Δευτέρα 17 Αυγούστου 2020

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἱππόλυτος (284-336)

Ιππόλυτος και Φαίδρα | BigCyprusΤΡ. ἐς πάντ᾽ ἀφῖγμαι κοὐδὲν εἴργασμαι πλέον.
285 οὐ μὴν ἀνήσω γ᾽ οὐδὲ νῦν προθυμίας,
ὡς ἂν παροῦσα καὶ σύ μοι ξυμμαρτυρῆις
οἵα πέφυκα δυστυχοῦσι δεσπόταις.
ἄγ᾽, ὦ φίλη παῖ, τῶν πάροιθε μὲν λόγων
λαθώμεθ᾽ ἄμφω, καὶ σύ θ᾽ ἡδίων γενοῦ
290 στυγνὴν ὀφρῦν λύσασα καὶ γνώμης ὁδόν,
ἐγώ θ᾽ ὅπηι σοι μὴ καλῶς τόθ᾽ εἱπόμην
μεθεῖσ᾽ ἐπ᾽ ἄλλον εἶμι βελτίω λόγον.
κεἰ μὲν νοσεῖς τι τῶν ἀπορρήτων κακῶν,
γυναῖκες αἵδε συγκαθιστάναι νόσον·
295 εἰ δ᾽ ἔκφορός σοι συμφορὰ πρὸς ἄρσενας,
λέγ᾽, ὡς ἰατροῖς πρᾶγμα μηνυθῆι τόδε.
εἶἑν, τί σιγᾶις; οὐκ ἐχρῆν σιγᾶν, τέκνον,
ἀλλ᾽ ἤ μ᾽ ἐλέγχειν, εἴ τι μὴ καλῶς λέγω,
ἢ τοῖσιν εὖ λεχθεῖσι συγχωρεῖν λόγοις.
300 φθέγξαι τι, δεῦρ᾽ ἄθρησον. ὦ τάλαιν᾽ ἐγώ,
γυναῖκες, ἄλλως τούσδε μοχθοῦμεν πόνους,
ἴσον δ᾽ ἄπεσμεν τῶι πρίν· οὔτε γὰρ τότε
λόγοις ἐτέγγεθ᾽ ἥδε νῦν τ᾽ οὐ πείθεται.
ἀλλ᾽ ἴσθι μέντοι—πρὸς τάδ᾽ αὐθαδεστέρα
305 γίγνου θαλάσσης—εἰ θανῆι, προδοῦσα σοὺς
παῖδας, πατρώιων μὴ μεθέξοντας δόμων,
μὰ τὴν ἄνασσαν ἱππίαν Ἀμαζόνα,
ἣ σοῖς τέκνοισι δεσπότην ἐγείνατο,
νόθον φρονοῦντα γνήσι᾽, οἶσθά νιν καλῶς,
310 Ἱππόλυτον ... ΦΑ. οἶμοι. ΤΡ. θιγγάνει σέθεν τόδε;
ΦΑ. ἀπώλεσάς με, μαῖα, καί σε πρὸς θεῶν
τοῦδ᾽ ἀνδρὸς αὖθις λίσσομαι σιγᾶν πέρι.
ΤΡ. ὁρᾶις; φρονεῖς μὲν εὖ, φρονοῦσα δ᾽ οὐ θέλεις
παῖδάς τ᾽ ὀνῆσαι καὶ σὸν ἐκσῶσαι βίον.
315 ΦΑ. φιλῶ τέκν᾽· ἄλληι δ᾽ ἐν τύχηι χειμάζομαι.
ΤΡ. ἁγνὰς μέν, ὦ παῖ, χεῖρας αἵματος φορεῖς;
ΦΑ. χεῖρες μὲν ἁγναί, φρὴν δ᾽ ἔχει μίασμά τι.
ΤΡ. μῶν ἐξ ἐπακτοῦ πημονῆς ἐχθρῶν τινος;
ΦΑ. φίλος μ᾽ ἀπόλλυσ᾽ οὐχ ἑκοῦσαν οὐχ ἑκών.
320 ΤΡ. Θησεύς τιν᾽ ἡμάρτηκεν ἐς σ᾽ ἁμαρτίαν;
ΦΑ. μὴ δρῶσ᾽ ἔγωγ᾽ ἐκεῖνον ὀφθείην κακῶς.
ΤΡ. τί γὰρ τὸ δεινὸν τοῦθ᾽ ὅ σ᾽ ἐξαίρει θανεῖν;
ΦΑ. ἔα μ᾽ ἁμαρτεῖν· οὐ γὰρ ἐς σ᾽ ἁμαρτάνω.
ΤΡ. οὐ δῆθ᾽ ἑκοῦσά γ᾽, ἐν δὲ σοὶ λελείψομαι.
325 ΦΑ. τί δρᾶις; βιάζηι, χειρὸς ἐξαρτωμένη;
ΤΡ. καὶ σῶν γε γονάτων, κοὐ μεθήσομαί ποτε.
ΦΑ. κάκ᾽ ὦ τάλαινά σοι τάδ᾽, εἰ πεύσηι, κακά.
ΤΡ. μεῖζον γὰρ ἤ σου μὴ τυχεῖν τί μοι κακόν;
ΦΑ. ὀλῆι. τὸ μέντοι πρᾶγμ᾽ ἐμοὶ τιμὴν φέρει.
330 ΤΡ. κἄπειτα κρύπτεις, χρήσθ᾽ ἱκνουμένης ἐμοῦ;
ΦΑ. ἐκ τῶν γὰρ αἰσχρῶν ἐσθλὰ μηχανώμεθα.
ΤΡ. οὔκουν λέγουσα τιμιωτέρα φανῆι;
ΦΑ. ἄπελθε πρὸς θεῶν δεξιάν τ᾽ ἐμὴν μέθες.
ΤΡ. οὐ δῆτ᾽, ἐπεί μοι δῶρον οὐ δίδως ὃ χρῆν.
335 ΦΑ. δώσω· σέβας γὰρ χειρὸς αἰδοῦμαι τὸ σόν.
ΤΡ. σιγῶιμ᾽ ἂν ἤδη· σὸς γὰρ οὑντεῦθεν λόγος.

***
ΤΡΟ. Και τί δεν έχω κάνει! Μα του κάκου.
Νά και τώρα θα δοκιμάσω
μπροστά σας, για να ιδείτε πώς τη γνοιάζομαι.
(στη Φαίδρα)
Έλα, κορούλα μου, έλα να ξεχάσουμε
όσά ᾽χουμε ειπωμένα ως τώρα. Ησύχασε!
290 Μη ζαρώνεις τα φρύδια, άλλαξε τρόπο
κι εγώ με το γλυκό θα σου μιλήσω.
Αν πάσκεις απ᾽ αρρώστια που δε λέγεται
μπροστά στους άντρες, μοναχά γυναίκες
είμαστ᾽ εδώ, μπορούμε να βοηθήσουμε.
Αλλ᾽ αν μπορούν να την ακούσουν άντρες,
πες την, για να καλέσουμε γιατρούς.
Λοιπόν; Σιωπάς και πάλι; Μα δεν πρέπει.
Ή μάλωσέ με, αν δεν μιλάω σωστά,
ή κάνε, κόρη μου, ό,τι σ᾽ ορμηνεύω.
300 Πες τίποτα… Γιά κοίτα με… Αχ! η μαύρη!
(στο Χορό)
Γυναίκες, χάνουμε άδικα τα λόγια μας
και τίποτα δεν κάνουμε, σαν πρώτα.
Τότες δεν άκουε τίποτα και τώρα
ό,τι λέμε, απάντηση δε δίνει.
(στη Φαίδρα)
Αλλά μάθε (και πιότερο από θάλασσα
αγριεμένη φουρτούνιασε!) αν πεθάνεις,
θα προδώσεις τ᾽ αγαπητά παιδιά σου.
Δε θα πάρουν απ᾽ το γονιό τους κλήρα.
Ναι, μα την καβαλάρισσ᾽ Αμαζόνα,
που των παιδιών σου νόθο αφέντη γέννησε,
—κι όμως περνάει για γνήσιος— ξέρεις ποιόνε
σου λέγω! Τον Ιππόλυτον! ΦΑΙ. Αλιά μου!
310 ΤΡΟ. Πειράχτηκες; ΦΑΙ. Αχ! μη, για το θεό!
Μην ξαναπείς τ᾽ όνομα τούτο νένα!
Με σκότωσες! ΤΡΟ. Το βλέπεις τώρα πόσο
σωστά νογάς, αλλά σωστά δεν πράττεις,
για να σωθείτ᾽ εσύ και τα παιδιά σου;
ΦΑΙ. Τ᾽ αγαπώ τα παιδιά μου! Άλλο με τρώει!
ΤΡΟ. Καθαρά ᾽ναι τα χέρια σου από αίμα;
ΦΑΙ. Καθαρά, μα η ψυχή μου μολεμένη.
ΤΡΟ. Μήπως κανείς οχτρός σού ᾽κανε μάγια;
ΦΑΙ. Φίλος αθέλητά μου, αθέλητά του.
320 ΤΡΟ. Μη σου ᾽φταιξε ο Θησέας, χωρίς να θέλει;
ΦΑΙ. Μην αξιωθώ ποτέ μου να τον βλάψω!
ΤΡΟ. Μα τί κακό σε σπρώχνει να πεθάνεις;
ΦΑΙ. Άσε με να χαθώ και μη σε νοιάζει!
ΤΡΟ. (γονατίζει και πιάνει τη Φαίδρ᾽ απ᾽ το χέρι)
Δε θα σ᾽ αφήσω, αν δε μου πεις τί έχεις.
ΦΑΙ. Τί κάνεις; Πώς κρεμιέσαι από το χέρι μου;
ΤΡΟ. (της πιάνει και τα γόνατα)
Κι απ᾽ τα γόνατα! Δε σε παρατάω!
ΦΑΙ. Κακομοίρα, τη συφορά μου αν μάθαινες!
ΤΡΟ. Το να σε χάσω, συφορά χειρότερη.
ΦΑΙ. Θα με χάσεις, μα θα ᾽ναι για τιμή μου.
330 ΤΡΟ. Πες το λοιπόν, αφού ᾽ναι για τιμή σου!
ΦΑΙ. Πασκίζω νά ᾽βγω τίμια απ᾽ τα ντροπιάσματα.
ΤΡΟ. Μολόγα τα να σε παινέσει ο κόσμος.
ΦΑΙ. Φεύγα, μά το θεό, κι άσε το χέρι μου.
ΤΡΟ. Δεν τ᾽ αφήνω, αν τη χάρη δε μου κάνεις.
ΦΑΙ. Θα σου την κάνω· σέβομαι τα χρόνια σου.
ΤΡΟ. Τώρα σωπαίνω κι όλη αυτιά σ᾽ ακούγω.
(κάνει νόημα στις άλλες να φύγουν)

Η Αρχαία Ελληνική Τέχνη και η Ακτινοβολία της, Η τέχνη της τελευταίας τριακονταετίας του 5ου αιώνα π.Χ.: Ο «πλούσιος ρυθμός»

Η Αρχαία Ελληνική Τέχνη και η Ακτινοβολία της6.3. Η γλυπτική στην Αττική κατά το δεύτερο μισό του 5ου αιώνα π.Χ.: Η συνέχεια της τέχνης του Φειδία

Στην εικοσαετία 450-430 π.Χ. δημιουργείται στη γλυπτική μια νέα τεχνοτροπία, τη διαμόρφωση της οποίας μπορούμε να παρακολουθήσουμε στον γλυπτό διάκοσμο του Παρθενώνα. Είναι μια τεχνοτροπία που συνδυάζει την καθαρότητα των περιγραμμάτων με την επιμέλεια στην απόδοση των λεπτομερειών, αναζητεί την αρμονία στις αναλογίες και αποφεύγει την εκζήτηση και τις θεατρικές κινήσεις. Ενδεικτική είναι η ονομασία «ωραίος ρυθμός», που υιοθέτησαν αρκετοί μελετητές. Τα τεχνοτροπικά χαρακτηριστικά που περιγράψαμε είναι λογικό να τα συνδέσουμε με την τέχνη του Φειδία, που ξέρουμε ότι είχε καθοριστική συμμετοχή στον σχεδιασμό του γλυπτού διακόσμου του Παρθενώνα.
 
Πόσο σημαντική ήταν η επίδραση του φειδιακού στιλ στην τέχνη και ιδιαίτερα στη γλυπτική από τα μέσα του 5ου αιώνα π.Χ. και έπειτα φαίνεται με σαφήνεια στην εξέλιξη του πορτρέτου. Στα χρόνια του «αυστηρού ρυθμού» υπήρχαν πλέον οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία πορτρέτων τα οποία, ξεφεύγοντας από τις συμβάσεις της αρχαϊκής τέχνης, απέδιδαν χωρίς ωραιοποίηση τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά των εικονιζόμενων προσώπων. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το πορτρέτο του ποιητή Ομήρου, που μας παραδίδεται από αντίγραφα των ρωμαϊκών χρόνων. Το πρωτότυπο τοποθετείται χρονολογικά λίγο πριν από τα μέσα του 5ου αιώνα π.Χ. και συμβαδίζει από τεχνοτροπική άποψη με τα γλυπτά των αετωμάτων του ναού του Δία στην Ολυμπία. Εντελώς διαφορετική είναι η αντίληψη για την απόδοση της ανθρώπινης φυσιογνωμίας στο πορτρέτο του Περικλή, του οποίου το πρωτότυπο, έργο του γλύπτη Κρησίλα από την Κυδωνία της Κρήτης, ήταν στημένο στην Ακρόπολη της Αθήνας και χρονολογείται πιθανότατα λίγο μετά το 430 π.Χ., δηλαδή αμέσως μετά τον θάνατο του μεγάλου πολιτικού.
 
Η Αρχαία Ελληνική Τέχνη και η Ακτινοβολία τηςΟ Περικλής εικονίζεται με κράνος στο κεφάλι, επειδή ήταν στρατηγός, αλλά πέρα από αυτό το στοιχείο κανένα φυσιογνωμικό χαρακτηριστικό δεν επιτρέπει να τον αναγνωρίσουμε, καθώς το πρόσωπό του είναι ωραιοποιημένο. Τα ρωμαϊκά αντίγραφα μας παραδίδουν μόνο το κεφάλι του αγάλματος του Περικλή, υπάρχουν όμως βάσιμοι λόγοι να υποθέσουμε ότι το σώμα του εικονιζόταν γυμνό. Έχουμε επομένως στην περίπτωση αυτή μια εξιδανίκευση, που οφείλουμε να την ερμηνεύσουμε ως προσπάθεια του καλλιτέχνη να δηλώσει την πολιτική και ηθική αρετή του εικονιζόμενου. Ο συλλογισμός αυτός οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο «ωραίος ρυθμός» δεν ήταν μόνο μια αισθητική επιλογή, αλλά ότι συνέδεσε συνειδητά την ομορφιά με την αρετή για να εκπέμψει ένα ηθικό και κοινωνικό μήνυμα.

Ποικιλίες της Ψευδαισθητικής Αντίληψης

Υπάρχει Μια και Μόνο Πραγματικότητα που τα Αγκαλιάζει Όλα. Η Άμεση Βίωση, Όραση, Θέαση, Αντίληψη, Αυτής της Πραγματικότητας Είναι Αυτοσυνειδησία που Αναγνωρίζει την «Πραγματικότητά» Της, σε Όλο το Αχανές Βάθος Της και σε Όλη την Απεριόριστη Έκτασή Της, πέρα από Χώρο, Χρόνο, πέρα από όλα τα όρια.

Όταν Αυτή η Πραγματικότητα δεν Αναγνωρίζεται, τότε αυτόματα η Αντίληψη είναι Περιορισμένη στα Όρια της Γνώσης της. Κι Αυτός είναι ο Αντιληπτικός Χώρος που βιώνει την Πραγματικότητα, και «ενοικεί». Ένας περιορισμένος Αντιληπτικός Χώρος. Αυτή είναι η Κατάσταση της Μεταφυσικής Άγνοιας, κι ο Χώρος της Δημιουργίας (αυτό που η Αντίληψη συλλαμβάνει σαν Δημιουργία).

Μια Τέτοια Περιορισμένη Αντίληψη είναι ήδη από την Φύση της διασπασμένη σε Αντίληψη (Συνείδηση) και «Χώρο», σε Υποκείμενο και Αντικείμενο, και διακρίνει το Πραγματικό (που είναι έξω από τον Χώρο της) σαν Αλήθεια, σαν Αίτημα Ολοκληρωμένης Γνώσης (που πρέπει να κατακτήσει), από αυτό που βιώνει εμπειρικά.

Για μια Τέτοια Αντίληψη είναι άλλο το Πραγματικό (που δεν γνωρίζει πώς να Βιώσει) κι άλλο η Αντίληψη του Πραγματικού (η αντίληψη που «κατασκευάζει» για το Πραγματικό, η περιορισμένη αντίληψη που έχει για το Πραγματικό). Κι ενώ, μέσα στις προσπάθειές της νομίζει ότι Προσεγγίζει το Πραγματικό, στην πραγματικότητα κυνηγά το όραμα που έχει για το Πραγματικό, δηλαδή κάτι ψεύτικο.

Σε Αυτή την Κατάσταση Άγνοιας είναι όλα τα όντα που «ενοικούν» στον Περιορισμένο Χώρο της Δημιουργίας, στους διάφορους κόσμους.

Η Περιορισμένη Αντίληψη (όπως την ορίσαμε) έχει Διάφορες Βαθμίδες, ανάλογα με το πόσο προσεγγίζει το Πραγματικό, ή το αντιλαμβάνεται (στο Βάθος της Ύπαρξής της) συγκεχυμένα.

Να το ξεκαθαρίσουμε: Υπάρχει Πάντα Μια Αντικειμενική Βάση όλων των Αντιλήψεων. Αυτό είναι το Αληθινό Αντικειμενικό (όχι το άμεσο αντικειμενικό που βλέπει το Υποκείμενο «απέναντί» του, όταν αναδύεται η Περιορισμένη Αντίληψη). Όλες Αυτές οι Αντιλήψεις που Προκύπτουν δεν είναι παρά Επιφανειακές Δραστηριότητες της Αντικειμενικής Ουσίας. Η Υποκειμενική Διαφοροποίηση της Αντίληψης Δημιουργεί Διάφορες Όψεις του Αντικειμενικού κι από αυτή ακριβώς την Δραστηριότητα προκύπτουν οι Βαθμίδες Αντίληψης, ή οι κόσμοι της Δημιουργίας.

Η Ανώτερη Αντίληψη του Πραγματικού (πάντα στα πλαίσια της σχετικής αντίληψης) είναι το μέσα από την Ακινησία της Αντίληψης Πλήρες Αντικαθρέφτισμα του Πραγματικού. Είναι (για να αναφερθούμε στις θρησκείες) το Άτμαν της Βεδάντα, το Μαχάτ του Σαμκύα, η Παραμαλάγια Βιτζνάνα του Βουδισμού, ο Πρώτος Ανώτερος Πνευματικός Ουρανός του Πλάτωνα, ο Πρώτος Λόγος της Θεοσοφίας (το Άτμα), κλπ.

Με την Μετατόπιση από το Αντικειμενικό στο Υποκειμενικό δημιουργούνται οι Κατώτερες Αντιλήψεις κι ο εγκλωβισμός του Υποκειμένου στον Περιορισμένο Χώρο Αντίληψής του, που θεωρεί πλέον σαν τον «αντικειμενικό χώρο». Αυτός, ο εντός της Υποκειμενικής Αντίληψης, αντικειμενικός χώρος είναι, πλέον ο χώρος ενοίκησης της Αντίληψης, το περιορισμένο αντικειμενικό. Είναι το Μπούντι της Βεδάντα και του Σαμκύα, η Αλάγια Βιτζνάνατου Βουδισμού, ο Δεύτερος Μέσος Πνευματικός Ουρανός του Πλάτωνα, ο Δεύτερος Λόγος της Θεοσοφίας (Μπούντι).

Η «Διάκριση» του Υποκειμένου από τον Χώρο που Αντιλαμβάνεται, το περιορισμένο αντικειμενικό, «Δημιουργεί» το Παγκόσμιο Ον, τον Πρωταρχικό Άνθρωπο. Είναι το Μάνας του Βεδάντα, το Αχαμκάρα του Σαμκύα, το Μάνας του Βουδισμού, ο Τρίτος Κατώτερος Πνευματικός Ουρανός του Πλάτωνα, ο Τρίτος λόγος της Θεοσοφίας (Μάνας).

Όλες Αυτές οι αντιληπτικές Καταστάσεις Χαρακτηρίζονται σαν Πνευματικές. Ανήκουν στον Κόσμο του Φωτός, στον Φωτεινό Κόσμο.

Χαμηλότερα, στην Περιοχή της Σκιάς δημιουργείται η Περιοχή των πολλών όντων, των ατομικών νοών (το μάνας του Βεδάντα και του Σαμκύα, το μανοβιτζνάνα του Βουδισμού, ο νους του Πλάτωνα, το κατώτερο μάνας της Θεοσοφίας), η Περιοχή της Ψυχής, (Αστρικό, Ενέργεια, κλπ.), κι η Περιοχή του Υλικού Κόσμου.

Όλη Αυτή η Δημιουργία Εκδηλώνεται και σε Αντικειμενικό Επίπεδο (σαν Δραστηριότητα) και σε Υποκειμενικό Επίπεδο (Αντιληπτική Κατάσταση του Όντος που αντιλαμβάνεται τον Αντίστοιχο Χώρο του, σαν τον πραγματικό κόσμο – κι εδώ υπάγονται οι διάφοροι κόσμοι της Δημιουργίας).

Ο Ενσαρκωμένος Άνθρωπος που κατοικεί στη γη, έρχεται στη γη με Όλες τις Πνευματικές Δυνάμεις και Δυνατότητες να Εξελιχθεί Υποκειμενικά και να Βιώσει (ανάλογα την εξέλιξή του) την αντίστοιχη αντικειμενική δραστηριότητα - υποκειμενική αντίληψη (κόσμο ενοίκησης), να βιώσει δηλαδή τις ανώτερες πνευματικές καταστάσεις-κόσμους. Με την εγκατάλειψη του σώματος (με τον θάνατο) ο άνθρωπος μεταβαίνει στον κόσμο που είχε κατακτήσει πνευματικά ενόσω ζούσε.

Η Εσωτερική Παράδοση, τα Μυστήρια, τα θρησκευτικά κινήματα, έχουν μοναδικό σκοπό να οδηγήσουν τα όντα (όλων των βαθμίδων, όλων των κόσμων) Έξω από την παγκόσμια αυταπάτη, από την γνώση (με την διαρκή ολοκλήρωσή της) στην Αλήθεια, σε Αυτό που Είναι, στην Βίωση του Είναι.

Πώς αυτοί που “θέλουν να είναι αρεστοί” σε όλους, καταλήγουν στην απόρριψη

Μήπως θέλετε να είστε αρεστοί από τους άλλους; Προσπαθείτε πολύ να είστε “καλός φίλος”, “καλός ακροατής”, κατανοητικός με ενσυναίσθηση στα προβλήματα των άλλων, μόνο και μόνο με την ελπίδα ότι άλλοι άνθρωποι θα σας συμπαθούν περισσότερο;  Δυστυχώς, όταν όλη η ενέργειά σας πηγαίνει προς το γίνεστε αρεστοί στους άλλους, είναι πιθανό να καταλήξετε στο αντίθετο σε αντάλλαγμα.

Πώς η διαρκής αναζήτηση για την “έγκριση” των άλλων μπορεί να σας “γυρίσει μπούμερανγκ” 

Αντί να είστε γνήσιοι ως προς τον χαρακτήρα σας, προσπαθείτε να δημιουργήσετε μια εικόνα που νομίζετε ότι οι άλλοι βρίσκουν ελκυστική. Κατά τη διαδικασία, συμβιβάζεται τον αυθεντικό σας εαυτό και βαθμιαία γίνεστε όλο και λιγότερο ειλικρινείς, λιγότερο φυσικοί, λιγότερο «εσείς».

Όσο περισσότερο προσπαθείτε να είστε αρεστοί, τόσο λιγότερο οι άλλοι αισθάνονται άνετα μαζί σας. Διαισθάνονται κάτι “πλαστό”, κάτι ψεύτικο στην συμπεριφορά σας και δυσκολεύονται να σας εμπιστευτούν. Μπορεί ακόμη και να αρχίσουν να αισθάνονται ότι τους κοροϊδεύετε.

Αυτή είναι η αιτία που πολλοί αισθάνονται καταπίεση από εκείνους που αναζητούν διαρκώς την “έγκρισή” τους. Είναι κάτι που τους εξαντλεί, τους παίρνει όλη την ενέργεια και καταλήγουν να αποφεύγουν εν τέλει το άτομο που προσπαθεί τόσο πολύ να τους είναι αρεστό. Αργά ή γρήγορα, αρχίζουν αραιώνουν τις συναντήσεις, ή δεν επιστρέφουν τις τηλεφωνικές του κλήσεις. Από την άλλη, το άτομο που προσπαθεί πολύ να είναι αρεστό στους άλλους, πληγώνεται όταν βλέπει ότι το αποτέλεσμα που αποζητάει αντιστρέφεται. Καταλήγει μπερδεμένο και πληγωμένο.

Παιδικά απωθημένα

Όλοι μας μεταφέρουμε τις ανεκπλήρωτες παιδικές μας ανάγκες στις σημερινές μας σχέσεις ως έναν τρόπο να θεραπεύσουμε τις συναισθηματικές πληγές που υποφέραμε στο παρελθόν μας. Αλλά όσο παραμένουμε εξαρτημένοι από τους άλλους για έγκριση, η ευτυχία μας είναι φευγαλέα.

Οι άνθρωποι που επιθυμούν να παίρνουν διαρκώς την έγκριση των άλλων, συνήθως έχουν βιώσει κάποιο συναισθηματικό τραύμα στην παιδική τους ηλικία. Μπορεί να έχουν υποστεί λεκτική, σωματική, ή συναισθηματική κακοποίηση και παραμέληση. Όποια και αν ήταν η αιτία, δεν αισθάνονταν σημαντικοί ως άτομα στο άμεσο περιβάλλον τους, ούτε ποτέ τύχαιναν αναγνώρισης για την μοναδικότητά τους. Αντ’ αυτού, είναι πιθανό να λάμβαναν το μήνυμα ότι η αγάπη των άλλων προς εκείνους ήταν πάντα “υπό όρους”. Έπρεπε να προσπαθήσουν πολύ για να την έχουν. Το να είναι απλά ο εαυτός τους, έμοιαζε να μην είναι ποτέ αρκετό.

Κάτω από την επιφάνεια όσων προσπαθούν να είναι αρεστοί στους άλλους υπάρχει ένα άτομο με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Δεν συνειδητοποιεί την δική του αξία, έτσι επιδιώκει την επιβεβαίωση από τους άλλους. Ωστόσο, οποιαδήποτε αναγνώριση και αν πετύχουν, δεν διαρκεί για πολύ. Ανεξάρτητα από το πόση αναγνώριση λαμβάνουν, σύντομα αισθάνονται ότι πρέπει να προσπαθήσουν εκ νέου από την αρχή.

Η θεραπεία ενός συναισθηματικού τραύματος

Η παραδοχή και αποδοχή των φόβων και των προσωπικών σας ανησυχιών είναι το πρώτο βήμα προς την βελτίωση των σχέσεών σας με τους άλλους. Αντί να περιμένετε τους άλλους “να σας θεραπεύσουν”, κάντε εσείς καλύτερα τον εαυτό σας.

Αυτό απαιτεί να αντιληφθείτε ότι το άγχος σας τροφοδοτεί την ανάγκη σας και λαχτάρα σας για επιβεβαίωση από τους άλλους. Όσο περισσότερο αντιμετωπίζετε ευθέως αυτό το άγχος μέσα σας, παρά να προσπαθείτε να το λύσετε μέσα από τους άλλους, τόσο περισσότερο θα θεραπεύετε αυτές τις παλιές πληγές. Η επούλωση των παλιών συναισθηματικών πληγών θα σας βοηθήσει, αλλά δεν έχει αξία αν δεν μπορείτε να εφαρμόσετε αυτά τα μαθήματα στην καθημερινή ζωή. Θα χρειαστεί να αναπτύξετε μεγαλύτερη προσοχή στις αλληλεπιδράσεις σας.

Αρχίστε να παρατηρείτε το πώς αισθάνεστε όταν συγκρίνετε τον εαυτό σας με τους άλλους. Κάντε στον εαυτό σας αυτές τις πέντε ερωτήσεις:

•Είμαι αυθεντικός;
•Προσπαθώ να κερδίζω την επιβεβαίωση των άλλων;
•Είμαι ευτυχής, όταν αποφεύγω κάποια συγκρουσιακή κατάσταση;
•Αντιδρώ αυθεντικά, είμαι βρίσκω δικαιολογίες για την “τεχνητή” συμπεριφορά μου;
•Συμπεριφέρομαι και μιλάω ειλικρινά, ή όχι;

Όσο περισσότερο γνωρίζετε τις ασυνείδητες δυνάμεις που διαμορφώνουν τις αλληλεπιδράσεις σας, τόσο περισσότερο θα είστε σε θέση να κάνετε νέες επιλογές. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να αρχίσετε τους καυγάδες με άλλους, ή να εκφέρετε αυτο-εξυπηρετούμενες απόψεις. Απλά σημαίνει ότι θα πρέπει ν’ αρχίσετε να μιλάτε με την αληθινή σας φωνή. Οι άνθρωποι που είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους είναι πολύ πιο ενδιαφέροντες στους άλλους, σε σύγκριση με εκείνους που θέλουν να είναι αρεστοί. Η πρωτοτυπία είναι πάντα πιο ελκυστική και συναρπαστική για τους άλλους.

Ψυχικά Βαμπίρ: Μύθος ή αλήθεια;

Πολλοί θα ήθελαν να δουν με τα δικά μου μάτια… Αυτά που τα παιδιά της νύχτας μόνο έχουν… Και πράγματα ανείπωτα για το δικό σας νου μπορούν να βλέπουν… –Εκείνοι που ξαγρυπνούν στα σκοτάδια και νοιώθουν οικεία… Γιατί το σκοτάδι είναι ο οίκος τους… –Εκείνοι που περπατούν και θανατώνουν για λίγο αίμα… Γιατί θάνατος είναι στο αίμα τους…Τα Ψυχικά Βαμπίρ. Εκείνοι που περπατούν σιωπηλά και σιωπηλά επικοινωνούν… Γιατί η σιωπή είναι ο νόμος τους –Εκείνοι που μέσα στις σκιές θα σκορπίσουν τρόμο. Στις σκιές θα κρυφτούν …Γιατί η μέρα είναι ο φόβος τους…
Μα ακόμη και εκείνοι, που τόσο καλά κρύβουν την…ιδιότητά τους, αποκαλύπτονται μπροστά μας. Φανερώνουν τα κρυμμένα μυστικά τους και μας υποδέχονται στο σκότος, για να μας δείξουν τον τρόπο τους…
 

Ψυχικά Βαμπίρ

 
Λες λοιπόν να υπάρχει κάποια πανάρχαια αλήθεια σε τούτο το μύθο των vampire, ή έτσι απλά πίσω του να κρύβονται οι πρωταρχικοί φόβοι των ανθρώπων για το σκοτάδι; Ίσως να βρίσκεται κάτι μέσα στο ίδιο το…σκοτάδι που μας κάνει να τρομάζουμε τόσο. Έστω και αν δεν το βλέπουμε, καραδοκεί… Τα αστρικά Βαμπίρ… Tα αστρικά βαμπίρ ε...; Ίσως όλα αυτά δεν έχουν βάση… Ίσως αυτή η νεομυθολογία να δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούσαν αυτό το μύθο και ήθελαν να τον κρατήσουν ζωντανό. Ίσως και απο κάποιες κάστες που θα προσπαθήσουν με αυτό τον τρόπο να κρύψουν τις όποιες τελετές τους…
 
Έχω την εντύπωση πως ξεκίνησε από την νεομυθολογία, και τις κάστες αλλά στην συνέχεια δημιουργήθηκε και αυτή η σέκτα που ονομάζεται ψυχοβαμπίρ με σκοτεινές τελετουργίες και τυπικά. Ναι, και εγώ έχω ακούσει για αυτούς και την ιερή βίβλο τους. Αυτή που μόνον όσοι την έχουν μπορούν να γίνουν μέλη και να συμμετάσχουν σε αυτήν. Αλλά μήπως και αυτό είναι κάποιο παιχνίδι ρόλων;
 
Δεν νομίζω. Κρατούνται καλά πιστεύω τα μυστικά της σέκτας για να είναι παιχνίδι ρόλων. Θα ήταν πιο ανοιχτή κοινότητα. Μήπως τα τυπικά τους αποσκοπούν σε κατανάλωσης αστρικής Ενέργειας αντί για αίμα όμως;
 
Θα ήταν δύσκολο να κατανοήσει κάποιος άνθρωπος τον τρόπο με τον οποίο γίνεται σήμερα αυτή η κατανάλωση αίματος και ενέργειας, για αυτό ίσως θα ήταν πιό σωστό να ρίξουμε μια ματιά σε μερικές λέξεις κλειδιά που χρησιμοποιούν τα vampire… Έτσι ίσως μάθουμε περισσότερα γιά αυτούς
Λέξεις κλειδιά; Για πες. Ακούγεται ενδιαφέρον!
 
Λοιπόν άκου…
 
Λεξικό των Βαμπίρ
 
Οι Αρχαίοι: Αυτές οι Βαμπιρικές οντότητεςπου λειτουργούν ως οδηγοί και ¨εργαλεία¨ για τις μαγικές εργασίες, μπορούν να μεταμορφωθούν σε οτιδήποτε θελήσουν: Από αρχαίους θεούς ως τοτέμ όπως λύκους, νυχτερίδες, γεράκια ή τα αρχέτυπα δράκους κ.α. Αυτή η λέξη επίσης παραπέμπει στους μυθικούς προγόνους του Βαμπιρισμού όπως η Λίλιθ, ο Κάιν, η Κάλι, Ο Σετ…
 
Ardetha: Βαμπίρ που ξύπνησαν μέσω Μακροκοσμικού Βαμπιρισμού, ενός μαγικού συστήματος, μιας σπάνιας νεκροφάνειας ή μιας επιθανάτιας Εμπειρίας. Οι Ardetha είναι σπάνιες περιπτώσεις, καθώς η ικανότητα της μετατροπής κάποιου άλλου είναι δώρο, ή σπάνιο τελετουργικό. Επίσης γνωστοί ως ¨Δημιουργημένα Βαμπίρ¨.
 
Αστρικά Βαμπίρ: Πλάσμα που κινείται ανάμεσα στο Αστρικό πεδίο και την πραγματικότητα, και τρέφεται με την ενέργεια των άλλων. Τα αστρικά βαμπίρ μπορούν να είναι εξ’ όλοκλήρου μή φυσικά, να ανήκουν δηλαδή σε άλλα πεδία, ή μπορεί να είναι ανθρώπινα, φυσικά πρόσωπα που έχουν την ικανότητα να κινούνται μέσα σε μή φυσικά πεδία. Σύμφωνα με την Dion Fortune, ένα αστρικό Βαμπίρ δημιουργείται όταν κάποιος συγκεκριμένος ερευνητής Μαγείας αντιστέκεται στον δεύτερο θάνατο και διαιωνίζει την αφύσικη ύπαρξη απομυζώντας τις ενέργειες των άλλων.
 
Becoming: Είναι η συνειδητοποίηση της Βαμπυρικής Φύσης. Πολλά άτομα ¨Ξυπνούν¨ την πραγματική φύση τους, μονάχα για να πάψουν να κρύβονται από αυτήν στις επόμενες ζωές τους. Η διαδικασία της μετάλλαξης (Becoming) σημαδεύεται πολλές φορές από ένα τελετουργικό πέρασμα, όπως την ανταλλαγή αίματος ή ενέργειας σε συνδυασμό με το συμβολικό τυπικό του Θανάτου και της Αναγέννησης.
 
Μαύρος Κύκνος: Εκείνοι που αρέσκονται στην ζωή των Βαμπίρ αλλά δεν είναι επιδειξίες (βλέπε παρακάτω), ούτε Βαμπίρ. Είναι συνήθως Δωρητές, φίλοι, σύντροφοι, εραστές…
 
Μαύρο Πέπλο: Ένας κώδικας ηθικής των Βαμπίρ. Είναι κοινή λογική που γίνεται αποδεκτή σε ολόκληρη την Βαμπιρική υποκουλτούρα.
 
Αίμα και Τριαντάφυλλα: Το τελετουργικό του Γάμου των Βαμπίρ.
 
Δεσμός Αίματος: Ερμηνεία 1:Ένας δυνατός και πολλές φορές ανεπιθύμητος δεσμός ή έλξη που δημιουργείται ανάμεσα στον Δωρητή και το Βαμπίρ που ταΐζει. Αυτός ο δεσμός είναι πολλές φορές αμοιβαίος, δηλαδή τον νιώθουν και ο δωρητής αλλά και το Βαμπίρ, αλλά τις περισσότερες είναι μόνο από τον δωρητή. Ερμηνεία 2: Ένα τελετουργικό που σημαδεύει την αφοσίωση ενός ατόμου. Είναι επίσης όρος που παραπέμπει στον γάμο των Βαμπίρ.
 
Κούκλα Αίματος: Άτομο που δωρίζει το αίμα του σε Βαμπίρ ελπίζοντας να εκπληρώσει τις ερωτικές επιθυμίες του ταΐζοντάς τους.
 
Πότης Αίματος: Το άτομο που καταναλώνει αίμα, ανεξάρτητα από το όποιο κίνητρο…
 
Εξαρτημένος στο Αίμα: Όρος που παραπέμπει σε άτομα που νιώθει φυσική ανάγκη να καταναλώσει αίμα. Συγκεκριμένα αναφέρεται σε Sanguine Βαμπίρ που δεν έχουν κανένα έλεγχο επάνω στην δίψα τους και τρέφονται ακατάπαυστα.
 
Παιχνίδι Αίματος: Η χρησιμοποίηση αίματος σε σεξουαλικές ή φετιχιστικές καταστάσεις για ικανοποίηση και ερωτισμό.
 
Μπάρ Αίματος: Υπόγεια Βαμπιρικά καταφύγια, που είναι μόνο για μέλη και με αυστηρή πολιτική. Ανοιχτοί σε ορισμένα μέλη της Βαμπιρικής Κοινότητας. Λέγεται πως σερβίρουν Αποθηκευμένο αίμα και έχουν Δωρητές που με την θέλησή τους παρέχουν το αίμα…!
 
Φετιχιστής Αίματος: Άτομα που έλκονται ερωτικά από την θέα, την μυρωδιά και την γεύση του Αίματος. Γενικά δεν έχουν καμία φυσική ανάγκη να το καταναλώσουν, και είναι ικανοποιημένη έστω και με μία μικρή ποσότητα. Ο Αιματο-Φετιχισμός συνοδεύεται επίσης και από άλλα σεξουαλικά Φετίχ, συμπεριλαμβανομένου του σαδισμού, αλλά και του Μαζοχισμού. Το αίμα συνήθως τους προκαλεί μία αίσθηση σεξουαλικής διέγερσης και φετιχισμού…
 
Bloodletting: Το κόψιμο ή τρύπημα της σάρκας για να εξέλθει το αίμα. Τα βαμπίρ το χρησιμοποιούν για το παιχνίδι αίματος, για φετιχισμό και τάισμα.
 
Coming out of the Coffin: Αυτός ο όρος χρησιμοποιείται για τα άτομα που είναι ανοιχτά με τον Βαμπιρισμό, με την ενεργειακή τροφή κ.λ.π
 
Συναισθηματικό Βαμπίρ: Εκείνοι που τρέφονται με ισχυρά αισθήματα ή συναισθηματικά κύματα. Αμόρφωτα, αυτά τα άτομα συχνά τείνουν σε Ναρκισσιστικές συμπεριφορές, συνεχώς ρίχνουν την προσοχή στον εαυτό τους με τον οποίο και τρέφονται. Κάποιοι πιστεύουν πως δεν υπάρχει κάτι μεταφυσικό ή πνευματικό στην κατάστασή τους, και πως είναι απλά μία ψυχική διαταραχή… Άλλοι θεωρούν πως αυτά τα Βαμπίρ τείνουν προς το συναίσθημα απλά γιατί δεν γνωρίζουν άλλο τρόπο πρόσβασης στην απαιτούμενη ενέργεια. Με κατανόηση, ανοχή και κατάλληλη εκπαίδευση αυτά τα συναισθηματικά Βαμπίρ μπορούν να βοηθήσουν την κοινότητα μαθαίνοντας πως να εξισορροπούν Υπερκινητικά άτομα και φορτισμένες ατμόσφαιρες…
 
Ενεργειακό Βαμπίρ: Τα άτομα που τρέφονται με την ζωογόνο ενέργεια ή την Πρανική ενέργεια των άλλων. Επίσης γνωστοί ως Πρανικά Βαμπίρ, και Ψυχο-Βαμπίρ.
 
Αντιεπικοινωνιακοί: Όρος που αρέσει σε μερικές ομάδες Βαμπίρ να χρησιμοποιούν για μερικά άτομα που θεωρούν πως έχουν διαπράξει κάποιο σοβαρό αδίκημα όπως την μη τήρηση του ¨Μαύρου Πέπλου¨. Η αντιεπικοινωνία περιορίζεται σε αυτό το γκρούπ και όχι σε όλη την κοινότητα των Βαμπίρ.
 
Οδοντοποιός: Ο όρος αναφέρεται στο άτομο που δημιουργεί ποιοτικά δόντια σε εκείνους που έχουν πάθος για την βαμπιρική ζωή.
 
Αιματοδιψία: Ισχυρή μορφή Αιματοφιλίας.
 
Αιματομανία: Ισχυρή ψυχολογική ¨δίψα¨ για αίμα.
 
Καταφύγιο: Τα καταφύγια μπορεί να είναι βαμπιρικά Κλάμπ ή οτιδήποτε σημεία συγκέντρωσης. Τα καταφύγια χρησιμεύουν στην κοινότητα για λίγες ώρες χαλάρωσης και κοινωνικότητας.
 
Κυνηγός: Το άτομο που κατασκοπεύει, απειλεί ή κάνει κακό σε εκείνους που σχετίζονται με την κοινότητα των Βαμπίρ, ή εκείνους που πιστεύει πως είναι Βαμπίρ. Οι κυνηγοί δεν είναι αποκλειστικά Χριστιανοί. Υπάρχουν άλλοι που αυτο-ονομάζονται κυνηγοί, καθώς η θρησκεία τους παρουσιάζει τα Βαμπίρ ως Χθόνια πλάσματα. Οι κυνηγοί δεν χρειάζεται να ασκήσουν φυσική βία στα Βαμπίρ για να γίνουν επικίνδυνοι. Συχνά, η συναισθηματική και ψυχική καταπίεση που σου προκαλεί κάποιος που σε κυνηγάει είναι αρκετό για να σε βλάψει. Κυνηγοί μπορεί επίσης να είναι και αυτοί που κατασκοπεύουν τα βαμπίρ με σκοπό να συλλέξουν πληροφορίες για αυτά και να τα καταστρέψουν κάποια στιγμή…

Κληρονομούντες: Μία πεποίθηση που κυριαρχεί μέσα στην κοινότητα των Βαμπίρ που λέει πως η Βαμπιρική κατάσταση έχει επέλθει λόγω μιας γενετικής μετάλλαξης. Εκείνοι που ασπάζονται την ιδέα αυτή κοιτούν τον Βαμπιρισμό από μία επιστημονική σκοπιά και θεωρούν πως η κάθε πτυχή του θέματος θα μπορούσε να εξηγηθεί μέσω σοβαρής επιστημονικής μελέτης. Εκείνοι που πιστεύουν στην Βαμπιρική κληρονομιά πιστεύουν πως η μετάλλαξη μεταδιδόταν από γονέα σε παιδί, και τους έκανε τόσο διαφορετικούς από τους ανθρώπους. Εκείνοι που πιστεύουν την θεωρία της κληρονομιάς υποστηρίζουν πως αληθινά Βαμπίρ υπήρξαν κάποια στιγμή στο μακρινό παρελθόν και μπλέχτηκαν με την ανθρωπότητα. Οι Κληρονομούντες τρέφονται με αίμα, ζωτική ενέργεια ή και τα δύο…
 
Αφανές Βαμπίρ: Κάποιος πού ήδη είναι Βαμπίρ, αλλά οι Βαμπιρικές του τάσεις δεν έχουν ακόμη φανερωθεί.
 
Magnus: Ο οικοδεσπότης μιας Βαμπιρικής Συνάντησης ή ενος Καταφύγιου.
 
Μέντορας: Ο Οδηγός ή Δάσκαλος. Εκείνος που βοηθάει κάποιον κατά την διάρκεια του ξυπνήματος.
Ανάγκη: Η ανάγκη για τροφή. Όταν κάποιος βιώνει την πείνα, τότε βρίσκεται σε ανάγκη. Πολύ Βαθιά συναισθήματα για τροφή επίσης ονομάζονται ως ¨Βαθιά Ανάγκη¨
 
Πανδαιμόνιο: Προσδιορισμός: Το πανδαιμόνιο είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται σε γενικές δυσάρεστες καταστάσεις που αφορούν τις βαμπιρικές ευαισθησίες, αλλαγές στους τρόπους κάποιου ατόμου, διαφοροποιήσεις στην αναπνοή, χαμηλός σφυγμός, καθώς το σώμα σηκώνεται για να ικανοποιήσει την δίψα του. Το φαινόμενο συμβαίνει όταν το ¨τέρας¨ εκδηλώνεται σαν μία αληθινή δύναμη στην ψυχή των Βαμπίρ. Το φαινόμενο παρατηρείται καί στους Σανγκουίνς αλλά και στα ψυχο-Βαμπίρ με τον ίδιο τρόπο.
 
Παράσιτο: Άκρως προσβλητικός όρος που αναφέρεται σε ψυχο-Βαμπίρ ή συναισθηματικά Βαμπίρ για να υποδείξει πως είναι κλέφτες και δεν έχουν τιμή.
 
Επιδειξίας: Εκείνος που παριστάνει το Βαμπίρ. Ο επιδειξίας συνήθως ισχυρίζεται υπερβολικά πράγματα για τις δυνάμεις του, την ηλικία του για να νιώσει σημαντικός, ή έχει την πρόθεση να γίνει λατρευτός στους άλλους για εγωιστικούς λόγους. Οι πιό πολλοί επιδειξίες αντλούν πληροφορίες για τις φανταστικές ικανότητές τους από την Anne Rice, το White Wolf και πάει λέγοντας, και για αυτόν τον λόγο αναγνωρίζονται ως απατεώνες που είναι…
 
Πιθανός: Το άτομο που πληρεί τις προϋποθέσεις για το ξύπνημα. Ένας πιθανός έχει από φυσικού ψυχικές ικανότητες, θέληση για ενεργειακή εργασία, και μία κλίση προς την Μαγεία, αλλά πρέπει πρώτα να κατανοήσει και να εξερευνήσει αυτές τις αρχές για τον εαυτό του. Με τον κατάλληλο χρόνο, οι πιό πολλοί πιθανοί λαμβάνουν το ξύπνημα από μόνοι τους. Μερικοί πιθανοί έχουν ψυχολογικές αστάθειες που κάνουν το ξύπνημα μία δύσκολη αν όχι επικίνδυνη διαδικασία για αυτούς.
 
Ψυχικό Βαμπίρ (Ψυχο-Βαμπίρ): Το άτομο που για τον ένα ή τον άλλο λόγο πρέπει ενεργά να τραβήξει ανθρώπινη ενέργεια για να παραμείνει φυσικά, και πνευματικά υγιής. Η ανάγκη ενός ψυχικού Βαμπίρ μπορεί να επέλθει από διάφορους λόγους, όπως για παράδειγμα ενός ενισχυμένου ενεργητικού ¨μεταβολισμού¨ ή την ικανότητα να μπορέσει να χρησιμοποιήσει άλλων ειδών ενέργεια. Θα πρέπει να σημειωθεί πως μέσα στην Εκκλησία του Σατανά, αλλά και τον Ναό του Σετ ο όρος έχει άκρως αρνητικές καταβολές, αναφερόμενοι ώς υποκινούμενα και διαταραγμένα άτομα.
 
Επίθεση Ψυχικού Βαμπίρ: Η ανεπιθύμητη και απρόσκλητη διαρροή ζωτικής ενέργειας κάποιου ατόμου. Μία επίθεση ψυχικού βαμπίρ συμβαίνει όταν ένα ψυχο-Βαμπίρ στοχεύει κάποιον και τρέφεται ή προσπαθεί να τραφεί. Αυτό μπορεί να γίνει με απλή επαφή, από απόσταση ενός δωματίου, ή ακόμη και μέσα από τα όνειρα, επίσης γνωστή ως Αστρική Επίθεση. Επιθέσεις τέτοιας φύσης διαφέρουν από χαλαρές έως βίαιες. Τόσο που πολλές φορές το άτομο για μερικές ώρες βρίσκεται άρρωστο και άδειο από ενέργεια.
 
Σκυλάκι: Προσδιορισμός: Κάπως υποτιμητικός όρος, καθώς αναφέρεται στα άτομα που έχουν αναπτύξει μιά εμμονή με ένα Βαμπίρ και το ακολουθούν παντού προσπαθώντας να τραβήξουν την προσοχή και την αναγνώριση των Βαμπίρ…
 
Αληθινό Βαμπίρ: Το άτομο που πραγματικά τρέφεται με αίμα και prana. Ένα αληθινό Βαμπίρ έχει μία συγκεκριμένη κατάσταση που περιλαμβάνει τα παρακάτω χαρακτηριστικά: Αληθινή ανάγκη για αίμα ή ζωτική ενέργεια, αυξημένες ευαισθησίες. Οι αυξημένες ευαισθησίες πιστεύεται πως είναι ένας αριθμός ψυχικών ικανοτήτων όπως: Εμπάθεια, Αστρική Προβολή και μερικές ενεργειακές ικανότητες. Σημείωση! Τα αληθινά βαμπίρ δεν μπορούν να μεταμορφωθούν σε νυχτερίδες η άλλα ζώα. Δεν μπορούν να πετάξουν και να αναστηθούν… Δεν έχουν υπεράνθρωπη ταχύτητα ή δύναμη, και σε καμία περίπτωση δεν είναι αθάνατοι…
 
Αποστάτης: 1: Το βαμπίρ που συναναστρέφεται με εχθρικές δυνάμεις και προκαλεί μπελάδες. 2: Το βαμπίρ που δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις περιστάσεις και γίνεται βίαιο, ανεύθυνο, δημιουργώντας κίνδυνους στον εαυτό του και τους άλλους.
 
Σανγκουινάριαν: Προσδιορισμός, Το βαμπίρ που τρέφεται με αίμα., ένας καλύτερος όρος για αυτόν που πίνει αιμα. Οι Σανγκουίνς έχουν μια φυσική δίψα, ανάγκη για αίμα. Πολλά ενεργειακά Βαμπίρ είναι ικανά να τρέφουν τον εαυτό τους με Πρανική Ενέργεια ή Τσί, ενώ οι Σανγκουίνς χρειάζονται να το συνδυάσουν με αίμα. Αυτή είναι και η μόνη διαφορά ανάμεσα στα Βαμπίρ Σανγκουίν και τα Πρανικά Βαμπιρ, καθώς και οι δύο βιώνουν την πείνα.
 
Seeker: Αυτός που ψάχνει πληροφορίες σχετικά με τα Βαμπίρ. Οι Seekers έχουν μία πιό σκεπτικιστική προσέγγιση για τον Βαμπιρισμό και είναι διαθέσιμοι να μάθουν τα πάντα προτού βγάλουν συμπεράσματα.
 
Σεξουαλικός Βαμπιρισμός: Μια μορφή Ψυχο-Βαμπιρισμού όπου το τάισμα γίνεται για σεξουαλική ενέργεια, ή ενέργεια που δημιουργείται κατά την σεξουαλική πράξη, με ή χωρίς ανταλλαγή αίματος. Το Τάισμα μπορεί να γίνει συνειδητά ή ασυνείδητα.
 
Πηγή: Εκείνος που θα παραχωρήσει αίμα σε ένα Βαμπίρ. Μερικοί υποστηρίζουν πως ο όρος είναι ακριβέστερος από τον ¨Δωρητή¨, γιατί το αίμα δεν είναι πάντα δωρεά…
 
Συμβιωτικός: Ο συμβιωτικός είναι ένα ψυχο-Βαμπιρ που έχει μάθει την ικανότητα να θεραπεύει τον εαυτό του και τους άλλους μέσω της ενέργειάς τους. Μπορούν να διαισθανθούν άν κάποιος είναι άρρωστος κοιτώντας την αύρα του.
 
Ο Μύθος Εκίμου
 
Ο μύθος των Οντοτήτων Εκίμου εμφανίστηκε γύρω στο 4000 π.χ και είναι από τους πιό γνωστούς αλλά και πιό παλιούς μύθους στην ιστορία του Ανθρώπου. Οι οντότητες αυτές γεννήθηκαν μέσα από τις πεποιθήσεις των αρχαίων Ασσύριων, πεποιθήσεις που αρχικά μοιράστηκαν με τους Βαβυλώνιους και αργότερα με τις φυλές των Εσκιμώων. Πιστεύεται πως οι Ασσύριοι έδωσαν ζωή στην πίστη των Βαμπίρ, ενώ άλλοι θεωρούν πως η ιστορία των Βαμπίρ ξεκίνησε από την Αίγυπτο. Οι Εκίμου ήταν οντότητες που έτρεμε ολόκληρη η Αυτοκρατορία της Μεσοποταμίας, και περιγραφόταν ως τα θυμωμένα και μοχθηρά πνεύματα ανθρώπων που έζησαν κάποτε, και που ως πνεύματα αναζητούσαν την γαλήνη. Οι εμφανίσεις των Εκίμου περιγράφονται από τις φυλές των εσκιμώων ως ¨Σάπια πτώματα¨ και θεωρούνταν αφύσικες λόγω του γεγονότος πως διατηρούσαν το μυαλό και την προσωπικότητα που είχαν και στην θνητή ζωή τους. Παρ’ όλα αυτά, οι περιγραφές των Σουμέριων διαφέρουν αρκετά από αυτές των Φυλών των Εσκιμώων…
 
Οι Σουμέριοι περιέγραφαν τους Εκίμου ως Δαιμονικές οντότητες που έμοιαζε με φαντάσματα, πλάσματα που τριγυρνούσαν στην Γη ψάχνοντας να βρούν θύματα όντας ανίκανα να βρούν Γαλήνη. Αναφέρονται επίσης ως ¨Μοχθηρές ριπές του Ανέμου¨ και σύμφωνα με την Σουμεριακή Μυθολογία ο Άνεμος εμφανίζεται συχνά ως έκφραση ψυχικής δύναμης. (παράδειγμα ο Βαβυλωνιακός Θεός Marduk.) Οι Εκίμου δεν συσχετίστηκαν ποτέ με τα Βαμπίρ, λόγω της έλλειψης αίματος, αλλά, τα χαρακτηριστικά των Εκίμου είναι παρόμοια με αυτά των Ουτούκου, (Ουρούκου) , που σημαίνει ¨Βαμπίρ που επιτίθεται στον άνθρωπο¨…
 
Θα πρέπει να έχουμε κατά νου πως δεν καταναλώνουν αίμα όλα τα Βαμπίρ, και πως μπορούν επίσης να τραφούν από την ζωτική ενέργεια των φυτών, των ζώων, αλλά και ανθρώπων παρεμβάλλοντας στην αύρα τους. Αυτά τα Βαμπίρ είναι γνωστά ως Ψυχικά Βαμπίρ. Οι Σουμέριοι περιέγραφαν τους Εκίμου ως ¨Μοχθηρές ριπές του Ανέμου¨, και άν ανατρέξετε στις απόκρυφες μελέτες για τα Ψυχικά Βαμπίρ, θα παρατηρήσετε πως η αναπνοή και η μεταφορά ψυχικής Ενέργειας είναι δύο αλληλοσυνδεόμενα πράγματα. Με αυτή την αναφορά, οι Εκίμου ταιριάζουν αρκετά στις περιγραφές των Ψυχικών Βαμπίρ.
 
Μερικοί από τους λόγους της Εχθρικής διάθεσης των Εκίμου είναι οι εξής: Βίαιος θάνατος ίσως από δολοφονία, ή θάνατος σε πολύ μικρή ηλικία. Θάνατος προτού εκπληρωθεί αγάπη, λάθος ταφή ή ακόμη και καθόλου ταφή, θάνατος από πείνα, κ.α!
 
Σύμφωνα με τους Αρχαίους Σουμέριους, οι Εκίμου στοίχειωναν τα θύματά τους, μέχρι να έρθει κάποιος ιερέας και διώξει το βαμπίρ με εξορκισμό…
 
Νομίζω ότι αρκετά προχωρήσαμε για σήμερα στο σκοτάδι… Έχω αρχίσει να νιώθω ένα παράξενο ρίγος
 
-Και αυτή η κουβέντα για τα ψυχικά βαμπίρ σε κάνει να παρακολουθείς το σκοτάδι με μεγάλη προσοχή…
 
Ίσως την επόμενη φορά θα πρέπει να συζητήσουμε τους τρόπους προστασίας από αυτά τα vampire και να τα παρακολουθούμε με μεγαλύτερη άνεση!
 
-Ίσως… Αλλά ως την άλλη φορά, ας έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά…
 

Ο άνθρωπος είναι προσωρινός, αλλά κρύβει μέσα του το αιώνιο

Το κεντρικό νευρικό σύστημα είναι ο υλικός δρόμος μέσα στο σώμα, που μέσα από αυτό, μπορεί κάποιος να αναζητήσει την ένωσή του με το ΠΑΝ. Το νευρικό σύστημα αποτελείται από ένα κεντρικό και ένα περιφερικό. Το κεντρικό τμήμα του νευρικού συστήματος ονομάζεται κεντρικό νευρικό σύστημα και αποτελείται από τον εγκέφαλο και τον νωτιαίο μυελό. Το περιφερικό τμήμα του νευρικού συστήματος ονομάζεται περιφερικό νευρικό σύστημα και αποτελείται από νεύρα. Μέρος του περιφερικού νευρικού συστήματος είναι το αυτόνομο νευρικό σύστημα. Αυτό με τη σειρά του χωρίζεται στο συμπαθητικό νευρικό σύστημα και στο παρασυμπαθητικό σύστημα.

Η υλική αυτή κατασκευή είναι ενεργοποιημένη με όλα τα εφόδια (εάν επικεντρωθεί κάποιος σε αυτό), για να διορθώσει το σύστημα του και να αναζητήσει τον αληθινό του εαυτό. Ίσως αυτό φανεί περίεργο στον μέσο άνθρωπο, που πιστεύει ότι η πνευματική ανάπτυξη έχει να κάνει μόνο με έξω-αισθητηριακές εντυπώσεις. Ίσως αυτό φανεί περίεργο σε κάποιους, οι οποίοι πιστεύουν ότι το πνεύμα «υπερίπταται» του σώματος και δεν έχει σχέση με την ύλη. Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική! Η αλήθεια είναι ότι το σώμα υλοποιήθηκε, ώστε μέσα από αυτό, ο άνθρωπος να αναζητήσει τον εαυτό του.

Μέσα στο αυτόνομο νευρικό σύστημα μπορούμε να δούμε τον διαχωρισμό του σώματος σε θηλυκό και αρσενικό. Το συμπαθητικό νευρικό σύστημα είναι το θηλυκό μέσα στον άνθρωπο και το παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα είναι το αρσενικό. Η ύλη μιλά και η ύλη κρύβει. Το σώμα είναι φθαρτό, αλλά κρύβει μέσα του το άφθαρτο. Ο άνθρωπος είναι προσωρινός, αλλά κρύβει μέσα του το αιώνιο.

Η ύλη φανερώνει για εκείνον που είναι έτοιμος να δει. Ενώ όλα εκεί έξω είναι υλικά και προσωρινά, εάν ο άνθρωπος αναζητήσει το παν, μπορεί να Τον βρει μέσα στο δικό του φθαρτό σύστημα. Το φθαρτό αυτό σύστημα, το οποίο διαθέτει ο άνθρωπος, κρύβει μέσα του το παν.

Η μοναξιά είναι ο δρόμος από τον οποίο το πεπρωμένο θέλει να οδηγήσει τον άνθρωπο στον εαυτό του

Ο Νίτσε έλεγε ότι το περπάτημα μας βοηθάει να κατεβάσουμε ιδέες, να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας. Το να χαρίζουμε στον εαυτό μας μια στιγμή μοναξιάς μας επιτρέπει να βάζουμε σε τάξη τις σκέψεις μας, να διερωτόμαστε για τη ζωή, για το τι στ’ αλήθεια θέλουμε. Είναι δική μας στιγμή περισυλλογής, ο δικός μας χώρος για να γινόμαστε δημιουργικοί.

Είναι σημαντικό να φυλάμε ένα τμήμα της μέρας για τον εαυτό μας, όχι απλώς για χουζούρεμα, αλλά για να είμαστε παρόντες εδώ και τώρα, να χαλαρώνουμε και να μη μας βαραίνουν τα γεγονότα. Έχουμε ανάγκη από έναν προσωπικό χώρο για να ξεφεύγουμε από τον θόρυβο και να σκεφτόμαστε, ή για το εντελώς αντίθετο: για να αδειάζουμε το μυαλό μας από τα καθημερινά προβλήματα.

Ο Έκχαρτ Τόλλε μας μιλάει για το πόσο προβληματικός μπορεί να γίνει ο διανοητικός θόρυβος, το να σκεφτόμαστε διαρκώς. Αν ο εγκέφαλος μας βρίσκεται πάντα σε διέγερση, δε θα μπορέσουμε να απολαύσουμε ούτε μια στιγμή ησυχίας ούτε να ζήσουμε εδώ και τώρα. Γι’ αυτό είναι καλό να αποσυνδεόμαστε. Να κάνουμε switch off. Όλα τα άλλα μπορούν να περιμένουν για λίγα λεπτά.

Η απομάκρυνση από τον θόρυβο, έστω και για λίγο, μας ξαναδίνει την ηρεμία και το νόημα της ύπαρξης. Μας δίνει μία κατεύθυνση για να αποσαφηνίσουμε τα σχέδια μας και να ενεργήσουμε με σιγουριά.

Μπορούμε να αναπνέουμε το οξυγόνο της μοναξιάς έξω στη φύση ή σε ένα δωμάτιο του σπιτιού, σε ένα καφέ, οπουδήποτε μπορούμε να σκεφτούμε.

Αυτή είναι η σημασία του να αποσυνδέεσαι για μερικές στιγμές από τον κόσμο και να συνδέεσαι με τον εαυτό σου. Ανακαλύπτεις ότι η μοναξιά είναι θεραπευτική, δημιουργική και απελευθερωτική. Αν κρατάς ένα μικρό κομμάτι της μέρας για σένα, θα πάψεις να νιώθεις χαμένος.

Η ευτυχία είναι παράξενη· έρχεται όταν δεν την αναζητάς

Ό,τι κάνετε το κάνετε γιατί θέλετε να νιώθετε ευτυχισμένοι- από το πιο απλό, όπως όταν ετοιμάζεστε να πάτε κάπου και χτενίζεστε, φοράτε καθαρά και ωραία ρούχα, μέχρι το πιο σύνθετο, όπως όταν παίρνετε το πτυχίο σας, όταν βρίσκετε δουλειά, όταν αποκτάτε σπίτι και περιουσία, όταν παντρεύεστε και κάνετε παιδιά, όταν γίνεστε μέλη κάποιας θρησκευτικής οργάνωσης, από εκείνες που οι ηγέτες τους υποστηρίζουν ότι είναι φωτισμένοι κι έχουν σύνδεση με αόρατους διδασκάλους. Πίσω από όλα αυτά υπάρχει αυτή η εκπληκτική ώθηση, αυτή η έντονη επιθυμία να βρείτε την ευτυχία.

Αλλά, βλέπετε, η ευτυχία δεν έρχεται τόσο εύκολα, γιατί η ευτυχία δεν βρίσκεται σε τίποτε από όλα αυτά. Μπορεί να νιώθεις ευχαρίστηση, μπορεί να βρίσκεις καινούργια πράγματα που σε ικανοποιούν αλλά, αργά ή γρήγορα, αυτό γίνεται κουραστικό. Γιατί η ευτυχία δεν κρατάει για πολύ σ’ όλα αυτά που γνωρίζουμε. Το φιλί το ακολουθεί το δάκρυ, το γέλιο η δυστυχία και η απόγνωση. Όλα μαραίνονται, καταρρέουν. Έτσι, όσο είστε νέοι, πρέπει να αρχίσετε να ανακαλύπτετε τι είναι αυτό το παράξενο πράγμα που ονομάζεται ευτυχία. Αυτό θα έπρεπε να είναι ένα σημαντικό μέρος της εκπαίδευσης.

Η ευτυχία δεν έρχεται όταν αγωνίζεσαι γι’ αυτήν – κι αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστικό, παρόλο που λέγεται εύκολα. Μπορώ να το βάλω μέσα σε λίγες απλές λέξεις, αλλά αν απλώς πιάσει τ’ αφτί σας τι θα πω και μετά επαναλαμβάνετε αυτό που θ’ ακούσετε δεν πρόκειται να γίνετε ευτυχισμένοι. Η ευτυχία είναι παράξενη- έρχεται όταν δεν την αναζητάς. Όταν δεν κάνεις καμία προσπάθεια για να είσαι ευτυχισμένος, τότε απροσδόκητα, μυστηριωδώς, εμφανίζεται η ευτυχία, που γεννιέται από την αγνότητα και την ομορφιά τού να υπάρχεις απλώς. Αλλά γι’ αυτό χρειάζεται να έχει κανείς πολύ μεγάλη κατανόηση και να μην προσπαθείς πια να γίνεις κάποιος. Η αλήθεια δεν είναι κάτι όπου καταφέρνεις να φτάσεις. Η αλήθεια εμφανίζεται όταν ο νους σου και η καρδιά σου έχουν εξαγνιστεί από κάθε είδους αίσθηση πάλης και δεν προσπαθείς πια να γίνεις κάποιος. Η αλήθεια βρίσκεται εκεί, όταν ο νους είναι πολύ ήρεμος και ακούει προσεκτικά χωρίς χρονικούς περιορισμούς οτιδήποτε γίνεται γύρω του. Μπορεί ν’ ακούτε αυτά τα λόγια, αλλά για να κερδίσετε την ευτυχία πρέπει να ανακαλύψετε πώς απελευθερώνεται ο νους από κάθε φόβο.

Όσο φοβάστε εσείς, τα παιδιά, οποιονδήποτε ή οτιδήποτε, δεν μπορεί να υπάρξει ευτυχία. Δεν μπορεί να υπάρξει ευτυχία όσο φοβάστε τους γονείς σας, τους δασκάλους σας, όσο φοβάστε ότι δεν θα περάσετε τις εξετάσεις, ότι δεν θα προβιβαστείτε στην επόμενη τάξη, ότι δεν θα είστε από τους αγαπημένους μαθητές του δασκάλου, ότι δεν θα σας επαινέσουν, δεν θα σας συγχαρούν. Αν όμως δεν φοβάστε τίποτα, όταν ξυπνήσετε ένα πρωί, ή εκεί που θα περπατάτε μόνοι, θα ανακαλύψετε ότι ξαφνικά έχει συμβεί κάτι παράξενο: απρόσκλητα, αυτόκλητα, αναπάντεχα, θα έχετε βρει αυτό που ονομάζεται αγάπη, αλήθεια, ευτυχία.

Να γιατί είναι πολύ σημαντικό να εκπαιδευτείς σωστά όσο είσαι νέος. Αυτό που αποκαλούμε τώρα εκπαίδευση δεν είναι εκπαίδευση, γιατί κανείς δεν μιλάει για όλα αυτά τα πράγματα. Οι καθηγητές σάς προετοιμάζουν να περνάτε τις εξετάσεις, αλλά δεν σας λένε πώς να ζείτε, που είναι πολύ πιο σημαντικό, επειδή πολύ λίγοι ξέρουν να ζουν. Οι περισσότεροι από εμάς απλώς επιβιώνουμε, κατά κάποιον τρόπο σερνόμαστε, οπότε η ζωή καταντάει κάτι το πληκτικό. Πράγματι, για να ζεις χρειάζονται πάρα πολλή αγάπη, έντονη αίσθηση σιωπής και απλότητα μαζί με αφθονία από εμπειρίες- χρειάζεται ένας νους ικανός να σκέφτεται πολύ καθαρά, που δεν είναι γεμάτος προκαταλήψεις ή προλήψεις, ελπίδες ή φόβους. Όλα αυτά χρειάζονται για τη ζωή και, αν δεν έχεις εκπαιδευτεί για να ζεις, τότε η εκπαίδευση δεν έχει κανένα νόημα. Μπορεί να μάθετε να είστε πολύ τακτικοί, να έχετε καλούς τρόπους και να γράφετε καλά σ’ όλα τα διαγωνίσματα, αλλά το να δίνετε προτεραιότητα σε όλα αυτά τα επιφανειακά πράγματα, τη στιγμή που ολόκληρη η δομή της κοινωνίας καταρρέει, είναι σαν να κόβετε τα νύχια σας την ώρα που το σπίτι σας καίγεται. Βλέπετε, δεν σας μιλάει κανείς γι’ αυτά τα πράγματα, κανείς δεν τα ερευνά μαζί σας. Όπως περνάτε τη μια μέρα μετά την άλλη μελετώντας κάποια μαθήματα -π.χ. μαθηματικά, ιστορία και γεωγραφία-, έτσι θα έπρεπε, επίσης, να περνάτε πολύ χρόνο μιλώντας για όλα τα βαθύτερα ζητήματα της ζωής, γιατί αυτό είναι που της δίνει πλούτο.

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΚΑΙ ΑΔΩΝΙΣ

Ο Άδωνις, ο γιος του Κινύρα και της Σμύρνας ήταν, και μωρό ακόμα, τόσο όμορφος, που η Αφροδίτη μυστικά οπό τους άλλους θεούς τον έκρυψε ο’ ένα σεντούκι και τον εμπιστεύτηκε στην Περσεφόνη. Όταν Ο Άδωνις μεγάλωσε, η Περσεφόνη, θαμπωμένη και αυτή από την ομορφιά του, αρνήθηκε να της τον δώσει πίσω, και τότε η Αφροδίτη παρακάλεσε τον Δία να τους λύσει τη διαφορά. Εκείνος αποφάσισε το ένα τρίτο του χρόνου ο Άδωνις να μένει κοντά στην Περσεφόνη, το άλλο τρίτο κοντά στην Αφροδίτη και το τελευταίο τρίτο να το κρατήσει για τον εαυτό του. Εκείνος ωστόσο χάρισε και το δικό του μέρος στην Αφροδίτη. Δεν πέρασε πολύς καιρός και ο Άδωνις χτυπήθηκε στο κυνήγι από έναν κόπρο και πέθανε.

Το επίκεντρο της πρωταρχικής ιστορίας είναι ο θάνατος και η ανάσταση του όμορφου νέου και ο θρήνος της Αφροδίτης όταν τον χάνει. Η θεά τον είχε τόσο αγαπήσει, που παράτησε τον Όλυμπο και κατέβηκε στη γη και τον ακολούθησε στα βουνά, να κυνηγάει κι εκείνη στο πλευρό του. Όταν όμως ένας άγριος κάπρος σκότωσε τον Άδωνη – μερικοί έλεγαν πως τον είχε στείλει ο Άρης από ζήλια -, η Αφροδίτη μαζί με την ακολουθία της τον έκλαψε απαρηγόρητα. Στο τέλος παρακάλεσε την Περσεφόνη και κατάφερε να την πείσει να τον αφήνει να ανεβαίνει στον Απάνω Κόσμο για έξι μήνες κάθε χρόνο, για να μπορούν οι δυο εραστές να σμίγουν. – Και μια χαριτωμένη λεπτομέρεια: Από το χυμένο αίμα του Άδωνη πρόβαλαν για πρώτη φορά στον κόσμο τα ρόδα, και από τα δάκρυα της Αφροδίτης οι ανεμώνες.

Ο Άδωνις είναι παλιός σημιτικός θεός της βλάστησης, και η οργιαστική λατρεία του έφτασε στην Ελλάδα στα αρχαϊκά χρόνια. Ο θάνατός του και ο γυρισμός του στη γη συμβολίζουν τον θάνατο της φύσης το χειμώνα και τη νεκρανάστασή της την άνοιξη. Στην Αθήνα και αλλού, στην ετήσια γιορτή του, τα Αδώνια, οι γυναίκες έκλαιγαν, χτυπούσαν τα στήθη τους και ξέσκιζαν τα ρούχα τους.

ΚΙΚΕΡΩΝ: Το άκρον άωτον της ματαιότητας

Τα σπέρματα της αρετής υπάρχουν μέσα μας και, αν τα αφήναμε να βλαστήσουν, η ίδια η φύση θα μας έδειχνε τον δρόμο προς την ευτυχία· όμως εμείς, αμέσως μόλις έρθουμε στον κόσμο και μας αναγνωρίσει ο πατέρας μας, πέφτουμε κατευθείαν στα δίχτυα της κακίας και της διεστραμμένης σκέψης, θαρρείς και ρουφάμε το δηλητήριο της πλάνης μαζί με το γάλα της παραμάνας μας. Κι όταν εκείνη μας παραδώσει στους γονείς μας και στη συνέχεια μας αναλάβουν οι δάσκαλοι, είναι τόσες οι πλάνες που μας μολύνουν, ώστε η αλήθεια δίνει τη θέση της στο ψεύδος, και η σοφία της φύσης υποχωρεί μπροστά στη δύναμη της προκατάληψης.

Ύστερα έρχονται οι ποιητές, οι οποίοι επαγγέλλονται ότι με τη διδασκαλία τους θα μας χαρίσουν ανυπέρβλητη μόρφωση και σοφία. Τους ακούμε λοιπόν, τους διαβάζουμε, τους αποστηθίζουμε, τους επιτρέπουμε να εντυπωθούν βαθιά στη σκέψη μας· αλλά, όταν φτάσει η ώρα για την κοινή γνώμη να παίξει τον ρόλο του μεγάλου δασκάλου και ο όχλος να δώσει το τελειωτικό χτύπημα –ο οποίος, σύσσωμος, ρέπει προς το κακό- τότε είναι ολοφάνερο πως η μόλυνση προχωρεί σε βάθος και οι σφαλερές αντιλήψεις μας αποξενώνουν τόσο πολύ από τη φύση, που φτάνουμε στο σημείο να νομίζουμε πως την τελευταία την καταλαβαίνουν καλύτερα όσοι έχουν πιστέψει ότι δεν υπάρχει υψηλότερη φιλοδοξία για τον άνθρωπο, ούτε ευγενέστερη επιδίωξη, ούτε μεγαλύτερη τιμή, από τα δημόσια αξιώματα, την αρχηγία του στρατού και τη λαϊκή αποδοχή.

Από αυτά γοητεύονται οι πιο αξιόλογοι άνθρωποι και, ενώ αναζητούν την αληθινή δόξα –που αυτή και μόνο ψάχνει με όλες της τις δυνάμεις η φύση μας- ξαφνικά ανακαλύπτουν ότι βρίσκονται αντιμέτωποι με το άκρον άωτον της ματαιότητας, και ότι δεν αγωνίζονται για την υπέροχη εικόνα της αρετής αλλά για ένα χλομό φάντασμα της δόξας. Όμως, η αληθινή δόξα δεν είναι οπτασία αλλά κάτι το απτό, που αφήνει το αποτύπωμά του· είναι η ομόφωνη αποδοχή των ενάρετων ανθρώπων, η αδέκαστη ετυμηγορία εκείνων που μετρούν με δίκαια κριτήρια το ύψος της αρετής, η ηχώ που μας μεταφέρει τη φωνή της αρετής. Αυτή τη δόξα δεν την αρνούνται οι ενάρετοι, διότι τις περισσότερες φορές συνοδεύει τις δίκαιες πράξεις. Ωστόσο, εκείνη η άλλη δόξα, που προσπαθεί να μιμηθεί την αληθινή, είναι προπετής και ασυλλόγιστη, και τις περισσότερες φορές γίνεται σύμβουλος εσφαλμένων επιλογών και κακών πράξεων: αναφέρομαι στη λαϊκή φήμη, η οποία προσπαθεί να παραχαράξει την αληθινή δόξα και να σπιλώσει το κάλλος του προσώπου της με τη δική της ασχήμια. Από αυτή τυφλώνονται οι άνθρωποι, παρά τις όποιες ευγενείς φιλοδοξίες τους, και, επειδή δεν ξέρουν ούτε τι ψάχνουν να βρουν ούτε πού θα το βρουν, άλλοι οδηγούν την πατρίδα τους στο χείλος του γκρεμού κι άλλοι σκάβουν το λάκκο τους με τα ίδια τους τα χέρια.

ΚΙΚΕΡΩΝ, Το φάρμακο της λύπης