ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟI ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΝΑΣΤΑΙΝΑΝ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΤΟΥΣ

Στην αρχαία Ελλάδα, όπως και σε πολλές θρησκείες του αρχαίου κόσμου, απαντώνται παραδόσεις σύμφωνα με τις οποίες θεοί γνώρισαν τον θάνατο και στη συνέχεια την ανάσταση.
 Ο Διόνυσος είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα θεού που πέθαινε και ανασταινόταν κάθε χρόνο


Ο Απρίλης είναι ο μήνας στη διάρκεια του οποίου έχουμε την πιο μεγάλη γιορτή των ορθοδόξων Χριστιανών, που είναι τα Πάθη και η Ανάσταση του "Κυρίου". Ιδιαίτερα για τους Ελληνες η γιορτή αυτή αποκτά πρόσθετη σημασία, αφού αρκετές φορές η Ανάσταση του "Θεανθρώπου" συσχετίστηκε με την ανάσταση της ίδιας της φυλής, ενώ συγχρόνως τους θύμιζε και πανάρχαια θρησκευτικά και λατρευτικά δρώμενα που η αρχή τους χάνεται στο βάθος των αιώνων, σε χρόνους πολύ πριν από τον ερχομό του καινοφανούς "Σωτήρα".

Σε πολλές θρησκείες του αρχαίου κόσμου και στην αρχαία Ελλάδα απαντώνται παραδόσεις σύμφωνα με τις οποίες θεοί γνώρισαν τον θάνατο και στη συνέχεια την ανάσταση, όπως π.χ. ο φοινικικός Άδωνις ή ο Ελληνικός Διόνυσος. Επειδή μάλιστα συχνά οι τεθνεώτες και αναστάντες αυτοί θεοί συμβαίνει να είναι θεοί της γονιμότητας, πολλοί έχουν υποστηρίξει ότι η ιδέα αυτή του θανάτου και της ανάστασης εκ νεκρών είναι παρμένη από την ετήσια εναλλαγή των εποχών, όπου το νέκρωμα της φύσης κατά τη διάρκεια του παγερού χειμώνα το διαδέχεται το ξαναζωντάνεμά της κατά τη διάρκεια της ζωοδότρας άνοιξης. Επομένως με τα πάθη αυτά των θεών συμβολίζονται οι λειτουργίες της ίδιας της φύσης και, όπως είναι γνωστό, η πίστη συχνά εκφράζεται με συμβολισμούς.

Γύρω από τον ετήσιο αυτό αγώνα ανάμεσα στην ακαρπία και την ευφορία της γης υφάνθηκε και ο ιστός αρκετών αρχαίων μυστηριακών τελετών, γι’ αυτό ακριβώς και η συνήθης εποχή διεξαγωγής τους ήταν το τέλος του καλοκαιριού ή η αρχή του φθινοπώρου, με τα πρώτα πρωτοβρόχια. Τα μυστήρια, που γνώρισαν ιδιαίτερη άνθηση κατά τους χρόνους της ύστερης αρχαιότητας, υπόσχονταν στους μυημένους σ’ αυτά μόνιμη σωτηρία και μια ευτυχισμένη μετά θάνατον ζωή. Ετσι, σε δημόσιες αλλά κυρίως σε απόκρυφες τελετουργίες, οι πιστοί σκηνοθετούσαν τις διάφορες φάσεις αυτού του αγώνα, αναπαριστώντας τις ποικίλες περιπέτειες του πάσχοντος θεού τους.

Ο θάνατος και η ανάσταση
Οπως παρατηρεί ο Πλάτων, καθώς ο άνθρωπος πλησιάζει προς τον θάνατο αρχίζει να σκέπτεται για πράγματα που πριν δεν τον απασχολούσαν καθόλου, ενώ συγχρόνως αρχίζει να δίνει πίστη και σε δοξασίες υπερφυσικές. Ετσι και στην αρχαιότητα, πολλοί πίστευαν ότι με τις μυήσεις αυτές θα βοηθηθούν να κερδίσουν την πολυπόθητη αθανασία και ακόμη θα αποκτήσουν τη δυνατότητα και μετά θάνατον «να διασκεδάζουν και να χορεύουν» σε καταπράσινους λειμώνες στον καθαρό αέρα.

Ορισμένοι θρησκειολόγοι έχουν υποστηρίξει ότι η κεντρική ιδέα όλων αυτών των μυστηριακών θρησκειών ήταν ο θάνατος και η ανάσταση και έχουν συνδέσει τους σχετικούς μυστηριακούς μύθους με τα πάθη κάποιου θεού. Ετσι έχουμε τον θάνατο του Διονύσου, του Αττεως, του Οσίριδος. Στα μυστήρια που σχετίζονται με τους θεούς αυτούς συναντούμε ακολουθίες πένθους που στη συνέχεια τις διαδέχονται τελετουργίες χαράς και αγαλλίασης. Το αβάστακτο πένθος της Ισιδος για τον φόνο του αγαπημένου της αδελφού και συντρόφου, του Οσίριδος, που τον είχε κατακρεουργήσει ο θεός της σκιάς Σετ (ή Σεθ), σταματά όταν βρίσκει και συναρμολογεί όλα τα διαμελισμένα κομμάτια του, δίνοντάς του ξανά τη ζωή. Το ίδιο συμβαίνει και με τους πιστούς της. Μιμούμενοι τη θεά τους, αναζητούν τον Οσιρι, κτυπώντας με αλαλαγμούς τα στήθη τους. Μόλις ξαναντικρίζουν τον θεό, τότε τον θρήνο τον διαδέχεται ανείπωτη χαρά. Ο Πλούταρχος προτρέπει τα βάσανα της Ισιδας, όπως αναπαριστάνονται στις σχετικές τελετές, να γίνονται μαθήματα ευσέβειας και παρηγοριάς για όλους τους θνητούς που τους βρίσκουν τέτοια κακά.

Ο Ιούλιος Φίρμικος Ματερνός, πολιτικός και συγγραφέας του 4ου αι. μ.Χ., που αλλαξοπίστησε και έγινε Χριστιανός, μας παραδίδει ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες σχετικές με παγανιστικές μυστηριακές τελετές. Ετσι ανάμεσα σε άλλα μας περιγράφει και μια σκηνή κατά την οποία μπροστά σε ένα ομοίωμα κάποιου θεού, που κείτονταν νεκρός πάνω σε ένα φορείο, εξελίσσονταν σκηνές οδυρμού και θρήνου.

Η «επίκλησις» του Διονύσου
[στη φωτό αριστερά, το θείον Βρέφος Διόνυσος με φωτοστέφανο]

Ο Διόνυσος, χωρίς αμφιβολία, ήταν κι αυτός ένας θεός της βλάστησης και σαν τέτοιος ήταν ένας πάσχων θεός, που πέθαινε και ανασταινόταν κάθε χρόνο. Ωστόσο τα επεισόδια που σχετίζονται με τον θάνατό του, ο οποίος προκαλούσε τον μαρασμό της φύσης, μπορούμε να πούμε ότι δεν αποτελούσαν σημαντικό μέρος της όλης διήγησης. Εκτός από αναφορές στον βίαιο θάνατό του και τον διαμελισμό του υπήρχαν και παραδόσεις που έκαναν λόγο και για μια ομαλή κατάβασή του στον Αδη, προκειμένου να φέρει στον πάνω κόσμο, στον κόσμο των ζωντανών, τη μάνα του τη Σεμέλη.

Η κάθοδός του αυτή έγινε από την Αλκυονία λίμνη στη Λέρνα της Αργολίδας, για την οποία υπήρχε παράδοση ότι ήταν απύθμενη. Ετσι κανένας στην αρχαιότητα, ούτε και ο ίδιος ο αυτοκράτορας Νέρων, δεν είχε μπορέσει να μετρήσει το βάθος της. Στους Δελφούς, μέσα στο άδυτο του ναού του Απόλλωνος, «παρά το χρηστήριον», έδειχναν τον τάφο του θεού. Ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς, που έζησε προς τα τέλη του 1ου αι. π.Χ., μιλά για θρήνους κατά τη διάρκεια «των διονυσιακών παθών». Αλλά για τις τελετουργίες τις σχετικές με τον θάνατό του, όπως άλλωστε και γι’ αυτές που σχετίζονται με την ανάστασή του, ξέρουμε λιγοστά πράγματα. Κύρια αιτία ήταν η ευσέβεια των αρχαίων συγγραφέων που δεν ήθελαν να κοινοποιήσουν τίποτε «περί ων ου θέμις τοις αμυήτοις ιστορείν».

Ενα χαρακτηριστικό στοιχείο των τελετουργιών που συνδέονται με την ανάσταση του θεού ήταν και το κάλεσμά του, η «επίκλησις», από τους πιστούς του, που τον καλούσαν, ακόμη και με μικρές σάλπιγγες, να ανέβει και να παρουσιαστεί σ’ αυτούς.

Στον κόσμο των Ιώνων η «επιφάνεια» του θεού γινόταν κατά τη διάρκεια των Ανθεστηρίων. Ενα σημαντικό δρώμενο της γιορτής αυτής, που είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι γιορταζόταν και αυτή κατά τη διάρκεια της άνοιξης, ήταν ο ερχομός του θεού πάνω σ’ ένα τροχοφόρο πλοίο.

Το ότι ο Διόνυσος ερχόταν με ένα πλεούμενο πιθανόν να οφειλόταν στο ότι ο θεός είχε κατεβεί στον Κάτω Κόσμο μέσα από μια λίμνη, την Αλκυονία. Αλλά και ο Αριστοφάνης στους «Βατράχους» του βάζει τον Διόνυσο να κατεβαίνει στον Κάτω Κόσμο από μια περιοχή της Αθήνας, που την έλεγαν Λίμναι, και της οποίας το όνομα σαφώς υποδηλώνει και πάλι κάποια λίμνη ή έστω ένα βαλτότοπο.

Με τη θριαμβευτική επανεμφάνιση του θεού οι πιστοί του ξεσπούσαν σε ουρανομήκεις φωνές και χαρούμενα τραγούδια και ξεφάντωναν με χορούς και πανηγύρια. Και εκτός από πάσχοντες θεούς στην αρχαία μυθολογία υπάρχουν και ήρωες που είχαν κατορθώσει να νικήσουν τον θάνατο, όπως ο Ηρακλής, ο Ορφέας, ο Καπανέας κ.ά.

Μετά από τα παραπάνω μπορούμε να υποθέσουμε ότι το δήθεν "μέγα θαύμα" της Ανάστασης του Χριστού, το σημαντικότερο όπως μας παρουσιάζετε ασφαλώς γεγονός της επίγειας ζωής του, κατά το οποίο έχουμε τη "νίκη της ζωής και την ήττα του θανάτου", έγινε πιο εύκολα κατανοητό από τους Ελληνες· και από τους υπόλοιπους ελληνίζοντες της όψιμης αρχαιότητας, που αποτελούσαν το πιο σημαντικό και συνάμα το πιο ζωντανό κομμάτι του τότε γνωστού και πολιτισμένου κόσμου. Γιατί ανάλογα συμβάντα διηγούνταν και για τους θεούς και ήρωες που είχαν στεριώσει και είχαν κυριαρχήσει στα μέρη τους πολύ πριν κάνει την "εμφάνισή" του ο Ναζωραίος.

Τα παράξενα φάρμακα της άγριας φύσης!

Μοιάζει με αποκύημα φαντασίας βγαλμένο από το… μάθημα μαγικών φίλτρων του Σέβερους Σνέιπ _ του μοχθηρού δασκάλου του Χάρι Πότερ στα μπεστ σέλερ βιβλία της Τζέιν Ρόουλινγκ: ζώα με μυστηριώδη «συστατικά», ικανά να θεραπεύουν τις αρρώστιες των ανθρώπων. Όμως δεν είναι. Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Daily Mail ερευνητικά εργαστήρια ανά τον πλανήτη διεξάγουν μελέτες για πλήθος ασθενειών, χρησιμοποιώντας έλαια, βλέννα και δηλητήρια ζώων.

* Έλαιο εμού (είδος στρουθακαμήλου του Αμαζονίου) . Το έλαιό τους δοκιμάζεται για την καταπολέμηση του πόνου στις αρθρώσεις, καθώς και για τους μώλωπες και τις εκδορές. Πρόσφατη μελέτη από το Πανεπιστήμιο της Βικτώριας, στη Μελβούρνη, έδειξε πως το έλαιο  είτε αλείφεται τοπικά είτε λαμβάνεται με τη μορφή συμπληρώματος από το στόμα  καταπραΰνει τον πόνο σε πάσχοντες από οστεοαρθρίτιδα στα χέρια.

* Κολλαγόνο βοοειδών. Δοκιμάζεται σε όσους πασχουν από ρευματοειδή αρθρίτιδα. Πρόσφατη μελέτη που έγινε στην Αργεντινή έδειξε ότι η λήψη συμπληρώματος κολλαγόνου βοοειδών μπορεί να συμβάλει στη μείωση των επιπέδων δύο ουσιών στο αίμα (του ρευματοειδούς παράγοντα και του παράγοντα νεκρώσεως των όγκων) που προκαλούν βλάβες στις αρθρώσεις. Ομως πολλοί ειδικοί, όπως ο ρευματολόγος δρ Αντριου Μπαμίλ από το Νοσοκομείο Queen Mary’s στο Λονδίνο, αμφιβάλλουν κατά πόσον το κολλαγόνο που λαμβάνεται από το στόμα μπορεί να φτάσει έως τις προσβεβλημένες αρθρώσεις, διότι διασπάται στο έντερο και μπορεί να μην απορροφηθεί καν από τον οργανισμό.

* Βλέννα σαλιγκαριών. Η βλέννα που αφήνουν τα σαλιγκάρια καθώς κινούνται δοκιμάζεται για την επούλωση των πληγών, τα κατάγματα των οστών και τον πόνο. Προσείλκυσε το ενδιαφέρον των επιστημόνων όταν χιλιανοί αγρότες παρατήρησαν πως την εποχή που μάζευαν σαλιγκάρια τα χέρια τους ήταν εξαιρετικά απαλά και οι μικρές πληγές έκλειναν ασυνήθιστα γρήγορα. Στην «Επιθεώρηση της Διεθνούς Εταιρείας Δερματολογικής Φαρμακολογίας» (ISSPJ) δημοσιεύθηκε μελέτη που έδειξε πως η βλέννα αυτή όντως έχει αναγεννητικές ιδιότητες, καθώς περιέχει ουσίες όπως η αλλαντοΐνη, το κολλαγόνο και η ελαστίνη που χρησιμοποιούν τα σαλιγκάρια για να επιδιορθώνουν το κέλυφός τους όταν υφίσταται βλάβες.

* Δηλητήριο μέλισσας. Δοκιμάζεται για την αντιμετώπιση των αλλεργιών και του καρκίνου. Το δηλητήριο της μέλισσας (αλλά και της σφήκας) χορηγείται στο πλαίσιο ανοσοθεραπείας, κατά την οποία ο ασθενής εκτίθεται (υπό ιατρική παρακολούθηση) σε μικροσκοπικές ποσότητες από το δηλητήριο, ώστε σταδιακά να απευαισθητοποιηθεί ο οργανισμός του και να πάψει να προκαλείται σοβαρή αλλεργική αντίδραση έπειτα από ένα τσίμπημα. Το δηλητήριο των εντόμων δοκιμάζεται επίσης για την αντιμετώπιση της αλλεργικής ρινίτιδας.

* Κέρατα ελαφιού. Οι κοντές, πυκνές τρίχες που τα επιστρώνουν και έχουν υφή βελούδου δοκιμάζονται για τη φλεγμονή των αρθρώσεων. Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Αλμπέρτας, στον Καναδά, ανακάλυψαν πως περιέχουν ουσίες (γλυκοζαμινογλυκάνες, ασβέστιο, ωμέγα-3 και ωμέγα-6 λιπαρά οξέα) που μπορεί να ελαττώσουν τη φλεγμονή και έτσι να καταπραΰνουν τον πόνο σε πάσχοντες από αρθρίτιδα. Το τρίχωμα αυτό αφαιρείται υπό αναισθησία, δίχως να σκοτωθούν τα ζώα.

* Δηλητήριο ταραντούλας. Δοκιμάζεται ως παυσίπονο στη μυϊκή δυστροφία και για τις καρδιακές αρρυθμίες. Βιοφυσικοί από το Πανεπιστήμιο του Μπάφαλο ανακάλυψαν ότι μία πρωτεΐνη στο δηλητήριο της ταραντούλας υπόσχεται πολλά ως αναλγητικό για τη μυϊκή δυστροφία _ μια ανίατη νόσο που προκαλεί αδυναμία και εκφύλιση των μυών. Η πρωτεΐνη λέγεται GsMTx4 και δρα σταματώντας τον νευρικό πόνο. Η ίδια πρωτεΐνη μπορεί να μετριάσει τη συχνότητα και τη διάρκεια του ινιδισμού των κόλπων _ μια συχνή μορφή καρδιακής αρρυθμίας που προκαλεί «φτερουγίσματα» της καρδιάς και μπορεί να οδηγήσει σε θρομβώσεις, εμφράγματα και εγκεφαλικά.

* Σάλιο μεταξοσκώληκα. Δοκιμάζεται για τη ρευματοειδή αρθρίτιδα, καθώς και για τον μετεγχειρητικό πόνο και τη διόγκωση. Το σάλιο περιέχει ένα ένζυμο (λέγεται σερραπεπτάση) με ισχυρές αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες. Επιστήμονες από το Πολιτειακό Νοσοκομείο του Ουλμ, στη Γερμανία, μελέτησαν τη δράση της σερραπεπτάσης στον μετεγχειρητικό πόνο και τη διόγκωση, διαπιστώνοντας πως οι ασθενείς που την έλαβαν παρουσίασαν μείωση κατά 50% στη διόγκωση τις τρεις πρώτες μέρες από τις εγχειρήσεις τους.

Η Monsato Φτιάχνει Ρομποτικές Μέλισσες για Επικονίαση

Η μυστηριώδης αρρώστια Colony collapse disorder που σκοτώνει τις μέλισσες μαζικά τα τελευταία χρόνια φαίνεται ότι επεκτάθηκε δραματικά τον τελευταίο χρόνο, λένε οι εμπορικοί μελισσοκόμοι, εξαλείφοντας τ0 40% έως 50% των μελισσών που επικονιάζουν τα λαχανικά και τα φρούτα της Αμερικής.
Μια πειστική εξήγηση έχει διαφύγει μέχρι στιγμής στους επιστήμονες που μελετούν την αρρώστια, μια και παρουσιάστηκε γύρω στο 2005. Αλλά οι μελισσοκόμοι και μερικοί ερευνητές λένε ότι υπάρχουν αποδείξεις ότι μια νέα ισχυρή σειρά εντομοκτόνων ως neonicotinoids, που είναι ενσωματωμένα στα ίδια τα φυτά, μπορεί να είναι σημαντικός παράγοντας.
Η βιομηχανία εντομοκτόνων το αμφισβητεί. Αλλά οι αντιπρόσωποι της είναι ανοιχτοί σε περαιτέρω μελέτες για να διευκρινιστεί το θέμα.
«Φαινόντουσαν τόσο υγιείς την περασμένη άνοιξη», λέει ο Bill Dahle, 50 ετών, που είναι ο ιδιοκτήτης της Big Sky Honey στο Fairview, στην Montana. «Ήμασταν τόσο περήφανοι για αυτές. Τότε κατά την πρώτη Σεπτεμβρίου, άρχισαν να πέφτουν και να πεθαίνουν σαν τρελές. Κάνουμε αυτή την δουλειά 30 χρόνια, και ποτέ δεν βιώσαμε τέτοια απώλεια πριν.»
Σαν ένδειξη του ενδιαφέροντος τους, η Environmental Protection Agency έστειλε τον υποδιευθυντή της για την χημική ασφάλεια και δύο κορυφαίους ειδικούς χημικούς στο San Joaquin Valley στην California, για συζητήσεις.
Στην κοιλάδα, όπου 1,6 εκατομμύριο κυψέλες μελισσών μόλις είχαν τελειώσει την επικονίαση σε μια ατέλειωτη έκταση από αμυγδαλιές. Οι εμπορικοί μελισσοκόμοι που μόλις πρόσφατα είχαν χάσει το ένα τρίτο από τις μέλισσες τους, λένε ότι τον περασμένο χρόνο έχασαν ακόμη περισσότερες. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά.

Ρομποτικές Μέλισσες θα κάνουν Επικονίαση σε Σοδειές της Monsanto: Οι επικονιαστές συμμετέχουν στην σεξουαλική αναπαραγωγή των φυτών. Όταν τρώτε ένα αμύγδαλο, ένα πεπόνι η πίνετε μια γουλιά καφέ, συμμετέχετε σε μια αρχαία σχέση μεταξύ επικονιαστών και λουλουδιών.
Αλλά από την δεκαετία του 90 η υγεία των μελισσών καταρρέει και οι περισσότερες αποδείξεις δείχνουν τα τοξικά εντομοκτόνα της Shell και της Bayer και η απώλεια της βιοποικιλότητας λόγω της επικρατήσεως των γενετικώς τροποποιημένων μονοκαλλιεργειών φτιαγμένων σε εργαστήρια από βιοτεχνικές εταιρείες όπως η Monsanto.
Αλλά μην στενοχωριέστε, οι ζώντες επικονιαστές – τα πουλιά και οι μέλισσες, όπως λένε – σε λίγο θα είναι άσχετα για της ανάγκες τροφής της ανθρωπότητας. Οι ρομποτικοί επιστήμονες του Harvard αναπτύσσουν μια λύση για την κρίση: σμήνη από ρομποτικές μέλισσες φτιαγμένες από τιτάνιο και πλαστικό θα μπορούν να επικονιάζουν τις τεράστιες δυστοπικές σοδειές των Γενετικώς Μεταλλαγμένων Σοδειών.
Το εργαστήριο Microrobotics του Harvard δουλεύει πάνω στο Micro Air Vehicles Project από το 2009. Δανειζόμενοι από την εμβιομηχανική και την κοινωνική οργάνωση των μελισσών, η ομάδα των ερευνητών δημιουργεί μικροσκοπικά ιπτάμενα ρομπότ που θα πετάνε από λουλούδι σε λουλούδι, χωρίς να επηρεάζονται από τις τοξίνες που ρέουν από τα πέταλα, για να μοιράζουν την γύρη.
Ακόμη πιστεύουν ότι σύντομα θα μπορούν οι ρομπο-μέλισσες να ζουν σε τεχνητές κυψέλες, συντονίζοντας τους αλγόριθμους και επικοινωνώντας μεταξύ τους για τις μεθόδους επικονιάσεως και εντοπισμού των συγκεκριμένων καλλιεργειών.
Βέβαια, οι δημοσιευμένες αναφορές από το εργαστήριο επίσης περιγράφουν στρατιωτικές χρήσεις – παρακολούθηση και χαρτογράφηση – αλλά ακόμη δεν έχουν εξοπλίσει τις κυβερνομέλισσες με κεντριά με νευροτοξίνες.
Οι Θάνατοι των Μελισσών και το Τέλος της Ζωής στον Πλανήτη: Γνωρίζεις πόση σημασία έχει αυτό; Η παράνοια των ανθρώπων δεν έχει όρια. Η Ελλάδα δεν απαγόρευσε τα νεονικοτινοειδή φυτοφαρμάκα που σκοτώνουν τις μέλισσες. Φυσικά δεν είναι μόνο αυτά. Είναι και η ηλεκτρονική κουβέρτα των κεραιών κινητής τηλεφωνίας, το WiFi, τα ραντάρ κλπ.
Επίσης η παράνοια και η άγνοια των μελισσοκόμων να σκοτώνουν τις βασίλισσες κάθε δύο χρόνια για να αυξάνουν την παραγωγή. Δεν γνωρίζουν ότι η βασίλισσα αποτελεί την αιθερική μνήμη του τόπου της. Το μελίσσι είναι η βασίλισσα. Τι να πω για την «τροφοδοσία» με σιρόπι ζάχαρης που είναι νεκρή τροφή. Οι θάνατοι των μελισσών καλπάζουν.
Τέσσερα χρόνια με τα τον θάνατο του τελευταίου μελισσιού η ζωή στην γη θα έχει εξαφανιστεί. Ο λόγος είναι απλός. Χωρίς επικονίαση θα εξαφανιστούν τα φυτά από την Γή, και οι καλλιέργειες και τα άγρια φυτά. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αναλύσω το γιατί.
Οι μέλισσες είναι αιθερικά όντα (όχι δεν είναι σαν τα άλλα έντομα) Χρειάζονται λοιπόν καθαρές ενέργειες. Είναι γνωστά τα προβλήματα της μελισσοκομία, ιδιαίτερα η πρόσφατη αρρώστια του Colony collapse disorder (CCD) με την μαζική εξαφάνιση των μελισσών.
Ο Οργονίτης agri-bee-MWO, λόγω του ότι οι μέλισσες είναι αιθερικά πλάσματα, τις βοηθά αφάνταστα. Χάρις στα πειράματα που εκτενέστατα έχουμε διεξάγει, βλέπουμε πως η δραστηριότητα τους αυξάνει κατακόρυφα καθώς και ο πληθυσμός τους. Εάν τις τοποθετείτε σε τέσσερις σειρές κάθε ένα Drink Charger MWO καλύπτει 20 κυψέλες. Το τοποθετείτε στο έδαφος ώστε να το εντοπίζετε εύκολα και φροντίζετε να μην κινδυνεύει να παρασυρθεί από δυνατή βροχή ασφαλίζοντας το με 4 Ξύλινα Πασαλάκια.
Μερικά από AGRI BEE απλωμένα ανάμεσα στις κυψέλες, αυξάνουν την απόδοση των μελισσών από 200% έως 400%. Επίσης έχει παρατηρηθεί, σε μελίσσια που χρησιμοποιήθηκαν, ότι δεν παρατηρούνται μαζικοί θάνατοι μελισσών. Το αντίθετο μάλιστα, ο πληθυσμός αυξάνει εκθετικά. Μπορείτε αν απολαυστε τα πλούσια δώρα στον άνθρωπο των μελισσών χωρίς να καταστρέφετε την φύση τους -οι κυβερνώντες το κάνουν μια χαρά δεν χρειάζονται βοήθεια- και προστατεύοντας τις ταυτόχρονα φροντίζεις την ζωή στον πλανήτη.

Νοθεύουν τα τρόφιμα για να πειράξουν το DNA μας

 

Η νόθευση των βασικών καλλιεργειών του πλανήτη, Γενετικά Μεταλλαγμένη Οργανισμοί (ΓΜΟ) φημολογείται πως γίνεται και εκ προθέσεως...
Ασπαρτάμη (Sugar Free), τα ΓΜΟ, τα υδραργύρου μολυσμένα, τα φυτοφάρμακα, το υψηλής φρουκτόζης σιρόπι καλαμποκιού, το κλωνοποιημένο κρέας, το rBGH και όλα μπήκαν στην διατροφή μας και στο περιβάλλον – είτε το θέλουμε είτε όχι.
Είναι έτσι όμως; Εμείς δεν υιοθετούμε απολύτως τίποτα.

Ιστορία και ονομασίες των Ελληνικών φύλων

Πελασγοί: Το κοινό όνομα όλων τών προϊστορικών καί προκατακλυσμιαίων Ελληνικών φύλων. Σύγχρονοι ιστορικοί, αρχαιολόγοι και γλωσσολόγοι έχουν προσπαθήσει να συνδέσουν τους "Πελασγούς", έναν όρο με μάλλον ασαφές περιεχόμενο, με διάφορους υλικούς πολιτισμούς, γλωσσολογικές ομάδες κ.λ.π. αλλά πρόκειται περί άλυτου "προβλήματος". Οι συνεχείς επεξεργασίες των Ελληνικών παραδόσεων και μύθων καθιστούν δύσκολο το διαχωρισμό σαφών "αναμνήσεων ιστορικών γεγονότων" και μυθοπλασίας όσον αφορά τις πληροφορίες που δίνουν οι αρχαίοι συγγραφείς για τους Πελασγούς. Περιοχές όπως η Θεσσαλία και η Αττική θεωρούνταν παραδοσιακά ως περιοχές στις οποίες κατοικούσαν Πελασγοί. Γενάρχης των Πελασγών αναφέρεται ο Πελασγός. Με τ' όνομά του συνδέθηκαν πολυάριθμοι θρύλοι και παραδόσεις.
Αχαιοί: Ελληνικό φύλο πού ήλθε από την Ήπειρο. Το όνομα προέρχεται απ' τον Αχαιό γιό τού Ξούθου, εγγονό τού Έλληνα και δισέγγονο του Δευκαλίωνος. Στην εκστρατεία κατά της Τροίας περί το 1200 π.Χ κατά την συμβατική ιστορία έλαβαν μέρος 44 ηγεμόνες, από την Ήπειρο και Θεσσαλία μέχρι την Κρήτη, αυτόνομοι μεν αλλά στα μάτια των ξένων φάνταζαν ως έν έθνος, όπως άλλωστε ήταν αφού ίσχυε το όμαιμον, το ομόγλωσσον το ομόθρησκον καί κυρίως η κοινή συνείδησις. Τούς απέδιδαν δε διάφορα ονόματα, όπως Αργείοι, Δαναοί, Αχαιοί με κυρίαρχο το Αχαιοί.
Ίωνες: Ελληνικό φύλο πού ήλθε κι αυτό από την Ήπειρο και τα παράκτια νησιά τού Ιονίου. Το όνομα έλκει την καταγωγή του από τον Ίωνα, αδελφό τού Αχαιού, γιό τού Ξούθου, εγγονό τού Έλληνα και δισέγγονο τού Δευκαλίωνος. Εγκαταστάθηκαν περί το 1900 π.Χ. κατά την συμβατική πάντα ιστορία στην Αττική. Ήλθαν σε επαφή με τούς ανατολικούς λαούς και γι αυτό τον λόγο οι τελευταίοι αποκαλούσαν όλους τούς Έλληνες Ίωνες (Γιουνάν ), πράγμα πού εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα και μάλιστα και η ίδια η Ελλάδα αποκαλείται Γιουνανιστάν. Οι Ίωνες κατά την εποχή του Χαλκού ήταν εξαπλωμένοι μεταξύ της Εύβοιας, της Αττικής και της βορειοανατολικής Πελοποννήσου.
Το 1100 π.Χ. περίπου κατά την αρχή της γεωμετρικής περιόδου, που σηματοδοτήθηκε από την κάθοδο των Δωριέων, οι ανακατατάξεις στο εσωτερικό της Ελληνικής χερσονήσου τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν μεγάλο μέρος της περιοχής στην οποία ζούσαν. Οι μετακινήσεις αυτές των αρχαίων ελληνικών φύλων ονομάζονται Α' Ελληνικός αποικισμός.
Οι Ίωνες λοιπόν μετακινήθηκαν προς τα ανατολικά δημιουργώντας αποικίες στα νησιά του Αιγαίου (Χίος, Σάμος κ.α.) καθώς και στην κεντρική Μικρά Ασία, στην περιοχή γνωστή ως Ιωνία. Το μεγαλύτερο μέρος των νησιών του Αιγαίου, με εξαίρεση τη Λέσβο, την Τένεδο και τη Ρόδο αποικήθηκε από τους Ίωνες, ενώ οι σημαντικότερες αποικίες στην Ιωνία ήταν η Μίλητος και η Έφεσος.
Η δημιουργία αποικιών στη Μικρά Ασία ήταν μια προοπτική που χρόνια απασχολούσε τα αρχαία ελληνικά φύλα και κυρίως τους Αχαιούς, δεδομένου ότι ήταν πολύ πιο εύπορα από την ορεινή και σχετικά άγονη ελληνική χερσόνησο. Οι Ίωνες μιλούσαν την ιωνική διάλεκτο. Η διάλεκτος αυτή αποτελεί τη γλώσσα της επικής ποίησης, καθώς το ομηρικό ιδίωμα έχει ως βάση του την ιωνική εμπλουτισμένη με στοιχεία από την αιολική και την αρκαδοκυπριακή. Οι λυρικοί ποιητές όπως ο Τυρταίος, ο Αρχίλοχος και άλλοι, χρησιμοποιούσαν την ιωνική διάλεκτο για τις ελεγείες τους.
Επίσης ιστορικοί όπως ο Ηρόδοτος έγραφαν στην ιωνική. Χαρακτηριστικά τα α και ε μακρά γράφονται η και η εξάλειψη του συμφώνου F (δίγαμμα). Επίσης ο σχηματισμός των απαρεμφάτων σε -ναι είναι ιωνικό στοιχείο.Κατά τον 6ο αιώνα π.Χ. η Μίλητος και η Έφεσος έγιναν κέντρα όσον αφορά τη σκέψη πάνω στο φυσικό κόσμο.
Με βάση αυτή τη σκέψη δημιουργούνταν υποθέσεις που εξηγούσαν τα φυσικά φαινόμενα χωρίς να αποδίδεται το αίτιό τους στο θείο, όπως γινόταν μέχρι τότε. Οι υποθέσεις αυτές διαχέονταν από την έρευνα και από προσωπικές εμπειρίες. Οι εκπρόσωποι αυτού του κινήματος λέγονταν «Φυσικοί» ή «Φυσιολόγοι». Κύριος εκπρόσωπος ήταν ο Θαλής ο Μιλήσιος, ο οποίος ήταν κι ένας από τους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδας. Και ο λεγόμενος "σκοτεινός" φιλόσοφος Ηράκλειτος από την Έφεσο.
Δωριείς: Οι Δωριείς ήταν ελληνικό φύλο, ένα από τα τέσσερα της αρχαιότητας, το οποίο καταγόταν σύμφωνα με τις γραπτές παραδόσεις από την οροσειρά της Πίνδου. Κατά την παλαιά παραδοσιακή θεωρία και κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, οι Δωριείς κατέβηκαν στη νότια Ελλάδα περίπου τον 12ο π.Χ. αιώνα και κατέλυσαν τον Μυκηναϊκό πολιτισμό, καθώς διέθεταν όπλα από σίδηρο, που ήταν ανώτερα από τα χάλκινα των Μυκηναίων. Νεώτερες όμως μελέτες συνδυάζουν την έλλειψη αρχαιολογικών ευρημάτων που να συνηγορούν σε μια τέτοια βίαιη εισβολή και γλωσσολογικών στοιχείων από την αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Β, και αμφισβητούν έντονα την εκδοχή αυτή.
Η μετακίνησή τους αυτή, που είναι γνωστή ως "Κάθοδος των Δωριέων", παραμένει μέχρι σήμερα ένα από τα σκοτεινότερα σημεία της ελληνικής ιστορίας. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, όταν βασίλευε ο Δευκαλίων, οι Δωριείς κατοικούσαν στην Φθιώτιδα. Από εκεί, ενώ βασιλιάς τους ήταν ο Δώρος, από τον οποίο πήραν και το όνομά τους, πήγαν στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου, στην περιοχή που ονομαζόταν Ιστιαιώτις. Οι Κάδμειοι τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν την περιοχή αυτή και να εγκατασταθούν στην Πίνδο, σε μια περιοχή που εκτείνεται από την περιφέρεια Καστοριάς, Γρεβενών έως και την επαρχία Μετσόβου, όπου ονομάστηκαν Μακεδνοί.
Από εκεί ξεκίνησε η λεγόμενη "Κάθοδος των Δωριέων" στα τέλη του 12ου αιώνα π.Χ., μέσω του περάσματος της Δεσκάτης, που αποτέλεσε ιστορικό γεγονός μεγάλης σπουδαιότητας, και είχε το χαρακτήρα εγκατάστασης ενός λαού σε πιο εύφορα και προσοδοφόρα εδάφη. Αυτή η εσωτερική μετανάστευση των Δωριέων αποτέλεσε τμήμα της γενικότερης προσπάθειας των δυτικών φυλετικών ομάδων να κατακτήσουν νέες περιοχές. Οι ακριβείς συνθήκες της μετακίνησής τους προς νότον παραμένουν άγνωστες. Οι Δωριείς αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τους τόπους εγκατάστασής τους, καθώς είτε δέχτηκαν την πίεση άλλων φυλετικών ομάδων, είτε οι διαθέσιμοι φυσικοί πόροι δεν επαρκούσαν.
Ενώ παλαιότερα εικάζοταν ότι η εξάπλωση των Δωριέων ήταν το κυριότερο αίτιο κατάρρευσης του μυκηναϊκού κόσμου, οι ιστορικοί σήμερα τείνουν στην αντίθετη εκδοχή, ότι η κατάρρευση του μυκηναϊκού κόσμου των Αχαιών αποτέλεσε το κυριότερο αίτιο της γρήγορης εξάπλωσης του δωρικού στοιχείου. Συγκεκριμένα, υποστηρίζεται η άποψη ότι ότι οι Δωριείς ήταν ένα ελληνικό ποιμενικό και πρωτόγονο σχετικά φύλο που κατοικούσε στις ορεινές περιοχές της Ελλάδας, και το οποίο μετά τη διάλυση του μυκηναϊκού κόσμου κατέλαβε πεδινές περιοχές.
Πέρα από τις μαρτυρίες των ιστορικών, υπάρχει και το αντίστοιχο μυθολογικό πλαίσιο. Οι Δωριείς κατάγονταν από τον Δώρο, γιο του Έλληνα, ο οποίος είχε υπό την εξουσία του την ηπειρωτική Ελλάδα. Σε αυτούς κατέφυγαν οι απόγονοι του Ηρακλή, μετά το θάνατο του Ύλλου και τον διωγμό τους από την Πελοπόννησο. Ακόμη, αναφέρεται ότι, όταν οι Ηρακλείδες έφθασαν στον Αιγιμιό, βασιλιά των Δωριέων, ο Ύλλος ζούσε.
Ο Αιγιμιός υιοθέτησε τον Ύλλο και μαζί με τους δυο γιους του, Πάμφυλο και Δυμάνα, τον έκανε συγκληρονόμο στο ένα τρίτο του βασιλείου του. Διωγμένοι από τα γειτονικά φύλα οι Δωριείς κατέφυγαν, μετά από πολλές μετακινήσεις, στη Δωρίδα και από εκεί στην Πελοπόννησο. Τη χώρα τη μοίρασαν οι δισέγγονοι του Ύλλου, Τήμενος, Κρεσφόντης και Αριστόδημος, μαζί με τους Πάμφυλο και Δυμάνα. Την κατάκτηση της Πελοποννήσου και την κυριαρχία τους στους αχαϊκούς πληθυσμούς, οι Δωριείς την ερμήνευσαν με το μύθο της "επανόδου των Ηρακλειδών", δηλαδή την επιστροφή των απογόνων του Ηρακλή στην αρχαία τους κοιτίδα.
Αιολείς: Ήλθαν από τήν Θεσσαλία περί τό 1900 π.Χ. εγκαταστάθηκαν στήν Πελοπόννησο καί συγχωνεύτηκαν μέ τούς Αχαιούς. Τό όνομα ανατρέχει φυσικά στόν Αίολο τόν γιό τού Έλληνα καί εγγονό τού Δευκαλίωνος. Γιός τού Αιόλου ήταν ο Αθάμας, ο οποίος μέ τήν Νεφέλη έκανε τόν Φρίξο καί τήν Έλλη, εξ ής καί ο Ελλήσποντος καλείται.
Γραικοί: Από τόν Γραικό πού όπως καί ο Έλλην γενεαλογείται απ' τόν Δευκαλίωνα ή κατ' άλλους θεωρείται αδελφός τού Λατίνου. Τό όνομα ετυμολογείται από τό γηραιός καί γραία κι αυτό από τήν Γαία καί επομένως αντιλαμβάνεται κανείς τό παμπάλαιον αφ' ενός τού ονόματος αφ' ετέρου δέ τό γηγενές αυτού. Επεκράτησε κατά τούς μέσους χρόνους (ανασυρθέν φυσικά από τό βαθύτατο παρελθόν) ως εθνική ονομασία τών Ελλήνων ιδίως στήν ύπαιθρο, διότι τό Έλληνες σήμαινε πλέον ειδωλολάτρες. Διά τών Λατίνων πού τό παρέλαβαν από τήν γειτονική Ήπειρο διαδόθηκε στήν Δύση (παρεφθάρη φυσικά όπως άλλωστε καί η Ελληνική γλωσσα πού κατακρεουργημένη κατέληξε στίς διαφόρους διαλέκτους), καί έχουμε τό γνωστό Graeci καί τά σημερινά ακατανόητα Greece, Grece, καί τά λοιπά παρόμοια.
Μετά μάλιστα τήν δημιουργία νέας αυτοκρατορίας απ' τούς Δυτικούς μέ φορέα τού αξιώματος τόν Κάρολο τό 800 μ.Χ., πού ήταν τό αποκορύφωμα τής διάστασης μεταξύ τής παπικής εξουσίας καί τής πολιτικής εξουσίας τής Κωνσταντινουπόλεως, έγινε κατασυκοφάντησις τών Ελλήνων, ώστε τό όνομα Γραικός νά σημαίνει αίρεση καί κατά τούς χρόνους τής Φραγκοκρατίας μάλλιστα ενισχύθηκε εντονότατα ο μισελληνισμός. Γνωστή είναι η φράση τού " πρωθυπουργού" τού Κ. Παλαιολόγου Λουκά Νοταρά " κρειττότερον ιδείν εν μέσει Πόλει φακιόλιον Τούρκου ή ρωμαϊκήν καλύπτραν". Νά σημειώσουμε μέ τήν ευκαιρία ότι ο Κάρολος ζήτησε σέ γάμο τήν 1η γυναίκα αυτοκράτειρα τήν Ειρήνη τήν Αθηναία. Μετά τήν πτώση τής Πόλης, εκτός από τό ρεύμα λογίων πού συνέρευσε στην Δύση και προκάλεσε την αναγέννηση, υπήρξαν και πολλοί δυστυχείς πρόσφυγες, πολλοί από τούς οποίους παρανομούσαν για να καταφέρουν να επιβιώσουν και αυτό συνέτεινε ώστε το "Γραικός" να σημαίνει και "απατεών".
Δαναοί: Ελληνικό φύλο, πού προερχόμενο από τήν Ήπειρο, εγκαταστάθηκε κυρίως στην Πελοπόννησο περί το 2000 π.Χ. Timeo Danaos et dona ferentes (= φοβούμαι τούς Δαναούς καί δώρα φέροντας). Η φράση αυτή ανήκει στον γαλάτη Βιργίλιο και ασφαλώς εκφράζει τόν φθόνο κατά τών Ελλήνων αλλά καί τήν προσπάθεια υποτίμησης τού Ελληνικού Πνεύματος πού ήταν κυρίαρχο ακόμα καί κατά τήν Ρωμαϊκή στρατιωτική κυριαρχία. Άλλωστε κατά τόν Οράτιο "η Ελλάς ηττηθείσα τόν τραχύν νικητήν ενίκησε καί τάς τέχνας εισήγαγε εις τό αγροίκον Λάτιον".
Σελλοί: Κατά τόν Αριστοτέλη πανάρχαιοι κάτοικοι τής κεντρικής Ηπείρου πού καλούνταν τότε μέν Γραικοί, τώρα δέ Έλληνες. Απ' τό όνομα αυτό κατά μία εκδοχή καί τό Έλληνες.Έλληνες: Το ελληνικό φύλο τού Αχιλλέα πού κατοικούσε τήν Φθία. Εκαλούντο καί Μυρμιδόνες. Ήλθε από τήν Ήπειρο καί επεκτάθηκε σέ ευρύτερη περιοχή. Τό όνομα προέρχεται από τον Έλληνα, γιό τού Δευκαλίωνος πού γεννήθηκε μέ "σπέρμα Διός". Τόν 8ο π.Χ. αιώνα όλα τά Ελληνικά φύλα πήραν αυτό τό όνομα. Στά πρώτα χρόνια τής επικράτησης τού Χριστιαννισμού τό όνομα Έλλην κατέληξε νά σημαίνει ειδωλολάτρης. Απ' τόν 9ο αιώνα όμως μέ τόν Φώτιο καθηγητή καί μετέπειτα πατριάρχη, πού τό σπίτι του είχε μετατραπεί σέ κέντρο φιλολογικών συναναστροφών, πού επανιδρύθηκε τό Πανεπιστήμιο Κωνσταντινουπόλεως καί συνεστήθη πλήθος άλλων ιδιωτικών ανωτάτων σχολών έχουμε επανεμφάνιση τού ονόματος "Έλλην".
Τόν 11ο αιώνα έχομε νέα ενίσχυση τού ονόματος με τον Μιχαήλ Ψελλό καί τήν Άννα Κομνηνή. Ο Θεόδωρος Β' Λάσκαρις αυτοκράτωρ Νίκαιας έλεγε: " Πάσαν τοίνυν φιλοσοφίαν καί γνώσις Ελλήνων εύρεμα...Σύ δέ ώ Ιταλέ τίνος ένεκεν εγκαυχά;"Ο Γεώργιος Γεμιστός τόνιζε στον Μανουήλ Παλαιολόγο, ότι οι άνθρωποι, τών οποίων ηγείται είναι "Έλληνες" τό γένος ως ή τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί.

Πελασγοί - Οι παλαιότεροι κάτοικοι της Αρχαίας Ελλάδας

Το όνομα Πελασγοί χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά από τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, οι οποίοι αναφέρονταν στους πληθυσμούς αυτούς που θεωρούσαν προγόνους των Ελλήνων ή "προελληνικούς". Κάποιοι, κυρίως μεταγενέστεροι, το χρησιμοποιούν όμως και για να περιγράψουν αμιγώς ελληνικούς πληθυσμούς.
Σύγχρονοι ιστορικοί, αρχαιολόγοι και γλωσσολόγοι έχουν προσπαθήσει να συνδέσουν τους "Πελασγούς", έναν όρο με μάλλον ασαφές περιεχόμενο, με διάφορους υλικούς πολιτισμούς, γλωσσολογικές ομάδες κ.λ.π. αλλά πρόκειται περί άλυτου "προβλήματος". Οι συνεχείς επεξεργασίες των Ελληνικών παραδόσεων και μύθων καθιστούν δύσκολο το διαχωρισμό σαφών "αναμνήσεων ιστορικών γεγονότων" και μυθοπλασίας όσον αφορά τις πληροφορίες που δίνουν οι αρχαίοι συγγραφείς για τους Πελασγούς
Οι παλαιότεροι κάτοικοι της Ελλάδας ονομάστηκαν Πελασγοί, όπως κι όλες οι φυλές που κατοίκησαν στην Ελλάδα τα προϊστορικά χρόνια. Ο Στράβων αναφέρει ότι η φυλή των Πελασγών κατοικούσε στη θεσσαλική περιοχή που λεγόταν Πελασγικό Άργος κι αργότερα ονομάστηκε Πελασγιώτιδα.
Γενάρχης των Πελασγών αναφέρεται ο Πελασγός. Με το όνομά του συνδέθηκαν πολυάριθμοι θρύλοι και παραδόσεις.
Σύμφωνα με μια απ’ αυτές, ο Πελασγός ήταν ο πρώτος άνθρωπος που αναδύθηκε απ’ τη γη κι έγινε έτσι γενάρχης των ανθρώπων. Στην Αρκαδία, όπου υπήρχε αυτή η παράδοση, πίστευαν ότι υιος του Πελασγού από τη νύμφη Κυλλήνη, ήταν ο Λυκάων, ο μυθικός βασιλέας της Αρκαδίας. Αυτή ονομάστηκε στην αρχή Πελασγία, από το όνομα του γενάρχη της.
Ο Πελασγός αναφερόταν και ως ιδρυτής του Άργους της Πελοποννήσου, γιος του Αγήνορα και πατέρας της Λάρισας.
Σύμφωνα με άλλη πηγή ήταν υιός του Ποσειδώνα και της νύμφης Λάρισας, αδελφός του Αχαιού και του Φθίου.
Άλλες παραδόσεις αναφέρουν ότι ήταν ο μυθικός γενάρχης των Πελασγών της Θεσσαλίας ή ότι ήταν γιος του Αιρέστορα κι εγγονός του Έκβασου, οικιστή της Παρρασίας, στην Αρκαδία.

Ήρθε η άνοιξη. Την είδα με τα μάτια μου.

Ήρθε η άνοιξη. Την είδα με τα μάτια μου. Αν δεν με πιστεύετε δείτε την κι εσείς.




Η ΑΝΟΙΞΗ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ