ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ

“Η ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης είναι ότι κατανοεί το είναι. Οπότε ο άνθρωπος, εφόσον κατανοεί το ίδιο του το είναι, είναι αυτό που είναι, συν η δυνατότητα να γίνει κάτι που ακόμα δεν είναι. Πρόκειται δηλαδή περί ενός όντος, που στέκεται μπροστά στον εαυτό του, ενός όντος, καθ’υπέρβαση, που στοχεύοντας αυτό που δεν είναι, επιδιώκει να γίνει αυτό, που ακόμα, δεν είναι. Η υπερβατικότητα είναι αυτό που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη ύπαρξη, η οποία είναι βέβαια περιορισμένη εντός των ορίων του κόσμου του οποίου βρίσκεται”

~ΕΙΣΑΓΩΓΗ~
Φιλοσοφία, είναι η καθολική φαινομενολογική οντολογία που έχει ως αφετηρία την ερμηνευτική του Εδωνά-Είναι, η οποία ως αναλυτική της ύπαρξης, έχει δέσει εκεί την άκρη του οδηγητικού νήματος όλης της φιλοσοφικής αναζήτησης, μιας και η ίδια η ύπαρξη αποτελεί το σημείο από όπου όλη αναζήτηση πηγάζει και το σημείο όπου ξαναγυρίζει.
Η οντολογική αναλυτική του Έδωνα-Είναι, ταυτίζεται με την θεμελιώδη οντολογία και συνεπώς το Εδωνά-Είναι, είναι το ον που πρέπει αρχικά και με θεμελιώδη τρόπο να ερωτηθεί για το Είναι του. Ο όρος Dasein είναι μία κοινή γερμανική λέξη που σημαίνει απλώς ύπαρξη-παρουσία ενώ ως ρήμα σημαίνει υπάρχω-παρευρίσκομαι (da=εδώ/sein=είναι). Αρκετοί Γερμανοί φιλόσοφοι χρησιμοποίησαν την λέξη Dasein, όπως λόγου χάρη ο Έγελος, ο Γιάσπερς και ο Χάιντεγκερ∙ ο τελευταίος ωστόσο, με τελείως διαφορετικό περιεχόμενο. Ο Χάιντεγκερ, χρησιμοποιεί το Dasein αντί να πει άνθρωπος ενώ του δίνει και μία ταυτόχρονα τροπική και τοπική σημασία, καθαρά δική του. Πιο συγκεκριμένα, Dasein, που η Ελληνική του μετάφραση είναι Εδωνά-Είναι, δηλώνει το ανθρώπινο ον, που υπάρχει τώρα-εδώ, ατενίζοντας την προοπτική του ίδιου του του Είναι. Η χαιντεγκεριανή τοπική σημασία που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο ον είναι η κατανόηση της ίδιας του της ύπαρξης στο εδώ και τώρα και η τροπική, η δυνατότητα του μέσα στο χρόνο να ξεπεράσει το ίδιο του το Είναι. Όλα τα παραπάνω, εκδηλώνονται από το Είναι μέσα από την ίδια του την δυνατότητα να διερωτηθεί για το ίδιο του το Είναι. Το Εδωνά-Είναι έχει την a priori ιδιότητα να βρίσκεται εν-τω-κόσμο (Μες-στον-Κόσμο-Είναι) και να είναι άρρηκτα συνδεδεμένο μαζί του. Η χρονικότητα είναι το νόημα του Είναι του όντος που ονομάζουμε Εδωνά-Είναι, αφού η ερμηνεία και η κατανόηση του Είναι από το ίδιο το Εδωνά-Είναι, επιτυγχάνετε μέσα από την χρονική διάρκεια του. Η κεντρική προβληματική της οντολογίας έχει τις ρίζες της στο σωστά θεωρούμενο και σωστά εξηγούμενο φαινόμενο του χρόνου. Το Εδωνά-Είναι, είναι το παρελθόν του, κατανοώντας την διάνοιξη και ρύθμιση των δυνατοτήτων του, σύμφωνα με τον μέλλον του. Η ίδια η αναζήτηση του Είναι συνεπώς, χαρακτηρίζεται από ιστορικότητα. Εκτός από ιστοριολογικός, ο τρόπος διαπραγμάτευσης του ερωτήματος του Είναι, είναι και φαινομενολογικός. Η φαινομενολογία, δεν αποτελεί ούτε άποψη ούτε κατεύθυνση αλλά μάλλον μέθοδο προσέγγισης. Φαινόμενο, σημαίνει το φανερό, αυτό που δείχνεται καθ’εαυτό. Ωστόσο, η εγγενής ιδιαιτερότητα που παρουσιάζει το φαινόμενο, είναι ότι είναι κάτι που αρχικά και ως επί το πλείστο δεν δείχνεται, κάτι που διατηρείται κρυμμένο, εν αντιθέσει με όλα όσα ως επί το πλείστο δείχνονται∙ αλλά ταυτόχρονα αποτελεί θεμελιώδες συστατικό σε όλα όσα αρχικά και ως επί το πλείστο δείχνονται, κατά τέτοιον τρόπο, που ουσιαστικά απαρτίζει το νόημα και το θεμέλιο τους. Το Είναι, είναι κατεξοχήν εκ-στασιακό και μέσα από την δυνατότητα και την αναγκαιότητα της εξατομίκευσης του, διανοίγεται ύπερ-βασιακά.

1. Παρουσίαση του μελήματος μιας προκαταρτικής ανάλυσης του Έδωνα-Είναι.

Η ερμήνευση του Είναι, επιτυγχάνεται μέσω της νόησης και του λόγου και βασίζεται πάνω σε δύο παραδοχές:
1. Η ύπαρξη (existentia), προηγείται της ουσίας (essentia).
Η ουσία του Εδωνά-Είναι έγκειται στην ύπαρξη του.
2. Το Είναι, για το οποίο νοιάζεται το Εδωνά-Είναι, είναι εκάστοτε δικό μου. Για αυτό και πρέπει να χρησιμοποιούμε πάντα προσωπική αντωνυμία όταν απευθυνόμαστε σε αυτό: “εγώ είμαι”, “εσύ είσαι” κ.ο.κ

2. Το Μες-στον-Κόσμο-Είναι γενικά ως θεμελιώδης σύσταση του Έδωνα-Είναι.

Με την έννοια ΕνΕίναι, εννοούμε το Είναι που οντολογικά συγκροτείται εντός της κοσμικότητας, ως Μες-στον-Κόσμο-Είναι. Όλα τα όντα, για τα οποία μπορεί να ειπωθεί ότι είναι το ένα μέσα στο άλλο, παρουσιάζουν το ίδιο θεμελιώδες χαρακτηριστικό του Είναι, την παρεύρεση, ως κατεξοχήν πράγματα που λαμβάνουν χώρα ενδόκοσμα. Η παρεύρεση μέσα σε κάτι επίσης παρευρισκόμενο καθώς και η συμπαρεύρεση με κάτι που μοιράζεται το ίδιο είδος του Είναι αποτελεί βασικό τοπικό οντολογικό συνδετικό χαρακτηριστικό του Εδωνά-Είναι με τα υπόλοιπα όντα. Το ΕνΕίναι ωστόσο, είναι η μορφική υπαρκτική έκφραση του Είναι του Εδωνά-Είναι, το οποίο με την σειρά του παρουσιάζει ως ουσιαστική σύσταση το Μες-στον-Κόσμο-Είναι. Ο όρος βιομέριμνα έχει αρχικά την προ-επιστημονική σημασία του εκτελώ κάτι, διεκπεραιώνω∙ οντολογικά στην παρούσα έρευνα θα δηλώνει το Είναι ενός μπορετού Μες-στον-Κόσμο-Είναι. Ο βασικός λόγος χρήσης του συγκεκριμένου όρου, αποσκοπεί στο να γίνει σαφές ότι το Είναι του Εδωνά-Είναι αποτελεί μέριμνα.

3. Η κοσμικότητα του Κόσμου.

Τα πρώτα ενδόκοσμα όντα που ερχόμαστε σε επαφή, είναι τα πρόχειρα όντα. Η οργανική σύσταση των πρόχειρων όντων είναι η παραπομπή∙ η δομή του Είναι τους εκφράζει το παραπέμπεσθαι. Είδη παραπομπών είναι η εξυπηρετικότητα,  η βλαβερότητα, η χρησιμότητα κ.ο.κ. Οι συγκεκριμένες αυτές μορφές που δύναται να λάβει η εκάστοτε παραπομπή, λειτουργούν όπως ένα σήμα. Η λέξη «σήμα» μπορεί να μορφικοποιηθεί έτσι ώστε να νοεί ένα καθολικό είδος σχετισμού, κατά τρόπο που η δομή του σήματος να παράσχει ένα οντολογικό οδηγό ικανό να χαρακτηρίσει όλα τα γενικά όντα, που απευθύνεται. Το σήμα ωστόσο, δεν είναι ένα πράγμα που απλά σχετίζεται δεικτικά με ένα άλλο πράγμα∙ παρά ένα όργανο που φέρνει την περίσκεψη σε ρητή αντιπαράσταση προς ένα σύνολο οργάνων, ούτως ώστε ταυτόχρονα να αγγέλλεται ο κοσμικός χαρακτήρας των πρόχειρων όντων. Η συνάφεια των παραπομπών συγκροτεί την κοσμικότητα και μπορεί να κατανοηθεί μορφικά και ως ένα σύστημα σχέσεων.

4. Το Μες-στον-Κόσμο-Είναι ως ΣυνΕίναι και Εαυτότητα. Οι «Πολλοί».

Το εδώ, το Εδωνά και το εκεί, δεν είναι τοπικοί προσδιορισμοί ενδόκοσμων όντων αλλά χαρακτήρες της αρχέγονης χωρικότητας του Εδωνά-Είναι. Ο W. von Humboldt υπέδειξε ότι κάποιες γλώσσες εκφράζουν το «εγώ» με το «εδώ», το «εσύ» με το «Εδωνά», το «αυτός» με το «εκεί» κ.ο.κ., γλώσσες που αποδίδουν δηλαδή τις προσωπικές αντωνυμίες με τοπικά επιρρήματα. Τα υποτιθέμενα τοπικά επιρρήματα είναι κατ’ουσίαν υπαρκτικοί προσδιορισμοί του Εδωνά-Είναι. Το ΣυνΕίναι είναι η υπαρκτικά συγκροτητική έκφανση του Μες-στον-Κόσμο-Είναι. Το Εδωνά-ΣυνΕίναι αποτελεί το είδος του Είναι των όντων που συναντώνται ενδόκοσμα μέσω της συναλληλίας. Οι άλλοι, είναι εκείνοι οι οποίοι ως επί το πλείστο δεν ξεχωρίζουμε τον εαυτό μας-εκείνοι δηλαδή που ανάμεσα τους είμαστε και εμείς. Το οντολογικό συμπέρασμα που προκύπτει από τις παραπάνω αναλύσεις των ΣυνΕίναι και Εδωνά-ΣυνΕίναι, είναι η επίγνωση ότι ο χαρακτήρας «υποκείμενο», που αποδίδεται στο δικό μου Εδωνά-Είναι και στο Εδωνά-Είναι των Άλλων, δύναται να οριστεί μόνο υπαρκτικά. Μέσα σε όσα βιομεριμνώνται περιβαντολλογικά συναντώνται οι άλλοι ως αυτό που είναι και ανθρωπολογικά ως αυτό που κάνουν. Η τάση του ΣυνΕίναι θεμελιώνεται στο γεγονός ότι η συναλληλία εκ των πραγμάτων καλλιεργεί τον μέσο όρο, που είναι υπαρκτικό χαρακτηριστικό των πολλών. Αυτή τη τάση την ορίζουμε ως «αφίστασθαι» και ως «ισοπέδωση» ορίζουμε την αποκάλυψη της μέριμνας του Εδωνά-Είναι για τον μέσο όρο. Καθένας, είναι ο άλλος και κανένας δεν είναι αυτός τούτος. Οι πολλοί, με τους οποίους απαντάται το ερώτημα για το ποιος είναι το καθημερινό Εδωνά-Είναι, είναι ο κανένας, στον οποίο έχει παραδοθεί ήδη το εκάστοτε Εδωνά-Είναι όντας μεταξύ των άλλων.

5. Το ΕνΕίναι σαν τέτοιο.

Το φαινόμενο της ισαρχεγονωσύνης των συγκροτητικών στοιχείων του Εδωνά-Είναι, παραθεωρήθηκε στην οντολογία εξαιτίας της τάσης να ανάγεται η καταγωγή του κάθε τι σε μία «πρώτη αιτία». Το Μες-στον-Κόσμο-Είναι αναλύεται στις σχέσεις του ΠαρΕίναι (βιομέριμνα), στις σχέσεις του ΣυνΕίναι (ανθρωπομέριμνα) και της εαυτότητας (ΕνΕίναι). Οι δύο ισαρχέγονοι τρόποι που συγκροτούν το Είναι του Εδωνά-Είναι, είναι η εύρεση και η κατανόηση∙ έννοιες που έχουν προσδιοριστεί ισαρχέγονα μέσω της ομιλίας. Αυτό που δηλώνουμε οντολογικά με τον όρο εύρεση είναι η θυμική διάθεση. Το γεγονός ότι οι εκάστοτε διαθέσεις μπορούν να φτιάξουν ή να χαλάσουν, υποδηλώνει ότι το Εδωνά-Είναι, είναι διαρκώς μέσα σε μία διάθεση. Η έκφραση ρίξιμο υποδηλώνει τη γεγονότητα του ότι το Εδωνά-Είναι έχει παραδοθεί. Η εύρεση διανοίγει το Εδωνά-Είναι ως προς το ότι είναι ριγμένο και αρχικά και ως επί το πλείστο κατά τον τρόπο της αποφυγής. Επιπλέον, η εύρεση ενέχει υπαρκτικά μία εξάρτηση από τον κόσμο, η οποία διανοίγει τον κόσμο και χάρη στην οποία μπορούν να συναντώνται τα όντα που μας αφορούν. Ο φόβος, είναι τρόπος εύρεσης. Η κατανόηση είναι το υπαρκτικό Είναι της δυνατότητας του Εδωνά-Είναι για το δικό του Είναι∙ κατά τρόπο μάλιστα ώστε αυτό το Είναι διανοίγεται κάθε’αυτό ως προς το τι έγκειται να κάνει. Η κατανόηση, αφορά την εκάστοτε πλήρη διανοικτότητα του Εδωνά-Είναι ως Μες-στο-Κόσμο-Είναι∙ το ότι η κατανόηση μετατοπίζεται σ’αυτήν ή στην άλλη δυνατότητα είναι υπαρκτική παραλλαγή της προβολής ως συνόλου. Τη θέαση που σχετίζεται πρωταρχικά και ολοκληρωτικά με την ύπαρξη την ορίζουμε ως διορατικότητα. Νόημα είναι η δομημένη από προγενέστερη κατοχή, θέαση και εννόηση κάθε προβολής σύμφωνα με την οποία κάτι γίνεται καταληπτό ως κάτι. Κάθε ερμήνευση θεμελιώνετε στην κατανόηση. Τα θεμελιώδη υπαρκτικά χαρακτηριστικά που συγκροτούν το Εδωνά-Είναι μέσω της διανοικτότητας στο Μες-στον-Κόσμο-Είναι είναι η εύρεση και η κατανόηση. Η κατανόηση εμπεριέχει την δυνατότητα της ερμήνευσης, δηλαδή της ιδιοποίησης αυτών που έχουν ήδη κατανοηθεί. Το υπαρκτικό-οντολογικό θεμέλιο της γλώσσας είναι η ομιλία. Η ομιλία είναι υπαρκτικά ισαρχέγονη με την εύρεση και την κατανόηση. Ό,τι είναι καταληπτό, έχει ήδη αρθρωθεί, πριν το ιδιοποιηθεί η ερμήνευση. Ομιλία είναι η άρθρωση αυτών που είναι καταληπτά. Αυτό που έχει δομηθεί μέσα στην ομιλία αποτελεί ένα σύνολο σημασιών. Το σύνολο σημασιών που είναι καταληπτό μπαίνει μέσα σε λόγια. Στην ομιλία ανήκουν ως δυνατότητες το ακούειν και το σιωπάν. Η ομιλία είναι η σημαίνουσα άρθρωση όσων είναι καταληπτά στο Μες-στον-Κόσμο-Είναι. Συγκροτητικά στοιχεία της ομιλίας είναι το περιεχόμενο, τα λεγόμενα ως τέτοια, η κοινοποίηση και η παρουσίαση. Οι συνομιλητές νοούν τα ίδια διότι κατανοούν τα λεγόμενα μέσα στον ίδιο μέσο όρο. Η διανοικτότητα του Εν-Είναι φωτίζει το Εδωνά-Είναι χάρη στο οποίο γίνεται μπορετό αυτό που αποκαλούμε θέαση. Η αμφισημαντότητα χαρακτηρίζει την διανοικτότητα που όμως δεν αποτελεί συστατικό μόνο της κοσμικότητας αλλά και της συναλληλίας σαν τέτοιας. Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό που παρουσιάζει το Εδωνά-Είναι, είναι η κατάπτωση. Η κατάπτωση εκφράζει ότι το Εδωνά-Είναι, είναι ευθύς εξαρχής ριγμένο (πτώση) μέσα στην βιομέριμνα. Εκφάνσεις της κατάπτωσης είναι η προκλητικότητας, η καθησύχαση, η αποξένωση και το περιπλέκεσθαι.

6. Η μέριμνα ως Είναι του Έδωνα-Είναι.

Η απορρόφηση του Εδωνά-Είναι από την βιομέριμνα που συνεπάγεται η κατάπτωση, φανερώνει την φυγή του από το ίδιο του το Είναι. Η αγωνία αποτελεί το θεμελιώδες συστατικό της ύπαρξης του Εδωνά-Είναι. Η διαφορά της αγωνίας από τον φόβο, έγκειται στο ότι αυτό που αγωνιούμε είναι ολωσδιόλου ακαθόριστο, η αγωνία δηλαδή αφορά το τίποτα και πουθενά, αφού δεν βλέπει ένα συγκεκριμένο εδώ ή εκεί. Αυτό μπρος στο οποίο αγωνιούμε, είναι ο ίδιος ο κόσμος σαν τέτοιος, το ίδιο το Μες-στον-Κόσμο-Είναι. Ο υπαρκτικός σολιψισμός που εκφράζεται μέσα από την εξατομικευμένη αγωνία διανοίγει το Εδωνά-Είναι στον κόσμο ως τέτοιον. Το φαινόμενο της αγωνίας φανερώνει το Εδωνά-Είναι ως γεγονικά υπάρχον στον Μες-στον-Κόσμο-Είναι. Η μέριμνα αποτελείται από την ανθρωπομέριμνα και από την βιομέριμνα. Η βιομέριμνα φανερώνει τις δυνατότητες του Εδωνά-Είναι ενώ η ανθρωπομέριμνα το οδηγεί στο Είναι του. Η καταπτωτική επιρρέπεια του Εδωνά-Είναι φανερώνει την ροπή του να αφεθεί στον κόσμο όπου έχει ριχθεί. Η παρακάτω αυτοερμήνευση του Εδωνά-Είναι ως μέριμνας έχει κατατεθεί από έναν αρχαίο μύθο:
“Όταν κάποτε η Μέριμνα διάβαινε ένα ποτάμι, είδε χώμα αργιλλώδες∙ έλαβε σκεφτικά ένα κομμάτι, κι άρχισε να του δίνει μορφή. Όταν έπιασε μετά να συλλογίζεται τι είχε πλάσει, πλησίασε ο Δίας. Η Μέριμνα τον παρακάλεσε να παράσχει πνεύμα στο χώμα που μορφοποίησε, κι ο Δίας ευχαρίστως παρέσχε. Αλλά όταν αυτή θέλησε να απονείμει στο πλάσμα της το όνομα της, ο Δίας της το απαγόρευσε, κι απαίτησε να δοθεί το δικό του. Ενώ η Μέριμνα κι ο Δίας μάλωναν, ορθώθηκε η Γη, κι ήθελε να δοθεί το δικό της όνομα στο πλάσμα, εφόσον αυτή του είχε προσφέρει μέρος από το σώμα της. Ζήτησαν από τον Κρόνο να διαιτητεύσει, κι αυτός αποφάσισε τα ακόλουθα, που φαίνονται δίκαια: «Μια κι έδωσες, Δία, το πνεύμα, ας λάβεις το πνεύμα του όταν το πλάσμα πεθάνει, μια και του χάρισες το σώμα, Γη, το σώμα ας λάβεις. Αφού όμως η Μέριμνα πρώτη διαμόρφωσε αυτό το ον, ας το κατέχει όσο είναι ζωντανό. Αλλά αφού διαφωνείται πρωτίστως για το όνομα, ας ονομαστεί “Homo” (άνθρωπος), μια και φτιάχτηκε από humus (γη).”
Αυτό το προοντολογικό ντοκουμέντο είναι ιδιαίτερα σημαντικό όχι μόνον διότι η μέριμνα εμφανίζεται εδώ ως αυτή στην οποία το ανθρώπινο Εδωνά-Είναι ανήκει ισόβια αλλά γιατί την αντιπαραθέτει με την παραδοσιακή αντίληψη που θεωρεί τον άνθρωπο ως σύνθεση σώματος (γης) και πνεύματος. Ο μύθος ξεκαθαρίζει ότι στην μέριμνα έχει το ανθρώπινο ον την αρχέγονη πηγή του Είναι του. Το Μες-στον-Κόσμο-Είναι, έχει τον οντολογικό χαρακτήρα της μέριμνας. Η μέριμνα και η διανοικτότητα προκύπτουν από την κατάπτωση. Το σύνολο των χαρακτηριστικών που προκύπτουν από την διανοικτότητα και την μέριμνα παρέχουν μία μοναδική υπερβασιακή δυνατότητα που δύναται να θεωρηθεί θεμελιώδες συστατικό του Εδωνά-Είναι. Η αλήθεια έχει δικαιωματικά αρχέγονη σχέση με το Είναι. Αλήθεια, είναι η συμφωνία της γνώσης με το αντικείμενο της. Ο όρος συμφωνία νοεί τον σχετισμό κάτινος με κάτι. Ο σχετισμός αυτός, θα πρέπει να γίνει ορατός μες στη συνάφεια του φαινομένου της πιστοποίησης. Με την πιστοποίηση διαπιστώνεται η συμφωνία. Η αποκαλυπτικότητα της απόφανσης οφείλει να πιστοποιηθεί δια να ομιλούμε για αλήθεια. Στην ουσία η αποκάλυψη δεν αφορά τη συμφωνία κάποιου φυσικού όντος με κάποιου ψυχικού ή την συμφωνία ανάμεσα σε συνειδησιακά περιεχόμενα αλλά την αποκλειστική πιστοποίηση του αποκαλύπτεσθαι αυτού τούτου του όντος από το Εδωνά-Είναι. Η αλήθεια συνεπώς σημαίνει πρωτίστως αποκαλυπτικότητα και όχι συμφωνία, αφού η αλήθεια έπεται της αποκάλυψης. Το αποκαλύπτειν είναι μία  θεμελιώδης έκφανση του Είναι του Μες-στον-Κόσμο-Είναι, αφού τόσο η βιομέριμνα όσο και η ανθρωπομέριμνα αφορούν αποκαλυπτόμενα ενδόκοσμα όντα. Προηγείται δηλαδή η αποκάλυψη του εκάστοτε Είναι της αλήθειας του. Το ότι η αλήθεια σχετίζεται κατά αυτόν τον τρόπο με την εκάστοτε αποκάλυψη μας δείχνει και την εγγενή αμφισημία της ίδιας της αλήθειας. Η φαινομενικολογική αποκάλυψη σημαίνει πως αποκαλύπτεται πάντα μία έκφανση του εκάστοτε πρόχειρου όντος ενώ ταυτόχρονα μία άλλη έκφανση του παραμένει κρυφή ή πιο απλά όπως μας λέει και ο Παρμενίδης στο Περί Φύσεως, η αλήθεια ακολουθεί δύο μονοπάτια, το αποκαλύπτειν και το αποκρύπτειν. Ενώ δηλαδή το Εδωνά-Είναι είναι ριγμένο μέσα στην αλήθεια είναι ταυτόχρονα ριγμένο και μέσα στην αναλήθεια. Η αλήθεια συνεπώς, αποτελεί έναν αποκαλυπτικό σχετισμό μεταξύ των παρευρισκόμενων όντων, πρόχειρων και Εδωνά-Είναι. Από αυτό προκύπτει ότι καμία αλήθεια δεν δύναται να είναι αιώνια, αφού το Εδωνά-Είναι δεν υφίστατο αιώνια.

Για πρώτη φορά παρατήρησαν τη γέννηση ενός χημικού δεσμού

Το φαινόμενο διαρκεί τόσο λίγο ώστε πολλοί επιστήμονες πίστευαν ότι δεν θα το έβλεπαν ποτέ: χρησιμοποιώντας ένα ισχυρό λέιζερ ακτίνων Χ, ερευνητές του αμερικανικού υπουργείου Ενέργειας παρατήρησαν για πρώτη φορά τη μεταβατική κατάσταση δύο ατόμων πριν ενωθούν και σχηματίσουν ένα μόριο.

Οι ερευνητές που υπογράφουν τη μελέτη στην επιθεώρηση «Science» δηλώνουν ενθουσιασμένοι με τα αποτελέσματά τους: «Αυτός είναι ο πραγματικός πυρήνας όλης της Χημείας» σχολιάζει ο Άντερς Νίλσον, επικεφαλής της προσπάθειας στο Εθνικό Εργαστήριο Επιταχυντή SLAC.

«Είναι αυτό που θεωρούμε Ιερό Δισκοπότηρο, αφού ελέγχει τη χημική αντιδραστικότητα. Κανείς δεν πίστευε ότι θα μπορούσαμε να το παρατηρήσουμε, δεδομένου ότι τα μόρια που βρίσκονται σε αυτή τη μεταβατική κατάσταση ανά πάσα στιγμή είναι ελάχιστα» επισήμανε. Η ομάδα του Νίλσον χρησιμοποίησε ένα λέιζερ ακτίνων-Χ, μια σχετικά νέα τεχνολογία που επιτρέπει την παρατήρηση εξαιρετικά γρήγορων φαινομένων, καθώς και τον προσδιορισμό της τρισδιάστατης δομής μορίων ή και ζωντανών κυττάρων.

To λέιζερ SLAC

Σαν ένα είδος στροβοσκοπικής λάμπας, το λέιζερ εκπέμπει εξαιρετικά σύντομους παλμούς φωτός, οι οποίοι είναι σαν να φωτίζουν μεμονωμένα «καρέ» μιας πολύ σύντομης διαδικασίας. Οι ερευνητές εξέτασαν τη χημική αντίδραση που εξουδετερώνει το μονοξείδιο του άνθρακα (CO) στους καταλύτες των αυτοκινήτων: η επιφάνεια του καταλύτη συλλαμβάνει μόρια μονοξειδίου του άνθρακα και οξυγόνου και τα φέρνει σε μικρή απόσταση, έτσι ώστε να συνδεθούν και να σχηματίσουν μόρια διοξειδίου του άνθρακα (CO2).

Σε πρώτη φάση, οι ερευνητές συνέδεσαν CO και άτομα οξυγόνου στην επιφάνεια ενός καταλύτη από ρουθήνιο, και χρησιμοποίησαν ένα οπτικό λέιζερ για να θερμάνουν τον καταλύτη και να ξεκινήσουν την αντίδραση. Σε θερμοκρασία άνω των 1.500 βαθμών Κελσίου, τα άτομα CO και οξυγόνου άρχισαν να δονούνται, αυξάνοντας έτσι την πιθανότητα μεταξύ τους σύγκρουσης και σχηματισμού του νέου χημικού δεσμού.

Η παρατήρηση

Η ερευνητική ομάδα παρατήρησε αυτή τη διαδικασία με το λέιζερ ακτίνων-Χ, το οποίο αποκάλυψε μεταβολές στη διάταξη των ηλεκτρονίων των ατόμων. Οι μεταβολές αυτές, τα πρώτα στάδια του σχηματισμού ενός χημικού δεσμού, συνέβησαν σε μερικά femtosecond, ή τετράκις εκατομμυριοστά του δευτερολέπτου.

Αυτό είναι ένα εξαιρετικά σύντομο χρονικό διάστημα, δεδομένου ότι σε χρόνο ενός femtosecond το ίδιο το φως θα διένυε απόσταση 0,3 μικρομέτρων στο κενό, περίπου το πλάτος ενός ιού. «Πρώτα ενεργοποιούνται τα άτομα οξυγόνου και λίγο αργότερα ακολουθεί το μονοξείδιο του άνθρακα» περιγράφει ο Νίλσον. «Αρχίζουν να δονούνται και να κινούνται λίγο. Στη συνέχεια, έπειτα από ένα τρισεκατομμυριοστό του δευτερολέπτου, αρχίζουν να συγκρούονται και να σχηματίσουν αυτές τις μεταβατικές καταστάσεις». Οι ερευνητές δηλώνουν όμως έκπληκτοι από μια άλλη παρατήρηση: τα άτομα που φτάνουν σε αυτή τη μεταβατική κατάσταση είναι πολλά, ωστόσο μόνο ένα πολύ μικρό μέρος συνεχίζει την αντίδραση για να σχηματίσει διοξείδιο του άνθρακα. Τα υπόλοιπα άτομα επιστρέφουν τελικά στην αρχική τους κατάσταση.

«Αυτό που βλέπουμε ότι, ενώ υπάρχουν πολλές προσπάθειες, ελάχιστες αντιδράσεις συνεχίζονται μέχρι το τελικό προϊόν. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι να κατανοήσουμε λεπτομερώς αυτό που βλέπουμε» λέει ο δρ Νίλσον.

Η ερευνητική ομάδα επισημαίνει ότι τα πειράματα έχουν σημασία για τη θεωρία της χημείας: «Είναι εξαιρετικά σημαντική μέθοδος για τους θεωρητικούς χημικούς» λέει ο Φρανκ Άμπιλντ-Πέντερσεν, συνεργάτης του Νίλσεν.
«Ανοίγει έναν εντελώς νέο ερευνητικό πεδίο» προβλέπει.

 

Τι είναι συναίσθημα

Το συναίσθημα είναι ένας όρος για την ακριβή σημασία του οποίου οι ψυχολόγοι και οι φιλόσοφοι έριζαν για περισσότερο από έναν αιώνα. Στην πιο κυριολεκτική της έννοια, το Αγγλικό Λεξικό της Οξφόρδης ορίζει το συναίσθημα ως: «Οποιαδήποτε αναταραχή ή αναστάτωση του νου, αίσθημα, πάθος.
Οποιαδήποτε σφοδρή ή εξημμένη ψυχική κατάσταση».

Πρόκειται για μια σύνθετη υποκειμενική συνειδητή εμπειρία: ο συνδυασμός νοητικών καταστάσεων, ψυχοσωματικών εκφράσεων και βιολογικών αντιδράσεων του σώματος. Είναι αυτό που ένας άνθρωπος «αισθάνεται», όχι ως απλή αίσθηση αλλά ως κάτι βαθύ, εσωτερικό, που επιδρά στο σώμα (πχ καρδιακός ρυθμός) και την «ψυχή» του και σχεδόν πάντα εκφράζεται (στο πρόσωπο, στη φωνή, στη στάση του σώματος) και είναι παρατηρήσιμο από τους άλλους.

  Είναι αποτέλεσμα περίπλοκων ορμονικών επιδράσεων και του ασυνείδητου νου. Τα συναισθήματα είναι πολύ δύσκολο να ελέγχονται, με συνειδητή προσπάθεια. Προκαλούν την αλλαγή συμπεριφοράς στα θηλαστικά ανάλογα με την κατάσταση στην οποία αυτά βρίσκονται. Στον άνθρωπο τα συναισθήματα πολλές φορές γίνονται αιτία να μη μπορεί να ζει κανείς με λογικά αποδεκτό τρόπο.
Υπάρχουν εκατοντάδες συναισθήματα, μαζί με τις προσμείξεις τους, τις ποικιλίες, τις μεταλλάξεις και τις αποχρώσεις τους. Πράγματι, υπάρχουν πολύ περισσότερες αποχρώσεις συναισθημάτων από όσες λέξεις για να τα ορίσουν.

Οι ερευνητές εξακολουθούν να διαφωνούν ως προς το ποια ακριβώς συναισθήματα πρέπει να θεωρηθούν πρωταρχικά, ποια δηλαδή αποτελούν το μπλε, το κόκκινο και το κίτρινο του ουράνιου τόξου των συναισθημάτων, από όπου πηγάζουν και όλες οι άλλες αποχρώσεις. Μερικοί θεωρητικοί προτείνουν κάποιες βασικές οικογένειες συναισθημάτων, παρόλο που δε συμφωνούν όλοι με αυτές.
Οι θεωρούμενες ως κυρίες οικογένειες συναισθημάτων και μερικά από τα μέλη τους είναι:
• Θυμός: λύσσα, οργή, πικρία, αγανάκτηση, απόγνωση, αναβρασμός, ενόχληση, εκνευρισμός, εχθρότητα και ίσως σε ακραίες καταστάσεις παθολογικό μίσος και βία.
• Θλίψη: λύπη, ακεφιά, κατήφεια, μελαγχολία, αυτολύπηση, μοναξιά, καημός, απελπισία και σε παθολογικό βαθμό σοβαρή κατάθλιψη.
• Φόβος: άγχος, αναστάτωση, νευρικότητα, έγνοια, κατάπληξη, τρόμος, ανησυχία, δέος, φρίκη, σκιάξιμο, τρομάρα και στις ψυχοπαθολογικές του μορφές φοβία και πανικός.
• Απόλαυση: ευτυχία, χαρά, ανακούφιση, ικανοποίηση, ευεξία, ευαρέσκεια, διασκέδαση, καμάρι, αισθητική απόλαυση, ενθουσιασμός, τέρψη, ηδονή, ευφορία, κέφι, έκσταση και στην ακραία μορφή της μανία.
• Αγάπη: αποδοχή, φιλικότητα, εμπιστοσύνη, τρυφερότητα, ευγένεια, ταίριασμα, αφοσίωση, λατρεία, ξεμυάλισμα, έρωτας.
• Έκπληξη: σοκ, κατάπληξη, θαυμασμός, απορία.
• Αποστροφή: περιφρόνηση, δυσφορία, απέχθεια, σιχασιά, φρίκη, βδελυγμία, αηδία.
• Ντροπή: ενοχή, αμηχανία, απογοήτευση, τύψεις, ταπείνωση, εξευτελισμός, καταισχύνη, συστολή και μετάνοια.

Ομολογουμένως, ο παραπάνω κατάλογος δε λύνει κάθε πρόβλημα σχετικά με την κατάταξη των συναισθημάτων. Για παράδειγμα, τι γίνεται με τις προσμείξεις τους, όπως είναι η ζήλια, μια παραλλαγή του θυμού που εμπεριέχει επίσης λύπη και φόβο; Και τι γίνεται με τις αρετές που γεννούν συναισθήματα όπως η ελπίδα και η πίστη, το κουράγιο και η μεγαλοψυχία, η σταθερότητα και η ηρεμία; Ή με κάποια από τα κλασικά ελαττώματα, από τα οποία παράγονται συναισθήματα όπως αμφιβολία, αδιαφορία, απάθεια και νωθρότητα ή πλήξη; Δεν υπάρχουν σαφείς απαντήσεις. Η επιστημονική διαμάχη γύρω από τους τρόπους ταξινόμησης των συναισθημάτων συνεχίζεται.

Το επιχείρημα ότι υπάρχουν λιγοστά κυρία συναισθήματα βασίζεται μέχρι ενός σημείου στην εργασία του Πολ Έκμαν, στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Φρανσίσκο. Ο Έκμαν διατύπωσε την άποψη ότι οι συγκεκριμένες εκφράσεις για τέσσερα συναισθήματα (φόβος, θυμός, θλίψη, απόλαυση) αναγνωρίζονται από ανθρώπους που προέρχονται από διαφορετικούς πολιτισμούς σε όλο τον κόσμο, στους οποίους περιλαμβάνονται και άνθρωποι που πιθανώς δε χρησιμοποιούν καν τη γραφή και φυσικά δεν έχουν ακόμα «μολυνθεί» από την έκθεσή τους στα Μ Μ Ε. Το γεγονός αυτό καθιστά τα συγκεκριμένα συναισθήματα παγκόσμια.

Σε μια έρευνα που έκανε ο Πολ Έκμαν σε μια απομονωμένη φυλή, που από την άποψη της εξέλιξης βρίσκεται ακόμα στη Λίθινη Εποχή, ανακάλυψε ότι παντού οι άνθρωποι αναγνώριζαν τα ίδια βασικά συναισθήματα. Αυτός ο οικουμενικός χαρακτήρας των εκφράσεων του προσώπου παρατηρήθηκε πιθανότατα αρχικά από τον Δαρβίνο, ο οποίος τη θεώρησε απόδειξη ότι οι δυνάμεις της εξέλιξης είχαν χαράξει αυτά τα σημάδια στο κεντρικό νευρικό μας σύστημα.

Πέρα από τις διαθέσεις, υπάρχει η ψυχοσύνθεση, η έμφυτη ροπή προς μια συγκεκριμένη διάθεση που κάνει τους ανθρώπους μελαγχολικούς, ντροπαλούς ή πρόσχαρους. Και ακόμα, πέρα από αυτές τις συναισθηματικές προδιαθέσεις, υπάρχουν οι αναμφισβήτητες διαταραχές του συναισθήματος, με τις ανάλογες κλινικές τους εκδηλώσεις, όπως η κατάθλιψη ή το παθολογικό άγχος, στις οποίες ο άνθρωπος νιώθει αιωνίως παγιδευμένος σε μια τοξική κατάσταση.

Αν θέλεις να είσαι καλός, ξεκίνα από την πεποίθηση ότι είσαι κακός

Η στωική αντίληψη της αρετής έχει αφήσει ανεξίτηλο, αν και υποτιμημένο, το αποτύπωμα της στον πολιτισμό μας. Ο Καρτέσιος, ο Σπινόζα, ο Ρούσσο, ο Νίτσε, ο Μαρξ και οι «ιδρυτές-πατέρες» των ΗΠΑ έχουν επηρεαστεί από αυτό το ηθικό σύστημα.

Η αρετή, μέχρι την πρόσφατη αναβίωσή της μέσα από την επαναφορά της φιλοσοφίας στην καθημερινή μας ζωή, θεωρούνταν συνώνυμη με τον πουριτανισμό, τη θρησκοληψία και την κάπως κωμική για τον σύγχρονο άνθρωπο ευπρέπεια. Η διδασκαλία του Επίκτητου δεν έχει καμιά σχέση με τη χριστιανική ιδέα για την αρετή — η αρετή, η ευδαιμονία και η ψυχική γαλήνη συμβαδίζουν και αποτελούν μέρη της ίδιας κατάστασης.

Ο Επίκτητος συνηγορεί υπέρ του Καλού προς χάριν του Καλού, όχι προς χάριν κάποιας ανταμοιβής στον άλλο κόσμο, και υποστηρίζει ότι η ενάρετη ζωή αρχίζει από την παραδοχή ότι έχουμε μεγάλα περιθώρια βελτίωσης κι ότι, εντέλει, το να είμαστε ηθικά ακέραιοι και συνεπείς προκαλεί ανακούφιση και ηρεμία. Με λίγα λόγια προτείνει να αναζητήσουμε την ευτυχία στη βελτίωση του εαυτού μας και όχι, με σημερινούς όρους, στην αναζήτηση του πιο επικερδούς και επιδεικτικού λάιφ στάιλ.

Η φιλοσοφία δεν είναι μια ατέλειωτη σειρά από σκοτεινές τελετουργίες και εξίσου σκοτεινές λέξεις και έννοιες. Είναι η αγάπη της σοφίας και της αρετής, η τέχνη να ζεις ενάρετα κι ευτυχισμένα. Πρέπει λοιπόν να σώσουμε τη φιλοσοφία από τους γκουρού που ισχυρίζονται ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και οι οποίοι εκμεταλλεύονται συχνά τους αφελείς. Η φιλοσοφία πρέπει να προωθεί την αρετή, το ατομικό και κοινωνικό καλό — αλλιώς πρόκειται για αγυρτεία.

Ποιο είναι το κέρδος μας από τις καλές πράξεις; «Το κέρδος μας είναι οι ίδιες οι καλές πράξεις» λέει ο Σενέκας. «Η ανταμοιβή για την ενάρετη συμπεριφορά είναι η ίδια η ενάρετη συμπεριφορά». Αυτή είναι η ουσία της στωικής φιλοσοφίας.

Ποιό είναι το ισχυρότερο υλικό στην φύση

Τα δόντια της κοινής πεταλίδας των θαλασσών αποκτούν πλέον τον τίτλο του πιο δυνατού βιολογικού υλικού που είναι μέχρι στιγμής γνωστό στον άνθρωπο, εκθρονίζοντας πλέον τον μεταξένιο ιστό της αράχνης από το βάθρο του.

Οι πεταλίδες διαθέτουν στη γλώσσα τους μικροσκοπικά δόντια μήκους μικρότερου του ενός χιλιοστού, με τα οποία αποσπούν τροφή από τα βράχια ή ανοίγουν ρωγμές μέσα στις οποίες χώνονται. Τα δόντια αποτελούνται από ένα μίγμα μετάλλων και πρωτεΐνης, το οποίο Βρετανοί επιστήμονες δοκίμασαν στο εργαστήριο και βρήκαν ότι είναι τρομερά ισχυρό, σχεδόν τόσο δυνατό, όσο τα πιο ισχυρά υλικά που έχει φτιάξει ο άνθρωπος.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον δρα Άζα Μπάρμπερ της Σχολής Μηχανικής του Πανεπιστημίου του Πόρτσμουθ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Interface» της Βασιλικής Εταιρείας επιστημών της Βρετανίας, σύμφωνα με το BBC και το «Science», δήλωσαν ότι η μελέτη του μυστικού της πεταλίδας μπορεί να βοηθήσει μελλοντικά στο να βελτιωθούν περαιτέρω -να γίνουν πιο ελαφρά και ανθεκτικά- διάφορα τεχνητά συνθετικά υλικά που χρησιμοποιούνται στα αεροπλάνα, στα πλοία και στα αυτοκίνητα, καθώς και στα σφραγίσματα των δοντιών.«Η βιολογία, αποτελεί μεγάλη πηγή έμπνευσης για έναν μηχανικό. Αυτά τα δόντια (πεταλίδας) είναι φτιαγμένα από πολύ μικρές ίνες, διατεταγμένες με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Πρέπει να δημιουργήσουμε δικές μας υλικές δομές ακολουθώντας τις ίδιες σχεδιαστικές αρχές», δήλωσε ο Άζα Μπάρμπερ.

Τα εργαστηριακά πειράματα έδειξαν πως τα δόντια πεταλίδας είναι έως πέντε φορές πιο δυνατά από το μετάξι της αράχνης (υπάρχουν διάφορα είδη μεταξιού με διαφορετική αντοχή), θέτοντας έτσι ένα νέο ρεκόρ δύναμης υλικού στο πεδίο της βιολογίας.

Το δόντι πεταλίδας αντέχει σε πίεση περίπου πέντε γιγαπασκάλ (GΡa), όσο η πίεση που απαιτείται για να μετατραπεί ο άνθρακας σε διαμάντι στο υπέδαφος της Γης. Συγκριτικά, το πιο δυνατό μετάξι φθάνει τα τέσσερα γιγαπασκάλ (το κοινό μετάξι έχει μόνο 1,3 GPa), το μπαμπού το ένα γιγαπασκάλ, ενώ τα ανθρώπινα οστά και δόντια έχουν μόνο 0,7 και 0,5 GΡa αντίστοιχα.

Σε σχέση με τα ανθρωπογενή υλικά, τα δόντια πεταλίδας, που έχουν ως βασικό υλικό τον γαιτίτη (ένα κρύσταλλο που περιέχει σίδηρο), είναι πιο γερά από τις ίνες Κέβλαρ από τις οποίες φτιάχνονται τα αλεξίσφαιρα γιλέκα και κράνη και σχεδόν τόσο γερά όσο τα καλύτερα ανθρακονήματα που χρησιμοποιούνται στην αεροδιαστημική.

Η πεταλίδα είναι γαστερόποδο μαλάκιο, με πιο γνωστό είδος το εδώδιμο Patella cerulea, που ζει και στις ελληνικές ακτές. Το όστρακό της έχει σχήμα κώνου, με ακτινωτές προεξοχές στην εξωτερική επιφάνειά του και δόντια στην περιφέρειά του.

Οι πεταλίδες ουσιαστικά είναι θαλάσσια σαλιγκάρια, που ζουν στα ρηχά. Προσκολλώνται στους βράχους, όπως τα μύδια και τα στρείδια, και για να προστατευθούν από την ξηρασία στη διάρκεια της αμπώτιδας, σκάβουν ένα μικρό κοίλωμα στα βράχια. Όταν γίνεται πλημμυρίδα, έρπουν και πάλι στην αρχική θέση τους.

Ο χαμένος παράδεισος και η Λευκή Θεά

«Στάλθηκα από τη Δύναμη.
Είμαι η τιμημένη και η περιφρονημένη.
Είμαι η αγία και η πόρνη.
Είμαι η μητέρα και η κόρη.
Με αποκαλούν Σοφία οι Έλληνες και Γνώση οι ξένοι.
Είμαι εκείνη που η εικόνα της είναι μεγάλη στην Αίγυπτο
Και εκείνη που δεν έχει εικόνα μεταξύ των ξένων.»
[Ρόμπερτ Γκρέιβς, η Λευκή θεά]

Που είναι η Λευκή Θεά? Που πήγε η Μεγάλη μητέρα με το στοργικό στήθος? Αυτή η συμπονετική Κυρά που τα δεχόταν όλα? Χωρίς να απορρίπτει, χωρίς να κατακρίνει, χωρίς να επιβάλλει τιμωρίες συνεχώς? Είναι δύσκολο να βρούμε τα ίχνη της στην εποχή μας. Ο άντρας Θεός την έχει εξοβελίσει για τα καλά, ωστόσο στάθηκε αδύνατον να σβήσει εντελώς τη μνήμη της από τις καρδιές μας.

Στις αυθεντικές λατρείες το Θεϊκό στοιχείο δεν έχει φύλο. Κι όταν λέμε αυθεντικές λατρείες εννοούμε αυτές που διδάσκουν οι μεγάλοι μύστες και προέρχονται κατευθείαν από το κέντρο της Συνειδήσεως κι όχι από κάποιο κέντρο υλικής εξουσίας. Σ’ αυτές λοιπόν τις λατρείες ο άντρας Θεός και η γυναίκα Θεά αντιπροσωπεύουν τους δύο πόλους της ανθρώπινης ύπαρξης κατέχοντας ισάξιες θέσεις. Οι θρησκείες όμως, πολύ συχνά καταργούν τη μια απ’ τις δύο όψεις της Θεότητας! Με τον τρόπο αυτό προκύπτουν είτε οι μητριαρχικές – σεληνιακές θρησκείες που λατρεύουν αποκλειστικά τη Γυναίκα Θεά, είτε οι πατριαρχικές – ηλιακές θρησκείες που λατρεύουν αποκλειστικά τον Άντρα Θεό. Αυτή η πρακτική φαίνεται ότι έχει πολύ καλά αποτελέσματα στον έλεγχο των μαζών. Ο άνθρωπος όταν αποκοπεί μέσα του η επικοινωνία της θηλυκής και της αρσενικής του πλευράς, γίνεται αδύναμος και εύκολο υποχείριο στα νύχια των εκάστοτε επιτήδειων. Η διαταραχή της ισορροπίας ενεργοποιεί αυτόματα έναν δριμύ φόβο για το θάνατο.

Ο Alberto Torre (ένας μεγάλος ψυχίατρος και ψυχοθεραπευτής), λέει συχνά: «Θα πρέπει όλοι οι άνθρωποι να εξασκηθούμε σ’ αυτό: όταν εισπνέουμε να εισπνέουμε βαθιά και να σκεφτόμαστε Ζωή κι’ όταν εκπνέουμε να εκπνέουμε βαθιά πάλι και να σκεφτόμαστε Θάνατος. Η ζωή του ανθρώπου ξεκινάει με μια εισπνοή και τελειώνει με μια εκπνοή κι’ ανάμεσα παρεμβάλλονται εκατομμύρια άλλες αναπνοές. Αν δεν συμφιλιωθούμε με την ιδέα της ζωής και του θανάτου δεν μπορούμε να εξελίξουμε τον εαυτό μας και να προχωρήσουμε μπροστά.» Κι ας μην ξεχνάμε ότι τίποτα σε τούτο τον κόσμο δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το αντίθετό του. Αν φοβόμαστε να πεθάνουμε, τότε να είστε σίγουροι ότι μια ολόκληρη ζωή την περάσαμε φοβούμενοι και να ζήσουμε!

Οι δύο τύποι λατρείας που αναφέραμε παραπάνω, χρησιμοποιούν διάφορους συμβολισμούς και τους αντίστοιχους αριθμούς για να οριοθετήσουν το έδαφός τους. Έτσι το 12 είναι ένας αριθμός στενά συνδεδεμένος με τον ήλιο ενώ το 13 είναι ένας αριθμός που ταιριάζει στη σελήνη. Αυτό μπορούμε άλλωστε να το διαπιστώσουμε εύκολα αν προσέξουμε πως μετρούν οι άνθρωποι το χρόνο: Στα ηλιακά ημερολόγια έχουμε 12 υποδιαιρέσεις του έτους, τους 12 μήνες και αντίστοιχα κι ο ζωδιακός τους κύκλος είναι χωρισμένος σε 12 ζώδια. Αντίθετα, τα σεληνιακά ημερολόγια στηρίζονται στο ότι μέσα σε ένα πλήρες έτος η σελήνη κάνει 13 περιστροφές. Έτσι έχουμε 13 φορές πανσέληνο κι’ αντίστοιχα 13 σεληνιακούς μήνες των 28 ημερών. Πολλές απομονωμένες φυλές μετρούν το χρόνο με τα φεγγάρια. Στις ηλιακές θρησκείες λοιπόν, χρησιμοποιείται ευρύτατα ο αριθμός 12 στους συμβολισμούς. Ας θυμηθούμε για παράδειγμα ότι ο Ιησούς Χριστός είχε 12 μαθητές. Εξαιτίας της σφοδρότατης αντίθεσης ανάμεσα στις ηλιακές και τις σεληνιακές θρησκείες, η επικρατούσα λατρεία κάθε φορά προσπαθεί να εξοβελίσει τελείως τα υπολείμματα της άλλης. Ας μη μας κάνει εντύπωση λοιπόν που στις μέρες μας ο αριθμός 13 έχει βαπτισθεί κακότυχος, γρουσούζικος, κακορίζικος κλπ. Είναι μάλιστα αξιομνημόνευτο το πόσο επηρεάζονται οι άνθρωποι από τις δεισιδαιμονίες ώστε σε πολλά μαιευτήρια, ξενοδοχεία κ.λ.π. έχει παραληφθεί εντελώς το 13 από την αρίθμηση των δωματίων. Επίσης παλιότερα συνήθιζαν να παραλείπουν το 13 από την αρίθμηση των καμπίνων στα πλοία…

Ας εξετάσουμε όμως λίγο το όλο θέμα κι από την ψυχολογική του σκοπιά.
Ένα σημείο που από παλιά μου είχε κάνει εντύπωση στα γραπτά του Wilhelm Reich, ήταν η άποψή του για την πατριαρχεία. Ο Ράιχ πίστευε ότι από εκεί ξεκινάει η νεύρωση της σύγχρονης κοινωνίας. Από τις μελέτες που έχουν γίνει μάλιστα σε κάποιες ελάχιστες εναπομείνασες φυλές μητριαρχικής δομής (νησιά Trobrijian στον Ειρηνικό ωκεανό), έχει παρατηρηθεί ότι τα άτομα είναι πολύ πιο υγιή και ισορροπημένα σε αυτές. Έχει λοιπόν μεγάλη σημασία να στρέψουμε την προσοχή μας στις αντιλήψεις που έχουμε κρυσταλλώσει – συχνά ασυνείδητα – σε σχέση με την αρσενική και τη θηλυκή πλευρά της φύσης. Το αρσενικό και το θηλυκό είναι τα δύο μισά που περιπλέκονται με μυστηριώδεις τρόπους για να δημιουργήσουν το όλον. Είναι όπως στο σύμβολο του Γιν και του Γιανγκ: δεν υπερισχύει κάποιο απ’ τα δυό κι ούτε μπορεί να υπάρξει κάποιο σε αμιγή μορφή. Άνιμους και Άνιμα. Η αρσενική πλευρά της γυναίκας και η θηλυκή πλευρά του άντρα. Για όσο διάστημα το μυαλό μας είναι αναγκασμένο να κατανοεί τον κόσμο μέσα από τα ζεύγη των αντιθέτων, είμαστε υποχρεωμένοι να βλέπουμε στις εκφάνσεις της φύσης την αρσενική και τη θηλυκή πλευρά της δημιουργίας.

Εδώ ακριβώς όμως έχει δημιουργηθεί το πρόβλημα. Κάθε σοβαρός μελετητής αντιλαμβάνεται ότι η αρσενική και η θηλυκή αρχή είναι ισοδύναμες αλλά με διαφορετικές ιδιότητες. Καμιά απ’ τις δύο δεν υπερτερεί στην πλάση αλλά βρίσκονται σε μια θαυμάσια ισορροπία… Τι γίνεται όμως στην πράξη σήμερα? Πως λειτουργεί το μυαλό των ανθρώπων? Δεν θα διαφωνήσετε πιστεύω ότι η κοινωνία μας είναι προκατειλημμένη υπέρ των αντρών. Ζούμε σε μια πατριαρχική κοινωνία. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται το εκφυλιστικό φαινόμενο οι γυναίκες μιμούμενες τους άντρες, να τείνουν να πάρουν τη θέση τους. Αυτό δεν πρέπει να το συγχέουμε με τις μητριαρχικές δομές. Αντίθετα όταν οι γυναίκες δρουν σαν άντρες έχουμε το φαινόμενο της κοινωνίας των αμαζόνων. Μια τέτοια δομή είναι η χειρότερη δυνατή.

Σιωπηρά, έχουμε αποδώσει αρσενική ταυτότητα ακόμη και στο Θεό. Λέμε Ο Θεός, κι όχι Η Θεά ή σωστότερα σε ουδέτερο γένος «Το Θείο». Χωρίς να το ομολογούμε ανοιχτά δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στον ήλιο παρά στη σελήνη. Το θηλυκό στοιχείο όμως είναι αυτό που μας ενώνει με τη Γη. Αυτή η γείωση είναι απαραίτητη προκειμένου να μπορέσουμε να ανοιχτούμε στα ανώτερα επίπεδα. Όπως είπε και ο Βούδας ακόμη και οι ρίζες του Χρυσού Λωτού βρίσκονται μέσα στη λάσπη. Το αρσενικό στοιχείο πάλι είναι η σπίθα, το σπερματοζωάριο που θα τρέξει ελεύθερο για να ξεφύγει από αυτό τον κόσμο. Το θέμα είναι ότι δεν θα τα καταφέρει ποτέ αν δεν ακουμπά σε ένα καλό αλεξικέραυνο.

Στη δύση όπου κυριαρχεί ο πατέρας θεός υπάρχουν λοιπόν ισχυρές απαγορεύσεις. Για να το πούμε με όρους ψυχανάλυσης δίνουμε μεγάλη σημασία στο Υπερ – Εγώ αλλά ξεχνάμε απ΄ έξω το ασυνείδητο, τις πανίσχυρες ενορμήσεις του ερπετεγκέφαλου. Ο Barry Simons, ένας μεγάλος ψυχοθεραπευτής των ημερών μας που ήταν βαθιά φιλοσοφημένος, το έθετε αυτό με μια πολύ ωραία φράση: «Για να φτάσεις στο θόλο του Γοτθικού Ναού, πρέπει πρώτα να περάσεις από τον υπόνομο του Φρόιντ!».

Το 1946 ο Βίλχελμ Ράιχ στο βιβλίο του «Η λειτουργία του οργασμού», γράφει: “Νομίζετε πως καθορίζετε τις ενέργειές σας με την ελεύθερη βούληση; Κάθε άλλο! Η συνειδητή σας δράση είναι μόνο μια σταγόνα στην επιφάνεια μιας θάλασσας ασυνείδητων λειτουργιών, για τις οποίες δεν ξέρετε τίποτα – και στην πραγματικότητα φοβόσαστε να μάθετε γι’ αυτές. Είσαστε περήφανος για την “ατομικότητα της προσωπικότητάς σας” και για την “ευρύτητα του πνεύματός ” σας; Τι εγωισμός! Στην πραγματικότητα είσαστε ένα απλό παιγνίδι των ενστίκτων σας, που σας κάνουν ότι θέλουν. Αυτό ασφαλώς προσβάλλει πολύ τη ματαιοδοξία σας. Και ενοχληθήκατε το ίδιο όταν σας είπαν πως είστε απόγονοι των πιθήκων και πως η γη πάνω στην οποία σέρνεστε δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος, όπως είσαστε κάποτε ευτυχισμένοι να το νομίζετε. Εξακολουθείτε να πιστεύετε πως η γη, ένας από εκατομμύρια πλανήτες, είναι ο μόνος πλανήτης που μπορεί να έχει ζωντανή ύλη. Με λίγα λόγια σας ελέγχουν λειτουργίες που δεν τις ελέγχετε, δεν τις ξέρετε, τις φοβάστε και τις ερμηνεύετε λανθασμένα. Υπάρχει μια ψυχική πραγματικότητα που εκτείνεται πολύ πέρα από το συνειδητό σας νου. Το ασυνείδητό σας είναι σαν το “καθ’ εαυτό πράγμα” του Κάντ. Από μόνο του δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό, σας αποκαλύπτεται μόνο με τις εκδηλώσεις του. Ο Πέερ Γκύντ του Ίψεν, το νιώθει!”

Στις σεληνιακές λατρείες τα πράγματα είναι πιο υγιή. Το βασικό στοιχείο της μητρικής φύσης είναι η αποδοχή (σε αντίθεση με την πατρική απαγόρευση). Η αναπαράσταση λοιπόν του Θεού ως άντρα, με μακριά γενειάδα κ.λ.π. προξενεί πολύ μεγαλύτερη ζημιά σε ασυνείδητο επίπεδο απ’ ότι φανταζόμαστε. Από την πολύ μικρή μας ηλικία κρυσταλλώνονται στο μυαλό μας πρότυπα και αντιλήψεις που μας κρατάνε σκλάβους μια ζωή. Με τη λογική καταλαβαίνουμε βέβαια ότι το Θείο δεν έχει φύλο, αλλά βαθιά μέσα μας η αρχετυπική εικόνα του άντρα θεού συνεχίζει να υπάρχει και να μας γεμίζει με περιοριστικές πεποιθήσεις. Η απαγόρευση δημιουργεί φόβο. Ο φόβος αυτός δεν αφήνει τον άνθρωπο να ωριμάσει και να αναπτύξει την ηθική του με φυσικό τρόπο. Μέσα μας λαμβάνει χώρα μια «στρέβλωση». Αποφεύγουμε να κάνουμε κακό για να μην τιμωρηθούμε κι όχι από μια φυσική και αυθόρμητη καλοσύνη. Σε πολλές μητριαρχικές κοινωνίες δεν υπήρχε καν η λέξη φόνος. Η πράξη αυτή εθεωρείτο τόσο αποτρόπαιη στο μυαλό τους ώστε όχι απλώς δεν την έπρατταν αλλά δεν της είχαν δώσει καν όνομα για να την περιγράψουν. Όταν ονοματίζουμε κάτι, κατά μια έννοια αυτόματα το νομιμοποιούμε. Με παρόμοιο τρόπο η απαγόρευση λειτουργεί ταυτόχρονα και σαν πρόσκληση – πρόκληση για την παραβίασή της. Εν κατακλείδι δεν αποτελεί (η απαγόρευση) το βέλτιστο τρόπο εκπαίδευσης. Είναι καλύτερο θεωρώ να εστιάζουμε στο ότι η κάθε πράξη έχει και τις αντίστοιχες συνέπειες, παρά να ξεκινάμε με ένα δυνατό «ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ!»…

Μέχρι να πετάξεις

Όταν η άποψη μας βασίζεται σε γνώση άλλου, άρα δεν μπορούμε να τη στηρίξουμε με εμπειρία και δικά μας λόγια είναι δανεική και δεν έχει κανένα αντίκτυπο. Είναι κενή από ενέργεια. Απλά θρέφουμε το παιχνίδι της διαφωνίας /συμφωνίας των εγώ, χωρίς όμως να μετακινούμαστε και χωρίς να προσφέρουμε την ενέργεια της αυθεντικότητάς μας.

Κανένας νόμος δεν ισχύει αν τον έχουμε ξεπεράσει. Οι συμπαντικοί νόμοι υπάρχουν για καθοδήγηση. Οι νόμοι του κάθε επιπέδου της συνείδησης καταργούνται στο επόμενο επίπεδο. Όμως ο νους αντιλαμβάνεται κενό και χάος, που δεν υπάρχουν πραγματικά, απλά βρίσκεται η πραγματικότητα έξω /πέρα από το επίπεδο αντίληψής του.

Πρέπει να εμπιστεύεσαι τη δική σου αλήθεια. Όχι επειδή είναι η μοναδική αλλά επειδή εκεί βρίσκεσαι εσύ. Οι υποστηρικτές και τα βάθρα σε βοηθούν απλά να τη διατηρείς. Όταν αποκτήσεις αρκετή δύναμη, θα γκρεμίσεις τα βάθρα, θα εγκαταλείψεις την ανάγκη για υποστηρικτές, θα αμφισβητήσεις ο ίδιος την αλήθεια σου για να γνωρίσεις ξανά τον εαυτό σου και να διερευνήσεις, δημιουργώντας κι άλλα επίπεδα γνώσης.

Δεν μπορεί κανείς να σου χαρίσει αυτή τη δύναμη. Πρέπει να αφοσιωθείς, να πειθαρχήσεις και να παραμένεις κάθε στιγμή πιστός στον εαυτό σου. Πρέπει να ταπεινωθείς, να επιστρέψεις στην παραδοχή της άγνοιας και να αδειάσεις για να σταματήσει ο νους σου τον εσωτερικό μονόλογο που σου δηλώνει την αλήθεια, εμποδίζοντάς σε να δεις.

Οι λέξεις παραμορφωμένες και η ζωή μας βασανιστικά μοναχική, οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε τίποτα άλλο παρά να συνεχίζουμε την ίδια πορεία που χαράξαμε, νομίζοντας πως μετακινούμαστε, ουσιαστικά όμως παραμένοντας πνευματικά και ενεργειακά στάσιμοι.

Ιδέες χορεύουν μπροστά στην αντίληψή μας κι εμείς, ως εφηβικοί εραστές, ερωτοτροπούμε με τις πιο ελκυστικές, θεωρώντας ότι το κασέ των κατακτήσεων μας εμπλουτίζεται, προσφέροντας ουσία στην αξία μας. Πουθενά δεν μαρτυρείται η απατηλότητα της δράσης μας αφού όλες οι δυνάμεις, από όσους τις κατέχουν, χρησιμοποιούνται προς ίδιον όφελος, ενισχύοντας τη συνεχιζόμενη, επιλεκτική μας ύπνωση.

Όσα κι αν διαβάζεις, ακούς, κατακτάς, θέλεις ακόμα περισσότερα. Εύκολα παρασύρεσαι από αυτούς που σου προσφέρουν απλόχερα ο, τι ζήτησες. Ενόσω εσύ νομίζεις πως παίρνεις (και μάλιστα δωρεάν ή με το ελάχιστο αντίτιμο... ποιος μπορεί να αντισταθεί όταν οι ίδιες οι πεποιθήσεις υπαγορεύουν πειστικά το σωστό και αληθινό;) δεν αντιλαμβάνεσαι πως χαρίζεις απλόχερα και οικειοθελώς τη δύναμη της βούλησης σου, επιτρέποντας τον έλεγχο της από άλλους /άλλα, πέρα από Εσένα τον ίδιο.

Δεν υπάρχουν "δυνάμεις του σκότους" που λειτουργούν πέρα από τη δική σου βούληση. Δεν υπάρχει κρυμμένη αλήθεια, πέρα από αυτήν που εσύ θέλεις να αποκρύπτεις από την αντίληψή σου. Δεν υπάρχει τίποτα και κανείς που μπορεί να σου στερήσει ή να εμποδίσει τη δύναμή σου, πέρα από σένα. Χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι, είσαι ο χειρότερος εχθρός σου. Όμως συνεχίζεις - όπως πειθήνια και αυτόβουλα έμαθες - να τον διατηρείς και να τον θρέφεις μέσα σου, ακόμα πιο δυναμικά και εφηβικά πεισματικά: "μόνος μου, εγώ θα το κάνω μόνος μου. Και θα το κάνω με τον πιο ανώδυνο, αξόδευτο και γρήγορο τρόπο".

Και ο τροχός γυρίζει. Ο σκύλος συνεχίζει να κυνηγάει την ουρά του. Οι κόσμοι που δημιουργείς εξακολουθούν να σε παρασύρουν, μη γνωρίζοντας τη δική σου δημιουργία τους. Η ατομικότητα όμως είναι άλλο πράγμα, δεν την μαθαίνουμε σε γνώριμα σχολεία, σε υπαρκτές μεθόδους, σε μακροσκελείς αναλύσεις. Αφορά ταπεινότητα, την θέληση της επιστροφής στην αγνότητα, την προθυμία να ξεκινήσεις στο πρώτο σκαλοπάτι, τη θέληση να αναλάβεις τη ευθύνη που ασυνείδητα μέχρι τώρα χαρίζεις, νομίζοντας πως επιτελείς έργο.

Και επειδή ούτε να φανταστείς δεν μπορείς, πόσο η σκέψη σου είναι διαμορφωμένη από τα πολλά μάτριξ που έχεις δημιουργήσει στην πορεία, ο ίδιος πειρασμός παραμένει: "μόνος μου, θα το κάνω μόνος μου". Είναι η πρώτη παγίδα του εγώ, στην οποία πέφτουν οι περισσότεροι, υπό την μακρινή παραμορφωμένη ενθύμηση της ατομικότητας της ύπαρξης. Και εκεί μένουν σε βασανιστική στασιμότητα, που φαίνεται ως κίνηση.

Θα προσγειωθώ στη δική σου πραγματικότητα για όσο χρειάζεται. Μέχρι να μπορείς να την παρατηρείς  και να την ελέγχεις εσύ ο ίδιος απ’ έξω, αμέτοχος, γαλήνιος, κυρίαρχος της βούλησής σου. Και τότε, θα συναντηθούμε στο άπειρο, στην αιωνιότητα

Το πέταγμα του πολεμιστή στον αέρα. Η τέλεια αιώρηση/ακύρωση του χρόνου/χώρου. Η τέλεια προσγείωση, την κατάλληλη στιγμή, ακριβώς στο σωστό χώρο, για λίγο, για ένα σκοπό, μέχρι να εκτοξευθεί ξανά, αλώβητος, ανίκητος, άπιαστος στο πέταγμά του.

Όλες οι σκέψεις είναι διασυνδέσεις: με πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις, χρόνο. Όταν ο νους συνδέεται, υπάρχει ανταλλαγή ενέργειας, στο βαθμό που οι σκέψεις, οι εικόνες και τα συναισθήματα είναι κρυστάλλινα. Και έπειτα, αντιλαμβάνεσαι πως μπορείς να διαχειριστείς όλη αυτή την ενέργεια, μπορείς να την κατευθύνεις. Όμως, για ποιο λόγο και προς ποιο σκοπό; Και εκεί αρχίζει άλλη μια πρόκληση εστίασης της προσοχής σου. Επειδή μπορείς. Επειδή αντιλαμβάνεσαι περισσότερα. Μπορείς, εφόσον το θέλεις, να δημιουργήσεις ακόμα περισσότερα μάτριξ, που μοιάζουν σαν λύτρωση, που μοιάζουν αλήθεια και γνώση, παίρνοντας τα σκήπτρα της δύναμης, που η παρόρμηση της αποκάλυψης σε σπρώχνει να κάνεις.

Η αποκάλυψη της πληροφορίας είναι πάντα πρόκληση μετακίνησης του Είναι σου. Πέρα από σύμβολα, ερμηνείες, εικόνες, μεθόδους, τεχνικές, που έμαθες να εμπιστεύεσαι και κάθε προηγούμενη "γνώση", εκεί, βρίσκεσαι ΕΣΥ! Και όλα βρίσκονται "στα πόδια σου", περιμένοντας τη δική σου εστιασμένη προσοχή και δράση, σε κλάσματα του γραμμικού χρόνου, που θα αλλάξουν τα πάντα. Γιατί, δεν έχεις ξανα-υπάρξει, ξανα-βιώσει αυτήν την μοναδική, παντοδύναμη στιγμή. Δημιουργείσαι, "από μέσα προς τα έξω", από το αιώνιο στο συγκεκριμένο, τώρα, έχοντας όλα τα προηγούμενα και τα επόμενα μέσα σου, μα δεν είσαι τίποτα απ' όλα αυτά.

Πλέον, η κάθε επιλογή σου αγγίζει και επηρεάζει τους πάντες και τα πάντα. Η ευθύνη σου τεράστια, και το γνωρίζεις. Η διάκριση της απόφασης καθορίζει την ποιότητα του Είναι σου. Μπορείς να είσαι άρχοντας της γης και της εικονικότητας, ή να τα απαρνηθείς όλα για να παραμείνεις αιώνιος, κάτοχος της δύναμης που ενώ μπορείς, δεν έχεις λόγο να καταχραστείς.

Αυτά τα γράφω για σένα... που μπορείς να κατανοήσεις τα νοήματα των λέξεων και των εννοιών, που γνωρίζεις πως η κάθε σκέψη σου περιλαμβάνει δύναμη διασύνδεσης, πως η κάθε πρόθεσή σου μετακινεί βουνά, πως η εξάσκηση της βούλησής σου είναι η ίδια η πρόκλησή σου... πέρα από κάθε και όλους τους λαβυρίνθους και τους προγραμματισμούς. Η πηγή, ο σπόρος της ίδιας της ύπαρξής σου σε καλεί να δημιουργηθείς και να δημιουργήσεις. Πέρα από το θέλω σου... εκεί που το "θέλω" και το "πρέπει" συναντιούνται και αυτο-ακυρώνονται καθώς συνεχίζεις το χορό της ζωής με τέλεια πετάγματα, κίνηση και ισορροπία, ενιαίος.

Γιατί οι αιωρήσεις, οι "πτώσεις" δεν είναι πλέον προς τα "κάτω", με την παρόρμηση της έλξης που πολλές φορές δοκίμασες και έλεγξες στο παρελθόν. Τώρα είναι αιωρήσεις και "πτώσεις" προς τα "πάνω" και "έξω", πέρα από οτιδήποτε μπορεί να σου δώσει την ασφάλεια του γνώριμου, την επιβεβαίωση του αποδεχτού, την εστίαση στο συγκεκριμένο. Δεν υπάρχει πλέον η "μια κατεύθυνση", ο "ένας δρόμος". Δεν υπάρχουν σκοτεινά σημεία και παραμορφωμένες πραγματικότητες που η συνηθισμένη νοημοσύνη ορίζει ως οδηγούς.

Όπου η πραγματικότητα και η φαντασία γίνονται ένα και όλα τα είδωλα γκρεμίζονται και όλες οι σκιές εξαφανίζονται. Μένεις μόνος, ακάλυπτος και παντοδύναμος. Μπορείς να έχεις, να είσαι, τα πάντα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκλησή σου. Μπορείς να αλλάξεις τα πάντα, από εκεί που βρίσκεσαι, χωρίς να κουνήσεις το σώμα σου και ταυτόχρονα διαλύοντας και δημιουργώντας το κάθε στιγμή. Αρχικά τρομάζεις, αναγνωρίζοντας τη δύναμη πέρα από το ορατό και συλληπτό. Και είσαι εδώ, χωρίς αντίπαλο, χωρίς εχθρό, παρά μόνο όσους γνωρίζουν και εξασκούν ισότιμη δύναμη με τη δική σου, τους οποίους μπορείς να δεις, όπως εκείνοι εσένα.

Μέχρι να αντιληφθείς, πως δεν είναι αντίπαλοι, πως ποτέ δεν ήταν...

Οι επιλογές του πετρωμένου μας….

Σε μία εποχή όπου το μόνο βέβαιο είναι το αβέβαιο, για ένα πράγμα μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Έχουμε βιώσει γεγονότα τα οποία έφεραν τα πάνω κάτω στην ζωή μας. Βιώσαμε Σεισμούς, Τσουνάμι, πυρηνικές καταστροφές, λοιμούς, πολέμους, αποδόμηση πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών μοντέλων.

Εξ ανάγκης λοιπόν μεταστοιχειωνόμαστε σε μία γενιά πλήρους εμπειριών, γεγονός που καταγράφεται στην σκέψη μας και στον τρόπο που οφείλουμε να βλέπουμε πλέον την ζωή και το μέλλον. Τίποτα πλέον δεν είναι σταθερό, καθώς είναι φανερό πως όλα τελειώνουν τόσο σε φυσικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο..

Βρισκόμαστε σε ένα εξαιρετικά κρίσιμο σταυροδρόμι, στο οποίο κρύβονται οι ορθές ή όχι, επιλογές του πετρωμένου μας….

Και το πεπρωμένο δεν είναι θέμα τύχης, αλλά θέμα επιλογής. Δεν είναι κάτι που πρέπει να περιμένουμε, αλλά κάτι που πρέπει να πετύχουμε.

Η άγνωστη προηγμένη αρχαία τεχνολογία

Σε Αιγυπτιακή μούμια η οποία χρονολογήται το 2000 π.χ, είχαν εφαρμοστεί όπως φαίνεται στην φωτογραφία, προηγμένες οδοντιατρικές τεχνικές ακινητοποιησης περιοδοντικών δοντιών..!

Ο ξυλοκόπος και το τσεκούρι

Μια φορά και έναν καιρό, ένας σωματώδης και δυνατός ξυλοκόπος ζήτησε δουλειά σε κάποιο χονδρέμπορο ξυλείας. Ο έμπορος τον προσέλαβε με καλό μισθό και καλές συνθήκες δουλειάς. Έτσι ο ξυλοκόπος αποφάσισε να δώσει τον καλύτερο εαυτό του.

Το αφεντικό του έδωσε ένα τσεκούρι και του υπέδειξε που να δουλέψει. Την πρώτη μέρα ο ξυλοκόπος έφερε 18 κορμούς δένδρων.

“ Συγχαρητήρια,” είπε το αφεντικό. “Συνέχισε έτσι!”

Χαρούμενος από τα λόγια του αφεντικού, ο ξυλοκόπος προσπάθησε ακόμη περισσότερο την επόμενη ημέρα αλλά μπόρεσε να φέρει μόνο 15 κορμούς. Την Τρίτη μέρα προσπάθησε ακόμα πιο πολύ, αλλά έφερε μόνο δέκα κορμούς. Κάθε μέρα, ενώ προσπαθούσε δυνατότερα, έφερνε όλο και πιο λίγους κορμούς.

“Θα πρέπει να χάνω δυνάμεις”, σκέφτηκε ο ξυλοκόπος. Τότε πήγε στο αφεντικό και ζήτησε συγνώμη, λέγοντας ότι δεν μπορούσε να καταλάβει τι έχει συμβεί.

“ Πότε ήταν η τελευταία φορά που τρόχισες το τσεκούρι;” ρώτησε το αφεντικό.

“ Να το τροχίσω; Δεν είχα χρόνο να το τροχίσω. Ήμουν πολύ απασχολημένος κόβοντας δέντρα…”

Έτσι συμβαίνει και στην πραγματική μας ζωή. Δεν βρίσκουμε ποτέ χρόνο να ακονίσουμε “το τσεκούρι”. Συμβαίνει καθημερινά να είμαστε όλο και πιο απασχολημένοι και παράλληλα πιο δυστυχισμένοι.

Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Μήπως ξεχάσαμε να είμαστε έξυπνοι; Δεν υπάρχει πρόβλημα στο να εργάζεται κάποιος πολύ σκληρά. Αλλά δεν πρέπει να εργάζεται τόσο σκληρά ώστε να παραμελεί τα σημαντικά καθημερινά πράγματα, όπως την προσωπική ζωή, την προσευχή, την οικογένεια, το διάβασμα κτλ κτλ. Όλοι χρειαζόμαστε χρόνο να χαλαρώσουμε, να σκαφτούμε, να μάθουμε και να αναπτυχθούμε.

Αν δεν βρούμε χρόνο να τροχίσουμε “το τσεκούρι”, γινόμαστε νωθροί και ο νους χάνει τις ικανότητες του.

Δείτε πώς εξελίσσεται ο HIV σε AIDS

Ο HIV είναι ένας «πανούργος» ιός. Ανήκει στην κατηγορία των ρετροϊών, δηλαδή το γενετικό του υλικό είναι RNA και όχι DNA. Όπως και άλλοι ιοί της κατηγορίας αυτής, ο HIV έχει την ικανότητα να εισβάλλει σε ένα κύτταρο και να χρησιμοποιεί τους μηχανισμούς του για να αντιγραφεί.
 

Αφού μεταγράψει το RNA του στο DNA του κυττάρου-ξενιστή, το κύτταρο μεταφράζει και μεταγράφει τα γονίδια του ιού μαζί με τα δικά του. Όταν έχει πια μολυνθεί το κύτταρο, μετατρέπεται σε «εργοστάσιο» παραγωγής αντιγράφων του ιού.

Ένας ακόμη λόγος που ο HIV είναι τόσο επικίνδυνος είναι επειδή επιτίθεται στο ανοσοποιητικό σύστημα, το μηχανισμό άμυνας του ίδιου το οργανισμού μας, ο οποίος υπό φυσιολογικές συνθήκες εντοπίζει και καταστρέφει παθογόνους εισβολείς όπως βακτήρια και ιούς.

Πιο συγκεκριμένα, ο HIV επιτίθεται στα κύτταρα Τ, ένα τύπο λευκών αιμοσφαιρίων που δρουν σε ζεύγη. Υπάρχουν δύο είδη κυττάρων Τ: τα βοηθητικά CD4 αποστέλλουν τα απαραίτητα «σήματα βοήθειας», ενώ τα CD8 επιτίθενται στους παθογόνους εισβολείς.

Ωστόσο, ο HIV εισβάλλει στα CD4 πριν αυτά μπορέσουν να σημάνουν τον κίνδυνο. Καθώς μεταφέρεται με το αίμα, ο HIV μεταφέρει τα γονίδιά του στα CD4 και αρχίζει να αντιγράφεται. Αφού τα βοηθητικά κύτταρα δεν είναι πια σε θέση να επιτελέσουν τη σημαντικότατη λειτουργία τους, και άλλα κύτταρα του ανοσοποιητικού αδυνατούν να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους. Οι διαδικασίες αυτές συμβάλλουν στη σταδιακή και μεθοδική κατάρρευση του ανοσοποιητικού συστήματος.

Η λοίμωξη από τον HIV εξελίσσεται σε AIDS όταν πια το ιικό φορτίο –δηλαδή ο αριθμός των μολυσμένων από τον HIV κυττάρων– έχει αυξηθεί σημαντικά. Η εκδήλωση του AIDS είναι το τελευταίο στάδιο της λοίμωξης από τον HIV. Κατά το στάδιο αυτό, ο αριθμός των κυττάρων Τ ολοένα και μειώνεται, το ιικό φορτίο αυξάνεται και το ανοσοποιητικό είναι πλήρως εκτεθειμένο.

Τα περισσότερα συμπτώματα που εκδηλώνει ο ασθενής κατά το στάδιο αυτό οφείλονται σε ευκαιριακές λοιμώξεις και όχι στο ίδιο το AIDS. Οι λοιμώξεις αυτές ονομάζονται ευκαιριακές, επειδή «εκμεταλλεύονται» την αδυναμία του ανοσοποιητικού για να μολύνουν με ευκολία τον οργανισμό.

   

Ο πρώτος δορυφόρος για τη μελέτη της ατμόσφαιρας των εξωπλανητών

Πολύτιμα στοιχεία για τη χημεία, τον σχηματισμό και την εξέλιξη των πλανητών που έχουν εντοπισθεί σε άλλα ηλιακά συστήματα, αναμένεται να προσφέρει ο νέος δορυφόρος Twinkle από το 2019, όταν θα τεθεί σε τροχιά.

Κατασκευασμένος από μια ομάδα Βρετανών επιστημόνων και τεχνικών, με επικεφαλής το Πανεπιστημιακό Κολέγιο του Λονδίνου (UCL) και την εταιρεία Surrey Satellite Technology, ο Twinkle θα παραμείνει σε λειτουργία για τουλάχιστον τρία χρόνια, μελετώντας αποκλειστικά τις ατμόσφαιρες εξωπλανητών.

«Πρόκειται για μια πολύ φιλόδοξη αποστολή», αναφέρει η Τζιοβάνα Τινέτι, καθηγήτρια στο UCL. «Αν και μέχρι σήμερα έχουν εντοπισθεί σχεδόν 2.000 εξωπλανήτες, στην πραγματικότητα οι γνώσεις μας για αυτούς τους ξένους κόσμους είναι πολύ λίγες.

 

Ξέρουμε τη μάζα, την πυκνότητα και την απόσταση από τον μητρικό τους αστέρα. Από αυτά τα στοιχεία, έχουμε συμπεράνει πως κάποιοι είναι παγωμένοι, άλλοι τόσο θερμοί που η επιφάνειά τους είναι ρευστή, ορισμένοι ότι είναι τεράστιες “μπάλες” αερίων, και λίγοι με βραχώδες ανάγλυφο, σαν τη Γη. Πέρα όμως από αυτά, δεν γνωρίζουμε τίποτε άλλο…

Έτσι, ο Twinkle θα μας επιτρέψει για πρώτη φορά να αναλύσουμε την ατμόσφαιρά τους, αποκτώντας μια εντελώς νέα εικόνα για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται».
Όταν ένας εξωπλανήτης περνά μπροστά από τον μητρικό του Ήλιο, ένα μικρό ποσοστό από το αστρικό φως φιλτράρεται από τα μόρια και τα νέφη στην ατμόσφαιρά του.
Ο δορυφόρος θα καταγράψει αυτό το φως και θα προσδιορίσει τις φασματικές «υπογραφές» που φανερώνουν τη σύσταση της ατμόσφαιρας – για παράδειγμα, αν περιέχει υδρατμούς ή διοξείδιο του άνθρακα.

Με τη σειρά της, η χημική σύσταση θα δώσει τη δυνατότητα στους επιστήμονες να καταλαβαίνουν αν ένας εξωπλανήτης «γεννήθηκε» στην τροχιά που κινείται σήμερα ή βρέθηκε εκεί από κάποια άλλη θέση του πλανητικού του συστήματος.

Επίσης, η χημική σύνθεση επηρεάζεται από διάφορα φαινόμενα και διεργασίες – όπως την πρόσκρουση μετεωριτών ή αστεροειδών, την ηφαιστειακή δραστηριότητα, ή ακόμη και την ύπαρξη  ζωντανών μικροοργανισμών. Συνεπώς, αποκαλύπτει και την εξέλιξη ενός εξωπλανήτη.

Ο Twinkle θα αναλύσει με τον υπέρυθρο φασματογράφο του τουλάχιστον 100 εξωπλανήτες στον Γαλαξία μας, στους οποίους θα περιλαμβάνονται μια μεγάλη ποικιλία ουράνιων σωμάτων – από «υπεργαίες» με διάμετρο έως και 10 φορές μεγαλύτερη από της Γης, έως υπέρθερμους αέριους γίγαντες που περιφέρονται πολύ κοντά από τον μητρικό τους αστέρα.

Για τους μεγαλύτερους εξωπλανήτες, ο δορυφόρος θα μπορέσει επίσης να χαρτογραφήσει τα νέφη τους και να προσδιορίσει τη θερμοκρασιακή κατανομή τους.
«Το φως που φιλτράρεται από την ατμόσφαιρα ενός εξωπλανήτη είναι μόλις το 0,01% της ακτινοβολίας που εκπέμπει το μητρικό του άστρο», προσθέτει η Τινέτι. «Επομένως, για τις μετρήσεις χρειάζονται πολύ αξιόπιστα όργανα, τα οποία θα βρίσκονται έξω από τη γήινη ατμόσφαιρα και τις αλλοιώσεις που αυτή θα προκαλούσε».

Η κατασκευή του εξοπλισμού θα γίνει από τη Surrey Satellite Technology, ο οποίος μαζί με την εκτόξευση και τη λειτουργία του δορυφόρου, θα στοιχίζει περίπου 60 εκατομμύρια ευρώ.
Το ποσό αυτό, το οποίο θα προέλθει από κρατικά και ιδιωτικά κεφάλαια, είναι περίπου το 1/10  του προϋπολογισμού ανάλογων διαστημικών αποστολών που έχουν αναπτυχθεί από διεθνή προγράμματα διαστημικών υπηρεσιών.

Γεγονός που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι τα περισσότερα εξαρτήματα θα είναι hardware που πωλείται ήδη στο εμπόριο.

Το Πανεπιστημιακό Κολέγιο του Λονδίνου αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο η «ζωή» του δορυφόρου να επεκταθεί για δύο ακόμη χρόνια ή και περισσότερο.

Πώς θα ήταν να ζείτε στην επιφάνεια της Αφροδίτης

<To Όρος Μάατ της Αφροδίτης, ύψους 5 χλμ, σε τρισδιάστατο μοντέλο που δημιουργήθηκε με δεδομένα από το ραντάρ του Venus Express

Μοιάζει με πλανήτη από την κόλαση, που σιγοβράζει κάτω από πυκνά σύννεφα θειϊκού οξέος
Η δίδυμη αδελφή της Γης είναι ο πλανήτης από την κόλαση: κρυμμένη κάτω από πυκνά σύννεφα θειϊκού οξέος, η επιφάνεια της Αφροδίτης σιγοβράζει μέρα και νύχτα σε θερμοκρασία αρκετά υψηλή για να λιώσει μολύβι.
Οι επανδρωμένες αποστολές αποκλείονται, ωστόσο οι πλανητολόγοι έχουν μια ιδέα για το πώς θα ήταν η ζωή στον γειτονικό πλανήτη.

Οι δίδυμες
Η Αφροδίτη και η Γη αποκαλούνται συχνά δίδυμοι πλανήτες επειδή έχουν περίπου την ίδια μάζα και σύσταση. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που από τη δεκαετία του 1960 μέχρι σήμερα έχουν σταλεί στον πλανήτη πάνω από 40 σκάφη.

Το τελευταίο ήταν ο δορυφόρος Venus Express της ευρωπαϊκής διαστημικής υπηρεσίας ESA, ο οποίος εκτοξεύτηκε το 2005 και ολοκλήρωσε πρόσφατα την αποστολή του.
«Η επιφάνεια της Αφροδίτης διαφέρει πολύ σε σχέση με άλλους πλανήτες του Ηλιακού Συστήματος» αναφέρει στο Space.com ο Χέκεν Σβέλντεμ, ερευνητής της αποστολής Venus Express. Δεδομένου όμως ότι ο πλανήτης καλύπτεται από ένα αδιαφανές πέπλο, η επιφάνειά του είναι ορατή μόνο με ραντάρ.

Τη δεκαετία του 1990, η αποστολή Magellan της NASA χαρτογράφησε την Αφροδίτη με ραντάρ και αποκάλυψε μοναδικά γεωλογικά χαρακτηριστικά: βουνά και πολυάριθμα γιγάντια ηφαίστεια, από τα οποία ρέουν ποτάμια λάβας με μήκος μέχρι 5.000 χιλιόμετρα.

Όμως τα τρία τέταρτα του πλανήτη καταλαμβάνονται από απέραντες πεδιάδες -ίσως η πιο κατάλληλη τοποθεσία για μόνιμη εγκατάσταση.

Καυτός πλανήτης
Το να περπατά όμως κανείς εκεί δεν θα ήταν ευχάριστη εμπειρία. Η πυκνή ατμόσφαιρα, αποτελούμενη κυρίως από διοξείδιο του άνθρακα, δημιουργεί ένα ακραίο φαινόμενο θερμοκηπίου που ανεβάζει τη θερμοκρασία της επιφάνειας στους 462 βαθμούς.

Η βαρύτητα του πλανήτη είναι περίπου 10% πιο ασθενής από τη γήινη, οπότε τα αντικείμενα θα φαίνονταν ελαφρότερα και τα άλματα θα έφταναν λίγο ψηλότερα. «Πιθανότατα δεν θα παρατηρούσατε τη διαφορά στη βαρύτητα, αυτό όμως που σίγουρα θα προσέχατε είναι η πυκνή ατμόσφαιρα» λέει ο Σβέλντεμ.
«Ο αέρας είναι τόσο πυκνός ώστε θα νιώθατε αντίσταση αν προσπαθούσατε να κουνήσετε γρήγορα το χέρι σας. Θα ήταν σχεδόν σαν να βρίσκεστε μέσα σε νερό» περιγράφει.

Τεράστια ατμοσφαιρική πίεση
Ένα άλλο χαρακτηριστικό που δύσκολα θα διέφευγε της προσοχής είναι η ατμοσφαιρική πίεση, 92 φορές υψηλότερη από την ατμοσφαιρική πίεση στη Γη. Για να φτάσει κανείς αυτά τα επίπεδα, θα έπρεπε να καταδυθεί στη θάλασσα σε βάθος σχεδόν ενός χιλιομέτρου.
Λόγω της ακραίας θερμοκρασίας και πίεσης, η προσεδάφιση στην Αφροδίτη μόνο εύκολη υπόθεση δεν είναι. Μόνο οι σοβιετικές αποστολές Venera, που ολοκληρώθηκαν το 1984, κατάφεραν να φτάσουν μέχρι την επιφάνεια και να μεταδώσουν εικόνες.

<Η επιφάνεια της Αφροδίτης στην περιοχή προσεδάφισης του Venera 13 το 1982

Aνατολή στη… δύση
Αν είστε διατεθειμένοι να υποστείτε το μαρτύριο για να θαυμάσετε την ανατολή ή το ηλιοβασίλεμα, προσέξτε σε ποια κατεύθυνση κοιτάζετε: η Αφροδίτη περιστρέφεται ανάποδα από τους υπόλοιπους πλανήτες, με κατεύθυνση δεξιόστροφη. Αυτό σημαίνει ότι ο Ήλιος ανατέλλει στη δύση και δύει στην ανατολή.

Η Αφροδίτη χρειάζεται 225 γήινες μέρες για να ολοκληρώσει μια περιφορά γύρω από τον Ήλιο, και 243 γήινες μέρες για να συμπληρώσει μια περιστροφή γύρω από τον εαυτό της. Επειδή όμως περιστρέφεται ανάποδα, η διάρκεια της ημέρας είναι 117 γήινες μέρες, επισημαίνει ο Σβέντεμ.
Ακόμα και το μεσημέρι, όμως, ο Ήλιος δεν θα φαινόταν καθαρά στον ουρανό. Λόγω της πυκνής ατμόσφαιρας, θα γινόταν ορατός ως διάχυτη λάμψη πίσω από τα σύννεφα. Τη νύχτα, πάλι, ο ουρανός είναι κατάμαυρος χωρίς κανένα άστρο.

Και, σε αντίθεση με τον γαλάζιο ουρανό της Γης, ο ουρανός της Αφροδίτης έχει ένα μουντό πορτοκαλί χρώμα λόγω της σκέδασης [εκτροπής] του ηλιακού φωτός από τα μόρια διοξειδίου του άνθρακα.

Βροχή από βιτριόλι
Η επιφάνεια του πλανήτη είναι καυτή, τουλάχιστον όμως δεν πλήττεται από κακοκαιρία. Τα σύννεφα θειϊκού οξέος βρέχουν βιτριόλι, ωστόσο λόγω της υψηλής θερμοκρασίας οι σταγόνες της βροχής εξατμίζονται σε ύψος 25 χιλιομέτρων και δεν φτάνουν ποτέ στο έδαφος.

Ακόμα, οι άνεμοι στην επιφάνεια δεν υπερβαίνουν σε ταχύτητα τα 3 χιλιόμετρα την ώρα, παρόλο που η ταχύτητά τους ψηλά στην ατμόσφαιρα μπορεί να φτάσει τα 400 χιλιόμετρα την ώρα.
Καθυστερήσεις στην επικοινωνία

Αν δεν πτοείστε από όλα αυτά και επιμένετε να μετακομίσετε στην Αφροδίτη, ένας τελευταίος παράγοντας που πρέπει να λάβετε υπόψη είναι οι καθυστερήσεις στην επικοινωνία σας με τους φίλους σας στη Γη.

Όταν η Αφροδίτη βρίσκεται στην ελάχιστη απόστασή της από τη Γη, το μήνυμα θα χρειαζόταν μερικά λεπτά για να φτάσει στον προορισμό του. Όταν πάλι οι δύο πλανήτες βρίσκονται στη μέγιστη απόσταση, με τον Ήλιο ακριβώς ανάμεσά τους, η καθυστέρηση θα ξεπερνούσε τα 15 λεπτά.

ΧΡΟΝΟΣ, ΠΟΝΟΣ, ΓΕΛΙΟ, ΔΑΚΡΥ

Ο χρόνος δεν υπάρχει.
Εμείς υπάρχουμε.
Ο χρόνος δεν περνάει.
Εμείς περνάμε.
Και δεν αφήνουμε τίποτε περισσότερο
από γέλιο και δάκρυ.
Με όσα είπαμε, με όσα κάναμε,
αφήσαμε το αποτύπωμά μας
στις ζωές των άλλων.
Πολλοί εισέπραξαν από την παρουσία μας σε αυτή τη ζωή
περίσσιο γέλιο
και συνήθως ήταν οι μακρινοί μας.

Λίγοι εισέπραξαν περίσσιο δάκρυ
και ήταν όσοι αγαπήσαμε περισσότερο.
Ζύγι, σε αυτό μας το μέτρημα, δεν υπάρχει.
Υπάρχει μόνο η αίσθηση, καθώς σκέφτομαι τα πρόσωπα,
και είναι ίδια με αυτή του χρόνου.
Μόνο που τον χρόνο το κλείσαμε
σε λεπτά, ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια, αιώνες.

Το γέλιο και το δάκρυ,
φως και σκοτάδι
στον χάρακα του χρόνου.
Φως και σκοτάδι στην ψυχή μας.

Και πάντα μπορούμε με Ερεβοκτόνο φως να σβήσουμε το σκοτάδι.

Το νου μας!

Αυτό που είμαστε. Μόνο αυτό που είμαστε έχει πραγματική αξία

Ποιός από μας δεν έχει γνωρίσει κάποιον άνθρωπο (ίσως τον ίδιο μας τον εαυτό) που να είναι τόσο στραμμένος προς τα έξω, τόσο απορροφημένος στη συσσώρευση αγαθών ή στο τι σκέφτονται οι άλλοι, ώστε να χάνει κάθε αίσθηση του εαυτού του; Ένας τέτοιος άνθρωπος, όταν του τίθεται κάποιο ερώτημα, αναζητεί την απάντηση προς τα έξω κι όχι προς τα μέσα. Διατρέχει δηλαδή τα πρόσωπα των άλλων, για να μαντέψει ποιά απάντηση επιθυμούν ή περιμένουν.

Για έναν τέτοιον άνθρωπο θεωρώ χρήσιμο να συνοψίσω μια τριάδα δοκιμίων που έγραψε ο Σοπενάουερ προς το τέλος της ζωής του. (Για όποιον έχει φιλοσοφικές τάσεις είναι γραμμένα σε γλώσσα σαφή και προσβάσιμη στον μη ειδικό). Βασικά τα δοκίμια τονίζουν ότι το μόνο που μετράει είναι αυτό που το άτομο είναι.

Ούτε ο πλούτος ούτε τα υλικά αγαθά ούτε η κοινωνική θέση ούτε η καλή φήμη φέρνουν την ευτυχία. Αν και οι σκέψεις αυτές δεν αφορούν συγκεκριμένα τα υπαρξιακά θέματα, παρ’ όλ’ αυτά μας βοηθούν να μετακινηθούμε από ένα επιφανειακό επίπεδο προς βαθύτερα ζητήματα.

1. Αυτό που κατέχουμε. Τα υλικά αγαθά είνα απατηλά. Ο Σοπενάουερ υποστηρίζει πολύ κομψά ότι η συσσώρευση πλούτου και αγαθών είναι ατελείωτη και δεν προσφέρει ικανοποίηση. Όσο περισσότερα κατέχουμε, τόσο πολλαπλασιάζονται οι απαιτήσεις μας. Ο πλούτος είναι σαν το νερό της θάλασσας: όσο περισσότερο πίνουμε, τόσο πιο πολύ διψάμε. Στο τέλος δεν κατέχουμε εμείς τα αγαθά μας – μας κατέχουν εκείνα.

2. Αυτό που αντιπροσωπεύουμε στα μάτια των άλλων. Η φήμη είναι το ίδιο εφήμερη όσο και τα υλικά πλούτη. Ο Σοπενάουερ γράφει: “Οι μισές μας ανησυχίες και αγωνίες έχουν προέλθει από την έγνοια μας για τις γνώμες των άλλων… πρέπει να βγάλουμε αυτό το αγκάθι απ’ τη σάρκα μας”. Είναι τόσο ισχυρή η παρόρμηση να κάνουμε μια καλή εμφάνιση, ώστε για μερικούς φυλακισμένους, την ώρα που βαδίζουν προς τον τόπο της εκτέλεσής τους, αυτό που κυρίως απασχολεί τη σκέψη τους είναι το ντύσιμο και οι τελευταίες τους χειρονομίες.

Η γνώμη των άλλων είναι ένα φάντασμα που μπορεί ανά πάσα στιγμή ν’ αλλάξει όψη. Οι γνώμες κρέμονται από μια κλωστή και μας υποδουλώνουν στο τι νομίζουν οι άλλοι, ή, ακόμα χειρότερα, στο τι φαίνεται να νομίζουν – γιατί ποτέ δεν μπορούμε να μάθουμε τι σκέφτονται πραγματικά.

3. Αυτό που είμαστε. Μόνο αυτό που είμαστε έχει πραγματική αξία. Μια καλή συνείδηση, λέει ο Σοπενάουερ, αξίζει περισσότερο από μια καλή φήμη. Ο μεγαλύτερος στόχος μας θα έπρεπε να είναι η καλή υγεία κι ο πνευματικός πλούτος, ο οποίος οδηγεί σε ανεξάντλητα αποθέματα ιδεών, στην ανεξαρτησία και σε μια ηθική ζωή. Η ψυχική μας γαλήνη πηγάζει από τη γνώση ότι αυτό που μας αναστατώνει δεν είναι τα πράγματα, αλλά η ερμηνεία μας για τα πράγματα.

Αυτή η τελευταία σκέψη – ότι η ποιότητα της ζωής μας προσδιορίζεται από το πως ερμηνεύουμε τις εμπειρίες μας, όχι από τις ίδιες τις εμπειρίες – είναι ένα σημαντικό θεραπευτικό δόγμα που ανάγεται στην αρχαιότητα. Κεντρικό αξίωμα στη σχολή του στωικισμού, πέρασε από τον Ζήνωνα, τον Σενέκα, τον Μάρκο Αυρήλιο, τον Σπινόζα, τον Σοπενάουερ και τον Νίτσε κι έφτασε να γίνει θεμελιώδης έννοια τόσο στην ψυχοδυναμική όσο και στη γνωστική-συμπεριφορική ψυχοθεραπεία.

«ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ…» – ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ!

Νομίζεις πως είναι κάπου μακριά και δεν ακούν.
Νομίζεις πως είναι απασχολημένα και δεν σε βλέπουν.
Νομίζεις πως είναι μικρά και δεν θα καταλάβουν…
Η μαμά γύρισε αργά από τη δουλειά. Είναι κουρασμένη. Κάνει δουλειές και είναι θυμωμένη.
Εγώ φταίω αν είχα μαζέψει τα παιχνίδια μου, δεν θα χρειαζόταν να κουραστεί για να τα μαζέψει εκείνη…
Η αλήθεια είναι πως είναι εκεί. Κρυμμένα ή απλά αόρατα. Μέσα στον μικρό χρωματιστό τους κόσμο, εκεί που εσύ είσαι πελώριος.
Ο γονιός, ο τροφός, ο δάσκαλος, ο αρχηγός…
Ο Πελώριος!

Η μαμά ξέχασε το φαγητό. Το φαγητό κάηκε κι η μαμά είναι λυπημένη γιατί πρέπει να κάνει άλλο.
Εγώ φταίω. Αν είχα κάνει μόνος τα μαθήματα μου δεν θα χρειαζόταν η μαμά να με βοηθήσει και δεν θα καιγόταν το φαγητό…

Ακούν, νιώθουν, οσφραίνονται την αγωνία, το φόβο, το θυμό, την κούραση, την ένταση… Τα νιώθουν χωρίς να το θέλουν.

Θυμωμένη μαμά, παιδάκι που κλαίει. Γιώργος
Ο μπαμπάς φτιάχνει τη βρύση που χάλασε και εγώ παίζω με τα κατσαβίδια του…Έσπασε όμως ο σωλήνας και πλημμύρισε η κουζίνα με νερά. Είναι θυμωμένος και φωνάζει και η μαμά μαλώνει μαζί του. Εγώ φταίω, αν δεν ήμουν μέσα στα πόδια του όλη την ώρα δεν θα είχε γίνει αυτό!
Χωρίς να το επιδιώκουν, τα κάνουν όλα «δικά τους». Φταίνε αυτά…
Για όλα.
Για τα πάντα.
Για τα αδύνατα.
Για τα αδιανόητα.
Φταίνε αυτά!
Η μαμά μάλωσε με τον μπαμπά. Φωνάζουν κι είναι πολύ θυμωμένοι. Εγώ φταίω, αν είχα πάει πιο νωρίς για ύπνο, δεν θα ήταν τόσο κουρασμένοι και δεν θα θύμωναν, τόσο πολύ!
Οι μικροί, άγουροι άνθρωποι. Νέοι σε έναν κόσμο παλιό κι ακατανόητο.
Κι αν όλα αυτά πια είναι για εσένα απλά. Κι αν είσαι ο μόνιμα κουρασμένος ενήλικας, με τις μεγάλες ευθύνες και τη δύσκολη καθημερινότητα

Όταν φοβάμαι. Άγγελος
Θυμήσου… Θυμήσου εσένα κρυμμένο στις σκιές.
Να ακούς, να νιώθεις, να παλεύεις, με τα «θηρία» και να νομίζεις , να πιστεύεις, για κάποιο ανεξήγητο λόγο πως είναι δικά σου… Κι εσύ να πρέπει να αλλάξεις! Εσύ να βρεις τη λύση στα δικά τους προβλήματα…
Ο μπαμπάς μετράει τα λεφτά και δεν φτάνουν. Είναι λίγα. Θύμωσε και είναι νευριασμένος. Εγώ φταίω αν δεν του είχα ζητήσει να μου πάρει κρουασάν… Δεν θα ξαναζητήσω να μου πάρουν τίποτα…
Θυμήσου πως είναι να νιώθεις ότι πρέπει να αλλάξεις χωρίς να ξέρεις το γιατί, χωρίς να ξέρεις το πώς… Πως;
Θυμήσου πως είναι να νιώθεις συνέχεια πως είσαι «το λάθος»… πως «εσύ φταις».
Απλά θυμήσου…

Πως φαίνεσαι στα μάτια μου, όταν θυμώνεις. Άγγελος
Η αδερφή μου έχασε το αρκουδάκι της και δεν μπορεί να κοιμηθεί. Κλαίει κι η μαμά κι ο μπαμπάς την μαλώνουν που όλο το χάνει. Εγώ φταίω αν δεν είχα μπει στο δωμάτιο της να παίξω, σίγουρα δεν θα είχαν ανακατευτεί τα παιχνίδια και θα έβρισκαν το αρκουδάκι της!
Θυμήσου: Τα λόγια που σε πλήγωσαν για να μην τα ξαναπείς.
Ο μπαμπάς δεν έχει καθόλου χρόνο για να με βοηθήσει στα Μαθηματικά. Η μαμά είναι στη δουλειά και πρέπει να τα κάνει όλα μόνος του. Κλαίω στο δωμάτιο μου γιατί δεν καταλαβαίνω και με μαλώνει.
Εγώ φταίω, αν ήμουν καλή κι άκουγα την δασκάλα στο σχολείο θα καταλάβαινα τα μαθηματικά μου…Ο μπαμπάς μου λέει ότι είμαι ανόητη και χαζή…Είμαι χαζή!

Όταν είμαι χαρούμενος. Αγγελος
Θυμήσου: Τις πράξεις που σε πόνεσαν για να μην τις ξανακάνεις.
Στο σχολείο έχασα την κασετίνα μου. Δεν μπορώ να την βρω πουθενά. Φοβάμαι να το πω γιατί θα με μαλώσουν. Εγώ φταίω…είμαι απρόσεχτος, αν πρόσεχα τα πράγματα μου δεν θα έχανα την κασετίνα. Τώρα μπορεί να μου τραβήξουν το αυτί ή τα μαλλιά και θα μπω τιμωρία στο δωμάτιο μου. Φοβάμαι.
Κι ύστερα θυμήσου τον ήχο του παιδικού σου γέλιου και σκέψου ποιοι ήταν οι λόγοι που εκείνο το γέλιο έπαψε!
Παίζουμε και χτυπάμε τα παιχνίδια μας στο πάτωμα και γελάμε. Η μαμά και ο μπαμπάς μας λένε να σταματήσουμε. Δεν κάνουμε τίποτα μόνο γελάμε. Μας φωνάζουν να σταματήσουμε να κάνουμε βλακείες και να κάνουμε επιτέλους ησυχία…γελάμε κρυφά και μετά εκείνοι θυμώνουν γιατί τους κοροϊδεύουμε. Μας έπιασαν δυνατά από το χέρι και μας έκλεισαν στα δωμάτια μας. Μόνους… Εμείς φταίμε γιατί γελούσαμε τόσο δυνατά…δεν κάνει να γελάμε τόσο δυνατά…δεν κάνει να γελάμε!!

Ευτυχισμένο παιδάκι. Γιώργος
Χιλιάδες λόγοι. Σε ένα πελώριο στα μάτια του κόσμο, υπάρχουν χιλιάδες λόγοι για να φταίει. Σε μια ζωή της οποίας δεν έχει τον έλεγχο.
Δίπλα σε ανθρώπους από τους οποίους εξαρτάται απόλυτα.
Υπάρχουν εκατοντάδες παράλογες στιγμές στις οποίες φταίει.
Δεκάδες παράλογα λάθη τα οποία δεν έκανε, δεν προέβλεψε, δεν γνώριζε και για τα οποία φταίει…
Αυτός ο μικρός άνθρωπος με τα λεπτά χέρια και τα πελώρια μάτια. Φταίει για όλα και ζει την καθημερινή αγωνία…για όλα αυτά για τα οποία θα φταίει μέχρι το τέλος της ημέρας…
Προσπαθεί σκληρά να ελαχιστοποιήσει τα λάθη μα είναι αδύνατον να γίνει αυτό.
Άλλωστε πώς να σταματήσεις να φταις για κάτι που δεν φταις;
Σε κάθε φωνή, σε κάθε ένταση, μια σκιά είναι πίσω. Ένα προσωπάκι σιωπηλό, χλωμό, παρακολουθεί με αγωνία και δεν προσπαθεί πια να καταλάβει…Το έχει πάρει απόφαση πως φταίει!!!
Όχι. Στόχος δεν είναι η ενοχή. Στόχος είναι η ευθύνη.

Συναισθηματικό θερμόμετρο: Πως νιώθω όταν η μαμά κι ο μπαμπάς είναι πολύ θυμωμένοι, λιγότερο θυμωμένοι, χαρούμενοι. Γιώργος

Πως γίνεται αυτό με εμένα;… Αλλάζω και προσπαθώ να αλλάξω όχι από τη στιγμή που έγινα γονιός αλλά, από τη στιγμή που το συνειδητοποιώ.
Από τη στιγμή που νιώθω την ανάγκη να κάνω χαρούμενο, όχι μόνο το παιδί μου αλλά να ξανακάνω χαρούμενο το παιδί εκείνο.
Το μικρό μπερδεμένο ανθρωπάκι που νόμιζε πως φταίει για όλα…
Εμένα!Εσένα!
Πριν θυμώσεις, πριν μιλήσεις, πριν σηκώσεις τη φωνή σου ή το χέρι σου, στάσου λίγο και σκέψου…Σκέψου την δύναμη που έχεις. Εσύ ο πελώριος γονιός. Σκέψου την εξουσία! Την εξουσία σου πάνω του…Τον έλεγχο σε έναν άλλο άνθρωπο.
«Θα σε πάρω αγκαλιά και θα σε σφίξω όπως σου αξίζει.

Μην φοβάσαι μικρέ άνθρωπε. Δεν σου έχω πει ποτέ ψέματα και σήμερα θα σου πω μια μεγάλη και δύσκολη για εμένα αλήθεια… Να θυμάσαι λοιπόν, δεν φταις εσύ, εγώ φταίω!»
…Σε όλους τους μικρούς μας ανθρώπους. Σε αυτούς που μεγαλώνουμε και σε αυτούς που ζουν ακόμη μέσα μας…Σε εσάς αγαπημένοι…