Γι’ αυτό το φαινόμενο πλασέμπο θεραπεύει

Το 50% της αποτελεσματικότητας όλων των φαρμάκων είναι πλασέμπο
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλά φάρμακα μπορούν να καταστείλουν τα συμπτώματα μιας ασθένειας σε σύντομο χρονικό διάστημα. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι το μόνο αποτέλεσμα που έχουν αφού δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την υποκείμενη αιτία της νόσου. Σύμφωνα με μια νέα μελέτη, ακόμα και όταν ένα φάρμακο είναι δραστικό, το ήμισυ της αποτελεσματικότητάς του οφείλεται στο φαινόμενο πλασέμπο, δηλαδή στο θετικό μήνυμα που λαμβάνει ο ασθενής όταν ο γιατρός συνταγογραφεί τα φάρμακα.
Μεγάλο μέρος της ιατρικής βασίζεται στην ισχυρότερη δυνατή απόδειξη: σε μελέτες ελεγχόμενες με εικονικό φάρμακο. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η βάση πάνω στην οποία στηρίζεται ένα μεγάλο μέρος της ιατρικής, δεν διαθέτει σταθερά κριτήρια.
Το σκεπτικό στο οποίο βασίζονται αυτές οι μελέτες είναι το εξής, για να σιγουρευτούμε ότι αυτή καθαυτή η θεραπεία είναι αποτελεσματική, πρέπει να γίνει σύγκριση ανάμεσα στους ανθρώπους στους οποίους η μόνη διαφορά είναι το αν έλαβαν το φάρμακο ή όχι. Επίσης, και στις δύο κατηγορίες οι ασθενείς θα πρέπει να νομίζουν ότι έχουν λάβει το φάρμακο προκειμένου να μειωθεί η επίδραση παραγόντων όπως η προσδοκία. Έτσι, στους συμμετέχοντες στη μελέτη χορηγείται «τυχαία» ένα κανονικό φάρμακο ή ένα «εικονικό» – ένα χάπι που θα μπορούσαν να εκλάβουν ως ενεργό, αλλά στην πραγματικότητα είναι αδρανές.
Ωστόσο, σύμφωνα με τη Beatrice Golomb (γιατρός, διδάκτωρ και αναπληρώτρια καθηγήτρια στην Ιατρική Σχολή Σαν Ντιέγκο του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια), υπάρχει ένα θεμελιώδες πρόβλημα – το γεγονός ότι στην πραγματικότητα τίποτα δεν είναι γνωστό ότι είναι φυσιολογικά αδρανές. Επιπλέον, δεν υπάρχουν κανόνες για το τι ακριβώς περιέχουν τα φάρμακα πλασέμπο, πράγμα το οποίο καθορίζεται συχνά από τους παρασκευαστές που κάνουν τη μελέτη και οι οποίοι έχουν ιδιοτελές συμφέρον για το αποτέλεσμα. Και φυσικά δεν υπάρχει καμία προσδοκία ότι η σύνθεση των πλασέμπο φαρμάκων θα γίνει γνωστή. Τουλάχιστον σε αυτή την περίπτωση οι αναγνώστες της μελέτης θα μπορούσαν να διαμορφώσουν τη δική τους άποψη για το κατά πόσον τα συστατικά του εικονικού φαρμάκου επηρεάζουν την ερμηνεία της μελέτης.
Ο Tor Wager, βοηθός καθηγητή Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια, αναφέρει ότι οι ερευνητές μόλις τώρα αρχίζουν να κατανοούν την επιρροή που το μυαλό μπορεί να έχει πάνω στο σώμα.
Και συνεχίζει λέγοντας ότι η καινούρια θεωρία που έχει προκύψει είναι ότι ένα εικονικό φάρμακο ενεργοποιεί διεργασίες στον εγκέφαλο οι οποίες δίνουν αποτελέσματα με φυσικό τρόπο και που πραγματικά διαμορφώνουν το πώς ο οργανισμός αντιδρά σε διάφορες καταστάσεις. Ο εγκέφαλος έχει πολύ μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στο σώμα από αυτόν που μπορούμε να ασκήσουμε με τη θέλησή μας.
Ως παράδειγμα ο Tor Wager επισημαίνει την αντίδραση του οργανισμού σε υποτιθέμενες απειλές.
Ας υποθέσουμε ότι είναι αργά το βράδυ και μέσα στην απόλυτη ησυχία ξαφνικά βλέπετε κάποιον έξω, κοντά στο παράθυρο του σπιτιού σας. Αμέσως το σώμα σας θα αρχίσει να αντιδρά. Οι κόρες των ματιών σας θα διασταλούν, ο καρδιακός παλμός θα αυξηθεί και θα αρχίσετε να ιδρώνετε.
Η πεποίθηση ότι κάτι απειλητικό βρίσκεται εκεί έξω ενεργοποιεί μια σειρά από φυσικές αντιδράσεις στις οποίες ο έλεγχός σας είναι περιορισμένος. Αν κάποιος σας έλεγε εκείνη τη στιγμή να ηρεμήσετε και να διακόψετε αυτές τις αντιδράσεις, δεν θα μπορούσατε. Αν όμως αυτή η πεποίθηση αλλάξει – αν για παράδειγμα, αποδειχτεί ότι ο άγνωστος άνθρωπος είναι τελικά ο σύζυγός σας που επιστρέφει στο σπίτι – οι φυσικές αντιδράσεις σας θα αλλάξουν.

Μια θετική ή αρνητική επίδραση του εικονικού φαρμάκου μπορεί να οδηγήσει στην παραπλανητική εμφάνιση ενός αρνητικού ή θετικού αποτελέσματος του κανονικού φαρμάκου.

Το φαινόμενο πλασέμπο είναι μια κατάσταση της συνείδησης και πιο συγκεκριμένα μια εκδήλωση κατά την οποία η συνείδηση και η ύλη αλληλεπιδρούν προκειμένου να αλλάξουν ή να μετατρέψουν τη δομή της νόσου σε μια θεραπευτική διαδικασία. Σε επίπεδο πραγματικότητας στο οποίο συμβαίνει αυτό το γεγονός, δεν μπορούμε καν να πούμε ότι όντως πρόκειται για αλληλεπίδραση. Είναι ένα επίπεδο στο οποίο η συνείδηση και η ύλη ή, όπως είναι πιο γνωστά, το μυαλό και το σώμα δεν είναι διαφορετικά αλλά είναι μια έννοια, η οποία κατά κάποιο τρόπο δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, αλλά και τα δύο μαζί.
Περισσότερες λεπτομέρειες για τη μελέτη: Οι ερευνητές σχεδίασαν μια λεπτομερή μελέτη, κατά την οποία 66 άνθρωποι που υπέφεραν από ημικρανίες έλαβαν είτε ένα εικονικό φάρμακο είτε το συνηθισμένο φάρμακο Maxalt. Ωστόσο, σε κάθε περιστατικό ημικρανίας που παρουσιαζόταν στους συμμετέχοντες κατά τη διάρκεια της μελέτης, τους έλεγαν και κάτι διαφορετικό. Για παράδειγμα, τους είπαν ότι λάμβαναν εικονικό φάρμακο ενώ στην πραγματικότητα λάμβαναν Maxalt ή το αντίστροφο. Κάποιες φορές τους έλεγαν ότι το χάπι θα μπορούσε να είναι είτε Maxalt είτε εικονικό φάρμακο.
Τα αναλγητικά αποτελέσματα του φαρμάκου κατά της ημικρανίας αυξάνονταν όταν οι ασθενείς νόμιζαν ότι έπαιρναν ένα δραστικό φάρμακο για τη θεραπεία της οξείας ημικρανίας. Σύμφωνα με τη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Science Translational Medicine» όταν οι ερευνητές άλλαξαν τις ετικέτες των δισκίων Maxalt και των χαπιών πλασέμπο, οι ασθενείς ανέφεραν ανακούφιση από τον πόνο από τα χάπια πλασέμπο που θεωρούσαν ότι ήταν Maxalt, αλλά και το αντίστροφο.
Οι ερευνητές ισχυρίζονται ότι τα αποτελέσματα αποδεικνύουν ότι οι πληροφορίες που έχουν οι άνθρωποι για ένα φάρμακο είναι εξίσου σημαντικές με την επίδραση του φαρμάκου στη μείωση του πόνου.
Ο Ted Kaptchuk, ερευνητής της μελέτης και καθηγητής ιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ, αναφέρει ότι σε πολλές περιπτώσεις το φαινόμενο πλασέμπο αποτελεί σημαντικό μέρος της επίδρασης του φαρμάκου. Μια νέα μελέτη έδειξε ότι το 50% της επίδρασης του φαρμάκου θα μπορούσε να αποδοθεί στο φαινόμενο πλασέμπο.
Αυτό θα μπορούσε να ισχύει για οποιοδήποτε φάρμακο, συμπεριλαμβανομένων των εμβολίων. Το αποτέλεσμα δεν έχει να κάνει με το ίδιο το φάρμακο αλλά με τον τρόπο που παρουσιάζεται στον ασθενή. Αν ένας ασθενής πιστεύει ότι προστατεύεται από κάτι, αυτή η πεποίθηση από μόνη της μπορεί να επηρεάζει τη δράση του φαρμάκου.
Ο Ted Kaptchuk τονίζει ότι όσο περισσότερα θετικά μηνύματα δίνονται για ένα φάρμακο, τόσο πιο αποτελεσματικό θα είναι αυτό. Σε αυτή την περίπτωση, το μήνυμα είναι εξίσου σημαντικό με τη σύσταση του φαρμάκου.

Με άλλα λόγια, οι ασθενείς μπορούν να ωφεληθούν από τα αισιόδοξα μηνύματα που λαμβάνουν από τους γιατρούς τους, γεγονός που ενισχύει την αποτελεσματικότητα ενός καλού φαρμάκου.

Σύμφωνα με τον Rami Burstein, ερευνητή και καθηγητή Αναισθησιολογίας στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ, όταν οι γιατροί είχαν υψηλές προσδοκίες από τους ασθενείς τους, το Maxalt (ή ενδεχομένως κι άλλα φάρμακα κατά της ημικρανίας) γινόταν πιο δραστικό. Αυξημένη αποτελεσματικότητα σημαίνει λιγότερες κρίσεις ημικρανίας και λιγότερες κρίσεις ημικρανίας σημαίνει ότι ο ασθενής χρειάζεται λιγότερα φάρμακα.
Το φαινόμενο πλασέμπο μπορεί να ενεργοποιηθεί χωρίς συνειδητή επίγνωση
Νέα ευρήματα τα οποία δημοσιεύτηκαν στη διαδικτυακή έκδοση των Πρακτικών της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ, έδειξαν ότι το φαινόμενο πλασέμπο μπορεί να ενεργοποιηθεί έξω από την συνειδητή επίγνωση και να δώσει μια εξήγηση για τον τρόπο που οι ασθενείς παρουσιάζουν βελτίωση της κλινικής εικόνας τους ακόμη κι όταν λαμβάνουν θεραπείες άνευ δραστικών συστατικών ή της συνήθους θεραπευτικής αποτελεσματικότητάς τους.
Η Karin Jensen, κύρια συγγραφέας της μελέτης, διδάκτωρ του Τμήματος Ψυχιατρικής και του Κέντρου Βιοϊατρικής Απεικόνισης Μαρτίνος του Γενικού Νοσοκομείου της Μασαχουσέτης καθώς και του Προγράμματος Σπουδών στα φάρμακα πλασέμπο στο Ιατρικό Κέντρο Μπεθ Ίσραελ / Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ, εξηγεί ότι σε αυτή τη μελέτη χρησιμοποιήθηκε ένας νέος πειραματικός σχεδιασμός. Μέσω αυτού διαπιστώθηκε ότι τα φαινόμενα πλασέμπο και νοσέμπο (αρνητικό πλασέμπο) βασίζονται σε μηχανισμούς του εγκεφάλου που δεν εξαρτώνται από τη γνωστική συνειδητοποίηση. Ένα άτομο μπορεί να παρουσιάσει μια αντίδραση πλασέμπο ή νοσέμπο ακόμη και αν δεν γνωρίζει ότι πρόκειται να βελτιωθεί ή να χειροτερέψει.
Για πολύ καιρό υπήρχε η πεποίθηση ότι οι αντιδράσεις στα εικονικά φάρμακα σχετίζονται με συνειδητές σκέψεις και ότι, όταν χορηγηθεί ένα αδρανές χάπι ή θεραπεία, οι ασθενείς παρουσιάζουν βελτίωση επειδή έχουν ανάλογη προσδοκία ή, στην περίπτωση του νοσέμπο, θα χειροτερέψουν επειδή ακριβώς αυτό περιμένουν.
Ωστόσο, πιο πρόσφατα οι επιστήμονες αναγνώρισαν ότι οι άνθρωποι μαθαίνουν να περιμένουν είτε επιβράβευση είτε τιμωρία γρήγορα και αυτόματα χωρίς να χρειάζεται να επεξεργαστούν συνειδητά την ιδέα στον εγκέφαλό τους. Όπως αναφέρουν οι συγγραφείς, οι μελέτες νευροαπεικόνισης του ανθρώπινου εγκεφάλου έχουν δείξει ότι ορισμένες δομές του, όπως το ραβδωτό σώμα και η αμυγδαλή, επεξεργάζονται τα εισερχόμενα ερεθίσματα πριν φτάσουν στη συνειδητή επίγνωση και ως εκ τούτου είναι υπεύθυνα για τη δημιουργία μη συνειδητών αντιδράσεων της ανθρώπινης νόησης και συμπεριφοράς.
Το σώμα θυμάται
Το φαινόμενο πλασέμπο βασίζεται στην ιδέα ότι οι προσδοκίες και οι πεποιθήσεις ενός ατόμου επιφέρουν αλλαγές στα συμπτώματα ακόμη και αν έχουν λάβει ένα χάπι που περιέχει μόνο ζάχαρη ή μια εικονική θεραπεία. Το γεγονός ότι γνωρίζουν ότι έχουν λάβει εικονικό φάρμακο αλλάζει τις προσδοκίες τους, οι οποίες αναμένεται να μεταβάλλουν το αποτέλεσμα του εικονικού φαρμάκου.
Ωστόσο, οι ασθενείς αναφέρουν ανακούφιση από τον πόνο ακόμη κι όταν γνωρίζουν ότι το φάρμακο που έλαβαν είναι εικονικό, συγκριτικά με τη μη χορήγηση καμίας θεραπείας.
Ο Ted Kaptchuk λέει ότι το εύρημα αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις καθιερωμένες ιατρικές πεποιθήσεις. Στην ιατρική πιστεύεται ότι οι ασθενείς θα πρέπει να πιστέψουν ότι ένα εικονικό φάρμακο είναι πραγματικό για να έχει επίδραση στον οργανισμό τους. Προφανώς όμως, το σώμα διαθέτει μνήμη ή κάποια ενσωματωμένη επίγνωση, η οποία λειτουργεί κάτω από το επίπεδο της συνείδησης.
Ένας πιθανός μηχανισμός που θα μπορούσε να εξηγήσει αυτό το αποτέλεσμα είναι ότι το σώμα είναι ρυθμισμένο ώστε να αντιδρά θετικά σε καταστάσεις που σχετίζονται με την υγεία μας.
Ένα μέρος αυτού που συμβαίνει στον ανθρώπινο εγκέφαλο είναι η προσδοκία. Η αντίδραση πλασέμπο, τουλάχιστον εν μέρει, είναι ο χειρισμός των προσδοκιών, άρα αλλάζοντας τις προσδοκίες και την αντίδραση στο εικονικό φάρμακο ίσως καταφέρουμε να βρούμε τελικά έναν τρόπο θεραπείας για τον χρόνιο πόνο χωρίς καμία φαρμακευτική αγωγή.
Η φροντίδα και τα θεραπευτικά λόγια ενεργοποιούν τον εγκέφαλο, ο οποίος απελευθερώνει νευροδιαβιβαστές που αλλάζουν την εμπειρία της ασθένειας. Ενεργοποιούνται τα κέντρα του εγκεφάλου που ρυθμίζουν πολλά συμπτώματα, όπως τον πόνο, τη ναυτία και την κόπωση.
Σε αντίθεση με το γεγονός ότι οι περισσότεροι πιστεύουν πως οι ασθενείς ανταποκρίνονται στο εικονικό φάρμακο επειδή νομίζουν ότι έχουν πάρει μια δραστική ουσία, τα περισσότερα ευρήματα ενισχύουν την άποψη ότι η θεραπεία με εικονικό φάρμακο μπορεί από μόνη της να έχει θεραπευτικό όφελος καταρρίπτοντας έτσι τις αντιλήψεις της λειτουργικής ιατρικής.

Να ζεις για το σήμερα

Να ζεις για το σήμερα.
Να ονειρεύεσαι για το αύριο.
Και ν΄αγαπάς το χθες σου!
Κι έτσι εγώ είμαι πλήρης!
Γιατί η ευτυχία είναι στιγμές
Και οι στιγμές ευτυχία.

Η αντικαπνιστική Αλήθεια – Υποκρισία

Η αλήθεια πίσω από τα νέα μέτρα της ΕΕ κατά του καπνίσματος: Όπως είναι γνωστό (ή μάλλον όχι και τόσο) την εβδομάδα αυτή επρόκειτο να συζητηθούν στην ολομέλεια του Στρασβούργου τα νέα μέτρα κατά του καπνίσματος. Η κινητοποίηση των απανταχού Ευρωπαίων καπνοπαραγωγών ήταν άμεση, με αποτέλεσμα το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να ζήσει την πιο ισχυρή καμπάνια lobbying από τη δημιουργία του. Υπολογίζεται ότι προσελήφθησαν γύρω στους 800 λομπίστες (άνω του ενός για κάθε ευρωβουλευτή), προκειμένου να ‘πείσουν’ τους ευρωαντιπροσώπους κάθε χώρας ότι «έλα μωρέ ντάξει»… (ελλείψει καλύτερου επιχειρήματος για τις ευεργετικές συνέπειες του τσιγάρου).
Στις συζητήσεις που πραγματοποίησαν οι πολιτικές ομάδες στις Βρυξέλλες πριν φύγουν για Στρασβούργο, ακούστηκαν διάφορες γνώμες, άλλες πιο συντηρητικές, άλλες πιο ‘οικολογικές’. Προφανώς το κάπνισμα βλάπτει την υγεία. Όμως βρισκόμαστε σε περίοδο κρίσης (και ακόμα σημαντικότερο-ευρωεκλογών-) και υπάρχουν πολλά εθνικά συμφέροντα στον τομέα της καπνοπαραγωγής, κυρίως στις νότιες και ανατολικές χώρες της Ευρώπης (για μας λένε). Εν πάσει περιπτώσει προβλήθηκαν πολλά και διάφορα επιχειρήματα από πολλούς και διάφορους.
Δεν αναφέρθηκε πάντως και ένας – πιο κρυφός- λόγος για τον οποίον ‘παίζουν’ τόσο τα νέα -συγκεκριμένα- μέτρα κατά του καπνίσματος, τα οποία αφορούν στην απαγόρευση πώλησης των τσιγάρων slim και των τσιγάρων με γεύσεις (κυρίως μέντα και των καπνών ανατολικού τύπου, που αναμειγνύονται με ζάχαρη), ανάμεσα σε άλλα ‘συνοδευτικά’ μέτρα.
Η νομική βάση για την αρμοδιότητα της Ε.Ε. σε τέτοιου τύπου αποφάσεις βρίσκεται ανάμεσα στην προληπτική αρμοδιότητα που έχει η Κομισιόν σε θέματα υγείας, αλλά και τον έλεγχο της εσωτερικής αγοράς, καθώς υποτίθεται πως τα slim και τα menthol είναι ‘παραπλανητικά’ προϊόντα, που ωθούν τους νέους σε πιο εύκολο κάπνισμα. Το επιχείρημα της ‘εύκολης-και επομένως πιο βλαπτικής- κατανάλωσης’ των τσιγάρων με γεύση μέντας, έχει λογική βάση. Αυτό όμως που δεν είναι λογικό, είναι το ‘τσουβάλιασμα’ της μέντας με όλα τα ‘αρωματικά’ καπνά. Προφανώς ο στόχος δεν είναι η μέντα, αλλά είναι απλά το ‘ξεκάρφωμα’ που δίνει πάτημα στον αποκλεισμό των καπνών ανατολικού τύπου (αλλιώς γνωστών και ως ‘τούρκικων’)
Οι «μεγάλες» χώρες του δυτικού ημισφαιρίου (Καναδάς-ΗΠΑ-Βραζιλία) παράγουν μεγάλες ποσότητες καπνού. Κυρίως καπνού τύπου Virginia (και των συγγενικών του ειδών), όχι όμως και καπνού ανατολικού τύπου. Ο καπνός ανατολικού τύπου είναι πιο βαρύς, πιο μερακλίδικος, ανακατεύεται με ζάχαρη και άλλα αρωματικά και αποκτάει όλο και μεγαλύτερο κοινό στην άλλη όχθη του Ατλαντικού.
Κάτι που προφανώς οι δυτικές καπνοβιομηχανίες δε βλέπουν με πολύ καλό μάτι. Όπως λοιπόν υπάρχει lobbying από τις ανατολικο-ευρωπαϊκές εταιρίες καπνού, είναι λογικό να υποθέσει κανείς ότι υπήρξε lobbying και από τα μεγάλα κεφάλια στις Αμερικές, για νέα αυστηρότερα και στοχευμένα μέτρα που συνάδουν με τα οικονομικά τους συμφέροντα.
Με το εύκολο πρόσημο του θανατηφόρου καρκίνου που προκαλεί το κάπνισμα -αναμφισβήτητο- και τις ‘ανθρωπιστικές βλέψεις’ της Ε.Ε., θα περάσουν -κατά πάσα πιθανότητα- τα νέα μέτρα, τα οποία βλάπτουν την Ελλάδα πιο πολύ από κάθε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα, καθώς έχει τη μεγαλύτερη βιομηχανία καπνών Ανατολικού τύπου στην Ευρώπη, αλλά και πάμπολλα εργοστάσια μεταποίησης σε slim και menthol.
Πέρα από στενά εθνικά συμφέροντα όμως και λοιπές αρλούμπες, το νόημα εδώ είναι το εξής: δεν είναι πάντα τόσο απλοί και διαφανείς οι λόγοι πίσω από τις αντικαπνιστικές-και πάσης φύσεως ‘ανθρωπιστικές’ εκστρατείες. Προφανώς -και πάλι- το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία, όμως τα οικονομικά συμφέροντα υπερισχύουν παντού και πάντα, ακόμα και στην ‘καθαρή’ Ε.Ε. Σίγουρα υπάρχουν και πολλές αγνές προθέσεις πίσω από τις εκάστοτε αποφάσεις κατά του καπνίσματος- αλίμονο.
Σίγουρα επίσης οι σκληροί καπνιστές δε θα σταματήσουν να καπνίζουν, ακόμα και αν αυτό τους σκοτώσει (…) οπότε οι αυξημένες φορολογίες, οικονομικά τουλάχιστον, δεν βλάπτουν. Στην περίπτωση των τωρινών συγκεκριμένων και στοχευμένων μέτρων κατά του καπνίσματος πάντως, φαίνεται να κερδίζουν ορισμένα οικονομικά συμφέροντα του -Ευρωπαϊκού και Αμερικάνικου- Δυτικού κόσμου που για λόγους ανταγωνισμού αποφάσισαν ότι τα καπνά ανατολικού τύπου δε μπορούν να συνεχίσουν να τους κλέβουν πελατεία.
Εν τέλει, η συζήτηση μεταφέρθηκε για τον Οκτώβριο, καθώς οι πολιτικές ομάδες χρειάζονται ‘περισσότερο χρόνο’ για να φτάσουν σε απόφαση. Προφανώς αποτέλεσμα του ανελέητου lobbying. Αν υπάρχει υποκρισία σχετικά με την πιθανότητα στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία και τους ‘ανθρωπιστικούς’ λόγους που θα οδηγούσαν σε μια τέτοια επέμβαση, τότε γιατί να μην υπάρχει υποκρισία στο πολύ πιο θανατηφόρο και πολύ πιο επικερδές θέμα του καπνίσματος;
Αν ενδιαφέρεσαι για τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος, το κόβεις ‘μαχαίρι’, σαν καλός δικτάτορας. Αν είσαι δε ακόμα πιο μάγκας κάνεις όλα τα ναρκωτικά νόμιμα και όχι μόνο αυτά που παράγεις εσύ και επωφελείσαι από τη συνολική τους φορολόγηση, ελέγχοντας την ποιότητα και διανομή τους και προστατεύεις -ουσιαστικά- τους πολίτες σου.
Υ.Γ. Το άρθρο αυτό δεν είναι -προφανώς- σε καμία περίπτωση προπαγάνδα υπέρ του καπνίσματος, είναι προπαγάνδα κατά της υποκρισίας.

Οι Παράλληλοι Κόσμοι υπάρχουν στ’ αλήθεια

Οι Παράλληλοι Κόσμοι υπάρχουν στ’ αλήθεια, σύμφωνα με μία πρόσφατη σημαντικότατη επιστημονική ανακάλυψη επιστημόνων του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, η οποία έχει ήδη περιγραφεί από αρκετούς ειδικούς ως «μία από τις πιο σπουδαίες εξελίξεις στην ιστορία της Επιστήμης»
Η επιστημονική Θεωρία του Παράλληλου Σύμπαντος, προτάθηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1950 από τον αμερικανό φυσικό Hugh Everett, και είναι επιστημονικά αποδεκτό ότι βοηθά σημαντικά στην κατανόηση και εξήγηση μυστηρίων της Κβαντομηχανικής που έχουν απασχολήσει και προβληματίσει τους επιστήμονες για δεκαετίες.
Στο Σύμπαν των «Πολλών Κόσμων» της θεωρίας του Everett, κάθε φορά που μία νέα φυσική πιθανότητα εξερευνείται, το Σύμπαν διχάζεται και διαχωρίζεται. Με έναν αριθμό πιθανών εναλλακτικών αποτελεσμάτων, το κάθε ένα αποτέλεσμα πραγματοποιείται στο ολόδικό του Σύμπαν, το οποίο δημιουργείται εξαιτίας του.
Για παράδειγμα, ο οδηγός ενός αυτοκινήτου που παραλίγο να εμπλακεί σε ένα μοιραίο ατύχημα αλλά κατάφερε να το αποφύγει και γλίτωσε, στον κόσμο μας. Αλλά σε ένα παράλληλο Σύμπαν, μια άλλη εκδοχή αυτού του ίδιου οδηγού θα έχει σκοτωθεί στο ατύχημα που τελικά έγινε. Σε ένα άλλο παράλληλο Σύμπαν, ο οδηγός θα αναρρώσει έπειτα από θεραπεία σε ένα νοσοκομείο. Κ.ο.κ. Ο αριθμός των εναλλακτικών σεναρίων είναι προφανώς ατελείωτος.
Είναι μια πολύ παράξενη ιδέα που στο παρελθόν έχει χαρακτηριστεί ως απλά φαντασμαγορική από αρκετούς ειδικούς, ενώ έχει γίνει αποδεκτή με ενθουσιασμό από αρκετούς άλλους ειδικούς. Αλλά η νέα έρευνα στην Οξφόρδη έδειξε ότι αυτή η ιδέα προσφέρει μια σαφή μαθηματική απάντηση σε κβαντικά αινίγματα που δεν μπορούν να απορριφθούν απροβλημάτιστα, και αποδεικνύει ότι ο Dr. Everett (που ήταν ένας από τους σημαντικούς συνεχιστές των Κβαντικών μοντέλων, με Phd από το πανεπιστήμιο Princeton) ήταν στον σωστό δρόμο.
Ο φημισμένος Dr. Michio Kaku, καθηγητής στην έδρα Θεωρητικής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, και συγγραφέας πολλών σημαντικών επιστημονικών έργων, έχει γράψει:
«Όλα τα Παράλληλα Σύμπαντα είναι πραγματικά. Οι κάτοικοι του κάθε Σύμπαντος μπορεί να διαμαρτύρονται πως μόνο το δικό τους είναι πραγματικό και πώς όλα τα άλλα είναι φανταστικά ή κίβδηλα. Αυτά τα Παράλληλα Σύμπαντα, όμως, δεν είναι εφήμεροι, πλασματικοί κόσμοι, αλλά μέσα τους εμφανίζονται στέρεα αντικείμενα και συμπαγή συμβάντα, εξίσου πραγματικά και αντικειμενικά με οποιαδήποτε άλλα.
»Αυτό, στην Κβαντική Φυσική, είναι πάρα πολύ σημαντικό, διότι καταρρίπτει τον βασικό όρο της «Κατάρρευσης της Κυματοσυνάρτησης» Δηλαδή, οι κβαντικές κυματοσυναρτήσεις δεν καταρρέουν ποτέ, αλλά συνεχίσουν να εξελίσσονται, διαιρούμενες αέναα σε άλλες κυματοσυναρτήσεις, σε ένα δέντρο με άπειρες διακλαδώσεις, όπου το κάθε κλαδί παριστάνει ένα ολόκληρο Σύμπαν. Το μεγάλο πλεονέκτημα της Θεωρίας των Πολλών Κόσμων, είναι ότι είναι πολύ πιο απλή από την «Ερμηνεία της Κοπεγχάγης», και ότι δεν προϋποθέτει την «κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης» κατά την οποία τελικά ορίζεται η πραγματικότητα του παρατηρητή.
»Αυτό σημαίνει ότι τη στιγμή αυτή που διαβάζετε αυτή τη φράση, το σώμα σας συνυπάρχει και δίνει μάχη με τις κυματοσυναρτήσεις των δεινοσαύρων. Στο δωμάτιο που βρίσκεστε υπάρχει η κυματοσυνάρτηση κόσμων όπου οι Ναζί επικράτησαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γη κυριεύτηκε από τους εξωγήινους, κι εσείς δεν γεννηθήκατε ποτέ. Όλα τα επεισόδια από τη Ζώνη του Λυκόφωτος, είναι μόνο μερικά από τα Σύμπαντα που συνυπάρχουν στο σαλόνι σας. Απλώς, εμείς δεν αλληλεπιδρούμε πια με αυτούς τους κόσμους, γιατί δεν είναι πλέον σύμφωνοι με τον δικό μας» (Parallel Worlds).
Όπως έχει πει ο Δρ. Άλαν Γκαθ: «Υπάρχει κάποιο Σύμπαν όπου ο Έλβις ζει ακόμη»

Ο ανήθικος «βιασμός» της επιστήμης

Το να εξηγείς το άγνωστο με βάση το γνωστό, είναι η σωστή και η λογική διαδικασία της σκέψης. Το να εξηγείς όμως το γνωστό με βάση και γνώμονα το άγνωστο, αυτό είναι δείγμα πρωτόγονης υποανάπτυκτης γνωσιακής αντίληψης και μορφή σχιζοφρένειας.

Ο ανήθικος «βιασμός» της επιστήμης από τις εκκλησίες: Σε πρόσφατες έρευνες που έγιναν και στατιστικές, είμαστε (η Κύπρος) από τις πιο αμόρφωτες χώρες της Ευρώπης, με ελλειπή επιστημονική γνώση, ακόμα και για πολύ απλά πράγματα, όπως άτομα που δεν γνωρίζουν πως λειτουργεί η βιολογική εξέλιξη, η Μεγάλη Έκρηξη. Πολύ βασικές γνώσεις δηλαδή που πρέπει να έχει μια κοινωνία για να μπορεί να λειτουργεί ορθολογιστικά, γνώσεις τις οποίες παρέχουν οι μεγαλύτεροι επιστήμονες σε άλλες πιο ανεπτυγμένες χώρες που μπορεί να φτάσουν και σε μας σε καμιά ακρούλα της τελευταίας σελίδας κάποιου κουτσομπολίστικου περιοδικού.
Το παράδοξο ερώτημα είναι όμως πως κατάφερε η θρησκεία και η Ορθοδοξία να έχει λέγειν σε όλα αυτά, όταν το βασικό της δόγμα στηρίζεται σε ένα πανάρχαιο βιβλίο που δεν έχει καμία σχέση με την σημερινή επιστημονική γνώση. Έτσι λοιπόν οι μεγαλύτεροι επιστήμονες του εξωτερικού αναγκάζονται να γράφουν βιβλία αποκλειστικά για να αποφεύγουν αυτήν την αυθαίρετη ανάμειξη του «μεταφυσικού» και στην ίδια την θρησκεία η οποία στην απεγνωσμένη προσπάθεια της να παραμείνει ζωντανή έχει καταντήσει να «ντύνεται» επιστήμη και να αλλοιώνει το δόγμα της για να μπορέσει να παραμείνει ζωντανή εν όψει της αλλαγής και των νέων επιστημονικών δεδομένων.
Η επιστήμη έχει φτάσει σε σημείο να μπορεί να εξηγεί τον φυσικό κόσμο χωρίς να χρειάζεται η βοήθεια της θρησκείας, ενός μέσου που απλά βοηθούσε κάποτε τους προγόνους μας, όταν έπρεπε να να δίνουν εξηγήσεις σε εχθρικά και απειλητικά περιβάλλοντα, μέσω της ανθρωπομορφοποίησης και της προβολής του ψυχικού τους κόσμου στα φυσικά φαινόμενα. Η γνώση που υπάρχει σήμερα είναι αρκετή για να ρίξει οποιοδήποτε παιδιαρίστικο θρησκευτικό δόγμα στον κάλαθο.
Αντιλαμβάνομαι βέβαια, ότι και οι θεολόγοι κάπως πρέπει να βγάλουν το ψωμί τους, άρα βλέπουμε ότι η θρησκεία έχει γίνει το κακομαθημένο σκυλάκι της επιστήμης, και κινείται σαν μια σκακιέρα παράλληλα με τις κινήσεις της, και προσπαθεί να βρει κι αυτή ένα κενό για να χωθεί κάπου αφού πρώτα και έξυπνα να έχει θέσει «υπερφυσικά κριτήρια», με μια αλαζονεία, αναίδεια, αφέλεια και ματαιοδοξία προβάλλοντας μια εγωκεντρική σιγουριά σε σημείο που να αυτοχρίζονται «εκλεκτοί και μοναδικοί» ή γίνεται με πιο ύπουλους δόκτορες και θεολόγους που προσπαθούν αφελέστατα να βρουν τρυπάκι να περάσουν υπέρμετρους ισχυρισμούς καμουφλαρισμένους ως επιστήμη, μέσω μιας ασαφούς ξύλινης αληθοφανούς γλώσσας, ακόμη μια προσπάθεια για να επιβιώσουν οι ιδεολογίες και οι ιδεοληψίες τους στην πάλη των πρωτόγονων ιδεών τους με τον ορθολογισμό και τον πραγματισμό της σημερινής επιστημονικής σκέψης.

Ίσως οι κύριοι θεολόγοι δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη ότι τα μεγαλύτερα ονόματα στην επιστήμη, συγκεκριμένα το 93% των επιστημόνων του «National Academy of Sciences» έχουν δηλώσει καθαρά ότι η θρησκεία όχι μόνο δεν χρειάζεται πλέον σαν μέσο εξήγησης του φυσικού κόσμου, αλλά πλέον είναι επιβλαβές για την κριτική σκέψη και τον ορθολογισμό, όχι μόνο σε ατομικό, αλλά και πιο σημαντικό, σε κοινωνικό επίπεδο. Το να εξηγείς το άγνωστο με βάση το γνωστό, είναι η σωστή και η λογική διαδικασία της σκέψης. Το να εξηγείς όμως το γνωστό με βάση και γνώμονα το άγνωστο, αυτό είναι δείγμα πρωτόγονης υποανάπτυκτης γνωσιακής αντίληψης και μορφή σχιζοφρένειας.

Αυτή η ανάμειξη θεολογίας επιστήμης όχι μόνο είναι αχρείαστη αλλά επικίνδυνη για την επιστημονική σκέψη και το πιο σημαντικό, η παραπληροφόρηση του κοινού. Είναι αδιανόητο σε μια κοινωνία του 21ου αιώνα να προωθείται περισσότερο η κάθε θεοκρατία και ψευδοεπιστήμη, και ο κόσμος να παραμένει αδαής σε βασικές γνώσεις Βιολογίας ή της εξελικτικής θεωρίας, πως λειτουργεί η φυσικής επιλογή, πως λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος, κ.λπ.
Δυστυχώς όμως για κάποιους, αν ενταχθούν σε μεγάλο βαθμό αυτές οι γνώσεις από μικρή ηλικία και το ενδιαφέρον για την επιστήμη, αντί κατηχητικών, ή πλασάροντας εβραϊκούς μύθους ως πραγματικότητα, δεισιδαιμονίες, και άλλα παρόμοια μεσαιωνικά μέσα, τότε οι νέοι μας θα δουν ότι απλά θρησκεία και επιστήμη δεν συμβαδίζουν όσο κι αν κόβουν και να ράβουν και να τραβούν το σχοινί, αφού θα είναι «εμβολιασμένοι» με κριτική σκέψη, λογική και ορθολογισμό, έτσι ούτως ώστε να είναι σε θέση να απορρίπτουν την τυφλή πίστη και τις αυθαίρετες εικασίες που τους βομβαρδίζουν καθημερινά οι παρανοϊκοί και σχιζοφρενείς, αυτόχριστοι, αυτοαποκαλούμενοι μεσσίες με τα καρναβαλίστικα τους ρούχα.

ΘΑ ... «Επέκεινα της Εδέμ»

"Δεν θα κουράσω τον αναγνώστη με αναλυτικές προγνώσεις, αλλά απλώς θα αναφέρω πρόχειρα μερικές κοινοτοπίες για το τι θα μπορούσε να συμβεί. Η εποχή της Νιρμανακάγια θα σημαίνει μια κοινωνία αντρών και γυναικών που χάρη σε μια αρχική, φευγαλέα  ματιά στην υπέρβαση: θα αρχίσουν να κατανοούν πολύ έντονα την κοινή ανθρώπινη φύση τους, το γεγονός ότι είναι αδέλφια.

Θα υπερβούν τους ρόλους που βασίζονται στις σωματικές διαφορές του χρώματος και του φύλου.

Θα αναπτύξουν μια διανοητική-ψυχική διαύγεια.

Θα παίρνουν αποφάσεις τακτικής βασιζόμενοι στην διαίσθηση, όπως επίσης και στον ορθολογισμό.

Θα βλέπουν πράγματι την ίδια Συνειδητότητα σε όλες ανεξαιρέτως τις ψυχές και σε όλη τη δημιουργία και θ’ αρχίσουν να ενεργούν αντίστοιχα.

Θα ανακαλύψουν ό,τι η διανοητική-ψυχική συνειδητότητα έχει μεταμορφωτική  επίδραση στην φυσιολογία του σώματος και θα προσαρμόσουν ανάλογα την ιατρική θεωρία.

Θα ανακαλύψουν υψηλότερα κίνητρα σε άντρες και γυναίκες, τα οποία θα αλλάξουν δραστικά τα οικονομικά ελατήρια και την υπέρβαση και θα αναπτύξουν μεθόδους και θεσμούς, όχι απλώς για να θεραπεύουν συγκινησιακές διαταραχές, αλλά για να βοηθήσουν στην ανάπτυξη της συνειδητότητας.

Θα δουν την εκπαίδευση ως κατάρτιση στην υπέρβαση , που οδηγεί από το σώμα στην διάνοια στην ψυχή και θα αναπροσαρμόσουν την εκπαιδευτική θεωρία και τους θεσμούς ανάλογα, με ιδιαίτερη έμφαση στην ιεραρχική εξέλιξη.

Θα ανακαλύψουν ότι η τεχνολογία αποτελεί κατάλληλο βοήθημα για την υπέρβαση και όχι τρόπο να την αναπληρώσουμε.

Θα χρησιμοποιούν τα μαζικά μέσα ενημέρωσης , την άμεση τηλεπικοινωνία και τις διασυνδέσεις ανθρώπων και ηλεκτρονικών υπολογιστών ως οχήματατα της συνδετικής συνειδητότητας και της ενότητας.

Θα βλέπουν το εξώτερο διάστημα όχι απλώς ως μια αδρανή ύπαρξη εκεί έξω, αλλά ως προβολή εσωτερικών ή ψυχικών χώρων και θα το διερευνήσουν ανάλογα.

Θα χρησιμοποιούν κατάλληλη τεχνολογία για να απελευθερώσουν τις ανταλλαγές του υλικού επιπέδου από την χρόνια καταπίεση.

Θα ανακαλύψουν ότι η σεξουαλικότητα δεν είναι απλώς ένα παιχνίδι επιθυμίας ή για αναπαραγωγή, αλλά η αρχική βάση της μετουσίωσης της κουνταλίνη σε ψυχικές σφαίρες – και θα προσαρμόσουν αντίστοιχα τα γαμήλια ήθη.

Θα βλέπουν τις πολιτισμικές-εθνικές διαφορές ως απόλυτα αποδεκτές και επιθυμητές, αλλά θα αναγνωρίζουν ότι αυτές οι διαφορές έχουν ως υπόβαθρο μια παγκόσμια κοινή συνειδητότητα και επομένως θα θεωρήσουν τον ριζοσπαστικό  απομονωτισμό ή τον ιμπεριαλισμό ως εγκληματικό.

Θα θεωρούν ότι όλοι οι άνθρωποι είναι τελικά ένα με το Πνεύμα, αλλά μόνο δυνητικά και έτσι θα παρέχουν σε κάθε άτομο κίνητρα για την πραγμάτωση αυτού του Πνεύματος, με ιεραρχικό τρόπο, περιορίζοντας έτσι την απερίσκεπτη «απονομή τίτλων» σε ανάξιους .

Θα συνειδητοποιήσουν πλήρως την υπερβατική ενότητα όλων των θρησκειών  και επομένως θα σέβονται όλες τις αληθινές θρησκευτικές προτιμήσεις, ενώ θα καταδικάζουν οποιονδήποτε μισαλλάξοδο ισχυρισμό ότι μια από αυτές κατέχει « τον μοναδικό δρόμο».

Θα συνειδητοποιήσουν ότι οι πολιτικοί, εάν πρόκειται να εξουσιάζουν, θα πρέπει να διαθέτουν μια έκδηλη κατανόηση και γνώση όλων των πλευρών της ζωής – από το σώμα στην διάνοια στην ψυχή στο πνεύμα.»

H ομορφιά είναι το "κάλλος"

Η Ομορφιά που από το γράμμα «S» παραπέμπει στο γράμμα «I» H ομορφιά δεν είναι κληρονομικό προνόμιο, μπορεί να κατακτηθεί, μαζικοποιείται: «Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποια είναι η ομορφότερη στον κόσμο;» ρωτάει η κακιά μητριά της Χιονάτης, για να εισπράξει μια απάντηση που θα την οδηγήσει στη γνωστή επιχείρηση εξόντωσης εκείνης που της αμφισβητεί το πρωτείο της ομορφιάς. 

Στην «Πεντάμορφη και το Τέρας» πάλι μαθαίνουμε ότι η ομορφιά δεν εξαρτάται από εξωτερικά χαρακτηριστικά, παρ' όλο που η Πεντάμορφη αναμφισβήτητα τα διαθέτει, αλλά από την εσωτερική ομορφιά, την ομορφιά της ψυχής. Βεβαίως και σε αυτό το παραμύθι το Τέρας μεταμορφώνεται σε όμορφο πρίγκιπα πριν φιλήσει την Πεντάμορφη.

Εν τέλει και στα δύο αυτά παραμύθια το «ωραίο» ταυτίζεται με το «καλό» και το κάλλος του προσώπου και του σώματος παραπέμπει στην καλοσύνη της ψυχής. Παράλληλα η ομορφιά παρουσιάζεται ως απόλυτη και διαχρονική, μια αίσθηση που γεννιέται επίσης συχνά από την αισθητική απόλαυση μπροστά στην ακινησία των αγαλμάτων και των εικαστικών έργων τέχνης εν γένει.

Υπάρχει εν τούτοις ένας απόλυτος και ενιαίος κανόνας της ανθρώπινης ομορφιάς που ισχύει διαχρονικά και πέρα από γεωγραφικούς και πολιτισμικούς διαχωρισμούς; Το ότι η απάντηση είναι αρνητική συνάγεται αυτομάτως από την απλή παράθεση των ανθρώπινων μορφών που παρήγαγε η τέχνη ανά τους αιώνες ή και κατά την ίδια χρονική περίοδο αλλά σε διαφορετικές περιοχές της Γης.

Για να μείνουμε στον δυτικό πολιτισμό και στη σύγχρονη εποχή θα ήταν χρήσιμο να κάνουμε έναν διαχωρισμό ανάμεσα στην ιδέα της ομορφιάς και στην εικαστική (ή και λογοτεχνική) αναπαράσταση του ωραίου αφενός και στις πρακτικές καλλωπισμού αφετέρου. 

 

H ομορφιά είναι πολιτισμικό προϊόν και γι' αυτόν τον λόγο μπορούμε να την προσεγγίσουμε με όρους ιστορικότητας. «Το όργιο ανεκτικότητας, ο ολοκληρωτικός συγκρητισμός και ο απόλυτος και αέναος πολυθεϊσμός της ομορφιάς», που κατά τον Ουμπέρτο Εκο χαρακτηρίζουν τη σημερινή ιδέα της ομορφιάς (Ιστορία της Ομορφιάς, Αθήνα, Καστανιώτης, 2004, σ. 428), αποτελούν κατάληξη μιας σειράς ιστορικών αλλαγών που συνέβησαν μέσα στον 20ό αιώνα και αφορούν κοινωνικές δυναμικές και πολιτισμικές ρήξεις. 

 

Για παράδειγμα, είναι εύκολο να εντοπίσουμε την αλλαγή στο γυναικείο πρότυπο ομορφιάς που εξελίχθηκε μέσα στον προηγούμενο αιώνα από την ακινησία και την παθητικότητα στην πρωτοβουλία και στη δράση. Ορατές είναι επίσης οι αλλαγές ως προς τα όρια ανάμεσα στο γυναικείο και στο ανδρικό πρότυπο ομορφιάς (π.χ., στυλ unisex), ενώ ταυτόχρονα παρατηρείται ο πολλαπλασιασμός και κατακερματισμός του αρχικά ενιαίου προτύπου σε ιδιαίτερες, εξατομικευμένες εκδοχές ομορφιάς που συνδέονται όλο και σαφέστερα με την αυτοεκπλήρωση.

 

Με την εκβιομηχάνιση και την παράλληλη δραστική τομή στην αναπαράσταση του Εγώ δημιουργείται μια αγορά ομορφιάς η οποία θα διογκωθεί σταδιακά ως σήμερα περιλαμβάνοντας τόσο τα λεγόμενα «προϊόντα ομορφιάς» (ή «καλλυντικά») όσο και τα «ινστιτούτα καλλονής». Σε αυτά θα προστεθούν οι αισθητικές χειρουργικές επεμβάσεις, οι οποίες θα ξεκινήσουν ως διορθωτικές των δυσπλασιών (κυρίως ρινοπλαστική) για να καταλήξουν σε αναπλάσεις που έχουν ως στόχο την προσέγγιση ενός ιδεατού προτύπου ομορφιάς ή απλώς τη διατήρηση της ομορφιάς (και της νεότητας, βεβαίως).

 

Στα λεξικά των αρχών του 20ού αιώνα δεν ανευρίσκεται η λέξη «αισθητικός». Το επάγγελμα αυτό όπως και το ινστιτούτο ομορφιάς αποτελούν καινοτομίες των αρχών του 20ού αιώνα. H Helena Rubinstein, ταξιδεύοντας μεταξύ Ευρώπης και Αυστραλίας, δημιούργησε μια κρέμα προσώπου και στη συνέχεια σειρά προϊόντων ομορφιάς για το πρόσωπο και το σώμα. 

 

Τα ινστιτούτα αισθητικής που ίδρυσε στο Λονδίνο, στο Παρίσι και στις ΗΠΑ εγκαινίασαν από τη δεκαετία του 1910 ένα διεθνές πρότυπο το οποίο θα μαζικοποιηθεί τις επόμενες δεκαετίες. H αγορά αυτή της ομορφιάς θα διευρυνθεί με τη διαφήμιση και τα γυναικεία περιοδικά, όπου θα διατυπώνεται και θα διαδίδεται ο κανόνας ομορφιάς της κάθε εποχής. 

 

H συγκριτική ανάγνωση του γυναικείου Τύπου μέσα στον 20ό αιώνα δείχνει τη συνεχή τάση απίσχνασης της γυναικείας σιλουέτας (που από το γράμμα «S» παραπέμπει στο γράμμα «I»), ενώ ταυτόχρονα ενισχύεται ο ερωτισμός και η ομορφιά γίνεται όλο και περισσότερο προκλητική.

 

Με την εφεύρεση του κινηματογράφου και την έκρηξη της εικόνας κατασκευάζεται ένας καινούργιος κόσμος ηρώων και προτύπων. H «βιομηχανία ονείρων» του Χόλιγουντ παράγει μια σειρά «σταρ», βεντέτες, μορφές παραδειγματικές που λειτουργούν ως πρότυπα και «πρέσβειρες» ομορφιάς. 

 

H «φωτογένεια» είναι τώρα σημαντική παράμετρος της ομορφιάς ενώ η σωματική αισθητική ανανεώνεται μέσα από τον τρόπο που δείχνουμε και κινηματογραφούμε το σώμα και το πρόσωπο. Μέσα στη δεκαετία του '20 εξάλλου εμφανίζεται η νέα μόδα των διαγωνισμών ομορφιάς (καλλιστείων), με πολλές «Miss» να συνωστίζονται στην εφήμερη δημοσιότητα.

 

Τις τελευταίες δεκαετίες, όπως έδειξε ο Georges Vigarello (Histoire de la beaute, Παρίσι, 2004), παρατηρείται ένας εκδημοκρατισμός της ομορφιάς: η ομορφιά δεν είναι κληρονομικό προνόμιο, μπορεί να κατακτηθεί, μαζικοποιείται. 

 

Πράγματι, όπως δείχνουν οι στατιστικές, η αγορά των καλλυντικών δεν αποτελεί προνόμιο μιας κοινωνικής τάξης ενώ η πλαστική χειρουργική προσφέρει «ομορφιά για όλους» και καταργεί την ομορφιά ως αποκλειστικό προνόμιο της φύσης. 

 

H κατάκτηση της ομορφιάς επεκτείνεται πλέον σε μεγαλύτερες ηλικίες - μέσω των αντι-γηραντικών προϊόντων - και στο ανδρικό φύλο με τις σειρές καλλυντικών «για άντρες». Καταργείται - ή έστω υπονομεύεται - η έννοια του «ωραίου φύλου» και διαταράσσεται η ευθεία σύνδεση ομορφιάς και νεότητας. 

 

H ομορφιά γίνεται προσιτή και ο καθρέφτης επιβεβαιώνει την ιδιαίτερη επένδυση στην εξατομικευμένη εικόνα της. H Χιονάτη δεν θα χρειαστεί να δαγκώσει το μήλο.

Να μη λυπάσαι στις βροχές

Θα ήθελα να μπορούσα να γύριζα λίγο πίσω τον χρόνο και να μάζευα σε βαζάκι όλες τις όμορφες στιγμούλες που πέρασαν κάποια στιγμή από τη ζωή μου. Όλες τις ατάκες που ειπώθηκαν κάποιο τυχαίο λεπτό, στην τάξη, στην παρέα, στο σπίτι, στις βόλτες...

Όλες τις φορές που γέλασα με την ψυχή μου με κάτι εντελώς ανούσιο.
Όλα τα πρωινά που ξύπνησα με ένα όμορφο τραγούδι κολλημένο στο μυαλό μου.
Όλους τους νυχτερινούς ουρανούς και όλα τα ηλιοβασιλέματα που είδα με παρέα.
Όλα τα ζεστά αγγίγματα, όλες τις αγκαλιές.
Όλες τις όμορφες κουβέντες, και γιατί όχι, όλα τα γλυκόλογα. 

Όλα τα βράδια που δεν ήθελα να τελειώσουν και όλες τις μέρες που γέμιζαν φως. 

Όλα τα καλοκαιρινά πρωινά που μύριζαν θάλασσα και άμμο
Όλα τα χειμωνιάτικα απογεύματα που μύριζαν σοκολάτα και τζάκι. 

Όλες τις εκπλήξεις, όλα όσα δεν περίμενα κι όμως ήρθαν. 

Όλες τις μυρωδιές. Όλους τους ήχους. Και τις σκέψεις ακόμα.

Να τα μάζευα όλα και να τα έβαζα σε ένα βαζάκι. Ή να τα στόλιζα στους τοίχους του δωματίου μου, όπως κάνουμε με τις φωτογραφίες. Και κάθε μέρα, να μπορούσα να προσθέσω τις καινούριες.

 

Κι όταν μερικές φορές αυτές οι στιγμούλες κρύβονταν ή ξεχνούσαν να εμφανιστούν, τότε θα ήξερα πως έχω το βαζάκι μου. Και θα το άνοιγα, θα το έβλεπα, και θα χαιρόμουν. Και θα ήξερα πως θα 'ρθουν κι άλλες.

 

Πως πάντα έρχονται κι άλλες.

Το ομορφότερο πράμα του κόσμου

Ας τιναχθεί κι ας αφρίσει αποκάτου απ’ την καρένα η θάλασσα! Το τρελό το καράβι πηδάει, από κύμα σε κύμα. Ο καπετάνιος, προσεκτικός στις ετοιμασίες του ταξιδιού, προστάζει τους σιωπηλούς και πρόθυμους ναύτες.

Ο πιο νιος απ΄ όλους επήρε ένα κιουπάκι γεμάτο από παλιό και καλό κρασί, το σήκωσε, το ακούμπησε απάνου στον μπάγκο. Και κάθε ένας από τους ταξιδιώτες πίνει με τη σειρά του το ποτηράκι του, αφού πρωτύτερ’ αποκριθεί μ΄ ένα στίχο που τον παίρνει ο άνεμος, στην ερώτηση που του κάνουν όλων των ταξιδιωτών οι φωνές τριγύρω :

«Πες μας, τι είναι το ομορφότερο πράμα στον κόσμο;»

Από πού έρχεται το καράβι, και πού πάει τάχα;

Τι μας μέλει; Του πιθαριού του το κρασί είναι γερό.

«Στο Θεό σου, πες μας, τι είναι το ομορφότερο πράμα στον κόσμο;»

- Το ομορφότερο πράμα στον κόσμο είναι η αγάπη μου, λέει ένας σπουδαστής, ίσα με είκοσι χρόνων. Ο έρωτας είναι η μόνη ευτυχία.

- Η ευτυχία είναι εις τον πόλεμο, πετάγεται ένας στρατιώτης. Το ομορφότερο πράμα στον κόσμο είν’ ένας καβαλάρης, που χύνεται με το σπαθί στο χέρι.

- Όσο έχω ΄γώ μια κασίτσα γεμάτη και καλά φυλαγμένη… λέει ο φιλάργυρος.

Και ο γεωργός απαντάει : – Είν΄ άλλο τίποτα ομορφότερο, από ένα χωράφι, χρυσωμένο απ’ άκρη σ’ άκρη με στάχυα;

Αλλά ο ποιητής ορθωμένος : – Με τη δάφνη η Ομορφιά στεφανώνεται. Τι ωραιότερο από τη δάφνη; Μα τον Απόλλωνα! Πού ακούστηκε πως η ευτυχία βρίσκετ’ αλλού παρά εις τη σκέψη;…

Μα ο μουσικός την ίδια την ώρα : – Τι τη θες τη σκέψη; Ένιωσες ποτέ σου τι λέει τ’ αηδόνι; Τ’ ακούς μοναχά, κι αυτό φτάνει.

Και ο ζωγράφος με πείσμα : – Η Ομορφιά δεν βρίσκεται σε ήχους και λόγια. Η Ομορφιά είναι εικόνα.

Μα κι ο φιλόσοφος, αγριεμένος : – Τι λέτε; τους κραίνει. Η Ομορφιά είναι η Αλήθεια.

- Είναι η Επιτυχία! φωνάζει με χειρονομίες ένας πολιτευόμενος, που πήγαινε στην παρτίδα του να βάλει κάλπη.

- Μωρέ, καλά λες! του κάνει αμέσως ο τυχοδιώκτης· η Ομορφιά είναι μια νταρντάνα με όξω τα στήθια, που κρατάει τα χαρτιά τού τυχερού τζογαδόρου.

- Ώ! μουρμουρίζει σιγά – σιγά κι ένας έμπορος, τι άσχημο που είναι να παίζεις. Να λογαριάζεις, μάλιστα, να πράγμα!

Μα κι ένας παπάς, κάνοντας το σταυρό του : – Ώ αδελφοί μου, τι καλύτερο από την πίστη, τι ομορφότερο από την προσευχή;…

Αλλά έξαφνα : – Κατάρα, εμούγγρισε ο καπετάνιος, και οι τραγουδιστάδες σιωπήσαν αμέσως τρομαγμένοι. Κατάρα!… Σκάστε, να πάρ’ ο διάβολος… Σφίχτε το πανί!…

Γιατί η θάλασσα είχεν αγριέψει, και για το ναυτικό, η Ομορφιά γελάει στου καραβιού του την πρύμη, όταν, ύστερ’ απ’ την καταιγίδα μπαίνει καμαρωτό στο λιμάνι.

Και την ίδια στιγμή, μια παρέα χαρούμενα σκυλόψαρα, ακολουθούσαν τ’ αυλάκι που χάραζε στα κύματα το πλοίο, κι εκουβέντιαζαν, κι έλεγαν αναμεταξύ τους :

- Το ομορφότερο πράγμα στον κόσμο, είναι ένα καράβι που πάει να βουλιάξει στο φούντο, γεμάτο από ταξιδιώτες…

Προτίμησε το γέλιο ... γι αρχή

«Όποιος, ελεύθερος από κάθε προσκόλληση, δεν κυριεύεται από τη χαρά τις στιγμές της ευτυχίας

και δεν βυθίζεται στη θλίψη τις στιγμές του πόνου, αυτός βρίσκεται στο επίπεδο της τέλειας γνώσης. 

Όποιος αποσύρει τις αισθήσεις του από τα αντικείμενα της απόλαυσης τους, όπως η χελώνα μαζεύει τα πόδια και το κεφάλι μέσα στο καβούκι της, αυτός κατέχει την πραγματική γνώση.

— Μπαγκαβάτ Γκίτα, στίχοι 57, 58

Μέχρι να μπορέσει ο άνθρωπος να μην μπερδεύεται ούτε με το γέλιο, ούτε με την θλίψη, προσωρινά ας προτιμήσει το γέλιο. Για να έχει την απαιτούμενη ενέργεια να ξεφύγει κι από τα δύο. Άλλωστε στο σώμα λατρεύει και περνάει καλύτερα με το γέλιο.

Δώστε στον εαυτό σας την δυνατότητα να έρθει σε επαφή με τον κυτταρικό σας χρόνο. Εκεί οι πληροφορίες που παίρνει, σε συντονισμό με το καθημερινό χρόνο δημιουργούν ένα πεδίο δράσης σε μια συνεχής αντίληψη όλων των ψυχοσωματικών δυνατοτήτων μας.

Απλά οι δύο χρόνοι αποκομμένοι φαινομενικά πρέπει να βρουν το κοινό σημείο να ενεργοποιήσουν απ όλα τα απροσδιόριστα και πιθανά μέλλοντα το πραγματικά ιδεώδες και εξισορροπιστικό, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. 

 

Υπάρχει ένα μη αισθητό παραπέτασμα που μεσολαβεί στην χρονική διαδοχή των σκέψεων και της υλοποίησής τους και γι αυτό θεωρούμε τα εξωτερικά γεγονότα ανεξάρτητα από την ψυχολογία μας. 

 

Η ενδίπλωση των διαφορετικών ταχυτήτων του χρόνου βιώνεται σαν ένα άνοιγμα σε ένα αχανές ζωντανό πεδίο πληροφοριών. Με την εντολή και την θέληση ενός ίσως μελλοντικού και ανώτερου εαυτού επιλέγουμε να ζήσουμε στο καλύτερο δυνατό παρόν!

Σε έναν Χώρο γεμάτο Όνειρα... υπάρχει κεφάλι χωρίς φόβο.

Δεν μου αρέσει να χαλάω το όνειρο κανενός αλλά πολλές φορές θα πρέπει να είμαστε περισσότερο σκεπτόμενοι όσον αφορά στο πως λειτουργούμε πάνω στον τρόπο με τον οποίο αποφασίσουμε να συνειδητοποιήσουμε το κάθετη, φτιάχνοντας τον δικό μας χαρακτήρα και δικό μας κόσμο πεποιθήσεων.

Παίζει και να μην ισχύει αυτό παραπάνω στην εικόνα, διότι τα όνειρα είναι τόσο πολυδιάστατα που μπορούν να πάρουν διάφορες αποχρώσεις, να ειδολοποιήσουν υποσυνείδητα πεδία και να διαμορφώσουν και αναπλάσουν πράγματα τα οποία έχουν σχέση με την πραγματικότητα και την ζωή μας, φέρνοντας το κάτι νέο ή ξένο στην επιφάνεια, όχι μόνο στο ατομικό επίπεδο, αλλά και στο συλλογικό πολυπλέγμα του συνειδησιακού Νου και όλα αυτά φυσικά, με την δική μας συγκατάθεση.

"Τα όνειρα είναι οι πνευματικοί καθρέπτες των πολυδιάστατων αλλά και των απλών αισθήσεων που διαθέτουμε..."

Κάποια στιγμή όμως, ξαφνικά το σκέφτεσαι καλά και συνειδητοποιείς μετά από καιρό πως μέσω κάποιου υποσυνείδητου φόβου, έχεις κάνει ένα τερατούργημα, έχεις φτιάξει έναν εφιάλτη και έχει κυριαρχήσει "πραγματικά" την ζωή σου.

Πάντως, τα όνειρα είναι συναρπαστικά και διασκεδαστικά έχω να πω... και αυτά του ύπνου και αυτά του ξύπνιου μας...

Χωρίς να διαφοροποιώ τα μεν σκοτεινά από τα δε φωτεινά και τα δυο πάντα έχουν να σου προσφέρουν κάτι το ξεχωριστό, ακόμα κι αν αυτό είναι ο τρόμος...

Ούτως ή άλλως τα όνειρα δεν θα σου έφερναν "κάτι" στην επιφάνεια της συνείδησης, εάν δεν σου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον "κάποια στιγμή"...

Ἡ Μάνα τοῦ Κόσμου

" Ἡ Μάνα τοῦ Κόσμου εἶχε δυὸ γιούς: τὸ Θεὸ τῆς Σοφίας καὶ τὸ Θεὸ τοῦ Πολέμου. Κι ὁ ἕνας κι ὁ ἄλλος ἤθελαν νὰ τοὺς ἔχει πάνω στὰ γόνατά της.

- Δὲν μπορῶ νὰ σᾶς βάλω καὶ τοὺς δυό, εἶπε ἡ μάνα. Πηγαίνετε νὰ κάμετε τὸ γύρο τοῦ κόσμου· καὶ κεῖνος ποὺ θὰ γυρίσει πρῶτος θὰ κάτσει στὰ γόνατά μου.

Ὁ Θεὸς τοῦ Πολέμου καβάλησε τὸ μαῦρο του κι ἔγινε καπνός. Ὁ Θεὸς τῆς Σοφίας, καθισμένος μπρὸς στὰ πόδια τῆς μάνας του, ἄκουσε τὸν ἀδερφό του ν’ ἀλαργεύει· σηκώθηκε, προσκύνησε τὴ μάνα του, ἔκαμε τρεῖς φορὲς τὸ γύρο της καὶ κάθισε στὰ γόνατά της.

Ὅταν, ὕστερα ἀπὸ χρόνους, ὁ Θεὸς τοῦ Πολέμου γύρισε πίσω λαχανιασμένος, βρῆκε τὸν ἀδερφό του νὰ κάθεται στὰ γόνατα τῆς μάνας τους· ὁ θυμὸς τὸν ἔπιασε:

- Γιατί τὸν ἔχεις στὰ γόνατά σου; φώναξε· αὐτὸς δὲν τὸ κούνησε ἀπὸ δῶ.
Καὶ ἡ μάνα ἀποκρίθηκε:
- Αὐτὸ ποὺ ἔχει σημασία, γιέ μου, δὲν εἶναι νὰ κάμεις τὸ γύρο τοῦ κόσμου, εἶναι νὰ κάμεις τὸ γύρο τοῦ κέντρου τοῦ κόσμου!"

Νίκος Καζαντζάκης 

Καλή ανάσταση των λαών στους σκοταδισμούς και στις απατηλές ιδεολογίες

Θρησκείες και ιερατεία στην εξουσία και στην υπηρεσία της εξουσίας

«Να καταστρέψουμε τους μύθους που, περισσότερο από το χρήμα και τα όπλα συνιστούν το τρομακτικότερο εμπόδιο στο δρόμο μιας ανασυγκρότησης της ανθρώπινης κοινωνίας». Κορνήλιος Καστοριάδης[1]
Το τέλειο σκηνικό του Φόβου, χτισμένο με μαεστρία πάνω στη άγνοια ή στις όποιες μεταφυσικές ανησυχίες των ανθρώπων, τις οποίες από δύναμη αναζήτησης, έρευνας, αυτογνωσίας, αυτοπεποίθησης, έμπνευσης, δημιουργίας και απελευθέρωσης από το «Φόβο του Αγνώστου», τις υποβάθμισαν σε «Φόβο του Θεού», και σε «Εξουσιαστικό Φόβο»[2] δηλαδή σε μοιρολατρία και συνεπώς σε υποταγή στην εκάστοτε εξουσία. Συνειδητή υποταγή στις ανοησίες, στις ουσίες και στις εξουσίες, για μια χούφτα Δολάρια οι εξουσιαστές και για μια άδεια ζωή γεμάτη ψευδαισθήσεις οι εξουσιαζόμενοι.
Ο Πορτογάλος Νομπελίστας Ζοζέ Σαραμάγκου χαρακτηρίζει τις θρησκείες ‘δεινά της ανθρωπότητας’ και παρατηρεί ότι, « ποτέ στην ιστορία οι θρησκείες δεν χρησίμεψαν για να συμφιλιώσουν τους ανθρώπους. Αντίθετα υπήρξαν πάντοτε αιτία μισαλλοδοξίας και μίσους… Η αλήθεια είναι ότι οι θρησκείες όχι μόνο δεν έχουν κάνει ποτέ αδέλφια τους ανθρώπους, αλλά ούτε καν καλούς γείτονες. Τους έχουν κάνει μόνο εχθρούς… που κραδαίνουν οι μεν εναντίον των δε Βίβλους και Κοράνια…»[3].
Δεν υπάρχει πόλεμος στην ιστορία της Ανθρωπότητας που δεν έγινε για την αρπαγή ξένου πλούτου, ή για την κατάκτηση πηγών του πλούτου, όπως εύφορες πεδιάδες, νερά, ορυκτά ή πετρέλαια. Όπως και δεν υπάρχει πόλεμος που δεν προκλήθηκε ή δεν «ευλογήθηκε» από κάποιο ιερατείο ενάντια σε κάποιο άλλο ανταγωνιστικό ιερατείο, που τάχα εμπνεύστηκε από την «αγάπη για τη σωτηρία των αιρετικών, ή των απίστων και τον εκπολιτισμό των βαρβάρων», για την «ενότητα του κόσμου» κάτω από τη «μοναδική και εξ αποκαλύψεως αλήθεια», του «ενός και μοναδικού αληθινού θεού». Του θεού με τον οποίο, ως γνωστόν, «συνομιλούν» συχνά όλοι οι σκοταδιστές και οι φανατικοί του πλανήτη και πράττουν σύμφωνα με ‘το θέλημά του’. Ακόμα και η βίαιη επιβολή της «Δημοκρατίας a la America», δεν θα ήταν δυνατή χωρίς τη βοήθεια του θεού του αμερικανικού πενταγώνου.
Δεν υπάρχει περίοδος στην ιστορία της Ανθρωπότητας που με το πρόσχημα και για λογαριασμό των νέων θεών κάποιου νέου Ηγεμόνα, καταργούνται παλιοί θεοί και παραθεοί άλλων παλιών Ηγεμόνων, καταστρέφονται πολιτισμοί, γκρεμίζονται αυτοκρατορίες, λεηλατούνται οικονομίες, εξοντώνονται Λαοί και εκατομμύρια άνθρωποι σέρνονται στα σκλαβοπάζαρα των «πολιτισμένων», που με αυτό τον τρόπο εξασφαλίζουν τον έλεγχο του πλούτου, με τον οποίο ελέγχουν ‘ιεραποστολικά’ την εξουσία, για να συνεχίσουν φυσικά να εξασφαλίζουν τον πλούτο που παράγουν οι πιστοί και οι άπιστοι δούλοι[4].

Ο καθένας που με καθαρή συνείδηση μελετά, ερευνά και στοχάζεται ελεύθερα, απαλλαγμένος από το φόβο του «προπατορικού αμαρτήματος» και του ‘τιμωρού θεού’ και πέρα από σκοπιμότητες και ιδιοτελείς σχέσεις με εξουσιαστικές, θεσμοθετημένες και μη, θρησκείες και παραθρησκείες, κατηχητικά και αρχονταρίκια, «συναγωγές» και «στοές», δεσποτάτα και πατριαρχεία, «λέσχες» και παραθρησκευτικές οργανώσεις, «Αδερφότητες» και «Αδερφάτα», Συμμορίες και Σέκτες, Φράξιες και μυστικές υπηρεσίες, διαπιστώνει πως η Ανθρωπότητα στη μακραίωνα ιστορία της δεν γνώρισε καταστροφικότερη και περισσότερο απάνθρωπη δύναμη από τα ιερατεία και τις εξουσιαστικές θρησκείες, από την «Ιερή Εξέταση»[5] και τις Σταυροφορίες[6] μέχρι τον αμερικάνικο νεοχριστιανισμό[7] και τον ισλαμικό φονταμενταλισμό[8]. Η ιστορία της σύγκρουσης μεταξύ χριστιανισμού και ισλαμισμού λ.χ. δείχνει πως αυτή η διαρκής εχθρότητα δεν αφορά, φυσικά, στις μυθοποιημένες μορφές του Χριστού, ή του Μωάμεθ, αλλά στις σφαίρες επιρροής και στον έλεγχο του φυσικού πλούτου των ευρύτερων περιοχών.
Και φυσικά η εχθρότητα δεν περιορίζεται μεταξύ των αλλόθρησκων. Είναι το ίδιο τραγική και συχνά είναι πολύ σφοδρότερη μεταξύ των ομόθρησκων, σχισματικών ή μη. Είναι γνωστό το άσβεστο αιώνιο μίσος μεταξύ της ‘ρωμαιοκαθολικής’ και της ‘ορθόδοξης’ χριστιανικής εκκλησίας, που τρέφεται από τον ανταγωνισμό τους για την επέκταση της επιρροής της μιας σε βάρος της επιρροής της άλλης. Χαρακτηριστικές του θρησκευτικού μίσους είναι και οι αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ σιιτών και σουνιτών, στο Ιράκ, στη Συρία κ. α., με τη βοήθεια των Αμερικάνων, κατακτητών, ή μεταξύ καθολικών και διαμαρτυρομένων στη Ιρλανδία με τη βοήθεια των επικυρίαρχων Άγγλων, μεταξύ ινδουιστών και μουσουλμάνων σε χώρες της Ασίας κ.λπ. κ.λπ.
Τα οικονομικά συμφέροντα που κρύβονται πίσω από τις θρησκείες και τις θρησκευτικές συγκρούσεις αναγκάζουν συχνά τα ιερατεία[9] διάφορων ‘εκκλησιών’ και θρησκειών να ανοίξουν ‘διαχριστιανικό’, ή ακόμα και ‘διαθρησκειακό-διεκκλησιαστικό’ διάλογο, προκειμένου να αντιμετωπίσουν κάποιο κοινό εχθρό. Έτσι οι προσπάθειες που έγιναν στο δεύτερο ήμισυ του εικοστού αιώνα μεταξύ Βατικανού και Οικουμενικού Πατριαρχείου, για να έρθουν πιο κοντά ή ρωμαιοκαθολική και η ορθόδοξη εκκλησία, υποκινήθηκαν από τις ΕΠΑ και το ΝΑΤΟ, γιατί αυτή η προσέγγιση λειτούργησε «ως ισχυρό όπλο στην αντιπαράθεση με τη Σοβιετική Ένωση, το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα[10].
Αλλά και σήμερα το Βατικανό, (προκαθήμενος του οποίου χαρακτήρισε ‘άγιο εν ζωή’ τον, Άντολφ Χίτλερ), που όπως είναι γνωστό πάντα στήριζε και συνεχίζει να στηρίζει κάθε χούντα και κάθε αντιδραστικό καθεστώς, συζητούσε μέχρι πρόσφατα με το μοναρχικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης και τον ακροδεξιό προκαθήμενο της ελλαδικής εκκλησίας[11] «επειδή επιζητεί να συσπειρώσει όλες τις χριστιανικές δυνάμεις της Ευρώπης, για να μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση»[12]. Αλλά και γιατί κατά τον, «βουτηγμένο μέχρι το καλυμμαύκι στο παραδικαστικό κύκλωμα»[13], Χριστόδουλο Παρασκευαϊδη[14] «είναι άμεση η ανάγκη για μετάγγιση γνήσιου αίματος χριστιανισμού στις αλλοτριωμένες κοινωνίες της Δύσεως»[15], και αργότερα βεβαίως θα πρέπει να έρθει και η σειρά των κοινωνιών της ‘άπιστης’ Ανατολής.
Το τεράστιο μέγεθος της υποκρισίας τους, που μιλάνε για «αγάπη», ενώ σκέπτονται, ζουν και δρουν με μίσος, σκόρπισε τόση έχθρα, βία, φρίκη, πόνο, φόβο, τρόμο και εξαθλίωση στον πλανήτη, συκοφάντησε, έκαψε, σκότωσε, ταπείνωσε πνευματικούς δημιουργούς, απαγόρευσε και έκαψε βιβλία και βιβλιοθήκες, πολέμησε με λύσσα επιστήμες, τέχνες και γράμματα, ‘αφόρισε’ όλους τους κοινωνικούς αγώνες για πρόοδο και ελευθερίες και αποπνευματοποίησε το νόημα της ανθρώπινης ζωής τόσο προς τη συνανθρώπινη ζωή, όσο και προς το Σχετικό και το Απόλυτο Όλον της Ζωής, την Άπειρη στο Χρόνο και στο Χώρο Φύση στο σύνολό της.
Όλα αυτά όμως πιέζουν πράγματι στη μετάλλαξη και στην εκτροπή του πολιτισμού, από πολιτισμό σκεπτόμενων, συσκεπτόμενων και συνεργαζόμενων πνευματικών ανθρώπινων όντων στην προοπτική ενός νέου Οικουμενικού Ουμανισμού[16], σε ‘πολιτισμό πιστών και απίστων’, σε πολιτισμό της σύγκρουσης, της εκμετάλλευσης, του μίσους, του πολέμου, της φτώχιας.., στην προοπτική του θεοκρατικού Σκοταδισμού και της Βαρβαρότητας.
Και για να κρύψουν την ουσία των πολέμων για τον έλεγχο του πλούτου, κατασκευάζουν «θεωρίες» για «το τέλος της ιστορίας»[17], ή για τη «σύγκρουση των πολιτισμών»[18], σύμφωνα με τις οποίες οι «μουσουλμάνοι», σήμερα, που συλλήβδην και σκόπιμα ταυτίζονται με τους φανατικούς ισλαμιστές, δεν αντιστέκονται στη λαίλαπα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, για τη διατήρηση του ελέγχου πάνω στον τοπικό-εθνικό τους πλούτο, αλλά για τη διατήρηση της μαντίλας και οι ‘χριστιανοί’ ιμπεριαλιστές πολεμούν τάχα «για του Χριστού την πίστη την αγία», κι’ όχι για τις πετρελαιοπηγές και το φυσικό αέριο.
Για τους πιο υποψιασμένους, λοιπόν, όλα αυτά δεν υπαγορεύτηκαν, και πολύ περισσότερο δεν υπαγορεύονται στην εποχή μας, από κάποια μεταφυσική αγωνία ή κάποια θρησκευτική πίστη. Υπαγορεύτηκαν και υπαγορεύονται από την απληστία και την εξουσιομανία, από τις πιο νοσηρές αντιλήψεις για τη ζωή, την οικονομία, την κοινωνία, τον Άνθρωπο και τον πολιτισμό του. Υπ’ αυτή την έννοια οι θρησκείες και οι εκκλησίες αποτελούν ιστορικά τις αρχαιότερες επιχειρήσεις διανομής-ιδιοποίησης κι’ όχι παραγωγής πλούτου, που τις διαχειρίζονται τα ιερατεία, κι’ όχι μόνο τα εκκλησιαστικά, σφετεριζόμενα με τη βία, με το ψέμα και με άλλους χίλιους δυό τρόπους, όπως ‘συγχωροχάρτια’, ξόρκια, «θαύματα» και τσαρλατανιές, τον κοινωνικό πλούτο, πουλώντας ψευδαισθήσεις σε κατατρομαγμένες ανθρώπινες υπάρξεις, σε υπάρξεις των οποίων τη ζωή τη ρήμαξαν και τη μετατρέψανε σε πραγματική κόλαση, για να προσδοκούν μέσω της «πίστης» να «κερδίσουν το χαμένο παράδεισο».
Υπάρχει, αναμφισβήτητα, μια πραγματικότητα. Η πραγματικότητα που έχουν δημιουργήσει ακουμπώντας πάνω σε ιδεοληψίες και ψέματα, οι θρησκείες, χιλιάδες χρόνια τώρα. Μια πραγματικότητα όμως, που έδωσε μια εικονική διάσταση στον πολιτισμό και τον εξέτρεψε από το σκοπό του, το σκοπό της ανθρώπινης ζωής που είναι κοινωνική ισότητα, η ευτυχία, ως χαρά της δημιουργίας και της αυτοπραγμάτωσης σε πραγματικό (κι’ όχι σε μελλοντικό ή μεταφυσικό) χρόνο, δηλαδή η ευτυχία της χωροχρονικά, που θα πει της ιστορικά, προσδιορισμένης ύπαρξης.
Πρόκειται για μια πραγματικότητα α-ιστορική, εκτός χώρου και χρόνου, κυριολεκτικά εικονική που δημιουργήθηκε από νοσηρές θρησκοληψίες και ιδεοληψίες, η οποία υπονόμευσε βίαια την αυθεντικότητα της ανθρώπινης προσωπικότητας και δημιούργησε ‘είδωλα’, ‘πιστούς’, ‘νόθες συνειδήσεις’ και κατά τον Hegel ‘Falsche Intenditäten’, δηλαδή ‘νόθες ταυτότητες’, δηλαδή νόθες συνειδήσεις και κατά συνέπεια έναν σχιζοφρενικό πολιτισμό της σύγκρουσης και της δυστυχίας.
Η κριτική προς τις σκοταδιστικές θρησκείες και τις εξουσιαστικές ιδεολογίες, είναι και πρέπει να είναι αμείλικτη, γιατί η εξάλειψή τους είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, με τα συμφέροντα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, με την ύπαρξη της ζωής και το μέλλον της ανθρωπότητας και προφανώς δεν έχει να κάνει με την πίστη των αφελών και την ‘προσευχή’ των κολασμένων αυτής της Γης, των λεηλατημένων ανθρώπινων υπάρξεων, αλλά με την υποκρισία και την απληστία των συμμοριών των οργανωμένων θρησκειών και των στρατιωτικοβιομηχανικών συμπλεγμάτων που βάζουν τα κέρδη, την ιδιοκτησία και την εξουσία τους πάνω από τον Άνθρωπο και τον ανθρωπισμό. Αφορά προφανώς και τις κομματικές γραφειοκρατίες που σταυροκοπιούνται και υποκλίνονται σε όλα τα εκμεταλλευτικά, εξουσιαστικά και σκοταδιστικά ιερατεία για να τους ανατεθεί η διαχείριση του συστήματος που τρέφεται από τις σάρκες, τον ιδρώτα, το αίμα και τα μυαλά των εργαζόμενων και των ανέργων, αντί να κατεβάσουν στην κοινωνία την επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη Γνώση, προϋπόθεση της Επίγνωσης και της Συνείδησης για την ατομική, συλλογική και κοινωνική απελευθέρωση προς την κατεύθυνση της Άμεσης Δημοκρατίας[19], της Αταξικής Κοινωνίας και του Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.
ΦΩΣ, ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΑΓ(Ρ)ΙΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
[1] Αναφέρεται στο: Σκέψεις πάνω στην «ανάπτυξη» και την «ορθολογικότητα»,στο συλλογικό τόμο: Υπάρχει σοσιαλιστικό μοντέλο ανάπτυξης; ΥΨΙΛΟΝ/ΒΙΒΛΙΑ, Αθήνα 1984, σελ. 87.
[2] Βλέπε αναλυτικά, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.
[3] Σαραμάγκου Ζοζέ και Έκο Ουμπέρτο, Διάλογος για το ‘Περί Φωτίσεως’, στην La Republica και στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 17.12.2006, (ένθετο ‘&7’, σελ. 26).
[4] « Όταν οι ιεραπόστολοι ήρθαν στην Αφρική, αυτοί κρατούσαν τη Βίβλο κι εμείς τη γη μας. Μας είπαν να προσευχηθούμε. Κλείσαμε τα μάτια και προσευχηθήκαμε. Όταν όμως ανοίξαμε τα μάτια μας, είδαμε ότι εμείς κρατούσαμε τη Βίβλο κι’ αυτοί τη γη μας». Ντέσμοντ Τούτου, Νοτιοαφρικανός Επίσκοπος και κάτοχος του Βραβείου NOBEL Ειρήνης το 1984. «Η συμβολή των θρησκευτικών αποστολών στην αποικιοκρατία είναι γνωστή. Σχεδόν πάντα ακολούθησαν τους εμπόρους και προηγήθηκαν των στρατιωτικών, ώστε σε πολλά κράτη αυτή η σειρά των τριών ‘m’ mercanti (έμποροι) missionary (ιεραπόστολοι) και militari (στρατιωτικοί) θεωρήθηκε σαν μια ενιαία μέθοδος υποδούλωσης», Basso Lelio, Εισαγωγή στο συλλογικό τόμο: Πολιτιστικός Ιμπεριαλισμός, ΙΔΡΥΜΑ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ, Αθήνα 1984, σελ. 28.
[5] «Είσαστε πουλάκια στο κλουβί της ‘Ιερής Εξέτασης’. Η ‘Αγία Έδρα’ σας καψαλίζει τα φτερά, μπορούν όμως να ξαναφυτρώσουν…Είναι ντροπή να εμπιστεύεστε τις ψυχές σας σ’ εκείνους που δεν θα εμπιστευόσασταν τα χρήματά σας», Βολταίρος, Δοκίμια φιλοσοφικής κριτικής, Εκδόσεις ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΜΠΑΝΑ, Αθήνα 1971, σελ. 73.
[6] Βλέπε,Wells H. G., Παγκόσμιος Ιστορία, Εκδόσεις ΔΕΛΤΑ, Αθήνα χ.χ., τόμος 2, σελ. 760-822. Αθανασιάδης Γιώργης, Σταυροφορίες παλιές και νέες, ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ, Αθήνα 1965, σελ. 167-207.
[7] Ο αμερικάνικος νεοχριστιανισμός, πολιτικός σύμμαχος και κυβερνητικός εταίρος του ρεπουμπλικανικού κόμματος και της δυναστείας των Μπους, αποτελεί σήμερα για τις ΕΠΑ, απειλή ισάξια εκείνης των Ναζί στη γερμανική Δημοκρατία της Βαϊμάρης, υποστηρίζει ο Αμερικανός συγγραφέας Κρις Χέτζις στο βιβλίο του : «Αμερικανοί φασίστες: Η χριστιανική Δεξιά και ο πόλεμος κατά της Αμερικής», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις FREE PRESS.
[8] Βλέπε, Μπάρμπερ Μπέντζαμιν, Ο κόσμος των Mac κόντρα στους Τζιχάντ, ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ, Αθήνα 1998.
[9] Είναι γνωστή η απληστία και η φιλαργυρία των ιερατείων και ιδιαίτερα των ‘ιεραρχών’, η οποία, στην Ελλάδα, παίρνει τη μορφή της πιο χυδαίας καταπίεσης των χαμηλόβαθμων κληρικών, από τους ‘Αρχιεπίσκοπους’ και τους ‘Μητροπολίτες’ τόσο του ελλαδικού χώρου, όσο και αυτών της Διασποράς, για την απόδοση ετήσιου ‘κεφαλικού φόρου, πολλών χιλιάδων ΕΥΡΩ, όπως προκύπτει και από πρόσφατη σχετική ‘αρχιεπισκοπική εγκύκλιο’, Βλέπε: Παπουτσάκη Μαρία «Βάζει χέρι στο παγκάρι. Κεφαλικό φόρο επιβάλλει ο Χριστόδουλος …», ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 06-07.01.2007, σελ. 16.
[10] Βλέπε, «Η διπλωματία των λειψάνων στην υπηρεσία της πολιτικής», ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ της 14.12.2006.
[11] Για το βίο και την πολιτεία του ‘ελληνορθόδοξου μουλατείου’, του ‘αρχηγού’ του, Χριστόδουλου Παρασκευαϊδη και των δυνάμεων που τον στηρίζουν, κρύβονται πίσω από τις ‘Χρυσοπηγές’ και τις νέες ‘Φιλικές Εταιρείες’, και χαλκεύουν νέα ‘ελληνοχριστιανικά’ δεσμά για το Λαό, γυαλισμένα με το λούστρο της «γελοιωδεστέρας των αγυρτειών», βλέπε, Βασιλάκης Μανώλης, Η μάστιγα του Θεού, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΝΩΣΕΙΣ, Αθήνα 2006.
[12] ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ της 14.12.2006.
[13] Σύμφωνα με δηλώσεις του μητροπολίτη Ζακύνθου και μέλους της λεγόμενης ‘Διαρκούς Ιεράς Συνόδου’ Χρυσόστομου, στο ραδιοφωνικό σταθμό ΝΕΤ-105,8 FM, δημοσιευμένες στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ της 15.02.2007, σελ. 2.
[14] «Γεννήθηκε σε λάθος χώρα και υπηρετεί λάθος θρησκεία. Θα του πήγαινε πολύ το καφτάνι και το τουρμπάνι των μουλάδων και –γιατί όχι- των Αγιατολάχ. Έχει όλα τα προσόντα για Μεγάλος Αγιοταλάχ –ύψιστος αρχηγός και κυβερνήτης των πάντων», Δήμου Νίκος, Προλεγόμενα, στο: Βασιλάκης Μανώλης, Η μάστιγα …, ο. π., σελ. 21, για τον «από θεολογικής απόψεως ελαφρολαϊκό άχρι γραφικότητος Χριστόδουλο, διότι από πολιτικής απόψεως κομίζει την ακροδεξιά υποκουλτούρα», στο ίδιο, σελ 657.
[15] Χριστόδουλος, Η ορθοδοξία και η νέα τάξη, ΤΟ ΒΗΜΑ της 16.03.1997.
[16] Βλ. Λάμπος Κώστας, Προς έναν Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό, ΕΞΟΡΜΗΣΗ της 05.01.1997.
[17] Ο συγγραφέας του «τέλους της ιστορίας» υποστηρίζει τώρα πως, «όχι δεν ήρθε το τέλος της ιστορίας», κι αυτό μάλλον επειδή «οι ΗΠΑ πρέπει να προωθήσουν τη Δημοκρατία στον κόσμο…Κι όσοι νομίζουν ότι οι νεοσυντηρητικοί και η θρησκευτική Δεξιά είναι κάτι που προσγειώθηκε σαν εξωγήινος στις ΗΠΑ δεν ξέρουν τι τους γίνεται», Φουκουγιάμα Φράνσις, Όχι δεν ήρθε το τέλος της ιστορίας, Συνέντευξη στην Αριστοτελία Πελήνη, ΤΑ ΝΕΑ της 05-04-2006, σελ. 4/22.
[18] Χάντιγκτον Σάμιουελ, Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης, Terzo Books, Αθήνα 1998. Η θεωρία του Χάντιγκτον, υποστηρίζει ο «Ιός», (Βλέπε: www.iospress.gr . Βίος και θεωρία του Σάμιουελ Χάντιγκτον ), «αποτελεί το λάβαρο της Nεο-Δεξιάς σ’ Ανατολή και Δύση… και μπορεί να καταγγελθεί ‘ηθικά΄’, με βάση μια ανθρωπιστική, αντιρατσιστική και φιλελεύθερη κοσμοθεώρηση. Ακόμη περισσότερο, όμως, αξίζει να μελετηθεί για όσα υποκρύπτει. Την προσπάθεια του δημιουργού και των προωθητών της, να δώσουν ένα ‘ιδεολογικό’ – και κατά πρώτο λόγο θρησκευτικό επίχρισμα στις σύγχρονες ιμπεριαλιστικές διαμάχες για τον έλεγχο αγορών και πρώτων υλών».
[19] Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και αταξική κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012.

Μια γυναίκα θα έπρεπε να ντρέπεται και μόνο επειδή είναι γυναίκα!

   «Μια γυναίκα θα έπρεπε να ντρέπεται και μόνο επειδή είναι γυναίκα»!!! Άγιος Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (Παιδαγωγός 2.33)

Είναι δυνατόν η ψυχή και η καρδιά κάποιου ανθρώπου να συνίσταται από κατακάθια βόθρου!!! Και επί πλέον ο άνθρωπος αυτός να θεωρείται άγιος!!!!!
 Βρε καθίκι βρωμόψυχε άγιε, εσένανε ρε τομάρι δεν σε γέννησε η μανούλα σου, που σε κυοφορούσε ρε γομάρι εννιά μήνες μέσα στην θαλπωρή της μήτρας της με χίλια βάσανα και κόπους και αγωνίες!!! Δε σε ξεσκάτωσε, δεν σε θήλασε, δεν σου έπλεξε ρούχα, δεν φρόντισε να γιατρέψει από αρρώστιες… σκατόψυχο κτήνος!

ΝΙΤΣΕ ΚΑΤΑ ΣΩΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΠΛΑΤΩΝΑ

«Παντού όπου η αυθεντία εξακολουθεί να ανήκει στις καλές συνήθειες, παντού όπου δεν αιτιολογεί κανείς αλλά διατάζει, ο διαλεκτικός είναι ένα είδος παλιάτσου: γελούν μαζί του, δεν τον παίρνουν στα σοβαρά. Ο Σωκράτης ήταν ο παλιάτσος που κατάφερε να τον πάρουν στα σοβαρά«. Νίτσε

Το πρόβλημα του Σωκράτη. 
Σε κάθε εποχή οι σοφότεροι παραδίνουν στις επόμενες γενιές την ίδια πάντα κρίση για τη ζωή: Δεν αξίζει τίποτα…Παντού και πάντα τα χείλη τους προφέρουν τον ίδιο ήχο – έναν ήχο γεμάτο αμφιβολία, γεμάτο μελαγχολία, γεμάτο κούραση απ’ τη ζωή, αντίθεση με τη ζωή.
Ακόμη κι ο Σωκράτης είπε καθώς πέθαινε: «Ζωή σημαίνει να είσαι άρρωστος πολύ-πολύ καιρό: Χρωστώ έναν κόκκορα στον σωτήρα Ασκληπιό». (Θυσίαζε κανείς έναν κόκκορα στον Ασκληπιό όταν γινόταν καλά από μια αρρώστια: ο Σωκράτης φαίνεται να λέει ότι η ζωή είναι, ή πως η ζωή του ήταν, μια αρρώστια).
Ακόμη κι ο Σωκράτης είχε βαρεθεί τη ζωή του. Τι αποδεικνύει αυτό; Προς ποια κατεύθυνση δείχνει; Κανονικά θα έλεγε κανείς (ω, και πράγματι έτσι λένε, οι πεσιμιστές μας πάνω απ’ όλα!): «Εδώ οπωσδήποτε θα πρέπει να κρύβεται κάποια αλήθεια! Η ομοφωνία των σοφών είναι απόδειξη της αλήθειας».
Θα πρέπει να μιλούμε κι εμείς ακόμη σήμερα έτσι; μας επιτρέπεται να το κάνουμε; «Εδώ οπωσδήποτε θα πρέπει να κρύβεται κάτι άρρωστο» – αυτή είναι η δική μας απάντηση: Θα ’πρεπε κανείς να τους κοιτάξει καλύτερα, αυτούς τους σοφούς όλων των εποχών! Μήπως δεν στέκονταν πια καλά στα πόδια τους όλοι τους; Μήπως βραδυπορούσαν; Μήπως παρέπαιαν; Μήπως ήταν decadents; Μήπως η σοφία εμφανίζεται στη γη σαν κοράκι τραβηγμένο απ’ τη μυρωδιά ψοφιμιών;…
2
Η ασεβής αυτή αντίληψη πως οι μεγάλοι σοφοί είναι παρηκμασμένοι τύποι μου δημιουργήθηκε πρώτα-πρώτα σε σχέση με ακριβώς αυτή την περίπτωση όπου οι προκαταλήψεις λογίων και μη είναι περισσότερο ισχυρές: αναγνώρισα τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα σαν συμπτώματα παρακμής, σαν παράγοντες διάλυσης της Ελλάδας, σαν ψευδο-Έλληνες, σαν αντι-Έλληνες («Γένεση της Τραγωδίας», 1872). Εκείνο το «ομοφωνία των σοφών» – έβλεπα όλο και πιο καθαρά – δεν αποδείκνυε κατά κανένα τρόπο πως είχαν δίκιο γι’ αυτό το οποίο συμφωνούσαν: αποδείκνυε μάλλον πως αυτοί οι ίδιοι, αυτοί οι σοφότεροι των ανθρώπων, βρίσκονταν κατά κάποιο τρόπο σε φυσιολογική συμφωνία καθώς έπαιρναν – ήταν υποχρεωμένοι να πάρουν – την ίδια αρνητική στάση προς τη ζωή.

Οι κρίσεις, οι αξιολογικές κρίσεις οι σχετικές με τη ζωή, υπέρ ή κατά, σε τελευταία ανάλυση δεν μπορούν ποτέ να είναι αληθινές: έχουν αξία μόνο σαν συμπτώματα, τις λαμβάνουμε υπόψη μόνο σαν συμπτώματα – οι ίδιες αυτές κρίσεις είναι ανοησίες.
Πρέπει κανείς να επιχειρήσει και να προσπαθήσει να πιάσει αυτό το εκπληκτικό, πως η αξία της ζωής δεν μπορεί να εκτιμηθεί. Όχι από ζωντανό άνθρωπο, γιατί συμμετέχει στο πρόβλημα, είναι μέρος του προβλήματος, και μάλιστα το αντικείμενό του και όχι κριτής του. Όχι βέβαια από νεκρό για άλλους λόγους.
Για ένα φιλόσοφο και τι να διακρίνει κάποιο πρόβλημα στην αξία της ζωής θα συνέθετε ακόμη και μιαν αντίφαση με τον εαυτό του, ένα ερωτηματικό δίπλα στη σοφία του, ένα κομμάτι άγνοιας. Τι; Και όλοι αυτοί οι μεγάλοι σοφοί – όχι μόνο ήταν decadents, αλλά δεν ήταν καν σοφοί; Μα θα ξαναγυρίσω στο πρόβλημα του Σωκράτη.
3
Ο Σωκράτης ανήκε, από καταγωγής, στις κατώτερες τάξεις: ο Σωκράτης ήταν ένας από τον όχλο. Ξέρει κανείς, βλέπει μόνο του, πόσο άσχημος ήταν. Αλλά η ασχήμια, μειονέκτημα από μόνη της, είναι ανάμεσα στους Έλληνες σχεδόν αναιρετικό στοιχείο. Ήταν πράγματι Έλληνας ο Σωκράτης; Η Ασχήμια είναι συχνά αρκετό σημάδι καθυστερημένης ανάπτυξης, καθυστερημένης από αίμα ξένο προς το ελληνικό. Αλλιώτικα φαίνεται σαν ένα βήμα προς την παρακμή.
Οι ανθρωπολόγοι ανάμεσα στους εγκληματολόγους μας λένε πως ο τυπικός εγκληματίας είναι άσχημος: «Τέρας στο πρόσωπο, τέρας στην ψυχή». Όμως ο εγκληματίας είναι ένας decadent. Ήταν ο Σωκράτης ένας τυπικός εγκληματίας; Τουλάχιστον η άποψη των περίφημων φυσιογνωμιστών που τόσες αντιρρήσεις ξεσήκωσε ανάμεσα στους φίλους του Σωκράτη δεν αντιφάσκει μ’ αυτή την ιδέα.
Κάποιος ξένος περαστικός από την Αθήνα που θα ήξερε να διαβάζει πρόσωπα θα έκρινε τον Σωκράτη από το πρόσωπό του σαν τέρας – πως έκλεινε μέσα του κάθε είδους κακία και ελάττωμα. Και ο Σωκράτης απαντούσε απλά: «Με ξέρετε κύριε!».
4
Δεν είναι μόνο η παραδεγμένη ακολασία και αναρχία των ενστίκτων του που υποδεικνύουν την decadence του Σωκράτη: η υπερκυοφορία του λογικού και εκείνη η ακιδωτή του κακεντρέχεια που τον χαρακτηρίζουν επίσης υποδεικνύουν προς αυτή την κατεύθυνση. Κι ας μη ξεχνάμε εκείνες τις ακουστικές παραισθήσεις που, σαν «δαίμονας του Σωκράτη», έχουν ερμηνευτεί κατά μια θρησκευτική έννοια. Τα πάντα γύρο του είναι υπερτονισμένα, buffo, καρικατούρες, και τα πάντα ταυτόχρονα είναι κρυφά, συγκρατημένα, υπόγεια. Θα ήθελα να ξέρω από ποια ιδιοσυγκρασία πηγάζει εκείνη η σωκρατική εξίσωση
λόγος = αρετή = ευτυχία:
αυτή η πιο παράξενη από τις εξισώσεις, και μία που έχει ακριβώς όλα τα ένστικτα των παλαιοτέρων Ελλήνων ενάντιά της.
5
Με τον Σωκράτη το γούστο των Ελλήνων υφίσταται μια αλλαγή προς όφελος της διαλεκτικής: τι συμβαίνει πραγματικά όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο; Είναι πάνω απ’ όλα η ήττα ενός ευγενέστερου γούστου. Με τη διαλεκτική ο όχλος επιβάλλεται. Πριν τον Σωκράτη, ο διαλεκτικός τρόπος ήταν απαράδεκτος για την καλή κοινωνία. Θεωρούσαν τη διαλεκτική σαν μια μορφή κακής συμπεριφοράς, αναγκαζόταν κανείς να συμβιβαστεί μ’ αυτήν.
Προειδοποιούσαν τους νέους εναντίον της. Και αντιμετώπιζαν με δυσπιστία όποιον παρουσιάζει τις σκέψεις του μ’ αυτόν τον τρόπο. Τα τίμια πράγματα, όπως και οι τίμιοι άντρες, δεν εκθέτουν τους λόγους τους κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Είναι άπρεπο να εκθέτει κανείς όλα τα καλά που διαθέτει. Εκείνο που πρέπει πρώτα να διεκδικήσει, την απόδειξη της αλήθειας του, έχει μικρή αξία.
Οπουδήποτε η εξουσία παραμένει αποδεκτή, και δε χρειάζεται κανείς να «δίνει λόγους» αλλά εντολές, ο διαλεκτικός είναι ένα είδος γελωτοποιού: γελούν μαζί του, δεν τον παίρνουν στα σοβαρά. Ο Σωκράτης ήταν γελωτοποιός που κατάφερε να τον πάρουν στα σοβαρά. Τι συνέβαινε πραγματικά όταν συνέβη αυτό;
6
Διαλέγει κανείς τη διαλεκτική όταν δεν έχει άλλο μέσο έκφρασης. Ξέρει κανείς ότι η διαλεκτική εμπνέει τη δυσπιστία, πως δεν είναι και πολύ πειστική. Τίποτα δεν είναι ευκολότερο να διαγραφεί από τις εντυπώσεις που αφήνει ένας διαλεκτικός, όπως αποδεικνύεται αμέσως αν βρεθεί κανείς σε οποιοδήποτε χώρο όπου γίνονται λόγοι.
Η διαλεκτική δεν μπορεί να είναι παρά το έσχατο όπλο στα χέρια εκείνων που δεν τους έχει απομείνει κανένα άλλο. Πρέπει να είναι κανείς αναγκασμένος να επιβάλλει τα δικαιώματά του: αλλιώς δεν την χρησιμοποιεί καθόλου. αυτός είναι κι ο λόγος που οι Εβραίοι ήταν διαλεκτικοί. Ο Ρεϊνάρδος η αλεπού ήταν διαλεκτικός: Τι; Και ο Σωκράτης ήταν επίσης ένας διαλεκτικός;
7
Είναι μήπως η ειρωνεία του Σωκράτη μια έκφραση εξέγερσης; Έκφραση της αγανάκτησης του όχλου; Χαίρεται κι αυτός σαν ένας από τους καταπιεσμένους, τη δικιά του μορφή επιθετικότητας στους κολο-ακονισμένους του συλλογισμούς; Μήπως εκδικείται τους αριστοκράτες τους οποίους γοητεύει; Σαν διαλεκτικός κανείς έχει στην κατοχή του ένα όπλο αλύπητο. Με τη βοήθειά του μπορεί κανείς να παίξει τον τύραννο. Συμβιβάζεται κανείς με το να κατακτά. Ο διαλεκτικός αφήνει στον αντίπαλό του να του δείξει πως είναι ένας ηλίθιο: εκείνος οργίζεται, εκείνος ταυτόχρονα μένει αβοήθητος. Ο διαλεκτικός απονεκρώνει το νου του αντιπάλου του. Τι; Είναι λοιπόν η διαλεκτική μόνο μια μορφή εκδίκησης στην περίπτωση του Σωκράτη;
8
Υπέδειξα το πώς θα μπορούσε ο Σωκράτης να φαίνεται αποκρουστικός από τους γύρο του: είναι επομένως ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη να εξηγήσω το γεγονός πώς τους γοήτευε. Το ότι ανακάλυψα ένα είδος αγώνα, και το ότι ήταν ο πρώτος οπλοδιδάσκαλος σ’ αυτόν για τους αριστοκρατικούς κύκλους των Αθηνών, είναι ένας λόγος. Γοήτευε γιατί άγγιζε το αγωνιστικό ένστικτο των Ελλήνων – εισήγαγε μια παραλλαγή αγωνισμάτων πάλης ανάμεσα στους νεαρούς και τους νέους άντρες. Ο Σωκράτης διέθετε επίσης ισχυρό ερωτισμό.
9
Ο Σωκράτης όμως καταλάβαινε ακόμη περισσότερα. Έβλεπε πίσω από τους αριστοκρατικούς του Αθηναίους. Καταλάβαινε πως η περίπτωσή του, η ιδιοσυγκρασία της περίπτωσής του, δεν ήταν πλέον κάτι το εξαιρετικό. Το ίδιο είδος εκφυλισμού προετοίμαζε παντού σιωπηλά το δρόμο του: η παλαιότερη Αθήνα έφτανε στο τέλος της. Και ο Σωκράτης καταλάβαινε πως όλος ο κόσμος τον είχε ανάγκη – την πρακτική του, τη γιατρειά του, την προσωπική του τέχνη της αυτοδιατήρησης…
Παντού τα ένστικτα βρίσκονταν σε αναρχία. Παντού οι άνθρωποι δεν απείχαν παρά πέντε βήματα από την υπερχείλισή τους: το «τέρας στη ψυχή» ήταν ο παγκόσμιος κίνδυνος. «Τα ένστικτα θέλουν να παίξουν τον τύραννο. Πρέπει να εφεύρουμε έναν αντιτύραννο δυνατότερο απ’ αυτά…»
Όταν εκείνος ο φυσιογνωμιστής αποκάλυψε στον Σωκράτη το τι ήταν, ένα σπήλαιο γεμάτο κάθε είδους κακό και λαγνεία, ο μεγάλος είρωνας πρόφερε μια φράση που μας δίνει και το κλειδί της προσωπικότητάς του. «Είναι αλήθεια», είπε, «όμως έγινα κύριος όλων τους». Πώς κατάφερε ο Σωκράτης να γίνει κύριος του εαυτού του; η περίπτωσή του άλλωστε δεν ήταν παρά μια ακραία περίπτωση, το πιο φανερό μόνο παράδειγμα αυτού που, εκείνη την εποχή, είχε αρχίσει να γίνεται παγκόσμια κρίση: του ότι κανείς δεν ήταν πλέον κύριος του εαυτού του, του ότι τα ένστικτα είχαν αρχίσει να γίνονται αμοιβαία ανταγωνιστικά.
Σαν ακραία περίπτωση ασκούσε γοητεία – η ασχήμια του, ικανή να εμπνεύσει το φόβο, έδειχνε καθαρά σε κάθε μάτι την κατάσταση: και γοήτευε ακόμη περισσότερο, δε χρειάζεται να το πούμε, σαν η λύση, σαν η φανερή γιατρειά γι’ αυτή την κατάσταση.
10
Αν έχει κανείς ανάγκη να μετατρέψει σε τύραννο το λόγο του, όπως έκανε ο Σωκράτης, τότε δε θα πρέπει να είναι και μικρός ο κίνδυνος του να παίξει κάτι άλλο το ρόλο του τύραννου.
Η λογική εκείνη την εποχή λατρευόταν σαν σωτήρας. Ούτε ο Σωκράτης ούτε οι «ασθενείς» του ήταν ελεύθεροι να είναι λογικοί ή όχι, ανάλογα με το πώς ήθελαν – ήταν de rigueur, ήταν το τελευταίο μέσο που διέθεταν. Ο φανατισμός με τον οποίο ολόκληρη η ελληνική σκέψη ρίχνεται στη λογικότητα, το λογικώς σκέπτεσθαι, προδίδει μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης: τα άτομα βρίσκονται σε κίνδυνο, δεν είχαν παρά μια εκλογή: είτε να χαθούν είτε να γίνουν παράλογα λογικοί… Ο μοραλισμός των Ελλήνων φιλοσόφων από τον Πλάτωνα και κάτω είναι παθολογικά διαμορφωμένος: παρόμοια και η εκτίμησή τους της διαλεκτικής.
Λόγος = αρετή = ευτυχία σημαίνει απλά: πρέπει κανείς να μιμηθεί τον Σωκράτη και να αντεπιτεθεί στις σκοτεινές επιθυμίες δημιουργώντας ένα μόνιμο φως – το φως της λογικής. Πρέπει να είναι κανείς συνετός, σαφής, φωτεινός με κάθε θυσία: η κάθε υποχώρηση στα ένστικτα, στο ασυνείδητο, οδηγεί προς τα κάτω…
11
Μίλησα για τον τρόπο με τον οποίο ο Σωκράτης ασκούσε γοητεία: έδειχνε να είναι θεραπευτής σωτήρας. Είναι απαραίτητο να συνεχίσουμε για να ξεδιαλύνουμε το λάθος που κρύβεται στην πίστη του στη «λογικότητα με κάθε θυσία»; Αυταπατώνται οι φιλόσοφοι και οι ηθικολόγοι όταν φαντάζονται πως με το να κηρύττουν τον πόλεμο στην decadence αποφεύγουν οι ίδιοι να γίνουν decadents. Αυτό είναι πέρα από τις δυνάμεις τους: αυτό που διαλέγουν σαν γιατρικό, σαν άμυνα, δεν είναι στην ουσία του παρά μια άλλη έκφρασή της decadence – αλλάζουν την έκφρασή του, αλλά δεν εκμηδενίζουν το ίδιο το φαινόμενο.
Ο Σωκράτης ήταν μια παρεξήγηση: ολόκληρη η ηθική της βελτίωσης, μαζί και η χριστιανική, υπήρξε μια παρεξήγηση… Το σκληρό ζωηρό φως, η λογικότητα με κάθε θυσία, η ζωή η φωτεινή, η ψυχρή, η μετρημένη, χωρίς ένστικτο, σ’ αντίθεση με τα ένστικτα, δεν υπήρξε από μόνη της τίποτα παραπάνω από μια μορφή αρρώστιας – και κατά κανένα τρόπο ένα μέσο επιστροφής πίσω στην «αρετή», την «υγεία» και την ευτυχία… Το να είναι κανείς υποχρεωμένος να πολεμάει τα ένστικτά του – αυτό είναι ο τύπος της decadence: όσο η ζωή ανέρχεται, η ευτυχία και τα ένστικτα είναι ένα.
12
Ο ίδιος δεν το έπιασε αυτό, ο πιο πανούργος αυτός απ’ όλους τους αυταπατώμενους; Δεν το είπε στο τέλος ο ίδιος στον εαυτό του, στη σοφία του κουράγιου του για το θάνατο;… Ο Σωκράτης ήθελε να πεθάνει. Δεν ήταν η Αθήνα, ήταν αυτός ο ίδιος που έβαλε στο χέρι του το δηλητήριο, που ανάγκασε την Αθήνα να του βάλει στο χέρι το δηλητήριο… «Ο Σωκράτης δεν είναι γιατρός», μονολόγησε ήρεμα: «Ο θάνατος και μόνο είναι γιατρός εδώ… ο Σωκράτης ο ίδιος δεν ήταν παρά, πολλά χρόνια άρρωστος…»
Από το βιβλίο «Το λυκόφως των ειδώλων»

Οι θρησκείες είναι σαν τα χάπια, πρέπει να τα καταπιείς ολόκληρα και αμάσητα

Οι θρησκείες είναι σαν τα χάπια, πρέπει να τα καταπιείς ολόκληρα και αμάσητα

Μέδουσα

Οι μέδουσες είναι θαλάσσια ασπόνδυλα (κνιδόζωα) της τάξης σκυφόζωα.

Πρόκειται για πλαγκτονικούς οργανισμούς, οι οποίοι απαντώνται σε όλες τις θάλασσες του κόσμου.
Αντιπροσωπεύουν το κυρίαρχο στάδιο του βιολογικού κύκλου των κοιλεντερωτών, υδρόζωων (υδρομέδουσες, που έχουν ένα κράσπεδο , που περιβάλλει την κοιλότητα που σχηματίζεται κάτω από την «ομπρέλα» τους) και σκυφόζωων (που δεν έχουν κράσπεδο)[1] (σκυφομέδουσες).
Ζουν σε ομάδες και το τσίμπημά τους προκαλεί κνησμό και παράλυση της λείας τους. Τρέφονται με μικρά ψάρια και ζωοπλαγκτόν, τα οποία συλλαμβάνουν με τα πλοκάμια τους.
Είναι γνωστότερες με την κοινή ονομασία τσούχτρες.
Το σώμα της μέδουσας έχει σχήμα καμπάνας και παράγει μια ζελατινώδη ουσία. Στην περιφέρεια έχουν πλοκάμια και αισθητήρια όργανα, Το κάθε πλοκάμι καλύπτεται με κύτταρα, που καλούνται κνιδοκύτταρα ή κνιδοκύστεις και μπορούν να τσιμπήσουν ή και να σκοτώσουν ζώα. Τα κύτταρα αυτά υπάρχουν και στο στόμα τους.
Οι πιο πολλές μέδουσες χρησιμοποιούν τα κύτταρα αυτά για εξασφάλιση τροφής και για άμυνα. Άλλες δεν έχουν καθόλου πλοκάμια. Έχουν πολλά μικρά μάτια στο κωδωνοειδές σώμα τους, που τις επιτρέπει να έχουν όραση 360 μοιρών.
Αν και στερούνται βασικών αισθητηρίων οργάνων και δεν έχουν εγκέφαλο, το νευρικό τους σύστημα τους επιτρέπει να αντιλαμβάνονται ερεθίσματα, όπως το φως και η οσμή, και να αντιδρούν γρήγορα σε αυτά. Κολυμπούν πολύ αργά, καθώς δεν έχουν υδροδυναμικό σώμα. Αντ’ αυτού, κινούνται με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργούν ρεύματα, αναγκάζοντας τη λεία τους να φτάσει στα πλοκάμια τους. Η κίνηση αυτή γίνεται ρυθμικά με άνοιγμα και κλείσιμο του σώματός τους που μοιάζει με καμπάνα.
Η πυκνότητά τους είναι σχεδόν ίση με την πυκνότητα του νερού.
Το πεπτικό τους σύστημα δεν χρειάστηκε να εξελιχθεί σε σχέση με αυτό πολλών ζώων· από το ίδιο άνοιγμα (στόμα, βρίσκεται στο κέντρο και στο κάτω μέρος της «καμπάνας») γίνεται η πρόσληψη αλλά και η αποβολή της τροφής.
Το στόμα της περιβάλλεται από κροσσωτά χείλη[2] και οδηγεί σε ακτινωτά σωληνάρια, τα οποία καταλήγουν στη γαστρική κοιλότητα.
Η τελευταία είναι ένας κυκλικός σωλήνας, που καταλαμβάνει όλη την περιφέρεια του ζώου. Το σώμα σε μία ενήλικη μέδουσα αποτελείται κατά 94-98% από νερό. Η «καμπάνα» της τσούχτρας αποτελείται από ένα στρώμα επιδερμίδας και κατά το μεγαλύτερο μέρος από τη μεσογλοία. Πρόκειται για μία ακύτταρη, ημιδιαφανή, ζελατινώδη μάζα.