Αρχαία Ελληνική Γραμματολογία

2.4.Β.iii.δ. Γνωμική ελεγεία

Γνωμικές ελεγείες, συμβουλευτικές, βιοσοφικές, ή όπως αλλιώς τις ονομάσουμε, και γράφτηκαν και σώθηκαν αρκετές. Ξεχωρίζουμε δύο, του Ξενοφάνη από την Κολοφώνα: μία όπου ο ποιητής περιγράφει τη σωστή τάξη των συμποσίων (τη γιορταστική ατμόσφαιρα, τα όμορφα λόγια, τη συγκρατημένη οινοποσία), και μία όπου συγκρίνει την ωφέλεια που έχουν οι πολιτείες από τους αθλητές με την ωφέλεια που έχουν από τους διανοούμενους, και συμπεραίνει ότι «δεν είναι δίκαιο να προτιμά κανείς τη σωματική ρώμη από την αγαθή σοφία» (απόσπ. 2 DK.).

ΘΕΟΓΝΗΣ (περ. 570-500 π.Χ.)

Στον Θέογνη από τα Μέγαρα αποδίδεται μια συλλογή από μικρές και μεγάλες ελεγείες (1400 συνολικά στίχοι), όπου καταγράφονται γνώμες, συμβουλές και διαπιστώσεις για ποικίλα θέματα, πατριωτικά, πολιτικά, κοινωνικά κλπ. Η συλλογή περιέχει και τη σφραγίδα του Θέογνη, αλλά κάποιες ιδεολογικές και άλλες διαφορές που παρουσιάζουν μεταξύ τους οι ελεγείες μάς πείθουν ότι δεν ανήκουν όλες στον ίδιο ποιητή. Έτσι, υποθέτουμε ότι στην αρχική συλλογή των τραγουδιών που είχε συνθέσει ο Θέογνης για να καθοδηγήσει ένα νεαρό του φίλο, τον Κύρνο, ήρθαν με τον καιρό να προστεθούν και ελεγείες συνθεμένες από άλλους ποιητές.

Στο σύνολό της η συλλογή χαρακτηρίζεται από συντηρητικό πνεύμα, εχθρικό προς κάθε νεωτερισμό και κοινωνική ανακατάταξη. Μπορούμε εύκολα να φανταστούμε τους αριστοκρατικούς να τραγουδούν τα τραγούδια της στα συμπόσιά τους, και η υπόθεσή μας ενισχύεται από το γεγονός ότι η συλλογή περιέχει και τέσσερις μικρούς ύμνους (στον Απόλλωνα, στην Άρτεμη κ.ά.), σαν αυτούς που ξέρουμε ότι οι αρχαίοι τραγουδούσαν πριν από κάθε συμπόσιο.

Γνωμικές ελεγείες έγραψε και ο Φωκυλίδης από τη Μίλητο (6ος π.Χ. αι.), που τα έργα του ξεκινούσαν όλα με τη σφραγίδα Καὶ τόδε Φωκυλίδεω («Κι αυτό του Φωκυλίδη»). Από τα ελάχιστα αποσπάσματα που μας έχουν σωθεί, το μεγαλύτερο, γραμμένο σε δακτυλικούς εξαμέτρους, έχει το ίδιο θέμα με τον Ἴαμβον κατὰ γυναικῶν του Σημωνίδη.

Ο Ξενοφώντας, ο Θρασύβουλος και το ανίκητο της λαϊκής οργής

Μετά την εξόντωση του Θηραμένη οι Τριάντα αισθάνθηκαν ότι δεν υπάρχει πια τίποτε που να μπορεί να τους απειλήσει. Όλα είχαν στρωθεί για την πλήρη αποχαλίνωση: «Τότε πια θεώρησαν οι Τριάντα πως ήταν ελεύθεροι να τυραννούν δίχως φόβο· όχι μόνο απαγόρευσαν σ’ όσους δεν ήταν γραμμένοι στον κατάλογο να μπαίνουν στην πόλη, αλλά τους έδιωχναν κι απ’ τ’ αγροκτήματά τους για να τους αρπάξουν, αυτοί κι οι φίλοι τους, τη γη τους». (2,4,1).

Στην περίπτωση των Τριάντα η αυθαιρεσία εξυπηρετούσε πρωτίστως – και μάλλον αποκλειστικά – προσωπικές τους επιδιώξεις. Θα ήταν αναληθές, αν ισχυριζόταν κανείς ότι φρόντιζαν για τα σπαρτιατικά συμφέροντα. Αν πράγματι μεριμνούσαν γι’ αυτά, οι Σπαρτιάτες δε θα επέτρεπαν να πέσουν τόσο γρήγορα. Η πορεία των γεγονότων θα δείξει ότι και οι Σπαρτιάτες, από ένα σημείο και μετά, ήθελαν περισσότερο να τους ξεφορτωθούν παρά να τους βοηθήσουν. Το σίγουρο είναι ότι ανάγκασαν πολύ κόσμο να εγκαταλείψει την Αθήνα: «Οι κατατρεγμένοι κατέφευγαν στον Πειραιά, μα κι εκεί συνεχιζόταν ο διωγμός· τα Μέγαρα και η Θήβα γέμισαν πρόσφυγες». (2,4,1).

Οι πολιτικοί πρόσφυγες είναι αναπόφευκτη συνθήκη για όλα τα τυραννικά καθεστώτα. Μερικές φορές φέρνουν στον τύραννο μεγάλους μπελάδες, γιατί έχουν την τάση να συσπειρώνονται. Και το χειρότερο, έχουν διάθεση για αγώνα. Αν βρίσκονται μάλιστα τόσο κοντά – η Θήβα είναι δίπλα – υπάρχει περίπτωση να επιστρέψουν. Ο τύραννος οφείλει να εξοντώνει αυτά τα στοιχεία ακόμη κι αν βρίσκονται μακριά από την πόλη του, πράγμα που οι Τριάντα δεν έκαναν: «Τότε» (έχουμε φτάσει πια στο 403 π. Χ.) «κίνησε από τη Θήβα ο Θρασύβουλος με εβδομήντα περίπου άνδρες και κατέλαβε τ’ οχυρό φρούριο της Φυλής». (2,4,2).

Οι Τριάντα κατάλαβαν αμέσως ότι έπρεπε να επέμβουν. Εξάλλου, προς το παρόν, ο κίνδυνος δεν ήταν μεγάλος. Εβδομήντα οχυρωμένοι άνδρες, όπως και να το κάνουμε, δεν μπορούν να απειλήσουν σοβαρά τις χιλιάδες που θα τους πολιορκήσουν. Πολλές φορές, όμως, υπάρχουν και αστάθμητοι παράγοντες: «Μια μέρα που ‘κανε καλό καιρό βγήκαν οι Τριάντα, έχοντας μαζί τους τους Τρεις Χιλιάδες και το ιππικό. Όταν έφτασαν στη Φυλή, μερικοί νέοι τόλμησαν να επιτεθούν αμέσως στο φρούριο, αλλά πληγώθηκαν κι έφυγαν άπρακτοι. Οι Τριάντα σχεδίαζαν να χτίσουν τείχος για να εμποδίσουν τον ανεφοδιασμό των επαναστατών και να τους αναγκάσουν να παραδοθούν· τη νύχτα όμως και την άλλη μέρα χιόνισε τόσο πολύ, που υποχρεώθηκαν να γυρίσουν πίσω στην πόλη, βουτηγμένοι στα χιόνια, αφού τους σκότωσαν οι άλλοι πολλούς βοηθητικούς». (2,4,2-3).

Φυσικά, πήραν μέτρα σε συνεργασία με τη σπαρτιατική φρουρά, ώστε να μη λεηλατηθούν οι καλλιέργειες των περιχώρων από τους επαναστάτες, τοποθετώντας στα σύνορα του Πειραιά ισχυρές δυνάμεις και πεζικού και ιππικού. Η ζημιά, όμως, είχε γίνει. Αν δεν παταχθούν άμεσα οι αντικαθεστωτικές δυνάμεις, θα γεννηθούν ελπίδες… Και οι ελπίδες θα κάνουν τους επαναστάτες να πολλαπλασιαστούν. Κι αυτό μπορεί να γίνει με ρυθμούς αστραπιαίους. Ο Ξενοφώντας αναφέρει αμέσως μετά: «Στο μεταξύ είχαν συγκεντρωθεί στη Φυλή κάπου εφτακόσιοι άνδρες». (2,4,5).

Όμως, ακόμη κι έτσι, οι επαναστάτες παρέμεναν μια παράτολμη μειοψηφία. Και βέβαια, όταν μάχονται λίγοι εναντίον πολλών, δεν υπάρχει προσφιλέστερη μέθοδος από τον κλεφτοπόλεμο. Ο Θρασύβουλος χτύπησε τους φύλακες των συνόρων τα ξημερώματα, με τρόπο ακαριαίο, ακριβώς για να τους πιάσει απροετοίμαστους: «Κατά τα ξημερώματα σηκώθηκαν οι φρουροί και τράβηξαν ο καθένας στη δουλειά του, ξεμακραίνοντας από τον οπλισμό τους. Εκείνη την ώρα – καθώς οι ιπποκόμοι έκαναν θόρυβο ξυστρίζοντας τ’ άλογα – οι άντρες του Θρασύβουλου άδραξαν τ’ άρματα, κι ορμώντας καταπάνω τους τρέχοντας σκότωσαν μερικούς και κυνήγησαν τους άλλους, που το ‘βαλαν στα πόδια, ως έξι εφτά στάδια απόσταση. Οι ολιγαρχικοί έχασαν περισσότερους από εκατόν είκοσι οπλίτες και τρεις ιππείς που πιάστηκαν στα στρώματά τους. Κατόπιν οι επαναστάτες γύρισαν πίσω, έστησαν τρόπαιο, μάζεψαν τα όπλα και τα λάφυρα που είχαν πέσει στα χέρια τους κι επέστρεψαν στη Φυλή. Όταν ήρθε το ιππικό από την πόλη για ενίσχυση, δε βρήκε κανέναν εχθρό μπροστά του». (2,4,6-7).

Οι Τριάντα ένιωσαν ότι το κύρος τους πλήττεται ανεπανόρθωτα. Τα πράγματα γίνονταν οριακά. Αυτό που έπρεπε να εξασφαλίσουν άμεσα ήταν ότι δε θα δοθεί θάρρος και σε άλλους, ώστε να αποφευχθεί οποιαδήποτε επαναστατική ενέργεια οπουδήποτε αλλού. Και πιο επίφοβη περιοχή κρίθηκε η Ελευσίνα. Μάζεψαν όλους τους Ελευσίνιους με την πρόφαση ότι κάνουν καταμέτρηση, για να υπολογιστεί η πρόσθετη φρουρά που θα χρειαζότανε, και τελικά τους δέσαν χειροπόδαρα και τους οδήγησαν στους Έντεκα.

Τα πολιτεύματα που στηρίζονται στο έγκλημα δεν έχουν άλλη επιλογή απ’ το να καταφεύγουν συνέχεια σ’ αυτό, αφού μόνο με το φόβο εξασφαλίζουν την παραμονή τους. Αν ο λαός αποτινάξει το φόβο, οι μέρες του τυράννου είναι μετρημένες. Το κακό για τον τύραννο είναι ότι και η βία συνηθίζεται. Από ένα σημείο και μετά δεν προκαλεί τον ίδιο τρόμο, που προκαλούσε αρχικά. Ξεφτίζει. Γι’ αυτό πρέπει να κλιμακώνεται. Να αιφνιδιάζει συνεχώς δείχνοντας ότι τα όριά της είναι άπιαστα. Οι εκτελέσεις ατόμων, όσο πολλές κι αν ήταν, κρίνονταν πλέον ανεπαρκείς. Ήταν καιρός να περάσουν σε εκκαθαρίσεις περιοχών.

Εξάλλου, πρέπει να πιστοποιηθεί και το πόσο αντέχουν οι συνεργάτες. Να τονιστεί η συνενοχή τους, ώστε να είναι σίγουρο ότι θα ακολουθήσουν μέχρι το τέλος. Να μην υπάρχουν περιθώρια μεταπήδησης στο άλλο στρατόπεδο, αν αρχίζουν να αλλάζουν οι συσχετισμοί. Ο Κριτίας τους τα λέει ξεκάθαρα: «Το καθεστώς, άνδρες, δεν τ’ οργανώνουμε μόνο για καλό δικό μας, μα άλλο τόσο και για δικό σας. Μια και θα ‘χετε λοιπόν μερίδιο στις τιμές, πρέπει να ‘χετε μερίδιο και στους κινδύνους. Για τούτο είν’ ανάγκη να καταδικάσετε τους Ελευσινίους που πιάσαμε, ώστε να ‘χετε τις ίδιες ελπίδες και τους ίδιους φόβους με μας». (2,4,9).

Ο εξαναγκασμός να ψηφίσουν φανερά μέσα στο Ωδείο, που ήταν κατάμεστο από ένοπλους Σπαρτιάτες, ήταν επόμενο να λειτουργήσει καθοριστικά για το αποτέλεσμα: «άλλωστε όσοι πολίτες δε σκοτίζονταν παρά μόνο για το συμφέρον τους τα ‘βλεπαν αυτά με καλό μάτι…». (2,4,10).

Εντωμεταξύ, ο Θρασύβουλος έφτασε να έχει περίπου χίλιους άντρες. Βρισκόμαστε πια στη μεγαλειώδη νύχτα που συγκέντρωσε όλες του τις δυνάμεις στον Πειραιά: «Μόλις το ‘μαθαν οι Τριάντα έτρεξαν να τους χτυπήσουν με τους Λάκωνες, τους οπλίτες και το ιππικό, και προχώρησαν από τον αμαξιτό δρόμο που ανεβαίνει στον Πειραιά. Οι επαναστάτες δοκίμασαν στην αρχή να τους εμποδίσουν, αλλά βλέποντας ότι ο περίβολος του τείχους του Πειραιά, μεγάλος καθώς ήταν, χρειαζόταν πολυάνθρωπη φρουρά για την επάνδρωσή του ενώ αυτοί ήταν λίγοι, συσπειρώθηκαν στη Μουνιχία. Τότε οι ολιγαρχικοί πήγαν στην Ιπποδάμειο Αγορά· πρώτα παρατάχτηκαν έτσι ώστε να πιάνουν όλο το πλάτος του δρόμου που οδηγεί στο ιερό της Άρτεμης της Μουνιχίας και στο Βενδίδειο, και το βάθος τους έφτασε τις πενήντα σειρές. Κατόπιν, μ’ αυτόν το σχηματισμό, άρχισαν ν’ ανηφορίζουν. Αντίκρυ τους οι επαναστάτες έπιασαν κι εκείνοι όλο το πλάτος του δρόμου, οι οπλίτες όμως είχαν μόνο δέκα σειρές βάθος· πίσω τους ωστόσο πήραν θέση ασπιδοφόροι κι ελαφρύ πεζικό οπλισμένο μ’ ακόντια, και ακόμα πιο πίσω άλλοι, οπλισμένοι με πέτρες». (2,4,10-11-12).

Η αριθμητική υπεροχή των ανθρώπων του καθεστώτος δε χρειάζεται καμία συζήτηση, όπως και η ανωτερότητα του στρατιωτικού τους εξοπλισμού. Η τοποθεσία της μάχης, όμως, ήταν κατάφωρα ευνοϊκή για τους επαναστάτες. Όχι μόνο βρίσκονταν στον ανήφορο και πλεονεκτούσαν έναντι των επιτιθέμενων που έρχονταν από κάτω, αλλά παρατάσσονταν και σε στενό δρόμο, που απαγόρευε τους πολυπληθείς αντιπάλους να ξεδιπλωθούν.

Εξάλλου, το πάθος και η αποφασιστικότητα που έκρυβαν μέσα τους θα τους έκανε να αγωνιστούν ξεπερνώντας τον εαυτό τους. Ο Θρασύβουλος τα ένιωθε όλα αυτά· κι όπως ανέβαιναν οι εχθροί για τη σύγκρουση, προσπάθησε να τους πείσει να πιστέψουν στη νίκη: «… οι εχθροί έχουν ν’ ανέβουν ανήφορο κι έτσι δεν μπορούν ούτε δόρατα, ούτε ακόντια να ρίξουν πάνω από τα κεφάλια των μπροστινών τους, ενώ εμείς από ψηλά θα τους φτάνουμε και με δόρατα και μ’ ακόντια και με πέτρες και θα χτυπήσουμε πολλούς. Θα νόμιζε κανείς ότι με τις πρώτες σειρές τους τουλάχιστον θα χρειαστεί να πολεμήσουμε σαν ίσοι προς ίσους· αν όμως εσείς ρίχνετε τα βέλη σας πυκνά, όπως πρέπει, κανένας σας δε θ’ αστοχήσει – γεμάτος καθώς είν’ ο κόσμος από δαύτους. Αυτοί πάλι θα κρύβονται όλη την ώρα κάτω από τις ασπίδες τους για να προφυλαχτούν – έτσι θα μπορούμε να τους χτυπάμε όπου θέλουμε, σαν να ‘ναι τυφλοί, αλλά και να ορμάμε καταπάνω τους και να τους γκρεμίζουμε. Εμπρός λοιπόν, άνδρες, αγωνιστείτε με τέτοιο τρόπο, που ο καθένας σας να νιώσει ότι σ’ αυτόν περισσότερο χρωστάμε τη νίκη! Γιατί αυτή, αν θέλει ο θεός, θα μας δώσει πίσω πατρίδα, σπίτια, ελευθερία, τιμές, παιδιά – σ’ όσους έχουν – και γυναίκες». (2,4,15-16-17).

Ο Θηραμένης αποδεικνύεται ότι είχε δίκιο. Η ανεξέλεγκτη βία και η κατάφωρη αδικία υπονόμευσε ανεπανόρθωτα το καθεστώς. Η δράση δεν μπορεί παρά να φέρει αντίδραση. Η μετριοπάθεια θα ήταν ο ορθότερος δρόμος, αφού θα επέφερε τη συναίνεση, δηλαδή την ασφαλή υποταγή. Οι Τριάντα ήταν αδύνατο να το καταλάβουν αυτό. Εξαγρίωσαν τον κόσμο ξεπερνώντας τα όρια της ανοχής του.

Κι όταν το ποτήρι ξεχειλίζει, γεννιούνται οι ήρωες. Όπως ο μάντης, που έμεινε ανώνυμος μες το ποτάμι της ιστορίας: «”Έπειτα”, είπε ο μάντης, “θα τραβήξουμε εμείς μπροστά και σεις, που θα ‘ρθετε ξοπίσω μας, θα νικήσετε – εγώ όμως νομίζω πως θα σκοτωθώ”». (2,4,18). Κι ακριβώς έτσι έγιναν τα πράγματα: «Όταν άδραξαν τ’ άρματα, εκείνος μ’ ένα πήδημα βρέθηκε πρώτος ανάμεσα στους εχθρούς – λες και τον οδηγούσε κάποιο ριζικό – και σκοτώθηκε. (Είναι θαμμένος στο πέρασμα του Κηφισού)». (2,4,19).

Σε τελική ανάλυση, αυτός είναι ο λόγος που νίκησαν οι άνδρες του Θρασύβουλου. Οι εχθροί δεν είχαν μάντη. Τους μάντεις τους φέρνει στο προσκήνιο η λαϊκή οργή και οι αγώνες για τη δικαιοσύνη. Κι όποιος τους έχει στις τάξεις του, είναι βέβαιο ότι θα νικήσει. Γιατί οι μάντεις αυτού του είδους είναι ανίκητοι: «Οι άλλοι νίκησαν και καταδίωξαν τον εχθρό ως το ίσιωμα. Εκεί σκοτώθηκαν από τους Τριάντα ο Κριτίας κι ο Ιππόμαχος, από τους δέκα άρχοντες του Πειραιά ο Χαρμίδης του Γλαύκωνος κι από τους υπόλοιπους άνδρες τους κάπου εβδομήντα. Οι επαναστάτες πήραν τα όπλα των σκοτωμένων, κανενός πολίτη όμως δεν πείραξαν τα ρούχα». (2,4,19).

Ξενοφώντος, Ελληνικά

Παγκόσμια Ενότητα: Η Εσωτερική Θεώρηση

Συνείδηση είναι Αυτό που παραμένει πάντα Σταθερό σε όλη την εμπειρική ζωή. Συνειδητότητα είναι η Περιοχή της εμπειρίας. Επίγνωση είναι το επίπεδο κατανόησης αυτών που ζούμε. Η Επίγνωση είναι πάντα παρούσα σε κάθε εμπειρία. Είναι το θεμελιώδες στοιχείο της εμπειρικής ζωής. Είναι το πρωταρχικό στοιχείο σε κάθε εμπειρία. Η Επίγνωση είναι η πραγματικότητα της εμπειρίας.

Η επίγνωση δεν Ταυτίζεται με το περιεχόμενό της. Το περιεχόμενο αλλάζει συνεχώς. Η Επίγνωση είναι Αιώνια εφόσον Παραμένει, ανεξάρτητα από οποιοδήποτε περιεχόμενο, ή καθόλου περιεχόμενο.

Το Βάθεμα της Επίγνωσης οδηγεί σε Ανώτερες Περιοχές της Συνειδητότητας.

Όλη η εμπειρία διαλύεται στο μυστήριο της ύπαρξης.

Ο άνθρωπος που παρατηρεί με Προσοχή συνειδητοποιεί ότι δεν ταυτίζεται με το περιεχόμενο της εμπειρίας του. Μπορεί να αποστασιοποιηθεί και να εγκαταλείψει όλη αυτή την εμπειρία. Οι περισσότεροι άνθρωποι ταυτίζονται με το περιεχόμενο της επίγνωσής τους. Έτσι έχουν μεγάλη δυσκολία να αποταυτιστούν, να εγκαταλείψουν όλα αυτά που βιώνουν και να αναδυθούν στην Καθαρή Επίγνωση.

Αυτό που η Συνείδηση αντιλαμβάνεται σαν πραγματικότητα δεν είναι η πραγματικότητα είναι η αντίληψη για την πραγματικότητα, δηλαδή συλλογή πληροφοριών, δόμηση, αντιλήψεις, μία κατασκευή. Αυτό σημαίνει ότι ανάλογα με την «θέση» που είμαστε (το βάθος και το εύρος της κατανόησής μας) σχηματίζουμε ανάλογη αντίληψη της πραγματικότητας. Όσο βαθύτερη είναι η κατανόηση μας τόσο πιο ολοκληρωμένη είναι η αντίληψη της πραγματικότητας. Επίσης γίνεται φανερό ότι όλες οι αντιλήψεις για την πραγματικότητα είναι σχετικές και προσωρινές μέχρι την πλήρως αφυπνισμένη κατάσταση.

Για την περιορισμένη Συνείδηση, αυτό που αντιλαμβάνεται είναι η πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει ότι αν αντιλαμβανόμαστε κάτι σαν πραγματικό λειτουργεί σαν πραγματικό. Με άλλα λόγια η «πίστη» σε κάτι λειτουργεί (με ό,τι σημαίνει αυτό και με ό,τι συνεπάγεται αυτό).

Ο Δρόμος προς την Αλήθεια περνά μέσα από ένα δάσος αυταπάτες.

Όταν η Συνείδηση στρέφεται Έσω και Βιώνει την Ενότητα της Πραγματικότητας, την Μία Μοναδική Πραγματικότητα, δεν σημαίνει ότι η πολλαπλότητα παύει να εμφανίζεται. Όταν χρησιμοποιείται ένας φορέας σε κάποιο πεδίο ύπαρξης αντιλαμβανόμαστε μέσα από τους περιορισμούς και τα φίλτρα του φορέα. Αλλά κατανοούμε ότι όλο αυτό είναι ένα φαινόμενο, μία κατασκευή πάνω από την αντικειμενική πραγματικότητα, που μένει πάντα παρούσα στην Επίγνωση. Η Συνείδηση Βιώνει την Πραγματικότητα χωρίς να επηρεάζεται από τα οράματα της πολλαπλότητας. Παραμένει εσωτερικά ελεύθερη ενώ παράλληλα συμμετέχει στον εικονικό κόσμο. Απλά παίζει ένα «ρόλο» μέσα στο κοσμικό όνειρο.

Η Πραγματικότητα Παραμένει Πάντα το Σταθερό Υπόβαθρο όλων των αντιληπτικών καταστάσεων, κατασκευών, ονειροπολημάτων. Η Επάνοδος στην Αντικειμενικότητα δεν γίνεται με κάποια διαδικασία, η προσπάθεια, η εξέλιξη. Γίνεται απλά με το σβήσιμο της αυταπάτης. Βρισκόμαστε τότε στην Πραγματική μας Κατάσταση που είναι πάντα παρούσα, ακόμη και αν εμείς στρέφουμε την προσοχή μας αλλού.

Δεν υπάρχει θεωρία, διδασκαλία, οδός, η πραγμάτωση. Η Ύπαρξη δεν έχει ούτε κατεύθυνση ούτε προορισμό. Η Ζωή ρέει ελεύθερα, ανθίζει και μαραίνεται, στο Φόντο της Αιωνιότητας. Το Σταθερό είναι η Άχρονη Παρουσία, όχι οι παροδικές εμπειρίες και τα διάφορα φαινόμενα.

Το Πρωταρχικό Βίωμα της Συνείδησης είναι Ίδια η Συνείδηση, η Αίσθηση της Ύπαρξης, Χωρίς Ιδιότητες. Το «Χωρίς Ιδιότητες» σημαίνει χωρίς χώρο, χρόνο, χωρίς ποιότητες. Ένας Άδειος Ωκεανός Επίγνωσης. Πάνω σε αυτή την βάση χτίζεται οποιαδήποτε άλλη αντίληψη, κατάσταση, γεγονός, ον και πράγμα.

Όλα είναι «νοητικής φύσης». Η «υπόσταση» τους είναι η αντίληψη, η «ιδέα». Σε αυτόν τον «υπαρξιακό πυρήνα» ενώνονται όλες οι άλλες εκδηλώσεις, ιδιότητες, καταστάσεις, εμπειρίες.

Η αντίληψη της «μορφής», της «ύλης», είναι δευτερεύουσα. Έτσι η Συνείδηση δημιουργεί την «ύλη». Το αντίθετο (ότι μέσα από την ύλη αναδύεται η συνείδηση) είναι μία λανθασμένη αντίληψη. Ποιος έχει αυτή την αντίληψη; Η συνείδηση που λειτουργεί περιορισμένα μέσα στην άγνοια. Έτσι όμως, συνειδητοποιώντας το, κατανοούμε ότι είναι η Συνείδηση που έχει προτεραιότητα (και μέσα από τους περιορισμούς της διατυπώνει «θεωρίες»). Η συνείδηση είναι η «πραγματικότητα» της ύλης. Δεν είναι ιδιότητα της ύλης.

Όταν η Συνείδηση λειτουργεί μέσα από την ατομικότητα (το εγώ) διαχωρίζεται από τον κόσμο των αντικειμένων. Όταν η Συνείδηση Υπερβαίνει το εγώ η Πραγματικότητα Είναι Μία. Η Συνείδηση που Περιλαμβάνει τα φαινόμενα. Συνείδηση και φαινόμενα δεν διαχωρίζονται. Η Συνείδηση Βιώνεται σαν η Βάση της Ύπαρξης και τα φαινόμενα είναι απλές δραστηριότητες, εκδηλώσεις, ή φαινόμενα. Εδώ υπάρχει Ενότητα των Πάντων.

Ο πανψυχισμός έχει ιστορία χιλιετηρίδων (από τους προσωκρατικούς μέχρι σήμερα). Η συνείδηση (το πνεύμα, ο νους, η ψυχή, η επίγνωση) θεωρείται θεμελιώδης ιδιότητα της ύπαρξης. Όλα είναι συνειδητά. Όλα έχουν συνείδηση.

Στην πραγματικότητα, η ορθή αντίληψη του πανψυχισμού δεν είναι αυτή η απλή διαπίστωση. Γιατί τι είναι αυτό το αόρατο στοιχείο, η συνείδηση; Είναι ένα; σε πολλά μοιρασμένο; Δεν δίνονται απαντήσεις.

Η πιο ορθή αντίληψη διατυπώθηκε από τον Πλάτωνα. Η Συνείδηση (το πνεύμα, ο νους, η ψυχή, η επίγνωση) δεν είναι απλά θεμελιώδης ιδιότητα της ύπαρξης είναι η Πρωταρχική Κυρίαρχη και Βασική ιδιότητα της Ύπαρξης, το «Αγαθόν». Με άλλα λόγια η Συνείδηση είναι Αυτό που Υπάρχει και διαπερνά τα πάντα. Η Συνείδηση είναι που Δημιουργεί, Αναδύει το Είναι (σαν Αντίληψη, σαν «Ιδέα»). Η «Ιδέα» λαβαίνει νοητική υπόσταση (ο υπαρξιακός πυρήνας που εμπλουτίζεται με ιδιότητες ή «περιορισμούς»), ενδυναμώνεται και λαβαίνει μορφή (και ενσωματώνεται τελικά στην μορφή). Ο άνθρωπος είναι Συνείδηση που ενσωματώνεται. Το να λέμε «ο άνθρωπος έχει συνείδηση» είναι λάθος, γιατί δίνουμε προτεραιότητα στη μορφή που θεωρούμε ενσυνείδητη.

Στην πραγματικότητα ο πανψυχισμός λειτουργεί στο επίπεδο της δυαδικότητας, αφού εξακολουθεί να μιλάει για συνείδηση και μορφή. Είναι «θεωρία» του περιορισμένου δυαδικού νου, δεν περιγράφει την πραγματικότητα ακριβώς, αφού δεν υπερβαίνει την δυαδικότητα, προς την ενοποίηση της πραγματικότητας.

Η Πραγματικότητα Είναι Μία: Συνείδηση. Και τα περιλαμβάνει όλα στην Ενότητα της. Δεν υπάρχουν δύο πραγματικότητες, η συνείδηση και ο κόσμος. Η Συνείδηση Είναι ο Κόσμος. Αυτή είναι η Παγκόσμια Ενότητα. Όλα Είναι Εξαρχής Συνείδηση. Αναδύονται και σβήνουν μέσα στη Συνείδηση. Δεν υπάρχει δημιουργία. Καμία εξέλιξη. Είμαστε Πάντα Εδώ στο «Σπίτι» μας. Όλα τα άλλα είναι απλά ένα κοσμικό όνειρο.

Η «έξοδος» από τη Φυσική μας Κατάσταση στο περιορισμένο, στο κατασκευασμένο, στο όνειρο, δεν είναι οντολογική είναι μόνο γνωσιολογική. Ο Κόσμος, η Δημιουργία, η Ζωή, οι εμπειρίες, είναι μόνο «αντιλήψεις». Ακόμη και η συμπαγής μορφή δεν είναι παρά προϊόν αντίληψης. Δεν υπάρχει παρά Συνείδηση,.

Η Συνείδηση στην Φυσική της Κατάσταση δεν έχει περιεχόμενο. Δεν είναι μέσα στο χώρο, μέσα στο χρόνο, μέσα σε καταστάσεις. Αν η Συνείδηση έχει κάποιο «περιεχόμενο» τότε αυτόματα είμαστε κάποιοι, είμαστε κάπου, βιώνουμε κάτι.

Αν κάποιος, σε όποια θέση κι αν είναι, θέλει να βρει την Αλήθεια, να Βιώσει την Πραγματικότητα, πρέπει απλά να στρέψει την προσοχή του στο «ποιος είναι», δηλαδή σε ποια θέση είναι, τι βιώνει να Δει δηλαδή, σαν Συνείδηση, το «περιεχόμενό» του). Θα συνειδητοποιήσει ότι η αντίληψη του χρωματίζεται ακριβώς από τις καταστάσεις του. Συνεπώς αν θέλει να Βιώσει την Πραγματικότητα πρέπει να σταματήσει ακριβώς να «χρωματίζει» την Πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει να απορρίψει το «περιεχόμενο» της Συνείδησης, κάθε «περιεχόμενο» της Συνείδησης. Μόνο όταν η Συνείδηση επανέλθει στη Φυσική της Κατάσταση (του χωρίς ιδιότητες) μπορεί μετά να ξαναγυρίσει στην προηγούμενη σχετική κατάσταση, τελείως «αλλαγμένη». Γιατί η Συνείδηση δεν θα επηρεάζεται πια από τις τοπικές συνθήκες, ούτε θα χρωματίζει την Πραγματικότητα. Τότε το Φως έρχεται στον κόσμο.

Η Αντικειμενική Συνείδηση, δηλαδή η Συνείδηση στην Φυσική της Κατάσταση είναι η Θεμελιώδης Πραγματικότητα οποιασδήποτε περιορισμένης συνείδησης ή αντίληψης. Για να αναδυθεί η Συνείδηση από την περιορισμένη της κατάσταση στην Πραγματικότητα απλά πρέπει να εγκαταλείψει την περιορισμένη αντίληψη και δράση και ζωή.

Τελικά η Ζωή, με τις ανάγκες της, δημιουργεί τον περιορισμό στο εγώ και η ίδια η Ζωή τον ξεπερνά στο πλήρωμα του χρόνου. Η δημιουργία του εγώ από την Ζωή είναι απλά ένα στάδιο στην εξέλιξη μας. Στο πέρασμα του χρόνου το εγώ πρέπει να ξεπεραστεί. Η εμμονή στο εγώ είναι ακριβώς το ανθρώπινο πρόβλημα. Το ερώτημα είναι γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν προχωρούν πιο πέρα;

Η Θρησκειολογική Ανάλυση

Αγαπητοί φίλοι... Η υποκειμενική αντίληψη (το εγώ) δεν είναι παρά ένας περιορισμός της επίγνωσης που έχει να κάνει με την επιβίωσή μας και που κληρονομήσαμε στην διάρκεια της ιστορικής εξέλιξης, εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια τώρα.

Ο άνθρωπος ήταν αναγκασμένος να περιορίσει την επίγνωσή του, στο εγώ, στην ατομική ύπαρξη, στο σώμα κλπ... για να μπορέσει να επιβιώσει...

Αυτό όμως δεν είναι παρά μία «συμπεριφορά», ένας «μηχανισμός επέμβασης» στην επίγνωση, που έχει καθαρά πρακτικό σκοπό.

Η επίγνωση, σαν ανθρώπινη δυνατότητα και λειτουργία δεν ταυτίζεται με τον «μηχανισμό επέμβασης»... Όσοι «αποδομούν» αυτό τον «μηχανισμό επέμβασης» απελευθερώνουν την επίγνωση και αντιλαμβάνονται τον κόσμο σαν μια ενότητα, είναι μέρος του κόσμου, όχι απέναντι στον κόσμο... Αυτή είναι η «αντικειμενική συνείδηση».

Η παραδοσιακή διάκριση υποκείμενο-αντικείμενο, που δυστυχώς κληρονόμησε κι όλη η επιστημονική κοινότητα, από τον Ντεκάρτ και μετά... έχει εξαφανιστεί.

Υπάρχει μόνο «επίγνωση της ενότητας όλων», (όχι ταύτιση των επιμέρους αλλά συσχέτιση των πάντων)...

Αυτή ανώτερη επίγνωση (όπου το υποκείμενο είναι μέρος, συμμετέχει στο όλον και δεν το «βάζει» απέναντί του), η «αντικειμενική παγκόσμια συνείδηση» που πραγματοποιείται έτσι, δεν είναι μία σύγχυση της επίγνωσης με το Παγκόσμιο: Είναι αντίληψη του Παγκόσμιου από ένα κέντρο επίγνωσης... Παράλληλα υπάρχουν πολλά κέντρα επίγνωσης του Παγκόσμιου... Και το Παγκόσμιο είναι πραγματικό και τα πολλά κέντρα επίγνωσης του Παγκόσμιου, (που διατηρούν την «θέση» τους, λόγω περιοριστικών παραγόντων, που δεν έχουν εξαλειφθεί πλήρως... σώματος, κλπ...), είναι αληθινά: Το περιεχόμενο της επίγνωσης όμως τώρα είναι το Παγκόσμιο...

Είναι μία θέαση του κόσμου όπου το υποκείμενο δεν διακρίνεται πιά από αυτό που αντιλαμβάνεται... Απλά όλα αυτά συμβαίνουν...

Αυτό το Παγκόσμιο είναι κάτι ζωντανό που περιέχει αλλά υπερβαίνει τον φυσικό κόσμο...

Κι υπάρχουν και «βαθύτερα επίπεδα επίγνωσης»...

Στο μέλλον, ίσως σε 1000, 2000, χρόνια (αν ο άνθρωπος τα καταφέρει τελικά...), θα γελάνε με μας τους πρωτόγονους, που νομίζουμε ότι το εγώ, η θέαση της πραγματικότητας μέσα από το εγώ (που έχει σαν αποτέλεσμα να μας αποκόβει, σαν υποκείμενα, από το αντικείμενο...), είναι η απόλυτη, αληθινή, αντίληψη της πραγματικότητας...

Αντικειμενική Συνείδηση: Η Εσωτερική Θεώρηση

Η Συνείδηση είναι το απόλυτο μυστήριο της ύπαρξης. Η Συνείδηση εκδηλώνεται, αναδύεται, εμφανίζεται, σαν Αντίληψη. Είναι Αντίληψη. Και αυτή είναι μία πρώτη διαφοροποίηση που οδηγεί στην εκδήλωση, στην δημιουργία. Η Αντίληψη στην φυσική της εκδήλωση είναι χωρίς περιεχόμενο. Αλλιώς υπάρχει μία αντίληψη κενότητας μια Επίγνωση χωρίς ιδιότητες Και αυτή είναι η δεύτερη διαφοροποίηση που αποτελεί την Βάση το υπόβαθρο της δημιουργίας. Αυτή η Βάση υποστηρίζει όλες τις εκδηλώσεις και τα φαινόμενα ύπαρξης που εμφανίζονται.

Σε ένα πιο «εξωτερικό» πεδίο θεώρησης η κατάσταση της κενότητας είναι η Νύχτα της Ύπαρξης (στην Ορφική Παράδοση). Είναι η Μεγάλη Μητέρα της Δημιουργίας (στην Ινδική Μυθολογία) που τα αγκαλιάζει όλα. Είναι η Πλατυτέρα των Ουρανών (των μυστικών στο Χριστιανισμό).

Αυτή η Κατάσταση σε μία αντίστροφή της θεώρηση μπορεί να ιδωθεί θετικά σαν το Όλον που δημιουργεί τα πάντα. Είναι ο Ήλιος της Δημιουργίας. Είναι Ο Φάνης των Ορφικών είναι ο Ισβάρα της Ινδικής Παράδοσης είναι ο Λόγος των Ουρανών στον Χριστιανισμό.

Η Κατάστασή του Όλου είναι Ένας Ανοιχτός Ωκεανός Επίγνωσης, Αίσθησης της Ύπαρξης, χωρίς άλλες ιδιότητες. Είναι το Μεγάλο Υποκείμενο που έχει Αντικειμενική Υπόσταση, Περιεχόμενο και Συμπεριφορά. Η Διαφοροποίηση του Υποκειμένου οδηγεί στο περιορισμένο υποκείμενο, στην ατομικότητα

Ο Μηχανισμός που οδηγεί από το Παγκόσμιο Υποκείμενο στο ατομικό oν είναι φυσικός απλός και γνωστός. Η Αντίληψη έχει την φυσική δυνατότητα, ικανότητα, να συλλαμβάνει φυσικά, ανεμπόδιστα, χωρίς αλλοιώσεις. Και αυτό οδηγεί σε μία αντικειμενική αντίληψη. Μπορεί εξίσου φυσικά να «παρεμβαίνει» στις διαδικασίες της σύλληψης, με διάφορους τρόπους. Και αυτό οδηγεί από την αντικειμενική αντίληψη που αποτελεί πάντα την βάση της αντιληπτικής δράσης σε μία υποκειμενική θεώρηση.

Έτσι το Μεγάλο Υποκείμενο που έχει αντικειμενική φύση και συμπεριφορά οδηγεί (με την «διαφοροποίησή» του) στην ανάδυση του περιορισμένου υποκειμένου και στο ατομικό υποκείμενο. Η Αντίληψη, πάντα, σε όλα τα Πεδία Εκδήλωσης που αναδύονται λειτουργεί σε μία αντικειμενική βάση που διαφοροποιείται σε υποκειμενικές θεωρήσεις. Είναι αυτές ακριβώς οι υποκειμενικές θεωρήσεις που αποτελούν τους πυρήνες της ατομικής ύπαρξης και είναι αυτές οι ατομικές υπάρξεις που εκδηλώνονται στους κατώτερους κόσμους (νοητικό και αστρικό) και ενσωματώνονται στον υλικό κόσμο.

Η Αντίληψη πάντα λειτουργεί και σε αντικειμενική βάση και σε υποκειμενική διάσταση (που αποτελεί μία διαφοροποίηση της αντικειμενικής βάσης της αντίληψης). Η Ενσωματωμένη Συνείδηση έχει από την φύση της την ικανότητα να αντιλαμβάνεται (πρώτα) αντικειμενικά και (μετά) υποκειμενικά Ακόμη και η νόηση λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχει αντικειμενική παρατήρηση και κατανόηση. Και υπάρχει υποκειμενική θεώρηση και σκέψη. Και οι αισθήσεις λειτουργούν έτσι. Στην όραση, για παράδειγμα, υπάρχει η γενική όραση (βλέπω) και η εστιασμένη όραση (κοιτάζω).

Από την αρχή της ζωής όλα τα πλάσματα του πλανήτη είχαν ένα μοναδικό πρόβλημα, την επιβίωση. Έπρεπε να δώσουν όλη την προσοχή τους σε αυτό. Ο άνθρωπος κληρονόμησε (από τους προ-ανθρώπινους και ανθρώπινους προγόνους του) αυτή την τάση να διαμορφώνει την φυσική αντικειμενική αντίληψη σε υποκειμενική και προσωπική θεώρηση της πραγματικότητας, για να μπορέσει όχι μόνο να έχει αντίληψη του περιβάλλοντος, σύμφωνα με τις ανάγκες του, αλλά και να προσαρμόζει τη δράση του για να επιβιώσει. Αυτό δεν είναι απλά μία τάση του ανθρώπου σαν είδος. Οι άνθρωποι από την αυγή της ανθρωπότητας κατανόησαν ότι πρέπει να ζουν σε ομάδες. Εξαρχής λοιπόν ο άνθρωπος γεννιόταν και ζούσε μέσα σε μία κοινωνία (με την οποιαδήποτε οργάνωση). Η κοινωνία, που ήθελε να διατηρηθεί σαν κοινωνία και σαν άτομα, όχι μόνο υιοθέτησε την υποκειμενική θεώρηση της ζωής, σαν τρόπο αντίληψης, αλλά και την κωδικοποίησε πάντα, σύμφωνα με τις ανάγκες, σε «κανόνες» συμβίωσης και την περνούσε στις επόμενες γενιές μέσα, από την μύηση, την εκπαίδευση, την αγωγή και την παιδαγωγική. Έτσι εδώ και χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος μαθαίνει ένα τρόπο αντίληψης, διδάσκεται πώς να αντιλαμβάνεται και τι να αντιλαμβάνεται. Ο άνθρωπος σε όλες τις κοινωνίες είναι μία εικόνα της κοινωνίας. Και οι άνθρωποι, χιλιάδες χρόνια τώρα, ζουν σαν μέλη της ομάδας τους (που μπορεί να περιλαμβάνει πολλές ομάδες).

Οι άνθρωποι ανατρέφονται μέσα σε κοινωνίες και ακολουθούν πάντα τα «πρότυπα» της κοινωνίας Οι εποχές αλλάζουν, τα ήθη οι συμπεριφορές αλλάζουν. Οι άνθρωποι που μεταβαίνουν από την παλιά νοοτροπία στα νέα είδη «αντίληψης» νομίζουν ότι εξελίσσονται, προοδεύουν, ή απελευθερώνονται από τις παλιές προκαταλήψεις. Στην πραγματικότητα εξακολουθούν να ελέγχονται και να κατευθύνονται από την κοινωνία στα νέα πρότυπα. Απλά αλλάζουν «θέση» στην «φυλακή» της κοινωνίας. Δεν πηγαίνουν πουθενά αλλού.

Με το γύρισμα της χιλιετηρίδας οι δυτικές κοινωνίες (κατά κύριο λόγο) έχουν αλλάξει ήθη. Υπάρχει μία γενική απαξίωση των πάντων, μία βαθιά χαλάρωση των ηθών και συμπεριφορές που δεν γίνονταν ανεκτές τις προηγούμενες δεκαετίες. Οι σύγχρονοι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι νομίζουν ότι απελευθερώνονται από τις ηθικές δεσμεύσεις του παρελθόντος. Στην πραγματικότητα απλά υιοθετούν τα νέα «πρότυπα» που τους επιβάλλουν αυτοί που κατευθύνουν τις κοινωνίες. Οι άνθρωποι ήταν πάντα αγέλες και πάντα χειραγωγούνταν και κατευθύνονταν. Έτσι ελάχιστοι είναι αυτοί που είναι στον κόσμο αλλά δεν είναι εκ του κόσμου.

Η Ενσωματωμένη Συνείδηση λειτουργεί πάντα σε μία αντικειμενική βάση αντίληψης την οποία διαμορφώνει σύμφωνα με την κατανόησή της. Αυτή η κατανόηση της ζωής προέρχεται από φυσικές δυνατότητες, από την ανατροφή μέσα στην κοινωνία, από προσωπικές ανάγκες και εμπειρίες και από το συγκεκριμένο περιβάλλον. Έτσι η Συνείδηση λειτουργεί υποκειμενικά, η ζωή είναι πάντα προσωπική και η δράση πάντα ιδιαίτερη.

Σε πρακτικό επίπεδο, ποιες είναι οι λειτουργίες που κάνουμε και προσωποποιούν την φυσική αντικειμενική αντίληψη;

1) Απλοποιούμε και επιλέγουμε τις πληροφορίες σύμφωνα με τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα μας. Όχι μόνο δίνουμε την δική μας ερμηνεία στα πράγματα (σύμφωνα με το ιδεολογικό μας οικοδόμημα) αλλά προτιμούμε και απορρίπτουμε καταστάσεις, ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα.

2) Συνδέουμε τις προσωπικές καταστάσεις μας (και τις σωματικές καταστάσεις μας) με το περιβάλλον. Οι ενέργειές μας προγραμματίζονται καθοδηγούνται οργανώνονται. Έτσι οι προσωπικές ανάγκες (και ενδιαφέροντα) συντονίζονται με τον εξωτερικό κόσμο.

3) Καθορίζουμε προτεραιότητες για δράση με προσωπικά κριτήρια. Επιβίωση, ασφάλεια, πείνα υγεία και πόνος, σχέσεις, κοινωνικοί συσχετισμοί, είναι παράγοντες που μας επηρεάζουν.

4) Προσαρμόζουμε τις πληροφορίες πάντα σύμφωνα με την αποθηκευμένη γνώση και αντίληψή μας. Μετατρέπουμε επιμέρους αντιλήψεις αλλά δύσκολα αλλάζουμε νοοτροπία.

Όλα αυτά που κάνουμε δεν τα κάνουμε πάντα σωστά. Συχνά υπερβάλλουμε στο προσωπικό στοιχείο, λειτουργούμε χωρίς λογικά και αντικειμενικά κριτήρια και συχνά χωρίς κοινωνική υπευθυνότητα και ευαισθησία. Λειτουργούμε υπερβολικά υποκειμενικά. Έχουμε πολύ εγώ. Και έτσι προκύπτουν τα προβλήματα και σε κοινωνικό επίπεδο και σε προσωπικό επίπεδο.

Μπορούμε να διορθώσουμε την κατάσταση: Ο μόνος δρόμος είναι να γίνουμε πιο αντικειμενικοί, λιγότερο υποκειμενικοί. Αυτό σημαίνει να ξαναγυρίσουμε στις Αιώνιες Αρχαίες Αξίες. Αλήθεια, Δικαιοσύνη, Ενότητα (κοινωνία ψυχών και αγάπη) και όλα όσα προκύπτουν από τις Βασικές Αξίες. Ποιος θα το κάνει;

Στην Εσωτερική Παράδοση (και στις επιμέρους θρησκευτικές παραδόσεις) ο Στόχος είναι να πάμε πέρα από το υποκείμενο, στην Αντικειμενική Μη-δυαδική Συνείδηση. Έτσι η Συνείδηση μπορεί να Αναδυθεί στην Πραγματικότητα, στην Ελευθερία (από όλους τους περιορισμούς), στην Ολότητά (δηλαδή στην Ενότητα των πάντων).

Τα μέσα που χρησιμοποιούνται εδώ είναι η Ακινησία (σε όλα τα επίπεδα), η Απάρνηση (των περιορισμών), η Απόσυρση (από όλες τις εξωτερικές λειτουργίες).

Η Εσωτερική Ελευθερία που πραγματοποιείται έτσι Διευρύνει την Επίγνωση, Φωτίζει την Δράση και Καθοδηγεί τη Ζωή στον ορθό δρόμο.

Ο Απόλυτος Ορισμός του Διαλογισμού (ή της Προσευχής ή της Πνευματικής Δράσης) είναι η Ακινησία. Ακινησία στο σώμα, Ησυχία στις αισθήσεις, Σιωπή στην σκεπτοδιαδικασία, Εξάλειψη του εγώ.

Η «Νέα Συνείδηση» που αναδύεται Βιώνει την Πραγματικότητα, Αντιλαμβάνεται ορθά, Δρα όταν πρέπει, προς τη σωστή κατεύθυνση. Είναι υπόδειγμα ζωής. Αυτό είναι ο Φωτισμένος Άνθρωπος. Κάποιος που ολοκλήρωσε τον προορισμό του στους Κόσμους της Μορφής και μπορεί, Ελεύθερος, να Ανυψωθεί στους Ανωτέρους Ουρανούς όπου είναι η Πραγματική Κατοικία των όντων. Στους Κόλπους του Όλου, στο Όλον, στο Παν, στο Αιώνιο Μυστήριο της Συνείδησης (που οι άνθρωποι ονομάζουν Θεό).

Η Θρησκειολογική Ανάλυση

Δεκαετίες τώρα σοβαροί επιστήμονες φυσιολόγοι-ψυχολόγοι (που κατέχουν και πανεπιστημιακές έδρες και), που ασχολούνται με το φαινόμενο της «επίγνωσης» (της συνείδησης), έχουν διαπιστώσει, καταρχήν, το εξής απλό...

Το σύστημα εξαγωγής του εγκεφάλου-συνείδησης (απαγωγικό), επηρεάζει το σύστημα εισαγωγής (προσαγωγικό): ο εγκέφαλος-συνείδηση είναι ικανός να «εκλέγει τα ερεθίσματά του»...

Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό; Ότι η επίγνωση του συνηθισμένου ανθρώπου είναι «κατασκευή»... Η συνείδηση δεν «φωτογραφίζει» ψυχρά τον φυσικό κόσμο, αλλά επεμβαίνει στην διαδικασία πρόσληψης, επιλέγοντας, υπερτονίζοντας, απορρίπτοντας, κατηγοριοποιώντας, συνθέτοντας με βάση εντυπωμένα πρότυπα-μοντέλα, κλπ., κλπ...

Δηλαδή; Η επίγνωση που έχουμε διαμορφώνεται συνεχώς, κατασκευάζεται συνεχώς, είναι τελείως υποκειμενική... (Ο καθένας «ζει» στον κόσμο του...)...

Κάνοντας όμως πειράματα, οι ίδιοι επιστήμονες, με ανθρώπους που διαλογίζονταν (χριστιανούς που προσεύχονταν, δασκάλους του Ζεν που διαλογίζονταν, γιόγκι που ήταν σε σαμάντι, κλπ), διαπίστωσαν (εκτός από το γεγονός ότι, όλων ο εγκέφαλος δεν λειτουργούσε στην συχνότητα Β του συνηθισμένου ανθρώπου, αλλά σε χαμηλότερη συχνότητα Α), το εξής αξιοσημείωτο..

Αυτοί οι άνθρωποι με διαλογισμό έφταναν σε μία κατάσταση συνείδησης όπου δεν παρενέβαιναν στο σύστημα προσαγωγής του εγκεφάλου (ερεθίσματα) κι είχαν ταυτόχρονα όλοι την ίδια ανταπόκριση σε ένα συγκεκριμένο ερέθισμα... Η συνείδηση σε αυτή την κατάσταση και ήταν άδεια και δεν ήταν: Δεν ασχολιόταν με τα περιεχόμενά της, απλά τα περιείχε, τα δέχονταν, τίποτα άλλο... Μία τέτοια συνείδηση δεν ήταν πιά υποκειμενική, όπως του συνηθισμένου ανθρώπου.. Ο μόνος κατάλληλος όρος να περιγράψουν μία τέτοια συνείδηση ήταν: «αντικειμενική συνείδηση»...

Αυτό που «λέμε», αγαπητοί φίλοι, είναι πολύ απλό... Ο συνηθισμένος άνθρωπος έχει μία επίγνωση που είναι αποτέλεσμα «συναλλαγής» με το περιβάλλον... Οι άνθρωποι όμως της παγκόσμιας εσωτερικής παράδοσης, και στη ανατολή και στην δύση, με τις πρακτικές τους, φτάνουν σε μία κατάσταση συνείδησης αντικειμενική... Ο συνηθισμένος άνθρωπος λειτουργεί μέσα στην σκέψη σε μία κατάσταση, αντίληψη, διττότητας, αντιθέτων, υποκειμενικό-αντικειμενικό, φως-σκοτάδι, πάνω-κάτω, κλπ., κλπ... Κάποιος όμως που έχει πάει πέραν της υποκειμενικής αντίληψης δεν λειτουργεί στο επίπεδο της σκέψης, αλλά σε ένα βαθύτερο επίπεδο επίγνωσης, σε ένα επίπεδο ενότητας: Αντιλαμβάνεται αντικειμενικά «αυτό που είναι» χωρίς να το «σχολιάζει» με την σκέψη και να το εντάσσει στο σύστημα των αντιθέτων της σκέψης...

Η αποδέσμευση, στην συνέχεια, της συνείδησης από τα περιεχόμενά της (είτε αυτά υπάρχουν σαν πληροφορίες από τον εξωτερικό κόσμο, είτε όχι), οδηγεί στην Αντίληψη μίας Παγκόσμιας Αντικειμενικής Ύπαρξης, αντιλαμβάνεται η συνείδηση ότι συμμετέχει, «κοινωνεί» με μία Ευρύτερη Πραγματικότητα... Κι εδώ εισερχόμαστε στο χώρο του Ιερού..

Αγαπητοί φίλοι, υπάρχουν και συγκεκριμένοι επιστήμονες που ασχολήθηκαν με το φαινόμενο της επίγνωσης στα εργαστήρια, και βιβλιογραφία (για όποιον διαβάζει καλά αγγλικά) και ό,τι θέλετε...

Καταλαβαίνετε, ότι δεν μπορούμε να χανόμαστε μέσα στους λαβύρινθους της υποκειμενικής σκέψης... Μπορούμε να μεταβούμε σε μία «ανεπηρέαστη επίγνωση» όπου τα πράγματα φωτίζονται διαφορετικά, κι η Πραγματικότητα αποκαλύπτεται τελείως διαφορετική από αυτήν που βλέπει η σκέψη... Πρέπει επιτέλους να βγούμε από την σπηλιά της σκέψης, έξω, στο Φως.. Κι είναι όμορφος ο κόσμος εδώ.

Επίγνωση και Λογική Ανάλυση

Αγαπητοί φίλοι, επιτρέψτε «μας», να «κάνουμε» κάποιες διευκρινήσεις γι’ αυτά που «είπαμε» στην προηγούμενη δημοσίευση, για τα πειράματα ψυχοφυσιολόγων, με ανθρώπους που διαλογίζονταν...

Τα υποκείμενα των πειραμάτων έφτασαν τελείως αυθόρμητα στην διαλογιστική κατάσταση και πραγματοποίησαν μία βαθύτερη επίγνωση (που οι ερευνητές ονόμασαν «αντικειμενική συνείδηση»). Κάποιος άθεος, χωρίς προηγούμενη πρακτική εμπειρία, δεν θα μπορούσε ποτέ αυθόρμητα να εκτελέσει όλη αυτή την διαδικασία και να μπει σε μία ανώτερη επίγνωση. Σε τι λοιπόν πειραματίστηκαν οι επιστήμονες; Προσπάθησαν με παρεμβάσεις στον εγκέφαλο-συνείδηση να δημιουργήσουν μία τεχνητή κατάσταση διαλογισμού. Αυτό όμως είναι επιστημονικό σφάλμα για τον απλούστατο λόγο ότι «εκβίαζαν» τον εγκέφαλο-συνείδηση, να βιώσει και να αποδεχτεί μία κατάσταση στην οποία δεν είχε φτάσει φυσικά μέσω προσωπικής εξέλιξης και αφομοίωσης της εμπειρίας στα διάφορα στάδια. Το αποτέλεσμα ήταν ότι, ναι μεν υπήρχε τεχνητή κατάσταση διαλογισμού, ναι, υπήρχε κάποιο βίωμα, αλλά αυτή η συνείδηση-εγκέφαλος δεν είχε φυσική εμπειρία αυτής της κατάστασης, δεν μπορούσε να «αφομοιώσει» την κατάσταση... Έτσι η ποιότητα επίγνωσης «έμοιαζε» αλλά δεν ήταν όπως η επίγνωση εκείνων που έφταναν εκεί φυσιολογικά. Από επιστημονική άποψη η «μαρτυρία» του άθεου, ήταν άχρηστη...

Ακούστε όμως το χυδαίο της υπόθεσης... Υπήρξαν ψευδοεπιστήμονες και έμποροι, που έχουν φτιάξει, ακόμα και σήμερα, στις Ηνωμένες Πολιτείες (από όπου έχουν έλθει πολλά κακά...) κλινικές αναψυχής και κέντρα όπου προκαλούν με μηχανήματα τεχνητές καταστάσεις διαλογισμού και «μεταφυσικής εμπειρίας»... Όλα αυτά βέβαια δεν έχουν καμία σχέση με την Εσωτερική Παράδοση... Επειδή υπάρχουν ηλίθιοι στις ΗΠΑ δεν σημαίνει ότι είμαστε όλοι ηλίθιοι...

Μετά κάτι άλλο...

Οι άνθρωποι που φτάνουν φυσιολογικά (μέσω διαλογιστικών πρακτικών) σε ένα ανώτερο επίπεδο επίγνωσης, όπου, η συνείδηση δεν παρεμβαίνει πιά, με επεξεργασία, στο σύστημα πληροφόρησης, απλά βιώνουν μία ανώτερη κατάσταση συνείδησης... και γι’ αυτό μαρτυρούν... Δεν επιχειρούν να ερμηνεύσουν τίποτα, να κωδικοποιήσουν σε μία λογική γλώσσα και να μεταδώσουν πληροφορία (Απλά «δείχνουν»)... Μετέχουν βιωματικά σε μία κοινή εμπειρία..

Μιλάμε λοιπόν εδώ, για ανθρώπους που βιώνουν μία μη-υποκειμενική αντίληψη και την βιώνουν όλοι το ίδιο. .. γι’ αυτό μιλάμε για «αντικειμενική συνείδηση»... Σε αυτό το επίπεδο επίγνωσης μετέχουν, απλά μετέχουν, σε μία αντικειμενική κατάσταση, σε κάτι Ευρύτερο της υποκειμενικής αντίληψης... Υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις μίας τέτοιας επίγνωσης. Δεν γίνονται αυτόματα οι συνειδήσεις «μία συνείδηση» με την ίδια ακριβώς εμπειρία... Αυτό συμβαίνει σε πολύ βαθύτερα επίπεδα επίγνωσης και δεν μπορούμε να μιλήσουμε γι’ αυτά...

Όταν λοιπόν μιλάμε για «αντικειμενική συνείδηση», για μία «παγκόσμια αντικειμενική ύπαρξη», για μία «ευρύτερη πραγματικότητα» μιλάμε για κάτι που κάποιοι άνθρωποι βιώνουν... κι είναι έξω από το σύστημα σκέψης που «δουλεύει» με τα αντίθετα υποκείμενο-αντικείμενο, κλπ...

Πως, κάποιος άνθρωπος μπορεί να εντάξει την μυστική εμπειρία μέσα στο σύστημα σκέψης που «δουλεύει» με τα αντίθετα;... Απλά, δεν μπορεί...Μέσα στο σύστημα σκέψης, που είναι από την φύση του υποκειμενικό, δεν είναι δυνατή η προσέγγιση της αντικειμενικότητας... το «αντικειμενικό» παραμένει μία υποκειμενική, μία νοητική σύλληψη.

Αυτός που έχει Εμπειρία «μιλά» για μία Αντικειμενικότητα που βιώνει... Ο άνθρωπος χωρίς Εμπειρία «μιλά» για μία «αντικειμενικότητα» που πρέπει να αντιληφθούμε, για μία νοητική αντίληψη της αντικειμενικότητας, για «πληροφορία» που πρέπει να κοινοποιηθεί σε όλους, ή κάποιους, να γίνει κατανοητή κι εφ’ όσον συμφωνηθεί από όλους να γίνει αποδεχτή σαν «αντικειμενικότητα»... Μιλούν, προφανώς, για διαφορετικά πράγματα...

Ο άνθρωπος της Εμπειρίας «μιλά» για κάτι τελείως έξω από όλο αυτό το σύστημα σκέψης...

Και κάτι για την «θρησκεία». Ό όρος δεν έχει για όλους τους ανθρώπους το ίδιο περιεχόμενο...

Για κάποιους ανθρώπους δεν είναι έτοιμο σύστημα αντίληψης που πρέπει να εφαρμοσθεί... Αυτή είναι η «επίσημη» (και συχνά «βρώμικη») θρησκεία... Θρησκεία, αληθινή θρησκεία, είναι η βιωματική αλλά επαληθευόμενη και επαληθεύσιμη διερεύνηση της Πραγματικής Φύσης μας... που είναι κάτι πολύ πέρα από την συνειδητή σκέψη... διερεύνηση που επεκτείνεται σε ανώτερα επίπεδα επίγνωσης... Κι η εμπειρία όλης της εσωτερικής παράδοσης σε ανατολή και δύση δείχνει ότι υπάρχουν ανώτερα επίπεδα επίγνωσης... οι « φωτισμένοι» ούτε φαντασιόπληκτοι είναι, ούτε τρελοί.. αλλά προπάντων δεν είναι ηλίθιοι..

Το Φωτεινό Πέπλο: Αγκαλιάζοντας τον Κόσμο της Αλήθειας

Στις πρωτογενείς πτυχές της ύπαρξης, υπάρχει μια σφαίρα που σπάνια αγγίζει η ανθρώπινη κατανόηση - μια σφαίρα γνωστή ως ο κόσμος της αλήθειας. Σε όσους έχουν τολμήσει να κοιτάξουν πέρα ​​από το πέπλο, αυτός ο κόσμος είναι τόσο υπέροχος όσο και ανελέητος. Γιατί σε αυτήν την περιοχή, κάθε εξαπάτηση απογυμνώνεται, κάθε σκιά διαλύεται από την αμείλικτη λαμπρότητα της αλήθειας.

Το να περιηγηθείτε στον κόσμο της αλήθειας σημαίνει να συμμετάσχετε σε ένα βαθύ ταξίδι αυτοπροσδιορισμού. Είναι ένας τόπος όπου οι ψευδαισθήσεις που προσκολλώνται απομακρύνονται, αποκαλύπτοντας την ακατέργαστη ουσία της ύπαρξής μας. Εδώ, οι ψεύτικες θρησκείες, οι ανακουφιστικές φαντασιώσεις και οι μάταιες επιδιώξεις που διαμορφώνουν ένα μεγάλο μέρος της ανθρώπινης ζωής μειώνονται σε τίποτα κάτω από τον διαπεραστικό λεπτομερή έλεγχο του φωτός της αλήθειας.

Τα ανθρώπινα όντα είναι, από τη φύση, πλάσματα της άνεσης. Κατασκευάζουμε περίτεχνα οικοδομήματα από πίστη και ψευδαίσθηση για να κρυφτούμε από τις έντονες πραγματικότητες της ύπαρξης. Αυτές οι κατασκευές δεν είναι εγγενώς κακόβουλες. Χρησιμεύουν να μας προστατεύουν από το αφόρητο βάρος ενός κόσμου όπου κάθε δράση, κάθε σκέψη, υπόκειται στο άκαμπτο βλέμμα της αλήθειας. Ωστόσο, αυτές οι ίδιες κατασκευές γίνονται αλυσίδες που μας δεσμεύουν, εμποδίζοντας μας να φτάσουμε στην βαθύτερη κατανόηση και ελευθερία που βρίσκεται στο αγκάλιασμα της αλήθειας.

Στον κόσμο της αλήθειας, δεν υπάρχει χώρος για προσποίηση. Κάθε πράξη αυτο-εξαπάτησης, ανεξάρτητα από το πόσο ασήμαντη είναι, αποκαλύπτεται. Είναι ένας κόσμος όπου μόνο η ουσία παραμένει - αγνή, αναλλοίωτη και συχνά άβολα ειλικρινής. Είναι ένα χωνευτήριο όπου η ψυχή δοκιμάζεται, εξευγενίζεται και τελικά αποκαλύπτεται στην αληθινή της μορφή.

Αυτή η αποκάλυψη δεν είναι χωρίς τους κινδύνους της. Η ανθρώπινη ψυχή, συνηθισμένη στις σκιές, ξαφνιάζεται από το εκτυφλωτικό φως. Υπάρχει μια φυσική αποστροφή, ακόμη και ένας βαθύτατος φόβος, να αντιμετωπίσει κάποιος τον αληθινό εαυτό του. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πολλοί επιλέγουν τα σκιασμένα μονοπάτια της ζωής, όπου μπορούν να κρυφτούν από τον αμείλικτο έλεγχο της αλήθειας. Σε αυτές τις σκιές, βρίσκουν παρηγοριά, αν και προσωρινή, με την οικεία άνεση των ψευδαισθήσεων τους.

Ωστόσο, όσοι έχουν το θάρρος να περπατήσουν στον κόσμο της αλήθειας ανακαλύπτουν μια απελευθέρωση που είναι απαράμιλλη. Καταλαβαίνουν ότι η ταλαιπωρία, ο πόνος και ο φόβος είναι μόνο τα αρχικά στάδια ενός βαθύ μετασχηματισμού. Καθώς οι ψευδαισθήσεις καταρρέουν, αυτό που προκύπτει είναι μια σαφήνεια της όρασης και μια καθαρότητα του πνεύματος που είναι η αληθινή ανταμοιβή αυτού του επίπονου ταξιδιού.

Υπό το πρίσμα αυτό, το μίσος που συχνά κατευθύνεται προς εκείνους που κηρύττουν την αλήθεια μπορεί να γίνει κατανοητό. Δεν είναι η ίδια η αλήθεια που απορρίπτεται, αλλά η ανησυχητική αναστάτωση που φέρνει στις προσεκτικά κατασκευασμένες προσόψεις της ζωής. Εκείνοι που μιλούν την αλήθεια προκαλούν το status quo, ρίχνοντας ένα φως στις δυσάρεστες πραγματικότητες που οι περισσότεροι προτιμούν να αφήσουν κρυμμένες. Γίνονται φάροι φωτός για το τι είναι δυνατό όταν κάποιος τολμά να αγκαλιάσει τον κόσμο της αλήθειας, αλλά και ενθυμητές των ψευδαισθήσεων στις οποίες οι άλλοι εξακολουθούν να προσκολλώνται.

Ωστόσο, ο κόσμος της αλήθειας γνέφει σε όλους, προσφέροντας ένα μονοπάτι όχι ευκολίας, αλλά της απεριόριστης ελευθερίας. Μας προσκαλεί να εγκαταλείψουμε τους φόβους μας, να αγκαλιάσουμε την επίπονη προσπάθεια και να εισέλθουμε στο φως. Διότι σε αυτόν τον κόσμο, αν και σκληρό στην ειλικρίνεια του, υπάρχει η υπόσχεση μιας ζωής όπου ζούμε στην αληθινή ευθυγράμμιση με την ουσία της ύπαρξής μας - μια ζωή όχι από σκιές, αλλά από διαρκή και ακτινοβόλα αλήθεια.

Το να ξεκινήσουμε αυτό το μονοπάτι σημαίνει να δεχτούμε μια βαθιά και μυστικιστική πρόκληση: να αναζητήσουμε την αλήθεια μέσα και εγκαταλείποντας τα πάντα, να την αφήσουμε να μας μεταμορφώσει και να γίνουμε πλοία του φωτός της σε έναν κόσμο που το χρειάζεται τόσο απεγνωσμένα. Είναι ένα ταξίδι τεράστιου θάρρους και ακλόνητης πίστης, αλλά είναι αυτό που οδηγεί στην υψηλότερη μορφή απελευθέρωσης - την απελευθέρωση της ψυχής στο αιώνιο φως του κόσμου της αλήθειας.

Το Παράδοξο της Ταπεινοφροσύνης: Αρετή και Δουλεία

Στην τεράστια ταπετσαρία της ανθρώπινης εμπειρίας, η ταπεινοφροσύνη στέκεται ταυτόχρονα ως φάρος αρετής και ως πιθανή αλυσίδα δουλείας. Αυτή η δυαδικότητα έχει μπερδέψει τους σοφούς και τους μύστες για αιώνες, προκαλώντας βαθύ στοχασμό σχετικά με τη φύση της ταπεινοφροσύνης και τον ρόλο της στην πνευματική και γήινη ζωή μας. Σε αυτή τη μυστικιστική εξερεύνηση, εμβαθύνουμε στα δύο πρόσωπα της ταπεινοφροσύνης: ως αρετή που εξυψώνει την ψυχή προς το Θείο και ως δουλεία που μας δένει με τη θέληση των ανθρώπων.

Η Αρετή της Θείας Ταπεινοφροσύνης

Η ταπεινοφροσύνη ενώπιον του Θεού δεν είναι απλή σεμνότητα. είναι μια αναγνώριση της θέσης μας στη μεγάλη κοσμική τάξη. Είναι η συνειδητή αναγνώριση ότι η ατομική μας ύπαρξη δεν είναι παρά μια φευγαλέα σκιά στο άπειρο φως του Θείου. Αυτή η μορφή ταπεινότητας είναι μια απελευθερωτική δύναμη, που μας απελευθερώνει από τα δεσμά του εγώ και της αυτοσημασίας. Με την παράδοση στο Θείο, υπερβαίνουμε τους περιορισμούς της θνητής μας ύπαρξης και αγγίζουμε το αιώνιο.

Στα ιερά κείμενα και τις διδασκαλίες όλων των μεγάλων πνευματικών παραδόσεων, η ταπείνωση ενώπιον του Θείου υμνείται ως η ύψιστη αρετή. Μέσω αυτής της ταπεινοφροσύνης η ψυχή καθαρίζεται και προετοιμάζεται για την τελική ένωσή της με το Θείο. Ο μυστικιστής καταλαβαίνει ότι το να υποκλίνεσαι με ταπείνωση ενώπιον του Δημιουργού σημαίνει να υψώνεσαι πάνω από τις παροδικές ανησυχίες του υλικού κόσμου. Σε αυτήν την πράξη παράδοσης, δεν μειώνουμε, αλλά μάλλον, ανυψωνόμαστε σε μια κατάσταση χάρης και φώτισης.

Η Σκλαβιά της Ανθρώπινης Ταπεινότητας

Σε πλήρη αντίθεση με την απελευθερωτική ταπεινοφροσύνη ενώπιον του Θεού είναι η ταπεινοφροσύνη που επιβάλλεται από τους ανθρώπους ο ένας στον άλλον. Αυτή η μορφή ταπεινότητας δεν είναι αρετή, αλλά μηχανισμός ελέγχου και υποταγής. Όταν ταπεινωνόμαστε από τους άλλους, συχνά μας δεσμεύει στη θέλησή τους, μειώνοντας την ατομικότητα και την αυτονομία μας. Αυτή είναι η ταπεινοφροσύνη που γεννά τη δουλεία, μια κατάσταση όπου δεν είμαστε πλέον κύριοι της μοίρας μας, αλλά υποκείμενοι στις ιδιοτροπίες εκείνων που επιδιώκουν να μας εξουσιάσουν.

Ο κόσμος είναι γεμάτος από βοσκούς και πρόβατα, όπου οι πρώτοι διδάσκουν στους δεύτερους ότι η ταπεινοφροσύνη ενώπιον των ανθρώπων είναι αρετή. Αυτή η υποτέλεια-ταπεινότητα είναι μια διαστροφή της αληθινής ταπεινοφροσύνης, που έχει σχεδιαστεί για να διατηρεί δομές εξουσίας και ιεραρχίες. Είναι μια ταπεινοφροσύνη που δεν εξυψώνει αλλά καταστέλλει, δημιουργώντας μια κοινωνία όπου η ελευθερία θυσιάζεται για την άνεση του κομφορμισμού.

Η αναζήτηση για την αληθινή ελευθερία

Η αληθινή ελευθερία βρίσκεται πέρα ​​από το μαντρί της επιβεβλημένης ταπεινότητας. Έξω από τα όρια της ανθρώπινης υποτέλειας, υπάρχει ένα βασίλειο όπου η ταπεινοφροσύνη γίνεται κατανοητή στην πιο αγνή της μορφή – ως αναγνώριση της θεϊκής μας ουσίας και της διασύνδεσής μας με ό,τι υπάρχει. Σε αυτόν τον χώρο δεν υπάρχει φόβος ή χάος, παρά μόνο ο αρμονικός χορός των ελεύθερων ψυχών σε κοινωνία με το Θείο.

Οι μυστικιστές έχουν από καιρό αναζητήσει αυτήν την ελευθερία, απομακρυνόμενοι από τη στάνη των κοινωνικών προσδοκιών και στην έρημο της πνευματικής εξερεύνησης. Είναι εδώ, στην ιερή μοναξιά του εσωτερικού ταξιδιού, που βρίσκεται η αληθινή ταπείνωση – όχι ως υπόκλιση στους ανθρώπους, αλλά ως ανάσταση για να συναντήσει το Θείο. Σε αυτή την ιερή συνάντηση, η ψυχή ταπεινώνεται και εξυψώνεται, βρίσκοντας την αληθινή της θέση στην απέραντη έκταση της ύπαρξης.

Αγκαλιάζοντας το Παράδοξο

Για να πλοηγηθούμε στο παράδοξο της ταπεινοφροσύνης, πρέπει να καλλιεργήσουμε τη διάκριση. Πρέπει να μάθουμε να διακρίνουμε την ταπεινοφροσύνη που μας οδηγεί στην πνευματική απελευθέρωση και την ταπεινοφροσύνη που μας αλυσοδένει στην γήινη υποταγή. Αγκαλιάζοντας το πρώτο και απορρίπτοντας το δεύτερο, ευθυγραμμιζόμαστε με την αληθινή ουσία της ταπεινοφροσύνης - μια δύναμη που υπερβαίνει τις δυαδικότητες και μας οδηγεί στην καρδιά του Θείου.

Τελικά, η ταπεινοφροσύνη δεν είναι εξευτελισμός αλλά φώτιση. Έχει να κάνει με το να αναγνωρίσουμε τη μικρότητά μας μπροστά στο άπειρο και, μέσω αυτής της αναγνώρισης, να βρούμε το αληθινό μας μεγαλείο. Καθώς υποκλινόμαστε μπροστά στο Θείο, υψωνόμαστε με πνεύμα, απελευθερώνοντας τα δεσμά της ύπαρξης και πετώντας στα ύψη στα απεριόριστα βασίλεια της ελευθερίας και του φωτός.

Βάδισε, γιατί γεννήθηκες για το Ταξίδι

Είθε ο νους σου να βαδίζει μαζί με την ψυχή σου.
Είθε το σώμα σου να βαδίζει μαζί με την καρδιά σου.
Είθε το πνεύμα σου να βαδίζει αρμονικά με την Πηγή.
Επέλεξες την χαρά και την ομορφιά, όταν αποφάσισες να επιλέξεις.
Επέλεξες να είσαι ευτυχισμένος, ελεύθερος, συνειδητός.
Επέλεξες το Ταξίδι και το Ταξίδι επέλεξε εσένα.

Είθε ο δρόμος σου να επεκταθεί, χωρίς σύνορα μπροστά στα μάτια σου.
Είθε ο ήλιος να φωτίσει το πρόσωπο σου, και να αφυπνίσει τα αισθήματα σου.
Είθε η σελήνη να συνοδέψει τις νύχτες των συλλογισμών σου.

Βαδίζοντας θα μάθεις να γνωρίζεις τον εαυτό σου, και έτσι θα κατανοήσεις τους άλλους.
Βαδίζοντας άφησε πίσω το παρελθόν σου, αλλά ρίξε μια ματιά στο μέλλον.
Βαδίζοντας απόλαυσε το παρόν, γιατί το “εδώ και τώρα” είναι η στιγμή που ζεις.

Αγάπησε τον εαυτό σου, γιατί είσαι μια υπέροχη θεϊκή ύπαρξη.
Αγάπησε τον εαυτό σου, γιατί δεν έχει σημασία από που έρχεσαι αλλά που πρέπει να πας.
Αγάπησε τον εαυτό σου, γιατί έκανες μια επιλογή και επιλέγω σημαίνει έχω κουράγιο.

Περπάτα, περπάτα και μην σταματάς ποτέ…

Και εάν συναντηθούμε στο ίδιο μονοπάτι… είθε το Σύμπαν να μας συνοδέψει, στην αναζήτηση της Κορυφής του Αετού!

Να αγαπάτε τους τρελούς

Να αγαπάς τους τρελούς. Αυτούς που κυκλοφορούν και συνέχεια χαμογελάνε. Που βγαίνουν και πρωί, μεσημέρι, βράδυ μπορούν να τραγουδάνε. Δεν ξέρεις ποτέ τι θλίψη κρύβουν μέσα στην ψυχή τους. Δεν ξέρεις ποτέ τι πέρασαν για να καταλήξουν αυτό που βλέπεις εσύ σήμερα. Το χαμόγελό τους είναι η άμυνά τους. Μην τους τη χαλάς.

Δεν είναι παράλογοι, ούτε εκτός τρόπου και χρόνου, πόσο μάλλον χαζοί! Ίσα-ίσα. Συνήθως καταλαβαίνουν πολλά. Και δείχνουν μόνο αυτά που θέλουν. Όταν τους βλέπεις να περνάνε από δίπλα σου προσπάθησε να κλέψεις λίγη απ’ την τρέλα τους. Από αυτή τη μαγεία που θα καταφέρει να σε ταξιδέψει για μια ολόκληρη μέρα.

Είμαι μία τρελή που δεν μπορεί να σας εξηγήσει πώς νιώθει. «Είμαι από κείνα τα παιδιά, που ξέρουνε και κρύβουν καλά τον πόνο τους, την πίκρα τους, το δάκρυ μέσα τους και δείχνουν όλα μια χαρά…» Αν σήμερα με δεις να σου χαμογελάω, μη βιαστείς να σκεφτείς ότι είμαι ευτυχισμένη ή ότι η ζωή μου είναι καλύτερη απ’ τη δική σου. Θα μου πεις «μια εικόνα χίλιες λέξεις». Η απάντησή μου; Τα φαινόμενα απατούν!

Κάθε άνθρωπος θα σου δείξει αυτό που θέλει, και μόνο αυτό, ώστε η εικόνα που θα έχεις για το πρόσωπό του να είναι απόλυτα συγκεκριμένη. Μπορεί η ψυχή του να είναι πάντα η ίδια, αλλά να θυμάσαι ότι η γωνία απ’ την οποία θα την κοιτάξεις παίζει τεράστιο ρόλο.

Αν μπορείς να χαμογελάς, όπως κι αν νιώθεις, όσο κι αν σε έχουν πληγώσει, θα είσαι πάντα νικητής. Θα είσαι ο νικητής της δικής σου ζωής. Φαντάσου ότι παίζεις σε μια σειρά. Κι ότι είσαι ο πρωταγωνιστής της. Κάθε κύκλος είναι μοναδικός. Κάποια πρόσωπα παραμένουν στη σειρά μέχρι το τέλος, ενώ άλλα απομακρύνονται οριστικά και κανείς ποτέ δε μαθαίνει τι απέγιναν. Κι είναι κι αυτοί που φεύγουν και κάποια στιγμή επιστρέφουν έχοντας ασήμαντο ή καίριο ρόλο σε επόμενο επεισόδιο μόνο και μόνο για να σου θυμίζουν όσα έζησες. Η ζωή δεν παίζει σε επαναλήψεις… Ακριβώς επειδή κάθε σκηνή τη βλέπεις και τη ζεις μόνο μία φορά μπορείς να κρατήσεις από αυτή μόνο τις στιγμές που θες. Να σου μείνουν στο μυαλό τα καλύτερα, τα χειρότερα, τα πιο σημαντικά ή κάτι που δε θα πρόσεχε ποτέ κανείς άλλος.

Μην αφήσεις άλλους να ελέγχουν τη συνέχεια της δικής σου σειράς. Ζήσε με τρέλα. Μόνο έτσι θα καταφέρεις να τρελάνεις και τους γύρω σου. Να παρακολουθήσουν κάτι που δε θα περιμένουν και να τους κινείς το ενδιαφέρον. Το «κοινότυπο» δεν το προτίμησε ποτέ κανένας, εξάλλου. Όλοι μια ζωή μιλάνε για αυτό το «διαφορετικό» που κάποια μέρα στη ζωή τους περιμένουν να συναντήσουν.

«Κι αν δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου όπως τη θες, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις.» έγραψε ο Καβάφης πάνω από εκατό χρόνια πριν. Έχεις αναλογιστεί ποτέ τι πραγματικά μπορεί να εννοούσε;

Θα υπάρξουν στιγμές στη ζωή σου που σίγουρα θα νιώσεις ότι δεν έχεις ιδέα τι θες, τι είναι αυτό που ζητάς και με ποιο τρόπο θα το ικανοποιήσεις. Οι στιγμές αυτές θα είναι κι η μεγαλύτερη πρόκλησή σου! Το στοίχημα με τον εαυτό σου.

Βλέπω γύρω μου ανθρώπους που όταν δε βρίσκουν το «ιδανικό» καταφεύγουν σε «εύκολες λύσεις», σε ευκαιριακές κι ανούσιες απολαύσεις της στιγμής. Δε σου ζητάω πολλά. Απλώς να είσαι λίγο πιο επιλεκτικός! Τουλάχιστον όταν αξιώνεις να σε σεβαστούν, μη δεχτείς να καταλήξεις υποχείριο κανενός και μετά να μου δικαιολογείσαι ότι και καλά σε παρέσυρε.

Όποια κι αν είναι η φάση που περνάς αυτή τη στιγμή, κάτσε και σκέψου τι πραγματικά νιώθεις και ποιοι άνθρωποι μπορούν να σου το προσφέρουν. Μην επιδιώκεις να δημιουργήσεις μια σχέση που θα κρατήσει για πάντα. Είτε αυτή είναι φιλική είτε ερωτική. Κι αυτό, γιατί μόνο ο χρόνος μπορεί να αποδείξει ποιος αξίζει να μείνει στη ζωή σου και τι ρόλο θα έχει σε αυτή. Γίνε άνθρωπος της αξίας, μάθε να εκτιμάς, να ζητάς, αλλά και να δίνεις.

O άνθρωπος που βλέπεις μπροστά σου δεν ξέρεις ποτέ πώς πραγματικά νιώθει. Και το σημαντικότερο δεν ξέρεις την ιστορία του. Τα βιαστικά συμπεράσματα δε βοήθησαν ποτέ κανέναν. Ίσως να είναι αυτό το πεζό και κενό πρόσωπο που σου δείχνει. Ίσως όμως αν ψάξεις βαθύτερα μέσα στην ψυχή του να ανακαλύψεις κάτι μοναδικό. Θα μου πεις, αξίζει να ψάξεις; Να χάσεις τόσο χρόνο να αναζητάς σε κάποιον κομμάτια του εαυτού του που ούτε ο ίδιος ξέρει ότι βρίσκονται κρυμμένα μέσα του; Αν γουστάρεις τα δύσκολα, τότε σίγουρα θα μπεις στον κόπο να το κάνεις! Αν ψάχνεις αυτό που σου αξίζει, θα το διεκδικήσεις και θα το βγάλεις στον καθένα.

Να μην ξεχνάς όμως τι αξίζεις, γιατί τη μεγαλύτερη σημασία πρέπει πάντα να τη δίνεις στον εαυτό σου!

Πλωτίνος: Περί Θεογνωσίας και Μυσταγωγίας

«Η γνώση είναι κατά φύση και υπέρ φύση. Και η δεύτερη θα γίνει φανερή από την πρώτη. Κατά φύση λέμε τη γνώση που αποκτά η ψυχή περί της κτίσεως από την έρευνα και την αναζήτηση, μεταχειριζόμενη τα φυσικά μέσα και τις δυνάμεις, όσο δηλαδή είναι εφικτό στην ψυχή που είναι δεμένη με την ύλη.Γιατί όπως έχει λεχθεί στα περί αισθήσεως και φαντασίας και νου, αμβλύνεται η ενέργεια του νου λόγω της ενώσεως και αναμίξεως με το σώμα. Ένεκα τούτου δεν μπορεί να έρθει σ’ επαφή με τα νοερά, αλλά για να νοήσει έχει ανάγκη από τη φαντασία, της οποίας ο χαρακτήρας είναι εικονιστικός και ανήκει στην υλική διάσταση και τη πυκνή υφή.

Χρειάζονται λοιπόν στο νου που είναι μέσα στο σώμα, ανάλογες εικόνες για να μπορέσει να τα εννοήσει αυτά. Όση λοιπόν γνώση λάβει ένας τέτοιος νους με τη μέθοδο τη φυσική, που του είναι οικεία, αυτή τη γνώση τη λέμε φυσική.

Υπερφυσική όμως είναι η γνώση που έρχεται στο νου πέρα από τη φυσική του μέθοδο και δύναμη, όταν δηλαδή τα νοούμενα υπερβαίνουν τις δυνατότητες του νου που είναι ενωμένος με σώμα, ώστε να είναι γνώση που αρμόζει σε νου χωρίς σώμα. Αυτή η γνώση δίνεται μόνο από το θείο, όταν βρει το νου να είναι πολύ καθαρμένος από κάθε υλική προσκόλληση και να κατέχεται από θείο έρωτα.»

«Διότι αφού κάθε γνώση των όντων επιτυγχάνεται δυνάμει του νου, κι αφού μόνο μέσω του νου μπορεί να γνωσθεί ο νους, με ποια αιφνίδια ενόραση [="αθρόα επιβολή"] θα μπορούσε να συλληφθεί αυτό που υπερβαίνει την ουσία του νου;

Σε όποιον πρέπει να εξηγήσουμε πως είναι αυτό δυνατό, σε αυτόν θα πούμε: Μέσω εκείνου του εσωτερικού μας στοιχείου, το οποίο του μοιάζει...
Διότι κάτι από αυτό υπάρχει μέσα μας».

Πλωτίνος, Εννεάδες, ΙΙΙ, 8,9

Μύθος και ψυχή: η εξέλιξη της συνειδητότητας

Εισαγωγή

Η Μυθολογία είναι η πιο αρχαία και ευρεία καταγραφή που διαθέτουμε σχετικά με το πνεύμα και τη φύση της ανθρωπότητας. Όσο περισσότερο είμαστε σε θέση να εντοπίσουμε την προέλευση του είδους μας σε βάθος χρόνου, βρίσκουμε τον μύθο και τη μυθοπλασία ως τη θεμελιώδη γλώσσα μέσω της οποίας ο άνθρωπος σχετίζεται με το μυστήριο της ζωής και των ρευμάτων που προέρχονταν μέσα από τις εμπειρίες του. Ο κόσμος του μύθου διαθέτει τους δικούς του νόμους και τη δική του πραγματικότητα. Αντί οι έννοιες και τα γεγονότα να έχουν κάποιο λογικό νόημα, βρίσκουμε μοντέλα παράλογων σχημάτων λόγου των οποίων τα νοήματα πρέπει να διακρίνει ή να βιώσει ο συμμετέχων-παρατηρητής. Η ανακάλυψη αυτών των μοντέλων εννοιών είναι ό,τι εννοούσε ο Jung με τη συμβολική προσέγγιση της θρησκείας, της Μυθολογίας και του ονείρου.

Ο μύθος δεν λαμβάνεται υπόψη με κυριολεκτικό και συγκεκριμένο τρόπο όπως θα γινόταν με το σύνολο πεποιθήσεων μιας συγκεκριμένης θρησκείας, ούτε όμως μπορεί να απορριφθεί ως «ψευδαίσθηση», όπως συμβαίνει συχνά στους επιστημονικούς κύκλους. Αντιθέτως, πρέπει να προσεγγίσουμε τον μύθο συμβολικά, αφού αποκαλύπτει αιώνιες «αλήθειες» για την ψυχική ύπαρξη της ανθρωπότητας – για την αλήθεια της ψυχής. Η φράση «Μια φορά κι έναν καιρό» δεν σημαίνει «κάποια χρονική στιγμή» στην ιστορία, αλλά αναφέρεται σε γεγονότα που συμβαίνουν ανά τους αιώνιες, παντού και πάντοτε. Όλοι οι μύθοι αφορούν το σήμερα.

Κάθε βράδυ όταν κοιμόμαστε βυθιζόμαστε ξανά στην πηγή όλων των μυθολογικών εννοιών, δηλαδή το ασυνείδητο, που αποτελεί την προέλευση των ονείρων. Πολλά από τα παιχνίδια μας έχουν τις ρίζες τους στη Μυθολογία καθώς κι ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης τέχνης, της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου περιστρέφονται γύρω από μυθολογικά θέματα.

Η συγκριτική μέθοδος αποτελεί το βασικό κλειδί για μια συμβολική κατανόηση της Μυθολογίας. Μέσα από αυτή ανακαλύπτουμε κάποια μοτίβα που επαναλαμβάνονται σε άλλους και διαφορετικούς πολιτισμούς που διαφέρουν πολύ μεταξύ τους τόσο όσον αφορά την απόσταση όσο και τον χρόνο. Ο Jung ονόμαζε αυτά τα υποκείμενα μοτίβα «αρχέτυπα» από τις λέξεις «αρχή» που σημαίνει αρχέγονη και «τύπος» που σημαίνει τυπικό. Οι αρχετυπικές έννοιες ενσωματώνουν τα πιο βασικά στοιχεία της ανθρώπινης εμπειρίας και τραγωδίας κι εμφανίζονται τόσο ως έντονες εικόνες όσο και ως δυναμικά μοτίβα συμπεριφοράς.

Πρόκειται για ένα σύνολο ενστικτώδους ανθρώπινης λειτουργίας ανάλογη με την ενστικτώδη παρόρμηση που ωθεί, για παράδειγμα, τον φλώρο Βαλτιμόρης να χτίσει μια φωλιά που να μοιάζει με δάκρυ ή τον σολομό να επιστρέφει στο ρεύμα στο οποίο γεννήθηκε. Η γενικότητα αυτών των εικόνων προκύπτει από τις επαναλαμβανόμενες αντιδράσεις των ανθρώπων σε καταστάσεις και ερεθίσματα της ίδιας γενικής τάξης, που είναι όμοιες εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Οι αρχετυπικές έννοιες αντιπροσωπεύουν διάφορα βασικά στάδια της ζωής τα οποία συμβολίζονται από τον μύθο του Ήρωα. Ξεκινούν από ένα αρχικό στάδιο έλλειψης συνειδητότητας πριν ακόμα αφυπνιστεί το εγώ και οδηγούνται μέσα από διάφορα στάδια ηρωικού αγώνα σε μια τελική κατάσταση «ολότητας» ή ολοκλήρωσης, όταν πλέον η ζωή έχει φτάσει στο πλήρες δυναμικό της και η σχέση ανάμεσα στο ανθρώπινο και το θείο έχει αποκατασταθεί. Ο Jung αποκαλούσε αυτή τη διαδικασία «εξατομίκευση», δηλαδή μια διαδικασία όπου το άτομο γίνεται αυτό που είναι πραγματικά. Ο Jung πίστευε ότι αυτός ο «αληθινός εαυτός» είναι καθοριστικός παράγοντας στο ασυνείδητο κάθε ανθρώπου κι αποτελεί το κεντρικό αρχέτυπο της τάξης και της πληρότητας ανάμεσα σε άλλα αρχέτυπα. Ο Jung το ονόμασε Εαυτό.

Η αρχική εμβρυακή κατάσταση

Στην αρχή της δημιουργίας πολλών μύθων βρίσκεται η έννοια μιας πρωτότυπης κατάστασης τελειότητας, πληρότητας και μακάριας δύναμης. Αυτό συχνά αναπαρίσταται ως ένας κύκλος, μια σπηλιά, μια λίμνη ή μια σφαίρα. Το κυρίαρχο αρχετυπικό σύμβολο είναι αυτό της αρχέγονης Θεάς Γης – η Μεγάλη Μητέρα που φροντίζει και προστατεύει. Υπάρχουν και πολλά άλλα σύμβολα που εκφράζουν αυτό το αρχέτυπο. Οτιδήποτε έχει μεγάλο μέγεθος και αγκαλιάζει ή περιέχει κάτι, όπως ένα δοχείο, ή που τυλίγει, προφυλάσσει και διατηρεί κάτι μικρό και εύθραυστο εκφράζει την έννοια της «αρχέγονης μητέρας.

Ένα πολύ συνηθισμένο σύμβολο είναι ο Ουροβόρος Όφις, ένα φίδι που έχει την ουρά στο στόμα του. Αυτά τα σύμβολα εκφράζουν μια παραδεισένια κατάσταση προτού εμφανιστεί οποιαδήποτε έννοια αυτάρκειας και αυτονομίας. Ο Κήπος της Εδέμ και η Χρυσή Εποχή, όταν η ανθρωπότητα ζούσε ενωμένη με τους Θεούς, εκφράζουν τη θεία πληρότητα και ολότητα και αποτελούν επιπλέον συνηθισμένα μοτίβα αυτής της ψυχολογικής κατάστασης.

Στη ζωή του ατόμου αυτός ο συμβολισμός αντιστοιχεί όχι μόνο στην κύηση του εμβρύου στη μήτρα της μητέρας, αλλά και στην κατάσταση της γενικότερης εξάρτησης του νεογνού από τη μητέρα του. Ψυχολογικά, τα σύμβολα αυτά εκφράζουν το στάδιο όπου το εγώ υπάρχει μόνο ως δυνατότητα ή το στάδιο όπου το εγώ κυριαρχείται από τα οικουμενικά ενστικτώδη πρότυπα της ανθρώπινης αντίδρασης απέναντι στον κόσμο ή μια κατάσταση όπου το άτομο εκφράζει λίγα ή και τίποτα ως μοναδικό ον.

Διαχωρισμός, δημιουργία και γέννηση της συνειδητότητας

Η Συγκριτική Μυθολογία μας διδάσκει ότι υπάρχει πάντα μια δημιουργική δύναμη ή έντονη σπουδαιότητα στην αρχική εμβρυακή κατάσταση, η οποία οδηγεί σε προβλήματα. Ο Ουροβόρος κύκλος ανοίγει και το φως γεννιέται στον κόσμο. Μια τυπική προσωποποίηση αυτής της παρόρμησης είναι το φίδι που δελεάζει την Εύα να παραβιάσει την παθητική εγκράτειά της στον Κήπο της Εδέμ ή εκείνη η σκοτεινή μορφή στα παραμύθια που προσπαθεί να δελεάσει τον ήρωα ή την ηρωίδα να σπάσει το κατεστημένο και να κάνει κάποια «κακή» πράξη.

Τέτοιες πράξεις οδηγούν στην εκδίωξη από τον Παράδεισο. Η προστασία που υπάρχει στην παιδική ηλικία καθώς και η ευχαρίστηση από το παρελθόν ή με ό,τι έχει επιτευχθεί είναι μορφές ενός Παραδείσου που χάνεται όταν η ζωή απαιτεί καινούριες αλλαγές.

Αυτή η διαδικασία ξεκινά με έναν καταστροφικό διαχωρισμό. Στον μύθο συχνά απεικονίζεται ως ο διαχωρισμός από τους γονείς. Ο Πατέρας Ουρανός και η Μητέρα Γη βρίσκονται αγκαλιασμένοι και ο κόσμος μένει στο σκοτάδι. Τα παιδιά τους πρέπει να τους χωρίσουν παρά τις κραυγές διαμαρτυρίας και τους θρήνους των γονέων τους. Μόνο τότε το φως εισέρχεται στον κόσμο. Αυτό το φως συμβολίζει τη συνειδητότητα. Μόνο υπό το φως της συνειδητότητας αποκτά ο άνθρωπος τη δυνατότητα να γνωρίζει. Ωστόσο, η απόκτησή της είναι μια προμηθεϊκή πράξη που υποβάλλει τον ήρωα στον κίνδυνο της τιμωρίας.

Όταν ο Προμηθέας έκλεψε τη φωτιά από τους Θεούς, η τιμωρία του ήταν να μείνει αλυσοδεμένος σε έναν βράχο όπου ένας αετός κατέτρωγε το συκώτι του κάθε βράδυ. Όταν ο Ίκαρος πέταξε πολύ ψηλά με τα κέρινα φτερά του, ο ήλιος έλιωσε το κερί και ο ίδιος έπεσε και πνίγηκε στη θάλασσα. Ως φορέας του φωτός, ο Ήρωας είναι διατεθειμένος να αντιμετωπίσει αυτούς τους κινδύνους παρ' όλο που συνειδητοποιεί τη μοναχικότητα, την ατομικότητα και τη θνησιμότητά του προκειμένου να συμβάλλει ενεργά στην πρόοδο.

Ωστόσο, μόλις ο Ήρωας «φάει το μήλο της Εδέμ», το καλό και το κακό εμφανίζονται στον κόσμο. Η Μεγάλη Αγαθή Μητέρα δείχνει τη σκοτεινή πλευρά της, τη μισητή ή Τρομερή Μητέρα, ενώ ο Πατέρας Δημιουργός βρίσκεται πλέον αντιμέτωπος με τον Πατέρα Τιμωρό. Τα αδέλφια σκοτώνουν το ένα το άλλο στο όνομα της αγάπης και ο κόσμος γίνεται εναλλάξ ένας χώρος είτε ελκυστικός είτε καταδιωκτικός.

Ο Ήρωας του μύθου: γέννηση, κάλεσμα, πορεία

Ο Ήρωας του μύθου συμβολίζει το γεγονός ότι η δημιουργία της προσωπικότητας προκύπτει μόνο μέσα από τον αγώνα, τα βάσανα και τη θυσία. Οι νίκες και οι ήττες του Ήρωα αποτελούν παραδείγματα της στάσης του ατόμου απέναντι στις προκλήσεις της δικής του ζωής – ανεξαρτήτως του πόσο συνηθισμένη ή ξεχωριστή είναι. Η γέννηση του Ήρωα λαμβάνει χώρα συνήθως σε ένα ταπεινό περιβάλλον, όπως μια φάτνη ή σπηλιά, αλλά πάντα γίνεται με εξαιρετικό τρόπο. Συχνά υπάρχει φως γύρω από το παιδί ή το ίδιο θεωρείται απειλή για τον Βασιλιά.

Συχνά ο Ήρωας έχει 2 πατέρες – τον βιολογικό πατέρα του κι έναν «ανώτερο». Επίσης, συνήθως η μητέρα είναι παρθένα και ο Ήρωας έχει θεϊκή καταγωγή κληρονομώντας έτσι δύο φύσεις. Είναι ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους, αλλά την ίδια στιγμή ο ίδιος νιώθει ξένος μέσα στην κοινωνία στην οποία ζει. Νιώθει ότι δεν ταιριάζει και ανακαλύπτει μέσα του κάτι που τον κάνει να ξεχωρίζει, όπως προφητικές ικανότητες, θεραπευτικές ικανότητες ή ισχυρές δυνάμεις. Όλα αυτά τον οδηγούν σε υπερφυσικές πράξεις.

Η περιπέτεια του Ήρωα ξεκινά με κάποιο μήνυμα ή «κάλεσμα» από μια θαυματουργή πηγή: ένας βάτραχος μιλά στην πριγκίπισσα, ο Μωυσής βρίσκεται αντιμέτωπος με μια καιόμενη βάτο, ένα άδειο μπολ ρύζι επιπλέει αντίθετα προς το ρεύμα (Βούδας), μια προαναγγελία εμφανίζεται σε κάποιο όνειρο. Το κάλεσμα συχνά προκύπτει σε μια σημαντική στιγμή. Οι παλαιές αξίες της ζωής συνήθως είναι ξεπερασμένες και στείρες. Η αναζήτηση του Parsifal για το Άγιο Δισκοπότηρο ξεκίνησε από το βασίλειο του Βασιλιά Fisher που είχε μετατραπεί σε σκουπιδότοπο. Ανεξαρτήτως από τη μορφή του, το κάλεσμα παρακινεί τον Ήρωα να ακολουθήσει το ξεχωριστό πεπρωμένο του.

Ο μύθος του Ήρωα: ο αγώνας ενάντια στον κακό δράκο και η διεκδίκηση μιας γυναίκας

Στον αγώνα με τον κακό δράκο ο Ήρωας μάχεται τις οπισθοδρομικές δυνάμεις του ασυνειδήτου που απειλούν να καταπιούν το εγώ του. Οι δυνάμεις αυτές, που προσωποποιούνται με μορφές όπως η Κίρκη, η θεά Κάλι, η Μέδουσα, τα θαλάσσια φίδια, ο Μινώταυρος ή η Γοργώ, αντιπροσωπεύουν το τρομερό πρόσωπο της Μεγάλης Μητέρας.

Ο Ήρωας μπορεί να δεχτεί εθελοντικά να τον καταπιεί το τέρας ή να κατέβει συνειδητά στον Άδη για να νικήσει τις δυνάμεις του σκότους. Αυτή η ταπεινωτική κάθοδος στην άβυσσο, τη θάλασσα, τη σκοτεινή σπηλιά ή τον κάτω κόσμο προκειμένου να αποκτήσει μια καινούρια ταυτότητα εκφράζει τον συμβολισμό του νυχτερινού ταξιδιού στη θάλασσα μέσα από την κοιλιά του τέρατος. Πρόκειται για ένα θεμελιώδες θέμα στη Μυθολογία σε ολόκληρο τον κόσμο – το θέμα του θανάτου και της αναγέννησης. Όλα τα τελετουργικά περιλαμβάνουν το βασικό αυτό αρχετυπικό μοτίβο μέσω του οποίου η παλαιά τάξη και οι παλαιές αρχές που εκπροσωπεί πρέπει να πεθάνουν και να δώσουν τη θέση τους σε μια πιο ώριμη και παραγωγική ζωή.

Στη Μυθολογία, στόχος του αγώνα ενάντια στον δράκο είναι σχεδόν πάντα μια γυναίκα, μια αιχμάλωτη ή γενικότερα ένας «θησαυρός που δύσκολα μπορεί να αποκτηθεί». Αυτή η εικόνα της ευάλωτης, όμορφης και γοητευτικής γυναίκας που φρουρείται και κρατείται δέσμια ενός απειλητικού τέρατος μας δίνει την έννοια του εσωτερικού πυρήνα της προσωπικότητας και των δυνάμεων άμυνας του Ήρωα. Καθήκον του Ήρωα είναι να σώσει τη γυναίκα από την αιχμαλωσία του τέρατος και, εν τέλει, να την παντρευτεί και να εδραιώσει το βασίλειό του μαζί της.

Ο αγώνας ενάντια στον δράκο και η απελευθέρωση του αιχμαλώτου αποτελεί το αρχετυπικό μοτίβο που μας καθοδηγεί μέσα από αυτά τα σημαντικά μεταβατικά μονοπάτια στην προσωπική μας ανάπτυξη, όπου πραγματοποιείται η αναγέννηση ή ο επαναπροσανατολισμός της συνειδητότητας. Η αιχμαλωσία αντιπροσωπεύει το «καινούριο» στοιχείο του οποίου η απελευθέρωση καθιστά δυνατή κάθε περαιτέρω πιθανή εξέλιξη.

Σε απάντηση στο κάλεσμα, ο Ήρωας αναλαμβάνει ένα ταξίδι που συνήθως είναι επικίνδυνο και προς άγνωστη κατεύθυνση γεμάτη τόσο υποσχέσεις όσο και κινδύνους. Συχνά, το ταξίδι είναι μια κάθοδος. Άλλες φορές, όπως συνέβη με τον Ιωνά, τον Αινεία, και την Ψυχή, είναι μια κατάβαση στα βάθη – της θάλασσας, του Κάτω Κόσμου ή του ίδιου του Άδη. Πάντα υπάρχει ένα επικίνδυνο πέρασμα.

Συχνά, η διστακτικότητα του Ήρωα εξισορροπείται από την εμφάνιση του φύλακα – προστάτη του ή διάφορων ζώων που τον ενθαρρύνουν να φέρει εις πέρας τον υπεράνθρωπο αγώνα του που δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς βοήθεια. Αυτές οι βοηθητικές δυνάμεις εκπροσωπούν την ψυχική ολότητα που υποστηρίζει το εγώ στον αγώνα του και μαρτυρούν το γεγονός ότι ο βασικός στόχος του Ήρωα είναι η ανάπτυξη της πραγματικής προσωπικότητας του ατόμου.

Ο στόχος της ατομικότητας και των συμβόλων της

Η επιτυχής ολοκλήρωση της αποστολής του Ήρωα σφυρηλατεί μια σχέση ανάμεσα στις ψυχικές αντιθέσεις που χωρίζονται με τη γέννηση της συνειδητότητας. Τα σημαντικότερα σύμβολα για τη σύνθεση αυτή είναι διάφορες μορφές της Σύνδεσης των Αντιθέσεων ή μια Μάνταλα στην οποία η αρχική ολότητα πλέον αποκαθίσταται αλλά σε ένα πιο υψηλό και διαφοροποιημένο επίπεδο.

Αυτά συμβολίζονται στις εικόνες του βασιλιά και της βασίλισσας που ενώνονται με γάμο, του αρσενικού και του θηλυκού που ενώνονται με τη μορφή του ανδρόγυνου, των γεωμετρικά αντίθετων σχημάτων που παραδόξως ενώνονται σε έναν «τετράγωνο κύκλο», της ζωής και του θανάτου που ενώνονται στη μυστηριώδη εικόνα ενός αθάνατου Θεού ο οποίος υποφέρει από ένα θανάσιμο τραύμα και της συγχώνευσης των αντιθέσεων της προσωπικότητας. Πρόσθετα σύμβολα της ολότητας είναι το ελιξίριο της αθανασίας, το πολύτιμο μαργαριτάρι και το παιδί με τη θεία φύση που αντιπροσωπεύουν τη δυνατότητα μιας μελλοντικής εξέλιξης.

Ο μυθικός Ήρωας μας δείχνει ότι το θάρρος του εγώ να αντέξει το βάρος του φόβου, της ενοχής και των συγκρούσεων της προσωπικότητας αλλά και η βούληση να υπομείνει τον σταυρό της διττότητάς του κρατώντας το κρυφό – είναι ο μόνος τρόπος ώστε να συμφιλιωθούν και να έρθουν πιο κοντά ο Θεός και ο άνθρωπος. Η αρχική ενότητα του Θεού και του ανθρώπου που υπήρχε στον Κήπο της Εδέμ καταστράφηκε όταν το εγώ μετατράπηκε σε συνειδητότητα.

Στη συνέχεια, το εγώ εκδιώχθηκε σε έναν κόσμο γεμάτο αντιθέσεις που πολεμούν μεταξύ τους εντός της προσωπικότητας, όπως, για παράδειγμα, όταν ο ένας αδελφός μάχεται τον άλλο αδελφό στον πόλεμο και την καταστροφή. Μέσα στο χάος όμως γεννιέται το παιδί του φωτός, ο Ήρωας, του οποίου ο αγώνας μπορεί να σφυρηλατήσει την αιώνια σχέση ανάμεσα στο αρσενικό και το θηλυκό, το φως και το σκοτάδι, τη ζωή και τον θάνατο, την φύση και τον άνθρωπο. Αυτή είναι η υπόσχεση, το δαχτυλίδι, η Διαθήκη, η Φλεγόμενη Γέφυρα του Ουρανίου Τόξου που μπορούν να ενώσουν το ανθρώπινο και το θείο μέσα στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής.

Κάρλος Καστανέντα: Το πέρασμα για την ελευθέρια

Ένας πολεμιστής δέχεται με ταπεινότητα αυτό που είναι, όχι σα βάση για οίκτο αλλά σα ζωντανή πρόκληση.

Ο εθνολόγος και συγγραφέας Κάρλος Καστανέντα γεννήθηκε στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας το 1931 και πέθανε το 1998.Σπούδασε κοινωνική ανθρωπολογία στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνιας.

Το 1968, πραγματοποιώντας εθνογραφική έρευνα σχετικά με την καλλιέργεια και τη χρήση παραισθησιογόνων φυτών από τους ιθαγενείς του Βόρειου Μεξικού, γνωρίστηκε με τον δον Χουάν, μάγο της φυλής των Γιάκι, και μυήθηκε στα μυστικά της φυλής μαθητεύοντας κοντά του για δέκα χρόνια.

Η εμπειρία του αυτή αποτέλεσε τη βάση της διδακτορικής του διατριβής (1972) και δημοσιεύτηκε σε τρεις τόμους: “Η διδασκαλία του Δον Χουάν”, “Μια ξεχωριστή πραγματικότητα”, “Ταξίδι στο Ιξτλάν”, στους οποίους αναλύει το σύστημα γνώσης των ιθαγενών, που προϋποθέτει ένα διαφορετικό τρόπο ζωής.

Το περασμα για την ελευθερια

Ο Δον Χουάν στην πραγματεία του Καστανέντα, μας έδειξε ότι η μαγεία είναι μια αντικειμενική δυναμική μέσω της οποίας μπορούμε να αντιληφθούμε και να δούμε την ενέργεια.

Ανέφερε ότι για να αντιληφθούμε την ενέργεια με τις αισθήσεις μας, πρέπει ν’ απελευθερωθούμε από τη συνηθισμένη μας αντιληπτική ικανότητα. Κάνουμε τα πάντα για να ελευθερώσουμε την ύπαρξή μας και να αντιληφθούμε άμεσα την ενέργεια. Μια μαγική θεωρία αναφέρει ότι η συνηθισμένη ανθρώπινη αντίληψη μας έχει επιβληθεί σαν μέρος της κοινωνικοποίησής μας, πολύ περισσότερο επιτακτικά παρά αυθαίρετα. Μια πλευρά αυτών των δεσμευτικών παραμέτρων είναι ένα ερμηνευτικό σύστημα που επεξεργάζεται τα αισθητήρια δεδομένα και τα μετατρέπει σε νοηματικά στοιχεία. Οι συνηθισμένες μας λειτουργίες μέσα στην κοινωνική δομή απαιτούν τυφλή και απόλυτη προσκόλληση σε όλες αυτές τις αρχές και κανόνες. Κανένας κανόνας, όμως, δεν μας λέει ότι είναι δυνατόν να αντιληφθούμε άμεσα την ενέργεια.

Για παράδειγμα, ο Δόν Χουάν υποστήριζε ότι είναι δυνατό να αντιληφθούμε τα ανθρώπινα πλάσματα σαν ενεργειακά πεδία, δηλαδή σαν μεγάλα, υπόλευκα φωτεινά αυγά. Για να πετύχουμε τη διεύρυνση της αντίληψής μας χρειαζόμαστε εσωτερική ενέργεια. Επομένως, το ζήτημα της εσωτερικής ενέργειας κατέχει πρωτεύοντα ρόλο για τους μαθητές της μαγείας.

Στον κόσμο του Δόν Χουάν, οι μάγοι – ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία τους – χωρίζονται σε δύο ομάδες: Ονειρευτές είναι οι μάγοι που έχουν την έμφυτη ικανότητα να εισέρχονται σε επίπεδα οξυμένης αντίληψης ελέγχοντας τα όνειρά τους. Αυτή η δυνατότητα καλλιεργείται μέσω της εκπαίδευσης και μετουσιώνεται σε τέχνη: στην τέχνη του ονειρέματος. Διώκτες από την άλλη, είναι εκείνοι οι μάγοι που επίσης έχουν την έμφυτη ικανότητα να εισέρχονται σε επίπεδα οξυμένης αντίληψης ελέγχοντας και μεταπλάθοντας την ίδια τη συμπεριφορά τους. Μέσω της κατάλληλης εκπαίδευσης, αυτή η ικανότητα μετατρέπεται στην τέχνη της παραφύλαξης. Όλοι τους ήταν ολόψυχα αφιερωμένοι στον ίδιο σκοπό: στη διάρρηξη των αντιληπτικών συμβάσεων και προκαταλήψεων που μας περιορίζουν μέσα στα στενά όρια του καθημερινού μας κόσμου και φυσικά μας εμποδίζουν να εισέλθουμε σε άλλους.

Οι μάγοι μας λένε ότι αν διαρρήξουμε τις αντιληπτικές συμβάσεις, μας δίνεται η δυνατότητα να περάσουμε πέρα απ’ τα σύνορα και να βουτήξουμε μέσα στο αδιανόητο. Αυτή η βουτιά ονομάζεται «πέρασμα των μάγων». Μερικές φορές αποκαλείται και «αφηρημένη πτήση», γιατί πραγματικά συνεπάγεται ένα πέταγμα από την πλευρά του συγκεκριμένου, του φυσικού, στην πλευρά της διευρυμένης αντίληψης και των απρόσωπων – αφηρημένων μορφών.

Το αποκορύφωμα της ειδικής τεχνικής ονομάζεται αφηρημένη πτήση και το μέσο για να την επιτύχουμε ονομάζεται Ανακεφαλαίωση. Η αντίληψη πρέπει να μετατοπιστεί απ’ την αριστερή στη δεξιά πλευρά του μετώπου. Όταν ήμασταν παιδιά μπορούσαμε εύκολα να το κάνουμε αυτό. Μόλις όμως το εξωτερικό μέρος του σώματος διαρρηχθεί λόγω υπέρμετρων καταχρήσεων, μόνο με έναν ειδικό χειρισμό της αντίληψης μπορούμε να επαναφέρουμε την ενέργεια που έχει διαρρεύσει. Ενέργεια που είναι απαραίτητη για να επιτευχθεί η μετατόπιση. Δύο πολύ σημαντικές αρχές είναι η πειθαρχημένη ζωή, η αγαμία και η αυτοπειθαρχία. Απο δώ και πέρα, πρέπει να ζήσεις μια ζωή στην οποία η αντίληψη και η συνειδητότητα, παίζει τον πρωταρχικό ρόλο. Πρέπει να αποφεύγεις οτιδήποτε βλάπτει το νού και το σώμα σου. Επίσης είναι απαραίτητο, από δώ και στο εξής, να σπάσεις όλους τους σωματικούς και συναισθηματικούς δεσμούς με τον κόσμο για ν’ αποκτήσεις συνοχή.

Σε γενικές γραμμές, οι γυναίκες από την παιδική τους ηλικία μαθαίνουν να εξαρτώνται από τους άντρες. Οι μάγοι που με εκπαίδευσαν είχαν πολύ σκληρές και απόλυτες απόψεις για το θέμα. Υποστήριζαν ότι είναι απαραίτητο για κάθε γυναίκα να αναπτύξει την ευφυϊα της καθώς και τη δυνατότητα ανάλυσης αφηρημένων ζητημάτων προκειμένου να αποκτήσει αρτιότερη αντίληψη του κόσμου. Η έλξη, όμως, του καθημερινού κόσμου είναι τόσο δυνατή που παρ’ όλη την ενδελεχή εκπαίδευση, όλοι οι μάγοι βρίσκουν τον εαυτό τους ξανά και ξανά μέσα στον πιό απεχθή τρόμο της ηλιθιότητας και των απολαύσεων. Οι δάσκαλοί μου με προειδοποίησαν ότι εγώ δεν αποτελούσα εξαίρεση. Και μόνο με μια αδυσώπητη μάχη κάθε στιγμή μπορεί κανείς να ισορροπήσει τη φυσιολογική αλλά αποχαυνωτική εμμονή του να παραμείνει απαράλλαχτος.

Πιστεύουμε βαθιά σε μια μορφή δυϊσμού. Θεωρούμε το νού ως υποδεέστερο, μη – πραγματικό τμήμα του εαυτού μας, ενώ το σώμα το θεωρούμε ως απτό, αντικειμενικό. Αυτή η διαίρεση κρατά την ενέργειά μας σε μια κατάσταση χαοτικού διαχωρισμού και εμποδίζει τη συγχώνευση. Το να είμαστε διαχωρισμένοι με αυτόν τον τρόπο είναι η συνηθισμένη ανθρώπινη κατάσταση. Αυτός όμως ο διαχωρισμός δεν υφίσταται μεταξύ νού και σώματος, αλλά μεταξύ του σώματος – το οποίο περικλείει το νού – και του διπλού, που είναι η δεξαμενή της βασικής μας ενέργειας.

Πριν από τη γέννηση αυτή η επιβεβλημένη δυαδικότητα δεν υφίσταται. Μετά τη γέννηση, όμως, τα δύο τμήματα διαχωρίζονται λόγω της έλξης των προθέσεων όλης της ανθρωπότητας. Ένα τμήμα βγαίνει έξω και γίνεται το φυσικό μας σώμα ενώ το άλλο γίνεται το διπλό. Στο θάνατο το βαρύτερο τμήμα – το σώμα – ξαναγυρίζει στη γή και απορροφάται από αυτή. Το ελαφρύτερο – το διπλό – απελευθερώνεται. Αλλά δυστυχώς από τη στιγμή που το διπλό δεν τελειοποιήθηκε, γεύεται μόνο μια στιγμιαία ελευθερία πρίν διασκορπιστεί στο σύμπαν.

Αν πεθάνουμε χωρίς να σβήσουμε το λαθεμένο δυϊσμό νού και σώματος, έχουμε απλά έναν συνηθισμένο θάνατο. Πεθαίνουμε γιατί η δυνατότητα της μεταμόρφωσης δεν έχει περάσει στην αντίληψή μας. Αυτή η μεταμόρφωση πρέπει να επιτευχθεί κατά τη διάρκεια της ζωής μας και αυτό το έργο είναι ο μόνος αληθινός σκοπός που μπορεί να έχει μια ανθρώπινη ύπαρξη. Όλα τα άλλα επιτεύγματα είναι εφήμερα, από τη στιγμή που ο θάνατος τα διαλύει μέσα στην ανυπαρξία.

Αυτή η μεταμόρφωση συνεπάγεται μια ολοκληρωτική αλλαγή κι αυτό κατορθώνεται μέσα από την Ανακεφαλαίωση: τον ακρογωνιαίο λίθο της τέχνης της ελευθερίας. Η ανακεφαλαίωση είναι η τεχνική του να έλκουμε πίσω την ενέργεια που έχει ήδη σπαταληθεί σε προηγούμενες πράξεις μας. Συνεπάγεται τη θύμηση όλων των ανθρώπων που έχουμε συναντήσει, τη θύμηση όλων των τόπων που έχουμε δεί και τέλος τη θύμηση όλων των αισθημάτων που έχουμε νιώσει σε ολόκληρη τη ζωή μας.

Αρχίζουμε απ’ το παρόν και προχωράμε πρός τα πίσω – πρός τις παλαιότερες αναμνήσεις – και τότε τις σαρώνουμε μια – μια με τη σαρωτική αναπνοή. Εισπνέουμε απ’ τη μύτη καθώς γυρίζουμε το κεφάλι πρός τα αριστερά και εκπνέουμε γυρνώντας το κεφάλι πρός τα δεξιά. Έπειτα γυρίζουμε το κεφάλι αριστερά και δεξιά με μια κίνηση, χωρίς να αναπνέουμε. Αυτός ο περίεργος τρόπος αναπνοής είναι το κλειδί για την ανακεφαλαίωση γιατί οι εισπνοές μας επιτρέπουν να τραβήξουμε πίσω την ενέργεια που έχουμε χάσει, ενώ οι εκπνοές διώχνουν την ξένη, μη – επιθυμητή ενέργεια που έχει συσσωρευτεί μέσα μας λόγω της αλληλεπίδρασής μας με τους συνανθρώπους μας.

Η ανακεφαλαίωση δεν είναι μια αυθαίρετη ή ιδιότροπη άσκηση Όταν την κάνουμε προσπαθούμε να αισθανθούμε μερικά μακριά ελαστικά νήματα που εκτείνονται από το σημείο συναρμογής. Αυτά τα νήματα είναι στην πραγματικότητα αγωγοί που θα μας επιστρέψουν την ενέργεια που αφήσαμε πίσω μας. Για να ανακτήσουμε τη δύναμη και την ενότητα, οφείλουμε να απελευθερώσουμε την ενέργειά μας που είναι παγιδευμένη στον κόσμο και να την ξαναφέρουμε σε μας. Ενώ εκτελούμε την ανακεφαλαίωση, προεκτείνουμε αυτά τα ελαστικά νήματα ενέργειας μέσα από το χώρο και το χρόνο πρός τα πρόσωπα, τους τόπους και τα γεγονότα που εξετάζουμε. Το αποτέλεσμα είναι ότι μπορούμε να επιστρέψουμε σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μας σαν να ήμασταν πραγματικά εκεί. Σημασία έχει να βιώσουμε ξανά τα γεγονότα και τα αισθήματα με όσο περισσότερη λεπτομέρεια είναι δυνατόν και μετά να τα αγγίξουμε με τη σαρωτική αναπνοή, έτσι ώστε να ελευθερώσουμε την παγιδευμένη ενέργεια.

Ξεκινάμε κάνοντας μια λίστα από όλους τους ανθρώπους που έχουμε ποτέ συναντήσει, αρχίζοντας από το παρόν και πηγαίνοντας σιγά – σιγά πίσω στις παλαιότερες αναμνήσεις μας. Αυτή η λίστα σχηματοποιεί ένα καλούπι για να μπορέσει ο νούς να προσκολληθεί πάνω του. Το αρχικό επίπεδο της ανακεφαλαίωσης αποτελείται από δύο πράγματα. Το πρώτο είναι η λίστα και το δεύτερο είναι το στήσιμο του σκηνικού. Το να στήσεις το σκηνικό σημαίνει να εγκαλέσεις νοερά όλες τις λεπτομέρειες που σχετίζονται με τα περιστατικά που θέλεις να επαναφέρεις στη μνήμη σου.

Μόλις έχεις καταφέρει να εγκαλέσεις νοερά το σκηνικό, κάνε χρήση της σαρωτικής αναπνοής. Η κίνηση του κεφαλιού σου θα είναι κάτι σαν ανεμιστήρας που ανακατεύει καθετί μέσα στο σκηνικό. Αν θυμάσαι ένα δωμάτιο, για παράδειγμα, ανέπνεε τους τοίχους, το ταβάνι, τα έπιπλα, τους ανθρώπους που βλέπεις. Και μη σταματήσεις μέχρι να απορροφήσεις και το τελευταίο ίχνος ενέργειας που άφησες εκεί. Να θυμάσαι, πρέπει να έχεις την πρόθεση να εισπνέεις την ενέργεια που άφησες στο χώρο που οραματίζεσαι και από την άλλη να εκπνέεις την εξωτερική ενέργεια που διείσδυσε μέσα σου από τρίτους. Η ανακεφαλαίωση πρέπει να ξεκινάει από την εστίαση της προσοχής στην τελευταία σεξουαλική εμπειρία επειδή εκεί παγιδεύεται το μεγαλύτερο ποσοστό ενέργειας, γι’ αυτό πρέπει να ελευθερώσουμε αυτές τις αναμνήσεις πρώτα!

Οι γυναίκες, πολύ περισσότερο από τους άντρες, είναι οι αληθινοί υποστηρικτές της κοινωνικής τάξης. Για να εκπληρώσουν μάλιστα αυτόν τον σκοπό έχουν ανατραφεί, ομοιόμορφα σε όλον τον κόσμο, να είναι στην υπηρεσία των αντρών. Δεν έχει διαφορά αν έχουν αγοραστεί κυριολεκτικά ως σκλάβες ή αν φλερτάρονται και αγαπιούνται. Ο θεμελιώδης σκοπός και η μοίρα τους είναι ίδια. Να θρέφουν, να προστατεύουν και να υπηρετούν τους άντρες.

Στο ανθρώπινο βασίλειο, ο βασικός σκοπός της σεξουαλικής επαφής είναι η αναπαραγωγή. Υπάρχει όμως και άλλη μια συγκαλυμμένη λειτουργία, που χρησιμεύει για να διασφαλίσει τη συνεχή ροή ενέργειας από τις γυναίκες στους άντρες. Οι άντρες αφήνουν συγκεκριμένες ενεργειακές γραμμές μέσα στο σώμα μιας γυναίκας. Αυτές μοιάζουν με φωτεινές ταινίες ή σκουλήκια που κινούνται πρός τη μήτρα ρουφώντας συνεχώς ενέργεια. Τοποθετούνται για να διασφαλίσουν ότι μια σταθερή ποσότητα ενέργειας φτάνει στον άντρα που τις έβαλε. Αυτές οι ενεργειακές γραμμές, που εγκαθίστανται με τη σεξουαλική πράξη, κλέβουν και συσσωρεύουν ενέργεια από το γυναικείο σώμα πρός όφελος του άντρα που τις τοποθέτησε εκεί.

Οι γυναίκες είναι η βάση για τη διαιώνιση του ανθρώπινου είδους. Ο όγκος της ενέργειας που προέρχεται από αυτές διοχετεύεται όχι μόνο για την κυοφορία, τη γέννηση και την ανατροφή του παιδιού, αλλά επίσης για την εξασφάλιση του γεγονότος ότι ο άντρας έχει το ρόλο του σε όλη αυτή τη διαδικασία. Στην ιδανική της μορφή, αυτή η διαδικασία, εξασφαλίζει ότι η γυναίκα θρέφει ενεργειακά τον άντρα της μέσα από τα νήματα που άφησε στο σώμα της και έτσι ο άντρας, κατά ένα μυστηριώδη τρόπο, συντηρείται από εκείνη σε ένα αιθερικό επίπεδο. Αυτό εκφράζεται με τον απροκάλυπτη συμπεριφορά των αντρών που γυρίζουν ξανά στην ίδια γυναίκα ξανά και ξανά, ακριβώς γιατί έτσι διατηρούν την πηγή που τους συντηρεί.

Με αυτόν τον τρόπο, η φύση διασφαλίζει ότι οι άντρες, εκτός από την άμεση πρόθεση για σεξουαλική ικανοποίηση, εγκαθιδρύουν όλο και πιό μόνιμους δεσμούς με τις γυναίκες. Αυτά τα ενεργειακά νήματα που αφήνονται στις μήτρες των γυναικών, αργότερα συγχωνεύονται με την ενεργειακή σύνθεση του παιδιού και συγκεκριμένα μόλις γίνει η σύλληψη. Αυτό είναι ένα σημαντικό στοιχείο των οικογενειακών δεσμών, γιατί η ενέργεια του πατέρα συγχωνεύεται με την ενέργεια του παιδιού και έτσι ο άντρας μπορεί να αισθανθεί ότι το παιδί είναι δικό του.

Οι γυναίκες έχουν ανατραφεί έτσι ώστε να ξελογιάζονται εύκολα από τους άντρες, χωρίς να έχουν την παραμικρή υποψία για τις συνέπειες της σεξουαλικής επαφής σε όρους ενεργειακής αποστράγγισης. Κουβαλούν αυτά τα ενεργειακά σκουλήκια – δηλαδή τις ενεργειακές γραμμές – για επτά χρόνια. Μετά από αυτό το χρονικό διάστημα εξαφανίζονται ή μειώνονται. Όμως, το λυπηρό μέρος αυτής της ιστορίας είναι ότι μόλις πλησιάζει η λήξη αυτής της περιόδου, όλος ο στρατός των γραμμών – από τον πρώτο μέχρι και τον τελευταίο άντρα – αναστατώνεται με μιας και η γυναίκα αναγκάζεται να έχει και πάλι σεξουαλική επαφή. Τότε όλα τα σκουλήκια που τρέφονται από τη γυναικεία ενέργεια γίνονται ισχυρότερα για άλλα επτά χρόνια. Είναι πραγματικά ένας φαύλος κύκλος.

Τα σκουλήκια πεθαίνουν αν η γυναίκα παραμείνει άγαμη και αρνηθεί να έχει σεξουαλική δραστηριότητα για επτά χρόνια. Αλλά είναι σχεδόν αδύνατο για γυναίκα να παραμείνει άγαμη για τόσο πολύ στην εποχή μας και στην ηλικία μας, εκτός και αν γίνει μοναχή ή αν έχει η ίδια λεφτά για να στηριχθεί στη ζωή της. Αλλά ακόμα και τότε, η γυναίκα χρειάζεται μια εντελώς διαφορετική λογική. Ο δυϊσμός νού – σώματος αποτελεί μια λανθασμένη διχοτομία. Ο πραγματικός διαχωρισμός υφίσταται μεταξύ του φυσικού σώματος – που στεγάζει το νού – και του αιθερικού σώματος ή του διπλού – που στεγάζει την ενέργειά μας. Η αφηρημένη πτήση συμβαίνει όταν στρέψουμε το διπλό στην καθημερινή μας ζωή.

Με άλλα λόγια, τη στιγμή που το φυσικό σώμα αποκτήσει απόλυτη συνείδηση του αιθερικού ενεργειακού του πανομοιότυπου, τότε συναντούμε το αφηρημένο που είναι ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο συνειδητότητας και αντίληψης. Μια ολοκληρωμένη και σε βάθος ανακεφαλαίωση μας βοηθά να αποκτήσουμε συνείδηση του τί θέλουμε να αλλάξουμε, ακριβώς επειδή μας επιτρέπει να δούμε τη ζωή μας χωρίς αυταπάτες. Μας επιτρέπει να επιλέξουμε αν θέλουμε να αποδεχτούμε τη ζωή μας ως έχει ή να την αλλάξουμε ριζικά – πρίν παγιδευτούμε οριστικά.

Για να αλλάξουμε χρειαζόμαστε τρείς συνθήκες: πρώτα, πρέπει να ανακοινώσουμε φωναχτά την πρόθεσή μας να αλλάξουμε. Κατά δεύτερο λόγο, οφείλουμε να δεσμεύσουμε τη συνειδητότητά μας, την αντίληψή μας για μια χρονική περίοδο. Δεν μπορούμε να αρχίζουμε κάτι και μετά να το παρατήσουμε μόλις βαρεθούμε. Τρίτον, πρέπει να δούμε το αποτέλεσμα των ενεργειών μας με αίσθημα απόσπασης. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να μπλεχτούμε με συναισθήματα επιτυχίας ή αποτυχίας.

Όταν οι θετικές και οι αρνητικές μας δυνάμεις ισορροπούν, τότε η καθεμιά αναιρεί την άλλη και αυτό σημαίνει ότι η αξία μας είναι μηδαμινή. Αυτό σημαίνει επίσης, ότι δεν μπορεί να μας αναστατώσει κάποιος που μας κριτικάρει, ούτε μπορεί να μας ευχαριστήσει κάποιος με φιλοφρονήσεις. Μέσα από τη διαδικασία της ανακεφαλαίωσης μπορούμε να αδειάσουμε από σκέψεις και επιθυμίες και αυτό για τους αρχαίους οραματιστές σήμαινε ότι είναι δυνατόν να γίνουμε ένα με την πρόθεση του δράκου, επομένως αόρατοι.

Τα μάτια των ανθρώπων που έχουν πραγματώσει το πέρασμα αντανακλούν μια απερίγραπτη αδιαφορία γιατί δεν κοιτάζουν τον εξωτερικό κόσμο αλλά είναι στραμμένα εσωτερικά και κοιτάζουν αυτό που δεν είναι ακόμα παρόν. Το μάτι που κοιτάζει εσωτερικά είναι αμετακίνητο. Δεν αντανακλά ανθρώπινα ενδιαφέροντα ή φόβους. Αντανακλά την απεραντοσύνη. Οι οραματιστές που έχουν ατενίσει το άπειρο επιβεβαιώνουν ότι και το άπειρο, με τη σειρά του, κοιτάζει με ψυχρή και πεισματική αδιαφορία.

Σκοπός της ανακεφαλαίωσης είναι να διαρρήξει βασικές υποθέσεις που έχουμε αποδεχτεί στη ζωή μας. Αν δεν σπάσουν, δεν μπορούμε να εμποδίσουμε τη δύναμη της θύμησης που θολώνει την αντίληψή μας. Ο κόσμος είναι μια τεράστια οθόνη γεμάτη από αναμνήσεις. Αν κάποιες βασικές υποθέσεις σπάσουν τότε η δύναμη της θύμησης όχι μόνο αδρανοποιείται αλλά ακόμα και καταργείται.

Φανταστείτε τον εαυτό σας σαν μια τεράστια αποθήκη αναμνήσεων. Σε αυτήν την αποθήκη, κάποιος άλλος εκτός από σας έχει τοποθετήσει συναισθήματα, ιδέες, πνευματικούς διαλόγους και πρότυπα συμπεριφοράς. Από τη στιγμή που πρόκειται για τη δική σας αποθήκη, μπορείτε να μπείτε μέσα να ερευνήσετε και να χρησιμοποιήσετε, κάθε στιγμή, οτιδήποτε βρείτε εκεί. Το πρόβλημα όμως είναι πως δεν έχετε απολύτως κανένα δικαίωμα πάνω στον κατάλογο όσων περιλαμβάνει η αποθήκη, ακριβώς γιατί δημιουργήθηκε πρίν γίνετε ιδιοκτήτες της. Επομένως, είστε πολύ περιορισμένοι στην επιλογή των επιμέρους τμημάτων.

Μπορούμε να θεωρήσουμε το ανθρώπινο σώμα είτε ως ένα βιολογικό οργανισμό, είτε ως μια πηγή δύναμης. Αυτό εξαρτάται από την κατάσταση του καταλόγου της αποθήκης μας. Το σώμα μπορεί να είναι σκληρό και δύσκαμπτο ή απαλό και ευλύγιστο. Αν η αποθήκη μας είναι άδεια, τότε και το σώμα αδειάζει, επιτρέποντας έτσι στην ενέργεια από το άπειρο να ρέει μέσα του. Προκειμένου να αδειάσουμε τον εαυτό μας, πρέπει να βυθιστούμε σε μια κατάσταση βαθιάς ανακεφαλαίωσης και να επιτρέψουμε έτσι στην ενέργεια να κυλά μέσα μας ανεμπόδιστα. Μόνο όταν είμαστε ήρεμοι μπορούμε να δώσουμε απόλυτη κυριαρχία στον οραματιστή που κρύβεται μέσα μας ή μόνο έτσι θα μπορέσει η απρόσωπη ενέργεια του σύμπαντος να μετατραπεί στην απόλυτα προσωπική ενέργεια της πρόθεσης.

Όταν έχουμε απαλλάξει σε ικανοποιητικό βαθμό τον εαυτό μας από τον απαρχαιωμένο και παραφορτωμένο κατάλογο, έρχεται η ενέργεια σε μας και συσσωρεύεται φυσιολογικά. Όταν συγχωνευτεί αρκετή ποσότητα ενέργειας, τότε μετατρέπεται σε δύναμη. Σημασία έχει να έχουμε συνείδηση. Το αιθερικό σώμα είναι μια μάζα ενέργειας. Παρ’ όλα αυτά έχουμε συνείδηση μόνο του σκληρού εξωτερικού περιβλήματος. Μπορούμε να αποκτήσουμε συνείδηση της αιθερικής πλευράς μας αν επιτρέψουμε στην πρόθεσή μας να εστιαστεί και πάλι πάνω της.

Το φυσικό σώμα είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένο με το αιθερικό ταίρι του, αλλά αυτός ο σύνδεσμος έχει θολώσει από τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας που εστιάζονται αποκλειστικά στο φυσικό μας σώμα. Για να μετακινήσουμε την αντίληψή μας από το σώμα στο ρευστό ταίρι του, πρέπει πρώτα να καταστρέψουμε το φράγμα που διαχωρίζει τις δύο όψεις της ύπαρξής μας. Το αιθερικό πλέγμα είναι η φωτεινότητα που περικλείει το φυσικό μας σώμα. Αυτό το πλέγμα κατατεμαχίζεται στην καθημερινή ζωή μας. Τεράστιες ποσότητες ενέργειας χάνονται ή μπερδεύονται με τις ενεργειακές ζώνες των άλλων ανθρώπων. Αν κάποιος χάσει πάρα πολλή ζωτική δύναμη θα αρρωστήσει ή θα πεθάνει.

Έπαρση, έλλειψη στόχων, ασυγκράτητη φιλοδοξία, ανεξερεύνητη φιληδονία, δειλία ανόργανα όντα και όντα διαφορετικού DNA… Ο κατάλογος των εχθρών που προσπαθούν να μας ανακόψουν την πτήση πρός την ελευθερία δεν έχει τέλος. Πρέπει να είμαστε αδυσώπητοι στις μάχες που θα δώσουμε εναντίον τους. Οι διαθέσεις και τα συναισθήματά μας είναι οι πραγματικοί εχθροί μας και είναι τόσο ολέθριοι και επικίνδυνοι όσο και ο ληστής που είναι οπλισμένος μέχρι τα δόντια και μας περιμένει σε κάποια σκοτεινή γωνιά του δρόμου.

Μάγος είναι αυτός που μέσω της αυτοπειθαρχίας και της επιμονής, μπορεί να σπάσει τα όρια της καθημερινής αντίληψης.

Στα πλαίσια της μαγικής πρόθεσης δεν υπάρχει χώρος για ήττα γιατί οι μάγοι έχουν να δρασκελίσουν μόνο μια προοπτική. Να επιτύχουν σε οτιδήποτε αναλαμβάνουν. Αλλά για να έχουν μια τόσο δυνατή και ξεκάθαρη προοπτική, πρέπει να επαναρυθμίσουν την ίδια τους την ύπαρξη. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο απαιτείται κατανόηση και δύναμη. Η κατανόηση πηγάζει από την ανακεφαλαίωση της ζωής τους και η δύναμη συσσωρεύεται από τις άμεμπτες και άψογες πράξεις τους και την συσσώρευση της εσωτερικής σιωπής.

Άλλα έργα του είναι: “Ιστορίες δύναμης”, “Ο δεύτερος κύκλος της δύναμης”, “Το δώρο του αετού”, “Εσωτερική φλόγα”, “Η δύναμη της σιωπής”, “Η τέχνη του ονείρου”.

Ρητά και αποφθέγματα του Κάρλος Καστανέντα

1. Ο εγωισμός είναι το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα του πολεμιστή, γιατί καταναλώνει πολύ ενέργεια.

2. Μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις στη ζωή του πολεμιστή, είναι ο φόβος γιατί τον σπρώχνει στη μάθηση.

3. Οι άψογοι πολεμιστές μπορούν να δουν τρομαχτικούς κόσμους κι όμως την άλλη στιγμή λένε ένα αστείο γελώντας με τους φίλους τους, ή με ξένους.

4. Οι πολεμιστές προετοιμάζονται για να συνειδητοποιούν. Η πλήρης συνείδησή τους έρχεται μόνο όταν δεν έχει μείνει πια εγωισμός, μέσα τους. Μόνο όταν δεν είναι πια τίποτα, γίνονται τα πάντα.

5. Ο εγωισμός είναι η κινητήρια δύναμη για κάθε κρίση μελαγχολίας. Οι πολεμιστές δικαιούνται να έχουν έντονες στιγμές μελαγχολίας, αλλά η μελαγχολία υπάρχει μόνο και μόνο για να γελούν.

6. Οι πολεμιστές υπάρχουν για να εκπαιδεύουν τους εαυτούς τους. Να είναι αντικειμενικοί παρατηρητές ώστε να αντιλαμβάνονται τα μυστήρια του εαυτού τους και να απολαμβάνουν την ικανοποίηση της ανακάλυψης του τί είναι.

7. Το να είσαι άψογος σημαίνει πως κάνεις σωστή χρήση της ενέργειάς σου. Δεν είναι θέμα ηθικής αλλά στρατηγικής.

8. Το να είσαι άψογος σημαίνει να έχεις ελεύθερη ενέργεια, σημαίνει ότι έχεις ξεφορτωθεί τις λογικές απόψεις και τους λογικούς φόβους.

9. Το χιούμορ είναι ο μοναδικός τρόπος για να αντισταθμιστεί η ακαταμάχητη τάση της ανθρώπινης συνείδησης, που κατατάσσει και δημιουργεί άβολες κατηγορίες.

10. Προσοχή είναι η τιθάσευση και η αύξηση της συνείδησης, μέσω της διαδικασίας της Ζωής.

11. Μαντική είναι να εξοικονομείς ενέργεια. `Ένας πολεμιστής πρέπει να μάθει ότι η κρυμμένη δύναμη βρίσκεται μέσα του.

12. Η σιωπηλή γνώση στο πολεμιστή είναι θέμα βίωσης και όχι λογικής.

13. Σκοπός είναι η διεισδυτική μέθοδος που μας αναγκάζει να αντιλαμβανόμαστε. Δεν συνειδητοποιούμε επειδή αντιλαμβανόμαστε, αλλά μάλλον μπορούμε να αντιληφθούμε σαν αποτέλεσμα πίεσης και επέμβασης του σκοπού.

14. Το αίσθημα που ξέρουν όλοι ως έμπνευση είναι η ενεργοποίηση του δεσμού μας με το Σκοπό.

15. Σύμφωνα με τη σύνδεσή του με το Σκοπό, ένας πολεμιστής περνά τέσσερα στάδια:

1) Όταν είναι ένας σκουριασμένος αναξιόπιστος κρίκος με το Σκοπό. 

2) Όταν έχει καταφέρει να τον καθαρίσει. 

3) Όταν μαθαίνει να τον χειρίζεται. 

4) Όταν μαθαίνει να δέχεται τις επιταγές του αφηρημένου.

16. Ένας πολεμιστής βρίσκεται σε συνεχή επιφυλακή ενάντια στη σκληρότητα της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

17. Πόλεμος για ένα πολεμιστή είναι μια ολική πάλη ενάντια στην ατομικότητα που έχει στερήσει τον άνθρωπο από τη δύναμή του.

18. Η κατεύθυνση του μονοπατιού του πολεμιστή είναι προς την εκθρόνιση της σημασίας του “εγώ”.

19. Το να είσαι άψογος είναι μόνο την καλύτερη χρήση της ενεργειακής σου στάθμης. Απαιτεί λιτότητα, περίσκεψη, απλότητα, αθωότητα και πάνω από όλα έλλειψη αυταρέσκειας.

20. Όταν νιώθει κάποιος σημαντικός γίνεται βαρύς, αδέξιος, ματαιόδοξος. Για να γίνει όμως Άνθρωπος της Γνώσης πρέπει να είναι ελαφρύς και ρευστός.

21. Μαγεία είναι η εφαρμογή της θέλησης κάποιου, σε ένα βασικό σημείο. Μαγεία σημαίνει παρέμβαση.

22. Η ιδέα του θανάτου είναι η μόνη που δίνει το μέτρο του πνεύματος ενός πολεμιστή.

23. Στον πολεμιστή ο θάνατος δε πρέπει να γίνει έμμονη ιδέα αλλά να αντιμετωπιστεί με αδιαφορία.

24. Η επίγνωση του θανάτου οδηγεί το πολεμιστή, τον κάνει να αποσπαστεί από τη ζωή και ταυτόχρονα να τη ποθεί σιωπηλά.

25. Για να γίνεις πολεμιστής πρέπει να είσαι καθαρός σα κρύσταλλος.

26. Ο πολεμιστής ξέρει ότι περιμένει και για τί πράγμα περιμένει. Ενώ περιμένει, δε θέλει τίποτα και έτσι όσο μικρό κι αν είναι αυτό που παίρνει, είναι πάντα περισσότερο από αυτό που επιθυμούσε να πάρει.

27. Ο πολεμιστής πρέπει να χρησιμοποιεί τη θέληση και την υπομονή του για να ξεχνά. Στη πραγματικότητα διαθέτει μόνο τη θέληση και την υπομονή του και με αυτά οικοδομεί.

28. Ο πολεμιστής πρέπει να είναι ο αφέντης της κάθε εκλογής του Πρέπει να καταλαβαίνει ότι η εκλογή είναι δική του ευθύνη και ότι δεν έχει καιρό για μετανιώματα και υποσχέσεις.

29. Η ζωή του πολεμιστή είναι μια άσκηση στη στρατηγική.

30. Ο πολεμιστής αισθάνεται τη κάθε του μάχη σα τη τελευταία του. Έτσι το αποτέλεσμα λίγο τον ενδιαφέρει.

31. Ο πολεμιστής γνωρίζει ότι ο κόσμος θ’ αλλάξει μόλις σταματήσει να μιλάει στον εαυτό του και πρέπει να είναι προετοιμασμένος γι’ αυτό το τράνταγμα.

32. Ο πολεμιστής αντιμετωπίζει το κόσμο σαν ένα μυστήριο και αυτά που κάνουν οι άνθρωποι σαν παντοτινή τρέλα.

33. Ένας πολεμιστής πρέπει να εξασκεί περισσότερο τ’ αυτιά του και όχι τα μάτια του.

34. Η θέληση είναι σα μια δύναμη που αποτελεί τη σύνδεση ανάμεσα στους ανθρώπους και το κόσμο.

35. Ο μέσος άνθρωπος αναζητά τη βεβαιότητα στα μάτια του θεατή και αυτό το ονομάζει αυτοπεποίθηση. Ο πολεμιστής επιδιώκει να είναι άψογος στα μάτια του και αυτό το ονομάζει ταπεινότητα.

36. Ένας πολεμιστής δέχεται με ταπεινότητα αυτό που είναι, όχι σα βάση για οίκτο αλλά σα ζωντανή πρόκληση.

37. Ο πολεμιστής δε σκύβει το κεφάλι του σε κανένα. Όμως ταυτόχρονα δεν επιτρέπει σε κανένα να σκύψει το κεφάλι του σε αυτόν.

38. Ένας πολεμιστής πρέπει να φοβάται τους κοινούς ανθρώπους, που είναι μαύροι μάγοι, γιατί έχουν χαράξει τα μονοπάτια της λογικής του. Δεν πρέπει να φοβάται τους πολεμιστές, αυτούς δηλαδή που φέρνουν ελευθερία.

39. Ο πολεμιστής ξεκινά με τη πεποίθηση ότι το πνεύμα του δεν έχει ισορροπήσει. Έτσι ζώντας με πλήρη έλεγχο και επαγρύπνηση αλλά χωρίς βιασύνη ή καταναγκασμό, κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να αποχτήσει αυτή την ισορροπία.

40. Υπάρχουν τρία είδη κακών συνηθειών και μια, η άψογη του πολεμιστή. 

Πρώτη κακή είναι να παραβλέπεις ό,τι γίνεται ή έγινε και να νιώθεις σα να μην έγινε τίποτα. Είναι ο δρόμος του φανατικού. 

Δεύτερη, να δεχόμαστε το καθετί όπως μας παρουσιάζεται και να νιώθουμε ότι ξέρουμε τι συμβαίνει. Αυτός είναι ο δρόμος του πιστού.

Τρίτη, να βασανιζόμαστε από ένα γεγονός, είτε γιατί δε μπορούμε να το παραβλέψουμε, είτε γιατί δε μπορούμε να το δεχτούμε ολόψυχα. Αυτός είναι ο δρόμος του τρελού.

Ο τέταρτος, ο σωστός δρόμος, είναι αυτός όπου ο πολεμιστής ενεργεί σαν να μην έχει συμβεί ποτέ τίποτα, γιατί δε πιστεύει σε τίποτα κι ωστόσο δέχεται καθετί όπως του παρουσιάζεται. Ποτέ δε νιώθει ότι γνωρίζει. Ενεργεί σα να ελέγχει τον εαυτό του, ακόμη κι αν τρέμουν τα πόδια του. Με αυτό το τρόπο σκορπίζονται οι βασανιστικές σκέψεις.

41. Μια από τις πράξεις του πολεμιστή είναι ότι ποτέ δε θα αφήσει τίποτα να τον επηρεάσει. Μπορεί να δει και το διάβολο, όμως ποτέ δε θα αφήσει κανένα να το μάθει. Ο έλεγχος ενός πολεμιστή πρέπει να είναι άψογος.

42. Ένας πολεμιστής δε πρέπει να αντικρίζει τον κόσμο με την αίσθηση ότι καθετί είναι βαρύ γι’ αυτόν.

43. Ένας κανόνας για το πολεμιστή είναι να παίρνει τις αποφάσεις του, τόσο προσεχτικά που τίποτα από ό,τι θα μπορούσε να συμβεί σαν αποτέλεσμά της να μην μπορεί να τον ξαφνιάσει και πολύ περισσότερο να εξαντλήσει τη δύναμή του.

44. Η ελευθερία του πολεμιστή είναι ή να ενεργεί άψογα, ή να ενεργεί σα μπούφος. Δεν έχει άλλη επιλογή.

45. Η ραχοκοκαλιά του πολεμιστή είναι η ταπεινότητα και η αποτελεσματικότητα.

46. Η αγαπημένη Ντάμα του πολεμιστή είναι η ζωντανή γη, που τον υποδέχεται, τον τρέφει, τον ντύνει και του δίνει όλα τα εφόδια για το πόλεμό του. Είναι ο ίδιος ο κόσμος.

47. Ένας πολεμιστής είναι πάντα χαρούμενος γιατί η αγάπη του είναι αμετάβλητη και, η αγαπημένη του, η γη, τον αγκαλιάζει και του προσφέρει ασύλληπτα δώρα. Η θλίψη ανήκει σε αυτούς που μισούν τη γη, που τους δίνει καταφύγιο.