Η Γιγαντομαχία και οι λεπτομέρειες της μάχης

Οι Γίγαντες γεννήθηκαν από το σώμα της Γης όταν έσταξε πάνω του αίμα από την πληγή του Ουρανού μετά τον ακρωτηριασμό του από τον Κρόνο. Με τον ίδιο τρόπο γεννήθηκαν και οι Ερινύες και οι Μέλιες Νύμφες.
Οι Γίγαντες ήταν όντα τρομακτικά και υπερφυσικά. Είχαν μορφή ανθρώπου μα ήταν τρομεροί στην όψη, πελώριοι στο ανάστημα και ακαταμάχητοι στη δύναμη. Το σώμα τους ήταν φολιδωτό και κατέληγε σε ουρά σαύρας. Είχαν πυκνά μαλλιά και μακριά γένια.
Στα τριχωτά χέρια τους κρατούσαν μακριά και λαμπερά ακόντια. Μολονότι είχαν θεϊκή καταγωγή ήταν θνητοί ή τουλάχιστον για να σκοτωθούν έπρεπε να χτυπηθούν ταυτόχρονα από ένα θεό και ένα θνητό.
Άλλες παραδόσεις έλεγαν ότι κάποιοι από τους Γίγαντες ήταν αθάνατοι όσο πατούσαν στο έδαφος όπου είχαν γεννηθεί. Επικρατέστερο μέρος για τη γέννησή τους είναι η Παλλήνη της Χαλκιδικής, μια περιοχή εξαιρετικά άγρια.
Οι Γίγαντες ήταν πολύ περισσότεροι από τους Τιτάνες, τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες. Υπολογίζονται γύρω στους εκατό. Κατοικούσαν στις δυτικές ακτές του Ωκεανού όπου συχνά τους επισκέπτονταν οι θεοί και έπαιρναν μέρος στα συμπόσιά τους. Αυτό γινόταν στις γιορτές όταν οι Γίγαντες προσέφεραν εκατόμβες.
Ακόμα και στο δρόμο, όταν τους συναντούσαν οι θεοί, πήγαιναν μαζί τους. Η δύναμη των Γιγάντων ήταν αφάνταστη. Μπορούσαν να ξεκολλούν με ευκολία βράχους ολόκληρους και να τους εκσφενδονίζουν μακριά.
Η Γη ήταν οργισμένη από την τύχη που είχαν οι Τιτάνες μετά το τέλος της Τιτανομαχίας. Μολονότι είχε βοηθήσει τον εγγονό της με κάθε τρόπο για να επικρατήσει, δεν άντεχε να βλέπει τους γιους και τις κόρες της φυλακισμένους στα Τάρταρα.
Έτσι, όταν είδε την τεράστια δύναμη που είχαν οι Γίγαντες, τους ξεσήκωσε σε πόλεμο εναντίον των Ολυμπίων. Ο Δίας και τα αδέρφια του έπρεπε να περάσουν άλλη μια δοκιμασία. Ξέσπασε μια τρομερή μάχη που έμεινε γνωστή με το όνομα Γιγαντομαχία.
Η επίθεση των Γιγάντων μάλιστα έγινε χωρίς καμιά προειδοποίηση. Ξαφνικά οι θεοί του Ολύμπου δέχτηκαν βροχή από βράχους, αναμμένους δαυλούς και ολόκληρα φλεγόμενα δέντρα. Οι Γίγαντες ξερίζωναν τα βουνά και τα τοποθετούσαν το ένα πάνω στο άλλο για να σκαρφαλώσουν στην ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, εκεί όπου ήταν χτισμένα τα θεϊκά παλάτια. Η Γη και ο Ουρανός αναστατώθηκαν.
Έγινε σωστή κοσμοχαλασιά: στεριές βούλιαζαν και ποτάμια άλλαζαν πορείες. Οι οροσειρές τραντάζονταν συθέμελα και σαν φύλλα δέντρων έτρεμαν ο Όλυμπος, η Όσσα, το Πήλιο, η Πίνδος, το Παγγαίο και ο Άθως.
Οι θεοί του Ολύμπου ζώστηκαν τα άρματα και ετοιμάστηκαν για πόλεμο. Αρχηγός στο θεϊκό στρατόπεδο ήταν ο Δίας, οπλισμένος όχι μόνο με την αστραπή και τον κεραυνό, όπως στην Τιτανομαχία, αλλά και με την αιγίδα, το δέρμα κατσίκας που είχε πάνω το κεφάλι της Γοργόνας. Η τρομερή μορφή της έσπερνε τον πανικό ή απολίθωνε όποιον την αντίκριζε.
Πλάι του πιστή σύμμαχος η κόρη του η Αθηνά, η θεά των μαχών, που μόλις είχε γεννηθεί πάνοπλη από το τεράστιο κεφάλι του. Φορώντας την πανοπλία της και με το γοργώνειο στο στήθος πολέμησε καλύτερα και από άντρας. Γι' αυτό ο Ζευς (Δίας) ονομάστηκε γιγαντοφόνης και γιγαντολέτωρ και η Αθηνά προσονομάστηκε γιγαντολέτειρα, δηλαδή αυτοί που σκότωσαν τους Γίγαντες.
Παραστάτες του Δία ήταν η Νίκη και η φοβερή μάνα της η Στύγα. Πρωτοπαλίκαρά του ήταν ο Ποσειδώνας, ο Απόλλωνας και ο Ήφαιστος ,που σε κάποια στιγμή που είδε κουρασμένο τον Ήλιο τον πήρε πάνω στο δικό του άρμα. Μα και οι θεές πρόσφεραν με κάθε τρόπο τη βοήθειά τους, η Ήρα, η Αφροδίτη, η Άρτεμη, η Εκάτη και οι Μοίρες. Μόνο η Δήμητρα δε συμμετείχε στον αγώνα αυτόν γιατί είχε ιδιαίτερη συγγένεια με τη Γη, προστάτευε τους καρπούς που φύτρωναν στο ιερό της χώμα.
Καθένας θεός και καθεμιά θεά σκότωσαν έναν ή περισσότερους από τους Γίγαντες που οι πιο γνωστοί ήταν ο Πορφυρίωνας, ο Αλκυονέας, ο Εγκέλαδος, ο Εφιάλτης, ο Εύρυτος, ο Κλυτίας, ο Πολυβώτης, ο Πάλλας, ο Ιππόλυτος, ο Γρατίωνας, ο Άγριος και ο Θέωνας. Ο πόλεμος κρατούσε πολύ καιρό μα με κανέναν τρόπο οι Ολύμπιοι δεν μπορούσαν να νικήσουν.
Τότε η Αθηνά έμαθε τον πανάρχαιο χρησμό που έλεγε πως οι Γίγαντες θα χαθούν μόνο αν κάποιοι θνητοί πολεμήσουν στο πλάι των αθανάτων. Μόλις το άκουσε ο Δίας έστειλε την Αθηνά να φωνάξει δυο θνητούς γιους του, τον Ηρακλή τον οποίο είχε αποκτήσει με την Αλκμήνη και τον Διόνυσο που τον γέννησε με την Σεμέλη.
Η Γη αμέσως άρχισε να ψάχνει ένα μαγικό βοτάνι που θα έκανε ατρόμητους τους Γίγαντες από τα βέλη των θνητών. Ο Δίας για να την καθυστερήσει απαγόρευσε στον Ήλιο, την Σελήνη και την Αυγή να ανατείλουν. Έτσι, επικράτησε για πολλές μέρες σκοτάδι μέχρι που ο Δίας βρήκε πρώτος το μαγικό βοτάνι και το κατέστρεψε.
Έτσι η πορεία προς τη νίκη ξεκίνησε. Σε λίγο κατέφθασε ο Ηρακλής που υπήρξε ο πολυτιμότερος σύμμαχος της Αθηνάς σ' αυτόν τον αγώνα και με τα βέλη του σκότωσε πάρα πολλούς Γίγαντες. Μάλιστα, επειδή ήταν γιος του Δία, μπορούσε όταν κουραζόταν από την πολύωρη μάχη, ν' ανεβαίνει στο άρμα του θεϊκού πατέρα του.
Ο Διόνυσος ήρθε με την συνοδεία του, τους Σάτυρους και τους Κορύβαντες, καβάλα πάνω σε γαϊδούρια που με τους κρότους και τα γκαρίσματά τους πολλές φορές τρόμαζαν τους Γίγαντες.
Ένα άλλο όπλο του Διόνυσου ήταν και ο θύρσος, το σύμβολό του, ένα μακρύ ραβδί στολισμένο με κισσό. Οι δυο γιοι του Δία για τη γενναιότητα και το θάρρος που έδειξαν στη Γιγαντομαχία ανταμείφθηκαν και έγιναν αθάνατοι.
ΓΙΓΑΝΤΟΜΑΧΙΑ
Ο Ηρακλής χτύπησε πρώτα με το τόξο του τον Αλκυονέα. Αυτός ήταν ο μεγαλύτερος από τους Γίγαντες και σύμφωνα με μια παράδοση, ο αρχηγός τους. Ο Αλκυονέας έπεσε κάτω με τρομερό κρότο. Αλλά την στιγμή που ο ήρωας πανηγύριζε για την επιτυχία του, τον είδε να σηκώνεται πάλι υψώνοντας απειλητικά το τεράστιο κορμί του.
Ήταν μάλιστα έτοιμος να εκτοξεύσει στον Ηρακλή έναν τεράστιο βράχο που βρισκόταν δίπλα του. Ευτυχώς η Αθηνά κατάφερε να τον εμποδίσει. Μετά εξήγησε στον Ηρακλή που ακόμη δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του, ότι ο Αλκυονέας ήταν αθάνατος όσο πατούσε στο χώμα που τον γέννησε.
Τότε ο ήρωας φορτώθηκε στις στιβαρές πλάτες του το Γίγαντα, τον μετέφερε έξω από το πεδίο της Φλέγρας όπου είχε γεννηθεί και τον εξόντωσε τελειωτικά με τα βέλη του. Οι κόρες του, οι Αλκυονίδες, απελπισμένες από το θάνατο του πατέρα τους, ρίχτηκαν στη θάλασσα και μεταμορφώθηκαν σε πουλιά (τις αλκυόνες).
Ο Πορφυρίωνας που φιλοδοξούσε να εξουσιάσει τη Δήλο και τους Δελφούς και η Γη του είχε υποσχεθεί να τον ζευγαρώσει με την Ήβη, την κόρη της Ήρας, παρακολουθούσε την εξόντωση του αδερφού του και όρμησε να εκδικηθεί τον Ηρακλή. Και σίγουρα ο τρομερός Γίγαντας θα καταπλάκωνε μ' ένα βουνό τον ήρωα. Ευτυχώς όμως ο Δίας μηχανεύτηκε ένα κόλπο την τελευταία στιγμή. Διέταξε την Αφροδίτη να κυριέψει το Γίγαντα με ερωτικό πάθος για την Ήρα που βρισκόταν εκεί κοντά.
Η Αφροδίτη έστειλε το γιο της τον Έρωτα εναντίον του Πορφυρίωνα και ξαφνικά αυτός αδιαφορώντας για τον Ηρακλή άρχισε να κυνηγάει την Ήρα για να σμίξει μαζί της. Τη στιγμή ακριβώς που είχε συλλάβει τη θεϊκή βασίλισσα και είχε σκίσει τα μεγαλόπρεπα πέπλα της, ο Ηρακλής βρήκε την ευκαιρία να τον εξοντώσει με το βέλος του.
Ανάλογο ρόλο έπαιξε και η ίδια η Αφροδίτη στη διάρκεια της Γιγαντομαχίας. Σε μια δύσκολη στιγμή που δεκαπέντε Γίγαντες είχαν περικυκλώσει απειλητικά τον Ηρακλή, αυτή μετέφερε με τη θεϊκή δύναμή της τον ήρωα σ' ένα σπήλαιο. Κατόπιν, έδειξε το καταπληκτικό της σώμα στους Γίγαντες.
Αυτοί μονομιάς κυριεύτηκαν από ερωτικό πάθος και άρχισαν να τρέχουν πίσω από τη θεά. Η Αφροδίτη τους οδήγησε έτσι στην σπηλιά όπου είχε κρύψει τον Ηρακλή. Επειδή οι Γίγαντες δε χωρούσαν να περάσουν όλοι μαζί την είσοδο της σπηλιάς, έμπαιναν μέσα ένας ένας.
Ο Ηρακλής με μεγάλη ευκολία κατάφερε να τους εξοντώσει και τους δεκαπέντε. Η Αθηνά, πολεμική θεά, δεν κατέφυγε σε τέτοια γυναικεία κόλπα. Χρησιμοποιώντας το δόρυ και το ακόντιό της πολέμησε αντρίκεια.
Στην αρχή πάλευε πολλές ώρες με τον Πάλλαντα. Ο Γίγαντας ήταν τρομερά δυνατός, όμως η Αθηνά χρησιμοποιώντας πολεμικά κόλπα και έξυπνη στρατηγική κατάφερε να τον εξοντώσει. Στην συνέχεια τον έγδαρε και από το δέρμα του κατασκεύασε τη δική της αιγίδα, που την έκανε ατρόμητη.
Ο Εγκέλαδος, όταν είδε το φριχτό τέλος του Πάλλαντα, το έβαλε στα πόδια. Η Αθηνά όμως τον αντιλήφθηκε και τον καταδίωξε. Επειδή δυσκολευόταν να τον φτάσει, άρπαξε την Σικελία και την πέταξε κατά πάνω του. Το νησί βρήκε τον στόχο του και καταπλάκωσε το Γίγαντα. Έτσι εξηγούνταν από τους αρχαίους οι εκρήξεις της Αίτνας, που δεν ήταν τίποτα άλλο από τα τινάγματα του Εγκέλαδου που ψυχομαχούσε.
Μια παρόμοια περιπέτεια με τον Εγκέλαδο είχε και ο Πολυβώτης. Αυτόν ανέλαβε να τον αντιμετωπίσει ο Ποσειδώνας. Η μάχη μέσα στη θάλασσα ήταν τρομερή. Τεράστια κύματα σηκώθηκαν και κόντευαν να φτάσουν τα παλάτια του Ουρανού, ψηλά στον Αιθέρα.
Ο Ποσειδώνας όμως είχε το προνόμιο ότι βρισκόταν στο δικό του χώρο, μέσα στο υγρό του βασίλειο. Με το όπλο που του είχαν χαρίσει οι Κύκλωπες, την τρομερή τρίαινα, κατάφερε να τρυπήσει πολλές φορές το κορμί του Γίγαντα. Το αίμα του κυλούσε ασταμάτητα και κοκκίνισε ολόκληρη τη θάλασσα· μη μπορώντας να τα βγάλει πέρα τράπηκε σε φυγή.
Ο θαλασσοσείστης Ποσειδώνας όμως άρπαξε ένα κομμάτι από την Κω, το πέταξε με μεγάλη δύναμη στον Πολυβώτη και τον πλάκωσε. Το κομμάτι της Κω που καταπλάκωσε το Γίγαντα είναι το γνωστό νησάκι Νίσυρος.Στη Γιγαντομαχία έλαβε μέρος και ο Απόλλωνας, ο γιος του Δία από τη Λητώ.
Πιο γνωστή είναι η μάχη που έδωσε με το Γίγαντα Εφιάλτη. Τα μαγικά του βέλη έπεφταν σαν βροχή πάνω στο τρομερό τέρας. Στην αρχή ο Εφιάλτης έμοιαζε να μην καταλαβαίνει τίποτα.
Ο Ηρακλής όμως που είχε μάθει από την Αθηνά όλα τα μυστικά για την εξόντωση των εχθρών, έτρεξε για να βοηθήσει. Ο Εφιάλτης ήταν ένας από τους Γίγαντες για τους οποίους υπήρχε χρησμός ότι θα εξοντωνόταν μόνο αν τους χτυπούσε παράλληλα ένας θνητός και ένας αθάνατος.
Έτσι όταν ο Απόλλωνας τόξευσε το αριστερό μάτι του Γίγαντα, ο Ηρακλής σημάδεψε το δεξί. Τότε ο Εφιάλτης, τυφλωμένος και με το αίμα να τρέχει σαν ποτάμι πάνω στα γένια του και το τεράστιο σώμα του, ξεψύχησε.
Η Γη για να εκδικηθεί τον Ηρακλή άρχισε από τότε να στέλνει τη μορφή του Εφιάλτη στα όνειρα των θνητών.
Ο Διόνυσος μαζί με τους Σάτυρους έτρεψαν σε φυγή τον Εύρυτο. Ο γιος του Δία τον καταδίωξε και μ' ένα χτύπημα του θύρσου του κατάφερε να σκοτώσει το Γίγαντα. Αλλά η λύσσα του ήταν τόσο μεγάλη ώστε παρακάλεσε τον πατέρα του να τον μεταμορφώσει σε λιοντάρι.
Ο Δίας άκουσε το γιο του και έτσι σε λίγο ο Διόνυσος με μορφή λιονταριού κατασπάραξε το νεκρό Εύρυτο. Ο Πελώρεος που είδε το τέλος του αδερφού του βάλθηκε να εκδικηθεί το φονιά. Άρπαξε λοιπόν με μεγάλη ορμή το όρος Πήλιο και το εκτόξευσε ενάντια στον Διόνυσο, τους Σάτυρους και τους Κορύβαντες.
Ευτυχώς που ο Άρης παρακολουθούσε τη σκηνή και έπιασε το βουνό στον αέρα. Έτσι γλίτωσε τον Διόνυσο και την παρέα του από βέβαιο θάνατο. Ο Ποσειδώνας στην συνέχεια κυνήγησε τον Πελώρεο και όταν τον είδε να πηδά μέσα στα νερά του Σπερχειού ποταμού για να γλιτώσει, τον χτύπησε με την τρίαινά του και τον σκότωσε.
Οι αρχαίοι μυθογράφοι ασχολήθηκαν με τη Γιγαντομαχία και μέσα από τα έργα τους μας περιγράφουν πολλές σημαντικές σκηνές της.
Τον Ευρυμέδοντα, που σύμφωνα με μια παράδοση ήταν αυτός ο αρχηγός των Γιγάντων, τον σκότωσε ο ίδιος ο Δίας. Και να πώς έγινε η τρομερή πάλη μεταξύ τους: Ο Ευρυμέδοντας ήθελε να σκοτώσει ο ίδιος τον Δία έτσι ώστε σε περίπτωση νίκης των Γιγάντων, να γίνει αυτός ο κυρίαρχος του κόσμου.
Έψαχνε λοιπόν μέσα στην αναταραχή τον αρχηγό των Ολυμπίων. Σε κάποια στιγμή διέκρινε τον αστραποβόλο κεραυνό και όρμησε με λύσσα εναντίον του. Η Γη προσπάθησε με κάθε τρόπο να βοηθήσει το γιο της. Έτσι έκανε να φυτρώσουν από το σώμα του χιλιάδες δηλητηριώδη φίδια.
Ο Ευρυμέδοντας άρχισε μ' όλη του τη δύναμη να χτυπά τον Δία, που όμως προστατευόταν από τη θεϊκή αιγίδα του. Σε κάποια στιγμή ο Δίας κατάφερε να βάλει το πρόσωπο της Γοργόνας μπροστά στα μάτια του Γίγαντα. Τότε αυτός κυριεύτηκε από τρόμο. Ο Δίας έριξε πάνω του τον κεραυνό και σε λίγο το κορμί του τυλίχτηκε στις φλόγες. Κόρη του Ευρυμέδοντα ήταν η Περίβοια, που ζευγαρώθηκε με τον Ποσειδώνα και έφερε στον κόσμο τον Ναυσίθοο, πατέρα του Αλκίνοου, του βασιλιά των Φαιάκων.
Ο Ήφαιστος στη διάρκεια της Γιγαντομαχίας χρησιμοποιούσε ως όπλα του τα διάφορα υλικά που είχε μέσα στο θεϊκό εργαστήρι του. Επάνω στη φωτιά έλιωνε διάφορα μέταλλα, όπως ατσάλι, σίδερο, χαλκό και πυρακτωμένα τα εκτόξευε στους Γίγαντες.
Μ' αυτόν τον τρόπο κατάφερε να εξοντώσει έναν πολύ επικίνδυνο Γίγαντα, τον Μίμαντα. Την στιγμή που αυτός χτυπιόταν με τον Δία και την Αθηνά και τους είχε φέρει σε δύσκολη θέση, ο Ήφαιστος του έριξε βλήματα πυρακτωμένου σιδήρου.
Τότε ο Γίγαντας ένιωσε το κορμί του να ζεματάει, άρχισε να ουρλιάζει, έπεσε κάτω και κυλιόταν απελπισμένα στο έδαφος. Ο Δίας τότε βρήκε την ευκαιρία και τον πλάκωσε μ' ένα βουνό. Από τότε είναι θαμμένος κάτω από το όρος Μίμαντας που βρίσκεται στις Ερυθρές απέναντι από τη Χίο.
Ο φτερωτός Ερμής και σ' αυτόν τον πόλεμο χρησιμοποίησε την πονηριά του. Κατέβηκε στον Άδη και ζήτησε από το θείο του, τον μελαψό Πλούτωνα, την κυνέα, που τον έκανε αόρατο. Πέταξε αμέσως πάλι στη χώρα της συμπλοκής και φορώντας το μαγικό κράνος πλησίασε τον Ιππόλυτο.
Ο Γίγαντας άρχισε ξαφνικά να βλέπει τεράστιους βράχους να σηκώνονται μόνοι τους από τη γη και να πέφτουν επάνω του. Σε λίγο άρχισε να νιώθει τσιμπήματα, κλοτσιές, γροθιές σ' όλο του το κορμί μα δεν έβλεπε κανέναν να βρίσκεται κοντά του.
Τότε νόμισε πως τρελάθηκε από την οχλαγωγία και τους κρότους και τράπηκε μόνος του σε φυγή. Ο Ερμής τον κυνήγησε και κατάφερε με μεγάλη ευκολία να τον αποτελειώσει.
Αλλά και οι υπόλοιπες θεές που πήραν μέρος στη Γιγαντομαχία κατάφεραν να δώσουν ένα χέρι βοήθειας στους βασικούς πρωταγωνιστές. Έτσι, η Εκάτη κατάφερε ρίχνοντας αμέτρητους αναμμένους δαυλούς να εξοντώσει τον Κλυτία. Αυτός δεν προλάβαινε να αποφύγει τον έναν και αμέσως έφτανε ο άλλος δαυλός. Σε κάποια στιγμή που άφησε ελεύθερα τα χέρια του για να ξεκουραστούν, η Εκάτη του πέταξε μια βροχή αναμμένους δαυλούς. Ο Γίγαντας τυλίχτηκε στις φλόγες χωρίς να προλάβει ν' αντιδράσει.
Έτσι βρήκε φριχτό θάνατο. Επίσης, η Άρτεμη η θεά του κυνηγιού, ρίχνοντας τα θεϊκά βέλη της σκότωσε τον Γρατίωνα. Τέλος, οι Μοίρες, οι κόρες του Δία, στάθηκαν στο πλευρό του εξοπλισμένες με τα χάλκινα ρόπαλά τους. Αυτές σκότωσαν τον Άγριο και τον Θέοντα. Ο φοβερός Αδαμάστορας βλέποντας τον έναν πίσω από τον άλλο τους αδερφούς του να εξουδετερώνονται από τους Ολύμπιους, σε μια τελευταία προσπάθεια διαφυγής από τη μοίρα άρπαξε ολόκληρη την οροσειρά της Ροδόπης και την έριξε καταπάνω τους.
Ο Ήλιος που περνούσε εκείνη την ώρα με το άρμα του, την τελευταία στιγμή κατάφερε ν' αλλάξει την πορεία των βουνών και έσωσε τους θεούς. Τότε αυτοί είδαν πως δεν ήταν εύκολο να τα βγάλουν πέρα με τον αδάμαστο Αδαμάστορα, παρά μόνον εάν ένωναν όλοι μαζί τις δυνάμεις τους. Όρμησαν λοιπόν επάνω του ο Δίας, ο Άρης, ο Ερμής, ο Απόλλωνας, ο Ήφαιστος και μαζί ο Ηρακλής και ο Διόνυσος και μετά από πολλές ώρες πάλης κατάφεραν να τον εξοντώσουν.
Όλους τους υπόλοιπους Γίγαντες τους ξέκανε με τον κεραυνό του ο Δίας και με τα βέλη του ο Ηρακλής. Όταν πια τους εξόντωσαν όλους, οι θεοί κάθισαν να ξαποστάσουν χαρούμενοι για τη νίκη τους. Αμέσως μετά άρχισαν να τακτοποιούν τα θεϊκά τους παλάτια που σχεδόν είχαν καταστραφεί ύστερα από τέτοια κοσμοχαλασιά.
Μετά από χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι συνέχιζαν να βρίσκουν μέσα στη γη κόκκαλα από σκοτωμένους Γίγαντες. Έδειχναν βράχους που είχαν εκσφενδονίσει αυτοί ή οι θεοί, όπως ένα βράχο στη Λυκαονία, που έλεγαν πως τον είχε ρίξει ο Δίας· νησιά σαν τη Νίσυρο, τη Λήμνο και την Πορφυριώνη στην Προποντίδα· βουνά σαν τον Μίμαντα και ηφαίστεια σαν το Βεζούβιο και την Αίτνα που κρατούσαν στα σπλάχνα τους τους Γίγαντες.
Άλλοι ιστορούν πως επίτηδες η Γη με στοργή είχε θάψει τους γιους της βαθιά κάτω από τα βουνά ή πως είχε μεταμορφώσει τους ίδιους σε βουνά.

ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΕΠΙΚΟΥΡΟ

ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΕΠΙΚΟΥΡΟ

Χάμω σέρνονταν μπροστά στα μάτια όλων, ατιμασμένη η ανθρώπινη ζωή,
πλακωμένη από το βάρος της θρησκείας  που απ’ τα ουράνια πρόβαλλε την
τρομερή της όψη και απειλούσε τους θνητούς.
Τότε πρώτος ένας Έλληνας τόλμησε
να υψώσει τα μάτια του τα θνητά
καταπάνω της και να της αντιταθεί.
Αυτόν δεν τον σταμάτησαν οι κεραυνοί
μήτε το απειλητικό μουρμουρητό
τ’ ουρανού μήτε τα παραμύθια των θεών.
Ίσα-ίσα, που δυνάμωσαν το θάρροςτης ψυχής του
και τη θέληση να αποτινάξει, πρώτος αυτός, τις κλειδωνιές
που σφράγιζαν τα μυστικά της φύσης.
Και η ζωντανή ορμή τού νου θριάμβευσε
και διάβηκε τους φλογισμένους φράκτες τ’ ουρανού,
και περπάτησε το απέραντο Σύμπαν με λογισμό και πνεύμα.
Και μας ξανάρθε νικητής
για να μας πει τι μπορεί να γενεί και τι όχι,
και πώς ορίζεται, με νόμους ακλόνητους, η δύναμη στο κάθε τι.
Έτσι, με τη σειρά της, ποδοπατημένη συντρίβεται η θρησκεία,
κι εμάς η νίκη του μας υψώνει στα ουράνια.
Λουκρήτιος. Περί της Φύσεως των Όντων Ι 62-79

ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ

Εσένα, στολίδι του γένους των Ελλήνων,
που πρώτος ύψωσες φως λαμπρό μες σε
φριχτά σκοτάδια, κι έδειξες τ’ αληθινά αγαθά της ζωής,
εσένα ακολουθώ, και τα πόδια μου πατούν πάνω στα ίδια σου τα χνάρια.
Όχι για να σε παραβγώ, αλλά γιατί από αγάπη θέλω να σε μιμηθώ. (…..)
Εσύ, πατέρα μου, φώτισες την αλήθεια, εσύ με τις νουθεσίες σου τις πατρικές,
απ’ τα δικά σου βιβλία, τρισένδοξε, τρεφόμαστε, σαν τις μέλισσες
που τρυγούν όλα τα λουλούδια στο ανθισμένο λιβάδι,
απ’ τα χρυσά σου λόγια που η αξία τους μένει αιώνια.
Γιατί μόλις η διδασκαλία σου η θεϊκή άρχισε να διαλαλεί τη φύση των πραγμάτων,
σκόρπισαν οι φόβοι της ψυχής κι άνοιξαν τα τείχη του κόσμου,
κι είδα να παίρνει σχήμα το κάθε τι μέσα στο χώρο.
Και βλέπω την δύναμη των θεών και τη γαλήνια κατοικία τους
που δεν τη δέρνουν άνεμοι ούτε τη βρέχουν τα σύννεφα με τις βροχές τους
ούτε το χιόνι που το σκληραίνει η παγωνιά.
Ένας αιθέρας αιώνια ασυννέφιαστος τη σκεπάζει χαμογελώντας μες στο απέραντο φως.
Όλα τούς τα προσφέρει η φύση και τη γαλήνη τους τίποτε δεν την ταράζει.
Μα πουθενά δε βλέπω τα μέρη του Αχέροντα. κι ας μη με εμπόδισε η γης να δω όλα
όσα γίνονται κάτω από τα πόδια μας, στα βάθη του κενού.
Μπρος σ’ όλα τούτα νιώθω κάτι σαν θεϊκή ηδονή κι ένα δέος,
που χάρη στη δύναμή σου τραβήχτηκαν τα πέπλα
και φανερώθηκε εμπρός μας η φύση.
Λουκρήτιος. Περί της Φύσεως των Όντων ΙΙΙ, 1-30

***********************************************************

Λουκρήτιος

Ο Τίτος Λουκρήτιος

Κάρος (λατινικά Titus Lucretius Carus) γεννήθηκε περίπου στα 98-94 π.Χ. και πέθανε γύρω στα 55-53 π.Χ. Ήταν Ρωμαίος ποιητής και φιλόσοφος. Το μόνο γνωστό του έργο είναι το εκτενές φιλοσοφικό ποίημα De Rerum Natura (“Περί της φύσεως των πραγμάτων”). Παρ’ ότι η άνθιση του λατινικού εξάμετρου συνήθως αποδίδεται στον Βιργίλιο, είναι αναμφισβήτητη η επίδραση του De Rerum Natura στον τελευταίο και σε άλλους, μεταγενέστερους ποιητές. Είναι επίσης σημαντικό για το ρόλο που έπαιξε στη μετάδοση των ελληνικών φιλοσοφικών ιδεών και στην εκλέπτυνση της λατινικής γλώσσας.
Η διάσωση των κειμένων του ποιήματος είναι αξιοσημείωτο γεγονός, δεδομένης της εχθρότητας της χριστιανικής Εκκλησίας, η οποία και ήταν το μόνο μέσο μετάδοσης για λατινικά κείμενα σχετικά με τον Λουκρήτιο και τον Επίκουρο. Παρά ταύτα, τα διασωθέντα κείμενα είναι συνήθως παραποιημένα και έχουν γίνει επίπονες προσπάθειες για την αποκατάστασή τους.
Ο στόχος του έργου ήταν να απαλλάξει το νου των ανθρώπων από την προκατάληψη και το φόβο του θανάτου. Για να το πετύχει αυτό αναπτύσσει διεξοδικά τις θέσεις του Επίκουρου, τον οποίον και αποθεώνει. Ο Λουκρήτιος εκφράζει σε προσεγμένα κλασικά λατινικά τις επικούρειες απόψεις του για τη μεταφυσική, την υλιστική ατομική θεωρία και, γενικότερα, την υπεροχή των φυσικών φαινομένων ως κεντρικής ερμηνείας της λειτουργίας του κόσμου.
Ο Λουκρήτιος αντιπαθούσε και έβλεπε ως αβάσιμη τη δεισιδαιμονία καθώς δεν πίστευε ότι το Σύμπαν κυβερνάται από θεϊκές παρεμβάσεις ή υπερφυσικές δυνάμεις, όπως θεωρούσε η πλειοψηφία των ανθρώπων του καιρού του. Ο θάνατος για τον Λουκρήτιο δεν ήταν εγγενώς ούτε καλός ούτε κακός, μόνο μία απόλυτη παύση της ύπαρξης, και ο φόβος του θανάτου δεν ήταν παρά μία προβολή επίγειων, καθημερινών φόβων.

Η θρησκεία της Ευρώπης. Του Αλαίν ντε Μπενουά

«Ή ιδέα της δημιουργίας είναι το βασικό απόλυτο λάθος κάθε λανθασμένης μεταφυσικής», λέει ο Φίχτε.  Από τότε, ο Χάιντεγκερ απέδειξε κι αυτός ότι ή Ιδέα της δημιουργίας δεν ανήκει στην φιλοσοφία.  Η διακήρυξη της ενότητας του  «Όντος» και του Κόσμου περιέχει το αξίωμα της αιωνιότητας τους: το  «Ον» δέν μπορεί να εμφανίσθηκε από το απόλυτo μηδέν. Συνεπώς ο Κόσμος δεν «άρχισε» και δεν θα «τελειώσει». Το απόλυτο  «Ον» πού είναι ο Κόσμος, είναι το «ριζικά αδημιούργητο», είναι ή αιτία τού εαυτού του.
«…Σύμφωνα με τον Χριστιανισμό,  κατά την αντίληψη  του, ο κόσμος είναι ένας θόλος ή μία σπηλιά, ένα θέατρο όπου γίνονται γεγονότα, των οποίων ή έννοια και το έπαθλο βρίσκονται «αλλού.., δηλαδή στον «άλλο κόσμο… Η συνείδηση τού άνθρώπου  με την αντίληψη αύτή  δεν είναι συνείδηση με αυτόνομη δράση. Είναι απλώς μία σκηνή, όπου αντιμάχονται οι σκοτειvές δυνάμεις τού Κακού και οι φωτεινές δυνάμεις τού Καλού. Και, αναγκαστικά, είναι αλληλένδετη με  μία γραμμική αντίληψη της ‘Ιστορίας (ότι πέρασε, δεν ξαναγυρίζει ποτέ και  όλα όδηγoύv προς το τέλος τής ‘Ιστορίας και τον «Xαμενo παράδεισο..),τής οποίας το σημείο εκκινήσεως είναι ή δημιουργία και τό σημείο αφίξεως τό «τέλος των καιρών… τού μεσσιανισμού. ‘Ολόκληρη ή ίουδαιοχριστιανική θεολογία στηρίζεται στην διάκριση μεταξύ τού «δημιουργημένου όντος. (τού κόσμου) και του «αδημιούργητου όντος.. (τού θεού).
Δηλαδή, ό Κόσμος δεν είναι το  Απόλυτο. ‘Η πηγή τής Γνώσεως διακρίνεται ριζικά από την Φύση. Δεν βρίσκεται σ’ αυτήν.  Ο Κόσμος δεν είναι το «σώμα» τού Θεού. Δεν είναι αιώνιος, ούτε αδημιούργητος, ούτε οντολογικά αυτάρκης. Δεν απορρέει απ’ ευθείας από την θεϊκή ουσία, ούτε είναι τρόπος έκφράσεώς της. Είναι ριζικά «Άλλος» από το Απόλυτο. Μόνον ένα Απόλυτο υπάρχει, σύμφωνα με την ίoυδαιoXριστιανική θεολογία: είναι ο Θεός και αυτός είναι αδημιούργητος , χωρίς γέννηση, xωρίς εξέλιξη και οντολογικά αυτάρκης.

Αντίθετα, στις πηγές της παγανιστικής σκέψεως βρίσκει κανείς την ιδέα ότι το σύμπαν είναι έμψυχο και ότι ή ψυχή του κόσμου είναι θεϊκή. Η πηγή τής Γνώσεως προέρχεται από την Φύση και από τον ίδιο τον Κόσμο.  Αν υπήρξε «δημιουργία.. δεν ήταν παρά ή αρχή ενός κύκλου. Το σύμπαν είναι το μόνο και δεν υπάρχει κανένα άλλο.
Ο Κόσμος δεν δημιουργήθηκε και δεν υπήρξε ποτέ αρχή του. είναι αιώνιος και άφθαρτος. ‘Ο θεός δεν όλο κληρώνεται, δεν πραγματώνεται, παρά «δια» τού Κόσμου και «εντός».. του Κόσμου. Δηλαδή, ή Θεογονία είναι και ή Κοσμογονία.  Ο Κόσμος αντιπροσωπεύει την εξάπλωση του Θεού μέσα στον χώρο και στον χρόνο. Το «δημιούργημα» είναι ομοιούσιον τού «δημιουργού» . Η ψυχή είναι μέρος τής θεϊκής oύσiας. Ή ουσία τού θεού είναι ίδια με την ουσία τού Κόσμου.
Οι Ιδέες αυτές αναπτύσσονται συνεχώς στην πρώτη ελληνική φιλοσοφία. Τις βρίσκει κανείς ακόμα, σαν απόηχο, στον . Αριστοτέλη, στον Πλάτωνα και ύστερα στούς στωικούς. Ό Ξενοφάνης ό Κολοφώνιος (60ς π.χ. αιώνας) καθορίζει τον Θεό σαν την ψυχή τού Κόσμου.  Ο Ηράκλειτος γράφει: «‘Ο κόσμος αυτός δεν δημιουργήθηκε από κανένα θεό και από κανέναν άνθρωπο. . Υπήρξε πάντα, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα, φωτιά αιώνια ζωντανή, ανάβοντας και σβήνοντας με μέτρο…» Για τον Παρμενίδη, πού βλέπει τον Κόσμο σαν ένα ον ακίνητο και τέλειο, το σύμπαν είναι ασύλληπτο, άφθαρτο και αδημιούργητο. Την ίδια γνώμη βρίσκουμε και στον ‘Εμπεδοκλή, τον Αναξαγόρα, τον . Αναξίμανδρο, τον Μέλισσο Κ.Ο.Κ.
‘Απ’ όλα αυτά, μπορούμε να συμπεράνουμε, ότι αυτό πού χαρακτηρίζει περισσότερο τον ίoυδαιοχριστιανικό μovoθεισμό δέν είναι μόνον ή πίστης σ’ ένα μοναδικό θεό, άλλά επίσης και ιδίως ή προσχώρηση σε μια δυαδική αντίληψη τού κόσμου. Πράγματι, το παράδειγμα της ελληνικής φιλoσοφίας αποδεικνύει ότι μπορεί να ύπάρξη ένας μη δυαδικός «μονοθεϊσμός», πού ταυτίζει το  Απόλυτο  Ον και  το Σύμπαν και ο όποίος, όπως θα δούμε, δεν είναι θεμελιωδώς ανταγωνιστικός του πολυθεϊσμού, γιατί οι διάφοροι θεοί μπορούν ν’ αντιστοιχούν με τις διάφορες μορφές με τις όποίες εκδηλώνεται το Θείον. Λέμε ακόμη, κατά συνέπεια, ότι αυτό πού συνδέει αδιαίρετα τον ίoυδαιοχριστιανικό μονοθεϊσμό με την ανεπιείκεια και την μισαλλοδοξία, δεν είναι το ότι ο Γιαχβέ είναι μοναδικός θεός, άλλά ότι ο μοναδικός αυτός θεός θεωρείται διάφορος τού κόσμου, ανώτερος του και εξ αυτού, είτε το θέλουμε είτε όχι, αντίθετος μ’ αυτόν. ‘
Αντίθετα, στην περίπτωση ενός μη δυαδικού μονοθεϊσμού, ή διακήρυξη της μοναδικότητας τού Θεού δεν είναι παρά ένας τρόπος διακηρύξεως και ίεροποιήσεως της μοναδικότητας τού Κόσμου. Ένας τέτοιος Θεός, όπως και ή Θεικότητα πού ενσαρκώνουν με διαφόρους τρόπους οι θεοί τού παγανισμού, είναι ανεκτικός, γιατί αποτελείται από όλες τις διαφοροποιήσεις τού Κόσμου. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι αντιπροσωπεύει την μοναδική διαφοροποίηση ενός όντος, πού δεν εξαιρεί καμία «άλλη μoρφή», καμία διαφορά, γιατί τις περιλαμβάνει και τις συνδιαλλάσσει όλες. Βασικό, ό Θεός τού παγανισμού είναι ένας «όχι άλλος», ένας ομοούσιος, ίδιος με  τον Κόσμο. Αντίθετα, ό Θεός τού ίουδαιοχριστιανικού μονοθεϊσμού είναι ή κατ’ εξοχήν «. Αλλη Μορφή.., είναι ο «‘Ολότελα. Άλλος». Και το επικίνδυνο του βρίσκεται ακριβώς σ’ αύτήν τήν ριζική διαφορά την όποία ισχυρίζεται ότι έχει, . Εφ’ όσον είναι «ένας» όχι με την έννοια τού«μοναχικού», άλλα με την έννοια τού «μοναδικού ατό είδος του», ο Γιαχβέ δεν μπορεί παρά να μειώνει τις διαφορές, να αποκλείει κάθε άλλο θεό που θά μπορούσε να τον επισκιάσει, να διακηρύσσει το κίβδηλο όλων όσων άλλοι λατρεύουν.
Στο έργο του «Το στάδιο τής άναπvoης», (έκδ,Μινουί, 1979), ο Ζάν-Λουί Τριστανί απέδειξε, μετά από πολλούς άλλους άλλωστε, τήν έπιρροή τοϋ ίoυδαιοχριστιανικού μονοθεϊσμού στον δεσποτισμό.  Αντίθετα, ό παγανισμός είναι ανεκτικός, όχι μόνο γιατί είναι (κατά περίπτωση) πολυθεϊστικός, άλλά και γιατί δεν είναι δυαδικός, γιατί στην «έλλειψη συνεχείας» τού Θεού και τού Κόσμου, αντιπαραθέτει την «συνέχεια.. όλων όσων αποτελούν και ενσαρκώνουν το μόνο απόλυτο όν, δηλαδή τον Κόσμο (άνθρώπων-θεών-φύσεως). Τέλος, γιατί. θέτει τό αξίωμα ότι ένας θεός πού δεν θα ήταν αναπόσπαστο μέρος του Κόσμου αυτού, δεν θα μπορούσε νά είναι Θεός. Γιατί ή το ένα ή το άλλο: «Η ο θεός είναι Μοναδικός, ή ο Κόσμος είναι Μοναδικός. Και στην κατ’ έξοχήν μη-θεϊκή διακήρυξη «Τό Βασίλειόν μου ούκ έστιν του κόσμου τούτου.» (Ίωαν. 18, 3), αντιτίθεται ή κατ’ εξοχήν θεϊκή διακήρυξη «’ Η διαμονή τών ανθρώπων είναι ή διαμονή τών θεών.» ( Ηράκλειτος).
Στην προοπτική του δυαδικού μονοθεϊσμού (του Ιουδαιοχριστιανισμού), ή σχέσις μεταξύ του Κόσμου καί του  Απολύτου δεν είναι λοιπόν σχέσις «ταυτίσεως.», ούτε σχέσις απ’ «ευθείας απόρροιας»., αλλά μια σχέσις «ψευδο- ελευθερίας.», αναφερόμενης από την θεολογία της Δημιουργίας. Η Δημιουργία αυτή έγινε από τό «Μηδέν». Δηλαδή ό θεός δεν δημιούργησε τον Κόσμο από μία άμορφη μάζα-ύλη, από ένα προϋπάρχον χάος το όποίο κατεργάσθηκε, γιατί στην περίπτωση αύτή θα υπήρχαν δύο «αδημιούργητα απόλυτα»: ο Θεός και ή «Ύλη». Ούτε καί «συνέλαβε». (με την έννοια της γεννήσεως) τον Κόσμο, γιατί τότε θα ήταν ομοούσιος μ’ αυτόν και (σύμφωνα με τον Ιουδαιοχριστιανισμό) μόνον ο Λόγος του Θεού, συλληφθείς και όχι δημιουργηθείς, είναι ομοούσιος μ’ αυτόν. Απλώς τον «δημιούργησε.. » » Έτσι, ή σχέση πού τον συνδέει με τον άνθρωπο, είναι συνάμα αιτιατή (ό Θεός είναι ή αρχική αιτία όλων των όντων – δημιουργημάτων) και ηθική (ό άνθρωπος πρέπει νά υπακούει στον Θεό).
Αντίθετα, για τόν παγανισμό, ο Θεός δεν μπορεί νά αποσυνδεθεί από τον Κόσμο. Η σχέση του λοιπόν με τον Κόσμο δεν συνδέεται με το ότι «είναι» ή αιτία του Κόσμου και οι άνθρωποι δεν είναι «ενδεχόμενα» όντα. (δηλαδή «τυχαία» δημιουργήματα) τα οποία δημιουργήθηκαν οπό το «μηδέν» 0 παγανισμός αρνείται την ιδέα της «Δημιουργίας», ή οποία είναι κεντρική Ιδέα του ιδουαιοχριστιανικού μονοθεϊσμού. » Άλλωστε, το από τον Μεσαίωνα χρησιμοποιούμενο ημερολόγιο του εβραϊσμού θεωρείται ότι κάνει νά συμπίπτουν ο «πρώτος χρόνος. με την «δημιουργία…» Ο αριθμός στον όποιον έφθασε έτσι σήμερα, είναι 5740 και Ισοδυναμεί με το χριστιανικό 1980 και είναι αποτέλεσμα της μελέτης της βιβλικής χρονολογίας. . Ο αριθμός αυτός όμως, θεωρείται πια σήμερα και κατά γενικό κανόνα σον συμβατικός και εκδηλώνει καθαρά μια προσπάθεια νά μη συμπίπτει με κανένα ανθρώπινο γεγονός. (Σ.Μ.:Οί γεωλογικές όμως μελέτες 1ήςΥής, απόλυτα επιστημονικές και βεβαιωμένες πλέον, ανεβάζουν ήδη την ηλικία της σε 10 δια. χρόνια!)
Επίσης, ό παγανισμός αρνείται κάθε μηχανική επιστημολογία και, Ιδίως, αρνείται κάθε γενική ροπή της .Ιστορίας προς μία προκαθορισμέ­νη κατεύθυνση (Σ.Μ.:κλασσική ιουδαιοχριστιανική αρχή), πού κατέληξε σε πολιτικοποίησή της από τον Μαρξισμό Ιδίως, άλλά και από την λεγόμενη Δημοκρατοφιλελευθερία).
Ο παγανισμός, όπως λέει ό Σπένγκλερ, τείνει προς την αντικατάσταση της αιτιοκρατικής αρχής (της θεϊκής δημιουργίας ως αιτίας των πάντων) με την «Ιδέα του πεπρωμένου». «Ή ιδέα της δημιουργίας είναι το βασικό απόλυτο λάθος κάθε λανθασμένης μεταφυσικής», λέει ο Φίχτε.  Από τότε, ο Χάιντεγκερ απέδειξε κι αυτός ότι ή Ιδέα της δημιουργίας δεν ανήκει στην φιλοσοφία. . Η διακήρυξη της ενότητας του  «Όντος» και του Κόσμου περιέχει το αξίωμα της αιωνιότητας τους: το  «Ον» δέν μπορεί να εμφανίσθηκε από το απόλυτo μηδέν. Συνεπώς ο Κόσμος δεν «άρχισε» και δεν θα «τελειώσει». Το απόλυτο  «Ον» πού είναι ο Κόσμος, είναι το «ριζικά αδημιούργητο», είναι ή αιτία τού εαυτού του.
Συνεπώς, ο παγανισμός προϋποθέτει την απόρριψη αυτής της «ελλείψεως συνεχείας», αυτής της Βασικής αποκοπής (τομής) πού αποτελούν την δυαδική φαντασιοπληξία» , για την οποίαν ό Νίτσε γράφει ότι αλλοίωσε τον θεό σε εχθρό της ζωής, ενώ είναι έξαρση και επιδοκιμασία της ζωής» ( «Ο αvτίxριστoς»). Τό να γιατρέψει κανείς τον κόσμο από την μονοθεϊστική τομή, σημαίνει να παλινόρθωση την ενότητα του όντος και να εξαφανίσει την άβυσσο πού διαχωρίζει τον θεό οπό τα .δημιουργήματα» του, να δώσει, τέλος στην ζωή την σημασία των αντιθετικών διαφοροποιήσεών της. Ο θεός δεν δημιούργησε τον Κόσμο, αλλά εξαπλώνεται μέσα του και διό μέσου του. Δεν είναι «πανταχού  παρών» στον κόσμο, όπως υποστηρίζεται. Είναι ή ίδια ή διάσταση του Κόσμου, πού, τόσο γενικό όσο και ειδικά, του δίνει την έννοια, ανάλογα με ότι τον κάνουμε εμείς,
Η θέση της ερμηνείας της Καθολικής Εκκλησίας, πού αναπτύχθηκε από τον Τρεμοντόν (βλ. Προβλήματα τού χριστιανισμού» σελ. 47-73), είναι να θεωρεί σαν αποδεδειγμένο το ότι ο κόσμος άρχισε κάποτε και σαν λογικό ότι δημιουργήθηκε.  Η πρώτη αρχή, (το ότι άρχισε»), πού ανήκει στην σφαίρα της πειραματικής επιστήμης, τροφοδοτείται από ύπoθεσεις για την μεγάλη έκρηξη» πού υποτίθεται ότι γέννησε το Σύμπαν πριν από 15 δισεκ. χρόνια τουλάχιστον. Η αρχή αύτή είναι πολύ συζητήσιμη, όπως και κάθε θεωρία πού εξαρτά την πίστη» από την λογική» και προσπαθεί να αποδείξει» αιώνιες δοξασίες με επιστημονικό γεγονότα, κατ’ αρχήν συμπτωματικό και ύποκειμενα πάντα σε αναθεώρηση. Είναι πιθανό, ότι ή θεωρία της «μεγάλης εκρήξεως» θα ακολουθήσει την τύχη πολλών άλλων και  θα αντικατασταθεί από άλλη, πράγμα πού την καθιστά ακριβώς επιστημονική. Αν υποτεθεί ότι μια τέτοια «αρχή του κόσμου» έγινε κάποτε, τίποτα δεν επιτρέπει τον Ισχυρισμό και την βεβαιότητα ότι επρόκειτο για μια αρχή από το  μηδέν  και όχι για μία αρχή ενός νέου κύκλου». Για μας. Η επιστήμη θα μείνει πάντα βουβή ως προς το μεγάλο θέμα των «απωτάτων αιτιών»).
Η διακήρυξη του παγανισμού ως προς τό «ομοούσιο του θεού με το ανθρώπινο όν» δεν αφήνει χώρο για μια «θεολογία έξoρiας» του ανθρώπου, θεμελιωμένης στην εκρίζωση του. (Σύμφωνα με τήν Ιουδαιο­χριστιανική θεολογία, ο άνθρωπος «εξορίστηκε» από τον παράδεισο μετά το προπατορικό αμάρτημα», δηλαδή την δοκιμή του «δένδρου της γνώσεως»). Ο παγανισμός αντιπαραθέτει την απεραντοσύνη του Κόσμου – θεού», στο «σύνορο» πού αποτελεί ή τομή μεταξύ «αυτού» και του «άλλου» κόσμου (πού είναι «απέραντος»). ‘Αντιπαραθέτει στην ψυχή πού «υπερβαίνεται από μια άλλη (θεϊκή) ψυχή» – όπως λέει ό Λεβινός  μία ψυχή πού μπορεί να είναι αύτή καθαυτή απέραντη.
Αντιπαραθέτει μία αύτoνoμiα, μια αυτάρκεια, μια «ρίζωση» σ’ ένα χώρο, αντί για μια αφηρημένη εξάρτιση (από τον άλλο κόσμο») Kαι μία εκρίζωση (από τον «παράδεισο» στην γη των δακρύων»). Ό παγανιστής νοιώθει τον χώρο όπου γεννήθηκε σαν μια σχέση γιου προς πατέρα. Έχει την «μητέρα – πατρίδα» του, ενώ στον βιβλικό μονοθεϊσμό ή «γη» δεν είναι ο «χώρος καταγωγής», δεν είναι ή «γη της γεννήσεως», άλλα μια «γη προορισμού» πού αποβλέπει σε κάποιο σκοπό.  Η γη αυτή είναι αντικείμενο υποσχέσεως («Γη της ‘Επαγγελίας»), με τις δύο έννοιες του όρου: Δηλαδή δεν είναι μια μητέρα, άλλα μια μνηστή η μια σύζυγος (από εκεί πηγάζει ή θεολογία της «εξορίας» και του «γυρισμού»), μια γη πού δεν γίνεται «γη γεννήσεως» παρά με την πραγματοποίηση μιας υποσχέσεως του θεού».

Το βίντεο που πρέπει να δουν όλοι οι Έλληνες!

 

Κλείστε τα αυτιά σας στις σειρήνες της εποχής και ανοίξτε τα μάτια σας, δείτε την αλήθεια που τα ΜΜΕξαπάτησης αποκρύπτουν ενώ αδιάκοπα κάνουν πλύση εγκεφάλου και προπαγανδίζουν νυχθημερόν. 

Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός υπάρξής τους.

Αφυπνιστικό βίντεο, παρακαλώ διαδώστε το με οποιονδήποτε τρόπο ακόμη και στην πιο απομακρυσμένη γωνιά της Ελλάδας μας. Είναι καιρός να ξυπνήσουν όλοι οριστικά!

Πρέπει να πάρουμε την Ελλάδα μας πίσω!

Κατάσταση αμόκ: Τι είναι και πως αντιμετωπίζεται

Όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιούμε τον όρο «αμόκ» για να περιγράψουμε είτε απλές καταστάσεις όπως ξέφρενα παιδιά σε ένα πάρτυ γενεθλίων είτε πιο συνθέτες όπως μια μαζική δολοφονία.

Συνήθως η αναφορά αυτή γίνεται  όταν κάποιος βρίσκεται σε μια διαταραγμένη ψυχική κατάσταση που προκαλεί όλεθρο.

Στο επιστημονικό άρθρο που ακολουθεί θα μάθετε τι σημαίνει ο όρος «κατάσταση αμόκ», τι είδους διαταραχή είναι αυτή, ποια είναι τα αίτια, τα συμπτώματα, οι συνέπειες και πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί; 

Ορισμός

Η «κατάσταση Αμόκ» θεωρείται μια σπάνια πολιτισμική κατάσταση, αλλά και ορίζεται ως σύνδρομο από τα τρέχοντα ψυχιατρικά συστήματα ταξινόμησης. Οι Ψυχωσικές διαταραχές, οι διαταραχές προσωπικότητας, οι διαταραχές της διάθεσης, είναι όλες οι πιθανές αιτίες του AMOK.

Το ευρύ κοινό και το ιατρικό προσωπικό είναι εξοικειωμένοι με τον όρο «κατάσταση αμόκ», η κοινή χρήση του οποίου αναφέρεται σε μια παράλογη, βίαιη δράση από άτομο που συνήθως προκαλεί τον όλεθρο. Ο όρος περιγράφει επίσης την καταστροφική, ανθρωποκτόνο και μετέπειτα πιθανή αυτοκτονική συμπεριφορά των ψυχολογικά ασταθών ατόμων, που οδηγεί σε πολλαπλούς θανάτους ή τραυματισμούς άλλων συνανθρώπων, ζώων ή καταστροφές ευρείας κλίμακας.  

Παρά το γεγονός ότι τα επεισόδια των πολλαπλών ανθρωποκτονιών και των αυτοκτονιών από άτομα με υπόνοιες ψυχοπαθολογίας ή εγνωσμένες ψυχικές διαταραχές εμφανίζονται με ανησυχητική συχνότητα σήμερα, ουσιαστικά δεν υπάρχουν πρόσφατες μελέτες στην ιατρική βιβλιογραφία σχετικά με την αναγνώριση και τη θεραπεία των ατόμων αυτών πριν την εκδήλωση του συνδρόμου.

Η ψυχιατρική βιβλιογραφία κατατάσσει το αμόκ ως πολιτισμική ιδιαιτερότητα συγκεκριμένων πολιτισμών και η ανακάλυψή του χρονολογείται πριν από 2 αιώνες σε απομακρυσμένες πρωτόγονες φυλές της Ινδονησίας όπου ο εντόπιος πολιτισμός θεωρήθηκε ως ο κυρίαρχος παράγοντας στην παθογένεση του.

Αναπτύχθηκε η θεωρία ότι κάποιες πεποιθήσεις των πρωτόγονων ομάδων και η απομόνωση τους είχαν συντελέσει στην εκδήλωση μιας ψυχικής ασθένειας που δεν παρατηρείται σε άλλα μέρη του κόσμου. Ακόμα και στο πρόσφατο εγχειρίδιο κατάταξης των ψυχικών νόσων DSM-IV,  ορίζεται το αμόκ ως πολιτισμικό φαινόμενο που σπάνια συμβαίνει σήμερα.

Ωστόσο, χαρακτηρίζοντας το αμόκ ως πολιτισμικό χαρακτηριστικό, αγνοείται παντελώς το γεγονός ότι παρόμοια συμπεριφορά έχει παρατηρηθεί σε όλες σχεδόν τις δυτικές και ανατολικές κουλτούρες, που δεν χαρακτηρίζονται από γεωγραφική απομόνωση.

Επιπλέον, η πεποίθηση ότι αμόκ σπάνια συμβαίνει σήμερα, είναι αντίθετη προς τις ενδείξεις ότι παρόμοια επεισόδια βίαιης συμπεριφοράς είναι πιο συχνά στις σύγχρονες κοινωνίες από ό, τι ήταν στους πρωτόγονους πολιτισμούς όπου το αμόκ παρατηρήθηκε για πρώτη φορά.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Η λέξη Amok,ή  Amuck, προέρχεται από τη μαλαισιανή λέξη mengamok, που σημαίνει αιφνίδια έκρηξη βίας. Ο Captain Cook πιστώνεται με την περιγραφή του πρώτου παρατηρηθέντος αμόκ στις μαλαισιανές φυλές το 1770 κατά τη διάρκεια των παγκόσμιων εξερευνήσεων του.
Περιέγραψε άτομα που ξαφνικά συμπεριφέρονται βίαια, χωρίς προφανή αιτία και σκοτώνουν αδιακρίτως ή ακρωτηριάζουν χωρικούς και ζώα σε μια φρενήρη επίθεση.

 Συνήθως το άτομο σε κατάσταση αμόκ έπεφτε ακολούθως σε βαθειά καταστολή-ηρεμία, με έλλειψη επαφής με το περιβάλλον, ή σκοτώνονταν κατά την διάρκεια της επίθεσης ή αυτοκτονούσε.

Σύμφωνα με την μυθολογία της Μαλαισίας, το αμόκ ήταν μια ακούσια συμπεριφορά που προκαλείται από το "Hantu belian", ή το «κακό πνεύμα του τίγρη» που εισέρχεται στο σώμα ενός ανθρώπου, αναγκάζοντας τον να συμπεριφέρεται βίαια, χωρίς συνειδητή επίγνωση. Λόγω των πολιτισμικών πεποιθήσεων τους, οι κάτοικοι της Μαλαισίας είχαν απόλυτη ανοχή στα άτομα που περιήρχοντο σε κατάσταση αμόκ, παρά τις καταστροφικές συνέπειες για τη φυλή τους.

Λίγο μετά την έκθεση του Captain Cook, οι ανθρωπολόγοι ερευνητές παρατήρησαν αμόκ και σε πρωτόγονες φυλές που βρίσκονται στις Φιλιππίνες, το Λάος, την Παπούα Νέα Γουινέα και το Πουέρτο Ρίκο. Οι ερευνητές αυτοί ενίσχυσαν την πεποίθηση ότι πολιτισμικοί παράγοντες, μοναδικοί για τις πρωτόγονες φυλές προκαλούσαν το αμόκ, καθιστώντας τον πολιτισμό τους υπεύθυνο για την παθογένεια του.
Μέσα στους επόμενους 2 αιώνες, τα περιστατικά ΑΜΟΚ και το ενδιαφέρον για αυτά ως μια ψυχιατρική πάθηση εξασθένισε. Η μείωση της συχνότητας των επεισοδίων αμόκ αποδόθηκε στην επιρροή του δυτικού πολιτισμού στις πρωτόγονες φυλές, εξαλείφοντας έτσι τους πολιτισμικούς παράγοντες που θεωρούντο ότι προκαλούσαν τη βίαιη συμπεριφορά. Ενώ η συχνότητα και το ενδιαφέρον για το αμόκ στις πρωτόγονες φυλές μειώνεται, παρόμοια περιστατικά βίας στις βιομηχανικές κοινωνίες συνεχώς αυξάνονται.

Ωστόσο, δεδομένου ότι είναι βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι το αμόκ είναι συνδεδεμένο με πολιτισμικά πρότυπα, η σύνδεσή του με τα σύγχρονα επεισόδια μαζικής βίας πέρασε απαρατήρητη.
Σύγχρονες περιγραφές πολλών ανθρωποκτονιών είναι συγκρίσιμες με τις εκθέσεις περιπτώσεων αμόκ.
Στην πλειονότητα των σύγχρονων περιπτώσεων, οι δολοφονίες είναι αιφνίδιες και απρόκλητες και διαπράττονται από άτομα είτε με άγνωστο είτε με εγνωσμένο ιστορικό ψυχικής νόσου. Ο αριθμός των θυμάτων στα σύγχρονα επεισόδια είναι παρόμοιος με τον αντίστοιχο αριθμό θυμάτων στο αμόκ, παρά το γεγονός ότι πιστόλια και τουφέκια χρησιμοποιούνται, σε αντίθεση με τα ξίφη της Μαλαισίας δύο αιώνες πριν.
Το αποτέλεσμα για τον επιτιθέμενο είναι επίσης ανάλογο με το αμόκ – μαζικοί θάνατοι, μαζικές καταστροφές αντικειμένων, αυτοκτονία, και λιγότερο συχνά, ο φόβος.

Το περιστατικό που ακολουθεί δείχνει την ομοιότητα μεταξύ της κατάστασης ΑΜΟΚ και της σύγχρονης βίαιης συμπεριφοράς:

Το 1998 στο Λος Άντζελες, ο Ronald Taylor, σε ηλικία 46 ετών, σκότωσε 4 μέλη της οικογένειάς του και έναν φίλο του, και στη συνέχεια, πήδηξε από μια αερογέφυρα αυτοκινητοδρόμου. Η αστυνομία ανακάλυψε τα θύματα του Taylor, όταν πήγαν στο σπίτι του για να τους ενημερώσουν για το θάνατό του.

Η δικαστική έρευνα αποκάλυψε ότι ο Taylor αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα, είχε κηρύξει πτώχευση και είχε χρέη άνω των 64.000 $, συμπεριλαμβανομένου ενός δανείου 21.302 $ από τον εργοδότη του και ένα χρέος 5,547 $ στην πιστωτική κάρτα του.

Το Amok για πρώτη φορά χαρακτηρίζεται ως ψυχιατρική πάθηση περίπου το 1849 με βάση ανέκδοτες εκθέσεις και μελέτες περιπτώσεων που φανερώνουν ότι τα περισσότερα άτομα με αμόκ ήταν ψυχικά ασθενείς.

Σήμερα πλέον το αμόκ συνδέεται λιγότερο με την καταθλιπτική διαταραχή της διάθεσης και πολύ περισσότερο με ψύχωση, διαταραχές προσωπικότητας, ή παραληρηματική διαταραχή. Είναι επίσης πιθανό ότι ορισμένα άτομα έχουν προδιάθεση να παρουσιάζουν εξαιρετικά βίαιη συμπεριφορά, όταν πάσχουν από διαταραχές της διάθεσης ή διαταραχές της προσωπικότητας.

ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΜΟΚ

Από μια σύγχρονη σκοπιά, το αμόκ δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ως πολιτισμικό σύνδρομο, γιατί το μόνο ρόλο που διαδραματίζει το πολιτισμικό υπόβαθρο είναι το πώς η βίαιη συμπεριφορά εκδηλώνεται. Η συμπεριφορά ενός ατόμου επηρεάζεται από το περιβάλλον και τον πολιτισμό, ακόμη και σε περιπτώσεις όπου οι ενέργειες αυτές είναι το παράγωγο μιας ψυχικής νόσου.

Έτσι, η συμπεριφορά που παρατηρήθηκε σε κατάσταση αμόκ πριν από 200 χρόνια στις πρωτόγονες φυλές αναγκαστικά θα διαφέρει από αυτή που παρατηρείται στις σύγχρονες περιπτώσεις βίαιης συμπεριφοράς.  
Ο Jin-Inn Teoh, καθηγητής ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Aberdeen στο Λονδίνο, ανέφερε το 1972 ότι το αμόκ ως κατάσταση και συμπεριφορά υπήρχε σε όλες τις χώρες - διαφέρει μόνο ως προς τις μεθόδους και τα όπλα που χρησιμοποιούνται στις επιθέσεις.

Σύμφωνα με τον Teoh, ο πολιτισμός αποτελεί παράγοντα διαμόρφωσης που καθορίζει πώς το αμόκ εκδηλώνεται, αλλά όχι το αν αυτό τελικά θα εκδηλωθεί. Η καλλιέργεια, το πολιτισμικό-κοινωνικό υπόβαθρο του ατόμου και η πρόσβαση στα όπλα που διατίθενται, φυσικά επηρεάζουν και την μέθοδο της επίθεσης.

Στο τελευταίο τέταρτο του 20ου αιώνα, η συχνότητα εμφάνισης της βίαιης συμπεριφοράς έχει αυξηθεί δραματικά στις βιομηχανικές χώρες, ξεπερνώντας τη συχνότητά του στους πρωτόγονους πολιτισμούς. Η αύξηση αυτή μπορεί να είναι το αποτέλεσμα της καλύτερης πληροφόρησης από τα ΜΜΕ των βίαιων επιθέσεων που εκδηλώνονται και σε συνδυασμό με την αύξηση της ψυχοπαθολογίας που είναι υπεύθυνη για την εκδήλωση του αμόκ.

Το 1934, ο John Cooper, καθηγητής ανθρωπολογίας στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Washington, DC αναφέρει ότι ούτε φυλετικοί ή εθνικοί, αλλά ούτε περιβαλλοντικοί παράγοντες έπαιξαν ρόλο στην παθογένεση των ψυχικών ασθενειών που είχαν ως αποτέλεσμα την εκδήλωση amok. Ο Cooper κατέδειξε ως υπεύθυνους τους ψυχοκοινωνικούς στρεσογόνους παράγοντες.

Ωστόσο, η σύλληψη του Κούπερ δεν εξηγεί γιατί η βίαιη συμπεριφορά παρόμοια με το αμόκ, είναι τόσο κοινή σε δυτικούς πολιτισμούς, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες. Η Θεωρία του Cooper συνεπάγεται επίσης ότι η αυτοκτονία και το αμόκ είναι εναλλακτικές συμπεριφορές του ίδιου φαινομένου. Η αυτοκτονία και το αμόκ μοιράζονται κοινά χαρακτηριστικά και παράγοντες κινδύνου, αλλά είναι, ωστόσο, διαφορετικές συμπεριφορές.

ΠΡΟΛΗΨΗ ΑΜΟΚ

Σήμερα, το αμόκ θα πρέπει να θεωρηθεί ως ένα πιθανό αποτέλεσμα της μη διαγνωσμένης ή / και χωρίς θεραπεία ψυχιατρικής κατάστασης ενός ατόμου με ψύχωση ή σοβαρή παθολογία της προσωπικότητας. Λαμβάνοντας υπόψη το μεγάλο αριθμό των ατόμων που έχουν ψυχωτικές ψυχιατρικές παθήσεις, διαταραχές της διάθεσης, και διαταραχές της προσωπικότητας, το αμόκ εξακολουθεί να είναι μια στατιστικά σπάνια εκδηλούμενη κατάσταση.

Παρ’ όλα αυτά, η συναισθηματική βλάβη που προκαλεί στα θύματα, τις οικογένειές τους και τις κοινότητες, πηγαίνει πέρα από τους μικρούς αριθμούς των επισοδίων και έχει μια διαρκή επίδραση. Δεδομένου ότι είναι σχεδόν αδύνατο να σταματήσει κάποιος μια επίθεση αμόκ χωρίς να διακινδυνεύσει τη ζωή ή τη σωματική ακεραιότητα του ή αυτήν του θύτη, η πρόληψη είναι η μόνη μέθοδος για την αποφυγή των ζημιών που προκαλεί. 

Αναγνώριση 

Τα περισσότερα άτομα που εκδηλώνουν βίαιη συμπεριφορά είχαν πρόσφατα επαφή με τους ιατρούς. Πολλοί από αυτούς τους ασθενείς συμβουλεύονται κατά προτίμηση γενικούς και οικογενειακούς ιατρούς, αντί των ψυχιάτρων λόγω του στίγματος που συνδέεται με την επίσκεψη σε ψυχίατρο, λόγω άρνησης της ψυχικής ασθένειας τους, ή λόγω του φόβου της επικύρωσης των υποψιών τους ότι έχουν μια ψυχική διαταραχή.

Με βάση τις εκθέσεις από την ψυχιατρική βιβλιογραφία και τα στοιχεία από τις σύγχρονες αναφορές περιστατικών βίαιης συμπεριφοράς, οι παράγοντες που θα πρέπει να θεωρηθούν ότι δημιουργούν κίνδυνο για την εκδήλωση αμόκ έχουν ως εξής: ιστορικό μιας ψυχωτικής κατάστασης, προηγούμενα επεισόδια βίαιης συμπεριφοράς ή απειλές βίας, πρόσφατες προσωπικές απώλειες, βίαιες απόπειρες αυτοκτονίας, καθώς και κάποια χαρακτηριστικά της προσωπικότητας ή διαταραχές της προσωπικότητας. 

Η θεραπεία των υποκείμενων παθήσεων

Το δεύτερο βήμα για την παρέμβαση είναι η θεραπεία της υποκείμενης ψυχιατρικής κατάστασης του ασθενούς ή διαταραχής της προσωπικότητας έτσι ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι πιθανότητες εκδήλωσης αμόκ.

Ένας ιατρός της πρωτοβάθμιας περίθαλψης μπορεί να ξεκινήσει ιατρική παρέμβαση σε ασθενείς που είναι επιρρεπείς σε βίαιες συμπεριφορές, αλλά θα πρέπει να προβλεφθεί η άμεση παραπομπή για ψυχιατρική αξιολόγηση και θεραπεία, καθώς οι ασθενείς αυτοί είναι συχνά ιδιαίτερα χειριστικοί.  

Ακούσια ψυχιατρική νοσηλεία είναι μια επιλογή για τους ασθενείς που εκφράζουν σκέψεις αυτοκτονίας ή ανθρωποκτονίας, ως αποτέλεσμα της ψυχικής τους κατάστασης. Σαφώς πιο περίπλοκο είναι το πρόβλημα με τους ασθενείς που έχουν διαταραχές προσωπικότητας και υποκρυπτόμενη ψυχιατρική συμπτωματολογία.

Μέχρι σήμερα, δεν υπάρχει κανένα φάρμακο που να έχει αποδειχθεί επαρκές και αποτελεσματικό για τη θεραπεία της  βίαιης συμπεριφοράς, και δεδομένου ότι οι γενεσιουργές βάσεις της βίας οφείλονται σε πολλαπλούς παράγοντες, είναι απίθανο ότι οποιαδήποτε τέτοια φάρμακα θα αναπτυχθούν στο εγγύς μέλλον.

Σε γενικές γραμμές, οι καταθλιπτικές διαταραχές μπορούν να αντιμετωπιστούν με αντικαταθλιπτικά και υποστηρικτική ψυχοθεραπεία.
Τα αντικαταθλιπτικά είναι αποτελεσματικά στην ανακούφιση των συμπτωμάτων κατάθλιψης στο 85% των περιπτώσεων. Η υποστηρικτική ψυχοθεραπεία έχει ως στόχο την πρόληψη της βίαιης συμπεριφοράς. Ο γιατρός θα πρέπει να αναλάβει ενεργό ρόλο στη θεραπεία και να ζητά την βοήθεια της οικογένειας του ασθενούς και των δικτύων κοινωνικής υποστήριξης.

Εάν ο ασθενής έχει συμπτώματα ψύχωσης, σχιζοφρένειας παρανοϊκού τύπου ή παραληρηματικής διαταραχής, τότε ενδείκνυνται άμεσα τα αντιψυχωσικά φάρμακα. Ενώ οι περισσότεροι ασθενείς μπορούν να αντιμετωπιστούν σε κέντρα εξωτερικής περίθαλψης, άτομα με σοβαρά ψυχωτικά συμπτώματα και με ανθρωποκτόνο ή αυτοκαταστροφικό ιδεασμό πρέπει να νοσηλευτούν.

Τα αντιεπιληπτικά έχουν χρησιμοποιηθεί και έχει βρεθεί ότι μπορεί να είναι αποτελεσματική θεραπεία για τον έλεγχο της βίαιης συμπεριφοράς σε περιορισμένο αριθμό ασθενών. Ωστόσο, η χρήση τους, εξακολουθεί να θεωρείται πειραματική και εκτός ενδείξεων (off-label). Η μόνη εξαίρεση είναι κάποια αντιεπιληπτικά, όπως το βαλπροϊκό οξύ ή η καρβαμαζεπίνη που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία της βίαιης συμπεριφοράς που σχετίζεται με την μανία. 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Εν ολίγοις, η κατάσταση αμόκ δεν θα πρέπει πλέον να θεωρείται ως σύνδρομο με πολιτισμικά χαρακτηριστικά. Η σύγχρονη προσέγγιση συμφωνεί ότι το αμόκ αντιπροσωπεύει μια ακραία μορφή βίαιης συμπεριφοράς που επέρχεται ως αποτέλεσμα μιας ψυχικής διαταραχής, διαταραχές της προσωπικότητας και ψυχοκοινωνικούς στρεσογόνους παράγοντες.
Η έγκαιρη αναγνώριση των παραγόντων κινδύνου για το ΑΜΟΚ και η έγκαιρη αντιμετώπιση της υποκείμενης ψυχιατρικής κατάστασης ή διαταραχής προσωπικότητας προσφέρουν την καλύτερη πρόληψη τέτοιων καταστάσεων. 

Το πατριωτικό αίσθημα των αρχαίων Ελλήνων

Ζούμε σε εποχές κρίσης. Όμως τι είδους κρίσης; Οικονομικής θα μου πείτε και θα έχετε ένα δίκιο. Κοινωνικής; Ασφαλώς, διότι αυτή η κρίση απλώνει τα δηλητηριώδη πλοκάμια της και φαρμακώνει όλα τα πεδία της ανθρώπινης ζωής.

Και αυτό που μετά λύπης μου αντιλαμβάνομαι είναι η κρίση των αξιών που καθημερινά επιβεβαιώνει τον κατήφορο ο οποίος μας έχει πάρει και δε λέει να σταματήσει.
Δεν χρειάζονται μαντικές ικανότητες για να αντιληφθούμε σε τι βάλτο έχουμε βυθιστεί. Εξάλλου το ζούμε κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή. Όλοι μας πανικόβλητοι σε τούτη τη δίνη στροβιλιζόμαστε σαν μικροσκοπικά σωματίδια μέσα σε μια βρωμερή χοάνη.
Εδώ όμως, δεν θα επεκταθώ στον τομέα της ηθικοκοινωνικής κλίμακας του σύγχρονου Έλληνα παρά θα επικεντρωθώ σε μια συγκεκριμένη και στοχευόμενη έννοια – αξία: τον πατριωτισμό.
Είναι περιττό να αναφέρω την διαφορά πατριωτισμού και εθνικισμού, άσχετα αν η σύγχυση που επικρατεί σήμερα ανάμεσα σε αυτές τις δυο έννοιες προκαλεί, αν μη τι άλλο, θυμηδία!
Μεγάλωσα και εγώ, όπως και κάθε ελληνόπουλο, διδασκόμενος το μεγαλείο των αρχαίων και την τεράστια πολιτιστική παρακαταθήκη που μας κληροδότησαν.
Δυστυχώς, όσο μεγάλωνα και εισχωρούσα βαθύτερα στα δαιδαλώδη μονοπάτια της ιστορικής επιστήμης, ανακάλυπτα πολλές αντιφάσεις και σκοτεινά σημεία. Η μελέτη των πάμπολλων ιστορικών πηγών με ανάγκαζε να προχωρήσω στα βαθύτερα τμήματα του δάσους της ιστορικής γνώσης, εκεί που εδράζεται η αλήθεια.
Όσο πιο βαθιά ωθούσα τον εαυτό μου, τόσο μεγαλύτερη η μοναξιά σ’ αυτό το αέναο ταξίδι της μάθησης. Αυτή η αναζήτηση με έφερε αναπόφευκτα σε σύγκρουση με τον εαυτό μου, προσπαθώντας να υπερπηδήσω τα πανύψηλα τείχη παγιωμένων και ριζωμένων αντιλήψεων.

Χάρτης του αρχαίου Ελληνικού κόσμου την περίοδο της μάχης του Μαραθώνα 490 π.Χ
Από την άλλη, η ανακάλυψη της αλήθειας με “απελευθέρωσε”, μα συνάμα με γέμισε με προβληματισμούς. Τι έπρεπε λοιπόν να επιλέξω; Μασημένη, πολτοποιημένη και κονσερβοποιημένη “τροφή” και να έχω το κεφάλι μου ήσυχο ή να κόψω ολομόναχος τον καρπό από το δέντρο της γνώσης με ό, τι αυτό συνεπάγεται.
Προτίμησα το δεύτερο και θα σας προέτρεπα να πράξετε το ίδιο, διότι αυτή η αιώνια εξερεύνηση είναι που διατηρεί ζωντανό το πνεύμα μας. Ένας άνθρωπος πεθαίνει μόλις πάψει το μυαλό του να σκέφτεται ελεύθερα και ούτε εγώ, και πιστεύω ούτε και εσείς, είμαστε διατεθειμένοι να πατήσουμε το κουμπί που αναστέλλει την λειτουργία του.
Καθημερινά ακούω συνεχώς φράσεις του τύπου «θα τα καταφέρουμε ενωμένοι, όπως τότε εναντίον των Περσών, Ρωμαίων, Τούρκων…κτλ». Πόσο όμως ενωμένοι είναι το ζήτημα! Σ’ αυτό το άρθρο θα επικεντρωθώ μόνο στην αρχαιότητα, που είναι και η πιο λαμπρή περίοδος του Ελληνικού έθνους και θα αναδείξω γεγονότα τα οποία εντέχνως αποφεύγονται ή παραλείπονται  από την γραμμή της εθνικοποιημένης ιστορίας που διδασκόμαστε. Το ύφος και η διαμόρφωση, μέσα από το πρίσμα μιας χρονολόγησης των γεγονότων, είναι εύπεπτο και χαριτωμένο. Γιατί ποιος είπε πως το διασκεδαστικό δεν είναι και διδακτικό;
Τέλη 6ου αι. π.X: Η Μακεδονία προσφέρει “γη και ύδωρ” στον Μεγάλο (Πέρση) Βασιλιά Δαρείο Α’.499-494 π.Χ: Ιωνική Επανάσταση: Οι Έλληνες της Μ. Ασίας ξεσηκώνονται εναντίον των κυρίων τους Περσών και ζητούν βοήθεια από τους ομοεθνείς τους της ελληνικής χερσονήσου. Ανταποκρίνεται εντυπωσιακός αριθμός πόλεων, οι εξής δύο: η Αθήνα και η Ερέτρια! Η επανάσταση πνίγεται στο αίμα αφού άφησαν τους συμπατριώτες τους αβοήθητους.
490π.Χ: Η μάχη του Μαραθώνα: Με το πρόσχημα της εκδίκησης των, δύο μόνο, ελληνικών πόλεων που βοήθησαν τους Μικρασιάτες, οι Πέρσες, αφού καταστρέφουν την Ερέτρια, αποβιβάζονται στην Αττική. Οι Αθηναίοι εσπευσμένα εκλιπαρούν για την βοήθεια των συμπατριωτών τους αλλά ΜΟΝΟ οι Πλαταιείς στέλνουν ενίσχυση! Οι Αθηναίοι νικούν(και οι Πλαταιείς βέβαια) τους Πέρσες. Η Ιστορία όμως “γράφει”: Οι Έλληνες νίκησαν τους Πέρσες, κάτι όμως άδικο αφού κέρδισαν πολίτες μόνο δυο πόλεων.

Τα ερείπια της αρχαίας Περσέπολης
480-479 π.Χ: Εκστρατεία του Ξέρξη: Η προέλαση του Μεγάλου Βασιλιά(όπως τον αποκαλούσαν οι Έλληνες) από τον Ελλήσποντο ως και την Θεσσαλία έχει ως αποτέλεσμα την οικειοθελή υποταγή της συντριπτικής πλειοψηφίας των ελληνικών πόλεων. ΜΟΝΟ τριάντα μία πόλεις(ναι, καλά διαβάζετε, είναι 31) από τις πάνω από χίλιες αξιόλογες πόλεις – κράτη των Ελλήνων αποφασίζουν να αντισταθούν. Μετά τις Θερμοπύλες, το Αρτεμίσιο, τη Σαλαμίνα και τις Πλαταιές και την Μυκάλη, ο μικρός ελληνικός συνασπισμός κατορθώνει να σώσει τον Ελληνισμό(που ακόμα δεν είχε φτάσει στην ακμή του).
Η Ιστορία όμως “γράφει”: Οι Έλληνες νίκησαν (ξανά) τους Πέρσες(και τους υπόλοιπους Έλληνες που ήταν περισσότεροι με τον στρατό των Περσών απ’ ότι ο ελληνικός συνασπισμός).Αδικία! Το σωστό:31 πόλεις κέρδισαν δεκάδες χιλιάδες Ασιατών και εκατοντάδες άλλες ελληνικές(δωσίλογες)πόλεις.
431-404 π.Χ: Πελοποννησιακός Πόλεμος: Έπειτα από αναρίθμητα γεγονότα, οι Σπαρτιάτες συντρίβουν τους Αθηναίους στους Αιγός Ποταμούς(στον Ελλήσποντο),το 405π.χ., χάριν στο ισχυρό ναυτικό που κατασκεύασαν με τα χρήματα των Περσών και υποτίθεται πως είναι οι μεγάλοι νικητές του πρώτου εμφυλίου πολέμου των Ελλήνων. Κούνια που τους κούναγε βέβαια! Οι Πέρσες παίρνουν σιωπηλή εκδίκηση για τις ήττες τους 75 έτη πριν, αναίμακτα και χωρίς κόπο. Η ουσία είναι μία: Καταστροφή της μεγαλύτερης οικονομικής δύναμης της Μεσογείου(Αθήνα) και έλεγχος της μεγαλύτερης στρατιωτικής δύναμης(Σπάρτη). Καθόλου άσχημα για τους “βάρβαρους” Πέρσες.
386 π.Χ: Ανταλκίδειος Ειρήνη ή Ειρήνη του Βασιλέα(του Πέρση): Οι πολεμικές παρενέργειες μετά το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου, μεταξύ των ελληνικών κρατών, παύουν με αυτή την επονείδιστη ειρήνη υπό τις “ευλογίες” του Πέρση βασιλιά Αρταξέρξη Β’. ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ του Ελληνισμού της Μ. Ασίας από τους ομοεθνείς τους στην Περσική Αυτοκρατορία!(Θα επαναληφθεί κάτι, στην ουσία, παρόμοιο έπειτα  από 2308 έτη).

Ο Αλκιβιάδης (όρθιος) με τον Σωκράτη (κάθεται στα αριστερά) και η Ασπασία, André Monsiau, 1801, Μουσείο Καλών Τεχνών Πούσκιν της Μόσχας
371-362 π.Χ: Θηβαϊκή Ηγεμονία: Οι Θηβαίοι κυριαρχούν στην ελληνική σκηνή, φυσικά χάριν στην οικονομική βοήθεια των Περσών. Με το τέλος της μάχης στη Μαντίνεια(362π.χ.), όλες οι ελληνικές πόλεις βγαίνουν εξαιρετικά εξαντλημένες και εύκολη λεία στα δόντια του “λύκου” που έχει το όνομα Φίλιππος.
359-336 π.X: Βασιλεία του Φιλίππου του Β’: Με το τέλος της μάχης της Χαιρώνειας (338π.χ) ο Φίλιππος είναι κυρίαρχος σε όλη την ελληνική χερσόνησο.(Εδώ, οι συμβατικοί ιστορικοί ορίζουν το τέλος του Κλασσικού Κόσμου. Διαφωνώ, διότι ψήγματα της κλασσικής εποχής θα παραμείνουν για πάνω από έναν αιώνα ακόμα, έως τον Μέγα Κλεομένη τον Γ’). Ο Φίλιππος δοκίμαζε πάντα πρώτα την διπλωματία. Όταν δεν του “έβγαινε” χρησιμοποιούσε και το σπαθί! Το 349 π.Χ αφανίζει(επιεικής όρος) την Όλυνθο των 20 χιλ. κατοίκων από τον χάρτη! Αφήνει βέβαια και κάτι: μερικά ερείπια για να ταλαιπωρούνται οι αρχαιολόγοι!
335 π.χ. Ως γνήσιος γιος του πατρός του ο Αλέξανδρος ο Γ’(ο γνωστός Μέγας) ισοπεδώνει, εξαϋλώνει και καταστρέφει εκ βάθρων την σπουδαία πόλη της Θήβας των 100χιλ. κατοίκων, επειδή τόλμησαν(οι κακόμοιροι) να επαναστατήσουν εναντίον της μακεδονικής εξουσίας!
Όσοι τυχεροί δεν σκοτώθηκαν, πουλήθηκαν ως δούλοι, όταν βαρέθηκαν οι Μακεδόνες τις εκτελέσεις! Τουλάχιστον σεβάστηκε ο Αλέξανδρος το σπίτι του ποιητή Πινδάρου(κάτι ήταν και αυτό για τον κατά τ’ άλλα φιλόμουσο Αλέξανδρο).
323-322 π.Χ: Ο Λαμιακός πόλεμος: Οι Μακεδόνες με ηγέτη τον αντιβασιλιά Αντίπατρο κερδίζουν το συνασπισμό των νοτίων Ελλήνων και ουσιαστικά υποδουλώνουν επίσημα τα υπόλοιπα ελληνικά κράτη. Άλλος ένα “πατριωτικός” εμφύλιος.
323-281 π.χ.: Οι πόλεμοι των διαδόχων του Αλεξάνδρου: Μερικά ονόματα: Περδίκκας, Αντίγονος, Αντίπατρος, Πτολεμαίος(όχι, δεν ίδρυσε την σύγχρονη Πτολεμαΐδα, γιατί το άκουσα και αυτό) Σέλευκος, Λυσίμαχος, Δημήτριος ο Πολιορκητής( γιος του Αντιγόνου, ίσως ο πιο σπουδαίος στρατηγός των επιγόνων και βεβαίως ο πιο διεφθαρμένος), Κάσσανδρος(γιος του Αντίπατρου, εξολόθρευσε τα εναπομείναντα μέλη της οικογένειας του Αλεξάνδρου).Τι έκαναν όλοι αυτοί εκτός του ότι αναστάτωσαν όλη την Μεσόγειο και την Ανατολή με τους πολέμους; Δημιούργησαν απολυταρχικά ηγεμονικά κράτη(περσικού τύπου), κάτι το εντελώς αντίθετο με τα ιδεώδη του κλασσικού ελληνισμού! Πλέον δεν υπήρχαν πολίτες αλλά υπήκοοι! Το ελληνικό πνεύμα εισέρχεται λοιπόν στην εντατική και θα παραμείνει εκεί για δεκαετίες ώσπου να νεκρώσει οριστικά.
245-241 π.X: Άγης Δ’ Βασιλιάς της Σπάρτης: Προσπαθεί να δημιουργήσει μια κοινωνική επανάσταση, διαγράφοντας τα χρέη και ελευθερώνοντας πολλούς είλωτες. Επειδή όμως ήταν μετριοπαθής και ρομαντικός εφονεύθει εκ των έσω! Ήταν η αντίδραση των πλουσίων Σπαρτιατών(που εκείνη την εποχή δεν είχαν καμία σχέση με τους προγόνους τους).

Η Ναυμαχία της Σαλαμίνας διεξήχθη στις 22 Σεπτεμβρίου του 480 π.Χ, στα Στενά της Σαλαμίνας (στον Σαρωνικό Κόλπο, κοντά στην Αθήνα) μεταξύ της συμμαχίας των ελληνικών πόλεων-κρατών και της Περσικής Αυτοκρατορίας.The Battle of Salamis by Wilhelm von Kaulbach
235-222 π.Χ: Η βασιλεία του Μέγα Κλεομένη Γ’ της Σπάρτης και η μεγάλη κοινωνική επανάσταση: Ο Κλεομένης αντιλαμβάνεται πως ο κλασσικός κόσμος πνέει τα λοίσθια και προχωρά σε κάτι εξωπραγματικό, κάτι εντυπωσιακό, κάτι ονειρώδες για την εποχή του: Επειδή στην Σπάρτη είχαν μείνει μόνο 100 οικογένειες με πολιτικά δικαιώματα δηλ. οι πλούσιοι, και οι υπόλοιποι ήταν πάμπτωχοι, προχωρά σε διαγραφή χρεών, εναπόθεση της περιουσίας του στο κράτος και αργότερα πλήρη απελευθέρωση όλων των δούλων! Ονειρεύεται μια κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων και τα πρώτα χρόνια δείχνει πως θα πετύχει.
Παντού σε όλη την Ν. Ελλάδα ξεσηκώνει τον λαό, καταλαμβάνει σχεδόν όλη την Πελοπόννησο και τις αποδεσμεύει από την Αχαϊκή Συμπολιτεία και κατόπιν τις αφήνει να διοικούνται μόνες τους και ελεύθερες. Είναι ο μεγαλύτερος στρατηγός της εποχής του, ο πιο μεγάλος επαναστάτης και ένας μεγάλος πολιτικός. Σε αντίθεση με τον προκάτοχο του Άγη Δ’ δεν έχει αυταπάτες:
“Καθαρίζει” δυναμικά τους πλούσιους με πυγμή και σπέρνει τον τρόμο στην αριστοκρατία. Λογαριάζει όμως χωρίς τον Άρατο!
Άρατος: Ο θεμελιωτής του όρου του γραικύλου. Επί σαράντα χρόνια ηγέτης της Αχαϊκής Συμπολιτείας, με απεριόριστες πολιτικές και διοικητικές ικανότητες. Η Αχαιοί είναι μια ένωση των πλουσίων της εποχής και όπως έλεγε και ο ίδιος ο Άρατος ήταν υπηρέτης του πλούτου! Και φυσικά το κριθαρόζουμο του Κλεομένη του χάλαγε όλη την κατάσταση. Δαιμονικός, παρασκηνιακός, δουλοπρεπής, γλοιώδης, βίαιος, θρασύδειλος, μόνο και μόνο για να μη χαθεί ο κόσμος του πλούτου, προβαίνει σε μια απίστευτη κίνηση υποτέλειας: καλεί τους αιώνιους εχθρούς του, τους Μακεδόνες, για να νικήσει τον Κλεομένη!
Για να καταλάβετε τι σημαίνει αυτό, φανταστείτε μια συμμαχία Ισραήλ-Ιράν σήμερα! Για να διατηρηθεί η τάξη του δεν διστάζει να ξεφτιλιστεί, παραδίδοντας και την Κόρινθο ως δώρο στον βασιλιά της Μακεδονίας Αντίγονο Δώσωνα! Και μάλιστα συμμετέχει ως χορευτής στις γιορτές προς τιμήν του Μακεδόνα Βασιλιά!
222 π.Χ : Η μάχη της Σελλασίας : ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΛΑΣΣΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ! Ο στρατός που φέρνει ο Άρατος είναι πανίσχυρος με αρχηγό τον Μακεδόνα Βασιλιά, περίπου 40.000 υποτελείς και μισθοφόροι, ενώ του Κλεομένη μόνο 20.000 αλλά ελεύθεροι άνθρωποι που μάχονται για τις αξίες της ελευθερίας, της ισότητας και του ελληνικού πνεύματος.
Δυστυχώς ο κόσμος του Άρατου διατηρεί τα κεκτημένα και τις σάπιες αξίες που υπηρετεί. Ο στρατός του Κλεομένη σχεδόν όλος έχει πέσει στο πεδίο της μάχης. Ο ίδιος γλιτώνει και με λίγους φίλους καταφεύγει στην Αλεξάνδρεια, όπου λίγα χρόνια μετά θα δολοφονηθεί από τους Πτολεμαίους.
Στο στενό της Σελλασίας, στα βόρεια της Λακωνίας, τα άψυχα κορμιά των γενναίων της επανάστασης σκέπασαν το έδαφος. Θριαμβευτής ο παλιάτσος της ξεπεσμένης δουλοκτητικής αριστοκρατίας Άρατος. Η ιστορία καταγράφει το τέλος του κλασσικού κόσμου με τους νεκρούς της Σελλασίας. Πέθαναν υπερασπιζόμενοι τα δικαιώματα του πολιτικού ανθρώπου στο πνεύμα μιας κοινωνικής επανάστασης που θα έσωζε τον τραγικό άνθρωπο, τον δημιουργό του κλασσικού ελληνικού πολιτισμού. Ο ελληνικός κόσμος που θα έβρισκε μια διέξοδο στις ιδέες του Κλεομένη, πνίγηκε στο αίμα των ηρωικών μαχητών της Σελλασίας.
Αργότερα, ο ελληνισμός έγινε εύκολη λεία στους Ρωμαίους και δεν υπήρχε πλέον ένας ηγέτης να εμπνεύσει, να ηγηθεί και να αντισταθεί στους εισβολείς. Οι ίδιοι οι Έλληνες(ή, εν πάση περιπτώσει, αρκετοί από αυτούς) εξαφάνισαν την τελευταία ελπίδα του Ελληνισμού για απελευθέρωση από το πολιτιστικό τέλμα στο οποίο είχαν περιέλθει: τον Μεγάλο Κλεομένη Γ’ της Σπάρτης!

Spartan warrior as depicted on a Greek red-figured vase, c. 480 bc. The Granger Collection, New York
222 π.Χ: Ο Αντίγονος Δώσων, βασιλεύς των Μακεδόνων, γίνεται ο πρώτος εχθρός που καταλαμβάνει την Σπάρτη! Ένας μάλλον μέτριος ηγεμόνας καταφέρνει κάτι που δεν μπόρεσαν πολλοί πιο σπουδαίοι εχθροί της Σπάρτης. Και όμως, δεν θα έχει το σθένος να την καταστρέψει, βιώνοντας τούτο το λιτό ανυπέρβλητο μεγαλείο που αποπνέει αυτή η πόλη. Τοποθετεί μια φιλική κυβέρνηση για να κάνει την δουλειά του, προς απογοήτευση του Άρατου, ο οποίος τώρα είναι αναγκασμένος να τρέφει και τον Μακεδονικό στρατό σε όλη την Πελοπόννησο.
Κάποιες πόλεις της Ηλείας και της Αρκαδίας, αντίθετες στους Αχαιούς, συμμαχούν με την Αιτωλική Συμπολιτεία. Αυτοί όμως, δεν είναι Κλεομένης! Είναι επαγγελματίες ληστές και πειρατές και τους ενδιαφέρει το κέρδος. Έτσι, με τον ερχομό τους θα λεηλατήσουν πολλά μέρη της Πελοποννήσου.
221-216 π.Χ: Συμμαχικός πόλεμος: Μόλις μετά από την ανακήρυξη του σε Βασιλιά της Μακεδονίας, ο Φίλιππος ο Ε ‘(ένας από τους πιο δραστήριους στην ιστορία των Μακεδόνων) φτάνει στην Πελοπόννησο για να χτυπήσει τους Αιτωλούς που καταστρέφουν τα πάντα στο διάβα τους. Οι Αιτωλοί μόνο για λόγους ανάγκης ξεσηκώνουν τους φτωχούς εναντίον των Αχαιών και Μακεδόνων. Επομένως η οργή του Φιλίππου είναι τρομερή και καταστρέφει πολλές πόλεις που αντιστέκονται.
Ο Άρατος τον εκλιπαρεί να εξαφανίσει την Σπάρτη αλλά αυτός είναι διορατικός: χρειάζεται κάποιες δυνατές πόλεις ανέπαφες, γιατί βλέπει πως οι Ρωμαίοι δεν θα αργήσουν να περάσουν την Αδριατική. Γι’ αυτό κιόλας συμμαχεί με τον Καρχηδόνιο Αννίβα, που εκείνη τη στιγμή έχει το πάνω χέρι στον πόλεμο με τους Ρωμαίους.
Αν και διάλεξε συνετά την Καρχηδόνα, η ιστορία θα δείξει πως έπραξε λάθος και θα το καταλάβει μόλις ξεμπερδέψουν οι Ρωμαίοι με τους Καρχηδόνιους και θα περάσουν από τα μέρη μας! Πάντως με την βίαιη επέμβαση του στην Πελοπόννησο, πράττει ακόμα ένα λάθος. Ο Άρατος καταλαβαίνει πως οι Μακεδόνες είναι πολύ χειρότεροι από τον Κλεομένη αλλά πλέον είναι αργά για δάκρυα.

Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ανάμεσα στη Αθηναϊκή και την Πελοποννησιακή Συμμαχία, υπό την ηγεμονία της Σπάρτης, διήρκεσε, με μερικές ανακωχές, από το 431 π.Χ. έως το 404 π.Χ. και έληξε με την ολοκληρωτική ήττα των Αθηναίων, δίνοντας τέλος στον πολιτισμικό «χρυσό αιώνα».
215-211 π.Χ: Μια δαιμόνια σκέψη περιτριγυρίζει πλέον, τον απίστευτο δωσίλογο, Άρατο: να φέρει τους Ρωμαίους να χτυπήσουν τους Μακεδόνες, που ο ίδιος είχε φέρει, για να τον σώσουν από τον δήθεν επικίνδυνο Κλεομένη!
Ο Φίλιππος κηρύττει τον πόλεμο στους Ρωμαίους: Έχει καταλάβει πως πρέπει να έχει μαζί του τις λαϊκές μάζες για να κερδίσει τον λαό της Ελλάδας στο πλευρό του, στον επικείμενο πόλεμο με τους Ρωμαίους. Δηλαδή, εναντιώνεται στον κόσμο του Άρατου! Ο λαός όμως δυσπιστεί στις προθέσεις του, αφού έχει δείξει δείγματα ωμότητας και απολυταρχίας, όταν κατέστρεφε μία μία τις ελληνικές πόλεις.
Δύσκολα θα τον εμπιστευόταν ο ελληνικός λαός ως ηγέτη των Ελλήνων εναντίον των Ρωμαίων. Παρεμπιπτόντως, την ίδια χρονιά, έχοντας σεξουαλικές σχέσεις με την γυναίκα του γιου του Άρατου, κάτι που αναγκαστικά το αποδεχόταν(ας έκανε και αλλιώς), με συνοπτικές διαδικασίες τον δηλητηριάζει: ήταν η ανταμοιβή του Άρατου για τις δουλικές υπηρεσίες του!
197 π.Χ: Η μάχη στις Κυνός Κεφαλές: Ο Φίλιππος Ε΄ συνεχίζει να πολεμά τους Ρωμαίους, οι οποίοι είχαν συμμάχους τους Αιτωλούς, τους Αθηναίους και τους Ροδίους και συντρίβεται. Ο νικητής ύπατος Τίτος Φλαμινίνος ορίζεται εκπρόσωπος των ελληνικών πόλεων για τις διαπραγματεύσεις!
179 – 168 π.Χ: Ο Μακεδόνας βασιλιάς Περσέας, γιος του Φιλίππου Ε΄, συνεχίζει τον πόλεμο με τους Ρωμαίους. Τα περισσότερα από εκείνα τα ελληνικά κράτη που είχαν φέρει τους Ρωμαίους για να σωθούν, συσπειρώνονται γύρω από τον τελευταίο Μακεδόνα βασιλιά. Τότε που είχαν όλη την ελευθερία να αποκρούσουν τους Ρωμαίους, τους είχαν καλέσει οι ίδιοι ως σωτήρες!
168 π.Χ: Η μάχη της Πύδνας: Ο ύπατος Αιμίλιος Παύλος, με στρατό συνεπικουρούμενου και από πολλούς Έλληνες, τσακίζει τους Μακεδόνες, αφού, τελικά, σχεδόν κανείς δεν τους βοήθησε! Η Μακεδονία περνά πλέον στο πάνθεον της ιστορίας με την οριστική διάλυσή της.
146 π.Χ: Το τελευταίο Ελληνικό κρατικό υπόλειμμα, η Αχαϊκή Συμπολιτεία, προσπαθεί να αντισταθεί, μάταια πλέον, στους Ρωμαίους και στους πρόθυμους Έλληνες συμμάχους τους. Στον ισθμό θα συγκρουστούν απλώς Έλληνες, που υπηρετούν τους Ρωμαίους, με τους Αχαιούς. Η μεγάλη Κόρινθος μεταβάλλεται σε δημόσιο αγρό! Οι άντρες σφάζονται μέχρι ενός, ενώ τα γυναικόπαιδα γεμίζουν τους πάγκους των σκλαβοπάζαρων σε όλη την Μεσόγειο. Η εντολή των Ρωμαίων ήταν απλή: να καταστραφεί τόσο όσο που να μπορεί να περάσει αλέτρι πάνω από την πόλη! Όλη η ελληνική χερσόνησος μεταβάλλεται, απλώς, σε μια ρωμαϊκή επαρχία.
H αναφορά αυτών των στοιχείων θα σταματήσει στο σημείο σταθμό του 146 π.Χ . Δεν θα επεκταθώ σε γεγονότα του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους (Βυζάντιο), με το σκεπτικό πλέον του ότι οι Βυζαντινοί ποτέ δεν θεώρησαν το κράτος τους ελληνικό, ασχέτως του γεγονότος ότι πολλοί πολίτες του είχαν την αίσθηση της ελληνικής τους καταγωγής. Για πρώτη φορά ελληνικό κράτος θα ιδρυθεί το 1830 με την ονομασία Βασίλειον της Ελλάδος ως αποτέλεσμα της επανάστασης του 1821.
Γεγονότα, επομένως, πολλά και ενδεικτικά που ξεκάθαρα μας φανερώνουν μια κάθε άλλο παρά εθνική ομοψυχία σε κρίσιμες καμπές της ελληνικής ιστορίας. Όσο θα ζω, ποτέ δεν θα αποδώσω τιμή και δόξα συλλήβδην και δεν θα τοποθετήσω πλησίον ενός Λεωνίδα, ενός Θεμιστοκλή και ενός Κλεομένη Γ΄, όλα εκείνα τα οικτρά ανθρωπάρια που καπηλεύτηκαν την φιλοπατρία όλων εκείνων των αγωνιστών και απομύζησαν λίγη από την αιώνια ευγνωμοσύνη που τους οφείλουμε.
Από την άλλη, η ιστορία ενός λαού δεν γράφεται μόνο μέσα από ηρωικές σελίδες ανδραγαθημάτων άξιων ανθρώπων αλλά και από τα ειδεχθή αποβράσματα και καθάρματα που με την δράση τους σπίλωσαν την περηφάνια του, αλλά και άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στην εθνική συνείδηση. Εξάλλου και ο Εφιάλτης, των Θερμοπυλών, ήταν Έλληνας και αποτελεί (ακόμα και αυτός) τμήμα της πλούσιας ιστορίας του λαού μας.

Ο Θεμιστοκλής του Νεοκλέους ο Φρεάριος (527 π.Χ. – 459 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας πολιτικός και στρατηγός. Υπήρξε αρχηγός της δημοκρατικής παράταξης στην κλασική Αθήνα, έλαβε μέρος στη Μάχη του Μαραθώνα[1] το 490 π.Χ. και στη Ναυμαχία του Αρτεμισίου το 480 π.Χ.. Έμεινε όμως γνωστός ως ο θεμελιωτής της ναυτικής δύναμης της Αθήνας και ως ο κυριότερος συντελεστής της αποφασιστικής νίκης των Ελλήνων εναντίον των Περσών στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας στις 22 Σεπτεμβρίου του 480 π.Χ.
Απ’ όλα αυτά που μας δίδαξε η ιστορία, πλέον κατανοώ ΚΑΙ γιατί πρόθυμα πολλοί έσπευσαν στην κατοχή (1941-1944) να προσφέρουν  τη δική τους “γη και ύδωρ” στις ναζιστικές δυνάμεις και αντίστοιχα στην επταετία της χούντας. Οι ιδεολογικοί τους απόγονοι(και όχι μόνον) νομίζουν πως πατριωτισμός είναι να βρίζουν τους Τούρκους και να σκοτώνουν εξαθλιωμένους μετανάστες!
Ευχαριστούμε, τέτοιος “πατριωτισμός” να μας λείπει και σίγουρα ο Ελληνικός λαός θα τους συντρίψει. Εμείς προτιμούμε τον πατριωτισμό που επιβάλλεται από την ελεύθερη βούληση, τις αρχές της ισότητας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Λύνοντας τον Κώδικα του Διοσκουρίδη

Εξαιτίας της αναγνώρισης της μακραίωνης φαρμακευτικής τους δράσης, ορισμένα βότανα κάλλιστα θα μπορούσαν να καλλιεργηθούν και να αξιοποιηθούν εμπορικά χάρη στις αντιφλεγμονώδεις, αντιπυρετικές, γυναικολογικές και καταπραϋντικές δράσεις τους

Ελάχιστο χρόνο είχε στη διάθεσή του ο φοιτητής στη βιβλιοθήκη της μονής, ώσπου να αρχίσουν να τον αναζητούν. Είχε ψάξει ήδη τα αρχεία της Βιέννης, της Βενετίας και της Νάπολης, είχε δει το έγγραφο του Λονδίνου και τώρα ήταν η σειρά της Μεγίστης Λαύρας, στο Αγιον Όρος.  

Τα χειρόγραφα του Διοσκουρίδη, παρά την έντονη κριτική που δέχτηκε από τον Γαληνό, ως ένα βαθμό μέχρι σήμερα αποτελούν αίνιγμα για τους επιστήμονες, αφού υπάρχει αταυτοποίητο υλικό και διαφορετικές προσεγγίσεις 
Πάλευε ώρες τώρα μήπως βρει κάποιο στοιχείο να συνδέσει με τις ψηφίδες που έλειπαν από τον Κώδικα του Διοσκουρίδη. Μόνον ένα μέρος των χειρογράφων είχε σωθεί από τη φωτιά που είχε ξεσπάσει παλαιότερα στη μονή.
Ο Επαμεινώνδας Ευεργέτης, διδάκτωρ πλέον του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, μοιάζει στο μυθιστορηματικό ήρωα Ρόμπερτ Λάνγκτον του Νταν Μπράουν στους «Πεφωτισμένους» και τον «Κώδικα Ντα Βίντσι», αλλά τα στοιχεία είναι αληθινά. Καιρό τώρα, για τις ανάγκες της διδακτορικής του διατριβής, έσπαζε το κεφάλι του να βρει τι κρύβεται στις σημειώσεις του Διοσκουρίδη, στρατιωτικού ιατρού, πατέρα της φαρμακογνωσίας, που έζησε τον 1ο αι. μ.Χ. και είχε καταγράψει τις φαρμακευτικές ιδιότητες των αρωματικών φυτών και βοτάνων.
Άλλα φυτά είχαν ταυτοποιηθεί και άλλα περίμεναν το πλήρωμα του χρόνου. Και μπορεί να πήρε τις απαιτούμενες άδειες από τη Μονή Μεγίστης Λαύρας, αλλά τα χειρόγραφα του Διοσκουρίδη, παρά την έντονη κριτική που δέχτηκε από τον Γαληνό, ως ένα βαθμό μέχρι σήμερα αποτελούν αίνιγμα για τους επιστήμονες, αφού υπάρχει αταυτοποίητο υλικό και διαφορετικές προσεγγίσεις.

Σκιανδανθή
Ο Έλληνας επιστήμονας κατάφερε να προχωρήσει εις βάθος την έρευνα στην οικογένεια των Σκιαδανθών, δηλαδή να ταυτοποιήσει τα βότανα που αναφέρονται στο έργο του Διοσκουρίδη και το άνθος τους μοιάζει με μορφή ομπρέλας, και μάλιστα τα 43 από τα 44. Για την ακρίβεια, μόνο στον Κώδικα της Νάπολης De Materia Medica, ο Διοσκουρίδης από τα Ανάζαρβα της Κιλικίας καταγράφει 40 Σκιαδανθή.
Μεταξύ αυτών ο Έλληνας ερευνητής κατόρθωσε να αναγνωρίσει τα φυτά: κραταίονον, πύρεθρον, ψύλλιον, κάχρυ, δαύκος, οινάνθη, μύππις, λιγουστικόν, πευκέδανον, ψευδοβούνιον, σεσέλι αιθιοπικόν, ηρύνγειον, ζμυρνιόν κ.ά.
Η διασύνδεση των αναγνωρισμένων βοτανικών με τις εθνοβοτανικές καταγραφές του Κώδικα υπό την επίβλεψη του καθηγητή Χημείας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών και εσχάτως προέδρου του Ελληνικού Γεωργικού Οργανισμού «Δήμητρα», Σέρκου Χαρουτουνιάν, συμπλήρωσε τη διεθνή τεκμηρίωση για τις χρήσεις 21 γενών και ο ίδιος παρουσίασε πρωτότυπες πληροφορίες σχετικά με 22 διαφορετικές φαρμακευτικές χρήσεις για 13 γένη και 19 είδη.
Εξαιτίας της αναγνώρισης της μακραίωνης φαρμακευτικής τους δράσης, ορισμένα βότανα κάλλιστα θα μπορούσαν να καλλιεργηθούν και να αξιοποιηθούν εμπορικά χάρη στις αντιφλεγμονώδεις, αντιπυρετικές, γυναικολογικές και καταπραϋντικές δράσεις τους.

Πώς κατάφερε η μάγισσα Κίρκη να κρατήσει τον Οδυσσέα κοντά της τόσον καιρό; 
Κατά τη μυθολογική εκδοχή, μεταμορφώνοντας τους συντρόφους του σε χοίρους. Ο Ομηρος στην «Οδύσσεια» και ο Διοσκουρίδης, εξηγεί ο ερευνητής Επαμεινώνδας Ευεργέτης, αναφέρονται στο φυτό μώλυ. Ο ίδιος εκτιμά ότι πιθανόν να ήταν ένα είδος παραισθησιογόνου. Το φυτό μώλυ δεν έχει ταυτοποιηθεί ακόμη και οι πληροφορίες είναι πως έχει λευκό άνθος και μαύρη ρίζα.
Ο Διοσκουρίδης αναφέρεται και στη συμβολή του φλοιού της ιτιάς στην καταπολέμηση των πονοκεφάλων, στη βοήθεια για τα αφροδίσια και συγκεκριμένα για τον έρπητα μέσω του εκχυλίσματος των ανθών της ελιάς, στο «βιάγκρα» της εποχής, που ήταν ο μανδραγόρας και μάλιστα το έδιναν για κατανάλωση στους ελέφαντες, ώστε να παρακινηθούν κατ' ευθείαν για αναπαραγωγή, το φυσικό «πρόζακ», το λεγόμενο σπαθόχορτο ή βάλσαμο.
Το σημαντικό είναι ότι ο Διοσκουρίδης, ο οποίος πιθανότατα έλαβε τις ιατρικές του γνώσεις σε κάποιο Ασκληπιείο, πιθανόν της Ταρσού ή και της Αλεξάνδρειας, ανέφερε πως ό,τι περιέγραφε ο ίδιος το έχει δοκιμάσει.
Το πιο γνωστό έργο του στρατιωτικού ιατρού ήταν το «Περί ύλης ιατρικής», ενώ του αποδίδονται και τα «Περί απλών φαρμάκων», «Περί παιωνίας και όσα ποιείν δύναται», αλλά και η δεκατετράτομη ιατρική βίβλος κατά παραγγελία της Κλεοπάτρας. Αμφισβητούμενα ως προς την πατρότητά τους είναι τα έργα: «Περί δηλητηρίων φαρμάκων και της αυτών προφυλακής και θεραπείας», «Περί ιοβόλων εν ω και περί λυσσώντων κυνών» και «Περί λίθων».

Εμπορική εφαρμογή
Νέα πεδία στην επιστημονική έρευνα καθώς και στη φαρμακολογία και το εμπόριο ανοίγει η ταυτοποίηση και η απόσταξη των 44 ειδών από τα 31 γένη ελληνικών Σκιαδανθών που αναφέρει ο Διοσκουρίδης, εκ των οποίων τα 25 είναι ενδημικά της Ελλάδας.
Από τα είδη αυτά, για τα 29 μελετήθηκαν τα αιθέρια έλαιά τους για πρώτη φορά διεθνώς και τα 14 για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Στα έλαια αυτά ανιχνεύτηκαν συνολικά 147 συστατικά.
Η συγκριτική αξιολόγηση της απόδοσης των ειδών σε αιθέριο έλαιο και η ποσοτική σύστασή τους ανέδειξαν τα παρακάτω έξι είδη ως νέες πηγές οκτώ φυσικών προϊόντων, όπως: Bupleurum fruticosum, δηλαδή λεμονένιο και α-πινένιο, Echinophora tenuifolia Tutin: β-φελλανδρένιο και α-πινένιο, Anethum graveolens L.: α-φελλανδρένιο και μεθυλο-ευγενόλη, Peucedanum officinalle L.: 1-βορνυλικός αιθυλεστέρας, Cachrys cristata DC: μυρκένιο, Chaerophyllum sp. L.: cis-οκιμένιο. Διαπιστώθηκε η βιοδραστικότητα 24 αιθερίων ελαίων, που είναι τοξικά κατά των προνυμφών κουνουπιών του γένους Culex pipiens.
Σημαντική εντομοκτόνο δράση, με δραστική συγκέντρωση ίση ή μικρότερη με 90 mg/L που επέφερε τη θανάτωση του 95% των προνυμφών κουνουπιών και ίση ή μικρότερη με 65 mg/L για τη θανάτωση του 50% των προνυμφών κουνουπιών, επέδειξαν τα αιθέρια έλαια από 11 είδη των ελληνικών Σκιαδανθών που αποδείχθηκαν σημαντικοί παράγοντες για τη βιολογική καταπολέμηση των κουνουπιών:
Athamanta densa, Pimpinella tragium, Oennanthe pimpinelloides, Pimpinella rigidula, Echinophora tenuifolia, Sclerochrton junceum, Chaerophyllum heldreichii, Peucedanum neumayeri, Laserpitium pseudomeum, Anethum graveolens, Bupleurum fruticosum.

Ο παγκόσμιος χάρτης της ατμοσφαιρικής ρύπανσης

Ο παγκόσμιος χάρτης της ατμοσφαιρικής ρύπανσης από τη NASA. Όσο πιο καφέ τόσοι περισσότεροι θάνατοι ανά 1.000 τετραγωνικά χλμ.

Τον παγκόσμια άτλαντα της ατμοσφαιρικής ρύπανσης έδωσε στη δημοσιότητα η ΝASA, εμφανίζοντας μια εικόνα των περιοχών της Γης κυρίως με εναλλαγές των αποχρώσεων του καφέ: Όσο πιο καφέ είναι η περιοχή τόσο περισσότεροι πρόωροι θάνατοι εξαιτίας της ατμοσφαιρικής μόλυνσης.
Οι ερευνητές κατέγραψαν στοιχεία ατμοσφαιρικής ρύπανσης από το 1850 ως και τις ημέρες μας και έκαναν την αναγωγή με τον αριθμό πρόωρων θανάτων εξαιτίας αυτής ανά 1.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Οι μπλε περιοχές είναι μέρη του κόσμου που παρουσίασαν βελτίωση των επιπέδων μόλυνσης του αέρα από το 1850.

Υπολογίζεται ότι περίπου 2,1 εκατ. άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο στη Γη εξαιτίας της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Αυτό σημαίνει 5.753 κάθε μέρα ή τέσσερις κάθε λεπτό που περνάει.

Σύμφωνα με τη NASA υπάρχει πιθανότητα μετεωρολογικά φαινόμενα να επιδεινώσουν προσωρινά ήδη επιβαρυμένες περιοχές, όπως συνέβη στη βορειοανατολική Κίνα τον περασμένο Ιανουάριο, οπότε ένα πυκνό νέφος από τη βιομηχανική δραστηριότητα είχε προκαλέσει δεκάδες θανάτους. Ο καπνός από τις πυρκαγιές στη Σουμάτρα τον Ιούνιο του 2013 ήταν εξίσου καταστροφικός.
Εντυπωσιακό είναι πάντως το γεγονός ότι στις νοτιοανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες παρατηρείται μια μεγάλη μπλε περιοχή, γεγονός που σημαίνει ότι η ποιότητα του αέρα βρίσκεται στα επίπεδα πριν από τη βιομηχανική επανάσταση.
Αυτό, σύμφωνα με τους ερευνητές οφείλεται πιθανότατα στη μείωση των πυρκαγιών, που στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα αποτελούσαν την κοινή πρακτική για την αποψίλωση τεράστιας κλίμακας δασικών εκτάσεων ώστε να χρησιμοποιηθούν για καλλιέργειες και δημιουργία πόλεων.
Ενδεικτικό είναι εξάλλου το γεγονός ότι και στη Βρετανία διακρίνονται δύο μπλε κουκίδες, που μαρτυρούν τη βελτίωση του αέρα λόγω της σταδιακής αποβιομηχάνισης που καταγράφηκε από τη δεκαετία του 1970 και έπειτα.
Η Ελλάδα διακρίνεται με ένα ελαφρύ καφέ χρώμα.

Έλληνας ανακάλυψε τον μηχανισμό που «γεννά» τις γεωμαγνητικές καταιγίδες

Η ανακάλυψη θα βοηθήσει πλέον τους επιστήμονες να προβλέπουν καλύτερα τον διαστημικό καιρό, ο οποίος μπορεί να απειλήσει τους δορυφόρους GPS

Tην κινητήρια δύναμη και τον μηχανισμό στο γήινο μαγνητικό πεδίο, που τροφοδοτεί τόσο τις γεωμαγνητικές καταιγίδες, όσο και το θεαματικό σέλας στους πόλους του πλανήτη μας ανακάλυψε μια ομάδα επιστημόνων στις ΗΠΑ, με επικεφαλής τον ελληνικής καταγωγής Βασίλη Αγγελόπουλο, καθηγητή διαστημικής φυσικής του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας- Λος Άντζελες (UCLA).
Η ανακάλυψη, που παρουσιάστηκε στο διεθνούς κύρους περιοδικό "Science", θα βοηθήσει πλέον τους επιστήμονες να προβλέπουν καλύτερα τον διαστημικό καιρό, ο οποίος μπορεί να απειλήσει τους δορυφόρους GPS, τα ηλεκτρικά και τηλεπικοινωνιακά δίκτυα στη Γη, καθώς επίσης μπορεί να εκθέσει τους αστροναύτες σε επικίνδυνη ακτινοβολία.
«Επιτέλους βρήκαμε από πού προέρχεται η ενέργεια, η οποία τροφοδοτεί τον διαστημικό καιρό», δήλωσε ο Βασίλης Αγγελόπουλος. Οι μετρήσεις έγιναν με τη βοήθεια κυρίως των πέντε διαστημοσυσκευών του προγράμματος «Themis» της NASA, οι οποίες συνεχώς παρακολουθούν τις μεταβολές του γήινου μαγνητικού πεδίου.
Δύο από αυτές βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη στο πλαίσιο της ειδικότερης αποστολής «Artemis», που καταγράφει την ενέργεια που στέλνουν οι ηλιακές καταιγίδες στον πλανήτη μας (ο Βασ. Αγγελόπουλος είναι ο βασικός ερευνητής και στις δύο αποστολές "Themis" και "Artemis").
Στη διάρκεια των ισχυρών ηλιακών καταιγίδων, φορτισμένα σωματίδια βομβαρδίζουν το μαγνητικό πεδίο της Γης και ωθούν υψηλής ενέργειας σωματίδια προς την μακρά ουρά του γήινου μαγνητικού πεδίου (της μαγνητόσφαιρας), τα οποία μετά επιστρέφουν στον πλανήτη μας με την μορφή γεωμαγνητικών καταιγίδων.
Ο ηλιακός «άνεμος» στέλνει προς τη Γη πανίσχυρα ρεύματα πλάσματος και σωματιδίων με ταχύτητα έως 1,6 εκατ. χιλιομέτρων την ώρα, όπως δήλωσε ο Έλληνας καθηγητής. Υπό αυτή την επίδραση, το γήινο μαγνητικό πεδίο παραμορφώνεται, καθώς συμπιέζεται προς την πλευρά του Ήλιου, ενώ ταυτόχρονα επιμηκύνει την ουρά του προς την αντίθετη πλευρά.
Ένα μέρος αυτής της τεράστιας ηλιακής ενέργειας μεταφέρεται στο γήινο μαγνητικό πεδίο και αποθηκεύεται σε μια σχετικά μικρή περιοχή της μαγνητικής ουράς. Όταν πια δεν μπορεί να αποθηκεύσει άλλη ενέργεια, το σύστημα αποφορτίζεται εκρηκτικά -σαν βραχυκύκλωμα- με τη μορφή γεωμαγνητικών καταιγίδων, οι οποίες, μεταξύ άλλων, προκαλούν το εντυπωσιακό σέλας στις δύο πολικές περιοχές.
Μερικές φορές μάλιστα, σύμφωνα με τον Έλληνα επιστήμονα, αυτές οι διαστημικές καταιγίδες είναι τόσο έντονες, που φωτίζεται όλος ο νυχτερινός ουρανός σε πολύ πιο νότια γεωγραφικά πλάτη, με αποτέλεσμα το σέλας να μπορεί να γίνει ορατό ακόμα και στη Χαβάη.
Το καλοκαίρι του 2012, οι διαστημοσυσκευές και οι δορυφόροι σε τροχιά γύρω από τη Γη και τη Σελήνη κατάφεραν να μελετήσουν συντονισμένα, για πρώτη φορά με τόσες λεπτομέρειες, μια ισχυρή διαστημική καταιγίδα.
«Η ποσότητα ενέργειας ήταν συγκρίσιμη με την ηλεκτρική ενέργεια που παράγεται από όλα τα εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής της Γης και διήρκεσε για πάνω από 30 λεπτά. Η ενέργεια που απελευθερώθηκε, ισοδυναμούσε με ένα σεισμό 7,1 Ρίχτερ», ανέφερε ο Βασίλης Αγγελόπουλος.
Ο Έλληνας επιστήμονας γεννήθηκε το 1965 και αποφοίτησε το 1986 από το Τμήμα Φυσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια, με υποτροφία του Ιδρύματος Φουλμπράιτ, έκανε τις μεταπτυχιακές σπουδές και το διδακτορικό του στη διαστημική φυσική στο UCLA.

ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ: ΦΟΝΙΑΣ- ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΟΣ- ΕΜΠΡΗΣΤΗΣ- ΣΥΝΩΜΟΤΗΣ

«Ουκούν ει μήτε άνθρωπος απλώς μήτε μάγος μήτε δαίμων τις εστίν ο Σωτήρ, αλλά και την παρά ποιηταίς υπόνοιαν και δαιμόνων φαντασίαν και ελλήνων σοφίαν τη εαυτού θειότητι κατήργησε και επεσκίασε.».  (Άγιος Αθανάσιος, «Κατά Ελλήνων», κεφ.48, παρ. 9).
Ο Αθανάσιος, Άγιος και Μέγας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, γεννήθηκε το 295 μ.Χ. στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου πιθανότατα από ελληνικής καταγωγής γονείς. Από πολύ μικρή ηλικία κατηχήθηκε στον Χριστιανισμό ξεχνώντας ολοκληρωτικά την καταγωγή του. Κατά την εφηβεία του μαθήτευσε δίπλα στον φανατικό ασκητή άγιο Αντώνιο τον Μέγα, στην έρημο της Ερυθραίας. Ο δάσκαλός του πέθανε στην έρημο μέσα σε ένα ξεροπήγαδο προσευχόμενος στον Γιαχβέ.
Ο Αντώνιος, κατά την περίοδο που ασκήτευε, δεν άλλαξε ποτέ κανένα ένδυμα, δεν έπλυνε ποτέ το σώμα του και τρεφόταν μέρα παρά μέρα με ένα ξερό παξιμάδι. Γυναίκα δεν γνώρισε ποτέ. (Εγκυκλοπαίδεια «Ήλιος», λήμμα «Άγιος Αντώνιος»). Τα οράματά του με μεταφυσικά όντα και η κατά φαντασίαν μάχη του με τον ίδιο τον Διάβολο ήταν οι πνευματικές καθημερινές του ενασχολήσεις. Με τις παράλογες και σχιζοφρενικές αυτές διδαχές γαλουχήθηκε ο χαρακτήρας του αγίου Αθανασίου, ενός απ΄ τους πλέον φανατικούς ανθρώπους της Ιστορίας.
Κατά την περίοδο του 4ου μ.Χ. αιώνος στην επικράτεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν σε εξέλιξη ένας ανελέητος διωγμός εναντίον των Ελλήνων, που καθοδηγείτο από χριστιανούς. Την ίδια εποχή κορυφώνονταν και οι αλληλοσφαγές μεταξύ των διαφόρων χριστιανικών αιρέσεων. Τα σχίσματα πλήθαιναν, καθώς και ο αδυσώπητος εμφύλιος πόλεμος αναμεταξύ τους για το ποιό δόγμα θα επικρατούσε ως επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Το 328 μ.Χ. και σε ηλικία τριάντα τριών περίπου ετών ο Αθανάσιος ανέλαβε τον πατριαρχικό θρόνο της Αλεξάνδρειας. Ήταν μικρόσωμος και φιλάσθενος, αλλά τρομερά δραστήριος και πανούργος. Σύμφωνα με όλους τους υποστηρικτές του, αλλά και τους μη, μέθοδοί του ήταν οι κολακείες, οι δωροδοκίες, οι πλαστογραφίες, οι συκοφαντίες, η βία ενάντια στους εχθρούς του, οι πυρπολήσεις ναών και οι δολοφονίες. Απ΄ την Αλεξάνδρεια ο Αθανάσιος εκδιώχθηκε πέντε φορές μέσα σε μία χρονική περίοδο 18 ετών. Ο Γερμανός ιστορικός και πρώην ιερέας Καρλ Χάιν Ντέσνερ στο έργο του «Η εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού» λέει για τον Αθανάσιο: «Υπήρξε ένας απ΄ τους σκληρότερους και πιο αδίστακτους εκκλησιαστικούς δημαγωγούς» (σελ. 475).
Επίορκοι «έκλεψαν» την πατριαρχεία υπέρ του Αθανασίου
Η εκλογή του στο αξίωμα του πατριάρχη έγινε με τον πλέον σκοτεινό και αμφιλεγόμενο τρόπο, αφού απ΄ τους πενήντα τέσσερις εκλέκτορες αρχιμανδρίτες τον χειροτόνησαν μόνον οι επτά, που παρεμπιπτόντως ήταν και επίορκοι: «Ταύτα μεν Απολλινάριος γράφει περί Αθανασίου, οι δε από της Αρείου αιρέσεως λέγουσιν ως Αλεξάνδρου (προηγούμενος πατριάρχης) τελευτήσαντος εκοινώνουν αλλήλοις οι τα Αλεξάνδρου και Μελιτίου φρονούντες, συνελθόντες τε εκ Θηβαΐδος και της άλλης Αιγύπτου πεντήκοντα και τέσσαρες επίσκοποι ενωμότως συνέθεντο κοινή ψήφω αιρείσθαι τον οφείλοντα την Αλεξανδρέων εκκλησίαν επιτροπεύειν· επιορκίσαντας δε επτά τινας των επισκόπων παρά την πάντων γνώμην κλέψαι του Αθανασίου χειροτονίαν και δια τούτο πολλούς του λαού και των ανά την Αίγυπτον κληρικών αποφυγείν την προς αυτόν κοινωνίαν» (Σωζομενός, «Εκκλησιαστική Ιστορία», βιβλίο 2, κεφ. 17, 4). Η παράνομη και σκανδαλώδης αυτή εκλογή του δημιούργησε μεγάλες αναταραχές. Πιστοί του Αθανασίου προέβησαν σε ξυλοδαρμούς, φυλακίσεις και δολοφονίες εναντίον όσων αμφισβητούσαν τον ποιμένα τους. Η δράση του αγίου επικεντρώθηκε κυρίως εναντίον των Αρειανιστών και των Μελιτιανών χριστιανών. Εκ παραλλήλου κι άλλες αιρέσεις μπήκαν δυναμικά στον αιματηρό χριστιανικό εμφύλιο για την μοιρασιά της πίτας, όπως οι Απολλιναριστές, οι Μασσαλιανοί, οι Νοβατιανοί, οι Ιακωβίτες κ.α.
Δολοφόνησε επίσκοπο και βίασε γυναίκα
Το 335 μ.Χ. είχαν συσσωρευτεί πολλές κατηγορίες εναντίον του πατριάρχη Αθανασίου. Οι κύριες ήταν: Για υπερβολική φορολογία, που είχε επιβάλλει στην επαρχία της Αλεξάνδρειας, για βίαιες ενέργειες αυτού και των πιστών του εναντίον πολλών εκ των εχθρών του ακόμα και μέσα σε εκκλησίες, για την κρυφή βοήθεια σε πολιτικούς αντιπάλους τού αυτοκράτορα και για την παρεμπόδιση της αποστολής σιταριού απ΄ το λιμάνι της πόλης, που κατευθυνόταν προς τους φτωχούς.
Οι κατηγορίες αυτές τον οδήγησαν στην καθαίρεσή του απ΄ τον ίδιο τον ορθόδοξο αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Μέγα, με έγγραφο που έστειλε στην σύνοδο της Τύρου. Όμως, ο Αθανάσιος παραποίησε το έγγραφο αυτό δύο φορές, αναδημοσιεύοντας την επιστολή με ψεύτικα λόγια του Κωνσταντίνου, που έλεγαν δήθεν, ότι ο Αθανάσιος συκοφαντήθηκε. Οι κατηγορίες για βία και επιθέσεις πλήθαιναν, όπως ότι διέταξε τον ιερέα Μακάριο να επιτεθεί εναντίον του Αρειανιστή ιερέα Ισχύρα, ότι ο ίδιος ο Αθανάσιος είχε δολοφονήσει τον επίσκοπο Αρσένιο κι ότι ο άγιος είχε διαφθείρει κάποια γυναίκα. Με όλα αυτά ο Αθανάσιος εξορίστηκε στα Τρέβηρα της Γαλατίας για δύο χρόνια. Οι απολογητές του λένε, ότι όλα αυτά ήταν συκοφαντίες και πίσω τους βρίσκονταν οι Αρειανιστές και οι Μελιτιανοί.
Οι αιρέσεις των Αρειανιστών και των Μελιτιανών πρέσβευαν, ότι ο Χριστός ήταν θνητός άνθρωπος, κάτι το οποίο οι ορθόδοξοι και οι καθολικοί πολέμησαν μετά μανίας. Ο Αθανάσιος τους βρίζει σε κάθε έργο του αποκαλώντας τους «δυσεβεστάτους», «υποκριτές», «μανιακούς», «μοχθηρούς», «απατεώνες», τον δε αρχηγό του Αρειανισμού Άρειο, «βλάσφημο», «παρανοϊκό», «πρόδρομο του Αντιχρίστου» κ.ά..
Ποιός «έχυσε τα έντερα» του πατριάρχη στην τουαλέτα;
Έτσι καλλιεργήθηκε το ανάλογο κλίμα και το 336 μ.Χ., την εποχή της πρώτης εξορίας του αγίου Αθανασίου, ο Άρειος δολοφονείται με άγριο τρόπο. Η δολοφονία έγινε στην Κωνσταντινούπολη κατά την διάρκεια διαλείμματος κοινής συλλειτουργίας του Αρείου με ορθοδόξους με μαφιόζικο τρόπο: «Ήσαν δε τότε πατριάρχαι εις μεν την Κωνσταντινούπολιν Αλέξανδρος, εις δε την Αντιόχειαν Ευστάθιος και εις τα Ιεροσόλυμα Μάξιμος. Εις την Αλεξάνδρειαν ουδείς εχειροτονήθη εξωρισμένου του Αγίου Αθανασίου. Τούτων ούτως εχόντων, πεισθείς ο βασιλεύς υπό του Ευσεβίου και των λοιπών, διέταξε τον πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Αλέξανδρον, όπως συλλειτουργήση απροφασίστως μετά του Αρείου η άλλως να παραιτηθή του θρόνου. Ιδών ο Αλέξανδρος ότι και τα δύο δεινά είναι, έστρεψε την ελπίδα αυτού πάσαν προς τον Θεόν και παρεκάλει αυτόν να κάμη την εκδίκησιν.
» Ότε δε έφθασεν η ωρισμένη ημέρα, την οποίαν καθώρισεν ο βασιλεύς, μεταβάς ο Άρειος προς εκπλήρωσιν της σωματικής του ανάγκης, παρευθύς –ω της δικαίας κρίσεως του Θεού!– εχύθησαν τα εντόσθιά του υποκάτω αυτού και έλαβεν την αξίαν τιμωρίαν ο θεομάχος, απολαύσας το αιώνιον πυρ, το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού» («Μέγας Συναξαριστής», Ιανουαρίου ΙΗ , σελ. 419).
Και ο Αθανάσιος επιβεβαιώνει την δολοφονία: «…και ως αντιπεμπούσης της δίκης το ξύλον εν αυτώ την ιδίαν κοιλίαν έπληξε και αντί του θρόνου τη πληγή τα ίδια εξήνεγκεν έντερα και μάλλον ο θρόνος εκείνου το ζην απέσπασεν η αυτός απεσπάσθη παρ΄ εκείνου· εξεχύθη γουν, ως γέγραπται κατά τον Ιούδαν, τοις σπλάγχνοις και καταπεσών εβαστάχθη και μετά μία ημέραν απώλετο» (Άγιος Αθανάσιος, «Προς τους απανταχού μοναχούς περί των γεγενημένων παρά των Αρειανών», κεφ. 57, παρ. 3-4).
Βεβαίως, ούτε ο ίδιος ο Γιαχβέ, αλλά ούτε και η «δικαία κρίση» του ξεκοίλιασαν τον Άρειο, αλλά οι φανατικοί ορθόδοξοι αντίπαλοί του. Ως δολοφόνος κατηγορήθηκε απ΄ τους Αρειανιστές ο ορθόδοξος αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Παύλος. Άλλωστε ο,τιδήποτε διαφοροποιείται απ΄ το δόγμα τους αποτελεί γι΄ αυτούς έργο του Σατανά. Εδώ επιβεβαιώνεται για ακόμα μία φορά και στην πράξη η γνωστή ρήση του τυφλού θρησκευτικού φανατισμού: «Ορθοδοξία ή θάνατος». Η δολοφονία αυτή έρριξε κι άλλο λάδι στην φωτιά, που είχε ήδη ανάψει μεταξύ όλων των παρατάξεων και θρησκειών: «Υπό γαρ τούδε του εμφυλίου των χριστιανών πολέμου συνεχείς εγίγνοντο κατά την πόλιν στάσεις, πολλοί τε εκ των γιγνομένων συντριβέντες απώλοντο» (Σωκράτης, «Εκκλησιαστική Ιστορία», βιβλίο 2, κεφ.12, παρ.17-20).

Ο Μέγας Αθανάσιος πέρασε χρόνια στην έρημο υπηρετώντας τον άγιο Αντώνιο, ο οποίος τον υποστήριξε αργότερα στην πολεμική του κατά του Αρείου. Στην εικόνα φαίνονται να πατούν και οι δύο μαζί τον Άρειο. (Το ύφασμα, που κρατούν, είναι -σύμφωνα με την παράδοση- αυτό που φορούσε ο άγιος Παύλος, προτού «αναχωρήσει για τον Παράδεισο).»
Η δυναμική επιστροφή του Αθανάσιου στην Αλεξάνδρεια σημαδεύτηκε από αιματηρά επεισόδια με την προσπάθεια των ορθοδόξων να επανέλθουν στην εξουσία: «Παντού μετά την προπαγανδιστική του περιοδεία (του Αθανασίου) ανέβηκαν στους θρόνους αντιεπίσκοποι, προκλήθηκε διχόνοια και προέκυψαν νέες διασπάσεις. Γιατί με τους νέους αντιεπισκόπους δημιουργούνταν διαρκώς αναταραχές και οδομαχίες, με αποτέλεσμα τα λιθόστρωτα να καλύπτονται από εκατοντάδες πτώματα» (Καρλ Χάιν Ντέσνερ, «Η εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού», σελ. 487).
Πιστός ιδεολογικός υποστηρικτής του στην μάχη εναντίον όλων ήταν ο δάσκαλός του, άγιος Αντώνιος, θαυματοποιός και αντιαρειανιστής, που τότε ζούσε ασκητεύοντας σε πηγάδια της ερήμου. Και επειδή η διαμονή σε ξεροπήγαδα υπήρξε μόδα της εποχής, ο Αθανάσιος κατέφυγε εκεί για έξι χρόνια, για να γλυτώσει από τους διώκτες του Αρειανιστές: «Και ο μεν Αθανάσιος έβλεπεν εαυτόν εις μεγάλην στεναχωρίαν και φυγών εκρύβη εις εν ξηροπήγαδον, εκείνοι δε ζητήσαντες και μη ευρόντες αυτόν έγραψαν δευτέραν καθαίρεσιν κατ΄ αυτού… Έμεινε λοιπόν κεκρυμμένος εις τον λάκκον εκείνον ο Μέγας Αθανάσιος έτη εξ» («Συναξαριστής», Τόμος Ιανουαρίου, σελ. 422).
Ιερέας Παύλος: Η «μαύρη χειρ» του Αθανασίου
Ακολούθησε η δεύτερη εξορία του αγίου απ΄ το 339 έως το 346 μ.Χ., που έγινε επί του Αρειανιστή αυτοκράτορα Κωνστάντιου απ΄ την Σύνοδο της Αντιοχείας και διήρκεσε επτάμισυ έτη. Η εξορία του αποτέλεσε ακόμη μία φορά πυροδότηση της βίας και των οδομαχιών στην πολύπαθη Αλεξάνδρεια: «Οι αστυνομικές και στρατιωτικές επεμβάσεις, οι εξορίες, οι θάνατοι στην πυρά και οι εκτελέσεις δεν έπαιρναν τέλος, ενώ ο Αθανάσιος υποστήριζε μονίμως, πως είχε την ομόφωνη υποστήριξη του λαού της Αλεξανδρείας, αν και ίσχυε μάλλον το αντίθετο» («Η εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού», σελ.488).
Ας δούμε όμως, πως περιγράφει και ένας ορθόδοξος υποστηρικτής του Αθανασίου τον μαινόμενο εμφύλιο των χριστιανών: «Άλλοι δε ξιφών πληγάς επεδείκνυντο, άλλοι λιμόν υπομεμενηκέναι παρ΄ αυτών απωδύροντο και ταύτα ουχ οι τυχόντες εμαρτύρουν άνθρωποι, αλλ΄ εκκλησίαι όλαι ήσαν υπέρ ων οι απαντήσαντες και πρεσβεύοντες εδίδασκον, στρατιώτας ξιφήρεις, όχλους μετά ροπάλων, δικαστών απειλάς, πλαστών γραμμάτων υποβολάς, προς τούτοις παρθένων γυμνώσεις, εμπρησμούς εκκλησιών, φυλακάς κατά των συλλειτουργών και ταύτα πάντα δι΄ ουδέν έτερον η δια την δυσώνυμον αίρεσιν των Αρειομανιτών» (Θεοδώρητος «Εκκλησιαστική Ιστορία», κεφ. 105 παρ. 6-17).
Το 342 μ.Χ. ο στρατηγός του ιππικού Ερμογένης ανέλαβε να αποκαταστήσει την τάξη και να θέσει τέλος στον εμφύλιο εκκλησιαστικό πόλεμο ύστερα από διαταγή του Κωνστάντιου. Ο Ερμογένης, ύστερα από παγίδα, που του είχε στήσει το πλήθος των φανατικών ορθοδόξων, εγκλωβίζεται μέσα στο σπίτι του και καίγεται ζωντανός: «Ως δε επέκειτο ο Ερμογένης δια στρατιωτικής χειρός απελάσαι τον Παύλον, παροξυνθέν τότε το πλήθος οία εν τοις τοιούτοις φιλεί γίγνεσθαι, αλογωτέρας εποιείτο κατ΄ αυτού τας ορμάς και εμπίπρησι μεν αυτού την οικίαν, αυτόν δε σύραντες απέκτειναν» (Σωκράτης, «Εκκλησιαστική Ιστορία», βιβλίο 2, κεφ. 13, παρ. 9-13).
Ως εγκέφαλος της πράξης καταδείχθηκε ο ορθόδοξος ιερέας Παύλος, ο δολοφόνος του Αρείου. Ο Παύλος εξορίζεται στην περιοχή της Μικρής Αρμενίας, όπου αρκετά χρόνια αργότερα θα στραγγαλιστεί με την σειρά του από Αρειανιστές. Πίσω απ΄ αυτόν βρισκόταν για άλλη μία φορά ο εγκέφαλος του όλου εγχειρήματος Αθανάσιος.
Την ίδια εποχή δρομολογείται για πρώτη φορά το μετέπειτα σχίσμα των εκκλησιών απ΄ τον εξόριστο στα Τρέβηρα Αθανάσιο, που έχει πείσει τους καθολικούς και τον αυτοκράτορα της Δύσης Κώνσταντα να αντιταχθούν στον Κωνστάντιο και στους Αρειανιστές. Εκεί συνομότησε με τον εξόριστο Παύλο, πείθοντας τον αυτοκράτορα και αδελφό του Κωστάντιου, Κώνστα, να τους στείλει πίσω στην Αλεξάνδρεια υπό την προστασία του. Ουσιαστικά ο Αθανάσιος προσπαθούσε να πείσει τον Κώνσταντα να ξεκινήσει την αναπροσάρτηση της Ανατολικής Αυτοκρατορίας στην Ρώμη μέσω πολέμου.

Ο Κωνστάντιος φοβούμενος τον εμφύλιο πόλεμο ζήτησε την επιστροφή του Αθανασίου στην Αντιόχεια, όπου τον υποδέχθηκε ο ίδιος με δάφνες καταστρέφοντας όλα τα έγγραφα, που τον ενοχοποιούσαν. Με την επιστροφή του αγίου στην Αλεξάνδρεια και χωρίς χρονοτριβές στήθηκαν οι διορισμοί δικών του επισκόπων και οι βίαιοι διωγμοί των αντιπάλων του. Ο Αθανάσιος έστησε και μία μικρή Εκκλησιαστική Σύνοδο στην Ιερουσαλήμ, που αποκατέστησε την φήμη και την δόξα του.
Οδομαχίες, πυρές, βεβηλώσεις και δολοφονίες
Η τρίτη εξορία του έγινε από το 356 έως το 362 μ.Χ. πάλι από τον Κωνστάντιο. Το 357 μ.Χ. έγραψε ένα έργο προς τον αυτοκράτορα Κωνστάντιο, την «Απολογίαν προς τον βασιλέα Κωνστάντιον», όπου κολακεύει υπερβολικά τον Αρειανιστή αυτοκράτορα, αποκαλώντας τον «θεοφιλέστατον», «δίκαιον» ζητώντας την συγγνώμη του: «Συγχώρησον ειπόντι μοι ταύτα, φιλανθρωπότατε Αύγουστε, και πολλήν μοι συγγνώμην δος» (παρ. 3), ενώ το 358 μ.Χ. στο «Προς τους απανταχού μοναχούς περί των γεγενημένων παρά των Αρειανών επί Κωνσταντίου» εξαπολύει λεκτική επίθεση εναντίον του.
Οι απόψεις του για τον Κωνστάντιο αλλά και για πολλούς άλλους μεταβάλλονταν αρκετές φορές ανάλογα με την περίσταση. Την ίδια περίοδο οι πράξεις βίας, οι οδομαχίες, οι βεβηλώσεις, οι πυρές και οι καταστροφές επεκτάθηκαν γρήγορα σε όλη την ανατολική επικράτεια της αυτοκρατορίας. Αντιόχεια, Άγκυρα, Κωνσταντινούπολη, Ανδριανούπολη, Γάζα και πολλές άλλες πόλεις αλληλοσπαράσσονταν.
Ο Κωνστάντιος, για να σταματήσει τον ανεξέλεγκτο εμφύλιο, έλαβε σκληρά μέτρα. Την νύχτα της 9ης Φεβρουαρίου του 356 μ.Χ. ο Αθανάσιος ιερουργούσε σε αγρυπνία στο ναό του αγίου Θεωνά. Τότε 5.000 στρατιώτες κύκλωσαν την εκκλησία, για να συλλάβουν τον Αθανάσιο: «Μερισθέν δε το πλήθος εις δύο μέρη και των μεν θελόντων τον Γρηγόριον, των δε τον Μέγαν Αθανάσιον, σύγχυσις μεγάλη εγένετο. Βλέπων δε ο στρατηγός Συριανός, ότι κινδυνεύει να γίνη εμφύλιος πόλεμος, και ότι έκαυσαν ένα ναό, του Διονυσίου καλούμενον, εσκέφθη να φονεύση τον Αθανάσιον, δια να παύση η σύγχυσις» («Συναξαριστής», Τόμος Ιανουαρίου, σελ. 423). Παρά την αιματηρή μάχη που ακολούθησε, ο άγιος κατάφερε να φυγαδευτεί από τους κληρικούς του. Ο πρόωρος θάνατος του Κωνστάντιου τον έφερε και πάλι πίσω στην Αλεξάνδρεια. Το 358 μ.Χ. δολοφονείται από καθολικούς και ορθοδόξους ο Αρειανιστής πατριάρχης Αλεξανδρείας Γεώργιος.
Η τέταρτη εξορία του Αθανασίου κράτησε ενάμισυ χρόνο και έγινε το 362 μ.Χ. επί Ιουλιανού του «Παραβάτη», επειδή συνέχιζε να είναι ο αρχηγός των ταραχών και επειδή κατηχούσε και βάπτιζε μετά βίας Ελληνίδες γυναίκες στο Χριστιανισμό. Ο Ιουλιανός έστειλε στην Αλεξάνδρεια ένα στρατηγό του με 200 άνδρες, να συλλάβουν τον ταραχοποιό Αθανάσιο. Όμως εκείνος κατάφερε να ξεφύγει και έμεινε κρυμμένος στο σπίτι ενός χριστιανού της Αλεξάνδρειας μέχρι και τον θάνατο του Ιουλιανού. Μετά την δολοφονία του αυτοκράτορα από τον στρατιώτη του άγιο Μερκούριο και την στέψη του ορθόδοξου αυτοκράτορα Ιοβιανού, ο Αθανάσιος επέστρεψε το 363 μ.Χ. πίσω στα καθήκοντά του και στον θρόνο του.
Η επιστροφή του έφερε ξανά πόλεμο και συμπλοκές με κινητοποιήσεις του Στρατού. Πολλοί αιρετικοί επίσκοποι διαπομπεύτηκαν η εξορίστηκαν. Η πέμπτη εξορία του έγινε το 365 μ.Χ. για έξι μήνες επί του Αρειανιστή αυτοκράτορα Ουάλεντος. Ο Ουάλης κινήθηκε εναντίον του θεωρώντας τον υπαίτιο των ταραχών. Το φανατικό πλήθος, που καθοδηγούσε ο Αθανάσιος, στασίασε και πάλι. Ο άγιος απειλούσε τον αυτοκράτορα με αιματηρό εμφύλιο. Ο Ουάλης φοβούμενος τον Αθανάσιο και θέλοντας να ομαλοποιήσει τις ταραχές σταμάτησε και την δίωξη του πανίσχυρου πατριάρχη. Ο Αθανάσιος πέθανε στις 2 Μαΐου 373 μ.Χ.. Τα γεγονότα που χαρακτηρίζουν τον συνολικό τυχοδιωκτικό του βίο είναι πραγματικά ατελείωτα και θα χρειαζόμασταν πολλές σελίδες, για να τα στοιχειοθετήσουμε.
Το μίσος του Αγίου Αθανασίου κατά των ελλήνων
Ο Αθανάσιος στα γραπτά του επιτίθεται κατά πάντων μη ορθοδόξων και ειδικά κατά των ελλήνων: «Ταύτας δε και τας τοιαύτας της ειδωλομανίας ευρέσεις άνωθεν και προ πολλού προεδίδασκεν η γραφή λέγουσα. Αρχή πορνείας επίνοια ειδώλων, εύρεσις δε αυτών φθορά ζωής· ούτε γαρ ην απ΄ αρχής, ούτε εις τον αιώνα έσται, κενοδοξία γαρ ανθρώπων ήλθεν εις τον κόσμον, και δια τούτο σύντομον αυτών (των ελλήνων) τέλος επενοήθη» (Αθανάσιος, «Κατά Ελλήνων», κεφ. 11, 1-6).
Επίσης «Είθε δε και οι των τοιούτων ψευδοθεών κήρυκες και μάντεις (οι έλληνες), ποιηταί λέγω και συγγραφείς, απλώς θεούς αυτούς είναι γεγραφήκεσαν. Αλλά μη και τας πράξεις αυτών προς έλεγχον αθεότητος και αισχροποιού πολιτείας αναγεγραφήκεσαν; ηδύναντο γαρ και μόνω τω της θεότητος ονόματι την αλήθειαν υφαρπάσαι, μάλλον δε τους πολλούς από της αληθείας πλανήσαι, νυν δε έρωτας και ασελγείας διηγούμενοι του Διος και παιδοφθορίας των άλλων και ζηλοτυπίας προς ηδονήν των θηλειών και φόβους και δειλίας και τας άλλας κακίας, ουδέν άλλο η εαυτούς ελέγχουσιν, ότι ου μόνον ου περί θεών διηγούνται, αλλά ουδέ περί ανθρώπων, περί δε αισχρών και του καλού μακράν όντων μυθολογούσιν» (κεφ. 15, 12-22).
Επίθετα και φράσεις εναντίον των ελλήνων εξακοντίζονται σε όλα τα έργα του όπως «βλάσφημοι», «τρελλοί», «ψεύτες», «δουλοπρεπείς», «άθεοι», «πρέπει να εξοντωθούν», «θα καούν στην Κόλαση», «αποτρόπαιοι δαίμονες» κ.ά.: «…εξιλεούσθαι ους έλληνες καλούσιν αποτροπαίους δαίμονας» (Σωζομενός, «Εκκλησιαστική Ιστορία», βιβλίο 5, κεφ. 5, παρ. 1).
ΔΕΙΓΜΑΤΟΛΗΨΙΑ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ
- «Τοιούτοι θεοί εις αυτούς ο Έρως και η Αφροδίτη της Πάφου, εις την Κρήτην ο περιβόητος εκεί Ζευς, και ο εν Αρκαδία Ερμής… ημείς έχομεν ένα παράδειγμα εναντίον πάσης ειδωλολατρίας, ότι δηλαδή οι άνθρωποι την εφεύρον όχι δι΄ άλλο τίποτε αλλά δια τα πάθη εκείνων που την έπλασαν, όπως και η σοφία του Θεού προ πολλού εμαρτύρησε λέγουσα “Αρχή της πορνείας η επινόησις των ειδώλων”.» (Σοφ. Σολ. 14,12: 9,15-10.) (Από το έργο του «Κατά Ελλήνων», έκδοση «Έργα Απολογητικά», εποπτεία του καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Παν. Χρήστου, μτφρ. του καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Στέργιου Σάκκου.)
- «…οι λεγόμενοι φιλόσοφοι και επιστήμονες των ειδωλολατρών, όταν μεν κατηγορούνται, δεν αρνούνται ότι οι παρουσιαζόμενοι ως θεοί είναι μορφαί και τύποι ανθρώπων και κτηνών, όταν δε απολογούνται, λέγουν ότι έχουν τα ομοιώματα, δια να τους απαντά το θείον δια μέσου αυτών και να τους εμφανίζεται –διότι, λέγουν, δεν είναι δυνατόν αλλιώς να γνωρίσουν τον ίδιον τον αόρατον, παρά μόνον με τα τοιαύτα αγάλματα και τας τελετάς. Εκείνοι δε που είναι ακόμη φιλοσοφώτεροι απ΄ αυτούς και νομίζουν ότι λέγουν περισσότερον βαθυστόχαστα πράγματα, ισχυρίζονται ότι τα ομοιώματα κατεσκευάσθησαν και εζωγραφήθησαν, δια να επικαλούνται δι΄ αυτών και να εμφανίζωνται θείοι άγγελοι και θείαι δυνάμεις, ώστε εμφανιζόμενοι δια μέσου αυτών να τους διδάσκουν την γνώσιν του Θεού. Και λέγουν, ότι αυτά είναι δια τους ανθρώπους ένα είδος γραμμάτων, τα οποία διαβάζοντες οι άνθρωποι δύνανται να γνωρίσουν και να κατανοήσουν τον Θεόν, δια της εμφανίσεως των θείων αγγέλων που γίνεται δια μέσου αυτών. Αυτά βέβαια εκείνοι έτσι τα μυθολογούν, διότι ασφαλώς δεν θεολογούν, μη γένοιτο.» («Κατά Ελλήνων», 19, 5-20.)
- «Και το αξιοθαύμαστον, καθώς λέγουν αυτοί που ιστορούν, είναι το εξής· ότι, ενώ οι Πελασγοί έμαθαν τα ονόματα των θεών από τους Αιγυπτίους, δεν γνωρίζουν αυτοί τους θεούς που λατρεύονται εις την Αίγυπτον και λατρεύουν άλλους θεούς διαφορετικούς από τους θεούς εκείνων. Και είναι τελείως διαφορετική η θεωρία και η θρησκεία των εθνικών, οι οποίοι κατελήφθησαν από την μανίαν των ειδώλων, και δεν συναντώνται τα αυτά εις τους αυτούς.» («Κατά Ελλήνων», 23.)
Την επίθεση κατά της ελληνικής φιλοσοφίας συνεχίζει ο Αθανάσιος και στο απολογητικό έργο του «Περί Ενανθρωπήσεως»:
- «Οι φιλόσοφοι των ελλήνων έγραψαν πολλά με αληθοφάνειαν και τέχνην· επαρουσίασαν λοιπόν κάτι τόσον μέγα όσον ο σταυρός του Χριστού; Διότι μέχρι του θανάτου των τα σοφίσματά των είχον την αληθοφάνειαν, αλλά και όσα εθεωρούσαν, όταν ήσαν ζώντες, ότι έχουν ισχύν, ήσαν αντικείμενα ανταγωνισμού μεταξύ των, και εφιλονείκουν μεταξύ των δια την θεωρίαν των. Και το παραδοξότατον είναι, ότι, ενώ ο Λόγος του Θεού εδίδαξε με πτωχοτέρας λέξεις, επεσκίασε τους περιφήμους σοφιστάς και κατήργησε τας διδασκαλίας εκείνων και προσήλωσεν όλους πλησίον του και εγέμισε τας εκκλησίας αυτού. Και το αξιοθαύμαστον είναι, ότι με την κάθοδόν του ως ανθρώπου εις τον θάνατον κατήργησε τα μεγάλα λόγια των σοφών περί των ειδώλων. Ποίου αλήθεια ο θάνατός ποτε εξεδίωξε δαίμονας;» (50, 5-15.)
- «Των ελλήνων η σοφία μεμώραται». («Περί ενσαρκώσεως του λόγου», κεφ. 46, τμ. 4, γρ. 3).
- «Πάντα ψευσάμενοι έλληνες». («Περί ενσαρκώσεως του λόγου», κεφ. 50, τμ. 6, γρ. 2).
- «Την ελληνικήν αφροσύνην». («Τρεις λόγοι κατ΄ Αρειανών», τομ. 26, σελ. 177, γρ. 16).
- «Των ελλήνων αγνωσίαν». («Τρεις λόγοι κατ΄ Αρειανών», τομ. 26, σελ. 673, γρ. 24).
Περισσότερες ιερές ύβρεις κατά των ελλήνων και του ελληνικού πολιτισμού μπορείτε να βρείτε στο βιβλίο: Τα υβριστικά κατά των ελλήνων επίσημα κείμενα της Ορθοδοξίας.
Ο βίος του αγίου Αθανασίου ακολουθεί την πεπατημένη γραμμή της Ορθοδοξίας, που πρεσβεύει, ότι όσο πιο φανατικός, μισαλλόδοξος, αιμοβόρος και βίαιος είναι κάποιος ιερέας ή πιστός της, τότε αγιοποιείται. Αρκεί βέβαια να υποστηρίζει με οποιοδήποτε τρόπο τα εξουσιαστικά συμφέροντα της Εκκλησίας. Ο Άγιος και Μέγας Αθανάσιος εορτάζεται στις 18 Ιανουαρίου κάθε έτους μαζί με τον Κύριλλο Αλεξανδρείας, τον εγκέφαλο της κατακρεούργησης της φιλοσόφου Υπατίας.

ΣΧΟΛΙΟ

 

Ο «μέγας» τούτος και αδίσταχτος «άγιος» ο αποκαλούμενος και στύλος της ορθοδοξίας, είναι ο πρώτος που δογμάτισε ότι, πηγή όλων των αιρέσεων είναι η ελληνική φιλοσοφία (ο Άρειος εκηρύσσετο επισήμως μαθητής του νεοπλατωνικού Πορφύριου), και αγωνίστηκε με κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο να εξαφανίσει από προσώπου γης κάθε τι το ελληνικό.
Ο Κ. Παπαρρηγόπουλος, ο «εθνικός» μας ιστορικός, στην ΙΣΤΟΡΙΑ του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ (εκδόσεις Ν. Δ. ΝΙΚΑΣ ΑΕ) τόμος Δ’, σελ. 39 γράφει:
«Ο Μέγας Αθανάσιος, ο περιφανής νομοθέτης του συμβόλου της πίστεως, έγραψε πολύκροτον Λόγον κατά Ελλήνων δι” ου μη αρκεσθείς να αποκηρύξη αυτούς ως ειδωλολάτρας ήλεγξε προσέτι και εχλεύασε την σοφίαν αυτών. Εις ο η μερίς του ελληνισμού ήτις είχε μείνει πιστή εις τους πάλαι θεούς απεκρίθη δια του στόματος του Ιουλιανού, » ημίν ανήκουσιν η ευγλωττία και τέχναι της Ελλάδος, όπως και η των θεών αυτής λατρεία, υμέτερος δε κλήρος εστίν η αμάθεια, η αγροικία και ουδέν πλέον, αύτη εστίν η σοφία υμών.»
Τα δυο στρατόπεδα λοιπόν, τα απ” αλλήλων διιστάμενα όσον ανατολαί από δυσμών, εις εν και μόνον συνεφώνουν, ότι έδει να επέλθει διαζύγιον μεταξύ της ελληνικής παιδείας και χριστιανσμού. Εις μάτην επιφανείς αντιπρόσωποι του χριστιανικού ελληνισμού ηγωνίζοντο να αποδείξωσιν ότι η συμβίωσις δεν ήτο αδύνατος και ότι μάλιστα η ελληνική σοφία ήτο απαραίτητον προγύμνασμα και εγκαλλώπισμα πάσης χριστιανικής ψυχής.
Η γνώμη του Αθανασίου κατίσχυσεν , όσο ήταν δυνατόν να κατισχύση…….. Η γλώσσα παρέμεινε κοινή, αλλά το των Ελλήνων όνομα, γυμνωθέν της αρχαίας ευκλεούς εκδοχής, έλαβε την σημασία του ειδωλολάτρου και έκτοτε το τε όνομα τούτο και ΠΑΝΤΑ τα εξ αυτού παράγωγα, ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ, ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, ΕΛΛΗΝΙΖΩ, ΕΛΛΗΝΟΦΡΟΝΩ, απέκρούσθησαν και περιυβρίσθησαν υπό της νέας πίστεως επί αιώνας μακρούς.
Σημ. Με το ανωτέρω απόσπασμα ο εφευρέτης του ελληνοχριστιανισμού Παπαρρηγόπουλος, αναιρεί ο ίδιος το σχετικό παραμύθι του περί ελληνοχρισιανισμού, αλλά που να πάρουν χαμπάρι τα πρόβατα…