ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ - Εἰρήνη (1080-1126)

1080 ΤΡ. ἀλλὰ τί χρῆν ἡμᾶς; οὐ παύσασθαι πολεμοῦντας;
ἢ διακαυνιάσαι πότεροι κλαυσούμεθα μεῖζον,
ἐξὸν σπεισαμένοις κοινῇ τῆς Ἑλλάδος ἄρχειν;
ΙΕ. οὔποτε ποιήσεις τὸν καρκίνον ὀρθὰ βαδίζειν.
ΤΡ. οὔποτε δειπνήσεις ἔτι τοῦ λοιποῦ ᾽ν πρυτανείῳ,
1085 οὐδ᾽ ἐπὶ τῷ πραχθέντι ποήσεις ὕστερον οὐδέν.
ΙΕ. οὐδέποτ᾽ ἂν θείης λεῖον τὸν τρηχὺν ἐχῖνον.
ΤΡ. ἆρα φενακίζων ποτ᾽ Ἀθηναίους ἔτι παύσει;
ΙΕ. ποῖον γὰρ κατὰ χρησμὸν ἐκαύσατε μῆρα θεοῖσιν;
ΤΡ. ὅνπερ κάλλιστον δήπου πεπόηκεν Ὅμηρος·
1090 «ὣς οἱ μὲν νέφος ἐχθρὸν ἀπωσάμενοι πολέμοιο
Εἰρήνην εἵλοντο καὶ ἱδρύσανθ᾽ ἱερείῳ.
αὐτὰρ ἐπεὶ κατὰ μῆρ᾽ ἐκάη καὶ σπλάγχν᾽ ἐπάσαντο,
ἔσπενδον δεπάεσσιν, ἐγὼ δ᾽ ὁδὸν ἡγεμόνευον·»
χρησμολόγῳ δ᾽ οὐδεὶς ἐδίδου κώθωνα φαεινόν.
1095 ΙΕ. οὐ μετέχω τούτων· οὐ γὰρ ταῦτ᾽ εἶπε Σίβυλλα.
ΤΡ. ἀλλ᾽ ὁ σοφός τοι νὴ Δί᾽ Ὅμηρος δεξιὸν εἶπεν·
«ἀφρήτωρ, ἀθέμιστος, ἀνέστιός ἐστιν ἐκεῖνος,
ὃς πολέμου ἔραται ἐπιδημίου ὀκρυόεντος.»
ΙΕ. φράζεο δή, μή πώς σε δόλῳ φρένας ἐξαπατήσας
1100 ἰκτῖνος μάρψῃ— ΤΡ. τουτὶ μέντοι σὺ φυλάττου,
ὡς οὗτος φοβερὸς τοῖς σπλάγχνοις ἐστὶν ὁ χρησμός.
ἔγχει δὴ σπονδὴν καὶ τῶν σπλάγχνων φέρε δευρί.
ΙΕ. ἀλλ᾽ εἰ ταῦτα δοκεῖ, κἀγὼ ᾽μαυτῷ βαλανεύσω.
ΤΡ. σπονδὴ σπονδή.
1105 ΙΕ. ἔγχει δὴ κἀμοὶ καὶ σπλάγχνων μοῖραν ὄρεξον.
ΤΡ. ἀλλ᾽ οὔπω τοῦτ᾽ ἐστὶ φίλον μακάρεσσι θεοῖσιν·
ἀλλὰ τόδε πρότερον, σπένδειν ἡμᾶς, σὲ δ᾽ ἀπελθεῖν.
ὦ πότνι᾽ Εἰρήνη, παράμεινον τὸν βίον ἡμῖν.
ΙΕ. πρόσφερε τὴν γλῶτταν. ΤΡ. σὺ δὲ τὴν σαυτοῦ γ᾽ ἀπένεγκε.
1110 ΟΙ. σπονδή. ΤΡ. καὶ ταυτὶ μετὰ τῆς σπονδῆς λαβὲ θᾶττον.
ΙΕ. οὐδεὶς προσδώσει μοι σπλάγχνων; ΤΡ. οὐ γὰρ οἷόν τε
ἡμῖν προσδιδόναι, πρίν κεν λύκος οἶν ὑμεναιοῖ.
ΙΕ. ναὶ πρὸς τῶν γονάτων. ΤΡ. ἄλλως, ὦ τᾶν, ἱκετεύεις·
οὐ γὰρ ποιήσεις λεῖον τὸν τρηχὺν ἐχῖνον.
1115 ἄγε δή, θεαταί, δεῦρο συσπλαγχνεύετε
μετὰ νῷν. ΙΕ. τί δὲ δὴ ᾽γώ; ΤΡ. τὴν Σίβυλλαν ἔσθιε.
ΙΕ. οὔτοι μὰ τὴν Γῆν ταῦτα κατέδεσθον μόνω,
ἀλλ᾽ ἁρπάσομαι σφῷν αὐτά· κεῖται δ᾽ ἐν μέσῳ.
ΤΡ. ὢ παῖε παῖε τὸν Βάκιν. ΙΕ. μαρτύρομαι.
1120 ΤΡ. κἄγωγ᾽, ὅτι τένθης εἶ σὺ κἀλαζὼν ἀνήρ.
παῖ᾽ αὐτὸν ἐπέχων τῷ ξύλῳ, τὸν ἀλαζόνα.
ΟΙ. σὺ μὲν οὖν· ἐγὼ δὲ τουτονὶ τῶν κῳδίων,
ἁλάμβαν᾽ αὐτὸς ἐξαπατῶν, ἐκβολβιῶ.
ΤΡ. οὐ καταβαλεῖς τὰ κῴδι᾽, ὦ θυηπόλε;
1125 ἤκουσας; ὁ κόραξ οἷος ἦλθ᾽ ἐξ Ὠρεοῦ.
οὐκ ἀποπετήσει θᾶττον εἰς Ἐλύμνιον;

***
1080 ΤΡΥ. Ώστε τί πρέπει να κάνουμε; αιώνια πολέμους και μάχες;
ή να κληρώσουμε ποιός περισσότερα δάκρυα θα χύσει,
ενώ, ενωμένους, η Ελλάδα μπορεί να μας έχει αρχηγούς της;
ΙΕΡ. Ό,τι κι αν κάμεις, ο κάβουρας πάντα λοξά θα βαδίζει.
ΤΡΥ. Του πρυτανείου πια τα δείπνα σού κόπηκαν, ό,τι κι αν κάμεις,
κι ούτε πια πέραση θα ᾽χεις εσύ, μια και κλείσαμε ειρήνη.
ΙΕΡ. Λείο τ᾽ αχινιού το καβούκι ποτέ δεν μπορείς να το κάμεις.
ΤΡΥ. Να ξεγελάς δε θα πάψεις ποτέ το λαό της Αθήνας;
ΙΕΡ. Είπε κανένας χρησμός για θυσία στους θεούς, για σφαχτάρι;
ΤΡΥ. Ένας του Ομήρου χρησμός, που λαμπρός είν᾽, αλήθεια, κι ωραίος:
1090 «Το θλιβερό του πολέμου σαν έδιωξαν σύννεφο, τότε
με τη θυσία σφαχταριού καθιέρωσαν πια την Ειρήνη.
Κάηκαν τα μπούτια, χορτάσανε εντόσθια, και τότε απ᾽ τις κούπες
χύσαν κρασί για σπονδές, κι οδηγός τους εγώ ήμουν στη στράτα.»
Στο χρησμολόγο κανένας δεν έδινε ούτ᾽ ένα παγούρι.
ΙΕΡ. Λόγια της Σίβυλλας δεν είν᾽ αυτά, και για μένα είναι ξένα.
ΤΡΥ. Ο Όμηρος είπε ο σοφός ένα λόγο πανέξυπνο, αλήθεια:
«Από γενιά κι από νόμο και τζάκι είναι ξένος εκείνος
που το φριχτό αδερφικό θέλει πόλεμο μες στην ψυχή του.»
ΙΕΡ. Πρόσεξε μήπως, με δόλο απατώντας το νου σου, κανένα
1100 περδικογέρακο αρπάξει…
ΤΡΥ., στον υπηρέτη. Τα μάτια σου τέσσερα, αλήθεια·
κίνδυνος είν᾽ ένας τέτοιος χρησμός για τα εντόσθια· το νου σου!
Βάλε κρασί για σπονδή, κι απ᾽ τα σπλάχνα για δώσ᾽ μου καμπόσα.
ΙΕΡ. Τότε, θαρρώ πως κι εγώ τον εαυτό μου μπορώ να σερβίρω.
ΤΡΥ. Σπονδή, σπονδή!
ΙΕΡ. Βάλε κρασί για σπονδή και σ᾽ εμένα και δώσ᾽ μου κι εντόσθια.
ΤΡΥ. Δεν επιτρέπουν οι αθάνατοι ακόμα να δώσουμε· μάλλον
πρέπει να κάμουμ᾽ εμείς τη σπονδή, κι εσύ δρόμο να πάρεις.
Χύνοντας κρασί για τη σπονδή.
Μείνε για πάντα κοντά μας εσύ, σεβαστή μας Ειρήνη.
ΙΕΡ. Δώσε τη γλώσσα του αρνιού. ΤΡΥ. Τη δική σου για πάρτ᾽ τηνε πέρα.
ΥΠΗ. Σπονδή!
ΤΡΥ., στον υπηρέτη.
1110 Κάμε κι εσύ τη σπονδή και μαζί πάρε τούτα τα εντόσθια.
ΙΕΡ. Δε θα μου δώσει κανένας κι εμένα; ΤΡΥ. Δε γίνεται, ξέρεις,
η προβατίνα κι ο λύκος πριν σμίξουνε πρώτα σε γάμο.
ΙΕΡ. Δωσ᾽ μου, καλέ, σε ικετεύω. ΤΡΥ. Του κάκου, καλέ μου, ικετεύεις·
λείο τ᾽ αχινιού το καβούκι ποτέ δεν μπορείς να το κάμεις.
Ο Τρυγαίος και ο υπηρέτης κάθονται στο τραπέζι.
Εσάς, θεατές, σας προσκαλούμε· ορίστε.
ΙΕΡ. Και τί θα γίνω εγώ; ΤΡΥ. Να φας τη Σίβυλλα.
ΙΕΡ. Α, μα τη Γη, δε θα τα φάτε μόνοι·
είναι στη μέση για όλους· θα τ᾽ αρπάξω.
Κάνει να πάρει από τα ψημένα.
ΤΡΥΓΑΙΟΣ, στον υπηρέτη.
Βάρα το Βάκη. ΙΕΡ. Διαμαρτύρομαι. ΤΡΥ. Έτσι;
1120 Κι εγώ· γιατ᾽ είσαι αγύρτης και λιχούδης.
Δώσ᾽ του με το ραβδί, δώσ᾽ του του αγύρτη.
ΥΠΗ. Δίνε του εσύ· κάτι άλλο εγώ θα κάνω·
τον γδύνω απ᾽ την προβιά που ᾽χει σουφρώσει.
ΤΡΥ. Βγάλ᾽ την προβιά, βρε χρησμολόγε· ακούς;
Τον γδύνουν και τον δέρνουν.
Κοράκι, όπως γυμνό απ᾽ τον τόπο του ήρθε!
Ο Ιεροκλής φεύγει.
Πάρε το φύσημά σου για το Ελύμνιο.
Ο Τρυγαίος και ο υπηρέτης μπαίνουν στο σπίτι.

Μορφές και Θέματα της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας: ΑΤΡΕΙΔΕΣ, ΑΙΓΙΣΘΟΣ

Πατέρας του Αίγισθου ήταν ο Θυέστης.

 

Μητέρα του ήταν η κόρη του Θυέστη Πελοπία· το όνομα της μητέρας της δε μαρτυρείται. Μετά την απομάκρυνση της οικογένειας του Θυέστη από την Αργολίδα, όταν ο Ατρέας κέρδισε τον θρόνο, η κόρη βρήκε προστασία στον βασιλιά Θεσπρωτό της Σικυώνας. Εκεί κατέφυγε και ο Θυέστης μετά τη δολοφονία των αγοριών του από τον Ατρέα, τον διαμελισμό τους και το συμπόσιο που του πρόσφερε ο Ατρέας με τα κρέατα των σφαγμένων παιδιών του. Εκεί, στη Σικυώνα, ο Θυέστης ενώθηκε με την ίδια του την κόρη Πελοπία. Λεγόταν ότι αυτή η ένωση ήταν αποτέλεσμα βιασμού, και μάλιστα στον βωμό της Αθηνάς την ώρα που η Πελοπία τελούσε θυσία, καθώς ο Θυέστης είχε πάρει χρησμό ότι η εκδίκηση θα ερχόταν από γιο που θα αποκτούσε με αιμομικτική ένωση. Την ώρα του βιασμού έπεσε το σπαθί του, ή του το απέσπασε η Πελοπία. Και στις δύο εκδοχές η Πελοπία φύλαξε το ξίφος και το παρέδωσε στον γιο της ως κάτι που θα μπορούσε να συντελέσει στην αναγνώριση πατέρα και γιου αργότερα, όπως και έγινε. Άλλοτε εκδοχή του μύθου θέλει η ένωση πατέρα και κόρης να έγινε χωρίς να γνωρίζει ο ένας την ταυτότητα του άλλου.

 

Όσο ακόμη ήταν έγκυος η Πελοπία, την παντρεύτηκε ο Ατρέας χωρίς να γνωρίζει την ταυτότητά της. Στην εκδοχή που θέλει την ένωση αποτέλεσμα βιασμού, η μητέρα εγκατέλειψε το βρέφος αμέσως μόλις γεννήθηκε στο βουνό, όπου το έθρεψε με το γάλα της μια αίγα, γι' αυτό και οι βοσκοί ονόμασαν το παιδί Αίγισθο. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή η ένωση έγινε, ανεπίγνωστα για την ταυτότητα των δύο εραστών, στο παλάτι του βασιλιά Θεσπρωτού. Σε άλλη εκδοχή το παιδί μεγάλωσε μέσα στο παλάτι σαν θετός γιος του βασιλιά.

 

Ο Ατρέας ζήτησε από τους γιους του, ή από τον Αίγισθο, να του βρουν τον Θυέστη και να τον φέρουν στις Μυκήνες. Εκεί τον φυλάκισε και έβαλε τον Αίγισθο να τον σκοτώσει· όμως Θυέστης και Αίγισθος αναγνωρίστηκαν έγκαιρα ως πατέρας και γιος από το σπαθί με το οποίο ήταν έτοιμος να σκοτώσει ο γιος τον πατέρα και το οποίο ήταν το σπαθί που έπεσε από τον Θυέστη, ή του το άρπαξε η Πελοπία, την ώρα του βιασμού. Μάλιστα, κάλεσαν και την Πελοπία, και τότε ο Θυέστης αποκάλυψε σε εκείνην και τον Αίγισθο την πραγματική τους ταυτότητα και τους δεσμούς συγγένειας που τους ένωναν. Η Πελοπία άρπαξε το σπαθί και αυτοκτόνησε. Με αυτό το γεμάτο αίμα σπαθί ο Αίγισθος αναζήτησε τον Ατρέα που τον βρήκε να τελεί ευχαριστήριες θυσίες στους θεούς για τον θάνατο του αδελφού του, που νόμιζε ότι είχε εκτελεστεί. Τον σκότωσε, εξόρισε τους δύο νεαρούς Ατρείδες Αγαμέμνονα και Μενέλαο και βασίλευσε μαζί με τον πατέρα του στις Μυκήνες.

 

Όσο μαινόταν ο Τρωικός πόλεμος, ο Αίγισθος βάλθηκε να γοητεύσει την Κλυταιμνήστρα. Για αρκετό καιρό μετά την αποχώρηση του Αγαμέμνονα, η Κλυταιμνήστρα του έμεινε πιστή. Εξάλλου, ο σύζυγος είχε προνοήσει να αφήσει δίπλα της, σύμβουλό της και πληροφοριοδότη του, τον αοιδό Δημόδοκο. Εκείνη, όμως, γρήγορα υπέκυψε στην πολιορκία του Αίγισθου, ίσως γιατί είχε πληροφορηθεί τη σχέση του άνδρα της με τη Χρυσηίδα, ίσως από εκδίκηση για τη θυσία της Ιφιγένειας, ίσως από προτροπή του Ναύπλιου που είχε βάλει σκοπό της ζωής του να διαφθείρει τις γυναίκες των Ελλήνων στρατηγών, προκειμένου να εκδικηθεί τον θάνατο του γιου του Παλαμήδη. Κλυταιμνήστρα και Αίγισθος έμειναν μαζί μέχρι την επιστροφή του Αγαμέμνονα, οπότε και, σύμφωνα με μια εκδοχή του μύθου, εκδικήθηκε τον θάνατο των αδελφών του από τον Ατρέα εξυφαίνοντας τη δολοφονία* του Αγαμέμνονα, γιου του Ατρέα.

 

Πράγματι, στο ταξίδι της επιστροφής μετά την άλωση της Τροίας, ο Αγαμέμνονας ταλαιπωρήθηκε πολύ. Καθυστέρησε να ξεκινήσει από την Τροία, προκειμένου να εξιλεώσει, μάταια, τη θεά Αθηνά για τις καταστροφές που επέφεραν οι Αχαιοί στα ιερά των θεών. Με καιρό ευνοϊκό αναχώρησε από την Τρωάδα, έφτασε στην Τένεδο και από εκεί έβαλε πλώρη για την Εύβοια. Στον Καφηρέα πολλά πλοία βούλιαξαν και πολλοί Αχαιοί πνίγηκαν από αναπάντεχη θύελλα. Χάρη στην εύνοια της Ήρας ο Αγαμέμνονας και τα πλοία του διασώθηκαν. Αλλά τρικυμία τον έσπρωξε στα Κύθηρα, όπου παλιά βασίλευε ο Θυέστης και τώρα ο γιος του και εραστής της Κλυταιμνήστρας Αίγισθος, ο οποίος εκείνη την εποχή βρισκόταν στις Μυκήνες και ενημερώθηκε για την επιστροφή του Αγαμέμνονα από φρουρό που ήταν στημένος σε ύψωμα. Έτσι, προτού ο Αγαμέμνων προλάβει να πληροφορηθεί οτιδήποτε σχετικό με το βασίλειό του, ο Αίγισθος τον υποδέχτηκε και τον κάλεσε στο σπίτι του για συμπόσιο. Εκεί τον δολοφόνησε, μαζί με τους είκοσι ακολούθους του, ενώ η κρυμμένη την ώρα του φονικού Κλυταιμνήστρα εμφανίστηκε και με σπαθί σκότωσε την Κασσάνδρα, το σώμα της οποίας παρέμεινε άταφο και γυμνό σε χείμαρρο δίπλα στον τάφο του Αγαμέμνονα.

 

Σύμφωνα με τον Αισχύλο (Αγαμέμνων, 458 π.Χ.), ο οποίος μάλλον ακολουθεί τον Πίνδαρο (Πυθ. 11.17 κ.ε.**) και τον παλαιότερο Στησίχορο (7ος-6ος αι. π.Χ.), τη δολοφονία οργάνωσε και εκτέλεσε η Κλυταιμνήστρα, ενώ ο Αίγισθος, άβουλος και δειλός, καυχιέται ότι κατέστρωσε το σχέδιο έχοντας ως κίνητρο την ύβρι που είχε διαπράξει ο πατέρας (ή παππούς) του Αγαμέμνονα, ο Ατρέας, σκοτώνοντας τα παιδιά του αδελφού του Θυέστη και παραθέτοντάς τα ως δείπνο στον πατέρα τους. Για επτά χρόνια βασίλευσε μαζί με την Κλυταιμνήστρα. Σύμφωνα με την τραγωδία Ηλέκτρα του Ευριπίδη, ο Αίγισθος, προκειμένου η γενιά του Ατρέα να μην έχει απογόνους, προσπάθησε να σκοτώσει τον Ορέστη και κράτησε την Ηλέκτρα κοντά του χωρίς να την δίνει σε κανέναν. Τον σκότωσε τελικά ο Ορέστης, την ώρα που τελούσε θυσία στους θεούς -σε παρόμοια στιγμή είχε σκοτώσει ο Αίγισθος τον Ατρέα. Η Ηλέκτρα του Ευριπίδη θα χαρεί με το γεγονός.

--------------------------

*Ο Αίγισθος θυμάται τα Θυέστεια δείπνα και αιτιολογεί τον φόνο του Αγαμέμνονα

 

ΑΙΓΙΣΘΟΣ

Ω φως φαιδρόν ημέρας, που έφερε τη Δίκη!

τώρα μπορώ να πω, πως δεν αφήνουν έτσι

απλέρωτα οι θεοί και γνοιάζονται στ' αλήθεια

τα κακουργήματα της γης από κει πάνω,

αφού είδα, μες στων Ερινύων τα πλεχτά βρόχια

να κοίτεται αυτός εδώ - χαρά, χαρά μου,

και να πλερώνη του πατέρα του το κρίμα.

Γιατί ο Ατρέας, βασιλιάς αυτής της χώρας,

πατέρας αυτουνού, το δικό μου πατέρα

Θυέστη, κι αδελφό του - για να καταλάβης -

εξ αφορμής του θρόνου εξώρισε απ' τη χώρα.

Κι όταν εξαναγύρισε κ' έπεσε ικέτης

στην εστία, την γλύτωσε, αλήθεια, ο ίδιος

ο άθλιος Θυέστης μη σφαχτή κ' αιματοβρέξη

το πατρικό του χώμα· μ' αυτουνού ο πατέρας,

πώς τάχα, ο άθεος, ήθελε το γυρισμό του

μ' ένα πλούσιο χαράς τραπέζι να γιορτάση,

δείπνο του ετοίμασε τα κρέατα των παιδιών του·

τα πόδια και τα χτένια των χεριώ είχε κόψη

παράμερα, που να μην καταλάβουν και οι άλλοι,

καθώς καθόταν χωριστά, μα εκείνος παίρνει

κι ανίδεος καθώς είτανε, τρώει από κείνο

τάσωστ', όπως θωρείς, φαΐ για όλο το γένος.

Μα έπειτα μόλις τόνοιωσε το άθεο πράμα

έσκουζε κ' έπεσε ξερνώντας τα σφαχτάρια,

κι ευχιέται μοίρ' ασύντυχη στους Πελοπίδες,

με την κατάρα δίνοντας κλωτσιά στο δείπνος,

έτσι να πάη όλ' η γενιά και του Κλεισθένη.

Γι' αυτά 'ναι πούπεσε κι αυτός καθώς το βλέπεις

κ' είχαν το δίκιο εγώ το φόνο του να υφάνω

γιατί κι εμέ, τρίτο παιδί του αθλίου πατέρα,

μ' έδιωξε, βρέφος μες στα σπάργανα, μαζί του.

Μα ετράνεψα και μ' έφερε οπίσω η Δίκη·

και δίχως νάμαι εμπρός το χέρι μου έχω βάλη

κι όλο το σχέδιο της κακής του ύφανα μοίρας.

Έτσι κι ο θάνατος γλυκύς Θα μου είταν τώρα,

μια που τον είδα αυτόν μες στης Δίκης τα δίχτυα.

(Αισχ., Αγαμ. 1577-1611) 

 

ΗΛΕΚΤΡΑ (προς τον Αίγισθον)

Λοιπόν έστω! Από πού όμως ν' αρχίσω και πού να τελειώσω; Δεν επέρασεν ημέρα που να μη σκεφθώ με την αυγήν όσα ήθελα να σου ειπώ, αν μια ημέρα δεν σ' εφοβούμην πια και τώρα δεν σε φοβούμαι και θα σου τις ειπώ τις βρισιές που επιθυμούσα να σου έλεγα ενόσω ήσουν ζωντανός.

Μας κατέστρεψες, εμένα και τον αδελφό μου, και μας έκαμες ορφανούς από πατέρα αγαπημένον, ενώ δεν σε εβλάψαμεν εις τίποτε. Υπανδρεύθηκες άνομα την μητέρα μας και εσκότωσες τον άνδρα της, τον στρατηλάτη των Ελλήνων, ενώ εσύ δεν επήγες ποτέ να πολεμήσης τους Φρύγας. Και είχες τόσα μυαλά, ώστε ενόμιζες, όταν ατίμαζες τον πατέρα μου ότι, αν έπαιρνες γυναίκα την μητέρα μου, μ' εσένα θα ήτο πιστή! Ας ηξεύρη όμως ο καθένας που παραπλανά ατίμως την γυναίκα άλλου και κατόπιν αναγκάζεται να την πάρη, πως απατάται, αν νομίζη ότι, ενώ δεν ημπορούσε να είναι φρόνιμη με τον άλλο, θα είναι φρόνιμη μαζύ μ' αυτόν!

Εζούσες ζωήν ελεεινή και ενόμιζες μόνον ότι έζης ευτυχής, διότι και συ εννοούσες ότι ο γάμος σου ήτο έγκλημα, και η μητέρα μου ότι είχε άνδρα κακούργο. Και οι δύο κακούργοι εφέρατε μαζύ το βάρος του εγκλήματός σας, και άκουες από όλους τους Αργείους: «Αυτός είναι ο άνδρας της γυναίκας του!» και όχι «Αυτή είναι η γυναίκα του ανδρός της!» Τίποτε δεν είναι πιο αξιοπεριφρόνητον από ένα σπίτι όπου κυβερνά η γυναίκα και όχι ο άνδρας, και η ψυχή μου αισθάνεται αποστροφή για τα παιδιά, που τα λέγουν εις την πόλιν παιδιά της μητέρας των και όχι του πατέρα των.

Ο άνδρας που νυμφεύεται γυναίκα επίσημη και από μεγαλύτερο γένος, γίνεται μηδενικό, διότι μόνο για την γυναίκα γίνεται λόγος!

Ό,τι όμως εκολάκευε προπάντων την ανοησία σου, είναι ότι ενόμιζες πως είσαι κάτι με τα πλούτη που είχες, σαν να μένουν αιώνια μαζύ μας. Στερεό πράγμα είναι μόνον ο χαρακτήρ και όχι τα χρήματα, επειδή αυτός μένει πάντοτε μαζύ μας και μας βοηθεί εις τας δυσκόλους περιστάσεις, ενώ ο άδικος πλούτος εις τα χέρια κακών ανθρώπων μόνον ολίγον καιρόν ανθίζει, και αμέσως χάνεται.

Τώρα για την άτιμη διαγωγή σου με τας γυναίκας σωπαίνω, επειδή δεν αρμόζει μια κόρη να λέγη τέτοια πράγματα∙ με ολίγα λόγια όμως θα δώσω να εννοηθή ό,τι ήθελα να ειπώ.

Ήσουν αλαζών, επειδή ήσουν βασιλεύς και υπερήφανος, επειδή ήσουν όμορφος. Εγώ όμως δεν θα ήθελα άνδρα με παρθενικό πρόσωπο, αλλά άνδρα αληθινό. Μόνον τέτοιου ανθρώπου τα παιδιά έχουν γενναία ψυχήν, ενώ του άλλου είναι στόλισμα μόνο για τους χορούς!

Πήγαινε εις τα κομμάτια λοιπόν τώρα, ανόητε, που δεν εσκέπτεσο ότι μια μέρα θα έδιδες λόγο για ό,τι έκαμες! Εις το εξής κανείς κακούργος να μη νομίση ότι εξέφυγε την τιμωρία του, έστω και αν πηγαίνη καλά εις τας αρχάς, πριν φθάση το τέλος και τα υστερνά της ζωής του!

(Ευρ., Ηλ. 907-956)

 

**ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ ΠΥΘΙΟΝΙΚΟΣ: ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΡΑΣΥΔΑΙΟ ΤΟΝ ΘΗΒΑΙΟ, ΝΙΚΗΤΗ ΣΕ ΑΓΩΝΑ ΑΓΟΡΙΩΝ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΩΝ

 

Iα

Του Κάδμου κόρες, ω Σεμέλη εσύ,

που γειτονεύεις με του Ολύμπου τις θεές,

κι ω Λευκοθέα Ινώ,

συθάλαμη με τις Νεράιδες του γιαλού,

πάρτε την αριστογέννα μάνα του Ηρακλή

κι ελάτε στη Μελία, [4]

μες στο άδυτο του θησαυρού με τα χρυσά τριπόδια,

που απ' τους άλλους πιότερο τον τίμησε ο Λοξίας [5]

 

Ιβ

και Ισμήνιο τον είπε,

τον θώκο των αλάθητων των μάντεων.

Εκεί και τώρα σας καλεί ο θεός, της Αρμονίας ω κόρες,

να συναχθείτε όλες μαζί, ο ντόπιος στρατός των ηρωίδων,

τη δίκαιη τάξη την ιερή να υμνήσετε και την Πυθώ [9]

και τον δικαιοκρίτη ομφαλό της γης, [10]

την ώρα την εσπερινή,

 

Iγ

τιμώντας την εφτάπυλη τη Θήβα

και της Κίρρας τους αγώνες,

εκεί που ο Θρασυδαίος τη μνήμη της εστίας

της πατρικής ζωντάνεψε και τρίτο της χάρισε στεφάνι,

σαν νίκησε στις εύφορες πεδιάδες του Πυλάδη [15]

που τον Ορέστη τον Λάκωνα είχε για φίλο·

 

IIα

αυτόν, που όταν σκοτώναν τον πατέρα του,

τον άρπαξε απ' τα σκληρά της Κλυταιμήστρας χέρια

η Αρσινόη, η παραμάνα του,

και τον εγλίτωσε απ' τη φριχτή συνωμοσία,

την ώρα που του Δαρδανίδη Πριάμου την κόρη, την Κασσάνδρα,

την έστελνε, απ' τον αστραφτερό χαλκό χτυπημένη, [20]

με την ψυχή του Αγαμέμνονα αντάμα,

στις βαθύσκιωτες όχτες του Αχέροντα

 

IIβ

η άσπλαχνη γυναίκα. Κι ήτανε τάχα η Ιφιγένεια,

σαν σφάχτηκε στον Εύριπο μακριά απ' την πατρίδα,

που τέτοιο χόλιασμα τρομαχτικό τής έφερε,

ή πόθος άλλος την εδάμασε και παραστράτησε

σε νύχτιο ερωτικό κρεβάτι; [25]

Δεν έχει παραστράτημα πιο άσκημο για νέα και παντρεμένη,

και δεν υπάρχει τρόπος να κρατηθεί μακριά

 

IIγ

από τα στόματα των άλλων·

ο κόσμος είναι κακόγλωσσος.

Γιατί διόλου μικρός δεν είναι ο φθόνος

που γεννά η μεγάλη ευτυχία·

τον ταπεινό, ακόμα κι αν βροντοφωνεί, κανείς δεν τον ακούει. [30]

 

Σκοτώθηκε λοιπόν ο ήρωας Ατρείδης,

μετά καιρό σαν γύρισε στις ένδοξες Αμύκλες,

 

IIIα

την κόρη την προφήτισσα παίρνοντας στον λαιμό του

κι αφού για χάρη της Ελένης επυρπόλησε

των Τρώων τα σπίτια και την ευδαιμονία τους εχάλασε. [34]

Όμως ο Ορέστης, το νιο το παλικάρι, στον γέρο φίλο του

έφτασε, στον Στρόφιο, που κατοικούσε [35]

στου Παρνασσού τα ριζοβούνια· [36]

και σαν επέρασε καιρός, με τη βοήθεια του Άρη

τη μάνα του τη σκότωσε

κι έπνιξε τον Αίγιστο στο αίμα.

 

IIIβ

Ωστόσο, φίλοι, μήπως παρασύρθηκα

και τρίστρατο μπλεγμένο πήρα,

ενώ πρωτύτερα σε ίσιο τραβούσα δρόμο;

ή μήπως κάποιος άνεμος έξω απ' την πορεία μ' έριξε

σαν βάρκα μες στο πέλαγο; [40]

Όσο για σένα, Μούσα, αν με αμοιβή

συμφώνησες να δίνεις τη φωνή σου,

κι έργο σου είναι κάθε φορά

τούτο ή τ' άλλο ν' ανακινείς μ' ασημωμένη γλώσσα,

 

IIIγ

τώρα είναι η σειρά του Πυθόνικου, του πατέρα,

και του Θρασυδαίου, που δόξα τούς λαμπρύνει κι ευφροσύνη. [45]

Από καιρό με το άρμα τους εκέρδισαν τη νίκη

στης Ολυμπίας τους ξακουστούς αγώνες

κι απόχτησαν με τ' άτια τους της φήμης την αχτίδα

που γοργά τριγύρω απλώνεται.

 

IVα

Και στην Πυθώ κατέβηκαν γυμνοί δρομείς στο στάδιο

και με τη γρηγοράδα των ποδιών τους

ντροπιάσαν όλη των Ελλήνων τη στρατιά. [50]

Άμποτε να επιθυμώ όσα αγαθά οι θεοί δίνουν

και πάντα να ποθώ ό, τι στην ηλικία μου είναι εφικτό.

Γιατί μέσα στην πόλη βρίσκω

πως οι μετρημένοι μακρότερα χαίρονται την ευτυχία·

των τυράννων τη μοίρα δεν ζηλεύω·

 

IVβ

ποθώ τις αρετές που για όλων είναι το καλό,

ενώ οι φθονεροί τις πολεμούνε.

Την κορυφή τους αν κανείς αγγίξει, [55]

γαλήνια ζώντας κι αποφεύγοντας την άγρια υπεροψία,

στο τέρμα του μελανού θανάτου καλύτερα θα φτάσει

και στην ευτυχισμένη του γενιά για χτήμα θε ν' αφήσει

όνομα καλό, το πιο ακριβό αγαθό.

 

IVγ

Για τούτο και τον Ιόλαο, του Ιφικλή το τέκνο, [60]

παντού ανυμνούν και την αντρεία του Κάστορα,

και σένα άρχοντα Πολυδεύκη, παιδιά θεών,

που τη μια μέρα στη Θεράπνη ζείτε,

και στου Ολύμπου τα παλάτια την άλλη κατοικείτε.

Σ’ ανέχομαι για να μ’ ανέχεσαι

Μην...
Φράσεις που έχουν λεχθεί άπειρες φορές απ’ τα στόματα των συντρόφων με στόχο να διατηρήσουν τη σχέση «υγιή», χωρίς παραστρατήματα, ατασθαλίες κι υποψίες, αλλά και ταυτόχρονα να εγκαθιδρύσουν και να βροντοφωνάξουν την παρουσία τους μέσα στη ζωή του άλλου ατόμου.

Τέτοιου είδους συναισθηματικοί εκβιασμοί επικρατούν πλέον σε μια σχέση και μάλιστα πολλαπλασιάζονται και διαιωνίζονται. Ο λόγος δεν είναι ο προφανής και λογικός στον καθένα από μας, ότι δηλαδή γίνονται ανεκτοί εξαιτίας του φόβου μήπως χάσουν τον σύντροφό τους κι η αδράνεια απέναντί τους δεν προκαλείται λόγω έλλειψης θάρρους ή ανικανότητας να διαχειριστούν το φαινόμενο, αλλά, αντιθέτως, οι συναισθηματικοί εκβιασμοί που δέχονται τρέφουν κι ενισχύουν τη δική τους επιθυμία για επιβολή. Δίνεται, δηλαδή, το νοητό δικαίωμα της ανταπόδοσης και της αντίδρασης με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Όσο η επιβολή, η κτητικότητα ή η ζήλια διογκώνεται απ’ τον έναν σύντροφο, πυροδοτείται μια ροπή προς μίμηση παρόμοιας συμπεριφοράς του ετέρου συντρόφου. Αυτές τις πράξεις, δηλαδή, όχι μόνο τις δέχεται και τις υπομένει, αλλά προσδίδει σ’ αυτές και διαφορετικό νόημα. Τις θεωρεί ευκαιρίες και πατήματα για όταν θα έρθει η δική του κατάλληλη στιγμή να τις χρησιμοποιήσει ως μόχλευση για να επιβληθεί ή να προστάξει κι αυτός με τη σειρά του τα αιτήματά του. Ως επακόλουθο, βέβαια, δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος, όπου οι σύντροφοι δέχονται, μετά χαράς μάλιστα, πιέσεις και διαταγές με στόχο να απαιτήσουν στη συνέχεια οι ίδιοι πιο υπερβολικά πράγματα.

Ο πομπός κάθε φράσης του τύπου «μην κάνεις αυτό» πιστεύει πως εκείνη τη στιγμή κρατάει τα ηνία, βρίσκεται σε θέση υπεροχής, καμουφλάρει τις ανασφάλειές του και παράλληλα απολαμβάνει τη διαδικασία, ενώ στην πραγματικότητα τον έλεγχο διατηρεί ο δέκτης της, ο οποίος δεν αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως θύμα, ούτε ότι βρίσκεται σε αδύναμη και μειονεκτική θέση, καθώς τις συνέπειες και τα αποτελέσματα αυτής της φράσης έχει την ικανότητα να τα καθορίσει ο ίδιος. Έτσι, όντας προνοητικός, θα συναινέσει στην απαγόρευση ή υπόδειξη, στη συνέχεια όμως θα επιλέξει να ενεργήσει χρησιμοποιώντας το ίδιο νόμισμα.

Η νοσηρή αυτή κατάσταση εν τέλει εδραιώνεται μέσα στη σχέση έχοντας ως αποτέλεσμα οι σύντροφοι να γίνονται δέσμιοι σε ένα καθεστώς που οι ίδιοι δημιούργησαν κι ηττημένοι απ’ τη δική τους στρατηγική. Υποτάσσονται κάθε φορά σε ολοένα και παράλογα αιτήματα τα οποία τους απομονώνουν απ’ την πραγματικότητα και τις ατομικές επιθυμίες τους και τους προσκολλούν σε μια αδίστακτη θέληση να περιορίσουν τις ελευθερίες του συντρόφου τους και να παραβιάσουν την ατομικότητά του. Σε κάθε εκβιασμό παίρνουν κομμάτια απ’ την προσωπικότητα του συντρόφου τους τα οποία έπειτα εξαφανίζονται και δεν έρχονται ποτέ ξανά στην επιφάνεια.

Όμως αυτά τα κομμάτια αποτελούν το άθροισμα των χαρακτηριστικών που ξεχώρισαν, θαύμασαν κι ερωτεύτηκαν. Αν αυτά τα γνωρίσματα εξατμιστούν, στο τέλος θα απομείνει μια άχρωμη προσωπικότητα, η οποία ναι μεν έχει σχηματιστεί με βάση τις προδιαγραφές και τις επιθυμίες τους, είναι όμως άβουλη, άδεια και προβλέψιμη. Συνεπώς, κάθε ερωτεύσιμο στοιχείο χάνεται.

Ο σύντροφος που επιλέγουμε στη ζωή μας δεν έχει το ρόλο της μαριονέτας μας, ούτε εμείς της δικής του. Δεν έχουμε το δικαίωμα –όσο κι αν το νομίζουμε λόγω περιστάσεων και θέσης– με μια κίνηση να αλλάξουμε τον χαρακτήρα, την καθημερινότητα και τις συνήθειές του. Πόσο μάλλον με έναν τέτοιο τρόπο, υπομένοντας συναισθηματικούς εκβιασμούς, ώστε να έχουμε το πλεονέκτημα να ανταποδώσουμε στη συνέχεια, όπου στην ουσία βλάπτουμε κι υποβαθμίζουμε πρωτίστως τον εαυτό μας.

Μια τέτοια τοξική συμπεριφορά το μόνο που θα ‘χει ως συνέπεια είναι να εξοστρακιστεί η τακτική της υποδούλωσης πάνω μας, η σχέση να επικαλυφθεί με απομόνωση, εσωστρέφεια κι υποταγή κι ο σύντροφός μας να γίνει ένα έρμαιο των ακραίων απαιτήσεών μας δίχως ίχνος ελεύθερης βούλησης.

Όσο κι αν μας ελκύει η επιβολή κι η εξουσία, είναι τελικά αυτό το είδος της σχέσης που θέλουμε να έχουμε;

Χαμογελαστή κατάθλιψη

Η κατάθλιψη είναι πλέον ολοένα και συχνότερη, σχεδόν σε όλες τις ομάδες του πληθυσμού, και κυρίως στη μέση ηλικία. Πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να μην εκφράζουν τα συναισθήματά τους, να δείχνουν μια εικόνα ότι πάνε όλα καλά και στην ουσία να προσποιούνται ή να αποδέχονται ότι μπορούν να νιώθουν άσχημα και να μην το εκφράζουν ή, ακόμα χειρότερα, να μη διεκδικούν μια πιο ικανοποιητική ζωή και καλύτερη ποιότητα στη σχέση με τον εαυτό τους και με τους άλλους.

Στις περιπτώσεις αυτές, μπορεί να παρατηρείται αυτό που ονομάζουμε χαμογελαστή κατάθλιψη (smiled depression).

Θα πρέπει να πούμε σε αυτούς τους ανθρώπους ότι η κατάθλιψη δεν φεύγει από μόνη της, όπως επίσης και ότι η κατάθλιψη θεραπεύεται αν ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα.

Ποιες είναι οι ενδείξεις που θα μας υποψιάσουν για πιθανή κατάθλιψη; Ποια είναι τα κρυφά σημάδια της κατάθλιψης;

– Διαταραχές προσοχής και συγκέντρωσης: Το άτομο δεν μπορεί να συγκεντρωθεί σε μια δραστηριότητα, αποσπάται εύκολα και δεν έχει τη διάθεση να επιμείνει.

– Αλλαγή στις συνήθειες του ύπνου (λιγότερες ώρες ύπνου ή περισσότερος ύπνος), της διατροφής (αύξηση του φαγητού ή ανορεξία), της χρήσης εξαρτητικών ουσιών (ουσίες, αλκοόλ, τσιγάρο).

– Επιθετική συμπεριφορά: Σε κάποιες περιπτώσεις, η επιθετική συμπεριφορά υποκρύπτει κατάθλιψη. Θα πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση εάν οι αγαπημένοι μας τείνουν να είναι περισσότερο επιθετικοί απ’ όσο πριν.

– Αύξηση του άγχους: Και το υπερβολικό άγχος, σε κάποιες περιπτώσεις, μπορεί να υποδηλώνει κατάθλιψη.

– Αποφυγή κοινωνικών σχέσεων (στις κοινωνικές σχέσεις χρειάζεται κάποιος να προσποιείται και να δείχνει ότι είναι καλά): Συχνά,τα άτομα σε αυτές τις περιπτώσεις λένε μια δικαιολογία για να μην εμφανιστούν σε μια κοινωνική εκδήλωση ή πάνε σε μια κοινωνική εκδήλωση και φεύγουν νωρίς.

– Απαισιοδοξία η αίσθημα ματαιότητας: Μπορεί για παράδειγμα να λένε συχνά: Δεν πρόκειται να γίνει τίποτα, δεν θα πάει καλά αυτό που επιθυμώ, όλα είναι μάταια κ.λπ.

– Συναισθηματικά ξεσπάσματα: Μπορεί να ξεσπά σε κλάματα βλέποντας μια ταινία ή ακούγοντας μια δυσάρεστη διήγηση και η αντίδραση αυτή να είναι δυσανάλογη με την αντίδραση που θα είχε κάποιος άλλος στο άκουσμα των παραπάνω.

Εάν βιώνετε κάποια από αυτά τα συναισθήματα και νιώθετε απογοητευμένοι, σε αδιέξοδο, με χαμηλή αυτοεκτίμηση, δεν θα πρέπει να επιτρέψετε στον εαυτό σας να συνεχίσει να νιώθει έτσι. Θα πρέπει να συζητήσετε τους λόγους για τους οποίους νιώθετε έτσι, να διεκδικήσετε την ψυχική σας υγεία και την αυτοεκτίμησή σας. Δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάτε ότι όλα τα προβλήματα έχουν τη λύση τους, ότι η ζωή είναι ωραία ακόμα και στις δύσκολες στιγμές και ότι κατάθλιψη είναι μια ψυχολογική διαταραχή που θεραπεύεται, εφόσον αντιμετωπίζεται.

Οι διαφορετικές όψεις του έρωτα: Τι σημαίνει και ποιες μορφές του δίνουμε

Στο άκουσμα της λέξης «έρωτα», το πρώτο πράγμα που σκεφτόμαστε είναι αν εμείς τον έχουμε βρει ή αν χρειάζεται να συνεχίσουμε να ελπίζουμε ότι θα τον βρούμε. Αλλά τι είναι ακριβώς ο έρωτας; Γνωρίζουμε;

Είναι εύκολο να σκεφτούμε ότι είναι μόνο το αποτέλεσμα ενός παραμυθιού όπου έτσι απλά και χωρίς καμία προσπάθεια ερωτευόμαστε. Όμως, αυτή ίσως να είναι μόνο η μία από τις πολλές εκφάνσεις αυτής της κατά κάποιο τρόπο ανεξήγητης κατάστασης. Μάλιστα, η λέξη είναι μία από τις λίγες που μέσα της «χωρούν» τόσο πολλά συναισθήματα και εμπειρίες.
Οι μορφές που παίρνει ο έρωτας

Είναι αναμφισβήτητο πως ό,τι κι αν σημαίνει ο έρωτας, περιλαμβάνει ένα μεγάλο εύρος συναισθημάτων και εμπειριών. Και δεν είμαστε οι μόνοι που το αντιλαμβανόμαστε αυτό. Κατά τη δεκαετία του ’70, για παράδειγμα, ο ψυχολόγος John Lee, αντλώντας από την Ελληνική και Λατινική ιστορία και γλώσσα αναγνώρισε έξι διαφορετικά είδη.

Οι κυριότερες μορφές ήταν τρεις: ο έρωτας (έρως – eros), το πάθος και η στοργή. Συνδυάζοντάς τες, παρήγαγε τρεις δευτερεύουσες μορφές: το pragma (η συντροφικότητα που συνδυάζει τρυφερότητα, πάθος και στοργή), τη μανία (την κτητική, εξαρτημένη και προβληματική σχέση που συνδυάζει τον έρωτα, το πάθος και την τρυφερότητα), και την αγάπη (την μη εγωιστική ενσυναίσθηση, που συνδυάζει τον έρωτα και τη στοργή).

Μια εναλλακτική κατηγοριοποίηση αναπτύχθηκε από τον Robert Sternberg. Η «τριγωνική» του θεωρία για την αγάπη πρότεινε ότι εμφανίζεται από την παρουσία και αλληλεπίδραση τριών κύριων στοιχείων: της οικειότητας, του πάθους και της απόφασης για αφοσίωση.

Αυτές οι αναλύσεις προσφέρουν μια οπτική για την έννοια της αγάπης, αλλά μόνο μία. Έτσι παραμένουν ανεπαρκείς. Και αν και πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι θα ήθελαν όσο τίποτε άλλο να είναι ερωτευμένοι, είναι οι ίδιοι που βάζουν πολλά εμπόδια στο να αναλαμβάνουν δράση ώστε να επιτρέψουν στον έρωτα να μπει στις ζωές και στις σχέσεις τους. Έχουμε πολλούς τρόπους για να αμυνόμαστε ενάντια στον έρωτα και παλεύουμε συχνά με το φόβο του να φανούμε ευάλωτοι.

Είναι πολύτιμο λοιπόν να ορίσουμε τον έρωτα ως μια πράξη ή μια σειρά πράξεων που μπορούμε να κάνουμε ώστε να φέρουμε πιο κοντά μας τους ανθρώπους για τους οποίους ενδιαφερόμαστε. Ορισμένα χαρακτηριστικά του έρωτα περιλαμβάνουν:

– Εκφράσεις τρυφερότητας, τόσο σωματικές, όσο και συναισθηματικές

– Επιθυμία για προσφορά απόλαυσης και ικανοποίησης στον άλλο

– Τρυφερότητα, ενσυναίσθηση, ευαισθησία στις ανάγκες του άλλου

– Επιθυμία κοινού χρόνου

– Μία συνεχής ανταλλαγή προσωπικών συναισθημάτων

– Την προσφορά στήριξης, άνεσης και βοήθειας στον άλλο.

Ο έρωτας περιλαμβάνει συναισθήματα για τον άλλο που ξεπερνούν κάθε εγωισμό. Γι’ αυτό και η αγάπη που αναδύεται από αυτόν θρέφει και επιδρά θετικά στην αυτοεκτίμηση και την αίσθηση ψυχικής ευεξίας του άλλου. Ο έρωτας δεν περιλαμβάνει εξαπάτηση σε κανένα βαθμό.

Όσο κι αν το θελήσαμε, με το «ζόρι» κανείς δεν αγάπησε

Όσο κι αν προσπαθήσαμε, όσο και να το θελήσαμε πολλές φορές, δεν μπορέσαμε ποτέ να πιέσουμε κανένα να μας αγαπήσει το ζόρι. Γιατί αυτά τα χιλιάδες συναισθήματα που μας κατακλύζουν για ένα άνθρωπο, πολλές φορές απλά «συμβαίνουν». Πόσο αλήθεια διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν υπήρχε ένα μαγικό κουμπί, που πατώντας το, να μπορούσαμε να ενεργοποιήσουμε και να απενεργοποιήσουμε τα συναισθήματά μας για ένα άνθρωπο.

Για μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων, ίσως η πιο επίπονη διαδικασία που μπορούν να βιώσουν, είναι ο χωρισμός. Κι αν έρθει μονόπλευρα, αν η άλλη πλευρά δεν μπορεί να δεχτεί το γεγονός αυτό, τότε δυστυχώς ξεκινά ένα μεγάλο μονοπάτι που οδηγεί στη συνειδητοποίηση πως κανείς δεν μπορεί να μείνει στη ζωή μας με το ζόρι.

Μα αν αλήθεια ο χωρισμός φτιάχτηκε για να μπορούν οι άνθρωποι να προχωρούν στα σωστά; Αν αλήθεια υπάρχει σε κάθε μορφή συναναστροφής που έχουμε στη ζωή μας, μονάχα για να μας δείχνει το δρόμο στα σωστά; Αν αλήθεια ο χωρισμός είναι το μεγαλύτερο και ωμότερο δώρο που μπορούσαμε να δεχτούμε;

Φιλίες που φθάρηκαν. Έρωτες που συμβιβάστηκαν. Άνθρωποι που σταμάτησαν να μιλάνε. Στιγμές πνιγμένες σε άβολες σιωπές. Μέσα από αυτές, εκείνο το αίσθημα τις αμφιβολίας που τόσο μας δίχασε. Εκείνη η μικρή φωνούλα μέσα μας που ψιθύριζε πως αυτό που τώρα ζούμε δεν είναι αυτό που φανταστήκαμε.

Μα αυτές οι στιγμές πέρασαν απ’ τη ζωή όλων μας. Ανθρώπινη φύση η αδυναμία μας να νιώσουμε μόνοι. Να νιώσουμε πως μετά το «μαζί», χρώμα δεν έχει η μοναξιά. Σπάμε τη καρδιά μας σε χίλια κομμάτια. Δίνουμε το καλύτερο μας κομμάτι σαν νιώσουμε τη φυγή να μας κτυπά τη πόρτα.

Μα ξαναλέω πως κανένα δεν μπορούμε να κρατήσουμε με το ζόρι. Κανένα δεν μπορούμε να δέσουμε στη ζωή μας αν θέλει απλά να ανοίξει την πόρτα να φύγει. Γιατί μέσα απ’ τις καλές και τις κακές στιγμές που ζήσαμε μαζί, μέσα σε κάθε κομμάτι του εαυτού μας που δώσαμε, δεν μπορέσαμε αλήθεια να βρούμε το δρόμο που οδηγούσε στο μαζί.

Περπατήσαμε παράλληλα με όμορφους διαβάτες σ ‘αυτή τη ζωή. Με φίλους που ήρθαν για λίγο και άνοιξαν τη πόρτα με τόσο θόρυβο φεύγοντας. Για ανθρώπους που κρατήσαμε αγκαλιά και είπαμε μεγάλα αβάσταχτα λόγια. Ψιθυρίσαμε το «για πάντα» σε αυτιά που έπρεπε να ακούσουν «για όσο κρατήσει».

Μα τι αξία θα είχε ο πόνος αν δεν μας άφηνε γυμνούς μαζί με τα θέλω μας. Αν δεν μας ξυπνούσε ξανά και ξανά μέχρι να ανοίξουμε τα μάτια σε όσα σιγάσαμε. Σε όσα όνειρα βάλαμε στην άκρη για να είναι πάντα οι άλλοι καλά. Για όσα μας στερήσαμε, τα όνειρά μας θα βρίσκουν τρόπο ξανά και ξανά για να βρεθούν στο διάβα μας και να θυμώσουν που δεν τα κυνηγήσαμε.

Γι’ αυτό τον εαυτό, που σε φρόντισε, όταν οι «θα είμαι για πάντα δίπλα σου» έφυγαν, να μάθεις πάντα να προχωράς, πάντα να γελάς και πάντα να τον φροντίζεις. Γιατί χωρίς αυτόν, θα είσαι πάντα μισός.

Αν ψάχνεις τον γάιδαρο, σκέψου σαν γάιδαρος

Υπάρχει μια ιστορία από τη ζωή του Νασραντίν.

Έχασε το γάιδαρό του – κι αυτός ο γάιδαρος ήταν η μοναδική του περιουσία. Τον έψαχνε σε όλο το χωριό.

Όλοι οι χωρικοί έψαχναν μαζί του, μα δεν κατάφεραν να τον βρουν. Τότε οι άνθρωποι είπαν πως ήταν ιερός μήνας, ότι περνούσαν πολλοί προσκυνητές από το χωριό κι ότι μπορεί ο γάιδαρος να τους ακολούθησε. Αλλιώς, αφού είχαν ψάξει όλο το χωριό και δεν τον είχαν βρει, ο Νασραντίν έπρεπε να αποδεχθεί ότι ο γάιδαρος είχε χαθεί.

Ο Νασραντίν όμως είπε ότι θα έκανε μια τελευταία προσπάθεια να τον βρει. Στάθηκε λοιπόν ακίνητος κι έκλεισε τα μάτια του. Ύστερα έσκυψε κι άρχισε να περπατάει στα τέσσερα. Περπάτησε σε όλο το σπίτι κι ύστερα στον κήπο και τελικά έφτασε σε ένα μεγάλο λάκκο, όπου είχε πέσει ο γάιδαρος. Οι φίλοι του τον ρώτησαν έκπληκτοι τι κόλπο ήταν αυτό.

Ο Νασραντίν είπε: «Σκέφτηκα πως αφού δεν μπόρεσε ο άνθρωπος να βρει τον γάιδαρο, τότε δεν ήταν αυτό το κλειδί για να τον βρω. Για να βρω το γάιδαρο, έπρεπε να γίνω γάιδαρος. Έτσι, άρχισα να νιώθω σαν γάιδαρος κι έλεγα: Αν ήμουν γάιδαρος που ψάχνει να βρει ένα γάιδαρο, πού θα κοίταζα; Μόλις σκέφτηκα μ’ αυτόν τον τρόπο, άρχισα να περπατάω στα τέσσερα. Δεν ξέρω πώς βρήκα το μέρος, όταν όμως άνοιξα τα μάτια μου, είδα πως είχα φτάσει στο λάκκο. Και να τος ο γάιδαρός μου!»

ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΡΕΤΑΙ

ΦΩΚΙΔΕΣ
Το έργο των Φωκίδων δεν το έχει αναφέρει κανένας διάσημος συγγραφέας, όμως δεν είναι μικρότερο από κανένα γυναικείο έργο σε αρετή και το μαρτυρούν οι ιερές και μεγάλες τελετές, που κάνουν οι Φωκείς ακόμα και σήμερα στην Υάμπολη, και τα παλαιά ψηφίσματα· τα γεγονότα τούτα έχουν καταγραφεί λεπτομερώς στον βίο του Δαϊφάντου, το κατόρθωμα όμως των γυναικών είναι το εξής: Γινόταν άσπονδος πόλεμος των Θεσσαλών εναντίον των Φωκέων, διότι οι δεύτεροι είχαν σκοτώσει μέσα σε μια μέρα όλους του άρχοντες και τυράννους (Θεσσαλούς) στις Φωκικές πόλεις, ενώ οι πρώτοι κατέσφαξαν διακόσιους πενήντα ομήρους των άλλων. Έπειτα, εισέβαλαν με όλη τη στρατιά τους μέσα από τη χώρα των Λοκρών, έχοντας αποφασίσει να μη λυπηθούν κανέναν ενήλικο άνδρα και να εξανδραποδίσουν τα παιδιά και τις γυναίκες.

Ο Δαΐφαντος, λοιπόν, ο γιος του Βαθυλλίου, άρχων μαζί με δύο άλλους, έπεισε τους Φωκείς να συναντηθούν με τους Θεσσαλούς και να τους πολεμήσουν, ενώ τις γυναίκες μαζί με τα παιδιά να συγκεντρώσουν απ’ όλη τη Φωκίδα σε ένα μέρος, να στήσουν γύρω σωρό ξύλα και να βάλουν φρουρούς, δίνοντάς τους διαταγή, αν καταλάβουν ότι οι πολεμιστές ηττώνται, να βάλουν αμέσως φωτιά στα ξύλα και να κάψουν τα σώματα.

Οι άλλοι ψήφισαν όλοι αυτή την απόφαση, σηκώθηκε όμως ένας και είπε ότι είναι δίκαιο με αυτή την απόφαση να συμφωνήσουν και οι γυναίκες, αλλιώς να μείνουν τα πράγματα όπως είναι και να μην επιμείνουν διά της βίας.

Τούτος ο λόγος έφτασε στις γυναίκες, και αυτές, αφού συσκέφτηκαν μεταξύ τους, αποφάσισαν τα ίδια και στεφάνωσαν τον Δαΐφαντο, επειδή είχε πάρει τις καλύτερες αποφάσεις για τη Φωκίδα. Τα ίδια λένε πως επικύρωσαν με τη ψήφο τους και τα παιδιά, που συνεδρίασαν ιδιαιτέρως. Αφού έγιναν τούτα, οι Φωκείς συγκρούστηκαν με τον εχθρό κοντά στις Κλεωνές της Υαμπόλιδος και νίκησαν.

Οι Έλληνες τότε ονόμασαν τα ψηφίσματα των Φωκέων “Απόνοια” και τελούν μέχρι και σήμερα τη μεγαλύτερη γιορτή απ’ όλες, τα Ελαφηβόλια, προς τιμή της Αρτέμιδος για τη νίκη εκείνη στην Υάμπολη.

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, ΗΘΙΚΑ ΤΟΜΟΣ 7

Τι θα συμβεί στο «κουφάρι» του Opportunity στον Άρη

Η αποστολή του ρομποτικού οχήματος Opportunity της NASA στον Άρη ήταν μια ξεκάθαρη, αδιαμφισβήτητη επιτυχία για την αμερικανική διαστημική υπηρεσία: Το μικρό μα ακατάβλητο ρόβερ εξερευνούσε τον Κόκκινο Πλανήτη για σχεδόν 15 χρόνια, τη στιγμή που ο χρόνος που προβλεπόταν ήταν μόλις 90 ημέρες. Το κινούμενο με ηλιακή ενέργεια όχημα φαίνεται πως «ξέμεινε» εν τέλει εξαιτίας μιας μεγάλης αμμοθύελλας το 2018, και η NASA ανακοίνωσε την εγκατάλειψη των προσπαθειών της για αποκατάσταση της επικοινωνίας μαζί του την Τετάρτη.

Δεδομένου πως τα άλλα ρομποτικά οχήματα που βρίσκονται στον Άρη, όπως πχ το βαρύτερο και πιο εξελιγμένο Curiosity δεν μπορούν να το βοηθήσουν (καθώς είναι εξερευνητικό και όχι επισκευών, ενώ, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, είναι μάλλον δύσκολο να βρεθούν ανταλλακτικά στον Άρη), ένα ερώτημα που προκύπτει είναι τι θα συμβεί με το «κουφάρι» του ηρωικού ρόβερ.

Γενικότερα μιλώντας, το Διάστημα είναι αφιλόξενο περιβάλλον- ωστόσο επί της προκειμένης δεν μιλάμε για ένα σκάφος που κινείται στο κενό, αλλά για ένα όχημα στην επιφάνεια του Άρη- και τα ρόβερ που αποστέλλονται στον Κόκκινο Πλανήτη είναι κατασκευασμένα εξαρχής για να αντέχουν.

Ο Τζεφ Μόερς, καθηγητής πλανητικών επιστημών του Πανεπιστημίου του Τενεσί και μέλος της ομάδας του Opportunity είπε στο Live Science πως υπάρχουν κάποια πλαστικά κομμάτια στο ρόβερ τα οποία κάποια στιγμή θα διαλυθούν εξαιτίας της ακτινοβολίας του Ήλιου. «Ωστόσο, σε μεγάλο βαθμό θα μοιάζει όπως το αφήσαμε» είπε σχετικά, αναφερόμενος στο πώς θα είναι αν κάποια στιγμή το βρουν αστροναύτες από μια μελλοντική επανδρωμένη αποστολή, εντός λογικού χρονικού πλαισίου (εντός ενός ή δύο αιώνων, για παράδειγμα).

Σύμφωνα με τον Μόερς, σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου, αν δεν συμβεί κάτι τέτοιο, θα το καλύψει η σκόνη. Σημειώνεται πως το Opportunity κατάφερε να λειτουργεί τόσο καιρό επειδή οι άνεμοι έδιωχναν τη σκόνη από πάνω του- αλλά σε μεγάλο βάθος χρόνου αποτελεί ερώτημα το κατά πόσον θα μπορέσουν να το προστατέψουν από τη σκόνη. «Αμφιβάλλω πάντως πως θα καταλήξει θαμμένο», εκτίμησε ο Μόερς.

Τώρα, αν μιλάμε για το ενδεχόμενο πολύ μεγαλύτερου χρονικού διαστήματος (με τους ανθρώπους να μην φτάνουν ποτέ στον Άρη για να το μαζέψουν οι ίδιοι), πχ σε εκατομμύρια χρόνια από σήμερα, κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα θαφτεί – και θα «εντυπωθεί» στο γεωλογικό ιστορικό του πλανήτη, όπως πχ ανακαλύπτουμε σήμερα τα απολιθώματα δεινοσαύρων.

Ωστόσο, αυτό που ελπίζεται είναι πως το τελευταίο σενάριο δεν θα υλοποιηθεί ποτέ και η ανθρωπότητα θα φτάσει και θα αποικίσει τον Άρη. Ακόμα και έτσι πάντως, το όχημα μάλλον δεν θα επιστρέψει ποτέ στη Γη- εάν ανασυρθεί από τους αποίκους (που δεν θα ήταν απίθανο), ίσως να καταλήξει σε κάποιου είδους μουσείο ή να ανακηρυχθεί μνημείο. Ή, από την άλλη, μπορεί να μη συμβεί τίποτα από όλα αυτά και να καταστραφεί από κάποιον μετεωρίτη.

Έξι πράγματα που ίσως να μην ξέρατε για το Opportunity
-Έχει «δίδυμο» όχημα, το Spirit, που προσεδαφίστηκε αλλού (στον Κρατήρα Γκούσεβ, στην άλλη πλευρά του Άρη από το Opportunity) στις 4 Ιανουαρίου 2004 και λειτουργούσε ως το 2011.

-Το Opportunity και το Spirit έδειξαν πως στον Άρη κάποτε υπήρχαν συνθήκες (από πλευράς ζέστης και υγρασίας) που ίσως να τον καθιστούσαν κατάλληλο για ζωή.

Το Opportunity έχει μια σειρά ρεκόρ: Είναι το μακροβιότερο ρομπότ που εργάστηκε ποτέ στον Άρη (πάνω από 14 χρόνια), ενώ διένυσε συνολικά 45,16 χλμ- τη μεγαλύτερη απόσταση που διένυσε όχημα στο έδαφος σε άλλο πλανήτη.

-Δεν το έβαζε εύκολα κάτω: Αντιμετώπισε προβλήματα μέσα σε αυτά τα χρόνια, σε τροχούς, εξαρτήματα κ.α., τα οποία όμως κατάφεραν να αντιμετωπίσουν εξ αποστάσεως οι μηχανικοί της αποστολής, ενώ το 2007 το ταλαιπώρησε άλλη μια θύελλα, από την οποία όμως επιβίωσε.

-Το Opportunity και το Spirit μας έδειξαν την ομορφιά του Άρη: Έστειλαν στη Γη 342.000 εικόνες, που δημοσιεύτηκαν online- όπως 31 εντυπωσιακά πανοράματα 360 μοιρών.

-Η ιστορία τους δεν έχει τελειώσει ακόμα: Αποτελούν πρωτοπόρους του προγράμματος της NASA για τον Άρη, αποδεικνύοντας ότι αυτοκινούμενα ρομπότ στον Κόκκινο Πλανήτη μπορούν να επικοινωνούν αξιόπιστα με τη Γη (είτε απευθείας, είτε μέσω δορυφόρων- αναμεταδοτών σε τροχιά), να πλοηγούνται μέσω 3-D vision και να κάνουν αυτόνομα επιστημονικές παρατηρήσεις.

Kepler-186f: Ένας εξωπλανήτης σαν τη Γη

Το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler της NASA ανακάλυψε έναν πλανήτη που μοιάζει με τη Γη, ενώ στρέφεται γύρω από ένα κοντινό αστέρι και μάλιστα βρίσκεται στη ζώνη Goldilocks του Γαλαξία μας. Ο Kepler-186f είναι περίπου 500 έτη φωτός από τη Γη στον αστερισμό του Κύκνου. Η δυνητικά κατοικήσιμη ζώνη του άστρου αυτού (ζώνη Goldilocks ή Χρυσομαλλούσας*), είναι η περιοχή γύρω από ένα αστέρι στην οποία βραχώδεις πλανήτες με αρκετή ατμόσφαιρα μπορούν να διατηρούν υγρό νερό στις επιφάνειές τους. 

Ενώ έχει υπολογιστεί ότι υπάρχουν τουλάχιστον 40 δισεκατομμύρια πλανήτες στο μέγεθος της Γης μέσα στον Γαλαξία μας, αυτό το συγκεκριμένο εύρημα χαρακτηρίζεται ως ο πρώτος εξωπλανήτης ίδιου μεγέθους με τη Γή που έχει ανακαλυφθεί στην κατοικήσιμη ζώνη (Goldilocks) ενός άλλου αστέρα. Ο εξωπλανήτης αυτός που είναι πιθανότατα βραχώδης είναι 10% μεγαλύτερος από τη Γη. Η νέα μελέτη έρχεται να ενισχύσει τις πιθανότητες ο εξωπλανήτης να είναι κατοικήσιμος, διότι διαπίστωσε πως πιθανότατα διαθέτουν μια σταθερή αξονική κλίση, γεγονός που εγγυάται σταθερές κλιματικές συνθήκες. Αντιθέτως, μια ασταθής κλίση, θα προκαλούσε βίαιες καιρικές εναλλαγές και θερμοκρασιακές αυξομοιώσεις, που θα δυσκόλευαν τη (πιθανή) ύπαρξη ζωής.

Στη περίπτωση του πλανήτη μας, η κλίση του άξονα έχει αλλάξει ελάχιστα τα τελευταία χιλιάδες χρόνια, γεγονός που έχει επιτρέψει σχετικά σταθερό κλίμα και προβλεπόμενες εναλλαγές εποχών. Ο πλανήτης Άρης, βιώνει αλλαγές στη κλίση του άξονα έως 60 μοίρες, γεγονός που θα δυσκόλευε την ύπαρξη ζωής. Η Γη οφείλει τη «τύχη» της στην ύπαρξη της Σελήνης που κρατά υπό έλεγχο τη κλίση του πλανήτη μας. Εάν αύριο ο φυσικός μας δορυφόρος εξαφανιζόταν, ο πλανήτης μας δεν θα ήταν ποτέ ο ίδιος…

Τι σημαίνει αυτό;
Εκτός από τον Kepler-186f, υπάρχουν 4 άλλοι πλανήτες που στρέφονται ένα κοντινό μας αστέρι στο σύστημα Kepler-186f. Αυτό σημαίνει ότι εάν το γειτονικό αστέρι σε αυτόν τον πλανήτη είναι ακριβώς όπως ο ήλιος μας, τότε η πιθανότητα ζωής σε αυτόν τον πλανήτη αυξάνεται εκθετικά.

«Γνωρίζουμε μόνο έναν πλανήτη όπου υπάρχει η ζωή – η Γη μας. Όταν ψάχνουμε για ζωή έξω από το ηλιακό μας σύστημα, δίνουμε έμφαση στην ανακάλυψη πλανητών με χαρακτηριστικά που μιμούνται τη Γη «, δήλωσε η Elisa Quintana, ερευνήτρια στο Ινστιτούτο SETI του ερευνητικού κέντρου Ames  και υπεύθυνη για τη δημοσίευση στο περιοδικό Science. «Ανακαλύπτοντας πλανήτη σε μια κατοικήσιμη ζώνη παρόμοιος σε μέγεθος με τη Γη, είναι μια άκρως σημαντική ανακάλυψη.»

Το γειτονικό αστέρι του Kepler-186f έχει το ήμισυ της μάζας και του μεγέθους του Ήλιου μας και παίρνει μόνο το ένα τρίτο της ενέργειας που παίρνουμε από τον ήλιο μας. Το Kepler-186f στρέφεται γύρω από το γονικό του αστέρι μία φορά κάθε 130 ημέρες.
---------------------------
*Η Χρυσομαλλούσα (Goldilocks) είναι η ηρωίδα του παραμυθιού Τα τρία αρκουδάκια.  Η Χρυσομαλλούσα επισκέπτεται το σπίτι τους και δοκιμάζει τη σούπα τους. Το πρώτο πιάτο είναι πολύ καυτό, το δεύτερο είναι πολύ κρύο και το τρίτο έχει τη σωστή θερμοκρασία. Με βάση αυτό το περιστατικό ο όρος Goldilocks χρησιμοποιείται σε πολλά πεδία (μεταξύ των άλλων την αστρονομία, τη θεωρία της πολυπλοκότητας, τα οικονομικά, τη θεωρία παιγνίων, τη βιολογία), για να περιγράψει ένα φαινόμενο που εξελίσσεται υπό ιδανικές συνθήκες. Στην προκειμένη περίπτωση η ζωή πάνω στη Γη είναι αποτέλεσμα ιδανικών συγκυριών τόσο στο μικρόκοσμο όσο και στο μεγάκοσμο.

Η «δανεισμένη» μορφή και το Άμορφο Είναι

Η δημιουργία των όντων ακολουθεί ένα πρότυπο, μια γενετική τάξη ή μπορούμε να την πούμε μήτρα μέσα από την οποία ξεπροβάλλουν οι μορφές. Τα βιολογικά συστήματα ακολουθούν μια γενετική αλληλουχία γεγονότων που καθορίζουν την μορφή. Μπορούμε να πούμε ότι οι βιολογικές ομοιότητες σε ένα γενετικό επίπεδο είναι συντηρημένες κατά την δημιουργία των βιολογικών μορφών. Υπάρχει ένα υπόβαθρο λοιπόν το οποίο δεν είναι μόνο υλικής φύσης αλλά κυρίως μιας ιδιόμορφης ενεργειακής προέλευσης η οποία μέχρι σήμερα είναι τελείως ανεξερεύνητη.

Ο μοναδικός που εισχώρησε βαθιά μέσα σε αυτό το κομμάτι και μας άφησε τεράστια κληρονομιά είναι ο Βίλχελμ Ράιχ. Εκείνος έπιασε το αντιληπτικό φαινόμενο πίσω από το βιολογικό. Η ενέργεια που διαπνέει την Υπαρξιακή μας Δομή έχει μια τριπλή φύση. Είναι η Αντιληπτική, η μη Αντιληπτική και μια διττή τρίτη φύση Αντιληπτικότητας και μη Αντιληπτικότητας.

Η ανακάλυψη του ωκεανού οργοενέργειας του Ράιχ άνοιξε μια πρωτότυπη διάσταση στην ανθρώπινη σκέψη. Ουσιαστικά, η όραση μας πρώτη φορά ακούμπησε την βάση της δημιουργίας των όντων και της υλικότητας μας. Ο Ράιχ κατάλαβε ότι αυτό που διαπνέει το Σύμπαν είναι παντού και ορθώς σαν επιστήμονας που ήταν μελέτησε τις πρωτόγνωρες για εμάς βιοφυσικές της ιδιότητες και ανακάλυψε την Ζωτικότητα της Οργόνης.

Το σύμπαν είναι ένα κουκούλι μέσα στο οποίο η Υλικότητα παίρνει μορφή, δηλαδή γίνεται αντιληπτή, συνειδητή παράγοντας επίγνωση της Υπαρξιακής της κατάστασης. Φαίνεται ότι οι κόσμοι είναι άπειροι, φούσκες που «ταξιδεύουν» μέσα σε έναν τεράστιο ωκεανό ενέργειας. Αυτή η ενέργεια φαίνεται όμως ότι δεν έχει μια άτακτη κατεύθυνση ή κατανομή.

Φυσικά όταν μιλάμε για κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο να πάρουμε τις μετρητοίς τις σχετικές έννοιες του Χώρου και Χρόνου και να δημιουργήσουμε ένα καθολικό δόγμα ύπαρξης τους στα ευρύτερα Σύμπαντα. Εδώ μπορούμε να εισάγουμε μια θεωρία η οποία μπορεί να θυμίζει μεταφυσική υπόθεση αλλά που εν τέλει να έχει μια βάση σε μια διαφορετικού τύπου επιστήμη της Φυσικής. Σε αυτή την υπόθεση μπορούμε να πούμε ότι η Οργόνη διαπνέει και διαποτίζει τα Σύμπαντα αφού είναι η βάση της δημιουργίας τους.

Όμως εδώ είναι το σημαντικό. Αυτή η διάχυση και η διαπότιση γίνεται πιθανά με ένα μορφικό πλέγμα πεδίων σαν ίνες που κάθε μια έχει μια ιδιότητα: την Αντίληψη, την μη Αντίληψη και τις δυο υποστάσεις μαζί. Όταν δημιουργείται ένα κλειστό κύκλωμα το οποίο περικλείει αυτές τις ίνες δημιουργείται ένα Σύμπαν. Καθώς οι ίνες διαπερνούν αυτό το κλειστό σύστημα δημιουργούν διαβαθμισμένες Υπαρξιακές και μη Υπαρξιακές καταστάσεις.

Οι Αντιληπτικές Ίνες δημιουργούν διαβαθμίσεις υλικότητας και όσο η Αντίληψη αυξάνεται, η ενέργεια στερεοποιείται, αποκτά μορφή. Οι μη αντιληπτικές Ίνες δίνουν το χώρο στην μορφή να υπάρξει και οι διττές ίνες δίνουν την Επίγνωση. Όταν η Οργόνη παγιδεύεται μέσα στο δημιουργούμενο ενεργειακό κουκούλι φέρεται σαν ένας βιολογικός οργανισμός: διαστέλλεται, η ένταση φτάνει στο απόγειο και εκφορτίζεται -ακολουθώντας την οργαστική λειτουργία.

Το Οργονικό Άπειρο Πλέγμα φαίνεται να έχει έμφυτη λειτουργία δημιουργίας βρόγχων επίγνωσης μέσα σε ένα «οργανωμένο» πλαίσιο λειτουργιών. Μπορούμε να πούμε ότι ο άπειρος οργονικός ωκεανός είναι ένας άπειρος οργανισμός που αποτελείται από άπειρους κλειστούς βρόγχους-Σύμπαντα-κύτταρα που είναι Συνειδητά.

Εδώ όμως ερχόμαστε στο ερώτημα τι μας δίνει Συνείδηση και τι είναι το λεγόμενο έμψυχο;

Πώς μπορούμε αυτή την στιγμή να διαβάζουμε, να αντιλαμβανόμαστε και να στοχαζόμαστε; Ποιες είναι οι εκείνες οι διαδικασίες που μας οδηγούν σε αυτό; Το πώς μπορεί μια μήτρα ακατέργαστης ενέργειας να οδηγήσει στην δημιουργία όντων που μπορούν να συνειδητοποιήσουν ένα μέρος αυτού του απείρου, να ταξινομήσουν και να διερευνήσουν με αρχή μέση και τέλος αποτελεί μυστήριο. Η Συνείδηση έχει ένα συστατικό στοιχείο· έχει την αίσθηση του Εαυτού -μιας υπαρξιακής οντότητας μέσα σε συγκεκριμένα μορφικά πλαίσια, με επίγνωση της μονάδας της αλλά και του Απείρου από το οποίο έχει προέλθει και για το οποίο αναρωτιέται.

Το έμψυχο όμως έχει μια διαφορετική ουσία, έχει καταγωγή. Δεν είναι ότι προέρχεται απλά από μια μήτρα. Προέρχεται από μια πηγή η οποία διαπνέεται από το Άφατο. Το έμψυχο διαπνέει τις ίνες που περιγράψαμε, αποτελεί μέρος τους αλλά ταυτόχρονα είναι Ασύνδετο μαζί τους. Το έμψυχο μπορούμε χοντροκομμένα να θεωρήσουμε ότι είναι η Ουσία της Οργόνης και η Οργόνη ο Φορέας της. Δεν δημιουργεί αλλά Είναι. Είναι αλλά Δεν Είναι. Όλα αυτά συνυπάρχουν ταυτόχρονα.

Καθώς λοιπόν οι κλειστοί βρόγχοι-Σύμπαντα δημιουργούνται η ψυχή τα διαπνέει όλα αλλά ταυτόχρονα παραμένει ελεύθερη από δέσμευση. «Ταξιδεύει» μέσα από την θάλασσα της οργόνης και διαποτίζει την δημιουργημένη Υλικότητα. Καθώς μορφοποιούνται τα πρότυπα μορφές και δημιουργούνται τα κελύφη που αποτελούν την μορφική διάταξη για την ύπαρξη βιολογικής ζωής, εμφανίζεται η ιδιότητα της αντιγραφής για την διαιώνιση της αντίληψης και της επίγνωσης μέσα από ίδια κελύφη. Έτσι, δημιουργείται η έννοια της μεταβίβασης της μορφικής κληρονομιάς υπό την μορφή πληροφοριών (γενετικό υλικό).

Σε βιολογική βάση μπορούμε να πούμε ότι οι ενεργειακές ίνες για τις οποίες μιλήσαμε μεταφράζονται ως εξής: πρωτεΐνες- Αντίληψη, RNA-μη Αντίληψη, DNA (διττή φύση Αντίληψης και μη Αντίληψης). Οι πρωτεΐνες δημιουργούν την υλικότητα, το RNA είναι ο φορέας της πληροφορίας και ο παράγοντας που δημιουργεί τον απαιτούμενο χώρο για να εκδηλωθεί η υλικότητα αλλά σαν φορέας είναι μη αντιληπτός και το γενετικό υλικό (DNA) το οποίο έχει κωδικοποιημένο την αντιληπτική και μη αντιληπτική φύση της πραγματικότητας. Αυτό το σύστημα εμπεριέχει μια εν δυνάμει ιδιότητα, αυτής της αυτό-οργάνωσης.

Τοπικά όμοιες ενεργειακές μορφές συγκεκριμένης διαβάθμισης, δημιουργούν κοινότητες κελυφών (κυττάρων) που έχουν μια δική τους επίγνωση και μεταβιβάζουν την επίγνωση τους μέσω ενεργειακής πληροφορίας διαβαθμισμένης πύκνωσης προς τους απογόνους τους. Έτσι, δημιουργούνται κοινότητες κυττάρων-ενεργειακών κελυφών με επίγνωση που αναπτύσσουν σταδιακά συνείδηση καθώς αναπτύσσουν την δυναμική της κίνησης. Η κινούμενη εσωτερική οργονική ενέργεια δημιουργεί τάσεις, συστολές και διαστολές καθώς πάλλεται εσωτερικά. Η κίνηση κινητοποιεί τις ίνες της αντίληψης με επέκταση της αντιληπτικότητας της, με τάση αύξησης της σε πιο πολύπλοκες υφές που με έναν συνθετικό τρόπο μπορεί να οδηγήσουν σε αποστάγματα συνείδησης και επίγνωσης.

Η κυτταρική συνείδηση είναι η βάση για την ανάπτυξη μιας καθολικής συνείδησης που ενοποιεί σε ένα τα αντιληπτικά πεδία και μπορεί να τα εκφράζει με λογισμό. Η εστίαση της συνείδησης στην Αντιληπτική ίνα «δημιουργεί» ένα αντιληπτικό επεισόδιο το οποίο λαμβάνει την εξής μορφή: αρχικά σχηματοποιείται  μια λεπτοφυή ύλη (μια πρώτο-μορφικού επιπέδου σκέψη) και  μέσα από το νευρικό-αισθητικό σύστημα εκφράζεται με την μορφή λόγου, απτής σκέψης, σχηματοποιημένης εικόνας και αντίληψης.

Η εστίαση της συνείδησης στην μη Αντιληπτική ίνα «δημιουργεί» μια γενικευμένη αισθητηριακή αντίληψη που αντιλαμβάνεται ως διαίσθηση -ως γνώση μη λεκτική, με κινητήρια μορφή την δράση. Η εστίαση της συνείδησης στην Αντιληπτική και μη αντιληπτική ίνα ενοποιεί δυο πεδία: την σκέψη και την διαίσθηση. Είναι γνώση με πράξη. Γνώση που μπορεί να γίνει κατανοητή αλλά πολλές φορές η δυνατότητα λογικής έκφρασης της είναι αδύνατη λόγω του εύρους της αντιληπτικότητας που ξεπερνάει το ίδιο το βιολογικό σύστημα.

Μέσα σε αυτά τα Σύμπαντα υπάρχει η περίπτωση να υπάρξουν οργανισμοί οι οποίοι να ευθυγραμμίσουν τόσο πολύ τις ίνες των βιολογικών τους συστημάτων με τις «εξωτερικές» ίνες που να επεκταθούν συνειδησιακά και ενεργειακά σε τέτοια επίπεδα που να δημιουργήσουν μια ενεργειακή οντότητα που να μπορεί να «ορίσει» ένα πεδίο χώρο-χρονικού εύρους δράσης. Αυτοί οι οργανισμοί μπορούν εν συνεχεία να δημιουργήσουν εσωτερικές ενεργειακές λούπες μικρό-συμπάντων στις οποίες κυριαρχούν και διαμορφώνουν ανάλογα με την δική τους ενεργειακή υπόσταση.

Οι δημιουργοί αυτοί αυτό-τρέφονται  δίνοντας την δική τους συνείδηση στο σύστημα το οποίο δημιουργεί επάλληλα όπως προηγουμένως περιγράψαμε οργανισμούς οι οποίοι είναι εγκλωβισμένοι μέσα σε μια ψευδό-υποστασιακή δομή σύμπαντος έχοντας συνείδηση που δεν είναι δική τους,  με ένα ενεργειακό όμως υπόστρωμα που έχει καταγωγή τον ωκεανό της οργόνης. Στην καλύτερη περίπτωση αυτοί οι δημιουργοί καθώς απλώνονταν ενεργειακά μέσα στο εκάστοτε Σύμπαν θα επέτρεπαν την σύνδεση της συνείδησης τους με το Άπειρο. Για λόγο όμως που για εμάς τα ανθρώπινα όντα είναι αδιανόητο να γίνει αντιληπτός αυτοί επέλεξαν να αποσπαστούν και να ψευδό-δημιουργήσουν μέσα σε μια ήδη «δημιουργία» (που έχει δημιουργηθεί από την Δύναμη της Πρόθεσης και όχι από σκοπιμότητα) του άπειρου ωκεανού της οργοενέργειας.

Καθώς το Έμψυχο διατρέχει τον ωκεανό της οργόνης και τα Σύμπαντα μπορεί να εγκλωβιστεί στις ψευτό-λούπες των δημιουργών και να εγκλωβιστεί εκεί. Το Έμψυχο διαποτίζει και αυξάνει την Συνείδηση του Δημιουργού γι’ αυτό αποτελεί το «καύσιμο» για την διαιώνιση της υπόστασης του. Η απελευθέρωση του Έμψυχου στοιχείου αποδυναμώνει και αποσυνδέει την ψευδό-δημιουργία μαζί με τον Δημιουργό της. Η καθαρή ενέργεια της Οργόνης δεν αποτελεί «καύσιμο» ή «τροφή» αν δεν υπάρχει η σύζευξη του Έμψυχου στοιχείου.

Αυτοί που μπόρεσαν να «δουν» μέσα στους αιώνες αντιλήφθηκαν πρώτα από όλα την ενεργειακή στρέβλωση που επικρατεί στον εκάστοτε κόσμο και εν συνεχεία διείσδυσαν στην πραγματικότητα αυτή μελετώντας τις στρεβλώσεις ώσπου να αντιληφθούν με φρίκη ότι η υπαρξιακή τους υπόσταση βρίσκεται μέσα σε ένα ενεργειακό υποκατάστατο. Όποτε η ελευθερία από αυτό το υποκατάστατο σε εκείνο που δεν έχει υποκατάστατο υπήρξε η πρώτη τους ενασχόληση. Η αξία αυτού του επιχειρήματος έγκειται στο γεγονός ότι με «δανεισμένη» συνείδηση έπρεπε να αντιληφθούν το ψεύτικο και να διαισθανθούν την διέξοδο από αυτό.

Επειδή όμως το υπόστρωμα αυτού του ψεύτικου κόσμου στηρίζεται πάνω σε μια αδιανόητη Ενέργεια η οποία διαποτίζεται από το Έμψυχο αρκούσε η σύνδεση με αυτή την Άφατη αρχή για να ξυπνήσει η γνώση και η όραση. Εκείνος που παρά την δανεισμένη του συνείδηση μπορούσε να ευθυγραμμίσει τις ίνες μπορούσε να δει και όντας οραματιστής μπορούσε να προχωρήσει πέρα από την φυλακή. Καθώς όμως φαίνεται ότι ο κόσμος μας εγκλωβίστηκε πάνω στην πρώτη Αντιληπτική Ίνα αποκόπηκε από τις υπόλοιπες δυο και ο ενεργός σύνδεσμος μεταξύ τους σκούριασε.

Με την πρώτη αντιληπτική ίνα ο κόσμος στερεοποιείται και γίνεται δεδομένος, απτός και ρηχός. Με την σύνδεση των υπόλοιπων δυο κάποιος αφυπνίζεται ως προς την ουσία. Αυτή η σύνδεση υπάρχει μέσα στα κύτταρα μας καθώς η βιολογική και ενεργειακή δομή δεν μπορεί να υπάρχει αν δεν υπάρχουν ενοποιημένες και σε λειτουργία όλες οι αντιληπτικές ίνες.

Όταν η Επίγνωση μας βρίσκεται εστιασμένη στην πρώτη αντιληπτική ίνα δεν υπάρχει ο χώρος για επέκταση της στις υπόλοιπες. Αυτό που πρέπει να δημιουργηθεί λοιπόν είναι χώρος. Για να δημιουργηθεί ο χώρος πρέπει να υπάρξει άδειασμα και όταν μιλάμε για άδειασμα μιλάμε για από-υλοποίηση των στερεότυπων και θεωριών που είναι πρωτό-μορφικές σκέψεις. Αυτές δημιουργούν ένα στένεμα της Αντίληψης και δεν επιτρέπουν την διεύρυνση καθώς λειτουργούν σαν άγκυρες.

Αυτές οι άγκυρες φαίνεται να υπάρχουν μόνο στο κυτταρικό κομμάτι του εγκεφάλου που ενοποιεί την αντίληψη. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι από κατασκευής έτσι ώστε να έχει συγκεκριμένα νευρικά μονοπάτια που εξυπηρετούν ένα μόνο συγκεκριμένο είδος αντίληψης.

Τα οργονικά ρεύματα όμως παρέχουν την δυνατότητα πλαστικότητας των νευρικών κυκλωμάτων του εγκεφάλου όταν αυτά όμως κινητοποιηθούν από την πρόθεση ενός οργανισμού. Η πρόθεση όταν ενεργοποιείται εσωτερικά και συντονιστεί με την Πρόθεση που διαπνέει το Σύμπαν δημιουργεί μια ενοποιημένη Αντίληψη και μια Αφύπνιση της καταγωγής.

Για να υπάρξει Αφύπνιση της καταγωγής η ενεργειακή αλλά και βιολογική υποδομή πρέπει να αντανακλά στοιχεία που ανήκουν εκτός του ψευδό-σύμπαντος. Δεν έχουν όλες οι βιολογικές μορφές αυτή την καταγωγή. Αυτή η καταγωγή φέρει την υπογραφή ενός κόσμου έξω από το ψευδό-σύμπαν. Μπορεί να εκφράζεται σε αυτό το ψευδο-σύμπαν αλλά δεν του ανήκει, είναι δανεισμένη. Για να υπάρχει το ψεύτικο δανείζεται το αληθινό. Για να έχει υπόσταση το ψεύτικο πρέπει να φέρει τα θεμέλια του αληθινού. Τα θεμέλια αυτά είναι η καταγωγή.

Αυτός που  απογυμνώνει το ψεύτικο και φτάνει στα θεμέλια του γυμνός, αυτός βλέπει. Αυτός  κατανοεί και αφυπνίζεται.

Όσο αδιανόητο και αν ακούγεται για την μορφική διάταξη του ανθρώπινου -αυτό μας έχει δανειστεί σαν μια καρικατούρα-αντιγραφή από κάτι Άφατο. Αυτό οφείλει να απομονωθεί και να απογυμνωθεί για να φτάσει κανείς στην ουσία.  Έχουμε δανεισμένο μυαλό και δανεισμένες αισθήσεις. Εγκλωβισμένοι και διχοτομημένοι επιμένουμε στον διαχωρισμό. Δεν μπορούμε να ενοποιήσουμε γιατί δημιουργηθήκαμε ώστε να εξυπηρετούμε την ανάγκη για τροφοδότηση χωρίς να μπορούμε να ελευθερωθούμε στιγμιαία κατά βούληση.

Είναι δρόμος πολεμικός η Αφύπνιση διότι με δανεισμένη συνείδηση και βιολογική υπόσταση στέκεσαι μπροστά στο αδιανόητο. Στέκεσαι τολμώντας το άλμα στο Άπειρο. Στην καταγωγή σου.

Ο γράφων δεν αποδίδει καμία αυθεντία στα γραφόμενα και καμία σιγουριά για την απόλυτη αλήθεια. Απόλυτη αλήθεια βρίσκεται στον κόσμο της πρώτης αντιληπτικής ίνας. Στον ενοποιημένο κόσμο, στην άφατη πραγματικότητα η αλήθεια είναι μια συνεχόμενη ροή και μόνο αυτοί που έχουν την αίσθηση της καταγωγής μπορεί να το αντιληφθούν.

Ελληνιστική Γραμματεία: Ιστορικό, πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο, Από τον Αλέξανδρο στο Άκτιο

Η Ελληνιστική εποχή

Το επίθετο «Ελληνιστικός» προέρχεται από τον γερμανικό όρο Hellenismus τον οποίο εισηγήθηκε ο ιστορικός Johann Gustav Droysen με το τρίτομο έργο του Geschichte des Hellenismus (άρχισε να δημοσιεύεται τμηματικά από το 1833 και εκδόθηκε στο σύνολό του το 1877) που αφορούσε την ιστορία του Αλεξάνδρου και των διαδόχων του. Κατά τον Droysen, ο «Ελληνισμός» (=Hellenismus), δηλαδή τα 300 χρόνια που ακολούθησαν τον θάνατο του Αλεξάνδρου, συμβολίζει τη μίξη του ελληνικού και του ανατολικού πολιτισμού, μια πολιτισμική ανάμιξη που προετοίμασε το έδαφος για την επικράτηση του Χριστιανισμού. Σε αντίθεση με πολλούς μελετητές πριν αλλά και μετά από αυτόν, που αντιμετώπισαν την ελληνιστική εποχή ως μια περίοδο παρακμής σε σύγκριση προς την χρυσή εποχή του κλασικού 5ου και 4ου αι. π.Χ., ή έστω ως μια αναγκαστική μετάβαση ανάμεσα στην κλασική Αθήνα και στην ηγεμονία της Ρώμης, ο Droysen υπήρξε θερμός υποστηρικτής της πολιτικής του Αλεξάνδρου που πρώτα «κατέκτησε» και στη συνέχεια «εξελλήνισε» τον κόσμο. Ήταν αυτός που ανέδειξε τη σημασία της ηγετικής προσωπικότητας του Αλεξάνδρου και της πεφωτισμένης μοναρχίας που επέβαλε, εγκαινιάζοντας έτσι μια ολότελα καινούρια εποχή για την ανθρωπότητα.

 

«Ελληνιστική» λοιπόν επικράτησε να ονομάζεται η ιστορική περίοδος που ορίζεται από τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου το 323 π.Χ. μέχρι τη ναυμαχία στο Άκτιο το 31 π.Χ. Τα εδάφη που κατέκτησε στρατιωτικά ο Αλέξανδρος και αποτέλεσαν την πολιτική και πολιτιστική σφαίρα επιρροής των διαδόχων περιελάμβαναν εκτός από την κυρίως Ελλάδα, τη Συρία και την Παλαιστίνη, την Αίγυπτο και τη Λιβύη και όλα τα εδάφη της Εγγύς Ανατολής που ανήκαν στην παλαιότερη Περσική αυτοκρατορία. Το τέλος της Ελληνιστικής εποχής ταυτίζεται με την πτώση του βασιλείου των Πτολεμαίων και την προσάρτηση της Αιγύπτου στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ωστόσο, για πολλούς ιστορικούς αυτό αποτελεί μόνο ένα συμβατικό, πολιτικοστρατιωτικό όριο της Ελληνιστικής περιόδου, καθώς ο «ελληνισμός», με τη μορφή πια του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, συνέχισε να καθορίζει για πολλούς ακόμη αιώνες τη φυσιογνωμία του κόσμου μέχρι την ύστερη αρχαιότητα.