Έρωτίδια

Εορταί προς τιμήν του Έρωτος, τα λεγόμενα «Έρωτίδια», εωρτάζοντο στην Αρχαία Ελλάδα κατά τον μήνα Ελαφηβολιώνα, περίπου γύρω στις 10-15 Μαρτίου του σημερινού ημερολογίου.:Γι' αυτό είναι κάπως παράξενο που σήμερα, αντί να εορτάζωμε τα ΕΡΩΤΙΔΙΑ, οι ερωτευμένοι τίθενται υπό την προστασίαν του καθολικού Αγίου Βαλεντίνου.

Η λέξις έρως ετυμολογικώς: Παρατηρούμε ότι ή λέξις έρως αρχίζει από το ΕΡ τής ερωής. Ερωή σημαίνει ορμητική κίνησις. Πράγματι, ό Πλάτων εις τον διάλογον ΚΡΑΤΥΛΟΣ διευκρινίζει ότι ό έρως είναι μία εισροή έξωθεν, όχι οικεία «...έρως δέ, ότι έσρεί (=είσρέει) έξω­θεν και ουκ οικεία έστιν ή ροή αύτη τω έχοντι, αλλ' έπείσακτος δια των ομμά­των, δια ταύτα από του έσρείν, «έσρος" τό γε παλαιόν έκαλείτο, νυν δέ έρως κέκληται...».
                                                                               
Και τό Ετυμολογικόν τό Μέγα: «ή παρά τό είρειν, τό δεσμείν, ό συνδέων ημάς πόθος... ή άπό του Αρης, άρως και έρως... ή παρά τό όρώ, τό βλέπω ό διά τής οράσεως έσγινόμενος τοις ανθρώπεις πόθος...».

Γι' αυτό και ή Γαλλίδα ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγύ έχει γράψει: Στην Γαλλία όλο και περισσότερο χρησιμοποιούν τήν ελληνική λέξη "έρως" αμετάφραστη, "Εros", διότι είναι αδύνατον νά μεταφραστούν μο­νολεκτικά όλα όσα αυτή σημαίνει.

Ερως δεν σημαίνει μόνον αγάπη, επιθυμία, φιλότης, γενικώς τό «ό έρά τις». Ό έρως διά τους Ορφικούς και διά τον Ήσίοδον και διά τον Εμπεδοκλή είναι ή παγκόσμιος έλξις:«Διά τούτον τον έρωτα πάντα ήρμοσται άλλήλοις, ώς έν έρωτι μένη κόσμου στοιχεία θέοντα".

Δηλαδή, εξ αιτίας αυτού τού έρωτος τα πάντα έχουν συναρμοσθή μεταξύ τους, ώστε νά παραμένουν έν έρωτι όλα τά στοιχεία τού κόσμου, της δημιουργίας, τά όποια τρέχουν...:που δώρο άπ' τους αθάνατους στον άνθρωπον εδόθη.

Και ό Ησίοδος.« Η τοι μεν πρώτιστα Χάος γένετ' αυτάρ έπειτα Γαία ευρύστερνος, πάντων έδος ασφαλές αίεί, ήδέ έρος, ός κάλλιστος έν άθανάτοισι θεοίσι...».(Πρόκλος -Όρφ.)(=Βεβαίως, αληθώς, πρώτιστα υπήρξε το Χάος και ακολούθως έπειτα ή Γαία ή εύρύστερνος, έδρα ασφαλής τών πάντων, και ό έρως ό όποιος είναι ό κάλλιστος μεταξύ τών αθανάτων θεών...).

Ας διευκρινίσουμε και τήν διαφορά ανάμεσα στον έρωτα και τήν αγάπη. Ή αγάπη (έκ τού άγαν+πάομαι=άποκτώ, κατέχω) σημαίνει ότι πολύ επιθυμώ νά κα­τέχω το αντικείμενον τού ενδιαφέροντος μου, καί, γιατί όχι, νά κατέχωμαι αντι­στοίχως από αυτό.Σημειωτέον ότι ό διαχωρισμός εννοίας αυτών τών δύο λέξεων (φαινομενικά παρομοίων) ΑΓΑΠΗ καί ΕΡΩΣ, είναι προνόμιον της ελληνικής γλώσσης.

Άλλες σχετικές λέξεις:
Φιλότης. (εκ τού ρ. φιλέω-ώ).
Πόθος, πόθος κυριολεκτικώς είναι το νά επιθυμώ κάποιον ό όποιος είναι απών. Λέγεται καί ποθή.
Στοργή: έκ τού στέργω, όπερ εκ του στέγω=καλύπτω, προφυλάττω.
Άρπυς. έκ τού ρ. αρπάζω, επειδή ό έρως «αρπάζει» τάς φρένας.
Άρμα καί ορμή: έκ τού ρήματος αρμόζω- δηλαδή, συνταίριασμα.

Κλείνοντας αυτό τό μικρό αφιέρωμα σημείωμα ας τελειώσουμε με τήν Σαπφώ καί τον Ευριπίδη:
«έρος δ' έτίναξέ μοι φρένας, ώς άνεμος κατ όρος δρύσιν έμπέτων»

Σαπφούς Μελών Β' 5 «Ό έρως μ' αφάνισε τά λογικά, σαν που ταράζει ό άνεμος τα δέντρα στα βουνά».

Σπάσε το ποτήρι

Μείναμε έτσι, με τα χέρια ενωμένα, για μερικά λεπτά. Διάβαζα μέσα στα μάτια του τους αρχέγονους φόβους που η πραγματική αγάπη επιβάλλει σαν ανυπέρβλητα εμπόδια. Διάβασα την άρνηση της προηγούμενης νύχτας, το μακρύ διάστημα που είχαμε ζήσει χωριστά ο ένας από τον άλλο, σε αναζήτηση ενός κόσμου όπου δε συνέβαιναν τέτοια πράγματα.

Διάβαζα στα μάτια του τις χιλιάδες φορές που είχε φανταστεί τούτη τη στιγμή, το διάκοσμο που είχε στήσει γύρω μας, το χτένισμα που θα είχα, το χρώμα των ρούχων μου. Ήθελα να πω ναι, πως θα ήταν καλόδεχτος, πως η καρδιά μου είχε κερδίσει τη μάχη.

Ήθελα να του πω πόσο τον αγαπούσα, πόσο τον ποθούσα τούτη τη στιγμή.
Αλλά έμεινα βουβή. Παρακολουθούσα, σαν μέσα σε όνειρο, την εσωτερική του πάλη. Είδα ότι είχε απέναντί του την άρνησή μου, το φόβο μη με χάσει, τα σκληρά λόγια που είχε ακούσει σε ανάλογες περιπτώσεις -γιατί όλοι περνάμε τέτοιες στιγμές και συσσωρεύουμε ουλές.
Τα μάτια του άρχισαν να λάμπουν. Ήξερε πως γκρέμιζε όλους του τους φραγμούς.
Τότε του άφησα το ένα χέρι. Έπιασα το ποτήρι και το ακούμπησα άκρη άκρη στο τραπέζι.
"Θα πέσει", μου είπε.
"Σωστά. Και θέλω να το πετάξεις".
"Να σπάσω το ποτήρι;"
Ναι, να σπάσει ένα ποτήρι. Μια κίνηση απλή, φαινομενικά, η οποία ωστόσο υπονοεί φοβίες που δεν καταφέρνουμε να τις καταλάβουμε ποτέ. Πού είναι το κακό στο να σπάσεις ένα κοινό ποτήρι -κάτι που το έχουμε κάνει όλοι άθελά μας κατά καιρούς;

"Να σπάσω ένα ποτήρι?"επανέλαβε. "Για ποιό λόγο?"
"Θα μπορούσα να σου δώσω κάποιες εξηγήσεις. Αλλά, στην πραγματικότητα, έτσι, απλά... για να το σπάσεις."
"Αντί για εσένα?"
"Όχι βέβαια!"
Κοίταξε το ποτήρι στην άκρη του τραπεζιού ανήσυχος από την πιθανότητα της πτώσης του.
Είναι ένα περαστικό καπρίτσιο, ήθελα να του πω. Είναι το απαγορευμένο. Δε σπας ποτήρια στα καλά καθούμενα, επίτηδες. Όταν μπαίνουμε σ' ένα εστιατόριο ή στο σπίτι μας, προσέχουμε να μην αφήσουμε τα ποτήρια στην άκρη του τραπεζιού. Ο κόσμος μας απαιτεί να προσέχουμε να μην αφήνουμε τα ποτήρια να πέφτουν και να σπάνε. Ωστόσο, σκέφτηκα, τυχαίνει να σπάσουμε άθελά μας ένα ποτήρι και τότε βλέπουμε πως στο κάτω κάτω δεν ήταν και τίποτα σοβαρό. Το γκαρσόνι λέει "Α, δεν είναι τίποτα" και δεν έχω δει ποτέ να σου χρεώνουν ένα σπασμένο ποτήρι στο λογαριασμό. Το να σπας ποτήρια αποτελεί μέρος της ύπαρξης, και δεν αδικούμε κανένα, ούτε τον εαυτό μας, ούτε το εστιατόριο, ούτε τον διπλανό μας.
Χτύπησα το τραπέζι με την παλάμη. Το ποτήρι ταλαντεύτηκε, αλλά δεν έπεσε.
"Πρόσεχε!" είπε αυθόρμητα.
"Σπάσε το ποτήρι" επέμεινα.
Σπάσε το ποτήρι, συλλογίστηκα, γιατί είναι μια κίνηση συμβολική. Προσπάθησε να καταλάβεις ότι έσπασα μέσα μου πολύ πιο σημαντικά πράγματα από ένα ποτήρι και ότι είμαι ευτυχισμένη. Σκέψου τη δική σου εσωτερική πάλη και σπάσε τούτο το ποτήρι. Γιατί οι γονείς μας μας έμαθαν να προσεχουμε τα ποτήρια και τα σώματα. Μας έμαθαν πως τα παιδικά πάθη ανήκουν στο χώρο του αδύνατου, πως δεν πρέπει να απομακρύνουμε τους άντρες από την ιεροσύνη, πως οι άνθρωποι δεν κάνουν θαύματα και πως κανένας δεν φεύγει για ταξίδι χωρίς να ξέρει πού πάει. Σπάσε αυτό το ποτήρι, σε παρακαλώ, και απελευθέρωσέ μας από όλες τις καταραμένες προκαταλήψεις, από αυτή τη μανία να τα εξηγούμε όλα και να μην κάνουμε παρά μόνο αυτό που εγκρίνουν οι άλλοι.
"Σπάσε το ποτήρι", του ζήτησα για άλλη μια φορά.
Κάρφωσε το βλέμμα του στο δικό κου. Ύστερα, αργά, το χέρι του γλύστρισε στην επιφάνεια του τραπεζιού ώσπου άγγιξε το ποτήρι. Το έσπρωξε με μια κοφτή κίνηση και το πέταξε καταγής.
Ο θόρυβος τράβηξε την προσοχή των θαμώνων. Αντί να ζητήσει συγγνώμη με κοίταξε χαμογελώντας. Του αντιγύρισα το χαμόγελο.
"Δεν είναι τίποτα", φώναξε το γκαρσόνι που εξυπηρετούσε κάποιους πελάτες. αλλά εκείνος δεν το άκουσε. Είχε σηκωθεί, με είχε αρπάξει από τα μαλλιά και με φιλούσε.

Η Γυναίκα Ζωσμένη με Σπαθί

Είναι σε σένα, γυναίκα, όμορφη χαμένη λυτρωτή της φυλής, που τολμώ να απευθύνω αυτό το κεφάλαιο. Αυτό που εξεγείρεται μέσα σου τώρα δεν είναι τρέλα, δεν είναι αμαρτία, δεν είναι μωρία, αλλά είναι ζωή, νέα ζωή και χαρά και φωτιά που θα γεννήσει μια νέα φυλή και θα δημιουργήσει ένα νέο ουρανό και μια νέα γη.
Όταν ήσουν παιδί, ο άνεμος δεν μίλησε σε σένα και ο ήλιος; Δεν άκουσες τη φωνή του βουνού, τις φωνές του ποταμού και της καταιγίδας; Δεν είχες ακούσει τα μαντάτα των αστεριών και της σιωπής τις φωνές, ανείπωτο;

Δεν έμεινες γυμνή μέσα στο δάσος, με τον άνεμο πάνω στο σώμα σου και ένιωσες το χάδι του Πάνα; Και η καρδιά σου φούσκωσε με την άνοιξη, άνθισε με το καλοκαίρι και λυπήθηκε με τον λύκο του χειμώνα; Αυτά τα πράγματα είναι το συμβόλαιο και μέσα σε αυτά η αλήθεια η παντοτινή.

Και αναζήτησες συντρόφους υψηλά ευγενείς, όπως εσύ, και δεν τους βρήκες, εκτός από φευγαλέες αναμνήσεις σε όνειρα και τραγούδια. Γιατί βρήκες στάχτη πάνω από τον κόσμο, μια στάχτη σιωπής και θλίψης και οι σύντροφοί σου περπάτησαν με ενοχή και ντροπή, μέσα στο φόβο και το μίσος, την αμαρτία και τη θλίψη της αμαρτίας, και ήσουν μόνη. Αχ, γέλιο υπήρχε, αλλά ταραχώδες γέλιο. Ευχαρίστηση, αλλά φευγαλέα ευχαρίστηση, ανικανοποίητη και με ντροπή. Και τώρα η καρδιά σου είναι θλιμμένη. Όμως μη λυπάσαι, αγαπημένη μου. Να είσαι χαρούμενη και άφοβη. Γιατί μέσα σου είναι το τραγούδι που θα συντρίψει τη σιωπή, η φλόγα που θα κάψει τη σκουριά.

Εσύ είσαι η λυτρωτής. Η λυτρωτής της αμαρτίας και της θλίψης, της ενοχής και της ντροπής, εσύ, γυναίκα, ω ενσαρκωμένο μεγαλείο! Πόσο καιρό υπηρέτησες σε αλυσίδες, μια σκλάβα στη λαγνεία γουρουνιών και στην ενοχή γουρουνιών;

Πόσο καιρό σπαρταρούσες κάτω από την ακάθαρτη υποβάθμιση του ιερού σου ονόματος, πόρνη, ή υπέφερες σιωπηλά κάτω από την περίφημη υποβάθμιση που ονομάζεται αρετή;

Πόσο καλά γνώρισες το παλούκι, τον τροχό των βασανιστηρίων, το μαστίγιο, τη ράβδο, τις αλυσίδες, την φυλάκιση, τον ενταφιασμό στην υπηρεσία του αφέντη σου.

Ήταν ο δεσμός του φόβου, ήταν η αδυναμία, ήταν η δειλία και η κατωτερότητα; Ω, ντροπή του ανθρώπου, τίποτα από αυτά δεν ήταν, ήταν αγάπη. Ένας άνδρας σταυρώθηκε σε μια λύτρωση που απέτυχε. Κι όμως δέκα φορές δέκα εκατομμύρια άνθρωποι σταυρώθηκαν, όμως αυτή η ατιμία δεν εξαργυρώθηκε.

Ιερέα, πατέρα, σύζυγε, εραστή, δεσμοφύλακα, δικαστή, δήμιε, λεηλάτη, γόη, καταστροφέα, αυτός ήταν ο εραστής σου, ο αφέντης σου, ω γυναίκα μολυσμένη.

Όμως λυπήσου τον, γιατί και εκείνος επίσης έψαχνε αγάπη.

Αλλά υπάρχει ένα τέλος και μια αρχή και η αρχή και όλο το μέλλον είναι μαζί σου. Γιατί είσαι η μητέρα της νέας φυλής, η λυτρωτής και η ερωμένη των νέων ανδρών, των ανδρών που θα είναι ελεύθεροι.

Τώρα θα σας μιλήσω για τους άνδρες. Οι άνδρες επιθυμούν τρία πράγματα στη γυναίκα, μια μητέρα σπουδαιότερη από εκείνους, μια σύζυγο λιγότερης αξίας από εκείνους και μια ερωμένη ίση με εκείνους. Ενάντια στη μητέρα πάντα επαναστατούν, τη σύζυγο κρατούν σε περιφρόνηση, η ερωμένη πάντα τους διαφεύγει.

Σκεφτείτε τον σύζυγο, πως μισεί τη γυναίκα και τρέπεται σε φυγή, φοβούμενος πως θα την φονεύσει.

Σκεφτείτε τον μεγάλο εραστή, πως δράττεται για αγάπη και τα χέρια του κλείνουν στο τίποτα.

Αυτά είναι σαστισμένα, φοβισμένα παιδιά, που παίζουν παιχνίδια ενάντια στο σκοτάδι. Και εκείνοι που φορούν μπρούτζο και σπαθιά, που βαδίζουν επιδεικτικά και φονεύουν, δεν είναι οι πιο τρομακτικοί από όλους; Επομένως λυπήσου τους, επομένως συγχώρεσέ τους.

Ήταν πολλές χιλιάδες χρόνια πριν οι ιστορίες γραφούν, που η αλλαγή ήρθε. Πρέπει να στρέψουμε τη μνήμη μας ακόμα πιο μακριά. Τότε που ξεπήδησε από τα λαγόνια, αν και είναι πολύ καιρό πριν, ο αιώνας της Ίσιδας, που λανθασμένα καλείται μητριαρχία. Δεν είναι μια μητριαρχία όπως την φανταζόμαστε, μια διοίκηση μιας λέσχης γυναικών ή απογοητευμένων κοτόπουλων. Πρόκειται για μια ισότητα. Η γυναίκα είναι η ιέρεια, σε εκείνη αναπαύεται το μυστήριο. Είναι η μητέρα. Επωάζοντας τρυφερά. Η ερωμένη. Ταυτόχρονα παθιασμένη και απόμακρη. Η σύζυγος. Σεβαστή και τιμημένη. Είναι η γυναίκα μάγισσα. Είναι ισότιμη. Μη διαφοροποιημένος, ο άνδρας, οπλαρχηγός, κυνηγός, σύζυγος, εραστής, στοχαστής, πράττων. Η γυναίκα, ιέρεια, φύλακας του μυστηρίου, Σίβυλλα του ασυνείδητου, προφήτισσα των ονείρων. Επομένως ισορροπία. Σταθερότητα.

Στη συνέχεια, καταστροφή ανείπωτη, η πατριαρχία, αψίδα που χαρακτηρίζεται από το δαιμονικό μονοσεξουαλικό τέρας, τον Ιεχωβά. Τώρα, κάτω από την εξουσία των ιερέων, η γυναίκα είναι ένα κατώτερο ζώο, ο άνδρας ένας ανώτερος θεός, απομονωμένος, στο έλεος της ανελέητης νοημοσύνης του. Είναι πόλεμος, ολοκληρωτικός πόλεμος δίχως οίκτο, ανάμεσα στα υποχρεωμένα σε «πρέπει» συναισθήματα και στη νόηση που στερείται θελήσεως. Κάθε θρησκεία στην πατριαρχία είναι ένα αντιφατικό τερατούργημα – Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Βουδισμός, Μωαμεθανισμός, φασισμός, κομμουνισμός, δημοκρατία, επιστήμη και κάθε άλλη πίστη του ιστορικού κόσμου. Είναι δόγμα, βασισμένο σε αξιώματα που μετακινούνται σαν άχυρα στον άνεμο της διανόησης και πάνω σε αυτή τη μεταβλητή δομή ο άνδρας έχει αποτύχει και πρέπει να αποτύχει, γιατί γνωρίζει τη ματαιότητά τους και αγωνίζεται για αυτές με όλη την άρρωστη μανία της ματαίωσης. Γνωρίζει ότι είναι ένα μικρό αγόρι που παίζει με κατασκευαστικά παιχνίδια και συλλογές χημικών, που παίζει κλέφτες και αστυνόμους σε ένα παιχνίδι που πάει πολύ μακριά.

Έχει χάσει τη μητέρα του. Η σύζυγός του τον απογοητεύει. Η ερωμένη του διαφεύγει. Το μυστήριο έχει περάσει έξω από τον ναό, εξορίστηκε από ένα γεροντικό και αυτάρκες συμβούλιο με γενειάδες.

Γυναίκα, γυναίκα, που είσαι; Επίστρεψε, γυναίκα, έλα πάλι πίσω με μας! Συγχώρεσε, ξέχασε, κάθισε μέσα τους ναούς μας, πάρε μας από το χέρι, φίλησέ μας στα χείλη, πες μας ότι μας αγαπάς, πες μας ότι δεν είμαστε μόνοι. Μάγισσα γυναίκα, μέσα από τις στάχτες των πασσάλων, ανορθώσου ξανά!

Βλέπετε, ήταν μέσα στη ντιανική λατρεία (dianic cult) που ο παλιός τρόπος συνέχισε. Εκείνες οι υπέροχες και τρομερές γυναίκες, η Messalina, η Toffana, η La Voisin και η de Brinvilliers, πήραν εκπληκτικές εκδικήσεις. Και άλλοι, γυναίκες και άνδρες επίσης, έψαξαν το απαγορευμένο μυστήριο στις μυστικές τελετές και αγόρασαν μια σύντομη επανένωση σε μια φοβερή τιμή.

Αυτή ήταν η ελπίδα της νεανίδος της Ορλεάνης (Joan of Arc, «the maid of Orleans»), η ελπίδα των απελπισμένων εκατομμυρίων ότι επιτέλους θα έρθει η γυναίκα που θα τους λυτρώσει. Είθε η μοίρα και η αποτυχία της να σας διδάξει ότι η αθωότητα δεν είναι προστασία.

Ας είσαι πολυμήχανη, ω γυναίκα, ας είσαι σοφή, ευφυής, ανελέητη. Έχω πει, κατάλαβε, συγχώρεσε, ξέχασε. Αλλά μην ξεχνάς πάρα πολύ. Μην εμπιστεύεσαι τίποτα πάρα μόνο τον εαυτό σου.

Μίλησα για εκείνες τις μεγάλες δηλητηριάστριες, όμως υπάρχει μια χειρότερη εκδίκηση. Να ξέρετε ότι όλη η εκδίκηση είναι εκδίκηση στον εαυτό και η πιο φοβερή είναι εκείνη που λαμβάνεται από μια ψυχρή γυναίκα. Μετρήστε την στα εκατομμύρια και στα δέκα εκατομμύρια. Προσέξτε όχι αυτό που λέει στον σύζυγό της ή στον εραστή της. Προσέξτε καλά τι λέει στον οικείο της, το γιατρό της.

Ωστόσο με πολλές η αιτία βρίσκεται βαθύτερα. Βρίσκεται σε δυο πράγματα, στην αποτυχία του συντρόφου της να είναι άνδρας και στην δική της αποτυχία να είναι αληθινή προς τον εαυτό της.

Υπάρχει η μαύρη δολοφονική ενοχή με την οποία οι γονείς δηλητηριάζουν τα παιδιά τους και αυτή είναι η αιτία της ψυχρότητας.

Υπάρχει κατασταλμένη αιμομικτική αγάπη.

Υπάρχει ο φόβος της ασθένειας και ο φόβος των παιδιών.

Όμως εσείς, που έχετε γνωρίσει κάτι από αυτά τα πράγματα, μην έχετε καμιά ντροπή. Η δύναμη δεν γεννιέται, η δύναμη αποκτιέται με την κατανόηση και την υπέρβαση.

Έπειτα ελευθερώσου! Έπειτα τραγούδησε το παλιό, άγριο τραγούδι: Ευοί ιώ, ευοί Ίακχε, ιώ Παν, ιώ Παν, ευοί Μπάμπαλον!

Πήγαινε στα βουνά και στους ωκεανούς και στο δάσος, πήγαινε γυμνή το καλοκαίρι για να μπορέσεις να ανακτήσεις την παλιά χαρά και αγάπησε μετά χαράς και ελευθερίας κάτω από τα αστέρια.

Όμως το σώμα δεν είναι όμορφο; Εδώ υπάρχει ένα μυστικό. Το σώμα διαμορφώνεται από το νου. Αγκάλιασε το φόβο, την καταπίεση, το μίσος, έπειτα εξέτασε το σώμα – ή μάλλον μην το εξετάσεις. Αλλά πήγαινε ελεύθερα, αγάπησε χαρούμενα, δίχως περιορισμό, τρέχα για λίγο γυμνή. Κι έπειτα παρακολούθησε τα μάγουλα που κοκκινίζουν, δες το στήθος που φουσκώνει, τα εύπλαστα περιγράμματα, τον ρέοντα ρυθμό. Όλη η ασθένεια και όλη η παραμόρφωση εκτρέφονται μέσα στο φόβο και στο μίσος. Γι αυτό, ω γυναίκα, καλείσαι θεραπεύτρια.

Γυναίκα, ιέρεια του παράλογου κόσμου! Παράλογου, αλλά τόσο πολύ σημαντικού και τόσο θανατηφόρου επειδή είναι μη αποδεκτός και απορριπτέος.

Δεν θέλουμε να είμαστε μεθυσμένοι, δολοφονικοί, απογοητευμένοι, χτυπημένοι από την ανέχεια, άθλιοι δίχως αιτία. Αυτά τα πράγματα δεν είναι λογικά ή επιστημονικά, κι όμως υπάρχουν. Λέμε ότι δεν θέλουμε πόλεμο. Όμως η αιτία του πολέμου είναι μια ψυχολογική αναγκαιότητα και ο πόλεμος θα συνεχίσει μέχρι εκείνη η ανάγκη να εκπληρωθεί διαφορετικά.

Δεν ωφελούμαστε λέγοντας ότι θα αγαπήσουμε αυτό το πρόσωπο ή θα μισήσουμε εκείνο το πρόσωπο γιατί αυτό είναι λογικό. Κινούμαστε θέλοντας και μη, παρά τη λογική μας και τις δυνάμεις της θέλησής μας από τον ασυνείδητο, παράλογο κόσμο, από τις δυνάμεις που μιλούν σε μας στα όνειρά μας, στα σύμβολα και στις δικές μας ακατανόητες πράξεις. Και αυτά θα απολυτρωθούν μόνο από την κατανόηση, της οποίας το όνομα είναι γυναίκα. Μόνο με την απόκτηση της κατανόησης μπορούν να υπερισχύσουν η θέληση και η διάνοια, αλλιώς δεν είναι παρά τυφλές αυτοκαταστροφικές δυνάμεις.

Γυναίκα, μάζεψε τα ανάξια όπλα. Μάζεψε την κακία και το δηλητήριο, την ψευδή ψυχρότητα και την ψευδή ανοησία. Σύρε το σπαθί, το δίκοπο σπαθί της ελευθερίας και ζήτα έναν άνδρα να σε συναντήσει σε δίκαιη μάχη, έναν άνδρα κατάλληλο για σύζυγό σου, κατάλληλο για πατέρα του αετίσιου γένους σου.

Κάλεσέ τον, δοκίμασέ τον με το σπαθί και εκείνος θα είναι άξιός σου. Γιατί εσείς οι δυο είστε τα αρχέτυπα της νέας φυλής.

Κάπου στον κόσμο σήμερα υπάρχει μια γυναίκα για την οποία σφυρηλατείται το σπαθί. Κάπου υπάρχει κάποια που έχει ακούσει τις τρομπέτες του νέου αιώνα και θα ανταποκριθεί. Θα ανταποκριθεί, αυτή η καινούρια γυναίκα, στην υψηλή κραυγή εκείνων των αστέρινων τρομπετών. Θα έρθει ως μια επικίνδυνη φλόγα και ένα παραπλανητικό τραγούδι, μια φωνή μέσα στις αίθουσες της κρίσεως, ένα λάβαρο μπροστά στους στρατούς. Θα έρθει ζωσμένη με το σπαθί της ελευθερίας και μπροστά της βασιλιάδες και ιερείς θα τρέμουν και οι πόλεις και οι αυτοκρατορίες θα πέσουν και θα ονομάζεται ΜΠΑΜΠΑΛΟΝ, η πορφυρή γυναίκα. Γιατί αυτή θα είναι γεμάτη λαγνεία και περηφάνια. Θα είναι ευφυής και θανατηφόρα, ειλικρινής και αήττητη ως μια γυμνή λεπίδα. Και οι γυναίκες θα ανταποκριθούν στην πολεμική κραυγή της και θα απαλλαχτούν από τα δεσμά και τις αλυσίδες τους και οι άνδρες θα ανταποκριθούν στην πρόκλησή της, εγκαταλείποντας τους ανόητους τρόπους και τους μικρούς τρόπους. Και αυτή που θα λάμψει όπως το ερυθρό απογευματινό άστρο μέσα στο αιματηρό ηλιοβασίλεμα του Gotterdamerung (Λυκόφως των Θεών), θα λάμψει και πάλι ως ένα πρωινό άστρο όταν η νύχτα έχει περάσει και ένα νέο ξημέρωμα φθάνει πάνω από τον κήπο του Πανός.

Για σένα, ω άγνωστη γυναίκα, το ξίφος δεσμεύτηκε. Κράτα την πίστη!

Πεπρωμένο, ειμαρμένη, μοίρα, γραφτό ...;

Πρόσεχε τις σκέψεις σου, γίνονται λόγια. Πρόσεχε τα λόγια σου, γίνονται πράξεις. Πρόσεχε τις πράξεις σου, γίνονται συνήθειες. Πρόσεχε τις συνήθειές σου, γίνονται χαρακτήρας. Πρόσεχε το χαρακτήρα σου, γιατί γίνεται η μοίρα σου (Φρανκ Άουτλω)

Η έννοια του πεπρωμένου αποτελεί σταθερή αξία που συναντάται σε όλες τις περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας.
Κατά τον Ιπποκράτη, «Κάθε πράγμα, μικρό ή μεγάλο, εκτελεί το έργο για το οποίο προορίσθηκε».
Με αυτό το θέμα έχουν ασχοληθεί φιλόσοφοι, θεολόγοι, επιστήμονες, κοινωνιολόγοι και μάγοι.

Πρωταγωνιστεί σε αμέτρητα λογοτεχνικά έργα, από την αρχαία ελληνική τραγωδία μέχρι τις σύγχρονες ταινίες επιστημονικής φαντασίας.
Μας συντροφεύει σε κάθε μας στιγμή.
Ποιος από μας δεν έχει πει για κάτι ότι «ήταν γραφτό», παρόλο που εξακολουθούμε να πιστεύουμε στην ελεύθερη βούλησή μας;

Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον;

Η λέξη «πεπρωμένο» επιδέχεται πολλές ερμηνείες. Για τους αρχαίους, οι οποίοι δεν είχαν προσδιορίσει τους μηχανισμούς αιτίου-αιτιατού στα φυσικά φαινόμενα, η μοίρα, με την έννοια του μελλοντικού, βρισκόταν στα χέρια ιδιότροπων και απρόβλεπτων θεοτήτων. Για να της ξεφύγουν έπρεπε να ερμηνεύουν τα θεόσταλτα σημάδια μέσω των θυσιών.
Μολονότι στις μέρες μας οι πρακτικές πρόβλεψης του μέλλοντος, από το ωροσκόπιο μέχρι τη χειρομαντεία, είναι ευρέως διαδεδομένες, οι περισσότεροι από εμάς είμαστε κυρίαρχοι των επιλογών στη ζωή μας. Κι όμως, το πεπρωμένο συνδέεται με τις κοινωνικές δομές που περιορίζουν την ατομική ελευθερία.
Ας μην ξεχνάμε ότι μόλις πρόσφατα καταργήθηκαν οι κάστες στην Ινδία.
Επιπροσθέτως συσχετίζεται και με το DNA, το οποίο καθορίζει σε μικρό ή μεγάλο βαθμό τη ζωή μας.
Σε κάθε περίπτωση, το πεπρωμένο δεν θεωρείται αήττητο.
Οι περισσότεροι πιστεύουμε ότι αξίζει να δώσουμε τη μάχη, όπως έκανε ο ιπποκόμος Ουίλιαμ Θάτσερ, ο οποίος νίκησε τη μοίρα του στους θρύλους του Καντέρμπουρι. 

Πιόνια της μοίρας;

Από αγρότης, μεγιστάνας. Η κοινωνία μας δεν είναι πλέον κλειστή, αφού μπορούμε να βελτιώσουμε την αρχική μας κατάσταση.
Ο Χένρι Φορντ, από αγροτική οικογένεια, κατάφερε να ιδρύσει την αυτοκρατορία Ford Motor Company. Είναι ο τέλειος εκφραστής του αμερικανικού ονείρου, του μύθου ότι ο καθένας μπορεί να αλλάξει το πεπρωμένο του αν εργαστεί σκληρά και κινηθεί έξυπνα. Σήμερα είναι ευρέως διαδεδομένη η αντίληψη ότι μπορούμε να επιλέξουμε το μέλλον μας. Είναι πράγματι έτσι; Πόσες πιθανότητες έχουμε να βελτιώσουμε την κοινωνική θέση που κληρονομήσαμε από την οικογένειά μας; Ποιες κοινωνίες παρέχουν δυνατότητες ανέλιξης; 

Κινητική δημοκρατία

Στις σύγχρονες κοινωνίες είμαστε ελεύθεροι να επιλέγουμε πού θα εργαστούμε, πού θα διαμείνουμε, ποιόν θα παντρευτούμε. Τις ίδιες επιλογές έκαναν πριν από εμάς και άλλοι. Σύμφωνα με τους κοινωνιολόγους, μια κινητική κοινωνία εξασφαλίζει τα ίδια κοινωνικά, πολιτικά και ατομικά δικαιώματα, σε αντίθεση με τις κλειστές, οι οποίες δομούνται με βάση τις κάστες. Στις τελευταίες η κατανομή των ρόλων είναι άκαμπτη και γίνεται βάσει των θρησκευτικών κριτηρίων. Για παράδειγμα, στην Ινδία οι κάστες καθόριζαν την επιλογή επαγγέλματος και συντρόφου, ρυθμίζοντας δραματικά το μέλλον των ανθρώπων. Από την άλλη, οι ευρωπαϊκές κοινωνίες των περασμένων αιώνων ήταν τουλάχιστον σκληρές. Το πεπρωμένο ήταν εν πολλοίς καθορισμένο τόσο για τον φτωχό όσο και για τον ευγενή, αφού ο αριστοκράτης κληρονομούσε τα θρησκευτικά ή στρατιωτικά αξιώματα του πατέρα του.
Για τους λιγότερο ευκατάστατους, η μοίρα όριζε να συνεχίσουν τις δραστηριότητες της οικογένειάς τους. Οι πλούσιοι αστοί είχαν τη δυνατότητα να αποκτήσουν κάποιον τίτλο και να γίνουν ευγενείς, εκτελώντας δημόσιες υπηρεσίες ή αγοράζοντας εδάφη.
Γενικά η κοινωνία καταδίκαζε κάθε είδους αλλαγές. Οι νέοι αριστοκράτες που είχαν αλλάξει τη μοίρα τους αντιμετωπίζονταν με περιφρόνηση. Πραγματικοί ευγενείς ήταν όσοι είχαν κληρονομικό δικαίωμα, ενώ οι υπόλοιποι θεωρούνταν παρείσακτοι. Ακόμη και σήμερα οι νεόπλουτοι κατηγορούνται για έλλειψη παιδείας και καλών τρόπων ...;

Το αμερικανικό όνειρο

Στην αστική και βιομηχανική κοινωνία όλα άλλαξαν άρδην. Η κοινωνική σταθερότητα δεν επιτυγχάνεται με τη στεγανότητα των κοινωνικών τάξεων.
Οι άποικοι των ΗΠΑ, που προέρχονταν από την άκαμπτη ευρωπαϊκή κοινωνία, δημιούργησαν έναν νέο κόσμο που στηρίχτηκε στην κινητικότητα. H τόλμη και η επιχειρηματικότητα αποτέλεσαν τη βάση του αμερικανικού ονείρου.
Σταδιακά προέκυψε ο μύθος του «self-made man», του αυτοδημιούργητου ανθρώπου που πετυχαίνει αποκλειστικά με τις δυνάμεις του.
Έτσι οι νέες ιδεολογίες δημιούργησαν νέα πεπρωμένα.
Σύμφωνα με τις φιλελεύθερες ιδέες, η ατομική αξία καθορίζει την αξία στην αγορά. Παράλληλα διαμορφώθηκε και το ταξικό πεπρωμένο.
Για τον Μαρξ, το μέλλον της ανθρωπότητας ταυτίστηκε με τη νίκη του προλεταριάτου. 

Πόσο καθοριστικό είναι το σημείο εκκίνησης  στις μέρες μας; 

Παρότι πολλοί Έλληνες ασκούν διαφορετικό επάγγελμα από εκείνο των γονιών τους, στις περισσότερες περιπτώσεις δεν απομακρύνονται από την αρχική κοινωνική τους θέση. Το σημείο εκκίνησης ασκεί ισχυρή επίδραση στο επαγγελματικό τους μέλλον. Μια ευνοϊκή αρχική κατάσταση εξασφαλίζει καλύτερη μόρφωση είτε επειδή η οικογένεια έχει τη δυνατότητα να προσφέρει είτε επειδή το παιδί δεν είναι υποχρεωμένο να εργαστεί. Παράλληλα εξασφαλίζει ένα σημαντικό δίκτυο γνωριμιών για την είσοδο στην αγορά εργασίας μέσα από την ίδια την οικογένεια ή μέσω γνωστών και φίλων.

Με λίγα λόγια, σχέσεις και ευκαιρίες αλληλοεπιδρούν. Πολλά παιδιά της ανώτερης τάξης παραμένουν ψηλά, ενώ άλλα των κατώτερων τάξεων παραμένουν χαμηλά. Στην πραγματικότητα δεν δίνονται ίσες ευκαιρίες, καθώς μόλις ένα μικρό ποσοστό των παιδιών που προέρχονται από την εργατική τάξη ανεβαίνουν στην κλίμακα. 

Πόσο βοηθά το σχολείο;

Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ευκαιρίες ανέλιξης, πάντα όμως μπορούμε να καθορίσουμε τη μοίρα μας. Η εκπαίδευση επηρεάζει σημαντικά την κινητικότητα για την απόκτηση δεξιοτήτων που είναι χρήσιμες σήμερα, όπως οι ξένες γλώσσες και η τεχνολογία. Εκτός από το σχολείο, και άλλες κοινωνικές παροχές θα μπορούσαν να εξασφαλίζουν ίσες ευκαιρίες σε όλους τους πολίτες σε κάποιο υγιές κοινωνικο-πολιτικό σύστημα.

Νομίζω πως όλοι έχουμε τη δυνατότητα να καθορίζουμε το πεπρωμένο μας μέσα από τη σκληρή δουλειά, τις επιλογές μας και την αναζήτηση των ευκαιριών, αντί να «μοιρολατρούμε» ...;

Ίσως το πεπρωμένο να προκύπτει όταν η σωστή προετοιμασία μαζί με ανάγκη και τη θέληση συναντήσουν την ευκαιρία ...;

Ίσως, κατά τον Ηράκλειτο,
«Το ήθος του ανθρώπου χαράζει τη μοίρα του».

Ή, όπως έλεγε ο μεγάλος μας Ν. Καζαντζάκης:
«Το πιο μεγάλο εγώ σε αυτή τη γης του αντρούς λογαριάζω χρέος, τη μοίρα του άσπλαχνα να πολεμάει και το γραφτό να σβήνει».

Η Δύναμη της Ευχής

Αλήθεια… αν το τυπικό «Χρόνια Πολλά» που χρησιμοποιούμε κατά κόρον, το πιστεύαμε και λίγο και δεν ήταν απλά Εθιμοτυπία, ο κόσμος γύρω μας δεν θα ήταν καλύτερος;

Ο Λόγος δημιουργεί Πραγματικότητα… αρκεί να συνοδεύεται και από Αλήθεια. Το να εύχεται κάποιος τυπικά κάτι όχι μόνο δεν βοηθάει αυτόν στον οποίο απευθύνεται η ευχή, αλλά εγκλωβίζει και το πρόσωπο που την δίνει σε μια ατέρμονη Συνήθεια που μηχανιστικά του απομυζεί την Ενέργεια…

Για αυτό όταν ευχόμαστε κάτι, ας το πιστεύουμε πραγματικά… η Στιγμή της Ευχής είναι στιγμή που η Καρδιά είναι «ανοικτή» (φαίνεται άλλωστε από το Χαμόγελο που ζωγραφίζεται στο πρόσωπο τόσο αυτού που δίνει την ευχή, όσο και αυτού που την δέχεται). Τις στιγμές κατά τις οποίες η Καρδιά είναι «ανοικτή», επικοινωνούμε με τον Θεό μέσα μας και γινόμαστε μικροί Δημιουργοί μιας Πραγματικότητας για τους άλλους.

Αν δεν την πιστεύουμε την ευχή που δίνουμε, «χαλιόμαστε» και οι ίδιοι γιατί την δίνουμε εξ ανάγκης και λόγω συνήθειας.

Μα αν την δίνουμε «από καρδιάς», η Δύναμη της Ευχής μας θα συμπεριλάβει και εμάς τους ίδιους…

Κάιν και Άβελ - Βιβλικές ιστορίες γι' αγρίους

Στο πρώτο βιβλίο τής «θεόπνευστης» Βίβλου, την Γένεση, πληροφορούμαστε πως οι «πρωτόπλαστοι» Αδάμ και Εύα, μετά την έξωσή τους από τον Παράδεισο, τεκνοποίησαν κι έφεραν στον κόσμο δύο παιδιά: Τον Κάιν και τον Άβελ. Πληροφορούμαστε επίσης, πως ο πρωτότοκος Κάιν, γίνεται γεωργός κι ο Άβελ βοσκός προβάτων (Γένεση, 4: 1-2).

 

Ως ευσεβείς και υπάκουοι προς τον «Ύψιστο» προσφέρουν ως θυσία προς αυτόν, ότι διαθέτει ο καθένας: Ο Κάιν τούς καρπούς τής γης κι ο Άβελ τα πρωτότοκα τών προβάτων του (Γένεση, 4: 3-4). Για κάποιον ανεξήγητο όμως λόγο, ο Θεός δείχνει μια προτίμηση στις θυσίες τού Άβελ, ενώ δυσαρεστείται τα μάλα με τις θυσίες τού Κάιν, ωσάν οι καρποί τής γης, να μην είναι δικά του δημιουργήματα (Γένεση, 4: 4-5).

Η καθ' όλα ανθρώπινη αυτή προτίμηση τού Θεού προς το «κρεατάκι» τού Άβελ με την ταυτόχρονη απαξίωση των ταπεινών «ζαρζαβατικών» που προσέφερε ο Κάιν, οδηγεί τον τελευταίο, παρακινούμενο από ζήλεια(;) στον φόνο τού αδελφού του (Γένεση, 4: 8). Είναι ο πρώτος φόνος (και δη αδελφοκτονία) που καταγράφεται στην Βίβλο, προάγγελος αυτών που ακολουθήσουν και θα μπορούσαν δικαίως να τής αποδόσουν τα «εύσημα» για το ποιο αιμοσταγές βιβλίο που γράφτηκε ποτέ.

Σύντομα ο «Κύριος» οσμίζεται την απουσία τού Άβελ και με απόλυτα φυσικό τρόπο, ρωτά τον Κάιν: «Ποῦ ἔστιν Ἄβελ ὁ ἀδελφός σου;» (Γένεση, 4: 9). Μήπως μπορείτε να διακρίνετε εδώ την «ασήμαντη» λεπτομέρεια; Ο «παντογνώστης» Θεός που «τα πάντα ορά», αγνοεί που βρίσκεται ένα εκ των δημιουργημάτων του και ρωτά για να μάθει. Θα μπορούσε βέβαια, να υποστηρίξει κάποιος, πως φυσικά και γνώριζε ο Θεός τι απέγινε ο Άβελ (όπως προκύπτει κι από το «Τί έκανες; Το αίμα τού αδελφού σου, βοά σε μένα από τη γη» [Γένεση, 4: 10], όταν ο Κάιν προσποιήθηκε άγνοια) και πως απλά ήθελε να «δοκιμάσει» τον Κάιν για να διαπιστώσει αν θα τού έλεγε την αλήθεια. Και πάλι όμως ερχόμαστε σε σύγκρουση με μια προφανή αντίφαση: Αφού είναι «παντογνώστης», δεν θα γνώριζε εκ των προτέρων την απάντηση τού Κάιν; Ως προς τί λοιπόν όλο αυτό το θέατρο;

Εν πάση περιπτώσει, στην συνέχεια και πάλι μέσα από την «θεόπνευστη» Βίβλο και το συγκεκριμένο βιβλίο τής Γένεσης, πληροφορούμαστε πως ο «πανάγαθος» Θεός, παρ' ότι ο Κάιν αναγνωρίζει το μέγεθος τής αμαρτίας του, τον καταδικάζει να περιφέρεται «σαν την άδικη κατάρα» (Γένεση, 4: 11-12). Ο Κάιν εκφράζει τούς φόβους του, καθώς όντας καταραμένος θα είναι εκτεθειμένος στον κίνδυνο κι όπως λέει, «ἔσται πᾶς ὁ εὑρίσκων με, ἀποκτενεῖ με» («οποιοσδήποτε με βρει, θα με σκοτώσει») (Γένεση, 4: 14). Προς το παρόν, ας προσποιηθούμε πως δεν διαβάσαμε ή δεν καταλάβαμε ποιους εννοεί ο Κάιν, που θα μπορούσαν να επιβουλευθούν την ζωή του.

Ο «Κύριος», αποδεικνύεται και κατά τι «φιλέσπλαχνος», καθώς θέλοντας να «προστατέψει» το καταραμένο δημιούργημά του από όσους θελήσουν να τού αφαιρέσουν τη ζωή, το σημαδεύει, έτσι ώστε να γίνεται αντιληπτό πως πρόκειται για έναν καταραμένο που τελεί υπό την προστασία αυτού που τον καταράστηκε (Γένεση, 4: 15). Πρόκειται ασφαλώς, για μια σαδιστική ή σχιζοφρενική κατάσταση· όπως θέλετε πάρτε το.

Δεν γνωρίζουμε τί είδους σημάδι ήταν αυτό, καθώς δεν δίδεται τέτοια διευκρίνιση στο συγκεκριμένο εδάφιο, αν και οι κατοπινοί ερμηνευτές έγραψαν για κέρατα, λέπρα, ένα μόνιμο φως από πάνω του κ.ά. Το σίγουρο είναι όμως, πως το περίφημο «σημάδι τού Κάιν» το επικαλέστηκαν και το χρησιμοποίησαν αργότερα όσοι ήθελαν να δαιμονοποιήσουν κατηγορίες ανθρώπων και ολόκληρες φυλές, με πρώτον και καλύτερο τον άγιο Αυγουστίνο, ο οποίος φρόντισε να ρίξει το φταίξιμο για όλα τα δεινά τής ανθρωπότητας, πάνω στους Ιουδαίους (και κατ' αυτόν απόγονους τού Κάιν), καθώς αυτοί φέρονταν ως υπαίτιοι για την σταύρωση τού Ιησού («Η πολιτεία τού Θεού»). Πάνω σ' αυτήν την «διάγνωση» τού «αγίου», στηρίχθηκε αργότερα εν πολλοίς και η Ιερά Εξέταση, όσον αφορά την καταδίωξη τών Εβραίων, τούς οποίους η Καθολική Εκκλησία, με πρωτοπόρο τον πάπα Ινοκέντιο Γ', υποχρέωνε να φορούν ειδικές ενδυμασίες. Παρομοίως, αιώνες αργότερα, οι Άγγλοι και οι Αμερικανοί, δικαιολογούσαν την σκλαβιά τών Αφρικανών, αποδίδοντας τους το «σημάδι τού Κάιν». Στην πρόσφατη ιστορία, είναι γνωστό το περιβραχιόνιο με το κίτρινο αστέρι το οποίο υποχρεώνονταν οι Εβραίοι τής ναζιστικής Γερμανίας τού Χίτλερ να φορούν, καθώς και η άμεση σύνδεση αυτών με το «σημάδι τού Κάιν» που επικαλέστηκε ο Γκέμπελς.

Στην πορεία τών αιώνων και οι τρεις «αδελφές» μονοθεϊστικές θρησκείες, προσπάθησαν να δώσουν τις δικές τους ερμηνείες, στην ιστορία τού Κάιν και τού Άβελ, επιχειρώντας έτσι, να προσδώσουν μια πιο...λογική και εξηγήσιμη βάση. Θα εστιάσουμε σε μία απ' αυτές, την οποία επιχειρεί το ιουδαϊκό ερμηνευτικό βιβλίο «Μιντράς», παρ' ότι η κάθε ερμηνεία σε αυτό το «θεόπνευστο» κείμενο, είναι καθαρά αυθαίρετη και υποκειμενική υπόθεση, που απλά επιδιώκει να γεμίσει τα πάμπολλα κενά και να διορθώσει τις «ατέλειες» τής «θεόπνευστης» Βίβλου κατά το δοκούν.

Σύμφωνα με το «Μιντράς», το κίνητρο τού φόνου, δεν ήταν η θυσία αυτή κάθ' αυτή, αλλά μια...γυναίκα. Ο Κάιν κι ο Άβελ είχαν γεννηθεί με δίδυμες αδελφές -σύμφωνα πάντα με το εν λόγω βιβλίο- τις οποίες επρόκειτο να κάνουν συζύγους τους (είπατε τίποτε για αιμομιξία;). Επειδή όμως η πιο όμορφη, ονόματι Ακλίμα, θα γινόταν σύζυγος τού Άβελ, ο Κάιν που την διεκδικούσε, ζήλεψε και τον προκάλεσε να προσφέρουν θυσία στον Θεό κι όποιου γινόταν αποδεκτή, θα κέρδιζε και την Ακλίμα, έτσι ώστε να λυθεί το ζήτημα. Παρόμοια προσέγγιση επιχειρείται κι από ισλαμικές παραδόσεις, καθώς και άλλες ιουδαϊκές. Αυτό που αλλάζει κυρίως, είναι το όνομα τής πέτρας τού σκανδάλου, που ωστόσο εξακολουθεί να αποτελεί τη αδελφή τού Κάιν και τού Άβελ: Αουάν.

Στην πραγματικότητα, τίποτε πρωτότυπο δεν υπάρχει στην συγκεκριμένη ιστορία τής Βίβλου, καθώς και τών ερμηνειών της. Οι ραβίνοι συγγραφείς της, καθώς και οι μετέπειτα ερμηνευτές, ουσιαστικά «δανείστηκαν» και προσάρμοσαν παλαιότερες δοξασίες από μυθολογίες άλλων λαών. Στην Αίγυπτο, είναι γνωστή η αδελφοκτονία τού Σεθ, που συνήθως απεικονίζεται με μορφή ζώου, από τον αδελφό του Όσιρι, ο οποίος ήταν θεός τής βλάστησης και τής γεωργίας (οποιαδήποτε ομοιότητα με τον γεωργό Κάιν, είναι «συμπτωματική»). Εντελώς «συμπτωματικά», οι δυο θεοί, αγαπούν και την ίδια γυναίκα: Την αδελφή τους, Ίσιδα. Παρομοίως, στην μυθολογία των Σουμέριων, ο θεός-βοσκός Ντουμούζι πολεμά με τον θεό-γεωργό Εμκίμντου, διεκδικώντας αμφότεροι, ως έπαθλο, την αδελφή τους, Ινάνα.

Επιστρέφοντας στην Γένεση, διαβάζουμε πως ο Κάιν, μετά την κατάρα που δέχθηκε, γνώρισε την γυναίκα του και μαζί της έκανε ένα παιδί, τον Ενώχ, το όνομα τού οποίου έδωσε στην πόλη που έχτισε. Ο Ενώχ κάνει κι αυτός ένα παιδί, τον Ιράδ. Ο Ιράδ με την σειρά του, κάνει κι αυτός παιδί κ.ο.κ. (Γένεση, 4: 17-26).

Στο σημείο αυτό όμως, θα πρέπει να σταματήσουμε να προσποιούμαστε πως δεν καταλαβαίνουμε τις κραυγαλέες ανοησίες και αντιφάσεις τής Βίβλου και να παριστάνουμε τούς ηλίθιους. Σύμφωνα, πάντα, με την Γένεση, οι μοναδικοί άνθρωποι επί τής γης, είναι ο Αδάμ, η Εύα και τα δυο τους παιδιά, ο Κάιν και ο Άβελ. Πουθενά δεν υπάρχει αναφορά πως ο Θεός δημιούργησε κι άλλους ανθρώπους, παράλληλα ή έστω κατόπιν από τούς «πρωτόπλαστους» και τα παιδιά που γεννήθηκαν απ' αυτούς. Καμμία αναφορά δεν υπάρχει επίσης, πως οι «πρωτόπλαστοι» έκαναν κι άλλα παιδιά, μέχρι τον φόνο τού Άβελ, οπότε έκαναν και τον Σηθ. Ποιά γυναίκα λοιπόν έκανε σύζυγό του ο Κάιν και με ποια γυναίκα τεκνοποίησε στην συνέχεια και το παιδί που έκαναν; Ποιους φοβόταν, αφού μόνο αυτός και οι γονείς του έμειναν επί γης; Ποιοι θα κατοικούσαν την πόλη που έχτισε, αφού δεν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι; Θα μπορούσε να τεκνοποιήσει με την μητέρα του, την Εύα, απ' την στιγμή που δεν υπήρχε άλλη γυναίκα στον κόσμο; Όχι βέβαια, καθώς ο «Κύριος», απαγορεύει ρητά την αιμομιξία: «Ἄνθρωπος ἄνθρωπος πρὸς πάντα οἰκεῖα σαρκὸς αὐτοῦ οὐ προσελεύσεται ἀποκαλύψαι ἀσχημοσύνην· ἐγὼ Κύριος. ἀσχημοσύνην πατρός σου καὶ ἀσχημοσύνην μητρός σου οὐκ ἀποκαλύψεις, μήτηρ γάρ σού ἐστιν, οὐκ ἀποκαλύψεις τὴν ἀσχημοσύνην αὐτῆς» («Κανένας άνθρωπος δεν θα πλησιάσει σε οποιονδήποτε συγγενή του κατά σάρκα, για να ξεσκεπάσει τη γυμνότητά του. Εγώ είμαι ο Κύριος. Τη γυμνότητα του πατέρα σου ή τη γυμνότητα της μητέρας σου, δεν θα ξεσκεπάσεις, γιατί είναι η μητέρα σου· δεν θα ξεσκεπάσεις τη γυμνότητά της») (Λευιτικόν, 18: 6-7). Σημειώστε εδώ, πως ο «Δημιουργός» αποκαλεί «ασχημοσύνη», τα γεννητικά όργανα, τα οποία, βεβαίως, είναι δικά του δημιουργήματα. Ο Θεός όμως, το πάει ακόμη παραπέρα κι απαγορεύει την σχέση και με συγγενείς πέραν τού α' βαθμού, όπως θείες/ους, νύφες, ανίψια κ.ά (Λευιτικόν, 18: 8-18). Εδώ όμως, γεννάται αυτομάτως, ένα άλλο τεράστιο ερώτημα: Αυτός, που «τα πάντα εν σοφία εποίησε», δεν σκέφτηκε πως η αναπαραγωγή από τούς «πρωτόπλαστους», δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί με άλλον τρόπο, πλην τού αιμομικτικού; Τί τον εμπόδιζε να δημιουργήσει τουλάχιστον ένα ζευγάρι ακόμη, έτσι ώστε να ξεκινήσει η αναπαραγωγή τής ανθρωπότητας, χωρίς να χρειάζεται να καταφεύγουν -ευνόητα- στην αιμομιξία, που και ο ίδιος κατακρίνει;

Απλοϊκά ερωτήματα, που εντελώς αβασάνιστα, προσπερνούν, τόσο οι «πιστοί», όσο και οι απολογητές, που θεωρούν απολύτως φυσιολογικό να αποτελούν απότοκους αιμομικτών «προγόνων», αν και οι τελευταίοι καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες να συμμαζέψουν τ' ασυμμάζευτα και να τετραγωνίσουν τον κύκλο...

Ονειροπόλοι Ενωθείτε

«Δεν είμαι τίποτε, απλώς κουβαλάω μέσα μου τα όνειρα όλου του κόσμου» Φ. Πεσόα
Ονειροπόλοι όλου του κόσμου ενωθείτε: Στην εποχή μας τα όνειρα είναι περισσότερο σημαντικά από ποτέ. Σ’ αυτό το συμπέρασμα καταλήγω συχνά τελευταία, έπειτα από πυρετώδεις στοχασμούς για το παρόν και το μέλλον του κόσμου. Η εποχή μας, η ζοφερή εποχή της Κρίσης και του Φόβου, είναι μια ονειροκτόνα εποχή, που σκοτώνει τα όνειρα προτού καν γεννηθούν. Προσωπικά όμως προσπαθώ να αντιστέκομαι σ’ αυτή την ονειροκτονία. Δεν παραιτούμαι εύκολα από τα όνειρα μου, ακόμη κι από εκείνα που κουβαλούν μέσα τους την αφέλεια της παιδικής μου ηλικίας.

Με χαρά ωστόσο έχω διαπιστώσει πως δεν είμαι ο μόνος. Υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί άνθρωποι, που αντιστέκονται στη δολοφονία των ονείρων τους. Άνθρωποι κυρίως νέοι που δεν θέλουν να προδώσουν τα όνειρα τους, αλλά αγωνίζονται καθημερινά για να τα κρατήσουν ζωντανά. Άνθρωποι που δεν θέλουν να ζουν χωρίς όνειρα, γιατί «ζωή χωρίς όνειρα είναι ανάπηρη ζωή». Όλοι αυτοί αποτελούν ελπιδοφόρες ρωγμές στη σιωπή.

Πιστεύω πως ήρθε ο καιρός όλοι εμείς οι ονειροπόλοι, οι άνθρωποι που δεν θέλουμε να προδώσουμε τα όνειρά μας, που θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε τον κόσμο προς το καλύτερο, που αγαπάμε τη ζωή, τους ανθρώπους, τη Φύση και την ομορφιά, όλοι εμείς να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, να δώσουμε τα χέρια μας, να στηθούμε αλληλέγγυοι ο ένας δίπλα στον άλλο και να σχηματίσουμε μια πανανθρώπινη ασπίδα για να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στην ελπίδα και στο μέλλον. Να θυμόμαστε πάντα πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κλέβει τα όνειρά μας και να μας εγκλωβίζει σε μια άχαρη ζωή χαμηλών οριζόντων.

Αυτή την περίοδο της Κρίσης θα αναμετρηθούμε αναπόφευκτα με μια ζοφερή πραγματικότητα, που μας επέβαλε η απληστία, η απερισκεψία και οι λανθασμένες επιλογές κάποιων άλλων «προσγειωμένων» ανθρώπων. Σ’ αυτή τη δύσκολη εποχή λοιπόν δεν πρέπει απλά να κρατήσουμε τα όνειρα μας ζωντανά και το κεράκι της ελπίδας αναμμένο. Πρέπει να προετοιμαστούμε εσωτερικά για την επόμενη μέρα, γιατί αυτή η Κρίση είναι ταυτόχρονα και μια Ευκαιρία για αλλαγή.

Ένας νέος κόσμος κυοφορείται και όταν η Κρίση κλείσει τον κύκλο της πρέπει εμείς πρώτοι να βγούμε μπροστά, γεμάτοι νέες ιδέες, προτάσεις και όρεξη για δημιουργία, για να δημιουργήσουμε ένα νέο κόσμο ο οποίος θα έχει κάτι από το υλικό των ονείρων μας.

Ένας κόσμος ελπίδας.

Επειδή όμως οι δύσκολες μέρες είναι ακόμη μπροστά μας παραφράζω ένα παλιό επαναστατικό σύνθημα, που θα μας φανεί πολύ χρήσιμο:
Ονειροπόλοι Όλων των Λαών Ενωθείτε!