16 από τα ωραιότερα σπήλαια στον κόσμο

Δείτε 16 εκπληκτικά σπήλαια που δεν αποτελούν αποκύημα φαντασίας ή σκηνικό από ταινία επιστημονικής φαντασίας. 

Αντίθετα, μπορείτε να τα βρείτε σε μερικές από τις πιο γνωστές περιοχές του πλανήτη μας, στην Ασία, τη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη.

Αν και μερικά μόνο από αυτά είναι ανοικτά για το κοινό, όπως το Phraya Nakhon στην Ταϊλάνδη, τα περισσότερα αποτελούν προορισμό εξερευνητών και φωτογράφων. Χάρη σε αυτούς έχουμε την ευκαιρία να μπούμε και εμείς για λίγο στο εσωτερικό τους…

1. Son Doong Cave , Βιετνάμ

Το Son Doong Cave στο Βιετνάμ, είναι το μεγαλύτερο γνωστό μέχρι σήμερα σπήλαιο στον κόσμο. Με περίπου 9 χιλιόμετρα μήκος, 200 μέτρα πλάτος και 150 μέτρα ύψος είναι αρκετά μεγάλο ώστε να χωράει ολόκληρη ζούγκλα, πελώριους σταλαγμίτες και τροπικές παραλίες με λευκή άμμο. Διαθέτει το δικό του μικροκλίμα, καθώς και είδη ζώων που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στον κόσμο.

2. Σπηλιά από πάγο κοντά στο ηφαίστειο Mutnovsky, Ρωσία

Σπηλιές πάγου όπως αυτή σχηματίζονται αρκετές στους παγετώνες γύρω από το ηφαίστειο Mutnovsky στη Ρωσία. Οι περισσότερες από αυτές δημιουργούνται από ανοίγματα που απελευθερώνουν ηφαιστειακή θερμότητα και αέρια που ονομάζονται ατμίδες.

3. Ορυχείο Naica, Μεξικό

Στις σπηλιές Naica στο Μεξικό υπάρχουν μερικοί από τους μεγαλύτερους κρυστάλλους που έχετε δει ποτέ. Η σπηλιά στην οποία βρίσκονται ονομάζεται Crystal Cave και είναι κλειστή για το κοινό λόγω του βάθους, της θερμότητας αλλά και των επικίνδυνων συνθηκών που υπάρχουν στο εσωτερικό της. Ωστόσο, οι άφθονες φωτογραφίες που υπάρχουν στο διαδίκτυο είναι αρκετές για να χαρακτηριστεί ως ένα από τα εντυπωσιακότερα σπήλαια στον κόσμο!

4. Vatnajokull Glacier Cave, Ισλανδία

Αυτό το σπήλαιο βρίσκεται στην Ισλανδία, στον παγετώνα Vatnajokull, τον μεγαλύτερο παγετώνα της Ευρώπης. Σπήλαια όπως αυτό είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα για τους επισκέπτες λόγω του λιωσίματος των πάγων.

5. Σπήλαια Μπατού, Μαλαισία

Τα σπήλαια Μπατού στη Μαλαισία έχουν χρησιμοποιηθεί από Άγγλους, Κινέζους εποίκους, καθώς και από τους αυτόχθονες Τεμουάν. Για χρόνια άνθρωποι εκμεταλλεύονταν το γκουανό των νυχτερίδων (κοπριά από μείγμα αποσυντεθειμένων περιττωμάτων και πτωμάτων νυχτερίδων) για γεωργικούς σκοπούς. Σήμερα το σπήλαιο είναι γεμάτο με αγάλματα και είναι ανοιχτό για τους επισκέπτες.

6. Σπήλαιο πάγου Mendenhall, Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής

Το σπήλαιο πάγου είναι μέρος του παγετώνα Mendenhall και βρίσκεται κοντά στο Τζούνο, στην Αλάσκα. Λόγω των συνεχώς μεταβαλλόμενων συνθηκών, δεν είναι σίγουρο ότι αυτή η σπηλιά θα εξακολουθεί να υπάρχει για πολύ καιρό ακόμη.

7. Σπήλαιο Algarve, Πορτογαλία

Η περιοχή του Algarve στην Πορτογαλία, όπου βρίσκεται αυτό το σπήλαιο είναι επιρρεπής σε παλίρροιες με αποτέλεσμα η πρόσβαση να είναι εφικτή μόνο από το νερό.

8 . Glowworms Cave , Νέα Ζηλανδία

Το σπήλαιο Waitomo Glowworm βρίσκεται στο Βόρειο Νησί της Νέας Ζηλανδίας και είναι γνωστό για τα παράξενα σκουλήκια που ζουν στο εσωτερικό του. Τα μοναδικά αυτά πλάσματα ονομάζονται Arachnocampa Luminosa, εκπέμπουν φως όπως οι πυγολαμπίδες και έχουν το μέγεθος ενός κουνουπιού. Ζουν μόνο στις σπηλιές της Νέας Ζηλανδίας και χρησιμοποιούν το φως για να προσελκύσουν το θήραμα τους. Όσο περισσότερο πεινασμένα είναι, τόσο περισσότερο φως εκπέμπει το σώμα τους

9 . Tham Lod Cave , Ταϊλάνδη

Ένας ολόκληρος ποταμός, ο Nam Lang, διασχίζει το σπήλαιο Tham Lod στη βόρεια Ταϊλάνδη. Το σπήλαιο είναι γεμάτο με υπέροχους σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Στο εσωτερικό του κατοικούν εκατοντάδες πετροχελίδονα.

10. Σπήλαιο Kyaut Sae, Μιανμάρ

Πολύ λίγες πληροφορίες υπάρχουν για αυτό το σπήλαιο στο Kyaut Se. Φωτογραφίες από το εσωτερικό του επιβεβαιώνουν ότι φιλοξενεί έναν βουδιστικό ναό.

11. Σπηλιές Marble, Παταγονία

Πρόκειται για πανέμορφη σπηλιά εξ ολοκλήρου από μάρμαρο. Τα πολυάριθμα τούνελ, το λευκό μάρμαρο, τα τιρκουάζ νερά και οι θεαματικές αντανακλάσεις δημιουργούν ένα εξωπραγματικό τοπίο.

12 . Antelope Canyon , Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής

Βρίσκεται στην γη των Ινδιάνων Ναβάχο και θυμίζει περισσότερο ψευδαίσθηση ή πίνακα ζωγραφικής παρά φυσικό τοπίο! Το φαράγγι σχηματίστηκε από μια διάβρωση των βράχων που έλαβε χώρα λόγω ξαφνικής πλημμύρας αλλά με την πάροδο του χρόνου οι άκρες λειάνθηκαν με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα από τα πιο όμορφα αξιοθέατα στον κόσμο. Κατά τη διάρκεια της εποχής των μουσώνων της ερήμου, επικίνδυνες πλημμύρες μπορούν να συμβούν χωρίς προειδοποίηση από βροχές που έχουν πέσει μίλια μακριά. Αυτές οι πλημμύρες έχουν κοστίσει την ζωή σε αρκετούς απρόσεκτους τουρίστες.

13. Phraya Nakhon Cave , Ταϊλάνδη

Κρυμμένο βαθιά μέσα στο Εθνικό Πάρκο Khao Sam Roi Yot της Ταϊλάνδης, περίπου 300 χιλιόμετρα νότια της Μπανγκόκ, βρίσκεται το σπήλαιο Phraya Nakon, ένα από τα πιο διάσημα σπήλαια της χώρας και σίγουρα ένα από τα πιο φωτογραφημένα. Αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει από τα άλλα σπήλαια είναι μια ξύλινη κατασκευή, το Kuha Karuhas, που βρίσκεται στο εσωτερικό του. Το κιόσκι κατασκευάστηκε από τον βασιλιά Chulalongkorn (Rama V) τη δεκαετία του 1890, θέλοντας να τιμήσει την εξωπραγματική ομορφιά του.

14. Σπήλαιο Έλλισον, ΗΠΑ

Το σπήλαιο Έλλισον που βρίσκεται στην Γεωργία των ΗΠΑ είναι ένα δημοφιλέστατο αξιοθέατο για τους σπηλαιολόγους αλλά και εκείνους που απολαμβάνουν να την αναρρίχηση στα απότομα τοιχώματα του.

15. Σπήλαιο Reed Flute, Κίνα

Το σπήλαιο Reed Flute στο Guangxi αποτελεί προορισμό τουριστών για τουλάχιστον 1200 χρόνια. Στο εσωτερικό του κρύβονται εκατοντάδες σταλαγμίτες και σταλακτίτες που εντυπωσιάζουν με τα σχήματα και τις μορφές τους. Πήρε το όνομά του από τα πολυάριθμα καλάμια που φυτρώνουν στην είσοδο του.

16. Λιμνοσπήλαιο Μελισσάνης

Η υπόγεια λίμνη της Μελισσάνης που ανακαλύφθηκε το 1951 από τον σπηλαιολόγο Γιάννη Πετρόχειλο, βρίσκεται στον Καραβόμυλο, λίγο έξω από τη Σάμη. Στο εσωτερικό της έχει καταρρεύσει ένα μεγάλο μέρος της οροφής, αποκαλύπτοντας ένα συναρπαστικό θέαμα. Στην αρχαιότητα, η λίμνη ήταν τόπος λατρείας του Πάνα και της νύμφης Μελισσάνθης. Ο μύθος λέει πως η Μελισσάνθη αυτοκτόνησε μέσα στη λίμνη από τη λύπη της, επειδή ο Πάνας δεν ανταποκρίθηκε στον έρωτά της. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή η βοσκοπούλα Μελισσάνθη έχασε ένα πρόβατο και καθώς προσπαθούσε να το βρει, σκόνταψε και έπεσε μέσα στη λίμνη.

Ο μύθος της Αλκυόνης και οι Αλκυονίδες ηλιόλουστες μέρες του Ιανουαρίου

 

Αλκυονίδες Μέρες (Halcyon Days): Οι Αρχαίοι Ελληνες είχαν παρατηρήσει τις λίγες μέρες καλοκαιρίας που παρουσιάζονται το χειμώνα
Ποιες είναι οι "Αλκυονίδες Μέρες";
Αλκυονίδες μέρες ονομάζονται οι μέρες εκείνες του Ιανουαρίου, οι οποίες έχουν καλό καιρό και ηλιοφάνεια. Πρόκειται για αρχαία ελληνική ονομασία, που προέρχεται απ' τον Αριστοτέλη.
Μετεωρολογικά εξηγείται με την εξίσωση των βαρομετρικών πιέσεων μεταξύ της Νοτίου και Βορείου Ευρώπης, ενώ μυθολογικά υπάρχουν πολύ όμορφες ιστορίες για το φαινόμενο αυτό
Δεν υπάρχουν κάθε χρόνο Αλκυονίδες μέρες, π.χ. το έτος 1947 δεν υπήρξαν καθόλου. Στην Ελλάδα το 2011, έκαναν την έναρξή τους τη δεύτερη εβδομάδα του Ιανουαρίου.
Το πουλί Αλκυόνα
Οι Αλκυονίδες μέρες έχουν πάρει την ονομασία τους από το ψαροπούλι Αλκυόνα, που κλωσά τα αυγά του εκείνες τις ημέρες.
Η Αλκυόνα, σύμφωνα με την παράδοση, είναι ένα πουλί που συμβολίζει τη γαλήνη, την προστασία και παύει τη θαλασσοταραχή. Αν και αποδημητικό πουλί, δε φεύγει, αλλά έρχεται το φθινόπωρο, ενώ φεύγει αρχές Μαρτίου. Γεννά τα αυγά του στις σχισμές των βράχων της θάλασσας.

Σύμφωνα με ένα μεσαιωνικό μύθο, το χρώμα της Αλκυόνας στην αρχή ήταν γκρίζο, όταν όμως έγινε ο βιβλικός κατακλυσμός πέταξε ψηλά και το στήθος της έγινε κόκκινο απ' τον ήλιο, ενώ η ράχη της μπλε απ' το χρώμα του ουρανού.
Για τη συζυγική πίστη των Αλκυόνων αναφέρεται ότι όταν ο σύζυγος της Αλκυόνας γεράσει και δεν μπορεί να πετάξει πια, τότε η θηλυκιά Αλκυόνα τον παίρνει στους ώμους της και τον μεταφέρει πάντοτε μαζί της, τον ταΐζει και τον περιποιείται ως το θάνατο.
Ο μύθος της Αλκυόνης
Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, η Αλκυόνη ήταν κόρη του Αιόλου, του θεού των ανέμων. Ζούσε στα ακρογιάλια της θάλασσας με τον άντρα της, τον Κήυκα, και αισθάνονταν τόσο πολύ αγαπημένοι και ευτυχισμένοι, ώστε παρομοίαζαν τους εαυτούς τους με το ζευγάρι των θεών, Δία και Ήρα.
Για την ασέβειά τους, όμως, αυτή, ο Δίας οργίστηκε τόσο πολύ που μεταμόρφωσε τον Κήυκα σε όρνιο. Η Αλκυόνη, χωρίς να γνωρίζει τι είχε συμβεί, έτρεχε παντού τρελαμένη για να βρει τον αγαπημένο της σύζυγο.
Οι θεοί του Ολύμπου τη λυπήθηκαν και τη μεταμόρφωσαν στο θαλασσοπούλι, την Αλκυόνα, που μοιάζει να ψάχνει στις θάλασσες για να βρει το χαμένο της σύζυγο.
Η δυστυχία, όμως, της Αλκυόνης δε σταμάτησε εδώ. Αντίθετα απ' τα άλλα πουλιά που γεννούσαν την άνοιξη, μες στην καλοκαιρία, η Αλκυόνα γεννούσε μες στη βαρυχειμωνιά, οπότε τα μανιασμένα κύματα της θάλασσας της άρπαζαν τα αυγά ή τα νεογέννητα πουλάκια, κάνοντάς την να κλαίει σπαραχτικά.
Για άλλη μια φορά, οι θεοί του Ολύμπου τη λυπήθηκαν και ο Δίας πρόσταξε για 15 μέρες μες στο Γενάρη να κοπάζουν οι άνεμοι και ο ήλιος να ζεσταίνει τη φύση, ώστε να μπορέσει η Αλκυόνα να κλωσήσει τα αυγά και τα πουλάκια να μπορέσουν να πετάξουν.
Οι Αλκυονίδες Μέρες ως μήνυμα αισιοδοξίας
Η φύση μας δείχνει ότι όλα είναι μια εναλλαγή καταστάσεων: καλών και κακών, κακοκαιρίας (χειμώνας) και καλοκαιρίας (καλοκαίρι), ζωής και θανάτου. Όλα αυτά μας δείχνουν ότι ζούμε σε ένα θαύμα που ονομάζουμε "ζωή".
Οι Αλκυονίδες Μέρες, αν τις δούμε συμβολικά, μεταφέρουν ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα, ότι ακόμα και στη "βαρυχειμωνιά" θα υπάρχουν περιστάσεις που θα μας δίνουν δύναμη και θάρρος, όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα, ώστε αισιόδοξοι πια να περιμένουμε την "καλοκαιρία" και τον ερχομό της "άνοιξης", κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Η Απληστία

Ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι και η απληστία. Η λέξη παράγεται από το στερητικό «α» και το «πληστός» που σημαίνει πλήρης – γεμάτος. Άπληστος, επομένως, είναι ο πλεονέκτης, ο ακόρεστος, ο ανεκπλήρωτος από την επιθυμία.

Διάλεξα να πω «από την επιθυμία» αντί «από τα μέσα της ζωής του», διότι πιστεύω ότι η αυτή αποτελεί την κινούσα δύναμη για την επίτευξη των αναγκών που δημιουργούν τα μέσα. «Επιθυμώ», σημαίνει «προάγω εκ του στήθους μου μια εσώτερη θερμή ανάγκη», μετά έρχεται η «βούληση» που παραπέμπει στο «θέλω και μπορώ». Επομένως, η επιθυμία έρχεται πρώτη και όχι η βούληση όπως υποστηρίζουν πολλοί φιλόσοφοι, καθόσον αυτή επιφέρει τις ανάγκες.

Η επιθυμία και η βούληση είναι δυο αρχέτυπα, «τάση» και «θέση» της ζωής, τα οποία οι πρόγονοί μας τα συμβόλιζαν με τις Δαναΐδες και το Σίσυφο. Οι πρώτες με το άπατο πιθάρι τους, ο δεύτερος με την αέναη μετακυλούσα πέτρα. Άρα, η απληστία μπορεί να ιδωθεί και ως «η διαρκής προσπάθεια της πραγμάτωσης του Σίσυφου του επιθυμητού των Δαναΐδων». Σίσυφος και Δαναΐδες, (είναι) ένα γονιδιακό ζεύγος δίζυγο, μια σχέση δυσδιάκριτη, ένα μαρτύριο της τιμωρίας των θεών προς το γένος των ανθρώπων.

Κατά τη μυθολογία, η έναρξη της απληστίας εμφανίζεται με τα παιδιά του βγαλμένου από τη θάλασσα Πρωτέα. Ο Πρωτέας, που θεωρείτο μονογενής και περιγράφεται με φύκια και ανάμεσα σε φώκιες, ανάλογα με τις επιθυμίες του γινόταν τα πάντα. Απέκτησε με κάποιες ασαφείς νύμφες και θεές, διάφορα παιδιά.

Δυο του γιοί, ο Πολύγονος και ο Τηλέγονος ήταν άπληστοι, καταλήγοντας τελικά ληστές, τους οποίους σκότωσε ο Ηρακλής. Και ο Πρωτέας το αποδέχτηκε αυτό, φθάνοντας στο σημείο να αποκαθάρει εκ του φόνου το φονιά τους. Ο μύθος αυτός δείχνει μέσα από μια βιολογική θα τη χαρακτηρίζαμε σκοπιά, την έναρξη και την αντιμετώπιση του πρώτου φαινόμενου της απληστίας. Αλλά και ο μύθος της Εύας με την αποδοχή του απαγορευμένου καρπού, στο ίδιο παραπέμπει από άλλο δρόμο.

«Τρεις δυνάμεις κινούν τον κόσμο», είπε κάποτε ο Αϊνστάιν. «Η ανοησία, ο φόβος και η απληστία». Θα εξετάσουμε την απληστία, αρχικά, μέσα από την ιστορία.

Ο Μωυσής, τον οποίο ο Θεός τιμώρησε να μη δει την εκπλήρωση της αποστολής του, φαίνεται ότι ένας λόγος ήταν η απληστία του, καθόσον ευθυνόταν για την υφαρπαγή εκ μέρους του λαού του αυτών που νέμονταν οι Φιλισταίοι. Ο Μίδας, έμεινε για την απληστία του στο χρυσό παρομοιώδης.

Αλλά και ο Κροίσος, που δεν άκουσε το Σόλωνα στην αρετή του μέσου δρόμου αλλά τους ιερείς του Απόλλωνα για να επιτεθεί στον Κύρο και ν’ αυγατίσει κι άλλο την περιουσία του, τιμωρήθηκε δεόντως. Άπληστοι καθώς είχαν γίνει από τα δώρα του και αυτοί, δίνοντάς του έναν εκ πρώτης όψεως θετικό χρησμό, επέδρασαν ως Νέμεση, παίρνοντάς τον στο λαιμό τους.

«Η γη παράγει αρκετά για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του ανθρώπου, όχι όμως την απληστία του», είπε κάποτε, πολύ σωστά, ο Γκάντι. Τι είναι λοιπόν αυτό, το συγγενές ή επίκτητο ιδίωμα, ιδιαίτερα εμφανές στο ανθρώπινο είδος, το οποίο αναδύεται όλο πιο έντονο με την έναρξη του πολιτισμού του; Ζιγκουράτ, πυραμίδες, αυτοκρατορίες, όλα παραπέμπουν σε κάποια μορφή απληστίας των πρωτεργατών τους.

Η φύση έχει μια αρχή, τη μοιρασιά – νομή του οίκου της που λέγεται οικονομία. Η οικονομία μοιράζει «νέμει» στον οίκο της τα απαραίτητα. Όταν αυτά, κατά την κρίση ενός όντος δεν αρκούν, αρχίζει η αναζήτηση για τη συσσώρευσή τους. Ο φόβος του θανάτου είναι το κινούν αίτιο αυτής της διαδικασίας. Και έως εδώ καλά μέχρι την υπερβολή, που συνοψίζεται στο ότι «εγώ τα θέλω όλα». Το φαινόμενο αυτό στον κοινωνικό ιστό είναι αναμφίβολα κατακριτέο. Δεν ζει κάποιος στερώντας τη ζωή των άλλων, αλλά διατηρώντας το υπέδαφος της ζωής πάνω στο οποίο διάγει τη ζωή του. Αυτό σημαίνει «επιβίωση», ζωή πάνω σε ζωή.

Η ανθρώπινη κοινωνία είναι μια «κατά συνθήκη», μια «κατ’ ανάγκη» κοινωνία. Δεν έχει τη συνεκτική δομή της ανάλογης των μυρμηγκιών ή των μελισσών που όλα τα έντομα είναι ίδια, «αδέλφια» μεταξύ τους, καθώς γενιούνται και πεθαίνουνε κατά φουρνιές, μαζί. Η κοινωνία των ανθρώπων είναι χαλαρή, ανομοιογενής, και ετερόκλητη, που την αποτελούν διάφορες μη οικογενείς ομάδες.

Στην ουσία, πρόκειται για ένα συνονθύλευμα από υποκοινωνίες, στις οποίες τα μεμονωμένα άτομα συμβιούν με σκοπό το όφελος από τη μεταξύ τους σχέση, έχοντας παράλληλα το κάθε ένα εξ αυτών την τάση να δημιουργεί ένα δικό του κόσμο. Επομένως, η ανθρώπινη «κοινωνία» είναι συναγωνιστική και ανταγωνιστική συγχρόνως, οπότε η απληστία κάτω από αυτό το πρίσμα πρέπει να ιδωθεί. Ο άνθρωπος δεν είναι κοινωνικό ον, γίνεται κοινωνικό για την ασφάλειά του και αυτό του προσδίδει μια ιδιαίτερη συμπεριφορά η οποία τον κάνει ον πολιτικό.

Η κοινωνική ζωή επιφέρει ευμενέστερες συνθήκες διαβίωσης μέσω της διαδικασίας που καλείται οικονομία κλίμακας. Κατ’ αυτήν, μέσω της σύνδεσης πολλών μονάδων επιτυγχάνεται όφελος. Όταν κάποια στιγμή το όφελος και το κόστος βρεθούν σε κρίσιμη καμπή, τότε η κοινωνία είτε ρικνώνεται τείνοντας να γίνει συμπαγής είτε επεκτείνεται τείνοντας στη μεταλλαγή της.

Στην πρώτη περίπτωση, η ρίκνωση οδηγεί στη λεγόμενη «κλειστή κοινωνία» με κατάληξη το μαρασμό, ενώ στη δεύτερη περίπτωση, η επέκταση οδηγεί στη λεγόμενη «ανοικτή κοινωνία» με κατάληξη την απροσδιοριστία. Ο άπληστος, επομένως, ορίζεται ως καταλύτης του συστήματος, φθάνοντας στο σημείο να οδηγεί στις μέρες μας τον ευαίσθητο και ασταθή κοινωνικό ιστό.

Η παγκόσμια ανοικτή κοινωνία δεν είναι άλλο από μια άπληστη κοινωνία σε σχέση με την έννοια των προγενέστερων αξιών της πάτριας ζωής. Από οικονομικής πλευράς, αυτή στηρίζεται σε δύο βάρκες: στην ελευθερία της παραγωγής όπως την περιέγραψε ο Άνταμ Σμιθ, και στην ανάγκη της αυξημένης κατανάλωσης κατά τον Κέυνς. Οπότε, διαμορφώνεται μια κοινωνία Λεβιάθαν, η οποία χωνεύει τα παιδιά της. Στη διαδικασία όμως αυτή συμβαίνουν κρίσεις, όπου το ζητούμενο είναι ο επαναπροσδιορισμός των ορίων των συμβαλλόμενων.

Η ιστορία διδάσκει ότι στις κρίσεις, οι πιο αδύναμες κοινωνικά ομάδες παραδίδονται βορά στο σύστημα, γενόμενες μέρος του συστήματος. Το φαινόμενο αυτό ο Ρουσσώ αντί να το ονομάσει «εξαναγκαστική παράδοση» το βάφτισε «κοινωνικό συμβόλαιο». Το οποιοδήποτε όμως συμβόλαιο επενεργεί προς όφελος της πλεονεκτικότερης ομάδας. Πλεονεξία, πλεονεκτικότητα και πλεονασμός, είναι η «αγία τριάδα» της σύγχρονης πλέον κοινωνίας.

Φεύγουμε από την κοινωνία και επιστρέφουμε στα μέλη της, τις άπληστες αράχνες που υφαίνουν τη ροή του ιστού της ιστορίας. Στην ύφανσή του, όπως και στο κάθε γίγνεσθαι, δεν υπάρχει διπολισμός, αλλά μονο-πειθαναγκασμός.

Το αντίθετο του άπληστου είναι ο «πληστός», που σημαίνει «πλήρης -ολοκληρωμένος». Θεωρητικά ορίζεται ως πρότυπο αξίας, καθόσον υποτίθεται ότι τα πάει περίφημα με τον εαυτό του. Είναι στις ανάγκες του εξαιρετικά ολιγαρκής, επομένως ευχαριστημένος με αυτά που έχει, οπότε καθιερώνεται σαν πρότυπο συμπεριφοράς πολίτη, τόσο από τους ολιγαρκείς όσο και από τους πλεονέκτες.

Διότι οι ολιγαρκείς τον έχουν πρότυπο στη δυστυχία τους, πράγμα που βολεύει παράλληλα τους πλεονέκτες. Σε σπάνιες περιπτώσεις ο ολοκληρωμένος ή πληστός οδεύει στον εξοβελισμό του, σαν ένα κύτταρο κατεξοχήν παθολογικό, που τείνει να περιορίσει το σύστημα έχοντας βάση μια αλλιώτικη αθανασία που προκύπτει από την μέλλουσα πληρέστερη ολοκλήρωσή του.

Η απληστία όμως για την ολοκλήρωση οδηγεί στην ολοκλήρωση της απληστίας, αλλά αυτός είναι ο άπληστος. Επομένως, τι συνέβη; Αυξήθηκε απλά η πολυπλοκότητα του συστήματος με μια τροχοπέδη. Η φύση αυτορυθμίζεται, η θέση που θα βρεθεί το κάθε κύτταρο ή άνθρωπος είναι δεδομένη. Το κλειδί στην ψυχολογία του άπληστου λέγεται «άγχος επιβίωσης από το άχθος του θανάτου». Είναι μια αντίδραση «φυσιολογική» η οποία εκδηλώνεται με τη μεταβολή των ορμονών και της ψυχολογίας.

Το φαινόμενο της απληστίας απαντάται τόσο στα παιδιά όσο και στους μεγάλους, ασχέτως φύλου, με μεγαλύτερη έκταση στο θηλυκό. Δείτε ένα παιδί σε μια βιτρίνα παιχνιδιών, η απληστία που ζωγραφίζεται στα μάτια του παραπέμπει στο αν θα μπορούσε να έχει τα περισσότερα… Δείτε έναν άντρα σε μια αγορά, ο περιορισμός που ζωγραφίζεται στα μάτια του θα τον αναγκάσει να πάρει το καλύτερο για τα λεφτά του (best value for money). Στις γυναίκες δεν αναφερόμαστε διότι άπτονται μιας ευρύτερης ψυχολογίας η οποία ξεκινά από την επιλογή του ανδρός ως το καλάθι με τα φρούτα (shoping theraphy).

Η απληστία, επομένως, αποτελεί μια φυσική διαδικασία αντίδρασης του επιθυμητού, σημαντική στην εξελικτικότητα. Η ψυχολογία του άπληστου, πρέπει κάποτε να ιδωθεί κάτω απο το πρίσμα της εσώτερης βαθειάς ψυχολογίας που φτάνει μέχρι τα γονίδια. Ακραία φαινόμενα δεν είναι άγνωστα και στα ζώα.

Η αλεπού, για παράδειγμα, πνίγει όλες τις κότες στο κοτέτσι ενώ τρώει μια, πράγμα που μπορεί να χαρακτηριστεί ως «αμόκ ζωτικής ανησυχίας». Το γεγονός αυτό συνδέεται με τη «λίμπιντο», λέξη που συνάδει με το πάθος για ζωή με το σπόρο του θανάτου. Στο βάθος της ψυχής του άπληστου, ελλοχεύει έντονα, μα διακριτά, ο θάνατος.

Η γη κατέληξε «μονοειδής». Αυτό σημαίνει ότι επικράτησε μόνο το ένα είδος, τώρα, ο άνθρωπος. Η μονοειδότητα είναι ένα σύνηθες φαινόμενο στη φύση που συμβαίνει κατά διαστήματα, όπως την εποχή των φυτών, των δεινοσαύρων, πρόσφατα των θηλαστικών και δη των πρωτευόντων, του ανθρώπου.

Ο κίνδυνος για την επιβίωση του ανθρώπου προέρχεται πλέον από το ίδιο τον άνθρωπο, που σημαίνει ότι ο φόβος του είναι «από και προς τον εαυτό του». Η μάχη ανάμεσα στα μέλη του ίδιου είδους, της αυτής ομάδας, του ίδιου μας του εαυτού, όταν επισυμβεί είναι η πλέον κανιβαλοφόρα. Επομένως, στο ανθρώπινο είδος θα επικρατήσει τελικά ένα υποείδος, μέχρι να χαθεί και αυτό μέσα στην απροσδιοριστία.

Η απληστία στη φάση αυτή της μονοειδικής αιχμής, προβάλλεται ως αρχή – τάση επιβίωσης στους πλέον φοβισμένους, ανάγοντας τον εγωκεντρικό – εγωιστικό μηχανισμό της θεωρούμενης «ελπίδας» τους. Αυτή είναι μια προσέγγιση μέσα από ένα πώρο του βιολογικού κοινωνικού ιστού, που παραπέμπει στο ότι δεν επιφέρουμε εμείς το σύστημα αλλά ότι εκείνο μας ορίζει.

Παραταύτα, όταν το γεγονός αυτό ιδωθεί βαθύτερα, οδηγεί με τη σειρά του στο ότι εμείς μετέχουμε και καθορίζουμε τις φυσιολογικές νόρμες, μέσα από την πλειοψηφία. Αυτό, να ιδωθεί πέραν του καλού και του κακού και της ιδεοληψίας, με ευρύτητα στη σκέψη και τη γνώση. Ούτως ή άλλως, στην απληστία της γνώσης χρωστάμε αυτά που καταλαβαίνουμε σήμερα.

Παρότι από την απληστία δομήθηκε η κοινωνία, παρότι πλεονέκτες με την εξουσία ήταν οι μεγαλύτεροι ηγέτες και με την αγάπη οι καλύτερες μητέρες, η απληστία ιδωμένη ως εκ των μεγαλύτερων αμαρτημάτων, στηλιτεύεται. Τι γίνεται, όμως, εδώ; Εθελοτυφλούμε, προσδιοριζόμενοι απο δυο μέτρα και σταθμά ή θα επιλέξουμε ως άριστο το ένα; Θαυμασμός από τη μια και αποτροπιασμός από την άλλη, δεν γίνεται, σημαίνει μπέρδεμα ή υποκρισία.

Ως εκ τούτου, εξετάζοντας τα πράγματα με όσο το δυνατόν αδέσμευτη χροιά, η απληστία μπορεί να ιδωθεί ως «τάση επιβίωσης υπο οριακές συνθήκες». Στο σύμπαν, που και αυτό επεκτείνεται άπληστα, υπάρχουν μαύρες τρύπες που ρουφούν και άσπροι νάνοι που παράγουν. Αμφότερα τα φαινόμενα υπηρετούν μια σκοπιμότητα, την ύπαρξη της φύσης. Ένα εκ των δυο να έλλειπε, θα ήταν ουδέτερο, ανύπαρκτο το σύμπαν. Το ζητούμενο είναι μια κοινή γραμμή, η οριοθέτηση στον κοινωνικό ιστό των φυσιο-λογικών ορίων.

Η θέση του άπληστου, χωρίς να φτάνουμε σε άκρα, είναι φυσική. Ο ολίγον άπληστος είναι παραγωγικό κύτταρο, ο πολύ άπληστος καταντάει πρόβλημα. Η πρακτική του πρώτου επιφέρει θαυμασμό, του δεύτερου γεννά το φθόνο. Πέραν του ορίου, ο άπληστος ρουφά τα στοιχεία της ζωής των άλλων, και ο πληστός τα φτύνει. Και στο βασικό ερώτημα «τι κάνουμε», η απάντηση είναι «σε ότι είμαστε ταγμένοι». Τα όρια της δυναμικής του συστήματος που θέτει η πλειοψηφία καθορίζουν τις φυσιολογικές νόρμες και η αντιμετώπιση των πολύ άπληστων είναι θεμιτή.

Είτε λοιπόν μιλάμε για την απληστία του πνεύματος, είτε της ύλης, ένα είναι γεγονός. Ότι, όπως το χαρακτηριστικό γνώρισμα της πληρότητας είναι ο εφησυχασμός, το αντίστοιχο της απληστίας είναι η ανησυχία.

Ζω και ανησυχώ σημαίνει ότι είμαι ενεργός, ορίζω εγώ τις νόρμες μου τις οποίες επεκτείνω στο κοινωνικό μου περίγυρο όπου δεν εφησυχάζω. Ούτως ή άλλως, ο Ηρακλής στον κοινωνικό ιστό είναι ο λαός και ρόπαλο η δικαιοσύνη.

«Ηρακλής κοιμώμενος» δεν υπάρχει ως τραγωδία, θα μπορούσε βέβαια να υπάρξει ως κωμωδία, για να ολοκληρωθεί με τον «Ηρακλή μαινόμενο» ως σατυρικό δράμα.

Στο ελληνικό τρόπο της ζωής, κυριάρχησε κάποτε έντονα το άπληστο πνευματικό στοιχείο. Αυτό δημιούργησε στον πλουραλισμό των ιδεών όπου προέκυψε φως, το οποίο μεταλαμπαδεύτηκε στο δυτικό πολιτισμό και κατόπιν εκτενέστερα. Το είδος του φωτός που εξέπεμψαν οι πρόγονοί μας ονομαζόταν φάος, που σημαίνει φως από αυτόκαυστο υλιστικό μανδύα ενός πνεύματος που φλέγεται χαοτικά. Αυτή είναι μια περίπτωση κατά την οποία ο καιγόμενος προσφέρει στο σύνολο το φως του, μέσα από τον έμπειρο ή ένπυρο χαμό του. Ποιος είπε ότι άπληστος είναι κοιλιόδουλος και καταναλωτής μονάχα;

Δέκα Λόγοι που Ευτυχώς, η Ζωή Δεν Είναι Δίκαια

Δουλεύεις από το πρωΐ μέχρι το βράδυ σαν το σκυλί και ο εργοδότης σου δεν σου δίνει προαγωγή. Ο φίλος σου είναι καπνιστής, γερός σαν ταύρος και εσύ υποφέρεις από χρόνια πνευμονία. Συμβαίνουν καθημερινά πολλά πράγματα που δεν συμφωνούν με την προσδοκία μας ότι καλά πράγματα συμβαίνουν στους καλούς ανθρώπους.

Η σκληρή δουλειά δεν φέρνει πάντα τις ανάλογες ανταμοιβές. Οι καλές συνήθειες δεν σου εξασφαλίζουν πάντα την υγεία ή την ευτυχία. Δίνοντας αγάπη και δείχνοντας σεβασμό δεν αποτελεί εγγύηση ότι πάντα θα σου ανταποδοθούν. Μπορεί να λες ότι η ζωή δεν είναι δίκαιη—και νομίζεις ότι έχεις δίκιο.

Αλλά γιατί μας βολεύει να υιοθετούμε αυτή τη στάση; Ποιος ωφελείται όταν βουλιάζουμε στην πικρία, τον εκνευρισμό και τον θυμό; Ή μία καλύτερη ερώτηση είναι: «ποιος υποφέρει;» Νομίζω ότι πρέπει να δεχθούμε αυτή τη μη βολική και τόσο αλήθεια—ότι η ζωή δεν είναι δίκαιη—να την εκτιμήσουμε όμως για τις δυνατότητες που μας προσφέρει. Η ζωή δεν είναι μεν δίκαια, αλλά είναι υπέροχη γιατί:

10. Θα σε βοηθήσει αρκετά γίνεις καλύτερος αν δεχθείς τα πράγματα όπως έρχονται. Όταν δεν έρχεται αυτό που νομίζεις ότι σου αξίζει, είναι πολύ εύκολο να κολλήσεις με αυτό και να αποκτήσεις εμμονή για το τι θα έπρεπε να κάνεις διαφορετική. Το ξέρω—γιατί το έχω κάνει και εγώ. Δεν βοηθάει όμως σε τίποτα να αλλάξει η κατάσταση αν συνεχίσεις να σκέφτεσαι έτσι και συνεχίζεις να νιώθεις άσχημα. Αν δεχθείς την κατάσταση όπως ΕΙΝΑΙ τότε έχεις τη δύναμη να αλλάξεις και τον εαυτό σου και την πραγματικότητά σου. Είναι λοιπόν εκπληκτικό πώς οι άδικες εμπειρίες που βιώνεις μπορούν να σε μάθουν να τις αποδέχεσαι ενεργητικά και να προχωράς παρακάτω.

9. Σε ενθαρρύνει να κάνεις την εξής ερώτηση στον εαυτό σου: «Θέλω να είμαι θύμα;» …και «θύμα»  ισούται με αποτέλεσμα. Κάθε μέρα σου παρουσιάζονται αμέτρητες ευκαιρίες για να ρίξεις την ευθύνη στους άλλους σχετικά με όσα βιώνεις. Μπορείς να ρίχνεις καντήλια σε όλους, από τον ταχυδρόμο της γειτονιάς σου μέχρι τον πρωθυπουργό, επειδή η μέρα σου πήγε στραβά. Ή μπορείς να αναλάβεις την Ε Υ Θ Υ Ν Η για το παρόν και το μέλλον σου και να μάθεις να αξιολογείς την πραγματικότητα, με το να την αποδεχθείς, αλλά και με στόχο να την βελτιώσεις.

8. Θυμάσαι ότι πρέπει να απολαμβάνεις και να εκτιμάς ό,τι έχεις και όταν το έχεις ΤΩΡΑ. Είναι η σκληρή πραγματικότητα, αλλά όλα μπορούν να χαθούν στο επόμενο δευτερόλεπτο. Ο εργοδότης σου μπορεί να σε απολύσει μετά από δέκα χρόνια καλών υπηρεσιών, ο άνδρας σου ή η γυναίκα σου να σε εγκαταλείψει κτλ. Αυτό πρέπει να σε διδάξει ότι χρειάζεται να απολαμβάνεις αυτά που έχεις κάθε μέρα και κάθε στιγμή. Στην πραγματικότητα, σε όποια κατάσταση επιλέγεις να είσαι παρών και ευγνώμων για αυτή, είναι ένα δώρο για σένα.

7. Εμπνέεσαι ώστε να είσαι διορατικός. Πολλοί άνθρωποι επιλέγουν τον εύκολο δρόμο της γκρίνιας αντί να δράσουν και να αναλάβουν την ευθύνη της ζωής τους, γιατί είναι βολικό και φυσικά η θυματοποίηση, προσελκύει την συμπόνια των άλλων. Για άλλη μία φορά σας λέω ότι το έχω κάνει και αυτό! Αλλά πόσο καλό σου κάνει στην πραγματικότητα να σου επιβεβαιώσουν άλλοι πέντε φίλοι ότι ο εργοδότης σου είναι η προσωποποίηση της κακίας επειδή σε απέλυσε; Δεν αλλάζει το γεγονός της απόλυσής σου. Δεν αλλάζει ουσιαστικά τίποτα. Κάθε φορά που βρίσκεσαι σε μία άδικη κατάσταση είναι ευκαιρία να δράσεις και όχι να αντιδράσεις.

6. Είναι μία ευκαιρία να διορθώσεις μεγαλύτερα λάθη. Αν δεν έχεις βιώσει ποτέ σου την αδικία, τότε είναι πιθανόν να μην αντιληφθείς τη σφαίρα επιρροής της αδικίας σε μεγαλύτερη κλίμακα. Με το να ασχοληθείς με τα δικά σου σφάλματα εποικοδομητικά, σε βοηθάει δεις πιο καθαρά το μέγεθος μίας αδικίας που πολύ πιθανόν να μην πλήττει μόνο εσένα.

5. Μαθαίνετε να αφήνεις πίσω τις προσκολλήσεις σας και να επικεντρώνεσαι στην ουσία. Ένας από τους λόγους που υποφέρεις είναι ότι προσκολλάσαι στο «πώς θα έπρεπε να είχα πράξει.» Τα ζάρια δεν έρχονται πάντα όπως τα θέλεις και καμιά φορά δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Για παράδειγμα, μπορεί να σου πήρε τη θέση στη δουλειά κάποιος με λιγότερα προσόντα από εσένα, αλλά πάντα μπορείς να βρεις μία καλύτερη. Όπως είχε πει και ο σοφός,  «το να μην παίρνεις πάντα αυτό που θες, μπορεί να είναι η καλύτερη τύχη.»

4. Μαθαίνεις να χειρίζεσαι την απογοήτευση. Είναι γεγονός ότι οι δυσκολίες και η άσχημη διάθεση θα είναι πάντα μέρος της ζωής μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι χρειάζεται να υπομένουμε έναν ατέλειωτο πόνο. Αντίθετα μπορούμε να επεξεργαστούμε λογικά μία κατάσταση, να δεχθούμε τα όποια συναισθήματα μας προκαλέσει—ακόμα και τα άσχημα—και να προχωρήσουμε παρακάτω.

3. Μαθαίνεις να κλείνεις γρήγορα κύκλους και να ανοίγεις νέους. Όσο περισσότερο προσκολλάσαι στα συναισθήματα που σου προκαλεί μία άσχημη κατάσταση, τόσο περισσότερο θα είσαι στάσιμος και αδρανής ώστε να κάνεις κάτι για να την αλλάξεις. Κάθε φορά που τα πράγματα δεν έρχονται όπως θες, χρειάζεται να αλλάξεις ακόμα πιο γρήγορα και αποτελεσματικά από ό,τι έκανες την τελευταία φορά.

2. Έχεις την ευκαιρία να ζήσεις κάποιες αρκετά ενδιαφέρουσες καταστάσεις. Φαντάσου ότι όλα πήγαιναν ρολόι και ότι είχες όλα αυτά που χρειάζεσαι, χωρίς να προσπαθήσεις ή να βασανίζεσαι. Η ζωή θα ήταν αρκετά βαρετή, δε νομίζεις; Η «αδικία» που υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο μπορεί να γίνει το ερέθισμά σου για άγνωστες περιοχές, ακόμα πιο συναρπαστικές και να έχεις την ευκαιρία να ανοίξεις έτσι τους ορίζοντές σου.

1. Σου παρουσιάζονται ιδέες, ανοίγονται πόρτες, που δεν θα είχες ποτέ σκεφθεί, ή δει, από μόνος σου.

Σου φυλάξαμε ίσως το καλύτερο για το τέλος. Η αδικία είναι ένα μεγάλο μάθημα να αξιολογήσεις όσους έχεις γύρω σου, είτε αυτοί τρέξουν να σε βοηθήσουν, είτε όμως ακόμα και αν σιωπήσουν. Χρησιμοποίησε το ένστικτό σου και θα καταλάβεις. Επίσης ποτέ μην ξεχνάς πως το άδικο, είναι μόνο σχετικό και μόνο σε σύγκριση με κάτι άλλο. Όπως και τα περισσότερα στην ζωή. Κάτι που είναι άδικο για σένα, είναι δίκαιο για κάποιον άλλο.

Μπορεί π.χ. να κλαις που κάηκε το σπίτι σου και να το θεωρείς άδικο, αλλά η φωτιά είναι το μέσον που χρησιμοποιεί η φύση και το δάσος για τους δικούς τους σκοπούς, εσύ απλά βρέθηκες στην μέση. Στην πραγματικότητα πήγες και έχτισες το σπίτι σου εκεί που δεν έπρεπε, μην μιλάς για αδικία λοιπόν. Δεν μπαίνουμε ΠΟΤΕ ανάμεσα σε μια σφαίρα και στον αποδέκτη της. ΠΟΤΕ. … να υποθέσω πως είναι αυτονόητο;

Flatmobile: Το χαμηλότερο αυτοκίνητο στον κόσμο!

Η εμφάνισή του είναι σίγουρα εντυπωσιακή και το πρώτο πράγμα που εύκολα παρατηρεί κάποιος στο αυτοκίνητο αυτό είναι το… ύψος του! Με 48 εκατοστά ύψος δεν μπορεί να περάσει άλλωστε απαρατήρητο! Το πιο χαμηλό αυτοκίνητο στον κόσμο ονομάζεται Flatmobile και κερδίζει επάξια μια θέση στο βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες. Η ταχύτητά του φτάνει τα 160 χιλιόμετρα την ώρα, κάτι που κάνει ιδιαίτερα υπερήφανο τον δημιουργό του Perry Watkins από τη Βρετανία.

«Με έμπνευση από το αυτοκίνητο του Μπάτμαν αλλά στην χαμηλότερη έκδοσή του, το Flatmobile μπορεί να μετακινηθεί εύκολα και άνετα, τραβώντας τα βλέμματα, ενώ μπορεί κάλλιστα να παρκάρει ακόμα και κάτω από ένα υπερυψωμένο τζιπ. Κινείσαι αυχάριστα στο δρόμο και μπορείς να αναπτύξεις μεγάλη ταχύτητα, ενώ δεν είναι τόσο άβολο στο εσωτερικό του όσο φαίνεται. Το λατρεύω», λέει ο ιδιοκτήτης του.

Κέντημα κυριολεκτικά στο… χέρι!

Αυτή πρέπει να είναι μία από τις πιο παράξενες μορφές τέχνης στον κόσμο! Ο Ισπανός καλλιτέχνης David Cata κεντά στο χέρι του με βελόνα και κλωστή πορτρέτα προσώπων που σημάδεψαν τη ζωή του. Δηλαδή με πιο απλά λόγια ο David ράβει την παλάμη του, το ανώτερο στρώμα του δέρματος όπου δεν προκαλείται αρκετός πόνος με το τρύπημα. Σύμφωνα με τον ίδιο, δημιουργεί στο δέρμα του ένα «αυτοβιογραφικό ημερολόγιο » όπου αναγράφει, δηλαδή κεντάει, την ιστορία της ζωής του.

«Τα πρόσωπα όλων των ανθρώπων που κατά κάποιο τρόπο με έχουν σημαδέψει , οικογένεια, φίλοι, δάσκαλοι… Οι ζωές τους συνυφαίνονται με τη δική μου…», λέει ο ίδιος και συμπληρώνει: «Πόνος και αγάπη, πόνος και μίσος συνυπάρχουν στη ζωή μας. Ο πόνος μάς ακολουθεί παντού. Όσο πιο λίγο τον σκέφτεσαι τόσο περισσότερα πετυχαίνεις. Ρισκάρεις πιο πολύ. Τα σημάδια πάντως μένουν πάντα στην ψυχή σου όταν πονέσεις. Σ’ εμένα μένουν και στο σώμα!»…

• Search All of Vimeo

• Advanced Search

Advanced Search

 

Γιατί οι Έλληνες δεν θα γίνουν ποτέ οδηγοί F1

Απορούμε γιατί δεν έχει καταφέρει να διαγωνισθεί ποτέ κανείς Έλληνας στην Φόρμουλα 1.

 Για ξανασκεφτείτε το λίγο. Είναι πολύ λογικό. Η αδρεναλίνη που εκκρίνεται από τον Έλληνα οδηγό δεν συγκρίνεται με αυτή των πιλότων!

 

 

1. O Έλληνας δεν ξέρει να οδηγεί σε κανονικούς δρόμους (χωρίς λακκούβες, σαμαράκια, έργα της ΕΥΔΑΠ )
2. O Έλληνας δεν μπορεί να αποχωριστεί την κόρνα και η Φόρμουλα 1, δεν διαθέτει κόρνα.
3. Μαζί με την κόρνα έχουν «ξεριζώσει» και τασάκι, ράδιο, CD Player, υδραυλική φραπεδιέρα, θήκη για το κινητό και ειδική θήκη για τα γυαλιά ηλίου. Οδήγηση χωρίς νόημα δηλαδή.
4. Θες Φόρμουλα; Ξεχνάς το μαξιλαράκι που γράφει «I LOVE YOU», το αρκουδάκι που του χάρισε το μωρό του (αν και αυτό μάλλον δεν είναι και τόσο κακό), το μπρελόκ της ομαδάρας (όποια κι αν είναι αυτή), το αυτοκόλλητο που γράφει «Μπαμπά μην τρέχεις», το σκόρδο, τη χάντρα και κανά-δυο άλλα χαϊμαλιά που κρέμονται από τον καθρέφτη.
5. Κυκλοφορούν τόσα ελαφροντυμένα μοντέλα στην πίστα που η αγαπημένη του Έλληνα οδηγού θα του… βγάλει τα μάτια.
6. Υπάρχει μόνο ένα φανάρι. Το οποίο δεν επιτρέπεται να παραβιάσεις, ούτε να βρίσεις τον μπροστινό οτι δεν ξεκινάει εγκαίρως.
7. Δεν σε αφήνουν να ξεκινήσεις αν δεν βάλεις ζώνη (που τσαλακώνει το πουκάμισο) και κράνος (που χαλάει το μαλλί).
8. Απο το pit stop πρέπει να βγεις προσεκτικά και όχι κομμάτια όπως θα έβγαινες ξεπαρκάροντας.
9. Δεν υπάρχουν διασταυρώσεις με προτεραιότητα για να τις παραβιάσεις. Κρίμα.
10. Μπορείς να πιεις μόνο μετά τον αγώνα και μόνο αν έχεις καταφέρει να πλασαριστείς στις τρεις πρώτες θέσεις.

Η Συμβολή των Αρχαίων Ελλήνων στη Χημεία

Τους αρχαίους Έλληνες απασχολούσε όχι τόσο το "πώς", αλλά το "γιατί", δηλ. η αναζήτηση της αλήθειας και των αιτίων.

Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, η συνεισφορά των Αρχαίων Ελλήνων και διανοητών στις φυσικές επιστήμες ήταν κυρίως οι θεωρητικές έννοιες.
Στην αρχαία Ελλάδα πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά η απόδοση των φυσικών φαινομένων σε φυσικά αίτια και η αντικατάσταση των υπερφυσικών δυνάμεων από τους φυσικούς νόμους.
Οι ιδέες των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων ήταν η απαρχή πολλών σημερινών εννοιών των φυσικών επιστημών. Η αρχαία ελληνική φυσική φιλοσοφία είχε μεγάλη επίδραση και στη σύγχρονη χημεία, είτε άμεσα, είτε έμμεσα, έστω και μέσω των παραδοξοτήτων της αλχημείας.
Μερικές τις ιδέες που βρήκαν εφαρμογή στη χημεία ακόμη και σήμερα είναι:
(α) Η έννοια του στοιχείου. Η θεωρία των τεσσάρων βασικών στοιχείων ή ριζωμάτων (γη, ύδωρ, πυρ και αήρ) διατυπώθηκε από τον Εμπεδοκλή (495-435 π.Χ., από Ακράγαντα, Σικελία). Τα τέσσερα στοιχεία ήταν μέρος της φιλοσοφικής του συμβολής και ιδιαίτερα το ποίημα (2.000 στίχοι) "Περί Φύσεως". Τα πάντα είναι συνδυασμοί αυτών των τεσσάρων στοιχείων.
Στα στοιχεία αυτά αποδίδονται κυκλικά οι ιδιότητες "υγρό", "θερμό", "ξηρό" και "ψυχρό" ως πρωτεύουσες ή δευτερεύουσες. Ο "αήρ" είναι πρωτίστως "υγρός" και δευτερευόντως "θερμός", το "πυρ" είναι πρωτίστως "θερμό" και δευτερευόντως "ξηρό", η "γη" είναι πρωτίστως "ξηρή" και δευτερευόντως "ψυχρή" και το "ύδωρ" είναι πρωτίστως "ψυχρό" και δευτερευόντως "υγρό".
(β) Η έννοια του ατόμου. Η ατομική θεωρία για τη συγκρότηση ύλης διατυπώθηκε αρχικά από τον Λεύκιππο (5ος αιώνας π.Χ., Μίλητος). Για τον Λεύκιππο είναι λίγα πράγματα γνωστά. 'Έζησε κατά την περίοδο (περίπου) 480-420 π.Χ.
Παρακολούθησε την Ιονική σχολή φιλοσοφίας, σπούδασε και στην Ελέα (σήμερα Velia, στη νότια Ιταλία) και φαίνεται ότι επηρεάστηκε κυρίως από τον προσωκρατικό φιλόσοφο Ζήνωνα τον Ελεάτη (490;-430; π.Χ.). Ίδρυσε σχολή στα Άβδηρα της Θράκης. Η ατομική θεωρία του Λεύκιππου διατυπώθηκε πιο συστηματικά από τον μαθητή του Δημόκριτο (460-370 π.Χ., Άβδηρα, Θράκη).
Η ατομική θεωρία όριζε ότι τα άτομα είναι τα έσχατα μόρια της ύλης. Τα άτομα (: α-στερητικό + τομή) είναι άτμητα, άφθαρτα, αναλλοίωτα και κινούνται αδιάκοπα στον χώρο. Υπάρχουν άπειρα είδη ατόμων σε συνεχή κίνηση και οποιαδήποτε μεταβολή της ύλης δεν είναι παρά ένα είδος ανασυνδυασμού των ατόμων.
Οι ιδιότητες των υλικών καθορίζονται από το σχήμα των ατόμων. Τα άτομα των υγρών είναι σφαιρικά, γι'αυτό και τα υγρά απλώνονται στις επιφάνειες. Αντίθετα, τα άτομα των στερεών έχουν ακανόνιστο σχήμα γι'αυτό και τα στερεά σώματα διατηρούν τη μορφή τους.
(γ) Η διατήρηση της μάζας. Η θεωρία της αφθαρσίας της ύλης που διατύπωσαν παράλληλα ο Δημόκριτος και ο Διογένης ο Απολλωνιάτης (5ος αιώνας π.Χ.).
Οι ιδέες αυτές διαδόθηκαν κυρίως με τη διδασκαλία του Επίκουρου και αργότερα από το εκτενές φιλοσοφικό ποίημα του Λουκρητίου (Τίτος Λουκρήτιος Κάρος, 98-53 π.Χ., Ρωμαίος φιλόσοφος) που είχε τίτλο De Rerum Natura (Περί της Φύσεως των Πραγμάτων), όπου και εξηγούσε τις αρχές της ατομικής θεωρίας του Δημόκριτου.
Ο Επίκουρος (Σάμος 341 - Αθήνα 270 π.Χ.) ήταν Έλληνας φιλόσοφος, ο οποίος ίδρυσε τη φιλοσοφική σχολή που έμεινε γνωστή ως "Επικούρειος Κήπος".
Στόχος του Επίκουρου ήταν η αναζήτηση των αιτιών της ανθρώπινης δυστυχίας και των εσφαλμένων δοξασιών που την προκαλούν, όπως η δεισιδαιμονία. (Εικόνα: Πλάτωνας και Αριστοτέλης. Λεπτομέρεια από τον περίφημο πίνακα του Raphael "Η Σχολή των Αθηνών" (1510))
Βασικές αρχές της διδασκαλίας του Επίκουρου είναι οι εξής: Με τον θάνατο έρχεται το τέλος όχι μόνο του σώματος αλλά και της ψυχής - οι θεοί ούτε επιβραβεύουν, ούτε τιμωρούν τους ανθρώπους. Το σύμπαν είναι άπειρο και αιώνιο - τα γενόμενα στον κόσμο συμβαίνουν τελικά, με βάση τις κινήσεις και τις αλληλεπιδράσεις των ατόμων που βρίσκονται σε έναν κενό χώρο.
Οι υλιστικές απόψεις του Επίκουρου πολεμήθηκαν άγρια από μεταγενέστερους φιλοσόφους και θεολόγους. Ο ίδιος κατασυκοφαντήθηκε και χαρακτηρίστηκε ως άτομο με ροπή προς τις ηδονές και τις απολαύσεις. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι υλιστικές ιδέες και η αντίληψη περί ατόμων και αφθαρσίας της ύλης αναπτύχθηκαν περίπου την ίδια περίοδο από Ινδούς φιλοσόφους (Βεδική φιλοσοφία), αλλά με αρκετά πιο ήπιους τόνους και με ποιητική διάθεση.
Οι ατομικές θεωρίες του Δημόκριτου για την ύλη έμειναν στο περιθώριο για πολλούς αιώνες. Οι υλιστικές θεωρίες περί ατόμων, αφθαρσίας της ύλης και των στοιχείων δεν είχαν προοπτική διάδοσης, αφού έπεσαν στη δυσμένεια των φιλοσόφων Πλάτωνα (428-348 π.Χ.) και Αριστοτέλη (384-322 π.Χ.).
Ο Αριστοτέλης, ο πολυγραφότερος διαλεκτικός φιλόσοφος της αρχαιότητας, επηρέασε με τις θεωρίες του τη δυτική φιλοσοφική και επιστημονική σκέψη μέχρι και τον 17ο αιώνα. Ο Αριστοτέλης μελέτησε και έγραψε για πολλούς κλάδους (φιλοσοφία, ψυχολογία, λογική, πολιτική, φυσική, βιολογία, κ.α.). '
Έγραψε πολλά βιβλία για τη Φυσική (φυσική ακρόαση, περί ουρανού, περί γενέσεως και φθοράς, μετεωρολογικά και περί κόσμου) και τη Βιολογία (περί ζώων ιστορίας, περί ζώων μορίων, περί ζώων πορείας, περί ζώων κινήσεως, περί ζώων γενέσεως και περί φυτών).
Η φιλοσοφία του Αριστοτέλη κλείνει προς τον ιδεαλισμό και θέτει τον υλισμό σε μια μάλλον παθητική μοίρα. Σύμφωνα με τις θεωρίες του κάθε πράγμα αποτελείται από ύλη και πνεύμα, που είναι μεταξύ τους αδιάσπαστα ενωμένα. Η ύλη είναι παθητική και μόνη της παρέχει τη δυνατότητα, ενώ το πνεύμα ενεργητικό, και αποτελεί τη δύναμη που μεταβάλλει τη δυνατότητα σε πραγματικότητα.
Ο κόσμος, κατά τον Αριστοτέλη, είναι ενιαίος και αιώνιος και το σύμπαν ή ο κόσμος είναι σφαιρικός με κέντρο τη Γη. Η θεωρία αυτή ταίριαζε με τις θρησκευτικές αντιλήψεις και η γεωκεντρική εικόνα επικράτησε μέχρι την εποχή του Γαλιλαίου. Μέσω της τυπικής λογικής βλέπει την αντικειμενική πραγματικότητα "στατικά" και όχι μέσα στην αέναη μεταβολή και κίνησή της.
Ο Αριστοτέλης διετύπωσε τη θεωρία της ύπαρξης του πέμπτου στοιχείου της φύσης (πέραν των τεσσάρων: γη, ύδωρ, πυρ και αήρ, που πίστευαν οι Ίωνες φιλόσοφοι).
Ο Αριστοτέλης πρόσθεσε τον αιθέρα (: καθαρός, φρέσκος αέρας, καθαρός ουρανός, το υλικό που συμπληρώνει το σύμπαν πάνω από τη γήινη σφαίρα) στο κέντρο του κλασικού τετραγώνου των στοιχείων. Ο αιθέρας παρουσιάζει κάποιες ιδιαιτερότητες ως στοιχείο, είναι: αγέννητος, αγήραντος, άφθαρτος, αΐδιος (αιώνιος), αναυξής και αναλλοίωτος. Ο αιθέρας θα ταυτισθεί αργότερα με τη Φιλοσοφική Λίθο των αλχημιστών. Επιπλέον εντοπίζεται στον "άνω τόπο" όπου κατοικεί η Θεότητα.
Να σημειωθεί στο σημείο αυτό, ότι η πρώτη αναφορά στην έννοια στοιχείον έγινε από τον Πλάτωνα, περίπου το 360 π.Χ. στον διάλογό του "Τίμαιος", όπου περιλαμβάνεται μια συζήτηση πάνω στη σύνθεση των ανόργανων και των οργανικών σωμάτων, μια πρωταρχική προσέγγιση πάνω στη χημεία.
Ο Πλάτωνας θεωρούσε ότι το μικρότερο σωματίδιο κάθε στοιχείου αντιστοιχούσε σε ένα από τα πέντε κανονικά πολύεδρα, δηλ. κυρτά πολύεδρα με έδρες κανονικά πολύγωνα και ίδιες, τα οποία είναι γνωστά και ως "Πλατωνικά στερεά": το τετράεδρο (η φωτιά), ο κύβος (η γη), το οκτάεδρο (ο αέρας), το δωδεκάεδρο (ο αιθέρας) και το εικοσάεδρο (το νερό).

Ο Αριστοτέλης δέχεται ότι η παθητική ύλη συνδυάζεται με την ενεργητική αρχή, την εντελέχεια (ετυμολογία: εν + τέλος + έχω, η ενυπάρχουσα σε κάθε ον τάση για τελειότητα) ή ψυχή, που τη διαμορφώνει και της δίνει κίνηση. Με την αναντίρρητη κυριαρχία του Αριστοτέλη στις φυσικές επιστήμες, οι ιδέες του επηρέασαν τη μελλοντική ιστορία των φυσικών επιστημών.
Οι θεωρίες του αποτέλεσαν το υπόβαθρο της αντίληψης του κόσμου από τους θρησκευτικούς καθοδηγητές της Χριστιανικής εκκλησίας και ιδιαίτερα του Αγίου Αυγουστίνου. Η φιλοσοφική σκέψη ταίριαζε και μπορούσε να διατηρηθεί κάτω από τον μανδύα των δογματικών θρησκευτικών αντιλήψεων, αφού η φύση γίνονταν κατανοητή όχι με την παρατήρηση και το πείραμα, αλλά από τα αναγραφόμενα στα θρησκευτικά βιβλία.
Οι Έλληνες Αλχημιστές
Ως ο αρχαιότερος Έλληνας αλχημιστής αναφέρεται ο Ερμής ο Τρισμέγιστος. Το πιο πιθανό είναι να πρόκειται για φανταστικό πρόσωπο, μια ενσάρκωση θεότητας που συνδύαζε τον θεό των Ελλήνων Ερμή με τον σεληνιακό θεό των Αιγυπτίων Θωθ (Thoth), θεό-προστάτη των αστρολόγων και των αλχημιστών.
Οι αλχημιστές του μεσαίωνα απέδιδαν στον Τρισμέγιστο Ερμή πλήθος ανακαλύψεων (γλώσσα, αλφάβητο, γεωμετρία, αριθμητική, ιατρική). Του απέδιδαν την τριπλή ιδιότητα του φιλοσόφου, του ιατρού και του βασιλέως.
Στον Τρισμέγιστο Ερμή αποδίδονται πολλά Ελληνικά συγγράμματα της Ελληνιστικής Αιγύπτου που γράφηκαν κατά τη ρωμαϊκή εποχή. (Εικόνα: Απεικόνιση του Τρισμέγιστου Ερμή από διάφορα αλχημιστικά συγγράμματα) Στον Τρισμέγιστο Ερμή οφείλεται το φιλοσοφικό κίνημα του ερμητισμού (hermetism), το οποίο ξεκίνησε από την Ελληνιστική Αίγυπτο.
Ο ερμητισμός ήταν ένα μεταφυσικό σύστημα και ένα σώμα συστηματοποιημένων μαγικών, μαντικών, αστρολογικών και αλχημικών πρακτικών. Κύριο χαρακτηριστικό του ερμητισμού ήταν η αντίσταση στην κυριαρχία τόσο της καθαρής λογικής, όσο και κάθε δογματικής πίστης.
Η έκφραση ερμητική τέχνη, όρο τον οποίο χρησιμοποιούσαν οι αλχημιστές για να περιγράψουν την τέχνη τους, που στην αρχαιότητα μόνο ιερείς είχαν το δικαίωμα να ασκούν και να γνωρίζουν τα μυστικά της. Οι αλχημιστές συχνά πραγματοποιούσαν αποστάξεις και χρειάζονταν καλά "σφραγισμένες" αποστακτικές συσκευές (άμβυκες) ή ερμητικά κλειστές.
Οι αλχημιστές θεωρούσαν τους εαυτούς τους Ερμητικούς, έχοντας αποδεχθεί τη φιλοσοφία του Ερμή του Τρισμέγιστου, του ερμητισμού και χαρακτήριζαν τις γνώσεις τους ως ερμητικές (Hermetica ή Corpus Hermeticum).
Ενας διάσημος αλχημιστής της Ελληνιστικής Αιγύπτου ήταν ο Ζώσιμος ο Πανοπολίτης (Zosimos of Panopolis). Γεννήθηκε στην Πανόπολη (σήμερα El Akhmim) της νότιας Αιγύπτου κατά τέλη του 4ου μ.Χ. Οι αλχημιστές των ισλαμικών χωρών, αλλά και της Ευρώπης του μεσαίωνα, όπως και οι νεότεροί τους, τον θεωρούσαν ως έναν από τους μεγαλύτερους αλχημιστές όλων των εποχών.
Ο Ζώσιμος συνέγραψε πλήθος συγγραμμάτων (αναφέρονται εικοσιοκτώ βιβλία) πολλά από τα οποία μεταφράστηκαν στην Αραβική και Συριακή γλώσσα, ωστόσο μόνο τμήματα από αυτά έχουν σωθεί.
Στα αποσπάσματα αυτά γίνεται αναφορά στην οξείδωση του υδραργύρου, σε κάποιο περίεργο βάμμα το οποίο μετατρέπει τον άργυρο σε χρυσό και σε κάποιο ιερό ύδωρ ("πανάκεια") που θεραπεύει κάθε αρρώστια. Αυτά τα αποσπάσματα επηρέασαν τους νεότερους αλχημιστές και τους ώθησαν στη μανιώδη αναζήτηση αυτών των ουσιών.
Στον ναό του θεού Σέραπη, το Σεράπειο (Serapeum) της Αλεξάνδρειας φαίνεται πως υπήρχαν άφθονα συγγράμματα Ελλήνων αλχημιστών και γενικότερα επιστημόνων. Δυστυχώς ο ναός αυτός καταστράφηκε το 391 μ.Χ. από πλήθη φανατικών χριστιανών, που είχαν απαγορέψει την είσοδο των πολιτών στους αρχαίους ναούς, σε ένα γενικότερο πλαίσιο διωγμών των εθνικών και των παγανιστών (δηλ. των οπαδών των αρχαίων θρησκειών).
Οι διωγμοί εκείνης της εποχής οδήγησαν πολλούς έλληνες σοφούς στην Περσία, τη μόνη χώρα εκείνης της εποχής που ήταν προοδευτική και ανοικτή σε κάθε φιλοσοφικό ρεύμα ή θρησκευτικό κίνημα.
Οι Έλληνες αυτοί συνέβαλαν ουσιαστικά στη μετέπειτα εκπληκτική ανάπτυξη της επιστήμης και τεχνολογίας των ανατολικών ισλαμικών χωρών. (Πάνω εικόνα. Ο,τι έχει απομείνει από το Σεράπειο της Αλεξάνδρειας, έναν πραγματικό ναό της γνώσης, που τον κατέστρεψε ο θρησκευτικός φανατισμός)
Οι καταστροφές του Σεραπείου και της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας (που ολοκληρώθηκε το 642 μ.Χ. από τους 'Αραβες) είχαν ως αποτέλεσμα την απώλεια σωρευμένης επιστημονικής γνώσης αιώνων. Κύριο αποτέλεσμα αυτών των διωγμών ήταν η Ευρώπη να βυθιστεί στον Σκοτεινό Μεσαίωνα για τους επόμενους αιώνες. Κανείς δεν ξέρει σε ποιο στάδιο εξέλιξης θα βρισκόταν η σημερινή επιστήμη και τεχνολογία, αλλά και ο κόσμος γενικότερα, αν δεν γίνονταν οι καταστροφές αυτές.
Το πιο γνωστό "χημικό επίτευγμα" των Βυζαντινών χρόνων, σίγουρα είναι το περίφημο "υγρό πυρ" (greek fire). Η σύνθεσή του ήταν επτασφράγιστο μυστικό και μόνο εικασίες ως προς αυτήν μπορούν σήμερα να γίνουν. Δεν φαίνεται πάντως να ήταν ένα απλό καύσιμο μίγμα νάφθας και θείου.
Υπάρχουν μαρτυρίες που αναφέρουν την αυτανάφλεξή του όταν ερχόταν σε επαφή με το νερό. Έτσι, διατυπώθηκε η υπόθεση ότι ένα δραστικό συστατικό του θα πρέπει να ήταν το φωσφίδιο του ασβεστίου (Ca3P2).
Το φωσφίδιο αυτό σε επαφή με το νερό υδρολύεται παρέχοντας το αέριο φωσφίνη (PH3). Η φωσφίνη αυταναφλέγεται στον αέρα προκαλώντας ανάφλεξη και στα υπόλοιπα καύσιμα υλικά του μίγματος. Τώρα, το πώς θα μπορούσε να παρασκευασθεί αυτό το φωσφίδιο, που απαιτεί ισχυρότατα αναγωγικές συνθήκες ή ακόμη και μεταλλικό ασβέστιο για τη σύνθεσή του, παραμένει μυστήριο.

Εικόνες αλχημιστικών σκευών από Ελληνικά χειρόγραφα (το περίεργο δεξιό σκεύος αναφέρεται ως "συσκευή παρασκευής χρυσού της Κλεοπάτρας", στην ίδια εικόνα απεικονίζεται και το μυστικιστικό σύμβολο του ουροβόρου όφεως).