Δευτέρα 10 Μαΐου 2021

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΣΟΦΟΚΛΗΣ - Αἴας (1185-1222)

1185 ΧΟ. τίς ἄρα νέατος ἐς πότε λή- [στρ. α]
ξει πολυπλάγκτων ἐτέων ἀριθμός,
τὰν ἄπαυστον αἰὲν ἐμοὶ δορυσσοή-
των μόχθων ἄταν ἐπάγων
1190 τάνδ᾽ ἀν᾽ εὐρυεδῆ Τροίαν,
δύστανον ὄνειδος Ἑλλάνων;

ὄφελε πρότερον αἰθέρα δῦ- [ἀντ. α]
ναι μέγαν ἢ τὸν πολύκοινον Ἅιδαν
1195 κεῖνος ἁνὴρ, ὃς στυγερῶν ἔδειξεν ὅ-
πλων Ἕλλασιν κοινὸν Ἄρη.
ὦ πόνοι πρόγονοι πόνων.
κεῖνος γὰρ ἔπερσεν ἀνθρώπους.

ἐκεῖνος οὔτε στεφάνων [στρ. β]
1200 οὔτε βαθειᾶν κυλίκων
νεῖμεν ἐμοὶ τέρψιν ὁμιλεῖν,
οὔτε γλυκὺν αὐλῶν ὄτοβον
δύσμορος οὔτ᾽ ἐννυχίαν
τέρψιν ἰαύειν·
1205 ἐρώτων δ᾽
ἐρώτων ἀπέπαυσεν, ὤ-
μοι. κεῖμαι δ᾽ ἀμέριμνος οὕ-
τως, ἀεὶ πυκιναῖς δρόσοις
τεγγόμενος κόμας, λυγρᾶς
1210 μνήματα Τροίας.

καὶ πρὶν μὲν αἰὲν νυχίου [ἀντ. β]
δείματος ἦν μοι προβολὰ
καὶ βελέων θούριος Αἴας·
νῦν δ᾽ οὗτος ἀνεῖται στυγερῷ
1215 δαίμονι. τίς μοι, τίς ἔτ᾽ οὖν
τέρψις ἐπέσται;
γενοίμαν
ἵν᾽ ὑλᾶεν ἔπεστι πόν-
του πρόβλημ᾽ ἁλίκλυστον, ἄ-
1220 κραν ὑπὸ πλάκα Σουνίου,
τὰς ἱερὰς ὅπως προσεί-
ποιμεν Ἀθάνας.

***
ΧΟ. Πότε και ποιός ύστατος αριθμός θα σταματήσει
της μακρινής μου περιπλάνησης τα χρόνια;
Που δίχως τελειωμό κι ανάπαυλα σωριάζουν
πάνω μου τα βάρη ενός τυφλού πολέμου,
1190 στον κάμπο τον απέραντο της Τροίας
—όνειδος για τους Έλληνες βαρύ.

Ας είχε προλάβει να χαθεί στα ύψη
του μεγάλου αιθέρα, ή στον ξενιστή για όλους
Άδη να χωθεί, εκείνος που έμαθε τους Έλληνες
πώς να σηκώνουν όπλα μισητά του επάρατου πολέμου.
Ω πόνοι, πόνων πρόγονοι,
γιατί εκείνος τους ανθρώπους σκλάβωσε.

Εκείνος και σ᾽ εμένα αρνήθηκε της συντροφιάς
την τέρψη, μήτε στεφάνια να μοιράζομαι
1200 και κούπες του κρασιού βαθιές, μήτε τον ήχο
τον γλυκό ν᾽ ακούω των αυλών, μήτε και την απόλαυση
να χαίρομαι της νύχτας σε ζεστό κρεβάτι.
Τον έρωτα, τον έρωτα μου στέρησε,
αλίμονο. Και τώρα πέφτω αφρόντιστος
να κοιμηθώ, η παγωμένη πάχνη μουσκεύει
κάθε νύχτα τα μαλλιά μου — θύμηση
1210 αλησμόνητη της ανελέητης Τροίας.

Είχα ως τώρα να μου παραστέκεται,
στον φόβο του ύπνου, στα βέλη της ημέρας,
ο γενναίος Αίας. Τώρα που εκείνος
στη δαιμονική του μοίρα παραδόθηκε,
ποιά, πες μου ποιά μου απόμεινε χαρά.
Α, να μπορούσα να βρεθώ στον δασωμένο
κάβο, που τον φιλεί η θάλασσα,
1220 στους πρόποδες όπου πλατύς ο βράχος
του Σουνίου υψώνεται, συντροφικό χαιρετισμό
να στείλω στην ιερή Αθήνα.

Αρχαία Ελληνική Γραμματολογία: 1. Πρωταρχές

1.5. Το διδακτικό έπος - Ησίοδος


Στο πρώτο του έργο, τη Θεογονία, ο Ησίοδος περιγράφει πώς οι Μούσες τον επισκέφτηκαν στις πλαγιές του Ελικώνα, όπου έβοσκε τα πρόβατά του, πώς έκοψαν και του δώσαν ένα «θαυμαστό κλαρί από δάφνη», πώς του χάρισαν «θεόπνευστη φωνή» να ανιστορεί «όσα θα γίνουν και όσα έγιναν» και του ανάθεσαν να εξυμνεί το γένος των αθάνατων θεών, με πρώτες και τελευταίες κάθε φορά τις ίδιες. Βιογραφικές πληροφορίες μάς παρέχει και το δεύτερο έπος, το Έργα και ημέρες. Μαθαίνουμε ότι ο ποιητής γεννήθηκε και έζησε σε άγονο τόπο, στην Άσκρα της Βοιωτίας.[1] Ο πατέρας του καταγόταν από την Κύμη της Αιολίας, επιχείρησε να πλουτίσει με το θαλασσινό εμπόριο, απότυχε και τελικά εγκαταστάθηκε στην Άσκρα ως αγρότης. Μετά τον θάνατό του, ο Ησίοδος διαφώνησε με τον αδελφό του, τον Πέρση, στη μοιρασιά των κτημάτων η διαφορά τους έφτασε στο δικαστήριο και ο Ησίοδος επιχείρησε με το δεύτερο έργο του, το Έργα και ημέρες, να νουθετήσει τόσο τον Πέρση όσο και τους άρχοντες που θα τους έκριναν.

Υπακούοντας στις θεϊκές εντολές, ο Ησίοδος ξεκινά τη Θεογονία με ένα μεγάλο ύμνο στις Μούσες και στη συνέχεια εκθέτει τη γενεαλογία των θεών από τις πρώτες αρχές (το Χάος, τη Γη, τα Τάρταρα και τον Έρωτα) ως την τελική επικράτηση των Ολύμπιων και τον καθορισμό της κοσμικής τάξης από τον αρχηγό τους, τον Δία. Η θεογονία, όπως περιγράφεται, αποτελεί συνάμα και κοσμογονία, καθώς πολλοί αρχαιοελληνικοί θεοί αντιστοιχούσαν σε φυσικά στοιχεία και φαινόμενα. Έτσι, για παράδειγμα, «από το Χάος γεννήθηκαν το Έρεβος και η μαύρη Νύχτα· και πάλι από τη Νύχτα γεννήθηκαν ο Αιθέρας και η Ημέρα» (123-4)· ή «η Τηθύς γέννησε τους ποταμούς: τον Νείλο και τον Αλφειό και τον Ηριδανό» (337-8). Στις γενεαλογίες εντάσσονται και θεότητες που εμείς θα τις θεωρούσαμε απλές προσωποποιήσεις, αλλά για τους αρχαίους αποτελούσαν θεϊκές οντότητες. Έτσι, για παράδειγμα, «η Στύγα, κόρη του Ωκεανού, γέννησε τον Ζήλο, τη Νίκη, το Κράτος [= Δύναμη] και τη Βία» (383-5) και «η Έριδα, κόρη της Νύχτας, τον Μόχθο, τη Λησμοσύνη, την Πείνα, τους Πόνους, τις Μάχες, τους Φόνους, τους Τσακωμούς, τις Κατηγόριες, τα Ψέματα» και άλλα κακά (226-32).

Στη συνέχεια της Θεογονίας ο Ησίοδος παρουσιάζει τις περιπτώσεις όπου θεές έσμιξαν με θνητούς και γέννησαν «παιδιά παρόμοια με θεούς» (π.χ. τον Αχιλλέα, γιο της Θέτιδας και του Πηλέα· τον Αινεία, γιο της Αφροδίτης και του Αγχίση κλπ.). Θα περιμέναμε να παρουσιαστούν και οι περιπτώσεις όπου ένας θεός έσμιξε με θνητή· και πραγματικά, δεν αποκλείεται ο Ησίοδος να είχε καλύψει και αυτό το θέμα, είτε ως άμεση, σήμερα χαμένη, συνέχεια της Θεογονίας είτε σε ένα ξεχωριστό έργο γνωστό στους νεότερους με τον τίτλο Γυναικών κατάλογος. Ωστόσο, τα αποσπάσματα που μας σώζονται είναι δύσκολο, μερικές φορές και αδύνατο, να αποδοθούν όλα στον Ησίοδο.[2]

Όσο και να βοηθήσουν οι Μούσες, δεν είναι εύκολο να εκθέσει κανείς με τάξη και συνέπεια τη γενεαλογία, τη φύση και τη δράση των θεών μιας θρησκείας σαν την αρχαία ελληνική. Ο ποιητής δεν έφτανε να διαθέτει φαντασία και συστηματική σκέψη· απαραίτητο ήταν να γνωρίζει και την παράδοση: τη ζωντανή θρησκευτική παράδοση που συνεχιζόταν στις δοξασίες και τη λατρεία της εποχής του, όσο και τη λογοτεχνική θεολογική παράδοση που είχαν διαμορφώσει προγενέστεροι του ποιητές - ποιητές όχι μόνο σαν τον Όμηρο αλλά και σαν αυτούς που αργότερα, στα αρχαϊκά χρόνια, θα κρύβονται πίσω από τις μυθικές μορφές του Ορφέα, του Μουσαίου κ.ά..

Στον συντηρητικό χώρο της Βοιωτίας και στη γειτονιά των Δελφών ο Ησίοδος είχε κάθε δυνατότητα να γνωρίσει και να μελετήσει την ελληνική θρησκευτική παράδοση σε βάθος. Πρέπει όμως να επισημάνουμε ότι στα έργα του συναντούμε και στοιχεία (μύθους, σχήματα, θέματα) που πιθανότατα προέρχονται από την Ανατολή.[3] Βέβαια, οι εμπορικές επαφές και οι πολιτισμικές αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στους λαούς της ανατολικής Μεσογείου δεν έλειψαν ποτέ. Ανατολικά στοιχεία μπορεί να είχαν ενσωματωθεί στην ελλαδική παράδοση κιόλας από τα προελληνικά χρόνια, ή αργότερα στην εποχή των Μυκηναίων, ή και ακόμα αργότερα, μετά τη μετανάστευση ελληνικών πληθυσμών στη Μικρασία, απ᾽ όπου, θυμίζουμε, καταγόταν η οικογένεια του ποιητή.[4]

Τα Έργα και ημέρες έχουν ποικίλο περιεχόμενο. Ο ποιητής συστήνει στον αδελφό του μια φίλεργη και συμμαζεμένη αγροτική ζωή. Τις γενικόλογες βιοσοφικές συμβουλές συνοδεύουν αναλυτικές και συγκεκριμένες οδηγίες για τις αγροτικές εργασίες, την οικιακή οικονομία και άλλα ειδικά θέματα, ακόμα και τη ναυσιπλοΐα. Μαζί τους μια σειρά από ηθικές διδασκαλίες, μυθολογικές αφηγήσεις και ο πρώτος γνωστός μας αλληγορικός μύθος με ζώα. Στο τελευταίο μέρος του έπους (764-824) ο ποιητής απαριθμεί ποιες μέρες του μήνα έχουν ορίσει οι θεοί ως κατάλληλες ή ακατάλληλες για το ένα ή το άλλο έργο. Στον συνδυασμό τους όλα αυτά δίνουν την εντύπωση μιας ανέμελης συνειρμικής ακολουθίας· μόνο με πολλή προσοχή μπορεί κανείς να διακρίνει πίσω από τη φαινομενική αταξία έναν αδρό αρχαϊκό σχεδιασμό.

Ιδεολογικά προσέχουμε τη μεγάλη σημασία που έδωσε ο Ησίοδος στη θεϊκή δικαιοσύνη. Η θεά Δίκη είναι κόρη του Δία και της Θέμιδας, αδελφή της Ευνομίας και της Ειρήνης (Θεογονία 901-3)· καθισμένη δίπλα στον Δία, συνεργάζεται μαζί του να ανταμειφτούν όσοι τιμούν τη δικαιοσύνη και να τιμωρηθούν όσοι παραβαίνουν το δίκιο και αφήνουν μέσα τους να θεριέψει η ύβρη. Αξιοπρόσεκτος είναι και ο έπαινος της εργασίας («ντροπή δεν είναι η δουλειά· το καθησιό ντροπιάζει», Έργα 311), καθώς και η εικόνα της αρετής, που οι θεοί την τοποθέτησαν στο τέρμα ενός απότομου ανήφορου, και πρέπει πολύ να ιδρώσει ο άνθρωπος για να τη φτάσει (Έργα 289-92).

Η ποιητική δράση του Ησιόδου τοποθετείται γύρω στα 700 π.Χ. Εκεί, στη στροφή από την Ομηρική στην Αρχαϊκή εποχή, μας οδηγούν και η επική του γλώσσα, που κυμαίνεται ανάμεσα στην παραδοσιακή τυποποίηση και τη θεληματική ποικιλία, η διφορούμενη στάση του απέναντι στους βασιλιάδες, που πότε τους μεγαλύνει και πότε τους κατηγορεί, κ.ά. Ότι για τη σύνθεση των επών του χρησιμοποίησε τη γραφή πρέπει να θεωρηθεί βέβαιο.
-------------------
1. Στους στ. 650-5 μαθαίνουμε ότι μία μόνο φορά ταξίδεψε, από την Αυλίδα ως τη Χαλκίδα, να πάρει μέρος στους επιτάφιους μουσικούς αγώνες για τον Αμφιδάμαντα, όπου και νίκησε τον Όμηρο.

2. Το μεγαλύτερο, γνωστό με το όνομα Ἀσπὶς Ἡρακλέους, πρέπει να γράφτηκε τον 6ο π.Χ. αιώνα από έναν ποιητή που θέλησε να μιμηθεί τον Ησίοδο. Στον Ησίοδο αποδίδονται και μερικά άλλα, χαμένα σήμερα, έργα, όπως οι Χείρωνος Ὑποθῆκαι, η Ἀστρονομία, η Μελαμπόδεια, κλπ.

3. Ακόμα και η διδακτική ποίηση στο σύνολο της θα μπορούσε να έχει μεσανατολικές ρίζες. Από τη Μεσοποταμία και την Αίγυπτο μας είναι γνωστά διδακτικά ποιητικά έργα που ανάγονται στην τρίτη χιλιετία π.Χ.

4. Ο ασύμμετρα μεγάλος ύμνος στη θεά Εκάτη (Θεογονία 404-52) μας οδηγεί να υποψιαστούμε ότι από οικογενειακή παράδοση ο Ησίοδος τιμούσε ιδιαίτερα αυτή τη μικρασιατική θεά.

Η Χαμογελαστή Κατάθλιψη: Ποιες αντιφάσεις κρύβει και γιατί θεωρείται περισσότερο επικίνδυνη;

«Εάν δεν ξέρεις πώς να αποκαλύψεις τον πόνο σου, πώς θα τον αποκαλύψουν οι άλλοι;»

Η κατάθλιψη ίσως αποτελεί την σοβαρότερη συναισθηματική διαταραχή του αιώνα που διανύουμε. Αυτή η βαθιά εμπειρία δυστυχίας όχι μόνο παγώνει τον άνθρωπο στον τρόπο σκέψης και σωματικής υγείας αλλά συμβολίζει ότι κάπου το νόημα της ζωής χωλαίνει.

Ιστορικά, οι πρώτες αναφορές απαντώνται από τον Ιπποκράτη στην Αρχαία Ελλάδα, ο οποίος απέδιδε τα καταθλιπτικά συμπτώματα στην ανισορροπία του «θυμικού υγρού».

Κατάθλιψη

Πέρασαν όμως δύο χιλιετίες και πλέον γνωρίζουμε πως η κατάθλιψη αναδεικνύεται μέσω γονιδιακών επιρροών, ψυχοπιεστικών γεγονότων στη ζωή, της ιδιοσυγκρασίας ή επιδεινώνονται μέσω ψυχοτρόπων ουσιών ή ακόμη και της διατροφής. Αυτό που παρατηρούμε είναι ότι η κατάθλιψη δεν κάνει εξαιρέσεις στις ηλικίες.

Όλο και περισσότεροι νέοι αποσυνδέονται από τις αληθινές ψυχικές τους ανάγκες λόγω της μύησης τους στον κόσμο των social media ή δεν μπορούν να βρουν την ικανοποίηση μέσα από τις διαπροσωπικές τους σχέσεις.

Η κατάθλιψη μπορεί να σημαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό για τον καθένα, τόσο στο τρόπο που το βιώνει όσο και στο τι μηνύματα θέλει να του δείξει.

Πέρα από τις γνωστές μορφές κατάθλιψης (μείζονα κατάθλιψη – δυσθυμία – περιγεννητική/επιλόχεια κατάθλιψη – εποχική κατάθλιψη – αντιδραστική κατάθλιψη), γίνεται τελευταία μεγάλος λόγος γύρω από την «χαμογελαστή κατάθλιψη».

Το χαμόγελο που μας «ξεγελά»

Ο τίτλος ήδη μας προμηνύει για μια αντίφαση, μια αμφίδρομη συναισθηματική κατάσταση. Το χαμόγελο που κρύβει μια βαθιά μακροχρόνια θλίψη. Είναι η λεγόμενη κατάθλιψη με άτυπα χαρακτηριστικά, όχι δηλαδή αυτά που συνήθως παρουσιάζονται σε έναν άνθρωπο με τυπικά συμπτώματα κατάθλιψης.

Είναι μια κατάσταση που μοιάζει με αίνιγμα. Μας ξεγελά, ακριβώς επειδή σαν τρίτοι δεν μπορούμε να διακρίνουμε κάποιον που πάσχει από την συγκεκριμένη μορφή κατάθλιψης την ίδια στιγμή που στον εξωτερικό κόσμο είναι πολύ δραστήριος, χαμογελαστός, εξωστρεφής, που φαίνεται δηλαδή να μην του λείπει κάτι.

Είναι σαν ένα μυστικό που το ίδιο το άτομο κρύβει πολύ καλά μέσα του, σαν να το κρατάει για τον εαυτό του και κανείς να μην το αντιληφθεί.

Τα χαρακτηριστικά της «χαμογελαστής κατάθλιψης»

Μια ζωή με αντιφατικούς ρόλους

Το άτομο προσποιείται ότι αισθάνεται καλά και ότι όλα γύρω του κινούνται φυσιολογικά.

Εξωτερικεύει την ιδανικότερη εκδοχή του εαυτού του επιθυμώντας να φαίνεται πάντα δυνατός, τόσο στον εαυτό του για να καλύψει το αίσθημα κενού και ανημποριάς όσο και στους άλλους ή την κοινωνία.

Έχουμε έναν άνθρωπο γεμάτο εσωτερικές απογοητεύεις, θλίψη, συναισθηματικά κενά, απωθημένες ανάγκες που μεγαλώνοντας ως θύμα των «πρέπει» και των «δεν πρέπει», και με τον ενδόμυχο φόβο της απόρριψης και της κριτικής καλείται να παίξει τον ρόλο του δυνατού, του ανθεκτικού, του αυτάρκη, του ευτυχισμένου.

Η τάση τελειομανίας που κρύβει την ενοχή

Οι περισσότεροι άνθρωποι σκέφτονται ότι «θα προσπαθήσω να κάνω το καλύτερο που μπορώ».

Ωστόσο, στην παρούσα περίπτωση επικρατεί μια νοοτροπία του «όλα ή τίποτα», σαν μια σιωπηλή εσωτερική φωνή να μας σπρώχνει επιβλητικά στο να διεκδικούμε πάντα την πρωτιά.

Οι άνθρωποι με άτυπη κατάθλιψη δεν επιτρέπουν λάθη στον εαυτό τους, δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να μην είναι τέλειοι σε κάθε τομέα της ζωής τους.

Για αυτό το λόγο καταβάλλουν μια υπερπροσπάθεια σε όλα.

Ειδικότερα, εάν ορισμένες δραστηριότητες δίνουν κάποιο νόημα για αυτούς, ή πρόκειται να τις αξιολογήσουν οι άλλοι, το άριστο είναι μονόδρομος. Συνεχώς ενδίδουν στην παρόρμηση για για αυτό-αξιολόγηση του στάτους τους, και εάν συνειδητοποιήσουν πως δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες τους αυξάνουν την πίεση απέναντι στον εαυτό τους.

Στην ουσία αυτός που χειραγωγεί τις επιλογές είναι η φωνή της ντροπής, της ενοχής. Παρουσιάζοντας την τέλεια εικόνα δεν κινδυνεύουν από την κριτική των άλλων, αποφεύγουν να νιώσουν ευάλωτοι στα μάτια των άλλων, διατηρώντας την περηφάνια τους απέναντι σε ό,τι δύναται να τους κάνει εύθραυστους, ψυχικά, σωματικά και κοινωνικά.

Η υπευθυνότητα μου στον υπερθετικό βαθμό

Συνήθως διακρίνεται μια έντονη τάση στο να αναλαμβάνει ο άνθρωπος ευθύνες, υποχρεώσεις στις οποίες δείχνει μια μεγάλη αφοσίωση. Μπορούν μάλιστα πολλοί να βασίζονται πάνω σε αυτό το άτομο, σε μια δύσκολη ή κρίσιμη στιγμή, καθώς πολλές φορές πρώτο αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά και αναζητεί όλες τις πιθανές λύσεις στα προβλήματα.

Όμως, αυτή η αίσθηση της υπευθυνότητας μπορεί να είναι αρκετά επώδυνη, διότι λόγω του μεγάλου βάρους που σηκώνει το άτομο μπορεί εύκολα να κατηγορήσει τον εαυτό του, αντί να πάρει λίγο το χρόνο του για να συνειδητοποιήσει την πλήρη εικόνα των καταστάσεων. Για αυτό το λόγο το άτομο μπορεί να είναι πολύ ικανό στην ηγεσία αλλά όχι τόσο στο να αναλαμβάνει καθήκοντα των άλλων.

Δεν εκφράζω ποτέ τα επώδυνα μου συναισθήματα

Πολλές φορές συναντώ ανθρώπους που μιλούν για μια σημαντική απώλεια, ένα τραγικό γεγονός ή μια αποτυχία στη ζωή ωστόσο το εκφράζουν με ένα χαμόγελο στα χείλη. Αναρωτιέμαι αν αυτό είναι μια άμυνα που κρύβει κάτι, όμως τελικά δεν συμβαίνει πάντα.

Στους ανθρώπους με άτυπη κατάθλιψη υπάρχει μια ένδεια στη γλώσσα των συναισθημάτων. Αυτό που κατέχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι η σκέψη της λογικής.

Έχει μαθευτεί το συναίσθημα να εξορίζεται ώστε να μην επηρεάζει τη σκέψη και τις επιλογές. Τα άτομα αυτά κουβαλούν ένα θυμό, μια απογοήτευση που έχουν δαμάσει τον εαυτό τους να τα αγνοούν, να τα αποφεύγουν και όσο περισσότερο και μακροπρόθεσμα τηρούν αυτό το μοτίβο τόσο επέρχεται και η θλίψη.

Συνεπώς, ότι είναι επώδυνο πρέπει να απωθείται. Το πρόβλημα είναι ότι απωθείται χωρίς ο άνθρωπος να το έχει αντιμετωπίσει μέσα του και απλώς το βάζει στην άκρη. Δεν λεκτικοποιεί τα συναισθήματά του, αρνείται να τα αποδεχτεί γιατί κάτι τέτοιο θα πονέσει.

Τείνει να υπεραναλύει τα πράγματα υπό την φωνή της λογικής, με μια επίμονη προσπάθεια να τα αποκωδικοποιήσει και σε γενικές γραμμές υιοθετεί έντονο συλλογισμό γύρω από αυτά που τον προβληματίζουν.

Είμαι πάντα εκεί όπου μπορώ να έχω τον έλεγχο

Η ανάγκη για έλεγχο των καταστάσεων είναι πολύ ισχυρή. Για αυτό υπάρχει μια έντονη ανησυχία και ένα άγχος εάν κάτι πάει στραβά και αλλάξει τα δεδομένα.

Πάλι όμως είναι πολύ σημαντικό για τον άνθρωπο να μην εκδηλώνεται αυτή η ανησυχία στους άλλους, να την κρύβει μέσα του, πίσω από το χαμόγελο, ώστε να μην νιώσει εκτεθειμένος και δώσει δικαιώματα στον περίγυρο να αναρωτιούνται γιατί μπορεί να αγχώνεται.

«Δεν φαίνεται ποτέ να σε απασχολεί τίποτα. Δεν έχεις να αγχωθείς για τίποτα. Όλα σου ζωή σου πάνε ρολόι».

Όσο επιτυγχάνω τους στόχους μου, τόσο περισσότερο αξίζω

Εφόσον για έναν άνθρωπο η αξία στηρίζεται αποκλειστικά στην επιτυχία, επικεντρώνει όλες του τις δυνάμεις, τις σωματικές και τις ψυχικές στα προσωπικά του επιτεύγματα με σκοπό να αποσπάσει τον εαυτό του από εσωτερικές ανασφάλειες ή φόβους που δεν επιθυμεί να αποκαλυφθούν.

Το πρόβλημα είναι ότι το άτομο δεν μπορεί να αναγνωρίσει εάν υπάρχει κάτι άλλο μέσα του που μπορεί να του δώσει μια αίσθηση αυτοεκτίμησης.

Ίσως υπάρχει ένα σοβαρό έλλειμμα αγάπης, έχει νιώσει ότι δεν έχει αγαπηθεί, δεν έχει φροντιστεί ώστε να νιώσει σημαντικός.

Η έννοια του «αξίζω» τρέφεται με την αποδοχή και την αγάπη των γονιών μας. Εάν ένας γονιός δεν δώσει αυτή την πρώτη «μαγιά» στο παιδί αλλά στηρίζει και ο ίδιος την αγάπη και την αποδοχή αποκλειστικά μέσα από τα «πρέπει» και τα επιτεύγματα, σίγουρα δεν θα ενισχύσει το παιδί με αυτοπεποίθηση και αξία.

Πάντα θα κυνηγάει να αποδείξει ότι είναι κάποιος.

Απόκρυψη συναισθημάτων

«Μπορώ να νοιάζομαι για τους άλλους, αλλά δεν μπορώ να τους αφήσω να μπουν στον εσωτερικό μου κόσμο»

Δεν είναι ούτε υποκρισία, ούτε ανειλικρίνεια. Οι άνθρωποι με άτυπη κατάθλιψη νοιάζονται για τους άλλους, δείχνουν το ενδιαφέρον τους, μπορούν να συμπονέσουν με μια αληθινή διάθεση.

Παρόλα αυτά, δεν επιτρέπουν τους άλλους να επισκεφτούν τις ευαισθησίες και τις ανησυχίες τους. Δεν αποκαλύπτουν αρνητικά συναισθήματα, παρελθοντικά γεγονότα, πράγματα που τους έχουν πληγώσει. Ακόμη και ο/η σύντροφος μπορεί να γνωρίζει αλλά δεν τίθενται ποτέ υπό συζήτηση. Δεν επιθυμούν να φανεί ότι έχουν αδυναμίες.

Μπορεί να αισθάνονται μοναξιά, αβοηθησία, συγκίνηση, άγχος, ένα κενό, μια κούραση αλλά δεν θα τα δείξουν στους άλλους, γιατί κάτι τέτοιο μπορεί να φθείρει την αίσθηση της παντοδυναμίας που νιώθουν, ότι ελέγχουν τα πάντα, ότι δεν τσαλακώνεται η εικόνα τους, ότι δεν τους αγγίζει τίποτα.
Δυσκολεύομαι να δεσμευτώ

Ακριβώς, λοιπόν, επειδή ο φόβος της κριτικής πρωτοστατεί και οι ευαισθησίες ή οι ανασφάλειες αποκρύπτονται συνεχώς με το ρίσκο να εκδηλωθούν σε απρόβλεπτες στιγμές, η δέσμευση με έναν/μία σύντροφο είναι μια πρόκληση.

Οι περισσότεροι άνθρωποι καταλαβαίνουμε πως μέσα σε μια σχέση ή συμβίωση με τον άλλον αποκαλύπτονται τόσο τα δυνατά όσο και τα αδύνατα σημεία μας. Αρχίζουμε να μαθαίνουμε τον άλλον και να μας μαθαίνει.

Αφηγούμαστε τις ιστορίες μας, λέμε τι φοβόμαστε, τι μας ενοχλεί, τι μας πληγώνει, συζητούμε τα προβλήματα που προκύπτουν και προσπαθούμε να επικοινωνούμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας.

Όμως όλα αυτά μοιάζουν τρομακτικά στην παρούσα περίπτωση. Για αυτό το λόγο οι άνθρωποι με άτυπη κατάθλιψη μπορεί να θέλουν να συνάψουν μια ρομαντική σχέση αλλά δεν θα είναι μακροπρόθεσμη.

Υπάρχει ένα βραχυπρόθεσμο μοτίβο σχέσεων, διότι αποσύρονται από τη σχέση εάν νιώσουν έντονα θιγμένοι και πληγωμένοι από την κριτική του άλλου.

Ακόμη και εάν μπει σε μια διαδικασία δέσμευσης, θα παλέψει για να κρατήσει μια αποστασιοποιημένη θέση απέναντι στον άλλον, αποφεύγοντας το στενό δέσιμο και για αυτό οι γνωριμίες μπορεί να είναι εφήμερες, χωρίς πολλές προσδοκίες, χωρίς απαιτήσεις.

Παραβλέπω ότι με έχει πληγώσει και ότι με έχει κακοποιήσει

Εάν ένα άτομο ταυτίζεται με την «χαμογελαστή κατάθλιψη», τότε το αναμενόμενο είναι να καταχωνιάζουμε στο σκοτεινό μέρος του μυαλού του όλες τις πληγές του παρελθόντος, είτε ονομάζεται πένθος, είτε κακοποίηση, είτε εκφοβισμός.

Απωθώντας όλα αυτά τα τραυματικά ψεγάδια, συνειδητά ή ασυνείδητα, τόσο το άτομο πιστεύει ότι δεν κινδυνεύει από τις συνέπειές τους.

Άλλωστε, κλειδώνοντας τα ξεχωριστά συναισθήματα σε «νοητικά κουτάκια», προσπαθεί να τα εκλογικεύσει λέγοντας «δεν ήταν και κάτι τρομερό αυτό που μου συνέβη, άλλοι έχουν πάθει πολύ χειρότερα από μένα!».

Προβλήματα ψυχικής υγείας που συνοδεύουν τη χαμογελαστή κατάθλιψη

Φυσικά, η «χαμογελαστή κατάθλιψη» μπορεί να συνυπάρχει και με άλλα ψυχικά προβλήματα.

Εφόσον, η ζωή κυλάει με έναν υπερβολικά ελεγχόμενο τρόπο, οι διαγνώσεις που πραγματοποιούνται σχετίζονται και εκείνες με τον έλεγχο, όπως οι διατροφικές διαταραχές ή η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή.

Μπορεί να συνοδεύονται επίσης από την κατανάλωση αλκοόλ ή ψυχοτρόπων ουσιών με σκοπό την καταπολέμηση του άγχους.

Αυτοκτονικός Ιδεασμός

Μοιάζει ακόμη πολύ αντιφατικό αλλά συμβαίνει. Διάφορα περιστατικά «άτυπης κατάθλιψης» διακατέχονται από αυτοκτονικό ιδεασμό και σκέψεις να βάλουν ένα τέλος στη ζωή τους. Οι επιτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας προσμετρούνται στην «χαμογελαστή κατάθλιψη» έναντι της κλασικής κατάθλιψης, και ιδίως από ανδρικό πληθυσμό.

Αυτό αποδίδεται κυρίως στην ενέργεια που έχουν έναντι της τυπικής κατάθλιψης, όπου ο άνθρωπος δεν έχει κουράγιο, είναι αδρανής, αναβλητικός με δυσκολίες στη γνωστική λειτουργία, όπως τη λήψη αποφάσεων και τη συγκέντρωση.

Στην περίπτωσή μας όμως το άτομο ενώ βιώνει μια μεγάλη δυστυχία έχει και το κουράγιο και την γνωστική ικανότητα να λάβει την πρωτοβουλία και να σχεδιάσει την απόπειρα μέχρι την υλοποίησή της. Έχει τόσο την ψυχική όσο και την σωματική ενέργεια να το φέρει εις πέρας.

Για αυτό και ορισμένες φορές ακούμε περιστατικά από πετυχημένους ανθρώπους που μας εκπλήσσουν «Πώς είναι δυνατόν! Φαινόταν τόσο καλά, αποκλείεται αυτός να μπορούσε να το κάνει. Τα είχε όλα!».

Μια ψυχική νόσος με αντιφάσεις σε μια εποχή γεμάτη αντιφάσεις

Είναι αλήθεια πως η «χαμογελαστή κατάθλιψη» είναι γεμάτη μυστήρια. Είναι σαν η κάθε γενιά να αναβιώνει την «χαμογελαστή κατάθλιψη» υπό διαφορετικούς όρους.

Ένα τυπικό παράδειγμα θα μπορούσε να αποτελεί «ο άνδρας παλαιάς κοπής». Αυτοί οι άνδρες που υπήρξαν η κολώνα της οικογένειας και το υπόδειγμα στην κοινωνική συνείδηση, έχουν μάθει να συμπεριφέρονται και να εκφράζονται με τα κατάλοιπα των «πρέπει» και των «δεν πρέπει», «Οι άνδρες δεν φοβούνται, οι άνδρες δεν κλαίνε, οι άνδρες είναι δυνατοί», κουβαλώντας ένα ψυχικό βάρος ευθύνης αλλά και ανταπόκρισης στις προσδοκίες των άλλων και της κοινωνίας.

Για αυτό και αρκετοί άνδρες που σήμερα είναι 40-50 ετών, εκδηλώνουν ψυχοσωματικά προβλήματα, άγχος, μέσα από μια μακροχρόνια θλίψη που μπορεί να μην έχουν συνειδητοποιήσει ποτέ.

Δεν έχουν μάθει να διώχνουν από μέσα τους ή να επεξεργάζονται τα αρνητικά συναισθήματα, να εκφράζουν τη λύπη ή τη δυστυχία, να αφήσουν τον εαυτό τους ελεύθερο στην αγάπη γιατί δεν τη γεύτηκαν από την μητέρα.

Η μητέρα σήμερα μπορεί και αγκαλιάζει το αγόρι της, το χαϊδεύει, ικανοποιεί τις ανάγκες του, αποδέχεται ότι το παιδί της αξίζει μέσα από την αγάπη και όχι τις επιτυχίες του ή τις προσδοκίες που έχει εκείνη γι' αυτό.

Είναι τυχαίο που οι άνδρες αυτών των ηλικιών παθαίνουν καρδιακή προσβολή, ανακοπή καρδιάς ή άλλες σοβαρές παθήσεις; Τις ευθύνες τις σηκώνει τόσο το μυαλό όσο και το σώμα που κάποια στιγμή θα ξεσπάσει επειδή δεν αντέχει όλο αυτό το βάρος.

Η χαμογελαστή κατάθλιψη των social media στους νέους

Στην σύγχρονη εποχή, βλέπουμε μέσα από τα social media τόσα πολλά χαμόγελα και τις τόσο ευτυχισμένες στιγμές των άλλων που πραγματικά κινούν υποψίες. Τα κοινωνικά δίκτυα παρουσιάζουν μια ενδιαφέρουσα οπτική στην κατασκευή ενός ιδανικού εαυτού, και το πώς επιδρά στην ψυχική ισορροπία του ατόμου.

Ο εαυτός γίνεται εικόνα. Υπάρχω περισσότερο ως εικόνα παρά ως υποκείμενο. Ένα υποκείμενο όμως που στη ζωή έχει δικαίωμα τόσο στην ευτυχία και την ανεμελιά όσο και στη θλίψη, την βαρεμάρα, την απογοήτευση. Οι εμπειρίες όσο και οι συγκινήσεις αποκτούν έναν εικονικό χαρακτήρα, και όσο περισσότερο ανοίγομαι σε αυτόν τον κόσμο τόσο περισσότερο κινδυνεύω την αυτοεκτίμησή μου.

Γιατί αυτό που με ενδιαφέρει είναι να αναδείξω τον ιδανικότερο εαυτό μου.

Μοιράζομαι αυτό που θέλω εγώ να δούνε οι άλλοι ή εκείνο που θέλουν οι άλλοι να δούν από εμένα.

Πολλοί είναι συνεχώς συνδεδεμένοι στα social media γιατί φοβούνται τη μοναξιά. Φοβούνται την σιωπή με τον εαυτό. Επομένως, πολλοί νέοι έχουν χάσει την αυθεντική επαφή με τον εαυτό τους, με το τι τους δίνει νόημα στη ζωή, και όσο περισσότερο εντρυφά κανείς στον ανταγωνισμό του να δείχνει ότι είναι κάποιος έναντι των άλλων, τόσο συσσωρεύεται και πολλαπλασιάζεται το άγχος.

Ένα άγχος βαθιά υπαρξιακό. Όσο προβάλλει κάποιος μόνο τις ευχάριστες πλευρές, που μέσω αυτών αντλούμε ηδονή, τόσο αποποιούμαστε των σκοτεινών πλευρών μας. Αυτό το άγχος είναι το προπύργιο των πιο σοβαρών προβλημάτων, όπως η κατάθλιψη και ο αυτό-τραυματισμός.

Αυτοπραγμάτωση

Η «χαμογελαστή κατάθλιψη» των social media στους νέους πυροδοτείται ακριβώς από αυτήν την πάλη μεταξύ του «είναι» και του «φαίνεσθαι» και είναι τόσο ισχυρή επειδή χτυπά στην επιθυμία του εαυτού για αυτοπραγμάτωση. Ο ιδανικός εαυτός που ονειρεύεται ο καθένας μας ξεχωριστά αντιπροσωπεύει το επίπεδο της αυτοπραγμάτωσης.

Τι πρέπει να κάνω για τον εαυτό μου;

Τελικά, τι είναι αυτό που αξίζει; Να ζούμε για τους άλλους ή για εμάς; Η μελαγχολία ή η θλίψη είναι φυσιολογικά συναισθήματα που πρέπει να τα αγκαλιάζουμε και μέσω αυτών να νοηματοδοτούμε τη ζωή μας και τη στάση ζωής. Όταν νιώθουμε ότι τα αρνητικά συναισθήματα είναι πάνω από μας καλό θα είναι να το αναγνωρίσουμε, να το αποδεχτούμε και να το αλλάξουμε.

Ο πόνος είναι πόνος αλλά πάντα έχει και κάτι θετικό να μας διδάξει.

Σαρτρ: Ο άνθρωπος θα γίνει αυτό που έχει σχεδιάσει να γίνει. Όχι αυτό που θα θελήσει να γίνει

Ο άνθρωπος όπως τον συλλαμβάνει ο υπαρξιστής φιλόσοφος, δεν είναι προσδιορίσιμος, αυτό σημαίνει πώς στην αρχή απ' τα πριν, δεν είναι τίποτα. Θα γίνει μετά και θα γίνει αυτό πού θα φτιάξει ό ίδιος τον εαυτό του. Έτσι. δεν υπάρχει ανθρώπινη φύση. αφού δεν υπάρχει Θεός για να την συλλάβει.

Ο άνθρωπος είναι, όχι μόνο η αντίληψη που ο ίδιος έχει για τον εαυτό του· αλλά κι' αυτός πού θέλει να είναι. Κι όπως συλλαμβάνει τον εαυτό του, μετά την ύπαρξη κι όπως θέλει τον εαυτό του μετά από αυτή την ορμή προς την ύπαρξη, ο άνθρωπος δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά αυτό που ο ίδιος φτιάχνεται. Αυτή είναι η πρώτη αρχή του υπαρξισμού.

Αυτό ακριβώς είναι η λεγόμενη υποκειμενικότητα», που με το ίδιο αυτό όνομα μας προσάπτουν. Αλλά τί άλλο θέλουμε να πούμε με τα παραπάνω, αν όχι πως ο άνθρωπος έχει μεγαλύτερη αξία, μεγαλύτερη αξιοπρέπεια απ' ό, τι ή πέτρα ή το τραπέζι; Γιατί αυτό πού θέλουμε να πούμε είναι ότι ό άνθρωπος υπάρχει πρώτα, δηλαδή ότι ό άνθρωπος είναι πριν απ' όλα αυτό πού ρίχνεται προς ένα μέλλον κι αυτό πού έχει συνείδηση πώς προβάλλεται στο μέλλον.

Ο άνθρωπος είναι στην αρχή ένα σχέδιο που βιώνεται υποκειμενικά αντί να είναι αφρός, ένα σκουπίδι ή ένα κουνουπίδι, τίποτα δεν υπάρχει προγενέστερα απ' αυτό το σχέδιο. Τίποτα το νοητά διαγνώσιμο δεν είναι χαραγμένο στον ουρανό κι ο άνθρωπος θα γίνει πάνω απ’ όλα αυτό που έχει σχεδιάσει να γίνει. Όχι αυτό που θα θελήσει να γίνει.

Γιατί αυτό που συνήθως εννοούμε με τη λέξη «θέληση» είναι μια συνειδητή απόφαση, πράγμα που για τους περισσότερους από μας έρχεται μεταγενέστερα άπ' ότι γίνεται από μόνο του. Μπορώ να θέλω να προσχωρήσω σ' ένα κόμμα, να γράψω ένα βιβλίο, να παντρευτώ. Όλ' αυτά δεν είναι παρά ή εκδήλωση μιας εκλογής πιο πρωταρχικής πιο αυθόρμητης απ' αυτό πού λέμε «θέληση».

Ζ. Π Σαρτρ, Ο Υπαρξισμός είναι ένας Ανθρωπισμός

Το φαινόμενο της προβολής: Είναι δικά τους τα συναισθήματα ή δικά μας;

Οι άνθρωποι συχνά παραπονιούνται ότι ο/η σύζυγος, ο στενός τους φίλος ή ο συγγενής τους «προβάλλει» συνεχώς. Συνήθως εκφράζεται κάπως έτσι: «Έκανε προβολή πάνω μου!», «Της είπα να σταματήσει να προβάλει».

Προβολή συμβαίνει όταν ένα άτομο αποδίδει ένα χαρακτηριστικό σε ένα άλλο άτομο που στην πραγματικότητα προέρχεται από εκείνο. Η έννοια της προβολής προέρχεται από τον ίδιο τον Sigmund Freud. Ο Freud, που είχε σπουδάσει νευρολόγος, δανείστηκε τον όρο από τη νευρολογία. Εκεί σήμαινε την ικανότητα των νευρώνων να μεταφέρουν ερεθίσματα από το ένα επίπεδο του νευρικού συστήματος σε ένα άλλο.

Οι άνθρωποι προβάλλουμε συνεχώς και από μόνο του αυτό δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό. Εξαρτάται από το ποια συναισθήματα/ χαρακτηριστικά προβάλλονται και αν ο εαυτός τα αρνείται ή όχι. Η προβολή μπορεί να βρίσκεται στη βάση εκπληκτικών χαρακτηριστικών όπως η ενσυναίσθηση, η γενναιοδωρία και τα ερωτικά συναισθήματα – ή αρνητικών χαρακτηριστικών και συναισθημάτων όπως η οργή, η αλαζονεία και η περιφρόνηση.

Η ψυχική αυτή λειτουργία βοηθά τους ανθρώπους να ερωτευθούν αλλά και να μισήσουν ο ένας τον άλλο. Όμως, στην καθημερινή γλώσσα, η προβολή αναφέρεται συνήθως σε αρνητικά χαρακτηριστικά, που ο εαυτός αρνείται και έτσι τα αντιλαμβάνεται ως προερχόμενα από ένα άλλο άτομο.

Είναι εύκολο να διακρίνει κανείς πότε ένας άλλος άνθρωπος χρησιμοποιεί την προβολή. Είναι πολύ πιο δύσκολο να αντιληφθούμε όμως πότε εμείς προβάλλουμε. Γιατί. Επειδή η προβολή είναι ασυνείδητη.
Γιατί οι άνθρωποι προβάλλουμε;

Συχνά αναγνωρίζουμε δυσάρεστα, αρνητικά χαρακτηριστικά σε άλλους, τα οποία μισούμε σε εμάς τους ίδιους. Αυτή η διαδικασία συμβαίνει ασυνείδητα.

Ας πάρουμε το κλασικό παράδειγμα του Freud: ένας άνδρας που είναι άπιστος στη σύζυγό του, αλλά ο οποίος κατηγορεί τη σύζυγό του για απιστία. Αυτός ο άνδρας, ας τον ονομάσουμε Herr M, έχει αυστηρούς κώδικες ηθικής για τον εαυτό του. Θεωρεί ότι είναι τίμιος, καλός σύζυγος και πολίτης. Επικρίνει έντονα τον εαυτό του για την απιστία του, αλλά δεν φαίνεται να το σταματά.

Ο Herr M αποκηρύσσει και αρνείται το γεγονός της ίδιας του της απιστίας, την οποία θα θεωρούσε απαράδεκτη σε ένα άλλο άτομο και στη συνέχεια την προβάλει στη σύζυγό του, καθιστώντας εκείνη την «κακιά» της υπόθεσης.

Στο νου του Herr M, το γεγονός της απιστίας του δεν έχει καθόλου να κάνει με τις υποψίες της συζύγου του. Αυτό ονομάζεται «τμηματοποίηση», καθώς διατηρεί την απιστία του σε ένα ξεχωριστό κομμάτι της ζωής του, τόσο καλά σφραγισμένο από την υπόλοιπη ζωή του. Αυτή η διαδικασία του επιτρέπει να νιώθει ότι είναι καλός άνθρωπος, όταν απιστεί ξανά και ξανά.
Μήπως χρησιμοποιούμε κι εμείς την προβολή;

Όπως προαναφέρθηκε είναι εύκολο να αντιληφθούμε ότι ο συνομιλητής μας προβάλλει πάνω μας ή σε κάποιον άλλο. Ωστόσο, το εγχείρημα αποδεικνύεται δυσκολότερο όταν μιλάμε για εμάς τους ίδιους. Κάποια σημάδια που μαρτυρούν ότι μπορεί να προβάλλουμε είναι τα εξής:

– Νιώθουμε συχνά εξαιρετικά πληγωμένοι, αμυντικοί ή ευαίσθητοι για κάτι που κάποιος είπε ή έκανε.

– Είμαστε εξαιρετικά αντιδραστικοί και βιαζόμαστε να κατηγορήσουμε κάποιον άλλο.

– Δυσκολευόμαστε να είμαστε αντικειμενικοί, να δούμε άλλες οπτικές γωνίες εκτός από τη δική μας και να μπούμε ουσιαστικά στη θέση του άλλου.

– Παρατηρούμε ότι αυτή η κατάσταση της αντιδραστικότητας επαναλαμβάνεται πια σαν μοτίβο.

Αν παρατηρήσετε κάποια από αυτά, ρωτήστε τον εαυτό σας τα εξής:

– Είναι αυτή η συμπεριφορά που απεχθάνομαι σε αυτό το άτομο κάτι που βρίσκω αφόρητο στον εαυτό μου;

Με ποιους τρόπους κάνω κι εγώ το ίδιο;

– Τι είδους αφηγήματα λέω στον εαυτό μου γι’ αυτό το άτομο ή την κατάσταση;

– Ποιον ή τι μου θυμίζει αυτός ο άνθρωπος/ η κατάσταση;

Αν μπορέσετε να αποδεχτείτε όλες σας τις σκέψεις και τα συναισθήματα και δεν προσπαθείτε απλώς να τα ξεφορτωθείτε με κάθε τρόπο, δεν θα χρειάζεστε τη λειτουργία της προβολής. Επιπροσθέτως, θα γίνετε ένας πιο ανεκτικός και ευέλικτος άνθρωπος.

Το πώς αγαπάς τον εαυτό σου είναι το πώς διδάσκεις τους άλλους να σε αγαπούν

«Να σε αγαπάς!»… πόσες φορές έχουμε ακούσει αυτήν τη συμβουλή; Όλοι, γνωστοί και άγνωστοι, θα σου δώσουν τη συμβουλή να αγαπήσεις πρώτα τον εαυτό σου για να μπορέσεις να μοιραστείς την αγάπη αυτή με τους ανθρώπους, για να είσαι ικανός να τους αγαπήσεις αληθινά! Τι σημαίνει όμως αγαπώ τον εαυτό μου;

Η αυτό-αγάπη έχει βαθιά στον πυρήνα της ένα βασικό συστατικό, την πρόθεσή σου να σου κάνεις καλό! Όταν έχεις ξεκαθαρίσει την πρόθεση αυτή μέσα σου τότε μπορείς να σου φερθείς με καλοσύνη, κάνεις επιλογές που σε τιμούν αντί να σε υποτιμούν.

Τότε είναι που σέβεσαι την ψυχή που περικλείεται από το σώμα σου, κατ’ επέκταση σέβεσαι και το ίδιο το σώμα με το οποίο θα συμπορεύεσαι όσο ζεις. Αρχίζεις να βλέπεις με τι το ταΐζεις, με τι σκέψεις το θρέφεις καθημερινά! Με την πρόθεση αυτή στα χέρια σου βάζεις πια τα όριά σου σε ανθρώπους που σου κάνουν κακό, που σε κρατούν πίσω στον τοξικό κόσμο τους. Αναγνωρίζεις ποιοι είναι γύρω σου και κυρίως, πού σε οδηγούν αν τους ακολουθήσεις.

Το πώς αγαπάς τον εαυτό σου είναι το πώς διδάσκεις τους άλλους να σε αγαπούν” – Rupi Kaur

Αν σε αγαπάς να τολμάς να κινείς τον εαυτό σου προς όμορφες κατευθύνσεις, να καλλιεργείς και να γυρεύεις το καλό μέσα στην ψυχή σου και γύρω σου. Να μην λες «Με αγαπώ μεν αλλά…» Όχι, να μην χωράει κανενός είδους αλλά μέσα σε αυτήν την πρόταση. Η αγάπη προς τον εαυτό σου να είναι ακλόνητη μέσα σου, ισχυρή! Άνευ όρων και προϋποθέσεων! Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να σε τυφλώνει, το αντίθετο, ο σκοπός της είναι να σε μεγαλώνει κι όχι να σε μικραίνει! Δεν φοράει παρωπίδες, στοιχείο που τη διαχωρίζει από τον εγωισμό, είναι αγάπη θαρραλέα η αγάπη αυτή…σου ανοίγει τα μάτια για να κοιτάξεις κατάματα τα λάθη σου και γίνεται αυτή το καύσιμο που σε οδηγεί να τα διορθώνεις.

«Αν δεν αγκαλιάσεις τον εαυτό σου πρώτα, μην περιμένεις να το κάνει άλλος. Αγάπα τον άνθρωπο γιατί είσαι εσύ» – Νίκος Καζαντζάκης

Τι σημαίνει, τελικά, με αγαπώ; Με αγαπώ σημαίνει με ακούω, αφουγκράζομαι τη φωνή μου και τις ανάγκες μου….με αποδέχομαι, απλά όπως είμαι. Με αγαπώ σημαίνει σέβομαι τις ανάγκες αυτές, τα όνειρά μου και τις επιθυμίες μου, και δεσμεύομαι να με προσέχω και να με προστατεύω κάθε φορά που το χρειάζομαι. Με αγαπώ σημαίνει, έχω τη δύναμη να με συγχωρώ για τα λάθη μου, για ό,τι πήγε στραβά και για ό,τι δεν λειτούργησε παρά τις προσπάθειές μου…σημαίνει με κατανοώ και με ελευθερώνω, με απεγκλωβίζω, για να μπορώ να ζήσω στον κόσμο αυτό όπως μου αξίζει και όπως αληθινά επιθυμώ!

«Μαγεία είναι να πιστεύεις στον εαυτό σου. Αν μπορείς να το κάνεις αυτό, μπορείς να κάνεις τα πάντα!» – Γκαίτε

Τρόποι έλξης της Αφθονίας στη Ζωή

Όταν σκεφτόμαστε στέλνουμε προς τα έξω λεπτοφυείς δονήσεις οι οποίες είναι παρόμοιες με τις δονήσεις του φωτός του μαγνητισμού και αρκετές άλλες μορφές ενέργειας. Η διαφορά όλων αυτών των ενεργειών βρίσκεται στο ποσοστό της δόνησης.

Συνειδητά ή ασυνείδητα στέλνουμε συνεχώς κύματα σκέψεων μεγαλύτερης ή μικρότερης έντασης ανάλογα με την ποιότητα των σκέψεων μας και συλλέγουμε σκέψεις αντίστοιχης ποιότητας.

Οι αρνητικές σκέψεις ζήλιας, θυμού και άλλων βαριών συναισθημάτων θα προσελκύσουν γύρω μας περιστάσεις και συμβάντα αντίστοιχων εκπορεύσεων από σκέψεις άλλων. Αυτό σταδιακά δημιουργεί μία αστρική μάζα τριγύρω μας η οποία γίνεται πόλος έλξης για άτομα που θα έρθουν να βιώσουν τις αντίστοιχες εμπειρίες ζωής με αυτό που εκπέμπει.

Άνθρωποι vampire θα έρθουν να πάρουν και την τελευταία έκλαμψη θετικής ενέργειας θα έρθουν να πάρουν και θα αφήσουν πίσω τους τη γρουσουζιά και ένα αίσθημα αποτυχίας και θλίψης το οποίο θα δονείται μέσα σας χωρίς καλά -καλά να ξέρετε γιατί.

Θέλω να θυμάστε ότι ο ίδιος νόμος λειτουργεί ακόμα και αν δεν έχουμε φυσική επαφή με αυτούς τους ανθρώπους. Δυστυχώς δημιουργούνται τα ίδια αρνητικά αποτελέσματα στη ζωή σας και στην ενέργειά σας, γιατί σας το λέω ξανά και ξανά για να σας επιστήσω την προσοχή στο τι θα επιλέγετε.

Ναι, πρέπει να γίνεται επιλεκτικοί στις σκέψεις σας, όπως επιλέγετε ένα καλό φαγητό, ένα όμορφο ρούχο, μία μουσική που ανεβάζει τη διάθεσή σας, έτσι ακριβώς θα προσέχετε και τη διανοητική σας ατμόσφαιρα.

Ας δούμε όμως τώρα τα θετικά, μία θετική σκέψη είναι απέραντα πιο ισχυρή και σε συνδυασμό με τη δύναμη της θέλησης μπορεί να σας εξυψώσει σε πολύ μεγαλύτερη διανοητική κλίμακα.

Έτσι θα βρεθείτε πιο κοντά σε ανθρώπους που έχουν αυτήν την αντίστοιχη δόνηση, πιο κοντά σε ανθρώπους που μπορεί να δράσουν βοηθητικά στη ζωή σας, είτε γιατί θα προσφέρουν τη θετική τους ενέργεια, που για σας θα λειτουργήσει ως κινητήριος δύναμη, είτε γιατί θα έχουν να σας προσφέρουν πρακτική βοήθεια.

Ένα βασικό στοιχείο για την επιτυχία είναι η θέληση: για να δονείτε την ποιότητα της θέλησης χρειάζεται να γίνεται ένα πλάσμα που πατά στα πόδια του, δεν χρειάζεται αφέντες να το διατάσσουν, αλλά ακούει και σέβεται όλους τους ανθρώπους. Και όλοι αντιλαμβάνεστε πόσο σημαντικό είναι να έχετε ατομική θέληση και όχι να αφήνεστε στο τσουβάλι των πεποιθήσεων, που λίγο πολύ όλοι έχουν την τάση να εγκλωβίζονται. Αυτή η ατομική θέληση είναι που θα ενδυναμώσει απεριόριστα την ενέργεια και έτσι θα μας ενώσει με την παγκόσμια βούληση εκεί που η δύναμη και η αγάπη μπορούν να είναι δίπλα – δίπλα χωρίς καμία ανταγωνιστική διάθεση.

Εκεί η επίγνωση και η ενσυναίσθηση αλληλοσυμπληρώνονται, εκεί η καρδιά και το μυαλό δουλεύουν με ισορροπία.

Για να αισθανθείτε αυτήν την ισορροπία, η οποία είναι τόσο πολύτιμη για να συνεχιστεί η πορεία προς την ευημερία χρειάζεστε τη θέληση όπως ειπώθηκε πιο πριν η οποία κρατά σταθερές τις επιλογές, αλλά και την αυτοκυριαρχία για να μπορέσει να συντηρηθεί.

Αν δεν μπορέσετε να έχετε κυριαρχία στον εαυτό σας σε τι μπορεί να έχετε; Αν έχετε αναρχία μέσα στο ίδιο το σύστημά σας πως πιστεύετε ότι μπορείτε να καλέσετε την αρμονία; Το σημαντικό είναι να μην στερηθείτε τίποτα αλλά να μην αφήσετε εξεγερμένα κομμάτια σας να επιβληθούν στο είναι σας. Κατανοήστε ότι κάθε εξεγερμένο κομμάτι έχει πόνο αλλά αυτό το κάνει θυμωμένο, έτσι αυτό που πολλές φορές αποζητά να κατακτήσει δεν είναι πάντα το καλύτερο, απλά είναι ένα πείσμα επικύρωσης. Όπως μια κοπέλα που αρνείται να συνειδητοποιήσει ότι η σχέση της έχει τελειώσει και μένει γιατί πιστεύει ότι ο σύντροφός της θα αλλάξει τέτοιες συμπεριφορές φέρνουν πολύ πόνο, μιζέρια και φυσικά μας απομακρύνουν από ότι είναι για τον καθένα αφθονία.

Το πρώτο σημείο που χρειάζεται να εστιάσετε είναι ο διαχωρισμός μεταξύ του κατώτερου εαυτού σας και του πραγματικού σας εαυτού. Όταν μέσα σας δομηθεί η τάξη αυτόματα θα έρθει και η ειρήνη. Επαναλαμβάνετε δηλώσεις που σας ενδυναμώνουν.

Όπως: δρω μόνο μέσα από τον πραγματικό μου εαυτό.

-Ο πραγματικός μου εαυτός κυριαρχεί πάνω στον κατώτερο μου εαυτό.
-Είμαι εγώ ο μόνος κυρίαρχος του εαυτού μου.
-Άσπιλος ο πραγματικός μου εαυτός κυριαρχεί.
-Επιβεβαιώνω την κυριαρχία του πραγματικού μου εαυτού.

Επαναλαμβάνετε ανά τακτά χρονικά διαστήματα προτάσεις σαν και αυτές που σας ευεργετούν ενεργειακά αλλά και σας υπενθυμίζουν την πορεία προς τον πραγματικό σας εαυτό. Κάθε φορά που την επαναλαμβάνετε φροντίστε να είστε πραγματικά εστιασμένοι και να οραματίζεστε τον εαυτό σας βασιλιά ή βασίλισσα αισθανθείτε το, είναι πολύ βασικό.

Μείνετε προσηλωμένοι στη θετική σας στάση και μην επιτρέπετε βαριά συναισθήματα να σας παρασύρουν, αν οι θετικές προτάσεις δεν είναι αρκετές και σας κατακτήσει ένα αρνητικό συναίσθημα, καλύτερα βγάλτε το από μέσα σας κάνοντας ένα δυναμικό διαλογισμό ή χτυπώντας ένα μαξιλάρι, αφήνοντας το σώμα να το εκφράσει προς τα έξω, σε ένα ασφαλές περιβάλλον αλλά μην το αφήσετε μέσα σας ώστε να σας παρασύρει προς τις σκοτεινές γωνίες της ύπαρξής σας.

Να θυμάστε η ισχυρή θέληση ακολουθεί την ισχυρή επιθυμία. Βλέπετε κάθε μέρα ως μία υπέροχη ευκαιρία για να έρθετε όλο και πιο κοντά σε αυτά που θέλετε να έλκετε. Μην αφήνετε να χαλάσει αυτή η δύναμη έλξης από εσωτερικές δονήσεις όπως: δεν αξίζεις, δεν θα τα καταφέρεις και γενικά αρνητικά πιστεύω. Επαναλαμβάνεται μέσα σας με θετικό τρόπο, ποτέ λέγοντας ότι δεν θα φοβάμαι γιατί πάλι κάνετε καταγραφή του φόβου, αλλά λέγοντας είμαι γεμάτος θάρρος. Θα σας πρότεινα να επιτρέψετε μία κυρίαρχη θετική ποιότητα που είναι πιο κοντά στο χαρακτήρα σας να σας εμπνεύσει.

Φτιάξτε θετικές προτάσεις από αυτήν και όχι μόνο να την επαναλαμβάνετε, αλλά να ζείτε την καθημερινότητά σας μέσα από αυτήν την ποιότητα.

Ας δούμε το πιο πάνω παράδειγμα του θάρρους. Χρειάζεται να δράτε με θάρρος στην καθημερινότητα χρησιμοποιώντας πρακτικούς τρόπους δηλαδή αν το όνειρό σας ήταν να σπουδάσετε ζωγραφική κάντε το, εκφράζετε τη γνώμη σας με θάρρος λέγοντας την αλήθεια σας. Μην υποκύπτετε στην φυλετική υποβολή του φόβου που έρχεται από το γενεαλογικό σας δέντρο ή ακόμη και στην εκπαίδευση ευνουχισμού της δύναμης που έχετε δεχτεί, σταθείτε γενναία απέναντι στο φόβο σας και θα μείνετε έκπληκτοι πόση δύναμη μπορείτε να αντλήσετε από μέσα σας. Ένας άλλος παράγοντας που τεράστια ποσότητα δύναμης χάνεται, είναι η νοητική ανησυχία, φτιάχνετε σενάρια και ζείτε την καταστροφή στο μυαλό σας.

Θυμηθείτε πόσες φορές χάσατε τη δύναμη σας για φόβους που δεν επαληθεύτηκαν ποτέ αλλά ακόμα και αν παρουσιάστηκαν αληθινές δυσκολίες στη ζωή σας μπορέσατε να τις υπερνικήσετε γιατί έχετε απεριόριστη δύναμη απλά το ξεχνάτε.

Ένας τρόπος να ξεπεραστεί η αγωνία, είναι η επιθυμία που σας κατακλύζει με πάθος, η επιθυμία που δεν αφήνει περιθώριο για κανένα άλλο συναίσθημα.

Η συγκέντρωση προς το στόχο που επιθυμείτε χρειάζεται να γίνει ήρεμα, αλλά η επιθυμία να εμπεριέχει ταυτόχρονα τη λαχτάρα, όχι όμως τη νοητική ανησυχία, γιατί θα δηλητηριάσει ότι και αν θέλετε. Αν έχετε ανησυχία πολύ απλά δεν έχετε πίστη, ούτε στην ενέργεια αλλά ούτε και σε εσάς εννοείται ότι κανένα αποτέλεσμα δεν θα γειωθεί. Συγκεντρωθείτε στη χαρά που θα βιώνατε αν είχατε κατακτήσει αυτό που επιθυμείτε και επιμείνετε να συγκεντρώνεστε πάνω σε θετικές σκέψεις γεμάτες χαρά, φως και αισιοδοξία.

Η νοητική χαλάρωση είναι ένα ακόμη σημαντικό εργαλείο, στιγμές ησυχίας όπου το πνεύμα θα βρει ένα γαλήνιο πεδίο για να καθησυχάσει. Αυτό θα λειτουργήσει θεραπευτικά και θα φέρει ισορροπία και ζωτικότητα.

Η ζωτικότητα θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη όταν είστε παρόντες σε ό,τι κάνετε, έστω και αν δεν είναι το καλύτερό σας παραμείνετε ευδιάθετοι. Όταν υπάρχει ουσιαστικό ενδιαφέρον για τη ζωή σας δεν είναι μία απλά μια παρατημένη ζωή που περνά από πάνω σας.

Επικυρώστε μέσα σας τη δύναμη της ζωής, νιώστε ζωντανοί και δημιουργικοί. Σε κάθε εισπνοή σας απορροφήστε δύναμη, ζωτικότητα, χαρά, έμπνευση, αποφασιστικότητα ή ότι άλλο θέλετε και εκπνεύστε ότι αισθάνεστε, ότι μπλοκάρει αυτές τις ποιότητες να ριζώσουν μέσα στο είναι σας.

Μη βάλετε τρικλοποδιά στον εαυτό σας κάνοντας πισωγύρισμα σε παλιές συνήθειες, αυτό είναι το χειρότερο, γιατί μόλις παραβιάσετε την απόφαση που πήρατε (έστω και για μία μόνο φορά) έχετε βάλει μόνοι σας βόμβα στα θεμέλια της προσωπικής σας δύναμης.

Χρειάζεται να πιστέψετε πόσο σημαντική είναι για εσάς η αλλαγή που προσπαθείτε να εδραιώσετε αλλιώς αν ακόμα βρίσκετε γλύκα στις παλιές σας συνήθειες και τις αναζητάτε δεν πρόκειται να ριζώσει η καινούργια αρχή γιατί βασικά εσείς δεν την ποθείτε αρκετά.

Επαναλαμβάνετε με κάθε ευκαιρία αυτό που θέλετε να μπει στη ζωή σας χρειάζεται να γίνει αυτόματη συνήθεια μόνο τότε θα το έχετε κατακτήσει.

Ένα ακόμη όπλο του κατώτερου εαυτού είναι τα συναισθήματα που τα αφήνουμε ανεξέλεγκτα να μας διακατέχουν όπως η ζήλια, ο θυμός, η νοητική ακαμψία και το κουτσομπολιό είναι δυνατά δηλητήρια ενάντια στην πνευματική σας καλλιέργεια. Δεν πρόκειται κανείς υγιής σπόρος να φυτρώσει σε ένα περιβάλλον τόσο τοξικό.

Κάθε φορά που ένα τέτοιο συναίσθημα αναδύεται προς την επιφάνεια αρνηθείτε το με σθένος. Πείτε: δεν σε θέλω_ Έξω από την ύπαρξή μου _ Δεν έχω καμία σχέση με εσένα, και ξέρετε κάτι… δεν έχετε, γιατί η ταύτιση με αυτό έχει τις ρίζες της σε μία προσωπικότητα φοβισμένη και γαλουχημένη με αναξιότητα αυτό που αποφασίσατε να γίνεται ένας ελεύθερος άνθρωπος, ναι δεν έχει καμία σχέση.

Μία σημαντική βοήθεια σε αυτή την τάση είναι να κάνετε πράξεις αντίθετες με αυτή, δηλαδή αν έχετε μία μελαγχολική φύση (αυτό είναι κάτι σχετικό γιατί συνήθως είναι προσκολλημένα πιστεύω).

Έστω και αν στην αρχή είναι μέσα από προσπάθεια θα αναπτύξει σταδιακά εκείνο το μέρος του πνεύματός σας που θέλετε να ενδυναμώσετε και συνδέεται άρρητα με την πράξη.

Ας το δούμε πιο αναλυτικά:
  • Εστιαστείτε να καλλιεργήστε την πνευματική σας στάση, που συνδέεται με τη δράση, ενώ εφαρμόζετε ταυτόχρονα σε καθημερινή βάση συμπεριφορές και κινήσεις που αντιστοιχούν σε αυτήν.
  • Το σημαντικό είναι όταν εφαρμόζετε στην πράξη όλο αυτό το εγχείρημα να είστε βαθιά ευτυχισμένοι που μπορείτε να κάνετε μια καινούρια αρχή, περήφανοι που έχετε το θάρρος να πορεύεστε πέρα από το κουφάρι της συνήθειας.
  • Βιώστε τον απόλυτο έρωτα με αυτό που ποθείτε μόνο τότε είστε ικανοί να κάνετε τα πάντα για να τα κατακτήσετε.
  • Χρησιμοποιήστε τον οραματισμό για να συνδεθείτε με το συναίσθημα που θα βιώνατε ολοκληρωτικά αν το είχατε ήδη κατακτήσει αλλά χωρίς να χαλαρώνετε την εστίασή σας και χωρίς να χάνετε την επικέντρωσή σας σε αυτό.
  • Στοχεύετε ξεκάθαρα σε αυτό που θέλετε και βιώστε την αγάπη και τον έρωτα για αυτό σε όλα σας τα επίπεδα.
  • Έχετε απόλυτο σεβασμό για τον εαυτό σας, μην τον υποτιμάτε πως είναι δυνατόν, να πάτε να τρέξετε με ένα κουτσό άλογο κούρσας, πρέπει να πιστέψετε σε εσάς μην υπερτιμάτε άλλους και αφήνετε εσάς στην υποτίμηση.
  • Να σέβεστε το εσωτερικό σας υλικό, στο κάτω-κάτω σκεφτείτε ότι είναι μεγαλειώδη συμπαντική ύλη, τα ταλέντα σας είναι τα δώρα του σύμπαντος σε εσάς.
  • Μην τα σπαταλάτε σε ανθρώπους που δεν εκτιμούν τη σοφία, τη γνώση και την εμπειρία σας μόνο για να πάρετε λίγο κανάκεμα για τη σακατεμένη σας προσωπικότητα.
  • Είστε πολύ πιο σπουδαίοι, πολύ πιο σοφοί, πολύ πιο αξιόλογοι, και χρειάζεται να το κατανοήσετε αυτό και να το υπερασπιστείτε. Η υπεράσπιση έχει και ένα άλλο κεφάλαιο που είναι η διεκδίκηση, νιώστε το δικαίωμα να πάρετε το καλύτερο αν κυριεύεστε από συναισθήματα αναξιότητας τίποτα δεν θα μπορέσετε να αποκτήσετε. Μην μπερδεύετε την ταπεινότητα με την αναξιότητα που έχουν γαλουχήσει την ανθρωπότητα. Ζούμε όλοι σε ένα σύστημα που εκπαιδεύει σκλάβους και αν πιστεύετε στον εαυτό σας δεν είστε εύκολα διαχειριζόμενος από το σύστημα.
  • Σηκώστε ψηλά το κεφάλι σας και νοιώστε ότι σας ανήκουν τα πιο ωραία πράγματα, καλλιεργήστε μέσα σας το δικαίωμα να απολαύσετε τα παιχνίδια της ζωής και να είστε έτοιμοι όταν χρειαστεί να τα αφήσετε για να παίξετε σε άλλη πίστα. Μην αφήσετε το συναίσθημα του στερημένου να σας κάνει να γραπωθείτε σε αυτά, κάθε πίστα έχει και τα δικά της παιχνίδια για να παίξετε, αν πιστεύετε ακράδαντα ότι αξίζετε, τα παιχνίδια θα έρθουν σε εσάς. Τέλος, μην αφήνετε τον εαυτόν σας να αποθαρρυνθεί από μικρές αποτυχίες, είναι και αυτές μέρος του παιχνιδιού. Μείνετε με ισχυρή πίστη στην τελική σας επιτυχία. Προχωρήστε σταθερά προς τον σκοπό σας αλλά με ευελιξία για να μπορείτε πάντα να βρείτε την καλύτερη διαδρομή για εσάς.
  • Διατηρήστε την ηρεμία σας και υιοθετείστε μια θετική στάση ζωής η οποία θα σας φέρει υποστηρικτικούς ανθρώπους, ευκαιρίες και δώρα ζωής.
Απλά πιστέψτε σε εσάς!
Το αξίζετε!

Να κοιτάς κατάματα την καταιγίδα

Όλοι μας έχουμε περάσει κακές μέρες, χρόνια, περιόδους… Ο καθένας από εμάς γνωρίζει τι τον τρομάζει, τι τον κάνει να τρέμει και μόνο στην ιδέα να το αντιμετωπίσει ξανά. Ακόμα και αν το ξεπεράσαμε, όταν θα αρχίσει να έρχεται ξανά, το μυαλό θολώνει, η καρδιά παγώνει και το βλέμμα σου γίνεται πάλι σκοτεινό. Βλέπεις την καταιγίδα να έρχεται! Κοιτάς τους κεραυνούς. Βλέπεις τα σύννεφα να πλησιάζουν. Έχεις μυρίσει ήδη το χώμα που ζητάει τη βροχή.

Όσο και αν προσπάθησες, όσο και αν το ξεπέρασες, αυτό που σε φοβίζει θα είναι ακόμα εκεί, έτοιμο να σε κατασπαράξει ξανά! Έτοιμο να μουδιάσει το εγώ σου… Έτοιμο να κάνει τη σκιά σου να εξαφανιστεί! Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις αν το ξεπέρασες, αν δεν εμφανιστεί ξανά μπροστά σου… Τότε μόνο θα μπορείς να δεις την αλήθεια! Και αν σου έφυγε ο φόβος όλα καλά. Αν έχει μείνει ακόμα, πως μπορείς να τον αφήσεις;

Δεν είναι εύκολο να ξεπερνάς τις φοβίες σου! Για να υπάρχουν στη ζωή σου, κάποιος τις έβαλε εκεί, κάπως μπήκαν στην ψυχή σου, την σκοτείνιασαν και κατοικούν εκεί. Δεν είναι εύκολο να τις διώξεις από το ¨σπίτι¨ τους. Έχουν γίνει πια ένα με εσένα, αλλά δεν είσαι εσύ. Είναι σωρεία άσχημων συναισθημάτων που εγκαταστάθηκαν εκεί, όσο εσύ τις άφησες στα αθώα σου τα χρόνια!

Η ψυχή η γαλήνια, η καθαρή, η διάφανη, είναι η πιο ευάλωτη από όλες, καθώς στην προσπάθειά της να αντέξει και να σώσει, δέχεται πολλαπλά χτυπήματα που όσο και να μην το θέλει την λυγίζουν, την μαυρίζουν!

Μα ποτέ δεν θα μπορέσουν να την αδειάσουν. Πάντα θα υπάρχει μέσα της αγάπη, ελπίδα, δύναμη, θέληση, χαρά, ζωντάνια και θάρρος! Είναι η πιο ευάλωτη, αλλά όχι και η πιο αδύναμη! Αντιθέτως είναι η πιο δυνατή από όλες! Γι’ αυτό δέχτηκε, γι’ αυτό άντεξε, γι’ αυτό άλλαξε. Γιατί μπορεί να μεταμορφώνεται. Είναι καθαρή και ξέρει πως δεν θα αλλοιωθεί ότι και να γίνει. Αυτή την ψυχή έχουν και οι άνθρωποι που φοβήθηκαν! Αγνή. Καθάρια. Δυνατή. Άφησαν να μπουν μέσα τους τα πάντα, γιατί είχαν θάρρος. Δεν πίστεψαν ποτέ πως θα αλλάξουν, πως θα πονέσουν., πως θα απογοητευτούν!

Γιατί τι είναι ο φόβος; Συσσωρευμένες απογοητεύσεις της ψυχής σου, από την πίστη σε ακατάλληλες ψυχές!

Τι φοβάσαι; Έναν άνθρωπο, ένα συναίσθημα, ένα πράγμα, μία κατάσταση ή κάτι άλλο; Φοβάσαι να το ξαναζήσεις; Ή φοβάσαι να έρθει πάλι η ψυχή σου αντιμέτωπη με αυτή την κατάσταση;

Ότι και αν είναι αυτό, ότι και αν φοβάται η ψυχούλα σου, η λύση δεν είναι να φοβάσαι… Όσο απλό και αν ακούγεται, η μόνη λύση για να το ξεπεράσεις είναι να το αντιμετωπίσεις μέχρι το κόκκαλο! Να το ζήσεις ξανά, να μπεις πάλι σε αυτό, να το κοιτάς στα μάτια. Μόνο τότε θα δεις αν έφυγε ο φόβος ή αν είναι ακόμα εκεί. Ακόμα καλύτερα θα δεις εάν τελικά ο φόβος ήταν αντάξιος του χαμένου σου χρόνου! Τότε θα καταλάβεις… Μην φοβάσαι να το ζήσεις πάλι! Δεν πρέπει να φοβάσαι να το αντιμετωπίσεις!

Να κοιτάς την καταιγίδα κατάματα όταν έρχεται! Να μην χρησιμοποιείς υπόστεγα και ομπρέλες. Να πέφτεις καταπάνω της, να την νιώσεις, να περπατήσεις μέσα σε αυτή, να νιώθεις τη βροχή, τη μυρωδιά, να αναπνέεις. Να το ζεις! Μόνο τότε θα την δεις καθαρά έτσι όπως είναι. Θα την γνωρίσεις… Θα την καταλάβεις… Πρέπει να πέσεις καταπάνω της ή ακόμα καλύτερα να ¨βγεις από πάνω της¨.

Κάνε το όπως οι αετοί! Όταν βρέχει, δεν ψάχνουν υπόστεγο όπως τα άλλα πουλιά. Πετάνε πάνω από τα σύννεφα….

Και να είσαι σίγουρος πως ποτέ ξανά δεν θα είναι το ίδιο για σένα! Θα είσαι πιο δυνατός… Θα το έχεις αντιμετωπίσει…. Μην κρύβεσαι… Βγες έξω στη ¨μάχη¨….

Κάπως έτσι γίνεται και με τον φόβο! Πρέπει να τον κοιτάς κατάματα, να μη διστάσεις να τον αντιμετωπίσεις ξανά! Μόνο έτσι θα το ξεπεράσεις, θα βγεις πιο δυνατός .

Και που ξέρεις ίσως τον συνηθίσεις και σου φαίνεται απλό. Ίσως πάλι να μην ήτανε τόσο σημαντικό και μεγάλο όσο νόμιζες κάποτε…

Ρήξη με το παρελθόν: Έχοντας πλέον αποκοπεί από τις παλιές μορφές σκέψης, συναισθημάτων και προσαρμογής, οδηγούμαστε σε μια εντελώς νέα κοινωνία

Μια από τις πιο εντυπωσιακές αναλύσεις αυτού του θέματος, προέρχεται από τον Κένεθ Μπάουλντιγκ, έναν διαπρεπή οικονομολόγο και εμπνευσμένο κοινωνικό στοχαστή. Εξηγώντας την άποψή του ότι η σημερινή στιγμή αποτελεί μια κρίσιμη καμπή στην ιστορία του ανθρώπου, παρατηρεί ότι “όσον αφορά τις στατιστικές μελέτες σχετικά με τις δραστηριότητες της ανθρωπότητας, η χρονολογία που διαιρεί την ιστορία σε δύο ίσα μέρη βρίσκεται ζωντανή στη μνήμη”. Ουσιαστικά ο αιώνας μας αντιπροσωπεύει τη Μεγάλη Ενδιάμεση Λωρίδα που συνθλίβει το κέντρο της ιστορίας του ανθρώπου. Έτσι, υποστηρίζει, “ο σημερινός κόσμος… είναι τόσο διαφορετικός απ’ τον κόσμο μέσα στον οποίο γεννήθηκα, όσο και εκείνος διέφερε απ’ τον κόσμο του Ιουλίου Καίσαρα. Για να χρονολογήσω κατά προσέγγιση, γεννήθηκα στα μέσα της ιστορίας του ανθρώπου. Έχουν συμβεί τόσο πολλά από τότε, όσα είχαν συμβεί περίπου και πριν τη γέννησή μου”.

Αυτή η εκπληκτική αναφορά μπορεί να επεξηγηθεί με διάφορους τρόπους. Έχει αναφερθεί, για παράδειγμα, ότι αν τα τελευταία 50.000 χρόνια της ανθρώπινης ύπαρξης διαιρούνταν σε περιόδους ζωής των 62 ετών η κάθε μία, θα υπήρχαν περίπου 800 τέτοιες χρονικές περίοδοι, εκ των οποίων οι 650 θα ήταν περίοδοι των σπηλαίων.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 70 περιόδων, κατέστη δυνατή η ουσιαστική ιστορική συνέχεια από τη μία περίοδο στην άλλη- με την ανακάλυψη της γραφής. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων μόλις έξι περιόδων, εκατομμύρια άνθρωποι μπόρεσαν για πρώτη φορά να αντικρύσουν μία τυπωμένη λέξη. Μόνο κατά τις τελευταίες 4 κατέστη δυνατή η μέτρηση του χρόνου με κάθε ακρίβεια. Στις τελευταίες 2 περιόδους χρησιμοποιήθηκε ο πρώτος ηλεκτρικός κινητήρας. Και τα περισσότερα υλικά αγαθά που χρησιμοποιούμε σήμερα στην καθημερινή μας ζωή, εμφανίστηκαν κατά τη σημερινή, την 800ή περίοδο ζωής.

Αυτή η 800ή περίοδος σηματοδοτεί την απότομη, έντονη ρήξη με όλη την προηγούμενη ανθρώπινη εμπειρία, διότι κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ζωής, η σχέση του ανθρώπου με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές έχει μεταβληθεί. Αυτό γίνεται πιο φανερό στο πεδίο της οικονομικής ανάπτυξης. Μέσα σε μία μόνο περίοδο ζωής, η γεωργία, η αρχική βάση του πολιτισμού, άρχισε από έθνος σε έθνος να χάνει την κυρίαρχη θέση της. Σήμερα σε μια ντουζίνα μείζονες χώρες, ο αγροτικός τομέας απασχολεί πάνω από το 15% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου τα αγροκτήματα συντηρούν 200.000.000 Αμερικανούς, προστιθεμένων άλλων 160.000.000 σ’ όλο τον κόσμο, αυτός ο αριθμός έχει ήδη μειωθεί κάτω από το 6% και συνεχίζει να συρρικνώνεται με γοργό ρυθμό.

Επιπλέον, αν η γεωργία είναι το πρώτο στάδιο της οικονομικής ανάπτυξης και η εκβιομηχάνιση το δεύτερο, είμαστε τώρα σε θέση να αντιληφθούμε ότι ξαφνικά παρουσιάστηκε ακόμη ένα στάδιο, το τρίτο. Γύρω στο 1965 οι Ηνωμένες Πολιτείες εξελίχτηκαν στην πρώτη μείζονα δύναμη, στην οποία περισσότερο από το 50% του μη αγροτικού εργατικού δυναμικού έπαψε να φορά το μπλε κολάρο του εργοστασίου ή της χειρωνακτικής εργασίας. Οι χειρώνακτες ξεπεράστηκαν αριθμητικά από τους εργαζόμενους στα ονομαζόμενα επαγγέλματα του λευκού κολάρου – στο λιανικό εμπόριο, στη διοίκηση, στις επικοινωνίες, στην έρευνα, στην εκπαίδευση και σε άλλους επαγγελματικούς τομείς. Μέσα στην ίδια περίοδο ζωής, για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου μια κοινωνία όχι μόνο αποτίναξε το ζυγό της αγροτικής δουλειάς, αλλά κατάφερε επίσης, μέσα σε λίγες δεκαετίες, να αποτινάξει και τον ζυγό της χειρωνακτικής εργασίας. Είχε γεννηθεί η πρώτη οικονομία υπηρεσιών στον κόσμο.

Από τότε, οι τεχνολογικά ανεπτυγμένες χώρες, η μία μετά την άλλη, κινήθηκαν στην ίδια κατεύθυνση. Σήμερα, στη Σουηδία, Βρετανία, Βέλγιο, Καναδά και Κάτω Χώρες, στα κράτη δηλαδή όπου η γεωργία βρίσκεται σε ένα επίπεδο κάτω του 15% ή και χαμηλότερα, οι υπάλληλοι γραφείου ήδη υπερτερούν αριθμητικά από τους χειρώνακτες. Δέκα χιλιάδες χρόνια για τη γεωργία. Ένας ή δύο αιώνες για εκβιομηχάνιση. Και τώρα βλέπουμε να ξεδιπλώνεται μπροστά μας η προοπτική του υπερ-βιομηχανισμού.

Ο Jean Fourastie, ο Γάλλος σχεδιαστής και κοινωνικός φιλόσοφος, δήλωσε, “Τίποτα δε θα είναι λιγότερο βιομηχανικό απ’ τον πολιτισμό που γεννήθηκε απ’ τη βιομηχανική επανάσταση”. Η σημασία αυτής της συγκλονιστικής πραγματικότητας, μένει ακόμη να αφομοιωθεί. Ίσως ο Θαντ, Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, προσέγγισε πιο πιστά την έννοια της μετατόπισης στην αντίληψη του υπερ-βιομηχανισμού, όταν δήλωσε ότι, “Η εκπληκτική αλήθεια για τις ανεπτυγμένες οικονομίες σήμερα είναι ότι αυτές μπορούν να έχουν πολύ σύντομα το είδος και την αναλογία πλουτοπαραγωγικών πηγών που επιθυμούν… Δεν είναι πια οι πλουτοπαραγωγικές πηγές αυτές που οριοθετούν τις αποφάσεις. Η απόφαση είναι αυτή που δημιουργεί τις πηγές. Αυτή είναι η θεμελιώδης επαναστατική αλλαγή- ίσως η πιο επαναστατική που έχει γνωρίσει ποτέ ο άνθρωπος”. Αυτή η μνημειώδης μεταστροφή, συνέβη κατά την 800ή χρονική περίοδο ζωής.

Επίσης, αυτή η περίοδος διαφέρει από όλες τις άλλες εξαιτίας της εκπληκτικής διεύρυνσης της κλίμακας της αλλαγής. Βεβαίως υπήρξαν και άλλες περίοδοι, κατά τις οποίες προκλήθηκαν κοσμοϊστορικές αναταραχές. Πόλεμοι, επιδημίες, σεισμοί και λιμοί ανέτρεψαν σε μεγάλο βαθμό την κοινωνική τάξη πραγμάτων. Αλλά αυτοί οι συγκλονισμοί και οι αναταραχές συνεχίστηκαν μέσα στα πλαίσια μιας σειράς διαδοχικών κοινωνιών. Χρειάστηκαν γενιές ή και αιώνες για να εξαπλωθεί ο αντίκτυπός τους πέρα απ’ αυτά τα σύνορα.

Στην περίοδο ζωής που διανύουμε τα σύνορα έχουν σπάσει. Σήμερα, το δίκτυο της κοινωνικής αλληλεπίδρασης είναι τόσο άρρηκτα πλεγμένο, ώστε ο αντίκτυπος των σύγχρονων γεγονότων απλώνεται αστραπιαία σ’ όλο τον κόσμο. Ένας πόλεμος στο Βιετνάμ ανατρέπει βασικές πολιτικές συμμαχίες στο Πεκίνο, τη Μόσχα και την Ουάσιγκτον, προκαλεί αναταραχές στη Στοκχόλμη, επηρεάζει τις οικονομικές συναλλαγές στη Ζυρίχη, επιβάλλει μυστικές διπλωματικές ενέργειες στην Αλγερία.

Πράγματι, δεν είναι μόνο τα σύγχρονα γεγονότα που διαδίδονται αστραπιαία- τώρα πια μπορούμε να πούμε ότι αισθανόμαστε τον ισχυρό αντίκτυπο όλων των προηγούμενων γεγονότων με ένα διαφορετικό τρόπο. Διότι το παρελθόν επιστρέφει ακολουθώντας τα ίδια του τα ίχνη. Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση που θα ονομάζαμε “χρονικό άλμα”.

Ένα περιστατικό που, όταν συνέβη, επηρέασε ελάχιστους ανθρώπους, σήμερα μπορεί να έχει συνέπειες ευρείας κλίμακας. Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, για παράδειγμα, ήταν, με σύγχρονους όρους, μια αψιμαχία. Ενώ η Αθήνα, η Σπάρτη και μερικές γειτονικές πόλεις-κράτη πολεμούσαν, ο πληθυσμός της υπόλοιπης υφηλίου παρέμενε σε μεγάλο βαθμό ανυποψίαστος και ανενόχλητος από τον πόλεμο. Οι Ινδιάνοι Ζαποτέκ, που εκείνη την εποχή ζούσαν στον Μεξικό, δεν επηρεάστηκαν καθόλου. Στους αρχαίους Ιάπωνες επίσης δεν είχε κανέναν αντίκτυπο.

Κι όμως, ο Πελοποννησιακός πόλεμος μετέτρεψε αποφασιστικά τη μελλοντική τροχιά της Ελληνικής ιστορίας. Μεταβάλλοντας τις δραστηριότητες των ανθρώπων, τη γεωγραφική κατανομή γονιδίων, αξιών και ιδεών, επέδρασε στις μεταγενέστερες συνθήκες στη Ρώμη και, μέσω αυτής, σ’ολόκληρη την Ευρώπη. Οι σημερινοί Ευρωπαίοι είναι διαφορετικοί, σε κάποιο βαθμό, εξαιτίας εκείνης της σύγκρουσης.

Στον έντονα αλληλοεπηρεαζόμενο σημερινό κόσμο, αυτοί οι Ευρωπαίοι, με τη σειρά τους, επιδρούν το ίδιο στους Μεξικανούς όπως και στους Ιάπωνες. Όποιο ίχνος επιρροής κι αν άφησε ο Πελοποννησιακός πόλεμος στη γενετική δομή, στις ιδέες και αξίες των σημερινών Ευρωπαίων, εξάγεται τώρα απ’ αυτούς σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Έτσι, οι σύγχρονοι Μεξικανοί και Ιάπωνες αισθάνονται τον μακρινό αντίκτυπο εκείνου του πολέμου, αν και οι πρόγονοί τους, που έζησαν κατά τη διάρκεια του, δεν τον αισθάνθηκαν. Μ’ αυτόν τον τρόπο, τα γεγονότα του παρελθόντος, περνώντας βιαστικά μέσα από γενιές και αιώνες, αναβιώνουν σήμερα εισβάλλοντας στη ζωή μας.

Όταν σκεφτόμαστε όχι μόνο τον Πελοποννησιακό πόλεμο, αλλά και το Μεγάλο Τείχος της Κίνας, τη Μαύρη Πανούκλα, τη μάχη των Bantu ενάντια στους Hamites- ουσιαστικά όλα τα ιστορικά γεγονότα- οι αθροιστικές επιπτώσεις του “χρονικού άλματος” προσλαμβάνουν ιδιαίτερη βαρύτητα. Οτιδήποτε συνέβη σε κάποιους ανθρώπους στο παρελθόν, επηρεάζει ουσιαστικά όλο τον κόσμο σήμερα. Αυτό δε συνέβαινε πάντα. Με λίγα λόγια, όλα τα ιστορικά γεγονότα μάς προλαβαίνουν, κι αυτή ακριβώς η διαφορά, παραδόξως, υπογραμμίζει τη ρήξη μας με το παρελθόν. Έτσι η εμβέλεια της αλλαγής διαφοροποιείται ριζικά. Στον χώρο και το χρόνο η αλλαγή συνιστά μια, χωρίς προηγούμενο, δύναμη και ικανότητα πρόσβασης σ’ αυτό που ονομάζουμε 800ή περίοδο ζωής.

Αλλά η τελική, ποιοτική διαφορά ανάμεσα στη σημερινή περίοδο και σε όλες τις προηγούμενες, συμβαίνει να παραβλέπεται πιο εύκολα. Διότι δεν έχουμε απλώς διευρύνει την κλίμακα της αλλαγής, αλλά έχουμε αλλάξει ριζικά και τον ρυθμό της. Στην εποχή μας, έχουμε απελευθερώσει μία εντελώς καινούρια κοινωνική δύναμη- έναν χείμαρρο αλλαγής τόσο ορμητικό, ώστε επηρεάζει την αντίληψή μας για το χρόνο, μεταβάλλει επαναστατικά τον ρυθμό της καθημερινής ζωής, και επιδρά ακόμη και στον τρόπο που “αισθανόμαστε” τον κόσμο γύρω μας. Δεν “αισθανόμαστε” πια τη ζωή όπως οι άνθρωποι του παρελθόντος. Κι αυτή είναι η θεμελιώδης διαφορά, η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον αληθινά σύγχρονο άνθρωπο και σ’ όλους τους άλλους. Διότι αυτή η επιτάχυνση είναι η αιτία της παροδικότητας- της μεταβατικότητας- που διαπερνά και ζωντανεύει τη συνείδησή μας, επιδρώντας καταλυτικά στον τρόπο που συνδεόμαστε με τους ανθρώπους, με τα πράγματα, με ολόκληρο τον κόσμο των ιδεών, της τέχνης και των αξιών.

Για να κατανοήσουμε τι μας συμβαίνει καθώς κινούμαστε προς την εποχή του υπερ-βιομηχανισμού, πρέπει να αναλύσουμε τη διαδικασία της επιτάχυνσης και να συλλάβουμε την έννοια της μεταβατικότητας. Αν η επιτάχυνση αποτελεί μια νέα κοινωνική δύναμη, η μεταβατικότητα είναι το ψυχολογικό της αντίστοιχο και χωρίς να αντιληφθούμε το ρόλο που διαδραματίζει στη σύγχρονη ανθρώπινη συμπεριφορά, όλες οι θεωρίες μας για την προσωπικότητα, όλη η ψυχολογία μας, παραμένουν παρωχημένες. Η ψυχολογία, χωρίς την αντίληψη της μεταβατικότητας, αδυνατεί να ερμηνεύσει με ακρίβεια τα ιδιόμορφα σύγχρονα φαινόμενα.

Αλλάζοντας τη σχέση μας με τις πηγές ενέργειας, επεκτείνοντας βίαια το εύρος της αλλαγής και, κάτι ακόμα πιο κρίσιμο, επιταχύνοντας απότομα το ρυθμό της, έχουμε εγκαταλείψει το παρελθόν αμετάκλητα. Έχουμε αποκοπεί από τις παλιές μορφές σκέψης, συναισθημάτων και προσαρμογής. Βάλαμε τις βάσεις μιας εντελώς νέας κοινωνίας και, τώρα, έχουμε αποδυθεί σ’ έναν αγώνα δρόμου για να την προλάβουμε. Αυτή είναι η ουσία της 800ής χρονικής περιόδου. Κι αυτή ακριβώς είναι που θέτει σε αμφισβήτηση την προσαρμοστικότητα του ανθρώπου. Πώς θα κατορθώσει να ευημερήσει σ’ αυτή τη νέα κοινωνική πραγματικότητα; Μπορεί να ανταποκριθεί στις επιταγές της; Κι αν όχι, μπορεί ν’ αλλάξει αυτές τις επιταγές;

Τζένκις Χαν: Ο άνθρωπος που αναδύθηκε από τη φτώχεια και τη δουλεία για να κυβερνήσει τον κόσμο

Ένα από τα πιο τρομακτικά ονόματα στην ιστορία, που φέρνει στα αυτιά μας ήχους από πολεμικά τύμπανα, απελπισμένες κραυγές, οπλές αλόγων και πανικό: Τζένγκις Χαν. Είναι απίστευτο πως αυτός ο άνθρωπος, μέσα σε 25 χρόνια κατάφερε να κατακτήσει μια έκταση και έναν πληθυσμό μεγαλύτερο από ότι κατάφερε η Ρώμη μέσα σε τέσσερις αιώνες!

Για τα εκατομμύρια των ανθρώπων που κατέκτησαν οι ορδές του, ο Τζένγκις Χαν ήταν η ιδία η ενσάρκωση του κακού. Στη Μογγολία και σε ολόκληρη την Κεντρική Ασία όμως, το όνομα του Μεγάλου Χαν είναι σεβαστό.

Μερικοί Ασιάτες ακόμα και σήμερα ονομάζουν τους γιους τους «Τσινκούζ» με την ελπίδα ότι και αυτοί θα μεγαλώσουν για να κατακτήσουν τον κόσμο, όπως έκανε κ ο ήρωας του δεκάτου τρίτου αιώνα.

Τα πρώτα έτη

Στοιχεία για τα πρώτα χρόνια της ζωής του Μεγάλου Χαν υπάρχουν ελάχιστα και αντιφατικά. Πιθανότατα γεννήθηκε το 1162, αν και μερικές πηγές αναφέρουν το 1155 ή το 1165.

Γνωρίζουμε ότι στο αγόρι είχε δοθεί το όνομα Τεμουζίν. Ο πατέρας του ονομαζόταν Γιεσουκέι και ήταν ο επικεφαλής της ελάσσονος φυλή νομάδων Μογγόλων Μπορζίν, οι οποίοι ζούσαν κυρίως από το κυνήγι.

O Γιεσουκέι είχε απαγάγει τη νεαρή μητέρα του Τεμουζίν, την Χοελούν, καθώς αυτή και ο πρώτος της σύζυγος γύριζαν στο σπίτι αμέσως μετά από το γάμο τους. Έτσι έγινε η δεύτερη σύζυγος του Γιεσουκέι, με τον Τεμουζίν να γίνεται ο δεύτερος γιος του για λίγους μόνο μήνες. Ο θρύλος λέει ότι το μωρό γεννήθηκε με έναν θρόμβο αίματος στη γροθιά του, σημάδι ότι θα γινόταν ένας τρανός πολεμιστής.

Κακουχίες και αιχμαλωσία

Όταν ο Τεμουζίν ήταν εννέα, ο πατέρας του τον πήρε σε μια γειτονική φυλή να εργαστεί για πολλά χρόνια και να κερδίσει μια νύφη. Του προόριζαν ένα ελαφρώς μεγαλύτερης ηλικίας κορίτσι που, την Μπόρτε.

Στο δρόμο για το σπίτι, ο Γιεσουκέι δηλητηριάστηκε από τους αντιπάλους και πέθανε. Ο Τεμουζίν επέστρεψε στη μητέρα του, αλλά η φυλή έδιωξε τις δύο χήρες του Γιεσουκέι και τα επτά παιδιά, αφήνοντάς τους να πεθάνουν.

Η οικογένεια με τρομερή δυσκολία έβρισκε τα προς το ζην μαζεύοντας ρίζες ή τρώγοντας τρωκτικά και ψάρια. Ο νεαρός Τεμουζίν και ο αδελφός του Κασάρ μισούσαν τον ετεροθαλή αδελφό τους, Μπεκτέρ, και τον σκότωσαν. Σαν τιμωρία για το έγκλημα, ο Τεμουζίν έγινε σκλάβος. Η αιχμαλωσία του μπορεί να διαρκέσει πάνω από πέντε χρόνια.

Ο Temujin ως νεαρός άνδρας

Ελεύθερος στα δεκαέξι χρόνια του, ο Τεμουζίν πήγε να βρει και πάλι την Μπόρτε. Αυτή τον περίμενε ακόμα, και σύντομα παντρεύτηκαν. Το ζευγάρι χρησιμοποίησε την προίκα της, μια φίνα και ακριβή γούνα, για να κάνει μια συμμαχία με τον Ονγκ Χαν της ισχυρής φατρίας των Κερειδών. Ο Ong Khan αποδέχτηκε τον Temujin ως θετός-γιο.

Η συμμαχία αυτή αποδείχθηκε κλειδί, καθώς η φατρία Μερκίδ, γενιά την μητέρας του Τεμουζίν, αποφάσισε να εκδικηθεί την πολύ καιρό πριν απαγωγή της, απάγοντας με την σειρά τους την γυναίκα του Τεμουζίν. Με το στρατό των Κερειδών, ο Τεμουζίν επέδραμε και λεηλάτησε το στρατόπεδο τους και ελευθέρωσε την γυναίκα του. Τον βοήθησε επίσης και ο παιδικός του φίλος Τζαμούκα, που αργότερα θα γινόταν αντίπαλός του.

Εννέα μήνες αργότερα γεννήθηκε ο πρώτος γιος της Μπόρτε, ο Ζότσι.

Αύξηση της δύναμής του

Μετά από τη διάσωση της Μπόρτε, η μικρή ομάδα του Τεμουζίν έμεινε με την ομάδα του Τζαμούκα για πολλά χρόνια. Ο Τζαμούκα όμως σύντομα προσπάθησε να επιβάλει την εξουσία του πάνω στον Τεμουζίν με αποτέλεσμα την έχθρα των δύο πρώην φίλων. Έτσι ο Τεμουζίν εγκατέλειψε το στρατόπεδο, μαζί με πολλούς από τους οπαδούς και τα ζώα του Τζαμούκα.

Στην ηλικία των 27, ο Τεμουζίν πραγματοποίησε «Κουριλτάι» μεταξύ των Μογγόλων, οι οποίοι τον εξέλεξαν Χαν. Οι Μογγόλοι αυτοί όμως ανήκαν μόνο στην υπο-φυλή Κερειδών, κάτι που ο Ονγκ Χαν χρησιμοποίησε για να συνεχίσει προς όφελος του την έχθρα του Τζαμούκα και του Τεμουζίν.

Ώς Χαν, ο Τεμουζίν απονέμει υψηλά αξιώματα όχι μόνο στους συγγενείς του, αλλά και σε εκείνους που ήταν οι πιο πιστοί σε αυτόν.

Η Συνένωση των Μογγόλων

Το 1190, ο Τζαμούκα έκανε επιδρομή στο στρατόπεδο του Τεμουζίν, βασανίζοντας απάνθρωπα, ακόμα και βράζοντας τους αιχμαλώτους του, κάτι όμως που έστρεψε πολλούς από τους οπαδούς του εναντίον του, και ενώνοντας πολλούς από τους Μογγόλους υπό τον Τεμουζίν. Σύντομα οι ενωμένοι αυτοί Μογγόλοι νίκησαν τους γειτονικούς λαούς όμως σε αντίθεση με την συνήθη πρακτική αντί να τους σκοτώσουν και να τους λεηλατήσουν, τους αφομοίωσαν.

Το 1201 ο Τζαμούκα επιτέθηκε με τους οπαδούς του ενάντια στον Ονγκ Χαν και τον Τεμουζίν με τον τελευταίο να πληγώνεται από ένα βέλος στον λαιμό αλλά να κερδίζει και να παίρνει με το μέρος του τους πολεμιστές του Τζαμούκα. Ο Ong Khan φοβούμενος την δύναμη του, προσπαθεί να στήσει ενέδρα στον Τεμουζίν στην τελετή των γάμων των παιδιών τους όμως ο Τεμουζίν καταφέρνει να το σκάει, και να αντεπιτεθεί, κατακτώντας μια και καλή την φατρία των Κερειδών.

Οι πρώτες κατακτήσεις

Η ενοποίηση της Μογγολίας έληξε το 1204, όταν ο Τεμουζίν νίκησε και την ισχυρή φυλή Ναιμάν.

Δύο χρόνια αργότερα, ένα άλλο «Κουριλτάι» τον επιβεβαίωσε ως «Τζένγκις Χαν», ή «Ωκεάνιο ηγέτη» όλης της Μογγολίας. Μέσα σε πέντε χρόνια, οι Μογγόλοι είχαν προσαρτήσει ένα μεγάλο μέρος της Σιβηρίας και της σύγχρονης κινεζικής επαρχίας Ξινγιάν.

Η δυναστεία των Τατάρων, Τζαρτσέν, που βασίλευε στην βόρεια Κίνα από το Ζονγκντού (σημερινό Πεκίνο), πρόσεξε τον νεαρό Μογγόλο Χαν και απαίτησε να προσκυνήσει και να δηλώσει υποτέλεια στον δικό τους ηγέτη. Σε απάντηση, ο Τζένγκις Χαν έφτυσε στο έδαφος. Στη συνέχεια νίκησε την προσαρτημένη στην δυναστεία, φυλή Τανγκούτ, και το 1214 κατέκτησε την δυναστεία και 50 τους εκατομμύρια πολίτες της. Ο Μογγολικός στρατός τότε αριθμούσε μόλις 100.000.

Η κατάκτηση της κεντρικής Ασίας, της Μέσης Ανατολής και του Καυκάσου

Μακρινές φυλές μέχρι το Καζακστάν και το Κιργιστάν άκουσαν για τον Μεγάλο Χαν, και ανέτρεψαν τους βουδιστές κυβερνήτες τους, προκειμένου να ενταχθούν στην αυξανόμενη αυτοκρατορία του. Μέχρι το 1219, ο Τζένγκις Χαν κυβερνούσε από το βόρειο τμήμα της Κίνας μέχρι σύνορα του Αφγανιστάν και από τη Σιβηρία μέχρι τα σύνορα του Θιβέτ.

Προσπάθησε να κλείσει μια εμπορική συμμαχία με την ισχυρή αυτοκρατορία του Χορασάν, η οποία κατείχε την Κεντρική Ασία από το Αφγανιστάν έως τη Μαύρη Θάλασσα. Ο Σουλτάνος Μωάμεθ Β συμφωνήσει, αλλά στη συνέχεια δολοφόνησε την πρώτη εμπορική νηοπομπή των Μογγόλων με 450 εμπόρους, κλέβοντας τα προϊόντα τους.

Πριν από το τέλος του ίδιου έτους, ο οργισμένος Χαν είχε κατακτήσει κάθε πόλη του Χορασάν, προσθέτοντας εδάφη από την Τουρκία έως την Ρωσία στο βασίλειό του.

Θάνατος και διαδοχή

Το 1222, το ο 61χρονος Χαν καλεί οικογενειακό «Κουριλτάι» για να συζητήσουν τη διαδοχή. Οι τέσσερις γιοι του διαφωνούσαν για το ποιος θα πρέπει να είναι ο νέος Μεγάλος Χαν. Ο Ζότσι, ο μεγαλύτερος, γεννήθηκε αμέσως μετά την απαγωγή της Μπόρτε και θα μπορούσε να μην είναι γιος του Τζένγκις Χαν, έτσι ο δεύτερος γιος Τσαγκατάι αμφισβήτησε το δικαίωμά του για τον τίτλο.

Ως συμβιβαστική λύση, ο τρίτος γιος, Ογκοντέι, χρήστηκε διάδοχος. Ο Ζότσι πέθανε το Φεβρουάριο 1227, έξι μήνες πριν από τον πατέρα του, ο οποίος απεβίωσε το επόμενο φθινόπωρο.

Ο Ογκοντέι πήρε την Ανατολική Ασία, η οποία θα γινόταν το κινεζικό Γιουάν, ο Τσαγκατάι πήρε την Κεντρική Ασία, και ο Τολούι, ο νεότερος, ανέλαβε τη Μογγολία, ενώ οι γιοί του Ζότσι πήραν τη Ρωσία και την Ανατολική Ευρώπη.

Η κληρονομιά του Τζένγκις Χαν

Μετά από τη μυστική ταφή του Τζένγκις Χαν στις στέπες της Μογγολίας, οι γιοί και οι εγγονοί του συνέχισαν να επεκτείνουν την Μογγολική αυτοκρατορία.

Ο γιος του Ογκοντέι, ο Κουμπλάι Χαν νίκησε την αυτοκρατορία Σονγκ της Κίνας το 1279 και ίδρυσε την Μογγολική δυναστεία Γιουάν. Το Γιουάν θα κυβερνήσει όλη την Κίνα μέχρι το 1368. Εν τω μεταξύ, ο Τσαγκατάι κινήθηκε Νοτιότερα από την επικράτειά του, κατακτώντας την Περσία.

Η κληρονομία σε θέματα δικαίου και κανόνων πολέμου:

Εντός της Μογγολίας, ο Τζένγκις Χαν έφερε την επανάσταση στον κοινωνικό ιστό και μεταρρύθμισε την παραδοσιακή νομοθεσία.

Δημιούργησε μια ισότιμη κοινωνία, στην οποία και ο ταπεινότερος σκλάβος μπορούσε να ανέλθει και να καταλήξει διοικητής του στρατού όταν έδειχνε δεξιότητα ή ανδρεία. Η λεία πολέμου ήταν ομοιόμορφα κατανεμημένη μεταξύ όλων των πολεμιστών, ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης. Σε αντίθεση με τους περισσότερους άρχοντες της εποχής, ο Τζένγκις Χαν βασιζόταν και εμπιστευόταν τους πιστούς οπαδούς του παραπάνω από τα μέλη της οικογένειάς του.

Ο Μεγάλος Χαν απαγόρευσε την απαγωγή γυναικών, κατά πάσα πιθανότητα λόγω της εμπειρίας που είχε ο ίδιος με την απαγωγή της γυναίκας του, αλλά και επειδή αυτή η πρακτική οδηγούσε σε πόλεμο μεταξύ των διαφορετικών ομάδων των Μογγόλων. Έθεσε επίσης εκτός νόμου την κλοπή των ζωών για τους ίδιους λόγους, και όρισε ειδική κυνηγετική περίοδο για την διατήρηση του αριθμού των θηραμάτων.

Σε αντίθεση με αδίστακτη και βάρβαρη τη φήμη του στη Δύση, ο Τζένγκις Χαν εφάρμοσε αρκετές φωτισμένη πολιτικές που άργησαν πολύ να εφαρμοστούν στην Ευρώπη για αιώνες!

Ο ίδιος εγγυήθηκε την ελευθερία της θρησκείας, την προστασία των δικαιωμάτων των Βουδιστών, Μουσουλμάνων, Χριστιανών, και Ινδουιστών. ο ίδιος ο Τζένγκις Χαν λάτρευε τον ουρανό, αλλά απαγόρευσε τη θανάτωση των ιερέων, μοναχών, μουλάδων, και άλλων ιερών προσώπων.

Προστάτευε επίσης τους απεσταλμένους του εχθρού και τους πρέσβεις, ανεξάρτητα των μηνυμάτων που έφεραν. Σε αντίθεση με τους περισσότερους από τους λαούς που κατέκτησε, απέφευγε τα βασανιστήρια και τους ακρωτηριασμούς των αιχμαλώτων.

Τέλος, ο ίδιος ο Χαν δεσμευόταν από τους νόμους αυτούς, που ίσχυαν για τους κοινούς ανθρώπους.

Γενετική Κληρονομιά:

Μια μεγάλη μελέτη DNA του 2003 αποκάλυψε ότι περίπου 16 εκατομμύρια άνθρωποι στην πρώην Μογγολική αυτοκρατορία, περίπου οκτώ τοις εκατό του ανδρικού πληθυσμού, φέρουν ένα γενετικό δείκτη που αναπτύχθηκε σε μια οικογένεια στη Μογγολία περίπου 1.000 χρόνια πριν. Η μόνη πιθανή εξήγηση είναι ότι όλοι τους κατάγονται από Τζένγκις Χαν ή τα αδέρφια του.

Φήμη του Τζένγκις Χαν:

Πολλοί τον αναφέρουν και τον θυμούνται ως ένα αιμοδιψή τύραννο, όμως ο Τζένγκις Χαν ήταν ένας πρακτικός κατακτητής που ενδιαφερόταν περισσότερο για αγαθά από το να σκοτώνει. Ένας άνθρωπος που αναδύθηκε από τη φτώχεια και τη δουλεία για να κυβερνήσει τον κόσμο!

Τα σύγχρονα ζευγάρια δεν πεθαίνουν από εγωισμό ή από υπερβολική έγνοια για τα υλικά αγαθά·, πεθαίνουν, από υπερβολικές προσδοκίες

Να ποιο είναι το σημερινό όνειρο: όλα σε ένα· όλα ή τίποτα. Ένα και μοναδικό πλάσμα πρέπει να συμπυκνώσει το σύνολο των προσδοκιών μας: αν δεν τα καταφέρνει σ’ αυτή την αποστολή, το παραμερίζουμε και προχωρούμε παρακάτω. Η τρέλα είναι το να θέλουμε να τα συμφιλιώσουμε όλα – την καρδιά και τον ερωτισμό, την ανατροφή των παιδιών και την κοινωνική επιτυχία, το πάθος και τη διάρκεια. Τα σύγχρονα ζευγάρια δεν πεθαίνουν από εγωισμό ή από υπερβολική έγνοια για το χρήμα και τα υλικά αγαθά· πεθαίνουν από μοιραίο ηρωισμό, από υπερβολικές προσδοκίες.

Η μεγαλειώδης ιδέα του ζευγαριού και της ευτυχίας τούς γδέρνει όπως γδέρνει το συρματόπλεγμα τους φυλακισμένους. Οι γυναίκες είναι υποχρεωμένες να παίζουν τέλεια τον ρόλο της μαμάς, της πόρνης, της φίλης, της φλογερής ερωμένης· οι άνδρες είναι υποχρεωμένοι να παίζουν τέλεια το ρόλο του μπαμπά, του εραστή, του συζύγου και του κουβαλητή: αλίμονο σε όποιον δεν πληροί αυτές τις προϋποθέσεις!

Στις παραδοσιακές αιτίες της συζυγικής δυστυχίας – τη φθορά του χρόνου, την κούραση των σωμάτων – προσθέτουμε ένα σύγχρονο τοξικό συστατικό: την υπέρμετρη φιλοδοξία.

Το ζευγάρι ναυαγεί όπως το υπερφορτωμένο καράβι: πασχίζει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να διατηρήσει τη σφοδρότητα των αισθημάτων και να αντιμετωπίσει την καθημερινότητα.

Έλεος!

Τρελός πλατωνισμός: αγαπάμε τον έρωτα περισσότερο από τα ίδια τα άτομα· τον αναζητούμε μέσω διαφορετικών προσώπων που διαδέχονται το ένα το άλλο, αντί να συγκεντρωθούμε σε ένα και μοναδικό πρόσωπο και να το αγαπάμε περισσότερο από όλα. Κακολογούμε τις σημερινές μας σχέσεις στο όνομα μιας φανταστικής ένωσης, λες και κανένα πλάσμα δεν είναι άξιο να του μεταβιβάσουμε την ελευθερία μας. Ποτέ δεν νιώθουμε πληρότητα, ποτέ οι ελπίδες μας δεν ικανοποιούνται ολοκληρωτικά, πάντα πιστεύουμε ότι αξίζουμε κάτι καλύτερο. Υπάρχει μια τρομερή γαλλική παροιμία: “Ακόμα και η ωραιότερη γυναίκα στον κόσμο δίνει αυτό που έχει, δεν μπορεί να δώσει τίποτα περισσότερο”. Άσχετο αν αυτό που έχει είναι ήδη τόσο υπέροχο που θα έπρεπε να την ευχαριστούμε γονατιστοί που μας το προσφέρει.

Ο παραλογισμός έχει άσχημα αποτελέσματα: τα ζευγάρια έγιναν πιο εύθραυστα από τότε που η ζωή ανά δύο έγινε το πρότυπο της προσωπικής εξέλιξης και ευδαιμονίας. Θέλοντας να επιτύχουν σώνει και καλά, αγχώνονται, φοβούνται τον νόμο της εντροπίας, την ανία του “νεκρού χρόνου”.

Η παραμικρή μείωση της έντασης βιώνεται σαν φιάσκο, σαν απόρριψη.

Δίνοντας τόση σημασία στην ερωτική φρενίτιδα, βάζουμε τους συζύγους σε κίνδυνο: ο δεσμός τους λιώνει κυριολεκτικά μέσα στον πυρετό και τα όρια μεταξύ τους εξασθενούν. Η οικιακή σφαίρα γίνεται το διακύβευμα μιας τιτάνιας μάχης ανάμεσα στην έκσταση που αναζητείται και στην τετριμμένη καθημερινότητα που βιώνεται.

Ο έρωτας – πάθος είναι η αγάπη για το πάθος, δηλαδή για τα βάσανα, για τον πόλεμο, για την “κόψη του ξυραφιού”, για τον υπερθεματισμό, για τη διαρκή αντιπαράθεση. Μόλις ακούγεται η λέξη “πάθος” αναδύονται εικόνες θύελλας, δακρύων, κραυγών και βογκητών. Ωστόσο, αν θέλουμε να διαρκέσουμε ως ζευγάρι έχουμε ανάγκη από χαρά, κανονικότητα και ενθουσιασμό.

Δεν υπάρχει καμιά ανάγκη “λατρείας” για να ζούμε πλάι πλάι: αρκεί να εκτιμάμε ο ένας τον άλλον, να μας αρέσουν παρόμοια πράγματα, να επιδιώκουμε το μέγιστο της δυνατής ευτυχίας και αρμονίας στη συμβίωσή μας. Πρέπει να πάψουμε να υποτάσσουμε την κοινή μας ζωή – αν θέλουμε να διαρκέσει – στην επιβεβλημένη “νόρμα” της αδιάλειπτης έξαψης.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να αγαπάμε κι είναι όλοι τους αποδεκτοί, παρότι έχουμε πάντα την τάση να κρίνουμε εκείνους που διαφέρουν από τον δικό μας.

Αυτή η κρίση δεν έχει πάντα ηθικό περιεχόμενο· γεννιέται από μια ανησυχία: κι αν έχω κάνει λάθος; Αν έχω πάρει το πράγμα στραβά;

Το κάθε ζευγάρι είναι ένα αίνιγμα για τα άλλα ζευγάρια, τόσο στις αποτυχίες όσο και στις επιτυχίες του.

Μερικά ζευγάρια είναι διαχυτικά και εξαντλούνται από την υπερβολικά στενή συμβιωτικότητα· άλλα είναι αταίριαστα και αντέχουν κουτσά στραβά για χρόνια και χρόνια· υπάρχουν κι εκείνα που οφείλουν τη διάρκειά τους στην αχαλίνωτη κοινωνική φιλοδοξία.

Υπάρχουν ζευγάρια ανοιχτά στον κόσμο και στους θαυμαστές τους, άλλα όπου οι σύζυγοι χοντραίνουν μαζί και τυλίγονται στη χαρά της αμοιβαίας πάχυνσης.

FRIEDRICH NIETZSCHE: Μια δεύτερη μάσκα

278
Περιπλανώμενε ταξιδιώτη, ποιος είσαι; Σε βλέπω να προχωράς στο δρόμο σου, δίχως περιφρόνηση, δίχως αγάπη, με ανεξιχνίαστα μάτια, υγρός και θλιμμένος σαν σκαντάγιο που γύρισε στο φως ανικανοποίητο από κάθε βάθος – τι έψαχνε εκεί κάτω; – με στήθος που δεν αναστενάζει, με χείλη που κρύβουν την αηδία τους, με χέρι που τώρα πιάνει αργά αργά, ποιος είσαι; τι έχεις κάνει;

Ξεκουράσου εδώ, αυτό το μέρος είναι φιλόξενο για όλους –αναπαύσου! Και όποιος κι αν είσαι, τι σου αρέσει τώρα;

Τι σε βοηθά να ξεκουραστείς; Ονόμασε το τώρα, ό,τι έχω σου το προσφέρω! < Ξεκούραση; Ξεκούραση;

Ω εσύ περίεργε, τι λες εκεί! Άλλα δώσε μου ,σε παρακαλώ _ _ >

Τι; Τι; Πες το ! — <Μια ακόμη μάσκα! Μια δεύτερη μάσκα !> …

279
Οι άνθρωποι της βαθιάς θλίψης προδίδουν τον εαυτό τους όταν είναι ευτυχισμένοι – έχουν έναν τρόπο να πιάνουν την ευτυχία, σαν να ήθελαν να την συνθλίψουν και να την πνίξουν, από φθόνο – αχ, ξέρουν πολύ καλά ότι θα πετάξει μακριά τους!

ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΝΙΤΣΕ, ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ

Machairodus lahayishupup: Το μεγαλύτερο είδος αιλουροειδών στην ιστορία του πλανήτη μας

Μία ομάδα επιστημόνων προχώρησε σε μία εντυπωσιακή ανακάλυψη που αφορά ένα νέο είδος αιλουροειδών.

Το Machairodus lahayishupup έζησε πριν 5-9 εκατομμύρια χρόνια πριν στις πεδιάδες της Βόρειας Αμερικής και είχε τεράστια κυρτά δόντια και βάρος περίπου 275 κιλά.

Η δύναμη στα μπροστινά πόδια ήταν απαραίτητη για να σκοτώσουν το θήραμά τους. Το μεγαλύτερο απολίθωμα που έχει βρεθεί έχει 1.4 φορές το μέγεθος ενός σημερινού λιονταριού.

«Πιστεύουμε πως ήταν αγρίμια που τακτικά σκότωναν μόνα τους ζώα σε μέγεθος βίσωνα. Οι ρινόκεροι ήταν άφθονοι τότε και ίσως να ήταν τα θηράματα επιλογής των M. Lahayishupup.

Είναι γνωστό πως υπήρχαν μεγάλα αιλουροειδή στην Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική και τώρα έχουμε και στη Βόρεια Αμερική την ίδια περίοδο. Υπάρχει μία ενδιαφέρουσα τάση είτε επαναλαμβανόμενης ανεξάρτητης εξέλιξης σε κάθε ήπειρο από το τεράστιο μέγεθος του σώματος σε υπερ-ειδίκευση στον τρόπο κυνηγιού ή έχουμε αυτό το αρχαίο είδος που επεκτάθηκε σε όλες τις ηπείρους», ανέφερε ο Jonathan Calede, παλαιοντολόγος του Ohio State University.

Η φιλοσοφία σαν τέχνη ζωής: ο στωικισμός

Αποτέλεσμα εικόνας για περιπατητική σχολήΜπορεί άραγε ο άνθρωπος να ζήσει ανθρώπινα, να ζήσει ευτυχισμένος αν παραιτηθεί και από τις προσπάθειες των με­γάλων θεωρητικών φιλοσοφιών και από τις υποσχέσεις και επιταγές των θρησκειών, χωρίς να ενδώσει στις ευκολίες του σκεπτικισμού, του κυνισμού, ή στην τραχύτητα μιας ζωώδους ύπαρξης; Και βέβαια μπορεί, αν αποδειχτεί ότι τα πράγματα είναι ως έχουν, όπως φαίνονται, και πως είναι εντούτοις εύ­κολο να δημιουργήσει βάσει αυτών μια σοφία που να τον κά­νει ευτυχισμένο. Ο καθένας με τον τρόπο του, ο επικουρισμός και ο στωικισμός μας προτείνουν το απαραίτητο και το επαρ­κές. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι αυτές οι σοφίες ήταν «κόρες της απελπισίας», για να υπογραμμίσουν ότι δεν αναζητούσαν ούτε γνώση ούτε σωτηρία - καθώς τα είχαν αρνηθεί μαζί με όλες τις αυταπάτες της επιθυμίας. Δεν θέλουν ωστόσο να ξε­ριζώσουν το πολύμορφο κακό: ασχολούνται μόνο με τα αποτελέσματά του. Η στάση μας είναι αυτό που αλλάζουν, όχι η τάξη και ο ρους του κόσμου. Ο επικουρισμός και ο στωικισμός γνώρισαν τεράστια επιτυχία, που ξεπέρασε την Αρχαιότητα. Αν παρά τις αντιθέσεις τους, τους συνδέουμε, είναι γιατί αποτελούν παραλλαγές στο ίδιο θέμα, παραδέχονται το ίδιο είδος απόλυτου, απρόσωπου και ενυπάρχοντος. Πρεσβεύουν ότι η φιλοσοφία δεν είναι παρά ένας τρόπος ζωής, ευτυχισμένης ζω­ής. Το θεωρητικό κομμάτι δεν είναι παρά ένα μέσον. «Η φιλο­σοφία διδάσκει πώς να πράττει κανείς, όχι πως να μιλάει», λέει ο Σενέκας. «Μάταιος ο λόγος του φιλοσόφου, αν δεν καταφέρει να θεραπεύσει τον πόνο της ψυχής», υποστηρίζει ένα επικού­ρειο απόφθεγμα.

Ο στωικισμός.- Καλύπτοντας έξι αιώνες περίπου από τον Ζήνωνα τον Κιτιέα (332-262 π.Χ.) μέχρι τον Μάρκο Αυρήλιο (121-180 μ.Χ.), μέσω του Κλεάνθη, του Σενέκα και του Επίκτητου, ο στωικισμός παρουσιάζει, υπό την ίδια ονομασία (στοά από τη στοά των Αθηνών), τη θεμελιώδη ενότητα μιας τυπικής στάσης. Το να είναι κανείς φιλόσοφος σημαίνει ότι έκανε αρχικά μια αποφασιστική επιλογή, που αφορά το είδος του ανθρώπου που θέλει να είναι. Από κει κι έπειτα, όλα συνδέονται: η φιλοσοφία συγκρίνεται μ’ ένα αβγό του οποίου το κέλυφος είναι η λογική, το ασπράδι η ηθική, ο κρόκος η φυσική.

Η βασική ιδέα του στωικισμού είναι ότι η Φύση είναι όλη η πραγματικότητα, στην οποία τα πάντα επανέρχονται αενάως στο Ίδιο. Αυτό ακριβώς το Ίδιο είναι η Ζωή του κόσμου με την οποία συνδέονται όλα τα στοιχεία. Καθώς οι αιτίες και τα αποτελέσματα συνδέονται αδιάρρηκτα, νόμος του κόσμου είναι το Πεπρωμένο.

Αυτή η φυσική είναι και θεολογία, γιατί αν όλα είναι το σε Ίδιο, ο περί των θεών λόγος είναι ταυτόσημος με τον λόγο περί φύσεως. Δεν πρέπει λοιπόν να παρεξηγούμε τις υπέροχες επικλήσεις ενός Κλεάνθη προς τον Δία, στο πρόσωπο του οποίου θα μπαίναμε στον πειρασμό να αναγνωρίσουμε τον αντιγραμμένο Θεό του ιουδαιο-χριστιανικού μονοθεϊσμού. «Ο Θεός» είναι το σύνολο του θεϊκού που είναι παρόν μέσα στον κόσμο, και όχι συγκεκριμένα κάποιος. Είτε τον ονομάζουμε Αναγκαιότητα, Λόγο (αρχή του νοητού) είτε Πνεύμα (που δίνει ζωή), τα πάντα συμβαίνουν σύμφωνα με τους παγκόσμιους νόμους της φύσης, που είναι το Πεπρωμένο και η Πρόνοια.

Ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένα φυσικό ον ανάμεσα σε άλλα, διαφέρει απλά γιατί είναι το μόνο θνητό ον που διαθέτει λογική, γιατί η ψυχή του είναι ένα μικρό μέρος του παγκό­σμιου Λόγου. Αυτός ο χαρακτήρας προέτρεψε τους στωικούς να αναπτύξουν μια λογική της σχέσης που πολλοί σύγχρονοι θα ανακαλύψουν με μεγάλο ενδιαφέρον.

Αυτή η θέση του ανθρώπου στο Ενιαίον Όλον του υπαγορεύει τον κανόνα συμπεριφοράς του: να ζει σύμφωνα με τη Φύση, σε πλήρη αρμονία μαζί της. Μέρος του κόσμου, ο άνθρωπος που διέπεται από το Λόγο, θα πρέπει να πράττει, μέσα σε ένα κόσμο που διέπεται από το Πεπρωμένο, έτσι ώστε να δημιουργεί μια συμφωνία. Γιατί να θέλει κανείς τον κόσμο ως έχει αντί να τον αλλάξει; Γιατί είναι θείος. Όπως ο Θεός χαρακτηρίζεται από την αταραξία του, ο σοφός πρέπει να τη δημιουργήσει μέσα του: είναι η απάθεια. Η συμφωνία με τη Φύση προκαλεί την ευτυχία γιατί πραγματώνει την ενότητα της ζωής και του ατόμου κάτω από τον κανόνα της λογικής, ο οποίος συμφωνεί με τη Φύση. Τπ’ αυτή την έννοια ο άνθρωπος ολοκληρώνει τη Φύση.

Αλλά ο στωικισμός δεν μπορεί να θεωρηθεί μοιρολα­τρία. Μπορεί το πεπρωμένο να μην εξαρτάται από μας, όμως εμείς δεχόμαστε η απορρίπτουμε. Δεν εξαρτάται από μας να γεννηθούμε από τη Φύση και να επιστρέφουμε σε αυτήν- πράγμα που ονομάζεται «πεθαίνω». Δεν εξαρτάται από μας αν θα είμαστε σκλάβοι, όπως ο Επίκτητος, ή αυτοκράτορες, όπως ο Μάρκος Αυρήλιος. Αυτό όμως που εξαρτάται από μας είναι τι κάνουμε με ό,τι δεν εξαρτάται από μας. Ο στωικισμός πρεσβεύει εδώ μια απόλυτη, άνευ όρων ελευθερία. Όπως ακριβώς δεν μπορούμε να κάνουμε τον αέρα να φυσά, αλλά να τον χρησιμοποιήσουμε στα πανιά μας, έτσι μπορούμε να μην ανησυχούμε για το θάνατο μας, ή να αγνοούμε ό,τι ταλαιπωρεί το σώμα μας. Ο σοφός μπορεί να επιλέξει να πεθάνει αδιαμαρτύρητα να τείνει το κεφάλι όταν ο Νέρωνας τον καταδικάζει σε αποκεφαλισμό, να το τείνει ακόμα μια φορά όταν ο δήμιος αποτυγχάνει με την πρώτη. Καμία δύναμη στον κόσμο δεν μπορεί να τον υποχρεώσει να αποδεχτεί μια εσφαλμένη πρόταση, αν δεν το θέλει.

Ο στωικισμός είναι όντως ένας αθλητισμός της αρετής. Η αρετή είναι το Καλό γιατί είναι δύναμη. Γι’ αυτό όλες οι αρετές δεν είναι παρά μία: το να είσαι καλός, φιλαλήθης, ωραίος, ελεύθερος, αξιαγάπητος, σοφός, ιερέας, προφήτης, θεϊκός, όλα είναι ένα. Συσχετικά, καθώς το ελάττωμα είναι αδυναμία, δεν υπάρχουν βαθμίδες στα λάθη: πνίγεται κανείς το ίδιο καλά σε μισό μέτρο νερό όσο και σε μια άβυσσο. Κάθε παράπτωμα της θέλησης είναι ένα κακό.

Ποια άλλη ανταμοιβή από την αρετή μπορεί να περιμένει ο σοφός; Καμία. Δεν υπάρχει ούτε Πολιτεία εκεί ψηλά, ούτε προσωπική επιβίωση μετά το θάνατο. Ο σο­φός είναι επαρκής. Έχοντας επιτύχει την πλήρη συμφωνία με τον εαυτό του, είναι ευτυχισμένος. Το εγχείρημα μπορεί να φαίνεται πολύ δύσκολο, όμως μπορούμε να κάνουμε τον σοφό πρότυπο και την ενάρετη πράξη καθήκον, και να δώσουμε έτσι στον εαυτό μας τα μέσα να μιμηθεί τη σοφία.

ΒΑΚΧΥΛΙΔΗΣ: Επίνικοι (5.1-5.40)

ΕΠΙΝΙΚΟΣ V

‹ΤΩΙ ΑΥΤΩΙ (= ΙΕΡΩΝΙ)
ΚΕΛΗΤΙ ΟΛΥΜΠΙΑ›

Εὔμοιρε [Σ]υρακ[οσίω]ν [στρ. α]
ἱπποδινήτων στρατα[γ]έ,
γνώσῃ μὲν [ἰ]οστεφάνων
Μοισᾶν γλυκ[ύ]δωρον ἄγαλμα, τῶν γε νῦν
5 αἴ τις ἐπιχθονίων,
ὀρθῶς· φρένα δ᾽ εὐθύδικ[ο]ν
ἀτρέμ᾽ ἀμπαύσας μεριμνᾶν
δεῦρ᾽ ‹ἄγ᾽› ἄθρησον νώῳ·
ἦ σὺν Χαρίτεσσι βαθυζώνοις ὑφάνας
10 ὕμνον ἀπὸ ζαθέας
νάσου ξένος ὑμετέραν
ἐς κλυτὰν πέμπει πώλιν,
χρυσάμπυκος Οὐρανίας
κλεινὸς θεράπων· ἐθέλει {δὲ}
15 γᾶρυν ἐκ στηθέων χέων

αἰνεῖν Ἱέρωνα. βαθὺν [αντ. α]
δ᾽ αἰθέρα ξουθαῖσι τάμνων
ὑψοῦ πτερύγεσσι ταχεί-
αις αἰετὸς εὐρυάνακτος ἄγγελος
20 Ζηνὸς ἐρισφαράγου
θαρσεῖ κρατερᾷ πίσυνος
ἰσχύϊ, πτάσσοντι δ᾽ ὄρνι-
χες λιγύφθογγοι φώβῳ·
οὔ νιν κορυφαὶ μεγάλας ἴσχουσι γαίας,
25 οὐδ᾽ ἁλὸς ἀκαμάτας
δυσπαίπαλα κύματα· νω-
μᾷ δ᾽ ἐν ἀτρύτῳ χάει
λεπτώτριχα σὺν ζεφύρου πνοι-
αῖσιν ἔθειραν ἀρί-
30 γνωτος {μετ᾽} ἀνθρώποις ἰδεῖν·

τὼς νῦν καὶ ‹ἐ›μοὶ μυρία πάντᾳ κέλευθος [επωδ. α]
ὑμετέραν ἀρετὰν
ὑμνεῖν, κυανοπλοκάμου θ᾽ ἕκατι Νίκας
χαλκεοστέρνου τ᾽ Ἄρηος,
35 Δεινομένευς ἀγέρωχοι
παῖδες· εὖ ἔρδων δὲ μὴ κάμοι θεώς.
ξανθώτριχα μὲν Φερένικον
Ἀλφεὸν παρ᾽ εὐρυδίναν
πῶλον ἀελλοδρώμαν
40 εἶδε νικάσαντα χρυσώπαχυς Ἀώς,

***
ΕΠΙΝΙΚΟΣ V

ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΕΡΩΝΑ,
ΝΙΚΗΤΗ ΣΕ ΙΠΠΟΔΡΟΜΙΕΣ, ΣΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑ

Καλότυχε [στρ. α]
των αλογοστροβίλιστων Συρακουσίων στρατάρχη,
όσο κανείς στον κόσμο τώρα,
σωστά θα νιώθεις ένα δώρο
γλυκιάς χαράς, δώρο Μουσών
μενεξεδοστεφάνωτων· λύσε απαλά απ᾽ τις έγνοιες
τη σκέψη σου, που ορθό φυλάει το δίκιο,
και γύρνα κατά δω το νου·
φίλος σου ξένος, δουλευτής
10 της Ουρανίας της χρυσομαν-
τιλούσας —κι οι βαθύζωνες
οι Χάριτες τον βοήθησαν— ύμνο ύφανε· τον στέλνει
απ᾽ το νησί του το ιερό στην ξακουστή σας πόλη,
και με λαλιά, απ᾽ τα στήθια του χυμένη, λαχταρά
τον Ιέρωνα να υμνήσει.

Κατάβαθα [αντ. α]
στον ουρανό, με καστανές γοργές ο αητός φτερούγες
χιμά, του Δία μαντατοφόρος, του Δία με την πλατιά εξουσία,
του αφέντη της βροντής· χιμά
20 μ᾽ εμπιστοσύνη στην τρανή του δύναμη· τα λάλα
τότε πουλιά ζαρώνουν απ᾽ το φόβο·
δεν του είναι μπόδιο της πλατιάς
στεριάς ψηλές βουνοκορφές
κι ούτε της αγαλήνευτης
θάλασσας τ᾽ άγρια κύματα·
μέσα στο ακαταμέτρητο ο αητός το χάος ορμάει,
του κεφαλιού και του λαιμού τα πούπουλα ανεμίζουν
με του Ζέφυρου τις πνοές, κι όπου φανεί, απ᾽ τη γη
30 τον ξεχωρίζουν όλοι.

Και μπροστά σ᾽ εμένα τώρα δώθε κείθε, [επωδ. α]
μύριοι δρόμοι είν᾽ ανοιχτοί, του Δεινομένη
γιοι αφεντάνθρωποι, να υμνώ
την αντρεία σας, που είναι σκέπη της η Νίκη
η σκοτεινοπλεξουδάτη,
μα και ο Άρης ο χαλκόστερνος· κι ο θεός
πάντ᾽ ακούραστα ας χαρίζει τ᾽ αγαθά του.
Το Φερένικο, ξανθό και θυελλοδρόμο,
να νικά η Αυγή τον είδε η χρυσοχέρα
40 στον πλατύ κοντά Αλφειό, και στην Πυθώ,
γη αγιασμένη.