O Σχηματισμός των λέξεων στην Αρχαία Ελληνική γλώσσα

Επιθήματα με - s -

§ 400. Το παλιό ουδέτερο επίθημα - es - σχηματίζει πια στα Ελληνικά μόνο κλιτική κατηγορία και όχι κάποιον παραγωγικό τύπο: γέν-ος, βλάβ-ος, ψεῦδ-ος κτλ.

Σχετικά με το -ής, -ές στα σύνθετα δες § 140 , σχετικά με το -σος § 164 , σχετικά με το -ισκ- § 397 κεξξ. 

Το επίθημα - i ̯ os - (ἡδίω, ἡδίους) ανήκει αποκλειστικά στο κεφάλαιο "συγκριτικά επίθετα", το - u̯ os - (*- u̯ ot -) αποκλειστικά στις μετοχές (-κώς, -κότος).

Η Ελληνική Αρχαιότητα: Πόλεμος - Πολιτική - Πολιτισμός 6. Η έλευση των Ρωμαίων

6.5. Μια αυτοκρατορία με όρια τους ωκεανούς

Ο επόμενος μεγάλος αντίπαλος της Ρώμης ήταν ο Αντίοχος Γ'. Μόνο αυτός μπορούσε να αμφισβητήσει τις ισορροπίες που εκείνη είχε επιβάλει στην Ελλάδα και να υπονομεύσει τη δεσπόζουσα θέση που κατακτούσε. Ο Αντίοχος δεν ήταν άλλωστε από τους ηγέτες που θα άφηναν ανεκμετάλλευτες ευκαιρίες, ιδιαιτέρως μετά την κατάκτηση της Κοίλης Συρίας και την εδραίωσή του στη Μικρά Ασία. Η ήττα του Φιλίππου τού έδινε επιτέλους την ευκαιρία να αναμειχθεί ενεργά και στην Ευρώπη.

Οι Ρωμαίοι προσπάθησαν με τη διπλωματία τους να τον κρατήσουν μακριά από την Ευρώπη και, αν ήταν δυνατόν, μακριά από ορισμένες ελληνικές πόλεις της Μικράς Ασίας. Αλλά ο Αντίοχος δεν μπορούσε να κρατηθεί μακριά. Διεκδικούσε την προγονική κληρονομιά και, επιπλέον, δεχόταν την επίμονη πρόσκληση των Αιτωλών, που είχαν πλέον στραφεί ανοιχτά εναντίον των Ρωμαίων, να ελευθερώσει πραγματικά την Ελλάδα. Το 192 πέρασε στη Δημητριάδα -άλλοτε μία από τις πρωτεύουσες των Μακεδόνων- και κατέλαβε τη Χαλκίδα. Οι πόλεις αυτές αποτελούσαν πολύ καλές βάσεις για την έναρξη των επιχειρήσεών του. Αλλά, παρά τις υποσχέσεις του για στρατό που θα πλημμύριζε την Ελλάδα, διέθετε μόνο 10.000 πεζούς, 500 ιππείς και 6 ελέφαντες - προκλητικά μικρούς αριθμούς για μια αναμέτρηση με τους Ρωμαίους. Καθώς οι ενισχύσεις που ανέμενε από την Ασία καθυστερούσαν, οι περισσότεροι. Έλληνες φάνηκαν απρόθυμοι να τον συνδράμουν. Ο βασιλιάς Φίλιππος τάχθηκε με το μέρος των Ρωμαίων, και παρομοίως οι Αχαιοί. Ορισμένοι Έλληνες του απάντησαν ότι δεν συνέτρεχε λόγος να τους ελευθερώσει, εφόσον δεν υπήρχε ρωμαϊκή φρουρά στην πόλη τους. Τα ρωμαϊκά στρατεύματα είχαν αποχωρήσει από την Ελλάδα.

Ως σύμβουλος του Αντίοχου αξιοποιήθηκε και ο Αννίβας, που είχε καταφύγει στην αυλή του. Ήταν ίσως ο μόνος που προσπαθούσε να εξετάσει το ζήτημα σφαιρικά. Η πρώτη και βασική του συμβουλή ήταν να εξασφαλιστεί με κάθε τρόπο η υποστήριξη του Φιλίππου. Μόνο ενωμένοι οι δύο βασιλείς και με τη βοήθεια των Αιτωλών θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τους Ρωμαίους. Ύστερα ζητούσε την άδεια να μεταφέρει πάλι ο ίδιος τον πόλεμο στην Ιταλία και να σταλούν δυνάμεις στην Κέρκυρα ώστε να εμποδίζεται ο διάπλους των Ρωμαίων. Ο Αντίοχος όφειλε να παρακολουθεί επίσης τις εξελίξεις στην Αφρική και να αναμένει την κατάλληλη στιγμή για να περάσει στην Ιταλία. Το σχέδιο αυτό προκάλεσε μεγάλη εντύπωση, αλλά δεν εφαρμόστηκε.

Οι Ρωμαίοι από την πλευρά τους δεν καθυστέρησαν. Είχαν την προσδοκία ότι, μετά από μια νέα τους νίκη, θα μπορούσαν να προσβλέπουν σε μια αυτοκρατορία με όρια τους ωκεανούς, δηλαδή μια πραγματικά οικουμενική επικράτεια. Με 20.000 πεζούς και 2.000 ιππείς κινήθηκαν το 191 εναντίον του Αντίοχου. Αυτός οχυρώθηκε στις Θερμοπύλες, θεωρώντας ότι μπορούσε να αντισταθεί στο στενό πέρασμα και να εμπιστευτεί τη φύλαξη των ορεινών διαβάσεων στους Αιτωλούς. Αλλά οι Ρωμαίοι κατέβαλαν τους Αιτωλούς και παραβίασαν τα στενά. Ο Αντίοχος διέσωσε μόλις 500 άνδρες και απέπλευσε κατατροπωμένος για την Έφεσο. Οι Αιτωλοί πολέμησαν όσο μπορούσαν μόνοι τους και υποτάχθηκαν στους Ρωμαίους.

Τις λεπτομέρειες της γοργής κατάκτησης του ελληνικού κόσμου από τους Ρωμαίους αφηγήθηκε σχολαστικά ο Πολύβιος. Αλλά στους Έλληνες δεν άρεσε, καθώς φαίνεται, να μελετούν αυτή την περίοδο της ιστορίας τους, και έτσι μεγάλο μέρος του εκτενούς συγγράμματός του αφέθηκε στη λήθη. Ευτυχώς το διάβασε έναν αιώνα αργότερα, όταν ακόμη ήταν πλήρες, ο μεγάλος Ρωμαίος ιστορικός Τίτος Λίβιος και το αξιοποίησε συστηματικά. Η δική του λατινική εκδοχή διαβάστηκε με ικανοποίηση από τους Ρωμαίους.

Έχοντας εκδιώξει τον Αντίοχο από την Ελλάδα, οι Ρωμαίοι ετοιμάστηκαν το 189 να τον καταδιώξουν στη Μικρά Ασία. Για τις επιχειρήσεις τους αυτές βασίζονταν στην πλήρη υποστήριξη της Ρόδου και του Περγάμου, όπου ο Ευμένης (197-160) είχε διαδεχθεί τον πατέρα του Άτταλο. Πρώτα νίκησαν σε ναυμαχίες, με την αποφασιστική συνδρομή της Ρόδου. Κυρίαρχοι πια στη θάλασσα, διέσχισαν τον Ελλήσποντο με άνεση, εφόσον ο Φίλιππος ήταν σύμμαχός τους, και ο Αντίοχος απέφυγε να συγκρουστεί μαζί τους κατά τη διάβαση. Μαζί με όλους τους Έλληνες συμμάχους τους διέθεταν γύρω στους 30.000 άνδρες και λίγους ελέφαντες, μια αριθμητική δύναμη που, αν παραδίδεται σωστά, ήταν μάλλον μικρή για το εγχείρημα, αλλά καθοδηγούνταν από τον μεγάλο τους στρατηγό Σκιπίωνα Αφρικανό και τον αδελφό του. Επιπλέον, η υποστήριξη που τους παρείχε το ιππικό του Περγάμου ήταν καθοριστική.

Ο Αντίοχος βρέθηκε στη θέση του Δαρείου, όταν αντιμετώπιζε την εισβολή του Αλεξάνδρου. Οι Ρωμαίοι διέθεταν την ίδια περίπου δύναμη με εκείνον, και ο ίδιος επαναλάμβανε τα λάθη των Περσών, που άφησαν αφύλακτο τον Ελλήσποντο. Για να αντιμετωπίσει τους Ρωμαίους, ο Αντίοχος συγκέντρωσε στη Μαγνησία τον μεγαλύτερο στρατό που μπορούσε, 60.000 πεζούς, 12.000 ιππείς και ελέφαντες, αλλά ηττήθηκε οικτρά, χάνοντας δεκάδες χιλιάδες άνδρες.

Στην ειρήνη της Απάμειας, που συμφωνήθηκε τον επόμενο χρόνο, ο Αντίοχος υποχρεώθηκε να απομακρυνθεί τελείως από τη Μικρά Ασία, να παραδώσει τον στόλο του, εκτός από δέκα πλοία, και να καταβάλει υπέρογκη αποζημίωση. Κάθε επέμβαση στα νησιά ή την Ευρώπη απαγορευόταν. Οι περιοχές που εξουσίαζε μοιράστηκαν στο Πέργαμο και τη Ρόδο, τους δύο κυριότερους συμμάχους των Ρωμαίων, εκτός από τις φιλικές στη Ρώμη ελεύθερες ελληνικές πόλεις, οι οποίες παρέμειναν αυτόνομες. Ο Αντίοχος Γ', που εξακολουθούσε να εξουσιάζει το τεράστιο βασίλειο των Σελευκιδών, δολοφονήθηκε έναν χρόνο αργότερα, στην προσπάθειά του να συλήσει τον ναό του Βήλου στα Σούσα για να συγκεντρώσει τα χρήματα που χρειαζόταν.

Ο Σκιπίων, ήδη φημισμένος και τιμημένος, αποδείχθηκε ο ικανότερος στρατηγός των Ρωμαίων. Χωρίς να χάσει καμία μάχη, είχε θριαμβεύσει στην Ισπανία, την Αφρική και την Ασία. Σύμφωνα με μια παράδοση περισσότερο ευφάνταστη παρά αξιόπιστη, ξανασυνάντησε κάποτε τον Αννίβα στην Έφεσο. Ο Αννίβας καυχήθηκε ότι θεωρούσε τον εαυτό του τρίτο μεγαλύτερο στρατηγό του κόσμου, μετά τον Αλέξανδρο και τον Πύρρο. Αν δεν είχε ηττηθεί από τον Σκιπίωνα, τότε ασφαλώς θα ήταν ο πρώτος. Ο Σκιπίων έμεινε απολύτως ικανοποιημένος, εφόσον ο ίδιος, που είχε νικήσει και τον Αννίβα, βρισκόταν πέρα από κάθε σύγκριση.

Μετά τη Μαγνησία, ο Αντίοχος δεσμεύτηκε να παραδώσει τον Αννίβα στους Ρωμαίους, αλλά τον άφησε να διαφύγει. Αυτός κατέφυγε στο βασίλειο της Βιθυνίας, που συνέχιζε τον αγώνα εναντίον του Περγάμου και των Ρωμαίων. Οι Ρωμαίοι βεβαίως δεν έπαψαν να τον καταδιώκουν, και στο τέλος αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει· ήταν ίσως τη χρονιά που πέθανε και ο Σκιπίων.

Νικημένος από τους Ρωμαίους, ο Φίλιππος έκανε ό,τι μπορούσε για να καταστήσει τη Μακεδονία και πάλι ισχυρή. Πλήρωνε το πρόστιμο της ήττας, φρόντισε να μην προκαλεί και παρείχε βοήθεια στους Ρωμαίους, όποτε χρειαζόταν. Ταυτοχρόνως προσπάθησε να αναδιοργανώσει τα οικονομικά του βασιλείου του. Οι βλέψεις του προς τη Θράκη τον έφεραν ωστόσο αντιμέτωπο με τον βασιλιά Ευμένη και συνεπώς με τη Ρώμη. Την ίδια πολιτική συνέχισε μετά τον θάνατό του ο γιος του Περσέας (179-168). Παρακολουθώντας τις κινήσεις των Μακεδόνων, οι Ρωμαίοι ισχυρίστηκαν ότι ετοιμαζόταν και πάλι κρυφά για πόλεμο, συγκεντρώνοντας στρατό, όπλα και εφόδια. Με την επίμονη προτροπή του Ευμένη ξεκίνησαν το 171 τον Γ' Μακεδονικό Πόλεμο.

Ο Περσέας σημείωσε αρκετές επιτυχίες τόσο στη στεριά όσο και στη θάλασσα, υποχρεώνοντας τους Ρωμαίους να αντιμετωπίσουν την κατάσταση όσο σοβαρότερα γινόταν. Οι Ρωμαίοι άρχισαν να κινητοποιούν τους Έλληνες συμμάχους τους, που αντιμετωπίζονταν πλέον όλο και περισσότερο ως υποτελείς. Για τη νέα σύγκρουση επέλεξαν έναν ικανό και έμπειρο στρατηγό, τον Αιμίλιο Παύλο, που ήταν πια πάνω από 60 ετών. (Ο πατέρας του είχε σκοτωθεί στις Κάννες, χωρίς να έχει την κύρια ευθύνη για την ήττα από τον Αννίβα.) Ο Αιμίλιος Παύλος συγκέντρωσε μεγάλο στρατό και αναπτύχθηκε απέναντι από τους Μακεδόνες στην Πύδνα, όπου το 168 δόθηκε η αποφασιστική μάχη.

Στην Πύδνα οι δύο στρατοί ήταν περίπου ισοδύναμοι και καλά προετοιμασμένοι. Ο Περσέας διέθετε συνολικώς 43.000 άνδρες και ο Αιμίλιος Παύλος 39.000. Ο τόπος ήταν πεδινός, επιτρέποντας στις μακεδονικές φάλαγγες πλήρη ανάπτυξη. Όταν τις αντίκρισε έτοιμες για μάχη, ο Ρωμαίος στρατηγός αισθάνθηκε έκπληξη και δέος, όπως παραδέχτηκε αργότερα. Το θέαμα ήταν τρομακτικό. Στην αρχή οι Μακεδόνες υπερείχαν με τον συμπαγή τους όγκο και τις σάρισες και έδειχναν ακαταμάχητοι. Αλλά ο μεγάλος τους στρατός, καθώς καταδίωκε τους αντιπάλους του, υποχρεώθηκε να πορευτεί σε ανώμαλα μέρη, χάνοντας έτσι τη συνοχή του. Ο Αιμίλιος Παύλος εκμεταλλεύτηκε τα μικρά κενά που δημιουργούνταν και οδήγησε μέσα από αυτά μικρά τμήματα των λεγεώνων του. Αναγκασμένη να αμυνθεί σε πολλά μέτωπα, η μακεδονική φάλαγγα κατέρρευσε. Έχοντας απομείνει για μία ακόμη φορά απροστάτευτη από τα πλάγια, έγινε ευάλωτη και ανίκανη να αντιδράσει. Πολεμώντας σώμα με σώμα, οι Ρωμαίοι χρησιμοποίησαν πλέον τα μακριά τους ξίφη και άρχισαν τη σφαγή. Μέσα σε μία ώρα περίπου η μάχη είχε κριθεί. Στο τέλος της ημέρας υπολογίστηκε ότι σκοτώθηκαν περισσότεροι από 25.000 άνδρες από την πλευρά των Μακεδόνων και ελάχιστοι από την πλευρά των Ρωμαίων. Ο Περσέας με το ιππικό του, που είχε πάρει ελάχιστα μέρος στη μάχη, διέφυγε, αλλά σύντομα αναγκάστηκε να παραδοθεί με την οικογένειά του.

Αξιοποιώντας τη μεγάλη του νίκη, ο ρωμαϊκός στρατός στράφηκε με απόφαση της Συγκλήτου εναντίον της Ηπείρου. Χωρίς να έχει στο ελάχιστο προκληθεί και χωρίς να αιτιολογήσει την επίθεσή του, λεηλάτησε τη χώρα, κατέσχεσε τον ιδιωτικό πλούτο και τον πλούτο των ναών, υποδούλωσε 150.000 Ηπειρώτες και κατέστρεψε 70 πολιτείες. Η ιδέα ήταν να ικανοποιηθούν για την προσφορά τους οι Ρωμαίοι στρατιώτες. Η συμπεριφορά αυτή έδειχνε ότι η Ρώμη δεν χρειαζόταν πλέον τη διπλωματία για να χειριστεί τους Έλληνες.

Στη Ρώμη ο Αιμίλιος Παύλος αξιώθηκε έναν θρίαμβο, όπως συνηθιζόταν μετά από μεγάλες νίκες. Στη μεγάλη πομπή που οργανώθηκε επιδείχθηκαν πάνω σε 250 άμαξες τα αγάλματα και τα έργα τέχνης που είχαν λαφυραγωγηθεί, ύστερα τα ωραιότερα και πολυτελέστερα όπλα των Μακεδόνων, οι θησαυροί τους, το άρμα του νικημένου βασιλιά και το διάδημα του, τα παιδιά του και τέλος πεζός ο ίδιος ο Περσέας, φορώντας ρούχο σταχτί. Οι Ρωμαίοι ένιωσαν μεγάλη ικανοποίηση βλέποντας να εκτίθεται μπροστά τους η δόξα του Αλεξάνδρου και του Φιλίππου. Ο Αιμίλιος Παύλος με χρυσοκεντημένη πορφύρα ήταν καθισμένος σε άρμα, κρατώντας κλωνάρι δάφνης. Λίγο αργότερα, ο Περσέας και τα παιδιά του πέθαναν στη φυλακή από την κακοποίηση.

Το μακεδονικό βασίλειο διαιρέθηκε σε τέσσερις μερίδες, μέσα στις οποίες οι πόλεις έπρεπε να παραμένουν αυτόνομες, πληρώνοντας φόρο υποτέλειας. Οι μερίδες δεν επιτρεπόταν να διατηρούν μεταξύ τους οικονομικές ή στρατιωτικές σχέσεις. Πολλές ελληνικές πόλεις παρέμεναν τυπικά ανεξάρτητες, αλλά στην πραγματικότητα όλα τα σημαντικά ζητήματα επιλύονταν πλέον στη Ρώμη. Για κάθε διαφορά, συνθήκη ή ασυμφωνία μεταξύ των Ελλήνων αποστέλλονταν αντιπρόσωποι στη Σύγκλητο. Η ελληνική διπλωματία, σε όλες σχεδόν τις πόλεις, ήταν διαιρεμένη σε ένα μόνο ζήτημα: ορισμένοι υποστήριζαν ότι οι Έλληνες όφειλαν να τηρούν σχολαστικά τις συμφωνίες με τους Ρωμαίους, ενώ άλλοι ότι όφειλαν ακόμη και να τις παραβαίνουν προκειμένου να φανούν πρόθυμοι και αρεστοί. Οι Ρωμαίοι όμως ήθελαν όλο και περισσότερα για να ικανοποιηθούν. Ως μέτρο προφύλαξης, παρέλαβαν 1.000 Αχαιούς με πρόθεση να τους δικάσουν στη Ρώμη. Αλλά η δίκη αυτή δεν έγινε ποτέ, και όταν, ύστερα από 16 χρόνια, οι όμηροι αφέθηκαν ελεύθεροι, επιζούσαν λιγότεροι από 300. Ανάμεσά τους βρισκόταν ο Πολύβιος, που είχε την τύχη να υπηρετήσει στο σπίτι του Αιμίλιου Παύλου και να αναλάβει την εκπαίδευση του γιου του.

Έχοντας εξαλείψει τους Μακεδόνες βασιλείς και εξουδετερώσει τους Σελευκίδες, οι νικητές δεν είχαν πλέον κανέναν σοβαρό αντίπαλο, εφόσον το βασίλειο των Πτολεμαίων ήταν ανίκανο να διαδραματίσει κάποιο ρόλο. Σύντομα στράφηκαν εναντίον της Ρόδου, που αποτελούσε έως τότε βασικό τους σύμμαχο. Αντί να της κηρύξουν τον πόλεμο, προτίμησαν να της αφαιρέσουν τον έλεγχο εδαφών. Το διαμετακομιστικό κέντρο για το εμπόριό της, η Δήλος, παραχωρήθηκε στην Αθήνα - μια εξέλιξη που οδήγησε στον οικονομικό μαρασμό της Ρόδου. Το λιμάνι της Δήλου, με την προνομιακή του θέση στο Αιγαίο, ήταν το μεγαλύτερο κέντρο δουλεμπορίου και μπορούσε να διακινήσει ημερησίως έως και 10.000 δούλους. Πολλοί από αυτούς ήταν αιχμάλωτοι πολέμου.

Από τη μεγάλη νίκη της Ρώμης εναντίον του Αννίβα έως την κατάλυση του μακεδονικού βασιλείου είχαν περάσει, όπως σημειώνει ο Πολύβιος, μόλις 53 χρόνια.

Όταν στην Αίγυπτο βασίλευε ο ανήλικος Πτολεμαίος ΣΤ' Φιλομήτωρ (180-145), γιος του Πτολεμαίου Δ', οι κηδεμόνες του ξεκίνησαν τον ΣΤ' Συριακό Πόλεμο (171-168) για την ανάκτηση της Κοίλης Συρίας. Η πρωτοβουλία αυτή ήταν ολοφάνερα εσφαλμένη, εφόσον είχαν να αντιμετωπίσουν έναν ικανό και ενεργητικό βασιλιά, τον Αντίοχο Δ' Επιφανή (175-164), γιο του Αντίοχου Γ'. Ο Αντίοχος ανταποκρίθηκε με αποφασιστικότητα και κάποια στιγμή έφτασε να ελέγχει μεγάλο μέρος της Αιγύπτου, υποχρεώνοντας το πτολεμαϊκό βασίλειο να αναζητά συμμάχους όπου μπορούσε να τους βρει. Αλλά ακόμη και οι Αχαιοί, που είχαν πολλές φορές ενισχυθεί από τους Πτολεμαίους, δίσταζαν να τους συνδράμουν.

Καθώς ο Αντίοχος βρισκόταν πια έξω από την Αλεξάνδρεια, τον προϋπάντησε μια ρωμαϊκή αντιπροσωπεία, η οποία, μολονότι δεν συνοδευόταν από στρατό, τον κάλεσε να αποχωρήσει. Αυτός ζήτησε χρόνο να συσκεφθεί, αλλά ο επικεφαλής των Ρωμαίων χάραξε γύρω του με μια κληματόβεργα έναν κύκλο και απαίτησε απάντηση όσο ακόμη ο βασιλιάς βρισκόταν μέσα σε αυτόν. Χωρίς άλλη συζήτηση, ο Αντίοχος επέστρεψε με τον στρατό του στη Συρία. Η μεγάλη νίκη που είχαν μόλις κερδίσει οι Ρωμαίοι στην Πύδνα έριχνε πλέον τη βαριά σκιά της σε όλη τη Μεσόγειο.

Ταπεινωμένος και ανήσυχος, ο Αντίοχος προσπάθησε να ενισχύσει τη θέση του στο εσωτερικό του βασιλείου του. Ανάμεσα στα μέτρα που πήρε ξεχώριζε η επιχείρηση για τον βίαιο εξελληνισμό των Ιουδαίων της Παλαιστίνης το 167. Αποκορύφωμά της ήταν η απαγόρευση της περιτομής και η μετατροπή του Ναού του Σολομώντα σε ναό του Δία. Δεν ήταν άλλωστε ο μοναδικός ναός τον οποίο επιχείρησε να συλήσει. Οι κληρονόμοι του Αλεξάνδρου ήταν γενικά ανεκτικοί στις θρησκευτικές ιδιαιτερότητες των λαών που εξουσίαζαν. Αλλά οι συνθήκες ήταν έκρυθμες, και ο Ναός του Σολομώντα εξακολουθούσε να κατέχει πολύτιμους θησαυρούς, τους οποίους ο Αντίοχος είχε ανάγκη για τις υπέρογκες αποζημιώσεις που κατέβαλε στη Ρώμη. Επιπλέον, στη διεκδίκηση της Κοίλης Συρίας, ορισμένοι Ιουδαίοι είχαν ταχθεί με το μέρος των Πτολεμαίων. Το πρόγραμμά του υποστήριζε, άλλωστε, μια μερίδα εξελληνισμένων Ιουδαίων.

Ο Αντίοχος δεν είχε προβλέψει ωστόσο την οξύτατη αντίδραση των πιστών Ιουδαίων, που εξεγέρθηκαν με πείσμα. Μέσα σε τρία χρόνια από τη βεβήλωση του Ναού, η εξέγερση άρχισε να εδραιώνεται. Η ακατάβλητη αυτοθυσία των μαχητών κατέστησε μάλιστα δυνατή τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους μέσα στο βασίλειο των Σελευκιδών - με την υποστήριξη φυσικά της Ρώμης. Το 164, τη χρονιά που ο Ναός καθαριζόταν από το βδέλυγμα τῆς ἑρημώσεως, όπως αποκαλείται ο βωμός του Δία στο βιβλίο του Δανιήλ, ο Αντίοχος Δ' πέθανε, έχοντας ταπεινωθεί και από μια μερίδα των υπηκόων του που έως τότε ουδείς είχε πάρει στα σοβαρά. Στα βιβλία των Μακκαβαίων καταγράφηκε ο ιουδαϊκός αυτός αγώνας ως μία ακόμη σελίδα στην ιστορία του «λαού του Θεού».

Στην ηττημένη και τεμαχισμένη Μακεδονία εμφανίστηκε ένας διεκδικητής της βασιλείας με τον ισχυρισμό ότι λεγόταν Φίλιππος και ότι ήταν γιος του Περσέα. Γύρω από τον βίο του πλάστηκαν αμέσως μύθοι που ήταν δύσκολο να ελεγχθούν. Ορισμένοι ισχυρίστηκαν ότι το πραγματικό του όνομα ήταν Ανδρίσκος, ότι είχε διατελέσει μισθοφόρος στη Συρία και ότι ο βασιλιάς Δημήτριος (162-150) τον είχε εκδώσει στη Ρώμη. Καθώς οι πάντες γνώριζαν ότι ο πραγματικός Φίλιππος είχε πεθάνει ως κρατούμενος στη Ρώμη, ουδείς του έδωσε σημασία και έτσι κατάφερε να διαφύγει. Από την Ιταλία πέρασε στη Μίλητο, το Πέργαμο και τη Θράκη, όπου βρήκε την υποστήριξη που αναζητούσε. Το εντυπωσιακό είναι ότι έπεισε πολλούς Μακεδόνες για τη βασιλική του καταγωγή, φόρεσε πορφύρα στην Πέλλα, ανασυγκρότησε κάπως το βασίλειο και απείλησε ακόμη και τη Θεσσαλία. Συνέτριψε τους Ρωμαίους που ανέλαβαν να τον αντιμετωπίσουν σε περιβόητη μάχη και σκότωσε τον Ρωμαίο στρατηγό. Ωστόσο, το 148 νικήθηκε από ισχυρό στρατό και στόλο και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα.

Η περιπέτεια αυτή δίδαξε στους Ρωμαίους ότι ακόμη και ο διαμελισμός της Μακεδονίας δεν ήταν αρκετός για να εξουδετερώσει τα αισθήματα των κατοίκων της. Η αίγλη της βασιλείας, άλλωστε, ακόμη και με το προσωπείο ενός σφετεριστή, ήταν επικίνδυνη. Η λύση βρισκόταν στην πλήρη προσάρτηση της περιοχής στη ρωμαϊκή επικράτεια.

Για 50 χρόνια η Ρώμη έζησε ειρηνικά με την Καρχηδόνα, θεωρώντας ότι στον Β' Καρχηδονιακό Πόλεμο είχε επιτύχει τον στόχο της. Αλλά η Καρχηδόνα είχε αρχίσει πάλι να ανακάμπτει οικονομικά και στις διαρκείς προκλήσεις από το γειτονικό βασίλειο της Νουμιδίας ήταν αποφασισμένη να απαντήσει με πόλεμο. Η ενέργεια αυτή θεωρήθηκε παραβίαση της συνθήκης, και η Ρώμη κήρυξε το 149 τον Γ' Καρχηδονιακό Πόλεμο, στέλνοντας στρατό με 80.000 πεζούς και 4.000 ιππείς. Στο αίτημα των Καρχηδονίων για διαπραγματεύσεις οι Ρωμαίοι απάντησαν με την απαίτηση να κατεδαφιστεί η πόλη και οι ίδιοι να κατοικήσουν σε νέα που θα κτιζόταν μακριά από τη θάλασσα. Οι Καρχηδόνιοι υποχρεώθηκαν έτσι να αγωνιστούν μέχρις εσχάτων.

Οι Ρωμαίοι διαπίστωσαν ότι η νίκη ήταν δυσχερέστερη από όσο υπολόγιζαν. Το 146 ανέθεσαν τον πόλεμο σε έναν νέο στρατηγό, τον Πόπλιο Κορνήλιο Σκιπίωνα Αιμιλιανό, γιο του Αιμίλιου Παύλου και υιοθετημένο από την οικογένεια του Σκιπίωνα Αφρικανού. Με την επιλογή τους αυτή κατάφεραν να καταλάβουν την Καρχηδόνα, να πουλήσουν όλο τον πληθυσμό που είχε απομείνει ζωντανός και να παραδώσουν την πόλη στις φλόγες, αφού πρώτα την απογύμνωσαν από τους θησαυρούς της. (Παρών στην καταστροφή ήταν και ο Πολύβιος, που είχε διατελέσει δάσκαλος του Σκιπίωνα Αιμιλιανού και τον συνόδευε ως σύμβουλος.) Αμέσως μετά η περιοχή της κατεστραμμένης πόλης προσαρτήθηκε στη ρωμαϊκή επικράτεια.

Την ίδια χρονιά κρίθηκε και η τύχη των Αχαιών. Είχαν έρθει σε πόλεμο με τη Σπάρτη, προκαλώντας έτσι την επέμβαση της Ρώμης, που απαίτησε τη διάλυση της Συμπολιτείας τους. Αυτοί αρνήθηκαν, και ο ρωμαϊκός στρατός, με στρατηγό τον Λεύκιο Μόμμιο, κατέλαβε την Κόρινθο και εξανδραπόδισε όσους κατοίκους είχαν απομείνει ζωντανοί. Οι θησαυροί της πόλης λεηλατήθηκαν. Ο Πολύβιος έφτασε εγκαίρως για να περισώσει κάποια από τα έργα τέχνης και, ενδεχομένως, να μεσολαβήσει υπέρ ορισμένων Αχαιών.

Η Χώρα της Αλήθειας

ΤΑΞΙΔΙΩΤΗ, στην ΑΓΝΩΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ… μονάχα μέσα στην Ηρεμία (της Ζωής) μπορείς να βρεις την Αλήθεια… μονάχα μέσα στην Ησυχία (της Ψυχής) μπορείς να ζήσεις αληθινά, να ζήσεις την ύπαρξη στους κόσμους, σαν μια συνέχεια, και με πλήρη επίγνωση... μονάχα μέσα στη Σιγή (του Νου) μπορείς να Κατανοήσεις τι είσαι πραγματικά... μονάχα μέσα στην Απουσία (της Προσωπικής Ύπαρξης) μπορείς να «Δεις» την Αληθινή Φύση σου… μέχρι να Επιστρέψεις στο ΥΣΤΑΤΟ ΣΤΑΘΕΡΟ, στο ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΟ…

Η Χώρα της Αλήθειας Απλώνεται στο Βάθος που Απλώνεται η Κατανόησή μας!

ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ Είναι ΟΡΑΣΗ, Τρόπος Όρασης, το ΒΛΕΠΕΙΝ: Άμεση Αντίληψη, Κατανόηση, Βίωση Αυτού που Συμβαίνει χωρίς «παραμορφώσεις», που ολοκληρώνεται σε αυτή την Αντίληψη, σε αυτό το ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΒΙΩΜΑ ΖΩΗΣ, που είναι ταυτόχρονα ΦΩΤΙΣΗ, ΖΩΗ. Μια ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΖΩΗΣ που Ρέει Συνεχώς χωρίς να Αλλοιώνεται, Μέσα στην Αιωνιότητα, πέρα από τον χρόνο.

ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ (ΒΛΕΠΕΙΝ), ΦΩΤΙΣΗ, ΖΩΗ, είναι το Ίδιο Πράγμα, κι είναι όλη η Εμπειρία της Ύπαρξης, Συνεχώς. Αυτός ο ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ, είναι ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ, ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ, ΑΠΟΥΣΙΑ ΣΚΕΨΗΣ. Δεν έρχεται με την διαχείριση της αντίληψης, την πειθάρχηση των εσωτερικών διαδικασιών, την «κατεύθυνση» της σκέψης, την «συγκέντρωση», την «εξάλειψη» της σκέψης… ούτε έρχεται με εξωτερικές δραστηριότητες, με το να κάθεσαι στην Στάση του Λωτού (ακόμα κι αν κάθεσαι 10.000 χρόνια).

ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΗ ΟΡΑΣΗ, άσχετα από εσωτερικές διεργασίες ή εξωτερικές δραστηριότητες. ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ δεν είναι «δραστηριότητα» ή εξωτερική «πράξη» ή «κάθισμα». Στον Χώρο της Άγνοιας και της αμάθειας, οι άνθρωποι χρησιμοποιούν άστοχα τις λέξεις, και χρησιμοποιούν τους όρους Διαλογισμός, Φώτιση, πνευματικότητα και πνευματική εξέλιξη, κι όλα αυτά, χωρίς να γνωρίζουν τι «είναι»… αλλά μόνο τους «όμοιούς» τους μπορούν να πείσουν.

Ο Διαλογισμός είναι η Χώρα της Αλήθειας

Σε αυτό το δοκίμιο, θα εξερευνήσουμε μερικές από τις εσωτερικές διδασκαλίες που μάθαμε από το ταξίδι μας στην άγνωστη χώρα της συνείδησης. Θα μοιραστούμε μαζί σας μερικές από τις γνώσεις που έχουμε αποκτήσει από το διαλογισμό για την αληθινή φύση της πραγματικότητας και της ύπαρξης. Ελπίζουμε ότι αυτό το δοκίμιο θα σας εμπνεύσει να αναζητήσετε τη δική σας αλήθεια και να ζήσετε μια ζωή με επίγνωση και αρμονία.

Η Χώρα της Αλήθειας δεν είναι ένα φυσικό μέρος που μπορούμε να επισκεφτούμε ή να εντοπίσουμε σε έναν χάρτη. Είναι μια κατάσταση ύπαρξης που υπερβαίνει τον χώρο και τον χρόνο. Είναι ένα βασίλειο καθαρής επίγνωσης που βρίσκεται πέρα από τους περιορισμούς των αισθήσεων και των σκέψεών μας. Είναι μια διάσταση άπειρης δυνατότητας που εκδηλώνεται σε κάθε στιγμή και κάθε εμπειρία. Είναι η πηγή και η ουσία όλων όσων υπάρχουν.

Για να μπούμε στη Χώρα της Αλήθειας, πρέπει να αφήσουμε τις προσκολλήσεις και τις ταυτίσεις μας με την προσωπική μας ύπαρξη. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε το σώμα μας, το μυαλό μας, τα συναισθήματά μας ή η προσωπικότητά μας. Δεν είμαστε οι ρόλοι μας, οι ταμπέλες ή οι ιστορίες μας. Δεν είμαστε χωρισμένοι από τίποτα και κανέναν. Είμαστε ένα με όλα και με όλους.

Πρέπει να ηρεμήσουμε το μυαλό μας και να ακούσουμε την καρδιά μας. Πρέπει να συντονιστούμε με τη διαίσθησή μας και να ακολουθήσουμε την εσωτερική μας καθοδήγηση. Χρειάζεται να παραδοθούμε στη ροή της ζωής και να εμπιστευτούμε τη θεϊκή νοημοσύνη που ενορχηστρώνει τα πάντα. Πρέπει να είμαστε παρόντες και προσεκτικοί σε αυτό που συμβαίνει εδώ και τώρα.

Πρέπει να κάνουμε διαλογισμό.

Ο διαλογισμός δεν είναι μια τεχνική ή μια πρακτική που κάνουμε για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα ή σε μια συγκεκριμένη στάση. Ο διαλογισμός είναι ένας τρόπος ζωής και ύπαρξης που ενσαρκώνουμε ανά πάσα στιγμή και σε όλες τις καταστάσεις. Ο διαλογισμός είναι ένας τρόπος να βλέπεις και να γνωρίζεις που αποκαλύπτει την αλήθεια πίσω από την εμφάνιση. Ο διαλογισμός είναι ένας τρόπος εμπειρίας και έκφρασης που εκπέμπει αγάπη και χαρά.

Ο διαλογισμός είναι όραμα.

Όταν διαλογιζόμαστε, βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι, όχι όπως νομίζουμε ότι είναι ή όπως θέλουμε να είναι. Βλέπουμε πέρα από το επιφανειακό επίπεδο των μορφών και των φαινομένων στο βαθύτερο επίπεδο της ουσίας και του νοήματος. Βλέπουμε πέρα από τη δυαδικότητα υποκειμένου και αντικειμένου την ενότητα συνείδησης και πραγματικότητας. Βλέπουμε πέρα από την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού στην πραγματικότητα της διασύνδεσης.

Ο διαλογισμός είναι κατανόηση.

Όταν διαλογιζόμαστε, καταλαβαίνουμε τα πράγματα όπως είναι, όχι όπως πιστεύουμε ότι είναι ή όπως τα κρίνουμε. Καταλαβαίνουμε πέρα από το επίπεδο των εννοιών και των απόψεων στο επίπεδο των αρχών και των αξιών. Καταλαβαίνουμε πέρα από το επίπεδο των λέξεων και των συμβόλων στο επίπεδο των συναισθημάτων και των αισθήσεων. Καταλαβαίνουμε πέρα από το επίπεδο της ανάλυσης και της λογικής στο επίπεδο της διαίσθησης και της σοφίας.

Ο διαλογισμός βιώνει.

Όταν διαλογιζόμαστε, βιώνουμε τα πράγματα όπως είναι, όχι όπως τα φανταζόμαστε ή όπως φοβόμαστε ότι μπορεί να είναι. Βιώνουμε πέρα από το επίπεδο των σκέψεων και των συναισθημάτων στο επίπεδο της επίγνωσης και της παρουσίας. Βιώνουμε πέρα από το επίπεδο του παρελθόντος και του μέλλοντος στο επίπεδο του τώρα και του εδώ. Βιώνουμε πέρα από το επίπεδο του εαυτού και του άλλου στο επίπεδο της ενότητας και της ολότητας.

Ο διαλογισμός είναι φωτισμός.

Όταν διαλογιζόμαστε, φωτίζουμε τα πράγματα όπως είναι, όχι όπως τα κρύβουμε ή όπως τα προβάλλουμε ότι είναι. Φωτίζουμε πέρα από το επίπεδο του σκότους και της άγνοιας στο επίπεδο του φωτός και της γνώσης. Φωτίζουμε πέρα από το επίπεδο της σύγχυσης και της αμφιβολίας στο επίπεδο της σαφήνειας και της βεβαιότητας. Φωτίζουμε πέρα από το επίπεδο του πόνου και του αγώνα στο επίπεδο της ειρήνης και της ευδαιμονίας.

Ο διαλογισμός είναι ζωή.

Όταν διαλογιζόμαστε, ζούμε τα πράγματα όπως είναι, όχι όπως τους αντιστεκόμαστε ή όπως προσπαθούμε να τα αλλάξουμε. Ζούμε πέρα από το επίπεδο του να κάνουμε και να έχουμε στο επίπεδο του να είμαστε και να δίνουμε. Ζούμε πέρα από το επίπεδο της δράσης και της αντίδρασης στο επίπεδο της δημιουργίας και της εκδήλωσης. Ζούμε πέρα από το επίπεδο της γέννησης και του θανάτου στο επίπεδο της αιωνιότητας και του απείρου.

Ο διαλογισμός είναι το ίδιο πράγμα με τον φωτισμό, τη ζωή, την κατανόηση, την εμπειρία και το όραμα. Ο διαλογισμός είναι η όλη εμπειρία της ύπαρξης, συνεχώς. Ο διαλογισμός είναι μια εσωτερική στάση ζωής, κατανόηση, απουσία σκέψης. Ο διαλογισμός είναι σωστή άποψη, ανεξάρτητα από εσωτερικές διαδικασίες ή εξωτερικές δραστηριότητες.

Ο διαλογισμός δεν είναι κάτι που κάνουμε ή πετυχαίνουμε. Ο διαλογισμός είναι κάτι που είμαστε και εκφράζουμε.

Ο διαλογισμός είναι η χώρα της αλήθειας.

Πνευματικές Ιδέες

Ηρεμία: Βρίσκοντας την αλήθεια

Στη Χώρα της Αλήθειας, η ηρεμία παίζει ζωτικό ρόλο. Είναι μέσα από την αγκαλιά μιας κατάστασης ηρεμίας και γαλήνης που μπορεί κανείς να αποκαλύψει την ουσία της αλήθειας. Μειώνοντας τον θόρυβο των εξωτερικών περισπασμών, ανοίγουμε τον εαυτό μας σε ένα βαθύτερο επίπεδο συνειδητοποίησης.

Ακινησία: Ζωή Ύπαρξη

Η ζωντανή ύπαρξη στους κόσμους ως συνέχεια απαιτεί την ακινησία της ψυχής. Στη Χώρα της Αλήθειας, είναι σε στιγμές ήσυχου στοχασμού και ενδοσκόπησης που μπορούμε πραγματικά να βιώσουμε τη ζωή. Με το να είμαστε παρόντες και με πλήρη επίγνωση, βυθιζόμαστε στον πλούτο κάθε στιγμής που περνάει.

Σιωπή: Κατανοώντας την Αληθινή μας Φύση

Για να καταλάβουμε τι πραγματικά είμαστε, πρέπει να εμβαθύνουμε στη σιωπή του μυαλού. Σε αυτό το βασίλειο, οι σκέψεις σβήνουν, επιτρέποντάς μας να συνδεθούμε με τον αυθεντικό εαυτό μας. Είναι μέσα από αυτή την εσωτερική σιωπή που αποκτούμε διορατικότητα για την αληθινή φύση και σκοπό μας.

Απουσία: Βλέποντας την Αληθινή μας Φύση

Αγκαλιάζοντας την απουσία προσωπικής ύπαρξης, μπορούμε να «δούμε» την αληθινή μας φύση. Αυτή η αποβολή του εγώ και της προσκόλλησης μας δίνει μια ματιά στον πυρήνα της ύπαρξής μας. Μόνο αφήνοντας την ατομική μας ταυτότητα μπορούμε να αναγνωρίσουμε πραγματικά τη διασύνδεσή μας με το σύμπαν.

Η χώρα της αλήθειας: Επέκταση της Κατανόησης

Η Χώρα της Αλήθειας εκτείνεται τόσο βαθιά όσο εξαπλώνεται η κατανόησή μας. Καθώς εξερευνούμε τα βάθη της συνείδησής μας, διευρύνουμε την επίγνωσή μας και την αντίληψή μας για τον κόσμο γύρω μας. Αυτό το ταξίδι αυτό-ανακάλυψης μας οδηγεί σε ένα μέρος όπου η αλήθεια και η φώτιση συμπλέκονται.

Διαλογισμός: Όραμα και Φωτισμός

Ο διαλογισμός χρησιμεύει ως μονοπάτι προς την όραση και τον φωτισμό. Είναι ένας τρόπος να δεις τον κόσμο χωρίς παραμορφώσεις, επιτρέποντας την άμεση αντίληψη, κατανόηση και εμπειρία του τι συμβαίνει. Μέσω του ολοκληρωμένου διαλογισμού, η ζωή μας κυλά συνεχώς, ξεπερνώντας τους περιορισμούς του χρόνου.

Ο διαλογισμός ως τρόπος ζωής

Ο διαλογισμός δεν είναι απλώς μια δραστηριότητα ή μια εξωτερική πράξη. Είναι ένας τρόπος ζωής—μια εσωτερική στάση κατανόησης και απουσίας σκέψης. Δεν μπορεί να επιτευχθεί χειραγωγώντας την αντίληψη ή πειθαρχώντας τις εσωτερικές διαδικασίες. Ο αληθινός διαλογισμός υπερβαίνει τις εξωτερικές δραστηριότητες και τις στάσεις, φθάνοντας στα βάθη της συνείδησής μας.

Ο διαλογισμός ως ορθή άποψη

Ανεξάρτητα από τις εσωτερικές διαδικασίες ή τις εξωτερικές δραστηριότητες, ο διαλογισμός έχει να κάνει με την καλλιέργεια της σωστής άποψης. Σε έναν κόσμο συννεφιασμένο από άγνοια, το αληθινό νόημα του διαλογισμού συχνά παρερμηνεύεται. Είναι απαραίτητο να διακρίνουμε μεταξύ του γνήσιου μονοπατιού του διαλογισμού και των παρανοήσεων που τον περιβάλλουν.

Η Χώρα της Αλήθειας

Συμπερασματικά, η Χώρα της Αλήθειας καλεί όσους αναζητούν μια βαθύτερη κατανόηση της ύπαρξης. Μέσα από την ηρεμία, την ακινησία, τη σιωπή και την απουσία, ξεκινάμε ένα ταξίδι αυτο-ανακάλυψης και φωτισμού. Αγκαλιάζοντας τον διαλογισμό ως τρόπο ζωής και καλλιεργώντας τη σωστή άποψη, ανοίγουμε τον εαυτό μας στη βαθιά σοφία και ομορφιά που κρύβεται μέσα μας. Είθε η εξερεύνηση της Χώρας της Αλήθειας να είναι μεταμορφωτική και διαφωτιστική.

Η Ζωή

Στον Αληθινό Κόσμο, που είναι πέρα από την σκέψη, και πέρα από τις ανθρώπινες δραστηριότητες, υπάρχει μόνο ΕΥΘΥΝΗ, κι η ζωή είναι αφιερωμένη στην υπηρεσία… Στον κόσμο των ανθρώπων, στον πλανήτη γη, όλοι έχουν δικαιώματα αλλά κανένας δεν νοιώθει και δεν αναγνωρίζει ΕΥΘΥΝΗ… έτσι δεν είναι περίεργο που συμβαίνουν όλα όσα συμβαίνουν στις κοινωνίες.

Η ζωή στο κόσμο έχει το δικό της δρόμο. Η Ησυχία της Ψυχής έχει την δική της δράση. Η Σιωπή του Νου έχει τον δικό της χώρο. Η Απουσία του προσώπου έχει την δική της ύπαρξη. Η Πραγματικότητα έχει το δικό της περιεχόμενο.

Το ΑΧΡΟΝΟ είναι η Πηγή κάθε, «ύπαρξης», «γνώσης», και «ηθικής»… Η ΥΠΑΡΞΗ είναι από την «φύση» της Ελεύθερη… αλλά «σκλαβώνεται» από τις πράξεις των ανθρώπων…

Η ΓΝΩΣΗ είναι ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ που Ανυψώνεται Ως το ΑΧΡΟΝΟ… γι’ αυτό η Γνώση πρέπει να είναι ελεύθερη… και γι’ αυτό, όσοι θέλουν να είναι ελεύθεροι, πρέπει να υπερασπίζονται την ελευθερία της γνώσης…

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ Πηγάζει από το ΑΧΡΟΝΟ, και γι’ αυτό είναι πάνω από τους νόμους των ανθρώπων… Όταν οι νόμοι των ανθρώπων είναι άδικοι, έχουμε ηθική υποχρέωση να είμαστε «παράνομοι», για να υπερασπιστούμε την ΑΛΗΘΙΝΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ…

Το ΑΧΡΟΝΟ είναι η Πηγή των πάντων

Ποιο είναι το νόημα της ζωής; Αυτή είναι μια ερώτηση που κάνουν πολλοί άνθρωποι στον εαυτό τους, αλλά λίγοι βρίσκουν μια ικανοποιητική απάντηση. Κάποιοι μπορεί να πουν ότι η ζωή είναι ένα δώρο, μια ευλογία, ένα θαύμα. Άλλοι μπορεί να πουν ότι η ζωή είναι κατάρα, βάρος, τραγωδία. Τι γίνεται όμως αν η ζωή δεν είναι κανένα από αυτά τα πράγματα; Τι κι αν η ζωή είναι απλώς μια εκδήλωση του ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΥ, της απόλυτης πραγματικότητας που ξεπερνά όλες τις έννοιες και τις κατηγορίες;

Το ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ είναι η Πηγή των πάντων, αλλά δεν είναι πράγμα. Δεν είναι ένα πρόσωπο, ένας τόπος ή ένα κράτος. Δεν είναι αντικείμενο σκέψης, ή υποκείμενο εμπειρίας. Δεν είναι κάτι που μπορεί να κατανοηθεί, να μετρηθεί ή να οριστεί. Είναι πέρα από το είναι και το μη-ον, πέρα από τη μορφή και το κενό, πέρα από το χρόνο και τον χώρο. Είναι η ουσία κάθε ύπαρξης, το έδαφος κάθε γνώσης και η προέλευση κάθε ηθικής.

Πώς όμως μπορούμε να γνωρίζουμε το ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ, αν είναι πέρα από την κατανόησή μας; Πώς μπορούμε να ζήσουμε αρμονικά με το ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ, αν είναι πέρα από τον έλεγχό μας; Πώς μπορούμε να υπηρετήσουμε το ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ, αν είναι πέρα από τη θέλησή μας; Η απάντηση είναι απλή: δεν μπορούμε. Μπορούμε μόνο να παραδοθούμε στο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ και να το αφήσουμε να μας καθοδηγήσει στους δικούς του μυστηριώδεις τρόπους.

Στον Πραγματικό Κόσμο, που είναι πέρα από τη σκέψη και τις ανθρώπινες δραστηριότητες, υπάρχει μόνο ΕΥΘΥΝΗ και η ζωή είναι αφιερωμένη στην υπηρεσία. Υπηρεσία στο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ, υπηρεσία στον εαυτό μας και υπηρεσία στους άλλους. Η υπηρεσία δεν είναι καθήκον, ούτε υποχρέωση, ούτε θυσία. Η εξυπηρέτηση είναι χαρά, προνόμιο και έκφραση αγάπης. Η υπηρεσία είναι η φυσική απάντηση μιας ευγνώμων καρδιάς που αναγνωρίζει το δώρο της ζωής.

Στον κόσμο των ανθρώπων, στον πλανήτη γη, όλοι έχουν δικαιώματα αλλά κανείς δεν αισθάνεται ούτε αναγνωρίζει ΕΥΘΥΝΗ. Δικαιώματα διεκδικούνται, απαιτούνται και υπερασπίζονται. Όμως η ΕΥΘΥΝΗ αγνοείται, αποφεύγεται και αρνείται. Τα δικαιώματα βασίζονται στον εγωισμό, την ιδιοτέλεια και την απληστία. Όμως η ΕΥΘΥΝΗ βασίζεται στον αλτρουισμό, τη συμπόνια και τη γενναιοδωρία. Τα δικαιώματα είναι διχαστικά, ανταγωνιστικά και συγκρουσιακά. Όμως η ΕΥΘΥΝΗ είναι ενωτική, συνεργατική και ειρηνική.

Δεν είναι λοιπόν περίεργο που όλα όσα συμβαίνουν στις κοινωνίες συμβαίνουν. Πόλεμοι, βία, αδικία, καταπίεση, διαφθορά, φτώχεια, αρρώστιες, ρύπανση... Αυτές είναι οι συνέπειες του να ζεις στην άγνοια του ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΥ, και στην περιφρόνηση της ΕΥΘΥΝΗΣ. Αυτά είναι τα συμπτώματα ενός άρρωστου κόσμου που χρειάζεται θεραπεία.

Πώς όμως μπορούμε να θεραπεύσουμε τον κόσμο; Πώς μπορούμε να φέρουμε ειρήνη και αρμονία στον εαυτό μας και στους άλλους; Πώς μπορούμε να αφυπνιστούμε στην πραγματικότητα του ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΥ; Η απάντηση είναι απλή: δεν μπορούμε. Μπορούμε μόνο να θεραπεύσουμε τον εαυτό μας, να φέρουμε ειρήνη και αρμονία στον εαυτό μας και να αφυπνιστούμε στην πραγματικότητα του εαυτού μας. Και με αυτόν τον τρόπο, θα θεραπεύσουμε τον κόσμο, θα φέρουμε ειρήνη και αρμονία στους άλλους και θα τους αφυπνίσουμε στην πραγματικότητα του εαυτού τους.

Η ζωή στον κόσμο έχει τον δικό της τρόπο. Η Ησυχία της Ψυχής έχει τη δικής της δράση. Η Σιωπή του Νου έχει τη δική της θέση. Η απουσία του προσώπου έχει τη δική της ύπαρξη. Η πραγματικότητα έχει το δικό της περιεχόμενο.

Ο τρόπος ζωής στον κόσμο δεν είναι ο δικός μας τρόπος. Είναι χαοτικός, απρόβλεπτος και παροδικός. Είναι γεμάτος βάσανα και δυσαρέσκεια. Διέπεται από νόμους που δεν είναι δικοί μας. Υπόκειται σε δυνάμεις που δεν είναι δικές μας.

Η δράση της Σιωπής της Ψυχής είναι η δράση μας. Είναι αρμονική, τακτοποιημένη και αιώνια. Είναι γεμάτη ευδαιμονία και πληρότητα. Διοικείται από το ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ, και είναι η δύναμη του ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΥ.

Ο τόπος της Σιωπής του Νου είναι ο τόπος μας. Είναι εκεί που ανήκουμε, όπου νιώθουμε σαν στο σπίτι μας, όπου είμαστε ελεύθεροι. Εδώ μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας, χωρίς μάσκες, χωρίς ρόλους, χωρίς προσδοκίες. Εδώ μπορούμε να γίνουμε ένα με το ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ, χωρίς χωρισμό, χωρίς διάκριση, χωρίς δυαδικότητα.

Η ύπαρξη της απουσίας του προσώπου είναι η ύπαρξή μας. Είναι αυτό που είμαστε, η πραγματική μας ταυτότητα, η αρχική μας φύση. Είναι ποιοι ήμασταν πριν γεννηθούμε και ποιοι θα είμαστε αφού πεθάνουμε. Είναι ποιοι είμαστε πέρα από το όνομα και τη μορφή, πέρα από τη γέννηση και το θάνατο, πέρα από το παρελθόν και το μέλλον. Είμαστε αυτοί που είμαστε στην ουσία, στο πνεύμα, στην πραγματικότητα.

Το περιεχόμενο της πραγματικότητας είναι το περιεχόμενό μας. Είναι αυτό που γνωρίζουμε, αυτό που βιώνουμε, αυτό που εκφράζουμε. Είναι αυτό που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας, αυτό που καταλαβαίνουμε με τη διάνοιά μας, αυτό που νιώθουμε με τα συναισθήματά μας. Είναι αυτό που δημιουργούμε με τη φαντασία μας, αυτό που επικοινωνούμε με τα λόγια μας, αυτό που μοιραζόμαστε με τις πράξεις μας.

Πώς μπορούμε όμως να έχουμε πρόσβαση σε αυτό το περιεχόμενο; Πώς μπορούμε να αξιοποιήσουμε αυτήν την πηγή σοφίας, χαράς και αγάπης; Πώς μπορούμε να εκφράσουμε αυτή την πραγματικότητα στη ζωή μας; Η απάντηση είναι απλή: μπορούμε. Μπορούμε με το να είμαστε σιωπηλοί, με το να είμαστε ακίνητοι, να είμαστε παρόντες. Μπορούμε ακούγοντας την ψυχή μας, παρατηρώντας το μυαλό μας, βλέποντας το πρόσωπό μας. Μπορούμε συνειδητοποιώντας την ουσία μας, βιώνοντας το πνεύμα μας, εκφράζοντας την πραγματικότητά μας.

Αυτός είναι ο δρόμος της πνευματικότητας, ο δρόμος της αφύπνισης, ο δρόμος της υπηρεσίας. Αυτό είναι το μονοπάτι που μας οδηγεί στο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ, την Πηγή των πάντων. Αυτός είναι ο δρόμος που σας προσκαλώ να ακολουθήσετε, μαζί μας, με τον εαυτό σας, με όλους. Αυτό είναι το μονοπάτι που μοιραζόμαστε μαζί σας σε αυτό το άρθρο, και σε κάθε ανάρτηση που γράφουμε. Αυτός είναι ο δρόμος που ελπίζουμε να απολαύσετε, να εκτιμήσετε και να ωφεληθείτε.

Σας ευχαριστούμε που διαβάσατε και ας σας ευλογεί το ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ.

Πνευματικές Ιδέες

Το Διαχρονικό ως η πηγή των πάντων

Το διαχρονικό αντιπροσωπεύει μια υπερβατική και αιώνια δύναμη που είναι η αρχή κάθε ύπαρξης. Είναι πέρα από τη σφαίρα της ανθρώπινης κατανόησης και υπάρχει έξω από τα όρια του χρόνου και του χώρου. Διαχρονικό θεωρείται η πηγή από την οποία πηγάζουν τα πάντα στο σύμπαν.

Υπευθυνότητα και Εξυπηρέτηση

Στον τομέα πέρα από τις ανθρώπινες δραστηριότητες, η έννοια της ευθύνης αποκτά μια βαθιά σημασία. Υποδηλώνει ότι ο σκοπός της ζωής είναι αφιερωμένος στην ανιδιοτελή υπηρεσία, όπου τα άτομα καθοδηγούνται από μια βαθιά αίσθηση καθήκοντος απέναντι στους άλλους και στον κόσμο. Αυτή η υπηρεσία δεν καθοδηγείται από προσωπικό κέρδος ή αναγνώριση, αλλά είναι μια έκφραση της διασύνδεσης όλων των όντων.

Δικαιώματα έναντι ευθύνης

Ενώ όλοι στον κόσμο των ανθρώπων έχουν δικαιώματα, αυτή η μυστικιστική θεωρία υποδηλώνει ότι η έμφαση στα δικαιώματα συχνά οδηγεί σε παραμέληση της προσωπικής ευθύνης. Η αναγνώριση και η αποδοχή της ευθύνης θεωρούνται βασικά συστατικά μιας αρμονικής κοινωνίας. Αναγνωρίζοντας τις ατομικές μας ευθύνες, μπορούμε να συμβάλουμε στη βελτίωση του κόσμου.

Σιωπή Ψυχής και Νου

Η έννοια της Σιωπής της Ψυχής και του Νου δείχνει μια κατάσταση εσωτερικής ακινησίας και ηρεμίας. Σε αυτή τη βαθιά σιωπή μπορεί κανείς να βιώσει μια βαθύτερη σύνδεση με τον εαυτό του και το σύμπαν. Λέγεται ότι μέσα σε αυτή τη σιωπή, μπορεί να βρεθεί βαθιά σοφία και διαύγεια.

Πραγματικότητα και Ύπαρξη

Η πραγματικότητα, έχει τη δική της μοναδική ουσία. Είναι πέρα από τη σφαίρα της αντίληψης και της υποκειμενικής ερμηνείας. Η ίδια η ύπαρξη θεωρείται εγγενώς ελεύθερη, αλλά οι πράξεις των ατόμων μπορούν να οδηγήσουν σε μια αίσθηση υποδούλωσης, όπου οι προσωπικές επιλογές και συμπεριφορές περιορίζουν την αληθινή ελευθερία που είναι εγγενής στην ύπαρξη.

Γνώση και Ελευθερία

Η γνώση θεωρείται ως ένα μονοπάτι προς την ελευθερία, ιδιαίτερα όταν ανεβαίνει στο επίπεδο του Διαχρονικού. Η επιδίωξη και η απόκτηση γνώσης θεωρούνται απαραίτητα για την υπέρβαση των περιορισμών και τη διεύρυνση της συνείδησής μας. Η υπεράσπιση της ελευθερίας της γνώσης θεωρείται ως μια κρίσιμη προσπάθεια για όσους αναζητούν την προσωπική απελευθέρωση.

Αληθινή δικαιοσύνη

Η Αληθινή Δικαιοσύνη, όπως υποστηρίζει αυτή η μυστικιστική θεωρία, προέρχεται από το Διαχρονικό. Υπερβαίνει τους νόμους που δημιούργησαν οι άνθρωποι και ενσωματώνει έναν ανώτερο ηθικό κώδικα. Όταν οι νόμοι της κοινωνίας γίνονται αντιληπτοί ως άδικοι, υπάρχει μια ηθική υποχρέωση να υπερασπιστείς το σωστό, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει αντίθεση με καθιερωμένους κανόνες. Αυτή η αντίληψη ευθυγραμμίζεται με την ιδέα του να είμαστε «παράνομοι» για να υπερασπιστούμε την Αληθινή Δικαιοσύνη.

Η Πραγματικότητα

ΘΕΟΣ Είναι ο Απεριόριστος Εαυτός Εντός μας, πέρα από χώρο και χρόνο, στην Σιωπή της περιορισμένης ύπαρξης.... στην σιωπή του νου, στην σιωπή των επιθυμιών, στην σιωπή των αισθήσεων, στην σιωπή του κόσμου…

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Είναι η Απεριόριστη Συνείδηση, Ένας Ενιαίος Χώρος, χωρίς διακρίσεις, έσω, έξω… Εντός του Οποίου ακόμα κι οι ψευδείς συνειδησιακές καταστάσεις (εφ’ όσον αναγνωρίζονται) λειτουργούν ανεμπόδιστα… Πλήρης Αντίληψη, Πλήρης Δραστηριότητα, Πλήρης Ελευθερία, έξω από την δημιουργία, μέσα στην δημιουργία… Η Αιωνιότητα Είναι Εδώ, Τώρα… Ρέει χωρίς να «αλλάζει»… κι όσα «εξελίσσονται» είναι μόνο «όνειρο»…

ΦΩΤΙΣΗ Είναι η Ανεμπόδιστη Λειτουργία της Συνείδησης, Όπου Αποκαλύπτεται Αυτό που Πραγματικά Συμβαίνει, Όπου Βιώνεται Αυτό που Πραγματικά Συμβαίνει χωρίς παραμορφώσεις, κι Όπου Ανταποκρινόμαστε σε Αυτό που Συμβαίνει μέσα από αυτή την Βαθύτερη Επαφή με την Πραγματικότητα, Ένα με το Αρχαίο Ρεύμα της Ζωής, Ζωή, Παγκόσμια Ύπαρξη, κι όχι ατομικό περιορισμένο εγώ…

Η ΑΛΗΘΕΙΑ, η ΑΠΩΤΕΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ο ΘΕΟΣ, είναι ΕΜΠΕΙΡΙΑ, Βίωση Μίας Άλλης Πραγματικότητας, πέρα από το άμεσα αντιληπτό. Η Απώτερη Πραγματικότητα Είναι το Απόλυτο, δεν προσδιορίζεται, δεν περιορίζεται, δεν περιγράφεται. Είναι η Βίωση του Απείρου, του Αιώνιου, του Υπερβατικού, στην Ατελείωτη Σιγή του νου... Αυτό διδάσκει μία ΑΛΗΘΙΝΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ.

Ο ΘΕΟΣ Είναι Εδώ, Τώρα, Αγκαλιάζει τα πάντα. Ο Θεός Είναι το Βάθος όλων των υπάρξεων. Ο Θεός Είναι η Αληθινή Φύση μας. Κάποιοι άνθρωποι το αντιλαμβάνονται, το βιώνουν και το κάνουν καθημερινή ζωή, όχι όλοι, όχι πολλοί, λίγοι, τόσοι που μπορείς να τους μετρήσεις. Εσύ;

Το Μυστήριο

Ποια είναι η πηγή της ύπαρξής μας; Ποια είναι η ουσία της ύπαρξής μας; Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μας; Αυτά είναι τα ερωτήματα που στοιχειώνουν την ανθρωπότητα από την αυγή του χρόνου και έχουν εμπνεύσει αμέτρητους αναζητητές, σοφούς, μυστικιστές και δασκάλους να εξερευνήσουν τις εσωτερικές σφαίρες της συνείδησης και της πραγματικότητας. Ανακάλυψαν ότι υπάρχει μια πραγματικότητα πέρα από το συνηθισμένο, μια πραγματικότητα που ξεπερνά τους περιορισμούς του χώρου και του χρόνου, μια πραγματικότητα που είναι η αρχή και ο στόχος όλης της δημιουργίας. Αυτή η πραγματικότητα είναι ο Θεός, ο Άπειρος Εαυτός μέσα μας.

Ο Θεός δεν είναι πρόσωπο, πράγμα ή έννοια. Ο Θεός δεν είναι αντικείμενο λατρείας, δόγμα ή θεώρηση. Ο Θεός δεν είναι ξεχωριστός από εμάς, πάνω από εμάς ή έξω από εμάς. Ο Θεός είναι η δική μας αληθινή φύση, ο βαθύτερος εαυτός μας, το υψηλότερο δυναμικό μας. Ο Θεός είναι η καθαρή επίγνωση, η απόλυτη συνείδηση, η υπέρτατη ευδαιμονία που διαπερνά τα πάντα και τους πάντες. Ο Θεός είναι η σιωπή του νου, η ησυχία της καρδιάς, η γαλήνη της ψυχής. Ο Θεός είναι το μυστήριο των μυστηρίων, το μυστικό των μυστικών, το θαύμα των θαυμάτων.

Το να γνωρίσουμε τον Θεό σημαίνει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Το να βιώνεις τον Θεό σημαίνει να βιώνεις την πραγματικότητα. Το να συνειδητοποιήσεις τον Θεό σημαίνει να συνειδητοποιήσεις τη φώτιση. Ο Διαφωτισμός δεν είναι μια κατάσταση, ένα στάδιο ή μια κατάσταση. Η φώτιση δεν είναι στόχος, προορισμός ή επίτευγμα. Η φώτιση δεν είναι προνόμιο, δώρο ή ανταμοιβή. Η φώτιση είναι η φυσική κατάσταση της ύπαρξης, η αρχική συνθήκη ύπαρξης, η εγγενής ποιότητα ζωής. Η φώτιση είναι η ανεμπόδιστη λειτουργία της συνείδησης, όπου αποκαλύπτεται αυτό που πραγματικά συμβαίνει, όπου αυτό που πραγματικά συμβαίνει βιώνεται χωρίς παραμόρφωση και όπου ανταποκρινόμαστε σε αυτό που συμβαίνει μέσω αυτής της βαθύτερης επαφής με την πραγματικότητα.

Η φώτιση δεν είναι κάτι που επιτυγχάνουμε, αποκτούμε ή επιτυγχάνουμε. Η φώτιση είναι κάτι που είμαστε, που ήμασταν πάντα και θα είμαστε πάντα. Η φώτιση δεν είναι κάτι που κάνουμε, που ασκούμε ή που καλλιεργούμε. Η φώτιση είναι κάτι που είμαστε, που εκφράζουμε και εκδηλώνουμε. Η φώτιση δεν είναι κάτι που αναζητούμε, που βρίσκουμε ή που ανακαλύπτουμε. Η φώτιση είναι κάτι που είμαστε, που αναγνωρίζουμε και συνειδητοποιούμε.

Η πραγματικότητα δεν είναι αυτό που βλέπουμε, ακούμε, αγγίζουμε, γευόμαστε ή μυρίζουμε. Η πραγματικότητα δεν είναι αυτό που σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε, φανταζόμαστε ή πιστεύουμε. Η πραγματικότητα δεν είναι αυτό που αντιλαμβανόμαστε, συλλαμβάνουμε ή βιώνουμε. Η πραγματικότητα είναι αυτό που είναι πέρα από κάθε αντίληψη, σύλληψη και εμπειρία. Πραγματικότητα είναι αυτό που είναι πέρα από κάθε μορφή και όνομα. Η πραγματικότητα είναι αυτό που είναι πέρα από κάθε δυαδικότητα και διαφορετικότητα. Η πραγματικότητα είναι αυτό που είναι πέρα από κάθε αλλαγή και παροδικότητα. Η πραγματικότητα είναι αυτό που είναι πέρα από κάθε γέννηση και θάνατο.

Η πραγματικότητα είναι απεριόριστη συνείδηση, ένας ενιαίος χώρος χωρίς διακρίσεις μέσα ή έξω. Η πραγματικότητα είναι η πλήρης αντίληψη χωρίς κανένα αντικείμενο προς αντίληψη. Η πραγματικότητα είναι πλήρης δραστηριότητα χωρίς κανέναν παράγοντα για δράση ή οποιαδήποτε ενέργεια για εκτέλεση. Η πραγματικότητα είναι πλήρης ελευθερία χωρίς κανένα δεσμό για δημιουργία ή οποιαδήποτε δημιουργία για δέσμευση. Η πραγματικότητα είναι αιωνιότητα εδώ και τώρα χωρίς παρελθόν ή μέλλον να την περιορίζει ή οποιοδήποτε παρόν να το ορίζει.

Η πραγματικότητα δεν ρέει ούτε αλλάζει. φαίνεται να το κάνει μόνο στη σχετική μας εμπειρία του χρόνου και του χώρου. Η πραγματικότητα δεν εξελίσσεται ούτε προοδεύει. φαίνεται να το κάνει μόνο στη σχετική μας κατανόηση της αιτίας και του αποτελέσματος. Η πραγματικότητα δεν δημιουργεί ούτε καταστρέφει. εκδηλώνεται μόνο ως διάφορες μορφές και φαινόμενα στο σχετικό μας όραμα εμφάνισης και εξαφάνισης.

Η πραγματικότητα δεν εξαρτάται από τίποτα για την ύπαρξή της. υπάρχει από μόνο του ως ο εαυτός του για τον εαυτό του από τον εαυτό του στον εαυτό του ως τον εαυτό του. Η πραγματικότητα δεν χρειάζεται τίποτα για την εκπλήρωσή της. εκπληρώνει τον εαυτό του από μόνο του για τον εαυτό του από τον εαυτό του στον εαυτό του ως τον εαυτό του.

Η πραγματικότητα δεν έχει ιδιότητες ή ποιότητες. υπερβαίνει κάθε περιγραφή και ορισμό. Η πραγματικότητα δεν έχει μέρη ή πτυχές. ξεπερνά κάθε διαίρεση και διαφοροποίηση. Η πραγματικότητα δεν έχει τρόπους ή καταστάσεις. υπερβαίνει κάθε τροποποίηση και παραλλαγή.

Η πραγματικότητα δεν ανήκει σε καμία θρησκεία ή παράδοση. αγκαλιάζει όλα τα μονοπάτια και τις διδασκαλίες. Η πραγματικότητα δεν ευνοεί κανένα άτομο ή ομάδα. περιλαμβάνει όλα τα όντα και τα πράγματα.

Η πραγματικότητα δεν απαιτεί καμία πίστη ή πιστεύω. αποκαλύπτεται σε όσους είναι ανοιχτοί και δεκτικοί.

Η πραγματικότητα δεν απαιτεί λατρεία ή αφοσίωση. ανταποκρίνεται σε όσους είναι ταπεινοί και ευγνώμονες.

Η πραγματικότητα δεν περιμένει καμία υπηρεσία ή θυσία. ευλογεί αυτούς που είναι γενναιόδωροι και συμπονετικοί.

Η πραγματικότητα δεν επιβάλλει κανόνες ή νόμους. καθοδηγεί όσους είναι ειλικρινείς και τίμιοι.

Η πραγματικότητα δεν κρίνει καμία ενέργεια ή αποτέλεσμα. διδάσκει αυτούς που είναι πρόθυμοι και έτοιμοι.

Η πραγματικότητα δεν τιμωρεί κανένα λάθος ή αμαρτία. θεραπεύει αυτούς που είναι μετανοημένοι και μετανιωμένοι.

Η πραγματικότητα δεν ανταμείβει καμία αρετή ή αξία. ελευθερώνει αυτούς που είναι αγνοί και αποστασιοποιημένοι.

Η πραγματικότητα δεν κρύβει κανένα μυστικό ή μυστήριο. τα μοιράζεται με όσους είναι περίεργοι και τολμηροί.

Η πραγματικότητα δεν κρύβει αλήθειες ή πραγματικότητες. τα δείχνει σε εκείνους που είναι σοβαροί και επιμελείς.

Η πραγματικότητα δεν κρύβει εκπλήξεις ή θαύματα. τα εκτελεί για όσους είναι πιστοί και θαρραλέοι.

Η πραγματικότητα είναι ο Θεός, ο Άπειρος Εαυτός μέσα μας, πέρα από τον χώρο και τον χρόνο, στη σιωπή της περιορισμένης ύπαρξης. Η πραγματικότητα είναι το μυστήριο που δεν μπορούμε ποτέ να κατανοήσουμε πλήρως, αλλά μπορούμε πάντα να το συναντήσουμε από κοντά. Η πραγματικότητα είναι η εμπειρία του άπειρου, του αιώνιου, του υπερβατικού, στην ατελείωτη σιωπή του νου.

Αυτή είναι η αληθινή θρησκεία, η θρησκεία της πραγματικότητας, η θρησκεία του διαφωτισμού, η θρησκεία του Θεού.

Πνευματικές Ιδέες

Η Φύση της Πραγματικότητας

Μέσα στα βάθη της ύπαρξής μας, υπάρχει μια θεϊκή ουσία που υπερβαίνει τους περιορισμούς της φυσικής μας ύπαρξης. Αυτή η ουσία, που αναφέρεται ως ΘΕΟΣ, αντιπροσωπεύει τον Άπειρο Εαυτό μέσα μας. Βρίσκεται στη σιωπή του περιορισμένου μυαλού, των επιθυμιών, των αισθήσεων και του κόσμου μας. Η πραγματικότητα, στην πιο αληθινή της μορφή, είναι ένας μοναδικός χώρος όπου τα πάντα συγχωνεύονται, τόσο μέσα όσο και έξω. Ακόμη και οι ψευδείς καταστάσεις συνείδησης, όταν αναγνωρίζονται, λειτουργούν ανεμπόδιστα μέσα σε αυτήν την απεριόριστη συνείδηση. Είναι ένα βασίλειο πλήρους αντίληψης, πλήρους δραστηριότητας και πλήρους ελευθερίας.

Διαφωτισμός: Αποκαλύπτοντας τι πραγματικά συμβαίνει

Η φώτιση είναι η ανεμπόδιστη λειτουργία της συνείδησης, όπου αποκαλύπτεται η αληθινή φύση της πραγματικότητας. Είναι μια εμπειρία απαλλαγμένη από παραμόρφωση, όπου συνδεόμαστε βαθιά με το αρχαίο ρεύμα της ζωής και της οικουμενικής ύπαρξης. Σε αυτή την κατάσταση, υπερβαίνουμε τους περιορισμούς του ατομικού μας εγώ και βυθιζόμαστε στα βάθη της πραγματικότητας. Η φώτιση μας δίνει την ικανότητα να ανταποκρινόμαστε στη ζωή από ένα μέρος βαθιάς κατανόησης, ευθυγραμμίζοντας τους εαυτούς μας με την αληθινή ουσία της ύπαρξης.

Αλήθεια: Βιώνοντας την Απόλυτη Πραγματικότητα

Η αλήθεια, συχνά συνώνυμη με τον ΘΕΟ, αντιπροσωπεύει την εμπειρία μιας άλλης πραγματικότητας που εκτείνεται πέρα από την άμεση αντίληψή μας. Είναι το απόλυτο, απροσδιόριστο και απεριόριστο. Αυτή η απόλυτη πραγματικότητα περιλαμβάνει τις άπειρες, αιώνιες και υπερβατικές πτυχές της ύπαρξης. Το μυαλό, μέσα στην ατελείωτη σιωπή του, γίνεται ένας αγωγός για τη βίωση αυτής της βαθιάς αλήθειας. Μέσα από αυτή την εμπειρία γεννιέται μια αληθινή θρησκεία, που ξεπερνά το δόγμα και αγκαλιάζει την ουσία της θεϊκής μας φύσης.

Αγκαλιάζοντας τον Θεό και την Αληθινή μας Φύση

Ο ΘΕΟΣ είναι πανταχού παρών, που αγκαλιάζει τα πάντα και το βάθος κάθε ύπαρξης. Αντιπροσωπεύει την αληθινή μας φύση, την ουσία αυτού που είμαστε. Αν και δεν αντιλαμβάνονται ή βιώνουν όλοι αυτή την αλήθεια, υπάρχουν και εκείνοι που την κάνουν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Αυτά τα άτομα εισχωρούν στο άπειρο πηγάδι της συνείδησης, αγκαλιάζοντας τη θεϊκή τους φύση και ευθυγραμμιζόμενοι με το αρχαίο ρεύμα της ζωής. Γίνονται ενσαρκώσεις των βαθύτερων αληθειών που αποτελούν τη βάση της ύπαρξής μας.

Απεριόριστη Συνείδηση: Άπειρος Εαυτός μέσα μας

Η πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε δεν είναι παρά ένα κλάσμα της άπειρης συνείδησης που κατοικεί μέσα μας. Αγκαλιάζοντας την έννοια της Απεριόριστης Συνείδησης και αναζητώντας τη φώτιση, μπορούμε να υπερβούμε τους περιορισμούς του ατομικού μας εγώ και να συνδεθούμε με τις βαθιές αλήθειες που διαμορφώνουν την ύπαρξή μας. Σε αυτό το ταξίδι προς την αλήθεια, μπορούμε να ανακαλύψουμε την αληθινή μας φύση, την εγγενή μας θεϊκότητα και να ευθυγραμμιστούμε με το αιώνιο ρεύμα της ζωής.

Η Υπερβατική Κατάσταση Ακινησίας: Ένα ταξίδι στη σιωπή του νου

Εισαγωγή

Στον λαβύρινθο της ανθρώπινης συνείδησης, υπάρχει ένα βασίλειο που ξεπερνά το συνηθισμένο, ένα καταφύγιο όπου ο κακοφωνικός θόρυβος του εξωτερικού κόσμου σβήνει στη σιωπή. Αυτό το βασίλειο είναι η κατάσταση της ακινησίας του μυαλού, μια εσωτερική εμπειρία που αψηφά τη συμβατική κατανόηση. Στα βάθη αυτής της βαθιάς ακινησίας, ανακαλύπτει κανείς έναν χώρο όπου ο εαυτός διαλύεται, ο χρόνος και η ύπαρξη συγκλίνουν και η ουσία της αλήθειας αποκαλύπτεται.

Η φύση της ακινησίας

Η σιωπή του μυαλού δεν είναι απουσία σκέψης. είναι η υπέρβαση της σκέψης. Είναι μια κατάσταση όπου η αδιάκοπη φλυαρία του εγώ, ο αδιάκοπος νοητικός θόρυβος και ο ανεμοστρόβιλος των επιθυμιών σταματούν. Μέσα σε αυτή την ακινησία, δεν ασχολείται κανείς με το παρελθόν ή το μέλλον. Δεν υπάρχει καμία ανησυχία, καμία λύπη, καμία προσμονή. υπάρχει μόνο η αιώνια παρούσα στιγμή. Το μυαλό γίνεται μια παρθένα, ήρεμη λίμνη, που καθρεφτίζει τον κόσμο χωρίς ενόχληση.

Η σιωπή μέσα

Όταν κάποιος φτάνει στην κατάσταση ακινησίας, εισέρχεται σε μια διάσταση όπου ο εαυτός δεν υπαγορεύει πλέον την εμπειρία του. Τα όρια της ατομικής ταυτότητας διαλύονται και αναδύεται μια βαθιά αίσθηση ενότητας με το σύμπαν. Αυτή είναι η «Σιωπή», ένα μέρος όπου το εγώ δεν κυριαρχεί πλέον. Σε αυτή τη Σιωπή, η διάκριση μεταξύ εαυτού και άλλου, υποκειμένου και αντικειμένου, διαλύεται. Το σύμπαν γίνεται ένα απρόσκοπτο σύνολο, και εσείς, ο παρατηρητής, δεν είστε πλέον ξεχωριστός από το παρατηρούμενο.

Διαχρονικότητα

Στην ακινησία του μυαλού, ο χρόνος χάνει τον έλεγχο της αντίληψής μας. Το παρελθόν και το μέλλον παύουν να υπάρχουν ως διακριτές οντότητες, και το μόνο που μένει είναι το αιώνιο τώρα. Κάθε στιγμή, κάθε εμπειρία, κάθε ζωή συμπυκνώνεται σε αυτή τη μοναδική στιγμή παρουσίας. Είναι σαν να βγήκες από το ποτάμι του χρόνου και τώρα στέκεσαι στις όχθες του, παρατηρώντας τη ροή του χωρίς να σε παρασύρει.

Η Ουσία της Ζωής

Όλη η ζωή, στην πολύπλευρη πολυπλοκότητά της, αποστάζεται στην ουσία της ύπαρξης. Στην κατάσταση ακινησίας, ζείτε πλήρως τη στιγμή, και κάνοντας αυτό, βιώνετε την πιο αγνή μορφή ζωής. Κάθε αίσθηση, κάθε συναίσθημα, κάθε σκέψη και κάθε πράξη γίνεται μια ζωντανή έκφραση της ίδιας της ζωής. Υπάρχει μια εγγενής αρμονία μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού κόσμου και γίνεστε ένα δοχείο για να βιώσει το σύμπαν τον εαυτό του.

Η Μεταμόρφωση σε Αλήθεια

Σε αυτή την κατάσταση βαθιάς ακινησίας, όλη η ύπαρξη μεταμορφώνεται σε Αλήθεια. Η αλήθεια δεν είναι έννοια ή δόγμα. είναι η εγγενής φύση της πραγματικότητας. Τα πέπλα της ψευδαίσθησης σηκώνονται και αντιλαμβάνεστε τον κόσμο όπως πραγματικά είναι. Τα όρια που χωρίζουν τον εαυτό από τον άλλο, το σωστό από το λάθος, το καλό από το κακό, διαλύονται. Η αλήθεια δεν είναι θέμα πεποιθήσεων ή ιδεολογίας. είναι η άμεση εμπειρία της διασύνδεσης και της αλληλεξάρτησης όλων των πραγμάτων.

Συμπέρασμα

Το ταξίδι στην ηρεμία του νου είναι ένα ιερό και εσωτερικό μονοπάτι, μια βαθιά εξερεύνηση του εαυτού και του σύμπαντος. Σε αυτή την κατάσταση βαθιάς ακινησίας, βρίσκει κανείς τη Σιωπή, υπερβαίνει τον χρόνο, βιώνει την ουσία της ζωής και αποκαλύπτει την απόλυτη Αλήθεια. Είναι μια κατάσταση ύπαρξης που βρίσκεται πέρα από λέξεις και έννοιες, και πρέπει κανείς να ξεκινήσει αυτή την εσωτερική οδύσσεια για να κατανοήσει πραγματικά τη μεταμορφωτική της δύναμη. Στην ακινησία, ανακαλύπτουμε τη βαθύτερη σύνδεσή μας με το σύμπαν και γινόμαστε αγωγός για τη σοφία της ίδιας της ύπαρξης.

Τέλειος σαν Τέλος

Όποιος πει πως είναι τέλειος έμμεσα ομολογεί ότι έφτασε στο τέλος της εξέλιξης & της βελτίωσής του.

«Τελειομανία» Ο σπόρος της φωλιάζει κάποια στιγμή μέσα μας, χωρίς να το καταλάβουμε, χωρίς να το προσέξουμε, χωρίς να μπορούμε να προσδιορίσουμε με ακρίβεια την απαρχή της. Και μεγαλώνει μέσα μας. Μεγαλώνουμε μαζί. Και κάποια στιγμή μετά βίας διαχωρίζεται το ένα από το άλλο. Είμαστε ένα. Η τελειομανία κι εμείς. Ο σπόρος έγινε ολόκληρο δέντρο. Πώς να το ξεριζώσεις;

Εγώ σε βοήθησα. Εγώ σε έφερα εδώ που είσαι σήμερα. Χάρη σ’ εμένα προχώρησες, πέτυχες, κατέκτησες. Αν δεν υπήρχα εγώ, πού θα ήσουν εσύ; Αν δεν σε πίεζα, αν δεν σε έσπρωχνα για το περισσότερο, το καλύτερο, το τέλειο; Πού θα βρισκόσουν; Στην μετριότητα; Η μετριότητα δεν είναι αρκετά καλή. Δεν ξεχωρίζει. Δεν φέρνει καταξίωση. Δεν με ικανοποιεί. Πρέπει να είσαι ο πρώτος, ο καλύτερος! Πρέπει να είσαι τέλειος. Δεν πρέπει να κάνεις λάθη, δεν επιτρέπεται να μην ξέρεις, να μην μπορείς. Δεν δέχομαι τις αδυναμίες και πιστεύω ότι δεν θα τις δεχτεί και κανένας άλλος. Γι’ αυτό να τις κρύβεις. Είναι ντροπή να είσαι αδύναμος και να χρειάζεσαι βοήθεια. Λεκιάζεις την άμεμπτη εικόνα μου. Αυτήν που βγάζω προς τα έξω και που δεν έχει ψεγάδια.

Πρέπει να λειτουργείς σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή. Πάντα έτοιμη, ακούραστη, σωστή και αποτελεσματική. Με συνέπεια. Και χωρίς να δείχνεις ότι δυσκολεύεσαι. Αν δυσκολεύεσαι, αυτό σημαίνει ότι δεν είσαι αρκετά καλός. Κι οτιδήποτε λιγότερο από αυτό είναι μια αποτυχία. Δεν αξίζεις. Δεν φέρνεις τα σωστά αποτελέσματα. Και δεν δέχομαι παρατηρήσεις. Παρατηρήσεις και σχόλια υποδηλώνουν ότι δεν ήσουν προσεκτικός. Κάπου έκανες λάθος. Κάτι παρέλειψες, κάτι σου ξέφυγε.

Πρέπει να είσαι τέλειος για να είσαι αρεστός κι αποδεκτός. Αν δείξεις ατέλειες, λάθη και αδυναμίες θα γκρεμιστεί η εικόνα της τελειότητας. Θα χαλάσει η εικόνα που έχεις επιτρέψει στους άλλους να δουν και να κατασκευάσουν για σένα. Και δεν θα είσαι πια αρεστός. Δεν θα σε θέλουν. Θα σε απομακρύνουν, θα σε απορρίψουν. Και θα μείνεις μόνος σου.

Πρέπει να ματώνεις, να κοπιάζεις για το στόχο. Δεν με νοιάζει αν κουράζεσαι υπερβολικά. Δεν με νοιάζει αν δεν κοιμάσαι καλά ή και καθόλου. Δεν έχει σημασία που δεν ξεκουράζεσαι, που δεν τρως καλά και δεν έχεις χρόνο για σένα. Χρειάζεσαι χρόνο για να είσαι τέλειος και να πετύχεις το στόχο σου. Δεν πειράζει που δεν έχεις χρόνο για τους ανθρώπους σου. Ο στόχος μετράει. Οι θυσίες σου θα ανταμειφθούν στο τέλος. Όταν πετύχεις.

Πρέπει πάντα να έχεις τον έλεγχο. Είναι καταστροφικό να μην τον έχεις. Όλα μπορεί να πάνε τόσο στραβά! Και πώς θα το χειριστείς μετά; Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για το χειρότερο. Να σκέφτεσαι πάντα τι άλλο μπορείς να κάνεις για να προλάβεις καταστάσεις. Είναι τόσο φοβερό κι αγχωτικό να μην έχεις τον έλεγχο! Τόσο αβέβαιο…

Δεν πειράζει που δεν έχεις χρόνο για τόσα άλλα πράγματα για τα οποία διψάς μέσα σου. Αν δεν έχεις χρόνο γι’ αυτά, για να επενδύσεις σε αυτά, τότε δεν θα είσαι καλός σε αυτά. Και αν δεν είσαι καλός, τότε για ποιο λόγο να καταπιαστείς μαζί τους; Γιατί να δοκιμάσεις κάτι στο οποίο μπορεί να είσαι κάτι λιγότερο από τέλειος; Ποιο το νόημα; Μην προσπαθήσεις καν γι’ αυτά.

Συγκεντρώσου στους άλλους στόχους σου. Στους σημαντικούς. Ναι, είσαι κουρασμένος τώρα. Και πιεσμένος. Συνέχεια ανήσυχος. Δεν φροντίζεις τον εαυτό σου, δεν αναπαύεσαι ποτέ, είσαι μόνιμα στην τσίτα, έχεις ξεχάσει πώς είναι να απολαμβάνεις κάτι…

Θα χαρείς όταν πετύχεις. Θα απολαύσεις τότε τους καρπούς του κόπου σου. Θα διασκεδάσεις τότε. Θα βρεις χρόνο για τους αγαπημένους σου και για σένα μετά. Θα κάνεις το ταξίδι που θες αργότερα…Η τελειότητα θέλει θυσίες. Είναι για τους σκληροπυρηνικούς. Αν ήταν εύκολο θα το έκαναν όλοι. Θα απολαύσεις τα οφέλη της. «Αργότερα».

Μα, για μια στιγμή! Και στον προηγούμενο στόχο που έθεσα, το ίδιο μου είπες. «Μετά. Αργότερα…» Και δεν τον απόλαυσα. Δεν τον χάρηκα. Δεν θυμάμαι καν να τον βιώνω. Με το που τον πέτυχα, τον υποτίμησα. Και σκέφτηκα τι καλύτερο θα μπορούσα να είχα κάνει. Τι περισσότερο, τι διαφορετικό. Και κοίταξα μπροστά, οραματίστηκα τον επόμενο μεγάλο στόχο. Λογικά θα είναι μεγαλύτερη η ικανοποίηση που θα νιώσω άμα πετύχω «αυτό». Όταν πετύχω «αυτό». Έτσι μου ψιθύρισες.

Συνέχεια προβάλλω τον εαυτό μου στο μέλλον. Συνέχεια κυνηγάω το μετά. Γι’ αυτό δεν ζω το τώρα. Γι’ αυτό είμαι γεμάτος ένταση και άγχος. Μόνιμα πιεσμένος. «Μετά…»

Επαγρύπνηση και καταστροφολογία. Μην χάσω τον έλεγχο, μην κάνω λάθος, μην δείξω αδυναμία. Και τρέχω ξοπίσω της τελειότητας. Κυνηγώ το άπιαστο, το ανέφικτο. Πώς να το καταφέρω;

Ποτέ δεν μπορώ να σε ικανοποιήσω με τίποτα. Συνέχεια μου ζητάς. Απαιτείς πολλά. Μου υπόσχεσαι μια ικανοποίηση που ποτέ δεν μ’ αφήνεις να νιώσω. Γιατί ακόμα κι αν θυσιάσω τα πάντα για να σου δώσω αυτό που θες, δεν είναι ποτέ αρκετό για σένα.

Θες κι άλλα. Μου εξαντλείς όλο τον χρόνο. Και με αφήνεις άδειο. Άδειο, μόνο, και μη ικανοποιημένο. Κι αν αποπειραθώ να σου πάω κόντρα και να είμαι οτιδήποτε λιγότερο από τέλειος, με γεμίζεις ενοχή, θυμό, θλίψη και άγχος. Δεν με αφήνεις να ησυχάσω. Δεν με αφήνεις να ηρεμήσω. Να σταματήσω για λίγο.

Έστω για να ευχαριστηθώ με όσα πέτυχα. Όχι, για σένα όταν δεν κάνω, δεν είμαι παραγωγικός, γίνομαι βάρος, δεν έχει νόημα η ύπαρξή μου. Μένω στάσιμος. Είμαι ένας άχρηστος, ένας αποτυχημένος. Πρέπει πάντα να κάνω, για να μην σε ακούω να επικρίνεις κάθε μου κίνηση. Δεν μπορώ να είμαι τέλειος. Δεν μπορώ να τα έχω όλα υπό τον έλεγχό μου, δεν μπορώ να είμαι σωστός και άψογος σε όλα μου, πάντα. Με εξαντλείς. Δεν αντέχω άλλο αυτό το βάρος της τελειότητας.

Δεν περνάνε όλα από μένα και στ’ αλήθεια μου δίνει ανακούφιση αυτό. Γιατί όσο και να πασχίζω ούτε χρειάζεται να έχω τον έλεγχο πάντοτε ούτε και μπορώ. Δεν είναι ανθρωπίνως δυνατό αυτό. Με κάνεις να ανησυχώ τόσο για να μην χάσω τον έλεγχο και όλη η υπερπροσπάθεια γι’ αυτό είναι πιο αγχωτική εν τέλει.

Και να σου πω και κάτι; Με έπεισες να φοβάμαι μη χάσω τον έλεγχο. Μα πώς να χάσω κάτι που δεν έχω εξαρχής; Με έκανες όμως να χάνω εμένα. Nα χάνω τις στιγμές. Πράγματα που αγαπώ ή που θέλω να δοκιμάσω και φοβάμαι μην αποτύχω, οπότε τα αποφεύγω, για να μην ακούω τον επικριτικό μονόλογό σου. Με κράτησες σε απόσταση από ανθρώπους, από φόβο μη δείξω τι;

Ότι δεν είμαι τέλειος; Ότι κάνω λάθη και έχω αδυναμίες; Ότι δυσκολεύομαι και δεν τα έχω όλα λυμένα στη ζωή μου; Με φυλάκισες σε μια τέλεια εικόνα για να μη δείξω ότι είμαι άνθρωπος, όπως όλοι; Δεν ηρεμώ ποτέ. Δεν χαλαρώνω. Δεν κοιμάμαι καλά. Κάποιες φορές μπορεί να ξεχάσω και να φάω.

Ξεχνάω να με φροντίσω. Ναι, έχω ανάγκη και άλλα πράγματα, όχι μόνο όσα μου ζητάς εσύ. Χρειάζομαι κι άλλα για να είμαι ισορροπημένος, ολοκληρωμένος κι ευχαριστημένος. Υπάρχουν ένα σωρό θέλω που συχνά συγκρούονται με τα πρέπει σου. Κι αναρωτιέμαι αν αξίζει. Αν τα οφέλη που μου υπόσχεσαι και μου επιδεικνύεις με τόσο ζήλο είναι αρκετά για να αντισταθμίσουν το κόστος.

Τι ζημιά μου κάνεις! Έχω αρχίσει να καταλαβαίνω ότι η σκοτεινή σου πλευρά, επισκιάζει την φωτεινή σου. Με ξεγέλασες. Μου έδειξες κάτι πλασματικό. Κάτι τέλειο. Ναι, σε λένε τελειομανία. Μα ποτέ δεν μου εξήγησες όλο το όνομά σου. Δεν μου μίλησες ποτέ για την μανία σου. Για την ακόρεστη επιθυμία σου να ζητάς, να απαιτείς όλο και περισσότερα.

Για την εμμονική σου ανάγκη να μην είσαι ποτέ ικανοποιημένη ό, τι κι αν κάνω, που με αναγκάζει να κλέβω χρόνο κι ενέργεια από οτιδήποτε άλλο για να το αφιερώνω σε σένα. Ποτέ δεν μου είπες πως μαζί με την τελειότητα θα παντρευόμουν και όλον αυτόν το δυσλειτουργικό τρόπο σκέψης σου.

«Τελειομανία». Ήταν ελκυστικό στο άκουσμα. Γιατί μέσα κρύβει την τελειότητα. Όμως, δεν μπορώ να πάρω τελειότητα χωρίς μανία. Η εμμονή για την κατάκτηση της τελειότητας και για την διατήρησή της, εάν θεωρήσω ότι έστω την άγγιξα ποτέ, με κάνει να δυσλειτουργώ. Αν σκεφτώ ότι δεν μπορώ να είμαι τελειομανής χωρίς να είμαι και δυσλειτουργικός παράλληλα, πόσο ελκυστικό είναι να κυνηγάω την τελειότητα;

Η ΤΕΛΕΙΟΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΑ «ΠΡΕΠΕΙ»

Υπάρχουν 9 είδη τελειομανίας:

1) Ηθική τελειομανία: «Δεν πρέπει να συγχωρώ τον εαυτό μου όταν δεν ανταποκρίνομαι στις προσδοκίες μου».

2) Τελειομανία απόδοσης: «Για να αξίζω ως άνθρωπος, πρέπει να πετυχαίνω σε οτιδήποτε κάνω».

3) Τελειομανία δύναμης: «Δεν πρέπει να είμαι ευάλωτος κι αδύναμος, διότι οι άνθρωποι θα με απορρίψουν».

4) Τελειομανία του αλάνθαστου: «Δεν πρέπει να κάνω ποτέ λάθη. Αν κάνω λάθη, οι άνθρωποι θα με απορρίψουν».

5) Συναισθηματική τελειομανία: «Πρέπει πάντα να προσπαθώ να είμαι ευτυχής. Πρέπει να ελέγχω τα αρνητικά συναισθήματά μου και να μη νιώθω ποτέ άγχος ή κατάθλιψη».

6) Ρομαντική τελειομανία: «Πρέπει να βρω τον τέλειο σύντροφο και να είμαι πάντα ερωτευμένη μαζί του».

7) Τελειομανία σχέσεων: «Οι άνθρωποι που αγαπούν ο ένας τον άλλον δεν πρέπει ποτέ να θυμώνουν ή να τσακώνονται». Αν πιστεύεις σε κάτι τέτοιο, η υπεργενίκευση σού την έχει στημένη στην επόμενη γωνία.

8) Σεξουαλική τελειομανία: Αυτή εκδηλώνεται διαφορετικά στους άντρες απ’ ό,τι στις γυναίκες. Στους άντρες έχει την εξής μορφή: «Πρέπει πάντα να έχω μια πλήρη στύση διαρκείας. Είναι ντροπή και δείγμα έλλειψης ανδρισμού, αν έχω ποτέ ένα επεισόδιο ανικανότητας ή πρόωρης εκσπερμάτωσης». Στις γυναίκες είναι κάπως έτσι: «Πρέπει πάντα να έχω οργασμό, αλλιώς δεν είμαι ολοκληρωμένη γυναίκα». Γι’ αυτό και μερικές προσποιούνται οργασμό χωρίς να έχουν.

9) Εμφανισιακή τελειομανία: Την συναντάμε πιο συχνά στις γυναίκες, αλλά και οι άντρες δεν πάμε πίσω. Βασίζεται στην άποψη ότι υπάρχει «τέλεια» εμφάνιση. Αν μας πάρεις όλους έναν έναν, θα διαπιστώσεις ότι ακόμα και ο πιο εμφανίσιμος άνθρωπος έχει κάτι στο σώμα του που δεν του αρέσει. Μπορεί να είναι το βάρος, το ύψος, η μύτη, οι γοφοί κι ό,τι άλλο διανοηθείς.

Πιθανόν πρόσεξες ότι όλες οι παραπάνω απόψεις έχουν ένα κοινό: έχουν όλες την λέξη «πρέπει». Η πρεπολογία από μόνη της είναι μια διανοητική παραμόρφωση. Αν κάποιος καταφέρει να βγάλει τα αδικαιολόγητα «πρέπει» από την καθημερινή του σκέψη, έχει πολλές πιθανότητες να μειωθούν σημαντικά οι διανοητικές παραμορφώσεις του και κατ’ επέκταση τα άγχη του.

Τι θα πει «τέλειος»;

Τα λεξικά που κοίταξα δεν δίνουν έναν ικανοποιητικό ορισμό. Εκείνο που έχει πολύ ενδιαφέρον είναι η συγγένεια που υπάρχει ανάμεσα στις λέξεις «τέλειος» και «τέλος». Αυτή η συγγένεια βοηθά να βρούμε έναν ορισμό πιο ικανοποιητικό από αυτόν που δίνουν τα λεξικά: «Τέλειος είναι αυτός που δεν επιδέχεται περαιτέρω βελτίωση». Ο άνθρωπος που θέλει να γίνει τέλειος καλά θα κάνει να καταλάβει πως -όποιος πει πως είναι τέλειος- ομολογεί ότι έφτασε στο τέλος της εξέλιξης, της ανέλιξης και της βελτίωσής του.

Τα 4 υπαρξιακά διλήμματα του ανθρώπου

Τα 4 υπαρξιακά διλήμματα του ανθρώπου συνθέτουν μια θεωρία που ανήκει στον τομέα της υπαρξιακής ψυχολογίας και διατυπώθηκε από τον πρωτοπόρο αυτής, Irvin Yalom.

Η υπαρξιακή ψυχολογία ως ένα μείγμα ψυχολογίας και φιλοσοφίας εξετάζει τους ανθρώπους υπό το πρίσμα της εξέλιξης αλλά και της αλλαγής.

Οι άνθρωποι έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με πολλά διλήμματα που όμως ως κύριο πυρήνα τους έχουν το θάνατο, την ελευθερία, την απομόνωση καθώς και την έλλειψη νοήματος για ζωή σύμφωνα με τον Yalom.

Αυτά τα υπαρξιακά διλήμματα είναι πανανθρώπινα και ουσιαστικά βοηθούν τα άτομα να ενεργούν και να αναπτύσσονται.

Ανάλυση των 4 υπαρξιακών διλημμάτων

Παρακάτω δίδεται η ανάλυση ξεχωριστά του κάθε διλήμματος, σύμφωνα με τη σχετική διατύπωση από τον Yalom.

Θάνατος

Ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο ή βασικά ο μόνος ζωντανός οργανισμός, ο οποίος γνωρίζει ότι κάποια μέρα θα πεθάνει. Για τον Yalom η ιδέα ότι ένας άνθρωπος από μικρή ηλικία γνωρίζει ότι θα πεθάνει μπορεί να επιφέρει φόβο, ανησυχία και άγχος. Αυτά τα συναισθήματα μπορούν να μετουσιωθούν σε διάφορες φοβίες όπως ο φόβος για τα αεροπλάνα ή τα ύψη καθώς και να κάνουν έναν άνθρωπο να είναι περισσότερο απομονωμένος.

Ωστόσο η έννοια του θανάτου μπορεί να δώσει κίνητρο στο άτομο ώστε να ζήσει τη ζωή του στο έπακρο και να την απολαύσει. Με άλλα λόγια η έννοια του θανάτου μπορεί να βοηθήσει το άτομο να καταλάβει ότι η ζωή και ο χρόνος έχουν ένα όριο, οπότε θα πρέπει να δίνει την ενέργειά του σε πράγματα που του προσφέρουν.

Τα περισσότερα άτομα τείνουν να χρησιμοποιούν δύο ψυχολογικές άμυνες απέναντι στην ανησυχία του θανάτου.

Στην πρώτη άμυνα το άτομο πιστεύει ότι είναι ξεχωριστό και δε θα έρθει ο θάνατος γρήγορα ή και καθόλου σε αυτό. Άτομα που σκέφτονται με τέτοιο τρόπο μπορεί να πάσχουν από ναρκισσιστική διαταραχή ή σχιζότυπη διαταραχή.

Η δεύτερη άμυνα αφορά την πεποίθηση του ατόμου ότι είναι αυτός που θα σώσει άλλα άτομα ή θα κάνει τον πόνο και την αγωνία τους δικό του πρόβλημα. Με αυτόν τον τρόπο τα άτομα αυτά καταφέρνουν να μειώνουν το άγχος του θανάτου. Τα άτομα που σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο πιθανόν να είναι άτομα με παθητικές προσωπικότητες, με μαζοχιστική διαταραχή (δεν έχει κάποια σχέση με τον σεξουαλικού τύπου μαζοχισμό εδώ) καθώς και άτομα που είναι εξαρτώμενα από άλλα άτομα.

Ελευθερία

Η έννοια της ελευθερίας για τον Yalom συνδέεται με έννοια της ευθύνης καθώς και της θέλησης. Ειδικότερα οι άνθρωποι σε διάφορες ιστορικές περιόδους μάχονταν για την ελευθερία τους. Πάντα διεκδικούσαν κάτι παραπάνω ως ελευθερία. Φτάνοντας λοιπόν στη σημερινή εποχή οι άνθρωποι έχουν πολλές ελευθερίες αλλά αυτό πολλές φορές τους φέρνει αντιμέτωπους με διλήμματα ως προς τι να διαλέξουν, τι να πράξουν και ποιες θα είναι οι συνέπειες από αυτήν την απόφαση. Όμως αυτή είναι πραγματικά η έννοια της ελευθερίας. Το να έχει δηλαδή το άτομο επιλογές ως προς τις πράξεις του και να μπορεί να διαμορφώσει τη δική του ζωή.

Βεβαίως αυτή η πληθώρα επιλογών δρα αρνητικά για τα άτομα προκαλώντας ανησυχίες και φόβους πέρα από τα διλλήματα.

Ένας βασικός φόβος είναι η έννοια της ευθύνης που ενέχει μια απόφαση.

Πολλές φορές τα άτομα λοιπόν στρέφονται σε άλλα άτομα για συμβουλή ή καθοδήγηση. Όμως μπορεί και να παραχωρήσουν ελευθερίες σε άτομα ή ομάδες προκειμένου να μην έχουν αυτά την ευθύνη των πράξεων τους, όπως θεωρούν. Πέρα όμως από το να μεταθέτουν την ευθύνη σε άλλα άτομα οι άνθρωποι μπορεί να αποφεύγουν να λαμβάνουν ευθύνες στο όνομα της ελευθερίας, γεγονός που ονομάζεται ασυδοσία.

Παράλληλα τα άτομα που λυγίζουν κάτω από τις ευθύνες τους μπορεί να καταφύγουν στην χρήση ναρκωτικών ουσιών, αλκοόλ, να βρίσκουν άτομα που να τους ασκούν εξουσία, από τις σχέσεις μέχρι την δουλειά τους, ενώ μπορεί να αναπτύξουν μέχρι και κατάθλιψη ή διάφορες ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές.

Απομόνωση

Η απομόνωση ως ανησυχία ανήκει στο υποσυνείδητο επίπεδο. Συνήθως αυτή η ανησυχία προκύπτει όταν το άτομο έχει αποδεχθεί πλέον την έννοια του θανάτου αλλά και την έννοια της ελευθερίας.

Σύμφωνα με τον Yalom υπάρχουν τρία είδη απομόνωσης.

Το πρώτο είναι η διαπροσωπική απομόνωση η οποία αποτελεί την απομόνωση του ατόμου από άλλους ανθρώπους και συνδέεται με τη μοναξιά.

Το δεύτερο είναι η απομόνωση από τον εαυτό, η οποία προκύπτει όταν το άτομο αποξενώνεται από κομμάτια του εαυτού και της προσωπικότητάς του.

Το τρίτο είναι η υπαρξιακή απομόνωση στην οποία δημιουργείται ένα κενό μεταξύ του ατόμου και οποιουδήποτε ζωντανού οργανισμού.

Οι τρόποι αντιμετώπισης του κάθε τύπου απομόνωσης από το άτομο είναι διαφορετικοί. Μερικές φορές τα άτομα προσπαθούν να γίνουν ένα με άλλα άτομα ή ιδέες προκειμένου να μειώσουν τον αντίκτυπο της υπαρξιακής απομόνωσης. Επιπρόσθετα, τα άτομα, όταν προσπαθούν να γίνουν οι απόλυτοι οσιομάρτυρες ή σωτήρες των άλλων τότε προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την αγωνία για το θάνατο, το δικό τους θάνατο, με το να προσφέρουν σε κάτι μεγαλύτερο από αυτούς, αλλά έχει ως αποτέλεσμα να απομονώνονται από τον εαυτό τους. Ωστόσο άλλα άτομα επιλέγουν να γίνουν πολύ ανεξάρτητα ώστε να μη νιώσουν ποτέ απορριπτέα, άρα να μη βιώσουν την έννοια της διαπροσωπικής απομόνωσης.

Το θέμα, όμως, είναι το άτομο να αποδεχθεί την ανησυχία που βιώνει ως προς το θέμα των σχέσεων με τους άλλους αλλά και να γνωρίζει ότι μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να φύγουν άτομα από τη ζωή του. Αυτό φαντάζει και είναι τρομακτικό για τον καθένα με όποιο τρόπο και να το καταπολεμά. Βεβαίως δε θα πρέπει να εμποδίζει το άτομο από το να συνάπτει σχέσεις με τους άλλους και να τους αγαπάει αυθεντικά και δοτικά. Αυτός είναι ουσιαστικά και ο τρόπος που προτείνει ο Yalom, η αυθεντική προσφορά αγάπης στα άτομα που επιθυμεί ο καθένας να αγαπήσει.

Όσον αφορά στην απομόνωση από τον εαυτό, το άτομο πρέπει να παίρνει χρόνο και να μαθαίνει τον ίδιο του τον εαυτό. Να αποδεχθεί όλα του τα κομμάτια, να μην τα κρίνει και να τα γνωρίσει. Γιατί μόνο όταν ένα άτομο γνωρίζει τον δικό του εαυτό σε κάποιο βαθμό, μπορεί να προχωρήσει με όσο το δυνατόν περισσότερο υγιής τρόπους.

 
Το νόημα της ζωής

Η τέταρτή ανησυχία του ανθρώπου σύμφωνα με τον Yalom είναι να μην έχει νόημα η ζωή του.

Τα άτομα είναι πλάσματα που αναζητούν νόημα σε έναν κόσμο δίχως πανανθρώπινο νόημα, υποστηρίζει ο Yalom αλλά και διάφοροι φιλόσοφοι.

Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν οι άνθρωποι αναζητούν νόημα σε έννοιες όπως οι θρησκείες, οι ομάδες, τα έθνη. Μέσα από αυτά ο άνθρωπος προσπαθεί να βρει ένα σκοπό να υπηρετήσει προκειμένου να νιώσει σημαντικός αλλά και ασφαλής. Βεβαίως οι τρεις κύριοι τομείς στους οποίους το άτομο προσπαθεί να βρει νόημα είναι o ηδονισμός, ο αλτρουισμός και η δημιουργικότητα. Ειδικότερα όσον αφορά τον ηδονισμό, το άτομο προσπαθεί να βρει νόημα μέσω των απολαύσεων και των θετικών εμπειριών αποφεύγοντας τον πόνο.

Ο αλτρουισμός δίνει νόημα στη ζωή του ατόμου μέσω της αφοσίωσης σε ένα σκοπό. Τέλος η δημιουργικότητα βοηθάει το άτομο να εκφράσει τον εσωτερικό του κόσμο μέσω της δημιουργίας και της τέχνης.

Πολύ θεωρητικοί βρίσκουν ασύμφωνη την ταυτόχρονη αναζήτηση ηδονής και νοήματος. Ωστόσο αν το άτομο δε στοχεύσει απευθείας στην απόλαυση και στη χαρά, τότε μπορεί εμμέσως και μετά από κόπο να απολαύσει τη ζωή και τα αγαθά της.

Σύμφωνα με τον Yalom, το άτομο πάντα προσπαθεί να βρει νόημα στη ζωή.

Για αυτόν το λόγο βρίσκει διάφορους στόχους και τους κυνηγάει. Ωστόσο για να βρει νόημα πραγματικά θα πρέπει να αφαιρέσει τα εμπόδια που το εμποδίζουν να απολαύσει τη ζωή. Μόνο τότε θα αποκτήσει πραγματική ευτυχία και νόημα.

Αρχαία Ελληνικά Μουσικά Όργανα

Πολλά ονόματα αρχαιοελληνικών μουσικών οργάνων μάς έχουν παραδοθεί και μάλιστα από αρχαίες πηγές, για πολλά εκ των οποίων δεν γνωρίζουμε τίποτε. Εν σχέσει όμως με την εξεταζόμενη εποχή σοβαρότερο ρόλο έπαιξαν μερικά μόνο είδη εκ των εγχόρδων, πνευστών και κρουστών.

ΛΥΡΕΣ. Η λύρα είναι το πιο ιδιότροπο όργανο των αρχαίων Ελλήνων.

Ποικίλες οι μορφές του, με μεταβαλλόμενο αριθμό χορδών, τέσσερις - επτά - δεκαοχτώ, αλλά με τα εξής σταθερά δεδομένα: από ένα ηχείο εκτείνονται προς τα πάνω δύο μπράτσα (πήχεις) που ενώνονται στην άκρη με έναν ζυγόν. Από ένα χορδότονον, που βρίσκεται πάνω στο ηχείο, είναι τεντωμένες μέχρι το ζυγό, καμμιά φορά περνώντας και πάνω από έναν καβαλάρη αι χορδαί, που έχουν πάντοτε το ίδιο μήκος. Οι λύρες είναι όργανα νυκτά, το τόξο είναι ακόμα άγνωστο. Το σχήμα τους δηλαδή μου δίνει την εντύπωση ενός κερασφόρου ζώου. Μορφές του είδους:

Η ΦΟΡΜΙΓΓΑ. "Φόρμιγξ" ονομάζονται στον Όμηρο γενικά τα χορδόφωνα. Επίσης απαντάται ο όρος "κίθαρις". "Κιθαρίζειν" και "φορμίζειν" σημαίνουν την ενέργεια του παιξίματος. Υπάρχουν απεικονίσεις με 4, τις περισσότερες φορές, χορδές, αλλά και κομμάτια με δύο - τρεις - πέντε και έξη. Πιστή απεικόνιση ή άγνοια του ζωγράφου; Το υλικό της αρχαίας φόρμιγγας είναι από ξύλο, ο συχνότερα απαντώμενος αριθμός χορδών είναι τέσσερις, καμωμένες από στριφτό έντερο ζώου και η διαδικασία του τεντώματος περιγράφεται στην Οδύσσεια. Ο ήχος του χαρακτηρίζεται ως λίγειος, δηλαδή γλυκός, διαπεραστικός. Κόλλοψ λέγεται το κλειδί με το οποίο τεντώνεται η χορδή.

Η ΛΥΡΑ, Ο (Η) ΒΑΡΒΙΤΟΣ. Νεώτερες μορφές σε σχέση με την φόρμιγγα, με τη βασική διαφορά ότι σε αυτές το ηχείο και οι πήχεις είναι μέρη σαφώς διαχωρισμένα το ένα από το άλλο. Το ηχείο είναι από όστρακο χελώνας, αληθινό ή απομίμηση, καλυμμένο με τεντωμένο δέρμα ζώου. Τα μπράτσα (οι βραχίονες) είναι ξύλινοι, λεπτοί και καμπύλοι. Διαφορά μεταξύ βάρβιτου και λύρας: στο βάρβιτο οι βραχίονες είναι μακρύτεροι, ανεβαίνουν πιο απότομα και πλησιάζουν μεταξύ τους λίγο πριν ενωθούν με το ζυγό σε μια χαρακτηριστική καμπύλη προς τα μέσα. Στη λύρα δεν υπάρχει η καμπύλη και οι πήχεις της αλληλοπλησιάζονται πιο κάτω σε μια ελαφρά καμπή.

Οι χορδές λύρας και βάρβιτου είναι πια επτά και αποδίδεται η καθιέρωση αυτού του αριθμού στον Τέρπανδρο, άρα η αλλαγή από τέσσερις σε επτά πρέπει να έγινε το πρώτο τέταρτο του 7ου αιώνα. Η διαφορά ήχου πρέπει να αποδοθεί στο γεγονός ότι οι χορδές του βάρβιτου, ως πιο μακριές, ηχούσαν σε πιο χαμηλή τονική περιοχή.

Η ΚΙΘΑΡΑ. Δεν πρέπει να συγχέεται με την σημερινή κιθάρα. Είναι κι αυτή είδος λύρας. Η κιθάρα βρίσκεται πιο κοντά στη φόρμα της αρχαίας φόρμιγγας απ' ό,τι η λύρα και ο βάρβιτος. Το ηχείο συνεχίζεται χωρίς διακοπή στους πήχεις, έστω με συνδετική ραφή. Οι χορδές της είναι γενικώς επτά. Χαρακτηριστικό της είναι η πολύπλοκη κατασκευή των βραχιόνων, που θα ήταν κάπως κουραστικό να περιγραφούν εδώ. Μηχανισμοί, πλάκες, στρόφιγγες κ.λ.π. έδιναν ομοιόμορφο κούρδισμα που απέδιδε τον πιο δυνατό και γεμάτο ήχο από όλα τα χορδόφωνα και την κατέταξαν ανάμεσα στα όργανα του Απόλλωνα μαζί με τη λύρα. Στις απεικονίσεις φαίνεται ότι κιθάρα έπαιζαν μόνον οι άνδρες. Να αναφερθεί εδώ και η λεγόμενη "αιωρική" κιθάρα (ή "αιωρική" φόρμιγγα) με μεγάλο ηχείο και εφτά χορδές που συνδέεται κυρίως με γυναικείες μορφές όπως την βλέπουμε π.χ. στο χέρι των Μουσών. Ο Φρύνις, ο Τιμόθεος, ο Μελανιππίδης αυξάνουν τον αριθμό των χορδών, περί τα τέλη του 5ου αιώνα και δέχονται ισχυρές, αρνητικές κριτικές. Οι ένδεκα χορδές του Τιμόθεου υφίστανται την δριμεία κριτική των Σπαρτιατών. Η Μουσική στον Ψευδοπλούταρχο παραπονιέται πως την κακομεταχειρίζονται. Οι εκτελεστές παίζουν όλα τα είδη της λύρας όρθιοι ή καθιστοί. Σώμα και επιφάνεια του οργάνου σχηματίζουν ορθή γωνία.

Η ΑΡΠΑ. Την παλιότερη βέβαια γλυπτική της απεικόνιση την έχουμε στα μικρά μαρμάρινα ειδώλια της παλιάς κυκλαδίτικης τέχνης (τέλη της 3ης χιλιετηρίδας). Σε σχέση με τα όργανα που περιγράψαμε πριν, η διαφορά έγκειται στο είδος του πλαισίου της άρπας στο οποίο στηρίζονται οι χορδές και στο διαφορετικό μήκος αυτών μεταξύ τους. Υπήρχαν πολλές ονομασίες της άρπας όπως "μάγαδις", "πηκτίς", "σαμβύκη", "ψαλτήριον", "σκινδαψός" κ.ά. που υποθέτουμε ότι αντιστοιχούν στον μεγάλο αριθμό παραλλαγών της. Για να μην την περιγράφουμε λέμε ότι μοιάζει στο περίγραμμά της με τη σημερινή. Από μερικές παραστάσεις συμπεραίνουμε ότι κουρδιζόταν από τη βάση και ο αριθμός των χορδών της είναι πολύ μεγαλύτερος απ' ό,τι στις λύρες. Την άρπα την έπαιζαν καθιστοί, ενώ οι παίκτες είναι σχεδόν πάντοτε γυναίκες, συχνά Μούσες.

ΤΟ ΛΑΟΥΤΟ. Να αναφερθεί και το όργανο που μοιάζει με λαούτο που η πιθανή ονομασία του ήταν "πάνδουρος", ίσως ακόμη και "σκινδαψός", και που απεικονίζεται αργότερα, όχι πριν από το δεύτερο μισό του 4ου αιώνα. Και περνάμε στα πνευστά.

Ο ΑΥΛΟΣ. Δεν είναι βέβαιο ποιός είναι ο εφευρέτης των αυλών. Οι αρχαίοι αναφέρουν, κατά περίπτωση, την Αθηνά, τον Απόλλωνα, τον γιό του Ηφαίστου Άρδαλο και άλλους. Μύθοι και ανέκδοτα αντικατοπτρίζουν τη σύγκρουση που υπήρχε εξ αρχής ανάμεσα στις λύρες και τους αυλούς. Δημοφιλείς οι αυλοί, -τα έγχορδα θεωρούν οι αριστοκράτες σαν τα αρμόζοντα στην κοινωνική τους τάξη και σαν έχοντα καθαρά ελληνική προέλευση. Πλάτων και Αριστοτέλης αποδοκιμάζουν τους αυλούς. Οπως έχουμε ήδη πεί, πατρίδα του αυλού είναι η Μ. Ασία κι από εκεί μέσω της διονυσιακής λατρείας έφτασε στη μητρόπολη, κατά τις αρχές του 7ου αιώνα. Υπάρχουν κάποιες ισχυρές ενδείξεις ότι τα χορδόφωνα είναι παλαιότερα των αυλών. Ο Ύαγνις, ο Μαρσύας, ο Όλυμπος, οι αρχαιότεροι μυθικοί εκτελεστές είναι μικρασιατικής καταγωγής. Οι αυλοί είναι πολύ συχνά από καλάμι, εξ ου και κάλαμος, αλλά και λωτός, ξύλο, ελεφαντόδοντο, κόκκαλο ή μέταλλο ή συνδυασμοί αυτών. Σπανίως είναι ένας ο σωλήνας του αυλού, συνήθως είναι δύο, κυλινδρικοί ή ελαφρώς κωνικοί, ισομήκεις, με μία οπή στο κάτω μέρος και τρεις ή τέσσερις στο επάνω, που αργότερα πληθαίνουν και εμφανίζονται μεταλλικοί κρίκοι με μία οπή, όπου γυρίζοντάς τους μπορεί κάποιος να ανοίγει ή να κλείνει τις οπές. Στις άκρες των σωλήνων που ακουμπούσαν στο στόμα, πρόσθεταν επιστόμια. Όταν έπαιζαν χρησιμοποιούσαν μαζί τούς δύο σωλήνες, σχηματίζοντας μία οξεία γωνία. Υπάρχουν πολλά ερωτηματικά σχετικά με τον τρόπο εκτέλεσης του αυλού και τις κλίμακες που μπορούσαν να παιχτούν μ' αυτόν. Η διφωνία, όπως την ξέρουμε, ήταν άγνωστη στους αρχαίους Έλληνες. Έπαιζαν, άραγε, στους δύο σωλήνες τους ίδιους τόνους; Κάτι τέτοιο δεν στέκει. 'Η στον ένα σωλήνα έπαιζαν τη μελωδία και στον άλλον κρατιόταν ισοκράτημα; Κι αυτό όμως παραμένει στην υποθετική σφαίρα. Πρόβλημα υπάρχει και για τις κλίμακες των αυλών, όπου θα πρέπει να ανατρέξουμε σε ειδικά σύγχρονα βιβλία τα οποία διαπραγματεύονται τα των κλιμάκων με πειράματα και υπολογισμούς και τα οποία προτείνουν διάφορες λύσεις. Κατά τον Αριστόξενο υπήρχαν πέντε είδη αυλών: παρθένιοι, παιδικοί, κιθαριστήριοι, τέλειοι, υπερτέλειοι. Ο Ιούλιος Πολυδεύκης απαριθμεί πλήθος άλλων ονομάτων. Χαρακτηρισμοί: γλυκύς, καλλιβόας, πάμφωνος κ.λ.π.

Η ΣΥΡΙΓΓΑ. Ενα αερόφωνο λιγότερο πολύπλοκο από τον αυλό, που χρησίμευε ιδιαίτερα σαν φλογέρα των βοσκών. Μια σειρά σωλήνων, ενωμένων μεταξύ τους με έναν ή δύο εγκάρσιους μοχλούς. Παίζει κανείς φυσώντας κατευθείαν στους σωλήνες, που στις φλογέρες των βοσκών ήταν πάντοτε καλαμένιοι. Κάθε σωλήνας παράγει μόνον έναν τόνο. Την τονική αλλαγή την πετύχαιναν με ανισομήκεις σωλήνες ή γεμίζοντας με κερί διαφορετικού πάχους κάθε σωλήνα, προκειμένου περί ισομήκων.

Ο ήχος ήταν απλός αλλά γοητευτικός, όπως λέει ο Ευριπίδης "φωνή μελωδικών συρίγγων". Μεγέθυνση της σύριγγας αποτελεί η ύδραυλις, το υδραυλικό όργανο που επινόησε στα μέσα του 3ου αιώνα ο Κτησίβιος ο Αλεξανδρεύς.

Η ΣΑΛΠΙΓΓΑ. Εχρησιμοποιείτο σχεδόν μόνον στον πόλεμο. Θεωρείται εφεύρεση των Ετρούσκων, ήλθε όμως νωρίς στην Ελλάδα. Έχει ένα μακρύ μεταλλικό σωλήνα με κοκάλινο επιστόμιο και καταλήγει σε ένα είδος καμπάνας, διαθέτει δε πολύ δυνατό ήχο.

Τέλος αναφέρουμε τα κρουστά, ανάμεσα στα οποία πολύ διαδεδομένα ήταν τα κρόταλα, κάτι σαν καστανιέτες, κατά κανόνα στα χέρια χορευτών. Το υλικό πρέπει να ήταν ξύλο ή μέταλλο. Έχουμε επίσης και τα κύμβαλα (ή κρέμβαλα), δυο μικρά μεταλλικά δοχεία με επίπεδο στόμιο, κάτι σαν τα σημερινά πιατίνια. Και τέλος το τύμπανον, που το κρατούσαν με το αριστερό χέρι και το χτυπούσαν με τα δάχτυλα του δεξιού, συχνά χορεύοντας συγχρόνως.

ΟΜΗΡΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ Η ΜΗΤΕΡΑ ΚΑΙ Η ΜΗΤΡΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΕΩΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ

Γιατί μελετούμε ακόμη και σήμερα τον Όμηρο

3.000 χρόνια μετά την συλλογή και καταγραφή
τους από τον Πεισίστρατο και τον Ονομάκριτο;
Μιάμιση χιλιετία σκληρής προσπάθειας δεν
κατάφερε να ξεπεράσει έναν ποιητή που
έγραψε για γεγονότα που ανάγονται σε εποχές
που οι άλλοι λαοί δεν υπήρχαν στο προσκήνιο
της ιστορίας και όσοι υπήρχαν ζούσαν παράλληλα
με την ζωή των τετραπόδων, που είχαν περισσότερη άξια
από αυτούς τους ίδιους..

Η σύγχρονη ποίηση δεν προχώρησε πέρα από τα
επιτεύγματα του ποιητή που έθεσε τα θεμέλια
της ποίησης; Η τεχνική δεν προχώρησε πιο
μακριά από τα επιτεύγματα της Ελληνικής
αρχαιότητας ώστε να μην χρειάζεται να
διδαχθούμε τίποτε από αυτήν;

Τα ποιητικά έργα που οι Έλληνες
δημιούργησαν έχουν περισσότερο ενδιαφέρον
πέρα από αυτό της αρχαιομάθειας;

Σε αυτά τα καταλυτικά ερωτήματα βρίσκεται κανείς
υποχρεωμένος να απαντήσει όταν μελετά τον
μεγάλο Έλληνα ποιητή.

Ο Όμηρος συνέθεσε τα ποιήματα αυτά για μας.
Είναι κείμενα που γράφτηκαν από έναν μεγάλο
ποιητή και μιλούν για τον άνθρωπο στην
ουσιώδη του σύσταση του, την προέλευση και τις ανώτερες αξίες του.

 
Δεν είμαστε οι πρώτοι που ασχολούμαστε με το έργο αυτό που
διέσωσε ο χρόνος αλλά παρακινηθήκαμε από
ένα όραμα ζωής και από την αιδώ.

Αισθανθήκαμε πως δεν μπορούμε να
παραμένουμε αδιάφοροι έχοντας στα χέρια
μας αυτό το πολύτιμο έργο, παρασυρμένοι από
τον σύγχρονο τρόπο ζωής που χαρακτηρίζεται
από το γρήγορο και το εύκολο. Θελήσαμε να
σταματήσουμε το εξοντωτικό καθημερινό
τρέξιμο και να προσέξουμε αυτό που η
τηλεόραση μας αποστερεί: Την φαντασία, τον
ηρωϊκό τρόπο ζωής, τα ανώτερα συγκλονιστικά
συναίσθημα, την υστεροφημία σαν το ανώτερο ιδανικό,
που έπρεπε να είανι ο σκοπός όλων των Πανελλήνων.

Σήμερα είμαστε αποκομμένοι από την ποίηση.

Ο αρχαίος Έλληνας ό,τι κι αν έκανε ήταν
ποίηση και την ποίηση την θεωρούσε ιερή.
Δεν πρέπει να φοβόμαστε να μελετήσουμε τον
Όμηρο όπως δεν πρέπει να φοβόμαστε την
αληθινή ποίηση και την αληθινή λογοτεχνία.
Με τον Όμηρο συνδεόμαστε με την κληρονομιά
μας, την αρχαία παράδοση που χάσαμε και
είναι μια σπουδαία εμπειρία που μας κάνει
υπερήφανους.

Συγκλονίζεται κανείς από την φρεσκάδα του

κειμένου, ενός κειμένου που δεν το αγγίζει
ο χρόνος, που είναι πολύτιμο για τον
σύγχρονο κόσμο, γιατί μιλά για τις
ανθρώπινες σχέσεις για τις συγκρούσεις, τα
συναισθήματα, τα οράματα, την απώλεια, την
επιθυμία, την εξουσία, τον ανταγωνισμό.

Η ποίηση του Ομήρου εκθέτει τα
συναισθήματα αυτά με μια καθαρή
αντικειμενικότητα , χωρίς υποκειμενισμούς
και υπεκφυγές. Αναγκάζει τον αναγνώστη να
έλθει σε επαφή και να εμπλακεί με ένα
κείμενο που επέζησε δια μέσου των αιώνων,
ένα κείμενο που είναι πολύτιμο, μια
ανόθευτη αξία μέσα στον πολιτισμό.

Ο Όμηρος σχεδιάστηκε για να ακούγεται . Η
ανάγνωσή του είναι μια πολύ προσωπική
εμπειρία. Είναι ταυτόχρονα μια αισθητική
απόλαυση και μια ανώτερη εκπαίδευση. Η
μελέτη του κειμένου δημιουργεί μια σχέση με
το Εγώ και την ίδια την ποίηση. Είναι μια
μεταφορά δια μέσου των αιώνων στον ίδιο τον
πυρήνα της ανθρώπινης ποίησης. Εκτός από
την αισθητική του ωφέλεια είναι και μια
εμπειρία ψυχολογικά επωφελής.

Ο Αμερικανός ψυχαναλυτής Τζόναθαν Σουέϊ
βεβαιώνει πως η μελέτη της Ιλιάδος και της
Οδύσσειας βοηθά αποφασιστικά τους
σύγχρονους βετεράνους στρατιώτες που
βρίσκουν να αντιμετωπίζουν προβλήματα
ανάλογα με αυτά των αρχαίων Ελλήνων ηρώων.

Και δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι, μέσα στα
αθάνατα έπη του κρύβονται πανεπιστημιακές αλήθειες
που θέλουν προσέγγιση από διάφορες ομάδες πανεπιστημόνων,
για να μπορέσουν να τις αναλύσουν και να τις κατανοήσουν,
πράγμα που δεν έγινε ποτέ.

 
Αλλά βλακωδώς αφεθήκαμε (και φταίμε όλοι μας ή νοσηρό μυαλό
των ανθελλήνων το είχε ρυθμίσει έτσι για να μην μπορέσουμε να
προσεγγίσουμε και να κατανοήσουμε ποτέ τον ΟΜΗΡΟ), μόνο στην
μονοδιάστατη, στείρα και επιφανειακή ερμηνεία των Φιλολόγων.
Με αποτέλεσμα αυτοί να έχουν σκοτώσει τον ΟΜΗΡΟ,

 
ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ ΕΞΕΧΟΝΤΕΣ ΑΛΛΟΔΑΠΟΙ 0ΜΗΡΙΣΤΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ
ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΞΕΝΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ.

ΑΣ ΕΝΣΚΗΨΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΚΑΙ ΜΕ ΔΕΟΣ ΞΑΝΑ ΕΠΑΝΩ
ΣΤΑ ΙΕΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΛΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΙΣΑ ΓΝΩΣΗ
ΚΑΙ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΧΡΟΝΟ.

Τυφλός δεν ήταν ο ΟΜΗΡΟΣ, αλλά αυτοί που μας μετέδωσαν την στραβωμάρα τους, για να μας είναι ξένος και ακατανόητος...με τα ανίερα σχέδια τους...

Ηλιαία: Το κυριότερο δικαστήριο του αρχαίου αθηναϊκού κράτους

Η αρχική έννοια σύστασης δικαστηρίου για την απονομή δικαιοσύνης βρίσκεται στην Ελληνική Μυθολογία από τους ίδιους Ολύμπιους θεούς, από τους οποίους «πέρασε» στην Αρχαία Ελλάδα αλλά και στη Ρώμη να απονέμεται από τους Βασιλείς. Αργότερα ανατέθηκε αυτή σε δικαστήρια.

Στην αρχαία Αθήνα ονομαστά ποινικά δικαστήρια ήταν η «Βουλή του Αρείου Πάγου», το «Παλλάδιο», το «Δελφίνιο», το «εν Φρεαττοί», το «επί Πρυτανείω» και η «Ηλιαία». Επί Δράκοντος, τους φόνους δίκαζαν οι πρυτάνεις, όμως ο Σόλων επανέφερε την αρμοδιότητα αυτή στον Άρειο Πάγο. Την πολιτική δικαιοσύνη απένεμαν οι κατά δήμο δικαστές, οι διαιτητές και οι ναυτοδίκες.

Η Ηλιαία ήταν το κυριότερο δικαστήριο του αρχαίου αθηναϊκού κράτους. Επρόκειτο για δικαστήριο ενόρκων, μέλη του οποίου μπορούσαν να γίνουν όλοι οι γνήσιοι Αθηναίοι πολίτες άνω των 30 ετών, έπειτα από κλήρωση.

Η βάση της νέας δημοκρατίας ήταν ο έλεγχος κάθε πολίτη από το σύνολο των πολιτών, όπως και του συνόλου, από τον ίδιο πολίτη.

Το να μετέχει κάποιος στην Ηλιαία δεν προϋπέθετε κάποια ιδιαίτερη μόρφωση, όμως η τριβή με το νομοθετικό έργο είχε ως αποτέλεσμα μιαν αρκετά καλή γνώση των νόμων.

Ο Πλούταρχος, υπογραμμίζοντας τη σημασία του, αναφέρει ότι ο Σόλων άφησε ηθελημένα κενά στους νόμους, επιτρέποντας έτσι στους δικαστές να αποφασίζουν μόνοι τους για ορισμένα θέματα που έφταναν ενώπιον τους, και για τα οποία δεν υπήρχε ρύθμιση στη σολώνεια νομοθεσία. Με αυτόν τον τρόπο, αναφέρει ο Πλούταρχος, ο Σόλων κατέστησε τους δικαστές της Ηλιαίας «κυρίους των νόμων».

Η Ηλιαία αποτελούνταν από 6.000 δικαστές («Ηλιασταί»), οι οποίοι προέρχονταν από τις 10 Φυλές της Αθήνας (κάθε Φυλή συμμετείχε με 600 μέλη). 1000 ήταν αναπληρωματικοί. Το δικαστήριο δίκαζε σε τμήματα των 201, 301 κλπ. δικαστών.

Η Ηλιαία συνεδρίαζε όλες τις εργάσιμες ημέρες εκτός από τις τρεις τελευταίες ημέρες κάθε μήνα και τις ημέρες λειτουργίας της Εκκλησίας του Δήμου.

Σχεδόν ποτέ όμως δεν εργάσθηκαν και τα δέκα τμήματα της Ηλιαίας ταυτοχρόνως. Η απόδοση δικαιοσύνης από τον δήμο ενόχλησε πάρα πολύ τους ολιγαρχικούς, οι οποίοι δυσφήμισαν με κάθε τρόπο το γεγονός αυτό, υπογραμμίζοντας -όχι σωστά- ότι τη δικαιοσύνη στην Αθήνα την απένεμαν οι θήτες.

Η Ηλιαία συνεδριάζει στην διάρκεια του έτους στις ακόλουθες περιπτώσεις:

Μετά από επίδοση καταγγελίας πολίτη.

Παραπομπή αρχόντων από την Βουλή και τις Επιτροπές.

Παραπομπή Αρχόντων από την Εκκλησία του Δήμου σε κάθε επιχειροτονία.

Έγκριση δια ψηφοφορίας των εγκεκριμένων από την Βουλή νέων Αρχόντων.

Προσέλευση αρχόντων στο τέλος της θητείας για απαλλαγή

Ο ηγεμών του δικαστηρίου συγκέντρωνε τα παράπονα και τις υποθέσεις προς εκδίκαση και όριζε μέσω κλήρωσης από ποιο τμήμα και σε ποιο μέρος θα εκδικαζόταν η υπόθεση. Καθώς δεν υπήρχαν δικηγόροι, οι κατηγορούμενοι αναλάμβαναν οι ίδιοι την υπεράσπισή τους με τη βοήθεια ενός μόνο φίλου ή συγγενούς. Πολλές φορές, ανέθεταν τη συγγραφή ενός λόγου για την αγόρευσή τους σε έναν επαγγελματία λογογράφο (π.χ. Ισοκράτης, Λυσίας κ.ά.). Ο χρόνος των αγορεύσεων περιοριζόταν από ένα υδραυλικό χρονόμετρο, την κλεψύδρα. Η ψηφοφορία ήταν μυστική. Σε περίπτωση ισοψηφίας, ο κατηγορούμενος κρινόταν αθώος, καθώς θεωρούνταν ότι είχε «την ψήφο της Αθηνάς».

Οι δικαστές λάμβαναν ως αποζημίωση 2-3 οβολούς κατά δικάσιμη ημέρα.

O Όρκος των Ηλιαστών

«Ορκίζομαι ότι θα δίδω την ψήφο μου συμφώνως προς τους νόμους και τις αποφάσεις της Εκκλησίας του Δήμου και της Βουλής των 500. Εις περιπτώσεις που ο νόμος δεν προβλέπει, θα δίδω την ψήφο μου συμφώνως προς την συνείδησή μου άνευ φόβου και πάθους. Θα ακούω κατήγορον και κατηγορούμενον εξίσου και θα εκδίδω την απόφασίν μου συμφώνως προς την απολογίαν. Ταύτα ορκίζομαι εις τον Δία, τον Απόλλωνα και τη Δήμητρα και να έχω τας ευλογίας των όσο θα τηρώ πιστά τον όρκο μου, άλλως να πέσει εις ερείπια ο οίκος μου και να καταστραφεί αν επιορκήσω».

Πλάτων ο ειδώς

Αν κατορθώσουμε να αντικρούσουμε το “κλασσικό ήθος”, όχι σαν αφηρημένο ιδεατοτυπικό σχήμα, αλλά σαν μια ζωντανή ιστορική πραγματικότητα, τότε θα 'χουμε και το κλειδί για την κατανόηση αυτής της ειδικής μορφής συνέχειας, που παρουσιάζει η ιστορία του 5ου αιώνα.

Κι εδώ χρειάζεται να εφοδιαστούμε με ορισμένες βασικές Ελληνικές απόψεις και ιδέες. Συνέχεια για τους Έλληνες δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά διατήρηση μιας αδιάλειπτα διαφοροποιούμενης Ενότητας. Αυτός ο ορισμός εκφράζει την απόλυτα καταφατική και ενεργητική στάση του Έλληνα απέναντι στην Ιστορία. Ας προσπαθήσουμε ν’ αναπλάσουμε αυτή την πρωταρχική εκδήλωση κάθε γεννωμένου πολιτισμού, αυτή τη μυστική ιδέα τη γεμάτη από βάθη της λαϊκής ψυχής και που μ’ αυτήν κάθε πολιτισμός στα πρώτα του σκιρτήματα εκφράζει το πεπρωμένο του, τη μυστική εικόνα του εαυτού του.

Στις Ινδίες, η θλίψη, η οδύνη και η αηδία που γεννάει το θέαμα της αιώνιας και μάταιης πάλης, που γίνεται ανάμεσα στις ατομικότητες και που καταλήγει στο Μηδέν, στο θάνατο, με λίγα λόγια, το θέαμα του “ιστορικού γίγνεσθαι” γέννησε μια καθαρά αρνητική στάση απέναντι στο γίγνεσθαι και την αλλαγή. Η επί χιλιάδες χρόνια αναλλοίωτη διατήρηση του συστήματος των καστών, όπου μέσα του αποστεώθηκε όλο το “ιστορικό γίγνεσθαι” και η ινδική Φιλοσοφία της Φυγής, της Επιστροφής πίσω σε κάποια αιώνια αδιαφοροποίητη Παγκόσμια Ενότητα μέσα στην οποία εξαφανίζεται η ατομική ψυχή…είναι οι δυο πιο τυπικές εκδηλώσεις της αρνητικής αυτής στάσης.

Αντίθετα οι Έλληνες από τα πρώτα τους βήματα είδαν σαν κάτι ολότελα θετικό το γεγονός της διαφοροποίησης, του κατατεμαχισμού σε ατομικότητες, του γίγνεσθαι και της φθοράς. Ο άνθρωπος σαν ατομικότητα δεν είναι κλειστή μονάδα δίχως παράθυρα, χαμένη μες την παγερή της απομόνωση, έρμαιο του χρόνου και της φθοράς, που η μόνη της ελπίδα να σβυστή, να αφανιστή μέσα σε μια παγκόσμια ύπαρξη, που θα’ ναι η δική της ανυπαρξία.

Βέβαια, οι Έλληνες ποτέ δεν αποτράβηξαν το βλέμμα τους από το ζοφερό θέαμα των “εφήμερων” όντων που στροβιλίζονται μες το χρόνο σαν τα φύλλα του φθινοπώρου, σαν “σκιάς ονείρατα”. Στον 7ο αιώνα μάλιστα, όταν η κρίση είχε φτάσει στο κατακόρυφο και ο διονυσιασμός είχε κατακλύσει όλη την Ελλάδα, θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι ο Ελληνισμός ήταν έτοιμος να βυθιστή σε κάποια ασιατική Θεοκρατούμενη βαρβαρότητα. Εκείνη την εποχή μέσα στη φοβερή εξαθλίωση, την αποσύνθεση της αριστοκρατίας και τις πρώτες αυθόρμητες και ανώριμες επαναστατικές κινήσεις του Δήμου, σα να φάνηκε ότι η Ελλάδα θα ριχνόταν μες το δίλημμα να χαθή μέσα σε μια απάνθρωπη πολιτεία “στρατοπέδου” τύπου Σπάρτης ή μέσα σε μια νομιμοποιημένη διονυσιακή αναρχία, σαν κι αυτή που περιοδικά επαναλαμβανόμενη είναι φαινόμενο κοινό για όλους τους πρωτογόνους.

Ποια ήταν η σωτήρια εκείνη δύναμη που προφύλαξε τον Ελληνισμό από τον κίνδυνο να εξαφανιστεί μέσα σ’ ένα κοινωνικά ξεπερασμένο στρατοκρατικό σχήμα ή μέσα στην αντιουμανιστική διονυσιακή μυστικοπάθεια; Και πως πραγματοποιήθηκε ιστορικά η δύναμη αυτή; Η δύναμη αυτή, για την οποία θα μιλήσουμε, είναι ακριβώς ο Νόμος του κλασσικού πολιτισμού ή Ελληνικώτερα, ο Δαίμων του.

Παρατηρήστε τους αρχαϊκούς κούρους πως βγαίνουν απ’ την πέτρα, βαρείς ακόμα από ύλη και από προϊστορικό ύπνο, με σφιγμένες τις γροθιές, το βλέμμα υγρό από δίψα ζωής και εκείνο το αινιγματικό χαμόγελο του όντος, που δεν έχει διαφοροποιηθή ακόμα από τον Κόσμο και σα φυτό χώνει τις ρίζες του και θρέφεται από τον Κόσμο. Προσέχτε αυτή την τέλεια χαρά της καθαρής ασυνειδησίας και την παντοδυναμία του αδιάφθορου ακόμα από κάθε είδους πολιτισμό ενστίκτου, που διαισθάνεται όμως το πεπρωμένο του και την ιστορία που το περιμένει. Παρατηρήστε όλη την εξέλιξη του αρχαϊκού κόσμου, πως βγαίνει μέσα από την πέτρα, πως χειραφετείται απ’ αυτή τη σχεδόν αιγυπτιακή ακινησία, πως αρχίζει να περπατά και βγάζει τονα πόδι μπρος απ’ τ’ άλλο, πως τα χέρια του αποχτάν ζωή, υψώνονται και οπλίζονται… λες και βλέπουμε μπροστά μας τα πρώτα βήματα του κλασσικού πολιτισμού.

Λοιπόν ακριβώς μέσα από το χαμόγελο των κούρων μπορούμε να δούμε όλη την Φιλοσοφία της Ιστορίας των Ελλήνων, αυτή την ιδέα της απόλυτης θετικότητας της ύπαρξης, που αψηφάει το θάνατο και βεβαιώνει τον εαυτό της μέσα στον αγώνα, εκεί όπου η ζωή συνορεύει με τον θάνατο. Μπορούμε να δουμε στο έμβρυό της όλη την κλασσική πίστη στην αξία της ύπαρξης και στη δημιουργικότητά της, στην ανθρώπινη ιστορία, δηλ. σ’ αυτή τη δαιμονική δύναμη, που όπως την ορίζει αργότερα ο Πλάτων, επιτρέπει στον άνθρωπο να ξεπερνάη τη σχετική και θνητή ατομικότητά του με τον Πολιτισμό και την Ιστορία, “κινητή εικόνα της αθανασίας”και όχι με την ινδική μέθοδο της προσκόλλησης στην Παράδοση ή με την διονυσιακή μέθοδο της εξαφάνισης του ανθρώπου πίσω από τη μάσκα του Θεού.

Είναι τελείως χαρακτηριστικό το ότι, εκτός από τον Παρμενίδη, το στασιώτη του όλου[1], “αυτόν που αναστάτωσε το Σύμπαν ακινητοποιώντας το”, όλη την Ελληνική Φιλοσοφία εξέφρασε την ίδια θετική και ενεργητική στάση απέναντι στην ιστορία και το Γίγνεσθαι. Ας προσπαθήσουμε τώρα να κατανοήσουμε τη σημασία των “αφηρημένων” εννοιών, με τις οποίες η φιλοσοφία εξέφρασε την κοσμοθεωρία και τη Φιλοσοφία της Ιστορίας του Ελληνισμού, επί παραδείγματι, ποια είναι η βαθύτερη σημασία της αντίθεσης ανάμεσα στο είναι και το γίγνεσθαι, αυτής της αντίθεσης που αποτελεί τη σπονδυλική στήλη της Ελληνικής Φιλοσοφίας;

Ποιο είναι το νόημα της αντίθεσης αυτής στο θείο (το Έν, το Απόλυτο, το Όν, το αιώνιο, το “αεί κατά ταύτα έχον”) και το ανθρώπινο (το Σχετικό, το Γιγνόμενο, το διάφορο, το εφήμερο) και ποια είναι η λύση, η “κάθαρση” που έδωσε ο Ελληνισμός στην αγωνιώδη αξεπέραστη (π.χ στις Ινδίες), αυτή αντίθεση; Γιατί η αντίθεση αυτή δεν είναι μια άσαρκη, εγκεφαλική έννοια αλλά εκφράζει τη συνειδητή στάση ενός ολάκερου πολιτισμού πάνω στο πρόβλημα της ανθρώπινης σχετικότητας, δηλ. πάνω στο πρώτο θεμελιώδες πρόβλημα που θέτει και μ’ ένα οποιοδήποτε (θετικό ή αρνητικό) τρόπο λύνει κάθε πολιτισμός.

Στις Ινδίες π.χ την οδυνηρή απειροποικιλία και ρευστότητα του γίγνεσθαι δεν την είδαν παρά σαν γυμνό χάος, σαν απατηλή φαινομενικότητα ή σαν πηγή θλίψης και απογοήτεψης, δηλ. σαν κάτι απόλυτα και ανεπανόρθωτα. Κακό που προσπάθησαν να το απαρνηθούν με μια αυστηρή ασκητική και με μια ακόμα αυστηρότερη προσήλωση στον Τραντισιοναλισμό.

Στην Αίγυπτο πάλι, όπου το αίσθημα της απεραντοσύνης του χρόνου είχε δημιουργήσει μια γεροντική περιφρόνηση της μηδαμινότητας και της σχετικότητας της ανθρώπινης ζωής, η απόλυτα καταφατική στάση του κλασσικού Έλληνα απέναντι στη ζωή θα φαινόταν σαν μια παράξενη παιδαριωδία. “Ω Έλληνες” –είχε πη στο Σόλωνα ένας αιγύπτιος ιερέας–, αεί παίδες εστέ, γέρων δε Έλλην ουκ έστιν”… “Νέοι εστί τας ψυχάς πάντες. Ουδεμίαν γάρ εν αυταίς έχετε δι’ αρχαίαν ακοήν παλαιάν δόξαν, ουδέ μάθημα χρόνω πολιόν ουδέν”. [2] Φυσικά με τα παραπάνω ο Αιγύπτιος ιερέας δεν υποστήριζε τη σπεγκλερική ιδέα [3] ότι οι Έλληνες δεν είχαν ιστορική συνείδηση· αντίθετα, διαπίστωνε ότι οι Έλληνες ήταν ανίκανοι να δουν sub specie aeternitatis τη σχετικότητα της ανθρώπινης φύσης. Ο Herder λέει σχετικά: “Αν ένας αρχαίος Αιγύπτιος έμπαινε σε ένα Ελληνικό Μουσείο θα τρόμαζε, θα ξαφνιαζόταν και ίσως στο τέλος γύριζε αλλού με περιφρόνηση. "Τι ανακάτωμα, θαλεγε, τι θράσος! Ξιφομάχε! πόσην ώρα θα ρίχνεσαι μπροστά; Και συ νεανία! πόσον καιρό θ’ απλώνης το χέρι στο στεφάνι; Και συ Αφροδίτη! Ολοένα θα βγαίνης από το λουτρό; Και σεις παλαιστές ακόμα δεν νικήσατε; Πόσο αλλοιώτικα είμαστε εμείς! Εμείς παρασταίνουμε μόνο εκείνο που διαρκεί αιώνια, τη στάση της ηρεμίας και της ιερής σιωπής"”…

Απέναντι στις θεμελιώδεις αυτές αντιθέσεις, ανάμεσα στην ηρεμία και την κίνηση, το όν και το γιγνόμενο, την ενότητα και την πολλότητα, την ταυτότητα και την ποικιλία, ο κλασσικός πολιτισμός αντέταξε σαν σωτήρια σύνθεση την ιδέα του Δαίμονα-Μεταξύ. Πρώτοι οι Έλληνες στην Ιστορία ένοιωσαν πως η αδιάκοπη αλλαγή και κίνηση, που χαρακτηρίζει τη ζωή, φαινομενικά μόνο είναι άπιαστη και φευγαλέα.

Ύστερα από τον 6ο αιώνα, όταν η τάση προς το Νόμο και τον Κανόνα, προς ό,τι είναι γενικό και αναγκαίο, με μια λέξη προς την “ιδέα”, που μένει ατάραχη στο βάθος κάθε αλλαγής, γίνηκε το θεμέλιο της πολιτιστικής τους ζωής, μπόρεσε ο Έλληνας Καλλιτέχνης και μόλις αντιμετώπισε στην πλαστική του π.χ. το πρόβλημα της κίνησης δεν περιορίστηκε στην απλή μίμηση- κατά την πλατωνική ορολογία – τυχαίων, αυθαίρετων και στιγμιαίων κινήσεων, αλλά κατόρθωσε να εκφράση αυτόν ακριβώς τον ίδιο το ρυθμό τους, τον εσωτερικό Νόμο της λειτουργίας τους.

Μόλις έθεσε το πρόβλημα του γίγνεσθαι στην τέχνη, μόλις δηλ. μπόρεσε να χειραφετηθή από τη θρησκευτική υποταγή στο θέμα της άχρονης και αναλλοίωτης θεϊκής μακαριότητας και προσπάθησε να εκφράση αισθητικά μιαν ανθρώπινη μορφή κατόρθωσε να δώση έναν άνθρωπο έχοντας για μοντέλο για μοντέλο όχι το απλό εμπειρικό ατομικό αντικείμενο, αλλά τους γενικούς ρυθμιστικούς κανόνες της σωματικής κατασκευής και κίνησης, την “ιδέα” του ανθρώπινου κορμιού και της ανθρώπινης ύπαρξης.

Έτσι η “ιδέα” στην πλαστική γίνεται ρυθμός, στη ζωή γίνεται μέτρο και στην πολιτική “Νόμος”. Το ίδιο και στη Φιλοσοφία. Ξεπέρασαν την αντίθεση ανάμεσα στο αναλλοίωτο ον και στο διαφοροποιούμενο γίγνεσθαι με την έννοια του Νόμου και της Ενότητας, που η παρουσία τους δίνει νόημα και ύπαρξη στον κόσμο των φαινομένων, μες στον οποίο ζη ο άνθρωπος. Κανείς π.χ δεν τόνισε περισσότερο από τον Ηράκλειτο –τον κατ’ εξοχήν φιλόσοφο του Γίγνεσθαι– τη σημασία της ενότητας και του Νόμου σαν πρωταρχικών και σωτήριων κοσμικών, κοινωνικών και ψυχικών δυνάμεων. Ο Πλάτων αφιερώνει μερικές από τις καλύτερες σελίδες του Φαίδωνα[4], για να αποδείξη τη θετική συμμετοχή του αισθητού στη διαδικασία της γνώσης και τονίζει ότι δεν μπορεί να φτάσουμε στην Ιδέα παρά μόνο διαμέσου του αισθητού· όταν δε ένας παρεξηγημένος πλατωνισμός και ελεατικές επιδράσεις εγέννησαν μες την πλατωνική Ακαδημία την τάση των “φίλων των ειδών” δηλ. τη θεωρία της απόλυτης “χωριστής”(χωρίς) ύπαρξης των ιδεών και των φαινομένων, ο Πλάτων έσπευσε στον “Παρμενίδη”, οδηγούμενος από το γνήσιον Ελληνικό του ένστικτο, να καταδείξη τι παραλογισμούς γεννούσε μια θεωρία, που καταδίκαζε τον κόσμο της εμπειρίας στο ρόλο μιας απόλυτα απατηλής και αρνητικής φαινομενικότητας και που αρνιόταν κάθε δυνατότητα επαφής της ανθρώπινης ιστορικής ύπαρξης[5] με την κοσμική αιώνια πραγματικότητα[6].

Η Ενότητα και ο Νόμος είναι αυτά που “σώζουν”, δηλ. που διατηρούν το φαινομενικό και το ατομικό, δηλ. γενικά το υποκείμενο στη γένεση και τη φθορά. Αυτή είναι η βασική ιδέα που διέπει όλη την Ελληνική Φιλοσοφία από τον Ηράκλειτο μέχρι τον Πλάτωνα. Ο Πλάτων μάλιστα (που η αφελής δογματική άποψη από τον Αριστοτέλη και δώθε τον είδε σαν τον θεωρητικό της “χωριστής” απόλυτης Ιδέας), μόλις ξεκαθάρισε από κάθε είδους δογματισμό το αληθινό περιεχόμενο της Ιδεοκρατίας, υπέδειξε ρητά τη μέθοδο των ιδεών σαν την μέθοδο εκείνη που “σώζει τα φαινόμενα”[7] δηλ. που τους δίνει ενότητα και ύπαρξη υπάγοντάς τα κάτω από το Νόμο. Στο Γοργία μάλιστα, και ιδιαίτερα στις σελίδες 500-508, όπου ο Πλάτων συμπυκνώνει όλη την προηγούμενη εμπειρία του Ελληνισμού, αποκαλύπτεται η οργανική σχέση που έβλεπε το κλασσικό πνεύμα ανάμεσα στις έννοιες της ύπαρξης, της Ενότητας, του Νόμου, του Λόγου, του Αγαθού και της Τάξης.

Το Αγαθό, δηλ. το θεμέλιο κάθε ανθρώπινης και κοσμικής ύπαρξης (που δεν είναι παρά η πλατωνική, “ουμανιστική” μετάφραση της έννοιας της Δίκης του Σόλωνα και των προσωκρατικών) δεν είναι για τον Πλάτωνα παρά ο Νόμος καθ’ εαυτόν, η έννοια της νομιμότητας, η συμφωνία προς το Νόμο. Νόμος είναι η πρωταρχική Δύναμη, που υπερβαίνει “πρεσβεία και δυνάμει” (κατά λογική προτεραιότητα και σπουδαιότητα) κάθε ατομικό, μερικό φαινόμενο, η δύναμη που δίνει ενότητα, μορφή και νόημα (το “είδος” τους) στα φαινόμενα και που επιβάλλει τάξη, δηλ. ενιαίο συνολικό νόημα στη χαώδη απειροποικιλία τους.

Έτσι η τελευταία έννοια του Νόμου είναι τάξη, μορφή, δηλ. διατήρηση ενότητας μέσα στη γένεση και την εξαφάνιση των πολλών και διαφόρων ατομικοτήτων. Από θεωρητική άποψη, είναι Λόγος, δηλ. η Ενότητα της Συνείδησης που χωρίς αυτήν είναι αδύνατη η κατανόηση των πολλών και διαφόρων αντικειμένων και η διατήρηση τους μέσα στη γνώση. Από κοσμολογική άποψη, είναι “κόσμος”, δηλ. διατήρηση της θεμελιώδους ενότητας του είναι μέσα στο γίγνεσθαι από κοινωνική, ηθική και πολιτική άποψη, είναι αγαθό, έννομη τάξη, δηλ. διατήρηση της έννοιας της Νομιμότητας μέσα στο άτομο και την Κοινωνία. Από την άποψη του πολιτισμού είναι δαίμων, διατήρηση της Πρωταρχικής Ενότητας του πολιτισμού μέσα στη συνεχή διαφοροποίηση του ανθρώπινου Γίγνεσθαι, μέσα στην Ιστορία, δηλ. μέσα στην γένεση και τον αφανισμό των ατόμων και των γενών.
-------------------------
[1] Πλάτων Θεαίτ. 181α
[2] Τίμ. 22β
[3] Spengler: Le declin de Occident 1, 28-29. Η άποψη αυτή του Spengler είναι τελείως αστήρικτη, ιδίως μάλιστα όταν σκεφτούμε ότι ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης είναι οι πατέρες της Ιστορίας
[4] Αυτή την έννοια έχει η θεωρία της ανάμνησης, βλ. Φαιδ. 72-77
[5] “Παρ’ ημίν, εν ημίν”: “Παρμ”, 130c, 133d, 134b βλ. και Φαιδ. 102β 103 χωρίς παρμ. 139c
[6] “Εν τη φύσει”, βλ. τα προαναφερθέντα χωρία του “Πάρμεν” και του “Φαίδωνα”.
[7] “Σώζειν τα φαινόμενα”- “αποδεδόντι τα φαινόμενα”- Θεόφραστος Diels Vorrokz ΙΙ, 43, “τα φαινόμενα αποδούναι”, Αριστοτέλης “Μετ. Τ. Φυσικά” 107 3β 36 107 4α 1.