Το μυστικό για την ελευθερία είναι να πάψεις να θεωρείς ότι είσαι παγιδευμένος

«Είναι παράξενο, Οι γλάροι που περιφρονούν την τελειότητα για χάρη του ταξιδιού, πηγαίνουν στο,,, πουθενά, με καθυστέρηση. Όσοι βάζουν σε δεύτερη μοίρα το ταξίδι για χάρη της τελειότητας πηγαίνουν παντού, μέσα σε μια στιγμή. Πάντα να θυμάσαι, Ιωνάθαν, ότι ο παράδεισος δεν είναι ούτε τόπος ούτε χρόνος, γιατί αυτά τα δυο είναι πράγματα που δεν έχουν κανένα νόημα. Ο παράδεισος είναι…»
«Μπορείς να με μάθεις να πετάω κι εγώ έτσι;»
Ο Ιωνάθαν ο Γλάρος ανυπομονούσε να κατακτήσει άλλο ένα άγνωστο.
«Φυσικά, αρκεί να θες να μάθεις», «Θέλω. Πότε μπορούμε ν’ αρχίσουμε;» «Ακόμα και τώρα, αν θέλεις»,
«Θέλω να μάθω να πετάω κι εγώ έτσι», είπε ο Ιωνάθαν και μια παράξενη λάμψη φώτισε τα μάτια του. «Πες μου τι να κάνω».
Ο Τσιανγκ μίλησε αργά παρακολουθώντας με μεγάλη προσοχή τον νεότερο σε ηλικία γλάρο.
«Για να πετάξεις τόσο γρήγορα όσο η σκέψη, οπουδήποτε δηλαδή», είπε, «πρέπει ν’ αρχίσεις με τη γνώση ότι έχεις ήδη φτάσει..,»
Το μυστικό, σύμφωνα με τον Τσιανγκ, ήταν να πάψει ο Ιωνάθαν να θεωρεί τον εαυτό του παγιδευμένο μέσα σ’ ένα περιορισμένο σώμα που είχε άνοιγμα φτερών  περίπου ένα μέτρο και επιδόσεις, οι οποίες μπορούσαν να αποτυπωθούν σε κάποιο διάγραμμα. Το μυστικό ήταν κρυμμένο στην επίγνωση ότι η αληθινή του φύση ζούσε τόσο τέλεια όσο ένας άγραφος αριθμός, παντού ταυτόχρονα, πέρα από χώρο και χρόνο.

Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον

Κάνοντας σεξ στο διαδίκτυο, κάνουμε σεξ με το διαδίκτυο; Που πήγαν οι εραστές;

Σεξ και Διαδίκτυο. Το διαδίχτυο έχει καταφέρει να εισχωρήσει σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητας μας ακόμα και στις πιο προσωπικές όπως είναι το κομμάτι της σεξουαλικότητας. Η εικόνα του σύγχρονου ατόμου που αυνανίζεται μπροστά από την οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή, παρακολουθώντας ταινίες πορνό ή κάνοντας διαδικτυακό σεξ με αγνώστους, γίνεται όλο και πιο κοινή. Με το πάτημα ενός κουμπιού έχει κανείς τη δυνατότητα να επιλέξει ανάμεσα σε χιλιάδες εικόνες σεξουαλικού περιεχομένου που ξεπηδούν μπροστά του, να διαλέξει μεταξύ άπειρων διαδικτυακών παρτενέρ έτοιμων να ικανοποιήσουν την κάθε του επιθυμία. Και κυρίως, όλα αυτά χωρίς συναισθηματικές δεσμεύσεις, χωρίς τα μπερδέματα μιας σχέσης, χωρίς να διακινδυνεύει να εκτεθεί. Με τον τρόπο αυτό διαμορφώνεται μια πραγματικότητα μάλλον ιδανική που εύκολα οδηγεί σε καταναγκαστική, εθιστική συμπεριφορά που υποκαθιστά τον σεξουαλικό σύντροφο και την επαφή.
Η ευκολία με την οποία αυτές οι επιλογές είναι προσιτές, παρασύρουν το άτομο να ξοδεύει όλο και περισσότερο χρόνο κάνονταςcybersex, και μάλιστα εις βάρος της κοινωνικής προσωπικής ή ακόμα και επαγγελματικής του ζωής. Συχνά οι άνθρωποι εγκλωβίζονται σε τέτοιου είδους σεξουαλική συμπεριφορά που σταδιακά τους απομονώνει, οδηγώντας τους στην ψυχρότητα και στη αδυναμία διεκδίκησης πραγματικών σχέσεων και πραγματικών σεξουαλικών επαφών. Άνθρωποι ντροπαλοί, συνεσταλμένοι, απομονωμένοι, που στον έξω κόσμο διστάζουν ή ακόμα και αποφεύγουν να προσεγγίσουν το άλλο φύλο, έχουν την ευκαιρία να διεκδικήσουν τη σεξουαλική «επαφή» μέσα από το internet. Το γεγονός αυτό θα μπορούσε να αξιολογηθεί ως θετικό εάν δεν ενίσχυε τη φοβική συμπεριφορά. Το διαδίχτυο τους προσφέρει την ευκαιρία να βιώσουν την ιδανική σεξουαλική φαντασίωση, να υποδυθούν όποιο ρόλο θέλουν χωρίς να αντιμετωπίζουν την κριτική ή την απόρριψη παγιδεύοντας τους σε έναν «ονειρικό» κόσμο χωρίς όρια, περιορισμούς ή ταμπού.
Η στοχευόμενη σεξουαλική συμπεριφορά στο διαδίχτυο αποτελεί απειλή και για τη συντροφική σχέση. Ενώ μια μερίδα ερευνών υποστηρίζει πως το cybersex μπορεί να ανανεώσει τη σεξουαλική ζωή ενός ζευγαριού, συχνά ακούμε γυναίκες που αναφέρουν πως ο σύζυγός τους για μήνες αποφεύγει τη σεξουαλική επαφή μαζί τους, ενώ κλείνεται για ώρες στο γραφείο του. Η μεγάλη αποκάλυψη έρχεται όταν εκείνη θα εισβάλει μια μέρα στο χώρο του και θα τον βρει να αυνανίζεται μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Αυτό μπορεί να κλονίσει τη συντροφική σχέση αφήνοντας τη γυναίκα να νιώθω θυμό, προδοσία και απόρριψη.
Δεν θα διαφωνήσουμε πως υπάρχουν άνθρωποι που μέσα από το διαδίχτυο έχουν αποχτήσει αληθινές γνωριμίες και έχουν αναπτύξει ουσιαστικές σχέσεις. Υπάρχουν και κάποιοι που υποστηρίζουν πως μια τέτοια μορφή σεξουαλικής συμπεριφοράς προάγει τη σεξουαλική υγεία, αφού οι άνθρωποι που το χρησιμοποιούν δεν κινδυνεύουν από σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, έχουν την ευκαιρία να πειραματιστούν και να εξερευνήσουν τις φαντασιώσεις και τη σεξουαλικότητά τους. Αλήθεια όμως πόσο υγιής είναι η εικόνα ενός ατόμου που περιορίζεται μέσα σε ένα δωμάτιο και με τη βοήθεια ενός πληκτρολογίου ή μιας κάμερας αυτοϊκανοποιείται;
Οι άνθρωποι κρύβονται μέσα στην ανωνυμία που τους προσφέρει το διαδίχτυο, δίνουν και παίρνουν ηδονή σε ένα καθαρά ιδεατό επίπεδο, κάνουν σεξ με ανθρώπους από απόσταση, «υιοθετώντας» ταυτότητες και ρόλους. Ας μην ξεχνάμε όμως πως οι πραγματικές σχέσεις, με πραγματικούς ανθρώπους, η σεξουαλική επαφή, το άγγιγμα δύο σωμάτων, ηδονικά και ψυχικά είναι αναντικατάστατα. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να αλληλεπιδράσει, να αγγίξει το σώμα του παρτενέρ του και να αγγιχτεί από αυτόν. Οτιδήποτε άλλο δεν είναι παρά φτηνό υποκατάστατο, με δυνητικά επικίνδυνες προεκτάσεις για τη ψυχική και σεξουαλική του υγεία.

Η λεκτική βία είναι ίδια με την σωματική βία

Οι προσβολές και οι φωνές με υποτιμητικά λόγια από τους γονείς προς τα παιδιά τους έχουν τα ίδια αποτελέσματα με τη σωματική βία, σύμφωνα με έρευνα από τα Πανεπιστήμια του Πίτσμπουργκ και του Μίσιγκαν. με επικεφαλής τον καθηγητή ψυχολογίας Μινγκ Γουάνγκ.
Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι η λεκτική βία λειτουργεί όπως η σωματική βία και τα παιδιά που υπέστησαν τέτοιου είδους βία, στην εφηβική ηλικία να παρουσιάσουν προβλήματα συμπεριφοράς ή να εμφανίσουν κατάθλιψη.
Τα λόγια απαξίωσης προς τα παιδιά, όπως «είσαι ανόητος, δεν καταλαβαίνεις τίποτα πια;», «είσαι τεμπέλης και ανίκανος» και παρόμοιες εκφράσεις είναι σαν τη χειροδικία.
Οι επιστήμονες για δύο χρόνια μελέτησαν 1.000 οικογένειες με παιδιά ηλικίας 13-14 ετών, οι μισές από τις οποίες παραδέχτηκαν ότι καταφεύγουν στη λεκτική βία. Όσο συχνότερες και πιο έντονες ήταν οι φωνές των γονιών προς το παιδί, τόσο μεγαλύτερα προβλήματα συμπεριφορά είχε το παιδί στην εφηβεία. Και τα προβλήματα συμπεριφοράς εστιάζονταν σε σωματική βία στο σχολείο, κακές επιδόσεις, ενώ υπήρχαν και παραβατικές συμπεριφορές.
Ο επικεφαλής της έρευνας Μινγκ Γουάνγκ δήλωσε: «Οι γονείς που θέλουν να αλλάξουν τη συμπεριφορά των παιδιών τους, θα ήταν καλύτερο να επικοινωνήσουν μαζί τους σε ισότιμο επίπεδο και να εξηγήσουν το σκεπτικό τους και τις ανησυχίες τους, παρά να επιβάλλονται δια της φωνής τους»

 

Τα Ελευσίνια Μυστήρια

 

Το Ιερό της Ελευσίνας υπήρξε το κέντρο μιας πανάρχαιης θρησκευτικής λατρείας, της αρχαιότερης που άνθισε επί 2.000 χρόνια. Τα Μυστήρια, Μικρά και Μεγάλα, κρατούσαν πολλές μέρες, και ήταν βασισμένα στην αναζήτηση της «χαμένης» κόρης της Δήμητρας, Περσεφόνης. Ο μύθος της Περσεφόνης είχε σχέση με την αθανασία της ψυχής, και γι' αυτό η εορτή αυτή περιείχε μυστήρια που εθεωρούντο τα ιερότερα όλων. Ιεροφάντες και μύστες, συμμετείχαν όλοι σε «δράμα μυστικόν και ιερόν», που εξελισσόταν στο άδυτο του ναού. Οι ομοιότητες με τα μυστήρια της Ίσιδος πολλές, όπως και με τις χριστιανικές μυστηριακές τελετές.
Επί βασιλείας Αρκαδίου, ο Αλάριχος με τους Γότθους και με την συνοδεία πολυαρίθμων μοναχών κατέστρεψε λεηλάτησε και ερήμωσε το ιερό της Ελευσίνας.
Τα Ελευσίνια Μυστήρια, υπήρξαν αντικείμενο πολλών επιστημονικών ερευνών, αφού από πολλούς μελετητές θεωρούνται ως η βάση της σημερινής χριστιανικής Σταύρωσης και Ανάστασης.
Κύρια θεά των μυστηρίων, η Δήμητρα, πελασγικής καταγωγής· όμως μετά τον Ηρόδοτο πολλοί συγγραφείς αναφέρουν πως η Δήμητρα και ο Διόνυσος ήταν θεότητες ταυτόσημες με την Ίσιδα και τον Όσιρι της Αιγύπτου. Κατά τον Απολλόδωρο, ήρθαν στην Αττική η Δήμητρα και ο Διόνυσος, κατά την βασιλεία του Πανδίονος, και σύμφωνα με το μάρμαρο της Πάρου το 1408 π.Χ.: «Αφού η Δήμητρα έφθασε στην Αττική, φύτεψε εκεί τα δημητριακά. Ο Τριπτόλεμος ήταν ο πρώτος που έσπειρε τη πεδιάδα στην Ελευσίνα, το λεγομένη Ράϊο Πεδίο». O Ισοκράτης, μας μιλά για την υποδοχή που επιφύλαξαν οι Αθηναίοι στην Δήμητρα και για το διπλό δώρο που τους έκανε, των δημητριακών και των Μυστηρίων.
Την τέχνη της αμπελουργίας, κατά τον Διόδωρο, δίδαξε ο Διόνυσος και οι ανακαλύψεις της γεωργίας και της αμπελουργίας έγιναν στην Αίγυπτο. Ο Πλούταρχος μας βεβαιώνει ότι κατά παλαιότερη περίοδο της λατρείας, ο Διόνυσος λατρεύονταν μαζί με την Δήμητρα.
Αν μέσα από τους θρύλους προσπαθήσουμε να συμπεράνουμε την αλήθεια, βάσει μιας εκ των θεωριών, πιθανόν Έλληνες έποικοι από την Αίγυπτο, εγκαταστάθηκαν στο βάθος του αθηναϊκού κόλπου στην Ελευσίνα. Μαζί τους έφεραν την καλλιέργεια των δημητριακών και της αμπέλου. Άγνωστα μέχρι τότε για τους ντόπιους Έλληνες, και την λατρεία της Ίσιδας και του Όσιρι, στους οποίους απέδιδαν την ανακάλυψη των δύο τεχνών. Οι ντόπιοι επιφύλαξαν καλή υποδοχή στο θεϊκό ζεύγος που τους έφερε τέτοια αγαθά, και το λάτρεψαν με τα ονόματα Δήμητρα και Διόνυσος.
Το επίθετο της Θεσμοφόρου, είναι ένα από αυτά που δίνονται συχνότερα στη Δήμητρα και το οποίο υπογραμμίζει καλύτερα τον ρόλο της. Είναι αυτή που φέρει τους θεσμούς και τους νόμους. Όπως και Καρποφόρος είναι η Θεά που φέρνει τους καρπούς. Διότι η εφαρμογή της γεωργίας οδήγησε αναγκαστικά στην εγκατάλειψη της νομαδικής ζωής, και στην μόνιμη εγκατάσταση, που διαμόρφωσε την οικογενειακή και πολιτική ζωή, με θεσμούς και νόμους.
Οι δύο κυρίαρχες οικογένειες των Μυστηρίων ήταν οι Ευμολπίδες και οι Κήρυκες. Οι Ευμολπίδες ήταν απόγονοι του μυθικού Εύμολπου, στον οποίον η Δήμητρα αποκάλυψε τις τελετές των μυστηρίων. Οι Κήρυκες ήταν απόγονοι του Κήρυκα γιου του Ερμή και μιας από τις κόρες του Κέκροπα. Στα ιερατικά αξιώματα συμμετείχαν και οι γυναίκες. Η ιεραρχία της ιεροσύνης είχε ως εξής:

Ανδρών Ιεροφάντης Δαδούχος Ιεροκήρυξ Επιβώμιος Ιερέας

Γυναικών Ιεροφάντιδα Δαδούχος γυναίκα ------------- Επώνυμη Ιέρεια

Ο Ιεροφάντης επιλέγονταν από τους Ευμολπίδες και ήταν ισόβιος. Απαραίτητα προσόντα ήταν: Η ανωτερότητα στη συμπεριφορά και στο παράστημα, η ορθοφωνία η στεντόρειος φωνή, να είναι ευπαρουσίαστος, και προχωρημένης ηλικίας.
Ο Δαδούχος επιλέγονταν, κατόπιν δοκιμασίας, από την οικογένεια των Κηρύκων, έχοντας τα απαραίτητα προσόντα, όπως ο Ιεροφάντης και ήταν ισόβιος.
Η στολή και των δύο προσώπων ήταν η ίδια, πορφυρή τήβεννος, και μακριά κόμη που την συγκρατούσε στεφάνη από μυρτιά. Ο Ιεροκήρυξ ήταν ισόβιος, έπρεπε να διαθέτει αρκετές σωματικές αρετές ώστε να επιβάλλει την ιερή σιωπή στους μύστες και να τους κάνει τις απαραίτητες ανακηρύξεις. Ο Επιβώμιος ιερέας, στέκονταν δίπλα στον Βωμό και ήταν υπεύθυνος για τις θυσίες.
Εκτός από τα παραπάνω βασικά πρόσωπα, υπήρχαν και άλλα βοηθητικά, όπως Ιέρειαι Παναγείς κάτι σαν τις σημερινές μοναχές. Ο Ιακχαγωγός, οδηγός του αγάλματος του Ίακχου προς και από τη Ελευσίνα. Η Ιέρεια της Δήμητρας, επιλέγονταν από την οικογένεια των Φιλλειδών και ήταν ισόβιος, και αρκετά άλλα πρόσωπα για την καθαριότητα, και άλλες βοηθητικές εργασίες.
Την γενική διεύθυνση των Μυστηρίων είχε ο Άρχοντας-Βασιλιάς, ο οποίος είχε για βοηθούς τον πάρεδρο και τέσσερις επιμελητές, που εκλέγονταν ανά ένας από τις οικογένειες των Ευμολπίδων και των Κηρύκων και δύο από όλους τους Αθηναίους. Ήταν υπεύθυνοι για την τάξη και να μην εμπαιχτούν τα Μυστήρια.
Η μύηση ήταν ατομική. Η τελετουργία των Μυστηρίων, τα «όργια» όπως λέγονταν, γινόταν μέσα στο Τελεστήριο, αφού προηγουμένως είχε γίνει ο σχετικός έλεγχος, του υποψηφίου μύστη και είχε πληρώσει 15 δραχμές για τις υπηρεσίες που θα του προσέφεραν. Η μύηση περιέκλειε τρία στάδια, την προκαταρκτική που γινόταν κατά τα Μικρά Μυστήρια, και την κυρία μύηση, που χωριζόταν στην τελετή και στην εποπτεία και γινόταν κατά τα Μεγάλα Μυστήρια. Ο χρόνος τέλεσης των Μυστηρίων που αρχικά δεν ήταν παρά αναπαράσταση σε δραματική μορφή του μύθου της Δήμητρας, είχε ορισθεί ανά πενταετία, όπου τελούνταν αγώνες γυμνικοί και μουσικοί. Αργότερα επειδή ο αριθμός των επιθυμούντων να μυηθούν μεγάλωνε πολύ καθιερώθηκαν τα Μικρά και τα Μεγάλα Μυστήρια.
Τα Μικρά Μυστήρια, ή Μυστήρια της Άγρας, ιδρύθηκαν και για να διευκολυνθεί ο Ηρακλής, όταν εξέφρασε την επιθυμία να μυηθεί και να παραστεί στις γιορτές. Κατά την διάρκεια των Μικρών γινόταν καθαρμός και λουτρό στον Ιλισό των υποψηφίων, που υποβάλλονταν σε νηστείες, και δίνονταν παράσταση τελετουργικού δράματος που αναφέρονταν στην ιστορία του Διονύσου, δηλαδή την γέννηση ή τον θάνατο του θεού, ή ακόμη και την ένωση του με την Κόρη. Ο νεοφώτιστος ορκίζονταν να κρατήσει μυστικά όσα διδάχθηκε, ώστε να μπορέσει να δεχθεί όσα θα του αποκαλυπτόταν κατά την τέλεση των Μεγάλων Μυστηρίων. Τα Μικρά Μυστήρια τελούνταν τον μήνα Ανθεστηριώνα, (Φεβρουάριο-Μάρτιο) κάθε χρόνο.
Τα Μεγάλα Μυστήρια, άρχιζαν στις 15 του Βοηδρομιώνα μήνα, και διαρκούσαν 9 ημέρες, όσες και η ημέρες περιπλάνησης της θεάς Δήμητρας κατά την αναζήτηση της κόρης Περσεφόνης. Δικαίωμα συμμετοχής είχαν όλοι άντρες, γυναίκες, παιδιά, ακόμη και δούλοι, από τους Έλληνες και αργότερα και από τους Ρωμαίους.
Μια ημέρα πριν την έναρξη των εορτών, γινόταν η μεταφορά των Ιερών στην Αθήνα μέσα σε κιβώτια στολισμένα με πορφυρές ταινίες. Τι ακριβώς περιείχαν είναι άγνωστο. Ειδικό σώμα εφήβων από την Αθήνα πήγαινε να προϋπαντήσει την πομπή στους Ρετούς (σημερινή λίμνη Κουμουνδούρου). Όταν έφθαναν στο προάστιο της Αθήνας την Ιερά Συκή, τότε ο Φαιδρυντής έμπαινε στην πόλη και ανάγγελλε στην Ιέρεια της Αθήνας την άφιξη των Ιερών. Αμέσως σύσσωμος μαζί με τους αξιωματούχους, ο λαός έβγαινε για την υποδοχή των Ιερών. Όλοι μαζί πλέον διέσχιζαν το Δίπυλο, την Αγορά έως το Ελευσίνιο κάτω από την Ακρόπολη.
Την πρώτη μέρα της γιορτής, γινόταν «Αγυρμός», δηλαδή συγκέντρωση όσων ήθελαν να πάρουν μέρος, εκτός από εκείνους που ήταν «τας χείρας μη καθαροί», δηλαδή οι κακοποιοί, ή «φωνήν οξύνετοι», δηλαδή οι μη ορθόφωνοι, οι βάρβαροι.
Τη δεύτερη μέρα, οι μύστες πήγαιναν σε πομπή στη θάλασσα όπου καθαρίζονταν και η μέρα αυτή λεγόταν «Αλάδε μύσται» και η μετάβαση «έλασης». Στη θάλασσα κάθε μύστης έπλενε ένα χοιρίδιο για να το θυσιάσει την επομένη μέρα.
Η τρίτη μέρα, λεγόταν «Ιέρεια δεύρο», που σήμαινε να φέρουν τα θύματα για τη θυσία. Εκτός από της θυσίες, προσεύχονταν προς τη θεά Δήμητρα για την πόλη, οι δε μύστες νήστευαν, και μόνο το βράδυ έπαιρναν λιτό δείπνο.
Η τετάρτη μέρα, λεγόταν και «Επιδαύρια» ή «Ασκληπιεία», προς τιμή του Ασκληπιού. Για να μπορέσει να μυηθεί ο θεός της Υγείας που σύμφωνα με τη παράδοση αφίχθηκε με καθυστέρηση. Την ημέρα αυτή με την εποπτεία του επώνυμου Άρχοντα τα αγάλματα της Δήμητρας και της Κόρης μεταφέρονταν στο Ασκληπιείο.
Η πέμπτη μέρα ήταν η λαμπρότερη, διότι επέστρεφαν τα Ιερά στην Ελευσίνα. Το πρωί οι Ιερείς της Ελευσίνας έπαιρναν τα Ιερά από το Ελευσίνιο και διασχίζοντας την αγορά και το Δίπυλο, έφταναν στο Ιακχείο από όπου έπαιρναν το ξόανο του Ιάκχου που ήταν στεφανωμένο με μυρτιά, συνοδευόμενο από τον Ιακχαγωγό επάνω σε άρμα έπαιρνε τη θέση του, επικεφαλής της πομπής. Μέσω της Ιεράς Οδού και προσφέροντας θυσίες στα Ιερά που συναντούσαν, έφθαναν στη γέφυρα του Κηφισού όπου τη πομπή υποδέχονταν οι Ελευσίνιοι με χονδροειδείς αστεϊσμούς που λέγονταν «Γεφυρισμοί». Η πομπή έφθανε στην Ελευσίνα αργά το βράδυ όπου γινόταν η «Ιάκχου υποδοχή» και τα Ιερά τοποθετούνταν πάλι στη θέση τους. Μέσα στον περίβολο του Ναού έμπαιναν μόνο οι Μύστες, για να αρχίσουν τα Μυστήρια.
Την έκτη μέρα, ακολουθούσε η ανάπαυση, η νηστεία, ο καθαρμός και οι θυσίες, που γινόταν σε ανάμνηση της νηστείας της Δήμητρας μετά την απαγωγή της κόρης της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα. Όπως η Δήμητρα στο ανάκτορο του Κελεού, έπιναν το ποτό «κυκεώνα». Ακολουθούσαν θυσίες και προσευχές, και Αθηναίοι έφηβοι θυσίαζαν ένα βόδι. Κατά την περίοδο αυτή, προσφέρονταν γλυκά και πίτα. Ακολουθούσε η πρόσδεση ταινιών στα κεφάλια των Μυστών από τους Ιερείς. Έτσι οι Μύστες ήταν έτοιμοι να δεχθούν την μεγάλη αποκάλυψη στο Τελεστήριο. Εκεί, η θεά αποκάλυπτε στους Μύστες τα μυστικά του υπερπέραν και τους εξόπλιζε με τα μέσα με τα οποία θα εξασφάλιζαν τη σωτηρία τους κατά τη φοβερή αυτή δοκιμασία. Οι τελετουργίες που εκτελούνταν ήταν:
α) Τα Δρώμενα, δηλαδή η αρπαγή της Περσεφόνης και η λύπη της Δήμητρας, οι έρευνες υπό το φως των πυρσών και η επιστροφή της Περσεφόνης, υπό της επευφημίες των Μυστών, με τη συνοδεία μουσικής χορού και τραγουδιού, και με λέξεις που προκαλούσαν τον φόβο την λύπη την απελπισία και τέλος τη χαρά όπως στη τραγωδία λειτουργούσε σαν κάθαρση. Τα λεγόμενα κατά την τελετή ήταν φράσεις επεξηγηματικές που έλεγε ο Ιεροφάντης. Έχουν διασωθεί οι φράσεις «ιερόν έτεκε πόντια βριμώ βριμόν», δηλαδή «η δυνατή γέννησε το δυνατό». Αυτήν τη φράση οι μελετητές την συνδυάζουν με την Ιερογαμία του Δία και της Δήμητρας. Για τους θεατές, ο Ιεροφάντης και η Ιέρεια ήταν θεοί οι ίδιοι. Η δε υπόθεση εκτυλίσσονταν, όπως πίστευαν, ότι είχε γίνει η ένωση των δύο θεών στους μυθολογικούς χρόνους. Ο Δίας έσερνε βίαια τη Δήμητρα και κατέβαινε σε σκοτεινό χώρο. Στη συνέχεια έσβηναν οι πυρσοί και η ένωση πραγματοποιούνταν μέσα στο σκοτάδι και στην αγωνιώδη αναμονή των παρισταμένων. Όταν ο Ιεροφάντης εμφανίζονταν αναφωνούσε «Η θεϊκή βριμώ γέννησε τον βριμόν, το ιερό παιδί», που ήταν ο Πλούτος. Τέλος, τα ιερά αντικείμενα τα έδειχνε ο Ιεροφάντης όταν έβγαινε από το «ανάκτορο» μέσα σε άπλετο φως. Από την επίδειξη αυτή των «Ιερών» πήρε το όνομα Ιεροφάντης.
β) Η Εποπτεία ήταν ο τελευταίος βαθμός της μύησης. Κατ' αυτήν, αποκαλύπτονταν στους Μύστες έναν χρόνο μετά τον προηγούμενο βαθμό της μύησης, ορισμένα ιερά αντικείμενα, που τα έβλεπαν σιωπηλοί και με διαλογισμό. Τι ήταν πάλι αυτά δεν γνωρίζουμε. Πιθανόν ο «ιερός στάχυς». Σύμφωνα με ορισμένους μελετητές, η εποπτεία γινόταν τη δεύτερη νύχτα της παραμονής των μυστών στην Ελευσίνα, αφού αποχωρούσαν όλοι όσοι δεν είχαν προετοιμαστεί.
Την έβδομη μέρα το βράδυ, τελείωναν τα Δρώμενα.
Η όγδοη μέρα, ήταν αφιερωμένη σε σπονδές και τιμές στους νεκρούς. Κάθε Μύστης γέμιζε με υγρό δύο ειδικά αγγεία γνωστά ως «πλημοχοαί», και τα τοποθετούσε έτσι ώστε το ένα να βλέπει προς ανατολάς και το άλλο προς δυσμάς. Ύστερα τα αναποδογύριζε και έχυνε το υγρό σε χάσμα της γης. Από τα αγγεία αυτά η ημέρα αυτή ονομάστηκε «πλημοχοαί». Το υπόλοιπον της ημέρας κάλυπταν χοροί και τραγούδια.
Την ενάτη ημέρα, οι Αθηναίοι και οι άλλοι Έλληνες επέστρεφαν στην πόλη τους. Οι δε μυημένοι επέστρεφαν στον κανονικό ρυθμό της ζωής, με εμπειρίες που θα τους βοηθούσαν να γίνουν πιο ευσεβής, πιο δίκαιοι και καλύτεροι.
Μπορεί τα μυστικά των Μυστηρίων να τα πήρε μαζί του ο τελευταίος Ιεροφάντης. Όμως ένα είναι βέβαιο, ότι οι Μύστες γυρνούσαν μετά τις γιορτές αυτές χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι, με τον φόβο του θανάτου μειωμένο και την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής στο κάτω κόσμο, όπως παρατηρεί ο ερευνητής κ. Μυλωνάς.

Κι όμως! Αυτό που βλέπετε δεν είναι παπαγάλος!

Η εικόνα που βλέπετε δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από έναν όμορφο κόκκινο παπαγάλο με μπλε λεπτομέρειες στο φτέρωμα που έχει καθίσει να ξαποστάσει πάνω σε ένα κούτσουρο. Ίσως φωτογραφία από κάποιον ζωολογικό κήπο. Απλά τα πράγματα, τουλάχιστον όσον αφορά την πρώτη, γρήγορη ματιά που ρίχνετε στην εικόνα αυτή. Κι όμως όλα είναι διαφορετικά και περίπλοκα και τα μάτια σάς ξεγελούν για άλλη μία φορά. Αν κοιτάξετε πιο προσεκτικά θα αντιληφθείτε και μόνοι σας τι κρύβετε πίσω, ή καλύτερα ποιος! Ο ζωγράφος Johannes Stoetter έκανε πάλι το θαύμα του, ζωγραφίζοντας ένα γυναικείο σώμα με τέτοιο τρόπο που να μοιάζει με παπαγάλο!

Ο Ιταλός καλλιτέχνης δεν είναι η πρώτη φορά που εντυπωσιάζει με τις δημιουργίες του, καθώς έχει αναγάγει το body painting σε υψηλή Τέχνη. Ο Johannes πέρασε εβδομάδες σχεδιάζοντας το concept και χρειάστηκαν τέσσερις ώρες για να βάψει το μοντέλο στην κατάλληλη στάση. Και τέλος, περίπου 1 ολόκληρη ώρα για να βγάλει την τέλεια φωτογραφία, ολοκληρώνοντας επιτυχημένα το project. To τεντωμένο πόδι του μοντέλου είναι η ουρά του παπαγάλου, ενώ το άλλο της πόδι γίνεται φτερό του και με τα χέρια σχηματίζονται το πρόσωπο, η ράχη και το ράμφος του πτηνού.

Αριστοτέλης και Πλάτωνας για το σχέδιο εξόντωσης του λαού

2,5 χιλιάδες χρόνια μετά που ο Αριστοτέλης έγραψε τα «Πολιτικά» αποδείχθηκε όχι μόνο επίκαιρος και σοφός αλλά φάνηκε να ήξερε τον σχεδιασμό όσων ήθελαν να εξοντώσουν το λαό ο οποίος είναι ο ίδιος από τότε μέχρι σήμερα. 

 

Αλλά και ο Πλάτωνας είχε σκιαγραφήσει πλήρως το αποτέλεσμα όσων ήταν άβουλοι και αμέτοχοι στα κοινά με αποτέλεσμα να φέρνουν πάνω από τα κεφάλια τους επικίνδυνους και καταστροφικούς κυβερνήτες. Το ίδιο όμως φαίνεται να συμβαίνει μέχρι και σήμερα.

Διαβάστε στο παρακάτω απόσπασμα την σημασία των λόγων τους:

 

«Επιδίωξη της τυραννίας είναι να πτωχεύσουν οι πολίτες, αφενός για να συντηρείται με τα χρήματα τους η φρουρά του καθεστώτος και αφ ετέρου για να είναι απασχολημένοι οι πολίτες και να μην τους μένει χρόνος για επιβουλές.

 

Σε αυτό το αποτέλεσμα αποβλέπει τόσο η επιβολή μεγάλων φόρων, η απορρόφηση των περιουσιών των πολιτών, όσο και η κατασκευή μεγάλων έργων που εξαντλούν τα δημόσια οικονομικά.»

 

ΑΡΙΣΤΟΤΈΛΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Αλλά και ο Πλάτωνας είχε γράψει για τον λαό:

 

«Κάθε λαός είναι άξιος των ανθρώπων που τον κυβερνούν . Κανείς δεν είναι πιο υποδουλωμένος από εκείνους που εσφαλμένα πιστεύουν πως είναι ελεύθεροι. Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους κατώτερούς τους .»

Πλάτωνας 427-347 π.Χ 

Ποια ζώα θα αφήνατε έξω από τη δική σας «Κιβωτό του Νώε»

Ο άνθρωπος δεν αξιολογεί με τον ίδιο τρόπο όλα τα ζώα

Οι τελευταίες αμερικανικές εκλογές κόστισαν 6 δισεκατομμύρια δολάρια. Περίπου το ίδιο ποσό ξοδεύουν οι Αμερικανοί για την προστασία των πεταλούδων (monarch butterflies).
Το συγκεκριμένο είδος πεταλούδας αποτελεί το «επίσημο έντομο» επτά διαφορετικών πολιτειών στις ΗΠΑ, γράφει ο Matt Sonika στο The Week. Ερευνητές ζήτησαν από χιλιάδες πολίτες των ΗΠΑ να αναφέρουν τις θα έδιναν ως δωρεά για την προστασία του συγκεκριμένου είδους πεταλούδας. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας το συνολικό ποσό που ήταν διαθέσιμοι να προσφέρουν οι Αμερικανοί κυμαινόταν ανάμεσα σε 4,78 και 6,64 δισεκατομμύρια δολάρια.
«Πώς όμως αποφασίζουμε τη νομισματική αξία ενός ζωικού είδους;», αναρωτιέται ο αρθρογράφος.
Οι άνθρωποι δε φαίνεται να θεωρούν «ίσης αξίας» όλους τους εκπροσώπους της άγριας Φύσης και η αντίληψή τους αυτή παίζει σημαντικό ρόλο σε ό,τι έχει να κάνει με την προστασία του περιβάλλοντος.
Συνήθως το μεγαλύτερο ενδιαφέρον εστιάζεται σε μεγάλα ζώα, όπως ελέφαντες, λιοντάρια, πάντα κ.ά και άλλους εκπροσώπους των μεγάλων θηλαστικών, ενώ αφήνοντα «απ’ έξω» άλλα είδη.
Πολλά από αυτά είναι μικρά, γλοιώδη και άσχημα, όπως για παράδειγμα τα φίδια, τα αμφίβια και τα ψάρια. Δεν έχουν γίνει πολλές έρευνες γύρω από αυτά, συγκριτικά με αυτές που έχουν μελετήσει τη συμπεριφορά των πτηνών και των θηλαστικών, ενώ έχουν λιγότερες πιθανότητες να τύχουν προστασίας βάσει των νόμων για τα απειλούμενα με εξαφάνιση είδη.
Αυτή μάλιστα η «ταξινομική προκατάληψη», συνεχίζει ο αρθρογράφος, επηρεάζει την κοινή γνώμη, τη στάση των πολιτικών και τους επιστήμονες.
Όμως τι είναι αυτό που την προκαλεί;
Γιατί κάποιος φτάνει στο σημείο να αποφασίσει ότι θα πρέπει να ξοδέψει περισσότερα χρήματα, χρόνο και προσπάθεια για τη διάσωση των πάντα, αντί π.χ. για ένα είδος βατράχου;
Το πρώτο «εμπόδιο» που έχουν να αντιμετωπίσουν τα λιγότερο «γοητευτικά» ζωικά είδη είναι… η αισθητική. Η εμφάνισή τους.
Πολλά έντομα, φίδια, καρχαριοειδή κ.τ.λ. δεν είναι και τόσο… συμπαθητικά. «Όμως το να προστατεύουμε συμπαθητικά ζώα είναι ‘καταγεγραμμένο’ στον εγκέφαλό μας» γράφει ο ζωολόγος Nathan Yaussy στο Earth Times.
«Αυτό σημαίνει ότι τα ζώα που θυμίζουν μωρά, είναι αυτά που θέλουμε να σώζουμε. Έχουν μεγάλα μάτια, στρογγυλά κεφάλια και τα γενικότερα χαρακτηριστικά τους μας ‘βγάζουν προς τα έξω’ αυτή τη στάση και συμπεριφορά» προσθέτει.
Κάτι που στη συνέχεια «μεταφράζεται» σε πολλά δισεκατομμύρια δολάρια.
Ερευνητές έδειξαν στο πλαίσιο ενός πειράματος, σε ένα δείγμα ανθρώπων, μερικά φυλλάδια από έναν υποτιθέμενο περιβαλλοντικό οργανισμό, ζητώντας τους να βοηθήσουν στην προστασία ενός είδους νυχτερίδας στη μία περίπτωση, ή ενός πιθήκου στην άλλη.
Σε κάθε φυλλάδιο υπήρχε, είτε μια συμπαθητική φωτογραφία του συγκεκριμένου είδους, είτε μια φωτογραφία ενός άσχημου ζώου ή καθόλου φωτογραφία.
Και για τα δύο είδη ζώων οι άνθρωποι εμφανίστηκαν περισσότερο διαθέσιμοι να συνεισφέρουν χρηματικά, για την προστασία τους, όταν τα φυλλάδια είχαν επάνω τους «συμπαθητικές φωτογραφίες». Το ίδιο ίσχυε και για τα φυλλάδια χωρίς φωτογραφίες, όμως η κατάσταση ήταν κάπως διαφορετική όταν στα φυλλάδια χρησιμοποιούνταν άσχημες φωτογραφίες.
Φαίνεται λοιπόν ότι η εμφάνιση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στους ανθρώπους.
Κάτι που μας οδηγεί σε έναν ακόμη παράγοντα «αποτίμησης των ειδών», που δεν είναι άλλος από τον ανθρωπομορφισμό.
Οι άνθρωποι φαίνεται να προτιμούν περισσότερο τα ζώα που τους μοιάζουν σε εξωτερική εμφάνιση και συμπεριφορά, ή εμφανίζουν χαρακτηριστικά που μας προκαλούν θετικούς συνειρμούς.
Όταν ερευνητές από το Ηνωμένο Βασίλειο έδειξαν σε μια ομάδα εθελοντών φωτογραφίες από 40 διαφορετικά είδη και τους ζήτησαν να αξιολογήσουν τι τους άρεσε και τι όχι σε αυτά, διαπίστωσαν ότι υπήρχε μια σαφής σχέση ανάμεσα στην ομοιότητα και την προτίμησή τους, υποδηλώνοντας ότι οι άνθρωποι έχουν προδιάθεση να προτιμούν είδη που εμφανίζουν κοινά βιολογικά χαρακτηριστικά.
«Για να δράσουν, οι άνθρωποι πρέπει να ταυτιστούν με εκείνους που επιδιώκουν να προστατέψουν» ανέφερε η ψυχολόγος Jackie Abell.
Όσο πιο πολύ μας μοιάζουν τα ζώα και όσο πιο κοντά τα τοποθετούμε εμείς στην ανθρωποκεντρική προσέγγιση του κόσμου γύρω μας, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να νιώσουμε ένα ηθικό καθήκον να τα προστατέψουμε.
Οι γυναίκες τείνουν να δείχνουν μεγαλύτερη συμπάθεια προς τα «αξιαγάπητα ζώα» σε σχέση με τους άντρες, και λιγότερη προς αυτά που θεωρούνται αηδιαστικά ή επικίνδυνα.
Δεν είναι όμως μόνο ψυχολογικοί οι λόγοι που μας κάνουν να δείχνουμε μια προτίμηση στα μεγάλα θηλαστικά σε σχέση με τα υπόλοιπα είδη ζώων. Κάποια έχουν «αποτυπωθεί»
στη συλλογική μας συνείδηση, επειδή έτσι μας λένε διάφορες οργανώσεις προστασίας της άγριας Φύσης.
Υπό κατάλληλες συνθήκες, τα ζώα που συνήθως δεν τυγχάνουν της ίδιας προσοχής και προστασίας από τους ανθρώπους, θα μπορέσουν να έχουν το «μερίδιο φροντίδας» που τους αναλογεί.
Παρά τις προκαταλήψεις που υπάρχουν εναντίον τους, υπάρχει κάτι που λειτουργεί προς όφελός τους.
Έρευνες έχουν δείξει ότι όταν οι άνθρωποι πληροφορούνται για ένα άσχημο ζώο που κινδυνεύει από εξαφάνιση, το βλέπουν πιο όμορφο απ’ ό,τι είναι και τείνουν να πιστεύουν ότι αξίζει της υποστήριξής τους.
Φαίνεται τελικά ότι η ομορφιά είναι όντως… υποκειμενική.

Μήπως μιλάτε στον ύπνο σας;

Πάλι ...«μιλούσες στον ύπνο σου»!

Ποιος άραγε από μας δεν έχει ακούσει αυτή την φράση χωρίς να νιώσει έκπληξη ή ακόμη και ανησυχία για το τι έλεγε όλο το βράδυ;
Οι ειδικοί εμφανίζονται καθησυχαστικοί επισημαίνοντας ότι τις περισσότερες φορές δεν λέμε τίποτα το σημαντικό αλλά μόνο «σκόρπιες» λέξεις που διαρκούν ένα ή δύο δευτερόλεπτα Σύμφωνα με το Εθνικό Ίδρυμα Ύπνου (NSF) των ΗΠΑ, η ομιλία στη διάρκεια του ύπνου – γνωστή και ως υπνολαλία – μπορεί να εκδηλωθεί ανά πάσα στιγμή στην διάρκεια του ύπνου αλλά και όταν μισοξυπνάμε.
sleep talkΌπως αναφέρουν οι ειδικοί επιστήμονες η ομιλία αρχίζει όταν «εισβάλλουν» στοιχεία της αφύπνισης, γεγονός που μας επιτρέπει να μιλήσουμε αλλά δεν είμαστε σε θέση να πούμε κάτι που έχει νόημα για όποιον τύχει να μας ακούει.
Για το λόγο αυτό οι επιστήμονες θεωρούν την υπνολαλιά εντελώς αναξιόπιστη αφού δεν είναι προϊόν του συνειδητού ή της λογικής σκέψης. Μάλιστα διαρκεί πολύ λίγο – μερικά δευτερόλεπτα, στη διάρκεια των οποίων εκφέρουμε λίγες λέξεις.
Γιατί όμως μιλάμε στον ύπνο μας;
Οι επιστήμονες του (NSF) των ΗΠΑ επισημαίνουν ότι το στόμα και οι φωνητικές χορδές, που φυσιολογικά είναι ανενεργές όταν κοιμόμαστε, ενεργοποιούνται παροδικά και εκφέρουμε δυνατά τις λέξεις που εκστομίζει κάποιος από τους «πρωταγωνιστές» του ονείρου μας.
Στο σημείο αυτό οι ειδικοί αναφέρουν ότι είναι πραγματικά δύσκολο να υπολογισθεί η συχνότητα της υπνολαλίας, επειδή συνήθως κοιμόμαστε όταν συμβαίνει και αν δεν υπάρχει κάποιος ξύπνιος δίπλα μας, δεν ενημερωνόμαστε ποτέ για το συμβάν.
Πάντως μελέτες έχουν δείξει πως περισσότερα από τα μισά παιδιά παρουσιάζουν σποραδικά υπνολαλία, με την συχνότητα της εμφάνισής της να μειώνεται καθώς μεγαλώνουν. Από την άλλη πλευρά η χρόνια υπνολαλία στους ενήλικες θεωρείται διαταραχή του ύπνου και μπορεί να οφείλεται στο στρες και σε άλλους παράγοντες.
Ωστόσο, έχουν καταγραφεί και σπάνιες περιπτώσεις, κατά τις οποίες ορισμένοι άνθρωποι δίνουν ολόκληρη... διάλεξη την ώρα που κοιμούνται. Αλλά ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις υπογραμμίζουν οι επιστήμονες του NSF ως επί το πλείστον λένε ασυναρτησίες.

Η διαφορετική αντίληψη για τον χρόνο

Όσο πιο «φρέσκος» είναι κάποιος στη ζωή, τόσο περισσότερες πρωτόγνωρες πληροφορίες και ερεθίσματα δέχεται και τραβούν την προσοχή του, λένε οι επιστήμονες.

Σχεδόν κάθε 30άρης θα σου πει ότι ο χρόνος περνάει όλο και πιο γρήγορα, και ορόσημα της εβδομάδας, όπως το βράδυ της Κυριακής, ή του έτους, όπως τα Χριστούγεννα, φαίνεται να φτάνουν ολοένα και πιο γρήγορα βδομάδα με τη βδομάδα ή χρόνο με το χρόνο. Γιατί o χρόνος λοιπόν φαίνεται να πατάει γκάζι όσο μεγαλώνουμε;
Μια από τις πιο γνωστές προσεγγίσεις στηρίζεται καθαρά στα μαθηματικά. Όπως εξηγεί η Κλόντια Χάμοντ, συγγραφέας του βιβλίου «Time Warped» ή Χρόνος Παραμορφωμένος:

«Στην ηλικία των 40 ετών, μια χρονιά αποτελεί το ένα τεσσαρακοστό της ζωής μας, ενώ στην ηλικία των οκτώ ετών, μια χρονιά καταλαμβάνει ένα πολύ μεγαλύτερο μέρος της». Γνωστή ως θεωρία των αναλογιών, ο Γάλλος φιλόσοφος του 19ου αιώνα Πολ Ζανέ αναφέρεται σε αυτή λέγοντας: «Αναπολώντας τα οκτώ ή δέκα τελευταία χρόνια στο σχολείο, νομίζεις ότι διήρκεσαν έναν αιώνα, ενώ τα τελευταία οκτώ ή δέκα χρόνια της ζωής σου, φαίνεται να διήρκεσαν μία ώρα».

Είναι όμως μόνο αυτό που κάνει ένα καλοκαίρι της παιδικής μας ηλικίας να φαντάζει σαν μια ολόκληρη ζωή;
Μια εξήγηση αποδεκτή από μεγάλο κομμάτι των επιστημόνων που ασχολούνται με το ζήτημα της αντίληψης του χρόνου έρχεται από τον χώρο της ψυχολογίας. Τα παιδιά καλούνται να ανακαλύψουν τον κόσμο. Όσο πιο «φρέσκος» είναι κάποιος στη ζωή τόσο περισσότερες πρωτόγνωρες πληροφορίες και ερεθίσματα δέχεται και τραβούν την προσοχή του. Στριμώχνοντας λοιπόν πολλά ερεθίσματα σε έναν περιορισμένο χρόνο, δίνεται η αίσθηση ότι μία μέρα, μία εβδομάδα ή ένα καλοκαίρι διαρκούν πολύ περισσότερο από όσο στην πραγματικότητα, γιατί περισσότερες πληροφορίες αποθηκεύονται στη μνήμη μας.
Ενώ αυτό φαίνεται να έχει κάποια λογική βάση, τα επιστημονικά δεδομένα που θα μπορούσαν να επιβεβαιώσουν κάτι τέτοιο είναι ακόμα λίγα και αποσπασματικά. «Θυμάμαι το 2009, όταν διορθώναμε με κάποιους συναδέλφους ένα επιστημονικό άρθρο σχετικά με το πώς ο εγκέφαλος επεξεργάζεται τον χρόνο. Καλέσαμε τότε 14 ερευνητές για να το συζητήσουμε και καταλήξαμε με δέκα διαφορετικές θεωρίες πάνω στο τραπέζι», λέει ο Μαρκ Βίτμαν, ερευνητής στο Ινστιτούτο Ψυχολογίας και Ψυχικής Υγείας IGPP, του Φράιμπουργκ της Γερμανίας, και ειδικός σε θέματα αντίληψης χρόνου.
Μια νέα έρευνα, που δημοσιεύτηκε τον προηγούμενο μήνα στο επιστημονικό περιοδικό «Animal Behaviour», φαίνεται να δίνει μια νέα διάσταση στο ζήτημα της αντίληψης του χρόνου βάζοντας στο παιχνίδι την επιστήμη της βιολογίας. Μήπως δεν είναι μόνο τα μαθηματικά και οι μνήμες μας, που κάνουν τα παιδικά μας χρόνια να φαντάζουν αιώνας; Μήπως από κατασκευής τους τα παιδιά έχουν διαφορετική αντίληψη του χρόνου;
«Η έμπνευση ήρθε σε έναν σταθμό τρένου, μια μέρα που πήγαινα στη δουλειά. Η προσοχή μου ήταν καρφωμένη πάνω σε δύο μικρά παιδιά που φάνταζαν στα μάτια μου σαν να ζουν σε έναν κόσμο ο οποίος εξελίσσεται με πιο γρήγορους ρυθμούς», λέει ο καθηγητής Ζωολογίας Αντριου Τζάκσον. Η σκέψη αυτή τον συνόδεψε σε ολόκληρη τη διαδρομή μέχρι το εργαστήριό του στο Τμήμα Ζωολογίας του Πανεπιστημίου Τρίνιτι, της Ιρλανδίας. Αν παιδιά και ενήλικοι βιώνουν τον χρόνο σε διαφορετικές ταχύτητες, τότε τι συμβαίνει μεταξύ των διαφορετικών ζωικών ειδών, αναρωτήθηκε ο Τζάκσον.
Δύο από τους διδακτορικούς του φοιτητές ανέλαβαν αμέσως να το διερευνήσουν. Οι Κέβιν Χίλι και Λουκ ΜακΝάλι συγκέντρωσαν, ανέλυσαν και συνέκριναν στοιχεία από έρευνες πάνω σε ζώα και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα μικρόσωμα ζώα, με γρήγορους ρυθμούς μεταβολισμού, αντιλαμβάνονταν τον χρόνο να κυλάει πιο αργά σε σύγκριση με μεγαλόσωμα ζώα με πιο αργούς ρυθμούς μεταβολισμού.
Το πείραμα
Πώς όμως «ρωτάς» ένα ζώο πώς αντιλαμβάνεται το πέρασμα του χρόνου; Το πείραμα περιλαμβάνει έναν φακό που αναβοσβήνει με όλο και πιο γρήγορο ρυθμό. Μέχρι ενός σημείου το μάτι μπορεί να διακρίνει ότι το φως είναι διακοπτόμενο, ενώ από μια ταχύτητα και πάνω το μάτι δεν βλέπει εναλλαγές του φωτός, αλλά συνεχές φως. Από έρευνες σε ανθρώπους, και συγκεκριμένα σε αθλητές, έχει παρατηρηθεί ότι αυτοί που μπορούν να διακρίνουν το άναψε-σβήσε του φωτός όταν ο ρυθμός εναλλαγής φωτός-σκότους είναι πολύ γρήγορος ανέφεραν ότι βλέπουν τις μπάλες να τους πλησιάζουν σε πιο αργή κίνηση, δηλαδή είχαν πιο «ξεχειλωμένη» αντίληψη του χρόνου.
Όταν οι Χίλι και ΜακΝάλι έκαναν το ίδιο πείραμα σε ζώα διαπίστωσαν ότι, για παράδειγμα, ένας σκίουρος μπορεί να διακρίνει πιο γρήγορες εναλλαγές φωτός σε σύγκριση με έναν σκύλο, κάτι που σύμφωνα με τους Ιρλανδούς ερευνητές συνεπάγεται ότι ο σκίουρος βλέπει τη ζωή σε πιο αργή κίνηση.
«Tα παιδιά έχουν πράγματι την ικανότητα να διακρίνουν πιο γρήγορες εναλλαγές φωτός-σκότους από τους ενήλικες και με αυτό τον τρόπο προσλαμβάνουν μεγαλύτερο όγκο οπτικών πληροφοριών», λέει ο Τζάκσον. «Παρότι τα παιδιά είναι πιο μικρόσωμα από τους ενηλίκους, είναι πιθανότερο η παραπάνω παρατήρηση να συνδέεται με τον υψηλότερο ρυθμό του μεταβολισμού των μικρών παιδιών, ο οποίος μειώνεται με την πάροδο των ετών», εξηγεί.
Για να εξαχθεί όμως ένα ασφαλές συμπέρασμα σχετικά με το αν ο αυξημένος ρυθμός μεταβολισμού των παιδιών είναι αυτός που τα κάνει να βλέπουν τον κόσμο σε αργή κίνηση, θα χρειαστούν περισσότερες και στοχευμένες έρευνες.

Τα ονόματα των Αθανάτων του Ολύμπου έχουν συμβολικές σημασίες - Κάθε ονομασία των Θεών και μία Μυστηριακή έννοια...

Ο Όλυμπος = το ιερό όρος της Ελλάδας και του Αρχαίου Κόσμου. Ετυμ: Όλυμπος = Ολόλαμπος, κατοικία των Θεών. Ουράνιος χώρος ή θόλος αξεπέραστης ομορφιάς.
Τον Όλυμπο ονομάζουν ακόμη Αιγλήεντα ( = φωτεινός, λαμπερός), Πολυδειρά ( = πολυχάρανδρο ), Αιπύδα ( τραχύ, απότομο, ψιλό ) , Γέρο - Όλυμπο ( = Ιερό Όλυμπο ). Οι Θεοί του Ολύμπου ήσαν σύμβολα και όχι είδωλα. Οι πρώτοι Θεοί, δημιουργήθηκαν από την εξέταση του αχανούς σύμπαντος.
Η αναζήτηση της κοσμογονίας, στηρίχθηκε σε δύο βασικές και απόλυτα λογικές σκέψεις:

α) Ο υλικός κόσμος: Γη, Ουρανός, Σύμπαν, δεν μπορεί να προϋπήρχε. Η δημιουργία του δεν έγινε από το μηδέν, ούτε χωρίς γεννήτορα.
β) Ο γεννήτορας της Ζωής και του Σύμπαντος: Πρέπει να είναι Ων, με ανώτερη και ανεξάντλητη μυστηριακή δύναμη, που επέβαλε παγκόσμια αρμονία και κυβερνά με Σοφία. Και κατέληξαν: Το Ανώτερο Όν είναι το Πυρ - Φως = Ήλιος που ονόμασαν Θεό - Φαέθωνα και με τα άλλα στοιχεία της φύσης, αέρα - νερό - χώμα συνθέτουν όλες τις υλικές και πνευματικές υπάρξεις. Ας δούμε τώρα την συμβολική σημασία των Θεών...

Δίας – Ζευς = δύναμις, αρμονία ( αρχική αιτία των πραγμάτων ). Ποσειδών = ισορροπία των υγρών στοιχείων, για να υπάρχει ζωή. Απόλλων= θερμότητα για την επιβίωση του ανθρώπου και της φύσης. ( Ήλιος, Φως , Θεός του Φωτός ).
Ήφαιστος = τέχνη, διαμόρφωση και εξευγενισμός των στοιχείων του κόσμου.
Άρης = ανδρική και πατριαρχική κηδεμονία.( θεός του πολέμου).
Ερμής = γνώση και σοφία για να ολοκληρωθεί ο νους του ανθρώπου. Αγγελιοφόρος των πνευματικών θεϊκών βουλών, αλλά και της διακίνησης του εμπορικού πλούτου και θεός του εμπορίου. 
Ήρα = υποσυνείδηση , σύζυγος του Δία για να διατηρείται η αρμονία και η πληρότητα. Θεά των γυναικών και της οικογένειας.
Δήμητρα = θεά της γεωργίας, η μεγαλύτερη μητέρα που αγκαλιάζει το παιδί της και δεν μπορεί να το αποχωριστεί.
Εστία = θεά της οικίας, της ζεστασιάς του σπιτιού, η ζεστή φλόγα που ολόγυρά της συγκεντρώνεται η οικογένεια.
Αθηνά = υπερσυνείδηση , θεά της γνώσης και της σοφίας. Αλεξίκακη, ειρηνική, ηθικότατη, παρθένα.
Άρτεμις = θεά της αξιοπρέπειας. Προστάτης των ζώων από τις επιβουλές των μνησίκακων ανθρώπων, αλλά και του κυνηγιού.
Αφροδίτη = θεά της γονιμότητας και της ομορφιάς. Ενώνει αρμονικά το θηλυκό με το αρσενικό και διαιωνίζει το είδος του.