Φοβίες και Διαταραχές Πανικού: Ποιοι κινδυνεύουν περισσότερο;

Φοβίες και Διαταραχές Πανικού

Ο φόβος είναι μια φυσική, ενστικτώδης αντίδραση σε επικίνδυνες καταστάσεις. Είναι αυτό που μας υποχρεώνει να εγκαταλείψουμε ένα κτίριο που καίγεται. Το ξαφνικό αίσθημα του φόβου μας προστατεύει από τον κίνδυνο, κινητοποιώντας την αδρεναλίνη μας, ώστε να σκεφτόμαστε και να ενεργούμε ταχύτερα από το συνηθισμένο. Όμως, για τους πάσχοντες από φοβίες και διαταραχές πανικού, ο φόβος αποτελεί μια ακατανίκητη και ανεπιθύμητη λειτουργία της καθημερινής τους ζωής. Έχουν πληγεί απο φόβους, τους οποίους αναγνωρίζουν ως ανορθολογικούς και παράλογους, αλλά είναι τόσο ισχυροί και απρόβλεπτοι ώστε αλλάζουν δραστικά τη ζωή τους προκειμένου να αποφύγουν τις καταστάσεις που τους δημιουργούν φόβους.

 

Οι φοβίες και οι διαταραχές πανικού είναι αγχώδεις διαταραχές και αποτελούν τα πιο συνηθισμένα προβλήματα ψυχικής υγείας. Στην πραγματικότητα, εκτιμάται ότι 1 στους 10 επηρεάζεται από αγχώδεις διαταραχές. Είναι ιατρικές διαταραχές, που όμως συχνά συγχέονται με την αδυναμία ή τη μαλθακότητα. Εξαιτίας αυτού του συνηθισμένου σφάλματος καθώς και του στίγματος που συνδέεται με την ψυχική ασθένεια, οι πάσχοντες από αγχώδεις διαταραχές συχνά παραμελούνται και παρεξηγούνται από τον κοινωνικό περίγυρο και σε ορισμένες περιπτώσεις και από τους επαγγελματίες της υγείας.
Για τις φοβίες και τις διαταραχές πανικού αφενός υπάρχουν τρόποι αντιμετώπισης τους και αφετέρου συνεχίζεται η έρευνα για νέες θεραπείες και τεχνικές. Όμως όσο περισσότερα γνωρίζουμε για τις διαταραχές αυτές τόσο καλύτερα μπορούμε να συμβάλλουμε στην άρση του κοινωνικού στίγματος που εμποδίζει πολλούς από τους πάσχοντες να ζητήσουν βοήθεια για να αντιμετωπίσουν την ασθένεια τους.
 

Ειδική φοβία — Κοινωνική φοβία

Υπάρχουν δυο κατηγορίες φοβίας: η ειδική φοβία και η κοινωνική φοβία. Μελέτες έχουν διαπιστώσει ότι τα άτομα με κοινωνική φοβία έχουν συνήθως εμπειρίες από την περίοδο των νεανικών τους χρόνων που σχετίζονται με διαζύγια στην οικογένεια, είναι ντροπαλοί, έχουν δυσκολίες στη συναναστροφή τους με συνομηλίκους και έχουν αποθαρρυνθεί από τους γονείς κατά τη φάση της κοινωνικοποίησής τους.
 

Ειδική φοβία – Οι ειδικές φοβίες θεωρείται ότι οφείλονται σε ένα συνδυασμό βιολογικών παραγόντων και προσωπικών περιστατικών. Μερικά παραδείγματα ειδικών φοβιών είναι ο φόβος για της εναέριες πτήσεις, τα ύψη, τα ζώα και το αίμα. Τα άτομα με αυτό το είδος φοβίας διακατέχονται από εξωφρενικούς αλλά ακούσιους φόβους. Η ανάγκη τους να αποφύγουν τα αντικείμενα ή τις καταστάσεις που τους προκαλούν έντονο άγχος, είναι τόσο δυνατή ώστε να μην είναι σε θέση να ζήσουν μια κανονική ζωή.

Κοινωνική φοβία – Ένα άτομο με κοινωνική φοβία έχει υπερβολικό φόβο στις διάφορες κοινωνικές καταστάσεις. Αισθάνεται υπερβολική ανησυχία για το ενδεχόμενο να κριθεί από τους άλλους ή να συμπεριφέρεται με τέτοιο τρόπο που μπορεί να τους προκαλεί αμηχανία. Υπάρχει πιθανότητα να φοβάται μήπως δεν είναι σε θέση να συνεχίσει να μιλά δημόσια, πνίγεται από το φαγητό όταν τρώει με άλλους ή δεν είναι σε θέση να ουρήσει σε μια δημόσια τουαλέτα. Όλα αυτά μπορούν να οδηγήσουν σε κρίσεις άγχους, με αποτέλεσμα την αύξηση των παλμών της καρδιάς, τη δυσκολία στην αναπνοή και την πρόκληση έντονης εφίδρωσης. Συχνά, μπορεί να οδηγηθεί σε ακραίες συμπεριφορές προκειμένου να αποφύγει τις φοβίες του.
 

Διαταραχή Πανικού

Εκτιμάται ότι από εκείνους που πάσχουν από διαταραχές πανικού και έχουν αναζητήσει θεραπεία, περίπου τα δυο τρίτα είναι γυναίκες. Η διαταραχή πανικού, συνήθως εμφανίζεται για πρώτη φορά στη προχωρημένη εφηβική ηλικία ή λίγο μετά τα 20, παρόλα αυτά είναι γνωστό ότι και παιδιά πάσχουν απο τη διαταραχή. Έρευνες έχουν ανακαλύψει ενδιαφέρουσες πληροφορίες σχετικά με τις γενετικές αιτίες της διαταραχής πανικού. Επίσης έχουν επίσης δείξει ότι η εμφάνιση ή η αναμονή στρεσογόνων γεγονότων, το άγχος στη παιδική ηλικία, η υπερπροστατευτική γονεική συμπεριφορά και η κατάχρηση ουσιών είναι συχνά μεταξύ των ατόμων με διαταραχή πανικού.
Συχνά, οι διαταραχές πανικού συνοδεύονται από αγοραφοβία. Πρόκειται για το φόβο ενός ατόμου να βρίσκεται σε χώρους ή να αντιμετωπίζει καταστάσεις που είναι δύσκολο να αποφύγει ή είναι δύσκολο να αναζητήσει βοήθεια, σε περίπτωση που βιώσει μια κρίση πανικού.
 

Διαταραχές Πανικού χωρίς Αγοραφοβία - Οι κρίσεις πανικού είναι επεισόδια που προκαλούν τρόμο, κατά τη διάρκεια των οποίων το άτομο είναι πεπεισμένο ότι πρόκειται να πεθάνει ή να καταρρεύσει. Χωρίς καμία προειδοποίηση, συντρίβεται από συναισθηματικά και σωματικά συμπτώματα που σηματοδοτούν επικείμενο θάνατο και μπορεί να περιλαμβάνουν ταχυκαρδία, δύσπνοια, ναυτία, λιποθυμία, ζάλη, πόνο στο στήθος και εφίδρωση.

Διαταραχή Πανικού με Αγοραφοβία – Οι γυναίκες έχουν περίπου διπλάσιες πιθανότητες απο τους άνδρες να διαγνωστούν με διαταραχή πανικού με αγοραφοβία. Αυτό συμβαίνει όταν ένα άτομο με διαταραχή πανικού καταβάλλει μεγάλες προσπάθειες για να αποφύγει να βρεθεί σε καταστάσεις που νοιώθει ότι δεν θα μπορεί να αποφύγει ή να ζητήσει βοήθεια εάν πληγεί απο μια κρίση πανικού. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι άνθρωποι αναπτύσσουν και το φόβο της μοναξιάς. Τα άτομα με αγοραφοβία συχνά αποφεύγουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς ή εμπορικά κέντρα, ενώ άλλοι αρνούνται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, μερικές φορές και για χρόνια.
 

Συσχετιζόμενες διαταραχές

Οι αγχώδεις διαταραχές μπορούν να συνυπάρξουν. Με άλλα λόγια ένα άτομο μπορεί να πάσχει απο δυο διαταραχές συγχρόνως. Για παράδειγμα, οι πάσχοντες από κοινωνική φοβία ή διαταραχή πανικού είναι επιρρεπή στην αγοραφοβία. Επίσης, η φοβία και η διαταραχή πανικού συχνά συνδέονται με άλλα προβλήματα ψυχικής υγείας όπως η κατάθλιψη και η κατάχρηση αλκοόλ. Κάποιος με αυτές τις διαταραχές συχνά υποφέρει από κακή ποιότητα ζωής και μπορεί να αντιμετωπίζει προβλήματα στον εργασιακό χώρο του επειδή είναι δύσκολο να λειτουργήσει.
 

Η διαθέσιμη θεραπεία

Ορισμένα φάρμακα καθώς και η γνωσιακή — συμπεριφοριστική θεραπεία μπορεί να φανούν αποτελεσματικά στη θεραπεία της κοινωνικής φοβίας. Οι τεχνικές της γνωσιακής — συμπεριφοριστικής θεραπείας περιλαμβάνουν τη θεραπεία έκθεσης στο στρεσσογόνο αντικείμενο –η οποία βοηθά τους πάσχοντες να χαλαρώνουν σταδιακά με τις καταστάσεις που τους τρομάζουν– και την εκπαίδευση σε θέματα διαχείρισης του άγχους χρησιμοποιώντας τεχνικές όπως η χαλάρωση και οι βαθιές αναπνοές για τον έλεγχο του.
Οι πάσχοντες από ειδική φοβία έχουν την δυνατότητα μπορούν να επωφεληθούν απο διάφορες φαρμακευτικές αγωγές και θεραπείες αυτοβοήθειας. Επίσης, μπορεί να σχεδιαστεί, για κάθε ξεχωριστή, ένας συνδυασμός συμπεριφοριστικών και γνωστικών ψυχοθεραπειών. Οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται περιλαμβάνουν την αποδυνάμωση της σχέσης ερέθισμα-αντίδραση που βοηθάει το άτομο να γίνει λιγότερο ανήσυχο όταν έρχεται σε επαφή με αγχωτικές καταστάσεις.
Η φαρμακευτική αγωγή, σε συνδυασμό με ψυχοκοινωνική θεραπεία, χρησιμοποιείται συχνά για τη καταπολέμηση της διαταραχής πανικού. Οι πάσχοντες ενθαρρύνονται να κατανοήσουν τα επεισόδια πανικού τους, να διερευνήσουν τι ακριβώς προκαλεί τον πανικό τους και να αναπτύξουν μορφές αντιμετώπισής τους. Οι ασκήσεις στις θεραπείες χαλάρωσης διαθέτουν όλα τα εργαλεία για την αντιμετώπιση της αυξανόμενης έντασης των συμπτωμάτων και των αγχωτικών καταστάσεων.
 

Τι μπορώ να κάνω

Οι φοβίες και οι διαταραχές πανικού είναι σοβαρές παθήσεις και μπορεί να προκαλέσουν αναστάτωση στην οικογένεια και την εργασία. Είναι σημαντικό, όμως, να γίνει κατανοητό ότι είναι θεραπεύσιμες. Οι φίλοι μπορούν να γίνουν υποστηρικτικοί αν γνωρίζουν όσο μπορούν περισσότερα για τη διαταραχή, αυξάνοντας με αυτό τον τρόπο την ευαισθησία τους όσον αφορά τις ανάγκες και τις ανησυχίες ενός ατόμου με φοβίες ή διαταραχή πανικού.

Έρευνα: Όσοι σκέφτονται σαν νέοι, φαίνονται νέοι !

Μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, σχετικά με το πώς ο νους επηρεάζει το σώμα, έχει να προσφέρει την κατάλληλη διαπίστωση-συμβουλή: Όσοι άνθρωποι σκέφτονται και ντύνονται σαν νέοι, είναι όντως πιο υγιείς και γερνάνε πιο αργά σε σχέση με όσους σκέφτονται και ντύνονται πιο σοβαρά, σύμφωνα με την ηλικία τους.

|Η δύναμη της θετικής και νεανικής σκέψης και νοοτροπίας μπορεί, όπως φαίνεται, να βελτιώσει από την πίεση του αίματος και τα αρθριτικά μέχρι την όραση. Ακόμα και η καρδιοπάθεια και ο καρκίνος (π.χ. του προστάτη), σε ένα βαθμό, μπορούν να κρατηθούν μακριά χάρη στη δύναμη των νοητικών εικόνων που σχηματίζει κανείς για τον εαυτό του και στην εσωτερική άρνησή του να γεράσει. Η μελέτη των ερευνητών, υπό την Έλεν Λάνγκερ του Τμήματος Ψυχολογίας του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, σε συνεργασία με ερευνητές του πανεπιστημίου ΜΙΤ, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ψυχολογίας “Perspectives on Psychological Science”, σύμφωνα με τη βρετανική “Ντέιλι Μέιλ”.

Οι ερευνητές αναφέρουν, μεταξύ άλλων, ένα πείραμα στη διάρκεια του οποίου μερικοί ηλικιωμένοι “μεταφέρθηκαν” επί μια εβδομάδα πίσω στο 1959 και έζησαν σε ένα διαμέρισμα επιπλωμένο με τη μόδα εκείνης της εποχής, ενώ παρακολουθούσαν τηλεόραση και άκουγαν μουσική της δεκαετίας του πενήντα και του εξήντα. Μετά το τέλος του πειράματος, οι εθελοντές φάνηκε να έχουν ξανανιώσει, καθώς έδειχναν κατά τρία χρόνια νεότεροι, η ακοή και η όρασή τους είχε βελτιωθεί, οι αρθρώσεις τους ήσαν πιο ευέλικτες, οι μύες τους ήσαν πιο δυνατοί και το μυαλό τους πιο καθαρό.

Σύμφωνα με την Λάνγκερ, ένα μέρος από την κατάπτωση των ηλικιωμένων δεν οφείλεται παρά σε νοητικές προκαταλήψεις σχετικά με την ζωή στην τρίτη ηλικία. Έτσι, το σπάσιμο αυτών των νοητικών “αλυσίδων” μπορεί να βελτιώσει την υγεία και την εξωτερική εμφάνιση ενός ανθρώπου, χωρίς να χρειάζονται ακριβές καλλυντικές κρέμες ή επώδυνες δίαιτες.

Ένα άλλο πείραμα έδειξε ότι οι γυναίκες που κόβουν και βάφουν τα μαλλιά τους, όχι μόνο δείχνουν πιο νέες, αλλά έχουν και μειωμένη πίεση αίματος, μια βασική ένδειξη λιγότερου άγχους και καλύτερης υγείας. Μια άλλη μελέτη έδειξε ότι οι γυναίκες που γίνονται μητέρες σε μεγαλύτερη ηλικία, γερνάνε πιο αργά σε σχέση με όσες γέννησαν σε ηλικία 20 – 30 ετών. Το γεγονός ότι μια μεγάλη γυναίκα περιβάλλεται ξαφνικά από νεαρότερα άτομα (τους συμμαθητές του δικού της παιδιού, αλλά και τις συνήθως μικρότερες μητέρες τους) βοηθάει και την ίδια να δει τον εαυτό της με άλλα μάτια και έτσι να νιώσει πιο νέα.

Ένα άλλο πείραμα έδειξε ότι όταν ένας άνθρωπος φοράει στολή στη δουλειά του, είναι πιθανό ότι θα γεράσει πιο αργά, ίσως επειδή με τον τρόπο αυτό αποφεύγει να ντύνεται πιο “σοβαρά” με βάση την ηλικία του. Ακόμα, όσοι άνδρες μένουν φαλακροί πρόωρα, τείνουν να γερνάνε πιο γρήγορα, επειδή επηρεάζεται αρνητικά η ψυχολογία τους. “Έχουμε πολύ περισσότερο έλεγχο πάνω στην υγεία και την ευεξία μας από ό,τι συνειδητοποιούν οι περισσότεροι από εμάς”, σχολίασε η Λάνγκερ.

Διδακτικές ιστορίες από την αρχαία Ελλάδα για το ‘χρέος’

ΓΙΑΤΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΕΙΧΑΜΕ ΧΡΕΗ

Ίσως ακούγεται σαν “ατάκα” από την ταινία “Γάμος…αλά Ελληνικά” αλλά πραγματικά το χρέος είναι μια ελληνική υπόθεση από την αρχαιότητα. Έξι ιστορίες από την αρχαία Ελλάδα, που ίσως μας παραδειγματίσουν.

ΙΣΤΟΡΙΑ 1η : Πώς “διέγραψε” το χρέος του ο Διονύσιος των Συρακουσών
Λέγεται ότι  η πρώτη χρεοκοπία στην ελληνική ιστορία δεν έχει να κάνει με τη “λεηλασία” του ταμείου του ναού της Δήλου (που αναφέρουμε παρακάτω), αλλά με το δάνειο που εισέπραξε από τους υπηκόους του ο σπάταλος τύραννος των Συρακουσών Διονύσιος. Αυτό που θα πρεπε ίσως να κάνουν σήμερα οι ευρωπαίοι , δηλαδή να “κόψουν” χρήμα, το κανε πρώτος ο Διονύσιος. Στην αρχή προσπάθησε να μαζέψει χρήματα από άλλες πόλεις-κράτη, χωρίς όμως να τα καταφέρει. Αφου είδε ότι δεν έχει αποτέλεσμα αυτή η μέθοδος έδωσε διαταγή, υπό την απειλή  θανατικής ποινής,  οι συρακούσιοι να του παραδόσουν όλα τα χρήματα τους. Μόλις συγκεντρώθηκαν όλα τα νομίσματα, μετέτρεψε όλες τις δραχμές σε δίδραχμα! Κατόπιν τους τα επέστρεψε κανονικά  μόνο που πλέον άξιζαν το μισό. Με τα υπόλοιπα μισά που κράτησε ξόφλησε τα χρέη κι έτσι κατάφερε να εξαφανίσει τα δημοσιονομικά προβλήματα της ηγεμονίας του.

ΙΣΤΟΡΙΑ 2η: Δήλος 454 πχ. Η πρώτη χρεωκοπία στο κόσμο
Η “επίσημη” πρώτη πτώχευση στην παγκόσμια ιστορία σημειώθηκε το 454 προ Χριστού στον Ναό της Δήλου. Τον 4ο αιώνα π.Χ. στον Ναό του Απόλλωνα στη Δήλο βρίσκονταν οι θησαυροί της συνομοσπονδίας των ελληνικών πόλεων-κρατών κάτω από την ηγεσία της Αθήνας. Εκεί φυλασσόταν το τεράστιο ποσό των εισφορών των συμμάχων και εκεί γίνονταν οι συναντήσεις των αντιπροσώπων.
Οι πόλεις-κράτη συνέβαλαν στο ταμείο με τη μορφή οικονομικών πόρων, στρατευμάτων και πλοίων, ενώ τα μέλη είχαν ισότιμη ψήφο στο συμβούλιο που είχε δημιουργηθεί.
Το ποσό της οικονομικής συμβολής καθοριζόταν από την Αθήνα, η οποία κατάφερε κάποια στιγμή να μεταφερθεί το θησαυροφυλάκιο της Συμμαχίας από τη Δήλο στην Αθήνα, καθώς πολύ σύντομα η Δηλιακή Συμμαχία εξελίχθηκε σε Αθηναϊκή Ηγεμονία.
Ο Αριστείδης καθόρισε πρώτος το ποσό της εισφοράς για κάθε πόλη με τόσο δίκαιο τρόπο που οι σύμμαχοι τον ονόμασαν “τον δικαιότερο από όλους τους ανθρώπους”.
Το 454 π.Χ., λοιπόν, και ενώ η περίφημη αθηναϊκή συμμαχία έχει ανασυσταθεί, 13 πόλεις-κράτη προχώρησαν σε δανεισμό από τον Ναό της Δήλου. Οι δέκα πόλεις-κράτη, όμως, δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν τα χρέη τους, προχωρώντας έτσι στην πρώτη… στάση πληρωμών της παγκόσμιας ιστορίας!
Δύο από τις δέκα πόλεις-κράτη, μάλιστα, δεν μπόρεσαν τελικά να αποπληρώσουν τα χρέη τους, ενώ οι υπόλοιπες οκτώ ζήτησαν αυτό που αποκαλείται… επαναδιαπραγμάτευση χρέους.
Η στάση πληρωμών στην Αρχαία Ελλάδα δεν ήταν, λοιπόν, άγνωστο φαινόμενο, διότι -όπως λέγεται- οι αρχαίοι Ελληνες ως έμποροι αναγνώριζαν αυτό που αποκαλείται σήμερα συνυπευθυνότητα χρέους – δηλαδή ότι ο δανειστής πρέπει να αναλαμβάνει μερίδιο του ρίσκου αν κάτι πάει στραβά.
Το θέμα είναι, πάντως, ότι πολλά από τα δάνεια χορηγήθηκαν τότε με τη σίγουρη πρόβλεψη ότι ο οφειλέτης θα αποδειχτεί τελικά ανίκανος να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του.
Μετά το “κανόνι” ο Περικλής μετέφερε το ταμείο της Συμμαχίας στην Ακρόπολη της Αθήνας. Εκτοτε οι αποφάσεις λαμβάνονταν μόνο από την Αθήνα και ο φόρος οριζόταν από την Εκκλησία του Δήμου.

ΙΣΤΟΡΙΑ 3η:  Αθήνα 413 π.χ.  Παραχάραξη, κίβδηλα, κοπή νομίσματος χωρίς αντίκρυσμα
Ενώ σήμερα το νόμισμα έχει συμβολική αξία, σε άλλους καιρούς υπήρχε αντιστοίχηση στην αξία του και στο βάρος του μετάλλου.
Μετά την αποτυχία της Σικελικής Εκστρατείας το 413 π.Χ. η Αθήνα βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Οι αποστασίες πολλών συμμάχων και η συνακόλουθη κατάργηση του συμμαχικού φόρου περιορίζουν τα έσοδά της. Παράλληλα, η αυτομόληση των δούλων των μεταλλείων του Λαυρίου στο στρατόπεδο των Λακεδαιμονίων στη Δεκέλεια συρρικνώνει τα αποθέματα σε άργυρο. Ετσι το 407 η Αθήνα αναγκάστηκε να κόψει χρυσά νομίσματα και ένα χρόνο αργότερα τέθηκαν σε κυκλοφορία υπόχαλκα, δηλαδή κέρματα με αργυρό περίβλημα και χάλκινο πυρήνα
Πάντως, η παραχάραξη ανέκαθεν ήταν αδίκημα. Απόδειξη ο Νόμος Νικοφώντος, ένα ψήφισμα λίγο μετά την ίδρυση της Β’ Αθηναϊκής Συμμαχίας που προσδιορίζει τα νομίσματα που επιτρέπονταν να κυκλοφορούν. Λαμβάνεται επίσης μέριμνα για τις απομιμήσεις αθηναϊκών τετραδράχμων, ενώ αναφέρεται η κατάσχεση των κίβδηλων νομισμάτων και οι ποινές για τους παραβάτες του νόμου.

ΙΣΤΟΡΙΑ 4η:  Σπάρτη 5ος αιώνας π.χ.  Η πρώτη περίπτωση καταγεγραμμένης δημόσιας δανειακής πράξης που γνωρίζουμε
Γράφει ο Γάλλος οικονομολόγος και τραπεζίτης Ζακ Ατταλί στο τελευταίο του βιβλίο «Παγκόσμια κατάρρευση σε 10 χρόνια;
 Τον 5ο αιώνα π. Χ., οι κυβερνώντες της Σπάρτης και πολλών άλλων συμμαχικών πόλεων – κρατών, ελλείψει χρημάτων, όταν το 431 π. Χ. ξέσπασε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, που τους έφερε αντιμέτωπους με την Αθήνα, δανείστηκαν άτοκα πόρους που δεν μπορούσαν να καταλάβουν: τις αποταμιεύσεις των ιερών της Ολυμπίας και των Δελφών, που προορίζονταν θεωρητικά για τις τελετές και τη συντήρηση των ιερών χωρών».
Αυτή ήταν μια πρώτη προσέγγιση του «θεσμού», η οποία, ωστόσο, δεν είχε ακριβώς τη μορφή του κρατικού δανείου.

ΙΣΤΟΡΙΑ 5η:  Αθήνα 426 π.χ.  Η πρώτη “τρόικα”
Συνεχίζει ο Ατταλί  πιο κάτω:
Οι Αθηναίοι ήταν αυτοί στους οποίους κατοχυρώνεται και αυτή η «ανακάλυψη καθώς, στο αντίπαλο στρατόπεδο, η Αθήνα, η οποία σταδιακά καταστρεφόταν από αυτό τον πόλεμο, έπρεπε κι εκείνη να δανειστεί από τους ναούς.
Eτσι, από το 426 π. Χ. έως το 422 π. Χ. οι υπεύθυνοι της πόλης συνήψαν τρία δάνεια με τους ιερείς των ναών της Αθηνάς Πολιάδος, της Αθηνάς Νίκης και της Αρτέμιδος (σ. σ. οι οποίοι, υπό μία έννοια, θα αποτελούσαν και την «τρόικα» της εποχής), έπειτα από ιερά από άλλες περιοχές (σ. σ. ως γνωστόν, ο δανεισμός φέρνει κι άλλον δανεισμό), παροτρύνοντας τον λαό να τους δανείσει τους πόρους του προσφέροντάς του σε αντάλλαγμα κάθε είδους τιμές. Ωστόσο», καταλήγει ο Ατταλί, «οι κινήσεις αυτές δεν απέτρεψαν το τέλος του Xρυσού Aιώνος της Αθήνας, εξαιτίας της καταστροφικής αυτής σύρραξης».
Ο πόλεμος τελείωσε, όπως τελείωσε, οι κακές συνήθειες όμως, όπως αυτή του κρατικού δανεισμού, δεν κόπηκαν.
Και μάλιστα, έγιναν χειρότερες, υπό την έννοια ότι οι πρόγονοί μας γρήγορα «συνέλαβαν» και την… ιδέα της αθέτησης υποχρεώσεων.
Στο ίδιο βιβλίο, λίγο παρακάτω, αναφέρεται ότι «έναν αιώνα αργότερα, 10 από τις 13 πόλεις – κράτη της ναυτικής συμμαχίας, που είχε δημιουργηθεί κατά την ένδοξη εποχή της Αθήνας, αθετούν την εξόφληση των δανείων που είχαν λάβει από το συμμαχικό ταμείο».

ΙΣΤΟΡΙΑ 6η:  594 π.χ.  Σεισάχθεια – Η πρώτη διαγραφή χρέους
Ο όρος είναι σύνθετος από τα αρχαία ελληνικά, από το “σείω” (ταρακουνώ) + “άχθος” (βάρος, χρέος). Ουσιαστικά σήμαινε την “αποτίναξη των βαρών”.Πριν την απαγόρευσή της από το Σόλωνα, στην Αθήνα ίσχυε ο θεσμός της υποδούλωσης για χρέη: ένας πολίτης που δεν μπορούσε να ξεπληρώσει το δανειστή του έχανε την ελευθερία του
Τα νομοθετικά μέτρα του Σόλωνα ήταν πολύ τολμηρά, αλλά και δραστικά. Βασίζονταν στην αρχή της δίκαιης ανισότητας και όχι της απόλυτης ισότητας, ενώ επιδίωκαν να αποτρέψουν την εμφύλια διαμάχη και τη διάλυση της πολιτικής κοινότητας της Αθήνας, διατηρώντας παράλληλα την κοινωνική διαστρωμάτωση και την προβολή αυτής της διαστρωμάτωσης στη νομή της εξουσίας.
Η σεισάχθεια εντασσόταν στα μέτρα επανόρθωσης που έλαβε ο Σόλων. Πιο συγκεκριμένα, καταργούνταν τα υφιστάμενα χρέη ιδιωτών προς ιδιώτες και προς το δημόσιο, καταργήθηκε ο δανεισμός με εγγύηση το “σώμα” (προσωπική ελευθερία) του δανειολήπτη και των μελών της οικογένειάς του, ενώ απελευθερώθηκαν και όσοι Αθηναίοι είχαν γίνει δούλοι λόγω χρεών στην ίδια την Αθήνα και επαναφέρθηκαν στην πόλη όσοι εν τω μεταξύ είχαν μεταπωληθεί στο εξωτερικό.
Είναι γνωστό ότι με τη “σεισάχθεια” ο Σόλων έδωσε τέλος στην εξάρτηση των φτωχών αγροτών στην Αττική. Εκείνο που δεν είναι γνωστό και παραμένει θέμα διαμάχης ανάμεσα στους ερευνητές είναι η διαδικασία που ακολούθησε προκειμένου να αποκαταστήσει όσους είχαν πέσει θύματα της αυθαιρεσίας των πλουσίων, ακριβώς γιατί δεν υπήρχαν γραπτές διατάξεις (αυτό άλλωστε λέει και ο Σόλων σε ένα από τα ποιήματά του). Το μέτρο άλλοτε συνδέεται με τους εκτημόρους, τους εξαρτημένους αγρότες που καλλιεργούσαν τη γη των προνομιούχων με τη συμφωνία να τους δίνουν το 1/6 της παραγωγής αντί ενοικίου, ενώ άλλοτε με όλους όσους είχαν δανειστεί και καλλιεργούσαν την γη των πλουσίων και ισχυρών με ενέχυρο την προσωπική τους ελευθερία.

Γιατί τα αρνητικά συναισθήματα μας καταστρέφουν

Όταν μέσα μας φωλιάζει ο φόβος και όλα τα αρνητικά συναισθήματα που πηγάζουν από αυτόν, τότε η ενέργεια που κυκλοφορεί σε μεσημβρινούς (ποταμούς ενέργειας) μέσα μας μπλοκάρεται με αποτέλεσμα το κάθε όργανο που τροφοδοτείται ενέργεια από τον μεσημβρινό που έχέι το μπλοκάρισμα να χάνει την ενέργεια του και να ασθενεί (α-σθένεια έλλειψη σθένους, έλλειψη ενέργειας).

Τα αρνητικά συναισθήματα διαμέσου των τσάκρας επιδρούν στον υποθάλαμο και στη συνέχεια στην υπόφυση και επηρεάζουν πλήρως την έγκριση όλων των ορμονών του σώματος μας, όπως προκαλούν την έγκριση χημικών ουσιών όπως της αδρεναλίνης, της κορτιζόλης, της υπερβολικής χοληστερίνης και ινσουλίνης, οι οποίες δηλητηριάζουν όλα τα όργανα του σώματος μας και τα αιμοφόρα αγγεία μας.

Τα αρνητικά συναισθήματα απενεργοποιούν το ανοσοποιητικό μας σύστημα (διαμέσου του τσάκρα του καρδιακού πλέγματος) και κατ’ αυτό τον τρόπο όλοι οι υιοί και τα μικρόβια, καρκινικά κύτταρα που κυκλοφορούν μέσα μας επιτίθενται στον οργανισμό και τον καταβάλουν. Το κυριότερο όμως ο φόβος, η αμφιβολία, η αγωνία και η ανησυχία μας οδηγούν σε μία αμυντική στάση, η οποία μας παρεμποδίζει την αυθόρμητη ροή της νοημοσύνης και έμπνευσης που δεχόμαστε από την Πηγή μας.

Τα αρνητικά συναισθήματα μας δημιουργούνται όταν αμφιβάλλουμε ότι κάποια ανάγκη μας δεν θα πραγματοποιηθεί ή κυρίως φοβάμαι ότι δεν θα πραγματοποιηθεί.

Το κακό με τους ενήλικες είναι ότι κρατάμε το φόβο, το θυμό, μέσα μας, με αποτέλεσμα να σταματάμε τη ροή της ενέργειας μέσα μας, να στέλνουμε μήνυμα στον υποθάλαμο και στη συνέχεια στην υπόφυση να εκκρίνει υπερβολικά ορισμένες ορμόνες που μας καταστρέφουν την υγεία μας, όπως της κορτιζόλης, αδρεναλίνης, ινσουλίνης, χοληστερίνης ή να προκαλούν τη μείωση της θυροξίνης που καταστρέφει κυριολεκτικά το μεταβολισμό μας. Τα συναισθήματα όπως κι όλες οι ανθρώπινες εκδηλώσεις είναι ενέργεια η οποία πάλλεται σε ορισμένες συχνότητες. Είναι ενέργεια που φουντώνει, εξαπλώνεται και πρέπει να την αφήσουμε να ρέει και να φύγει. Είναι ένα κύμα ενέργειας, το όποιο αν το μπλοκάρουμε με το να το κρατήσουμε μέσα μας, μας κάνει τεράστια ζημιά.

Αν δείτε τα παιδιά δεν κρατούν αρνητικά συναισθήματα. Παίζουν, θυμώνουν.

Εγώ έπαθα Σκλήρυνση κατά Πλάκας διότι κράτησα μέσα μου το μίσος, το θυμό, τις ενοχές. Η αρνητική ενέργεια των αρνητικών μου συναισθημάτων διαμέσου του 4ου τσάκρα, του τσάκρα της καρδιάς παραπλάνησαν το ανοσοποιητικό μου σύστημα και το έκαναν να βλέπει τμήματα του σώματος μου, σαν εχθρούς του.

Δυστυχώς ο περισσότερος κόσμος εθίζεται στα αρνητικά συναισθήματα (ενοχή, φόβο..) με την διαδικασία της εκκρίσεως πεπτιδίων και της εισβολής τους στα κύτταρα μας διαμέσου των ανάλογων υποδοχέων.

O Herbert Benson πρόεδρος του Harvard Medical School’s Mind – Body Medical Institute μας λέει ότι σκέψεις γεμάτες φόβο και stress, οδηγούν σε έγκριση στρεσογόνων ορμονών όπως της νορεπινεφρίνης που εμποδίζουν όλες της φυσικές θεραπευτικές δυνάμεις του σώματος μας να δράσουν. Μπορεί οι στρεσογόνες αυτές σκέψεις να μην πραγματοποιηθούν ποτέ, αλλά η ζημιά που προκαλούν είναι η ίδια..

Η κύρια όμως ορμόνη που εκκρίνεται από τα επινεφρίδια όταν κυριαρχούμαστε από αρνητικές σκέψεις, είναι η κορτιζόλη. Σύμφωνα με τον Dr Bruce McEwen διευθυντή νευροενδοκρινολογίας στο Rockefeller University στο New York University, η έκκριση κορτιζόλης φθείρει τον εγκέφαλο, οδηγεί σε ατροφία τα εγκεφαλικά κύτταρα και προκαλεί απώλεια μνήμης. Επίσης αυξάνει την πίεση αλλά και το σάκχαρο στο αίμα, με αποτέλεσμα την αρτηριοσκλήρυνση και την ανάπτυξη καρδιακών ασθενειών.

Το κυριότερο αρνητικό συναίσθημα είναι ο φόβος.

Ένας ασθενής με Σκλήρυνση κατά πλάκας στην Αμερική συνειδητοποίησε ότι έπαθε αυτή την ασθένεια επειδή ένοιωθε ένα διαρκή φόβο, μια μόνιμη απειλή. Ο διαρκής φόβος του έθετε σε συνεχή συναγερμό τα επινεφρίδια τα οποία ήταν υποχρεωμένα να παράγουν συνεχώς κορτιζόλη και να φθείρουν ανεπανόρθωτα το σώμα του. Περιέγραψε το φόβο του, την διαρκή απειλή που δεχόταν και έθετε σε λειτουργία τα επινεφρίδια, σαν τον συναγερμό που κτυπά όταν η πόρτα παραβιάζεται από διαρρήκτες. Για το σώμα μας, ο φόβος είτε είναι πραγματικός είτε είναι φανταστικός, έχει τα ίδια αρνητικά αποτελέσματα, την έκκριση της κορτιζόλης.

Όπως μας εξηγεί ο Dr Alex Loyd, τα πάντα ελέγχονται από τον μεταιχμιακό ή συναισθηματικό εγκέφαλο και συγκεκριμένα του υποθάλαμου, οποίος ελέγχει τα εξής: 1ον την αρτηριακή πίεση του αίματος, 2ον την θερμοκρασία του σώματος, 3ον την ρύθμιση των υγρών του σώματος μας δια μέσου της δίψας και της λειτουργίας των νεφρών, 4ον την συσταλτικότητα της μήτρας, 5ον την έκκριση γάλακτος από το στήθος, 6ον την συναισθηματική μας διαδικασία, 7ον την αυξητική ορμόνη, 8ον τα επινεφρίδια, 9ον την ορμόνη του θυρεοειδή αδένα και 10ον την λειτουργία των σεξουαλικών οργάνων.

Η διαδικασία της δημιουργίας κορτιζόλης: ο υποθάλαμος που λαμβάνει σήμα κίνδυνου, διαμέσου του τρίτου ματιού, όταν διακατεχόμαστε από στρες και αρνητικά συναισθήματα, εκκρίνει την ορμόνη CRH (Corticotropin Releasing Hormone), ορμόνη που διεγείρει την υπόφυση για να παράγει την ορμόνη ACTH. Η ορμόνη ACTH (Adrenocorticotropic Hormone), που εκκρίνεται από τον πρόσθιο λοβό της υπόφυσης, διεγείρει την έκκριση της κορτιζόλης από τα επινεφρίδια.

Σύμφωνα με την Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, η κορτιζόλη αυξάνει το σάκχαρο του αίματος διασπώντας το γλυκογόνο και προωθώντας τη μετατροπή των αμινοξέων σε γλυκόζη στο ήπαρ, διαδικασία που ονομάζεται γλυκονεογένεση. Για το λόγο αυτό η κορτιζόλη είναι μια διαβητογόνος ορμόνη. Από την άλλη πλευρά ενισχύει τον καταβολισμό των πρωτεϊνών. Η μυϊκή μάζα ελαττώνεται, ενώ παρουσιάζεται και οστεοπορωτική δράση. Με την παρουσία της κορτιζόλης, το λίπος έχει την τάση να συγκεντρώνεται στον τράχηλο και τον κορμό. Η κορτιζόλη καταστέλλει το ανοσοποιητικό σύστημα, και κυρίως τα λεμφοκύτταρα, ενώ περιορίζει την εκδήλωση της φλεγμονώδους απάντησης. Με τον τρόπο αυτό, αυξάνεται η επιρρέπεια του οργανισμού απέναντι στις λοιμώξεις. Λόγω κατακράτησης χλωριούχου νατρίου, αυξάνεται και η αρτηριακή πίεση. Όταν υπάρχει υπερέκκριση κορτιζόλης, μπορεί να παρατηρηθούν ψυχικές διαταραχές. Τέλος, η κορτιζόλη μπορεί να προκαλέσει νέος έλκος στο γαστρεντερικό σύστημα ή να αναζωπυρώσει παλαιό έλκος.

Η πίστη μας , καθώς και τα θετικά συναισθήματα της αγάπης, ευσπλαχνίας, γαλήνης, παίζουν καθοριστικό ρόλο στην αυτοθεραπεία μας. Στο Hearth math Institute στην Αμερική απέδειξαν ότι η πίστη μπορεί να εναρμονίσει τη δύναμη του σώματος και της ψυχής μας με την πρόθεσή μας να θεραπευτούμε. Αναλυτικότερα ανακάλυψαν ότι με τη βαθιά πίστη, το ανοσοποιητικό μας σύστημα παράγει την Ανοσοσφαιρίνη Α (Immunoglobulin A) που καταπολεμά όλους τους ιούς.

Έχει αποδειχθεί ότι άτομα που διαλογίζονται για 5 λεπτά κάθε πρωί, ισχυροποιούν το ανοσοποιητικό τους σύστημα, ανεβάζοντας με το διαλογισμό τα επίπεδα της Ανοσοσφαιρίνης Α.

Τα θετικά συναισθήματα (αγάπης, ευσπλαχνίας, γαλήνης, γενναιοδωρίας), που καλλιεργούμε με το διαλογισμό, ανεβάζουν τα επίπεδα της Ανοσοσφαιρίνης Α.

Αντιθέτως, τα αρνητικά συναισθήματα όπως αυτά του φόβου, του θυμού, του μίσους, που έρχονται στο νου μας, ακόμη και για πέντε λεπτά, είναι ικανά να μειώσουν σημαντικά τα επίπεδα της Ανοσοσφαιρίνης Α και κατά συνέπεια να μειώσουν σημαντικά, αν όχι να απενεργοποιήσουν το ανοσοποιητικό μας σύστημα. To παν είναι πώς μεταφράζουμε τα γεγονότα. Ο τρόπος που δεχτήκαμε το γεγονός, ο τρόπος που το αντιληφθήκαμε, το ερμηνεύσαμε, το φιλτράραμε, αυτός είναι πάντα που γεννάει τον πόνο μας ή την χαρά μας. Κάθε φορά που κάνουμε θετικές σκέψεις ή ερμηνεύουμε θετικά μια εμπειρία μας ή συναναστροφή με τους συνανθρώπους μας, το ασυνείδητο γράφει Όφελος-Κέρδος. Η θετική ενέργεια που δημιουργείται τροφοδοτεί όλη μας την ύπαρξη, δίνοντάς μας τη δύναμη να επιτύχουμε σ’ ό,τι επιθυμούμε. Αν κάνουμε αρνητικές σκέψεις ή ερμηνεύσουμε αρνητικά μια εμπειρία μας, δημιουργείται αρνητική ενέργεια που μας μπλοκάρει και δεν μας αφήνει να πετύχουμε αυτά που θέλουμε, αλλά μας δημιουργεί εσωτερική σύγκρουση, η οποία είναι η κύρια αιτία όλων των θεωρουμένων ανιάτων ασθενειών.

Ο Γερμανός γιατρός Ryke Geerd Hamer μας υποστηρίζει ότι καρκίνο παθαίνουμε όταν έχουμε μεγάλη εσωτερική σύγκρουση, όταν η ζωή μας είναι ενάντια στο σκοπό της ψυχής, που εκφράζεται με τα συναισθήματά μας, όταν πάμε εντελώς ενάντια στα συναισθήματά μας. Το μόνο πραγματικό συναίσθημα που υπάρχει είναι η αγάπη και όλα τα συναισθήματα και αρετές που πηγάζουν από αυτή όπως η χαρά, η γαλήνη, η αγαλλίαση, ο ομορφιά, ο ενθουσιασμός, η ελπίδα, η εμπιστοσύνη, η αλληλεγγύη. Όταν διακατεχόμαστε από το φόβο και από τα συναισθήματα που πηγάζουν από αυτόν όπως είναι ο πανικός, ο θυμός, το μίσος, η οργή, η ζήλια, ο φόβος απώλειας, θανάτου, σημαίνει σίγουρα ότι έχουμε κόψει την επικοινωνία, την πρόσβαση με την Πηγή μας, πάμε ενάντια στο σκοπό της ψυχής μας, βιώνουμε εσωτερική σύγκρουση και αργά ή γρήγορα η αρρώστια θα έλθει για να μας κάνει να αναθεωρήσουμε τη ζωή μας και να έλθουμε στο «σωστό δρόμο». Έχω αναφερθεί ξεκάθαρα στη δομή του εγκεφάλου μας όπου όταν έχουμε αρνητικά συναισθήματα ο μεταιχμιακός ή συναισθηματικός εγκέφαλος δίνει εντολή στον ερπετικό ή αυτόνομο νευρικό σύστημα να μπει σε διαδικασία συναγερμού όπου αυξάνει την πίεση του αίματος τον κτύπο της καρδιάς, την αναπνοή, σφίγγει τα δόντια, εκκρίνει γαστρικά υγρά, δημιουργεί σπαστική κίνηση στο έντερο, σφίγγει τους μυς στον αυχένα και στον ώμο. Σε βαθύτερη βέβαια σύγκρουση παραπλανά το ανοσοποιητικό σύστημα το οποίο αντιλαμβάνεται ότι απειλείται από τα ίδια του τα μέλη και επιτίθεται σε αυτά. Υπάρχουν τόσα αυτοάνοσα νοσήματα, όσα είναι και τα όργανα ή μέρη του σώματός μας. Σε ακόμη βαθύτερη σύγκρουση το άτομο παθαίνει καρκίνο. Όταν απαλλαγούμε από το φόβο, όλα διορθώνονται, όλα πάνε τέλεια μέσα μας.

Ο Γάλλος γιατρός Jean-Jacques Crèvecœur και ο Γερμανός γιατρός Ryke Geerd Hamer μας εξηγούν πως μπορούμε να ξεπεράσουμε τις εσωτερικές συγκρούσεις:
Το να ξαναμάθουμε λοιπόν να ακούμε τα συναισθήματά μας, να τα αναγνωρίζουμε και να τα δεχόμαστε, να τα ευχαριστούμε μάλιστα που επαγρυπνούν για μας, είναι ένας πρώτος σταθμός για να αποφεύγουμε τις καταστρεπτικές εσωτερικές συγκρούσεις και το στρες. Εάν, επιπλέον, μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας με τρόπο κατάλληλο, υπεύθυνα, χωρίς να αποδίδουμε στους άλλους την ευθύνη, θα μπορέσουμε πολύ γρήγορα να ξαναβρούμε την ισορροπία μας.
Να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας. Να τολμάμε τις αντιπαραθέσεις, με σεβασμό στους άλλους : πόσες φορές, σε δύσκολες, τεταμένες, δυσάρεστες καταστάσεις, δεν συνέβη να μην τολμήσουμε να πούμε τα πράγματα στον άλλο, με σεβασμό, αλλά και σταθερά, με θάρρος ; Πόσες φορές δεν κατάπιαμε τα λόγια μας από φόβο μην προκαλέσουμε σύγκρουση ; Φοβόμαστε συχνά να πούμε δυσάρεστα πράγματα, επειδή πιστεύουμε ότι είναι προτιμότερο να διατηρούμε την ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους. Όμως αυτή η ειρήνη είναι απατηλή, αφού μέσα μας μπορεί να γεννιέται ένα ισχυρό βίαιο συναίσθημα. Όμως, μην λέγοντας τίποτα, αυξάνουμε την αίσθηση απογοήτευσης και μνησικακίας μέσα μας, μέχρι που η κατάσταση γίνεται αφόρητη. Τότε, είτε ξεσπάμε βίαια πάνω στον άλλο, οπότε συμβαίνει αυτή η σύγκρουση και η ρήξη που ακριβώς θέλαμε να αποφύγουμε, είτε καταπίνουμε τα συναισθήματά μας για άλλη μια φορά, και τότε συμβαίνει ο καρκίνος ή η οξεία ασθένεια, που μας καλεί να εξετάσουμε προσεχτικά την ανισορροπία που έχουμε δημιουργήσει ... Το να τολμάμε τη σύγκρουση, είναι το να μάθουμε να μιλάμε για τα πράγματα που μας ενοχλούν, ήρεμα, χωρίς υπεκφυγές. Το να μάθουμε να εκφράζουμε με ειλικρίνεια το τι μας συμβαίνει, είναι ο καλύτερος τρόπος για να φροντίζουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους.
Να συγχωρούμε, όχι, να συγχωρήσουμε τον άλλο για το κακό που μπορεί να μας έχει κάνει, αλλά να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για τον πόνο που δεχτήκαμε να ζήσουμε τόσο καιρό, μέχρις ότου χαλαρώσουμε, μέχρις ότου εκφράσουμε στον άλλο τις ανάγκες και τα συναισθήματά μας, μέχρις ότου τολμήσουμε την αντιπαράθεση, μέχρις ότου, επιτέλους, αναγνωρίσουμε και δεχτούμε την πραγματικότητα, μέχρις ότου κλείσουμε τις εκκρεμότητές μας.

Όσο και αν μας εκπλήσσει, υπεύθυνοι για τα σοκ, τις εσωτερικές συγκρούσεις, το στρες μας, δεν είναι ποτέ οι άλλοι, ούτε τα γεγονότα.To παν είναι πως μεταφράζουμε τα γεγονότα. Ο τρόπος που δεχτήκαμε το γεγονός, ο τρόπος που το αντιληφθήκαμε, το ερμηνεύσαμε, το φιλτράραμε, αυτός είναι πάντα που γεννάει τον πόνο μας ή την χαρά μας. Η ασθένεια δεν είναι μοιραία, δεν συμβαίνει ποτέ τυχαία. Που θέλει να πει, ότι αλλάζοντας τις συνήθειες συμπεριφοράς μας, τους τρόπους σκέψης μας, τη συναισθηματική ζωή μας, μπορούμε να εξαλείψουμε οριστικά την επήρεια των ασθενειών πάνω μας. Τελικά αν κάπου «πέσαμε έξω» με πολλή αγάπη, χιούμορ και ταπεινότητα, θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας για την ηλιθιότητά μας και να μας συγχωρήσουμε για το κακό που μας κάναμε.

Ο ολιστικός γιατρός Dr Bradley Nelson στο βιβλίο του «The Emotion Code» μας εξηγεί ξεκάθαρα ότι όλες οι ασθένειες προέρχονται από παγιδευμένα συναισθήματα. Ονομάζει τη μέθοδο απαλλαγής των αρνητικών συναισθημάτων «Future Medicine» δηλαδή ιατρική του μέλλοντος. Εξετάζοντας την αρχαία Κινέζική ιατρική που η κύρια αιτία όλων των ασθενειών είναι ανισορροπία της ενέργειας στο σώμα μας, εφάρμοσε την τεχνική του «The Emotion Code», όπου διαπίστωσε ότι η κύρια αιτία στις παρακάτω ασθένειες ήταν τα παγιδευμένα αρνητικά συναισθήματα και θεράπευσε τα περισσότερα από αυτά όπως: αλλεργίες, άσθμα, ισχίο, πόνο στη μέση, στα γόνατα, στις αρθρώσεις, στον αυχένα, στην κοιλιακή χώρα, στους ώμους, στο στήθος, στα μάτια, προβλήματα στον καρπικό σωλήνα, ινομυώματα, χρόνια κόπωση, καρκίνο, σκλήρυνση κατά πλάκας, Λύκο, καούρες, διαβήτη, νόσο του Chron, δυσκοιλιότητα, σπαστική κολίτιδα, κατάθλιψη, υποθυρεοειδισμό, ίλιγγο, ημικρανίες, αϋπνίες, κρίσεις πανικού, φοβίες, δυσλεξία, μαθησιακές δυσκολίες, Parkinson, προβλήματα ακμής σε μεγαλύτερες ηλικίες, υπογλυκαιμία, αδυναμία.

Ελευθερώνοντας το σώμα μας από τα παγιδευμένα αρνητικά συναισθήματα του δίνουμε την ευκαιρία να αυτοθεραπευτεί, διότι όπως έχουμε αναφέρει, τα αρνητικά συναισθήματα απενεργοποιών το ανοσοποιητικό σύστημα, αλλά και το παραπλανούν έτσι ώστε να θεωρήσει εχθρούς διάφορά σημεία ή όργανα του σώματος, να επιτεθεί και να μας δημιουργήσει όλες τις φλεγμονές και αυτοάνοσα νοσήματα που προαναφέραμε.

Τα παγιδευμένα αρνητικά συναισθήματα είναι η κύρια αιτία για όλους τους πόνους που υποφέρουν οι άνθρωποι σήμερα με κυρίαρχο τον πονοκέφαλο, τον πόνο στον αυχένα (που βρίσκεται ο ερπετικός εγκέφαλος) τον πόνο στη μέση. Τα παγιδευμένα αρνητικά συναισθήματα προκαλούν ανησυχίες, κατάθλιψη, αϋπνίες.

Τι είναι τα παγιδευμένα αρνητικά συναισθήματα; Είναι ενέργεια που παγιδεύεται στο σώμα μας, όταν έχουμε βιώσει έντονο θυμό, θλίψη, ενοχές, ζήλια.

Το σώμα μας έχει πολύ μεγαλύτερη σοφία από το νου μας, θυμάται τα πάντα, βασίζεται στα δεδομένα του υποσυνειδήτου, όπου έχουν καταγραφεί τα πάντα. Πολλοί έχουν ξεχάσει το θυμό που είχαν για κάποιο πρόσωπο, όταν όμως εστιάσουν την προσοχή τους στο πρόσωπο και στο περιστατικό που τους δημιούργησε θυμό και τους κτυπήσουμε κάτω από το στήθος στο δεξί μέρος που είναι πάνω από το συκώτι ή και στο αριστερό που ξεκινά ο μεσημβρινός του συκωτιού, το σημείο αυτό πονά και πονά έως ότου βγάλουν, απεγκλωβίσουν την ενέργεια του θυμού που έχει εγκλωβιστεί σε αυτό το σημείο.

Κάθε αρνητικό συναίσθημα βρίσκεται σε μια συγκεκριμένη περιοχή του σώματος μας και δονείται με μια ιδιαίτερη συχνότητα, τα πάντα άλλωστε στο Σύμπαν είναι ενέργεια που δονούνται σε μία ορισμένη συχνότητα. Ενώ δονούνται με την συγκεκριμένη συχνότητα την μεταδίδουν και στους ιστούς που βρίσκονται γύρω από αυτά τα όργανα. Τα αρνητικά συναισθήματα δονούνται με κατώτερες συχνότητες , ενώ τα θετικά με ανώτερες. Όταν έχουμε παγιδευμένα συναισθήματα, έλκουμε συνεχώς τα συναισθήματα αυτά, έλκουμε πρόσωπα και καταστάσεις που θα μας δημιουργήσουν αυτά τα συναισθήματα. Αυτό γίνεται γιατί τα αρνητικά συναισθήματα είναι ενέργεια που πάλλεται και μεταδίδεται στους ιστούς τους σώματος, όταν έχουμε θυμό μέσα μας, θυμώνουμε γρήγορα με κάθε κατάσταση διότι ήδη το σώμα μας δονείται συνεχώς στη συχνότητα του θυμού. Άλλωστε στο Σύμπαν έλκουμε αυτό στο οποίο επικεντρώνουμε τη συνείδηση μας. Όταν έχουμε μέσα μας θυμό, επικεντρώνουμε τη συνείδησή μας στο θυμό και τα κύτταρά μας είναι γεμάτα υποδοχείς θυμού, ο εγκέφαλο μας είναι γεμάτος νευρωνικά δίκτυα θυμού.

O χάρτης του Emotion Code του Bradley Nelson:

Πρόβλημα στο λεπτό έντερο ή στην καρδιά από εγκατάλειψη, απιστία, χαμό, έλλειψη αγάπης.
Πρόβλημα στη σπλήνα ή στο στομάχι, από ανησυχία, απελπισία, αηδία, νευρικότητα.
Πρόβλημα στο πνευμόνι ή στο παχύ έντερο από κλάμα, αποθάρρυνση, απόρριψη, θλίψη, πόνο. Η γυναίκα του Christopher Reeve πέθανε επτά μήνες μετά, από καρκίνο πνεύμονας 44 ετών.
Πρόβλημα στο συκώτι και στη χολή, από θυμό, πικρία, ενοχή, μίσος, μνησικακία., πανικό, κατάθλιψη.
Πρόβλημα στο νεφρά ή στην κύστη από κατάκριση, τρόμο, φόβο.
Πρόβλημα στους αδένες και σεξουαλικά όργανα, από ταπείνωση, ζήλια, πόθο, καταπίεση.

Συμπέρασμα: Τα αρνητικά μας συναισθήματα είναι η κύρια αιτία όλων των ασθενειών, της φτώχειας και της μιζέριας που βιώνουμε στη ζωή μας. Θέτουν τον ερπετικό μας εγκέφαλο σε συναγερμό με αποτέλεσμα την έγκριση όλων των ορμονών του σώματος μας, όπως προκαλούν την έγκριση χημικών ουσιών όπως της αδρεναλίνης, της κορτιζόλης, της υπερβολικής χοληστερίνης και ινσουλίνης, οι οποίες καταστρέφουν τα κυριότερα όργανα του σώματος μας και τα αιμοφόρα αγγεία μας. Επίσης ο συναγερμός αυτός απενεργοποιεί το ανοσοποιητικό και το πεπτικό μας σύστημα. Διαμέσου δε του τσάκρα της καρδιάς παραπλανά το ανοσοποιητικό μας σύστημα και προκαλεί όλες τις αυτοάνοσες ασθένειες. Όταν τα αρνητικά συναισθήματα είναι ισχυρά, παγιδεύονται μόνιμα στο σώμα μας σε συγκεκριμένα όργανα, ανάλογα με το συναίσθημα και προκαλούν κατώτερες δονήσεις που έλκουν αρνητικά πρόσωπα και καταστάσεις στη ζωή μας.

Αιθιοπίς ένα χαμένο Έπος της αρχαίας Ελληνικής λογοτεχνίας

Η Αιθιοπίς είναι ένα χαμένο έπος της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας. Ήταν μέρος του Τρωικού κύκλου, δηλαδή της ομάδας εκείνης των επών που εξιστορούσε την ιστορία του Τρωικού Πολέμου.

Η ιστορία της Αιθιοπίδας ακολουθεί χρονολογικά αυτή της ομηρικής Ιλιάδας, και έπονται τα γεγονότα της Μικρής Ιλιάδας. Η Αιθιοπίς αποδιδόταν από αρχαίους συγγραφείς στον Αρκτίνο της Μιλήτου. Το ποίημα περιελάμβανε πέντε βιβλία έμμετρου λόγου σε δακτυλικό εξάμετρο.
Η Αιθιοπίς συντέθηκε πιθανώς τον έβδομο αιώνα π.Χ., αλλά υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα ως προς τον ακριβή χρονικό εντοπισμό της. Αρχαίες πηγές χρονολογούν τον Αρκτίνο τον όγδοο αιώνα, αλλά πρώιμες καλλιτεχνικές αναπαραστάσεις ενός από τους πιο σημαντικούς χαρακτήρες, της Πενθεσίλειας, χρονολογούνται το 600 π.Χ..
Σε τωρινές κριτικές εκδόσεις μόνο πέντε γραμμές επιβιώνουν από το αυθεντικό κείμενο της Αιθιοπίδας'. Εξαρτώμαστε σχεδόν πλήρως από μια περίληψη των Κύκλιων επών που περιέχονται στην Χρηστομάθεια που αποδίδεται σε έναν άγνωστο "Πρόκλο" (πιθανώς μπορεί να ταυτισθεί με τον γραμματικό του 2ου αιώνα μ.Χ. Ευτύχιο Πρόκλο). Λιγότερα από δέκα άλλες αναφορές δίνουν ενδείξεις της ροής του έργου.
Το ποίημα ανοίγει, λίγο μετά τον θάνατο του Τρώα ήρωα Έκτορα, με την άφιξη της Αμαζόνας πολεμίστριας Πενθεσίλειας που έρχεται σε υποστήριξη των Τρώων. Ζει μια στιγμή δόξας στη μάχη, αλλά ο Αχιλλέας την φονεύει. Ο Έλληνας πολεμιστής Θερσίτης αργότερα σαρκάζει τον Αχιλλέα, ισχυριζόμενος ότι ο Αχιλλέας ήταν ερωτευμένος μαζί της, και ο Αχιλλέας τον φονεύει επίσης.
Ο Αχιλλέας καθαίρεται τελετουργικά για το φόνο του Θερσίτη.Μετά άλλος ένας σύμμαχος φθάνει, ο Μέμνων, γιος της Ηώς και του Τιθωνού, οδηγώντας ένα Αιθιοπικό εφεδρικό σώμα στρατού φορώντας ολισμό κατασκευασμένο από τον θεό Ήφαιστο.
Στην μάχη ο Μέμνων σκοτώνει τον Αντίλοχο, έναν Έλληναν πολεμιστή ο οποίος ήταν γιος του Νέστορα και πολύ φίλος του Αχιλλέα. Μετά ο Αχιλλέας σκοτώνει τον Μέμνονα, και ο Δίας κάνει τον Μέμνονα αθάνατο κατά παράκληση της Ηούς.
Αλλά στον θυμό του ο Αχιλλέας καταδιώκει τους Τρώες σχεδόν ως τις πύλες της Τροίας, και στις Σκαιές Πύλες σκοτώνεται από ένα βέλος που έριξε ο Πάρις, βοηθούμενος από τον θεό Απόλλωνα. Το σώμα του Αχιλλέα σώζεται από τον Αίαντα και τον Οδυσσέα.
Οι Έλληνες έκαναν κηδεία στον Αντίλοχο. Η μητέρα του Αχιλλέα, η θαλάσσια νύμφη Θέτις, έρχεται με τις αδελφές της και τις Μούσες να θρηνήσει πάνω από το πτώμα του Αχιλλέα. Οι επικήδειοι αγώνες διεξάγονται προς τιμήν του Αχιλλέα, στους οποίους η πανοπλία και τα όπλα του Αχιλλέα προσφέρονται ως τρόπαιο για τον μεγαλύτερο ήρωα· και εκεί αναπτύσσεται μια διαμάχη επ' αυτών μεταξύ Αίαντα και Οδυσσέα.
Εκεί τελειώνει η Αιθιοπίς·είναι αδιευκρίνιστο αν η απόφαση του πανοπλία του Αχιλλέα, και την επακόλουθη αυτοκτονία του Αίαντα, είπαν στις Αιθιοπίδα στο επόμενο έπος του Κύκλου, η Μικρή Ιλιάδα, ή και στα δύο.

Παράσιτα που θα μας πίνουν το αίμα μέχρι να μας σκοτώσουν…

Στη χώρα του τίποτα, στη χώρα που τα μηδενικά απέκτησαν αξία, στη χώρα που οι άνθρωποι έγιναν στατιστικοί αριθμοί σε ένα τεράστιο πείραμα ελέγχου του πλήθους, πρέπει να γίνει κατανοητό πως σε αυτή τη χώρα, χθες και σήμερα, κυριαρχούν τα παράσιτα. Μικρο-οργανισμοί που ζούνε εις βάρος του «ξενιστή» και συνεχίζουν να το κάνουν μέχρι να επέλθει το μοιραίο για τον ξενιστή.

Σε αυτή τη χώρα, αυτά τα παράσιτα έχουν μία λογική, να επιβάλουν την απελπισία, να κάνουν καθεστώς τον τρόμο, να εξαναγκάσουν τους πολίτες να ζούνε με την αγωνία του αύριο, αν είναι δυνατόν και του σήμερα, να ζούνε σκεπτόμενοι πως θα μπορέσουν να επιβιώσουν και να μην τολμούν να σκεφτούν ότι μπορούνε να ζήσουν και χωρίς αυτά τα θανατηφόρα παράσιτα, τους οικονομικούς δολοφόνους, τους κενούς συναισθημάτων «ταγούς» που ζούνε πλουσιοπάροχα απομυζώντας το αίμα των ανθρώπων και κάνουν τον θάνατο καθημερινό σύντροφο όλων…
Σε αυτή τη χώρα, όπου βιάζονται σύμφωνα με σχέδιο και κατά σύστημα, τόσο οι νόμοι όσο και η λογική, κυριαρχεί η αρπαχτή! Το πλιάτσικο που δόθηκε ως δικαίωμα στους εκτελεστές της χώρας, από τους εντολείς τους. «Αρπάξτε τα ψίχουλα και παραδώστε μας ολόκληρο το τραπέζι».
Αποτελειώνουν την πραγματική οικονομία. Και το κάνουν χωρίς καν να προσπαθούν να κρυφτούν, επειδή νιώθουν σίγουροι από την ισχύ των αφεντικών τους.
Φωνασκούν οι πτωματοφάγοι για ένα ανύπαρκτο πρωτογενές πλεόνασμα, τη στιγμή που όλοι γνωρίζουν ότι είναι λογιστικό εφεύρημα και οδηγεί σε νέα δεινά.
Επιβάλλουν υπερφορολογήσεις, προχωρούν μέχρι και στην απειλή κατασχέσεων (οσονούπω η απειλή θα υλοποιηθεί και δια νόμου), κατορθώνοντας να φορτώσουν τα δικά τους εγκλήματα στις πλάτες ενός ολόκληρου λαού.
Κραυγάζουν με ιαχές θριάμβου για ένα ανύπαρκτο θετικό εμπορικό ισοζύγιο, την ίδια στιγμή που οι εξαγωγές έχουν πρωτοφανή καθίζηση (-12,2%) λόγω υπερφορολόγησης ή έλλειψης ρευστότητας. Τα ίδια συμβαίνουν και στην βιομηχανική παραγωγή, όπου η πτώση έχει φτάσει στο -5,2%. Ακολουθεί η μεταποίηση με πτώση στο -5,9%, ενώ άλμα στο κενό έχει κάνει και βρίσκεται σε συνεχή πτώση ο όγκος των οικοδομών, με πτώση -40%
Η διαφθορά είναι κανόνας, και έχει αποτυπωθεί σε διεθνείς πίνακες, αλλά τα αιμοβόρα παράσιτα που προσποιούνται ότι κυβερνούν, επιμένουν πως είναι έντιμοι, πως αγωνιούν για την επόμενη ημέρα, πως επιδιώκουν την έξοδο από την καταστροφή. Και δεν λένε ψέματα! Μόνο που, αγωνιούν για την δική τους επόμενη ημέρα, για την προσωπική τους ασφαλή έξοδο από την χώρα της καταστροφής και είναι έντιμοι απέναντι στους ξένους εντολείς τους.
Οδύρονται σε κάθε νέο μέτρο, διαμαρτύρονται στα τηλεοπτικά παράθυρα, ως μετανοημένες πόρνες, αλλά δεν ξεχνούν το επάγγελμά τους και την κατάλληλη στιγμή παραδίδουν (ξανά και ξανά) στην καταστροφή τους ιδιοκτήτες της χώρας, τους πολίτες, που τους μεταβάλλουν σε παρίες…Οι οικονομικοί ναζί είναι εδώ, μέσα από τις πύλες και ετοιμάζουν για όλους μας έναν μεσαίωνα...
Είναι κακόγουστο αστείο πλέον να παρακολουθείς τους διαλόγους τους και τις πράξεις τους! Το πιο άθλιο, κακά σκηνοθετημένο Θέατρο, οι πιο άσχημοι ηθοποιοί, με το πιο ακριβό εισιτήριο όμως για τον Θεατή, που είναι ο πολίτης, με την ατυχία μάλιστα να του απαγορεύεται να φύγει από την παράσταση-παρωδία που πρέπει να την παρακολουθήσει μέχρι το τέλος!
Αυτοί, λοιπόν, λένε πως θα μας σώσουν, τη στιγμή που όλα δείχνουν πως είναι έτοιμοι να μας δώσουν την χαριστική βολή. Τα αφεντικά τους φαίνεται πως βιάζονται και δεν έχουν χρόνο για να απολαύσουν την γενοκτονία που συντελείται στην Ελλάδα.
Το όλο θέμα είναι να καταλάβουμε όλοι εμείς, οι πολίτες, πως αυτό το ανθρωποφάγο σύστημα επιζεί από εμάς και στηρίζεται στον φόβο μας. Ο φόβος είναι το εργαλείο που το κρατά στη ζωή. Ο δικός μας φόβος είναι εκείνο που τοποθετεί στην καθημερινότητά μας και που του εξασφαλίζει την… διαιώνισή του.
Αν πετάξουμε τον φόβο μας στην άκρη (έτσι κι αλλιώς αυτό θα γίνει νομοτελειακά, όταν θα μας τα έχουν πάρει όλα και δεν θα έχουμε να χάσουμε τίποτε), τότε όλα θα τελειώσουν μονομιάς. Ακόμη και τα αφεντικά των παράσιτων, θα αλλάξουν στάση και θα παραδώσουν «στο πιάτο» τους σημερινούς πρόθυμους εκτελεστές – δημίους της πατρίδας μας.
Μόλις ο φόβος πάψει, τότε θα έρθει στη δική τους ζωή ο τρόμος… ο απόλυτος τρόμος, γιατί γνωρίζουν πάρα πολύ καλά τι κάνουν…

Χειραγώγηση των μαζών και παιδεία

Η πλειονότητα των μελών των σύγχρονων καταναλωτικών κοινωνιών, από τη στιγμή που εκχώρησε σε τρίτους το δικαίωμά της να μετέχει της αρχής, επόμενο ήταν να μεταβληθεί σε μάζα.

Σ’ ένα, δηλαδή, ανομοιογενές ως προς τη σύνθεσή του ανθρωποσύνολο, το οποίο διακατέχεται από ακατανίκητη ορμή προς οτιδήποτε ερεθίζει τα πλέον πρωτόγονα εκ των ενστίκτων του και ικανοποιεί τις ταπεινότερες των επιθυμιών του.
Έλκεται από την ευτέλεια, καθηλώνεται από τη χυδαιότητα, τέρπεται από τις ύβρεις, παθιάζεται με τις εξελισσόμενες επί της οθόνης λεπτομέρειες της ερωτικής συμπεριφοράς άσημων και διάσημων, καταναλώνει ό,τι γαργαλιστικό βίαιο και ποταπό συμβαίνει στην κρεβατοκάμαρα του καλλιτέχνη, στο γραφείο του πολιτικού, στην οικογένεια του γείτονα, στον κόσμο με διάθεση, που λίγο απέχει από το να χαρακτηριστεί παθολογική. Κι όλα αυτά δια της κλειδαρότρυπας, την οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση υποκαθιστά η Τηλεόραση.
Η περιθωριοποιημένη, και κατ’ ουσίαν αμαθής αυτή μάζα, έχει την ψευδαίσθηση ότι δια της προβαλλόμενης ενώπιόν της αθλιότητας ψυχαγωγείται και ταυτοχρόνως ξορκίζει το κακό, που την απειλεί σε κάθε της βήμα.
Απαίδευτη καθώς είναι, αδυνατεί να αποκρυπτογραφήσει τα φαινομενικώς ουδέτερα μηνύματα των προαναφερθέντων εκπομπών και παγιδεύεται στην επιτηδευμένη απλότητά τους με αποτέλεσμα να καθίσταται θύμα των κυρίαρχων, οι οποίοι μέσω αυτών των μηνυμάτων τη χειραγωγούν.
Οι διανοούμενοι, που είναι σε θέση να αποκωδικοποιήσουν τα μηνύματα και να της αποκαλύψουν την αλήθεια, είναι, σκοπίμως, κομμένοι από τα μέσα αυτά. Όμως, ακόμα και όταν προσφερθεί στη μάζα αποκωδικοποιημένο το μήνυμα και ολόκληρη η αλήθεια, που την αφορά, κατά κανόνα αρνείται να τα αποδεχτεί.
Πρώτον, διότι η μάζα σπανίως εμπιστεύεται εκείνους που προσπαθούν να της ανοίξουν τα μάτια. Αντιθέτως, μιμείται καλλιτέχνες και ακολουθεί άνδρες ή γυναίκες που κατάγονται από «αρχοντική» γενιά και γενικώς πρόσωπα, που κατ’ αυτήν φέρουν τη «σφραγίδα της δωρεάς». Και δεύτερον, διότι η μάζα είναι από τη φύση της άτολμη και συντηρητική.
Ακόμα και όταν οι συνθήκες τη μεταβάλλουν σε επαναστατική δύναμη, το χαρακτηριστικότερο γνώρισμα της μάζας είναι η συντήρηση εκ της οποίας πηγάζουν η διστακτικότητα, ο φόβος για το άγνωστο, η εχθρότητα προς τις καινοτομίες και η δυσπιστία προς την Επιστήμη.
Η μάζα δεν πείθεται ούτε με λογικά επιχειρήματα ούτε με επιστημονικές αποδείξεις. Όλοι οι επιστήμονες της γης να πέσουν απάνω της δε θα καταφέρουν ν’ αλλάξουν την εδραιωμένη πεποίθησή της για φιλοσοφικά συστήματα, πρόσωπα, γεγονότα και τηλεοπτικές εκπομπές. Η αλήθεια είναι θανατηφόρα για τη μάζα και η αγελαία συνείδησή της είναι ανίκανη να την αντέξει.
Δώσε στη μάζα παραμύθια και σε ακολουθεί έως θανάτου. Μάζα και αλήθεια είναι δύο εκ διαμέτρου αντίθετες έννοιες, οι οποίες ουδέποτε ταυτίστηκαν. 
Η αλήθεια προϋποθέτει πνευματική ωριμότητα. Σε υποχρεώνει να σκεφτείς, να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα και να αναζητήσεις τις δικές σου ευθύνες γι’ αυτήν• και ποιος έχει σήμερα διάθεση να βάλει το μυαλό του να δουλέψει, ν’ ασχοληθεί με πράγματα, που διαταράσσουν την σταβλισμένη μακαριότητά του; «Είναι τόσο βολικό να είναι κανείς ανώριμος, λέει ο Καντ.
Έχω ένα βιβλίο, που έχει νου για μένα, έναν πνευματικό που έχει συνείδηση για μένα, ένα γιατρό που κρίνει τη δίαιτα για μένα κ.ο.κ. Δεν χρειάζεται λοιπόν να κουραστώ εγώ ο ίδιος. Δεν είναι ανάγκη να σκέπτομαι, όταν μπορώ απλώς να πληρώνω• άλλοι θα αναλάβουν αυτή τη στενόχωρη δουλειά για μένα»
Μόνον η παιδεία, και δη η κλασική, μπορεί να ανασυνθέσει την αλλοτριωμένη συνείδηση του μαζανθρώπου να τον απεγκλωβίσει από τις προλήψεις και να μεταβάλει επί το λογικόν τον αγελαίο χαρακτήρα του. Όσο πιο πολύ το «πράττειν» ενός ανθρώπου διέπεται από λογικούς κανόνες τόσο και πιο ελεύθερος αισθάνεται αυτός, έλεγε ο Weber.
Αν και η παιδεία είναι προσωπική υπόθεση του καθενός και ελάχιστη σχέση έχει με σχολεία, πτυχία και εκπαιδευτικά συστήματα, εντούτοις ο απαίδευτος δεσμώτης του τηλεοπτικού σπηλαίου χρειάζεται ένα καλώς εξοπλισμένο σύστημα• το οποίο, με τρόπο μεθοδικό και προκαθορισμένο -αλλά όχι βίαιο και υποχρεωτικό- θα του δείξει την έξοδο προς το φως της πραγματικότητας και θα τον φέρει σε επαφή με το απαύγασμα της ανθρώπινης σκέψης.
Όμως, ποιο εκπαιδευτικό σύστημα θα αναλάβει τούτο το σπουδαίο έργο; Βεβαίως, όχι το θεσμοθετημένο από τους κυρίαρχους και ελεγχόμενο ασφυκτικώς από το ιερατείο, διότι το μόνο που κάνει είναι να αναπαραγάγει τις υφιστάμενες δομές στο εποικοδόμημα της κοινωνίας δηλαδή: να συντηρεί τις ανισότητες, να προπαγανδίζει την υποταγή, να εκτρέφει το σκοταδισμό και να επιβραβεύει την ημιμάθεια.
Με λίγα λόγια, η πνευματική και κοινωνική απελευθέρωση της μάζας είναι αδύνατη στα πλαίσια της υπάρχουσας κοινωνικο-οικονομικής πραγματικότητας. Οσοδήποτε «προοδευτικό», «ανοικτό», ή «δημοκρατικό» και αν παρουσιάζεται το εκπαιδευτικό της σύστημα• διότι η αγωγή, ως λειτουργία καθαρώς κοινωνική, έχει για σημείο αναφοράς της την ιδεολογική και οικονομική βάση της δεδομένης κοινωνίας.
Η κοινωνία είναι αυτή που καθορίζει το περιεχόμενο και τους σκοπούς της αγωγής, με γνώμονα τις ανάγκες, τις απαιτήσεις και τους σχεδιασμούς των κυρίαρχων ομάδων. Των ομάδων, που κατέχουν τα μέσα παραγωγής, διαμορφώνουν και ιεραρχούν τις αξίες, καθορίζουν τα πρότυπα και συστηματοποιούν την ιδεολογική της βάση.
Αν δια του υφιστάμενου εκπαιδευτικού συστήματος υπήρχε περίπτωση η μάζα να αποκτήσει παιδεία και να σφυρηλατήσει ταξική συνείδηση, τότε τα ψωμιά εκείνων που την εκμεταλλεύονται θα ήσαν λίγα, γι’ αυτό και συντηρούν ένα εκπαιδευτικό σύστημα αυστηρώς ταξικό και ελεγχόμενο από το κράτος. Το οποίο, καθώς έλεγε ο Καστοριάδης, «για τους εκπαιδευτικούς έχει γίνει αγγαρεία προς το ζην, ενώ για τους μαθητές έχει καταντήσει μια βαρετή υποχρέωση».
Οι αφελείς, που εντυπωσιάζονται από τις κατά καιρούς εκπαιδευτικές «μεταρρυθμίσεις», για ένα πράγμα θα πρέπει να είναι σίγουροι: οι κυρίαρχοι δεν πρόκειται να θέσουν σε κίνδυνο την εξουσία τους υιοθετώντας ένα εκπαιδευτικό σύστημα μέσα από το οποίο θα ξεπηδούσαν οι ανατροπείς του.
Θα μου πείτε: με αφετηρία τα όσα ανέφερες καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι, προϋπόθεση του να γίνει η μάζα πολίτης είναι η αλλαγή στη βάση της κοινωνίας• διότι κάθε κοινωνία δημιουργεί ή υιοθετεί το εκπαιδευτικό σύστημα, που εξυπηρετεί τους εμφανείς και αφανείς κάθε φορά σκοπούς της.
Σύμφωνοι μόνον αφελείς και ανιστόρητοι υποστηρίζουν ότι το εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να αλλάξει μια κοινωνία, γι’ αυτό, αντί της μεμψιμοιρίας, ας φροντίσουμε να αλλάξει ο προσανατολισμός της.

Το ακραίο σενάριο επιστημόνων που θέλει το σύμπαν να είναι ένα απλό... ολόγραμμα

Σύμφωνα με τη θεωρία που πρωτοεμφανίστηκε το 1997 από τον Αργεντινό θεωρητικό φυσικό Χουάν Μαλκαντένα, όλα όσα βλέπουμε είναι μια απλή προβολή και στα αλήθεια δεν έχει φυσική υπόσταση. Όταν είχε πρωτοεκφραστεί η θεωρία του φυσικού, δεν είχε ιδιαίτερη απήχηση.

Το μεγαλύτερο μέρος της επιστημονικής κοινότητας θεώρησε υπερβολικά «τραβηγμένο» το σενάριο του Αργεντινού, το οποίο έμεινε πίσω στις μελέτες επειδή πολύ απλά δεν χωράει εύκολα στο μυαλό ακόμα και των ειδικών.
Ωστόσο, πρόσφατα μαθηματικά μοντέλα αποδεικνύουν πως η... παραμυθένια θεωρία του Μαλκαντένα, που ποτέ ως τώρα δεν έχει εξεταστεί, μπορεί και να είναι αληθινή. Σύμφωνα με τη θεωρία, η βαρύτητα στο σύμπαν προέρχεται από λεπτές, δονούμενες χορδές.
Αυτές οι χορδές είναι ολογράμματα των γεγονότων που λαμβάνουν χώρα σε ένα απλούστερο σύμπαν. Το μοντέλο αυτό προβλέπει ένα δεκαδιάστατο σύμπαν, με εννιά διαστάσεις για το χώρο και μία για το χρόνο.
Σύμφωνα με δημοσίευμα του περιοδικού Nature, Ιάπωνες ερευνητές προσπάθησαν να ερευνήσουν παραπάνω αυτή τη θεωρία, δημιουργώντας μαθηματικές αποδείξεις. Το συμπέρασμα των μαθηματικών ήταν πως η ολογραφική αρχή του Μαλκαντένα μπορεί και να είναι σωστή, αφού είναι μαθηματικά ορθή.
Η βασική αρχή της ολογραφικής αρχής του Μαλκαντένα είναι πως το σύμπαν που ζούμε αποτελεί μια τρισδιάστατη προβολή ενός άλλου, πιο απλού και δισδιάστατου σύμπαντος. Δηλαδή ισχυρίζεται πως υπάρχει ένα σύμπαν-επιφάνεια, το οποίο παρέχει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες που απαιτούνται για τη δημιουργία ενός τρισδιάστατου αντικειμένου.
Ο υπεύθυνος της έρευνας γύρω από τη θεωρία του Μαλκαντένα, ήταν ο Ιάπωνας καθηγητής Yoshifumi Hyakutake του πανεπιστημίου Ιμπαράκι και πρόσφατα παρουσίασε τα εντυπωσιακά δεδομένα της έρευνας της ομάδας του. Οι Ιάπωνες επιστήμονες υπολόγισαν την εσωτερική ενέργεια μιας μαύρης τρύπας, την εντροπία και άλλα χαρακτηριστικά της σύμφωνα με τη θεωρία των χορδών.
Όπως αποδείχτηκε, τα αποτελέσματα ήταν ακριβώς αυτά που σκεφτόταν ο Αργεντίνος φυσικός όταν σκεφτόταν τη θεωρία του. Ταίριαζαν απόλυτα στις προβλέψεις των επιστημόνων και άφησαν ανοιχτή τη περίπτωση το μοντέλο του ολογράμματος να είναι αληθινό.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως σύμφωνα με τη θεωρία του Μαλκαντένα, μπορεί να εξηγηθεί το τεράστιο κενό που έχουν μεταξύ τους η κβαντική φυσική και η θεωρία της βαρύτητας του Αινστάιν που ως και σήμερα προσπαθεί να δικαιολογηθεί από τους επιστήμονες.
Οπότε, σύμφωνα με τα νέα δεδομένα, ερχόμαστε πιο κοντά στο απίθανο σενάριο, να ζούσε μέσα σε μια εικονική πραγματικότητα.

Κατάβασις ή σύνοψις του ψόφου* του θανάτου

Κατάβασις εν τη στενοτέρα σημασία της λέξεως σημαίνει την εκ του βίου τούτου μετάβασιν εις άλλον τόπον, κατ’ αρχάς μεν υπό την γην, έπειτα εις μακρινόν τι μέρος επί της γης και τέλος εις άλλον κόσμον καθόλου. Ο άλλος ούτος τόπος ποικίλλει αναλόγως των λαών και των εποχών, ως και αναλόγως του κλίματος, του πολιτισμού και της μάλλον ή ήττον προηγμένης ηθικής συνειδήσεως των ανθρώπων.
Το αυτό ισχύει και περί των μέσων, δια των οποίων συντελείται υπό των θανόντων η κατάβασις ή μετάβασις αυτή, ως δεικνύει η αντιπαραβολή λ.χ. των περί τούτων παραστάσεων των Ελλήνων και των Αιγυπτίων ή και των διαφόρων παραστάσεων, αίτινες επικρατούσιν εις τα διάφορα τμήματα της Ελλάδος.
Αι παραστάσεις αυταί  προϋποθέτουσιν την παράστασιν της ψυχής και της αθανασίας αυτής, συνδέονται δε προς τας γεννηθείσας κατά τους έπειτα χρόνους ιδέας περί μετεμψυχώσεως αναλήψεως και αποθεώσεως, αίτινες απαντώσι τόσον εν τη θρησκεία, όσον και εν τη φιλοσοφία.
Αι περί καταβάσεως παμπάλαιαι αύται παραστάσεις, εξαφανιζόμεναι διαρκώς, διεφυλάχθησαν υπό των ποικίλων μυστηρίων, ως καταφαίνεται ιδία εκ των μυστηριακών θρησκειών, αίτινες διηγούνται μεν καταβάσεις θεών εις τον Άδην, αλλά αι καταβάσεις αυταί συμβολίζουσι και την κατάβασιν των θνητών, οίτινες γινόμενοι μύσται αποκτώσιν την εγγύησιν και την βεβαιότητα της αναστάσεως, της μεταστάσεως εις την τάξιν των ζώντων, δηλαδή της αιωνιότητος, μετέχουσαι ούτω της τύχης του θεού.
Είναι γνωστός ο μύθος περί της καταβάσεως της Περσεφόνης, όστις αποτελεί τον πυρήνα των Ελευσινίων μυστηρίων. Ανάλογον μύθον εμφανίζει και η Ίσις εν Αιγύπτω και η Αστάρτη εν Βαβυλώνι, περί ταύτας δε δημιουργούνται μυστήρια, άπερ ευρίσκουσι μεγάλην διάδοσιν κατά τους χρόνους του Χριστού.
Εν τούτοις εις την αποτέλεσιν αυτών δεν συνετέλεσαν μόνον αι περί καταβάσεως παραστάσεις των παλαιοτέρων χρόνων, αλλά και διάφοροι φυσικοί μύθοι, οίτινες εχρησίμευσαν ως σύμβολα της εμφύτου προς αθανασίαν ροπής και της ανάγκης προς εξασφάλισιν αυτής.
Πολύ περισσότερον συνέβαλον αι περί καταβάσεως παραστάσεις εις την λατρείαν των νεκρών, ήτις κατά τους αρχαιοτέρους χρόνους αποτελεί θεμελιώδες γνώρισμα των διαφόρων θρησκειών. Ότε δε και οι καταβαίνοντες νεκροί απέκτησαν μόνομον κατοικίαν, εγεννήθησαν και περιγραφαί αυτής, ποικίλλουσαι  κατά τα διάφορα είδη της κατοικίας ταύτης.

Εκ του βιβλίου των νεκρών γνωρίζομεν πώς εφαντάζοντο οι Αιγύπτιοι την κατοικίαν ταύτην των νεκρών, εν δε τη Ελλάδι η περιγραφή του Άδου εμφανίζει πολύν πλούτον και φαντασίαν, συμφώνως προς το ευκίνητον πνεύμα των Ελλήνων και την ποικιλίαν της φύσεως.
Την μετάπτωσιν της σημασίας της καταβάσεως εις την της αναλήψεως παρατηρούμεν ιδία παρά γνωστικοίς , οίτινες παρουσιάζουσι το κατ΄εξοχήν παράδειγμα συγκρητισμού, αντλούντες εκ πασών των εις αυτούς γνωστών θρησκειών. Επειδή τον άλλον τρόπον μεταθέτουσιν εις τον ουρανόν, η ψυχή ανέρχεται μετά θάνατον εις την ουρανίαν αυτής πατρίδα, διερχομένη δια των επ’ αλλήλους κειμένων ουρανών και αποτίνουσα το ωρισμένον τέλος εις τους τελώνας και τους άλλους φρουρούς των ουρανίων διόδων.  Ίχνη των τοιούτων παραστάσεων διασώζονται και αλλαχού και εις παραμύθια του ελληνικού λαού.
Παραπλησίας παραστάσεις απαντώμεν και εν τη περί Ερμήν τον Τρισμέγιστον γραμματεία, συνδέουσι δε τέλος αυτάς προς την ειμαρμένην και την εξ αυτής απαλλαγήν, την οποίαν επιζητούσι δια των μυστηρίων.
Προς τας περί καταβάσεως παραστάσεις εν τη πρωταρχική αυτών μορφή συνδέεται η παράστασις του τόπου, δι’  ου εγίνετο η κατάβασις αυτή, και τα παρ’  Έλλησι  ψυχομαντεία, τα οποία ετοποθετούντο εις χάσματα γης, σπήλαια, βαθείας  ρωγμάς κ.τ.λ. και δια των οποίων επεκοινώνουν οι ζώντες προς τους νεκρούς και εμάνθανον παρ’ αυτών το μέλλον ή ελάμβανον χρησίμους συμβουλάς.
Οι Έλληνες γνωρίζουσιν ωρισμένους τόπους, δια των οποίων κατέρχονται οι αποθνήσκοντες εις τον Άδην, οίοι το χάσμα χθονός παρά τον Άρειον πάγον, ο Αχέρων εν Ηπείρω και αλλαχού, το Άορνον της Κύμης.
Ταύτα καταβάσια απαντώσι και παρά Βαβυλωνίοις, Ασσυρίοις, Αιγυπτίοις και άλλοις λαοίς. Και ζώντες δε κατέρχονται δι’ αυτών, ίνα αναγάγωσι προσφιλείς νεκρούς, ως συνέβη με τον Ορφέα.
Αι αντιλήψεις αύται περί καταβάσεως δίδουσιν αφορμήν εις το περί μετεμψυχώσεως δόγμα, το οποίον εξ ίσου παρά τοις Ινδοίς , τοις Αιγυπτίοις και τοις Έλλησι, και καθόλου αι θρησκευτικαί  παραστάσεις και δοξασίαι ασκούσι μεγάλην  ροπήν επί της φιλοσοφικής διανοήσεως, τελούσαι εις στενήν αλληλεπίδρασιν προς αυτάς. Κατά πόσον όμως το δόγμα τούτο ανεπτύχθη εκ των περί καταβάσεως παραστάσεων εκάστου των λαών τούτων αυτοτελώς, δεν δυνάμεθα να καθορίσωμεν. Πιθανόν είναι εν πάση περιπτώσει ότι οι πυθαγόριοι  παρέλαβον αυτό παρά των Αιγυπτίων. Πάντως είναι ανάγκη να ερευνάται κατά τας τοιαύτας υποθέσεις ο χαρακτήρ των δοξασιών τούτων, διότι ούτως ανευρίσκονται χαρακτηριστικαί λεπτομέριαι, αίτινες απαγορεύουσι πολλάκις την συσχέτισιν των υπό έρευναν συγγενών δοξασιών.
Τέλος αι περί καταβάσεως παραστάσεις, ως και αι προς αυτάς συνεχόμεναι περί του τόπου της καθόδου, των μέσων κλπ. παρέσχον εξαίρετα θέματα εις την τέχνην κατά τε τους αρχαίους χρόνους και τους νεοτέρους  χρόνους, πλούσια εις τρόπους και μορφάς. Αναφέρομεν ενταύθα την «Νύκυιαν» εν τη «Οδυσσεία» του Ομήρου και την «Αινειάδα» του Βιργιλίου, ως και την «Θείαν Κωμωδίαν» του Δάντου εκ των χριστιανικών χρόνων, ης προηγήθη πολιτική σάτιρα εν Βυζαντίω, γνωστή υπό την επιγραφήν ¨Τιμαρίων».
Όχι δε μόνον δια της τέχνης αλλά και δια της από στόματος παραδόσεως διετηρήθησαν και παρ’ αυτοίς τοις χριστιανικοίς λαοίς πλείστα όσα πανάρχαια στοιχεία εκ των περί καταβάσεως αντιλήψεων, αναμιχθέντα προς τας χριστιανικά περί ψυχής και άλλου κόσμου ιδέας.
* ψόφος=θόρυβος

ΘΩΜΑΣ ΤΟΡΚΟΥΕΜΑΔΑ (1420-1498). Ο «θεϊκός» εντολοδόχος του θανάτου

«…η τιμωρία δεν είναι αρκετή! Μόνον ο θάνατος  μπορεί να καθαρίσει τον κόσμο από το μίασμα της παρουσίας τους!
Θεωρούν τους ναούς περιττούς, χαρακτηρίζουν την Εκκλησία μας ως Βαβυλώνα της Αποκαλύψεως, ονομάζουν τις καμπάνες σάλπιγγες του διαβόλου!
Θάνατος! Θάνατος στους αιρετικούς! Θάνατος στους άπιστους που δεν προσκυνούν!», κραύγαζε ο magister generalis, ο επικεφαλής του τάγματος των Δομινικανών, ο διαβόητος Τορκουεμάδα, υπογράφοντας το auto da fe για την καύση στην πυρά εκείνη την ημέρα 6.000 αιρετικών στην πόλη της Σαραγόσσα.
Σαραγόσσα
Η άγρια χαρά που διαγραφόταν στις γραμμές του προσώπου του και στην ένταση των κινήσεών του, πρόδιδε την αποφασιστικότητα και την μαχητικότητά του στον πόλεμο κατά των «Καθαρών» ή άλλων θρησκευτικά αντιφρονούντων. Οσμίζονταν ήδη στον αέρα την μυρωδιά της καμένης σάρκας, άκουγε τα ουρλιαχτά των αμετανόητων αιρετικών στις αίθουσες βασανιστηρίων, χαιρόταν που οι φλόγες της κολάσεως θα κατέτρωγαν σώματα και ψυχές.
Έστρεψε το βλέμμα προς το άγαλμα ζητώντας επιβεβαίωση και έπαινο για τον τρόπο δράσης του. Και στο πέτρινο πρόσωπο του αγάλματος του άγιου Δομίνικου, του ιδρυτή του Τάγματος και απηνή διώκτη αιρετικών, ο ιεροεξεταστής είδε την συγκατάνευση. Έπρεπε να τηρηθούν με κάθε τρόπο και μέσον οι αρχές που επέβαλλε το Τάγμα τους: υπεράσπιση της πίστεως, κήρυγμα για την σωτηρία των ψυχών, καταπολέμηση των αιρετικών.

Ο άγιος Δομίνικος, ο άγιος της Ρωμαϊκής Εκκλησίας γεννήθηκε στην Ισπανία το 1170.
Το 1202 ίδρυσε γυναικείο μοναχικό τάγμα που είχε σκοπό την διάδοση της παιδείας μεταξύ των γυναικών, όπως και την ίδρυση και συντήρηση σχολείων για νεαρά κορίτσια.
Το 1215 ίδρυσε και το ανδρικό μοναχικό Τάγμα των Δομινικανών με σκοπό το κήρυγμα για την σωτηρία των ψυχών, την υπεράσπιση της πίστεως, και την καταπολέμηση των αιρετικών. Με αυστηρά ήθη ζούσε μια υπερασκητική ζωή υποβάλλοντας τον εαυτό του σε υπερβολικές ασκήσεις και νοσηρές στερήσεις. Η πίστη του στην αλήθεια και το δίκαιο της Εκκλησίας ήταν τόσο σταθερή και ακλόνητη, ώστε τον παρέσυρε σε τρομερούς διωγμούς αιρετικών. Έτσι, το 1208 ήλθε στην νότια Γαλλία προς καταδίωξη των Αλβιγίων, ενώ το Τάγμα του αναλάμβανε την Ιερά Εξέταση. Πέθανε στις 6 Αυγούστου του 1221 και στις 13 Ιουλίου του 1234 ανακηρύχθηκε άγιος από την Δυτική Εκκλησία.
Το Τάγμα των Δομινικανών που ιδρύθηκε το 1215, αναγνωρίστηκε από τον Πάπα Ονώριο Γ΄ το 1217 και έκτοτε έδρασε με μεγάλο ζήλο για την επίτευξη των σκοπών του. Επικεφαλής του Τάγματος ήταν ο magister generalis που είχε ευρύτατη εξουσία πάνω σε όλους τους μοναχούς που όφειλαν σε αυτόν απόλυτη υπακοή.
Η εκλογή του γινόταν από την γενική συνέλευση του Τάγματος και επικυρώνονταν από τον Πάπα, από τον οποίο λάμβανε τον τίτλο του sacri palatii. Ο εκλεγμένος διατηρούσε ισόβια το αξίωμά του. Μαζί του υπήρχαν και οι βοηθοί, οι socii, που συνεργάζονταν για την διοίκηση του Τάγματος. Των επαρχιακών Ταγμάτων προΐστατο ο prior provincialis που εκλεγόταν ανά τετραετία, σε κάθε δε μοναστήρι προΐστατο ο prior.
Το Τάγμα των Δομινικανών συνδέεται αναμφίβολα με αυτό των Φραγκισκανών, η δε ακτημοσύνη που δέχονταν οι Δομινικανοί προήλθε βέβαια από την επίδραση του Τάγματος των Φραγκισκανών, αδιάφορα αν ο Φραγκίσκος την θεωρούσε ως μέσον σωτηρίας και ο Δομίνικος ότι παρέχει μεγαλύτερη ελευθερία δράσεως.
Από νωρίς όμως αναπτύχθηκε αντιζηλία μεταξύ των Ταγμάτων που κατέληξε σε έχθρα, αφού μάλιστα εκδηλώθηκε και αντίθεση και στην διδασκαλία, των μεν Δομινικανών να ακολουθούν των Θωμά Ακινάτη που ανήκε στο Τάγμα τους, των δε Φραγκισκανών να ακολουθούν τον Ντουνς Σκώτο που ανήκε στο δικό τους Τάγμα.
Οι διαφορές μεταξύ των δύο Ταγμάτων υπήρξαν μεγάλες και ουσιαστικές. Οι Δομινικανοί τόνιζαν την γνώση, οι Φραγκισκανοί την πράξη και το ήθος. Οι πρώτοι έκλιναν προς τον Αριστοτέλη, οι δεύτεροι προς τον Πλάτωνα. Στην σχέση της θείας χάριτος οι Δομινικανοί έκλιναν προς τον Αυγουστίνο, οι Φραγκισκανοί προς τον Πελάγιο. Το θέμα όμως που όξυνε τα μέγιστα την έχθρα μεταξύ των δυο Ταγμάτων, ήταν το ζήτημα της άσπιλης σύλληψης της Θεοτόκου, που το καταπολεμούσαν οι Δομινικανοί και που υποστήριζαν οι Φραγκισκανοί, οι οποίοι είχαν βρει θερμούς υποστηρικτές στο ζήτημα αυτό τους Ιησουΐτες, που σε μέγιστο βαθμό ήσαν εχθρικοί προς τους Δομινικανούς.
Καθαροί (Puritani)
Από τον 3ο μέχρι και τον 13ο αιώνα αναφέρονται από την Εκκλησιαστική Ιστορία με το όνομα «Καθαροί» διάφορα συμπλέγματα σχισματικών και αιρετικών που τάραξαν με πολλούς τρόπους το εκκλησιαστικό κατεστημένο, και έφεραν τα ονόματα των Νοβατιανών, Αθιγγάνων, Καθαρών, Αλβιγίων. Οι Καθαροί παραδέχονταν τον απόλυτο ή σχετικό δυασμό βάσει του οποίου, απέναντι στον Θεό της Καινής Διαθήκης υπάρχει ο πονηρός της Παλαιάς, ο οποίος κατά την διάρκεια της δημιουργίας του ορατού κόσμου άρπαξε μέρος των ουράνιων ψυχών και τις ενέκλεισε σε γήινα σώματα, για την σωτηρία των οποίων εστάλη άνωθεν ο ουράνιος άνθρωπος Ιησούς εν σώματι. Απορρίπτοντας την Παλαιά Διαθήκη, απέβαλλαν τον γάμο ως κώλυμα χριστιανικής τελειότητας, περιφρονούσαν τα μυστήρια της Εκκλησίας, αρνούνταν την θεία λατρεία, την προσκύνηση του σταυρού και των εικόνων, και απέδιδαν μεγάλη σημασία στις νηστείες και τις προσευχές.
Η κοινότητά τους αποτελείτο από εκλεκτούς και κατηχούμενους, η μετάβαση δε στην τάξη των τελείων γινόταν με βάπτισμα από πνευματικό, δηλαδή δι επιθέσεως των χειρών των πρεσβυτέρων ή εκλεκτών και του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου.
Αποδεχόμενοι την διδασκαλία απείχαν του γάμου, του κρέατος και την επικοινωνία με άλλους ανθρώπους. Σφοδρά τους πολέμησε ο πάπας Αλέξανδρος Γ΄ και ο Ιννοκέντιος Γ΄ που ξεκίνησε πραγματική σταυροφορία το 1209, κατά την διάρκεια της οποίας χύθηκε από φανατισμό και μανία πολύ αίμα αθώων. Επειδή τα μέτρα κατά των Αλβιγίων δεν εφαρμόζονταν παντού με την ίδια αυστηρότητα, ο Γρηγόριος Θ΄ το 1232 τα περί Αλβιγίων ανέθεσε στην Ιερά Εξέταση.

 Θωμάς Τουρκοεμάδα

Ιερά Εξέταση ( Inquisitio)
Όταν ο χριστιανισμός έγινε θρησκεία του κράτους, η Δυτική Εκκλησία πρόσθεσε στις εκκλησιαστικές τιμωρίες και πολιτικές, με την αίρεση θεωρούμενη ως κακούργημα κατά της πολιτείας. Η Ιερά Εξέταση δημιουργήθηκε για να καταπολεμήσει τις εθνικές, φυλετικές και θρησκευτικές μειονότητες, που η Εκκλησία της Ρώμης και οι ηγεμόνες της Ευρώπης θεωρούσαν επικίνδυνες για τις εξουσίες τους, δηλαδή την κοσμική και την εκκλησιαστική. Η Εκκλησία χαρακτήριζε αιρετικούς όσους είχαν διαφορετική αντίληψη του κόσμου, και χαρακτήριζε αιρέσεις κάθε κίνημα, ιδεολογία ή αντίληψη που αμφισβητούσε την εξουσία ή απειλούσε τα υλικά συμφέροντα και τις φιλοδοξίες του κλήρου. Ο πλήρης τίτλος της Ιεράς Εξετάσεως είναι Inquisitio haereticae pravitatis που σημαίνει Εξέταση της αιρετικής διαστροφής.
Η Ιερά Εξέταση καθιερώνεται θεωρητικά με την Σύνοδο του Λατερανού το 1139. Πεντακόσιοι περίπου αρχιεπίσκοποι και επίσκοποι αποφασίζουν την κατάργηση της θεοκρισίας, εγκαινιάζοντας έτσι την χρήση βασανιστηρίων, και την ανάθεση στην κοσμική εξουσία του διωγμού των αιρετικών. Το 1199 ο πάπας Ιννοκέντιος Γ΄ έστειλε στις περιφέρειες των αιρετικών μοναχούς με ευρεία πληρεξουσιότητα δράσης, στους οποίους οι πολιτικές αρχές παρείχαν την συνδρομή τους.
Η Σύνοδος του Λατερανού ενίσχυσε ακόμη περισσότερο τον θεσμό της Ιεράς Εξετάσεως με τον διορισμό επίσημων καταδοτών σε κάθε επισκοπή. Η παπική βούλα του 1219 καλούσε τους πιστούς να φανούν ανελέητοι απέναντι στους αιρετικούς. «Καθένας από εσάς πρέπει να ζωστεί το σπαθί, να μην λυπηθεί ούτε αδελφό, ούτε τον πιο στενό του συγγενή.»
Το 1233 ο  πάπας Γρηγόριος Θ΄ θα αναθέσει το «μονοπώλιο» του αφανισμού των αιρετικών στο Τάγμα των Δομινικανών, που έγινε ίδρυμα άμεσα εξαρτώμενο από τον παπικό θρόνο. Τότε ακριβώς κωδικοποιήθηκαν οι ανακριτικές μέθοδοι για την απόσπαση ομολογιών και αποκηρύξεων. Τότε συντάχθηκαν οι πρακτικοί οδηγοί βασανιστηρίων και κατάλογοι εργαλείων για πρόκληση σωματικού πόνου και ψυχικού μαρτυρίου. Ο ύποπτος αιρετικός φυλακιζόταν και βασανιζόταν σε αίθουσες ειδικά διαμορφωμένες και εξοπλισμένες με όργανα και μηχανισμούς βασανισμού. Η δίκη γινόταν κεκλεισμένων των θυρών, απαγορευόταν η υπεράσπιση, η προφορική απολογία και οποιαδήποτε δημοσιότητα. Οι μάρτυρες κατηγορίας δεν αποκαλύπτονταν ποτέ, καθιερώνοντας έτσι την ασυδοσία του καταδότη και την ατιμωρησία του συκοφάντη. Όποιος αιρετικός δήλωνε παραίτηση από τις αιρετικές ιδεολογίες του, δεχόταν την τιμωρία μόνο εκκλησιαστικά με διάφορους τρόπους, π.χ. καταδικασμένος να πηγαίνει την Κυριακή στην εκκλησία φορώντας ιδιαίτερο ρούχο και να μαστιγώνεται στην γυμνή του πλάτη από τους ιερείς. Σ΄ αυτούς που επέμεναν των αιρετικών τους θέσεων, επιβάλλονταν και πολιτικές ποινές όπως φυλάκιση, δήμευση περιουσίας, δημόσια μαστίγωση και θάνατος στην πυρά.
Η δομή του μεσαιωνικού κόσμου είναι απλή και ξεκάθαρη: στον ουρανό ο θεός και στην γη οι αντιπρόσωποί του, δηλαδή ο πάπας και η ηγεμόνας. Ο σταυρός και το ξίφος σε ιερή συμμαχία που διασφαλίζουν την ισορροπία και την αρμονία στον κόσμο. Όποιος τις αμφισβητεί διαπράττει βαρύ έγκλημα, γι΄ αυτό και πρέπει να πεθάνει. Εγκλήματα κατά της επουράνιας αρχής είναι η αίρεση, η ιεροσυλία και η βλασφημία. Κατά της εγκόσμιας αρχής είναι η επανάσταση, η ανταρσία, η ανυπακοή.
Η ποινή για το έγκλημα της αίρεσης είναι η πυρά, που σκόρπιζε τρόμο σ΄ ολόκληρη την Ευρώπη από τον 13ο έως τον 17ο αιώνα. Η πιο βάρβαρη εφαρμογή συνηθιζόταν στην Ολλανδία, όπου το θύμα καιγόταν δεμένο σε στύλο με αλυσίδα στην μέση, στα χέρια και στον λαιμό, ή καθισμένος σε σκαμνί ανάμεσα σε φρύγανα και άλλα εύφλεκτα υλικά, ή δενόταν πάνω σε ξύλινη σκάλα μπροστά στην πυρά και ριχνόταν στις φλόγες. Η πτώση, όπως αφηγούνται αυτόπτες μάρτυρες συνοδευόταν από το φρικτό ουρλιαχτό του μελλοθάνατου. Μερικές φορές κρεμούσαν στον λαιμό του κατάδικου ένα σακουλάκι γεμάτο μπαρούτη. Στην Βέρνη έκαψαν το 1482 ομοφυλόφιλους και κτηνοβάτες μαζί με τα ζώα. Τα πτώματα των καταδίκων αποτεφρώθηκαν εντελώς και η στάχτη σκορπίστηκε στον αέρα. Η θανάτωση στην πυρά είχε καθαρτήρια σημασία ως απαλλαγή της κοινότητας από το μίασμα.
Ο αρχηγός της θρησκείας της αγάπης, Τζεσουά-Ιησούς, θανατώνει ειδωλολάτρες, αιρετικούς και εθνικούς. (Μονή τιμίου Προδρόμου Σερρών)
BYZANTIO
Η πυρά, τα βασανιστήρια και οι ακρωτηριασμοί ύστερα από την περίφημη βούλα του  Ιννοκέντιου Δ΄ ad extirpanda για το ξερίζωμα των αιρέσεων, δεν εμφανίζεται για πρώτη φορά. Αιώνες πριν στο Βυζάντιο είχε οργανωθεί, επί Ιουστινιανού, ειδική κρατική υπηρεσία με αποστολή την ανακάλυψη και εξόντωση των αιρετικών, με την συγκατάθεση των Πατέρων της Εκκλησίας. Ο επικεφαλής αυτής της υπηρεσίας, της πρώτης στον χριστιανικό κόσμο, που υπήρξε εγκληματική όσο και η μεσαιωνική Ιερά Εξέταση, ονομαζόταν κοιαίστωρ, από το λατινικό quaestor δηλαδή εξεταστής, ανακριτής. Όπως αργότερα οι ιεροεξεταστές στη Δύση, οι Βυζαντινοί κοιαίστορες φυλάκιζαν, βασάνιζαν και θανάτωναν υπόπτους χωρίς διατύπωση κατηγορίας, χωρίς μάρτυρες, χωρίς αποδεικτικά στοιχεία και φυσικά χωρίς δίκη. Ήταν μια μέθοδος αφανισμού των ανυπάκουων και συγχρόνως επιχείρηση κερδοσκοπίας, αφού η καταδίκη του αιρετικού σήμαινε και δήμευση της περιουσίας του.
Το Βυζάντιο είχε το προβάδισμα στο κάψιμο των αιρετικών και των «μάγων», που αποτελούσε σκηνές οικείες στην καθημερινή ζωή των Βυζαντινών. Την αυταρχική, ανεξέλεγκτη και αιματηρή δράση των Βυζαντινών ιεροεξεταστών αποκαλύπτει ο Προκόπιος στην «Μυστική Ιστορία» του, και περιγράφουν η Άννα Κομνηνή, ο Κεδρηνός, ο Μανασσής, ο Ιωάννης Μαλάλας, ο Ιωάννης Ζωναράς, και ο Νικήτας Χωνιάτης στην «Χρονογραφία» του.
Ο Θωμάς Τορκουεμάδα, ο διάσημος ιεροεξεταστής, γεννήθηκε στο Βιλλαδολίβο της Ισπανίας και κατατάχθηκε από τη νεαρή του ηλικία στο τάγμα των Δομινικανών μοναχών. Διακρίθηκε για την μόρφωση και την αυστηρότητά του. Όταν με την βούλα του Πάπα στις 31 Ιανουαρίου 1482 έγιναν διάφορες μεταρρυθμίσεις για τον τρόπο διορισμού των ιεροεξεταστών, ο Τορκουεμάδα εξελέγη μαζί με άλλους επτά δομινικανούς. Διακρίθηκε όμως πολύ γρήγορα, και τον επόμενο χρόνο προήχθη σε γενικό ιεροεξεταστή της Ισπανίας. Χαρακτηρίστηκε και έμεινε στην ιστορία ως «το ξίφος του στέμματος».