ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἰφιγένεια ἡ ἐν Ταύροις (617-656)

ΟΡ. θύσει δὲ τίς με καὶ τὰ δεινὰ τλήσεται;

ΙΦ. ἐγώ· θεᾶς γὰρ τήνδε προστροπὴν ἔχω.
ΟΡ. ἄζηλά γ᾽, ὦ νεᾶνι, κοὐκ εὐδαίμονα.
620ΙΦ. ἀλλ᾽ εἰς ἀνάγκην κείμεθ᾽, ἣν φυλακτέον.
ΟΡ. αὐτὴ ξίφει θύουσα θῆλυς ἄρσενας;
ΙΦ. οὔκ, ἀλλὰ χαίτην ἀμφὶ σὴν χερνίψομαι.
ΟΡ. ὁ δὲ σφαγεὺς τίς; εἰ τάδ᾽ ἱστορεῖν με χρή.
ΙΦ. ἔσω δόμων τῶνδ᾽ εἰσὶν οἷς μέλει τάδε.
625ΟΡ. τάφος δὲ ποῖος δέξεταί μ᾽, ὅταν θάνω;
ΙΦ. πῦρ ἱερὸν ἔνδον χάσμα τ᾽ εὐρωπὸν πέτρας.
ΟΡ. φεῦ·
πῶς ἄν μ᾽ ἀδελφῆς χεὶρ περιστείλειεν ἄν;
ΙΦ. μάταιον εὐχήν, ὦ τάλας, ὅστις ποτ᾽ εἶ,
ηὔξω· μακρὰν γὰρ βαρβάρου ναίει χθονός.
630οὐ μήν, ἐπειδὴ τυγχάνεις Ἀργεῖος ὤν,
ἀλλ᾽ ὧν γε δυνατὸν οὐδ᾽ ἐγὼ λείψω χάριν.
πολύν τε γάρ σοι κόσμον ἐνθήσω τάφῳ,
ξανθῷ τ᾽ ἐλαίῳ σῶμα σὸν κατασβέσω,
καὶ τῆς ὀρείας ἀνθεμόρρυτον γάνος
635ξουθῆς μελίσσης εἰς πυρὰν βαλῶ σέθεν.
ἀλλ᾽ εἶμι δέλτον τ᾽ ἐκ θεᾶς ἀνακτόρων
οἴσω· τὸ μέντοι δυσμενὲς μὴ ᾽μοὶ λάβῃς.
φυλάσσετ᾽ αὐτούς, πρόσπολοι, δεσμῶν ἄτερ.…
ἴσως ἄελπτα τῶν ἐμῶν φίλων τινὶ
640πέμψω πρὸς Ἄργος, ὃν μάλιστ᾽ ἐγὼ φιλῶ,
καὶ δέλτος αὐτῷ ζῶντας οὓς δοκεῖ θανεῖν
λέγουσα πιστὰς ἡδονὰς ἀπαγγελεῖ.

ΧΟ. κατολοφυρόμεθα σὲ τὸν χερνίβων
ῥανίσι μελόμενον αἱμακταῖς.
ΟΡ. οἶκτος γὰρ οὐ ταῦτ᾽, ἀλλὰ χαίρετ᾽, ὦ ξέναι.
ΧΟ. σὲ δὲ τύχας μάκαρος, ὦ
νεανία σεβόμεθ᾽, ἐς
πάτραν ὅτι ποτ᾽ ἐπεμβάσῃ.
650ΠΥ. ἄζηλά τοι φίλοισι, θνησκόντων φίλων.
ΧΟ. ὦ σχέτλιοι πομπαί.
φεῦ φεῦ, διόλλυσαι.
αἰαῖ αἰαῖ. πότερος ὁ μᾶλλον;
ἔτι γὰρ ἀμφίλογα δίδυμα μέμονε φρήν,
σὲ πάρος ἢ σ᾽ ἀναστενάξω γόοις.

***

ΟΡΕ. Τη φοβερή θυσία ποιός θ᾽ αναλάβει;
ΙΦΙ. Εγώ· τη θεά μας έτσι εξιλεώνω.
ΟΡΕ. Άγριο και φοβερό, κοπέλα μου, έργο.
620ΙΦΙ. Μου το επιβάλλουν· πρέπει να υπακούσω.
ΟΡΕ. Γυναίκα εσύ, να μαχαιρώνεις άντρες!
ΙΦΙ. Μόνο αγιασμό θα ρίξω στα μαλλιά σου.
ΟΡΕ. Κι ο θύτης ποιός; αν πρέπει να ρωτάω.
ΙΦΙ. Κάποιοι είναι στο ναό μ᾽ αυτό το χρέος.
ΟΡΕ. Κι αφού πεθάνω, σαν τί τάφο θα έχω;
ΙΦΙ. Ιερή φωτιά, χάσμα πλατύ του βράχου.
ΟΡΕ. Αλί!
Που ᾽σαι, αδερφή να με νεκροστολίσεις!
ΙΦΙ. Η ευχή σου μάταιη, δόλιε, όποιος και να ᾽σαι·
είναι μακριά απ᾽ τη χώρα των βαρβάρων.
630Μα αφού ᾽σαι Αργείος, κι εγώ θα κάμω κάθε
χάρη για σε που μου περνά απ᾽ το χέρι.
Στολίδια μες στον τάφο σου θα βάλω
πολλά, με ξανθό λάδι θα σου σβήσω
τη στάχτη, και θα ρίξω στην πυρά σου
τις γλυκές σταλαξιές που απ᾽ τ᾽ άνθη βγάζει
το βουνίσιο ξανθόμαυρο μελίσσι.
Μα πάω να φέρω απ᾽ το ναό το γράμμα·
και το κακό σ᾽ εμένα μην το ρίχνεις.
Στους φύλακες.
Φυλάγετέ τους, δούλοι, αλλά λυμένους.
Ανέλπιστο ίσως μήνυμα να στείλω
στον πιο μου αγαπημένο απ᾽ τους δικούς μου
640μες στο Άργος, και το γράμμα, αφού του μάθει
πως ζουν αυτοί που για νεκρούς τους έχει,
μια βάσιμη ευχαρίστηση του δώσει.
Μπαίνει στο ναό.

ΧΟΡ., στον Ορέστη,
Κλαίμε για σένα, που αιμάτινες στάλες
σε καρτερούνε ιερού ραντισμού.
ΟΡΕ. Ξένες, δεν είν᾽ αυτά για κλάψες· γεια σας.
ΧΟΡ., στον Πυλάδη.
Και μακαρίζουμ᾽ εσέ, παλικάρι,
για την καλή σου την τύχη,
που θα πατήσεις το χώμα του τόπου σου.
650ΠΥΛ. Φριχτό στο φίλο, φίλο του να χάνει.
ΧΟΡ., στον Πυλάδη.
Ω θλιβερό ξεπροβόδισμα!
Στον Ορέστη.
Χάνεσαι, αλίμονο, αλίμονο!
Αχ, απ᾽ τους δυο σας ποιός είναι ο πιο δύστυχος;
Και παραδέρνει μου ο νους σε δυο γνώμες ανάμεσα
ποιόν απ᾽ τους δυο σας να κλάψω.

Η Αρχαία Ελληνική Τέχνη και η Ακτινοβολία της, Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΣΤΑ ΝΕΟΤΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ: Εικοστός αιώνας: Γλυπτική, ζωγραφική, σύγχρονες τάσεις και αρχαιότητα

13.4. Αρχαιότητα και σύγχρονες τάσεις

Τη δεκαετία του 1960 οι Αν και Πατρίκ Πουαριέ γοητεύονται από την αρχιτεκτονική των αρχαίων μνημείων και από τη μυθολογία. Δημιουργούν έργα με αρχαιολογικά μέσα (μικρογραφικά τοπία ή γιγάντιες εγκαταστάσεις), που αναζητούν να διατυπώσουν σχέσεις της πραγματικότητας και της μορφής της μνήμης. Ξεκινούν από αρχαιολογικά ημερολόγια και φθάνουν να δημιουργούν μεγάλες ιδεατές πόλεις-ουτοπίες. «Αυτές οι μορφές της Αρχαιότητας, όπως δηλώνουν, δεν είναι παρά αρχέτυπα που συμβολίζουν την αχρονικότητα και τη διάρκεια του ανθρώπινου πνεύματος».

Γύψινα εκμαγεία χρησιμοποιούνται κυρίως μετά το 1960 από Ιταλούς καλλιτέχνες σε κατασκευές, εγκαταστάσεις και περιβάλλοντα. Εκπρόσωποι της arte povera τα χρησιμοποιούν σαν σχολιασμένη πολιτιστική μνήμη, π.χ. ο Τζούλιο Παολίνι (γενν. 1940), δημιουργεί το Mimesis (1975), ο Μικελάντζελο Πιστολέτο (1933) την Αφροδίτη των Σκουπιδιών (1967) και ο Γιάννης Κουνέλης έργα που παρουσιάστηκαν και έκαναν αίσθηση σε μια έκθεση στη Ρώμη επίσης το 1967.

Το 1964 συναντούμε απρόσμενα τον ναό του Απόλλωνα της Κορίνθου και τη Diana (Άρτεμη) σε σχέδια ενός χαρακτηριστικού εκπρόσωπου της αμερικανικής pop art, του Ρόι Λιχτενστάιν (γενν. 1923).

Μετά τη δεκαετία του 1970 η Αρχαιότητα διεκδικεί και πάλι έναν σημαντικό ρόλο στην επικράτηση μιας ευρύτερης μόδας στην τέχνη (αρχιτεκτονική, ζωγραφική, γλυπτική, κινηματογράφο). Η κόπωση από όλα τα μοντερνιστικά κινήματα οδηγεί σε ένα πλουραλιστικό όραμα που στην τέχνη ονομάστηκε μεταμοντέρνο (βλ. και μεταπρωτοπορία, transavandgardia) και που σημαίνει την εκλεκτική ανάμειξη μιας παλαιότερης παράδοσης με εκείνη του πρόσφατου παρελθόντος, ένα παστίτσο από δάνεια με έντονη στιλιστική ποικιλία. Πρόκειται για έναν εκλεκτικό συγκρητισμό που «εκλεπτύνει την ευαισθησία μας απέναντι στις διαφορές και ενισχύει την ικανότητά μας να υποφέρουμε το ασύμμετρο» κατά τον Γάλλο φιλόσοφο Ζαν Φρανσουά Λυοτάρ. Ο νεοκλασικισμός μπορεί να μην είναι η μοναδική πηγή άντλησης στοιχείων για τους μεταμοντέρνους, ανανεώνει όμως για άλλη μια φορά τις αναφορές και την αντιμετώπιση της τέχνης της Αρχαιότητας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα στα πλαίσια της ιταλικής καλλιεργημένης ζωγραφικής (pittura colta) στη δεκαετία του 1980 είναι τα έργα του Κάρλο Μαρία Μαριάνι (1931), όπου παρατηρείται ένας συγκρητισμός στοιχείων της ύστερης φάσης του Ντε Κίρικο, της εννοιολογικής τέχνης (conceptual art) και του κλασικισμού των αρχών του 19ου αιώνα. Το κίνημα του μεταμοντέρνου θα βρει γρήγορα πολύ θετική υποδοχή στη νεοελληνική τέχνη.

ΣΩΜΑ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΨΥΧΗ

Ο άνθρωπος είναι σώμα, προσωπικότητα και ψυχή. Όταν το ένα σώμα έλκεται από ένα άλλο σώμα, αυτό είναι sex. Όταν μια προσωπικότητα έλκεται από μια άλλη προσωπικότητα, αυτό είναι έρωτας. Και αγάπη είναι η έλξη ανάμεσα σε δυο πνεύματα.

Όταν υπάρχει αγάπη μπορεί πολύ φυσικά ν’ ακολουθήσει ο έρwτας ή το sex σαν εκδήλωση, στο επίπεδο της προσωπικότητας και του σώματος της ενότητας που ήδη υπάρχει στο πνευματικό επίπεδο. Όταν υπάρχει έρωτας ή sex χωρίς αγάπη, τότε υπάρχει λίγη αίσθηση της ενότητας αλλά συνήθως πολλά προβλήματα.

Και τα τρία είναι προσπάθειες ν’ απαλύνουν το αίσθημα της ξεχωριστότητας, της μοναξιάς ή του κενού. Και τα τρία συναισθήματα εκφράζουν την ανάγκη της ψυχής να ενωθεί πάλι με τους άλλους που είναι μέρη της αληθινής της ύπαρξης.

Αλλά το sex και ο έρωτας μόνα τους σπάνια, αν όχι ποτέ, μπορούν να μας δώσουν την αίσθηση της ενότητας εάν δεν υπάρχει συγχρόνως αυτή η αγνή και αιώνια αγάπη για να ενώνει τις ψυχές αντί μόνο το σώμα και την προσωπικότητα.

Αυτό που συνήθως ονομάζουμε αγάπη είναι στην πραγματικότητα σεξουαλική έλξη ή έρωτας – η έλξη ανάμεσα σε δυο προσωπικότητες. Απόδειξη είναι ότι εάν η άλλη προσωπικότητα αρχίσει ν’ αλλάζει, η τα ενδιαφέροντά μας αλλάξουν, η αγάπη μας μαραίνεται και γίνεται απογοήτευση και πολλές φορές θυμός, παράπονο, πικρία ή εχθρότητα.

Η αγάπη μας δεν είναι μια αγάπη χωρίς όρους. Συνήθως το αίσθημα είναι στο επίπεδο της προσωπικότητάς μας και των αναγκών της, καμιά φορά σε τελείως σωματικό επίπεδο και τις ανάγκες που έχει αυτό, και σπάνια, ίσως ποτέ, σε πνευματικό επίπεδο και στις ανάγκες του.

Reframing ή αλλιώς κάνοντας το αρνητικό θετικό

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ τι είναι αυτό που κάνει κάποιους ανθρώπους να ανταποκρίνονται στις δυσκολίες που παρουσιάζονται στο δρόμο τους καλύτερα ή χειρότερα από άλλους; Έχεις απορήσει ποτέ με το πώς ορισμένα άτομα κυκλοφορούν σε αυτόν τον κόσμο λες και δεν τους συμβαίνει τίποτα, ενώ στους ώμους τους κουβαλούν τεράστιους σταυρούς που ούτε στα όνειρά σου δε θα μπορούσες να σηκώσεις;

Η Ψυχική Ανθεκτικότητα είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο της Ψυχολογίας. Πρόκειται για τη διαδικασία που ακολουθεί ένας άνθρωπος στην προσπάθειά του να ανταπεξέλθει και να διαχειριστεί τυχόν αναποδιές ή δύσκολες καταστάσεις που βρίσκει αναπάντεχα μπροστά του. Οι σύγχρονοι επιστήμονες ακόμα αναρωτιούνται αν οι άνθρωποι γεννιούνται ψυχικά ανθεκτικοί -σε διαφορετικούς βαθμούς ο καθένας- ή αν αυτό είναι κάτι που καλλιεργείται μεγαλώνοντας, καταλήγοντας όμως πως μάλλον η αλήθεια κρύβεται σε ένα συνδυασμό των δύο αυτών θεωριών: Όλοι μπορούμε να διαχειριστούμε τα πάντα, αρκεί να εξασκήσουμε αυτή μας τη δεξιότητα.

Σε αυτήν τη ζωή είναι πέρα για πέρα σημαντικό να προσέχουμε για να έχουμε και σε αυτήν εδώ την περίπτωση, αυτό που καλούμαστε να προσέξουμε για να αποκτήσουμε είναι η ψυχική μας υγεία. Σε έναν κόσμο που μας βομβαρδίζει με προβλήματα παρά με λύσεις, με ένα ατελείωτο άγχος να μας κατακλύζει και με υποχρεώσεις που μοιάζουν περισσότερο με Λερναίες Ύδρες, τα όπλα που έχουμε στη φαρέτρα μας για να μην αποτρελαθούμε χρήζουν της αδιάλειπτης προσοχής και φροντίδας μας.

Ένα από αυτά, για το οποίο θα μιλήσουμε αρκετά σήμερα, μιας και είναι το πιο προσιτό σε όλους μας, είναι το reframing. Reframing σημαίνει αναπλαισίωση και αφορά στις αρνητικές καταστάσεις που συναντούμε.

Η αλληγορία του νομίσματος, που πάντοτε έχει δύο όψεις -μια θετική και μια αρνητική- αποτελεί θεμέλιο αυτής της θεωρίας, η οποία μας παροτρύνει να μετατρέψουμε οτιδήποτε αρνητικό σε κάτι θετικό. Το άγχος μας, για παράδειγμα, που πολλές φορές νιώθουμε να μας πνίγει, μπορούμε -με αρκετή αυτοπειθαρχία και θέληση- να το μεταβάλλουμε σε δημιουργικό και να το χρησιμοποιήσουμε για να ευεργετηθούμε, παρά για να ναυαγήσουμε.

Κατανοώ φυσικά, πως η θεωρία με την πράξη απέχει έτη φωτός. Κι αυτό ιδιαίτερα μέχρι να έρθει η στιγμή της εφαρμογής, που πάντοτε έπεται το στάδιο της κατανόησης.

Κάθε κατάσταση που μας τρομάζει, που μας αγχώνει, που μας λυπεί ή που μας δημιουργεί τέλος πάντων συναισθήματα άσχημα, δεν κρατά την ευθύνη αυτών μας των συναισθημάτων. Εμείς είμαστε αυτοί που δίνουμε τόση αξία σε ό,τι μας συμβαίνει, έτσι ώστε να του επιτρέπουμε να μας καταβάλλει, να μας κατακτά και να μας υποτάσσει.

Όταν, για παράδειγμα, πείθουμε τον εαυτό μας πως το να μιλήσουμε στο πρόσωπο που μας αρέσει είναι στρεσογόνο, τότε υποβάλουμε τον εαυτό μας σε αυτόν τον ψυχισμό. Η πεποίθησή μας είναι αυτή που μας υπαγορεύει το πώς θα νιώσουμε, όχι η κατάσταση που βιώνουμε. Αν καταφέρουμε να αλλάξουμε τη σκέψη μας λοιπόν, αναπλαισιώνοντάς την σε μια πιο υγιή και θετική, τότε ολόκληρη η διάθεσή μας θα αλλάξει και τότε θα έχουμε καταφέρει να ξεπεράσουμε επιτυχώς τα αρνητικά συναισθήματα που τόσο μας βάραιναν στο παρελθόν.

Σε αυτό το σημείο βέβαια, αξίζει να σημειωθεί το εξής. Το να βλέπουμε ό,τι μας συμβαίνει πιο θετικά, καταφέρνοντας έτσι να το διαχειριστούμε καλύτερα, δε σημαίνει πως το να βιώνουμε αρνητικά συναισθήματα είναι κακό. Εάν μιλούσαμε για μια ζωή χωρίς προβλήματα ή άσχημες σκέψεις, θα μιλούσαμε για μια ουτοπία. Το θέμα μας είναι το να μην επιτρέπουμε στις συγκυρίες να μας καθιστούν έρμαιά τους, το να είμαστε ανώτεροι των καταστάσεων και να μη ζημιωνόμαστε κάθε φορά που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με κάτι που δεν είχαμε προβλέψει ή κάτι που δεν μπορούμε να ελέγξουμε.

Κι επειδή όταν κάποιος παλεύει μονίμως με τα κύματα, σκοπός του είναι να φτάσει επιτέλους στη στεριά, με άλλα λόγια να αλλάξει το περιβάλλον του, το πρώτο βήμα για να αποφέρουν καρπούς όλα αυτά που συζητούμε σήμερα είναι αυτό: το να φροντίσουμε το περιβάλλον μας να μη μας δημιουργεί παραπάνω προβλήματα από αυτά που χρειαζόμαστε. Οι άνθρωποι που δεν ταιριάζουν με τον τρόπο ζωής μας και οι συνθήκες ζωής που ίσως κρύβουν προβλήματα, είναι πολύ εύκολο να διακριθούν όταν δεν τις βιώνουμε. Όταν όμως πρόκειται για τη δική μας ζωή τότε ο εντοπισμός και η αποβολή τους είναι ό,τι πιο δύσκολο.

Γι’ αυτό, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε για αρχή είναι να ξεκαθαρίσουμε -ακόμα και σε ένα κομμάτι χαρτί αν αυτό μας βοηθάει- ποιοι άνθρωποι και ποιες συνθήκες στη ζωή μας κάνουν καλό και ποιες όχι. Ποια κλαδιά πρέπει να κόψουμε και ποια πρέπει να κρατήσουμε, για να μπορέσουμε, τελικά, να ευδοκιμήσουμε κάτω από οποιοδήποτε κλήμα.

Κι εδώ έρχεται το πιο κραυγαλέο παράδειγμα του reframing που αναλύσαμε νωρίτερα. Το να αποχωριστούμε ό,τι μας βαραίνει, ενώ το έχουμε συνηθίσει και ίσως το αγαπούμε ακόμα, είναι δύσκολο. Μπορεί να μας πονέσει στην αρχή, μπορεί ίσως και να νιώσουμε ότι μας τσακίζει. Τότε, όμως, πρέπει να καταφέρουμε να το δούμε από την άλλη του πλευρά, τη θετική, που μας λέει πως μόνο έτσι θα μπορέσουμε να προοδεύσουμε και να εξελιχτούμε, φτάνοντας στο επίπεδο που θέλουμε -ή κι ακόμα παραπάνω.

Μπορούμε να το κάνουμε; Ναι, μπορούμε.

Τραύμα ταπείνωσης/ντροπής

Εάν έχετε κάποιο σχετικό τραύμα ταπείνωσης/ντροπής, τότε πιθανότατα, σε ένα βαθύ επίπεδο αισθάνεστε άσχημα για τον εαυτό σας και πιστεύετε ότι κάτι δεν πάει καλά με σας, ότι έχετε ένα βασικό ελάττωμα – τουλάχιστον υπό ορισμένες συνθήκες. Ίσως πιστεύετε ότι δεν μπορείτε να κάνετε τα πράγματα αρκετά καλά.

Όταν κάποιος σας επικρίνει, μπορεί να το ενστερνίζεστε και να νιώθετε άσχημα για τον εαυτό σας χωρίς να εξετάζετε κατά πόσο πιστεύετε ότι είναι αλήθεια.

ΤΟ ΤΡΑΥΜΑ ΝΤΡΟΠΗΣ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΤΟ ΟΤΙ ΤΑΠΕΙΝΩΘΗΚΑΤΕ ΩΣ ΠΑΙΔΙ.

Μπορεί να έχετε δεχτεί γελοιοποίηση, κοροϊδία ή να νιώσατε ντροπή. Μπορεί να έχετε εκτεθεί δημόσια με τρόπο που σας ταπείνωσε. Μπορεί να σας συνέλαβαν σε μια κατάσταση που σας εξέθετε ή κάποιος να σας έκρινε με έναν τρόπο που σας έκανε να πιστεύετε ότι οι ενέργειές σας ήταν ντροπιαστικές.

Εάν έχετε τραύμα ντροπής, έχετε την τάση να αισθάνεστε εύκολα αμηχανία ή ντροπή αν κάποιος σας κρίνει, σας κοροϊδέψει ή εκτεθείτε δημόσια. Αυτό μπορεί να σας δυσκολεύει να διαχειριστείτε τη αίσθηση ντροπής με έναν υγιή τρόπο, όπου θα παραμένατε γειωμένος ή θα βάζατε όρια σε κάποιον που σας κάνει να ντρέπεστε. Επίσης, μπορεί να καταστήσει δύσκολο για σας να αποφύγετε την αίσθηση ότι κάποιος σας περιγελά, ακόμα και αν δεν το κάνει στην πραγματικότητα. Ή μπορεί να αναστατώνεστε πολύ παραπάνω από το αναμενόμενο, αν κάποιος σας κάνει κάποιο πείραγμα.

Αυτά τα συναισθήματα μπορεί να είναι εντελώς συνειδητά ή να κρύβονται στο παρασκήνιο επειδή συνήθως αμύνεστε εναντίον τους με συγκεκριμένους τρόπους, όπως με το να θυμώνετε, να αποσύρεστε ή να κρίνετε τους ανθρώπους.

Που οφείλεται το τραύμα ταπείνωσης/ντροπής;

Υπάρχουν διάφορα ενδεχόμενα για την προέλευση αυτού του τραύματος:

• Νιώσατε ντροπιασμένοι, δεχτήκατε επίκριση, απόρριψη, περιφρόνηση ή αρνητική σύγκριση σε σχέση με τους άλλους, όταν ήσασταν παιδί.
• Συνέβησαν επώδυνα ή καταστροφικά πράγματα σε σας ή στην οικογένειά σας και πιστεύατε ότι «ήταν δικό σας λάθος, επειδή κάτι δεν πήγαινε καλά με σας».
• Σας έβλαψαν ή σας απέρριψαν και πιστεύατε ότι αυτό συνέβαινε επειδή κάτι δεν πήγαινε καλά με σας.
• Δεν σας έδειχναν σημασία ή κατανόηση και νιώθατε διαφορετικός από τους γονείς ή την οικογένειά σας και πιστεύατε ότι αυτό συνέβαινε επειδή κάτι δεν πήγαινε καλά με σας.
• Δεν λάβατε την φροντίδα, την αγάπη, το νοιάξιμο ή την εκτίμηση που χρειαζόσασταν από τους γονείς σας και πιστεύατε ότι αυτό συνέβαινε επειδή κάτι δεν πήγαινε καλά με σας.

Ψευδείς πεποιθήσεις που συνοδεύουν το τραύμα ταπείνωσης/ντροπής:

«Κάτι δεν πάει καλά με μένα.»

«Είμαι λάθος, ανεπαρκής, χαζός, άσχημος, ασήμαντος, αντιπαθητικός, ασήμαντος, τεμπέλης, αναίσθητος, αχάριστος, κακός» και ούτω καθεξής.

«Φταίω.»

Συναισθήματα που σχετίζονται με το τραύμα ταπείνωσης/ντροπής:

Ανεπάρκεια, μελαγχολία, συντριβή, απελπισία, ντροπή, ακινητοποίηση, σύγχυση.

Συμπεριφορές που συνδέονται με το τραύμα ταπείνωσης/ντροπής:

• Όταν κάποιος με κατηγορεί ή με κρίνει, το ενστερνίζομαι και αισθάνομαι άσχημα για τον εαυτό μου.
• Όταν κάποιος με αμφισβητεί, χάνω την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου.
• Ποτέ δεν πιστεύω ότι έχω κάνει κάτι αρκετά καλά.
• Δεν πιστεύω ότι μπορώ να είμαι επιτυχημένος σε οτιδήποτε δοκιμάζω.
• Εύκολα αναστατώνομαι με τον εαυτό μου και στεναχωριέμαι.
• Πιστεύω ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα.
• Κοιμάμαι άσχημα.
• Δεν μπορώ να αναλάβω δράση για να φτιάξω τη ζωή μου.
• Νιώθω ληθαργικός και πεθαμένος.
• Αναβάλλω τα πράγματα που έχω να κάνω.

Δυσφορία φύλου: Αναγκαία ταξινόμηση ή διαιώνιση στερεοτύπων;

Προτού μιλήσουμε για τη δυσφορία φύλου ας πούμε λίγα πράγματα για το φύλο γενικότερα. Αρχικά, όλοι έχουμε ένα βιολογικό φύλο, αυτό το οποίο μας έχει ανατεθεί από τη φύση, είτε αρσενικό είτε θηλυκό. Το φύλο αυτό κουβαλάει και κάποια αντίστοιχα και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ρόλους ανάλογα, φυσικά, με το εκάστοτε κοινωνικό και πολιτισμικό πλαίσιο.

Διεμφυλικά άτομα

Ωστόσο, εκτός από το βιολογικό φύλο, ο καθένας από εμάς έχει και ένα μοναδικό κοινωνικό φύλο, το φύλο δηλαδή που επηρεάζεται από ευρύτερους κοινωνικούς, πολιτισμικούς, οικονομικούς, αλλά και προσωπικούς παράγοντες και το οποίο φαίνεται ότι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων συνάδει με το βιολογικό μας φύλο.

Ακόμα και τα ομοφυλόφιλα άτομα στην πλειονότητά τους νιώθουν ότι ανήκουν, έως ένα βαθμό τουλάχιστον και ίσως με κάποιες εξαιρέσεις, στο φύλο που τους έχει ανατεθεί, αρσενικό ή θηλυκό, απλώς με τη διαφορά ότι προτιμούν σεξουαλικά και ερωτικά άτομα του ίδιου φύλου.

Υπάρχει, λοιπόν, μια μικρή – ίσως όχι και τόσο μικρή τελικά- ομάδα ανθρώπων που νιώθουν τελείως ξένο το βιολογικό τους φύλο: αν έχουν γεννηθεί, για παράδειγμα, άνδρες, νιώθουν ξένοι μέσα στο ίδιο τους το σώμα, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες του βιολογικού τους φύλου, δεν μπορούν να ζουν σύμφωνα με αυτό.

Αυτά τα άτομα ονομάζονται διεμφυλικά (transsexual). Σε αυτά τα άτομα, λοιπόν, έχει παρατηρηθεί η λεγόμενη δυσφορία φύλου, η οποία μέχρι περίπου ένα χρόνο πριν άνηκε και επισήμως στις ψυχικές διαταραχές. Γιατί;

Χαρακτηριστικά της δυσφορίας φύλου

Η δυσφορία φύλου αποτελεί μία από τις διαγνώσεις του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου των Ψυχιατρικών Διαταραχών (DSM), την επίσημη δηλαδή κατηγοριοποίηση των ψυχιατρικών διαταραχών σύμφωνα με τον APA (American Psychiatric Association).

Σύμφωνα με τον APA και την 5η έκδοση του DSM, η δυσφορία φύλου περιλαμβάνει μία σύγκρουση εντός του ατόμου μεταξύ του βιολογικού φύλου και του φύλου με το οποίο ταυτίζεται, του κοινωνικού. Οι άνθρωποι με δυσφορία φύλου μπορεί να αισθάνονται πολύ δυσάρεστα με το φύλο που τους έχει ανατεθεί περιγράφοντας μερικές φορές ότι νιώθουν άβολα με το σώμα τους ή με τους προσδοκώμενους ρόλους που αντιστοιχούν στο φύλο τους.

Τα άτομα αυτά έχουν μία συχνά ανυπόφορη αίσθηση ότι τα συναισθήματα και οι πράξεις τους είναι αντίθετες προς το βιολογικό τους φύλο και είναι περισσότερο τυπικές του αντίθετου.

Κατακλύζονται από μία έντονη επιθυμία να αποκτήσουν εξωτερικά χαρακτηριστικά του αντίθετου φύλου και γενικότερα την επιθυμία να ανήκουν σε αυτό και όχι στο βιολογικό τους.

Επιπλέον, συχνά επιθυμούν να τους συμπεριφέρονται σαν να ανήκουν στο αντίθετο, επιθυμητό φύλο. Για να δοθεί φυσικά η συγκεκριμένη διάγνωση, το άτομο πρέπει να αισθάνεται έντονη δυσφορία ή/και να παρουσιάζει έκπτωση της λειτουργικότητάς του σε κοινωνικούς, εργασιακούς και γενικότερα καθημερινούς τομείς της ζωής του.

Δυσφορία φύλου στα παιδιά

Σύμφωνα με το DSM, η συγκεκριμένη διάγνωση μπορεί να δοθεί και κατά την παιδική ηλικία αλλά με μεγάλη προσοχή. Το ότι ένα κορίτσι προτιμά το μπλε αντί για το ροζ, δεν του αρέσουν οι φούστες ή προτιμά να παίζει με αυτοκινητάκια αντί για κούκλες ή το ότι ένα αγόρι είναι ευαίσθητο ή δεν απολαμβάνει τα video games, τίποτα από αυτά δεν σημαίνει ότι παρουσιάζει δυσφορία φύλου.

Μιλάμε για δυσφορία φύλου στα παιδιά όταν υπάρχει έντονη και παρατεταμένη ασυνέπεια μεταξύ του βιολογικού φύλου και αυτού που αισθάνονται ως οικείο, η οποία προκαλεί έντονη δυσφορία.

Τα παιδιά αυτά ενδέχεται να επιθυμούν έντονα να ντύνονται μόνο με ρούχα που αρμόζουν συνήθως στο αντίθετο φύλο, ενώ μπορεί επίσης να υπάρχει μία έντονη και επίμονη προτίμηση να υιοθετούν ρόλους του αντίθετου φύλου και γενικότερα προτιμούν παιχνίδια και δραστηριότητες που (υποτίθεται) ότι ταιριάζουν σε αυτό.

Συχνά, επίσης, εμφανίζουν μία αποσύνδεση από την ανατομία του σώματός τους και μία ισχυρή και επίμονη επιθυμία να αποκτήσουν εξωτερικά χαρακτηριστικά του αντίθετου φύλου. Η διάγνωση πρέπει να δίνεται με μεγάλη προσοχή στα παιδιά. Για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με τα διαγνωστικά κριτήρια του DSM μπορείτε να ανατρέξετε στη σελίδα του APA.

Επαναπροσδιορισμός φύλου

Όσον αφορά στη θεραπεία, αυτή συνήθως επιτυγχάνεται αυτομάτως μέσω του επαναπροσδιορισμού/ της αλλαγής φύλου. Ωστόσο, για μία σημαντική μερίδα ανθρώπων η επέμβαση αυτή είναι οικονομικά ανέφικτη, ενώ για άλλους απλώς δεν είναι επιθυμητή. Κάποιοι, λοιπόν, αρκούνται στο να λαμβάνουν ορμόνες, ενώ άλλοι προτιμούν απλά και μόνο να ντύνονται και να φέρονται σύμφωνα με το φύλο με το οποίο ταυτίζονται αντί να προχωρούν σε φαρμακευτική ή χειρουργική θεραπεία.

Άλλοι χρησιμοποιούν τα κοινωνικά δίκτυα και άλλες τοπικές ομάδες με σκοπό να εκφραστούν ελεύθερα και να καταπραΰνουν τη δυσφορία τους. Αρκετοί, δυστυχώς, αδυνατούν να συμπεριφέρονται και να ζουν σύμφωνα με το επιθυμητό για αυτούς φύλο λόγω κοινωνικών και οικογενειακών πιέσεων, αρνούνται τα συναισθήματά τους και επομένως ενδέχεται να εμφανίσουν έντονο άγχος, κατάθλιψη, κοινωνική απόσυρση, ακόμα και αυτοκτονικές τάσεις.

Ιστορία του τρανσεξουαλισμού

Για να κατανοηθεί καλύτερα η εξέλιξη αυτής της ''διαταραχής'' είναι χρήσιμο να δούμε την ιστορία της, η οποία ξεκινάει το 1973, όταν προτείνεται ο όρος σύνδρομο δυσφορίας φύλου, ο οποίος περιλαμβάνει τον τρανσεξουαλισμό και άλλες διαταραχές ταυτότητας φύλου. Φυσικά είχαν γίνει και παλαιότερα διάφορες αναφορές στον τρανσεξουαλισμό.

Σημαντική ημερομηνία, ωστόσο, είναι το 1980, όπου ο τρανσεξουαλισμός αποτέλεσε μία ανεξάρτητη διαγνωστική κατηγορία στην 3η έκδοση του DSM. Στην επόμενη έκδοση, το 1994, ο όρος αυτός αντικαταστάθηκε από τη διαταραχή ταυτότητας φύλου, ο οποίος αφορά, όπως προαναφέρθηκε, στα άτομα που νιώθουν έντονη δυσφορία με το βιολογικό τους φύλο και μία ακόμα πιο έντονη ταύτιση με το αντίθετο. Στην 5η και τελευταία έκδοση του DSM αφαιρέθηκε η λέξη διαταραχή από τη διάγνωση καταλήγοντας σε δυσφορία φύλου.

Στιγματισμός διεμφυλικών ατόμων

Φαίνεται, λοιπόν, πως με την αλλαγή της ορολογίας έγινε μία προσπάθεια να αφαιρεθεί το στίγμα από αυτά τα άτομα και την ''ιδιαιτερότητά'' τους. Ωστόσο, όντως έγινε προσπάθεια; Όντως δεν υπάρχει το στίγμα πλέον; Με μία μικρή βιβλιογραφική ανασκόπηση αλλά και απλά παρατηρώντας γύρω σου θα δεις πόσο το στίγμα είναι ακόμα εδώ.

Πόσο η διάγνωση αυτή σχετίζεται με υψηλά επίπεδα διακρίσεων, θυματοποίησης, στιγματισμού και πόσο συμβάλλει στην αρνητική αυτοεικόνα των ατόμων αυτών και στην αυξημένη πιθανότητα εμφάνισης άλλων ψυχικών διαταραχών ακόμα και απόπειρας αυτοκτονίας.

Οι έφηβοι και οι ενήλικες δυσκολεύονται να λειτουργήσουν αποτελεσματικά στην καθημερινότητά τους παρουσιάζοντας έντονα προβλήματα στο σχολείο, στην εργασία, στις προσωπικές τους σχέσεις. Παιδιά με δυσφορία φύλου μπορεί να δέχονται κοροιδευτικά και εμφοβιστικά σχόλια και συμπεριφορές από τα άλλα παιδιά, ενώ έχουν υψηλό ρίσκο για εμφάνιση συναισθηματικών και συμπεριφορικών προβλημάτων, όπως κατάθλιψη και άγχος.

Είναι ψυχιατρική διαταραχή ο τρανσεξουαλισμός;

Οπότε, σε τελική ανάλυση, σε τι συμβάλει η διάγνωση αυτή; Μήπως αν δεν υπήρχαν όλα αυτά τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις περί φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, μήπως αν τα παιδιά γεννιόντουσαν και ανατρέφονταν σε οικογένειες και κοινωνίες ελεύθερα να είναι και να εκφράζονται όπως θέλουν, χωρίς περιορισμούς, μήπως αν δεν κοιτούσαμε έντονα και επικριτικά transsexual άτομα στο δρόμο, μήπως σε έναν τέτοιο κόσμο, τα άτομα αυτά δεν θα είχαν καν λόγο να βιώνουν τη λεγόμενη δυσφορία φύλου;

Μήπως όλη αυτή η εμμονή με την διάγνωση, ακόμα και χωρίς τον όρο διαταραχή, διαιωνίζει όλα αυτά τα οποία τελικά προκαλούν αυτή τη δυσφορία;

Ναι, οι διαγνώσεις στις περισσότερες περιπτώσεις είναι χρήσιμες και απαραίτητες για να προβούμε σε αντίστοιχες θεραπευτικές παρεμβάσεις.

Ωστόσο, όταν μία διάγνωση υφίσταται για τον μοναδικό λόγο ότι η κοινωνία μας δεν έχει ακόμα αποδεχτεί αυτή την κατηγορία ανθρώπων, θεωρώ ότι η ύπαρξη της είναι αν όχι ανούσια, σίγουρα επιβλαβής. Από την στιγμή μάλιστα που δεν υπάρχει κάποιο επιστημονικά τεκμηριωμένο θεραπευτικό πρωτόκολλο και θεραπεία αποτελεί ουσιαστικά ο επαναπροσδιορισμός φύλου, δεν βρίσκω τον λόγο ύπαρξης αυτής της διάγνωσης.

Η δυσφορία σε αυτά τα άτομα υφίσταται, αυτό είναι γεγονός. Ας κάνουμε όμως κάτι σαν κοινωνία για να μη συμβαίνει πια αυτό, ας δημιουργήσουμε κοινωνίες και οικογένειες που αφήνουν τα παιδιά τους ελεύθερα να είναι και να εκφράζονται όπως θέλουν.

Το παράδειγμα της Δανίας για τους διεμφυλικούς ανθρώπους

Η Δανία, για παράδειγμα, ήταν η πρώτη χώρα που το 2017 αφαίρεσε την κατηγοριοποίηση των διεμφυλικών ανθρώπων ως ψυχικά διαταραγμένους με την Linda Thor Pedersen να τονίζει ότι ήταν πολύ σημαντικό να αφαιρεθούν από τον κώδικα της ιατρικής κοινότητας της χώρας όροι όπως ασυνέπεια, διαταραχή και πρόβλημα.

Το προηγούμενο σύστημα προκαλούσε μία έμμεση διάκριση καθώς, για παράδειγμα, κάποιες αιτήσεις εργασίας απορρίπτονταν λόγω της συγκεκριμένης διάγνωσης. Η αλλαγή δυστυχώς περιορίστηκε στη Δανία, ωστόσο ανοίγει τον δρόμο για περισσότερα παρόμοια παραδείγματα. Γιατί, εν τέλει, οι ίδιοι που δημιουργήσαμε αυτά τα στερεότυπα, οι ίδιοι μπορούμε να τα καταρρίψουμε.

Να ανακαλύψεις χαραυγές και χρυσές ευκαιρίες, ν΄αγαπήσεις μια πλούσια γενναία ψυχή

-Πρέπει να είσαι έτοιμος να καείς στην ίδια σου τη φλόγα: πώς να ξαναγεννηθείς αν δεν γίνεις πρώτα στάχτη; (Τάδε έφη Ζαρατούστρας)

-Αν μια γυναίκα χαίρεται τη συντροφιά ενός άντρα, γιατί να μην τον πάρει από το μπράτσο και να μην του ζητήσει να τον συνοδέψει;...Αυτή η γυναίκα ανήκει σε άλλο είδος. Αυτή η γυναίκα ήταν ελεύθερη!

-Για μένα η λέξη «καθήκον» είναι βαριά και καταπιεστική. Έχω συνοψίσει τα καθήκοντά μου σε ένα μόνο – να διαιωνίσω την ελευθερία μου. Ο γάμος και η κατοχή και η ζήλια που τον περιβάλλουν, υποδουλώνουν το πνεύμα. Δεν θα με εξουσιάσουν ποτέ. Ελπίζω γιατρέ, να έρθει μια εποχή όπου άντρες και γυναίκες δεν θα τυραννιούνται ο καθένας απ΄ τις αδυναμίες του άλλου.»

–Όλα ήταν θέμα προοπτικής, αλλαγής νοητικού πλαισίου.

-Ο άνθρωπος αναπτύσσει τα φυσικά του χαρίσματα μόνο μέσα από το συναγωνισμό.

–Κανείς δεν επιθυμεί, πιστεύει, να βοηθήσει τον άλλον: αντίθετα, οι άνθρωποι θέλαν μόνο να κυριαρχούν και να αυξάνουν την εξουσία τους.

-Ναι, το ξέρω πως ο κόσμος δεν χαμογελάει σε μια γυναίκα και δυο άντρες που ζουν αγνά μαζί. Αλλά είμαστε ιδεαλιστές με ελεύθερη σκέψη, που απορρίπτουν τους κοινωνικά επιβεβλημένους περιορισμούς. Πιστεύουμε στην ικανότητα να δημιουργούμε οι ίδιοι τις ηθικές δομές μας.

-Να ανακαλύψεις χαραυγές και χρυσές ευκαιρίες, ν΄ αγαπήσεις μια πλούσια γενναία ψυχή: όλοι τα έχουμε ανάγκη αυτά σκέφτηκε, τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας.

-Λοιπόν, ανακαλύψαμε ότι όταν επιστρέφει στην ίδια την πηγή ενός συμπτώματος και μου περιέγραφε τα πάντα, τότε το σύμπτωμα εξαφανιζόταν από μόνο του – χωρίς να χρειάζεται καμία υπνωτική υποβολή-.

-Η χαρά να σε παρατηρούν ήταν τόσο βαθιά που ο Μπρόϊερ πίστευε ότι ο αληθινός πόνος των γηρατιών, του πένθους, του να ζεις αφού οι φίλοι σου έχουν πεθάνει, ήταν η απουσία εξονυχιστικής παρατήρησης – η φρίκη του να ζεις μια ζωή που δεν την παρατηρεί κανείς.

-Ίσως η εμπιστοσύνη να είναι η δική μας επιλογή! «Αυτό δεν αποτελεί επιλογή ενός άντρα. Δεν είναι η ανθρώπινη επιλογή, αλλά μια προσπάθεια ν΄ αδράξουμε μια ψευδαίσθηση έξω απ΄ τον εαυτό σου. Μια τέτοια επιλογή, η επιλογή του άλλου, του υπερφυσικού, πάντοτε σε αποδυναμώνει. Πάντα κάνει τον άνθρωπο μικρότερο απ΄αυτό που είμαστε!

-Δεν είναι η αλήθεια ιερή, ιερή είναι η αναζήτηση της αλήθειας του καθενός μας! Μπορεί να υπάρχει πιο ιερή πράξη από την αυτοαναζήτηση;

-Πάντα ένιωθα ότι η τελική ανταμοιβή των νεκρών είναι ότι δεν θα ξαναπεθάνουν!- Νίτσε

-Ο θάνατός μας μας ανήκει. Κι ο καθένας μας θα ‘πρεπε να τον εκπληρώνει με τον δικό του τρόπο. -Νίτσε

-Τί χρειάζεται ένα βιβλίο που δεν μας πηγαίνει πέρα απ΄ όλα τα βιβλία -Νίτσε

–Προσκολλάται πεισματικά σε κάτι που έχει συνηθίσει μέσω αυτού να βλέπει τον κόσμο. Κι αυτό το ονομάζει πίστη. -Νίτσε

–Αυτός που αναζητάει την αλήθεια πρέπει να υποστεί μια προσωπική ψυχολογική ανάλυση- την ονομάζει «ηθική ανατομία»... Και για να το κάνει αυτό, πρέπει πρώτα ν΄ απομακρυνθεί από την εποχή του και τη χώρα του– και τότε να εξετάσει τον εαυτό του από μακριά! -Νίτσε

-Η αποκάλυψη του εαυτού σου σε κάποιον άλλο είναι προανάκρουσμα της προδοσίας σε κάνει ν΄ αρρωσταίνεις, έτσι δεν είναι;

-Η γεύση του θανάτου στο στόμα μου μου έδινε προοπτική και θάρρος. Το θάρρος να είμαι ο εαυτός μου, αυτό είναι σημαντικό.

-Η υπερεγρήγορση, όπως την ονομάζετε, δεν είναι ανεπιθύμητη: είναι απαραίτητη για τη δουλειά μου . Θέλω να είμαι σε εγρήγορση. Δεν θέλω να αποκλειστώ από κανένα μέρος της εσωτερικής μου εμπειρίας! Κι αν η ένταση είναι το κόστος της επίγνωσης, έστω! Είμαι αρκετά πλούσιος για να το πληρώσω!

-Ίσως εγώ και το σώμα μου να έχουν οργανώσει μια συνωμοσία πίσω απ΄ την πλάτη του ίδιου μου του νου.

-Οι μεγάλοι διανοητές πάντα επιλέγουν τη συντροφιά του εαυτού τους και σκέφτονται τις δικές τους σκέψεις, ανενόχλητοι από τον όχλο.

-Θ’ ανακαλύψετε ότι κανείς ποτέ δεν έχει ως αποδέκτη τον εαυτό μας κάθε προσφορά είναι αντιπροσφορά, κάθε αγάπη είναι αγάπη του εαυτού μας.

-Η ανθρωπότητα δεν μπορεί πια να αποφύγει το ωμό θέαμα του ηθικού «ανατομείου»... τα σφάλματα των μεγαλύτερων φιλοσόφων πηγάζουν συνήθως από την εσφαλμένη ερμηνεία των ανθρωπίνων πράξεων και αισθημάτων, που έχει ως τελικό αποτέλεσμα την οικοδόμηση μιας εσφαλμένης ηθικής, και τη δημιουργία θρησκευτικών και μυθολογικών τεράτων.

-Όλοι βαριούνται το ίδιο φαΐ συνέχεια. Νομίζω, ότι για κάθε όμορφη γυναίκα που υπάρχει, υπάρχει και κάποιος ταλαίπωρος που έχει κουραστεί να την κουτουπώνει!

-Πως να ομολογήσει ότι στοιχημάτισε ολόκληρη τη ζωή του, μόνο για να ανακαλύψει ότι το τελικό κέρδος δεν ήταν εντέλει του γούστου του;

-«Ίσως» είπε ο Νίτσε, «ο άντρας μόνο όντας άντρας ελευθερώνει τη γυναίκα μέσα σε μια γυναίκα»

–Ευτελείς σκέψεις διηθούν το μυαλό του σαν μύκητες. Στο τέλος θα σαπίσουν το σώμα του. Καθώς έφευγε σήμερα, τον ρώτησα τί θα έβλεπε, αν δεν τον τύφλωναν τα ασήμαντα.

-Φόβοι δεν γεννιούνται στο σκοτάδι. Αντίθετα, είναι μάλλον σαν τ΄ αστέρια – βρίσκονται πάντα εκεί, αλλά τους κρύβει η λάμψη της ημέρας.

-Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που αντιπαθούν τον εαυτό τους και προσπαθούν να το διορθώσουν πείθοντας πρώτα άλλους να έχουν καλή γνώμη για αυτούς. Μόλις γίνει αυτό, τότε αρχίζουν να έχουν κι οι ίδιοι καλή γνώμη για τον εαυτό τους. Αλλά αυτή είναι ψεύτικη λύση, είναι υποταγή στην αυθεντία των άλλων. Το καθήκον σας είναι να αποδεχτείτε τον εαυτό σας– όχι να βρείτε τρόπους να κερδίσετε τη δική μου αποδοχή.

Αντρέι Ταρκόφσκι: Τι ακριβώς είναι αυτά τα «περασμένα»;

O χρόνος ζωής ενός ανθρώπου του δίνει την ευκαιρία να γνωρίσει ότι είναι ηθικό oν, ταγμένο στην αναζήτηση της αλήθειας· κι όμως, αυτό τό δώρο στόν άνθρωπο είναι ευχάριστο και μαζί πικρό. Ζωή είναι μόνο μιά δεδομένη χρονική περίοδος όπου μπορεί, ή μάλλον πρέπει, να διαμορφώσει το πνεύμα του σύμφωνα με το πως αντιλαμβάνεται το σκοπό της ανθρώπινης ύπαρξης.

Όμως, το άκαμπτο πλαίσιο στο οποίο έχει τεθεί η ζωή φανερώνει ακόμα πιό καθαρά την ευθύνη που έχουμε απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους. Η ανθρώπινη συνείδηση, για να υπάρξει, εξαρτάται από το χρόνο.

«Λένε πώς o χρόνος είναι αμετάκλητο»ς. Κι είναι αλήθεια, με την έννοια ότι «δεν μπορείς να φέρεις πίσω τα περασμένα».

Τι ακριβώς είναι αυτά τα «περασμένα»; Όλα όσα πέρασαν; Και τι σημαίνει «πέρασαν» για κάποιον, όταν για τον καθένα μας το παρελθόν είναι φορέας κάθε συγκεκριμένου πράγματος στο παρόν μας σε κάθε στιγμή μας; Από μια άποψη το παρελθόν είναι πολύ πιο πραγματικό από το παρόν, ή τουλάχιστον πιο σταθερό, πιο ανθεκτικό. Το παρόν γλιστρά μέσα από τα χέρια μας και χάνεται σαν άμμος, και μόνο όταν το αναπολούμε αποκτά υλικό βάρος.

Τα δαχτυλίδια του βασιλιά Σολομώντα είχαν το επίγραμμα «Όλα θα περάσουν»· εγώ, αντίθετα, θέλω να επισύρω την προσοχή στον τρόπο με τον όποιο ο χρόνος, με την ηθική του σημασία, επιστρέφει. Ο χρόνος δεν χάνεται χωρίς να αφήσει ίχνη, γιατί είναι κατηγορία υποκειμενική, πνευματική κι ο βιωμένος χρόνος μένει στην ψυχή μας σαν εμπειρία ''εν χρόνω."

Το αίτιο και το αποτέλεσμα αλληλεξαρτώνται και αλληλοσυμπλέκονται. Το ένα γεννά το άλλο από μιάν αδυσώπητα καθορισμένη αναγκαιότητα, πού θα ήταν μοιραία για μας, αν ανακαλύπταμε μεμιάς όλους τούς συνδετικούς κρίκους αυτής της συνέχειας. Η σχέση αιτίου και αποτελέσματος, κοντολογίς ή μετάβαση από τη μια κατάσταση στην άλλη, είναι και ή μορφή με την οποία υπάρχει ό χρόνος, το μέσο για την υλοποίηση του, στην καθημερινή πρακτική.

Αφού όμως το αίτιο έχει το αποτέλεσμά του, δεν μπορεί να πεταχτεί σαν τη χρησιμοποιημένη σκαλωσιά ενός πυραύλου. Με κάθε αποτέλεσμα επιστρέφουμε μονίμως στην πηγή του, στα αίτιά του μ' άλλα λόγια, με τη βοήθεια της συνείδησης, μπορούμε να γυρίσουμε πίσω το χρόνο. Το αίτιο και το αποτέλεσμα μπορεί να συνδεθούν μεταξύ τους αναδρομικά, και τότε είναι πράγματι σαν να επιστρέφει κανείς στο παρελθόν του.

Αντρέι Ταρκόφσκι, Σμιλεύοντας το χρόνο

Μπορεί η κβαντική μηχανική να ρίξει φως στην τηλεπάθεια; – Είναι όλα συνδεδεμένα;

Πολλοί άνθρωποι αποδέχονται την τηλεπάθεια ως αληθινή και άλλοι υποστηρίζουν ότι είχαν τηλεπαθητικές εμπειρίες. Ωστόσο, οι περισσότεροι επιστήμονες παραμένουν σκεπτικοί καθώς δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία που να συνηγορούν σε τέτοιες αξιώσεις. Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχουν καταξιωμένοι επιστήμονες που υποστηρίζουν ότι η διεξαγωγή έρευνας στο θέμα της τηλεπάθειας είναι ζωτικής σημασίας.

Το να απορρίπτεις κάτι, επειδή δεν υπάρχουν εξηγήσεις γι ‘αυτό, δεν είναι επιστημονική προσέγγιση.

«Δεν γνωρίζουμε πώς λειτουργεί, ωστόσο, απασχολεί πολλούς επιστήμονες. Εξετάζοντας τα πειράματα και τα δεδομένα, είναι σαφές ότι κάτι συμβαίνει», δήλωσε ο Dean Radin, επιστήμονας στο Ινστιτούτο Νοητικών Επιστημών (IONS). Και προσθέτει:

«Υπάρχει αμφιβολία, γιατί δεν έχουμε ακόμα μια καλή εξήγηση γι’ αυτό».

Ο Dean Radin, συγγραφέας 200 τεχνικών και δημοφιλών άρθρων, κεφαλαίων βιβλίων και πολλών βιβλίων όπως το best-seller “The Conscious Universe” και “Enangled Minds” είναι πεπεισμένος ότι η τηλεπάθεια είναι πραγματική και προτείνει ότι η κβαντική μηχανική μπορεί τελικά να εξηγήσει την επικοινωνία μεταξύ ανθρώπινων εγκεφάλων.

«Μπορούμε να νιώσουμε τι συμβαίνει με τους αγαπημένους μας όταν αυτοί βρίσκονται χιλιάδες μίλια μακριά; Γιατί μερικές φορές είμαστε σίγουροι για την ταυτότητα του καλούντος τη στιγμή που το τηλέφωνο κουδουνίζει; Περιέχουν πληροφορία οι διαισθητικές εικασίες για τα μελλοντικά γεγονότα; Είναι δυνατή η αντίληψη χωρίς τη χρήση των συνηθισμένων αισθήσεων;

Πολλοί πιστεύουν ότι τέτοια “ψυχικά φαινόμενα” είναι σπάνια ταλέντα ή θεϊκά δώρα. Άλλοι δεν πιστεύουν ότι υπάρχουν. Αλλά οι τελευταίες επιστημονικές έρευνες δείχνουν ότι αυτά τα φαινόμενα είναι τόσο αληθινά όσο και διαδεδομένα και αποτελούν αναπόφευκτη συνέπεια της διασυνδεδεμένης, εμπλεγμένης φυσικής πραγματικότητας στην οποία ζούμε. Ο Albert Einstein ονόμαζε την εμπλοκή, “τρομακτική δράση από απόσταση” – τον τρόπο με τον οποίο δύο αντικείμενα παραμένουν συνδεδεμένα με το χρόνο και το διάστημα, χωρίς να επικοινωνούν με κανένα συμβατικό τρόπο, πολύ καιρό μετά την αρχική αλληλεπίδρασή τους. Θα μπορούσε μια παρόμοια εμπλοκή εγεφάλων να εξηγήσει τις ψυχικές ικανότητες μας; Ο Dean Radin, ανώτερος επιστήμονας στο Ινστιτούτο Νοητικών Επιστημών, πιστεύει ότι μπορεί.

«Για να καταδείξουμε τη μη ισορροπημένη φύση του ακραίου σκεπτικισμού, ας εξετάσουμε την περίπτωση της τηλεπάθειας. Οι κυνικοί φοβούνται ότι η αποκάλυψη είναι κοντά επειδή το ευρύ κοινό πιστεύει στην υπερ-αισθητηριακή αντίληψη (ESP).Υποθέτουν ότι αυτή η ευρέως διαδεδομένη πίστη είναι ένα σημάδι μαζικής διανοητικής φθοράς επειδή η επιστήμη έχει δηλώσει ότι η ESP [1] είναι αδύνατη. Γιατί είναι αδύνατη; Επειδή τα ψυχικά φαινόμενα παραβιάζουν απροσδιόριστους νόμους της επιστήμης και επομένως όλοι οι ισχυρισμοί σχετικά με τέτοια γεγονότα πρέπει να είναι απελπιστικά λανθασμένοι ή δόλιοι. Ως αποτέλεσμα, στο δυτικό κόσμο, η απλή μελέτη ορισμένων κοινών εμπειριών ουσιαστικά απαγορεύεται», γράφει ο Radin στο άρθρο του “Thinking about telepathy».

Ο Radin σκέφτεται ότι η κβαντική μηχανική μπορεί να λύσει το μυστήριο της τηλεπάθειας και δεν είναι ο πρώτος επιστήμονας που το προτείνει. Ο μεγάλος ψυχολόγος Gardner Murphy, πρόεδρος της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρείας και αργότερα της Αμερικανικής Εταιρείας Ψυχικής Έρευνας, προέτρεψε συναδέλφους ψυχολόγους να γνωρίσουν καλύτερα τη σύγχρονη φυσική.

Ο Murphy έγραψε το 1968: «η δυσκολία είναι στο επίπεδο της φυσικής, όχι στο επίπεδο της ψυχολογίας. Τα δεδομένα από την παραψυχολογία θα είναι σχεδόν σίγουρα σε αρμονία με τις γενικές ψυχολογικές αρχές και θα εξομοιωθούν μάλλον εύκολα μέσα στο συστηματικό πλαίσιο της ψυχολογίας ως επιστήμη.»

Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η επιστημονική θεωρία θα επεκταθεί τελικά για να φιλοξενήσει άνετα αυτές τις εμπειρίες που τώρα αποκαλούμε ψυχικές. Θα χρειαστούμε μια στερεή θεωρητική βάση για το γιατί κάποια πράγματα, ορισμένες φορές, είναι πιο αλληλένδετα μέσω του χώρου και του χρόνου από ό,τι αντιπροσωπεύονται από τα κλασικά μοντέλα του κόσμου. Φυσικά, έχουμε ήδη μια τέτοια επιστήμη. Το κεντρικό μυστήριο της κβαντικής μηχανικής είναι ακριβώς γιατί ορισμένα πράγματα, μερικές φορές, συνδέονται περισσότερο με το χώρο και το χρόνο από ό,τι αντιλαμβάνονται οι κλασσικές έννοιες κοινής λογικής», λέει ο Radin.

Θα μπορούσαν έτσι να εξηγηθούν κάποιες ψυχικές μας ικανότητες; Μπορεί η κβαντική μηχανική να ρίξει περισσότερο φως στην τηλεπάθεια;

«Οι επιστήμονες έχουν πια διαπιστώσει ότι υπάρχουν τρόποι με τους οποίους οι επιπτώσεις των μικροσκοπικών εμπλοκών “κλιμακώνονται” στον μακροσκοπικό μας κόσμο. Μερικοί επιστήμονες προτείνουν ότι ο αξιοσημείωτος βαθμός συνοχής που εμφανίζεται στα ζωντανά συστήματα μπορεί να εξαρτάται με κάποιο βασικό τρόπο από τα κβαντικά αποτελέσματα όπως η εμπλοκή. Άλλοι υποδηλώνουν ότι η συνείδηση ​​προκαλείται ή σχετίζεται με κάποιο σημαντικό τρόπο με τα εμπλεγμένα σωματίδια στον εγκέφαλο. Ορισμένοι μάλιστα προτείνουν ότι ολόκληρο το σύμπαν είναι ένα ενιαίο, αυτό-εμπλεγμένο αντικείμενο. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο τι θα ήταν η ανθρώπινη εμπειρία σε ένα τέτοιο διασυνδεδεμένο σύμπαν; Πώς μπορούμε να μάθουμε περισσότερα για μια βαθύτερη πραγματικότητα; Θα έχουμε περιστασιακά συναισθήματα σύνδεσης με τους αγαπημένους μας από απόσταση; Εάν είχαμε τέτοιες εμπειρίες, θα μπορούσαν να οφείλονται σε πραγματικές πληροφορίες που παρακάμψαν κάπως τα συνηθισμένα αισθητήρια κανάλια ή είναι τέτοιες αναφορές απλές παραληρητικές ιδέες; Μπορούν οι ψυχικές ή “psi” εμπειρίες να μελετηθούν από την επιστήμη, ή είναι πέρα ​​από την προοπτική της ορθολογικής κατανόησης;

Δεν έχουμε καμία εξήγηση, αλλά μπορείτε να δείτε σχεδόν έναν χάρτη πορείας για το πώς θα μπορούσε να γίνει μια εξήγηση. Τουλάχιστον δεν φαίνεται πλέον αδύνατο», δηλώνει ο Radin.
Έτσι, ίσως όλα είναι συνδεδεμένα και η κβαντική μηχανική προσφέρει στοιχεία που υποστηρίζουν την τηλεπάθεια …
----------------------------
[1] Υπερ-αισθητηριακή αντίληψη ή ESP είναι η ικανότητα που έχει κάποιος να παίρνει (διάφορες) πληροφορίες με παραφυσικά μέσα, δηλαδή χωρίς να χρησιμοποιεί κάποια από τις 5 αισθήσεις του. Θεωρητικά, αυτό επιτυγχάνεται με την απόκτηση κάποιας ψυχικής δύναμης από εξωτερικούς παράγοντες.

Τραπεζική Εγκληματικότητα

Ακολουθήστε το Χρήμα. Τραπεζική, Εγκληματικότητα και οι Φάκελοι FinCEN.

Follow The Money: Banking, Criminality And The FinCEN Files.

Τι αποκαλύπτουν οι διαρροές της FinCEN για τις διαδρομές με το ξέπλυμα των βρόμικων χρημάτων.

(Τα FinCEN Files έχουν διαρρεύσει έγγραφα από το Δίκτυο Επιβολής Οικονομικών Εγκλημάτων του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ)

Είναι μια υπενθύμιση της παρατήρησης του Bertolt Brecht, ότι «Η ληστεία των τραπεζών βρίσκεται στα χέρια των ερασιτεχνών. Οι πραγματικοί επαγγελματίες ληστές ιδρύουν τράπεζες». Τον περασμένο μήνα, οι εργάτες του Buzzfeed και της Διεθνούς Κοινοπραξίας Ερευνητών Δημοσιογράφων, αποκάλυψαν ακριβώς αυτό.

Κεντρική Σκηνή: Διεθνής Εγκληματική Τραπεζική Συμπεριφορά. Και ω!!! έχει πολύ ζουμί η υπόθεση.

Οι δημοσιογράφοι χτένισαν διαρροές που περιελάμβαναν 2,121 αναφορές ύποπτης δραστηριότητας (SARs) και κατατέθηκαν στο Δίκτυο Επιβολής Οικονομικών Εγκλημάτων των ΗΠΑ (FinCEN), μεταξύ του 2000 και του 2017. Το σχετικό ποσό από την άποψη των συναλλαγών είναι της τάξης των 2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Ήταν πολύ καλό εκ μέρους των ίδιων των τραπεζών, να υποβάλλουν τέτοιες εκθέσεις στο Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ. Τέτοια θέματα είναι απλές διατυπώσεις· δεν υπάρχει κίνητρο για την τράπεζα, να σταματήσει τις συναλλαγές μ’ έναν ύποπτο πελάτη, παρά τα ύποπτα στοιχεία της έκθεσης. Ένα το κρατούμενο.

Τα κριτήρια για μια SAR συμπεριφορά δεν καθορίζονται σαφώς. Ο Matthew Collin του Ινστιτούτου Brookings λέγει, ασαφείς πηγές και ασαφείς δικαιούχοι, σχέση σε μια διαδικασία που έχει ιστορικά μαρκαριστεί για οικονομικό έγκλημα και παρατυπίες. Ένα «κοινό σημάδι υποψίας είναι, όπου, κάποιος πελάτης προσπαθεί ν’ αποφύγει την προσοχή από τις αρχές, κάνοντας πολλές καταθέσεις κάτω από $10.000, που τυγχάνει να είναι το όριο αυτόματης αναφοράς.»

Τα αρχεία FinCEN τονίζουν πέντε κορυφαίους διακινητές στην κυκλοφορία χρημάτων από εγκληματικές δραστηριότητες: JP Morgan Chase, HSBC, Standard Chartered Bank, Deutsche Bank και Bank of New York Mellon.

HSBC: Παρά το γεγονός ότι της επιβλήθηκε πρόστιμο 1,9 δισεκατομμυρίων δολαρίων στις ΗΠΑ για ξέπλυμα χρήματος, η HSBC μετέφερε χρήματα μέσω των αμερικανικών δραστηριοτήτων της, σε λογαριασμούς στο Χονγκ Κονγκ το 2013 και το 2014. Κεντρικό σημείο σ’ αυτή την μεταφορά ήταν μια απάτη επενδύσεων Ponzi, χρηματική απάτη που στηρίζεται σε «πυραμίδα» επενδυτών), γνωστή ως WCM777.

Το αισχρό δημιούργημα του Κινέζου εθνικού Phil Ming Xu -αυτοαποκαλούμενου ως «Dr Phil»- παγκόσμιας κεφαλαιαγοράς, υποσχέθηκε επιστροφές κέρδους 100%, μέσα σε 100 ημέρες. Ο Xu προώθησε σθεναρά αυτή την έκδοση του νομισματικού παραδείσου, μέσω των κοινωνικών ΜΜΕ, webinars και σεμινάρια. Εύπιστοι αφελείς τον ακολούθησαν, παρασυρμένοι από έναν γκροτέσκο συνδυασμό Θεού και Μαμμωνά. Ο Xu φλέρταρε την Ευαγγελική αγορά. Συγκεντρώθηκαν 80 εκατομμύρια δολάρια όπου και φυσικά, για τους αφελείς, εξαφανίστηκαν.

Στον απόηχο των απωλειών, προέκυψε άμεση σωματική βλάβη. 'Ενας αφελής εκ της Santa Rosa, ο Reynaldo Pacheco εξήρε τις αρετές του WCM777, σε οικογένεια και φίλους του. 'Ενας γνωστός του που ο Pacheco είχε προσθέσει στην απάτη-επένδυση, δυσανασχέτησε στο ότι έχασε $3.000. Λαμβάνοντας τα πράγματα στα σοβαρά, στρατολόγησε τρεις τύπους τον Απρίλιο του 2014 όπου απήγαγαν τον Pacheco και τον χτύπησαν μέχρι θανάτου με πέτρες, αφήνοντας τα λείψανά του σε έναν κολπίσκο ποταμού, στην Napa της California.

Παρά τα γεγονότα αυτά και την γνώση ότι η WCM αποτέλεσε αντικείμενο ερευνητικού ενδιαφέροντος σε τρεις χώρες, η HSBC συνέχισε να μεταφέρει χρήματα για το επενδυτικό της ταμείο. Όπως το περιγράφει η ICIJ (Η Διεθνής Κοινοπραξία Ερευνητικών Δημοσιογράφων), πάνω από «30 εκατομμύρια δολάρια που συνδέονται με την WCM, διοχετεύθηκαν μέσω της τράπεζας το 2013 και το 2014, σε μια εποχή που η HSBC ήταν υπό επιτήρηση ως μέρος της αναβαλλόμενης συμφωνίας δίωξης με τις αρχές της Αμερικής.»

JP Morgan: Η επόμενη τράπεζα αποκαλύπτεται να είναι κάτι πολύ περισσότερο από απλός μεσάζοντας σε βρώμικες κι εγκληματικές συναλλαγές. Μια SAR που κατατέθηκε από την τράπεζα το 2015, αποκαλύπτει ότι το γραφείο της στο Λονδίνο θα μπορούσε να έχει βοηθήσει την μεταφορά μέρους ενός ποσού, συνολικού ύψους 1,02 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Η JP Morgan είχε παράσχει υπηρεσίες στην ABSI Enterprises, μια σκοτεινή υπεράκτια εταιρεία, μεταξύ του 2002 και του 2013, παρά το γεγονός ότι δεν ήταν σαφής η προέλευση και η ιδιοκτησία της εταιρείας. Η αρχειοθετημένη SAR αποκάλυψε, πώς η μητρική εταιρεία της ABSI «θα μπορούσε να συνδέεται με τον Semeon Mogilevich – ένα άτομο που ήταν στην κορυφή του FBI της λίστας των 10 πιο καταζητούμενων». Τέτοιες σχέσεις αποδεικνύουν, ότι το «Follow The Money» στερείται εθνικιστικών πεποιθήσεων, άλλωστε ο Mogilevich είναι ο αυτοκράτορας δικτύου οργανωμένου εγκλήματος της Ρωσίας.

Η αντίδραση της JP Morgan σε μια τέτοια αποκάλυψη, ήταν η γνωστή δικαιολογία που όλες οι τράπεζες έχουν χρησιμοποιήσει κατά καιρούς όταν τις πιάνουν με το δάχτυλο στο μέλι. «Ακολουθούμε όλους τους νόμους και τους κανονισμούς για να στηρίξουμε το κυβερνητικό έργο για την καταπολέμηση των οικονομικών εγκλημάτων. Αφιερώνουμε χιλιάδες ανθρώπους και εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια, σε αυτό το σημαντικό έργο.»

Τα ποσά που εμπλέκονται σαστίζουν, αλλά θα έπρεπε πραγματικά να σαστίζουν πολύ περισσότερο. Τα οικονομικά μυαλά που έχουν επιφορτιστεί με την προσπάθεια να κατανοήσουν την βαθιά θάλασσα ξεπλύματος χρήματος, έχουν μείνει μπερδεμένοι να πνίγονται. Το Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών για τα ναρκωτικά και το έγκλημα, έχει μια εκτίμηση, κάθε χρόνο, μεταξύ 2-5% του παγκόσμιου ΑΕΠ ή από $800 billion έως $2 trillion, ξεπλένονται από επίσημες τράπεζες. Σ’ όλα αυτά βλέπουμε τους αμαυρωμένους -και στους τραπεζικούς κύκλους- αποδεκτούς καρπούς της παγκοσμιοποίησης.

Το Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών για τα Ναρκωτικά και το Έγκλημα, ασχολείται με, την ανάπτυξη των χρηματοοικονομικών πληροφοριών, την καινοτομία της τεχνολογίας και την πρόοδο των επικοινωνιών. 'Ολ’ αυτά «επιτρέπουν τα χρήματα να κυκλοφορούν οπουδήποτε στον κόσμο με ταχύτητα κι ευκολία κι αυτό καθιστά το έργο, καταπολέμησης της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες, πιο επείγον από ποτέ.» Ερευνώντας σε βάθος βλέπουμε το «βρώμικο χρήμα» να γίνεται πιο δύσκολο να προσδιοριστεί, καθώς βυθίζεται στο σύστημα, ενώ ξεπλένεται.

Η ρίζα του προβλήματος είναι βαθιά συμβατική και απλή. Χρήματα κινούνται και πρόκειται να κερδηθούν και να χαθούν. Οι τράπεζες βγάζουν χρήματα για να διαχειρίζονται χρήματα. Και στο ξέπλυμα, εξακολουθούν να κερδίζουν χρήματα γι’ αυτήν την υπηρεσία. Ενθαρρύνονται επίσης από την αντοχή τους ως απαραίτητοι διεθνείς φορείς. Πολιτικοί διαφόρων αποχρώσεων έρχονται και φεύγουν. Κατά καιρούς εκφωνούν δημαγωγικές υποσχέσεις για μεταρρύθμιση και ρύθμιση του τραπεζικού τομέα, αλλά αυτές οι φωνές τελικά θα περάσουν και θα χαθούν, γιατί όπου υπάρχει χρήμα, γεννιέται χρήμα κι όχι απαραίτητα με νόμιμο τρόπο. 'Αλλωστε οι κάθε είδους νόμοι, είναι πολιτικές κατασκευές που αλλάζουν κατά το δοκούν για να εξυπηρετούν την μία και μοναδική αρχή: Το Χρήμα ως Χρέος. Απόρροια της «Mystery Babylon»

Υπάρχουν μηχανισμοί που χρησιμεύουν ως μεταξωτά χάδια, παρά αληθινά κίνητρα για μεταρρύθμιση. Η συμφωνία αναβολής της δίωξης (DPA), αποτελεί κεντρικό μέρος της κυβέρνησης των ΗΠΑ, για την πρόκληση αλλαγών στο πλαίσιο των πρακτικών συναλλαγών μιας τράπεζας. Το σύστημα υποβολής αναλυτικών εκθέσεων, είναι επίσης ύποπτα αδύναμο. Οι τράπεζες συχνά αρχειοθετούν τα SΑR, μήνες μετά την εκάστοτε ύποπτη συναλλαγή και συχνά από τον ίδιο πελάτη. Δεν θα ληφθούν πολιτικά μέτρα. Ποια είναι επομένως η αξία αυτών των SAR; Με την ελπίδα να αποτρέψουν τις κανονιστικές συνέπειες, οι τράπεζες ενδέχεται να εκδώσουν μια χιονοστιβάδα από αυτές προς διερεύνηση από τις ρυθμιστικές αρχές της FinCEN. Από το 2003, ο αριθμός των SAR των τραπεζών έχει τετραπλασιαστεί. Το προσωπικό της FinCEN δεν διατήρησε το ρυθμό των 178 το 2001 και των 300 το 2020.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει συμβεί τίποτα στις τράπεζες. Έχουν προκύψει κυρώσεις. Από το 2008, έχουν εκδοθεί πρόστιμα $36 billion σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, με το μπλοκ της Βόρειας Αμερικής να λαμβάνει πρόστιμα περίπου $27,9 billion. Αλλά τέτοιες τιμωρίες, δεν τιμωρούν τους τραπεζίτες, που τα κέρδη τους είναι άνω των τρις από το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος. Έτσι η εγκληματικότητα επιτρέπεται και ξεπλένεται κανονικά. Αυτή είναι η θεσμική αντίληψη που διαπερνά τις ρυθμιστικές αρχές και τους ρυθμιζόμενους.

Δεν είναι περίεργο που η FinCEN αντέδρασε από τις διαρροές των ICIJ.

«Το Δίκτυο Επιβολής Χρηματοοικονομικών Εγκλημάτων (FinCEN) γνωρίζει ότι διάφορα μέσα ενημέρωσης σκοπεύουν να δημοσιεύσουν μια σειρά άρθρων που βασίζονται σε παράνομα αποκαλυφθείσες εκθέσεις ύποπτης δραστηριότητας (SAR), καθώς και σε άλλα ευαίσθητα κυβερνητικά έγγραφα, πριν από αρκετά χρόνια. Οπως ανέφερε προηγουμένως η FinCEN, η μη εξουσιοδοτημένη αποκάλυψη SARs είναι έγκλημα που μπορεί να επηρεάσει την εθνική ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών, να θέσει σε κίνδυνο τις έρευνες επιβολής του νόμου και να απειλήσει την ασφάλεια των θεσμικών οργάνων και των ατόμων που υποβάλλουν τέτοιες αναφορές. Η FinCEN παρέπεμψε το θέμα στο Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ και στο Γενικό Επιθεωρητή του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ.»

Τι βρήκε το GAO

Από το 2009, στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα έχουν πιστωθεί περίπου 12 δισεκατομμύρια δολάρια σε πρόστιμα, κυρώσεις και απώλειες για παραβιάσεις του νόμου περί τραπεζικού απορρήτου / κανονισμών κατά της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες (BSA / AML), του νόμου περί πρακτικών διαφθοράς στο εξωτερικό του 1977 (FCPA) και κυρώσεων στις ΗΠΑ. απαιτήσεις προγραμμάτων από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Συγκεκριμένα, η GAO διαπίστωσε ότι από τον Ιανουάριο του 2009 έως τον Δεκέμβριο του 2015, οι ομοσπονδιακές υπηρεσίες αξιολόγησαν περίπου 5,2 δισ δολάρια για παραβάσεις BSA / AML, 27 εκατομμύρια δολάρια για παραβάσεις FCPA και περίπου 6,8 δισεκατομμύρια δολάρια για παραβάσεις των απαιτήσεων του προγράμματος κυρώσεων στις ΗΠΑ. Από τα 12 δισεκατομμύρια δολάρια, οι ομοσπονδιακοί οργανισμοί έχουν συλλέξει όλες αυτές τις εκτιμήσεις, εκτός από περίπου 100 εκατομμύρια δολάρια.

Magnetic Generator – Ελεύθερη Ηλεκτρική Ενέργεια

Το Magnetic Generator της INFINITY SAV είναι ένα πολύπλοκο σύστημα με οργανωμένη δομική διάταξη μόνιμων μαγνητών και Bifilar (Tesla) πηνίων και ελεγκτή PCB με ειδικά σχεδιασμένο λογισμικό που χρησιμοποιείται για την παραγωγή και διανομή ηλεκτρικής ενέργειας.

Η αρχική εκκίνηση πραγματοποιείται από μια μπαταρία ή οποιαδήποτε άλλη εξωτερική πηγή ενέργειας για να βοηθήσει τον κινητήρα να φτάσει στις απαραίτητες σ.α.λ. Μετά από αυτό μπορεί να αποσυνδεθεί η εξωτερική πηγή.

Η συσκευή μπορεί να λειτουργεί σε αυτόνομη λειτουργία και να διατηρεί τις σ.α.λ της ανεξάρτητα από την ποσότητα της χρήσιμης ενέργειας που καταναλώνεται.

Τα κύρια συστατικά της γεννήτριας: ένας ενσωματωμένος στάτορας, Bifilar πηνία (τοποθετημένα στο εσωτερικό με τους ίδιους και αντίθετους πόλους), ρότορας με άξονα, μόνιμοι μαγνήτες (εγκατεστημένοι και με τους δύο πόλους προς τα έξω), άξονες και ρουλεμάν.

Η μαγνητική γεννήτρια MG10 αποτελείται από 40 μαγνήτες νεοδυμίου και 40 Bifilar πηνία. Το κατασκευαστικό χαρακτηριστικό που επιτρέπει την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας είναι η ακριβής γωνιακή ευθυγράμμιση των πηνίων και των μαγνητών μέσα στο τύμπανο και οι ρυθμίσεις μεταγωγής για την καταστολή του back EMF (αντιηλεκτρεγερτική δύναμη) και την αποτελεσματική συλλογή της συσσωρευμένης ενέργειας μέσα στους ηλεκτρομαγνήτες (πηνία). Καθώς ένας μαγνήτης αρχίζει να πλησιάζει ένα πηνίο, σε ένα σημείο η τάση του πηνίου αυξάνεται μαζί με το ποσό φόρτισης που μπορεί να μεταφέρει. Μόλις ο ρυθμιστής αλλαγής εντοπίσει τη μέγιστη τάση του πηνίου, απενεργοποιεί το πηνίο. Το μαγνητικό πεδίο του πηνίου που έχει σχηματιστεί μετά την διέγερση του πηνίου θα τείνει να καταρρεύσει δημιουργώντας ένα back EMF στις περιελίξεις του πηνίου.

Το σχεδιασμένο λογισμικό της γεννήτριας μπορεί να καταστέλλει το παρασιτικό ρεύμα και να το μετατρέψει σε χρησιμοποιήσιμη ηλεκτρική ενέργεια που μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τον τελικό χρήστη.

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Το τύμπανο της μαγνητικής γεννήτριας αποτελείται από έναν ρότορα με μόνιμους μαγνήτες από σπάνιες γαίες νεοδυμίου και έναν στάτορα με χάλκινα πηνία Bifilar.

Οι μόνιμοι μαγνήτες βρίσκονται τοποθετημένοι ομοιόμορφα κατά μήκος της περιφέρειας του ρότορα με και απέναντι από τους ίδιους πόλους. Τα διπλά πηνία βρίσκονται κατά μήκος της περιφέρειας του στάτορα με τον ίδιο τρόπο αλλά με ακριβή γωνιακή ευθυγράμμιση με τους μαγνήτες και παράλληλη-σειριακή σύνδεση μεταξύ τους.

Ενας μαγνήτης νεοδυμίου είναι ο ισχυρότερος τύπος μόνιμου μαγνήτη που διατίθεται στο εμπόριο σήμερα. Η κρυσταλλική δομή του μαγνήτη νεοδυμίου αποτελείται από μικροκρυσταλλικούς κόκκους που ευθυγραμμίζονται σε ένα ισχυρό μαγνητικό πεδίο κατά την κατασκευή, έτσι ώστε οι μαγνητικοί τους άξονες να δείχνουν προς την ίδια κατεύθυνση. Το κρυσταλλικό πλέγμα του μαγνήτη αντιστέκεται στη στροφή της κατεύθυνσης του μαγνητισμού, γεγονός που καθιστά αυτή την ένωση εξαιρετικά καταναγκαστική για απομαγνητισμό.

Ενα Bifilar πηνίο είναι ένα ηλεκτρομαγνητικό πηνίο που περιέχει δύο παράλληλες περιελίξεις σε στενή απόσταση με ένα αντίθετο πηνίο. Προκειμένου να αυξηθεί σωστά η ισχύς του πηνίου, οι στροφές του τυλίγονται με τέτοιο τρόπο ώστε να παρέχουν τη μεγαλύτερη πιθανή διαφορά δυναμικού μεταξύ γειτονικών σπειρών. Η ενέργεια που αποθηκεύεται στο πηνίο είναι ανάλογη με το τετράγωνο της διαφοράς δυναμικού μεταξύ γειτονικών σπειρών. Λόγω του ειδικού υλικού του πυρήνα του πηνίου (χάλυβας μετασχηματιστή), η χωρητικότητα για καθορισμένη τιμή της πιθανής διαφοράς μεταξύ των στροφών έχει βελτιωθεί σημαντικά.

Η μαγνητική γεννήτρια λειτουργεί και είναι σε θέση να παράγει ισχύ λόγω της αλληλεπίδρασης των μόνιμων μαγνητών με τα διπλά πηνία και μια αναδυόμενη ηλεκτρομαγνητική δύναμη μεταξύ τους. Οι μαγνήτες και τα πηνία κατευθύνονται το ένα προς το άλλο για να δημιουργήσουν ροπή στον ρότορα. Αυτή η σύνθεση του τυμπάνου της γεννήτριας έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε ο ρότορας να περιστρέφεται επ αόριστον εφ όσον συλλέγεται και διανέμεται ορθολογικά και αποτελεσματικά η ενέργεια αλληλεπίδρασης μεταξύ μόνιμων μαγνητών και διαφορετικών πηνίων.

Υπάρχουν δυο γεννήτριες 13.050W και 6.650W. Πλήρως εγκατεστημένες η πρώτη κοστίζει μεταξύ 14.000 – 25.000 δολάρια και η δεύτερη μεταξύ 8.000 – 12.000 δολάρια.

Θεωρία του κράτους στην αρχαία Ελλάδα

Τι είναι το κράτος;

§1

Ο Πλάτων έλεγε πως ο φιλοσοφικός έρως είναι γιος του πόρου και της πενίας. Ποιος είναι ο πόρος; Ο λόγος και η εξ αυτού οδός έρευνας: η στροφή του ενδιαφέροντος των ανθρώπων προς τη φιλοσοφική απορία. Πώς εκδηλώνεται η φιλοσοφική απορία; Πρωτίστως ως ενδιάθετη ορμή να σκεφτεί κανείς πέρα από αυτό που πιστεύει ως ορθό· επομένως ως στοχαστική τόλμη να απαλλαγεί από το αδιερεύνητο της πίστης και να διανοιχθεί σε μια ερωτηματική, απορητική στάση ζωής. Ετούτη η στάση ζωής επέτρεψε στους αρχαίους Έλληνες να μην αρκούνται στα δεδομένα της εμπειρίας, αλλά να προχωρούν στην καλλιέργεια του λόγου και δι’ αυτού του τρόπου στην ελεύθερη ανάπτυξη της σκέψης. Μια τέτοια ελευθερία σκέψης δεν νοούταν ως κατατριβή σε απόμακρα ζητήματα από το πολιτικό γίγνεσθαι της αρχαίας πόλης, αλλά κυρίως ως καθολική και εμβριθή ενασχόληση με τη σχέση μεταξύ πολίτη και πόλεως-κράτους· ως αναζήτηση εκείνης της συγκεκριμένης μορφής του πολίτη, που θα τον καθιστούσε πρακτικά ελεύθερο σε μια αυτοκυβερνώμενη πολιτεία ή καλύτερα κοινότητα, που ανταποκρίνεται στον αληθινό χαρακτήρα της ελληνικής πόλεως-κράτους. Σε μια τέτοια κοινότητα οι πολίτες δεν θυσιάζονταν σε ή για κάποια κρατική εξουσία υπό το πρόσχημα υπηρέτησης του γενικού καλού και στην πράξη για τα συμφέροντα του κρατιστή δεσπότη ή μονάρχη, κάτι που γινόταν στα δεσποτικά καθεστώτα της Ανατολής ή γίνεται και στην εποχή μας σε «δημοκρατικά» καθεστώτα· απεναντίας διεκδικούσαν ισότιμο ρόλο συνδιοίκησης και επίδρασης στο δημόσιο βίο. Το κοινό συμφέρον έτσι συλλαμβανόταν στην αυθεντική του ουσία και μορφή.

§2

Η αρχαία ελληνική αντίληψη για το κράτος αναγνώριζε ως υπέρτατη συνεκτική δύναμη πολίτη και κοινότητας το νόμο και όχι την υποταγή του ατόμου στην υποκειμενικότητα της εξουσίας, είτε η εν λόγω υποκειμενικότητα ήταν εξατομικευμένη, π.χ. μονάρχης, βασιλιάς κ.λπ., είτε συλλογική, για παράδειγμα η αθηναϊκή δημοκρατία. Αντίστοιχα, το κοινό συμφέρον είχε ως θεμέλιο την κοινωνική ηθική ή κοινωνική ζωή, την κατά Χέγκελ Sittlichkeit, και όχι τις πάσης φύσεως συντεχνιακές ενώσεις, σαν αυτές, ας πούμε, της σημερινής μας «δημοκρατίας», που λυμαίνονται τον δημόσιο πλούτο και εν πολλοίς αποτελούν παράκεντρα εξουσίας, δηλαδή ένα «παρακράτος δίπλα στο κράτος» (Σαρτρ). Η ατομικότητα, ως τέτοια, δεν αναζητούσε την υπεράσπισή της σε τέτοιες ενώσεις, γιατί ήταν πνευματικά ανεξάρτητη και ήξερε να υπερασπίζεται την αυτονομία της από οποιαδήποτε εξουσιαστική επιβολή μέσα από την από κοινού με την πόλη-κράτος εφαρμογή του Δικαίου. Εξάλλου, μια τέτοια αυτονομία, μια αναγκαία δηλαδή απόσπαση/απόσταση του ατόμου από την πόλη-κράτος, είχε διασφαλισθεί από την ίδια τη ζωή της πόλεως. Ακριβώς επειδή μια τέτοια απόσπαση αναζωογονούσε τη σχέση πολίτη–κοινότητας , κατέστη δυνατή και η φιλοσοφική θεώρηση της πολιτικής: αναπτύχθηκε η πολιτική φιλοσοφία κυρίως ως φιλοσοφική αποτίμηση της κοινότητας, ως η φιλοσοφική σκέψη της κοινότητας. Μια τέτοια αποτίμηση αποτέλεσε καλή προϋπόθεση, για να ευδοκιμήσει και η πιο εύρωστη πολιτική σκέψη. Ως προς την τελευταία παρατηρούμε πως όχι μόνο τα αμιγώς φιλοσοφικά κείμενα, αλλά και τα άλλα κείμενα –ποιητικά, ρητορικά, πανηγυρικοί, επιτάφιοι, ιστορικά κ.α.– επεξεργάζονται μια άκρως πολιτική σκέψη και γίνονται αποδεκτά από την κοινότητα ως κείμενα που «παιδεύουν» πολιτικά τους πολίτες.

§3

Απ’ αυτή την άποψη, το άτομο δεν είναι τύποις μόνο πολίτης, αλλά στην κυριολεκτική του σημασία. Είναι μια πολιτική ατομικότητα που συσχετίζεται με μια άλλη πολιτική ατομικότητα, την πόλη-κράτος. Έχει πολιτική συνείδηση, που του επιτρέπει να κρίνει και να διακρίνει εν πολλοίς το ορθό από το εσφαλμένο, το ιδιωτικό από το δημόσιο, την αυθεντική κατανόηση των δημοκρατικών αρχών από την κατάχρησή τους. Ακόμη και οι θεσμικοί δολοφόνοι του Σωκράτη ή δημαγωγοί, όπως ο Κλέων, ή ακόμη και η αντιπροσωπεία των Αθηναίων στη Μήλο, διακρίνονται για τη σαφή επίγνωση του τι πράττουν. Ο πολίτης, είναι σε θέση να εκφραστεί επί του πολιτικού με παρρησία και όχι μετά από κομματική, συντεχνιακή άδεια ή εντολή, δηλαδή ως στεγνός προπαγανδιστής που δεν ξέρει τι λέει, όπως συμβαίνει στο μετανεωτερικό μας σήμερα. Από την πλευρά του, το κράτος, με τη μορφή της αρχαίας πόλεως, υφίσταται στην αληθινή του ουσία ως μια αυτάρκης ατομικότητα. Τούτο σημαίνει ότι δεν υπήρχε μια α-νοηματική ομοιογένεια πόλεων-κρατών, αλλά καθεμιά πόλη βίωνε την ύπαρξή της ως ένα ολοκληρωμένο όλο, που το ανατροφοδοτούσε η προαναφερθείσα κοινωνική ηθική ή ζωή και το οποίο αισθανόταν τον εαυτό του ως ένα αυτοδιοικούμενο όλο. Αυτό το όλο ο Αριστοτέλης κατονομάζει ως πολίτευμα, που δεν το εννοεί, όπως το ζούμε σήμερα, αποκλειστικά ως διαρρύθμιση ή διακανονισμό αξιωμάτων, αλλά μέσω μιας τέτοιας διευθέτησης ως τρόπο του ευ ζην.

§4

Όπως προκύπτει, η ουσία του κράτους δεν είναι κάποια νομική οργάνωση ή ένα νομικά διαρθρωμένο μόρφωμα, αλλά μια κοινωνικά ηθική οντότητα, μια κοινότητα δικαίου, η οποία μάχεται, υφίσταται υποστασιακά, για το ευ ζην των πολιτών και όχι για τον υλικό πλουτισμό των ηγεμόνων. Σε μια τέτοια ηθική ένωση το άτομο υπολογίζεται ως μια αυταξία και ως εκ τούτου ως σπουδαίος παράγοντας για την λειτουργία αυτής της ένωσης. Ως τέτοια αυταξία, τα άτομα δεν ασχολούνταν με τη διεκδίκηση δικαιωμάτων. Τα λεγόμενα «ανθρώπινα δικαιώματα» είναι μεταγενέστερη επινόηση, όταν από τη ρωμαϊκή εποχή και εντεύθεν το κράτος μεταποιήθηκε σε μηχανισμό εξουσίας και χώρισε τους πολίτες σε αφέντες και σε δουλοπάροικους. Ο λόγος δηλαδή για ανθρώπινα δικαιώματα άρχισε να αναπτύσσεται, όταν η δομή του κράτους δεν εγγυόταν την ύπαρξή τους ή τη διασφάλισή τους. Έκτοτε η θεωρία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εισήλθε στην κοινωνική και πολιτική ζωή ως ιδεολογική σκευή της κάθε εξουσίας ή παράκεντρης εξουσίας. Παρόμοια και με την έννοια του «κράτους δικαίου». Η έννοια τούτη, όπως και τα «ανθρώπινα δικαιώματα», ιστορικά εμφανίστηκε κατά τη ρωμαϊκή περίοδο, όταν το κράτος από ηθική Ουσία είχε μεταβληθεί σε νομικό και πολιτικό καθεστώς. Από τότε και μέχρι σήμερα αμφότερες οι έννοιες χρησιμοποιούνται συνήθως κατ’ ευφημισμό: όπου ακούει κανείς σήμερα πληθωρικούς ρητορισμούς περί «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» ή περί «κράτους δικαίου», χρειάζεται και αξίζει να καταλαβαίνει το αντίθετο: δηλαδή πως στην πράξη δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα ούτε δίκαιο κράτος.

ΠΛΑΤΩΝ: Πολιτεία (501d-503d)

[501d] Πῇ γὰρ δὴ ἕξουσιν ἀμφισβητῆσαι; πότερον μὴ τοῦ ὄντος τε καὶ ἀληθείας ἐραστὰς εἶναι τοὺς φιλοσόφους; Ἄτοπον μεντἄν, ἔφη, εἴη.
Ἀλλὰ μὴ τὴν φύσιν αὐτῶν οἰκείαν εἶναι τοῦ ἀρίστου, ἣν ἡμεῖς διήλθομεν;
Οὐδὲ τοῦτο.
Τί δέ; τὴν τοιαύτην τυχοῦσαν τῶν προσηκόντων ἐπιτηδευμάτων οὐκ ἀγαθὴν τελέως ἔσεσθαι καὶ φιλόσοφον, εἴπερ τινὰ ἄλλην; ἢ ἐκείνους φήσει μᾶλλον, οὓς ἡμεῖς ἀφωρίσαμεν;
[501e] Οὐ δήπου.
Ἔτι οὖν ἀγριανοῦσι λεγόντων ἡμῶν ὅτι πρὶν ἂν πόλεως τὸ φιλόσοφον γένος ἐγκρατὲς γένηται, οὔτε πόλει οὔτε πολίταις κακῶν παῦλα ἔσται, οὐδὲ ἡ πολιτεία ἣν μυθολογοῦμεν λόγῳ ἔργῳ τέλος λήψεται;
Ἴσως, ἔφη, ἧττον.
Βούλει οὖν, ἦν δ᾽ ἐγώ, μὴ ἧττον φῶμεν αὐτοὺς ἀλλὰ [502a] παντάπασι πρᾴους γεγονέναι καὶ πεπεῖσθαι, ἵνα, εἰ μή τι, ἀλλὰ αἰσχυνθέντες ὁμολογήσωσιν;
Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη.
Οὗτοι μὲν τοίνυν, ἦν δ᾽ ἐγώ, τοῦτο πεπεισμένοι ἔστων· τοῦδε δὲ πέρι τις ἀμφισβητήσει, ὡς οὐκ ἂν τύχοιεν γενόμενοι βασιλέων ἔκγονοι ἢ δυναστῶν τὰς φύσεις φιλόσοφοι;
Οὐδ᾽ ἂν εἷς, ἔφη.
Τοιούτους δὲ γενομένους ὡς πολλὴ ἀνάγκη διαφθαρῆναι, ἔχει τις λέγειν; ὡς μὲν γὰρ χαλεπὸν σωθῆναι, καὶ ἡμεῖς [502b] συγχωροῦμεν· ὡς δὲ ἐν παντὶ τῷ χρόνῳ τῶν πάντων οὐδέποτε οὐδ᾽ ἂν εἷς σωθείη, ἔσθ᾽ ὅστις ἀμφισβητήσειε;
Καὶ πῶς;
Ἀλλὰ μήν, ἦν δ᾽ ἐγώ, εἷς ἱκανὸς γενόμενος, πόλιν ἔχων πειθομένην, πάντ᾽ ἐπιτελέσαι τὰ νῦν ἀπιστούμενα.
Ἱκανὸς γάρ, ἔφη.
Ἄρχοντος γάρ που, ἦν δ᾽ ἐγώ, τιθέντος τοὺς νόμους καὶ τὰ ἐπιτηδεύματα ἃ διεληλύθαμεν, οὐ δήπου ἀδύνατον ἐθέλειν ποιεῖν τοὺς πολίτας.
Οὐδ᾽ ὁπωστιοῦν.
Ἀλλὰ δή, ἅπερ ἡμῖν δοκεῖ, δόξαι καὶ ἄλλοις θαυμαστόν τι καὶ ἀδύνατον;
[502c] Οὐκ οἶμαι ἔγωγε, ἦ δ᾽ ὅς.
Καὶ μὴν ὅτι γε βέλτιστα, εἴπερ δυνατά, ἱκανῶς ἐν τοῖς ἔμπροσθεν, ὡς ἐγᾦμαι, διήλθομεν.
Ἱκανῶς γάρ.
Νῦν δή, ὡς ἔοικεν, συμβαίνει ἡμῖν περὶ τῆς νομοθεσίας ἄριστα μὲν εἶναι ἃ λέγομεν, εἰ γένοιτο, χαλεπὰ δὲ γενέσθαι, οὐ μέντοι ἀδύνατά γε.
Συμβαίνει γάρ, ἔφη.
Οὐκοῦν ἐπειδὴ τοῦτο μόγις τέλος ἔσχεν, τὰ ἐπίλοιπα δὴ μετὰ τοῦτο λεκτέον, τίνα τρόπον ἡμῖν καὶ ἐκ τίνων [502d] μαθημάτων τε καὶ ἐπιτηδευμάτων οἱ σωτῆρες ἐνέσονται τῆς πολιτείας, καὶ κατὰ ποίας ἡλικίας ἕκαστοι ἑκάστων ἁπτόμενοι;
Λεκτέον μέντοι, ἔφη.
Οὐδέν, ἦν δ᾽ ἐγώ, τὸ σοφόν μοι ἐγένετο τήν τε τῶν γυναικῶν τῆς κτήσεως δυσχέρειαν ἐν τῷ πρόσθεν παραλιπόντι καὶ παιδογονίαν καὶ τὴν τῶν ἀρχόντων κατάστασιν, εἰδότι ὡς ἐπίφθονός τε καὶ χαλεπὴ γίγνεσθαι ἡ παντελῶς ἀληθής· νῦν γὰρ οὐδὲν ἧττον ἦλθεν τὸ δεῖν αὐτὰ διελθεῖν. [502e] καὶ τὰ μὲν δὴ τῶν γυναικῶν τε καὶ παίδων πεπέρανται, τὸ δὲ τῶν ἀρχόντων ὥσπερ ἐξ ἀρχῆς μετελθεῖν δεῖ. ἐλέγομεν [503a] δ᾽, εἰ μνημονεύεις, δεῖν αὐτοὺς φιλοπόλιδάς τε φαίνεσθαι, βασανιζομένους ἐν ἡδοναῖς τε καὶ λύπαις, καὶ τὸ δόγμα τοῦτο μήτ᾽ ἐν πόνοις μήτ᾽ ἐν φόβοις μήτ᾽ ἐν ἄλλῃ μηδεμιᾷ μεταβολῇ φαίνεσθαι ἐκβάλλοντας, ἢ τὸν ἀδυνατοῦντα ἀποκριτέον, τὸν δὲ πανταχοῦ ἀκήρατον ἐκβαίνοντα ὥσπερ χρυσὸν ἐν πυρὶ βασανιζόμενον, στατέον ἄρχοντα καὶ γέρα δοτέον καὶ ζῶντι καὶ τελευτήσαντι καὶ ἆθλα. τοιαῦτ᾽ ἄττα ἦν τὰ λεγόμενα παρεξιόντος καὶ παρακαλυπτομένου τοῦ [503b] λόγου, πεφοβημένου κινεῖν τὸ νῦν παρόν.
Ἀληθέστατα, ἔφη, λέγεις· μέμνημαι γάρ.
Ὄκνος γάρ, ἔφην, ὦ φίλε, ἐγώ, εἰπεῖν τὰ νῦν ἀποτετολμημένα· νῦν δὲ τοῦτο μὲν τετολμήσθω εἰπεῖν, ὅτι τοὺς ἀκριβεστάτους φύλακας φιλοσόφους δεῖ καθιστάναι.
Εἰρήσθω γάρ, ἔφη.
Νόησον δὴ ὡς εἰκότως ὀλίγοι ἔσονταί σοι· ἣν γὰρ διήλθομεν φύσιν δεῖν ὑπάρχειν αὐτοῖς, εἰς ταὐτὸν συμφύεσθαι αὐτῆς τὰ μέρη ὀλιγάκις ἐθέλει, τὰ πολλὰ δὲ διεσπασμένη φύεται.
[503c] Πῶς, ἔφη, λέγεις;
Εὐμαθεῖς καὶ μνήμονες καὶ ἀγχίνοι καὶ ὀξεῖς καὶ ὅσα ἄλλα τούτοις ἕπεται οἶσθ᾽ ὅτι οὐκ ἐθέλουσιν ἅμα φύεσθαι καὶ νεανικοί τε καὶ μεγαλοπρεπεῖς τὰς διανοίας οἷοι κοσμίως μετὰ ἡσυχίας καὶ βεβαιότητος ἐθέλειν ζῆν, ἀλλ᾽ οἱ τοιοῦτοι ὑπὸ ὀξύτητος φέρονται ὅπῃ ἂν τύχωσιν, καὶ τὸ βέβαιον ἅπαν αὐτῶν ἐξοίχεται.
Ἀληθῆ, ἔφη, λέγεις.
Οὐκοῦν τὰ βέβαια αὖ ταῦτα ἤθη καὶ οὐκ εὐμετάβολα, οἷς [503d] ἄν τις μᾶλλον ὡς πιστοῖς χρήσαιτο, καὶ ἐν τῷ πολέμῳ πρὸς τοὺς φόβους δυσκίνητα ὄντα, πρὸς τὰς μαθήσεις αὖ ποιεῖ ταὐτόν· δυσκινήτως ἔχει καὶ δυσμαθῶς ὥσπερ ἀπονεναρκωμένα, καὶ ὕπνου τε καὶ χάσμης ἐμπίμπλανται, ὅταν τι δέῃ τοιοῦτον διαπονεῖν.
Ἔστι ταῦτα, ἔφη.
Ἡμεῖς δέ γέ φαμεν ἀμφοτέρων δεῖν εὖ τε καὶ καλῶς μετέχειν, ἢ μήτε παιδείας τῆς ἀκριβεστάτης δεῖν αὐτῷ μεταδιδόναι μήτε τιμῆς μήτε ἀρχῆς.
Ὀρθῶς, ἦ δ᾽ ὅς.
Οὐκοῦν σπάνιον αὐτὸ οἴει ἔσεσθαι;
Πῶς δ᾽ οὔ;

***

[501d] Γιατί, τί θα έχουν πια να μας αντιτείνουν; πως δεν έχουν τον αληθινό έρωτα με το ον και με την αλήθεια οι φιλόσοφοι;
Πολύ άτοπο θα ήταν αυτό.
Πως δεν συγγενεύει ο φυσικός χαρακτήρας των, όπως τους τον περιγράψαμε, με ό,τι καλύτερο υπάρχει;
Ούτε αυτό.
Ή πως, αν ένας τέτοιος χαρακτήρας βρει την κατάλληλη απασχόληση που του χρειάζεται, δεν θα γίνει περισσότερο από κάθε άλλο το τέλειο της αρετής και της σοφίας; Ή θα παραδεχτεί αυτό για κείνους που εμείς αποκλείσαμε;
[501e] Όχι βέβαια.
Υπάρχει λοιπόν φόβος να αγριεύουν πια, όταν λέμε εμείς πως, αν δεν πάρει πριν το γένος των φιλοσόφων την εξουσία της πολιτείας στα χέρια του, δε θα πάρουν τέλος τα δεινά που τραβούν κι οι πόλεις κι οι πολίτες, ουδέ θα λάβει πραγματικήν υπόσταση το πολίτευμα, που σαν είδος τώρα παραμύθι παρουσιάζει ο λόγος μας.
Ίσως.
Θέλεις λοιπόν ν᾽ αφήσομε κατά μέρος αυτό το ίσως και να πούμε [502a] πως ολότελα τους μερέψαμε και τους έχομε πείσει, αν όχι από τίποτα άλλο, από ντροπή τουλάχιστο να συμφωνήσουν μαζί μας;
Το θέλω μάλιστα.
Ας το πάρομε λοιπόν πια τελειωμένο πως αυτοί έχουν πεισθεί· θα βρεθεί τώρα τάχα κανείς ν᾽ αμφισβητήσει πως δεν μπορεί να τύχει να υπάρξουν παιδιά βασιλέων ή δυναστών με φυσική φιλοσοφική προδιάθεση;
Ούτε ένας.
Κι αφού έτσι μια φορά γεννηθούν, θα᾽ χει κανείς να πει πως από αναπόφευκτη ανάγκη θα διαφθαρούν; γιατί πως είναι δύσκολο να σωθούν κι εμείς [502b] είμαστε σύμφωνοι· ότι όμως σ᾽ όλο το άπειρο διάστημα του χρόνου δεν μπορεί ούτε ένας καν απ᾽ όλους να σωθεί, υπάρχει κανείς να το αμφισβητήσει;
Πώς θα μπορούσε;
Και όμως και ένας μονάχα φτάνει να βρεθεί σε πόλη που να θέλει να τον υπακούσει, για να κατορθώσει αυτά που φαίνονται τώρα απίστευτα.
Πραγματικώς φτάνει.
Γιατί αν βρεθεί ένας άρχοντας να ορίσει τους νόμους και τις ασχολίες του καθενός, όπως εμείς τις περιγράψαμε, δεν θα είναι βέβαια αδύνατο να θελήσουν κι οι πολίτες να υποβληθούν σ᾽ αυτούς.
Καθόλου πραγματικώς αδύνατο.
Αλλά τάχα παράδοξο και αδύνατο θα ήταν, αυτά που σκεφτήκαμε εμείς να τα σκεφτούν και τίποτα άλλοι;
[502c] Δεν το θεωρώ αδύνατο.
Και ότι αυτά είναι άριστα, αν μπορεί να γίνουν, αρκετά πειστικά μου φαίνεται το αποδείξαμε πια ως τώρα.
Αρκετά μάλιστα.
Το τελικό μας λοιπόν συμπέρασμα είναι, καθώς φαίνεται, πως η νομοθεσία μας είναι η αρίστη, αν θα μπορούσε να υπάρξει, δύσκολο όμως να υπάρξει, όχι μολαταύτα και αδύνατο.
Αυτό πραγματικώς είναι το συμπέρασμά μας.

Η εκπαίδευση των φιλοσόφων: προς την ιδέα του αγαθού
Αφού λοιπόν μόλις και μετά βίας επήρε τέλος αυτό το ζήτημα, δεν πρέπει τώρα να εξετάσομε και όσα προβλήματα μας μένουν ακόμα, με ποιό δηλαδή τρόπο και με ποιά [502d] μαθήματα και με ποιές απασχολήσεις θα μορφώσομε τους σωτήρες της πολιτείας και σε ποιά ηλικία θα αναθέτομε στον καθένα τους την καθεμιά απ᾽ αυτές;
Πρέπει βέβαια.
Δεν ήτανε λοιπόν καμιά μεγάλη σοφία εκ μέρους μου, που ζήτησα πριν να αποφύγω τις δυσκολίες για το ζήτημα της κοινοκτημοσύνης των γυναικών και της παιδοποιίας και του διορισμού των αρχόντων, επειδή ήξερα πόσες εχθρότητες και στενοχώριες προέρχονται από την τέλεια αληθινή διαπραγμάτευσή τους· γιατί να που τώρα πάλι είναι ανάγκη να ξαναγυρίζω στα ίδια. [502e] Και όσο μεν για το ζήτημα των γυναικών και των παιδιών, εκείνο τελείωσε οριστικώς· το ζήτημα όμως των αρχόντων είναι που πρέπει να ξαναπιάσομε εξαρχής. Ελέγαμε, [503a] λοιπόν, αν θυμάσαι, πως πρέπει να έχουν μεγάλη αγάπη και ζήλο για το καλό της πολιτείας κι αυτός ο ζήλος να δοκιμάζεται και σε χαρές και σε λύπες και μήτε φόβοι μήτε πόνοι να τους κάνουν να τον χάνουν, και όποιος δεν μπορέσει να τα βγάλει πέρα απ᾽ αυτή τη δοκιμασία να απορρίπτεται, όποιος όμως κατορθώσει να βγει αδιάφθορος, σαν το χρυσάφι από τη φωτιά, αυτός να γίνεται ο άρχοντας και να του δίνουνται όλες οι τιμές και τα προνόμια κι όσο ζει κι αφού πεθάνει. Κάτι τέτοια είναι που λέγαμε τότε έτσι απέξω απέξω και κάπως [503b] σκεπαστά, από φόβο μην κινήσομε ζητήματα αυτά ίσα ίσα που πέφτομε τώρα μέσα.
Πολύ σωστά τα λες και τα θυμούμαι.
Εδίσταζα λοιπόν τότε, φίλε μου, να πω αυτά που έχω επιτέλους τολμήσει· τώρα όμως ας το πούμε αδίσταχτα, πως οι πιο τέλειοι φύλακες πρέπει να γίνουνται από τους φιλοσόφους.
Ας το πούμε.
Σκέψου όμως πόσο λίγους τέτοιους θα έχεις φυσικά· γιατί σπάνια συμβαίνει οι ιδιότητες, που καθώς αναπτύξαμε πρέπει να υπάρχουν μέσα σε μια φιλοσοφική φύση, να βρίσκουνται ενωμένες στο ίδιο πρόσωπο, τις περισσότερες όμως φορές παρουσιάζονται μοιρασμένες.
[503c] Τί δηλαδή εννοείς;
Εκείνοι που είναι προικισμένοι με ευμάθεια, με μνήμη, με εύστροφο και οξύ πνεύμα και άλλες τέτοιες ανάλογες ιδιότητες ξέρεις πως δε συμβαίνει συνήθως να είναι από το ένα μέρος παράτολμοι και μεγαλεπήβολοι και σύγκαιρα τέτοιοι που να θέλουν να ρυθμίζουν τη ζωή τους με τάξη, ησυχία και σταθερότητα, αλλά από τη φυσική τους ζωηρότητα παρασέρνονται, όπως λάχει, και χάνουν στο τέλος όλη τους την ισορροπία.
Είν᾽ αλήθεια αυτό που λες.
Από το άλλο όμως πάλι μέρος, εκείνοι οι σταθεροί και όχι ευκολομετάβολοι χαρακτήρες, που [503d] θα μπορούσε κανείς να τους χρησιμοποιήσει με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη και μένουν στον πόλεμο απαθείς και ασυγκίνητοι από κάθε φόβο, αυτοί πάλι παθαίνουν το ίδιο και στα μαθήματα, δύσκολα και αργά να κουνηθεί ο νους των, είναι σαν αποναρκωμένοι και σχεδόν τους πιάνει χασμουρητό και νύστα, όταν είναι ανάγκη να τελειώσουν καμιά τέτοια σπουδαία δουλειά.
Αυτό πραγματικώς γίνεται.
Εμείς όμως είπαμε πως πρέπει να έχουν μέρος όσο μπορεί περισσότερο και από τις δυο αυτές ιδιότητες, αλλιώς δε θα ήταν καν ανάγκη να λάβομε τον κόπο για την τελειότερή τους εκπαίδευση ούτε να τους ανεβάσομε στις ανώτερες τιμές της εξουσίας.
Σωστά.
Δεν το παραδέχεσαι λοιπόν ότι σπάνιοι θα είναι οι τέτοιοι χαρακτήρες;
Πώς όχι;