ΟΜΗΡΟΣ: Ὀδύσσεια (1.360-1.411)

360 Ἡ μὲν θαμβήσασα πάλιν οἶκόνδε βεβήκει·
παιδὸς γὰρ μῦθον πεπνυμένον ἔνθετο θυμῷ.
ἐς δ᾽ ὑπερῷ᾽ ἀναβᾶσα σὺν ἀμφιπόλοισι γυναιξὶ
κλαῖεν ἔπειτ᾽ Ὀδυσῆα, φίλον πόσιν, ὄφρα οἱ ὕπνον
ἡδὺν ἐπὶ βλεφάροισι βάλε γλαυκῶπις Ἀθήνη.
365 Μνηστῆρες δ᾽ ὁμάδησαν ἀνὰ μέγαρα σκιόεντα·
πάντες δ᾽ ἠρήσαντο παραὶ λεχέεσσι κλιθῆναι.
τοῖσι δὲ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἄρχετο μύθων·
«Μητρὸς ἐμῆς μνηστῆρες, ὑπέρβιον ὕβριν ἔχοντες,
νῦν μὲν δαινύμενοι τερπώμεθα, μηδὲ βοητὺς
370 ἔστω, ἐπεὶ τό γε καλὸν ἀκουέμεν ἐστὶν ἀοιδοῦ
τοιοῦδ᾽ οἷος ὅδ᾽ ἐστί, θεοῖς ἐναλίγκιος αὐδήν.
ἠῶθεν δ᾽ ἀγορήνδε καθεζώμεσθα κιόντες
πάντες, ἵν᾽ ὑμῖν μῦθον ἀπηλεγέως ἀποείπω,
ἐξιέναι μεγάρων· ἄλλας δ᾽ ἀλεγύνετε δαῖτας,
375 ὑμὰ κτήματ᾽ ἔδοντες, ἀμειβόμενοι κατὰ οἴκους.
εἰ δ᾽ ὑμῖν δοκέει τόδε λωΐτερον καὶ ἄμεινον
ἔμμεναι, ἀνδρὸς ἑνὸς βίοτον νήποινον ὀλέσθαι,
κείρετ᾽· ἐγὼ δὲ θεοὺς ἐπιβώσομαι αἰὲν ἐόντας,
αἴ κέ ποθι Ζεὺς δῷσι παλίντιτα ἔργα γενέσθαι·
380 νήποινοί κεν ἔπειτα δόμων ἔντοσθεν ὄλοισθε.»
Ὣς ἔφαθ᾽, οἱ δ᾽ ἄρα πάντες ὀδὰξ ἐν χείλεσι φύντες
Τηλέμαχον θαύμαζον, ὃ θαρσαλέως ἀγόρευε.
Τὸν δ᾽ αὖτ᾽ Ἀντίνοος προσέφη, Εὐπείθεος υἱός·
«Τηλέμαχ᾽, ἦ μάλα δή σε διδάσκουσιν θεοὶ αὐτοὶ
385 ὑψαγόρην τ᾽ ἔμεναι καὶ θαρσαλέως ἀγορεύειν.
μὴ σέ γ᾽ ἐν ἀμφιάλῳ Ἰθάκῃ βασιλῆα Κρονίων
ποιήσειεν, ὅ τοι γενεῇ πατρώϊόν ἐστιν.»
Τὸν δ᾽ αὖ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα·
«Ἀντίνο᾽, εἴ πέρ μοι καὶ ἀγάσσεαι ὅττι κεν εἴπω,
390 καί κεν τοῦτ᾽ ἐθέλοιμι Διός γε διδόντος ἀρέσθαι.
ἦ φῂς τοῦτο κάκιστον ἐν ἀνθρώποισι τετύχθαι;
οὐ μὲν γάρ τι κακὸν βασιλευέμεν· αἶψά τέ οἱ δῶ
ἀφνειὸν πέλεται καὶ τιμηέστερος αὐτός.
ἀλλ᾽ ἦ τοι βασιλῆες Ἀχαιῶν εἰσὶ καὶ ἄλλοι
395 πολλοὶ ἐν ἀμφιάλῳ Ἰθάκῃ, νέοι ἠδὲ παλαιοί,
τῶν κέν τις τόδ᾽ ἔχῃσιν, ἐπεὶ θάνε δῖος Ὀδυσσεύς·
αὐτὰρ ἐγὼν οἴκοιο ἄναξ ἔσομ᾽ ἡμετέροιο
καὶ δμώων, οὕς μοι ληΐσσατο δῖος Ὀδυσσεύς.»
Τὸν δ᾽ αὖτ᾽ Εὐρύμαχος, Πολύβου πάϊς, ἀντίον ηὔδα·
400 «Τηλέμαχ᾽, ἦ τοι ταῦτα θεῶν ἐν γούνασι κεῖται,
ὅς τις ἐν ἀμφιάλῳ Ἰθάκῃ βασιλεύσει Ἀχαιῶν·
κτήματα δ᾽ αὐτὸς ἔχοις καὶ δώμασι σοῖσιν ἀνάσσοις.
μὴ γὰρ ὅ γ᾽ ἔλθοι ἀνὴρ ὅς τίς σ᾽ ἀέκοντα βίηφι
κτήματ᾽ ἀπορραίσει᾽, Ἰθάκης ἔτι ναιεταούσης.
405 ἀλλ᾽ ἐθέλω σε, φέριστε, περὶ ξείνοιο ἐρέσθαι,
ὁππόθεν οὗτος ἀνήρ, ποίης δ᾽ ἐξ εὔχεται εἶναι
γαίης, ποῦ δέ νύ οἱ γενεὴ καὶ πατρὶς ἄρουρα·
ἠέ τιν᾽ ἀγγελίην πατρὸς φέρει ἐρχομένοιο,
ἦ ἑὸν αὐτοῦ χρεῖος ἐελδόμενος τόδ᾽ ἱκάνει;
410 οἷον ἀναΐξας ἄφαρ οἴχεται, οὐδ᾽ ὑπέμεινε
γνώμεναι· οὐ μὲν γάρ τι κακῷ εἰς ὦπα ἐῴκει.»

***
360 Κατάπληκτη η Πηνελόπη τότε τραβήχτηκε στην κάμαρή της,
κρατώντας μέσα της τη συμβουλή του γιου της.
Κι όταν ανέβηκε ψηλά στον θάλαμο, με τις ακόλουθες μαζί,
έστησε θρήνο για τον Οδυσσέα, το ακριβό της ταίρι, ωσότου η Αθηνά,
τα μάτια λάμποντας, κλείνει τα βλέφαρά της,
σταλάζοντας ύπνο γλυκό.
Την ίδιαν ώρα οι μνηστήρες, στον ίσκιο της μεγάλης αίθουσας,
σήκωσαν ταραχή: όλοι τους κι ολοφάνερα κάνουν ευχή, μαζί της θέλουν
να πλαγιάσουν στο κρεβάτι.
Τότε λοιπόν τον λόγο πήρε πρώτος ο συνετός Τηλέμαχος:
«Μνηστήρες της μητέρας μου, που σας κατέχει υπεροψία και μέθη,
προς το παρόν, στου δείπνου την απόλαυση ας δοθούμε, αλλά χωρίς
370 φωνές· αλήθεια βρίσκω τόσο ωραίο να ακούει κανείς τον αοιδό μας,
τέτοιος που είναι, θα ᾽λεγες η φωνή του μοιάζει με θεού.
Με το ξημέρωμα όμως καλώ τους πάντες να βρεθούμε
στην αγορά για τη συνέλευση, όπου σκοπεύω να σας πω την απαγόρευσή μου απερίφραστα: έξω από το παλάτι πια· αλλού να ψάξετε
έτοιμα τραπέζια· και στο εξής να σπαταλάτε δικά σας αγαθά,
τα σπίτια μεταξύ σας συναλλάζοντας.
Ανίσως όμως και νομίζετε πως είναι συμφερότερο και πιο γενναίο,
τα πλούτη ενός ανθρώπου να εξανεμίζονται έτσι ατιμώρητα,
φάτε λοιπόν κι αρπάξτε· τότε κι εγώ θα υψώσω στους αθάνατους φωνή,
άμποτε ο Δίας στην παρανομία αυτή να δώσει εκδίκηση·
380 τότε, ως τώρα ατιμώρητοι, μέσα στο σπίτι, εδώ, θα βρείτε τον χαμό.»
Έτσι ωμά τους μίλησε· κι εκείνοι, τα χείλη τους δαγκώνοντας,
έμειναν ώρα να θαυμάζουν όλοι τους τον Τηλέμαχο, το θάρρος της αγόρευσής του.
Μετά του αντιμίλησε ο Αντίνοος, γιος του Ευπείθη:
«Φαίνεται πως, Τηλέμαχε, καλά σε δασκαλεύουν οι θεοί αυτούσιοι,
κι έγινες επηρμένος, με τόσο θράσος που αγορεύεις.
Μόνο μη δώσει ο Δίας και, στη θαλασσοφίλητη Ιθάκη,
βρεθείς εσύ ο κληρονόμος βασιλιάς μας, από το γένος του πατέρα σου.»
Αμέσως τότε κι ο Τηλέμαχος, με τη δική του γνώση, ανταποκρίθηκε:
«Αντίνοε, έστω κι αν με φθονήσεις, τον λόγο μου εγώ θα πω:
390 θα το δεχόμουν, αν ο Δίας το χάριζε, αξίωμα βασιλικό.
Φαντάζομαι να συμφωνείς ότι η τιμή του στους ανθρώπους δεν είναι
ευκαταφρόνητη· και δεν νομίζεται κακό να βασιλεύεις·
σπίτι γεμάτο πλούτη, κι οι μεγαλύτερες τιμές δικές σου.
Παρ᾽ όλα αυτά, υπάρχουν κι άλλοι, πολλοί Αχαιοί να βασιλεύσουν,
νέοι και γέροι, στη θαλασσοφίλητη Ιθάκη·
ένας τους θα μπορούσε να αναλάβει το βασιλικό αξίωμα,
αφού ο θείος Οδυσσεύς είναι νεκρός.
Όσο για μένα, το αξιώνω, ο ίδιος να ᾽μαι ο κύριος του σπιτιού μου,
εγώ να κυβερνώ τους υπηρέτες — τη λεία που κέρδισε
ο ξακουστός πατέρας μου.»
Τότε στη μέση μπήκε ο γιος του Πολύβου, ο Ευρύμαχος:
400 «Τηλέμαχε, αυτά εναπόκεινται στην κρίση των θεών,
ποιος από τους Αχαιούς θα βασιλεύσει στη θαλασσοφίλητη Ιθάκη.
Τα χτήματά σου είναι βέβαια δικά σου, στο σπίτι σου εσύ ᾽σαι ο αφέντης.
Και να μη σώσει κάποιος, όποιος, χωρίς την άδειά σου,
το βιος σου με τη βία ν᾽ αρπάξει, όσο η Ιθάκη
κατοικείται από ανθρώπους.
Αλλά, ωραίε και γενναίε εσύ, θέλω να σε ρωτήσω για τον ξένο:
ποιος είναι κι από πού; για ποια, δική του χώρα καμαρώνει;
ποια η γενιά του κι η πατρίδα του; ποιο χώμα τον ανάστησε;
Ή μήπως φέρνει κάποιο νέο για τον πατέρα σου;
Εκτός κι αν ήλθε για δικό του όφελος, από δική του ανάγκη.
410 Παράξενο που τόσο απότομα πετάχτηκε να φύγει· καν δεν περίμενε
να γνωριστούμε. Πάντως στην όψη του δεν έδειχνε τίποτε ταπεινό.»

Η Ρώμη και ο κόσμος της: 8. Εγώ, ο Κλαύδιος

8.7. Θείος και ανεψιός

Έχω ακούσει, κάποιους να υποστηρίζουν ότι ο Τιβέριος, ενώ ψυχορραγούσε, αρνήθηκε να εγχειρίσει ο ίδιος το αυτοκρατορικό δαχτυλίδι, αναγκάζοντας τον ανυπόμονο Γάιο να τον στραγγαλίσει με τα χέρια του ή, κατ᾽ άλλους, να του προκαλέσει ασφυξία χρησιμοποιώντας ένα μαξιλάρι. Προσωπικά θεωρώ πιθανότερη την εκδοχή σύμφωνα με την οποία ο θάνατος προήλθε από δηλητήριο που του έδωσε ο Γάιος σε συνεργασία με τον αρχηγό των πραιτωριανών, τον Μάκρωνα. Το όνομα Καλιγούλας, με το οποίο έγινε γνωστός στον πολύ κόσμο ο νέος αυτοκράτορας, το πήρε από τις μικρές στρατιωτικές αρβύλες που του φορούσε ο πατέρας του, ο Γερμανικός, κάθε φορά που τον έπαιρνε μαζί του σε κάποια από τις στρατιωτικές του αποστολές.

Ποιες Ερινύες συνωμότησαν για να γεννηθεί αυτό το παιδί δεν ξέρω. Όποιος γνώριζε τον αδερφό μου, τον Γερμανικό, θα έπαιρνε χίλιους όρκους στους αθανάτους ότι μόνο μια ριζική ανατροπή της φυσικής τάξης των πραγμάτων θα επέτρεπε ένας τέτοιος πατέρας να κάνει έναν τέτοιο γιο. Αφήνω τα μυστήρια της φύσης και της θεϊκής βούλησης σε εκείνους που ξέρουν. Εγώ, από τη δική μου πλευρά, θα σημειώσω, χωρίς διάθεση υπερβολής, τους παράγοντες που συμπλήρωσαν το έργο των δαιμόνων. Δεν είχε κλείσει καλά καλά τα εφτά του χρόνια ο Καλιγούλας όταν είδε τον πατέρα του να πεθαίνει ξαφνικά στην Αντιόχεια. Δεν αποκλείεται να άκουσε τότε ότι ηθικός αυτουργός μπορεί να ήταν ο ίδιος ο Τιβέριος. Τα επόμενα χρόνια είδε τη μάνα του την Αγριππίνα να εξορίζεται από τον Τιβέριο και να πεθαίνει από απεργία πείνας στην εξορία. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, τα άλλα δυο αρσενικά αδέρφια του έπεσαν κι αυτά θύματα της καχυποψίας και των φοβιών του Τιβέριου. Πέρασε αρκετόν καιρό κοντά στην προγιαγιά του τη Λιβία - κατά την ταπεινή μου άποψη, και στη βάση της προσωπικής μου πείρας, όχι την καταλληλότερη παιδαγωγό που μπορεί να σου εξασφαλίσει η μοίρα. Στα δεκαεννιά του πήρε εντολή από τον Τιβέριο να πάει και να μείνει στο Κάπρι, όπου ο ερμητικά αποτραβηγμένος γέροντας και οι οξυμμένες ιδιοτροπίες του πρέπει να επιβάρυναν ακόμη περισσότερο τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του.

Αυτοκράτορας ανακηρύχτηκε στα είκοσι πέντε σχεδόν χρόνια του. Ήταν σαν έτοιμος από καιρό. Το πρώτο που απέδειξε ήταν η ικανότητά του να διασπαθίζει χρήματα. Αρχικά δαπάνησε υπέρογκα ποσά σε παροχή θεαμάτων, αποβλέποντας στην εύνοια του όχλου που, όπως σημείωσα, ένιωθε στερημένος εξαιτίας της φυσικής απέχθειας του προκατόχου του για τέτοιες δαπανηρές εκδηλώσεις. Το δεύτερο ήταν το απύθμενο βάθος της υποκρισίας του: θρήνησε τον Τιβέριο με το ίδιο πάθος που τον μισούσε. Το τρίτο ήταν το εντελώς απρόβλεπτο χιούμορ του. Με κάλεσε και, χωρίς να με ρωτήσει, μου ανακοίνωσε ότι με διορίζει ύπατο μαζί με τον εαυτό του. Θα μπορούσα να κολακευτώ αν δεν ήξερα ότι ο αυτοκρατορικός ανεψιός μου με προόριζε κυρίως για προσωπικό του γελωτοποιό. Μόνο ένα πράγμα μπορεί να ανταγωνιστεί τη φθορά της απόλυτης εξουσίας: η ανία. Και ο Καλιγούλας υπέφερε από φρικαλέες κρίσεις ανίας που συνδυάζονταν με απάνθρωπη σκληρότητα. Προφανώς έβρισκε εξαιρετικά διασκεδαστική την εμφάνισή μου και τα νευρικά μου τικ. Και τίποτε δεν τον ευθυμούσε περισσότερο από το μόνιμο συνάχι μου, που τόσο εκνευρισμό και δυστυχία είχε προκαλέσει στη μάνα μου και τη γιαγιά μου. Εικάζω ότι σαν παιδί δεν είχε παίξει αρκετά. Το πρόβλημα είναι ότι, όταν το συνειδητοποίησε, διάλεξε για παιχνίδι τον ηλικιωμένο θείο του.

ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ: ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΚΙ ΑΝΟΗΣΙΑ

Η Ορθή Αντίληψη ή η «Περιορισμένη Αντίληψη» Καθορίζει, όπως είναι φυσικό και κατανοητό, την κατάσταση ύπαρξης του όντος.

Προοίμιο: Αντίληψη και Μνήμη

Στις τελευταίες ομιλίες μας έχουμε επαναλάβει πολλές φορές την Μέγιστη Αλήθεια που πρέπει να συνειδητοποίησει, να κατανοήσει και να «αφομοιώσει» κάθε νοήμον ον: Υπάρχει Μία και Μόνον Συνείδηση. Ό,τι Εμφανίζεται «Διαφοροποιημένο» (Υποκειμενικό ή «Αντικειμενικό») δεν είναι παρά Αντανάκλαση της Μιας Συνείδησης, του Όλου, μέσα σε «περιοριστικές συνθήκες και καταστάσεις». Εφόσον όμως κάθε συνείδηση, κάθε ον, κάθε άνθρωπος, κάθε τι, φέρνει εγγενώς την Δυνατότητα του Όλου, κάθε ον μπορεί να Αναδυθεί στο Όλον. Μιλάμε για Αντανάκλαση του Όλου, για το Όλον υπό όρους. Δεν μιλάμε ούτε για την Ίδια Ουσία, ούτε για διαφοροποίηση της Ουσίας, ούτε για δημιουργία του όντος, κλπ. Όλα αυτά είναι παρωχημένες «αντιλήψεις».

Είναι «Χάρις» ή «Εξαιτίας» της Αντίληψης (της Υπερβατικής Όρασης) που δημιουργούνται όλες οι Υποκειμενικές κι Αντικειμενικές Διαφοροποιήσεις, οι οποίες οδηγούν σε διάφορες «υπαρξιακές καταστάσεις». Έτσι είναι φανερό ότι υπάρχει Ορθή, Αφυπνισμένη, ή Σε Εγρήγορση Αντίληψη και Ποικιλία Περιορισμένης Αντίληψης (ή Αντιλήψεων). Η Ορθή Αντίληψη ή η «Περιορισμένη Αντίληψη» Καθορίζει, όπως είναι φυσικό και κατανοητό, την κατάσταση ύπαρξης του όντος.

Όταν Είμαστε Αφυπνισμένοι κι Αντιλαμβανόμαστε Ορθά Ζούμε στην Πραγματικότητα, Είτε σε Κάποια Υπερβατική Κατάσταση, είτε σε κάποιον από τους κατώτερους κόσμους του Χρόνου (τον κόσμο της νόησης, της «σκέψης», τον κόσμο των «επιθυμιών», ή τον «υλικό» κόσμο). Προκειμένου για το Ενσωματωμένο Ον, η Πραγματικότητα που Βιώνουμε είναι το Παρόν που Ρέει, μια Κατάσταση Επίγνωσης που Αγκαλιάζει τα πάντα. Είναι μια Κατάσταση όπου, στην ουσία, έχει «καταργηθεί» ο Χρόνος στην Στιγμή που Ανανεώνεται συνεχώς.

Η Ορθή Αντίληψη οδηγεί άμεσα στην επιβεβαίωση αυτού που αντιλαμβανόμαστε. Αυτό αφομοιώνεται σαν εμπειρία, σαν βίωμα, σαν γνώση. Αυτή είναι η Φυσική Μνήμη, η αφομοιωμένη γνώση που καθίσταται Φύση (πρώτη φύση – δεν μιλάμε για τον μηχανιστικό αυτοματισμό που ονομάζεται «δεύτερη φύση»).

‘Όταν όμως δεν υπάρχει Ορθή Αντίληψη της Πραγματικότητας τότε η Αντίληψη δεν είναι Άμεση, Ανεμπόδιστη κι Ανόθευτη, Αυθεντική, αλλά λειτουργεί έμμεσα. Η μη ορθή αντίληψη, η μη επιβεβαιωμένη αντίληψη είναι ελλιπής γνώση που δεν αφομοιώνεται σαν εμπειρία, σαν βίωμα, σαν γνώση. Αυτή η «πληροφορία» αποθηκεύεται ακριβώς σαν «γνώση υπό αίρεση» (με όρους, υπό «προϋποθέσεις, με δυνατότητα επιλογής, με επιφύλαξη, σε «εκκρεμότητα»). Αυτή είναι η Μνήμη-Αποθήκη.

Τι είναι Μνήμη

Τελικά τι είναι Μνήμη; Στην πραγματικότητα η Μνήμη είναι η Δεύτερη Μεγάλη Λειτουργία της Συνείδησης, χάρις στην οποία υπάρχει «συνέχεια» στην Αντίληψη. Για την Αφυπνισμένη Συνείδηση η Μνήμη λειτουργεί Φυσικά σαν Αφομοιωτική Δύναμη καθιστώντας την Αντίληψη Βιωματική Γνώση που Επεκτείνεται συνεχώς. Για την Περιορισμένη Αντίληψη η Μνήμη λειτουργεί σαν Υποσυνείδητη Αποθήκη Πληροφοριών. Στην πραγματικότητα, οτιδήποτε συμβαίνει καταγράφεται. Αλλά στην επίγνωση του όντος δεν είναι όλα «παρόντα». Ανακαλούνται κατ’ επιλογήν όταν χρειάζονται. Έτσι η Δευτερεύουσα Μνήμη, η Μνήμη-Αποθήκη, όχι μόνο παρέχει δομικά στοιχεία στην σκέψη (για να ολοκληρωθεί η σκέψη) αλλά πολύ περισσότερο δίνει συνέχεια στο «περιεχόμενο» της Αντίληψης, συντηρεί το όνειρο της κατασκευασμένης από την σκέψη πραγματικότητας.

Έτσι όπως έχουν αναπτυχθεί οι άνθρωποι κι όπως ζουν στηρίζονται κατά κύριο λόγο στην σκέψη, στην συσσώρευση, εμπειριών, γνώσεων, δηλαδή στην Μνήμη. Η σκέψη των ανθρώπων στο παρόν τροφοδοτείται συνεχώς από την μνήμη. Αυτό σημαίνει ότι η σκέψη δεν είναι ποτέ νέα αλλά τροφοδοτείται συνεχώς από αυτό που είναι γνωστό. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι η σκέψη μπορεί να διευρυνθεί, να επεκταθεί, να έχει πρόσβαση στο Υπερβατικό, στην Αλήθεια, στην Πραγματικότητα. Αυτό όμως δεν συμβαίνει. Η Αφύπνιση, η Ορθή Όραση, η Βίωση της Πραγματικότητας, είναι πέραν της σκέψης.

Τι είναι Σκέψη

Η «Ατομικότητα» συνιστά τον «Περιορισμό» της Συνείδησης (της Αντίληψης) σε ένα σημείο χωρίς διαστάσεις, χωρίς ιδιότητες, χωρίς «χαρακτηριστικά». Με αυτή την έννοια το Παγκόσμιο (Η Συνείδηση Παντού στον Χώρο) φαίνεται να είναι το ίδιο, σαν «περιεχόμενο», με την «Χωρίς Διαστάσεις Ατομικότητα». Γι αυτό κι είναι δυνατή η «μετάβαση» από την μια Κατάσταση στην Άλλη (από το Παγκόσμιο στο Ατομικό κι από το ατομικό στο Παγκόσμιο). Στην πραγματικότητα όμως και πέρα από την φαινομενικότητα υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Το Παγκόσμιο Ανήκει στον Άχρονο Χώρο. Η Ατομικότητα Ανήκει στον Χρόνο.

Η Ατομικότητα στη Φυσική της Κατάσταση είναι Αφυπνισμένη και λειτουργεί σαν Μη-Δυαδική Συνείδηση (Αντίληψη), μια Κατάσταση Επίγνωσης της Ενότητας των πάντων (όπου δεν υπάρχει «διάκριση», «απόσταση», μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου).

Όπως έχουμε πει, όταν στην Ατομικότητα «αποδίδονται», με την σκέψη (την μνήμη) σταθερά χαρακτηριστικά η Ατομικότητα γίνεται Προσωπείο, Πρόσωπο, εγώ, προσωπικότητα. Αυτή η κατασκευασμένη ατομικότητα είναι λοιπόν προϊόν σκέψης, είναι σκέψη, που τροφοδοτείται από την μνήμη (από εμπειρίες, γνώσεις, «βιώματα», κλπ.).

Συνεπώς το εγώ, η «προσωπικότητα» δεν είναι παρά σκέψη που συνεχώς τροφοδοτείται από την σκέψη (και την μνήμη, τις μνήμες). Οι άνθρωποι είναι τόσο ταυτισμένοι με την σκέψη ώστε θεωρούν την σκέψη (κι όσα σκέπτονται) σαν την αληθινή ύπαρξη.

Στην πραγματικότητα το Cogito, ergo sum, αν σημαίνει έχω συνείδηση, αίσθηση ύπαρξης, παρουσίας, άρα «υπάρχω», είναι σωστό. Αν πάλι σημαίνει σκέπτομαι, αποδίδω ιδιότητες, τότε δέχεται σαν προϋπόθεση ότι ήδη «υπάρχει» κάτι, κάποιος, που το κάνει αυτό και πάλι αποδεικνύεται η ύπαρξη κι είναι πάλι σωστό. Τελικά αυτή ακριβώς η «δραστηριότητα» είναι απόδειξη της ύπαρξης. Αλλά εδώ δεν ξεκαθαρίζεται η «ποιότητα» της ύπαρξης. Το cogito με την έννοια της σκέψης παράγει μόνο την ιδέα της ύπαρξης, το πρόσωπο, την ψεύτικη προσωπικότητα. Προφανώς η Νοημοσύνη δεν εξαντλείται στην σκέψη. Υπάρχει και το πέραν της σκέψης.

Οι άνθρωποι που ταυτίζονται με την σκέψη τους, που νομίζουν ότι αυτή η σκέψη είναι η αληθινή ύπαρξη, νοιώθουν ότι θα σταματήσουν να υπάρχουν αν σταματήσουν να «σκέπτονται». Άρα, για αυτούς είναι αδύνατο να πας πέρα από την σκέψη. Προφανώς εδώ γίνεται ένα λογικό σφάλμα. Ταυτίζοντας την Ύπαρξη με την σκέψη είναι λογικό το συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει ύπαρξη χωρίς σκέψη. Αν όμως η Ύπαρξη, η Συνείδηση, η Αντίληψη είναι κάτι Ευρύτερο της σκέψης τότε με το σταμάτημα της σκέψης Αναδυόμαστε σε μια Ανώτερη Πραγματικότητα, δεν «σβήνουμε» στο τίποτα.

Στην πραγματικότητα, όπως έχουμε δείξει, η σκέψη δεν είναι παρά μια έμμεση λειτουργία που για να δομηθεί στηρίζεται στην ίδια την σκέψη και τις μνήμες, τις εμπειρίες, τις γνώσεις. Είναι κάτι που «κάνουμε». Είμαστε «Εμείς» που κάνουμε κάτι. Κι όπως το κάνουμε μπορούμε να σταματήσουμε να το κάνουμε. Αυτή είναι μια Άμεση Δράση που οδηγεί πέραν. Δεν μπορούμε να πάμε πέραν της σκέψης μέσω της σκέψης. Είναι σαν να θέλουμε να μείνουμε ακίνητοι συνεχίζοντας να κινούμαστε. Είναι παράλογο και για αυτό αδιέξοδο. Έτσι όλες οι προσπάθειες του εγώ, της σκέψης να υπερβεί την κατάστασή του και να Βιώσει το Υπερβατικό, την Φώτιση, την Απελευθέρωση, τον «Θεό» δεν είναι παρά ονειροφαντασίες της σκέψης. Όλοι οι δρόμοι της σκέψης οδηγούν ξανά στην φυλακή της σκέψης.

Η ζωή στους «κάτω κόσμους»

Κανονικά η Ατομικότητα, σαν Μη-Δυαδική Συνείδηση Ανήκει στον Ενδιάμεσο Μη-Δυαδικό Κόσμο. Είναι τα Ηλύσια Πεδία των Ορφικών. Είναι η «Αληθινή Γη» στην «Μύθο του Σπηλαίου» του Πλάτωνα. Είναι η Σαμπάλα των Βουδιστών. Είναι ο Αγιογραφικός Παράδεισος (κι όχι οι Ανώτεροι Ουρανοί) των Χριστιανών, είναι η Βασιλεία των Ουρανών του Ιησού (κι όχι το Βασίλειο του Θεού). Είναι το «Σάμμερλαντ» της «Θρησκείας της Φύσης».

Η «Κατασκευασμένη Ατομικότητα» που έχει νοητική φύση Ανήκει στο Κατώτερο Νοητικό Βασίλειο. Είναι από Εδώ που Ενδυναμώνεται και «παρασέρνει» τα όντα στον κατώτερο «Κόσμο των Επιθυμιών».

Κι είναι από τον «Κόσμο των Επιθυμιών» που τα όντα που «διψούν» για άμεση επαφή με τα αντικείμενα των επιθυμιών τους πέφτουν στον κόσμο της ενσωμάτωσης, στο υλικό σύμπαν.

Στο υλικό Σύμπαν τα Ενσωματωμένα όντα εξακολουθούν να ταυτίζονται με την σκέψη τους, με τις επιθυμίες τους και με τα αντικείμενα των αισθήσεών τους. Κι ο Κύκλος των μετενσωματώσεων συνεχίζεται άπειρες ζωές μέχρι τα όντα να Αφυπνισθούν στην Ανώτερη Πραγματικότητα που Είναι Μέσα τους, Ακριβώς Μέσα τους, Εδώ, Τώρα, όχι κάπου αλλού, σε κάποιο άλλο χρόνο.

Όσο οι άνθρωποι «διψούν» για επαφή με τα εξωτερικά αντικείμενα, όντα, καταστάσεις και πράγματα, όσο οι άνθρωποι «φλέγονται» από επιθυμίες, όσο οι άνθρωποι «ονειροβατούν» μέσα στον κόσμο της σκέψης τους, η ζωή στους «κάτω κόσμους» θα συνεχίζεται κι ο κύκλος της μετενσωμάτωσης θα μένει ανοιχτός.

Εγκαταλείποντας τον «Κόσμο των Αισθήσεων» ο άνθρωπος βρίσκει των εαυτό του (την οντότητά του) στον «Κόσμο των Επιθυμιών». Κι όταν όλα καταλαγιάζουν κι ο άνθρωπος εγκαταλείπει το «σώμα των επιθυμιών» βρίσκει τον εαυτό του στο λεπτότερο «Ονειρικό Πεδίο της Σκέψης». Κι όταν το νοητικό σώμα διαλύεται μέσα στην αφομοίωση της αντικειμενικής γνώσης και κάθε προσωπική εμπειρία λησμονιέται ο άνθρωπος βρίσκεται μετέωρος ανάμεσα στην Αντίπερα Όχθη της Ελευθερίας και την Εδώ όχθη της προσωρινής ανάπαυλας πριν την νέα μετενσωμάτωση.

Όλη αυτή η «Πορεία», προς τα «Κάτω», προς τα «Άνω», δεν είναι παρά η «Υποκειμενική Πορεία» του Όντος μέσα στους κόσμους που η Μη-αφυπνισμένη συνείδηση θεωρεί «αντικειμενικούς».

Στην πραγματικότητα καθώς το «νοητικό σώμα διαλύεται ο παλιός άνθρωπος σβήνει. Αλλά όλη η «εμπειρία της ζωής» (που έγινε τώρα αντικειμενική γνώση) θα χρησιμεύσει σαν βάση για την γέννηση ενός νέου νοητικού σώματος. Κι ενώ από μια άποψη ο νέος άνθρωπος είναι συνέχεια του παλιού, ταυτόχρονα (επειδή έχουν σβήσει όλες οι προσωπικές εμπειρίες) είναι ένας εντελώς «νέος άνθρωπος» που αρχίζει να οικοδομεί ξανά την ζωή του στους κατώτερους κόσμους.

Έτσι το να λέμε ότι ο άνθρωπος μετενσωματώνεται είναι αληθινό, γιατί η οντότητα έχει συνέχεια. Πάλι το να λέμε ότι ο άνθρωπος έρχεται (πάντα) για πρώτη και μοναδική φορά στον κόσμο πάλι είναι αληθινό γιατί κάθε φορά ο άνθρωπος ξεκινά χωρίς προσωπικές εμπειρίες και τις οικοδομεί στην συνέχεια. Τελικά, είτε έτσι, είτε αλλιώς δεν έχει σημασία.

Αυτό που έχει πραγματικά σημασία είναι ότι η ζωή στον Χρόνο, στους κατώτερους κόσμους είναι μια ζωή παροδική, χρωματισμένη προσωπικά, μια ζωή κατώτερης ποιότητας σε σύγκριση με την ζωή της Ελευθερίας, ή την ύπαρξη στον Άχρονο Χώρο και στον Ανώτερο Ουρανό της Δημιουργίας και στον Υπέρτατο Ουρανό της Πηγής. Τελικά όμως οι άνθρωποι γίνονται αυτό που επιλέγουν, αυτό που κατανοούν ή μπορούν να κατανοήσουν. Αλλά όλες επιλογές έχουν τις συνέπειές τους και την Ηθική Ευθύνη τους. Δεν υπάρχει καμία παραβίαση του Αιώνιου Νόμου. Όλα γίνονται καθώς πρέπει να γίνουν.

Η εγκατάλειψη της Μνήμης κι η Αποδόμηση της Σκέψης

Η πραγματική «αιτία» που η Συνείδηση (σαν Οντότητα) «πέφτει» στους κατώτερους κόσμους κι η Αντίληψη (σαν Γνωστική Δύναμη) «περιορίζεται» είναι ακριβώς η Ατομικότητα, που δεν λειτουργεί Φυσικά κι Ανεμπόδιστα, σαν Φυσική Οντότητα, αλλά κατασκευάζει, μέσω της σκέψης, (της μνήμης, των εμπειριών και της γνώσης) μιαν «αντίληψη εαυτού». Αυτό το κατασκευασμένο ψυχολογικό κέντρο (ένα «αντιληπτικό σύμπλεγμα») είναι σκέψη. Σκεφτόμαστε κι είμαστε πεπεισμένοι ότι είμαστε αυτό, κάτι, η συγκεκριμένη οντότητα. Σε αυτό τον ψεύτικο υπαρξιακό πυρήνα συσσωρεύονται αντιλήψεις, επιθυμίες, τάσεις κι ορμές για μια πιο «χειροπιαστή» ζωή. Κι από αυτή την «φορτωμένη» οντότητα προκύπτει η δίψα της «υλικής» ζωής.

Η Απελευθέρωση λοιπόν από την σκλαβιά της κατώτερης ζωής δείχνει μιαν αντίθετη πορεία. Για να απελευθερωθούμε από την «σκλαβιά των αισθήσεων» πρέπει να απαλλαγούμε από τις «επιθυμίες». Και για να πάμε πέρα από τις επιθυμίες πρέπει να αναγνωρίσουμε τον ψεύτικο χαρακτήρα της «αντίληψης του εαυτού» (που δομείται από την σκέψη).

Η Σκέψη (που στηρίζεται στην μνήμη, στην συνέχεια των αντιλήψεων) είναι μια διαρκής αναδόμηση της αντίληψης της πραγματικότητας (με τα δεδομένα που έχουμε). Νομίζουμε ότι το να λειτουργούμε έτσι, να «σκεφτόμαστε», είναι η πραγματική ζωή, η πραγματικότητα. Όμως τι κάνουμε; Δεν ζούμε την ζωή, την πραγματικότητα. Σκεφτόμαστε την ζωή. Η σκέψη μας «απομονώνει» από την ζωή, ονειρευόμαστε.

Το να ζούμε την ζωή είναι κάτι τελείως διαφορετικό, είναι να Λειτουργούμε Άμεσα, να έχουμε άμεση αίσθηση των πραγμάτων, εδώ, τώρα, χωρίς την συμμετοχή της σκέψης, χωρίς το «υποστήριγμα» της μνήμης, των μνημών, των εμπειριών κι όλης της συσσωρευμένης γνώσης. Αυτή η Άμεση Αίσθηση είναι Στιγμιαία, Συνεχώς Ανανεούμενη, Ανεμπόδιστη και Καθαρή και δεν Αφήνει Ίχνη. Είναι η Άμεση Βίωση της Ζωής, της Πραγματικότητας. Αυτή η Άμεση Βίωση της Ζωής στην πραγματικότητα δεν ανήκει στον Χρόνο, ανήκει στην Στιγμή που Ρέει, στο Παρόν, την επόμενη στιγμή δεν «υπάρχει», έχει «Ανανεωθεί».

Αυτή η Άμεση Αίσθηση της ζωής είναι στην πραγματικότητα η Φυσική Κατάσταση και Λειτουργία της Αληθινής Ατομικότητας (που εκδηλώνεται στον Χρόνο), όχι της κατασκευασμένης από την σκέψη ατομικότητας. Είναι μια Εγγενής Δυνατότητα και Δύναμη που έχουμε. Δεν είναι κάτι που καλλιεργείται ή μπορεί να επιτευχθεί με προσπάθεια.

Είναι επίσης ό,τι μπορούμε να ονομάσουμε Αληθινό Διαλογισμό. Ο Αληθινός Διαλογισμός γίνεται χωρίς την «συμμετοχή» της σκέψης. Όπου υπάρχει σκέψη, προσωπική αντίληψη, προσωπική εμπειρία, προσωπική προσπάθεια, τότε αυτό δεν είναι Αληθινός Διαλογισμός αλλά σκέψη που μιμείται τον Διαλογισμό. Η σκέψη μπορεί να κάνει τα πάντα. Ακόμα και να επιτύχει την Φώτιση. Μόνο που δεν είναι Αληθινή Φώτιση, είναι «μίμηση φώτισης». Κι όμως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που παραπλανούνται.

Πως διακρίνεται η Αληθινή Φώτιση από την φώτιση της σκέψης; Απλά η Αληθινή Φώτιση δεν έχει εγώ, δεν έχει εμπειρία, δεν έχει σκοπό ή ωφελιμότητα, δεν ανήκει στον χρόνο, στον κόσμο και στις υποθέσεις των ανθρώπων. Πρόκειται για κάτι εντελώς άχρηστο στους ανθρώπους και για αυτό οι άνθρωποι δεν το θέλουν κι ούτε μπορούν άλλωστε να το βρουν. Οι άνθρωποι αγαπούν και προτιμούν τα χρήσιμα πράγματα κι έτσι φεύγουν μακριά από το Αληθινό Φως κυνηγώντας τις σκιές των ονείρων τους.

Σε επόμενο άρθρο μας θα μιλήσουμε για την Πραγματική Αίσθηση της ζωής, για την Βίωση της Πραγματικότητας, που είναι κάτι τελείως διαφορετικό από την ζωή του ονείρου που ζουν οι άνθρωποι.

Friedrich Nietzsche: Θέληση για Δύναμη – Η εύρεση ενός δρόμου προς την απόλυτη Ελευθερία

Ο Νίτσε έλεγε ότι για να γίνεις αυτό που είσαι, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να μάθεις ποιος είσαι.

Το "γνώθι σαυτόν", όμως, ν' ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Το να ξεχνά κανείς τον εαυτό του, να τον παρανοεί, να τον μειώνει, να περιορίζει τους ορίζοντες του και να τον καθιστά μέτριο θα ήταν η συνταγή για την καταστροφή του. Ενώ παράλληλα τονίζει ότι αγαπάει ό,τι μας κάνει μεγαλύτερους από αυτό που είμαστε.

Η φιλοσοφία του δεν είναι οδηγός που επιβάλλει τη σκέψη του, αλλά που ενθαρρύνει την ανεξάρτητη σκέψη.

Η επιρροή του έφερε χαλάρωση των παγιωμένων ιδεών και την ιδέα της απόλυτης ελευθερίας.

Θα 'ρθει μια εποχή που οι άνθρωποι θα πάψουν να φοβούνται τη γνώση, που δε θα μεταμφιέζουν την αδυναμία σε «ηθικό νόμο», που θα βρουν το θάρρος να σπάσουν τα δεσμά του «πρέπει».

Η υπέρβαση όλων των αξιών είναι η φόρμουλά μου, για την υπέρτατη επανεξέταση εκ μέρους της ανθρωπότητας.

Κάθε αληθινή πίστη είναι αλάνθαστη. Εκτελεί όσα ο πιστός ελπίζει να βρει σε αυτή, αλλά δεν προσφέρει τη βάση για την εδραίωση μιας αντικειμενικής αλήθειας.

Αν θες να επιτύχεις ηρεμία και ευτυχία, έχε πίστη.

Αν θες να γίνεις οπαδός της αλήθειας... ψάξε!

Δεν είναι η αλήθεια ιερή, ιερή είναι η αναζήτηση της αλήθειας του καθενός μας! Μπορεί να υπάρχει πιο ιερή πράξη από την αυτοαναζήτηση;

Αυτός που αναζητάει την αλήθεια πρέπει να υποστεί μια προσωπική ψυχολογική ανάλυση - την ονομάζει «ηθική ανατομία»... Και για να το κάνει αυτό, πρέπει πρώτα ν΄ απομακρυνθεί από την εποχή του και τη χώρα του και τότε να εξετάσει τον εαυτό του από μακριά!

Ο ίδιος ο εαυτός σου είναι θέληση για δύναμη. Η αποστολή σου είναι να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Ένα είδος αυτογνωσίας που δεν είναι απλά πνευματική ή αφηρημένη. Η γνώση έχει τις ρίζες της στο σώμα.

Η αυτογνωσία είναι η απόκτηση όσο το δυνατόν περισσότερης γνώσης σχετικά με το ανθρώπινο σώμα, το σώμα σου, ανατομία-ψυχολογία.

Η ανθρωπότητα είναι κάτι που πρέπει να ξεπεραστεί και προτείνει το ιδανικό της υπέρβασης του εαυτού. Ένα ιδανικό που αποκαλεί «ο Υπεράνθρωπος». Όχι καταφεύγοντας σε ένα μεταφυσικό βασίλειο έξω από το ανθρώπινο, αλλά εντός των ανθρώπινων δυνατοτήτων.

Ο άνθρωπος βρίσκεται μεταξύ ζώου και υπεράνθρωπου. Η πρόκληση είναι να γίνεις υπεράνθρωπος, όχι να παραμείνεις άνθρωπος ή να εκπέσεις σε ζώο.

Καθήκον μας είναι να τελειοποιήσουμε τη φύση, να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, την κουλτούρα μας, την οικογένεια, τον σαρκικό πόθο μας, την ωμή κτηνώδη μας φύση, να γίνουμε αυτοί που είμαστε, να γίνουμε ό,τι είμαστε.

Οι μεγάλοι διανοητές πάντα επιλέγουν τη συντροφιά του εαυτού τους και σκέφτονται τις δικές τους σκέψεις, ανενόχλητοι από τον όχλο.

Αντιπαθώ τους άλλους που μου κλέβουν την μοναχικότητά μου χωρίς να μου προσφέρουν αληθινή συντροφιά.

Ξέρω τη μοίρα μου. Κάποια μέρα το όνομά μου θα συνδεθεί με κάτι φοβερό. Μια άνευ προηγουμένου κρίση στη γη. Την πιο βαθιά αλλαγή συνειδήσεων, ενάντια σε όσα πίστευαν μέχρι πρότινος. Ενώ εσείς βλέπετε ιδανικά, εγώ βλέπω τι είναι ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο.

Η μεγαλύτερη αρετή του σπουδαίου στοχαστή είναι η μεγαλοψυχία με την οποία, σαν γνώστης, χωρίς φόβο, συχνά με κάποια αμηχανία, συχνά εν μέσω χλευασμών, προσφέρει τον εαυτό του και τη ζωή του ως υπέρτατη θυσία.

Διονυσιακή “Μανία” και Μαντική

H “Μανία” σχετίζεται με τη Μαντική, όπως, για μιαν άποψη, κ’ η ετυμολογική συγγένεια το μαρτυράει. Οι τύποι του σχετισμού μαντικής και μανίας, είναι δύο: ο εκστασιασμένος μεταφέρεται στον κόσμο των πνευμάτων και των νεκρών ή με το στόμα του μιλεί το πνεύμα που τον κυριεύει. Τον πρώτο τρόπο οι Έλληνες τον μαθαίνουν περαστικά˙ τον δεύτερο τον έχουνε κληρονομήσει από τους Αιγαίους...

Κορυφαία του παραδείγματα είναι η Κασσάνδρα στην ποίηση, η Σίβυλλα στον θρύλο, η Πυθία στην πράξη. Η βακχεία είναι κι αυτή μια “κατοχή” κ’ έτσι επιτήδεια στη μαντοσύνη. “Η βακχική και μανιακή κατάσταση έχει μέσα της” λέει ο Τειρεσίας στις “Βάκχες”, “και πολλή μαντική˙ γιατί όταν ο θεός πλημμυρίζει τα κορμιά, κάνει τους κρουσμένους από τη μανία του να προφητεύουνε τα παραπέρα”. Τον “Ρήσο”, που τα λείψανα του τα φέρνουν οι Αθηναίοι στην Αμφίπολη, ο ποιητής του ομώνυμου δράματος τόνε λέει προφήτην (διερμηνέα των χρησμών) του Βάκχου.

Ο Βάκχος αυτός είναι ένας θρακικός θεός, που η εκστασιακή λατρεία του τον ταυτίζει, για τους Έλληνες, με τον Διόνυσο, ή ένας Διόνυσος εκθρακισμένος. Το μαντείο του βρισκότανε στο ψηλότερο μέρος της βουνοσειράς του Παγγαίου. Ο Ηρόδοτος, που τον γνώρισε, λέει πως το ’χαν οι Σάτραι, πολεμική εθνότητα της Θράκης, μα τους χρησμούς του μαντείου, που τους δίναν οι “προφήτες” του Βησσοί, τους ξεστόμιζε, όπως και στους Δελφούς, μια γυναίκα. Οι Βησσοί “προφήτες” του μαντείου του Παγγαίου μαρτυρούν πως κ’ ένα περιλάλητο ιερό των Βησσών, εθνότητας της Ροδόπης, είταν κ’ ετούτο το μαντείο.

Μια πληροφορία για τη θράκισσα γυναίκα του Σπάρτακου, πως ήξερε από μαντική, όντας κρουσμένη από τη μανία των διονυσιακών οργιασμών, μαρτυρά πως οι Μαινάδες της Θράκης αξιώνανε την κατοχική μαντική, που σ’ επίσημο ιερατικό μαντείο την αντιπροσωπεύει η “Πυθία” του Παγγαίου. Ένα άλλο μαντείο μαρτυρά κάποιο άδυτο του Διόνυσου ανάμεσα στην άγνωστη απ’ αλλού εθνότητα των “Λιγυρίων” στη Θράκη (apud Ligyreos in Thracia), όπου ο χρησμολόγος ξεστόμιζε τους χρησμούς ύστερα από γερό κρασοπότι.

Ο Διόνυσος παρουσιάζεται γενικά σαν ο “μάντης των Θρακών”, και μια διονυσιακή μορφή, ο Ορφέας, είναι μάντης κ’ έχει μαντεία. Ο Διόνυσος βρίσκεται στους Δελφούς πριν ο Απόλλωνας να πάρει τον τόπο και το μαντείο του, και γνώριμη είναι η παράδοση πως ο μαντικός τρίποδας, πριν περάσει στην κατοχή του Απόλλωνα, είταν στα χέρια του Διόνυσου. Το πιθανότερο είναι πως η δελφική μαντική βγαίνει, όπως κ’ η θρακική, από εκστασιακές λατρείες γυναικών που συγγενεύουν ή ταυτίζονται με τη διονυσιακή μανία.

Ότι που να ’ναι, και μ’ όλο που φαίνεται πως, μπαίνοντας στη Ρώμη με τα Bacchanalia, οι βακχιασμοί σέρνουν κάποια μαντική, (viros velut mente capta cum jaetatione fanatica corporis vaticinari από την περιγραφή του Λίβιου: § 89) στη θρησκεία του ελλαδικού Διόνυσου η λειτουργία τούτη δεν έχει θέση. Μαντείο του Διόνυσου αναφέρεται μονάχα στην Αμφίκλεια κι από τα ρωμαϊκά μόνο χρόνια. Εδώ αναφέρουνται “όργια” κι “άδυτο” του θεού, όπου χρησμοδοτεί ο ιερέας κρουσμένος από το θεό του. Ο Διόνυσος όμως είναι εδώ και θεραπευτής και θεραπεύει με τον τρόπο της εγκοίμησης και των ονείρων. Η τέχνη ωστόσο τούτη δεν είναι τέχνη του και φαίνεται έτσι πως χωνεύει κάποια χθόνια λατρεία. Ο τρόπος που θεραπεύει ο Διόνυσος είναι άλλος.

Υπήρξαμε ποτέ ηθικοί;

Αφήνοντας στην άκρη τη συζήτηση περί του τι είναι η ηθική και αν μπορεί να υπάρξει μία ηθική ή κάποια άλλη (το καλό όλων σε πρώτη μοίρα ή το ατομικό, είναι ένα πολυσυζητημένο θέμα στις διαλέξεις περί ηθικής), θα γίνει αναφορά σχετικά με το αν έχει υπάρξει κάποια περίοδος πραγματικής, υπαρκτής ηθικής.

Αρχικά, αυτό που χρειάζεται να αναφερθεί είναι ότι όσες θεωρίες ηθικής έχουν διατυπωθεί από θεωρητικούς, δεν είναι η περιγραφή της υπάρχουσας ηθικής της εποχής τους με την ακολουθία κάποιας θετικής κριτικής, αλλά, το «τι θα έπρεπε να γίνει».

Αυτό και μόνο δείχνει την φανερή εναντίωση των θεωρητικών σχετικά με την ηθική της εποχής τους. Υπάρχουν πάρα πολλές θεωρίες ηθικής (με την έννοια της σωστής συμπεριφοράς) μία από τις πιο γνωστές είναι η θεωρία της κατηγορηματικής προσταγής του φιλόσοφου του 17ου αιώνα, Kant, στην οποία διατυπώνει το εξής: Υπάρχει ένας γενικός κανόνας στον οποίο υπακούει ο κάθε ένας και είναι ίδιος για όλους. Επίσης στο πλαίσιο της ηθικής του, υπάρχει το ερώτημα που θα έπρεπε να θέτει ο καθένας στον εαυτό του, «τι θα γινόταν αν αυτό που πράττω γινόταν καθολικός κανόνας και έπρεπε να το πράττουν όλοι ανεξαιρέτως;». Επιπλέον, προκειμένου να ξεφύγει κανείς από τις ηθικές θεωρίες των φιλοσόφων και να δώσει ένα πιο οικείο, στον μέσο αναγνώστη, παράδειγμα, αυτό είναι η ηθική που προβλέπει ο χριστιανισμός.

Δεν θα γίνει αναφορά στην ηθική του μεσαίωνα και στους προηγούμενους από αυτόν αιώνες καθώς εκείνα τα «σκοτεινά» (όπως έχουν ονομαστεί) χρόνια, έκοβαν μέλη του σώματος για τιμωρία, έκαιγαν «μάγισσες», σκότωναν χωρίς έλεος και πολλά άλλα τα οποία δείχνουν μία μηδενική ηθική ή ηθική του δυνατότερου. Στους επόμενους αιώνες από τον 17οαιώνα και έπειτα, από όταν άρχισαν να διατυπώνονται και οι περισσότερες ηθικές θεωρίες, είχε δημιουργηθεί μία διαφορετική ηθική. Για την καλύτερη περιγραφή της θα χρειαστεί να σημειωθεί ότι η ηθική κάθε φορά (περίοδο) είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με κάποια άλλη έννοια η οποία θεωρείται πολύ σημαντική για την περίοδο.

Τους αιώνες από τον 17ο και αργότερα πολύ σημαντική ήταν η έννοια της αξιοπρέπειας. Ειδικά στις γυναίκες η αξιοπρέπεια ήταν αυτό το χαρακτηριστικό το οποίο έπρεπε να προσέχουν περισσότερο. Η αξιοπρέπεια στους άντρες δημιούργησε έναν τύπο άντρα «σκληρό», ο οποίος δεν κλαίει, δεν νοιάζεται πολύ για κάποια πράγματα, δουλεύει συνεχώς, και τον ελεύθερο χρόνο του συναντά άλλους άντρες και συζητούν για θέματα όπως πολιτική και άλλα.

Η αξιοπρέπεια στο άλλο φύλο δημιούργησε ένα σύνολο γυναικών οι οποίες έπρεπε να προσέχουν το κάθε τους βήμα, έπρεπε να προσέχουν τα παιδιά και να τα αναθρέψουν σωστά, έπρεπε να είναι λιγομίλητες και συνεχώς χαρούμενες, να φροντίζουν τους άντρες τους φέρνοντας ακόμη και τις παντόφλες του όταν αυτοί «δεν μπορούσαν», αλλά κυρίως, να προσέχουν τα σημεία του σώματός τους τα οποία μπορούσαν να διεγείρουν τους άντρες φορώντας ρούχα που έκρυβαν τα πάντα εκτός της κεφαλής.

Η έννοια αυτή της αξιοπρέπειας δημιούργησε, όπως ήταν λογικό, μία φαλλοκρατική κοινωνία και ηθική στην οποία ο άντρας έπραττε όπως ήθελε, μεταχειριζόταν τις γυναίκες και τα παιδιά με όποιο τρόπο επιθυμούσε και χαρακτηριζόταν ως «άντρας» και «σωστός». Μετά το κλείσιμο της πόρτας του σπιτιού τα γέλια της γυναίκας και των παιδιών σταματούσαν καθώς το κλείσιμό της σήμαινε την άνοδο προς την επιφάνεια της πραγματικής «ηθικής του άντρα» η οποία σήμαινε ξύλο, κλάμα, εντολές προς στρατιώτες και άλλα. Η ηθική εκείνης της περιόδου (αιώνες δηλαδή) ήταν μία φαινομενική ηθική η οποία έκρυβε τις πραγματικές επιθυμίες και πράξεις των ανθρώπων.

Στη σύγχρονη εποχή, η έννοια που έχει συνδεθεί με την ηθική δεν είναι μόνο μία, αλλά, ως κυριότερη θα μπορούσε να αναφερθεί το χρήμα. Μετά την άνοδο του καπιταλισμού και του φιλελευθερισμού, το χειρότερο που μπορείς να κάνεις στον άλλο (που πολλές φορές ακούγεται και η φράση «καλύτερα να με σκότωνε») είναι να τον κλέψεις.

Το χρήμα έχει εισέλθει τόσο πολύ στη ζωή των ανθρώπων πλέον όπου όλα γυρίζουν γύρω από αυτό. Δεν υπήρχε περίπτωση να εξαιρεθεί η ηθική από αυτό. Οι πλούσιοι μπορούν να κάνουν ό,τι επιθυμούν και αυτό γιατί κατέχουν πολλά χρήματα και δεν τους εναντιώνεται κανείς. Επίσης, κανείς δεν μπορεί να λογοδοτήσει με κάποιον ο οποίος «χτίζει» την καριέρα του και αποκτά χρήματα, παρόλο που μπορεί να χρησιμοποιεί «ανήθικα» μέσα για το σκοπό του. Η ηθική της εποχής αυτής είναι ατομική ηθική. «Ατομική», διότι τον κάθε έναν τον ενδιαφέρει μόνο ο εαυτός του και αν κάποιος συνάνθρωπός του (ο οποίος ονομάζεται «αντίπαλος» πλέον) πεινάει ή είναι άνεργος ή υποφέρει, «φταίει ο ίδιος».

Η ηθική της κάθε περιόδου μπορεί να ονομάζεται κάπως, άλλοτε «ηθική του άντρα», άλλοτε «ηθική του χρήματος» ή «ατομική ηθική» αλλά είναι πράγματι ηθική; Αποτελεί τρόπο για να συμπεριφέρεται κανείς; Αν όχι, τότε, τι είναι ηθικό στην εποχή μας; Πότε και πώς θα μεταβληθεί αυτό που τώρα θεωρείται «ηθικό» σε κάτι πραγματικά ηθικό; Τελικά, η ανθρωπότητα, έχει υπάρξει ποτέ ηθική, ή ανέκαθεν ενδιαφερόταν να φαίνεται ηθική;

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΞΕΝΟΦΑΝΗ

1. Ἤ προ­σω­κρα­τι­κή ἑ­νό­τη­τα θε­ω­ρί­ας καί πρά­ξης

Ὁ ὁ­ρι­σμός τοῡ Zeller[1] σύμ­φω­να μέ τόν ὁ­ποῖ­ο «σο­φί­α», «στήν ἑλ­λη­νι­κή ἐκ­δο­χή τοῦ ὅ­ρου, σή­μαι­νε πάν­τα ἐ­κτός ἀ­πό τή θε­ω­ρη­τι­κή ἑρ­μη­νεί­α τοῦ κό­σμου καί μιάν ὁ­ρι­σμέ­νη συμ­πε­ρι­φο­ρά στή ζω­ή», δι­και­ώ­νε­ται μέ τόν Ξε­νο­φά­νη, τόν ποι­η­τή-φι­λό­σο­φο ἀ­πό τήν Κο­λο­φώ­να, ὁ ὁ­ποῖ­ος, ἄν καί δέν ἔ­δρα­σε πο­λι­τι­κά, ὅ­πως ἄλ­λοι προ­σω­κρα­τι­κοί φι­λό­σο­φοι, οὔ­τε ρί­ζω­σε σέ μί­α πό­λη, δέν ὑ­πῆρ­ξε ἀ­δι­ά­φο­ρος γιά τά πο­λι­τι­κά πράγ­μα­τα: τήν πο­λι­τι­κή του συ­νεί­δη­ση ἐκ­φρά­ζει ὁ λό­γος του ὅ­τι «ἡ σο­φί­α» εἶ­ναι κύ­ριος συν­τε­λε­στής τῆς εὐ­νο­μί­ας καί τῆς εὐ­η­με­ρί­ας τῆς πό­λης (Β 2.19,22). Τό ἀ­γω­νι­στι­κό στοι­χεῖ­ο τοῦ πνεύ­μα­τός του ἐκ­δη­λώ­νει ἡ πο­λε­μι­κή στά ψεύ­δη τῆς λα­ϊ­κῆς θρη­σκεί­ας καί τῆς ἀν­θρω­πο­μορ­φι­κῆς θε­ο­λο­γί­ας τοῦ Ὁ­μή­ρου καί τοῦ Ἡ­σι­ό­δου καί τό θαρ­ρα­λέ­ο κή­ρυγ­μα γιά τόν ἕ­να λο­γι­κό θε­ό, κυ­βερ­νή­τη τῶν «πάν­των». Τά βι­ο­γρα­φι­κά δε­δο­μέ­να φα­νε­ρώ­νουν μί­α φύ­ση ἀ­νει­ρή­νευ­τη πού ζή­τη­σε νά ἀ­νοι­χθεῖ στόν χῶ­ρο τῆς ζω­ῆς καί τῆς γνώ­σης: ὁ ἴ­διος λέ­ει ὅ­τι ἑ­ξήν­τα ἑ­πτά ὁ­λό­κλη­ρα χρό­νια γύ­ρι­ζε, θαρ­ρα­λέ­ος ἀ­πο­δη­μη­τής, ἀ­πό τό­πο σέ τό­πο (Β 8), πέ­ρα­σε ἀ­πό ὅ­λα τά πε­δί­α τῆς ἔ­ρευ­νας ζη­τών­τας τήν κα­λύ­τε­ρη γνώ­ση (Β 34) γιά τόν θε­ό καί τά «πάν­τα» καί πραγ­μά­τω­σε τό γνω­στι­κό, αἰ­σι­ό­δο­ξο πι­στεύ­ω του, ὅ­τι μέ τόν χρό­νο καί τήν ἔ­ρευ­να βρί­σκουν οἱ ἄν­θρω­ποι τό κα­λύ­τε­ρο («χρό­νῳ ζη­τοῦν­τες ἐ­φευ­ρί­σκου­σιν ἄ­μει­νον», Β 18).

Ἡ φι­λο­μά­θεια τοῦ Ξε­νο­φά­νη, τήν ὁ­ποί­α ὁ Ἡ­ρά­κλει­τος (Β 40) κα­τά­λα­βε ὡς ἁ­πλή πο­λυ­μά­θεια θέ­τον­τάς την δί­πλα στήν πο­λυ­γνω­σί­α τῶν Πυ­θα­γο­ρεί­ων, εἶ­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό γνώ­ρι­σμα τοῦ ἀρ­χα­ϊ­κοῦ πνεύ­μα­τος: «πολ­λῶν ἵ­στο­ρες» πρέ­πει νά εἶ­ναι οἱ φι­λό­σο­φοι ἄν­δρες[2], σύμ­φω­να μέ τή ρή­ση τοῦ Ἡ­ρα­κλεί­του (Β 35), ἀλ­λ’ ὡς θη­ρευ­τές τῆς ἀ­λή­θειας. Ἀ­πέ­ναν­τι στά πο­λυ­ποί­κι­λα καί πο­λυ­ώ­νυ­μα πρό­σω­πα τῶν θε­ῶν τοῦ μύ­θου, τά «πλά­σμα­τα τῶν προ­τέ­ρων», ὅ­πως χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά τά ὀ­νο­μά­ζει ὁ Ξε­νο­φά­νης (Β 1. 22), καί στήν ἄ­λο­γη ποι­η­τι­κή φαν­τα­σί­α στέ­κον­ται μέ ἐ­πι­τι­μη­τι­κή δι­ά­θε­ση ὁ κο­λο­φώ­νιος σο­φός καί ὁ Ἡ­ρά­κλει­τος («σο­φί­η ἀ­λη­θέ­α λέ­γειν», Β 112). Στήν ἀ­λή­θεια στη­ρί­ζε­ται ἡ ἑ­νό­τη­τα θε­ω­ρί­ας καί πρά­ξης. Καί ἐ­νῶ ὁ Ἡ­σί­ο­δος ὁ­μο­λο­γεῖ ὅ­τι οἱ Μοῦ­σες του λέ­γουν καί ψεύ­δη «ἐ­τύ­μοι­σιν ὁ­μοῖ­α», οἱ προ­σω­κρα­τι­κοί φι­λό­σο­φοι στήν ἀ­λή­θεια ζη­τοῦν νά στη­ρί­ξουν τή δι­δα­σκα­λί­α τους· δι­δα­σκα­λί­α ἡ ὁ­ποί­α δέν εἶ­ναι ἀ­νε­ξέ­λεγ­κτο δόγ­μα ἤ προ­φη­τεί­α, ὅ­πως ἦ­ταν στήν Ἀ­να­το­λή[3], ὅ­που τά ἱ­ε­ρα­τεῖ­α καί ἡ θε­ο­λο­γί­α εἶ­ναι τό κέν­τρο τῆς ζω­ῆς, ἀλ­λά λο­γι­κή ἀ­να­ζή­τη­ση ἤ τῆς ἀρ­χῆς τοῦ γί­γνε­σθαι ἤ τῆς οὐ­σί­ας τοῦ εἶ­ναι.

Ἡ ἀ­πάν­τη­ση, ἡ ὁ­ποί­α τώ­ρα δί­νε­ται, ἔ­χει ἄλ­λο­τε ἐμ­πει­ρι­κή προ­έ­λευ­ση, ὅ­πως στούς Μι­λή­σιους, τούς πρώ­τους «εἰς ἐ­πί­σκε­ψιν τῶν ὄν­των ἐλ­θόν­τας καί φι­λο­σο­φή­σαν­τας πε­ρί τῆς ἀ­λή­θειας»[4]: ἐ­δῶ ὅ­μως ἡ ὅ­ρα­ση ἔ­γι­νε μέ με­γά­λη ἀ­φαί­ρε­ση καί νο­η­τι­κή, ἀ­φοῦ ἡ μι­λή­σια κο­σμο­λο­γί­α εἶ­ναι καί θε­ο­λο­γί­α· ἄλ­λο­τε πρό­κει­ται γιά κρά­μα κρι­τι­κοῦ, ἐ­λεγ­κτι­κοῦ νοῦ καί συ­ναί­σθη­σης τῆς πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, ὅ­πως στόν Ξε­νο­φά­νη· ἄλ­λο­τε ἡ νό­η­ση κυ­ρι­εύ­ει τό ὄν καί ταυ­τί­ζε­ται μέ αὐ­τό, ὅ­πως στόν Παρ­με­νί­δη (Β 3.6), χω­ρίς, βέ­βαι­α, νά παίρ­νει ἐ­δῶ, μέ ἄ­με­ση αὐ­το­ε­πι­στρο­φή - πράγ­μα πού θά γί­νει γιά πρώ­τη φο­ρά ἀ­πό τήν πλα­τω­νι­κή φι­λο­σο­φί­α - συ­νεί­δη­ση γιά τό δι­κό της εἶ­ναι[5].

Ἡ μέ­θο­δος τῆς ἔ­ρευ­νας τῶν προ­σω­κρα­τι­κῶν φι­λο­σό­φων κα­θο­ρί­στη­κε ἀ­πό τό ἀν­τι­κεί­με­νο τοῦ προ­βλη­μα­τι­σμοῦ: ἀ­φε­τη­ρί­α στήν ἀ­να­ζή­τη­ση τῆς ἀ­λή­θειας στά­θη­κε ἡ φύ­ση[6]. Σ’ αὐ­τήν ἀ­να­ζή­τη­σαν οἱ Μι­λή­σιοι μιάν αἰ­ώ­νια ἀρ­χή, τήν ὁ­ποί­α ἐν­νό­η­σαν ὡς θε­ϊ­κή δύ­να­μη ἀ­γέν­νη­τη καί ἀ­νώ­λε­θρη κι ὡς ἀ­παρ­χή τοῦ γί­γνε­σθαι. Ὁ Θα­λῆς θε­ώ­ρη­σε τό νε­ρό φυ­σι­κή συ­νε­κτι­κή δύ­να­μη, ἔμ­ψυ­χη καί θε­ϊ­κή. Ὁ Ἀ­να­ξί­μαν­δρος προί­κι­σε τό Ἄ­πει­ρο μέ θε­ϊ­κές ἰ­δι­ό­τη­τες. Ὁ Ξε­νο­φά­νης σχη­μά­τι­σε τό κο­σμο­εί­δω­λό του καί μέ πα­ρα­τη­ρή­σεις τῆς ἐμ­πει­ρί­ας καί μέ ὀρ­θο­λο­γι­κή ἑρ­μη­νεί­α τῶν σχε­τι­κῶν μέ τά φυ­σι­κά φαι­νό­με­να μύ­θων. Οἱ ὀν­το­λό­γοι Ἐ­λε­ά­τες, ἀ­φοῦ ἀρ­νή­θη­καν τήν κί­νη­ση, ἀ­να­φέρ­θη­καν στή φύ­ση ἤ γιά νά ἐ­πι­βε­βαι­ώ­σουν τό ἀ­πό­λυ­το κύ­ρος τοῦ ὄν­τος, ὅ­πως ἔ­κα­νε ὁ Παρ­με­νί­δης στό δεύ­τε­ρο μέ­ρος τοῦ βι­βλί­ου του Πε­ρί Φύ­σε­ως, ὅ­που ἐκ­θέ­τει τίς «δό­ξες τῶν βρο­τῶν» (Β 8. 51- 52)[7], η, ὅ­πως ὁ Μέ­λισ­σος, γιά νά ἐ­λέγ­ξουν τούς φυ­σι­κούς φι­λο­σό­φους, δεί­χνον­τας τό με­τα­βλη­τό χα­ρα­κτή­ρα τῆς φυ­σι­κῆς πολ­λό­τη­τας καί τήν ἀ­δυ­να­μί­α τῆς ἐμ­πει­ρι­κῆς γνώ­σης.

Ὁ Ξε­νο­φά­νης, ἀν­τί­θε­τα ἀ­πό τήν ἑρ­μη­νεί­α πού ἔ­δω­σε στή δι­δα­σκα­λί­α του ὁ Ἀ­ρι­στο­τέ­λης[8], φαί­νε­ται νά θε­ώ­ρη­σε τή σχέ­ση θε­οῦ καί κό­σμου ὡς ἐ­πι­κοι­νω­νί­α ἀ­νά­με­σα σέ ἕ­να θε­ό, νοῦ ρυθ­μι­στή, αἰ­ώ­νιο καί ἄ­ναρ­χο, καί σέ ἕ­να κι­νού­με­νο ἀ­πό αὐ­τον σύμ­παν.

Ἐ­κτός ἀ­πό τά δύ­ο βα­σι­κά προ­βλή­μα­τα τοῦ θε­οῦ καί τοῦ κό­σμου, ὅ­λα τά με­γά­λα προ­βλή­μα­τα, μέ ἐ­ξαί­ρε­ση τό ἐν­νοι­ο­λο­γι­κό[9], πῆ­ραν θέ­ση στόν θε­μα­τι­κό ὁ­ρί­ζον­τα τῆς πρώ­της ἑλ­λη­νι­κῆς φι­λο­σο­φί­ας. Σχε­τι­κά μέ τό γνω­σι­ο­λο­γι­κό ὁ Ξε­νο­φά­νης καί ὁ Ἡ­ρά­κλει­τος ὑ­πο­στη­ρί­ζουν ὅ­τι τά γνω­στι­κά ὅ­ρια τά κα­θο­ρί­ζει ἡ φύ­ση τοῦ ἀν­τι­κει­μέ­νου[10]· ἐ­κτός ἀ­πό τόν Ἐμ­πε­δο­κλῆ (Β 3) καί ἄλ­λοι προ­σω­κρα­τι­κοί φι­λό­σο­φοι ἀρ­νοῦν­ται πί­στη στήν αἴ­σθη­ση καί φθά­νουν νά ὑ­ψώ­σουν τή νό­η­ση ὡς ἐ­κεῖ πού δέν ξε­χω­ρί­ζει πιά ἡ λο­γι­κή ἀ­πό τήν ὀν­το­λο­γί­α. Μέ τήν ἀ­κά­μα­τη ἔ­ρευ­να καί τήν πί­στη στήν ἀ­λή­θεια τῆς δι­δα­σκα­λί­ας τους κα­τα­ξί­ω­σαν καί τή γνώ­ση - στή φι­λο­σο­φί­α μά­λι­στα τοῦ Ξε­νο­φά­νη αὐ­τή ἡ κα­τα­ξί­ω­ση, σέ ὀρ­γα­νι­κή συ­νάρ­τη­ση μέ τήν ἰ­δέ­α τῆς προ­ό­δου (Β 18), ἀ­πο­τε­λεῖ καί ὑ­περ­χρο­νι­κό δί­δαγ­μα - καί τήν αἰ­σι­ό­δο­ξη θε­ώ­ρη­ση τῆς ζω­ῆς, πράγ­μα πού θά ἀ­να­τρέ­ψουν σέ λί­γο οἱ «μι­σο­λό­γοι» σο­φι­στές μέ τόν ἀ­γνω­στι­κι­σμό τους καί τήν ἀ­πό αὐ­τόν γεν­νη­μέ­νη ἀ­παι­σι­ο­δο­ξί­α τους.

Στό πρό­βλη­μα τῆς πρά­ξης ἔ­σκυ­ψε καί συγ­κε­κρι­μέ­να ὁ ἀρ­χα­ϊ­κός νοῦς μέ τά ἠ­θι­κά δι­δάγ­μα­τα τοῦ Ξε­νο­φά­νη, τοῦ Ἡ­ρα­κλεί­του καί τοῦ Δη­μο­κρί­του[11] καί προ­ε­τοί­μα­σε ἔ­τσι τή σω­κρα­τι­κή-πλα­τω­νι­κή ἔ­ρευ­να γιά τήν ἀν­θρώ­πι­νη συμ­πε­ρι­φο­ρά καί δε­ον­το­λο­γί­α τῆς ζω­ῆς.

2. Ἡ ποι­η­τι­κή πα­ρου­σί­α τοῦ Ξε­νο­φά­νη

Ὁ στο­χα­σμός τῶν πρώ­των Ἑλ­λή­νων φι­λο­σό­φων ἐκ­φρά­στη­κε εἴ­τε μέ στί­χους εἴ­τε μέ πε­ζό λό­γο. Μέ­ρος τῆς ἀ­ξί­ας τῶν ἀρ­χα­ϊ­κῶν φι­λο­σο­φη­μά­των πη­γά­ζει ἀ­πό τή γο­η­τεί­α το­ϋ ξε­χω­ρι­στοῦ κά­θε φο­ρᾶ ὕ­φους: στόν Ἐμ­πε­δο­κλῆ π.χ. τό ὕ­φος εἶ­ναι ποι­η­τι­κό-ρη­το­ρι­κό, στόν Ἡ­ρά­κλει­το χρη­σμι­κό, στόν Ξε­νο­φά­νη καί τόν Παρ­με­νί­δη ποι­η­τι­κό. Εἶ­ναι φυ­σι­κό νά ὑ­στε­ροῦν σέ ἐκ­φρα­στι­κή χά­ρη ἔρ­γα ὅ­πως τοῦ Ζή­νω­νος, ὅ­που ἡ δι­α­λε­κτι­κή μο­νο­πω­λεῖ τήν ἔκ­φρα­ση κι ὁ στο­χα­σμός ἀ­πο­δί­δε­ται μέ τρό­πο ἄ­μου­σο, στε­γνό καί κλει­στό[12]. Στή μι­λή­σια φι­λο­σο­φί­α ὁ κα­θαυ­τό φυ­σι­κός χα­ρα­κτή­ρας τῆς ἔ­ρευ­νας ἀ­πο­κλεί­ει ἴ­σως τό ποι­η­τι­κό πε­ρί­βλη­μα. Ἐ­δῶ, ὅ­μως, στό μο­να­δι­κό σω­ζό­με­νο ἀ­πό­σπα­σμα τοῦ Ἀ­να­ξί­μαν­δρου ὑ­πάρ­χει γνή­σια ποι­η­τι­κή ἔκ­φρα­ση[13].

Ἡ χρή­ση τοῦ ποι­η­τι­κοῦ λό­γου σέ με­ρι­κά ἀ­πό τά ἀρ­χα­ϊ­κά φι­λο­σο­φή­μα­τα εἶ­ναι δυ­να­τό νά θε­ω­ρη­θεῖ ἐ­πί­δρα­ση τῆς ἡ­ρω­ι­κῆς πα­ρά­δο­σης, τῆς ὀρ­φι­κῆς καί τῆς λυ­ρι­κῆς ποί­η­σης. Στόν πα­ρά­γον­τα τῆς κλη­ρο­νο­μιᾶς τῆς ποι­η­τι­κῆς τέ­χνης καί τῆς συμ­βί­ω­σης ποι­η­τῶν, καλ­λι­τε­χνῶν, φι­λο­σό­φων[14] πρέ­πει νά προ­σθέ­σο­με καί μί­α προ­σω­πι­κή κά­θε φο­ρά ἀ­νάγ­κη πα­ρά­στα­σης αὐ­τοῦ τοῦ ὁ­ποί­ου ἡ φύ­ση δέν ἀ­πο­δί­δε­ται μέ τόν ἁ­πλό λό­γο. Ἡ ἴ­δια ἀ­νάγ­κη τῆς μορ­φῆς, πού θά γεν­νή­σει, πα­ρά τήν ἀρ­νη­τι­κή στά­ση τοῦ δη­μι­ουρ­γοῦ της ἀ­πέ­ναν­τι στήν ποί­η­ση, τόν «εἰ­κό­τα μῦ­θον»[15] καί τά ἄλ­λα σχή­μα­τα τῆς με­τα­φυ­σι­κῆς πλα­τω­νι­κῆς ποί­η­σης, γεν­νᾶ καί τα σύμ­βο­λα καί τα ποι­η­τι­κά ἐκ­φρα­στι­κά μέ­σα τῆς ἀρ­χα­ϊ­κῆς φι­λο­σο­φί­ας. Ἔ­τσι τό ὡ­ραῖ­ο γί­νε­ται ἀν­ταύ­γεια τοῦ ἀ­λη­θι­νοῦ, μιά καί ἡ ποί­η­ση εἶ­ναι ὄ­χι μό­νον «ἡ­δεῖ­α ἀλ­λά καί ὠ­φε­λί­μη πρός τάς πο­λι­τεί­ας καί τόν βί­ον τόν ἀν­θρώ­πι­νον»[16]. Ποί­η­ση καί φι­λο­σο­φί­α, δύ­ο κύ­κλοι τούς ὁ­ποί­ους ἀ­νοί­γουν δι­α­φο­ρε­τι­κές λει­τουρ­γί­ες το­ΰ πνεύ­μα­τος - μέ γνώ­μο­να ἡ μί­α τή μορ­φή, ἡ ἄλ­λη τήν ἀ­λή­θεια - μο­λο­νό­τι δέν ταυ­τί­ζον­ται πο­τέ, μπαί­νουν συ­χνά ὁ ἕ­νας μέ­σα στόν ἄλ­λο. Μέ αὐ­τή τήν ἀ­μοι­βαί­α δι­είσ­δυ­ση ποί­η­σης καί φι­λο­σο­φί­ας «τό πνεῦ­μα δέν χαν­τα­κώ­νε­ται ἀ­πό τή γνώ­ση»[17].

Ἀ­πό τούς πρώ­τους πού ἔμ­με­τρα φι­λο­σο­φοῦν, πιό ποι­η­τι­κά ἔ­δω­σαν τόν στο­χα­σμό τούς ὁ Ξε­νο­φά­νης καί ὁ Ἐμ­πε­δο­κλῆς. Ὁ Παρ­με­νί­δης ἐκ­φρά­ζε­ται βέ­βαι­α μέ στί­χους, εἰ­κό­νες καί συμ­βο­λα[18] καί ἔ­χει ἐ­πεν­δύ­σει μέ ποι­η­τι­κή με­γα­λο­πρέ­πεια τή θε­ω­ρί­α τοῦ ὄν­τος, ὅ­μως τό πε­ρί­βλη­μα αὐ­τό δέν ἐ­πη­ρε­ά­ζει τήν οὐ­σί­α, τό κα­θαυ­τό ἐν­νοι­ο­λο­γι­κό μέ­ρος τοῦ ἔρ­γου του. Για­τί δέν ἀρ­κεῖ ὁ ποι­η­τι­κός ρυθ­μός, γιά νά μι­λή­σο­με γιά ποι­η­τι­κή φι­λο­σο­φί­α. Πα­ράλ­λη­λα μέ τή θέρ­μη τῆς ἔκ­φρα­σης πρέ­πει νά γί­νε­ται φα­νε­ρό ὅ­τι ὁ στο­χα­σμός εἶ­ναι ἀ­πό τήν ἀρ­χή ἔμ­μορ­φος. Ἔ­τσι ὁ Ἐμ­πε­δο­κλῆς π.χ. - μο­λο­νό­τι ὁ Ἀ­ρι­στο­τέ­λης δέν τόν ἀ­ριθ­μεῖ στούς ποι­η­τές, ὅ­ταν τόν συγ­κρί­νει μέ τόν Ὅ­μη­ρο[19] - ὑ­πῆρ­ξε καί ἀ­λη­θι­νός ποι­η­τής, για­τί, πά­λι κα­τά τόν Στα­γι­ρί­τη: «καί δει­νός πε­ρί τήν φρά­σιν γέ­γο­νε, με­τα­φο­ρι­κός τέ ὤν καί τοῖς ἄλ­λοις τοῖς πε­ρί ποι­η­τι­κήν ἐ­πι­τεύγ­μα­σι χρώ­με­νος»[20].

Ὁ Ξε­νο­φά­νης, πού γρά­φει στί­χους ὡς τά ἐ­νε­νήν­τα δυ­ό του χρό­νια (Β 8)[21], ὑ­πῆρ­ξε ποι­η­τής ὄ­χι μό­νο πρίν γί­νει φι­λό­σο­φος, ἀλ­λά σέ ὅ­λη του τή ζω­ή· ὅ­πως θά δεί­ξο­με, στά­θη­κε τό­σο ποι­η­τής, ὥ­στε δύ­σκο­λα κά­ποι­ος μπο­ρεῖ νά ἐ­πι­λέ­ξει προ­κει­μέ­νου νά τόν χα­ρα­κτη­ρί­σει: ποι­η­τή-φι­λό­σο­φο ἤ φι­λό­σο­φο-ποι­η­τή. Στούς φι­λο­σο­φι­κούς, π.χ., στί­χους τοῦ Κο­λο­φώ­νιου, πα­ράλ­λη­λα μέ τό ἐν­νοι­ο­λο­γι­κό πε­ρι­ε­χό­με­νο, πα­ρα­τη­ροῦ­με ἕ­ναν ἐ­πο­πτι­κό πλοῦ­το, μί­α τά­ση γιά δυ­να­τές ἀ­πει­κο­νί­σεις[22]. Ἡ ζω­ή γιά τόν Ξε­νο­φά­νη ὑ­πῆρ­ξε ση­μαν­τι­κός λό­γος γιά νά δι­α­τη­ρή­σει ἡ ἐκ­φρα­στι­κή δο­μή τοῦ στο­χα­σμοῦ του τόν ποι­η­τι­κό ρυθ­μό, πι­θα­νό­τα­τα ὀ­φει­λό­με­νο σέ ἔμ­φυ­τη ποι­η­τι­κή ἱ­κα­νό­τη­τα καί στήν ἀ­με­σό­τη­τα μέ τήν ποι­η­τι­κή πα­ρά­δο­ση: τα­ξι­δευ­τής ἐ­ρευ­νη­τής καί στο­χα­στής, πού δι­έ­δι­δε προ­φο­ρι­κά στούς ἄλ­λους τό ἔρ­γο του, ὁ Ξε­νο­φά­νης ἀ­ναγ­κά­στη­κε ἴ­σως νά τό μορ­φο­ποι­εῖ μέ ἀ­ναλ­λοί­ω­το ἐκ­φρα­στι­κό μέ­σο. Ἔ­τσι τά ἀ­πο­σπά­σμα­τα του εἶ­ναι τό πιό πα­λαι­ό δεῖγ­μα φι­λο­σο­φι­κῆς ποί­η­σης στήν Ἑλ­λά­δα.

Ἡ ἀρ­τι­ό­τη­τα τῆς στι­χουρ­γι­κῆς τέ­χνης τοῦ Ξε­νο­φά­νη πα­ρα­τη­ρή­θη­κε ἀ­πό τούς ἀρ­χαί­ους, ὅ­πως βλέ­πο­με στήν κρι­τι­κή τοῦ Ἀ­θή­ναι­ου[23]: «...Ξε­νο­φά­νης καί Σό­λων καί Θέ­ο­γνις καί Φω­κυ­λί­δης... καί τῶν λοι­πῶν οἱ μή προ­σά­γον­τες πρός τά ποι­ή­μα­τα με­λω­δί­αν ἐκ­πο­νοῦ­σι τούς στί­χους τοῖς ἀ­ριθ­μοῖς καί τῇ τά­ξει τοῦ μέ­τρου καί σκο­ποῦ­σιν ὅ­πως αὐ­τῶν μη­δείς μή­τε ἀ­κέ­φα­λος μή­τε λα­γα­ρός μή­τε μεί­ου­ρος». Ἡ πλη­ρο­φο­ρί­α γιά τή μή χρη­σι­μο­ποί­η­ση με­λω­δί­ας ἀ­πό τόν κο­λο­φώ­νιο ποι­η­τή δί­νει ἕ­να στοι­χεῖ­ο γιά τόν δι­α­χω­ρι­σμό τῆς ποί­η­σής του ἀ­πό τήν τέ­χνη τῶν γνω­στῶν ρα­ψω­δῶν, μέ τήν ὁ­ποί­α φαί­νε­ται νά τή συ­σχε­τί­ζει ἡ πα­ρά­δο­ση καί συγ­κε­κρι­μέ­να ὁ Δι­ο­γέ­νης ὁ Λα­έρ­τιος: ἡ φρά­ση τοῦ δο­ξο­γρά­φου «ἀλ­λά καί αὐ­τός ἐρ­ρα­ψῴ­δει τά ἑ­αυ­τοῦ» εἶ­ναι σέ δύ­ο ση­μεῖ­α προ­βλη­μα­τι­κή[24]: τί ση­μαί­νει τό «ἐρ­ρα­ψῴ­δει» καί τί ση­μαί­νει τό «καί αὐ­τός»; Στό συμ­πέ­ρα­σμα ὅ­τι ὁ Ξε­νο­φά­νης δέν ἦ­ταν σάν ἐ­κεί­νους τούς καλ­λι­τέ­χνες τῆς ἀ­παγ­γε­λί­ας πού, συ­χνά­ζον­τας σέ ἀρ­χον­τι­κά καί σέ πα­λά­τια, σέ πα­νη­γύ­ρεις ἤ σέ ἀ­γῶ­νες ἀ­πήγ­γελ­λαν ποι­ή­μα­τα τοῦ Ὁ­μή­ρου συρ­ρά­πτον­τας τά δι­ά­φο­ρα ἀ­πο­σπά­σμα­τα, ὁ­δη­γοῦν, ἐ­κτός ἀ­πό τή μαρ­τυ­ρί­α τοῦ Ἀ­θή­ναι­ου, ἡ μαρ­τυ­ρη­μέ­νη ἀν­θο­μη­ρι­κή στά­ση τοῦ Κο­λο­φώ­νιου καί μί­α ση­μαν­τι­κή πλη­ρο­φο­ρί­α ἀ­πό τό ἔρ­γο τοῦ ἴ­διου τοῦ ποι­η­τῆ: ἡ μαρ­τυ­ρί­α γιά τή μα­κρό­χρο­νη πε­ρι­πλά­νη­σή του ἀ­πό τό­πο σέ τό­πο βο­η­θεῖ νά κα­τα­λά­βο­με τήν προ­φο­ρι­κή, ἀ­πό τόν ἴ­διο, δι­ά­δο­ση τοῦ ἔρ­γου του· ἐ­φό­σον ὁ Ξε­νο­φά­νης δέν ρί­ζω­σε σέ ἕ­να τό­πο οὔ­τε ἵ­δρυ­σε, ὅ­πως νο­μί­ζο­με, κά­που σχο­λή[25], χρη­σι­μο­ποί­η­σε καί αὐ­τός τόν ρα­ψω­δι­κό τρό­πο τῆς δι­ά­δο­σης τοῦ ποι­η­τι­κο­ΰ λό­γου, ὅ­πως οἱ ρα­ψω­δοί τοῦ Ὁ­μή­ρου καί ὁ Ἡ­σί­ο­δος, αὐ­τός ὅ­μως («ἀλ­λά») γιά νά δι­α­δώ­σει τά δι­κά του ἔρ­γα. Φαί­νε­ται ὅ­τι ὁ ποι­η­τής-φι­λό­σο­φος, ὅ­σο κρά­τη­σε τό μα­κρύ τα­ξί­δι τῆς ζω­ῆς του, δι­ά­λε­γε, ἀ­νά­λο­γα μέ τό ἀ­κρο­α­τή­ριό του, καί ἀ­πήγ­γελ­λε δι­ά­φο­ρα μέ­ρη ἀ­πό τό ἔρ­γο του. Τήν «κα­τ’ ἐ­κλο­γήν» ἀ­παγ­γε­λί­α ἀ­πο­σπα­σμά­των ὑ­πα­γό­ρευ­ε βέ­βαι­α ἡ βι­ο­πο­ρι­στι­κή ἀ­ναγ­κη[26], ἀλ­λά κυ­ρί­ως καί ἡ ἐ­πι­θυ­μί­α τοῦ Ξε­νο­φά­νη νά δι­δά­ξει ὁ ἴ­διος τίς ἰ­δέ­ες του στούς ἀν­θρώ­πους πού συ­ναν­τοῦ­σε στίς πε­ρι­πλα­νή­σεις του.

Δέν πρέ­πει, ἐ­πί­σης, νά ξε­χνοῦ­με ὅ­τι τά σύ­νο­ρα με­τα­ξύ τοῦ πα­λαι­οῦ κό­σμου καί τοῦ νέ­ου, τοῦ μύ­θου καί τῆς λο­γι­κῆς, δέν εἶ­ναι ἀ­κό­μη ὁ­λό­τε­λα χω­ρι­σμέ­να· ἡ φαν­τα­σί­α ζεῖ δί­πλα στό νε­ο­γέν­νη­το λο­γι­κό, ἡ ποί­η­ση κρα­τᾶ τά σκῆ­πτρα της κι ὁ ρα­ψω­δός πε­ρι­φέ­ρει τήν τέ­χνη του. Ὁ ἴ­διος ὁ Ξε­νο­φά­νης βλέ­πει τή γραμ­μή τῶν συ­νό­ρων: μέ τή σε­μνό­τη­τα πού ται­ριά­ζει στήν φι­λο­σο­φι­κή ποί­η­ση, ἡ ὁ­ποί­α δέν εἶ­ναι μό­νο ἔρ­γο ἔμ­πνευ­σης ἀλ­λά κυ­ρί­ως γνώ­σης, ὅ­πως θά πεῖ ὁ Πλά­των[27], παίρ­νει ἀ­πό τούς ρα­ψω­δούς τόν συρ­ρα­πτι­κό τρό­πο τῆς ἀ­παγ­γε­λί­ας γιά νά δι­α­δώ­σει ἰ­δέ­ες μέ τίς ὁ­ποῖ­ες ἐ­ναν­τι­ώ­νε­ται στήν πα­ρά­δο­ση ἤ ἐ­λε­γεῖ­ες ὅ­που ἀ­δί­στα­χτα προ­βάλ­λει τό ἐ­γώ του καί ὕ­μνους σέ πρό­σφα­τα ἱ­στο­ρι­κά γε­γο­νό­τα. Ἔ­τσι στή φρά­ση τοῦ Δι­ο­γέ­νη τοῦ Λα­έρ­τιου ὑ­πάρ­χει ἡ ἔν­δει­ξη γιά τή δι­α­τή­ρη­ση τοῦ πα­λαι­οῦ μέ­σου της δι­ά­δο­σης το­ΰ ποι­η­τι­κοῦ λό­γου ἀλ­λά καί ἡ ἀ­πό­δει­ξη γιά τήν πα­ρου­σί­α τοῦ και­νού­ριου κό­σμου τῶν ἐ­πώ­νυ­μων πνευ­μα­τι­κῶν δη­μι­ουρ­γῶν, σο­φῶν καί φι­λο­σό­φων.

Μιά ἀ­κό­μη φρά­ση τοῦ ἴ­διου δο­ξο­γρά­φου εἶ­ναι ση­μαν­τι­κή γιά τόν χα­ρα­κτη­ρι­σμό τοῦ πνεύ­μα­τος καί τοῦ ἔρ­γοῦ τοῦ κο­λο­φώ­νιου σο­φοῦ: «γέ­γρα­φε δέ», μαρ­τυ­ρεῖ ὁ Δι­ο­γέ­νης ὁ Λα­έρ­τιος[28] γιά τόν Ξε­νο­φά­νη, «ἐν ἔ­πε­σι καί ἐ­λε­γεί­ας καί ἰά­μβους κα­θ’ Ὁ­μή­ρου καί Ἡ­σι­ό­δου, ἐ­πι­κό­πτων αὐ­τῶν τά πε­ρί θε­ῶν εἰ­ρη­μέ­να». Τά σω­ζό­με­να ξε­νο­φά­νεια ἀ­πο­σπά­σμα­τα εἶ­ναι ἑ­ξά­με­τρα[29], πού ἀ­να­φέ­ρον­ται στή θε­ο­λο­γί­α, κο­σμο­λο­γί­α καί γνω­σι­ο­λο­γί­α - οἵ δύ­ο τε­λευ­ταῖ­ες σέ σχέ­ση πάν­τα μέ τήν πρώ­τη -, ἐ­λε­γεῖ­ες[30] πού δι­έ­σω­σαν ὁ Ἀ­θή­ναι­ος καί ὁ Δι­ο­γέ­νης ὁ Λα­έρ­τιος[31] καί κα­θαυ­τό σκω­πτι­κά ποι­ή­μα­τα[32], στά ὁ­ποῖ­α ὁ κο­λο­φώ­νιος σο­φός ἐ­πι­τί­θε­ται στόν Ὅ­μη­ρο καί στόν Ἡ­σί­ο­δο, στόν ἀν­θρω­πο­μορ­φι­σμό τῆς λα­ϊ­κῆς θρη­σκεί­ας καί στίς προ­λή­ψεις τῶν συγ­χρό­νων του. Μό­νο ἕ­νας ἰ­αμ­βι­κός στί­χος σώ­ζε­ται (Β 14)[33]· ἴα­μβος ὅ­μως, στόν πλη­θυν­τι­κό, ση­μαί­νει σκω­πτι­κή ποί­η­ση· ἔ­τσι ἡ χρή­ση τῆς λέ­ξης ἐ­δῶ νο­μί­ζο­με ὅ­τι χα­ρα­κτη­ρί­ζει ὅ­λα τά σα­τι­ρι­κά ποι­ή­μα­τα τοῦ Ξε­νο­φά­νη, ὅ­που ἀ­νή­κουν καί οἱ στί­χοι ἐ­νάν­τια στούς δύ­ο με­γά­λους ποι­η­τές. Οἱ ἑ­ξά­με­τροι στί­χοι πού ἀ­να­φέ­ρον­ται στό κο­σμο­εί­δω­λο ἤ πε­ρι­έ­χουν τή γνω­σι­ο­θε­ω­ρί­α τοῦ φι­λο­σό­φου, εἶ­ναι ὅ­πως θά δεί­ξο­με, σύμ­φω­νοι μέ τό πνεῦ­μα τῆς κά­θαρ­σης τῆς θε­ό­τη­τας. Ό Diels πε­ρι­λαμ­βά­νει τούς στί­χους αὐ­τούς κά­τω ἀ­πό τόν γε­νι­κό τί­τλο Πε­ρί Φύ­σε­ως. Ὅ­μως τά Πε­ρί Φύ­σε­ως ἀ­πο­σπά­σμα­τα δέν φα­νε­ρώ­νουν λι­γό­τε­ρο ἀν­τι­μυ­θι­κή στά­ση ἀ­πό ὅ­σο ἐ­κεῖ­να τά ὁ­ποῖ­α ὁ Diels θε­ω­ρεῖ Σιλ­λους. Ἡ πο­λε­μι­κή τοῦ Ξε­νο­φά­νη γί­νε­ται φα­νε­ρή ἀ­πό τή χρή­ση τοῦ ἀρ­νη­τι­κοῦ «οὐ», πού ἀ­παν­τᾶ 10 φο­ρές μέ­σα σέ 29 στί­χους, μέ τίς πα­ραλ­λα­γές «οὐ­δέ», «οὔ­τε», «οὔ­τι». Δύ­ο φο­ρές ἐ­πί­σης ἀ­παν­τᾶ ἐ­δῶ ὁ ἀν­τι­θε­τι­κός σύν­δε­σμος «ἀλ­λά» (Β 25, Β 30). Στούς 18 στί­χους τούς ὁ­ποί­ους ὁ Diels χα­ρα­κτη­ρί­ζει ὡς Σίλ­λους, ἡ ἄρ­νη­ση χρη­σι­μο­ποι­εῖ­ται μιά φο­ρά (Β 18) καί τό «ἀλ­λά» τρεῖς (Β 14, Β 15, Β 18). Γιά τόν λό­γο αὐ­τό δέν θά μπο­ρού­σα­με νά δε­χτοῦ­με ὅ­τι ἡ πρώ­τη κα­τη­γο­ρί­α τῶν ἀ­πο­σπα­σμά­των ἀ­πο­τε­λεῖ μέ­ρος ἀ­πό ἕ­να ἰ­δι­αί­τε­ρο ἔρ­γο μέ τί­τλο Πε­ρί Φύ­σε­ως[34], ἀλ­λά θά ἐν­τά­ξο­με τούς στί­χους αὐ­τούς στό δεύ­τε­ρο εἶ­δος τῆς ποι­η­τι­κῆς τέ­χνης τοῦ Ξε­νο­φά­νη, το ὁ­ποῖ­ο ὁ Δι­ο­γέ­νης ὁ Λα­έρ­τιος χα­ρα­κτη­ρί­ζει ὡς ἰ­αμ­βι­κό καί ὅ­που πε­ρι­λαμ­βά­νο­με ὅ­λα τά μή ἐ­λε­γεια­κά ἀ­πο­σπά­σμα­τα τοῦ Κο­λο­φώ­νιου. Ἔ­τσι ἡ φρά­ση τοῦ Δι­ο­γέ­νη τοῦ Λα­έρ­τιου θά μπο­ροῦ­σε νά ση­μαί­νει ὅ­τι ὁ Ξε­νο­φά­νης ἔ­γρα­ψε δι­ά­φο­ρους στί­χους - κι ὄ­χι ἕ­να ὁ­μοι­ό­μορ­φο ἔρ­γο, ὅ­πως π.χ. ὁ Ἠ­σί­ο­δος - ἀ­πό τούς ὁ­ποί­ους ἄλ­λοι εἶ­ναι ἐ­λε­γεια­κοί καί ἄλ­λοι σκω­πτι­κοί, ἐ­πι­τι­μη­τι­κοί· μέ αὐ­τούς τούς τε­λευ­ταί­ους ἄ­σκη­σε ὁ ποι­η­τής πο­λε­μι­κή μέ ἐ­πώ­νυ­μο στό­χο, ἐ­ναν­τι­ώ­θη­κε στήν ὁ­μη­ρι­κή καί ἡ­σι­ό­δεια θε­ο­λο­γί­α. Ἡ ἀ­να­φο­ρά στούς δύ­ο με­γά­λους ποι­η­τές δέν ση­μαί­νει ὑ­πο­χρε­ω­τι­κά χρή­ση σκω­πτι­κῶν ποι­η­μά­των μό­νο γιά τούς δι­κούς τους λό­γους σχε­τι­κά μέ τούς θε­ούς· ἐ­φό­σον, ὅ­πως μαρ­τυ­ρεῖ ὁ Ἡ­ρό­δο­τος, οἱ δύ­ο ποι­η­τές «ἐ­ποί­η­σαν» τήν ἑλ­λη­νι­κή θε­ο­λο­γί­α, ἡ μνεί­α φαί­νε­ται νά εἶ­ναι τό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό­τε­ρο πα­ρά­δειγ­μα τῆς πο­λε­μι­κῆς τοῦ Ξε­νο­φά­νη. Ἡ φρά­ση τοῦ Δι­ο­γέ­νη τοῦ Λα­έρ­τιου, ὅ­που δι­α­χω­ρί­ζον­ται στό ἔρ­γο τοῦ Κο­λο­φώ­νιου τά ἐ­λε­γεια­κά ἀ­πό τά «ἰ­αμ­βι­κά»[35] σα­τι­ρι­κά ποι­ή­μα­τα, ἀ­πο­κα­λύ­πτει τόν δι­φυ­ῆ χα­ρα­κτή­ρα τῆς προ­σω­πι­κό­τη­τας τοῦ Ξε­νο­φά­νη: τήν ποι­η­τι­κή κλί­ση του καί τό με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κό ἐ­πα­να­στα­τι­κό του πνεῦ­μα[36].

Στά ἱ­στο­ρι­κά ποι­ή­μα­τα τοῦ Ξε­νο­φά­νη, τίς με­γά­λες συν­θέ­σεις γιά τήν κτί­ση τῆς Κο­λο­φῶ­νος καί τόν ἀ­ποι­κι­σμό τῆς Ἐ­λέ­ας, ἀ­να­φέ­ρε­ται χω­ρι­στά ὁ ἴ­διος δο­ξο­γρά­φος[37]. Ἀλ­λ’ ἐ­δῶ καί ἡ γε­νι­κό­τη­τα τῆς σχε­τι­κῆς μαρ­τυ­ρί­ας καί ἡ ἀ­πώ­λεια τοῦ ἔρ­γου θά ἐ­πέ­τρε­παν μό­νο εἰ­κα­σί­ες γύ­ρω ἀ­πό τό πε­ρι­ε­χό­με­νο τῶν ποι­η­μά­των. Ἴ­σως θά μπο­ρού­σα­με νά θε­ω­ρή­σο­με τήν ἀ­πώ­λεια τῶν ποι­η­μά­των αὐ­τῶν ὡς ἔν­δει­ξη ὅ­τι εἶ­χαν δευ­τε­ρεύ­ου­σα ση­μα­σί­α στην ὅ­λη δη­μι­ουρ­γί­α τοῦ Ξε­νο­φά­νη.
--------------------------------
[1] Grundrib der Geschichte der griech. Philos., Leipzig[1]3, 1928, σ.4

[2] Πβ. ΗΡΟΔΟΤΟΥ, Α 30.

[3] Πβ. Ι.Ν. Θεοδωρακοπουλοϊ, Εἰσαγωγή στόν Πλάτωνα4 Ἀθῆναι, 1964, σ. 15, Εὐ. ΜΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΥ, Ἀπό τοῦ μύθου εἰς τόν λόγον, Θεσσαλονίκη 1965, σ. 30, Ch. Werner, La Philosophic grecque, Paris, 1966, σσ. 7-8.

[4] Ἀριστοτέλους, Μτφ., A 2, 983 b 1-3.

[5] Βλ. Ι.Ν. ΘΕΟΔΩΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, ἔνθ’ ἄν., σ. 159 κ. ἐξ. Γιά τόν ὁριστικό χωρισμό τοῦ λόγου ἀπό τά πράγματα στόν Πλάτωνα πβ. Φαίδ., 75 c, καί Ε. Hoffmann, Ἡ νοοτροπία τῆς προσωκρατικῆς φιλοσοφίας, Ἀρχεῖον Φιλοσοφίας καί θεωρίας Ἐπιστημῶν, 2, 1930, σ. 3.

[6] Γιά τήν ἔννοια φύσις πβ. ΠΛΑΤΩΝΟΣ, Νόμ., IX, 892 c· ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ, Μτφ., Δ 4, 1014 b 16· J. Burnet, Early Greek Pholosophy, New York, 1965, σ. 363.

[7] Πβ. Α. Κελεσίδου, Τό Ἄπειρον τοῦ Ἀναξιμάνδρου, 12 Μελετήματα Προσωκρατικῆς Φιλοσοφίας, Ἀθῆναι, 1989, σσ. 5 -16.

[8] Πβ. Μτφ., A 5, 986 b 18-19.

[9] Πβ. Ἀριστοτέλους, Μτφ., A 5, 987 b 1, Μ 4, 1078 b 27-30, Πλάτωνος, Φαῖδρ., 230 c. 

[10] Ξενοφάνους, Β 34, Ἡρακλείτου, Β 45.

[11] Πβ. Α. ΚΕΛΕΣΙΔΟΥ, Μελετήματα Προσωκρατικῆς Ἠθικῆς, Πρόλ. Γ. Βλάχου, ἔκδ. Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν, Ἀθῆναι, 1994.

[12] Πβ. Α.-Μ. Croiset, Ἱστορία τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς λογοτεχνίας, μετάφρ. Πουρνάρα, A. J. Ἀθήνα, 1938, σ. 366.

[13] Βλ. Σιμπλίκιου, Φύσ. 24, 13. Πβ. Η. Diels, Uber Anaximanders Kosmos, Archiv, X 235.

[14] Πβ. I.N. Θεοδωρακόπουλου, ἔνθ. ἄν., σ. 23, Ε. Souriau, Art et Philosophic, Revue Philosophique de la France et de I’Etranger, 1954, σσ. 1-21.

[15] Πβ. A. Κελεσίδου, La kalliphanic du monde dans le «Timee» (IV Symposium Platonicum, Γρανάδα, 4-9.9.1995) Kemos, 9, 1996.

[16] Πβ. Πλάτωνος, Πολιτεία, I, 607 d.

[17] F. Niftzsche, Gesammelte Werke, Der Wille zur Macht, 19τ., Miinchen, σ. 229.

[18] Πβ. Β 1 1,9, 29. Γιά τό προοίμιο τοΰ ποιήματος τοῦ Παρμενίδη πβ., λ.χ., G. Breton, Essai sur la poesie philosophique en Grece, Paris, 1883, σ. 166.

[19] Ποιητ. 1447 h 18.

[20] ΔΙΟΓ. Λαερτ, VIII 57, Ἀριστοτ., Σοφιστ. (Rose 65), Περί ποιητῶν (Rose 70). Γιά τήν ἀξία τῆς ποιητικῆς τέχνης τοῦ Ἐμπεδοκλῆ πβ. Cicero, Acad, prior., II 23.

[21] Γιά τήν ποιητική τέχνη τοῦ Ξενοφάνη βλ. Croiset, ἔνθ’ ἄν., σσ. 358, 363, Ρ. Tannery, Pour l’ histoire de la science Hellene, de Thales a Empedocle, Paris, 1887, σσ. 127-128, W. Jaeger, The Theology of Early Greek Philosophers, London. 1948, σ. 39, καί Paideia, σσ. 209-210, W. Guthrie, A Histoiy of Greek Philosophy, I, Cambridge, 1962, σ. 361, A. Lumpe, Die Philosophie des Xenophanes von Kolophon, Munchen, 1952, σ. 17.

[22] Πβ. Β 30.

[23] XIV 632cd.

[24] IX 18, 2. Ἡ διφυία τῆς προσωπικότητας τοῦ Ξενοφάνη δίχασε τούς κριτικούς ἔτσι πού ἄλλοι μέν νά δοῦν σ’ αὐτόν ἕνα τραγουδιστή ποιητή, ἄλλοι δέ ἕνα φιλόσοφο πού διέδωσε τό ἔργο του μέ τή βοήθεια τῆς ἀπαγγελλόμενης ποίησης. Ό Gomperz π.χ. (Lespenseiin de la Grace, Hisloire de la philosophic antique, 1, μετάφραση A. Reymond, Paris, Lausanne, 1908, σ. 167), ἔδωσε μιάν εἰδυλλιακή εἰκόνα ἑνός Ξενοφάνη τραγουδιστή ποιητή, πού ζεῖ μέ τό ὁμηρικό τραγούδι καί τούς δικούς του στίχους. Τήν ἄποψη τοῦ Gomperz - καί ἔτσι τήν εἰκόνα τοῦ «τραβαδούρου» ραψωδοῦ - ἀντικρούει ὁ Jaeger (Theology, σσ. 40-41 καί Paideia, σ. 553, ὕπ.114). Τήν ἔννοια τῆς δημόσιας ἀπαγγελίας δίχως μουσική δέχονται γιά τό «ραψωδεῖν» π.χ. οἱ V. Cousin, Nouveaax fragmentsphilosophiques, Paris, 1928, σ. 19, καί S. Karsten, Philosophoramgraecomm vctenim opentm reliquiae, I, Amstcl., 1830, σ. 18.

[25] Πβ. G.S. KIRK-J.E. RAVEN, The Presocratic philosophers, Cambridge, 1966, σσ. 164-165. To γεγονός ὅτι ὁ Κολοφώνιος «ἐρραψῴδει τά ἑαυτοῦ» ἀντικρούει τήν ἰδέα τῆς Σχολῆς, γιατί, βέβαια, ἄν ὁ Ξενοφάνης εἶχε τή δυνατότητα ἤ ἤθελε νά ἱδρύσει κάπου Σχολή, δέν θά ζοῦσε ὡς ραψωδός καί περιπλανώμενος ἐρευνητής ὡς τά γεράματά του. Ἐξ ἄλλου εἶναι δυνατό νά θεωρήθηκε ἀρχηγός τῆς «ἐλεατικῆς αἱρέσεως» (πβ. ΠΛΑΤΩΝΟΣ, Σοφιστής 242 d, VS 21 Λ 8 καί 36, F.W.A. Mullach, Fragmenta philosophonim Graecomm, Paris, 1875, A, σ. 99), χωρίς νά ἔχει ἱδρύσει στήν Ἐλέα Σχολή ὅπως ἐκείνη τοῦ Πλάτωνος καί τοῦ Ἀριστοτέλη καί ὅπως τήν ἐννοοῦμε σήμερα, μέ τήν προϋπόθεση δηλαδή τῆς μονιμότητας σέ ἕνα τόπο. Γενικά γιά τίς «Σχολές» προκειμένου γιά τούς προσωκρατικούς φιλοσόφους πβ. V. von WILAMOWITZ, Der Claude tier Hellenen, Π 207. ὑπ. 1, W. Jaeger, Paideia, σσ. 195, 527, ὑπ. 26, A. Festugiere, Contemplation el vie contemplative selon Platon, Paris, 1936, σσ. 461-463. κ.α. Θά μποροῦσε ἀκόμη νά μή ἔχει διδάξει ὁ ἴδιος ὁ Ξενοφάνης τόν Παρμενίδη, ἀλλά νά ἔχει βάλει μέ τόν λόγο του, στό πέρασμά του ἀπό τήν Ἐλέα, τό θεμέλιο γιά τή φιλοσοφία τοῦ Ἐλεάτη. Ἔτσι ὁ Θαλῆς «ἐδίδαξε» τόν Ἀναξιμένη. Γιά τήν ἰδεολογική συγγένεια πβ. Ch. Waddington, La philosophie ancienne et la critique historique, Paris, 1904, σ. 80.

[26] Δέν εἶναι ὅμως ἀπαραίτητο νά σκεφθοϋμε τόν Ξενοφάνη τόσο φτωχό ὥστε νά κάνει μιά ζωή πτωχοπροδρομική, ὅπως τόν εἶδαν π.χ. οἱ A. Farina, Senofane di Colofone, lone di Chio, Napoli. 1961, σ. 10, K. Ziegler, Ξενοφάνης ὁ Κολοφώνιος: ἕνας ἐπαναστάτης τοῦ πνεύματος, Ἐπιστ. ἐπετηρίς Φιλοσ. Σχολῆς Πανεπ. Θέσ/νίκης, 9, 1965, σ. 129. Τό ἀνέκδοτο, πού τόν θέλει ἀνίκανο νά θρέψει δύο ὑπηρέτες, ἐνῶ ὁ Ὅμηρος μετά τόν θάνατό του ἔθρεψε χίλιους, (ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ, Ἀποφθ., 175 c) εἶναι μᾶλλον εἰρωνική ὑπερβολή τῆς πολεμικῆς πού στράφηκε ἐνάντια στή ἀνθομηρική διδασκαλία του. Οὔτε ἀπό τό περιστατικό, τό ὁποῖο ἀναφέρει ὁ ΔΙΟΓΕΝΗΣ ὁ Λαέρτιος (IX 20), γιά τήν ταφή τῶν παιδιῶν τοῦ φιλοσόφου ἀπό τόν ἴδιο θά εἴχαμε ἀπόδειξη τῆς φτώχειάς του. Τό χωρίο θεωρήθηκε δεῖγμα ἤθικης δύναμης ἤ ἄσκηση πυθαγόρειας πίστης. Ἄν τό ἀναφερόμενο περιστατικό εἶναι ἀληθινό, ἡ ἰδέα θά μποροῦσε νά εἶναι καινοτομία τοῦ Ξενοφάνη, δεῖγμα τῆς ἐπίθεσής του στά θρησκευτικά καθιερωμένα. Ἴσως ἐπιβιώνει ἐδῶ λόγος του σέ ἀνεκδοτοποιημένη ἀπό τούς βιογράφους του μορφή (πβ. ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΥ Β 97 καί Διογ. Λαερτ., IX 3-4, 22 Α 1α.

[27] Ἀπολ., 22 a-c.

[28] IX 18.

[29] Β 23 ὥς Β 39.

[30] Β 2, Β 3, Β 5 ὥς Β 10.

[31] Β 7, Β 8.

[32] Β 10 ὥς Β 22.

[33] Γιά τόν στίχο αὐτό πβ. π.χ. Burnet, ἔνθ’ ἄν., σ. 116.

[34] Ἔργο Περί Φύσεως ἀποδίδουν στόν Ξενοφάνη οἱ:, ΣΤΟΒΑΙΟΣ, I, 10 (ἡ πληροφορία προέρχεται ἀπό σχόλια ὁμηρ.), ὁ ΚΡΑΤΗΣ ὁ ΜΑΛΛΩΤΗΣ (Σχ. Φ 196) καί ὁ ΠΟΛΥΔΕΥΚΗΣ (VI 46). Οἱ νεότεροι ἐρευνητές δέν παραδέχονται ὁμόφωνα τήν ὕπαρξη μίας τέτοιας συγγραφῆς. Γιά τήν παραδοχή πβ. π.χ. Waddington, ἔνθ’ ἀν., σ. 70, A. Lefevre, La Philosophic, Paris, 1921, σ. 64. Ό Diels περιλαμβάνει κάτω ἀπό τόν τίτλο Περί Φύσεως τά ἀποσπάσματα 23 ὡς 41. Παραδέχτηκαν ἐπίσης τή συγγραφή οἱ: Fr. Orerweg - Κ. Praechter, Die Philosophic des Altertums, Berlin, 1926, σ. 75, O. Gicon, Der Urspnmg clergiiech. Philos.. Basel, 1946, σσ. 19 καί 158, K. Deichgraber, Xenophanes, Περί Φύσεως, Rhein. Mus., 87, 1938, σσ. 1-4·. Τή συγγραφή ἀρνήθηκαν, π.χ., οἱ: Burnet, Jaeger. (Theology, σσ. 28 καί 40, Paideia, σ. 531 Ῥπ. 90). Πβ. Lumpe, ἐνθ’ ἄν., σ. 17, Zafiropulo, ἐνθ’ ἄν., σ.19, P. Steinmetz, Xenophanesstudien, Rheinishes Museum, 109, 1966, σ. 68. Ἐκτος ἀπό τήν ἀνεπάρκεια τῶν σχετικῶν ἀρχαίων μαρτυριῶν καί ὁ βίος τοῦ Ξενοφάνη καί τά Λυρικά στοιχεῖα τῆς ποίησής του μᾶς ἀποτρέπουν νά δεχτοῦμε ὅτι συνέθεσε συστηματικό φιλοσοφικό ἔργο. Τά μακρά ποιήματα γιά τήν Κολοφώνα καί τήν Ἐλέα θά ἦταν εὐκολότερες συνθέσεις γιά τόν ποιητή πού γνώριζε τήν ὁμηρική παράδοση. Πβ. Α. ΚΕΛΕΣΙΔΟΥ, Xenophanc sur la nature, XXV· Congres ASPLF, Lausanne, 25-28 Αὐγούστου 1994.

[35] Ό Diels ὀνομάζει Σίλλους τά ἀποσπάσματα 10-22. Πβ. ΗΡΩΔΙΑΝΟΥ, π. μόν. λεξ. 7, II (Β 42), Σχόλ. Ὅμηρ. Oxyrh 1087, 40 (Β 21α), ΣΤΡΑΒΩΝΟΣ, XIV643 (21 A 20), Προκλου, 21 A 22, Σχόλ. ΑΒΤ Β 212 (21 A 23).

[36] Γιά τό στοιχεῖο αὐτό της προσωπικότητας τοῦ Ξενοφάνη πβ. Jaizger, Theology, σ. 41 · εἰδικά G. Rudblrg, Xenophanes Satiriker und Polemiker, Symb. Osi, 26, 1948, σ. 126 ἔπ., K. Zif.gi.ur, ἔνθ’ ἀν., σσ. 129 καί 142. Πβ. Α. ΚΕΛΕΣΙΔΟΥ, Θεμελιακές γλωσσικές ἀντιθέσεις γιά τόν ἄνθρωπο καί τή θεότητα στόν Ξενοφάνη, 12 Μελετήματα Προσωκρατιχής Φιλοσοφίας, Ἀθήνα, 1992, σσ. 39-42.

[37] IX 20.

ΠΩΣ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ "ΚΑΤΕΛΥΣΕΝ" ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΝ

«Ο μεν γαρ Ελληνισμός πανταχού της γης εκταθείς και τας απάντων ανθρώπων ψυχάς κατασχών ούτως ύστερον μετά την τοσαύτην ισχύν και την επίδοσιν υπό της του Χριστού κατελύθη δυνάμεως». Ιωάννης Χρυσόστομος, "Κατά Ελλήνων", 15.

Ο "προστάτης" της Ελληνικής Παιδείας Ιωάννης Χρυσόστομος ή Βρωμόστομος (Λόγος εις τον μακάριον Βαβύλαν και κατά Ελλήνων). Φανταστείτε τι θα έλεγε για τους Έλληνες, αν δεν ήταν και "προστάτης" των Ελλήνων.

ΜΕΡΟΣ Α'

ΠΩΣ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ "ΚΑΤΕΛΥΣΕΝ" ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΝ 

Ένας αναγνώστης ρωτάει:

"Ένα επιχείρημα των χριστιανών, όταν φτάνει η συζήτηση για την συμβολή τους στην καταστροφή του ελληνικού πολιτισμού, είναι ότι οι παπάδες αν μη τι άλλο διέσωσαν την ελληνική γλώσσα, κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας. Αναρωτιέμαι κατά πόσο ευσταθεί αυτός ο ισχυρισμός;"

Ο ΘΡΗΝΟΣ ΤΟΥ ΠΑΛΛΑΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Άρα μη θανόντες τώ δοκείν ζώμεν μόνον,
Έλληνες άνδρες, συμφορά πεπτωκότες
όνειρον εικάζοντες είναι τόν βίον;
ή ζώμεν ημείς, τού βίου τεθνηκότος;

Είμαστε αλήθεια ζωντανοί, ώ Έλληνες,
καθώς μας πήρε τώρα η συμφορά
κι έγινε η ζωή μας εφιάλτης;
Ή μήπως ζούμε εμείς κι έχει η ζωή πεθάνει;

Διέσωσαν πράγματι οι χριστιανοί την ελληνική γλωσσά;

Όταν έχεις μια σκλάβα παλλακίδα, μπορεί να την καταπιέζεις με χίλιους τρόπους, αλλά ποτέ δεν της χαλάς το σώμα και το πρόσωπο. Έτσι και οι παπάδες διέσωσαν την ομορφιά της ελληνικής γλώσσας, για να επιδεικνύονται στα περίτεχνα θρησκευτικά τους άσματα. Το ίδιο έκαναν και με την αρχιτεκτονική, ώστε να μπορούν να στεγάσουν το μεγαλείο τους, χτίζοντας αναρίθμητους ναούς-παλάτια.

Για να θέσουμε όμως το ζήτημα στην πραγματική του διάσταση, πρέπει πρώτα να απαντήσουμε στις παρακάτω βασικές ερωτήσεις:

• Από ποιον κίνδυνο ακριβώς την διέσωσαν;
• Μπορεί να θεωρηθεί κάποιος διασώστης μιας γλώσσας, όταν είναι ο ίδιος που την ώθησε βίαια και βάρβαρα στον ακραίο αφανισμό;
• Ποιος κατέστρεψε όλες της βιβλιοθήκες των Ελλήνων, αρχής γινομένης από τον απόστολο Παύλο που έκαψε τα βιβλία της Εφέσου (Πραξ. Αποστόλων 19.19) λέγοντας πως ήταν βιβλία μαγείας;
• Ποιοι ξεκίνησαν τους διωγμούς των κέντρων γλώσσας που ήταν οι βιβλιοθήκες;
• Ποιοι κατέστρεψαν το μεγαλύτερο παγκοσμίως κέντρο επιστημών και γλωσσικού πλούτου στην Αλεξάνδρα, σκοτώνοντας και την Υπατία;
• Μήπως όμως… μετά την επικράτησή τους, μετανιωμένοι διέσωσαν πράγματι την ελληνική γλώσσα;

Στην πραγματικότητα η ελληνική γλώσσα, από επιστημονικής και φιλοσοφικής πλευράς, παρέμεινε καθηλωμένη στα ιδία επίπεδα που την βρήκε ο ιουδαιο-χριστιανισμός. Όταν η ελληνική γλώσσα πέφτει στα χεριά των χριστιανών, είναι ήδη ένας γίγαντας πνευματικότητας, ένας πανάρχαιος ιαματικός συλλεκτήρας σοφίας και ευεργετικών υποδείξεων, ικανός να πετύχει την απελευθέρωση της παγκόσμιας νοημοσύνης. Ένα ασύλληπτο εργαλείο αφύπνισης και μεταφοράς απειράριθμων και παντοειδών γνώσεων, που στα χέρια των χριστιανών, υποχρεώθηκε να περιοριστεί στον ταπεινωτικό ρόλο του υμνητή των ιουδαϊκών βιβλικών ιδεών και ηρώων!

Υποχρεωμένη μάλιστα, να απορροφήσει σταδιακά τα αναρίθμητα δηλητηριασμένα θεολογικά λύματα και ψευδο-σωτηριακά ευρήματα του ιουδαιο-χριστιανισμού, μετεβλήθη σταδιακά από αξιοθαύμαστο ιαματικό της ψυχής φάρμακο και κήρυκα απελευθέρωσης, σε αποτελεσματικό εργαλείο θρησκευτικής υποδούλωσης, με πλούσιο δογματικό λεξιλόγιο, και εντυπωσιακούς μηχανισμούς περίτεχνης ρητορικής σαγήνης!

Αν αυτή την "διάσωση" εννοούν… τότε έχουν τεράστιο δίκαιο!

Αυτή η "διάσωση" λοιπόν, δεν μπορεί να αποτελεί καύχημα εκείνου που την εγκλώβισε βίαια στις δικές του σκοπιμότητες, και την καθήλωσε σε διαχρονική μονομερή (δογματική) χρήση, άρα αχρήστευση και σκλαβιά. Πρέπει κάποιος να τους ενημερώσει, πως όταν ένα εργαλείο απελευθέρωσης, μετατρέπεται σε μηχανισμό υποδούλωσης, πάει καιρός πια που "αυτό" δεν ονομάζεται "διάσωση", αλλά κακοποίηση και διαστρέβλωση!

Είναι περίπου αυτονόητο, πως η γλώσσα που δεν έχει την ελευθέρια να επεκταθεί σε όλους τους τομείς της γνώσεων, δεν μπορεί να είναι παραγωγική! Αυτός δε ο "ευνουχισμός", που χυδαία μετονομάστηκε σε "διάσωση", αποδεικνύεται απ’ την μακραίωνη απαγόρευση της επέκτασής της σε νέους επιστημονικούς ορίζοντες. Αν στο ίδιο διάστημα των δεκαεπτά αιώνων, οι επιστήμες (που είναι ο φυσικός χώρος της ελληνικής γλώσσας), είχαν αφεθεί ελεύθερες, η ελληνική γλώσσα θα είχε δεκαπλασιαστεί.
(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ιουδαίος αστρονόμος Carl Sagan (Κάρολος Σαγκάν - Καγκάνοβιτς;), (1934 – 1996): «Αν οι Χριστιανοί δεν έκαιγαν την Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, οι Έλληνες θα είχαν πάει στον Άρη πριν χίλια χρόνια».)

Αυτή η μακραίωνη καχεξία, μόνο διάσωση δεν μπορεί να ονομαστεί, αλλά σκαιότατο και ειδεχθές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας! Η καθήλωση μια υψιπετούς γλώσσας λοιπόν, δεν μπορεί να θεωρηθεί ευεργέτημα, ούτε διάσωση… αλλά ταπεινωτική καθήλωση και εξευτελιστική υποδούλωση ενός εργαλείου νοημοσύνης, που προορισμός του ήταν η απελευθέρωση της παγκόσμιας ευφυΐας!
Άλλο λοιπόν διάσωση βιτρίνας, (φυλακισμένη δύναμη), και άλλο δυναμική άνθηση και καρποφορία, που σημαίνει ελεύθερη καλλιέργεια και επέκταση σε νέους, άγνωστους πνευματικούς ορίζοντες.

Οι καταστροφείς του ελληνικού πολιτισμού δεν μπορούν να καυχηθούν για την διάσωση του δυναμικότερου εργαλείου έκφρασης του, που λέγεται ελληνική γλώσσα ή ελληνική γραμματεία! Κυρίως ελέω χριστιανισμού, η ελληνική γραμματεία κατακρεουργήθηκε, και μόνο το ένα εκατοστό της έφτασε σε μας. Ξεχνούν οι αναίσχυντοι, τα αναρίθμητα μοναστηριακά παλίμψηστα που μετέτρεψαν τα αριστουργήματα των Ελλήνων (περγαμηνές) σε ξύσματα για να γράψουν πάνω τους τα δακρύβρεχτα Γιαχβικά άσματα τους; Ακόμα κι εγώ έχω έναν τεράστιο τόμο, (κατάλογο χειρογράφων), από το μοναστήρι της Άγιας Αικατερίνης του Σινά, (μου τον έστειλε αναγνώστης μου, μοναχός εκεί!) όπου σε κάθε σχεδόν σελίδα του, σημειώνεται το ανατριχιαστικό έγκλημα, με την στερεότυπη φράση: "αρχαιοελληνικό κείμενο - προσευχή μοναχού ή κείμενο παλαιάς Διαθήκης"!

Αντί λοιπόν με κατεβασμένο κεφάλι, να δεχθούν ότι ιστορικά αποτελούν την αδίστακτη σιδερένια ράβδο που κατασύντριψε σαν ανυπεράσπιστο κεραμικό σκεύος το πλέον περίτεχνο διανοητικό κατασκεύασμα της ανθρώπινης νοημοσύνης, αυτοί ξεδιάντροπα επιχειρούν να φανούν ως οι κατ’ εξοχήν διασώστες του!

Θυμηθείτε άλλωστε πως ακριβώς αυτό που έκαναν, είχε προφητευθή από την σκοτεινή δύναμη που ελλοχεύει στην Παλαιά Διαθήκη: «Ζήτησον παρ' εμού, και θέλω σοι δώσει τα έθνη κληρονομίαν σου, και ιδιοκτησίαν σου τα πέρατα της γής· θέλεις ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά· ως σκεύος κεραμέως θέλεις συντρίψει αυτούς».Ψαλμοί 2. 8-9 Βλέπε και (Ψαλμοί 22.27 // Ψαλμοί 27.8)

Και το ίδιο ακριβώς επανέλαβε και ο δήθεν φωτισμένος ιδρυτής του χριστιανισμού: «Και εκ του στόματος αυτού εξέρχεται ρομφαία κοπτερά, διά να κτυπά με αυτήν τα έθνη· και αυτός θέλει ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά». Αποκάλυψη 19:15

«θέλει ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά, θέλουσι συντριφθή ως σκεύη κεραμέως». Αποκάλυψη 2.27.

Δεν υπάρχουν λοιπόν λόγια για να περιγράφει το μεγαλύτερο έγκλημα από καταβολής κόσμου, που είναι ακριβώς αυτή η συντριβή της ελληνικής γλώσσας και γραμματείας απ’ αυτούς που μέχρι σήμερα επιτρέπουμε να παρουσιάζονται και ως διασώστες της.

Τελικά είναι να θαυμάζει κανείς το θράσος και την ιστορική αλητεία κάποιων. Ε λοιπόν… εγκληματικοί καταστροφείς και κακοποιητές ναι… αλλά με τίποτα διασώστες!

Η συντριβή του ελληνικού κόσμου και... ο θρήνος της απώλειας!

«Τότε ένας πολύ ηλικιωμένος (Αιγύπτιος) ιερέας είπε "Σόλωνα, Σόλωνα εσείς οι Έλληνες είστε αιωνίως παιδιά. Δεν υπάρχει γέρος Έλληνας". Ακούγοντας αυτά (ο Σόλων) ρώτησε Πως; Τι εννοείς μ’ αυτά που είπες; (ο Ιερέας συνέχισε) "Είστε όλοι σας νέοι στην ψυχή"... και η αιτία είναι η εξής... Στη χώρα σας, σαν φοβερή αρρώστια έρχεται κάθε τόσο (μια καταστροφή) και καταστρέφει όλα όσα έχετε αναπτύξει με γράμματα και όλα όσα χρειάζονται οι πόλεις, και αφήνει ζωντανούς μόνο τους αγράμματους και ακαλλιέργητους από σας, ώστε γίνεστε σαν νέοι από την αρχή χωρίς να γνωρίζετε όλα εκείνα που τον παλιό καιρό έγιναν... θυμάστε έναν κατακλυσμό αν και έγιναν πολλοί.
»Δεν ξέρετε επίσης ότι στη δική σας χώρα γεννήθηκε το ομορφότερο και ευγενέστερο ανθρώπινο γένος, απ’ το οποίο κατάγεσαι και συ... Η διάρκεια του πολιτισμού μας (λέει ο Αιγύπτιος ιερέας) όπως λένε τα ιερά μας βιβλία, είναι οκτώ χιλιάδες χρόνια...(!) (όμως) η θεά (Αθηνά) ανέθρεψε και εκπαίδευσε (πρώτα) τον δικό σας και μετά τον δικό μας τόπο, αρχίζοντας από σας χίλια χρόνια πιο πριν...» Πλάτων Τίμαιος 22-23

Αυτός ήταν λοιπόν ο λόγος, που ο Έλληνας αποφάσισε να ξεφύγει οριστικά απ’ τον υποχρεωτικό παλιμπαιδισμό που του επέβαλλαν οι αλλεπάλληλες φυσικές καταστροφές. Αποφάσισε να διάσωση όλη αυτή την ιστορική του κληρονομιά, που σαν γλυκόηχο μεσογειακό τραγούδι αντηχούσε μέσα στις χιλιετίες! Δυστυχώς κι αυτή τη φορά πολύ λίγα πράγματα κατάφερε, αφού όχι μια φυσική αυτή τη φορά καταστροφή, αλλά μια προσχεδιασμένη απίστευτα κακόψυχη βαρβαρότητα, έριξε με επιτυχία το "πάριον βέλος" στην αχίλλειο πτέρνα του Ελληνισμού!

Μέσα στο πνευματικό θησαυροφυλάκιο της αλεξανδρινής βιβλιοθήκης, υπήρχαν πάσης φύσεως γραπτά μνημεία, που φώτιζαν τις απώτατες αχνές μυθολογημένες μνήμες ολόκληρης της μεσογειακής ιστορίας, που όπως λέει ο προαναφερθείς ιερέας της Αιγύπτου, πρέπει να έφταναν πολύ μακριά πίσω στο παρελθόν! Στην βιβλιοθήκη αυτή, πρέπει να υπήρχαν όλα τα γενεαλογικά αρχεία, και οι περιπέτειες των προπατόρων και γεννητόρων της ελληνοκρατούμενης Μεσογείου!

Για κάθε μυθολογημένη Ελληνική ιστορία, υπήρχαν άφθονες τοπικές μικροπαραλλαγές. Οι τοπικές αυτές διαφοροποιήσεις, που θα μας ξεναγούσαν με ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες στις πιο απίθανες παραλλαγές της ιστορίας μας, αν και καλοφυλαγμένες για εκατονταετίες (270 π.Χ.- 391 μ.Χ,) δεν έφτασαν δυστυχώς ποτέ στα χέρια μας!

Αποτέλεσμα της σφοδρής αυτής σύγκρουσης μας, με την σιδερένια αγάπη του νεο-ιουδαισμού, ήταν η ιστορική μας αφασία, που μας ανάγκασε σαν τραυματισμένους αμνήμονες, να παπαγαλίζουμε τον Αδάμ και την Εύα, τον Νώε και τον Σήμ, τον Αβραάμ και τον Δαβίδ, σαν την δική μας πραγματική παν-μεσογειακή ιστορία!

Θα αναφέρω ένα μικρό παράδειγμα, που δείχνει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε προκείμενου με τα λιγοστά στοιχεία που απέμειναν, να ορίσουμε γεγονότα παγκόσμιου ενδιαφέροντος, όπως π.χ. την ιστορική γέννηση της ολυμπιακής ιδέας.

Όλοι γνωρίζουν ως έναρξη της πρώτης Ολυμπιάδας το έτος 776 π.Χ. στην Ολυμπία. Λίγοι γνωρίζουν όμως, ότι αυτή ήταν η 28η Ολυμπιάδα! Το ιδιαίτερο δε συμβάν που έθεσε την ολυμπιάδα αυτή στην αφετηρία της ολυμπιακής ιδέας, ήταν το γεγονός ότι απλώς από τους αγώνες αυτούς και εντεύθεν, οι Έλληνες κατέγραφαν επιμελώς τα ονόματα των ολυμπιονικών! Αυτό θεωρήθηκε τόσο σημαντικό, ώστε κατά την αρχαιότητα έγινε αφετηρία χρονολογήσεων...!

Η έναρξη λοιπόν της Ολυμπιακής ιδέας, φαίνεται πως ξεκίνησε πολλά χρόνια νωρίτερα στην εποχή του Λυκούργου. Αυτό δε, προκύπτει από έναν χάλκινο εγχάρακτο δίσκο «τον Ιφίτου δίσκον»[1] όπως τον ονομάζει ο Παυσανίας (Ηλιακά 5.20.1) τον οποίο είδε ο ίδιος στην αρχαία Ολυμπία.

Με βάση δε τα βασιλικά ονόματα (Ιφίτου και Λυκούργου) επί του δίσκου, και των υπόλοιπων ιστορικών αναφορών περί ιερής ειρήνης: «ιερής εκεχειρίας» μεταξύ τους, φαίνεται πως ο ολυμπιακός αυτός δίσκος, όριζε με σχετική ακρίβεια την αληθινή εναρκτήρια χρονολογία, μεταθέτοντας την έναρξη των Ιέρων ολυμπιακών αγόνων, στον χώρο της Ολυμπίας κατά 118 χρόνια ενωρίτερα!

Φαίνεται λοιπόν πως η πραγματική εναρκτήρια χρονολογία των ολυμπιακών αγώνων στην Ολυμπία, βρίσκετε αν στην γνωστή μας χρονολογία 776 π.Χ. προσθέσουμε 108 χρόνια, δηλαδή 27 ακόμα ολυμπιάδες, για τις οποίες δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα, αφού δεν ετηρήθησαν γι’ αυτές γραπτά αρχεία, ή λόγω "σωτηριακών" εμπρησμών, δεν έφτασαν ποτέ στα χέρια μας άλλες γραπτές αναφορές! Μόνο έτσι φτάνουμε στην έναρξη των ιερών αγώνων της ειρήνης, δηλαδή της αρχικής Ολυμπιάδος, στο έτους 884 π.Χ.!!! [2]

Βέβαια όλα αυτά τα πολύ εντυπωσιακά και άκρως ενδιαφέροντα, χρίζουν πράγματι περαιτέρω έρευνας και τεκμηρίωσης! Αλώστε η ολυμπιακή ιστορία, ξεπερνά κατά πολύ ακόμα ενωρίτερα κι απ’ τους χρόνους του Τρωικού πολέμου, αφού ο Πολυδεύκης ένας εκ των Διοσκούρων που συμμετείχε στην Αργοναυτική εκστρατεία, ήταν Ολυμπιονίκης πυγμάχος: «ο πυκτεύων Πολυδεύκης» Παυσανίας «Ηλιακά».(5.8.4)

Το εντυπωσιακότερο μάλιστα όλων είναι, όπως μας πληροφορούν άλλες πήγες, ότι οι Ολυμπιακοί αγώνες προς τιμήν της «μητέρας των Θεών Γαίας», (ή Ρέας) χάνονται με διάφορες παραλλαγές στα βάθη καμπόσων χιλιετιών! Ο Παυσανίας ξανά στα Ηλιακά του, εξηγεί ότι πολύ πριν απ’ αυτή την ανακήρυξη της Ολυμπίας σε ιερό χώρο αγώνων: «ο τόπος ήταν ήδη ιερός απ’ την εποχή του χρυσού γένους[3]... έλεγαν μάλιστα ότι εδώ πάλεψε ο Δίας με τον ίδιο τον πατέρα του τον Κρόνο για την βασιλεία και τον νίκησε... (αυτή είναι μια άλλη εξαιρετικά εντυπωσιακή εκδοχή διάδοχης Κρόνου και Διός, για την οποία ελάχιστα γνωρίζουμε!) μεταξύ δε των άλλων αναφέρεται ότι και ο Απόλλωνας νίκησε στον δρόμο (αγώνα δρόμου) τον αδελφό του Ερμή και στην πυγμαχία τον Άρη»! Παυσανίας ηλιακα 7.6-10

 
Φαντασθείτε το! Οι "θεοί" των Ελλήνων κατά την εκδοχή αυτή, ήταν θεο-βασιλείς και μάλιστα Ολυμπιονίκες!

Χάνονται λοιπόν οι ιστορίες των Ελλήνων, στους ατέλειωτους χρόνους του μύθου! Κάποτε λοιπόν, πολύ πριν χτίσουμε "Παρθενώνες", και ολόχρυσες βιβλιοθήκες, φαίνεται πως εμείς τα παιδία της Μεσογαίας... ξέραμε να τιμούμε την αξιοσέβαστη «Μάννα Γη» την «Γαία»... με τέτοιους ανεπανάληπτους θεσμούς ειρήνης!

Όλα αυτά όμως και αμέτρητα αλλά παγκόσμιου ενδιαφέροντος ιστοριο-μυθολογικά στοιχεία, που θα μπορούσαν να αναστήσουν το ένδοξο παρελθόν μας, χάθηκαν για πάντα στους βανδαλισμούς κάποιων θερμοκέφαλων "σωτήρων", που χωρίς ίσως να το ξέρουν, έγιναν το διαμελιστικό σπαθί στο χέρι του Αβραάμ, για τον διαμελισμό του έθνους των Ελλήνων, και η πυρπολιτική δάδα για τον ολοσχερή καυτηριασμό κάθε δυνατότητας επανένωσής τους.

Η καταστροφή και ο εμπρησμός της μεγαλύτερης βιβλιοθήκης, ήταν όπως καταλαβαίνετε για την πανανθρώπινη ιστορία ένας ανεπανάληπτος, ένας ανατριχιαστικός αποκεφαλισμός, μνήμης, πολιτισμού και ιστορίας, στο όνομα της θρησκευτικής σκοπιμότητας!

Ο αβραμικός διαμελισμός, γνώριζε ακριβώς που έπρεπε να χτυπήσει!

Γνώριζε ότι την συνείδηση ενιαίας οντότητας ενός έθνους, περισσότερο από οτιδήποτε, την δημιουργεί η συνεκτική δύναμη της ιστορίας.

 
Σήμερα μάλιστα με πολύ επιτυχία, επικαλείται την δική του ιστορική διαδρομή αγκαλιά με τους Έλληνες, για να τους κράτηση αιώνια προσκολλημένους στην δική του καταγεγραμμένη και προσεκτικά ωραιοποιημένη ιστορία! Το τι ακριβώς επιδιώκει, αν και ιστορικά απ’ την απελπιστικά φθίνουσα ελληνικότητα είναι εντελώς ορατό, θα το συζητήσουμε εκτενέστερα στο επόμενο μας βιβλίο!

Μαζί λοιπόν με την βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας, χάθηκε η μνήμη ολόκληρης της Μεσογείου. Η αρχαιότερη και η πληρέστερη ιστορία της μαχόμενης νοημοσύνης. Πολύτιμες λεπτομέρειες απ’ την εποχή των "θεών" και των μυθοκρατούμενων κοινωνιών, ως τις ημέρες των τεχνών, της αναλυτικής σκέψης και της ελεύθερης διανόησης, κάηκαν στην πυρά της ευσεβοφανούς βαρβαρότητας!

Ατέλειωτες εικόνες απ’ την γέννηση και την ιστορία των τεχνών και όλων των επιστημών χάθηκαν! Ανεκτίμητες πληροφορίες για την καταγωγή των ιδεών, της γραφής και της προϊστορίας των κοινωνιών, εξαφανίστηκαν! Ανυπολόγιστης άξιας λεπτομέρειες, που θα φώτιζαν τις συμπαθείς προγονικές σιλουέτες στα βάθη των χιλιετηρίδων, και θα διέσωζαν τις πράξεις, τις σκέψεις, ακόμα και αυτά τα ιδια τα ονόματα τους... χάθηκαν για πάντα!

Ατέλειωτες αξιοθαύμαστες θρησκειο-λαογραφικές λεπτομέρειες του εκτεταμένου πρώτο-πελασγικού κόσμου, της προ και της πρωτο-κατακλυσμικής μεσογείου έγιναν σταχτή! Λαλίστατοι μύθοι πολλαπλών κατακλυσμών, Ωγύγου, Δευκαλίωνος, Σαμοθράκης, Ρόδου, Θριάσιου πεδίου και πολλών άλλων.[4] Ιστορίες πρώτο-πολιτισμών όπως της καταποντισμένης Αιγηίδος, της αρχέγονη Αθήνας, της μυθικής Ατλαντίδος, της Κρόνιας και της Μινωικής Αιγύπτου... ΧΑΘΗΚΑΝ οριστικά!

Χάθηκαν τόμοι βιβλίων, για τον χαρούμενο μετα-κατακλυσμικό πολιτισμό των Κυκλάδων! Τα πολυτραγουδισμένα Ολυμπιο-Ορφικά του πρωτο-Θρακικού, πρωτο-Μινωικού, Κρητο-Κυπριακού, καθώς και πρώτο-Ιωνικού, πολιτισμού! Όλα αυτά ΧΑΘΗΚΑΝ από προσώπου γης!!! Χάθηκαν, οι ιστορίες της πρωτο-μεταναστευτικής περιόδου, η αληθινή προϊστορία της μεσογείου. Κάηκαν οι ατέλειωτες παραλλαγές των μύθων, που θα ήταν ικανές να ανασυνθέσουν λεπτομερώς και την πιο ασήμαντη τοπική ιστορία.

Ολόκληρη σχεδόν η γραπτή φαντασμαγορική κοσμογονία των ελληνοκλασικών χρόνων ήταν εκεί, στην χριστιανο-κατεστραμμένη αλεξανδρινή βιβλιοθήκη! Και η πράξη τους αυτή θα έπρεπε να κρίνει οριστικά και την αληθινή όψη της καινοφανούς θρησκείας! Η καταστροφή όμως έχει έναν παντοδύναμο σύμμαχο, την λήθη!

Χάθηκαν λεπτομερέστατα σχέδια, ναών δημόσιων κτιρίων, λουτρών με θερμαινόμενα δάπεδα. Απίστευτοι σχεδιασμοί αγορών, πόλεων,[5] λιμένων, θεάτρων, στοών, ασκληπιείων!

Ολόκληρη η καλοφυλαγμένη σειρά σχεδιασμένων αριστουργημάτων, τεχνολογία, τεχνογνωσία απ’ την εποχή του Αρχιμήδη μέχρι και των Αλεξανδρινών, που έφτασαν να ναυπηγούν γιγάντια πλοία[6] μυθικών διαστάσεων!

Χάθηκε συντριπτικός όγκος ιατρικών ανακαλύψεων! Ατέλειωτοι τόμοι φαρμακο-ιαματικών συνταγών. Πολύτιμες σημειώσεις για σωτήρια φυτά και φάρμακα, δεν έφτασαν ποτέ στα χέρια της εκλιπαρούσας για ανακούφιση ανθρωπότητας. Ανάμεσα τους, όσο κι’ αν φαίνεται παράξενο και η βασίλισσα των φαρμάκων ασπιρίνη, που έγινε απολύτως και δημοσίως παραδεκτό ότι είναι ιπποκρατική ανακάλυψη! Στα σχόλια του «περί ιτιάς»,[7] ο Γαληνός παραθέτοντας λεπτομέρειες της παρασκευής του γράφει: «φάρμακον εις πολλά χρήσιμον, ουδέν γαρ έστι πολυχρηστότερον» Γαληνός περί κράσεως φαρμάκων - περι ιτεασ 11.892.2

Ο Γαληνός (2ος αι. μ.Χ.) συνέγραψε 500 περίπου εργασίες (!) απ’ τις οποίες διεσώθησαν μόνο 150 εκ’ των οποίων όχι λίγες θεωρούνται νόθες.

Εκεί χάθηκε το μεγαλύτερο μέρος της ιπποκρατικής ιατρικής. Παράδειγμα της τεράστιας ιαματικής απήχησής της, είναι η «πολυθρύλλητος Ιπποκρατική Εξηκοντάβιβλος», τις θεραπευτικές συνταγές της οποίας σαν λόγους θεού επικαλούντο: «ο Ιπποκράτης Κώος ιατρός, πάππου δε και πατρός ιατρών και αυτών... μαθητής... (μεταξύ άλλων και του) Δημοκρίτου του Αυδηρίτου... αστέρας και φως της βιωφελεστάτης ιατρικής εγένετο... (βιβλία δε) έγραψε πολλά και διάσημος εγένετο... παρ’ Ιπποκράτους δε βίβλοι πολλοί εγράφησαν... ως η πολυθρύλλητος και πολυθαύμαστος (ιπποκρατική) Εξηκοντάβιβλος, η πάσαν ιατρικής επιστήμης τε και σοφίας εμπεριέχουσα... ως θεού φωνάς δε αυτήν κατασπάζονται και ουκ ανθρώπου». Σουΐδας στη λέξη Ιπποκράτης.

Για την ιατρική των Ελλήνων, οι απώλειες υπήρξαν τεράστιες! Χάθηκαν πρωτόφαντες τεχνικές και περιγραφές επεμβάσεων, εργαλείων χειρουργικής, μαιευτικής, ακόμα και τεχνικές ορθοδοντικής!

Εκπληκτικό και απολύτως ενδεικτικό, της ανέλπιστης και πολυδιάστατης απώλειας των αρχαιοελληνικών ιαματικών τεχνών, είναι ένα εύρημα που πιστοποιεί π.χ. την ορθοδοντική πρόοδο του 5ου π.Χ.αι. που βρέθηκε σε κάτω γνάθο σκελετού απ’ τα Άβδηρα! Στην οδοντοστοιχία της γνάθου[8] αυτής, ύπαρχε ακόμα με χρυσό νήμα από τον έναν μέχρι τον άλλον κυνόδοντα, άριστη ορθοδοντική επέμβαση, ακριβώς όπως την συνιστούσε ο Ιπποκράτης: «αν δε διεστραμμένοι είναι οι οδόντες... ζεύξατε τους οδόντας προς αλλήλους με χρυσίον» περι αρθρων 32.5

«Η ακρίβεια της τεχνικής αφήνει έκθαμβους τους σύγχρονους ορθοδοντικούς! Η τεχνική δε των κόμβων υπονοεί βαθύτατες γνώσεις και κατοχή λεπτότατων εργαλείων»! ιστορικη ανασκοπηση της ορθοδοντικης

Τα «περί... παντός» συγγράμματα των Ελλήνων, αφήνουν άφωνους τους σύγχρονους μελετητές, δίνοντας μια μικρή μόνο εικόνα απ’ τους αμύθητους θησαυρούς γνώσεων των Ελλήνων!

 
Για την μικρής μόνο αίσθηση του πράγματος... παραθέτω ελάχιστους ενδεικτικούς τίτλου από βιβλία που άλλα σώθηκαν ολόκληρα, άλλα αποσπασματικά και άλλα γνωρίζουμε μόνο από τίτλους που διεσώθησαν. Βιβλία των παντοειδών ιαματικών γνώσεων και επιστημών που κάηκαν κυριολεκτικά εν την γενέσει τους!

 
ΠΕΡΙ ΠΑΙΔΩΝ ΑΓΩΓΗΣ - ΠΕΡΙ ΑΡΕΤΗΣ - ΠΕΡΙ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ - ΠΕΡΙ ΔΕΙΣΙ-ΔΑΙΜΟΝΙΑΣ - ΠΕΡΙ ΤΥΧΗΣ - ΠΕΡΙ ΑΟΡΓΗΣΙΑΣ (πραότητας) ΠΕΡΙ ΑΔΟΛΕΣΧΙΑΣ (φλυαρίας) - ΠΕΡΙ ΠΟΛΥΠΡΑΓΜΟΣΥΝΗΣ - ΠΕΡΙ ΓΟΝΗΣ - ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΙΣ ΤΑ ΕΓΓΟΝΑ ΦΟΛΟΣΤΟΡΓΙΑΣ - ΠΕΡΙ ΦΥΣΕΩΣ ΠΑΙΔΙΟΥ

ΠΕΡΙ ΑΡΧΑΙΑΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ - ΠΕΡΙ ΙΕΡΗΣ ΝΟΣΟΥ- ΠΕΡΙ ΦΥΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩ-ΠΟΥ - ΠΕΡΙ ΑΝΑΤΟΜΙΚΩΝ ΕΓΧΕΙΡΗΣΕΩΝ - ΠΕΡΙ ΟΣΤΩΝ - ΦΛΕΒΩΝ - ΑΡΤΗΡΙΩΝ - ΑΝΑΤΟΜΙΑΣ ΝΕΥΡΩΝ - ΜΗΤΡΑΣ ΑΝΑΤΟΜΙΑ - ΚΙΝΗΣΕΩΣ ΜΥΩΝ - ΔΙΑΙΤΗΣ - ΑΝΑΠΝΟΗΣ - ΕΥΕΞΙΑΣ - ΠΕΡΙ ΜΕΛΑΙΝΗΣ ΧΟΛΗΣ - ΠΕΡΙ ΣΦΥΓΜΩΝ - ΠΕΡΙ ΔΙΑΓΝΩΣΕΩΣ ΣΦΥΓΜΩΝ - ΠΕΡΙ ΠΥΡΕΤΩΝ - ΠΕΡΙ ΔΥΣΠΝΟΙΑΣ - ΠΕΡΙ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΩΝ - ΠΕΡΙ ΤΡΟΜΟΥ ΡΙΓΟΥΣ ΚΑΙ ΣΠΑΣΜΩΝ - ΠΕΡΙ ΜΑΡΑΣΜΟΥ - ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑ ΦΥΣΗ ΟΓΚΩΝ

ΠΕΡΙ ΣΥΝΘΕΣΕΩΣ ΦΑΡΜΑΚΩΝ - ΠΕΡΙ ΑΝΤΙΔΟΤΩΝ - ΠΕΡΙ ΟΞΕΩΝ ΝΟΣΗΜΑ-ΤΩΝ - ΠΕΡΙ ΓΟΝΟΡΙΑΣ - ΠΕΡΙ ΑΝΑΤΟΜΗΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΟΡΙΩΝ - ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥ - ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΓΜΑΤΩΝ - ΠΕΡΙ ΕΠΙΔΕΣΜΩΝ - ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΝ ΝΕΦΡΟΙΣ ΠΑΘΩΝ - ΠΕΡΙ ΕΠΙΔΗΜΙΩΝ

ΠΕΡΙ ΔΙΑΝΟΙΑΣ - ΠΕΡΙ ΔΙΑΓΝΩΣΕΩΣ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΤΩΝ ΕΝ ΤΗ ΨΥΧΗ ΠΑΘΩΝ - ΠΕΡΙ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΕΙΑΣ - ΠΕΡΙ ΤΡΟΠΩΝ - ΠΕΡΙ ΚΑΛΟΥΣ
ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΜΑΤΟΠΟΙΗΤΙΚΗΣ - ΠΕΡΙ ΔΙΟΠΤΡΑΣ - ΠΕΡΙ ΜΕΤΡΩΝ - ΠΕΡΙ ΗΛΕΚΤΡΟΥ - ΠΕΡΙ ΣΥΝΘΕΣΕΩΣ ΟΝΟΜΑΤΩΝ - ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ - ΟΥΡΑΝΟΥ - ΧΡΩΜΑΤΩΝ - ΠΕΡΙ ΖΩΩΝ ΓΕΝΕΣΕΩΣ - ΠΕΡΙ ΦΥΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΑΣ - ΠΕΡΙ ΕΝΥΠΝΙΩΝ.

ΠΕΡΙ ΝΕΟΤΗΤΟΣ ΓΗΡΑΤΟΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ - ΠΕΡΙ ΜΑΚΡΟΒΙΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΒΡΑΧΥΒΙΟΤΗΤΟΣ - ΠΕΡΙ ΜΝΗΜΗΣ - ΠΕΡΙ ΚΟΣΜΟΥ - ΠΕΡΙ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ - ΠΕΡΙ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ - ΠΕΡΙ ΟΝΟΜΑΤΟΠΟΙΙΑΣ - ΠΕΡΙ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑΣ - ΑΣΤΕΪ-ΣΜΟΥ - ΕΙΡΩΝΕΙΑΣ - ΣΑΡΚΑΣΜΟΥ - ΠΕΡΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΣ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ-ΤΩΝ.

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε έτσι, γεμίζοντας σελίδες ολόκληρες. Ο κατάλογος αυτός που θυμίζει παρέλαση αρχαιοελληνικού πνευματικού κάλλους, δεν έχει κυριολεκτικά τέλος!

 
Αυτόν τον πολιτισμό, που μοιάζει να είναι σημερινός, κατέστρεψαν οι ορδές της σωτηριομανίας! Έκαψαν τις βιβλιοθήκες, έκλεισαν τις σχολές, τα θέατρα και τα ασκληπιεία, εξόντωσαν γιατρούς και δάσκαλους!

Τα βιβλία αυτού του πολιτισμού κάηκαν, για να ζεστάνουν την γέννηση του σκοτεινότερου τέρατος της ιστορίας, του πολιτισμοκτόνου χριστιανοκρατούμενου Μεσαίωνα! Ο λαμπρότερος πολιτισμός της ανθρώπινης ιστορίας κάηκε με την γελοία δικαιολογία... της μεταθανάτιας σωτηρίας! Κανείς μέχρι σήμερα δε μας εξήγησε ποτέ, γιατί έπρεπε να καταστρέψουμε έναν τέτοιο πολιτισμό, για να κριθούμε άξιοι της πιθανολογημένης αυτής μεταθανάτιας σωτηρίας.

Τότε, και ο τελευταίος καλόγερος μπορούσε να δαιμονολογεί κατά της Ελληνικής παιδείας: «εγω δε την παρ’ Ελλήνων παιδείαν και φληναφίαν (μωρολογία) κακού δαίμονος χαλεπωτάτη (θλιβερή) υπόθεσιν είναι λέγω» Γ. Μοναχός ο Χρονογράφος Κ΄ Περί Θάρρα

Σήμερα παραδόξως, η ιδια αυτή μεταθανάτια σωτηριολογία, η άλλοτε θανάσιμη αντίπαλος των ελληνικών επιστημών, συμβιβάστηκε με την ύπαρξη και λειτουργία τους, με μια σημαντική όμως διαφορά. Οι θρησκευτικοί της εκπρόσωποι, κυβερνούν την παραγωγή της παιδείας, και ορίζουν τον τελικό προορισμό της. Η σημερινή πυκνή κοινωνική σύγχυση, που περιστρέφετε γύρω από ένα ιερό τίποτε, είναι δικό τους έργο!

Εκεί λοιπόν στην αλεξανδρινή βιβλιοθήκη ΧΑΘΗΚΕ άγνωστος αριθμός πολύτιμων φάρμακων, όπως των φαρμακευτικών θησαυρών του Διοσκουρίδη.[9] «Ο δε Διοσκουρίδης, σε πέντε βιβλία την χρησιμότατη ύλη έγραψε, όχι μόνο των βοτάνων, αλλά και των δένδρων και των καρπών των χυλών των οπών και των μετάλλων... και κατά πως σε μένα φαίνεται, αυτός την τελειότερη πάντων πραγματεία περί φάρμακων έγραψε» Γαληνός περι κράσεως φαρμάκων 11.794.7

Με τις συντηρητικότερες των εκτιμήσεων, η αξιοθαύμαστη και αξιαγάπητη λαϊκή παιδεία, το ελληνικό θέατρο καρατομήθηκε! Δεκάδες χιλιάδες καλοφυλαγμένα, μεστά διδαγμάτων θεατρικά έργα,[10] τραγωδίες, κωμωδίες, επική ποίηση,[11] οκτακοσίων τουλάχιστον χρόνων, έγιναν στάχτη και αποκαΐδια.

Ο μέγας διώκτης του πολιτισμού της αρχαίας Ελλάδος, ο Ι. Χρυσόστομος, αφού ακαταπαύστως σε ολόκληρο το συγγραφικό του έργο δαιμονοποιεί (καταροποιεί) εκατοντάδες φορές με ατέλειωτες σεμνομυθίες τα θέατρα,[12] καταλήγει στο «Κατά θεάτρων» έργο του, να συνιστά με ανείπωτη λατρεία τον αγαπημένο του ήρωα: «αν την εικόνα του πατριάρχου Αβραάμ προ οφθαλμών έχεις και συνεχώς εις αυτόν ατενίζεις... κοιτώντας σε εκείνον τον χαρακτήρα, της αρετής ολόκληρη θα δεχθείς την υγεία και την καθαράν φιλοσοφίαν» εις το μη πλησιαζειν θεατροις και (διοτι) μοιχους ποιει 56.544.71.
Πάνω απ’ όλα λοιπόν... ο Αβραάμ!

Έτσι χτυπήθηκε καίρια και απολύτως αφανιστικά και η συνείδηση της αρχαιότητος ο Επίκουρος: «Ο δε Επίκουρος πάντας υπερβαλλόμενος πλήθη βιβλίων (συνέγραψε), κύλινδροι μεν γαρ προς τριακοσίους. Περί φύσεως (δε) επτά και τριάκοντα» Διογένης Λαέρτιος Επίκουρος 10. 26.7

Τριακόσια "βιβλία" του Επίκουρου έγιναν σκόνη στον άνεμο! Ανάμεσα τους τριάντα επτά (37) βιβλία «περί φύσεως», γραμμένα απ’ το χέρι του τολμηρότερου αιρετικού της ανθρωπότητας!

 
Ο Διογένης Λαέρτιος αμέσως μετά μας διέσωσε 40 τίτλους απ’ το συνολικό έργο του Επίκουρου (που χάθηκε σχεδόν ολόκληρο) και που αποτελούσαν τα απλησίαστα πνευματικά διαμάντια, τα σκληρότερα και πλέον διάφανα διανοήματα της παγκόσμιας αμφισβήτησης... που δυστυχώς ΧΑΘΗΚΑΝ για πάντα[13]!!!

Έτσι χάσαμε και τις συγκλονιστικές γραπτές μαρτυρίες των περιηγητών του κόσμου. Απ’ τις εκστρατείες του μυθικού θεο-στρατηγού Διόνυσου, και του πρώτου στρατηλάτη Ηρακλή στην Ινδία... έως τις γραπτές μαρτυρίες του πολυπληθέστερου επιστημονικού επιτελείου στην εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

 
Ένας ολόκληρος κόσμος στα πρόθυρα της πολιτισμικής παγκοσμιοποίησης υπό την ηγεσία των Ελλήνων, αφανίστηκε μαζί με τα πολύτιμα αρχεία του!

Οι πνευματικοί θησαυροί επίσης άλλων λαών και πολιτισμών απ’ την Αίγυπτο την Σουμερία έως την Ινδία! Πολύτιμο έργο ζωής αναρίθμητων εργατών του πολιτισμού, δεν έφτασε ποτέ στα χέρια μας!

Έργα απίστευτης αρτιότητας Αστρονόμων, Ιστορικών, Βιογράφων, Ποιητών, Ρητόρων, Μαθηματικών, Αρχιτεκτόνων, Ζωγράφων, Γλυπτών, Πολεοδόμων, Γεφυροποιών, Ναυπηγών[14], και τόσων άλλων πανεπιστημόνων, που ετοίμαζαν την ανθρωπότητα υπό την αιγίδα του φιλοσοφημένου "μετρονόμου" Έλληνα, με τους πλέον φιλοσοφημένους κοινωνικο-πολιτισμικούς όρους, να εισέλθει στην εποχή της βιομηχανικής επανάστασης από τον 4ο ακόμα μ. Χ. αιώνα... κάηκαν σαν καυσόξυλα στο βωμό της ψυχικής πώρωσης που λέγετε σωτηριακή μανία!

Μόνο η καταλογοποίηση των βιβλίων της αλεξανδρινής βιβλιοθήκης, που σημειωτέων έγινε πενήντα μόλις χρόνια από την ίδρυση της, αποτελείτο από 120 τόμους! Το τεράστιο αυτό έργο που δεν διεσώθη (!) γραμμένο από τον χαλκέντερο διευθυντής της Καλλίμαχο, περιείχε λεπτομερή στοιχεία για όλα τα γνωστά έργα της αρχαιότητας: «120 πίνακες των εν πάση παιδεία διαλαμψάντων»! Σουΐδας

Στο μεγαλεπήβολο αυτό έργο, υπήρχαν ακριβέστατα στοιχεία για το λογοτεχνικό είδος, τον συγγραφέα του έργου, τον χρόνο της συγγραφής καθώς και ο αριθμός των στοίχων του! Ο ίδιος ο Καλλίμαχος πολυγραφότατος, άφησε πίσω του οκτακόσια βιβλία! βλ. Σουΐδας «Καλλίμαχος»

Εκεί στην Αλεξανδρινή βιβλιοθήκη, αποκεφαλίστηκε η πολιτισμένη ανθρωπότητα!

Μπορεί ο Αβραάμ να φαίνεται απόμακρος και αμέτοχος, όλα όμως δείχνουν ότι ο οικουμενικός Προμηθέας Έλληνας... κάηκε στην προμελετημένη αβρααμική πυρά! Μόνο γι’ αυτό το τιτάνιο χτύπημα αφανισμού, έπρεπε να αισθάνονται αιώνια υπόλογος ο αβρααμοθρεμένος χριστιανισμός. Κάποια εγκλήματα καταγγέλλονται με καθυστερήσει πολλών ετών, άλλα με καθυστέρηση αιώνων! Τα στυγερότερα εγκλήματα κατά του πολιτισμού, κοντεύουν να κλείσουν δυο χιλιετίες συγκάλυψης και οι πολιτισμοκτόνοι ηρωές τους, απολαμβάνουν ακόμα το ακαταδίωκτο!

Πολλοί περιγράφουν τον Ελληνικό πολιτισμό, ως ένα των πολιτισμών της αρχαιότητας. Μέγα λάθος και πεισματική θα έλεγα διαστροφή των πανανθρώπινων δεδομένων του πολιτισμού! Ο Ελληνικός πολιτισμός δεν ήταν ένας των πολλών πολιτισμών, ήταν ο σημαντικότερος, και αναντίρρητα ο μοναδικός αυτών των εκρηκτικών διαστάσεων!

Συγκλονιστική είναι η πληροφορία, που θέλει τους φιλόπονους δημιουργούς Έλληνες, του αλεξανδρινού αυτού θησαυρού, απ’ την έγνοια της διατήρησης και την αγάπη της διαφύλαξης των γραπτών θησαυρών της Ιστορίας και της σοφίας, να έχουν κατασκευάσει και δεύτερη βιβλιοθήκη στον χώρο του Σεράπειου, την επονομασθήσα «θυγατρική βιβλιοθήκη» για την φύλαξη (κατά τους εκτιμητές) αντιγράφων της κυρίας βιβλιοθήκης![15] «Εγένετο δε άνω εν τω Σεραπείω και ετέρα βιβλιοθήκη θυγάτηρ αυτής ονομασθείσα» Επιφάνιος περι μετρων και σταθμων 326.32. Ούτε όμως αυτή η «θυγατρική βιβλιοθήκη» ξέφυγε απ’ την πυρά του εξαγνισμού, του χαλδαιικού ισοπεδωτισμού και της υποχρεωτικής σωτηρίας!

Δεν θα ήταν ούτε υπερβολή ούτε ψέμα, αν έγραφα ότι ένα δάκρυ αγανάκτησης κυλάει απ’ τα μάτια και του πιο συγκρατημένου εκτιμητή. Επρόκειτο για την ακρόπολη του πνεύματος, για την εφηβική ψυχή της γνώσης. Ναι αυτό ήταν το μεγαλύτερο και το απεχθέστερο έγκλημα όλων των εποχών. Ο αισχρότερος κανιβαλισμός και η απεχθέστερη μαζικότερη ανθρωποθυσία, που γέννησε το τέρας της μισαλλοδοξίας!

Η καρδιά της αγωνιζόμενης για γνώση ανθρωπότητας ξεριζώθηκε, και με κανιβαλιστική ηδονή πετάχτηκε σαν τρόπαιο στην αφανιστική πυρά! Κάποιοι απαντούν ότι αυτά ήταν έργα των "κακών χριστιανών". Αυτά δυστυχώς, αυτά είναι λόγια χωρίς αντίκρισμα. Θα δεχθούμε το συνηθισμένο αυτό αντεπιχείρημα, μόνο όταν βρεθεί έστω και μια χαρακτηριστική περίπτωση, όπου οι υπόλοιποι, οι "καλοί χριστιανοί" εμπόδισαν τους κακούς αδελφούς τους από τον εμπρησμό και την εξευτελιστική κατεδάφιση της "Ελλάδος"!

Οι συγκεκριμένοι άλλωστε κανίβαλοι του πνεύματος, που πρωτοστάτησαν στο ιστορικό ανοσιούργημα κατά του πολιτισμού, παραμένουν δυστυχώς ακόμα "άγιοι πατέρες" των Ελλήνων, και εμείς οι ίδιοι χωρίς να ξέρουμε το παρελθόν τους, τους τιμούμε αδιαλείπτως! Αυτοί οι Χαλδαιοπαρμένοι θεολόγοι "έσωσαν" λέει την κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού την Ελλάδα! Μα αν είναι έτσι, τότε πραγματικά την "έσωσαν" με τον αφανιστικότερο τρόπο!

Την "έσωσαν" τόσο πολύ, και τόσο συστηματικά... που κατακάηκε και κατεδαφίστηκε σχεδόν απ’ άκρου σ’ άκρου! Αν θυμηθούμε ότι όλες οι ευνομούμενες κοινωνίες παγκοσμίως, στηρίζονται σήμερα σε αρχαιοελληνικό σκελετό (δημοκρατία, ιατρική, παιδεία, θεσμοί, τέχνες, έρευνα, επιστήμες) θα καταλάβουμε πόσο στοίχισε στην παγκόσμια πολιτισμική υποδομή, αυτός ο συθέμελος σωτηριακός εμπρησμός!

Ε, λοιπόν, πόσο θα προτιμούσαμε αλήθεια να γράψει «υπέρ» αντί «κατά Ιουδαίων» ο εξορκιστής βιβλίων Ιωάννης, και να αφήσει ήσυχο τον ναό της μνήμης, των επιστημών και του πνεύματος!

Χωρίς το μοιραίο για τους Έλληνες "κατά εβραίων" του "Ιεοβά-ννη" Χρυσοστόμου, ίσως να έφταναν ανέπαφα στα χέρια μας τα πνευματικά πονήματα των προγονών μας! Οι ανεκτίμητοι, ιαματικοί της αγνοίας θησαυροί ολόκληρης της ανθρωπότητας!

Όμως η παραφροσύνη της σωτηριακής μανίας, δεν μπορούσε να ανεχθεί αντίπαλο! Δυστυχώς... όχι μόνο αυτές οι δυο γιγάντιες βιβλιοθήκες, αλλά είκοσι ακόμα μικρότερες σχολές-βιβλιοθήκες (!!!) κάηκαν τελικά στην Αλεξάνδρεια! Συναπαριθμώντας μάλιστα και εκατοντάδες άλλες μικρές και μεγάλες στην Ιωνία και την μητροπολιτική Ελλάδα, προκύπτει μια τόσο πικρή γεύση αφανιστικής "σωτηρίας", που φέρνει ζάλη αγανάκτησης και στον πιο ψύχραιμο εκτιμητή, και σφίγγει το στομάχι και του πιο αμέτοχου, από αγανάκτηση και απορία...!

 
Οι αγανακτισμένες ερωτήσεις, δεν βρίσκουν απάντηση και ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ θα παραμείνει αιώνιος ιστορικός κατήγορος κατά των μέχρι σήμερα αστιγμάτιστων και "ατιμώρητων" δραστών. Αλήθεια αυτά τα τρομακτικά εγκλήματα κατά του Ελληνικού πολιτισμού ποτέ θα δικαστούν; Αυτή όμως είναι μια άλλη θλιβερή ιστορία, στην οποία πρέπει με κάθε λεπτομέρεια να επανέλθουμε!
----------------------
[1] Περί του Ολυμπιακού αυτού δίσκου και σημαντικές ακόμα γενέθλιες λεπτομέρειες του ιερού τόπου της Ολυμπίας αναφέρουν: Αριστοτέλης απόσπασμα 8,44.533. Πλούταρχος λυκουργοσ 1.1.9
[2] Την χρονολογία 886 π.Χ. ως αφετηρία των αγώνων αναφέρουν με ακρίβεια σοβαρές εγκυκλοπαίδειες, όπως η Δρανδάκη και του Ηλίου, χωρίς να δίνουν περισσότερα στοιχεία! Αξίζει όμως να ερευνηθεί διεξοδικά και να τεκμηριωθεί αν και φαντάζομε ότι από κάποιον πρέπει να έχει γίνει ήδη!
[3] «Χρυσό ήταν το πρώτο (απ’ τα πέντε) γένη των ανθρώπων στον καιρό του Κρόνου»! Ησίοδος εργα και ημερεσ 109
[4] Όλες οι σύγχρονες απόπειρες χρονολόγησης, δείχνουν ότι γύρω στο 5.500π.Χ. υπήρξε μια έντονη κατακλυσμική περίοδος.
[5] Ο Βιτρούβιος διέσωσε σε πέντε βιβλία του «περί αρχιτεκτονικής» μέρος της αριστουργηματικής αρχιτεκτονικής των Ελλήνων. Το έργο του είναι ύμνος στην ελληνική ευφυΐα! Εκδόσεις Πλέθρον
[6] Τα Πτολεμαϊκά πλοία κατέπληξαν τον αρχαίο κόσμο. Τα ονόμαζαν «Πλωτές πόλεις» με δεκάδες σειρές κουπιά, μετέφεραν χιλιάδες επιβάτες, με κήπους, πύργους, ιχθυοτροφεία και απίστευτη πολυτέλεια.! Στο κατάστρωμα ενός εξ’ αυτών (της Συρακουσίας) υπήρχε εγχάρακτη ολόκληρη η Ιλιάδα! Brentano. «Die byzantinische Volks wirtschaft» 1917 σ.13
[7] Το βασικό συστατικό της ασπιρίνης το Acetyl-salicylic-acid υποδηλώνει σαφώς την καταγωγή της αφού Salix λέγεται Λατινικά η Ιτιά! Κάποιοι λοιπόν πλούτισαν πνευματικά αλλά και υλικά... επειδή είχαν στα χέρια τους πριν από μας τα κείμενα των προγονών μας! Σήμερα σε όλο τον κόσμο η Μπάγερ (Bayer) πουλά 100.000 τόνους ασπιρίνης! Ή υπολογίσατε περί τις 100 ασπιρίνες ετησίως κατ’ άτομο παγκοσμίως!
[8] Κάτι αντίστοιχο υπάρχει και στο αρχαιολογικό μουσείο Αθηνών (αρ. ευρετηρίου 12764).
[9]Τα χειρόγραφά του διασημότερου φαρμακοποιού της αρχαιότητας Διοσκουρίδη, με εκατοντάδες φάρμακα, τυπώθηκαν αμέσως μετά την Βίβλο 1499 στο τυπογραφείο του Γουτεμβέργιου. Κανείς δεν ξέρει με ποιο δικαίωμα "φυλάσσουν" χειρόγραφα του στο άγιο Όρος.
[10] Όταν το 643μ.Χ. ο Άραβας στρατηγός Αμρ, εισήλθε κατακτητής στην Αλεξάνδρεια έγραψε στον καλίφη Ομάρ ότι, στην πόλη βρήκε 400 θέατρα και 4,000 λουτρώνες! Ακόμα και αν αφαιρέσουμε την υπερβολή, καταλαβαίνουμε ότι η θεατρική παραγωγή και ο πολιτισμός ήταν σε δισθεόρατα ύψη!
[11] Μέτρησα πρόχειρα τα ονόματα πενήντα (50) επικών, των οποίων τα έργα είναι χαμένα καθώς και πενήντα τέσσερα (54) επικά έργα, των οποίων γνωρίζουμε... μόνο τους τίτλους!
[12] «Απόκλεισον τα θέατρα του Διαβόλου. Θέατρο μανιακό γαρ θέαμα. Θέατρο κόλαση τα εκεί γενόμενα. Σατανικό το θέατρο» είναι λίγες απ’ τις ατέλειωτες εμπρηστικές κατά των θεάτρων εκφράσει του κατάπικρου ανθελληνόστομου Ιωάννη. Σήμερα, χωρίς μια στάλα ντροπής, μεγαλόσχημοι ιεράρχες επισκέπτονται τα υπό διωγμών ακόμα διατελούντα θέατρα. Ο δικός τους εκκλησιαστικός κανονισμός μάταια υπενθυμίζει: «ο δε Ι. Χρυσόστομος πομπή του Σατανά ονομάζει τα θέατρα» και ορίζει μάλιστα «απαραιτήτως καθαίρεση» σε όσους ιεράρχες τα επισκέπτονται! Ιερό πηδάλιο σελ. 239
[13] Τρομακτικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η επιχείρηση διάσωσης αρχαιοελληνικών παπύρων που συνεχίζεται στην πόλη Ηράκλειο. Στην πόλη αυτή που το 79 μ.Χ. θάφτηκε όπως και η Πομπηία κάτω απ’ την τεφρά του Βεζούβιου ανασκάπτεται σταδιακά η επονομασθήσα και «Βίλα των παπύρων»! Ένα βιβλιοπωλείο προφανώς της εποχής που φέρνει σιγά-σιγά στην επιφάνεια άγνωστα αρχαιοελληνικά έργα! Εκεί περιμένουν με κομμένη την ανάσα, παγκοσμίως οι λάτρεις του ελληνικού πολιτισμού, να εμφανιστούν ξανά κάποια χαμένα έργα του Επίκουρου η και άλλων μεγάλων Ελλήνων δημιουργών.
[14]Φανταστείτε να διεσόζωντο τα σχέδια του κολοσσιαίου πλοίου που έφερε το όνομα Συρακουσία.
[15] Την πρώτη βιβλιοθήκη -στο Μουσείου- δημιούργησε ο Πτολεμαίος Α΄ 306-283π.Χ. Ενώ την δεύτερη -στο Σαράπειο- ο Πτολεμαίος Β΄ 285-246π.Χ.

ΔΕΣ: 

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ελληνισμός vs Χριστιανισμός

ΜΕΡΟΣ Β'

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΕΣ ΠΟΥ ΧΤΥΠΗΘΗΚΕ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ:

Το 391 κάηκε η Βιβλιοθήκη του Ελληνισμού στην Αλεξάνδρεια.

Το 393 απαγορεύθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες.

Την 8η Μαρτίου 415 δολοφονήθηκε η Υπατία.

Το 529 έκλεισε η Ακαδημία του Πλάτωνος.

ΑΛΛΗΛΛΟΥΪΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΟΞΑΣΤΕ ΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ.

(Χαλελουγιάχ, κατά γράμμα αποτελεί προτροπή προς ομάδα ανθρώπων να «αινέσουν τον Γιαχ).

 
Δοξάστε λοιπόν Έλληνες τον Ιεχωβά. Άλλωστε είσαστε παιδιά του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ. Στις κηδείες σας και στα μνημόσυνα που κάνετε παρακαλείτε συνεχώς τον Ιεχωβά να σας βάλει "εν κόλποις Αβραάμ". ΣΑΒΑΩΘ: Η πολεμική μορφή του Ιεχωβά. Αλληλούϊα Σαβαώθ. Δοξάστε Έλληνες την πολεμική μορφή του Ιεχωβά. Υμνήστε την Νέα Σιών. Όταν με το καλό πεθάνετε θα πάτε στην "Ουράνια Ιερουσαλήμ". Εμάς τους υπόλοιπους θα μας βάλει ο Ιεχωβά στην Κόλαση να μας καίει αιώνια γιατί παραμένουμε Έλληνες. Όσοι όμως Έλληνες έγιναν "πνευματικοί ισραηλίτες" είναι πανευτυχείς γιατί ο Ιεχωβά αφάνισε τον Ελληνισμό και την Ελλάδα.

"Ο μεν γαρ Ελληνισμός πανταχού της γης εκταθείς και τας απάντων ανθρώπων ψυχάς κατασχών ούτως ύστερον μετά την τοσαύτην ισχύν και την επίδοσιν υπό της του Χριστού κατελύθη δυνάμεως" Ιωάννης Χρυσόστομος (Βρωμόστομος), "Κατά Ελλήνων", 15

Φαντάζεστε τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Σόλωνα, τον Λεωνίδα της Σπάρτης, τον Μ Αλέξανδρο, να ουρλιάζουν σαν τους σημερινούς Έλληνες ΔΟΞΑ ΣΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ (ΓΙΑΧΒΕ), ΑΛΛΗΛΟΥΪΑ, ΑΛΛΗΛΟΥ - ΓΙΑΧ; Ζήτω η Νέα Σιών. Ή να παραδέχονται ότι μετατράπηκαν σε πνευματικούς ισραηλίτες και οι πρόγονοί τους δεν είναι ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα, ο Έλληνας και η Ορσηίδα, αλλά ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ;

Η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας και οι ύποπτοι για την καταστροφή της - Τα σενάρια και οι διαφωνίες των ιστορικών.

Η Αλεξάνδρεια ήταν μία από τις μεγαλύτερες πόλεις της αρχαιότητας. Ιδρύθηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο το 332 π.Χ όταν κατέκτησε την Αίγυπτο. Συγκεκριμένα, προτού αναχωρήσει ο Μέγας Αλέξανδρος από την Αίγυπτο για να συνεχίσει την εκστρατεία του στα βάθη της Ανατολής, αποφάσισε να ιδρύσει μία πόλη στα παράλια της Μεσογείου, στην οποία χάρισε το όνομά του.

Ο Πτολεμαίος, στρατηγός του Μεγάλου Αλέξανδρου, διορίστηκε ανώτατος κυβερνήτης της Αιγύπτου μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλέξανδρου το 323 π. Χ . Ο ίδιος ανακήρυξε τον εαυτό του βασιλιά με το όνομα Πτολεμαίος ο Α . Οι Αιγύπτιοι αναγνώρισαν τον Πτολεμαίο ως διάδοχο των Φαραώ της ανεξάρτητης Αιγύπτου. Στη συνέχεια ο Πτολεμαίος έκανε την Αλεξάνδρεια πρωτεύουσα της Αιγύπτου στη θέση της Μέμφιδος. Αυτή ήταν η αρχή της ακμής της.

Η δυναστεία των Πτολεμαίων συνέχισε το όραμα του Μεγάλου Αλέξανδρου, που ήθελε να κάνει την Αλεξάνδρεια το μεγαλύτερο εμπορικό λιμάνι της Μεσογείου και παγκόσμιο πολιτιστικό κέντρο. Ο Πτολεμαίος ο Α´ ίδρυσε την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, εκπληρώνοντας το όνειρο του Μ. Αλέξανδρου, που και αυτός με τη σειρά του το είχε εμπνευστεί από τον Αριστοτέλη. Έτσι άρχισε η συγκέντρωση όλου του επιστημονικού και πολιτιστικού πλούτου που ήταν σκορπισμένος σε διάφορες συλλογές και βιβλιοθήκες. Λέγεται ότι τοποθέτησε αρχικά 200.000 τόμους. Ο διάδοχος του, Πτολεμαίος Β´, διπλασίασε τα βιβλία.

Στο πέρασμα των αιώνων η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας εξελίχθηκε σε μια από τις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες του αρχαίου κόσμου. Ο πλούτος της ανερχόταν στις 700.000 χειρόγραφες περγαμηνές. Διανοούμενοι της εποχής, επιστήμονες, μαθηματικοί, ποιητές, πήγαιναν εκεί για να μελετήσουν και να ανταλλάξουν ιδέες. Ήταν δηλαδή σαν το πρώτο αρχαίο πανεπιστήμιο. Όμως η βιβλιοθήκη καταστράφηκε και όλα τα χειρόγραφα χάθηκαν. Τι προκάλεσε λοιπόν την καταστροφή της ; Διάφορες θεωρίες για την εξαφάνιση κυκλοφορούν εδώ και αιώνες. Η ιστορική έρευνα έχει καταλήξει σε τρεις βασικούς υπόπτους: Έναν Ρωμαίο, έναν χριστιανό και έναν μουσουλμάνο....

1ος ύποπτος: ο Ιούλιος Καίσαρας Το πρώτο πλήγμα που δέχθηκε η βιβλιοθήκη ήταν το 48 π.Χ κατά τη διαμάχη μεταξύ Ιουλίου Καίσαρα και Πτολεμαίου του 13 ου. Σύμφωνα με πηγές, ο Καίσαρας διέταξε να βάλουν φωτιά στα ίδια του τα πλοία, για να μην τον περικυκλώσει ο εχθρός . Η φωτιά επεκτάθηκε γρήγορα και κατά λάθος κατέστρεψε τη βιβλιοθήκη. Κάποιες άλλες πηγές όμως θέτουν υπό αμφισβήτηση αυτή την εκδοχή, αφού το Μουσείο που ήταν δίπλα από την βιβλιοθήκη παρέμεινε άθικτο.

Γι' αυτό κάποιοι μελετητές λένε ότι δεν καταστράφηκε η γνωστή βιβλιοθήκη, αλλά μια αποθήκη που περιείχε αντίγραφα.

2ος ύποπτος: ο πατριάρχης Αλεξάνδρειας Θεόφιλος Το 391 μ. Χ ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος αποφάσισε με διάταγμα να καταστραφούν όλοι οι παγανιστικοί ναοί. Ο πατριάρχης Αλεξάνδρειας Θεόφιλος ξεκίνησε με την καταστροφή του ναού του Σεράπιδος, στον οποίο υπήρχε αξιόλογη βιβλιοθήκη. Όμως και αυτή η εκδοχή είναι αβάσιμη, αφού πρόκειται για έναν ναό και όχι για την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Επίσης, δεν υπάρχουν αρχαίες πηγές που να αναφέρουν καταστροφή οποιασδήποτε βιβλιοθήκης.

3ος ύποπτος: ο χαλίφης Ομάρ της Δαμασκού Τον 7ο αιώνα ο χαλίφης Ομάρ της Δαμασκού κατέλαβε την πόλη της Αλεξάνδρειας και διέταξε την καταστροφή των έργων της βιβλιοθήκης που έρχονταν σε αντίθεση με το Κοράνι. Οι στρατιώτες του έκαψαν όλα τα βιβλία εκτός από εκείνα του Αριστοτέλη. Τους πήρε 6 μήνες για να τα καταστρέψουν και μάλιστα χρησιμοποιούσαν τη φωτιά για να ζεστάνουν τα δημόσια λουτρά όπου διασκέδαζαν. Και σ’ αυτήν την εκδοχή όμως, υπάρχουν ενστάσεις από τους μελετητές. Αφ’ ενός υπάρχει αναφορά για καταστροφή μόνο βιβλίων και όχι βιβλιοθήκης και αφ´ετέρου, είναι πολύ πιθανό ο χριστιανός συγγραφέας που μετέφερε την πληροφορία να παραποίησε εσκεμμένα την αλήθεια. Λένε δηλαδή οι μελετητές ότι οι Ευρωπαίοι συγγραφείς του Μεσαίωνα είχαν κάθε λόγο να λοιδορήσουν τους Μωαμεθανούς εχθρούς τους.

Το σίγουρο είναι πως ούτε πάπυροι διασώθηκαν, ίσως και λόγω κλιματολογικών συνθηκών, ούτε ερείπια της βιβλιοθήκης βρέθηκαν. Το πιο πιθανό είναι η βιβλιοθήκη να καταστράφηκε σταδιακά με την παρακμή της Ελληνικής δυναστείας των Πτολεμαίων. Η πολιτική των Ρωμαίων και Βυζαντινών αυτοκρατόρων που ακολούθησαν καθόρισε τη μοίρα αυτής της σπουδαίας βιβλιοθήκης. Η έλλειψη παιδείας και αγάπης για τα γράμματα οδήγησε την βιβλιοθήκη σε αφανισμό. Όταν ενισχύθηκε ο Χριστιανισμός τότε, οτιδήποτε είχε σχέση με την αρχαία γνώση ταυτιζόταν με την ειδωλολατρεία και έπρεπε να καταστραφεί.

Ελληνοχριστιανισμός και… Ελληνοϊσλαμισμός

Σας κάνει εντύπωση ο τίτλος; Προφανώς. Σας φαίνεται περισσότερο ή λιγότερο δόκιμος όρος «Ελληνοϊσλαμισμός», από τον όρο «Ελληνοχριστιανισμός» που με περισσή φροντίδα «πλασάρεται» στη χώρα μας;

Κατά τον τελευταίο, ο Χριστιανισμός δεν είναι παρά η διάσωση και προέκταση των ελληνικών παραδόσεων μέσω του Χριστιανισμού. Και τα επιχειρήματα όσων τον υποστηρίζουν είναι, πάνω κάτω, αυτά:

• Οι χριστιανοί μοναχοί διέσωσαν τα ελληνικά βιβλία.
• Οι πατέρες του Χριστιανισμού μελέτησαν την ελληνική Φιλοσοφία την οποία απήλλαξαν από την «ειδωλολατρική πλάνη».
• Οι βυζαντινοί λόγιοι διέδωσαν την Ελληνική Σκέψη.
• Οι βυζαντινές τέχνες δανείστηκαν από τις ελληνικές.
• Επίσημη γλώσσα του βυζαντινού κράτους ήταν η ελληνική.
• Η νέα θρησκεία σεβάστηκε τους Ιερούς Τόπους μετατρέποντάς τους σε εκκλησίες.
• Η διοίκηση του βυζαντινού κράτους στελεχωνόταν από Έλληνες.

Είναι ολοφάνερο πως εδώ έχουμε τεράστιο έλλειμμα τόσο λογικής (ταύτιση Χριστιανισμού και Βυζαντινής Αυτοκρατορίας κατά πώς βολεύει) όσο και ιστορικής ακρίβειας (τα περισσότερα είναι ψέμματα). Ας τους κάνουμε όμως τη χάρη και ας πούμε πως είναι αληθινά. Είναι αρκετά για να θεμελιώσουν την «ελληνικότητα» ενός πολιτισμού; Αν είναι έτσι, τότε όσοι πολιτισμοί κάνανε τα ίδια θα πρέπει να είναι κι αυτοί ελληνικοί. Σωστά; Υπάρχει λοιπόν άλλος τέτοιος πολιτισμός;

Ε, λοιπόν υπάρχει, και είναι το Ισλάμ! Το οποίο Ισλάμ μπορούμε να το ταυτίσουμε με μεγαλύτερη ασφάλεια με το χαλιφάτο της Βαγδάτης αφού ιδρύθηκε από τον Μωάμεθ τον ίδιο και ο ηγέτης του ήταν ταυτόχρονα κι ο «ηγέτης των πιστών» (όπως ξέρει οποιοσδήποτε έχει διαβάσει έστω Ιζνογκούντ). Μπορούμε επίσης να το ταυτίσουμε ασφαλέστατα και με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αφού ο σουλτάνος Σελίμ ο Α’ θα πάρει τον ίδιο τίτλο από τον τελευταίο χαλίφη της δυναστείας των Abbas και οι ιεροί τόποι του Ισλάμ θα τον αναγνωρίσουν ως προστάτη του.

Ιδού λοιπόν τα έργα κι οι ημέρες μιας άγνωστης «Ελληνικής» αυτοκρατορίας:

Οι ισλαμιστές ηγέτες διέσωσαν τα ελληνικά βιβλία: Σωστό. Την εποχή της μεγάλης ακμής του Ισλάμ, Άραβες σοφοί έρχονται στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία για να αγοράσουν αρχαία χειρόγραφα τα οποία μελετούν, αντιγράφουν και μεταφράζουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα έργα του μαθηματικού Διοφάντου τα οποία χρωστάμε στις αντιγραφές από τους Άραβες.

Οι ισλαμιστές λόγιοι μελέτησαν την ελληνική Φιλοσοφία: Σωστό. Οι Άραβες λάτρεψαν τον Αριστοτέλη κι έχουμε σειρά από άραβες φιλοσόφους: Αλ Κιντί, Ζαχίζ, Αλ Φαραμπί, Ιμπν Κοτέιμπα, Ιμπν Ντορέιντ, Ιμπν Σινά, Αβερρόης. (Αντίστοιχα, πόσους βυζαντινούς φιλοσόφους -όχι θεολόγους!- ξέρετε;)

Οι ισλαμιστές λόγιοι διέδωσαν την Ελληνική Σκέψη: Σωστό. Οι Άραβες αναδεικνύουν πλήθος σπουδαίων επιστημόνων (γιατροί, μαθηματικοί, αστρονόμοι, χημικοί) που διαδίδουν και εξελίσσουν τις επιστήμες που διδάχτηκαν από τους Έλληνες από τη Μέση Ανατολή ως την αραβοκρατούμενη Ισπανία (αντίστοιχα, το Βυζάντιο πότε προχώρησε τις επιστήμες των Ελλήνων;).

Οι ισλαμικές τέχνες δανείστηκαν από τις ελληνικές: Σωστό. Τουλάχιστον κοιτώντας μια εγκυκλοπαίδεια στο λήμμα «Σινάν» μαθαίνουμε πως ο εν λόγω ήταν ο κορυφαίος εκπρόσωπος της ελληνοϊσλαμικής (!) αρχιτεκτονικής. Και ήταν και Έλληνας! Όσο για την αραβική μουσική, τα «μακάμια» των αράβων στηρίζονται στις θεωρίες του Πυθαγόρα. (αντίθετα, ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός την ζοφερή εποχή της εικονομαχίας με την «Οκτώηχο» «απαλλάσσει» τη βυζαντινή μουσική από του «ειδωλολατρικούς τρόπους»).

Επίσημη γλώσσα του χαλιφάτου ήταν η ελληνική: Σωστό. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία λίγα χρόνια μετά την άλωση της Νέας Ρώμης, είχε κάνει επίσημη γλώσσα της τα ελληνικά για ένα σεβαστό χρονικό διάστημα.

Η νέα θρησκεία σεβάστηκε τους Ιερούς Τόπους: Εδώ έχουμε ένα μεθοδολογικό πρόβλημα διότι κατά τους χριστιανούς η κατάληψη ενός ιερού τόπου από τη νέα θρησκεία κι ο εκδιωγμός από εκεί της παλαιάς θεωρείται σεβασμός. Αν αυτό λοιπόν είναι σεβασμός, τότε οι ισλαμιστές υπήρξαν ευσεβέστατοι. Είτε μιλάμε για χριστιανικούς ναούς, είτε για ελληνικούς ναούς (οι οποίοι είχαν ήδη μετατραπεί σε εκκλησίες), οι ισλαμιστές τους σεβάστηκαν. Σαν να λέμε, σεβάστηκαν τον Παρθενώνα, γι’ αυτό τον έκαναν τζαμί. Ή, καλύτερα, σεβάστηκαν την «Αγιά Σοφιά», γι’ αυτό την έκαναν τζαμί (το τελευταίο πονάει, ε;). Άρα, με τα χριστιανικά μέτρα, σωστό κι αυτό.

Η διοίκηση του κράτους στελεχωνόταν από Έλληνες: Σωστό για την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Πολλοί σουλτάνοι είχαν Ελληνίδα μητέρα, ενώ η Υψηλή Πύλη στελεχώνεται από «Έλληνες», τους γνωστούς μας Φαναριώτες!

Θα μπορούσα να παραθέσω κι άλλα στοιχεία που να δείχνουν την «ελληνικότητα» του Ισλάμ. Ωστόσο δεν χρειάζεται. Ξέρουμε όλοι πως το Ισλάμ δεν ήταν ελληνικό. Αν όμως κάποιοι επιμένουν πως για τους ίδιους λόγους το Βυζάντιο ήταν ελληνικό, τί να πω γι’ αυτούς πέρα απ’ ότι χαρίζουν τον τίτλο της ελληνικότητας σε τιμή ευκαιρίας.

Ο Χριστιανός Ευσέβιος Παμφίλου (265 - 340 μ.Χ.) Επίσκοπος Παλαιστινιακής Καισαρείας) ο αποκαλούμενος και "Ηρόδοτος" ή πατέρας της εκκλησιαστικής ιστορίας, ο μέγιστος των εκκλησιαστικών συγγραφέων, δεν είναι παρά ένας ανθελληνικά μαινόμενος χλευαστής, αλλά και μεθοδικός διαμελιστής κάθε ελληνικής αξίας. Θα παραθέσω μόνο ελάχιστους υπότιτλους του τεράστιου έργου του και θα γίνει εντελώς σαφές τι εννοώ.

Ο Ευσέβιος, στο 1ο μέχρι το 15ο σύγγραμμα του της «ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΗ» με την άνεση του νικητή, έγραψε τα παρακάτω απίστευτα.

Αντί να σας κουράσω με ατέλειωτες λεπτομέρειες που κατέκοψαν και ζεμάτισαν κάθε τι Ελληνικό, σας παραθέτω μόνο υπότιτλους απ’ το ογκωδέστατο συγγραφικού του έργου, με το πραγματικά απίστευτο ανθελληνικό και φιλοεβραϊκό του περιεχόμενο!

Κάθε αστερίσκος είναι και ένας ξεχωριστός υπότιτλος. Διαβάστε αργά, προσεκτικά... μελαγχολικά θα έλεγα, καθώς το ανθελληνικό του πάθος κορυφώνεται σε ξέφρενο ύμνο υπέρ της ιουδαϊκής του συνείδησης... πιθανότατα και καταγωγής:

*Γιατί είναι πράξη σωφροσύνης η εγκατάλειψη της ελληνικής πλάνης και δεισιδαιμονίας. *Γιατί ευλόγως εγκαταλείπουν τα όσα περί πρώτης κοσμογονίας οι Έλληνες ανέγραψαν. *Εγκαταλείψτε όσα οι Έλληνες φυσικοί φιλόσοφοι περί αρχών εισηγήθηκαν. *Πως η Αιγυπτιακή θεολογία στους Έλληνες μετακόμισε. *Πως σε όλα αυτά οι δαίμονες επενεργούν. *Περί της εμφανίσεως δαιμόνων στα μαντεία των Ελλήνων. *Περί της παλαιάς ελληνικής συνηθείας της ανθρωποθυσίας (!) και πως αυτή με την ευαγγελική θεολογία κατηργήθη. *Ότι σε πονηρούς δαίμονες ανήκει των εθνών η θεολογία. *Πως ο Απόλλων στους πονηρούς δαίμονες προστάτες θυσιάζει. *Ότι πολυσχιδής και πολύγνωμος είναι η περί των Ελληνικών θεών δεισιδαιμονία. *Περί της σε λανθάνουσα μορφή δαίμονας περιέχουσα ελληνική μυθολογία. *Έως θανάτου ποιητικοί(!!!) είναι οι λεγόμενοι αυτών αγαθοί δαίμονες».

Η ανθελληνική παράκρουση του Ευσέβιου:

Μαγγανείες μετέρχονται (οι Έλληνες!!!) και μ’ αυτήν εξαναγκάζουν την ανθρώπινη γνώμη. (Κοίτα ποιος μιλάει για μαγγανεία!) *Ότι τα αγάλματα τους μαγικά κατασκευάζουν... (τέτοια ανεπανάληπτα αριστουργήματα, μόνο μαγικά μπορούσαν να τους φαίνονται!) και στην μαγεία προτρέπουν και τις άψυχες ύλες (λατρευτικά) φιλούν. *Περί των παλαιοτέρων Εβραίων και γιατί τας ένθεους (θεοπνεύστους) αυτών γραφάς των πατρίων (Ελληνικών) λόγων προτιμήσαμε. *Παρουσίαση της εβραϊκής θεολογίας, λατρείας, αθανασίας της ψυχής και της ουσίας των πραγμάτων.
*Πως οι Εβραίοι έγιναν φιλόθεοι και αξιώθηκαν χρησμών και θεοφανειών. *Πως έλαμψε με την ευσέβεια του ο Μωυσής και την ιστορία των Εβραίων κατέγραψε. *Γιατί μετά από λογική κρίση και σώφρονα λογισμό την ιστορία τους (των Εβραίων) παραδεχθήκαμε. *Περί προ του κατακλυσμού θεοφιλών ανδρών. *Περί των Εβραϊκών δογματικών θεωρημάτων (και) δημιουργίας του κόσμου. *Περί θεού Εβραϊκές δοξασίες.
*Περί του θεοσεβούς πολιτεύματος του Μωυσέα. *Πόσοι Έλληνες λογογράφοι το έθνος των Ιουδαίων αναφέρουν. *Περί του προπάτορος πάντων των Εβραίων Αβραάμ. *Περί Ιουδαίων γραφής. *Πως παρά των βαρβάρων οι Έλληνας τα σεβάσματα τους παρέλαβαν»(!!!)
*Περί της κλοπής (από τα Εβραϊκά!) των Ελλήνων συγγραφέων. *Περί του κλέφτες (ιδεών!) είναι οι Έλληνες. (αν δεν το ξέρατε... μάθετέ το!). *Περί του γιατί λογικά την παρ’ Εβραίων θεολογία από την ελληνική φιλοσοφία προτιμήσαμε. (Εδώ ομολογείται η σύγκρουση εβραϊκής και ελληνικής ερμηνείας του κόσμου). *Ότι τα πάντα παρά βαρβάρων οι Έλληνες ωφελήθηκαν. *Περί της αρχαιότητος Μωυσέως και των Εβραίων προφητών. *Πως η Πλατωνική φιλοσοφία την Εβραϊκή αναγκαστικά ακολούθησε. *Περί της παρ΄ Εβραίων ονομάτων ορθότητας.
*Περί της καθ΄ Εβραίων φυσιολογίας. *Περί του όντος, Μωυσέως και Πλάτωνος(!) *Περί του Πλάτωνος και Μωυσέως ιδεών(!) *Περί αθανασίας ψυχής Εβραίων και Πλάτωνος. *Πως περί νεκρών έγερση ο Πλάτωνας των Εβραίων λόγους ιστορεί. *Περί του κατά Μωυσέα Παραδείσου.(!!!)
*Ότι παραπλήσια των Εβραίων εικόνα είχαν και οι δοξασίες περί θείων του Πλάτωνα. *Πως ο Πλάτων μετέτρεψε επί το Ελληνικότερων τα λόγια των (βιβλικών) Παροιμιών. *Ότι τα αυτά και ο Πλάτων με την εβραϊκή γραφή χρησιμοποιεί υποδείγματα και παραδείγματα. *Ότι δε και ο Πλάτωνας κατά μίμησιν των Εβραίων εις δώδεκα φυλάς διαιρώντας νομοθετεί. *Περί Αριστοτελικών δογμάτων και διαφωνίας Εβραίων και Πλάτωνος! *Περί διαφωνίας Μωυσέως και Πλάτωνος. *Περί δαιμόνων και ηρώων... ...» (!!!) *Πως με τα περί ουρανίου γης (ουράνιας ζωής) και μεταθανάτιας κρίσεως, ομοίως ο Πλάτωνας τους Εβραίους αντιγράφει»

Ο Ευσέβιος αποκαλεί κοπριές τα διανοήματα των Ελλήνων λέγοντας: «τούτον δε τον πτωχόν και πένητα λαόν σήκωσες από... της η κοπριά των Ελληνικών μυσαγμάτων (βδελυγμάτων, μιασμάτων) και κάθισες αυτόν μετά των αρχόντων του Ισραήλ, όντος λαού αυτού. Είναι δε οι απόστολοι άρχοντες του Εβραϊκού λαού και οι πατριάρχαι με τους οποίους κατασκηνώνουσιν οι εξ εθνών πιστεύσαντες» Ευσέβιος ΕΥΑΓΓ. ΠΡΟΠΑΡ. / ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΨΑΛΜΟΥΣ / ΑΛΛΗΛΟΥΙΑ. ΡΙΒ΄ (23.1352.34).

Ο. Ι ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ

«Κανείς δεν πρέπει στα παιδιά του, των (Ελλήνων) προγονών να καλεί τα ονόματα, του πατέρα, της μητέρας, του παππού και του προπάππου, αλλά (μόνο) αυτά των δικαίων, (της Π. Διαθήκης.)» Ι. Χρυσ/μος ΠΕΡΙ ΚΕΝΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΔΕΙ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΑΝΑΤΡΕΦΕΙΝ ΤΑ ΤΕΚΝΑ (690) 641.65 

ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως:

«Αν στα ενδότερα (των ελληνικών σκέψεων) κοιτάξεις, θα δεις, τέφρα και σκόνη και υγιές ουδέν, αλλά τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών, (των Ελλήνων φιλοσόφων!) τα πάντα δε γεμάτα ακαθαρσίες και ιχώρ, (έμπυο!) και πάντα τα δόγματα τους βρίθουν σκωλήκων... Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες, από των φιλοσόφων λαβόντες... Ημείς δε ου παραιτούμεθα της κατ’ αυτών μάχης» Ι. Χρυσόστομος (344-407 μ.Χ.) ΕΙΣ ΑΓΙΟΝ ΙΩΑΝΝΗΝ ΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΝ (ΟΜΙΛΙΑ ΞΣ΄ 59.369.12 -370.11

Ο Ι. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΜΕ ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΕ ΑΦΑΝΙΣΤΙΚΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ:

«Τι λοιπόν, άγιος έσται ο ναός του Σεράπιδος (Αλεξανδρινή βιβλιοθήκη) δια τα βιβλία; Μη γένοιτο!... αλλά δαίμονες οικούσι τον τόπον... μάλλον δε και αυτών (των Ελλήνων) όντων δαιμόνων... και παρ’ αυτών βωμός στέκει απάτης αόρατος εις τον οποίον ψυχάς ανθρώπων θυσιάζουσι... κατάλαβε λοιπόν και φανέρωσε (διέδωσε!) ότι δαίμονες κατοικούν εκεί» Ι. Χρυσ/μος ΛΟΓΟΙ ΚΑΤΑ ΙΟΥΔΑΙΩΝ 48.851.38 έως 852.35 Δαίμονες ηταν λοιπόν κατά τον "σοφό" ιεράρχη τα βιβλία της Αλεξανδρινής βιβλιοθήκης και ψυχοθυσιαστήρια οι βιβλιοθήκες των Ελλήνων!!!

Ο Ι. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΜΕ ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΕ ΑΦΑΝΙΣΤΙΚΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ:

«Τι λοιπόν, άγιος έσται ο ναός του Σεράπιδος (Αλεξανδρινή βιβλιοθήκη) δια τα βιβλία; Μη γένοιτο!... αλλά δαίμονες οικούσι τον τόπον... μάλλον δε και αυτών (των Ελλήνων) όντων δαιμόνων... και παρ’ αυτών βωμός στέκει απάτης αόρατος εις τον οποίον ψυχάς ανθρώπων θυσιάζουσι... κατάλαβε λοιπόν και φανέρωσε (διέδωσε!) ότι δαίμονες κατοικούν εκεί» Ι. Χρυσ/μος ΛΟΓΟΙ ΚΑΤΑ ΙΟΥΔΑΙΩΝ 48.851.38 έως 852.35 Δαίμονες ηταν λοιπόν κατά τον "σοφό" ιεράρχη τα βιβλία της Αλεξανδρινής βιβλιοθήκης και ψυχοθυσιαστήρια οι βιβλιοθήκες των Ελλήνων!!!

Ο Ι. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΕ ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΗΜΑΤΩΝ:

«Ο δε μέγας Ιωάννης (ο Χρυσόστομος) ασκητάς πυρπολούμενους από ζήλον θεού (φανατισμένους καλόγερους) συνέλεξε, με βασιλικούς δε νόμους αυτούς οπλίσας, κατά των ειδωλικών (ελληνικών) έπεμψε τεμενών, τα δε χρήματα για τους κατεδαφιστές και τους βοηθούς, δεν έλαβε απ’ τα βασιλικά ταμεία (!) αλλά από πλούσιες γυναίκες που φιλοτίμως να παρέχουν κατέπειθε, ώστε με την λαμπρή τους πίστη να κερδίσουν την ευλογία. Έτσι με τον τρόπο αυτόν τους υπολειπόμενους Σηκούς (ελληνικούς ναούς) με τούτον τον τρόπον εκ βάθρων ανέσπασεν». Θεοδώρητου ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΑΜΑΣΟΥ (Τομ. 5ος 329/ 8-330/8).

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας... ή Αϊ Βασιλης!!!

«Εχθροί είναι οι Έλληνες, (βλ. (O΄) Ησαΐας Θ΄ 12) διότι διασκεδάζουν καταβροχθίζoντας με ορθάνοιχτο στόμα τον Ισραήλ. "Στόμα" δε λέγει εδώ ο προφήτης, την σοφιστική του λόγου δύναμη, η οποία τα πάντα χρησιμοποίησε για να παραπλανήσει τους εν απλότητι πιστευσάντων» Βασίλειος Καισαρείας ΕΙΣ ΠΡΟΦΗΤΗΝ ΗΣΑΪΑ 9.230.8.

Ο Ι. Χρυσόστομος από τις 1200 περίπου φορές που αναφέρει το όνομα «Έλλην», δεν νομίζω να βρείτε ούτε μια φορά που να μην χλευάζει ή να μην αντιπαλεύει κάθε τι Ελληνικό! Αν απ’ την άλλη δείτε τα χρυσόλογα που λέει στις άλλες 1200 φορές που αναφέρει μελιστάλακτα το όνομα του «Αβραάμ» θα καταλάβετε και την σκοπιμότητα και την διαφορά εκτίμησης.

Στο εκτενέστατο συγγραφικό του έργο, (1447 λόγοι, 240 επιστολές!) ούτε μια φορά δεν αναφέρετε για παράδειγμα ο Δευκαλίων, ο αγαπημένος ήρωας κατακλυσμού των Ελλήνων, σε αντίθεση με τον Νώε που αναφέρεται 330 φορές! Ο παγκοσμίως γνωστός ήρωας Ηρακλής, δεν αναφέρεται ούτε καν χλευαστικά, ενώ ο αλεπουδοκυνηγός Σαμψών, εκθειάζεται τουλάχιστον 25 φορές. Ο Ιακώβ, 760. Ο Ισαάκ, 440. Η Σάρρα, 290. Ο Αδάμ, 830.

Απ’ την πλευρά των αναθεματισμένων Ελλήνων; Ο Ιάσονας ούτε μια φορά. Ο Οδυσσέας καμμία! Ο Αχιλλέας, μια μοναδική φορά κι αυτή υποτιμητικά! Οι συγγραφείς: Όμηρος, καμμία. Ησίοδος μια μοναδική φορά. Ο Αισχύλος καμμία. Απ’ την άλλη μεριά της χρυσοστομικής εβραιολατρίας, ο Ιεζεκιήλ, 95. Ο Ησαΐας, 310. Ο Ιερεμίας, 310 κλπ. κλπ. κλπ.

Όταν βέβαια στα κείμενα του πέφτει το όνομα του Αβραάμ, τότε ο Ι. Χρυσόστομος εκστασιάζεται: «Αβραάμ... ολόκληρον ημίν πέλαγος ιστορίας το όνομα ήνοιξε τούτο» εισ την γενεσιν λογοσ θ΄ (54.625.19)

Για τους Έλληνες ενδεικτικές είναι οι χρυσοστομικές εκφράσεις όπως: «του μιαρού όντος Έλληνος»... «λύμη (φθίση, φθορά, αίσχος, όνειδος) τους Έλληνας κατέχει»...! «Δόγματα διεφθαρμένα οι Έλληνες γέννησαν»... «Πολλοί δε (Έλληνες) και υιούς και θυγατέρες εις σφαγή απέδωκαν δαίμονας τιμώντας»...! «Μιαρού Έλληνος φιλόσοφου το βιβλίο...» Και άλλα τέτοια κολακευτικά! Αν δε νομίζετε ότι εδώ τελειώνει ο πατερικός ανθελληνισμός... ε, πλανάσθε πλάνην οικτράν!

Μέγα ιστορικό παράδοξο (πάνω στο όποιο πιστεύω πως πρέπει να γραφτούν πολλές ακόμα πραγματείες στο μέλλον) η παντελής έλλειψη οποιασδήποτε οργανωμένης αντεπίθεσης του λαβομένου ελληνισμού! Πουθενά δεν εμφανίζεται μια οδυσσειακή εκδοχή του ελληνισμού, ικανή να ανατρέψει τις προθέσεις των αδηφάγων "μνηστήρων" και να πάρει πίσω την κόσμο και την αξιοπρέπειά του! Ο ελληνισμός, παραδόξως παραμένει ένας αγαθός γίγαντας, που επί τρεις και πλέον αιώνες κατασφαγιάζεται από τον επελαύνοντα ιουδαιο-χριστιανισμό.

Οι ελάχιστοι που αντισταθήκαν (Κέλσιος, Πορφύριος, Ιουλιανός, Υπατία, Λιβάνιος) δεν κατάφεραν τίποτε περισσότερο, απ' το να αφήσουν πίσω τους ματωμένες αποδείξεις της σκληρότητας του επιθετικού χριστιανισμού. Δεν έκαναν όμως φύλο-φτερό την θεολογική τους βάση. Δεν ανάλυσαν δηλαδή σε πλήρες βάθος τα "ιερά" τους κείμενα, ώστε να φτάσουν στην απόλυτη επίγνωση της αβρααμικής δηλητηριοχρηστικής μαγείας, απ' την οποία ξεχειλίζουν οι σελίδες της Βίβλου! Ετσι κάθε αντίπαλος του χριστιανισμού, ή δολοφονείται εν ψυχρώ, ή "δυσεντερίσας" δηλαδή δηλητηριασμένος… απεβίωνε.

Αν αυτό, (η οδυσσειακή αντιπαράθεση Ελληνισμού Χριστιανισμού) είχε συμβεί από τότε, σήμερα ο Χριστιανισμός θα ήταν προ πολλού μια θλιβερή ανάμνηση του παρελθόντος. Αντ' αυτού, μέχρι σήμερα η υπόθεσή μας, ότι στην ραχοκοκαλιά της ιστορίας έχει φωλιάσει ο "δαίμονας" της μαγείας, θεωρείται παραδοξολογία. Συμπέρασμά μας: Η Βίβλος είναι το κατ' εξοχήν εγχειρίδιο μαγείας, με την μαύρη μαγεία (δηλητηριοχρησία) στην Παλαιά Διαθήκη και την λευκή μαγεία (σαγήνη) στην Καινή.

Ένας από τους φλογερούς μισέλληνες ήταν ο Ρωμανός ο Μελωδός (6ος αι. μ.Χ.). Ξεδιάντροπα επιτίθεται εναντίον αρχαίων Ελλήνων που δεν μπορούν ν’ αμυνθούν! Ξεμπροστιάζει τον Άρατο, τον Πλάτωνα, τον Δημοσθένη, τον Όμηρο, τον Πυθαγόρα! Όλοι τους, κατά το νοσηρό μυαλό του, είναι για τα μπάζα! Να πώς ρίχνει το μισελληνικό του δηλητήριο:

«Τι φυσώσι και βομβεύουσιν οι Έλληνες; / Τι φαντάζονται προς Άρατον τον τρισκατάρατον; / Τι πλανώνται προς Πλάτωνα; / Τι Δημοσθένην στέργουσι τον ασθενή; / Τι μη νοούσιν Όμηρον όνειρον αργόν; / Τι Πυθαγόραν θρυλούσι τον δικαίως φιμωθέντα;» (Ακάθιστος Ύμνος, 17).
Δηλαδή: «Γιατί τάχα φουσκώνουν και βουίζουν οι Έλληνες; / Γιατί υπερηφανεύονται για τον Άρατο τον τρισκατάρατο; / Γιατί πλανώνται με τον Πλάτωνα; / Γιατί αποδέχονται τον Δημοσθένη τον χτικιάρη; / Τι δεν καταλαβαίνουν από τον Όμηρο, τον άεργο ονειροπόλο; / Γιατί διαλαλούν τον Πυθαγόρα, που δίκαια φιμώθηκε;»

Σχετικά με τον Άρατο (315-240 π.Χ.), τον καθ’ ομολογία «πολυμαθή και άριστο ποιητή», προφανώς ο Ρωμανός δεν γνώριζε ότι ο απόστολος Παύλος, όταν μίλησε στους Αθηναίους, «σταθείς εν μέσω του Αρείου Πάγου», ξεσήκωσε ιδέες από το ποίημα του Άρατου, «Φαινόμενα και Διοσημεία».

Ωστόσο, σε τούτη την περίπτωση ο Παύλος δεν είναι λογοκλόπος (όπως με την περίπτωση Ευριπίδη, αντιγράφοντας το «φθείρουσιν ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί»). Αφού παρουσίασε τη φράση (και το πνεύμα) του Άρατου, μετά μπήκε στον κόπο να συμπληρώσει: «ως και τινες των καθ’ υμάς ποιητών ειρήκασιν» (Πράξεις, 17:28), δηλ. «όπως και κάποιοι από τους δικούς σας ποιητές έχουν πει». Όφειλε όμως να είναι πιο συγκεκριμένος, λέγοντας: «ως και ο καθ’ υμάς ποιητής Άρατος είρηκεν».

Να σημειώσουμε εδώ ότι ο Ρωμανός δεν πρωτοτυπεί. Ήδη πριν από αυτόν, ο Γρηγόριος Ναζιανζηνός (329-390 μ.Χ.) είχε χαρακτηρίσει ολόκληρη την αρχαία ελληνική πνευματική παράδοση «γελοία κληροδοσία»! Δεν του άρεσε η πυθαγόρεια σιωπή και το «Αυτός έφα», που το θεωρεί «καινοτέραν αλαζονείαν», ούτε του «Πλάτωνος τας ιδέας και τας μετενσωματώσεις . . και τας αναμνήσεις» ούτε του «Επικούρου την αθεΐαν . . . και την αφιλόσοφον ηδονήν» ούτε του «Αριστοτέλους την μικρολόγον πρόνοιαν» (βλ. «Λόγος θεολογικός πρώτος, Προς Ευνομιανούς», 10.5-10.10»).

«Στην πραγματικότητα η Ελληνική γλώσσα, από επιστημονικής και φιλοσοφικής πλευράς, παρέμεινε καθηλωμένη στα ιδία επίπεδα που την βρήκε ο ιουδαιο-χριστιανισμός. Όταν η ελληνική γλώσσα πέφτει στα χεριά των χριστιανών, είναι ήδη ένας γίγαντας πνευματικότητας, ένας πανάρχαιος ιαματικός συλλεκτήρας σοφίας και ευεργετικών υποδείξεων, ικανός να πετύχει την απελευθέρωση της παγκόσμιας νοημοσύνης. Ένα ασύλληπτο εργαλείο αφύπνισης και μεταφοράς απειράριθμων και παντοειδών γνώσεων, που στα χέρια των χριστιανών, υποχρεώθηκε να περιοριστεί στον ταπεινωτικό ρόλο του υμνητή των ιουδαϊκών βιβλικών ιδεών και ηρώων!

Υποχρεωμένη μάλιστα, να απορροφήσει σταδιακά τα αναρίθμητα δηλητηριασμένα θεολογικά λύματα και ψευδο-σωτηριακά ευρήματα του ιουδαιο-χριστιανισμού, μετεβλήθη σταδιακά από αξιοθαύμαστο ιαματικό της ψυχής φάρμακο και κήρυκα απελευθέρωσης, σε αποτελεσματικό εργαλείο θρησκευτικής υποδούλωσης, με πλούσιο δογματικό λεξιλόγιο, και εντυπωσιακούς μηχανισμούς περίτεχνης ρητορικής σαγήνης!»

ΔΕΣ: 

Κυριακή της Ορθοδοξίας – Οι κατάρες της Εκκλησίας κατά των Ελλήνων και του ελληνικού πνεύματος!

Χριστιανισμός και διωγμοί

Οι φανταστικοί διωγμοί των χριστιανών «μαρτύρων»

Γιατί έγιναν οι διώξεις των χριστιανών;

Άγιοι καταστροφείς

Επίσκοπος Γάζας, Πορφύριος - Ο «άγιος» καταστροφέας μνημείων

Οι αρχαίοι κίονες γίνανε πέτρες, για να χτιστούν οι τοίχοι των νέων ναών…

Το βρόμικο παρελθόν τού Χριστιανισμού – Η επιβολή της «θρησκείας της αγάπης» με πολέμους και καταπίεση

Απ' τον «ανθόκηπο» του Χριστιανισμού: Άγιος Αθανάσιος

Κύριλλος Αλεξανδρείας. Τον φονιάς της Υπατίας γιορτάζει ο χριστιανισμός στις 18 Ιανουαρίου και 9 Ιουνίου

Οι τρεις ανθέλληνες Ιεράρχες - Μια «γιορτή» όνειδος για την Ελληνική Παιδεία

Γνώμες των χριστιανών Πατέρων για την Ελληνική παιδεία και τους αρχαίους Έλληνες σοφούς – Η δυσφήμηση των Ελλήνων από την Ορθοδοξία

Ο ανθέλληνας Mέγας Βασίλειος: Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας

ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΕΝΑΣ ΒΡΩΜΟΣΤΟΜΟΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΑΣ

Ο Μέγας (δολοφόνος) και Άγιος (καταστροφέας) Κωνσταντίνος

Ο «Μέγας» Αιμοχαρής Κωνσταντίνος

ΣΚΥΘΟΠΟΛΙΣ. Το όνειδος του χριστιανισμού.

Ορθοδοξία κατά Ελλήνων - ΟΥΔΕΝ ΚΡΥΠΤΟΝ ΥΠΟ ΤΟΝ ΉΛΙΟΝ

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΙΑΙΗ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ