ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΝΙΤΣΕ & ΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ ΤΩΝ ΕΙΔΩΛΩΝ

 Αυτό το κείμενο-ο τίτλος του το προδίδει-είναι πάνω από όλα μια αναψυχή, μια κηλίδα ήλιου, ένα παραστράτημα μέσα στην φυγοπονία ενός ψυχολόγου. Μήπως είναι κι ένας καινούριος πόλεμος; Και μήπως υποβάλλονται σε ακρόαση καινούρια είδωλα; Αυτό το μικρό κείμενο είναι μία μεγάλη κήρυξη πολέμου και όσον αφορά στην ακρόαση ειδώλων, αυτά δεν είναι είδωλα της εποχής αλλά αιώνια είδωλα, τα οποία θα χτυπήσουμε με το σφυρί όπως με ένα διαπασών-δεν υπάρχουν πιο παλιά, πιο πεπεισμένα, πιο επηρμένα είδωλα…

-Αποφθέγματα & Αιχμές

1. Η οκνηρία είναι έναρξη κάθε ψυχολογίας. Πως; Μπορεί να είναι η ψυχολογία ένα ελάττωμα;
2. Για να ζεις μόνος, πρέπει να είσαι ζώο ή θεός-λέει ο Αριστοτέλης.
   Η Τρίτη περίπτωση: πρέπει να είναι κανείς και τα δύο-φιλόσοφος.
3. Κάθε αλήθεια είναι απλή. Δεν είναι σύνθετο αυτό το ψέμα;
4. Θέλω, μια για πάντα, να μην ξέρω πολλά-η σύνεση βάζει σύνορα ακόμα και στην γνώση.
5. Πως; Είναι ο άνθρωπος μία εσφαλμένη επιλογή του θεού; Ή ο θεός μία εσφαλμένη επιλογή του ανθρώπου;
6. Ότι δεν με σκοτώνει, με κάνει πιο δυνατό.
7. Βοήθα τον εαυτό σου και τότε θα σε βοηθήσουν όλοι. Αρχή της αγάπης προς τον πλησίον.
8. Όποιος δεν θέλει να βάλει την θέληση του μέσα στα πράγματα, βάζει νόημα σε αυτά: πιστεύει δηλαδή ότι ήδη υπάρχει μία θέληση μέσα σε αυτά-αρχή της πίστης.
9. Το σκουλήκι που το πατούν, κυρτώνεται. Είναι έξυπνο. Με αυτόν τον τρόπο μειώνει τις πιθανότητες να το πατήσουν ξανά. Στην γλώσσα της ηθικής: ταπεινοφροσύνη
10. Η άγρια φύση του καθενός είναι εκείνη που τον βοηθάει να αναρρώσει από την αντίφυση του: την πνευματικότητα του.

-Το πρόβλημα του Σωκράτη
Ο Νίτσε, αναρωτιέται στην αρχή αν ο Σωκράτης υπήρξε όντως Έλληνας, σύμφωνα με τα Διονυσιακά κριτήρια που ο ίδιος είχε θέσει στο «Η γέννηση της Τραγωδίας» περιγράφοντας τον ως πλήβειο, άσχημο και παρακμιακό. Ως προς τον χαρακτήρα του, τον βλέπει σαν μία παρατραβηγμένη «καρικατούρα» ενώ ταυτόχρονα υστερόβουλο και υποχθόνιο. Εν συνεχεία, διερευνά γιατί από τις διονυσιακές αρχές που διέπουν την προ-σωκρατική περίοδο το ελληνικό γούστο περνάει με τον Σωκράτη στην διαλεκτική. Η διαλεκτική για τον Νίτσε είναι υποδεέστερη από τα ζωώδη ένστικτα της Διονυσιακής εποχής, αφού επιτρέπει στην «πλέμπα» να ανέβει στην κορυφή. Η πλήβεια αγανάκτηση του Σωκράτη χρησιμοποιεί ως όπλο της την διαλεκτική, που είναι αυτοάμυνα στα χέρια αυτών που δεν τους έχει μείνει τίποτε άλλο, με σκοπό να εκδικηθεί τους ευγενείς, τους οποίους εντέλει γοητεύει. Η διαλεκτική, κατά τον Νίτσε, είναι ύπουλη, αφού καθιστά την νοημοσύνη του αντιπάλου του ανίσχυρη μη μπορώντας να αποδείξει ότι δεν είναι ηλίθιος. Οι φιλόσοφοι και οι μοραλιστές αυτό-απατώνται όταν πιστεύουν ότι απαλλάσσονται από την παρακμή πολεμώντας τα ένστικτα-το αντίθετο-η υποχρέωση να πολεμάς τα ένστικτα σου είναι η συνταγή της παρακμής. Ο Νίτσε, στο τέλος αναρωτιέται αν ο Σωκράτης δεν το είχε καταλάβει αυτό για να απαντήσει: Ο Σωκράτης το ήξερε αυτό. Για αυτό και ήθελε να πεθάνει. Αυτός ανάγκασε την Αθήνα να τον καταδικάσει σε θάνατο, αυτός ήθελε να πιει το κώνειο, διότι ο Σωκράτης δεν ήταν γιατρός. Ο μόνος γιατρός εδώ είναι ο θάνατος. Ο Σωκράτης ήταν απλώς άρρωστος πολύ καιρό τώρα!

-Οι τέσσερις μεγάλες πλάνες
Εξηγώντας, πώς ο αληθινός κόσμος έγινε τελικά ένας μύθος, ο Νίτσε περνάει στις τέσσερις μεγάλες πλάνες:

1. Πλάνη της σύγχυσης αιτίας και αποτελέσματος.
   Η πλάνη αυτή έχει τις ρίζες της στην αυγή της ανθρωπότητας και πηγάζει από τις θρησκείες και την ηθική. Κατά τον Νίτσε, δεν υπάρχουν ηθικά φαινόμενα, αλλά ηθική ερμηνεία των φαινομένων από τον άνθρωπο. Η ηθική είναι μία πλάνη που συγχέει αιτία και αποτέλεσμα. Η ηθική είναι απλώς γλώσσα σημείων, όπως μας τονίζει, απλώς συμπτωματολογία: πρέπει να ξέρει κανείς ήδη περί τίνος πρόκειται, για να αντλήσει όφελος από αυτήν.

2. Η πλάνη της ψευδούς αιτιότητας.
   Δεν υπάρχουν πνευματικές αιτίες. Η θέληση, η το πνεύμα ή το εγώ είναι εσωτερικές οπτασίες. Τα συναισθήματα και τα κίνητρα δεν κινούν τίποτα και επομένως δεν είναι σε θέση να εξηγήσουν και τίποτα. Συγκαλύπτουν τις πράξεις, τις «ντύνουν», τις ακολουθούν δεν τις προκαλούν.

3. Η πλάνη των φανταστικών αιτίων.
   Η αίσθηση και τα αισθήματα διεγείρουν την ενόρμηση μας για αιτίες, αφού θέλουμε έναν λόγο για να είμαστε έτσι ή αλλιώς, δεν αρκούμαστε ποτέ στο να διαπιστώνουμε απλώς το γεγονός ότι είμαστε έτσι ή αλλιώς αλλά το συνειδητοποιούμε μόνον όταν του έχουμε δώσει ένα είδος κινήτρου.

4. Η πλάνη της ελεύθερης θέλησης.
Κανένας δεν δίνει στον άνθρωπο τις ιδιότητες του, ούτε ο θεός, ούτε η κοινωνία, ούτε οι γονείς του, ούτε οι πρόγονοι του, ούτε καν ο ίδιος. Κανένας δεν είναι υπεύθυνος για το ότι είναι έτσι φτιαγμένος. Το μοιραίο της ουσίας του ΔΕΝ διαχωρίζεται από το μοιραίο όλων εκείνων των πραγμάτων που υπήρξαν και που θα υπάρξουν.

-Εφορμήσεις ενός παράκαιρου ανθρώπου.
Φιλελευθερισμός: αγελαία αποκτήνωση
Οι πιο πνευματικοί άνθρωποι, με την προϋπόθεση ότι είναι και οι πιο θαρραλέοι, βιώνουν και τις πιο οδυνηρές τραγωδίες: γι’ αυτό όμως τιμούν τη ζωή, γιατί τους αντιτάσσει τη μεγαλύτερή της αντιπαλότητα.

Ωραίο & άσχημο
Στο ωραίο, ο άνθρωπος παίρνει τον εαυτό του ως μέτρο της τελειότητας∙ σε ακραίες περιπτώσεις, μέσα στο ωραίο λατρεύει τον εαυτό του.

Τέχνη για την τέχνη
Όταν έχουμε λέξεις για ένα πράγμα, αναγκαστικά είμαστε ήδη έξω από αυτό. Σε όλες τις κουβέντες υπάρχει ένας κόκκος περιφρόνησης.

Δικαίωμα στη βλακεία
Η καθαρή τρέλλα ανασυγκροτεί…

Η φιλοσοφία του Καντ
Ο δημόσιος υπάλληλος σε θέση κριτή, ο οποίος εκφέρει άποψη για τον δημόσιο υπάλληλο ως φαινόμενο.

Η έννοια μου για την ελευθερία
Ελευθερία είναι το να έχεις την θέληση να αναλάβεις την ευθύνη για τον εαυτό σου.

Ειπωμένο στο αυτί των συντηρητικών
Η ηθική ήταν πάντα ένα κρεβάτι του Προκρούστη.

Ο Γκαίτε ήταν ο τελευταίος Γερμανός που σέβομαι
Παρανοούμε τους μεγάλες άνδρες αν τους δούμε από τη φτωχή προοπτική μιας δημόσιας ωφέλειας.

Η πρόοδος κατά τη δική μου έννοια
Εγώ ομιλώ για επιστροφή στη φύση και δεν εννοώ πισωγύρισμα όπως το εννόησε ο Ρουσσώ αλλά ανέβασμα όπως το έπραξε ο Ναπολέοντας.

-Τι οφείλω στους Αρχαίους.
Ο Ηράκλειτος, εμπνέει στον Νίτσε βαθύτατο σεβασμό εν αντιθέσει με τον Πλάτωνα που τον απεχθάνεται και τον βρίσκει ανιαρό. Ο Πλάτωνας, κατά τον Νίτσε, και η γοητεία του που ονομάζεται «ιδεώδες» είναι η γέφυρα η οποία έκανε τις ευγενέστερες φύσεις της αρχαιότητας να παρανοήσουν τον εαυτό τους και να οδηγηθούν στον Χριστιανισμό. Στον Θουκυδίδη ο Νίτσε βρίσκει την τέλεια έκφραση της κουλτούρας των Σοφιστών, ή όπως την κατονομάζει: της κουλτούρας των ρεαλιστών, την μοναδική αυθεντική και ανεκτίμητη κίνηση μέσα στην εξαπλωμένη παντού αγυρτεία της ηθικής και του ιδεώδες των Σωκρατικών Σχολών.

Τέλος, ως θεμελιώδες γεγονός Ελληνικού ενστίκτου-την θέληση για ζωή/για δύναμη, ο Νίτσε ορίζει τα Διονυσιακά μυστήρια όπου αντιπροσωπεύουν την αιώνια ζωή ή την αιώνια επιστροφή της ζωής. Το αληθινό ΝΑΙ για ζωή, όπως εκφράζεται μέσα από τα Διονυσιακά Μυστήρια που υπερβαίνουν τον θάνατο μέσω του χορού, του τραγουδιού, της τεκνοποιίας και της σεξουαλικότητας και αποτελούν το καθ’αυτό αξιοσέβαστο σύμβολο ολόκληρης της αρχαιότητας αφού είναι ο απόλυτος ύμνος στην ζωή σε αντιδιαστολή των Σωκρατικών και Χριστιανικών πεποιθήσεων που ακολούθησαν.

Βιασύνη, η μητέρα της κακοποίησης

Η βιασύνη λοιπόν είναι μία μορφή κακοποίησης ίσως και η κύρια αιτία της γέννησης της κακοποίησης.

Έχουμε φτάσει να είμαστε στην απόλυτη θέση/ στάση της ταχύτητας. Για όλα και σε όλα θέλουμε το γρήγορο, το άμεσο.
Βιαζόμαστε σε όλα, για όλα. Μα η βιασύνη κύριο συστατικό της έχει τη βία. Είναι λοιπόν μία εξουσιαστική μορφή που έχουμε από και προς εμάς, αλλά και από εμάς ως προς το περιβάλλον μας.
Γι’ αυτό βγήκε και η παροιμία «όποιος βιάζεται σκοντάφτει».
Αυτή η βία λοιπόν που έχει μπει στη ζωή μας και μας έχει αναγκάσει να τρέχουμε για να προλάβουμε λες και κάποιος μας κυνηγάει, αυτός ο κάποιος τελικά μπορεί να μοιάζει ότι είναι το σύστημα, οι υποχρεώσεις κλπ. Αλλά ποιος μας τα όρισε αυτά ? Εμείς και μόνο εμείς.
Αλλά πάντα έχουμε την δυνατότητα να φιλοσοφήσουμε και να δούμε την ζωή μέσα από την ουσία της και την ποιότητά της.
Τη θέλουμε την ποιότητα αλλά τελικά δεν την δρομολογούμε να τη βάλουμε στη ζωή μας, αλλά αναζητάμε μόνο το γρήγορο και το άμεσο. Η βια- σύνη αναγκαστικά έχει μέσα της και τον μη ουσιαστικό σεβασμό.

Εμείς έχουμε φτάσει να κακοποιούμε τα πάντα από τους εαυτούς μας, την οικογένειά μας, τη δουλειά μας αλλά τελικά και όλο τον πλανήτη. Αυτή η βία – κακοποίηση δυστυχώς τώρα μας επιστρέφεται και ψάχνουμε να δούμε το γιατί.
Την βάλαμε ως οδηγό στη ζωή μας. Έτσι φύγαμε από την ποιότητα, περάσαμε στην ποσότητα, στην αμεσότητα και τελικά εμείς οι ίδιοι χάσαμε την ισορροπία μας.
Είναι λοιπόν μία μορφή εξαναγκασμού η βια- σύνη, η κακιά «μάγισσα» που μας οδηγεί να τρέχουμε και να μη απολαμβάνουμε. Να αποζητάμε την ποιότητα αλλά να την άρουμε με οδηγό την βία. Γιατί βία και ποιότητα δεν συνυπάρχουν. Γιατί μέσα από τη βία φτάσαμε να βιάσουμε την φύση και να θέλουμε γρήγορη ανάπτυξη στα φυτά, λαχανικά και τα ζώα. Με αποτέλεσμα να έχουμε μεταφέρει τον καρκίνο στη ζωή μας και όλο αυτό έχει πολλαπλασιάσει κάθε μορφή του.
Να θέλουμε γρήγορα να φτάσουμε κάπου και να έχουμε τόσα τροχαία ατυχήματα.
Να θέλουμε γρήγορα να πάρουμε ένα πτυχίο και να χάνουμε την ουσία της γνώσης.
Να θέλουμε γρήγορα να βγάλουμε λεφτά και να χάνουμε την ουσία του δημιουργώ, παράγω.
Κι έτσι το ρήμα τρέχω το έχουμε βάλει στη ζωή μας σε όλους τους τομείς. Τρέχουμε χωρίς έλεος και τελικά χωρίς στόχο και σκοπό. Γιατί στο τρέξιμο για να προλάβω χάνω την διαδρομή της ζωής και βρίσκομαι πάντα είτε το μετά είτε στο χθες. Αφού σε κάθε μου δρόμο θα έχω ως οδηγό τα λάθος βήματα του χθες που με οδήγησαν να βιάζομαι σήμερα για να προλάβω το καλύτερο αύριο. Και έτσι το κάθε μας σήμερα χάνεται άδοξα. Γιατί πάντα τρέχουμε για ένα να προλάβω το αύριο.

Αντί για οδηγό λοιπόν το βια-ζομαι ας βάλουμε το ζω αρμονικά και απολαμβάνω την ολότητα της στιγμής και να την γεμίσω με την ποιότητα του είμαι, του δημιουργώ.
Για να επιστρέψουμε στην πραγματική διάσταση εναρμόνιση της ταχύτητας. Άλλωστε η ταχύτητα δεν μας χρειάζεται, γιατί όπως έχουμε ξανά πει ο χρόνος είναι μία ανθρώπινη δημιουργία και δεν μπορούμε να την βάλουμε σαν μέτρο αξιολόγησης για το τι έχουμε καταφέρει ή όχι.
Ποιο πολλά μπορεί να καταφέρει αυτός που κάνει μικρά και σταθερά βήματα γιατί σίγουρα θα φτάσει κάπου. Από αυτόν που βιάζεται. Γιατί το ενδεχόμενο αυτός που βιάζεται να πέφτει μονίμως είναι πιθανό. Και έτσι στη ζωή του θα έχει να θυμάται μόνο πτώσεις. Μικρά σταθερά βήματα λοιπόν. Έτσι δημιουργήθηκε η ανθρωπότητα!

Η πνευματική παρουσία του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού στον σύγχρονο κόσμο

Η ελληνική Αρχαιότητα είναι το θεμέλιο του πολιτισμού της Ευρώπης. Αυτή θεμελίωσε τον ορθολογισμό, τη φιλοσοφία, τις τέχνες και τις επιστήμες. Όταν μελετά κανείς τον δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό, διαπιστώνει πόσα πολλά οφείλει στην ελληνική Αρχαιότητα. Η ελληνική αρχαιότητα δεν είναι απλώς ο θεμελιωτής όλων αυτών των κατορθωμάτων, αλλά είναι συγχρόνως και ο μόνιμος συνομιλητής του νεότερου και σύγχρονου κόσμου και πολιτισμού. Μέσα από αυτόν τον συνεχή και γόνιμο διάλογο προκύπτουν πάντοτε καινούργια στοιχεία και έτσι η πολιτισμική δημιουργία (φιλοσοφική, καλλιτεχνική, επιστημονική) συνεχίζεται στο διηνεκές.

Πρέπει να τονιστεί ότι η γνώση της ελληνικής Αρχαιότητας δεν μας είναι απαραίτητη για να γνωρίσουμε απλώς και μόνον τις ρίζες του πολιτισμού μας, αλλά και για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε σε βάθος τη σύγχρονη καλλιτεχνική, επιστημονική και φιλοσοφική δημιουργία, διότι η πρόσληψη της αρχαίας ελληνικής κουλτούρας και η αντιπαράθεσή μας με αυτήν άσκησε αποφασιστική επίδραση στην ανάπτυξη και διαμόρφωση της σύγχρονης πολιτισμικής δημιουργίας.

Η σχέση του σύγχρονου κόσμου με την αρχαία Ελλάδα άλλοτε είναι προφανής και άλλοτε συγκαλυμμένη. Όπως και να έχει το πράγμα, η διαπίστωση αυτής της σχέσης προϋποθέτει τη γνώση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Πάντως η παρουσία των αρχαίων Ελλήνων στον σύγχρονο κόσμο δεν είναι οπωσδήποτε παρουσία φαντασμάτων. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν «κυκλοφορούν» ανάμεσά μας ίδιοι και απαράλλαχτοι. Ανάμεσά μας κυκλοφορούν κάποιες ιδέες και κάποιες αξίες δικές τους, οι οποίες με το πέρασμα του χρόνου συχνά παίρνουν μια άλλη, μια καινούργια μορφή, η οποία πολλές φορές δεν μας επιτρέπει να αναγνωρίσουμε την καταγωγή τους.

Είναι, νομίζω, αυτονόητο ότι οι ελληνικές ιδέες και αξίες μόνον ως αρχέτυπα και παραδείγματα μπορούν να λειτουργήσουν εποικοδομητικά και γονιμοποιητικά για τις μεταγενέστερες κοινωνίες, αφού φυσικά προηγουμένως προσαρμοστούν στις ανάγκες της σύγχρονης κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας. Τότε μπορούν να λειτουργήσουν ως χρήσιμα ερεθίσματα και πηγή έμπνευσης, ως δεξαμενή ιδεών.

Ας έρθουμε τώρα σε τρία μεγάλα κατορθώματα του ελληνικού πολιτισμού. Αυτά θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι:
ο ορθολογικός τρόπος προσέγγισης και ερμηνείας του κόσμου και της ζωής,
η επινόηση και θεσμοθέτηση της δημοκρατίας και
η θεμελίωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Το πρώτο πραγματοποιήθηκε με τον φιλοσοφικό-επιστημονικό στοχασμό των πρώτων Ελλήνων φιλοσόφων, των Προσωκρατικών. Με αυτούς συντελέστηκε η μετάβαση από τον μύθο στον λόγο.
Το δεύτερο κατόρθωμα, η δημοκρατία γεννιέται με την εμφάνιση της περίφημης πόλεως-πολιτείας και συνάπτεται στενά με τη θεμελίωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο κοινωνικοπολιτικός οργανισμός της πόλεως – πολιτείας γίνεται ο τόπος πραγμάτωσης των ηθικών, πολιτικών και πνευματικών αξιών (ελευθερία, ισότητα, φιλία, δικαιοσύνη, ανδρεία, σωφροσύνη, σοφία, φρόνηση). Είναι ο τόπος πραγμάτωσης του ανθρώπου ως ανθρώπου.

Η αρχαία ελληνική δημοκρατία έχει έντονα ηθικό χαρακτήρα, αφού το έσχατο κοινό αγαθό, στο οποίο αποβλέπει, δηλαδή η ευδαιμονία όλων των πολιτών, θεμελιώνεται στην αρετή. Αντίθετα«οι νεότερες και σύγχρονες δημοκρατίες είναι βασικά τεχνοκρατικοί μηχανισμοί εξουσίας, είναι συστήματα θεσμών με σκοπό τη λήψη πολιτικών αποφάσεων μέσα από ανταγωνιστικές διαδικασίες, που αποβλέπουν στην εξασφάλιση ευημερίας βάσει οικονομικών κυρίως αγαθών».

Όμως μια τέτοια τεχνοκρατική και δήθεν ρεαλιστική αντίληψη της πολιτικής απέχει πολύ από τις αρχαιοελληνικές πολιτικές και φιλοσοφικές αντιλήψεις, σύμφωνα με τις οποίες η πολιτεία είναι ένας κοινωνικοπολιτικός οργανισμός με ηθικο-παιδευτικό χαρακτήρα. Τέτοιες τεχνοκρατικές αντιλήψεις οδηγούν αναπότρεπτα σε επικίνδυνη συρρίκνωση και έκπτωση της δημοκρατίας και της πολιτικής.
Συμφωνά με τις νεότερες αυτές αντιλήψεις περί δημοκρατίας τη θέση της Εκκλησίας του δήμου, του συνόλου δηλαδή των πολιτών που εκφράζουν και συνιστούν τη βούληση της πολιτείας, την παίρνει στον νεότερο και σύγχρονο κόσμο μια πολύπλοκη, απρόσωπη και γραφειοκρατική μηχανή που λέγεται κράτος και στέκεται απέναντι στον πολίτη, απέναντι στον λαό. Έχουμε δηλαδή μια σχέση αντιπαλότητας ανάμεσα στον λαό αφενός και στην κρατική εξουσία αφετέρου, όσο και αν η τελευταία προέρχεται από τον λαό και υπάρχει, υποτίθεται, χάριν του λαού. Σε μια τέτοια δημοκρατία δεν έχουν θέση ιδανικοί στόχοι .και ιδανικά αγαθά, ούτε αντιλήψεις περί ευρείας συμμετοχής των πολιτών στην εξουσία, υποστηρίζουν ορισμένοι, όπως π.χ. ο Isaiah Berlin. Συμφωνά με τις ακραίες αυτές αντιλήψεις η ελευθερία και η ισότητα, που υπήρξαν αναπόσπαστα συστατικά στοιχεία της έννοιας της δημοκρατίας για τους Έλληνες, δεν αποτελούν πλέον ιδανικά της.

Όσον αφορά το τρίτο μεγάλο κατόρθωμα των Ελλήνων, το ζήτημα δηλαδή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υποστηρίζεται συχνά ότι δεν μπορεί να γίνει λόγος για ύπαρξη τέτοιων δικαιωμάτων στην αρχαία Ελλάδα. Πριν μιλήσουμε όμως για τις αιτίες αυτής της πλάνης, πρέπει να πούμε τι είναι ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία βεβαίως συνδέονται άρρηκτα με τη δημοκρατία. Ανθρώπινα δικαιώματα καθιερώθηκε να λέγονται τα δικαιώματα εκείνα τα οποία δικαιούται να έχει κάθε άνθρωπος με βάση και μόνον το γεγονός ότι είναι άνθρωπος, ανεξάρτητα δηλαδή από οποιεσδήποτε ιδιαιτερότητες, που ανάγονται σε φυλετικές, πολιτικές, κοινωνικές, θρησκευτικές, ιδεολογικές, μορφωτικές και όποιες άλλες διαφορές. Η αναγνώριση αυτών των δικαιωμάτων προϋποθέτει την αναγνώριση και τον σεβασμό του ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου, ως αυταξίας και κατά συνέπεια την αποδοχή της ισότητας όλων των ανθρώπων ως ανθρώπων.

Τα βασικότερα από αυτά τα δικαιώματα είναι: το δικαίωμα της ζωής, της ελευθερίας, της ασφάλειας, της αναγνώρισης κάθε ανθρώπου ως προσώπου, της τήρησης όλων των προϋποθέσεων απονομής αληθινής δικαιοσύνης, το δικαίωμα του κατηγορουμένου να θεωρείται αθώος μέχρις αποδείξεως του αντιθέτου, το δικαίωμα του άσυλου της κατοικίας και της ιδιωτικής γενικότερα ζωής, το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης και διαμονής, το δικαίωμα της ιδιοκτησίας, το δικαίωμα της ελεύθερης γνώμης και έκφρασης, το δικαίωμα της ελευθερίας του συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι, το δικαίωμα να μην υπόκειται ο άνθρωπος σε βασανιστήρια και κάθε άλλη ταπεινωτική μεταχείριση ή ποινή.

Σχετικά με το ερώτημα αν μπορούμε να μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα στην αρχαία Ελλάδα οι περισσότεροι απαντούν αρνητικά και υποστηρίζουν ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι απότοκα της ηθικοπολιτικής κατάστασης των νεότερων χρόνων. Έτσι πολλοί υποστηρίζουν ότι δεν μπορεί να γίνει λόγος για ανθρώπινα δικαιώματα στην αρχαία Ελλάδα, επειδή η αξία και η σημασία της ελληνικής πόλεως-πολιτείας, που είναι ο φορέας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι πολύ υπέρτερες από εκείνες του ατόμου. Και αυτό είναι κατά τη γνώμη τους απαγορευτικό για την ύπαρξη ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όμως το επιχείρημα δεν είναι ισχυρό, διότι σε τελευταία ανάλυση, παρότι η πόλις-πολιτεία αποτελεί μεγαλύτερο αγαθό από εκείνο του ατόμου, υπάρχει τελικά χάριν της ευδαιμονίας όλων των πολιτών, άρα και του κάθε ατόμου χωριστά.

Η ύπαρξη ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ισχυρίζονται, προϋποθέτει την αναγνώριση και τον σεβασμό του ανθρώπου, ανεξάρτητα από οποιεσδήποτε ποιότητες και ιδιαιτερότητες και πέρα και ανεξάρτητα από οποιεσδήποτε πολιτικές και κοινωνικές διακρίσεις, ενώ οι αρχαίοι Έλληνες, υποστηρίζουν, συνάπτουν και άρα διαφοροποιούν τα δικαιώματα των πολιτών ανάλογα με την κοινωνική τους θέση. Είναι γεγονός ότι ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης συνδέουν τα δικαιώματα με τα φυσικά και επίκτητα προσόντα των ανθρώπων. Η φύση απαιτεί, λέγει ο Αριστοτέλης, μόνον οι φύσει ίσοι να έχουν τα ίδια δικαιώματα. Πρέπει όμως εδώ να διευκρινισθεί ότι στην προκειμένη περίπτωση δεν πρόκειται βασικά για ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά για πολιτικά δικαιώματα, όσο και αν εδώ τα πολιτικά δικαιώματα συνάπτονται με μια φυσική επιταγή.

Μια άλλη αιτία, ίσως η βασικότερη, της πλάνης ότι στην αρχαία Ελλάδα δεν ισχύουν ανθρώπινα δικαιώματα είναι το γεγονός ότι στην αρχαία Ελλάδα έχουμε το φαινόμενο της δουλείας. Δουλεία υπήρχε βεβαίως στην αρχαία Ελλάδα, καθώς επίσης και σε ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο, και όχι μόνον. Και όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι καταδικάζουμε τη δουλεία. Δημοκρατία όμως υπήρχε μόνον στην αρχαία Ελλάδα. Εκεί γεννήθηκε η δημοκρατία, το μεγάλο αυτό αγαθό και δώρο των Ελλήνων στην ανθρωπότητα. Όμως και οι δούλοι θεωρούνται ανθρώπινα όντα και αναγνωρίζονται και σε αυτούς ορισμένα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτά βασικά είναι το δικαίωμα της ζωής, το δικαίωμα της ιδιοκτησίας, το άσυλο της κατοικίας, η απαγόρευση του φόνου και των βασανιστηρίων και το τεκμήριο της αθωότητας.

Αντίθετα όμως προς αυτούς οι οποίοι υποστηρίζουν ότι δεν μπορεί να γίνει λόγος για ανθρώπινα δικαιώματα στην αρχαία Ελλάδα, υπάρχουν και εκείνοι, είναι βεβαίως πολύ λιγότεροι, οι οποίοι υποστηρίζουν το αντίθετο. Αυτοί υποστηρίζουν ότι το πολίτευμα της άμεσης δημοκρατίας, και κατεξοχήν της Αθηναϊκής δημοκρατίας, συνάπτεται αυτομάτως με ορισμένα, βασικά κατά τη γνώμη τους, ανθρώπινα δικαιώματα, όπως είναι η ελευθερία, η ισότητα, η ισηγορία, η ισονομία κ.λπ. Και επικαλούνται μάλιστα στο σημείο αυτό διάφορες αναφορές του Αριστοτέλη σε πολιτικά-ατομικά δικαιώματα, τα οποία απολαμβάνουν όλοι οι πολίτες της Αθηναϊκής δημοκρατίας. Όμως εδώ γίνεται ένα σοβαρό λάθος. Εκλαμβάνονται δηλαδή τα πολιτικά δικαιώματα μιας συγκεκριμένης κατηγορίας ανθρώπων, δηλαδή των πολιτών, ως ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτό όμως δεν αληθεύει, διότι η έννοια του μέλους μιας πολιτικής κοινωνίας, δηλαδή του πολίτη, προφανώς δεν ταυτίζεται με την έννοια του ανθρώπου, αφού πάρα πολλοί άνθρωποι, όπως οι γυναίκες, οι μέτοικοι, οι δούλοι, τα παιδιά δεν είχαν τα δικαιώματα των πολιτών.

Μετά από όσα ελέχθησαν είναι προφανές αφενός ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν πρέπει να συγχέονται με τα πολιτικά, και αφετέρου ότι οπωσδήποτε είναι δυνατόν να γίνεται λόγος για ανθρώπινα δικαιώματα, περιορισμένης βεβαίως έκτασης, στην αρχαία Ελλάδα, και ιδιαίτερα στην Αθηναϊκή δημοκρατία. Αναμφίβολα στην αρχαία Ελλάδα προστατεύονται κυρίως τα δικαιώματα των πολιτών.

Tρόποι ουσιαστικής επικοινωνίας με τον σύντροφό σας

Πόσες φορές δεν έχετε αναρωτηθεί αν ο σύντροφός σας καταλαβαίνει πραγματικά όσα του λέτε όταν κάνετε σοβαρές συζητήσεις για τη σχέση σας ή γιατί μια φυσιολογική κουβέντα κατέληξε σε καυγά; Μερικές φορές άλλα αισθανόμαστε, άλλα λέμε και άλλα καταλαβαίνει ο άλλος και η βασική αιτία που συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι γιατί κάθε φορά που προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά με τον άλλο δεν παίρνουμε υπόψη μας τον χαρακτήρα του άλλου και τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να προσεγγίσουμε ένα θέμα.

1.Οι άντρες δεν μπλοκάρουν με την έκφραση συναισθημάτων: Πολλές φορές ψάχνουμε τις κατάλληλες λέξεις, φοβόμαστε να εκφραστούμε ελεύθερα και καταλήγουμε να λέμε κάτι διαφορετικό, ακριβώς επειδή πιστεύουμε ότι ο σύντροφός μας φοβάται τα συναισθήματα. Μιλήστε ανοιχτά και επικοινωνήστε τα συναισθήματά σας αφού το μόνο που δεν μπορούν να διαχειριστούν εύκολα οι άντρες είναι οι… δραματικές καταστάσεις.

2.Ειλικρίνεια: Η ειλικρίνεια είναι η αρχή μιας ουσιαστικής επικοινωνίας, οπότε αν σκοπεύετε να μην πείτε την αλήθεια δεν θα έχετε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Οι άντρες εκτιμούν την ευθύτητα και δεν αντέχουν τα ‘μισόλογα’. Για αυτό σε μια πιθανή ερώτησή του για το ‘τι έχετε’ μην βιαστείτε να απαντήσετε ‘τίποτα’ γιατί έτσι θα δημιουργήσετε μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ σας.

3. Χρησιμοποιήστε τις σωστές λέξεις: Κάποιες λέξεις σαν φέρνουν πιο κοντά και κάποιες άλλες σας απομακρύνουν. Σίγουρα θα το έχετε παρατηρήσει σε κάποιους καυγάδες και σε κάποιες όμορφες στιγμές. Αν ξεκινήσετε μια συζήτηση κατηγορώντας τον, χρησιμοποιώντας προστακτική και ‘σκληρές’ λέξεις τότε το πιο πιθανό είναι να μην ακούσει ουσιαστικά τίποτα από αυτά που λέτε.

Προτιμήστε να εκφράσετε όλα αυτά που αισθάνεστε και να βρείτε λύσεις σε όσα σας απασχολούν αντί να αναλώνεστε σε άσκοπες διαφωνίες.

Επίσης,
Ενδιαφερθείτε για την άποψη του άλλου και εμπιστευτείτε την
Να ξέρετε ότι πρέπει να σχετίζεστε με τον «πραγματικό άλλον» και όχι με την εικόνα που έχετε πλάσει για εκείνον, αλλιώς είναι ζήτημα χρόνου το πότε θα απογοητευτείτε.

Ακούστε τον άλλο προσεκτικά. Αν κάτι σας προκαλέσει δυσαρέσκεια, είτε επειδή καταλάβατε κάτι λάθος, είτε επειδή ειπώθηκε λανθασμένα, να ζητείτε από τον σύντροφο σας διευκρινίσεις. Έτσι αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις.

Γίνετε σύμμαχος του, κατανοώντας τις δυσκολίες που υπάρχουν, αναγνωρίζοντας τα καλά του και αναδεικνύοντας τα.

Προσέξτε τη δική σας στάση. Αν ξεκινήσετε με κατηγόριες και παράπονα, το πιθανότερο είναι να προκαλέσετε αντίδραση στο σύντροφο σας, ενώ αν του μιλήσετε για τη δική σας δυσκολία, ανάγκη, ή επιθυμία, το πιθανότερο είναι να σας ακούσει.

Επικοινωνείτε όχι μόνο με λέξεις. Ένα τρυφερό βλέμμα, ένα χάδι, μία αγκαλιά, πολλές φορές αρκούν.

Μιλάτε όταν έχετε κάτι να πείτε και όχι για να περάσει η ώρα. Η επικοινωνία βασίζεται στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα.

Στην ενήλικη ζωή δεν χωρούν εγωισμοί: Όταν ένας σύντροφος κρατά μούτρα και περιμένει από τον άλλον να τον πλησιάσει, χάνει τη δυνατότητα να ορίζει εκείνος τις καταστάσεις και αφήνεται στο «μοιραίο», χάνει τη δυνατότητα να καμαρώσει τον ενήλικο εαυτό του, αυτόν που αναζητά και που προτείνει λύσεις και τελικά χάνει τη δυνατότητα να είναι ερωτικός απέναντι στον εαυτό του, απέναντι στο σύντροφο του και απέναντι στη ζωή.

Που είναι οι άνθρωποι;

Είναι πλέον ξεκάθαρο πως υπάρχουν όλο και λιγότερα πράγματα στην κουλτούρα μας που μπορούν να μας βοηθήσουν να θυμόμαστε τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, να έχεις Είναι στην παρουσία σου – να επιτρέπεις σε μια άλλη, αμέτρητα λεπτή ευαισθησία μέσα σου, σε έναν άλλο Εαυτό, να «εμφανίζεται» μέσα και πέρα από τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις δράσεις σου.

Το να ρωτάμε που είναι οι άνθρωποι, σημαίνει να ρωτάμε που είναι οι επιρροές, οι υπενθυμίσεις που μπορούν να μας ανακαλούν πίσω σε αυτό που προοριζόμαστε να είμαστε εσωτερικά- να μας υπενθυμίζουν πως δίχως εσωτερική παρουσία, η ζωή μας μέσα στο χρόνο θα μας προσπεράσει σα να μην υπήρξαμε ποτέ.

Που είναι οι ιδέες, η τέχνη, η λογοτεχνία, η επιστήμη, η θρησκεία που μπορούν να καλέσουν το γεμάτο νόημα χρόνο πίσω στη ζωή μας; Και πάνω απ’ όλα, που είναι οι άνθρωποι που μπορούν να μεταφέρουν σε μας τέτοιες ιδέες, τέτοια τέχνη, επιστήμη, λογοτεχνία, θρησκεία, οι άνθρωποι που μπορούν να μας δείξουν με την ποιότητα της δικής τους ζωής, με τις δράσεις και την «ακτινοβολία» τους, ότι είναι εφικτό να ζει κανείς μια πλήρως ανθρώπινη ζωή μέσα στην ίδια ζωή που είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε, αυτή την εποχή, με όλες τις απαιτήσεις της και τις συνεχείς αλλαγές;

Που είναι οι άνθρωποι που καταδεικνύουν το μεταφυσικό νόημα της αρετής και της τιμής και της αγάπης, με άλλα λόγια τις ρίζες τους στο επίπεδο του Είναι μας, και όχι μόνο λόγια και υποτιθέμενους κώδικες συμπεριφοράς;

ΑΓΑΠΗ Ή ΦΟΒΟΣ

Ολες οι ανθρώπινες πράξεις έχουν ως κίνητρο στο βαθύτερό τους επίπεδο ένα από δύο, συναισθήματα, το φόβο ή την αγάπη.

Στην πραγματικότητα υπάρχουν μόνο δύο συναισθήματα,
μόνο δύο λέξεις στη γλώσσα της ψυχής, ΑΓΑΠΗ, ΦΟΒΟΣ.

Είναι τα αντίθετα άκρα της μεγάλης πολικότητας που δημιουργήθηκε
όταν φτιάχτηκε το σύμπαν, όπως το γνωρίζετε σήμερα.

Είναι τα δύο σημεία,το Αλφα και το Ωμέγα,που επιτρέπουν
στο σύστημα που ονομάζεται «σχετικότητα», να υπάρξει.

Χωρίς αυτά τα δύο σημεία,χωρίς αυτές τις δύο ιδέες
γιά τα πράγματα, καμμία άλλη ιδέα, δεν θα μπορούσε να υπάρξει.

Κάθε ανθρώπινη σκέψη και κάθε ανθρώπινη πράξη,
βασίζεται στην αγάπη ή στον φόβο.

Δεν υπάρχει άλλο ανθρώπινο κίνητρο,και όλες οι άλλες ιδέες
δεν είναι παρά, παράγωγα αυτών των δύο.

Είναι απλώς διαφορετικές εκδοχές,διαφορετικές παραλλαγές
πάνω στο ίδιο θέμα.

Ο φόβος είναι η ενέργεια που συστέλλει,κλείνει,μαζεύει,
το βάζει στα πόδια, κρύβεται, συσσωρεύει, βλάπτει.

Η αγάπη είναι η ενέργεια που διαστέλλει,στέλνει προς τα έξω,
μένει, αποκαλύπτεται, μοιράζεται, γιατρεύει.

Κάθε ανθρώπινη σκέψη, λόγος ή πράξη βασίζεται
στο ένα ή στο άλλο συναίσθημα.

Δεν έχεις επιλογή σ’αυτό, επειδή δεν υπάρχει τίποτα άλλο
από το οποίο να επιλέξεις.

Αλλά έχεις ελεύθερη επιλογή στο ποιό από τα δύο
θα επιλέξεις...

Το Τάνκο της Ζωής

 Όταν τα βήματα των δυο χορευτών,
πατάνε ανάμεσα στον πόνο και την χαρά,

Οταν τα πόδια τους,
γαντζώνονται το ενα ανάμεσα στο άλλο
και γλιστρούν μαζι,
απο το γέλιο στο κλάμα.

Οταν χορεύουν

πότε πατώντας στην Ζωή,
και πότε στον Θάνατο.

Κι όμως... 

Ακόμα κι έτσι,
οταν η καρδιά γεμίζει φόβο,
όταν το μυαλό θολώνει απο αμφιβολίες

δεν φεύγουν.

Κρατουν πιο σφιχτά ο ενας τον αλλον
και συνεχίζουν να χορεύουν

Κρατώντας πότε ο ενας και πότε ο αλλος
τα βήματα του χορού ,
ακόμα και στα πιο δύσκολα σημεία του ,
ακόμα και στις πιο επικίνδυνες φιγούρες του,

μόνο αυτοι οι χορευτές
αξίζουν το Τάνκο της Ζωής.

Οι 12 Μυστηριώδεις Δίνες της Γης… Το Τρίγωνο των Βερμούδων ΔΕΝ είναι η μοναδική!

Αποτελούν σημεία του πλανήτη μας, τα οποία σα να είναι καταραμένα, έχουν στιγματιστεί επειδή ακριβώς εκεί έχουν εξαφανιστεί πλοία, αεροπλάνα και άνθρωποι χωρίς να αφήσουν το παραμικρό ίχνος πίσω τους, για να μάθουμε τι τους συνέβη.

Γι αυτό τον λόγο, τα σημεία αυτά έχουν γίνει γνωστά ως “Μυστηριώδεις Δίνες” μία εκ των οποίων είναι το, γνωστό σε όλους μας, Τρίγωνο των Βερμούδων.

Οι “Μυστηριώδεις Δίνες” απέχουν μεταξύ τους ίσες αποστάσεις, διαχωρισμένες από τον Τροπικό του Καρκίνου και τον Τροπικό του Αιγόκερου, και οι εξαφανίσεις που έχουν γίνει σε αυτές φημολογείται ότι οφείλονται στις απρόβλεπτες καιρικές συνθήκες που επικρατούν σε εκείνα τα σημεία της Γης, που δημιουργούνται ωστόσο λόγω ηλεκτρομαγνητικών ανωμαλιών!

Παρακάτω μπορείς να δεις την λίστα των δινών αυτών, οι οποίες έχουν σε πολλές περιπτώσεις ονομασίες, που απέκτησαν εξαιτίας των τραγικών εξαφανίσεων που έχουν συμβεί εκεί κατά καιρούς:

Mohenjo – Daro
Hamakulia
Τρίγωνο των Βερμούδων
Μεγαλιθικά Αλγερίας
Θάλασσα του Διαβόλου
Βόρειος Πόλος
Μεγαλιθικά Ζιμπάμπουε
Νησί του Πάσχα
Ανωμαλία του Νότιου Ατλαντικού
Τάφρος Νέων Εβριδών
Λεκάνη Wharton
Νότιος Πόλος

Μάλιστα, όπως μπορείς να δεις και στον παρακάτω χάρτη, οι τοποθεσίες των Μυστηριωδών Δινών φαίνονται να μην είναι τυχαίες αφού η διάταξη τους σχηματίζει εικοσάεδρο πολύγωνο σε ολόκληρη την έκταση του πλανήτη.

Κανείς δε μπορεί να είναι σίγουρος σχετικά με το τι συμβαίνει στις περιοχές αυτές και τι είναι αυτό που τις συνδέει με τις μυστηριώδεις εξαφανίσεις, ακριβώς γιατί ποτέ στην ιστορία δεν έχει υπάρξει διασωθείς.

Πολλοί ισχυρίζονται, βέβαια, πως εξαιτίας των ηλεκτρομαγνητικών ανωμαλιών, που παρατηρούνται στα σημεία αυτά του πλανήτη, τα φαινόμενα που προκαλούνται θα μπορούσαν να δημιουργούν πύλες για άλλους κόσμους, παράλληλα σύμπαντα και διαστάσεις πέραν κάθε φαντασίας…

ΠΕΡΙ «ΑΜΑΡΤΩΛΗΣ» ΣΧΕΣΗΣ ΤΟΥ ΕΓΩ ΜΕ ΤΟΝ ΝΟΥ

Για τα κρυφά απόκρυφα στους βλάκες μη μιλάς
Τις γνώσεις σου σε αυτούς ποτέ σου μη σκορπάς,
Μέτρα τα λόγια σου όταν μπροστά σου είναι τα παιδιά,
Κράτα τις ελπίδες σου, μα κρύβε τα κλειδιά.
ΟΜΑΡ ΧΑΓΙΑΜ

Είδα ένα περίεργο όνειρο τις προάλλες, ότι ζω σε έναν κόσμο υλικό, όπου επικρατεί η μεγάλη κωμωδία, το μεγάλο παιχνίδι της διττότητας, η μεγάλη παράσταση του ψέματος. 

Κάτι μου λέει μέσα μου, ότι κατά την στιγμή του θανάτου μου θα τρέμω και θα τα κάνω πάνω μου από τον φόβο μου (όπως οι περισσότεροι, για να μη ξεχνιόμαστε) και όταν πεθάνω πια (εκσαρκωθώ)- θα βλέπω πως θα κλαίνε και θα σπαράζονται οι από κάτω, που άφησα, ενώ εγώ στην αρχή ζαλισμένος και σαστισμένος από την αιφνίδια αλλαγή, δεν θα ξέρω τι μου γίνεται, μετά, όταν θα καταλάβω επιτέλους τι συνέβη, που ήμουν και για ποια πράγματα έσκαγα- θα σκάσω με την σειρά μου στα γέλια.

Οι από κάτω θα κλαίνε, και γω θα ξεκαρδίζομαι στα γέλια και θα λέω:

- Α ρε Θεέ, είσαι Μέγας Μπαγάσας! Τι θέατρο ήταν αυτό?
Όντως, είσαι Παις, ο αεί πεσσεύων.

Μετά θα καταλάβω, ότι τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο διαιρούνται στα αντίθετα μεταξύ τους και ότι το κάθε πράγμα έχει και την αντίθετή του όψη.
Το κάθε πράγμα κρύβει το αντίθετό του μέσα του, το οποίο το τρέφει, το συντηρεί και βρίσκεται στην παρούσα φάση στην ανεκδήλωτη κατάσταση.

Με άλλα λόγια αυτό που βλέπουμε μπροστά μας- το καλό, π.χ. έχει μέσα του υποχρεωτικά το κακό, το οποίο μάθαμε να μισούμε και χωρίς το οποίο δεν θα ήμασταν τόσο καλοί στα μάτια του κόσμου, που ακόμη κλαίει εκεί κάτω και φωνάζει: «τι καλός που ήταν αυτός!» και 'γω θα συμπληρώνω από πάνω: «και τι κακός που ήμουνα εγώ να ξέρατε μόνο!»

Μέσα σε κάθε ανεξαιρέτως άνθρωπο υπάρχει η ίδια ποσότητα του καλού και του κακού, που ανακατεύτηκαν σε ένα περίεργο κουβάρι στην σκηνή του θεάτρου, που λέγεται ζωή. .

Το κάθε σύστημα τείνει στην ισορροπία του, αλλιώς θα καταρρεύσει.

Θα ξαναδώ σαν σε κινηματογραφική ταινία όλη τη γήινη ζωή μου και θα θυμάμαι, όταν μου έδιναν χρήματα, έλεγα : «είναι καλό», όταν με εξαπατούσαν, έλεγα: «είναι κακό», όταν σχεδίαζα την εκδρομή στα βουνά, έλεγα: «είναι καλό».

Δηλαδή όλη τη ζωή μου έκρινα και διαιρούσα σε καλό και κακό, σε κάθε πράγμα έβαζα την εκτίμησή μου, εκτίμηση, που ήταν ικανή να βάλει η κούφια, θεωρούμενη «έξυπνη» από τους άλλους «έξυπνους» γκλάβα μου.

Και σε αυτό που έβαζα την εκτίμηση «καλό», επεδίωκα να το βιώσω πάλι, ενώ σε αυτό, που έβαζα την ταμπέλα «κακό» το απέφευγα σαν ο διάβολος το λιβάνι.

Έτσι σχημάτισα την γήινή μου προσωπικότητα, η οποία πέθανε μαζί με το σώμα μου και μου έμειναν από αυτήν μόνο τα αρχεία- πληροφορίες.

Στερνή μου γνώση, να σε είχα πρώτα. . .

Αχ αν ήξερα να μη κάνω εκτιμήσεις και να μη κρεμάω ταμπέλες, πόσα προβλήματα θα είχαν φύγει μόνα τους από τη ζωή μου.
Και ότι η λύση του προβλήματος κρύβεται ακριβώς σε εκείνους που εγώ δεν ήθελα να δω ζωγραφιστούς, τους οποίους ήθελα πάση θυσία να ξεχάσω, διότι τους κρέμασα την ταμπέλα : «κακός».

Τα έβαλα μετά με τον νου μου, που πέθανε κι αυτός μαζί με το υλικό σώμα μου.
Κατάλαβα, ότι η κρίση και η εκτίμηση προέρχεται από την διττή φύση του νου, και το γήινο Εγώ μας μόνο τότε νιώθει ασφαλές.
Από την μια πλευρά είναι σχετικά ασφαλής η ζωή, όταν κάνεις εκτιμήσεις, από την άλλη όμως πέφτεις με τα μούτρα σου στην παγίδα των εκτιμήσεων, οπότε πάλι η ζωή είναι σχετικά ασφαλής .
Τίποτε στην ουσία δεν αλλάζει.
Τίποτε δεν σε προστατεύει 100 %.
Απολύτως τίποτε.

Όταν ο νους συνεχώς εκτιμά, κολλά τις ταμπέλες, ζωγραφίζει καταστάσεις- τότε λέμε περί της φλυαρίας του νου.
Αυτή είναι η ιδιότητα του νου- ποτέ να μην αναπαύεται.
Από την πολύ εξυπνάδα ως την μεγάλη τρέλα είναι μόνο ένα βήμα, μα τι λέω! μισό βηματάκι είναι.

Τώρα, σε εκσαρκωμένη πια κατάσταση αναρωτήθηκα :
«Από πού προέρχονται όλες αυτές οι εκτιμήσεις? Ποιος τις γεννά?»

Και ήρθε επιτέλους η απάντηση: «Είναι το Εγώ».

Από αυτόν λοιπόν έρχονται όλες οι εκτιμήσεις (τρομάρα του), από αυτόν λοιπόν έρχεται η διαίρεση των πάντων σε καλό και κακό (τρομάρα του πάλι), από αυτόν προέρχεται ο χωρισμός του κόσμου σε «εγώ και αυτοί»
(τρομάρα του και την τρίτη φορά να μη του χρωστάω).

Ο νους μας κάθε φορά μας ψιθυρίζει, ότι όποιος φαίνεται δυνατός, είναι όντως δυνατός. Ότι όποιος έχει υλική επιφάνεια, είναι πασίγνωστος και επώνυμος, έχει εξουσία- είναι δυνατός και αξιοσέβαστος.


Στην πραγματικότητα είναι ένας κοινός θνητός, το ίδιο αδύναμος σαν και μας, που φόρεσε την μάσκα του δυνατού.
Ίσως να είναι και μεγαλύτερος χέστης από εμάς.
Ότι μπροστά μας πάλι παίζεται μια ξεκαρδιστική κωμωδία του ψέματος.

Εμείς ψάχνουμε να βρούμε την προστασία από τον Θεό, αλλά σκέφτηκε ποτέ κανείς, ότι αυτό το Υπέρτατο Όν, που δημιούργησε τον Κόσμο με όλους τους νόμους του, που σκοπό έχουν να μας αναγκάσουν να περάσουμε τα μαθήματα που χρωστάμε, θα μας προστατέψει από τους ίδιους τους νόμους Του?

Όποιος συγκρίνει- χάνει.
Όπως πάντα.

Κάθε φορά, που κάνουμε εκτιμήσεις- ενισχύουμε το εγώ μας, διότι το εγώ ενισχύεται και αναπτύσσεται ακριβώς από τις εκτιμήσεις και τις συγκρίσεις.
Για να πεθάνει στο τέλος μαζί με το σώμα και να γίνει σε τελική ανάλυση μια τρύπα στο νερό.
Τόσοι κόποι να πάνε χαμένοι, τόση ευτυχία που τριβόταν στα πόδια μας και μας παρακαλούσε να την δεχτούμε - πήγε χαμένη, διότι οι ίδιοι την κλωτσάγαμε και ταυτόχρονα την αναζητούσαμε.
Άλλη κωμωδία κι αυτή. . .
«Εξυπνάδες» του Εγώ και του νου .

Μόνο στον Ουρανό βρήκα επιτέλους την απάντηση στην ερώτηση : τι εστίν το Εγώ.
Το Εγώ- είναι το άθροισμα όλων των πεποιθήσεων, εκτιμήσεων, που κάνουμε στην γήινη ζωή.
Είναι μια δομή πεδίου, που αποκόπηκε από την Πρώτη Αρχή και έχασε έτσι την τροφοδοσία της με ενέργεια.
Για να επιβιώσει λοιπόν η δομή αυτή (το Εγώ μας)- τρέφεται και αναπτύσσεται απο τις πεποιθήσεις και τις εκτιμήσεις και συνεχίζει να διαιρεί τον κόσμο.
Τρέφεται από άλλη, κατώτερου είδους ενέργεια.

Όλοι έχουμε στην ουσία την ίδια δομή του Εγώ ανεξαιρέτως.
Διαφέρει η τροφοδοσία του καθενός, αφού ο καθένας από εμάς έχει τις δικές του εκτιμήσεις και συγκρίσεις.

Οι διαφορετικές ταΐστρες των Εγώ μας, της ίδιας και απαράλλακτης δομής του πεδίου δημιουργεί την ποικιλία στους χαρακτήρες των ανθρώπων, την ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ, ότι οι άνθρωποι διαφέρουν μεταξύ τους.

Σοφίστηκα εκεί στον Ουρανό τους τρόπους εντοπισμού του Εγώ στους ανθρώπους.

1) Όταν ο άνθρωπος είναι μόνος, η με τον κόσμο, αλλά δεν ενοχλείται από κανέναν- το Εγώ του συνεχίζει να τρέφεται ΠΑΘΗΤΙΚΑ με τις εκτιμήσεις και τις συγκρίσεις, γι αυτό το Εγώ είναι ουσιαστικά ΑΟΡΑΤΟ.
Λέμε τότε- αυτός ο άνθρωπος είναι πράος, ισορροπημένος, δεν είναι εγωιστής,
είναι καλός.
Τρομάρα μας.

2) Όταν ο άνθρωπος δέχεται συγχαρητήρια, γλείψιμο, κολακεία από τον ίδιον τον εαυτόν του η από τους άλλους- το Εγώ του δέχεται μια ισχυρή ενεργειακή τροφή, διατάσσεται και ευχαριστιέται ( γλυκιά τροφή).
Είναι ΟΡΑΤΟ αλλά ΟΧΙ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟ λόγω ευχάριστης γλυκιάς τροφής.
Λέμε τότε- αυτός ο άνθρωπος είναι καλός, τον αγαπούνε όλοι, κοιτάτε πως τον
θαυμάζουν- άρα είναι αξιόλογος!
Τρομάρα μας.

3) Όταν προσβάλλουν τον άνθρωπο η τον ταπεινώσουν- η ενεργειακή δομή του πεδίου, που αποκόπηκε από το σύνολο, δηλαδή το Εγώ χάνει την τροφή.
Εμφανίζεται ο κίνδυνος εκμηδένισης, εξαφάνισης, διάλυσης στο σύνολο, δηλαδή
κίνδυνος επιστροφής στην «πατρίδα»- το Εγώ συμπυκνώνεται, στερεοποιείται και ετοιμάζεται για αντεπίθεση- επιβίωση.
Η επιθετικότητα προς τον κόσμο είναι εμφανής.
Το Εγώ είναι ΟΡΑΤΟ ΕΝΤΟΝΟΤΑΤΑ.
Πρόκειται για το αγωνιζόμενο για την ζωή του Εγώ, για την ενεργειακή του δομή Εγώ, για την τροφοδοσία του Εγώ .
Τότε λέμε ότι αυτός ο άνθρωπος είναι κακός, κοιτάτε πως δαγκώνει τους πάντες και τα πάντα.
Πάλι τρομάρα μας.

Αυτά . . . και μετά ξύπνησα.
Φτού!....

Όταν ο άνθρωπος ξυπνήσει, μπορεί να πεθάνει. Όταν πεθάνει, μπορεί να γεννηθεί

«Ο όχλος ούτε θέλει, ούτε αναζητεί τη γνώση και οι ηγέτες του όχλου, για το δικό τους συμφέρον, προσπαθούν να ενισχύσουν το φόβο του όχλου και την απέχθειά του για κάθε τι το νέο και το άγνωστο. Η σκλαβιά, που μέσα σε αυτήν ζει η ανθρωπότητα, βασίζεται σε αυτό το φόβο. Είναι μάλιστα δύσκολο να φανταστεί κανείς όλη τη φρίκη αυτής της σκλαβιάς. Δεν καταλαβαίνουμε τι χάνουν οι άνθρωποι. Αλλά για να κατανοήσουμε την αιτία αυτής της σκλαβιάς, αρκεί να δούμε πως ζουν οι άνθρωποι, τι αποτελεί τον σκοπό της ύπαρξής τους, ποιο είναι το αντικείμενο των επιθυμιών τους, των παθών και των φιλοδοξιών τους, τι σκέπτονται, για ποια πράγματα μιλούν, τι σκοπούς υπηρετούν και τι πράγματα λατρεύουν. Σκεφτείτε σε τι ξοδεύει τα χρήματά της η πολιτισμένη ανθρωπότητα. Ακόμα κι αν εξαιρέσουμε τον πόλεμο, τι είναι εκείνο που συγκεντρώνει το μεγαλύτερο σεβασμό, σε τι στηρίζεται η μεγαλύτερη μάζα; Αν, για μια στιγμή, σκεφτούμε αυτά τα ζητήματα, θα φανεί καθαρά ότι η ανθρωπότητα, έτσι όπως είναι σήμερα, με τα σημερινά ενδιαφέροντά της, δεν μπορεί να περιμένει κάτι το διαφορετικό από αυτό που έχει. Αλλά, όπως είπα ήδη, δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά.»

«ένας άνθρωπος μπορεί να έχει γεννηθεί, αλλά για να γεννηθεί, πρέπει πρώτα να πεθάνει και για να πεθάνει πρέπει πρώτα να ξυπνήσει.»

«Όταν ο άνθρωπος ξυπνήσει, μπορεί να πεθάνει. Όταν πεθάνει, μπορεί να γεννηθεί.»

«Μιλήσαμε ήδη αρκετά για το νόημα της «γέννησης». Αυτό έχει σχέση με την αρχή της ανάπτυξης της ουσίας. Αλλά για να μπορέσει ο άνθρωπος να το πετύχει αυτό, ή τουλάχιστο να αρχίσει να το πετυχαίνει, πρέπει να πεθάνει, δηλαδή πρέπει να ελευθερωθεί από χιλιάδες μικρο – προσκολλήσεις και ταυτίσεις που τον κρατούν στην κατάσταση που βρίσκεται.

Είναι προσκολλημένος στο κάθε τι στη ζωή του. Προσκολλημένος στη φαντασία του, στη βλακεία του, ακόμα και στον πόνο του, ίσως περισσότερο σε αυτόν παρά σε οτιδήποτε άλλο. Πρέπει να ελευθερωθεί από την προσκόλλησή του. Η προσκόλληση σε πράγματα, η ταύτιση με πράγματα, διατηρούν ζωντανά μέσα του χιλιάδες από άχρηστα εγώ. Αυτά τα εγώ πρέπει να πεθάνουν, για να γεννηθεί το μεγάλο Εγώ. Αλλά πώς να τα αναγκάσει κανείς να πεθάνουν; Δεν θέλουν να πεθάνουν.

Σε αυτό το σημείο, η δυνατότητα της αφύπνισης έρχεται να σώσει την κατάσταση. Αφυπνίζομαι, σημαίνει αντιλαμβάνομαι τη μηδαμινότητά μου, δηλαδή την απόλυτη και πλήρη μηχανικότητά μου και την πλήρη και απόλυτη αδυναμία μου. Και δεν αρκεί να την αντιληφθεί κανείς φιλοσοφικά, με λέξεις. Είναι απαραίτητο να την αντιληφθεί με καθαρά, απλά και συγκεκριμένα γεγονότα, με τα δικά του γεγονότα. Όταν ο άνθρωπος αρχίζει να γνωρίζει λίγο τον εαυτό του, θα ανακαλύψει μέσα του πολλά πράγματα, που θα τον τρομοκρατήσουν. Όσο ο άνθρωπος δεν τρομοκρατείται με τον εαυτό του, δεν γνωρίζει τίποτα γι αυτόν. Κάποιος έχει δει κάτι στον εαυτό του που τον τρομοκρατεί. Αποφασίζει να το αποβάλει, να το σταματήσει, να το τερματίσει. Αλλά όσες προσπάθειες κι αν κάνει, νιώθει ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει, ότι όλα παραμένουν όπως ήταν πριν. Εδώ θα δει την αδυναμία του, την ανικανότητα και τη μηδαμινότητά του.

Ή πάλι, όταν ό άνθρωπος αρχίζει να γνωρίζει τον εαυτό του, βλέπει ότι δεν έχει τίποτα δικό του, δηλαδή ότι όλα όσα θεωρούσε δικά του, οι απόψεις του, οι σκέψεις του, οι πεποιθήσεις του, τα γούστα του, οι συνήθειές του, ακόμα και τα σφάλματα και οι αδυναμίες του, δεν είναι δικά του, αλλά ότι έχουν σχηματιστεί ή με τη μίμηση ή είναι δανεισμένα από αλλού. Αν τα νιώσει αυτά, ίσως να νιώσει τη μηδαμινότητά του. Και νιώθοντας τη μηδαμινότητά του θα πρέπει να δει τον εαυτό του όπως πραγματικά είναι,όχι για ένα δευτερόλεπτο, ούτε για ένα λεπτό, αλλά αδιάκοπα, χωρίς να το λησμονήσει ποτέ.

Αυτή η αδιάκοπη συνειδητότητα της μηδαμινότητάς του και της αδυναμίας του, θα του δώσει κάποτε το θάρρος να «πεθάνει», δηλαδή να πεθάνει όχι απλώς νοητικά ή στη συνειδητότητά του, αλλά και να απαρνηθεί πραγματικά και για πάντα αυτές τις πλευρές του εαυτού του που, ή είναι περιττές από την πλευρά της εσωτερικής του ανάπτυξης ή την εμποδίζουν.Αυτές οι πλευρές είναι, πρώτα απ’όλα, το «ψεύτικο εγώ» του και μετά όλες οι φανταστικές ιδέες που εχει για την «ατομικότητά» του, τη «θέλησή» του, τη «συνειδητότητά» του, την «ικανότητά του να ενεργεί», τις δυνάμεις του, την πρωτοβουλία του, την αποφασιστικότητά του και τα παρόμοια.»

«η ζωή φυσικά συνεχίζει ο δρόμο της, αλλά οι άνθρωποι δεν παύουν να πιστεύουν τις δικές τους ή στων άλλων τις θεωρίες και πιστεύουν ότι είναι δυνατόν να γίνει κάτι. Όλες αυτές οι θεωρίες είναι βέβαια πέρα για πέρα φανταστικές, βασικά γιατί δεν υπολογίζουν το πιο σημαντικό δηλαδή το δευτερεύοντα ρόλο που παίζουν στην παγκόσμια κίνηση η ανθρωπότητα και η οργανική ζωή. Οι διανοητικές θεωρίες τοποθετούν τον άνθρωπο στο κέντρο των πάντων. Τα πάντα υπάρχουν γι αυτόν, ο ήλιος, τα αστέρια, το φεγγάρι, η γη. Ξεχνούν ακόμα και το σχετικό μέγεθος του ανθρώπου, τη μηδαμινότητα του την εφήμερη ύπαρξή του και άλλα πράγματα. Ισχυρίζονται ότι αν θέλει ο άνθρωπος, μπορεί να αλλάξει τη ζωή του, δηλαδή να οργανώσει τη ζωή του σύμφωνα με λογικές αρχές. Και όλη την ώρα εμφανίζονται νέες θεωρίες που, με τη σειρά του, προκαλούν αντίθετες θεωρίες. Και όλες αυτές οι θεωρίες και η σύγκρουση ανάμεσά τους, συνιστούν, χωρίς άλλο, μια από τις δυνάμεις που κρατούν την ανθρωπότητα στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα. Πέρα από αυτό, όλες αυτές οι θεωρίες για τη γενική ευημερία και τη γενική ισότητα, δεν είναι μόνο ανέφικτες, αλλά θα ταν και μοιραίες αν πραγματοποιούνταν. Τα πάντα στη φύση έχουν τη σκοπιμότητά τους, τόσο η ανισότητα των ανθρώπων όσο και η δυστυχία του.»

«αν μπορούσε κανείς να καταλάβει όλη τη φρίκη της ζωής των συνηθισμένων ανθρώπων, που γυρίζουν γύρω από ασήμαντα ενδιαφέρονται και από ασήμαντους σκοπούς, αν μπορούσε να καταλάβει τι χάνουν, θα καταλάβαινε ότι ένα πράγμα μόνο είναι σοβαρό γι αυτόν – να ξεφύγει από τον γενικό νόμο, να ελευθερωθεί. Τι μπορεί να είναι σοβαρό για έναν φυλακισμένο και καταδικασμένο σε θάνατο; Μόνο ένα: πώς να σωθεί, πώς να γλιτώσει. Τίποτα άλλο.»

 Peter Ouspensky, "Αναζητώντας τον κόσμο του θαυμαστού"

ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΣΚΕΨΗ: ΣΚΛΑΒΙΑ, Ή ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ;

Ο εγκέφαλος υπάρχει, εξαιτίας του Νου, (και όχι το αντίθετο). Κι επειδή ακριβώς υπάρχει εξαιτίας του Νου, είναι απαραίτητο κάποια στιγμή, (εμείς οι άνθρωποι), να συνειδητοποιήσουμε, πως ο εγκέφαλος, απλά συλλαμβάνει σκέψεις. Δεν σκέφτεται ο ίδιος. Εμείς σκεφτόμαστε…… Ο εγκέφαλος συλλαμβάνει, εκπέμπει, ενοποιεί, και εξαιτίας αυτής της ενοποίησης, έχει την ικανότητα να κάνει και σύνθεση σκέψεων...

Αποτελεί λοιπόν «εργαλείο» μας, παρά, δείκτη ζωής, και «αρματωμένο αρχηγό μας», που μας επιβάλει, μας κατευθύνει, μας ορίζει, μας βασανίζει, και μας κάνει δυστυχισμένους……. Νομίζουμε λοιπόν, (οι περισσότεροι), πως οι σκέψεις που συλλαμβάνουμε αποτελούν και την αλήθεια, (την πραγματικότητα) για το οτιδήποτε. Κι εκεί είναι και το μεγαλύτερο λάθος μας! Το ότι δεν διαχωρίζουμε εμάς, από το μυαλό μας, θεωρώντας, πως αυτό είναι όλη μας η ύπαρξη…. Γιατί δεν είμαστε το μυαλό μας, αλλά έχουμε ένα μυαλό, ως ένα όργανο στο σώμα μας……

Και πως ξεκινάμε; Μα από το ίδιο το μυαλό. (Με την έννοια της συνήθης λειτουργίας της σκέψης μας). Αρχικά όμως μόνο, μια και δεν γίνεται αλλιώς. Γιατί πάντα ξεκινάμε, από αυτά που ήδη έχουμε, ώστε να βρούμε ότι δεν βλέπουμε ακόμα… Το χρησιμοποιούμε λοιπόν ηθελημένα, σκεφτόμενοι, πως το ότι «δεν είμαστε το μυαλό μας», είναι μία αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Αυτό ως δεδομένο, για να δούμε που θα μας πάει η όλη αυτή θεώρηση. (Σε αυτό όμως έγκειται και το «ξεγέλασμα» του, μια και του δίνουμε, τι να πιστέψει). Κάτι σαν πείραμα…… Με αυτό όμως, θέτουμε σε λειτουργία, (σε εφαρμογή), μία διαδικασία, (ή, μία ικανότητα του Εαυτού, που ενώ Είμαστε, δεν γνωρίζουμε ακόμα…..), ενεργοποιώντας άλλα πράγματα για μας….. Αν ήξερε το μυαλό μας τι τρικ του κάνουμε, ποτέ δεν θα συμμετείχε. Έλα όμως που έτσι θα αποδειχθεί στη συνέχεια, πως ότι του δίνουμε Εμείς, αυτό και κάνει…….

Τι αναγνωρίζουμε όμως πως κάναμε ήδη; Πήραμε μία απόφαση, (έστω και ως πείραμα), όμως αυτή η πράξη της Απόφασης, είναι που έχει μεγάλη τελικά δύναμη, (και αφορά τις όποιες αλλαγές στην ύπαρξη μας), για ότι και να καταλήξουμε, και θέσουμε σε εφαρμογή, (αποφασίσουμε) για μας. Και αποτελεί και το μεγαλύτερο (ίσως) μυστικό…….

Αποφασίζοντας λοιπόν «να δούμε», αυτό που «δεν έχουμε ακόμα δει», (χωρίς να έχουμε δηλώσει τι είναι αυτό που θα δούμε), ερχόμαστε σε ασύνειδη (αρχικά) επαφή, με τη φύση του ίδιου του Δημιουργού….. Αφορά, κάτι σαν δήλωση, ώστε να μας κάνει γνωστά (αυτά τα) άλλα πράγματα που δεν γνωρίζουμε, ακόμα….

Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να μην ορίζουμε ποτέ, ούτε τι είναι ο αόρατος κόσμος, ούτε πως είναι, ούτε που πρέπει να φτάσουμε. Γιατί έτσι, (δηλώνοντας εκ των προτέρων τι θα βρούμε), δεν ανοίγεται ποτέ το αληθινό για μας. Αντίθετα, παραμένουμε εγκλωβισμένοι στα δεδομένα μας. Έτσι είναι, και παραμένει φυλακισμένη, η πλειοψηφία της ανθρωπότητας…..

Θεωρώντας πχ πως δεν υπάρχει περίπτωση (θετικής έκβασης και) αλλαγής, οποιασδήποτε κατάστασης μας, και αλλαγές (όντως) να έρθουν, (μπροστά μας σαν σημάδια να ακολουθήσουμε άλλους δρόμους), ποτέ δεν θα μπορέσουμε να τις δούμε, μια και έχουμε καθορίσει πως είμαστε καταδικασμένοι……

Αντίθετα, περιμένοντας, (ή καλύτερα πιστεύοντας) σε κάτι, που ενώ δεν γνωρίζουμε υπάρχει, (απλά οι ίδιοι δεν το αναγνωρίσαμε ακόμη), αποφασίζοντας όμως πως όταν έρθει, θα γνωρίζουμε πως αυτό που ήρθε «και Είναι», όσο παράλογο, κουλό, ή εκτός λογικής βρίσκεται, αποτελεί τον μόνο τρόπο, πραγματοποίησης, και εμφάνισης του…… Το να πάμε στα τυφλά για να το βρούμε….. Γιατί πραγματικά «αναγνωρίζουμε» όταν ήδη έχει ενεργοποιηθεί, αυτό που Είναι. Η όλη κατάσταση στην οποία θα βρισκόμαστε θα είναι τόσο αδιαμφισβήτητη για μας, σαν την αυτονόητη θεώρηση των ανθρώπων για τον Ήλιο, που ανατέλλει κάθε πρωί….

Τότε, θα έχουμε πάει σε πελάγη εντελώς άγνωστα για μας. Όμως, αυτό που κάνουμε τελικά, είναι η «απόφαση», πως η κατάσταση μας θα αλλάξει, αναγνωρίζοντας την κίνηση του Θεού, (του Σύμπαντος, του Ανώτερου Εαυτού, της Δύναμης, όπως θέλετε πείτε το), που απαντά, στο δικό μας κάλεσμα……

Αποφασίζοντας, και πιστεύοντας λοιπόν βαθιά μέσα μας, πως είμαστε κάτι, πέρα από το μυαλό μας, αυτό το κάτι, «ξυπνά» και είναι που μας απαντά…. Αν είμαστε σιωπηλοί, (εσωτερικά από σκέψεις), και παραμένοντες αφουγκραζόμενοι…..

Αυτό που ξυπνά, πράγματι δεν είναι το μυαλό μας λοιπόν. Μόνο η Ατομική βιωμένη του κατάσταση μπορεί να αποτελεί απόδειξη, και καμία λεκτική περιγραφή του δεν μπορεί ούτε καν να το προσεγγίσει. Άλλοι το λένε βίωμα, άλλοι τάση, άλλοι (το παρουσιάζουν) πως τους μιλά…. Όλα είναι το ίδιο.

Μεταφορικά, πράγματι είναι σαν κάτι να μιλάει μέσα μας….. Ακούγοντας το, και μένοντας σε αυτό, με την πάροδο του χρόνο αναπτύσσουμε τη φωνή του, ακούγοντας όλο και πιο πολύ, και όλο και πιο καθαρά. Μας ωθεί, πάντα σε λύσεις, σε καταστάσεις χωρίς προβλήματα, και σε μια ζωή, με την καλύτερη τροπή, όλων των ζητημάτων της ζωής μας ούτως ώστε, να μπορούμε να είμαστε ναι, και ευτυχισμένοι, παρά την δραματική εξωτερική κατάσταση στην οποία φαντάζει να ζει όλος ο κόσμος του σήμερα.

Από αυτή τη θέση, (της εσωτερικής τάσης που μας μιλά), μπορούμε να δούμε, όλα όσα μας ωθεί να κάνουμε το σώμα μας, (για την επιβίωση του), τα συναισθήματα μας, (που επίσης είναι ενέργειες που συλλαμβάνουμε), και πως, (με ποιους τρόπους), μας θέτουν σε ευτυχία ή δυστυχία, όπως, (το πιο σημαντικό), μπορούμε να ακούμε, όλες τις σκέψεις που συλλαμβάνει το μυαλό μας…..

Από εκεί, μπορούμε να δούμε, πως αν οι ίδιοι δεν αποφασίσουμε να ακολουθήσουμε την οποιαδήποτε σκέψη, μόνη της, δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Οπότε δεν μπορεί και να μας εξουσιάζει. Εμείς, (έχουμε τη δυνατότητα, και την ικανότητα προς ανάπτυξη,) έτσι μπορούμε, καί τι θέλουμε να σκεφτόμαστε, καί πόσο, καί να έχουμε τον απόλυτο έλεγχο της κάθε έκφρασης της σκέψης μας.

Γιατί ως άνθρωποι, ότι κι αν συμβεί, σπάνια βλέπουμε αυτό που πράγματι είναι. Και τι κάνουμε συνήθως; Από ένα γεγονός, «φτιάχνουμε ολόκληρα σενάρια», τα οποία τα θεωρούμε και ότι συμβαίνουν, ενώ τα πάντα γίνονται μόνο στο μυαλό μας….. Χωρίς φυσικά να παίρνουμε χαμπάρι τη σκλαβιά της ίδιας της σκέψης μας, στην οποία είμαστε (ηθελημένα) εγκλωβισμένοι.

Ονειρεύομαι, (και οραματίζομαι) τη μέρα, που στα σχολεία μας, θα μαθαίνουν στα παιδιά, (εξελιγμένοι άνθρωποι), το «πως» να σκέφτονται. Γιατί είναι κάτι που μαθαίνεται, (και έτσι θα έπρεπε), αν δεν υπήρχαν άλλοι λόγοι που αυτό σήμερα είναι αδύνατο….. Τα παιδιά όμως, αντιλαμβανόμενα την υποκρισία, δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον ως προς την εκπαίδευση. Όλα είναι μία στημένη απάτη, και τίποτα το αληθινό δεν χαρακτηρίζει την παιδεία μας….

Όταν όμως από την άλλη, δεν γνωρίζουμε πως αυτό που είμαστε είναι πέρα από τη σκέψη μας, πολύ εύκολα μπορούν (κάποιοι που το γνωρίζουν), να μας παρασύρουν, (ενεργοποιώντας μας φοβικές σκέψεις), για να κάνουμε όχι μόνο αυτά που δεν θέλουμε, αλλά και ότι οι ίδιοι περιμένουν από μας….. Με αυτόν τον τρόπο υφίσταται υπέροχα δομημένη η χειραγώγηση των μαζών……

Η σκέψη είναι δύναμη. Αλλά μόνο γι’ αυτόν που αντιλαμβάνεται πως «μπορεί να αναγνωρίζει τις σκέψεις του», και γνωρίζει πως πάντα έχει επιλογή, και αυτή η επιλογή, εξαρτάται από τις αποφάσεις που παίρνει για τον ίδιο.

Τον άνθρωπο, που αναγνωρίζει τα παραπάνω, τα λειτουργεί, και τα ζει, δεν μπορεί κανείς να τον εκμεταλλευτεί, ή να τον επηρεάσει σε τίποτα.

Το μυαλό λοιπόν συλλαμβάνει. (Όπως ειπώθηκε). Συλλαμβάνει, τρισεκατομμύρια σκέψεις τη μέρα. Αυτές που θα μείνουν όμως και με τις οποίες θα ασχοληθεί, είναι αυτές που ο ίδιος, (ασυνείδητα) κρατά και συντηρεί κάθε μέρα. Και εξαρτώνται άμεσα, από τα συναισθήματα που έχει, που έχουν επέλθει, από την καλοπέραση, ή κακοπέραση του σώματος του. Της ύλης του σώματος του καλύτερα……. Από τα όποια συναισθήματα λοιπόν, έλκονται οι αντίστοιχες τους σκέψεις, που επιλέγονται και κολλάνε……. Αυτό, επαναλαμβανόμενο συνεχώς, αποκτά τέτοια δύναμη, που φτάνει να γίνεται αδύναμος ο ίδιος ο άνθρωπος απέναντι τους, με αποτέλεσμα, να είναι τόσο απορροφημένος, που να αδυνατεί να καταλάβει πως η ίδια η σύλληψη, δεν είναι μόνο το πρόβλημα, αλλά και το κλειδί για την λύση του.

Αυτό σημαίνει, πως είτε αλλάζοντας το συναίσθημα, ενεργοποιούμε και έλκουμε άλλες σκέψεις, είτε αλλάζοντας τις σκέψεις, έρχονται και κολλάνε άλλα συναισθήματα. Εκεί είναι που επιβάλλεται όμως, να νικήσουμε διδαχές, καθιερωμένα βαθιά ριζωμένα δεδομένα μας, όπως και πεποιθήσεις μιας ζωής, πρέπει, ή καταστάσεις του φαίνεστε, (με το τι έχουμε συνηθίσει να πιστεύουν οι άλλοι για την εικόνα που θέλουμε να έχουμε). Μύλος!!! 

Τι είναι όμως τελικά ποιο σημαντικό; Να παραμείνουμε (όπως οι άλλοι) φυλακισμένοι, ή να καταλάβουμε επιτέλους τι κάνουμε και να δώσουμε μια κλοτσιά σε όλο αυτόν τον εγκλωβισμό, τον οποίο επιβάλαμε οι ίδιοι στον εαυτό μας;

Εκτός αυτού, είναι θεμιτό να γνωρίζουμε, πως αφού πάμε κόντρα στη φύση μας, δεν είναι δυνατόν να παραμένουμε υγιείς και στο σώμα, (μια και νοσεί ήδη το συναίσθημα και ο νους μας), οπότε μια και δεν «ξυπνάμε», σίγουρα εμφανίζονται ασθένειες, (οι οποίες είναι και ένας τρόπος), που είτε θα ξυπνήσουμε, (γι’ αυτό και πολλοί μετά από ασθένεια αναθεώρησαν τη ζωή και τα πιστεύω τους, άλλαξαν, και ξεπέρασαν το όποιο πρόβλημα υγείας), είτε, θα τελειώσει η ζωή μας, γιατί έτσι κι αλλιώς, ο δρόμος που ακολουθούμε, δεν είναι ζωή……

Το μυαλό όμως, εκτός από το ότι συλλαμβάνει, (είναι πομπός), στέλνει και σκέψεις. (Είναι και δέκτης). Όταν οι σκέψεις που στέλνουμε λοιπόν είναι δηλητηριώδεις, επηρεάζουμε, και όλα τα περιβάλλοντα στα οποία ερχόμαστε σε επαφή, και φυσικά, τους ανθρώπους που τα απαρτίζουν, με τους οποίους συναλλασσόμαστε... Και τι κάνουμε; Τους επηρεάζουμε κι αυτούς, με όλο αυτό το δηλητήριο….. Ακριβώς με αυτόν τον τρόπο λειτουργεί ο κόσμος μας σήμερα…. Ανταλλάσοντας…….δηλητήρια… Συλλαμβάνουμε τις σκέψεις που κολλάνε στα συναισθήματα που έχουμε, και ταυτόχρονα, συντηρώντας τες, τις στέλνουμε (εκπέμποντας τες) προς τα έξω… Και η κατάσταση, βοηθάμε να διαιωνίζεται….

Όταν αντίθετα, συνειδητοποιούμε πως είμαστε πέρα από τη σκέψη μας, και ενεργοποιούμε αυτό που είμαστε (και μας μιλά), όλη η ενέργεια του περίγυρου μας, αρνείται να το δεχτεί. «Δεν μπορεί εσύ να είσαι καλά, όταν βλέποντας σε, μου θυμίζεις πόσο χάλια είμαι ο ίδιος».

Αυτό σημαίνει, πως πρέπει να κάνουμε διπλό αγώνα στη ζωή μας. Πρώτα να καταφέρουμε να είμαστε όσο γίνεται περισσότερο, (ώστε να αυξήσουμε στον εαυτό μας), την Αλήθεια του Είναι μας, και ταυτόχρονα, να λειτουργούμε με όσα αναγνωρίζουμε (πλέον) και προς τα έξω, στο κάθε περιβάλλον που βρισκόμαστε.

Οι αντιρρησίες, ή αυτοί που «θρέφονται» από την εξουσία και τη χειραγώγηση, δεν θα θέλουν να μας αφήσουν να λειτουργούμε έτσι από τη μια, από την άλλη όμως, είναι «χαρά Θεού» για τους ανθρώπους που ψάχνουν τρόπους να ελευθερωθούν…. Η πάλη είναι μεγάλη, όμως με Καθοδηγητή τον εαυτό μας, τα πάντα γίνονται (με τον καιρό), όλο και πιο εύκολα.

Γιατί στην πάλη δυναμώνουμε. Το σκοτάδι έλκει το Φως! Αυτό σημαίνει πως όταν το γνωρίζουμε, θα έχουμε στη ζωή μας, πολύ σκοτάδι ακόμα γύρω μας, ………..για να το φωτίσουμε. Μέχρι, να μην υπάρχει σκοτάδι όπου κι αν πάμε…… Όχι επειδή θα εθελοτυφλούμε, μα θα «καίγεται» με την εκπομπή, (εξαιτίας του δύναμης μας).

Εκτός αυτού, από ένα σημείο και μετά καταλαβαίνουμε, πως τελικά δεν υπάρχει καμία πάλη. Όλα εμφανίζονται ως πάλη, μέχρι «να πετάξουμε» από επάνω μας όλα τα δεδομένα, (καλά – κακά), και να αντιληφθούμε πως η Αλήθεια, είναι πέρα από οτιδήποτε φτιαχτό ως κανόνα, όριο, σωστό, πρέπον, συνετό. Η ζωή απλά κυλά.

-Συλλαμβάνουμε κάτι όπως ακριβώς είναι, χωρίς να το ορίζουμε παραπέρα. Είναι αυτό που είναι, όπως ακριβώς είναι.

-Νιώθουμε αυτό που Είναι στην ουσία του, χωρίς να το χρωματίζουμε. Δεν εμπλεκόμαστε «σε σχέση» μαζί του. Το καθένα, την εργασία του…..

-Και, περιποιούμαστε ένα υλικό σώμα ως όχημα μας εδώ, χωρίς να υποκύπτουμε στις ανεξέλεγκτες ορέξεις του…. Είναι απλά, ….. το ζωάκι μας, που ημερεύουμε….

Είναι τόσο όμορφα τα πράγματα. Μα τόσο όμορφα….
Δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός σε τίποτα. Όλοι οι διαχωρισμοί και οι οριοθετήσεις, είναι μόνο κατασκευάσματα της «μη φυσιολογικής» λειτουργίας και χρησιμοποίησης του μυαλού μας. Γιατί μόνο, «ο τρόπος σκέψης μας» μας χωρίζει από τα πάντα. Τίποτε άλλο….

Όταν αντιλαμβανόμαστε, νιώθουμε, και βιώνουμε όλα τα παραπάνω, τότε είμαστε σε θέση να κατανοούμε, πολύ περισσότερα, και πολύ βαθύτερα πράγματα για τα πάντα. Μα πάνω απ’ όλα για μας τους ίδιους.

Και τότε, ο εγκέφαλος μας, είναι (κατά κάποιον τρόπο), ο «μεταφραστής», ή «μεταβιβαστής» αυτού που είμαστε, … προς εμάς, (που ακόμα έχουμε ένα υλικό σώμα)….. Τότε, αποκτάμε την ικανότητα, να συνθέτουμε σκέψεις, και ακόμα και να δημιουργούμε, (έλκοντας), πολύ ανώτερες συνειδησιακές καταστάσεις. Τόσο δυνατές και θαυμάσιες, που αδυνατεί η οποιαδήποτε γλώσσα να τις περιγράψει. Γιατί η γλώσσα, είναι για να επικοινωνούμε μεταξύ μας ως ανθρώπινα υλικά όντα. Ως Πνευματικές Υπάρξεις όμως, αλλάζουν όλα….. Η Εσωτερική Γλώσσα, (αν μπορεί να θεωρηθεί έτσι), δεν έχει ανάγκη την εκμάθηση κανενός τρόπου επικοινωνίας, ή αλφαβήτου… Η ομιλία, (ας πούμε), είναι βαθιά αισθαντική (;). «Γνωρίζουμε» ακαριαία… Δεν υπάρχουν μυστικά, δεν υπάρχουν πρέπει, μη, γιατί…Δεν υπάρχει τίποτα…..

Ζώντας σε αυτό που είμαστε, «κατεβάζοντας το μέχρι το μυαλό μας», βρισκόμαστε σε θέση, (όσο μπορούμε), να περιγράψουμε, ή να πούμε γι’ αυτό που Είναι. Συνήθως παραπέμποντας σε εικόνες, αλληγορίες, παραδείγματα, (οικείων, γνωστών καταστάσεων), η ταξιδεύοντας τους άλλους με βήματα, που πρέπει να ακολουθούν, όμως μόνο αν «μπουν» οι ίδιοι…….πατώντας στις λέξεις, και υπερβαίνοντας τες…..

Αυτό που είναι, Είναι... Είμαστε… Φωτίζοντας «κάτι»…, (στρέφοντας του την προσοχή μας), μας εμφανίζει, (δίνει) ένα νόημα, γίνεται σύμβολο, (εικόνα), μεταβιβάζεται σε έννοια, για να μεταφερθεί από το Νου, προς τον εγκέφαλο του ανθρώπου, και να προκύψει γραπτό, ή λόγος….. Μέσα όμως, Είναι Όλα Μαζί, Τώρα, μόνο ως Βάθος….. Το όλο ξεδίπλωμα, είναι που δημιουργεί το χρόνο, που θα φέρει μία (υποτιθέμενη) κατάληξη σε μας…

Επιλέγουμε λοιπόν την κάθε κόλαση ή τον παράδεισο μας. Εμείς. Όπου κι αν είμαστε. Τα πράγματα είναι αυτά που είναι. Όταν δεν είμαστε σε Αυτό, είναι η Επιλογή μας, (Απόφαση, συνειδητή ή ασυνείδητη) που προσδίδει στα πράγματα το οτιδήποτε. Όμως αποτελεί «ικανότητα» μας τελικά, και όχι εγκλωβισμό. (Όταν κατανοηθεί).

Ας πάψουμε να εγκλωβιζόμαστε μέσα του…. (Στο να προσδίδουμε στα πάντα κατηγοριοποιήσεις, διαχωρισμούς και προσθήκες). Ο εγκλωβισμός, είναι μόνο για να «έχουμε μαγιά» του τι κάναμε, ώστε να αντιστρέψουμε τη διαδικασία, για να γίνει εργαλείο μας. Αρκετή μαγιά δεν φτιάξαμε; Πόσες αιώνες ακόμα θα ζυμώνουμε;

Όταν φοβόμαστε κάποιον, είναι γιατί του έχουμε παραχωρήσει εξουσία πάνω μας.

Συχνά εξαρτιόμαστε περισσότερο από τους άλλους παρά από τον ίδιο τον εαυτό μας, και αγωνιζόμαστε με παράλογο τρόπο για την αποδοχή τους, λες και η αξία μας μπορεί να θεμελιωθεί μόνο από άτομα τα οποία ίσα που μας γνωρίζουν.

Το να δίνουμε τέτοια εξουσία στον περίγυρό μας γεννάει ανασφάλεια και μας κάνει να δημιουργούμε αρρωστημένους δεσμούς - στην πλειονότητά τους δεσμούς εξάρτησης - με τους ανθρώπους. Η μοναδική αναγνώριση που χρειαζόμαστε πραγματικά βρίσκεται μέσα μας. Αν δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, αν δεν είμαστε σίγουροι γι' αυτό που κάνουμε, πώς περιμένουμε να μας αναγνωρίσουν οι άλλοι;

Χρειάζεται να μάθει κανείς να αγαπάει τον εαυτό του, να τον παραδέχεται και να τον αποδέχεται με όλες τις ατέλειές του, οι οποίες, στην πραγματικότητα, είναι δρόμοι που περιμένουν να τους διανύσουμε. Μόνο έτσι θα πάψουμε να φοβόμαστε τους άλλους και δεν θα μας επηρεάζουν οι γνώμες τους.

Συχνά οι άλλοι ούτε που έχουν γνώμη για εμάς. Εμείς οι ίδιοι τυφλωνόμαστε από τη μανία να μάθουμε τι θα σκεφτούν...

Όπως μας θυμίζει ο Έρμαν Έσσε, κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τον κήπο του και φιλοτεχνεί νοερά την ακουαρέλα αυτού που επιθυμεί να είναι. Όταν παύουμε να εξαρτιόμαστε από τους άλλους, ανακαλύπτουμε ξαφνικά ότι είμαστε κύριοι της ζωής μας.

Η έκκληση του Ζολά

Εμίλ Ζολά: «Τρέμω και υποφέρω σε κάθε πνοή του αέρα»
Στα τέλη του 19ου αιώνα τα απεχθή ψυχιατρικά άσυλα βρίσκονταν στο απόγειό τους, ενώ η ψυχική ασθένεια, καθόλα στιγματισμένη, κρυβόταν στα σπίτια, στα άσυλα, στα άδυτα της οικογένειας, μπερδεμένη με απίθανες προκαταλήψεις που μετέτρεπαν τον ψυχικώς πάσχοντα σε ζωντανό νεκρό. Ο εγκλεισμός στο ψυχιατρείο ήταν κάτι το πολύ εύκολο και απλό, ενώ η έξοδος από αυτό ένα εξαιρετικά σπάνιο ενδεχόμενο.
Εκεί, στα τέλη του 19ου αιώνα, ένας μεγάλος Ευρωπαίος σοσιαλιστής διανοητής, ο Γάλλος συγγραφέας και ανθρωπιστής Εμίλ Ζολά, από τους πρώτους οραματιστές της ευρωπαϊκής ενοποίησης και ευρύτερα γνωστός στην κοινή γνώμη από το υπερασπιστικό «Κατηγορώ» του στην υπόθεση Ντρέιφους, προχωρά σε μία πρωτοφανή για την εποχή του (και όχι μόνο για την εποχή του) κίνηση. Αποστέλλει γράμμα στον θεράποντα γιατρό του Εντουάρ Τουλούζ, με το οποίο ζητεί να δοθεί στη δημοσιότητα η ψυχιατρική-νευρολογική πραγματογνωμοσύνη που διενεργήθηκε για τον ίδιο.
Η έκθεση του Εντoυάρ Τουλούζ για τον Ζολά δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “La Chronique Medicale” και αναδημοσιεύθηκε τον Σεπτέμβριο του 1902 από την «Ψυχιατρική και Νευρολογική Επιθεώρηση», ενώ η επιστολή του Ζολά προς τον γιατρό του δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Figaro”, στις 31 Οκτωβρίου 1896. Ο Ζολά έγραψε την επιστολή στις 15 του ιδίου μήνα.

Η έκκληση του Ζολά
Στις 31 Οκτωβρίου 1896 η γαλλική εφημερίδα “Figaro” δημοσιεύει την επιστολή του Εμίλ Ζολά προς τον Εντουάρ Τουλούζ, αρχίατρο του φρενοκομείου Villejuif:

«Αγαπητέ μου γιατρέ, θέσατε υπ’ όψιν μου τη μελέτη σας σχετικά με τη σωματική και ψυχική μου κατάσταση και μου ζητάτε άδεια να τη δημοσιεύσετε. Διάβασα το ωραίο και λίαν ενδιαφέρον κείμενό σας και θυμήθηκα την ικανοποίηση που μου έδωσαν οι τόσες και μακρές συναντήσεις μας. Και φυσικά, σας χορηγώ ευχαρίστως την άδεια που επιθυμείτε, συνυπογράφοντας τις σελίδες σας ως αυθεντικές και αληθινές.
Σας δίνω την άδειά μου, διότι δεν είχα παρά μόνο μία αγάπη στη ζωή μου, την αλήθεια, την όσο γίνεται περισσότερη αλήθεια. Ό,τι μπορεί να προσφέρει αλήθεια δεν μπορεί παρά να είναι κάτι το εξαιρετικό. Άλλωστε θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό το ενδιαφέρον μιας μελέτης σαν τη δική σας, που αναδεικνύει, βάσει ασφαλών δεδομένων και κατάλληλων εξετάσεων, την αληθή σωματική και ψυχολογική φύση ενός συγγραφέα ή ενός καλλιτέχνη.
Το αποτέλεσμα θα ενέχει μία βεβαιότητα, εναντίον της οποίας τίποτε άλλο δεν θα υπερτερεί. Ό,τι σχετικό θα συνεισφέρετε θα είναι οριστικό και ανέκκλητο. Αν και δεν αναμειγνύεστε στα της λογοτεχνικής κριτικής, μπορώ να ισχυριστώ ότι, μετά από εσάς, καμία κριτική δεν θα μπορέσει να αδιαφορήσει για τα δεδομένα που προσφέρετε σχετικά με τα άτομα που εξετάζετε.
Σας δίνω επίσης την άδειά μου, διότι ουδέποτε έκρυψα κάτι, άλλωστε δεν είχα και τίποτε να κρύψω. Έζησα φανερά, μίλησα ανοιχτά και χωρίς φόβο για ό,τι πίστεψα πως θα ήταν καλό και χρήσιμο να πω. Ούτε μία σελίδα, από τις τόσες χιλιάδες που έγραψα, δεν απαρνούμαι. Όσοι φαντάζονται ότι το παρελθόν μου με ενοχλεί, απατώνται ιδιαίτερα, διότι ό,τι θέλησα, το θέλω ακόμη, και δύσκολα όταν οι συνθήκες αλλάζουν.
Ο εγκέφαλός μου είναι σαν μέσα σε γυάλινο κρανίο και προσφέρεται σε όλους, χωρίς να φοβάμαι πως μπορεί να προστρέξουν όλοι για να το διαβάσουν. Όσο δε για το ταπεινό μου σαρκίο, πάρτε το, αν νομίζετε ότι μπορεί να φανεί χρήσιμο σε κάτι, στη διδασκαλία, σα μάθημα: είναι δικό σας, ανήκει σε όλους. Κι αν έχει κάποια ελαττώματα, μου φαίνεται πως είναι αρκετά υγιές και αρκετά ισχυρό ώστε να μην ντρέπομαι γι’ αυτό. Άλλωστε, τι σημασία έχει, αποδέχομαι την αλήθεια.
Τέλος, αυτή την άδεια δεν σας τη δίνω με κάποια πονηρή ικανοποίηση. Μάθετε ότι η μελέτη σας αντιμάχεται νικηφόρα έναν ανόητο μύθο. Δεν θα σας διαφεύγει ότι, εδώ και 30 χρόνια, με θεωρούν έναν χονδροειδή αγροίκο, ένα χοντρόπετσο τέρας στη δουλειά, που επιτελεί αδέξια το έργο του, με μόνο κίνητρο τη μοναδική και αποκρουστική ανάγκη του κέρδους. Για όνομα του Θεού!
Εγώ, που περιφρονώ το χρήμα, που δεν βημάτισα στη ζωή μου παρά μόνο ακολουθώντας τα ιδιανικά της νιότης μου! Ααα! Ποιος; Εγώ που εκτίθεμαι ολόγυμνος στην κοινή θέα, που τρέμω και υποφέρω σε κάθε πνοή του αέρα, που κάθε πρωί αρχίζω τα καθημερινά μου καθήκοντα μέσα στο άγχος, που δεν τα καταφέρνω παρά μόνο παλεύοντας με την αμφιβολία! Πόσες φορές δεν με έκανε να γελάσω και να κλάψω αυτός ο περίφημος χαρακτηρισμός ‘τέρας δουλειάς’!
Κι αν σήμερα γελώ είναι γιατί μου φαίνεται πως τον θάψατε αυτόν τον χαρακτηρισμό, έτσι που δεν θα γίνεται πια λόγος ανάμεσα στους ανθρώπους μιας κάποιας καλής πίστης.
Γι’ αυτό λοιπόν, σας ευχαριστώ, αγαπητέ μου γιατρέ. Σας ευχαριστώ που μελετήσατε και ταξινομήσατε την ταπεινή μου περίπτωση, γεγονός που ήταν κέρδος για μένα. Αν και δεν είμαι τέλειος, έχω δώσει όλη μου τη ζωή στη δουλειά όπου πρόσφερα όλες τις σωματικές, τις διανοητικές και τις ψυχικές μου δυνάμεις.
Με εγκάρδιους χαιρετισμούς, 

Εμίλ Ζολά»

Aρνητικές ειδήσεις

Γιατί στα ΜΜΕ κυριαρχούν αρνητικές ειδήσεις;
Παρακολουθώντας κανείς τις ειδήσεις, έχει συχνά την αίσθηση πως τα μόνα νέα που αναφέρονται αφορούν φριχτά και καταθλιπτικά γεγονότα. Γιατί τα ΜΜΕ επικεντρώνονται στα αρνητικά της ζωής και όχι στα θετικά; Και πώς θα μπορούσε να επηρεάσει τους αναγνώστες και τηλεθεατές αυτή η καταθλιπτική οπτική;
Αυτή η παρατήρηση δεν συνεπάγεται πως συμβαίνουν μόνο άσχημα γεγονότα. Ίσως οι δημοσιογράφοι αναφέρουν τα αρνητικά νέα διότι μια ξαφνική καταστροφή είναι πιο συναρπαστική από ένα καλό νέο. Ή θα μπορούσε να ισχύει πως οι αρχισυντάκτες πιστεύουν ότι οι κυνικές αναφορές των διαφθαρμένων πολιτικών ή των άτυχων γεγονότων είναι πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες.
Όμως, μια άλλη πιθανότητα, είναι πως , οι αναγνώστες ή θεατές, έχουν εκπαιδεύσει τους δημοσιογράφους σε τέτοιου είδους γεγονότα. Πολλοί άνθρωποι συχνά λένε ότι θα προτιμούσαν να ακούν καλές ειδήσεις, όμως ισχύει στην πραγματικότητα αυτό;
Για να εξεταστεί αυτή η εκδοχή, οι ερευνητές Marc Trussler και Stuart Soroka πραγματοποίησαν ένα πείραμα στο McGill University στον Καναδά. Ήταν δυσαρεστημένοι με το τελευταίο τους πείραμα για με το πώς οι άνθρωποι επηρεάζονται από τις ειδήσεις. Έτσι η ομάδα αποφάσισε να δοκιμάσει μια νέα στρατηγική: την εξαπάτηση.

Η παραπλανητική ερώτηση
Οι ερευνητές κάλεσαν τους συμμετέχοντες από το πανεπιστήμιο τους, να έρθουν στο εργαστήριο για «μια μελέτη παρακολούθησης ματιών». Πρώτα, ζητήθηκε από τους εθελοντές να επιλέξουν μερικά θέματα από την πολιτική και να τα διαβάσουν από μια ιστοσελίδα.
Τότε, μια φωτογραφική μηχανή θα μπορούσε να κάνει κάποιες βασικές μετρήσεις μέσω της παρακολούθησης των ματιών. Ήταν σημαντικό, τους είπαν, ότι έπρεπε να διαβάσουν με προσοχή τα άρθρα, έτσι ώστε να βγουν ακριβείς οι μετρήσεις, χωρίς να έχει σημασία τι διαβάζουν.
Οι συμμετέχοντες παρακολούθησαν ένα σύντομο βίντεο και στη συνέχεια απάντησαν σε ερωτήσεις για το είδος των πολιτικών ειδήσεων που ήθελαν να διαβάσουν.
Τα αποτελέσματα του πειράματος, όπως και τα γεγονότα που είχαν διαβάσει ήταν καταθλιπτικά. Οι περισσότεροι συμμετέχοντες είχαν επιλέξει ιστορίες με αρνητικό τόνο, διαφθορά, πισώπλατες μαχαιριές, υποκρισία και ούτω καθεξής.
Εκείνοι που ενδιαφέρονταν περισσότερο για την επικαιρότητα και την πολιτική συνήθως επέλεγαν τα άσχημα νέα. Κι όμως, όταν ρωτήθηκαν αυτοί οι άνθρωποι δήλωσαν ότι προτιμούν μια καλή είδηση. Κατά μέσο όρο, είπαν ότι τα ΜΜΕ ήταν πολύ επικεντρωμένα στις αρνητικές ειδήσεις.

Επικίνδυνη αντίδραση
Οι ερευνητές παρουσιάζουν το πείραμα τους ως στοιχείο της λεγόμενης «αρνητικής προκατάληψης», όρος των ψυχολόγων για την μεγάλη μας δίψα να ακούμε και να θυμόμαστε τις αρνητικές ειδήσεις.
Η θεωρία αυτή δεν καταγράφει μόνο την ικανοποίηση από την κακοτυχία, αλλά μας δίνει την εντύπωση πως μπορούμε να εξελίξουμε την αντίδραση μας απέναντι σε κάποιες πιθανές απειλές. Τα άσχημα νέα θα μπορούσαν να είναι ένα σημάδι ότι χρειάζεται να αλλάξουμε κάτι που κάνουμε για να αποφύγουμε τον κίνδυνο.
Από αυτή την θεωρία, υπάρχει μια απόδειξη ότι οι άνθρωποι ανταποκρίνονται ταχύτερα στις αρνητικές λέξεις. Σε εργαστηριακά πειράματα, όταν αναβοσβήνουν οι λέξεις «καρκίνος», «βόμβα», «πόλεμος» και πρέπει ο συμμετέχων να πατήσει ένα κουμπί για να απαντήσει σε μια ερώτηση, εκείνος θα πατήσει πιο γρήγορα το κουμπί της λέξης με την αρνητική σημασία, παρά των λέξεων όπως «μωρό». «χαμόγελο», «διασκέδαση». Είμαστε σε θέση να αναγνωρίζουμε τις αρνητικές λέξεις πιο γρήγορα από τις θετικές.
Επομένως, η επαγρύπνηση μας είναι ο μόνος τρόπος για να αντιδράσουμε πιο γρήγορα σε κάποια απειλή; Ίσως όχι.
Υπάρχει και μια άλλη εκδοχή των ερευνητών: Δίνουμε προσοχή σε κακές ειδήσεις, γιατί στο σύνολό τους πιστεύουμε ότι ο κόσμος είναι χειρότερος από ότι πραγματικά φαίνεται. Όταν πρόκειται για τη δική μας ζωή, οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουμε ότι είμαστε οι καλύτεροι από το μέσο όρο και όπως στις ταινίες, περιμένουμε τα πράγματα να έχουν καλό τέλος.

Αυτή η ευχάριστη όψη του κόσμου κάνει τα άσχημα νέα ακόμη πιο ενδιαφέροντα. Έτσι η έλξη μας προς τις κακές ειδήσεις, είναι τελικά, πιο περίπλοκη από τον απλό δημοσιογραφικό κυνισμό.

Τα πάντα για το Pilates

“Μετά από δέκα συνεδρίες, θα παρατηρήσετε μια αλλαγή στο σώμα σας. Μετά από είκοσι, θα την δουν και οι άλλοι, και μετά από τριάντα, θα έχετε ένα ολοκαίνουριο σώμα”.
Αυτή η φράση ανήκει στον Joseph Pilates, τον δημιουργό της ομώνυμης μεθόδου εκγύμνασης. Από τα λεγόμενά του φαίνεται να είναι κάτι ‘μαγικό’, άμεσο και αποτελεσματικό! Και όταν αυτά τα χαρακτηριστικά συνδυάζονται και αφορούν στο σώμα μας τότε είναι δύσκολο να τα αγνοήσουμε ή να πούμε όχι!

Το “Πιλάτες” (ή αλλιώς art of contrology όπως ονομαζόταν αρχικά) έκανε την εμφάνισή του στα μέσα περίπου του 20ου αιώνα ως άσκηση με βασικό στόχο την σωματική ενδυνάμωση αλλά και την πνευματική άσκηση. Ξεκίνησε δηλαδή ως μέθοδος αποθεραπείας και ανάρρωσης αθλητών που είχαν τραυματιστεί.
Στη συνέχεια διαδόθηκε πολύ. Και μετά ακόμα πιο πολύ. Με αποτέλεσμα στις μέρες μας να είναι μια από τις πιο δημοφιλείς και διαδεδομένες μεθόδους γυμναστικής, κυρίως γιατί έχει άμεσα αποτελέσματα.
Τι είναι τέλος πάντων αυτό το Πιλάτες; Σε ποιους απευθύνεται; Τι μας προσφέρει; Πώς γίνεται να μιλάμε για ολοκαίνουριο σώμα μετά από 30 συνεδρίες;

“Είμαστε τόσο νέοι, όσο νέα είναι η σπονδυλική μας στήλη”
Σε αυτή τη φράση ο Josheph Pilates στήριξε όλη του τη μέθοδο. Η σωστή στάση του σώματος που εξαρτάται από την σωστή στήριξη της σπονδυλικής στήλης, την ενδυνάμωση και επιμήκυνση των μυών, είναι η βάση του Πιλάτες και κατ’ επέκταση η βάση για τη σωστή λειτουργία του οργανισμού μας.
Η φιλοσοφία του Josheph Pilates έλεγε πως αν ελέγξουμε το κέντρο μας (δηλαδή πλάτη, κοιλιακούς και ραχιαίους) μπορούμε να ελέγξουμε και τα πάντα στη ζωή μας. Το σώμα δουλεύεται από μέσα προς τα έξω γεγονός που επιφέρει μεγαλύτερη διάρκεια στο αποτέλεσμα εν συγκρίσει με άλλες μορφές γυμναστικής. Η σωστή αναπνοή, η ροή των κινήσεων, η συγκέντρωση, η ισορροπία και ο έλεγχος του σώματός μας είναι κάποια από τα βασικά στοιχεία που πλαισιώνουν αυτή τη μέθοδο.

Ενέργεια και αυτοσυγκέντρωση, σημειώσατε Χ
Η μέθοδος Πιλάτες στοχεύει εξίσου σε νου και σώμα. Βασικός στόχος της είναι η αρμονία πνεύματος και σώματος, καθώς ο Pilates πίστευε πως ο έλεγχος του νου επιφέρει και πλήρη έλεγχο του σώματος. Ευλυγισία, ελαστικότητα κινήσεων, σωστή αναπνοή, αντοχή, πνευματική ισορροπία, ενεργητικότητα, καλή κυκλοφορία του αίματος είναι μερικά από τα οφέλη (και στόχοι ταυτόχρονα) του Πιλάτες.

Ευλυγισία – Ελαστικότητα
Οι ασκήσεις του Πιλάτες αυξάνουν την ευλυγισία μας και την δύναμη μας μέρα με τη μέρα. Η διαφορά γίνεται εμφανής καθώς όσο περνούν οι συνεδρίες το σώμα μας “αποθηκεύει” τις πληροφορίες στους μύες και μπορεί μέρα με τη μέρα να κάνει πράγματα και κινήσεις που παλιότερα δεν μπορούσε. Αποτελεί ολοκληρωμένη μέθοδο γυμναστικής καθώς γυμνάζει ολόκληρο το σώμα.

Σωστή αναπνοή / αυτοσυγκέντρωση
Η σωστή εισπνοή/ εκπνοή είναι βασικό και αναπόσπαστο στοιχείο του Πιλάτες από την αρχή μέχρι το τέλος των ασκήσεων. Καθ’ όλη τη διάρκεια των ασκήσεων πρέπει να είμαστε ήρεμοι, χαλαροί και απόλυτα συγκεντρωμένοι. Με τις ασκήσεις του Πιλάτες ρυθμίζεις την αναπνοή σου, χαλαρώνεις σωματικά και ψυχολογικά, κάθε κίνηση έχει την δική της βαρύτητα και άσκηση την άσκηση αποκτάς μεγαλύτερη αυτοσυγκέντρωση. Την οποία σταδιακά ενσωματώνεις και στην καθημερινότητά σου.

Αντοχή – Ενεργητικότητα
Το Πιλάτες προσφέρει πάρα πολλά στον τομέα της αντοχής και την ενεργητικότητας. Χωρίς να απαιτείται πολύς χρόνος και τρομερά μεγάλη προσπάθεια αποκτούμε μεγάλη αντοχή και την αίσθηση ότι οι διάφορες δραστηριότητες μας γίνονται πιο εύκολα και πιο άνετα. ενώ όσο περνάει ο καιρός μπορούμε να κάνουμε ολοένα και περισσότερα πράγματα που δεν μπορούσαμε στο παρελθόν. Στόχος αυτής της μεθόδου είναι η απόκτηση δύναμης και αντοχής χωρίς την απόκτηση όγκου.

Κορμί σε φέτες
Είναι γεγονός πως με μια επιφανειακή ματιά, η γράμμωση είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα όσων ασχολούνται με το Πιλάτες. Η μέθοδος αυτή σε διατηρεί σε φόρμα και είναι η ιδανικότερη για γράμμωση καθώς ‘γραμμώνει’ μέχρι και τον τελευταίο μύα του σώματός σου.
Οι ασκήσεις του Πιλάτες βασίζονται στις πολλές εναλλαγές με λίγες επαναλήψεις που έχουν σκοπό την τόνωση των μυών και όχι την διόγκωσή τους. Τα σημεία του σώματος που γυμνάζονται πρώτα είναι η κοιλιά, η μέση και οι γλουτοί καθώς βοηθούν πάρα πολύ στη στήριξη του σώματός μας κατά τη διάρκεια της εκάστοτε ‘ρουτίνας’ που ακολουθούμε.
Το Πιλάτες σε συνδυασμό με μια καλή διατροφή ή κάποια άλλη αερόβια άσκηση (ακόμα και το περπάτημα) μας βοηθάει στην απώλεια βάρους και την αποβολή του λίπους ενώ όταν οι ασκήσεις γίνονται με έντονο ρυθμό και σε σταθερό πρόγραμμα αυτό βοηθάει στην ενεργοποίηση του μεταβολισμού μας. Έτσι το σώμα μας φαίνεται πιο λεπτό, γραμμωμένο χωρίς ίχνος λίπους.

Πιλάτες, όπως λέμε αντιστρές μπαλάκι
ΟΚ, δεν ξέρω πόσο βοηθάνε τα αντιστρές μπαλάκια στην καταπολέμηση του άγχους στην καθημερινότητά μας. Αλλά όταν το άγχος συναντάει το Πιλάτες είναι όπως όταν η ύλη συναντάει την αντιύλη μετατρέπεται σε ενέργεια! Πνευματική ισορροπία, αποβολή του άγχους και ψυχολογική ευφορία είναι μερικά από τα πνευματικά οφέλη του Πιλάτες. Με αυτές τις ασκήσεις αποκτάς ηρεμία ενώ ταυτόχρονα μειώνεται το αίσθημα της κόπωσης.
Με το Πιλάτες “καθαρίζεις” το μυαλό σου από αρνητικές σκέψεις, ένταση και προβλήματα καθημερινότητας, οργανώνεις μέχρι και τον ύπνο σου.

Η σημασία του “φαίνεσθαι”
Η μέθοδος αυτή αποτελείται από ασκήσεις εδάφους αλλά και ασκήσεις με όργανα (μπάλες, λάστιχα) και είναι κατάλληλη για όλους τους ανθρώπους, άνδρες γυναίκες, κάθε ηλικίας. Όλες οι ασκήσεις προσαρμόζονται στον σωματότυπο, τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες του καθενός και αυτό καθιστά το Πιλάτες μοναδικό.
Είναι ιδανική μορφή άσκησης για εγκύους, για άτομα που δεν έχουν ξαναγυμναστεί ποτέ αλλά και για άτομα που διανύουν μετεγχειρητικό στάδιο. (ΠΡΟΣΟΧΗ: το Πιλάτες δεν ενδείκνυται για παιδιά που βρίσκονται στην ανάπτυξη)
Όσο για το dress code, τα πράγματα είναι απλά. Κορίτσια, βάλτε τα κολάν σας! Τα ρούχα μας πρέπει να είναι άνετα αλλά όχι χαλαρά ή πολύ φαρδιά. Ο γυμναστής μας ή και εμείς οι ίδιοι θα πρέπει να είμαστε σε θέση να βλέπουμε πως ανταποκρίνεται το σώμα μας και οι μύες μας στις διάφορες ασκήσεις του Πιλάτες. Επίσης, τα αθλητικά παπούτσια είναι περιττά. Οι κάλτσες φαντάζουν ιδανική λύση.

Η συνέπεια είναι το παν
Η συνέπεια και το πρόγραμμα για κάθε μορφή άσκησης είναι το παν για να έχουμε άμεσα αποτελέσματα. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του Πιλάτες. Για να έχουμε άμεσα και σίγουρα αποτελέσματα πρέπει να είμαστε συνεπείς με το πρόγραμμά μας. Δεν χρειάζεται να ΄λιώνουμε’ καθημερινά στο Πιλάτες, ούτε να κλείνουμε πεντάωρο κάθε φορά που το θυμόμαστε. Δύο με τρεις φορές την εβδομάδα είναι υπέρ αρκετό αρκεί να το τηρούμε ‘ευλαβικά’. Όσο πιο τακτικά αθλούμαστε τόσο πιο εύκολα το σώμα μας ‘αποθηκεύει’ αυτά που κάνει και τα διατηρεί ως κεκτημένα σε κάθε επόμενη συνεδρία/ φορά.

Μπορώ μόνος/ η μου;
Η μέθοδος αυτή ξεκίνησε με 34 βασικές ασκήσεις που σιγά σιγά εξελίχθηκαν και με τις διάφορες παραλλαγές πλέον φτάνουν τις 500. Μπορούμε και μόνοι μας από ένα βιντεάκι να ακολουθήσουμε μια ‘ρουτίνα’ ασκήσεων Πιλάτες αλλά το ιδανικό είναι να έχουμε την επίβλεψη κάποιου ειδικού.
Γιατί ενώ μπορεί να ξέρουμε τη ροή των ασκήσεων, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην τις εκτελούμε σωστά, να μην παίρνουμε σωστές αναπνοές ή οι ασκήσεις αυτές να μην είναι οι καταλληλότερες για το σώμα και τον οργανισμό μας. Επίσης μειώνουμε τον κίνδυνο να τραυματιστούμε από λάθος εκτέλεση κάποιας άσκησης.

Ο δεκάλογος του Πιλάτες
Αναπνοή
Χαλάρωση
Έλεγχος
Συγκέντρωση
Αντοχή
Ροή κινήσεων
Ακρίβεια
Ευθυγράμμιση
Προσδιορισμός του κέντρου
Συνέπεια
Και καλή μας γυμναστική!

Γυναίκα αιώνια δύναμη

Γυναίκα: Ανάμεσα στον Μύθο και στην Πραγματικότητα
Μέσα στους αιώνες η γυναικεία υπόσταση είναι αυτή που έχει επηρεαστεί όσο κανένας από τις κοινωνικές, πολιτιστικές, θρησκευτικές, και οικονομικοπολιτικές ανακατατάξεις. Είναι το ον που εξαιτίας του φύλου της έχει υποστεί πολλαπλές κακοποιήσεις και σκληρές τιμωρίες. Είναι η κληρονόμος μιας πατριαρχικής κοινωνίας που την οδήγησε σε μονοπάτια χαμηλής αυτοεκτίμησης και μπερδεμένης ταυτότητας.
Οι προκαταλήψεις και οι ατελείωτοι μύθοι γύρω από το πρόσωπο της οδήγησαν στον εκτοπισμό της, στην σπίλωση και διαπόμπευση της.
Ιστορικά, στην χριστιανική παράδοση ξεκινάμε από την Γένεση όπου πρώτα δημιουργήθηκε ο άντρας Αδάμ και μετά από το πλευρό του η γυναίκα Εύα.
Έτσι λοιπόν καταλαβαίνουμε ότι σε ένα συμβολικό επίπεδο η ύπαρξη της γυναίκας οφείλεται στον άντρα και αυτό την καθιστά κατώτερη.
Σαν να μην έφτανε αυτό, η γυναίκα Εύα επιβαρύνεται και με το προπατορικό αμάρτημα και εξαιτίας της και οι δυό τους εξορίζονται από τον αιώνιο παράδεισο και μαζί με αυτούς και το μετέπειτα ανθρώπινο είδος!

Πραγματικά η Εύα φαίνεται να τα “έκανε θάλασσα” για όλους μας και ακριβώς αυτό το αμάρτημα βαραίνει την γυναίκα έως και σήμερα. Η γυναίκα είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την αμαρτία, τους πειρασμούς, την αδυναμία και την καταστροφή.
Οι ιδιότητες που της αποδίδονται αφορούν μια οντότητα που είναι μυστηριώδης, σκοτεινή, απρόσιτη, εγωκεντρική, ματαιόδοξη, ζηλόφθονη, σατανική, δολοπλόκος. Η παγκόσμια μυθολογία την καθιστά υπεύθυνη για πολλά δεινά και συμφορές.
Το 1486 κατόπιν παπικής εντολής στους ιεροεξεταστές εξαγγέλθηκε το Malleus Maleficarum, ο απόλυτος οδηγός για τις δικαστικές αποφάσεις κατά των μαγισσών όπου σύμφωνα με αυτόν οι γυναίκες κυβερνώνται από το ορμέμφυτο και το συναίσθημα.
Το έσχατο μίσος και η ακραία αγάπη εκπορεύονται από την λαγνεία της σάρκας, από την έμφυτη ζηλοφθονία και διεκδικητικότητα.
Είναι πιο σαρκικές από τον άντρα, σεξουαλικά αχόρταγες, ματαιόδοξες, διψασμένες για απολαύσεις, ψεύτρες και ξελογιάστρες, και πραγματοποιούν τα σχέδια τους με απάτη. Είναι κατώτερες διανοητικά, δεισιδαίμονες, ευφάνταστες, υποβολιμαίες, απείθαρχες και με φαρμακερή γλώσσα…

Διαφέρει πολύ η παραπάνω εικόνα από αυτή που εξακολουθούν να έχουν ακόμα και σήμερα ορισμένοι για το γυναικείο φύλο;

Η γυναίκα θεωρείται ένα ον επικίνδυνο με δυνάμεις καταστροφικές και που πρέπει να είναι σε καταστολή. Τα κλισέ της σύγχρονης κοινωνίας διαιωνίζουν μια γυναικεία ταυτότητα γεμάτη κενά και ελλείμματα, δεν είναι ολόκληρη αλλά ένα κομμάτι του συντρόφου της ενός άντρα που εξαιτίας του υπάρχει.
Και στην αρχαία ελληνική παράδοση και μυθολογία η γυναίκα αντιπροσωπεύει το σύμβολο της σαγήνης, και της πανουργίας, της αυτοθυσίας και της υποταγής, της δικαιοσύνης και της εξαπάτησης, της ομορφιάς και του σκότους.
Μερικοί χαρακτηρισμοί όπως γυναίκα δηλητήριο, γυναίκα αράχνη, γυναίκα αχάριστη, είναι χαρακτηρισμοί που προέρχονται κυρίως από άντρες που έχουν πληγωθεί και θεωρούν τις γυναίκες ακατανόητες και βαθιά αινιγματικές και απροσπέλαστες.
Φυσικά είναι κατανοητό ότι η γυναικεία ψυχολογία διαφέρει από αυτή του άντρα. Όμως φαίνεται ότι εξαιτίας της πολυπλοκότητας της γυναικείας φύσης ο άντρας άρχισε να φοβάται αυτό που δεν μπορούσε να καταλάβει και τον οδήγησε στην υπόταξη της.
Η γυναικεία φιλαρέσκεια είναι μια ακόμη κατηγορία προς αυτή και αποτελεί ένα από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της υπόστασης της. Ανέκαθεν ένα από τα πρωταρχικά της μελήματα ήταν η διατήρηση της ομορφιάς της, της σφριγηλότητας της, της νεανικότητας της, ακολουθώντας τους αισθητικούς κανόνες της εποχής της.
Η ομορφιά αποτελεί και το υπέρτατο σύμβολο της εξουσίας της πάνω στο αρσενικό. Και ενώ η ομορφιά της γυναίκας είναι και ένα ζητούμενο από την πλευρά του άντρα και αποτελεί μια δικιά του επιθυμία να αντικρίζει μια γυναίκα όμορφη και θελκτική, την ίδια στιγμή την υποτιμάει και την κατηγορεί για ρηχότητα και ματαιοδοξία.
Πρόκειται για ένα θεμελιώδες ζήτημα και φαίνεται να έχει επηρεάσει ολόκληρη την πορεία της γυναίκας.

Η δύναμη της γυναίκας είναι η ομορφιά της;
H σχέση που και η ίδια η γυναίκα έχει με αυτή της την ιδιότητα είναι αμφίθυμη και βαθιά ενοχική.
Ανέκαθεν την χρησιμοποιούσε για να κατακτήσει αυτά που ειδάλλως της στερούσαν, μα από την άλλη έχει μάθει να την επιδεικνύει ακόμα και εκεί που πλέον δεν της είναι απαραίτητη.
Ταυτόχρονα, η στάση του άντρα απέναντι στην γυναικεία ομορφιά είναι μια στάση δέους και φθόνου. Το αρσενικό θαυμάζει το θηλυκό το ποθεί και το αναζητά σε όλες του τις λειτουργίες.
Το αρσενικό φαίνεται να είναι σε μια ασταμάτητη προσπάθεια συνένωσης με το κομμάτι (πλευρό) που του λείπει! Θαυμάζει αυτό που εκείνη έχει και ταυτόχρονα φθονεί αυτό που εκείνος δεν έχει.
Ο Aldo Carotenuto μας υπενθυμίζει ότι το ¨ένστικτο είναι ένα στοιχείο της γυναίκας που δεν πρέπει να αγνοείται. Αφυπνίζεται από τα μεγάλα πάθη και τις συγκινήσεις και η Αφροδίτη σύμβολο γυναίκας και θεάς του έρωτα και της ομορφιάς είναι εξορισμού η βασίλισσα του πάθους… Τα πάθη του θηλυκού είναι άγρια και ασυγκράτητα σαν την φουρτουνιασμένη θάλασσα που συμπαρασύρει όποιον προσπαθεί να την δαμάσει.”

Η γυναικεία φύση είναι γεμάτη αντιφάσεις και αυτό την καθιστά περίπλοκη και αρκετά δυσνόητη. Είναι εύκολο να της προσάπτουμε πολλές και διάφορες αρετές μα και ελαττώματα καθώς η ύπαρξη της παραπέμπει σε μια ψυχολογία γεμάτη συναισθήματα και συγκινήσεις.
Ας μην ξεχνάμε ότι η πιο αποδεκτή και αναμφισβήτητη δύναμη της γυναίκας είναι η ικανότητα της να δίνει ζωή, η μητρότητα. Η επίγνωση αυτής της υπεροχής του θηλυκού απέναντι στο αρσενικό υπέσκαψε την σταθερότητα και την συμμετρία των σχέσεων της με το αρσενικό.
Η γυναίκα στην προσπάθεια της να επιβιώσει τις πολλαπλές επιθέσεις από την πατριαρχική κοινωνία έμαθε να μεταμορφώνεται συνεχώς, να μεταλλάσσεται και χρησιμοποιεί κάθε ικανότητα της για να αποφύγει τον έλεγχο από την ανδρική εξουσία.
Αυτή η τακτική δημιούργησε ακόμα περισσότερο φόβο από την πλευρά του άντρα αφού μέσα στα χρόνια κατάλαβε ότι η γυναικεία ψυχολογία είναι απρόβλεπτη και ατίθαση.
Δυστυχώς, ιστορικά η δαιμονοποίηση της γυναικείας φύσης συνέβαλε στην δημιουργία μιας απόστασης μεταξύ των δυο φύλων και έτσι η πνευματική και ψυχολογική τους εξέλιξη καθυστέρησε σε μεγάλο βαθμό.

Τα δυο φύλα εξακολουθούν να παλεύουν μεταξύ τους και να έχουν μια τεράστια δυσκολία στην αλληλοκατανόηση τους.
Η γνωστή φράση οι άντρες είναι από τον Άρη και οι γυναίκες από την Αφροδίτη είναι η επιτομή αυτής της δυσκολίας συνεννόησης, αρμονίας και δημιουργικότητας.
Ο ανταγωνισμός μεταξύ τους και η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι σημεία που καλούνται να λύσουν και να επωφεληθούν των προτερημάτων τους αλλά και της ικανότητας εξέλιξης τους. Αυτού του είδους οι αλλαγές προϋποθέτουν την ισότητα, τον σεβασμό, την αγάπη και την συνεργασία.
Η γυναίκα είναι πολύ παραπάνω από τον μύθο της και αυτή είναι μια πραγματικότητα που εκφράζεται μέσα από το ίδιο της το έργο.

Anser indicus: Οι χήνες που καταφέρνουν να πετούν πάνω από τα Ιμαλάια

Κανένα πουλί δεν πετά ψηλότερα από την ασιατική χήνα Anser indicus, έναν άσο των αιθέρων που μεταναστεύει πετώντας πάνω από την οροσειρά του Έβερεστ.

Σύγχρονες συσκευές παρακολούθησης αποκαλύπτουν τώρα νέες λεπτομέρειες για το επικό ταξίδι.

Ο εντοπισμός
Διεθνής ερευνητική ομάδα εμφύτευσε σε επτά χήνες συσκευές που περιλαμβάνουν δέκτη GPS, υψομετρητή, επιταχυνσιόμετρο και όργανο που μετρά τους καρδιακούς παλμούς και τη θερμοκρασία σώματος.
Στο φθινοπωρινό μεταναστευτικό ταξίδι, από τη Μογγολία μέχρι την Ινδία και το Θιβέτ, τα πτηνά έπρεπε να διασχίσουν ολόκληρο τον ορεινό όγκο των Ιμαλαΐων, ο οποίος εκτείνεται σε απόσταση άνω των 1.500 χιλιομέτρων.
Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες αναφορές, οι χήνες Anser indicus μπορούν να πετούν πάνω από το ίδιο το Έβερεστ, την ψηλότερη βουνοκορφή του κόσμου στα 8.848 μέτρα. Ωστόσο το μεγαλύτερο ύψος πτήσης που καταγράφηκε στη μελέτη ήταν λίγο μικρότερο, στα 7.290 μέτρα.

Αθλος
Ακόμα κι έτσι, το ταξίδι είναι πραγματικός άθλος: τα πουλιά έχουν να αντιμετωπίσουν ακραίο ψύχος, έλλειψη οξυγόνου και μείωση της άνωσης λόγω της χαμηλής πυκνότητας του αέρα σε αυτά τα ύψη.
Όπως επισημαίνει η μελέτη που δημοσιεύεται στο περιοδικό Science, οι χήνες δεν θα ένιωθαν άβολα ακόμα και στην κορυφή του Έβερεστ, παρόλο που ατμοσφαιρική πίεση σε αυτό το ύψος είναι τρεις φορές μικρότερη από ότι στο επίπεδο της θάλασσας και η συγκέντρωση οξυγόνου πάνω από 14 φορές μικρότερη.
Το βασικό εύρημα της μελέτης είναι ότι οι χήνες δεν πετούν σε σταθερό ύψος, αλλά ανεβοκατεβαίνουν ακολουθώντας το ανάγλυφο του εδάφους. Αυτό φαίνεται παράλογο, δεδομένου ότι τα τα πουλιά χάνουν το ύψος που κέρδισαν με τόσο κόπο, και πρέπει να καταβάλλουν εκ νέου την ίδια προσπάθεια όταν πετάξουν πάνω από την επόμενη βουνοκορφή.

Η πτήση
Ο λόγος που οι χήνες ανεβοκατεβαίνουν, λένε οι ερευνητές, είναι ότι η πτήση σε μεγάλο ύψος είναι πολύ κουραστική. Στον αραιό, σχεδόν ανοξικό αέρα, οι καρδιακοί παλμοί των πουλιών ανεβαίνουν κατακόρυφα, έδειξαν οι μετρήσεις.
Αυτό θα ήταν επικίνδυνο για τα πτηνά, τα οποία πρέπει να ανοιγοκλείνουν συνεχώς τα φτερά τους για να παραμείνουν ιπτάμενα στον αραιό αέρα.
Οι μετρήσεις έδειξαν ότι η μόνη ευκαιρία ξεκούρασης για τους ταξιδιώτες είναι τα ανοδικά ρεύματα που σχηματίζονται όταν ο άνεμος χτυπήσει την κλίση της βουνοπλαγιάς.
Επιπλέον, τα πουλιά προτιμούν να πετούν τη νύχτα, πιθανώς επειδή εκείνη την ώρα ο αέρας είναι πιο πυκνός και επομένως προσφέρει μεγαλύτερη άνωση.
Περαιτέρω μελέτες, ελπίζουν οι ερευνητές, θα μπορούσαν να αποκαλύψουν ποιες είναι οι φυσιολογικές προσαρμογές που επιτρέπουν σε αυτά τα αξιοθαύμαστα πτηνά να λειτουργούν σε τόσο χαμηλά επίπεδα οξυγόνου.