ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΣΟΦΟΚΛΗΣ - Φιλοκτήτης (1123-1168)

ΦΙ. οἴμοι μοι, καί που πολιᾶς [στρ. β]

πόντου θινὸς ἐφήμενος,
1125 γελᾷ μου, χερὶ πάλλων
τὰν ἐμὰν μελέου τροφάν,
τὰν οὐδείς ποτ᾽ ἐβάστασεν.
ὦ τόξον φίλον, ὦ φίλων
χειρῶν ἐκβεβιασμένον,
1130 ἦ που ἐλεινὸν ὁρᾷς, φρένας εἴ τινας
ἔχεις, τὸν Ἡράκλειον
†ἄθλιον† ὧδέ σοι
οὐκέτι χρησόμενον τὸ μεθύστερον
ἄλλου δ᾽ ἐν μεταλλαγᾷ
1135 πολυμηχάνου ἀνδρὸς ἐρέσσῃ,
ὁρῶν μὲν αἰσχρὰς ἀπάτας,
στυγνόν τε φῶτ᾽ ἐχθοδοπόν,
μυρία τ᾽ ἀθροῦν ἀνατέλ-
λονθ᾽ ὅσ᾽ ἐφ᾽ ἡμῖν κάκ᾽ ἐμήσαθ᾽ οὗτος.
1140 ΧΟ. ἀνδρός τοι τὸ μὲν εὖ δίκαιον εἰπεῖν,
εἰπόντος δὲ μὴ φθονερὰν
ἐξῶσαι γλώσσας ὀδύναν.
κεῖνος δ᾽ εἷς ἀπὸ πολλῶν
ταχθεὶς τοῦτ᾽ ἐφημοσύνᾳ
1145 κοινὰν ἤνυσεν ἐς φίλους ἀρωγάν.

ΦΙ. ὦ πταναὶ θῆραι χαροπῶν τ᾽ [ἀντ. β]
ἔθνη θηρῶν, οὓς ὅδ᾽ ἔχει
χῶρος οὐρεσιβώτας,
φυγᾷ μ᾽ οὐκέτ᾽ ἀπ᾽ αὐλίων
1150 πελᾶτ᾽· οὐ γὰρ ἔχω χεροῖν
τὰν πρόσθεν βελέων ἀλκάν,
ὦ δύστανος ἐγὼ τανῦν.
ἀλλ᾽ ἀνέδην ὅδε χῶρος ἐρύκεται,
οὐκέτι φοβητὸς ὑμῖν,
1155 ἕρπετε, νῦν καλὸν
ἀντίφονον κορέσαι στόμα πρὸς χάριν
ἐμᾶς σαρκὸς αἰόλας.
ἀπὸ γὰρ βίον αὐτίκα λείψω·
πόθεν γὰρ ἔσται βιοτά;
1160 τίς ὧδ᾽ ἐν αὔραις τρέφεται,
μηκέτι μηδενὸς κρατύ-
νων ὅσα πέμπει βιόδωρος αἶα;
ΧΟ. πρὸς θεῶν, εἴ τι σέβῃ, ξένον πέλασσον,
εὐνοίᾳ πάσᾳ πελάταν·
1165 ἀλλὰ γνῶθ᾽, εὖ γνῶθ᾽· ἐπὶ σοὶ
κῆρα τάνδ᾽ ἀποφεύγειν.
οἰκτρὰ γὰρ βόσκειν, ἀδαὴς δ᾽
ἔχειν μυρίον ἄχθος ᾧ ξυνοικεῖ.

***

ΦΙΛ. Ω καημός, καημός! και τώρα
καθισμένος κάπου σ᾽ ακροθαλασσιά
θα γελά με μένα
παίζοντας στα χέρια του τα τόξα,
τη δική μου του άθλιου τη ζωή,
που ποτέ δεν τ᾽ άγγιξε κανένας.
Ω ακριβή μου αγάπη, τόξο, που με βια
μεσ᾽ απ᾽ τα πιστά μου σ᾽ άρπαξαν τα χέρια!
Αχ! με πόσο θενα βλέπεις πόνο,
1130 αν μπορείς να αισθάνεσαι και συ,
του Ηρακλή τον άθλιο κληρονόμο,
που απ᾽ εδώ και μπρος δε θα σε
μεταχειριστεί·
σ᾽ άλλου χέρια τώρα, πολυμήχανου
π᾽ άλλαξες αφέντη, θα δουλεύεις
και τις άτιμες απάτες θεοκατάρατου
μισημένου εχθρού μου βλέπεις
και τα μύρια απ᾽ την αισχρή του την ψυχή
που γεννοβολά κακά για μένα
όσα δε φαντάστηκε κανείς.
1140 ΧΟΡ. Πρέπει ένας άντρας βέβαια καθαρά
να λέγει ό,τι πιστεύει για σωστό,
μα όταν το λέει και να μη
σπρώχνει απ᾽ τη γλώσσα του λόγια πικρά,
που μίσος θέλουνε γεννήσει.
Εκείνος ένας από τους πολλούς
ορίστηκε κι από δική τους προσταγή
σε τέλος έφερε δουλειά
που όλους θα να ᾽χει να ωφελήσει.

ΦΙΛ. Ω πουλιά του κυνηγιού
κι ω με τα σπιθάτα μάτια αγρίμια,
που στα κακοτράχαλα βουνά
ζείτε του νησιού,
πια από τη σπηλιά μου δε θα παίρνετε,
σα θα μ᾽ αντικρίζετε, φευγιό,
γιατί αχ τώρα εγώ ο βαριόμοιρος
τις σαΐτες που ήταν πριν η δύναμή μου
1150 πια στα χέρια δεν κρατώ·
μ᾽ ανεμπόδιστος κι ελεύτερος για σας
όλος θα ᾽ναι ο τόπος γύρω,
μήτε θα ᾽χετε κανένα φόβο πλιο.
Τρέχτε, τώρα είναι καλά
πίσω το αίμα σας να πάρετε
και το στόμα σας τις σάπιες σάρκες μου
να χορτάσει μια χαρά·
γρήγορα θ᾽ αφήσω τη ζωή, αφού πώς
1160 θα ᾽χω τη θροφή μου; ποιός μ᾽ αγέρα ζει
δίχως τίποτα στο χέρι να ᾽χει απ᾽ όσα
στέλλει η μάνα η γη;
ΧΟΡ. Έλα, σ᾽ ορκίζω στους θεούς,
αν κάπως με ψηφάς, έλα κοντά μου,
έτσι καθώς ήρθα κι εγώ
σε σένα μ᾽ όλη την καρδιά μου·
στο χέρι σου είναι, νιώσε το καλά,
ν᾽ απαλλαχτείς από τη μοίρα τη φριχτή,
που όσο καιρό αν τη βόσκεις, δε θα μάθει
τα μύρια να βαστά
που σέρνουνται μαζί της πάθη.

ΟΜΗΡΟΣ: Ἰλιάς (8.489-8.565)

Τρώων αὖτ᾽ ἀγορὴν ποιήσατο φαίδιμος Ἕκτωρ,

490 νόσφι νεῶν ἀγαγὼν ποταμῷ ἔπι δινήεντι,
ἐν καθαρῷ, ὅθι δὴ νεκύων διεφαίνετο χῶρος.
ἐξ ἵππων δ᾽ ἀποβάντες ἐπὶ χθόνα μῦθον ἄκουον,
τόν ῥ᾽ Ἕκτωρ ἀγόρευε Διῒ φίλος· ἐν δ᾽ ἄρα χειρὶ
ἔγχος ἔχ᾽ ἑνδεκάπηχυ· πάροιθε δὲ λάμπετο δουρὸς
495 αἰχμὴ χαλκείη, περὶ δὲ χρύσεος θέε πόρκης,
τῷ ὅ γ᾽ ἐρεισάμενος ἔπεα Τρώεσσι μετηύδα·
κέκλυτέ μευ, Τρῶες καὶ Δάρδανοι ἠδ᾽ ἐπίκουροι·
νῦν ἐφάμην νῆάς τ᾽ ὀλέσας καὶ πάντας Ἀχαιοὺς
ἂψ ἀπονοστήσειν προτὶ Ἴλιον ἠνεμόεσσαν·
500 ἀλλὰ πρὶν κνέφας ἦλθε, τὸ νῦν ἐσάωσε μάλιστα
Ἀργείους καὶ νῆας ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσης.
ἀλλ᾽ ἤτοι νῦν μὲν πειθώμεθα νυκτὶ μελαίνῃ
δόρπα τ᾽ ἐφοπλισόμεσθα· ἀτὰρ καλλίτριχας ἵππους
λύσαθ᾽ ὑπὲξ ὀχέων, παρὰ δέ σφισι βάλλετ᾽ ἐδωδήν·
505 ἐκ πόλιος δ᾽ ἄξεσθε βόας καὶ ἴφια μῆλα
καρπαλίμως, οἶνον δὲ μελίφρονα οἰνίζεσθε
σῖτόν τ᾽ ἐκ μεγάρων, ἐπὶ δὲ ξύλα πολλὰ λέγεσθε,
ὥς κεν παννύχιοι μέσφ᾽ ἠοῦς ἠριγενείης
καίωμεν πυρὰ πολλά, σέλας δ᾽ εἰς οὐρανὸν ἵκῃ,
510 μή πως καὶ διὰ νύκτα κάρη κομόωντες Ἀχαιοὶ
φεύγειν ὁρμήσωνται ἐπ᾽ εὐρέα νῶτα θαλάσσης.
μὴ μὰν ἀσπουδί γε νεῶν ἐπιβαῖεν ἕκηλοι,
ἀλλ᾽ ὥς τις τούτων γε βέλος καὶ οἴκοθι πέσσῃ,
βλήμενος ἢ ἰῷ ἢ ἔγχεϊ ὀξυόεντι
515 νηὸς ἐπιθρῴσκων, ἵνα τις στυγέῃσι καὶ ἄλλος
Τρωσὶν ἐφ᾽ ἱπποδάμοισι φέρειν πολύδακρυν Ἄρηα.
κήρυκες δ᾽ ἀνὰ ἄστυ Διῒ φίλοι ἀγγελλόντων
παῖδας πρωθήβας πολιοκροτάφους τε γέροντας
λέξασθαι περὶ ἄστυ θεοδμήτων ἐπὶ πύργων·
520 θηλύτεραι δὲ γυναῖκες ἐνὶ μεγάροισιν ἑκάστη
πῦρ μέγα καιόντων· φυλακὴ δέ τις ἔμπεδος ἔστω,
μὴ λόχος εἰσέλθῃσι πόλιν λαῶν ἀπεόντων.
ὧδ᾽ ἔστω, Τρῶες μεγαλήτορες, ὡς ἀγορεύω·
μῦθος δ᾽ ὃς μὲν νῦν ὑγιὴς εἰρημένος ἔστω,
525 τὸν δ᾽ ἠοῦς Τρώεσσι μεθ᾽ ἱπποδάμοις ἀγορεύσω.
ἔλπομαι εὐχόμενος Διί τ᾽ ἄλλοισίν τε θεοῖσιν
ἐξελάαν ἐνθένδε κύνας κηρεσσιφορήτους,
οὓς κῆρες φορέουσι μελαινάων ἐπὶ νηῶν.
ἀλλ᾽ ἤτοι ἐπὶ νυκτὶ φυλάξομεν ἡμέας αὐτούς,
530 πρῶϊ δ᾽ ὑπηοῖοι σὺν τεύχεσι θωρηχθέντες
νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇσιν ἐγείρομεν ὀξὺν Ἄρηα.
εἴσομαι εἴ κέ μ᾽ ὁ Τυδεΐδης κρατερὸς Διομήδης
πὰρ νηῶν πρὸς τεῖχος ἀπώσεται, ἦ κεν ἐγὼ τὸν
χαλκῷ δῃώσας ἔναρα βροτόεντα φέρωμαι.
535 αὔριον ἣν ἀρετὴν διαείσεται, εἴ κ᾽ ἐμὸν ἔγχος
μείνῃ ἐπερχόμενον· ἀλλ᾽ ἐν πρώτοισιν, ὀΐω,
κείσεται οὐτηθείς, πολέες δ᾽ ἀμφ᾽ αὐτὸν ἑταῖροι,
ἠελίου ἀνιόντος ἐς αὔριον· εἰ γὰρ ἐγὼν ὣς
εἴην ἀθάνατος καὶ ἀγήρως ἤματα πάντα,
540 τιοίμην δ᾽ ὡς τίετ᾽ Ἀθηναίη καὶ Ἀπόλλων,
ὡς νῦν ἡμέρη ἥδε κακὸν φέρει Ἀργείοισιν.»
Ὣς Ἕκτωρ ἀγόρευ᾽, ἐπὶ δὲ Τρῶες κελάδησαν.
οἱ δ᾽ ἵππους μὲν λῦσαν ὑπὸ ζυγοῦ ἱδρώοντας,
δῆσαν δ᾽ ἱμάντεσσι παρ᾽ ἅρμασιν οἷσιν ἕκαστος·
545 ἐκ πόλιος δ᾽ ἄξοντο βόας καὶ ἴφια μῆλα
καρπαλίμως, οἶνον δὲ μελίφρονα οἰνίζοντο,
σῖτόν τ᾽ ἐκ μεγάρων, ἐπὶ δὲ ξύλα πολλὰ λέγοντο.
[ἔρδον δ᾽ ἀθανάτοισι τεληέσσας ἑκατόμβας·]
κνίσην δ᾽ ἐκ πεδίου ἄνεμοι φέρον οὐρανὸν εἴσω
550 [ἡδεῖαν· τῆς δ᾽ οὔ τι θεοὶ μάκαρες δατέοντο,
οὐδ᾽ ἔθελον· μάλα γάρ σφιν ἀπήχθετο Ἴλιος ἱρὴ
καὶ Πρίαμος καὶ λαὸς ἐϋμμελίω Πριάμοιο].
Οἱ δὲ μέγα φρονέοντες ἐπὶ πτολέμοιο γεφύρας
ἥατο παννύχιοι, πυρὰ δέ σφισι καίετο πολλά.
555 ὡς δ᾽ ὅτ᾽ ἐν οὐρανῷ ἄστρα φαεινὴν ἀμφὶ σελήνην
φαίνετ᾽ ἀριπρεπέα, ὅτε τ᾽ ἔπλετο νήνεμος αἰθήρ·
ἔκ τ᾽ ἔφανεν πᾶσαι σκοπιαὶ καὶ πρώονες ἄκροι
καὶ νάπαι· οὐρανόθεν δ᾽ ἄρ᾽ ὑπερράγη ἄσπετος αἰθήρ,
πάντα δὲ εἴδεται ἄστρα, γέγηθε δέ τε φρένα ποιμήν·
560 τόσσα μεσηγὺ νεῶν ἠδὲ Ξάνθοιο ῥοάων
Τρώων καιόντων πυρὰ φαίνετο Ἰλιόθι πρό.
χίλι᾽ ἄρ᾽ ἐν πεδίῳ πυρὰ καίετο, πὰρ δὲ ἑκάστῳ
ἥατο πεντήκοντα σέλᾳ πυρὸς αἰθομένοιο.
ἵπποι δὲ κρῖ λευκὸν ἐρεπτόμενοι καὶ ὀλύρας
565 ἑσταότες παρ᾽ ὄχεσφιν ἐΰθρονον Ἠῶ μίμνον.

***

Ο Έκτωρ πάλιν σύνοδον συνάθροιζε των Τρώων
490 μακράν των πλοίων και σιμά στου ποταμού το ρεύμα,
που από νεκρούς ελεύθερος είχε απομείνει ο τόπος.
Από τ᾽ αμάξια εξέζεψαν και του Έκτορος του θείου
τον λόγον ακροάζονταν κι έσφιγγε αυτός στο χέρι
κοντάρι ενδεκάπηχο κι εμπρός σπιθοβολούσε
495 η χάλκιν᾽ άκρη και χρυσό την έδενε στεφάνι.
Σ᾽ εκείνο στηριζόμενος ομίλει προς τους Τρώας:
«Ακούτε, Τρώες, Δάρδανοι και όσ᾽ ήλθετε βοηθοί μας.
Τους Αχαιούς θαρρούσα εγώ να εξολοθρεύσω απόψε
όλους και τα καράβια τους, και στην ανεμισμένην
500 Ίλιον να γύρω νικητής· αλλ᾽ έσωσε το σκότος
αυτούς και τα καράβια τους στην άκραν της θαλάσσης.
Και τώρ᾽ ας υπακούσομεν κι εμείς στην μαύρην νύκτα.
Τον δείπνον ετοιμάσετε, και τα καλά πουλάρια
από τ᾽ αμάξια λύσετε και βάλετε τροφήν τους.
505 Βόδια κι ερίφια παχιά θα φέρετε απ᾽ την πόλιν
ογρήγορα κι ευφραντικό κρασί προμηθευθείτε
και άρτον απ᾽ τα σπίτια σας συνάξετε και ξύλα
πολλά διότι ολόνυκτα θα καίμε, ώσπου να φέξει,
πυρά πολλά που η λάμψις των θα φθάσει ως τον αιθέρα,
510 οι κομοφόροι Αχαιοί μήπως την νύκτα ορμήσουν
στα νώτα επάνω τα πλατιά της θάλασσας να φύγουν.
Μη τους αφήσουμ᾽ ήσυχοι ν᾽ ανέβουν στα καράβια,
αλλά και κάποιος απ᾽ αυτούς στο σπίτι του ας χωνεύει
την ακοντιά που θα ᾽λαβε πηδώντας εις το πλοίον·
515 ώστε και άλλοι στο εξής να φέρουν θα τρομάξουν
τον Άρην τον πολύθρονον στους ιπποδάμους Τρώας·
και οι κήρυκες οι σεβαστοί στην πόλιν ν᾽ αναγγείλουν.
Οι γέροντες οι ασπρόμαλλοι, τα ουράνια παλικάρια
στους πύργους, κτίσμα των θεών, να ξενυκτήσουν όλοι,
520 και οι γυναίκες σπίτι τους φωτιά πολλήν ας έχουν
αδιάκοπα, και ανύστακτη φρουρά να στέκει μήπως
ξάφνου στην πόλιν έμπει εχθρός, οι άνδρες ενώ λείπουν.
Ω Τρώες μεγαλόψυχοι, τούτα όπου λέγω ας γίνουν.
Και ιδού σας είπα ό,τι καλόν μού εφάνη δια την ώραν·
525 και άλλ᾽ άμα φέξει θέλ᾽ ειπώ των ιπποδάμων Τρώων.
Στον Δία και όλους τους θεούς εύχομ᾽ εγώ κι ελπίζω
εκείνα τα μοιρόφερτα σκυλιά να διώξω εδώθε
που οι Μοίρες έφεραν εδώ στα ολόμαυρα καράβια.
Την νύκτα να μην πάθομεν ωστόσο ας φυλαχτούμε·
530 και αύριο τα χαράματα με τ᾽ άρματα ας χυθούμε
τον Άρην τον ορμητικόν να εγείρομεν στα πλοία·
θα δοκιμάσω αν ο δεινός Τυδείδης με θα διώξει
στο τείχος απ΄ τα πλοία των ή εγώ θενά του σχίσω
το στήθος κι αιματόβρεκτα θα πάρω τ᾽ άρματά του.
535 Και αύριον την ανδρείαν του θα μάθει, αν θα υπομείνει
της λόγχης μου το κίνημα. Θα πέσει, θαρρώ, πρώτος
από το χέρι μου και αυτός και των συντρόφων πλήθος
ο ήλιος άμα σηκωθεί· και ομοίως να ημπορούσα
αθάνατος και αγέραστος να είμαι στον αιώνα
540 και να τιμώμαι ως η Αθηνά δοξάζεται και ο Φοίβος,
όσο κακή των Αχαιών τούτων θα φέξ᾽ η ημέρα».
Ο Έκτωρ είπε, κι έκαμαν αλαλαγμόν οι Τρώες·
τότ᾽ έλυσαν απ᾽ τον ζυγόν τους ιδρωμένους ίππους
και με λουριά τους πρόσδεσαν στες άμαξες πλησίον·
545 από την πόλιν έφεραν ερίφια και μοσχάρια
ογρήγορα, κι ευφραντικό κρασί προμηθευθήκαν
και άρτον απ᾽ τα σπίτια τους και πολλά ξύλα εκόψαν·
κι επρόσφεραν προς τους θεούς εξαίσιες εκατόμβες,
και ανέβαζαν οι άνεμοι στον ουρανόν την κνίσαν
550 γλυκείαν· αλλ᾽ οι μάκαρες θεοί δεν την δεχόνταν
ποσώς, ότι απεστρέφοντο την Ίλιον την αγίαν,
τον Πρίαμον και τον λαόν του δυνατού Πριάμου
και αυτοί με μέγα φρόνημα στες τάξες του πολέμου
εκάθοντο και ολονυκτίς πολλά πυρά εκαίαν.
555 Και ως τ᾽ άστρα, οπού σπιθοβολούν σ᾽ ανάνεμον αιθέρα
χαριτωμένα ολόγυρα στην φωτεινήν σελήνην —
φαίνεται κάθε κορυφή, καθ᾽ άκρη, κάθε πλάγι,
ως άνοιξε απ᾽ τον ουρανόν απέραντος αιθέρας,
που τ᾽ άστρα όλα εφανέρωσε και χαίρονται οι ποιμένες·
560 τόσ᾽ άστραφταν στην Ίλιον εμπρός πυρά που εκαίαν
οι Τρώες τότε ανάμεσα στον Ξάνθον και στα πλοία.
Χίλια στον κάμπον καίονταν πυρά και στο καθένα
άνδρες στην λάμψιν του πυρός εκάθηντο πενήντα.
Κι οι ίπποι ορθοί στες άμαξες σιμά κριθάρι ετρώγαν
565 και την καλόθρονην Ηώ να φθάσει επεριμέναν.

Είναι ο οργασμός μια ανταλλακτική εμπειρία;

Γνωρίζεις έναν άνθρωπο που σου αρέσει. Μιλάτε, συνδέεστε και φτάνετε στη φάση του σεξ. Σου αρέσει, του/της αρέσεις και η σεξουαλική επαφή είναι ικανοποιητική και απολαυστική για τους δυο σας. Όμως εκείνος εκσπερμάτiσε μόνο μία φορά, ενώ εσύ ήρθες σε οργασμό παραπάνω φορές.

Και τι συμβαίνει αναρωτιέσαι; Δεν τον νοιάζει, δε του αρέσεις; Δεν τον ευχαριστεί η σεξουαλική σας επαφή κι ο τρόπος που εκφράζεστε κατά τη διάρκεια αυτής; Κάτι τον χάλασε; Τι μπορεί να πήγε στραβά; Γιατί να μην θέλει να βιώσει τον οργασμό περισσότερες φορές; Μήπως εσύ δεν έκανες κάτι καλά; Μήπως βαρέθηκε;

Ανεξάντλητα ερωτήματα που μπορεί να στριφογυρίζουν μέσα στο μυαλό σου. Τι να συμβαίνει άραγε;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο κάθε άνθρωπος ανακαλύπτει τον εαυτό του και την σεξουαλικότητα του αρχικά μόνος του. Ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού μία από τις βασικές φάσεις της ανάπτυξης στην εφηβεία σχετίζεται με τον αυνανισμό.

Ο αυνανισμός είναι μία ατομική δραστηριότητα, πολύ προσωπική και δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος ή ενδεδειγμένος τρόπος που πρέπει ένας άνθρωπος να αυνανίζεται. Ο κάθε άνθρωπος θα βρει την δική του ταυτότητα και σε αυτό. Ενδέχεται ο τρόπος αυνανισμού να δημιουργήσει δυσκολία οργασμού, ειδικά στον άνδρα, μέσα στη δυάδα λόγω μεγάλης απόκλισης του τρόπου ερεθισμού στην αυτοϊκανοποίηση σε σχέση με τον ερεθισμό που βιώνει ο άντρας κατά τη διάρκεια διείσδυσης στο κόλπο της γυναίκας ή όταν εκείνη τον ερεθίζει απτικά ή μέσω στοματικού σεξ, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητο ότι θα συμβεί.

Η σεξουαλική επαφή έρχεται να ενώσει δυο ανθρώπους που ο καθένας έχει μάθει να λειτουργεί με τον εαυτό του με έναν συγκεκριμένο τρόπο, όπως και με συγκεκριμένο τρόπο σε προηγούμενες σχέσεις.

Οι πρώτες επαφές μπορεί να είναι αναγνωριστικές και διερευνητικές και δεν μπορούν όλοι να αφεθούν και να λειτουργήσουν αυθόρμητα και απρόσκοπτα από την πρώτη στιγμή.

Αυτό σημαίνει ότι ο κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη το δικό του χρόνο, τον δικό του ρυθμό ώστε να ανοιχθεί στη σεξουαλική σχέση, όπως χρειάζεται χρόνο να ανοιχθεί και στα υπόλοιπα κομμάτια της σχέσης. Εξάλλου μη ξεχνάμε ότι η σχέση είναι μία εντός και εκτός της σεξουαλικής πράξης και το ένα κομμάτι της σχέσης είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το άλλο.

Τι σημαίνει το να μην έρθει σε οργασμό ο ένας όσες φορές έρχεται και ο άλλος;

Σε πρώτη φάση να επισημάνουμε ότι η κορύφωση του οργασμού δεν έρχεται μόνο από την διεισδυτική επαφή, δηλαδή όταν το πέος εισέρχεται στον κόλπο ή στον πρωκτό, αλλά και από αυτό που ονομάζουμε προκαταρκτικά χάδια που μπορεί να αφορούν χάδια στην γεννητική περιοχή ή στους μαστούς ή/και το στοματικό σεξ. Αυτό σημαίνει ότι ο οργασμός των δυο συντρόφων δεν είναι απαραιτήτως ταυτόχρονος, κάτι που μπορεί επίσης να ισχύει και στη διεισδυτική επαφή που δεν είναι δεδομένο ότι οι δύο σύντροφοι θα ολοκληρώσουν μαζί ή/και ταυτόχρονα.

Άρα, ήδη παρατηρούμε ότι ο οργασμός μπορεί να έρθει με διάφορους τρόπους και σε διάφορες φάσεις της σεξουαλικής δραστηριότητας δύο ανθρώπων. Αυτομάτως αυτό μας βοηθά να κατανοήσουμε ότι η σεξουαλική επαφή έχει μία ροή που την ορίζει το ζεύγος των εραστών και δεν προϋποθέτει την ταυτόχρονη και ίση σε αριθμό επίτευξη οργασμού και από τους δύο.

Η σεξουαλική δραστηριότητα είναι ένα όμορφο παιχνίδι και όχι διαγωνισμός.

Η απόλαυση, ευχαρίστηση και ικανοποίηση δεν έρχεται μόνο από την προσωπική οργασμική κορύφωση του κάθε συντρόφου. Επιτυγχάνεται και από την αίσθηση ότι ο/η σύντροφος μου φτάνει σε οργασμό μέσα από αυτό που εγώ προσφέρω, εγώ πράττω και με ευχαριστεί να τον βλέπω να βιώνει τον οργασμό ακόμα κι αν δε συμβαίνει σε εμένα τις ίδιες αριθμητικά φορές ή/και συγχρόνως.

Αν το μοτίβο ενός ζεύγους εραστών/συντρόφων είναι να κορυφώνει ο ένας πολλές φορές και ο άλλος λιγότερες ή μία φορά, τότε αυτό αν αποτελεί απορία ή πρόβλημα για τον άλλον μπορεί να συζητηθεί σαν προβληματισμός αλλά όχι σαν σημαντικό σεξουαλικό πρόβλημα καθώς αν δεν αποτελεί πρόβλημα για το ίδιο το άτομο που κορυφώνει λιγότερες φορές δεν μιλάμε σίγουρα για μια σεξουαλική διαταραχή.

Αν το πρόβλημα υφίσταται μόνο ως πρόβλημα «ανισότητας» τότε είναι κάτι που πρέπει να συζητηθεί από το ζεύγος και να διερευνηθεί

1. εάν αυτό οφείλεται στην απουσία επαρκούς σύνδεσης των σεξουαλικών συντρόφων, ή στην επάρκεια του ενός λιγότερων οργασμών σε σύγκριση με τον άλλον και τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τον άλλο σύντροφο, πως τον κάνει να νιώθει, ή

2. εάν αυτό οφείλεται σε κάποια σεξουαλική διαταραχή (π.χ. μειωμένη επιθυμία άρα και μειωμένες οι φορές που το άτομο θα μπει στο σεξουαλικό παιχνίδι/δραστηριότητα άρα και οργασμού, διαταραχή στην στύση: μία πιθανή δυσκολία απόκτησης στύσης σε δεύτερο χρόνο δεν επιτρέπει και το επόμενο στάδιο της σεξουαλικής λειτουργίας που είναι ο οργασμός δηλαδή η εκσπερμάτωση μαζί, άρα ο άντρας αποφεύγει γενικά να προσπαθήσει να διεγερθεί και στρέφεται περισσότερο με άλλους τρόπους προς την ικανοποίηση του/της συντρόφου, διαταραχή στην εκσπερμάτιση: ένας άντρας με ανεσταλμένη εκσπερμάτιση θα δυσκολευτεί ακόμα περισσότερο ή και δε θα επιθυμεί, λόγω της μεγάλης διάρκειας της φάσης της διέγερσης, δηλαδή της στύσης και του πολύωρου ερεθισμού του πέους με στόχο την εκσπερμάτιση, να εκσπερματώσει δεύτερη φορά ή και παραπάνω).

Η συζήτηση και η ανοιχτή σκέψη είναι πάντα δύο πολύ βασικοί παράγοντες στην κατανόηση του ενός από τον άλλον και στην επεξήγηση και επίλυση οποιουδήποτε ζητήματος υπάρχει στην σεξουαλική αλλά και στην γενικότερη σχέση.

Ψεύτικοι άνθρωποι σε ψεύτικες σχέσεις

Άνθρωποι που έρχονται και φεύγουν σαν αέρας, που είναι και δεν είναι εδώ, που θέλουν να είναι παντού και στην πραγματικότητα πουθενά, αλλά που το πιο σημαντικό που θέλουν είναι να φαίνονται παντού.

Άνθρωποι που πείθουν τον εαυτό τους ότι είναι καλά μέσα σε μη πραγματικές σχέσεις.

Μια πλάνη στην οποία έχεις ανάγκη να πιστέψεις, να τραφείς ή να νιώσεις για λίγο καλά.

Σχέση που στηρίζεται μόνο στα λόγια, στον τρόπο που φαίνεται η σχέση προς τα έξω, στο φαίνεσθαι, στην εικόνα που έχουν οι άλλοι.

Όλη η ενέργεια αφιερώνεται σε αυτά τα πράγματα.

Οι ψεύτικοι άνθρωποι έχουν μια εικόνα που κάνουν τα πάντα να τη διατηρήσουν. Οι σχέσεις τους είναι μέρος αυτής της εικόνας.

Πόσο θέλεις να είσαι ένας από αυτούς ή πόσο τους μοιάζεις;

Σε μια ψεύτικη σχέση δεν υπάρχει πραγματική επικοινωνία, ακόμα κι όταν «επικοινωνείς» με τον άλλο, δεν υπάρχει σημείο επαφής, νιώθεις ένα άδειασμα, ένα κενό, μια απογοήτευση, παρά ένα γέμισμα και μια συναισθηματική εξέλιξη.

Η απόσταση της μη πραγματικότητας δημιουργεί ένα τεράστιο χάσμα, που δεν μπορεί να ξεπεραστεί ώστε να υπάρξει μια αληθινή επαφή και επικοινωνία.

Σε μια κοινωνία που επιτυχώς καλλιεργεί έναν επιφανειακό υλιστικό τρόπο ζωής, το πιο σημαντικό για τις σχέσεις είναι το πώς φαίνονται παρά το πώς πραγματικά είναι. Δεν έχει σημασία τι θέλω αλλά το πώς θα αξιολογήσουν οι άλλοι τις επιλογές μου.

Είναι τόσο εύκολο να πείσεις τους άλλους ότι είσαι καλά και είναι τόσο εύκολο να ξεγελάσεις τον εαυτό σου ότι η εικόνα σου είναι ότι πιο σημαντικό υπάρχει.

Τι σημασία έχει τι νιώθεις, πώς νιώθεις, ποιος νοιάζεται για το πώς είσαι μέσα σου;

Και ποιος περιμένεις να νοιαστεί αν εσύ ο ίδιος ασχολείσαι μόνο με το τι θα δείξεις στους άλλους.

Τι σε νοιάζει περισσότερο: πώς είσαι και ποιος είσαι; Ή πώς παρουσιάζεσαι ότι είσαι και ποιος φαίνεσαι ότι είσαι;

Τι θέλεις να είναι πιο σημαντικό και τι αποτελεί προτεραιότητα για σένα;

Ασχολήσου λίγο ακόμα με την εικόνα σου. Σίγουρα θα ξεχάσεις ποιος είσαι και τι θέλεις, όμως, θα καταφέρεις να ασχοληθούν μαζί σου και όλοι αυτοί που ασχολούνται με τη δική τους εικόνα και κάποια στιγμή που έχουν πλέον πείσει τους άλλους ότι είναι καλά δεν τους μένει παρά να «βοηθήσουν» και τους άλλους να φτιάξουν την εικόνα τους, να γίνουν το ίδιο «πετυχημένοι» με αυτούς.

Πήγαινε να σου δείξουν πώς τα κατάφεραν, θαύμασέ τους και ευχήσου να τους μοιάσεις. Ίσως, κάποια στιγμή καταλάβεις ότι θα χρειαστεί να πεις ψέματα και στον ίδιο σου τον εαυτό, να τον παραμυθιάσεις ότι αυτό θέλεις, ότι έτσι θέλεις να είσαι και ότι και οι άλλοι έτσι σε θέλουν. Τι ευτυχία;

Ναι, τα κατάφερες... Να γίνεις ένας ψεύτικος άνθρωπος, ομοίωμα αυτών που θαυμάζεις και σ’ έπεισαν ότι είναι τόσο ευτυχισμένοι και για να επιβιώσεις δέχτηκες να κάνεις και ψεύτικες σχέσεις...

Πολύ προσπάθεια για το τίποτα...

Συνέχισε να παραμυθιάζεις τον εαυτό σου ότι είσαι καλά και ότι οι σχέσεις σου είναι καλές και σε θαυμάζουν και οι άλλοι για αυτό και όλοι θα είμαστε ευτυχισμένοι. Η εικόνα μετράει.

Τι σημασία έχει αν δεν σε βλέπει καν ο άλλος, αν δεν σε ξέρει καθόλου. Σημασία έχει να δίνεις καλή εντύπωση στους άλλους ότι έχεις πετύχει στη ζωή σου, στις σχέσεις σου, στην καριέρα σου, σε όλα...

Ασχολήσου, λοιπόν, λίγο ακόμα με την εικόνα σου... γυάλισέ την, κάν’ την να αστράφτει και όταν όλοι βλέπουν αυτή την εικόνα απόλαυσέ το.

Ποιος νοιάζεται αν νιώθεις άδειος, αν νιώθεις ότι χάνεις τον εαυτό σου, ότι δεν ζεις πραγματικά;

Ποιος νοιάζεται αν δεν εξελίσσεσαι σαν άνθρωπος, αν δεν σε γεμίζει αυτό;

Ποιος περιμένεις να νοιαστεί όταν εσύ ο ίδιος δεν το κάνεις;

Όταν περάσουν τα χρόνια ίσως συνειδητοποιήσεις ότι ήσουν τόσο αφοσιωμένος με την εικόνα σου που ξέχασες να ζήσεις, ήταν τόσο επιφανειακά όλα που δεν κατάφεραν να σε αγγίξουν, να σε κάνουν να προχωρήσεις, να γνωρίσεις τους άλλους και να σε γνωρίσουν, αλλά και να γνωρίσεις εσύ τον εαυτό σου.

Αν το πιο σημαντικό για εσένα είναι τι εντύπωση θα δώσεις στους άλλους κι αν κάνεις τα πάντα για αυτό ίσως παραμελείς λίγο τον εαυτό σου, τον πραγματικό σου εαυτό, αυτόν που δεν ενδιαφέρεται για την εικόνα που θα σχηματίσουν οι άλλοι για αυτόν, αλλά για το τι πραγματικά θέλει, που θέλει να είναι και με ποιους...

Η κοινωνία είναι έτοιμη για όσους τολμούν να την αλλάξουν

«Δεν έφτασε η κατάλληλη στιγμή».

«Η κοινωνία δεν είναι έτοιμη».

«Περίμενε λίγο».

Ναι, ας περιμένουμε. Να σταυρώσουμε τα χέρια και να καθίσουμε αναπαυτικά στην πολυθρόνα. Να ανοίξουμε την τηλεόραση, να μασουλήσουμε τα τσιπς μας.

«Η κοινωνία δεν είναι έτοιμη».

Να το επαναλάβουμε πολλές φορές, μήπως και το εμπεδώσουμε. Γιατί λοιπόν να σκάμε; Μην την πιέσουμε και μας αγχωθεί προπαντός. Να την αφήσουμε να πάρει τον χρόνο της. Να απολαύσει το χαλαρωτικό της αφρόλουτρο, να φορέσει τα καλά της, να ψεκαστεί και με την ακριβή της κολόνια.

Μέχρι τότε παρακαλούνται να κρατήσουν την αναπνοή τους όσοι εμπιστεύονται την αξιοπρέπειά τους στα σωστά αντανακλαστικά της. Γιατί αυτή δεν μπορεί. Δε νιώθει ψυχολογικά ασφαλής να δεχτεί τις υιοθεσίες παιδιών από ομοφυλόφιλους. Προτιμάει να τα αφήνει να μεγαλώνουν σε συνθήκες εξαθλίωσης προφανώς. Η ίσως τρέφει μια παραπάνω εκτίμηση στα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια, όσο βουτηγμένα στα συμπλέγματα κατωτερότητας και αν τυγχάνει να βρίσκονται.

Μυστήριο τρένο τελικά η κοινωνία. Δεν αισθάνεται «σε φάση» να αναγνωρίσει τους μετανάστες ως ισότιμα μέλη της. Επίσης, στο στομάχι της κάθονται τα πνεύματα αντιλογίας. Αν της πάνε και πολύ κόντρα τους κολλάει την ετικέτα «ανισόρροποι», αφοπλίζοντάς τους ολοκληρωτικά.

Θα περιμένουμε για πολύ ακόμη ή θα σηκωθούμε από την πολυθρόνα του ωχαδερφισμού; Η κοινωνία ήμασταν πάντα εμείς. Θα την πάρουμε από το χέρι, βαδίζοντας συντροφιά της έναν διαφορετικό δρόμο; Εκεί όπου οι άνθρωποι δε διακρίνονται σε «κανονικούς» και μη και η αγάπη θριαμβεύει, εκεί μόνο θα καταφέρουμε να συναντηθούμε. Εκεί όπου η παραβίαση της δημοκρατίας δεν αποσιωπάται ενοχικά και η ελευθερία δεν ανέχεται απειλές, θα εδραιώσουμε τη νέα εποχή.

Όμως πρέπει να αποχωριστούμε την πολυθρόνα μας. Σήμερα κιόλας. Να πάψουμε να σηκώνουμε αδιάφορα τους ώμους σε όσα εγκλήματα συντελούνται μπροστά στα ίδια μας τα μάτια. Να μιλήσουμε. Αν χρειαστεί και να φωνάξουμε. Να βιώσουμε μια ατομική επανάσταση, μια καθηλωτική υπέρβαση του φόβου.

Τώρα είναι η στιγμή να διεκδικήσουμε το όνειρο, να ερωτευτούμε την ελεύθερη εκδοχή μας, να κόψουμε τα δεσμά με σχέσεις συνήθειας και εργασίες ρουτίνας. Τώρα είναι η ώρα να πετάξουμε, τώρα που πια δεν φοβόμαστε τι θα απογίνουμε δίχως τα δανεικά φτερά μας.

Η κοινωνία κρατάει μια βαλίτσα με τα πιο όμορφα ρούχα στα χέρια της, ικετεύοντας για ένα νεύμα μας. Μα δε τη βλέπουμε.

Αντίθετα, παρακολουθούμε τις εξελίξεις, τρώγοντας και πάλι τα αγαπημένα μας τσιπς.

Άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα κάθε μέρα.

«Δεν βαριέσαι, η οικογένειά μου να είναι καλά» μουρμουρίζουμε.

Τα επαγγελματικά σωματεία απεργούν, διεκδικώντας θεμελιώδη τους δικαιώματα.

«Δε θα συμμετέχω, δεν με αφορά η γκρίνια τους. Μόνο προβλήματα να δημιουργούν ξέρουν» σχολιάζουμε.

Και εκείνος στο φιλικό τραπέζι που χαρακτήρισε τους ομοφυλόφιλους «ανώμαλους» και δεν αντιδράσαμε;

«Έλα καημένη μου, την άποψη του εξέφρασε απλώς ο άνθρωπος. Ακονίζεις τα νύχια σου για καβγά μου φαίνεται».

Κάποια μέρα απειλούν και το κεραμίδι μας. Αλλά κανείς δεν σηκώνεται από την πολυθρόνα του για χάρη μας. Γιατί τόσα χρόνια περιμέναμε την κοινωνία να ωριμάσει όμως κουράγιο δεν βρίσκαμε να την αλλάξουμε. Η αδικία δε νοείται αδικία μονάχα όταν μας αφορά. Και ο ρατσισμός δε γνωρίζει ποσοστά. Δεν είναι εντάξει να είμαστε 30% επειδή ξέρουμε έναν που αγγίζει το 70%.

Το σκοτάδι του διπλανού δεν απενεχοποιεί τις δικές μας σκιές.

Θα ανάψουμε επιτέλους το φως της ευθύνης; Θα υψώσουμε το ανάστημά μας; Θα πάψουμε να συμμετέχουμε στην ορχήστρα ενός συστήματος που παίζει με ξεκούρδιστα μουσικά όργανα; Οι κοινωνίες ανέκαθεν δηλώναν έτοιμες για τους θαρραλέους επαναστάτες, για τους ορκισμένους εραστές της ζωής και τους αθεράπευτους ποιητές της αλήθειας. Και μάλιστα τους ακολουθούσαν πιστά, πραγματοποιώντας τις συγκινητικότερες υπερβάσεις για χάρη τους.

Οποιαδήποτε κομβική στροφή του θνητού πεπρωμένου υπήρξε απόρροια τόλμης και πρωτοπορίας, ασυμβίβαστης σκέψης και αποφασιστικής δράσης. Εκείνοι που έσπασαν τη σιωπή, μας εξασφάλισαν την πολιτική ψήφο, απελευθέρωσαν τους έγχρωμους από τη δουλεία, τις γυναίκες από την πατριαρχική δυναστεία, τους ομοφυλόφιλους από τον χλευασμό. Και ίσως από ψηλά να μας κοιτούν και τώρα, περιμένοντας το δικό μας ιστορικό σινιάλο και προσδοκώντας μια κοινωνία έτοιμη απλώς για ανθρώπους.

Η σκοτεινή πλευρά της πνευματικότητας

Νομίζω πως είναι σαφές ότι η πνευματικότητα είναι όντως κάτι καλό. Το πρόβλημα είναι ότι κάποιοι άνθρωποι μπορούν να εισέλθουν στον πνευματικό κόσμο με μια προκατειλημμένη εσφαλμένη αντίληψη ότι πρόκειται να είναι μια ολοκληρωτική θετική εμπειρία.

Η πνευματικότητα δεν είναι ένα πράγμα και μπορεί να εκφρασθεί με πολλαπλούς τρόπους. Κάποιοι θα βρουν την διαφώτιση μέσω της δουλειάς τους, άλλοι μέσω της θρησκείας, άλλοι μέσω των πνευματικών ασκήσεων όπως ο διαλογισμός και η γιόγκα, άλλοι με τη χρήση ψυχεδελικών και άλλοι εκφράζοντας τον εαυτό τους με θετικούς τρόπους όπως μέσω της ευγένειας, της συμπόνιας και της αγάπης. Ανεξάρτητα από το πώς θα βρείτε την πνευματικότητα μέσα σας, δεν υπάρχει σωστός τρόπος για να το κάνετε.

Τι είναι η πνευματικότητα; Η πνευματικότητα είναι ένας πολύ παρεξηγημένος όρος, κάποιοι την εξισώνουν με την θρησκεία και ενώ μπορούν να συνδεθούν δεν είναι κάτι αποκλειστικά θρησκευτικό.

Το πνεύμα είναι η ουσία του ατόμου, αυτό το άπιαστο πράγμα μέσα μας που μας κάνει να συμπεριφερόμαστε με συγκεκριμένους τρόπους. Όταν το μυαλό είναι ήσυχο και όλα είναι γαλήνια, αυτό είναι ό, τι έχει απομείνει από το πνεύμα.

Έχετε 4 επίπεδα υγείας – την σωματική, την συναισθηματική, την ψυχική και την πνευματική. Όλα εκτός από το πνεύμα είναι εύκολο να καθοριστούν, να μετρηθούν και να εξηγηθούν. Η πνευματική πλευρά των πραγμάτων είναι πάντα λίγο πιο μυστηριώδης και δύσκολο να εξηγηθεί σε μια πρόταση, αλλά εξακολουθεί να είναι αληθινή.

Ένα πράγμα που υπάρχει σε όλες τις πνευματικές πρακτικές είναι η συνείδηση. Η συνείδηση είναι δύσκολο να οριστεί όπως και η πνευματικότητα καθώς και αυτή δεν είναι ένα πράγμα, αλλά για να κάνουμε τα πράγματα απλά, η συνείδηση σε ατομικό επίπεδο είναι η επίγνωση σας για ένα πράγμα, ακόμα και αν αυτό το πράγμα δεν είναι τίποτα.

Ένα από τα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν ως αποτέλεσμα της διεύρυνσης της συνείδησης ή της επίγνωσης είναι ένα δυνατό χαστούκι από την πραγματικότητα. Είναι σχεδόν σαν το Μάτριξ όταν ο Μορφέας προσφέρει στον Νίο το κόκκινο ή το μπλε χάπι. Μόλις πάρετε αυτό το κόκκινο χάπι η πραγματικότητα μπορεί να είναι δύσκολο να κατανοηθεί.

Η πνευματική πρακτική και η διεύρυνση της συνείδησης σας είναι σαν να διαλύετε ένα εμπόδιο που έχει αναπτυχθεί αργά στην παιδική και ενήλικη ζωή σας – μέσω της εκπαίδευσης, των προσδοκιών της κοινωνίας, της οικογένειας και των φίλων.

Μόλις αυτό το εμπόδιο διαλυθεί, ανοίγει η πόρτα για όλα τα καλά που υπάρχουν, αλλά επίσης και για την σκοτεινή πλευρά του κόσμου.

Πρώτον, αν κοιτάξετε τη συλλογική συνείδηση θα δείτε πολλή δυσαρμονία ανάμεσα στους ανθρώπους. Καθώς περπατάτε στον δρόμο θα δείτε τον πόνο τον ανθρώπων και σε παγκόσμια κλίμακα θα δείτε πόσο φρικτοί και βασανιστικοί είναι οι πόλεμοι. Όχι ότι πριν δεν βλέπατε κάποια από αυτά, αλλά μόλις αφυπνιστείτε είναι δύσκολο να τα αγνοήσετε.

Το δεύτερο είναι η ατομική σας συνείδηση. Μόλις ενεργοποιηθεί αυτή η πνευματική συνείδηση είναι σαν να κρατάτε έναν καθρέφτη και ενώ σας βοηθά να δείτε το καλό στον εαυτό σας και στους άλλους, μπορεί επίσης να σας βοηθήσει να δείτε τα λάθη που κάνετε και που πάτε λάθος.

Η πνευματικότητα σας κάνει να αντιμετωπίσετε τα ελαττώματα σας, τον πόνο που έχετε προκαλέσει και την αρνητικότητα που βρίσκεται μέσα σας. Μερικές φορές μπορεί να σας κάνει να αμφισβητήσετε το ποιοι είστε και το τι υπερασπίζεστε. Επίσης σας βοηθά να συνειδητοποιήσετε τον πόνο που είχατε κρύψει και κάποιες φορές είναι πολλά για να τα αντέξετε.

Ένα από τα πράγματα που είναι συνηθισμένο κατά την εμπειρία είναι ένα αρχικό συναίσθημα ευφορίας όταν φτάσετε ένα συγκεκριμένο επίπεδο πνευματικής ανάπτυξης και ενώ αυτό το συναίσθημα είναι σπουδαίο συχνά μπορεί να σας δημιουργήσει μη ρεαλιστικές προσδοκίες για τον εαυτό σας και για τους άλλους.

Για κάποιους, θα εκδηλωθεί ως την προσδοκία να κατανοήσουν οι άλλοι την πρόοδο σας. Ενώ είναι καλό να έχετε ανθρώπους γύρω σας που βρίσκονται σε παρόμοια πορεία, είναι ένα ολοκληρωτικά ατομικό ταξίδι.

Μια άλλη εσφαλμένη αντίληψη είναι πως η πνευματική αφύπνιση είναι ο τελικός στόχος, ενώ στην πραγματικότητα είναι απλώς η αρχή. Είναι σαν να αιχμαλωτίζετε ένα λιοντάρι και να περιμένετε να είναι ήμερο. Πρέπει να φροντίσετε το πνεύμα σας και να συνεχίσετε να κάνετε ερωτήσεις. Μερικές φορές, δεν θα σας αρέσουν οι απαντήσεις και άλλες φορές δεν θα είναι πάντα ξεκάθαρες, αλλά αν επιμείνετε θα βρείτε αυτό που αναζητάτε.

Ο δρόμος της πνευματικότητας μπορεί να είναι το πιο δύσκολο πράγμα με την μεγαλύτερη ανταμοιβή που θα κάνετε ποτέ και είναι σημαντικό να μην κολλήσετε στην παρούσα κατάσταση σας. Συνήθως θα βρείτε τις τελείες για να τις ενώσετε και τίποτα από όσα έχετε κάνει δεν είναι άσκοπο.

Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που μπορείτε να κάνετε για να περιορίσετε το στρες και το άγχος είναι να εμπιστευθείτε την διαδικασία και να ξέρετε πως αν συνεχίσετε να προχωράτε προς τους στόχους σας το μόνο πράγμα που θα σταθεί εμπόδιο στον δρόμο είναι ο χρόνος ή η απόφαση σας να εγκαταλείψετε.

Όταν μπορέσετε να διαχωρίσετε το σκοτάδι, που όλοι έχουμε, από το Ερεβοκτόνο φως και κατανοήσετε ότι και τα δύο είναι φυσιολογικά και απαραίτητα, θα κάνει τον δρόμο πολύ λιγότερο δύσκολο. Διαφορετικές καταστάσεις του μυαλού εξυπηρετούν διαφορετικούς σκοπούς. Όταν γνωρίσετε τους δικούς σας συναισθηματικούς κύκλους και το πώς σας επηρεάζουν, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε αυτές τις καταστάσεις για να λειτουργείτε στο έπακρο.

Τελικά, η συνειδητή προσπάθεια για να αναπτυχθείτε πνευματικά είναι η καλύτερη απόφαση που θα μπορούσατε να κάνετε. Η πνευματικότητα θα σας ενημερώσει για την αλήθεια (θετική ή αρνητική) και μόλις μπορέσετε να αντιμετωπίσετε αυτή την αλήθεια στη ζωή σας, η ανάπτυξη θα είναι αναπόφευκτη!

Ο άνθρωπος που δεν έχει επαφή με τα συναισθήματά του, δεν μπορεί να έχει επαφή με κανέναν

Ακηδία, για κάποιους άγνωστη λέξη, βιωματικά όμως γνωστή για πολλούς. Σε απλή εξήγηση σημαίνει τη μη φροντίδα του εαυτού.

Ένας μη φροντισμένος άνθρωπος, ένας άνθρωπος που δεν έχει ουσιαστικά επαφή με τα συναισθήματά του, με τις ανάγκες του, με αυτό που ζητά η ψυχή του, πώς μπορεί να έρθει σε αληθινή επαφή με τον συνάνθρωπο;

Το δυσκολότερο σήμερα, είναι να νιώσουμε. Δε νιώθουμε, προσπερνάμε. Δεν συνδεόμαστε με το συναίσθημα. Φοβόμαστε να το βιώσουμε.

Άραγε όταν ακούς μια θλιβερή είδηση, τι νιώθεις; Όταν ακούς ένας συνάνθρωπος βιάστηκε, κακοποιήθηκε, αρρώστησε, κινδυνεύει η ζωή του, πέθανε, τι νιώθεις;

Όταν ακούς μια ευχάριστη είδηση, τι νιώθεις; Όταν ακούς ότι κάποιος προχώρησε στη ζωή του, τα κατάφερε με κάτι δύσκολο, ξεπέρασε μια ασθένεια, τι νιώθεις;

Οι άνθρωποι έχουν τις δικές τους ζωές, είναι κλεισμένοι στον μικρόκοσμό τους και με αυτόν προσπαθούν να επικοινωνήσουν. Όσο καλά ή όχι μπορούν εκεί να συνδιαλέγονται, το ίδιο καλά ή όχι μπορούν να έρχονται σε επαφή και με το ευρύτερο περιβάλλον.

Είναι πολύ καταστροφική αυτή η τάση του ανθρώπου να κουκουλώνει τα συναισθήματά του και να μη μπορεί να επικοινωνήσει με τους γύρω του. Βρίσκει ένα σωρό τρόπους για να το κάνει αυτό. Ας σκεφτεί ο καθένας για τον εαυτό του, πώς το πράττει.

Όμως εκεί δεν βρίσκεται ποτέ η λύση, ούτε στο κακής ποιότητας ή πολλής ποσότητας φαγητό που θα καταναλώσεις, ούτε στις εφήμερες σχέσεις, ούτε στο αλκοόλ και γενικά σε καμία κατάχρηση ή εξάρτηση.

Σίγουρα κάνοντας αυτά, αυτόν που πρώτα προσπερνάς, είναι τον εαυτό σου. Παλεύει να σε κάνει να νιώσεις κι εσύ συνεχίζεις με το εγώ σου να σκεπάζεις τη φωνή του κάνοντας τα ίδια και τα ίδια, συνθλίβοντάς τον με χίλια δυο, μην τυχόν και σταθείς να τον ακούσεις.

Ναι, να τον ακούσεις. Τρέμεις και μόνο στην ιδέα από αυτά που έχει να σου πει και τρέχεις μονίμως για να αποφύγεις την αλήθεια.

Αγαπημένε μου άνθρωπε, όσο και να τρέχεις, όσο και να κρύβεσαι, η αλήθεια είναι εκεί, μέσα σου, και όσο “καλά” επιλέγεις να τη φιμώνεις, η αλήθεια από τη φύση της έχει την τάση να λάμπει πάντα.

Η επιλογή είναι δική σου. Για πόσο θα επιλέγεις να κρύβεσαι στη σπηλιά σου και να προσπερνάς τα συναισθήματά σου, όταν η αλήθεια είναι μόνο μία και σου φωνάζει: Νιώσε!

Αντισθένης: Τα πλούτη και η φτώχεια δεν είναι στο σπίτι αλλά στην ψυχή του ανθρώπου

Ο Αντισθένης (444-370 π.κ.ε.) προερχόταν από οικογένεια δούλων και δεν αποκλείεται αυτός να ήταν ο λόγος που ίδρυσε αυτή τη σχολή για τους φτωχούς, στην οποία δεχόταν μόνο εκείνους που ασπάζονταν την απόλυτη φτώχεια και απεξάρτηση από κάθε είδους υλικό πλούτο, ιδιοκτησία, εγωισμό, κύρος, εξουσία.

Ένας από τους μαθητές του Σωκράτη (που ήταν τόσοι πολλοί που κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να υπολογίσει πόσοι ήταν, κι επιπλέον αρκετοί απ’ αυτούς, φοβούμενοι μήπως θανατωθούν και οι ίδιοι, δεν παραδέχονταν ανοιχτά ότι ήταν μαθητές του) ο Αντισθένης περηφανευόταν πολύ για την ταπεινοφροσύνη του. Ο Σωκράτης του είχε πει κάποτε «Αντισθένη, μέσα από τις τρύπες του ρούχου σου βλέπω την κενοδοξία σου». Ίδρυσε τη σχολή των Κυνικών φιλοσόφων, που πήραν την ονομασία τους από το μέρος όπου βρισκόταν το «γυμνάσιό» τους, στο Κυνοσάργες.

Η σχολή των Κυνικών δεν κάηκε από την πρώτη στιγμή μαζί με τους ρακένδυτους θιασώτες της, μόνο και μόνο επειδή οι υπόλοιποι πολίτες τους έβλεπαν σαν καημένους κακομοίρηδες ή γραφικούς ακίνδυνους τύπους και ζητιάνους. Το μόνο που εξυμνούσαν ήταν η αδιαπραγμάτευτη αρετή και η ηθική σοφία, και κατά τα άλλα δεν έλεγαν ανοιχτά τη γνώμη τους για τίποτε, διότι το έβρισκαν αλαζονικό. Έκαναν μόνο σύντομα κυνικά σχόλια, αφού ήταν αυτοί που επινόησαν τον γνωστό σε όλους μας «κυνισμό», δηλαδή, οι άνθρωποι αυτοί είχαν επινοήσει το καυστικό χιούμορ κι ευτυχώς γι’ αυτούς, το υψηλό χιούμορ δεν το κατανοούσαν πολλοί τότε, όπως και τώρα.

Ο Σωκράτης τον θαύμαζε για τον εγκρατή και σχεδόν ασκητικό του βίο, την ήρεμη ανεξαρτησία του και τη δύναμη του χαρακτήρα του. Στις διαλεκτικές συζητήσεις δοκίμαζε να ανατρέψει τον ορισμό του Σωκράτη για τις γενικές έννοιες. Καταπολεμούσε, δηλαδή, την περί ιδεών θεωρία του Πλάτωνος και παραδεχόταν σαν πραγματικό μόνο το επί μέρους. Μονάχα αυτό που βλέπουμε, αγγίζουμε ή αισθανόμαστε υπάρχει πραγματικά (αισθησιοκρατική διδασκαλία).

Οι γενικές έννοιες κατά τον Αντισθένη είναι ανύπαρκτες (ίππον μεν ορώ, ιππόττητα δε ουκ ορώ) κάθε δε έννοια εννοεί ένα μόνο πράγμα. Από δω συνάγει ο φιλόσοφος ότι δεν μπορεί σε κανένα υποκείμενο ν’ αποδοθεί διαφορετική έννοια και οι μόνες σωστές κρίσεις είναι οι ταυτολογικές (Α εστίν Α). Δεν είναι ορθό, π.χ. να λέμε ο χρυσός είναι ξανθός, μα ο χρυσός είναι χρυσός, όχι ο άνθρωπος είναι θνητός αλλά το θνητό είναι θνητό.

Γι’ αυτόν το λόγο ο Αντισθένης απέρριπτε και τον ορισμό που στηρίζεται πάνω στα ουσιώδη γνωρίσματα. Τα διδάγματα αυτά πρόθυμα ασπάσθηκαν οι Κυνικοί κι από αυτά η τάση τους να κάνουν τους εαυτούς τους τελείως ανεξάρτητους από τις ανάγκες του έξω κόσμου, περιορίζοντας στο ελάχιστο τις ανάγκες τους, ασκούμενοι να υπομένουν κάθε στέρηση και κάθε πόνο, και θεωρώντας τις απολαύσεις και ιδιαίτερα την ηδονή μέγιστα κακά.

Ο Αντισθένης είχε βρίσει επανειλημμένα τον Αλκιβιάδη, όπως και τον Γοργία και τον Ισοκράτη. Πριν απ’ αυτόν, ερχόταν σε ρήξη με όλους τους σημαντικούς ανθρώπους της εποχής του, χλεύαζε ακόμη και τον συμμαθητή του τον Πλάτωνα (τον αποκαλούσε Σάθωνα), αλλά πάνω απ’ όλα χλεύαζε και αποστρεφόταν τις γενικεύσεις και οτιδήποτε δεν ήταν χειροπιαστό ως επιχείρημα. «Ότι δίδουν οι αισθήσεις είναι αληθές, συνεπώς αληθές είναι μόνο το επί μέρους». Γενικές ιδέες, ως οντότητες, δεν υπάρχουν. «Ίππον μου ορώ», έλεγε χαρακτηριστικά, «ιππότητα δε ούχ ορώ» Σημασία απέδιδε μόνο στις πράξεις και όχι στα λόγια, ειρωνευόταν έντονα όλες τις θεωρίες και τις συζητήσεις και τις διαφωνίες κι έλεγε ότι όλες προέρχονται από ασυνεννοησία, διακηρύσσοντας ότι κάθε έννοια δηλώνει μόνο ένα πράγμα κι όταν οι άνθρωποι διαφωνούν αυτό σημαίνει ότι δεν μιλούν για το ίδιο πράγμα, έτσι δεν συνεννοούνται καν, επειδή είναι ανόητοι. Ομολογώ ότι αυτή ήταν μια πολύ σοφή διαπίστωση, απόλυτα ορθή και σημαντική.

Μια αρχαία παράδοση λέει, πως ο Αντισθένης κάλεσε τον Πλάτωνα να του διαβάσει κάποιο έργο του, ο Πλάτων όμως, όταν ζήτησε να μάθει κι εκείνος το περιεχόμενο μιας μελέτης που έγραψε ο Αντισθένης, πήρε την απάντηση, πως «δεν πρέπει να αντιλέγει». Δηλαδή, δεν αναγνώριζε στον Πλάτωνα το δικαίωμα της κριτικής, γιατί θεωρούσε τον εαυτό του ανώτερο. Από τότε τσακώθηκαν και όχι μόνο έκοψαν τις σχέσεις, μα ο ένας κατηγορούσε τον άλλον.

Η αρετή κατά τον Αντισθένη είναι μια φυσική ιδιότητα και όχι μια εξωκοινωνική ή μεταφυσική δύναμη όπως πίστευε ο Σωκράτης. Ο ρόλος λοιπόν της αρετής είναι να βάζει χαλινάρι στα πάθη και τις ορμές. Όσο για την ηθική, στο σημείο αυτό διαφωνούσε ριζικά με τον Σωκράτη, γιατί παραδέχονταν, πως πρέπει να βασίζεται στα έργα κι όχι στις θεωρίες και στα λόγια. (Διογ. Λαέρτ. VI, 11).

Ως μόνο προορισμό της φιλοσοφίας θεωρούσε την κατανόηση των εννοιών και την ηθική, και η διδασκαλία του ήταν απλή και θετική, κηρύττοντας ότι η γνώση δεν είναι αυτοσκοπός αλλά μέσο προς εξασφάλιση της ευδαιμονίας, την οποία για να την αποκτήσει κάποιος πρέπει πρώτα να κατέχει την αρετή, η οποία είναι διδακτή.

Στους Κυνικούς ο Αντισθένης δίδασκε, επίσης, ότι «ο ενάρετος άνθρωπος δεν έχει ανάγκη να συμπεριφέρεται συμφώνως προς τους νόμους, αρκεί να αφήσει την φύσιν αυτού να εκδηλωθεί ελευθέρως και χωρίς επιρροή από εξωτερική βία ή πλάνη και χωρίς εσωτερικό πάθος» Έλεγε πως το μεγαλύτερο αγαθό για τον άνθρωπο είναι η ελευθερία, η οποία επιτυγχάνεται μόνο μέσω της ανεξαρτησίας και έλεγε ότι πρέπει να αποκτήσουμε την ανεξαρτησία μας από τον έξω κόσμο.

Πώς μπορούσε κανείς να το πετύχει αυτό; Περιορίζοντας τις απαιτήσεις του από τη ζωή και από τους άλλους, ώστε να μην έχει ανάγκη από τίποτε και από κανέναν.

«Η αληθινή αρετή δεν έχει ανάγκη από τίποτε. Ούτε νόμον ανάγκη έχει ο σοφός κατά κρίσιν εαυτού δρων και φερόμενος». Έλεγε ότι οι νόμοι είναι για τους πολλούς, τους ανόητους και τους μέτριους, όχι για τους εκλεκτούς. Επίσης, πρέσβευε ιδέες κοσμοπολίτικες θεωρούσε απομάκρυνση από το φυσικό την αιώνια διαίρεση των ανθρώπων σε έθνη αντιμαχόμενα.

Επίσης, είχε ελεύθερες αντιλήψεις για τον έρωτα, τον γάμο και την οικογένεια. Ουσιαστικά, ο Αντισθένης ήταν ο πρώτος γνωστός αναρχικός στην Ιστορία και οι Κυνικοί του ήταν αυτό ακριβώς, μία σχολή αναρχίας. Ήταν καταπληκτικός ρήτορας και λογοτέχνης, ετοιμόλογος, πνευματώδης, και οι καυστικές απαντήσεις του ήταν παροιμιώδες. Να ένα παράδειγμα: κάποτε κάποιος τον ρώτησε τι γυναίκα να παντρευτεί, ωραία ή άσχημη; Ο Αντισθένης του απάντησε ότι αν παντρευόταν ωραία γυναίκα θα την είχε «κοινή», αν παντρευόταν άσχημη θα ήταν «ποινή».

Oι Αθηναίοι που ανήκαν στη θέση του Αντισθένη ήταν πολλοί που δυσφορούσαν κι αγανακτούσαν γιατί η Πολιτεία, ύστερα από τον Πελοποννησιακό πόλεμο, δεν τους αναγνώρισε ισότιμους πολίτες με τους άλλους Αθηναίους. Άρα, ο Αντισθένης, εκφράζοντας έμμεσα κοσμοπολίτικες και αντιπατριωτικές ιδέες, ερμήνευε κι εκπροσωπούσε την αγανάκτηση μιας μεγάλης μερίδας Αθηναίων, που, με το να μην εξισωθούν με τους άλλους Αθηναίους, όπως το έλπιζαν και το περίμεναν, αδιαφορούσαν πια για την Αθηναϊκή Πολιτεία, την έβλεπαν σαν εχθρό τους και μισούσαν τους πολίτες Αθηναίους.

Όταν πάλι υποστήριζε, πως οι νόμοι που ψηφίζονται στις λαοσυνάξεις αποβλέπουν στο να ρυθμίσουν τις κοινωνικές σχέσεις και τα συμφέροντα των μέτριων πολιτών, με όσα έλεγε και δίδασκε διαμαρτύρονταν για τις κοινωνικές διακρίσεις και κυρίως εξεγείρονταν η συνείδησή του, γιατί ενώ είχαν πολιτικά δικαιώματα οι πρώτοι τυχόντες, που από σύμπτωση γεννήθηκαν από πατέρα και μητέρα Αθηναίους, αυτός, ένας πνευματικός άνθρωπος, δεν είχε, ούτε το δικαίωμα να διδάξει στις επίσημες Σχολές της Πολιτείας, ούτε και να πάρει μέρος στη διοίκηση των κοινών.

Η τέτοια του μειονεκτική θέση μέσα στην Αθηναϊκή Πολιτεία του κόστιζε πολύ, γι’ αυτό και δεν ήταν ενθουσιασμένος με τους λαοκρατικούς θεσμούς. Μια που η δημοκρατία δεν τον αναγνώριζε για γνήσιο πολίτη της, δεν είχε κανένα λόγο να υπερασπίζεται το αθηναϊκό πολίτευμα. Και σ’ αυτό όλο το δίκαιο ήταν με το μέρος του. Δεν ήταν βέβαια, αντιδραστικός και φανατικός ολιγαρχικός, όπως ο Πλάτων, ο Ξενοφών και άλλοι, δεν μπορούσε όμως και να χωνέψει τους δημοκρατικούς θεσμούς, γιατί, ενώ οι από πατέρα και μάνα Αθηναίοι είχαν όλα τα πολιτικά δικαιώματα και εξισώνονταν πλούσιοι και φτωχοί και μπορούσε ν’ ανέβει ο καθένας στα ανώτατα αξιώματα, ένας μη γνήσιος Αθηναίος, αν είχε γνώσεις, ικανότητες και τιμιότητα και προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες στον πόλεμο, δεν μπορούσε να είναι ισότιμος με τον πιο παρακατιανό πολίτη.

Έλεγε ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχει ούτε κυβέρνηση ούτε νόμοι, ούτε ιδιοκτησία, ούτε θρησκεία, ούτε έθνη, ούτε γάμοι. Περιπλανιόταν πάμφτωχος, ξυπόλητος, ντυμένος με κουρέλια, με ένα μικρό σακί στον ώμο και μία ράβδο στο χέρι, πάνω στην οποία έκανε ένα σκάλισμα κάθε φορά που κάποιος τον κατηγορούσε για κάτι που δεν είχε πει ή κάνει: η ράβδος του ήταν γεμάτη σκαλίσματα Έγραψε πολλά ρητορικά και φιλοσοφικά έργα κι έχουμε την πληροφορία ότι γέμιζαν δέκα ολόκληρους μεγάλους τόμους, αλλά, φυσικά, κανένα δεν διασώθηκε και κανένα δεν διαβάσαμε, ούτε εμείς ούτε οι περισσότεροι προγονοί μας.

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ, Ο ΣΟΥΦΙ ΚΑΙ Ο ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ

Την αρχαία εποχή, ένας βασιλιάς των Τατάρων περπατούσε στην πόλη με μερικούς από τους ευγενείς του. Στην άκρη του δρόμου ήταν ένας “αμπντάλ”,δηλαδή ένας περιπλανώμενος σούφι, ο οποίος φώναξε: «Όποιος μου δώσει εκατό δηνάρια, θα του δώσω καλές συμβουλές». Ο βασιλιάς σταμάτησε και είπε «Αμπντάλ, ποιες είναι αυτές οι καλές συμβουλές του κοστίζουν εκατό δηνάρια;» «Κύριε, απάντησε ο αμπντάλ,«διέταξε να μου δώσουν το ποσό και θα σου πω αμέσως». Ο βασιλιάς το έκανε, περιμένοντας να ακούσει κάτι ασυνήθιστο. Ο δερβίσης του είπε: «Η συμβουλή μου είναι η ακόλουθη: Ποτέ μην ξεκινάς κάτι αν δεν έχεις σκεφτεί την κατάληξη του». Μόλις το είπε αυτό οι ευγενείς και όσοι άλλοι ήταν παρόντες γέλασαν, λέγοντας ότι ήταν έξυπνο εκ μέρους του αμπντάλ να ζητήσει τα χρήματά του εκ των προτέρων. Αλλά ο βασιλιάς είπε: ” Δεν έχετε λόγο να γελάτε με την καλή συμβολή που μου έδωσε ο αμπντάλ. Όλοι γνωρίζουμε ότι πρέπει να σκεφτόμαστε καλά πριν κάνουμε οτιδήποτε, αλλά το ξεχνάμε καθημερινά και οι επιπτώσεις είναι άσχημες. Δίνω μεγάλη αξία στη συμβουλή του δερβίση”.

Ο βασιλιάς αποφάσισε να έχει υπόψη του τη συμβουλή πάντα και διέταξε να τη γράψουν με χρυσά γράμματα στους τοίχους και ακόμη και να τη χαράξουν στο ασημένιο πιάτο του. Μετά από λίγο καιρό ένας συνωμότης θέλησε να σκοτώσει τον βασιλιά ρους. Δωροδόκησε τον βασιλικό χειρουργό με την υπόσχεση ότι θα τον έκανε πρωθυπουργό αν έμπηγε ένα δηλητηριασμένο νυστέρι στο μπράτσο του βασιλιά. Όταν έφτασε ο καιρός να γίνει η αφαίμαξη του βασιλιά, τοποθετήθηκε μια ασημένια λεκάνη για να πέφτει το αίμα του. Ξαφνικά ο χειρουργός πρόσεξε τις λέξεις που ήταν χαραγμένες επάνω της: «Ποτέ μην ξεκινάς κάτι αν δεν έχεις σκεφτεί ποια θα είναι η κατάληξή του». Τότε συνειδητοποίησε ότι αν ο συνωμότης γινόταν βασιλιάς, θα έβαζε να τον σκοτώσουν αμέσως, και δεν θα χρειαζόταν να κρατήσει την υπόσχεση του. Ο βασιλιάς που είδε ότι ο χειρουργός του έτρεμα τον ρώτησε τι συνέβαινε. Και έτσι αυτός ομολόγησε την αλήθεια εκείνη τη στιγμή, Συνέλαβαν το συνωμότη και ο βασιλιάς έστειλε να συγκεντρώσουν όλους όσους ήταν παρόντες όταν ο αμπντάλ έδωσε τη συμβουλή του και τους είπε: “Εξακολουθείτε να γελάτε με τη συμβουλή του δερβίση;”

ΙΝΤΡΙΣ ΣΑΧ, KAPABANI ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

Πως ο Τεισίας, μπόρεσε ν’ αποφύγει την πληρωμή τού Κόρακα

Ο Κόρακας, φημισμένος διδάσκαλος της ρητορικής τέχνης τον 5ον αιώνα π.Χ., δέχθηκε μια μέρα την επίσκεψη του φερέλπιδος νεαρού Τεισία, που τού ζήτησε να του μάθει την τέχνη τής ρητορικής, με τη συμφωνία, όμως, να του καταβάλει τα δίδακτρα, αν κερδίσει την πρώτη του δίκη !

Συμφώνησε ο Κόρακας και, ύστερα από τετραετή διδασκαλία, έκανε τον Τεισία ρήτορα ξακουστό! Επειδή, όμως, δεν αναλάμβανε καμιά δίκη -για να μην χρειασθεί να πληρώσει τον δάσκαλό του- ο Κόρακας πήγε στο δικαστήριο τον πρώην μαθητή του.

Πρώτος πήρε τον λόγο ο δάσκαλος και εξήγησε στους δικαστές, πως, είτε ο ίδιος κερδίσει είτε χάσει τη δίκη, τα χρήματά του θα τα πάρει οπωσδήποτε, γιατί, όπως είπε, “αν το δικαστήριο αποφανθεί πως οφείλει να με πληρώσει ο μαθητής, σύμφωνα με την απόφασή του, θα με πληρώσει, φυσικά. Αν, όμως, αποφασίσει πως δεν υποχρεούται να με πληρώσει, τότε ο μαθητής μου θα έχει κερδίσει την πρώτη του δίκη, οπότε, με βάση τη συμφωνία μας, οφείλει να με πληρώσει”!

Πήρε τον λόγο, ακολούθως, και ο νεαρός Τεισίας, ο οποίος υποστήριξε πως σε καμιά περίπτωση δεν οφείλει να πληρώσει, γιατί, αν μεν κερδίσει τη δίκη, δεν θα οφείλει τίποτα, αφού το δικαστήριο θα τον έχει δικαιώσει, αν, όμως, τη χάσει, πάλι δε θα χρωστά, γιατί, κατά τη συμφωνία τους, δεν θα έχει κερδίσει την πρώτη του δίκη!

Οι δικαστές, που βρέθηκαν σε νομικό αδιέξοδο, αλλά και μη ξέροντας ποιον να πρωτοθαυμάσουν, τον δάσκαλο ή τον μαθητή, αρκέσθηκαν να διατυπώσουν τον παροιμιώδη λόγο “κακού κόρακος κακόν ωόν”!

NASA: Το Parker Solar Probe «άγγιξε» για πρώτη φορά τον Ήλιο

Το σκάφος Parker Solar Probe της NASA κατάφερε και «άγγιξε» για πρώτη φορά τον Ήλιο, καθώς πέρασε πέντε ώρες μέσα στην ανώτερη ηλιακή ατμόσφαιρα, γνωστή ως στέμμα.

Είναι η πρώτη φορά που ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα διέσχισε τα εξωτερικά όρια του Ήλιου και έκανε τις πρώτες άμεσες παρατηρήσεις για φαινόμενα (σωματίδια, μαγνητικές δυνάμεις κ.ά.) για τα οποία έως τώρα οι επιστήμονες μόνο εκτιμήσεις μπορούσαν να κάνουν.

Το Parker αποτελεί το alter ego των δίδυμων σκαφών Voyager της NASA. Τα τελευταία είναι τα ανθρώπινα κατασκευάσματα που έχουν ταξιδέψει πιο μακριά από τον Ήλιο (και τη Γη) από κάθε άλλο σκάφος μέχρι σήμερα, αφήνοντας πίσω τους την ηλιακή «επικράτεια», δηλαδή την περιοχή του διαστήματος μέχρι την οποία φθάνει η «ανάσα» του Ήλιου, ο ηλιακός άνεμος. Αντίθετα, το Parker Solar Probe έχει πλησιάσει την «καρδιά» του ηλιακού συστήματός μας περισσότερο από κάθε άλλη ανθρώπινη μηχανή.

Το επίτευγμα, που χαρακτηρίστηκε ιστορικό από τη NASA, συνέβη στις 28 Απριλίου 2021 και ανακοινώθηκε τώρα -χρειάστηκε πολύς χρόνος για τη λήψη και την ενδελεχή ανάλυση των στοιχείων- από τους επιστήμονες σε συνέντευξη Τύπου στο συνέδριο της Αμερικανικής Γεωφυσικής Ένωσης (AGU) και με σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Physical Review Letters». Όπως δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής, καθηγητής Τζάστιν Κάσπερ του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, «το γεγονός σηματοδοτεί την επίτευξη του πρωταρχικού στόχου της αποστολής Parker και μία νέα εποχή για την κατανόηση της φυσικής τού στέμματος».

«Φθάσαμε τελικά. Η ανθρωπότητα άγγιξε τον Ήλιο. Όπως η προσεδάφιση στη Σελήνη επέτρεψε στους επιστήμονες να κατανοήσουν πώς αυτή σχηματίστηκε, έτσι και το άγγιγμα του Ήλιου αποτελεί ένα γιγάντιο βήμα για την ανθρωπότητα, το οποίο θα μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε κρίσιμες πληροφορίες για το κοντινότερο σε μας άστρο και για την επιρροή του στο ηλιακό σύστημα», ανέφερε η δρα Νίκολα Φοξ, διευθύντρια του Τμήματος Επιστήμης Ηλιοφυσικής της NASA.

Το σκάφος είχε εκτοξευθεί το 2018 με στόχο να μελετήσει τον Ήλιο από πιο κοντινή απόσταση από κάθε άλλη διαστημοσυσκευή στο παρελθόν, κάτι που έχει καταφέρει μετά από διαδοχικές ολοένα πιο κοντινές διελεύσεις (θα κάνει συνολικά 24).

​​​​​​​Η είσοδός του στο στέμμα, πέρα από το λεγόμενο «όριο Alfven», σε ύψος περίπου 13 εκατομμυρίων χιλιομέτρων πάνω από την ορατή επιφάνεια του Ήλιου (τη φωτόσφαιρα), επιτεύχθηκε κατά την όγδοη κοντινή διέλευσή του από το άστρο μας. Το κόστους 1,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων Parker, που εκτός των άλλων είναι το πιο γρήγορο αντικείμενο που έχουν κατασκευάσει οι άνθρωποι, καθώς κινείται με ταχύτητα άνω των 500.000 χιλιομέτρων την ώρα, ήδη έχει κάνει αρκετές σημαντικές ανακαλύψεις.

Το στέμμα κρύβει ένα μυστήριο που ζητά εξήγηση: Ενώ στη χαμηλότερη φωτόσφαιρα, που βρίσκεται πιο κοντά στην «καρδιά» του Ήλιου, η θερμοκρασία φθάνει περίπου τους 6.000 βαθμούς Κελσίου, στην ατμόσφαιρά του (στέμμα), που βρίσκεται πιο ψηλά, η θερμοκρασία μπορεί να φθάσει μερικά εκατομμύρια βαθμούς Κελσίου. Επίσης, μέσα στο στέμμα η εκροή των φορτισμένων ηλιακών σωματιδίων (ηλεκτρονίων, πρωτονίων και βαρέων ιόντων) ξαφνικά επιταχύνεται και μετατρέπεται στον υπερηχητικό ηλιακό «άνεμο», μία διαδικασία που επίσης δεν έχει κατανοηθεί καλά μέχρι σήμερα.

Το επόμενο βήμα για το σκάφος θα είναι να κατέβει ακόμη πιο βαθιά μέσα στην ατμόσφαιρα του Ήλιου και να παραμείνει εκεί για μεγαλύτερο χρόνο. Τελικά, το 2025 το Parker προγραμματίζεται να φθάσει σε απόσταση μόνο 6,2 εκατομμυρίων χιλιομέτρων από την ίδια τη φωτόσφαιρα. Οι πληροφορίες που θα συλλέξει, θα βοηθήσουν, μεταξύ άλλων, να γίνεται στο μέλλον καλύτερη πρόβλεψη του διαστημικού καιρού και των μαγνητικών «καταιγίδων» που προκαλεί ο Ήλιος, ο οποίος, αντίθετα με τη Γη, δεν έχει καθόλου στερεά επιφάνεια.

Η Αρχαία Ελληνική Τέχνη και η Ακτινοβολία της

2. Η ανατολίζουσα περίοδος και η αρχή της μνημειακής τέχνης στην Ελλάδα

2.1. Οι επαφές των Ελλήνων με την Εγγύς Ανατολή: Εμπορικές και πολιτιστικές ανταλλαγές

Ήδη από τον 9ο αιώνα οι Έλληνες είχαν αναπτύξει στενές εμπορικές σχέσεις με την ακτή της Συρίας και της Παλαιστίνης. Μέσα από αυτό τον εμπορικό δρόμο σημαντικές και συχνά πολύτιμες πρώτες ύλες, αλλά και αξιόλογα έργα τέχνης από την Ανατολή, ιδιαίτερα από τη Συρία και τη Μεσοποταμία, άρχισαν να φθάνουν σε ολοένα και μεγαλύτερες ποσότητες στην Ελλάδα. Από το τέλος του 8ου αιώνα και έπειτα οι μαρτυρίες για εμπορικές και πολιτιστικές ανταλλαγές ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ανατολή πυκνώνουν και γίνονται όλο και πιο συγκεκριμένες. Τα ποιήματα του Ησιόδου και ιδιαίτερα η Θεογονία είναι γεμάτα από στοιχεία που προέρχονται από τους μύθους και τη λογοτεχνία της Μεσοποταμίας και της Συρίας. Ουσιαστικό ρόλο στην ανάπτυξη του εμπορίου και γενικότερα των επαφών με την Ανατολή έπαιξαν επίσης οι Φοίνικες έμποροι, που ήδη από το τέλος της 2ης χιλιετίας π.Χ. είχαν φτάσει με τα πλοία τους ως τη δυτική άκρη της Μεσογείου· οι δραστηριότητές τους στην περιοχή του Αιγαίου και πέρα από αυτή περιγράφονται στην Οδύσσεια. Επιπλέον, η εγκατάσταση των Φοινίκων στην Κύπρο, στο Κίτιο και στη Σαλαμίνα τους έφερε σε ακόμη στενότερη επαφή με τους Έλληνες

Ακόμη σαφέστερη είναι η εικόνα που μας προσφέρουν τα αρχαιολογικά ευρήματα. Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον σύνολο χάλκινων έργων που φανερώνει την άμεση επίδραση της τέχνης της Ανατολής στην Ελλάδα την εποχή αυτή προέρχεται από το Ιδαίον Άντρον της Κρήτης, δηλαδή την ιερή σπηλιά του βουνού Ίδα. Εκεί, σύμφωνα με τον μύθο, είχε κρύψει τον νεογέννητο Δία η μητέρα του για να τον σώσει από τον αδηφάγο πατέρα του, τον Κρόνο. Την προστασία του νεαρού θεού την είχαν αναλάβει οι Κορύβαντες, πολεμιστές που χτυπούσαν τις ασπίδες τους για να καλύψουν το κλάμα του βρέφους. Δεν πρέπει, επομένως, να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι τα περισσότερα χάλκινα από το Ιδαίον Άντρον είναι ασπίδες. Χαρακτηριστικό για τον μύθο και τη λατρεία είναι το παλαιότερο από τα ευρήματα: ένας χάλκινος δίσκος που χρησίμευε πιθανόν ως τύμπανο σε λατρευτικές τελετές. Τα έργα αυτά πρέπει να κατασκευάστηκαν στην Κρήτη ειδικά για το ιερό. Ωστόσο, το θεματολόγιο και η τεχνοτροπία των ανάγλυφων παραστάσεών τους έρχονται κατευθείαν από την Ανατολή. Οι φτερωτοί δαίμονες, τα άγρια ζώα, οι σκηνές κυνηγιού και μάχης έχουν τα πρότυπά τους στην τέχνη της Μεσοποταμίας και της Συρίας. Αυτό σημαίνει ότι οι τεχνίτες που τα κατασκεύασαν είτε κατάγονταν από τις περιοχές αυτές είτε είχαν μάθει εκεί την τέχνη τους. Ειδικά για τον δημιουργό του χάλκινου τυμπάνου, που χρονολογείται μάλλον στα μέσα του 8ου αιώνα π.Χ. (η ακριβής χρονολόγησή του είναι προβληματική), μπορούμε να πούμε ότι καταγόταν πιθανότατα από τη Συρία. Ταφικά ευρήματα των χρόνων αυτών πιστοποιούν πράγματι την παρουσία στην Κρήτη μεταναστών από τον ευρύτερο γεωγραφικό χώρο της Συρίας.

Στο πρώτο μισό του 7ου αιώνα π.Χ. τα δάνεια από τον πολιτισμό και ειδικότερα από την τέχνη της Συρίας και της Μεσοποταμίας πολλαπλασιάζονται, ταυτόχρονα όμως αφομοιώνονται, καθώς οι Έλληνες τεχνίτες τα προσαρμόζουν στις δικές τους αντιλήψεις και αισθητικές αρχές. Δημιουργείται έτσι και εξαπλώνεται γρήγορα σε όλη την Ελλάδα (με αρκετές τοπικές παραλλαγές) μια τεχνοτροπία που την ονομάζουμε ανατολίζουσα. Μετά τα μέσα του αιώνα εμφανίζονται οι πρώτες σαφείς επιδράσεις από την αιγυπτιακή τέχνη. Ανάλογες εξελίξεις παρατηρούμε και σε άλλες περιοχές, ιδιαίτερα στην κεντρική Ιταλία, όπου κατοικούσαν οι Ετρούσκοι, λαός που είχε αναπτύξει στενές εμπορικές σχέσεις με την Ελλάδα και την ανατολική Μεσόγειο. Είναι φανερό ότι το εμπόριο και ο αποικισμός συνέτειναν στην ευρεία και γρήγορη διάδοση νέων καλλιτεχνικών τάσεων και ιδεών. Αλλά οι καινοτομίες δεν είναι μόνο αισθητικές. Οι καλλιτέχνες αναπτύσσουν παράλληλα νέες τεχνικές για την κατεργασία του λίθου και του χαλκού, οι οποίες τους δίνουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν έργα με μνημειακό χαρακτήρα. Τα πρότυπα είναι κατά κανόνα ανατολικά, δεν έχουμε όμως πάντοτε τη δυνατότητα να τα εντοπίσουμε, καθώς πολλά από αυτά δεν έχουν σωθεί. Ιδιαίτερα αισθητή είναι η απώλεια των πολυτελών υφασμάτων που οι Έλληνες και οι Φοίνικες έμποροι έφερναν από τις χώρες της Ανατολής.

Ενδεικτική για την επικράτηση των ανατολικών προτύπων είναι η εμφάνιση στα σημαντικότερα ιερά της Ελλάδας ενός νέου τόπου χάλκινου λέβητα, που έρχεται από τη βόρεια Συρία και αρχίζει να υποκαθιστά, ήδη από το τέλος του 8ου αιώνα π.Χ., τους τρίποδες της γεωμετρικής εποχής με τα πόδια καρφωμένα στο σώμα. Οι νέοι λέβητες δεν έχουν πόδια· τοποθετούνται επάνω σε ανεξάρτητες βάσεις, τριποδικές ή κωνικές από χάλκινο έλασμα, και διακοσμούνται με προτομές ζώων ή μυθικών όντων (κυρίως γρυπών) που χυτεύονται χωριστά και διατάσσονται γύρω από το στόμιο τους. Αξίζει να επισημάνουμε ότι στα παλαιότερα συριακά παραδείγματα τέτοιων λεβήτων οι προτομές είναι σφυρήλατες και όχι χυτευτές.

Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι: Ι. ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΛΗ ΣΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ

8.2. Από τα Στάγειρα στο Πανεπιστήμιο του Πλάτωνα

Ο Αριστοτέλης είναι ο πρώτος Έλληνας φιλόσοφος με πολυετείς συστηματικές σπουδές - και σ᾽ αυτό ακόμη μας θυμίζει σύγχρονο φιλόσοφο. Από τα δεκαεπτά του χρόνια εισάγεται στην πλατωνική Ακαδημία και παραμένει μέλος της για είκοσι ολόκληρα χρόνια. Θα πρέπει να φανταστούμε ότι πέρασε απ᾽ όλα τα στάδια της εκπαιδευτικής διαδικασίας· ξεκίνησε από δόκιμο μέλος, στη συνέχεια εντάχθηκε στον στενό κύκλο των μαθητών του Πλάτωνα που διατηρούσαν προσωπική σχέση με τον δάσκαλο, και στα τελευταία χρόνια έγινε κι αυτός μέλος του διδακτικού προσωπικού της Σχολής. Η θέση του στον πλατωνικό κύκλο ήταν σίγουρα ηγετική, αφού, μετά τον θάνατο του Πλάτωνα, διεκδίκησε τη θέση του σχολάρχη της Ακαδημίας, χωρίς όμως επιτυχία. Την πρώτη φορά, το 347 π.Χ., σχολάρχης έγινε ο Σπεύσιππος, ο ανιψιός του Πλάτωνα, και τη δεύτερη, το 335 π.Χ., ο Ξενοκράτης. Μετά και τη δεύτερη αποτυχία ο Αριστοτέλης αποφάσισε πλέον να αποστασιοποιηθεί από την Ακαδημία και να οργανώσει τον δικό του κύκλο μαθητών. Η σχολή του, το Λύκειο, πήρε την οριστική της μορφή από τον Θεόφραστο, τον βασικό συνεργάτη και μαθητή του Αριστοτέλη, μετά τον θάνατο του φιλοσόφου το 322 π.Χ. Τα μέλη της Σχολής ονομάστηκαν «Περιπατητικοί», γιατί, όπως λέγεται, η διδασκαλία γινόταν στο ύπαιθρο κατά τη διάρκεια περιπάτων.

Είναι κρίμα ότι, αν εξαιρέσει κανείς τον Αριστοτέλη, γνωρίζουμε λίγα πράγματα για τους άλλους σημαντικούς φιλοσόφους του πλατωνικού κύκλου. Και από τα λίγα όμως πράγματα που γνωρίζουμε προκύπτει ότι η πλατωνική σχολή δεν ήταν δογματική ούτε ιδιαίτερα πιστή στο γράμμα της διδασκαλίας του ιδρυτή της. Το πιο πιθανό είναι ότι και ο ίδιος ο Πλάτων θα πρέπει να ενθάρρυνε τις θεωρητικές διαφωνίες και την ανεξαρτησία της σκέψης των μαθητών του. Δημιουργήθηκε έτσι μια ζωντανή κοινότητα στοχαστών, που έδινε ερεθίσματα τόσο στον ίδιο τον Πλάτωνα για την ανάπτυξη της τελευταίας φάσης της φιλοσοφίας του όσο και στους μαθητές του για να ανοίξουν τα δικά τους φτερά. Όλοι λοιπόν ξεκινούσαν από κάποιο κοινό υπόβαθρο, από μια βασική εκδοχή της πλατωνικής φιλοσοφίας, στη συνέχεια όμως ακολουθούσαν αποκλίνουσες διαδρομές. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Αριστοτέλης στα πρώτα του γραπτά, ορισμένα μάλιστα από τα οποία είχαν διαλογική μορφή, μιλά για τους πλατωνιστές χρησιμοποιώντας το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο. Από την αρχή ωστόσο κρατά μια κριτική απόσταση από τις θεωρίες του Πλάτωνα και γρήγορα θα προχωρήσει στην απόρριψη της θεωρίας των Ιδεών και στην προβολή της δικής του σύλληψης της πραγματικότητας.

Ο Αριστοτέλης γεννήθηκε το 384 π.Χ. στα Στάγειρα της Χαλκιδικής, μια αποικία των Χαλκιδαίων που βρέθηκε στην επικράτεια του κράτους των Μακεδόνων. Και οι δύο γονείς του προέρχονταν από ιατρική οικογένεια, ο πατέρας του μάλιστα, ο Νικόμαχος, υπήρξε γιατρός του βασιλιά της Μακεδονίας Αμύντα. Στις ιατρικές του καταβολές αποδίδουν πολλές φορές την έλξη του Αριστοτέλη προς την παρατήρηση της φύσης και την εμπειρική έρευνα. Παρά τις σχέσεις της οικογένειάς του με τη μακεδονική αυλή, η παιδεία που πήρε ο νεαρός Αριστοτέλης ήταν σύμφωνη με τα αρχαιοελληνικά ιδεώδη του 5ου αιώνα, που προέβαλλαν την ελευθερία του ατόμου, την ισονομία και τη συμμετοχή στην πολιτική κοινότητα. Τα ιδεώδη αυτά ο Αριστοτέλης τα ενστερνίστηκε πλήρως και τα ενσωμάτωσε στην πολιτική του φιλοσοφία, παραβλέποντας τα μηνύματα των καιρών που έδειχναν προς άλλη κατεύθυνση. Στα χρόνια του κλείνει οριστικά μια μακρά περίοδος της ελληνικής πολιτικής ιστορίας: η πόλη-κράτος θα παρακμάσει κάτω από τη μακεδονική ηγεμονία, οι αυτόνομες ελληνικές πόλεις θα ενταχθούν σε εκτεταμένα ισχυρά κράτη με απολυταρχική κεντρική εξουσία, και το επίκεντρο των πολιτικών και διανοητικών εξελίξεων θα μετατοπιστεί βαθμιαία από τον ελλαδικό χώρο προς την Ανατολή. Ο Αριστοτέλης δεν έδειξε να εντυπωσιάζεται ούτε και από τη νέα μορφή διακυβέρνησης που εγκαινίασε ο Μέγας Αλέξανδρος μετά τις κατακτήσεις του, επιδιώκοντας τη μόνιμη συνύπαρξη Ελλήνων και «βαρβάρων» κάτω από το ίδιο νομικό και πολιτικό πλαίσιο. Κατά τη δική του γνώμη, η φύση των Ελλήνων ήταν ριζικά διαφορετική από τη φύση των άλλων ανατολικών λαών, οπότε και η αντίθεση ανάμεσα στους ελληνικούς πολιτικούς θεσμούς και την ανατολική δεσποτεία παρέμενε ασυμφιλίωτη. Μάλλον λοιπόν θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι ο Αριστοτέλης δεν επηρέασε ιδιαίτερα τον Αλέξανδρο, όταν, μετά από πρόσκληση του βασιλιά της Μακεδονίας Φιλίππου, ανέλαβε για επτά χρόνια την εκπαίδευση του νεαρού διαδόχου του μακεδονικού θρόνου.

Η θεωρητική αντίθεση του Αριστοτέλη στα νέα ήθη που έφερε η μακεδονική κατάκτηση δεν ήταν αρκετή για να αναιρέσει τη δυσπιστία των Αθηναίων στο πρόσωπό του. Στην Αθήνα ο Αριστοτέλης παρέμεινε πάντοτε ένας ξένος, στενά συνδεδεμένος στα μάτια του κόσμου με την αυλή των Μακεδόνων, οπότε ήταν φυσικό να αποτελέσει στόχο της αντιμακεδονικής παράταξης. Φαίνεται λοιπόν ότι πολλές φορές αναγκάστηκε να φύγει από την Αθήνα, ανάλογα με τις τροπές που πήρε η πολιτική αντιπαράθεση στην πόλη. Μετά τον θάνατο του Πλάτωνα, έζησε για τρία χρόνια στην Άσσο της Μικράς Ασίας, κοντά στον φιλόσοφο τύραννο Ερμεία, και για δύο χρόνια στη Μυτιλήνη, πριν αναλάβει στη συνέχεια την εκπαίδευση του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Στην Αθήνα μπόρεσε να γυρίσει μόνο το 335 π.Χ., όταν πλέον η πόλη βρισκόταν κάτω από τον ζυγό των Μακεδόνων και ο φίλος του Αντίπατρος είχε διοριστεί κυβερνήτης της Ελλάδας. Με τον θάνατο όμως του Αλεξάνδρου το 323 π.Χ., κατά τις ταραχές που ξέσπασαν στην Αθήνα, απειλήθηκε σοβαρά η ζωή του, οπότε αναγκάστηκε να καταφύγει στη Χαλκίδα, όπου και πέθανε τον επόμενο χρόνο σε ηλικία 62 ετών.