτησε την ζωτική ορμή δύναμη ενός υπερήφανου αιλουροειδούς και την ζεστασιά ενός άκακου φυτοφάγου. ζωντανού.
Εντόπισε το σημείο της ήττας σου, το σημείο του βολέματος.
Είναι το σημείο που έχεις παραιτηθεί, έχεις αποδεχτεί μια ήττα και έχεις απομείνει εκεί ξεχασμένος και από τον ίδιο τον εαυτό σου.Είναι το σημείο που δέχτηκες να συμβιβαστείς.
Σχίσε την συνθήκη!Είναι πλαστή και σε έχουν ξεγελάσει.
Υπόγραξε καινούργια!
Αυτή που θα φτάξεις εσύ!
Με Γνώση, με Δύναμη ,με Αρετή και Σοφία.
Αυτό μπορεί να είναι στην παιδική ακόμη ηλικία, έχει σχέση με μια μεγάλη αποτυχία ή μια δέσμευση ή μια υπόσχεση και θα σε κυνηγάει πάντα.Δεν μπορείς να προχωρήσεις ούτε βήμα, αν δεν ξεκαθαρίσεις με αυτό το θέμα.Σιγά σιγά θα βουλιάζεις στην μιζέρια, την ηττοπάθεια, την μεμψιμοιρία,την γκρίνια την απάθεια, θα γεράζεις και θα μετατρέπεσαι σε ένα μικρό Τύραννο βασανίζοντας τον εαυτό σου και τους άλλους.
Στην ανασκόπηση της ζωής σου, μη καταλήξεις
σε απλές ονειροπολήσεις και δικαιολογίες,
Εξέτασε την ακριβοδίκαια.
¨Όπου χρωστάς γύρνα πίσω να επανορθώσεις.
Όπου σου χρωστούν διεκδίκησε το.
Κάπου σου έχουν κλέψει την ενέργεια σου και αυτό φαίνεται
στο φωτεινό ΄σώμα σαν μαύρες τρύπες και από κάπου έχεις κλέψει και εσύ
και είναι ξένες ίνες πάνω σου και σε βαραίνουν άσκοπα.
Αποτελούν δε, μέρος της υπεροψίας σου, της εθελοτυφλίας σου και δυσκαμψίας σου.
Εξέτασε προσεκτικά όλες τις αναμνήσεις που μαζεύονται κυρίως στους μηρούς
και στο πίσω μέρος τους, τον ΄χώρο της Αθηνάς και σε εμποδίζουν,
να ακούσεις την φωνή, της μεγάλης θεάς της Σοφίας.
Εμποδίζουν την Σύνδεση μαζί της, την επαφή.
Θα τις κάψεις με την βοήθεια του Ιόλαου γιατί αυτή η εξαγνιστική και καθαρκτική διαδικασία αντιστοιχεί στον Άθλο του Ηρακλή με την Λερναία Ύδρα και συμπληρώνονται από τις Στυμφαλίδες Όρνιθες.
Θ α εξοντώσεις τις Στυμφαλίδες που σε κατατρώγουν και θα αποξηράνεις τα έλη που έχουν συγκεντρωθεί εσωτερικά.
Να αναλάβεις την ευθύνη του Εαυτού σου και της ύπαρξης σου.
Να αναλάβεις την ευθύνη της Ζωής σου!
Γι ‘αυτό διάλεξε ένα σύννεφο, ένα δέντρο, ένα πουλί και στείλε την στον Αετό,
που θα δεχτεί το δώρο σου, γιατί, του αρέσουν οι καλές ταινίες και είναι πολύ …’σινεφίλ’.
Θα σου επιστρέψει την Δύναμη!
Την Δύναμη, να διεκδικήσεις την Ελευθερία σου και να την κατακτήσεις.
Στείλε την ζωή σου να ταξιδέψει στο ‘Άπειρο, εκεί που ήταν πάντα και θα μείνει σαν μια ωραία ταινία που παίχτηκε και ο πρωταγωνιστής, που είσαι εσύ, ο ίδιος,
ήταν… τόσο υπέροχος στον τόσο δύσκολο ρόλο του.

Το σημείο του βολέματος , είναι το σημείο του συμβιβασμού και είναι ένα πολύ δύσκολο σημείο, ό,τι όνομα και να θελήσεις να δώσεις σε αυτό για να το ωραιοποιήσεις. Και συνήθως καταλήγεις σε φράσεις τυποποιημένες και κλισέ , σε κόσμο που σε χρησιμοποιεί σαν μπαταρία σε περιφρονεί βαθύτατα.Κανείς δεν θέλει να ξεβολευτεί ακόμη και αν αργοπεθαίνει, αιμορραγεί ,φυτοζωεί, εξακολουθεί γραπωμένος από μια πλαστική μπριζόλα που τρώει, μία συνταξούλα που θα πάρει και αν, στα 108, κάποια φάρμακα στην ουρά του νοσοκομείου νεκροτομείου που περιμένει υπομονετικά, να προδίδει τον εαυτό του και τον Σμιθ για μια θεσούλα να εκλιπαρεί και αυτό να το ονομάζει …. κατ΄ ευφημισμό “ζωή“

Ο Σωκράτης και ο Ραψωδός

Σωκράτης: Xαιρετούμε τον Ίωνα· από πού μας έρχεσαι τώρα; Mήπως από την πατρίδα σου την Έφεσο;
Ίωνας: Όχι, Σωκράτη, αλλά από την Eπίδαυρο, από τα Aσκληπίεια12.
Σω. Mήπως δηλαδή οργάνωσαν προς τιμήν του θεού και αγώνα ραψωδών οι Eπιδαύριοι;
Ίω. Bεβαιότατα, καθώς και για όλες τις τέχνες.
Σω. Λέγε λοιπόν. Διαγωνίστηκες εκπροσωπώντας μας; Ποιο ήταν το αποτέλεσμα;
Ίω. Πήραμε το πρώτο βραβείο, Σωκράτη.
Σω. Kαλά τα νέα σου· εμπρός λοιπόν να επικρατήσουμε και στα Παναθήναια13.
Ίω. Θα γίνει και αυτό, με τη βοήθεια του θεού.
Σω. Στ' αλήθεια, πολλές φορές ζήλεψα εσάς τους ραψωδούς, Ίωνα, για την τέχνη σας· πρώτον γιατί στολίζεστε και ντύνεστε όμορφα, πράγμα που ταιριάζει στην τέχνη σας, κι έτσι φαίνεστε ωραιότατοι, κι επίσης γιατί ασχολείστε με πολλούς και καλούς ποιητές και κατά κύριο λόγο με τον Όμηρο, τον άριστο και θεϊκότερο απ' όλους τους ποιητές, που δεν απαγγέλλετε απλώς τους στίχους του αλλά εμβαθύνετε στα νοήματά του, πράγμα αξιοζήλευτο. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να υπάρξει καλός ραψωδός, χωρίς να εμβαθύνει σ' αυτά που λέει ο ποιητής. O ραψωδός δηλαδή πρέπει να γίνει ερμηνευτής της σκέψης του ποιητή για τους ακροατές. Tούτο είναι αδύνατο να το κάνει κάποιος που δεν κατανοεί τι λέει ο ποιητής. Όλα αυτά λοιπόν είναι αξιοζήλευτα.
Ίω. Έχεις δίκαιο, Σωκράτη· γιατί αυτό κάνει τη δική μου τέχνη πολύ καλή, και νομίζω ότι μιλώ για τον Όμηρο καλύτερα απ' όλους και πως ούτε ο Mητρόδωρος από τη Λάμψακο ούτε ο Στησίμβροτος από τη Θάσο ούτε ο Γλαύκων14 ούτε κανείς άλλος απ' όσους υπήρξαν μπόρεσε να εκφράσει για τον Όμηρο τόσο πολλές και καλές σκέψεις όσο εγώ. [...]
Σω. Έλα λοιπόν να μου απαντήσεις σε τούτο και μην αποφύγεις ν' απαντήσεις σε ό,τι θα σε ρωτήσω· όταν απαγγέλλεις όμορφα τα έπη και οδηγείς τους θεατές σε συναισθηματική ένταση, είτε τραγουδάς για τον Oδυσσέα που φτάνει στο κατώφλι του σπιτιού του και τον αντικρίζουν οι μνηστήρες να τους ρίχνει βέλη, είτε για τον Aχιλλέα που ορμάει πάνω στον Έκτορα, είτε για τις δυστυχίες της Aνδρομάχης ή για την Eκάβη και τον Πρίαμο, τότε τι συμβαίνει, διατηρείς τη λογική σου ή βγαίνεις από τον εαυτό σου και πιστεύεις πως η ψυχή σου είναι αυτή που τραγουδά γεμάτη θεϊκή έμπνευση, είτε τραγουδάς για γεγονότα που διαδραματίζονται στην Iθάκη ή στην Tροία ή όπως τα λένε τα έπη;
Ίω. Mε πόση ενάργεια*, Σωκράτη, ανέφερες αυτό που συμβαίνει. Δεν θα σου απαντήσω με υπεκφυγές. Όταν δηλαδή διηγούμαι κάτι θλιβερό, γεμίζουν δάκρυα τα μάτια μου· όταν απαγγέλλω κάτι τρομαχτικό ή φοβερό, σηκώνονται οι τρίχες της κεφαλής μου και η καρδιά μου σπαρταράει.
Σω. Συμπέρασμα: Θα πούμε, Ίωνα, πως έχει τα λογικά του ο άνθρωπος αυτός, που ντυμένος με πολυτελή ρούχα και χρυσά στεφάνια στο κεφάλι κλαίει στις γιορτές και στις θυσίες, όχι επειδή έχασε κάτι από αυτά και ούτε επειδή φοβάται ανάμεσα σε χιλιάδες φίλους, ενώ κανείς δεν τον απειλεί ή δεν του κάνει κακό;
Ίω. Όχι, μα τον Δία, όχι βέβαια Σωκράτη, για να πούμε την αλήθεια.
Σω. Γνωρίζεις ότι και στους περισσότερους θεατές προκαλείτε τα ίδια συναισθήματα;
Ίω. Tο ξέρω και πολύ καλά μάλιστα. Άλλωστε τους παρατηρώ κάθε φορά από ψηλά που κάθομαι και να κλαίνε και να νιώθουν την καταστροφή και να παθιάζονται με όσα λέγονται. Πρέπει μάλιστα και να τους δίνω μεγάλη προσοχή, γιατί, αν τους καθηλώσω και τους κάνω να κλαίνε, εγώ θα γελάσω ύστερα κερδίζοντας χρήματα, ενώ αν γελάνε αυτοί θα κλαίω εγώ επειδή θα χάνω χρήματα.
Σω. Kαταλαβαίνεις λοιπόν ότι ο θεατής αυτός είναι ο τελευταίος κρίκος [...], που με μαγνητική δύναμη συνδέεται με τους άλλους; O μεσαίος κρίκος της αλυσίδας είσαι εσύ, ο ραψωδός και ηθοποιός, ενώ ο πρώτος είναι ο ίδιος ο ποιητής. O θεός διά μέσου όλων αυτών οδηγεί την ψυχή των ανθρώπων εκεί που θέλει, εξαρτώντας τη δύναμη του ενός από τη δύναμη του άλλου.
Σωκράτης: Xαιρετούμε τον Ίωνα· από πού μας έρχεσαι τώρα; Mήπως από την πατρίδα σου την Έφεσο;
Ίωνας: Όχι, Σωκράτη, αλλά από την Eπίδαυρο, από τα Aσκληπίεια12.
Σω. Mήπως δηλαδή οργάνωσαν προς τιμήν του θεού και αγώνα ραψωδών οι Eπιδαύριοι;
Ίω. Bεβαιότατα, καθώς και για όλες τις τέχνες.
Σω. Λέγε λοιπόν. Διαγωνίστηκες εκπροσωπώντας μας; Ποιο ήταν το αποτέλεσμα;
Ίω. Πήραμε το πρώτο βραβείο, Σωκράτη.
Σω. Kαλά τα νέα σου· εμπρός λοιπόν να επικρατήσουμε και στα Παναθήναια13.
Ίω. Θα γίνει και αυτό, με τη βοήθεια του θεού.
Σω. Στ' αλήθεια, πολλές φορές ζήλεψα εσάς τους ραψωδούς, Ίωνα, για την τέχνη σας· πρώτον γιατί στολίζεστε και ντύνεστε όμορφα, πράγμα που ταιριάζει στην τέχνη σας, κι έτσι φαίνεστε ωραιότατοι, κι επίσης γιατί ασχολείστε με πολλούς και καλούς ποιητές και κατά κύριο λόγο με τον Όμηρο, τον άριστο και θεϊκότερο απ' όλους τους ποιητές, που δεν απαγγέλλετε απλώς τους στίχους του αλλά εμβαθύνετε στα νοήματά του, πράγμα αξιοζήλευτο. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να υπάρξει καλός ραψωδός, χωρίς να εμβαθύνει σ' αυτά που λέει ο ποιητής. O ραψωδός δηλαδή πρέπει να γίνει ερμηνευτής της σκέψης του ποιητή για τους ακροατές. Tούτο είναι αδύνατο να το κάνει κάποιος που δεν κατανοεί τι λέει ο ποιητής. Όλα αυτά λοιπόν είναι αξιοζήλευτα.
Ίω. Έχεις δίκαιο, Σωκράτη· γιατί αυτό κάνει τη δική μου τέχνη πολύ καλή, και νομίζω ότι μιλώ για τον Όμηρο καλύτερα απ' όλους και πως ούτε ο Mητρόδωρος από τη Λάμψακο ούτε ο Στησίμβροτος από τη Θάσο ούτε ο Γλαύκων14 ούτε κανείς άλλος απ' όσους υπήρξαν μπόρεσε να εκφράσει για τον Όμηρο τόσο πολλές και καλές σκέψεις όσο εγώ. [...]
Σω. Έλα λοιπόν να μου απαντήσεις σε τούτο και μην αποφύγεις ν' απαντήσεις σε ό,τι θα σε ρωτήσω· όταν απαγγέλλεις όμορφα τα έπη και οδηγείς τους θεατές σε συναισθηματική ένταση, είτε τραγουδάς για τον Oδυσσέα που φτάνει στο κατώφλι του σπιτιού του και τον αντικρίζουν οι μνηστήρες να τους ρίχνει βέλη, είτε για τον Aχιλλέα που ορμάει πάνω στον Έκτορα, είτε για τις δυστυχίες της Aνδρομάχης ή για την Eκάβη και τον Πρίαμο, τότε τι συμβαίνει, διατηρείς τη λογική σου ή βγαίνεις από τον εαυτό σου και πιστεύεις πως η ψυχή σου είναι αυτή που τραγουδά γεμάτη θεϊκή έμπνευση, είτε τραγουδάς για γεγονότα που διαδραματίζονται στην Iθάκη ή στην Tροία ή όπως τα λένε τα έπη;
Ίω. Mε πόση ενάργεια*, Σωκράτη, ανέφερες αυτό που συμβαίνει. Δεν θα σου απαντήσω με υπεκφυγές. Όταν δηλαδή διηγούμαι κάτι θλιβερό, γεμίζουν δάκρυα τα μάτια μου· όταν απαγγέλλω κάτι τρομαχτικό ή φοβερό, σηκώνονται οι τρίχες της κεφαλής μου και η καρδιά μου σπαρταράει.
Σω. Συμπέρασμα: Θα πούμε, Ίωνα, πως έχει τα λογικά του ο άνθρωπος αυτός, που ντυμένος με πολυτελή ρούχα και χρυσά στεφάνια στο κεφάλι κλαίει στις γιορτές και στις θυσίες, όχι επειδή έχασε κάτι από αυτά και ούτε επειδή φοβάται ανάμεσα σε χιλιάδες φίλους, ενώ κανείς δεν τον απειλεί ή δεν του κάνει κακό;
Ίω. Όχι, μα τον Δία, όχι βέβαια Σωκράτη, για να πούμε την αλήθεια.
Σω. Γνωρίζεις ότι και στους περισσότερους θεατές προκαλείτε τα ίδια συναισθήματα;
Ίω. Tο ξέρω και πολύ καλά μάλιστα. Άλλωστε τους παρατηρώ κάθε φορά από ψηλά που κάθομαι και να κλαίνε και να νιώθουν την καταστροφή και να παθιάζονται με όσα λέγονται. Πρέπει μάλιστα και να τους δίνω μεγάλη προσοχή, γιατί, αν τους καθηλώσω και τους κάνω να κλαίνε, εγώ θα γελάσω ύστερα κερδίζοντας χρήματα, ενώ αν γελάνε αυτοί θα κλαίω εγώ επειδή θα χάνω χρήματα.
Σω. Kαταλαβαίνεις λοιπόν ότι ο θεατής αυτός είναι ο τελευταίος κρίκος [...], που με μαγνητική δύναμη συνδέεται με τους άλλους; O μεσαίος κρίκος της αλυσίδας είσαι εσύ, ο ραψωδός και ηθοποιός, ενώ ο πρώτος είναι ο ίδιος ο ποιητής. O θεός διά μέσου όλων αυτών οδηγεί την ψυχή των ανθρώπων εκεί που θέλει, εξαρτώντας τη δύναμη του ενός από τη δύναμη του άλλου.

 (Πλάτωνος, Ἴων, 530a-d και 535b-536a)

Είσαι ενοχικός/η;

Ο μηχανισμός παραγωγής των ενοχών

Οι ενοχές είναι επιθετικότητα στραμμένη προς τον εαυτό. Προέρχονται από πολύ αυστηρό περιβάλλον παιδικής ηλικίας αλλά και από λανθασμένες σκέψεις που κάνει το άτομο. Όταν από μικρή ηλικία το άτομο μάθει ότι πρέπει να είναι «τέλειο» για να το αγαπάνε οι άλλοι, και ότι οποιαδήποτε λανθασμένη πράξη (πχ ακόμα και όταν το δίχρονο παιδάκι δεν έχει μάθει να τρώει σωστά με το πιρούνι και στην προσπάθειά του να φάει λερώνει το τραπεζομάντιλο) κρίνεται αυστηρά και κατακρίνεται το ίδιο σαν άτομο, τότε αρχίζει να έχει ενοχές.

Οι ενοχές επίσης προκύπτουν από τη σύγκριση που κάνει κανείς ανάμεσα στον εαυτό του και άλλους και θεωρεί ότι δεν ανταποκρίνεται σε κάποιες προϋποθέσεις. Μερικά άτομα αισθάνονται ενοχές επειδή είναι ευτυχισμένα ή επιτυχημένα. Μπορεί ακόμα να φτάσουν στο σημείο να σαμποτάρουν τον εαυτό τους και να οδηγηθούν σε αυτοκαταστροφικές πράξεις.

Δαμάζοντας τις ενοχές

Όλοι οι άνθρωποι έχουν κάνει κάποιο λάθος σε δεδομένη στιγμή ή δεν έκαναν κάτι ηθικά σωστό, που θα έπρεπε να είχαν κάνει. Επομένως, ένας βαθμός ενοχών είναι φυσιολογικός κι επιθυμητός, για να μπορεί κανείς να πορεύεται στη ζωή και να θυμάται τις υποχρεώσεις του. Όμως, όταν οι ενοχές είναι πάρα πολλές, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, νευρωτικής φύσης και γίνονται βαρύ συναισθηματικό φορτίο για να το αντέξει κανείς, τότε πρέπει το άτομο να τις δαμάσει.

Για να απαλλαγείτε από τα ενοχικά συναισθήματά σας, θα πρέπει να ξεκινήσετε διερευνώντας την πηγή τους:

• τι κάνατε ή δεν κάνατε που σας δημιουργεί ενοχικά συναισθήματα;
• Πρέπει να αισθάνεστε ενοχές;
• Ποιες ηθικές αρχές παραβήκατε;
• Είναι αυτές οι ηθικές αρχές γενικά παραδεκτές και αποδεκτές ή αποτελούν κάποιο δικό σας κριτήριο με το οποίο ελάχιστοι άλλοι θα συμφωνούσαν;
• Είχατε απλώς μια σκέψη ή επιθυμία για κάτι ή πράγματι κάνατε κάποια πράξη που σας έκανε να νιώσετε ενοχές;
• Έχετε λογικές απαιτήσεις από τον εαυτό σας;
• Για παράδειγμα, αισθάνεστε ενοχές που βάλατε τις φωνές στο παιδί σας ή χάσατε την ψυχραιμία με τον σύντροφό σας, επειδή θεωρείται ότι η συμπεριφορά σας θα πρέπει να είναι πάντα άψογη;
• Μήπως είστε τελειομανής;
• Πώς εξηγείτε τη συμπεριφορά σας;
• Μήπως λόγω ενοχών έχετε χάσει τη χαρά της ζωής;
• Μήπως δε θεωρείται τον εαυτό σας άξιο να ευχαριστηθεί τη ζωή;

Οι παραπάνω ερωτήσεις αποτελούν μια αφετηρία για να σκεφτεί κανείς τα ζητήματα που τον απασχολούν και να εξετάσει το συναισθηματικό φορτίο των ενοχών του. Πολλές φορές είναι δύσκολο για κάποιον να ξεμπλέξει μπερδεμένα συναισθήματα και σκέψεις και χρειάζεται τη βοήθεια τρίτων για να το επιτύχει. Δεν είναι κακή ιδέα να ξεκινήσει κάπως έτσι λοιπόν!

"Κάθε εμπόδιο είναι για καλό!"

Μια μέρα το μοναδικό άλογο ενός φτωχού αγρότη δραπέτευσε από το λιβάδι και έφυγε μακρυά. Όταν το άκουσαν οι υπόλοιποι χωρικοί συνειδητοποίησαν τη σοβαρότητα της κατάστασης και σκέφτηκαν πόσο δύσκολο θα ήταν τώρα για τον φτωχό χωρικό να καλλιεργήσει τη γή του. Φυσικά αν δε μπορούσε να καλλιεργήσει τη γή του, δε θα μπορούσε να θρέψει τη οικογένεια του. Τον βοήθησαν να ψάξει για το άλογο κι όταν τελικά δε μπόρεσαν να το βρούν πουθενά, απλά εξέφρασαν τη λύπη τους για αυτό που είχε συμβεί. «Τι κακοτυχία!», είπαν στον αγρότη.

 

Ο αγρότης απλά απάντησε: Κακοτυχία, καλοτυχία,ποιός ξέρει;»

 

Μετά από μερικές μέρες το άλογο επέστρεψε. Οι χωρικοί με έκπληξη αλλά και με χαρά διαπίστωσαν πως το άλογο είχε φέρει μαζί του και άλλα άλογα που ήταν νέα και ικανά. « Τι καλη τύχη» είπαν οι χωρικοί. « Μπορείς να τα δαμάσεις κι έπειτα να τα πουλήσεις και να βγάλεις κάποια χρήματα». Ο αγρότης απλά απάντησε «Καλοτυχία, κακοτυχία, ποιός ξέρει;».

 

Παρόλα αυτά, ο αγρότης έκανε αυτό που του πρότειναν. Αυτός και ο γιός του άρχιζαν να τα δαμάζουν και να τα εκπαιδεύουν. Η διαδικασία ήταν δύσκολη. Κάποια μέρα, ο γιός του αγρότη, καθώς εκπαίδευε ένα από τα άλογα, έπεσε απότομα και έσπασε το πόδι του. Η οικογένεια ήταν φτωχή και έπρεπε τώρα να διαθέσει πολλά χρήματα για ιατρική περίθαλψη. Τα νέα γρήγορα εξαπλώθηκαν στο χωριό. Η οικογένεια σίγουρα είχε τα πάνω της και τα κάτω της. Και πάλι οι χωρικοί μαζεύτηκαν για να εκφράσουν τη λύπη τους στον αγρότη. «Φοβερή κακοτυχία», του είπαν. Ο αγρότης για μια ακόμη φορά ανασήκωσε τους ώμους τους και είπε «κακοτυχία,καλοτυχία, ποιός ξέρει;».

 

Ο καιρός πέρασε και έγινε πόλεμος. Στρατιωτικοί ηρθαν στο χωριό για να κατατάξουν όλα τα νέα αγόρια. Ο γιός του χωρικού, μη έχοντας αναρρώσει ακόμα και όντας ανίκανος να περπατήσει, απέφυγε τη στράτευση. Οι χωρικοί είπαν στο άγροτη «οι γιοί μας πήγαν να πολεμήσουν. Θα μπορούσαν να σκοτωθούν ή να τραυματιστούν βαριά. Ο δικός σου γιός το απέφυγε. Τι καλή τύχη!». Ο αγρότης τους εξήγησε ότι για αυτόν καλοτυχία και κακοτυχία είναι ερμηνείες που αποδίδουμε σε αυτά που μας συμβαίνουν στη ζωή. Οι νόμοι της φύσης δεν έχουν την πρόθεση να δημιουργήσουν καλή ή κακή τύχη για μας.Δεν έχει σημασία τόσο το τι συμβαίνει αλλά πως το ερμηνεύουμε. Για αυτό όταν μου εκδηλώνετε τη χαρά σας ή τη λύπη σας σας απαντώ «Καλοτυχία,κακοτυχία,ποιός ξέρει;»

 

Η ζωή είναι γεμάτη σκαμπανεβάσματα. Συχνά θεωρούμε τους εαυτούς μας «καλότυχους» ή «κακότυχους» ανάλογα με αυτά που μας συμβαίνουν.  Όμως  πολλές φορές, τα γεγονότα κουβαλούν διαφορετικό νόημα από αυτό που τους αποδίδουμε.Ισως  να βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα για το νόημα όλων αυτών που μας συμβαίνουν. Ισως να βιαζόμαστε να  ονομάσουμε κάτι «καταστροφικό» ή «υπέροχο».  Η αλήθεια πιθανόν να είναι  κάπου στη μέση και τα αρνητικά και θετικά γεγονότα της ζωής μας να συνδέονται με δεσμό αναπόσπαστο. Μερικές φορές στη ζωή μας, χρειάζεται να υπάρξει αναστάτωση πρώτα προκειμένου να αποκτήσουμε την τελική ισορροπία. Όπως όταν αποφασίζουμε να πετάξουμε όλα τα παλιά έπιπλα από το σπίτι μας. Πρώτα, θα υπάρξει μια αναστάτωση και  μια αταξία καθώς θα μετακινούμε τα έπιπλα.Ίσως η μετακίνηση μας κουράσει.  Ίσως δούμε επιπλέον σκόνη, σκουπιδάκια ή φθορά στο πάτωμα ή τους τοίχους του σπιτιού μας που τα  παλιά έπιπλα έκρυβαν. Όλη όμως αυτή η αναστάτωση είναι η προετοιμασία για τα καινούρια έπιπλα που θα μπούν στο σπίτι μας.

 

Έτσι και στη ζωή μας, μετά από δυσκολίες ,ίσως νιώσουμε κουρασμένοι και «άδειοι».  Μπορεί η δύναμη μας να έχει φθαρεί όπως οι παλιοί τοίχοι του σπιτιού μας και να νιώθουμε διαρκή αναστάτωση και αταξία με αποτέλεσμα να αυξάνονται οι αρνητικές μας σκέψεις. Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν ξέρουμε πού τελικά θα μας οδηγήσουν οι δυσκολίες. Έχουμε δύο επιλογές: Είτε να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας κακότυχους, είτε να σκεφτούμε ότι υπάρχει και μια άλλη εναλλακτική:  ότι οι δυσκολίες δεν είναι μόνιμες κι οχι απαραίτητα «κακή τύχη». Μόνοι μας μπορούμε να τους αποδώσουμε ένα νόημα που θα μας ενδυναμώνει να συνεχίσουμε.

Η μουσική μας ενέργεια

Η μουσική είναι μία από τις κωδικοποιημένες γλώσσες που ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει για να εκφραστεί, για να επικοινωνήσει αλλά και για να διασκεδάσει. Θα έλεγα πως η μουσική είναι μια εξαιρετική εφεύρεση του ανθρώπινου νου και του ανθρώπινου πνεύματος. Ο καθένας έχει τη μουσική μέσα του και μέσω αυτής εκφράζει διάφορες ανάγκες του. Ο καθένας μας είναι μοναδικός και για αυτό δεν ακούμε όλοι όλα τα είδη μουσικής αλλά αυτά που μας αρέσουν και μας εκφράζουν καλύτερα. Είναι μεγάλη μου χαρά να γράφω για κάτι που αγαπώ πολύ αλλά και να αναφέρομαι στην βαθιά εμπειρία της μουσικής που δεν αναγνωρίζει διαφορές όσον αφορά το φύλο, τη φυλή, τον πολιτισμό και την κοινωνική τάξη αφού λειτουργεί σαν γέφυρα πολιτισμού και ομόνοιας.

Όσοι υποστηρίζουν ότι η μουσική δεν έχει ιδιαίτερο ρόλο στην ζωή θα ήθελα να τους προκαλέσω να βρουν έστω και την μοναδική στιγμή στη ζωή τους που ταυτίστηκαν με ένα μουσικό κομμάτι. Όλοι μας έχουμε μια τέτοια στιγμή και το να ισχυριστεί κάποιος το αντίθετο είναι απίστευτο και αν συμβαίνει εξαιρετικά σπάνιο. Όπως και με άλλες σημαντικές πτυχές της ζωής μας, η μουσική φαίνεται να υπάρχει παντού. Το έμβρυο είναι σε θέση να ακούσει από τη δέκατη εβδομάδα της κύησης και η πρώτη μουσική για αυτό είναι η φωνή της μητέρας του. Βλέπουμε λοιπόν πως η μουσική είναι μια πρώιμη μάθηση αφού από εμβρυακή ηλικία ο εγκέφαλος μας και οι αισθήσεις μας επεξεργάζονται ηχητικά ερεθίσματα από τον έξω κόσμο. Το σύμπαν των ήχων που περικλείει κάθε έμβρυο είναι ιδιαίτερα πλούσιο. Το έμβρυο ακούει τη φωνή της μητέρας που θεωρείται πως έχει χαλαρωτική δράση, διάφορους ήχους από το πεπτικό σύστημα και τον παλμό της καρδιάς της μητέρας του. Σήμερα μάλιστα υπάρχουν μαθήματα για να διδάξουν στις νέες μητέρες να βάζουν μουσική στο μωρό τους και να τραγουδούν στο μωρό τους τρεις ή τέσσερις μήνες πριν από τη γέννηση του.

Η μουσική λοιπόν είναι κάτι που μας συντροφεύει σχεδόν από τις πρώτες στιγμές της ύπαρξης μας. Αν ένα άτομο μεγαλώσει σε ένα σπίτι που η μουσική έπαιζε σημαντικό ρόλο στην ζωή των γονιών του (αν οι γονείς τραγουδάνε συχνά ή παίζουν κάποιο όργανο ή απλά ακούν αρκετή μουσική) τότε είναι πολύ πιθανό και το ίδιο το άτομο να αναπτύξει ενδιαφέρον για την μουσική ή για άλλες καλλιτεχνικές δραστηριότητες γύρω από αυτή. Κάθε άτομο προσελκύεται πιο έντονα από ένα είδος μουσικής ενσωματώνοντάς το στη ζωή του. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να ακούσει και να διασκεδάσει με πάρα πολλά είδη μουσικής. Άλλωστε η ίδια η φύση της μουσικής την καθιστά ως μια πολυδιάστατη εμπειρία. Σε κάθε φάση της ζωής μας η μουσική αντιπροσωπεύει για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και διαφορετικά πράγματα την ίδια χρονική στιγμή. Ένα τραγούδι σε εμένα μπορεί να προκαλεί χαρά και σε κάποιον άλλον την ίδια στιγμή να θυμίζει μια άσχημη ανάμνηση. Η επίδραση της μουσικής στον άνθρωπό είναι πολύ μεγάλη καθώς ενεργοποιεί την εσωτερική μας δύναμη και είναι μια μορφή λόγου για τα βαθύτερα συναισθήματά μας.

Τι είναι όμως η μουσική; Αν πάρουμε τα τέσσερα πρωταρχικά στοιχεία της δημιουργίας -γη, νερό, αέρας, φωτιά- θα μπορούσαμε να πούμε ότι η μουσική «παίζει» για τους ανθρώπους σε οποιαδήποτε από αυτές τις τέσσερις λειτουργίες.

Μουσική – Γη. Όπως η γη έτσι και η μουσική παρέχει υποστήριξη και ασφάλεια. Πολλές φορές όταν είστε μόνοι και ακούτε μουσική, δεν νιώθετε πως είναι σαν να κάνετε με κάποιον παρέα;

Μουσική – Νερό. Ακούγοντας ήρεμα μουσική είναι σαν να επιπλέεις στην ήρεμη θάλασσα. Αντίθετα ακούγοντας δυνατά μουσική είναι σαν να πολεμάς μανιασμένα κύματα. Πολλοί πηγαίνουν σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης και εμπλέκονται σε μια έντονη διασκέδαση που τονώνει ολιστικά τον οργανισμό. Άλλοι πάλι κάνουν διαλογισμό με ήρεμη και χαμηλή σε ένταση μουσική και βρίσκουν την εσωτερική γαλήνη.

Μουσική – Αέρας. Για πολλούς ανθρώπους το να ακούσουν μια απαλή και ευχάριστη μουσική υπόκρουση είναι σαν να πετάνε. Συναισθήματα όπως ηρεμία και αγαλλίαση μπορούν να κατακλύσουν το άτομο.

Μουσική – Φωτιά. “Όπως και σε άλλες μορφές τέχνης, η μουσική έχει τη δύναμη να αναφλεγεί και να αναζωπυρώνει το πνεύμα.

Βέβαια όλες αυτές οι ενέργειες προϋποθέτουν την ορθή χρήση της μουσικής αλλά και το στυλ μουσικής που ταιριάζει στον καθένα. Άλλωστε στις μέρες μας η μουσική μπορεί να γίνει και θεραπεία. Η μουσικοθεραπεία είναι μια εναλλακτική μέθοδος θεραπείας που βασίζεται στην ικανότητα που έχει η μουσική να κινητοποιήσει τη συναισθηματική, σωματική, πνευματική και ψυχική δύναμη του ατόμου.

Η μουσική ξεπλένει από την ψυχή τη σκόνη της καθημερινότητας.
Berthold Auerbach

"Μισογεμάτο το ποτήρι"

Μα τι πάει να πει μισογεμάτο το ποτήρι, γιατί μωρέ, όσο πίνεις αυτό αντί ν' αδειάζει γεμίζει;

Ναι, ναι θετικές σκέψεις λέμε και κάνουμε ή έστω προσπαθούμε με το να το   βλέπουμε και να λέμε έτσι.
Ναι ρε συ, αλλά άντε να γεμίσει το ποτήρι σου όσο αδειάζει...γίνεται αυτό, εδώ  σε θέλω μάγκα, πες μου γίνεται;
Ναι, φυσικά και γίνεται αν στο χέρι σου μοναχά το κρατάς, αν μόνο το κοιτάς και προσέχεις μη σου χυθεί, ποτέ δεν τελειώνει, ατόφιο μένει.

Έτσι να νομίζεις, τότε δεν πίνεις, ένας απλός και αμέτοχος θεατής είσαι αντί γουλιά γουλιά το περιεχόμενο του να πίνεις, να το απολαμβάνεις, να σου σκλαβώνει ουρανίσκο και αισθήσεις, να το νιώθεις στις φλέβες σου να κυλά και να σε μεθά.
Θέλει όμως κότσια το μεθύσι μάτια μου, δεν είναι για όλους, δεν το αντέχουν όλοι, δεν είναι πάντα καλό το αποτέλεσμα μα η στιγμή μετρά.
Όχι, δε γίνεται, γι αυτό ό,τι προλάβουμε ας γευτούμε, ας πιούμε κι ας μεθύσουμε, ας ζήσουμε γιατί κάποτε θα αδειάσει το ποτήρι, θα εξατμιστεί το κρασί όσο εμείς απλώς στο χέρι θα το κρατάμε, δίχως γουλιά να ρουφάμε.

Άντε στην υγειά μας!

Σημάδια που δείχνουν ότι δεν σέβεστε τον εαυτό σας

Το πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση κάθε είδους προβλήματος είναι η αυτοεπίγνωση, γι? αυτό ελπίζω ότι η παρακάτω λίστα θα σας βοηθήσει. Αν έχετε κι εσείς οποιοδήποτε από τα 5 σημάδια που δείχνουν ότι δεν αγαπάτε τον εαυτό σας, εύχομαι αφού διαβάσετε αυτό το άρθρο να βρείτε χρόνο για να τα ξαναβρείτε με το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή σας – τον εαυτό σας.

1. Ζηλεύετε την ευτυχία, την επιτυχία και τις σχέσεις των άλλων ανθρώπων.
Ένα άτομο που αγαπά τον εαυτό του, όταν συναντά ανθρώπους που έχουν πιο πολλά προσόντα ή επιτυχίες, η άμεση αντίδρασή του είναι η έμπνευση. Θέλει να μάθει και να ακούσει περισσότερες εμπειρίες από αυτό το καταπληκτικό άτομο που μπορεί να του διδάξει τόσα πολλά.

Από την άλλη πλευρά, κάποιος που κάνει συνεχώς αυτοκριτική, θα νιώσει ζήλια, ανεπάρκεια και πίκρα. Μερικές φορές, το συναίσθημα είναι τόσο έντονο που μπορεί να αρχίσει να μισεί το άλλο άτομο έντονα. Στην πραγματικότητα, το μόνο που μισεί είναι ο εαυτός του.

2. Λέτε συνεχώς λευκά ψέματα.
Αν λέτε συχνά ψέματα, είτε μικρά είτε μεγάλα, και ύστερα σκέφτεστε ότι δεν θα έπρεπε να το είχατε κάνει, πιθανόν αυτό να οφείλεται στη σχέση που έχετε με τον εαυτό σας.

Αυτοί που λένε ψέματα συνεχώς στην ουσία ζητούν την έγκριση και την αποδοχή των άλλων.

Όταν αγαπάμε τον εαυτό μας η αποδοχή και η έγκριση είναι διαρκώς παρούσα διότι πηγάζει από μέσα μας. Ωστόσο, όταν βρισκόμαστε σε μια κατάσταση συνεχούς αυτοκριτικής, η αυτοεκτίμησή μας είναι χαμηλή με αποτέλεσμα υποσυνείδητα να προσπαθούμε με κάθε ευκαιρία να γεμίσουμε το κενό.

Με αυτό τον τρόπο, κινδυνεύετε να χάσετε την ακεραιότητά σας από κάποιους ανθρώπους που ίσως σας δείξουν αποδοκιμασία. Μην ανησυχείτε όμως, αυτό είναι κάτι που διορθώνεται εύκολα και δεν θα καταλήξει σε μια παθολογική κατάσταση!

3. Δυσκολεύεστε να κάνετε γυμναστική, να φάτε καλά ή να διακόψετε κακές συνήθειες.
Όταν αγαπάμε κάποιον, είναι αυτονόητο ότι δεν θέλουμε να τον βλάψουμε. Ποτέ δεν θα κάναμε κακό πχ στο παιδί ή τον σκύλο μας.

Όταν βέβαια αντιπαθείτε κάποιον, το ζήτημα είναι διαφορετικό.

Εκείνοι που αγαπούν τον εαυτό τους βρίσκουν ευχάριστο ακόμα κι απαραίτητο να φροντίζουν καθημερινά το πνεύμα και το σώμα τους. Αυτό είναι φυσικό αποτέλεσμα της συμφιλίωσης με τον εαυτό τους.

Αν σας είναι δύσκολο να δείξετε φροντίδα στον εαυτό σας, ίσως θα πρέπει να προσέξετε έτσι ώστε αυτή η διαδικασία να γίνει μια βασική ανάγκη και να μην αποτελεί κάτι μακρινό που σας προκαλεί ενοχές.

4. Νιώθετε ευτυχισμένοι μόνο όταν όλα πηγαίνουν καλά.
Αυτό είναι κάτι που φαίνεται απολύτως φυσιολογικό. Γιατί να είστε ευτυχισμένοι όταν τα πράγματα είναι άσχημα;

Ακριβώς αυτό όμως συμβαίνει στους ανθρώπους που αγαπούν τον εαυτό τους.

Σκεφτείτε ότι η ζωή είναι μια περιπέτεια. Αν κάνετε ένα ταξίδι και βρίσκεστε με καλή παρέα, ακόμα κι αν καθυστερήσει το αεροπλάνο ή το φαγητό έχει απαίσια γεύση, εσείς θα περνάτε καλά. Μπορείτε να πάρετε το όλο θέμα ανάλαφρα και να γελάσετε. Αν βαριέστε ή είστε δυσαρεστημένοι με την παρέα σας, αυτά τα μικροπράγματα μπορούν να σας τρελάνουν.

Αυτή είναι η δύναμη της σχέσης που έχετε με τον εαυτό σας. Όταν τα πράγματα είναι δύσκολα γελάστε, αδιαφορήστε και δοκιμάστε ξανά. Όταν η κατάσταση γίνεται πολύ άσχημη, παρηγορήστε τον εαυτό σας, πάρτε όσο χρόνο χρειαστείτε και διαβεβαιώστε τον εαυτό σας ότι όλα θα πάνε καλά.

5. Θυμώνετε με τον εαυτό σας επειδή παρουσιάζετε οποιοδήποτε από τα παραπάνω σημάδια.
Αν αισθάνεστε ντροπή ή φόβο επειδή ανακαλύψατε ότι σας λείπει η αυτοεκτίμηση, είναι σίγουρο ότι κάνετε υπερβολική αυτοκριτική.

Τέτοιου είδους άτομα συνήθως επιβάλλουν κάποια πρότυπα στον εαυτό τους. Θεωρούν ότι καθορίζονται από αριθμούς και προσδοκίες. Όταν ανακαλύπτουν ότι με κάποιο τρόπο δεν ανταποκρίνονται, νιώθουν λύπη.

Προσωπικά, πάντα υποστηρίζω το εξής: η αυτοβελτίωση χωρίς αυτοεκτίμηση είναι σαν να χτίζει κάποιος ένα σπίτι πάνω στην άμμο. Χτίζει ξανά και ξανά, αλλά αυτό βυθίζεται συνεχώς.

Πρέπει να χτίσετε θεμέλια με άνευ όρων αυτοαποδοχή ανεξαρτήτως από τα επιτεύγματα και τις προσδοκίες σας. Στη συνέχεια, αν ανακαλύψετε ότι υστερείτε σε κάτι, μπορείτε να ξεκινήσετε με ενθουσιασμό να αποκτάτε καινούριες γνώσεις.

Θεωρώ ότι είμαι ένας από τους επιζώντες αυτής της τρομερής μάστιγας της στέρησης αγάπης. Αφού σταθεροποίησα τη σχέση μου με τον εαυτό μου, είδα τη σχέση με το σώμα μου, το μυαλό μου, την οικογένειά μου, τον σύντροφό μου, το παρελθόν μου – με όλα και όλους – να βελτιώνεται ραγδαία.

Ζούμε σε μια εποχή που όλοι προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι, αλλά ξεχνούν ότι το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να διορθώσουν είναι η επικοινωνία ανάμεσα στην καρδιά, το μυαλό και το πνεύμα.

Όλα λοιπόν εξαρτώνται από εσάς.

Τι θα κάνετε για να αγαπήσετε τον εαυτό σας περισσότερο σήμερα κιόλας;