ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἱππόλυτος (239-283)

ΦΑ. δύστηνος ἐγώ, τί ποτ᾽ εἰργασάμην;
240 ποῖ παρεπλάγχθην γνώμης ἀγαθῆς;
ἐμάνην, ἔπεσον δαίμονος ἄτηι.
φεῦ φεῦ τλήμων.
μαῖα, πάλιν μου κρύψον κεφαλήν,
αἰδούμεθα γὰρ τὰ λελεγμένα μοι.
245 κρύπτε· κατ᾽ ὄσσων δάκρυ μοι βαίνει
καὶ ἐπ᾽ αἰσχύνην ὄμμα τέτραπται.
τὸ γὰρ ὀρθοῦσθαι γνώμην ὀδυνᾶι,
τὸ δὲ μαινόμενον κακόν· ἀλλὰ κρατεῖ
μὴ γιγνώσκοντ᾽ ἀπολέσθαι.
250 ΤΡ. κρύπτω· τὸ δ᾽ ἐμὸν πότε δὴ θάνατος
σῶμα καλύψει;
πολλὰ διδάσκει μ᾽ ὁ πολὺς βίοτος·
χρῆν γὰρ μετρίας εἰς ἀλλήλους
φιλίας θνητοὺς ἀνακίρνασθαι
255 καὶ μὴ πρὸς ἄκρον μυελὸν ψυχῆς,
εὔλυτα δ᾽ εἶναι στέργηθρα φρενῶν
ἀπό τ᾽ ὤσασθαι καὶ ξυντεῖναι·
τὸ δ᾽ ὑπὲρ δισσῶν μίαν ὠδίνειν
ψυχὴν χαλεπὸν βάρος, ὡς κἀγὼ
260 τῆσδ᾽ ὑπεραλγῶ.
βιότου δ᾽ ἀτρεκεῖς ἐπιτηδεύσεις
φασὶ σφάλλειν πλέον ἢ τέρπειν
τῆι θ᾽ ὑγιείαι μᾶλλον πολεμεῖν.
οὕτω τὸ λίαν ἧσσον ἐπαινῶ
265 τοῦ μηδὲν ἄγαν·
καὶ ξυμφήσουσι σοφοί μοι.

ΧΟ. γύναι γεραιά, βασιλίδος πιστὴ τροφέ,
Φαίδρας ὁρῶμεν τάσδε δυστήνους τύχας,
ἄσημα δ᾽ ἡμῖν ἥτις ἐστὶν ἡ νόσος·
270 σοῦ δ᾽ ἂν πυθέσθαι καὶ κλύειν βουλοίμεθ᾽ ἄν.
ΤΡ. οὐκ οἶδ᾽, ἐλέγχουσ᾽· οὐ γὰρ ἐννέπειν θέλει.
ΧΟ. οὐδ᾽ ἥτις ἀρχὴ τῶνδε πημάτων ἔφυ;
ΤΡ. ἐς ταὐτὸν ἥκεις· πάντα γὰρ σιγᾶι τάδε.
ΧΟ. ὡς ἀσθενεῖ τε καὶ κατέξανται δέμας.
275 ΤΡ. πῶς δ᾽ οὔ, τριταίαν γ᾽ οὖσ᾽ ἄσιτος ἡμέραν;
ΧΟ. πότερον ὑπ᾽ ἄτης ἢ θανεῖν πειρωμένη;
ΤΡ. θανεῖν; ἀσιτεῖ γ᾽ εἰς ἀπόστασιν βίου.
ΧΟ. θαυμαστὸν εἶπας, εἰ τάδ᾽ ἐξαρκεῖ πόσει.
ΤΡ. κρύπτει γὰρ ἥδε πῆμα κοὔ φησιν νοσεῖν.
280 ΧΟ. ὁ δ᾽ ἐς πρόσωπον οὐ τεκμαίρεται βλέπων;
ΤΡ. ἔκδημος ὢν γὰρ τῆσδε τυγχάνει χθονός.
ΧΟ. σὺ δ᾽ οὐκ ἀνάγκην προσφέρεις, πειρωμένη
νόσον πυθέσθαι τῆσδε καὶ πλάνον φρενῶν;

***
ΦΑΙ. Αχ η δύστυχη εγώ, τί ν᾽ αμάρτησα
240 κι απ᾽ τον ίσιο το δρόμο ξεβγήκα;
Ποιά κατάρα θεϊκή με παιδεύει;
Αχ αλιά μου η κακόμοιρη!
Σκέπασέ μου το πρόσωπο, νένα,
γιατί ντρέπομαι για όσα ξεστόμισα.
Κρύψε μού το, με πήρε το κλάμα
κι όπου στρέψω να ιδώ, κοκκινίζω.
Φοβερό να ξανάρθεις στα σύγκαλα,
μα χειρότερο η τρέλα. Το κάλλιο:
να πεθαίνεις χωρίς να το νιώθεις.
250 ΤΡΟ. Το σκεπάζω, αλλά πότε κι εμένα
θα σκεπάσει το σώμα μου η γης;
Πολλά μού ᾽μαθαν τ᾽ άσπρα μαλλιά μου!
Οι δεσμοί των ανθρώπων δεν πρέπει
να ριζώνουν βαθιά στην καρδιά τους!
Ευκολόλυτοι να ᾽ναι. Όπως θέλεις,
μια τους σφίγγεις και μια τους χαλάς.
Είναι αβάσταγο βάρος η μια σου
η ψυχή να υποφέρει για δυο,
260 όπως τώρα η φτωχιά τυραννιέμαι.
Καθώς λεν, οι περίσσιες αγάπες
πιο πολύ μας ζημιώνουν παρά
μας φελάνε. Κι ακόμη μας σκάβουν
την υγειά μας. Εγώ προτιμώ
το σωστό και το μέτριο
παρά τ᾽ άμετρο. Κι όλ᾽ οι σοφοί
συφωνάνε μαζί μου.

ΧΟΡ. Ω! γερόντισσα νένα, της βασίλισσας
τα βλέπουμε κι εμείς τα κακοπάθια.
Μα τί λογής αρρώστια τηνε δέρνει,
270 από σένα ζητάμε να το μάθουμε.
ΤΡΟ. Όσες φορές τη ρώτησα, δε λέει!
ΧΟΡ. Μηδέ και πώς η αρρώστια της πρωτάρχισε;
ΤΡΟ. Τα ίδια ρωτάς! Αυτή μιλιά δε βγάζει.
ΧΟΡ. Πώς έρεψε και χάλασε και λίγνεψε!
ΤΡΟ. Πώς όχι; Τρίτη μέρα που δεν τρώει.
ΧΟΡ. Από τρέλα ή το θέλει να πεθάνει;
ΤΡΟ. Να πεθάνει! Δεν τρώει για να γλιτώσει.
ΧΟΡ. Θαυμάζω πώς τ᾽ ανέχεται ο Θησέας!
ΤΡΟ. Του τα κρύβει· του λέει δεν έχω τίποτα.
280 ΧΟΡ. Κι αυτός δε βλέπει το κακό της χάλι;
ΤΡΟ. Δεν είν᾽ εδώ στη χώρα, πάει ταξίδι.
ΧΟΡ. Κι εσύ δεν τη στενεύεις, μ᾽ όποιον τρόπο,
να μάθεις γιατί σάλεψεν ο νους της;

Η Αρχαία Ελληνική Τέχνη και η Ακτινοβολία της, Η τέχνη της τελευταίας τριακονταετίας του 5ου αιώνα π.Χ.: Ο «πλούσιος ρυθμός»

6.2.3. Ο ναός του Επικουρίου Απόλλωνος στις Βάσσες της Φιγαλίας

Ένας αξιοσημείωτος ναός, για το μέγεθος, την ποιότητα κατασκευής και την πρωτοτυπία του σχεδιασμού, χτίστηκε το δεύτερο μισό του 5ου αιώνα π.Χ. σε μια δυσπρόσιτη ορεινή περιοχή της Πελοποννήσου, στη νοτιοδυτική Αρκαδία (σήμερα ανήκει διοικητικά στον Νομό Μεσσηνίας), στην τοποθεσία Βάσσαι (η λέξη σημαίνει "δασωμένα φαράγγια") κοντά στην αρχαία πόλη Φιγαλία. Ο ναός ήταν αφιερωμένος στον Επικούριο Απόλλωνα και, σύμφωνα με τον περιηγητή Παυσανία, που μας μεταφέρει μια τοπική παράδοση, τον είχε κατασκευάσει ο περίφημος Αθηναίος αρχιτέκτονας Ικτίνος στα χρόνια του Πελοποννησιακού Πολέμου (Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις 8.41.7-9):

 

«Η Φιγαλία κλείνεται γύρω γύρω από βουνά, αριστερά από το λεγόμενο Κωτίλιο και δεξιά από το Ελάιον όρος που υψώνεται μπροστά της· το Κωτίλιο απέχει σαράντα περίπου στάδια από την πόλη. Στο Κωτίλιο υπάρχει μια τοποθεσία με το όνομα Βάσσαι και ο ναός του Επικουρίου Απόλλωνα, μαρμάρινος ο ίδιος και η στέγη του. Από όλους τους ναούς της Πελοποννήσου, ύστερα από τον ναό της Τεγέας, αυτός πρέπει να πάρει την πρώτη θέση για την ομορφιά του μαρμάρου και την αρμονία των αναλογιών. Το προσωνύμιο δόθηκε στον Απόλλωνα γιατί ήρθε ἐπίκουρος σε μια αρρώστια επιδημική, όπως και οι Αθηναίοι τον ονόμασαν ἀλεξίκακον γιατί και από αυτούς απομάκρυνε την αρρώστια. Έφερε και στους Φιγαλείς τη σωτηρία κατά τη διάρκεια του πολέμου ανάμεσα στους Πελοποννησίους και τους Αθηναίους και όχι σε κάποιαν άλλη περίσταση. Απόδειξη είναι τα δύο προσωνύμια του Απόλλωνα, που έχουν παρόμοια σημασία, και το ότι αρχιτέκτονας του ναού της Φιγαλίας υπήρξε ο Ικτίνος, σύγχρονος με τον Περικλή και αρχιτέκτονας επίσης του λεγόμενου Παρθενώνα της Αθήνας. Ανέφερα ήδη πως το λατρευτικό άγαλμα του Απόλλωνα βρίσκεται στην αγορά της Μεγαλόπολης.»

 

Ο ναός του Επικουρίου Απόλλωνα στη Φιγαλία παρουσιάζει αξιοπρόσεκτες ιδιομορφίες. Αντίθετα με τους περισσότερους αρχαίους ελληνικούς ναούς, που είναι προσανατολισμένοι από την ανατολή στη δύση, έχει προσανατολισμό από βορρά προς νότο. Ο λόγος για την απόκλιση αυτή παραμένει άγνωστος. Η κάτοψη είναι μακρόστενη, με έξι κίονες στις στενές και δεκαπέντε στις μακριές πλευρές (αντί για δεκατρείς που είναι το συνηθισμένο στον 5ο αιώνα π.Χ.). Αυτό το αρχαϊκό σχήμα επιβλήθηκε πιθανότατα για θρησκευτικούς λόγους: πρέπει να σημειώσουμε ότι οι εξωτερικές αναλογίες του ναού είναι ίδιες με του ναού του Απόλλωνα στους Δελφούς, σμικρυμένες κατά το ένα τρίτο. Από την άλλη πλευρά, οι στοές με βάθος δύο μετακιόνια διαστήματα στις προσόψεις και ο βαθύς πρόναος θυμίζουν τους ναούς του «αρχιτέκτονα του Θησείου». Αλλά η σπουδαιότερη πρωτοτυπία του ναού του Επικουρίου Απόλλωνα είναι η διαμόρφωση του εσωτερικού του σηκού με πέντε εγκάρσιους τοίχους, που πατούν σε ελαφρώς υπερυψωμένο δάπεδο, απολήγουν σε ιωνικούς κίονες και δημιουργούν τέσσερις ορθογώνιες κόγχες σε κάθε πλευρά. Στο βάθος του σηκού, απέναντι από την είσοδο, στον άξονα της εισόδου, υψώνεται ένας κίονας που επιστέφεται με κορινθιακό κιονόκρανο, το οποίο έχει φύλλα άκανθας αντί για τους έλικες του ιωνικού. Αυτό είναι το παλαιότερο δείγμα κορινθιακού κιονοκράνου που μας έχει σωθεί. Οι εγκάρσιοι τοίχοι που απολήγουν σε ιωνικούς κίονες και ο κίονας στο βάθος με το κορινθιακό κιονόκρανο ορίζουν έναν χώρο σε σχήμα Π και στηρίζουν μια ζωφόρο με ανάγλυφες παραστάσεις, που εικονίζουν από τη μία πλευρά τη θεσσαλική Κενταυρομαχία και από την άλλη την αττική Αμαζονομαχία, θέματα που τα συναντήσαμε και στον γλυπτό διάκοσμο του Παρθενώνα. Πίσω από τον χώρο αυτό ανοίγεται ένας μικρότερος με ξεχωριστή είσοδο στην ανατολική πλευρά, ο οποίος έχει χαρακτηριστεί ως ἄδυτον.

 

Παρά την επιμελημένη κατασκευή και τις αρχιτεκτονικές καινοτομίες που αναφέραμε, η πληροφορία του Παυσανία ότι ο ναός ήταν έργο του Ικτίνου δεν έγινε ανεπιφύλακτα δεκτή από τους αρχαιολόγους. Ο λόγος είναι ότι υπάρχουν ενδείξεις πως το αρχικό σχέδιο δεν εφαρμόστηκε πιστά. Η μελέτη των αρχιτεκτονικών μελών και ειδικά των πλακών της ζωφόρου έδειξε ότι το αρχικό σχέδιο τροποποιήθηκε, και μάλιστα όταν οι εργασίες για την κατασκευή του ναού βρίσκονταν ήδη σε προχωρημένο στάδιο. Δεν αποκλείεται ο αρχικός σχεδιασμός του ιδιόμορφου αυτού ναού να οφείλεται πράγματι στον Ικτίνο, καθώς ορισμένα αρχιτεκτονικά στοιχεία του προδίδουν αναμφισβήτητα αττική επίδραση.

Η Ελληνική Αρχαιότητα: Ι. ΑΡΧΑΪΚΗ ΕΠΟΧΗ - 2. Νομοθέτες και τύραννοι

2.3. Η πόλη παραμένει ίδια αλλά οι κάτοικοί της έχουν αλλάξει

Ο Θέογνις έζησε τον 6ο αιώνα και προερχόταν από παλαιά αριστοκρατική οικογένεια των Μεγάρων. Από τον πατέρα και τον παππού του θα είχε ασφαλώς ακούσει πόσο καλά ήταν στο παρελθόν τα πολιτικά πράγματα, τότε που η εξουσία των ἀρίστων δεν είχε ακόμη αμφισβητηθεί. Ο ίδιος όμως ζούσε σε περίοδο μεγάλων αλλαγών. Ο πλουτισμός πολλών ανθρώπων από τις κατώτερες τάξεις, που συνέβη με την αναδιανομή των γαιών και την αύξηση των εσόδων του αγροτικού κόσμου, συνεπαγόταν την ενεργό συμμετοχή τους στην πολιτική διοίκηση του τόπου. Η πόλη είχε ανάγκη από περισσότερους οπλίτες, και έτσι το σώμα των πολιτών διευρύνθηκε. Ο Θέογνις δεν ήταν σύμφωνος με αυτό τον νεωτερισμό.

 

Η οικονομικά και πολιτικά τονωμένη αυτοπεποίθηση οδηγεί σε μεγαλύτερες κοινωνικές αξιώσεις. Τα ήθη όμως και ο τρόπος ζωής αλλάζουν με βραδύτερους ρυθμούς και απαιτούν την πάροδο δύο ή τριών γενεών. Στην απόσταση ανάμεσα στην οικονομικοπολιτική δύναμη, από τη μια, και την κοινωνική συμπεριφορά, από την άλλη, εστίασε την προσοχή του ο αριστοκράτης ποιητής και θεώρησε απρεπή και δυνητικά καταστροφική για τον τόπο του την πολιτική ενδυνάμωση απλών αγροτών. Εξάλλου, τα νέα προνόμια της ανερχόμενης τάξης έθιγαν τα κεκτημένα συμφέροντα του ίδιου και των ομοίων του και αμφισβητούσαν την (αναντίρρητη πριν) κοινωνική και ηθική πρωτιά τους. Τους νεόπλουτους που έβλεπε να ξεφυτρώνουν παντού γύρω του ο Θέογνις τους αποκάλεσε κακούς, για να υπογραμμίσει την κατώτερη και άξεστη κοινωνική τους προέλευση. Κάποιοι είχαν ήδη εγκατασταθεί στο άστυ, ενώ οι πραγματικοί αστοί, στους οποίους ανήκε και ο ίδιος, ήταν ἐσθλοί και ἀγαθοί. Στην ιδεολογική αντιπαράθεσή του με τους ανερχόμενους αγρότες των Μεγάρων ο ποιητής μεταχειρίστηκε την ομηρική σημασία του κακοῦ, που δηλώνει τον δειλό και άνανδρο στη μάχη. Ο Θέογνις ανήκε ακόμη στη γενιά των ευγενών, που έβλεπαν τις κοινωνικές διαφορές να αντικατοπτρίζονται στα σώματα των ανθρώπων. Μπορούσε, όπως σημειώνει υπερήφανα, να διακρίνει αμέσως έναν ελεύθερο από έναν δούλο. Απευθυνόμενος στον νεότερο, επίσης αριστοκράτη, φίλο του Κύρνο, ο Θέογνις γράφει:

 

Κύρνε, αυτή εδώ η πόλη είναι ακόμη ίδια, όμως οι κάτοικοι έχουν αλλάξει

και δεν γνώρισαν ποτέ τους μήτε τη δικαιοσύνη μήτε νόμους,

μα τα πλευρά τους τα κατέτριβαν δέρματα κατσικίσια

και ζούσαν κι έτρωγαν μακριά απ᾽ την πόλη σαν τα ελάφια.

Τώρα αυτοί είναι οι καλοί, άριστε Κύρνε, και οι πριν καλοί

τώρα είναι ασήμαντοι. Ποιος άραγε μπορεί να τα ανέχεται όλα αυτά;

 

Η κοινωνική και οικονομική αναστάτωση στα Μέγαρα εγκυμονούσε πραγματικούς πολιτικούς κινδύνους. Ο μεγαλύτερος από αυτούς ήταν η εμφύλια σύρραξη (στάσις) -μια συμφορά για όλους- και η εγκαθίδρυση τυραννίας - μια συμφορά για τους ευγενείς. Στο πρόσωπο του Θεαγένη τα Μέγαρα γνώρισαν πράγματι έναν χαρακτηριστικό τύραννο της εποχής. Ο Θέογνις είχε προβλέψει την εξέλιξη αυτή.

 

Την ίδια περίπου εποχή ο ποιητής Αλκαίος ζούσε και αυτός με πάθος τα πολιτικά γεγονότα του τόπου του και διαδραμάτιζε ενεργό ρόλο σε ορισμένα από αυτά. Με την ανάληψη της εξουσίας από τον Πιττακό, η πολιτική ομαλότητα ανεστάλη και στη Μυτιλήνη ξέσπασε εμφύλια διαμάχη. Ο Αλκαίος συνέθεσε ένα ποίημα για να καταγγείλει την αυθαίρετη κατάληψη της εξουσίας και τα δεινά που την ακολουθούν. Το ποίημα είναι αλληγορικό. Η αποκρυπτογράφησή του βασίζεται σε έναν και μόνο όρο του πρώτου στίχου. Στάσις σημαίνει «επανάσταση» και «εμφύλια διαμάχη», το αιφνίδιο σταμάτημα στη φυσική κίνηση μιας πόλης που αναστέλλει κάθε κανονική λειτουργία της:

 

Ακατανόητη σ᾽ εμέ η στάσις των ανέμων.

Το ένα κύμα στροβιλίζεται από δω

το άλλο από κει, κι εμείς στη μέση

πλέουμε σε μαύρο πλοίο

ταλαιπωρημένοι απ᾽ τον κακό καιρό.

Νερό καλύπτει του καταρτιού τη βάση

και ήδη τα ιστία είναι διαμπερή.

Ρακένδυτο το σκάφος.

Θυμώνουν οι άγκυρες.

 

Ήταν μάλλον η πρώτη φορά στην ελληνική γραμματεία που η πολιτεία παρομοιάστηκε με πλοίο. Τόσο επιτυχημένη, μάλιστα, κρίθηκε η παρομοίωση, ώστε έγινε κοινός τόπος στη μεταγενέστερη λογοτεχνία. Στην πρώτη εμφάνισή της, όμως, η εικόνα του ταλαιπωρημένου από την κακοκαιρία καραβιού χρησιμοποιήθηκε όχι μόνο για να καυτηριαστεί η σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα, αλλά και για να τονωθεί το φρόνημα της αντιπιττακικής πτέρυγας, που θα μπορούσε να ανατρέψει την τυραννία. Όπως στον Τυρταίο, τον Θέογνι ή τον Αθηναίο μεταρρυθμιστή Σόλωνα, έτσι και στον Αλκαίο η πολιτισμένη ποίηση ήταν όπλο στην υπηρεσία της πολιτικής και, αν υπήρχε ανάγκη, του πολέμου - ακόμη και του εμφύλιου.

 

Η αντιπαράθεση των ποιητών δεν γινόταν πάντοτε ανοιχτά, ούτε αφορούσε μόνο την πολιτική σκηνή. Ούτως ή άλλως η τέχνη των υπαινιγμών ήταν εξαιρετικά ανεπτυγμένη. Οι ποιητές δεν χρησιμοποιούσαν μόνο αλληγορίες. Συχνότερα μεταχειρίζονταν παραδοσιακούς μύθους και τους μετασχημάτιζαν για να καταγγείλουν, να επικρίνουν ή να επαινέσουν καταστάσεις που ζούσαν οι ίδιοι, με τρόπο έμμεσο αλλά σαφή, τουλάχιστον στους μορφωμένους.

 

Στις αρχαίες πατριαρχικές κοινωνίες η φωνή των γυναικών ήταν ισχνή. Η Λέσβος του 6ου αιώνα παρείχε, συγκριτικά με άλλες αρχαϊκές πόλεις, μεγάλη πνευματική ελευθερία στις εύπορες γυναίκες, αφού επέτρεπε να είναι εγγράμματες και να έχουν μουσική καλλιέργεια. Η σημαντικότερη ποιήτρια της αρχαιότητας, η Σαπφώ, δημιούργησε έναν κύκλο μαθητριών όπου νέα κορίτσια μάθαιναν την ποιητική τέχνη -που ήταν τότε αξεχώριστη από τη μουσική- και μορφώνονταν τόσο αισθητικά όσο και ψυχικά. Η ίδια η Σαπφώ εξύμνησε τον έρωτα και το ψυχικό πάθος περισσότερο από οποιονδήποτε άνδρα ομότεχνό της.

 

Η τύχη μάς έχει διασώσει δύο ολοκληρωμένες παραλλαγές στο ίδιο μυθικό θέμα, που προέρχονται από την ίδια εποχή και από το ίδιο νησί. Ο Αλκαίος και η Σαπφώ ήταν σύγχρονοι, αλλά, επειδή διέφεραν στο φύλο και συνεπώς στη νοοτροπία, χειρίστηκαν τον ομηρικό μύθο της ωραίας Ελένης με τρόπο διαμετρικά αντίθετο.

 

Ο Αλκαίος, αναφερόμενος φαινομενικά στο παρελθόν, σχολίαζε ποιητικά:

 

Όπως το λέει ο μύθος, για τα δικά σου, Ελένη, κρίματα

βρήκε τον Πρίαμο και τους γιους του συμφορά πικρή,

κι από δικό σου φταίξιμο ο Δίας χάλασε στις φλόγες

πανίερο το Ίλιο.

Δεν ήταν τέτοια η νύφη που ο γιος του Αιακού λαμπρός,

καλώντας όλους τους μακάριους θεούς στο γάμο του,

πήγε να φέρει αβρή παρθένα απ᾽ το παλάτι

του Νηρέα

στο αρχοντικό του Χείρωνα, όπου της λύνει

την παρθενική της ζώνη. Κι έσμιξαν στης αγάπης τους

τη θέρμη η άριστη από τις Νηρηίδες κι ο Πηλέας.

Πάνω στον ένα χρόνο

γέννησε εκείνη γιο, ημίθεο, όλβιο

καβαλάρη σε ξανθά πουλάρια. Οι άλλοι όμως

για την Ελένη χάθηκαν και πάνε, οι Φρύγες

με την τειχισμένη πόλη τους.

 

Αντίθετα, η Σαπφώ έγραφε σε τόνο πολύ πιο άμεσα προσωπικό:

 

Άλλοι το ιππικό, άλλοι το πεζικό, κάποιοι το ναυτικό ορίζουν πως είναι το ομορφότερο πράγμα πάνω στη μαύρη γη. Όμως εγώ εκείνο που καθένας ερωτεύεται.

Κι έχω εξήγηση απλή, όλοι νομίζω θα την ασπαστούν. Γιατί εκείνη, η αξεπέραστη στον κόσμο καλλονή, η Ελένη, παράτησε πανάριστον τον άντρα της κι ανέβηκε στο πλοίο για την Τροία. Ούτε που νοιάστηκε για το παιδί της, μήτε για τους γονείς της. Της συνεπήρε η Κύπρις το μυαλό.

Έτσι κι εγώ αναμνήστηκα την Ανακτορία απούσα. Πώς θα ᾽θελα το εράσμιο βήμα της να δω, τη φεγγοβόλα λάμψη του προσώπου. Όχι αμάξια λυδικά και πάνοπλους πεζούς να μάχονται.

 

Και τα δύο ποιήματα αφορμώνται από το παράδειγμα της ομηρικής Ελένης. Ο Αλκαίος την ψέγει για την πράξη της και τη θεωρεί αιτία δεινών, τη χρησιμοποιεί όμως ως αφορμή για να εξάρει υπαινικτικά τον δοξασμένο Αχιλλέα, που δεν κατονομάζεται ευθέως στην ωδή. Η Σαπφώ, αντίθετα, ταυτίζεται προσωπικά με την ενέργεια της Ελένης, η οποία, μεθυσμένη από έρωτα, ακολούθησε την παρόρμησή της προς το καλύτερο από όλα τα αγαθά: τον αγαπημένο της εραστή.

 

Ο Αλκαίος αντιπαραθέτει την Ελένη προς τη Θέτιδα, την ομορφότερη κόρη του Νηρέα και μητέρα του Αχιλλέα. Στην αντιπαράθεση αυτή η αρετή της νόμιμης συζύγου, που είναι πιστή στον άνδρα της και μένει σταθερή κολόνα του σπιτιού, αντιδιαστέλλεται προς την επαίσχυντη συμπεριφορά της μοιχαλίδας, που ακολουθεί ερωτικές παρορμήσεις και εγκαταλείπει τον οίκο της. Κατά τον Αλκαίο, το αληθινό καύχημα της ενάρετης συζύγου που εισέρχεται παρθένα στον νόμιμο γάμο της είναι ο ήρωας γιος της, ο καβαλάρης των ξανθών αλόγων.

 

Η Σαπφώ, αντίθετα, αδιαφορεί για την αίγλη του ιππικού και προσεταιρίζεται το παράδειγμα της Ελένης για να αναφερθεί στον δικό της πόθο για την απούσα Ανακτορία. Το ομηρικό ιδανικό για τον ήρωα που δοξάζεται στη μάχη ανατρέπεται έτσι πλήρως. Η ανδρική αγάπη για τα όπλα και για τη λάμψη του στρατού, που είτε πεζός είτε σε άλογα είτε με άρματα προχωρεί στοιχισμένος για νίκη, γίνεται απλό αντικείμενο υποκειμενικής προτίμησης. Η κοινωνική απαίτηση για έναν νόμιμο σύζυγο ως απαραίτητο συστατικό της γυναικείας ολοκλήρωσης πλαγίως υποσκάπτεται. Και σαν να μην έφταναν αυτά, αθετείται επίσης έμμεσα και η μυθική αγάπη της Ελένης για τον Πάρη. Αντικείμενο του ερωτικού πόθου της ποιήτριας είναι μια ομόφυλη. Εκείνης το πρόσωπο και την εράσμια κίνηση η Σαπφώ θέλει να εγκαταστήσει στο παρόν. Και με την έξοχη τέχνη του λόγου της η ποιήτρια που οι μεταγενέστεροι γραμματικοί θεώρησαν δέκατη Μούσα επιτυγχάνει να φέρει την αφανή Ανακτορία μπροστά στα μάτια μας - όπως θα κατόρθωνε, στο κέντρο του κύκλου των κοριτσιών που διηύθυνε, να την καταστήσει παρούσα, όποτε τραγουδούσε με τη λύρα την απουσία της.

 

Μέσα από το ίδιο μυθικό θέμα και την έντεχνη αξιοποίησή του διαφαίνονται ορισμένες καίριες διαφορές στην αξιολόγηση του κόσμου από άνδρες και γυναίκες. Διαγράφεται, επίσης, ο ανταγωνισμός δύο ομοτέχνων και η διαφορετική στάση που κρατούν απέναντι στην κοινή ομηρική παράδοση. Διακρίνεται, τέλος, η ορμή αυτοκατάφασης και ατομικής διαφοροποίησης που χαρακτηρίζει κάθε αληθινά πολιτισμένη κοινωνία.

Θεωρία Ζωής

Τι Είναι Ζωή

Γενικός Ορισμός της Ζωής

Τι Είναι Ζωή; Ρωτάμε «Τι Είναι Ζωή κυριολεκτικά», κι όχι με «φιλοσοφική», «ηθική», ή «οποιαδήποτε άλλη», έννοια, ούτε με τον «επιφανειακό επιστημονικό τρόπο» που περιορίζει το «φαινόμενο της ζωής» σε ένα μέρος μόνο του «Φαινομένου Ζωή»… Η Απάντηση στο Ερώτημα «Τι Είναι Ζωή;» μπορεί να δοθεί μόνο από την ΖΩΗ, από την «ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΖΩΗ», από την «Σκεπτόμενη Ζωή», πράγμα που σημαίνει ότι στην «Αντίληψη της Ζωής», (και στον ορισμό της Ζωής που θα προκύψει, ενδεχομένως) πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψιν η «ΙΔΙΑ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ», η «Σκέψη», (σαν Παράγοντας της Ζωής)… Μία απάντηση «μηχανιστική», που δεν λαμβάνει υπ’ όψιν την Συνείδηση (σαν Παράγοντα Ζωής) ή περιορίζει τη Ζωή μόνο σε μία όψη της, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή…

Με άλλα λόγια, μία «Πλήρης Αντίληψη της Ζωής», (ένας «πλήρης ορισμός της ζωής») είναι αναγκαστικά ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ, με την έννοια μίας «Πλήρους, βαθιάς, και πλατιάς, αντίληψης της Ζωής», (με την έννοια δηλαδή μίας ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ)… κι όχι απλά «επιστημονική» (βιολογική, φυσική, υλική).

Αν όλα τα πιο πάνω γίνονται αποδεκτά (αν δηλαδή ο Ορισμός της Ζωής συμπεριλαμβάνει απαραίτητα και την έννοια της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ στην περιγραφή, πέρα από τα όποια άλλα φαινόμενα) τότε θα πρέπει να Ορίσουμε την Ζωή σαν την «ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΠΟΥ ΚΙΝΕΙΤΑΙ» κι εκδηλώνεται μέσα από κάποιους φυσικούς φορείς (δηλαδή σύνθετες οργανώσεις φαινομένων, διαδικασίες, αλληλουχίες φαινομένων…), που μπορεί να είναι και «μη υλικοί», (όπως το Πνεύμα, ο Νους, κι η Ψυχή), αλλά και «υλικοί», (όπως ο υλικός φορέας, το σώμα)…

Το Πρώτο Συμπέρασμα που βγαίνει από αυτά που λέμε είναι ότι η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ βρίσκεται «έξω από την κίνηση», με ό,τι συνεπάγεται αυτό… Το Δεύτερο Συμπέρασμα είναι ότι «κίνηση» γίνεται (οντολογικά, φιλοσοφικά, πρακτικά) «εκτός Συνείδησης», με οργάνωση φαινομένων, διαδικασιών, φορέων (Πνεύμα, Νους, Ψυχή, Ύλη)… Το Τρίτο Συμπέρασμα είναι ότι η ΖΩΗ (γίνεται αντιληπτή, ορίζεται, και) είναι πολλών ειδών…

Για Μία ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, η Ζωή Είναι Τελείως Διαφορετική από την «ζωή» που βιώνει μία Συνείδηση (που έχει «αποσπαστεί» από την «Αρχέγονη Ενότητα» κι έχει «βυθιστεί» στην «υποκειμενικότητα») σε κάποιο πεδίο της εκδηλωμένης δημιουργίας (σε κάποιον από τους δημιουργημένους κόσμους)… Η Ζωή για μία «Πνευματική Φύση» (είτε εκδηλώνεται στον πνευματικό κόσμο, είτε σε κάποιο κατώτερο κόσμο) είναι διαφορετική από την Ζωή μίας «Νοερής Οντότητας» (είτε εκδηλώνεται στον νοητικό κόσμο, είτε σε κάποιο κατώτερο κόσμο), κι αυτή είναι διαφορετική από την Ζωή μίας «Ψυχικής Εκδήλωσης» (είτε εκδηλώνεται στον αόρατο ενεργειακό κόσμο, είτε στον κατώτερο υλικό κόσμο), κι αυτή είναι διαφορετική από την ζωή ενός βιολογικού οργανισμού (δηλαδή μίας φυσικοχημικής οργάνωσης, απλών φυσικών, υλικών, στοιχείων)…

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Ενυπάρχει στην Ύλη

Έτσι πέρα από τον «Γενικό Ορισμό της Ζωής» («Ζωή είναι η Συνείδηση που κινείται μέσα από μία αλληλουχία φαινομένων, που εμφανίζονται σαν φορείς ζωής και εμπειρίας») πρέπει να κατανοήσουμε ότι υπάρχουν πολλών ειδών «ζωές», πολλές «ιδιαίτερες ζωές» (ανάλογα με το επίπεδο ύπαρξης στο οποίο αναφερόμαστε)… Ιδιαίτερα «Ζωή στον υλικό κόσμο» είναι «η Συνείδηση που κινείται μέσα από φυσικές (δηλαδή υλικές οργανωμένες) δομές»…

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (Προϋποτίθεται και) Βρίσκεται πίσω από όλες τις αλληλουχίες φαινομένων που εμφανίζονται σαν «οργανωμένη ζωή». Ενυπάρχει σαν Δυνατότητα, Κατευθύνει, και Οργανώνει, τις δομές των φαινομένων, ώστε να μπορέσει να εκδηλωθεί μέσα από αυτές… Η Ανώτερη Δυνατότητα εκδηλώνεται μέσα στα κατώτερα «φαινόμενα»… Υπάρχει μάλιστα μία ιεραρχημένη διαβάθμιση φαινομένων μέσα στα δημιουργημένα σύμπαντα (ίχνη της οποίας μπορούμε να παρατηρήσουμε και στο δικό μας υλικό κόσμο). Υπάρχουν, πέρα από το αδιαμφισβήτητο γεγονός του «ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ», φαινόμενα όπως το «Πνεύμα» (η «πνευματική ενότητα» και η «δυνατότητα» της πολλαπλότητας, μέσα από την δημιουργία του «υποκειμενικού πνεύματος»), ο Νους (ο «οντολογικός» πυρήνας μέσα στους κατώτερους κόσμους), η Ψυχή (η αρχή της «κίνησης» και της ζωής στους κατώτερους κόσμους, και στον υλικό κόσμο), η Ενέργεια-Ύλη, που μετασχηματίζεται σε όλα τα υλικά όντα που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας, γύρω μας. Η «Συνείδηση και τα Ανώτερα Φαινόμενα της Ζωής» εκδηλώνονται σαν Δυνατότητες, Δυνάμεις, Διαδικασίες, και Λειτουργίες, μέσα στην οργανωμένη δομή της υλικής ζωής (το σώμα).

Έτσι, (στον υλικό κόσμο), η «Συνείδηση και τα Ανώτερα Φαινόμενα της Ζωής» (Πνεύμα, Νους, Ψυχή) Ενυπάρχουν σαν Δυνατότητες (Υπεράνω και Πέραν) στο κόσμο της ενέργειας-ύλης, του «παγκόσμιου ενεργειακού πεδίου» που οι «παραμορφώσεις» του οδηγούν στην «δημιουργία» του υλικού σύμπαντος, των γαλαξιών, του υλικού κόσμου… Μέσα σε αυτό το άπειρο (για τις ανθρώπινες υλικές δυνατότητες) σύμπαν οργανώνονται σε διαφόρους τόπους (ηλιακά συστήματα, πλανήτες…) φαινόμενα υλικής ζωής. Η ζωή στη γη έχει καθαρά υλική βάση, προσδιορισμένη χημική σύνθεση, ορισμένη οργάνωση, που παράγει τα έμβια όντα της γης (θαλάσσια πρωτογενή ζωή, φυτά, ζώα, θηλαστικά, άνθρωπος)… Ενδεχομένως σε άλλους τόπους (πλανήτες) στο απέραντο σύμπαν η υλική ζωή να έχει οργανωθεί σε μία διαφορετική χημική βάση, κι οι μορφές ζωής να είναι τελείως διαφορετικές… Επομένως δεν πρέπει να ορίζουμε την βιολογική ζωή με βάση μόνο την γήινη βιολογική ζωή (κι η «Εξωβιολογία» θα πρέπει να αναθεωρήσει πολλές «απαρχαιωμένες» αντιλήψεις. Υπάρχουν πολλά είδη βιολογικής ζωής (μπορούμε να «φαντασθούμε» χιλιάδες μορφές ζωής…). Το σημαντικό όμως είναι ότι πίσω από όλες τις μορφές βιολογικής ζωής (γήινης και εξωγήινης) υπάρχει η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ και τα ΑΝΩΤΕΡΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, σαν Δυνατότητες που οργανώνουν αυτή την βιολογική ζωή με τρόπο ώστε να μπορούν να εκδηλωθούν μέσα από αυτή…

Ο Άνθρωπος σαν Οντότητα

Συγκεκριμένα, για μας, τους ανθρώπους της γης, «η Συνείδηση και τα Ανώτερα Φαινόμενα της Ζωής» (Πνεύμα, Νους, Ψυχή) εκδηλώνονται μέσα από τον φυσικό υλικό φορέα (το σώμα). Εκδηλώνονται όχι πλήρως και σε όλο το βάθος και την έκτασή τους, αλλά μόνον σαν Δυνατότητες, σε σχέση, και μέσα από τις δυνατότητες της ίδιας της βιολογικής ζωής και του σώματος… Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ δεν Εκδηλώνεται σαν «Πλήρως Αφυπνισμένη Συνείδηση», αλλά σαν «Συνείδηση των φαινομένων της ψυχοσωματικής ζωής»… Το ΠΝΕΥΜΑ (παραμένοντας σαν «Ασυνείδητη Πνευματική Ενότητα» της Ζωής) εκδηλώνεται σαν ανώτερη «ηθική συνείδηση», σαν «έμφυτη συνείδηση»… Ο ΝΟΥΣ (παραμένοντας σαν «Νους στο Βάθος») εκδηλώνεται σαν ψυχοσωματική σκέψη, προσανατολισμένη προς τον εξωτερικό κόσμο… Η ΨΥΧΗ (παραμένοντας σαν «Ασυνείδητο Θυμικό») εκδηλώνεται σαν αρχή της κίνησης και συναίσθημα στην σχέση μας με τον εξωτερικό κόσμο… Έτσι (εξαιτίας ακριβώς της «ΣΥΣΧΕΤΙΣΗΣ» της «Συνείδησης και των Ανώτερων Φαινομένων της Ζωής» με το σώμα) «εγκαθίσταται» μία «ψυχοσωματική συνείδηση», μία «υλική ψυχή» (το «Επιθυμητικόν» των αρχαίων Ελλήνων… Πλάτωνας, κλπ…), που επηρεάζεται και λαμβάνει περιεχόμενο από την σχέση μας (σαν ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ, Οντότητας,) με την βιολογική βάση μας, τις ανάγκες του σώματος, και της υλικής ζωής…

Έτσι, «η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ με τα Ανώτερα Φαινόμενα της Ζωής» Εκδηλώνεται σχεδόν «Ασυνείδητα» μέσα μας (στην παρούσα φάση της εξέλιξής μας)… Σε εξαιρετικά άτομα μόνο, όταν ξεπερνιούνται οι ψυχοσωματικές διεργασίες, Αφυπνίζεται πλήρως η Ψυχή, ο Νους, το Πνεύμα, και Τελικά η Συνείδηση, κι Αναδυόμαστε στην ΠΛΗΡΩΣ ΑΦΥΠΝΙΣΜΕΝΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ… Αυτόν τον Δρόμο Δίδαξαν όλοι οι Μεγάλοι Διδάσκαλοι της Ανθρωπότητας, ο Βούδας, ο Λάο Τσε, ο Ορφέας, αλλά ελάχιστοι οπαδοί τους βάδισαν στα βήματά τους… Η Ανθρωπότητα, ίσως μετά από χιλιάδες χρόνια, θα μπορέσει να βαδίσει αυτό τον δρόμο της εξέλιξης…

Οι «αντιεπιστημονικές» θεωρίες της επιστήμης για την ζωή

Αυτή είναι η «Πραγματική Ερμηνεία των Φαινομένων της Ζωής» που λαμβάνει υπ’ όψιν όλα τα Φαινόμενα της Ζωής, (ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, Πνεύμα, Νους, Ψυχή, υλική δομή), ερμηνεύοντάς τα σε συνδυασμό μεταξύ τους και στην πλήρη λειτουργία τους… Όμως, η αντίληψη για την ζωή που έχουν οι άνθρωποι είναι τελείως διαφορετική (επιλεκτική, μη πλήρης, λανθασμένη). Αυτό που διδάσκει η «ακαδημαϊκή κοινότητα» (η «επιστημονική»;) είναι τελείως αντιεπιστημονικό κι αντίθετο με την κοινή λογική. Γιατί επικρατεί αυτή η αντίληψη, γιατί επιβάλλεται επίσημα, πιστοποιείται, προβάλλεται, και «περνά» στις «ανθρώπινες μάζες», ας καθίσει να το «σκεφθεί» όποιος έχει νοημοσύνη... Τι λένε λοιπόν;

Η «ακαδημαϊκή κοινότητα» που εκφράζει την επίσημη ιδεολογία των κρατούντων (σε οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, ιδεολογικό, επίπεδο), αφήνοντας (κατ’ αρχήν) έξω το «Φαινόμενο της Συνείδησης» (και τα «Ανώτερα Φαινόμενα της Ζωής») ορίζει την ζωή μόνο υλικά, στην φυσικοχημική βάση της. Επειδή όμως τα «Ανώτερα Φαινόμενα της Ζωής» είναι «παρόντα», η (δήθεν) «επιστήμη» προσπαθεί να τα ερμηνεύσει σαν «επιφαινόμενα της υλικής βάσης»… Έτσι, η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ κι Συνειδητή Σκέψη «ερμηνεύονται» σαν αποτέλεσμα μίας «αυξανόμενης ευαισθησίας της «οντότητας» προς τις συγκρούσεις του περιβάλλοντος» στην διάρκεια της εξέλιξης…

Αλλά η «θέση» (η «θεώρηση») μίας υλικής οντότητας κι η ερμηνεία όλων των άλλων φαινομένων σαν επιφαινόμενων της υλικής βάσης μένει να «αποδειχτεί». Δεν είναι επιστημονικό να θέτεις το συμπέρασμα (το οποίο πρέπει να «αποδειχτεί») σαν βάση για να αναπτύσσεις μία συλλογιστική… Έτσι μπορείς να υποθέτεις και να αποδεικνύεις ό,τι θέλεις… Δεν είναι επιστημονικό (στην έρευνα ενός προβλήματος) να αγνοείς ένα Παράγοντα του Φαινομένου, να περιγράφεις το Φαινόμενο με βάση ένα άλλο (δευτερογενή και δεύτερης σημασίας) παράγοντα, και εκ των υστέρων να δικαιολογείς την ύπαρξη του Πρώτου Παράγοντα, που αγνοείς, και δεν λαμβάνεις υπ’ όψιν σου εξ’ αρχής, σαν «επιφαινόμενο»… Αν αυτό είναι επιστημονική συνέπεια και λογική ερμηνεία ας το «κρίνει» ο καθένας…

Γιατί διδάσκουν επίσημα μία τόσο μη λογική, ελλιπή, και λανθασμένη, «θεωρία για την ζωή»; Κατ’ αρχήν αυτό «βολεύει» κάποιους. Με αυτόν τον τρόπο όλη η μεταφυσική σκέψη κι ο μεταφυσικός προβληματισμός μένει εκτός του πεδίου της γνώσης και «μπορούν» να επιβάλλουν «όποια θρησκεία» θέλουν (κατά τα συμφέροντά τους)… Δεύτερον μπορεί να θεμελιωθεί η αντίληψη (και η θεωρία) ότι όλα έχουν υλική βάση κι έτσι δεν υπάρχει μεταφυσικός χώρος και ούτε έχει λόγο ύπαρξης η μεταφυσική σκέψη, με ό,τι συνεπάγεται αυτό… Τρίτον, δίνεται μία πιο «επιστημονική» ερμηνεία του φαινομένου της ζωής αφού αυτή η ερμηνεία περιορίζεται μόνο σε «απτά, μετρήσιμα στοιχεία». Τώρα, αν στα πλαίσια μίας τέτοιας «επιστημονικής προσέγγισης», στην οποία αφήνουμε έξω σχεδόν όλο το «Σύνολο της Ζωής» και παρατηρούμε μόνο ένα πολύ μικρό μέρος της Ζωής και από μία πολύ περιορισμένη σκοπιά, πιστεύουμε πως ενεργούμε λογικά και επιστημονικά… τι να πούμε; Έχουμε χάσει την έννοια των λέξεων… και όχι μόνο… Το γεγονός είναι ότι αυτή η άποψη επικρατεί επίσημα σε όλη την «ακαδημαϊκή κοινότητα», διδάσκεται σε πανεπιστήμια και υπάρχουν ηλίθιοι πανεπιστημιακοί που υπογράφουν και πιστοποιητικά σε όσους φοιτητές (ηλίθιους επίσης) αποδέχονται και αφομοιώνουν και αναμασούν αυτή την ηλίθια γνώση… Άραγε, το να αποκτάς ένα τέτοιο πανεπιστημιακό πτυχίο (φυσικής, βιολογίας, ψυχολογίας…), που δεν μπορεί να «δει» πέρα από την ύλη, σημαίνει τίποτα; Η πανεπιστημιακή πιστοποίηση μίας μη λογικής, ελλιπούς, εσφαλμένης, γνώσης δεν αποτελεί απόδειξη της αλήθειας αυτής της γνώσης. Αντίθετα η αλήθεια μίας αντίληψης, μίας θεωρίας, είναι το ζητούμενο. Πρέπει, όχι να διακηρύττεται αυθαίρετα, αλλά να «αποδεικνύεται»…

Η Ύλη σαν Προϊόν Εξέλιξης της ΦΥΣΗΣ

Το Τελικό Συμπέρασμα (πέρα από την «Παγκόσμια Θρησκευτική Παράδοση», και την Διδασκαλία των Μεγάλων Διδασκάλων, και την επικρατούσα θρησκειολογική αντίληψη) είναι ότι η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (και τα «Ανώτερα Φαινόμενα της Ζωής») Ενυπάρχουν Εξ’ Αρχής σαν Δυνατότητες στον κόσμο της ύλης (όταν αρχίζουμε να τον διερευνούμε με βάση την λογική σκέψη και την επαληθεύσιμη γνώση). Αυτή είναι η μόνη λογική εξήγηση. Η «Ύλη» δεν ήρθε από το «πουθενά». Βάσει της λογικής (είμαστε υποχρεωμένοι να υποθέσουμε και) θα υποθέσουμε ένα «Θείο Δημιουργό» που «παράγει» από το «μηδέν» την «ύλη»… Αλλά στην πραγματικότητα η ΦΥΣΗ (η «Θεία Φυσική Ουσία») Εξελίσσεται και Παράγει όλα τα Φαινόμενα της Ζωής με ένα διαφορετικό τρόπο από αυτόν που περιγράφουν τα «θρησκευτικά παραμύθια» των επίσημων θρησκευτικών οργανισμών, παντού στον κόσμο… ή η δήθεν (φωτισμένη) «επιστημονική» κοινότητα…

Η «Ύλη», όπως δίδαξαν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, είναι το Τελευταίο Στάδιο στην Εξέλιξη της ΦΥΣΗΣ. Η Ύλη ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ όλα τα ΑΝΩΤΕΡΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. Η Ύλη δεν ήρθε από το πουθενά… Αγνοώντας (κατ’ αρχήν) όλα τα ΑΟΡΑΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, κι έχοντας μπροστά μας (άμεσα, εδώ) μόνο το «φαινόμενο της ύλης» , κι εξετάζοντας μόνο το «φαινόμενο της ύλης» θα πρέπει (λογικά) να υποθέσουμε ότι μέσα σε αυτή την Ύλη ΕΝΥΠΑΡΧΕΙ σαν Δυνατότητα το ΑΝΩΤΕΡΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ που (Αόρατα) Κατευθύνει, Οργανώνει, την Ύλη ώστε να μπορέσει να Εκδηλωθεί μέσα από αυτή…

Αυτή την απλή λογική ερμηνεία της Ζωής, δεν την διδάσκουν στα παιδάκια στα σχολεία… αντίθετα προπαγανδίζουν υπέρ σκοτεινών θρησκευτικών θεωριών (περί «θείου δημιουργού», «δημιουργίας εκ του μηδενός», κλπ…) ή υπέρ δήθεν «επιστημονικών» θεωριών στις οποίες η ζωή ερμηνεύεται σαν προϊόν της ύλης, κι όλα τα «Ανώτερα Φαινόμενα της Ζωής» σαν απλά φαινόμενα της οργάνωσης της ύλης… Κι υπάρχουν ηλίθιοι που υποστηρίζουν ή πιστεύουν τέτοιες παιδιάστικες ανοησίες…

Η Ύλη από μόνη της, εκτός του ότι αποτελεί ένα «πρόβλημα» (γιατί από πού ήρθε; από το πουθενά;) δεν θα μπορούσε ποτέ να αναπτύξει Σκέψη, ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Πως είναι δυνατόν μία «διαδικασία φαινομένων» να παράγει ένα Φαινόμενο Ανώτερο, τελείως διαφορετικής μορφής, που Υπερβαίνει το πεδίο της; Το ότι τα ΑΝΩΤΕΡΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ (ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, Πνεύμα, Νους, Ψυχή) έχουν αντιστοιχία στον εγκέφαλο και το νευρικό σύστημα (και παρατηρούνται εκεί σαν διεργασίες), αποδεικνύει μόνο την ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ των «Ανώτερων Φαινομένων της Ζωής» με το σώμα (τον υλικό φορέα), την «εγκαθίδρυση» μίας «ψυχοσωματικής λειτουργίας», κι όχι ότι όλα αυτά (τα «Ανώτερα Φαινόμενα») είναι φυσική διαδικασία, επιφαινόμενα της υλικής οργάνωσης…

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, και τα «Ανώτερα Φαινόμενα της Ζωής» όχι μόνο Προϋπάρχουν, Προϋποτίθενται, και Ενυπάρχουν στην Ύλη, σαν Δυνατότητες, αλλά αποτελούν και την ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ και τον ΤΕΛΙΚΟ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ της Ύλης… Όπως δίδασκαν οι αρχαίοι Έλληνες (ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Πλωτίνος, κι άλλοι…) η Ύλη δεν είναι παρά το τελευταίο στάδιο στην Εξέλιξη της ΦΥΣΗΣ και η Αρχή της Εισέλιξης, δηλαδή της Επανόδου στην Πραγματική Φύση, στην Θεία Ουσία, στο ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΙΝΑΙ… Η Αντίληψη, η Θεωρία, του Κύκλου της Εξέλιξης όχι μόνο Προϋποθέτει την ΘΕΙΑ ΦΥΣΗ πριν την Εμφάνιση της Ύλης αλλά και Απαιτεί την Επάνοδο από την Ύλη στην ΘΕΙΑ ΦΥΣΗ. Έτσι Κλείνει ο Κύκλος...

Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ

Μετά από όλα αυτά που έχουμε πει μέχρι τώρα, είναι φανερό ότι η ΖΩΗ είναι Κάτι Πολύ Ανώτερο (κι ΕΧΕΙ ΘΕΙΑ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ), από αυτό που νομίζουμε συνήθως (οι περισσότεροι άνθρωποι) ότι είναι ζωή… Η ΖΩΗ (σαν Δυνατότητα κατ’ αρχήν) Ξεπερνά τα όρια της ζωής του σώματος. Η ΖΩΗ, Ασυνείδητη, Αιχμαλωτισμένη, μέσα στο «φαινόμενο της υλικής ζωής» πρέπει να Εξελιχθεί από Δυνατότητα σε Αντίληψη, σε Συνείδηση, σε ΑΦΥΠΝΙΣΗ… Όσο η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Διαπλατύνεται πέρα από τις ψυχοσωματικές διεργασίες, όσο Αφυπνίζεται το Ασυνείδητο Φως που Ζει Μέσα μας, τόσο Ξεπερνάμε το περιορισμένο υλικό, το ατομικό ψυχικό, το συλλογικό οντολογικό, κι Αναδυόμαστε στο Παγκόσμιο Ενοποιημένο Πνευματικό κι από Εκεί στην ΠΛΗΡΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΟΥΣΙΑΣ ΜΑΣ…

Η ΜΥΘΙΚΗ ΣΚΕΨΗ: Το Παραμύθι στην ζωή των ανθρώπων

Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε σήμερα – και μετά τις τελευταίες φιλοσοφικές αναλύσεις για τον Συμβολισμό και τις επιστημονικές διαπιστώσεις για την φυσική πραγματικότητα – είναι ότι η ανθρώπινη νοημοσύνη λειτουργεί «συμβολικά».

Η ανθρώπινη νοημοσύνη εκφράζεται με συμβολικό τρόπο για να αντιληφθεί, να ερμηνεύσει την πραγματικότητα, να επικοινωνήσει με τα άλλα όντα και να οργανώσει την κοινωνία και την ζωή.

Υπάρχουν πολλές συμβολικές λογικές που περιγράφουν εξίσου ικανοποιητικά την πραγματικότητα.

Η Γλώσσα των Συμβόλων, της αλληγορίας, της μεταφοράς, των μύθων και των παραμυθιών, με τα οποία εκφράζεται η Μυθική Σκέψη είναι επίσης μια λογική διαδικασία ισότιμη με την διανόηση. Ο ορθολογισμός – η λογική των εννοιών – δεν είναι ούτε η μόνη γλώσσα, ούτε η μόνη που μπορεί να εκφράσει την αλήθεια (την όποια αλήθεια συλλαμβάνουμε).

Στην πραγματικότητα η Μυθική Σκέψη είναι το Πλατύτερο Πλαίσιο εντός του οποίου λειτουργεί η καρτεσιανή λογική και η σύγχρονη επιστημονική σκέψη.

Ο Αληθινός Άνθρωπος είναι ο νοήμων άνθρωπος που οικοδομεί την πραγματικότητα, επιλέγοντας την «λογική γλώσσα» του και την ερμηνεία της πραγματικότητας αλλά έχει, ταυτόχρονα, πλήρη συνείδηση ότι πρόκειται μονάχα για συμβολική θεώρηση της πραγματικότητας. Ποτέ δεν εκλαμβάνει σαν απόλυτη πραγματικότητα αυτό που ο ίδιος οικοδομεί.

Η Μυθική Σκέψη, η Γλώσσα των Συμβόλων, των μύθων και των παραμυθιών, χρησιμοποιούνται γιατί μπορεί όντως να χρησιμεύσει στην ερμηνεία του κόσμου, στην επικοινωνία των ανθρώπων, στην οργάνωση της κοινωνίας και στην λειτουργία της ζωής.

Ο Ορθολογισμός, η λογική των εννοιών είναι απλά ακόμα ένας συμβολικός τρόπος ερμηνείας της πραγματικότητας. Είναι μύθος και πρόληψη να νομίζουμε ότι ο άνθρωπος πρέπει αναγκαστικά να λειτουργεί έτσι ή ότι όλοι οι λαοί του κόσμου πρέπει να «εκπολιτιστούν» και να «υιοθετήσουν» αυτή την αντίληψη του κόσμου. Κρίνοντας αυτή την κατάσταση ο Mircea Eliade διαπιστώνει ότι «η ευρωπαϊκή κουλτούρα, αν δεν θέλει να περιχαρακωθεί σε ένα στειρωτικό επαρχιωτισμό, είναι υποχρεωμένη να λάβει υπόψη της κι άλλους τρόπους γνώσης κι άλλες κλίμακες αξιών. Η Ευρώπη ποτέ δεν έγραφε την «ιστορία» μόνη της. Κι ούτε είχε πάντα την πιο ορθή αντίληψη για τον κόσμο.

Το ερώτημα τι ρόλο έπαιξε ή παίζει η Μυθική Σκέψη, η Συμβολική Γλώσσα κι οι Μύθοι και τα παραμύθια στην ανθρώπινη κοινωνία και στην ζωή έχει μόνο μια απάντηση. Η Συμβολική Σκέψη είναι ο τρόπος που λειτουργεί η ανθρώπινη νοημοσύνη. Η Γλώσσα των Συμβόλων είναι πλατύτερη και βαθύτερη της λογικής γλώσσας των εννοιών. Η λογική των εννοιών δεν είναι παρά μια περιορισμένη γλώσσα. Κι αν οι Μύθοι εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται ακόμα σήμερα είναι γιατί εκφράζουν ακριβώς αυτή την βασική λειτουργία της νοημοσύνης, το βάθος της σύλληψης και την έκταση του οράματος της πραγματικότητας, μια εικόνα του κόσμου πολύ πιο ολοκληρωμένη από την αντίληψη της στενής λογικής. Πρέπει να βλέπουμε την ουσία των Μύθων σε αυτή ακριβώς την λειτουργία τους και να μην βλέπουμε (λανθασμένα) τους μύθους σαν διανοητική «δημιουργήματα» που παρείχαν κάποτε μια ερμηνεία του κόσμου ή είχαν μια κοινωνική λειτουργία κάποτε ή ένα ρόλο στην ζωή. Με άλλα λόγια είναι ο «Συμβολισμός», η «Λειτουργική Ουσία» των μύθων που χρησιμεύει στον άνθρωπο, στην κοινωνία, όχι ο μύθος αυτός καθ’ εαυτός (σαν διανοητικό αφήγημα).

Το να βλέπουμε τον μύθο όχι στην πραγματική συμβολική λειτουργία του και χρήση του αλλά σαν αυτόνομο διανοητικό προϊόν και να ερευνούμε την καταγωγή του σαν αυτόνομου δημιουργήματος ή να προσδιορίζουμε την χρήση του ή να κρίνουμε την χρησιμότητά του, είναι μια επιφανειακή έρευνα. Το να θεωρούν, ακόμα και αξιόλογοι φιλόσοφοι όπως ο Bertrand Russell ότι η μυθική σκέψη είναι μια ελαττωματική σκέψη που εξηγεί απλοϊκά τον κόσμο κι ότι σήμερα είναι παρωχημένη, ξεπερασμένη από τον χρόνο, αποδεικνύει ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν κατανοούν την συμβολική λειτουργία της ανθρώπινης αντίληψης και δεν αντιλαμβάνονται ότι και η άποψή τους είναι το ίδιο μυθική κι απλοϊκή, όσο και οι αρχαίοι μύθοι . Όπως και να έχει η Μυθική Σκέψη (η Συμβολική Γλώσσα) χρησιμοποιείται ακόμα, σήμερα. Είναι το Βαθύτερο Υπόβαθρο της λογικής σκέψης μας. Το πρόβλημα δεν είναι λοιπόν αν θα υιοθετήσουμε ή θα απορρίψουμε την Μυθική Σκέψη, τους μύθους και τα παραμύθια αλλά Πως θα διαχειριστούμε το τεράστιο υλικό που έχει συσσωρευθεί. Πως θα το κατανοήσουμε, πως θα το κατατάξουμε, πως θα το χρησιμοποιήσουμε σαν εκπαιδευτικό υλικό, πως θα το χρησιμοποιήσουμε καλύτερα στην ζωή μας.

Ο «μύθος της εκπαίδευσης» που υποτίθεται ότι κατέχει την αλήθεια και μεταφέρει την αλήθεια στις επόμενες γενιές δεν γίνεται σήμερα πιστευτός. Τα εκπαιδευτικά συστήματα σε ολόκληρο τον κόσμο είναι προβληματικά. Το πρόβλημα βρίσκεται στον τρόπο αντίληψης και θεώρησης των πραγμάτων, όχι στην ποικιλία των αντικειμένων ή τον τεράστιο όγκο των πληροφοριών. Οι άνθρωποι εξακολουθούν και σήμερα, στον 21ο αιώνα να ανατρέφονται με ψέματα, να μένουν στην ημιμάθεια των πανεπιστημίων τους και να λειτουργούν με λανθασμένες ηθικές πεποιθήσεις. Το που βαδίζει η ανθρωπότητα είναι ένα ερώτημα για την φιλοσοφία. Την αληθινή ανεξάρτητη φιλοσοφία, όχι την καθ’ υπαγόρευση σκέψη

Η Μυθική Σκέψη είναι Μια Ζωντανή Συμβολική Λειτουργία κι ο Μύθος έχει μια ανθρωπολογική, κοινωνική και πρακτική σημασία, χρήση και χρησιμότητα. Δεν είναι ένα διανοητικό απολίθωμα που εμπεριέχει όλη την ουσία του στην λεκτική του έκφραση. Εκλαμβάνοντας τους μύθους και τα παραμύθια σαν λεκτικές εκφράσεις μόνο τους έχουμε αφαιρέσει ολόκληρη την ζωή από μέσα τους. Πρόκειται για τσόφλια της ζωής.

Οι Μύθοι σαν εκφράσεις της Μυθικής Συμβολικής Σκέψης ικανοποιούν από παλιά, θρησκευτικές, διανοητικές, ηθικές, κοινωνικές και πρακτικές ανάγκες. Υπάρχουν μύθοι και παραμύθια που ακολουθούν αυτή την κατηγοριοποίηση γιατί προβάλλουν περισσότερο ή λιγότερο το ένα ή το άλλο στοιχείο (θρησκευτικό, ηθικό, κλπ.) Στην πραγματικότητα κάθε μύθος ή παραμύθι εντάσσεται στην Γενική Μυθική Αντίληψη κι έχει πάντα θρησκευτική, διανοητική, ηθική, κοινωνική και πρακτική σημασία.

Ο Σκοπός που δημιουργούνται και χρησιμοποιούνται οι μύθοι και τα παραμύθια είναι πολύ βαθύτερος από την διανοητική ή ηθική διαπαιδαγώγηση ή την διασκέδαση. Το «παράλογο», το «αδύνατο», το «φανταστικό», δεν είναι ένα ωφέλιμο ή διασκεδαστικό ψέμα. Όλα αυτά λειτουργούν σε ένα βαθύτερο ανθρωπολογικό, νοητικό επίπεδο κι επιτελούν κοινωνικούς, ή πρακτικούς στόχους που ίσως μας διαφεύγουν. Στην πραγματικότητα ο Μύθος, το Παραμύθι είναι ένα κωδικοποιημένο μήνυμα που δεν είναι εύκολο να αποκωδικοποιήσουμε στο σύνολό του, σε όλα τα επίπεδα λειτουργίας του, σε όλο το νοηματικό βάθος του. Καθένας κατανοεί όσα μπορεί να κατανοήσει, όχι όλα όσα υπάρχουν στην αφήγηση. Κι όταν κάποιος βρίσκεται έξω από την μυθική κουλτούρα κι είναι προκατειλημμένος τότε είναι σίγουρο ότι δεν θα κατανοήσει, θα παρεξηγήσει, θα διαστρεβλώσει και θα αδικήσει το θέμα.

Έφηβοι στα όρια

Εφηβεία! Από μόνη της ως λέξη ακούγεται σημαντική, γεμάτη περιέργεια, σαν να δυσκολεύει και λίγο, σαν να περιμένουν όλοι έφηβοι, γονείς, περιβάλλον να συμβεί κάτι δύσκολο, κάτι ανήσυχο, κάτι δυσεπίλυτο. Όλοι περιμένουν τι στραβό θα συμβεί, τι δεν θα πάει όπως το προέβλεπαν, τι δεν θα είναι στο χέρι τους να το αντιμετωπίσουν. Και όλοι θα καταλήγουν στις ίδιες λέξεις... «Δύσκολη η εφηβεία».

Εφηβεία

Έφηβοι στα όρια του αυτοτραυματισμού, στα όρια της κατάθλιψης, στα όρια της παραβατικής συμπεριφοράς. Οι έφηβοι αυτοί είναι που αυτοτραυματίζονται για να αποφορτίζουν την πίεση, το άγχος, τις φοβίες ή το καταθλιπτικό συναίσθημα όταν δεν μπορούν να τα διαχειριστούν διαφορετικά.

Ο εσωτερικός πόνος μεταλλάσσεται σε εξωτερικό πόνο προκειμένου να ανακουφιστεί. Και πάντα με ένα αίσθημα ντροπής για την πράξη του και πάντα σε σημείο κρυφό που να μην φαίνεται και να μην προκαλεί. Σαν να βρίσκει ο έφηβος μόνο αυτόν τον τρόπο να κάνει κάτι το άγχος του και το «μπλοκάρισμα» του. Είτε γιατί έτσι νιώθει ότι έχει αυτοέλεγχο, είτε γιατί τιμωρεί τον εαυτό του από ενοχές. Όποια αιτία και αν υπάρχει αυτός ο έφηβος νιώθει ότι δεν έχει άλλη επιλογή, ότι είναι ανίσχυρος να κάνει κάτι άλλο.

Και είναι τόσο έντονη η συνήθεια μέσα από τέτοιες καταστάσεις που πλέον γίνεται εμμονή και χρειάζεται συναισθηματική αποφόρτιση για να ξεμπλοκάρει. Και, μάλιστα, όλα γίνονται πιο περίπλοκα όταν υποβόσκουν καταθλιπτικά συμπτώματα.

Η ανακούφιση από την έντονη συναισθηματική δυσκαμψία πρέπει να μην γίνεται με χαρακιές αλλά με επεξεργασία των δύσκολων συναισθημάτων, με ισχυρή αυτοεκτίμηση και με διαφοροποίηση δύσκολων συναισθημάτων, όπως μοναξιά, απογοήτευση, αποτυχία.

Ο έφηβος πρέπει να υιοθετήσει εναλλακτικούς και λειτουργικούς τρόπους έκφρασης της πίεσης και του άγχους.

Και παράλληλα θα εστιάσει στην δυναμική της οικογένειας, ώστε να διαχειρίζονται προβληματικές καταστάσεις και σχέσεις μέσα στην οικογένεια.

Αν συνειδητοποιήσουμε ότι οι τρεις παράγοντες που συμμετέχουν στη διαμόρφωση της εφηβείας είναι η ιδιοσυγκρασία και το βιολογικό υπόστρωμα των δυνατοτήτων του παιδιού, το γονεϊκό σύστημα και η κοινωνία-περιβάλλον, τότε καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει ένας μοναδικός τρόπος για το κάθε παιδί να βιώσει την εφηβεία του.

 

Συναισθήματα και συμπεριφορές στην εφηβεία

Χρειάζεται να αξιοποιηθεί η συμπεριφορά αυτοτραυματισμού του εφήβου σαν ευκαιρία να λυθούν οικογενειακές δυσκολίες που υποβόσκουν και διατηρούν μια προβληματική ομοιόσταση που κρύβει ενοχές, οικογενειακούς μύθους, κακοποιητική συμπεριφορά, ανορίοτες σχέσεις, δύσκαμπτα όρια.

Συνήθως ο έφηβος συμπεριφέρεται με τέτοιο τρόπο που κάνει τους γονείς του να νιώθουν ότι πρέπει να ανταποκριθούν με την κατάλληλη γονεϊκή συμπεριφορά, αλλά παράλληλα υπάρχουν άλλες πτυχές της συμπεριφοράς του εφήβου που δυσκολεύουν αυτή την ανταπόκριση είτε την καθιστούν αναποτελεσματική.

Το πρόβλημα που θέτουν οι γονείς είναι ότι δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως «γονείς». Θεωρούνται είτε ως «κακοί» είτε ο έφηβος ως «άρρωστος». Τα συναισθήματα του εφήβου είναι ο θυμός, η ανημπόρια, η εγκατάλειψη και το έντονο άγχος.

Συμβαίνει συχνά, να μην γίνεται αντιληπτή ή να παραμελείται η παθολογία που υπάρχει σε έναν έφηβο, επειδή ακριβώς πολλά από τα συμπτώματα, όπως ευερέθιστη ή αρνητική διάθεση  να εμπίπτουν στα κύρια γνωρίσματα της εφηβείας.

Η σχολική φοβία, η μείωση της σχολικής επίδοσης, η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η άρνηση να απολαμβάνουν δραστηριότητες που πριν τους ευχαριστούσαν αντιστοιχούν σε καταθλιπτικά συμπτώματα. Ή ακόμα και ψυχοσωματικά συμπτώματα, διατροφικές διαταραχές, εθισμός σε ηλεκτρονικά παιχνίδια και ουσίες, διαταραχές ύπνου και τάσεις αυτοκτονίας συγκαλύπτουν ένα συναισθηματικό κενό, μια απάθεια για όλα.

Εφηβική κατάθλιψη

Η διάγνωση της εφηβικής κατάθλιψης έχει να κάνει με την ένταση και τον βαθμό της δυσλειτουργίας του εφήβου. Την διάρκεια, την συχνότητα και την επανάληψη των συμπτωμάτων.

Ο έφηβος την ίδια στιγμή που επιθυμεί να διαφοροποιηθεί από τους γονείς του, να αυτονομηθεί και να νιώσει από μόνος του ασφαλής, αλλά βρίσκει δυσκολία να το επιτύχει λόγω εσωτερικής ανασφάλειας, φόβου αποχωρισμού, συναισθηματικής ακινητοποίησης, αντιλαμβάνεται την δυσκολία αυτή ως προσωπική αποτυχία και μειονεξία με αποτέλεσμα να ενοχοποιείται και να αυτοτιμωρείται που χρειάζεται να παραμένει απόλυτα εξαρτημένος από τους γονείς του ενώ την ίδια στιγμή τους αρνείται.

Και όλα αυτά μέσα σε μια κοινωνία με ανατροπές, αστάθεια, παγιωμένες καταστάσεις που αλλάζουν, στόχοι των εφήβων που εύκολα μπορούν να τους αμφισβητήσουν, να ματαιωθούν, να νιώσουν ανασφάλεια καθρεφτίζοντας γονείς ανασφαλείς, χωρίς ευχαρίστηση και ικανοποίηση από τα πεπραγμένα, ματαιόδοξους, χωρίς στόχους.

Και οι έφηβοι καλούνται να συνεχίσουν να λαχταρούν, να στοχεύουν, να επιθυμούν, να δημιουργούν, να μην «φλερτάρουν» με τα όρια, αλλά να είναι συγκαταβατικοί, άτολμοι, μετριοπαθείς.

Το μήνυμα είναι αντιφατικό, αφού ο ενήλικας προμηνύει δυσκολίες για το μέλλον.

Σαν να λέει «Να σταθείς στα πόδια σου, έφηβε, αλλά μην περιμένεις πολλά από το μέλλον, σχεδόν τίποτα».

Μέσα σε καιρούς μη ψυχικά ανθεκτικούς, όπου ο φόβος της επιβίωσης κυριεύει ας αφήσουμε τους εφήβους να ονειρεύονται, να αμφισβητούν, να τολμούν, να εκφράζονται, να χάνουν, να κερδίζουν, μια ελπίδα ότι είναι κάτι στο χέρι τους.

Ερωτικός είσαι ως προς τον τρόπο που ζεις την καθημερινότητα

Ερωτικός γίνεσαι; Ερωτικός είσαι;

 

Ερωτικός δεν γίνεσαι επειδή είδες κάποιον ή κάποια και σε γοήτευσε. Ερωτικός δεν γίνεσαι επειδή αισθάνθηκες ακαταμάχητο πόθο να κάνεις σεξ μαζί του. Ερωτικός δεν γίνεσαι γιατί πονάς στη σκέψη του. Ερωτικός δεν γίνεσαι επειδή τον σκέφτεσαι και δεν έχεις την δύναμη να ασχοληθείς με κάτι άλλο. Ερωτικός δεν είσαι όταν γράφεις στιχάκια για τον πόνο σου.

 

Ερωτικός είσαι πριν να γνωρίσεις το πρόσωπο που θα ερωτευθείς. Ερωτικός είσαι ως προς τον τρόπο που ζεις την καθημερινότητα, στην επαγγελματική και στην προσωπική ζωή. Ερωτικός στις αποφάσεις σου. Στους στόχους σου. Στον πόνο σου. Στον τρόπο που αντιμετωπίζεις τις αποτυχίες σου. Ερωτικός είσαι στις υπερβάσεις σου. Στην άντληση χαράς από αυτά που πάλεψες, από αυτά που δεν υποχώρησες, από αυτά που δεν συμβιβάστηκες.

 

Ερωτικότητα, τρόπος να υπάρχεις.

 

Η ερωτικότητα ως στοιχείο της προσωπικότητας είναι το ζητούμενο κάθε ανθρώπου, ανεξάρτητα ηλικίας και οικογενειακής κατάστασης. Η ερωτικότητα μπορεί να έχει ισχύ στη σεξουαλικότητα, αλλά δεν περικλείεται στα στενά όριά της. Δεν εκκινεί με τη σεξουαλική συγκίνηση, ούτε εξαφανίζεται μαζί της. Είναι τρόπος να υπάρχεις. Είναι απόφαση ζωής. Δεν καθορίζεται από εξωτερικά ερεθίσματα και δεν ζητά ανταλλάγματα.

 

Η ερωτικότητα είναι στοιχείο κάθε δημιουργού, που το βλέμμα του αναδεικνύει το αντικείμενό του. Είναι η επεξεργασμένη απλότητα που έχει αποβάλλει κάθε περιττό. Είναι η αυθεντικότητα που δεν ασχολείται με πιστοποιητικά γνησιότητας, γιατί δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα.

 

Είναι η αθωότητα που δεν είναι επιτηδευμένη άγνοια, αλλά συνειδητή επιλογή. Είναι η γοητεία που δεν αναζητά οπαδούς, αλλά που εκφέρεται με τρόπο που κάθε τι που αγγίζει, γίνεται μοναδικό.

 

Πού συναντιέται η ερωτική στάση απέναντι στη ζωή;

 

Στηρίζεται στο ξεπέρασμα των δυσκολιών της. Κτίζεται στις απαιτητικές διεργασίες της μοναξιάς, εμπνέεται από το κάλεσμα της αθέατης ομορφιάς και δομείται στις αποφάσεις που έχουν στόχους μακρινούς. Καλλιεργείται στις επιλογές φίλων και συντροφιών που προάγουν τη δημιουργία σ’ όλες της τις εκφάνσεις. Αυτοπροστατεύεται από τις βαριεστημένες παρέες της ισοπεδωτικής καλοπέρασης.

 

Αναζητά διαχρονικές αξίες που δεν αγοράζονται, αλλά που ανοίγουν τα πολύτιμα χρηματοκιβώτια της σοφίας. Αξιοποιεί την λογική για να δίνει χώρο στην ψυχή... Η ερωτική στάση προς τη ζωή τελικά αναζητά να ενωθεί με το άπειρο και, για την πορεία αυτή, ο άνθρωπος επιλέγει σύντροφο ζωής που θα τον συνοδεύει, θα τον υποστηρίζει, θα τον εμπνέει.

 

Ερωτικός ή ερωτεύσιμος ο άνθρωπος;

 

Ο ερωτικός άνθρωπος είναι αυτός που δεν του έχει χαριστεί η ζωή. Δεν μπορεί να είναι ερωτικό, παρά μόνο ερωτεύσιμο, το κοριτσάκι που η μαμά του δεν το έχει αφήσει ποτέ από το χέρι της και δεν αυτονομήθηκε ποτέ. Δεν μπορεί να είναι ερωτικός, παρά μόνο ερωτεύσιμος για κάποιους, εκείνος ο νεαρός που έχει ασχοληθεί μόνο με την εξωτερική εικόνα του και δεν έχει επεξεργαστεί τη ζωή του.

 

Οι ερωτικοί άνθρωποι είναι εκείνοι που έχουν δυσκολευτεί στην προσωπική ζωή τους, αλλά που δεν παραιτούνται. Έχουν πονέσει, αλλά δεν κράτησαν τον πόνο ούτε ως φυλακτό, ούτε ως μέτρο στη ζωή τους. Οι ερωτικοί άνθρωποι συνειδητοποιούν τις ελλείψεις και τις ανεπάρκειές τους, αλλά δίχως να τους καταθλίβουν. Ορκίστηκαν να τις υπερβούν.

 

Οι ερωτικοί άνθρωποι δεν περίμεναν να συναντήσουν τον αγαπημένο τους για να παθιαστούν. Παθιάζονται με τους στόχους της ζωής τους, με τις επιθυμίες τους, με την ανακάλυψη των ανθρώπων και της ανθρωπιάς. Γι΄ αυτό και η ερωτικότητά τους έχει δοκιμαστεί στον χρόνο.

 

Παραιτούνται οι άνθρωποι;

 

Ένας τέτοιος ερωτικός άνθρωπος δεν θα χάσει τον έρωτά του με τις πρώτες δυσκολίες στη σχέση. Ο ερωτικός εαυτός δεν είναι ο δοσμένος από τη μοίρα τις συνθήκες και το Dna. Είναι ο εαυτός της υπέρβασης που διαψεύδει το πεπρωμένο. Η παραίτηση από το να είμαστε ερωτικοί οδηγεί στην παραίτηση από την ίδια τη ζωή.

 

Κι ο σεξουαλικός άνθρωπος;

 

Στον αντίποδα του ερωτικού ανθρώπου βρίσκεται ο σεξουαλικός άνθρωπος, ο καταναλωτής του έρωτα, αυτός δηλαδή που δεν ενδιαφέρεται για το πρόσωπο του άλλου. Λειτουργεί συλλεκτικά κι εκπαιδεύει τον εαυτό του να είναι συνέχεια απών. Με το που ζορίζεται σε μια ευκαιριακή σχέση, αποδρά από τον εαυτό του κι απ’ τη σχέση του.

 

Για τους σεξουαλικά πεινασμένους αυτό μοιάζει ελκυστικό, αλλά οδηγεί τελικώς σε ένα άδειασμα – όχι ηθικό, αλλά οντολογικό. Όμως το απρόσωπο σεξ αφορά μεγάλο αριθμό ανθρώπων, διότι είναι περισσότερο διαθέσιμο από ποτέ και σήμερα πλέον μπορούμε να μιλάμε για σεξουαλικό εθισμό. Το σεξ είναι το πιο φθηνό εθιστικό. Το πιο φθηνό χαλαρωτικό. Μπορεί όμως να καταστρέψει, όπως οι ουσίες ή ο τζόγος.

 

Το παλιό μαρξιστικό τσιτάτο σήμερα γίνεται έτσι: το σεξ είναι το όπιο του λαού. Παρατηρούμε το φαινόμενο αυτό στις πολύ χαμηλές κοινωνικές τάξεις αλλά και στις πιο υψηλές. Για διαφορετικούς λόγους, συχνά, άνθρωποι από τόσο διαφορετικές οικονομικά τάξεις συμπεριφέρονται παρόμοια: δεν ενδιαφέρονται για σχέσεις που απαιτούν διάθεση του εαυτού τους.

 

Η διαφορά μεταξύ ερωτικού πάθους και ερωτικής εμμονής;

 

Ο ερωτευμένος πλημμυρίζει από το συναίσθημά του για τον άλλο και τείνει να το βιώνει με θετικά συναισθήματα που εκκινούν από τον αγαπημένο και μεταφέρονται τόσο στον ίδιο, όσο και στους όποιους άλλους με τους οποίους σχετίζεται στην καθημερινότητά του.

 

Ο άνθρωπος που έχει παγιδευτεί στην ερωτική εμμονή, ενώ αναφέρεται στο πρόσωπο που έχει ερωτευτεί, στην πράξη κατακλύζεται από αρνητικά συναισθήματα άγχους, έντασης, πόνου και δυσφορίας που τα αιτιολογεί ως αποδεικτικά στοιχεία του έρωτά του. Το μόνο θέμα που κατακλύζει τη ζωή του, είναι ο εμποδισμένος έρωτας του.

 

Εγκαταλείπει όλα τα άλλα τρέχοντα θέματα της ζωής του και σαφέστατα υπολειτουργεί σε σημαντικούς άξονες της καθημερινότητάς του. Όλα ευρίσκονται σε αναστολή και έχει πείσει τον εαυτό του ότι, αν υπήρχε ανταπόκριση, τότε όλα θα άλλαζαν.

 

Οι φίλοι και οι δικοί του προσπαθούν να τον πείσουν για το ανέφικτο του έρωτά του, αλλά σύντομα κουράζονται από την επιμονή του να θέλει να αναφέρεται μόνο σ’ αυτό το θέμα και, όταν η συζήτηση απομακρύνεται, τότε προσπαθεί να την επαναφέρει ή διαφορετικά αποσύρεται στον εαυτό του.

 

Οι ερωτικές εμμονές είναι συνήθως εντοπισμένες και δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα, είτε ότι δεν έχει την νοητική επάρκεια για να καταλάβει το τι συμβαίνει.

 

Ο πόνος του «Ν’ αγαπάς και να μην αγαπιέσαι, τι καημός! Τι καημός!» διαποτίζει την ύπαρξη και καταγράφεται ως αποδεικτικό στοιχείο του ερωτικού συναισθήματος. Ο πόνος γίνεται το σύμπτωμα του έρωτα, ως αγιάτρευτης αρρώστιας, που μόνο η ανταπόκριση θα τη θεραπεύσει.

 

Έρωτας δίχως αγάπη, και αγάπη δίχως έρωτα.

 

Οι δύο αυτές διαστάσεις της ερωτικής αγάπης ή του αγαπητικού έρωτα δεν μπορούν να χωριστούν χωρίς να καταστραφεί το όλο οικοδόμημα. Μόνο όταν συνυπάρχουν, μπορεί να αναφερόμαστε σε ερωτική σχέση που η αγάπη για τον άλλο είναι πραγματική. Ο έρωτας γίνεται κινητήρια δύναμη και η αγάπη λόγος υπέρβασης.

 

Η καταναλωτική στάση ως προς τον έρωτα διώχνει την αγάπη από τον έρωτα, ανάγοντας τον έρωτα μόνο σε σεξ, ενώ η πουριτανική κατανόηση του έρωτα θέτει μιαν άρνηση προς την σωματική σχέση και διώχνει τον έρωτα από την αγάπη.

 

Η αγάπη δίχως έρωτα υπήρξε το μοντέλο για κάποιους σεβαστούς ανθρώπους στο παρελθόν, αλλά ακόμη και στο παρόν. Οι πράξεις αγάπης στις περιπτώσεις αυτές περιέχουν φροντίδα, σεβασμό και νοιάξιμο. αλλά μέχρι εκεί. Η τρυφερότητα μπορεί να υπάρχει, αλλά τα ερωτόλογα και το πάθος είναι υπό εξαφάνιση.

 

Οι επιλογές ζωής έχουν προαποφασιστεί και ακολουθούνται πιστά. Η τιμιότητα, ένα εσωτερικό πιστοποιητικό εγγύησης ποιότητας ISO, είναι το κύριο χαρακτηριστικό των ανθρώπων αυτών. Γνωρίζουν να υπηρετούν το καθήκον, αλλά η ζωοποιός έκπληξη απουσιάζει από τη ζωή τους. Απουσιάζει ο έρωτας.

 

Μια αγάπη που ακολουθεί ένα προκαθορισμένο μοντέλο αντί να δημιουργεί το δικό της ανεπανάληπτο μοντέλο, καθώς οι επιθυμίες έχουν καταπιεστεί στην προσπάθεια να μην ξεφύγουν από τα πρέποντα.

 

Η αγάπη σ’ αυτές τις περιπτώσεις απομονώνει τη σεξουαλικότητα, επειδή τη φοβάται. Είναι τότε που οι άνθρωποι, και κυρίως οι γυναίκες, διαχωρίζονται σε εκείνες που είναι ευγενικές, αθώες υπάρξεις και είναι άξιες σεβασμού και σε εκείνες που είναι μόνο για το σεξ.

 

Ο έρωτας δίχως αγάπη είναι μια σεξουαλική ενόρμηση, μια καταναλωτική στάση που ανάγει τον άλλο σε αντικείμενο της ανάγκης του και ουσιαστικά τον χρησιμοποιεί, ενώ τον αγνοεί. Είναι ο απρόσωπος έρωτας, ακόμη και αν η σχέση είναι δεσμευμένη και μακρόχρονη. Ουσιαστικά είναι η άρνηση του έρωτα και ας έχει τα χαρακτηριστικά του.

 

Θυμίζει τις επώδυνες περιπτώσεις συνδρόμου Alzheimer. που εξωτερικά είναι ο δικός σου άνθρωπος, αλλά εσωτερικά εκείνος είναι άδειος και εσύ γι’ αυτόν δεν υπάρχεις. Η παθιασμένη τρυφερή αγάπη και ο τρυφερός παθιασμένος έρωτας είναι οι συνιστώσες του ολοκληρωμένου έρωτα που παίρνει στα φτερά του τους φθαρτούς ανθρώπους σε μιαν υπέρβαση της ατομικότητας και της φθαρτότητας.

 

Πώς θα απαλλαγεί η σεξουαλικότητα από τα τραύματα της ενοχοποίησης και της αποπροσωποποίησης;

 

Είναι η σχέση αγάπης που θα επουλώσει τις πληγές που έχουμε στο σώμα μας και στην ψυχή μας. Είναι η ερωτική ματιά του άλλου, που μας έχει επιλέξει, που μας θέλει και που μας αγαπά. Όπως δεν είναι οι ανώριμες σχέσεις που καλύπτουν προσωρινά τις ανασφάλειες, αλλά που οδηγούν στην αφόρητη μοναξιά και στην επιβεβαίωση της αποτυχίας.

Ο έρωτας. η σεξουαλικότητα και η επιθυμία για ομορφιά αποτελούν αντίδοτα στην απομόνωση, στην αποξένωση και τον θάνατο. Αιτία χαράς, αλλά και ματαίωσης, αιτία απογοήτευσης, αλλά και πληρότητας.

Dion Fortune: Ψυχικές Επιθέσεις

Ποιές είναι οι περιπτώσεις για τις Ψυχικές Επιθέσεις και ποιά είναι τα σημάδια τους; Ας δούμε αυτό το ζήτημα μέσα από την οπτική της Dion Fortune και το εγχειρίδιό της «Ψυχική Αυτό-Άμυνα».

Dion Fortune: Ψυχικές Επιθέσεις

Αν κοιτάξουμε το σύμπαν γύρω μας θα διαπιστώσουμε πως είναι δύσκολο να μην συνειδητοποιήσουμε πως θα πρέπει να υπάρχει κάποιο παρακαμπτήριο σχέδιο που συντονίζει την αέναη πολυπλοκότητά του. Αν πάρουμε στα χέρια μας και εξετάσουμε κάθε ζωντανό πλάσμα, όσο απλό και αν είναι αυτό, θα πρέπει να κατανοήσουμε πως η προδιαγεγραμμένη ποικιλία των μελών του είναι σχεδιασμένη πάνω σε κάποιο πλαίσιο.

Η Επιστήμη επιδίωξε μάταια να ανακαλύψει αυτή τη συγκεκριμένη αρχή. Όμως δεν θα βρεθεί ποτέ στην φυσική σφαίρα ύπαρξης, διότι υπάγεται στα πλαίσια του φυσικού. Οι δυνάμεις αυτές του σύμπαντος, το πλαίσιο πάνω στο οποίο είναι δομημένη μια τέτοια αρχή, ανήκει σε μια διαφορετική φάση εκδήλωσης από την φυσική, έχοντας διαφορετικές διαστάσεις από τις τρεις που εμείς έχουμε συνηθίσει και κατανοήσει μέσα από τρόπους συνειδητότητας στους οποίους υπαγόμαστε. Ζούμε στο μέσον των αόρατων δυνάμεων, και μπορούμε να κατανοήσουμε μόνο τις επιδράσεις τους. Κινούμαστε ανάμεσα σε αόρατες μορφές οι πράξεις των οποίων δεν γίνονται αντιληπτές εξ’ ολοκλήρου από εμάς, αν και επηρεαζόμαστε φανερά από αυτές.

Σε αυτή την πλευρά της φύσης, που είναι αόρατη στις αισθήσεις μας, άυλη ως προς τα αισθητήρια όργανά μας, μπορούν να συμβούν πολλά που έχουν αντίκτυπο στο φυσικό πεδίο. Υπάρχουν πλάσματα που ζούν σε αυτό τον αόρατο κόσμο, όπως τα ψάρια ζουν στην Θάλασσα. Υπάρχουν άντρες και γυναίκες με εκπαιδευμένα μυαλά, η ειδικές «Δυνάμεις» που μπορούν να εισχωρήσουν σε αυτόν τον αόρατο κόσμο όπως ο δύτης καταδύεται στα βάθη του ωκεανού. Υπάρχουν επίσης φορές όπου οι αόρατες αυτές δυνάμεις ρέουν πάνω από εμάς και τις ζωές μας. Συνήθως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Είμαστε προστατευμένοι από την ίδια την ανικανότητά μας να αντιληφθούμε αυτές τις αόρατες δυνάμεις. Υπάρχουν τέσσερις περιπτώσεις πάντως, κατά τις οποίες το πέπλο μπορεί να αφαιρεθεί και έτσι να συναντήσουμε αυτό που είναι αόρατο. Μπορεί να βρεθούμε σε έναν τόπο όπου αυτές οι δυνάμεις είναι συγκεντρωμένες. Ίσως να συναντήσουμε ανθρώπους που χειρίζονται αυτές τις δυνάμεις. Μπορεί οι ίδιοι να πέσουμε πάνω σε αυτές τις δυνάμεις, καθοδηγούμενοι από το ενδιαφέρον μας για αυτές, και να αναδυθούμε από αυτά τα βάθη προτού καν αντιληφθούμε που βρισκόμαστε. Ή Μπορεί να γίνουμε θύματα κάποιων συγκεκριμένων παθολογικών συνθηκών που «σηκώνουν» αυτό το πέπλο.

Το κατώφλι του αόρατου είναι μια επίβουλη ακτή στην οποία κολυμπάμε. Υπάρχουν λακκούβες, ρεύματα και βούρκος. Ο δεινός κολυμβητής, εκείνος που γνωρίζει την ακτή μπορεί και να κολυμπήσει με σχετική ασφάλεια. Εκείνος που δεν κολυμπάει, αυτός που δεν συμβουλεύεται τίποτα πέρα από την παρορμητικότητά του, μπορεί να πληρώσει αυτή την τόλμη με την ζωή του. Μα δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος και να σκεφτούμε πως αυτές οι αόρατες δυνάμεις είναι απαραίτητα κακές και εχθρικές προς την ανθρωπότητα.

Αν τρέξουμε αντίθετα από αυτές, τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά για εμάς ,διότι θα έχουμε παραβλέψει έναν φυσικό νόμο. Δεν είναι εκεί έξω για να μας επιτεθούν, όπως δεν είμαστε εδώ για να τους επιτεθούμε. Πρέπει όμως να αντιμετωπίσουμε το γεγονός πως οι άνθρωποι με τέτοιες γνώσεις έχουν γενικά χρησιμοποιήσει αυτή τη γνώση άσκοπα, και ίσως εμείς να ανακαλύψουμε πως εμπλεκόμαστε στα αποτελέσματα τέτοιων πράξεων. Είναι σωστό να πούμε πως το «αόρατο» είναι εχθρικό προς εμάς όταν έχει διαφθαρεί από τις δραστηριότητες εκείνων των αδαών ανθρώπων.

Και θα πρέπει να είμαστε σε θέση να αναγνωρίζουμε τα σημάδια για αυτές τις Ψυχικές Επιθέσεις προτού να μπορέσουμε να αναλύσουμε την φύση μιας επίθεσης και να υποδείξουμε την πηγή προέλευσής της. Είναι ένας σημαντικός κανόνας: Η Διάγνωση προηγείται της θεραπείας! Υπάρχουν διάφορα είδη ψυχικών επιθέσεων. Η Πιο συχνή είναι εκείνη που προέρχεται από τα αδαή μυαλά των συνανθρώπων μας. Και λέμε κάτι τέτοιο, μιας και αυτές οι επιθέσεις δεν είναι πάντα εις γνώσην τους. Θα πρέπει να έχουμε κατά νου, πως εκείνος που μας καταδιώκει ψυχικά ίσως να είναι και ο ίδιος θύμα. Όπως και να έχει, ίσως κάτι τέτοιο για εμάς να είναι ένα σοκ, μια απόκρυφη επίθεση. Το άτομο από το οποίο προέρχεται η επίθεση αυτή μπορεί στην ουσία να μην την έχει αυτούσια προκαλέσει. Για αυτό, μία τέτοιου είδους επίθεση δεν θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με αντεπίθεση, φέρνοντας τους εαυτούς μας στην ηθική θέση του επιτιθέμενου, αλλά θα ήταν καλό να βασιστούμε σε περισσότερο ανθρωπιστικές μεθόδους που στην πραγματικότητα είναι εξίσου αποτελεσματικές και πολύ λιγότερο επικίνδυνες.

Οι άνθρωποι έρχονται επίσης σε επαφή με το αόρατο μέσω της επιρροής των τοποθεσιών. Κάποιος που στην ουσία δεν είναι διάμεσο, ούτε διαθέτει εξελιγμένες δυνάμεις, μα είναι ευαίσθητος και κατανοεί υποσυνείδητα τις αόρατες δυνάμεις, μπορεί να βρεθεί σε έναν τόπο όπου θα είναι συγκεντρωμένες τέτοιου είδους δυνάμεις σε μεγάλο βαθμό. Συνήθως έστω και αν κινούμαστε ανάμεσα από τέτοιες δυνάμεις ( διότι κατοικούν μέσα στο σύμπαν μας), τις αγνοούμε. Όταν εκείνες είναι συγκεντρωμένες ξεκινάει από μέρους μας μια διαδικασία συνειδητοποίησης πως κάτι μας επηρεάζει και εμποδίζει τον εσώτερο εαυτό μας. Αυτό μπορεί να συμβεί σε ένα ενδιάμεσο επίπεδο συνειδητού και υποσυνείδητου σε μερικούς ανθρώπους, και δεν είναι ποτέ εύκολο να καταλάβουν τις Ψυχικές Επιθέσεις αλλά και τι πραγματικά συμβαίνει. Έχουν την αίσθηση της καταπίεσης και μιας γενικής αδιαθεσίας η οποία χάνεται όταν τα άτομα μεταφέρονται σε κάποιο διαφορετικό μέρος. Ακόμη συνηθέστερα, αν υπάρχει μια δεδομένη ψυχική επίθεση που διαφαίνεται, σύντομα θα ξεκινήσει να εμφανίζει χαρακτηριστικά όνειρα που μπορεί να περιλαμβάνουν μια αίσθηση βάρους επάνω στο στήθος, λες και κάποιος κάθεται επάνω στο άτομο. Αν αυτή η αίσθηση είναι παρούσα, είναι σίγουρο πως η επίθεση παρουσιάζεται τοπικά, μιας και το βάρος αυτό είναι η συγκέντρωση αιθερικής ουσίας ή εκτοπλάσματος.Μια αίσθηση φόβου και αδιαθεσίας είναι χαρακτηριστικά στοιχεία μιας «απόκρυφης» επίθεσης.

Είναι εξαιρετικά σπάνια η ξαφνική εκδήλωση μιας τέτοιας επίθεσης. Δεν γίνεται να είμαστε σώοι νοητικά και φυσικά και εντελώς ξαφνικά να βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι σε μία αόρατη «μάχη» που αποτελείται από Ψυχικές Επιθέσεις. Μία απόκρυφη επιρροή ρίχνει την σκιά της στην συνειδητότητα προτού εμφανίσει τα χαρακτηριστικά της στο μη-ψυχικό μέρος. Ο λόγος για τον οποίο συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι πως αντιλαμβανόμαστε υποσυνείδητα προτού κατανοήσουμε συνειδητά…Καθώς η επίθεση θα προχωρά, μπορούμε να διακρίνουμε αδυναμία κίνησης, αδυναμία καθαρής σκέψης και ανάγκη για χαλάρωση συνεχώς. Μια τέτοια περίπτωση με τόσα χαρακτηριστικά βέβαια είναι ένα ακραίο παράδειγμα. Άλλα θέματα σε μία επίθεση όπως είναι πιθανά.

Θα μπορούσε να υπάρχει μια πιθανή αντίσταση, στην περίπτωση που η επίθεση δεν μπορεί να βρει στήριγμα μέσω του φυσικού πεδίου,κάτι που αντιλαμβανόμαστε στο πεδίο του ύπνου. Αυτή βέβαια είναι μια τρομερή εμπειρία, καθώς το θύμα θα τρομάζει με την ιδέα του ύπνου και παρόλα αυτά δεν θα μπορεί να μένει ξύπνιο συνεχώς. Και έτσι η ψυχική κατάρρευση επέρχεται άμεσα λόγω του φόβου και της έλλειψης ύπνου. Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι συνήθη σε περιπτώσεις αστρικών επιθέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους…

ΠΕΡΙ «ΘΑΥΜΑΤΩΝ» ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΥΣΤΕΡΙΚΗΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΩΣ

«Όσο για τα θαύματά σας, δεν με εντυπωσιάζουν. Όλοι οι πονηροί έχουν κάνει θαύματα και όλοι οι ηλίθιοι τα έχουν πιστέψει. Για να πεισθώ για την αλήθεια ενός θαύματος, πρέπει προηγουμένως να πεισθώ ότι το γεγονός που το αποκαλείτε έτσι είναι παντελώς αντίθετο με τους νόμους της Φύσεως, γιατί μόνο ό,τι είναι έξω από αυτήν μπορεί να περάσει για θαύμα. Και ποιος γνωρίζει την Φύση αρκετά καλά, ώστε να τολμήσει να βεβαιώσει σε ποιο ακριβώς σημείο αυτή ξεπερνιέται ή παραβιάζεται ; Για να γίνει συνεπώς πιστευτό ένα θαύμα δεν απαιτούνται παρά δύο μόνον παράγοντες, ένας θαυματοποιός και μία δύο γυναικούλες. Έλα τώρα, μην ψάχνεις άλλα στηρίγματα για την πίστη σου. Όλοι οι ιδρυτές θρησκειών έκαναν αυτά που αποκαλείτε θαύματα και, τι περίεργο, όλοι τους βρήκαν ανόητους να τους πιστέψουν…Αχ φίλε μου, αν ο Θεός σου όντως υπήρχε, θα είχε τόση ανάγκη από θαύματα, μαρτύρια και προφητείες για να στήσει την αυτοκρατορία του;» -Μαρκήσιος ντε Σαντ, «Διάλογος ενός παπά με έναν μελλοθάνατο»
    
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ 

Όταν στα μέσα του Μαρτίου οι φανατικοί μονοθεϊστές Ταλιμπάν κατέστρεψαν στο Αφγανιστάν όλα τα προ-ισλαμικά “είδωλα” υπό τα βοδινά όμματα της χριστιανικής Ευρώπης (και γιατί να μην ήσαν βοδινά άλλωστε, αφού, όπως ωραία το ετόνισε ένας δημοσιογράφος καθημερινής εφημερίδος, τα ίδια και χειρότερα έπραξε στην ήπειρό μας, με εξαιρετική μάλιστα ένταση στην Ελλάδα, και ο Χριστιανισμός) ο ηγέτης τους μουλάς Μοχάμεντ Ομάρ χαιρέτισε τις βροχοπτώσεις των ημερών που ακολούθησαν την καταστροφή ως.. αγαλλίαση του Αλλάχ/Ιαχωβά για την καταστροφή των “βδελυγμάτων της ειδωλολατρίας” (οργάνωσε μάλιστα και θυσία 100 αγελάδων για εξιλέωση επειδή.. καθυστέρησαν οι Ταλιμπάν να καταστρέψουν τα.. “είδωλα”). Ένα “θαύμα” λοιπόν επεσφράγισε τις πράξεις των Ταλιμπάν. Ένα άλλο “θαύμα”, τις ίδιες περίπου ημέρες, συνέβη στην εξίσου πολιτισμικώς εξαθλιωμένη χώρα μας (το γνωστό με το “μάτωμα” της εικόνας της Παναγίας) και τονίζω ιδιαιτέρως αυτό το πολιτισμικώς εξαθλιωμένη, γιατί διαφορετικά δεν μπορεί να δικαιολογηθεί το γεγονός ότι το επίσημο Ελληνικό Κράτος αντί να στείλει εισαγγελέα και να διατάξει την ανάλυση του υποτιθεμένου “αίματος”, έστειλε αντιθέτως.. τιμητικό άγημα (!), αποδεχόμενο έτσι εμμέσως πλην σαφώς ότι τα ξύλα μπορούν να.. ματώνουν όταν είναι “παναγιακή περίοδος” αλλά και γενικώς όταν οι παπάδες επιθυμούν επανασυσπείρωση των προβάτων, ή αύξηση των υπερεσόδων τους για τις χ ή ψ έκτακτες “ανάγκες” της εκκλησίας τους. Κρατώντας λοιπόν πάντα κατά νού την ρήση ενός πολύ γνωστού διαφωτιστού “όσο υπάρχουν άνθρωποι που θα πιστεύουν σε παραλογισμούς θα διαπράττονται αγριότητες”, έρχομαι να ομιλήσω φίλοι Συνέλληνες και εχθροί Ρωμιοί για... “θαύματα” και συναφή, αφού εκεί μας σπρώχνουν τα πράγματα (και τα θάματα). 

Η ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΘΑΥΜΑΤΟΠΛΗΞΙΑΣ 

Η βάση της υστερικής θαυματοπληξίας που χαρακτηρίζει όλες τις εξ αποκαλύψεως (κατασκευασμένες) θρησκείες που διαμορφώνουν το σώμα του λεγομένου “Μονοθεϊσμού”, πρέπει να αναζητηθεί στην αντιφυσική κοσμοθέαση που αυτές οι θρησκείες εισάγουν και προπαγανδίζουν. Αντίθετα από τις φυσιολογικές (φυσικές) θρησκείες, ο Ιουδαϊσμός και οι δύο σχισματικές του αιρέσεις (Χριστιανισμός και Μωαμεθανισμός) αντιλαμβάνονται τον Κόσμο ως υλικό και εκ του μηδενός δημιούργημα ενός άϋλου και εξωκοσμικού δημιουργικού Αιτίου (Ιαχωβάς) που είναι η μόνη αλήθεια και η μόνη αιωνία πραγματικότης (το Α και Ω). Αποτελεί όντως μία απίθανη εξέλιξη στην Ιστορία των θρησκειών η εφεύρεση από το ιουδαϊκό ιερατείο αυτής της παράλογης κοσμοαντιλήψεως (γύρω στον 5ο με 6ο π.α.χ.χ. αιώνα την τοποθετεί ιστορικώς η αρχαιολογική Επιστήμη μετά τα προ διετίας δημοσιεύματα του ισραηλινού Χέρτζογκ, βλ τεύχος 38 του περιοδικού ΔΙΙΠΕΤΕΣ), αλλά και μία πολύ πιο απίθανη εξέλιξη στην Ιστορία αυτής της ιδίας της ανθρωπότητος η μετέπειτα επικράτησή της, μέσω της τρομακτικής προσηλυτιστικής λαίλαπας των χριστιανών και μωαμεθανών, σε σημείο ώστε σήμερα να αποτελεί το επίσημο περί Κόσμου δόγμα του 60 % περίπου του ανθρωπίνου πληθυσμού του πλανήτη μας. 

Αντίθετα από την μονοθεϊστική εκτροπή, οι φυσικές Θρησκείες των Εθνών, το επιφανέστερο τμήμα των οποίων υπήρξε η Ελληνική Εθνική εκείνη, αντιλαμβάνονται τον Κόσμο ως την μόνη αληθή και αντικειμενική πραγματικότητα, ως ον αιώνιο και ατελεύτητο το οποίο αναδύει τις περιοδικές του μορφές ΑΦ’ΕΑΥΤΟΥ, ως οργανικό σύνολο άπειρο, διατεταγμένο και κεκοσμημένο (εξού και η ίδια η λέξη “Κόσμος”). Τίποτε δεν υφίσταται έξω από αυτόν τον αιώνιο, ατελεύτητο, άπειρο και ΥΛΟζωϊκό Κόσμο, ο οποίος εμπεριέχει και αυτά τα ίδια τα δημιουργικά του Αίτια, αλλά και τις δυνάμεις που τον συγκροτούν ως τέτοιον, δηλαδή τις κοσμογονικές δυνάμεις και τους Θεούς. 

Γίνεται λοιπόν σαφές νομίζω, ότι για όλους τους μη-μονοθεϊστές ο Κόσμος δεν μπορεί παρά να νοείται ως μία έγκυρη και διαρκής Θεοφάνεια. Η ίδια η φύση και όψη του αποτελούν το “θαυμαστό” (και παραπέμπουν στην τέχνη του “θαυμάζειν” που, πολύ ορθώς, κατά τον Σωκράτη εγέννησε την Φιλοσοφία) και αποτελεί απολύτως ΛΟΓΙΚΟ γεγονός μία οποιαδήποτε συμπυκνωμένη προβολή στοιχείου ή στοιχείων (“επιφάνεια”) αυτού ακριβώς του Κόσμου. Το “θαύμα”, όπως αυτό εννοείται από τους μονοθεϊστές, δηλαδή ως εκτροπή των φυσικών νόμων, δεν υφίσταται. Το “θαύμα” είναι ο ίδιος ο Κόσμος και ό, τι συμβαίνει μέσα σε αυτόν, ακόμη και μία “επιφάνεια” Θεού ή ένας μαντικός χρησμός, παραμένει κατά φύσιν, δηλαδή σύμφωνη με τα ισχύοντα εντός του Κόσμου και, κυρίως (όπως απέδειξαν το “κατά φύσιν” οι Στωϊκοί) πέρα για πέρα ΛΟΓΙΚΗ. Ο μη-μονοθεϊστής, όπως πολύ σωστά το διετύπωσε ο Μπρούνο Σνελλ στο “Η Ανακάλυψη του Πνεύματος”, δεν αναζητεί το “θαύμα” για να πιστοποιήσει την ύπαρξη του Θεού του, αλλά την πιστοποιεί συνειδητοποιώντας απλώς την “θωμαστή” φύση του Κόσμου. Ως αποτέλεσμα αυτού, δεν αιτάται (αναιδώς) από τους Θεούς “θαύματα”, δηλαδή προς το συμφέρον του εκτροπές των φυσικών νόμων ή της Μοίρας, αλλά προσεύχεται για απλή “εύνοια” ή αρωγή (αν αυτό μάλιστα τους επιτρέπεται) σε διαδικασίες στις οποίες ήδη ο ίδιος αγωνίζεται στα θνητά μέτρα (λ.χ. σε μία μάχη, σε μία προσπάθεια ιάσεως, κ.ά.)

Για τους μονοθεϊστές τα πράγματα είναι εντελώς αντίθετα από τα αναφερθέντα. Ο Κόσμος και οι νόμοι του είναι απλώς οι υλικές δημιουργίες (τα... “κτίσματα”) του εξωκοσμικού Θεού Ιαχωβά και ουσιαστικώς στερούνται του οποιουδήποτε πνευματικού περιεχομένου, ενώ όλη η ανθρώπινη Ιστορία, όπως πολύ ορθώς ετόνισε ο Κώστας Παπαϊωάννου, νοείται ως μία αποτρόπαια θεοφάνεια αυτού του υποτιθεμένου εξωκοσμικού Θεού, μέσα στα περιανθρώπινα μόνον (άλλη διαστροφή και ετούτη !) τμήματα του κτίσματός του: ο Ιαχωβάς ανοίγει στα δύο τις θάλασσες για να διέλθουν οι πιστοί του και μετά τις ξανακλείνει πνίγοντας τους εχθρούς τους. Μέσα σε αυτή την άρρωστη αντίληψη είναι που προκύπτει ο σημερινός ορισμός του “θαύματος” ΩΣ ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ με την θέληση του Θεού Ιαχωβά, κατ’ευθείαν από τον ίδιο ή μέσω εξουσιοδοτημένων από αυτόν προσώπων (Τζεσουά, Μαρία, “άγιοι”, ακόμη και παπάδες όλων των βαθμίδων της ιεραρχίας) ή “εξουσιοδοτημένων” αντικειμένων (προ ετών ο κος Χατζηφώτης μας είχε ενημερώσει ότι η “θεία χάρις” μπορεί να κατοικήσει σε αντικείμενο, επί του προκειμένου στην “αγία ζώνη”, και να μεταβιβάζεται στους πιστούς δια της... επαφής !). Με δεδομένα όλα αυτά, είμαστε μάλλον πολύ τυχεροί όλοι εμείς των κατεκτημένων Εθνών που νηπιοβαπτιζόμαστε άθελά μας από τους εν αγνοία γονείς μας, για το ότι ΕΤΥΧΕ το “θαύμα” ενός χριστιανού εξορκιστού (του “Αγίου” Συλβέστρου) στην Αυλή του “Αγίου” Κωνσταντίνου να κριθεί από την γνωστή και μη εξαιρετέα Ελένη πιό... εντυπωσιακό από το αντίστοιχο ενός Ιουδαίου ραββίνου στον διαγωνισμό που έγινε για να αποφασίσει ο προαναφερθείς αυτοκράτωρ ποιά εν τέλει “σχολή” του Μονοθεϊσμού θα υιοθετούσε ως επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Είμαστε αλήθεια πολύ τυχεροί γιατί, τουλάχιστον οι άρρενες, γλυτώσαμε τον ακρωτηριασμό μας που κατ’ ευφημισμόν λέγεται “περιτομή”. 

ΕΝΑ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΤΡΕΛΛΟΚΟΜΕΙΟ 25 ΑΙΩΝΩΝ 

Γίνεται φανερό νομίζω στον κάθε λογικό άνθρωπο ότι εδώ και 25 αιώνες (δεχόμενοι πάντοτε την χρονολόγηση του Χέρτζογκ για την πραγματική αφετηρία του λεγόμενου “Μονοθεϊσμού”) έχει ανοίξει το πρώτο παράθυρο του τρελλοκομείου για να πλημμυρίσει η ανθρωπότητα από παραλογισμό, ασυναρτησία, μυστικισμό και θεοφοβία (η τελευταία ως συνέπεια της αντιμετωπίσεως ενός ακατάληπτου “επέκεινα” Θεού). Και εδώ και 20 αιώνες άνοιξε επίσης και η πόρτα διάπλατα, και στρατιές οι παλαβοί κατακυρίευσαν τον πλανήτη, σφάζοντας, βασανίζοντας, καίγοντας και καταστρέφοντας όλα και όλους που απειλούσαν την απόλυτη επικράτησή τους. Και βρισκόμαστε σήμερα εμείς, οι τεχοάνθρωποι του 21ου αιώνος να παριστάνουμε μπροστά από οθόνες Η/Υ ή πίσω από το τιμόνι αεροδυναμικών αυτοκινήτων τους “λογικούς”, όταν το 60% από εμάς σε παγκόσμιο επίπεδο, αποδέχεται, όπως αναφέραμε και πιο πάνω, τις τρέλες των μονοθεϊστικών θρησκειών ως έγκυρες και συμβατές με την στοιχειώδη λογική ή επιστημονικότητα: φυσικοί “επιστήμονες” δέχονται αδιαμαρτύρητα, λόγω της θρησκείας που προσκυνάνε, ως λογική την πιθανότητα δημιουργίας ύλης εκ του.. μηδενός, ενώ ιατροί “επιστήμονες” δέχονται ότι μπορεί να αναστηθεί ακόμη και μετά από 2-3 ημέρες νεκρό σώμα! Για τέτοια παραφροσύνη πρόκειται. Μέσα σε αυτό το τρελλοκομείο της “Παγκοσμίου Ιερουσαλήμ” όλα συνεπώς “παίζουν” και όλα μπορεί να συμβούν. Ακόμη και το ότι πρέπει να εξοντώνονται άνθρωποι επειδή έτσι διέταξε ο.. Θεός. Αποτελεί απλώς ζήτημα ευκαιριών το αν θα σκοτώνουμε τους ανθρώπους που δεν υποτάσσονται στις ορέξεις μας (δηλ. να βαπτισθούν) και να το αποδίδουμε μετά σε.. “θαύμα του σταυρού” (λ.χ. “Άγιος” Επιφάνειος Κύπρου) ή αν θα στέλνουμε ως οργανωμένο και ευρωπαϊκό Κράτος του 21ου αιώνος τιμητικά στρατιωτικά αγήματα (!) να συνοδεύουν την περιφορά της κάθε αγυρτείας.

Με αφορμή πάντως την τόσο ανερυθρίαστη παραδοχή από την επίσημη Ελληνική Πολιτεία των μεσαιωνικών «θαυμάτων» που πωλεί λιανικώς και χονδρικώς η κρατούσα Θρησκεία, και αυτό ακριβώς σηματοδοτεί η αποστολή αγημάτων ή η υποδοχή του γνωστού και μη εξαιρετέου «φωτός της Ιερουσαλήμ» με.. τιμές αρχηγού Κράτους, θα ήταν καλό, υποθέτω, να στείλουμε εις ένδειξη διαμαρτυρίας για την λογική μας που τόσο βαναύσως προσβάλλεται, εξωδίκους προς το Ελληνικό Κράτος με το οποίο να το καλούμε να παραιτηθεί της εισπράξεως φόρων από εμάς γιατί έτσι μας είπε στον ύπνο μας η... Παναγία. Αν θέλει να είναι θαυματολατρικό αυτό το Κράτος που υποτίθεται ότι ζει στον 21ο αιώνα και όχι στον 6ο του θεομανούς ανθέλληνος Ιουστινιανού, οφείλει να σεβαστεί ΚΑΙ αυτό το φοροαμυντικό μας «θαύμα». 

ΑΠΟ ΤΟ “ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟΝ” ΣΤΟ “ΤΑΜΜΑ” 

Πρέπει κάπου εδώ να ανοίξουμε μία παρένθεση για να ξεκαθαρίσουμε κάτι το πολύ βασικό, την διαφορά δηλαδή ανάμεσα στο “ευχαριστήριον” που κατέθεταν οι Εθνικοί στα Ιερά τους για να ευχαριστήσουν τους Θεούς που τους είχαν σταθεί “ευμενείς” ή ‘αρωγοί” (όπως προαναφέραμε) και στα γνωστά σε όλους μας “τάμματα” με τα οποία οι θαυματομανείς μονοθεϊστές προσπαθούν να ΕΞΑΓΟΡΑΣΟΥΝ την προσοχή του υποτιθεμένου Θεού τους στα στενά προσωπικά τους ζητήματα και να τον παρακινήσουν σε τέλεση “θαύματος” προς επίλυσή τους. Ό, τι το πιο χυδαίο και βέβηλο μπορεί να πράξει δηλαδή ένας θρησκευτής θνητός απέναντι στην τάξη των Θεών. Ενώ οι μη-μονοθεϊστές ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΝ την θεότητα ΜΕΤΑ από μία ευνοϊκή για αυτούς έκβαση (πρακτική εμφανέστατη από το πλήθος των διασωθέντων “ευχαριστηρίων” αναθημάτων στα Εθνικά Ιερά), οι μονοθεϊστές ΤΑΖΟΥΝ υλικά πλούτη ή προσωπικό αυτοεξευτελισμό στην δική τους “επέκεινα” θεότητα, όχι για απλή εύνοια αλλά για να τους κάνει το α ή β ρουσφέτι. Διαφορά κοσμοθεάσεων με άβυσσο να χωρίζει τις εκατέροθεν αντιλήψεις. Από τη μία πλευρά στέκει ο Εθνικός, ο οποίος ζητάει από τους Θεούς του όχι να δρούν αλλά απλώς να εξακολουθούν να ΕΙΝΑΙ και από την άλλη ο Μονοθεϊστής που απαξιώνει το πραγματικό ΕΙΝΑΙ και ζητάει από τον εξωκοσμικό του Θεό να επεμβαίνει σύμφωνα με την υποκειμενική και μυωπική θέληση τού κάθε θρησκευτού, για να εκτρέπει τα φυσικά πράγματα κατά τα αιτούμενα και πάντοτε με προπληρωμή. Το πιό τραγικό μάλιστα είναι ότι αν γίνει ένα ψυχογράφημα στους χριστιανούς κυρίως (γιατί αυτοί μας αφορούν περισσότερο ως ασφυκτικώς περιβάλλοντές μας) “τάζοντες”, θα εξαχθούν πολύ χρήσιμα συμπεράσματα για το πόσο μεγάλη καταστροφή μπορεί να κάνει η άρρωστη κοσμοθέαση σε ένα ανθρώπινο μυαλό: κανένας ποτέ δεν έταξε μία εκτεταμμένη δενδροφύτευση, αλλά τα “τάμματα”, αν δεν περιορίζονται σε υλική κατάθεση στους ήδη χρυσοφόρους ναούς ή σε ανέγερση νέων εκκλησιών σε ήδη υπερκορεσμένα από τέτοια οικήματα χωριά, στρέφονται σε καθαρά αρνησίζωες και αυτοτιμωρητικές πρακτικές όπως νηστεία, αυτοεξευτελισμοί και έτερα σχετικά. 

Η ΥΣΤΕΡΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΞΩΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟΥ

Η διαστροφή της μανιώδους αναζητήσεως του εξωπραγματικού, του απίθανου και του υπερφυσικού δεν περιορίζεται ωστόσο σε αποκλειστικώς θρησκευτικά πλαίσια, αν και υπό μία διαφορετική γωνία οράσεως ΟΛΑ σχετίζονται με το τι έχει κάποιος μέσα στο μυαλό του, άρα η θρησκευτική αντίληψη παίζει ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο σε όλα αυτά. Αν ΟΛΑ όσα ανθρώπινα δημιουργήματα βλέπουμε γύρω μας είναι ΝΟΥΣ, τότε είναι συγχρόνως και θρησκευτική αντίληψη και για αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι που η θρησκεία καθορίζει πολύ περισσότερα πράγματα σε μία κοινωνία από όσα εκ πρώτης όψεως αντιλαμβάνεται κάποιος ανυποψίαστος. Η οργανωμένη ανοργανωσιά που εξουσιάζει αυτόν τον τόπο λ.χ. δεν είναι άσχετη από την θρησκεία που επίσης τον εξουσιάζει, η οποία παραπέμπει σε παραίτηση από κάθε ανθρώπινη πρόνοια μπροστά στην υποτιθέμενη του Ιαχωβά και της “οικογενείας” του: σε καμία ευρωπαϊκή χώρα λ.χ. δεν θα τολμούσε να πεί στις αρχές της θερινής περιόδου ο Υπουργός Γεωργίας ότι “δεν έχουμε λάβει τα πρέποντα αντιπυρικά μέτρα αλλά θα βοηθήσει η Παναγία να μην έχουμε πολλές φωτιές εφέτος”, όπως τα ταλαίπωρα αυτιά μας άκουσαν προ ολίγων ετών, ούτε και κανείς θα τολμούσε δίχως να γίνει περίγελως να γράψει και κυκλοφορήσει βιβλία που να προτρέπουν σε παραίτηση από κάθε κοινωνική η εθνική αντίσταση επειδή τάχα υπάρχει μία μεσσιανική ομάδα που θα μας σώσει πολύ σύντομα, ως έθνος αλλά και ως ανθρωπότητα. 

Η διαστροφή της μανιώδους αναζητήσεως του εξωπραγματικού, του απίθανου και του υπερφυσικού, δεν περιορίζεται ούτε και σε αποκλειστικώς εθνικά πλαίσια, αφού οι εθνικές διαφορετικότητες έχουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία καταστραφεί δια του χριστιανισμού και του μωαμεθανισμού και η πλειονότης των ανθρώπων αποτελούν ευπειθείς υπηκόους της Παγκοσμίου Ιερουσαλήμ: σκέπτονται ιουδαϊκά, συμπεριφέρονται ιουδαϊκά, ονειρεύονται ιουδαϊκά. Το να κυλάει κανείς προς τα κάτω είναι πολύ εύκολη διαδικασία και γίνεται αυτομάτως και δίχως πολλά ξοδέματα ενεργείας. Ακόμη και στις ζοφερές εκείνες εποχές της πρώτης προελάσεως της μονοθεϊστικής παραφροσύνης, πολύ δύσκολα ο κόσμος της λογικής συγκροτήσεως και της πνευματικής διαυγείας κατόρθωσε να σχηματίζει την ελάχιστη απαιτούμενη αντίσταση. Για να αντιμετωπισθεί η λαίλαπα του παραλογισμού της Ανατολής, οι νεοπλατωνικοί χώνονταν στον βάλτο του μυστικισμού και της δαιμονολογίας, οι δε επίσημες αρχές προσπαθούσαν απελπισμένα να αντιτάξουν “εθνικούς” θαυματοποιούς στον ναζαρηνό θαυματοποιό ραββίνο που διαφήμιζαν οι οπαδοί του Σαούλ-Σαύλου (ο “Βίος Απολλωνίου Τυανέως” του Φιλοστράτου είναι ένα ενδεικτικό παράδειγμα αυτής της απελπισμένης πρακτικής). 

Η τρέλα όμως δεν καταπολεμάται με τρέλλα για τον ίδιο λόγο που η αθλιότητα δεν καταπολεμάται με αθλιότητα. Τα απομεινάρια του πραγματικού ανθρωπίνου είδους, των όντων δηλαδή που τιμούμε και υπερασπιζόμαστε την ΛΟΓΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ, οφείλουμε να δώσουμε μέχρι το τέλος την μάχη της υπερασπίσεως του είδους μας και καλύτερα να χαθούμε μαχόμενοι μαζί με τα χαρακτηριστικά μας που μας ξεχωρίζουν από τα ζώα, παρά να “νικήσουμε” εξομοιούμενοι με το απέναντί μας τέρας. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΘΑΥΜΑΤΑ. Το μόνο πραγματικό θαύμα είναι η υπέροχη και έλλογη διάταξη και συγκρότηση του Κόσμου και, προβαλλόμενη προς τα κάτω, η υπέροχη και έλλογη φύση του Ανθρώπου. Αυτό το θαύμα τιμούμε και μόνο σε αυτό παρουσιάζουν όπλα τα δικά μας “τιμητικά αγήματα”. Οι άλλοι ας συνεχίσουν να ζουν όπως ζουν και τώρα και όπως έζησαν εδώ και αιώνες εκατομμύρια ομοίων τους: “στου λαβυρίνθου τον εφιάλτη οδηγημένοι, αιώνια δίχως σωτηρία”. Για να αλλάξουν φύση, αντίληψη, πεποιθήσεις και συμπεριφορά αυτοί θα χρειασθούν ένα “θαύμα” όπως η βλακεία τους το εννοεί, μόνο που πρέπει να είναι πολύ μεγάλο αυτό το θαύμα. Αντί για ένα αγιογραφημένο ξύλο θα πρέπει να ματώσει ολάκερος ο Γαλαξίας.

ΔΕΣ:

Είναι το Σύμπαν σχεδιασμένο;

Η ελπίδα και το θαύμα για τους χριστιανούς

Χριστιανισμός, η θρησκεία των θαυμάτων - Τα θαύματα στην Καινή Διαθήκη και σκέψεις για την συνέπεια και ιστορικότητά της

 Χριστιανικό εμπόριο ελπίδας

Επιστήμη και Θρησκεία

Μπορεί η θρησκεία να αποτελέσει «επιστημονική υπόθεση»;

Χριστιανισμός και επιστήμη

Χριστιανισμός κι ελεύθερη βούληση

Προσηλυτισμός, νηπιοβαπτισμός και…«ελεύθερη βούληση»

Νηπιοβαπτισμός - Ο ασφαλέστερος τρόπος προσηλυτισμού και πνευματικού βιασμού

Φυσικά Γεγονότα vs Θαύματα

Δευτέρα Παρουσία: Η μωρία της νεκραναστάσεως

Επιλέγω εκείνους που θα μείνουν κοντά μου από την «ηχώ» που κάνουν τα μάτια τους όταν με κοιτούν

Δεν είναι τυχαίο που τα μάτια μας χαρακτηρίζονται ως ο καθρέφτης της ψυχής μας. Όσο κι αν προσπαθούμε να κρύψουμε τα συναισθήματά μας για τους δικού μας λόγους, τα μάτια μας δυστυχώς θα μας προδώσουν.

Η επιστήμη έχει αποδείξει ότι αν κάποιος σας πει ψέματα θα αποφύγει να σας κοιτάξει στα μάτια. Θα κοιτάξει χαμηλά ή μακριά χωρίς να επικεντρώνει το βλέμμα του σε εσάς. Αυτό αφορά όμως έναν όχι και τόσο καλό ψεύτη. Ο καλός ψεύτης θα σας κοιτάξει επίμονα στα μάτια χωρίς να ανοιγοκλείνει τα βλέφαρά του.

Τα μάτια δεν προδίδουν μονάχα τον ανειλικρινή άνθρωπο αλλά και μια πληθώρα συναισθημάτων. Όλα όσα έχουμε στην καρδιά μας καλά κρυμμένα, βγαίνουν στην επιφάνεια και αντικατοπτρίζονται στα μάτια μας: η αντιπάθεια, η ζηλοφθονία, o πόθος, η κακία, η αδιαφορία, το πάθος, η πόνος, ο καημός, η δυστυχία. Για αυτό λοιπόν πριν πεισθώ από μεγάλα λόγια ακόμη κι αν συνοδεύονται από πράξεις εντυπωσιασμού, φροντίζω να κοιτάξω στα μάτια τον συνομιλητή μου. Αν οι πράξεις και τα λόγια δεν συμβαδίζουν με το βλέμμα , ο κώδωνας του κινδύνου κρούει μέσα μου. Στο χέρι μου είναι αν θα τον ακούσω ή όχι.

Μέχρι στιγμής όμως αποδείχθηκε αλάνθαστος… Τον αγνόησα επιδεικτικά και πληγώθηκα. Διανύοντας πλέον μια δεκαετία της ζωής μου που δεν μου επιτρέπει άλλα λάθη, επιλέγω τους ανθρώπους που θα μείνουν κοντά μου με βάση την ηχώ που κάνουν τα μάτια τους όταν με κοιτούν.

Ηχώ που ακούω μονάχα εγώ και η ψυχή μου… Ένας ήχος ουσιώδης, ειλικρινής και αλάνθαστος.

Theodor Lessing: Η ψυχολογία της ιστορίας

«Ψάχνω το μαύρο της αλήθειας στόμα και των κακών την ρίζα και το χώμα, τον πόνο στην πηγή του να γευτώ κι αν λύτρωση δεν εύρω, τι μ’ αυτό». -Spittcler

Η ιστορία είναι η αυτοσυνειδησία του ανθρώπινου γένους. Άρα όσοι ψυχολογικοί νόμοι ισχύουν για την ατομική συνείδηση των προσωπικών βιοτικών διαδρομών πρέπει να ισχύουν και για την ζώσα μέσα στην ιστορία συλλογική συνείδηση.

 

Το πιο σημαντικό είναι εδώ το εξής, ότι η μνήμη ουδέποτε αποκαλύπτεται ως απλή πρόσληψη ευχάριστων και απόλυση δυσάρεστων στοιχείων αλλά πάντοτε εκδηλώνει, ανεπιγνώστως έστω, μία δημιουργικότητα: ένα παραμυθητικό ευφημισμό και εξωραϊσμό, μία μετάπλαση και -ανάπλαση, προ παντός δε μία ιαματική και κατευναστική λήθη των ιστορικών γεγονότων.

 

Άρα, στο βάθος της ιστορίας δεν βρίσκεται ποτέ η νηφάλια ανάκληση και διακράτηση του παρελθόντος αλλά μία ανεξερεύνητη επιστημονικά, μία, μυστηριώδης μεν τελεσφόρα δε, δραστηριότητα της φαντασίας, την οποία οιστρηλατούν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και η δύναμη της αυτοθεραπείας, ως επίσης πόθοι -ευσεβείς ή μη- και ελπίδες.

 

Η ιστορική πληροφορία

Οι ιστορικές μαρτυρίες

«Είθισται οι άνθρωποι να πιστεύουν ό,τι θέλουν» – Καίσαρ

 

Ο Pierre Simon Laplace στο έργο του Theorie analytique des propabilitites (1812) κρίνει ως εξής την πιθανότητα ή μη των ιστορικών πληροφοριών:

«Έστω ότι ένα γεγονός μας παραδίδεται από 20 μάρτυρες εκ των οποίων ο πρώτος πληροφόρησε τον δεύτερο, ο δεύτερος τον τρίτο κ.ο.κ. Αν υποθέσουμε, τώρα, ότι η πιθανότητα κάθε μαρτυρίας είναι 9/10, έπεται ότι η πιθανότητα του γεγονότος είναι 1/8. Η απομείωση αυτή της πιθανότητας είναι ευθέως ανάλογη με την ελάττωση της σαφήνειας των αντικειμένων, όταν ανάμεσα στον παρατηρητή και σ’ αυτά παρεμβάλλονται πολλά κάτοπτρα- ακόμη κι ένας μικρός αριθμός κατόπτρων μπορεί να ελαττώσει την θέα κάποιου αντικειμένου που ένα και μόνο κάτοπτρο αρκεί για να το αντιληφθούμε με σαφήνεια. Η γνώμη μου είναι πως οι ιστορικοί δεν έχουν δείξει την δέουσα προσοχή σ’ αυτήν την απομείωση της πιθανότητας των πραγμάτων λόγω ακριβώς της διαδικασίας μετάδοσής τους από γενιά σε γενιά- ορισμένα ιστορικά γεγονότα -αληθινά, υποτίθεται- θα γίνουν αν μη τι άλλο αμφίβολα, ευθύς ως υποβληθούν σε έναν τέτοιο έλεγχο.»

Ένα τυχαίο παράδειγμα για την αβεβαιότητα και της απλούστερης ακόμα ιστορικής πληροφορίας: Διαθέτουμε μεγάλη βιβλιογραφία σχετικά με το χρώμα των ματιών και της γενειάδας του Ναπολέοντος Γ’· μολονότι, όμως, δεν πάνε πολλά χρόνια από τον θάνατο του εν λόγω αυτοκράτορα, μολονότι είναι ακόμη εν ζωή (1914) τόσο η χήρα του όσο και πολλά άλλα πρόσωπα που έζησαν δίπλα του, δεν έχει δοθεί οριστική απάντηση στο ερώτημα , για το χρώμα των ματιών και της γενειάδας του. Εμπεριστατωμένες έρευνες που περιελάμβαναν π.χ. την διάδοση φανταστικών ή πλαστών ειδήσεων και την παρατήρηση των νόμων της μεταβολής τους, έδειξαν πως στο υπέδαφος της επίγνωσης του πραγματικού εγκαταβιούν και δρουν ανεπίγνωστες δυνάμεις βουλητικές ή, τέλος πάντων, συμβαίνουν κάποιες αλλοιώσεις, παραχαράξεις ή διαστρεβλώσεις γεγονότων.

Εκτός αυτής της ροπής προς την κατά βούληση διασκευή της συνείδησης της ιστορικής πραγματικότητας, υπάρχει μια δεύτερη, σημαντικότερη και ανεξιχνίαστη ακόμη πηγή σκανδάλων: το πάθος να δώσεις υπόσταση και μορφή στα βιώματά σου. Αυτό το πάθος να θέλεις να δεις  κατ ‘ ιδίαν ή ενώπιον και άλλων— σχηματοποιημένο κάποιο βίωμα  στους δαιδάλους του οποίου βρέθηκες, είναι μάλιστα, κατά μέσο  όρο, εντονότερο από το ένστικτο της περιπέτειας, ακόμη και από  αυτό τούτο το βίωμα.

 

Κάποιος ιστορικός που πολέμησε εθελοντικά γράφει σχετικώς (Φθινόπωρο 1914):

«Παρατήρησα πως ακόμη και στις προσωπικές μας εμπειρίες δίνουμε περισσότερη βάση, όταν τις βλέπουμε τυπωμένες επάνω στο χαρτί-δεν είναι  μάλιστα όσοι περιμένουν τις επίσημες στρατιωτικές ανακοινώσεις ή τις εφημερίδες για να πληροφορηθούν τι τέλος πάντων πράγματι έπραξαν ή έπαθαν κι αυτά τα διατηρούν εφεξής μέσα  τους έτσι, όπως ακριβώς τα έχει καταγράψει ένας τυχαίος παρατηρητής. Η τάση να στρογγυλεύονται τα ιστορικά γεγονότα συχνά υποσκελίζει τα ίδια τα γεγονότα. Θα μπορούσε να έχει συμβεί  κάτι ή θα θέλαμε να έχει συμβεί κάτι, άρα έχει συμβεί!

Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος στενάζει περισσότερο από ποτέ κάτω από τον ζυγό των εφημερίδων κι ίσως τούτος ο πόλεμος να μη είναι παροδικό τους κατασκεύασμα… Όσο ευρεία αντίληψη κι αν διαθέτεις όσο αντικειμενικός κι αν είναι ο συμμετέχων σε ένα ιστορικό γεγονός, σε μία μεγάλη καταστροφή, σε ένα έγκλημα, σε μια κρίσιμη ενέργεια, πράγματι είναι πιο στενόμυαλος και πιο υποκειμενικός από ό,τι φανερώνεται στην ιστορική του μαρτυρία καθώς όποια και όσα προβλήματα, ταλαιπωρίες, κινδύνους, περιπέτειες κι αν βιώνει, δεν παύουν να είναι απλώς τα δικά του προβλήματα, κίνδυνοι, περιπέτειες; σε τελευταία, μάλιστα, ανάλυση την πλήρη ιστορική ευθύνη μπορεί να αναλάβει μόνον όποιο καταγράφει ψυχολογικά απλώς και βιογραφικά στοιχεία.

Η βιογραφία, όμως, ή η ψυχολογία δεν είναι ιστορία αλλά ως ιστορική πηγή συχνά υπονομεύει την προσπάθεια του ιστορικού να εξακριβώσει την ιστορική πραγματικότητα, είτε επειδή συγχέει  κι ασύγχυτα είτε επειδή απλοποιεί τα πολλαπλά… Όταν ένας στρατιώτης στον πόλεμο ή όταν το μέλος ενός μαζικού κινήματος, πράττει το χρέος του, ακόμη κι αν βρίσκεται στην κορυφή της ιεραρχίας, έχει τόσες μέριμνες, περισπασμούς, ασχολίες, ενδιαφέροντα -τα οποία πολλές φορές εξαντλούνται στην ικανοποίηση μιας στιγμιαίας ανάγκης, στην προστασία, αίφνης, από την βροχή, το κρύο ή την υγρασία, στον ύπνο, την τροφή, την πέψη- ώστε όντας εν ενεργεία να μη έχει περιθώρια για περισυλλογή, ενατένιση, αναλογισμό.

Γι’ αυτό και το Γενικό Επιτελείο ή οι εφημερίδες στα μετόπισθεν γνωρίζουν τα καθέκαστα του πολέμου πολύ καλύτερα από όσους βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Είναι εντελώς απίστευτο το πόσο λίγα πράγματα βλέπεις και βιώνεις στον πόλεμο, εκτός, φυσικά, από τα όσα τραβάς και υποφέρεις ο ίδιος προσωπικά. Ο πολεμιστής δεν ξέρει καν τι γίνεται σε απόσταση μιλίου βόρεια ή νότια από το σημείο που είναι ο ίδιος, πληροφορείται τα διατρέξαντα πάντοτε εκ των υστέρων και από απόντες. Είσαι τόσο απορροφημένος στον εαυτό σου, τόσο αφοσιωμένος στην «ρουτίνα την καθημερινή» ώστε δεν ξέρεις καλά-καλά ποιος είναι ο διπλανός σου που τον βλέπεις να ζη και να πεθαίνει.»

Δεδομένου ότι η στάση του καθενός είναι πέρα για πέρα εγωκεντρική  ισχύει εν τελεί για την ιστορική αλήθεια η παράδοξη πρόταση  ότι την πλέον αντικειμενική άποψη για την ιστορία σχηματίζει, ο πλέον αμέτοχος σ’ αυτήν. Η απάντηση που  δίνει ο ιστοριογράφος Έφορος στον Αλέξανδρο τον  Μέγα, όταν εκείνος τον καλεί να λάβει μέρος στην εκστρατεία του  ως αυτόπτης μάρτυς, είναι κάθε άλλο παρά επιπόλαια.

«Μόνο από το σπίτι μου μπορώ να γράψω την ιστορία σου».

Theodor Lessing, Ιστορία, Πώς τα παράλογα γίνονται λογικά