Συχνά θεράπευε, συχνά απάλυνε τον πόνο, πάντα παρηγόρα...

της
Μαρίας Ιωσηφίδου*

Στην ιατρική πράξη, υπάρχουν καθημερινά πάρα πολλές στιγμές όπου η καθαρά ιατρική οπτική και προσέγγιση δεν επαρκούν για την κατανόηση και εξεύρεση αποδεκτών, πρακτικών και ανθρώπινων λύσεων για τα διάφορα και συχνά σοβαρά ιατρικά προβλήματα που προκύπτουν. Στην περίπτωση αυτή, είναι άκρως απαραίτητη η ύπαρξη μιας ηθικής και ανθρωπιστικής οπτικής που να βοηθά στη δημιουργία μιας αξιακής βάσης και θεμιτής στάσης του ιατρικού -και νοσηλευτικού- προσωπικού που να υποστηρίζονται από τις ανάλογες ηθικές κατευθυντήριες γραμμές και τους ανάλογους κανόνες και νόμους.

 

Όπως και οτιδήποτε άλλο στη ζωή, έτσι και η ιατρική φροντίδα καθορίζεται από το πνεύμα και τις αξίες της εκάστοτε εποχής. Μέχρι και σχετικά πρόσφατα, η σχέση γιατρού-ασθενούς χαρακτηρίζονταν από ενός είδους ιατρικό πατερναλισμό όπου ο γιατρός αποφασίζει -γιατί διαθέτει την απαραίτητη γνώση-  ο δε ασθενής, ως αδαής αλλά και συχνά γεμάτος δέος, απλά προσαρμόζεται στις υποδείξεις του πρώτου.

Σε πολλές χώρες του κόσμου, η αντίληψη αυτή ακόμα καλά κρατεί. Υπάρχουν, όμως, και άλλες όπου, τις τελευταίες δεκαετίες, τα δικαιώματα των ασθενών όχι μόνο είναι θεσμοθετημένα και λαμβάνονται πάντα σοβαρά υπόψη, αλλά διεξάγεται και ένας συνεχής διάλογος για την εξέλιξη της τόσο σημαντικής σχέσης ανάμεσα σε γιατρό και ασθενή, η ποιότητα της οποίας έχει αποδειχθεί πως συμβάλλει αποφασιστικά στην αποτελεσματικότητα της θεραπευτικής έκβασης και όχι μόνο.

Τα πράγματα, όμως, δεν είναι καθόλου απλά. Οι στάσεις ζωής, οι νοοτροπίες, οι δεσπόζουσες αξίες και τα θεωρούμενα ως κεκτημένα δεν αλλάζουν, αλλά ούτε και παραχωρούνται, εύκολα. Για να αντιληφθούμε τις αντιστάσεις και τις δυσκολίες που υπάρχουν απέναντι σε τέτοιου είδους αλλαγές, δεν έχουμε παρά να αναλογισθούμε τις δεκαετίες ή εκατονταετίες που χρειάσθηκαν -και χρειάζονται ακόμα- για να γίνουν κάποιες ουσιαστικές αλλαγές π.χ. στον τρόπο διαπαιδαγώγησης του παιδιού, στη σχέση γονέα-παιδιού, εκπαιδευτικού-μαθητή, κράτους-πολίτη, γυναίκας-άντρα κ.τ.λ.

Οι δυσκολίες αυτές αφορούν και στους δύο συμμετέχοντες στη σχέση και όχι μόνο αυτόν που θεωρείται πως έχει τη γνώση, το κύρος, την εξουσία ή την αυθεντία. Είναι πολύ δύσκολο για έναν απλό άνθρωπο της καθημερινότητας να νιώσει ισότιμα, να εκφράσει αβίαστα τα θέλω και τις απόψεις του, ιδιαίτερα όταν δεν έχει όχι μόνο την απαιτούμενη γνώση, πληροφόρηση και νομιμοποίηση ως ισότιμο μέλος ενός τέτοιου διαλόγου που τον αφορά άμεσα, αλλά και τη στιγμή που νιώθει φοβισμένος, ανήμπορος και ευάλωτος εξαιτίας του προβλήματος υγείας που αντιμετωπίζει, ιδιαίτερα όταν αυτό είναι σοβαρό.

Άρα, λοιπόν, για μία ακόμη φορά θα πρέπει να λάβουμε υπόψη και, ως ένα βαθμό, να θωρακίσουμε την υπομονή και την επιμονή μας, φέρνοντας στο νου τους στίχους που υπενθυμίζουν πως «…για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή…

Πριν από 2 500 περίπου χρόνια, ο  σοφός Ιπποκράτης, απευθυνόμενος στους γιατρούς, είπε: «Σπάνια θεράπευε, συχνά απάλυνε τον πόνο, πάντα παρηγόρα». Αν η ρήση αυτή προσαρμοζόταν στα σημερινά δεδομένα, θα μπορούσε να είναι: «Συχνά θεράπευε, συχνά απάλυνε τον πόνο, πάντα παρηγόρα»….
----------------------
*Η Μαρία Ιωσηφίδου είναι Ιατρός Πνευμονολόγος στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομειό Ρίου και Ιατρός Πνευμονολόγος-Φυματιολόγος, Αναπληρώτρια Υπεύθυνη στον Οργανισμό Κατά των Ναρκωτικών ΟΚΑΝΑ και τιμά το παρόν blog με τις σκέψεις της!

Αλήθεια τι είναι το σωστό? Ποιος και κατά πώς το ορίζει?

Είναι η φωνή της καρδιάς ή μήπως της λογικής? Είναι αυτό που τρυφερά ορεγόμαστε? Αυτό που μυστικά ονειρευόμαστε ή μήπως η «αλήθεια», οι σκέψεις και οι συναισθηματικές αντιδράσεις των μικρών παιδιών μιας ορισμένης ηλικίας?

 

«Σωστό» είναι αυτό που κάνουμε ή μήπως αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε? Η ζωή που ζούμε ή αυτή που θα θέλαμε να ζήσουμε? Μήπως πάλι η διαπίστωση πως τελικά ζούμε αυτό που θέλαμε να αποφύγουμε? Αν συμβαίνει αυτό, τότε γιατί «ενώ πήραμε τη ζωή μας λάθος», δεν αλλάζουμε ζωή? Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι επιμένουν στη συντήρηση σοβαρών «λαθών» τους-παρόλο που τα διαπιστώνουν, υψώνοντας συρματοπλέγματα γύρω από την καρδιά?

«Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία» αλλά κάθε είδους ελευθερία, πιστεύω εγώ, δηλαδή της ψυχής, της σκέψης, των «θέλω», των ονείρων μας ...

Λένε πως «ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται», δηλαδή, θα μπορούσαμε να πούμε πως ο πεινασμένος ονειρεύεται υπό όρους. Το ίδιο ισχύει και για την «πεινασμένη» ψυχή. Μόνο μια ψυχή ελεύθερη μπορεί να ονειρεύεται και να πετά αβίαστα κατά που θέλει, να Δημιουργεί και να παράγει όνειρα, και όχι να εγκλωβίζεται σαυτά ...

Είναι «σωστό» να στερείται κάποιος ή να έχει πάψει να νιώθει το γλυκό εκείνο ανατρίχιασμα δίπλα σε ένα κατά τα άλλα αγαπημένο κορμί? Ή μήπως είναι «σωστό» να φαντασιώνει ένα άλλο σώμα, την ίδια στιγμή που δίνει το δικό του / της αλλού?

Είναι, πάλι, «σωστό» και «δίκαιο» να εξαργυρώνουμε τη χαρά του έρωτα ή της ελευθερίας μας στο βωμό των ενοχών μας περί «σωστού» και «δικαίου»?

Όταν γεννιόμαστε, έχουμε μια συναισθηματική καθαρότητα. Αν παρατηρήσουμε το πώς συμπεριφέρεται ένα μέσο μικρό παιδί 2-3 χρονών, θα διαπιστώσουμε εύκολα το πόσο αυθόρμητα και ελεύθερα εκδηλώνει κάθε συναίσθημά του και πόση περιέργεια διαθέτει για τον περίγυρό του. Ένα μικρό παιδί ζει στο τώρα και για το τώρα, δεν ντρέπεται για κανένα παρελθόν ούτε ανησυχεί για κάποιο μέλλον. Εκφράζεται ελεύθερα συναισθηματικά και, επειδή δεν φοβάται να αγαπήσει, η αγάπη που νιώθει είναι απέραντη και εκρηκτικά έντονη. Αυτή είναι η αληθινή μας «φύση», μα πόσοι από εμάς καταφέρνουμε να τη διατηρήσουμε και στην ενήλική μας ζωή?

Ήδη από τα 3-4 μας χρόνια αρχίζουν να εμφανίζονται οι πρώτοι έντονοι φραγμοί και τα ίχνη που αφήνουν στον ανοχύρωτο ακόμα ψυχισμό μας. Μαζί με την εκμάθηση της γλώσσας και το χειρισμού του σώματός μας, μας μαθαίνουν-άλλοτε επιβραβεύοντας και άλλοτε τιμωρώντας-τι είναι «σωστό» και το τι θα πρέπει να ονειρευόμαστε και να θέλουμε, αν επιθυμούμε να συνεχίσουν να μας αγαπούν και να μας αποδέχονται. Ο «προγραμματισμός» αυτός, όμως, δεν είναι κοινός για όλους μας και εξαρτάται από τις εμπειρίες, τα όνειρα, τις επιθυμίες και τις συναισθηματικές πληγές των δικών μας γονιών ...

Ίσως οι επιπλήξεις και οι όποιες μικρές ή μεγάλες τιμωρίες για τη φασαρία που κάναμε κάποιες φορές παίζοντας ως μικρά παιδιά να γίνονται τα πρώτα λιθαράκια του τείχους φόβου που αρχίζει να υψώνεται εντός μας κάθε φορά που νιώθουμε την ανάγκη να εκφράσουμε την ευτυχία ή κάποιο άλλο έντονό μας συναίσθημα, δηλαδή τον αυθεντικό μας εαυτό ...

Δεν είναι, όμως, μόνο ο φόβος του να εκφράσουμε τα δικά μας συναισθήματα που γεννιέται εντός μας. Ταυτόχρονα, δημιουργείται-αν κάτι τέτοιο γίνεται συχνά και συστηματικά-και ένας ακόμα μεγαλύτερος φόβος πως μπορεί να πάψουν να μας αγαπούν αυτοί που έχουμε τόσο ανάγκη, σε περίπτωση που δεν είμαστε όπως μας θέλουν και τους απογοητεύσουμε ...

Για τους λόγους αυτούς συνήθως, όλοι μας κουβαλούμε εντός μας ένα μικρό πληγωμένο παιδί που δεν είναι παρά μέρος του πραγματικού μας εαυτού και που λαχταρά απεγνωσμένα να το προσέξουν και να το επιτρέψουν να εκφρασθεί κάποια στιγμή κατά πώς επιθυμεί και να μη χρειάζεται να κάνει πάντα το «σωστό», δηλαδή, συνήθως, το «θέλω» κάποιου άλλου / άλλων ...

Η συνάντηση και αναγέννηση του πραγματικού μας εαυτού προϋποθέτει τον εντοπισμό αυτών των θαμμένων κομματιών εντός μας και, στη συνέχεια, την επαφή με τους τεράστιους φόβους και την απόγνωση που συνδέονται με αυτά. Αν έχουμε το κουράγιο να κάνουμε αυτήν την εσωτερική αναδρομή, τότε σίγουρα θα μπορέσουμε να αγαπήσουμε αληθινά, να εκφράζουμε κάθε αυθεντικό μας συναίσθημα και, άρα, να κάνουμε αυτό που είναι «σωστό» πρωτίστως για ΕΜΑΣ τους ίδιους, που να εκφράζει και να επικοινωνεί προς τα έξω αυτό που πραγματικά είμαστε, νιώθουμε, επιθυμούμε ...

Η επιλογή του καθενός ...

Μαρία Ιωσηφίδου

Ετυμολογια των ονομάτων των Θεών του Ολύμπου!

Σύμφωνα με τον Γερμανό φιλόλογο και γλωσσολόγο George Curtius (1820-1885), η λέξη Όλυμπος προέρχεται από τη ρίζα -λαμπ- και ερμηνεύεται σαν ο ολολαμπής, ο ολόλαμπρος ή ο ολόλευκος. Έτσι, οι Ολύμπιοι θεοί είναι οι «Λαμπεροί ή Λάμποντες θεοί».

Δίας ή Ζευς


Το όνομα του Δία [ή με μια μικρή παραλλαγή του πρώτου γράμματος (Δίας - Βίας)], είναι ένα από τα κατ’ εξοχήν ονόματα δύναμης, δηλαδή παραπέμπει στη δύναμη (βία) και την εξουσία του μεγάλου θεού.

Μερικοί ετυμολογούν το όνομά του σε σχέση με τη ζωή (~Ζευς), δηλαδή «ζωοδότης», λόγω του ότι είναι ο γεννήτορας των θεών και των ανθρώπων ή από το αρχαιοελληνικό ρήμα «ζεύγνυμι» (= βάζω κάτω από το ζυγό, υποτάσσω, συνδέω, ενώνω), επειδή ο Δίας, μετά την κατατρόπωση του πατέρα του, του Κρόνου, ανέλαβε να ενώσει ξανά τον κόσμο και να τον υποτάξει στη δική του κοσμική εξουσία.

Ήρα


Μερικοί θεωρούν πως το όνομα της Ήρας προέρχεται από αναγραμματισμό της λέξης «ἀήρ» = αέρας, ενώ άλλοι ισχυρίζονται πως προέρχεται ετυμολογικά από τη λέξη «έρα» που σημαίνει γη, με αναγραμματισμό της λέξης «Ρέα», που είναι μια θεότητα, η οποία ταυτίζεται με το στοιχείο της γης. Η Ήρα, γενικά είναι μια ισχυρή θεά, που εξουσιάζει κι αυτή, τη γη και τον αέρα, ως σύζυγος του κοσμοκράτορα Δία. Βρίσκεται στο μεταίχμιο ανάμεσα στον ουράνιο κόσμο και στα γήινα πράγματα. Μυστικιστικά, αντιπροσωπεύει τη δύναμη της ψυχής και την εκδήλωση της ζωής πάνω στη γη.

Σύμφωνα με άλλες εκδοχές, το όνομά της σχετίζεται με την «ὤρα» = εποχή, κατάλληλη στιγμή, εξ ου και ωραίος = αυτός που βρίσκεται στην καλύτερη στιγμή του, ο ώριμος, ο όμορφος ή με τη λέξη «ἤρως» = ήρωας, επειδή η Ήρα μπορούσε να καταστήσει κάποιον ένδοξο, όπως συνέβη με τον Ηρακλή (< Ήρα + κλέος = αυτός που δοξάστηκε χάρη στο μίσος της Ήρας).

Ερμής



Το όνομα του Ερμή προέρχεται από το αρχαιοελληνικό ρήμα: εἴρω, το οποίο έχει δύο σημασίες:

α) συνδέω, ενώνω (εξού και «ειρήνη» = ο συνδετικός κρίκος, που ενώνει τους ανθρώπους) και

β) λέγω, ομιλώ, αναγγέλλω. Είναι προφανές πως το όνομα «Ερμής» προσιδιάζει στη δεύτερη σημασία του ρήματος, καθώς, ως γνωστόν, ήταν ο αγγελιοφόρος των θεών, αλλά και γενικότερα ο θεός του λόγου, της επικοινωνίας, της νόησης, της ομιλίας, της ευφράδειας.

Πιθανόν η λέξη αυτή σχετίζεται με τον Ερμή Τρισμέγιστο (τρεις + magister = μάγιστρος, μάγος), τον σεληνιακό θεό των Αιγυπτίων, Θωθ, προστάτη και εμπνευστή της αστρολογίας και της αλχημείας, ο οποίος ταυτίστηκε με τον Ερμή της ελληνικής μυθολογίας. Εξάλλου, ο Ερμής ήταν ένας πολυμήχανος θεός, που κατά κάποιον τρόπο σχετιζόταν με το μυστήριο και τον αποκρυφισμό, διότι ένα από τα καθήκοντά του ήταν να μεταφέρει τις ψυχές των νεκρών, ως τον ποταμό Αχέροντα και να τις παραδίδει στον Χάροντα (ψυχοπομπός).

Απόλλωνας


Ο Απόλλωνας υπήρξε ο θεός του φωτός (γι’ αυτό αποκαλείται και Φοίβος (<ρ. φάω = φωτίζω, ουσ. φάος = φως) = φωτεινός), της μουσικής και της μαντικής τέχνης. Το όνομά του προέρχεται από το στερητικό “α” και τη λέξη «πολλών», δηλαδή αυτός που δεν προορίζεται για τους πολλούς. Ίσως, να θεωρήθηκε πως λόγω των μαντικών του ικανοτήτων, τις οποίες σε λίγους ανθρώπους μετέδιδε, ήταν ο θεός «των λίγων και εκλεκτών».

Άλλες εκδοχές είναι οι εξής: το όνομα Απόλλων ίσως σχετίζεται με τη φράση «ἀπέλλαι σηκοί» = ιεροί λίθοι, κατά τον λεξικογράφο Ησύχιο, οι οποίοι ήταν σημαντικοί στη λατρεία του θεού ή με το ρήμα «πέλομαι ή πολέω-ῶ» = περιφέρομαι, κινούμαι πέριξ ή με τη λέξη «ἀπελος» = ισχύς, δύναμη. Η δύναμη του θεού Απόλλωνα ήταν πολυεπίπεδη και μυστηριακή. Δύναμη πνευματική και ψυχική (ο διαφωτιστής των ψυχών και των πνευμάτων, μέσω των μυστηριακών θεσφάτων και των μαντειών), αλλά και δύναμη σωματική (γοητεία, ικανότητα τόξευσης και πρόκλησης βλάβης από απόσταση: ἐκηβόλος Ἀπόλλων).

Άρης


Η ετυμολογία του ονόματος του θεού Άρη, είναι η εξής: το όνομα "Άρης" προέρχεται από το αρχαιοελληνικό συνηρημένο ρήμα "αἱρέω-ῶ",που σημαίνει “συλλαμβάνω, κυριεύω” ή από το "ἀναιρέω-ῶ", που σημαίνει “φονεύω, σκοτώνω’’, υποδηλώνοντας και επιβεβαιώνοντας την πολεμική και επιζήμια για τους ανθρώπους, δράση του θεού Άρη. [Άρης = πλήγμα, βλάβη, ἀρά (= κατάρα) για τους θνητούς].

Ποσειδώνας


Ο ενοσείχθων ή σεισίχθων (= κοσμοσείστης) Ποσειδώνας, προέρχεται ετυμολογικά από:

α) πότος ή πόντος (= θάλασσα) + δάω (= μαθαίνω, κατέχω κάτι, είμαι ειδήμων, γνωρίζω καλά), δηλαδή αυτός που γνωρίζει καλά, συνεπώς εξουσιάζει τη θάλασσα και γενικά το υγρό στοιχείο,

β) πόσις (<ρ. πίω = πίνω) + δοῦναι (< ρ. δίδωμι = δίνω),δηλαδή αυτός που παρέχει το πόσιμο ύδωρ,

γ) εἴδη + ποιῶν, αυτός που δημιουργεί τα παράξενα πλάσματα (είδη) της θάλασσας, που δεν υπάρχουν στη στεριά.

Πλούτωνας


Ο θεός του θανάτου και του Κάτω Κόσμου. Ήταν γνωστός και με το όνομα Άδης (< στερητικό α + ἰδεῖν = αόρατος, αθέατος κόσμος ή στερητικό α + δέδια = ατρόμητος, «αδάμαστος»). Έτσι μάλιστα ονομαζόταν συνεκδοχικά όλο του το βασίλειο, που βρισκόταν στα σκοτεινά έγκατα της γης.

Πιθανή είναι η συσχέτιση του ονόματός του με το ρ. πλανάωμαι-ῶμαι = περιπλανιέμαι, περιφέρομαι, δεν έχω μόνιμο τόπο διαμονής, διότι ένα βασικό χαρακτηριστικό των ψυχών που φιλοξενούνταν στο βασίλειό του ήταν η συνεχής περιφορά και κίνηση, χωρίς κάποιον συγκεκριμένο χώρο στάσης. Η άϋλη φύση των ψυχών, δηλαδή, τους έδινε αιθέριες ιδιότητες· δεν είχαν βάρος, σώμα, υλική απόσταση για να σταθούν σε ένα σημείο, όπως και ο αέρας που συνεχώς κινείται.

Επίσης, επειδή ο Πλούτωνας έχει το βασίλειό του μέσα στη γη, θεωρείται χθόνιος θεός, ο οποίος δεδομένης και της ένωσής του με την Περσεφόνη, την κόρη της θεάς Δήμητρας, σχετίζεται με την παραγωγή των δημητριακών. Επειδή, λοιπόν, θεωρείται ανάμεσα στα άλλα και θεός της γονιμότητας και της γεωργικής αφθονίας, ονομάζεται «Πλούτων», δηλαδή ένα παράγωγο της λέξης «πλούτος», εννοώντας φυσικά τον «πλούτο» της γης, την καλή σοδειά.

Ήφαιστος


Ο θεός της φωτιάς και των τεχνών. Το όνομά του προέρχεται

α) από το ρ. φάω = φωτίζω + ἵστωρ = ο γνώστης, δηλαδή αυτός που είναι ειδήμων στη γνώση του φωτός ή της φωτιάς,

β) από το ἅπτω = ανάβω,

γ) από το Άφαιστος: προθετικό α + φαιστός (< ρ. φάω) = λαμπερός, φωτεινός.

Αθηνά



Η θεά της σοφίας, της φρόνησης, της υγείας και των οικιακών τεχνών. Ακόμη, είναι πολεμική θεά, με γνώμονα το δίκαιο και τη φρόνηση. Η πιο δημοφιλής ετυμολογία του ονόματός της είναι: Α-θεο-νόα ή Η-θεο-νόα, δηλαδή «η νόηση του θεού», κατά τον Πλάτωνα.

Άλλες εκδοχές:

α)nbsp;από το ρ. ἀθρέω-ῶ = βλέπω, παρατηρώ, εξετάζω (εξ ου και «γλαυκώπις Ἀθήνη» (< ρ. γλεύσσω = βλέπω καθαρά) = αυτή που βλέπει καθαρά και ἄθρει και ἄθρησον = σκέψου,

β) από το στερητικό α + θήνη (~θηλή) = η αθήλαστη (διότι γεννήθηκε από το κεφάλι του Δία και όχι από τη μητέρα της, την Μήτιδα (< Μήτις = σύνεση, φρόνηση), άρα δεν θήλασε).

Άρτεμη



Η θεά της σελήνης, του κυνηγιού, των αγριμιών και των δασών. ης αρέσει το κυνήγι, οι φόρμιγγες, οι χοροί, οι εκκωφαντικοί αλαλαγμοί, τα σκιερά δάση και οι δίκαιες πόλεις. Η ετυμολογία του ονόματός της προέρχεται από το ουσ. ἀήρ + τέμνω, δηλαδή αυτή που σκίζει τον αέρα,μάλλον λόγω της ιδιότητάς της να εξακοντίζει τα βέλη της στον αέρα εναντίον των θηραμάτων. Το δε επίθετο «ἀρτεμής» σημαίνει άρτιος, σώος, αβλαβής.

  Αφροδίτη

Η θεά του έρωτα, του αισθησιασμού, της καλαισθησίας και της ομορφιάς.
Είναι γνωστή η ιστορία της γέννησής της· αναδύθηκε μέσα από τον αφρό, που σηκώθηκε γύρω από την αθάνατη σάρκα του ουρανού, δηλαδή γύρω από τα γεννητικά όργανα του ουρανού, που έκοψε ο γιος του, ο Κρόνος και τα πέταξε στη θάλασσα (βλ. «Θεογονία» Ησιόδου στ. 188-193). Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η ετυμολόγηση του ονόματος της θεάς από τον παράλληλο τύπο «Αβροδίτη» = αβροδίαιτη, αυτή που διάγει βίο τρυφηλό.

Δήμητρα


Η θεά της βλάστησης, της γονιμότητας και της αναπαραγωγής. Μαζί με την κόρη της την Περσεφόνη, συμβολίζει την κυκλική εκδήλωση της ύπαρξης μέσα από τη ζωή (ο κύκλος των εποχών), τον θάνατο και την αναγέννηση. Το όνομά της ετυμολογείται από το δη ή γη + μήτηρ = η Μητέρα-Γη. Το προσωνύμιο αυτό αποδιδόταν στη Δήμητρα, που ήταν η υπεύθυνη για την ανθοφορία της γης και τη δημιουργία των ζωοφόρων καρπών, που φυτρώνουν στην παντοτρόφο (ή κουροτρόφο) γη.

Εστία


Η θεά του σπιτιού και της οικογενειακής συγκέντρωσης. Η πιο σεμνή, αγνή και σεβαστή θεά, η πρεσβυτέρα όλων των θεών. Το όνομά της ετυμολογείται από τον δεύτερο τύπο του απαρεμφάτου του ρήματος ἵστημι = στέκομαι (ἑστηκέναι και ἑστάναι), ή από το ρήμα «ἕζομαι» = κάθομαι, επειδή το «γέρας» (= προνόμιο, έπαθλο) που της έδωσε ο Δίας, μετά τον όρκο της αιώνιας παρθενίας της, ήταν να στέκεται στο κέντρο της οικίας των θνητών, στην εστία, όπως ονομάστηκε, η οποία συμβολίζει την κυκλική συγκέντρωση και ένωση της οικογένειας, γύρω από το σημείο αφής της φωτιάς.

Το «ιερό πυρ» της Εστίας, το οποίο στάθηκε η αφορμή να θεωρηθεί η φωτιά και ως μέσο εξαγνισμού, έπρεπε να διατηρείται άσβηστο στον οίκο, για να προστατεύει τα μέλη του από κάθε κακό. Μία άλλη εκδοχή λέει πως το όνομα «Εστία» σχετίζεται με την «ἐσσία» = ουσία, διότι τιμής ένεκεν, πάντοτε λάμβανε το «πίαρ» (< λατ. optimus = άριστος), δηλαδή το εκλεκτό κομμάτι, την «ουσία» από τα σφάγια των θυσιών.

Ο ΜΑΖΙΚΟΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ

Ο Προφήτης Ηλίας (Εβραϊστί Ελιγιαχού «Ο Ιεχωβά Είναι Θεός») με θεϊκή εντολή του Γιαχβέ, διατάζει τους Ισραηλίτες να θανατώσουν 450 ιερείς του Βάαλ, Θεού των Φοινίκων και των αυτοχθόνων Χαναναίων. Οι αρχαίοι Έλληνες (σύμφωνα με τον Όμηρο) τον θεό Βάαλ τον αποκαλούσαν Βήλο) και τον είχαν ταυτίσει τον με τον Κρόνο και τον Δία.

Το χρονικό της μαζικής αυτής δολοφονίας σύμφωνα πάντα με την Εβαιοχριστιανική βίβλο (Α” Βασιλέων 18 1-40) έχει ως εξής:

Έπεσε μια μακρά ξηρασία στην Χαναάν (Παλαιστίνη) και γι αυτό, ο ειδωλολάτρης βασιλιάς της Σαμάρειας Αχαάβ, θεώρησε υπεύθυνο τον προφήτη Ηλία.
Ο Ηλίας αντέκρουσε την κατηγορία αυτή, δείχνοντας ότι η πραγματική αιτία ήταν η εξαπλωμένη λατρεία του Βάαλ, την οποία προστάτευε μαζί με την ειδωλολάτρισσα γυναίκα του ο ίδιος ο Αχαάβ.

Για να αποδείξει την ανυπαρξία του Βάαλ και ότι ο μόνος αληθινός Θεός είναι ο Ιεχωβά, διοργάνωσε έναν διαγωνισμό για το ποιανού ο Θεός θα ανάψει θαυματουργά τη φωτιά του θυσιαστηρίου του χωρίς την επέμβαση ανθρώπινου χεριού. Μετά από την επίκληση του Ηλία στο θεό του, ο Γιαχβέ άναψε το θυσιαστήριο του και έτσι αναδείχθηκε ο νικητής ( ταχυδακτυλουργός) έναντι του ψευδοθεού των ειδωλολατρών Βάαλ.

Μετά το πέρας αυτού του διαγωνισμού – που έλαβε χώρα στην κορυφή του όρους Κάρμηλος – ο προφήτης Ηλίας μαζί με τους Ισραηλίτες έσφαξαν στον χείμαρρο Κεισὼν -μαζικά σαν τα κοκόρια – όλους, και τους 450 ιερείς του Βάαλ. Η εντολή του Ηλία στον ισραηλινό όχλο ήταν σαφής:

  Καὶ εἶπε πρὸς αὐτοὺς ὁ Ἠλίας, Πιάσατε τοὺς προφήτας τοῦ Βάαλ· μηδεὶς ἐξ αὐτῶν ἄς μή διασωθῇ. Καὶ ἐπίασαν αὐτούς· καὶ κατεβίβασεν αὐτοὺς ὁ Ἠλίας εἰς τὸν χείμαρρον Κεισὼν καὶ ἔσφαξεν αὐτοὺς ἐκεῖ.

Δηλαδή:

Πιάστε τούς προφήτες τού Βάαλ, κανένας απ” αυτούς ας μη διασωθεί. Και τους έπιασαν, και ο Ηλίας τούς κατέβασε στον χείμαρρο Κεισών, κι εκεί τους έσφαξε. (Α” Βασιλέων 18 40 μετάφραση Βάμβα)


Φωτό: O Ηλίας σκοτώνει τους προφήτες του Βάαλ

Στην συνέχεια …. μια δυνατή νεροποντή έθεσε τέρμα στην μακρόχρονη ξηρασία ..κ.τ.λ κ.τ.λ και πολλά άλλα θαυμαστά ψευδοκατορθώματα του ψευδοπροφήτη Ηλία !!!

Τώρα: πως και γιατί οι χατζη/Eλληνες χριστιανοί κάθε χρόνο στις 20 Ιουλίου, σκαρφαλώνουν πάνω στις βουνοκορφές – λες και είναι το όρος Κάρμηλος- για να γιορτάσουν έναν αιμοσταγή ψευτοπροφήτη Εβραίο, είναι τουλάχιστον ντροπή τους που θέλουν να αυτοαποκαλούνται Έλληνες.!

Σκωτία: Ποδοσφαιριστής έδιωξε την μπάλα και... πέτυχε γλάρο!

Η συνήθως ποδοσφαιρική ατάκα για ένα άστοχο σουτ είναι «το έστειλε στα... περιστέρια». Ανάλογη κατάληξη είχε η μπάλα σε μία ενέργεια ποδοσφαιριστή σε φιλική αναμέτρηση, αλλά με πρωταγωνιστή ένα διαφορετικό πτηνό. 

 

Ήταν στο τέλος της αναμέτρησης ανάμεσα στη Χιμπέρνιαν και την Ντάνφερμλιν, που ήταν στο 0-0, και ο Κάλουμ Μπουθ έσπευσε να διώξει την μπάλα από την περιοχή του. Όπως αποδείχθηκε όμως ο αμυντικός της Χιμπέρνιαν είναι... άσσος στο σημάδι, αφού πέτυχε ένα γλάρο!

 

Εξωγήινα... ζευγαρώματα

Δαιμονικές αποπλανήσεις, υβριδικοί ισχυροί απόγονοι και παράξενες απαγωγές.

Σε διάφορους πολιτισμούς του πλανήτη υπάρχουν ιστορίες για προσωπικές συναντήσεις και ερωτικές περιπτύξεις με... περίεργα όντα.

-Γιατί αφαιρέθηκαν από την Βίβλο οι ιστορίες του ζευγαρώματος των 200 Ελοχίμ με τις γυναίκες των ανθρώπων; Πώς είναι τα παιδάκια τους, οι Νεφελίμ;

-Ήταν η Ωραία Ελένη της Τροίας ένα... υβρίδιο που φτιάχτηκε σε εργαστήριο των Ολύμπιων θεών;(!).

-Τί άλλο μας κρύβουν οι ελληνικοί "μύθοι";



 

Αυτοκριτική: Πώς να αγαπήσεις ξανά τον εαυτό σου

Όλοι μας έχουμε μια εσωτερική φωνή αυτοκριτικής. Για κάποιους ανθρώπους όμως, η φωνή αυτή είναι πιο δυνατή, αυστηρή, θυμωμένη και ακατάπαυστη. Πολλές φορές, άνθρωποι με κατάθλιψη κάνουν ιδιαίτερα έντονη αυτοκριτική και εμπλέκονται σε αρνητικούς εσωτερικούς διαλόγους με το αυστηρό αυτό κομμάτι του εαυτού τους το οποίο θα ονομάσουμε «εσωτερικό κριτή».

 

Η έντονη αυτοκριτικότητα μπορεί να πηγάζει από τον τρόπο που μεγαλώσαμε. Σε κάποιες περιπτώσεις , εάν οι γονείς ενός παιδιού είναι για παράδειγμα άμεσα επικριτικοί με τις αδυναμίες του και επιπλήττουν τυχόν αποτυχίες, το παιδί μεγαλώνοντας μπορεί να εσωτερικεύσει αυτη την αυστηρότητα και να την κάνει κομμάτι του εαυτού του. Σε άλλες περιπτώσεις, τα παιδιά μπορεί απλά να αισθάνονται ότι τα αγαπούν «υπό όρους». Η αγάπη υπό όρους δεν είναι απαραίτητο να εκδηλώνεται άμεσα . Μπορεί απλά να μεταδίδεται μέσα από το πώς είναι δομημένο το περιβάλλον της οικογένειας. Αν δηλαδή ο γονιός ενθουσιάζεται μόνο όταν το παιδί κατορθώνει κάτι ή δουλεύει σκληρά για κάτι και απογοητεύεται όταν δεν πετυχαίνει, τότε η συμπεριφορά αυτή εκλαμβάνεται ως κριτική για τα λάθη τους.

Συχνά, οι γονείς δεν είναι επικριτικοί με το παιδί αλλά με τους εαυτούς τους. Η συμπεριφορά των γονιών προς τους εαυτούς τους παίζει επίσης σημαντικό ρόλο. Εάν δηλαδή το παιδί ακούει συχνά τη μητέρα να λέει «πώς είναι δυνατόν να έκαψα το κέικ, πόσο ανίκανη είμαι», ή «πάλι λάθος τα έκανα όλα, τι χαζή που είμαι», το παιδί σιγά σιγά ταυτίζεται με αυτή τη θεώρηση και την εσωτερικεύει.

Βέβαια η αυξημένη τάση για αυτοκριτική δεν εξαρτάται μόνο απο την οικογένεια. Οι τάσεις αυτές διαμορφώνονται από το εκπαιδευτικό σύστημα, τα μέσα μ αζικής ενημέρωσης και την σχεδόν «τελειομανή» κουλτούρα των καιρών μας που πολλές φορές μας κάνει να τοποθετούμε τους εαυτούς μας σε θέση διαρκούς σύγκρισης και ανταγωνισμού.
Κάποιοι, πιστεύουν ότι ο εσωτερικός τους κριτής τους κινητοποιεί να γίνουν καλύτεροι. Ίσως αυτό να είναι εν μέρει αλήθεια,αλλά με ποιό τίμημα; Συχνά, η έντονη αυτοκριτική συνδέεται με διαταραχές όπως η κατάθλιψη και το άγχος. Επίσης, η αυτοπεποίθηση και η θετική σκέψη είναι αποδεδειγμένα πιο ισχυροί κινητοποιητές της επιτυχίας αλλά και της ευτυχίας.

 

Εάν θέλεις να δαμάσεις τον εσωτερικό σου κριτή προσπάθησε:

• Να αντικαταστήσεις την αυτοκριτική με συμπονετικότητα και κατανόηση προς τον εαυτό σου. Σκέψου τι θα σου έλεγε ένας καλός φίλος στη δεδομένη κατάσταση,κάποιος που σε εκτιμά, σε αγαπά και θέλει να σε βοηθήσει. Κλείσε τα μάτια και σκέψου τι σημαίνει για σένα συμπονετικότητα. Πώς θα ήταν ένας απόλυτα συμπονετικός εαυτός; Τι θα σε συμβούλευε αυτό το γεμάτο κατανόηση κομμάτι του εαυτού σου που είναι εξαιρετικά ευαίσθητο στα συναισθήματα και τις ανάγκες σου; Πώς θα σου μιλούσε; Η συμπονετική φύση του εαυτού σου είναι ικανή να αναστρέψει τον αρνητικό, υπερκριτικό εσωτερικό σου μονόλογο σε έναν μονόλογο κατανόησης από τον οποίο απορρέει περισσότερη γαλήνη.

 

• Μίλα στον εσωτερικό σου κριτή. Εκείνον που σου λέει ότι δεν είναι είσαι αρκετά καλός, σε κατηγορεί και φουσκώνει τα σφαλματά σου. Εκείνον που δε σε αφήνει σε ησυχία και σε κάνει να αισθάνεσαι ανεπαρκής. Φαντάσου ότι αυτός ο κριτής έχει ανθρώπινη μορφή. Πώς είναι;Μοιάζει σε κάποιον που γνωρίζεις; Πώς είναι η φωνή του;Ποιανού τη φωνή σου θυμίζει; Τι συναίσθημα κατευθύνει προς εσένα; Είναι θυμός,περιφρόνηση, άγχος; Ποιός είναι ο μεγαλύτερος φόβος του κριτή σου; Αφού αναγνωρίσεις το κριτικό κομμάτι του εαυτού σου, προσπάθησε να το δείς και αυτό με κατανόηση και συμπονετικότητα. Μίλα του όπως θα μιλούσες σε κάποιον που θές να βοηθήσεις: «Λυπάμαι που φοβάσαι τόσο πολύ ώστε να χρειάζεται να ξεσπάς με αυτόν τον τρόπο. Καταλαβαίνω το φόβο σου γιατί μας έχουν συμβεί τόσα πράγματα». Όταν μιλήσεις στον κριτή σου με αυτό τον τρόπο, ίσως παρατηρήσεις ότι δεν είναι παντοδύναμος. Αυτόματα τοποθετείς τον ευατό σου σε θέση κυριαρχίας και ανωτερότητας απέναντι του. Ίσως να κατανοήσεις τον λόγο που αυτός ο κριτής ρίζωσε τόσο μέσα σου και διαρκώς θέλει να σου υπενθυμίζει κάτι.

 

• Αξιολόγησε τα λάθη σου με αντικειμενικότητα. Όλοι μας κάνουμε λάθη. Αντί όμως να κατηγορούμε ακατάπαυστα τον εαυτό μας για αυτά, είναι καλύτερο να στρέψουμε την προσοχή μας στο πώς μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι. Αν για παράδειγμα, θεωρείς ότι η απόδοση σου σε μια συνέντευξη για δουλειά δεν ήταν τόσο ικανοποιητική όσο θα ήθελες και πιστεύεις ότι αυτός ήταν και ο λόγος που απορρίφθηκες για τη θέση, δεν έχει νόημα να σκέφτεσαι ακατάπαυστα πόσο ανεπαρκής είσαι. Σκέψου τι θα μπορούσες να κάνεις καλύτερα την επόμενη φορά. Εάν δεν ξέρεις, προσπάθησε να μάθεις:ρώτα κάποιον που θεωρείς ότι μπορεί να σε βοηθήσει ή διάβασε κάποιο βιβλίο. Μια αποτυχία ή δύο δε σημαίνουν απαραίτητα ότι δε θα πετύχεις ποτέ. Απλά ίσως να χρειάζεται να αλλάξεις τον τρόπο με τον οποίο προσέγγισες την κατάσταση την πρώτη φορά.

 

• Φτιάξε μια λίστα με τα πράγματα που θα ήθελες να βελτιώσεις και τους πιθανούς τρόπους με τους οποίους μπορεί να γίνει αυτό. Επίσης σκέψου ποιά είναι τα δυνατά σου σημεία . Αν θέλεις, κράτησε ένα ημερολόγιο με τα θετικά/δυνατά σου στοιχεία. Πέρα από ανεπάρκειες, όλοι μας έχουμε και θετικά χαρακτηριστικά. Εάν σου φαίνεται δύσκολο στην αρχή, απλά προσπάθησε και δές το σα παιχνίδι.

 

• Συγχώρεσε τον εαυτό σου. Το έγραψα παραπάνω αλλά θα το ξαναγράψω:όλοι κάνουμε λάθη. Κάποια σημαντικά και κάποια λιγότερο σημαντικά. Κάποια με μεγαλύτερη επιρροή στη ζωή μας και στη ζωή των άλλων και κάποια με λιγότερη. Δεν έχει σημασία. Με το να τιμωρείς τον εαυτό σου όντας σκληρός μαζί του, με να αισθάνεσαι ενοχές ή απογοήτευση με τον εαυτό σου, δεν αλλάζεις κάτι. Είναι βέβαια ανθρώπινο, αλλά ως πότε; Συγχώρεσε τον εαυτό σου και εάν χρειάζεται και τους άλλους. Η πράξη της συγχώρεσης φέρνει συχνά την αίσθηση της ελευθερίας γιατί σε αποδεσμεύει από επίπονα συναισθήματα όπως ο θυμός ή η ενοχή.

 

ΕΧΕΤΕ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙ ...ΓΙΑΤΙ?

Συνέχεια όλοι διαβάζουμε ότι ο "ο καιρός τρελάθηκε"....
Όλοι αναρωτιούνται τι φταίει...
Λίγοι είναι αυτοί που παρατηρούν .... εικόνες στον ουρανό...
Εσεις  είστε ένας από αυτούς;;;
Αν όχι... συνεχίστε να αναρωτιέστε γιατί ο καιρός τρελάθηκε...
Αναμένουμε λοιπόν άστατο καιρό όπως μας ενημέρωσαν...
Μόνο που και αυτή η αλλαγή δεν είναι φυσική,
αλλά .. κατόπιν παραγγελίας! .......Κάτι σαν την πίτσα δηλαδή.....
Παραγγέλνεις, σου την δημιουργούν όπως επιθυμείς και την παραλαμβάνεις!
Έχετε αναρωτηθεί, γιατί τα τελευταία χρόνια,τα αεροπλάνα αφήνουν,
τα ίχνη τους στον ουρανό,που διατηρούνται για ώρες...και μετασχηματίζονταισε σύννεφα?
Έχετε αναρωτηθεί, ποτέ,τα χημικά ίχνη των αεροπλάνωνσκεπάζουν τον ήλιο??
Έχετε αναρωτηθεί, γιατί, έχουν αυξηθεί...
Ο Καρκίνος....Οι άλλεργίες....Η Χρόνια Κόπωση....Το Άσθμα....Η νόσος Αλτσχάιμερ, ίσως και πριν τα 50.....
ΟΙ Φλεγμονές των Ματιών....Οι Επιδημίες Γρίππης.... Η Κατάθλιψη...?
Και ένα συφερτός...ασθενειών?

ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ...

Ψεκάζουν την ατμόσφαιρα...με βαρέα μέταλλα....(αλουμίνιο,βάριο και στρούντιο..και ποιός ξέρει τι άλλο δηλητήριο)...
Καταστρέφουν την Χλωρίδα και την Πανίδα, Τις θάλασσές μας...
Το νερό που πίνουμε,Τον ΑΕΡΑ που αναπνέουμε.....
Καταστρέφουν την Υγεία μας και τον Κόσμο που θα ήσουν τα Παιδιά μας και τα Παιδιά των Παιδιών τους....

ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΛΟΚΛΗΡΟ...

Συντελείται ένα ΕΓΚΛΗΜΑ... κατα της Ανθρωπότητας σε Παγκόσμια κλίμακα!!
Συμβαίνει στον Ουρανό,αλλά και σε όλο τον Πλανήτη..
Οι  Κυβερνήσεις-Κυβερνώντες...το γνωρίζουν..και έχουν
 συναινέσει σ' αυτό το έγκλημα!

 Αλλά η Νέα Τάξη δυστυχώς "τρέχει" πολλά πρότζεκτς παράλληλα και συνδυαστικά.
 και  οι αεροψεκασμοί συνεχίζονται....

Μαρία Ιωσηφίδου

Θεός & Πανεπιστήμιο

Γιατί ο Θεός, παρ όλη την σοφία του, δεν έλαβε ποτέ κάποια θέση σε Πανεπιστήμιο;

1.Διότι είχε μόνο μία δημοσιευμένη εργασία. (Και αυτή ήταν στα... εβραϊκά).

2. Δεν είχε καθόλου αναφορές και βιβλιογραφία.

3. Δεν δημοσιεύτηκε σε έγκυρο περιοδικό.

4. Μερικοί, μάλιστα, αμφιβάλλουν ότι την έγραψε ο ίδιος.

5. Μπορεί να είναι αλήθεια ότι δημιούργησε τον κόσμο αλλά από τότε δεν έχει τίποτε άλλο να παρουσιάσει.

6. Η διάθεσή του για συνεργασία είναι περιορισμένη.

7. Η επιστημονική κοινότητα πέρασε πολύ άσχημες στιγμές προσπαθώντας να επαναλάβει τα αποτελέσματα της εργασίας του.

Η καταγωγή του Ιησού
Στο άρθρο αυτό χρησιμοποιείται μια απλή στοχαστική διαδικασία ικανή να μας δώσει το ασφαλές συμπέρασμα της καταγωγής του. Ναι, εδώ διορθώνουμε την ιστορία και σου παρουσιάζουμε την πραγματική καταγωγή του Ιησού:

Τρεις ενδείξεις ότι ο Ιησούς ήταν Ιρλανδός:
Δεν παντρεύτηκε ποτέ.
Δεν είχε ποτέ σταθερή δουλειά.
Τελευταία του επιθυμία ήταν να πιει.

Τρεις ενδείξεις ότι ο Ιησούς ήταν από το Πόρτο Ρίκο:
Το μικρό του όνομα ήταν Ιησούς.
Είχε πάντα προβλήματα με το νόμο.
Η μητέρα του δεν ήξερε ποιος ήταν ο πατέρας του.

Τρεις ενδείξεις ότι ο Ιησούς ήταν Ιταλός:
Μίλαγε κουνώντας τα χέρια του.
Είχε κρασί σε κάθε γεύμα.
Ασχολήθηκε με ανοικοδομήσεις.

Τρεις ενδείξεις ότι ο Ιησούς ήταν Μαύρος: Τους φώναζε όλους "αδέρφια".
Δεν είχε μόνιμη διεύθυνση.
Δεν τον προσλάμβανε κανείς στη δουλειά του.

Και τελικά, η απόδειξη... ότι ο Ιησούς ήταν Έλληνας!
Έμενε στο σπίτι των γονιών του μέχρι τα 33 του.
Όταν μεγάλωσε πήγε στη δουλειά του πατέρα του.
Ήταν σίγουρος ότι η μητέρα του ήταν παρθένα.
Η μητέρα του ήταν σίγουρη πως είναι Θεός.
Ενώ οδηγούσε ένα γαϊδούρι, είχε την απαίτηση να παραμερίζουν όλοι οι άλλοι όταν περνάει.
Ποτέ δεν έπαψε να πιστεύει ότι τελικά τον αδίκησε το κράτος (δηλαδή ο Πόντιος Πιλάτος) και η κακούργα η κοινωνία γενικότερα.
Ήταν της τελευταίας στιγμής (...και το πλήθος στο τσάκ το τάισε με ένα θαύμα).

Παιχνίδια του νου

Στην ταινία Matrix του 1999, ρωτάει ο Morpheus τον Neo: «Είχες ποτέ ένα όνειρο που ήσουν τόσο σίγουρος ότι ήταν αληθινό; Τι θα συνέβαινε αν ήταν αδύνατον να ξυπνήσεις από αυτό το όνειρο; Πως θα γνώριζες την διαφορά ανάμεσα στον κόσμο του ονείρου και τον πραγματικό κόσμο;».

Ο έλεγχος πραγματικότητας είναι ένας τρόπος να καθορίσει κανείς αν ονειρεύεται η όχι. Γίνεται με την πραγματοποίηση κάποιας ενέργειας που έχει διαφορετικά αποτελέσματα στην εγρήγορση και στο όνειρο.

O Καρτέσιος (1637) διαπιστώνει στους στοχασμούς του: «Δεν υπάρχουν πουθενά σαφείς ενδείξεις ούτε επαρκώς βέβαια σημάδια με τα οποία μπορούμε να ξεχωρίσουμε με ευκρίνεια τον ύπνο από το ξύπνιο, και τούτο με εκπλήσσει...» και αναρωτιέται, πώς ξέρω ότι αυτό που βιώνω δεν είναι όνειρο;

Συνήθη τεστ ελέγχου πραγματικότητας -και τα θετικά τους αποτελέσματα- είναι:

Διάβασμα ενός κειμένου, απομάκρυνση βλέμματος και ξαναδιάβασμα του κειμένου - το κείμενο συνήθως αλλάζει εντυπωσιακά.
Κοίταγμα της ώρας, απομάκρυνση βλέμματος και ξαναδιάβασμα της ώρας - η ώρα συνήθως έχει αλλάξει τελείως (αν το ρολόι είναι ψηφιακό πιθανότατα θα είναι τελείως ακατανόητη).
Κλείσιμο της μύτης και προσπάθεια αναπνοής - συνήθως η αναπνοή θα είναι ανεπηρέαστη.
Κοίταγμα στα χέρια και προσπάθεια επιμήκυνσης των δακτύλων - τα δάκτυλα μακραίνουν εύκολα με τη σκέψη και μόνο.

Τι είναι ο REM ύπνος;

Καθώς ξεκινάει ο ανθρώπινος ύπνος, τα εγκεφαλικά κύματα δείχνουν την έναρξη του ύπνου και σταδιακή βάθυνση σε 30-60 λεπτά. Αλλά μια νύχτα ύπνου δεν αποτελείται απλώς από βαθύτερο και ελαφρύτερο ύπνο. Κάθε 90-120 λεπτά ο ύπνος αλλάζει δραματικά και εκδηλώνεται μια διαφορετική κατάσταση ύπνου που ονομάζεται REM (Rapid Eye Movement).

Χαρακτηρίζεται από γρήγορες κινήσεις των ματιών, από εγκεφαλικά κύματα που δείχνουν ενεργοποιημένα και μοιάζουν με πολύ ελαφρύ ύπνο ή με τον ξύπνιο, αλλά και από βαθιά χαλάρωση των μυών, παρόμοια με αυτή στον βαθύ ύπνο.

Έτσι η νύχτα χωρίζεται σε περιόδους REM και μη-REM ύπνου, που οφείλονται στην αμοιβαία ενεργοποίηση και αναστολή κέντρων στο στέλεχος του εγκεφάλου, τα οποία στέλνουν νευρώνες στον πρόσθιο εγκέφαλο και στον νωτιαίο μυελό.

Τα κύτταρα στον πρόσθιο εγκέφαλο συνθέτουν τα όνειρα χρησιμοποιώντας αποθηκευμένες αναμνήσεις για να βγάλουν άκρη από την τυχαία εισερχόμενη νευρωνική πυροδότηση. Οι άνθρωποι που ξυπνούν από REM ύπνο διηγούνται πολλά όνειρα, ενώ αυτοί που ξυπνούν από μη-REM ύπνο θυμούνται ελάχιστα ή και καθόλου όνειρα.

Σύμφωνα με δύο Βρετανούς ερευνητές, τον νομπελίστα φυσικό Francis Crick και τον νευροχημικό Graeme Mitchison, η διαδικασία που συμβαίνει κατά τον ύπνο REM είναι «αντίστροφη μάθηση».

Σε αυτή τη φάση ύπνου ο εγκέφαλος προσπαθεί να ξεφορτωθεί υπερβολικό αριθμό αναμνήσεων ή «παρασιτικούς» τρόπους συμπεριφοράς, δηλαδή κάνει το αντίστροφο από την απόκτηση νέων πληροφοριών που γίνεται στη διαδικασία της μάθησης. Στόχος του εγκεφάλου; Να... μη μαζεύει άχρηστες πληροφορίες!

Τι είναι το deja vu;

Ο όρος deja vu είναι γαλλικός και σημαίνει «αυτό το έχω ξαναδεί». Πιο σπάνια, για το ίδιο φαινόμενο χρησιμοποιείται ο αγγλικός όρος paramnesia που σαφώς προέρχεται από την ελληνική λέξη «παραμνησία».

Ως λέξη πρωτοεμφανίστηκε από τον Emile Boirac (1851-1917), έναν Γάλλο ερευνητή με έντονο ενδιαφέρον για τις ψυχικές έρευνες, στο βιβλίο του L’ Avenir des sciences psychiques (Το Μέλλον των Ψυχικών Ερευνών).

Τι ακριβώς όμως είναι μία deja vu εμπειρία; Είναι η αίσθηση ενός ανθρώπου ότι ένα γεγονός που τώρα βλέπει / βιώνει / ακούει έχει επαναληφθεί στο παρελθόν. Έτσι, η εν λόγω εμπειρία συνοδεύεται συχνά από ένα έντονο αίσθημα οικειότητας, αλλά κυρίως από ένα δεύτερο -και συχνά πιο έντονο- αίσθημα παραδοξότητας.

Μετά από χρόνια ερευνών, έχει αποδειχτεί ότι δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο ανθρώπινο χάρισμα πίσω από αυτό το φαινόμενο, αλλά μια στιγμιαία αστοχία της μνήμης. Έχει ερμηνευτεί / αναλυθεί και ψυχολογικά και νευροφυσιολογικά. Οπότε δεν πρέπει να θεωρείται ως κάποιο μαγικό της φύσης.

Τι είναι η prosopagnosia;

Η prosopagnosia (ή τύφλωση προσώπου) προέρχεται από την αντίστοιχη ελληνική λέξη προσωπαγνωσία και είναι ένα φαινόμενο στο οποίο ένα άτομο αδυνατεί να αναγνωρίσει πρόσωπα των ανθρώπων ή αντικειμένων που έπρεπε να γνωρίζει.

Οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν αυτή τη διαταραχή είναι συνήθως σε θέση να χρησιμοποιούν άλλες αισθήσεις τους για να αναγνωρίσουν τα άτομα – όπως αρώματα ενός προσώπου, το σχήμα ή το στυλ των μαλλιών τους, τον ήχο της φωνής τους, ή ακόμα και το περπάτημα τους.

Η προσωπαγνωσία δεν σχετίζεται με δυσλειτουργία ή απώλεια μνήμης, προβλήματα όρασης ή μαθησιακές δυσκολίες. Σε κάποιες περιπτώσεις, αποτελεί σύμφυτη διαταραχή, παρούσα από τη γέννηση. Η πάθηση αυτή συναντάται γύρω στο 2,5% του πληθυσμού και είναι σύνηθες για όσους την έχουν να μην αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά.

Για πολλά χρόνια, η προσωπαγνωσία ήταν σπάνια κατάσταση, ενώ μερικοί ερευνητές αμφέβαλαν ακόμη και για την ύπαρξή της. Τα τελευταία χρόναι έχει αποδειχτεί πως ένα τμήμα του υγιούς πληθυσμού πάσχει από μια ελαφρά προσωπαγνωσία.

Το φαινόμενο καλύπτεται από πέπλο μυστηρίου, αλλά η εξήγηση μπορεί να έρθει όταν εξακριβωθεί ο τρόπος με τον οποίο ο εγκέφαλος αποθηκεύει τα πρόσωπα. Το γιατί ο εγκέφαλος αντιμετωπίζει τα πρόσωπα διαφορετικά απ’ ότι τα πράγματα είναι βέβαια ενδιαφέρον και οφείλεται στο ότι, κατά διάρκεια της εξέλιξης των ειδών, η αναγνώριση ενός προσώπου είχε διαφορετική σημασία από την αναγνώριση ενός αντικειμένου.

Επιθανάτιες εμπειρίες

Οι παράξενες επιθανάτιες εμπειρίες που αναφέρουν πολλοί άνθρωποι, όπως ότι αισθάνονται να βγαίνουν από το σώμα τους και να το κοιτούν από ψηλά, ότι μιλούν με πεθαμένους συγγενείς τους ή ότι βλέπουν έντονο φως στο βάθος ενός σκοτεινού τούνελ, δεν είναι πραγματικές, αλλά κατασκεύασμα του μυαλού.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, πολλές από τις συνήθεις επιθανάτιες αναφορές μπορούν να εξηγηθούν με βάση την προσπάθεια του νου να βγάλει νόημα από τις ασυνήθιστες αισθήσεις και αντιλήψεις που λαμβάνουν χώρα στη διάρκεια ενός τραυματικού συμβάντος.

Σε μία τυπική περίπτωση επιθανάτιας εμπειρίας, όσοι τη βιώνουν, έχουν την (εσφαλμένη) επίγνωση πως έχουν πεθάνει, κάτι όμως που συμβαίνει επίσης και σε μια σπάνια νευρολογική διαταραχή, το «σύνδρομο Cotard», στην οποία ένας άνθρωπος νιώθει σαν πτώμα που περπατάει, καθώς πιστεύει ότι είναι ήδη νεκρός.

Όσο για το περίφημο «φως στην άκρη του τούνελ», το οποίο μερικοί έχουν συσχετίσει με την πρόγευση του επέκεινα και του παραδείσου, είναι κάτι που επίσης είναι δυνατό να προκληθεί τεχνητά στο εργαστήριο, ενώ κάτι ανάλογο βιώνουν καμία φορά και οι πιλότοι αεριωθουμένων, όταν υφίστανται μεγάλες επιταχύνσεις βαρύτητας (το φαινόμενο της «υπερτασικής συγκοπής»).

Αμερικανοί ερευνητές πιστεύουν ότι το «τούνελ» προκαλείται από την ελλειπή τροφοδοσία αίματος και οξυγόνου στα μάτια. Εν κατακλείδι, κατά τους επιστήμονες: «η επιστημονική εμπειρία δείχνει ότι όλες οι όψεις μιας επιθανάτιας εμπειρίας έχουν νευροφυσιολογική ή ψυχολογική βάση».

Λαβύρινθος και Μινώταυρος

Ένας ανατρεπτικός αποσυμβολισμός

 Τόσο περίτεχνα και πολύπλοκα κατασκευασμένος αλήθεια ο κοσμικός μας λαβύρινθος και τόσο δυσδιάκριτη η έξοδος προς την ελευθερία! Ποιος θα μας προσφέρει τον μίτο της Αριάδνης για να μας λυτρώσει όταν στο σχέδιο δεν βλέπουμε να περιλαμβάνεται καμιά έξοδος; Καθημερινά βιώνουμε στο πετσί μας ότι ο κόσμος που ξέρουμε δεν μπορεί να μας προσφέρει αληθινή αγάπη, ασφάλεια, ευτυχία, γαλήνη, δεσμούς αληθινής αφοσίωσης. Τα πάντα, ωστόσο, στο περιβάλλον μας, συνωμοτούν για να μας πείσουν ότι έξω από τον εσωτερικό μας εαυτό, αυτά τα αγαθά της ζωής είναι εφικτά. Όπως είπαν και οι σοφοί διδάσκαλοι του παρελθόντος, ο κόσμος μοιάζει με παζάρι όπου όλοι πλασάρουν τα εμπορεύματά τους: Έκσταση! Λύτρωση! Φήμη! Απελευθέρωση από το φόβο! Τιμή και σεβασμός! Εκπλήρωση! ...και διάφορες άλλες τέτοιες πραμάτειες…

Οι διάφορες αντισταθμίσεις που χρησιμοποιούμε προσπαθούν να εξισορροπήσουν την απουσία μιας γνώριμης από παλιά υποσυνείδητης κατάστασης ευδαιμονίας, μιας πιθανής εξόδου από τον λαβύρινθο της ζωής, όμως δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να την υποκαταστήσει. Την λύτρωση, την ελευθερία, την έξοδο προς αυτή την κατάσταση νοσταλγούμε όλοι οι άνθρωποι από τα βάθη της ύπαρξής μας. Παρ’ όλα αυτά, δεν προσπαθούμε να αποκτήσουμε αυτό το αληθινό διαμάντι και προστρέχουμε αδιάκριτα σε διάφορα υποκατάστατα, σε απομιμήσεις, σε φτηνά αντίγραφα πιστεύοντας ότι εκεί βρίσκεται η υπέρτατη αξία. Αυτή η διαδρομή είναι αδιέξοδη. Υπάρχει αλήθεια διέξοδος από τον κοσμικό λαβύρινθο;

Κι όμως υπάρχει ! Μια κάθετη στο επίπεδο του λαβύρινθου διάβαση που οδηγεί σε μια άλλη διάσταση, η οποία ξεκινάει ακριβώς από το κέντρο του, περιμένει υπομονετικά να την ανακαλύψουμε. Η παραδοσιακή μεταφυσική ονομάζει αυτή τη διάβαση «άξονα ή δένδρο του ουρανού». Φτάνουμε σ’ αυτήν όταν όλες οι φυγόκεντρες τάσεις μας θα μας οδηγήσουν σε αδιέξοδο και η απελπισία θα μας αναγκάσει να στραφούμε προς το εσωτερικό του λαβύρινθου. Εκεί βέβαια μας περιμένει το τελευταίο μεγάλο εμπόδιο· ο Μινώταυρος… Δεν είναι παρά o Ανώτερος Εαυτός μας μεταμφιεσμένος στην τρέχουσα στιγμή, “σ’ αυτό που μας συμβαίνει τώρα”, η πραγματικότητά μας ως έχει, που μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε ως εχθρό και να προσπαθήσουμε να την σκοτώσουμε σαν τον Θησέα για να ξεφύγουμε. Να ξεφύγουμε από αυτήν αναζητώντας διεξόδους άνεσης χρησιμοποιώντας τους διάφορους «μίτους» της Αριάδνης, όπως: φαγητό, ποτό, σεξ, διασκέδαση, ανθρώπους. Το αν θα αντιμετωπίσουμε την παρούσα στιγμή, την πραγματικότητά μας, ως φίλο και δάσκαλο, εξαρτάται αποκλειστικά από την προσωπική μας αντίληψη και τη σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας. Έτσι κι αλλιώς όσο ασκούμαστε εσωτερικά αντιλαμβανόμαστε ότι τίποτα δεν φεύγει από πάνω μας μέχρι να μας διδάξει αυτό που χρειάζεται να μάθουμε. Ακόμη κι αν τρέξουμε με διακόσια χιλιόμετρα την ώρα στην άλλη άκρη της γης, το ίδιο ακριβώς πρόβλημα, με νέα μορφή, με άλλο όνομα, θα μας περιμένει μόλις φτάσουμε εκεί. Τι επιλογές έχουμε λοιπόν;

Ο δικός μας “μυθικός” Θησέας, ο ψεύτικος εαυτός μας, μετά από τις φυγοκεντρικές περιπλανήσεις του στο λαβύρινθο της ζωής, αντιλαμβάνεται σιγά-σιγά πως δεν υπάρχει αληθινή διέξοδος. Αποφασίζει να αποδυθεί την πανοπλία του και να πετάξει τα όπλα του, τα σύμβολα της επιθετικότητας που νόμιζε ότι του παρείχαν ασφάλεια μέχρι εκείνη την στιγμή. Τότε, αποφασίζει να σταθεί εκεί, στο κέντρο του λαβύρινθου, εκτεθειμένος σαν νεογέννητος, γυμνός σαν να αναδύθηκε ξαφνικά μέσα στην λαμπρότητα της ζωής, χωρίς καμιά προφύλαξη. Γονατίζει με ταπεινότητα στα πόδια του Μινώταυρου και παραμένει εκεί χαλαρός και παραδομένος απόλυτα μέσα στην ωμή και λεπτή ενέργεια της στιγμής. Ο Μινώταυρος διαπιστώνοντας την ολική μεταμόρφωση του Θησέα, παρατηρώντας τον ακέραιο, χωρίς διάσπαση στο παρελθόν και στο μέλλον, με ενωμένα τα Διονυσιακά κομμάτια Του, απόλυτα παραδομένο στο παρόν και ολόγυμνο από σκέψεις, από επιθυμίες, από ελπίδες και φοβίες, τον καταβροχθίζει! Έτσι ο δικός μας Θησέας ξαναβρίσκει τον άξονα του Ουρανού που τον απορροφά και τον οδηγεί μέχρι το Θεϊκό Απόλυτο, απελευθερώνοντάς τον από τη φυλακή του που ήταν ο λαβύρινθος.

Λέει όμορφα ένα ρητό του Ζεν: «Το σατόρι πέφτει πάνω μας απρόοπτα τη στιγμή που έχουμε εξαντλήσει όλες τις πηγές της ύπαρξής μας». Οι πηγές αυτές είναι οι δυνάμεις με τις οποίες μας προίκισε ο Δημιουργός και οι οποίες είναι σταθερά προσανατολισμένες προς την επίγεια ευτυχία, προς τις αντισταθμίσεις, προς την επιβεβαίωση του «εγώ», προς την επιτυχία. Σε γενικές γραμμές, οι δυνάμεις αυτές είναι οι μανιώδεις φυγόκεντροι προσανατολισμοί μας στο λαβύρινθο της ζωής. Είναι οι παγίδες του νου, όταν αυτός προσποιείται ότι είναι ικανός να λύσει πρακτικά το αίνιγμα της Σφίγγας, δηλαδή της ανθρώπινης κατάστασης.

Τη στιγμή που εξαντλούνται
όλες οι πηγές της ύπαρξής μας
έρχεται η ώρα της πραγμάτωσης

Η εξερεύνηση του προσωπικού μου λαβύρινθου η οποία κατέληγε μέχρι τώρα από αδιέξοδο-αποτυχία σε αδιέξοδο-αποτυχία με οδηγεί όλο και πλησιέστερα στα πόδια του Μινώταυρου. Εκεί γονατιστός παλεύω για χρόνια να οπλιστώ με θάρρος ώστε να καταφέρω να ξεστομίσω ένα ολοκληρωτικό κι απόλυτο ΝΑΙ με ταπεινότητα στη στιγμή, σ’ αυτό που συμβαίνει τώρα, όποια μορφή κι αν παίρνει, έτσι ώστε να δώσω την ευκαιρία στον Ανώτερο Εαυτό να αναδυθεί απ’ τα σκοτάδια του λαβύρινθου του νου μου και να με κατασπαράξει. Όταν επιτέλους συμβεί, εύχομαι να μην υπάρχει κανένας εδώ, ούτε εαυτός ούτε κανείς άλλος, για να πιστοποιήσει ότι… “τρελάθηκα” !

Σωστό και λάθος

Ο κόσμος δημιούργησε μια φιλοσοφία που λέει ότι δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Αυτό είναι μεγάλο σφάλμα. Τα πράγματα που είναι βλαβερά για το σώμα σας είναι λάθος. Τα πράγματα που είναι ευεργετικά για το σώμα σας είναι σωστά. Τα πράγματα που δημιουργούν αναταραχή και δηλητήριο στο συναισθηματικό σας σώμα είναι λάθος. Τα πράγματα που δημιουργούν ειρήνη, αγάπη, ηρεμία και ανάταση στο συναισθηματικό σας σώμα είναι σωστά.

Τα πράγματα που σας κάνουν τρελούς, παράφρονες και παράλογους είναι λάθος. Τα πράγματα που δίνουν στο νου σας γαλήνη, δύναμη διάκρισης, διαύγεια και δημιουργικότητα είναι σωστά. Τα πράγματα που σας οδηγούν στην ασχήμια είναι λάθος. Τα πράγματα που σας οδηγούν στην ομορφιά είναι σωστά.

Η πρόοδός σας στην ατραπό εξαρτάται απ’ την διάκρισή σας μεταξύ σωστού και λάθους.

Οι μεγάλοι άνθρωποι ακούνε, οι μικροί μιλάνε

Δεν υπάρχει ευκολότερος και ασφαλέστερος δρόμος για την καρδιά ενός ανθρώπου από το να τον ακούμε πολύ προσεκτικά όταν μιλάει. Δυστυχώς μερικοί αντί να ακούσουν ετοιμάζουν την απάντηση τους, διακόπτουν ή δίνουν ηθικές συμβουλές. Άλλοι πάλι λένε κάτι ανάλογο δικό τους (το περίφημο : Εγώ να δεις!!! ) εστιασμένοι-όπως συνήθως τον εαυτούλη τους. Η ενεργητική ακρόαση είναι ΕΠΙΛΟΓΗ, μεταφέρει στον άλλον αποδοχή, εκτίμηση και τον κάνει να νιώθει σημαντικός. Το να μιλάμε είναι συνήθεια, αλλά το να ακούμε είναι τέχνη και προϋποθέτει σεβασμό για τον άλλον.

 Όταν ακούμε κάποιον, είναι και αυτός μετά πρόθυμος να μας ακούσει και έτσι διευκολύνεται η συνεργασία και η σχέση. Επίσης είναι πιο πρόθυμος κάποιος να δεχτεί σχόλια ή να αλλάξει σε κάτι, αν πρώτα του δοθεί η δυνατότητα να ακουστεί πολύ προσεκτικά. Μέσα στους γρήγορους ρυθμούς της εποχής αυτής, η ακρόαση είναι για τον άλλον μια ψυχολογική ανάσα και κατάθεση στον κοινό λογαριασμό της σχέσης.
Οι μεγάλοι άνθρωποι ακούνε, οι μικροί μιλάνε.

Όταν αφήσεις να φύγει αυτό που είσαι, γίνεσαι αυτό που μπορείς να είσαι

Για να διορθωθεί μια κατάσταση ή για να λυθεί ένα πρόβλημα, πρέπει να αλλάξουμε εμείς. Να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε το συγκεκριμένο θέμα, να βγούμε από τον προγραμματισμένο τρόπο που σκεφτόμαστε δηλ. από το αυτόματο πλαίσιο απόψεων σχετικά με το τι είναι σωστό και τι λάθος. Οι δυσλειτουργικές πεποιθήσεις, όταν αλλάζουν απελευθερώνουν ενέργεια, όταν όμως δεν αλλάζουν γίνονται βαρίδια.

 Δυστυχώς οι περισσότεροι νομίζουν ότι πρέπει να αλλάξει ο άλλος !!!!

Πίσω από τα περισσότερα προβλήματα ανθρώπινων σχέσεων (προσωπικών και επαγγελματικών) βρίσκονται περίεργες προσδοκίες που έχουμε από τους άλλους και τον εαυτό μας. Οι συχνότερες είναι κτητικές πεποιθήσεις, χωρίς σεβασμό της διαφορετικότητας και εγωπαθείς ανοησίες έλλειψης σεβασμού των ορίων. Είναι απόψεις που πηγάζουν από μειωμένη αυτοεκτίμηση, μιζέρια, φόβο, θυμό και άμυνα (: οι άλλοι είναι εχθροί, ύπουλοι, να φυλάγομαι, να δίνω ανάλογα με το τι παίρνω, θα του δείξω εγώ, ποιος νομίζει ότι είναι κλπ). Κάθε δυσκολία δίνει μια ευκαιρία να δουλέψουμε με τον εαυτό μας. Θα το επαναλαμβάνω-όπως το άκουσα: Όταν αφήσεις να φύγει αυτό που είσαι, γίνεσαι αυτό που μπορείς να είσαι!

Προτιμώ να είμαι καλά από το να έχω δίκιο

Το πιο εκπληκτικό χαρακτηριστικό των υγιών ανθρώπων είναι μια αίσθηση χιούμορ και αυτοσαρκασμού. Μην παίρνετε τον εαυτό σας και τη ζωή τόσο στα σοβαρά. Όταν αντιμετωπίζουμε καταστάσεις που δεν εξελίσσονται όπως θα θέλαμε αρχίζει μια απογοήτευση και στη συνέχεια θυμώνουμε. Θυμώνουμε με ανθρώπους όταν συμπεριφέρονται διαφορετικά από ότι θα θέλαμε εμείς, ή όταν κάνουν κάτι με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που θα κάναμε εμείς σε ανάλογη περίπτωση. Σε όλες τις περιπτώσεις θυμώνουμε επειδή οι άλλοι είναι διαφορετικοί από μας (άλλωστε εμείς είμαστε οι σωστοί !!!).

 Ξεχνάμε επίσης ότι στη ζωή υπάρχουν και αναποδιές και ότι δεν μπορούμε να ελέγχουμε τα πάντα. Ο θυμός αφαιρεί χρόνια, προκαλεί ασθένειες και δυστυχώς είναι ένας κανονικός «εθισμός». Ο θυμωμένος άνθρωπος λέει μέσα του:- Έχω δίκιο. Εγώ σας λέω ότι: προτιμώ να είμαι καλά από το να έχω δίκιο. Οι σχέσεις είναι πιο σημαντικές από το ποιος έχει δίκιο. Χαλαρώστε και ¨επιτρέψτε¨ στους άλλους να είναι διαφορετικοί όχι ως παραχώρηση αλλά ως μια πραγματικότητα.

Μοναχικός ιππότης

 
Ο ουρανός μαύρισε.
Ο ήλιος εξαφανίστηκε.
Το φεγγάρι μαράθηκε και τα άστρα κλαίνε.
Αλλά εσύ βρίσκεσαι εκεί.
Στον δικό σου κόσμο.
"Σε ένα παράλληλο σύμπαν." όπως λες. Ακομα προσπαθείς, προσπαθείς να μείνεις σταθερός στα δικά σου πιστεύω και στις δικές σου αξίες.
Προσπαθείς να κρατήσεις τους ανθρώπους κοντά σου.
Προσπαθείς...
Μα ξεχνάς ένα πράγμα.
Η ζωή μπορεί να φέρνει αλλαγές μα ότι αξίζει μένει.
Για αυτό σταμάτα.
Μην αγχώνεσαι για το μέλλον ζήσε μόνο το παρόν.
Ότι και εάν γίνει θυμήσου,
θυμήσου όλα αυτά που έμαθες από την ζωή και το σημαντικότερο;
δεν μπορείς να την αλλάξεις.
δεν μπορείς να αλλάξεις το πεπρωμένο, απλά το ζεις.
Για αυτό πριν μείνεις μόνος,
πριν σε απογοητεύσει αυτός ο κόσμος απλά ζήσε τον.
Να ζεις τα πάντα,την κάθε στιγμή και να αρπάζεις κάθε ευκαιρία που σου δίνεται.
Ποτέ δεν ξες πότε θα σου δοθεί η επομένη.
Για αυτό μοναχικέ ιππότη μην ψάχνεις την τέλεια ζωή,
τους τέλειους ανθρώπους,
τον τέλειο κόσμο.
Ξεκίνα να προσαρμόζεσαι σ'αυτόν τον κόσμο, με ότι σου δοθεί.
Μην ζητάς παραπανίσια και θα το δεις.
Κάποια μέρα θα δεις την ανατολή και στο δικό σου παραμύθι.

 Μαρία Ιωσηφίδου

Το σύμπαν είναι 400% πιο φωτεινό από όσο νομίζαμε και δεν ξέρουμε γιατί

Υπάρχει 400% περισσότερο φως στο διαγαλαξιακό διάστημα από όσο θα μπορούσαν να παραγάγουν οι γνωστές πηγές του, υποστηρίζει νέα μελέτη. Οι ειδικοί υποθέτουν ότι η αιτία είναι μία άγνωστη μέχρι σήμερα πηγή, χωρίς να αποκλείουν τη σκοτεινή ενέργεια.

Υπάρχει, γενικά, η πεποίθηση ότι το σύμπαν μας είναι ένα σκοτεινό μέρος. Αυτή πηγάζει, κυρίως, από το γεγονός ότι οι σκέψεις για το διάστημα γεννιούνται, συνήθως, κάποιο βράδυ, όταν γυρνάμε το κεφάλι προς τα αστέρια, και τα βλέπουμε "καρφιτσωμένα" σε ένα κατάμαυρο φόντο.
Στην πραγματικότητα, πάντως, το διάστημα δεν είναι δα και λίγο φωτισμένο. Το φως από δισεκατομμύρια άστρα φωτίζει τους αμέτρητους γαλαξίες του, και ακόμα και το διαγαλαξιακό διάστημα, αν και τείνει - ελλείψει αστέρων - να είναι αρκετά σκοτεινότερο, έχει ένα ανάλαφρο φως.
Αυτός ο φυσικός φωτισμός, στο διάστημα μεταξύ των γαλαξιών, οφείλεται στη μοριακή διέγερση του αέριου υδρογόνου από υπεριώδη φωτόνια, των οποίων οι κύριες πηγές είναι δύο: οι θερμοί νεαροί αστέρες και τα κβάζαρ (απλοϊκά, υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες, σε ενεργούς γαλαξιακούς πυρήνες).

"Βλέπουμε 400% περισσότερο φως από όσο θα έπρεπε"
Τώρα, όμως, νέα μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο The Astrophysical Journal Letters, υποστηρίζει ότι το φως στον διαγαλαξιακό χώρο είναι πολύ περισσότερο από όσο μπορεί να οφείλεται στα φωτόνια που προέρχονται από όλες τις γνωστές σε εμάς πηγές τους. Για την ακρίβεια, 400% περισσότερο.
Πρόκειται για τη δουλειά ερευνητών από το Ίδρυμα για την Επιστήμη Carnegie, οι οποίοι κατέληξαν στο παραπάνω συμπέρασμα, χρησιμοποιώντας προσομοιώσεις σε υπέρ-υπολογιστές και τα δεδομένα από τον Φασματογράφο της Κοσμικής Προέλευσης του Διαστημικού Τηλεσκοπίου Hubble.

Αριστερά, το υδρογόνο στο διαγαλαξιακό διάστημα όπως θα έπρεπε να είναι με βάση τα μοντέλα. Δεξιά, αυτό που βλέπουν τα όργανα.*
Ειδικότερα, όπως αναφέρουν στη μελέτη τους, ακόμα και υπολογίζοντας τα φωτόνια από όλα τα κβάζαρ και όλους τους θερμούς νέους αστέρες, δεν μπορούμε να φτάσουμε στο συνολικό παρατηρούμενο από τον Φασματογράφο φως, με βάση τις τελευταίες παρατηρήσεις του.
Με λίγα λόγια, για το φως που βλέπουν τα όργανά μας, στο διαγαλαξιακό διάστημα, δεν αρκούν τα φωτόνια που υπολογίζουμε ότι φτάνουν εκεί. Επομένως, είτε "οι πηγές φωτονίων παράγουν πολύ περισσότερα από όσα νομίζαμε" είτε υπάρχει και κάποια άλλη πηγή, άγνωστη έως σήμερα.
“Είναι σαν να είμαστε σε ένα ολόφωτο δωμάτιο, αλλά κοιτάμε γύρω μας και βλέπουμε μόνο μερικές λάμπες των 40 watt”, δήλωσε, σχετικά, η Juna Kollmeier, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, σε δελτίο τύπου, κάνοντας έναν επιτυχημένο παραλληλισμό.

"Τουλάχιστον ένα πράγμα που νομίζαμε ότι ξέραμε για το σύμπαν, είναι λάθος"
Το πιο περίεργο είναι ότι η ασυμφωνία μεταξύ υπολογισμών και παρατηρούμενου φωτός, υπάρχει μόνο στο διάστημα ανάμεσα στους πιο κοντινούς γαλαξίες. Στο διαγαλαξιακό διάστημα που βρίσκεται δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά, οι παρατηρήσεις συμφωνούν με τους υπολογισμούς.
Από που προέρχεται, λοιπόν, όλο αυτό το επιπλέον φως, και γιατί υπάρχει απόκλιση μεταξύ του μακρινού και του κοντινότερου σύμπαντος; Προς το παρόν, οι αστρονόμοι, πραγματικά, δεν ξέρουν. Μία υπόθεση, πάντως, είναι ότι η άγνωστη πηγή φωτονίων είναι η σκοτεινή ύλη σε αποσύνθεση.
Είτε οφείλεται στη σκοτεινή ύλη είτε στις γνωστές πηγές, το σίγουρο είναι ότι υπάρχει εξτρά φως. "Το σπουδαίο με την απόκλιση της τάξης του 400% είναι ότι είναι τόσο μεγάλη που ξέρεις ότι κάτι πραγματικά είναι λάθος", είπε ο David Weinber, εκ των συγγραφέων της μελέτης.
Και κατέληξε, στο ίδιο δελτίο τύπου, σε μία εντυπωσιακή και γενναία παραδοχή: "Ακόμα δεν ξέρουμε τι ακριβώς [σ.σ. είναι το λάθος], αλλά, τουλάχιστον, ένα πράγμα που νομίζαμε ότι ξέραμε για το σύγχρονο σύμπαν, δεν είναι αλήθεια". Μένει να δούμε αν έχει δίκαιο.

Ηλίας ο Χαλδαιο – Εβραίος «προφήτης»

Ο «προφήτης» Ηλίας (Ηλί-Γιαχ=Θεός μου είναι ο Γιαχβέ) καταπάτησε όλες τις βουνοκορφές της Ελλάδος

Κοιτάξτε γύρω σας όλα σχεδόν τα ελληνικά βουνά. Από τους δασωμένους λόφους και τα υψώματα, οι μνήμες και τα τοπωνυμία ξεριζώθηκαν απ’ την τρισένδοξη αρχαιοελληνική γη και παραδόθηκαν στην πυρά της θρησκευτικής λήθης. Με εύκολους αναβαπτισμούς, χιλιάδες ελληνικά τοπωνύμια φορτωμένα ιστορία, αντικατεστάθησαν από ονομασίες και συμβάντα της νέας απαλλοτριωτικής Συριο-σωτηρίας!

Τα αρχαία τοπωνύμια της χώρας στην συντριπτική τους πλειοψηφία «κάηκαν»! Όλα σχεδόν τα ελληνικά υψώματα, φιμωμένα παραδόθηκα σαν δώρο υποτελείας σ’ έναν ξενόφερτο «άγιο» … στον άγνωστο μέχρι τότε σε όλους τους Έλληνες άγιο, τον Χαλδαιο-εβραίο Ηλία!

Γιατί πρέπει και μάλιστα με ενθουσιασμό να δεχθούμε, πάνω σε όλες τις μικρές και μεγάλες βουνοκορφές της ιστορικότατης αυτής χώρας, να δεσπόζει το όνομα ενός ήρωα της αρχαιο-ισραηλιτικής ιστορίας; Έστω κι αν αυτός είναι ο προφήτης Ηλί-Γιαχ, ή όπως είναι γνωστός με το εξελληνισμένο του όνομα Ηλίας;

Ναι αγαπητοί μου, κάθε ένα απ’ τα εκατοντάδες χιλιάδες ολόλευκα, ξωκλήσια του εξελληνισμένου πια Αϊ Λιά … δεν είναι παρά ένας ύμνος υποτέλειας στην μνήμη ενός άγνωστου ήρωα της αρχαιο-Εβραικής ιστορίας! Του Ελίγια ή Ελι-Γιάχ, (Elijah) όνομα που σημαίνει: «θεός μου ο Γιάχ» (Ελ=θεός + Γιαχ=Γιαχβέ ή όπως ακριβώς είναι στα Εβραϊκά: Eliyahu (Ελι-γιαχού)

Στον ιερό βράχο της Ακρόπολης υπάρχουν και Εβραϊκές εκκλησίες,
έχουν βεβηλώσει κάθε ιερό των Ελλήνων.

Ρωτήσαμε δεκάδες Έλληνες και οι περισσότεροι επέμειναν ότι: «ο Ηλίας είναι οπωσδήποτε ένας Έλληνας άγιος» ή «είναι ότι απέμεινε απ’ τον αρχαίο θεό του φωτός Απόλλωνα» ή ότι: «το όνομα Ηλίας προέρχεται από τον ζωοδότης Ήλιο που βγαίνει πίσω απ’ τις κορυφές των βουνών» !!!

Ο μέσος Έλληνας λοιπόν όχι μόνο δεν ξέρει τι στο καλό ήταν ή έκανε αυτός ο Ηλί-γιαχ, αλλά συγχέει συχνά τον Ηλία με τον ζωοδότη Ήλιο! Βέβαια ακόμα κι αν δεχθούμε ότι ο Ηλίας αυτός, υπήρξε πράγματι μέγας και τρανός της ισραηλιτικής ιστορία, πως εξηγεί αυτό ότι του παραδώσαμε ολόκληρη την ορεινή Ελλάδα!

Δυστυχώς φαίνετε πως τιμούμε το όνομα αυτό, μόνο επειδή κάποιοι κρυπτο-ιουδαίοι, φορτωμένοι σκοπιμότητες το αποφάσισαν, και όχι επειδή μας ενθουσίασαν οι αξιότιμες πράξεις του!

Αν όμως τα ονόματα των παιδιών μας. Οι ετήσιες εορτές μας. Τα τοπωνυμία μας. Η παιδεία μας! Η άποψη μας για το παρελθόν, αλλά κι αυτές οι ελπίδες μας για το μέλλον, παραπέμπουν κατευθείαν σε ότι είπαν και έκαναν οι ήρωες ενός αλλού λαού, δεν είναι αυτό ανησυχητικό δείγμα προχωρημένης παρακμής, αλλοτρίωσης, και υποτέλειας;

Πιστεύετε λοιπόν, πως όταν ο Αβραάμ κατάστρωνε τα μεγαλεπήβολα σχέδια διάπυρου διαμελισμού και άλωσης των εθνών, εννοούσε οπωσδήποτε κάτι περισσότερο απ’ αυτό που είδη μας συμβαίνει;! Ή όταν ο Σερούχ, ο παππούς του Αβραάμ, είχε επιφέρει την πρόγονο-αντικατάσταση στην Ουρ της Χαλδαίας, και κατάφερε στο θρησκιο-εξουσιαστικό παιγνίδι του να λατρεύονται οι δικοί τους προπάτορες, είχε καταφέρει κάτι περισσότερο, απ’ αυτό που και σήμερα συμβαίνει σε μας;

Αν ο μέσος Έλληνας ρωτήσει την ιδια του τη μητέρα, «ποιους έχουμε εμείς οι Έλληνες προπάτορες;» θα του απαντήσει με αρχαίο-Εβραϊκά ονόματα απ’ την εβδομαδιαία εκκλησιαστική της παιδεία ή με σιωπή! Είναι αυτό φυσιολογικό; Δεν έχουν οι Έλληνες καλούς ή κακούς προπάτορες; Είναι φυσιολογικό οποίοι κι αν ήταν να τους αγνοούμε;

Γιατί κανένα ελληνόπουλο της σημερινής παιδείας δεν γνωρίζει: «Ότι (από) Δευκαλίωνος και Πύρας Έλλην, εκ’ του οποίου Ελλάς και Έλληνες» Ελλάνικος 1a,4,F.6a & Σχόλ. Απολλώνιο Ρόδιο 248.7

Αλήθεια, για πόσες χιλιετίες ακόμα είμαστε διατεθειμένοι να αφήσουμε τον κεντρικότερο κοινωνικό μας στύλο, την θρησκεία, έξω και μακριά από οποιονδήποτε έλεγχο; Και οι καλύτεροι θεσμοί κάποτε παρακμάζουν. Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι κάτι τέτοιο, δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί στην θρησκεία; Τι είναι η θρησκεία το απόλυτα αδιάφθορο αγαθό; Ή μήπως χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει, οι θρησκείες είναι σχεδόν παγκοσμίως, το πλέον πυκνοκατοικημένο άντρο της διαφθοράς;

Είναι πραγματικά τραγικό, μια ολόκληρη χώρα να ακολουθεί χωρίς δεύτερη σκέψη, τις υποδείξεις των «σωτήρων» της, χωρίς καμμία φωνή διαφοροποίησης και έλεγχου … κι αυτή η χώρα να είναι η ίδια, που κάποτε φιλοξένησε τους μεγαλύτερους και τους πιο πεισματικούς και παραγωγικούς αμφισβητίες όλων των εποχών!

Η μισθωμένη υποταγή, εξαργυρώνει το αύριο και διαιωνίζει τις επιβουλές του χθες. Μόνο η αμφισβήτηση γεννά ελευθερία και ανοίγει χώρο για να γεννηθεί το καινούργιο. Η αμφισβήτηση δεν είναι αφηρημένο ρητορικό στολίδι, αλλά βαρύ εργαλείο διασφάλισης των κεκτημένων του πολιτισμού, και το καλύτερο μνημόσυνο στους ήρωες των στοχασμών. Οι σθεναρές μάλιστα αμφισβητήσεις, γενούν μαχητικότητα αλλά και απίστευτη οξύνοια.

Σκεφτείτε αλώστε πως ακόμα και οι καλύτεροι θεσμοί, αμέσως μετά την γέννηση και την εφαρμογή τους, σταδιακά φορτώνονται σκοπιμότητες και σταθερά διαφθείρονται από θεσμοκάπηλους. Οι σώφρονες ελέγχουν εγκαίρως κάθε επικίνδυνη θεσμική ρωγμή και διάβρωση, και γνωρίζουν ότι και οι καλύτεροι θεσμοί διολισθαίνουν σταθερά στην παρακμή! Τα πράγματα λοιπόν, μόνο πολύ χειρότερα μπορεί να είναι για θρησκευτικούς θεσμούς τέτοιους, που βαθιά στο παρελθόν φαίνεται πως γεννήθηκαν με τις χειρότερες κατασχετικές προφητικές σκοπιμότητες.

Ναι, συμφωνώ πως σε μια πρώτη επαφή με την αμφισβήτηση, όλα αυτά ακούγονται υπερβολές και φανταστικοί φόβοι! Θα θέλαμε πράγματι να είναι έτσι.

Πότε όμως στ’ αλήθεια ελέγξαμε για τελευταία φορά εξαντλητικά και ασυμβίβαστα τα συνολικά δεδομένα της θρησκευτικής μας ιστορίας; Πότε σκεφτήκαμε σθεναρά προς την κατεύθυνση αυτή; Τι είναι η θρησκεία, ακατάστρεπτο αγαθό; Ή μήπως το ιστορικότερο άντρο απάτης;

Οι απαντήσεις γίνονται εύκολα ορατές, αν δείτε την θρησκεία σαν παγκόσμιο διαχρονικό φαινόμενο. Κοιτάξτε γύρω σας εξεταστικά το απίστευτα πολύχρωμο θρησκευτικό τοπίο της γης. Σπάνια κάποιες από τις εκατοντάδες χιλιάδες λαοφιλείς θρησκείες, που ξεκίνησαν πράγματι με τις ευγενέστερες προθέσεις, θυμίζουν σήμερα κάτι απ’ το ευγενές καταστατικό της αρχικής σύστασής τους. Οι περισσότερες έχουν μεταβληθεί σε αναίσχυντες ιερατικές ελπιδεμπορικές εταιρίες.

Ποιος το περίμενε λοιπόν, στην ένδοξη αυτή γωνία της γης, να ξεκινήσουμε με ψυχωμένους μυθολογημένους ήρωες, που αδίστακτα τα έβαζαν και με θεούς ακόμα. Να περάσουμε στους ασυμβίβαστους εξερευνητές της αληθείας φιλόσοφους. Να υποστούμε όλους τους πόνους γέννας του μοναδικού ελληνικού πολιτισμού. Να γεννήσουμε τις περισσότερες παγκοσμίως αποδεκτές αλήθειες και θεσμούς των πλέον ευνομούμενων κοινωνιών και αντί να συμπληρώσουμε τον κύκλο των επιδόσεων μας, ανεβαίνοντας στο δοξασμένο βάθρο του φυσικού πολιτισμικού ηγέτη του κόσμου.

Αντί από καθέδρας να εποπτεύουμε διαχρονικά την εφαρμογή των ιδεών, προωθώντας τις ιαματικές αρετές στους λαούς όλου του κόσμου, εξασφαλίζοντας τον παγκόσμιο σταδιακό εξανθρωπισμό, ανανεώνοντας και φροντίζονται μάλιστα διαχρονικά τους θεσμούς και τις ιδέες που εμείς οι ίδιοι γεννήσαμε, αντίθετα εμείς αυτοκαταργηθήκαμε, κατεδαφίσαμε και κάψαμε μάλιστα ενθουσιωδώς, ότι ανεπανάληπτο έφτιαξαν οι πρόγονοί μας, και γίναμε αναχωρητές και άγιοι.

Αντί να γίνουμε τουλάχιστον οι χαρισματικοί φροντιστές του κόσμου, εμείς γίναμε άγιοι! «Οι άγιοι Έλληνες» !!!

Αν δεν ήταν τόσο τραγικό, θα έλεγα πως ακούγεται απίστευτα αστείο.

Αντί να θεωρολογούμε όμως με ατέλειωτους αυτοοικτιρμούς, ας πάρουμε καλύτερα μια ακόμα ξινόπικρη γεύση άγιας υποτέλειας.