Καθοδηγούμενη από τους Δαίμονες: Στην Πτώση Σου Βρίσκεται η Αναγέννησή Σου.

Σε κοιτώ να στέκεσαι εκεί, νιώθοντας τόσο μόνη μες τη μιζέρια σου, σφαδάζοντας απ' τους πόνους.
Θαρρείς και είσαι η μοναδική στον κόσμο που δεν της απόμεινε ούτε μία λυτρωτική ποιότητα, καθώς κηρύσσεις πόλεμο εναντίον αυτών των μυστικών σου πλασμάτων, εκλιπαρώντας να αγαπηθείς. Ο μοναδικός στραγγαλιστής ανάμεσα σε όλους τους άλλους που έχουν τα σκατά τους τακτοποιημένα. Η μοναδική που δε μπορεί πια να δεί ούτε το ίδιο της το πρόσωπο πίσω απ' τις μάσκες. Η μοναδική με τις τύψεις και τις ενοχές να διαρρέουν μες απ' τα μάτια της.

Όχι, καλή μου, αυτή είναι πανανθρώπινη εμπειρία. Είμαστε όλοι συγγενείς στην οικουμενική μας ευθραυστότητα.

Θα σου πω ένα μυστικό.

Συγκέντρωσε τους δαίμονές σου, και φέρε μου τους, άπλωσέ τους γυμνούς επάνω στο στήθος σου. Το μωσαϊκό της μοναξιάς, των πόνων, των αποτυχιών, των λαθών, των ζωών που δεν έζησες. Το καλειδοσκόπιο των ρωγμών, των τεθλασμένων γραμμών, των ορμητικά ξεσκισμένων άκρων. Δε βλέπεις τί όμορφες που είναι, έτσι όπως διαθλούν το φώς; Δε μπορούν να υπάρξουν σκιές δίχως φως.

Οι ρωγμές υπάρχουν για συγκεκριμένο λόγο...

από κει είναι που μπαίνει η αγάπη.

Εσύ. Εσύ παραμόρφωσες τον εαυτό σου στο σχήμα της προσδοκίας για τόσον πολύ καιρό που μούδιασαν τα πόδια σου, ξάσπρισαν τα δάχτυλά σου, σφίγγοντας σε λαβή θανάτου κάτι που πια δε μπορείς να δεις. Κατέστειλες το πνεύμα σου σε μία προσπάθεια να ικανοποιήσεις το ασυμβίβαστο. Κάλυψες με πέπλο τα πραγματικά σου χρώματα, εξασθενίζοντάς τα ώσπου όλα να σβηστούν στο γκρι.

Αποσιώπησες τη φωνή σου, από φόβο μήπως πεις τα λάθος πράγματα.

Ξεδιπλώσου, αγάπησε, ζωγράφισε τον εαυτό σου έντονο και φωτεινό, ούρλιαξε την αλήθεια για το ποιά είσαι από τις βουνοκορφές, προσκάλεσε τα φαντάσματα που λάγνα στήνουν φαγοπότι στις νοσηρές αναμνήσεις που τα σερβίρεις, να βγουν να παίξουν. Μέθυσε από τις αντιφάσεις που μετουσιώνεις.Πρόβαρε τις κάπες, κοίταξε επίμονα τον εαυτό σου τυλιγμένο στο θυμό, την αναξιότητα, την απληστία και την αυτο-απέχθεια.

Σου ταιριάζουν τα χρώματά τους; Χόρεψε με τη χαρά και το κέφι, και την ηχηρή αγάπη μέσα σου, τράβηξέ τα κοντά σου, ψιθύρισε τη φωνή σου στα μυστικά τους. Χειρίσου τα στιλέτα, νιώσε πως είναι να κρατιέσαι επίμονα από το κάθετί που σε γονατίζει, σε αφήνει ωμή, μελανιασμένη, αιμόφυρτη. 

Τραγούδησε τις λέξεις, τις ύπουλες εκείνες λέξεις που διαμόρφωσαν τις σκέψεις σου.

Σ' αρέσει η μελωδία τους; Προσκάλεσέ τες στο τραπέζι σου, εναγκάλισέ τες, γέμισε τις κοιλιές τους. Βλέπεις, αυτή είναι η αλχημεία των φαντασμάτων, άπαξ και συμφιλιωθείς μαζί τους δεν επιθυμούν πια να σε στοιχειώνουν.

Η πτώση σου είναι η αναγέννησή σου.

Μπορείς να δεις τον εαυτό σου τώρα, γλυκιά μου; Ολόκληρο; Τη θηριωδία κάθε ψέματος πουξεστόμισες, της κάθε πληγής που γιάτρεψες, όλες τις ατέλειες, τα τόσα μαθήματα που έμαθες, τις ραγισμένες καρδιές, τα αυτιά που δάνεισες, την κάθε προσβολή που εξαπολύθηκε, την κάθε φιλοφρόνηση. Την κάθε εγκατάλειψη, και αποχώρηση και νέα αρχή, την οργή και τα συντρίμμια, τη συγχώρεση και τη χάρη.

Κάθε ήττα και ανόρθωση, κάθε φιλί, κάθε ελπίδα, κάθε επιτυχία, κάθε μένος, και κάθε αγάπη.

Η πολεμίστρια, η τροφός, η δημιουργός, και η καταστροφέας όλα σε συμβιωτική ύπαρξη.

 Είσαι η αντιπαράθεση μεταξύ του φωτός του ήλιου και των σκιών. Είσαι η λαμπρότητα τωνάστρων που καίνε αστραφτερά στη μέση της νύχτας. Αυτά είναι τα ορμητικά σου άκρα. Σκοπός δεν είναι να φαίνονται ωραία, έτσι είναι η τέχνη, η τέχνη του να ζεις.

Σκοπός είναι να τα νιώσεις, βαθύτατα. Ως το σημείο εκείνο που το πνεύμα συναντά το κόκκαλο.

Α, νά 'σαι.

Πάντα εκεί ήσουν. Κάπου ανάμεσα στις κουρελιασμένες βαλίτσες που κουβάλησες δίχως να σου ανήκουν, και στο βάρος όλων των ανησυχιών που στέγασες στην κορφή των ώμων σου. Άφησέ τα, γιατί είναι βαριά. Είσαι εκεί στο κέντρο του παράδοξου, το γκράφιτί σου είναι ακόμα νωπό.

Είσαι εκεί, στην αρχαία σοφία της θεότητας που ήρθε πριν από εσένα. Είσαι εκεί, στο υπογάστριο αυτού του πονηρού κόσμου, στη σκουριά και την αστερόσκονη. Είσαι εκεί, στη μέση του εμπόλεμου δρόμου, στο εκτροχιασμένο τρένο. Είσαι εκεί, με αυθάδεια και τόλμη, σαρκασμό και ψυχή. Είσαι στα μπαστούνια. Άφησε την ολότητά σου να τρέξει στις φλέβες σου, σαν πυρκαγιά. Υπάρχουν πολλές ζωές να ζήσεις στους θαλάμους της καρδιάς σου. Αυτά είναι που σου ανήκουν. Αυτά είναι που πάντα σου άνηκαν. Η μητρική σου γλώσσα. Το κληροδότημά σου. Το πατρογονικό σου δικαίωμα.

Και είσαι το πιο όμορφο έργο τέχνης που είδα ποτέ.

Η Μυστικιστική Εμπειρία

Πέρα από την συνηθισμένη κατάσταση της Συνείδησης (ή την κατάσταση συνείδησης του συνηθισμένου ανθρώπου) υπάρχουν κι άλλες Καταστάσεις Συνείδησης (States of Consciousness).

Η πιο σημαντική (σε σχέση με την διερεύνηση της «Πραγματικής Ουσίας», της «Αλήθειας» της Συνείδησης – δηλαδή σε σχέση με το ερώτημα «τι είναι Συνείδηση;») είναι η Μυστικιστική Κατάσταση, η Μυστικιστική Εμπειρία, (Mystic State of Consciousness), που περιγράφεται στις διάφορες «θρησκείες» σαν Σαμάντι (Νιρβικάλπα ή Ασαμπράτζνατα Σαμάντι), Νιρβάνα (το Ταθάτα – Ως Έχει), Σατόρι…

Πολλοί που Βίωσαν Αυτή την Κατάσταση την περιγράφουν σαν «Παρουσία Έξω από τον Τόπο και τον Χρόνο» – τουλάχιστον στην Υπέρτατη Πραγμάτωσή της.

Ο Γουίλιαμ Τζέιμς (The Varieties Of ReligiousExperience: A Study In Human Nature by William James) προσπάθησε να προσδιορίσει όσο πιο αντικειμενικά γινόταν την Μυστικιστική Εμπειρία…

Το κακό με όλη αυτή την υπόθεση (την ενασχόληση και την «περιγραφή» της μυστικιστικής εμπειρίας) είναι ότι κάποιοι, αντί να Υψωθούν στον Χώρο του Βιώματος – να τα Ζήσουν Όλα Αυτά – απλά αφομοιώνουν νοητικά την πραγματικότητα που περιγράφεται (συμβολικά), τα καθιστούν έννοιες (δηλαδή αντιληπτικά απολιθώματα), θεωρίες, και μετά εμπλέκονται σε μια ατέλειωτη εννοιολογική δραστηριότητα (χάνονται στην συμβολική σκέψη), παραπλανιούνται και παραπλανούν και τους άλλους.

Έτσι, από την μια υπάρχει επιφυλακτικότητα να μιλήσεις για όλα αυτά (αν και εφόσον τα έχεις βιώσει), γιατί ίσως να μην κατανοηθούν σωστά, ή να χρησιμοποιηθούν οι «πληροφορίες» με λανθασμένο τρόπο, κι από την άλλη μεριά πρέπει συνεχώς να υπενθυμίζεις ότι μιλάμε για Βίωμα, για Εμπειρία, για Κάτι που Ζεις – όχι κάτι που σκέφτεσαι ή συλλαμβάνεις με την σκέψη, ή κάτι που επιδιώκεις να πραγματοποιήσεις…

Ο Όρος «Μυστικιστική Εμπειρία» (και οι συναφείς όροι, σαμάντι, νιρβάνα) υποδηλώνουν ακριβώς ότι αυτή η Εμπειρία Ζωής βρίσκεται στον Χώρο του Ανέκφραστου, είναι πέρα από την περιγραφή… ίσως όμως όχι πέρα από την «κατάδειξή» της.

Είναι η «Απόλυτη Κατάσταση της Καθαρής Συνείδησης» (κι έτσι είναι Χωρίς Ιδιότητες – απλά το Ζεις, δεν υπάρχει τίποτα να περιγράψεις…).

Αυτή η «Υπέρτατη Κατάσταση» (από ψυχολογική πλευρά) σημαίνει μια μετουσίωση (μια αλλοίωση, μια «διαφοροποίηση») της «αυτοσυνειδησίας» - αφού υπερβαίνει το εγώ – και μια ελευθέρωση από την συμβολική σκέψη ή την εννοιολογική δραστηριότητα της σκέψης.

 Σημαίνει – σε αντιληπτικό επίπεδο – την Αντίληψη της Ενότητας της Ύπαρξης, την Αντίληψη ότι Όλα Είναι Ένα.

Σημαίνει – στο επίπεδο της σκέψης – τον Μη διαχωρισμό από όλα τα άλλα πράγματα (τον κόσμο) που πραγματώνεται σαν «ρέουσα σκέψη» που ακολουθεί την όλη διαδικασία της Ζωής και τις επιμέρους διαδικασίας, αντιλαμβανόμενη περισσότερο την ενοποιούσα «ουσία» κι όχι τις «διαφοροποιήσεις» και δεν εμπλέκεται στην συμβολική σκέψη (στην εννοιολογική δραστηριότητα), στην ενασχόληση με έννοιες.

Σημαίνει – στο συναισθηματικό επίπεδο της εμπειρίας – μια Απόλυτη Πληρότητα.
Και – σε επίπεδο δραστηριότητας – μια Πηγαία, Αυθόρμητη, Χωρίς Εμπόδια, Δράση, που επιβεβαιώνει, σε υλικό επίπεδο, την Ενότητα της ύπαρξης.

Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι Αυτή η Κατάσταση, μολονότι θεωρείται σαν Πραγμάτωση, Αυτοπραγμάτωση, Φώτιση, κλπ., δεν είναι τίποτα από όλα αυτά.

Εκείνο που θα μπορούσαμε να πούμε είναι ότι η Κατάσταση Αναδύεται όταν σταματούν οι λανθασμένες δραστηριότητες, της αντίληψης, της σκέψης, της εξωτερικής δραστηριότητας.
Η Αληθινή Φώτιση (το έχουμε πει πολλές φορές) δεν είναι «πραγματοποίηση» αλλά το τέλειωμα της «άγνοιας» - το τέλειωμα μιας λανθασμένης συμπεριφοράς, (όχι κάτι που πραγματοποιεί κάποιος…).

Περιγράφεται συχνά σαν Σιωπή της «Ύπαρξης», Σιωπή της Σκέψης, των επιθυμιών, κλπ…
Εν τούτοις, αυτό που σταματά δεν είναι η Σκέψη, αλλά ο λανθασμένος τρόπος της σκέψης, η συμβολική σκέψη, η εννοιολογική δραστηριότητα.

Η Αντίληψη, η Αντίληψη που σκέπτεται, η Σκέψη, είναι μια ζωντανή διαδικασία που «παρακολουθεί» κι αναπαριστάνει ζωντανές διαδικασίες που συμπορεύονται με την Γενική Διαδικασία της Ζωής, αναδύονται και χάνονται στο Ρεύμα της Ζωής (και δεν είναι σταθερά πράγματα, με δική τους ουσία κι ανεξάρτητη υπόσταση…), τίποτα άλλο. Όταν όμως η Σκέψη (στον συνηθισμένο άνθρωπο) απολιθώνεται σε έννοιες και γίνεται εννοιολογική δραστηριότητα, ενασχόληση με έννοιες και αντίληψη του κόσμο μέσω εννοιών, οδηγούμαστε σε ένα φανταστικό κόσμο που κατασκευάζουμε εμείς, με την σκέψη μας.

Αυτός λοιπόν που «Φτάνει» να Βιώνει την Υπέρτατη Κατάσταση, που Βιώνει την Ενότητα της Ύπαρξης, το τέλος της εννοιολογικής δραστηριότητας, με καθαρές αισθήσεις κι υγιείς δραστηριότητες, Βιώνει Μια Παγκόσμια Κατάσταση… Από το εγώ Έχει Ανυψωθεί στην Παγκόσμια Συνείδηση.

Αυτό που δεν γνωρίζουν ή παραβλέπουν κάποιοι είναι ότι η Παγκόσμια Συνείδηση, η Αντίληψη της Ενότητας της Ύπαρξης, δεν είναι παρά η Βασική Υπερβατική Εμπειρία, η Πρώτη Βαθμίδα σε μια Πνευματική Εξέλιξη, που Οδηγεί στο Απεριόριστο και Τελικά στο Απόλυτο.

Υπάρχει λοιπόν μια Ανώτερη Βαθμίδα Εμπειρίας Πέρα από την Παγκόσμια Συνείδηση (την Αντίληψη της Ενότητας της Ύπαρξης). Υπάρχει η Εμπειρία του Απεριόριστου και Πιο Πέρα Ακόμα υπάρχει η Υπέρτατη Εμπειρία της Απόλυτης Πραγματικότητας, η Καρδιά της Απόλυτης Ύπαρξης Έξω από τον Τόπο και τον Χρόνο.

Γιατί μένουμε εδώ

Γιατί μπήκαμε εδώ, και γιατί μετά που μπήκαμε καθίσαμε στην πιο βολική μας πολυθρόνα, ώστε να έχουμε και κάθισμα και θέα, πήραμε κι έναν καφέ, κι ένα κιάλι, ένα ματογυάλι, μια βεντάλια για τη ζέστη, ένα καπέλο για τον ήλιο, ένα βιβλίο για τη σκιά, βατραχοπέδιλα, σαγιονάρες παραλίας και μποτάκια του χειμώνος, και μείναμε εκεί;

Γιατί εγκατασταθήκαμε; Με συμβόλαιο ενός έτους, ενός μήνα, μιας ζωής, μικρής ή μεγάλης.

Γιατί μείναμε και γιατί μένουμε;

Μείναμε γιατί έχει ωραία θέα, γιατί είναι καλά τα συναπαντήματα με τους γειτόνους, γιατί απλώνουμε τα ρούχα στη δροσιά και τα μαζεύουμε απ' τον ήλιο, γιατί η γειτόνισσα προσέχει τα δικά μας κι εμείς της γειτόνισσας, και γιατί η γειτονιά είναι η ζωή μας;

Γιατί μένουμε, και με ποιές προδιαγραφές, σε ποιούς γειτόνους τεντώνουμε το χέρι να πιαστούμε, και ν ανταλλάξουμε τις σκέψεις μας και ποιά είναι τελικώς τα χωρικά ύδατα, ποιά τα συμφωνημένα περί της υφαλοκρηπίδας;

Γιατί μένουμε; σ αυτή τη γειτονιά που οι γρίλιες των γειτόνων έχουν φαρδιές ρίγες κι οι δεσμίδες φωτός φωτίζουν και σκοτίζουν τ απλωμένα μας σκοινιά που γυρνούν με τροχαλία από το ένα παράθυρο στο αντικριστό του καντουνιού.. Γιατί μένουμε εδώ, και ποιά συνθήκη δεχθήκαμε απ΄τις υπάρχουσες κουρτίνες συνυφασμένες του πλαισίου;

Οι απαντήσεις οι πιο πολλές φωλιάζουν στο μυαλό μας και δεν θ απλωθούν μαζί με τα ρούχα της μπουγάδας, οπότε δεν θα δώ τις δαντέλες ν αφήνουν τ ανάγλυφά τους στον απέναντι τοίχο.

Οι άγραφοι νόμοι είναι πιο ισχυροί απ τους γραπτούς, από καταβολής κόσμου.

Ένας άγραφος-πλήν ισχυρός νόμος είναι οι επισκέψεις στα σπίτια των γειτόνων.

Το παλιό σαβουάρ βιβρ μια άλλης εποχής είχε όλο το τελετουργικό και τη συχνότητα, την ενδυμασία, κι ένα αυστηρό περιλαίμιο πρωτοκόλλου.

Το "δικό μας" τελετουργικό -κι ας μην αρνηθούμε οτι υπάρχει- καθώς όταν είναι πάνω από ένας σε μια γωνιά, ένα τελετουργικό ήδη στήνεται..

Το δικό μας τελετουργικό έχει το συμμετρικό της επίσκεψης, όπου ο επισκέπτης δεν αρκεί να περάσει αλλά πρέπει να πάρει κάτι και ν αφήσει κι ένα ίχνος της επίσκεψης, και όπου ο οικοδεσπότης οφείλει ν ανταποδώσει την επίσκεψη αφήνοντας κι ένα προσκλητήριο.

Να το τελετουργικό.

Αν αυτό δεν υπάρξει, αν ο επισκέπτης δεν αφήσει προσκλητήριο, όση ώρα κι αν καθίσει να περιεργαστεί τα εκθέματα, όση ώρα κι αν περιδιαβάσει κι αν σκεφτεί μέσα του περί αυτού, δεν καταγράφεται, κι αφού δεν ...καταγράφεται κυριολεκτικώς και τυπικώς,, "δεν" υφίσταται.

Ο οικοδεσπότης θέλει εξάπαντος να τον μετρήσει, να τον καταγράψει, να τον πιστοποιήσει..
Κι αυτό πάλι απο την αρχή αντιστρόφως, οριζοντίως και καθέτως..

Αν όλο αυτό έχει μία ουσιαστική υπόσταση κι ανταλλαγή και συνάντηση των γειτόνων, των μακρινών και των κοντινών, τότε είναι μια ευτυχισμένη Ώρα.

Μια ευτυχισμένη ώρα όπου κανείς δεν μετράει πλέον τίποτα, γιατί η συνάντηση αυτή έχει μια σειρά από "συν".

Συνέχεια και συνάφεια, συνταύτιση και συναντίληψη, συνομιλία συναρμογή.

Αν όχι, κι είναι τόσο εύκολο αυτό το "όχι"- μιας και η συγκυρία αυτή θέλει το χρόνο της για να ωριμάσει, σαν το παλιό καλό κρασί- τότε απλώνοντας τα ρούχα στο σκοινί θέλω να πω στους γειτόνους μου, το "γιατί" εγώ μένω εδώ σ αυτή τη γειτονιά με το πλεκτό μου της δαντέλας ακόμα ημιτελές κι ενώ το σχέδιο απλώνεται στον ήλιο..

Γιατί επιλέγω αυτή τη γειτονιά κι αυτό τον ήλιο.

Γιατί μένω.

Διότι: Μ αρέσει να πλέκω τη δαντέλα μου και να τραγουδώ σε τούτη την ηλιαχτίδα που πλέκει τη δική της δαντέλα ανάμεσα απο τα λουλούδια τ ανθισμένα της μπουκαμβίλιας μου.

Μ αρέσει νάρχονται τα πουλιά κι έχω επιτρέψει να χτιστεί φωλιά χελιδονιών που πάνε κι έρχονται ψαλιδίζοντας τον αέρα.

 Και γιατί ασχέτως "τυπικού", δεν μετρώ τις θέσεις. Το άρχισα λόγω "τυπικού", και λίγο μετά το βρήκα απείρως κουραστικό και χωρίς ουσία, και άλλο τόσο κοπιαστικό το ν αναλωθώ σ αυτό το μαγγανοπήγαδο αν δεν υπάρχει ένας ισχυρός λόγος.

Που χρόνος! Αλλά επίσης η τυπικότητα χωρίς την ουσία, είναι το πιο βαρετό πράγμα στον κόσμο..

Θέλω να είμαι ελεύθερη να νοιώσω, να αιστανθώ, ν αφήσω τον αυθορμητισμό και την αλήθεια να ποιήσει ότι έχει, γιατί αυτό είναι το άκρως ενδιαφέρον.

Έτσι πάω ασύμμετρα όπου μ αρέσει, κι όπου ενθουσιάζομαι το λέω και το γράφω.

Μ αρέσει να είμαι γενναιόδωρη εκεί που βρίσκω θησαυρούς.

Μου προσφέρει υψηλή συγκίνηση αυτή η ανακάλυψη ψηγμάτων χρυσού, και μπορώ ν αγαπώ τους θησαυρούς είτε είναι δικοί μου είτε ξένοι.

Μ αρέσει να το μοιράζομαι, να το λέω στους γειτόνους και να πλουτίζουμε όλοι.

Δεν περιμένω τίποτα, δεν κάνω κάτι για την αντανάκλαση.

Δεν φοβάμαι ν αφήσω το πλεκτό μου στην καρέκλα, να πεταχτώ για ένα καφέ όταν το άρωμα έχει πνίξει τους κάλυκες της γεύσης, να θαυμάσω αγριολούλουδα που φύτρωσαν κι έχουν μια σπάνια ομορφιά ανέγγιχτη κι ατόφια.

Μένω εδώ για να μπαινοβγαίνω μ ελευθερία, να δηλώνω τ όνομά που και να συστήνομαι, να μαθαίνω καινούριες πλέξεις αξιοθαύμαστες κι ανάγλυφες Αιωνιότητες.

Μένω εδώ μα και ταξιδεύω πάντα..

Σε μια πολιτεία πλωτή γεμάτη μουσική τ ανέμου.

Μένω εδώ, κι αυτή είναι η διεύθυνση κατοικίας μου.

Η διεύθυνση της ψυχής μου σε κρύπτη.

Μπορεί κι αλλού να νοικιάζω ένα παράθυρο, μα εδώ έχω ένα Σπίτι.

Αυτό το σπίτι με τον κήπο του από τη μια μεριά και με το καντούνι που με συνδέει με τους γειτόνους.

Είναι το σπίτι μου και πάντα έχω ένα μπρίκι με καφέ αρωματικό για τους γειτόνους, αλλά μ αρέσει να κερνάω και τους περαστικούς για ένα ξαπόσταμα.

Όποιος έρθει είναι ευπρόσδεκτος, όποιος μείνει, ίσως με γνωρίσει και ίσως τον γνωρίσω, κι όποιος θέλει να φύγει χαίρομαι που τον κέρασα και του δίνω κι ένα ανθάκι για το δρόμο.

Κι όσοι είναι απλώς γνωστοί, χαίρομαι που δεν είναι άγνωστοι, κι όσοι είναι άγνωστοι αξίζουν μια καλημέρα.

Όλοι οι παλιοί μου φίλοι είναι εκεί για να τους συστήσω τους καινούριους.

Κι ύστερα έχω καρέκλες στη δροσιά για όλους, ώστε να μπορούν ν αλλάξουν ιδιότητα αν το θέλουν Επειδή τίποτα αληθινό δεν είναι επιβεβλημένο!

Αυτό εδώ το σπίτι θέλει να έχει αέρα ελευθερίας να μπαινοβγαίνει από τις δαντέλες στα παράθυρα, κι αυτές να κάνουν σχέδια όμορφα στον ουρανό του.

Θέλω να σας πω με την καρδιά ότι: Είναι και κάτι σπίτια φίλων που μ αρέσουνε πολύ.

Ποτέ δεν πάω εκεί παρά για ουσιαστικούς λόγους.

Μ αρέσει να κερνάω κεράσια και καφέ, θέλω να περνάω να δοκιμάσω κι απ της γειτόνισσας τα κουλουράκια, κι αν αργήσω να περάσω να ξέρετε:

Κάνω πάντα του κεφαλιού μου(-βλέπε: καρδιάς μου).

Κάνει αυτή ότι θέλει και δεν της λέω τί να θέλει..

Μπορεί ν αργήσω-μη μου παραπονιέστε ότι δεν σας αγαπώ. Μπορεί ν αργήσω, μα όταν έρχομαι είναι μόνο επειδή κάτι στην κουζίνα σας το αγαπώ.

Και δεν είναι ανάγκη ν αφήσω κάρτα για να το ξέρετε.

Επίσης: Η πόρτα μου είναι ανοιχτή αλλά οι γρίλιες μου πάντα φωτίζουν το καντούνι.

Δεν έχω θυρωρό, να πάρει επισκεπτήρια, δεν υποχρεούμαι και δεν υποχρεώνω.

Απλώνω τις δαντέλες μου στον ήλιο γιατί μ αρέσει πολύ αυτό, και πιάνω την κουβέντα γιατί μ αρέσει ομοίως.

Έτσι θέλω να πω πως είστε ελεύθεροι κι είμαστε ελεύθεροι να εκφραστούμε και να επικοινωνήσουμε και αξία έχει αυτό ακόμη κι αν δεν αφήσει ίχνη. Ίσως κυρίως τότε.

Επικοινωνία είναι όταν κάποιος που δεν τον ξέρω νοιώσει εκείνα που έγραψα ως "δικά του".

Όσοι νοιώσετε Εγγύτητα μ αυτά που γράφω, είστε δικοί μου άνθρωποι, μόνο από αυτό.

Το να συστηθούμε είναι μια άλλη ιστορία...

Όλη μου τη ζωή παρατηρώ τους ανθρώπους...

Όλη μου τη ζωή παρατηρώ τους ανθρώπους, τη μισή ζωή ως επάγγελμα και την άλλη μισή γιατί θεωρώ ότι είναι το πιο ενδιαφέρον που έχει κανείς να κάνει. Έτσι είμαι τυχερός που με .."υποχρεώνουν "να κάνω αυτό που μ αρέσει..
Όλη μου τη ζωή παρατηρώ τους ανθρώπους, τη μισή μου ζωή ως επάγγελμα.
Μετά ενσωματώθηκε στη σκέψη μου τόσο αυτόματα όσο λειτουργεί αντανακλαστικά η αναπνοή .. Στην πορεία αυτή η παρατήρηση έγινε η πιο ενδιαφέρουσα περιπέτεια. Είναι ένα πολύ προσωπικό ενδιαφέρον που διατηρείται εναργές μέσα στο χρόνο και δεν έχασε ποτέ τη λάμψη του. Άλλα μπορεί να θάμπωσαν αλλά αυτό όχι. Επειδή είναι ένα τόσο πλούσιο πεδίο έρευνας κι επειδή αποκαλύπτει τόσα πολλά!
Ο άνθρωπος είναι απέραντος μέσα του. Ολόκληρο ένα σύμπαν. Όλη μου η ζωή είναι μικρή αν κρύβω μέσα μου ένα σύμπαν..

Παρατηρώ και επιχειρώ να "διαβάσω" τις συμπεριφορές, ενώ ταυτόχρονα παρατηρώ κι εμένα, μ ένα μάτι "εξωτερικό".
Εκείνα που μαθαίνω είναι πολύτιμα στο τέλος, ακόμη κι αν περάσει καιρός πολύς για ταυτοποιηθούν και να αποδειχθούν με σιγουριά. Όμως ποτέ δεν είναι μάταιος ο χρόνος της ενασχόλησης και ποτέ δεν είναι χωρίς αντίκρυσμα ο κόπος της παρατήρησης.
Γνωρίζοντάς τον άλλον, και ¨διαβάζοντάς" τον, γνωρίζω πως να διαβάζω κι εμένα, τότε που πάω να μου κρυφτώ, τότε που δυσκολεύομαι να ρίξω μια κρυφτή ματιά απ έξω προς τα μέσα.
Αν δεν μπορείς να κρυφοκοιτάξεις τον εαυτό σου κι από άλλες γωνίες, έχασες πραγματικά την πληρέστερη θέα. Άρα κρυφοκοιτάζω όσο μπορώ κι επιτρέπω και στους άλλους να κρυφοκοιτάζουν. Ύστερα κάθομαι ήσυχα-ήσυχα στην πολυθρόνα μου και όλα είναι εδώ μπροστά μου, αρκεί να τα δω.

Μαθαίνω τον άλλον, μαθαίνω τις λειτουργίες που τον αποκαλύπτουν, μαθαίνω απροσδόκητα τόσα πολλά για τις συνδέσεις του, μαθαίνω να "διαβάζω" τα πάμπολλα μη λεκτικά που μου προσφέρει, σημαίνει τον γνωρίζω καλύτερα, ή τον γνωρίζω πιο ρεαλιστικά από πριν μπει η διαδικασία στη βάσανο του πειράματος.

Το "πείραμα" έρχεται με την όποια αφορμή και χωρίς καμιά αφορμή.
Αρκεί μια εσωτερική διεργασία εντελώς δική του, και αλλάζει η συμπεριφορά του χωρίς εμφανή λόγο. Τότε ο λόγος μπορεί να είναι αφανής αλλά δεν σημαίνει ότι είναι και εντελώς αόρατος. Αφήνει πάντα κάποια ίχνη απ όπου μαθαίνω ήδη πολλά. Από τα λόγια, από τις κινήσεις, από τις απουσίες, κι από τις σιωπές. Η ανθρώπινη συμπεριφορά, είναι συχνά τόσο διαφανής. Ειδικά όταν κρύβεται..Υπάρχουν αυτές οι δαιδαλώδεις πολύπλοκες σκέψεις που είναι ικανές να προβάλλουν το εαυτό τους ως πραγματικότητες.

Υπάρχουν και μερικά "κλειδιά" που ξεκλειδώνουν όλες τις πόρτες.
Μερικά αλάνθαστα δεδομένα που όταν ισχύουν, ισχύει και το δεύτερο συνθετικό της λέξης.

Όταν κάποιος αλλάζει συμπεριφορά χωρίς εμφανή λόγο, Κάτι τον εμποδίζει να έχει φυσικότητα. Όταν αλλάξει ξαφνικά στάση χωρίς προφανή εξήγηση, χωρίς να έχει μεσολαβήσει τίποτε ως γεγονός, τότε το γεγονός έχει "υπάρξει" μέσα του τόσο πραγματικό όσο κι ένα πραγματικό γεγονός.
Έχω διαπιστώσει έναν αλάνθαστο κανόνα: Αυτό το Κάτι, συνήθως είναι μία υποστασιοποιημένη σκέψη, με αρνητικό πρόσημο συνήθως.
Σκέψη που την έχει κυοφορήσει και εγκολπωθεί και φιλοξενήσει και οικειοποιηθεί, τόσο χρόνο ώστε να κάνει κάποιες ρίζες μέσα του, και μετά νοιώθει ενοχή απέναντί σου.
Αν κάποιος έχει σκεφθεί για σένα αρνητικά, έχει ζηλέψει, έχει επιτρέψει σε κατώτερα ένστικτα να κυριαρχήσουν μέσα του, τότε ξαφνικά αλλάζει στάση, κι εσύ τότε ξέρεις πως αυτό ακριβώς έχει συμβεί. Τότε αισθάνεται ήδη αμήχανα γιαυτό κι ας μην το έχεις μάθει εσύ ποτε!
Θέλει-δεν θέλει, η συμπεριφορά του έχει αλλάξει όσο κι αν μοιάζει ανεπαίσθητο αυτό.
Οπότε αποκτά και κάποιες συμπεριφορές συνήθως μη λεκτικές που είναι άβολες, αμήχανες, τυπικές ή συγκρατημένες, ξαφνικά! Μα δεν είναι καθόλου ξαφνικά.

Μαθαίνω τον άλλον, σημαίνει μαθαίνω εμένα και το πως απαντώ σ αυτό, είναι το επόμενο άγνωστο έδαφος που γίνεται γνωστό.. Μένει σε εμένα να επιλέξω, και σ εσένα να επιλέξεις πως θ αντιδράσεις σ αυτό.

Οι πιο πολλοί παριστάνουν πως δεν κατάλαβαν τίποτα. Μοιάζει το πιο εύκολο, αν και είναι το πιο αμήχανο, καθώς είναι αφύσικο όπως κάθε τι που δεν ταιριάζει αλλά καταγίνεται να ταιριάξει.
Κάποιοι μπορεί να θελήσουν να κάνουν τις ουσιώδεις ερωτήσεις και ν αρχίσουν μια ουσιαστική συζήτηση. Αλλά μια ουσιαστική συζήτηση χρειάζεται να προφέρει ουσιαστικά φωνήεντα και σύμφωνα κι από τα δύο μέρη. Αλλιώς μένει ημιτελής και εκτός θέματος. Γιατί μπορεί ο απέναντι να μην είναι σε θέση να κάνει μια ουσιαστική συζήτηση.

Όταν δεν είναι σε θέση να κάνει μία πραγματική συζήτηση, μ όλο το ρίσκο που συνεπάγεται κάθε τι το ουσιαστικό, τότε πρέπει να το σέβεσαι, και να δέχεσαι την πραγματικότητα καθώς, εκείνος που θέλει να μιλήσει ουσιαστικά το κάνει, κι εκείνος που δεν το κάνει, έχει τους λόγους του και μιλούν τόσο εύγλωττα όσο αν μιλούσε με λέξεις, ειδικά επειδή μιλάει με "άλλες" λέξεις που δεν περιέχουν παρά κενά γράμματα.. Οπότε όλα πλέον ουσιαστικά έχουν εξηγηθεί, κι έχεις ένα σωρό από λόγους να μην ενδιαφέρεσαι πια για λόγια.

Μα όλο αυτό όμως ήταν πραγματικά το πιο περιπετειώδες απόκρημνο ταξίδι κι ας μην έχει κινηθεί κανείς από την πολυθρόνα του, και ότι κι αν έμαθες απ αυτό, σε οδηγεί σ ένα καινούριο κάβο, κι αναρωτιέσαι πάντα ποιά θάλασσα και ποιά καινούρια θέα να κρύβεται πίσω απ αυτόν;
Είναι σαγηνευτικά όμορφο τούτο το Ταξίδι. Ότι κι αν συναντήσεις.

Όλη μου τη ζωή παρατηρώ τους ανθρώπους, και θα χρειαστώ άλλη μια ζωή για να μάθω κάτι τι για μένα, άλλη μια ζωή που δεν έχω, μα "διαβάζοντας" τους άλλους ίσως να είναι πιο σύντομος ο δρόμος.

Πάντα είναι κέρδος αυτή η Συνάντηση, και πάντα είναι πλούτος οι καινούριοι κάβοι και οι θάλασσες που κρύβονται πίσω απ αυτούς..

"Ενέσεις" Αυτοπεποίθησης

Ποιος είμαι;», «Τι ξέρω;», «Τι μπορώ;», «Αξίζω;», «Πόσο;».
Όποιος απαντά σε αυτά τα ερωτήματα με θετικό τρόπο, πατάει σχετικά γερά στα πόδια του.

Η αυτοπεποίθηση είναι σημαντικό εφόδιο για μια καλή ζωή, για την ψυχική και σωματική μας υγεία.

Και δεν είναι κάτι που μας πέφτει μια μέρα από τον ουρανό, ούτε ένας λαχνός που έτυχε σε μερικούς τυχερούς…

Οικοδομείται, κερδίζεται και διατηρείται μέρα με τη μέρα με απλά καθημερινά πράγματα.

Αυτοπεποίθηση δεν σημαίνει εξιδανίκευση
Αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση, αυτογνωσία, αυτοεικόνα, εμπιστοσύνη στον εαυτό, αποδοχή του εαυτού, αυτοεπιβεβαίωση. Όλες αυτές οι λέξεις εκφράζουν πάνω-κάτω το ίδιο: την καλή γνώση του εαυτού μας και την εκτίμηση γι’ αυτό που είμαστε.

Όχι για κάποιο εξιδανικευμένο κατασκεύασμα που αξίζει μόνο υπό όρους, ούτε για μια εικόνα εαυτού που ανταποκρίνεται σε αυτό που περιμένουν οι άλλοι, αλλά γι’ αυτό τον καθημερινό εαυτό που έχει αδυναμίες και προσόντα, νευρώσεις και μεγαλοσύνη, συμπλέγματα κατωτερότητας και ιδιαίτερα χαρίσματα, στιγμές απελπισίας και στιγμές χαράς και ευφορίας.

Αυτοπεποίθηση σημαίνει ότι αποδεχόμαστε (κάπως, όσο μπορούμε την κάθε στιγμή) τα μεν και εκτιμάμε τα δε. Αυτό μας δίνει δύναμη και αποτελεί σημαντική προϋπόθεση για να είμαστε ικανοποιημένοι από τη ζωή μας και να αισθανόμαστε επαρκείς, ώστε να πετυχαίνουμε τουλάχιστον κάποιους από τους στόχους μας.

Έλλειψη αυτοπεποίθησης: ένας φαύλος κύκλος
Η αρνητική αυτοεικόνα, από την ­άλλη, μπορεί να μας δημιουργήσει πολλά προβλήματα και να μας αφήνει μια μόνιμη πικρή γεύση για τη ζωή ­επειδή :

- Αμφιβάλλουμε για τις ικανότητές μας και, κατά
συνέπεια, συχνά διστάζουμε ή αποφεύγουμε
εντελώς ότι μας φαίνεται δύσκολο.
Οι αποτυχίες μάς αποθαρρύνουν, επειδή
σχεδόν πάντα τις αποδίδουμε στη δική μας
ανεπάρκεια και ανικανότητα
(«Δεν τα καταφέρνω σε τίποτα!»).
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παραιτούμαστε
εύκολα και να μην εμπιστευόμαστε τον
εαυτό μας για τίποτα.

- Προτιμάμε να είμαστε «δημοφιλείς» από το να μας εκτιμούν πραγματικά και να μας συμπαθούν, κι έτσι δεν δείχνουμε τι είμαστε και τι μπορούμε, γιατί δεν τα θεωρούμε τόσο άξια θαυμασμού. Αυτό που καταφέρνουμε, όμως, είναι συχνά οι άλλοι να αγνοούν τις ικανότητές μας και να μας υποτιμούν.

- Συνεχώς αμφισβητούμε τον εαυτό μας κι έχουμε την ανάγκη διαρκούς επιβεβαίωσης από τους άλλους, κάτι που γίνεται κουραστικό, ειδικά για τους δικούς μας ανθρώπους. Φτάνουμε, μάλιστα, στο σημείο να αμφιβάλλουμε και για την επιβεβαίωση που μας δίνουν, ακόμη και για την αγάπη τους, κι αυτό κάνει τις σχέσεις εξαιρετικά δύσκολες και επώδυνες.

- Όποιος αμφισβητεί έτσι τον εαυτό του και υπονομεύει τις δυνατότητες και ικανότητές του, παραμένει στη «σκιά», απαρατήρητος και έχει πιο σπάνια την ευκαιρία να γνωρίσει επιτυχίες. Με αυτό τον τρόπο, δεν δίνει στον εαυτό του την ευκαιρία να νιώσει αναγνώριση, ικανοποίηση και θαυμασμό, κι έτσι η αυτοπεποίθηση παραμένει χαμηλή: ένας φαύλος κύκλος που μακροπρόθεσμα μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.

Η αναγνώριση είναι μία από τις βασικές «βιταμίνες» της ψυχής. Όταν λείπει, η ψυχή υποφέρει. Ο Nathaniel Branden, αμερικανός ψυχοθεραπευτής που έχει ασχοληθεί πολύ με την αυτοπεποίθηση, τις αιτίες και τις συνέπειές της, υποστηρίζει :

«Εκτός από διαταραχές που έχουν βιολογικό υπόβαθρο, δεν μπορώ να σκεφτώ καμία ψυχολογική διαταραχή που να μην οφείλεται -έστω εν μέρει- στο πρόβλημα της χαμηλής αυτοεκτίμησης».

Δεν είναι θέμα μεγέθους
Δεν έχει σημασία να έχουμε μεγάλη αυτοπεποίθηση, όπως έχουμε ένα μεγάλο αυτοκίνητο, αλλά να οδηγούμε έξυπνα και καλά με αυτό που έχουμε, ώστε να μας πηγαίνει όπου θέλουμε, όταν το θέλουμε. Μπορούμε να έχουμε μια αυτοπεποίθηση ευάλωτη, που να τρώει συχνά χτυπήματα, αλλά, παρ’ όλα αυτά, να ζούμε αρκετά καλά με αυτήν.

Το πόση αυτοπεποίθηση έχουμε δεν έχει τόσο σημασία, όσο μια σχετική σταθερότητα που να «πατάει» σε βασικά στοιχεία της ζωής μας:

- Την εμφάνιση και τη σχέση με το σώμα μας.
- Την επαγγελματική μας πορεία.
- Τις σχέσεις με τους άλλους.
- Τα όποια ταλέντα μας.

Έχει σημασία να βασίζεται σε μια αξιολόγηση προσωπική: Να αισθανόμαστε ότι προχωράμε και αναπτυσσόμαστε, συγκρίνοντας πάντα με τον εαυτό μας και όχι «αλληθωρίζοντας» συνέχεια προς τους άλλους, το πόσο καλύτεροι είναι ή πόσο μας αποδέχονται.

Ο σκοπός δεν είναι να είμαστε «αλάνθαστοι», αλλά να μη μετατρέπουμε τα αισθήματα κατωτερότητάς μας σε εμμονές.

Να είμαστε ικανοί να διαπιστώνουμε τις αδυναμίες μας, χωρίς να κατηγορούμε και να τιμωρούμε τον εαυτό μας, και να προσπαθούμε ήρεμα και σιγά-σιγά να τις βελτιώνουμε, χωρίς να ξεχνάμε και τα «δυνατά μας χαρτιά» (που όλοι έχουμε).

Ασκήσεις αυτοπεποίθησης
Η πορεία προς την κατάκτηση αυτογνωσίας και θετικής αυτοεικόνας δεν γίνεται με κανένα μαγικό τρόπο, ούτε ξυπνάμε μια μέρα και το έχουμε καταφέρει.

Γίνεται με μικρές καθημερινές ασκήσεις ­με τον εαυτό
μας και τους άλλους, όπως αυτές που προτείνουμε παρακάτω:

Αντιμέτωποι με απρόοπτα
Κρατήστε ξεκάθαρη στάση απέναντι στις αντιξοότητες
και τις καθημερινές δυσκολίες της ζωής (απρόοπτα, καθυστερήσεις, ατυχίες).

- Μην τις αντιμετωπίζετε ως αδικίες ή αποδείξεις για το
πόσο ανίκανοι είστε, αλλά ως φυσικά φαινόμενα
που κανείς δεν αποφεύγει στη ζωή του.

- Υπενθυμίστε στον εαυτό σας ότι πρόκειται για
προβλήματα που πρέπει να λύσετε, όχι για
ατυχίες που πρέπει να υπομείνετε ή να λυπάστε
γι’ αυτές.

- Ψάξτε για λύσεις, σκεφτείτε: «Πώς μπορώ να το διευθετήσω αυτό;», αντί να μοιράζετε κατηγορίες και τιμωρίες και να ψάχνετε συνεχώς για το ποιος φταίει.

- Θέστε στον εαυτό σας την ερώτηση :
«Τι θα έχει απομείνει από αυτή τη στενοχώρια σε
ένα, δύο ή πέντε χρόνια;». Κάνοντας αυτή την προβολή
στο μέλλον, τις πιο πολλές φορές θα
διαπιστώσετε πως σχεδόν τίποτα δεν αξίζει τη
σύγχυση που σας προκαλεί στην αρχή.

Με λίγα λόγια: Δεν υπάρχει λόγος να μεγεθύνετε
τα προβλήματα.

Προσπαθήστε να τα λύνετε, παρά να τα «βάφετε μαύρα»
και να απελπίζεστε.

Δεν είναι όλα «στο χέρι σας»!
Όταν νιώθετε ότι χάνετε έδαφος, ότι δεν μπορείτε να ελέγξετε μια κατάσταση, υπενθυμίστε στον εαυτό σας τους λόγους για να συνεχίσετε να ­έχετε πίστη.

Η τύχη, το απρόβλεπτο, αυτό που θα θέλαμε, είναι συχνά πιο κοντά από ότι φανταζόμαστε. Όπως όταν πιστεύατε ότι θα χάσετε το καράβι και τελικά καθυστέρησε κι αυτό, όπως αυτή η επαγγελματική ευκαιρία που εντελώς τυχαία βρέθηκε μπροστά σας, όπως ο έρωτας που συναντήσατε μια μέρα που «είχατε τις μαύρες σας», όπως αυτή η βοήθεια που σας ήρθε χωρίς να την περιμένετε…

Κρατήστε αυτές τις στιγμές της ζωής σας ζωντανές και ανακαλέστε τις στη μνήμη σας, όταν αισθάνεστε ότι τα πράγματα δεν σας πάνε όπως θα θέλατε. Χαλαρώστε και αφήστε τον έλεγχο. Με λίγα λόγια: Πιστέψτε στη δύναμη που έχετε να προχωράτε και δεχθείτε ότι κάποια πράγματα δεν είναι «στο χέρι σας» να τα ελέγξετε, αλλά να τα ακολουθήσετε όπως έρχονται. Αυτό τα κάνει και πιο ενδιαφέροντα.

Ρωτήστε και ακούστε
Όταν έχετε ενδοιασμούς ή αμφιβολίες (μετά από μια παρουσίαση, μια αντιδικία, μια απόφαση), κάντε το συνήθεια να ρωτάτε τους άλλους τη λεπτομερή άποψή τους: τι θεωρούν ότι ήταν καλό σε αυτό που κάνατε (μην ξεχάσετε να το ευχαριστηθείτε!) και τι θα μπορούσατε, κατά τη γνώμη τους, να είχατε κάνει αλλιώς (σκεφτείτε το).

Προσπαθήστε να μην αρχίσετε αμέσως να αμύνεστε και να δικαιολογείτε τον εαυτό σας, αλλά ακούστε κι αφήστε λίγο να «δουλέψει» μέσα σας αυτό που ακούσατε.
Με λίγα λόγια : Μάθετε να ζητάτε την άποψη των άλλων,
που είναι απαραίτητη για να καταλάβετε τον εαυτό σας καλύτερα.

Δεν ­χρειαζόμαστε τους άλλους μόνο για να μας επιβεβαιώνουν και μάλιστα εκεί που θέλουμε εμείς.
Η κριτική τους είναι πολύ χρήσιμη, έστω κι
αν «τσούζει» λίγο.

«Χτίζοντας» την αυτοπεποίθησή μας
Πιστεύοντας πως η αυτοπεποίθηση είναι ένα χαρακτηριστικό που προσδίδει δυναμισμό, εξωστρέφεια, εντυπωσιακή παρουσία και ότι γενικά είναι κάτι που κάνει «μπαμ» από μακριά, πολλοί άνθρωποι καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι ίδιοι δεν έχουν καθόλου αυτοπεποίθηση και αισθάνονται δυστυχισμένοι γι’ αυτό.

Κι όμως, όλοι μας ανεξαιρέτως έχουμε την αυτοπεποίθησή μας. Στα πράγματα που κάνουμε στη ζωή μας, όσο άνευ σημασίας κι αν φαίνονται, έχει ο καθένας στον τομέα του στιγμές αυτοπεποίθησης, που συχνά υποτιμά, δεν αναγνωρίζει, δεν πιστεύει σε αυτές. Κι όμως, είναι πολύ σημαντικές και αποτελούν τη βάση επάνω στην οποία θα χτιστεί η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας.

Πειραματιστείτε με τα όριά σας
Κάντε κάθε μέρα λίγη εξάσκηση στο να επιχειρείτε πράγματα που θέλετε, μικρά έστω και όχι τόσο σημαντικά, χωρίς να πρέπει οπωσδήποτε να στεφθούν με επιτυχία. Προτιμάτε ένα άλλο τραπέζι από αυτό που σας έδωσαν στο εστιατόριο; Ζητήστε το.

Θέλετε να σας κάνουν έκπτωση, γιατί βρίσκετε την τιμή «τσιμπημένη»; Πείτε το. Αν πετύχει, ακόμη καλύτερα. Αν όχι, δεν πειράζει, το σημαντικό είναι ότι ζητήσατε αυτό που θέλατε. Μία «αποτυχία» δεν σας υποβιβάζει, σας δείχνει απλώς τα όρια των άλλων στο να σας ικανοποιήσουν. Αυτό σας μαθαίνει κάτι. Το να μην προσπαθείτε ούτε αυτά τα απλά πράγματα, δεν σας δείχνει παρά τα δικά σας όρια. Αυτά, όμως, τα γνωρίζετε ήδη…

Με λίγα λόγια: Σκοπός των πράξεών σας πρέπει να είναι η εμπειρία, η ανακάλυψη, η διεύρυνση της αντίληψής σας, το «Για κοίτα, γίνεται κι αυτό!». Όχι η επιτυχία. Μη βάζετε στον εαυτό σας και στις πράξεις σας την πίεση της επιτυχίας, παρά μόνο εντελώς συνειδητά, σε συγκεκριμένες στιγμές που είναι αναγκαίο.

Το ταξίδι μετράει
Κάθε φορά που κάνετε ένα λάθος, κάθε φορά που ξαναρχίζουν οι αμφιβολίες και οι αρνητικές σκέψεις, προσπαθήστε να μην απογοητευτείτε και κυρίως να μην «τα βάλετε» με τον εαυτό σας: Δείξτε του επιείκεια, όπως σε έναν καλό φίλο που ήρθε να ζητήσει τη βοήθειά σας γιατί δυσκολεύεται σε κάτι. Δεν θα βάζατε τα δυνατά σας για να του συμπαρασταθείτε και να τον ενθαρρύνετε;

Πείτε μέσα σας ότι δεν είναι εύκολο αυτό που κάνετε και ότι είστε μαθητευόμενοι. Ποιος ο λόγος να θυμώνουμε με κάποιον που μαθαίνει και έχει δυσκολίες;

Με λίγα λόγια: Το να πιστέψει κανείς στον εαυτό του
είναι σαν ένα μακρύ ταξίδι. Θα χαθείτε στο δρόμο, θα αναρωτηθείτε αν είστε φτιαγμένοι γι’ αυτό, θα χάσετε την πίστη σας. Όμως, συνεχίζοντας να προχωράτε, θα ξαναβρείτε μπροστά σας το σκοπό του ταξιδιού σας.

Η Πραγματική Πρόκληση

Οι μεγαλύτερες αλήθειες λέγονται με απλά λόγια… που δεν κατανοεί ο άνθρωπος, γιατί τα διαστρεβλώνει σύμφωνα με τη δική του προσωπική, υποκειμενική, περιοριστική αντίληψη.
Γιατί η ζωή είναι συμβολική, τα πάντα είναι συμβολικά, και η αλήθεια «κρύβεται» πέρα και πίσω από τα φαινόμενα.
Ας μη σταθούμε στο «ποιος» είπε κάτι και ιδιαίτερα, ας μη σταθούμε στο πώς έχει ερμηνευτεί από τους διαχειριστές της φυλάκισης της ψυχής μας.

 Επιτρέπουμε, εύκολα και πρόθυμα, το παρελθόν να μας ορίζει, χωρίς να επεμβαίνουμε συνειδητά στις προηγούμενες καταγραφές μας, επανεξετάζοντάς τες και επαναπροσδιορίζοντας τον εαυτό μας εκ νέου.

Έχω διαπιστώσει στη ζωή μου ότι δεν χρειάζομαι ερμηνευτές της αλήθειας και φύλακες της ψυχής μου. Ότι μπορώ, εγώ με τον Εαυτό μου, να ανακαλύπτω την Αλήθεια, με απλό τρόπο, παίρνοντας απλά την πληροφορία που χρειάζομαι τη δεδομένη στιγμή και διοχετεύοντάς την μέσα μου, συνθέτοντας και επιτρέποντας στον Εαυτό μου να με οδηγήσει ορθά.

Είναι γεγονός ότι το χρήμα έχει κατηγορηθεί για όλα τα δεινά του κόσμου, κυρίως από αυτούς που το αγαπούν αλλά δεν το έχουν. Το γνωστόν «να κατηγορούμε το μαχαίρι αντί να αναλαμβάνουμε την ευθύνη αυτού που το κρατά», είναι μια πάγια και εύκολη τακτική αδυναμίας διεύρυνσης της συνειδητότητάς μας. Βρήκαμε έναν βολικό, άψυχο εχθρό, να εκτοξεύουμε τα βέλη μας, να στρέφουμε όλη την προσοχή μας (είτε έχουμε είτε δεν έχουμε χρήματα) και να κοιμίζουμε ουσιαστικά το Πνεύμα μας.

 Και οι πιο επικίνδυνες μορφές, είναι οι αθέατες, όχι μόνο αυτές που φαίνονται και άρα εύκολα ενοχοποιούνται.
Τολμήστε να διευρύνετε τη θέαση της αντίληψής σας και σκεφτείτε έξω από τα πλαίσια του περιοριστικού νου σας. Τι είναι και τι εννοούμε «κατακτήσεις», ιδιοκτησία, γήινος ή εγωικός πλούτος;

Συνδέστε πληροφορίες που έχετε διαβάσει, ακούσει, συναντήσει στην πορεία σας. Η σύνθεση είναι αναγκαία για να επιτευχθεί διεύρυνση της συνειδητότητας.
Τα «υπάρχοντα» ή ο «πλούτος» είναι όλα όσα δεν θέλουμε, όλα όσα δεν σκεφτήκαμε ποτέ ότι χρειάζεται να αποχωριστούμε… και είναι πολλά αυτά…
Είναι όλες οι «ασφάλειές» μας… Είναι όλα όσα πιστεύουμε ότι «είμαστε» εμείς και που χωρίς αυτά, δεν θα μπορούμε να υπάρξουμε, δεν θα είμαστε Εμείς. Για τον καθένα είναι διαφορετικά και χρειάζεται να το ψάξει με τον Εαυτό του, με ευλάβεια, ειλικρίνεια και διάθεση ταπεινής ομολογίας, έτσι ώστε να έχει επίγνωση (και άρα επιλογή) του εαυτού του.

«Πλούτος» ή ιδιοκτησία είναι κατ’ αρχήν τα φανερά: χρήματα, αποκτήματα, ιδιοκτησία, συσσώρευση αγαθών… που όμως αρνούμαστε να σκεφτούμε τον εαυτό μας χωρίς αυτά. Γιατί κάποιος μπορεί να έχει πολλά χρήματα ή ιδιοκτησία, αλλά να είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή, να τα αφήσει πίσω του, αν αυτό τον καλεί ο Εαυτός του να κάνει. Δεν ορίζεται από αυτά και δεν ταυτίζει το Είναι του με οτιδήποτε γήινο και προσωρινό έχει αποκτήσει. Διαχωρίζει δηλαδή τον Εαυτό του από το Εγώ του και αντιλαμβάνεται ότι όλ’ αυτά είναι για να χρησιμοποιεί, να τα σέβεται και να διαχειρίζεται ορθά.

Ο πιο επικίνδυνος και ανασταλτικός παράγοντας όμως για την εξέλιξη της ψυχής μας είναι ο αθέατος πλούτος, αυτός που περνά απαρατήρητος από τη συνείδησή μας και μας καθιστά αδύναμους ως εκ τούτου.
Είναι όλο το ερμηνευμένο μας παρελθόν που κουβαλάμε ως φορτίο στο νου και στην καρδιά μας. Μας εμποδίζει να κοιτάμε τον κόσμο και τους άλλους με «καθαρή» ματιά, σαν παιδιά, εκ νέου, κάθε χρονική στιγμή, κάθε νέα σχέση, κάθε νέο γεγονός. Το «νέο» παύει να έχει νόημα και όλα είναι επαναλαμβανόμενα, ακολουθώντας μια ήδη διαμορφωμένη, περιοριστική πορεία.

Είναι όλα τα συναισθήματα που δεν αναγνωρίζουμε, δεν θεραπεύουμε και δεν αποδεχόμαστε μέσα μας: πίκρα, φόβος, ενοχή, που συνεχίζουν ως θυμός, ζήλεια…
Είναι όλες οι ήδη δομημένες θέσεις μας, αντιλήψεις, θεωρίες, διδαχές που υιοθετήσαμε άκριτα, ανεξέταστα, χωρίς επίγνωση του Είναι μας, της πορείας μας, της πραγματικής μας υπαρξιακής αναζήτησης. Το μόνο που κάνουν οι περισσότεροι είναι να αλλάζουν «στέκια», όπου και όπως βολεύει το παραπλανημένο εγώ τους. Αλλάζουν θρησκεία, κόμμα, συναναστροφές, αλλά δεν βλέπουν ότι από το ένα κουτί απλά μεταφέρθηκαν σε ένα άλλο, εξίσου παραπλανητικό και περιοριστικό. Δεν είναι αυτός ο σκοπός.
Ο σκοπός είναι να τιμήσεις την επιλογή της γέννησής σου (τον τόπο, το έθνος, τη θρησκεία κλπ), μετουσιώνοντας αυτά που πληροφορείσαι και παίρνεις, σε δική σου Γνώση, επικοινωνώντας άμεσα και ταπεινά με τον Εαυτό σου (που δεν κάνει λάθη).

Χρειάζεται να πάμε πέρα από τα φαινόμενα για να επιτευχθεί αυτό. Πέρα από το φανερό, στο αόρατο, πέρα από οποιεσδήποτε έτοιμες απαντήσεις και ερμηνείες, να συνθέσουμε τη δική μας Γνώση, παρατηρώντας και εξετάζοντας μέσα από τα μάτια του Παρατηρητή, τον εαυτό (το εγώ) μας, τη ζωή μας, τα πάντα γύρω μας. Χρειάζεται να αποστασιοποιηθούμε, να αποδεσμευτούμε από τα σίγουρα, τα γνώριμα, όλα όσα θεωρούμε δεδομένα και αναλλοίωτα στη σκέψη μας.
Το έχω γράψει πολλές φορές με πολλούς διαφορετικούς τρόπος. Ξεχάσαμε να είμαστε παιδιά… να κάνουμε ερωτήσεις, να αμφισβητούμε ό,τι δεν ταιριάζει με το βαθύτερο Είναι μας, να κοιτάμε τον κόσμο με δέος και αγνή περιέργεια ανακάλυψης, να αποδεχόμαστε και να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας ως μοναδικό, ανεξάρτητα από τα εγωικά μας χαραχτηριστικά… που όλα μας βοηθάνε να δούμε, να καταλάβουμε και να βγούμε από την προσωρινή, περιοριστική μας ύπαρξη.

Αυτή είναι η πρόκληση και την απαντά ο καθένας προσωπικά, με τον Εαυτό του:
Τι φοβόμαστε να αποχωριστούμε;
Ποιες ιδέες και καταχωρίσεις μας δεν τολμούμε να αμφισβητήσουμε;
Ποιες κρυφές μας σκέψεις δεν τολμούμε να παραδεχτούμε; Ποια συναισθήματα έχουμε εκλογικεύσει, φτιάχνοντας ψεύτικους θεούς και απανταχού εχθρούς;
Με ποια (συγκεκριμένη) περιοριστική ματιά βλέπουμε τη ζωή μας και όλη την ύπαρξή μας;

Κάπου σταματάει η εξωτερική πληροφόρηση και χρειάζεται να τολμήσουμε να μείνουμε «μόνοι» με τον Εαυτό μας. Να ξεγυμνωθούμε ταπεινά και να φανερώσουμε κρυμμένα κομμάτια μας. Να τολμήσουμε την πλήρη αποδόμηση των φτιαχτών δεδομένων μας, για να βρούμε το Φως που όλοι ψάχνουμε, και ενώ βρίσκεται πάντα μπροστά μας και φανερό, εμείς δεν το βλέπουμε. Για ένα παιδί, όλα αυτά μοιάζουν απλά… αλλά το παιδί σύντομα εκπαιδεύεται να σταματά να ψάχνει μέσα του, να κλείνει την επικοινωνία του Εαυτού του… Χρειάζεται να θυμηθούμε…

Για μας του ενήλικες, παραμένει μια πρόκληση… Η Πρόκληση! Το οφείλουμε αρχικά στον Εαυτό μας, στο Πνεύμα μας, και έπειτα στα παιδιά μας.

Τεράστιος όγκος δεδομένων μπορεί να καταχωρηθεί σε ένα γραμμάριο υλικού

Η τεχνολογία έρχεται να συναντήσει τη βιολογία και από την ένωση «γεννιέται» το μέλλον στην αποθήκευση ψηφιακών δεδομένων. Δεν μιλάμε για σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά για το αποτέλεσμα έρευνας του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου Βιοπληροφορικής σε συνεργασία με την αμερικανική εταιρία Agilent Technologies.

Προς το παρόν, για την αποθήκευση δεδομένων, χρησιμοποιούμε μέσα όπως usb stick, DVD, Bluray. Στο μέλλον, όμως, δεν αποκλείεται τα παραπάνω να αντικατασταθούν με… DNA, καθώς οι επιστήμονες κατάφεραν να αποθηκεύσουν ένα τεράστιο όγκο ψηφιακών δεδομένων σε… γενετικό υλικό.

Αν και δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται η αξιοποίηση του υλικού, αυτή τη φορά η σχετική τεχνολογία βελτιώθηκε σημαντικά, τριπλασιάζοντας την έως τώρα δυνατότητα, χάρη στην επίτευξη κωδικοποίησης- αποθήκευσης. Μιλάμε για μεγέθη της τάξης των 2,2 petabytes ανά γραμμάριο DNA!

Οι ερευνητές κατάφεραν να αποθηκεύσουν σε συνθετικό DNA και μετά να διαβάσουν ξανά (και μάλιστα με ακρίβεια 100%) όλα τα σονέτα του Σαίξπηρ σε αρχείο .txt, ένα ηχητικό αρχείο .mp3 με τον διάσημο λόγο «Έχω ένα όνειρο» του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ του 1963, μια φωτογραφία jpg του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου Βιοπληροφορικής στη Βρετανία και ένα αρχείο pdf με το διάσημο άρθρο των Γουότσον και Κρικ του 1953, με το οποίο ανακοίνωσαν την ανακάλυψη της διπλής έλικας του DNA.

Όλο αυτό το ψηφιακό υλικό, σύμφωνα με τους ερευνητές, μετά την αποθήκευσή του θυμίζει έναν απλό κόκκο σκόνης, ο οποίος ελπίζεται ότι θα επιζήσει σ' ένα ξηρό και ψυχρό μέρος για τουλάχιστον 10.000 χρόνια, έχοντας αυτά τα δεδομένα κωδικοποιημένα στο εσωτερικό του.

Στο μέλλον, «εφόσον κάποιος ξέρει τον κώδικα, θα είναι σε θέση να το διαβάσει, αν βέβαια έχει ένα μηχάνημα που μπορεί να διαβάσει DNA» δήλωσε ο επικεφαλής της προσπάθειας, Νικ Γκόλντμαν.

Οι ψηφιακές πληροφορίες στον κόσμο συνεχώς διογκώνονται και, σύμφωνα με μια εκτίμηση, υπολογίζονται σε περίπου 3 zettabytes (3.000 δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων bytes). Η συνεχής αύξηση του ψηφιακού περιεχομένου αποτελεί μια ολοένα μεγαλύτερη πρόκληση από την άποψη της αποθήκευσης και μάλιστα σε βάθος χρόνου.

Οι σκληροί δίσκοι είναι ακριβοί και ενεργοβόροι (χρειάζονται συνεχή τροφοδοσία με ηλεκτρικό ρεύμα), ενώ ακόμα και τα θεωρούμενα ως καλύτερα μέσα αποθήκευσης, όπως οι μαγνητικές ταινίες, αρχίζουν να φθείρονται μετά από μία δεκαετία.

Αγαπημένη μου Καλημέρα

… Καλημέρα γειτόνισσες
να και κει, αγάπη μου, εκεί στη γωνιά,
κοίταξε την άνοιξη που έρχεται
κοίταξε αυτά τα παλικάρια που γνέφουνε με τα δρεπάνια
και τα κορίτσια πίσω τους που δένουν σε δεμάτια τις ακτίνες του ήλιου
κοίταξε μας γνέφουν. Όλα μας γνέφουν. Καλημέρα.

Καλημέρα όλα εσείς κοντινά και μακρινά μου αδέρφια.
Ελάτε να σας γνωρίσω την αγαπημένη μου.
Πέστε μου, δεν είναι όμορφη;
Σαν τη ζωή και το τραγούδι, αδέρφια μου, την αγαπάω.
Και πιο πολύ.
Καλημέρα ουρανέ, καλημέρα ήλιε, καλημέρα άνοιξη.
Ελάτε λοιπόν να σας γνωρίσω την αγαπημένη μου.
Καλημέρα ευτυχία.

 Τάσος Λειβαδίτης

Ό,τι σκέφτομαι επηρεάζει τον κόσμο

Παρ’ όλο που το θαύμα της ζωής συντελείται συνεχώς μπροστά μας, αρκετοί άνθρωποι δρουν ακόμη σα μηχανές, χωρίς να καταλαβαίνουν τι κάνουν. Και στις μηχανές δεν υπάρχει χώρος για συνειδητή εμπειρία.

Άνθρωπος δε χωρίς αφυπνισμένο πνεύμα γίνεται ένα ον επικίνδυνο για τον εαυτό του αλλά και για τους άλλους. Και αυτό το βλέπουμε σήμερα, μιας και πάνω στη γη τα δύο τρίτα περίπου του κόσμου ζουν σε συνθήκες υπανθρώπινες, πείνας, δίψας, πολέμου, φτώχειας, χωρίς αυτό να απασχολεί τους υπόλοιπους.

Ακόμη και στις προοδευμένες χώρες πολλά εκατομμύρια ανθρώπων ζουν μέσα σε χαρτοκούτια ή κάτω από γέφυρες ή μέσα στον υπόγειο σιδηρόδρομο. Αυτό είναι ένα σημάδι για το πόσο λίγο έχουμε προοδεύσει ως ανθρώπινη κοινωνία και ως αφυπνισμένα όντα. Εάν όμως αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε ότι πράγματι υπάρχει κάποιο κενό στη σχέση μας με τον κόσμο, τότε έχουμε κάνει βήματα στο να αποκτήσουμε μια γνώση που δεν διατυπώνεται με λόγια. Έχουμε αλλάξει σ’ ένα βαθύτερο επίπεδο!

«Αυτός ο άλλος τρόπος σκέψης που θα μας βοηθήσει να αλλάξουμε και καταδεικνύεται μέσα από την κβαντομηχανική, λέει πως ο κόσμος δεν είναι μια καλοκουρδισμένη μηχανή, αλλά ένας ζωντανός οργανισμός που εκτείνεται μέσα στο χώρο και τον χρόνο. «Έτσι, από μια πολύ βασική άποψη που έχει να κάνει με κανόνες και ηθική, ό,τι σκέφτομαι, επηρεάζει τον κόσμο. Και αυτό αποτελεί πραγματικά το κλειδί του, γιατί η αλλαγή της κοσμοθεώρησης είναι σημαντική», γράφει ο Dean Radin(Ph.D), επιστήμονας στο Ίδρυμα Νοητικών Επιστημών στο βιβλίο ”Τι στο μπιιιπ ξέρουμε.”

«Το θέμα είναι ότι βρισκόμαστε εδώ για να κάνουμε κάτι με τους εαυτούς μας. Είμαστε εδώ για να εξερευνήσουμε τα πλήρη όρια του κόσμου, είμαστε εδώ για να καταστήσουμε το άγνωστο γνωστό»!

Φροντισε τον εαυτό σου

Κάθε άνθρωπος, οφείλει να αρχίζει την έρευνα του εαυτού του και να κάνει τον τίμιο ισολογισμό των υποκειμενικών του αποκτημάτων. Όσες κακίες κι αν βρει, όση φθορά και αν ανακαλύψει, η σωτηρία είναι πάντοτε δυνατή, φτάνει να το θέλει σοβαρά.

Αρκετό καιρό οι άνθρωποι παρασύρθηκαν από ψευδαπάτες.

Ας γκρεμίσουν τώρα τα είδωλα τους, ας ελευθερωθούν από τις πλάνες και ας εργαστούν για τον εαυτό τους. Ας μην σας ξεγελάσει η λέξη, με αυτό εννοούμε ότι όποιος φροντίζει τον εαυτό του, εγωιστικά και μόνο, καλύτερα να μην κάνει τίποτε.

Ας εργαστεί καλύτερα για το Όλον. Σε κάθε ρόδο που φυτεύει στον κήπο του κοσμικού, κάποιο ζιζάνιο ξεριζώνεται από τον δικό του. Με αυτόν τον τρόπο ο κήπος των θεών, ο κόσμος, θ’ ανθίσει, σαν το ρόδο.

Φυσικά μην ξεχνάμε, πως κάθε ρόδο έχει κι αγκάθια όπως και κάθε αγκάθι έχει και ρόδα!

Χρόνος ο καλύτερος γιατρός

Ο γάμος, η γέννηση, η επαγγελματική επιτυχία… όλα αυτά αποτελούν γεγονότα που μας κάνουν πιο ευτυχείς αλλά μόνο προσωρινά. Αυτό υποστηρίζει μεγάλη έρευνα που δημοσιεύθηκε στην Βρετανική Οικονομική Επιθεώρηση. Οικονομολόγοι από το Ηνωμένο Βασίλειο, την Αμερική και τη Γαλλία μελέτησαν επί 20 χρόνια εκατοντάδες Γερμανούς ως προς το επίπεδο της ευτυχίας τους και βρήκαν ότι εν τέλει το επίπεδο ευτυχίας όλων των ανθρώπων παραμένει το ίδιο στην ενήλικη ζωή.
Η μελέτη εξέτασε μία ψυχολογική διεργασία που λέγεται αφομοίωση (adaptation), δηλαδή την ικανότητα των ανθρώπων να προσαρμόζονται σε νέες καταστάσεις στη ζωή τους είτε αυτές είναι θετικές, όπως η γέννηση ενός παιδιού, είτε αρνητικές, όπως ο θάνατος. Αν υποθέσουμε πως η γέννηση είναι θετική και ο θάνατος αρνητικός σαν γεγονός!
Οι Γερμανοί εθελοντές ηλικίας 18 έως 60, εξετάζονταν τακτικά επί 20 χρόνια συμπληρώνοντας ερωτηματολόγια όπου αξιολογούσαν το επίπεδο ευτυχίας τους. Επιπρόσθετα τους ζητούνταν να αναφέρουν κάθε σημαντικό γεγονός της ζωής τους ώστε οι ερευνητές να διερευνήσουν την επίδρασή του συνολικά στο επίπεδο ικανοποίησής τους.
Αυτό που είδαν οι ειδικοί είναι ότι εν τέλει μόνο η ανεργία επηρέασε επί μακρόν τη διάθεση των εθελοντών ακόμα και πέντε χρόνια μετά το συμβάν. Από την άλλη, τραυματικά γεγονότα όπως η χηρεία ή ένα διαζύγιο, «έριξε» τη διάθεση των εθελοντών αλλά σύντομα η τα επίπεδα ικανοποίησής τους επανήλθαν.
Θετικά γεγονότα, όπως ο γάμος ή η γέννηση, αύξησαν τα επίπεδα ευτυχίας των ανθρώπων αλλά μόνο προσωρινά. Για παράδειγμα η χαρά της γέννησης ενός παιδιού διήρκεσε μόλις 2 χρόνια. Έπειτα οι εθελοντές δήλωναν τόσο ικανοποιημένοι όσο και πριν την εμπειρία της γέννησης του παιδιού τους.
Ένας από τους συγγραφείς της έρευνας τόνισε ότι φάνηκε πως γνωμικά όπως το «ο χρόνος είναι γιατρός» τελικά αποδεικνύονται αληθή.
«Φαίνεται ότι οι άνθρωποι ανακτούν το κουράγιο τους μετά από αρνητικά γεγονότα της ζωής τους πολύ γρήγορα. Για παράδειγμα άνθρωποι που έμειναν παραπληγικοί μετά από κάποιο δυστύχημα, όταν εξετάστηκαν μετά από λίγα χρόνια είχαν το ίδιο επίπεδο ευτυχίας με εκείνους που δεν είχαν ανάλογη εμπειρία».

Η Παρακμή της Δύσης

«Η θεότητα ενεργεί στα ζωντανά, όχι όμως στα νεκρά. Υπάρχει στα γιγνόμενα και μεταμορφωνόμενα, όχι όμως στα προϊόντα του γίγνεσθαι (γεγονότα) και τα παγιωμένα. Έτσι και ο Λόγος στην τάση του προς το θείο έχει να κάνει μόνο με τα γιγνόμενα, τα ζωντανά και η διάνοια με τα γεγονότα, τα παγιωμένα, για να τα εκμεταλλεύεται» Γκαίτε


Η εικόνα της ψυχής και το συναίσθημα της ζωής

Κάθε φιλόσοφος εξ επαγγέλματος είναι αναγκασμένος να πιστεύει χωρίς σοβαρό έλεγχο στην ύπαρξη ενός πράγματος που μπορεί να εξετασθεί διανοητικά, διότι ολόκληρη η πνευματική ύπαρξη ενός φιλόσοφου εξαρτάται από αυτή την δυνατότητα. Έτσι για κάθε σκεπτικιστή λογικό φιλόσοφο και ψυχολόγο υπάρχει ένα σημείο στο οποίο η κριτική σιωπά και αρχίζει η πίστη, όπου ακόμη και ο πιο αυστηρός αναλυτής παύει να εφαρμόζει τη μέθοδό του: απέναντι στον εαυτό του και στο ζήτημα της επιλυσιμότητας ή ακόμη και της ύπαρξης του προβλήματός του.

Ο Καντ δεν αμφισβητούσε την πρόταση: Είναι δυνατόν με τη σκέψη να διαπιστώσουμε τις μορφές της σκέψης, όσο αμφίβολη και αν φαίνεται για το μη φιλόσοφο. Την πρόταση: Υπάρχει μια ψυχή, η δομή της οποίας είναι προσιτή στην επιστήμη. Τα ψυχικά “στοιχεία”, οι ψυχικές “λειτουργίες”, τα ψυχικά “συμπλέγματα” που διαπιστώνω αναλύοντας κριτικά τις συνειδητές πράξεις της ύπαρξης είναι η ψυχή μου, δεν την αμφισβήτησε κανένας ψυχολόγος. Και όμως εδώ θα έπρεπε να είχαν εγερθεί οι πιο έντονες αμφιβολίες.

Είναι όντως δυνατή μια αφηρημένη επιστήμη του ψυχικού φαινομένου;

Αυτά που διαπιστώνουμε με αυτόν τον τρόπο είναι ταυτόσημα με εκείνα που αναζητούμε; Γιατί όλη η ψυχολογία, ως επιστήμη και όχι ως ανθρωπογνωσία και εμπειρία ζωής, παραμένει ανέκαθεν ο πιο ρηχός και και ο λιγότερο άξιος από όλους τους κλάδους της φιλοσοφίας και τόσο κενός, που συνιστά αποκλειστικά έναν τόπο κυνηγιού για μέτρια πνεύματα και άγονους οικοδόμους συστημάτων;

Ο λόγος είναι απλός. Η «εμπειρική» ψυχολογία έχει την ατυχία να μην διαθέτει ούτε καν ένα αντικείμενο υπό την έννοια μιας επιστημονικής τεχνικής. Η αναζήτηση και η λύση προβλημάτων είναι ένας αγώνας τους με σκιές και φαντάσματα. Τι είναι η ψυχή; Αν η απλή διάνοια μπορούσε να δώσει μια απάντηση, η επιστήμη θα ήταν ήδη περιττή.

Κανένας από τους πάμπολλους ψυχολόγους των ημερών μας δεν μπόρεσε να δώσει μια πραγματική ανάλυση ή ορισμό της βούλησης, της μεταμέλειας, του φόβου, της ζήλειας, της ιδιοτροπίας, της καλλιτεχνικής διαίσθησης. Φυσικά δεν μπορεί, αφού αναλύει μόνο συστήματα και ορίζει έννοιες απλώς με έννοιες.

Όλες οι λεπτότητες του πνευματικού παιχνιδιού με εννοιολογικές διακρίσεις, όλες οι υποτιθέμενες παρατηρήσεις που αφορούν τη σχέση των αισθητών-σωματικών δεδομένων με “εσωτερικές διεργασίες” δεν αγγίζουν τίποτε από αυτά που συζητούμε εδώ. Η “βούληση” δεν είναι έννοια, αλλά μια ονομασία, μια πρωτογενής λέξη όπως “θεός” ένα λεκτικό σύμβολο για κάτι που ποτέ δεν μπορούμε να περιγράψουμε, αλλά εσωτερικά είμαστε άμεσα βέβαιοι γι’ αυτό.

Αυτό που εννοούμε εδώ παραμένει για πάντα απρόσιτο στην επιστημονική έρευνα.  Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε γλώσσα προειδοποιεί με τους πολλούς χαρακτηρισμούς της, που μπερδεύονται πολλαπλά μεταξύ τους, ότι δεν πρέπει να υποδιαιρούμε θεωρητικά τα ψυχικά φαινόμενα, δεν πρέπει να θέλουμε να τα εντάξουμε σε συστήματα. Εδώ δεν υπάρχει τίποτε για ταξινόμηση και συστηματοποίηση.  Οι κριτικές – “διακρίνουσες” – μέθοδοι αναφέρονται μόνο στον κόσμο ως φύση. Μάλλον θα μπορούσε να αναλυθεί με ανατομικό νυστέρι ή με τη χρήση ενός οξέος ένα θέμα του Μπετόβεν παρά η ψυχή με τα μέσα της αφηρημένης σκέψης.

Η γνώση της φύσης και η ανθρωπογνωσία δεν έχουν κανένα κοινό σημείο όσο αφορά τον στόχο και τη μέθοδο. Ο πρωτόγονος άνθρωπος βιώνει «την ψυχή» πρώτα σε άλλους ανθρώπους και έπειτα επίσης στον εαυτό του ως numen (θεότητα, δαίμονα), όπως τα numina που γνωρίζει στον εξωτερικό κόσμο και εκφράζει τις εντυπώσεις του πλάθοντας μύθους.

Οι σχετικές λέξεις είναι σύμβολα, ήχοι που για τον κατανοούντα σημαίνουν κάτι απερίγραπτο. Προκαλούν εικόνες στην φαντασία, παραβολές και σε άλλη γλώσσα δεν έχουμε μάθει ούτε σήμερα ακόμη να εκφραζόμαστε για τέτοια ζητήματα. Ο Ρέμπραντ μπορεί, σε όσους συγγενεύουν με αυτόν εσωτερικά, με μια αυτοπροσωπογραφία ή με ένα τοπίο, να φανερώσει κάτι απ’ την ψυχή του και ένας θεός χάρισε στον Γκαίτε την ικανότητα να λέει πως υποφέρει.

Για μερικές ψυχικές παρορμήσεις που δεν μπορούν να συλληφθούν με λόγια, μπορεί κανείς να μεταδώσει μια αίσθηση με ένα βλέμμα, με λίγα μέτρα μιας μελωδίας, με μια σχεδόν ανεπαίσθητη κίνηση. Αυτή είναι η αληθινή γλώσσα των ψυχών, που σε τρίτους και μακρινούς παραμένει ακατανόητη. Η λέξη ως φθόγγος, ως ποιητικό στοιχείο, μπορεί εδώ να αποκαταστήσει τη σχέση. Η λέξη ως έννοια, ως στοιχείο επιστημονικής πεζογραφίας ποτέ.

Για τον άνθρωπο που όχι μόνο ζει και αισθάνεται, αλλά εντείνει την προσοχή του και παρατηρεί, η ψυχή είναι μια εικόνα που προέρχεται από εντελώς πηγαίες εμπειρίες θανάτου και ζωής. Αυτή η εικόνα είναι τόσο παλαιά όσο και η σκέψη που μέσω των λεκτικών γλωσσών αποκόπηκε από την όραση και την ακολουθεί.

Το περιβάλλον το «βλέπουμε»

Επειδή κάθε ελεύθερα κινούμενο ον πρέπει επίσης να το κατανοεί για να μην αφανισθεί, έτσι και από την καθημερινή μικρή, τεχνική, ψηλαφούσα εμπειρία αναπτύσσεται ένα σύνολο παραμόνιμων γνωρισμάτων, το οποίο για τον συνηθισμένο στις λέξεις άνθρωπο συμπτύσσεται σε μια εικόνα αυτών που κατανοεί, του κόσμου ως φύσης.

Ό,τι δεν είναι εξωτερικός κόσμος δεν το βλέπουμε, αλλά αισθανόμαστε την παρουσία του, σε άλλους και στον εαυτό μας. Με τον τρόπο του να γίνεται φυσιογνωμικά αντιληπτό προκαλεί φόβο και φιλομάθεια και έτσι δημιουργείται η στοχαστική εικόνα μιας παρουσίας, που μας επιτρέπει να φανταζόμαστε, να στήνουμε τρόπον τινά ορατά μπροστά μας εκείνο που παραμένει αιωνίως ξένο για το ίδιο το μάτι.

Η εικόνα της ψυχής είναι μυθική και, όσο η εικόνα της φύσης θεωρείται από θρησκευτική σκοπιά, παραμένει αντικείμενο διάφορων τύπων λατρείας της ψυχής. Μεταμορφώνεται σε επιστημονική αντίληψη και γίνεται αντικείμενο επιστημονικής κριτικής μόλις αρχίζει η κριτική παρατήρηση της φύσης. Όπως «ο χρόνος» είναι μια έννοια αντίθετη προς τον χώρο, έτσι και «η ψυχή» είναι ένας κόσμος αντίθετος προς τη «φύση» και συγκαθορίζεται κάθε στιγμή από τον τρόπο αντίληψης της φύσης.

Δείξαμε ήδη πως ο χρόνος δημιουργήθηκε, μέσα από την αίσθηση της κατεύθυνσης της αιωνίως κινούμενης ζωής, από την εσωτερική βεβαιότητα ενός πεπρωμένου, ως νοητό αρνητικό έναντι ενός θετικού μεγέθους, ως ενσάρκωση αυτού που δεν είναι έκταση και ότι όλες οι ιδιότητες του χρόνου, με την αφηρημένοι ανάλυση του οποίου οι φιλόσοφοι πίστεψαν πως μπορούν να λύσουν το πρόβλημα του χρόνου, σχηματίστηκαν σιγά σιγά και τακτοποιήθηκαν στο πνεύμα ως αντιστροφή των ιδιοτήτων του χώρου.

Με τον ίδιο τρόπο ακριβώς δημιουργήθηκε η αντίληψη περί ψυχής ως αντιστροφή και αρνητικό της αντίληψης περί κόσμου με τη βοήθεια του δίπολου του χώρου «έξω-μέσα» και την ανάλογη διαφορετική ερμηνεία των γνωρισμάτων. Κάθε ψυχολογία είναι μια αντιφυσική.

Όποιος καταλαβαίνει κατά πόσον μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει την ψυχή ως ιδέα μιας ύπαρξης θα υποψιασθεί επίσης πόσο στενά συγγενεύει μ’ αυτή την ιδέα η βεβαιότητα ενός πεπρωμένου και κατά πόσο η ίδια η ζωή, την οποία αποκαλώ μορφή στην οποία πραγματοποιείται το δυνατό, πρέπει να γίνεται δεκτή ως κατευθυνόμενη, ως αμετάκλητη σε κάθε κίνηση, ως μοιραία – με ασάφεια και φόβο από τον πρωτόγονο άνθρωπο, με σαφήνεια και στη μορφή μιας κοσμοθεωρίας, η οποία πάντως μπορεί να μεταδοθεί μόνο με τα μέσα του μύθου και της τέχνης, όχι με την βοήθεια εννοιών και αποδείξεων, από τον άνθρωπο των ανώτερων πολιτισμών.

Εδώ βρίσκεται το κέντρο βάρους του κοσμοειδώλου που αποκάλεσα κόσμο ως ιστορία σε αντιδιαστολή προς τον κόσμο ως φύση. Η ιδέα του πεπρωμένου απαιτεί εμπειρία ζωής, όχι επιστημονική εμπειρία, τη δύναμη της διαισθητικής θέασης, όχι υπολογισμό. Απαιτεί βάθος, όχι πνεύμα. Υπάρχει μια οργανική λογική, μια ενστικτώδης, βέβαιη όπως στο όνειρο λογική όλης της ύπαρξης σε αντίθεση προς μια λογική του μη οργανικού, της κατανόησης, του κατανοημένου. Υπάρχει μια λογική της κατεύθυνσης έναντι μιας λογικής του εκτεταμένου.

Είναι ανόητο να θέλει κανείς να αποκτήσει μια ακριβή γνώση της αιωνίως μυστηριώδους ψυχής. Αλλά η όψιμη ορμή του ανθρώπου της πόλης να σκέφτεται αφηρημένα αναγκάζει εντούτοις τον “φυσικό του εσωτερικού κόσμου” να εξηγεί έναν ψευδόκοσμο παραστάσεων και αντιλήψεων με ολοένα νέες παραστάσεις και αντιλήψεις, έννοιες με έννοιες.

Με τη σκέψη του μετατρέπει το μη εκτεταμένο σε εκτεταμένο, ως αιτία όσων εμφανίζονται μόνο φυσιογνωμικά στήνει ένα σύστημα που τον κάνει να πιστεύει ότι έχει μπροστά του τη δομή “της ψυχής”. Ήδη όμως οι λέξεις που επιλέγονται σε όλους τους πολιτισμούς για να μεταδώσουν αυτά τα αποτελέσματα της επιστημονικής εργασίας αποκαλύπτουν τα πάντα.

Γίνεται λοιπόν λόγος για λειτουργίες, συμπλέγματα συναισθημάτων, ελατήρια ή κίνητρα, όρια (κατώφλια) της συνείδησης, για την πορεία, το εύρος, την ένταση και τον παραλληλισμό των ψυχικών διαδικασιών. Αλλά όλες αυτές οι λέξεις προέρχονται από τον τρόπο αντίληψης των πραγμάτων που χαρακτηρίζει την φυσική επιστήμη. “Η βούληση αναφέρεται σε αντικείμενα” – εδώ έχουμε οπωσδήποτε μια εικόνα του χώρου. Συνειδητό και ασυνείδητο – εδώ είναι ολοφάνερο το σχήμα “υπέργειο και υπόγειο”.

Στις σύγχρονες θεωρίες της βούλησης ξαναβρίσκουμε όλη τη μορφολογική γλώσσα της ηλεκτροδυναμικής. Μιλούμε για τις λειτουργίες της βούλησης και της σκέψης ακριβώς όπως και για τη λειτουργία ενός συστήματος δυνάμεων. Αναλύω ένα συναίσθημα σημαίνει ότι στη θέση του πραγματεύομαι με μαθηματικό τρόπο ένα σκιαγράφημα χωρικού είδους, καθορίζω τα όριά του, το υποδιαιρώ και το μετρώ.

Κάθε ψυχική έρευνα αυτού του τύπου, όσο και αν νομίζει πως βρίσκεται υπεράνω της ανατομίας του εγκεφάλου, είναι γεμάτη από μηχανικές εντοπίσεις (στον εγκέφαλο) και, χωρίς να το αντιλαμβάνεται, χρησιμοποιεί ένα φανταστικό σύστημα συντεταγμένων σε ένα φανταστικό ψυχικό χώρο. Ο καθαρός ψυχολόγος δεν αντιλαμβάνεται ότι αντιγράφει τον φυσικό. Και έτσι δεν πρέπει να απορούμε ότι η μέθοδος του συμφωνεί τόσο εκπληκτικά με τις πιο μωρές μεθόδους της πειραματικής ψυχολογίας. Οι οδοί του εγκεφάλου και οι ίνες των συνειρμών αντιστοιχούν, ως παραστάσεις, οπωσδήποτε στο σχήμα: “πορεία εξέλιξης της βούλησης” ή “των συναισθημάτων”. Και οι δύο πραγματεύονται συγγενή, δηλαδή χωρικά φαντάσματα.

Ό,τι και όπως και αν οριοθετώ, μια ψυχική ικανότητα εννοιολογικά ή μια ανάλογη περιοχή του φλοιού του εγκεφάλου με γραφικές παραστάσεις, η διαφορά είναι ανύπαρκτη. Η επιστημονική ψυχολογία έχει επεξεργαστεί ένα κλειστό σύστημα εικόνων και κινείται μέσα σ’ αυτό με εντελώς αυτονόητη άνεση. Όποια μεμονωμένη κρίση οποιουδήποτε μεμονωμένου ψυχολόγου και αν εξετάσουμε, θα βρούμε απλώς παραλλαγές αυτού του συστήματος ανάλογα με τον χαρακτήρα του εκάστοτε εξωτερικού κόσμου.

Η σαφής σκέψη που έχει παραχθεί κατ’ αφαίρεση από την όραση προϋποθέτει το πνεύμα μιας πολιτισμένης γλώσσας ως μέσου το οποίο, δημιουργημένο απ’ τον ψυχισμό ενός πολιτισμού ως μέρος και φορέας έκφρασής του, αποτελεί πλέον μια “φύση” σημασιών των λέξεων, ένα γλωσσικό κόσμο, μέσα στον οποίο οι αφηρημένες έννοιες, κρίσεις, συμπεράσματα – ομοιώματα του αριθμού, της αιτιότητας, της κίνησης – υπάρχουν με τον μηχανικά καθορισμένο τρόπο τους. Η εκάστοτε εικόνα της ψυχής εξαρτάται λοιπόν από τη χρήση των λέξεων και τον βαθύ συμβολισμό τους.

Ισχυρίζομαι λοιπόν ότι η επιστημονική ψυχολογία, που κάθε άλλο παρά αποκαλύπτει την ουσία της ψυχής ή έστω την αγγίζει – πρέπει να προσθέσουμε ότι ο καθένας από μας, χωρίς να το ξέρει, ασχολείται με την ψυχολογία αυτού του τύπου, όταν επιχειρεί να “φανταστεί” δικές του ή ξένες ψυχικές παρορμήσεις – προσθέτει ένα ακόμη σύμβολο σε όλα εκείνα που αποτελούν τον μακρόκοσμο του πολιτισμένου ανθρώπου.

Αυτό το σύμβολο συνιστά όπως κάθε τι ολοκληρωμένο, όχι ολοκληρωνόμενο, έναν μηχανισμό στη θέση ενός οργανισμού. Σε τούτη την εικόνα είναι αισθητή η απουσία αυτού που γεμίζει το συναίσθημα της ζωής μας και θα έπρεπε να είναι ακριβώς η ψυχή: το πεπρωμένο, η χωρίς επιλογή κατεύθυνση της ύπαρξης, το δυνατό που πραγματοποιεί η ζωή στην πορεία της.

Δεν πιστεύω ότι τη λέξη πεπρωμένο μπορούμε να την συναντήσουμε σε οποιοδήποτε ψυχολογικό σύστημα και είναι γνωστό ότι τίποτε στον κόσμο δεν είναι τόσο απομακρυσμένο από την πραγματική εμπειρία ζωής και την ανθρωπογνωσία όσο ένα τέτοιο σύστημα. Συνειρμοί, επαναντιλήψεις, συγκινήσεις, ελατήρια ή κίνητρα, σκέψη, συναισθήματα, βούληση – όλα αυτά είναι νεκροί μηχανισμοί, η τοπογραφία των οποίων αποτελεί το ασήμαντο περιεχόμενο της επιστήμης της ψυχής.

Ήθελαν να βρουν τη ζωή και συνάντησαν μια διακοσμητική εννοιών. Η ψυχή παρέμεινε αυτό που ήταν, αυτό που δεν μπορούμε ούτε να το σκεφτούμε ούτε να το φαντασθούμε, το μυστικό, το αιωνίως γιγνόμενο, το καθαρό βίωμα.

Αυτό το φανταστικό σώμα της ψυχής δεν είναι ποτέ κάτι άλλο από το πιστό κατοπτρικό είδωλο της μορφής στην οποία ο ώριμος πολιτισμένος άνθρωπος βλέπει τον εξωτερικό του κόσμο. Μια ψυχική εικόνα είναι πάντοτε μόνον η εικόνα μιας ορισμένης ψυχής. Κανένας παρατηρητής δεν θα μπορέσει ποτέ να βγει από τις συνθήκες της εποχής του και του κύκλου του και, ό,τι και αν γνωρίσει, κάθε τέτοια γνώση είναι ήδη έκφραση της δικής του ψυχής, ως προς την επιλογή, την κατεύθυνση και την εσωτερική μορφή.

Ήδη ο πρωτόγονος άνθρωπος κατασκευάζει από τα γεγονότα της ζωής του μια ψυχική εικόνα, στη διαμόρφωση της οποίας συμβάλλουν οι πρωτογενείς εμπειρίες της εγρήγορσης: η διαφορά μεταξύ του εγώ και του κόσμου, του εγώ και του εσύ, όπως και οι πρωτογενείς εμπειρίες της ύπαρξης: η διαφορά μεταξύ σώματος και ψυχής , μεταξύ του κόσμου των αισθήσεων και του στοχασμού, μεταξύ της σεξουαλικής ζωής και των συναισθημάτων.

Επειδή υπάρχουν στοχαστικοί άνθρωποι που κάνουν σκέψεις γι’ αυτά , πάντοτε ένα εσωτερικό numen (θεότητα, δαίμονας): πνεύμα, λόγος, κα, ρουάχ (εβραϊκά: πνεύμα) θα έρχεται σε αντίθεση προς τα υπόλοιπα. Πως όμως υποδιαιρούνται και σχετίζονται μεταξύ τους όλα αυτά, πως φαντάζεται κανείς τα ψυχικά στοιχεία, ως στρώματα, δυνάμεις, ουσίες, ως ενότητα, δίπολα ή πλήθος, αυτό χαρακτηρίζει τον στοχαζόμενο ήδη ωε μέλος ενός ορισμένου πολιτισμού.

Και αν πιστεύει κανείς πως αναγνωρίζει τον ψυχισμό ξένων πολιτισμών από τα αποτελέσματά του, τον ερμηνεύει βάση της δικής του ψυχικής εικόνας. Αφομοιώνει τις νέες εμπειρίες σε ένα προϋπάρχον σύστημα και έτσι δεν αποτελεί έκπληξη ότι τελικά πιστεύει πως ανακάλυψε αιώνιες μορφές.

Για την Παρακμή της Δύσης

Ο υπότιτλος του μνημειώδους έργου του Σπένγκλερ, Μορφολογία της παγκόσμιας ιστορίας, είναι η κεντρική ιδέα της Παρακμής της Δύσης, που ανάγεται στον Γκαίτε και τον Νίτσε. Παγκόσμια ιστορία είναι η ιστορία των φορέων της, των μεγάλων πολιτισμών, οι οποίοι θεωρούνται ως μεγάλοι οργανισμοί που γεννιούνται, ωριμάζουν, ακμάζουν και πεθαίνουν.

Ανεξάρτητοι ο ένας από τον άλλον, διέπονται εντούτοις από μια κοινή χαρακτηριστική, αναγκαία, τρόπον τινά οργανική νομοτέλεια, που συνιστά το πεπρωμένο τους. Η ομοιότητα της όψιμης ρωμαϊκής εποχής με τη σημερινή, που είχε επισημανθεί από αρκετούς ιστορικούς και άλλους διανοητές, είναι μια ειδική περίπτωση αυτής της γενικής νομοτέλειας του ζωντανού γίγνεσθαι.

Τέτοιοι μεγάλοι πολιτισμοί ή μεγαλοοργανισμοί της παγκόσμιας ιστορίας, που εξετάζονται μορφολογικά στις οργανικές φάσεις γένεσης, άνθησης και παρακμής τους, είναι ο αιγυπτιακός (στον οποίο υπάγεται και ο κρητομινωικός), ο βαβυλωνιακός, ο ινδικός, ο κινεζικός, ο αρχαίος ελληνορρωμαϊκός, ο αραβικός (μέρος του οποίου είναι ο πρωτοχριστιανικός-βυζαντινός), ο δυτικός και ο μεξικανικός πολιτισμός.

Ο Σπένγκλερ αντιλαμβάνεται τα επιτεύγματα κάθε πολιτισμού ως «σύμβολα» του ψυχισμού του στην εκάστοτε φάση εξέλιξής του, ως υλοποιήσεις αυτού του ψυχισμού. Οι «φαουστικοί» άνθρωποι του δυτικού πολιτισμού σκαρώνουν πλοία και ανοίγονται σε άγνωστες θάλασσες ως Βίκινγκς, στήνουν γοτθικούς ναούς ως σύμβολα του απείρου, ανακαλύπτουν τη διάσταση του βάθους στην ελαιογραφία και την πολυφωνική μουσική, αναπτύσσουν τα δικά τους μαθηματικά.

Όλα αυτά και πολλά άλλα πνευματικά, καλλιτεχνικά και υλικά επιτεύγματα υπερβαίνουν τον περιορισμένο χώρο της ευκλείδειας γεωμετρίας, έκφραση του απολλώνειου ψυχισμού, τείνοντας προς το διάστημα. Ο ευκλείδειος άνθρωπος είναι περιορισμένος στο εδώ και τώρα, στην πόλη-κράτος, στο ευσύνοπτο σώμα, ενώ το «φαουστικό» ιδανικό είναι κοσμικό, άπειρο, τηλεοραματικό.

Ο Σπένγκλερ, πολυΐστωρ και εντονότατα «φαουστικός», δαμάζει τεράστιες μάζες πολιτιστικού υλικού αναζητώντας με τη «φυσιογνωμική» ματιά του ομοιότητες και αναλογίες ανάμεσα στις μορφολογικά συγγενείς φάσεις των οκτώ πολιτισμών που πραγματεύεται, οι οποίες αναδεικνύονται ως μορφολογικά «ταυτόχρονες», καθώς όλα τα μεγάλα δημιουργήματα, όλες οι επιμέρους μορφές της θρησκείας, της τέχνης, της πολιτικής, της κοινωνίας, της οικονομίας, της επιστήμης γεννιούνται, ολοκληρώνουν την ανάπτυξή τους και σβήνουν «ταυτόχρονα», ανεξάρτητα από τον ημερολογιακό χρόνο. Τέτοια «ταυτόχρονα» φαινόμενα είναι μεταξύ άλλων ο βουδισμός, ο στωικισμός και ο σοσιαλισμός, τρεις τρόποι ψυχικής παρακμής τριών διαφορετικών πολιτισμών.

Αυτή η κυκλική-μορφολογική θεώρηση της ιστορίας έχει επικριθεί περισσότερο από κάθε άλλη πτυχή της Παρακμής της Δύσης, ενώ έχουν επιδοκιμασθεί αμέτρητες πραγματολογικές παρατηρήσεις και κρίσεις-ανακαλύψεις της φυσιογνωμικής-μορφολογικής φιλοσοφίας του και η ιστορία του 20ού αιώνα έχει υπερεπιβεβαιώσει τις κεντρικές προβλέψεις του. Το θεωρητικό πλαίσιο μπορεί να είναι απλώς η Ιθάκη που χαρίζει το μεγάλο ταξίδι της πλούσιας και συνεχώς τεταμένης ανάγνωσης. Έτσι και ο αναγνώστης δεν καλείται να πιστέψει, αλλά προπάντων να βιώσει με τη σειρά του αυτή την περιπέτεια διαμέσου των πολιτισμών, να σκεφθεί ο ίδιος και να κρίνει μέσα από τη δική του εμπειρία του κόσμου.

Η κυκλική θεωρία του Σπένγκλερ δεν καταργεί μόνο το γνώριμο σχήμα περιοδολόγησης της παγκόσμιας ιστορίας: αρχαιότητα, μεσαίωνας, νεώτεροι χρόνοι· δεν προτείνει απλώς μια διαφορετική ερμηνεία της Αναγέννησης, αφού τίποτε από όσα έχουν παρακμάσει δεν μπορεί να αναγεννηθεί· δεν παραμερίζει μόνο την ευρωκεντρική ερμηνεία της παγκόσμιας ιστορίας, που συμπιέζει όλον τον υπόλοιπο κόσμο στα εννοιολογικά κλισέ της.

Ίσως το πιο προκλητικό χαρακτηριστικό της, το οποίο εξόργισε τόσο τους φιλελεύθερους όσο και την Αριστερά, όπως ασφαλώς και τους συντηρητικούς που πιστεύουν ότι μπορούν να συντηρούν εσαεί τις «αξίες» τους, είναι η κυκλική-οργανική θνησιγένεια όλων των μορφών του πολιτισμού, η άρνηση του προοδευτισμού, της πίστης στη συνεχή —ευθύγραμμη, τεθλασμένη ή κυματοειδή— πρόοδο.

Ο παραλίγο γεωμετρικός προοδευτισμός της Αριστεράς δεν είναι ένας σεισμόπληκτος που κατά το μεγαλύτερο μέρος κατέρρευσε με τη διόλου παταγώδη αυτοανατροπή του υπαρκτού σοσιαλισμού. Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι καθώς και η αναφανδόν αντιπροοδευτική δομή των κομμουνιστικών καθεστώτων έδειξαν με τον πιο οδυνηρό τρόπο ότι η αριστερή πρόοδος σχεδόν ταυτίζεται με την τεχνική πρόοδο, την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και —κατά προέκταση, αν και ανομολόγητα και αθέλητα— με τη δυναμική της αγοράς, που διαιωνίζει τον κοινωνικό δαρβινισμό.

Είναι η πρόοδος στην κυριαρχία πάνω στη φύση, όχι μόνο την εξωτερική, που διαμαρτύρεται μέσω φυσικών καταστροφών και με τη φωνή των «οικολόγων», αλλά και την εσωτερική φύση, την ανθρώπινη ψυχή, η οποία χαζεύει ανήμπορη —όπως οι φελαχολαοί, θα έλεγε ίσως ο Σπένγκλερ— τα νεορρωμαϊκά θεάματα, στα οποία ανήκουν και οι απανωτοί πόλεμοι από τη στρατόσφαιρα.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που ο Σπένγκλερ διαβάζεται πάλι περισσότερο υπό τη σκιά της παγκοσμιοποιημένης ηττοπάθειας. Το σκάνδαλο για τους ιστοριογράφους, που με εξαίρεση τον Arnold Toynbee δεν τον ακολούθησαν, είναι το αβάσταχτο βάρος των επιβεβαιώσεων που δυστυχώς επιφύλαξαν τα ογδόντα χρόνια από τη συνολική έκδοση της Παρακμής της Δύσης στις προγνώσεις του Σπένγκλερ.

Οι απειράριθμοι αναγνώστες που απολαμβάνουν τη δυνατή, νιτσεϊκή του γλώσσα και παρακολουθούν τη «ματιά του κυνηγού» με την οποία παίρνει σβάρνα πολιτισμούς, τέχνες, μεγαλουπόλεις, λαούς, αυτοκρατορίες, χωρίς να νοιάζονται μέσα στη μέθη της ανάγνωσης για την αναίρεση της μορφολογικής θεωρίας από τους «ειδικούς», βλέπουν ότι πραγματικά πολιτισμοί, ρυθμοί και τεχνοτροπίες, τρόποι ζωής έρχονται και παρέρχονται, ανθούν και παρακμάζουν.

Οι «αλήθειες» του Σπένγκλερ που μας προκαλούν πόνο —ο καθένας θα αναγκασθεί να καταπιεί τέτοιες «πικρές αλήθειες»— δεν αναιρούνται με επιχειρήματα. Η λαχτάρα και η ελπίδα ότι μπορεί να σπάσει η μοιραία κυκλική πορεία της ως τώρα ιστορίας, αφού ακόμη και η γραμμική δεν είναι ανοδική, ο ισχυρισμός ότι μπορεί να επιτευχθεί στο μέλλον κάτι που ως τώρα δεν υπήρξε, δηλαδή η πρόοδος: ειρήνη, ελευθερία, δικαιοσύνη και —γιατί όχι;— ευτυχία δεν αποδεικνύεται με επιστημονικά επιχειρήματα, αλλά με ιστορικές πράξεις των συνειδητών και υπεύθυνων υποκειμένων, μιας και δεν αποτολμά κανείς αυτή τη στιγμή τη λέξη επανάσταση.

Μόνο τότε θα διαψευσθεί πραγματικά η θεωρία του Σπένγκλερ.

Μπροστά σε μια τέτοια ανθρωπιά θα ωχριά ακόμη και η γλαφυρή οξυδέρκειά του.

Aράχνες που ψεκάστηκαν με γραφένιο παρήγαγαν έναν νέο υπερ-ιστό

Αράχνες που ψεκάστηκαν με γραφένιο και νανοσωλήνες άνθρακα δημιούργησαν ένα νέο είδος σούπερ-ινών που συνδυάζουν τις ιδιότητες των ιστών των αραχνών με τεχνητές ουσίες τεχνολογίας αιχμής.

Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Τρέντε στην Ιταλία, διεξήγαγαν ένα πείραμα στο οποίο 15 αράχνες από την οικογένεια Pholcidae ψεκάστηκαν με ένα μείγμα από σωματίδια νερού και γραφενίου διαμέτρου 200 με 300 νανομέτρων ή με νανοσωλήνες άνθρακα.

Στη συνέχεια, ανέλυσαν τους ιστούς των αραχνών και παρά το γεγονός ότι τα αρθρόποδα δεν ήταν συνεπή στην απόδοσή τους, μερικά από αυτά έπλεξαν ιστούς με πρωτοφανείς μηχανικές ιδιότητες, έως και 3,5 φορές πιο σκληρούς και δυνατούς από τον ιστό της μεγαλύτερης γιγαντιαίας αράχνης.
«Οι αράχνες τοποθετήθηκαν σε ένα περιβάλλον με υδατικά διαλύματα νανοσωλήνων ή γραφενίου και παρήγαγαν υλικό με εντυπωσιακές μηχανικές ιδιότητες, πολύ σκληρές ίνες και αντοχή συγκρίσιμη μόνο με αυτή των ισχυρότερων ανθρακονημάτων», αναφέρουν οι ερευνητές, οι οποίοι ελπίζουν να ανοίξουν το δρόμο για μια νέα κατηγορία βιονικών υλικών.
Οι ερευνητές ήδη γνώριζαν πως οι αράχνες που εκτίθενται σε μέταλλα όπως ο ψευδάργυρος, το μαγγάνιο ή ο χαλκός ενσωματώνουν αυτές τις ουσίες σε μέρη του σώματός τους, καθιστώντας τα μηχανικά ισχυρότερα. Στο παρελθόν, πειράματα με μέταλλα και αράχνες έφεραν θετικά αποτελέσματα, αλλά η χρήση του νέου υλικού γραφενίου πήγε την τεχνολογία σε ένα εντελώς νέο επίπεδο.
Το γραφένιο, ένα αλλότροπο του άνθρακα, απομονώθηκε για πρώτη φορά το 2003 στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ από τους ερευνητές Αντρέ Γκάιμ και Κονσταντίν Νοβοσέλοφ, και είναι γνωστό για την εξαιρετική αντοχή και ευελιξία του, καθώς και για τις ηλεκτρικές του ιδιότητες.
Η μηχανική ισχύς του ανά βάρος είναι 100 φορές μεγαλύτερη από αυτή του χάλυβα. Πρακτικά πρόκειται για ένα εξαγωνικό πλέγμα από άτομα άνθρακα το οποίο αποτελεί βασικό δομικό στοιχείο άλλων αλλοτρόπων όπως ο γραφίτης και οι νανοσωλήνες άνθρακα.
Η ερευνητική ομάδα σχεδιάζει στη συνέχεια μία παρόμοια σειρά πειραμάτων με μεταξοσκώληκες.

Χόρας Γκρίζλι: Ο στρατιώτης που απέδρασε 200 φορές από τους Ναζί

Ο Χόρας Γκρίζλι κατείχε ένα απίστευτο ρεκόρ.

 

Στη διάρκεια του Β” Παγκοσμίου Πολέμου, ως Βρετανός στρατιώτης κρατούμενος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ναζί, κατάφερε να αποδράσει 200 φορές, για χάρη της αγαπημένης του, μιας Γερμανίδας μεταφράστριας.

Το έσκαγε κρυφά και κάθε φορά επέστρεφε πίσω. Ο λόγος ήταν ότι η αγαπημένη του, Ρόζα Ράουχενμπαχ, είχε εβραϊκές ρίζες, πληροφορία που είχε καταφέρει να κρατήσει κρυφή από τους Γερμανούς.
Η αποκάλυψη της σχέσης τους θα οδηγούσε στον χαμό και των δύο.

Ο Χόρας Γκρίζλι συνελήφθη από την Βέρμαχτ στο Ντανκέρκ το 1940. Για δέκα εβδομάδες αναγκάστηκε να πραγματοποιήσει πορεία στη Γαλλία, το Βέλγιο και την Ολλανδία. Εξαντλημένος και πεινασμένος, έφτασε σε ένα στρατόπεδο εργασίας στην πολωνική Σιλεσία.
Το στρατόπεδο βρισκόταν σε ένα λατομείο και η Ρόζα, η 17χρονη κόρη του διευθυντή του λατομείου, εργαζόταν ως μεταφράστρια στο στρατόπεδο.
Η συνάντησή της με τον Χόρας είχε ως αποτέλεσμα οι δύο νέοι να ερωτευτούν. Όποτε μπορούσαν προσπαθούσαν να ξεκλέβουν μερικές στιγμές μαζί.
Όταν ο Χόρας μεταφέρθηκε στο Φραϊβαλντάου σε ένα στρατόπεδο που βρισκόταν σε απόσταση 64 χιλιομέτρων από τη Σιλεσία, ο Χόρας αποφάσισε να αποδράσει για να συναντήσει τη Ρόζα.

Και δεν το έκανε μία ή δύο φορές, αλλά 200!
Αφαιρούσε τις ξύλινες ράβδους από το παράθυρο, περνούσε κάτω από τον φράχτη στην περίμετρο του στρατοπέδου και πήγαινε σε έναν μικρό ναό που ήταν ο τόπος συνάντησης των δύο εραστών.
Καθώς δεν μπορούσε να διαφύγει στο εξωτερικό -το πιο κοντινό καταφύγιο βρισκόταν στην Σουηδία, 675 χιλιομέτρα μακριά-, μετά τις συναντήσεις του με την Ρόζα επέστρεφε στο στρατόπεδο, συχνά με τρόφιμα κρυμμένα στις τσέπες του για τους συγκρατούμενούς του.
Η ιστορία μοιάζει απίστευτη, αλλά σε μεγάλο βαθμό έχει επιβεβαιωθεί από την μυστική υπηρεσία ΜΙ9 που ήταν επιφορτισμένη με το να βοηθά βρετανούς στρατιώτες να αποδράσουν.
Δεν ήταν η μόνη παράτολμη πράξη του στρατιώτη. Μια φωτογραφία τον δείχνει πρόσωπο με πρόσωπο με τον Χάινριχ Χίμλερ, τον επικεφαλής των SS. Ο Γκρίζλι δεν δίστασε να σηκώσει τη μπλούζα του, να δείξει το αποστεωμένο σώμα του στον Χίμλερ και να ζητήσει περισσότερο φαγητό για τους κρατούμενους στρατιώτες.
Το 1945 το στρατόπεδο Φραϊβαλντάου απελευθερώθηκε από τις δυνάμεις των Συμμάχων. Ο Χόρας επέστρεψε στην Αγγλία και η Ρόζα έγινε μεταφράστρια για τους Αμερικανούς. Οι δυο τους συνέχισαν να επικοινωνούν μέσω επιστολών.
Η επικοινωνία σταμάτησε όταν η Ρόζα πέθανε στη γέννα. Ο Χόρας δεν έμαθε ποτέ εάν το παιδί -το οποίο επίσης πέθανε- ήταν δικό του.
Το 1970 γνώρισε τη μετέπειτα σύζυγό του Μπρέντα και μετακόμισαν στην Ισπανία το 1988.
Όταν ο Χόρας ήταν 90 ετών, εκδόθηκε το βιβλίο «Do the Birds Still Sing In Hell?» (Εξακολουθούν τα πουλιά να κελαϊδούν στην κόλαση;), που αφηγείτο την απίστευτη ιστορία του.
Έχοντας πια αποκαλύψει στον κόσμο την αλήθεια, πέθανε δύο χρόνια αργότερα, σε ηλικία 92 ετών.

Όταν χορήγησαν LSD σε Βρετανούς στρατιώτες! Δείτε τι ακολούθησε…

To διαιθυλαμίδιο του λυσεργικού οξέος (Lysergic acid diethylamide), γνωστό περισσότερο με το ακρωνύμιο LSD ή LSD-25, είναι η συνθετική, δραστική, παραισθησιογόνος ουσία που παράγεται από το λυσεργικό οξύ.

Παρασκευάστηκε για πρώτη φορά στις 16 Νοεμβρίου 1938 από τον Ελβετό χημικό Άλμπερτ Χόφμαν, στα εργαστήρια της φαρμακευτικής εταιρείας Sandoz, στη Βασιλεία, στα πλαίσια ενός γενικού ερευνητικού προγράμματος για τη μελέτη της ιατρικής χρήσης θεραπευτικών βοτάνων.

Κατά τη δεκαετία του 1960, η χρήση του LSD υπήρξε ιδιαίτερα διαδεδομένη και συνδέθηκε κυρίως με το κίνημα των χίπις στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη δυτική Ευρώπη, αποτελώντας σύμβολο της ψυχεδελικής κουλτούρας της εποχής.

Μέσα στο πλαίσιο της έρευνας ο Αγγλικός στρατός έκανε ένα πείραμα με LSD.
Το διέκοψε όμως γιατί οι στρατιώτες μια ώρα μετά, ανέβαιναν στα δέντρα, νομίζοντας ότι είναι πουλιά.

Όπως όλες οι παραισθησιογόνες ουσίες, το LSD προκαλεί αποκλίσεις από τη συνήθη συμπεριφορά του χρήστη, αλλοιώνοντας την αντίληψη της πραγματικότητας, προκαλώντας οπτικές και ακουστικές αντιληπτικές διαταραχές σύμφωνα με το βίντεο.

 

Δέκα ερωτήσεις που αξίζει να κάνετε στον εαυτό σας όταν νιώθετε πεσμένοι ψυχολογικά

Όταν νιώθετε ότι η ζωή σας είναι δύσκολη, είναι πιο εύκολο να βρεθείτε σε τέλμα.

Την επόμενη φορά που θα αισθάνεστε πεσμένοι ψυχολογικά, κάντε στον εαυτό σας τις παρακάτω 10 ερωτήσεις προκειμένου να αποκτήσετε μια καινούρια προοπτική και να κινηθείτε προς μια πιο θετική κατεύθυνση. Μπορείτε να τις εφαρμόσετε σε κάθε τομέα της ζωής σας όταν αισθάνεστε απογοητευμένοι, θυμωμένοι, φοβισμένοι, λυπημένοι ή μπερδεμένοι.

1. Θα επιτρέψω στον εαυτό μου να είναι θύμα ή θα επιλέξω να είμαι υπεύθυνος για την κατάσταση αυτή;
2. Θα συνεχίσω να αντιδρώ στις περιστάσεις ή θα επιλέξω να δημιουργήσω τη ζωή που θέλω να ζήσω;
3. Μπορώ να αφιερώσω χρόνο για να αντιδράσω με σαφήνεια και δύναμη και όχι να αντιδράσω αμέσως σε αυτή την κατάσταση;
4. Θα κατηγορώ τους άλλους για τη συγκεκριμένη κατάσταση ή θα πάρω την ευθύνη και θα δημιουργήσω ένα σχέδιο δράσης για να προχωρήσω μπροστά με δύναμη και αντοχή;
5. Μήπως επιτρέπω σε κάποιον άλλο να μειώνει τις δικές μου δυνάμεις; (Συμβουλή: αν παίζετε συνεχώς τον ρόλο του θύματος, η απάντηση εδώ θα είναι πάντα θετική.)
6. Πώς μπορώ να δράσω απέναντι σε αυτό το άτομο, την κατάσταση ή την περίσταση και τον εαυτό μου έτσι ώστε να αισθάνομαι ανεβασμένος ψυχολογικά;
7. Πώς μπορώ να δημιουργήσω κάτι που έχει νόημα και ουσία για εμένα ή / και για όσους βρίσκονται εκτός αυτής της κατάστασης;
8. Έχω προσδοκίες από τον εαυτό μου ή τους άλλους; Είναι αυτές οι προσδοκίες αποτελεσματικές με οποιονδήποτε τρόπο;
9. Τι θα συνέβαινε αν μέσα από αυτή την πρόκληση εγώ επέλεγα να μάθω, να δημιουργήσω, να εξελιχτώ και να επεκταθώ αντί να κατηγορώ, να δυσανασχετώ ή να ρίχνω σε άλλους το φταίξιμο;
10. Τι μου λέει το ένστικτό μου; (Και επιπλέον είμαι σε θέση να το ακούσω;)
Η ζωή είναι γεμάτη διάφορα ερεθίσματα. Το μόνο που μπορούμε να ελέγξουμε είναι ο τρόπος που θα επιλέξουμε να αντιδράσουμε. Όταν πραγματικά αφιερώσουμε χρόνο για να σκεφτούμε, όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας θα είναι ουδέτερα και χωρίς νόημα μέχρι το σημείο που εμείς αρχίζουμε να τους δίνουμε νόημα.
Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για επιλογή: θα επιτρέψω στον εαυτό μου να αναστατωθεί; Θα επιλέξω να κάνω κάτι κακό ή καλό; Θα επιλέξω να φύγω; Θα επιλέξω να φωνάξω ή να ψιθυρίσω; Θα επιλέξω να αντιδράσω άμεσα ή χρειάζομαι χρόνο για να αντιδράσω;
Επιλέξτε να ακολουθήσετε τον δικό σας εσωτερικό οδηγό. Θα εκπλαγείτε με το πόσο ανοιχτός θα είναι ο κόσμος για σας, όταν επιλέξετε να ανοίξετε κι εσείς τον εαυτό σας στον κόσμο.

Σαλαμίνα: Η «Ελιά της Όρσας» που επιβιώνει από τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας μέχρι σήμερα!

Η «Ελιά της Όρσας» στην Κοινότητα Αιαντείου της Σαλαμίνας, πρόσφατα χρονολογήθηκε από τους ειδικούς του Ινστιτούτου Klorane, στα πλαίσια της αναζήτησης και βράβευσης των αρχαίων ελαιοδένδρων στην Ελλάδα, οι οποίοι υπολόγισαν πως η ηλικία του είναι 2.500 χρόνια.

Σύμφωνα με την προφορική παράδοση, το όνομα του δέντρου οφείλεται στην Όρσα μια κοπέλα που έζησε τον 17ο αιώνα και είχε ως μοναδική προίκα τη συγκεκριμένη ελιά.

Η κοπέλα αυτή είχε ένα τραγικό τέλος, ερωτεύτηκε έναν Τούρκο, ενώ ήταν παντρεμένη και ο σύζυγός την αποκεφάλισε και ήρθε στο νησί με το κεφάλι της μέσα σε ένα ταγάρι…
Η παράδοση του νησιού, που διατηρήθηκε μέχρι τις ημέρες μας από γενιά σε γενιά, αναφέρει ότι την ελιά την είχε φυτέψει ένας πολύ μεγάλος βασιλιάς, ο Στράτος, γι αυτό και είναι η πιο μεγάλη και η πιο παλιά του νησιού.
Πίσω από το όνομα του Στράτου, «κρύβεται» το όνομα του Τυράννου των Αθηνών Πεισίστρατου, ο οποίος έδρασε το 6ο αι. π.Χ.
Σύμφωνα με ιστορικές πηγές ο κυβερνήτης της Αθήνας Πεισίστρατος έδωσε εντολή το 540 π.Χ. σε κάθε Αθηναίο πολίτη ακτήμονα να φυτέψει ελιές.

Ο Πεισίστρατος ανήκε στο γένος των Φιλαϊδών. Ο Φιλαίος ήταν είτε γιος ή εγγονός του Αίαντα, οι απόψεις διίστανται.
Ο Φιλαίος, μαζί με τον Ευρισάκη, παρέδωσε τη Σαλαμίνα στους Αθηναίους, με αντάλλαγμα τον τίτλο του Αθηναίου πολίτη και πήγε να ζήσει στη Βραυρώνα. Όλοι οι απόγονοί του ήταν το γένος των Φιλαϊδών, ένας εκ των οποίων και ο Πεισίστρατος.
Είχε επομένως καταγωγή από την Σαλαμίνα και αυτό ίσως συνέβαλε, μαζί με το γεγονός ότι απελευθέρωσε το νησί από τους Μεγαρείς, στη διατήρηση της προφορικής παράδοσης ότι εκείνος φύτεψε την Ελιά της Όρσας, παράδοση την οποία δείχνει να επιβεβαιώνει η χρονολόγηση του δέντρου, που συμπίπτει με την εποχή φύτευσης του αθηναϊκού ελαιώνα

Η συνολική της περίμετρος της ελιάς της Όρσας είναι δώδεκα μέτρα και ο κεντρικός κορμός είναι 5,70 μέτρα.

Μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως πρόκειται για τον μοναδικό ζωντανό οργανισμό που επιβιώνει από τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας μέχρι σήμερα!

«Διέβη τον Ρουβικώνα» – Πώς προήλθε αυτή η φράση;

Η φράση «διέβη τον Ρουβίκωνα» χρησιμοποιείται αρκετά συχνά στον δημόσιο λόγο, και αναφέρεται σε καταστάσεις από τις οποίες δεν υπάρχει επιστροφή και σε αποφάσεις που, αν ληφθούν, δεν υπάρχει δυνατότητα αναίρεσής τους.

Τι ήταν όμως ο Ρουβίκωνας;
Πρόκειται για τον Rubico, ποταμό που κυλά νότια της σημερινής ιταλικής πόλης Τσεζένα και χύνεται στην Αδριατική θάλασσα.
Στα ρωμαϊκά χρόνια, απαγορευόταν από το νόμο Ρωμαίοι στρατηγοί να διαβούν με τις λεγεώνες τους τον ποταμό, με κατεύθυνση προς το νότο, προκειμένου να αποφευχθούν ενδεχόμενα πραξικοπήματα ή εμφύλιοι πόλεμοι.
Τον νόμο αυτό παρέβη συνειδητά ο Ιούλιος Καίσαρας μια χειμωνιάτικη μέρα του 49 π.Χ., όταν διέβη τον Ρουβίκωνα για να συγκρουστεί με τον Πομπήιο.
Τότε μάλιστα φέρεται να αναφώνησε την ιστορική φράση «ο κύβος ερρίφθη».
Όπως και στην Περίπτωση του Ιούλιου Κάισαρα, έτσι και σήμερα για όποιον διαβεί τον εκάστοτε «Ρουβίκωνα» δεν υπάρχει επιστροφή.

Το DNA έκανε την εμφάνιση του κοντά σε ένα καυτό άστρο

Μια ανατρεπτική και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα θεωρία για την εμφάνιση του DNA δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «The Astrophysical Journal».

Σύμφωνα με αυτή το μόριο στο οποίο είναι γραμμένες οι οδηγίες για τη δημιουργία όλων των ζωντανών οργανισμών που υπάρχουν στον πλανήτη Γη δημιουργήθηκε σε μια εκ πρώτης όψεως αφιλόξενη για τη ζωή περιοχή και πιο συγκεκριμένα σε μια περιοχή πολύ κοντά σε ένα καυτό άστρο.

Όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά οι ερευνητές το DNA δημιουργήθηκε μέσα σε ένα «κοσμικό μπάρμπεκιου»!
Επιστήμονες του Εθνικού Εργαστηρίου Lawrence Berkeley και του Πανεπιστημίου της Χαβάης πραγματοποίησαν πειράματα τα οποία έδειξαν ότι το DNA είναι πιθανό να σχηματίστηκε σε κάποιες περιοχές πολύ κοντά σε καυτά άστρα.
Αυτά τα «καυτά σημεία» όπως τα ονομάζουν οι ερευνητές αποτέλεσαν ιδανικό περιβάλλον για να παραχθεί το DNA. Οι ερευνητές αναπαρήγαγαν στο εργαστήριο τις συνθήκες που επικρατούν σε περιοχές κοντά σε καυτά πλούσια σε άνθρακα άστρα για να διαπιστώσουν αν και τι είδους μόρια μπορεί να σχηματίζονται εκεί.
«Είναι η πρώτη φορά που γίνεται μελέτη των χημικών αντιδράσεων που λαμβάνουν χώρα σε αυτές τις συνθήκες.
Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι το DNA είναι πιθανό να δημιουργήθηκε σε αυτές τις περιοχές μέσα σε μια διεργασία που θα την χαρακτήριζα ‘κοσμικό μπάρμπεκιου’» αναφέρει ο Μουσαχίντ Αχμέντ, επιστήμονας του Τμήματος Χημικών Επιστημών του Εθνικού Εργαστηρίου Lawrence Berkeley.
Όπως αναφέρουν οι ερευνητές σε αυτά τα σημεία δημιουργήθηκαν μοριακοί δακτύλιοι που περιείχαν άζωτο το οποίο και αποτελεί βασικό συστατικό του DNA.
Σύμφωνα με τους ερευνητές μετά τον σχηματισμό του DNA οι ηλιακοί άνεμοι ανέλαβαν να το διασκορπίσουν στο Σύμπαν.
Όπως είναι ευνόητο αν η μελέτη αυτή επιβεβαιωθεί η αναζήτηση για την καταγωγή της ζωής θα μπει σε νέους δρόμους.