Ύμνος εις την Γαία. Μητέρα των Πάντων

Την Γαία, τη μητέρα όλων των όντων, θα ψάλλω, την γεροθέμελη,την πρεσβύτερη, που θρέφει όλα όσα βρίσκονται πάνω στην χθόνα και όσα έρχονται πάνω στην θεϊκή χθόνα κι όσα είναι στην θάλασσα κι όσα πετούν. όλα αυτά τρέφονται από την δική σου ευτυχία. Από εσένα οι θνητοί αποκτούν καλά παιδιά και καλούς καρπούς,...πότνια, από εσένα εξαρτάται να δώσεις, να αφαιρέσεις τη ζωή από τους θνητούς ανθρώπους και είναι ευτυχισμένος όποιος συ τιμήσεις στην ψυχή σου σε αυτόν τότε όλα είναι άφθονα γεμάτα τα καρποφόρα χωράφια τους, έχουν μες στα χωράφια ζώα άφθονα και σπίτια τους είναι γεμάτα από καλά.οι ίδιοι με νόμους καλούς κυβερνούν τις πόλεις τους που έχουν γυναίκες όμορφες, ευτυχία και πλούτος πολύς τους συνοδεύει. Τα παιδιά χαίρονται με ολόφρεσκη χαρά και οι κοπέλες σκιρτούν να χορέψουν σε λουλουδιασμένους χορούς με διάθεση χαρούμενη μέσα στα τρυφερά λουλούδια των λιβαδιών, όποιος εσύ τιμήσεις, σεβαστή θεά, γενναιόδωρη θεϊκή δύναμη. Να έχεις χαρές, μητέρα των θεών, γυναίκα του αστερόεντος Ουρανού. για ανταμοιβή του ύμνου δίνε μου ευχάριστη ζω .κι εγώ πάλι θα σε μνημονεύσω και σε άλλο τραγούδι.

Γαῖαν παμμήτειραν ἀείσομαι, ἠυθέμεθλον, πρεσβίστην, ἣ φέρβει ἐπὶ χθονὶ πάνθ’ ὁπόσ’ ἐστίν, ἠμὲν ὅσα χθόνα δῖαν ἐπέρχεται ἠδ’ ὅσα πόντον ἠδ’ ὅσα πωτῶνται, τάδε φέρβεται ἐκ σέθεν ὄλβου. ἐκ σέο δ’ εὔπαιδές τε καὶ εὔκαρποι τελέθουσι, πότνια, σεῦ δ’ ἔχεται δοῦναι βίον ἠδ’ ἀφελέσθαι θνητοῖς ἀνθρώποισιν: ὃ δ’ ὄλβιος, ὅν κε σὺ θυμῷ πρόφρων τιμήσῃς: τῷ τ’ ἄφθονα πάντα πάρεστι. βρίθει μέν σφιν ἄρουρα φερέσβιος ἠδὲ κατ’ ἀγροὺς κτήνεσιν εὐθηνεῖ, οἶκος δ’ ἐμπίπλαται ἐσθλῶν: αὐτοὶ δ’ εὐνομίῃσι πόλιν κάτα καλλιγύναικα κοιρανέουσ’, ὄλβος δὲ πολὺς καὶ πλοῦτος ὀπηδεῖ: παῖδες δ’ εὐφροσύνῃ νεοθηλέι κυδιόωσι παρθενικαί τε χοροῖς πολυανθέσιν εὔφρονι θυμῷ παίζουσαι σκαίρουσι κατ’ ἄνθεα μαλθακὰ ποίης, οὕς κε σὺ τιμήσῃς, σεμνὴ θεά, ἄφθονε δαῖμον. χαῖρε, θεῶν μήτηρ, ἄλοχ’ Οὐρανοῦ ἀστερόεντος, πρόφρων δ’ ἀντ’ ᾠδῆς βίοτον θυμήρε’ ὄπαζε: αὐτὰρ ἐγὼ καὶ σεῖο καὶ ἄλλης μνήσομ’ ἀοιδῆς.

Είσαι Φίλος μου;

• Μου αφιερώνεις χρόνο.
• Με ακούς – χωρίς να με κάνεις να αισθάνομαι πως με κρίνεις.
• Δεν παραλείπεις να μου υπενθυμίζεις ότι είμαι δυνατός.
• Με βοηθάς να νιώσω καλύτερα, όταν υποφέρω.
• Μου λες την αλήθεια, όταν αυτό πρόκειται να με βοηθήσει. Δεν μου τη λες, όταν δεν με βοηθάει.
• Μου δείχνεις με τη συμπεριφορά σου, τον τόνο της φωνής σου και το χαμόγελό σου ότι σε ενδιαφέρει να αισθάνομαι ασφαλής, ευτυχισμένος και άνετος.
• Μου δείχνεις ότι λυπάσαι, όταν με πληγώνεις. Μου επιτρέπεις να σου δείξω ότι λυπάμαι, όταν σε πληγώνω εγώ.
• Δεν με εκμεταλλεύεσαι. Ποτέ. Φροντίζεις να ξέρω ότι θέλεις να με προστατεύεις.
• Μου κάνεις μικρές εκπλήξεις.
• Βρίσκεις λόγια, για να τονίσεις ό,τι καλό έχω μέσα μου.
• Μου επιτρέπεις να κλάψω, όταν το χρειάζομαι.
• Με ενθαρρύνεις να σου λέω την αλήθεια και να παραδέχομαι τους φόβους μου.

Ναι, είσαι φίλος μου. Και σε χρειάζομαι.

Η γεωχημική διαδικασία στο φεγγάρι του Κρόνου που συνδέονται με την προέλευση της ζωής

Μελέτη αποκαλύπτει την ενεργό οξύτητα (pH) του νερού που εκτοξεύεται σαν στήλη από πηγή παρόμοια με θερμοπίδακα (Γκέιζερ) στην παγωμένη επιφάνεια του Εγκέλαδου, φεγγαριού του Κρόνου, ο οποίος πιστεύεται ότι είναι γεωλογικά ενεργός και ότι κάτω από το επιφανειακό στρώμα πάγου, φιλοξενεί νερό σε υγρή μορφή. Τα ευρήματα, συνιστούν σημαντικό βήμα προς την αποσαφήνιση της πιθανότητας ύπαρξης ζωής τώρα ή προγενέστερα, στον έκτο μεγαλύτερο δορυφόρο, του έκτου κατά σειρά πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος, καθώς η οξύτητα του νερού, θεωρείται θεμελιώδης παράμετρος για την κατανόηση των γεωχημικών διαδικασιών που συμβαίνουν στο εσωτερικό του.

 

Όπως εξηγεί ο ερευνητής του Carnegie Institute, Christopher Glein, από την χημική αντίδραση μεταξύ των υψηλής περιεκτικότητας σε μέταλα, πετρωμάτων και του ωκεάνιου νερού αλκαλικού pH, όπως αυτό του Εγκέλαδου, παράγεται μοριακό υδρογόνο (Η2) το οποίο με την σειρά του συνιστά πηγή χημικής ενέργειας, απαραίτητης για την υποστήριξη βιόσφαιρας σε περιβάλλον μεγάλου βάθους όπου το ηλιακό φως απουσιάζει. Ωστόσο, νεότερα δεδομένα από την αποστολή της NASA Cassini solstice, πιθανολογούν ότι οι ελικοειδείς φωταύγειες που μοιάζουν με πύρινα παραπετάσματα, στην περιοχή του νότιου πόλου του πλανήτη, προέρχονται από εκτινάξεις καυτού μάγματος μέσα από στενά αλλά βαθειά ανοίγματα του φλοιού του. Το εντυπωσιακό φαινόμενο έχει παρατηρηθεί και σε ηφαιστειογενείς περιοχές της γης μας, όπως η Χαβάη, η Ισλανδία και τα νησιά Γκαλαπάγκος.

Υπάρχουν άνθρωποι με υπερδυνάμεις και ζουν ανάμεσα μας

Ακούγεται απίστευτο αλλά είναι αληθινό.
Μέχρι σήμερα οι περισσότεροι από εμάς θεωρούσαμε ότι οι άνθρωποι με υπερδυνάμεις υπήρχαν μόνο στα πλαίσια της κινηματογραφικής φαντασίας. Μεγάλο λάθος.
Το βίντεο αυτό θα σας αποδείξει ότι υπάρχουν ανάμεσα μας:

Αλκμάν, ο αρχαίος Έλληνας... Στίβεν Χόκινγκ

Είκοσι επτά αιώνες πριν από τον περίφημο φυσικό, ο λυρικός ποιητής Αλκμάνας, περιγράφει με παρόμοιο τρόπο τη Γέννηση του Σύμπαντος.

Όσα λέει σήμερα ο περίφημος φυσικός Στίβεν Χόκινγκ για την κβαντική κοσμολογία ­ η οποία, ως γνωστόν, περιγράφει τις διαδικασίες δημιουργίας του Σύμπαντος ­ περιέχονται σε ποιήματα που έγραψε ο εξ Ιωνίας Έλληνας Αλκμάνας, ένας από τους μεγαλύτερους λυρικούς ποιητές της αρχαιότητας (μέσα 7ου π.Χ. αιώνα), όπως απέδειξαν σε πρόσφατη εργασία τους τέσσερις αστροφυσικοί του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ο Ερεβοκτόνος παρουσιάζει την πρώτη σε παγκόσμιο επίπεδο ανακοίνωση αστροφυσικών οι οποίοι συνδέουν την κοσμολογία του Αλκμάνος με σύγχρονες κοσμολογικές απόψεις. Έτσι, εκτός από τον Δημόκριτο που θεωρείται ο πατέρας της σύγχρονης ατομικής φυσικής, φαίνεται ότι οι Έλληνες, μέσω του Αλκμάνος, έχουν προβλέψει, έστω και θεωρητικά, και άλλες σύγχρονες θεωρίες!

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η κοσμογονική άποψη που διατυπώνεται από τον Αλκμάνα στα μέσα του 7ου π.Χ. αιώνα περιγράφει απόψεις πολύ αρχαιότερες οι οποίες συμπίπτουν με σύγχρονες κοσμολογικές υποθέσεις περί γεννήσεως του αισθητού από εμάς αστρικού σύμπαντος «από μια σημειακή ιδιομορφία στο εσωτερικό μιας λευκής οπής, η οποία ­ λόγω της χρονικής συμμετρίας των εξισώσεων του Αϊνστάιν ­ μπορεί να θεωρηθεί ως μια χρονικά ανεστραμμένη μαύρη τρύπα».

Τον Αλκμάνα τον γνωρίζαμε ως σήμερα ως έναν λυρικό ποιητή της αρχαιότητας. Η έκπληξη ήλθε το 1957 μετά τη δημοσίευση του παπύρου 2390 της Οξυρρύγχου (πόλη της Κάτω Αιγύπτου όπου σε ανασκαφές βρέθηκε ένας μεγάλος αριθμός παπύρων με ελληνικά κυρίως κείμενα που έχουν το όνομα της πόλης και έναν κωδικό αριθμό), ο οποίος χρονολογείται από τον 2ο μ.Χ. αιώνα. Στον πάπυρο αυτόν διασώζονται τμήματα από ένα σχόλιο σε πεζό λόγο όπου αποκαλύπτεται ότι σε ένα από τα ποιήματά του ο Αλκμάν ασχολείται με ένα είδος θεογονικής κοσμολογίας. Το κεντρικό κομμάτι του σχολίου περιέχει συγχρόνως και «λήμματα», σύντομες δηλαδή φράσεις του Αλκμάνος.
 
...γιατί όταν η ύλη άρχισε να τακτοποιείται, δημιουργήθηκε ένα είδος πόρου (δρόμου, περάσματος), κάτι σαν αρχή. Λέει λοιπόν ο Αλκμάν ότι η ύλη όλων των πραγμάτων ήταν ταραγμένη και αποίητη, έπειτα γεννήθηκε κάποιος που τακτοποιούσε τα πάντα, έπειτα δημιουργήθηκε ένας πόρος και όταν παρήλθε αυτός ο πόρος, ακολούθησε ένα όριο (ή τέρμα, τέκμωρ). Και ο πόρος είναι η αρχή, ενώ το όριο σαν τέλος. Όταν γεννήθηκε η Θέτις, αυτά έγιναν η αρχή και το τέλος των πάντων και το σύνολο των πραγμάτων έχει φύσιν παρόμοια με το υλικό του χαλκού, ενώ η Θέτις με εκείνη του τεχνίτη και ο πόρος και το όριο (τέκμωρ) παρόμοια με εκείνη της αρχής και του τέλους.

...και τρίτο στη σειρά το σκότος, εξαιτίας του ότι ποτέ ως τότε ούτε ο Ηλιος ούτε η Σελήνη είχαν δημιουργηθεί, αλλά η ύλη ήταν ακόμη αδιαμόρφωτη. Δημιουργήθηκαν λοιπόν ο πόρος και το όριο (τέκμωρ) και το σκότος. Η ημέρα και η Σελήνη και τρίτον το σκότος. Η ακτινοβολία της ημέρας δεν ήταν πυκνή αλλά υπεβοηθείτο από (την ακτινοβολία) του Ηλίου, (διότι) προηγουμένως ήταν μόνο σκοτάδι, μετά δε αυτά (αυτή τη διαδικασία) ξεχώρισε από αυτό... 

1 Αρχικά η ύλη ήταν ταραγμένη και αδιαμόρφωτη, δεν είχαν δημιουργηθεί ακόμη ούτε ο Ηλιος ούτε η Σελήνη και κατ' επέκτασιν ούτε το αστρικό Σύμπαν. Δηλαδή το αντιληπτό από τις αισθήσεις μας αστρικό Σύμπαν δημιουργήθηκε μέσω ενός μη παρατηρήσιμου, αποίητου και αδιαμόρφωτου υλικού, το οποίο προϋπήρχε.

2 Τότε, στα πλαίσια του χώρου που ήταν γεμάτος από εκείνο το αόρατο και μη παρατηρήσιμο υλικό (μη ύλη), γεννήθηκε κάποιος που τακτοποιούσε τα πάντα (η Θέτις, το όνομα της οποίας προέρχεται από το ρήμα τίθημι, που σημαίνει τοποθετώ, ταξιθετώ ­ τα απαρέμφατα: τιθέναι, θέσθαι) σαν τεχνίτης. 

3 Επειτα στον χώρο της μη ύλης δημιουργήθηκε ένας πόρος (στενή διάβαση, διάδρομος) που έπαιξε τον ρόλο της αρχής. Δηλαδή η στενή αυτή διάβαση αποτέλεσε τον λώρο για να βγει η ταραγμένη, αδιαμόρφωτη και μη παρατηρούμενη ύλη από τον χώρο της αρχικής αισθητής ανυπαρξίας στον αισθητό χώρο του παρατηρήσιμου Σύμπαντος.

4 Ακολούθησε η δημιουργία ενός ορίου - το τέκμωρ - που σύμφωνα με τον φιλόλογο-μελετητή Μ.L. West ήταν ένα κατευθυντήριο σημάδι μέσα στον πόρο ή, σύμφωνα με τον γάλλο ελληνιστή J.Ρ. Vernant, μέσα στα αστέρια. Δηλαδή όταν η αποίητη και αδιαμόρφωτη ύλη διάβαινε το τέκμωρ καθίστατο αυτομάτως διαμορφωμένη και αισθητή, εφόσον μπορούσε να δημιουργεί αισθητά αντικείμενα, όπως ο Ηλιος και η Σελήνη. Κατά την άποψη του φιλολόγου G.S. Kirk, το τέκμωρ, ως όριο, πιθανότατα ταυτίζεται και με την έννοια του απείρου του Αναξιμάνδρου, ο οποίος επισκέφθηκε τη Σπάρτη (όπου έζησε ο Αλκμάν) μία γενιά αργότερα.

5 Ο πόρος και το τέκμωρ συνυπήρχαν με το σκότος ως ένα ενιαίο σύνολο διακριτών γεγονότων. Ασφαλώς ολόκληρο το σύστημα «πόρος - τέκμωρ - σκότος» βρισκόταν εκτός του αισθητού
Σύμπαντος.

6 Μετά το όριο (τέκμωρ) δημιουργήθηκαν η ημέρα (πιθανότατα το φωτεινό μέρος του ημερονυκτίου και κατ' επέκτασιν ο Ηλιος), η Σελήνη και το σκότος (πιθανότατα η νύχτα, το μη φωτεινό μέρος ­ σκοτεινό ­ του ημερονυκτίου). Μετά το όριο (τέκμωρ) αρχίζει να υλοποιείται το αισθητό Σύμπαν.

7 Το φως της ημέρας (ακτινοβολίες) δεν ήταν πυκνό, αλλά υπεβοηθείτο από την ακτινοβολία του Ηλίου. «Στο σημείο αυτό» επισημαίνουν οι αστροφυσικοί «είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι ο σχολιαστής δηλώνει πως το φως (οι ακτινοβολίες) της ημέρας "υπεβοηθείτο" από τον Ηλιο, ο οποίος κατά συνέπειαν δεν δημιουργούσε "εξ ολοκλήρου". Το γεγονός αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η ημέρα, στο σημείο αυτό του σχολίου, πιθανότατα δεν ταυτίζεται με το φωτεινό μέρος του ηλιακού ημερονυκτίου, αλλά με τη σημερινή σύγχρονη και γενικευμένη έννοια της παρουσίας ακτινοβολιών, δηλαδή την έννοια του φωτός».

Ο Αλκμάν λοιπόν δίνει ένα κοσμογονικό μοντέλο που σίγουρα περιγράφει απόψεις παλαιότερες του 7ου π.Χ. αιώνα, όπου υπάρχουν αξιοσημείωτες ταυτίσεις με σύγχρονες κοσμολογικές υποθέσεις βάσει των οποίων το παρατηρήσιμο αστρικό Σύμπαν γεννήθηκε από μια σημειακή ιδιομορφία στο εσωτερικό μιας λευκής οπής που θα μπορούσε να θεωρηθεί μια ανεστραμμένη μελανή οπή. Ας σημειωθεί ότι ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του '60 διατυπώθηκαν παρεμφερείς υποθέσεις, σύμφωνα με τις οποίες οι λευκές οπές, που ίσως υπάρχουν, αποτελούν περιοχές του Σύμπαντος οι οποίες υφίστανται τη μεγάλη Εκρηξη με χρονική καθυστέρηση.

Ο αλκμάνειος «πόρος» μπορεί να ταυτισθεί εννοιολογικά με τον λώρο Αϊνστάιν-Ρόζεν, η σημειακή ιδιομορφία με την έννοια «τέκμωρ», ενώ το παράλληλο Σύμπαν από το οποίο εκκινεί ο λώρος με τον χώρο της αποίητης, αδιαμόρφωτης και μη αισθητής ύλης. Αυτός ο λώρος σύμφωνα με τη σύγχρονη φυσική μπορεί να ενώνει είτε δύο παράλληλα σύμπαντα είτε δύο διαφορετικές περιοχής του ίδιου σύμπαντος. Η έννοια της λευκής οπής προκύπτει από το γεγονός ότι το «τέκμωρ» ως όριο του «πόρου» είναι, κατά τον Αλκμάνα, το σημείο εκδήλωσης αισθητής ύλης εκ του «μη όντος», αλλά και ενέργειας φωτεινής, εφόσον αμέσως μετά από αυτόν γεννήθηκε η ημέρα.

Η θέση της τεχνολογίας και του ντετερμινισμού στις σύγχρονες απόψεις της φυσικής για την ροή του χρόνου και το μέλλον

Η αίσθηση του χρόνου για την ανθρώπινη υπόσταση είναι στενά συνδεδεμένη με αυτό που ονομάζουμε συνείδηση.

Η συνείδηση κατανοεί πως ο χρόνος περνά και στηριζόμενη στην παρατήρηση και την εμπειρία συναισθάνεται το βέλος του χρόνου να κινείται πάντα προς τα μπρος και όχι προς τα πίσω.

Για την ακρίβεια, το ασαφές και ακαθόριστο μέλλον που σχετίζεται με κάθε ανθρώπινη ύπαρξη συνδέεται με το άκρο που βλέπει προς την στιγμή που αντιστοιχεί με το, για τον καθένα από εμάς, τώρα, με ένα τρόπο που αμέσως μετά γίνεται ένα καλά καθορισμένο και αμετάκλητο παρελθόν.

Είναι σαν η συνείδηση να μοιάζει με ένα χωνί στραμμένο με το ανοιχτό μέρος προς τον βροχερό ουρανό βλέποντας τις σταγόνες της βροχής (επιλογές και πιθανότητες από το μέλλον) να το πλησιάζουν. Ανάλογα με το που θα σταθεί αυτό το χωνί έχει την δυνατότητα να επιλέξει κάποιες από την πληθώρα των σταγόνων (όχι όλες) και καθώς μετά περνάν από το στενό άκρο διοχετεύονται μέσα σε ένα συνδεδεμένο σωλήνα με αυτό σωλήνα, αποτελώντας το καθορισμένο , καλό ή κακό, αμετάκλητο παρελθόν.

Μιλήσαμε μόλις για το ακαθόριστο? Μέλλον. Μα εκ’ πρώτης όψεως θα μπορούσε να υποθέσει κανείς πως το υπάρχον παρελθόν σε κάποιο βαθμό καθορίζει κάποιες επιλογές μελλοντικές προσφέροντας μια σχετική προβλεπτικότητα. Για παράδειγμα, αν στο παρελθόν ενός παιδιού υπάρχει καταχωρημένο πως το άγγιγμα της φωτιάς προκαλεί πόνο και κάψιμο, μπορούμε να υποθέσουμε πως αν στο ίδιο παιδί του ζητηθεί να πιάσει ένα σπίρτο αναμμένο από την πλευρά της φλόγας θα αρνηθεί. 

 

Αυτό είναι κάτι προβλέψιμο αλλά σχετίζεται με την δυνατότητα επιλογής που βεβαίως διαφοροποιείται από ένα συμβάν στο οποίο δεν υπάρχει η δυνατότητα της επιλογής ( αν από λάθος πέσει στο χέρι του παιδιού ένα αναμμένο τσιγάρο).

Ένα άλλο παράδειγμα που δείχνει πόσο σχετικά είναι τα πράγματα όταν μιλάμε για το χωρόχρονο είναι αυτό του αλεξιπτωτιστή που πέφτει με το κεφάλι προς τα πάνω και τα πόδια προς τα κάτω.

Καθώς κινείται στο χώρο και στο χρόνο την ίδια συνειδησιακή του χρονική στιγμή, τα πόδια του προπορεύονται χρονικά και χωρικά, δηλαδή βρίσκονται στο μέλλον σε σχέση με το κεφάλι του.

Έτσι αν προσγειωθεί σε μια λίμνη τα πόδια του θα του δώσουν μια μελλοντική πληροφορία για το τι θα ακολουθήσει σε όλο του το σώμα και αυτή την πληροφορία θα την αξιοποιήσει για να πάρει μια βαθειά ανάσα και να κρατήσει την αναπνοή του καθώς θα ακολουθήσει η εμβυθησή του στο νερό.

Μέχρι στιγμής μιλήσαμε για την ροή του χρόνου και για μια σχετική προβλεπτικότητα του μέλλοντος στο μέτρο που παρέχονται δυνατότητες επιλογών σε ένα ενσυνείδητο ον.

Και για τα δύο θέματα όμως, η σύγχρονη φυσική οδηγεί σε αμφισβητήσεις.

Σχετικά με την ροη του χρόνου, δεν υπάρχει κάποιος περιορισμός από πλευράς κλασικής φυσικής και τμήματος της κβαντικής φυσικής για να κυλάει ο χρόνος ανάποδα.

Όλες οι εξισώσεις που σχετίζονται με το χρόνο λειτουργούν άψογα αν το t το αντικαταστήσουμε με το -t. Έτσι, μπορούμε να σχεδιάσουμε με ακρίβεια ένα σύστημα και να γνωρίζουμε με ακρίβεια πως θα είναι σε κάποια μελλοντική στιγμή. Επίσης και το ανάποδο. Από το ίδιο σύστημα που παρατηρούμε σε κάποια δεδομένη στιγμή της εξέλιξής του, θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε πως θα ήταν στην αρχική του μορφή.

Παρόλα αυτά στην καθημερινή ζωή τα πράγματα δεν είναι έτσι.

Για παράδειγμα, ποτέ δεν έχουμε δει σε ένα βάζο που πέφτει και σπάει σε μικρά κομμάτια να αντιστρέφεται η διαδικασία και τα κομμάτια αυτά να ξανακολούν δημιουργώντας το ίδιο βάζο το οποίο θα ανυψωθεί στο σημείο από το οποίο έπεσε. Κάτι τέτοιο δεν γίνεται, όχι επειδή υπάρχει κάποιο ενεργειακό πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι η σχετική αύξηση της αταξίας του σπασμένου βάζου σε σχέση με αυτή που είχε πριν σπάσει.

Δηλαδή, χρειάζεται μια δύναμη η οποία θα βάλει κάθε μόριο του σπασμένου βάζου στην τάξη που υπήρχε πριν. Και αυτή η δύναμη στην φύση δεν υπάρχει αυθόρμητα, ενώ ο άνθρωπός και με το πιο ισχυρό κομπιούτερ δεν θα μπορούσε να το κάνει γιατί δεν θα ήταν δυνατό να γίνουν τόσοι υπολογισμοί. Είναι περισσότερο πρακτικό ζήτημα παρά θεωρητικό.

Η αύξηση της σχετικής αταξίας ενός συστήματος λέγεται εντροπία και από πλευράς πιθανοτήτων, κάθε φυσικό σύστημα είναι πιο εύκολο να οδηγείται σε μεγαλύτερη εντροπία με την πάροδο του χρόνου.

Και είναι η εντροπία που είναι υπεύθυνη για την ροή του χρόνου προς το μέλλον.

Το σύμπαν, καθώς διαστέλλεται, αυξάνει σε εντροπία.

Αν δούμε και την κίνηση μας στο μέλλον όπως την παρομοιάσαμε με το χωνί θα διαπιστώσουμε πως κινούμαστε και εμείς από το παρελθόν προς το μέλλον ή από μια χαμηλότερη, ας μου επιτραπεί η έκφραση, βιωματική εντροπία πως μια υψηλότερη. Από το τακτοποιημένο και καλά ορισμένο παρελθόν προς το ασαφές και πιο άτακτο μέλλον.

Σχετικά με το δεύτερο θέμα που αναπτύχθηκε και αφορά την προβλεπτικότητα του μέλλοντος θα αναφερθούν τα δυο ακόλουθα παραδείγματα με την μορφή υποθέσεων.

Ας υποθέσουμε πως ένας άνθρωπος μπαίνει σε ένα διαστημικό όχημα και περιφέρεται γύρω από την γη με την ταχύτητα που πλησιάζει αυτήν του φωτός. Ακόμη και αν δεν είναι εφικτό τώρα ούτε προβλέπεται να γίνει εφικτό τον επόμενο αιώνα, δεν υπάρχει κάποιος φυσικός νόμος που να απαγορεύει ένα τέτοιο επίτευγμα. Αν κινείται για κάποιο χρονικό διάστημα και μετά κοιτάξει προς την γη, θα δει μια μελλοντική στιγμή της γής αλλά σε σχέση με την δική του κατάσταση.

Δηλαδή, αυτή η μελλοντική στιγμή που θα δει αυτός θα είναι μια παρούσα στιγμή για τους γήινους.
Αυτή η πληροφορία του μέλλοντος δεν θα μπορούσε να χρησιμεύσει σε κάτι στους γήινους αφού δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε μια πρότερη κατάσταση που θα μπορούσαν να αποφευχθούν κάποια λάθη.

Θα μπορούσε παρόλα αυτά να χρησιμοποιηθεί από μια ομάδα εξωγήινων που θα ήθελαν να πάρουν μια απόφαση σχετικά με την γη και που για να ληφθεί σωστά χρειάζεται να εκτιμηθεί μια μελλοντική στιγμή στην ανθρωπότητα.

Ας υποθέσουμε και το ακόλουθο παράδειγμα.

Δυο παρατηρητές S1 και S2 κινούνται από διαφορετικές κατευθύνσεις στο χώρο και διασταυρώνονται. Την στιγμή της διασταύρωσης (ταυτόχρονος χώρος) υποθέτουμε την ύπαρξη δυο γεγονότων FA και FB σε διαφορετικά σημεία του χωροχρόνου. Τότε είναι δυνατό το γεγονός FΑ να αποτελεί παρελθόν για τον S2 και μέλλον για τον S1 την ώρα που ισχύει ακριβώς το αντίθετο για το γεγονός FB. Ακολουθεί σχήμα.

Τι γίνεται πάλι με το παρελθόν και το μέλλον? Κάποιος θεωρεί ένα γεγονός που αντιστοιχεί στο μέλλον του άλλου ως παρελθόν και αντίθετα, και αν συναντηθούν θα μπορούσε να δώσει ο ένας στον άλλον την πληροφορία!!! Παρόλα αυτά, κανείς από τους δυο δεν θα μπορούσε να δώσει πληροφορία για το μέλλον του άλλου, αλλά μόνο για γεγονός που θα τον ενδιέφερε σε περίπτωση που σχετίζεται με κάποιο τρόπο μαζί του, πχ με τον κόσμο από τον οποίο προέρχεται.

Αυτό με κάνει να σκέφτομαι πως ο παρατηρητής ή ο εκτελών το πείραμα μπορεί να γνωρίζει μελλοντικές στιγμές του πειράματος, αλλά αυτός που είναι μέσα στο πείραμα όχι.

Και αν ο εκτελών το πείραμα γνωρίζει το μέλλον του πειράματος έστω και υπό τους όρους που καθιστούν αδύνατο να υπάρξει διάδοση αυτής της πληροφορίας και τροποποίηση του μέλλοντος, τότε μήπως το μοντέλο του σύμπαντος και κατ’ επέκταση κάθε όντος υπόκειται σε μια ντετερμινιστική θεώρηση?

Και αν ναι, θα μπορούσε να ενσωματωθεί μέσα σε μια τέτοια θεώρηση μια τελεολογική κατεύθυνση με την έννοια της τελεολογίας υπό το πρίσμα της εντελεχειακής κατάστασης, στην οποία έχει αναφερθεί και ο Αριστοτέλης?

Στην κλασική φυσική δεν υπάρχει κάποια αντίθεση στην ντετερμινιστική θεώρηση των πραγμάτων ενώ η έννοια της τελεολογίας φαίνεται πως αγγίζει περισσότερο φιλοσοφικές ανησυχίες και πιστεύω.
Η κβαντική φυσική όμως καταθέτει την αρχή της απροσδιοριστίας η οποία αντιτίθεται σε ένα σκληρό και στενό ντετερμινιστικό μοντέλο.

Από την πλευρά την δική μας, σαν αναγνώστες και θεατές των εκπληκτικών αυτών θεωριών, μένει να αναρωτηθούμε τα ακόλουθα.

Σε ποιούς νόμους υπόκειται περισσότερο το ανθρώπινο ον (όχι σαν φυσικό σώμα). Στους νόμους της κλασικής φυσικής ή της κβαντομηχανικής?

Αν το μέλλον είναι γνωστό, καθορισμένο και ακόμη περισσότερο τελεοκρατικό καταργείται η ελευθερία του ανθρώπου?

Η ελευθερία των πιστεύω είναι δικαίωμα σας.

Μόνο τότε θα σταματήσουν οι πόλεμοι...

Η κοινωνία δεν επιτρέπει να υπάρχει αγάπη, γιατί όταν αγαπάει βαθιά ένας άνθρωπος δεν μπορείς να τον χειραγωγείς.
Δεν μπορείς να τον στείλεις στον πόλεμο΄ θα πει εκείνος: Είμαι τόσο ευτυχισμένος! Πού με στέλνετε; Και γιατί να πάω να σκοτώνω αγνώστους, οι οποίοι μπορεί να είναι ευτυχισμένοι μέσα στο σπίτι τους; Και δεν έχουμε καμιά σύγκρουση, κανένα αντικρουόμενο συμφέρον…

“Αν η νεότερη γενιά προχωρήσει όλο και πιο βαθιά στην αγάπη, θα εξαφανιστούν οι πόλεμοι, γιατί δεν θα μπορείς να βρεις αρκετούς τρελούς ανθρώπους που θα πάνε στον πόλεμο. Αν αγαπάς, έχεις δοκιμάσει κάτι από τη γεύση της ζωής΄ δεν θα σου αρέσει ο θάνατος και ο φόνος των ανθρώπων. Όταν δεν αγαπάς, δεν έχεις δοκιμάσει κάτι από τη γεύση της ζωής΄ αγαπάς το θάνατο.

“Ο φόβος σκοτώνει, θέλει να σκοτώνει. Ο φόβος είναι καταστροφικός, η αγάπη είναι δημιουργική ενέργεια. Όταν αγαπάς, θέλεις να δημιουργείς – ίσως να θέλεις να πεις ένα τραγούδι ή να ζωγραφίσεις ή να δημιουργήσεις ποίηση, αλλά δεν θα σου αρέσει η ξιφολόγχη ή η ατομική βόμβα και να πηγαίνεις σαν τρελός να σκοτώσεις ανθρώπους που σου είναιεβοκτόνο  τελείως άγνωστοι, που δεν σου έχουν κάνει τίποτα΄ που είναι το ίδιο άγνωστοι σε σένα όσο κι εσύ είσαι άγνωστος σε κείνους.

“Ο κόσμος θα αφήσει τους πολέμους μόνον όταν ξαναμπεί στον κόσμο η αγάπη. Οι πολιτικοί δεν θέλουν να αγαπάς, η κοινωνία δεν θέλει να αγαπάς, η οικογένεια δεν σου επιτρέπει να αγαπάς: θέλουν όλοι να ελέγχουν την ενέργεια της αγάπης σου, γιατί αυτή είναι η μόνη ενέργεια που υπάρχει. Γι΄αυτό και υπάρχει ο φόβος.

“Αν με καταλαβαίνεις καλά, άφησε όλους τους φόβους και αγάπα όλο και πιο πολύ δίχως όρους – και μην σκέφτεσαι ότι κάνεις κάτι για τον άλλο όταν αγαπάς, κάνεις κάτι για τον εαυτό σου. Όταν αγαπάς, είναι αυτό ωφέλιμο για σένα. Μην περιμένεις λοιπόν΄ μην λες ότι όταν αγαπήσουν οι άλλοι, θα αγαπήσεις κι εσύ – δεν είναι εκεί το ζήτημα καθόλου.

“Να είσαι εγωιστής. Η αγάπη είναι εγωιστική. Αγάπα τους ανθρώπους – θα σε ικανοποιήσει τούτο, θα δέχεσαι όλο και πιο πολλή ευλογία μέσα από τούτο.

“Κι όταν πάει βαθύτερα η αγάπη, θα εξαφανιστεί ο φόβος - η αγάπη είναι το Ερεβοκτόνο φως, ο φόβος είναι το σκοτάδι.”

Η μαγεία της πρώτης εντύπωσης

Ασυνείδητα σήματα που ανταλλάσσονται στα πρώτα δευτερόλεπτα μιας συνάντησης καθορίζουν την πρώτη εντύπωση.

Την πρόσεξε αμέσως μόλις το βλέμμα του έπεσε επάνω της. Εκείνη χόρευε. Η μορφή της, η κίνησή της, το γέλιο της έγιναν σαν ένα βέλος που διαγράφοντας μια γρήγορη και αλάνθαστη τροχιά καρφώθηκε κατευθείαν στην καρδιά του.

« Ποια είναι αυτή η κυρά που μαθαίνει τους πυρσούς να λάμπουν; Χιονάτο περιστέρι ανάμεσα σε κόρακες, έτσι φαίνεται ανάμεσα στις άλλες. Αγάπησε η καρδιά μου ως τώρα; Αρνήσου το, ματιά , γιατί απόψε πρωτοβλέπεις γνήσια ομορφιά. Θα πάω κοντά της και στο τραχύ μου χέρι θα δώσω τη χαρά να πιάσει το δικό της.»

Μ’ αυτά τα συνεπαρμένα λόγια μίλησε στον εαυτό του σαν την πρωτόδε. Έτσι, χορεύοντας, μπήκε η Ιουλιέτα στη ζωή του Ρωμαίου. Σε αυτή την μοιραία συνάντηση όπως και σε εκείνες που έχουν συμβεί σε μας όλα παίχτηκαν σε μια στιγμή. Στα ελάχιστα δευτερόλεπτα της πρώτης εντύπωσης.

Εκεί είναι κλεισμένη μια συναρπαστική δύναμη για να μας έλκει ή να μας απωθεί από εκείνους που συναντάμε για πρώτη φορά. Παθιασμένες ιστορίες αγάπης ή αντιπάθειας, μεγάλες επαγγελματικές ευκαιρίες, σπουδαίες φιλίες κερδήθηκαν ή χάθηκαν εξ αιτίας της μοιραίας πρώτης εντύπωσης.

Τα Πρώτα δέκα δευτερόλεπτα
Μοιάζει παράλογο. Είναι σχεδόν εξοργιστικό αλλά ναι, αυτό το απειροελάχιστο διάστημα που διαρκεί από τρία έως δέκα πέντε δευτερόλεπτα παίζει σπουδαίο ρόλο στην διαμόρφωση των σχέσεών μας με τα άτομα που συναντάμε για πρώτη φορά. Εδώ δεν μετράνε τα ψυχικά χαρίσματα και τα πτυχία. Ούτε το χιούμορ, η εξυπνάδα και η καλή καρδιά.

Σ’ αυτό το κρίσιμο διάστημα τον κυρίαρχο ρόλο τον έχουν οι εξωτερικές αισθήσεις. Κυρίως τα μάτια μας και η…μύτη μας. Αυτά σπεύδουν να μας τροφοδοτήσουν με τις πληροφορίες που ο υποσυνείδητος νους μας συνδυάζει , ταξινομεί και αξιολογεί σε χρόνο ντε τε.

Κι έτσι σχηματίζεται η περίφημη πρώτη εντύπωση. Αυτή που ακόμα κι αν οι κατοπινές στιγμές επιχειρήσουν να την ανατρέψουν θα αποδειχθεί μάλλον δύσκολο. Βλέπετε, τα πάντα γίνονται σε ένα μισοασυνείδητο επίπεδο που μας επηρεάζει τόσο ώστε μας κάνει σχεδόν τυφλούς :

Αν η πρώτη εντύπωση που σχηματίσουμε για κάποιον είναι θετική έχουμε την τάση να μην αντιλαμβανόμαστε εύκολα τα αρνητικά του στοιχεία ενώ αντίθετα αν από παρεξήγηση τον κατατάξουμε στους αντιπαθείς θα χρειαστεί να κάνει πολλές «καλές πράξεις» μέχρι να αρχίσουμε να αλλάζουμε γνώμη γι αυτόν.

Φαίνεται λοιπόν πως ό,τι καταγράψουμε στην αρχική επαφή μας με κάποιον ασκεί σχεδόν υπνωτιστική επίδραση μέσα μας. Τι είναι όμως αυτό που δίνει τη δύναμη αυτοκρατορικής σφραγίδας στην πρώτη εντύπωση; Η απάντηση βρίσκεται καλά κρυμμένη στους νόμους της φυσικής επιλογής. Η ίδια η μητέρα φύση έχει φροντίσει γι αυτό.

Φωτογραφία Στιγμής και Οσφρητικό Τεστ
Όταν συναντάμε για πρώτη φορά κάποιον λειτουργούμε σαν μηχανές στιγμής. Τον φωτογραφίζουμε! Ύστερα μολονότι το άτομο είναι εκεί, κινείται, μας δίνει νέα ερεθίσματα εμείς συνεχίζουμε να έχουμε καρφωμένα τα μάτια μας στην αρχική φωτογραφία. Τουλάχιστον για κάμποσο διάστημα.


Σ’ αυτήν έχουμε συμπεριλάβει όλα όσα μας έστειλαν οι αισθήσεις μας μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Στην σύντομη διάρκειά τους έχουμε βομβαρδιστεί με μιάς με ένα σωρό ερεθίσματα : τη μορφή του, τα ρούχα του, τη στάση του σώματός του, το ρολόι του, τη θερμή ή χλιαρή χειραψία, τους στητούς ή καμπουριασμένους ώμους, τα ίχνη ιδρώτα, τα μαλλιά, το μέταλλο της φωνής, τα παπούτσια, το βλέμμα και τη μυρωδιά. Α, η μυρωδιά!

Αν η μύτη μας καταφέρει πέρα από τις κολόνιες και τα αποσμητικά να ανιχνεύσει κάτι από την προσωπική μυρωδιά του καινοφανούς ατόμου αυτόματα μας σπρώχνει ασυνείδητα να κάνουμε ένα βήμα πίσω ή να τον πλησιάσουμε. Η Αμερικανίδα καθηγήτρια ψυχολογίας Ρέητσελ Χερτζ επισημαίνει πως η μυρωδιά ενός άνδρα είναι το δεύτερο σημαντικότερο κριτήριο για μια γυναίκα.

« Οι γυναίκες ενδιαφέρονται περισσότερο για την μυρωδιά ενός άντρα παρά για την εμφάνισή του ή τη φωνή του» επισημαίνει. Η αιτία γι αυτό είναι ένας ασυνείδητος μηχανισμός που έχει εγκαταστήσει μέσα μας η φύση και μας ωθεί να αναζητάμε πιθανούς συντρόφους που θα μας δώσουν γερά παιδιά. Τι σχέση έχει η μυρωδιά με αυτό;

Η απάντηση βρίσκεται στην πηγή της προσωπικής οσμής που αναδίδει κάθε άνθρωπος. Είναι το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Μέσω πρωτεϊνών που σχετίζονται με την ανοσία μας παράγουμε μια χαρακτηριστική προσωπική μυρωδιά.

Οι γυναίκες – αλλά και οι άντρες σε μικρότερο βαθμό - έλκονται ασυνείδητα από τους εκπροσώπους του αντίθετου φύλου που έχουν μια εντελώς διαφορετική μυρωδιά από τη δική τους ή όπως θα έλεγαν οι βιολόγοι , έχουν διαφορετικό ανοσοποιητικό σύστημα.

Αυτό σημαίνει πως ένα πιθανό ζευγάρωμα θα έφερνε στον κόσμο παιδιά με συνδυασμό δυο διαφορετικών ανοσοποιητικών συστημάτων γεγονός που θα τα καθιστούσε ακόμα πιο ανθεκτικά , κατάσταση που θα έδινε ιδιαίτερη χαρά στη μητέρα-φύση.

Ο Ιδρώτας – ισχυρό αφροδισιακό
Ο Κλάους Βέντεκαϊντ ανθρωπολόγος στο Πανεπιστήμιο της Βέρνης στην Ελβετία έκανε ένα ενδιαφέρον πείραμα ενισχύοντας αυτή την επιστημονική υπόθεση: ζήτησε από μια ομάδα γυναικών να μυρίσουν και να διαλέξουν κατά σειρά προτίμησης βαμβακερά μπλουζάκια που είχαν φορεθεί από διάφορους άνδρες.

Οι γυναίκες όχι μόνο προτίμησαν τα Τ-Shirts των ανδρών που, όπως αποδείχθηκε, είχαν διαφορετικό ανοσοποιητικό σύστημα από το δικό τους αλλά επίσης σχολίασαν πως η μυρωδιά τους , τούς θύμιζε εκείνη πρώην ή νυν εραστών τους. Αντίθετα τα Τ-shirts που είχαν φορεθεί από άντρες που είχαν παρόμοιο ανοσοποιητικό με των γυναικών τους θύμισαν τη μυρωδιά των πατεράδων ή των αδελφών τους.

Αν όλα αυτά συμβαίνουν με το που συναντάμε έναν μόνο άγνωστο φανταστείτε τι εντατικές διεργασίες γίνονται μέσα μας όταν μπαίνουμε σ’ έναν χώρο με πολλά νέα πρόσωπα. Ακόμα και τότε όμως μπορούμε σε τρία δευτερόλεπτα να σχηματίσουμε μια θετική πρώτη εντύπωση για κάποιον. Καθώς η ματιά μας σαρώνει την περιοχή αναζητάμε πάντα να δούμε ένα συγκεκριμένο σήμα : το χαμόγελο.

«Ο άνθρωπος είναι σε θέση να εντοπίσει ένα χαμόγελο από απόσταση 30 μέτρων» λέει ο Πωλ Έκμαν, καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια και πρωτοπόρος ερευνητής στον τομέα των εκφράσεων του προσώπου. « Ένα χαμόγελο μας ειδοποιεί ότι ο άλλος έχει φιλική διάθεση απέναντί μας. Είναι σαν ένα καλωσόρισμα.» Αυτή η θετική εκδήλωση βρίσκει άμεση ανταπόκριση μέσα μας επειδή μας στέλνει ένα καθησυχαστικό μήνυμα.

Μοιραίες Συναντήσεις
Από την εποχή που ο άνθρωπος έβρισκε καταφύγιο στις σπηλιές ένας αρχαίος μηχανισμός επιβίωσης μέσα του εξακολουθεί να είναι σε μόνιμη λειτουργία για να τον ειδοποιεί αν κρύβεται ενδεχόμενη απειλή ή συμμαχία σε κάθε νέα συνάντηση.

Τον ειδοποιεί επίσης και για κάτι άλλο,αν η νέα γνωριμία θα μπορούσε να κρύβει μια ευγονική δυνατότητα. Με λίγα λόγια αν ένα πιθανό ζευγάρωμα θα παρήγαγε εύρωστους απογόνους. Τώρα αν αναρωτιέστε σε ποιους δαιδαλώδεις διαδρόμους του νου κρύβονται αυτοί οι μηχανισμοί ιδίως όταν η συνάντηση είναι σε καθαρά επαγγελματικό επίπεδο οι ειδικοί έχουν πολλά να απαντήσουν.

Πρώτα απ’ όλα ότι ο μηχανισμός της πρώτης εντύπωσης εγκαταστάθηκε μέσα μας σε αρχέγονες εποχές , τότε που οι επαγγελματικές συνεντεύξεις δεν είχαν…εφευρεθεί. Παρ’ όλα αυτά λειτουργεί μια χαρά και σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Απόδειξη μια σχετική μελέτη στην οποία έλαβαν μέρος άτομα που δεν είχαν καμιά ιδιαίτερη εξειδίκευση στον τομέα της αξιολόγησης υποψηφίων για πρόσληψη.

Τους έδειξαν ένα σύντομο βίντεο μισού λεπτού στο οποίο εμφανίζονταν διάφοροι υποψήφιοι για κάποια θέση και τους ζήτησαν να τους αξιολογήσουν ως προς το πόσο σίγουροι για τον εαυτό τους και πόσο συνεργάσιμοι έδειχναν.

Προς έκπληξη των ειδικών τα συμπεράσματά τους ήταν παρόμοια με εκείνων που είχαν περάσει τουλάχιστον μισή ώρα με κάθε υποψήφιο και ήταν ειδικά εκπαιδευμένοι στην αξιολόγηση. Μερικοί άνθρωποι πάντως αποδεικνύονται καλύτεροι φυσιογνωμιστές από άλλους όχι επειδή είναι πιο έξυπνοι αλλά γιατί είναι πιο κοινωνικοί.

Καθώς αφιερώνουν αρκετό χρόνο στις σχέσεις και στις συναναστροφές με κόσμο μαθαίνουν να κάνουν ακριβέστερες αξιολογήσεις. Όλοι πάντως έχουμε να θυμηθούμε την ανεξίτηλη πρώτη εντύπωση που μας έκανε κάποιος άνθρωπος που έμελλε να παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή μας.

Η χημεία του Προεδρικού ζεύγους
Ο Μπιλ και η Χίλαρυ Κλίντον ανήκουν σ’ αυτήν την κατηγορία. Οι ματιές τους διασταυρώθηκαν για πρώτη φορά στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Γέηλ. Ανάμεσά τους δημιουργήθηκε η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα του φλερτ.

Ήταν η Χίλαρυ που τόλμησε να σπάσει τη γεμάτη ένταση σιωπή πηγαίνοντας προς το μέρος του και λέγοντάς του ευθαρσώς «κοίτα, αν σκοπεύεις να συνεχίσεις να με κοιτάς και συνεχίσω κι εγώ να σε κοιτάζω δεν νομίζεις ότι είναι καλύτερα να συστηθούμε; Είμαι η Χίλαρυ Ρόνταμ. Εσύ;»

Ο Μπιλ Κλίντον είπε αργότερα ότι για μερικά δευτερόλεπτα δεν μπορούσε να θυμηθεί το ίδιο του το όνομα. Είχε συνεπαρθεί. Η βουβαμάρα του άλλωστε δεν είχε και τόση σημασία γιατί κατά τους ειδικούς άλλα είναι που βαρύνουν στην πρώτη εντύπωση. Μπορεί να μην προλάβουμε καν να αρθρώσουμε μια λέξη καθώς ο άλλος μας βγάζει εκείνη την περίφημη «φωτογραφία στιγμής».

Αλλά ότι και να πούμε μετά από δυο τρία λεπτά δεν πρόκειται να αλλάξει την αρχική εντύπωση. Αυτό έχει μια βαρύνουσα σημασία ιδιαίτερα στις αιτήσεις για πρόσληψη. Οι ειδικοί λένε πως το 80% των επαγγελματικών συνεντεύξεων χάνονται ή κερδίζονται μέσα στα πρώτα πέντε λεπτά της συνομιλίας.

Στον ερωτικό τομέα τα πράγματα κινούνται ακόμα ταχύτερα. Μέσα σε λιγότερο από 10 δευτερόλεπτα ξέρουμε αν έχουμε κεραυνοβοληθεί ή όχι. « Την ένιωσα την μαγεία αμέσως μόλις με πρωτοκοίταξε» γράφει ο Έζρα Πάουντ κι ένας νεαρός από μια φυλή του Αμαζονίου εξομολογείται « Όταν την είδα να χορεύει μου πήρε τη ζωή και ήξερα πια ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο παρά να την ακολουθήσω».

Κερδίστε τις Εντυπώσεις
Τι μετράει λοιπόν στην πρώτη εντύπωση; Γιατί μερικοί μας τραβούν σαν μαγνήτης; Οι ανθρωπολόγοι το συνδέουν με τη φυσική επιλογή και την επιβίωση. Γι' αυτό και καθώς συναντάμε για πρώτη φορά κάποιον όλες οι λεπτομέρειες της εμφάνισης και της συμπεριφοράς του καταγράφονται αστραπιαία.

Τόσο αστραπιαία που τις περισσότερες φορές δεν συνειδητοποιούμε ένα σωρό λεπτομέρειες αλλά συνυπολογίζονται από το «κέντρο επιλογής» μέσα μας για να μας δώσουν ένα γενικό τελικό αποτέλεσμα που θα καθορίσει τη διάθεσή μας προς το άτομο.

Οι ειδικοί της επικοινωνίας και όσοι σχετίζονται με την πρόσληψη προσωπικού πάντως δεν περιορίζουν την πρώτη εντύπωση σε μερικά δευτερόλεπτα αλλά τις δίνουν περισσότερο χρόνο. Σε κάθε περίπτωση έχουμε μόνο μια ευκαιρία να κάνουμε μια καλή πρώτη εντύπωση.

Ειδικά στις επαγγελματικές συνεντεύξεις για πρόσληψη δεν έχουμε καν δεύτερη δυνατότητα. Οι ψυχολόγοι από την πλευρά τους καταγράφουν τα στοιχεία που μας κάνουν θετική εντύπωση όταν ερχόμαστε σε επαφή με το αντίθετο φύλο. Ιδού λοιπόν μερικά βασικά συμπεράσματα που συμβάλλουν στο να κερδίσουμε τις εντυπώσεις είτε πρόκειται για επαγγελματικό ραντεβού είτε για κοινωνική γνωριμία με την προοπτική του …ό,τι ήθελε προκύψει.

Πρόκειται για συμβουλές των ειδικών που σχετίζονται με τα δυο είδη της πρώτης εντύπωσης : αυτή των ελάχιστων δευτερολέπτων και εκείνη των πρώτων πέντε λεπτών.

Το βλέμμα. Όσα λέμε με τα μάτια και την έκφραση του προσώπου βαραίνει περισσότερο από όσα λέμε με λόγια. Τι αποπνέει η στάση μας; Ενθουσιασμό, ζεστασιά και αυτοπεποίθηση ή αδιαφορία, δυσθυμία και βαριεστημάρα;

Αν δείξουμε θερμό ενδιαφέρον στην αρχή θα κάνουμε μια θετική εντύπωση που θα διατηρηθεί ακόμα κι αν γίνουμε απόμακροι μετά. Αν αντίθετα, κάνουμε ψυχρή εντύπωση αυτή συνήθως βαραίνει ακόμα περισσότερο από τη θετική γι αυτό οι άλλοι μπορεί να μην αντιλαμβάνονται την αλλαγή της στάσης μας και να αγνοούν τη ζεστασιά μας για καιρό μετά.

Το όνομα : Ιδού ένα μυστικό της καλής επικοινωνίας. Χρησιμοποιώντας καθώς του μιλάμε το όνομα του ανθρώπου που μόλις έχουμε γνωρίσει δίνουμε στη συζήτηση πιο προσωπικό τόνο και δείχνουμε ότι του έχουμε δώσει σημασία από την αρχή εφόσον συγκρατήσαμε το όνομά του όταν μας συστήθηκε.

Η ενεργητική ακρόαση : Ένας από τους πιο αλάνθαστους τρόπους για να κερδίσει κάποιος τις εντυπώσεις είναι να δώσει το προβάδισμα στον άλλο. Δείχνοντάς του ενδιαφέρον και κάνοντάς του χώρο να εκφραστεί δημιουργούμε τις καλύτερες προϋποθέσεις για να ανυπομονεί να μας ξανασυναντήσει. Η ενεργητική ακρόαση είναι το κλειδί. Ακούγοντας τον άλλο με προσοχή, κοιτώντας τον στα μάτια και συγκεντρώνοντας την προσοχή μας σ’ αυτά που μας λέει του αποδίδουμε τιμή και ανοίγουμε την πόρτα της ουσιαστικότερης επικοινωνίας.

Η γυναικεία μέση : Οι μελέτες των επιστημόνων έχουν καταλήξει σε ένα παγκόσμιο, ενδιαφέρον συμπέρασμα: οι περισσότεροι άνδρες έλκονται αυτόματα προς τις γυναίκες των οποίων η περίμετρος της μέσης αντιστοιχεί περίπου στο 70 τοις εκατό της περιφέρειάς τους.

Η έλξη προς αυτή την αναλογία ισχύει ανεξάρτητα από το αν μια γυναίκα είναι αδύνατη ή υπέρβαρη. Αν αυτό σας μοιάζει παράξενο μη βιαστείτε να αναρωτηθείτε αν οι άντρες έχουν ενσωματωμένη μεζούρα στα μάτια.

Απλώς πρόκειται για την αναγνώριση μιας συμμετρίας που σχετίζεται με κάτι που ούτε και οι ίδιοι συνειδητοποιούν : τη γονιμότητα μιας γυναίκας. Οι στατιστικές και οι έρευνες των βιολόγων έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα πως οι γυναίκες με αυτές τις αναλογίες είναι συνήθως πιο γόνιμες.

Η μητέρα φύση λοιπόν φαίνεται πως ενσωμάτωσε ένα τσιπάκι στους ανδρικούς εγκεφάλους που τους επιτρέπει να ανιχνεύουν τις γυναίκες με περισσότερες πιθανότητες για τεκνοποίηση. Αυτό βέβαια έγινε κάποτε πολύ παλιά και τους κληροδοτείται πια ερήμην τους.

Έτσι εξακολουθούν να έλκονται προς αυτούς τους γυναικείους σωματότυπους άσχετα αν δεν έχουν καμιά διάθεση να κάνουν παιδιά μαζί τους.

Το ανδρικό πηγούνι : Οι γυναίκες με τη σειρά τους προτιμούν τους άνδρες που έχουν έντονα ζυγωματικά και δυνατό πηγούνι για έναν άλλο ασυνείδητο λόγο. Τα χαρακτηριστικά αυτά όταν είναι έντονα συνδέονται με αυξημένες δόσεις τεστοστερόνης .

Πρόκειται για ενδείξεις καλής υγείας που με τη σειρά της είναι προϋπόθεση για δημιουργία καλών απογόνων. Γι αυτό άλλωστε όταν οι γυναίκες είναι στη περίοδο της ωορρηξίας τους έλκονται ακόμα περισσότερο από αυτά τα ανδρικά χαρακτηριστικά.

Φυσικά, ο συνειδητός νους της γυναίκας συνήθως ούτε ξέρει κι ούτε καν θα ενδιαφερόταν για μια γόνιμη ερωτική συνεύρεση με τον άγνωστο υπάλληλο με το έντονο πηγούνι ο οποίος την εξυπηρετεί και που «για κάποιο άγνωστο λόγο» της έκανε πιο θετική εντύπωση από τον συνάδελφό του στο διπλανό γκισέ.

Η χαλαρή άνετη στάση : Οι στατιστικές δείχνουν πως οι γυναίκες σχηματίζουν καλύτερη εντύπωση για τους άντρες που έχουν μια χαλαρή , άνετη σωματική στάση λ.χ. κάθονται με τα χέρια ανοιχτά. Η στάση αυτή δείχνει αυτοπεποίθηση και κυριαρχικότητα , χαρακτηριστικά που συνήθως συνοδεύουν τους επιτυχημένους.

Οι γυναίκες έλκονται από τους οικονομικά και επαγγελματικά επιτυχημένους άνδρες όπως κι οι άνδρες έλκονται από τις όμορφες γυναίκες για λόγους πέρα από τη θέλησή τους. Η φύση σπρώχνει τους άντρες να βρίσκουν καλό γενετικό υλικό και τις γυναίκες να βρίσκουν ισχυρούς συντρόφους που μπορούν να διασφαλίσουν το μεγάλωμα των απογόνων. Φυσικά όλα αυτά μαγειρεύονται στα βάθη του υποσυνειδήτου μας.

Επειδή ακριβώς τα ζάρια της πρώτης εντύπωσης τα ρίχνουν τελικά αυτόματοι αλλά ανιχνεύσιμοι μηχανισμοί έχουν δημιουργηθεί ειδικές εταιρίες όπως η Global Image Group που δραστηριοποιείται στις ΗΠΑ και την Μ. Βρετανία και ειδικεύεται στο «χτίσιμο» της εικόνας τω πελατών της έτσι που να κερδίζουν τις εντυπώσεις με το πρώτο.

Οι συμβουλές είναι βέβαια χρήσιμες αλλά τον τελικό ρόλο τον παίζει καμιά φορά και η τύχη. Κάποτε τα πράγματα έρχονται ανάποδα. Οι συγκυρίες είναι τέτοιες που μπορεί να κάνουμε τη χειρότερη πρώτη εντύπωση σε κάποιον επειδή μας έπιασε σε άτυχη στιγμή.

Ευτυχώς σε πολλές περιπτώσεις μας δίνεται η δυνατότητα να ξανασυναντήσουμε κάποια άτομα και να ανασκευάσουμε τις εντυπώσεις έστω κι αν μας πάρει καιρό. Πάντως, αν ξαναπαίξετε την ταινία της ζωής σας από την αρχή , αν θυμηθείτε τα πρόσωπα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο θα διαπιστώσετε πως η πρώτη συνάντηση μαζί τους είχε στοιχεία πραγματικά αξιομνημόνευτα.

Ίσως και συγκλονιστικά. «Ήταν τόσο απίστευτα όμορφη που μου ξέφυγε ένα δυνατό γέλιο όταν την είδα. Ήταν θηλυκή, μαγευτική, ήταν λιμός , φωτιά και καταστροφή. Ήταν αξιαγάπητη και ήταν σκοτεινή.

Μ’ αυτά τα τεράστια γαλανά-βιολετί μάτια της…Αιώνες πέρασαν, πολιτισμοί ολόκληροι ορθώθηκαν και κατέρρευσαν όσο αυτά τα δυο κοσμικά άστρα με ατένιζαν. Ένιωθα κάθε πόρο του δέρματός μου να ανοίγει σαν κρατήρας της σελήνης». Αυτός ο καταιγισμός σκέψεων και συναισθημάτων κατέκλυσε τον Ρίτσαρντ Μπάρντον όταν πρωτοείδε την 19χρονη Ελίζαμπεθ Τέηλορ.

Το ήξερε από την αρχή ότι θα έμπαινε στη ζωή του φέρνοντας μαζί της ένα σαρωτικό πάθος. Κατά βάθος όλοι το ξέρουμε. Από την πρώτη στιγμή. Σωστά;

Το κλειδί της Ευγνωμοσύνης

Ευχαριστώ --- Thank you

 …Κάθε φορά που αισθάνεστε Ευγνώμονες, εκπέμπετε αγάπη, και ό,τι εκπέμπετε, αυτό λαμβάνετε.

Είτε ευχαριστείτε κάποιο πρόσωπο, είτε αισθάνεστε ευγνώμονες για ένα αμάξι, ένα δειλινό, τις διακοπές, ένα δώρο, ένα καινούριο σπίτι ή ένα συναρπαστικό γεγονός, εκπέμπετε αγάπη γι’ αυτά τα πράγματα και θα λάβετε πίσω ακόμα περισσότερη χαρά, καλύτερη υγεία, περισσότερα χρήματα, νέες συναρπαστικές εμπειρίες κι άλλες απίστευτες σχέσεις, καινούριες ευκαιρίες.

Όταν νιώθετε Ευγνώμονες για τα πράγματα που έχετε, όσο μικρά κι αν είναι, θα λάβετε περισσότερα όμοιά τους.

Η Ευγνωμοσύνη ξεκινά με μια μικρή λέξη: «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» αλλά πρέπει να την αισθάνεστε με όλη σας την καρδιά.

Όσο συχνότερα λέτε –ευχαριστώ- τόσο περισσότερο θα το αισθάνεστε και τόσο μεγαλύτερη αγάπη θα εκπέμπετε.

Υπάρχουν 3 τρόποι για να χρησιμοποιήσετε τη δύναμη της ευγνωμοσύνης στη ζωή σας και με όλους εκπέμπετε αγάπη:

1. Νιώστε ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ για ό,τι έχετε λάβει στη ζωή σας (παρελθόν)

2. Νιώστε ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ για ό,τι λαμβάνετε στη ζωή σας (παρόν)

3. Νιώστε ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ γι’ αυτό που επιθυμείτε στη ζωή σας, σαν να το έχετε ήδη λάβει (μέλλον)

Αν χρησιμοποιείτε την ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ λίγο, η ζωή σας θα αλλάξει λίγο.

Αν τη χρησιμοποιείται πολύ και κάθε μέρα, η ζωή σας θα αλλάξει με τρόπους που δυσκολεύεστε να φανταστείτε τώρα.

Γιατί η ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ δεν πολλαπλασιάζει απλά το καθετί στη ζωή σας, εξαλείφει και τα αρνητικά.

Σε όποια αρνητική κατάσταση και αν βρεθείτε, πάντα μπορείτε να βρείτε κάτι για το οποίο να είστε ευγνώμονες και μ’ αυτό τον τρόπο, ενεργοποιείτε τη δύναμη της ΑΓΑΠΗΣ που εξαλείφει την αρνητικότητα.

Τι είναι πιο εύκολο ?

Τι είναι πιο εύκολο να αγγίξουμε το ταβάνι του σπιτιού μας ή να αγγίξουμε το μάγουλό μας ?

Νομίζω ότι όλοι μας το δεύτερο θεωρούμε πιο εύκολο και πιο εφικτό. Κι όμως εμείς όλα μας τα χρόνια καταφέραμε να κάνουμε πιο «εύκολο» να αγγίζουμε το ταβάνι, αφού κάθε τι που έχουμε βάλει στη ζωή μας ως στόχο, ήταν από τα δύσκολα και έξω από μας.

 Ως προς τους εαυτούς μας βάλαμε οδηγό γνώσεις οι οποίες μας οδηγούσαν πάντα έξω από τις δυνάμεις μας. Πάντα και για τα πάντα έπρεπε να καταφέρουμε να ξεπερνάμε τον εαυτό μας. Φτάσε μέχρι όπου δεν μπορείς, γιατί μπορείς. Έτσι φτάσαμε σε ένα σήμερα γεμάτο από υποχρεώσεις που είναι ένα ταβάνι, μονίμως σε απόσταση από εμάς, έξω από μας. Και έτσι το μέτρο μας ως προς το δύσκολο και το εφικτό έχει αλλάξει. Και τώρα νομίζουμε ότι το να αγγίξουμε το μάγουλό μας είναι βουνό, είναι δύσκολο, είναι ακατόρθωτο. Ενώ για το ταβάνι που το έχουμε συνηθίσει μας μοιάζει απλό. Ζοριζόμαστε κάθε μέρα και τελικά το απλό και εύκολο το κάναμε δύσκολο και το δύσκολο το κάναμε να μοιάζει εύκολο.

Αφού έχουμε καταφέρει τόσα και τόσα πράγματα. Αν ο καθένας μας κοιτάξει όλα όσα τον απαρτίζουν στη ζωή του, θα νιώσει ένα δέος να τον πλημμυρίζει αφού θα καταλάβουμε πια ότι όλα αυτά είναι ένα ταβάνι, ένα δύσκολο κομμάτι που όμως εμείς το κάναμε του «χεριού» μας.

Τι απορρίψαμε τόσα χρόνια ? Το μάγουλό μας, με αυτό δεν έχουμε ασχοληθεί. Το μάγουλο είναι η πραγματικότητά μας, η πραγματική μας διάσταση. Ο αληθινός μας εαυτός που το μόνο που περιμένει είναι να του δώσουμε σημασία. Να σταματήσουμε επιτέλους να τους απωθούμε ως κάτι δύσκολο και άπιαστο και να πάρουμε την απόφαση να μας «αγγίξουμε» με αγάπη και πίστη. Θα μου πείτε, δεν έχω αγάπη και πίστη στον εαυτό μου. Κι όμως έχεις, γιατί αν δεν είχες αγάπη και πίστη στον εαυτό σου δεν θα έφτανες ποτέ σε αυτό το τόσο σπουδαίο κομμάτι δημιουργίας. Έχεις δημιουργήσει τόσα πράγματα γύρω και έξω από σένα, τα οποία στηρίχτηκαν στην πίστη. Άρα έχεις πίστη και αγάπη, απλώς τα έχεις για όλα όσα βρίσκονται έξω από σένα. Αφού μπορείς να τα δώσεις για τα τόσα υλικά σου αγαθά, την αγάπη και την πίστη, μπορείς να την δώσεις και για σένα.

 Η διαπίστωση αυτή ας γίνει ένας οδηγός ανασυγκρότησης από σένα για σένα. Μέσα από όλη αυτή τη διαδρομή ανασυγκρότησης ακόμη και τα υλικά αγαθά σου θα αλλάξουν διάσταση γιατί εσύ πια θα δίνεις το ωραιότερο χρώμα στον ίδιο σου τον εαυτό. Και επειδή όπως έχουμε ξανά πει η ζωή είναι ένας καθρέφτης, όταν εσύ ενεργοποιήσεις την πίστη σου προς εσένα, η ζωή μετατρέπεται σε μία μαγική αναδημιουργία.

Συνεξάρτηση: Αν συνήθιζες να βάζεις τους άλλους πάνω από σένα καιρός να το αλλάξεις!

Συνεξάρτηση είναι όταν αναλαμβάνεις τα προβλήματα των άλλων, τις ανάγκες, τα συναισθήματά, τις προτιμήσεις, τους στόχους, τη ζωή τους, σα να είναι δικά σου, παραμελώντας ή ακόμη και χάνοντας επαφή με τα πραγματικά δικά σου.

Ο όρος αρχικά αναφερόταν στη νοσηρή «δυναμική» που παρατηρούνταν στους συντρόφους αλκοολικών, που χωρίς να το θέλουν, υπέθαλπαν τα προβλήματα του εθισμένου ατόμου, μέσα από υποθετικά βοηθητικές συμπεριφορές.

Η συνεξάρτηση τώρα πλέον αναφέρεται σε οποιονδήποτε εμπλέκεται σε παρόμοια νοσηρή «δυναμική». Λέμε «νοσηρή» γιατί το να καλύπτει τις ανάγκες του άλλου, δεν είναι υγιές για τον συνεξαρτημένο αλλά ούτε και για τον παραλήπτη.

Πως αναπτύσσεται η συνεξάρτηση;

Η συνεξάρτηση αναπτύσσεται όταν ένα παιδί είναι σε ανισότιμη σχέση με τους γονείς του, όπου μαθαίνει να βάζει στην άκρη τις δικές του ανάγκες και επιθυμίες, ώστε να ανταποκριθεί στις ανάγκες και τα θέλω των γονιών του, προκειμένου να πάρει τη φροντίδα τους, την προσοχή ή την έγκρισή τους.

Έτσι το παιδί μεγαλώνοντας, αποκτά την τάση να ξαναδημιουργεί κα να έλκεται απ’ αυτή τη «δυναμική» σε όλες του τις σχέσεις. Συνήθως χρειάζεται να αλλάξει αρκετές σχέσεις ή θέσεις εργασίας, πριν συνειδητοποιήσει ότι τα προβλήματά του δεν οφείλονται στον λάθος σύντροφο ή στη λάθος δουλειά, αλλά σε νοσηρές συνήθειες. Επειδή οι συνήθειες στις σχέσεις αποκτούνται κατά την πρώιμη ανάπτυξη, είναι βαθιά ριζωμένες και φαίνονται φυσιολογικές, κάνοντάς το πιο δύσκολο να συνειδητοποιήσεις ότι υπάρχουν εναλλακτικές.

Παραδείγματα Συνεξάρτησης

Η Μαρία είχε συνεξάρτηση με τον σύντροφό της Παύλο. Ο Παύλος δεν ήταν ευχαριστημένος με τη δουλειά του και η Μαρία ανέλαβε να του βρει μια νέα δουλειά. Ξανάφτιαξε το βιογραφικό του, έψαξε στο διαδίκτυο για αγγελίες και του αγόρασε πουκάμισα και γραβάτες για τις συνεντεύξεις.

Ο Παύλος ήταν πολύ ευχαριστημένος στη νέα δουλειά που βρήκε με τη σκληρή προσπάθεια της Μαρίας αλλά εκείνη έγινε καταθλιπτική και υποτονική. Καθώς ο Παύλος δεν χρειαζόταν τη βοήθειά της, εκείνη δεν ένιωθε πλέον σέξι και ελκυστική, πράγμα που έφερε προβλήματα και στην ερωτική τους ζωή. Η μελαγχολία της Μαρίας επιδεινώθηκε και παραιτήθηκε από τη δουλειά της. Ο οικογενειακός γιατρός την παρέπεμψε σ’ έναν ψυχολόγο και η Μαρία έμαθε πώς να σχετίζεται με πιο ισορροπημένο τρόπο και με τον σύντροφό της και με τον εαυτό της.

Ο Σταύρος είχε συνεξάρτηση με τη δουλειά του. Ήταν ένα ανερχόμενο αστέρι στη δουλειά, έπαιρνε προαγωγές και αυξήσεις που έσπαγαν τα ρεκόρ της εταιρείας. Αυτό απαιτούσε ηρωική προσπάθεια από τον Σταύρο, που δούλευε μέχρι αργά τη νύχτα και τα σαββατοκύριακα, παραμελώντας την προσωπική του ζωή. Έξι μήνες αφότου προάχθηκε σε μια θέση που ούτε την ήθελε ούτε του άρεσε αλλά ένιωθε υποχρεωμένος να δεχτεί, κατέρρευσε με κλινική κατάθλιψη.

Η Ειρήνη είχε συνεξάρτηση με το γιό της Φώτη. Ο Φώτης δεν είχε τελειώσει μια εργασία για το σχολείο, που έπρεπε να παραδώσει την επόμενη μέρα. Δεν είχε αρκετό χρόνο για να την ολοκληρώσει και να πάει για προπόνηση στο ποδόσφαιρο. Η Ειρήνη δεν άντεξε να τον αφήσει να χάσει το ποδόσφαιρο, οπότε τελείωσε εκείνη την εργασία του και την είχε έτοιμη όταν εκείνος γύρισε στο σπίτι.

Είμαι συνεξαρτημένος;

Αν απαντήσετε «Ναι» σε 4 ή περισσότερες από τις παρακάτω δηλώσεις, τότε έχετε κάποιο βαθμό συνεξάρτησης.

1. Δεν μπορείτε να πείτε «Όχι».
2. Πάντα συμμορφώνεστε με τις προτιμήσεις των άλλων.
3. Νιώθετε άβολα και ένοχα όταν κάνετε τα πράγματα που εσείς θέλετε.
4. Έχετε δυσκολία να αποδεχτείτε τις φιλοφρονήσεις που σας κάνουν.
5. Ντρέπεστε ή νιώθετε υπεύθυνος για την κακή συμπεριφορά των άλλων.
6. Νιώθετε θυμωμένος και δεν ξέρετε γιατί.
7. Πιστεύετε ότι η σύγκρουση δεν έχει κανένα καλό αποτέλεσμα και την αποφεύγετε πάση θυσία.
8. Συνεχώς προλαβαίνετε τις ανάγκες των άλλων και τις ικανοποιείτε πριν καν σας το ζητήσουν.
9. Έχετε την τάση να έλκετε ανθρώπους που χρειάζονται κάποιον να τους σώσει.
10. Νιώθετε μεγάλο άγχος όταν τα πράγματα δεν εξελιχθούν όπως τα σχεδιάσατε.

Πως θα αναγνωρίσετε τη Συνεξάρτηση

Κάποιες φορές χρειάζεται να κάνουμε θυσίες για τους άλλους αλλά όταν παραμελούμε συστηματικά τις δικές μας ανάγκες, τους στόχους και τις προσδοκίες μας, για μήνες ή χρόνια, αυτό δεν είναι υγιές.
Η συνεξάρτηση οδηγεί το άτομο σε εξάντληση. Με τον καιρό, μπορεί να πάθει κατάθλιψη, να είναι αγχώδης, ευρέθιστος και θυμωμένος. Κάποιες φορές είναι πολύ δύσκολο για τα συνεξαρτημένα άτομα να επιτρέψουν στον εαυτό τους να νιώσουν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, καθώς έχουν μάθει να μη δίνουν αξία στα συναισθήματά τους.

Μπορώ να το αλλάξω;
Τα συνεξαρτημένα άτομα λένε συχνά: «Έτσι είμαι. Δεν μπορώ να αλλάξω». Συνήθως χωρίς να το συνειδητοποιούν, το να υποφέρουν τους δίνει μια ικανοποίηση και μια αίσθηση περηφάνιας επειδή τα καταφέρνουν. Όμως αν δεν ζήσεις εσύ τη ζωή σου, δεν θα το κάνει κανείς άλλος για σένα.

Μπορείς να αλλάξεις την τάση για συνεξάρτηση. Είναι δύσκολο και χρειάζεται χρόνο, αλλά δεν είναι τόσο κοπιαστικό όσο το να είσαι συνεξαρτημένος. Μικρές αλλαγές μπορεί να έχουν εντυπωσιακά μεγάλη επίδραση, γιατί η νοοτροπία, η συμπεριφορά και τα συναισθήματα της συνεξάρτησης αλληλεπιδρούν και έτσι, αλλάζοντας το ένα, αλλάζουν και τα άλλα.

Ένα πρώτο βήμα για να αλλάξεις τη συνεξάρτηση, είναι να αναπτύξεις μια νοητική εικόνα, ένα «μέτρο» για το τι είναι ρεαλιστικό για σένα να κάνεις. Μπορείς για παράδειγμα, να οραματιστείς τον εαυτό σου – το χρόνο και την ενέργειά σου – σαν ένα γυάλινο δοχείο με χρωματιστό νερό, στο αγαπημένο σου χρώμα.

Αποφάσισε πόσο από το χρωματιστό νερό χρησιμοποιούν ήδη οι διάφορες ευθύνες και υποχρεώσεις σου και επέλεξε το χαμηλότερο επίπεδο στάθμης (όχι κάτω από 30%) που θα φροντίζεις να εξασφαλίζεις για το περιεχόμενό σου, έτσι ώστε να έχεις αρκετό απόθεμα για τον εαυτό σου και τις έκτακτες ανάγκες.

Από κει και πέρα, κάθε φορά που κάποιος θα σου ζητάει να κάνεις κάτι, πριν αποφασίσεις αν θα το κάνεις, μπορείς να φέρνεις στο μυαλό σου την εικόνα του δοχείου σου και να εξετάζεις αν, ικανοποιώντας το αίτημα, θα εξαντλήσεις τα αποθέματά σου κάτω από το χαμηλότερο επιτρεπτό όριο (π.χ. το 30% του περιεχομένου). Επιπλέον, είναι σημαντικό να λάβεις υπόψη αν το αίτημα έρχεται από κάποιον με τον οποίο έχεις μια ισορροπημένη και υγιή σχέση.

Το επόμενο βήμα είναι να μάθεις να λες «Όχι», πράγμα πολύ δύσκολο για όσους έχουν θέματα συνεξάρτησης. Το να λες «Όχι» δεν σε κάνει κακό άνθρωπο ούτε σε εμποδίζει να παίρνεις αγάπη και τρυφερότητα.

Το να νιώθεις ότι πρέπει να κερδίσεις την αγάπη και τη στοργή, είναι μια λανθασμένη πεποίθηση που οι συνεξαρτημένοι μαθαίνουν ακούσια, ως παιδιά. Χρειάζεται να μάθεις να επεξεργάζεσαι το αίτημα του άλλου αντί να συμφωνείς αυτόματα όπως συνηθίζει να κάνει ο συνεξαρτημένος.

Εξασκήσου στο να λες δυνατά μια φράση στον εαυτό σου, που θα λέει ότι θα το σκεφτείς και θα τους απαντήσεις. Είναι καθοριστικό να εξασκηθείς λέγοντας δυνατά τη φράση, γιατί έτσι κάνεις πρόβα σε μια νέα αυτόματη απάντηση που θα έχεις έτοιμη, καθώς είναι δύσκολο να πεις «Όχι» όταν σε αιφνιδιάζουν. Μέχρι να τους απαντήσεις, μπορεί κιόλας να έχουν βρει άλλη λύση στα προβλήματά τους. Στη συνέχεια, εξασκήσου με τον ίδιο τρόπο στο να λες «Όχι».

Επιπλέον, χρειάζεται να αλλάξεις τον τρόπο με τον οποίο νιώθεις καλά με τον εαυτό σου. Οι συνεξαρτημένοι νιώθουν αυτοεκτίμηση μέσα από τον εθισμό τους στο να παρέχουν βοήθεια. Οπότε για να αλλάξεις τη συνεξάρτηση, χρειάζεται να συμβιβαστείς με το γεγονός ότι θα παίρνεις λιγότερη ευχαρίστηση μέσα απ’ αυτό, και παράλληλα να αναπτύξεις νέους τρόπους για να νιώθεις αυτοεκτίμηση.

Για παράδειγμα, να ασχοληθείς με όλα εκείνα τα πράγματα που είχες βάλει στην άκρη, όπως το να αλλάξεις εργασία ή καριέρα, να ασχοληθείς με ένα αγαπημένο σου χόμπι ή να βρεις ένα καινούριο, να αθληθείς, να κοινωνικοποιηθείς κλπ.

Φαντάσου ότι αυτή η εξάσκηση στους νέους τρόπους συσχέτισης με τους άλλους, είναι ένα πείραμα. Μην περιμένεις να πετύχεις μόνιμες αλλαγές αμέσως. Δες τι αποδίδει και τι όχι, κάνε τις δικές σου διορθώσεις και πειραματίσου ξανά. Αρκετά σύντομα, αυτό που έμοιαζε πολύ δύσκολο στην αρχή, θα γίνει κάτι φυσιολογικό για σένα. Σκέψου πόσα πολλά μπορείς να πετύχεις αν βάλεις όλη την ενέργεια και το χρόνο που ξόδευες για τους άλλους, στη δική σου ζωή!!

Η ΜΗΔΕΙΑ ΚΑΙ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΤΑΥΡΟΣ - ΑΝΑΚΥΡΗΞΗ ΘΗΣΕΩΣ ΩΣ ΔΙΑΔΟΧΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΙΓΕΑ

Η Μήδεια ήταν κόρη του βασιλιά της Αίας, Αιήτη και αδερφή με την Χαλκιόπη και τον Άψυρτο. Από τον Αιήτη που ήταν γιός του βασιλιά της Ακροκορίνθου Ήλιου ήταν ανηψιά της Κίρκης, και της Πασιφάης αλλά και της Περσίδος και του Αλοέως. Όμως από την συγγένεια αυτή μας ενδιαφέρει αυτή της Πασιφάης αφού συνδέεται με τον Μινώταυρο και το κατόρθωμα του Θησέως στην Κρήτη.

Η Πασιφάη παντρεύεται τον Μίνωα τον Β’ που είναι δισέγγονος του Μίνωα του Α΄ του βασιλιά της Κνωσού και μέγα νομοθέτη ο οποίος ως γνωστό κάθε εννέα χρόνια πήγαινε στην Ίδη και απομονωνόταν σε ένα σπήλαιο όπου ο Ζεύς του έδινε συμβουλές για την βελτίωση των υπαρχόντων νόμων ή την δημιουργία νέων που βοηθούσαν στην καλύτερη διακυβέρνηση! Για την άρτια από κάθε άποψη βασιλεία του ο Μίνως ο Α’ μετά τον θάνατό του ορίσθηκε από τον Δία, Κριτής στον Άδη!

Γιός του Λύκαστου και της Ίδης, ο Μίνως ο Β΄ παντρεύεται την Πασιφάη.

Ο Ποσειδών που είχε στείλει έναν ταύρο μέσα από την θάλασσα για να τον θυσιάσει ο Μίνως προς τιμή του, εξοργίστηκε διότι ο Κρήτας βασιλιάς θαμπώθηκε τόσο από την ομορφιά του ζώου ώστε θυσίασε κάποιο άλλο στην θέση του και αυτό το έβαλε ανάμεσα στο κοπάδι του.

Τότε ο Θεός στέλνει οίστρο στην Πασιφάη που ερωτεύεται τον Ταύρο, αλλά μην μπορώντας να ικανοποιήσει τον ερωτικό της αυτό πόθο, ζητά την βοήθεια του Δαιδάλου, του αθηναίου αρχιτέκτονα που είχε έρθει στην Κρήτη εξ’ αιτίας μιας κατηγορίας για φόνο που τον βάρυνε στην πατρίδα του.

Ο Δαίδαλος βρήκε την λύση κατασκευάζοντας μια ξύλινη αγελάδα στην οποία η Πασιφάη μπήκε μέσα ξεγελώντας τον ταύρο και γεννά από την ένωση αυτή τον Μινώταυρο που είναι άνθρωπος μεν κατά το σώμα αλλά με κεφάλι ταύρου. Αυτόν ο Μίνως από την ντροπή του τον είχε κλεισμένο στον Λαβύρινθο που είχε κατασκευάσει ο Δαίδαλος και εκεί τον έτρεφε με τον φόρο που έπαιρνε από την Αθήνα μετά την φόρου υποτέλεια που επέτυχε εξ’ αφορμής του θανάτου του γιού του Ανδρόγεω.

«…κομισθῆναι μὲν δὴ τὸν ταῦρον τοῦτόν φασιν ἐς Πελοπόννησον ἐκ Κρήτης καὶ Ἡρακλεῖ τῶν δώδεκα καλουμένων ἕνα καὶ τοῦτον γενέσθαι τὸν ἆθλον· ὡς δὲ ἐς τὸ πεδίον ἀφείθη τὸ Ἀργείων, φεύγει διὰ τοῦ Κορινθίου ἰσθμοῦ, φεύγει δὲ ἐς γῆν τὴν Ἀττικὴν καὶ τῆς Ἀττικῆς ἐς δῆμον τὸν Μαραθωνίων, καὶ ἄλλους τε ὁπόσοις ἐπέτυχε καὶ Μίνω παῖδα Ἀνδρόγεων ἀπέκτεινε. Μίνως δὲ ναυσὶν ἐπ᾽ Ἀθήνας πλεύσας—οὐ γὰρ ἐπείθετο ἀναιτίους εἶναι σφᾶς τῆς Ἀνδρόγεω τελευτῆς—ἐς τοσοῦτον ἐκάκωσεν, ἐς ὃ συνεχωρήθη οἱ παρθένους ἐς Κρήτην ἑπτὰ καὶ παῖδας ἴσους ἄγειν τῷ λεγομένῳ Μίνω ταύρῳ τὸν ἐν Κνωσσῷ Λαβύρινθον οἰκῆσαι· τὸν δὲ ἐν τῷ Μαραθῶνι ταῦρον ὕστερον Θησεὺς ἐς τὴν ἀκρόπολιν ἐλάσαι καὶ θῦσαι λέγεται τῇ θεῷ, καὶ τὸ ἀνάθημά ἐστι τοῦ δήμου τοῦ Μαραθωνίων»( Παυσανίας Αττικά, κεφ. 27, παραγρ. 10).

Εδώ ο Παυσανίας λέει πως ο θάνατος του Ανδρόγεω συνέβη κατά το κυνήγι του Μαραθωνίου Ταύρου, όμως υπάρχουν και άλλες εικασίες περί του θανάτου του Ανδρόγεω, όπου λέγεται πως είχε έρθει στην Αθήνα και είχε συνάψει σχέσεις με τους Παλλαντίδες και από τον φόβο αυτού ο πατέρας του Θησέα, ο Αιγέας, έβαλε και τον σκότωσαν στην περιοχή της Οινόης.

Και ήταν ο φόρος αυτός , φόρος αίματος, αφού επέβαλε ο Κρήτας βασιλιάς να του αποστέλλονται ετησίως επτά νέοι και επτά νέες από την Αθήνα ! Και αυτά τα παιδιά τα επέλεγαν κατόπιν κλήρου. Έτσι έπεσε ο κλήρος την επόμενη χρονιά από την έλευσή του στην Αθήνα, στον Θησέα! Κάποιοι όμως λένε πως εκουσίως θέλησε ο Θησεύς να αποτελέσει ένα από τα θύματα του Μινώταυρου με σκοπό την εξόντωσή του! Μ’ άλλα λόγια είχε κατά νου έναν ακόμη άθλο!!!

Όμως ας γυρίσουμε λίγο πιο πίσω, χρονικά, για να δούμε ποια η σύνδεση του Θησέα με την Μήδεια αλλά και πως έφθασε στο σημείο να αναλάβει τον μεγαλύτερο άθλο του !

Ερχόμενος στην Αθήνα λοιπόν ο Θησεύς, βρίσκει τον πατέρα του Αιγέα παντρεμένο με την Μήδεια, η οποία μετά την θανάτωση των παιδιών της, σε εκδίκηση για το γάμο που ετοίμαζε ο Ιάσων (σύζυγός της και αρχηγός της Αργοναυτικής Εκστρατείας τον οποίο είχε βοηθήσει να πάρει το χρυσόμαλλο δέρας από την Αία) με την κόρη του Κορίνθιου Βασιλιά, έφυγε στην Αθήνα όπου επέτυχε να την παντρευτεί ο άτυχος στο θέμα απογόνων Αιγεύς.

Η Μήδεια όμως, αμέσως κατάλαβε ποιος ήταν ο νέος που κατέφθασε στην πόλη τους, και με τον φόβο πως ο γιός που είχε αποκτήσει με τον Αιγέα θα έχανε την βασιλεία, κατέστρωσε σχέδιο για την εξόντωσή του!

Έτσι λέει στον Αιγέα πως ο νέος αυτός πρέπει να έχει σχέση με τους Παλλαντίδες, τα παιδιά του αδερφού του, πενήντα τον αριθμό, οι οποίοι επιβουλεύονταν τον θρόνο του.

Έτσι τον συμβούλευσε να τον στείλει προς εξόντωση του Μαραθωνίου Ταύρου που λυμαινόταν την περιοχή και είχε καταστεί φόβος και τρόμος.

Αυτός ο Ταύρος ήταν που είχε χαρίσει ο Ποσειδών στον Μίνωα Β ΄ και αυτός που ο Ηρακλής είχε διεταχθεί από τον Ευρυσθέα να φέρει στην Τίρυνθα.

Τότε, κατά τον έβδομο άθλο του ο Ηρακλής πραγματικά τον είχε φέρει μπροστά στον Τιρύνθιο βασιλιά προς επιβεβαίωση του άθλου, και στην συνέχεια τον άφησε ελεύθερο. Αυτός αφού περιπλανήθηκε στην Λακεδαίμονα, την Αρκαδία από εκεί πέρασε στην Κόρινθο και δια μέσω του Ισθμού έφθασε στον Μαραθώνα όπου τελικώς έμεινε προκαλώντας πολλές καταστροφές. Ήταν τόσο τρομερός και φοβερός και κανείς δεν μπορούσε να κάνει τίποτα παρά να υπομένει τα αποτελέσματα των καταστροφών του!

«...Κρησὶ τήν τε ἄλλην γῆν καὶ τὴν ἐπὶ ποταμῷ Τεθρίνι ταῦρος ἐλυμαίνετο. πάλαι δὲ ἄρα τὰ θηρία φοβερώτερα ἦν τοῖς ἀνθρώποις ὡς ὅ τ᾽ ἐν Νεμέᾳ λέων καὶ ὁ Παρνάς<ς>ιος καὶ δράκοντες τῆς Ἑλλάδος πολλαχοῦ καὶ ὗς περί τε Καλυδῶνα καὶ Ἐρύμανθον καὶ τῆς Κορινθίας ἐν Κρομ[μ]υῶνι, ὥστε καὶ ἐλέγετο τὰ μὲν ἀνιέναι τὴν γῆν, τὰ δὲ ὡς ἱερὰ εἴη θεῶν, τὰ δὲ καὶ ἐς τιμωρίαν ἀνθρώπων ἀφεῖσθαι…
…κομισθῆναι μὲν δὴ τὸν ταῦρον τοῦτόν φασιν ἐς Πελοπόννησον ἐκ Κρήτης καὶ Ἡρακλεῖ τῶν δώδεκα καλουμένων ἕνα καὶ τοῦτον γενέσθαι τὸν ἆθλον· ὡς δὲ ἐς τὸ πεδίον ἀφείθη τὸ Ἀργείων, φεύγει διὰ τοῦ Κορινθίου ἰσθμοῦ, φεύγει δὲ ἐς γῆν τὴν Ἀττικὴν καὶ τῆς Ἀττικῆς ἐς δῆμον τὸν Μαραθωνίων
» ( Παυσανία «Αττικά», κεφ. 27, παραγρ. 9-10)

Πραγματικά ο Θησέας ξεκίνησε προς ανεύρεση του Ταύρου και λίγο πριν φθάσει στον Μαραθώνα συνάντησε μια γριά, την Εκάλη, που κατοικούσε στην περιοχή. Αυτή φιλοξένησε τον Θησέα και του έδωσε συμβουλές για το τι πρέπει να κάνει και τι να προσέχει, επειδή τον έβλεπε σαν γιό της. Μάλιστα του υποσχέθηκε πως αν γυρνούσε σώος μετά από αυτό θα θυσίαζε στον Δία ! Ο Θησέας βρήκε τον ταύρο, τον εξολόθρευσε αλλά όταν γύρισε η Εκάλη δεν ζούσε πια. Έτσι ανέλαβε εκείνος να εκπληρώσει την υπόσχεσή της προς τον Δία και πραγματοποίησε την θυσία, επίσης καθιέρωσε προς τιμή της εορτή τα Εκαλήσια και τον Δία ονόμασε Εκαλήσιον! Την δε περιοχή ονόμασε Εκάλη, όπως και μέχρι σήμερα ονομάζεται!

(Πλουτάρχου «Βίοι Παράλληλοι», κεφ. 14, παραγρ. 1-3):

«ὁ δὲ Θησεὺς ἐνεργὸς εἶναι βουλόμενος, ἅμα δὲ καὶ δημαγωγῶν, ἐξῆλθεν ἐπὶ τὸν Μαραθώνιον ταῦρον, οὐκ ὀλίγα πράγματα τοῖς οἰκοῦσι τὴν Τετράπολιν παρέχοντα· καὶ χειρωσάμενος ἐπεδείξατο ζῶντα διὰ τοῦ ἄστεος ἐλάσας, εἶτα τῷ Ἀπόλλωνι τῷ Δελφινίῳ κατέθυσεν.(2)ἡ δὲ Ἑκάλη καὶ τὸ περὶ αὐτὴν μυθολόγημα τοῦ ξενισμοῦ καὶ τῆς ὑποδοχῆς ἔοικε μὴ πάσης ἀμοιρεῖν ἀληθείας. ἔθυον γὰρ Ἑκαλήσια οἱ πέριξ δῆμοι συνιόντες Ἑκάλῳ Διΐ, καὶ τὴν Ἑκάλην ἐτίμων, Ἑκαλίνην ὑποκοριζόμενοι διὰ τὸ κἀκείνην νέον ὄντα κομιδῇ τὸν Θησέα ξενίζουσαν ἀσπάσασθαι πρεσβυτικῶς καὶ φιλοφρονεῖσθαι τοιούτοις ὑποκορισμοῖς.(3)ἐπεὶ δὲ εὔξατο μὲν ὑπὲρ αὐτοῦ τῷ Διί, βαδίζοντος ἐπὶ τὴν μάχην, εἰ σῶς παραγένοιτο, θύσειν, ἀπέθανε δὲ πρὶν ἐκεῖνον ἐπανελθεῖν, ἔσχε τὰς εἰρημένας ἀμοιβὰς τῆς φιλοξενίας τοῦ Θησέως κελεύσαντος, ὡς Φιλόχορος ἱστόρηκεν.»

Αξίζει να σημειωθεί και ένα ακόμη γεγονός που έλαβε χώρα κατά τον άθλο αυτό του Θησέα, και είναι αυτό με τους εργάτες που έκτιζαν τον Ναό του Δελφινίου Απόλλωνος στο Δελφίνιο ( όρμος της Αττικής ο σημερινός Ωροπός) . Ο Ναός αυτός κτιζόταν κατ’ εντολή του Αιγέως προς τιμή της θαλάσσιας ιδιότητας του Θεού, αλλά και της αδερφής του Αρτέμιδος με την επωνυμία Δελφινίας. Περιγράφει λοιπόν ο Παυσανίας στα «Αττικά», κεφ. 19, παραγρ. 1 :

«…ἔστι δὲ καὶ ἄλλο ἱερὸν Ἀπόλλωνος ἐπίκλησιν Δελφινίου. λέγουσι δὲ ὡς ἐξειργασμένου τοῦ ναοῦ πλὴν τῆς ὀροφῆς ἀγνὼς ἔτι τοῖς πᾶσιν ἀφίκοιτο Θησεὺς ἐς τὴν πόλιν· οἷα δὲ χιτῶνα ἔχοντος αὐτοῦ ποδήρη καὶ πεπλεγμένης ἐς εὐπρεπές οἱ τῆς κόμης, ὡς ἐγίνετο κατὰ τὸν τοῦ Δελφινίου ναόν, οἱ τὴν στέγην οἰκοδομοῦντες ἤροντο σὺν χλευασίᾳ, ὅ τι δὴ παρθένος ἐν ὥρᾳ γάμου πλανᾶται μόνη· Θησεὺς δὲ ἄλλο μὲν αὐτοῖς ἐδήλωσεν οὐδέν, ἀπολύσας δὲ ὡς λέγεται τῆς ἁμάξης τοὺς βοῦς, ἥ σφισι παρῆν, [τὸν ὄροφον] ἀνέῤῥιψεν ἐς ὑψηλότερον ἢ τῷ ναῷ τὴν στέγην ἐποιοῦντο…»

Δηλαδή, βλέποντας οι εργάτες τον Θησέα νέο καθαρό και με ένδυμα μακρύ τον πέρασαν για κοπέλα και ρώτησαν που πηγαίνει στις ερημιές μια παρθένα! Εκείνος τότε έλυσε τα βόδια από την άμαξα και σηκώνοντάς την, την εκσφενδόνισε τόσο ψηλά ώστε πέρασε πάνω από την στέγη του Ναού!



Γυρνώντας στην Αθήνα ο Θησεύς έχει να αντιμετωπίσει την Μήδεια εκ νέου, αφού εκείνη βλέποντας πως δεν επέτυχε την εξολόθρευσή του από τον ταύρο, πείθει τον Αιγέα να του δώσει να πιεί δηλητήριο! Πραγματικά ο Αιγεύς τον καλεί σε δείπνο και του προσφέρει το ποτήρι με το δηλητηριασμένο οίνο. Τότε ο Θησεύς βγάζει το σπαθί του να κόψει το κρέας, αλλά εκείνη την στιγμή ο Αιγέας αναγνωρίζει το ξίφος που είχε αφήσει στον βράχο της Τροιζήνας για τον γιό που θα αποκτούσε από την Αίθρα, και με μια κίνηση ρίχνει το ποτήρι με το κρασί στο δάπεδο και ανακράζει τον Θησέα γιό του. Το δε δηλητηριασμένο κρασί χύθηκε στον περίβολο του Δελφινίου Ναού, αφού εκεί κατοικούσε ο Αιγέας και το άγαλμα του Ερμή που βρισκόταν στην πύλη ανατολικά του Ναού, ονόμαζαν Αιγέως Πύλαις.

«Μήδεια γαρ …φαρμάκοις ὑποσχομένη τῆς ἀτεκνίας ἀπαλλάξειν Αἰγέα, συνῆν αὐτῷ. προαισθομένη δὲ περὶ τοῦ Θησέως αὕτη, τοῦ δὲ Αἰγέως ἀγνοοῦντος, ὄντος δὲ πρεσβυτέρου καὶ φοβουμένου πάντα διὰ τὴν στάσιν, ἔπεισεν αὐτὸν ὡς ξένον ἑστιῶντα φαρμάκοις ἀνελεῖν. ἐλθὼν οὖν ὁ Θησεὺς ἐπὶ τὸ ἄριστον οὐκ ἐδοκίμαζε φράζειν αὑτόν, ὅστις εἴη, πρότερος, ἐκείνῳ δὲ βουλόμενος ἀρχὴν ἀνευρέσεως παρασχεῖν, κρεῶν παρακειμένων σπασάμενος τὴν μάχαιραν, ὡς ταύτῃ τέμνων, ἐδείκνυεν ἐκείνῳ. ταχὺ δὲ καταμαθὼν ὁ Αἰγεύς, τὴν μὲν κύλικα τοῦ φαρμάκου κατέβαλε, τὸν δὲ υἱὸν ἀνακρίνας ἠσπάζετο, καὶ συναγαγὼν τοὺς πολίτας ἐγνώριζεν, ἡδέως δεχομένους διὰ τὴν ἀνδραγαθίαν. λέγεται δὲ τῆς κύλικος πεσούσης ἐκχυθῆναι τὸ φάρμακον ὅπου νῦν ἐν Δελφινίῳ τὸ περίφρακτόν ἐστιν, ἐνταῦθα γὰρ ὁ Αἰγεὺς ᾤκει, καὶ τὸν Ἑρμῆν τὸν πρὸς ἕω τοῦ ἱεροῦ καλοῦσιν ἐπ᾽ Αἰγέως πύλαις.» ( Πλουτάρχου Βίοι παράλληλοι, κεφ. 12, παραγρ. 2-3)

Έτσι ανακηρύσσει τον Θησέα γιό του μπροστά στους πολίτες τους οποίους πληροφορεί πως αυτός είναι ο άξιος διάδοχός του! Τότε ήταν που ο Μίνως κατέφθασε στην Αθήνα για να λάβει τον φόρο αίματος που κατέβαλαν οι Αθηναίοι σ’ αυτόν. Και πώς είχαν φθάσει να δίδουν τον βαρύ αυτό φόρο οι κάτοικοι της Αθήνας; Ιδού !

Ο Μίνως ο Β’ είχε τρείς γιούς μεταξύ των οποίων και τον Ανδρόγεω . Αυτός είχε έρθει στην Αθήνα στην γιορτή των Παναθηναίων και έλαβε μέρος στους αγώνες όπου κέρδισε σ’ όλους. Από την ζήλεια των συναγωνιστών του, λέγεται πως τον σκότωσαν ή κατ’ άλλους ότι ο Ανδρόγεω είχε συνάψει πολύ καλές σχέσεις με τους γιούς του Πάλλαντα, και ο Αιγέας έβαλε νε τον σκοτώσουν στην περιοχή Οινόη. Αλλά και ακόμη ότι είχε λάβει μέρος στο κυνήγι του Μαραθωνίου Ταύρου και εκεί σκοτώθηκε, λέγεται.

«…τῶν δὲ Μίνωος υἱῶν Ἀνδρόγεως μὲν εἰς τὰς Ἀθήνας κατήντησε Παναθηναίων συντελουμένων, Αἰγέως βασιλεύοντος, ἐν δὲ τοῖς ἀγῶσι νικήσας τοὺς ἀθλητὰς ἅπαντας συνήθης ἐγένετο τοῖς Πάλλαντος παισίν. ἐνταῦθ´ ὁ μὲν Αἰγεὺς ὑποπτεύσας τὴν Ἀνδρόγεω φιλίαν, μήποθ´ ὁ Μίνως βοηθήσας τοῖς υἱοῖς τοῦ Πάλλαντος ἀφέληται τὴν ἀρχήν, ἐπεβούλευσε τῷ Ἀνδρόγεῳ. βαδίζοντος οὖν αὐτοῦ εἰς τὰς Θήβας ἐπί τινα θεωρίαν, ἐδολοφόνησεν αὐτὸν διά τινων ἐγχωρίων περὶ Οἰνόην τῆς Ἀττικῆς.»( Διοδώρου Ιστορική Βιβλιοθήκη, Βιβλίο Δ’, περί Θησέως, παράγρ. 60)

Η πολυπλοκότητα του έρωτα

Η ομορφιά του έρωτα είναι η αμοιβαία διείσδυση της αλήθειας του άλλου στον εαυτό μας και της δικής μας στον άλλον.

…ο έρωτας είναι ίσως η πιο αληθινή μας θρησκεία και συγχρόνως η πιο αληθινή μας πνευματική νόσος.

Αμφιρρέπουμε ανάμεσα σ’ αυτούς τους δύο πόλους που είναι εξ’ ίσου πραγματικοί. Αλλά, σ’ αυτή τη ταλάντευση, το υπέροχο είναι πως η προσωπική μας αλήθεια αποκαλύπτεται και φέρεται από τον άλλον. Ταυτόχρονα, ο έρωτας μας κάνει να ανακαλύπτουμε την αλήθεια του άλλου.

Η γνησιότητα του έρωτα δεν έγκειται μόνο στο να προβάλουμε την αλήθεια μας στον άλλον και τελικά να μη βλέπουμε τον άλλον παρά μόνο σύμφωνα με τα μάτια μας, έγκειται και στο να μας αφήσει να μολυνθούμε από την αλήθεια του άλλου.

Δεν πρέπει να είμαστε όπως εκείνοι οι πιστοί που βρίσκουν αυτό που ψάχνουν επειδή έχουν σχεδιάσει την απάντηση που περιμένουν. Κι αυτό είναι, επίσης, η τραγωδία: φέρουμε μία τέτοια ανάγκη για έρωτα που μερικές φορές μια συνάντηση μια καλή στιγμή – ή ίσως μια κακή στιγμή – απελευθερώνει τη διαδικασία της κεραυνοβόλησης, της σαγήνης.

Εκείνη τη στιγμή, προβάλουμε στον άλλον την ανάγκη μας για έρωτα, τη σταθεροποιούμε, και αγνοούμε τον άλλον που έγινε η εικόνα μας, το τοτέμ μας.
Τον αγνοούμε πιστεύοντας πως τον αγαπάμε.

Εκεί βρίσκεται, πράγματι, μια από τις τραγωδίες του έρωτα: η μη κατανόηση του εαυτού μας και του άλλου. Αλλά η ομορφιά του έρωτα είναι η αμοιβαία διείσδυση της αλήθειας του άλλου στον εαυτό μας και της δικής μας στον άλλον, είναι να βρούμε την αλήθεια του μέσω του άλλου.

Καταλήγω. Το ζήτημα του έρωτα παλινωδεί σ’ αυτή την αμοιβαία κατοχή: να κατέχουμε αυτό που μας κατέχει.

Είμαστε άτομα που έχουμε φτιαχτεί από διαδικασίες που είναι προγενέστερες από μας∙ κατεχόμαστε από πράγματα που μας ξεπερνούν και που θα φθάσουν μακρύτερα από μας, αλλά, με κάποιον τρόπο, είμαστε ικανοί να τα κατέχουμε.

Παντού, πάντα, η διπλή κατοχή συνιστά το νήμα και την ίδια την πείρα των ζωών μας.

Και θα τελειώσω δίνοντας στην αναζήτηση του έρωτα της διατύπωση του Ρεμπώ, αυτή της αναζήτησης μιας αλήθειας που θα βρίσκεται ταυτόχρονα μέσα σε μια ψυχή και μέσα σ’ ένα σώμα.

Εκλογή - η υπέρτατη ελευθερία σας

Αν εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι δεν διαλέγετε εσείς να είστε δυστυχισμένοι, προσπαθήστε να φανταστείτε αυτή την πορεία των γεγονότων. Κάθε φορά που είστε δυστυχισμένοι υποβάλλεστε σε μια θεραπεία που είναι δυσάρεστη. Ίσως είστε κλειδωμένοι σ’ ένα δωμάτιο μόνοι, για μεγάλο χρονικό διάστημα, ή, αντίθετα, υποχρεώνεστε να βρίσκεστε σε ένα ασανσέρ γεμάτο κόσμο, όπου θα πρέπει να στέκεστε όρθιοι για μέρες.

Μπορεί να σας στερήσουν κάθε τροφή, ή να σας υποχρεώσουν να φάτε ένα φαγητό που το βρίσκετε ιδιαίτερα αηδιαστικό. Ή ίσως οι άλλοι σας υποβάλλουν σε σωματική ταλαιπωρία, όχι ψυχολογική, στην οποία εσείς υποβάλλετε τον εαυτό σας. Φανταστείτε ότι υποβάλλεστε σε οποιαδήποτε απ’ αυτές τις τιμωρίες, μέχρι να διώξετε μακριά τα συναισθήματα που σας προκαλούν δυστυχία. Πόσο καιρό νομίζετε ότι θα μπορέσετε να κρατήσετε τα συναισθήματα αυτά;

Υπάρχουν πολλές πιθανότητες ότι θα μπορέσετε να τα ελέγξετε πολύ γρήγορα. Έτσι το πρόβλημα δεν είναι αν θα μπορείτε ν’ αναλάβετε τον έλεγχο των συναισθημάτων σας, αλλά αν θα το κάνετε. Πόσα πρέπει να υποφέρετε ακόμη, προτού αποφασίσετε να κάνετε αυτή την εκλογή; Μερικοί άνθρωποι προτιμούν να τρελαθούν, παρά ν’ αναλάβουν έναν τέτοιο έλεγχο. Άλλοι, απλούστατα, τα εγκαταλείπουν και υποκύπτουν σε μια ζωή αθλιότητας, επειδή το μερίδιο του οίκτου που δέχονται είναι μεγαλύτερο από την ανταμοιβή του να είναι ευτυχισμένοι.

Το πρόβλημα εδώ είναι η ικανότητά σας να διαλέξετε την ευτυχία, ή τουλάχιστον να μη διαλέξετε τη δυστυχία σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής σας.

Μια πολύ τολμηρή σκέψη πιθανόν, αλλά καλύτερα θα 'ταν να την εξετάσετε προσεκτικά προτού την απορρίψετε, αφού το να την αγνοήσετε ισοδυναμεί με την εγκατάλειψη του ίδιου του εαυτού σας. Η απόρριψή της σημαίνει ότι πιστεύετε πως κάποιος άλλος, αντί για σας, αναλαμβάνει την ευθύνη απέναντι σας.

Αλλά και το να διαλέξετε να είστε ευτυχισμένοι μπορεί να μοιάζει πιο εύκολο από μερικά πράγματα που καθημερινά αναστατώνουν τη ζωή σας.

Ακριβώς όπως είστε ελεύθεροι να διαλέξετε την ευτυχία αντί τη δυστυχία, έτσι και σε μυριάδες γεγονότα της καθημερινής ζωής είστε ελεύθεροι να διαλέξετε ανάμεσα σε μια συμπεριφορά αυτοεκπλήρωσης και σε μια συμπεριφορά ηττοπάθειας.

Στην εποχή μας, αν οδηγείτε αυτοκίνητο υπάρχουν πιθανότητες να βρεθείτε συχνά σε «μποτιλιάρισμα».

Θυμώνετε, βρίζετε τους άλλους οδηγούς, καταριέστε τους πεζούς, αφήνετε τα συναισθήματά σας να ξεσπάσουν ενάντια σ' όλους και στο καθετί γύρω σας;

 Και δικαιολογείτε αυτή σας τη συμπεριφορά λέγοντας ότι το μποτιλιάρισμα πάντα σας δίνει στα νεύρα, ότι απλούστατα δεν μπορείτε να ελέγξετε πότε θα συμβεί;

Αν είναι έτσι, τότε έχετε συνηθίσει να σκέφτεστε μερικά πράγματα για τον εαυτό σας και τον τρόπο που αντιδράτε σ' ένα μποτιλιάρισμα.

Αλλά τι θα γίνει αν δοκιμάσετε να σκεφτείτε κάτι άλλο;

Τι θα συμβεί αν αποφασίσετε να χρησιμοποιήσετε το μυαλό σας μ’ έναν αυτοενισχυτικό τρόπο;

Μπορεί να σας πάρει χρόνο, αλλά θα μάθετε να μιλάτε στον εαυτό σας με νέο τρόπο, θα συνηθίσετε σε μια νέα συμπεριφορά που μπορεί να συμπεριλαμβάνει το να σφυρίζετε ή να τραγουδάτε την ώρα του μποτιλιαρίσματος, να υπαγορεύετε επιστολές στο μαγνητόφωνό σας για τη γραμματέα σας ή να ασκείστε συγκρατώντας το θυμό σας για τριάντα δευτερόλεπτα.

Δεν χρειάζεται να μάθετε να σας αρέσει το μποτιλιάρισμα, αλλά πρέπει να μάθετε να εφαρμόζετε στην πράξη, πολύ αργά στην αρχή, νέες σκέψεις.

 Έχετε αποφασίσει να μη νιώθετε δυσάρεστα, έχετε διαλέξει να υποκαταστήσετε αυτή τη δυσαρέσκεια κάνοντας αργά, προοδευτικά βήματα προς νέα υγιή συναισθήματα και συνήθειες, διώχνοντας από μέσα σας τα παλιά συναισθήματα ηττοπάθειας.

Πως να δείξω αγάπη;

Κάποτε με πλησίασε ένας άντρας και με ρώτησε:

-Τι μπορώ να κάνω για να της δείξω ότι την αγαπώ και ότι θέλω να είμαι κοντά της και πάλι;

- Φύγε από το μυαλό σου και άφησε την καρδιά να σε οδηγήσει. Μόνο αυτή ξέρει να σου πει.

- Και αν αυτή δεν με δεχτεί;

- Πόσο σημασία έχει αυτό για εσένα; Γιατί θέλεις εγγυήσεις; Γιατί θες να δράσεις εκ του ασφαλούς; Η ζωή όπως και η αγάπη είναι ένα ρίσκο. Το παίρνεις και ακολουθείς την καρδιά σου. Και αν δεν πετύχεις το σκοπό σου, τουλάχιστον λες ότι προσπάθησες ολοκληρωτικά, με όλο σου το είναι. Κάνε το βήμα σου με ειλικρίνεια, σκέψου πόσο σημαντικό είναι να είσαι κοντά της και άφησε όλα τα σενάρια του νου στην άκρη.

Ναι μπορεί να σε απορρίψει, μπορεί να σε πληγώσει, μπορεί να δυσαρεστηθείς από την συνάντηση σου μαζί της. Όμως θα έχεις πετύχει να είσαι ο εαυτός σου και σε κάθε περίπτωση αυτή η αίσθηση και αυτή η εμπειρία είναι που χρειάζεται να ζήσεις.

Σε κάθε περίπτωση η αγάπη και ο πόνος, τσαλακώνουν τον εγωισμό, οπότε ότι και να πάρεις κερδισμένος θα βγεις!!

Ζήσε την ζωή σου, σαν να πρόκειται να πεθάνεις αύριο, δείξε την αγάπη σου σε ανθρώπους που αγαπάς. Αν αύριο θα τους βλέπεις από τον ουρανό, θα λυπάσαι που περίμενες το χρόνο να περάσει μέχρι να είσαι έτοιμος να τους δείξεις πόσο τους αγαπάς.

Γιατί αγάπη είναι όταν δεν μπορεί τίποτα να εμποδίσει την καρδιά να αναλάβει δράση.

Ένα γράμμα για σένα που νοιώθεις μόνος…

Μοναξιά δεν είναι να είσαι μόνος αλλά να νοιώθεις μόνος. Μπορεί ακόμα να βρίσκεσαι ανάμεσα σε κόσμο και το μόνο που να αισθάνεσαι να είναι η φασαρία. Όλοι περάσαμε ή περνάμε από αυτό το στάδιο. Το στάδιο του τοίχου όπως θα το ‘λεγα. Ιδιαίτερα, όταν αισθάνεσαι την προδοσία και τη μαχαιριά πίσω από την πλάτη σου, τα συναισθήματα είναι ακόμα πιο έντονα. Η πλάτη ακούει ακόμα και τους ψίθυρους που η ακοή αδυνατεί.

Κάτι τέτοιες στιγμές νοιώθεις πως ακόμα όλοι σε εγκαταλείπουν. Το πιο ανθρώπινο συναίσθημα.

Πόσες φορές, ένοιωσες πως έχασες τον εαυτό σου, την πυξίδα σου; Πόσες φορές πνιγήκαμε στα δάκρυα, των ατελείωτων γιατί; Πόσες φορές ένοιωσες πιόνι ανθρώπων που δυστυχώς δεν μεγάλωσαν, δεν έμαθαν μέσα από τις εμπειρίες και τα βιώματα τους και συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τον διπλανό τους σαν τα ξεχασμένα παιχνιδάκια στο συρτάρι., που πότε τα βαριούνται και τα πετάνε από ‘δω κι από κει και πότε παίζουν μ’ αυτά για δική τους ικανοποίηση. Άραγε πόσοι άνθρωποι έχουν φύγει από τη ζωή γιατί κάποιοι αντί να τους αγκαλιάσουν, τους «δάγκωσαν» και τους άδειασαν;

Μια βόλτα στο λιμάνι και θα καταλάβεις πολλά.. Θα δεις πόσο σκάρτοι και πόσο σάπιοι γίναμε. Άνθρωποι «πεταμένοι» στο δρόμο από τις τράπεζες, τους σπιτονοικοκύρηδες. Μα το πιο σημαντικό; «Πετάμενοι» στα παγκάκια από ανθρώπους. Ο πλούτος, η υπερβολή και η ρηχότητα του σήμερα κατάφεραν να καταστρέψουν σχέσεις και πνευματικές αξίες. Μα να θυμάσαι πως «η ψυχή υποφέρει όταν ζούμε επιφανειακά». Οι γενναίοι συνήθως είναι αυτοί που είναι ή νοιώθουν μόνοι. Γιατί αυτοί απλούστατα ξέρουν και να αγαπούν. Ένας γενναίος δεν πρέπει να νοιώθει εγκαταλελειμμένος από το Θεό ακόμα κι αν δεν το βλέπει. Ακόμα και εκεί που νοιώθεις πως όλα στρέφονται εναντίον σου, που οι πόρτες είναι κλειστές και ο ουρανός «κλείνεται» και «κωφεύει» στις δεήσεις μας και στις προσευχές μας.

Καμιά φορά η καταιγίδα έρχεται για να σου ανοίξει νέους ορίζοντες. Γιατί ίσως εσύ τόσο καιρό αδυνατούσες να τους δεις. Μήπως η καταιγίδα ήρθε για να σε λυτρώσει; «Να ξέρεις πως όσο αγαπάς μεταμορφώνεις τη σκλαβιά σε ελευθερία, αν δεν μπορείς όμως να αγαπήσεις καλύτερα να σταματήσεις τα πάντα τώρα». «Μάθε όμως να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη» και να θυμάσαι πως ο νικητής είναι πάντα μόνος.

Να προσέχεις το βλέμμα

Της θύμιζε κατά τις συνεδρίες τους εκείνο το ωραίο του Νίτσε: «Μ’ αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά απ’ την πληγή του». Να δουλέψουμε με τις πληγές μας αλλά να μην τις γλείφουμε∙ κινδυνεύουμε να διαστρέψουμε τις ηδονές μας. Η ψυχή είναι πανίσχυρη. Μην κολλάς! Μην κολλάς ούτε στην ψυχανάλυση, προορίζεται μονάχα για τις πληγές, για την ψυχή σου θα προχωρήσεις πιο πέρα, στην πνευματική περιπέτεια. Για να σου δώσω να καταλάβεις, είναι σαν να πηγαίνεις σε έναν ορθοπεδικό γιατί έσπασες το πόδι σου. Ο ορθοπεδικός θα σου γιατρέψει το κάταγμα, δε θα σου μάθει όμως ούτε να βαδίζεις, ούτε ποιο δρόμο θα περπατήσεις, ούτε πολύ περισσότερο τον προορισμό.

Η ευθύνη σου είναι αμεταβίβαστη. Αν κάτσεις εκεί να σου χαϊδεύουν, να σου κάνουν μασάζ στο σπασμένο πόδι σου, θα ατροφήσεις, θα μείνεις ακίνητος. Ο δρόμος είναι αποκλειστικά δικός σου. Πολύ δύσκολο αυτό αλλά τίποτα σαγηνευτικότερο. Ετοιμάσου να με εγκαταλείψεις πριν παραλύσεις στο ντιβάνι μου. Να μην εμπιστεύεσαι με την πρώτη τα συναισθήματά σου, ούτε αγαπώ, ούτε δεν αγαπώ να λες εύκολα.

 Τα ένστικτα ξέρουν θαυμάσια να προσποιούνται πως είναι συναισθήματα ή να εκλογικεύουν την παρουσία τους με δήθεν πνευματικές ιδέες. Μην νομίζεις καν ότι συμπονάς τον άλλον όσο νομίζεις. Πάρα πολλές φορές συμπονούμε από ταύτιση, όχι από ανθρωπιά.

Παίρνουμε το δράμα του άλλου μέσα μας, φανταζόμαστε πως είμαστε εμείς που μας συμβαίνει και μ’ αυτή τη μετάθεση υποφέρουμε επειδή υποφέρουμε για μας. Συχνά δηλαδή η λύση για κάποιον είναι αυτολύπη. Θέλω να πω δεν είναι ο άλλος το θέμα της στενοχώριας μας, αιτία είναι η ιδέα μας ότι ίσως συμβεί αυτό σε μας και προληπτικά το ζούμε.

Πάλι ο εγωκεντρισμός κάνει παιχνίδι, πολύ δύσκολα συμπάσχουμε με τα παθήματα του όντως άλλου, πάρα πολύ δύσκολα τον καταλαβαίνουμε. Πώς να σου το πω; Δε γίνομαι εγώ εσύ, κάνω εσένα εγώ…Εκείνο που έλεγαν οι αρχαίοι, πως «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», στην πραγματικότητα των συναισθημάτων, εγώ σου λέω πως μέτρον πάντων: Εγώ. Ο πλησίον είναι τρομερά απόμακρη γη. Για να μη σου πω ανύπαρκτη…Η ουτοπία του άλλου! Μακάρι, και πιθανόν να υπερβάλλω.

Άλλο μετουσιώνω ένα πάθος μου, άλλο το εκλογικεύω. Η μετουσίωση είναι αγώνας και κάποτε υπέρβαση, η εκλογίκευση είνα πρόφαση εν αμαρτίαις. Μην κρίνεις από τις πράξεις αυτές καθαυτές, δεν εξηγούν πάντα την ουσία τους. Να γυρεύεις την κρυμμένη πρόθεση, εκεί υπάρχει η εντιμότητα, η καθαρότητα ή όχι της καρδιάς. Ένας υπέρμετρα εγωιστής μπορεί να διαλέξει για επίδειξη το ρόλο αγίου. Να ζει με σκληρή άσκηση, να κινείται με εντυπωσιακή ευσέβεια, να μοιράζει περιουσίες στην ελεημοσύνη. Όμως σκοπός του δεν είναι η συμπόνοια, είναι η προβολή, η επίδειξη, ένας αυτοθαυμασμός∙ ένας θρίαμβος στον δικό του κύκλο.

Να προσέχεις. Να προσέχεις το βλέμμα περισσότερο απ’ τα λόγια.

Αγκάλιασε την δική σου κραυγή...Δώσε πρόθεση αγάπης...Θα δεις πως είσαι πλούσιος, επαρκής κι ευγνώμων...

Όλοι καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ανεπίγνωστων «κραυγών» για αγάπη.

Στη οικογένεια, ανάμεσα σε φίλους, σε συντροφικές σχέσεις, σ’ αυτές των γονέων με τα παιδιά τους, στην δουλειά, στον δρόμο…

…Όπου βλέπεις δύο, ή περισσότερους να τσακώνονται, ή να επικρίνουν πάντα το ίδιο μοτίβο: Είναι σαν να ακούς να λένε:

«Δεν πήρα –γι’αυτό- δεν έχω μέσα μου αγάπη. Πονάω που ακόμα δεν αγαπήθηκα –καθόλου ή αρκετά- που δεν την ανακάλυψα.

Όμως, δεν θέλω ακόμα να δω πως εγώ φταίω (το μερίδιο της δικής μου ευθύνης).

Γι’ αυτό θυμώνω μαζί σου: ναι, εσύ δεν μου την έδωσες, αυτή την στιγμή δεν θες να μου την προσφέρεις! Εσύ λοιπόν φταις που εγώ νιώθω σήμερα ελλιπής, «κουτσουρεμένος», και πονάω… Εσύ φταις και για το ότι νιώθω θυμό για σένα…».

Κι εσύ, μπαίνοντας στον καυγά, στο τριπάκι της μομφής, θυμώνοντας μαζί του, είναι σα να του απαντάς: «Αφού δεν νοιάζεσαι για τα συναισθήματά μου, ούτε εμένα με νοιάζει που εσύ δεν έχεις αγαπηθεί! Παρόλα αυτά, ναι, υποψιάζομαι πως κι εγώ φταίω που εσύ νιώθεις αναξιαγάπητος, όμως καθόλου δεν θέλω να το ξέρω…

Εσένα σε νοιάζει που κι εγώ αισθάνομαι μόνος; Χωρίς αγάπη; Δεν βλέπω να σε απασχολεί.. Αν σ’ ένοιαζε, δεν θα μου φώναζες…

Λοιπόν, αν θες να ξέρεις, ναι, κι εμένα δεν μ’ αγαπάει κανείς! Ναι, υποψιάζομαι πως κι εγώ ευθύνομαι γι’ αυτό, αλλά ούτε εγώ –όπως κι εσύ- δεν θέλω να το δω…

Και, ναι, θα συνεχίζω να ουρλιάζω, όπως κι εσύ, μέχρι να βρεθεί κάποιος, να μου προσφέρει αυτό που μου λείπει: αγάπη…»

Ο παραπάνω μυστικός διάλογος είναι συνήθως εσωτερικός.
Δεν εξωτερικεύεται ποτέ στο επίπεδο της ανθρώπινης διάδρασης.

Όλες οι πλευρές κραυγάζουν -ανεπίγνωστά τους- για αγάπη. Γίνονται, κυριολεκτικά, ζητιάνοι της αγάπης.

Αντί όμως να την ζητήσουν σαν «ζητιάνοι», οι άνθρωποι κλειδώνονται ερμητικά στην μοναξιά της ελλειμματικότητας τους, επειδή αρνούνται της επίγνωσή της. Επειδή δεν θέλουν να μοιραστούν την ευαλοτότητα που απορρέει από την συνειδητοποίηση της ενοχής -αποκύημα της ανθρώπινης ατέλειας-, και της συνυπευθυνότητας τους.

Όσο πιο αδύναμοι κι απροστάτευτοι αισθάνονται, τόσο περισσότερο φοβούνται να σταθούν απέναντι στον άλλον εκθέτοντας με ειλικρίνεια τον πόνο τους.

Κι έτσι, ο πόνος , ο ανεπίγνωστος, μεγαλώνει και βαθαίνει μέσα τους. Και, μαζί του, η διαπροσωπική «κόλαση» διευρύνεται…

Μόνο που, –για σκέψου!- εσύ θα δινες ποτέ φιλοδώρημα σε κάποιον που, αντί να επαιτεί την βοήθειά σου, σε βρίζει, σε κακολογεί, σου θυμώνει και σε επικρίνει…; Φαντάζομαι πως όχι.

Κι αν, -αφού όλοι, ιδία βουλήση, κλειδωμένοι μέσ’ τα κλουβιά του φόβου μας- κανείς δεν δίνει στον άλλον την πολυπόθητη ελπίδα της αγάπης, από ποιόν θα την πάρουμε…;

Σου λέω, λοιπόν, πριν απαντήσεις στον καταιγισμό του θυμού του με τον δικό σου θυμό-φόβο, κάνε τον κόπο να σκύψεις μέσα σου μεθοδικά, δες την πανανθρώπινη μοναξιά σου, κι απ’ αυτήν την θέση του «μάρτυρα» της μοναξιάς, αγκάλιασε την κραυγή του αδερφού σου για αγάπη.

Αγκάλιασε την δική σου κραυγή.

Δώσε με τη σιωπή, το βλέμμα, τα ζεστά σου λόγια, αυτό που νομίζεις ότι, επειδή δεν σου δόθηκε, δεν το χεις.

Δώσε πρόθεση αγάπης.

Και –θα με θυμηθείς!- όσο δίνεις αυτό που ποτέ δεν είχες, ούτε το χεις, τόσο περισσότερο θ’ ανακαλύπτεις, πως από πάντα τοχες, πριν ακόμα γεννηθείς…

Θα δεις πως είσαι πλούσιος, επαρκής κι ευγνώμων.

Και οι δικοί σου, μαζί σου, θα πλουτίζουν τον εαυτό τους και τους άλλους…

Είναι σωστό να απειλούμε τα παιδιά να πουν την αλήθεια?

Η απειλή στα παιδιά με τιμωρία αν λένε ένα ψέμα είναι τελικά αντιπαραγωγική, είναι τα αποτελέσματα μιας πρόσφατης έρευνας.

Η μελέτη αποκάλυψε ότι τα παιδιά είναι λιγότερο πιθανό να είναι ειλικρινής, αν φοβούνται να τιμωρηθούν από ό, τι αν τους ζητηθεί να πουν την αλήθεια, επειδή είναι το σωστό πράγμα που κάνει, θα τους κάνει να αισθάνονται καλά ή επειδή θα ευχαριστήσουν τον ενήλικα.

Οι επιστήμονες πίσω από το ερευνητικό κομμάτι, πιστεύουν ότι τα ευρήματα προσφέρουν "χρήσιμες πληροφορίες" για γονείς με μικρά παιδιά, καθώς και επαγγελματίες που εργάζονται μαζί τους σε τακτική βάση, όπως οι δάσκαλοι.

"Η κατώτατη γραμμή είναι ότι η τιμωρία δεν προάγει την αλήθεια", δήλωσε Victoria Talwar, επικεφαλής ερευνητής της μελέτης.

Συνοψίζοντας θα έπρεπε ακόμα και ακόμα και όταν κάνουν κάτι μη σωστό οι μικροί μας φίλοι, να τους προσεγγίζουμε με περισσότερη κατανόηση.

Ακόμα πιο σωστό θα ήταν να βρείτε τον λόγο που το παιδί νιώθει ενοχές να πεί την αλήθεια, καθώς και να δείτε τον λόγο που το ανάγκασε να κάνει μια άσχημη πράξη.

Σύμφωνα με έρευνα από το πανεπιστήμιο McGill, που δημοσιεύθηκε στο Journal of Experimental (εγχειρίδιο παιδοψυχολογίας) , η απειλή της τιμωρίας στην πραγματικότητα μειώνει την πιθανότητα ότι οι νέοι θα πουν την αλήθεια όταν τους λένε να το πράξουν.

 Σημαντικό είναι να χτίζουμε γέφυρες επικοινωνίας και όχι τοίχους τιμωρίας , που οδηγούν στην αποξένωση με το παιδί.

Τα μυστικά όσων δεν ανησυχούν ποτέ

 Τι κρύβεται μέσα στο μυαλό όσων κοιμούνται σαν πουλάκια, σπανίως ανησυχούν και το στρες φαίνεται να μην τους αγγίζει;

 Κάνουμε μια βουτιά στις σκέψεις εκείνων που δεν αφήνουν τη συνεχή ανησυχία να στοιχειώσει τη ζωή τους και αποκαλύπτουμε τα μυστικά τους.

Η ανησυχία είναι ωφέλιμη όταν μας κινητοποιεί να δράσουμε και να βρούμε λύσεις. Όταν όμως στο μυαλό μας κυριαρχούν τα χειρότερα σενάρια, τότε ξεκινούν τα προβλήματα. «Και αν με απολύσουν και καταλήξω στο δρόμο;», «Και αν δεν πληρώσω το πρόστιμο και βρεθώ χρεωμένος και μπω στη φυλακή;», «Τι θα συμβεί αν…;».

Η υπερβολική ανησυχία, που συνδυάζεται με μπόλικα στοιχεία αβεβαιότητας και καταστροφολογίας, σπανίως ωφελεί. Οι άνθρωποι που ανησυχούν υπερβολικά συνήθως φοβούνται μια απροσδιόριστη απειλή - ένα αόριστο κακό ενδεχόμενο στο μέλλον. Η συνεχής ανησυχία είναι δυνατόν να επηρεάσει τη ζωή μας και να μας παραλύσει συναισθηματικά.

Μπορούμε, όμως, να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο των παράλογων φόβων παίρνοντας πρώτα απ’ όλα μαθήματα από εκείνους που δεν χάνουν τον ύπνο τους, ούτε τρώνε τα νύχια τους ανησυχώντας για το «τι θα συμβεί αν...». Ας δούμε, λοιπόν, πώς σκέφτονται.

 Εστιάζουν στο παρόν

Μία από τις μεγαλύτερες διαφορές ανάμεσα σε εκείνους που ανησυχούν υπερβολικά και σε όσους δεν αφήνουν την ανησυχία να επηρεάζει τη ζωή τους είναι ότι οι δεύτεροι δεν αναλώνονται σκεπτόμενοι διαρκώς τι θα φέρει το μέλλον.

Το μυστικό Μια τεχνική που μπορεί να μας βοηθήσει είναι να σημειώσουμε σε ένα χαρτί ποιο ακριβώς είναι το θέμα που μας ανησυχεί, έτσι ώστε να μην αφήσουμε το μυαλό μας να παρασυρθεί από παράλογες φοβίες που μας απομακρύνουν από το αληθινό πρόβλημα.

Αποστασιοποιούνται

Οι άνθρωποι που δεν ανησυχούν υπερβολικά όταν έρχονται αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα παίρνουν τις αποστάσεις τους, γεγονός που τους επιτρέπει να δουν την κατάσταση πιο αντικειμενικά και με τη συναισθηματική αποστασιοποίηση που είναι απαραίτητη για να βρουν λύσεις.

Το μυστικό Ακόμη και αν αυτό φαίνεται δύσκολο για τους… ανήσυχους τύπους, οι ειδικοί τούς προτείνουν να καταγράφουν τα «χειρότερα σενάρια» που περνούν από το μυαλό τους και να βλέπουν κατά πόσον είναι πιθανά. Να αντιμετωπίζουν, δηλαδή, τις ανησυχίες τους όχι ως γεγονότα, αλλά ως υποθέσεις, τις οποίες ελέγχουν για να δουν αν ευσταθούν. Ο τρόπος αυτός αποδυναμώνει τα εφιαλτικά σενάρια και βοηθά να εστιάσουμε στο τρέχον πρόβλημα.

Ανησυχούν, αλλά… αργότερα

Όλοι οι άνθρωποι ανησυχούν - μάλιστα οι γυναίκες φαίνεται να είναι πιο επιρρεπείς από τους άνδρες, ίσως επειδή εξελικτικά ο ρόλος τους είναι να προστατεύουν τα παιδιά από τους πιθανούς κινδύνους. Ωστόσο, η μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε εκείνους που γίνονται έρμαια των φόβων τους και σε όσους διαχειρίζονται αποτελεσματικά τις ανησυχίες τους είναι ότι οι δεύτεροι δεν αναλώνονται στην καταστροφολογία.

Το μυστικό Μια καλή στρατηγική για την αντιμετώπιση της υπερβολικής ανησυχίας είναι να ασχοληθούμε με αυτήν… αργότερα. Την ώρα που η ενοχλητική σκέψη εισβάλλει στο μυαλό μας ας συνεχίσουμε με τις δραστηριότητές μας, λέγοντας στον εαυτό μας ότι θα σκεφτούμε τι θα κάνουμε με αυτή μια συγκεκριμένη στιγμή της ημέρας αργότερα. Συχνά, το αποτέλεσμα είναι να την ξεχάσουμε εντελώς.

Δεν παρασύρονται

Η συνεχής ανησυχία εμπλέκει τα θύματά της σε έναν φαύλο κύκλο αρνητικών σκέψεων, με αποτέλεσμα ένα πρόβλημα που μπορεί να είναι αντιμετωπίσιμο να φαίνεται ανυπέρβλητο, αφού στο μυαλό τους όλα έχουν ήδη πάει στραβά.

Το μυστικό Καταγράφουμε το πραγματικό πρόβλημα με το οποίο είμαστε αντιμέτωποι στο παρόν, προσπαθώντας να εντοπίσουμε πιθανές λύσεις, τις οποίες και τολμάμε να δοκιμάσουμε ακόμη και αν δεν μπορούμε να γνωρίζουμε εκ των προτέρων την αποτελεσματικότητά τους.

Αποδέχονται την αβεβαιότητα

Η αδυναμία να αποδεχθούμε την αβεβαιότητα βρίσκεται στη ρίζα των παράλογων φόβων. Όσοι ανησυχούν υπερβολικά έχουν μια έντονη ανάγκη να γνωρίσουν και να ελέγξουν ό,τι θα τους συμβεί στο μέλλον. Ανησυχώντας για κάθε πιθανό καταστροφικό σενάριο, πιστεύουν ότι μπορούν να προβλέψουν και να αντιμετωπίσουν ό,τι τους επιφυλάσσει το μέλλον και να αποφύγουν τα δυσάρεστα. Το πρόβλημα είναι, όπως εξηγούν οι ειδικοί, ότι αυτή η τακτική δεν είναι αποτελεσματική.

Το μυστικό Ανησυχώντας για ό,τι μπορεί να πάει στραβά, δεν ξορκίζουμε το κακό. Ενδεχομένως να νιώθουμε πιο ασφαλείς, αλλά αυτό είναι μια πλάνη. Εστιάζοντας σε επικείμενες απειλές, όχι μόνο δεν τις αποτρέπουμε, αλλά στερούμαστε και την απόλαυση της ζωής μας στο παρόν. Ενίοτε, μάλιστα, είναι δυνατόν με αυτόν τον τρόπο και να τις προκαλέσουμε.

Για παράδειγμα, αν πηγαίνοντας σε μια συνέντευξη για δουλειά κάνουμε αρνητικές σκέψεις απαξίωσης και γελοιοποίησης του εαυτού μας, γινόμαστε περισσότερο νευρικοί, γεγονός που μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες όσον αφορά την εντύπωση που θα αποκομίσει για εμάς ο πιθανός εργοδότης μας. Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, αν είναι δυνατόν να είμαστε σίγουροι για οτιδήποτε στη ζωή. Ας σκεφτούμε αν περιμένουμε «τα χειρότερα» μόνο και μόνο επειδή είναι απρόβλεπτα. Ας προκαλέσουμε τον ίδιο τον φόβο της αβεβαιότητας και θα έχουμε κάνει ένα σημαντικό βήμα προόδου.

Σε αρμονία με τα συναισθήματά τους

Η συνεχής ανησυχία κρατά το μυαλό απασχολημένο και μας αποσπά από τα ίδια μας τα συναισθήματα. Δεν είναι όμως δυνατόν να «σωπάσουμε» τα συναισθήματά μας με αυτόν τον τρόπο. Περιστασιακά τα καταστέλλουμε, αλλά μόλις σταματήσουμε τις καταστροφικές σκέψεις αυτά βρίσκουν ξανά διέξοδο και μας ζητούν να τα διαχειριστούμε.

Το μυστικό Όσοι δεν καταστροφολογούν είναι σε αρμονία με τα συναισθήματά τους - θετικά και αρνητικά. Αποδέχονται ότι δεν μπορούν να έχουν διαρκώς τον έλεγχο και ότι τα συναισθήματα που βιώνουν δεν είναι πάντα ξεκάθαρα. Η αλήθεια είναι ότι τα συναισθήματα, όπως και η ίδια η ζωή, είναι μπερδεμένα. Μπορούμε, όμως, να δούμε τα αρνητικά συναισθήματα ως ένα σημάδι ότι η κατάσταση που τα προκαλεί -π.χ. σχέσεις, δουλειά, λογαριασμοί- απαιτεί την προσοχή μας και να λάβουμε τα μέτρα μας.

Οι σωστές ερωτήσεις

Όταν το μυαλό αρχίζει να κατρακυλά στο μονοπάτι των παράλογων σκέψεων, ας θέσουμε στον εαυτό μας μια σειρά ερωτήσεων που μπορούν να μας επαναφέρουν στον ορθό δρόμο της λογικής:

1 «Είναι δικό μου πρόβλημα;».
2 «Έχω κάποιο βαθμό ελέγχου της κατάστασης;».
3 «Έχω ήδη κάνει ό,τι μπορώ γι’ αυτό;».
4 «Είναι κάτι που πρόκειται να συμβεί σύντομα; Εάν δεν είναι επικείμενο, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχήσω γι’ αυτό τώρα».
5 «Υπάρχουν αποδείξεις για αυτήν μου τη σκέψη;».

Η εναλλακτική σκέψη

Οι έρευνες αποκαλύπτουν ότι όσο προσπαθούμε να διώξουμε μια δυσάρεστη σκέψη από το μυαλό μας τόσο αυτή κυριαρχεί στον νου μας. Αντί, λοιπόν, να προσπαθούμε να μη σκεφτούμε αρνητικά, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε έναν εσωτερικό διάλογο, θέτοντας ερωτήσεις που οδηγούν σε εναλλακτικές σκέψεις. Ας αναρωτηθούμε για παράδειγμα: «Πώς θα σκεφτόταν κάποιος άλλος στη θέση μου;», «Τι θα έλεγα σε κάποιον άλλο για να τον βοηθήσω με αυτές τις σκέψεις;», «Πώς θα σκέφτομαι για το ίδιο πράγμα σε μερικά χρόνια;».

Oι κατάλληλες παρέες

Εάν υπάρχει κάποιο πρόσωπο στη ζωή μας που μας αυξάνει τα επίπεδα του στρες και πυροδοτεί τον φαύλο κύκλο της ανησυχίας, καλό είναι να θέσουμε κάποια όρια όσον αφορά τα θέματα που επιτρέπεται να συζητάμε μαζί του.