Το κλειδί είναι μια έννοια, θα μπορούσε να πει κάποιος, που εμμένει στα παραστατικά οράματα του λόγου. Σύγχρονες και νέες μορφές ξεπροβάλλουν αντίστοιχα από τη στιχομυθία της ποίησης του '' Εγώ, μέσα μου. "
Η προτομή της θεραπείας μπορεί να χαρακτηρισθεί ως θεσμός και επιβράβευση μιας βαθύτερης ανάγκης και ενός σκοπού τελειωτικού. Μέσα από τα μάτια ενός ανθρώπου που άγει το διαφορικό στο συναίσθημα απεικονίζεται μια ανάγκη για καταγραφή και παρατήρηση. Πολυδιασπώμενα κομμάτια » θεωρητικών οργασμών » , προϊόντα φύσης κατά ανάγκη και ικανοποίηση, έχουν οδηγήσει στη μετάλλαξη του συναισθήματος σε μια διαταραχή άνισης και άδικης ισορροπίας με την αντικειμενικότητα των καταστάσεων, αφού οι αντιλήψεις όχι μόνο ποικίλουν, παρά τα χαρακτηριστικά που έχουν δοθεί από τις ανθρωπιστικές επιστήμες, αλλά προσομοιώνουν και ένα συντελεστή Χ που ανέκαθεν αναζητεί και ένα εκθέτη . Αυτό το μοναδικό φαινόμενο παραγωγής και καταγραφής των ιδεών το συναντούμε κάλλιστα, στη ψυχολογία.
Ως επιστήμη έχει τραβήξει το δικό της δρόμο . Αρκετά μεγάλη προσπάθεια έχει γίνει από το παρελθόν για τη διαφορετική εξερεύνηση του » Ψυχικού Κόσμου ». Έργο αναπόσπαστης σημασίας είναι οι παρακαταθήκες που οδήγησαν στην αναπαράσταση της » φυσικής υπόστασης του ανθρώπου » μέσα από το λόγο και τον αποσυμβολισμό του . Φρόυντ και Γιουνγκ . Δύο ξεχωριστές προσωπικότητες . . . δύο διαφορετικές θεωρίες και αντιλήψεις. Μεγάλη καταγραφή για το γίγνεσθαι της γοητείας της ολότητας της επιστήμης συναντάμε σε διάφορες εφαρμογές στη κοινωνική οντότητα.
Κατά τα λεγόμενα της Δημοκρατίας , οφείλουμε να πούμε και να τονίσουμε πως όχι μόνο για χάριν των περιστάσεων που περνούμε αλλά για το τρόπο που εξελίσσονται τα πράγματα η ίδια ξετυλίγεται σε ένα διαφορετικό μοτίβο και γεγονός στη ζωτικότητα του χώρου που ονομάζεται πολιτική & άνθρωπος . Η Δημοκρατία , θα μπορούσαμε να της αποδώσουμε το νόημα με μια φράση , είναι η ψυχοθεραπεία του λαού . Του κάθε λαού , πολιτισμού . Το μεγάλο ζήτημα του ανθρώπου είναι η ικανοποίηση όχι τόσο του εγωισμού ή εάν θέλετε πείτε το μεγάλο Εγώ , αλλά η ανταπόκριση στη σκιαγράφηση των θεσμικών αντιλήψεων .
Ως σύνηθες φαινόμενο αυτή η φιλαρέσκεια περί ζωής και θανάτου , διακρίνεται μέσα από τη ματαιότητα της αντίληψης ότι υπάρχει κάτι πέρα από μια συνεχόμενη ροή , πέρα από μια κοινή συνήθεια . Μια ανάγκη για την ύπαρξη φαίνεται μέσα από τους νόμους . Ως τρόπος ζωής παραμερίζοντας το άδικο , οδεύοντας προς το ορθό . Ένα κοινό σύμπτωμα ζωής και θανάτου , νόμου και ανθρώπου .
Τι είναι αυτό όμως που διαταράσσει την αρχή των πάντων μέσα στον άνθρωπο και ξεπροβάλλει μέσα από την εξήγηση της ψυχοσωματικής ; Αδιαμφισβήτητα μια μεγάλη ευκολία στη διάγνωση και στη καλή λειτουργία των δεδομένων έχει δοθεί υπό τη μορφή της στατιστικής .
Τι ανάγκες ξεπροβάλλουν από το κόσμο του σήμερα ; Εδώ τονίζοντας το σήμερα θα μπορούσαμε να αποκαλύψουμε μια πορεία συνεχιζόμενη προς το μέλλον . Η ψυχολογία ως επιστήμη και εφαρμογή της < < διαφορετικότητας πίσω από το τοίχο του κάθε όντος > > μπορεί να εκφραστεί μέσα από κάποιες θεωρίες και σύμβολα και γεγονότα . Μια απλή επιδημιολογία δεν είναι αρκετή να αποκάλυψη την ανάγκη για κάτι στο αξεπέραστο » ΕΓΩ » .
Διαμορφώνοντας τις κατάλληλες συνθήκες μπορούμε να αναλαμβάνουμε όχι τη πρόθεση και τη καλλιέργεια για το αύριο αλλά τη φροντίδα της μη έλλειψης για να υπάρξει το αύριο . Πιο αναλυτικά ψυχολογία ως επιστήμη πηγάζει μέσα από κάτι πιο παλιό από εκείνο το δεδομένο που ονομάζουμε σήμερα επιστήμη. Κοιτώντας λίγο στο Μεσαίωνα τι ελπίδες θα δινόταν για έναν Ψ να επιβιώσει των καταστάσεων ; Η λειτουργία και μόνο της σύνθεσης συνειδητό – υποσεινείδητο μπορεί με μια μικρή εικόνα στους Γιουγκ και Φρόυντ να μας οδηγήσει στα απαρχαιωμένα κείμενα του αποκρυφισμού , της αλχημείας . . . της λατρείας και της παράστασης των φαινομένων , σε μια εποχή που έχει τη » στάμπα της πεντάλφας » .
Μέσα από την » αντίκα » λοιπόν που περιγράψαμε πιο πάνω μπορούμε να οδηγηθούμε σε νέους ορίζοντες μεταβάλλοντας και μετακινώντας την έννοια της φύσης και του περιβάλλοντος στη ψυχολογία . Υπάρχουν ανάγκες προς αναδόμηση και κατηγορίες προς διάκριση στο μέλλον για τη καλύτερη επίτευξη των συναισθημάτων . Δεν μπορούμε ούτε έτσι να πούμε ότι φωτογραφίζουμε το μέλλον μέσα από μια Ψ οπτική γωνία . Όχι ότι θα ήταν παράλογο αλλά κάπως δύσκολο εφόσον δεν έχει ανακαλυφθεί το παρελθόν ως προς τη πραγματικότητα , όχι μόνο του βίου αλλά και της καταγραφής του . Πιο απλά τονίζοντας της διαφορετικότητα των πραγμάτων , ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο διαφορετικός τόνος της φωνής που εξωτερικεύει τη λέξη . . .ΕΓΩ . . . στη κανονική έμβια πραγματικότητα .
Για να μη κινδυνεύσουμε να υποπέσουμε στην εποχή εκείνη της λοβοτομής , κατατάσσουμε στο ύστερα την ελπίδα για κάτι πιο εύφορο στη γνώση και τη καταξίωση των ιδανικών . Ακόμη και αν σε ένα υποτιθέμενο χάρτη Ψ φοντάρουμε την υποσεινήδηση ως ένα λευκό φόντο και τη συνείδηση ως μέτρα και σταθμά μέσα από την εικόνα του εγκεφάλου , αναγκαστικά θα προκύψει η έννοια της σύνδεσης και της μεταφοράς του δεδομένου , του ερεθίσματος . Ως ανάγκη αρχής μπορούμε να επικαλεστούμε ως βοήθημα την εξέλιξη της τεχνολογίας . Η εμβάθυνση ως βασικός παράγοντας λήψης αποφάσεων έχει οδηγήσει σε συγκρούσεις . Υπάρχει Θεός ή όχι ;
Κατά πόσο η Ψυχολογία μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτή την απαίτηση ; Ορίζοντας τον όρο Θεό ως αιτία και ανάγκη εμβάθυνσης και τον όρο Άθεος ως αντικείμενο ψυχοσωματικής εκτέλεσης της εσωτερικής λειτουργίας την ύλης , θα μπορούσαμε να φτάσουμε κατά κάποιον τρόπο στην ανάγκη πρόσμιξης παλαιών και νέων αντιλήψεων για τη κάλυψη πιθανό κενών από τις μελλοντικές ανάγκες .
Φθάνοντας στο σημείο της ψυχοθεραπείας ως πρώτη διαπίστωση μπορεί να αποκαλεστεί με τεχνητή περιγραφή της διαταραχής ως » αναλογία αποστάσεως πραγματικού και ψευδαίσθησης » . Θυμίζει κάπως την απομάκρυνση αιτίου και αιτιατού .
Κατά τη γνώμη μου , το μεγάλο στοίχημα για έναν Ψυχολόγο είναι το κατά πόσο μπορεί και δυνατεί να προσεγγίσει τη πραγματικότητα όχι μόνο ως μια μορφή εγκυρότητας μέσα από το λόγο ή τη σημείωση αλλά μέσα από την αίσθηση του πραγματικού περιβάλλοντος , πράγμα που ίσως καθίσταται και ένα εμπόδιο από το γεγονός διότι με το λόγο αναπαριστάται απλά η σκηνή του γεγονότος και όχι η πραγματικότητα . . .
Ερώτημα που μπορεί να φέρει σε δίλημμα το παράξενο γεγονός της αποσιώπησης των συμβάντων είναι . . . εφόσον μετά παραπάνω ένα κομμάτι χαρτί ή ένας λόγος δεν είναι αρκετά για την ανταπόκριση ως ένα σύνολο καθιστά τη πραγματικότητα μη ματαιοδοξία , πως μπορεί η Ψυχολογία να ανταποκριθεί σε αυτό που έχουμε αναφέρει ως πραγματικότητα πάρα πολλές φορές ; Γνώμη μου είναι ότι , ως επιστήμη που πηγάζει από τις ανάγκες για καταγραφή και παρουσίαση των συναισθημάτων μπορεί να μεταπλαστεί . . . σε κάτι πιο σύγχρονο . . . σε κάτι πιο κοντά σε αυτό που λέμε εφαρμογή και αντίληψη . Ακόμη και αν προσπαθήσουμε να δώσουμε την εικόνα στη Ψυχολογία ως υβρίδιο των παλαιών γνώσεων θα έπρεπε να βρούμε και τι είναι αυτό που κρύβει η Γνώση . Η κάθε γνώση στο κάθε άνθρωπο . . .
Αυτό που ονομάζουμε θεραπεία μπορεί να πάρει σάρκα & οστά μέσα από φυσικά γεγονότα ξεπερνώντας την αντίληψη της σταθερότητας , αγγίζοντας έτσι το πραγματικό . . .
Υ. Γ
Είναι κάτι που μπορεί να μας κάνει να δώσουμε απαντήσεις σε πιο βαθιές αναζητήσεις . . . τέτοιες αναζητήσεις που δεν είναι ακόμη γνωστές στον άνθρωπο και στην επιστήμη του .
Από μικρός, ό,τι ήθελα να προστατέψω από τους άλλους, ό,τι φοβόμουν να χάσω, το’χωνα σ’ έναν λάκκο στον παιδότοπό μου και το σκέπαζα με χώμα.
