Γιατί νιώθετε συνέχεια κακόκεφοι και λυπημένοι;

Η δυσθυμία είναι μια ήπια, αλλά μακροχρόνια μορφή κατάθλιψης που χτυπά κυρίως τις γυναίκες. Συνήθως εμφανίζεται μετά από μία στρεσογόνο περίοδο, όπως μετά την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, μετά το τέλος του σχολείου και των σπουδών και λόγω οικονομικών δυσκολιών.

Τα συμπτώματα συνήθως διαρκούν πολλά χρόνια και επηρεάζουν την καθημερινότητα, γιατί το άτομο με δυσθυμική διαταραχή δεν απολαμβάνει τη ζωή. Έτσι μπορεί να δημιουργηθούν προβλήματα στην οικογένεια, στις φιλίες, στη δουλειά και στο σχολείο.

Τα άτομα με δυσθυμία δεν ενδιαφέρονται για τις καθημερινές δραστηριότητες, νιώθουν μία έντονη και συχνή θλίψη και πιστεύουν ότι δεν μπορούν να διασκεδάσουν. Μπορεί να αισθάνονται απελπισία, κούραση, έλλειψη παραγωγικότητας, να έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και ένα γενικό συναίσθημα ανικανότητας.
 
Συχνά αποφεύγουν τις κοινωνικές εκδηλώσεις, διαμαρτύρονται συνεχώς, θυμώνουν εύκολα και πολλές φορές νιώθουν ενοχές και τύψεις για το παρελθόν. Πολλές φορές παρατηρούνται διαταραχές στην όρεξη (ανορεξία ή υπερφαγία) και στον ύπνο (αϋπνία ή πολλές ώρες ύπνου).

Τα συμπτώματα έρχονται και φεύγουν κατά τη διάρκεια των ετών, αλλά συνήθως δεν υποχωρούν για περισσότερο από δύο μήνες. Η ένταση των συμπτωμάτων μπορεί να αλλάζει και να γίνονται περισσότερο ή λιγότερο έντονα και υπάρχουν και μέρες που το άτομο νιώθει καλά.

Πολλές φορές τα άτομα με δυσθυμία κριτικάρονται αρνητικά από συγγενείς και φίλους γιατί τα συμπτώματα και η κακή διάθεση επιμένουν ακόμα και σε ευτυχείς περιπτώσεις.

Κάποιος που έχει κατάθλιψη είναι πολύ πιο πιθανό να αναζητήσει ιατρική βοήθεια, επειδή υπάρχει μια προφανής αλλαγή στη διάθεση. Αλλά η δυσθυμία τις περισσότερες φορές δεν αναγνωρίζεται ούτε από το άτομο που την έχει, ούτε από τους συγγενείς και φίλους.

Όταν εμφανιστεί ιδίως σε νεαρή ηλικία τα συμπτώματα αρχίζουν να ενσωματώνονται σιγά-σιγά στην καθημερινή ζωή με αποτέλεσμα αυτοί που τη βιώνουν να θεωρούν ότι είναι φυσιολογικό να νιώθουν έτσι, γιατί «έτσι είναι ο χαρακτήρας τους».

Έτσι πιστεύουν ότι η θλίψη και η απαισιοδοξία είναι μέρος της ζωής τους και δεν αναζητάνε ιατρική βοήθεια. Κατά τον ίδιο τρόπο οι συγγενείς και οι φίλοι θεωρούν ότι απλά πρόκειται για ένα μελαγχολικό άτομο. Όμως με τα χρόνια και αν δεν αντιμετωπιστεί η δυσθυμία μπορεί να επιδεινωθεί σε κατάθλιψη.

Είναι φυσιολογικό να αισθάνεστε λυπημένοι και μελαγχολικοί κάποιες φορές. Αλλά αν αυτό συνεχίζεται για πολλά χρόνια και επηρεάζει τον τρόπο της ζωής σας δημιουργώντας προβλήματα στις σχέσεις σας απευθυνθείτε σε έναν γιατρό. Ο γιατρός σας θα σας συμβουλεύσει σχετικά με τη λήψη φαρμακευτικής αγωγής και τη ψυχοθεραπεία, ώστε να νιώσετε και πάλι τη χαρά της ζωής!

Η Πορτάρα της Νάξου μια Πόρτα Αίνιγμα στη νησίδα του Βάκχου

Άλλοι λένε πως ο ναός είναι του Απόλλωνα, γιατί η Πορτάρα στρέφεται στη Δήλο, λίκνο του Θεού του ήλιου. Κι άλλοι πάλι λένε πως αυτός ο εντυπωσιακός ναός στη Νάξο δεν μπορεί παρά να ανήκει στον «ιδιοκτήτη» του νησιού από τα μυθικά ακόμη χρόνια, τον Διόνυσο.
Αυτή είναι η Πορτάρα του ήλιου

Διάσημη και μοναδική, αυτή η πόρτα του ήλιου στις Κυκλάδες. Η Πορτάρα της Νάξου, εντυπωσιακή για το μέγεθος και την κατασκευή της, μοιάζει να στέκεται στην αιωνιότητα και να οδηγεί στο πουθενά.Μια πόρτα αίνιγμα. Η πόρτα ενός μεγάλου ναού των αρχαϊκών χρόνων, έστω κι αν αυτός ο ναός δεν τελείωσε ποτέ. Η κατασκευή του έμεινε σχεδόν στα βάθρα. Ένας εντυπωσιακός ναός, όσο και η Πορτάρα του.
Μόνο που ακόμη και οι αρχαιολόγοι διαφωνούν για ποιο θεό προοριζόταν αυτό το Ιερό. Άλλοι λένε πως ο ναός είναι του Απόλλωνα, γιατί η Πορτάρα στρέφεται στη Δήλο, λίκνο του Θεού του ήλιου.

Κι άλλοι πάλι λένε πως αυτός ο εντυπωσιακός ναός στη Νάξο δεν μπορεί παρά να ανήκει στον «ιδιοκτήτη» του νησιού από τα μυθικά ακόμη χρόνια, τον Διόνυσο. Όπως και να έχουν τα πράγματα, η Πορτάρα είναι σήμερα ένα πολυαποτυπωμένο αξιοθέατο με κάθε τρόπο, που ταξιδεύει ανά τον κόσμο. Έχει αποτυπωθεί σε γκραβούρες, σε πίνακες ζωγραφικής, σε φωτογραφίες. Πρωτίστως, αυτή η γιγάντια κατασκευή μοιάζει κατά τρόπο οξύμωρο με ένα κομψοτέχνημα.

Από μακριά, άλλωστε, έτσι φαντάζει, σαν ένα κόσμημα πάνω στο λόφο Παλάτια, αριστερά καθώς προσεγγίζει το πλοίο το λιμάνι.Η ονομασία «Παλάτια» έχει να κάνει προφανώς με αυτό το Ναό και είναι φανερό ότι προέρχεται από τη λέξη Παλλάς, που δεν είναι άλλο από το επίθετο της Αθηνάς. Επειδή όμως η Αθηνά δεν φαίνεται να έχει παρτίδες με τη Νάξο, θα καταφύγουμε στη δεύτερη ερμηνεία για τη λέξη «Παλλάς», που στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει: Παρθένος, Κόρη.

Αυτή η δεύτερη ερμηνεία έχει ενδιαφέρον, καθώς η Νάξος συνδέεται με μια Κόρη των προϊστορικών χρόνων, που δεν είναι άλλη από την Αριάδνη, την πριγκίπισσα της Κνωσού.Αριάδνη (ή Αριάγνη), σημαίνει: Παρθένος. Ταυτόχρονα, η Αριάδνη είναι και Κόρη, σύμφωνα με τη λατρεία της Μεγάλης Μητέρας Θεάς στην Κρήτη των Ανακτορικών Χρόνων. Είναι η Κόρη της Βασίλισσας Πασιφάης (δηλαδή της Βασίλισσας Σελήνης).

Το πρότυπο Πασιφάης-Αριάδνης, από τη φεγγαρολατρική Μινωική Κρήτη, θα γίνει αργότερα, στους αρχαϊκούς και κλασικούς χρόνους το δίδυμο Δήμητρα-Περσεφόνη, που λατρεύεται και στη Νάξο, σε ένα εντυπωσιακό, τελεστήριο ιερό, που τα ερείπιά του βρίσκονται στη θέση Σαγκρί.

Το σημαντικό ενδεχομένως, είναι ότι στη Νάξο διεξάγεται ένας πολύ ενδιαφέρων μύθος, που αφορά τον Διόνυσο, την Αριάδνη και τον Θησέα.Ο Μύθος αυτός θέλει τον Θησέα να εγκαταλείπει την Αριάδνη στη Νάξο, κατ’ εντολή της Παλλάδος Αθηνάς. (Να που υπάρχει τελικά και …ολίγη από Αθηνά, στην ιστορία). Η Αριάδνη, σύμφωνα με το μύθο, είχε ακολουθήσει τον Θησέα, όταν εκείνος έφυγε από την Κρήτη, έχοντας σκοτώσει προηγουμένως τον Μινώταυρο, με τη βοήθεια της Αριάδνης.

Ο συμβολισμός αυτού του μύθου είναι σημαντικός, γιατί δηλώνει το τέλος μιας εποχής και την αρχή μιας καινούριας. Το πέρασμα από τη Μητριαρχία στην Πατριαρχία. Το πέρασμα από τη λατρεία του φεγγαριού, στη λατρεία του ήλιου. Το πέρασμα σε ένα άλλο πολιτισμό, πολύ διαφορετικό. Η καινούρια Θεά-Κόρη, η Αθηνά εκπαραθυρώνει βίαια την παλιά Θνητή Πριγκίπισσα-Κόρη, την Αριάδνη, διατάσσοντας τον Θησέα να την εγκαταλείψει στη Νάξο. Ο άκρως ερωτικός γάμος του Διόνυσου με την Αριάδνη στη Νάξο. Ο θεός προσπαθεί να περάσει ένα δαχτυλίδι στο δάχτυλο της Αριάδνης, ενώ πάνω από το κεφάλι της διακρίνεται το στεφάνι των γάμων. Φτιαγμένο με αστέρια, που δεν είναι άλλο από έναν πολύ γνωστό αστερισμό σήμερα, του Βορείου Ημισφαιρίου, που λέγεται «Βόρειος Στέφανος», (Corona Borealis) η «Στέμμα της Αριάδνης».

Οι διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στις δυο αυτές Κόρες, αυτή που απέρχεται (την Αριάδνη) και αυτή που εισβάλλει (την Αθηνά), είναι μεγάλες.Η Αριάδνη, είναι η κατά φύση έκφραση του ερωτισμού, καθώς είναι Ιέρεια που συμμετέχει στις ιεροτελεστίες του οργιαστικού Ιερού Γάμου.Αντίθετα, η Αθηνά είναι μια θεά «ανήρατος» (δεν έχει ερωτική συμπεριφορά) και «αμήτωρ» (δεν έχει γεννηθεί καν από μητέρα)! Είναι μια γυναίκα θεά, που κατά ένα αφύσικο τρόπο αρνείται τη γυναικεία φύση της και ο γενέθλιος μύθος που την περιβάλλει, τη θέλει να γεννιέται από το κεφάλι του Δία.

Να λοιπόν, που αυτή η Πορτάρα στη Νάξο γίνεται στην ουσία ένα σπουδαίο πέρασμα από τη Μητριαρχία στην Πατριαρχία, από την Αριάδνη στην Αθηνά, από τη λατρεία του Φεγγαριού, στη λατρεία του Ήλιου, από τη λατρεία της φύσης και τον φυσικό νόμο, στο νόμο του… Εγκεφάλου, έστω κι αν αυτός ο εγκέφαλος ανήκει στον Δία.

Η Αριάδνη στη Νάξο ήταν ανά τους αιώνες ένα προσφιλές θέμα για μουσικούς και ζωγράφους σε ολόκληρο τον κόσμο.Και η δεύτερη, λιγότερο γνωστή στους πολλούς ονομασία που συνοδεύει αυτή τη νησίδα με την Πορτάρα παραπέμπει στον Διόνυσο.Νησίδα του Βάκχου, είναι η ονομασία και είναι ξεκάθαρη.Μια Τρίτη ονομασία της νησίδας αυτής είναι εντελώς ουδέτερη, καθώς το όνομα Στρογγυλή δεν αφορά ούτε τον Απόλλωνα, ούτε τον Διόνυσο.

Ορισμένοι επικαλούνται τον προσανατολισμό που έχει η Πορτάρα για να χρεώσουν εκ τούτου και μόνο το Ναό αυτό στον Απόλλωνα, επειδή η Πορτάρα βλέπει τη Δήλο, το λίκνο του Θεού, τον τόπο γέννησής του από τη Λητώ.Και ο μύθος όμως του Θησέα με τον Διόνυσο και την Αριάδνη έχει επόμενο σταθμό του τη Δήλο του Απόλλωνα, γιατί εκεί καταπλέει ο Θησέα, αφού προηγουμένως «ξεφορτώθηκε» την Αριάδνη στη Νάξο, καθ’ ον τρόπο του όρισε η Αθηνά.

Ο μύθος όμως είναι παλιός και ο Ναός στον οποίο ανήκει η Πορτάρα θεμελιώνεται μόλις τον 6ο π.Χ. αιώνα, από τον τύραννο της Νάξου, Λύγδαμη.Συνεπώς, ένας αρχαϊκός Ναός δεν μπορεί να ταυτίζεται με ένα προϊστορικό μύθο. Ο μόνος, απ’ ότι φαίνεται που γνώριζε την αλήθεια γι’ αυτό το Ναό ήταν ο Λύγδαμης, και το μυστικό το έχει πάρει μαζί του. Ωστόσο, η Πορτάρα είναι από μόνη της πλέον ένας αιώνιος μύθος!

Ένας μύθος αρχιτεκτονικός, καθώς αυτή η βαριά κατασκευή μοιάζει να ισορροπεί με τον πιο ανάλαφρο τρόπο ανάμεσα θάλασσας και ουρανού, σ’ ένα βαθύ μπλε κι ένα γαλάζιο.Είναι ο μύθος του ήλιου, γιατί τα καλοκαίρια μαζεύει πλήθος ρομαντικούς ολόγυρά της, που προσπαθούν να δουν μέσα από αυτή το ηλιοβασίλεμα, να τη φωτογραφίσουν και να φωτογραφηθούν σε ερωτικά καρέ, ενώπιον του ήλιου, που κατεβαίνει κατακόκκινος από τον ουρανό και χάνεται στη θάλασσα.

Η Πορτάρα είναι γεωμετρία των αισθήσεων!Βαριά, επιβλητικά, μονοκόμματα τα μάρμαρα που την απαρτίζουν έχουν πάνω από 6 μέτρα μάκρος το καθένα και βάρος 20 τόνους.Μέσα από την επιβλητική Πορτάρα διακρίνεται το Κάστρο του Μάρκου Σανούδου, που επιστέφει τη Χώρα της Νάξου.

Εκεί γύρω στον 7ο και 6ο π.Χ. αιώνα, η Νάξος επιδίδεται σε εντυπωσιακές μαρμάρινες κατασκευές, όπως και υπερμεγέθη γλυπτά, πολλά από τα οποία τα στέλνει και εκτός Νάξου, αφιερώματα στη γειτονική Δήλο του Απόλλωνα (Άνδηρο Λεόντων, Κολοσσός των Ναξίων), αλλά και στους Δελφούς (Σφίγγα των Ναξίων).Νάξιοι είναι οι πρώτοι τεχνίτες που αποτολμούν να κατασκευάσουν μεγάλα οικοδομήματα εξ ολοκλήρου από μάρμαρο.

Οι ίδιοι είναι εξαίρετοι τεχνίτες και καλλιτέχνες, που η φήμη τους ταξιδεύει εκτός Νάξου και γίνονται περιζήτητοι.Έργα των αρχαϊκών χρόνων είναι και δυο περίφημοι Ναοί από μάρμαρο, που τα ερείπιά τους σώζονται σήμερα στη Νάξο. Ο ένας προς τιμήν του Διόνυσου, στα Υρια, και ο δεύτερος προς τιμήν της Δήμητρας, στο Σαγκρί. Όμως, αυτός ο Ναός που θεμελιώνεται εκεί γύρω στο 530 π.Χ. είναι μια εξαιρετικά φιλόδοξη κατασκευή, αν και δεν θα ευτυχήσει να ευοδωθεί. Ο φιλόδοξος Λύγδαμης καταφέρνει με τη βοήθεια του φίλου του, Πεισίστρατου να αρπάξει την εξουσία και να εγκαταστήσει τυραννία στη Νάξο, από το 540 π.Χ. μέχρι και το 524 π.Χ. οπότε και αποκαθηλώνεται η εξουσία του από τους Λακεδαιμόνιους.

Ένας μεγαλοπρεπής Εκατόμπεδος Ναός (έχει δηλαδή μήκος 100 πόδια ή 30,48 μέτρα), για τον οποίο δεν διασώζονται πολλά πράγματα, ακριβώς γιατί δεν ολοκληρώθηκε η κατασκευή του. Μια πιθανή αιτία που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ η κατασκευή αυτού του Ναού είναι ενδεχομένως ο πόλεμος που ξέσπασε ανάμεσα στη Σάμο και τη Νάξο.Ένας Ναός μεταξύ Απόλλωνα (για τον οποίο οι Νάξιοι τρέφουν μια ξεχωριστή λατρεία) και Διόνυσου (που οι Νάξιοι τον τιμούν κατ’ εξοχήν).

Την ίδια εκείνη εποχή με τη θεμελίωση του εκατόμπεδου Ναού στη νησίδα Παλάτια, στα νταμάρια της Νάξου βρίσκονται σε εξέλιξη οι εργασίες για την κατασκευή τριών γιγαντιαίων αγαλμάτων. Πρόκειται για τους τρεις γνωστούς μέχρι και τις μέρες μας Κούρους που έχουν εγκαταλειφθεί μισοτελειωμένοι στα νταμάρια.Δυο από αυτούς τους Κούρους, με προχωρημένη τη λάξευσή τους, βρίσκονται στους Μέλανες, ενώ ο τρίτος βρίσκεται στο χωριό Απόλλωνας.

Αυτός ο τελευταίος, γενειοφόρος καθώς είναι, παραπέμπει στον Διόνυσο και το ύψος του είναι 10,10 μέτρα.Θα μπορούσε να είναι μια υπόθεση εργασίας, ότι αυτά τα γιγαντιαία αγάλματα που λαξεύονται στα νταμάρια της Νάξου την ίδια ακριβώς περίοδο που θεμελιώνεται και ο εκατόμπεδος Ναός στα Παλάτια, προορίζονται γι’ αυτόν ακριβώς το Ναό.Ίσως να είναι και ο λόγος για τον οποίο αυτά τα αγάλματα έχουν εγκαταλειφθεί μισοτελειωμένα, μια και ο Ναός που ήταν ο προορισμός τους δεν θα τελείωνε ποτέ.

Μια παράδοση, που οι ρίζες της χάνονται βαθειά στο χρόνο, λέει ότι ο Θησέας εγκατέλειψε την Αριάδνη σ’ αυτή τη νησίδα, για να τη βρει ο Διόνυσος και να την παντρευτεί.Η νησίδα παλάτια μέχρι και το 1919 δεν συνδεόταν με τη Νάξο, όπως συμβαίνει σήμερα. Τότε κατασκευάσθηκε ο μίσχος της ξηράς, που τη συνδέει με το λιμάνι.

Τον 6ο μ.Χ. αιώνα ότι σώζεται από τον αρχαϊκό Ναό στη νησίδα Παλάτια, δέχεται απανωτές επιδρομές. Πάνω στον εκατόμπεδο Ναό θεμελιώνεται μια Χριστιανική εκκλησία, ενώ αργότερα, στην περίοδο της Φραγκοκρατίας μαρμάρινα δομικά στοιχεία του Ναού αρπάζονται και χρησιμοποιούνται στην κατασκευή του κάστρου της Χώρας.Μόνο η Πορτάρα θα τη γλιτώσει εξ αιτίας του όγκου και του βάρους που έχουν τα μάρμαρά της. Αυτή η κατασκευή δεν ήταν εύκολο να διαλυθεί.

Εικοσιέξι αιώνες τη δέρνει ο Ποσειδώνας με τα κύματά του και η αλμύρα της θάλασσας τρυγάει τα μάρμαρά της. Κατασπαραγμένη από ετερόκλητους άρπαγες αυτή η γιγαντιαία πόρτα στέκει από πείσμα.Είναι η πόρτα στο μεγάλο μπλε που απλώνεται μπροστά της. Μια πόρτα στο Αρχιπέλαγο. Η πύλη του χρόνου. Η Πορτάρα, γιατί αυτή η λέξη θαρρώ, τα λέει όλα…

Η παιδαριώδης κοσμοθέαση του αρχαίου κόσμου δίκην επιστήμης

 

Η κοσμοθέαση του αρχαίου κόσμου είναι συγκεκριμένη.
Η γη-στεριά επιπλέει στον αρχέγονο ωκεανό και ο ουρανός είναι ένας ΣΤΕΡΕΟΣ θόλος (στερέωμα στην βίβλο) που ακουμπά την γη στ’ άκρα ανατολής-δύσης (ίσος ουρανός ίση γη Όμηρος). Πάνω σ αυτόν τον θόλο τροχιοδρομούν καρφωμένα τ’ άστρα (Αριστοτέλης).
Αυτά εγνώριζαν αυτοί οι άνθρωποι αυτά έλεγαν και οι τότε φιλόσοφοι πάνω σε αυτά ετύρβαζαν.

Τώρα να δούμε πως δημιουργούνται οι εντυπώσεις.
Παίρνουμε το κοσμικό αυγό των Ορφικών που με τη σειρά τους το πήραν απ τον Ινδουισμό και το παραλληλίζουμε με το μπιγκ μπαγκ ή τέλος πάντων μ΄ αυτό που νομίζουμε ότι είναι κοσμικό αυγό η μπιγκ-μπαγκ κι εν συνεχεία ανακράζουμε περιχαρείς: Πωωωω ρε πούστη μου πως το ξέραν ρε οι τυπάδες,,, πω…πωωωωω…..
Επειδή οι ηλίθιοι είναι αήττητοι κι επειδή το γένος των ευγενών τρέφει το γένος των κολάκων, κουτοπόνηροι έμποροι εκδίδουν τηλε-σαβουροβιβλία που πουλίονται με το τελλάρο προς τους ηλίθιους. Οι ηλίθιοι με τη σειρά τους καθώς είναι φαντασμένοι νομίζουν-ηλίθιοι γαρ-ότι με 5-10 ευρώ έγιναν πανεπιστήμονες και κατέχουν κάθε τι το επιστητό.
Στην παρα-φιλολογία των ηλιθίων τα πάντα είναι εφικτά αρκεί να περιέχουν μπόλικη δόση μαλακίας. Δεεεν πήγαμε στην σελήνη, μας ψεκάζουν με παραισθησιογόνα, οι αρχαίοι κατέχουν καταπληκτικές γνώσεις που τώρα γίνονται κατανοητές όπως κι οι προφητείες των γραφών, οι Μάγυα γνωρίζαν το τέλος της γης οι Σιωνιστές ελέγχουν την ανθρωπότητα κ.α.φαιδρά.
Το θέμα δεν είναι βέβαια τι λένε οι υποτιθέμενες αυθεντίες αλλά το πόσο μαλάκας είναι αυτός που τις αποδέχεται.
Επί αιώνες η Δύση θεωρούσε πλην της Βίβλου ως αυθεντία και τον Αριστοτέλη ο οποίος όντως είναι μέγας φιλόσοφος. Ο Αριστοτέλης ισχυριζόταν πως οι γυναίκες είχαν λιγότερα δόντια απ΄ τους άνδρες. Και όμως δεν βρέθηκε ένας μαλάκας να κάτσει να μετρήσει τα δόντια της γυναίκας του. Είπαμε όμως οι ηλίθιοι είναι αήττητοι.

Ψευδοεπιστήμη και δεισιδαιμονία. Carl Sagan

 Από την τελευταία του τηλεοπτική συνέντευξη στον Charlie Rose(1996).

 Ο καλλιτέχνης της επιστημοσύνης Carl Sagan μέσα σε δυόμιση λεπτά της ώρας περιγράφει περιεκτικά την δυναμική του θέματος επιστήμη-τεχνολογία.




 

Η αθεΐα είναι η αρετή μας και η φύση η πατρίς μας

Ο αθεϊσμός δεν είναι δόγμα ή σκοπός, είναι για εμάς μια αληθινή στάση ζωής. Δηλώνουμε άθεοι και θα παραμείνουμε άθεοι μέχρις ότου εκδηλωθεί ένα «θαύμα» (=θεϊκή αποκάλυψη), η εκδήλωση του οποίου θα είναι άμεσα αντιληπτή ταυτόχρονα από πλήθος ανθρώπων και όχι από μεμονωμένες μονάδες επιτηδείων παραμυθάδων, δηλαδή πέρα και μετά την τελική ερμηνεία όλων των νόμων της φύσης. 

Το θεοκρατικό κατεστημένο για χιλιάδες χρόνια επέβαλε στην ανθρωπότητα να πιστεύει – λόγω κάποιου Αριστοτέλη ( ο οποίος σημειωτέον δεν είχε ιδέα από αστρονομία), πως  οι ουρανοί γυροφέρνουν γύρω από τη γη.  Όπως όμως γνωρίζουμε όλοι σήμερα, έπαψαν από καιρό να γυρνάνε γύρω από την γη… και κάπως έτσι έθαψαν την ηλιοκεντρική αλήθεια του αστρονόμου Αρίσταρχου. Ως επίσης, δεν μας αφορούν οι ανούσιες παραδοχές και οι αντιεπιστημονικές μεταφυσικές οντολογίες όλων αυτών των ιδεαλιστών θεόσοφων. 

Έχοντας χρέος απέναντι στην αλήθεια , παραμένουμε ανένδοτοι στην αμφισβήτηση ύπαρξης υπερφυσικών όντων, «πέρα», «πάνω» και «πριν» από την παντοδύναμη πατρίδα και μητέρα μας φύση!

 

Η χριστιανική αλητεία κατά της επιστήμης στο διαδίκτυο

Η χυδαία διαβολή της επιστήμης από κάποιους χριστιανούς με χαλκευμένα ψεύδη ανύπαρκτων γεγονότων. Διαβάστε μέχρι σε ποιο σημείο αθλιότητας έφτασε η σκοταδιστική κακουργηματικότητά τους. Αποτόλμησαν οι αχρείοι να ξεστομίσουν τα παρακάτω:

» Οί άθεοι υλιστές , πιστοί τού Δαρβίνου , τρόχισαν κάποια κομματάκια οστών από διάφορα ζώα καί τα παρουσίασαν ώς, δήθεν, ευρήματα αρχαίων πιθηκανθρώπων ( Πιλτάουν, Νεβράσκας, Κολοράντο κ.λ.π. ), αφού φρόντισαν νά τά χρωματίσουν μέ άλατα διχρωμικού οξέως ! Τελικώς, οι απάτες τούς αποκαλύφθηκαν, εκδικάστηκαν καί καταδικάστηκαν».

Όσο και να ψάξει λοιπόν κανείς για να επιβεβαιώσει τα ως άνω χαλκευμένα ψέματα, δεν νομίζω να βρει κάτι που να ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Η πίστη μπορεί να καταστήσει τον άνθρωπο τέτοιο κτήνος, που παρόμοιό του να μην υπάρχει σ’ ολόκληρη την υφήλιο.

Μέσα από το βίντεο που έπεται επιχειρούν να παρουσιάσουν  άθεους επιστήμονες ως πιστούς στον θεό – πάντοτε δε ως θεό εννοούν τον Γιαχβέ, τον δικό τους θεό αυτόν της παλαιάς διαθήκης  - ακόμη κι αυτούς που δήλωσαν ευθέως ότι η ερμηνεία του σύμπαντος δεν απαιτεί την ύπαρξη κάποιου θεού, όπως τον  Στίβεν Χόκινγκ, ο οποίος δήλωσε ότι «…ότι το σύμπαν δεν χρειάζεται απαραίτητα κάποιον δημιουργό για να εξηγηθεί ή να λειτουργήσει…

Και το συμπέρασμα της αθλιότητας:

«… ο Αγιασμός τών Ορθοδόξων δέν χαλάει ! Το ίδιο καί ορισμένα από τά σώματα τών Αγίων μας ( Αγίας Άννης , Ιωάννου Χρυσοστόμου , Σπυρίδωνος , Γερασίμου , Σάββα Ηγιασμένου , Σάββα έν Καλύμνω, Ιωάννου Ρουμάνου κ.α. ! )».

Επομένως, αφού ο αγιασμός των Ορθοδόξων δεν χαλάει, το ίδιο και ορισμένα από τα σώματα των αγίων τους, εξάγεται το συμπέρασμα ότι ο θεός δημιούργησε το σύμπαν!!!!

 

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΤΟΥΣ, ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΨΕΥΔΗ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΙΧΝΟΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

 

ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡEΙΑ. ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ. ΤΟΥ ΝΙΤΣΕ

 «Μονάχα στον βαθμό που η ιστορία υπηρετεί τη ζωή προτιθέμεθα να υπηρετήσουμε και εμείς την ιστορία«.

Από το βιβλίο του Νίτσε «ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ»
Ένα εξαιρετικό βιβλίο το οποίο διαχειρίζεται ένα σπουδαίο αλλά παραμελημένο θέμα.
«Κατά τα άλλα μου είναι μισητό οτιδήποτε απλώς με διδάσκει χωρίς να αυξάνει τη δραστηριότητά μου ή να την ζωογονεί άμεσα».
Αυτά είναι λόγια του Goethe με τα οποία, σαν μ’ ένα ceterum censeo1 βγαλμένο από τα βάθη της καρδιάς, θα ξεκινήσει η πραγματεία μας για την αξία ή την απαξία της ιστορίας.
Σ’ αυτήν δηλαδή την πραγματεία πρόκειται να εκτεθεί γιατί μια διδαχή που δεν ενεργοποιεί τις δυνάμεις μας, γιατί μια γνώση που ναρκώνει τη δραστηριότητα, γιατί μια ιστορική μόρφωση εννοούμενη ως πολύτιμη περίσσεια γνώσης και ως πολυτέλεια πρέπει στα σοβαρά, σύμφωνα με το λόγο του Goethe, να μας είναι μισητή: επειδή ακόμη μας λείπει ό,τι είναι πιο αναγκαίο κι επειδή το περίσσιο είναι ο εχθρός του αναγκαίου.
Ασφαλώς χρειαζόμαστε την ιστορική γνώση, την χρειαζόμαστε όμως αλλιώτικα απ’ ότι την χρειάζεται ο καλομαθημένος αργόσχολος μέσα στον κήπο της γνώσης, όσο κι αν αυτός βλέπει αφ’ υψηλού τις δικές μας τραχειές και άχαρες ανάγκες και δυσκολίες.Αυτό σημαίνει ότι εμείς την χρειαζόμαστε για τη ζωή και για την πράξη κι όχι για το βολικό αποτράβηγμα από τη ζωή και την πράξη ή, ακόμη χειρότερα, για τον εξωραϊσμό της φίλαυτης ζωής και της δειλής και φαύλης πράξης.
Μονάχα στον βαθμό που η ιστορία υπηρετεί τη ζωή προτιθέμεθα να υπηρετήσουμε και εμείς την ιστορία. Υπάρχει ωστόσο ένας βαθμός ενασχόλησης με την ιστορία και εκτίμησης προς αυτήν, πέρα από τον οποίο η ζωή μαραίνεται και εκφυλίζεται: φαινόμενο που είναι εξίσου αναγκαίο όσο και, ενδεχομένως, οδυνηρό να το συνειδητοποιεί κανείς παρατηρώντας ορισμένα αξιοσημείωτα συμπτώματα της εποχής μας.

Προσπάθησα να περιγράψω ένα αίσθημα που συχνά-πυκνά με έχει βασανίσει. Το εκδικούμαι παραδίνοντάς το στη δημοσιότητα. Ίσως να νου πει κάποιος, απ’ αφορμή μια τέτοια περιγραφή, ότι το αίσθημα αυτό το έχει βέβαια δοκιμάσει κι εκείνος αλλά ότι εγώ δεν το έχω νιώσει αρκετά καθαρά και πηγαία ούτε το έχω εκφράσει – κάθε άλλο μάλιστα – με τη σιγουριά και την ωριμότητα που θα ταίριαζε σε μια τέτοια εμπειρία. έτσι ίσως θα πει ο ένας ή ο άλλος.
Οι περισσότεροι ωστόσο θα μου πουν ότι πρόκειται για εντελώς διεστραμμένο, αφύσικο και πέρα για πέρα ανεπίτρεπτο αίσθημα, και μάλιστα ότι με το αίσθημά μου τούτο αποδείχτηκα ανάξιος αυτής της τόσο ισχυρής ροπής της εποχής μας προς την ιστορία, ροπής ως γνωστόν έκδηλης εδώ και δυο γενιές ιδίως ανάμεσα στους Γερμανούς.
Εν πάση περιπτώσει, με το να τολμήσω να παρουσιάσω στο κοινό τη φυσική περιγραφή του αισθήματός μου η γενική ευπρέπεια περισσότερο προάγεται παρά βλάπτεται, δεδομένου ότι δίνω έτσι σε πολλούς την ευκαιρία να πουν φιλοφρονητικά λόγια για μια ροπή της εποχής όπως αυτή που μόλις ανάφερα. Για τον εαυτό μου όμως αποκομίζω ένα κέρδος που κατά τη γνώμη μου αξίζει πολύ περισσότερο από την ευπρέπεια – να διδαχθώ για την εποχή μας και να νουθετηθώ δημόσια.

 Παράκαιρη είναι και αυτή η θεώρηση γιατί επιχειρώ εδώ να συλλάβω ως μειονέκτημα, ανημποριά και ατέλεια τη σύγχρονης εποχής κάτι για το οποίο η ίδια δίκαια περηφανεύεται: την ιστορική της παιδεία. Και μάλιστα γιατί πιστεύω ότι όλοι μας πάσχουμε από έναν ιστορικό πυρετό που μας κατατρώει κι ότι θα έπρεπε τουλάχιστον να αντιληφθούμε ότι πάσχουμε από τούτη την αιτία.
Αν όμως ο Goethe έχει πει, και σωστά, πως με τις αρετές μας καλλιεργούμε συνάμα τις ατέλειές μας, και αν, όπως καθένας γνωρίζει, μια υπερτροφική αρετή – όπως κατά τη γνώμη μου είναι η ιστορική αίσθηση της εποχής μας – μπορεί να αποβεί εξίσου ολέθρια για έναν λαό όσο και ένα υπερτροφικό ελάττωμα, ας με αφήσουν κι εμένα μια φορά να κάνω αυτό που θέλω…
… Όποιος δεν μπορεί να καθίσει στο κατώφλι τη στιγμής, ξεχνώντας όλα τα περασμένα, όποιος δεν μπορεί να σταθεί επάνω σε ένα σημείο, σαν μια θέα της νίκης, δίχως να νιώθει ίλιγγο και φόβο, αυτός δεν θα μάθει ποτέ τι είναι ευτυχία, και κάτι ακόμη χειρότερο: δεν θα πράξει ποτέ τίποτα που να κάνει άλλους ευτυχισμένους….
… ή για να εκφραστώ πιο απλά στο θέμα μου: υπάρχει ένας βαθμός αγρύπνιας, μηρυκασμού, ιστορικής αίσθησης, κατά τον οποίο το ζωντανό ον υφίσταται βλάβη και τελικά καταστρέφεται είτε για άνθρωπο πρόκειται είτε για λαό, είτε για πολιτισμό.
Για να προσδιορίσει κανείς αυτόν τον βαθμό και δια μέσου αυτού, έπειτα, το όριο όπου το παρελθόν πρέπει να λησμονείται, ώστε να μην αποβαίνει ο νεκροθάφτης του παρόντος, θα έπρεπε να γνωρίζει κανείς επακριβώς πόσο μεγάλη είναι η πλαστική δύναμη ενός ανθρώπου, ενός λαού, ενός πολιτισμού – εννοώ τη δύναμη να αναπτύσσεται κανείς αυτοτελώς σύμφωνα με τη δική του φύση, να μεταπλάθει τα περασμένα και τα ξένα στοιχεία και να τα ενσωματώνει, να γιατρεύει τραύματα, να αντικαθιστά ό,τι χάθηκε, να μεταπλάθει από μόνος του θρυμματισμένες μορφές….
… Όταν το αισθητήριο ενός λαού αμβλύνεται κατ’ αυτό τον τρόπο, όταν η ιστορία υπηρετεί τη ζωή του παρελθόντος, έτσι ώστε να υπονομεύει τη συνέχιση της ζωής, και ιδικά της ανώτερης ζωής, όταν η ιστορική αίσθηση δεν συντηρεί πια τη ζωή αλλά την βαλσαμώνει, τότε το δέντρο πεθαίνει, με τρόπον αφύσικο, αρχίζοντας από πάνω και κατεβαίνοντας σιγά-σιγά προς τις ρίζες, ώσπου τελικά καταστρέφονται συνήθως και οι ρίζες.
Η αρχαιολατρική ιστορία εκφυλίζεται από τη στιγμή κιόλας που δεν την εμψυχώνει πια και δεν την εμπνέει η χλωρή ζωή του παρόντος. Τώρα ο σεβασμός μαραίνεται, η συνήθεια της λόγιας πολυμάθειας εξακολουθεί να υπάρχει χωρίς αυτόν, διαγράφοντας εγωιστικά και αυτάρεσκα κύκλους γύρω από τον εαυτό της.
Και αντικρίζει τότε κανείς το αποκρουστικό θέαμα μιας τυφλής συλλεκτικής μανίας, μιας ακάματης περισυλλογής του οποιουδήποτε πράγματος, αρκεί απλώς να υπήρξε κάποτε.
Ο άνθρωπος τυλίγεται σε μια μυρουδιά σαπίλας. Με την αρχαιολατρία του καταφέρνει να υποβιβάσει ακόμη κι ένα κάπως αξιολογότερο τάλαντο, μια κάπως ευγενικότερη ανάγκη, σε αχόρταγη περιέργεια, σε πραγματική απληστία για οτιδήποτε παλαιϊκό. Πολλές φορές βουλιάζει τόσο βαθιά, ώστε ικανοποιείται με οποιαδήποτε τροφή και καταπίνει με ευχαρίστηση ακόμη και τη σκόνη παλιών ασήμαντων βιβλίων.
Αλλά ακόμη κι όταν δεν παρουσιάζεται αυτός ο εκφυλισμός, ακόμη κι όταν η αρχαιολατρική ενασχόληση με την ιστορία δεν χάνει το θεμέλιο, στο οποίο και μόνο μπορεί να στεριώσει προκειμένου να επιδράσει ευεργετικά στη ζωή, εξακολουθούν πάντοτε να υφίστανται αρκετοί κίνδυνοι, αν δυναμώσει υπερβολικά και συνθλίψει τα άλλα είδη θεώρησης του παρελθόντος.
Το μόνο που ξέρει αυτή είναι να συντηρεί, όχι να παράγει ζωή, κι έτσι πάντοτε υποτιμά ό,τι τώρα πλάθεται γιατί δεν διαθέτει το ένστικτο, με το οποίο το μαντεύει κανείς, όπως για παράδειγμα το διαθέτει η μνημειακή ιστορία. Εμποδίζει έτσι η αρχαιολατρική ιστορία εκείνη τη δυναμική απόφαση για το Νέο. Προκαλεί παράλυση σ’ αυτόν που πράττει και που ως πράττων πάντοτε θα αναγκάζεται να θίξει ορισμένα πράγματα θεωρούμενα σεβάσμια.
Το γεγονός, ότι κάποιο πράγμα έχει παλαιωθεί, γεννά την απαίτηση ότι πρέπει να είναι και αθάνατο. Γιατί αν κανείς καθίσει και λογαριάσει τι και τι επιδαψιλεύθηκε σε τέτοια παλαιϊκά πράγματα – μια παλιά προγονική συνήθεια, μια θρησκευτική πίστη, ένα κληρονομικό προνόμιο – στη διάρκεια της ύπαρξής τους, πόσο σεβασμό και πόση τιμή τους έχουν αποτίσει τα άτομα και οι γενεές, τότε φαίνεται υπεροπτικό ή και αδιάντροπο να αντικαθιστά κανείς ένα τέτοιο παλαιϊκό πράγμα με ένα καινούργιο και να αντιπαραθέτει σ’ ένα τέτοιο συσσωρευμένο πλήθος από σεβάσματα και τιμές τη μια και μοναδική ενός συγκαιρινού πράγματος, που ακόμη βρίσκεται στη διαδικασία του σχηματισμού του.
Εδώ γίνεται σαφές πόσο αναγκαίο είναι συχνά για τον άνθρωπο, πέρα από το μνημειακό και το αρχαιολατρικό είδος θεώρησης του παρελθόντος, ένα τρίτο είδος, το κριτικό, πάλι κι αυτό στην υπηρεσία της ζωής. Για να μπορεί ο άνθρωπος να ζει πρέπει να έχει – και από καιρό σε καιρό να χρησιμοποιεί – τη δύναμη να θρυμματίζει και να διαλύει ένα παρελθόν, και αυτό το κατορθώνει σύροντάς το στο δικαστήριο, υποβάλλοντάς το σε βασανιστική ανάκριση και τελικά καταδικάζοντάς το. ωστόσο κάθε παρελθόν είναι άξιο καταδίκης – γιατί έτσι συμβαίνει με τα ανθρώπινα πράγματα, πάντα η βία και η αδυναμία του ανθρώπου ήταν σε αυτά μεγάλη.
Δεν είναι η δικαιοσύνη αυτή που δικάζει ούτε, ακόμη λιγότερο, είναι η χάρη αυτή που εκδίδει την απόφαση, αλλά μόνο η ζωή, εκείνη η σκοτεινή κινητήρια δύναμη που λαχταράει άπληστα τον εαυτό της. Η κρίση της είναι πάντα ανεπιεικής, πάντα άδικη, γιατί ποτέ δεν ρέει από κάποιον καθαρό κρουνό γνώσης, ωστόσο τις περισσότερες φορές η απόφασή της είναι όμοια με αυτή που θα έβγαζε η ίδια η δικαιοσύνη. «Γιατί ό,τι γεννιέται, να χαθεί του αξίζει. κάλλιο λοιπόν τίποτε να μη γεννιόταν»2.
Θέλει πολλή δύναμη το να μπορείς να ζεις και να ξεχνάς ως ποιόν βαθμό ταυτίζονται το να ζει κανείς και το να αδικεί. Ο ίδιος ο Λούθηρος είπε κάποτε ότι μόνο από μια λησμονησιά του Θεού πλάστηκε ο κόσμος. Ότι δηλαδή, αν ο Θεός είχε αναλογιστεί το «βαρύ κανόνι»3, δεν θα δημιουργούσε ποτέ τον κόσμο.
Πότε-πότε όμως αυτή η ίδια η ζωή, η οποία χρειάζεται τη λησμοσύνη, απαιτεί την πρόσκαιρη διακοπή αυτής της λησμοσύνης κι ακριβώς τότε γίνεται ολοφάνερο πόσο άδικη είναι η ύπαρξη κάποιου πράγματος, ενός προνομίου, για παράδειγμα, μιας κάστας, μιας δυναστείας, πόσο πολύ θα ταίριαζε σ’ αυτό το πράγμα να αφανιστεί. Τότε το παρελθόν του κοιτάζεται κριτικά, το μαχαίρι μπαίνει στις ρίζες του, ποδοπατείται φρικωδώς ό,τι λογιζόταν αξιοσέβαστο.
Πρόκειται πάντοτε για διαδικασία επικίνδυνη, δηλαδή επικίνδυνη για την ίδια τη ζωή, και οι άνθρωποι ή οι καιροί που υπηρετούν με αυτό τον τρόπο τη ζωή, δηλαδή δικάζοντας και εξοντώνοντας ένα παρελθόν, είναι πάντοτε άνθρωποι και καιροί επικίνδυνοι και συνάμα εκτεθειμένοι σε κινδύνους. Γιατί καθώς είμαστε το αποτέλεσμα περασμένων γενεών, είμαστε το αποτέλεσμα και των παραστρατημάτων, των παθών, των λαθών τους, ακόμα και των εγκλημάτων τους. είναι αδύνατο να τινάξει κανείς εντελώς από πάνω του αυτές τις αλυσίδες.
Αν καταδικάσουμε εκείνα τα παραστρατήματα και θεωρήσουμε τον εαυτό μας απαλλαγμένο από αυτά, πάλι δεν αίρεται το γεγονός ότι από τούτα προερχόμαστε. Στην καλύτερη περίπτωση φθάνουμε σε μια σύγκρουση της κληρονομημένης, της εγγενούς φύσης μας με τη γνώση μας, ίσως ακόμη σε μια πάλη ανάμεσα σε μια νέα, αυστηρή αγωγή και σ’ ό,τι από παλιά μας έδιναν η ανατροφή κι οι καταβολές μας, εμφυτεύουμε μια νέα έξη, ένα νέο ένστικτο, μια δεύτερη φύση, έτσι που η πρώτη μας φύση μαραίνεται.
Είναι μια απόπειρα να δημιουργήσει κανείς κατά κάποιον τρόπο a posteriori για τον εαυτό του ένα παρελθόν, από το οποίο θα ήθελε να καταγόταν, σε αντίθεση με αυτό, από το οποίο τω όντι κατάγεται – μια απόπειρα πάντοτε επικίνδυνη, γιατί είναι δύσκολο να προσδιορίσει κανείς ένα όριο στην άρνηση του παρελθόντος, και γιατί ως επί το πλείστον οι δεύτερες φύσεις είναι πιο αδύναμες από τις πρώτες.
Πολύ συχνά σταματάει κανείς στη γνώση του αγαθού χωρίς να το πράττει, γιατί γνωρίζουμε ποιο είναι το καλύτερο χωρίς να μπορούμε και να το πράξουμε. Καμιά φορά όμως η νίκη κατακτάται στ’ αλήθεια, κι υπάρχει μάλιστα για όσους δίνουν τη μάχη, για όσους θέτουν την κριτική ιστορία στην υπηρεσία της ζωής, μια παράξενη παρηγοριά: να γνωρίζουν δηλαδή ότι εκείνη η πρώτη φύση ήταν κάποτε δεύτερη φύση, και ότι κάθε δεύτερη φύση, όταν νικήσει, γίνεται πρώτη.
 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Αναφορά στην παροιμιώδη φράση «εκτός τούτου φρονώ ότι η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί», με την οποία συνήθιζε ο Κάτων να κλείνει τους πολιτικούς λόγους του.
2.  Στίχοι του Goethe από τον Faust.
3.   Μεταφορικά, με την έννοια του ‘συντριπτικού επιχειρήματος’.

Φορώντας τη φύση

Σχεδιάστρια μόδας μεταφέρει το περιβάλλον στα ρούχα της
Η σχεδιάστρια μόδας Bianca Luini δεν σχεδιάζει απλώς φορέματα, παντελόνια και μπλούζες! Δημιουργεί στην ουσία μικρά φυσικά σκηνικά πάνω στα υφάσματα με αποτέλεσμα οι δημιουργίες της να προσομοιάζουν σε σκηνικά από το φυσικό περιβάλλον. «Τα κύματα, τα ποτάμια, τα κτήρια, ο ουρανός, η θάλασσα, τα βράχια, όλα αυτά που βλέπω γύρω μου αποτυπώνονται στο μυαλό μου και στη συνέχεια στο ύφασμα που χρωματίζεται στους ίδιους τόνους. Η σκηνή εμφανίζεται μπροστά μου και το μοντέλο την αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο. Τόση ομορφιά δίπλα μας δεν μπορεί παρά να εμπνεύσει και τη μόδα που γίνεται αναπόσπαστοι κομμάτι της φύσης», λέει η σχεδιάστρια.

Οι 5 σκέψεις που μας κάνουν να «κυνηγάμε» πιο αποφασιστικά τους στόχους μας!

Θα συμφωνούσατε αν ακούγατε ότι η σύγχρονη μάστιγα είναι το άγχος; Πιθανώς, ναι. Η καθημερινότητά μας είναι αυτή που έχει τη μεγαλύτερη ανάγκη από τη μέριμνά μας. Το παν, είναι να είμαστε υγιείς! Μόνο που η υγεία, είναι διττή. Σωματική και ψυχολογική. Η ψυχολογική υγεία έχει να κάνει με το πόσο «τακτοποιημένο» είναι το μυαλό μας. Δε συμφωνείτε;

1. Φόβος και άγχος, «αντιπαθούν» οποιονδήποτε στόχο θέλουμε να επιτύχουμε.
Αλήθεια, εσείς πώς θέτετε τους στόχους σας και πώς τους κυνηγάτε; Στόχους έχουμε όλοι, καθώς όλοι έχουμε επιθυμίες και ανάγκες. Είτε είμαστε περισσότερο χαλαροί, είτε είμαστε περισσότερο υπεύθυνοι,θέτουμε στόχους. Το άγχος είναι ο βασικός λόγος που μας οδηγεί στο να «φοβόμαστε» περισσότερο από ό,τι πρέπει τους στόχους που σκεφτόμαστε να θέσουμε και το αποτέλεσμα είναι να αναβάλλουμε και πολλές φορές να ακυρώνουμε τα σχέδια για τους αρχικούς μας στόχους. Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο η θέση των στόχων πόσο μάλλον η πιστή εφαρμογή του σχεδίου μας! Εδώ, μπορεί να φερθούμε κάπως πιο…έξυπνα.

2. Φέρσου…έξυπνα και υπομονετικά!
Απέναντι στο άγχος και στο φόβο μην αποτύχουμε, αντιτάσσουμε –πέραν του θάρρους- πιο «ήπιο» χαρακτήρα. Βλέπετε, το άγχος έχει μια τεράστια αδυναμία. Δεν αντέχει να βλέπει ότι το αγνοούμε…Θέλεις να σχεδιάσεις και να κυνηγήσεις πιο ήρεμα και ευκολότερα τους στόχους σου; Κάνε τους SMART! ΤοSMART, προέρχεται από τα αρχικά των λέξεων Specific, (συγκεκριμένος) Measurable, (μετρήσιμος)Attainable, (επιτεύξιμος) Realistic, (πραγματοποιήσιμος) Time-Bound (τοποθετημένος σε κάποιο χρονικό διάστημα). Με λίγα λόγια, το «θέλω να βελτιώσω τη φυσική μου κατάσταση και την υγεία μου», αφορά έναν στόχο που είναι συγκεκριμένος, χρειάζεται κάποια μέσα ή θυσίες, (διατροφή, τρέξιμο κτλ) είναι κάτι που μπορεί να γίνει και όλη αυτήν τη διαδικασία, μπορούμε να την τοποθετήσουμε στη χρονική διάσταση. Προσοχή! Το τί είναι επιτεύξιμο και το τί είναι ρεαλιστικό για τον καθένα μας, εξαρτάται από τις ικανότητές μας και από τη θέλησή μας. Επιτεύξιμος και ρεαλιστικός στόχος σύμφωνα με το SMART, είναι ο στόχος του οποίου τα μέσα επίτευξής του, υπάρχουν!

3. Κάνω το πρόγραμμά μου, όχι «αυστηρό» αλλά, λειτουργικό…
Η προσήλωση στο στόχο μας είναι ο άξονας του «κυνηγητού» που εξαπολύουμε προκειμένου να κάνουμε πραγματικότητα μια επιθυμία μας. Προσήλωση, δε σημαινεί κάποιο εμμονετικό κυνήγι που μας κάνει να λειτουργούμε σα ρομπότ. Παράδειγμα: Αν ο στόχος μου είναι να βελτιώσω τη φυσική μου κατάσταση, και έχω υπολογίσει ότι θα κάνω γυμναστική για 45 λεπτά την ημέρα και για δύο μέρες μου έτυχε κάτι απρόοπτο και δεν κατάφερα να βρω τον απαιτούμενο χρόνο, αυτό δεν πρέπει να με αγχώνει! Ένα καλό και «αυστηρό» πρόγραμμα, είναι το λειτουργικό και το εύκολα προσαρμόσιμο. Αν το Σ/Κ έχω χρόνο να κάτσω ενώ είμαι ξεκούραστος, μπορώ μέσα στις δύο μέρες να γυμναστώ για δύο ώρες. Επιπλέον, η πίεση ακόμη και για έναν καλό στόχο, όπως είναι η βελτίωση της φυσικής κατάστασης, μόνο κακό κάνει και αυτό το κακό, ονομάζεται άγχος! Σε μένα αλλά και σε σας το λέω που πολλές φορές μπερδεύουμε την αυτοπειθαρχία με το άγχος!

4. Σίγασε τη φωνή του κακού σου εαυτού, γιατί αυτός είναι ο αντίπαλός σου!
Ξεκινώντας από τη στιγμή που θέσαμε το στόχο μας, οφείλουμε να είμαστε προϊδεασμένοι ότι α) θα συναντήσουμε δυσκολίες, β) θα μπούμε στον «πειρασμό» να ματαιώσουμε το στόχο μας. Το θάρρος είναι αρκετά σημαντικό. Όλοι μας έχουμε έναν κακό εαυτό που είναι λίγο ζηλιάρης, τεμπέλης και «ευκολάκιας». Οφείλουμε να μειώσουμε την ένταση της φωνής αυτού του εαυτού, που συνήθως έχει για επιχειρήματα το «άσε το για αύριο ή για μια ιδανικότερη περίοδο», ή το «δε θα φανεί εδώ αν είμαι δυνατός και αποφασιστικός» κτλ. Παντού φαινόμαστε και παντού είμαστε! Ιδανική περίοδος δε θα υπάρξει ποτέ και ειδικότερα, αυτή δε θα είναι αύριο! Σίγασε αυτόν τον εαυτό και πες του ότι όταν ξεκινάς κάτι ύστερα από σκέψη και το αποφασίζεις, δε θα το αφήσεις ημιτελές.

5. Το κυνήγι του στόχου σου πρέπει να προσαρμόζεται στον τρόπο ζωής σου.
Κυνηγώντας ένα στόχο, δε σημαίνει πως ξεχνάμε τη ζωή μας. Ακόμη χειρότερα, δεν πιστεύουμε ότι ένας στόχος (όπως η βελτίωση της φυσικής μας κατάστασης) θα διαταράξει τον τρόπο ζωής μας, δηλαδή το κυνήγι πολλών και διαφορετικών στόχων. Η πολυπραγμοσύνη είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης και αυτό σημαίνει ότι είμαστε γεννημένοι να κάνουμε πολλά, αλλά όχι πολύ! Αν σκέφτηκες σωστά στην αρχή που έθεσες το στόχο, σημαίνει ότι σκέφτηκες πως δε θα σε εκτροχιάσει από τα υπόλοιπα «κυνήγια» σου. Βάζεις μια δραστηριότητα στη ζωή σου, μόνο όταν αυτή σε κάνει καλύτερο και σου συμπληρώνει πράγματα. Θυσιάζεις μόνο τις δραστηριότητες που βαρέθηκες ή ελεύθερο χρόνο που σπαταλάς στο να κάθεσαι παραπάνω από όσο θέλεις. Δε χρειάζεται να πούμε πως το κυνήγι ενός στόχου δεν είναι «έντιμο» όταν γίνεται σαν αντικατάσταση ενός άλλου που παρατήσαμε στη μέση…Τότε, δε μιλάμε για κυνήγι και κυνηγητό, αλλά για «κρυφτό» και μάλιστα κρυφτό, ως προς τον εαυτό μας!

Πώς θα αλλάξω τον κόσμο;

Πολλές φορές, οι άνθρωποι που ασχολούνται με αυτό που καλούμε ως εσωτερική αναζήτηση φτάνουν σε ένα σημείο μιας σαφούς βελτίωσης από την πρότερη κατάσταση τους. Τότε τους πλημυρίζει χαρά και ένας υφέρποντας εγωισμός. Η χαρά πηγάζει από την αίσθηση της προσέγγισης της πληρότητας. Η εκδήλωση του εγωισμού όμως εκπορεύεται από την μεσοβέζικη κατάσταση που βιώνουμε. Ούτε ασυνείδητος ούτε συνειδητός. Αυτή η ανάμικτη κατάσταση μας ωθεί ακούσια σε μία έπαρση με ταυτόχρονη ανάγκη να μοιραστούμε με άλλους αυτό που πιστεύουμε πως κατακτήσαμε.    

Μετά το θέλω να αλλάξω την ζωή μου ακολουθεί ένα ισχυρότερο θέλω, το θέλω να αλλάξω τους γύρω μου με αποκορύφωμα το θέλω να αλλάξω τον κόσμο. Θεμιτή και άγια αυτή η τάση θα μου πείτε. Αλλά σε τι θέλω να μεταλλάξω τους γύρω μου; Σ’ αυτό που νομίζω πως είναι το δικό μου καλό. Θεωρώ πως αυτό που δρα ευεργετικά σε μένα θα δράσει και στους άλλους. Αλλά δεν είναι έτσι. Το ανθρώπινο μωσαϊκό δημιουργείται από την διαφορετικότητα. Επειδή εγώ αισθάνομαι άνετα φορώντας 48 νούμερο παπούτσι είναι δυνατόν να αισθάνεται όλος ο κόσμος άνετα στα ίδια παπούτσια;

Παρόλα αυτά, το οξύμωρο είναι πως μόνο εγώ μπορώ να αλλάξω τον κόσμο!

Το ερώτημα είναι το πώς πετύχουμε να αλλάξουμε τον κόσμο.
Και πάλι η απάντηση είναι περίεργη.



Θα αλλάξω μόνος μου τον κόσμο όταν θα πάψω να επιζητώ να αλλάξω τον κόσμο!
Όταν εκκινήσω την διαδικασία της αυτογνωσίας, αυτό το ατέλειωτο ταξίδι, ο μοναδικός μου στόχος θα είναι όχι να αλλάξω, ούτε να γίνω καλύτερος, αλλά να γίνω επιτέλους αυτός που γεννήθηκα να είμαι. Οποιαδήποτε άλλη επιδίωξη είναι ατελέσφορη γιατί κάθε επιδίωξη δημιουργεί δυο καταστάσεις και ανάμεσα τους χώρο. Οι δυο αυτές καταστάσεις είναι από την μία η τωρινή μου κατάσταση που δεν μου αρέσει και από την άλλη η θεμιτή κατάσταση που συνήθως το μυαλό μου ορίζει για το ποια θα έπρεπε να είναι. Άρα οι δυο αυτές αντίρροπες καταστάσεις δημιουργούν το πρόσφορο έδαφος για τον διαχωρισμό, την εσωτερική διχόνοια και διάσπαση. Για τον λόγο αυτό, θα πρέπει μοναδικό μου μέλημα να είναι όχι πως θα αλλάξω αλλά πως θα γίνω ένα Εγώ, το Εγώ που είμαι και όχι το Εγώ το προβαλλόμενο από την κοινωνία μέσω της διανοητικής μου φαντασίωσης.

Αντιλαμβανόμενος όλα αυτά λοιπόν ξεκινάω το ταξίδι το σκόλιο προς την αυτογνωσία και όχι το ταξίδι προς την αλλαγή μου σε κάτι άλλο. Το αποτέλεσμα που θα καρπίσει από αυτή την προσπάθεια δεν θα έχω καμία ανάγκη να το μεταλαμπαδεύσω αλλά οι γύρω μου θα αποκτήσουν το έρεισμα να καταβάλουν τον δικό τους κάματο για να επιτύχουν την δική τους επιστροφή προς το Είναι. Τότε με το φαινόμενο του ντόμινο αυτό σαν φλόγα θα περάσει από άνθρωπο σε άνθρωπο χωρίς την προσπάθεια μας να το ¨διδάξουμε¨.

Κατ’ ουσίαν το όφελος μας θα είναι η απαλλαγή μας από το διαμορφωμένο μας Εγώ. Μόνο έτσι θα πάψουμε τα βλέπουμε το καλό της ολότητας μέσα από το δικό μας εγωιστικό καλειδοσκόπιο. 

Όσοι λιγότεροι λοιπόν θα θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο στα μέτρα τους τόσο ο κόσμος θα αλλάζει!

Κάπως έτσι πρέπει να είναι η φιλία

Ανάμεσα σε δύο δρόμους ταχείας κυκλοφορίας υπάρχει πάντα η ανάγκη να υπάρχει μια νησίδα. Όταν καταφέρεις να ακουμπήσεις εκεί, δεν αισθάνεσαι ότι σε παρασύρει το ρεύμα είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω. Ισα ίσα μπορείς να σταθείς για λίγη ώρα, χωρίς κάποιος να σε σπρώξει, να σε εξαναγκάσει να προχωρήσεις, χωρίς να ενοχλείς κανέναν. Από τη μια, δεν απέχεις από την αγριότητα και την ταχύτητα της μανιασμένης κίνησης, είσαι εκεί, μετέχεις, ενώ ταυτόχρονα δίνεις στον εαυτό σου μια ελάχιστη, αστραπιαία δυνατότητα να ξεκουραστείς στο είναι σου, πριν ξαναμπείς στη μάχη.
Κάπως έτσι θα έπρεπε να είναι η φιλία.

Στο ερώτημα εάν έχεις φίλους όλοι θα σου απαντήσουν θετικά. Στενοχωριέμαι όμως όταν συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν φίλους. Αλλά όπως σε όλες τις σχέσεις, το βάθος και η ποιότητα δεν είναι αυτονόητα. Και όταν αναφέρομαι στη φιλία, δεν αναφέρομαι στις τυπικές, εργασιακές, καθημερινές, πρακτικής φύσης και χρησιμοθηρικές φιλίες. Δεν αναφέρομαι καν στις σύντομες χρονικά, παρ’ όλο που και αυτές εξυπηρετούν τον σκοπό τους.

Αναφέρομαι στη φιλία που για να την κατακτήσεις πρέπει από άτομο να έχεις γίνει υποκείμενο. Η φιλία είναι η μόνη σχέση που εμπεριέχει όλες τις άλλες ανθρώπινες σχέσεις. Άσχετα από το φύλο, ένας φίλος ή μια φίλη μπορούν να γίνουν τα πάντα: από μητέρα και πατέρας, συνοδοιπόρος, σύντροφος, μέχρι και συμπλήρωμα ή κληρονόμος. Η πρώτη επαφή με αυτή την πολύτιμη σχέση ξεκινά αναπτυξιακά στη λανθάνουσα περίοδο. Εκεί γύρω στα 6 με 12 έτη μαθαίνουμε για πρώτη φορά την οπτική της φιλίας με τα χαρακτηριστικά που μπορεί να πάρει και στην ενήλικη ζωή. Δεν είναι τυχαίο που σε εκείνη την περίοδο της ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης, απουσιάζει το ερωτικό ενδιαφέρον. Το σεξ ως έννοια και ως πρακτική θολώνει τον νου των ανθρώπων. Αλλοιώνει τις πραγματικές ανάγκες, μεγεθύνει άλλες, εντείνει τα συναισθήματα, γιγαντώνει την κτητικότητα, περιχαρακώνει τις δυνατότητες μιας σχέσης. Και κυρίως βάζει ημερομηνία λήξης στις αντοχές των ανθρώπων. Αυτό δεν σημαίνει ότι δύο άνθρωποι που ενώθηκαν λόγω της σεξουαλικής τους επιθυμίας ή του έρωτα δεν μπορούν να νιώσουν φιλία ο ένας για τον άλλο… αλλά κάτι πρέπει να καταλαγιάσει ή η ωριμότητα να είναι δυνατότερη του πάθους.

Από την άλλη, η αίσθηση της κατάκτησης μιας πραγματικής φιλίας μεταθέτει την ύπαρξη στην αιωνιότητα. Οι πραγματικοί φίλοι πονούν στον χαμό του φίλου, κλυδωνίζονται στην αποτυχία του, χαίρονται στη χαρά του. Ζουν παράλληλα, όχι εις βάρος. Καμιά φορά το βλέμμα του φίλου είναι πιο μεγαλόψυχο και από της μάνας μας. Για να γίνεις όμως φίλος πρέπει να εκτεθείς. Να αντέξεις να μοιραστείς αυτό το πολύτιμο που το κρατάς επτασφράγιστο. Να δώσεις τον χώρο που αναλογεί στη φιλία, τιμώντας τη με πράξεις, και όχι να την αντιμετωπίζεις σαν τον φτωχό συγγενή των σχέσεων. Στον φίλο αξίζει το υστέρημα του χρόνου και όχι το πλεόνασμα.

Πάντοτε διαφωνούσα όταν κάποιοι έλεγαν ότι πραγματικές φιλίες χτίζουν μόνον οι άνδρες. Η φιλία δεν έχει σχέση με τα φύλα. Η φιλία σχετίζεται με τον πολιτισμό μας. Και κυρίως εδραιώνεται ανάμεσα σε ανθρώπους που διατηρούν το παιδικό τους βλέμμα σε συνδυασμό με την ανάληψη της ευθύνης που αυτό απαιτείται από έναν ενήλικα.

Καλοσύνη

Η καλοσύνη πηγάζει απ' την συνειδητοποίηση ότι είστε ένα με την ουσία των πάντων. Τα περισσότερα ψυχολογικά προβλήματα προκύπτουν όταν ο άνθρωπος εμποδίζει τις ακτίνες της καλοσύνης να ακτινοβολήσουν από τον Πυρήνα του. Όποτε αποτρέπετε την ώθηση της εσωτερικής καλοσύνης, δημιουργείτε αιθερικά, συναισθηματικά και νοητικά προβλήματα, τα οποία τελικά αντανακλώνται στο φυσικό σας σώμα.

Εάν ακτινοβολείτε καλοσύνη δεν θα έχετε ποτέ καρδιακά προβλήματα. Η καλοσύνη είναι το φως της καρδιάς. Όταν εμποδίζετε αυτό το φως να λάμπει προς τα έξω, τα πέταλα της καρδιάς σας δεν ανοίγουν και η ενέργεια δημιουργεί συμφόρηση και διάφορα προβλήματα.

Να εύχεστε το καλό, να κάνετε το καλό σε όλους, ποτέ να μην είστε χωρίς καλοσύνη. Ποτέ να μην πληγώνετε κανέναν με τις πράξεις, τα λόγια και τις σκέψεις σας.

-Τορκόμ Σαραϊνταριάν

Η μεγαλύτερη φωτογραφία του κόσμου τραβηγμένη με τη μεγαλύτερη φωτογραφική μηχανή του κόσμου!

Η "Great Picture" έχει διαστάσεις 32,6x9,5 μέτρα και κατέχει το Παγκόσμιο Ρεκόρ Γκίνες για τη μεγαλύτερη, ενιαία, τυπωμένη φωτογραφία. Η κάμερα με την οποία τραβήχτηκε κατέχει επίσης το ρεκόρ ως η μεγαλύτερη στον κόσμο.

Η φωτογραφία δημιουργήθηκε το 2006 από έξι καλλιτέχνες, τους Jerry Burchfield, Mark Chamberlain, Jacques Garnier, Rob Johnson, Douglas McCulloh και Clayton Spada, με τη βοήθεια εκατοντάδων εθελοντών.

Μετέτρεψαν ένα εγκαταλελειμμένο υπόστεγο ενός μαχητικού F/A-18 στην μεγαλύτερη pinhole κάμερα, σκοτεινιάζοντας και σφραγίζοντας το εσωτερικό από το εξωτερικό φως. Μια οπή -διαμέτρου 0,635 εκατοστών- στο κέντρο των μεταλλικών πορτών του υπόστεγου χρησίμευσε ως το διάφραγμα της κάμερας.

Οι καλλιτέχνες και οι εθελοντές τοποθετούν τη μουσελίνα της "Great Picture" στο υπόστεγο-φωτογραφική μηχανή
Ένα ενιαίο κομμάτι μουσελίνας έγινε ευαίσθητο στο φως αφού επικαλύφτηκε με 80 λίτρα ζελατίνης αλογονιδίου του αργύρου και στη συνέχεια κρεμάστηκε από την οροφή σε απόσταση περίπου 24 μέτρων από την οπή και 4,6 μέτρα πάνω από το δάπεδο στην μεταλλική πόρτα του υπόστεγου. Η απόσταση μεταξύ της οπής και του υφάσματος προσδιορίστηκε στα 17 μέτρα για καλύτερη κάλυψη, και ο χρόνος έκθεσης υπολογίστηκε σε 35 λεπτά.

Το υπόστεγο-κάμερα κατέγραψε ένα πανόραμα του τι βρισκόταν στην άλλη πλευρά της πόρτας. Μια εικόνα του πρώην El Toro Marine Corps Air Station με τους San Joaquin Hills στο παρασκήνιο, εμφανίστηκε ανάποδα και στραμμένη από τα αριστερά προς τα δεξιά στο "φιλμ", όταν προβλήθηκε μέσα από την μικροσκοπική τρύπα στην μεταλλική πόρτα του υπόστεγου.
Το αδιαφανές αρνητικό αναπτύχθηκε από 80 εθελοντές, μέσα σε πέντε ώρες σε μια πισίνα Ολυμπιακών διαστάσεων, με 2.300 λίτρα υγρού και 4.500 λίτρα σταθεροποιητή που διοχετεύτηκαν με αντλίες υψηλής πίεσης. Η φωτογραφία στη συνέχεια ξεπλύθηκε χρησιμοποιώντας μάνικες πυροσβεστικής.

Το Smithsonian National Air and Space Museum θα εκθέσει την "Great Picture" στο Steven F. Udvar-Hazy Center στο Chantilly της Βιρτζίνια από τις 26 Απριλίου μέχρι τον Νοέμβριο του 2014.

Η περίφημη φράση του Σόλωνος στον Κροίσο «μηδένα προ του τέλους μακάριζε»

Ο βασιλιάς της Λυδίας Κροίσος ήταν ξακουστός σε όλο τον αρχαίο κόσμο για τα αμύθητα πλούτη του.

Από τους φόρους που του έδιναν οι Ελληνικές αποικίες της Μικράς Ασίας και από τα χρυσωρυχεία του Πακτωλού ποταμού γινόταν όλο και πιο πλούσιος και πιο περήφανος για τα πλούτη του.
Πίστευε μάλιστα ότι δεν υπήρχε πιο ευτυχισμένος άνθρωπος από αυτόν στον κόσμο.
Κάποτε τον επισκέφτηκε ο Σόλων, ένας από τους σοφούς της αρχαιότητας, τον οποίο δέχτηκε πολύ φιλόξενα. Διέταξε μάλιστα μερικούς σκλάβους να δείξουν στο φιλοξενούμενο τους θησαυρούς και τη χλιδή του.
Αφού, λοιπόν, του έδειξε τους αμύθητους θησαυρούς του, τον ρώτησε ποιος ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος που είχε γνωρίσει στον κόσμο, περιμένοντας από τον Σόλωνα ότι θα ανέφερε τη δική του μεγαλοσύνη!
Ο Σόλων αποφεύγοντας να κολακεύσει το βασιλιά αποκρίθηκε:
«Ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ ήταν ένας Αθηναίος βασιλιάς που λεγόταν Τέλλος».
Ο βασιλιάς απόρησε με την απάντηση και τον ρώτησε γιατί κρίνει αυτόν ως τον πιο ευτυχισμένο. «Για δυο λόγους», είπε ο Σόλων. «Απέκτησε καλούς και άξιους γιους, έζησε για να δει να γεννιούνται τα παιδιά των παιδιών του, όλα γερά και υγιή. Κι έπειτα τη ζωή του τη σφράγισε ένας ένδοξος θάνατος. Πολέμησε και πέθανε σαν στρατιώτης και οι Αθηναίοι τον έθαψαν με μεγάλες τιμές και δόξα».
Ο Κροίσος τότε τον ρώτησε ποιον γνωρίζει δεύτερο πιο ευτυχισμένο άνθρωπο, όντας σίγουρος ότι θα έπαιρνε τουλάχιστον τη δεύτερη θέση.
Ο Σόλων, όμως, ανέφερε τότε δύο νέους, δυο αδέρφια από το Άργος, τον Κλέοβι και τον Βίτωνα.
Οι Αργείοι τιμούσαν ιδιαίτερα τη γιορτή της Θεάς Ήρας. Όταν μια χρονιά βρέθηκε μεγάλη ανάγκη να μεταβεί η μητέρα των δύο νέων στο ναό της Ήρας, έτυχε τα βόδια που θα την πήγαιναν με την άμαξα να μην έχουν γυρίσει από τα χωράφια. Έτσι τα δυο αδέρφια ζεύτηκαν τα ίδια την άμαξα και πήγαν τη μητέρα τους στο ναό διανύοντας μια πολύ μεγάλη απόσταση.
Όσοι είδαν αυτό το γεγονός συνεχάρησαν τα δυο αδέρφια για την πράξη τους. Η δε μητέρα προσευχήθηκε στην θεά Ήρα να έχουν τα παιδιά της τη μεγαλύτερη ευλογία που μπορεί να έχει θνητός άνθρωπος. Τα δυο αδέρφια αποκοιμήθηκαν μέσα στο ναό και δεν ξύπνησαν ποτέ.
Οι Αργείοι μάλιστα έφτιαξαν τα αγάλματα των δύο αδερφών και τα αφιέρωσαν στους Δελφούς ως σημάδι σεβασμού προς δύο άριστους άνδρες. Ακούγοντας την ιστορία ο Κροίσος θύμωσε με τη δεύτερη απάντηση του Σόλωνα και προτού τον διώξει ξέσπασε:
«Ωραία όλα αυτά Αθηναίε φίλε μου, αλλά τι έχεις να πεις για τη δική μου ευτυχία;»
Τότε ο σοφός Αθηναίος του αποκρίθηκε με μια φράση που έμεινε στην ιστορία: «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε». Τα μεγάλα πλούτη δεν κάνουν τον άνθρωπο περισσότερο ευτυχισμένο απ' ότι μια μέτρια περιουσία. Μη θεωρήσεις κανέναν ευτυχή, πριν γνωρίσεις το τέλος του.
Αυτά τα λόγια δεν έδωσαν καθόλου χαρά στον Κροίσο και αποχαιρέτησε τον Σόλωνα περιφρονώντας τον. Σύντομα, όμως, μετά την αναχώρηση του Σόλωνα πλήθος συμφορών βρήκαν τον Κροίσο.
Ο γιος του ο Άτης σκοτώθηκε στο κυνήγι και ο ίδιος αργότερα νικήθηκε από το βασιλιά των Περσών Κύρο και αιχμαλωτίστηκε.
Την ώρα που τον είχαν ανεβασμένο στην πυρά για να τον κάψουν, ο Κροίσος θυμήθηκε τα λόγια του Σόλωνα και φώναξε μετανιωμένος τρεις φορές «Σόλων! Σόλων! Σόλων!».
Ο Κύρος που τον άκουσε, ζήτησε να μάθει τι σήμαινε η επίκληση αυτή. Ακούγοντας την ιστορία, χάρισε στον Κροίσο τη ζωή και μάλιστα τον κράτησε κοντά του ως έμπιστο φίλο και σύμβουλό του.

Γέννηση άστρων στο γαλαξία μας: Αστρονόμοι ανακάλυψαν αστρικά μαιευτήρια κοντά στη Γη

Μέχρι σήμερα, οι ερευνητές ήταν σε θέση να παρατηρήσουν τη γέννηση νέων άστρων σε νεφελώματα μακρινών γαλαξιών.
Ωστόσο πρόσφατα, η NASA εντόπισε αστρικά μαιευτήρια μέσα στον δικό μας γαλαξία, στον αστερισμό του Τοξότη, 28.000 έτη φωτός από τη Γη.

Χρησιμοποιώντας το τηλεσκόπιο Atacama Pathfinder Experiment ( APEX ) του Ευρωπαϊκού Νότιου Αστεροσκοπείου, οι ερευνητές κατάφεραν να παρατηρήσουν τα μικρά, αμυδρά χαρακτηριστικά του Σύμπαντος, που ανιχνεύονται μόνο με μήκη κύματος χιλιοστού και υπο-χιλιοστόμετρου.
Πρόσφατα ανακάλυψαν μία μεγάλη μάζα κρύας διαστρικής σκόνης που αποδίδεται στη γέννηση μεγάλων άστρων. Ουσιαστικά, η ομάδα των ερευνητών με επικεφαλής τον Τιμέα Τσενγκέρι του Ινστιτούτου ραδιοαστρονομίας Max Planck στη Βόννη εντόπισαν πολλά αστρικά μαιευτήρια κρυμμένα στο εσωτερικό του Γαλαξία μας. Τα αποτελέσματα της μελέτης έχουν δημοσιευθεί σε μορφή ανοικτής πρόσβασης στο περιοδικό Astronomy & Astrophysics.
Όταν τα τεράστια αστέρια πεθαίνουν και εκρήγνυνται σε υπερκαινοφανείς αστέρες (σούπερνόβα), μια τεράστια ποσότητα σκόνης και στοιχείων τους εκτινάσσονται σε υψηλές ταχύτητες. Οι αστρικοί άνεμοι και η ακτινοβολία επηρεάζουν τη σκόνη και θα μπορούσαν ενδεχομένως να δημιουργήσουν στην πορεία ένα νέο αστέρι.
Η ανίχνευση αυτής της σκόνης που είναι ενδεικτική για νεογέννητα άστρα είναι δύσκολη με τη χρήση χερσαίων τηλεσκοπίων, ωστόσο το τηλεσκόπιο APEX βρίσκεται στο παρατηρητήριο με το υψηλότερο υψόμετρο στον κόσμο, 5100 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας στο οροπέδιο Chajnantor στην έρημο της Ατακάμα στη Χιλή. Αυτή η περιοχή είναι επίσης μια από τις πιο άνυδρες περιοχές του κόσμου, η οποία ελαχιστοποιεί την ατμοσφαιρική διαταραχή.
Αυτή η θέση καθιστά δυνατό για το APEX να παρατηρεί το 97% του εσωτερικού Γαλαξία, χρησιμοποιώντας ένα μήκος κύματος 0,87 χιλιοστών. Ετσι ήταν σε θέση να ανιχνεύσει μια μεγάλη ποσότητα μάζας σκόνης που συμβαίνει γύρω από τα νεογέννητα αστέρια. Ο μάζες αερίου και σκόνης σε αυτά τα «μαιευτήρια» είναι τόσο πυκνές, που το ορατό και το υπέρυθρο φως δεν μπορεί να τα διαπεράσει.
Οι επιστήμονες γνωρίζουν ήδη ότι τα αστέρια με μάζα πολύ μεγαλύτερη από του Ηλιου μας ζουν λίγο, αλλά από την ανάλυση αυτών των μαιευτηρίων, ήταν επίσης σε θέση να δουν πώς ο κύκλος ζωής αυτών των τεράστιων άστρων έχει επιπτώσεις στην επόμενη γενιά.
Τα νεαρά αστέρια χρειάζονται μόνο 75.000 χρόνια για να σχηματιστούν, σε αντίθεση με τον Ηλιο μας που έχει πολύ μικρότερη μάζα αλλά χρειάστηκε 10.000.000 χρόνια για να σχηματιστεί. Αυτή είναι η πρώτη φορά που οι αστρονόμοι έχουν συλλέξει στοιχεία που αποδεικνύουν ότι ο σχηματισμός άστρων μπορεί να συμβεί τόσο γρήγορα μέσα στο Γαλαξία μας.
Η εικόνα παρουσιάζει την περιοχή που βρίσκεται ανάμεσα στα γιγαντιαία μοριακά συμπλέγματα W33 και M17 στον αστερισμό του Τοξότη. Η μια περιοχή αντιστοιχεί σε ένα ψυχρή, τεράστια συστάδα (επάνω αριστερά) και η δεύτερη σε ένα νεογέννητο νεαρό άστρο μεγάλης μάζας (επάνω δεξιά). Και τα δύο αντικείμενα έχουν μεγέθη μόνο μερικά έτη φωτός.