O Σχηματισμός των λέξεων στην Αρχαία Ελληνική γλώσσα

ΙΙΙ. Άλλα επιθήματα σε n

1. -ων (-ωνος)

§ 313. Το -ων για το χαρακτηρισμό ενός πλάσματος που έχει ως χαρακτηριστικό γνώρισμά του τη βάση είναι κληρονομιά: γάστρων 'κοιλαράς' (Αριστοφ.) από το γαστρ-, τρίβων 'πονηρός άνθρωπος, τριμμένο πανωφόρι' (κλασ.) από το τριβή 'άσκηση' ή από το τρίβειν 'τρίβω', κύφων 'κυρτό ξύλο (ως ζυγός ή όργανο βασανισμού)' (κλασ.) από το κυφός 'σκυφτός'· πρβ. λατ. praedo 'ληστής' από το praeda 'λεία', susurro 'σπερμολόγος' από το susurrus 'βουητό, ψίθυρος', κ.ά. Και οι δύο γλώσσες σχηματίζουν με αυτό το επίθημα ευχαρίστως παρατσούκλια από ουσιαστικά και επίθετα: Δρόμων από το δρόμος 'τρέξιμο', Στράβων από το στραβός 'αλλήθωρος', Capito από το caput 'κεφάλι', Cato από το catus 'ευφυής'. Από κει το -ων εξελίχθηκε σε επίθημα συντμημένων ονομάτων (§ 164): Ἄνδρων για ένα όνομα με το Ἀνδρο-, Κλέων για το Κλεο-· τη μετάβαση διευκόλυνε η δυνατότητα συσχετισμού περιπτώσεων όπως τα Νίκων Ξένων με τα νίκη ξένος και ταυτόχρονα με τα Νικό-λαος Ξενο-κράτης κτλ.

§ 314. Τα επίθετα σε -ιος σχηματίζουν φυσικά -ίων: οὐρανίων 'κάτοικος του ουρανού' (Όμ.) από το οὐράνιος· από τη σχέση τέτοιων λέξεων με το υποκείμενο ουσιαστικό (οὐρανός) προέκυψε ένα νέο εξατομικευτικό -ίων: μαλακίων 'θηλυπρεπής' (Αριστοφ.) από το μαλακός 'μαλ(θ)ακός', στεφανίων 'είδος καπέλου με στεφάνι' (Ησύχιος) από το στέφανος, πορφυρίων 'νερόκοτα' (Αριστοφ. και Αριστοτ.) από το πορφύρα (πορφυροῦς). Πρβ. λατ. tenebrio 'άνθρωπος με σκοτεινούς σκοπούς' από το tenebrae 'σκοτάδι', σύμφωνα με περιπτώσεις όπως centurio 'εκατόνταρχος' από το centuria. Ως πατρωνυμικό επίθημα το -ίων συνέβαλε στον εκτοπισμό του πατρωνυμικού -ιος, απ' όπου προήλθε: Στον Όμηρο απαντά βέβαια το Κρονίων (δίπλα στο Κρονίδης) αλλά και το Τελαμώνιον υἱόν (πλάι στο Τελαμωνιάδης), παρομοίως το Πηλεΐων (δίπλα στα Πηλεΐδης και Πηληϊάδης) αλλά και το Νηληΐῳ υἷι (δίπλα στα Νηλεΐδης και Νηληϊάδης). Από το θηλυκό σε -ιώνη (και - ί̄̄ νη) υπάρχουν μόνο πενιχρά λείψανα: Ἀκρισιώνη 'κόρη του Ἀκρισίου ', Εὐην ί̄̄ νη 'κόρη του Εὐήνου '.

Αγκαλιάζοντας το Υπερβατικό: Η αληθινή φύση όλων των όντων

Η πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε ως άνθρωποι δεν είναι παρά μια απλή σκιά της υπερβατικής αλήθειας που υπάρχει πέρα από τα όρια των φυσικών μας αισθήσεων. Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι ο τρόπος ζωής που έχουμε σμιλέψει από γενιά σε γενιά δεν είναι ο μόνος δρόμος που έχουμε στη διάθεσή μας. Παρουσιάζεται ένα εναλλακτικό όραμα, ένα όραμα που είναι βαθιά συνυφασμένο με αιώνια ιδανικά, άπειρη ελευθερία και βαθιά σοφία. Το θεμέλιο αυτής της εναλλακτικής πραγματικότητας είναι η κατανόηση και η αποδοχή της αληθινής φύσης όλων των όντων.

Στο μεγάλο θέατρο του Κόσμου, αμέτρητες ζωές έπαιξαν το ρόλο τους και έφυγαν. Μέσα σε αυτή τη συνεχή ροή, υπάρχει μια διαχρονική, αμετάβλητη ουσία. Αυτή η ουσία, ο αιώνιος πυρήνας, είναι ανέγγιχτη από τις χιλιάδες ζωές που έρχονται και παρέρχονται, τις κοσμικές δραστηριότητες που ακολουθούν ή την παροδική φύση της τρέχουσας ύπαρξής μας. Για να κατανοήσουμε πραγματικά αυτή τη διαχρονική ουσία, δεν αρκεί απλώς να την παρατηρήσουμε ή να την μελετήσουμε. Κάποιος πρέπει να συγχωνευτεί μαζί της, να γίνει ένα με αυτή, και κάνοντας αυτό, να αναδυθεί στη διαχρονική αιωνιότητα.

Η πανταχού παρουσία του θεϊκού είναι μια έννοια που έχει βρει απήχηση σε διαφορετικούς πολιτισμούς και θρησκείες. Ο Θεός, ή το θείο, δεν περιορίζεται στους τοίχους των ιερών κατασκευών, στις σελίδες των ιερών γραφών ή στα λόγια των επίγειων εκπροσώπων. Η θεϊκή ουσία διαποτίζει τα πάντα, ακόμα και το πιο μικροσκοπικό σωματίδιο σκόνης. Η ανάγκη για ενδιάμεσους μεταξύ του θείου και της δημιουργίας του δεν είναι μόνο περιττή, αλλά υποτιμά το αληθινό μεγαλείο του θείου και υποτιμά την ανθρώπινη ικανότητα για άμεση επικοινωνία μαζί του.

Η αληθινή φύση του ανθρώπου είναι υπερβατική, και βρίσκεται πέρα από τις σφαίρες της παροδικής, φαινομενικής ύπαρξής μας. Δεν επηρεάζεται, υποτιμάται ή επισκιάζεται από ανθρώπινες δραστηριότητες. Η αληθινή μας φύση δεν είναι κάτι που μπορούμε να αλλάξουμε κατά βούληση ή να προσβάλουμε με την άγνοιά μας. Μάλλον, είναι μια σταθερή, αμετάβλητη αλήθεια, που περιμένει να την ανακαλύψουμε και να την αγκαλιάσουμε.

Αυτή η αλήθεια, όσο παράδοξη κι αν φαίνεται, είναι ότι το άκτιστο, το ανυπόστατο, το κενό, είναι η πραγματική ουσία του Θεού, που τα αγκαλιάζει όλα. Το «τίποτα» που συχνά απορρίπτει η ανθρώπινη αντίληψη είναι η ίδια η ουσία των πάντων. Δεν είναι ανυπαρξία αλλά μάλλον μια ύπαρξη τόσο βαθιά και περιεκτική που συχνά διαφεύγει της κατανόησής μας. Αυτή είναι η αληθινή φύση όλων των όντων.

Για να αντιληφθεί κανείς αυτήν την αλήθεια απαιτεί μια αλλαγή στην αντίληψη, έναν μετασχηματισμό παραδείγματος. Περιλαμβάνει την κατανόηση της μη διπλής φύσης της ύπαρξης, όπου ο αντιληπτός διαχωρισμός μεταξύ του εαυτού και του σύμπαντος, μεταξύ του δημιουργού και του δημιουργημένου, διαλύεται. Είναι μέσω αυτής της κατανόησης που μπορούμε να αγκαλιάσουμε την αληθινή μας φύση, να ελευθερωθούμε από τα δεσμά της παροδικής ύπαρξης και να λουστούμε στην άπειρη ελευθερία και τη βαθιά γνώση που χαρακτηρίζει την ίδια μας την ύπαρξη.

Εν κατακλείδι, το ταξίδι προς την κατανόηση και την αγκαλιά της αληθινής μας φύσης είναι ένα μονοπάτι διαφώτισης. Είναι ένα μονοπάτι που ξεπερνά τα γήινα όρια, συντρίβει ψευδαισθήσεις και οδηγεί στη βαθιά συνειδητοποίηση της ενότητας του σύμπαντος. Είναι ένα μονοπάτι που αποκαλύπτει τη διαχρονική, αμετάβλητη και υπερβατική φύση της ύπαρξής μας και μας φέρνει αντιμέτωπους με την αιωνιότητα που βρίσκεται στον πυρήνα μας. Η αληθινή φύση όλων των όντων είναι πράγματι μια υπέροχη πραγματικότητα, που περιμένει να την ανακαλύψουμε, να την κατανοήσουμε και να την αγκαλιάσουμε.

Την φυγή, δεν την ξεπερνάς ποτέ

Η φυγή αν μπει μέσα σου κολλάει και δύσκολα ξεκολλάς.

Είναι συνεχώς στο πίσω μέρος του μυαλού σου και περιμένει την αφορμή που θα κάνει τα πόδια σου να τρέξουν μακριά, όσο πιο μακριά γίνεται από αυτό που ασταμάτητα σε πληγώνει.
Θες να πιστεύεις ότι είναι η τελευταία φορά που κάποιος άνθρωπος που αγαπάς, σε πονάει. Εθελοτυφλείς. Κανείς δε νοιάζεται αν κάποιος πεθαίνει διπλά του, αρκεί να γίνεται το δικό του.
Είτε μείνεις, είτε φύγεις ο πόνος ίδιος. Απλά πρέπει να κάνεις αυτό που βλέπεις να σου δίνει τις περισσότερες ελπίδες να βρεις ξανά τον εαυτό σου, το γέλιο σου, τα όνειρά σου.
Όλα τα ξέχασες για τον έρωτα. Γιατί πίστεψες στον έρωτα περισσότερο από όσο θα έπρεπε.
Όλα τα έδωσες και ποτέ δεν ήταν αρκετά. Ποτέ δε θα γίνεις αρκετός/ή για έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να δει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Κι εσύ γίνεσαι καθρέφτης του. Όλα τα ελαττώματά του, όλη η σκουριά της ψυχής του βγαίνει μαζί σου, γιατί δεν μπορεί να προσποιηθεί όπως κάνει με όλους.
Έτσι είναι η αγάπη. Είναι αλήθεια! Γι’ αυτό πολλοί δεν την αντέχουν και την πολεμούν. Γι’ αυτό σε πολεμάει αυτός που σ’ αγαπάει. Πολεμάει τον εαυτό του κι εσύ μια παράπλευρη απώλεια.
Ξέρεις ότι η φυγή θα σου δώσει έστω μια ελπίδα κάποτε να τον ξεπεράσεις, αυτόν που σε θέλει μόνο με βάση τα δικά του δεδομένα, με τα δικά του μπορώ και τις δικές του ανάγκες. Αυτό δεν είναι αγάπη. Είναι φυλακή. Και νιώθεις ότι φταις τον εαυτό σου που δεν αγαπιέσαι, γι’ αυτό δίνεις όλο και περισσότερα, περισσότερα απ’ όσα αντέχεις. Μα ποτέ δεν γίνεσαι προτεραιότητα. Ποτέ δεν υπάρχει χρόνος και χώρος για σένα.
Και η φυγή μέσα σου μεγαλώνει. Την σχεδιάζεις σιγά σιγά. Δυναμώνεις μέρα με τη μέρα. Με κάθε πληγή που σου ανοίγει.
Μια τελευταία κουβέντα σου και κατάλαβα ότι πάλι προσπαθούσες με τον χειριστικό σου τρόπο να με πείσεις ότι είχα άδικο, ενώ απλά έλεγα την αλήθεια. Και τότε κατάλαβα ότι τίποτα δε θα αλλάξει. Προσπαθούσες απλά με ύπουλο τρόπο να περάσεις το δικό σου. Να το κάνεις να φανεί τυχαίο, σύμπτωση, κακιά στιγμή.
Ήθελα να σου δώσω ένα όμορφο φινάλε. Κάτι να με θυμάσαι για πάντα. Να σε φιλήσω τελευταία φορά, να σε νιώσω, να σε κάνω ευτυχισμένο, να αγγίξω το χέρι σου… να σε βλέπω να με πουλάς φτηνά για τελευταία φορά. Να σε βλέπω ξανά να αθετείς στεγνά τις συμφωνίες μας, να κάνω ότι δεν καταλαβαίνω για τελευταία φορά, να σε βλέπω να με σπρώχνεις στον γκρεμό για τελευταία φορά για να σωθείς.
Για τελευταία φορά… και θα έπρεπε να σπάσω τα δεσμά για να σώσω τον εαυτό μου. Το τέρας μέσα σου μεγαλώνει και με απειλεί. Δεν καταλαβαίνεις πως όλα τα κάνω για σένα, για μας. Δεν μπορείς να σταματήσεις να ζητάς. Πρέπει να φτάσεις τον πόνο στο τέρμα για να γίνει το δικό σου, για να νιώσεις ωραία και να πείσεις και μένα ότι θέλω ό,τι θέλεις. Εσύ θα είσαι το τέλος μου.
Γι’ αυτό πρέπει να φύγω. Τώρα ξέρω ότι ποτέ τίποτα δε θα αλλάξει μεταξύ μας γιατί δοκίμασα τα πάντα.
Είναι ή τώρα ή ποτέ…

Πολιτισμικές διαφορές της καταθλιπτικής διαταραχής

Η Κατάθλιψη ως Διαταραχή στα διάφορα κοινωνικά και πολιτισμικά πλαίσια

Η κατάθλιψη ως βίωμα αλλά και ως διαταραχή έχει αποτελέσει μία από τις πρώτες ασθένειες στον Δυτικό πολιτισμό αλλά και σε Διεθνές επίπεδο, αν και βιώνεται σε άλλη ένταση και βαθμό, εξαιτίας των πολιτισμικών παραδόσεων στις αναπτυσσόμενες χώρες. Η κατάθλιψη έχει την ρίζα της στους αρχαίους χρόνους και αποτελεί μια ψυχική διαταραχή, όπου υπάρχει σε όλες τις κοινωνίες σε ψυχιατρικό επίπεδο, αλλά το νόημα της και η αντιμετώπισή της επεκτάθηκε και στην επιστήμη της Ψυχολογίας. Το επίπεδο των γνωστικών διεργασιών, οι στάσεις, οι κανόνες, το αξιακό σύστημα και οι ρόλοι στους διάφορους πολιτισμούς, παραδοσιακών και μη, δυτικών και μη δυτικών, φαίνεται ότι έχει αντίκτυπο στο πως βιώνεται και αντιμετωπίζεται μια ψυχική ασθένεια (Triandis, 1994). Αν και στα αρχικά στάδια ονομαζόταν μελαγχολία ωστόσο όπως και σήμερα η κατάθλιψη, ως ψυχική νόσος, έχει τα ίδια χαρακτηριστικά όπως τότε και εκτείνεται σε όλους τους πολιτισμούς με συμπτώματα στην διάθεση, τις διαταραχές στην πρόσληψη τροφής, την αϋπνία, τον εκνευρισμό, την αποθάρρυνση αλλά και την έλλειψη ενδιαφέροντος σε καθημερινές δραστηριότητες και την κοινωνική ζωή του ατόμου, με έντονη σωματική καταπόνηση και εξάντληση, όπως καταγράφεται στο Διαγνωστικόκαι Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών καθώς είναι το εργαλείο ταξινόμησης και διάγνωσης (DSM, 1994).

Στους δυτικούς πολιτισμούς φαίνεται ότι η έκφρασή της ποικίλει και στα ποιοτικά χαρακτηριστικά αλλά και στο έντονο στοιχείο με το υπερβολικό άγχος που υπάρχει σε ένταση στον δυτικό πολιτισμό, την απώλεια σεξουαλικότητας, την παροδική έκπτωση κάποιων γνωστικών διεργασιών αλλά και τον αρνητικό ιδεασμό, τις αυτοκτονικές τάσεις και τις ψυχωσικές εκδηλώσεις. Ωστόσο ο Girishmar Misra, (1996) αναφέρεται στους κινδύνους που μπορεί να ενέχει η καθολικότητα της Ψυχολογίας της Δύσης. Χαρακτηριστική και αξιοσημείωτη είναι επίσης η αναφορά Marsella, (2003) ότι η Ψυχολογία της Δύσης είναι κυρίαρχη σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον και είναι ένα φαινόμενο με πολιτική υπόσταση και κοινωνικές πτυχές και όχι μια πραγματική αποτύπωση με αξιοπιστία και εγκυρότητα, διότι ΔΕΝ καταγράφει όλες της εκφάνσεις της συμπεριφοράς του ατόμου στα διάφορα πολιτισμικά και κοινωνικά πλαίσια.

Πολιτισμικές Διαφορές της Καταθλιπτικής Διαταραχής

Σε Διαπολιτισμικό επίπεδο η Πολιτισμική Ψυχολογία μελετάει τη συσχέτιση της ψυχικής ζωής και υγείας με τον πολιτισμό δίνοντας έμφαση στις ψυχολογικές και ψυχοπαθολογικές πλευρές του ανθρώπου και κυρίως πως αυτές εκδηλώνονται σε διαφορετικά πολιτισμικά περιβάλλοντα. Η διαταραχή της κατάθλιψης παρουσιάζεται με ένα παγκόσμιο παθοφυσιολογικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο οικοδομείται διαφορετική κατά περίσταση συμπτωματολογία ανάλογα με το πολιτισμικό – ιδεολογικό περιβάλλον (Marsella, 2003). Διαπιστώθηκε ότι στην κλινική εικόνα του ασθενούς, επιδρά το εκάστοτε πολιτισμικό περιβάλλον στην έκφραση της υποκειμενικής συμπτωματολογίας, στο διαγνωστικό αποτέλεσμα, στην θεραπευτική αγωγή και στις προσδοκίες του αποτελέσματος (Castillo, 1997). Στον μη Δυτικό Πολιτισμό έχει καταγραφεί ότι η συμπτωματολογία είναι σωματικής φύσεως ενώ κάποια συναισθήματα απουσιάζουν από το συμπεριφορικό πλαίσιο του ατόμου. Είναι πάντως γεγονός ότι σε πατροπαράδοτες κοινωνίες ενδέχεται να έχουμε περισσότερο εξωτερικευμένες αντιδράσεις και μεγαλύτερη ποικιλία σωματικών συμπτωμάτων (Pirutinsky, Rosmarin, Pargament, Midlarsky, 2011).

Τα συναισθήματα του ανθρώπου ως φυλλογεννετικά και ψυχικά φαινόμενα παρουσιάζουν οικουμενικότητα και καθολικότητα αναφέρει χαρακτηριστικά ο Kleinman (1980).

Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΓΚΕΙΤΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΣΕ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΑ ΕΤΙΚΕΤΑ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΘΕ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ.

Επειδή μάλιστα η ταμπέλα που δίνεται σε κάθε συναίσθημα όπως αυτό της καταθλιπτικής διάθεσης του ανθρώπου το κάνουν περισσότερο ή λιγότερο αναγνωρίσιμο, είναι λάθος να θεωρούμε ότι αυτό το συναίσθημα απουσιάζει από συγκεκριμένους πολιτισμούς (Kleinman, 1980).

Στην Διαπολιτισμική Ψυχολογία η ερμηνεία της κατάθλιψης χωρίζεται στις εξής κατευθύνσεις:

Η μία κατεύθυνση θεωρεί ότι η κατάθλιψη είναι απόρροια εξωγενών παραγόντων και πνευματιστικών και δαιμονικών δυνάμεων, όπως της μαγείας και των πνευμάτων. Αυτή η εξήγηση θα μπορούσε να αποτελέσει τη λογική συνέπεια της πίστης που σε όλους τους πολιτισμούς υπάρχει και αναφέρεται σε υπερφυσικές βουλήσεις και δυνάμεις που επεμβαίνουν στην ζωή των ανθρώπων με μεγάλη ισχύ, χωρίς τη θέλησή τους. Μάλιστα αυτή η στάση μπορεί να είναι παλιά και να αφορά περισσότερο παραδοσιακές κοινωνίες αλλά είναι διαδεδομένη ακόμη και σήμερα (Jadhav, 2000).

Η άλλη κατεύθυνση θεωρεί ότι η κατάθλιψη είναι αποτέλεσμα της οκνηρίας και της τεμπελιάς, οι οποίες καταγράφονται ως αμαρτία, γιατί παραβαίνουν τις ηθικές εντολές σε ότι αφορά την δράση και την εργασία στη ζωή των ανθρώπων που είναι ιερές. Σε αυτή την περίπτωση η κατάθλιψη μεταφράζεται ως μεγίστη οκνηρία και αποδίδεται σε διαβολικές επιρροές και δαιμονοποιείται. Μάλιστα σε αυτή την περίπτωση επειδή είναι έντονο το στοιχείο της ατομικής ευθύνης, έχουμε ενοχικές λογικές και μαζοχιστικές τάσεις από το άτομο που βιώνει την κατάθλιψη (Kendle, Hettema, Butera, Gardner, Prescot, 2003).

Η τελευταία κατεύθυνση υποστηρίζει ότι η κατάθλιψη μέσω της συμπωματολογίας που παρουσιάζει είναι καρμική και είναι αποτέλεσμα του πεπρωμένου και της μοίρας του ανθρώπου που τη βιώνει και δεν μπορεί κανείς να την αποτρέψει. Αυτή η εξήγηση για να κατανοηθεί η κατάθλιψη, είναι διαδεδομένη σε ανατολικές θρησκείες όπως στα ινδουιστικά και βουδιστικά θρησκευτικά ιδεώδη και διαμορφώνονται με τη λογική και το νόμο του κάρματος του (Murphy, Laird, Monson, Sobol, Leighton, 2000). Συχνά πιστεύουν ότι ο άνθρωπος μπορεί να υποστεί κάποια δεινά για την τωρινή ζωή μου ως ανταπόδοση της συμπεριφοράς του και της «προηγούμενης ζωής του». Έτσι αυτό που βιώνει θεωρείται από πολλούς πολιτισμούς μια πορεία προς την εξιλέωση του ατόμου (Livaditis, 2003). Στις νεώτερες κοινωνίες και κυρίως στις δυτικές κοινωνίες καταγράφεται αυξητική πορεία της κατάθλιψης, λόγω του έντονου τρόπου ζωής αλλά και γιατί ο άνθρωπος λειτουργεί ατομικά, ωστόσο αυτή η αύξηση μπορεί να οφείλεται γιατί πλέον η κατάθλιψη αναγνωρίζεται σε αντίθεση με παλαιότερες εποχές, γι’ αυτό γίνεται λόγος για την «εποχή της κατάθλιψης».

Θεραπευτικές παρεμβάσεων για την κατάθλιψη στο Δυτικό και Μη-Δυτικό κόσμο

Πολιτισμικά και μέσω της καταγραφής της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας οι θεραπείες της κατάθλιψης αντιμετωπιζόταν παλιά αλλά και σήμερα σε μη δυτικές κοινωνίας και σε αρχέγονους πολιτισμούς με εξορκισμούς, τελετουργίες για εξιλέωση λόγω των πεποιθήσεων ότι ο άνθρωπος που το βιώνει κυριεύεται από κακά πνεύματα και από δαιμονικά στοιχεία (Pfeiffer 1994, Kirmayer 2004). Η αποτελεσματικότητα κάποιας θεραπευτικής αγωγής πιθανό να οφειλόταν στο placebo effect (Kaptchuk, Kerr, Zanger, 2009).

Στον δυτικό κυρίως κόσμο και στα αναπτυγμένα κράτη η κατάθλιψη πλέον είναι μια διαταραχή που αντιμετωπίζεται με φαρμακολογία από τον ψυχίατρο και με ψυχοθεραπεία. Μάλιστα η γνωστική και συμπεριφορική μορφή ψυχοθεραπείας έχει περισσότερα και καλύτερα αποτελέσματα (DeRubeis, Siegle, Hollon, 2008). Η λελογισμένη επαφή και θεραπεία με αυτές τις μεθόδους δύναται να οδηγήσει σε βελτίωση των συνθηκών ζωής του ατόμου και την σωστότερη αντιμετώπιση της αρρώστιας από τον ίδιο τον άρρωστο και επομένως οι παρενέργειες της κατάθλιψης τείνουν να είναι πιο ήπιες. Ωστόσο ακόμη και στις δυτικές κοινωνίες και όχι μόνο σε παραδοσιακές μη δυτικές κοινωνίες υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός ασθενών που βιώνει καταθλιπτική διαταραχή και δεν χρησιμοποιεί σύγχρονες θεραπευτικές μεθόδους και επιστημονική βοήθεια από ψυχίατρο και ψυχολόγο. Έτσι καταφεύγουν σε παραδοσιακές μορφές και δομές που ασκούν συμβουλευτικό ρόλο και παρηγοριά όπως η εκκλησία με την εξομολόγηση σε πνευματικό ενώ υπάρχει και κάποιος πληθυσμός που νοσεί και πιστεύει ότι αυτή η κατάσταση θα φύγει από μόνη της και περιμένουν άπραγοι πότε θα συμβεί και θα αποχωρήσουν τα συμπτώματα. Υπάρχουν πάλι αρκετοί ασθενείς που προσέρχονται σε ιατρούς άλλων ειδικοτήτων με διάφορα συμπτώματα όπως ταχυπαλμία ή πόνος στο κεφάλι ή το στομάχι με αποτέλεσμα η κατάθλιψη να υποαξιολογείται και να μη διαγιγνώσκεται, με αποτέλεσμα την δυστυχία των ασθενών (Gilbody, Whitty, Grimshaw, Thomas 2003, Arroll Khin, Kerse 2003).

Στην Ελλάδα που αποτελεί μια παραδοσιακή κοινωνία, πολλά περιστατικά δεν διαγιγνώσκονται ακόμη και σήμερα, με αποτέλεσμα οι ασθενείς να παραιτούνται από την καθημερινότητα, τις κοινωνικές επαφές και να βυθίζονται στο πρόβλημα. Απαιτείται μια πληρέστερη ενημέρωση και γνώση των ανθρώπων της Ελληνικής κοινωνίας και κυρίως του νοσηλευτικού και ιατρικού δυναμικού που εργάζονται στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, για να επιτευχθεί η καλύτερη και μέγιστη δυνατή αντιμετώπιση, χωρίς κοινωνικό στίγμα και ταμπού στις ψυχικές ασθένειες.

Γιατί κάποιοι βιώνουνε την απόρριψη πιο έντονα;

Η αποδοχή και η απόρριψη είναι αναμφισβήτητα δύο έννοιες σημαντικές για την ψυχολογία κάθε ανθρώπου. Όπως σε όλα στη ζωή, είναι σημαντικό να βιώνουμε και τις δύο πλευρές του νομίσματος, σαν μία πολύτιμη εμπειρία ως μάθημα ζωής από το οποίο θα μάθουμε να διαχειριζόμαστε διαφορετικές καταστάσεις και συναισθήματα.

Η γονεϊκή απόρριψη είναι αυτή που πληγώνει περισσότερο και μένει σαν ένα ανεξίτηλο σημάδι στην ψυχή του ανθρώπου. Αναλόγως του χαρακτήρα και της δύναμης που κρύβει μέσα του το παιδί, θα μπορέσει να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο γεγονός ή όχι. Θα βρει τρόπους να προχωρήσει τη ζωή του παρακάτω ή θα μείνει αέναα με την ανοιχτή πληγή του συναισθηματικού κενού το οποίο χαρακτηρίζει όλες του τις μετέπειτα σχέσεις.

Με τη βοήθεια ενός επαγγελματία ψυχικής υγείας τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα, καθώς η ψυχολογική στήριξη και η εκμάθηση διαχείρισης αυτής της δυσάρεστης εμπειρίας, μπορεί να αποτελέσει το κλειδί για τη δημιουργία όλων των επόμενων σχέσεων σε μια σωστή βάση, με υγιή και ισορροπημένη σκέψη, χωρίς το διαρκή φόβο του τέλους.

Η Απόρριψη ως ένας φαύλος κύκλος

Έχετε ακούσει την έκφραση «αυτοεκπληρούμενη προφητεία»; Όταν ένας άνθρωπος αρχίζει να φοβάται, μπαίνει αυτομάτως σε ένα φαύλο κύκλο, που τον προκαλεί, ασυνείδητα, με την ίδια του τη συμπεριφορά.

Ένας άνθρωπος που φοβάται την απόρριψη, επαγγελματικά και προσωπικά, είναι διατεθειμένος να εκπληρώσει κάθε εντολή ή επιθυμία του άλλου, ακόμα και χωρίς να του έχει καν ζητηθεί. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο ίδιος να επιβαρύνεται διαρκώς στις σχέσεις του, άρα να νιώθει μονίμως αδικημένος και να αγανακτεί, αλλά και να καλλιεργεί συνεχόμενα την εντύπωση στους γύρω του ότι δεν χρειάζεται εκείνοι να προσφέρουν ώστε να συντηρήσουν τη μεταξύ τους σχέση.

Ο άνθρωπος που έχει μεγαλώσει μέσα σ’ ένα απορριπτικό περιβάλλον, έχει μάθει να ζει με την αγάπη κατά συνθήκη.

Η συγκαταβατική και παθητική αυτή στάση, έχει παρατηρηθεί ότι απωθεί τους ανθρώπους. Αν λοιπόν κάποιος που φοβάται την απόρριψη αγχώνεται και λόγω αυτού φτάνει να κάνει ό,τι του ζητηθεί και παραπάνω, τότε βιώνει τελικά την απόρριψη, απλά γιατί οι γύρω του δεν δείχνουν να έχουν κανένα ενδιαφέρον ή κίνητρο να ασχοληθούν μαζί του. Αυτό μπορεί να οδηγήσει κάλλιστα ένα ζευγάρι στον χωρισμό, το τέλος μιας φιλίας ή μιας συνεργασίας.

Η Απόρριψη ως βίωμα

Ο άνθρωπος που έχει μεγαλώσει μέσα σ’ ένα απορριπτικό περιβάλλον, έχει μάθει να ζει με την αγάπη κατά συνθήκη, που και πάλι είναι ψευδής. Ένα παιδί που πρέπει να προσπαθήσει για την αγάπη και την αποδοχή των γονιών του και όχι να τη λάβει απλόχερα, έχει μάθει ότι για να αγαπηθώ πρέπει να «δουλέψω» γι’ αυτό.

Και πάλι όμως, όσο κι αν προσπαθήσει, ο απορριπτικός γονέας πάντα θα ακυρώνει το παιδί του με τη συμπεριφορά του και το ύφος του. Έτσι, αυτά τα παιδιά μαθαίνουν να ζουν μόνο με το μοτίβο της απόρριψης, άρα ξέρουν να ζουν μόνο μέσα απ’ αυτή – είναι ο μοναδικός ρόλος που μπορούν να παίξουν, εξού και τον αναπαράγουν σε όλες τις σχέσεις τους, οδηγούμενοι ως παιδιά και ενήλικες σε συνεχείς απορρίψεις.

Έρευνα στο πανεπιστήμιο του Long Island έδειξε ότι η ευαισθησία στην απόρριψη βασίζεται σε μια γνωσιακή προδιάθεση στο να αναμένουμε την απόρριψη με αγωνία, με προθυμία, αλλά και ένταση στις αντιδράσεις μας όταν αυτή μας χτυπήσει την πόρτα. Σαν μια κατάσταση που την προκαλούμε/προσκαλούμε διαρκώς.

Αυτή μας η προδιάθεση μας οδηγεί σε δουλοπρεπείς συμπεριφορές, στην απόσυρση ή σε επιθετικές αντιδράσεις απέναντι στο άτομο που θεωρούμε ότι μας απορρίπτει. Η ερευνά τους έδειξε επίσης, ότι οι άνθρωποι που παρουσιάζουν υψηλή ευαισθησία στην απόρριψη κρατούν απαθή στάση και αποσύρονται σε καταστάσεις που ο σύντροφός τους είναι πιο έντονος, αντί να αντιμετωπίσουν το σύντροφό τους με την ίδια πυγμή.

Εξίσου, αν δεν δουν μία θερμή στάση από το σύντροφό τους, αλλά ουδέτερη ή απόμακρη, αυτομάτως αναγνωρίζουν τα σημάδια ως απορριπτικά προς εκείνους και δεν παίρνουν την πρωτοβουλία να ξεκινήσουν μία επαφή. Αντιθέτως, και πάλι αποσύρονται στο φόβο της απόρριψης.

Οι γνώσεις που έχουν εγγραφεί στο μυαλό ενός ανθρώπου ριζώνουν για τα καλά και τον εμποδίζουν από το να μπορέσει να βγει από το κουτί που τον έχει πλαισιώσει συναισθηματικά. Οι γνωσίες είναι δυνατές αλλά όχι αήττητες! Αρκεί να έχουμε τη θέληση και το πείσμα να τις αντικαταστήσουμε με νέες, πιο υγιείς και λειτουργικές.

Τα ψυχολογικά προβλήματα που οφείλονται σε λάθος συμπεριφορές των γονιών

Υπάρχουν ένα σωρό ψυχολογικά προβλήματα και διαταραχές συμπεριφοράς που οι ρίζες τους μπορούν να εντοπιστούν στην παιδική ηλικία μας. Δηλαδή, σε λανθασμένες συμπεριφορές των γονιών μας, ακόμη και αν εκείνοι νόμιζαν ότι έκαναν το σωστό και πιο συγκεκριμένα… το καλύτερο για εμάς.

Υπερβολικό άγχος και φόβος αποτυχίας

Υπάρχει γονιός που δεν έχει ως πρώτο του μέλημα να είναι πάντα δίπλα στα παιδιά του; Όχι βέβαια, αλλά υπάρχουν κι εκείνοι που χάνουν εντελώς το μέτρο με αποτέλεσμα να μεγαλώνουν παιδιά που δεν μπορούν να κάνουν ρούπι χωρίς την αίσθηση ότι ένα αόρατο μάτι τα κοιτάζει και τα κρίνει διαρκώς. Μεγαλώνοντας, λοιπόν, οι γονείς φεύγουν απ’ το κάδρο, μένει όμως το άγχος και ο φόβος των παιδιών μη δεν ανταποκριθούν στις προσδοκίες τους.

Βλαβερές συνήθειες και εξαρτήσεις

Εντάξει, σε ένα βαθμό τα παιδιά οφείλουν να γνωρίζουν τις συνέπειες των πράξεών τους, ειδικά όταν έχουν βλάψει κάποιον τρίτο. Αλλά η διαρκής υπενθύμιση στα παιδιά του τι έχουν κάνει λάθος και ποιον έχουν βλάψει ως συνέπεια, μπορεί να τα οδηγήσει σε παραίτηση από κάθε προσπάθεια να κάνουν το σωστό. Ψυχολογικά ευάλωτα και έρημα από συμμάχους, δεν είναι απίθανο να αναζητήσουν παρηγοριά σε κακές συνήθειες και επικίνδυνες εξαρτήσεις.

Χαμηλή αυτοεκτίμηση και αδυναμία πρωτοβουλίας

Όλοι οι γονείς συγκρίνουν που και που τα παιδιά τους με κάποιον που είναι πολύ καλός σε κάτι, για να τους δώσουν ένα έξτρα κίνητρο να προσπαθήσουν (ειδικά αν είναι κάτι που το αγαπούν). Είναι όμως και γονείς που δεν αφήνουν ευκαιρία να θυμίζουν στα παιδιά ότι δεν είναι καλύτερα από τον τάδε ή τον δείνα, μεγαλώνοντας έτσι ενήλικους που είναι σκληροί με τον εαυτό τους και αδυνατούν να βγουν από το τούνελ της χαμηλής αυτοεκτίμησης.

Ενοχές και τάση απομόνωσης

Δυστυχώς, υπάρχουν γονείς που βλέποντας το παιδί να μην τα πηγαίνει καλά π.χ. στο σχολείο, στέκονται πάνω στο βάθρο τους και του «χτυπάνε» το πόσα έχουν κάνει για ‘κείνο, τι θυσίες και τι ξενύχτια έχουν υποστεί για χάρη του κλπ. Του δημιουργούν, με λίγα λόγια, ενοχές τις οποίες δεν αποκλείεται να κουβαλά μέσα του και ως ενήλικας, μαζί με τον φόβο ότι όλοι γύρω του περιμένουν κάτι από αυτόν που δεν μπορεί να τους δώσει.

Φόβος οικειότητας και προβληματικές σχέσεις

Η τρυφερότητα για τα παιδιά τους, έρχεται στους περισσότερους γονείς φυσικά, ως αποτέλεσμα της αγάπης τους για εκείνα. Υπάρχουν, όμως, και άνθρωποι που δεν μπορούν να εκφράσουν αυτό που νιώθουν για τα παιδιά τους με την απαραίτητη ζεστασιά και ειλικρίνεια.

Το αποτέλεσμα είναι να μεγαλώνουν παιδιά με έλλειμμα στοργής και εγγύτητας που οδηγεί σε αδυναμία να πλησιάσουν και να αφήσουν να τους πλησιάσουν.

Με την ησυχία σου

Μια φορά την αυγή ο Σωκράτης άρχισε να σκέφτεται κάτι και στάθηκε σε ένα συγκεκριμένο σημείο συλλογιζόμενος και, όταν δε βρήκε λύση, δεν έφυγε από το σημείο αυτό αλλά παρέμεινε εκεί θέτοντας ερωτήματα. Έφτασε το μεσημέρι και ο κόσμος το πρόσεξε κι άρχισαν να αναρωτιούνται τι συμβαίνει, λέγοντας πως ο Σωκράτης ήταν όρθιος στο σημείο αυτό από την αυγή και σκεφτόταν κάτι. Τέλος, όταν έπεσε το σκοτάδι, κάποιοι Ίωνες έβγαλαν έξω τα στρωσίδια τους για να κοιμηθούν στη δροσιά και να παρακολουθήσουν αν ο Σωκράτης θα συνέχιζε να στέκεται στο ίδιο σημείο όλη τη νύχτα. Ο Σωκράτης παρέμεινε στο ίδιο σημείο μέχρι την αυγή και την ανατολή του ήλιου κατόπιν, απηύθυνε μια προσευχή στον ήλιο κι έφυγε.

Για να αναρωτηθεί κανείς χρειάζεται χρόνο. Όπως ένα καλό γεύμα ή το καλό σεξ, δεν μπορεί να γίνει βιαστικά. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο Σωκράτης δε βιαζόταν όταν συζητούσε. Επέμενε ακόμα κι όταν οι συνομιλητές του κουράζονταν και εξοργίζονταν.

Ο Σωκράτης ήταν ο πρώτος ψυχοθεραπευτής. Έτεινε να απαντά σε ένα ερώτημα με ένα άλλο ερώτημα. Σε αντίθεση με τους ψυχοθεραπευτές, ο Σωκράτης δε χρέωνε με την ώρα (ποτέ δε χρέωσε ούτε μια δραχμή για τις συνεδρίες του) και ποτέ δεν είπε τις λέξεις «φοβάμαι πως τελείωσε ο χρόνος μας». Πάντα είχε περισσότερο χρόνο.

Η καλή φιλοσοφία είναι η αργή φιλοσοφία. Ο Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν αποκαλούσε το επάγγελμά του «αργή θεραπεία» και πρότεινε όλοι οι φιλόσοφοι να χαιρετιούνται μεταξύ τους, λέγοντας: «Με την ησυχία σου!» Προσωπικά τη βρίσκω εξαιρετική ιδέα, όχι μόνο για τους φιλοσόφους αλλά για όλους μας. Αντί να λέμε: «Καλή σου μέρα» ή κάποια άλλη φράση κενή περιεχομένου, ας χαιρετάμε ο ένας τον άλλο λέγοντας: «Με την ησυχία σου» ή «Μη βιάζεσαι». Ίσως, αν πούμε αρκετές φορές αυτά τα λόγια, να καταφέρουμε στο τέλος να επιβραδύνουμε.

Σε κάποιο επίπεδο, πιστεύω, ήδη αναγνωρίζουμε τα νοητικά οφέλη της επιβράδυνσης. Όταν κάτι μας κάνει να στα ματήσουμε και να σκεφτούμε, λέμε πως «κάνουμε παύση». Η παύση δεν είναι σφάλμα ούτε δυσλειτουργία. Η παύση δεν είναι τραύλισμα ούτε διακοπή. Δεν είναι κάτι κενό, αλλά ένα είδος άδηλου ζητήματος. Είναι ο σπόρος της σκέψης. Κάθε παύση εμπεριέχει το ενδεχόμενο της γνώσης και της δυνατότητας να αναρωτηθούμε.

JEAN-PAUL SARTRE: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ Η ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ

Όταν λέμε (οι υπαρξιστές) “δεν είσαι τίποτ’ άλλο παρά η ζωή σου” αυτό δεν σημαίνει πως ο καλλιτέχνης θα κριθεί αποκλειστικά και μόνο με βάση τα έργα τέχνης που θα έχει κάνει, χίλιοι άλλοι παράγοντες συμβάλλουν το ίδιο για να τον κατατάξουν. Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι πως ο άνθρωπος δεν είναι άλλο από μια σειρά εγχειρημάτων, πως είναι το άθροισμα, η οργάνωση, το σύνολο των σχέσεων που συνθέτουν αυτά τα εγχειρήματα.

Ο υπαρξιστής, όταν περιγράφει έναν δειλό, λέει πως ο δειλός αυτός είναι υπεύθυνος για τη δειλία του. Δεν είναι έτσι γιατί τάχα έχει δειλή καρδιά ή δειλούς πνεύμονες ή δειλό εγκέφαλο- δεν είναι έτσι εξαιτίας μιας δειλής φυσιολογικής σύστασης, αλλά γιατί φτιάχτηκε έτσι, δειλός, με τις πράξεις του.

Δεν υπάρχει, λοιπόν, δειλή ιδιοσυγκρασία υπάρχουν άνθρωποι με νευρική ιδιοσυγκρασία, με “φτωχό αίμα” που λέει ο κόσμος κι υπάρχουν άνθρωποι με πλούσια ιδιοσυγκρασία. Ο άνθρωπος, όμως που συμβαίνει να έχει “φτωχό αίμα” δεν είναι αυτόματα δειλός, γιατί αυτό που συνιστά τη δειλία του είναι η πράξη παραίτησης ή υποταγής που κάνει. Μια ιδιοσυγκρασία δεν είναι πράξη- ο δειλός γίνεται δειλός απ’ τις πράξεις που κάνει. Αυτό που θέλουν οι άνθρωποι είναι να γεννιέται κανείς δειλός ή ήρωας.

Και στο βάθος, οι άνθρωποι αυτό επιθυμούν να σκέφτονται: αν γεννιόμαστε δειλοί, μπορούμε να είμαστε απόλυτα ήσυχοι, αφού έτσι είναι, τίποτα δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε, θα είμαστε δειλοί σ’ όλη μας τη ζωή, ό,τι και να κάνουμε αν, πάλι, συμβεί να γεννηθούμε ήρωες, θα είμαστε το ίδιο ήσυχοι, θα είμαστε ήρωες όλη μας τη ζωή, θα πίνουμε σαν ήρωες, θα τρώμε σαν ήρωες.

Ο υπαρξιστής, όμως, λέει πως ο δειλός δεν γεννιέται αλλά γίνεται δειλός, πως ο ήρωας δεν γεννιέται αλλά γίνεται ήρωας- υπάρχει πάντα μια δυνατότητα για τον δειλό, να πάψει να είναι δειλός και για τον ήρωα, να πάψει να είναι ήρωας. Αυτό που έχει σημασία είναι η ολοκληρωτική στράτευση- μια ιδιαίτερη περίπτωση, μια ιδιαίτερη ενέργεια δεν σε δεσμεύουν ολοκληρωτικά. Έτσι, απαντήσαμε -πιστεύω-σε ορισμένες μομφές που απευθύνονται στον υπαρξισμό. Όπως βλέπετε, δεν μπορεί να θεωρηθεί σαν φιλοσοφία του εφησυχασμού, αφού προσδιορίζει τον άνθρωπο με βάση τη δράση- ούτε και σαν μια απαισιόδοξη περιγραφή του ανθρώπου μπορεί να θεωρηθεί: δεν υπάρχει πιο αισιόδοξη κοσμοθεωρία, αφού το πεπρωμένο του ανθρώπου το τοποθετεί στα ίδια του τα χέρια, τέλος. Ο υπαρξισμός δεν είναι μια απόπειρα αποθάρρυνσης του ανθρώπου, αφού του λέει πως δεν υπάρχει ελπίδα παρά μόνο στη δράση του και πως το μόνο πράγμα που επιτρέπει στον άνθρωπο να ζει είναι η πράξη.

JEAN-PAUL SARTRE, Ο ΥΠΑΡΞΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ

Ελεγχόμενοι Εμπρησμοί & Γεωμηχανική

Ελεγχόμενες φωτιές/εμπρησμοί, κλιματική τρομοκρατία, Γεωμηχανική και ο Θαυμαστός Νέος Κόσμος.

«Η ελευθερία δεν είναι γι’ αυτούς τους σκλάβους. Δεν υποστηρίζω να την επιβάλουν ενάντια στην συνείδησή τους. Αντίθετα, είμαι σθεναρά υπέρ του να τους αφήνουμε να σέρνονται και να βουρκώνουν με ό,τι θέλουν πριν από όποια απάτη ή συνδυασμό απάτης επιλέξουν να σεβαστούν… Όλη η πρακτική μιας κυβέρνησης βασίζεται στην ψυχολογία του όχλου και ο υπήκοος/σκλάβος θ’ ακολουθήσει κάθε εντολή που υπόσχεται να τον κάνει να αισθάνεται πιο ασφαλής». -Henry Louis Mencken.

«Έχει γίνει φανερό ότι ολόκληρες μάζες του ανθρώπινου πληθυσμού είναι, στο σύνολό τους, κατώτερες όσον αφορά την διεκδίκησή τους για το μέλλον, από τις άλλες, ανώτερες μάζες, ότι δεν μπορούν να τους δοθούν ευκαιρίες ή να τους εμπιστευτούμε την εξουσία όπως εμπιστεύονται οι ανώτεροι λαοί, ότι οι χαρακτηριστικές αδυναμίες τους είναι μεταδοτικές και επιζήμιες για τον εκπολιτιστικό ιστό και ότι το φάσμα της ανικανότητάς τους δελεάζει και αποθαρρύνει τους ισχυρούς. Το να τους δίνεις ισότητα σημαίνει να βυθίζεσαι στο επίπεδό τους, να τους προστατεύεις και να τους αγαπάς σημαίνει να βυθίζεσαι στην γονιμότητά τους.» – H.G. Wells’ στο «Anticipations of the Reaction of Mechanical and Scientific Progress on Human Life and Thought» 1901

Όσον αφορά το κράτος, δεν υπάρχουν ατυχήματα, συμπτώσεις και φυσικά «έκτακτες καταστάσεις» ή απειλές. Όλα είναι τελετουργικά προγραμματισμένα.-

Θα ξεκινήσουμε κάπως έτσι: Πριν το συμβάν στα Τέμπη είχαν προηγηθεί τουλάχιστο 5 ατυχήματα με τρένα (συγκρούσεις, εκτροχιασμοί, κλπ) σε διάστημα ενός μήνα στις ΗΠΑ.

Συνεχίζουμε ως εξής: Πάνω από 20.000 στρέμματα δάσους έχουν καεί στην Ισπανική Τενερίφη. Ο Περιφερειακός Πρόεδρος των Καναρίων Νήσων Fernando Clavijo δήλωσε την Κυριακή ότι η αστυνομία επιβεβαίωσε ότι η πυρκαγιά που μαίνεται στο ισπανικό τουριστικό νησί Τενερίφη ξεκίνησε εσκεμμένα.

Την ίδια στιγμή στο Maui της Χαβάης αγνοούνται πάνω από 800+ άτομα με αποτέλεσμα οι νεκροί να ξεπεράσουν τους 1.000+. Στο μεταξύ video που κυκλοφορούν στο tik tok και το twitter εμφανίζουν drones να ξερνάνε φλόγες μέσα στο δάσος σε διαφορετικά σημεία για να ακολουθήσει στην συνέχεια το ξέσπασμα της κόλασης.

Είχαν προηγηθεί ο Καναδάς -όπου οι χρήστες του Twitter εμφανίζουν ως κύριο υπεύθυνο κι εμπρηστή τον Καναδό πρωθυπουργό- ενώ σε εξέλιξη βρίσκονται και οι φωτιές ανθρώπινης εργαστηριακής προέλευσης στην Αλεξανδρούπολη, την Βοιωτία, την Εύβοια, μετά την Ρόδο και την Κέρκυρα. Όλες από ανθρώπινο χέρι με την εξέλιξή τους να οδηγεί σε προφανή συμπεράσματα για τον επιτελικό σχεδιασμό των δραστών.

Στις ΗΠΑ ο Biden διέκοψε για λίγο τις μόνιμες (σωματικές και νοητικές) διακοπές του για να κάνει δύο πράγματα. Να επισκεφθεί μέρες μετά την κόλαση το νησί και αφού του φορέσαν ένα στεφάνι με λουλούδια, παρότρυνε, χαμογελαστός τους Αμερικανούς συμπολίτες του να κάνουν νέα εμβόλια COVID-19 (sic) για τις νέες εργαστηριακές μεταλλάξεις.

Στο μεταξύ πάνω από 1.000.000+ στρέμματα έχουν καεί ήδη στην Ιταλία και την Ελλάδα.

Σε αυτό το σημείο ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ένα πολύ “γρήγορο” βιβλίο το οποίο γράφτηκε και ανέβηκε στο Amazon σχεδόν ταυτόχρονα με τις φλόγες. Για την ακρίβεια ο συγγραφέας του κάποιος Dr. Miles Stones εμφανίζεται πιο γρήγορος ακόμη και από τις φλόγες (LOL). Βιβλίο για τις πυρκαγιές στο Maui δημοσιεύτηκε πριν καν ολοκληρωθούν οι φωτιές και ο απολογισμός τους, άλλα και πριν μάθουμε τον αριθμό των νεκρών… Γιατί άραγε; Και πώς; Πώς ήξερε ο Dr. Miles Stones ο οποίος έγραψε το βιβλίο τι επρόκειτο να συμβεί στις 11 Αυγούστου απο την προηγούμενη μέρα –και το πιο σημαντικό, πώς ο Dr. Miles Stones έγραψε και δημοσίευσε το βιβλίο τόσο γρήγορα;

Θυμίζει έντονα το βιβλίο που έγραψε ο Klaus Swab «The Great Reset» παρουσιάζοντας τον Covid-19 ως μια τεράστια ευκαιρία για την τέταρτη βιομηχανική επανάσταση ή μήπως όχι;. Και τότε, κανείς δεν ήξερε αν ο Covid θα εξελιχθεί σε πανδημία, πόσες χώρες θα επηρεάσει και πόσους θα σκοτώσει. Ο Klaus Swab όμως το ήξερε. O ισχυρισμός στο βιβλίο του Dr. Miles Stones είναι ότι η «Fire and Fury: The Story of the Maui Fire 2023 and its Implications for Climate Change», που είναι και ο ολοκληρωμένος τίτλος, μοιάζει με το «The Great Reset», καθώς και τα δυό βιβλία φαίνεται να γνωρίζουν απο πριν ποιος είναι ο υπεύθυνος για όλα αυτά τα ολέθρια και καταστροφικά γεγονότα.

Το βιβλίο Fire and Fury: The Story of the Maui Fire and its Implications for Climate Change (Φωτιά και οργή: Η ιστορία της πυρκαγιάς στο Μάουι και οι επιπτώσεις της στην κλιματική αλλαγή) είναι μια συγκλονιστική και εντυπωσιακή περιγραφή μιας από τις πιο καταστροφικές πυρκαγιές στην ιστορία της Χαβάης και του τρόπου με τον οποίο αποκαλύπτει την επείγουσα ανάγκη αντιμετώπισης της παγκόσμιας κλιματικής κρίσης. Το βιβλίο εξιστορεί τα γεγονότα της 8ης-11ης Αυγούστου 2023, όταν μια τεράστια πυρκαγιά σάρωσε το νησί Μάουι, τροφοδοτούμενη από ξηρασία, ζέστη και ανέμους τυφώνων. Το βιβλίο περιγράφει τις οδυνηρές εμπειρίες των ανθρώπων που έζησαν την πυρκαγιά, καθώς και τις ηρωικές προσπάθειες των πυροσβεστών και των διασωστών που έδωσαν μάχη με τις φλόγες.

Το βιβλίο εξετάζει επίσης τα αίτια και τις συνέπειες της πυρκαγιάς, τόσο σε τοπικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, και πώς εκθέτει την ευπάθεια της κοινωνίας μας και του πλανήτη μας στις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Το βιβλίο βασίζεται σε επιστημονικές έρευνες, μαρτυρίες αυτόπτων μαρτύρων, επίσημες αναφορές και κάλυψη από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για να παρέχει μια ολοκληρωμένη και συναρπαστική αφήγηση της πυρκαγιάς στο Μάουι και των επιπτώσεών της στην κλιματική αλλαγή. Το βιβλίο προσφέρει επίσης πρακτικές λύσεις και συστάσεις για το πώς μπορούμε να προλάβουμε και να προετοιμαστούμε για μελλοντικές πυρκαγιές, καθώς και για το πώς μπορούμε να μειώσουμε τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου και να προσαρμοστούμε σε ένα μεταβαλλόμενο κλίμα. Το βιβλίο Fire and Fury: The Story of the Maui Fire and its Implications for Climate Change (Φωτιά και οργή: Η ιστορία της πυρκαγιάς στο Μάουι και οι επιπτώσεις της στην κλιματική αλλαγή) είναι ένα απαραίτητο ανάγνωσμα για όποιον ενδιαφέρεται για το περιβάλλον, το μέλλον της ανθρωπότητας και την τύχη του όμορφου πλανήτη μας. -Από την παρουσίαση του βιβλίου.

Τώρα δείχνει να έχει κατέβει το βιβλίο από το Amazon!! Πιθανόν ο συγγραφέας να ήταν fake, αλλά γιατί τόση φούρια; Ο ψεύτικος συγγραφέας μήπως είναι τεχνητή νοημοσύνη; Αυτό το βιβλίο και άλλα στο Amazon είναι γραμμένα από κάποιον αόρατο “Dr. Miles Stones”. Ωστόσο, δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο πραγματικό πρόσωπο που να συνδέεται με αυτό το όνομα. Δεν μπόρεσα να βρω τον Dr. Stones μέσω οποιασδήποτε μηχανής αναζήτησης και η ενότητα σχετικά με τον συγγραφέα στην σελίδα του Amazon γράφει απλώς: “Προτιμώ να μην πω”.

Όποιος χρησιμοποιεί αυτό που φαίνεται να είναι ψεύτικο όνομα, παρουσιάζεται ως ειδικός σε μια σειρά από πολύ επίκαιρα, πολιτικά, επιστημονικά και ζωτικά θέματα. Προσθέτοντας ένα “Dr.” στο όνομα δίνει στους αναγνώστες την ψευδή αίσθηση μιας μορφής αυθεντίας που έχει συγκεκριμένη εξειδίκευση την οποία οι αναγνώστες μπορούν να εμπιστευτούν… και να εξαπατηθούν ευκολότερα.

Σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο, ο “Dr. Stones” λέει ότι οι πυρκαγιές στοίχισαν την ζωή σε 6 ανθρώπους. Σύμφωνα με τα σημερινά δελτία ειδήσεων οι πυρκαγιές έχουν σκοτώσει μέχρι στιγμής πάνω από 111+ ανθρώπους και υπάρχουν ακόμα πάνω από 1300+ που αγνοούνται. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Είναι οφθαλμοφανές ότι αυτά τα βιβλία γράφονται από τεχνητή νοημοσύνη που πλασάρονται ως αληθινοί συγγραφείς.

Το μεγαλύτερο ζήτημα εδώ είναι η πλήρης έλλειψη ελέγχων και ισορροπιών στην ιστοσελίδα του Amazon. Η Amazon εφαρμόζει μια προσέγγιση “hands-off” όταν πρόκειται για το τι συμβαίνει στο βιβλιοπωλείο της. Όπως ανέφεραν οι New York Times, δεν φαίνεται να υπάρχει κανένας έλεγχος για την ακρίβεια, την ποιότητα ή την αυθεντικότητα όσων πουλάει η Amazon στο βιβλιοπωλείο της. Δεν φαίνεται να κάνουν καμία ενέργεια για να επιβλέπουν τους πωλητές που συρρέουν στον ιστότοπό τους.

Αυτή η έλλειψη λογοδοσίας έχει οδηγήσει σε ένα είδος ανοιχτής ανομίας στο Amazon. Εκδότες, συγγραφείς και ομάδες όπως η Συντεχνία Συγγραφέων έχουν δηλώσει ότι τα πλαστά βιβλία στο Amazon έχουν αυξηθεί ραγδαία -και με πολύ λίγους ελέγχους, δεν είναι να απορεί κανείς γιατί. Ποιος είναι νομικά υπεύθυνος; Κανένας;!!!

Συνεχίζουμε…

Καθώς ανάμεσα στους κατοίκους της Hawaii είναι διάχυτη η πεποίθηση ότι υπήρξε κρατικός σχεδιασμός (sic) πίσω από τις φωτιές που έσπειραν τον όλεθρο στο Maui και την ιστορική πόλη Lahaina έρχεται ένα ρεπορτάζ της The Wall Street Journal να δείξει προς την πλευρά των ευθυνών της εκεί ΔΕΗ, της Hawaiian Electric η οποία σύμφωνα με το ρεπορτάζ γνώριζε την απειλή της πυρκαγιάς, αλλά περίμενε χρόνια για να δράσει.

-Δεχόμαστε τρομοκρατική επίθεση από το κράτος… υποστηρίζουν οι κάτοικοι της Hawaii ενώ το Twitter φλέγεται από σχετικές καταγγελίες.

Πριν από τέσσερα χρόνια, η υπηρεσία κοινής ωφέλειας είπε ότι έπρεπε να κάνει περισσότερα για να αποτρέψει τα ηλεκτροφόρα καλώδια από το να εκπέμπουν σπινθήρες. Σημείωσε μικρή πρόοδο, εστιάζοντας στη στροφή προς την δήθεν “καθαρή ενέργεια”.

Κατά την διάρκεια της εποχής των πυρκαγιών του 2019, ένα από τα χειρότερα που η Maui που είχε δει, η Hawaiian Electric κατέληξε στο συμπέρασμα ότι έπρεπε να κάνει πολύ περισσότερα για να αποτρέψει τα ηλεκτροφόρα καλώδια από το να εκπέμπουν σπινθήρες. Η εταιρεία εξέτασε τα σχέδια της Καλιφόρνια να μειώσει τις πυρκαγιές που αναφλέγονται από ηλεκτροφόρα καλώδια, άρχισε να πετά drones (sic) πάνω από την επικράτειά της και υποσχέθηκε να λάβει μέτρα για την προστασία του εξοπλισμού και των πελατών της από την απειλή πυρκαγιάς.

Σχεδόν τέσσερα χρόνια αργότερα, η εταιρεία έχει ολοκληρώσει ελάχιστες τέτοιες εργασίες. Μεταξύ 2019 και 2022, επένδυσε λιγότερα από 245.000 δολάρια σε έργα ειδικά για τις πυρκαγιές στο νησί, σύμφωνα με τις ρυθμιστικές καταθέσεις. Δεν ζήτησε κρατική έγκριση για να αυξήσει τα ποσοστά για να πληρώσει για ευρείες βελτιώσεις στην ασφάλεια των δασικών πυρκαγιών μέχρι το 2022 και δεν την έχει λάβει ακόμη. Τώρα, η εταιρεία αντιμετωπίζει έλεγχο, δικαστικές αγωγές και οικονομική κρίση λόγω ενδείξεων ότι τα ηλεκτροφόρα καλώδιά της μπορεί να έπαιξαν ρόλο στην ανάφλεξη της πιο θανατηφόρας πυρκαγιάς στις ΗΠΑ εδώ και περισσότερο από έναν αιώνα.

Η πυρκαγιά έχει προκαλέσει περισσότερους από 120 θανάτους, κατέστρεψε την ιστορική πόλη Lahaina και είχε ως αποτέλεσμα ζημιές δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Τα αίτια της πυρκαγιάς δεν έχουν εξακριβωθεί, και ούτε πρόκειται, αλλά τα αυξανόμενα στοιχεία δείχνουν ότι εμπλέκεται και ο εξοπλισμός της ηλεκτρικής εταιρείας κοινής ωφέλειας. Ένα βίντεο που τραβήχτηκε από έναν κάτοικο δείχνει ένα κατεστραμμένο ηλεκτρικό καλώδιο να προκαλεί ανάφλεξη σε ξερά χόρτα κατά μήκος ενός δρόμου κοντά στην Lahaina. Μια εταιρεία που παρακολουθεί τους αισθητήρες του δικτύου ανέφερε δεκάδες ηλεκτρικές διακοπές τις ώρες πριν από την έναρξη της πυρκαγιάς, συμπεριλαμβανομένης μιας που συνέπεσε χρονικά με πλάνα βίντεο από μια λάμψη φωτός από ηλεκτροφόρα καλώδια.

Η Hawaiian Electric είπε ότι θα διερευνήσει οποιονδήποτε ρόλο μπορεί να έπαιξε η υποδομή της και θα συνεργαστεί με μια ξεχωριστή έρευνα για τη φωτιά που ξεκίνησε την περασμένη εβδομάδα ο γενικός εισαγγελέας της Hawaii. «Όλοι πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό να καταλάβουμε τι συνέβη. Και νομίζω ότι όλοι πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό να βεβαιωθούμε ότι δεν θα συμβεί ξανά(!)» δήλωσε η Shelee Kimura, διευθύνουσα σύμβουλος της Hawaiian Electric.

Απαντώντας σε ερωτήσεις σχετικά με τις δαπάνες της για τον μετριασμό των πυρκαγιών, ένας εκπρόσωπος της Hawaiian Electric είπε ότι η εταιρεία μειώνει τον κίνδυνο πυρκαγιάς μέσω των συνηθισμένων εργασιών κοινής ωφέλειας, συμπεριλαμβανομένου του κλαδέματος ή της αφαίρεσης δέντρων και της αναβάθμισης, αντικατάστασης και επιθεώρησης εξοπλισμού. Είπε ότι έχει ξοδέψει περίπου 84 εκατομμύρια δολάρια για συντήρηση και εργασίες δέντρων στην κομητεία Maui από το 2018.

Η μετοχή της Hawaiian Electric σημείωσε βουτιά 49% αυτή την εβδομάδα και η πιστοληπτική της ικανότητα υποβαθμίστηκε σε junk από τον S&P.

Η Hawaiian Electric είναι το πιο πρόσφατο βοηθητικό πρόγραμμα στις δυτικές ΗΠΑ που παλεύει μετά από μεγάλες δασικές πυρκαγιές, πολλές από τις οποίες έχουν πυροδοτηθεί από βοηθητικό εξοπλισμό της τα τελευταία χρόνια. Η PG&E, ο γίγαντας υπηρεσιών κοινής ωφελείας στην Βόρεια Καλιφόρνια, αναζήτησε προστασία από πτώχευση το 2019, αφού τα καλώδια ηλεκτρικού ρεύματος πυροδότησαν μια σειρά από μεγάλες πυρκαγιές, συμπεριλαμβανομένης της πυρκαγιάς του 2018 στο Camp Fire που σκότωσε 84+ ανθρώπους και κατέστρεψε την πόλη Paradise της Καλιφόρνια. Αυτή ήταν η πιο θανατηφόρα πυρκαγιά στη σύγχρονη ιστορία των ΗΠΑ μέχρι την πυρκαγιά του Maui.

Τις τελευταίες ημέρες, στελέχη της Hawaiian Electric έχουν συνομιλήσει με τους ομολόγους τους στην PG&E, αναζητώντας νομική καθοδήγηση για το πώς να ξεπεράσετε μια κρίση, είπαν άνθρωποι που γνωρίζουν το θέμα. Η εταιρεία συνομιλεί με συμβουλευτικές εταιρείες αναδιάρθρωσης, διερευνώντας επιλογές για την αντιμετώπιση της οικονομικής και νομικής της πρόκλησης, είπαν άνθρωποι που γνωρίζουν το θέμα.

Από την πτώχευση της PG&E, η Hawaiian Electric έχει κάνει αναφορά σε ρυθμιστικές καταθέσεις στους κινδύνους πυρκαγιών στα ηλεκτρικά καλώδια, αλλά περίμενε χρόνια για να λάβει σημαντικά μέτρα, σύμφωνα με έγγραφα και συνεντεύξεις. Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, η εταιρεία αναλάμβανε μια στροφή προς τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας με εντολή του κράτους.

Ο αυξανόμενος κίνδυνος πυρκαγιάς στο Μάουι ήταν γνωστός εδώ και χρόνια. Ο αριθμός των στρεμμάτων που κάηκαν στο νησί αυξήθηκε στα 39.000 το 2019, από 150 το 1999, σύμφωνα με στοιχεία που συγκεντρώθηκαν από τον Hawaii Wildfire Management Organization, έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό που συνεργάζεται με κυβερνητικές υπηρεσίες και το κοινό.

Αρκετές αναφορές που κυκλοφόρησαν από την ομάδα και άλλους τα τελευταία χρόνια ανέφεραν ότι ο κίνδυνος αυξάνεται, εν μέρει, λόγω των χωροκατακτητικών φυτών που έχουν ξεπεράσει πρώην φυτείες ζάχαρης και ανανά. Περίπου το ένα τέταρτο της κρατικής γης στη Hawaii καλύπτεται τώρα από χωροκατακτητικά χόρτα και θάμνους, σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου της Hawaii και της δεξαμενής σκέψης East-West Center.

Πρώην ρυθμιστικές αρχές και στελέχη της Hawaiian Electric δήλωσαν ότι η επιχείρηση κοινής ωφέλειας επικεντρωνόταν εκείνη την εποχή στην προμήθεια ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Το 2015, οι νομοθέτες ψήφισαν νομοθεσία που επιβάλλει στο κράτος να προμηθεύεται το 100% της ηλεκτρικής του ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές έως το 2045, η πρώτη τέτοια απαίτηση στις ΗΠΑ. Η εταιρεία δήλωσε το 2017 ότι θα φτάσει στο σημείο αναφοράς πέντε χρόνια νωρίτερα από το χρονοδιάγραμμα.

Το 2019, υπό την πίεση να αντικαταστήσει την παραγωγή δύο συμβατικών σταθμών ηλεκτροπαραγωγής που πρόκειται να αποσυρθούν, η εταιρεία προσπάθησε να συνάψει σύμβαση για 900 μεγαβάτ ανανεώσιμης ενέργειας, το μέγιστο που είχε επιδιώξει κάθε φορά.

«Πρέπει να εξετάσετε το εύρος και την κλίμακα του μετασχηματισμού στη Hawaiian Electric που συνέβαινε σε όλο το σύστημα», είπε η Mina Morita, η οποία προήδρευσε της κρατικής επιτροπής υπηρεσιών κοινής ωφελείας από το 2011 έως το 2015. «Ενώ υπήρχε ανησυχία για τον κίνδυνο πυρκαγιάς, πολιτικά η εστίαση ήταν στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας».

Η προσπάθεια επίτευξης των στόχων των ανανεώσιμων πηγών απασχόλησε επίσης τις ιδιωτικές εταιρείες ενέργειας που συνεργάζονται με την Hawaiian Electric και τους κρατικούς ενεργειακούς αξιωματούχους, δήλωσε ο Doug McLeod, σύμβουλος που υπηρέτησε για αρκετά χρόνια ως επίτροπος ενέργειας της κομητείας Maui. Ένας διαχειριστικός έλεγχος της εταιρείας το 2020 διαπίστωσε ότι η ανάλυση επιχειρηματικού κινδύνου επικεντρώθηκε σε μεγάλο βαθμό στον χρηματοοικονομικό κίνδυνο, με περιορισμένη εξέταση του λειτουργικού και επιχειρηματικού κινδύνου. Και το τμήμα εντός της εταιρείας που επέβλεπε τις λειτουργίες των γραμμών ηλεκτρικής ενέργειας είχε σημαντικά προβλήματα διαχείρισης, διαπίστωσε ο έλεγχος.

Τον Ιούνιο του 2022, η Hawaiian Electric αναζήτησε ρυθμιστική άδεια για να αυξήσει τα ποσοστά για να χρηματοδοτήσει ένα πιο ολοκληρωμένο σχέδιο για την προετοιμασία του δικτύου για νέες πιέσεις που σχετίζονται με την κλιματική αλλαγή, συμπεριλαμβανομένου του αυξημένου κινδύνου πυρκαγιάς. Είπε ότι σχεδιάζει να δαπανήσει περίπου 190 εκατομμύρια δολάρια σε ολόκληρη την Hawaii για την αφαίρεση δυνητικά επικίνδυνων δέντρων, την αντικατάσταση και την αναβάθμιση γραμμών ηλεκτρικού ρεύματος και άλλα προστατευτικά μέτρα, πολλά από τα οποία έχουν ληφθεί από άλλες επιχειρήσεις κοινής ωφελείας σε όλη την Δύση.

Όπως σε πολλές κανονιστικές διαδικασίες, η πρόταση χρειάστηκε μήνες για να προχωρήσει. Η κρατική επιτροπή κοινής ωφελείας και άλλοι ενδιαφερόμενοι έθεσαν δεκάδες ερωτήσεις στην εταιρεία. Σε απαντήσεις που κατατέθηκαν πριν εκδηλωθεί η πυρκαγιά στο Maui, η Hawaiian Electric είπε ότι υπάρχει επείγουσα ανάγκη να ολοκληρωθούν οι αναβαθμίσεις, αλλά ότι δεν θα ξεκινήσει η εργασία μέχρι να λάβει την έγκριση του κράτους για να ανακτήσει το κόστος από τους πελάτες -ένα σύνηθες φαινόμενο όταν οι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας επιδιώκουν να κάνουν μεγάλες επενδύσεις.

Σε μια κατάθεση τον Ιούνιο, η επιτροπή είπε: «Υπό το φως του επείγοντος χαρακτήρα αυτών των αναβαθμίσεων ανθεκτικότητας μεταφοράς και διανομής, γιατί η Hawaiian Electric δεν άρχισε να ξεκινά ορισμένα από αυτά τα έργα νωρίτερα;» Η εταιρεία δεν έχει απαντήσει ακόμη.

Περίπου 2.200+ κτίρια καταστράφηκαν, με σχεδόν ολόκληρο το ιστορικό κέντρο της πόλης Lahaina να ισοπεδώνεται.

Οι Εργαστηριακές πυρκαγιές ακολουθούν την Εργαστηριακή σαπουνόπερα πανδημίας;

Με παρόμοια εργαστηριακή τεχνογνωσία (βλ. COVID-19) των πυρκαγιών της Ρόδου και του Καναδά που προηγήθηκαν ξέσπασε η εργαστηριακή πύρινη λαίλαπα στο Maui της Hawaii που έως τώρα (πρωί Κυριακής 13 Αυγούστου 2023) έχει στοιχίσει την ζωή σε 89+ ανθρώπους και εξαφάνισε την ιστορική πόλη Lahaina σύμφωνα με την The Wall Street Journal. Ήδη το Twitter βοά καθώς πάρα πολλοί κάτοικοι της Hawaii υποστηρίζουν ότι οι φωτιές που έχουν στοιχίσει τη ζωή σε 100 και πλέον ανθρώπους είχαν κρατικό συντονισμό. (Κάτι σαν την plandime δηλαδή ενώ οι εικόνες από το Maui ξυπνάνε μνήμες από το Μάτι). Άλλοι υποστηρίζουν ότι οι νεκροί επίσημα, θα ξεπεράσουν τους 500+ και ο αριθμός θα μπορούσε να φθάσει ακόμη τους 1.200+ νεκρούς.

Διεθνή ΜΜΕ, όπως η DW, μεταδίδουν πως όλα ξεκίνησαν από μια μικρή δασική πυρκαγιά, η οποία θα μπορούσε να συνδεθεί με εμπρησμό.

Σε κάθε περίπτωση, οι πυροσβέστες δεν κατάφεραν να σβήσουν την φωτιά και το βράδυ της Τετάρτης οι φλόγες άρχισαν να εξαπλώνονται πολύ γρήγορα. Πυροδοτούμενη από εξαιρετικά ισχυρούς ανέμους, η φωτιά τέθηκε σύντομα εκτός ελέγχου, κατάσταση παρόμοια με τις πρόσφατες δασικές πυρκαγιές στο Ελληνικό νησί της Ρόδου. Και στις δύο περιπτώσεις η φωτιά εξαπλώθηκε τόσο γρήγορα που πολλοί άνθρωποι πανικοβλήθηκαν και πήδηξαν στην θάλασσα για να σωθούν από τις φλόγες. Ακριβώς όπως έπρεπε να συμβεί ώστε τα ημέτερα ΜΜΕ να μεταδίδουν δραματικές εικόνες ανά το κόσμο σκορπώντας το απαραίτητο αφήγημα του τρόμου.

Το σίγουρο είναι ότι οι ισχυροί άνεμοι τροφοδότησαν τις φωτιές. «Τα βουνά του West Maui, με την σειρά τους, επιτάχυναν αυτούς τους ανέμους περισσότερο, και ειδικά τη νύχτα», δήλωσε ο Steven Businger, καθηγητής στο Τμήμα Επιστημών της Ατμόσφαιρας στο University of Hawaii. «Αυτό ήταν που έπληξε τους ανθρώπους, ότι αυτή η καταιγίδα εκδηλώθηκε όταν οι άνθρωποι κοιμόντουσαν», είπε στη DW. «Λοιπόν, ήταν μια τέλεια καταιγίδα». Μα αυτός ήταν ο στόχος, να τους πιάσουν στον ύπνο ώστε ο τρόμος να είναι ακόμη μεγαλύτερος.

Οι ήπιοι άνεμοι είναι φυσιολογικοί για την περιοχή. Δημιουργούνται όταν ο αέρας μετακινείται από το σύστημα υψηλής πίεσης βόρεια της Hawaii, γνωστό ως High Pacific High, στην περιοχή χαμηλής πίεσης γύρω από τον ισημερινό στα νότια της πολιτείας. Το γεγονός ότι υπήρχαν τόσο ισχυροί εμπορικοί άνεμοι εξέπληξε (!) τους μετεωρολόγους στην Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία στη Honolulu.

Η Hawaii, βιώνει αυτή την στιγμή μια ξηρή περίοδο με πολύ χαμηλή υγρασία, γεγονός που διευκολύνει την εξάπλωση των πυρκαγιών. Το νησιωτικό αρχιπέλαγος του Ειρηνικού έχει συνήθως τροπικό κλίμα, με ζεστό και υγρό καιρό και λίγες διακυμάνσεις της θερμοκρασίας. Η υπερβολική ζέστη και η υψηλή υγρασία αποτρέπονται από τους συνήθως ήπιους ανέμους.

Η ξηρή περίοδος ξεκινά τον Μάιο, αν όχι νωρίτερα. Η βροχή ουσιαστικά σταματά τον Ιούνιο και τον Ιούλιο και οι θερμοκρασίες αυξάνονται, καθιστώντας την την πιο δημοφιλή εποχή για τους επισκέπτες. Ο Αύγουστος και ο Σεπτέμβριος μπορεί να είναι ιδιαίτερα ζεστοί, με μέσες υψηλές κατά την διάρκεια της ημέρας πάνω από 30 βαθμούς Κελσίου (86 βαθμούς Fahrenheit). Αν και οι τροπικές βροχές είναι δυνατές κατά την διάρκεια της ξηρής περιόδου, οι τυφώνες είναι σπάνιοι.

Μετεωρολόγοι, δασολόγοι και πυροσβέστες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου όταν η πολιτεία αντιμετωπίζει έναν επικίνδυνο συνδυασμό ξηρής βλάστησης, ισχυρών ανέμων και πολύ ξηρού αέρα. Η Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία των ΗΠΑ είχε εκδώσει προειδοποιήσεις πριν από την καταστροφή. Ακριβώς όπως η Εθνική Μετεωρλογική Υπηρεσία της Ελλάδας. Στην συνέχεια αναλαμβάνουν δράση άλλες Υπηρεσίες.

Οι δασικές πυρκαγιές προκαλούνται γενικά από κεραυνούς, παρατεταμένες περιόδους ζέστης ή ανθρώπινη δραστηριότητα, είτε σκόπιμα είτε από απροσεξία. Οι πυρκαγιές μπορούν να πυροδοτηθούν από ένα πεταμένο τσιγάρο εξίσου εύκολα με μια μη φροντισμένη πυρκαγιά.

Η κατάσταση στο Maui επιδεινώθηκε από το γρασίδι της Γουινέας (Guinea grass), την επεμβατική βλάστηση που μπορεί να αναπτυχθεί έως και 15 εκατοστά (10 ίντσες) την ημέρα κατά τη διάρκεια της υγρής περιόδου και να φτάσει έως και τα 3 μέτρα (10 πόδια) σε ύψος. Αν αφεθεί να στεγνώσει, μπορεί να δημιουργήσει ένα «κουτί λαδιού», δήλωσε στο Associated Press ο Clay Trauernicht, πυροσβέστης στο Πανεπιστήμιο της Hawaii. «Αυτά τα λιβάδια συσσωρεύουν καύσιμα πολύ γρήγορα», είπε. «Σε θερμότερες συνθήκες και ξηρότερες συνθήκες, με μεταβλητές βροχοπτώσεις, απλώς θα επιδεινωθεί το πρόβλημα».

Επηρεάζοντας τον καιρό.

Μπορεί οι περιβαλλοντικές καταστροφές να χειραγωγούνται τώρα από τύπους του WEF, προκειμένου να αποθαρρύνουν και να τραυματίσουν τους πληθυσμούς πριν από μεγάλες αντιδημοκρατικές ή άλλες επιθέσεις εναντίον τους; Οι εργαστηριακοί εμπρησμοί μπορούν να αποτελέσουν ένδειξη αφοσίωσης και από την στιγμή που προβάλλονται στα διεθνή ΜΜΕ αξιολογείται η προθυμία των ηγετών στην υλοποίηση κεφαλαίων της ατζέντας, όπως το κλίμα.

Μόλις μια κρίση τελειώσει ή απομυθοποιηθεί, μια άλλη είναι έτοιμη ακριβώς εκεί με τους ίδιους στόχους, τα ίδια επιθυμητά αποτελέσματα: μια ξεζουμισμένη, εξαντλημένη, καταπιεσμένη ανθρωπότητα.

Οι συνήθεις ύποπτες μαριονέτες ο Bill Gates και οι παράφρονες φίλοι του, όντως θέλουν πολύ να ξεκινήσουν την ηλιακή γεωμηχανική, δηλαδή διοξείδιο του θείου που εκτοξεύεται από αεροπλάνα, γύρω από την γη για να μπλοκάρει τον ήλιο. Ήδη το κάνουν σε διάφορα προγράμματα.

“Πράγματι, μπορεί να βοήθησα στον εκτροχιασμό της προγραμματισμένης εκτόξευσης του Gates για το 2017 ScopEx -«Stratopheric Controlled Perturbation Experiment»- για να μπλοκάρει τον ήλιο, μια εκτόξευση που θα ήταν αντίθετη με την νομοθεσία των ΗΠΑ (ένα κενό το οποίο οι χρηματοδότες παρέκαμψαν κλασικά σχεδιάζοντας να τον εκτοξεύσουν από έδαφος της Ινδίας)- μέσω της αναφοράς μου για αυτό το έργο, το οποίο δημοσίευσα ανελέητα στο Twitter απευθυνόμενη στους αποφοίτους του Harvard.” Naomi Wolf, πρώην σύμβουλος στις καμπάνιες των Clinton and Gore.

Δεν έχουμε ξεφύγει ακόμα -οι ημερομηνίες σε αυτό το έγγραφο δείχνουν το πείραμα που διήρκεσε από το 2015 έως το 2024. Οι γεωμηχανικοί απλώς άλλαξαν την θέση των πειραμάτων τους. Ο Igor Chudov ανέφερε την τελευταία προσπάθεια ανάπτυξης αυτών των σχεδίων.

Και προφανώς ο Gernot Wagner, ο οικονομολόγος που το σπρώχνει αυτό με τα χρήματα του Gates μέσω των Harvard και Columbia Universities από τουλάχιστον το 2017, μόλις ξεκίνησε ένα άλλο «πείραμα» αυτού του είδους στο Ηνωμένο Βασίλειο το περασμένο φθινόπωρο 2023 -η τυχερή Βρετανία: Κάποιοι τεχνικοί έχουν αίσθηση του χιούμορ.

Αυτά τα παρασιτικά ανθρωποειδή δεν εγκαταλείπουν τα άθλια σχέδιά τους. Η Team Geoengineering δεν έχει εγκαταλείψει τον σκοπό της για τον τεράστιο στόχο των «λευκών ουρανών». Οι ανεξέλεγκτοι εμπρησμοί/πυρκαγιές στον Καναδά ή στην Αυστραλία, βλέπε 2019-2020 ή στην Ελλάδα 2020-2023, είναι το τέλειο προκάλυμμα για να ξεκινήσει ένα τέτοιο πείραμα και να ρίξει σωματίδια στον αέρα. Ο Wagner είναι οικονομολόγος. Σκεφτείτε τον έλεγχο των οικονομιών που μπορούν να επιτύχουν λίγοι ολιγάρχες, κρατώντας τα μέσα για να μπλοκάρουν επιλεκτικά τον ήλιο.

Οι επιθέσεις από τους εχθρούς μας είναι επίσης αληθινά πράγματα. Ο Justin Trudeau είναι στην τσέπη του ΚΚ της Κίνας και μετά του WEF, φυσικά. Ο Brian O’Shea και άλλοι έκαναν εξαιρετική δουλειά εξηγώντας μας ότι ήδη δεχόμαστε επίθεση από το ΚΚΚ μέσω του ΠΟΥ και ότι οι μέθοδοί τους είναι αντισυμβατικές.

Γιατί μια επίθεση προς τον Βορρά (Καναδά) μέσω μιας περιβαλλοντικής καταστροφής δεν θα ήταν ένα γεγονός που πρέπει να διερευνηθεί περαιτέρω ή αλλιώς θα έπρεπε να σταματήσει από την άποψη ότι ήταν δυνητικά μια πράξη πολέμου; Και αν είχε γίνει μια επίθεση κάποιου άλλου εχθρικού είδους από τον ουρανό -η Αμερική έχει μια διοίκηση που επέτρεψε σε ένα κατασκοπευτικό μπαλόνι του ΚΚΚ να διασχίσει ολόκληρη την ήπειρό της, δυνητικά χαρτογραφώντας την, θυμάστε; -τότε οι πυρκαγιές, ή μια ιστορία πυρκαγιών, θα ήταν ένα ιδανικό κάλυμμα για την αποφυγή πανικού ή ίσως ακόμη και για την αποτροπή της κινητοποίησης, των όποιων, μαζών.

Το θέατρο κρίσης είναι πραγματικό γεγονός και σταθερό δεδομένο, όπως γνωρίζουμε όσοι από εμάς διαβάζουμε ιστορία. Η Αυστραλία και ο Καναδάς είναι τα πιάτα Petri για να πειραματιστούν αυτοί οι κακοί ηθοποιοί στην καμπούρα των εξαπατημένων ανθρωπόζωων. Αυτό ίσχυε με τα «κλειδώματα» και με τις αναγκαστικές ενέσεις Covid-19. ίσχυε και πιο πριν με τα μνημόνια και τις κλειστές τράπεζες. Γιατί δεν θα έπρεπε να συμβαίνει με τον εμπρησμό ή με ένα θεατρικό της υποτιθέμενης κλιματικής αλλαγής, που οδηγεί, αναμενόμενα, σε εκκλήσεις για «μάσκα» ξανά, για αποστασιοποίηση, για συμμετοχή στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση και εργασία, για συγκεντρωτισμό κι απομόνωση, για ανέχεια και δουλοποίηση;

Μόλις μια κρίση τελειώσει ή απομυθοποιηθεί, μια άλλη είναι έτοιμη ακριβώς εκεί με τους ίδιους στόχους, τα ίδια επιθυμητά αποτελέσματα: μια εξατμισμένη, καταπιεσμένη ανθρωπότητα.

Το να αφήνουμε τους εμπρησμούς/πυρκαγιές να καίνε χωρίς λόγο, παρά μόνο για να προκαλέσουν καταστροφές -είναι πραγματικό δεδομένο. Το καλοκαίρι του 2019 έως τον Ιανουάριο του 2020, υπήρξαν καταστροφικές πυρκαγιές στην Αυστραλία. Και αυτά ξεκίνησαν μυστηριωδώς, μέσω εμπρησμού. Έκαψαν πολλά σπίτια και κατέστρεψαν χιλιάδες ζώα, συμπεριλαμβανομένων ειδών που απειλούνται με εξαφάνιση. Οι δημοσιογράφοι του DailyClout διαπίστωσαν ότι η προγραμματισμένη “ανάπτυξη” συνέπεσε με τις προηγουμένως προστατευμένες περιοχές που είχαν καεί. Δεν έχει απομείνει κανένα είδος υπό εξαφάνιση, δεν έμεινε τίποτα για να το προστατεύσουμε.

Δεν είναι τρελό να αναρωτιόμαστε αν έχει αναπτυχθεί Γεωμηχανική όταν υπάρχει μια δραματική έκρηξη εμπρησμών/πυρκαγιών και “φυσικών” καταστροφών στην γη. Όπως παρατηρώ συχνά, καμία κυβέρνηση δεν ξοδεύει εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια για να φτιάξει πράγματα ή να συντάξει νομοθεσία που δεν έχει σχέδια/σκοπό να χρησιμοποιήσει.

Το DailyClout ήταν το μόνο ειδησεογραφικό μέσο που ρώτησε, γιατί, ο τότε πρωθυπουργός Scott Morrison επέτρεψε στις πυρκαγιές να κάψουν τόσο πολλά στρέμματα κι ανακάλυψε ότι η Αυστραλία είχε μια συνθήκη αμοιβαίας πυροσβεστικής βοήθειας με τις ΗΠΑ, έτσι ώστε τα ισχυρά πυροσβεστικά αεροπλάνα/βομβαρδιστικά της θα μπορούσαν να αναπτυχθούν από την Αμερική στην Αυστραλία εάν της ζητηθεί.

Αυτό θα μπορούσε να είχε επιτευχθεί με μία μόνο κλήση προς την δασική υπηρεσία των ΗΠΑ. Mια κλήση που επιβεβαιώνεται, μέσω της Δασικής Υπηρεσίας των ΗΠΑ, ότι η αυστραλιανή κυβέρνηση δεν έκανε ποτέ. Με άλλα λόγια, αυτή η καταστροφική αμέλεια ήταν σκόπιμη.

Γιατί ένας ηγέτης ενός άλλοτε ελεύθερου έθνους θα επέτρεπε να μαίνονται καταστροφικές πυρκαγιές; Λοιπόν, υπάρχει αυτή η “αναπτυξιακή” πίεση και η σαπουνόπερα της “κλιματικής αλλαγής”. Αλλά, επίσης, δείτε το χρονοδιάγραμμα. Μόλις τρεις μήνες αργότερα, ξεκίνησε το «lockdown», με την φτωχή καμένη και τραυματισμένη Αυστραλία στο πιο άγριο σταυροδρόμι της. Οι περιβαλλοντικές καταστροφές χειραγωγούνται τώρα από τους κατάμαυρους τύπους του WEF, προκειμένου να αποθαρρύνουν και να τραυματίσουν τους πληθυσμούς πριν από μεγάλες αντιδημοκρατικές επιθέσεις εναντίον τους.

Γιατί αυτός ο χρωματιστός καπνός έπεσε απότομα, σαν κώνος πάνω από το Manhattan- και φαινόταν, πιο έντονος στην καρδιά της πόλης της Νέας Υόρκης; Γιατί δεν σάρωνε όλη την πόλη με τους ανέμους, όπως θα έπρεπε αν συμπεριφερόταν πιο οργανικά; Ρίξανε κάτι, εσκεμμένα σε αυτό το σημείο ή όχι; Γιατί η πιο έντονη θέση της χρωστικής ήταν ακριβώς πάνω από την Νέα Υόρκη; Είναι τρελό να μην αποδεχτείς ξανά την κρατική «αφήγηση»;

Δεν είναι καθησυχαστικό, να μαθαίνουμε ότι τα εναέρια χημικά όπλα, συμπεριλαμβανομένου ενός που χρησιμοποιήθηκε επιτυχημένα στο Βιετνάμ, φαίνονται ακριβώς το ίδιο. Νομίζω ότι δυστυχώς έχουμε περάσει εδώ και καιρό την γέφυρα της εμπιστοσύνης στις κυβερνήσεις μας ότι δεν θα μας βλάψουν. Βρισκόμαστε σε μια εποχή γενοκτονίας, μια εποχή ερήμωσης. Οι εθελοντές του WarRoom/DailyClout Pfizer Documents απέδειξαν άφθονα στις 74 αναφορές τους (όπως και άλλοι με την δική τους δουλειά) ότι οι ενέσεις mRNA ήταν μια μαζική δολοφονία/μαζική στείρωση/μαζικός ακρωτηριασμός.

Τώρα που ανακαλύφθηκαν αυτοί οι κακοποιοί, είναι λογικό να υποθέσουμε ότι οι ίδιοι άνθρωποι που προσπάθησαν να μας τραυματίσουν, να μας στειρώσουν και να μας σκοτώσουν μια φορά, δεν έπαψαν να σκέφτονται τρόπους/τεχνικές να μας εξοντώσουν και να μας καθυποτάξουν. Με ποιών τα σχέδια άραγε;

Δεν είμαστε τρελοί να αναρωτιόμαστε αυτές τις μέρες αν ένα γεγονός έχει αρνητική πρόθεση απέναντί ​​μας και να βεβαιωθούμε ότι δεν πρόκειται για άλλη μια γενοκτονική επίθεση. Θα ήμασταν τρελοί να επιβιώσουμε από αυτό που ζούμε και να διασφαλίσουμε ότι οι φωτιές που κατέκαψαν κι ερήμωσαν 1.000.000 στρέμματα στην Ελλάδα το 2023 δεν είναι άλλη μια επίθεση εναντίον μας. Ελπίζω ότι αυτός ο παράξενος κοκκινοπορτοκαλί καπνός που τύλιξε ολόκληρη την Ελλάδα, ήταν πράγματι απλώς «καπνός από πυρκαγιές».

Αυτό με φέρνει στον βαθύτερο φόβο μου. Οτιδήποτε μπορεί να προκάλεσε αυτόν τον τρελό καπνό -είτε είναι οργανικά, είτε η κλιματική αλλαγή ή αν πρόκειται για εμπρησμό, ή για κάτι χειρότερο και πιο σκόπιμα και πιο εστιασμένο στην χώρα μας και αλλού, ο πιο σοβαρός τραυματισμός της ανθρωπότητας, η μεγαλύτερη ζημιά, δεν είναι φυσική.

Είναι τρομακτικό και το γεγονός ότι όταν οι ουρανοί έγιναν πορτοκαλί και τους περικύκλωσε καπνός, σχεδόν όλοι οι άνθρωποι απλώς συνέχισαν τις δουλειές τους. Τρυπημένοι, τραυματισμένοι, εγκλωβισμένοι στα ψέμματα, απογοητευμένοι, φαίνεται ότι έχουν χάσει τα ζωώδη ένστικτά τους (το τόσο πολύτιμο, ένστικτο της επιβίωσης) γύρω από τις ταχέως μεταβαλλόμενες συνθήκες και έχουν χάσει την ικανότητά τους να σαρώνουν και να ερευνούν το επικίνδυνο περιβάλλον, για να σώσουν τον εαυτό τους. Οι περισσότεροι δεν σταμάτησαν να κοιτάξουν τον ουρανό ή να προσπαθήσουν να εκτιμήσουν μόνοι τους τι πραγματικά συνέβαινε. Σχεδόν κανένας δεν έκανε ερωτήσεις. Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι που συνάντησα, ειδικά εκείνοι των επαγγελματικών τάξεων, ήταν σαν υπνωτισμένα ζόμπι με το μιμίδι: «Είναι απλώς οι πυρκαγιές από την Αλεξανδρούπολη. Ο καπνός θα είναι κακός σήμερα και αύριο και μετά θα ελαφρύνει».

Αυτό ήταν, ακριβώς όπως η μαζική ύπνωση μπροστά στον κίνδυνο, του πρόσφατου παρελθόντος: “Μην είσαι ανόητος. Ασφαλές και αποτελεσματικό… Ασφαλές και αποτελεσματικό…” …και τώρα πέφτουν σαν τα κουνούπια.

ΓΕΩΜΗΧΑΝΙΚΗ: ΕΝΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΛΕΚΟΝΤΡΟΛ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΙΣ ΚΑΙΡΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ. ΠΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ.

Καθώς η ζέστη εκεί έξω είναι αποπνικτική με την σχετική τρομοπροπαγάνδα των πετσωμένων εγχώριων εκδοτών οι οποίοι υπηρετούν το σχετικό αφήγημα με την ίδια βουλιμία που υπηρέτησαν το αφήγημα της κατασκευσμένης εργαστηριακής planδημίας και των “ασφαλών και αποτελεσματικών” εμβολίων COVID-19 ξεκινάμε το ταξίδι μας στη Γεωμηχανική με ένα άρθρο του Guardian που φέρει την υπογραφή του Peter Moore, δημοσιεύθηκε τον Μάρτιο του 2015 και επικαιροποιήθηκε τον Αύγουστο του 2021.

Το άρθρο έχει τίτλο: Company offers rain-free wedding days for £100,000. A luxury holiday company is offering to use geo-engineering to guarantee ‘fair weather and clear skies’ – for a starting price tag of £100,000

Θα πληρώνατε 100.000 £ για να κρατήσετε μακριά την βροχή την ημέρα του γάμου σας; Η εταιρεία πολυτελών διακοπών Oliver’s Travels ελπίζει ότι κάποια ζευγάρια θα το κάνουν. Από τον Ιανουάριο, έχει προσφέρει μια εντυπωσιακή νέα υπηρεσία. Για 100.000 £ – ή περισσότερο – προσφέρεται να εκμεταλλευτεί τις δυνάμεις της επιστήμης που εκπέμπουν σύννεφα για να εγγυηθεί «καλό καιρό και καθαρό ουρανό για την ημέρα του γάμου σας».

«Είναι μια ιδέα που προέρχεται από τα σχόλια των πελατών», λέει η Natasja Rasmussen, επικεφαλής εμπειρίας πελατών στο Oliver’s Travel. «Συνεργαζόμαστε με έναν σύμβουλο γάμου τα τελευταία 10 χρόνια, στέλνοντας ζευγάρια σε πολυτελείς βίλες και πύργους στην Γαλλία και την Καραϊβική. Είχαμε πολλά σχόλια και ένα από τα αρνητικά ήταν η κακοκαιρία. Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε κάτι γι’ αυτό».

Για να εκπληρώσει την «εγγυημένη» δέσμευσή τους για καλό καιρό, η οποία ακυρώνεται μόνο σε περίπτωση φυσικής καταστροφής όπως ο τυφώνας, το Oliver’s Travel συνεργάστηκε με τους Τεξανούς μετεωρολογικούς εργολάβους Just Clouds που ειδικεύονται στην αβέβαιη τέχνη της σποράς νεφών. Αυτό περιλαμβάνει το πέταγμα μέσα από σύννεφα σε ένα αεροπλάνο και το δέσιμο τους με μια ένωση που ονομάζεται ιωδιούχο άργυρο. Το ιωδιούχο άργυρο δρα ως πυρήνες κατάψυξης, βασικό συστατικό στο σχηματισμό της καθίζησης. Τα μόρια υδρατμών συγκρούονται μαζί του και μετατρέπονται σε κρυστάλλους πάγου που πέφτουν στη γη ως βροχή. Η θεωρία είναι ότι με την διαχείριση των συγκεντρώσεων των πυρήνων κατάψυξης σε ένα τμήμα της ατμόσφαιρας, οι μετεωρολόγοι μπορούν να ελέγξουν τα επίπεδα βροχοπτώσεων στο παρακάτω τοπίο. H συγκεκριμένη επιστήμη/τεχνολογία ονομάζεται Γεωμηχανική.

Η προσαρμογή της ατμόσφαιρας για να φέρει σε τάξη την βροχή μπορεί να φαίνεται τόσο περίεργο που ανήκει σε κάποιο δυστοπικό μέλλον, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι κάτι καινούργιο. Η επιστήμη της σποράς σύννεφων χρονολογείται από την δεκαετία του ’40 και το έργο του Αμερικανού χημικού Vincent Schaefer. Στα μεταπολεμικά χρόνια, τα πειράματα για τη δημιουργία βροχής ήταν γεμάτα και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Έφτασαν στο ζενίθ κατά την διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, όταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ φέρεται να διεξήγαγε την εξαιρετικά διαβαθμισμένη επιχείρηση Popeye, μια προσπάθεια να παρατείνει την εποχή των μουσώνων με την σπορά των νεφών με την ελπίδα να εξοντωθούν οι VietCong.

Ο John Thornes, ομότιμος καθηγητής εφαρμοσμένης μετεωρολογίας στο Πανεπιστήμιο του Birmingham, θυμάται αυτά τα πειράματα βροχής της δεκαετίας του 1960.

«Υπήρχαν πολλές εταιρείες στη Βόρεια Αμερική», λέει, «και πρόθεσή τους ήταν να κάνουν βροχή. Συχνά κατέληγε με τους αγρότες να μηνύουν εταιρείες – τους είχαν υποσχεθεί βροχή και δεν ήρθε ποτέ. Τελικά η κυβέρνηση των ΗΠΑ αναγκάστηκε να πραγματοποιήσει τις κατάλληλες δοκιμές. Διαπίστωσαν ότι στην πραγματικότητα υπήρχε μεγαλύτερη πιθανότητα να μειωθούν οι βροχοπτώσεις παρά να τις αυξήσουν».

Αποδείχθηκε ότι οι επιστήμονες είχαν παρεξηγήσει την επίδραση του ιωδιούχου αργύρου. Ενώ όντως προκάλεσε τους κρυστάλλους πάγου, οι σταγόνες νερού που έπεφταν από τα σπαρμένα σύννεφα ήταν συχνά τόσο μικρές που εξατμίζονταν πριν φτάσουν στη γη. Αντί για τον αναμενόμενο κατακλυσμό, το ιωδιούχο άργυρο διασκόρπισε τις σταγόνες της βροχής ή, με την ορολογία που χρησιμοποιείται τώρα από το Oliver’s Travel, το «έσκαζε».

Αν και δεν ήταν αυτό που προοριζόταν αρχικά στην δεκαετία του 1940, οι επιστήμονες συνειδητοποίησαν ότι αυτή η διαδικασία –η ικανότητα αποτροπής της βροχής– ήταν εξίσου χρήσιμη. Για χρόνια η ρωσική κυβέρνηση έχει κάνει χρήση αυτής της επιστήμης ως μέρος του γνωστού προγράμματος ελέγχου του καιρού. Οι Ρώσοι σπέρνουν σύννεφα για να εξασφαλίσουν φωτεινούς ουρανούς για τις τρεις μεγάλες γιορτές του έτους: Ημέρα της Νίκης, Ημέρα της Πόλης και Ημέρα της Ρωσίας. Το κάνουν και οι Κινέζοι. Εκτόξευσαν 21 ρουκέτες ιωδιούχου αργύρου στον ουρανό του Πεκίνου στις 8 Αυγούστου 2008, τέσσερις ώρες πριν από την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Η βροχή έμεινε μακριά.

Αυτά τα προηγούμενα είναι που δίνουν στη Natasja Rasmussen στο Oliver’s Travel ελπίδα για τη νέα υπηρεσία της εταιρείας, η οποία για λογιστικούς λόγους περιορίζεται σε ζευγάρια που προγραμματίζουν γάμους στη Γαλλία. «Όταν είχαμε για πρώτη φορά την ιδέα, κάναμε έρευνα», λέει, «και δεν είδαμε κανένα αρνητικό αντίκτυπο. Μερικοί άνθρωποι μας κατηγόρησαν ότι προσπαθούμε να παίξουμε θεό, αλλά από τη δική μας οπτική γωνία είναι μια δοκιμασμένη τεχνολογία. Χρησιμοποιήθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, ο Paul McCartney το είχε σε μια συναυλία στη Ρωσία και ακούσαμε μια φήμη ότι χρησιμοποιήθηκε και για τον γάμο του William και της Kate. Είχαμε μερικές ερωτήσεις από ανθρώπους που ζητούσαν περισσότερες πληροφορίες, αλλά συνειδητοποιούμε ότι είναι πολλά χρήματα».

Για τη Sarah Haywood, μια διοργανώτρια γάμων πολυτελείας, η τιμή των 100.000 λιρών είναι υπερβολική. «Ο αριθμός των ανθρώπων που θα είχαν αυτό το ποσό μετρητών είναι ελάχιστοι», λέει. «Θα χρειαστεί να έχετε έναν προϋπολογισμό £1 εκατομμυρίου ή παραπάνω και μπορώ να σκεφτώ πολλές άλλες ιδέες για να ξοδέψω τέτοιου είδους χρήματα».

Για την Haywood, το απρόβλεπτο του καιρού είναι μέρος του DNA μιας ημέρας γάμου, ειδικά για τα ζευγάρια που παντρεύονται στη Βρετανία. «Αν επιλέξετε το Ηνωμένο Βασίλειο», λέει, «δεν το κάνετε με την ελπίδα μιας ένδοξης μπλε ημέρας. Οι άνθρωποι αναζητούν κομψές, όμορφες, ουσιαστικές γιορτές. Δεν ανησυχούν για ένα κόλπο. Υπάρχουν και ανησυχίες για την ασφάλεια. Ποιοι είναι οι κίνδυνοι για εσάς και τους καλεσμένους σας από αυτές τις χημικές ουσίες; Τι γίνεται με τη διακόσμηση; Θα χαλάσουν τα λουλούδια;»

Οι ανησυχίες της Haywood δεν είναι εντελώς αβάσιμες. Στη Βρετανία η σπορά σύννεφων είναι μια βιομηχανία που δεν υπόκειται σε ρύθμιση. Ένα αίτημα για ελευθερία πληροφόρησης το 2013 έδειξε ότι η κυβέρνηση είχε ελάχιστη γνώση της φύσης, της έκτασης ή της ιστορικής εφαρμογής της πρακτικής. Και όπως συμβαίνει με την τρέχουσα συζήτηση για την τεχνολογία των drone, η σπορά του cloud υπάρχει σε ένα διφορούμενο νομικό πλαίσιο. Σε ποιον ανήκει ο ουρανός; Σε ποιον ανήκουν τα σύννεφα; Ποιες χημικές ουσίες μπορούν να εγχυθούν με ασφάλεια σε αυτά και ποιες όχι; Προς το παρόν, αυτά τα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα και εταιρείες όπως η Just Clouds μπορούν να λειτουργήσουν με ελάχιστο έλεγχο.

Ο Thornes είναι χαλαρός σχετικά με τη χρήση του ιωδιούχου αργύρου, που είναι μια καλοήθης ουσία, αλλά παραμένει δύσπιστος για την επιστήμη. «Επιμελήθηκα ένα μετεωρολογικό περιοδικό για 10 χρόνια και ποτέ δεν δεχθήκαμε μια εργασία που να αποδεικνύει ότι υπήρχε μείωση των βροχοπτώσεων λόγω της σποράς των νεφών», λέει. «Είναι σχεδόν αδύνατο να αποδειχθεί στατιστικά και παραμένει πολύ αμφιλεγόμενο».

Εάν η αισιοδοξία της Rasmussen είναι σωστή, θα μπορούσαμε να είμαστε στα πρόθυρα μιας νέας εποχής ατμοσφαιρικής γεωμηχανικής; Ένα φωτεινό Glastonbury; Ένα Wimbledon στεγνό; Σειρά Ashes χωρίς βροχή; Όμως, όπως συμβαίνει με άλλες ανθρώπινες παρεμβάσεις στη φύση, μπορεί να υπάρξουν ανεπιθύμητες συνέπειες; Μπορεί οι δραστηριότητες σποράς σύννεφων ενός γάμου να καταστρέψουν τα σχέδια ενός άλλου;

Ενώ ο Thornes είναι δύσπιστος ότι αυτό θα συμβεί ποτέ – «η ατμόσφαιρα είναι πολύ χαοτική για να την διαχειριστούμε»- προς το παρόν ο μη ρυθμισμένος χώρος cloud παραμένει ανοιχτός στις δυνάμεις της αγοράς, κάτι που το Oliver’s Travel θέλει να εκμεταλλευτεί. Σύμφωνα με τον ιστότοπο του University of Alaska το High-frequency Active Auroral Research Program, ή HAARP, είναι μια επιστημονική προσπάθεια που στοχεύει στη μελέτη των ιδιοτήτων και της συμπεριφοράς της ιονόσφαιρας.

“Η ιονόσφαιρα εκτείνεται περίπου 50 έως 400 μίλια πάνω από την επιφάνεια της Γης, ακριβώς στην άκρη του διαστήματος. Μαζί με την ουδέτερη ανώτερη ατμόσφαιρα, η ιονόσφαιρα αποτελεί το όριο μεταξύ της κατώτερης ατμόσφαιρας της Γης – όπου ζούμε και αναπνέουμε – και του κενού του διαστήματος.” NASA

Η λειτουργία της ερευνητικής εγκατάστασης μεταφέρθηκε από την Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών στο Πανεπιστήμιο της Αλάσκας Fairbanks στις 11 Αυγούστου 2015, επιτρέποντας στο HAARP να συνεχίσει την εξερεύνηση της φαινομενολογίας της ιονόσφαιρας μέσω μιας συμφωνίας συνεργασίας έρευνας και ανάπτυξης χρήσης γης. Το HAARP είναι ο πιο ικανός πομπός υψηλής ισχύος και υψηλής συχνότητας στον κόσμο για μελέτη της ιονόσφαιρας. Το πρόγραμμα HAARP έχει δεσμευτεί να αναπτύξει μια παγκόσμιας κλάσης ερευνητική εγκατάσταση ιονόσφαιρας που αποτελείται από:

Το Ionospheric Research Instrument, μια εγκατάσταση πομπού υψηλής ισχύος που λειτουργεί στην περιοχή υψηλών συχνοτήτων. Το IRI μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να διεγείρει προσωρινά μια περιορισμένη περιοχή της ιονόσφαιρας για επιστημονική μελέτη. Μια εξελιγμένη σουίτα επιστημονικών ή διαγνωστικών οργάνων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την παρατήρηση των φυσικών διεργασιών που συμβαίνουν στη διεγερμένη περιοχή. Η παρατήρηση των διαδικασιών που προκύπτουν από τη χρήση του IRI με ελεγχόμενο τρόπο θα επιτρέψει στους επιστήμονες να κατανοήσουν καλύτερα τις διαδικασίες που συμβαίνουν συνεχώς υπό τη φυσική διέγερση του ήλιου.

Τα επιστημονικά όργανα που είναι εγκατεστημένα στο Παρατηρητήριο HAARP μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν για μια ποικιλία συνεχών ερευνητικών προσπαθειών που δεν περιλαμβάνουν τη χρήση του IRI αλλά είναι αυστηρά παθητικές. Αυτά περιλαμβάνουν χαρακτηρισμό ιονόσφαιρας με χρήση δορυφορικών φάρων, τηλεσκοπική παρατήρηση της λεπτής δομής στο σέλας και τεκμηρίωση μακροπρόθεσμων διακυμάνσεων στο στρώμα του όζοντος.
Ευκαιρίες συνεργασίας

Δεν συμφωνούν όμως όλοι για τις καλές προθέσεις του Haarp. Αντίθετα η διαδεδομένη εντύπωση είναι ότι το σύστημα μπορεί να προκαλέσει αλλαγές του καιρού, ακόμη και σεισμούς και πολλά ακόμη στη κατεύθυνση μείωσης και ελέγχου του υπνωτισμένου πληθυσμού- διά μέσω του ελέγχου του καιρού. Τελικά οι Haarpistas έχουν βάλει σαν στόχο το ελληνικό καλοκαίρι και επιχειρούν να το αποτρέψουν; Ηδη στην Κέρκυρα έξαλλοι οι τουρίστες ζητούν πίσω τα χρήματά τους από τους ξενοδόχους λόγω του καιρού που δεν επιτρέπει στο καλοκαίρι να κάνει την εμφάνισή του! Στην Ρόδο, το ίδιο, μετά τους εμπρησμούς και την άρον άρον εκκένωση του νησιού από τους τουρίστες.

Ως το κεντρικό όργανο το Subauroral Geophysical Observatory (SAGO) και ο πιο ισχυρός και ευέλικτος θερμαντήρας ιονόσφαιρας στον κόσμο, το HAARP είναι σε θέση να προωθήσει το περίβλημα της θεωρίας θέρμανσης πλάσματος ραδιοσυχνοτήτων. Το IRI μπορεί να ανιχνεύσει ενεργά την ιονόσφαιρα της υποαυστηριακής περιοχής D και E, ενώ πολλαπλά όργανα υποστήριξης χαρακτηρίζουν τις προκύπτουσες διεργασίες που συμβαίνουν τόσο στην ουδέτερη όσο και στην ιονισμένη ατμόσφαιρα. Χρησιμοποιώντας μια σταδιακή συστοιχία κεραιών, μπορούν να σχηματιστούν δέσμες σε πολλαπλές συχνότητες και να περάσουν γρήγορα στον ουρανό. Η εγκατάσταση έχει επαρκή ισχύ για να εξερευνήσει μη γραμμικά φαινόμενα στο πλάσμα – κάτι που καμία άλλη ενεργή εγκατάσταση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει.

Η εγκατάσταση HAARP κατασκευάστηκε από το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ (DoD) ξεκινώντας το 1990, με στόχο να απαντήσει σε ερωτήσεις σχετικές με το Υπουργείο Άμυνας. Όταν ολοκληρώθηκαν αυτές οι έρευνες, η διαχείριση της εγκατάστασης μεταβιβάστηκε στο UAF το 2015, με σκοπό να επιτραπεί στην ευρύτερη ερευνητική κοινότητα να επωφεληθεί από τις εξαιρετικές δυνατότητές της. Όπως συνέβη με άλλες εγκαταστάσεις Γεωδιαστημικής Κατηγορίας 1 και 2 (όπως τα Incoherent Scatter Radars), οι ισχυρές δυνατότητες του ιονόσφαιρου θερμαντήρα HAARP αναμένεται να τροφοδοτήσουν πρωτοποριακές νέες ανακαλύψεις για πιθανώς τις επόμενες δεκαετίες. Το PARS θα ενισχύσει την ερευνητική υποδομή των Ηνωμένων Πολιτειών υποστηρίζοντας το πρώτο κύμα αυτών των ερευνών εντός της ανοιχτής ερευνητικής κοινότητας NSF, δημιουργώντας μια κρίσιμη μάζα ερευνητών και ιδεών που θα δημιουργήσουν μελλοντικές εφαρμογές και νέες περιοχές εστίασης στην έρευνα.

Το θερινό σχολείο PARS 2023 χρηματοδοτείται από το NSF μέσω του Προγράμματος Γεωδιαστημικών Εγκαταστάσεων στο πλαίσιο της Διεύθυνσης Γεωεπιστημών και διοργανώνεται από το Γεωφυσικό Ινστιτούτο Fairbanks του Πανεπιστημίου της Αλάσκας.

Πόλεμος: η συνέχιση της πολιτικής με τα μέσα του εμπρησμού.

Εμπρηστικές σκέψεις με αφορμή ένα κείμενο γραμμένο πριν από 23 χρόνια!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης:

– «Oι εμπρησμοί αποτελούν ένα οργανωμένο σχέδιο των υπερεθνικών ιμπεριαλιστικών μονοπωλίων, πολλαπλών στόχων. Οικονομικός στόχος: η καταστροφή της γεωργίας και της κτηνοτροφίας. Κοινωνικός: η λαϊκή εξαθλίωση. Πολιτικός: η τρομοκρατία (εδώ αποκαλυπτική είναι και η ιστορική συνιστώσα: το φαινόμενο της τρομοκρατίας και το φαινόμενο των εμπρησμών, ως πάγια και σταθερά φαινόμενα, έχουν την ίδια ιστορική αφετηρία…)»

– «Οι εμπρησμοί είναι η πιο μακάβρια μορφή τρομοκρατίας του πολυεθνικού κεφαλαίου, η θηριώδης υλοποίηση των στόχων του. Είναι η επιβολή, μέσω της οικονομικής καταστροφής, της κοινωνικής εξαθλίωσης και τρομοκρατίας όλων αυτών που προωθεί πολιτικά η Νέα Τάξη και ο εγχώριος υπηρέτης της: η κυβέρνηση [Χ]. Μόνο όσοι δεν θέλουν να σκεφτούν δεν το βλέπουν…»

– «Ο πόλεμος σήμερα δεν γίνεται ανάμεσα στις γνωστές μεγάλες δυνάμεις, αλλά γίνεται από τον πλανητικό ιμπεριαλισμό (ένωση των ιμπεριαλιστών-ληστών) ενάντια στους λαούς ολόκληρου του πλανήτη. Η αναμέτρηση αυτή […] είναι η μεγαλύτερη και η κρισιμότερη στην Ιστορία της ανθρωπότητας. Η νέα εποχή δεν είναι μια εποχή αρμονίας, ανάπτυξης, προόδου και ειρήνης, όπως προπαγανδίζεται από τα φερέφωνα της πλανητικής λεηλασίας. Είναι μια εποχή καταστροφών και πολέμων. Μια εποχή εφιαλτική για τον άνθρωπο, αν δεν αναχαιτιστούν και συντριβούν οι δυνάμεις του υπερεθνικού ιμπεριαλισμού»

– Η πλανητική ιδεολογία είναι η ιδεολογία της «μιας σκέψης, της μιας πλανητικής εξουσίας: της “Νέας Τάξης”. Δηλαδή, ολοκληρωτικός φασισμός!»

– «Η Νέα Τάξη επιδιώκει την αγελοποίηση του κόσμου, δηλαδή τη μετατροπή της ανθρώπινης κοινωνίας σε αγέλη ατόμων, σε ένα “μοναχικό πλήθος” πρόθυμο να δέχεται διαταγές, να κάνει ό,τι απαιτούν από αυτό, να εφαρμόζει καλά στην παγκόσμια μηχανή, χωρίς τριβή»

Η «συνήθεια», η «προσαρμογή» και η «υποταγή» αποτελούν συστατικά στοιχεία της φιλοσοφίας του οικονομικού, πολιτικού και πνευματικού κατεστημένου. Τα συστατικά αυτά επιβάλλουν τον αποκλεισμό της διαφορετικότητας και της πολυπλοκότητας της σκέψης. Όσο πιο βάρβαρο είναι ένα καθεστώς τόσο πιο επίπεδη, σχηματική και ρουτινιάρικη είναι η σκέψη του, τόσο πιο εχθρικό γίνεται στη διαφορετικότητα και πολυπλοκότητα της σκέψης.

Στην Ελλάδα της νεοταξικής «εκσυγχρονιστικής» παραφροσύνης, ο σχηματικός, επίπεδος και τυποποιημένος λόγος έχει πάρει ακραίες μορφές. Η πολύπλοκη σκέψη έχει εξοριστεί. Και έχει εξοριστεί γιατί είναι μια σκέψη οργανωτική που προσπαθεί να συνδέσει τις ιστορικές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές αρθρώσεις της γνώσης. Τέτοιες συνθέσεις της σκέψης δεν είναι προσαρμόσιμες στην «εκσυγχρονιστική» ομοιομορφία, είναι επικίνδυνες για το πολιτικό και πνευματικό κατεστημένο.

Έτσι βλέπουμε να αποθεώνονται τα γεγονότα της καθημερινής ρουτίνας και να συγκαλύπτονται τα ουσιαστικά ή, στην καλύτερη περίπτωση, να φωτογραφίζονται κάποιες εξωτερικές τους όψεις. Όσο πιο σοβαρό είναι ένα γεγονός τόσο περισσότερο σιδερώνεται και αφυδατώνεται από τα πολιτικά και πνευματικά ιερατεία της εξουσίας. Ο ρόλος αυτών των ιερατείων συνίσταται ακριβώς στη συγκάλυψη του ουσιώδους. Στην ισοπέδωση, δηλαδή, της πολυπλοκότητας της σκέψης. Αυτή η πολιτική στειρότητα και πνευματική κενότητα αποτυπώνεται πιο καθαρά και έντονα στις κοινωνικές συγκρούσεις και τα κοινωνικά δράματα. Πρόσφατο παράδειγμα το πελώριο κοινωνικό δράμα που προκλήθηκε από τους ελεγχόμενους εμπρησμούς.

Όλοι θρηνολογούν γοερά για τις πυρκαγιές και αποκαλύπτουν τις τρομακτικές συνέπειες για τον άνθρωπο και το περιβάλλον, αλλά, όταν πρέπει να διαβούν το κατώφλι της σχεδιασμένης και οργανωμένης εμπρηστικής πράξης, η σκέψη και η διερεύνηση σταματά. Το κενό καλύπτεται με δαιμονολογίες του τύπου των «ακραίων καιρικών συνθηκών» ή με παραμύθια περί οικοπεδοφάγων (σήμερα, ανεμογεννητριών)… Μπροστά σε μια οφθαλμοφανώς οργανωμένη εμπρηστική μοχθηρία, το πολιτικό και πνευματικό ιερατείο της εξουσίας δεν τολμά ούτε να ψελλίσει την λέξη «εμπρησμός», πόσο μάλλον να αναδείξει τους κοινωνικούς και πολιτικούς στόχους των εμπρηστικών σχεδίων και την πολιτική ταυτότητα των εμπρηστών.

Και όμως, αν εξέταζε κανείς την πραγματικότητα ως όλο και συνέδεε τις αρθρώσεις της, αν δηλαδή δεν είχε εξορίσει την πολυπλοκότητα της σκέψης, θα κατέληγε κατηγορηματικά σε τούτο: οι εμπρησμοί αποτελούν ένα οργανωμένο σχέδιο των υπερεθνικών ιμπεριαλιστικών μονοπωλίων, πολλαπλών στόχων. Οικονομικός στόχος: η καταστροφή της γεωργίας και της κτηνοτροφίας. Κοινωνικός: η λαϊκή εξαθλίωση. Πολιτικός: η τρομοκρατία (εδώ αποκαλυπτική είναι και η ιστορική συνιστώσα: το φαινόμενο της τρομοκρατίας και το φαινόμενο των εμπρησμών, ως πάγια και σταθερά φαινόμενα, έχουν την ίδια ιστορική αφετηρία…).

Οι εμπρησμοί είναι η πιο μακάβρια μορφή τρομοκρατίας του πολυεθνικού κεφαλαίου, η θηριώδης υλοποίηση των στόχων του. Είναι η επιβολή, μέσω της οικονομικής καταστροφής, της κοινωνικής εξαθλίωσης και τρομοκρατίας, όλων αυτών που προωθεί πολιτικά η Νέα Τάξη και ο εγχώριος υπηρέτης της: η κυβέρνηση [Χ]. Μόνο όσοι δεν θέλουν να σκεφτούν δεν το βλέπουν…

Αν το παραπάνω κείμενο διαβαζόταν σε μια ομήγυρη τζογαδόρων και άρχιζαν να πέφτουν τα στοιχήματα αφ’ ενός για το έτος της συγγραφής του, αφ’ ετέρου για την ταυτότητα του συντάκτη του, το πιθανότερο είναι ότι οι τζογαδόροι θα έχαναν τα χρήματά τους, κάνοντας λάθος μαντεψιά.

Μολονότι το περιεχόμενο του κειμένου περιέχει αλήθειες που ταιριάζουν γάντι στα τρία τελευταία καλοκαίρια των ετών 2021-2023, κατά τα οποία κυβερνά η Νέα Δικτατορία και ο χαζοχαρούμενος βασιλιάς του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου, η νοερά ομήγυρη των τζογαδόρων θα έμενε άφωνη μόλις θα πληροφορείτο ότι το κείμενο γράφτηκε τον Αύγουστο του έτους 2000, το οποίο μοιάζει να κυοφορούσε τα σατανικά συμβάντα που θα έφθαναν στην κορύφωσή τους στο πρώτο ήμισυ της διαβολοδεκαετίας 2020-2030.

Επομένως, η «κυβέρνηση [X]» που αναφέρεται στην ακροτελεύτια παράγραφο (το σημείο [X] ετέθη από τον γράφοντα για να κινηθεί η περιέργεια του αναγνώστη και να καταστεί δυνατή η έκπληξή του), δεν είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά η κυβέρνηση Σημίτη!

Συντάκτης του κειμένου είναι ο δημοσιογράφος Θύμιος Παπανικολάου, ο οποίος το συμπεριέλαβε σε μια συλλογή από είκοσι δύο «πολεμικά κείμενα» -«πολεμικά», επειδή «αντικαθρεφτίζουν τη δυναμική των πολιτικών και πνευματικών εντάσεων που δημιουργήθηκε από τα ίδια τα καταλυτικά γεγονότα της περιόδου που ζούμε»- δημοσιευμένα το 2001 υπό τον τίτλο «Η Νέα Τάξη και οι χρήσιμοι ηλίθιοι» (εκδ. Παραβάσεις/Κάκτος).

Το εδώ αναπαραχθέν κείμενο, το οποίο αρχικώς είχε γραφτεί τον Αύγουστο 2000, είναι το δέκατο έβδομο και έχει τίτλο «Εμπρησμοί: Πολιτική με άλλα μέσα», προφανώς εμπνευσμένος από την περίφημη φράση του Κλαούζεβιτς «ο πόλεμος είναι απλώς η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα», άρα εν προκειμένω ο πόλεμος, τον οποίο οι απανταχού της γης τρομολάγνοι Νεοταξίτες επικαλούνται «διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν», είναι η συνέχιση της πολιτικής με τα μέσα του εμπρησμού.

Η συγκλονιστική διαχρονικότητα του κειμένου που είχε γράψει για τους εμπρησμούς ο Θύμιος Παπανικολάου, ο οποίος, μάλιστα, είχε φυλακισθεί στην διάρκεια της Χούντας λόγω αντιδικτατορικής δράσης, μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε ότι επί 23 ολόκληρα χρόνια δεν έχει αλλάξει το παραμικρό:

Ούτε από την πλευρά της Νέας Τάξης Πραγμάτων, η οποία, διά των αντιπροσώπων της στην Ελλάδα, εξακολουθεί να κατακαίει, πλέον με λυσσαλέο τρόπο, όποια δάση έχουν απομείνει στην κατακα(η)μένη χώρα μας, ούτε από την πλευρά του λαού, ο οποίος στρογγυλοκάθεται μπροστά στο διαβολόκουτο της τηλεόρασης και, όπως παρακολουθεί κάποιες αθλητικές αναμετρήσεις, έτσι παρακολουθεί και την αναμέτρηση των πυροσβεστών ή των κατοίκων με την περιώνυμη «μανία της πύρινης λαίλαπας» σε περιγραφή αργυρώνητων και τηλεσαδιστών δημοσιογράφων. Στην πρώτη περίπτωση, οι μαζάνθρωποι ψυχαγωγούνται βλέποντας κάτι ευχάριστο, στην δεύτερη ψυχορραγούν βλέποντας κάτι απάνθρωπο.

Χωρίς να έχει εξαναγκασθεί από κανέναν, η συμπαγής πλειοψηφία βγάζει τα μάτια της με τα ίδια της τα χέρια, αφού επιλέγει αυτοβούλως να κοιτά την οθόνη με καρφωμένα τα μάτια της στις αδηφάγες φλόγες, που φυσικά δεν άναψε η Φύση για να εκδικηθεί τον άνθρωπο, αλλά το επιτελείο της Νέας Τάξης Πραγμάτων, το οποίο φαίνεται πως έχει δαιμονισθεί τόσο πολύ, ώστε δεν θα αφήσει ούτε ένα αληθινό δέντρο, απαραίτητο για να ανασαίνει και να ευφραίνεται το πλάσμα του Θεού που ως γνωστόν μισείται παράφορα από τον διάβολο και τους υπηρέτες του (δεν αποκλείεται το νεοταξίτικο σχέδιο να περιλαμβάνει καθολική αντικατάσταση των αληθινών από έξυπνα-συνθετικά δέντρα ανάμεσα σε άφθονες ανεμογεννήτριες!).

Έτσι, παράγεται το εξής αλλόκοτο φαινόμενο: Οι πολίτες σκοτώνουν τον χρόνο τους μπροστά στην τηλεόραση, σκοτώνοντας ταυτοχρόνως το μυαλό και την ψυχή τους.

Ο τηλεμηχανισμός της παγκόσμιας δικτατορίας ευνουχίζει και υπνωτίζει την συμπαγή πλειοψηφία εμβολιάζοντάς την νυχθημερόν από την μια πλευρά με την τρομολαγνεία της νεοταξίτικης προπαγάνδας και από την άλλη πλευρά με τις αποχαυνωτικές-ψυχαγωγικές εκπομπές, ώστε να επέρχεται, όπως έξοχα σημειώνει ο Παπανικολάου, η ισοπέδωση της πολυπλοκότητας της σκέψης, η πολιτική στειρότητα, η πνευματική κενότητα και, εν τέλει, η «εκσυγχρονιστική» (διάβαζε ορθά: οπισθοδρομική) ομοιομορφία, όχι μόνο σε εθνικό αλλά και σε υπερεθνικό επίπεδο.

Έτσι, ο κόσμος μοιάζει αποκαμωμένος σαν κακοποιημένο βρέφος και, ταυτοχρόνως, μαστουρωμένος εξαιτίας της ακατάπαυστης χρήσης τηλεναρκωτικών ουσιών, ανήμπορος γι’ αυτό να αντιληφθεί το σατανικό παιχνίδι που παίζουν σε βάρος του οι δήθεν υπερπροστατευτικές κυβερνήσεις, αποτελούμενες από αξιοθρήνητες μαριονέτες, οι οποίες, αν δεν ασκούσαν το σαδιστικό επάγγελμα του πολιτικού, θα ήταν καταδικασμένες σε ισόβια ανεργία, αν όχι σε ισόβια κάθειρξη λόγω των μαζικών εγκλημάτων που, με την καθοδήγηση του αόρατου μαριονετίστα, συνεχίζουν να τελούν εναντίον των ανυποψίαστων πολιτών.

Και πάλι με τα λόγια του Παπανικολάου από το προαναφερθέν βιβλίο του (σελ. 33):

«Σήμερα, λοιπόν, με τους μύθους του “εθνικού συμφέροντος” και της “νομιμότητας”, όλοι αυτοί οι καταχθόνιοι προπαγανδιστές και πασίδηλοι αριβίστες δεν εξωραΐζουν απλώς την πλανητική βαρβαρότητα, αλλά μας διδάσκουν και την παθητικότητα του θύματος, τη μοιρολατρία και την υποταγή. Επιχειρούν να αποκοιμίσουν, να θαμπώσουν και να τρομοκρατήσουν τους πολίτες με το μύθο της “Τάξης”. Για τούτο κανείς από όλο αυτό το κοσμικό ιερατείο της καθεστωτικής προπαγάνδας δεν αναφέρεται στη φιλοσοφία, την πολιτική πρακτική και τα ήθη της “Νέας Τάξης”. Παρασιωπάται επιμελώς ότι η “Νέα Τάξη” είναι η συνήθεια του αίσχους: μια δικτατορία που “καθιστά τον άνθρωπο κωφάλαλο, ανίκανο να ακούσει, ανήμπορο να μιλήσει και τυφλό σε ό,τι είναι απαγορευμένο να κοιτάξει”».

Ο ίδιος καταλήγει :

«Ο πόλεμος σήμερα δεν γίνεται ανάμεσα στις γνωστές μεγάλες δυνάμεις, αλλά γίνεται από τον πλανητικό ιμπεριαλισμό (ένωση των ιμπεριαλιστών-ληστών) ενάντια στους λαούς ολόκληρου του πλανήτη. Η αναμέτρηση αυτή είναι η μεγαλύτερη και η κρισιμότερη στην Ιστορία της ανθρωπότητας. Η νέα εποχή δεν είναι μια εποχή αρμονίας, ανάπτυξης, προόδου και ειρήνης, όπως προπαγανδίζεται από τα φερέφωνα της πλανητικής λεηλασίας. Είναι μια εποχή καταστροφών και πολέμων. Μια εποχή εφιαλτική για τον άνθρωπο, αν δεν αναχαιτιστούν και συντριβούν οι δυνάμεις του υπερεθνικού ιμπεριαλισμού» (σελ. 39).

«Η ιδεολογία της νέας εποχής είναι η ιδεολογία του Ολοκληρωτισμού της αγοράς: της γενικευμένης και αχαλίνωτης εμπορευματοποίησης της φύσης και των πραγμάτων, των σωμάτων και των πνευμάτων, των λέξεων και του πολιτισμού. Είναι μια ιδεολογία που δεν ισοπεδώνει μόνο τις ταξικές οριοθετήσεις, αλλά και την πολυεθνικότητα, τις πολιτισμικές κληρονομιές, τη διαφορετικότητα. Η πλανητική ιδεολογία είναι η ιδεολογία της «μιας σκέψης, της μιας πλανητικής εξουσίας: της “Νέας Τάξης”. Δηλαδή, ολοκληρωτικός φασισμός!» (σελ. 41).

«Οι πολυεθνικές μορφές κεφαλαίου δεν έχουν πλέον ανάγκη τα παλιά ιδεολογήματα του εθνικισμού και ρατσισμού. Η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας και η υπονόμευση των εθνικών κρατών δεν μπορεί να στηριχτεί σε ιδεολογήματα των εθνικών ιμπεριαλισμών. Σήμερα απαιτούνται ακριβώς αντίθετοι ιδεολογικοί μύθοι για την ισοπέδωση των εθνικών αντιστάσεων: η απάτη των “ανθρωπίνων δικαιωμάτων” και της “πολυπολιτισμικότητας”. Γι’ αυτό βλέπουμε ότι η ιδεολογία της νέας εποχής παράγει αντιεθνικιστικούς και αντιρατσιστικούς μύθους. Ξαφνικά οι δυνάμεις της πλανητικής λεηλασίας και τρομοκρατίας μεταβλήθηκαν σε διεθνιστές και άσπονδους εχθρούς του ρατσισμού και του εθνικισμού… Οι έννοιες “εθνικισμός”, “ρατσισμός” κ.λπ. έχουν μετατραπεί σήμερα σε σκιάχτρα της πλανητικής ιδεολογίας, σε μυθολογίες ακρωτηριασμού του πνεύματος» (σελ. 41/42).

«Η Νέα Τάξη επιδιώκει την αγελοποίηση του κόσμου, δηλαδή τη μετατροπή της ανθρώπινης κοινωνίας σε αγέλη ατόμων, σε ένα “μοναχικό πλήθος” πρόθυμο να δέχεται διαταγές, να κάνει ό,τι απαιτούν από αυτό, να εφαρμόζει καλά στην παγκόσμια μηχανή, χωρίς τριβή. Η Νέα Τάξη Πραγμάτων είναι εχθρικά ασυμφιλίωτη με κάθε συλλογικότητα, με καθετί που ενώνει τους ανθρώπους. Θέλει την κοινωνία διαιρεμένη όχι σε συλλογικές οντότητες που αντιστέκονται και αναπτύσσουν τη σκέψη και τη συνείδηση μέσω της διαπάλης των ιδεών και των οργανωμένων αγώνων, αλλά διαιρεμένη σε ανίσχυρα μεμονωμένα άτομα που να μπορούν να καθοδηγούνται χωρίς βία, να ποδηγετούνται χωρίς ηγέτες, να παρακινούνται χωρίς σκοπό. Η Νέα Τάξη είναι ασυμφιλίωτα εχθρική προς κάθε μορφή συλλογικής συνείδησης. Γι’ αυτό επιδιώκει την κατεδάφιση του έθνους-κράτους, των πολιτικών κομμάτων, των συνδικάτων, της Εκκλησίας…» (σελ. 50).

Τέλος, δεν πρέπει να μείνει ασχολίαστη η υπερχειλίζουσα αλαζονεία των λύκων που είναι ντυμένοι γιαγιάδες και λιγουρεύονται τις αμέτρητες κοκκινοσκουφίτσες: Των οικιών ημών εμπιπραμένων υμείς άδετε και χορεύετε στις πίστες. Αλλά το ίδιο ακριβώς κάνει και η αγέλη των προβάτων: προέχουν τα μπάνια του λαού κατά τον παγκοσμίως καθιερωμένο διακοπομήνα Αύγουστο. Ένας λαός, όμως, που έχει στο τιμόνι της εκάστοτε κυβέρνησης εναλλασσόμενους Νέρωνες δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι ο ίδιος αποτελείται από πυρομανείς: «κατὰ τὸν ἡγούμενον τῆς πόλεως πάντες οἱ κατοικοῦντες αὐτήν» (Σοφία Σειράχ).

Μέχρι τώρα εξασκούμαστε σταθερά στην αριθμητική των συμφορών, προσπαθώντας να καταλάβουμε ποια είναι η μέχρι στιγμής μεγαλύτερη, αλλά και επιμένοντας να δείχνουμε παροιμιώδη απάθεια. Γι’ αυτό, η γενικευμένη αφύπνισή μας απαιτεί ένα πολύ ισχυρό σοκ. Εκτός κι αν κοντοζυγώνει η καταστροφή της «Ελληνικής Ρώμης», οπότε το μενού της ιστορίας είναι λογικό να μην προβλέπει ενδιάμεση παιδαγωγία.

Ο Αριστοτέλης και η έννοια της απληστίας

Για τον Αριστοτέλη ο οίκος ήταν το μικρότερο συστατικό στοιχείο της κοινωνίας. Απ’ αυτόν ξεπήδησε η κώμη και αργότερα η πόλη. Βεβαίως, η αρχαιοελληνική έννοια του οίκου δεν αφορούσε μόνο το σπίτι ή τα μέλη της οικογένειας. Κυρίως στις αρχαϊκές κοινωνίες, περιλάμβανε και τις εκτάσεις της γης που κατείχε η οικογένεια, αν και αυτό έφθινε – δεν ίσχυε δηλαδή αναγκαστικά – στην Αθήνα του 5ου αιώνα όπου το εμπόριο και η βιοτεχνία έφεραν αλλαγές στις οικονομικές δομές της κοινωνίας. Όπως και να ‘χει, η έννοια του οίκου ήταν η κατάδειξη της συνέχειας ενός γένους μέσα στο χρόνο και γι’ αυτό, σε κάθε περίπτωση, ήταν συνυφασμένη με την περιουσία: «Επειδή λοιπόν η περιουσία είναι στοιχείο της οικίας και η τέχνη απόκτησης περιουσίας είναι μέρος της Οικονομίας (διότι χωρίς τα αναγκαία αγαθά είναι αδύνατη η ζωή – εννοείται πολύ περισσότερο – η καλή ζωή), και όπως ακριβώς για κάθε συγκεκριμένη τέχνη είναι αναγκαία η ύπαρξη των κατάλληλων εργαλείων, εάν πρόκειται να επιτελεσθεί το έργο, το ίδιο ισχύει και για το διοικητή της Οικονομίας».

Η αντίληψη του πλούτου ως μέσο για την καλή ζωή, είναι η αντίληψη που θέλει τον πλούτο μέσα στα όρια της εξασφάλισης της αυτάρκειας και που πέρα απ’ αυτά στερείται νοήματος.

Υπό αυτή την έννοια η Οικονομία δεν είναι τίποτε άλλο από τη σωστή διαχείριση της περιουσίας του οίκου, ώστε να αβγαταίνει. Και φυσικά, δεν έχει άλλη επιλογή, από το να καθορίζεται από τον τρόπο απόκτησης της τροφής, αφού, όταν αλλάζουν οι συνθήκες του βιοπορισμού, εξίσου αλλάζουν και τα μέσα της διασφάλισής του. Ο Αριστοτέλης διακρίνει ότι άλλοι ζουν ως νομάδες, άλλοι ως κυνηγοί, ψαράδες ή γεωργοί: «Τόσοι είναι λοιπόν περίπου οι τρόποι διαβίωσης του ανθρώπου που στηρίζονται σε αυτόνομη φυσική εργασία και δεν εξασφαλίζουν την τροφή με την ανταλλαγή προϊόντων και το λιανικό εμπόριο: ο νομαδικός, ο ληστρικός, ο αλιευτικός, ο θηρευτικός και ο γεωργικός. Άλλοι δημιουργούν συνδυαστικά έναν δικό τους τρόπο ζωής και ζουν ευχάριστα συμπληρώνοντας τον ελλιπέστερο τρόπο ζωής, στο βαθμό που συμβαίνει να έχει ελλείψεις ως προς την αυτάρκειά του. Έτσι άλλοι συνδυάζουν τη νομαδική με τη ληστρική ζωή και άλλοι τη γεωργική με τη θηρευτική. Κάτι ανάλογο γίνεται και με τους άλλους τρόπους ζωής, ζουν δηλαδή τη ζωή που τους υπαγορεύουν οι ανάγκες τους».

Με άλλα λόγια η περιουσία δεν είναι τίποτε άλλο από το εργαλείο που οφείλει ο καθείς να διαχειριστεί προκειμένου να αποκτήσει αυτάρκεια των αγαθών στη ζωή του, ή, για να το πούμε αλλιώς, η Οικονομία αφορά τον τρόπο της διοίκησης αυτών των εργαλείων, ώστε να είναι όσο το δυνατό αποτελεσματικότερα. Κι αυτή ακριβώς είναι η έννοια του πλούτου που λειτουργεί ως εργαλείο για την αυτάρκεια, δηλαδή για την καλή ζωή: «ο αληθινός πλούτος αποτελείται απ’ αυτά τα πράγματα. Διότι η αυτάρκεια τέτοιων αγαθών που είναι απαραίτητα για μια καλή ζωή δεν είναι απεριόριστη. Διότι για καμιά τέχνη δεν υπάρχουν άπειρα εργαλεία ούτε ως προς το πλήθος ούτε ως προς το μέγεθος. Ο πλούτος όμως είναι ένα πλήθος εργαλείων για τη διοίκηση της οικίας και της πόλεως».

Η αντίληψη του πλούτου ως μέσο για την καλή ζωή, είναι η αντίληψη που θέλει τον πλούτο μέσα στα όρια της εξασφάλισης της αυτάρκειας και που πέρα απ’ αυτά στερείται νοήματος. Κι εδώ βέβαια τίθεται το θέμα της ανταλλαγής προϊόντων που θα φέρει όλους ακόμη πιο κοντά στην πληρότητα. Γιατί, με την εξάπλωση των δραστηριοτήτων του ανθρώπου, το πλήθος των αναγκών είναι αδύνατο να καλυφθεί από μεμονωμένες προσπάθειες: «Στην πρώτη λοιπόν μορφή κοινωνίας (και αυτή είναι η οικογένεια) η τέχνη ανταλλαγής αγαθών είναι άνευ αντικειμένου, αλλά έχει τη θέση της όταν η κοινωνία είναι μεγάλη. Διότι τα μέλη της οικογένειας είχαν τα πάντα κοινά, ενώ εκείνοι που ζούσαν διασκορπισμένοι είχαν στη διάθεσή τους πολλά αγαθά και ο καθένας για λογαριασμό του διαφορετικά, από τα οποία ένα μέρος έπρεπε να γίνει αντικείμενο ανταλλαγών σύμφωνα με τις ανάγκες, όπως κάνουν ακόμη και τώρα πολλοί βαρβαρικοί λαοί στις ανταλλαγές. Δηλαδή ανταλλάσσουν αποκλειστικά και μόνο χρήσιμα αγαθά με άλλα που είναι εξίσου χρήσιμα, όπως π.χ. κρασί με σιτάρι και άλλα παρόμοια».

Αυτού του είδους οι ανταλλαγές είναι απολύτως φυσικές και συντελούν στην όσο το δυνατό μεγαλύτερη αυτάρκεια. Αποτελούν δηλαδή ανταλλαγές εργαλείων, ή αλλιώς, ανταλλαγές διαφόρων μορφών του πλούτου με σκοπό να αποκτούν όλοι τα απαραίτητα αγαθά για την καλή ζωή: «Όταν η ανάγκη για βοήθεια από τους ξένους γινόταν όλο και μεγαλύτερη με τις εισαγωγές προϊόντων που οι άνθρωποι είχαν ανάγκη και τις εξαγωγές προϊόντων που πλεόναζαν, δημιουργήθηκε αναγκαστικά η χρήση νομισμάτων. Διότι τα πράγματα που χρειάζονταν για ικανοποίηση φυσικών αναγκών δεν ήταν εύκολο να τα μεταφέρουν». Με δεδομένο ότι η Χρηματιστική αφορά την τέχνη της απόκτησης της περιουσίας και η Οικονομική την τέχνη διοίκησης της οικογένειας, αντιλαμβανόμαστε ότι μέσα στην έννοια της Χρηματιστικής μπορεί να ενταχθεί και η έννοια της Οικονομικής, αφού η Οικονομική αποσκοπεί στο, όσο το δυνατό, μεγάλωμα της περιουσίας με την καλύτερη δυνατή χρήση του πλούτου – εργαλείου. Όμως αυτή η μορφή της Χρηματιστικής που αφορά την Οικονομική είναι σύμφωνη με τη φύση κι έχει όρια: «Όταν από τις αναγκαίες ανταλλαγές δημιουργήθηκε το νόμισμα, γεννήθηκε ένα άλλο είδος της Χρηματιστικής, δηλαδή η Καπηλική που αρχικά πρέπει να είχε μια απλή μορφή, όμως σιγά – σιγά μέσα από την εμπειρία γινόταν όλο και πιο περίτεχνη με έναν πάντοτε σκοπό: από πού και πώς πρέπει να κάνει κανείς τις ανταλλαγές για να πετύχει το μεγαλύτερο κέρδος. Γι’ αυτό και η Χρηματιστική φαίνεται να επικεντρώνει το ενδιαφέρον της προπάντων στο χρήμα και να έχει ως κύριο έργο της τη δυνατότητα γνώσης των πηγών προσπορισμού μεγάλων χρηματικών ποσών».

Βρισκόμαστε μπροστά στη δεύτερη χρήση των προϊόντων, την καθαρά εμπορική: «Η χρήση κάθε αγαθού γίνεται με δύο τρόπους. Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για το πράγμα καθεαυτό αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο, αλλά ο ένας τρόπος είναι οικείος στη φύση του πράγματος, ενώ ο άλλος δεν είναι, όπως π.χ. στην περίπτωση του υποδήματος αφενός η υπόδεσή του κι αφετέρου η χρήση του για ανταλλαγή. Και οι δύο τρόποι είναι τρόποι χρήσης του υποδήματος. Διότι και εκείνος που δίνει το υπόδημα σε κάποιον που το χρειάζεται με αντάλλαγμα χρήματα ή τροφή χρησιμοποιεί το υπόδημα ως υπόδημα, αλλά δεν το χρησιμοποιεί σύμφωνα με την ιδιαίτερη φύση του. Διότι το υπόδημα δεν κατασκευάσθηκε για ανταλλαγή. Τα ίδια ισχύουν και για τα άλλα αγαθά. Διότι η ανταλλαγή ισχύει για όλα. Ξεκίνησε από μια φυσική κατάσταση, από το γεγονός δηλαδή ότι οι άνθρωποι είχαν κάποια πράγματα άλλοτε σε μεγαλύτερη κι άλλοτε σε μικρότερη ποσότητα απ’ ό,τι πράγματι χρειάζονταν». Η εμπορική χρήση των προϊόντων σηματοδοτεί το πέρασμα σε μια νέα εποχή, εξόχως προσοδοφόρα. Αυτή της ανταλλαγής που αποσκοπεί στο κέρδος. Τα αγαθά πλέον δεν φτιάχνονται με σκοπό την εξυπηρέτηση των ιδίων αναγκών, εκπληρώνοντας την αριστοτελική αυτάρκεια, αλλά με σκοπό την πώλησή τους, δηλαδή την εξυπηρέτηση των αναγκών των άλλων με μοναδικό κίνητρο το χρήμα. Κι αυτή, κατά τον Αριστοτέλη είναι η Καπηλική οπτική της Χρηματιστικής.

Η αποδοχή της λογικής του άμετρου πλουτισμού, ως παρεπόμενο της εμπορικής διάθεσης των προϊόντων, είναι η στιγμή της μετατροπής του χρήματος, δηλαδή του πλούτου, από εργαλείο σε αυτοσκοπό.

Κι αν κάποιος βιαστεί να συμπεράνει ότι και το εμπόριο, με τη συνεπακόλουθη παραγωγή αγαθών που εκ των προτέρων αφορά την εμπορική δραστηριότητα, δεν είναι τίποτε άλλο από την προσπάθεια της επίτευξης της αριστοτελικής αυτάρκειας (δεδομένου ότι τα προϊόντα απευθύνονται σε ανθρώπους που τα χρειάζονται), που πλέον γίνεται πιο μαζικά και πιο οργανωμένα, ο Αριστοτέλης θα επισημάνει την υψίστης σημασίας ειδοποιό διαφορά, που δεν είναι άλλη από κατάργηση όλων των ορίων στον πλούτο: «Για την Οικονομική που διαφέρει από την τέχνη – επιστήμη της Χρηματιστικής υπάρχει όριο. Διότι αποστολή της Οικονομικής δεν είναι ο απεριόριστος πλούτος. Γι’ αυτό από μια άποψη φαίνεται αναγκαίο να υπάρχει όριο σε κάθε μορφή πλούτου. Στην πράξη όμως βλέπουμε να συμβαίνει το αντίθετο. Διότι όλοι όσοι ασχολούνται με το εμπόριο προσπαθούν να αυξήσουν τα χρήματά τους όσο γίνεται περισσότερο».

Η αποδοχή της λογικής του άμετρου πλουτισμού, ως παρεπόμενο της εμπορικής διάθεσης των προϊόντων, είναι η στιγμή της μετατροπής του χρήματος, δηλαδή του πλούτου, από εργαλείο σε αυτοσκοπό. Υπό αυτές τις συνθήκες ο άνθρωπος δεν αποσκοπεί πλέον στην αυτάρκεια, αλλά στην ανεξέλεγκτη συσσώρευση χρήματος, δηλαδή στην ανεξέλεγκτη δυνατότητα για κατανάλωση απολαύσεων. Κι αυτός είναι ο ορισμός της απληστίας: «Και επειδή η λαχτάρα της ζωής είναι απεριόριστη, επιθυμούν να είναι απεριόριστα και τα μέσα που συμβάλλουν στην ικανοποίησή της. Αλλά και όσοι επιδιώκουν την καλή ζωή αναζητούν ό,τι παρέχει σωματικές απολαύσεις με αποτέλεσμα, επειδή και αυτό φαίνεται να συνάπτεται με την περιουσία, όλη τους η φροντίδα περιστρέφεται γύρω από την απόκτηση χρημάτων. Και επειδή η απόλαυση έγκειται στην υπερβολή, οι άνθρωποι αναζητούν την τέχνη που εξασφαλίζει την υπερβολή της απόλαυσης».

Όμως, η κοινώς αποδεκτή επιδίωξη του άμετρου πλουτισμού, δηλαδή η αποδοχή της υπερβολής ως ένδειξη ευτυχίας ή κοινωνικής καταξίωσης, δεν είναι παρά η συνθήκη που μετατρέπει τον άνθρωπο σε αρπακτικό. Ο Αριστοτέλης, ως ο φιλόσοφος που πάνω απ’ όλα δίδαξε το μέτρο δε θα μπορούσε να μη διακρίνει τους κινδύνους αυτής της υπερβολής. Γιατί δε μιλάμε μόνο για την ανθρώπινη αλλοτρίωση ή αποξένωση, αφού πλέον οι προτεραιότητες αλλάζουν καθώς η ανταλλαγή από μορφή προσπάθειας συλλογικής αυτάρκειας γίνεται προπύργιο της ατομικότητας υπηρετώντας αποκλειστικά προσωπικά συμφέροντα, αλλά και την αλλοτρίωση των τεχνών και των επιστημών, που μετατρέπονται επίσης σε πηγή πλουτισμού: «Και, αν δεν μπορούν να την εξασφαλίσουν (εννοείται την άμετρη απόλαυση) με την Χρηματιστική (εννοείται από την πλευρά της Καπηλικής), προσπαθούν να την εξασφαλίσουν με άλλον τρόπο, χρησιμοποιώντας κάθε δεξιότητα αλλά κατά τρόπο ενάντιο στη φύση. Διότι έργο της ανδρείας δεν είναι να αποφέρει χρήματα αλλά να εμπνεύσει θάρρος, ούτε έργο της Στρατηγικής και της Ιατρικής είναι τα χρήματα αλλά της πρώτης η νίκη και της δεύτερης η υγεία. Εκείνοι όμως όλες αυτές τις δεξιότητες και αρετές τις κάνουν μέσα απόκτησης χρημάτων, ωσάν να είναι αυτός ο μοναδικός σκοπός, προς τον οποίον πρέπει να κατευθύνονται τα πάντα».

Και βέβαια, αν όλα αυτά σήμερα φαίνονται ρομαντισμοί, είναι ανάγκη να ξεκαθαριστεί ότι κανείς δεν υποστηρίζει ότι θα έπρεπε να αποκοπεί η εργασία από τις υλικές απολαύσεις. Η εργασία, πάσης φύσεως οφείλει να αμείβεται, και δεν μπορεί να βρεθεί πιο δίκαιη αμοιβή από την πρόσβαση στα αγαθά της κοινωνίας. Εξάλλου, κι ο Αριστοτέλης μίλησε για αυτάρκεια και την προσδιόρισε με αποκλειστικά υλικούς όρους. Γιατί η αυτάρκεια στηρίζεται στην κατανάλωση αγαθών. Όμως η αντίληψη αυτού του είδους προϋποθέτει την αριστοτελική αντίληψη του πλούτου – εργαλείου. Δηλαδή του πλούτου που οφείλει να κινηθεί μέσα σε κάποια όρια. Κι αυτό δε συνεπάγεται τη μισθολογική ισοπέδωση των εργασιών. Συνεπάγεται όμως τη διευρυμένη δυνατότητα πρόσβασης στον κοινωνικό πλούτο. Ο άμετρος πλουτισμός δεν είναι παρά ο έσχατος ανταγωνισμός, που παίρνει διαστάσεις ζωής και θανάτου. Είναι η απληστία που διεκδικεί ιδεολογική υπόσταση. Κι εδώ φτάνουμε στο ρόλο του νομοθέτη. Γιατί ο νομοθέτης οφείλει να προτρέπει τους πολίτες σ’ αυτού του είδους τη συμπεριφορά που θα είναι ωφέλιμη για την κοινωνία. Και το κοινωνικά ωφέλιμο είναι μόνο το δίκιο της συλλογικότητας. Γι’ αυτό και ο νομοθέτης, αριστοτελικά πάντα, είναι ο μεγαλύτερος παιδαγωγός της κοινωνίας.

Αριστοτέλης, ΠΟΛΙΤΙΚΑ