ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΘΕΑΣ ΡΕΑΣ

Στα μυστήρια αυτά έπαιρναν μέρος οι Κουρήτες ιερείς που διακρίνονταν για τη σοφία τους. Τα μυστήρια αυτά είχαν κάποια ομοιότητα με τα Ελευσίνια μυστήρια. Τον μειούμενο τον οδηγούσαν μέσα σ’ ένα σπήλαιο όπου έμενε έγκλειστος για διάστημα 27 συνολικά μέρες. 
Αφιερωμένα στην παραγωγική δύναμη της φύσης, στην ανανεωτική δηλαδή φροντίδα της με την χαρακτηριστική ιδιότητά της τη ζωή, είχαν σ’ αυτά καθώς είναι επόμενο, οι γυναίκες αρχικά την προτεραιότητα στις μυήσεις και στις τελετές. Τα Μυστήρια της Μεγάλης Μητέρας ήταν διαχωρισμένα σε Μεγάλα και Μικρά. Στα Μικρά έπρεπε να προπαρασκευαστούν οι νέες γυναίκες για να καταστούν καθαρές και αγνές σωματικά και ψυχικά και να προχωρήσουν κατόπιν στα Μεγάλα Μυστήρια.
Στα Μικρά Μυστήρια διδάσκονταν οι παραδόσεις γύρω από τους Θεούς και τους ήρωες και η ερμηνεία των συμβολισμών της κυριαρχίας της Μεγάλης Μητέρας, η σχετική πάντοτε με τις φυσικές δυνάμεις και ιδιότητές της, στη γη, στη θάλασσα, στον αέρα και στη φωτιά, που ήταν συμβολικά ο όφις, ο ιχθύς, η περιστερά και ο λέων. Και σ’ αυτά γινόταν και η μύηση της κατασκευής του συμβολικού μίτου της Αριάδνης, που σήμαινε το υφάδι της ζωής ή και την παρθενική ζώνη.
Στα Μεγάλα Μυστήρια λειτουργούσαν βαθμοί μυστικών τελετουργιών προς τη θεά των όφεων, η οποία συμβόλιζε τη Μεγάλη Μητέρα Θεά.
Προκαταρτικοί της τελικής μυστηριακής ιερουργίας ήταν οι ιεροί χοροί. Αλλά εκτός από αυτούς γινόταν ακόμη συμβολικές λιτανείες ιερειών και ιερέων, μυστικές συνεστιάσεις, λατρευτικές προσφορές και θυσίες μέσα σε σπονδικές φιάλες και ρυτά, που προσφέρονταν στο Ιερό Δέντρο και στη Στήλη του Διπλού Πέλεκυ.
Ο Διπλός Πέλεκυς βρισκόταν πάντοτε στημένος στο κέντρο του ιερού, είτε Ιερό Σπήλαιο ήταν αυτό ή Ναός, είτε Λαβύρινθος ή Αίθουσα του Θρόνου, ναού της λατρείας στα Μινωικά ανάκτορα, για να φανερώνει την ιερότητα και το «άβατο» του μέρους αυτού.
Η μυστική ιερουργία των Μεγάλων Μυστηρίων της Μητέρας Θεάς, ήταν μια τεχνική επικοινωνίας και επαφής με τη Μεγάλη Θεά, για να δέχονται οι μεμυημένες στα Μυστήριά της, γυναίκες, τη Θεία Δωρεά της απ’ ευθείας από τη Μητέρα Ρέα.
Στα Κρητικά Μυστήρια γενικά, η λειτουργική αυτή τέχνη λεγόταν «ιεροπραξία» για να ξεχωρίζει από τις άλλες ιερουργίες τους. Και το Ιερό Δέντρο το συνδεδεμένο με τη λατρεία της Θεάς Μητέρας, κάτω από το οποίο βρισκόταν ο ναός της, ήταν δρυς στις κορυφές των ορέων και η ελιά στα χαμηλότερα μέρη.
Το δέντρο ως σύμβολο συμβόλιζε τη μητέρα που προσφέρει τον καρπό της ζωής.
Το σημαντικότερο μέρος της ιεροπραξίας των Μεγάλων Μυστηρίων, με τις ενωμένες δυνάμεις της Θεάς Μητέρας και του Θείου συντρόφου της σε μια ιερή ένωση, ήταν η απόκτηση από τους μύστες του χρυσού Διπλού Πέλεκυ.
Σύμβολο της πνευματικής αθανασίας και της σοφίας του Ιερού αυτού ζεύγους και σύμβολο της ενωμένης δύναμής τους επάνω στη γη, βρισκόταν πάντοτε στημένος στο κέντρο των ιερών σπηλαίων, στο κέντρο επίσης των Λαβυρίνθων ή της Αίθουσας του θρόνου. Και στους εσωτερικούς βαθμούς όλων των τάξεων των κρητικών μυστηρίων, είχε την ίδια σημασία με τη Θεά των όφεων, δηλαδή τη σημασία της συμβολικής και ουσιαστικής συνισταμένης στην πνευματική δημιουργική ένωση των δυο δυνάμεων της Φύσεως, της παραγωγικής και της γονιμοποιού.
Και αυτά γιατί οι μύστες της Κρητομινωικής θρησκείας, γνώριζαν τους πνευματικούς νόμους, γνώριζαν ότι τίποτα δε μπορεί να κατορθωθεί για την πνευματική αναγέννηση και την πνευματική απελευθέρωση των ανθρώπων, χωρίς τη διπλή ιερή ένωση, με τις ενωμένες δυνάμεις της στον καρπό τους, στον θεό δηλαδή του πνευματικού φωτός, που προσφέρεται σαν Θεία Δωρεά για έναν τέτοιο σκοπό.

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΗΤΑΓΕΝΗ ΙΔΑΙΟΥ ΔΙΑ

Το Ιερό Δέντρο και το Ιερό Σπήλαιο το διαδέχεται στις ιερουργίες, η λατρεία του Ιερού Λαβύρινθου με τον μέσα σ’ αυτόν Μινώταυρο. Του Λαβύρινθου, συμβολισμού καθολοκληρίαν όμοιου με τα δύο πρώτα ιερά αυτά σύμβολα της μητρικής λατρείας, αλλά που τονίζει όμως περισσότερο τον γονιμοποιό αρσενικό τύπο, με την παρουσία του Μινώταυρου μέσα σ’ αυτόν. Δίνει έτσι την προτεραιότητα στις ιεροτελεστίες στη γονιμοποιό δύναμη της Φύσεως με τον αρσενικό τούτον τύπο, χωρίς να παραμερίζει, την απαραίτητη άλλωστε αναπαραγωγό δύναμή της, που συμβολίζει την Ιερή Μητέρα.
Στου Κρηταγενή Ιδαίου Δία τα μυστήρια, λειτουργούσαν σε πρώτη τάξη τα Μυστήρια των ιδαίων Δακτύλων ή τα Κορυβαντικά. Τα Κορυβαντικά χαρακτήριζαν οι εξωτερικές τους τελετές στις οποίες έπαιρναν μέρος όλοι οι μεμυημένοι των πρώτων βαθμών, που παρασκευάζονταν για τις ανώτερες μυήσεις. Και αυτό γιατί λειτουργούσε και άλλη τάξη των ίδιων Μυστηρίων του Ιδαίου Δία, Τα Λαβυρινθικά ή του Ιερού Διπλού Πέλεκυ.
Στην τάξη αυτή, στις ιεροπραξίες της πρωτοστατούσαν οι άνδρες ιερείς του Θεού Δία, όπως στα Μυστήρια της Μεγάλης Μητέρας Ρέας – Γης, πρωτοστατούσαν οι ιέρειές της, αν και όπως προαναφέρθηκε και στις δυο περιπτώσεις έπαιρναν μέρος γυναίκες και άνδρες.
Κατά τις μινωικές παραδόσεις, οι Ιδαίοι Δάκτυλοι, οι Κορύβαντες και οι Κουρήτες, ήταν οι συνοδοί της Ρέας στο νησί της Κρήτης και οι προστάτες του νεαρού κούρου της Δία, γιατί αυτοί τον ανέθρεψαν και τον προστάτεψαν από νεογέννητο ακόμη.

Γι' ένα Γιατί...

Γιατί από τον πολύ φόβο μαντρωθήκαμε.
Γιατί κρατήσαμε το καλό μέσα μας, υψώνοντας τη μύτη μας παρά το ανάστημά μας.
Γιατί φοβηθήκαμε μην πληγωθούμε και πληγώναμε.
Γιατί την οικογένεια την κάναμε επιχείρηση.
Γιατί χάσαμε την αλήθεια, τη γνησιότητα, την μπέσα.
Γιατί απαγορεύσαμε στον εαυτό μας να χαρεί αληθινά.
Γιατί θέλαμε όλο και περισσότερα.
Γιατί δεν μας έφταναν τα περισσότερα.
Γιατί γίναμε άπληστοι.
Γιατί δεν χαμογελάμε πια.
Γιατί αρρωστήσαμε το μέσα μας.
Γιατί αφήσαμε να μας αρρωστήσουν το μέσα μας.
Γιατί δεν αφήνουμε εύκολα να γεμίσουν τα μάτια μας δάκρυα.
Γιατί δεν μπορούνε πια να γεμίσουν τα μάτια μας δάκρυα.
Γιατί δεν αφήσαμε να μας οδηγήσει απλά το συναίσθημα, χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Γιατί δεν ήμασταν ειλικρινείς με τον εαυτό μας.
Γιατί δεν κάναμε αληθινές χειραψίες, αληθινές αγκαλιές, αληθινά αγγίγματα.
Γιατί συνδυάσαμε το “Σ’ αγαπώ” με το “Κι εγώ”.
Γιατί το βάζαμε εύκολα στα πόδια.
Γιατί δεν μάθαμε να αγαπάμε αληθινά.
Γιατί κάναμε την αγάπη μαθηματικά.
Γιατί δεν μάθαμε να υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας.
Γιατί δεν πιστέψαμε ποτέ στον εαυτό μας.
Γιατί δεν αγαπήσαμε ποτέ τον εαυτό μας.
Γιατί δεν χτυπήσαμε το χέρι στο τραπέζι όταν έπρεπε.
Γιατί κάναμε τα μηδενικά δεκαράκια και τους φτιάξαμε και βάθρο.
Γιατί δεν μιλάμε, μόνο πληκτρολογούμε.
Γιατί μετράμε 2 κινητά αλλά όλο και λιγότερους πραγματικούς φίλους.
Γιατί τα ψώνια μας δεν είναι ανάγκες, είναι κενά μέσα σε όμορφες συσκευασίες.
Γιατί μας ρήμαξε η ευκολία και το βόλεμα.
Γιατί δεν μάθαμε ποτέ τι αξίζουμε και περιμέναμε να μας το πουν οι άλλοι.
Γιατί 'οι άλλοι' το κατάλαβαν και μας τσαλαπάτησαν.
Γιατί δεν μάθαμε να επιλέγουμε και κάναμε την ψυχή μας «μπάτε σκύλοι αλέστε»
Γιατί θελήσαμε πολλά και τελικά κάναμε τόσα λίγα.
Γιατί κάθε νύχτα πριν κοιμηθούμε καταλήγαμε πως θα αλλάζαμε ζωή και κάθε ξημέρωμα κάναμε τα ίδια.
Γιατί σωπάσαμε απελπισμένα ενώ έπρεπε να βάλουμε τις φωνές.
Γιατί ζήσαμε δίπλα σε μικρόψυχους ανθρώπους και γίναμε κι εμείς.
Γιατί αφήσαμε την πραγματικότητα να μας κατασπαράξει τα όνειρά μας.
Γιατί ξεχάσαμε τα όνειρά μας.
Γιατί αφήσαμε να περάσουν οι ώρες, οι μέρες, τα χρόνια.
Γιατί πολύ απλά είναι λίγοι αυτοί που ξέρουν να κάνουν τη φτώχεια τους πλούτο...
αλλά πολλοί αυτοί που κάνουν τον πλούτο τους φτώχεια.

Μαρία Ιωσηφίδου

Ο κρυμένος κήπος της ψυχής μας...

Υπάρχει ένα κρυφό μέρος....
Όπου... τα όνειρα πετούν ελεύθερα,.....
Όπου..... χρειάζεσαι θάρρος...
για να θυμάσαι το παρελθόν....
Όπου... θέλεις να ντυθείς με την ελπίδα ...
για ν΄αντιμετωπίσεις το μέλλον....
Εκεί.... θα θυμηθείς στιγμές της ζωής σου...
καλές ή κακές...
Όλες στιγμές....
Εκεί....κάθε αναπνοή σου....
θα έχει ένα όνομα ....
Κάθε όνομα.... μια ιστορία....
Κάθε ....ιστορία.....
θα είναι και μια συγκίνηση....
Είναι ένα μέρος μακριά.....
πολύ μακριά ....
από την αδιαφορία.....
μακριά από το θόρυβο.....
και τη κακία....
κοντά στα συναισθήματα....
Είναι ένα μέρος....
όπου το χρώμα της καρδιάς
και του πάθους γίνονται ένα....
Όπου ...τα λόγια είναι σιωπηλά....
και το χάδι στοργή....
Ανεξάρτητα από το πού είναι .....
είναι τόσο εύκολο να το βρεις ....
όσο εύκολο και να το χάσεις....
αυτά για τώρα....
έπεται η συνέχεια....

Μαρία Ιωσηφίδου

O Επιτυχημένος Ηγέτης

Τι κάνει έναν επιχειρηματία επιτυχημένο ηγέτη; Τα άτομα θέλουν να διοικούνται και να ακολουθούν έναν ηγέτη που διοικεί ενεργά, με πειθαρχία και με αποτελέσματα παρά να ακολουθούν έναν άβουλο και άτολμο μάνατζερ που φοβάται να επιβάλλει συμμόρφωση στις εντολές που τους δίνει. Με την πρώτη ευκαιρία τα παραγωγικά άτομα θα τον εγκαταλείψουν και θα πάνε να ακολουθήσουν έναν πραγματικό ηγέτη.

Μυστικά επιτυχίας των μεγάλων επιχειρηματιών: Επιτυχημένος επιχειρηματίας δεν γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι. Πολλοί υπάλληλοι ή στελέχη μιας εταιρείας, ζουν με το όνειρο της προαγωγής ή μιας παραγωγικής σεζόν. Υπάρχουν διάφοροι εκατομμυριούχοι επιχειρηματίες που ξεκίνησαν από μια θέση γραφείου ή από μια ιδέα της στιγμής. Οι παρακάτω συμβουλές αποτελούν μαθήματα ζωής μεγάλων επιχειρηματιών του εξωτερικού, οι οποίες μπορούν να σας «φωτίσουν» το δρόμο προς την επιτυχία και την άνοδο.

Είναι τελικά θέμα τύχης, εκπαίδευσης, χαρίσματος ή ταλέντου; Υπάρχουν πολλές θεωρίες που προσπαθούν να δώσουν εξηγήσεις και κατεύθυνση στους ανθρώπους σχετικά με το πώς να γίνουν αποτελεσματικότεροι ηγέτες. Καταρχήν η επιτυχία ενός ανθρώπου να είναι αποτελεσματικός ηγέτης έγκειται στο να γνωρίζει τις αρχές της ηγεσίας καθώς και να έχει ικανότητα να οργανώσει και να καθοδηγήσει μια ομάδα ανθρώπων προς ένα κοινά αποδεκτό σκοπό.

Κάποια κύρια χαρακτηριστικά του Ηγέτη είναι: Να ολοκληρώνει αυτό που ξεκινάει και να εξασφαλίζει ότι οι άνθρωποι που εργάζονται για αυτόν, παράγουν αυτό που αναμένεται να παράγουν στην επιθυμητή ποσότητα και σε εξαιρετική ποιότητα.

Να δίνει εντολές στο προσωπικό του και να τις επιβάλλει. Με τις εντολές που δίνονται, πρέπει να συμφωνεί κάθε μέλος από την ομάδα του. Να επιβάλλει συμμόρφωση προς τις εντολές που δίνει. Ένας κακός ηγέτης δεν επιβάλλει συμμόρφωση προς τις εντολές του ή δεν εκδίδει καθόλου εντολές.
Οι εντολές που δίνει πρέπει να είναι ξεκάθαρες και κατανοητές στο προσωπικό του και να έχουν ένα συγκεκριμένο στόχο μεκαθορισμένη ημερομηνία που πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί.

Το ότι η επιχείρηση αποτελείται από καλά άτομα δεν εξασφαλίζει ότι θα πετύχει τους στόχους της και την επιβίωσή της. Πρέπει να κατευθύνεται ενεργά από κάποιον που έχει συγκεκριμένους στόχους. Το να μην δίνει εντολές καταφέρνει να βάζει την επιχείρηση και το προσωπικό του σε στασιμότητα. Οι επιτυχημένοι ηγέτες λογοδοτούν για τις νίκες και τις ήττες τους. Οι καλοί ηγέτες δεν κρύβονται όταν κάνουν λάθη.

Εξάλλου, είμαστε άνθρωποι, και κάποιον που είναι υπερβολικά περήφανος για να παραδεχτεί το λάθος του μάλλον δεν θα τον εμπιστευτούν, ούτε θα ακολουθήσουν οι άλλοι. Το να αναλάβετε την ευθύνη για ενέργειές σας που μπορεί να συνέβαλλαν στην κρίση είναι ένας καλός τρόπος να ενθαρρύνετε τους εργαζόμενούς σας να συνεργαστούν μαζί σας για την επίλυση της κατάστασης με όλη τους την καρδιά.

Δεν παίρνουν προσωπικά τις αποτυχίες. Διαχωρίζοντας τα προσωπικά σας συναισθήματα από το ζήτημα αυτό καθεαυτό, θα είστε σε θέση να εστιάσετε καλύτερα στο τι πραγματικά συμβαίνει και να το αντιμετωπίσετε πιο αποτελεσματικά. Οι κρίσεις μπορούν να αποκαλύψουν συγκεκριμένες δυναμικές εξουσίας στο χώρο εργασίας, και ένας επιτυχημένος ηγέτης δεν αφήνει ποτέ αυτές τις μικρο-πολιτικές του γραφείου να μπουν στο δρόμο του, εμποδίζοντάς τον από το να επιλύσει το πρόβλημα.

Υιοθετούν θετικές στάσεις απ’ την αρχή ως το τέλος. Το τέλος της κρίσης δεν έρχεται μόνο όταν βγαίνετε από τη στασιμότητα στην οποία σας έβαλε. Το τέλος της κρίσης έρχεται όταν η ομάδα σας αρχίζει να συνέρχεται και παίρνει τα πάνω της, το οποίο μπορεί να απαιτήσει χρόνο. Η διατήρηση μιας θετικής στάσης θα κρατήσει ψηλά το ηθικό της ομάδας, ενώ θα σας βοηθήσει να κερδίσετε την εμπιστοσύνη και το σεβασμό των εργαζομένων σας.

Είναι θαρραλέοι. Πολλοί άνθρωποι αντιδρούν σε μια κρίση γονατίζοντας από το άγχος, το οποίο εν τέλει μετατρέπεται σε φόβο. Είναι εύκολο να φοβάστε όταν έχετε μια κατάσταση κρίσης στην επιχείρησή σας, εφόσον κρίνεται η ίδια σας η επιβίωση. Αν όμως παραμείνετε θαρραλέος, τότε και οι εργαζόμενοί σας θα κάνουν το ίδιο. Μια ισχυρή και ενωμένη ομάδα μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα πάντα.

Να φροντίζει τα άτομα στην επιχείρησή του να είναι χαρούμενα. Τα άτομα είναι χαρούμενα όταν είναι παραγωγικά και βλέπουν ότι η επιχείρηση ευημερεί και αναπτύσσεται. Αν κάποιος επιθυμεί να είναι αρεστός όταν ηγείται δεν καταφέρνει ποτέ να γίνει πραγματικά ηγέτης. Ένας ηγέτης πρέπει να ηγείται με θάρρος και να φροντίζει να ολοκληρώνει την δουλειά ο ίδιος καθώς και οι υπόλοιποι που ανήκουν στην ομάδα του.

Ένας αποτελεσματικός ηγέτης πρέπει να επικοινωνεί αρκετά με το προσωπικό του και να έχει την ικανότητα να τους καταλαβαίνει. Δεν πρέπει να κλείνεται στο γραφείο του και να βάζει ενδιάμεσους να επικοινωνούν με το προσωπικό του. Να εδιαφέρεται και να νοιάζεται για τα άτομα που συμμετέχουν στην ομάδα του. Να ενδιαφέρεται για την ομάδα του ως σύνολο και όχι συγκεκριμένα για κάποια μέλη της. Όταν λαμβάνει αποφάσεις πρέπει να το κάνει με γνώμονα το καλό όλης της ομάδας και όχι μεμονωμένων ατόμων.

Ο ίδιος να ακολουθεί τις πολιτικές, τις κατευθύνσεις και τις εντολές που δίνει, καθώς πρέπει να αποτελεί πρώτος απ’ όλους το παράδειγμα για όσα λέει. Τα άτομα θέλουν να διοικούνται και να ακολουθούν έναν ηγέτη που διοικεί ενεργά, με πειθαρχία και με αποτελέσματα παρά να ακολουθούν έναν άβουλο και άτολμο “ηγέτη” που φοβάται να επιβάλλει συμμόρφωση στις “εντολές” που τους δίνει. Με την πρώτη ευκαιρία τα παραγωγικά άτομα θα τον εγκαταλείψουν και θα πάνε να ακολουθήσουν έναν πραγματικό ηγέτη.

Επιτυχημένος επιχειρηματίας δεν γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι. Πολλοί υπάλληλοι ή στελέχη μιας εταιρείας, ζουν με το όνειρο της προαγωγής ή μιας παραγωγικής σεζόν. Υπάρχουν διάφοροι εκατομμυριούχοι επιχειρηματίες που ξεκίνησαν από μια θέση γραφείου ή από μια ιδέα της στιγμής. Οι παρακάτω συμβουλές αποτελούν μαθήματα ζωής μεγάλων επιχειρηματιών του εξωτερικού, οι οποίες μπορούν να σας «φωτίσουν» το δρόμο προς την επιτυχία και την άνοδο.
Τα meeting είναι χάσιμο χρόνου. Αν δεν πρόκειται για το κλείσιμο μιας συμφωνίας, οι συνεδριάσεις αποτελούν απλώς χάσιμο χρόνου για κάθε μέλος ή εργαζόμενο σε μια επιχείρηση. Σύμφωνα με τον Mark Cuban, ιδιοκτήτη της ομάδα του NBA Dallas Mavericks (NBA) και διευθύνοντα σύμβουλο της HDNet: «Υπάρχουν τόσοι πολλοί τρόποι για να επικοινωνήσετε μέσα στην ημέρα, γεγονός που μετατρέπει τα meeting σε χρονοβόρα διαδικασία, εκτός και αν πρόκειται για μια αληθινά σημαντική απόφαση».

Επικοινωνήστε καλύτερα μέσα από μικρές ομάδες. Οι αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στους υπευθύνους πρέπει να είναι σταθερές και να μην περιορίζονται μέσα σε μια δίωρη συνάντηση μια φορά την εβδομάδα. Η Caterina Fake, συν-ιδρύτρια του site Flickr, συμβουλεύει τους νέους επιχειρηματίες να κατασκευάζουν γραφεία με «ανοιχτούς» χώρους, ώστε να μπορούν οι υπάλληλοι να αναφέρουν απευθείας κάθε ιδέα τους. Όπως υποστηρίζει: «έτσι οι συναντήσεις θα είναι καθημερινές και οι μεγάλες εταιρείες θα χωρίζονται αυτόματα σε μικρότερες και πιο παραγωγικές ομάδες».

Να είστε παραγωγικοί ακόμα και εκτός γραφείου. Μπορεί να χρειάζεται να λύσετε ένα πρόβλημα, του οποίου η λύση να βρίσκεται μέσα σε ένα περιοδικό ή ένα βίντεο. Λογικό είναι να ξεκουράζεστε το σαββατοκύριακο, αλλά μην ξεχνάτε οτι μπορείτε να διαβάσετε βιβλία με καινούριες ιδέες ή να παρακολουθήσετε εκπαιδευτικά βίντεο μέχρι αργά το βράδυ. Όπως σχολιάζει ο εκατομμυριούχος Seth Priebatsch, Διευθύνων Σύμβουλος της SCVNGR: «Όταν ξεκινάει μια επιχείρηση έχετε την επιλογή ανάμεσα στην μεγάλη κοινωνική ζωή και την παραγωγική δουλειά. Εγώ επέλεξα το δεύτερο»

Κάντε γυμναστική για να μειώσετε το στρες στη δουλειά. Η γυμναστική κατά τη διάρκεια της ημέρας μπορεί να μειώσει το στρες, να βελτιώσει την υγεία σας και να λύσει πολλά επαγγελματικά και προσωπικά προβλήματα. Μπορείτε να τρέξετε πάνω σε διάδρομο ή να κάνετε ποδήλατο. Ο Mike Cassidy, συν-ιδρυτής της Xfire, και διευθύνων σύμβουλος στο ταξιδιωτικό site Ruba, δηλώνει: «Εκτός από δύο ημέρες το χρόνο, δουλεύω κάθε μέρα. Το μεσημέρι κάνω γυμναστική στο γραφείο και στη συνέχεια τρώω. Αυτό με γεμίζει ενέργεια και διάθεση για δημιουργία και παραγωγή».
Οργανωθείτε καθημερινά μέσα από υπενθυμίσεις. Ένα σημείωμα με υπενθυμίσεις μπορεί να σας βοηθήσει να οργανώσετε καλύτερα τη συνολική δουλειά σας. Ο Danny Meyer, Διευθύνων Σύμβουλος του Ομίλου Union Square Hospitality, που κατέχει 13 εστιατόρια στη Νέα Υόρκη, αναφέρει οτι οι καθημερινές υπενθυμίσεις οδηγούν στην καλύτερη απόδοση. Ειδικότερα, χωρίζει ένα χαρτί ή email στα εξής μέρη: Χρονοδιάγραμμα για την επόμενη ημέρα, ζητήματα για τα οποία πρέπει να ενημερωθούν τα στελέχη της εταιρίας και τέλος, μακροπρόθεσμες υπενθυμίσεις. «Νοιάζομαι για τις λεπτομέρειες και με αυτόν τον τρόπο δεν χρειάζεται να ανησυχώ για τίποτα», δηλώνει.

Δεν επιτρέπουν στα συναισθήματα να μπαίνουν στη μέση. Το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να κάνετε κατά τη διάρκεια μιας κρίσης είναι να αποτελέσετε παράδειγμα προς μίμηση για τους εργαζόμενούς σας, παραμένοντας ψύχραιμος, ήρεμος και συγκεντρωμένος. Μόνο έτσι θα είστε σε θέση να σκεφθείτε ορθά και να δράσετε αποτελεσματικά για να υπερβείτε τα εμπόδια.

Να απαντάτε πάντα στο επαγγελματικό σας τηλέφωνο. Η επικοινωνία αποτελεί το «κλειδί» για κάθε επιχείρηση με μέλλον. Σύμφωνα με τον Jordan Zimmerman, ιδρυτή του διαφημιστικού ομίλου Zimmerman, ο οποίος έχει 22 γραφεία και τιμολογήσεις άνω του 2,6 δισ. δολαρίων, οι τηλεφωνικές συνομιλίες θα σας οδηγήσουν στο να μη χάνετε την αμεσότητα, όπως συμβαίνει μέσα από ένα email. «Καλώ τον διευθύνοντα σύμβουλο ή τον πρόεδρό των κυριότερων πελατών μου κάθε ημέρα. Κουβαλάω το κινητό μου παντού και πάντα, αφού κύρια συμφωνία μας είναι να απαντάω στις κλήσεις τους και αντίστροφα» συνεχίζει ο Jordan Zimmerman.

Αποφεύγετε να κάνετε πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Όταν σκέφτεστε ή κάνετε πολλά πράγματα μαζί, δεν δίνετε την ευκαιρία στον εγκέφαλό σας να αποδώσει στο μέγιστο! Μπορείτε να περπατάτε και να μασάτε τσίχλα ταυτόχρονα, αλλά οι εργασίες που χρειάζονται σκέψη, απαιτούν διπλάσια δύναμη από τον εγκέφαλό σας. Ο Douglas Merrill, πρώην CIO της Google, υποστηρίζει οτι όταν κάνουμε ένα πράγμα τη φορά, χαρίζουμε στον εγκέφαλό μας την άνεση, όχι μόνο να λειτουργήσει πιο αποτελεσματικά, αλλά και να θυμάται περισσότερα στοιχεία».

Να έρχεστε σε επαφή με τους εργαζόμενους σας. Ο καλύτερος τρόπος για να δημιουργήσετε μια παραγωγική εταιρία είναι να δίνετε σημασία στους υπάλληλους της. Όταν όλοι οι εργαζόμενοι αισθάνονται οτι έχουν την προσοχή σας, εργάζονται με περισσότερο ζήλο. Ο Kevin P. Ryan’s, ιδρυτής του DoubleClick, διαφημιστικής εταιρίας που κέρδισε τον τίτλο «Εταιρία της χρονιάς στη Νέα Υόρκη», συμβουλεύει: «Πάντα κουβαλάω ένα μικρό σημειωματάριο με 35 ή 40 ονόματα της εταιρίας και κάθε εβδομάδα επιβεβαιώνω οτι ήρθα σε επαφή με όλους. Τα πρώτα 10 άτομα της λίστας τα επισκέπτομαι κάθε ημέρα».

Επικοινωνήστε εύκολα μέσα από email. Πρόκειται για έναν τρόπο που διευκολύνει την καταγραφή μιας συνομιλίας. Όπως αναφέρει ο Karl Hoagland, ιδρυτής του Larkspur Hotels and Restaurants με έσοδα 20 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο: «Όταν βρίσκομαι σε ένα ταξίδι ή σε κάποια κοινωνική υποχρέωση, με βολεύει η επικοινωνία μέσω email, είτε πρόκειται για τους συναδέλφους, είτε για την οικογένεια μου. Έτσι, δεν βασίζομαι πάνω σε μια ενδεχομένως βιαστική συνομιλία». Το email αποτελεί μια γρήγορη λύση, που θα σας εξυπηρετήσει τις ιδιαίτερα «φορτωμένες» ημέρες.

Εξετάστε την παραγωγικότητά σας στο τέλος της ημέρας. Κρατήστε «ανοιχτά» τα μάτια σας και αξιολογήστε το πόσο παραγωγικός ήσασταν στο τέλος της ημέρας. Αυτός είναι ένας τρόπος, σύμφωνα με τον Bob Compton, Διευθύνοντα Σύμβουλο της Vontoo, για να καταλάβετε τα μειονεκτήματα της εταιρίας και να βελτιωθείτε στο μέλλον. «Βάλτε τρεις προτεραιότητες ή στόχους για το τέλος του μήνα και σημειώστε πρόοδο»

Ένα άτομο καθίσταται ηγέτης όταν συνειδητοποιεί τα πάθη, τα παθήματα και τις ελπίδες της ομάδας του. Έτσι μετουσιώνει εσωτερικά τα παθήματα, σε πόθους και το εκδικητικό μίσος σε δράση. Όλοι οι αρχηγοί (αρχικά) είναι ειλικρινείς με τους πόθους τους. Αυτή η πνευματική μετάλλαξη τους χαρίζει την ικανότητα να συλλαμβάνουν και να εξωτερικεύουν ιδέες με τρόπο προσφιλή στην ομάδα τους.

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι οι πραγματικές ηγετικές ικανότητες ενός ατόμου δοκιμάζονται σε περιόδους κρίσης. Οι επιδόσεις υπό πίεση μπορούν να δείξουν τα δυνατά και αδύνατα σημεία στη συμπεριφορά και στην ψυχολογική και πνευματική λειτουργία των ανθρώπων. Ως επιχειρηματίας / ηγέτης, είναι σημαντικό να παραμένετε ψύχραιμος σε δύσκολες καταστάσεις.

Στη Βρετανία, σύμφωνα με έρευνα της εταιρείας Berkshire Consultancy Limited, τα ανώτερα στελέχη των κορυφαίων εταιρειών της χώρας πιστεύουν ότι η διαχείριση του επικρατούντος οικονομικού κλίματος είναι περισσότερο δύσκολη από ό,τι είναι η διαχείριση της ύφεσης. Στην πλειονότητά τους, παραδέχονται ότι δυσκολεύονται να διαμορφώσουν επιχειρηματικά πλάνα και προϋπολογισμούς και, ως λόγους, προβάλλουν τις συγκρουόμενες στρατηγικές απαιτήσεις που τους επιβάλλει μια απρόβλεπτη αγορά, όπως και τις παράλληλες πιέσεις για περικοπή εξόδων αλλά και για ανάπτυξη.

Ψυχραιμία καλή διάθση και πάθος είναι τα κυρια χαρακτηριστικά που διαμορφώνουν την ταυτότητα ενός ικανού κι επιτυχημένου ηγέτη.

Όλοι οι επιχειρηματίες / ηγέτες, ασχολούνται με την πραγματοποίηση μιας επιχειρηματικής ιδέας, την πραγματοποίηση της Θέλησης τους, αυτό που τους εμπνέει, αυτό το οποίο γνωρίζουν, αυτό στο οποίο είναι καλοί, που τους δημιουργεί πάθος, τους δίνει κίνητρο και τους κρατάει σε συνεχή εγρήγορση. Ένα πολύ σημαντικό μήνυμα σε όσους πτυχιούχους παραμένουν αδρανείς, θεωρώντας ότι πρέπει οπωσδήποτε να δουλέψουν επάνω στο αντικείμενο που σπούδασαν.

Όλες οι παραπάνω επισημάνσεις αντικατοπτρίζουν τον χαρακτήρα και τη νοοτροπία των επιτυχημένων επιχειρηματιών / ηγετών. Αποδεικνύουν ότι επιχειρηματίας δεν γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι και μάλιστα γίνεσαι συνεχώς και καλύτερος, όσο περισσότερο ενημερώνεσαι, όσο περισσότερο δρας και όσο περισσότερο επιχειρείς! Εγγυημένη επιτυχία δεν υπάρχει! Η επιτυχία έρχεται όταν οι γνώσεις, το μεράκι και το πάθος συναντούν τη δημιουργικότητα! Πιστεύεις, τολμάς, προσπαθείς, επιχειρείς και επιτυγχάνεις … αποτυγχάνοντας.

Συνοδοιπόροι

Άλλο είναι να συμπορεύεσαι με κάποιον,
κι άλλο να κρέμεσαι από πάνω του.

Άλλο είναι να ζητάς βοήθεια,
κι άλλο να εξαρτάσαι.

Άλλο είναι να περπατάς δίπλα σε κάποιον,
κι άλλο να τον ακολουθείς.

Ο συνοδοιπόρος δεν αποτελεί αναγκαστικά αρωγό αλλά καλό θα ήταν να μην αποτελεί ούτε εμπόδιο.

Δεν αποτελεί ένδειξη ότι είμαστε στη σωστή κατεύθυνση, πόσο μάλλον να καθορίσει το ρυθμό ή την ταχύτητά μας.

Η πνευματικότητα είναι εμπειρία εσωτερική και απολύτως προσωπική, επομένως, ας μη βιαζόμαστε να προφτάσουμε τους άλλους κι ας μη μένουμε στάσιμοι περιμένοντάς τους.

Εγώ μπορώ να δω το τραύμα σου ή ν’ αγγίξω μια φλεγμονή σου, ποτέ όμως δε θα μπορέσω να πονέσω στη θέση σου και να νιώσω μέσα μου τη φωτιά που σε καίει.

Άλλο είναι να τείνεις χείρα βοηθείας
κι άλλο να παίρνεις πάνω σου ξένη ευθύνη.

Άλλο είναι να μοιράζεσαι μια ιδέα
κι άλλο να προσπαθείς να την επιβάλλεις.

Άλλο είναι να διαφωνείς
κι άλλο να κρίνεις τον διπλανό σου.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

O κόκορας και η αλεπού

 Ήταν ένας κόκορας που βρήκε ένα κομμάτι τυριού.

Πήρε το τυρί στο στόμα του και πήδηξε πάνω σ’ ένα δέντρο και ετοιμαζόταν να το φάει.

Μια αλεπού πέρασε και όταν μύρισε το τυρί, ρώτησε τον εαυτό της, “Πώς μπορώ να πάρω αυτό το τυρί;”

Η αλεπού ήταν σπουδαία ψυχολόγος, και γρήγορα διατύπωσε κάποιους ψυχολογικούς νόμους και κανόνες να εφαρμόσει καθώς πλησίαζε τον κόκορα.

  Η αλεπού είπε, “Αδερφέ, ο πατέρας σου ήταν φίλος μου. Ήταν τόσο σπουδαίος κόκορας και είχε την καλύτερη φωνή. Καθώς είσαι ο γιος του, πρέπει κι εσύ να έχεις περίφημη φωνή. Θα με τιμήσεις εάν τραγουδήσεις για μένα. Επίτρεψέ μου ν’ ακούσω την φωνή σου.”

Ο κόκορας φούσκωσε από περηφάνια με όλη αυτή τη κολακεία και τα εγκώμια, και άνοιξε το στόμα του για να λαλήσει.

Με το που το ανοίγει, το τυρί έπεσε στο έδαφος μπροστά στην αλεπού.

Καθώς η αλεπού έφευγε μαζί με το τυρί, είπε στον κόκορα, “Ευχαριστώ για την ματαιοδοξία σου”.

Αποφθέγματα για μια ευτυχισμένη ζωή

Χαμογελάτε σε κάθε ευκαιρία Όχι γιατί η ζωή είναι εύκολη, ή τέλεια, ή όπως ακριβώς θα θέλατε, αλλά επειδή έχετε επιλέξει να είστε ευτυχισμένοι και ευγνώμων για όλα τα καλά πράγματα που έχετε και όλα τα προβλήματα που ξέρετε ότι δεν έχετε.

Ποτέ μην αφήσετε μια κακή μέρα να σας κάνει να νιώσετε σαν να έχετε μια κακή ζωή.

Πείτε στην επιτροπή 'αρνητικότητα' που συνεδριάζει μέσα στο κεφάλι σας, να καθίσει ήσυχα και να μην μιλάει. 

Μια κακή στάση ζωής είναι σαν ένα σκασμένο λάστιχο, δεν μπορείτε να πάτε πολύ μακριά μέχρι να την αλλάξετε.

Σε έναν κόσμο όπου μπορείτε να είστε ό, τι θέλετε, επιλέξτε να είστε ο εαυτός σας.

Όσο περισσότερο αποδέχεστε τις αποφάσεις που παίρνετε, τόσο λιγότερο χρειάζεστε να τις αποδέχονται και οι άλλοι.

Είναι σημαντικό να κάνεις κάποιον ευτυχισμένο, και είναι σημαντικό να ξεκινήσετε από τον εαυτό σας.

Ο σκοπός της ζωής δεν είναι να κάνετε τους άλλους ευτυχισμένους, αλλά να μοιράζεστε την ευτυχία με τους άλλους.

Η ευτυχία δεν είναι κάτι που θα πρέπει να αναβάλετε για το μέλλον, αλλά αντίθετα πρέπει να την επιδιώκετε για το παρόν.


Μερικές φορές η ζωή σας δίνει δύο επιλογές: να 'χάσετε' τον εαυτό σας ή κάποιον άλλο. Ανεξάρτητα από την κατάσταση, μην επιλέξετε να χάσετε τον εαυτό σας.

Αν η ευτυχία σας εξαρτάται από το τι κάνει κάποιος άλλος, έχετε αρκετά μεγάλο πρόβλημα.

Ό, τι και αν έκανε κάποιος για σας κατά το παρελθόν, δεν έχει καμία εξουσία πάνω σας στο παρόν.

Μην ανησυχείτε πάρα πολύ για τους ανθρώπους που δεν ανησυχούν για εσάς.

Κάποιες φορές θα πρέπει να επιβληθείτε στα συναισθήματα σας και να να διώξτε πράγματα που κάποτε σήμαιναν πολλά για σας, ώστε να μπορέσετε να απαγκιστρωθείτε από το παρελθόν, και να ανοίξετε το επόμενο κεφάλαιο στη ζωή σας.

Λέγοντας αντίο είναι ένα από τους πιο επώδυνους τρόπους για να λύσουμε ένα πρόβλημα. Αλλά μερικές φορές είναι απαραίτητο.

Προχωρώντας στην ζωή δεν σημαίνει ότι ξεχνάτε, αλλά σημαίνει ότι μπορείτε να επιλέξετε την ευτυχία αντί για το κακό .

Σταματήστε να ψάχνετε ό, τι έχετε χάσει, ώστε να μπορέστε να δείτε τι έχετε.

Κάποιος άλλος είναι ευτυχής με πολύ λιγότερο από ό, τι έχετε.

Συζητείστε σχετικά με τα καλά που έχετε στην ζωή σας, περισσότερο από ό, τι μιλάτε για τα προβλήματά σας.

Μερικές φορές οι άνθρωποι πετάμε κάτι καλό για κάτι καλύτερο, για να ανακαλύψουμε αργότερα ότι το καλό ήταν πραγματικά αρκετά καλό, και το καλύτερο ακόμα δεν ήρθε.

Η ευτυχία που αισθάνεστε είναι σε άμεση συνάρτηση με την αγάπη που προσφέρετε.

Είναι ωραίο να έχετε τα χρήματα και τα πράγματα που τα χρήματα μπορούν να αγοράσουν, αλλά είναι επίσης σημαντικό να βεβαιωθείτε ότι δεν έχετε χάσει αυτά που τα χρήματα δεν μπορούν να αγοράσουν.

Δεν χρειάζεστε πολλά χρήματα για να ζήσετε μια πλούσια ζωή. Οι καλοί φίλοι και μια αγαπημένη οικογένεια αξίζουν το βάρος τους σε χρυσό.

Ποτέ δεν πιστέψατε πλήρως στον εαυτό σας, αν τον συγκρίνατε διαρκώς μ όλους τους άλλους. Αντ 'αυτού, συγκρίνετε τον εαυτό σας με το ποιος ήσασταν χτες. 

Μία από τις μεγαλύτερες ελευθερίες είναι να μην νοιάζεστε πραγματικά για το τι σκέφτονται οι άλλοι για σας.

Πονάει περισσότερο όταν προσποιείστε ότι αυτό δεν συμβαίνει.

Ο θάνατος δεν είναι η μεγαλύτερη απώλεια στη ζωή. Η μεγαλύτερη απώλεια είναι τι πεθαίνει μέσα μας ενώ είμαστε ακόμα ζωντανοί.

Μπορείτε να ορίσετε τη δική σας ζωή. Μην αφήνετε τους άλλους να γράψουν για εσάς την ιστορία της ζωής σας.

Μην φοβάστε την αλλαγή. Πολλές φορές θα χάσετε κάτι καλό, αλλά στη συνέχεια θα κερδίστε κάτι ακόμα καλύτερο.

Το να ανησυχείτε είναι μια τεράστια σπατάλη χρόνου και ενέργειας. Δεν αλλάζει τίποτα. Το μόνο που κάνει είναι να σας κλέβει τη χαρά και να εμποδίζει να κάνετε θετικές αλλαγές.

Αν δεν σας αρέσει κάτι, αλλάξτε το. Εάν δεν μπορείτε να το αλλάξετε, αλλάξτε τον τρόπο που σκέφτεστε για αυτό.

Η ζωή δεν πρέπει να είναι τέλεια, για να είναι υπέροχη.

Δείχνετε στα καλύτερα σας, όταν φοράτε το χαμόγελό σας. Δεν υπάρχει καλύτερη ομορφιά, από αυτή που έρχεται από μέσα μας.

Δεν μπορείτε να αλλάξετε ότι αρνείστε να αντιμετωπίσετε.

Η διαφορά μεταξύ του ποιος είστε και του τι θέλετε να είσαι, είναι το τι κάνετε για να το πετύχετε.

Αν θέλετε η ζωή σας ν αλλάξει, θα πρέπει να αλλάξουν οι επιλογές και οι ενέργειές σας. Κάθε μέρα ξημερώνει με μια ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα.

Τα καλά πράγματα δεν έρχονται σε αυτούς που τα περιμένουν. Τα καλά πράγματα έρχονται σε αυτούς που επιδιώκουν τους στόχους και τα όνειρα τους.

Όταν πιάνετε τον εαυτό σας να είναι σε απελπισία και δεν μπορείτε να βρείτε το δρόμο έξω από το σκοτάδι, να θυμάστε ότι αυτό θυμίζει το μέρος όπου πηγαίνουν οι κάμπιες γα να βγάλουν τα φτερά τους.

Το τι πιστεύετε έχει περισσότερη δύναμη από αυτό που ονειρεύεστε, επιθυμείτε ή ελπίζετε. Θα γίνετε αυτό που πιστεύετε.

Κρατήστε την καρδιά σας ανοιχτή στα όνειρα. Για όσο διάστημα υπάρχει ένα όνειρο, υπάρχει ελπίδα, και εφ 'όσον υπάρχει ελπίδα, υπάρχει η χαρά της ζωής.

Όταν προσπαθείτε να ελέγχετε τα πάντα, καταλήγετε να μην απολαμβάνετε τίποτα. Μερικές φορές το μόνο που χρειάζεται είναι να χαλαρώσετε και απλά να ζήσετε τη στιγμή.

Ακόμα κι αν δεν μπορείτε να ελέγξετε όλα όσα συμβαίνουν, μπορείτε να ελέγχετε τη στάση σας απέναντι σε αυτά που συμβαίνουν.

Η ζωή δεν θα είναι ποτέ τέλεια, ανεξαρτήτως πόσο σκληρά θα προσπαθείτε. Ακόμα κι αν δώσετε την καρδιά και την ψυχή σας , ποτέ δεν θα βρείτε την τελειότητα που ζητάτε. Πάντα θα υπάρχουν ραγισμένες καρδιές, πάντα θα υπάρχουν ημέρες όπου τίποτα δεν θα πηγαίνει καλά. Αλλά θα πρέπει να το αποδεχθείτε και να γνωρίζετε ότι ακόμη και τα πιο ατελή πράγματα μπορούν να γίνουν καλύτερα με την αγάπη και το γέλιο.

Στη ζωή δεν περιμένουμε να κοπάσει η καταιγίδα, αλλά πρέπει να μάθουμε να χορεύουμε στη βροχή.

Ικανοποίηση δεν είναι πάντα η εκπλήρωση αυτών που θέλουμε. Είναι και η συνειδητοποίηση του πόσο ευλογημένοι είμαστε για ότι έχουμε.

Πώς διαφέρει η υγεία ανδρών και γυναικών

Πέρα από τις προφανείς διαφορές στην αναπαραγωγική υγεία, υπάρχουν διαφορές και σε ό,τι αφορά την υγεία ανδρών και γυναικών γενικότερα, καθώς πολύ συχνά έχουν διαφορετικά συμπτώματα για το ίδιο ιατρικό πρόβλημα.
Οι άνδρες έχουν επίσης υψηλότερο κίνδυνο να αναπτύξουν ορισμένες συνθήκες όπως πέτρες στα νεφρά και οι γυναίκες έχουν διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να αναπτύξουν άλλες, όπως η οστεοπόρωση ή η λέπτυνση των οστών.
Επειδή υπάρχουν αυτές οι διαφορές, υπάρχουν αντίστοιχα και διαφορετικές προσεγγίσεις ενός προβλήματος σε ό,τι αφορά τόσο την πρόληψη όσο και τη θεραπεία διαφόρων συνθηκών υγείας.

Στατιστική
Σε οκτώ από τις 10 κύριες αιτίες θανάτου, το ποσοστό θανάτου είναι υψηλότερο για τους άνδρες παρά για τις γυναίκες, όπως αναφέρει η Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ. Αυτές περιλαμβάνουν τις τρεις πρώτες αιτίες θανάτου και για τα δύο φύλα: Καρδιακές παθήσεις, καρκίνος και εγκεφαλικά επεισόδια. Οι άνδρες όχι μόνο αρρωσταίνουν, αλλά και πεθαίνουν σε νεότερη ηλικία από τις γυναίκες και αναπτύσσουν περισσότερες χρόνιες ασθένειες καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους.
Οι άνδρες έχουν επίσης διπλάσιες πιθανότητες από τις γυναίκες να πεθάνουν από ασθένεια του ήπατος, από HIV/AIDS ή να αυτοκτονήσουν. Οι γυναίκες από την άλλη πλευρά είναι περισσότερο πιθανό να πεθάνουν από τη νόσο Αλτσχάιμερ.

Συνθήκες
Ορισμένες προϋποθέσεις για την υγεία επηρεάζουν τόσο τους άνδρες όσο και τις γυναίκες, αλλά συμβαίνουν πιο συχνά στους μεν ή στις δε. Για παράδειγμα, τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες βλέπουν το ίδιο συχνά τον ουρολόγο για θέματα ακράτειας ή νεφρών, ή πέτρας στην ουροδόχο κύστη, αλλά οι άνδρες βλέπουν επίσης τον ουρολόγο για θέματα που αφορούν τη διόγκωση του προστάτη, τον καρκίνο του προστάτη και άλλες «ανδρικές» ασθένειες. Μερικές ουρολογικές παθήσεις πάλι επηρεάζουν τόσο τους άνδρες, όσο και τις γυναίκες, αλλά σε σημαντικά διαφορετικούς ρυθμούς. Οι άνδρες είναι δύο φορές πιο πιθανό να αναπτύξουν πέτρες στα νεφρά, αλλά οι γυναίκες είναι σχεδόν πέντε φορές πιο πιθανό να αναπτύξουν κυστίτιδα ή φλεγμονή στην ουροδόχο κύστη.

Παράγοντες κινδύνου
Τα υψηλά επίπεδα χοληστερόλης στο αίμα είναι ένας παράγοντας κινδύνου για καρδιακή νόσο που επηρεάζει τόσο τους άνδρες όσο και τις γυναίκες. Από την ηλικία των 55 ετών εντούτοις, οι γυναίκες έχουν υψηλότερα επίπεδα χοληστερόλης από τους άνδρες. Όταν οι γυναίκες έχουν υψηλά επίπεδα τριγλυκεριδίων ή λιπιδίων του αίματος, καθώς και χαμηλά επίπεδα της προστατευτικής HDL ή «καλής» χοληστερόλης, μπορεί να διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο από τους άνδρες να αναπτύξουν καρδιακές παθήσεις.
Εντούτοις από κλινικούς παράγοντες κινδύνου όπως τα επίπεδα της χοληστερόλης και τους παράγοντες κινδύνου που προκύπτουν από το γενικό ιατρικό ιστορικό τους οι άνδρες διατρέχουν υψηλότερο κίνδυνο από τις γυναίκες να αναπτύξουν ή να πεθάνουν από ορισμένες ιατρικές παθήσεις που περιλαμβάνουν την επικίνδυνη συμπεριφορά, την επιθετικότητα, την κατάχρηση αλκοόλ ή ουσιών, την κακή διατροφή, την έλλειψη κοινωνικής δικτύωσης και την έλλειψη ιατρικής φροντίδας και ιατρικών εξετάσεων, όπως αναφέρει η Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ.

Ανατομία
Η διαφορά στην ανατομία ανδρών και γυναικών σχετίζεται με πολλούς τρόπους με τη διαφορετική υγεία ανδρών και γυναικών. Οι τύποι ορμονών και τα επίπεδά τους ποικίλλουν μεταξύ ανδρών και γυναικών και αυτές οι διαφορές επηρεάζουν την υγεία με διάφορους τρόπους. Οι άνδρες και οι γυναίκες αναπτύσσουν διαφορετικά είδη ιατρικών προβλημάτων, συμπεριλαμβανομένων των διαφορετικών τύπων καρκίνου, που έχουν να κάνουν με το φύλο. Οι ανησυχίες για την υγεία των γυναικών έχουν να κάνουν με ινομυώματα της μήτρας, τον τράχηλο της μήτρας και τις ωοθήκες. Οι συνθήκες υγείας για την ανατομία των ανδρών περιλαμβάνουν την προστατίτιδα και τον καρκίνο των όρχεων. Την ίδια στιγμή, τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες μπορούν να κινδυνέψουν εξίσου από σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, αλλά οι ανατομικές διαφορές μπορεί να προκαλέσουν διαφορετικά συμπτώματα και να δημιουργήσουν διαφορετικούς παράγοντες κινδύνου.

Εκτιμήσεις
Μερικοί λόγοι που η υγεία των ανδρών διαφέρει από αυτή των γυναικών αφορούν τις επιλογές του τρόπου ζωής. Για παράδειγμα η σφυροδακτυλία (μία κατάσταση όπου η τελευταία φάλαγγα των δακτύλων του ποδιού είναι μονίμως λυγισμένη προς το έδαφος) είναι πολύ πιο συχνή στις γυναίκες παρά στους άνδρες, καθώς τα προβλήματα των νεύρων στα πόδια είναι πιο συχνά στις γυναίκες, λόγω της ταλαιπωρίας που υφίστανται με παπούτσια που τις στενεύουν ή τις δυσκολεύουν στο περπάτημα. Από την άλλη οι άνδρες υποφέρουν περισσότερο από προβλήματα τενόντων και καταγμάτων στα πόδια.

Yπάρχει σωστός τρόπος να θυμώνεις;

Διαλέξτε τα σωστά κανάλια για τα αρνητικά συναισθήματα ώστε να μη γίνουν τοξικά.

Πόσες φορές θυμώσατε και υποσχεθήκατε στον εαυτό σας ότι δεν θα το ξανακάνετε γιατί δεν αξίζει; Και πόσες ακόμα φορές, είπατε στον εαυτό σας, ότι θα το πληρώσει ακριβά αυτός που σας προκάλεσε τον θυμό; Νομίζω ότι δεν χρειάζεται καν να απαντήσω (σας φαντάζομαι ήδη να κουνάτε συγκαταβατικά το κεφάλι σας). Οποιοσδήποτε είναι ο θυμός που νιώθετε, μπορεί να αποτελέσει σημαντικό παράγοντα, απλά για να σας καταστρέψει την ζωή.

Ο θυμός αποτελεί ένα υγιές συναίσθημα, παρόλα αυτά όταν ξεκινάει να σας ελέγχει, αποδεικνύεται τοξικός. Σας απασχολεί από την εργασία σας, δημιουργεί προβλήματα στις σχέσεις σας, και το κυριότερο απ΄ όλα; Σας πληγώνει. Όταν ο θυμός σας, ξεφεύγει από τα όρια, μπορεί να μετατραπεί σε χρόνιο άγχος, και αυτό με την σειρά του να προκαλέσει ψυχοσωματικές ασθένειες.

Για σκεφτείτε αυτό.... Μπορείτε να ελέγξετε τον θυμό σας πριν το κάνει αυτός; Ρίξτε μια ματιά στις παρακάτω συμβουλές :

Έχεις μόνο δυο επιλογές: το εκφράζεις ή το κρατάς μέσα σου.

Αυτό συμβαίνει πολύ συχνά σε όλους μας. Όταν θυμώνουμε κάνουμε δυο πράγματα,
(α) το εκφράζουμε και
(β) το κρατάμε μέσα μας.
Αν λοιπόν ακολουθήσετε τον (β) τρόπο, πολύ πιθανό να ζήσετε την «θαυμάσια» εμπειρία των χρόνιων ψυχικών και σωματικών παθήσεων, τις οποίες θα αποφύγω να αναφέρω για να μην δημιουργήσω περαιτέρω φοβίες.

Το κόλπο όμως εδώ είναι ότι αν επιλέξετε τον (α) τρόπο θα πρέπει να το κάνετε σωστά. Οι βρισιές, τα σπασίματα πιάτων, καψίματα σπιτιών, η βία και ότι άλλο, εύκολα μπορεί να σας παρασύρει σε άλλα μονοπάτια της ψυχιατρικής πτέρυγας.

Πριν «θυμώσεις», περίμενε. Πάρε μια βαθιά ανάσα, πήγαινε μια βόλτα, ξεκίνησε το kickboxing, γράψε, τρέξε και μετά έλα σε επαφή με τον θυμό σου. Σκέψου πώς θα μιλήσεις, τι θα πεις, και πόσο βλαβερές μπορεί να είναι οι λέξεις σου. Γιατί οι λέξεις αφήνουν χειρότερα σημάδια.

Επιλέξτε να είστε διεκδικητικές και καλές. Αν είστε σε ένα χώρο όπου δεν μπορείτε να μείνετε μερικά λεπτά για μόνες σας, αφήστε τον άλλο να καταλάβει ότι είστε πολύ θυμωμένες και θα χρειαστείτε χρόνο για να το επεξεργαστείτε.

Θυμηθείτε ότι η ζωή είναι μικρή και θέλετε στο περισσότερο μέρος της να είστε ευτυχισμένες! Γιατί να είστε συνέχεια θυμωμένες; Αν είστε θυμωμένες με κάποιον το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι να τον συγχωρήσετε, να τον αγαπήσετε ή να θέσετε όρια καθώς προχωράτε στην ζωή σας. Επιλέξτε αγάπη, ειρήνη, καλοσύνη, υγεία.

Ωστόσο,
ο θυμός μπορεί να ξεφύγει πολλές φορές από τα φυσιολογικά όρια. Ακόμα και αν εσείς έχετε τις καλύτερες προθέσεις να τον ελέγξετε, μπορεί να μην τα καταφέρετε και απλά να προκληθεί χειρότερη ζημιά. Αν έχετε δει τον εαυτό σας να αισθάνεται πόνο, ενοχές, λύπη, και «αρρώστεια», τότε επισκεφτείτε ένα ψυχολόγο. Αντιμετωπίστε το κατά πρόσωπο, επιτρέψτε στον εαυτό σας να τον αγαπήσετε και προσφέρετέ του το δώρο της θεραπείας.

Ρούχα με νοημοσύνη

Οι συσκευές παρακολούθησης των ζωτικών δεικτών ιδιαίτερα όσων αθλούνται – γνωστές και ως fitness trackers – σύντομα δεν αποκλείεται να αποτελούν παρελθόν καθώς οι επιστήμονες εργάζονται πυρετωδώς προκειμένου να ενσωματώσουν τα εκλεπτυσμένα συστήματα απευθείας στα ρούχα.
Ηδη πολλές εταιρείες έχουν αναπτύξει στα εργαστήριά τους τη δική τους σειρά «έξυπνων» αθλητικών ρούχων, γυαλιών ή ακόμη και εσωρούχων με δυνατότητα παρακολούθησης του καρδιακού παλμού, της απόστασης που έχει καλυφθεί και των θερμίδων που έχουν καταναλωθεί.
Ο «μαγικός» αυτός εξοπλισμός, σύμφωνα με τους ειδικούς, βασίζεται σε μια νέα γενιά εύκαμπτων και ελαστικών ηλεκτρονικών διατάξεων με δυνατότητα απευθείας εκτύπωσής τους σε υφάσματα. Οι τεχνολογίες αυτές – από την αγώγιμη μελάνη ως το αγώγιμο νήμα που ενσωματώνεται στην πλέξη ενός ρούχου – συνδυάζονται με αισθητήρες δημιουργώντας μια νέα γενιά «αόρατων» συσκευών fitness.

Ενσωματωμένα κυκλώματα
Τα τελευταία χρόνια οι έρευνες των επιστημόνων στον τομέα της ανάπτυξης ελαστικών αγώγιμων υλικών έχουν ενταθεί. Πολλά από τα ενδιαφέροντα πρότζεκτ που βρίσκονται σε εξέλιξη έχουν δώσει ελπιδοφόρα αποτελέσματα, ενώ αρκετά δεν μπορούν να φτάσουν στη γραμμή παραγωγής λόγω του απαγορευτικού κόστους τους.
Η εταιρεία DuPont Microcircuit Materials ανέπτυξε μια μελάνη με δυνατότητα εκτύπωσής της απευθείας επάνω σε ύφασμα μέσω ήδη διαθέσιμης τεχνολογίας. «Το μυστικό του όλου συστήματος εντοπίζεται στο γεγονός ότι η συγκεκριμένη μελάνη μεταφέρει όλη την τεχνολογία της παρακολούθησης του αθλουμένου στο μπλουζάκι, στο μανίκι, στο ρολόι ή στα γυαλιά του» εξηγεί ο διευθυντής Μάρκετινγκ της εταιρείας Στίβεν Γουίλουμπαϊ. Και ενώ οι υπόλοιπες έξυπνες συσκευές fitness «τρέμουν» μια βουτιά στο πλυντήριο, η συγκεκριμένη μελάνη αντέχει κατά τους επινοητές της τουλάχιστον 100 κύκλους πλύσης.

«Εξυπνα» ρούχα, μεγαλύτερη ασφάλεια;
Η νέα γενιά έξυπνων ενδυμάτων θα μπορούσε να οδηγήσει σε ρούχα με επικοινωνιακά «χαρίσματα» τόσο για αθλητές και ασθενείς όσο και για επαγγελματίες σε επικίνδυνα πόστα, καθώς θα είναι ικανά να παρακολουθούν με ακρίβεια τους ζωτικούς δείκτες των χρηστών και να αναμεταδίδουν τα στοιχεία αυτά σε περίπτωση κινδύνου σε «δικτυωμένους» ειδικούς και γιατρούς.
Ηδη πολλές εταιρείες αθλητικών ειδών έχουν προχωρήσει στη δημιουργία ειδικού εξοπλισμού για επαγγελματίες αθλητές, π.χ. φόρμες, μπλουζάκια κ.ά., τα οποία επιτρέπουν τη διαρκή παρακολούθηση της φυσικής τους κατάστασης και των επιδόσεών τους τόσο εν ώρα προπόνησης όσο και εν ώρα αγώνων.
«Επειδή ακριβώς τα έξυπνα μπλουζάκια και άλλα έξυπνα ρούχα τοποθετούν τους αισθητήρες κοντά στο δέρμα του χρήστη, μπορούν να συλλέγουν πολύτιμες πληροφορίες και αξιόπιστα δεδομένα» εξηγεί η διευθύντρια Ερευνας Αντζελα Μακ Ιντάιαρ της εταιρείας αναλύσεων Gartner.
«Η πρώτη γενιά τέτοιων αθλητικών ρούχων ήδη κυκλοφορεί από εταιρείες όπως π.χ. η Adidas και η Under Armour, οι οποίες για την ώρα συνεργάζονται με επαγγελματίες αθλητές. Βλέπουμε όμως ότι υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον και από πλευράς του καταναλωτικού κοινού».
Η ίδια θεωρεί ότι η δημιουργία «έξυπνων» εσωρούχων μπορεί να μοιάζει τραβηγμένη, ωστόσο για παράδειγμα οι hi-tech τιράντες ενός σουτιέν, οι οποίες θα έρχονται σε απευθείας επαφή με το δέρμα, θα μπορούσαν να συλλέγουν διαρκώς πολύτιμα βιομετρικά δεδομένα γύρω από την υγεία των γυναικών. Από τις προτάσεις που έχουν ξεχωρίσει είναι και τα έξυπνα κολάν και κάλτσες τα οποία πραγματοποιούν μετρήσεις γύρω από τις κυριότερες μυϊκές ομάδες, τον ρυθμό και την ένταση της σωματικής άσκησης.
«Ο ίδιος τύπος αισθητήρων θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μεταξύ άλλων και για την προστασία ηλικιωμένων ατόμων μέσα στον χώρο του σπιτιού τους. Φοράει κανείς την κάλτσα ή τις παντόφλες του και το ενσωματωμένο σύστημα είναι σε θέση να γνωρίζει αν το άτομο αυτό έχει πέσει. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να εφαρμοστεί και στην περίπτωση επαγγελματιών σε δύσκολα πόστα, όπως π.χ. οι ανθρακωρύχοι. Στόχος είναι η ασφάλεια του χρήστη» αναφέρει η ειδικός.
Στην περίπτωση των ιατρικών εφαρμογών η Μακ Ιντάιαρ υποστηρίζει ότι η εν λόγω τεχνολογία δεν έχει περιορισμούς. Το πρόβλημα ωστόσο εντοπίζεται στη χρονοβόρα διαδικασία έγκρισής τους μέσω των αρμόδιων υπηρεσιών και αυτό γιατί κύριος «πονοκέφαλος» παραμένει ο υπερβολικά μεγάλος όγκος ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων και η προστασία τους από τον κίνδυνο κυβερνοεπιθέσεων.

Πόση αλήθεια αντέχουμε;

Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για αλήθειες.
Δεν θα μιλήσω για τις δογματικές, θρησκευτικές ή επιστημονικές αλήθειες.
Είναι αλήθειες που είτε ένα ευρύ σύνολο ανθρώπων έχει δεχθεί αξιωματικά και αδιαπραγμάτευτα (όπως στην περίπτωση της θρησκείας) είτε μέσα από αυστηρές διαδικασίες ελέγχου και πειραμάτων που την επαληθεύουν, όσες φορές κι αν κάποιο πείραμα επαναλαμβάνεται, τουλάχιστον μέχρι να γίνουν νέες ανακαλύψεις (όπως στην περίπτωση της επιστήμης) ή έχουν να κάνουν με την βεβαιότητα να γνωρίζουμε την αλήθεια των πραγμάτων, τα οποία είναι όπως ακριβώς φαίνονται (όπως στην δογματική αλήθεια).

Θα μιλήσω για τις «προσωπικές» αλήθειες του καθενός που απορρέουν από αυτά που αισθάνεται ή πιστεύει, τη δική του δηλαδή πραγματικότητα, με την προϋπόθεση πως δεν γνωρίζει κάποια άλλη.
Γραμμένες, προφορικές, ξεκάθαρες ή με υπονοούμενα, σε μεγάλες ή μικρές δόσης απόλυτης ειλικρίνειας, είναι καταδικασμένες να δίνουν ή χαρά ή πόνο. Ποτέ κάτι ενδιάμεσο, γλυκανάλατο, στο περίπου. Έτοιμες να κάνουν ευτυχισμένο ή δυστυχισμένο εσένα που τη λες, εκείνον που την μαθαίνει και το αντίστροφο.

Σου έχει τύχει να την έχεις στην άκρη της γλώσσας και να καίγεσαι να την ξεστομίσεις. Να την έχεις πνίξει, να την έχεις καπνίσει, να την έχεις μασήσει, να την έχεις πετάξει στα μούτρα του άλλου. Να την έχεις καταχωνιάσει στο πίσω μέρος του μυαλού, να προσποιείσαι πως δεν υπάρχει. Να την έχεις μεθύσει με ποτά, να την έχεις μπλέξει, να την έχεις ντύσει για να ακουστεί καλύτερη.
Πόση αλήθεια αντέχουμε τελικά;

Πολλοί άνθρωποι συχνά απαιτούν αλήθεια και ειλικρίνεια περιμένοντας όμως να ακούσουν αυτά που θέλουν, όχι αυτά που έχει να τους πει ο άλλος. Θέλουν μια αλήθεια που να συμφωνεί με την δική τους, όχι την αλήθεια του άλλου. Γιατί στην τελική η αλήθεια, στις περισσότερες των περιπτώσεων, ακόμη κι όταν είναι αντικειμενική και απαλλαγμένη από προσωπικά οφέλη, είναι βασισμένη πάνω στην προσωπική αντίληψη και αίσθηση του ενός επί των πραγμάτων και θεμάτων που μιλά. Αυτό από μόνο του κάνει την αλήθεια υποκειμενική.

Όταν όμως η δική σου αλήθεια έρχεται σε αντίθεση με την αλήθεια ενός συνόλου ανθρώπων, δεν νομίζεις πως ίσως είναι ώρα να την αναθεωρήσεις; Θα μου πεις: γιατί να έχουν δίκιο οι άλλοι κι όχι εγώ, εφόσον η προσωπική αλήθεια είναι υποκειμενική;

Λοιπόν, εάν όλοι παίρναμε τις αλήθειες μας ως αξιώματα που δεν επιδέχονται ανάλυσης, συζήτησης και την πιθανότητα κατάρριψης τους ως μύθοι, ο κόσμος θα ήταν γεμάτος από εγωιστικές αλήθειες, όχι προσωπικές. Και ο εγωισμός είναι το κύριο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του καθενός που εμποδίζει το άτομο να εξετάσει καθαρά όλες τις παραμέτρους .Ο δεύτερος παράγοντας είναι, φυσικά, το συναίσθημα.

Φτάσαμε (πάλι) λοιπόν στην πηγή του κακού, τις αιτίες που δεν αφήνουν μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων να χαλαρώσει και απλά να εκδηλώσει ή να δηλώσει αυτό που αισθάνεται : εγωισμός και συναίσθημα.

Καταλήγεις να βασανίζεσαι, να υποκρίνεσαι, να πνίγεσαι στις αλήθειες σου, να τις κρατάς για σένα. Να παιδεύεσαι και να ερωτεύεσαι, συχνά μόνος, επειδή δεν βρίσκεις το κουράγιο, τη δύναμη ή απλώς τις αφορμές, που θα σε κάνουν να φανερώσεις την αλήθεια σου. Να γνέφεις συγκαταβατικά ή χλιαρά, απλά και μόνο για να μην στεναχωρήσεις τον φίλο σου, να μην έρθεις σε αντιπαράθεση με το αφεντικό σου, να μην πληγώσεις τον άνθρωπό σου. Να περιμένεις την ημέρα της δικαίωσης των όσων πρεσβεύεις, χωρίς ποτέ να έχεις δώσει την ευκαιρία σε εκείνον που πιθανώς να φάει τα μούτρα του, να αναθεωρήσει την δική του.

Θα έρθεις βεβαίως να μου ξαναπείς : Δεν είναι όλοι έτοιμοι να ακούσουν μια αλήθεια που δεν τους βολεύει. Δεν αξίζουν όλοι την προσπάθεια να τους ανοίξεις τα κοντόφθαλμα μάτια τους. Δίκιο έχεις, εν μέρει.

Έρχομαι κι εγώ με την σειρά μου να σου πω: Δεν έχεις ακούσει το γνωμικό «Κάνε το καλό και ρίξτε το στο γιαλό». Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο λυτρωτικό είναι.

Ανέλαβε Ευθύνη

Οι πολιτισμοί μέχρι σήμερα δημιουργήθηκαν και διευθύνθηκαν από μια μικρή πνευματική αριστοκρατία, ποτέ από τις μάζες.

Οι βεβαιότητες μας κυκλώνουν σαν σμάρι από μέλισσες, καμία αμφιβολία καμιά δεύτερη σκέψη, όλα όσα γνωρίζουμε -μυστικά κι απόκρυφα- και είναι τα δεσμά μας, οι εξαρτήσεις μας τα γνωρίζουμε πέραν κάθε αμφιβολίας, ακόμη κι αν φαινομενικά διαφωνούμε. Μπλέκουμε σε κουβέντες και μπλα μπλα ατελείωτο, δυσνόητο και ετερόκλιτο, για να προσδιορίσουμε την ανοησία και την άγνοια μας, σχετικά με την βεβαιότητα μας. Αγοώντας σκόπιμα και με εμπάθεια το πολύ απλό, την Α Π Λ Ο Τ Η Τ Α.

Ο άνθρωπος είναι ένα ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ ΠΕΔΙΟ κάθε τι που ενδυναμώνει αυτό το Ενεγρειακό πεδίο είναι καλό κάθε τι που αποδυναμώνει το Ενεργειακό πεδίο του είναι κακό κι όλα αυτά χωρίς λέξεις, μόνον ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ. Το να σκοτώσεις κάποιον π.χ. είναι κακό όχι γιατί κάποιοι το είπαν αλλά γιατί αφαιρεί ΕΝΕΡΓΕΙΑ και δεν προσθέτει. Το να προσφέρεις χωρίς επιθυμία ανταπόδοσης π.χ. είναι καλό, όχι γιατί κάποιος το όρισε ως καλό, αλλά γιατί προσθέτει ΕΝΕΡΓΕΙΑ.

Το να μην έχει ο άνθρωπος Εξαρτήσεις σημαίνει πως έχει αναλάβει ο ίδιος την ΕΥΘΥΝΗ της ζωής του και αυτό του ΠΡΟΣΘΕΤΕΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ και δεν του αφαιρεί. Όλα είναι θέμα ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ κι αυτό που κατατρώει κάθε στάλα ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ είναι το ΕΓΩ και οι εκδηλώσεις του δηλ. όλα αυτά που αναφέρει πολύ σωστά στο άρθρο. ΑΝ – ΕΞΑΡΤΗΣΙΑ σημαίνει έλεγχος του εγώ και όλων των εκδηλώσεων του … για αρχή!

Ο άνθρωπος που δεν θέλει να ανήκει στη μάζα, χρειάζεται μόνο να πάψει να είναι νωθρός απέναντι στον εαυτό του να αναλάβει την ευθύνη της ζωής του. Νίτσε

«Αντί να αναλαμβάνει την ευθύνη της ζωής του, ο μαζάνθρωπος, την παρέδωσε στους δεσμώτες του και βολεύτηκε να γκρινιάζει μυξοκλαίγοντας σαν φτηνιάρικο ανθρωπάκι» Αυτός είναι ο βασικός λόγος που δεν ξυπνάει και δεν θα ξυπνήσει ποτε !!! ΔΕΝ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΕΥΘΥΝΗ. Ο άνθρωπος είναι ζωντανός στον βαθμό που αναλαμβάνει ευθύνη και νεκρός όταν δεν έχει καμία ευθύνη.

Ο Βαθμός υπευθυνότητας κάνει κάποιον ικανό να γίνει ανεξάρτητος τόσο όσο να βγει απ την σπηλιά του matrix. Ανεξάρτητος είναι όποιος ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ, Ελεύθερος είναι όποιος δεν έχει δεσμά από εξαρτήσεις ΚΑΜΙΑ όμως, και αυτό είναι αδύνατον μέσα στην δημιουργία της ύλης γιατί ο άνθρωπος -και τα υπόλοιπα όντα- είναι εξαρτημένος από χιλιάδες χιλιάδων πράγματα, σκέψου πως η τροφή και η αναπνοή είναι εξαρτήσεις.

Είναι γραφικό κι ανόητο να μιλάμε για Ελευθερία σε έναν κόσμο Εξαρτήσεων! Αλλά κι εδώ η σύγχυση είναι έκδηλη όπως στις έννοιες των λέξεων ιδιοκτησία και περιουσία, ΝΑ και ΘΑ, πίστη και γνώση κλπ κλπ. Γι αυτό όποιος δεν ανήκει σε ομάδες έχει κάνει ήδη, ένα ελάχιστο βήμα ν’ ανεξαρτητοποιηθεί, καμία σχέση φυσικά με την ελευθερία, που είναι κάτι τελείως διαφορετικό.

Δεν έλειψαν οι φιλόσοφοι, οι οποίοι κατάλαβαν το πρόβλημα από τα πιο αρχαία χρόνια, όπως ο αρχαίος Έλληνας Παρμενίδης ο Ελεάτης (περίπου 515-440 π.κ.ε.) και οι μαθητές της σχολής του. Για να αιτιολογήσουν επαρκώς ένα αυθύπαρκτο Σύμπαν, χωρίς να καταφύγουν σε νέα, άγνωστα και ανεξήγητα πράγματα, τόλμησαν να υποστηρίξουν πως τίποτε δεν αλλάζει και το νέο πρόβλημα της ασυμφωνίας με την εμπειρία το έλυσαν απλά (ή έτσι νόμισαν), θεωρώντας την αλλαγή σαν φαινομενική και όχι πραγματική.

Είναι γνωστά τα παράδοξα αληθοφανή συμπεράσματα, με τα οποία οι μαθητές του Παρμενίδη προσπάθησαν να αποδείξουν αυτή την άποψη (ότι δεν γίνεται καμία κίνηση). Στην ιστορία της φιλοσοφίας δεν έλειψαν οι απόψεις που είναι φανερά αντίθετες προς τις πληροφορίες των αισθήσεων και οι προσπάθειες να υποστηριχθούν οι πιο αντιφατικές απόψεις. Όμως, ιδιαίτερα στους μεταγενέστερους αιώνες ήταν αδιανόητο και αντιφατικό να υποστηρίξουν πως τα πράγματα αλλάζουν στην ίδια στιγμή που το σύνολό τους είναι σταθεροποιημένο, εφόσον θεωρούσαν σαν σύνολο μόνο τα συνυπάρχοντα πράγματα του σχετικού παρόντος, όπως γίνονται αντιληπτά χωρίς όλες τις αλληλεπιδράσεις τους.

Επίσης η αφηρημένη άποψη για την ουσία σαν ύλη και σαν έλλειψη ποιότητας από την οποία ξεκινούν να υπάρχουν όλα τα πράγματα χρειάζεται την έννοια του χρόνου για να ερμηνευτεί ο κόσμος σαν σύνολο και σαν αποτέλεσμα από το συνδυασμό των δομικών στοιχείων.

Η εικόνα ενός κόσμου σε διαρκή μεταβολή ήταν μια παρατήρηση που μπορούσε ο καθένας να διαπιστώσει, η έννοια του χρόνου αναπόσπαστη από την θεωρητική παρατήρηση και ένα βίωμα από την καθημερινή ζωή. Οι πιο μακρινές και οι πιο λεπτές παρατηρήσεις των πραγμάτων μέσω των σύγχρονων εργαλείων επίσης ενισχύουν την άποψη ενός κόσμου σε κίνηση και σε εξέλιξη. Αντιθέτως, οι σκέψεις που έχουν γίνει σε ολόκληρη την ιστορία της φιλοσοφίας, στην πιο επιτυχημένη περίπτωση υποστήριζαν τη σταθερότητα του κόσμου και την κυκλική εξέλιξη, όχι ωστόσο ένα αμετάβλητο σύμπαν τη στιγμή της δικής μας ύπαρξης.

Δεν μπορούσαν να παρατηρηθούν φαινόμενα που να ενισχύουν αυτή την εκδοχή ενός «ταυτόχρονου-παράλληλου»  Σύμπαντος. Οι λογικές σκέψεις χρησιμοποιούσαν περισσότερο τη φαντασία ή οδηγούσαν σε αδιέξοδο και σε αντιφάσεις ή στην καλύτερη περίπτωση, δεν μπορούσαν να συνδεθούν με τη γνωστή φυσική και να στηριχθούν σε παρατηρήσεις της εμπειρίας.

Μόνο στις δεκαετίες του 20ού αιώνα, που έγιναν γνωστές ένας μεγάλος αριθμός από παρατηρήσεις της μικροφυσικής και της αστροφυσικής, έγινε δυνατή η ανανέωση της φιλοσοφικής σκέψης και λιγότερο τολμηρή η διατύπωση παράδοξων κοσμολογικών θεωριών. Ας διαβάσουμε ακόμη μια θεώρηση σχετικά με το Σύμπαν την κίνηση την ύλη και τον άνθρωπο, από το πρώτο μέρος του ιστορικού φιλοσοφικού έργου «Αντι – Ντυρινγκ»

Η άποψη πως το σύνολο των φυσικών φαινομένων βρίσκεται σε μια συστηματική αλληλουχία, ωθεί την επιστήμη στο ν’ αποδείξει αυτή τη συστηματική αλληλουχία παντού, τόσο στα μεμονωμένα γεγονότα όσο και στο σύνολο.

Αλλά μια επιστημονική αναπαράσταση εξαντλητική και τελειωτική των σχέσεων αλληλουχίας, η δημιουργία δηλαδή μέσα στη σκέψη μας μιας ακριβούς εικόνας του παγκόσμιου συστήματος όπου ζούμε, παραμένει κάτι αδύνατο τόσο για μας, όσο και για όλες τις εποχές.

Οι άνθρωποι βρίσκονται λοιπόν μπρος σε τούτη την αντίφαση, από τη μια να αποχτήσουν μια εξαντλητική γνώση του συστήματος του σύμπαντος στο γενικό συσχετισμό του και, από την άλλη, να μην μπορούν ποτέ να λύσουν ολοκληρωτικά αυτό το πρόβλημα, τόσο εξ’ αιτίας της ίδιας τους της φύσης, όσο και εξ’ αιτίας του συστήματος του σύμπαντος.

*Για να μπορεί να μετράει ο άνθρωπος, δεν αρκεί μόνο να υπάρχουν τα μετρήσιμα αντικείμενα, αλλά είναι απαραίτητη και η ύπαρξη της ικανότητάς του να παραβλέπει κατά τη στιγμή της θεώρησης αυτών των αντικειμένων όλες τις άλλες ιδιότητες εκτός του αριθμού των, αυτή όμως η ικανότητα είναι αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης ιστορικής εξέλιξης, που βασίζεται αποκλειστικά στην εμπειρία.

Όπως την έννοια του αριθμού, έτσι και την έννοια του σχήματος την έχουμε πάρει αποκλειστικά από τον εξωτερικό κόσμο και δεν ξεπήδησε καθόλου από το κεφάλι μας σαν προϊόν της καθαρής σκέψης.

* Τα καθαρά μαθηματικά λοιπόν έχουν σαν αντικείμενό τους τις μορφές του χώρου και τις ποσοτικές σχέσεις των αντικειμένων του πραγματικού κόσμου, δηλ. ένα υλικό πάρα πολύ πραγματικό. Το γεγονός όμως ότι αυτό το πραγματικό υλικό εμφανίζεται με μορφή εξαιρετικά αφηρημένη, σκεπάζει μόνο επιφανειακά την καταγωγή του από τον εξωτερικό κόσμο. Για να μπορέσουμε όμως να μελετήσουμε αυτές τις μορφές και τις σχέσεις στην καθαρότητά τους, πρέπει να τις αποσπάσουμε εντελώς από το αντικειμενικό περιεχόμενό τους, να παραμερίσουμε σαν κάτι αδιάφορο αυτό το περιεχόμενο.

Μ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο αποχτούμε σημεία χωρίς διαστάσεις, τις γραμμές χωρίς πάχος και πλάτος, τα α και β και τα χ και ψ, τις σταθερές δηλαδή και τις μεταβλητές, και μόνο στο τέλος φτάνουμε στις δικές μας ελεύθερες δημιουργίες και φαντασίες του νου, δηλαδή στα φανταστικά μεγέθη. Όσο κι αν τα μαθηματικά μεγέθη φαίνονται να βγαίνουν το ένα από τ’ άλλο, αυτό δεν αποδείχνει την a priori καταγωγή τους, αλλά μόνο τη λογική συνοχή τους.

*Όπως όλες οι άλλες οι άλλες επιστήμες, έτσι και τα μαθηματικά ξεπήδησαν από τις α ν ά γ κ ε ς των ανθρώπων, από την ανάγκη να μετρηθεί το έδαφος και η χωρητικότητα των δοχείων, από τη χρονολογία και τη μηχανική. Αλλά, όπως συμβαίνει σε όλους τους τομείς της νόησης, που σε κάποια ορισμένη βαθμίδα εξέλιξης, αποσπά από τον πραγματικό κόσμο τους νόμους που ανακαλύπτει με την αφαίρεση του πραγματικού, που τους αντιπαραθέτει στον πραγματικό κόσμο σαν κάτι το αυτοτελές, σαν νόμους που έρχονται απ’ έξω, αλλά που πρέπει να συμμορφώνεται σύμφωνα μ’ αυτούς ο κόσμος. Έτσι συνέβησαν τα πράγματα και με την κοινωνία και το κράτος.

* Η ενότητα του κόσμου δεν συνίσταται αποκλειστικά στο Είναι του, (ύπαρξή του) μ’ όλο που η ιδιότητα αυτή, δηλαδή το Είναι του, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση της ενότητάς του, γιατί ο κόσμος πρέπει πρώτα να ε ί ν α ι,  να υπάρχει προτού μπορέσει να είναι ενιαίος. Η πραγματική ενότητα του κόσμου συνίσταται στην υλικότητά του, κι αυτό δεν αποδείχτηκε με μερικές ταχυδαχτυλουργικές, φραστικές ακροβασίες, αλλά ύστερα από μια μακρόχρονη και επίπονη εξέλιξη της φιλοσοφίας και των φυσικών επιστημών.

* Ένα πράγμα είναι φανερό, το άπειρο που έχει τέλος αλλά δεν έχει αρχή, δεν είναι ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο άπειρο από το άπειρο που έχει αρχή, αλλά δεν έχει τέλος.

* Αν κάποτε ο κόσμος βρίσκονταν σε μια παρόμοια κατάσταση, σε μια κατάσταση όπου δε συντελούνταν καμμιά απολύτως αλλαγή, ερωτάται τότε, πώς, με ποιο τρόπο μπόρεσε να περάσει απ’ αυτή την κατάσταση στην αλλαγή; Το απόλυτα αμετάβλητο, και πολύ περισσότερο, μάλιστα, αν βρίσκονταν σ’ αυτή την κατάσταση προαιώνια, δεν μπορεί με κανένα τρόπο να βγει από μόνο του απ’ αυτή την κατάσταση της αιώνιας ακινησίας και να περάσει στην κατάσταση της κίνησης και της αλλαγής. Θα πρέπει λοιπόν απ’ έξω από τον κόσμο, δηλαδή έξω απ’ τον εαυτό του να ήρθε η «πρώτη ώθηση»  που τον έβαλε σε κίνηση. Και, όπως ξέρουμε, η «πρώτη ώθηση», είναι ένας άλλος τρόπος έκφρασης της εννοίας του Δημιουργού.

* Η Καντιανή θεωρία της γένεσης όλων των σημερινών ουράνιων σωμάτων από περιδινούμενα νεφελώματα, αποτελεί την μεγαλύτερη πρόοδο που έκανε η αστρονομία, από τον Κοπέρνικο και δώθε. Για πρώτη φορά κλονίστηκε η άποψη ότι η φύση δεν έχει ιστορία μέσα στο χρόνο. Ως τότε θεωρούσαν ότι τα ουράνια σώματα παρέμειναν από την αρχή, στις ίδιες πάντα τροχιές και καταστάσεις. Και αν ακόμα, πάνω στα διάφορα ουράνια σώματα, τα οργανικά όντα πέθαιναν, ωστόσο τα γένη και τα είδη θεωρούνται αμετάβλητα.

Βέβαια, η φύση βρισκόταν ολοφάνερα σε αδιάκοπη κίνηση, αλλά αυτή η κίνηση εμφανιζόταν σαν μια σταθερή επανάληψη των ίδιων λειτουργιών. Σ’ αυτή την αντίληψη, που ανταποκρινόταν ολότελα στο μεταφυσικό τρόπο σκέψης, ο Καντ άνοιξε το πρώτο ρήγμα.

* Και όμως το πράγμα είναι αρκετά απλό. Η κίνηση είναι ο τρόπος ύπαρξης της ύλης. Ποτέ και πουθενά δεν υπήρξε ύλη χωρίς κίνηση κι ούτε μπορεί να υπάρξει. Κίνηση μέσα στο χώρο του διαστήματος, μηχανική κίνηση μικρότερων μαζών επάνω σε κάθε ξεχωριστό ουράνιο σώμα, κραδασμός μορίων με τη μορφή της θερμότητας ή του ηλεκτρικού ή μαγνητικού ρεύματος, ή τη μορφή χημικών ενώσεων και αποσυνθέσεων, οργανική ζωή.

Κάθε ξεχωριστό άτομο ύλης μέσα στο σύμπαν, βρίσκεται, σε κάθε δοσμένη στιγμή, στη μια ή στην άλλη μορφή απ’ αυτές ή και σε περισσότερες ταυτόχρονα μορφές κίνησης. Κάθε ηρεμία, κάθε ισορροπία είναι μόνο σχετική, δεν έχει νόημα παρά μόνο σχετικά προς τη μια ή την άλλη, την ορισμένη μορφή κίνησης. Π.χ. ένα σώμα μπορεί να βρίσκεται πάνω στη γη και σχετικά μ’ αυτήν σε μηχανική ισορροπία, δηλαδή μηχανικά να ισορροπεί’ αυτό όμως δεν το εμποδίζει καθόλου να συμμετέχει στην κίνηση της γης, καθώς και στην κίνηση όλου του ηλιακού συστήματος.

• Ύλη χωρίς κίνηση είναι αδιανόητη, όσο και η κίνηση χωρίς ύλη.

* Για να φτάσει κανείς στην έννοια της απόλυτης ακινησίας της ύλης, πρέπει να φανταστεί μια σχετική μηχανική ισορροπία, στην οποία μπορεί να βρίσκεται ένα σώμα πάνω σε τούτη τη γη, σαν απόλυτη ηρεμία που, εν συνεχεία, μεταφέρεται σε όλο το σύμπαν.

*Η μεταβίβαση μιας κίνησης, όπως συμβαίνει πολύ συχνά, είναι μια διαδικασία κάπως πολύπλοκη, μια διαδικασία που ξετυλίγεται σε διάφορα στάδια, γι’ αυτό μπορεί κανείς ν’ αναβάλει πρακτικά αυτή τη μεταβίβαση για μια οποιαδήποτε άλλη στιγμή, παραλείποντας να θέσουμε σε κίνηση τον τελευταίο κρίκο της αλυσσίδας.

*Βέβαια, είναι σκληρό το καρύδι και πικρό το χάπι για το μεταφυσικό μας, το γεγονός, ότι η κίνηση είναι απαραίτητο να βρίσκει το μέτρο της στο αντίθετό της, δηλαδή στην ηρεμία.  Για τη διαλεχτική αντίληψη, η δυνατότητα να εκφραστεί η κίνηση στο αντίθετό της, την ηρεμία, δεν παρουσιάζει καμμιά απολύτως δυσκολία. Γι’ αυτήν όλη αυτή η αντίθεση, όπως είδαμε, είναι μόνο σχετική’ απόλυτη ηρεμία, απόλυτη ισορροπία δεν υπάρχει.

Κάθε ξεχωριστή κίνηση τείνει προς την ισορροπία, η καθολική πάλι κίνηση καταργεί την ισορροπία. Έτσι η ηρεμία και η ισορροπία, όπου εμφανίζονται, είναι το αποτέλεσμα μιας σχετικής κίνησης και είναι αυτονόητο, ότι αυτή η κίνηση μπορεί να μετρηθεί από τα αποτελέσματά της, να εκφραστεί με τα αποτελέσματά της και, ξεκινώντας απ’ αυτά, να ξαναποκατασταθεί με τη μια ή την άλλη μορφή.

*Αλλά το να ορίζεις τη ζωή σαν την ανταλλαγή της οργανικής ύλης, σημαίνει να ορίζεις τη ζωή σαν τη ζωή.  Ανταλλαγή της ύλης, σαν τέτοια συντελείται και έξω από τη λειτουργία της ζωής. Υπάρχει μια ολόκληρη σειρά από παρόμοιες λειτουργίες στη χημεία, που, όταν τις τροφοδοτούμε επαρκώς με τις απαραίτητες ύλες, αναπαραγάγουν πάντα τους ίδιους τους τους όρους, και μάλιστα με τέτοιο τρόπο, ώστε μόνο ένα ορισμένο σώμα να είναι ο διαρκής φορέας της λειτουργίας. Έτσι συμβαίνει π.χ. στην παρασκευή θειϊκού οξέος με την καύση του θείου.

* Ο βράχος π.χ. που έχει διαβρωθεί, δεν είναι πια ο παλιός βράχος το μέταλλο που οξυδούται, μετατρέπεται σε σκουριά. Αλλά αυτό που, για τα δίχως λεύκωμα σώματα, είναι αιτία καταστροφής, για το λεύκωμα είναι β α σ ι κ ό ς  ό ρ ο ς  ύ π α ρ ξ η ς. Τη στιγμή που θα σταματήσει αυτή η αδιάκοπη μετατροπή των συστατικών στοιχείων μέσα στο λευκωματούχο σώμα, δηλαδή αυτή η διαρκής εναλλαγή αφομοίωσης και αφετεροίωσης, από αυτή ακριβώς τη στιγμή, παύει να υπάρχει σαν ατομικότητα το λευκωματούχο σώμα, αποσυντίθεται, δηλαδή π ε θ α ί ν ε ι.

* Η ζωή, δηλαδή ο τρόπος ύπαρξης του λευκωματούχου σώματος, συνίσταται λοιπόν πρώτ’ απ’ όλα, στο ότι σε κάθε στιγμή είναι το ίδιο με τον εαυτό του, αλλά ταυτόχρονα και κάτι άλλο, και αυτό όχι σαν συνέπεια μιας λειτουργίας, η οποία του επιβάλλεται απ’ τα έξω, όπως συμβαίνει στα δίχως ζωή σώματα. Απεναντίας, η ζωή, η ανταλλαγή δηλαδή της ύλης που γίνεται με τη θρέψη και την αποβολή, είναι μια λειτουργία που συντελείται από μονάχη της, που είναι συμφυής, έμφυτη στον φορέα της, δηλαδή το λεύκωμα, και που χωρίς αυτή τη λειτουργία δεν μπορεί να υπάρξει λεύκωμα.

* Για να μάθουμε με τρόπο πραγματικά εξαντλητικό τι είναι η ζωή, θα έπρεπε να ανατρέξουμε σε όλες τις μορφές με τις οποίες εκδηλώνεται, από την κατώτατη, ως την ανώτατη. Όμως, για την καθημερινή χρήση, και οι τέτοιοι, οι ατελείς ορισμοί είναι πολύ βολικοί και κάποτε μάλιστα μας είναι δύσκολο να κάνουμε χωρίς αυτούς’ άλλωστε δεν μπορούν να μας βλάψουν, εφόσον δεν ξεχνούμε τις αναπόφευκτες ελλείψεις τους.

* Ο σκύλος αναγνωρίζει στο πρόσωπο του αφεντικού του, το Θεό του, αν και το αφεντικό αυτό μπορεί νάναι ο μεγαλύτερος παλιάνθρωπος.

*Γιατί το πολυτιμότερο συμπέρασμα, σ’ αυτή την περίπτωση, θα ήταν, «γινόμαστε περισσότερο δύσπιστοι απέναντι στη σημερινή μας γνώση, μια και, κατά πάσα πιθανότητα, βρισκόμαστε μάλλον στην αρχή της ιστορίας της ανθρωπότητας και οι γενεές που θα διορθώσουν ε μ ά ς,  θα πρέπει να είναι πολύ περισσότερες από κείνες που εμείς είμαστε σε θέση να διορθώσουμε τη γνώση τους – και πολύ συχνά με αρκετή περιφρόνηση».

* Το ίδιο συμβαίνει με τις αιώνιες αλήθειες. Αν η ανθρωπότητα έφτανε ποτέ στο σημείο να ενεργεί μόνο σύμφωνα με αιώνιες αλήθειες, με αξιώματα που να έχουν αυτόνομη ισχύ και απόλυτο δικαίωμα πάνω στην αλήθεια, θα έφτανε τότε στο σημείο εκείνο, όπου ο διανοητικός κόσμος, θα έχει φτάσει στο έσχατο όριο της απειρότητάς του, και έτσι θα έχει κατορθωθεί το περιβόητο θαύμα να έχει δηλαδή αριθμηθεί το αναρίθμητο. Αλλά μήπως υπάρχουν, παρ’ όλα αυτά, αλήθειες, που να είναι τόσο σταθερές, ώστε κάθε αμφιβολία, σχετικά μ’ αυτές, να μας φαίνεται σαν συνώνυμο της τρέλλας;

* Το ότι δύο επί δύο ίσον τέσσερα, το ότι οι τρεις γωνίες ενός τριγώνου ισούνται με δυο ορθές, το ότι το Παρίσι βρίσκεται στη Γαλλία, το ότι χωρίς τροφή ο άνθρωπος πεθαίνει της πείνας, δεν είναι τέτοιες αλήθειες; Υπάρχουν λοιπόν α ι ώ ν ι ε ς αλήθειες, αλήθειες οριστικές και τελεσίδικες;

Βέβαια. Μπορούμε να χωρίσουμε όλο το χώρο της γνώσης σύμφωνα με τον παλιό, γνωστό τρόπο, σε τρία μεγάλα τμήματα. Το πρώτο περιλαμβάνει όλες τις επιστήμες που ασχολούνται με την δίχως ζωή φύση και που, περισσότερο ή λιγότερο, μπορούν να υπαχθούν σε μαθηματικό χειρισμό: μαθηματικά, αστρονομία, μηχανική, φυσική, χημεία. Αν κανείς έχει κέφι να χρησιμοποιεί μεγάλα λόγια για τα πιο απλά πράγματα, τότε μπορεί να ειπεί ότι, ο ρ ι σ μ έ ν α  πορίσματα αυτών των επιστημών, αποτελούν αιώνιες αλήθειες, οριστικές αλήθειες και αμετάκλητες  γι’ αυτό το λόγο ονόμασαν αυτές τις επιστήμες θ ε τ ι κ έ ς.

Εν τούτοις κάτι τέτοιο, δεν ισχύει απόλυτα για όλα τα πορίσματα. Με την εισαγωγή των μεταβλητών μεγεθών και την επέκταση της μεταβλητότητας των μεγεθών αυτών ως το άπειρα μικρό και το άπειρα μεγάλο, τα συνήθως τόσο αυστηρών αρχών μαθηματικά, διέπραξαν το προπατορικό αμάρτημα’ έφαγαν δηλαδή το μήλο της γνώσης, που τους άνοιξε το ρόμο των πιο γιγάντιων επιτυχιών, αλλά ταυτόχρονα και το δρόμο της πλάνης.

Από τότε, η η παρθενική κατάσταση της απόλυτης ισχύς, της απρόσβλητης αποδεικτικής ικανότητας του καθετί που αναφέρεται στα μαθηματικά, πήγε για πάντα περίπατο’ άρχισε η βασιλεία των αντιρρήσεων και μάλιστα, φτάσαμε στο σημείο όπου οι περισσότεροι άνθρωποι χρησιμοποιούν τον διαφορικό και ολοκληρωτικό λογισμό, όχι γιατί καταλαβαίνουν τι κάνουν, αλλά από πίστη, εφ’ όσον ως τώρα τα αποτελέσματα του λογισμού αυτού, βγαίναν πάντα σωστά.

Στην αστρονομία και τη μηχανική τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα’ όσο για τη φυσική και τη χημεία οι υποθέσεις και όχι οι βεβαιότητες μας κυκλώνουν σαν σμάρι από μέλισσες. Άλλωστε δε θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς. Στη φυσική, έχουμε να κάνουμε με την κίνηση των μορίων, στη χημεία με το σχηματισμό των μορίων από άτομα, κι αν η συμβολή των κυμάτων φωτός, δεν είναι μύθος, τότε δεν έχουμε απολύτως καμμιάν ελπίδα, να δούμε ποτέ με τα μάτια μας αυτά τα ενδιαφέροντα πράγματα. Οι οριστικές και τελεσίδικες αλήθειες, όσο περνάει ο καιρός, γίνονται όλο και πιο πολύ, κατά τρόπο απίστευτο σπάνιες.

Σε ακόμα χειρότερη θέση βρισκόμαστε στον τομέα της γεωλογίας, που από τη φύση της ασχολείται κυρίως με εξελίξεις στις οποίες όχι μονάχα εμείς, αλλά κανένας άνθρωπος δεν παραβρέθηκε. Η δεύτερη ομάδα επιστημών είναι εκείνη που περιλαβαίνει την έρευνα των ζωντανών οργανισμών. Στον τομέα αυτό παρουσιάζεται μια τέτοια ποικιλία αμοιβαίων σχέσεων και αιτιοτήτων, που όχι μόνο κάθε πρόβλημα που λύνεται, ανακινεί αναρίθμητα νέα προβλήματα, αλλά και το κάθε ξεχωριστό πρόβλημα βρίσκει τη λύση του μόνο κατά στάδια, δηλαδή ύστερα από μια ατέλειωτη σειρά ερευνών, που συχνά απαιτούν αιώνες.

Ακόμα χειρότερα παρουσιάζονται τα πράγματα για τις αιώνιες αλήθειες στην τρίτη ομάδα επιστημών, των ιστορικών επιστημών, που ερευνούν τους όρους της ζωής των ανθρώπων, τις κοινωνικές τους σχέσεις, τις μορφές του δικαίου και του κράτους και το ιδεολογικό τους εποικοδόμημα, τη φιλοσοφία, την θρησκεία, την τέχνη κλπ, στην ιστορική τους διαδοχή και στην τωρινή τους κατάσταση. Στην οργανική φύση τουλάχιστον έχουμε να κάνουμε με μια σειρά διαδοχικών εξελίξεων και λειτουργιών οι οποίες, στο βαθμό που μπορούμε να τις παρακολουθήσουμε άμεσα, επαναλαμβάνονται αρκετά κανονικά μέσα στα πλαίσια πολύ πλατιών ορίων.

Από την εποχή του Αριστοτέλη τα είδη του οργανικού κόσμου παρέμειναν, σε γενικές γραμμές, τα ίδια, αμετάβλητα. Στην ιστορία του ανθρώπου και της κοινωνίας, αντίθετα, οι επαναλήψεις των καταστάσεων αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Και όπου τυχόν παρουσιάζονται τέτοιες επαναλήψεις, δεν συντελούνται ποτέ κάτω από τις ίδιες ακριβώς συνθήκες. Είναι όμως αξιοπρόσεχτο, ότι ακριβώς σε αυτόν τον τομέα, συναντάμε συχνότερα τις δήθεν αιώνιες αλήθειες, τις οριστικές, τις τελεσίδικες αλήθειες.

*Αν λοιπόν με την αλήθεια και την πλάνη δεν προχωρήσαμε ούτε ένα βήμα, ακόμα λιγότερο θα πετύχουμε με το καλό και το κακό. Η αντίθεση αυτή αναφέρεται αποκλειστικά στο χώρο της ηθικής, δηλαδή σε έναν τομέα που ανήκει στην ιστορία των ανθρώπων, και εδώ ακριβώς είναι που οι οριστικές και τελεσίδικες αλήθειες είναι οι πιο σπάνιες. Από λαό σε λαό, από εποχή σε εποχή έχει αλλάξει τόσο πολύ το περιεχόμενο των εννοιών του καλού και του κακού, που πολύ συχνά φτάνουν κυριολεκτικά στην αντίφαση.

*Αν παρουσιάζονταν τόσο απλά τα πράγματα, δε θα υπήρχε καμμιά διαφωνία σχετικά με την έννοια του καλού και του κακού και ο καθένας θα ήξερε τι είναι καλό και τι κακό. Όταν λοιπόν βλέπουμε, πως οι τρεις τάξεις της σύγχρονης κοινωνίας, η φεουδαρχική ελίτ, η αστική τάξη και ο λαός, έχουν η καθεμιά τους την δική τους ξεχωριστή ηθική, τότε δεν μπορούμε παρά να βγάλουμε το συμπέρασμα, ότι οι άνθρωποι, συνειδητά ή ασυνείδητα, αντλούν σε τελευταία ανάλυση, τις ηθικές τους αντιλήψεις, από τις πραγματικές σχέσεις πάνω στις οποίες στηρίζεται η ταξική τους τοποθέτηση, δηλαδή από τις οικονομικές σχέσεις μέσα στις οποίες παράγουν και ανταλλάσσουν.

*Σε μια κοινωνία, όπου τα κίνητρα της κλοπής θα έχουν εκλείψει, και όπου, κατά συνέπεια, το πολύ-πολύ μόνο τρελλοί μπορεί να συνεχίζουν να κλέβουν, φαντάζεσθε πόσο θα γελούσαν οι άνθρωποι με το κήρυγμα της ηθικής, που θα διαλαλούσε με επισημότητα την αιώνια αλήθεια: ου κλέψεις ! Κάθε ηθική θεωρία του παρελθόντος, είναι σε τελευταία ανάλυση, δημιούργημα της εκάστοτε οικονομικής κατάστασης της κοινωνίας.

Και ότι, όπως η κοινωνία εξελισσόταν ως τώρα μέσα σε ταξικές αντιθέσεις, έτσι κι η ηθική ήταν πάντα ταξική ηθική’ και είτε δικαιολογούσε την κυριαρχία και τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, είτε, μόλις η καταπιεζόμενη τάξη γινόταν αρκετά ισχυρή, αντιπροσώπευε την αγανάκτηση ενάντια σ’ αυτή την κυριαρχία, και τα μελλοντικά συμφέροντα των καταπιεζομένων.

*Μια ηθική πραγματικά ανθρώπινη, που θα ξεπερνά τις ταξικές αντιθέσεις και τις ταξικές επιβιώσεις στη συνείδηση των ανθρώπων είναι δυνατή μόνο σε μια βαθμίδα κοινωνικής ανάπτυξης, που όχι μόνο θάχει ξεπεράσει, αλλά και θάχει ξεχάσει στην πράξη της ζωής, τις ταξικές αντιθέσεις.

*Ταξινόμηση των ανθρώπων σε δυο αυστηρά ξεχωριστές ομάδες, δηλαδή σε ανθρώπους με ανθρωπιά και σε κτηνανθρώπους, σε καλούς και κακούς, σε πρόβατα και τράγους (…) κάνει μόνο ο Χριστιανισμός που πολύ συνεπέστερος έχει και τον παγκόσμιο κριτή που κάνει αυτό το χωρισμό.

* Ελευθερία της βούλησης δεν σημαίνει λοιπόν τίποτ’ άλλο έξω από την ικανότητα να μπορούμε να αποφασίζουμε με γνώση των πραγμάτων. Όσο λοιπόν πιο  ε λ ε ύ θ ε ρ η  είναι η κρίση ενός ανθρώπου σχετικά με ένα ορισμένο ζήτημα, τόσο πιο μεγάλη είναι η α ν α γ κ α ι ό τ η τ α  που χαρακτηρίζει το περιεχόμενο αυτής της κρίσης, ενώ η αβεβαιότητα, που στηρίζεται στην άγνοια, και που εκλέγει φαινομενικά αυθόρμητα ανάμεσα σε πολλές, αλλά διαφορετικές και αντιφατικές δυνατότητες μιαν απόφαση, εκδηλώνει μ’ αυτό τον τρόπο μόνο την ανελευθερία της, την υποταγή της στο αντικείμενο το οποίο ίσα-ίσα όφειλε να υποτάξει.

Η ελευθερία / ανεξαρτησία, συνίσταται επομένως στην κυριαρχία μας τόσο πάνω στον εαυτό μας όσο και πάνω στην εξωτερική φύση, κυριαρχία που στηρίζεται πάνω στη γνώση της φυσικής αναγκαιότητας. Η ελευθερία είναι λοιπόν αναγκαστικά προϊόν της νοητικής εξέλιξης.

* Αλλά τα πράγματα αλλάζουν τελείως, μόλις τα μελετήσουμε στην κίνησή τους, στην αλλαγή τους, στη ζωή τους, στην αμοιβαία τους αλληλεπίδραση. Τότε πέφτουμε αμέσως πάνω σε αντιφάσεις. Η ίδια άλλωστε η κίνηση, αποτελεί μιαν αντίφαση.

*Αν ακόμα κι η απλή μηχανική μετατόπιση περιέχει μέσα της μιαν αντίφαση, το ίδιο πρέπει να ισχύει και μάλιστα πολύ περισσότερο στις ανώτερες, τις πιο σύνθετες μορφές κίνησης της ύλης και ιδιαίτερα στην οργανική ζωή και στην εξέλιξή της.

* Η ύλη σαν τέτοια είναι μια καθαρή αφαίρεση ένα γνήσιο δημιούργημα της ανθρώπινης σκέψης. Η ύλη, σαν έννοια, συγκρινόμενη με τα συγκεκριμένα υλικά σώματα, δεν έχει αντικειμενική ύπαρξη. Αφού αφαιρέσουμε από τα πράγματα του αντικειμενικού κόσμου τις ποιοτικές εκείνες διαφορές που τα ξεχωρίζουν μεταξύ τους, περιλαβαίνουμε εκείνο το κοινό, το σωματικό που υπάρχει σε όλα, στην έννοια της ύλης.

Όταν λοιπόν οι φυσικοί προσπαθούν να προσδιορίσουν την ύλη σαν τέτοια, και να αναγάγουν τις ποιοτικές διαφορές των πραγμάτων, σε καθαρά ποσοτικές διαφορές, ή σε συνδυασμούς των απειροελάχιστων σωματιδίων, κάνουν το ίδιο πράγμα με κείνους που προσπαθούν ανάμεσα στα κεράσια, στα αχλάδια, στα μήλα, να βρουν και το φ ρ ο ύ τ ο σαν φρούτο ή ανάμεσα στα σκυλιά, στις γάτες, στα πρόβατα, να δουν το θηλαστικό σαν τέτοιο, ή ανάμεσα στα συγκεκριμένα μέταλλα, το μέταλλο, σαν τέτοιο ή ανάμεσα στις τόσες πολλές και διαφορετικές κινήσεις, την κίνηση, σαν τέτοια.

Το ότι η αντίληψη λοιπόν κατά την οποία η ύλη μπορεί να προσδιοριστεί μόνο ποσοτικά και είναι από ποιοτική άποψη ταυτόσημη, ίδια δηλαδή με τον εαυτό της, αποτελεί «μια στενή μαθηματική άποψη» και είναι η άποψη του «μηχανιστικού» Γαλλικού υλισμού του ΙΗ’ αιώνα. Μια τέτοια επίσης αντίληψη σημαίνει επιστροφή προς τα πίσω, προς τον Πυθαγόρη, που θεωρούσε τον αριθμό, τον ποσοτικό δηλαδή προσδιορισμό, σαν την ουσία των πραγμάτων.

Ηγεσία χάρισμα ή τέχνη;

Η ηγεσία είναι χάρισμα ή τέχνη που αναπτύσσεται;  Ο Robert Terry, διευθυντής του Reflective Leadership Center και καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Μινεσότα, ασχολείται επαγγελματικά με το θέμα της ηγέτη και της ηγεσίας, ενώ θεωρείται παγκόσμια αυθεντία πάνω σε αυτό το θέμα.

Δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην ηθική, οραματισμό, δύναμη και πνευματικότητα, ως μέσα κριτικής στα θέματα ηγεσίας, που αφορούν τα ανώτατα στελέχη, τόσο στον ιδιωτικό, όσο και στο δημόσιο τομέα. Γι’ αυτόν η άσκηση ηγεσίας είναι εξουσιοδοτημένη ενέργεια που σκοπό έχει την από κοινού επίτευξη ενός στόχου. Πρέπει, δε, απαραίτητα να υπάρχει στόχος, γιατί όπως λέει: «Όταν δεν ξέρεις που πάς, τότε οποιοδήποτε σχέδιο μπορεί να σε πάρει εκεί»!

Όσο για τους ηγέτες δεν τους θεωρεί από μηχανής θεούς. Λέει συγκεκριμένα: «Φοβούμαι ότι για πολλούς, οι ηγέτες θεωρούνται άτομα με μαγικές ικανότητες οι οποίοι λύουν όλα τα προβλήματα. Αυτό είναι επικίνδυνο. Η άσκηση ηγεσίας δεν έχει να κάνει τίποτα με τη μαγεία. Απλώς αυτή είναι η εξουσιοδότηση από τους ανθρώπους για την ενασχόληση με τον κόσμο τους. Είναι η σχέση των πάνω και των κάτω, για να εξασφαλίζει ότι, αντιλαμβανόμεθα ο ένας τον άλλο και ότι ενεργούμε από κοινού. Το να ηγείσαι είναι λιγότερο διαταγές αφ’ υψηλού στους άλλους και περισσότερο υπηρεσία με και για τους άλλους». Κάνει δε μία ενδιαφέρουσα διάκριση μεταξύ ηγούμαι (Leadership) και διευθύνω (Management). Αναφέρει μάλιστα ότι:

- Κανένα άτομο δεν διαθέτει όλες τις ικανότητες από μόνος του που χρειάζεται η κοινωνία.

- Οι ανώτερες θέσεις δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι κάνουν κάποιον ηγέτη.

- Ηγέτες υπάρχουν σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας.

- Ερμηνείες και λύσεις διαφέρουν ανάλογα με τις θεωρίες που ακολουθούμε.

- Η άσκηση ηγεσίας είναι ατομική και ταυτόχρονα συλλογική υπόθεση.

- Η άσκηση ηγεσίας αναπτύσσεται σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας.

Σε ένα βιβλίο του γράφει: «Έχω δει τους ηγέτες και είναι εμείς. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ και οι 500 πιο εκλεκτοί , οι κυβερνήτες, οι δήμαρχοι και τα μεγάλα ονόματα της χώρας, δεν είναι βιονικοί αρχάγγελοι. Έχουν ψεγάδια, ελαττώματα και ερωτοτροπία με τη δόξα. Άνθρωποι όλοι. Κι αν αυτοί είναι εμείς, τότε εμείς είμαστε εκείνοι και έτσι η ηγεσία δεν είναι κανενός άλλου δουλειά. Είναι όλων μας».

Να οι απόψεις του για την άσκηση ηγεσίας «Η άσκηση ηγεσίας (Leadership) είναι μια απ’ αυτές τις ιδέες που ο καθένας ξέρει και σκέφτεται, αλλά δύσκολα περιγράφει γιατί για τον καθένα σημαίνει διαφορετικά πράγματα. Νομίζω ότι η άσκηση ηγεσίας δεν είναι μόνο χαρακτηριστικές ιδιότητες και ικανότητες που φέρει κάποιος. Ούτε μόνο ορισμένες μεταβλητές σε μια υπόθεση.

Δεν είναι επίσης απλώς ένα ανώτερο αξίωμα μια υψηλή θέση, δεν είναι μόνο πολιτική, ενόραση, ή μόνο ηθική, αλλά όλα αυτά μαζί. Η άσκηση ηγεσίας προσπαθεί να απαντήσει στα ερωτήματα, τι πραγματικά συμβαίνει γύρω μας. Τι γίνεται ακριβώς και βοηθά τον κόσμο να μην σκαλώνει, αλλά να προχωρεί μπροστά. Έτσι οι κύριες διαστάσεις της είναι το θάρρος, η ενόραση, η ηθική, η πνευματικότητα και η ελπίδα.

Ο δε ορισμός μου για την άσκηση ηγεσίας είναι το θάρρος για αυθεντική δράση στα κοινά. Χρειάζεται θάρρος για να απαντήσεις στο ερώτημα τι ακριβώς συμβαίνει, γιατί ίσως πεις πράγματα που δεν είναι δημοφιλή ή να τρομάξεις, ή να απειλήσεις κόσμο μ’ αυτά. Η άσκηση ηγεσίας είναι λοιπόν αυθεντική ενέργεια και δράση, στην οποία προσπαθείς να μάθεις την αλήθεια και την πραγματικότητα σε μια κατάσταση η οποία εξελίσσεται ως δημόσια υπόθεση.»

Οι βασικές αρχές της άσκησης ηγεσίας. «Η βασική αρχή είναι η αυθεντικότητα, δηλαδή όσο πιο καλά μπορεί και όσο πιο τίμια παρατήρηση έχει κάποιος για το τι γίνεται είναι η αλήθεια και η πραγματικότητα. Στα Μαθηματικά λ.χ. δύο συν δύο κάνουν τέσσερα. Αυτό είναι ορθό, αλλά δεν μετρά, τίποτα. Το τέσσερα μπορεί να είναι οτιδήποτε. Έτσι, αληθινό σημαίνει κάτι που συμβαίνει στην πραγματική ζωή και είναι συγκεκριμένο. Νομίζω το να είσαι αυθεντικός, όχι ψεύτικος, είναι να ζεις την αλήθεια και την πραγματικότητα. Σε μερικές χώρες είναι επικίνδυνο αυτό, σ’ άλλες είναι διαφορετικό και σ’ άλλες πιο ασφαλές.

Ένα παράδειγμα σε αυτό είναι όταν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ άλλαξε το πολιτικό του λόγο από τα ατομικά δικαιώματα για τα οποία ο κόσμος περίμενε ότι έπρεπε να ασχολείται και γύρισε στο να μιλά για τον πόλεμο στο Βιετνάμ και τη φτώχια, έκανε πολύ κόσμο να θυμώσει μαζί του και να πληρώσει γι αυτό με τη ζωή του. Ήταν όμως αυθεντικός. Είχε το όραμα του, δούλευε για τις ιδέες του, ζούσε τα μηνύματα του, έτσι συμμετείχε σ’ αυτά που θεωρούσε»

Οι θεωρίες που υπάρχουν για την άσκηση ηγεσίας είναι έξι.

Η μία καλείται προσωπική και βασίζεται στα χαρακτηριστικά του ατόμου όπως η εξυπνάδα, το ύψος, το βάρος, η φυλή ή οτιδήποτε κάνει τον άλλο να φαίνεται διαφορετικός (Personal Leadership).

Η δεύτερη καλείται περιστασιακή, αφορά μια ιδιαίτερη κατάσταση και πως τη μελετούμε. Στις ΗΠΑ καλείται άσκηση ηγεσίας ενός λεπτού διεύθυνσης και είναι πολύ στενή άποψη (Situational Leadership).

Η τρίτη είναι η κτητική ή οργανική όπου η άσκηση ηγεσίας ισούται με την κορυφή, τη θέση και τον ρόλο που κατέχει κάποιος, π.χ. η ηγεσία της Κύπρου είναι η ανώτατη εξουσία. Η ηγεσία εδώ είναι ουσιαστικό, δεν είναι ρήμα, είναι κατ’ ευθείαν η κορυφή (Positional or Organizational Leadership).

Η τέταρτη είναι η πολιτική η οποία κάνει κάτι διαφορετικό, κάνει κάτι να γίνεται, να πραγματοποιείται (Political Leadership).

Η πέμπτη είναι οραματική υπό την έννοια ότι έχει υπόψη το μέλλον (Visionary Leadership).

Και η έκτη είναι η ηθική η οποία φέρει μαζί της κι ακολουθεί αξίες (Ethical Leadership).

Οι τρεις τελευταίες είναι και οι πιο σπουδαίες ενώ οι τρεις πρώτες είναι οι πιο ευρέως συζητημένες. Έτσι η πολιτική, οραματική και ηθική άσκηση ηγεσίας είναι οι πιο ενδιαφέρουσες και νομίζω χρειάζεται να προστεθούν όλες μαζί για να κάνουν την έβδομη για την οποία πολεμώ.

Η άσκηση ηγεσίας θεωρείται κληρονομική ικανότητα αλλά και κάτι που το κτίζεις, το μαθαίνεις και το αποκτάς. Δεν είναι κάτι ξεκάθαρο. Όπως γεννιόμαστε με μερικές προτιμήσεις, όπως λ.χ. δεξιόχειρες ή αριστερόχειρες, αλλά παρόλα αυτά πρέπει να μάθουμε πώς να γράφουμε. Έχουμε λοιπόν προτιμήσεις, αλλά το πώς θέλουμε να κάνουμε ορισμένα πράγματα, πρέπει να μάθουμε και να αποκτήσουμε τα κατάλληλα εφόδια και ικανότητες. Έτσι είναι και τα δύο.

Ο Robert Terry αναφέρει  ότι η άσκηση ηγεσίας είναι ένα είδος τέχνης την οποίαν όμως πρέπει να καλλιεργήσει κι αναπτύξει κάποιος. Γιατί χρειάζεται κριτικό μυαλό, αντίληψη, γνώση του τι γίνεται και μπορείς να μάθεις αρκετά, αλλά όχι όλα. Έτσι χρειάζεται τις εμπειρίες της πράξης.

Οι Ευρωπαίοι δε πιστεύουν πιο πολύ στους χαρισματικούς ηγέτες. Πιστεύουν ότι η άσκηση ηγεσίας είναι κτητική ή οργανική. Δηλαδή αν κατέχεις υψηλή θέση τότε είσαι ηγέτης. Μ’ αυτό τον τρόπο η Μάργκαρετ Θάτσερ εθεωρείτο ως ηγέτης, ανεξάρτητα των ικανοτήτων της. Αυτή η σχολή σκέψης είναι η τρίτη, η κτητική ή η οργανική. Ανησυχούν για τον χαρισματικό ηγέτη όπως και για τον δημαγωγό, ο οποίος αποκτά δύναμη όπως ο Χίτλερ.

Έτσι δεν τους αρέσει να μιλούν για άσκηση ηγεσίας. Προτιμούν να μιλούν για διεύθυνση (Management) και να επιφυλάσσουν την άσκηση ηγεσίας για τις ανώτατες θέσεις, σε ανθρώπους που βρίσκονται στην κορυφή και σε μεγάλο βαθμό προτιμούν να μην μιλούν για άσκηση ηγεσίας. Λένε για παράδειγμα ότι άσκηση ηγεσίας είναι στην Ανατολική Ευρώπη και είναι κακή. Γιατί είναι δύναμη, κατάχρηση δύναμης, καταπίεση, έλεγχος των πεπρωμένων των ανθρώπων και δεν θέλουν να έχουν να κάνουν τίποτα μ’ αυτό.

Να τι λέει για την διαφορά μεταξύ διεύθυνσης (management) και άσκησης ηγεσίας (leadership)

Ένας καθηγητής που διδάσκει στο πανεπιστήμιο Χάρβαρτ χρησιμοποιεί ένα ιατρικό μοντέλο για να περιγράψει την άσκηση ηγεσίας. Λέει λοιπόν: Εάν έρθω σε σένα το γιατρό με σπασμένο χέρι, τότε εσύ θα μπορείς να μου διορθώσεις το χέρι μου. Τι χρειαζόμαστε εδώ λοιπόν, είναι ο ειδικός, ο οποίος στην προκειμένη περίπτωση είναι ο γιατρός, ο οποίος μόνο αυτός ξέρει τι να κάνει και εγώ ο ασθενής οφείλω να τον υπακούσω. Στην περίπτωση αυτή το πρόβλημα είναι γνωστό, η λύση είναι γνωστή, ο ειδικός είναι η δράση και η δύναμη σημαίνει υπακοή.

Στην δεύτερη περίπτωση, εγώ ο ασθενής νοιώθω καλά αλλά ο γιατρός μου λέει ότι ανακάλυψε ότι έχω καρκίνο ύστερα από σειρά εξετάσεων κατά τη διάρκεια του ετήσιου ιατρικού ελέγχου. Εδώ τώρα πρέπει να κάνω ορισμένα πράγματα με την οικογένεια μου για την ασθένεια μου και ο γιατρός επίσης για την περίθαλψη μου. Σ’ αυτή την περίπτωση ένας μέρος του προβλήματος κι ένα μέρος της λύσης είναι γνωστά. Ο γιατρός θα φροντίσει να ελέγξει την ασθένεια κι εγώ πρέπει να συνεργαστώ μαζί του για αντιμετώπιση της. Πρέπει να παίξω το ρόλο μου εδώ κι ο γιατρός το ίδιο, ο οποίος μου λέει ότι δε γνωρίζει ακόμη τις περιπλοκές, ούτε είναι βέβαιος για την εξέλιξη της ασθένειας, γι’ αυτό δεν είναι βέβαιος και για την πιθανή περίθαλψη.

Στην τρίτη περίπτωση νοιώθω ότι έχω κάτι. Πηγαίνω στον γιατρό και αυτό δεν μπορεί να εξακριβώσει τι ακριβώς έχω. Έτσι και οι δύο μαζί πρέπει να συνεργαστούμε για να βρούμε τι ακριβώς συμβαίνει. Σ’ αυτή την περίπτωση το πρόβλημα είναι άγνωστο, αλλά υπάρχει κάποια ένδειξη. Η λύση είναι άγνωστη και η όλη υπόθεση χρειάζεται άσκηση ηγεσίας ως είδος δράσης.

Η συνεργασία αποτελεί συνδημιουργία δηλαδή, κοινή δράση για να απαντηθεί το ερώτημα του τι ακριβώς συμβαίνει. Έτσι αυτή είναι η δουλειά μας εδώ στο Κέντρο. Προσπαθούμε να αναπτύξουμε εργαλεία που θα μας βοηθήσουν να απαντήσουμε στα ερωτήματα του τι στ’ αλήθεια συμβαίνει γύρω μας. Αυτό λοιπόν είναι η άσκηση ηγεσίας. Από τα τελευταία παραδείγματα φαίνεται να υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ διευθύνω και ηγούμαι.

Όσον αφορά τις πηγές δύναμης και επιρροής των ηγετών ο Robert Terry αναφέρει τα εξής: Μερικοί μιλούν γι’ αυτούς που κατέχουν μια ειδικότητα (expert power) η πολιτική δύναμη και ούτω καθ’ εξής. Πιστεύω, όμως, ότι η δύναμη των ανθρώπων έρχεται όχι τόσο πολύ από τα μέσα που διαθέτουν όσο από την καθαρότητα και την διαύγεια αυτού που οραματίζονται. Έτσι εάν δεν είμαι σίγουρος γι’ αυτό που κάνω και που πάω, μπορώ λ.χ. να έχω πολλά όπλα, αλλά να χάσω τον πόλεμο. Ένα καλό παράδειγμα αυτού αποτελεί το Βιετνάμ όπου οι ΗΠΑ με πολύ περισσότερα μέσα έχασαν τον πόλεμο. Έτσι η διαύγεια του οράματος είναι πολύ σημαντική για άντληση δύναμης.

Τι είναι όμως η πολιτική άσκηση ηγεσίας (political leadership); Πολιτική άσκηση ηγεσίας είναι μια σχολή σκέψης η οποία μιλά για πραγματοποίηση κάτι διαφορετικού. Κάνει ιστορία στην κοινότητα ή στη χώρα. Δεν χρειάζεται να εκλεγεί. Μπορεί να είναι στο επίπεδο της κοινότητας, μπορεί να είναι απόρροια επανάστασης, ή μια μικρή ομάδα, ή κοινοτικός οργανισμός, ή πέντε άτομα σε μια μικρή πόλη που συνεργάζονται για επίτευξη ενός σκοπού.

Έτσι λοιπόν ο Χίτλερ, ο Στάλιν, ο Ναπολέων, ο Πέτρος της Ρωσίας, ο Σαντάμ Χουσέιν δεν είναι ηγέτες. Γιατί πρώτα απ’ όλα ήσαν ανήθικοι με τη γενική αντίληψη του ήθους και της κοινής Λογικής. Έκαναν κατάχρηση εξουσίας και δύναμης. Αλλά πέρα αυτών δεν άφησαν το λαό τους να γνωρίζει την αλήθεια για το τι συνέβαινε. Δεν απάντησαν στο ερώτημα, τι πραγματικά γίνεται. Έτσι κατηγορούσαν όλους τους άλλους.

Ο Χίτλερ κατηγορούσε τους Εβραίους και όλο τον κόσμο. Οδήγησε το Γερμανικό Λαό στην καταστροφή αφού του αφαίρεσε κάθε δύναμη. Το ίδιο έκανε και ο Σάνταμ Χουσέιν. Το ίδιο και ο Στάλιν και ο Ναπολέων, ο Πέτρος της Ρωσίας, ο Αλέξανδρος, σκότωσαν εκατομμύρια συμπολίτες τους για τις προσωπικές τους εγωπαθείς, κενές ουσίας φιλοδοξίες.  Αυτοί έκαναν και έλεγαν οτιδήποτε εκτός της αλήθειας και της πραγματικότητας. Διαιώνιζαν το ψεύδος. Ησαν και οι ίδιοι ψεύτικοι, όχι αυθεντικοί, άρα δεν ήσαν ηγέτες.

Όλες αυτές οι έξη αρχές βασίζονται στην ιδέα για την αυθεντικότητα στην άσκηση ηγεσίας. Έτσι, αν θέλουμε να είμαστε αυθεντικοί πρέπει να έχουμε το δικό μας παρελθόν.

Έτσι φαίνεται καθαρά ότι η άσκηση ηγεσίας, ηγετικού ρόλου πάει πέρα της δύναμης και της ανώτερης θέσης που κρατεί κάποιος. Οι τρεις πιο επικρατούσες και πιο πολύ συζητημένες απόψεις και θεωρίες είναι η κτητική, βάσει της θέσης που κατέχει κάποιος στην ιεραρχία. Η άλλη είναι της δύναμης που προσπαθεί μέσω αυτής να πετύχει κάτι και η τρίτη είναι το όραμα που έχει υπόψη. Αυτές οι τρεις θεωρίες είναι πολύ δημοφιλείς σήμερα.

Η ηθική δεν είναι δημοφιλής ως άποψη και θεωρία για την άσκηση ηγεσίας, σύμφωνα με τον Robert Terry μαζί με την καθαρή ΛΟΓΙΚΗ η Ηθική να είναι και η πιο σπουδαία.