Ο Έρωτας η ψυχή και η Αφροδίτη (Η Αλχημεία της ψυχής)

Στα Ορφικά Μυστήρια ο Υπερουράνιος Έρωτας γεννιέται μέσα από το Κοσμικό Αβγό, επιδρά επάνω στην άμορφη συμπαντική κατάσταση, συμβάλλοντας έτσι στην δημιουργία των αιθέριων μορφών. Εγκαθίσταται στο κέντρο της μορφής δημιουργώντας τον πυρήνα της, ωθώντας την σε μία περιστροφική κίνηση η οποία διαθέτει έναν παλμό που συν-πορεύεται με τον παλμό του Κοσμικού Σύμπαντος. 

Είναι αυτός ο Έρωτας – Πνεύμα ,  που εμφυσά την Ψυχή  στην μορφή. Είναι το αρχέτυπο Ζην, ο Ζευς, η Ζήνα. Είναι το πρωταρχικό στοιχείο της  δημιουργίας που είναι και θηλυκό  και  αρσενικό. Είναι η Ψυχή – Πνεύμα ενοποιημένη.

Καθώς η αιθέρια κυκλική Ψυχή – Πνεύμα, ξεκινά το ταξίδι της στον χώρο κάποια κοσμική στιγμή συναντά μία υπέρλαμπρη – φωτεινή κατάσταση που την ελκύει. Είναι ο αρχέτυπος ήλιος, μία φωτεινή – αιθέρια κρύα μάζα, υπέρλαμπρη.

Η Ψυχή – Πνεύμα καμωμένη από τα αρχέτυπα στοιχεία του Φωτός και της Αγάπης του Υπερουράνιου Έρωτα - Πνεύμα έλκεται από κάθε τι το φωτεινό. Έλκεται από τον αρχέτυπο Πνευματικό Ήλιο και σμίγει μαζί του.  Εκεί συναντά την Ουράνια Αφροδίτη και αρχίζει να περιστρέφεται γύρω από αυτήν.

Η Ουράνια Αφροδίτη σμίγει με τον Ουράνιο  ισορροπιστή Άρη και γεννιέται ο Ουράνιος Έρως - Πνεύμα.Ο Ουράνιος Έρωτας - Πνεύμα, σμίγει με την περιστρεφόμενη Ψυχή – Πνεύμα και αναπαράγει σε αυτήν τον Κοσμικό Νου.  Η Ψυχή – Πνεύμα μεταμορφώνεται σε Ψυχή – Κόσμος. Αποκτά κοσμική συνειδητότητα.

Η Ψυχή – Πνεύμα που μέχρι τώρα ήταν Ένα, και θηλυκό και αρσενικό, όταν μεταμορφώνεται σε Ψυχή – Κόσμος διχοτομεί το αρσενικό και το θηλυκό. Αποκτά διπλή φύση που όμως το ουράνιο αρχέτυπο του Άρη ισορροπεί και ενοποιεί τις δύο φύσεις.

 

Η Ψυχή –Κόσμος αναπόφευκτα συνεχίζει το ταξίδι της προς χαμηλότερες διαστάσεις διότι η διχοτόμηση του Ένα σε Δύο, δεν επιτρέπει την πρόσβαση σε ανώτερες διαστάσεις, όπου το Παν είναι Εν.

Τότε συναντά μία άλλη φωτεινή κατάσταση. Είναι ο θερμός Χθόνιος (υλικός) Ήλιος, μία προβολή του αρχέτυπου Ήλιου .

Εκεί η Ψυχή – Κόσμος συναντά  την πάνδημη – Χθόνια (Υλική) Αφροδίτη που σμίγει με τον Χθόνιο (Υλικό) Ήφαιστο και γεννιέται ο πάνδημος Έρωτας - Πνεύμα.

 

Η Ψυχή – Κόσμος αναγνωρίζει στον πάνδημο Έρωτα - Πνεύμα στοιχεία του αρχέτυπου της δημιουργίας της και σμίγει μαζί του. Ο πάνδημος Έρωτας - Πνεύμα παρασύρει την Ψυχή – Κόσμο στην εμπειρία της ύλης και την μεταμορφώνει σε Ψυχή – Περσεφόνη κόρη της Μητέρας – Γης Δήμητρας, προσδίδοντας την ιδιότητα του «Νου της ενσαρκωμένης οντότητας». 

Η Ψυχή – Περσεφόνη για να μπορέσει να βιώσει την εμπειρία της ύλης χρειάζεται ένα όχημα συμπαγούς ύλης. Ένα φυσικό – υλικό σώμα. Ελπίζει ότι έτσι θα ανακαλύψει την Χρυσή Γέφυρα που θα την οδηγήσει στην επανένωσή της με το αρχέτυπό της ως Ψυχή – Κόσμος και μετέπειτα ως Ψυχή – Πνεύμα.

Εμπλέκεται στις ενσαρκώσεις ανεβοκατεβαίνοντας στα υλικά – αιθερικά πεδία αναζητώντας την Μνημοσύνη.

Τότε η Ουράνια Αφροδίτη σμίγει με τον Ουράνιο Μεταμορφωτικό Ερμή και γεννιέται στην Μητέρα – Γη,  ο αρσενικός Ερμαφρόδιτος. Ο Ερμαφρόδιτος βιώνει την εμπειρία της ύλης ώσπου κάποια στιγμή φθάνει σε μία λίμνη. Εκεί συναντά την αιθερική νύμφη Σαλμακίδα.
Ο Ουράνιος Έρωτας – Πνεύμα , γιος της Ουράνιας Αφροδίτης και του Ουράνιου Ισορροπιστή Άρη, εμφανίζεται, και τα βέλη του πετυχαίνουν την νύμφη η οποία ερωτεύεται τον Ερμαφρόδιτο με όλη της την ψυχή.

Ο Ερμαφρόδιτος αντιστέκεται καθώς στην αναζήτησή του ακολουθεί τον Πάνδημο Χθόνιο Έρωτα - Πνεύμα. Όμως η αιθερική νύμφη επιμένει και ζητά από τον Δία να σμίξει με τον αγαπημένο της. Ο Δίας, ο εκπρόσωπος της πεμπτουσίας του αιθέρα, επεμβαίνει και σμίγει την νύμφη με τον Ερμαφρόδιτο μέσα στο νερό της λίμνης, αιώνια.

Το Δυο γίνεται πάλι Ένα και περνά στην αιωνιότητα. Το Ένα εγκαταλείπει το βαρύ φορτίο της ύλης και δρασκελίζοντας την Χρυσή Γέφυρα ξεκινά το ταξίδι του για την επανένωση με τα αρχέτυπά του.

Ο Υπερουράνιος Έρωτας - Πνεύμα είναι το πρωταρχικό στοιχείο της δημιουργίας των κόσμων και των μορφών. Ο Ουράνιος Έρωτας - Πνεύμα, γιος της Αφροδίτης και του Άρη, γεννιέται μέσα από το Κάλλος της θεϊκής Δημιουργίας, ενώ ο πάνδημος Έρωτας - Πνεύμα (όρος που αναφέρεται στον Παυσανία), γεννιέται από την Χθόνια  Αφροδίτη και τον Χθόνιο Ήφαιστο, για να σηματοδοτήσει το Κάλλος της υλικής Φύσης.

Ο Ουράνιος Έρωτας - Πνεύμα εκπροσωπεί το Κάλλος της Ψυχής που βρίσκεται υπεράνω των θεσμών και των νόμων, καθώς συμπεριλαμβάνει την αρχέγονη ουσία της Δημιουργίας που είναι η αιώνια ομορφιά αναλλοίωτη μέσα στον άχρονο χρόνο, που ούτε αυξάνεται, ούτε μειώνεται, διότι ισορροπεί.

Ο Πάνδημος Έρωτας - Πνεύμα είναι εκείνος που εμπλέκει την ψυχή στην ομορφιά της ύλης και στην υλική δημιουργία. Εδώ σημαντικό ρόλο παίζει το συμπαγές όχημα της ψυχής, το υλικό σώμα με την κάθε ιδιαίτερή του μορφή. Παρουσιάζεται το φαινόμενο της αύξησης και της μείωσης διότι η ισορροπία στο υλικό πεδίο είναι εύθραυστη καθώς ο χρόνος γίνεται γραμμικός.

Εκείνο που αναζητά η Ψυχή – Περσεφόνη είναι η επανένωση με τα αρχέτυπά της (Ψυχή – Κόσμος και Ψυχή – Πνεύμα). Το στοιχείο του αρχέτυπου Ουράνιου Έρωτα – Πνεύμα  που προσδιορίζει την μεταμόρφωση της Ψυχής – Περσεφόνης σε Ψυχή – Κόσμος είναι η κινητήρια δύναμη που θα την οδηγήσει εκτός των πεδίων της ύλης.

Για να πραγματοποιηθεί όμως αυτό η ενσαρκωμένη οντότητα οφείλει να επανενωθεί με τα 12 αρχέτυπα της ψυχής της που συμβολίζονται μέσα από τους 12 θεϊκούς ρόλους, στο Ελληνικό Πάνθεο και εκδηλώνονται στον υλικό κόσμο των ανθρώπων, μόνο και μόνο για να αφυπνίσουν την νοητική χθόνια συνειδητότητα σε κοσμική συνειδητότητα. Δηλαδή την μεταμόρφωση της Ψυχής – Περσεφόνης σε Ψυχή Κόσμο.

Όταν ο άνθρωπος ενωθεί με τα 12 θεϊκά αρχέτυπά του, τότε επιδρά ο 13ος ρόλος του Ζην – Ζευ, εμφυσώντας το Δημιουργικό στοιχείο του Υπερουράνιου Έρωτα  διαμέσου της πεμπτουσίας του Αιθέρα, μεταμορφώνοντας και ενοποιώντας το Δύο σε Ένα.

Η Ψυχή – Περσεφόνη ακολουθεί μία  διαδικασία για να μεταμορφωθεί σε Ψυχή – Κόσμος. 

Το μυστήριο των ονείρων !!! Τι είναι το συνειδητό όνειρο; (Lucid Dream)

Τι είναι τα όνειρα; Αυτός ο παράξενος κόσμος που υπάρχει παράλληλα με τον δικό μας, μέσα και έξω από αυτόν την ίδια στιγμή;
Ένας κόσμος μήπως, που είναι ίδιος κι απαράλλαχτος με αυτόν της εγρήγορσης, με μόνη διαφορά το «μάτι» της συνείδησης που κάνει τον έναν κόσμο πραγματικό και τον άλλο φανταστικό;

Προβλέπουν το μέλλον, ή απλά μας υπενθυμίζουν στιγμές και σκηνές του παρελθόντος; Προσπαθώντας να κατανοήσουν γιατί βλέπουμε όνειρα, οι επιστήμονες ελπίζουν να βρουν τι σημαίνει η… νυχτερινή πομπή εικόνων που εμφανίζεται στον ύπνο μας κάθε βράδυ.
Οι άνθρωποι από την αρχαιότητα είχαν διάφορες πεποιθήσεις σχετικά με τον ονειρικό κόσμο και τη σπουδαιότητά του. Σήμερα οι επιστήμονες που ερευνούν τα μυστικά του εγκεφάλου, πιστεύουν πως έχουν φτάσει ακόμα πιο κοντά στο αίνιγμα των ονείρων.
Τα όνειρα είναι νοητικές και συναισθηματικές εκφράσεις, που προβάλλονται στην οθόνη του νου μας την ώρα που κοιμόμαστε. Ονειρευόμαστε περίπου μία με δύο ώρες κάθε βράδυ. Μπορεί να έχουμε 4 με 7 όνειρα κατά τη διάρκεια του ύπνου μας. Κάθε άνθρωπος ονειρεύεται, αλλά δε θυμούνται όλοι τα όνειρά τους. Τα όνειρα είναι έγχρωμα και συχνά εμπλέκουν όλες τις αισθήσεις μας δίνοντας μας εντυπώσεις από οσμές, ήχους, εικόνες, γεύσεις και πράγματα που αγγίζουμε. Κάποιες φορές βλέπουμε συχνά το ίδιο όνειρο ξανά και ξανά, άλλες φορές έχουμε την αίσθηση πως κάποιο όνειρο το έχουμε ξαναδεί, χωρίς όμως να μπορούμε να θυμηθούμε εάν όντως συνέβη αυτό και κάποιες φορές μπορεί να ονειρευτούμε άγνωστες περιοχές και καταστάσεις, που μας φαίνονται όμως παράδοξα γνώριμες.

Καλλιτέχνες, συγγραφείς και επιστήμονες, έχουν δηλώσει κατά καιρούς πως άντλησαν τις ιδέες τους μέσα από όνειρα. Ο τραγουδιστής Paul McCartney των Beatles, αναφέρει πως κάποιο πρωί ξύπνησε με τη μελωδία του "Yesterday" στο μυαλό του, ενώ η συγγραφέας Mary Shelley δήλωσε πως είχε δει ένα πολύ έντονο όνειρο, σχετικά με έναν επιστήμονα που χρησιμοποιούσε κάποια μηχανή για να φέρει στη ζωή ένα πλάσμα. Όταν ξύπνησε, άρχισε να γράφει το βιβλίο της που αναφερόταν σε έναν επιστήμονα ονομαζόμενο Δρ. Φράνκενστάιν!

Για εκατοντάδες χρόνια, οι άνθρωποι προσπαθούν να καταλάβουν τι σημαίνουν τα όνειρα.Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι αναφέρουν συχνά όνειρα, που φέρουν μηνύματα από θεούς. Τέτοια μηνύματα έχουν παίξει σημαντικό ρόλο σε μάχες και λέγεται πως έδρασαν με συμβουλευτικό τρόπο σε στρατιωτικούς αρχηγούς κατά τη διάρκεια πολέμων. Στην αρχαία Αίγυπτο, οι άνθρωποι που μπορούσαν να ερμηνεύσουν το νόημα των ονείρων έχαιραν ιδιαίτερης εκτίμησης, ενώ στη Βίβλο, υπάρχουν πάνω από επτακόσιες αναφορές ή ιστορίες που σχετίζονται με όνειρα. Επίσης, ιστορίες που συνδέονται με τη γέννηση του Μωάμεθ, εμπεριέχουν σημαντικά γεγονότα που είχαν προλεχθεί σε όνειρα, συμπεριλαμβανομένης της γέννησης του Μωάμεθ, καθώς και του ονόματός του. Στην Κίνα υπήρχε η αντίληψη ότι τα όνειρα ήταν ένας τρόπος για να επισκεφτεί κανείς τα αποθανόντα μέλη της οικογένειάς του. Κάποιοι ιθαγενείς της Αμερικής και του Μεξικού πιστεύουν πως ο ονειρικός κόσμος είναι ένας διαφορετικός κόσμος από αυτόν που ζούμε ξύπνιοι, τον οποίο μπορούμε να επισκεφτούμε όταν κοιμόμαστε. Στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην εποχή του Μεσαίωνα οι άνθρωποι πίστευαν πως τα όνειρα ήταν δαιμονικά και πως μπορούσαν να οδηγήσουν τους ανθρώπους να κάνουν κακές πράξεις.

Στις αρχές του εικοστού αιώνα, δύο σημαντικοί επιστήμονες ανέπτυξαν διαφορετικές θεωρίες για τα όνειρα. Ο αυστριακός ψυχίατρος Sigmund Freud έγραψε το βιβλίο «η ερμηνεία των ονείρων». Πίστευε πως οι άνθρωποι συχνά ονειρεύονται πράγματα που θα ήθελαν να έχουν ή να κάνουν αλλά δεν μπορούν και πως αυτά συνδέονται ιδιαίτερα με σεξουαλικά και επιθετικά ένστικτα. Για τον Freud τα όνειρα είχαν πολλά κρυφά νοήματα. Προσπάθησε να τα καταλάβει, ώστε μέσα από αυτά να καταλάβει τους ίδιους τους ανθρώπους και το πώς αυτοί σκέπτονταν ή ενεργούσαν με διάφορους τρόπους. Πίστευε πως κάθε σκέψη και πράξη μας έχει βαθύτερα κίνητρα και πως μέσα από τα όνειρα θα μπορούσαν να βρεθούν οι καλά θαμμένοι αυτοί κινητήρες των δράσεων και σκέψεών μας. Έδωσε ένα κλειδί ερμηνείας των ονείρων, βοηθώντας στην επίλυση προβλημάτων αλλά και στην αυτοανάλυση των ανθρώπων. Για παράδειγμα ο Freud έλεγε πως όσοι ονειρεύονται πως πετούν ή αιωρούνται, θέλουν να ελευθερωθούν από την παιδική τους ηλικία. Εάν κάποιος ονειρεύεται πως κάποιος στενός του συγγενής πεθαίνει, πιθανότατα κρύβει εχθρότητα για το πρόσωπο αυτό, ή επιθυμία να αποκτήσει αυτά που έχει το άλλο πρόσωπο.

Ο Σουηδός ψυχίατρος Carl Yung εργάστηκε για αρκετά χρόνια κοντά στον Freud, αλλά ανέπτυξε εντελώς διαφορετικές απόψεις σχετικά με τα όνειρα. Πίστευε πως μέσω των ονείρων οι άνθρωποι θα μπορούσαν να βρουν βοήθεια ώστε να ωριμάσουν και να αποκτήσουν κατανόηση του εαυτού τους. Επίσης θεωρούσε πως μέσα από τα όνειρα θα μπορούσαν να βρεθούν λύσεις σε προβλήματα που αντιμετωπίζει κάποιος όταν είναι σε εγρήγορση. Τα όνειρα έχουν να μας πουν πολλά πράγματα για τον εαυτό μας και για τις σχέσεις μας με τους άλλους. Ο Yung σε αντίθεση με τον Freud, δεν πίστευε πως μέσα στα όνειρα κρύβονταν αισθήματα που σχετίζονταν με το σεξ και την επιθετικότητα.
Σήμερα η επιστήμη που μελετάει τα όνειρα έχει εξελιχθεί και μπορούμε να παρακολουθήσουμε τι γίνεται στον εγκέφαλο κάποιου που βλέπει όνειρα. Σύμφωνα με τις απεικονίσεις της εγκεφαλικής λειτουργίας, κατά τη διάρκεια των ονείρων έχουμε μεγάλη δραστηριότητα στην οπτική περιοχή, καθώς και σε περιοχές που σχετίζονται με τα συναισθήματα, ενώ παρουσιάζεται μικρή δραστηριότητα στις περιοχές που γίνονται λογικοί συλλογισμοί. Ίσως έτσι να εξηγείται το γεγονός, ότι αυτά που βλέπουμε στα όνειρα φαντάζουν παράδοξα και δύσκολα να κατανοηθούν, ακόμα περισσότερο μας είναι δύσκολο να αφηγηθούμε ένα όνειρο που είδαμε.

Το 1953 ανακαλύφθηκε ένα ιδιαίτερο στάδιο ύπνου, που ονομάστηκε REM από τα αρχικά των λέξεων "rapid eye movement" ταχύτατη κίνηση ματιών. Τα μάτια μας κινούνται αστραπιαία μπροστά και πίσω την ώρα που τα βλέφαρα είναι κλειστά. Κατά τη διάρκεια του ύπνου το σώμα μας περνάει από διάφορα στάδια, από τα οποία το στάδιο REM είναι το τέταρτο. Μπαίνουμε στο στάδιο αυτό, τέσσερις με επτά φορές το βράδυ, όταν κοιμόμαστε. Κατά τη διάρκειά του, το σώμα μας δεν κινείται καθόλου και τότε είναι που βλέπουμε όνειρα. Εάν κάποιος ξυπνήσει κατά τη διάρκεια αυτού του σταδίου, μπορεί να θυμηθεί σχεδόν το 90% των ονείρων που είδε. Αυτό ισχύει ακόμα και για όσους λένε ότι δεν ονειρεύονται όλοι ονειρεύονται, αλλά κάποιοι δεν μπορούν να θυμηθούν τα όνειρά τους.
Ένα ιδιαίτερο είδος ονείρων είναι τα συνειδητά όνειρα (lucid dreaming), στα οποία κάποιος γνωρίζει ότι ονειρεύεται την ώρα που βλέπει το όνειρο. Μία καναδέζικη οργάνωση που λέγεται «the Dreams Foundation» πιστεύει ότι κάποιος μπορεί να εκπαιδευτεί στο να έχει συνειδητά όνειρα, εάν τους δίνει ιδιαίτερη σημασία και τα καταγράφει. Με τον τρόπο αυτό, μπορεί κανείς να αυξήσει την φαντασία και τη δημιουργικότητά του. Οργανώνουν ομάδες που συνδυάζουν ασκήσεις επάνω στο συνειδητό ονείρεμα με ταξίδια σε ειδυλλιακές περιοχές που προσφέρουν ηρεμία, θεωρώντας πως με τον τρόπο αυτό μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει καλύτερα τα προσωπικά του προβλήματα, αλλά και να βοηθήσει ενεργά βρίσκοντας λύσεις στα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας.

Ο επιστημονικός κόσμος έχει ασχοληθεί πολύ σοβαρά με τα όνειρα, τόσο ώστε να ερευνήσει τη φύση τους, αλλά και ως τρόπο θεραπείας για νοητικά και συναισθηματικά προβλήματα. Η «ένωση για την έρευνα των ονείρων» (Association for the Study of Dreams) κάνει μία διεθνή συνάντηση κάθε χρόνο. Σε μία τέτοια συνάντηση βρέθηκαν επιστήμονες, οι οποίοι μελέτησαν τις περιπτώσεις θυμάτων από εγκλήματα, οι οποίοι είχαν πολλούς εφιάλτες. Άλλες φορές έχει μελετηθεί η σχέση ονείρων και δημιουργικότητας, τα όνειρα ανθρώπων που πάσχουν από κάποια ασθένεια, ή οι ιδιαιτερότητες των παιδικών ονείρων.

Ένα τμήμα της επιστημονικής έρευνας για τα όνειρα, είναι η μελέτη της εγκεφαλικής δραστηριότητας κατά τη διάρκεια του ύπνου, που γίνεται με ηλεκτροεγκεφαλογράφημα. Έχει διαπιστωθεί πως όταν κάποιος ονειρεύεται, το τμήμα του εγκεφάλου το οποίο ενεργοποιείται όταν νιώθουμε συναισθήματα, είναι ιδιαίτερα ενεργό. Αντίθετα, το πρόσθιο τμήμα του εγκεφάλου είναι πολύ λιγότερο ενεργό. Εκεί βρίσκεται το κέντρο των υψηλότερων νοητικών μας λειτουργιών, όπως η οργάνωση και η μνήμη. Η ερευνήτρια Rosalind Cartwright που εργάζεται στο κέντρο έρευνας ονειρικών διαταραχών στο Σικάγο, δηλώνει πως τα όνειρα μοιάζουν με αναμνήσεις, που έχουν τοποθετηθεί η μία επάνω στην άλλη. Είναι συνδεδεμένες με συναισθήματα κι όχι με σκέψεις.
Άλλοι ερευνητές μελετούν, πως μέσα από τα όνειρα μπορούμε να βοηθηθούμε ώστε να τα βγάλουμε πέρα με προβλήματα και έντονα αρνητικά συναισθήματα. Ο Robert Stickgold, καθηγητής ψυχιατρικής στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ στη Μασαχουσέτη, λέει πως όταν ονειρευόμαστε, ο εγκέφαλός μας προσπαθεί να κατανοήσει τον κόσμο. Το κάνει αυτό συνδυάζοντας με διαφορετικούς τρόπους τις αναμνήσεις μας, ώστε να δημιουργηθούν νέες συνδέσεις και συσχετίσεις. Πιστεύει πως τα όνειρα είναι μια βιολογική διαδικασία. Δε συμφωνεί με τον Sigmund Freud, πως μέσω των ονείρων εκφράζουμε τα κρυμμένα αισθήματα και τις επιθυμίες μας.

Έχουν περάσει πάνω από 100 χρόνια από τότε, που ο Sigmund Freud δημοσίευσε την «ερμηνεία των ονείρων».Πολύ περισσότερα χρόνια έχουν ακόμα περάσει, από την εποχή που οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν το ονείρεμα σε ειδικά υπνο-θεραπευτήρια, ενώ ακόμα νωρίτερα οι ιερείς της αρχαίας Αιγύπτου θεωρούσαν, πως τα όνειρα ήταν ένα παράθυρο για έναν μυστήριο μεταφυσικό κόσμο, στον οποίο θα μπορούσαν να μπουν συνειδητά μόνον οι μυημένοι. Όσο κι αν έχεις προχωρήσει η επιστημονική έρευνα, πραγματικά για την επίλυση του μυστηρίου των ονείρων, ίσως είμαστε ακόμα πολύ μακριά...

Από τότε που ο Sigmund Freud δημοσίευσε τις αμφιλεγόμενες θεωρίες του γύρω από τη σημασία των ονείρων το 1900, ο άνθρωπος εξακολουθεί να παραμένει γοητευμένος από το συνονθύλευμα εμπειριών που φαίνεται να ζει… ενώ κοιμάται.
Ο Freud ήταν πεπεισμένος ότι τα όνειρα αντιπροσωπεύουν ανεκπλήρωτες επιθυμίες ή ευχές, ενώ αργότερα οι ερευνητές άρχισαν να υποστηρίζουν την άποψη ότι "εμπεριέχουν" μια πιο πραγματιστική "ποιότητα", κάτι σαν αντανάκλαση της "ζωντανής ζωής".
Καμία από αυτές τις θεωρίες, ωστόσο, δεν στηριζόταν σε αντικειμενικά δεδομένα, γράφει η Francine Russo στο Time.
Τουλάχιστον βάσει όσων γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.

Δύο νέες εξελίξεις στον τομέα αυτό ενδέχεται να προσφέρουν μερικές πιο "ισχυρές" απαντήσεις στο ερώτημα "από τι είναι φτιαγμένα τα όνειρα".
Από αυστηρά βιολογική σκοπιά, οι επιστήμονες έχουν καταφέρει να μάθουν πολλά για τη φυσιολογική διαδικασία των ονείρων, που εμφανίζονται κυρίως κατά την REM φάση του ύπνου.
"Κατά τη διάρκεια του ύπνου" λέει ο Patrick McNamara, νευροβιολόγος στο Τμήμα Ιατρικής του πανεπιστημίου της Βοστόνης, "το ακραίο τμήμα του εγκεφάλου- το συναισθηματικό κομμάτι- ενεργοποιείται έντονα, ενώ ο ραχιαίος-πλευρικός προμετωπιαίος φλοιός -το εκτελεστικό μέρος του εγκεφάλου- υπολειτουργεί. Κατά συνέπεια, το είδος των γνωσιών που βιώνουμε κατά τη διάρκεια των ονείρων είναι πολύ συναισθηματικές, οπτικά ζωντανές, συχνά παράλογες, ασύνδετες και μερικές φορές εντελώς περίεργες". Αυτό υποδηλώνει ότι τα όνειρά μας μπορεί να παίζουν κάποιο ρόλο στη συναισθηματική σταθερότητα.

Αυτό δε σημαίνει βέβαια, όπως πιστεύουν πολλοί ερευνητές των ονείρων, ότι τα όνειρα είναι τυχαίες εκφράσεις συναισθημάτων, ή χωρίς κάποια πνευματική έννοια.
Ενώ ορισμένοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι τα μοτίβα των ονείρων που βλέπει κάποιος είναι το αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν οι νευρώνες στον εγκέφαλο τους, η Deirdre Barrett, ψυχολόγος και ερευνήτρια ονείρων στο Τμήμα Ιατρικής του Χάρβαρντ, πιστεύει ότι σημαίνουν και κάτι παραπάνω. " Νομίζω πως είναι μια πλάνη ότι όσα γνωρίζουμε για τη δράση του εγκεφάλου αναιρούν το γεγονός ότι μπορεί να υπάρξει μια υποκειμενική, ψυχολογική έννοια σε αυτά, περισσότερο από ό, τι ισχύει για όσα σκέφτεται κανείς όταν είναι ξύπνιος. Νομίζω ότι στα όνειρα σκεφτόμαστε με μια διαφορετική βιοχημική κατάσταση".
Σύμφωνα με τον McNamara, τα όνειρα βοηθούν τον εγκέφαλο να επεξεργάζεται συναισθηματικές αναμνήσεις και να τις εντάσσει στη μακροχρόνια μνήμα. Και ακριβώς επειδή ορισμένα γεγονότα είναι τραυματικά, συνδέονται με υψηλότερα επίπεδα κορτιζόλης (της ορμόνης του στρες), προκαλώντας τους εφιάλτες.

Οι ερευνητές πιστεύουν ότι η υψηλή συγκέντρωση κορτιζόλης μπορεί να επηρεάσει την αλληλεπίδραση μεταξύ του ιππόκαμπου και της αμυγδαλής, των δύο κύριων συστημάτων του εγκεφάλου συνιστούν τη μνήμη. "Οι αναμνήσεις δεν ενσωματώνονται, απλά υπάρχουν. Σε περιπτώσεις όπου κάποιος πάσχει από μετα-τραυματικό στρες, βιώνει την ίδια κατάσταση ξανά και ξανά" υποστηρίζει ο ίδιος.

Πολλοί επιστήμονες, βάσει διαφόρων ερευνών που έχουν γίνει, πιστεύουν ότι τα όνειρα μπορεί να βοηθούν τον άνθρωπο να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις και τις απειλές που ζει -συναισθηματικά, διανοητικά και σωματικά.

Στα όνειρά μας μπορούμε να δοκιμάζουμε διάφορα σενάρια, για το πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση.

Χάρη σε ιστοσελίδες και εφαρμογές όπως τα DreamBoard και Dreamscloud χιλιάδες άνθρωποι μπορούν να αναφέρουν τα όνειρά τους σε μεγαλύτερα ακροατήρια, επιτρέποντας στους ερευνητές να μπορέσουν να δώσουν απαντήσεις σε ορισμένα πολύ βασικά ερωτήματα.

Σύμφωνα με την Barrett, η οποία στην έρευνά της χρησιμοποιεί "δεδομένα ονείρων" από την ιστοσελίδα DreamBoard.com, στην οποία έχουν συγκεντρωθεί στοιχεία για 165.000 όνειρα τα τελευταία δύο χρόνια, "οι γυναίκες ονειρεύονται σχεδόν εξίσου τόσο άντρες όσο και γυναίκες, ενώ τα όνειρά των αντρών καταλαμβάνονται κατά τα δύο τρίτα από άντρες".

Επιπλέον, βάσει των ερευνών, οι άντρες φαίνεται ότι βλέπουν πιο συχνά όνειρα στα οποία υπάρχει θυμός, ένταση και σωματική βία, ενώ οι γυναίκες εμφανίζουν περισσότερο θλίψη και λεκτική εχθρότητα. Η ερμηνεία αυτών των διαφορών, ωστόσο, απαιτεί περαιτέρω μελέτες.
Tι είναι το συνειδητό όνειρο;;(Lucid Dream)

Συνειδητό όνειρο (διαυγές όνειρο) είναι κάθε όνειρο κατά το οποίο το άτομο έχει συνείδηση ότι ονειρεύεται ενώ το όνειρο είναι σε πλήρη εξέλιξη. Κατά τη διάρκεια του συνειδητού ονείρου, είναι δυνατό να ασκήσει κανείς έλεγχο πάνω στο ονειρικό περιβάλλον και να κάνει πράγματα που αλλιώς θα ήταν αδύνατο να κάνει στη φυσική πραγματικότητα.

Ένα συνειδητό όνειρο μπορεί να αρχίσει με έναν από τους εξής δύο τρόπους. Ένα συνειδητό όνειρο από όνειρο (DILD - dream-initiated lucid dream) αρχίζει ως κανονικό όνειρο και το άτομο σε κάποια στιγμή λογικά καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ονειρεύεται - χωρίς αυτό να τον αφυπνίσει. Ένα συνειδητό όνειρο από εγρήγορση (WILD - wake initiated lucid dream) επιτυγχάνεται όταν το άτομο από την πλήρη εγρήγορση μεταβαίνει σε όνειρο χωρίς διακοπή στην συνείδηση.
Σε σχέση με αυτό το φαινόμενο,o Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης παρατήρησε: «συχνά όταν κάποιος κοιμάται, δεν υπάρχει κάτι στη συνείδηση ​​η οποία δηλώνει ότι αυτό που στη συνέχεια παρουσιάζει τον εαυτό της, αλλά είναι ένα όνειρο.

Το συνειδητό όνειρο έχει μελετηθεί επιστημονικά και η δυνατότητα επίτευξης του θεωρείται πλέον τεκμηριωμένη. Ερευνητές όπως ο Allan Hobson με τη νευροφυσιολογική προσέγγιση του στο όνειρο έχει βοηθήσει να γίνει το συνειδητό όνειρο, λιγότερο θεωρητικό και ατεκμηρίωτο.

Οι 9 μεταμφιέσεις του άγχους

Το άγχος είναι το ανώτατο επίπεδο μιας καθημερινής ακολουθίας διεγέρσεων. Είτε καταπιανόμαστε με ένα σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα είτε παίζουμε τένις βρισκόμαστε διαρκώς σε επαγρύπνηση. Σ αυτές τις περιπτώσεις βέβαια, η υψηλή διέγερση είναι ότι χρειάζεται: τέτοιου είδους ενασχόληση απαιτεί ιδιαίτερες ψυχικές και σωματικές εφεδρείες.

Όταν όμως η διέγερση είναι υπέρμετρη σε σχέση με το έργο που πρέπει να φέρουμε σε πέρας, τότε μετατρέπεται σε άγος. Με τον όρο άγχος εννοούμε πως στη θέση μιας διέγερσης που θα άρμοζε για την αντιμετώπιση μιας δεδομένης απειλής, υπάρχει μια τόσο μεγάλη ένταση, που τορπιλίζει τη σωστή αντίδραση.

Στην «αγχώδη συνδρομή» η προσοχή προσκολλάται στην πηγή της απειλής, περιορίζοντας όλα αυτά τα δεδομένα που θα μπορούσαν, σε διαφορετική περίπτωση , να χωρέσουν μέσα στην επιγνωσή μας. Άφθονα τεκμήρια αποδεικνύουν πως η επίγνωση περιορίζεται κάτω από συνθήκες στρες.

Για παράδειγμα , σε μια κλασική πια έρευνα, εθελοντές υποβλήθηκαν σε ένα πείραμα προσομοίωσης κατάδυσης σε μεγάλο βάθος, όντας οι ίδιοι μέσα σε θάλαμο υψηλής ατμοσφαιρικής πίεσης. Οι συνθήκες του πειράματος ήταν πραγματικά εντυπωσιακές , με πραγματικές μεταβολές της πίεσης που δέχονταν οι εθελοντές, ενώ η εισπνοή γινόταν μόνο από μπουκάλες οξυγόνου. Λόγω των απαραίτητων αυξομειώσεων στην ποσότητα του παρεχόμενου οξυγόνου, υπήρχαν κάποιοι αντικειμενικοί κίνδυνοι ¨ αν και όχι ιδιαίτερα σοβαροί. Γι αυτό το λόγο οι εθελοντές υποχρεώθηκαν να τηρούν κάποιους κανονισμούς ασφαλείας. Στη διάρκεια του πειράματος οι εθελοντές έπρεπε να φέρουν εις πέρας μια «αποστολή ανίχνευσης του βυθού», κατά την διάρκεια της οποίας έπρεπε συγχρόνως να εντοπίζουν τη θέση ους και να παρακολουθούν την εκπομπή ενός φωτεινού σήματος. Καθώς η «κατάδυση» έφτανε σε όλο και μεγαλύτερο βάθος , το άγχος των ατόμων συνεχώς αυξανόταν με αποτέλεσμα, ενώ ήταν σε θέση να συνεχίσουν την «αποστολή» τους, να μην μπορούν να εντοπίσουν το φωτεινό σήμα.

Η ιδέα πως το άγχος μειώνει την προσοχή δεν είναι καινούρια. Όπως πολύ εύστοχα είπε ο Σάμιουελ Τζόνσον: «πιστέψτε με, κύριε, ένας άνθρωπος που γνωρίζει πως σε 15 μέρες θα τον κρεμάσουν είναι δυνατόν να συγκεντρώσει το μυαλό του με τρόπο αξιοθαύμαστο».

Όταν η απόκριση στο στρες καθοδηγεί την προσοχή, αυτή εστιάζεται στην άμεση απειλή. Αυτό βέβαια είναι καλό στην περίπτωση που η προσοχή και η σωματική διέγερση ισοσταθμίζονται για να αντιμετωπίσουν μια απειλή και να την αποτρέψουν τη στιγμή που ακριβώς έρχεται. Στις μέρες μας όμως σπάνια οι στρεσογόνες καταστάσεις μας αφήνουν τέτοιες επιλογές. Τις περισσότερες φορές πρέπει να εξακολουθήσουμε να ζούμε όπως πριν και συγχρόνως να αντιμετωπίζουμε μια απειλητική κατάσταση που συνεχίζει να υφίσταται… πχ να πηγαίνουμε στη δουλειά μας, ενώ βρισκόμαστε εν μέσω κάποιου παρατραβηγμένου συζυγικού καυγά ή να πληρώσουμε τους φόρους μας, κι ας μας απασχολεί η ασθένεια του παιδιού μας.

Η προσοχή που είναι προετοιμασμένη να εστιάσει πάνω στην απειλή επικρατεί ακόμα κι όταν συμβαίνουν άλλα, πιο σημαντικά γεγονότα: σκέψεις σχετικές μ αυτή την απειλή παρεισφρέουν στην πιο ακατάλληλη ώρα. Αν θέλαμε να ορίσουμε τη λειτουργία του άγχους , θα μιλούσαμε γι αυτήν ακριβώς την παρείσφρηση.

*********

 O ψυχίατρος Mardi Horowitz κατάφερε να απαριθμήσει πολλές από τις αμφιέσεις και μεταμφιέσεις που μπορεί να περιβληθεί η παρείσφρηση του άγχους. Ο κατάλογος του είναι ευρύτατος και ιδιαίτερα διδακτικός: κάθε μια από τις παρεισφρήσεις είναι μια άποψη της "απόκρισης στο στρες" όταν αυτό φτάνει στα άκρα.

Μεταξύ τους περιλαμβάνονται και οι εξής:

Οδυνηρά συναισθήματα. Κύματα συναισθημάτων που περισσότερο αναβλύζουν από μέσα μας και παραμένουν στο πίσω μέρους του μυαλού μας, παρά αποτελούν την κυρίαρχη διάθεση.

Ενασχόληση και αναμάσημα. Μια διαρκής επίγνωση του στρεσογόνου γεγονότος που επανεμφανίζεται ανεξέλεγκτα, πέρα από τα όρια των συνηθισμένων σκέψεων που κάνουμε όταν αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα.

Παρεισφρητικές ιδέες. Ξαφνικές και ανεπιθύμητες σκέψεις που δεν έχουν καμία σχέση με τη νοητική διεργασία εκείνης της στιγμής.

Επίμονες σκέψεις και αισθήματα. Συναισθήματα ή ιδέες που ένα άτομο δεν μπορεί να τις σταματήσει.

Υπερ εγρήγορση. Υπερβολική ετοιμότητα, σχολαστικός έλεγχος και έρευνα που διακατέχεται από ανήσυχη προσμονή.

Αϋπνία. Παρεισφρητικές ιδέες και εικόνες που χαλάνε τον ύπνο.

Κακά όνειρα. Συμπεριλαμβάνονται οι εφιάλτες και η αγχώδης αφύπνιση, καθώς και άλλα ανήσυχα όνειρα. Το περιεχόμενο των κακών ονείρων δεν είναι απαραίτητο να έχει στενή σχέση με το αληθινό γεγονός.

Ανεπιθύμητη αίσθηση. Η ξαφνική και ανεπιθύμητη είσοδος μιας αίσθησης ασυνήθιστα έντονης, ή και άσχετης με την παρούσα κατάσταση , στη σφαίρα της επίγνωσης.

Αντιδράσεις ξαφνιάσματος. Φοβισμένη υποχώρηση ή ωχρότητα του προσώπου ως απάντηση σε ερεθίσματα που κανονικά δεν δικαιολογούν τέτοιου είδους αντιδράσεις.

Όπως καταλάβατε, το άγχος παρεισφρέει με πολλές μορφές στη νοητική διαδικασία. Πάντως όποια κι άν είναι η μάσκα που φοράει , όταν κατακλύσει την προσοχή "πάσχει ολόκληρη η παράσταση". Όπως θα δούμε το πιο αποτελεσματικό αντίδοτο είναι η ίδια η προσοχή, για την ακρίβεια η έλλειψη προσοχής ή η άρνηση. Για να δούμε πως η άρνηση μπορεί να εξαφανίσει το άγχος, πρέπει πρώτα να καταλάβουμε τον καίριο ρόλο του γνωσιακού μηχανισμού στη διαδικασία απόκρισης στο στρες , και ιδιαίτερα στο ρόλο που παίζει η επίγνωση της απειλής.

 ~ Ζωτικά ψέματα, απλές αλήθειες  - Η ψυχολογία της αυταπάτης . Του Daniel Goleman .

ΞΕΧΑΣΤΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ "ΕΘΝΟΣ" !

Έστω  οτι  έχετε  ένα  ξηρικό   χωράφι   και  θέλετε  να  σπείρετε   δύο  διαφορετικές  ετήσιες  καλλιέργειες .
Η  καλύτερη  διευθέτηση    είναι  έτσι:


για  να  μπορείτε   να   φορτώνετε   το  προϊόν   της  μιάς   καλλιέργειας  (στο  όχημα  που  θα  περιμένει  στον  δρόμο)  χωρίς  να  ενοχλείτε  την  άλλη  καλλιέργεια  που  δεν  ωρίμασε   ακόμη .

Εάν  όμως  υπάρχει  αρδευτική  τάφρος  δίπλα  στο  χωράφι,  τότε  σας   συμφέρει   αυτή  η  διευθέτηση 



για  να  μπορείτε  να  ποτίζετε  την  μία  χωρίς  να  ενοχλείτε  την  άλλη .

Εάν  υποθέσουμε  οτι  ο  μόνος   τρόπος   απομάκρυνσης  των  προϊόντων  είναι  με  ελικόπτερο ,  τότε  σας  βολεύει  αυτή  η  διευθέτηση :



Τα  δένδρα  πρέπει   να  είναι  μακρυά  απο  το  σημείο  προσγείωσης   για  να  μην  χτυπάνε  πάνω  τους  οι  λεπίδες  της έλικας .

Αν  υποθέσουμε  οτι   στο  κέντρο   του  χωραφιού  υπάρχει   γεώτρηση  με  νερό   τότε  σας  βολεύει  αυτή  η  διευθέτηση 



για να   ποτίζετε  την  κάθε  καλλιέργεια  χωρίς   να  ενοχλείτε   τις  άλλες .

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ  :   Τα    ΣΥΝΟΡΑ   των καλλιεργειών  στο  χωράφι  μας  τα  αλλάζουμε  ανάλογα   με  τις  εξωτερικές    συνθήκες .

Τί  σχέση   όμως  έχουν  αυτά  με  τα  θέματα  που  μας  απασχολούν;

Ας  πάμε  πίσω  στο  800 πχ .
Μια   καραβιά  Ελλήνων ( που  έφυγαν  για   να  γλυτώσουν  απο  τους  Δωριείς )  αποβιβάζονται   σε  μια  παραλία  της  Μ. Ασίας .
Απέναντί  τους  βλέπουν  κάποιους  Λυδούς  ντυμένους  κάπως   έτσι :



Οι  Έλληνες   είναι  κάπως   έτσι :


Ο  αρχηγός   των  Ελλήνων    αντιλαμβάνεται   οτι  η  διαθέσιμη   πεδιάδα   είναι  μικρή  για  να  θρέψει   και  τους  Λυδούς  και  τους  Έλληνες .  Οι  μισοί  πρέπει  να  πεθάνουν .
Θα  μπορούσε   να  φωνάξει  "ΟΙ  ΨΗΛΟΙ  ( είτε  Έλληνες  είτε  Λυδοί )  ΝΑ  ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ  ΤΟΥΣ  ΚΟΝΤΟΥΣ !".  Δηλαδή   να  έθετε  τα  σύνορα   έτσι :


Οι  μισοί  Έλληνες   και  οι  μισοί  Λυδοί  θα  επιζούσαν   και  η  πεδιάδα  θα  τους  χωρούσε.
Αντιλαμβάνεται   όμως  οτι  αυτή  η  διευθέτηση  δεν  είναι   αποδεκτή  για  ψυχολογικούς   λόγους. Ο   ψηλός   Έλληνας   προτιμά  να  έχει   γείτονα  έναν  κοντό  Έλληνα  ( ίδια  εμφάνιση ,  ίδια  γλώσσα,  ίδιες   συνήθειες )   παρά  έναν  ψηλό  Λυδό  ( διαφορερική  εμφάνιση,  γλώσσα,  συνήθειες ) .

Γι'  αυτό   διατάζει  "ΟΙ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΝΑ  ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ  ΤΟΥΣ  ΛΥΔΟΥΣ"  .  Δηλαδή  τοποθετεί  τα σύνορα  έτσι :


Όταν  οι  Ρωμαίοι   ενώθηκαν  με  τους  Σαβίνους ,  ο  Ρωμύλος   για  να  συγχωνεύσει   τις  δύο   ομάδες  δεν  έδωσε  άλλα   προνόμια  στους  Ρωμαίους  και  άλλα  στους  Σαβίνους  αλλά   τους  χώρισε  σε   επαγγέλματα.  Άλλα  προνόμια  έδωσε  στους  γεωργούς  ,  άλλα στους  ξυλουργούς  κλπ .  Έτσι   οι  πολίτες  δεν  είχαν  πια  αντιθέσεις   του  τύπου   "Ρωμαίοι  εναντίον  Σαβίνων"    αλλά   "Γεωργοί   εναντίον  ξυλουργών".
Χάραξε  δηλαδή  τα  σύνορα  κάπως  έτσι :

( κατά  την  άποψη  μερικών  ιστορικών,  η  ιστορία  αυτή  ανήκει  στην  σφαίρα  του  μύθου ) .

Βλέπουμε  λοιπόν  οτι  όσοι   έχουν  κάποια  δύναμη   χαράσουν  κάποια  ΣΥΝΟΡΑ  ανάμεσα  στους  ανθρώπους   ανάλογα  με  το  τί  θέλουν  να  επιτύχουν  και  τί  είδους  εξωτερικές  συνθήκες  αντιμετωπίζουν .  Κυρίως  σε  περιπτώσεις  όπου  οι  άνθρωποι   είναι  πολλοί   και  οι  πόροι  λίγοι,  οι  ηγέτες   χαράσουν  ΣΥΝΟΡΑ  ώστε  να  είναι  σαφές   ποιοί  θα  σφάξουν  ποιούς  ώστε  να   μειωθεί  ο  πληθυσμός.
Άλλοτε  είναι   ΠΕΡΣΕΣ -  ΕΛΛΗΝΕΣ,  άλλοτε  είναι   ΕΛΛΗΝΕΣ - ΡΩΜΑΙΟΙ,  άλλοτε   ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΟΙ-ΕΙΚΟΝΟΛΑΤΡΕΣ  ,  άλλοτε   ΕΛΛΗΝΕΣ- ΤΟΥΡΚΟΙ  κλπ .

Έως  τώρα   τα  σύνορα  αυτά  χαραζόταν  σύμφωνα  με  το  κριτήριο   ΟΜΑΙΜΟΝ  -  ΟΜΟΓΛΩΣΣΟΝ -  ΟΜΟΤΡΟΠΟΝ  ( ίδια   εμφάνιση,  γλώσσα  και  νοοτροπία  ) .

Σήμερα   ζούμε  μια  σημαντική  στιγμή :  Ο  διεθνής   τραπεζίτης  στέκεται  απέντι  απο  τα  έθνη,  κραδαίνει   μια  χούφτα    χαρτονομίσματα  


και  φωνάζει  "ΟΠΟΙΟΣ   ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ  ΜΟΝΟ  ΓΙΑ  ΤΟ  ΣΑΡΚΙΟΝ  ΤΟΥ   ΚΑΙ  ΔΕΝ  ΔΙΝΕΙ  ΔΕΚΑΡΑ  ΓΙΑ  ΤΙΣ  ΕΠΟΜΕΝΕΣ  ΓΕΝΕΕΣ,  ΝΑ   ΜΑΧΑΙΡΩΣΕΙ  ΤΟΝ  ΔΙΠΛΑΝΟ  ΤΟΥ  ΚΑΙ  ΝΑ  ΕΡΘΕΙ   ΜΑΖΙ ΜΟΥ !" .
΄Εκπληκτοι  εμείς  βλέπουμε   πολλούς   όμαιμους   και  ομόγλωσσούς  μας  ( πολιτικούς, τραπεζίτες ,  επιχειρηματίες  ) να  βγάζουν  μαχαίρια   και  να   προσπαθούν να  μας  μαχαιρώσουν !
Ο  τραπεζίτης   διέκρινε   οτι  το   ΟΜΟΤΡΟΠΟΝ  ( ίδια μυαλά )  είναι   πολύ  ισχυρότερο   απο  το  ΟΜΑΙΜΟΝ   και  το  ΟΜΟΓΛΩΣΣΟΝ.
Έτσι   κατόρθωσε  να  χαράξει   καινούργια  ΣΥΝΟΡΑ :



Δημιούργησε    μια  νέα  ομάδα   που  δεν  μπορεί  να  ονομασθεί  "έθνος"    διότι   σχηματίσθηκε   με  μοναδικό  κριτήριο   το  ΟΜΟΤΡΟΠΟΝ .

Οι  εξωτερικές   συνθήκες   άλλαξαν .  Η  προσφιλής  έννοια   "έθνος"  με  την   οποία   πορευτήκαμε  αιώνες,  δεν  υπάρχει  πλέον .
Πώς  πρέπει  να  αντιδράσουμε ; 

Κατά  την  γνώμη  μου   πρέπει   να  απαντήσουμε  στον  τραπεζίτη  με  το  ίδιο  όπλο.  Να  φωνάξουμε   "ΟΠΟΙΟΣ   ΘΕΩΡΕΙ  ΟΤΙ  Η  ΧΑΜΗΛΗ  ΕΝΤΡΟΠΙΑ   ΕΙΝΑΙ  ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΗ  ΑΠΟ  ΤΟ  ΣΑΡΚΙΟΝ  ΤΟΥ, ΝΑ  ΕΡΘΕΙ   ΜΑΖΙ ΜΑΣ ".

Να  χαράξουμε   και  εμείς  νέα  ΣΥΝΟΡΑ :



Ο  τραπεζίτης   θα  ήθελε   να   μείνουμε   κολλημένοι   στην  έννοια  του  έθνους.  Θα  είχε   να  αντιμετωπίσει   δεκάδες   μικρά  έθνη   που  νικώνται  εύκολα.  Τώρα  όμως   έχει  να  αντιμετωπίσει   έναν   μεγάλο  αντίπαλο  στρατόπεδο  (  ας  το  ονομάσουμε  "στρατόπεδο   των  φιλοσόφων" ) .

Για  να  πούμε  την  αλήθεια ,  βαθειά  μέσα  μας   και  εμείς  προτιμούμε  την  ομαδοποίηση   σύμφωνα  με  το  ΟΜΟΤΡΟΠΟΝ.
Φαντασθείτε   κάποιον με  την  ίδια  εμφάνιση   και  γλώσσα  με  εσάς  ,  να  σας  λέει  "Εγώ  θέλω  όλοι   οι  λαθρομετανάστες   να  αποκτήσουν  ιθαγένεια  και  δικαίωμα   ψήφου".  Δεν  θα  αισθανόσασταν  αηδία;
Αντίθετα  όμως , εάν  κάποιος  απο  την  μακρυνή  Σουηδία  ( διαφορετικός  σε  εμφάνιση   και  γλώσσα )  ερχόταν  με  χλαμύδα  και  έλεγε  "Είμαι   θαυμαστής  του  Πλάτωνα"  δεν  θα  αισθανόσασταν  αγαλλίαση;  Δεν  θα  τον  δεχόσασταν  με  χαρά  στην   παρέα  σας ;
Η  ομαδοποίηση  με  κριτήριο  μόνο  το  ΟΜΟΤΡΟΠΟΝ  μας  συμφέρει . Σαν  "Έλληνες"   είμαστε  10-15  εκατομμύρια ( και  πολλοί  απο  αυτούς  αμφιβόλου  ποιότητας ) .  Σαν  "Μειωτές  της  Εντροπίας"   είμαστε  , κατά  επιεικείς   εκτιμήσεις ,  απο   11  έως  20   εκατομμύρια  ( όλοι  υψηλής  ποιότητας ).
Κατόπιν    αυτών  λοιπόν   λέω :
ΞΕΧΑΣΤΕ  ΤΗΝ  ΕΝΝΟΙΑ   "ΕΘΝΟΣ".  ΤΟ  "ΕΘΝΟΣ"   ΠΕΘΑΝΕ !
Η   ΟΜΑΔΟΠΟΙΗΣΗ   ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ   ΘΑ  ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ   ΣΤΟ  ΠΟΙΟΝ  ΦΙΛΟΣΟΦΟ   ΘΑΥΜΑΖΕΙ   Ο  ΚΑΘΕΝΑΣ .

Βέβαια,  αν  αυτοί  που  θαυμάζουν  το  ίδιο   φιλόσοφο  μαζευτούν  σε  μια  περιοχή   και  συμμιχθούν  ,  σύντομα  θα  προκύψει  μια  ομάδα   που  θα έχει  και  το  ΟΜΑΙΜΟΝ  και  το   ΟΜΟΓΛΩΣΣΟΝ   και  το  ΟΜΟΤΡΟΠΟΝ  (  αυτό  το  είχε  εξ'  αρχής ) .
Θα  ρωτήσει  κάποιος  "ΓΙΑΤΙ  ΟΙ  ΕΛΛΗΝΕΣ    ΚΑΙ  ΟΙ  ΛΥΔΟΙ   ΤΟΥ  800  πχ   ΔΕΝ  ΔΙΑΧΩΡΙΣΤΗΚΑΝ   ΜΕ  ΒΑΣΗ  ΤΗΝ  ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ  ΑΛΛΑ  ΜΕ  ΒΑΣΗ  ΤΗΝ  ΕΜΦΑΝΙΣΗ, ΤΗΝ  ΓΛΩΣΣΑ  ΚΑΙ  ΤΗΝ  ΘΡΗΣΚΕΙΑ;"
Διότι   απλούστατα   ,  τότε   ΔΕΝ   ΕΙΧΑΝ  ΕΜΦΑΝΙΣΘΕΙ  ΟΙ   ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ !
Αφήσαμε  πίσω  την  εποχή  των  Εθνών  και  περάσαμε    στην εποχή   των  Ιδεολογιών. Μόνον  εάν  καταστραφεί  ο  πολιτισμός  μας, εάν  καούν  τα  βιβλία,  εάν  ξαναγυρίσουμε  στην Εποχή  του  Λίθου,  θα   ξαναϋπάρξουν  έθνη .  Όσο  υπάρχουν  βιβλία  η  ανθρωπότητα   θα  είναι  χωρισμένη  πλέον  σε  ιδεολογικά  στρατόπεδα .

Αυτά  βέβαια  θυμίζουν  Μαρξισμό.  Ο  μαρξιστής  λέει  "ΑΝ  ΕΙΣΑΙ  ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ,  ΕΙΣΑΙ  ΑΔΕΡΦΟΣ   ΜΟΥ  ΚΙ  ΑΣ  ΕΙΣΑΙ  ΜΑΥΡΟΣ, ΚΙΤΡΙΝΟΣ  ΚΑΙ  Ο,ΤΙΔΗΠΟΤΕ  ΑΛΛΟ"  .
Εδώ  διαφωνώ  με  τον  μαρξιστή.  Εάν  έρθει   κάποιος  απο  την  ζούγκλα  της  Αφρικής   και  μου  πεί  "ΕΙΜΑΙ  ΘΑΥΜΑΣΤΗΣ  ΤΟΥ  ΠΛΑΤΩΝΑ",  θα  του  απαντήσω   "ΠΗΓΑΙΝΕ  ΣΤΗΝ ΖΟΥΓΚΛΑ,  ΜΑΖΕΨΕ  ΚΑΙ  ΑΛΛΟΥΣ  ΟΜΟΪΔΕΑΤΕΣ,  ΑΠΟΔΕΙΞΤΕ  ΕΜΠΡΑΚΤΑ  ΟΤΙ   ΕΙΣΤΕ  ΙΚΑΝΟΙ   ΝΑ   ΖΗΣΕΤΕ  ΣΥΜΦΩΝΑ  ΜΕ  ΤΑ  ΚΕΛΕΥΣΜΑΤΑ  ΤΟΥ  ΠΛΑΤΩΝΑ   ΚΑΙ  ΤΟΤΕ  ΒΛΕΠΟΥΜΕ!"  .
Διότι  ,  όπως  βλέπουμε,  ούτε  όλοι  οι  Λευκοί   δεν  είναι  ικανοί   να  αποδεχτούν  τον  Πλάτωνα .  Πόσο  μάλλον  οι  άλλες  φυλές !

Οι  μαρξιστές   θεωρούν  οτι  η  ανθρωπότητα   είναι  μια  ενιαία  μάζα  και  οι  κατηγοριοποιήσεις  σε   φυλές  και  έθνη  είναι  ανοησίες . Όλοι  οι  άνθρωποι  έχουν  τις  ΙΔΙΕΣ   δυνατότητες  και  αν  ζούσαν  σε  ΙΔΙΕΣ  (καλές )  συνθήκες  θα  ήταν  όλοι  καλοί .  Και  αυτό  το  ονομάζουν  "επιστημονική  σκέψη".
Στο  αντίθετο  άκρο,  οι   εθνικιστές   λένε   οτι  η  ανθρωπότητα   είναι  χωρισμένη   σε  φυλές  και  έθνη:


Η   δική  μου  άποψη είναι  οτι   καλά  θα  είναι   να   θεωρούμε   τις  φυλές   ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ  σε  εγκεφαλικές   ικανότητες   μέχρις  ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΣ   του  αντιθέτου !  Διότι  η  επιστημονική  σκέψη  λέει   "ΔΕΣ  ΠΡΩΤΑ  ΚΑΤΙ  ΚΑΙ  ΜΕΤΑ  ΠΙΣΤΕΨΕ ΤΟ".
Οι  φυλές  ομως   δεν  χωρίζονται  σε  έθνη  αλλά   σε  δύο   ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΕΣ  ΟΜΑΔΕΣ. Η  μία  ιδεολογική   ομάδα  είναι   ΧΑΜΗΛΗΣ  ΕΝΤΡΟΠΙΑΣ (  εμείς )   και  η  άλλη  ομάδα  είναι  του  τραπεζίτη ( υψηλής  εντροπίας ) .

 Είναι  προφανές  και   πασίδηλο  οτι   παντού  , σέ  όλα  τα   έθνη , υπάρχουν  άνθρωποι  που  λένε  "Ας   περνάω  εγώ  καλά  και  οι  άλλοι  ας  πάνε  να  κόψουν  τον   λαιμό  τους".  Όπως  γνωστό  είναι  οτι  παντού  υπάρχουν  άνθρωποι  που  λένε  "Έχω  ευθύνη  απέναντι  στις  επόμενες  γενεές". Οι  μαρξιστές  αρνούνται  να  δούν  αυτό  το  πασιφανές.
  Και  καλά  θα  είναι  να  θεωρούμε   οτι  η  διαφορά   αυτή  στην  ψυχοσύνθεση  οφείλεται  στο  DNA   μέχρις  αποδείξεως  του  αντιθέτου . Πάντοτε   προετοιμαζόμαστε  για  το  χειρότερο  σενάριο .  Και  το  χειρότερο  σενάριο  εδώ  είναι   οτι  οι  διαφορές  οφείλονται  στο   DNA    και  δεν  είναι  δυνατόν  να  αλλάξουν  απο  τις  εξωτερικές  συνθήκες . Οι  μαρξιστές  θεωρούν  δεδομένο  το  καλό  σενάριο  που  λέει  οτι  οι  διαφορά  ψυχοσύνθεσης  οφείλεται  σε  εξωτερικές  συνθήκες,  άρα  πολύ  εύκολα, με  την  κατάλληλη  προπαγάνδα,  όλοι  μπορούν  να  γίνουν  καλοί.

Επίσης, αν  και  σε  όλες  τις  φυλές   υπάρχουν  οι  "καλοί"  ( αυτοί  που  νοιάζονται  για  τις  επόμενες  γενεές  και  την  χαμηλή  εντροπία )  καλά  θα  είναι   να  είμαστε  επιφυλακτικοί  ώσπου  να  βεβαιωθούμε  οτι  το  εννούν  και  είναι  πρόθυμοι  να  υποστούν  τις  απαραίτητες  ΘΥΣΙΕΣ  και  περικοπές   στον  εγωκεντρισμό  τους .  Διότι  μέχρι  στιγμής  νέγρος   Πλάτωνας   δεν  άκουσα  να  εμφανίσθηκε!

Βλέπω  οτι  κάποιοι   είναι  ακόμα  συναισθηματικά  δεμένοι   με  την  έννοια   "έθνος".  Δεν  θέλουν  να  γίνει   νέος   "εμφύλιος".  Θέλουν  να  ελπίζουν  οτι    όλοι  οι  Έλληνες  ( αν  ενημερωθούν  σωστά )  θα  παρατήσουν  τον  τραπεζίτη.

Νομίζω  οτι  είναι  αργά  πιά.  Όσο   απέχει  απο  εμάς   ένας   Μογγόλος  άλλο  τόσο  απέχει   ένας   ξάδελφος  που "τα  παίρνει"  απο  τον  τραπεζίτη.  Αυτός   μας  άρχισε   πρώτος   τον  πόλεμο.  Εμείς  το  μόνο  που  μένει  να  κάνουμε  είναι  να  ανταποδώσουμε.  Δεν  μπορούμε  να  το αποφύγουμε.  Ο  πλανήτης   δε  μας   χωρά  όλους.  Ή  αυτοί  ή  εμείς !

Η Ψυχολογία των Σχέσεων: Απ’την αυτοαποδοχή στην συντροφικότητα

Μολονότι στη διάρκεια της ζωής μας κάθε μας σχέση είναι αφορμή για μια σειρά από διδάγματα βοηθώντας μας να πάμε λίγο πιο πέρα, γνωρίζοντας λιγάκι καλύτερα το εαυτό μας, είναι απίστευτο το πόσες πολλές από τις απαιτήσεις και προσδοκίες μας έχουμε εναποθέσει στις ερωτικές μας σχέσεις!...



Ό,τι έχουμε επιθυμήσει και επιθυμούμε περισσότερο από την ζωή μας, το ζητάμε –ευθέως ή έμμεσα- από τον σύντροφό μας: ασφάλεια, φιλία, θεραπεία, «ντάντεμα», φρονίδα, σεξουαλική και συναισθηματική κάλυψη, ευτυχία, αγάπη και συντροφικότητα.

Έχουμε την απαίτηση ο/η σύντροφός μας να «φτιάξει» την ζωή μας. Να μας βγάλει από την κατάθλιψη, να μας κάνει με δυο λόγια ευτυχισμένο/ η. Πολλοί είναι οι άνθρωποι που ακράδαντα πιστεύουν πως μόλις βρούν τον «άνθρωπό τους» η ζωή τους θα αλλάξει ριζικά: δεν θα τους λείπει πια τίποτα, κι όλα θα είναι τέλεια! Μολονότι αυτή μας την ισχυροποιημένη πεποίθηση δεν θέλουμε να την συνηδητοποιήσουμε ανοιχτά, εάν εξετάσουμε με ειλικρινή ενδοσκόπηση το σύστημα των πιστεύω μας, τότε θα την βρούμε από χρόνια εγκατεστημένη εκεί. Άλλωστε όλοι μας, σε κάποια στιγμή της ζωής μας σκεφτήκαμε: «Μακάρι να ήμουν παντρεμένη/ ος. Όλα τα προβλήματα μου θα ανήκαν στο παρελθόν».

Η αλήθεια είναι πως η αναζήτηση της πληρότητας στο πρόσωπο κάποιου που θα αγαπήσετε βασίζεται στην εσφαλμένη ιδέα ότι εμείς, από μόνοι μας, δεν είμαστε αρκετοί, δεν είμαστε ολοκληρωμένοι, δεν είμαστε σε θέση να γεννήσουμε την δική μας αγάπη, δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε την δική μας ευτυχία στην προσωπική, κοινωνική, και εργασιακή μας ζωή. Ότι χρειάζεται κάποιος άλλος να μας βοηθήσει, να το κάνει εκείνος για μας.

Στην πραγματικότητα όμως η πληρότητα και η αίσθηση ολοκλήρωσης δεν μπορούν να έχουν υπόσταση, βάση και διάρκεια, εάν δεν πηγάζουν από μέσα σας. Το γεγονός ότι βρήκατε τον «εκλεκτό της καρδιάς σας» δεν είναι αρκετό για να θεραπεύσει τα συναισθηματικά σας κενά, ή τα προβλήματα οικειότητας στον τρόπο που σχετίζεστε με τους άλλους. Δεν θα σας κάνει πιο ικανοποιημένο απ’τη δουλειά σας, δεν θα πάρετε την αύξηση που θέλετε, δεν θα κάνει τους γείτονές σας καλύτερους, ούτε τις δημόσιες υπηρεσίες ταχύτερες και πιο αποτελεσματικές.

Εάν, όταν είσαστε χωρίς ταίρι είστε δυστυχισμένοι, το ίδιο θα αισθάνεστε και μέσα στο ρόλο σας ως σύντροφοι ή ως σύζυγοι. Αν δεν κατορθώσατε ακόμη να «βρείτε άκρη» στα επαγγελματικά και τα οικονομικά σας, θα είστε το ίδιο ξεκρέμαστοι και μάλιστα θα έχετε επιβαρυνθεί και με έναν σύντροφο επιπλέον.

Εάν νιώθετε ανεπαρκής ως γονέας, δεν προκειται να αισθανθείτε επαρκής όταν θα έχετε έναν σύντροφο στο πλευρό σας. Εάν έχετε χαμηλή αυτοπεποίθηση, και νιώθετε το βάρος ενός υπαρξιακού «κενού» και το άγχος της ζωής σας να σας βαραίνει, όταν είστε μόνοι χωρίς της παρουσία του Mr ή της Ms Perfect δίπλα σας, την ίδια χαμηλή αυτοπεποίθηση, και το ίδιο κενό θα αισθάνεστε και μέσα στην σχέση σας με αυτόν, ή αυτήν.

Η αλήθεια είναι ότι η δύναμη, η ικανοποίηση, η πληρότητα, και η ολοκλήρωση που ζητάτε βρίσκονται ήδη μέσα σας και απλά περιμένουν να τις ανακαλύψετε. Αντί λοιπόν να ψάχνετε κάποιον να αγαπήσετε, ας κάνετε τον εαυτό σας άξιο να αγαπηθεί. Αντί να ξοδεύετε τόση ενέργεια στην προσπάθειά σας να κάνετε τους συντρόφους που ήδη έχετε να σας αγαπήσουν περισσότερο, επενδύστε την ενέργειά σας στο να γίνετε ακόμα πιο άξιοι να αγαπηθείτε.

Αναρωτηθείτε κατά πόσο εσείς προσφέρετε τόση αγάπη, όση θα θέλατε να σας προσφέρουν οι άλλοι; Πόσο δικαιολογημένο κι εύλογο είναι το να περιμένετε από τον σύντροφό σας, και τις άλλες σημαντικές σας σχέσεις, να σας αγαπήσουν βαθιά, παρόλο που έσεις δεν είστε ακόμη τόσο δοτικοί και αξιαγάπητοι;

Αναγνωρίστε το γεγονός ότι είστε κάτι ξεχωριστό, μόνο και μόνο επειδή υπάρχετε. Είστε ένα μοναδικό και πολύτιμο δώρο στον κόσμο, είτε έχετε μια πετυχημένη καριέρα, είτε είστε παντρεμένος/ η με τον τέλειο σύντροφο, είτε είστε μόνοι, είτε έχετε παιδιά, είτε όχι.

Δεν είναι ανάγκη να περιμένετε αυτό που τόσο πολύ επιθυμείτε να έρθει απ’ έξω. Η αλήθεια είναι ότι είστε ήδη ολοκληρωμένα ανθρώπινα όντα. Η «μαγική λύση» δεν υπάρχει έξω από σας. Δεν είναι μαγική, και βρίσκεται μεσα στην καρδιά σας: Ανεξάρτητα από το εάν είστε συντροφευμένοι, παντρεμένοι ή όχι, εάν θέλετε περισσότερη αγάπη στη ζωή σας, ερωτευθείτε την ζωή που ζείτε. Και κάντε το σήμερα!

Τεχνολογία "υγρής πέτρας" στο Μάτσου Πίτσου των Ίνκας

Το Μάτσου Πίτσου είναι ένα προκολομβιανό κτιριακό συγκρότημα στην περιοχή Κούσκο του Περού ,χτισμένη σε υψόμετρο 2,5 χιλιομέτρων πάνω από το επίπεδο της θάλασσας.Και αυτά είναι όλα όσα ξέρουμε μέχρι σήμερα για το μέρος.

Πότε χτίστηκε η πόλη,ποιός την έχτισε και πώς ονομαζόταν αρχικά παραμένει μυστήριο.Επίσης άγνωστο παραμένει ποιός κατοικούσε στην πόλη ,γιατί χτίστηκε σε τόσο μεγάλο υψόμετρο και τί οδήγησε τους κατοίκους της να το εγκαταλείψουν.Το όνομα Μάτσου Πίτσου δεν είναι το πραγματικό και δόθηκε μεταγενέστερα από ντόπιους.

 

Ακόμη μεγαλύτερο μυστήριο είναι οι γιγάντιοι ογκόλιθοι από τους οποίους είναι χτισμένοι οι τοίχοι ,οι οποίοι είναι τόσο στενά δεμένοι μεταξύ τους που δεν περνάει ούτε λεπίδα μαχαιριού.

ο Βιρακότσα και οι χυτές πέτρες
Για την προέλευση του μέρους έχουν δοθεί πολλές ερμηνείες και διατυπωθεί διάφορες θεωρίες,άλλες βασιζόμενες σε στοιχεία άλλες τελείως φανταστικές.Όμως ένας Ρώσος επιστήμονας και ταξιώτης σε πολλά αρχαιολογικά μέρη του κόσμου,διατύπωσε την άποψη ότι το Μάτσου Πίτσου όπως το ξέρουμε σήμερα χτίστηκε σε δύο χρονολογικές φάσεις.Μάλιστα η δεύτερη φάση είναι τεχνολογικά κατώτερη από την πρώτη,γεγονός που δείχνει ότι οι δύο φάσεις χτίστηκαν από δύο διαφορετικούς πολιτισμούς τεχνολογικά πολύ διαφορετικούς.Η τεχνολογία της πρώτης φάσης ήταν κατά πολύ ανώτερη.

Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους της συμβατικής επιστήμης,το Μάτσου Πίτσου ιδρύθηκε το 1500 μ.Χ. από τον αυτοκράτορα των Ίνκας με το όνομα Πατσακουτέκ.Σύμφωνα με τη θεωρία του Ρώσου ,πιθανώς χτίστηκε από τους γιούς του ίδιου του μυθικού Βιρακότσα,αριστοκράτη της του πολιτισμού της Χαμένης Ατλαντίδας,μαζί με τον οποίο κάποιοι επιζώντες Άτλαντες μετά την καταβύθιση της Ηπείρου έπλευσαν μαζί του μέχρι τις ακτές της Νότιας Αμερικής.

Ο Βιρακότσα και οι δικοί τρομοκρατημένοι από τον καταποντισμό της πατρίδας τους,ανέβηκαν στο στο πιο ψηλό σημείο των Άνδεων ,δίπλα στη λίμνη Τιτικάκα κοντά σε ένα ενεργό ηφαίστειο.Εκεί άρχισαν να φτιάχνουν τετραγωνισμένους ογκόλιθους μικρούς και τεράστιους από υγροποιημένη πέτρα που έρεε μαζί με τη λάβα από το ηφαίστειο.Κάτι δηλαδή σαν το σύγχρονο τσιμέντο.Μ'αυτούς στη συνέχεια κατασκεύασαν τα σπίτια ,τους ναούς και τα τείχη τους.Μάλιστα εκεί στο σημείο έχει διατηρηθεί ένας γιγάντιος πέτρινος φούρνος που χρησιμοποιήσαν,σύμφωνα με την ίδια θεωρία για να ψήνουν τους ογκόλιθους.

Κατά τον Ρώσο πάλι,οι ογκόλιθοι φτιάχνονταν από χυτή πέτρα που την έπερναν μέσω χημεικού λιώσιμου άμμου συγκεκριμένης οξύτητας.

Με αυτή την ηφαιστειακή τεχνολογία ήταν σε θέση να κατασκευάσουν πολύγωνους ογκόλιθους που ταιριάζουν απόλυτα μεταξύ τους.Άλλοι κατασκευάζονταν δίπλα στο ηφαίστειο,ενώ άλλοι μακρυά από,αφού στερεοποιούσαν την υγρή πέτρα που είχαν φέρει μαζί τους.


Με παρόμοια ηφαιστειακή τεχνολογία έχουν φτιαχτεί πολλά κτίσμα σε όλη την Ν.Αμερική αλλά και όλο τον κόσμο,όπως στο Πούμα Πούνκου,στο στο Σακσαϊουαμάν,στο Τιγουανάκου,στο Άνγκορ Μπατ,την Ιερουσαλήμ,την Τροία της Εφέσου,την Καρχηδόνα και αλλού.

Υπάρχουν πολλά ερωτηματικά ,σ'αυτή την θεωρία αλλά ο Ρώσος ερευνητής επιμένει ότι βρίσκεται στην σωστή κατεύθυνση.

11 λόγοι να ερωτευτείς κάποιον που διαβάζει

Πώς αναγνωρίζεις έναν άνθρωπο που διαβάζει;
Ας ξεχάσουμε επιτέλους τα στερεότυπα. Ο βιβλιόφιλος δεν είναι απαραίτητα αυτός που κουβαλάει ένα βιβλίο πάντα μαζί του στην τσάντα ή αυτός που διαβάζει όρθιος στο μετρό μέσα στο στριμωγμένο πλήθος που δεν μπορεί να πάρει ανάσα, ακουμπώντας τον σελιδοδείκτη στο μάτι της απελπισμένης διπλανής κυρίας. Μπορεί να είναι, μπορεί και να μην είναι.
Δεν είναι απαραίτητα αυτός που συχνάζει στις βιβλιοθήκες. Θα τον πετύχεις σίγουρα, όμως, να κοιτάζει τις βιτρίνες ενός βιβλιοπωλείου με την ίδια λάμψη στα μάτια που έχει ένα παιδί κοιτάζοντας παιχνίδια ή γλυκά. Είναι αυτός που θα μπει στο βιβλιοπωλείο για να ρίξει μια ματιά, ακόμα κι αν δεν έχει λεφτά να αγοράσει τίποτα. Θα μπει γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.
Δεν είναι απαραίτητα αυτός που ξοδεύει όλα του τα λεφτά σε βιβλία και ποτέ σε ρούχα, όπως συνηθίζουν να λένε. Δε θα δεις στον δρόμο έναν με βρώμικα σκισμένα ρούχα και θα πεις «Α! Να ένας βιβλιόφιλος»! Δε χρειάζεται το όνομά του να είναι σπάνιο, κακόηχο και διανοουμενίστικο. Μπορεί να λέγεται Νίκος ή Μαρία.
Δεν είναι απαραίτητο να έχει διαβάσει όλα τα κλασικά αριστουργήματα. Ο Mark Twain έλεγε πως «κλασικό λέμε το βιβλίο που όλοι επαινούν αλλά κανείς δεν διαβάζει». Ο πραγματικός βιβλιόφιλος διαβάζει τα πάντα. Και, ναι, μπορεί να μην έχει τελειώσει ποτέ τον «Οδυσσέα» του James Joyce και το «Καθώς ψυχορραγώ» του William Faulkner.
Ο αληθινός βιβλιόφιλος είναι, συνήθως, συλλέκτης. Το δωμάτιό του συχνά είναι γεμάτο βιβλία και οι στοίβες χρησιμεύουν ως τραπεζάκια, σκαμπό, κρεμάστρες. Από τα βιβλία που έχει μπορεί να έχει διαβάσει μόλις τα μισά. Δεν σταματάει να αγοράζει και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να το κάνει- γιατί κάθε βιβλίο είναι και θέμα timing. Κάποια από αυτά θα τα διαβάζει πάντα στη ζωή του, γιατί ξέρει πως κάθε φορά θα είναι ένας άλλος άνθρωπος και θα ανακαλύψει κάτι καινούριο.
Τον αληθινό βιβλιόφιλο θα τον αναγνωρίσεις στην κουβέντα- και θα είναι αυτός που στην παρέα μιλάει λιγότερο, γιατί δεν έχει ανάγκη να «φανεί διαβασμένος», γιατί οι πιο σιωπηλοί άνθρωποι έχουν το πιο θορυβώδες μυαλό. Αυτούς που μιλάνε αδιάκοπα και έχουν γνώμη επί παντός επιστητού να τους φοβάσαι. Μια φορά και έναν καιρό, ένας σοφός άνθρωπος δεν είπε τίποτα.

Και γιατί διαβάζουμε τελικά;
Διαβάζουμε για να νιώσουμε λιγότερο μόνοι. Δε θεωρώ πως το κάνουμε για να δραπετεύσουμε από την πραγματικότητα. Προσωπικά, διαβάζω για να επιβεβαιώσω πως μια πραγματικότητα που πιστεύω πως υπάρχει, υπάρχει στ’ αλήθεια- απλώς εγώ δεν την έχω ζήσει ακόμα. Διαβάζω γιατί με βοηθάει να ελπίζω.
Διαβάζω γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Γιατί θέλω να καταλάβω πράγματα στα οποία δεν έχω εκτεθεί ποτέ και δεν έχω προσωπική εμπειρία. Διαβάζω όταν είμαι ήρεμη και όταν είμαι θυμωμένη με όλο τον κόσμο, όταν έχω απογοητευτεί από τους ανθρώπους. Διαβάζω γιατί με βοηθάει να ελπίζω.
Διαβάζω γιατί είμαστε φτιαγμένοι από σάρκα και οστά αλλά και από σκέψεις, από συναισθήματα, από απωθημένα, από σοκολάτα, από όνειρα, από λέξεις.
Ο Oscar Wilde έλεγε πως «αυτό που διαβάζεις όταν δεν είσαι αναγκασμένος να το κάνεις, είναι αυτό που καθορίζει τι θα γίνεις όταν δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς». Δεν είναι απαραίτητο να θυμάσαι όλα τα βιβλία που έχεις διαβάσει, όπως δεν είναι απαραίτητο να θυμάσαι και όλα τα φαγητά που έχεις φάει. Ακόμα και αν δεν τα θυμάσαι, όμως, είναι αυτά που σε έκαναν αυτό που είσαι.

11 λόγοι να ερωτευτείς κάποιον που διαβάζει
1. Γιατί δεν του αρέσει να παίζει παιχνίδια
Γιατί δεν νιώθει την ανάγκη να υποδυθεί κανέναν χαρακτήρα- τους έχει όλους στα βιβλία του. Γιατί πιστεύει τον Oscar Wilde όταν λέει «Να είσαι ο εαυτός σου. Όλες οι άλλες θέσεις είναι πιασμένες». Θα σου μιλήσει ευθέως και θα σου πει την αλήθεια κατάμουτρα. Και όποιος αντέξει.
2. Γιατί πιστεύει στις δεύτερες ευκαιρίες
Ο βιβλιόφιλος ξέρει πως όλα έχουν αρχή και τέλος και πως τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Πιστεύει, όμως, στα sequels και στις δεύτερες ευκαιρίες. Ακόμα και αν μια ιστορία τελειώσει, μπορεί να ξεκινήσει μια καινούρια με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Ξέρει πως κανένας ήρωας δεν είναι τέλειος και οι ατέλειές του είναι αυτές που τον κάνουν μοναδικό. Μαζί του μπορείς να κάνεις λάθη και να βρεις τη συγχώρεση που ψάχνεις.
3. Γιατί μαζί του μπορείς να είσαι ο εαυτός σου
Ο βιβλιόφιλος ξέρει πως ο άνθρωπος εξελίσσεται όσο περνάει ο καιρός και δεν τον ενοχλεί αν δεν είσαι ακόμα όσα ονειρευόσουν να γίνεις. Ξέρει να περιμένει και σε προκαλεί να τολμήσεις όσα φοβάσαι για να γίνεις ο ήρωας που ονειρεύεσαι.
4. Γιατί μαζί του μαθαίνεις καινούρια πράγματα
Πάντα θα έχει να σου πει μια ιστορία που δεν έχεις ξανακούσει, μια ιστορία που διάβασε, μια ιστορία που αγάπησε ή που μίσησε. Πάντα θα ακούσεις κάτι καινούριο και ποτέ δε θα σε αφήσει να βαρεθείς. Πιστεύει πως το σύμπαν δεν είναι φτιαγμένο από άτομα αλλά από πολλές πολλές μικρές ιστορίες. Πίστεψέ το και συ.
5. Γιατί ξέρει να ονειρεύεται
Προσπαθεί να κάνει τη ζωή του να μοιάζει κάθε μέρα και λίγο περισσότερο με το αγαπημένο του βιβλίο. Ας ελπίσουμε μόνο πως αυτό δεν είναι δράμα και πως έχει happy ending. Αλλιώς το δράμα θα το ζήσετε παρέα.
6. Γιατί ξέρεις πώς να τον κάνεις ευτυχισμένο
Έχει γενέθλια, γιορτή, περνάει δύσκολα; Είναι εύκολο να τον ευχαριστήσεις. Ένα βιβλίο πάντα θα του φτιάξει το κέφι και θα νιώσει πως τον καταλαβαίνεις περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Γι’αυτόν τα λόγια είναι αγάπη. Έτσι απλά.
7. Γιατί μαζί του μπορείς να συζητήσεις
Όχι, δεν ζητάμε όλοι από το ταίρι μας τα ίδια πράγματα-ευτυχώς. Κάποιοι από μας, όμως, θέλουμε να μπορούμε να συζητάμε με τον άλλο και αυτό δεν είναι διαπραγματεύσιμο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ερωτικό από μια καλή συζήτηση. Ποτέ μην υποτιμάς τη σαγηνευτική δύναμη ενός καλού λεξιλογίου- μπορεί να κάνει τον άλλο να βγει από τα ρούχα του, με την καλή έννοια.
8. Γιατί είναι ο μόνος που θα προσπαθήσει να σε «διαβάσει»
Είναι τόσα πολλά αυτά που θες να πεις αλλά δεν τα λες, είναι τόση μεγάλη η διαφορά ανάμεσα στο σκληρό και ανθεκτικό χαρακτήρα που θες να παρουσιάζεις από το ευάλωτο μικρό παιδί που έχεις μέσα σου. Ο βιβλιόφιλος είναι αυτός που θα θελήσει να ψάξει πέρα από την επιφάνεια, είναι αυτός που θα θελήσει να σε «διαβάσει» και να λύσει το μυστήριο. Του αρέσουν τα δύσκολα και δε φοβάται να σε γνωρίσει πραγματικά ούτε να σε αφήσει να γνωρίσεις εκείνον. Είναι αυτός που θα βουτήξει στα πιο σκοτεινά μέρη της ψυχής σου και θα βάλει τους δαίμονές σας να παίξουν παρεούλα.
9. Γιατί είναι αξιολάτρευτος
Γιατί είναι αυτός που θα συγκλονιστεί από τη χαρά του όταν βρει το βιβλίο που έψαχνε για τόσο καιρό ή όταν ανακαλύψει ένα άγνωστο βιβλίο κάποιου αγαπημένου του συγγραφέα. Και θα κάνει σαν μικρό παιδί (δε λέω «με την καλή έννοια», γιατί για μένα μόνο αυτή υπάρχει).
10. Γιατί δεν θα αγκιστρωθεί πάνω σου
Του αρέσει να έχει χρόνο για τον εαυτό του, αγαπάει τη μοναξιά. Δε θα αγκιστρωθεί πάνω σου, δε θα σε κάνει να νιώσεις πως πνίγεσαι, θα σου αφήσει το χώρο που χρειάζεσαι για να αναπνεύσεις. Μπορεί να μην είσαι το κέντρο του σύμπαντός του αλλά- πίστεψέ με- θα είναι για καλό.
11. Γιατί δεν είναι του φαίνεσθαι
Όταν διαβάζεις, δεν ερωτεύεσαι τον ήρωα για την εξωτερική του εμφάνιση αλλά για τις σκέψεις του και τα λόγια του. Ο βιβλιόφιλος έχει συνηθίσει έτσι και δεν κοιτάει τους ανθρώπους επιφανειακά.

---

Ερωτεύσου έναν άνθρωπο που διαβάζει. Ή, ακόμα καλύτερα, ερωτεύσου έναν άνθρωπο που γράφει. Πήγαινε κοντά σε εκείνον που ξέρει να εξερευνά αυτό που φοβάται περισσότερο.
Πώς συμβαίνει στα μπαρ που πλησιάζεις έναν άνθρωπο για να μιλήσετε και να γνωριστείτε και τον κερνάς ένα ποτό; Γιατί δεν μπορεί να συμβεί αυτό και στα βιβλιοπωλεία; Πλησίασε κάποιον, μίλα του και κέρνα τον ένα βιβλίο που αγαπάς. Αν είναι αυτός/αυτή που ψάχνεις, θα το εκτιμήσει πολύ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Εγώ θα τρελαινόμουν απ’ τη χαρά μου.
Όχι, το να διαβάζει κάποιος δεν τον κάνει απαραίτητα καλύτερο άνθρωπο για σχέση. Και κανείς δεν έχει πει ποτέ «Μου αρέσεις πολύ αλλά δεν έχεις διαβάσει το Πόλεμος και Ειρήνη, γι’αυτό δεν νομίζω πως θα τα βρούμε». Δεν έχω σκοπό να εξιδανικεύσω κανέναν τύπο ανθρώπου, μόνο και μόνο γιατί δεν πιστεύω σε «τύπους». Είναι, όμως, και μερικά χαρακτηριστικά στα οποία δεν μπορείς να αντισταθείς. Σε άλλους αρέσουν τα γυμνασμένα μπράτσα, σε άλλους αρέσουν τα γυμνασμένα πόδια. Εμένα μου αρέσουν τα διαβασμένα αγόρια. Α! Ναι! Και τα μούσια. Αλλά αυτό δεν ταιριάζει στο θέμα μας.

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Απόσπασμα από το βιβλίο: «Η ιδεολογία των δικαιωμάτων ΤΟΥ ανθρώπου και το δικαίωμα ΤΩΝ ανθρώπων»
των ΑΛΑΙΝ  ΝΤΕ ΜΠΕΝΟΥΑ και ΓΚΙΓΙΩΜ ΦΕΫ.

Κατά την διάρκεια μιας συνεδριάσεως της επιτροπής που επιφορτίστηκε να διατυπώσει την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που επικυρώθηκε το 1948, κάποιος που απορούσε και θαύμαζε για το ότι τόσοι εκπρόσωποι διαφορετικών ιδεολογιών μπορούσαν να συμφωνήσουν για την έννοια των «δικαιωμάτων του ανθρώπου», έλαβε την απάντηση ενός άλλου συνέδρου, ότι υπήρχε πράγματι μια συμφωνία αλλά υπό τον όρο κανένας να μη ρωτήσει «γιατί πράγμα»! (Αναφέρεται στην ιταλική έκδοση «Idiritti del’ uomo» – τα δικαιώματα του ανθρώπου – εκδ. Μιλάνου, 1960 σελ. 12).
Πράγματι, επιφανειακά είναι ωραίο πράγμα να διακηρύσσεται ότι «όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαιώματα», ή ακόμη ότι «όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι ως προς την αξιοπρέπειά τους». Αλλά τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις; Αναφορικά σε τι έχουν δικαιώματα οι άνθρωποι; Για ποιόν άνθρωπο γίνεται λόγος; Τι είναι η «ίση αξιοπρέπεια»; Αυτά είναι τα ερωτήματα στα οποία πρέπει να δώσουμε απάντηση.
Η ιδεολογία των δικαιωμάτων του ανθρώπου στηρίζεται σε τέσσερα άρθρα πίστεως:
1. Την δοξασία της ενότητας του ανθρώπινου είδους, δια της ηθικής σημασίας της ενότητας αυτής.
2. Την δοξασία της υπάρξεως ενός «ανθρώπινου προσώπου», ανεξάρτητα από τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά κάθε ατόμου.
3. Την δοξασία μιας «ανθρώπινης φύσεως», που καθιστά την βάση ενός «φυσικού δικαιώματος».
4. Την δοξασία της πρωτοκαθεδρίας του ατόμου έναντι των οργανικών και ιστορικών κοινοτήτων που αποτελούν τις πνευματικές καλλιέργειες (κουλτούρες) των λαών και των εθνών.
Η πρώτη από τις δοξασίες αυτές συνίσταται στο να θεωρεί κανείς αυταπόδεικτο ότι «κάθε άνθρωπος είναι μέλος ενός μοναδικού και οικουμενικά κυρίαρχου ζωικού είδους – του Homo Sapiens – όχι μόνον ατομικά, αλλά και ότι αυτό το βιολογικό γεγονός συμπεριλαμβάνει και ηθικές υπευθυνότητες» (Έντμουντ Ληήτς, «Η ενότητα του ανθρώπου και άλλα δοκίμια»). Η ενότητα του ανθρώπινου είδους τίθεται εδώ με την μορφή ισοδυναμίας.

Σύμφωνα με την έννοια αυτή, η ανθρωπότητα (θα πρέπει να) είναι αρκετά «ομοιογενής», ώστε κάθε άτομο να μπορεί να θεωρείται ουσιαστικά ισοδύναμο μ’ ένα άλλο. Έτσι, οι διαφορές που παρατηρούνται μεταξύ των ανθρώπων θα έπρεπε να θεωρούνται επιφανειακές, δευτερεύουσες, ή μεταβατικές.
Η ιδέα αυτή σαν «εμφανής», είναι σχετικά νέα. Και δικαίως ο Μισέλ Φουκώ σημειώνει ότι «ο άνθρωπος είναι μια εφεύρεση, της οποίας η αρχαιολογία της σκέψεώς μας αποδεικνύει εύκολα την αρχαία ημερομηνία της». («Οι λέξεις και τα πράγματα», εκδ. Γκαλιμάρ, 1966). Αλλά η διακήρυξη αυτή έχει μακρά προηγούμενη ιστορία.
«Η ιδέα του ανθρώπου είναι βιβλική», γράφει η Μπλαντίν Μπάρρετ Κρήγκελ.
Πράγματι, η Βίβλος είναι η πρώτη που, από την έναρξη του χρόνου, φέρνει στο προσκήνιο έναν μοναδικό άνθρωπο (ή μια μοναδική ανθρωπότητα) δημιούργημα ενός Θεού, επίσης μοναδικού.
Σύμφωνα με την Ζολύ Άϊζενμπερκ και τον Αρμάν Αμπεκασί «ο Εβραίος, αναλογιζόμενος τις πρώτες στιγμές της ανθρωπότητας, θέτει αυθόρμητα ένα μόνο πρόγονο στην καταγωγή της. Γιατί; Διότι στο επίπεδο των δικών του πνευματικών αξιών, θέλει να υπογραμμίσει με δύναμη την ισότητα των ανθρώπων και έτσι την ανάγει στην ενότητα της καταγωγής. (…) Ενότητα του ανθρώπου, αλλά επίσης ενότητα του ανθρώπινου είδους.
Οι ραβίνοι μας, λένε: Να γιατί ο Θεός δημιούργησε την ανθρωπότητα από έναν μοναδικό άνθρωπο. Για να μη μπορεί κανείς να πει ότι ο δικός του πρόγονος προϋπήρχε του άλλου. Και προσθέτουν: Όλοι οι άνθρωποι είναι όσοι, σαν δημιουργήματα ενός και του ίδιου θεού, ενός Θεού μοναδικού. (…) Αν ο Θεός δημιούργησε έναν, μοναδικό άνθρωπο, είναι για να μη μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι μπορεί να υπάρχουν πολλοί θεοί. Άρα, η μοναδικότητα του ανθρώπου, μαρτυρεί για την μοναδικότητα του θεού».
Η θρησκεία των δικαιωμάτων του ανθρώπου, θεμελιωμένη στον μονοανθρωπσμό εμφανίζεται λοιπόν εξ αρχής δεμένη, αφ’ ενός μεν με τον ισοπεδωτισμό, αφ’ ετέρου δε με τον μονοθεϊσμό. Η βιβλική σκέψη είναι μονοανθρωπιστική και μονογεννηστική, γιατί ακριβώς είναι μονοθεϊστική. Είναι η έμμονη ιδέα του «Ιδίου Πράγματος», η βασιλεία του «Μόνος» (Σ.Μ.: Ελληνικά στο κείμενο). Όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι μπροστά στον Γιαχβέ.
Για μας, οι διακηρύξεις αυτές δεν αντέχουν σε εξετάσεις. Για την Αρχαία Ευρώπη, η αφηρημένη έννοια «άνθρωπος» δεν υπάρχει. Υπάρχουν «οι» άνθρωποι: είναι Έλληνες, Ρωμαίοι, βάρβαροι, πατρίκιοι, δούλοι κ.ο.κ. Τον 18ο αιώνα, ο Έντμουντ Μπέρκ, κάνοντας κριτική των ιδεών του 1789 ξαναβρίσκει την κοσμοθεώρηση αυτή.
Την ίδια περίπου εποχή, ο Ζοζέφ ντε Μαίτρ γράφει: «Δεν υπάρχει η έννοια-άνθρωπος στον κόσμο. Έχω δει στην ζωή μου Γάλλους, Ιταλούς, Ρώσους κ.ο.κ. Μάλιστα, χάρις στον Μοντεσκιέ, ξέρω ότι μπορεί να είναι κανείς Πέρσης. Αλλά τον «άνθρωπο», δηλώνω ότι ποτέ δεν τον συνάντησα στην ζωή μου».
Μπορεί κανείς βέβαια να μιλήσει για «άνθρωπο» υπό μεταφορική έννοια. Αλλά πρόκειται για άνεση της γλώσσας, που, σε τελική ανάλυση, βασίζεται πάντα στην αντίληψη μερικών τύπων ανθρώπων.
Μπορούμε να μιλήσουμε για τα δικαιώματα των ανθρώπων, για τις ελευθερίες των Ρώσων, των Αφγανών, των Πολωνών, όπως επίσης και των λαών που είναι υποδουλωμένοι στον επεκτατισμό του αμερικανισμού. Ξέρουμε περί τίνος πρόκειται. Αλλά για τα αφηρημένα δικαιώματα ενός «καθαυτού ανθρώπου», δεν ξέρουμε τίποτα και δεν μπορούμε να ξέρουμε τίποτα. Ο «οικουμενικός» άνθρωπος δεν υπάρχει.
Υπάρχει όμως, αντίθετα μια ζωολογική ενότητα του ανθρώπινου είδους. Με την ακριβή έννοιά της, η «ανθρωπότητα» είναι το ανθρώπινο είδος. Αλλά πρόκειται για καθαρά βιολογική έννοια. Και δεν πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος μπορεί να καθοριστεί ουσιαστικά μέσω των βιολογικών χαρακτηριστικών του. Θεωρούμε, αντίθετα ότι αυτό που είναι το ειδικό στον άνθρωπο, αυτό που θεμελιώνει και συνιστά τον άνθρωπο – ως – άνθρωπο, ανήκει στον τομέα της πνευματικής καλλιέργειας και της ιστορίας.
Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ζώον. Δεν καθορίζεται μόνο από το γεγονός ότι ανήκει στο είδος. Μάλιστα, απ’ όλα τα ζώα, είναι ο μόνος που δεν είναι ενεργούμενο της συμμετοχής του στο είδος. Ο άνθρωπος είναι ον μορφώσεως (κουλτούρας). Και στο μορφωτικό επίπεδο, δεν υπάρχει κοινό παράδειγμα στην ανθρωπότητα. Από ιστορικής απόψεως, οι πνευματικές καλλιέργειες αποκρυσταλλώνονται πάντα στον πληθυντικό.
Το να μιλήσει κανείς από μορφωτικής απόψεως για «ανθρωπότητα» σημαίνει την επαναφορά της μορφώσεως στη φύση, την σμίκρυνση της Ιστορίας σε Βιολογία. Είναι αξιοσημείωτο ότι οι οπαδοί της ιδεολογίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου είναι αυτοί που πέφτουν στην «βιολογική σμίκρυνση» του ανθρώπου, εισάγοντας μια ηθική επιταγή σ’ ένα γεγονός που ανήκει στον τομέα της ζωολογίας.
Άλλωστε, η έννοια του «είδους», είναι κι αυτή μεταβατική: η διαδικασία της επιλεκτικής προσαρμογής της φύσεως δημιουργεί μια πολυμορφία, η οποία, με τον χρόνο, είναι ίσως δυνατόν να καταλήξει σε νέα είδη. Κυρίως όμως μπορεί κανείς να αναρωτηθεί αν η έννοια αυτή, όταν αναφέρεται στον άνθρωπο, είναι καταλληλότερη.
Όπως γράφει ο Ζακ Ρυφιέ, κατά το μέτρο που, η «πολιτιστική κληρονομικότητα» παίρνει την σκυτάλη από την γενετική κληρονομικότητα, μπορούμε να πιστέψουμε ότι η διαφοροποίηση, που στα άλλα είδη, γίνεται μόνο στο βιολογικό επίπεδο, στον άνθρωπο εξελίσσεται μέσα στις πνευματικές καλλιέργειές του.
Το είδος «Homo Sapiens», υπογραμμίζει ο Έντμουντ Λήητς, δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί «ένα», παρά μόνον αν οι διασταυρώσεις του γίνονταν χωρίς κανένα πολιτιστικο-μορφωτικό εξαναγκασμό. Και τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει: «Υπό την επιρροή των πολιτιστικών-μορφωτικών τους απαγορεύσεων, όλοι οι άνθρωποι και παντού στον κόσμο, συμπεριφέρονται ωσάν να ήσαν μέλη πολλών και διαφορετικών ειδών».
Η δεύτερη δοξασία στην οποία στηρίζεται η ιδεολογία των δικαιωμάτων του ανθρώπου, η δοξασία της υπάρξεως ενός «ανθρώπινου προσώπου», σημαίνει την διακήρυξη υπάρξεως μιας αναλλοίωτης ουσίας του ατόμου, ανεξαρτήτως από όλα τα ειδικά χαρακτηριστικά του.
«Η γενική ιδιότητα του ανθρώπου, που συμπεριλαμβάνει όλες τις άλλες και συνιστά την ενότητά του, είναι η ιδιότητα του προσώπου του», γράφει ο Ανρί Άρενς. Η «ιδιότητα» αυτή (πρέπει να) βασίζεται σ’ ένα «απόλυτο και θεϊκό» στοιχείο, που εκδηλώνεται στην λογική. «Η λογική, προσθέτει ο Άρενς, ανυψώνοντας τον άνθρωπο υπεράνω της στενής ατομικότητάς του, ανοίγει στην ευφυΐα του τον κόσμο των αρχών, των νόμων, των αιωνίων ιδεών του καλού και του κακού».
Και η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ισχυρίζεται ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν το «χάρισμα της λογικής» (άρθρο 1). Η ίδια ιδέα είχε υποστηριχθεί και από τον Θωμά τον Ακινάτο (Σ.Μ.: θεολόγος του Μεσαίωνα που προσπάθησε να αποδείξει «λογικά» το καθολικό δόγμα του χριστιανισμού).
Στην πραγματικότητα, οι ισχυρισμοί αυτοί δεν έχουν απολύτως καμμιά έννοια. Κατ’ αρχήν, το πρόσωπο είναι αδιαίρετο από αυτό από το οποίο αποτελείται, δηλαδή από τις ιδιότητες και τα χαρακτηριστικά τού καθενός. Δεν μπορεί λοιπόν να γίνει αντιληπτό, παρά διαφοροποιημένο, μέσα από μια δεδομένη μορφή του.
Εξ’ άλλου, το πρόσωπο δεν πρέπει να συγχέεται με το άτομο. Όλα τα άτομα δεν μπορούν να είναι ισοδύναμα «προσωποποιημένα». Τέλος, τίποτα δεν μας επιτρέπει να ισχυριστούμε ότι η λογική είναι ισοδύναμα διανεμημένη σε όλους τους ανθρώπους. Ο «κόσμος των αρχών» (που αναφέρει ο Άρενς) δεν μπορεί να υπάρχει παρά υποκειμενικά (ανάλογα με τον κάθε άνθρωπο). Δεν υπάρχουν «αιώνιες ιδέες», ούτε και «καλό» ή «αληθινό», αυτά καθαυτά.
«Το να είναι κανείς ένα πρόσωπο, γράφει ο Ιούλιος ΄Έβολα, δεν είναι μια ομοιόμορφη ιδιότητα, ούτε ομοιόμορφα διανεμημένη. Δεν είναι ισοδύναμο αξίωμα σε όλους, ούτε απορρέει αυτομάτως από το γεγονός ότι το άτομο ανήκει στο βιολογικό ανθρώπινο είδος. Το «αξίωμα του ανθρώπινου προσώπου», με όλα όσα συμπεριλαμβάνει, γύρω από το οποίο οι υπερασπιστές του φυσικού δικαίου και οι φιλελεύθεροι κάνουν τόσο θόρυβο, πρέπει να αναγνωρίζεται εκεί που υπάρχει πραγματικά και όχι στον πρώτο τυχόντα.
Και εκεί όπου πραγματικά υπάρχει, το αξίωμα αυτό δεν πρέπει να θεωρείται ισοδύναμο σε όλες τις περιπτώσεις. Περιλαμβάνει πολλούς βαθμούς, και δίκαιο είναι να απονέμεται σε καθέναν από τους βαθμούς αυτούς ένα διαφορετικό δικαίωμα, μια διαφορετική ελευθερία (…). Έξω απ’ αυτό το πλαίσιο, ο σεβασμός του ανθρώπινου προσώπου υπό την γενική έννοια, δεν είναι παρά δεισιδαιμονία».
Η δοξασία υπάρξεως ενός «φυσικού δικαιώματος» απορρέει λογικά από τον ισχυρισμό υπάρξεως μιας αφηρημένης έννοιας «ανθρώπινου προσώπου». Είναι η ιδέα ότι υπάρχει ένα δικαίωμα «μέσα στον άνθρωπο, ενσωματωμένο στη φύση του, που απορρέει από την θεϊκή αρχή, η οποία εκδηλώνεται με την λογική του» (Ανρί Άρενς).
Έτσι, βλέπουμε ότι η ιδεολογία των δικαιωμάτων του ανθρώπου είναι μια ιδεολογία «φυσικισμού» («νατουραλιστική»). Από τον Θωμά τον Ακινάτο και το έργο του «Summa Theologica» («Θεολογική Σύνοψη») έως τον Κλωντ Λεβύ-Στράους («Φυσικό δικαίωμα και Ιστορία») η ιδεολογία αυτή προϋποθέτει ότι υπάρχει, ή είναι δυνατόν να κάνουμε να υπάρχει μια «φυσική κατάσταση» του ανθρώπου και ότι η κοινωνία έχει σαν σκοπό είτε να την επαναφέρει (ο Ρουσσώ π.χ.), είτε να την δημιουργήσει (ο Λοκ).
Η δοξασία αυτή πραγματοποιεί την ένωση μεταξύ του κλασσικού ιουδαιοχριστιανισμού, ο οποίος πιστεύει στην «φυσική τάξη» και του σύγχρονου ορθολογισμού (ρασιοναλισμού), ο οποίος επιχειρηματολογεί για δήθεν «αντικειμενικές» πραγματικότητες και για δήθεν «οικουμενικούς» νόμους.
Όλες αυτές οι έννοιες «φυσικής τάξεως», «φυσικού δικαιώματος», ανθρώπινης φύσεως» κ.ο.κ. είναι, αυτές καθαυτές, πολύ αμφιλεγόμενες, κατά το μέτρο που μπορεί να παραχωρήσει κανείς σε πολύ αντιφατικές παραστάσεις για την «φύση» αυτή.
Η «φυσική κατάσταση» του ανθρώπου δεν είναι η ίδια για τον Καλλικλή, ή για τον Χομπς, ή για τον Ρουσσώ! Είναι κατάσταση «πολέμου» ή «ειρήνης»; Είναι κατάσταση «δικαιοσύνης» ή «αδικίας»; Αυτά είναι ερωτήματα που έθεσε ο Πούφεντορφ στην πολεμική του κατά του Χομπς. Δεν είναι του παρόντος να δοθούν εδώ απαντήσεις. Θα περιορισθούμε στο να υπενθυμίσουμε ότι, για μας, ο άνθρωπος δεν έχει άλλη «φύση» από την πνευματική καλλιέργεια, μέσω της οποίας δημιουργεί τον εαυτό του. Μόνος, υπό την αφηρημένη έννοια, έξω από κάθε ευκαιρία μορφοποιήσεώς του, ο άνθρωπος δεν είναι ούτε «καλός», ούτε «κακός». Δεν είναι απολύτως τίποτα.
Ο άνθρωπος δεν υπάρχει σαν «άνθρωπος», παρά μορφοποιημένος από τους θεσμούς και τις ιστορικές του δομές. Ο Γκάμσι, μολονότι ακόμη αιχμάλωτος των μαρξιστικών σχηματοποιήσεων, είναι πιο πραγματιστής από τους συνηθισμένους υπερασπιστές της ιδεολογίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου, όταν γράφει ότι «δεν υπάρχει ανθρώπινη φύση αφηρημένη, σταθερή και αμετακίνητη» γιατί «η ανθρώπινη φύση είναι το σύνολο των ιστορικά καθορισμένων κοινωνικών σχέσεων».
Δεν υπάρχει «φυσικός» άνθρωπος. Για μας, η κοινωνία, πρέπει να δημιουργήσει περισσότερο το «ανθρώπινο πρόσωπο», παρά να το αναγνωρίσει σαν κάτι που υπάρχει ήδη.
Τέλος, το δόγμα του ατομικισμού απορρέει κι αυτό από τον «μονοανθρωπισμό». Αν υπάρχει μια έννοια «ανθρώπου αυτού καθαυτού», τότε, οι συλλογικές συγγένειες που χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους μεταξύ τους, μετρούν πολύ λίγο. «Η μονοθεϊστική νοοτροπία και η ανθρωπιστική της εκδήλωση προωθούν, κατά κάποιο τρόπο, τον ατομικισμό», γράφουν η Ζολύ Άϊζενμπεργκ και ο Αρμάν Αμπεκασσι.
Πράγματι, στο όνομα ενός «ανθρώπινου προσώπου» οικουμενικού τύπου, είναι πάντα δυνατόν να θεωρήσει κανείς τον εαυτό του αποσυνδεδεμένο από κάθε υποχρέωση προς μια ορισμένη κοινότητα. Τότε, το απόλυτο της «ανθρωπότητας» ενώνεται με το απόλυτο του «ατόμου», όπως ακριβώς ο αντικειμενισμός της θεωρίας του «φυσικού δικαιώματος» ενώνεται με τον πιο αχαλίνωτο υποκειμενισμό του ατομικισμού: απόδειξη κι αυτή ότι οι άκρες υπερβολές ενώνονται. Η διάσταση που αρνούνται είναι η ενδιάμεση διάσταση: αυτή που αγκυροβολεί τον άνθρωπο μέσα σε μια πνευματική μορφοποίηση, σ’ ένα λαό, σ’ ένα έθνος.
Αλλά οι ενδιάμεσες κοινότητες έχουν επίσης δικαιώματα, όπως έχουν και καθήκοντα. Ο λαός έχει δικαιώματα. Το έθνος έχει δικαιώματα. Η κοινωνία, το κράτος, έχουν δικαιώματα. Αντίστροφα, το άτομο έχει κι αυτό δικαιώματα κατά το μέτρο που ανήκει σε μια ιστορική, εθνική, ή πολιτιστική σφαίρα, δικαιώματα που είναι αδιαίρετα από τις αξίες και τα ειδικά χαρακτηριστικά τής δεδομένης αυτής σφαίρας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, σε μια οργανική κοινωνία, δεν υπάρχει πλέον αντίθεση μεταξύ των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων, όπως δεν υπάρχει και «αντίθεση» μεταξύ του ιδίου ατόμου και του λαού στον οποίον ανήκει….
Βάζοντας τα δικαιώματα του αφηρημένου «ατομικού ανθρώπου» πάνω από τις συγκεκριμένες κοινοτικές συγγένειες, η ιδεολογία των δικαιωμάτων του ανθρώπου ενώνεται με την τάση του φιλελευθερισμού να σβήνει το παρελθόν και να αποκληρώνει το μέλλον, στο όνομα ενός «αιωνίου παρόντος».
«Τέτοιου είδους φιλελευθερισμός, παρατηρεί ο Ραϋμόν Ρουιγιέ, είχε πολύ πιο καταστρεπτικά αποτελέσματα από τις θεωρίες και των χειρότερων επαναστατών, των χειρότερων αναρχικών (…). Οι απαιτήσεις των «δικαιωμάτων του ανθρώπου» είναι κατά βάθος απαίτηση του δικαιώματος να μην ενδιαφέρεται κανείς για την διάρκεια και την επιβίωση του λαού στον οποίον ανήκει, να μην ενδιαφέρεται για την βαθύτερη διάστασή του και να ζει στην ‘ελευθερία’ του παρόντος».
Εκλαϊκευμένη μεταφορά των νόμων του Μωϋσέως και του Νώε, η ιδεολογία των δικαιωμάτων του ανθρώπου δεν μπορεί να έχει άλλο αποτέλεσμα (και πιθανότατα άλλο σκοπό) παρά την σμίκρυνση και την ομοιομορφοποίηση του ανθρώπου.
Γράφει π.χ. η Γκιλαίν Ρενέ-Κασσέν (Σ.Μ.: Εβραία): «το ενοποιητικό λειτούργημα του Δεκαλόγου ως προς τον λαό του Μωϋσέως, είναι αυτό που πρέπει ν’ αναλάβει η Οικουμενική Διακήρυξη (των δικαιωμάτων του ανθρώπου) ως προς την ανθρωπότητα ολόκληρη»! Πρόκειται δηλαδή για την πρόθεση να επικληθούν τα δικαιώματα του ανθρώπου αυτού καθαυτού, εναντίον των συγκεκριμένων δικαιωμάτων των συγκεκριμένων ανθρώπων, μέσα στις συγκεκριμένες κοινότητές τους.
Ο άνθρωπος που υπερασπίζεται τα δικαιώματα του ανθρώπου είναι άνθρωπος χωρίς πατρίδα, χωρίς ρίζες, χωρίς κοινωνία, χωρίς άγκυρες. Είναι άνθρωπος που θέλει να καταστρέψει τις έννοιες αυτές. Και είναι άνθρωπος που θα ήθελε να είναι και οι άλλοι σαν κι αυτόν. Θα ήθελε πολύ να τους δει να εγκαταλείπουν τις δικές τους κληρονομιές και να γίνουν υπνοβάτες όπως αυτός.

Η τεχνολογία βάζει τον άνθρωπο στην άκρη

Τι θα συμβεί, όταν υπερ - ευφυή ρομπότ και υπολογιστές κάνουν τα πάντα πιο φθηνά και πιο αποτελεσματικά από ό, τι οι άνθρωποι μπορούν;

Για τους εργοδότες, υπάρχει μια ολόκληρη σειρά από πλεονεκτήματα που έρχονται με την αντικατάσταση των ανθρώπων με την τεχνολογία . Ρομπότ και υπολογιστές ποτέ δεν διαμαρτύρονται, ποτέ δεν κουράζονται , δεν χρειάζονται να πάνε ποτέ διακοπές, ποτέ δεν αργούν στην εργασία τους, ποτέ δεν χάνουν χρόνο στο Facebook, δεν χρειάζεται καμία εισφορά για την υγεία τους και δεν υπάρχει μια μεγάλη σειρά από κανόνες, κανονισμούς και φόρους που θα πρέπει να αντιμετωπίσει ο εργοδότης όταν προσλαμβάνει έναν άνθρωπο εργαζόμενο.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα της «Daily Mail», τα χειρωνακτικά επαγγέλματα θα είναι τα πρώτα που θα αντικατασταθούν από μηχανές. Σερβιτόροι, μπέιμπι σίτερ και νοσοκόμες θα δώσουν την θέση τους σε «έξυπνα» ρομπότ έως το 2044.
To 70% της εργασίας θα έχει αυτοματοποιηθεί σε 30 χρόνια από σήμερα, προειδοποιούν επιστήμονες του Κέιμπριτζ επισημαίνοντας ότι, η τεχνολογία έχει εισβάλλει σε τέτοιο βαθμό στον εργασιακό τομέα αλλά και στην ζωή μας, που στο εγγύς μέλλον θα μας βάλει στο... περιθώριο.Για τους επιστήμονες τα πράγματα είναι απλά. Κάθε εργασία που μπορεί να αυτοματοποιηθεί με χρήση λογισμικού, θα αυτοματοποιηθεί. Κάθε εργασία που μπορεί να εκτελεστεί από ένα ρομπότ θα εκτελείται από ρομπότ.

Τα ρομπότ θα γίνονται ολοένα και πιο έξυπνα, προσαρμόσιμα, και ευέλικτα στο είδος της εργασίας που μπορούν να κάνουν. Για παράδειγμα, σε λίγα χρόνια, θα πηγαίνουμε στο μπαρ και θα δίνουμε τις παραγγελίες για τα ποτά μας σε μία μηχανή.
Ρομπότ ήδη ετοιμάζονται για την αντικατάσταση των εργαζομένων σε εργοστάσιο στην Κίνα.
Ένα πρόσφατο άρθρο του TechCrunch αναφέρει: Η εταιρεία Foxconn έχει σχεδιάζει να αγοράσει 1 εκατομμύριο ρομπότ για να αντικαταστήσουν το ανθρώπινο δυναμικό της και αυτή την αλλαγή, αν και σταδιακή, είναι έτοιμη να ξεκινήσει. Η εταιρεία φέρεται ότι θα πληρώσει $ 25.000 ανά ρομπότ - περίπου τρεις φορές το μέσο μισθό των εργαζομένων - και θα αντικαταστήσουν τους ανθρώπους σε εργασίες συναρμολόγησης. Τα σχέδια έχουν τεθεί σε εφαρμογή.
Αλλά και στο σπίτι, αντί να προσλάβουμε μία μπέιμπι σίτερ για να προσέχει τα παιδιά, θα έχουμε ένα ρομπότ που θα τα διασκεδάζει αλλά και θα τα προσέχει όσο εμείς είμαστε στη δουλειά. Θα μπορούσε κάλλιστα το ρομποτάκι "Kibo" που σχεδιάστηκε για να κρατάει συντροφιά στους αστροναύτες του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού να κάνει μπέιμπι σίτινγκ, αναφέρουν οι επιστήμονες.
Το κόστος βεβαίως θα είναι μικρότερο, και αυτό είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της ρομποτικής επέλασης στην εργασία, επισημαίνουν οι ερευνητές του Κέιμπριτζ.
Το ρομπότ - σερβιτόρος, σύμφωνα με την βρετανική εφημερίδα «Daily Mail», τελειοποιεί μία εταιρεία στην Ατλάντα. Πρόκειται για το ρομπότ «Monsieur» (Κύριος), το οποίο προορίζεται για οικιακή χρήση.
Την ίδια ώρα, στην Κίνα, το «Robot Restaurant» σερβίρει τους πελάτες του με την βοήθεια των ηλεκτρονικών σερβιτόρων. Τα ρομπότ αυτά μπορούν εκτός από το να σερβίρουν το φαγητό, να πλένουν τα πιάτα αλλά και να διασκεδάζουν τους πελάτες. Για όσους ενδιαφέρονται, το "Robot Restaurant" βρίσκεται στη Χαρμπίν, στην επαρχία Χαϊλοντζιάνγκ.
Σταδιακά όλα τα επαγγέλματα θα αντικατασταθούν. Ακόμα και η ιατρική θα εφαρμόζεται από ρομπότ ιατρούς, χειρουργούς κάθε είδους ειδικότητας.
Ο κόσμος της εργασίας δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος.
Η τεχνολογία ξεπέρασε τις εργασιακές δυνατότητες του ανθρώπου και η μετάβαση στην αντικατάσταση του ανθρώπου από μηχανές θα γίνει ακόμα ταχύτερα τα επόμενα χρόνια.