Πέμπτη 27 Αυγούστου 2020

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἱππόλυτος (732-775)

ΧΟ. ἠλιβάτοις ὑπὸ κευθμῶσι γενοίμαν, [στρ. α]
ἵνα με πτεροῦσσαν ὄρνιν
θεὸς ἐν ποταναῖς
ἀγέλαις θείη·
735 ἀρθείην δ᾽ ἐπὶ πόντιον
κῦμα τᾶς Ἀδριηνᾶς
ἀκτᾶς Ἠριδανοῦ θ᾽ ὕδωρ,
ἔνθα πορφύρεον σταλάσ-
σουσ᾽ ἐς οἶδμα τάλαιναι
740 κόραι Φαέθοντος οἴκτωι δακρύων
τὰς ἠλεκτροφαεῖς αὐγάς·

Ἑσπερίδων δ᾽ ἐπὶ μηλόσπορον ἀκτὰν [ἀντ. α]
ἀνύσαιμι τᾶν ἀοιδῶν,
ἵν᾽ ὁ πορφυρέας πον-
τομέδων λίμνας
745 ναύταις οὐκέθ᾽ ὁδὸν νέμει,
σεμνὸν τέρμονα κυρῶν
οὐρανοῦ, τὸν Ἄτλας ἔχει,
κρῆναί τ᾽ ἀμβρόσιαι χέον-
ται Ζηνὸς παρὰ κοίταις,
750 ἵν᾽ ὀλβιόδωρος αὔξει ζαθέα
χθὼν εὐδαιμονίαν θεοῖς.

ὦ λευκόπτερε Κρησία [στρ. β]
πορθμίς, ἃ διὰ πόντιον
κῦμ᾽ ἁλίκτυπον ἅλμας
755 ἐπόρευσας ἐμὰν ἄνασσαν ὀλβίων ἀπ᾽ οἴκων
κακονυμφοτάταν ὄνασιν·
ἦ γὰρ ἀπ᾽ ἀμφοτέρων οἱ Κρησίας ‹τ᾽› ἐκ γᾶς
δυσόρνις
760 ἔπτατο κλεινὰς Ἀθήνας Μουνίχου τ᾽ ἀ-
κταῖσιν ἐκδήσαντο πλεκτὰς πεισμάτων ἀρ-
χὰς ἐπ᾽ ἀπείρου τε γᾶς ἔβασαν.

ἀνθ᾽ ὧν οὐχ ὁσίων ἐρώ- [ἀντ. β]
765 των δεινᾶι φρένας Ἀφροδί-
τας νόσωι κατεκλάσθη·
χαλεπᾶι δ᾽ ὑπέραντλος οὖσα συμφορᾶι τεράμνων
ἄπο νυμφιδίων κρεμαστὸν
770 ἅψεται ἀμφὶ βρόχον λευκᾶι καθαρμόζουσα δειρᾶι,
δαίμονα στυγνὸν καταιδεσθεῖσα τάν τ᾽ εὔ-
δοξον ἀνθαιρουμένα φήμαν ἀπαλλάσ-
775 σουσά τ᾽ ἀλγεινὸν φρενῶν ἔρωτα.

***
ΧΟΡ. Αχ! να βρισκόμουν άξαφνα [στρ. 1]
σε σπήλιο απάτητο βαθιά
ή φτερωτόν ο θεός να μ᾽ έπαιρνε
με τ᾽ άλλα τα πετούμενα κοπάδια
κι απάνω απ᾽ τον Αδρία ακροδιαβαίνοντας
στου Ηριδανού να πάγαινα το ρέμα,
όπου θρηνολογάνε το Φαέθονα
740 οι αδερφές του ηλιοκόρες και τα δάκρυα τους
στο ταραγμένο κύμα στάζουν
σαν κεχριμπάρι φεγγερό.

Να ᾽φευγα στο μηλόσπαρτο [αντ. 1]
περβόλι το θαλασσινό
των Εσπερίδων λυγερόφωνων,
κει που φράζει της θάλασσας ο αφέντης
των καραβιών το παρακείθε πέρασμα,
στην άκρια τ᾽ ουρανού, που τον βαστάζει
ο Άτλαντας κι οι βρυσομάνες τρέχουνε
απ᾽ του Δία τα παλάτια και καρπίζοντας
750 την πλουτοδότρα γης, αυξαίνουν
των αθανάτων τη χαρά.

Ώχου! σκαρί ασπροφτέρουγο [στρ. 2]
της Κρήτης, που ᾽φερες εδώ
μεσ᾽ απ᾽ του πελάου τ᾽ αφροκύματα,
μακριά από το χαρούμενό της σπίτι
για μαύρο γάμο την ωραία βασίλισσα.
Κακοτυχιά και για τα δυο τα μέρη
μηνούσαν ο ερχομός της, άμα δένανε,
760 δοξασμένη μου Αθήνα, στο λιμάνι σου
τα παλαμάρια οι ναύτες κι όξω
γοργοπηδούσαν στη στεριά.

Αχ! για τον άνομο έρωτα [αντ. 2]
της πήρε η Κύπρη τα μυαλά
και τώρα απ᾽ το κακό τ᾽ αβάσταγο
770 στον κάτασπρο λαιμό θα σφιχτοδέσει
τη θελιά κι απ᾽ τη στέγη του νυφιάτικου
θαλάμου της να κρεμαστεί θα πάει.
Δεν το βαστάει τόσο ανελέητο ντρόπιασμα!
Κι έτσι θα σώσει την τιμή της η άμοιρη
και θα σωθεί κι αυτή απ᾽ το πάθος,
τόσο μεγάλο και πικρό!

Η Αρχαία Ελληνική Τέχνη και η Ακτινοβολία της, Η τέχνη του 4ου αιώνα π.Χ.: Η όψιμη κλασική περίοδος

7.2.3. Αρυβαλλοειδής λήκυθος του Ξενοφάντου

Ένα πολύ ενδιαφέρον αγγείο του πρώιμου 4ου αιώνα π.Χ. (390-380 π.Χ.) με ζωγραφιστή και ανάγλυφη διακόσμηση είναι η μεγάλη λήκυθος που υπογράφει ο κεραμέας Ξενόφαντος ο Αθηναίος. Η διακόσμηση είναι έργο του «ζωγράφου του Ξενοφάντου». Το αγγείο βρέθηκε στο αρχαίο Παντικάπαιο (σημερινό Κερτς), στη βόρεια ακτή του Ευξείνου Πόντου, και φυλάσσεται στο Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το θέμα της παράστασης, που είναι ένα περσικό βασιλικό κυνήγι. Τα πρόσωπα που συμμετέχουν διατάσσονται σε δύο επάλληλες ζώνες, είναι όλα ιστορικά και ταυτίζονται με επιγραφές.
 
Κεντρική θέση στην παράσταση έχει η μορφή ενός άνδρα με ανατολίτικη ενδυμασία, στο μέσο περίπου της κάτω ζώνης, ο οποίος βρίσκεται επάνω σε μια συνωρίδα (άρμα με δύο άλογα) που κατευθύνεται προς τα δεξιά· κυνηγάει με το ακόντιό του ένα αγριογούρουνο. Από την επιγραφή στον κενό χώρο μπροστά του μαθαίνουμε ότι είναι ο Αβροκόμας, σατράπης της Φοινίκης στα χρόνια του βασιλιά Αρταξέρξη Β'. Δεξιά του Αβροκόμα τρεις Πέρσες, ο ένας από τους οποίους ονομάζεται Σεισάμης, επιτίθενται σε ένα λεοντόμορφο κερασφόρο ζώο, ενώ στα αριστερά του κάποιος με το όνομα Αρσάμης κυνηγάει μαζί με έναν σύντροφό του έναν γρύπα. Στην επάνω ζώνη δεσπόζει η μορφή του έφιππου βασιλιά Δαρείου Β', που τρέχει προς τα αριστερά κυνηγώντας ένα ελάφι. Οι πεζοί κυνηγοί στα δεξιά του Δαρείου έχουν ελληνικά ονόματα (Ευρύαλος και Κλυτίος), ενώ στα αριστερά του εικονίζεται ο δευτερότοκος γιος του Κύρος, γνωστός από την Κύρου ανάβαση του Ξενοφώντα. Ο χώρος δηλώνεται με έναν φοίνικα, που υψώνεται πίσω από τον Αβροκόμα και μπροστά από τον Δαρείο, και από δύο κίονες με φύλλα άκανθας, που στηρίζουν τρίποδες. Τα στοιχεία αυτά, όπως και οι γρύπες, δηλώνουν ότι το κυνήγι διεξάγεται σε ένα ιερό άλσος αφιερωμένο στον Απόλλωνα. Παραστάσεις με μικρές ανάγλυφες μορφές υπάρχουν και στον ώμο της ληκύθου. Εδώ εικονίζονται η Νίκη με έναν τοξότη (πιθανόν τον Ηρακλή), μια σκηνή από τη Γιγαντομαχία με τον Δία και την Αθηνά που καταβάλλουν έναν Γίγαντα, και μια σκηνή από τη θεσσαλική Κενταυρομαχία.
 
Η διακόσμηση του αγγείου συμπληρώνεται με φυτικά και γεωμετρικά μοτίβα. Ενδιαφέρον έχει η απεικόνιση ιστορικών προσώπων που έζησαν στο τέλος του 5ου και στις αρχές του 4ου αιώνα π.Χ., δηλαδή στα χρόνια που κατασκευάστηκε η λήκυθος ή λίγο παλαιότερα, καθώς και η εμφάνιση μελών της βασιλικής οικογένειας της Περσίας και του σατράπη Αβροκόμα. Είναι φανερό ότι θέματα παρμένα από την Ανατολή κέντριζαν το ενδιαφέρον των αγοραστών πολυτελών αττικών αγγείων. Είναι επίσης πιθανόν ότι ο Ξενόφαντος, ο κεραμέας που κατασκεύασε τη λήκυθο, ήταν εγκατεστημένος στο Παντικάπαιο, καθώς υπογράφει, με το εθνικό του (Αθηναίος). Ξέρουμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν το εθνικό τους όταν δεν βρίσκονταν την πατρίδα τους και αυτό οδηγεί στη σκέψη ότι ο Ξενόφαντος εργαζόταν μακριά από την Αττική.

ΟΡΦΙΣΜΟΣ (ΟΡΦΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ): Ηράκλειτος, ο Άλλος Μεγάλος Θεωρητικός του Ορφισμού

Ο Ηράκλειτος είναι ο Δεύτερος Μεγάλος Θεωρητικός που διευκρινίζει την Ορφική Αντίληψη της Πραγματικότητας. Δεν λέει κάτι διαφορετικό από τον Ορφέα και τον Παρμενίδη… Κι αυτό δεν είναι ένας δικός μας (αυθαίρετος) ισχυρισμός. Το αποδεικνύουν τα λεγόμενά του.
 
Κι αυτοί που βλέπουν διαφορές ή αντίθεση, ανάμεσα στους δύο Μεγάλους Φιλοσόφους, τον Παρμενίδη και τον Ηράκλειτο, απλά αγνοούν το τι λένε οι δύο Φιλόσοφοι, ή τους καταλαβαίνουν «μισούς» κι επιμένουν σε μια μονομερή ερμηνεία των λεγομένων τους. Ο ίδιος ο Πλάτωνας διευκρίνησε ότι και οι δύο λένε τα ίδια πράγματα. Ο Παρμενίδης μιλά για το Ον και για τις δύο θεωρήσεις του Όντος, από την άποψη της Αλήθειας (που βλέπει το Ον Όπως Είναι) και από την άποψη της Δόξας (που βλέπει το Ον όπως φαίνεται σαν μια διαρκή εξέλιξη). Ο Ηράκλειτος μιλά για τον Λόγο και για τις δύο θεωρήσεις του Λόγου, από την άποψη του Πραγματικού Είναι κι από την άποψη του Φαίνεσθαι. Είναι λάθος να «περιορίζουμε» το λόγο του Παρμενίδη μόνο στο Ον και τον λόγο του Ηράκλειτου μόνο στην ροή των φαινομένων. Αυτό είναι μια ελλιπής και (εσκεμμένα) διαστρεβλωμένη ερμηνεία που κι ο Πλάτωνας διατύπωσε σαν αστείο, αλλά στην διδασκαλία του αποκατέστησε την αλήθεια.
 
Ο Λόγος του Ηράκλειτου (άσχετα από τις ερμηνείες -πολλές φορές ανόητες- που έχουν δοθεί μέσα στην ιστορία της φιλοσοφίας, από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα) είναι το Χάος των Ορφικών, είναι το Ον του Παρμενίδη. Ο Λόγος είναι η Απόλυτη Πραγματικότητα. Φέρνει Μέσα του την Αιτία της Ύπαρξής του. Είναι η Ίδια η Ουσία της Πραγματικότητας κι Εμπεριέχει Κάθε Αιτία, Ουσία και Περιεχόμενο Ύπαρξης, Εξέλιξης και Εκπλήρωσης… Όλα εξ’ αρχής και για Πάντα, Ταυτόχρονα. Είναι Αιώνιος, Σταθερός, Ουσία και Νόμος Ύπαρξης, Υπάρχει Πάντα σαν Αιώνια Παρουσία, δεν Δημιουργήθηκε, δεν Αλλοιώνεται, δεν Φθείρεται. Είναι το Σταθερό Υπόβαθρο Όλων των φαινομένων. Η Ενότητα Πίσω από την Κίνηση και την Ποικιλία των φαινομένων που εμφανίζονται.
 
Ο Λόγος είναι επίσης η Πλήρης Αντίληψη της Πραγματικότητας (Αυτού που Υπάρχει). Έχει έτσι την «έννοια» της Συνειδητής Λογικής Αντίληψης της Πραγματικότητας. Με αυτή την έννοια αποτελεί την Ουσία των Όντων, τη συνειδητή ουσία μέσα σε κάθε ον. Ο Λόγος μέσα στα όντα Υπερβαίνει με αυτή την έννοια την κοινή λογική, και την αντίληψη των όντων, την ανθρώπινη διανόηση.
 
Και φυσικά ο Λόγος μόνο εν μέρει ταυτίζεται με την σκέψη-έννοια-φώνημα της γλώσσας.
 
Με λίγα λόγια ο Λόγος έχει πολλές «έννοιες» και δεν πρέπει να γίνεται σύγχυση με τις διάφορες χρήσεις της λέξης.
 
Ο Λόγος Ταυτίζεται με το Φως της Αντίληψης, με το Φως που Φανερώνει, με το Μεταφυσικό Πυρ, τη Φωτιά (στη μεταφυσική έννοιά της) – κι όχι με το υλικό πυρ, την υλική φωτιά, ένα κοσμικό στοιχείο. Όμως, το να Ενοικήσουμε στο Λόγο (στον Κοινό Λόγο, τον Παγκόσμιο Λόγο), ή να Ανυψωθούμε στο Λόγο και να Αντιλαμβανόμαστε την Αιώνια Πραγματικότητα, την Μία Πραγματικότητα που τα Περιλαμβάνει Όλα, είναι εξαιρετικά δύσκολο για ατελή όντα όπως ο άνθρωπος. Τα όντα έχουν ατελή αντίληψη. Δεν βλέπουν την Αιώνια Πραγματικότητα του Λόγου πίσω από τα φαινόμενα αλλά παραμένουν στο χώρο της ατελούς αντίληψης, βλέποντας μόνο τις επιφανειακές κινήσεις των αντιθέτων, που λειτουργούν με Υπόβαθρο και Φόντο τον Αιώνιο Λόγο.
 
Το συνηθισμένο ον, ο ιδιαίτερος λόγος των ανθρώπων αντιλαμβάνεται το Λόγο σαν Είναι, σαν ύπαρξη, σαν αντίθετα. Και κάθε ον, κάθε φαινόμενο, δεν είναι παρά μια διαλεκτική σύνθεση αντιθέτων, που η διαμάχη τους καθοδηγεί την εξέλιξη προς μια ολοκλήρωση, σύμφωνα πάντα με τον νόμο της φύσης τους, της πραγματικής ουσίας τους, που είναι ο Λόγος. Όλα ξεκινούν από την Ενότητα του Λόγου, διατρέχουν τον κόσμο της φαινομενικότητας και ξαναγυρίζουν στην ενότητα του Λόγου. Προφανώς όμως εδώ δεν πρόκειται και δεν μιλάμε για μια πραγματική δημιουργία αλλά μόνο για το πώς αντιλαμβάνεται η σχετική αντίληψη των ανθρώπων την Αιωνιότητα του Λόγου, σαν ένα κοσμικό θέαμα, μια ροή φαινομένων. Έτσι η φράση «τα πάντα ρει» δεν αναφέρεται στο Λόγο, αλλά σε αυτό που αντιλαμβανόμαστε (οι άνθρωποι), στον ονειρικό κόσμο που βιώνουμε.
 
Είναι φανερό ότι ο κόσμος της ροής των φαινομένων δεν είναι ο Πραγματικός Κόσμος αλλά αυτό που αντιλαμβανόμαστε εμείς από το Πραγματικό. Ο Μόνος Κόσμος που Υπάρχει είναι ο Κόσμος του Λόγου. Η Αντίληψη όμως είναι δύο ειδών. Η πλήρης Αντίληψη της Πραγματικότητας (του Λόγου) και η ατελής αντίληψη των ανθρώπων που βλέπει την Αιώνια Πραγματικότητα σαν μια ροή φαινομένων, σαν μια διαλεκτική σύμπλεξη αντιθέτων που ακολουθεί κυκλική πορεία, σε μια αιώνια επαναστροφή.

Η Ιερή Γεωμετρία και Το σύμβολο της Γνώσης

Η πόλη μας δείχνει την Ιερή Γεωμετρία της. Αν τα μάτια του ερευνητή είναι σε εγρήγορση μπορούμε εύκολα να προσδιορίσουμε εκείνες τις ενεργειακά φορτισμένες διαδρομές που μας αποκαλύπτουν τα μυστικά της Ενεργειακής Γεωγραφίας του χώρου. Αν προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε τις θετικά φορτισμένες ροές της περιοχής, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε τα σύμβολα εκείνα που τείνουν να “ξυπνούν” τα ενεργειακά μας κανάλια.

Η παλαιότερη απεικόνιση του Συμβόλου ήταν στον Ναό του Όσιρι στην Άβυδο της Αιγύπτου. Το σύμβολο δεν ήταν χαραγμένο σε γρανιτένιο βράχο, μα φαίνεται πως είχε σχηματιστεί η μορφή του μέσα από το κάψιμο του πετρώματος. Αρκετές ακόμη απεικονίσεις του συμβόλου μπορούν να βρεθούν σε πολλές χώρες όπως η Τουρκία, το Ισραήλ και αρκετές άλλες. Μία πολύ ενδιαφέρουσα απεικόνιση του Λουλουδιού της ζωής στην Απαγορευμένη Πόλη στο Πεκίνο της Κίνας. Το σύμβολο βρίσκεται κάτω από το πέλμα του Fu-Dog, που είναι και γνωστο ως “Το Λιοντάρι – Φρουρός”, που ήταν το ίδιο σύμβολο προστασίας των κτιρίων και των κατοίκων που το περιέβαλλαν και θεωρούνταν οι Φύλακες της Γνώσης.

Στο σημείο αυτό επιστρέφει στο μυαλό μου η πρακτική εξάσκηση της μαγείας των πόλεων από κάποιες ομάδες που αναζήτησαν τις ενεργειακές πύλες για αλλού που ανοίγονται μέσα από τις χωροχρονικές ρωγμές του Multi-verse. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την φωτογραφία που βρισκόταν σε άρθρο από το άλμπουμ που σχετιζόταν με το ζήτημα. Το σημαντικό εργαλείο για την ανακάλυψη αυτών των “διαδρομών” οφείλω να παραδεχτώ (αν δεν πρόκειται για μοντάζ εικαστικού σκοπού για τη χρήση του περιοδικού φυσικά) πως μοιάζει εκπληκτικά με το σύμβολο που είδαμε παραπάνω που αντιπροσωπεύει το κλειδί για ολόκληρη τη γνώση του Σύμπαντος.

Ιερή Γεωμετρία

Παλαιότερα συγκεκριμένοι αριθμοί αποκάλυπταν μία συμβολική σημασία πέρα απο την καθημερινή τους χρήση. Διάφορα σχήματα όπως τρίγωνα, εξάγωνα και οκτάγωνα θεωρούνταν η φυσική απεικόνιση των αριθμών. Λόγω του γεγονότος αυτού τα σχήματα περιέχουν μία υψηλότερη δονητική αξία διότι είναι ορατά στο μάτι. Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για το Λουλούδι της ζωής και εξέτασε διεξοδικά τη μορφή και τις μαθηματικές ιδιότητές του. Ενδιαφερόταν επίσης γιά το πως συνδεόταν το σύμβολο με την φυσική πραγματικότητα και την συνειδητότητα.

Και σίγουρα θα γνωρίζετε για την Σπείρα Φιμπονάτσι που αποτελείται από τη σειρά αριθμών 0,1,1,2,3,5,8,13,21,34… με κάθε αριθμό να σχηματίζεται προσθέτοντας τους δύο προηγούμενους του. Αυτή η σπείρα που δημιουργείται από την μαθηματική εξίσωση ενυπάρχει σε όλη τη ζωντανή ύπαρξη.

Το λουλούδι της ζωής μπορεί να συσχετιστεί επίσης με την Ιερή Γεωμετρία κατανοώντας τον Κύβο του Μέτατρον. Το γεωμετρικό σχέδιο που δημιουργείται ενώνοντας γραμμές από το κέντρο κάθε ενός απο 13 κύκλους στους άλλους 12 κύκλους. Αυτοί οι κύκλοι προέρχονται από το “Φρούτο της ζωής” που είναι μία διευρυμένη έκδοση του Λουλουδιού της ζωής.

Ο χρόνος είναι τόσο πολύτιμος. Φρόντισε να τον αξιοποιήσεις σωστά, γιατί δεν γυρίζει πίσω

Πόσες φορές έχεις αναβάλλει ραντεβού με φίλους; Πόσες άλλες, έχεις αναβάλλει δραστηριότητες ή επισκέψεις σε συγγενικά ή φιλικά πρόσωπα; Πόσες φορές έχεις ψιθυρίσει από μέσα σου «μακάρι να μην κρατήσει πολύ αυτή η οικογενειακή μάζωξη!»

Αναρωτήσου πόσο συχνά πιάνεις τον εαυτό σου να σχεδιάζεις ταξίδια και διακοπές ενώ είσαι στην δουλειά, να μετράς αντίστροφα τις μέρες μέχρι να έρθει Σαββατοκύριακο, να είσαι μαζί με κάποιον αλλά να είσαι αφοσιωμένος στο κινητό σου;

Κάνουμε πράγματα που δεν θέλουμε, ασχολούμαστε με ανθρώπους και δουλειές που δεν μας ταιριάζουν και δεν μας ικανοποιούν, ξεστομίζουμε λόγια που δεν εννοούμε, αφήνουμε τον εγωισμό μας να μας στοιχίσει σχέσεις με ανθρώπους που αγαπάμε, περιμένουμε πάντα από τους άλλους να μας προσεγγίσουν, υποτιμάμε ουσιαστικές και σημαντικές στιγμές της ζωής μας γιατί τις θεωρούμε δεδομένες.

Τελικά ζούμε; Η απλώς επιβιώνουμε; Αναρωτιέμαι, αν μας έχει περάσει από το μυαλό, πως η ζωή είναι απρόβλεπτη. Συνήθως το αναφέρουμε σε συζητήσεις, αλλά το έχουμε αντιληφθεί; Μέχρι να συμβεί κάτι απρόβλεπτο ή ξαφνικό σε μας τους ίδιους νομίζω σπάνια το κατανοούμε.

Ζούμε σαν να έχουμε απεριόριστο χρόνο, σαν να μας έχουν εγγυηθεί πως θα ζήσουμε πολλά χρόνια, πως θα έχουμε πολλές ευκαιρίες. Νομίζουμε πως έχουμε χρόνο, πως προλαβαίνουμε, και έτσι αφήνουμε την ζωή να περνάει από μπροστά μας, χωρίς να αξιοποιούμε τις μέρες μας στο έπακρο! Όταν μετράμε τις μέρες για το σαββατοκύριακο, χάνουμε όλες τις υπόλοιπες και δεν γυρνάνε πίσω. Χανόμαστε σε μικροπράγματα, αναζητάμε συνεχώς κάτι καλύτερο χωρίς να εκτιμάμε όσα έχουμε. Θεωρούμε δεδομένους τους ανθρώπους μας, τις φιλίες μας, την υγεία μας , τις στιγμές μας. Αλήθεια πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες ευγνωμοσύνη για όσα έχεις; Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι για εσένα; Που ζήτησες συγγνώμη;

Η ζωή είναι τόσο μικρή, απρόβλεπτη, γεμάτη εκπλήξεις! Δεν ξέρεις αν τον άνθρωπο που είδες σήμερα, θα τον δεις και αύριο, δε ξέρεις αν η ευκαιρία που άφησες μόλις να σε προσπεράσει θα έρθει πάλι στο μέλλον, δεν ξέρεις αν θα υπάρξει ξανά οικογενειακή μάζωξη, δεν ξέρεις αν αύριο θα έχεις την δουλειά σου.

Για αυτό ζήσε! Ζήσε τώρα, ζήσε το τώρα. Μην αναλώνεσαι σε αυτά που δεν αξίζουν και σε αυτά που δεν σε γεμίζουν. Απόλαυσε την κάθε στιγμή, νιώσε κάθε συναίσθημα, κάνε αυτό που θες πραγματικά, μίλησε εσύ πρώτος, λύσε την παρεξήγηση, πάρε τηλέφωνο, κάνε την αλλαγή, πήγαινε να επισκεφθείς τους γονείς σου μετά τη δουλειά ακόμη και αν είσαι κουρασμένος, ζήσε στιγμές με τους ανθρώπους που αγαπάς!

Σήμερα! Όχι αύριο! Όχι άλλες αναβολές ή δικαιολογίες.

Ο χρόνος είναι τόσο πολύτιμος. Φρόντισε να τον αξιοποιήσεις σωστά, γιατί δεν γυρίζει πίσω.

Υπάρχουν άνθρωποι που το να χαμογελούν αποτελεί τρόπο ζωής

Υπάρχουν άνθρωποι που το να χαμογελούν αποτελεί τρόπο ζωής. Πολλοί κακοπροαίρετοι τους κοιτούν περιφρονητικά διότι πιστεύουν ότι έχουν λύσει όλα τα προβλήματά τους και γι’ αυτό είναι συνεχώς χαρούμενοι. Κάτι φυσικά το οποίο δεν ισχύει.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να αποποιείται των ευθυνών του και να είναι απαλλαγμένος από προβλήματα. Συνήθως οι άνθρωποι που είναι μονίμως χαμογελαστοί είναι εκείνοι που έχουν περάσει πιο δύσκολα και έχουν πληγωθεί πολύ. Κάποιοι μάλιστα πληγώνονται κατ’ εξακολούθηση. Και για αυτό φταίνε οι ίδιοι διότι με την ευγενική συμπεριφορά τους επιτρέπουν στον καθένα να εισβάλλει στην ζωή τους και να προκαλεί ένα χάος στην ψυχολογία τους.

Όταν όμως οι πληγωμένοι αυτοί άνθρωποι συναναστρέφονται με κόσμο, προσπαθούν να μεταδώσουν την χαρά, την οποία έχουν ανάγκη στην δική τους ζωή. Φορούν το ωραιότερό τους χαμόγελο, τοποθετούν έννοιες και προβλήματα στο πίσω μέρος του μυαλού τους και τα ξεχνούν όταν περάσουν την πόρτα του σπιτιού τους. Κανείς δεν γνωρίζει τι πέρασαν και τι εξακολουθούν να περνούν στην ζωή τους.

Λατρεύω αυτούς τους ανθρώπους διότι παρά την αναστάτωση στην δική τους ζωή εκπέμπουν αισιοδοξία και χαρά . Μια παραφωνία στην γκρίζα καθημερινότητα που μας παρακινεί να γίνουμε περισσότερο άνθρωποι.

Ας ακολουθήσουμε το όμορφο παράδειγμά τους. Την επόμενη φορά που θα βγούμε από το σπίτι ας φορέσουμε το πιο λαμπερό μας χαμόγελο. Ας μεταδώσουμε αισιοδοξία και χαρά και εμείς στους άλλους, ξεχνώντας τις έννοιές μας για λίγο.

Αξίζουν οι άνθρωποι που χαμογελούν να λαμβάνουν παρόμοια συμπεριφορά..

Αξίζουμε και εμείς να χαμογελάσουμε…

Διότι η ζωή μας είναι μια σύντομη βόλτα… Ας την βαδίσουμε λοιπόν με ένα χαμόγελο…

Αυτό που είσαι πραγματικά δεν μπορεί και δεν πρόκειται ποτέ να το συλλάβει ο νους σου, όση φαντασία και αν έχεις

Σταμάτα να βλέπεις τον εαυτό σου σαν ένα πακέτο σκέψεων, πεποιθήσεων, αναμνήσεων, εικόνων, συναισθημάτων ή παραπόνων. Αυτό που είσαι πραγματικά δεν μπορεί και δεν πρόκειται ποτέ να το συλλάβει ο νους σου, όση φαντασία και αν έχεις.

Όταν περπατάς παρατήρησε ότι περπατάς. Όταν κάθεσαι παρατήρησε ότι κάθεσαι. Όταν κλαις παρατήρησε ότι κλαις. Όταν χαίρεσαι παρατήρησε ότι χαίρεσαι. Όταν φωνάζεις παρατήρησε ότι φωνάζεις. Όταν φοβάσαι παρατήρησε ότι φοβάσαι. Όταν σκέφτεσαι παρατήρησε ότι σκέφτεσαι.

Ό,τι κάνεις, απλά παρατήρησέ το. Μην κρατάς τίποτα και μην κάνεις τίποτα δικό σου. Τώρα που διαβάζεις παρατήρησε ότι διαβάζεις. Τώρα που βλέπεις παρατήρησε ότι βλέπεις. Τώρα που αναπνέεις παρατήρησε ότι αναπνέεις.

Αφαίρεσε την προσοχή σου απ' το περιεχόμενο της αντίληψης και στρέψου τη προς τη γνώση της εμπειρίας. Όταν γνωρίζεις ότι βιώνεις κάτι, κοιτάς τον εαυτό σου κατάματα. Συνδέεσαι με το Είναι, την επίγνωση που γνωρίζει τον εαυτό της μέσα από τις εμπειρίες. Αυτό που είσαι.

Η επίγνωση δεν περπατάει. Το σώμα περπατάει. Η επίγνωση δεν κάθεται. Το σώμα κάθεται. Η επίγνωση δεν κλαίει. Το σώμα κλαίει. Η επίγνωση δεν χαίρεται. Το σώμα χαίρεται. Η επίγνωση δεν φωνάζει. Το σώμα φωνάζει. Η επίγνωση δεν φοβάται. Το σώμα φοβάται. Η επίγνωση δεν σκέφτεται. Ο νους σκέφτεται.

Η επίγνωση είναι ο κοινός παρονομαστής σε όλα σου τα «κάνω», τα «αισθάνομαι», τα «σκέφτομαι», τα «νιώθω». Είναι πάντα παρούσα. Είναι η γνώση της ζωής.

Το μόνο για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι σε όλη μας τη ζωή είναι η γνώση των εμπειριών μας. Για το περιεχόμενό τους ποτέ κανένας δεν είναι σίγουρος. Αυτό που σκέφτεσαι είναι σωστό ή λάθος; Αυτό που βλέπεις είναι αυτό που νομίζεις ή είναι κάτι άλλο; Η συμπεριφορά ενός ανθρώπου εξηγείται μ” αυτόν τον τρόπο ή με άλλον; Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος.

Είσαι όμως σίγουρος ότι σκέφτεσαι. Είσαι σίγουρος ότι βλέπεις. Και είσαι σίγουρος ότι παρατηρείς τη συμπεριφορά ενός ανθρώπου. Το μόνο με το οποίο έρχεσαι σε επαφή είναι η γνώση των εμπειριών. Όλα τα άλλα αποτελούν παροδικά φαινόμενα. Μορφές, αντικείμενα, άνθρωποι, αισθήσεις, σκέψεις και συναισθήματα… Όλα έρχονται και φεύγουν.

Το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να κάνει κανείς στον εαυτό του είναι να πιστέψει ότι είναι ένα πακέτο σκέψεων και συναισθημάτων. Αλλά ακόμα και αυτή η φράση δεν εκφράζει την αλήθεια. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει «κακό», δεν υπάρχει «εαυτός» και δεν υπάρχει «πίστη». Απλά, όταν απουσιάζει η επίγνωση για την ύπαρξη των σκέψεων και των συναισθημάτων, συμβαίνει αυτό το «κακό», που κάνει κάποιος «εαυτός», επειδή «πιστεύει» ότι είναι ένα πακέτο σκέψεων και συναισθημάτων. Όλα αυτά συμβαίνουν εν απουσία της επίγνωσης, δηλαδή ανεπίγνωστα, δηλαδή ασυνείδητα. Δεν τα κάνει κανείς και γι' αυτό δεν φταίει κανείς.

Όλα μας τα πιστεύω και οι πεποιθήσεις είναι σκέψεις. Και οι σκέψεις είναι λέξεις. Οι λέξεις γράμματα. Τα γράμματα σύμβολα. Είμαστε ένα πακέτο από σύμβολα; Μήπως ο κόσμος όλος είναι ένα πακέτο από σύμβολα; Τα σύμφωνα και τα φωνήεντα… Αυτά θα μας πουν ποιοι ή τι είμαστε; Αυτά θα μας πουν πώς είναι ο κόσμος και τι είναι η ζωή;

Ανεπίγνωστα θυσιάσαμε το βίωμα για τις λέξεις και την ελευθερία για μια ταυτότητα.

Δεν είμαστε τίποτα. Γνωρίζουμε.

Ό,τι ξοδεύεται δεν πάει χαμένο, αντίθετα ό,τι φυλάγεται είναι χαμένο

Είναι μεγάλος πειρασμός να μην προχωρούμε, να μένουμε εκεί που βρισκόμαστε, να πισωδρομούμε, με άλλα λόγια να βασιζόμαστε σ’ αυτά που έχουμε, γιατί ό,τι έχουμε, το γνωρίζουμε.

Μπορούμε να στηριχτούμε σ’ αυτό, να αισθανθούμε ασφαλείς μέσα του.

Φοβόμαστε, κι έτσι αποφεύγουμε να κάνουμε ένα βήμα προς το άγνωστο, το αβέβαιο.

Γιατί πραγματικά, αν το βήμα μπορεί να μη μας φανεί ριψοκίνδυνο αφού το κάνουμε, πριν το κάνουμε οι προοπτικές μας φαίνονται πολύ ριψοκίνδυνες, και κατά συνέπεια τρομακτικές.

Μόνο το παλιό, το δοκιμασμένο δίνει την αίσθηση της ασφάλειας· ή έτσι τουλάχιστο φαίνεται.

Κάθε καινούργιο βήμα έχει μέσα του τον κίνδυνο της αποτυχίας, και αυτός είναι ένας από τους λόγους που οι άνθρωποι φοβούνται τόσο πολύ την ελευθερία.

Βέβαια, σε κάθε στάδιο της ζωής μας το παλιό και το συνηθισμένο είναι διαφορετικά.

Όταν είμαστε βρέφη, έχουμε μόνο το σώμα μας και το στήθος της μητέρας μας (αρχικά μη διαφοροποιημένα).

Έπειτα αρχίζουμε να προσανατολιζόμαστε προς τον κόσμο, ξεκινώντας τη διαδικασία που χρειάζεται για να βρούμε μια θέση και για τον εαυτό μας μέσα σ’ αυτόν.

Αρχίζουμε να θέλουμε να έχουμε πράγματα· έχουμε τη μητέρα μας, τον πατέρα, τ’ αδέρφια, τα παιχνίδια.

Αργότερα, αποκτάμε γνώσεις, δουλειά, κοινωνική θέση, σύζυγο, παιδιά, και τότε έχουμε ένα είδος μετα-ζωής, όταν πια αποκτάμε ένα τάφο, μια ασφάλεια ζωής και κάνουμε τη «διαθήκη» μας.

Παρόλη όμως την ασφάλεια του έχει, οι άνθρωποι συνήθως θαυμάζουν εκείνους που ανοίγουν καινούργια μονοπάτια, που έχουν το κουράγιο να προχωρούν.

Στη μυθολογία, αυτός ο τρόπος ύπαρξης αντιπροσωπεύεται συμβολικά από τον ήρωα.

Ήρωες είναι εκείνοι που έχουν το θάρρος ν’ αφήσουν ο,τι έχουν —τη γη τους, την οικογένεια τους, την περιουσία τους — και να φύγουν, όχι χωρίς φόβο αλλά και χωρίς να υποκύπτουν στο φόβο τους.

Στη βουδιστική παράδοση, ο Βούδας είναι ο ήρωας που αφήνει όλη του την περιουσία, όλη τη σιγουριά που υπάρχει στην ινδουιστική θεολογία –τη θέση του, την οικογένεια του — και προχωράει σε μια ζωή πέρα από δεσμεύσεις.

Ο ήρωας είναι αυτός που δεν είχε τίποτα και — στα μάτια του κόσμου — δεν ήταν τίποτα.

Η δράση του όμως βγαίνει μέσα από την πληρότητα που του δίνει η αγάπη του για όλα τα ανθρώπινα πλάσματα.

Οι Έλληνες έχουν κοσμικούς ήρωες, που σκοπός τους είναι η ικανοποίηση της αλαζονείας τους, η κυριαρχία.

Παρόλα αυτά, όμοια με τους πνευματικούς ήρωες, ο Ηρακλής και ο Οδυσσέας προχωρούν χωρίς να δειλιάζουν μπροστά στους κινδύνους που τους περιμένουν.

Οι ήρωες των παραμυθιών λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο: φεύγουν, τραβάνε μπροστά και υπομένουν την ανασφάλεια.

Θαυμάζουμε αυτούς τους ήρωες, γιατί βαθιά μέσα μας αισθανόμαστε ότι θα θέλαμε να είμαστε σαν κι αυτούς – αν βέβαια μπορούσαμε.

Αλλά με το φόβο που έχουμε, πιστεύουμε ότι δε μπορούμε να γίνουμε έτσι, μόνο οι ήρωες μπορούν.

Οι ήρωες γίνονται είδωλα. Προβάλλουμε σ’ αυτούς τη δική μας ικανότητα κίνησης, και μετά μένουμε εκεί που ήμασταν —«γιατί δεν είμαστε ήρωες».

Όλη αυτή η ανάλυση ίσως φαίνεται να υπονοεί ότι το να είσαι ήρωας είναι επιθυμητό, είναι όμως ταυτόχρονα ανόητο και ενάντια στο συμφέρον σου. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα.

Τα άτομα τα επιφυλακτικά, τα κτητικά άτομα απολαμβάνουν την ασφάλεια, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ ανασφαλή.

Εξαρτιόνται από αυτά που έχουν: χρήματα, κύρος, το εγώ τους — δηλαδή από πράγματα που είναι έξω απ’ αυτούς.

Τι θα γίνουν όμως αν χάσουν ό,τι έχουν; Γιατί, πραγματικά, οτιδήποτε κι αν έχει κανείς μπορεί να χαθεί.

Είναι πιθανό ότι η περιουσία μπορεί να χαθεί -και μαζί της τόσο η θέση όσο και οι φίλοι — και σε κάθε στιγμή ο καθένας μπορεί, και αργά ή γρήγορα θα υποχρεωθεί, να χάσει τη ζωή του.

Αν είμαι ό,τι έχω κι αν ό,τι έχω χαθεί, τότε ποιος είμαι;

Τίποτ’ άλλο, από μια νικημένη, άδεια, αξιολύπητη μαρτυρία ενός λαθεμένου τρόπου ζωής.

Επειδή μπορεί να χάσω ό,τι έχω, είμαι αναγκαστικά συνεχώς ανήσυχος ότι θα χάσω αυτά που έχω.

Φοβάμαι τους κλέφτες, τις οικονομικές αλλαγές, τις επαναστάσεις, τις αρρώστιες, το θάνατο · φοβάμαι ακόμα την αγάπη, την ελευθερία, την ανάπτυξη, την αλλαγή, το άγνωστο.

Έτσι είμαι συνέχεια ανήσυχος, υποφέροντας από χρόνια υποχονδρία, που δε συνεπάγεται μόνο την απώλεια της υγείας μου αλλά και οποιουδήποτε άλλου αποκτήματος μου.

Γίνομαι άνθρωπος αμυντικός, σκληρός, καχύποπτος, μοναχικός, που παρασύρομαι από την ανάγκη να έχω όλο και περισσότερα για να νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια.

Ο Ίψεν έχει δώσει μια ωραία περιγραφή αυτού του εγωκεντρικού ανθρώπου στον Πέερ Γκύντ. Ο ήρωας είναι γεμάτος μόνο από τον εαυτό του. Μέσα στον απέραντο εγωισμό του πιστεύει ότι αυτός είναι ο εαυτός του, γιατί αυτός είναι ένα «σύμπλεγμα από επιθυμίες». Στο τέλος της ζωής του αναγνωρίζει, ότι, επειδή όλη του η ύπαρξη ήταν χτισμένη πάνω στην ιδιοκτησία του, δεν κατάφερε ποτέ να είναι ο εαυτός του. Ένιωθε ότι ήταν ένα κρεμμύδι χωρίς ψίχα, ένας μισοτελειωμένος άνθρωπος που ποτέ δεν υπήρξε ο εαυτός του.

Η αγωνία και η ανασφάλεια που προκαλείται από τον κίνδυνο να χάσει κανείς ό,τι έχει, δεν υπάρχει στους ανθρώπους που προσπαθούν να είναι.

Αν είμαι αυτός που είμαι και όχι αυτό που έχω, τότε κανένας δε μπορεί να μου στερήσει ή να με απειλήσει για την ασφάλεια και την αίσθηση της ταυτότητας μου.

Το κέντρο μου είναι μέσα μου, η δυνατότητα μου να υπάρχω και να εκφράζω τις βασικές μου δυνάμεις είναι κομμάτι της δομής του χαρακτήρα μου και εξαρτάται από εμένα.

Αυτό βέβαια αληθεύει σε φυσιολογικές συνθήκες ζωής, όχι σε περιπτώσεις αρρώστιας, αναπηρίας, βασανισμού ή άλλες συνθήκες ισχυρών εξωτερικών περιορισμών.

Ενώ το έχει βασίζεται σε κάποιο πράγμα που φθείρεται με τη χρήση, το είναι αναπτύσσεται με την εξάσκηση. (Η «φλεγόμενη βάτος» που δεν καίγεται είναι ο βιβλικός συμβολισμός γι’ αυτό το παράδοξο).

Οι δυνάμεις της λογικής, της αγάπης, της καλλιτεχνικής και πνευματικής δημιουργίας, όλες οι βασικές δυνάμεις αναπτύσσονται μέσα από τη διαδικασία της έκφρασης τους.

Ό,τι ξοδεύεται δεν πάει χαμένο, αντίθετα ό,τι φυλάγεται είναι χαμένο.

Όταν προσπαθώ να είμαι, ή μόνη απειλή για την ασφάλεια μου βρίσκεται μέσα μου: στην έλλειψη πίστης στη ζωή και στις δημιουργικές μου ικανότητες, στις τάσεις πισωδρόμησης, στην εσωτερική μαλθακότητα και στην προθυμία ν’ αφήσω τους άλλους ν’ αναλάβουν τη ζωή μου.

Αλλά αυτοί οι κίνδυνοι εξαφανίζονται, δεν είναι συστατικά του είναι, ενώ ο κίνδυνος της απώλειας είναι έμφυτος στο έχει.

Δεν κάνω τίποτα

Θα ήταν απολύτως εύλογο, τώρα, να προβάλει κάποιος την ακόλουθη ένσταση: εάν στην προσπάθειά μου να εντοπίσω έναν πρόσφορο παράγοντα, έστω σε εμβρυώδη μορφή, δεν βρω τίποτα, τότε τι κάνω; Τι κάνω όταν δεν έχω να πιαστώ από πουθενά, όταν δεν υπάρχει ούτε ένας ελάχιστος ευνοϊκός παράγοντας στον οποίο να αφεθώ; Απάντηση: δεν κάνω τίποτα. Διότι, προφανώς, εάν κάνω κάτι, όχι μόνο μπαίνω σε κίνδυνο, αλλά οδεύω κατευθείαν προς τον χαμό μου. Ο χαμός αυτός μπορεί να ’ναι όμορφος, τραγικός, ηρωικός δεν θα είναι, όμως, αποτελεσματικός.

Εάν, καθώς προβαίνετε σε μια αξιολόγηση του δυναμικού της κατάστασης, δεν εντοπίζετε κανένα ευνοϊκό στοιχείο που να μπορούσατε να το αξιοποιήσετε, τότε περιμένετε. Διότι γνωρίζετε πως ο κόσμος δεν σταματά να ανανεώνεται, ότι η κατάσταση στην οποία βρίσκεστε θα μεταμορφωθεί και αναπόφευκτα θ’ αναδείξει νέα ενδεχόμενα στα οποία θα μπορέσετε αργότερα να στηριχτείτε. Περιμένοντας, αποσύρομαι, προστατεύομαι, αφήνω την κακή συγκυρία να περάσει.

Στο αρχαιότερο κείμενο της κινεζικής γραμματείας, το Βιβλίο των Ωδών, σύγχρονο της Ιλιάδας, λέγεται: «Εάν ο κόσμος είναι σε τάξη, μπορούμε να συμμετάσχουμε σε αυτόν· εάν είναι σε αταξία, πρέπει να γίνουμε ανεκτοί».

Όταν γράφεται σε μια εφημερίδα πως ο τάδε πολιτικός αποσύρθηκε στην εξοχή ή ότι δήλωσε ασθενής, τότε ναι μεν ενδέχεται να είναι όντως άρρωστος ή να πήγε διακοπές, αλλά το πιο σύνηθες είναι ότι αποσύρθηκε επειδή αισθάνθηκε ότι πλέον τίποτα δεν τον ευνοεί: κάνει στην άκρη και περιμένει τα πράγματα «να περάσουν», γιατί γνωρίζει ότι η κατάσταση θα αλλάξει — γιατί κάθε κατάσταση αλλάζει. Και τότε θα ξαναεμφανιστεί κάποια δυναμική που θα τον ευνοεί.

ΚΙΚΕΡΩΝ: Δεν είδατε την ψυχή μου ποτέ, αλλά γνωρίζατε πως ήταν μέσα στο σώμα μου, από τις πράξεις που είχα κάνει

ΚΙΚΕΡΩΝ:

Είχα ακουστά πως ο Πυθαγόρας και οι μαθητές του -πρακτικά φίλοι συμπατριώτες μας, αφού ήταν γνωστοί ως οι «Ιταλοί φιλόσοφοι»- δεν αμφέβαλαν ποτέ πως οι ψυχές μας προέρχονται από μια θεϊκή, συμπαντική νοημοσύνη. Είχα ακόμα μπροστά μου τις διαφωνίες σχετικά με την αθανασία της ψυχής που είχε ο Σωκράτης την τελευταία μέρα της ζωής του – και τον χρησμό του Απόλλωνα που τον ανακήρυσσε ως τον σοφότερο ανάμεσα στους ζώντες.

Γιατί να πω περισσότερα; Θεωρώ και είμαι πεπεισμένος πως, από τη στιγμή που οι άνθρωποι λειτουργούν με ταχύτητα αστραπής, έχουν μια αξιοθαύμαστη μνήμη του παρελθόντος και γνώση των πραγμάτων που θα συμβούν μελλοντικά και καταπληκτική ικανότητα στην τέχνη, την επιστήμη και τη δυνατότητα της ανακάλυψης, η φύση των ψυχών τους δεν μπορεί να είναι θνητή. Επιπρόσθετα, εφόσον οι ανθρώπινες ψυχές είναι διαρκώς σε μια αυτοδημιούργητη κίνηση, δεν μπορεί να υπάρχει τέλος στην κίνηση αυτή ούτε μπορεί ποτέ η κίνηση αυτή να σταματήσει. Ακόμα, από τη στιγμή που η ψυχή είναι μονοδιάστατη και δεν αναμειγνύεται με τίποτε άλλο, δεν μπορεί να διαχωριστεί, οπότε ούτε και να αφανιστεί. Άλλο ένα σοβαρό επιχείρημα είναι πως η γνώση μας σε πολλά θέματα υπήρχε ακόμα και πριν γεννηθούμε και, παρεμπιπτόντως, αυτό αποδεικνύεται όταν τα παιδιά μπορούν να μελετήσουν και να τελειοποιήσουν γρήγορα δύσκολα θέματα σαν να μην τα μαθαίνουν για πρώτη φορά, αλλά σαν να ανακαλούν αυτά τα οποία ήδη γνωρίζουν. Αυτή είναι η άποψη του Πλάτωνα.

Στον Ξενοφώντα, ο Κύρος ο Πρεσβύτερος πεθαίνοντας λέει τα εξής: «Πολυαγαπημένοι μου γιοι, μη νομίσετε πως όταν αποχωρήσω από εσάς θα πάψω να υπάρχω. Ακόμα και όσο ήμουν μαζί σας, δεν είδατε την ψυχή μου ποτέ, αλλά γνωρίζατε πως ήταν μέσα στο σώμα μου, από τις πράξεις που είχα κάνει.

Δεν μπορώ να πιστέψω πως η ψυχή είναι ανίκανη να σκεφτεί όταν αποχωρεί από ένα άβουλο σαρκίο. Αντιθέτως, όταν απελευθερώνεται από τα δεσμά του σώματος, τότε μόνο μπορεί να γίνει αγνή, άσπιλη και πραγματικά σοφή. Μπορούμε να καταλάβουμε πως, όταν ένα σώμα πεθαίνει και αποσυντίθεται, όλα τα συστατικά του επανέρχονται στον αρχικό προορισμό τούς. Μόνο η ψυχή παραμένει αόρατη τόσο όταν το σώμα είναι εν ζωή όσο και όταν έχει πεθάνει.

Μπορείτε να δείτε πως τίποτε δεν μοιάζει πιο πολύ με τον θάνατο απ’ ό,τι ο ύπνος, όμως, είναι κατά τη διάρκεια του ύπνου που οι ψυχές μας αποκαλύπτουν σαφέστατα τη θεϊκή φύση τους. Όταν η ψυχή είναι ελεύθερη και αποδεσμευμένη στον ύπνο, τότε είναι που μπορεί να δει ξεκάθαρα στο μέλλον. Αυτό μας δίνει ένα στοιχείο του τι είναι ικανές να κάνουν οι ψυχές μας όταν δεν θα είναι πια δεσμευμένες στο σώμα.

Και -για να ευλογήσω λίγο τα γένια μου, όπως συχνά κάνει ένας ηλικιωμένος- πιστεύετε πως θα είχα μοχθήσει τόσο σκληρά μέρα και νύχτα, στο σπίτι μου αλλά και σε πολέμους στο εξωτερικό, εάν πίστευα πως το τέλος της επίγειας αυτής ζωής θα έθετε το όριο της φήμης μου; Αν ίσχυε αυτό, σίγουρα θα ήταν καλύτερο να είχα επιλέξει μια ήσυχη και ειρηνική ζωή απαλλαγμένη από κόπο και διαμάχες. Αλλά με κάποιο τρόπο η ψυχή μου, ορθώνοντας το ανάστημά της, πάντα με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, γνώριζε πως η πραγματική ζωή θα αρχίσει μόνο μετά τον θάνατό μου. Αν η ψυχή δεν ήταν αθάνατη, γιατί οι καλύτεροι άνδρες μας να μοχθούν τόσο σκληρά για δόξα;

Τι υπέροχη μέρα θα είναι όταν αποχωρήσω για να συντροφεύσω αυτή τη θεϊκή συνάθροιση ψυχών και να αφήσω πίσω μου αυτόν τον κόσμο του πόνου και της ρύπανσης.

ΜΑΡΚΟΣ ΤΥΛΛΙΟΣ ΚΙΚΕΡΩΝ, ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑΣ

ΕΝΟΧΗ

Η ενοχή είναι το αντίστροφο τoυ θυμού. Αισθανόμαστε θυμό όταν μας προσβάλλει κάποιος. Αισθανόμαστε ενοχή όταν εμείς προσβάλλουμε κάποιον, ή παραβιάζουμε κανόνες. Μπορώ να απαριθμήσω δέκα τουλάχιστον διαφορετικές αποχρώσεις αυτού του καταστροφικού συναισθήματος, πέρα από την ενοχή που αισθάνομαι όταν δεν τηρώ μια δέσμευσή μου. Απλώς για να θυμηθούμε μερικές, σκεφτείτε την ενοχή που μπορεί να νιώσετε αν καθυστερήσετε στη δουλειά σας, ή όταν δεν προλαβαίνετε μια διορία. Ας μην ξεχνάμε και την ενοχή που μπορούν να σας «φορτώσουν» οι γονείς σας αν αμελήσετε να τους τηλεφωνήσετε για πάνω από μία εβδομάδα, ή επιλέξετε να ζήσετε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά τους. Ακόμη, έχουμε την ικανότητα να φορτίζουμε τον εαυτό μας με ενοχές για κάτι που κάναμε, αλλά και που δεν κάναμε: για το ότι δεν πήγαμε στο μάθημα της γιόγκα, ας πούμε, ή για το ότι δεν αντισταθήκαμε σ’ εκείνα τα ακαταμάχητα τραγανά πατατάκια, ή για το ότι δεν κόψαμε το κάπνισμα. Επίσης, αν ξεχάσουμε να απαντήσουμε σε ένα σημαντικό μέιλ μπορεί να βασανιζόμαστε από ενοχές για μια ολόκληρη εβδομάδα. Μας τρώνε οι ενοχές και όταν αισθανόμαστε ότι αγνοήσαμε τους συνεργάτες μας, ή τους φερθήκαμε απότομα, ή ακόμη και όταν είμαστε πιο επιτυχημένοι από αυτούς. Πολλοί, μάλιστα, φτάνουν στο σημείο να αισθάνονται ενοχές επειδή είναι ευτυχισμένοι!

Χρησιμοποιούμε, επίσης, την ενοχή για να χειριστούμε τους άλλους. Μπορούμε να γεμίσουμε με ενοχές έναν υπάλληλό μας για τα λάθη που έκανε, ή να αναγκάσουμε ένα μέλος της οικογένειάς μας να αισθάνεται ενοχές επειδή απαιτεί υπερβολικά πολλά ή προσφέρει υπερβολικά λίγα. Για τους θρησκευόμενους, η ενοχή είναι, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, ο φρουρός όλων των πράξεων τους. Και η λίστα με τις διαφορετικές αποχρώσεις της ενοχής, δεν τελειώνει εδώ.

Σε καθημερινή βάση, και με την πάροδο του χρόνου, το φορτίο της ενοχής αυξάνεται αδιάκοπα και ριζώνει τόσο βαθιά μέσα μας, ώστε γίνεται σχεδόν αδύνατον να το εξαλείψουμε.

Η ενοχή μάς φορτίζει με φόβο. Η ενοχή κατατρώει. Δαγκώνει. Επιτίθεται ανελέητα. Μοιάζει με βαρύ φορτίο. Τέτοιες είναι οι μεταφορές που της αρμόζουν.

Ανεξάρτητα του πόσο έντονη αισθανόμαστε σε προσωπικό επίπεδο την πίεση της ενοχής, είναι σχεδόν σίγουρο ότι ξοδεύουμε -ή μάλλον χάνουμε- πολύ χρόνο κλωθογυρίζοντας την στο μυαλό μας. Φανταστείτε για λίγο μια ζωή -την κοινωνική και διαπροσωπική ζωή σας- κενή από οποιαδήποτε μορφή ενοχής. Αν δεν έχετε ήδη απορρίψει τούτη τη σκέψη ως γελοία, και λαμβάνετε σοβαρά υπόψη σας τη δυνατότητα μιας ζωής χωρίς ενοχές, πιθανότατα θα σκεφτείτε: πόσο μεγάλη ανακούφιση θα ένιωθα! Αν αναλογιζόμασταν όλες τις διαφορετικές περιστάσεις και συνθήκες που μπορούν να γεννήσουν ή να παρατείνουν τις ενοχές, σίγουρα θα κερδίζαμε πολύ χρόνο και το μυαλό μας θα ηρεμούσε.

Ωστόσο, αν δεν νιώθαμε, ή δεν μπορούσαμε να νιώθουμε ενοχή, θα κάναμε διαρκώς λάθη. Δεν θα είχαμε κανένα κίνητρο να τροποποιήσουμε ή να βελτιώσουμε τη συμπεριφορά μας. Θα περιφρονούσαμε οποιαδήποτε μορφή κοινωνικής ή ηθικής νόρμας, θα παραβλέπαμε τις συνέπειες των πράξεών μας. Οι μπαζωμένοι δολοφόνοι μάχονται με τις ενοχές τους μέχρι το τέλος της ζωής τους. Αντιθέτως, οι ψυχοπαθείς δεν αισθάνονται συχνά ενοχές. Συνεπώς, βιολογικά, η ενοχή έχει εξελιχθεί σε ένα κοινωνικό διορθωτικό εργαλείο που διασφαλίζει ότι δεν θα συμβούν ή δεν θα επαναληφθούν ορισμένες πράξεις. Σμιλεύει μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Περιορίζει το προσωπικό συμφέρον και δημιουργεί χώρο για αλτρουιστικές και κοινωνικά ωφέλιμες πράξεις. Το αίσθημα της ενοχής είναι δυσάρεστο, διαρκές και εξαλείφεται δύσκολα, ωστόσο εμπνέει πράξεις που αποσκοπούν στην επανόρθωση μιας ζημιάς (για παράδειγμα, μια συγγνώμη) και επιχειρεί να σταματήσει, να αποτρέψει ή να αντισταθμίσει τις συνέπειες μιας προσβολής. Συνεπώς, η ενοχή αποτελεί ένα ισχυρό κίνητρο για να ενεργούμε με ηθικά και κοινωνικά αποδεκτούς τρόπους και να διορθώνουμε τη διαγωγή μας.

Μείνε στη Σιωπή

Ο Γουίλιαμ Γουόρντσγουορθ είχε παρατηρήσει σοφά: «Όταν ο τόσο βιαστικός κόσμος μας έχει αποξενώσει από το καλύτερο κομμάτι του εαυτού μας, μας έχει αηδιάσει με τους ρυθμούς του και μας έχει κουράσει με τις ηδονές του, πόσο ευεργετική, πόσο γλυκιά είναι η μοναξιά!». Πότε ήταν η τελευταία φορά που έδωσες στον εαυτό σου το χρόνο να μείνει σιωπηλός κι ακίνητος; Πότε ήταν η τελευταία φορά που δημιούργησες λίγο χρόνο για να επωφεληθείς από τη δύναμη που έχει η μοναξιά να μας ανανεώνει, να αναζωογονεί τη σκέψη, το σώμα και το πνεύμα μας και να μας βοηθά να εστιάζουμε ξανά στα σημαντικά;

Όλες οι μεγάλες σοφές παραδόσεις ανά τον κόσμο έχουν καταλήξει σε αυτό το κοινό συμπέρασμα: Για να επανασυνδεθείς με τον αληθινό εαυτό σου και για να φτάσεις να γνωρίσεις ό,τι πιο λαμπρό υπάρχει μέσα σου, πρέπει να βρίσκεις κάθε τόσο το χρόνο για να μένεις στη σιωπή. Ναι, σίγουρα είσαι πολυάσχολος – πολυάσχολα είναι και τα μυρμήγκια. Το ερώτημα είναι: Ποιες είναι οι ασχολίες που σε κρατούν τόσο απασχολημένο;»

Η αξία της σιωπής μου φέρνει στο νου την ιστορία ενός παλιού φαροφύλακα. Ο άντρας εκείνος είχε απομείνει με μια πολύ μικρή ποσότητα λαδιού για να κρατά αναμμένο το φως του φάρου του και να βοηθά τα πλοία να αποφεύγουν τη βραχώδη ακτή. Μια νύχτα, ένας άνθρωπος που έμενε εκεί κοντά χρειάστηκε να δανειστεί λίγο από το πολύτιμο υγρό για να φωτίσει το σπίτι του κι ο φαροφύλακας του έδωσε από το απόθεμά του. Μια άλλη νύχτα, ένας ταξιδιώτης τον ικέτευσε να του δώσει λίγο λάδι, ώστε να ανάψει τη λάμπα του και να μπορέσει να συνεχίσει το ταξίδι του. Και ο φαροφύλακας του έδωσε την ποσότητα που χρειαζόταν. Το επόμενο βράδυ, ο φαροφύλακας ξύπνησε από ένα χτύπο στην πόρτα του. Ήταν μια μητέρα που τον παρακάλεσε θερμά να της δώσει λίγο λάδι, ώστε να μπορέσει να φωτίσει το σπιτάκι της και να μαγειρέψει για την οικογένειά της. Εκείνος δέχτηκε και πάλι. Πολύ σύντομα, το λάδι του εξαντλήθηκε και ο φάρος έσβησε. Πολλά πλοία εξόκειλαν και πολλές ζωές χάθηκαν, επειδή ο φαροφύλακας είχε λησμονήσει να εστιάσει στην προτεραιότητά του. Αμέλησε το πρωταρχικό καθήκον του και πλήρωσε ένα βαρύ τίμημα. Αν μένεις στη μοναξιά, ακόμη και για λίγα λεπτά κάθε μέρα, θα μπορείς πιο εύκολα να παραμένεις εστιασμένος στις ανώτερες προτεραιότητες της ζωής σου και να αποφεύγεις την αμέλεια που χαρακτηρίζει τις ζωές τόσο πολλών ανθρώπων γύρω μας.

Όταν λες ότι δεν έχεις το χρόνο να μένεις στη σιωπή τακτικά είναι σαν να λες ότι είσαι τόσο απασχολημένος με την οδήγηση, ώστε δεν έχεις το χρόνο να σταματήσεις για καύσιμα – κάποια στιγμή, είναι σίγουρο ότι θα το βρεις μπροστά σου.

Όλοι, θνητοί και αθάνατοι, θαύμασαν όταν αντίκρυσαν την απειλητική παγίδα, μπροστά στην οποία οι άνθρωποι είναι άοπλοι

Θα διηγηθούμε τώρα τα σχετικά με τον ανταγωνισμό μεταξύ ανθρώπων και θεών. Από το ένα μέρος βρισκόταν ο Προμηθεύς με τον Επιμηθέα και από το άλλο ο Ζεύς. Ο ανταγωνισμός συνεχίστηκε, όπως ξέρουμε ήδη, με το περιστατικό τής Πανδώρας. Στη γνωστή παράδοση του περιστατικού παρατηρούμε την προκατάληψη του Ησιόδου εναντίον των γυναικών, όχι όμως πολύ έντονη, έτσι που να υποψιαζόμαστε πως ο συγγραφέας κατασκεύασε μόνος του κι ελεύθερα όλη τη διήγηση. Κάπου θα την είχε βρει βέβαια και του άρεσε τόσο, ώστε την ξαναδιηγήθηκε. Και τις δυο φορές αναφέρθηκε στην επιτυχία να ξαναδοθή στους ανθρώπους η φωτιά. Τη μια φορά διαβάζουμε: Η ψυχή του Βροντερού Διός σχίστηκε, η καρδιά του γέμισε θυμό όταν είδε την ορατή φωτιά κάτω στους ανθρώπους. Αμέσως ετοίμασε μια συμφορά για τους ανθρώπους σαν αντίβαρο στη  φωτιά. Ο φημισμένος αρχιτεχνίτης Ηφαιστος έφτειαξε από τη γη το ομοίωμα ενός ντροπαλού κοριτσιού, σύμφωνα με τή θέληση του Διός. Η θεά Αθηνά το στόλισε με ζώνη και αστραφτερό χιτώνα. Πάνω στο σώμα του κοριτσιού έριξε ένα ωραίο, θαυμάσιο πέπλο. Στις πλευρές του κρέμασε στεφάνια από λουλούδια και στο κεφάλι του ‘βαλε ένα χρυσό στεφάνι που το ‘φτειαξε ο Αρχιμάστορας με τα χέρια του, για να ευχαρίστηση το Δία. Πάνω του παρασταίνονταν θαυμάσια πολλά ζώα τής γης και τής Θάλασσας, σχεδόν σα ζωντανά. Το έργο άστραφτε χαριτωμένα. Όταν το ωραίο κακό ήταν έτοιμο σαν αντίβαρο του καλού, κι έτσι καθώς ήταν φανταχτερά στολισμένο από την γλαυκώπιδα κόρη του δυνατού πατέρα, το πήρε ο Ζεύς εκεί που ήσαν συγκεντρωμένοι οι θεοί και οι άνθρωποι. Όλοι, θνητοί και αθάνατοι, θαύμασαν όταν αντίκρυσαν την απειλητική παγίδα, μπροστά στην οποία οι άνθρωποι είναι άοπλοι: Από δω κατάγεται το θήλυ γένος.

Αλλού διαβάζουμε στον Ησίοδο τα παρακάτω: Ο Ζεύς είπε: «Γιε του Ιαπετού, που είσαι πιο συνετός άπ’ όλους, χαίρεσαι που έκλεψες τη φωτιά και με ξεγέλασες. Σ’ εσένα τον ίδιο και στους ανθρώπους που θ’ ακολουθήσουν θα κάνη κακό, γιατί αυτό που έκαμες μου ‘δωσε αφορμή να τους στείλω ένα κακό, για το οποίο όλοι θα χαίρωνται τυλίγοντας μ’ έρωτα τους πόνους τους». Αυτά είπε ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων και ξέσπασε σε γέλια. Διάταξε τον Ηφαιστο ν’ ανακατέψη αμέσως χώμα και νερό, να δώση στο μείγμα ανθρώπινη φωνή και δύναμη και να κατασκευάση ένα ωραίο, κορίτσι, που να ξυπνά τον πόθο και στο πρόσωπο να μοιάζη με τις αθάνατες θεές. Η Αθηνά διατάχτηκε να το μάθη να υφαίνη, δηλαδή τη γυναικεία δουλειά. Η χρυσή Αφροδίτη διατάχτηκε να λάμψη το πρόσωπο του κοριτσιού από γοητεία και ασίγαστο πόθο. Ο Ερμής διατάχτηκε από το Δία να βάλη μέσα στο νέο δημιούργημα σκυλίσια ξεδιαντροπιά και δολιότητα. Όλοι υπάκουσαν στη διαταγή του Κυρίαρχου. Ο φημισμένος Αρχιτεχνίτης έφτειαξε από το χώμα το ομοίωμα ενός ντροπαλού κοριτσιού. Η Αθηνά το στόλισε με ζώνη και φόρεμα. Οι Χάριτες και η Πειθώ του κρέμασαν στο λαιμό χρυσά στολίδια. Οι Ώρες στεφάνωσαν το κορίτσι με ανοιξιάτικα λουλούδια. στο στήθος του ο Ερμής φύτεψε ψέματα, κολακείες και απάτες. Ο αγγελιοφόρος των θεών του ‘δωσε φωνή κι ονόμασε το θηλυκό Πανδώρα, γιατί όλοι οι Ολύμπιοι το χάρισαν σα δώρο προς όλεθρο των ανθρώπων που τρώνε το ψωμί.

Όταν ετοιμάστηκε το απειλητικό τέχνασμα ενάντια στο οποίο δεν υπάρχει όπλο, ο Πατέρας με τον φημισμένο και γρήγορο αγγελιοφόρο έστειλε το δώρο των θεών στον Επιμηθέα. Ο Επιμηθεύς δεν λογάριασε αυτό που του είπε ο Προμηθεύς, να μη δεχτή ποτέ δώρο του Διός αλλά να το επιστρέψη, για να μην προέλθη άπ’ αυτό κακό στους ανθρώπους. Ο Επιμηθεύς δέχτηκε το δώρο και κατόπιν είδε τη δυστυχία. Προηγουμένως το ανθρώπινο γένος ζούσε στη γη χωρίς δυστυχία, χωρίς κόπους κι αρρώστιες που προξενούσαν τον θάνατο στους ανθρώπους. το θηλυκό αυτό ξεσκέπασε τώρα το μεγάλο δοχείο και απλώθηκαν παντού οι συμφορές προς θλίψη φοβερή των ανθρώπων. Μονάχα η Ελπίς έμεινε αιχμάλωτη μέσα στο δοχείο, και δεν πετάχτηκε έξω. Η γυναίκα σκέπασε πάνω της το δοχείο, έτσι θέλησε ο Ζεύς. Τα υπόλοιπα πράγματα, τ’ αμέτρητα και τα λυπητερά, από τότε τριγυρίζουν ανάμεσα στους ανθρώπους. Η γη είναι γεμάτη συμφορές κι η θάλασσα επίσης. Αρρώστιες έρχονται κάθε μέρα στους ανθρώπους, που καταφθάνουν επίσης απρόσκλητες και τη νύχτα, ολέθριες και χωρίς φωνή, γιατί ο πάνσοφος Ζευς τους την έχει αφαιρέσει. Δεν υπάρχει τρόπος να ξεγελαστή η νοημοσύνη του Διός.

Αυτή ήταν η συνέχεια της δημιουργίας της γυναίκας, πως το νέο, το πρωτόβγαλτο δημιούργημα στη γη, από καθαρή περιέργεια σήκωσε το σκέπασμα του δοχείου -όπως αυτά τα μεγάλα που ακόμα και σήμερα φυλάνε σε μας το λάδι και τα δημητριακά – κι έτσι ελευθερώθηκαν όλα τα κακά που κλείνονταν σ’ εκείνο το δοχείο μέσα -όπως ο Άρης. Μ’ αυτά τα κακά και συγκεκριμένα με τις αρρώστιες, ήρθε κι ο θάνατος στην κόσμο. Με το θάνατο ολοκληρώθηκε ο χωρισμός μεταξύ των ανθρώπων και των αθάνατων θεών. Το δημιούργημα, η μάνα όλων των θνητών γυναικών, λεγόταν Πανδώρα που σημαίνει: η τα πάντα δωρουμένη, η «γενναιόδωρη» -ένα όνομα τής ίδιας της γης από την οποία πλάστηκε. Σε μιαν αρχαία παράσταση περιγράφεται ως Ανησιδώρα. Το όνομα αυτό δηλώνει εκείνη που «στέλνει δώρα», ένα άλλο όνομα της θεάς Γης. Παρ’ όλα αυτά η πρώτη γυναίκα ήταν ένα καλλιτέχνημα, αν και προερχόταν από τη γη και με τ’ όνομα της συνδεόταν μ αυτή σαν ένα άλλο εγώ της. Λέγαν πως η γυναίκα εμιμείτο τη γη κι όχι η γη τη γυναίκα. Στις παραπάνω διηγήσεις νομιζόταν έργο του Ηφαίστου, άλλες χαμένες διηγήσεις την θεωρούσαν δημιούργημα του Προμηθέως η ακόμα του Επιμηθέως. Σ’ αυτή την τελευταία εκδοχή, που τη βρίσκουμε μόνο σε αγγειογραφίες, η Πανδώρα βγαίνει από τη γη – κάποτε μόνο ένα μεγάλο, ωραίο γυναικείο κεφάλι. Η γη όμως ήταν πρωτύτερα σφυρηλατημένη. Ο Επιμηθεύς κρατεί το σφυρί ακόμα στο χέρι, ενώ η Πανδώρα βγαίνει μπροστά του. Ένας Έρως πηδάει πάνω στο κεφάλι της με μικρούς ερωτιδείς. Ο Ερμής φτάνει βιαστικός μ’ ένα λουλούδι, σταλμένος από το Δία, που κατά το θέλημά του έγιναν όλα.

Η απόκρυφη έννοια του όρου COVID

Ο μετασχηματισμός της ανθρωπότητας.
 
Οι Αμερικανοί τέκτονες συγγραφείς Michael Hoffman και μέντορας του ο James Shelby Downard ήταν οι πρώτοι που μίλησαν για «Η αλχημική επεξεργασία της ανθρωπότητας μέσω της Δημόσιου Ψυχοδράματος».
 
Σύμφωνα με τους δύο ερευνητές του αποκρυφισμού, πρωταρχικός στόχος των μεσαιωνικών αλχημιστών και των μυημένων μυστικών κοινωνιών που συνεχίζουν στην παράδοσή τους, δεν ήταν η μεταστοιχείωση των μετάλλων, αλλά ο μετασχηματισμός της ανθρωπότητας. Η επιδίωξη του χρυσού ήταν απλώς μια κάλυψη, για ένα τεράστιο κοινωνικό πρόγραμμα που περιελάμβανε την κατάργηση της μοναρχίας, την εξόντωση της εκκλησίας και την ανοικοδόμηση του κόσμου σύμφωνα όχι με τον φυσικό νόμο, αλλά με την θέληση του ανθρώπου.
 
Ότι μια τέτοια ερμηνεία είναι σωστή, υποστηρίζεται από τον Manly P. Hall, ελευθεροτέκτων και μυημένος αποκρυφιστής, ο οποίος στο βιβλίο του «Οι Εμπειροι στην Δυτική Εσωτερική Παράδοση», έγραψε τα εξής:
 
«Η αλχημική παράδοση περιέχει όλα τα στοιχεία ενός παγκόσμιου προγράμματος διαφώτισης και μεταρρύθμισης. Απαιτεί μόνο μια επιφανειακή γνωριμία με την φιλοσοφία και την λογοτεχνία της αλχημείας, προκειμένου να αισθανθεί κάποιος το μέγεθος αυτού του κρυφού έργου. Αν ήταν απλά μια επιστήμη για την μεταστοιχείωση των μετάλλων, δεν θα υπήρχε καμία ανάγκη για τους Δασκάλους της Τέχνης, να παρεκκλίνουν από την χριστιανοσύνη και να καταφύγουν στο ισλάμ. Το αλχημικό εργαστήριο, έγινε το ιερό των πνευματικών επιστημών, παίρνοντας την θέση των ερειπωμένων Ιερών των αρχαίων Μυστηρίων»
 
Πώς πρέπει να αλλάξει ο άνθρωπος και η ανθρωπότητα;
 
Τα στάδια της αλχημικής διαδικασίας είναι πάντα τα ίδια: προσδιορισμός ενός παράγοντα διάλυσης που μπορεί να σπάσει την φυσική τάξη των πραγμάτων, να διαλύσει (να λύσει) το υπάρχον υλικό σε αρχέγονη ύλη (prima materia) και μόλις επιτευχθεί αυτό το σημείο, μεταρρύθμιση ή αναδιοργάνωση (πήξη), σε ένα νέο είδος τάξης, όπως επιθυμεί ο αλχημιστής.
 
Ο ρόλος που διαδραμάτισε ο υδράργυρος στην μεταστοιχείωση των μετάλλων, λήφθηκε από τα σύμβολα και τα εμβλήματα στην μεταμόρφωση της ανθρωπότητας. Σύμφωνα με τον Ηoffman, τα σύμβολα μιλούν στο ασυνείδητο μυαλό, μέσω της χρήσης αυτής που αποκάλεσε ως την γλώσσα του λυκόφωτος, που ορίζεται ως:
 
«Ενα άλλοτε καθολικό υποσυνείδητο σύστημα επικοινωνίας, που χρησιμοποιείται στην Αίγυπτο, την Βαβυλώνα, την Ινδική υποήπειρο και μεταξύ των Αζτέκων, που αποτελείται από αριθμούς, αρχετυπικές λέξεις και σύμβολα, τα οποία στην εποχή μας είναι μερικές φορές ενσωματωμένα στην σύγχρονη διαφήμιση και σε ορισμένες ταινίες και μουσική».
 
Και πάλι, οι επιβεβαιώσεις υποστηρίζονται από τους ίδιους τους μυημένους:
 
«Ο πραγματικός σκοπός των κατασκευαστών χρυσού, αποκαλύφθηκε σταδιακά και προσεκτικά, αν και ένα ορισμένο ποσό της διακριτικής ευχέρειας ήταν ακόμα απαραίτητο. Ο μυστικισμός της αλχημείας -οι καμπαλιστικές συνδέσεις της, η συμμετοχή της στην εσωτερική αστρολογία και το χρέος της στην εκμάθηση αρχαίων λαών και μακρινών χωρών- του επιτράπηκε να γίνει εμφανής. Η μυστική παράδοση στην αλχημεία, με την θεία επιστήμη της ανθρώπινης αναγέννησης και λύτρωσης, υποδείχθηκε μέσω της διευρυμένης και εκτεταμένης χρήσης συμβόλων και εμβλημάτων.»
 
Μόλις καταλάβουμε ότι ο τελικός στόχος των μυστικών κοινωνιών και των μυημένων τους, είναι να αντικαταστήσουν τον Θεό και ότι η μέθοδος που χρησιμοποιείται για την επίτευξη αυτού του στόχου είναι η αλχημική επίλυση και η πήξη– η αποσύνθεση του κόσμου που δημιουργήθηκε από τον Θεό και η ανασυγκρότησή του σύμφωνα με την θέληση του ανθρώπου – μια σειρά από τρέχουσες τάσεις και ιστορικά γεγονότα αρχίζουν να παίρνουν μια εντελώς νέα έννοια. Ο M.P. Hall δήλωσε ανοιχτά ότι ο κύριος στόχος του έργου των αλχημιστών, είναι στο κοινωνικό επίπεδο.
 
Γιατί αυτό; Επειδή, σύμφωνα με την Γένεση 1:26, η ανθρωπότητα είναι το στέμμα της δημιουργίας, που γίνεται κατ’ εικόνα του Θεού. Σύμβολα, που υποτίθεται ότι αντιμετωπίζουν άμεσα το υποσυνείδητό μας, χρησιμοποιούνται για να επεξεργαστούν το μυαλό μας, χωρίς καν να έχουμε επίγνωση της διαδικασίας. Αυτός είναι ο λόγος που ο Ηoffman αναφέρει ρητώς:
 
«Η αλχημική επεξεργασία των ανθρώπων, εκτελείται με τα σκηνικά του χρόνου και του χώρου, αυτό που συμβαίνει τελετουργικά σε μια σειρά σημαντικών τοποθεσιών, μπορεί να «λυγίσει» την πραγματικότητα. Πώς λυγίζει η πραγματικότητα; Με την τοποθέτηση τελετουργικών σκηνικών, σε τελετουργικά μέρη. Αυτά τα μέρη υπάρχουν τόσο στο μυαλό όσο και στον φυσικό χώρο.»
Αυτή η ανάγκη τοποθέτησης ορισμένων συμβόλων στον χρόνο και τον χώρο, δημιουργεί την ευκαιρία να εντοπιστούν ορισμένα μοτίβα σε τελετουργική εργασία, «Αν παρατηρήσουμε μια τελετουργία να δουλεύει, θα πρέπει να ψάχνουμε για σχετικούς συγχρονισμούς (συμπτώσεις που έχουν νόημα).»
 
Η ατομική έκρηξη της Τριάδας και το τελετουργικό «Δολοφονίας του Βασιλιά»
 
Αν και χαρακτηρίζεται από τον Hoffman ως «περπατώντας στην άκρη του ξυραφιού μεταξύ ιδιοφυΐας και εκκεντρικότητας» ο Downard είχε την σπάνια ικανότητα να ανιχνεύσει ακριβώς αυτήν την χρήση των συμβόλων και εμβλημάτων σε ιστορικά γεγονότα τεράστιας σημασίας για την ανθρωπότητα. Μαζί οι δύο κατάφεραν να προσδιορίσουν μοτίβα, όπως η χρήση μυστικιστικών τοπωνυμιών και γεωγραφίας, ο αλχημικός συμβολισμός και η συγχρονικότητα σε γεγονότα τόσο σημαντικά, όσο η πρώτη ατομική έκρηξη ή η δολοφονία του Προέδρου Κένεντι.
 
Σε φυσικούς όρους, η δημιουργία και η καταστροφή της prima materia, επιτεύχθηκε για πρώτη φορά τον Ιούλιο του 1945, με την πρώτη έκρηξη ατομικής βόμβας στην περιοχή Trinity στον 33ο βαθμό του βόρειου παράλληλου γεωγραφικού πλάτους, στο Νέο Μεξικό. Η επιλογή του ονόματος Trinity για μια πυρηνική έκρηξη αλχημικής σημασίας, η θέση του στο Νέο Μεξικό (Η Γη της Γοητείας) στο τέλος του Jornada del Muerto (Το Ταξίδι του Νεκρού Ανθρώπου) και ο συμβολισμός του γεωγραφικού πλάτους 33 μοιρών, συνάρπασε τόσο τον Downard και τον Hoffman, που προσδιόρισε τα ίδια ασυνήθιστα πρότυπα στην δολοφονία του JFK.
 
Οι συγχρονισμοί που συνδέονται με την δολοφονία του Προέδρου Κένεντι στο Ντάλας, έκαναν τον Ντάουναρντ και τον Χόφμαν να συν-συντάξουν ένα δοκίμιο με τίτλο King Kill 33, το οποίο εν τω μεταξύ εισήλθε στον λαϊκό πολιτισμό μέσω του περίεργου Μέριλιν Μάνσον, ενός αυτοπεριγραφόμενου ως Σατανιστή. Το ασυνήθιστο δοκίμιο, προσδιορίζει συμπτώσεις όπως: η θέση -και πάλι για τον 33ο βαθμό- παράλληλο, η ημερομηνία – 22 Νοεμβρίου, 22 +11 = 33, η μασονική ιστορία του Daley Plaza και η σύνθεση της Επιτροπής Warren που διερεύνησε τα γεγονότα, την ασυνήθιστη έννοια των ονομάτων Kennedy, Jack Ruby κλπ.
 
Γιατί η δολοφονία του Προέδρου να είναι σημαντική υπό αλχημικούς όρους; Επειδή, σύμφωνα με τον Ηoffman, «η δολοφονία του βασιλιά» είναι ένα αρχαίο τελετουργικό που χρησιμοποιείται για την ανανέωση, για το «πρασίνισμα της Γης». Οσο εξαιρετικός και αν ακούγεται ο ισχυρισμός στον αμύητο αναγνώστη, «η τελετουργία δολοφονίας του βασιλιά» και η χρήση της σε αρχαίες κοινωνίες, έχει μελετηθεί από επιστήμονες με άψογη φήμη, όπως ο Sir James Frasier, ο κορυφαίος Βρετανός ανθρωπολόγος του XIX αιώνα και ο René Girard, διακεκριμένος καθηγητής στο John Hopkins και στο Stanford και αθάνατο μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Στην πραγματικότητα, ο Girard επέκρινε τον Frasier για τον περιορισμό του πεδίου της έρευνάς του στους πρωτόγονους πολιτισμούς, αποκλείοντας τις «σύγχρονες και πολιτισμένες» κοινωνίες όπως η Βικτοριανή Αγγλία.
 
Άλλες συγχρονικότητες σχετικές με Τριαδικότητα και μια τελετουργία «King Kill» στην Ανατολή.
 
Αν και εξαιρετικό με τόσους πολλούς τρόπους, το πρότυπο αναγνώρισης των Downard και Hoffman, σχετικά με την σημειολογία της πρώτης ατομικής έκρηξης, λέει μόνο ένα μέρος της ιστορίας. Η ημερομηνία που επιλέχθηκε για το πείραμα διαδραμάτισε επίσης σημαντικό ρόλο. Η πρώτη ατομική έκρηξη προγραμματίστηκε να συμπέσει με την Τίσα Β’Αβ, την εβραϊκή εορτή που τιμά την καταστροφή του Ναού του Σολομώντα, καθώς και εκείνη του δεύτερου εβραϊκού ναού που καταστράφηκε από τους Ρωμαίους το 70 μ.κ.ε.
 
Αρχικά προγραμματίστηκε μεταξύ 18 και 21 Ιουλίου (το 1945 η Τίσα Β’Αβ έπεσε στις 19 Ιουλίου), η έκρηξη τελικά σημειώθηκε στις 16 Ιουλίου κατόπιν συγκεκριμένου αιτήματος του Προέδρου Τρούμαν, προκειμένου να συμπέσει με την έναρξη της διάσκεψης του Πότσνταμ, όπου ο Πρόεδρος των ΗΠΑ ήλπιζε να εντυπωσιάσει τον Στάλιν με την δύναμη των νέων όπλων της Αμερικής.
Κανείς δεν μπορεί παρά να αισθάνεται ότι υπάρχει κάτι πολύ πιο απειλητικό στο παιχνίδι από μια απλή σύμπτωση στον προγραμματισμό της «Trinity» να πληγεί με πυρηνικά, την ημέρα που τιμάται η καταστροφή του πρώτου και του δεύτερου ναού. Σύμφωνα με τον ίδιο τον J. Robert Oppenheimer, «πατέρας της ατομικής βόμβας» και «νονό» στην περιοχή της Τριάδας, άντλησε την έμπνευσή του από το Αγιο Σονέτο του John Donne:
 
Κτύπησε την καρδιά μου, τριμελή Θεέ.
 
Χτύπα την καρδιά μου, τριμελή Θεέ μου
Χτύπα την καρδιά μου, τριμελή Θεέ, για σένα
Ακόμα αλλά χτύπα, ανάπνευσε, λάμψε και επιδίωξε να διορθώσεις.
Ότι μπορεί να σηκωθώ και να σταθώ, να με λυγίσεις, και να λυγίσω
Την δύναμή Σου για να σπάσω, να εκραγώ, να καώ και κάνε με νέο.
Εγώ, σαν σφετερίστρια πόλη που σε άλλον οφείλω,
Mε σθένος να σε παραδεχτώ, αλλά ω, χωρίς τέλος.
Λόγος, ο αντιβασιλέας σου μέσα μου, εμένα πρέπει να υπερασπιστεί,
αλλά είναι αιχμάλωτος και αποδεικνύεται αδύναμος ή αναληθής.
Ωστόσο, στοργικά σε αγαπώ, και θα ήταν ολόψυχη αγάπη,
Αλλά είμαι αρραβωνιασμένος στον εχθρό σου.
Πάρε διαζύγιο απο εμένα, λύσε ή σπάσε τον κόμπο και πάλι,
Πάρε με σε σένα, φυλάκισε με, καθώς εγώ,
Εκτός και αν με με συναρπάσεις, ποτέ δεν θα είμαι ελεύθερος,
Ούτε ποτέ αγνός, εκτός αν με σαγηνέψεις.
 
Προσθέστε στο ποίημα τα απίστευτα αλλά ακριβή γεγονότα, ότι ο Οppenheimer ήταν άμεσος απόγονος του ραβίνου Judah Loew της Πράγας, ο δημιουργός του Golem, και ότι ο John Donne ήταν ένας ποιητής με μια «περιεκτική γνώση της γενικής αλχημικής θεωρίας», της οποίας «οι αριθμοί αναφέρονται στις φιλοσοφικές, απόκρυφες και μυστικιστικές διδαχές, που συνδέονται με τις αλχημικές πρακτικές και τις θεωρίες» και θα αρχίσετε να έχετε μια καλύτερη εικόνα των τελετουργικών δυνάμεων εν λειτουργία και της σημειολογίας της πυρηνικής έκρηξης του 1945.
 
Η διαβόητη επιγραφή Belsatzar στο Σπίτι του Ιπατίεφ
 
Οσον αφορά το δεύτερο συστατικό στην αλχημική επεξεργασία της ανθρωπότητας, όπως προσδιορίζονται από τους Downard και Hoffman, του τελετουργικού της «δολοφονίας του βασιλιά», θα επιστήσω την προσοχή σου σε γεγονότα που προηγήθηκαν της δολοφονίας του Προέδρου Κένεντι. Αρκετές δεκαετίες νωρίτερα ο Τσάρος Νικόλαος ο Δεύτερος, ο τελευταίος Ρωμαίος αυτοκράτορας σύμφωνα με την Ρωσική ορθόδοξη παράδοση, δολοφονήθηκε μαζί με όλη του την οικογένεια στο Σπίτι των Ιπατίεφ της Αικατερίνμπουργκ, ένα μέρος, παραδόξως, με το ίδιο όνομα με το Μοναστήρι των Ιπατίεφ, όπου η δυναστεία των Ρομανόφ, επιλέχθηκε για πρώτη φορά να κυβερνήσει την Ρωσία το 1613. Οι μακάβριες λεπτομέρειες της δολοφονίας, όπως οι παράξενες επιγραφές στους τοίχους του θαλάμου όπου δολοφονήθηκε η οικογένεια -που είχαν τεκμηριωθεί τότε από τον Βρετανό δημοσιογράφο και ανταποκριτή των The London Times, Ρόμπερτ Γουίλτον στο βιβλίο του «Οι τελευταίες μέρες των Ρομανόφ»- οδήγησαν τους Ρώσους ανακριτές να «σχεδιάσουν να προβούν σε ψυχολογική και ιστορική ανάλυση, για να διαπιστώσουν αν ο πυροβολισμός της Ρωσικής Βασιλικής οικογένειας ήταν μια τελετουργική δολοφονία».
 
Οπως και στην περίπτωση της Τρινιτυ, θα ήθελα να προσθέσω την δική μου συμβολή στην έρευνα, σημειώνοντας ότι η δολοφονία έλαβε χώρα την … παραμονή της Τίσα Β’Αβ 1918 14 . Απλά μια άλλη περίπτωση όπου το όνομα, η ημερομηνία και η τοποθεσία, όλα δείχνουν «συμπτώσεις που έχουν νόημα».
 
«Dolly» το πρόβατο και «COVID» η ασθένεια.
 
Αλλά ίσως αυτές οι παράξενοι συγχρονισμοί να είναι ένα πράγμα του παρελθόντος…
Στο δικό μου βιβλίο «Συγχρονικότητα και συμβολισμός» προσπάθησα να προσδιορίσω πολλά συγχρονισμένα μοτίβα, παρόμοια με αυτά που περιγράφονται από τους Downard και Hoffman. Ενα από τα πιο ενδιαφέροντα, είναι η ιστορία του πρώτου κλωνοποιημένου ζώου, Dolly το πρόβατο.
 
Η προσοχή μου έπεσε για πρώτη φορά στην ιστορία της Dolly, επειδή η πρώτη κλωνοποίηση ενός ζώου έλαβε χώρα στο μικρό σκωτσέζικο χωριό Rosslyn, διάσημο φυσικά για το παρεκκλήσι Rosslyn. Δεν μπορούσα να δεχτώ ως απλή σύμπτωση το γεγονός, ότι η πρώτη κλωνοποίηση δεν έλαβε χώρα στα εργαστήρια υψηλής τεχνολογίας της Βόρειας Αμερικής, της Γερμανίας, της Ελβετίας ή της Ιαπωνίας, αλλά σε ένα μικροσκοπικό χωριό σημαντικό μόνο για τον αινιγματικό συμβολισμό του. Οχι μόνο αυτό, αλλά το Ινστιτούτο Ρόσλιν, όπου έγινε η κλωνοποίηση, ιδρύθηκε ακριβώς για τον σκοπό αυτό.
 
Γιατί είναι σημαντική η πρώτη κλωνοποίηση ζώων; Επειδή για πρώτη φορά, ο άνθρωπος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι «δημιούργησε» ένα ζώο μόνος του, ισοφαρίζοντας έτσι το έργο του Θεού, ένα γεγονός τεράστιας σημασίας στην αλχημική διαδικασία.
 
Η επιλογή της θέσης στο Rosslyn δεν θα μπορούσε να είναι η ενιαία συγχρονικότητα που συνδέεται με ένα γεγονός τόσο σημαντικό, όσο η δημιουργία του πρώτου ζώου από τον άνθρωπο.
 
Λαμβάνοντας τις συμβουλές του Hoffman για την αναγνώριση τελετουργικών λειτουργιών, άρχισα την έρευνα για άλλες συμπτώσεις που έχουν νόημα. Αποδείχθηκε ότι στην περίπτωση της «Dolly» το όνομα είχε επίσης ένα κρυφό νόημα. Σύμφωνα με την επίσημη έκδοση που δημοσιεύθηκε από το Ινστιτούτο Ρόσλιν, το όνομα επιλέχθηκε «Επειδή το DNA της Dolly προήλθε από ένα κύτταρο μαστικού αδένα και έτσι πήρε το όνομά της από την Κάντρι τραγουδίστρια Dolly Parton» Ωστόσο, μεταγραφόμενο στα εβραϊκά και να διαβασμένο αναλόγως από δεξιά, το «Dolly» γίνεται ΥΛΟΝΤ ή ‫ד‬ ‫ו‬ ‫ל‬ ‫י‬ . Αυτό δεν θα έπρεπε να σημαίνει τίποτα, σωστά;
 
Εκτός από αυτό έχει μια πολύ κατάλληλη έννοια, σημαίνει νεογέννητο ή βρέφος!!! (Η εβραϊκή προφορά είναι Ylud, το o και το u εκπροσωπούνται μέσω του ίδιου εβραϊκού γράμματος). Δεν γνωρίζω κανέναν να αναφέρει αυτήν την έκδοση πριν. Η επίσημη έκδοση σχετική με το «Dolly Parton» δεν είναι παρά μια κοροϊδία της άγνοιας, εξαπάτηση και κοροϊδία του κοινού, που είναι το άκρον άωτον των μυστικών κοινωνιών.
 
Φυσικά, ούτε η επιλογή ενός προβάτου ως του πρώτου ζώου που κλωνοποιήθηκε, ήταν τυχαία.‬‬‬‬ Αξίζει να αναφερθεί επίσης η ημερομηνία που επιλέχθηκε για την πρώτη δημόσια ανακοίνωση της κλωνοποίησης -22 Φεβρουαρίου (222) 1997.‬ Γιατί ένα εβραϊκό όνομα για το πρόβατο; Επειδή τα εβραϊκά είναι η γλώσσα της Kabala και σύμφωνα με τον Albert Pike, τον αρχιερέα του τεκτονισμού, η Kabala βρίσκεται στο επίκεντρο του συμβολισμού των μυστικών κοινωνιών:
 
«Ολες οι πραγματικά δογματικές θρησκείες έχουν πάρει από την Kabala και επιστρέφουν σε αυτήν. Ολα τα επιστημονικά και μεγάλα στα θρησκευτικά όνειρα των Illuminati, οι Jacob Boehme, Swedenborg, Saint Martin και άλλοι, δανείζονται από την Kabala. Ολες οι Τεκτονικές οργανώσεις οφείλουν σε αυτήν τα μυστικά τους και τα σύμβολά τους».
 
Ερχόμενοι στο σήμερα: στις 11.02.2020 ο Γενικός Διευθυντής της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας, ανακοίνωσε ότι η νέα ασθένεια που προκαλείται από τον κορονοιό και προηγουμένως ονομαζόταν με διαφορετικά ονόματα, όπως SARS-2 ή πανδημία κορονοιού, εφεξής θα ονομάζεται COVID-19:»
Καταρχάς, έχουμε ένα όνομα για την ασθένεια: COVID-19. Θα το συλλαβίσω: C-O-V-I-D παύλα ένα εννέα – COVID-19.
 
Σύμφωνα με τις συμφωνηθείσες κατευθυντήριες γραμμές μεταξύ του ΠΟΥ, του Παγκόσμιου Οργανισμού για την Υγεία των Ζώων και του Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών, «Επρεπε να βρούμε ένα όνομα που δεν αναφερόταν σε μια γεωγραφική θέση, ένα ζώο, ένα άτομο ή μια ομάδα ανθρώπων και το οποίο επίσης συσχετίζεται με την ασθένεια. Το να έχει ένα όνομα έχει σημασία για την πρόληψη της χρήσης άλλων ονομάτων που μπορεί να είναι ανακριβή ή να δημιουργούν στιγματισμό. Μας δίνει επίσης μια τυποποιημένη μορφή για να χρησιμοποιήσουμε για οποιεσδήποτε μελλοντικές εξάρσεις του κορονοιού.»
 
Από τότε, όλα τα μέσα ενημέρωσης, σε όλο τον κόσμο, έχουν επαναλάβει αδυσώπητα τον όρο, σε ένα είδος τελετουργικής επίκλησης: COVID, COVID, COVID …
 
Το COVID -19 υποτίθεται ότι είναι ένα ακρωνύμιο που προέρχονται από την νόσο του κορονοιού και το έτος που καταχωρήθηκε για πρώτη φορά, το 2019. Ωστόσο, τι θα συμβεί αν διερευνήσουμε το COVID σύμφωνα με τον αλγόριθμο Dolly/ Ylod/ ‫ד‬ ‫ו‬ ‫ל‬ ‫י‬‬‬‬‬‬‬‬‫ ‫‫‫‫‫‫‫‫‫ ‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ ‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‫
 
Οι πιθανότητες είναι ότι τα ανεστραμμένα εβραϊκά γράμματα δεν θα επιστρέψουν τίποτα σημαντικό, έτσι δεν είναι; Επειτα το Dolly θα μπορούσε να είναι μόνο μια περίεργη σύμπτωση. Λοιπόν, σύμπτωση ή όχι, σύμφωνα με τον ίδιο κανόνα, το COVID γίνεται DIVOC και αυτό σημαίνει πραγματικά κάτι – σημαίνει κατοχή από ένα κακό πνεύμα. 
 
Η λέξη μεταγράφεται στα αγγλικά ως dybbuk, b και v που αντιπροσωπεύoνται μέσω του ίδιου εβραϊκού χαρακτήρα, bet – ב)‫‫‫‫‫‫‫‫‫‫‫‫‫‫
‫‫‫‫‫‫


Για να κατανοήσουμε καλύτερα τι είναι ένα dybbuk θα πάμε  στον ειδικό, τον Yoram Bilu, καθηγητής κοινωνιολογίας και ανθρωπολογίας στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ και αποδέκτης του Israel Award το 2013. Σύμφωνα με τον Bilu «Ο όρος dybbuk (dibbuq) χρησιμοποιήθηκε σε εβραϊκούς μυστικιστικούς κύκλους για να ορίσει ένα πνεύμα ενός νεκρού ατόμου, ενός διαβόητου αμαρτωλού στην διάρκεια της ζωής του, που πήρε προσωρινή κατάληψη ενός ανθρώπου. Η κατάληψη από dybbuk πάντα ελαμβανετο ως μια θλίψη ή μια ασθένεια και ο καταληψίας πράκτορας ήταν ένας ξένος, επικίνδυνος εισβολέας που έπρεπε να εκδιωχθεί Ο εξορκιστής ήταν πάντα ένας «σεβαστός» ραβίνος που αντιμετώπιζε το ξένο πνεύμα με διάφορα θρησκευτικά μέτρα που χρησιμοποιούνταν σε μια σταθερή, βαθμολογημένη σειρά.
 
Παραθέτοντας τα έργα του διάσημου καμπαλιστή Γερσμάν Σόλεμ, ο Μπιλού επισημαίνει ότι «οι δαιμόνιοι, οι δαίμονες ή οι κακές ψυχές, κατείχαν κάποιο δυστυχισμένο ή ψυχικά άρρωστο πλάσμα». Τα Dybbuks φαίνεται να στοχεύουν κυρίως τις γυναίκες και τα παιδιά και η «συναισθηματική ένταση ή η διέγερση» είναι προϋποθέσεις για τέτοια δαιμονική κατοχή. Ο Bilu καταλήγει:
 
«Η κατάληψη του Dybbuk άφηνε το θύμα ως ένα παθητικό αντικείμενο, προσωρινά στερημένο από αυτογνωσία και χωρίς αυτοέλεγχο έναντι δύο εξωτερικών αρχών: του δαιμονικού που στερούσε την κατοχή της ατομικής ταυτότητας του θύματος και του ραβίνου-εξορκιστή που ανάγκασε το πνεύμα να φύγει»
 
Τα Dybbuks είναι επαναλαμβανόμενα κίνητρα στην εβραϊκή λαογραφία καθώς επίσης στην τέχνη, τις ταινίες και τα θεατρικά έργα.
 
«Το Dybbuk» του εικονογράφου της art nouveau Ephraim Mosh Lilien.

Η συγχρονικότητα μεταξύ ενός dybbuk και του ιού COVID δεν περιορίζονται μόνο στα ονομαστικά. Το Dybbuk προέρχεται από το εβραϊκό ρήμα dāḇaq το οποίο μεταφράζεται ως «να τηρούν» ή «να προσκολλώνται».
 
Παρόμοια με τον τρόπο που ένα dybbuk καταλαμβάνει το σώμα του θύματος, ο κορονοιός προσκολλάται σε ένα κύτταρο ξενιστών και αναλαμβάνει τον έλεγχο. Σύμφωνα με την αναθεώρηση του MIT:

«Οι πρωτεϊνικές ακίδες του ιού συνδέονται με μια πρωτεΐνη στην επιφάνεια των κυττάρων, που ονομάζεται ACE2. Κανονικά, η ACE2 παίζει ρόλο στην ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης. Αλλά όταν ο κορονοιός συνδέεται με αυτήν, πυροδοτεί χημικές αλλαγές που συγχωνεύουν αποτελεσματικά τις μεμβράνες γύρω από το κύτταρο και τον ιό μαζί, επιτρέποντας το rna του ιού να εισέλθει στο κύτταρο. Ο ιός στην συνέχεια κάνει κατάληψη του μηχανισμού παραγωγής πρωτεϊνών του κυττάρου υποδοχής, για να μεταφράσει το RNA του σε νέα αντίγραφα του ιού.»
 
Ισως οι αναλογίες στο όνομα και την δράση μεταξύ COVID και dybbuk να είναι απλά συμπτώσεις ή ένα καλοήθες παιχνίδι λέξεων. Ισως. Αλλά ίσως είναι μια ένδειξη ότι η ασθένεια είναι ένα σημαντικό βήμα στην «αλχημική επεξεργασία της ανθρωπότητας» ένα γεγονός πρώτης σημασίας, ακριβώς όπως τα «Trinity» και «Dolly».
 
Αλλά γιατί να μην δώσουμε πλήρη πίστωση για τους τρομερούς δημιουργούς εμπορικών σημάτων στον ΠΟΥ; Ισως η αναλογία με την δαιμονική κατοχή δεν είναι επιφανειακή αλλά βαθιά. Τι γίνεται αν ο COVID είναι περισσότερο ένα ψυχολογικό ζήτημα από μια απλή ιογενή νόσο; Αυτό θα σήμαινε ότι, κάτω από την επαγωγή του φόβου, οι άνθρωποι όπου τους προκαλείται μια έκσταση- όπως μια κατάσταση που τους κάνει να χάσουν τον αυτοέλεγχο έναντι των αιώνιων αρχών και να αποδεχθούν πρωτοφανής περιορισμούς στην ατομική τους ελευθερία;
 
Μήπως η ακραία πρόκληση φόβου, χαρακτηρίζεται ως «συναισθηματική ένταση», η προϋπόθεση για την κατάληψη από ένα dybbuk;
 
Πρέπει να τολμήσουμε να προχωρήσουμε ακόμα περισσότερο; Είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, ούτε καν ψυχολογικό αλλά πνευματικής φύσης;
 
Έπειτα, η εβραϊκή μεσαιωνική παράδοση είναι πολύ απόλυτη για το dybbuk, ότι είναι ένα πνευματικό και όχι ένα ψυχολογικό ζήτημα. Είναι μόνο η εκλέπτυνση και ο σκεπτικισμός της σύγχρονης ακαδημαϊκής κοινότητας σε όλα τα πνευματικά θέματα, που έχουν μεταφράσει τεχνητά την κατάσταση σε επιστημονικά αποδεκτή γλώσσα. Αν ναι, είναι ένα είδος εξορκισμού η μόνη δυνατή θεραπεία; Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο οι εκκλησίες έχουν γίνει πρωταρχικοί στόχοι κατά την διάρκεια του κλειδώματος;
 
Ο René Girard δηλώνει ρητά ότι η μιμητική επιθυμία οδηγεί εγγενώς σε συγκρούσεις και ότι η ανθρώπινη ευγένεια μπορεί να επιβιώσει μόνο μέσω του μηχανισμού αποδιοπομπαίου τράγου. Σύμφωνα με τον Girard και όλης της ορθόδοξης παράδοσης, η συνεχής θεία θυσία της ευχαριστίας είναι το κατoχικό στοιχείο που στηρίζει την ίδια την ύπαρξη της κοινωνίας. Είναι αυτός ο πραγματικός λόγος που απαγορεύτηκε η ευχαριστία κατά την διάρκεια του κλειδώματος; Είναι οι ίδιες δυνάμεις που σχεδίασαν την καταστροφή της prima materia στον χώρο της Τριάδας στο Tisha B’Av 1945, στο παιχνίδι για άλλη μια φορά;
 
Δεδομένου ότι η αναγνώριση προτύπων απαιτεί μια κατάσταση επαγρύπνησης του μυαλού, ο πραγματικός λόγος για τον οποίο το «19» προστέθηκε στο COVID, έχει σκόπιμα παραλειφθεί για να ανακαλυφθεί από τον αναγνώστη.

Οι Πύλες του Άδη στην Αρχαία Ελλάδα και οι παράξενοι θρύλοι

Ανέκαθεν οι άνθρωποι, και πάντα σε συνεργασία με τη φύση, δημιουργούσαν με το νου τους και πέρα από αυτόν τον κόσμο άλλους κόσμους, παράξενους και μυθικούς, στους οποίους κατάφερναν με μυστηριώδη πάντα τρόπο να εισέρχονται, να τους περιηγούνται, να συζητούν ή ακόμα να πολεμούν και να συλλέγουν εντυπώσεις.

Από τους κόσμους εκείνους ένας, ίσως ο πιο γνωστός σε όλους μας, ήταν ο «Κάτω Κόσμος», ο κόσμος των σκιών, ο χθόνιος 'Aδης. Πρόκειται για έναν τόπο που, αν τον ψάξουμε, θα τον βρούμε (με άλλο όνομα πολλές φορές) σχεδόν παντού: στις μυθολογίες των λαών, στις παραδόσεις, στις καταγραφές αρχαίων ή νεότερων περιηγητών, σε λογοτεχνικά συγγράμματα, σε ζωγραφικές παραστάσεις αρχαίων αγγείων, σε σκοτεινά και απρόσιτα σπήλαια, σε ψυχομαντεία και ξεχασμένους τόπους, στα ομηρικά έπη, σε σύγχρονα ελληνικά τραγούδια, σε ταινίες του Χόλιγουντ και γενικά στην τέχνη.

Επειδή σε μερικές αράδες θα ήταν αδύνατο να προσεγγίσουμε όλες τις παραπάνω πτυχές του Κάτω Κόσμου, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, αφού βάλουμε σε ένα σακίδιο τη φωτογραφική μηχανή και τη βιβλιογραφία μας, είναι να μπούμε στη βάρκα της φαντασίας και κωπηλατώντας να ταξιδέψουμε για λίγο μαζί σαν φανταστική παρέα, με προορισμό κάποιες από τις πύλες του 'Aδη που βρίσκονται στην πατρίδα μας.
 
Αφού φτάσουμε σε αυτές, σίγουρα θα κοιτάξουμε για λίγο από τις ημιφωτισμένες εισόδους το παράξενο και άγνωστο εσωτερικό τους...

Ταίναρο: Το Νεκρομαντείο του Ποσειδώνα

Αφού φτάσαμε στο νοτιότερο σημείο της Πελοποννήσου, στο ακρωτήριο Ταίναρο, αφήσαμε τη βάρκα μας στη γεμάτη βότσαλα ακτή και κατευθυνθήκαμε προς το ναό, στην κορυφή του λόφου, που ήδη από τα μέσα του όρμου είχε τραβήξει την προσοχή μας.

Καθώς περπατούσαμε προς εκείνον, γύρω μας συναντήσαμε παντού αρχαία πηγάδια και ορθογώνιους λίθους που έστεκαν εδώ κι εκεί, μισοβαλμένοι τις περισσότερες φορές μέσα στο χώμα. Έπειτα από λίγο φτάσαμε στο ναό για τον οποίο είχαμε λιγοστές πληροφορίες.

Σκύβοντας, μπήκαμε μέσα με τη σειρά και προσεγγίσαμε το ιερό του. Ήταν ένας χριστιανικός ναός που όλως περιέργως το μόνο που θύμιζε κάτι τέτοιο ήταν το ιερό του. Δύο μισοσπασμένες κολώνες και λίγα ακόμη υπολείμματα ενός αρχαίου πιθανόν ναού έστεκαν στην επιφάνεια του ιερού και τον κοσμούσαν μαζί με μερικές χριστιανικές εικόνες.

Κάπως έτσι είδαμε το στενό ιερό του ναού των Αγίων Ασωμάτων, του παλαιού χριστιανικού ναού που δημιουργήθηκε από τα ερείπια του αρχαίου Ελληνικού μαντείου του Ποσειδώνα Ταιναρίου, το οποίο βρισκόταν λίγα μέτρα πιο κάτω, μέσα σε σπήλαιο.

Αποχαιρετώντας το ναό, αρχίσαμε να συζητάμε για το μυθικό εκείνο σπήλαιο, που ήταν και ο επόμενος προορισμός μας. Όταν το πρωτοείδαμε να αχνοφαίνεται κάτω από τους βράχους στους οποίους βαδίζαμε, αισθανθήκαμε τυχεροί, καθώς δεν υπήρχε στην περιοχή κανένα σημάδι που να μας οδηγεί κοντά του.

Έξω από την είσοδο του ημιφωτισμένου σπηλαίου υπήρχε χλωρίδα, η οποία δυσκόλευε, αλλά συνάμα ομόρφαινε τη μικρή διαδρομή για το εσωτερικό του. Αφού προχωρήσαμε μέσα στο σπήλαιο, καθίσαμε, και με ενδιαφέρον συζητήσαμε για θέματα σχετικά με τους μύθους και την ιστορία του χώρου.

«Εκατόν πενήντα στάδια μακριά από την Τευθρώνη απέχει το Ταίναρον, όπου υπάρχουν δύο λιμάνια, ο Αχίλειος και ο Ψαμαθούς, ενώ στην άκρη είναι ο ναός που μοιάζει με σπηλιά και έχει μπροστά του το άγαλμα του Ποσειδώνα.

Μερικοί Έλληνες αναφέρουν πως από εδώ ανέβασε ο Ηρακλής τον Κέρβερο, μολονότι δεν υπήρχε υπόγειος δρόμος που να άρχιζε από τη σπηλιά, και κανείς δεν πίστευε πως αυτή χρησίμευε ως υπόγεια κατοικία θεών όπου μαζεύονταν οι ψυχές. Ο Εκαταίος ο Μιλήσιος λέγει πως στο Ταίναρον ανατράφηκε ένα τρομερό φίδι που ονομαζόταν σκύλος του Άδου, γιατί όποιον δάγκωνε, πέθαινε αμέσως. Αυτό το φίδι έφερε ο Ηρακλής στον Ευρυσθέα».

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στο μεγάλο περιηγητή Παυσανία (Ελλάδος Περιήγησις), ο οποίος μέσω του έργου του Λακωνικά μάς διηγείται ότι τον καιρό που περπάτησε ο ίδιος στον τόπο αυτό, φτάνοντας στην είσοδο του μαντείου-σπηλαίου, υπήρχε άγαλμα του Ποσειδώνα, καθώς και άλλα αφιερώματα, μεταξύ των οποίων ένα χάλκινο άγαλμα του Αρίωνα που καθόταν επάνω σε δελφίνι.

Ο Παυσανίας ακόμη αναφέρει ότι στο ναό υπήρχε μία πηγή, η οποία σε παλαιότερα χρόνια θεωρούνταν από μόνη της ένα μικρό θαύμα, και λεγόταν πως, όταν κοιτούσε κανείς τα νερά της, έβλεπε λιμάνια και πλοία!

Υπάρχουν και άλλες μαρτυρίες όμως για τον παράξενο ναό, που και αυτές τον συσχετίζουν με τον 'Aδη, όπως η μαρτυρία του γεωγράφου Στράβωνα, ο οποίος πίστευε πως από μία σπηλιά που βρίσκεται κοντά στο ιερό του Ποσειδώνα στο Ταίναρο ανέβασε ο Ηρακλής από τα δώματα του 'Aδη το φοβερό, τρικέφαλο φύλακα του Κέρβερο κατ' εντολή του βασιλιά των Μυκηνών Ευρυσθέα.

Και ο Ορφέας όμως στα Αργοναυτικά αναφέρει ότι έχοντας εμπιστοσύνη στην κιθάρα του, την οποία θα χρησιμοποιούσε για να μαγέψει τους κατοίκους του Κάτω Κόσμου, κατέβηκε τη σκοτεινή οδό του Ταινάρου και μπήκε στο ανάκτορο του 'Aδη αναζητώντας τη νεκρή του σύζυγο.

Ο Πίνδαρος (Πιθιόνικος 4,44), όπως επίσης και ο Απολλόδωρος (Β, 5, 12), δέχονται ότι το Ταίναρο ήταν το «στόμιο για τον 'Aδη» από όπου κατέβηκε ο Ηρακλής, ενώ ο Οβίδιος (Μεταμορφώσεις Χ, στ. 1-78) αναφέρει πως από το Ταίναρο οδηγήθηκε στον Κάτω Κόσμο ο Ορφέας, ο οποίος με τη λύρα του συγκίνησε τους πάντες!

Ιστορίες με Βρικόλακες & άλλα Θαυμαστά

Οι παράξενοι θρύλοι και οι παραδόσεις της περιοχής σχετικά με το μαντείο του Ποσειδώνα -και όχι μόνο- είναι πολύ πιθανόν ότι δεν σταμάτησαν ποτέ να υπάρχουν, κάτι που σαφώς δεν είναι τυχαίο αν αναλογιστεί κανείς τη μεγάλη μυθολογία που μας άφησαν οι αρχαίοι για την περιοχή.

Αναφέρω μία από τις παραδόσεις (989) που διασώθηκαν μέσα στο χρόνο διαβάζοντάς τη από το υπέροχο βιβλίο του Νικόλαου Πολίτη Παραδόσεις ώστε να δούμε καθαρά ένα παράδειγμα για τη διαχρονικότητα αλλά και την τρομακτική φύση των θρύλων της περιοχής.

«Σε μια σπηλιά που 'ναι στον κάβο Ματαπά κατεβαίνει πολλές φορές ο Μιχαήλ Αρχάγγελος και βγαίνει τις ψυχές που τους εσυγχώρεσε ο Θεός τις αμαρτίες τους. Άλλοι πάλι λεν πως σ' αυτή τη σπηλιά μένουν βρικόλακες, και ο Μιχαήλ ο Αρχάγγελος, όταν παρακαλεστούν σ' αυτόν οι άνθρωποι, πηγαίνει και τους ρίχνει από κει στα Τάρταρα για να γλιτώσει τον κόσμο».

Για ποιο λόγο όμως δημιουργήθηκε στους αρχαίους προγόνους μας η πεποίθηση ότι το συγκεκριμένο σπήλαιο έκρυβε μία μυστική είσοδο για τα παλάτια του 'Aδη, παρότι, ακόμη και σήμερα, εάν το επισκεφτεί κανείς θα διαπιστώσει εύκολα το μικρό του βάθος; Οι απαντήσεις σε τέτοιες ερωτήσεις δεν είναι καθόλου απλές. Ας αρκεστούμε προς το παρόν σε μια απάντηση, ίσως την πιο λογική: Κατά την αρχαιότητα ο χώρος του σπηλαίου είχε τη λειτουργία νεκρομαντείου.

Το μαντείο αυτό όπως αναφέρθηκε ήταν αφιερωμένο στον Ποσειδώνα, ο οποίος αρχικά λατρευόταν από τους Έλληνες ως υποχθόνιος θεός και κυρίαρχος του Κάτω Κόσμου. Το σπήλαιο του Ταινάρου λοιπόν, όπως και άλλοι πολλοί χώροι στην Ελλάδα με χθόνιες λατρείες, δεν άργησε να θεωρηθεί ως «κατάβαση» στον 'Aδη, και να αποτελέσει για τους αρχαίους την πρώτη ίσως πύλη για το υπόγειο βασίλειο του Πλούτωνα (το νεκρομαντείο του Ταινάρου ήταν πολύ πιθανόν το αρχαιότερο νεκρομαντείο στην Ελλάδα).

Ακόμη, στα δυτικά του μαντείου, στην απόκρημνη μεριά του λόφου (στην πίσω πλευρά του ακρωτηρίου), εάν έχει την αντοχή κάποιος να περπατήσει ως εκεί, υπάρχει μια σπηλιά που και αυτή διατηρεί τους θρύλους της και τους μοιράζεται με το σκοτεινό μαντείο του Ποσειδώνα.

Για να περάσει κανείς την είσοδο και να βρεθεί στο εσωτερικό του θα πρέπει να κάνει πρώτα μία σύντομη βουτιά στη θάλασσα και να περάσει κάτω από το βράχο ώστε να βρεθεί στη μόνη κεντρική αίθουσα στην οποία υπάρχουν μερικές λαξεμένες αναθηματικές κόγχες. Πολύ πιθανόν είναι πως και αυτό το σπήλαιο θεωρήθηκε τα παλαιά χρόνια από πολλούς ως η αληθινή είσοδος του Κάτω Κόσμου.

Η Παράξενη Διάσωση του Αρίωνα

Συμπληρώνοντας τώρα το κολλάζ με τους θρύλους από το Ταίναρο είναι σημαντικό να εξετάσουμε μία ακόμη όμορφη και αλλόκοτη ιστορία. Την ιστορία του Λέσβιου κιθαρωδού Αρίωνα, την οποία περιληπτικά θα σας αφηγηθώ...

Ταξιδεύοντας με κορινθιακό πλοίο προς την Ιταλία και τη Σικελία, ο Αρίων πληροφορήθηκε κάπου στα μέσα του πελάγους από τον καπετάνιο ότι οι ναύτες του καραβιού ήθελαν να τον σκοτώσουν.

Έτσι ο Αρίων, φορώντας την αγαπημένη του στολή μουσικών αγώνων, ζήτησε από τους ναύτες να ψάλλει ένα τελευταίο άσμα, την Πυθική ωδή. Έτσι κι έγινε, και καθώς ο Αρίων έψελνε, είδε την Πελοπόννησο να ξεπροβάλλει, και προτού του επιτεθούν οι ναύτες, πήδηξε μεμιάς στη θάλασσα για να σωθεί.

Για καλή του τύχη, τη στιγμή εκείνη στα νερά διάβαιναν δελφίνια που τελικά τον έσωσαν παίρνοντάς τον στη ράχη τους διαδοχικά σαν να ήταν για αυτά λειτούργημα, και κάνοντας διάφορους κύκλους στο νερό, τον απέθεσαν προσεκτικά στη θάλασσα, κοντά στο μαντείο του Ποσειδώνα.

Η ιστορία που σας αφηγήθηκα βρίσκεται ολόκληρη μέσα στα κείμενα των Ηρόδοτου (Ιστορία Α) και του Πλούταρχου (Συμπόσιο των Επτά Σοφών) και η διήγηση του περιστατικού φαίνεται πως ήταν του Αρίωνα. Το τελευταίο παράδοξο της ιστορίας είναι η παράξενη αναφορά του Γόργου, του αδερφού του γνωστού Κορίνθιου τυράννου Περίανδρου. Ο Γόργος διηγήθηκε την περιπέτεια του Αρίωνα στον αδερφό του όπως ο ίδιος τη βίωσε, καθώς είχε σταλεί στο Ταίναρο για να κάνει θυσία στον Ποσειδώνα.

Κάποια στιγμή, το τελευταίο από τα βράδια που έμεινε εκεί, είδε να έρχονται προς την ακτή τα δελφίνια που μετέφεραν τον Αρίωνα. Στην παράξενη αυτή περιγραφή του ο Γόργος μίλησε για κάτι που ξεχώριζε και επέπλεε, σαν ένας όγκος (ο Αρίων;), ενώ έμοιαζε σαν να ήταν πάνω σε κάποιο όχημα!

Ο Αχέροντας και η Τρομακτική Αρχαία Φαντασμαγορία

Το ταξίδι μας συνεχίστηκε, και έπειτα από λίγες μέρες πλεύσαμε με τη βάρκα μας προς τον Αχέροντα, τον ποταμό όπου σύμφωνα με τις παραδόσεις βαδίζουν οι ψυχές και ο οποίος χάνεται στα βάθη του Κάτω Κόσμου.

Ο Αχέροντας είναι ποταμός της Θεσπρωτίας που διαρρέει την Αχερουσία λίμνη, έλος κοντά στην αρχαία πόλη Εφύρα, βυθίζεται στη γη και στη συνέχεια εκρέει στο Ιόνιο Πέλαγος. Τα νερά του είναι πικρά και θολά, γιατί σύμφωνα με την παράδοση κατόπιν εντολής του Δία ήπιαν από αυτά οι Τιτάνες.

Ο Αχέρων, μαζί με τον ποταμό Πυριφλεγέθων, τον Κωκυτό (ποτάμι των θρήνων) και τη λίμνη Στύγα, συνδέθηκαν κατά το παρελθόν πολύ στενά με τον υποχθόνιο κόσμο του 'Aδη. Πάνω από τον Αχέροντα, το ποτάμι των στεναγμών, στα αρχαία χρόνια λεγόταν πως βαδίζουν οι ψυχές τις οποίες μετέφερε στον Κάτω Κόσμο ο Χάροντας, ο δύσμορφος γέροντας πορθμέας.

Από τον Αχέροντα είχε κατέβει ο Οδυσσέας έπειτα από οδηγίες της μάγισσας Κίρκης στον Κάτω Κόσμο για να συναντήσει το Θηβαίο μάντη Τειρεσία, προσφέροντας ως θυσία ένα κατάμαυρο κριάρι ώστε να φανερώσει τις ψυχές των νεκρών.

Και άλλοι ήρωες όμως αποτόλμησαν την κατάβαση στον 'Aδη, όπως ο Ορφέας, ο Ηρακλής και ο Θησέας, ο αττικός ήρωας που ταξίδεψε με το φίλο του Πειρίθου ως τα παλάτια του Πλούτωνα για να αρπάξουν την Περσεφόνη, τη γυναίκα του βασιλιά της Εφύρας Αιδωνέα, που δεν είναι άλλος από το βασιλιά των νεκρών.

Εκεί λοιπόν, στην κορυφή ενός λόφου, πάνω από το χωριό Μεσοπόταμος, που βρίσκεται κοντά στο σημείο όπου με βουητό σμίγει ο Κωκυτός με τον Αχέροντα, ανακαλύφτηκε στα μέσα του περασμένου αιώνα ένα νεκρομαντείο, θαμμένο κάτω από το χριστιανικό ναό της μονής του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου και το σύγχρονό της νεκροταφείο των αρχών του 18ου αιώνα.

Το κτίριο αυτό κατά πάσα πιθανότητα αποτελούσε από μόνο του για τους αρχαίους την είσοδο και το χώρο διαμονής τους στον 'Aδη. Από τις ανασκαφές στο χώρο βρέθηκαν πολυάριθμα ευρήματα, όπως αγγεία, σιδερένια αντικείμενα αλλά και ειδώλια της βασίλισσας του Κάτω Κόσμου Περσεφόνης.

Στο σκοτεινό ανάκτορο ο χρηστηριαζόμενος περνούσε αρχικά από την αυλή, όπου βρίσκονταν τα δωμάτια των ιερέων, και κατόπιν εισερχόταν στο βόρειο διάδρομο του ιερού, αριστερά του οποίου υπήρχαν δύο δωμάτια και ένας λουτρώνας που χρησίμευαν για την εγκοίμηση των προσκυνητών.

Μετά υποβαλλόταν σε ψυχική και σωματική προετοιμασία τρώγοντας αρχικά ειδικές τροφές και πίνοντας γάλα, μέλι και νερό, και έπειτα επιδιδόταν σε πράξεις εξαγνισμού και μαγείας, ακούγοντας από έναν ιερέα-οδηγό θαυμαστές διηγήσεις, προσευχές και δεήσεις προς τους υποχθόνιους δαίμονες. Ύστερα πλενόταν σε ένα διπλανό δωμάτιο για να καθαρθεί και να μην κινδυνεύσει από τα φάσματα των νεκρών.

Οι μυστηριακές πράξεις συνεχίζονταν, ώσπου ο χρηστηριαζόμενος έφτανε μαζί με τον ιερέα στον ανατολικό διάδρομο, όπου θυσίαζε μέσα σε λάκκους ένα πρόβατο. Ύστερα περνούσε από ένα σκοτεινό μαιανδρικό λαβύρινθο (!) που είχε τρεις τοξοτές σιδερόφρακτες πύλες. Τελικά περνούσε την τελευταία πύλη φτάνοντας στην κεντρική και τελευταία αίθουσα, όπου πετούσε ένα τελευταίο λιθάρι κι έχυνε τις χοές για τον Αιδωνέα και την Περσεφόνη, τους Θεούς του Κάτω Κόσμου.

Εκεί ερχόταν σε οπτική επαφή με τα πνεύματα που αιωρούνταν μπροστά στα εκστασιασμένα μάτια του. Ήταν μια Φαντασμαγορία, μία μαγευτική και μυστηριώδης Φαντασμαγορία, στημένη υπέροχα για τα μάτια του χρηστηριαζόμενου.

Στο χώρο της κεντρικής αίθουσας των ειδώλων, κατά τη διάρκεια σύγχρονων ανασκαφών, βρέθηκαν μεταλλικοί τροχοί και άλλα πολύπλοκα αντικείμενα που σχετίζονταν με τη σκηνοθεσία της παράξενης Φαντασμαγορίας από τους ιερείς.

Μετά το τέλος της «παράστασης» ο επισκέπτης ακολουθούσε άλλο δρόμο για την έξοδό του από την αίθουσα, και αφού διέμενε για τρεις ημέρες σε ένα δωμάτιο ώστε να καθαρθεί, αποχωρούσε από το μαντείο τηρώντας απόλυτη σιγή για όσα είδε και άκουσε.

Το άντρο του Τροφωνίου & το Σοφό Βιβλίο του Πυθαγόρα

Μία διαφορετική πύλη που οδηγούσε στον Κάτω Κόσμο, ή καλύτερα σε ένα από τα δωμάτιά του, που δεν σχετιζόταν όμως με τον 'Aδη, ήταν το υποχθόνιο μαντείο του Τροφωνίου στη Λιβαδειά, το Τροφώνιο Άντρο, που όπως φημολογείται σήμερα βρίσκεται θαμμένο κάτω από χριστιανικό ναό της περιοχής. Κατά την αρχαιότητα φαίνεται πως συνέβαιναν εκεί διάφορα «παράδοξα», με κυριότερο την απίστευτη κάθοδο που πραγματοποιούσε ο επισκέπτης στο υπόγειο παλάτι του Τροφωνίου.

Εκείνο που είναι πραγματικά παράξενο, όσον αφορά την ιστορία του Τροφωνίου Άντρου, είναι ότι οι μαρτυρίες που έχουμε στην περίπτωση αυτή ξεπερνούν αρκετά το μύθο. Και αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι τα συγκεκριμένα παράδοξα που αναφέραμε διηγήθηκαν ότι τα έζησαν ιστορικά πρόσωπα, όπως ο περιηγητής Παυσανίας και ο Απολλώνιος ο Τυανεύς (η διήγηση για τον τελευταίο ανήκει στον Φιλόστρατο).

Ο λόγος για τον οποίο κατέβαινε κανείς στο παλάτι του Τροφωνίου (ο Τροφώνιος ήταν γιος του βασιλέα των Μινύων Εργίνου, αλλά ο θρύλος λέει πως ο αληθινός πατέρας του ήταν ο Δίας) ήταν η απόκτηση γνώσης που πιθανόν θα οδηγούσε στην απάντηση μιας και μοναδικής ερώτησης (ο Τυανεύς θέλησε να πάρει από τον Τροφώνιο τη γνώμη του περί του ποια ήταν η αρτιότερη φιλοσοφία. Ο Τροφώνιος σαν απάντηση του έδωσε ένα βιβλίο που περιείχε τις γνώμες του Πυθαγόρα).

Για να μπει κάποιος στο παλάτι του Τροφωνίου έπρεπε, αφού χρηστηριαστεί μέσα στο κτίσμα που βρισκόταν στην επιφάνεια, να κατεβεί σε ένα χαμηλότερο επίπεδο μέσω μίας σκάλας. Κατόπιν έπρεπε να ξαπλώσει ανάσκελα στο δάπεδο κρατώντας γλυκίσματα, τα οποία θα προσέφερε στα ερπετά που θα συναντούσε, και να βάλει τα πόδια του μέσα σε μια τρύπα, η οποία θα τον «ρουφούσε βαθιά στο έδαφος σαν νερό» για να τον εμφανίσει έπειτα στο σκοτεινό άντρο του Τροφωνίου!

Τα όσα φαίνεται ότι έβλεπε εκεί ο επισκέπτης μόνο «μαγευτικά» θα μπορούσαμε να τα χαρακτηρίσουμε, και ίσως αρκετά περίτεχνα για να χωρέσουν σε μερικές σελίδες. Τελικά, ο επισκέπτης επέστρεφε στο ίδιο σημείο από το οποίο εισήλθε, δίχως αρχικά να θυμάται τίποτα από τον εαυτό του αλλά και από όσα τού συνέβησαν. Για να επανέλθει η μνήμη του τον κάθιζαν οι ιερείς σε ένα θρόνο, το θρόνο της μνημοσύνης, και έπειτα από λίγο η μνήμη του άρχιζε να επανέρχεται...

Επίλογος Μέσα από τις Πύλες

Το ταξίδι μας όμως δεν σταματά εδώ, καθώς και αλλού συναντήσαμε πύλες -και μάλιστα περισσότερες- για τον αρχαίο 'Aδη. Ταξιδεύοντας στον Ώρωπό μιλήσαμε για την ιστορία του ενάρετου Αμφιάραου, που θεοποιήθηκε μετά τον πρόωρο και μυστηριώδη θάνατό του.

Η ιστορία λέει ότι μετά την άτακτη υποχώρηση των Αργείων στη σύγκρουσή τους με τους Θηβαίους, ο Αμφιάραος, που ήταν στο πλευρό των Αργείων, καταδιώχθηκε από το Θηβαίο ήρωα Περικλύμενο, αλλά προτού ο τελευταίος καρφώσει το ξίφος του στο σώμα του αντιπάλου του, ο Αμφιάραος χάθηκε (!) μέσα σε χάσμα της γης μαζί με το άρμα του.

Σύμφωνα με τις παραδόσεις των κατοίκων του Ωρωπού, ο Αμφιάραος επέστρεψε στον επάνω κόσμο ως θεός μέσω μιας πηγής που βρισκόταν σε ιερό το οποίο είχε πάρει το όνομά του.

Η ιστορία αυτή έφερε αμέσως στο νου μας την Περσεφόνη, τη νεαρή γυναίκα που έσυρε ο Πλούτωνας στο άρμα του για να την οδηγήσει στα σκοτεινά παλάτια του, κατευθυνόμενος σύμφωνα με το μύθο από το μυστικό υπόγειο δρόμο του Πλουτωνίου Άντρου στην Ελευσίνα...

Διαφορετικά περάσματα για τον Κάτω Κόσμο όμως υπήρξαν και αλλού κατά την αρχαιότητα, όπως στην Ηράκλεια του Πόντου, αποικία των Μεγαρέων, όπου υπήρχε νεκρομαντείο και σπήλαιο το οποίο κατά την εποχή του Έλληνα ιστορικού Ξενοφώντα σωζόταν ακόμη. Μάλιστα λεγόταν, σύμφωνα με τον τελευταίο, ότι από εκεί ανέβασε ο Ηρακλής τον Κέρβερο.

Στην αρχαία πόλη της Ήλιδας επίσης υπήρχε τέμενος και ναός του 'Aδη με το όνομά του, στον οποίο οι πύλες άνοιγαν μία φόρα το χρόνο. Αλλά και στην Κύμη της Ιταλίας υπήρχε σημαντικό νεκρομαντείο των ρωμαϊκών χρόνων, το οποίο θεωρείται ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο στη μεταφορά της Ελληνικής κουλτούρας, τέχνης και γραφής στους Ετρούσκους και τους Ρωμαίους.

Περάσματα και είσοδοι υπήρχανε παντού, σε μυστικές τοποθεσίες και λαϊκά προσκυνήματα. Πύλες αμέτρητες, πύλες σ' έναν κόσμο γεμάτο σκιές, διακοσμημένο με αλλόκοτες ιστορίες, μύθους και περίεργες παραδόσεις που ζωγραφίζουν περίτεχνα μαγευτικές εικόνες μιας άλλης Ελλάδας, πιο μαγικής, και ασφαλώς περισσότερο μυστηριώδους...