Το αγόρι που δεν εκτιμούσε τον πατέρα του μέχρι που…

Ένα άκρως συγκινητικό βίντεο από τη Viddsee, μια ασιατική εταιρεία που δημιουργεί ταινίες μικρού μήκους με κοινωνικά μηνύματα. Στο βίντεο αισθάνεται αδιαφορία για τον πατέρα του και τον έχει σαν παράδειγμα προς αποφυγή. Δεν είναι οικονομικά ευκατάστατος και η δουλειά του δεν προσφέρει κοινωνική καταξίωση. Τελικά διαπιστώνει ότι η άποψή του ήταν εντελώς λανθασμένη.

Φύλλα δέντρων… κεντημένα στο χέρι!

Η καλλιτέχνιδα Hillary Fayle έχει ένα δικό της ιδιαίτερο τρόπο να εντυπωσιάζει στο κέντημα. Ποιος είναι αυτός; Κόβει φύλλα από δέντρα και φυτά και στη συνέχεια τα κεντάει με διάφορες κλωστές δημιουργώντας λεπτεπίλεπτα διακοσμητικά μοτίβα. Η διαδικασία είναι απλή και περιλαμβάνει μια επικάλυψη των φύλλων με ειδικό υγρό έτσι ώστε να σκληρύνουν και να μπορούν να ραφτούν και στη συνέχεια κόψιμο σε συγκεκριμένα σημεία όπου η καλλιτέχνις θέλει να κεντήσει. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό ενώ η ίδια συνδυάζει τα κεντημένα φύλλα της με άλλα τα οποία κόβει αριστοτεχνικά δημιουργώντας μοναδικά σχέδια στην επιφάνειά τους. Οι συλλογές της εντίθενται σε μουσεία και γκαλερί και έχουν κερδίσει πολύ θετικά σχόλια.

Η απίστευτη προσνήωση ενός Harrier σε… σκαμνάκι!

   

Ο Aμερικανός πιλότος έκανε το καθήκον του προσγειώνοντας με ασφάλεια ένα Harrier σε αεροπλανοφόρο, ακόμα και χωρίς το μπροστινό τμήμα του αεροσκάφους. Χρειάστηκε ένα κάπως μεγάλο σκαμνάκι για να ακουμπήσει το ρύγχος του μαχητικού και ο χειριστής, Ουίλιαμ Μαχόνι, έπρεπε να το κάνει χωρίς καν να βλέπει το αυτοσχέδιο στήριγμα. Ο πιλότος συνειδητοποίησε τη δυσκολία του εγχειρήματος όταν αντιλήφθηκε ότι το πλήρωμα του USS Bataan είχε εγκαταλείψει το κατάστρωμα, για την περίπτωση που δεν τα κατάφερνε… Το σχετικό βίντεο από το περιστατικό, που συνέβη στις 7 Ιουνίου, έδωσε στη δημοσιότητα ο αμερικανικός στρατός.

Τι μπορεί να κάνει μια κιμωλία...

Τι μπορεί να κάνει μια κιμωλία...

 

Γιατί οι παχουλοί άνδρες έχουν πιο πολύ χιούμορ;

Η εικόνα σώματος και η συζήτηση για την εξωτερική εμφάνιση είναι ένα θέμα «ταμπού» για τους περισσότερους άνδρες. Η ενασχόληση με την αισθητική του σώματος θεωρείται παραδοσιακά «γυναικεία υπόθεση» και οι άνδρες που αφιερώνουν χρόνο για να φροντίσουν τον εαυτό τους «κινδυνεύουν» να χαρακτηριστούν θηλυπρεπείς ή ακόμα και ομοφυλόφιλοι.

Παρουσιάζονται συνεπώς αδιάφοροι για το σώμα τους και η στάση τους αυτή δεν είναι μόνο προϊόν της προκατάληψης που αναφέραμε πριν, αλλά και της καλλιέργειας ενός μύθου που κυριαρχεί στα μέσα ενημέρωσης: του σωματικά άτρωτου άνδρα, που δεν χρειάζεται να νοιαστεί για τη φυσική του κατάσταση. Μόνο δύο συνθήκες φαίνεται πως καθιστούν αποδεκτή την ενασχόληση του άνδρα με το σώμα και την εικόνα του. Πρωτίστως είναι ο φόβος της παχυσαρκίας. Η παχυσαρκία για τους άνδρες συνδέεται με τη μαλθακότητα, την έλλειψη θέλησης και την απώλεια ελέγχου. 

 

Το εντυπωσιακό είναι ότι, τόσο από τους αδύνατους όσο και από τους υπέρβαρους, η κοροϊδία ή το πείραγμα για το πάχος θεωρούνται θεμιτά. Οι ίδιοι οι υπέρβαροι συχνά χρησιμοποιούν χιούμορ για το πάχος τους, προκειμένου να «αμυνθούν» για την ντροπή που νιώθουν για το σώμα τους. Για να αντιμετωπίσουν λοιπόν το υπερβάλλον βάρος, οι υπέρβαροι άνδρες οδηγούνται συχνά στο γυμναστήριο που έχει καθιερωθεί ως ο «αρρενωπός» τρόπος αδυνατίσματος (σε αντίθεση με τις δίαιτες που θεωρείται «γυναικείος»). Κι ενώ η παχυσαρκία μπορεί να αποτελέσει κίνητρο για άσκηση και τη βελτίωση της φυσικής κατάστασης, τα δεδομένα είναι μοιρασμένα για το αν αποτελεί κίνητρο για τη βελτίωση της εικόνας και του σχήματος του σώματος. Η δεύτερη συνθήκη που «επιτρέπει» στους άνδρες να ασχοληθούν με το σώμα τους, εμφανίζεται κυρίως σε μικρότερες ηλικίες.

 

Πολλά αγόρια στην προ-εφηβική και εφηβική ηλικία δηλώνουν ότι νιώθουν μια πίεση από τους συνομηλίκους τους, τους οποίους καλούνται να συναγωνιστούν και στους οποίους συχνά επιθυμούν να μοιάσουν (για να ενσωματωθούν στο σύνολο). Άλλωστε, ο συναγωνισμός μεταξύ των αγοριών ή των ανδρών είναι ένας τρόπος επίδειξης της αρρενωπότητάς τους και κατάκτησης του σεβασμού των άλλων. Από την παιδική ηλικία επίσης αρχίζουν και οι πρώτες πολιτισμικές επιρροές. Τα αγόρια έχουν για παιχνίδια φιγούρες ηρώων που είναι ιδιαίτερα μυώδεις (συχνά με μη ρεαλιστικές αναλογίες). Μερικοί από αυτούς τους ήρωες, μάλιστα, έχουν και υπερδυνάμεις. Οι ταινίες δράσεις που προτιμώνται ιδιαίτερα από το νεανικό ανδρικό κοινό παρουσιάζουν επίσης χαρακτήρες με παρόμοια σώματα. Ο κινηματογράφος είναι ένα μόνο από τα μέσα στα οποία προβάλλεται το ιδανικό ανδρικό σώμα.

 

Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και οι διαφημίσεις (έντυπες ή τηλεοπτικές) και τα ριάλιτι (προϊόντα της τελευταίας δεκαετίας) κατακλύζονται επίσης από γραμμωμένα σώματα. Κατά την εφηβεία και τα πρώτα ενήλικα χρόνια, τα αγόρια αποκτούν ακόμα έναν λόγο για να αποκτήσουν το ιδεατό σώμα. Αρχίζουν και νιώθουν την ανάγκη να είναι θελκτικοί στις γυναίκες και ενίοτε αναφέρεται, από τα αγόρια, ότι ένας λόγος για τη δυσαρέσκεια που αναπτύσσουν για το σώμα τους είναι τα αρνητικά σχόλια των ερωτικών τους συντρόφων. Ωστόσο, φαίνεται πως δεν αποτελεί αρκετά σημαντικό κίνητρο για να αλλάξουν αισθητά το σχήμα του σώματός τους. Τα αποτελέσματα μιας σειρά μελετών (1973, 1986 και 1997), που εξέταζαν τη σχέση των ανδρών με το σώμα τους, δείχνουν ότι μέσα σε 25 χρόνια το ποσοστό των ανδρών που ήταν δυσαρεστημένοι με το σώμα τους και επιθυμούσαν ένα άλλο πιο κοντά στο ιδεατό, αυξήθηκε εντυπωσιακά από 15 σε 43%. Ποιο είναι όμως αυτό το ιδανικό σώμα στο οποίο αναφερόμαστε και το οποίο μικροί και μεγάλοι άνδρες ονειρεύονται;

Από το τέλος της δεκαετίας του ‘80, εμφανίζεται μια αυξημένη κοινωνική πίεση που θέλει τους άνδρες λεπτότερους και μετρίως μυώδεις ή, αλλιώς μ’ έναν «μεσόμορφο» τύπο σώματος. Δηλαδή, ένα σώμα που έχει μέτρια κατασκευή, με καλοσχηματισμένους μύες στο στήθος, τα μπράτσα, τους ώμους και λεπτή μέση με γραμμωμένους κοιλιακούς. Επιβάλλεται, δε, να έχει χαμηλά ποσοστά λίπους, καθώς «επιτρέπουν» στους μύες να είναι πιο ευδιάκριτοι. Σε αυτόν τον «νέο άνδρα» επιτρέπεται κάπως περισσότερο η ενασχόληση με την εμφάνιση.

 

Μερικοί, μάλιστα, θεωρούν αυτή τη μεταβολή ένα τέχνασμα της κοινωνίας που ζούμε για να στρέψει τους άνδρες σε έναν πιο καταναλωτικό τρόπο ζωής. Αυτός ο άνδρας εμφανίζεται ταυτόχρονα προστατευτικός και φιλάρεσκος. Είναι, θα λέγαμε, μια νέα, πιο εξευγενισμένη εκδοχή του «ματσό» (macho) άνδρα, που ταιριάζει καλύτερα στις σημερινές συνθήκες, όπου ο φεμινισμός έχει κερδίσει πολύ έδαφος. Το ιδανικό ανδρικό σώμα της νέας χιλιετίας γίνεται διαρκώς πιο «ουτοπικό» και οδηγεί, σύμφωνα με ερευνητές, σε μειωμένη αυτοεκτίμηση και σε κατάθλιψη. Ακόμη και αν πράγματι, οι άνδρες νιώθουν την πίεση για το τέλειο σώμα να αυξάνεται, και αποζητούν περισσότερο να είναι αισθητικά αποδεκτοί από τον περίγυρό τους, δεν δείχνουν πρόθυμοι να συζητήσουν αυτό το θέμα γιατί… δεν αποτελεί «ανδρική υπόθεση».

 

Πρέπει όμως να τονίσουμε πως αυτή η πίεση που δέχονται, κυρίως από τα άκρως επιδραστικά media, ίσως έχει υποεκτιμηθεί στο παρελθόν. Και αυτό γιατί, σύμφωνα με έρευνες, οι άνδρες τείνουν να βρίσκουν το οπτικό υλικό των μέσων ενημέρωσης πιο υποβλητικό απ’ ότι οι γυναίκες, με αποτέλεσμα η δυσαρέσκεια που νιώθουν με το σώμα τους να βρίσκεται μόνο στην αρχή.

Από την εφηβεία στο Πανεπιστήμιο: Η δυσκολία προσαρμογής

Η είσοδος στο Πανεπιστήμιο αποτελεί μία σημαντική αλλαγή στον τρόπο ζωής ενός εφήβου. Η εμπειρία του πρώτου έτους απαιτεί διανοητική, κοινωνική, συναισθηματική και πολιτιστική προσαρμογή και ανάπτυξη. Οι φοιτητές δεν εξελίσσονται μόνο ακαδημαϊκά, παράλληλα δημιουργούν και διατηρούν προσωπικές σχέσεις, διαμορφώνουν την ταυτότητά τους, αποφασίζουν για την καριέρα και τον τρόπο ζωής τους και τέλος, αναπτύσσουν μία ολοκληρωμένη φιλοσοφία για τη ζωή. Όλα αυτά σημαίνουν, ότι πολλοί πρωτοετείς βιώνουν καταστάσεις και συνθήκες, οι οποίες μελλοντικά μπορεί να δείχνουν ασήμαντες, όταν όμως είναι καινούριες, μπορεί να είναι αποθαρρυντικές και δύσκολες στη διαχείρισή τους.

Για παράδειγμα, πολλοί φοιτητές:

• Μοιράζονται πρώτη φορά το δωμάτιό τους με κάποιο άγνωστο συνομήλικο
• Προσπαθούν να προσαρμοστούν σε νέο περιβάλλον και περιοχή
• Μαθαίνουν νέους κανόνες και διαδικασίες
• Προσαρμόζονται να ζουν μακριά από το σπίτι και τους γονείς τους
• Νοσταλγούν το σπίτι τους και το οικογενειακό τους περιβάλλον
• Μαθαίνουν τον τρόπο να διαχειρίζονται τον προσωπικό τους χρόνο
• Αλληλεπιδρούν με άτομα από διαφορικά περιβάλλοντα και με διαφορετικές αξίες
• Προσαρμόζονται στις απαιτήσεις και τις νόρμες διαφορετικών καθηγητών και μαθημάτων
• Μαθαίνουν νέους τρόπους αφομοίωσης της γνώσης
• Κάνουν νέους φίλους
• Τροποποιούν ή αναπτύσσουν τρόπους και συνήθειες διαβάσματος
• Σκέφτονται το μέλλον τους
• Διαμορφώνουν θέσεις και απόψεις για τη ζωή
• Προβληματίζονται για την καριέρα και τον τρόπο ζωής τους

Όλες αυτές οι αλλαγές έρχονται να συνδυαστούν με τις προσωπικές προσδοκίες και υποθέσεις του κάθε ατόμου για το Πανεπιστήμιο, τη φοιτητική ζωή και τον τρόπο μάθησης. Επιπρόσθετα, το γνώριμο και οικείο περιβάλλον του σχολείου, σπάνια προετοιμάζει τους έφηβους για την ακαδημαϊκή και φοιτητική ζωή. Για παράδειγμα, στο Λύκειο:

• Οι μαθητικές ημέρες είναι άκαμπτα ελεγχόμενες
• Η αντίληψή των μαθητών για την μάθηση είναι συχνά η αποστήθιση και η συλλογή δεδομένων
• Το διάβασμα και οι εργασίες που ανατίθενται στους μαθητές, αναπτύσσονται εκτενώς στην τάξη
• Κάποιοι μαθητές αναπτύσσουν πιο στενή σχέση με κάποιο καθηγητή (στο σχολείο ή το φροντιστήριο) που τους παρακινεί και τους κατευθύνει
• Οι μαθητές κάνουν συχνά διαγωνίσματα  και τεστ
• Πολλοί μαθητές έχουν ισχυρά υποστηρικτικά συστήματα από την οικογένεια και το φροντιστήριο, στα οποία μπορούν να στραφούν για βοήθεια, συμβουλές και ανακούφιση

Κάποιοι από τους πρωτοετείς φοιτητές βιώνουν τη μετάβαση στο πιο ελεύθερο περιβάλλον του Πανεπιστημίου με ευκολία. Πολλοί όμως αντιμετωπίζουν δυσκολίες προσαρμογής, ειδικά κατά το πρώτο εξάμηνο ή και έτος. Συγκεκριμένα μπορεί να παρουσιάσουν:

• Σύγχυση και προβληματισμό
• Χαμηλή ακαδημαϊκή απόδοση
• Δυσκολίες στις διαπροσωπικές σχέσεις
• Χαμηλή αυτοεκτίμηση
• Αγωνία και άγχος για τις επιλογές τους
• Μελαγχολική διάθεση και θλίψη
• Επιθετική συμπεριφορά ή συναισθηματικά ξεσπάσματα
• Έλλειψη ανταπόκρισης στις εργασίες και τις παρουσιάσεις
• Αϋπνία, δυσκολία συγκέντρωσης, αλλαγή στις διατροφικές συνήθειες
• Δυσκολίες στις σημαντικές σχέσεις (οικογένεια, παλιοί φίλοι)

Τα παραπάνω μπορεί να προκύψουν λόγω των νέων προκλήσεων και αλλαγών, καθώς και εξαιτίας των παλαιών στρατηγικών που δεν βοηθούν στην προσαρμογή στο νέο και άγνωστο σύστημα του Πανεπιστημίου. Δυστυχώς, πολλοί από τους νέους φοιτητές είναι απρόθυμοι να ζητήσουν βοήθεια ή αισθάνονται ντροπή και δεν γνωρίζουν που να απευθυνθούν.

 

Συμβουλές για όλους

Ο φοιτητής χρειάζεται να προσπαθήσει να μην έχει υπερβολικές απαιτήσεις και προσδοκίες από τον εαυτό του και να βάζει ρεαλιστικούς στόχους, να μιλάει σε άτομα που τον κατανοούν και τον εμψυχώνουν, να έχει υπομονή και να δίνει έμφαση στις θετικές εμπειρίες που του συμβαίνουν και τέλος, να αναζητήσει βοήθεια και στήριξη εάν αισθάνεται δεν μπορεί να διαχειριστεί την μετάβαση και τις αλλαγές.

Η οικογένεια μπορεί να λειτουργήσει υποστηρικτικά στο μέλος που ξεκινάει τις σπουδές του. Έτσι, οι γονείς  χρειάζεται να είναι υπομονετικοί, να μιλούν στο παιδί τους και να μαθαίνουν τι συμβαίνει στη ζωή του. Να μην φορτώνουν τον φοιτητή με δικά τους προβλήματα και απαιτήσεις, να τον εμψυχώνουν και να τον επιβραβεύουν. Να δίνουν το καλό παράδειγμα, επιδεικνύοντας οι ίδιοι αυτοέλεγχο και λειτουργικούς τρόπους διαχείρισης των καταστάσεων. Τέλος, για οτιδήποτε μοιάζει να είναι εκτός των ορίων της γνώσης και των ικανοτήτων τους, να αποταθούν σε κάποιο ειδικό για να μη δημιουργηθεί κάποιο χρόνιο πρόβλημα.

Η έναρξη των σπουδών αποτελεί έναν σημαντικό σταθμό για την πορεία του ατόμου και  της οικογένειας. Μπορεί να μετατραπεί σε ένα εξελικτικό στάδιο εάν, τόσο η οικογένεια όσο και ο νεαρός φοιτητής συνεργαστούν και διαχειριστούν εποικοδομητικά την κατάσταση. 

ΕΡΜΗΣ ΤΡΙΣ-ΜΕΓΙΣΤΟΣ. ΠΡΩΤΟΣ ΔΙΔΑΞΑΣ ΤΗΣ «ΤΡΙΑΔΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

«Ότι ουδέν των όντων απόλλυται, αλλά τάς μεταβολάς απωλείας και θανάτους πλανώμενοι λέγουσιν».

«Κανένα από τα όντα δεν χάνεται κα είναι λάθος να λένε τις μεταβολές απώλειες και θανάτους».
 

Κάθε ψυχή που αποχωρίζεται από το σώμα, τέκνον μου, υφίσταται μεταβολές. Από την ΜΙΑ ψυχή του σύμπαντος προέρχονται όλες οι ψυχές του κόσμου που στριφογυρνάνε και κατανέμονται σε ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΡΗ ΤΟΥ. Σε τούτες λοιπόν τις ψυχές γίνονται πολλές μεταβολές, άλλων προς το ευτυχέστερο κι άλλων αντίθετα. Γιατί οι έρπουσες ψυχές σε υδρόβιες μεταβάλλονται, οι υδρόβιες, σε χερσαίες και οι χερσαίες σε πτηνά και οι αέριες σε ανθρώπους. Και οι άνθρωποι εισέρχονται στην ΑΘΑΝΑΣΙΑ, μεταβαλλόμενες σε δαίμονες και μετά από αυτό εισέρχονται στο χορό Του ΘΕΟΥ. Και υπάρχουν ΔΥΟ χοροί ΘΕΩΝ, των ΠΛΑΝΗΤΩΝ και των ΑΠΛΑΝΩΝ. Και αυτή είναι η τελευταία δόξα της ψυχής. Η ψυχή που θα εισέλθει σε ανθρώπους και μένει στην ΚΑΚΙΑ δεν πρόκειται να γευθεί ΑΘΑΝΑΣΙΑ, ούτε να μεταλάβει του αγαθού, αλλά ΠΙΣΩ γυρίζει και επιστρέφει στα ΕΡΠΕΤΑ. Και αυτή είναι η καταδίκη της κακής ψυχής. Κακία της ψυχής είναι η αγνωσία. Η ψυχή που δεν έχει επίγνωση των όντων ούτε της φύσης τους, ούτε και του αγαθού, μένει τυφλή και συγκλονίζεται από σώμα και πάθη. Και η κακοδαίμονη ψυχή, αφού αγνόησε τον εαυτό της, έγινε δούλη ΞΕΝΩΝ και μοχθηρών ΣΩΜΑΤΩΝ.
Αντίθετα, αρετή είναι η γνώση. Και εκείνος που γνωρίζει είναι αγαθός, ευσεβής και θείος, είναι αυτός που δεν λέει πολλά και δεν ακούει πολλά. Εκείνος που σπαταλά χρόνο σε ακούσματα και συζητήσεις, σκιαμαχεί! Ο Θεός, ο πατέρας και το αγαθό ούτε κηρύττει με λόγια, ούτε μαθαίνει ακούοντας. Ο θεός δεν αγνοεί τον άνθρωπο, αλλά τον γνωρίζει πολύ καλά και θέλει να τον γνωρίζει. Η σωτηρία του ανθρώπου είναι η γνώση του Θεού. Και η γνώση είναι ανάβαση στον ΟΛΥΜΠΟ.
Γι΄αυτό τέκνο μου, όταν ευχαριστείς τον Θεό, να εύχεσαι να σου δωσει καλό νου. Έτσι λοιπόν η ψυχή μεταβαίνει σε καλύτερο σώμα και είναι αδύνατο να περάσει σε κατώτερο. Υπάρχει μια κοινωνία ψυχών. Οι ψυχές των θεών επικοινωνούν με εκείνες των ανθρώπων και οι ψυχές των ανθρώπων με εκείνες των αλόγων. Και φροντίζουν οι καλύτεροι του κατώτερους, οι θεοί τους ανθρώπους και οι άνθρωποι τα άλογα ζώα. Και ο Θεός φροντίζει για όλα. Του Θεού οι ενέργειες μοιάζουν με ΑΚΤΙΝΕΣ και οι ενέργειες του Θεού γίνονται δια του ΚΟΣΜΟΥ.

ΕΡΜΗΣ ΤΡΙΣ-ΜΕΓΙΣΤΟΣ
Διάλογος με Ασκληπιό.

 

Έτσι ήταν η ακρόπολη των Μυκηνών την αρχαιότητα

Παρακολουθήστε παρακάτω ένα καταπληκτικό ντοκιμαντέρ για τη ακρόπολη των Μυκηνών με 3D αναπαράσταση. 

Έτσι έχουμε την ευκαιρία να δούμε τις Μυκήνες όπως πραγματικά ήταν στην αρχαιότητα.

Ο ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΟI

Ο Επίκουρος (342-270 μ.χ),  αν και συνεχιστής του υλισμού του Δημόκριτου, εν τούτοις το κεντρικό πρόβλημα της φιλοσοφίας είναι και γι’ αυτόν η εξήγηση του ηθικού νόμου. Η εμποροκρατία της εποχής του γεννούσε ίδια ζητήματα της ηθικής, το ζήτημα καλού και του κακού. Για τον Επίκουρο η βάση του ηθικού πρέπει να ζητηθεί στα ελατήρια καθημερινών πράξεων του ανθρώπου. Και είναι η επιδίωξη της μακαριότητας ή ηδονής. 

Μέσα στην κοινωνία που έκανε παραγωγή εμπορευμάτων, ο καθένας δρα για λογαριασμό του, παράγει εμπορεύματα με σκοπό  κάτι να απολαύσει. Και αυτό είναι η ηδονή. Από τη βάση αυτή αναχωρώντας βρήκε ότι το καλόν (το πράττειν -το καλόν) παρέχει στον άνθρωπο ηδονή (μια ψυχική ευχαρίστηση), ενώ το κακόν φέρνει αντίθε­το συναίσθημα.
Αλλά στην περίπτωση αυτή θα έπρεπε σα λογική συνέπεια όλοι να επιδιώκουν το καλό. Αλλά ο Επίκουρος βγαίνει από το αδιέξοδο υποστηρίζοντας πως υπάρχουν λογιών – λογιών ηδονές και μακαριότητες. Όλοι οι άνθρωποι δεν εκτιμούν και δεν επι­διώκουν το ίδιο καλό. Άλλοι το ανώτερο κι άλλοι το κατώτερο. Άρα άλλοι επιδιώκουν ανώτερο είδος ηδονής ή μακαριότητας και άλλοι κατώτερο. Βάσεις όμως του επικουρισμού είναι ότι οι πνευματικές απολαύσεις είναι δίνουν την άδολη ηδονή.
Όπως βλέπουμε ο Επίκουρος δεν ήταν ιδεαλιστής. Η αντίληψη του για την ηθική είχε καθαρές φυσικές βάσεις. Γι’ αυτό η φιλοσοφία του είναι υλιστική.
Δεν παραδεχότανε τις θρησκευτικές και κοινωνικές προλήψεις και καταπολεμούσε την ιδέα του φόβου εξ αιτίας των τέτοιων ή τέτοιων φυσικών φαινομένων.(*)
Η φύση εξελίσσεται μόνη της (αφ’ εαυτής) καθώς και ο άνθρωπος και κάθε ανθρώπινο. Η ιδέα ότι ο κόσμος δημιουργή­θηκε από τους θεούς είναι ανοησία. Είναι ταπεινής ιδέας ότι το τόσο θαυμάσιο Σύμπαν δημιουργήθηκε από τους θεούς για λογαριασμό των ανθρώπων και γι’ αυτό ο άνθρωπος οφείλει να τους λατρεύει και να τους εξυμνεί. Αλλά στο κάτω – κάτω τι κέρδος έχουν οι μακάριοι θεοί από τη λατρεία των ανθρώπων ώστε σαν αντάλ­λαγμα να κάνουν τούτο ή το άλλο για χατήρι μας; Ή πάλι μήπως ανία ή νεωτεριστική μανία είναι η αφορμή που αλλάζουν οι θεοί ζωή;

Ο Επίκουρος ειρωνεύεται και αρνιέται έτσι τους υπερφυσικούς θεούς,παίρνοντας γι’ αφορμή τις φυσικές ατέλειες Πως ήταν δυνατό – δίδασκε – η θεία πρόνοια να θελήσει να γίνει δημιουργός μέσα στον οποίο υπάρχουν τόσες ατέλειες; Εξάλλου στο γήινο κόσμο περισσότερες φορές υπερισχύουν οι άδικοι και το καλό καταπατείται.
Γιατί αυτό το ανέχονται οι θεοί;
Αλλά ακόμα και ένα άλλο βασικό ερώτημα γεννιέται σαν ακολούθημα της υπερφυσικότητας και τελειότητας των θεών.
Ο θεός θα έπρεπε να εκτοπίσει το κακό από τον κόσμο. Αλλά επειδή αυτό δεν έγινε ως τα σήμερα τότε μπορούμε να υποθέσουμε: Ή ότι δεν μπορεί ή ότι μπορεί και δε θέλει ή ούτε μπορεί ούτε θέλει. Με τα ερωτήματα αυτά του Επίκουρου πέφτει η θεολογική αντίληψη για την τελειότητα και η παντοδυναμία του θεού ή των θεών.
Ύστερα από πολλούς παρόμοιους συλλογισμούς καταλήγει να παραδεχτεί πως η βάση, η πρωταρχική, κάθε θρησκείας είναι·: ο φόβος και η αμάθεια.
Ο Λουκρήτιος καταπολεμώντας την κρατούσα αντίληψη (που και σήμερα έχει πέραση) πως τάχατες η κατάργηση της θρησκείας θα φέρει την κοινωνία τα ίσια στη διάλυση και την ανηθικότητα και φέρνει παραδείγματα ιστορικά – θυσια Ιφιγένειας κ,λπ.- για ν’ αποδείξει πως ηθρησκεία ίσια – ίσια σπρώχνει τον άνθρωπο σε εγκληματικές πράξεις. Ωστόσο ο Επίκουρος δεν είναι ένας στα φόρα ( επιδεικτικά) άθεος.
Παρ’ όλο τον υλισμό του δε διώχνει ολότελα τους θεούς από τη φιλοσοφία του.  Παραδέχεται πως υπάρχουν, με ανθρώπινη μορφή και είναι μακάριοι. Οι θεοί του όμως δεν ζουνπάνω ή έξω από τη φύση, ούτε μέσα ανθρώπινη κοινωνία. Βρίσκονται αν στο διάστημα που χωρίζει το δικό μας (γήινο) από τον άλλο τον άγνωστο μας κόσμο και ζουν εκεί χωρίς φροντίδες και χωρίς να παθαίνουν τίποτα από τις  κοσμικές καταστροφές.
Η τέτοια τέτοια του αντίληψη δεν ήταν ανεξήγητη:  Με το σύστημα του αχρηστοποιούσε τους  θεούς, τους αποστράτευε: Οι δικοί θεοί ήταν ακίνδυνοι όπως είναι ακίνδυνο ένα φίδι όταν του βγάλουμε τα δόντια.
Αυτό του ήταν αρκετό γιατί δε θα ήθελε ίσως  να έρθει σε άμεση σύγκρουση με την κρατική εξουσία που δεν ανεχότανε την φανερή αθρησκεία.
Εν τούτοις,  ενώ ο Πλάτωνας δίδαξε ότι οι οι θεοί από αγαθότητα δημιούργησαν τον κόσμο, ο Επίκουρος αρνήθηκε μια τέτοια υπόθεση ολότελα. Ο κόσμος, είπε (συμφω­νώντας με τον Δημόκριτο) φτιάχτηκε από ένα σωρό άτομα (υλικά στοιχεία) που είναι προικισμένα με κινητικές ιδιότητες και που τα μεν φέρονται προς τα δε. Εκτός απ’ αυτά (τα κινούμενα άτομα) τίποτ’ άλλο δεν υπάρχει στον κόσμο. Ούτε ακόμα ένα πρω­ταρχικό όν που κινούσε τα άλλα, δηλαδή ένας Θεός. Στο βάθος λοιπόν ο Επίκουρος ήταν ένας άθεος. Ένας αρνητής των θεών. Αφού δεν τους παραδέχεται ως υπερφυσι­κά όντα.
--------------------
(*) Ο μεγάλος αυτός φιλόσο­φος είναι πασίγνωστο πως παρεξηγήθηκε και αγαπήθηκε πολύ. Είχε φανατικούς εχθρούς και φανατικούς φίλους. Είναι γεγονός όμως πως το φιλοσοφικό σύστημά του που επηρέασε πολύ (ύστερα από το Β’ αιώνα) την πνευματική ζωή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας παρερμηνεύτηκε κι εξελίχθηκε σ’ ένα χυδαίο υλισμό.
Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Γιάννη Κορδάτου «Αρχαίες Θρησκείες και Χριστιανισμός» και καταγράφει τις απόψεις του μεγάλου Ελληνα ιστορικού γύρω από τον Επίκουρο και τη διδασκαλία του. Ο Γιάννης Κορδάτος (1891-1961) ιστορικός πολιτικός και κοινω­νιολόγος, γεννήθηκε στη Ζαγορά του Πηλίου. Υπήρχε πολυγραφότατος και βαθύς μελετητής της Ελληνικής Ιστορίας και Φιλοσοφίας.Μελέτησε ιδιαίτερα το θρησκευτικό αίσθημα του ανθρώπου και τόλμησε να επικρίνει κείμενα που για αιώνες θεωρούνταν «ιερά», αποκαλύπτοντας τη βαθύτερα κρυμμένη ιστορική αλήθεια.

Ποιός παίζει ζάρια στο σύμπαν;

Ζούμε πιστεύοντας. Κάθε στιγμή πιστεύουμε. Πιστεύουμε στις δυνατότητές μας, στους ανθρώπους που αγαπάμε, σε μία ιδεολογία σε μία θρησκεία, σε ένα μέλλον, σε μία ομάδα βρε αδελφέ.
Ο Ελεύθερος άνθρωπος όμως μπορεί κι οφείλει να τροποποιεί τα πιστεύω του με βάση τα νέα δεδομένα και τις εμπειρίες του. Από εκεί και πέρα η πίστη στο μη αποδεικτέο είναι αποδεκτή και εν τέλη είναι κατακριτέα; Ήδη βέβαια από την αρχαιότητα ο Δημόκριτος έλεγε:

Στην πραγματικότητα δεν καταλαβαίνουμε τίποτα σταθερό, αλλά μόνο ό,τι μεταβάλλεται ανάλογα με την κατάσταση του σώματος και τη φύση των εξωτερικών επιδράσεων και των αντεπιδράσεων που προέρχονται μέσα από τους ίδιους. Στη συμβατική μας καθημερινή γλώσσα μιλάμε για γλυκό, πικρό, θερμό, ψυχρό, για χρώματα ενώ στην πραγματικότητα υπάρχουν μόνο άτομα και κενό.

Η σύγχρονη φυσική έρχεται να συνηγορήσει σε αυτή την θεώρηση. Για παράδειγμα σύμφωνα σε ένα άτομο υδρογόνου, υπάρχει ένα ηλεκτρόνιο που περιφέρεται γύρω από ατομικό πυρήνα σε τροχιά, με την ταχύτητα των 6,5 Χ 10 15 στροφών το δευτερόλεπτο, καλύπτοντας σε κάθε στροφή μία απόσταση 4,24 Χ 10 -28 εκ. Αν είχαμε δηλαδή την δυνατότητα να μεγεθύνουμε τον πυρήνα του υδρογόνου ώσπου να γίνει 2 εκ., το ηλεκτρόνιο θα ήταν σε απόσταση ακτίνας από τον πυρήνα 107.5 χλμ και θα έπρεπε να καλύψει 775 χλμ, για να ολοκληρώσει την στροφή γύρω του. Το ηλεκτρόνιο κινείται με πολύ μεγάλη ταχύτητα στην τροχιά του, η οποία όμως δεν είναι σταθερή. Άρα ουσιαστικά το μεγαλύτερο μέρος του ατόμου άρα και της ύλης είναι κενό… Το μόνο που υπάρχει είναι σωματίδια σε υπερταχεία κίνηση τα οποία σχηματίζουν τις υλικές μορφές και μας δίνουν την αίσθηση μιας τρισδιάστατης και υλικής πραγματικότητας. Ο Swimme διαπιστώνει σχετικά:

Μας περικυκλώνει και μας γεμίζει ένα απέραντο κενό. Είμαστε περισσότερο κενό παρά δημιουργημένα σωματίδια. Το βλέπουμε αυτό εξετάζοντας ένα από τα άτομά μας… Τίποτα. Τα πάντα μέσα στο άτομο είναι κενά. Είμαστε περισσότερο ένα κενό παρά οτιδήποτε άλλο. Πράγματι, εάν κάποιος αφαιρούσε όλο τον κενό χώρο από μέσα μας θα “ζαρώναμε” ένα εκατομμύριο φορές μικρότεροι από τον πιο μικροσκοπικό κόκκο άμμου…
Eίμαστε ένα τίποτα, ως προέκταση του τίποτα λοιπόν; Είναι παράδοξο, αλλά φαίνεται πως οι αρχαίοι γνώριζαν πράγματα – πως αλήθεια – που η επιστήμη τώρα ανακαλύπτει ή που δεν έχει ακόμη ανακαλύψει, μέσω του ορθολογισμού.

Ο φυσικός Οπενχαϊμερ παραδέχεται:

Οι βασικές αρχές που ακολούθησε η ανθρώπινη σκέψη για να μας οδηγήσει στις πρόσφατες ανακαλύψεις της ατομικής φυσικής δεν είναι εντελώς άγνωστες, ούτε πρωτότυπες, ούτε καινούργιες. Ουσιαστικά στοιχεία τους υπάρχουν στα πλαίσια της ιστορίας της σκέψης του δικού μας πολιτισμού (ευρωπαϊκού-αρχαιοΕλληνικού), αλλά και εκτεταμένα διαπιστώσεις βρίσκουμε εύκολα στα θεωρητικά θεμέλια του Βουδισμού και του ινδουισμού. Έτσι οι πρόσφατες ανακαλύψεις δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά εξειδικεύσεις και λεπτομερειακές διευρύνσεις της βασικής διδασκαλίας της αρχαίας σοφίας…

Όπως επίσης και ο φυσικός Niels Bohr:

Αν μας ενδιαφέρει μία αναλογία διατύπωσης της ατομικής θεωρίας θα πρέπει να αναζητήσουμε στα επιστημονικά προβλήματα που έθεσαν πριν πολλούς αιώνες οι μεγάλοι στοχαστές της Ανατολής, όπως οι Βούδες και ο Λάο Τσε, εφόσον αυτοί ήταν που αναζήτησαν έναν αρμονικό συσχετισμό ανάμεσα στις ταυτόχρονες θέσεις μας ως θεατών, αλλά και ως ηθοποιών στο μεγάλο δράμα της ύπαρξης.

Σήμερα ο διασημότερος επιστήμονας του 21ου αιώνα, ο Stephen Hawking, αναγνωρίζει ότι η επιστημονική μέθοδος δεν μπορεί να έχει πρόσβαση σε μεγέθη μικρότερα από το όριο του λεγόμενου μεγέθους Plank Length, το οποίο είναι υπερβολικά μικρό  (0.0000000000000000000000000000000000001616 χιλιοστά) και συμπεραίνει πως:

Η εμπειρία του παρελθόντος μας διδάσκει ότι πιθανότατα θα ανακαλύπτουμε νέα απρόβλεπτα φαινόμενα κάθε φορά που θα επεκτείνουμε την παρατήρησή μας σε μικρότερες κλίμακες.

Σύμφωνα με την “εσωτερική φιλοσοφία”, η ύλη είναι απείρως διαιρετή και ιεραρχικά δομημένη. Το σύμπαν είναι η έκφραση της θείας σκέψης, είναι πνεύμα, ύλη και Νους. Από το πνεύμα προέρχεται η συνειδητότητα. Από την ύλη προέρχονται τα οχήματα ή τα σώματα της συνειδητότητας και από τον Νου πηγάζουν οι νόμοι και η εφαρμογή τους. Πάνω σε αυτές τις τρεις θεμελιώδεις καταστάσεις βασίζεται ο σχηματισμός των μορφών της ζωής.
Υπάρχει μία αέναη κίνηση στην φύση, που εκφράζει την κοσμική ιδέα στην οποία οφείλεται η αλλαγή και η διαφοροποίηση. Η πορεία της ζωής διαμέσου των αλλαγών ονομάζεται εξέλιξη. Κάθε αλλαγή υπάρχει εν δύναμη και εμφανίζεται εφόσον οι συνθήκες το επιτρέψουν.
Την εποχή που το άτομο θεωρούταν ακόμη άτμητο, από την επιστήμη, η Μπλαβάτσκυ έγραφε στην “Μυστική δοξασία”:

Ο δογματισμός του υλισμού διακηρύσσει ότι η αποδοχή της άπειρης διαιρετότητας είναι παράλογη και ισοδυναμεί με την αμφιβολία για την ύπαρξη της ύλης. Λοιπόν ο υλισμός λέει ότι το άτομο είναι αδιαίρετο. Δείτε τώρα σε τι περίεργη αντίφαση οδηγεί τους υλιστές αυτή η θεμελιώδη αρχή. Το άτομο είναι αδιαίρετο και ταυτόχρονα ξέρουμε ότι είναι ελαστικό. Προσπάθεια αφαίρεσης της ελαστικότητάς του θα ισοδυναμούσε με παραλογισμό. Απόλυτα μη ελαστικά άτομα δεν θα μπορούσαν να εμφανίσουν, ούτε ένα από τα αναρίθμητα εκείνα φαινόμενα που αποδίδονται στις αλληλοεπιδράσεις τους. Χωρίς καμία ελαστικότητα, τα άτομα δεν θα μπορούσαν να εκδηλώσουν την ενέργειά τους και η ύλη των υλιστών θα παρέμενε στερημένη από κάθε δύναμη. Επομένως, αν το σύμπαν αποτελείται από άτομα, τότε αυτά θα πρέπει να είναι ελαστικά.
Εδώ ακριβώς συναντάμε ένα αξεπέραστο εμπόδιο. Γιατί, ποιες είναι οι συνθήκες εκείνες που απαιτούνται για την εκδήλωση της ελαστικότητας; Μία πλαστική μπάλα όταν προσκρούει σε ένα εμπόδιο πλαταίνει και συστέλλεται, πράγμα που δεν θα μπορούσε να το κάνει αν δεν αποτελούταν από μόρια η σχετική θέση των οποίων υφίσταται, την στιγμή της πρόσκρουσης, μία προσωρινή αλλαγή. Αυτό μπορούσε να ειπωθεί για την ελαστικότητα γενικά. Καμία ελαστικότητα δεν είναι δυνατή, χωρίς αλλαγή σχετικά με την θέση των συστατικών μερών ενός ελαστικού σώματος. Αυτό σημαίνει ότι το ελαστικό σώμα είναι και αποτελείται από μόρια, ή με άλλα λόγια ότι η ελαστικότητα μπορεί να ανήκει μόνος σε εκείνα τα σώματα που είναι διαιρετά.

Από την πλευρά της επιστήμης, ο φυσικός Paul Davies αναφέρει σχετικά:

Ο Θεός όντως παίζει ζάρια με το σύμπαν. Ο στατιστικός χαρακτήρας πυρηνικών γεγονότων και η αστάθεια πολλών φυσικών συστημάτων, σιγουρεύει ότι το μέλλον παραμένει ανοικτό και απροσδιόριστο από το παρόν. Αυτό (το στοιχείο της κβαντικής αβεβαιότητας) καθιστά δυνατή την ανάδυση νέων μορφών και συστημάτων, ώστε το σύμπαν να προικίζεται από κάποια ελευθερία στο να καινοτομεί. Η εξέλιξη νέων μορφών και συστημάτων υπόκειται σε γενικές αρχές οργάνωσης οι οποίες καθοδηγούν και παροτρύνουν, αντί να επιβάλλουν, την ύλη και την ενέργεια στο να εξελίσσεται προς την κατεύθυνση προκαθορισμένων διαδρόμων της εξελικτικής διαδικασίας.

Και πάλι στον εσωτερισμό, η εκδηλούμενη ζωή είναι μία πορεία από το πνεύμα προς την ύλη. Πίσω από όλες τις εκδηλώσεις του αισθητού κόσμου υπάρχει μία πρωταρχική δύναμη, ένας πόθος για επιστροφή στην κατάσταση ενότητας – ΕΝ ΤΩ ΠΑΝ – από εκεί από όπου όλα προήλθαν και θα καταλήξουν.
Μία παρατήρηση στην φύση αποδεικνύει πως όλα τα δημιουργήματα, από τους κεντρικούς Ήλιους έως τους μονοκύτταρους οργανισμούς, έχουν δομηθεί με βάση την αρχή πως η ενέργεια στο σύμπαν είναι ιεραρχημένη με βάση την σταδιακή διαβάθμιση του αόρατου προς το ορατό, του ΕΝΟΣ προς την πολλαπλότητα, του πνεύματος προς την ύλη.
Για παράδειγμα, στο κέντρο του πλανήτη μας – της μητέρας Γαίας – οι ισχυρές δυνάμεις στο κέντρο της ύπαρξής της βρίσκονται στο εξελικτικό στάδιο του κύκλου της φωτιάς. Ακολουθούν οι αεριώδεις περιοχές, μετά οι περιοχές ρευστοποιημένων υγρών, ενώ το εξωτερικό μέρος έχει την μορφή στερεής ύλης, πάνω στο οποία δόθηκε η δυνατότητα να εξελιχθούν τόσες μορφές ζωής, με μέγιστο τον άνθρωπο, ο οποίος είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο πνεύμα και στην ύλη.
Σκοπός της εξέλιξης είναι η πορεία της συνειδητότητας μέσα από τα σχήματα και είδη διαφορετικής ζωής, με σκοπό την εμπειρία και μοναδικό στόχο την κατάκτηση της πνευματικής συνειδητότητας.
Σε επιστημονικό άρθρο που δημοσιεύθηκε το 1998 στο περιοδικό Newsweek επισημάνθηκε ότι:

Oι φυσικοί έχουν σκοντάψει επάνω σε σημάδια ότι το σύμπαν είναι κατά παραγγελία φτιαγμένο για την εξέλιξη ζωής και συνειδητότητας… Όταν αναλογισθεί κανείς ότι οι φυσικοί νόμοι είναι ειδικά και λεπτομερειακά σχεδιασμένοι να παράγουν το σύμπαν όπως το βλέπουμε, αναπόφευκτα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το σύμπαν δεν εμφανίσθηκε έτσι χωρίς λόγο, αλλά έχει κάποιο σκοπό.

Ο David Bohm υποστηρίζει επίσης πως:

Δεν υπάρχει αυτό που λέμε άψυχη ύλη. Όλη η ύλη είναι ζωντανή κατά κάποιο τρόπο και σε διαφορετικούς βαθμούς.
Όσο βαθύτερα διερεύνα η φυσική τον εσωτερικό κόσμο της ύλης, η φύση δεν δείχνει κάποια ξεχωριστά μικροσκοπικά “κομμάτια” ύλης, αλλά αντίθετα μας αποκαλύπτεται ως ένα περίπλοκο δίκτυο σχέσεων μεταξύ διαφορετικών πτυχών μίας ενωμένης ολότητας.

Η δομή της ύλης δεν είναι καθόλου μηχανιστική. Η νέα φυσική όπως λέει ο Capra:

Δεν αναγνωρίζει σήμερα καμία θεμελιώδη οντότητα, νόμους ή εξισώσεις. Το σύμπαν θεωρείται πλέον ως ένα δυναμικό δίκτυο αλληλοσυνδεόμενων γεγονότων και κανένα από τα συστατικά οποιουδήποτε μέρους αυτού του δικτύου δεν είναι θεμελιώδες. Το γεγονός ότι όλα τα χαρακτηριστικά των σωματιδίων προσδιορίζονται από αρχές άμεσα συνδεδεμένες με τις μεθόδους συνειδητής παρατήρησης, σημαίνει ότι οι βασικές κατασκευές του υλικού κόσμου τελικά προσδιορίζονται και εξαρτώνται από τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε αυτόν τον κόσμο, οι δε παρατηρούμενοι συσχετισμοί της ύλης αντανακλούν τους συσχετισμούς του νου. Η συνειδητότητα πιθανότατα αποτελεί μία βασική πτυχή του σύμπαντος, η οποία πτυχή θα πρέπει να συμπεριλαμβάνεται στις οποιεσδήποτε μελλοντικές θεωρίες φυσικών φαινομένων.

Συνειδητότητα για τον εσωτερισμό είναι η ικανότητα να αντιλαμβάνεται κάποιος τα ερεθίσματα του περιβάλλοντός του και να ανταποκρίνεται σε αυτά.
Αυτο-συνειδητότητα είναι η ικανότητα να αντιλαμβάνεται κάποιος τα φαινόμενα του πεδίου, την σχέση τους με τις αιτίες που τα προκαλούν, δηλαδή την σχέση αιτίου και αιτιατού και να δρα ανάλογα.
Υπερ-συνειδητότητα είναι η ικανότητα να αντιλαμβάνεται κάποιος φαινόμενα που ανήκουν σε ανώτερα πεδία, η βίωση του ΟΛΟΥ. Αυτό που ονομάζουμε Θεός γίνεται αντιληπτό μονάχα μέσα στα πλαίσια της σχετικότητας και της υποκειμενικότητας. Κανένας άλλος δεν μπορεί να αντιληφθεί την θεότητα (ή την πραγματικότητα) ακριβώς όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας μας ξεχωριστά.
Ο εσωστρεφής “μυστικιστής” αναζητά, αποκλείοντας τις αισθήσεις, να καταδυθεί στα βάθη του δικού του ΕΙΝΑΙ. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Πλωτίνου, για τον οποίον η διαδρομή της ψυχής είναι το ταξίδι της ανακάλυψης του εαυτού:

Θα φθάσει η ψυχή όχι σε κάτι άλλο, αλλά στον εαυτό της, τα πάντα βρίσκονται μέσα μας. Πλωτίνος VI, ix, 11,38, III,viii,

Ο ορθολογισμός της επιστήμης μπορεί λοιπόν να συμβαδίσει με τον εσωτερισμό. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο πως πολλοί μεγάλοι επιστήμονες όπως ο Αϊνστάιν, ο Στρετιγκεν, ο Γιουγκ ήταν μυστικιστές. Το πρόβλημα υφίσταται όταν ο ορθολογισμός αποκλείει το μη επιστημονικά αποδεκτό. Η υπερβολική αποδοχή του ορθολογισμού θεωρεί την επιστήμη και την τεχνολογία ως τα μεγαλύτερα επιτεύγματά μας. Εξυψώνουμε το εγώ ως κέντρο της ύπαρξης. Τα πάντα αναφέρονται πλέον στο εγώ, στο κέντρο του ατομιστικού εαυτού και έτσι ζούμε τις ζωές μας σαν να μην υπάρχει τίποτα πέρα από αυτό.
Όπως σχετικά αναφέρει ο Τολστόι:

Ο άνθρωπος μοιάζει με το αριθμητικό κλάσμα, όπου ο αριθμητής είναι ο πραγματικός εαυτός του, ο δε παρονομαστής, η ιδέα που έχει για τον εαυτό του. Όσο μεγαλύτερος ο παρονομαστής, τόσο μικρότερη η αξία του κλάσματος. Και όσο ο παρονομαστής εξογκούται προς το άπειρο, τόσο το κλάσμα τείνει προς το μηδέν.

Ο μοντέρνος άνθρωπος ζει πεισματικά στην υλική διάσταση της πραγματικότητας αγνοώντας ή απαξιώνοντας τις υπόλοιπες διαστάσεις της. Αλλά όπως χαρακτηριστικά διαπίστωσε ο Αϊνστάιν:

Ένα ανθρώπινο ον είναι μέρος του όλου, που καλείται από εμάς σύμπαν, ένα μέρος περιορισμένο στον χώρο και στον χρόνο. Αυτό συλλαμβάνει τον εαυτό του, τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του ξεχωριστά από το υπόλοιπο, ένα είδος οπτικής ψευδαίσθησης της συνείδησής του. Αυτή η ψευδαίσθηση είναι ένα είδος φυλακής για εμάς, που μας περιορίζει στις προσωπικές μας επιθυμίες και στην έλξη μόνο λίγων ανθρώπων που είναι κοντά μας. Η αποστολή μας πρέπει να είναι να απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από αυτήν την φυλακή, διευρύνοντας τον κύκλο της συμπόνιας μας για να αγκαλιάσουμε όλα τα ζωντανά πλάσματα και ολόκληρη την φύση μέσα στην ομορφιά της.

Ως επίλογο να σημειώσω πως από ένα νοήμων ον θα περίμενε κανείς να προσαρμόζει τον εαυτό του στον κόσμο, παρόλα αυτά εμείς επιμένουμε να προσαρμόσουμε τον κόσμο σε εμάς. Ίσως βέβαια γι’ αυτό, όλη η πρόοδος στηρίζεται στο παράλογο.

Διαδίκτυο Εγκέφαλος Σύμπαν

Τι κοινό έχουν το διαδίκτυο, ο ανθρώπινος εγκέφαλος και το σύμπαν;
Εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι πρόκειται για τρία τελείως διαφορετικά πράγματα. Ωστόσο, κατά τους επιστήμονες, το διαδίκτυο, ο ανθρώπινος εγκέφαλος και το σύμπαν μοιάζουν να αναπτύσσουν το δίκτυό τους με τον ίδιο τρόπο και να εξελίσσονται με παρόμοιες διαδικασίες υπακούοντας σε κάποιους κοινούς νόμους.
Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξαν επιστήμονες Φυσικής του University of California San Diego μετά από έρευνα με στόχο να κατανοήσουν τον τρόπο με τον οποίον επεκτείνεται το σύμπαν με τους γαλαξίες του.
Οι ερευνητές του αμερικανικού πανεπιστημίου προσπάθησαν να προσομοιώσουν την εξέλιξη του σύμπαντος με τη βοήθεια υπολογιστή. Όπως παραδέχτηκαν, τελικά δεν έχουμε κατανοήσει ακόμα τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η φύση. Όμως ένα πράγμα μοιάζει να είναι σίγουρο: Το σύμπαν μεγαλώνει σαν ένας γιγάντιος εγκέφαλος, που εξελίσσεται συνεχώς αυξάνοντας τα νευρωνικά του δίκτυα, ενώ εξαπλώνεται όπως ακριβώς και το διαδίκτυο.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι ομοιότητες που παρουσιάζει η δικτύωση του εγκεφάλου, του διαδικτύου και του σύμπαντος είναι απίθανο να οφείλονται σε σύμπτωση.
Το μικρότερο κύτταρο του εγκεφάλου φαίνεται να αναπτύσσεται και να αλλάζει με τον ίδιο τρόπο που το κάνει και ένας μεγα-γαλαξίας. Έτσι οι Αμερικανοί επιστήμονες έρχονται να συμφωνήσουν με την άποψη πολλών συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας, ότι δηλαδή το σύμπαν συμπεριφέρεται σαν ένας εγκέφαλος απείρων διαστάσεων.

savoir beach

Οι 10 εντολές του καλοκαιριού: Δεν με έχρισε κανένας αρχηγό του κόσμου, αλλά ως ασταμάτητη εκπρόσωπος του καλοκαιριού και της καλοπέρασης γενικότερα, θα ήθελα να επισημάνω 10 πραγματάκια:

1. Ου φας την πίτσα που έμεινε στις 3 τα ξημερώματα. Το ξέρω το ξέρω, σου είναι πάρα πολύ δύσκολο. Μόλις γύρισες από ξενύχτι, έχεις πιει δυο, τρία, πέντε, δέκα ποτηράκια παραπάνω και η κοιλίτσα σου γουργουρίζει εγωιστικά. Κι εκείνη είναι εκεί, σε περιμένει, μέσα στο ψυγείο, δροσερή και νόστιμη, σαν αλμυρό παγωτάκι. Πώς να πεις όχι σε ένα τέτοιο πλάσμα, μία τέτοια γουρουνιά; Πείτε μου πως;! Ο μόνος τρόπος να σε αποτρέψω, από αυτή την τρέλα που πας να κάνεις, είναι ένας. Αν την φας τώρα βρε κουτό, τι θα φας το πρωί; Υπάρχει καλύτερο και πιο ανθυγιεινό πρωινό από χθεσινή πίτσα; Στο λέω εγώ δεν υπάρχει. Όποτε πιες ένα ποτήρι νερό, και πέσε για ύπνο.

2. Ου τολμήσεις να πας στην παραλία βαμμένη. Τα μόνα προϊόντα που επιτρέπονται να υπάρχουν επάνω σου όταν πας για μπάνιο, είναι αρχικά το αντηλιακό σου, και μετά ότι άλλο επιλέξεις εσύ στην προσπάθεια σου να γίνεις σοκολατίνα (εξωτερικά πάντα, εσωτερικά φρόντιζες όλο το χειμώνα να αντικαταστήσεις το αίμα σου με ρευστή σοκολάτα). Άντε και lip balm. Πες όχι στο make up, όχι στην αδιάβροχη μάσκαρα, όχι σε πούδρες, ρουζ και κραγιόν, και ειδικά σε ότι έχει γκλίτερ μέσα. Στην θάλασσα πας, όχι στα καλλιστεία.

3. Ου βάψεις τα νύχια σου πριν πέσεις για ύπνο. Το ξέρεις αλλά μερικές φορές κάνεις σαν να μην. Σου ‘ρχεται εσένα μία η ώρα το βράδυ να κάνεις μανικιούρ, λες και δεν έχει άλλες ώρες η μέρα. Άντε και το κάνεις, έχεις αϋπνία, το πρωί σου έτυχε κάτι τελευταία στιγμή και δεν μπορείς να εμφανιστείς σαν τον μάστρο Πέτρο. Θα το δεχτώ. Αλλά μην μου βάψεις δύο χέρια μανό ρε παιδί μου, μη. Αφού είναι παγκοσμίως γνωστό και επιστημονικά αποδεδειγμένο, το πρωί θα ξυπνήσεις με νύχι σαγρέ ή κοτλέ, ανάλογα το σεντόνι. Και μετά θα πρέπει να τα ξεβάψεις και φτου από την αρχή. Χίλιες φορές να κάνεις ένα χέρι μόνο, και την επόμενη μέρα το δεύτερο. Ε μα δηλαδή έλεος. (είπα εγώ που χθες αφού έκανα δύο χέρια, στα επόμενα 5 λεπτά έβλεπα το τρίτο όνειρο).

4. Ου ξεχάσεις να δοκιμάσεις ούζο με χυμό φράουλα. Αρχικά πρέπει να σου αρέσει το ούζο. Αν δεν σου αρέσει, έτσι υπάρχουν πολλές πιθανότητες να το ξεκινήσεις πάντως. Μακριά από το κλασσικό λεμονάκι, το και καλά εναλλακτικό βύσσινο, έρχεται ο πρωτοποριακός χυμός φράουλα. Πιο καλοκαιρινό και νόστιμο, πεθαίνεις. Το κακό είναι ότι σε λίγα μαγαζιά θα βρεις χυμό φράουλα, αλλά αυτό δεν πρέπει να σε σταματήσει. Κάντο και θα με θυμηθείς. Κάντο σου λέω, και θα πεις «τα ‘λεγε ρε φίλε η Μπόθου, τα ‘λεγε».

5. Ου ντραπείς να φλερτάρεις. Μισή ντροπή δική σου, μισή δική του. Σ’ αρέσει; Είναι τζάμπα; Ενοχλείς κανέναν; Όχι, όχι και ελπίζω πως όχι. Είναι ωραίο, (τέλειο για την ακρίβεια), ευεργετικό, αναζωογονητικό και ειδικά αν το χει και ο άλλος, μπορεί να σου φτιάξει ολόκληρη τη μέρα, μη σου πω και την εβδομάδα. Εντάξει, δεν πειράζει που πρήζεις τις φίλες σου για το πόσες τελίτσες πρέπει να βάλεις μετά το «οκ» (όχι εγώ, μια φίλη μου). Αν δεν ήταν κι αυτά δηλαδή, τι θα έχετε να λέτε στα εγγόνια σας;

6. Ου πλατσουρίζεις σαν την φώκια στα ρηχά. Πρώτον, ο μόνος άνθρωπος που θα μπορεί να σου κάνει παρέα σε τέτοιο βάθος, θα είναι η ανιψιά σου η Αννούλα. Δεύτερον, σκέψου πόσο καλή γυμναστική είναι το κολύμπι. Τεντώνεσαι, γυμνάζεσαι, νιώθεις άλλος άνθρωπος. Τρίτον, θα γεμίσει το μαγιό σου άμμο. Τέταρτον, δεν έχει. Σκάσε και κολύμπα.

7. Ου ξεχάσεις να πάρεις σβάρνα όλα τα θερινά σινεμά και τα beachόμπαρα. Μα πείτε μου, υπάρχει καλύτερο πράγμα; Υπάρχει καλύτερο από το να βλέπεις ταινία, αραχτός στην καρέκλα, με σορτσάκι και διχάλα, αστέρια στον ουρανό και τζιρ τζιρ τα τζιτζίκια; Από cocktail, τεκίλες, ούζο φράουλα και λικνίσματα σε beach bar και ακροθαλασσιές; Μάνι μάνι, μπορείς να εφαρμόσεις τις εντολές 4 και 5. Μετά βέβαια θα θες και την 1, αλλά τα ‘παμε αυτά, τα συμφωνήσαμε.

8. Ου πετάς τα σκουπίδια σου στις ακτές. «Όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές». Τα λέει ο βαριόμοιρος ο γλάρος από το 1992, κι ακόμα θα την βρεις την πλαστικούρα μες το νερό, να κάνει δίπλα σου πεταλούδα και τα αποτσίγαρα να λιάζονται στην διπλανή ψάθα. Για όσους λοιπόν ακόμα αρνούνται να ευαισθητοποιηθούν οικολογικά, ΝΑΙ πειράζει να πετάτε τα σκουπίδια σας όπου να ‘ναι, και ΟΧΙ δεν πάνε χαλαρωτική κρουαζιέρα στη Μεσόγειο με το να τα πετάτε στη θάλασσα. Αν θέλετε τόσο πολύ το καλό τους, πάρτε τα σπίτι σας. Άντε γιατί άντε.

9. Ου σταματήσεις να περπατάς ξυπόλητος. Άλλη χαρά κι αυτή. Είστε πολλοί στο club της Μαύρης Πατούσας το ξέρω, και όχι δεν εννοώ κάποιον Ινδιάνο αρχηγό, αλλά αυτή την καλοκαιρινή συνήθεια που σου θυμίζει τα παιδικά σου χρόνια, και την μάνα σου να σε κυνηγάει να βάλεις παντόφλες. Κάνε την επανάστασή σου, πέτα κάλτσες και παντόφλες, και κάνε το κομμάτι σου. Βγάλε τον neaterdal που καταπιέζεις μέσα σου τόσο καιρό, και γίνε ο χίπις που πάντα ονειρευόσουν. Σκουπίζεις και το σπίτι μαζί, 2 σε 1. Προσοχή στα βρεγμένα, που όταν τα πατάς, ο συνδυασμός της σκόνης που έχει η πατούσα σου μαζί με το νερό, έχει ως αποτέλεσμα να γεμίσεις όλο το σπίτι λάσπες. Που παρόλα αυτά, δεν είναι και σοβαρός λόγος για να βάλεις παντόφλες.

10. Ου λυπηθείς να σκάσεις στα γέλια. Το καλύτερο για το τέλος. Τσάμπα κι αυτό, και το πιο τέλειο συναίσθημα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτό που διπλώνεσαι στα δύο, δάκρυα χαζοχαράς πέφτουν από τα μάτια σου, νιώθεις τους μύες του προσώπου σου έτοιμους να εκραγούν, μιλάς και γελάς ταυτόχρονα, χωρίς βέβαια να βγαίνει κάποιο ιδιαίτερο νόημα, και χρειάζεσαι ένα πεντάλεπτο για να συνέλθεις. Από το πιο αστείο πράγμα, μέχρι την μεγαλύτερη βλακεία, εσύ θα γελάσεις και θα το ευχαριστηθείς κιόλας. Είναι οι στιγμές που θυμάσαι όταν βαριέσαι στο μάθημα ή τη δουλειά, και σε πιάνουν τα γέλια πάλι, μόνο σου, σαν τον τρελό. Έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις, από μία ατάκα, μέχρι ένα συνθηματικό βλέμμα. Και ξέρεις ότι τους ανθρώπους που μοιράζεστε μαζί τέτοιες στιγμές, η οικογένεια σου, οι φίλοι σου, μέχρι και ο κυριούλης που περιμένετε μαζί στον οδοντίατρο, έχουν μια ωραία θέση μες στην καρδιά σου (μέχρι και ο κυριούλης). Βρίσκε πάντα, όσο πιο συχνά μπορείς, ένα λόγο για γελάσεις. Υπάρχουν πολλοί, αλήθεια. Κι αυτό είναι εντολή.

Το παράξενο τερατάκι που γίνεται ερωτικό χάπι

Το παράξενο τερατάκι που γίνεται ερωτικό χάπι
Λέγεται και αλογάκι της θάλασσας. Θεωρείται ένα από τα πιο περίεργα πλάσματα του ζωικού βασιλείου με παρουσία στους ωκεανούς που αριθμεί εκατομμύρια χρόνια. Οι βιολόγοι αρχικά τον αντιμετώπισαν ως μικρό τέρας, ενώ στη συνέχεια τον κατέταξαν στα ψάρια.
Βέβαια του λείπει το γνωστό υδροδυναμικό σχήμα των ψαριών, γι’ αυτό και κινείται στον βυθό με πολύ αργούς ρυθμούς. Ακόμα, αλλάζει χρώματα σαν τον χαμαιλέοντα, ώστε να εναρμονίζεται πλήρως με το περιβάλλον. Αυτές είναι μόνο λίγες από τις ιδιορρυθμίες του μαγικού ιππόκαμπου.
Πάντως η παραδοσιακή κινέζικη ιατρική πιστεύει πολύ στις αφροδισιακές, τονωτικές και άλλες θεραπευτικές ιδιότητές του (οι Κινέζοι υποστηρίζουν ότι επιδρά στα νεφρά, το κυκλοφορικό και αλλού), με αποτέλεσμα εκατομμύρια αλογάκια του ωκεανού να καταλήγουν κάθε χρόνο σε κινέζικα (και άλλα) στομάχια αποξηραμένα, κρασάτα ή σαν σκόνη μέσα σε κάψουλες.
Οι αρχαίοι συγγραφείς όπως ο Πλίνιος, ο Διοσκουρίδης κ.ά. απέδιδαν στον ιππόκαμπο θεραπευτικές ιδιότητες. Αντίθετα ο Αιλιανός θεωρεί το κρέας του ιππόκαμπου δηλητηριώδες.Λόγω της σχεδόν όρθιας στάσης του και της ανατομίας της κεφαλής του που προσομοιάζει με εκείνη του αλόγου σε πολλές γλώσσες η κοινή του ονομασία είναι αλογάκι ή άλογο της θάλασσας.
Λόγω της ιδιαιτερότητάς της ωοτοκίας του το όνομά του επιλέγεται συχνά σε ονομασίες κέντρων διασκέδασης, μπαρ κ.λπ.
Η ερωτική ζωή των ιππόκαμπων ακολουθεί πολύ ιδιαίτερους κανόνες. Ο αρσενικός, όσο πιο κοιλαράς είναι, τόσο μεγαλύτερη έλξη ασκεί στις θηλυκές αλλά και στους άλλους αρσενικούς (οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν λογιών-λογιών ιππόκαμποι: μονογαμικοί, άσωτοι, άστατοι αλλά και με ομοφυλοφιλικές τάσεις).
Όλα τα ερωτικά χάδια τα κάνει με την πιθηκίσια ουρά του, που την μπλέκει με χάρη γύρω από την ουρά της ερωτικής του συντρόφου.
Όσο οι δυο τους βρίσκονται σε ερωτικό παραλήρημα, χορεύουν κολλημένοι ένα θερμό μπλουζ που κρατάει για μέρες. Και δε φτάνουν όλα αυτά, στο τέλος μένει και έγκυος από την θηλυκιά, που πετάει τα γονιμοποιημένα από το σπέρμα του αυγά της μέσα σε έναν σάκο που βρίσκεται στην κοιλιά του. Εκείνος θα γεννήσει τα παιδιά τους μετά από 2-6 εβδομάδες και θα μείνει έγκυος ξανά και ξανά, μέχρι να τελειώσει η περίοδος αναπαραγωγής που κρατάει περίπου 6 μήνες.
Το όνομά του ιππόκαμπου προέρχεται από τις λέξεις ίππος (γιατί το κεφάλι του μοιάζει με του αλόγου) και Κάμπη, που ήταν ένα μυθικό, υποχθόνιο θαλάσσιο τέρας.
Η Κάμπη (δηλαδή καμπυλωμένη, κυρτωμένη) ήταν, κατά την ελληνική μυθολογία, ένας θηλυκός δράκοντας – με σώμα ανθρώπινο από τη μέση και επάνω και φιδίσιο από τη μέση και κάτω και με ουρά σαν του σκορπιού – που σκότωσε ο Δίας στα Τάρταρα.
Όμως πλάσματα με μισό σώμα αλόγου και μισό ψαριού έσερναν και το άρμα του Ποσειδώνα.
Ο ιππόκαμπος (που φτάνει το πολύ τα 30 εκατοστά σε μήκος) μοιάζει να είναι η μικρογραφία τους.
Από τα 34 είδη που υπήρχαν τα οχτώ απειλούνται και βρίσκονται στη Κόκκινη Λίστα της Παγκόσμιας Ένωσης Προστασίας του Περιβάλλοντος (IUCN).

Τα βιώματα είναι κληρονομικά

Πώς οι εμπειρίες των προγόνων μας περνάνε στο δικό μας DNA.
Τελικά οι εμπειρίες είναι κληρονομικές; Πρόσφατη έρευνα απαντά σε ένα αιώνιο ερώτημα που διχάζει τους γενετιστές και τους ψυχολόγους.
Υπάρχει ένα ανέκδοτο που λέει ότι ο Δαρβίνος και ο Φρόιντ μπήκαν σε ένα μπαρ και είδαν δύο ποντίκια, μητέρα και γιο να πίνουν τζιν. Η μητέρα του ποντικιού τους ρώτησε «Πείτε μου πώς ο γιος μου έφτασε σε αυτή τη θλιβερή κατάσταση» Ο Δαρβίνος της απάντησε «κακά γονίδια» και ο Φρόιντ «κακή μητρότητα».

Για πάνω από εκατό χρόνια, οι δύο αυτές απόψεις – η φύση και η ανατροφή ή η βιολογία και η ψυχολογία έδιναν αντίθετες εξηγήσεις για ορισμένες συμπεριφορές που παρατηρούνται όχι μόνο σε ένα άτομο, αλλά περνούν και από γενιά σε γενιά.

Το 1992, δύο νέοι επιστήμονες ακολουθώντας τα βήματα του Φρόιντ και του Δαρβίνου δημιούργησαν μια νέα επαναστατική θεωρία για το πώς οι εμπειρίες της ζωής θα μπορούσαν να επηρεάσουν άμεσα τα γονίδιά του ατόμου. Και δεν εννοούσαν μόνο τις δικές σας εμπειρίες της ζωής, αλλά και εκείνες της μητέρας σας, της γιαγιάς σας ή και πιο πίσω.

Σε μία διεθνή συνάντηση του Cajal Institute, του παλαιότερου ακαδημαϊκού κέντρου της Ισπανίας για τη μελέτη της νευροβιολογίας παρευρέθηκαν ο Μόσε Σζιφ, μοριακός βιολόγος και γενετιστής στο Πανεπιστήμιο ΜακΓκιλ στο Μόντρεαλ, ο οποίος δεν είχε ασχοληθεί ποτέ πριν με την ψυχολογία και τη νευρολογία και ο Μάικλ Μίανι νευροβιολόγος στο ίδιο Πανεπιστήμιο.

Από το 1970, οι ερευνητές γνώριζαν ότι τα σφιχτά πηνία του DNA στο εσωτερικό του πυρήνα κάθε κυττάρου χρειάζονται κάτι επιπλέον για να επιλέξουν ποια ακριβώς γονίδια να μεταγράψουν, είτε πρόκειται για κύτταρα της καρδιάς, είτε ηπατικά, είτε του εγκεφάλου.

Ένα τέτοιο επιπλέον στοιχείο είναι η ομάδα μεθυλίου, ένα κοινό δομικό συστατικό των οργανικών μορίων. Η μεθυλική ομάδα λειτουργεί σαν σελιδοδείκτης σε ένα βιβλίο μαγειρικής, που συνδέεται με το DNA μέσα σε κάθε κύτταρο για να επιλέξει μόνο τις συνταγές (δηλαδή τα γονίδια) που είναι αναγκαία για τις πρωτεΐνες του συγκεκριμένου κυττάρου.

Επειδή οι ομάδες μεθυλίου που συνδέονται με τα γονίδια, βρίσκονται δίπλα, αλλά ξεχωριστά από τον κώδικα διπλής έλικας του DNA, το πεδίο ονομάστηκε επιγενετικό.

Αρχικά αυτές οι επιγενετικές αλλαγές πιστεύεται ότι συμβαίνουν μόνο κατά τη διάρκεια της εμβρυϊκής ανάπτυξης. Αλλά πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι τα μοριακά κειμήλια θα μπορούσαν να προστεθούν στο DNA ακόμα και κατά την ενήλικη ζωή, ξεκινώντας έναν καταιγισμό κυτταρικών αλλαγών.

Μερικές φορές ομάδες μεθυλίου συνδέονται με το DNA, χάρη σε αλλαγές στη διατροφή, άλλες φορές, η έκθεση σε ορισμένα χημικά προϊόντα φαίνεται να είναι η αιτία. Μάλιστα ο Σφιζ απέδειξε ότι η διόρθωση επιγενετικών αλλαγών με φάρμακα θα μπορούσε να θεραπεύσει ορισμένες μορφές καρκίνου σε ζώα.

Οι γενετιστές ήταν ιδιαίτερα έκπληκτοι όταν διαπίστωσαν ότι επιγενετικές αλλαγές θα μπορούσαν να περάσουν από τους γονείς στα παιδιά, από τη μια γενιά στην άλλη.

Μια ακόμη πρόσφατη μελέτη από τον Ράντι Τζιρτλ του Πανεπιστημίου Ντιουκ έδειξε ότι όταν τα θηλυκά ποντίκια που τρέφονταν με δίαιτα πλούσια σε ομάδες μεθυλίου, η χρωστική ουσία της γούνας στους απογόνους τους μεταβαλλόταν. Χωρίς καμία αλλαγή στο DNA θα μπορούσαν να προστεθούν ή να αφαιρεθούν ομάδες μεθυλίου και οι αλλαγές να κληρονομηθούν σαν μια μετάλλαξη στο γονίδιο.

Ωστόσο αυτό δημιουργεί ένα ακόμη ερώτημα:
Εάν η διατροφή και οι χημικές ουσίες μπορούν να προκαλέσουν επιγενετικές αλλαγές, θα μπορούσαν ορισμένες εμπειρίες – όπως η παραμέληση των παιδιών, η κατάχρηση ναρκωτικών ή άλλες σοβαρές πιέσεις – να δημιουργήσουν επιγενετικές αλλαγές στο DNA στο εσωτερικό των νευρώνων του εγκεφάλου ενός ανθρώπου;
Το ερώτημα αυτό κατέληξε να είναι η βάση ενός νέου πεδίου, της επιγενετικής συμπεριφοράς, που αποτελεί αφορμή για δεκάδες μελέτες και προτείνει νέες μεθόδους για να θεραπεύσει τον εγκέφαλο.
Σύμφωνα με τις νέες μελέτες της επιγενετικής συμπεριφοράς, οι τραυματικές εμπειρίες στο παρελθόν μας, ή στο παρελθόν των προγόνων μας, αφήνουν μοριακά σημάδια προσκολλημένα στο DNA μας.
Εβραίοι των οποίων οι προπαππούδες κυνηγήθηκαν από τους ναζι, Κινέζοι των οποίων οι παππούδες έζησαν τα δεινά της Πολιτιστικής Επανάστασης, νέοι μετανάστες από την Αφρική των οποίων οι γονείς επέζησαν από σφαγές, ή ενήλικες κάθε εθνικότητας που μεγάλωσαν με γονείς αλκοολικούς ή τοξικομανείς, όλοι τους κουβαλάνε μαζί τους κάτι περισσότερο από αναμνήσεις.

Όπως το αλάτι μένει στα βράχια όταν υποχωρεί το κύμα, έτσι και οι εμπειρίες μας, και εκείνες των προγόνων μας, δεν έχουν φύγει, ακόμα κι αν έχουν ξεχαστεί. Γίνονται μέρος της ζωής μας, ένα μοριακό κατάλοιπο στις γενετικές σκαλωσιές μας.

Έτσι σύμφωνα με τους ερευνητές, το DNA παραμένει ίδιο, αλλά οι ψυχολογικές και συμπεριφορικές τάσεις κληρονομούνται. Μπορεί για παράδειγμα να μην έχετε κληρονομήσει μόνο τα ψηλά πόδια της γιαγιάς σας, αλλά και την προδιάθεση της προς την κατάθλιψη που προκλήθηκε από την παραμέληση που υπέστη ως νεογέννητο.
Φυσικά όλα αυτά που “ψάχνει” ο σύγχρονος “επιστημονισμός” είναι ήδη γνωστά ανά τους αιώνες. Σε κάθε σοβαρή και άξια λόγου φιλοσοφική σχολή, είναι ήδη ειπωμένα.

Πως ο Ερατοσθένης υπολόγισε την περιφέρεια της Γης πριν από 23 αιώνες

ΠΩΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΗΓΑΔΙ ΣΤΟ ΑΣΣΟΥΑΝ ΜΕΤΡΗΣΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΓΗΣ
Ο μεγαλοφυής υπολογισμός του Ερατοσθένη
Η πρώτη φορά στην Ιστορία της Μαθηματικής Γεωγραφίας, κατά την οποία έγινε πραγματική μέτρηση για τον υπολογισμό της περιμέτρου της Γης, ήταν από τον Ερατοσθένη τον Κυρηναίο, ο οποίος υπολόγισε με εκπληκτική ακρίβεια την περίμετρο της Γης από... ένα πηγάδι στο Ασσουάν.
Για τη μέτρηση αυτή ο Ερατοσθένης είχε γράψει ιδιαίτερη πραγματεία, όπως πληροφορούμαστε από την «Διόπτρα» του Ήρωνος του Αλεξανδρέως, ο οποίος αναφερόμενος στο μέγεθος της περιμέτρου της Γης σημειώνει: «Ερατοσθένης εν τω επιγραφομένω περί αναμετρήσεως της Γης».
Πληροφορίες προγενέστερων του Ερατοσθένη αστρονόμων έλεγαν, ότι περί την Συήνη (σημερινό Ασσουάν) την 21ην Ιουνίου οι ακτίνες του Ήλιου έπεφταν κάθετα προς το οριζόντιο επίπεδο. Αυτό το συμπέραιναν εξ αιτίας ενός πηγαδιού, το οποίο κάθε 21η Ιουνίου φωτιζόταν ολόκληρο από τις ακτίνες του Ήλιου μέχρι τον πυθμένα του.

Ο υπολογισμός της περιμέτρου της Γής από τον Ερατοσθένη.
Με την βοήθεια του βασιλιά Πτολεμαίου, ο οποίος διέθεσε το αναγκαίο σώμα βηματιστών, ο Ερατοσθένης μέτρησε την απόσταση Συήνης - Αλεξάνδρειας, την οποίαν βρήκε 5.000 στάδια (S, βλ. σχήμα). Μετά μέτρησε τη γωνία, που σχηματίζεται στην Αλεξάνδρεια από την κατακόρυφο του τόπου και των ακτίνων του Ήλιου, και την βρήκε ίση με το πεντηκοστό της περιφέρειας κύκλου και λίγο περισσότερο ακόμη [περίπου 8 πρώτα λεπτά (γωνία φ στο σχήμα)]. Με τον παρακάτω απλό τρόπο υπολόγισε το μήκος της περιμέτρου της Γης ίσο προς 252.000 στάδια.
Το στάδιο της Ελληνιστικής Εποχής υπολογίζεται ίσο με 157,5 μέτρα (κατ’ άλλους 164 μ.). Τα 252.000 στάδια ισούνται με 39.690 χιλιόμετρα. Με σημερινές δορυφορικές μετρήσεις προκύπτει, πως ο μέσος όρος της περιμέτρου της Γης είναι 40.048 χιλιόμετρα.
Στο βίντεο που ακολουθεί, ο Carl Sagan εξηγεί πως ο Ερατοσθένης μέτρησε την ακτίνα της Γης: