Ένα μεγάλο βήμα για την ανθρώπινη αυτοσυνειδησία, με οδηγό τα αετώματα των πρώτων Παρθενώνων

Σε κάθε επίσκεψή μου στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης, βλέπω ότι οι ακροατές, πέρα από τον θαυμασμό τους για την αναμφισβήτητη καλλιτεχνική και ιστορική αξία των εκθεμάτων, πάντοτε ενδιαφέρονται να κατανοήσουν πως μεταφράζονται όλα αυτά σε όρους ανθρώπινης σκέψης και αυτοσυνειδησίας.
Ας κάνουμε λοιπόν μαζί μια απόπειρα να παρακολουθήσουμε την αγωνιώδη προσπάθεια των αρχαίων Ελλήνων να κατανοήσουν την φύση τους και να ερμηνεύσουν και διαχειριστούν το σύμπαν μέσα στο οποίο ζούσαν. Η περίοδος στην οποία θα αναφερθούμε δεν ήταν παραπάνω από ογδόντα χρόνια, αλλά στην διάρκειά της οι αλλαγές που έγιναν στην ανθρώπινη σκέψη ήταν κοσμογονικές. Δεν είναι τυχαίο ότι αμέσως μετά ακολουθεί ο χρυσός αιώνας. Οδηγοί μας σε αυτή την πορεία θα είναι τα γλυπτά της Ακρόπολης και ειδικότερα τα αετώματα των δύο παλαιότερων ναών, του Εκατόμπεδου και του Προπαρθενώνα, που έχουμε πια την ευτυχία να τα βλέπουμε εκτεθειμένα στο νέο Μουσείο της Ακροπόλεως.

Στέκομαι μπροστά στο αέτωμα του Εκατόμπεδου. Στο κεντρικό του σημείο παρουσιάζει δύο λιοντάρια που έχουν καταβάλει ένα ταύρο και ετοιμάζονται να τον κατασπαράξουν. Σκηνή βιαιότητας. Πως εξηγείται αυτό; Εμείς πάντα πιστεύαμε ότι ο αρχαίος Έλληνας ανέβαινε στον Βράχο για να διαχειριστεί το κτήνος που έχει μέσα του και να ανακαλύψει τον θεό. Εδώ αντιθέτως βλέπουμε να θριαμβεύει ο νόμος της ζούγκλας. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Συμβαίνει διότι βρισκόμαστε σε μια αρκετά πρώιμη εποχή, όπου οι άνθρωποι ήταν ακόμα επιρρεπείς στο ένστικτο. Κάποιος που θέλει να μιλήσει στους ανθρώπους και να τους πει ότι αν πορεύονται με μόνο οδηγό το ένστικτό τους, μπορεί μεν πρόσκαιρα να νοιώσουν έντονες απολαύσεις, αλλά μακροπρόθεσμα αυτό μπορεί να αποβεί επικίνδυνο, πρέπει να βρει τον κατάλληλο τρόπο να το κάνει. Πώς θα δείξει αυτόν τον κίνδυνο; Πώς θα δείξει απεικονιστικά τις προτροπές “μην κάνεις αυτό διότι θα είναι πολύ οδυνηρή η εμπειρία σου, μη δοκιμάσεις εκείνο διότι δεν μπορέσεις ποτέ να ξαναβρείς τον εαυτό σου, μην πάρεις αυτόν τον δρόμο διότι είναι πολύ επικίνδυνο το ταξίδι”; Ο τρόπος θα πρέπει να είναι τόσο γλαφυρός και τόσο ξεκάθαρος ώστε να περνάει εύκολα το μήνυμα: “αν υποκύψεις στον νόμο της ζούγκλας και στο κτήνος που έχεις μέσα σου, οι συνέπειες θα είναι ανεξέλεγκτες και βίαιες”. Με άλλα λόγια, δείχνω την κτηνώδη πλευρά της φύσης και της ζούγκλας, αλλά με διάθεση αποτρεπτική, δηλαδή το κάνω για να δώσω στον άλλο να καταλάβει πόσο επικίνδυνο είναι αυτό και πόσο δύσκολα θα μπορέσει να το διαχειριστεί.
 
Αφού συνέλθω κάπως από το σοκ που μου προκάλεσε το κεντρικό και έντονο στοιχείο του αετώματος, η ματιά μου αρχίζει να διακρίνει ότι στα αριστερά εμφανίζεται ο Ηρακλής να παλεύει με τον θαλάσσιο Τρίτωνα, και στα δεξιά ένας τρισώματος δαίμονας. Αρχίζω σιγά-σιγά να βλέπω ότι μέσα στην επικράτεια του νόμου της ζούγκλας, όπου τα λιοντάρια κατασπαράζουν τον ταύρο, όπου δηλαδή ο πιο δυνατός κατασπαράζει τον πιο αδύνατο, αρχίζει δειλά-δειλά από τις άκρες να διακρίνεται η προσπάθεια του ανθρώπου να τιθασεύσει αυτές τις κτηνώδεις ανεξέλεγκτες δυνάμεις. Και να! Ο Ηρακλής τελικά καταφέρνει να βάλει κάτω τον Τρίτωνα (ο Τρίτων συμβολίζει το τέρας, άρα την Γη). Από την άλλη πλευρά έχω ένα τρισώματο δαίμονα που στο ένα χέρι κρατά ένα λουλούδι, στο άλλο ένα κανάτι και στο τρίτο ένα κεραυνό – τις φυσικές δυνάμεις δηλαδή. Καταλαβαίνω ότι εδώ απεικονίζεται η προσπάθεια του ανθρώπου να μπορέσει να κατανοήσει την ίδια του την φύση. Έτσι φτάνω ένα σκαλί πιο πάνω από αυτό που ήμουν πριν.
 
Πού, λοιπόν, στρέφεται ο άνθρωπος για να καταλάβει τον εαυτό του και τον κόσμο; Βλέπει και παρατηρεί τι γίνεται γύρω του. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά από τις άλλες θρησκείες. Και είναι μία πολύ σημαντική διαφορά. Σε όλες τις άλλες θρησκείες του κόσμου η αντίληψη και η συνείδηση που έχει ο άνθρωπος για τον κόσμο προέρχεται εξ αποκαλύψεως, δηλαδή από ένα θρησκειολογικό πλαίσιο που του αποκαλύφθηκε. Π.χ. ένας προφήτης είδε κάποιο όραμα κλπ. Και αυτό το παραλαμβάνουν οι κοινωνίες και το κωδικοποιούν σε θρησκεία. Η Ελληνική θρησκεία δεν προέκυψε έτσι. Γι’ αυτό έχουμε και την εμφάνιση της φιλοσοφίας. Αυτό δηλαδή που έκαναν οι Έλληνες είναι το εξής απλό πράγμα: Στράφηκαν προς την φύση τους και προσπάθησαν να δώσουν απαντήσεις μη λαμβάνοντας υπ’ όψη μία προϋπάρχουσα αποκαλυπτική αλήθεια, αλλά προσπαθώντας να την συγκροτήσουν.

Κι έτσι άρχισαν να παρατηρούν. Ένας έλεγε: γενεσιουργός δύναμη του σύμπαντος και του ανθρώπου είναι το νερό. Άλλος απαντούσε: όχι το νερό, αλλά ο αέρας. Όχι ο αέρας, αλλά η φωτιά ισχυριζόταν ένας τρίτος. Όχι, είναι και τα τέσσερα μαζί, λέει άλλος, και υπάρχουν στιγμές που τα τέσσερα ενώνονται ή που τα τέσσερα χωρίζονται. Πριν φθάσουμε στους κλασικούς φιλοσόφους, Πλάτωνα, Αριστοτέλη κλπ, οι οποίοι στράφηκαν στον άνθρωπο και στα παιχνίδια του μυαλού, είχαμε τους φυσικούς φιλοσόφους, τον Θαλή τον Μιλήσιο, τον Αναξίμανδρο, τον Αναξιμένη και άλλους, που πίστευαν ότι οι απαντήσεις βρίσκονται στην φύση. Και φθάνουμε στον Ηράκλειτο που μας λέει ότι όλα εναλλάσσονται, και στον Εμπεδοκλή που μας λέει ότι τελικά ότι ο κόσμος, δηλαδή οι άνθρωποι και η φύση είναι όλοι φτιαγμένοι από τέσσερα στοιχεία: τον αέρα, την γη, το νερό και την φωτιά, και αυτά τα στοιχεία δεν χάνονται ποτέ. Ό,τι δηλαδή μας λέει η σημερινή Χημεία. Διότι όλο το σύμπαν αποτελείται από στοιχεία που έλκονται και απωθούνται ταυτόχρονα. Έλκονται ψάχνοντας να βρουν το ταίρι τους (“φιλότητα” το λέει αυτό ο Εμπεδοκλής) και απωθούνται προσπαθώντας να αποκολληθούν (“νείκος“). Αυτές είναι οι δυνάμεις που καθορίζουν το σύμπαν.

Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε από όλα αυτά είναι ότι οι άνθρωποι τον ΣΤ’ αιώνα, προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις. Σε ένα Χριστιανικό ναό τα θεία πρόσωπα σου επιβάλλουν ή υποβάλλουν ένα τρόπο συμπεριφοράς. Αντιθέτως, εδώ βλέπουμε την προσπάθεια του ανθρώπου να μπορέσει να αποκωδικοποιήσει μόνος του τα μυστικά που τον περιβάλλουν. Τι θέλει άραγε να μας πει αυτός ο τρισώματος δαίμονας που βλέπουμε στο αέτωμα του Εκατόμπεδου και που κρατάει τον κεραυνό που είναι η φωτιά, ένα αγγείο που είναι το νερό, και ένα λουλούδι που είναι το χώμα; Θέλει να μας ότι όντως ζούμε μέσα σε ένα ανεξέλεγκτο κόσμο ζούγκλας, όπου γίνονται κάθε είδους βιαιότητες, αλλά ο άνθρωπος, σαν τον Ηρακλή και τον τρισώματο δαίμονα, προσπαθεί αυτόν τον ανεξέλεγκτο κόσμο να τον τιθασεύσει. Και τα καταφέρνει. Και αυτός ο κόσμος τελικά, αν τον μελετήσω και τον κατανοήσω, έχει μέσα του και ανθρώπινα στοιχεία. Είναι περίπλοκος, αλλά εγώ, μελετώντας τον, μπορώ να τον κατανοήσω και να τον δομήσω.

Σε όλα τα έργα της εποχής εκείνης βλέπουμε λιοντάρια, βλέπουμε τέρατα. Το τέρας συμβολίζει το ένστικτο του ανθρώπου, το οποίο απεικονίζεται ως κακό, απλώς και μόνον διότι δεν το ελέγχουμε. Και δεν το ελέγχουμε διότι δεν είναι ορατό. Γι’ αυτό τα τέρατα απεικονίζονται ως πλάσματα που δεν υπάρχουν στην φύση. Άρα όπου βλέπουμε όλους αυτούς τους δαίμονες, είτε τους ζωγραφίζει ο Ιερώνυμος Μπος στα νεότερα χρόνια, ή τους κατασκευάζει ο αρχαίος γλύπτης του Εκατόμπεδου, η σημασία είναι πάντα η ίδια: Ότι υπάρχουν πράγματα που είναι αόρατα, αλλά δυνατά, έντονα κι επικίνδυνα, που μπορεί να με παρασύρουν επειδή δεν τα βλέπω για να τα ελέγξω, και όλα αυτά θα πρέπει με κάποιο τρόπο να τα διαχειριστώ. Ο βασικότερος στόχος της ζωής του ανθρώπου είναι κυρίως αυτός: Να μπορέσει να διαχειριστεί αυτόν τον σκοτεινό κόσμο. Και σιγά-σιγά, όσο περνάει ο χρόνος, η αίσθηση που έχουμε βλέποντας τα έργα της αρχαϊκής περιόδου, είναι ότι βαθμιαία υποχωρούν τα ζώα, τα κτήνη και τα ανεξέλεγκτα στοιχεία, και φθάνουμε στην λατρεία του Ανθρώπου.
 
Ο Εκατόμπεδος καταστράφηκε κάποια στιγμή και οι επόμενοι τύραννοι αποφάσισαν να χτίσουν ένα νέο ναό. Ο πρώτος ναός ήταν Πεισιστράτειος, ο δεύτερος προ-Κλεισθένειος και ο τρίτος Περίκλειος. Δεν σημαίνουν τίποτε αυτά, αλλά μας βοηθούν λίγο να τοποθετήσουμε χρονικά τα γεγονότα.
Προχωρώ, και στέκομαι μπροστά στο αέτωμα του δεύτερου ναού (όσο έχει σωθεί). Συνειδητοποιώ αμέσως ότι ανάμεσα στον πρώτο ναό (τον Εκατόμπεδο, του 570) και στον δεύτερο ναό (τον Προπαρθενώνα, του 490) υπάρχει μεγάλη διαφορά. Η διαφορά έγκειται στο ότι τα τέρατα έχουν πια χαθεί. Τι συνέβη;
 
Συνέβη ότι οι άνθρωποι άρχισαν να ελέγχουν την κατάσταση σε κάποιο βαθμό. Κι εδώ έχουμε πάλη, πόλεμο και βία. Αλλά δεν έχουμε ζωικά στοιχεία, δεν έχουμε κτηνώδη στοιχεία. Εδώ παλεύουν οι θεοί με τους τιτάνες και τους γίγαντες. Δηλαδή, κάποιες θεότητες που στόχευαν στο χάος ήρθαν σε σύγκρουση με τους ολύμπιους θεούς που επιδίωκαν να οργανώσουν με τάξη το σύμπαν. Το σύμπαν ήταν χαώδες και ανεξέλεγκτο, γεμάτο φόβους. Αυτούς τους φόβους η νηφαλιότητα των ολυμπίων θεών προσπάθησε να τους βάλει σε μια τάξη. Και γι’ αυτό οι ολύμπιοι θεοί (εν προκειμένω η Αθηνά) έρχονται να πολεμήσουν τους τιτάνες και τους γίγαντες. Η Αθηνά φέρει ένα πλεκτό με φίδια και έχει κρεμασμένο στο στήθος της το γοργόνειο.
 
Για να καταλάβουμε την απεικόνιση, ας δούμε στα γρήγορα τον σχετικό μύθο, ο οποίος έχει τεράστια σημασία για την κατανόηση της ανθρώπινης αυτοσυνειδησίας. Λέει λοιπόν ο μύθος ότι η θεά Αθηνά μαζί με τον Περσέα σκότωσαν την Μέδουσα. Τι έγινε όμως η Μέδουσα; Εξαφανίστηκε; Όχι, η Αθηνά την εγκολπώθηκε. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι όταν σκοτώσεις κάτι που ούτως ή άλλως υπάρχει μέσα σου, δεν μπορείς να το εξαφανίσεις, μπορείς απλά να το εγκολπωθείς και να βρίσκεσαι σε μία διαρκή εγρήγορση για την διαχείρισή του. Τον φόβο μου δεν τον εξαφανίζω. Τον διαχειρίζομαι. Βρίσκω μηχανισμούς και τρόπους να τον διαχειρίζομαι. Η απεικόνιση της Αθηνάς μας λέει ότι σκοτώνοντας την Μέδουσα δεν σκότωσε και το ένστικτο, αλλά το κουβαλάει μέσα της. Και επειδή το κουβαλάει μέσα της, μπορεί και το διαχειρίζεται. Γι’ αυτό στο αέτωμα η Αθηνά φοράει ένα πλεκτό φτιαγμένο με φίδια, τα οποία αντιπροσωπεύουν τις δυνάμεις του ενστίκτου, της φύσης και της γης. Για τον ίδιο λόγο φοράει το γοργόνειο, για να μας πει ότι το εγκολπώθηκε. Αυτό, στην δική μας Χριστιανική κουλτούρα είναι εντελώς διαφορετικό. 

Ο δικός μας Θεός αντιπαρατίθεται στο κακό και το ακυρώνει. Οι αρχαίοι δεν πίστευαν ότι μπορούν να ακυρώσουν το κακό, αλλά να το τιθασεύσουν, να το εγκολπωθούν και να το διαχειριστούν. Σαν να ήξεραν πολύ βαθειά μέσα τους ότι οι ανεξέλεγκτες δυνάμεις, τα ένστικτα και οι φόβοι δεν μπορούν ποτέ να εξαφανιστούν εντελώς. Για παράδειγμα, ο Απόλλων πήγε στους Δελφούς να σκοτώσει τον Πύθωνα. Αυτό απεικονίζεται στο αέτωμα του ναού των Δελφών. Τι συμβολίζει αυτό; Συμβολίζει την επικράτηση του ανθρώπου πάνω στο κτήνος, την επικράτηση του πνεύματος πάνω στην ύλη. Αλλά από τότε που τον σκότωσε, ονομάσθηκε Πύθιος Απόλλων. Τον φόνο που έκανε τον φέρει στο όνομά του.
 
Έτσι λοιπόν, στο αέτωμα του δεύτερου ναού έχουμε την μάχη ανάμεσα στου Θεούς και τους Γίγαντες. Δηλαδή, άλλη μια μάχη ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Μόνο που εδώ, το καλό και το κακό έχουν την ίδια όψη. Ανθρώπινη. Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι πίσω στο 570 π.Χ. οι άνθρωποι είχαν κατορθώσει να διαχειριστούν ένα θέμα, λέγοντας: Εδώ ο άνθρωπος, εκεί το κτήνος. Και περνούν τα χρόνια και διαπιστώνουν ότι αυτός ο διαχωρισμός δεν ήταν και τόσο ασφαλής, διότι είδαν ότι και μέσα στον άνθρωπο υπάρχει το κτήνος, και ότι ανάμεσα στους ανθρώπους υπάρχουν πολλά κτήνη. Και ότι το κτήνος δεν είναι κάτι που φαίνεται πάντοτε εξωτερικά, αλλά μπορεί να βρίσκεται πίσω από την πολύ όμορφη όψη ενός ανθρώπου. Άρα περνάμε από ένα επίπεδο ορατής διαφοροποίησης μεταξύ ανθρώπου και κτήνους, σε ένα επίπεδο μη ορατής διαφοροποίησης, που έχει και αυτό την ανάγκη της διαχείρισής του.

Φαίνεται λοιπόν πια καθαρά η πορεία: Το 570 π.Χ. ο άνθρωπος θεωρεί ότι κατέκτησε το νόημα. Πιστεύει ότι ξέρει πλέον ποιοι είναι οι άνθρωποι και ποια τα ζώα, και όταν φτιάχνει το αέτωμα του Εκατόμπεδου, χρησιμοποιεί αυτές τις απεικονίσεις. Με την πάροδο των ετών όμως διαπιστώνει ότι το ζώο τελικά υπάρχει μέσα του και πρέπει να βρει τρόπο να το τιθασεύσει και να το διαχειριστεί, και το αέτωμα του Προπαρθενώνα το 490 π.Χ. αντανακλά αυτήν του την νέα ανησυχία.

Κυτταρική Μνήμη

ΚΥΤΤΑΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ: ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ: Γνωρίζουμε πως η λειτουργία του υπολογιστή μας εξαρτάται από τις δυνατότητες του σκληρού του δίσκου, που είναι το κομμάτι όπου αποθηκεύονται τα πάντα. Ακόμα κι αν διαγράψουμε ένα αρχείο, ένας εξειδικευμένος προγραμματιστής με τα σωστά μηχανήματα και τη σωστή γνώση μπορεί να το ανασύρει.

Μέσα στον ανθρώπινο υπολογιστή οτιδήποτε μας συμβαίνει καταγράφεται με τη μορφή αναμνήσεων. Ακόμα κι αν δεν το θυμόμαστε συνειδητά, ακόμα κι αν δεν έπεσε στην αντίληψή μας όταν συνέβη επειδή η προσοχή μας ήταν στραμμένη αλλού, παρ’όλα αυτά καταγράφεται. Υπάρχουν καταγεγραμμένες περιπτώσεις ανθρώπων που κάτω απ’ την επήρεια της ύπνωσης ή κατά τη διάρκεια εγχείρησης του εγκεφάλου, όπου ερεθίστηκαν συγκεκριμένα τμήματα, θυμήθηκαν γεγονότα που συνέβησαν όταν ακόμα βρίσκονταν στη μήτρα.

Από όλες αυτές τις αναμνήσεις το 90% βρίσκονται στο ασυνείδητο ή υποσυνείδητο, πράγμα που σημαίνει ότι είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατον να τις θυμηθούμε. (Σ.Σ.  πλέον είναι πολύ εύκολο ν’  ανασυρθούν και να αποδυναμωθούν με τις κατάλληλες τεχνικές)

Το γεγονός ότι οι αναμνήσεις μας επηρεάζουν άμεσα την υγεία, αποτελεί τη βάση της ψυχολογίας για περισσότερο από εκατό χρόνια. Αυτή η ιδέα άρχισε να επικυρώνεται επιστημονικά, όταν μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, νέοι στρατιώτες παρουσίαζαν τραύματα χωρίς να έχουν τραυματιστεί πραγματικά σωματικά. Το ονόμασαν shell-shock. Τότε συνειδητοποίησαν πως αυτό που υπάρχει στο μυαλό, έχει τη δύναμη να σε αρρωστήσει.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΥΤΤΑΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ: Όλα τα δεδομένα, οτιδήποτε μας συμβαίνει ενσωματώνεται στην κυτταρική μνήμη με τη μορφή ενεργειακών μοτίβων. Ο Dr. Bruce Lipton εξηγεί πως το σώμα είναι σαν μια κάμερα. Η κάμερα καταγράφει οποιοδήποτε σήμα από το περιβάλλον και το αποθηκεύει σαν φιλμ στον πυρήνα του κυττάρου. Μερικά από αυτά τα δεδομένα περιέχουν καταστρεπτικές εικόνες και λανθασμένες πεποιθήσεις που δημιουργούν άγχος στο σώμα.

Τα πανεπιστήμια του Stanford, του Harvard και της Νέας Υόρκης σε ξεχωριστές έρευνες που δημοσίευσαν, καταδεικνύουν ότι αυτά τα δεδομένα στην κυτταρική μνήμη μπορεί να είναι το χαμένο κομμάτι του παζλ στους τομείς της υγείας και της θεραπείας. Η έρευνα του Southwestern University Medical School συμπεραίνει πως η μεγαλύτερή μας ελπίδα για τη θεραπεία ανίατων ασθενειών στο μέλλον, στηρίζεται στο να βρεθεί ο τρόπος θεραπείας της κυτταρικής μνήμης που φαίνεται να είναι ο μηχανισμός ελέγχου στο σώμα.

Για πολλά χρόνια η επιστήμη πίστευε πως οι μνήμες αποθηκεύονται στον εγκέφαλο. Προσπαθώντας να καθορίσουν σε ποιο τμήμα ακριβώς, οι επιστήμονες τεμάχισαν και εξέτασαν τα μέρη του για ν’ ανακαλύψουν τελικά, πως παρ’όλο που οι αναμνήσεις μπορούν να ενεργοποιηθούν από διαφορετικά τμήματα του εγκεφάλου, η πραγματική αποθήκη δε βρίσκεται σ’ αυτόν, αλλά σε όλα τα κύτταρα του σώματος.

Η απόδειξη δόθηκε με τη μεταμόσχευση οργάνων. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου οι άνθρωποι που δέχτηκαν μοσχεύματα, άρχισαν να έχουν σκέψεις, αισθήματα, όνειρα ακόμα και διατροφικές συνήθειες του δότη.

Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΧΟΥΣ: Όλοι έχουμε αναμνήσεις που μας γεμίζουν με αισθήματα λύπης, θυμού, φόβου, σύγχισης κ.λ.π. κι αυτές είναι μόνο οι συνειδητές. Ο Dr. Bruce Lipton υποστηρίζει ότι, οι λανθασμένες αναμνήσεις που είναι αποθηκευμένες στην κυτταρική μνήμη καλύπτουν το συνειδητό και ασυνείδητο νου και καθοδηγούν το σώμα να αντιδράσει με άγχος για να αμυνθεί. Το Institute of HeartMath που πρωτοπορεί στις εναλλακτικές έρευνες, διαπίστωσε κατά τη διεξαγωγή ενός πειράματος ότι η οργή ή οι χαρούμενες σκέψεις, κατέστρεφαν ή θεράπευαν αντίστοιχα το ανθρώπινο DNA που βρισκόταν υπό μελέτη σ’ έναν εργαστηριακό σωλήνα.

Το stress είναι ένας φυσικός και πολλές φορές κατάλληλος τρόπος που το σώμα αντιδρά σε μια κατάσταση που προκαλεί φόβο και είναι απαραίτητος μηχανισμός για ν’ αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της ζωής. Δημιουργείται όταν το μυαλό πιστεύει ότι βρισκόμαστε σε κάποιο είδος κινδύνου, είτε σωματικό είτε συναισθηματικό. Όταν το μυαλό πιστεύει ότι δεν έχουμε την ικανότητα να διαχειριστούμε μια επείγουσα κατάσταση, εκκρίνει αδρεναλίνη προκαλώντας την αντίδραση που λέγεται «μάχη ή φυγή». Αν αυτή η αδρεναλίνη δεν «καταναλωθεί» παραμένει στο σώμα δημιουργώντας ένταση και ανησυχία. Πολύ άγχος χωρίς κάποια απελευθέρωση προκαλεί εξάντληση και ένα εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα.

Το σώμα και το μυαλό μας έχουν μια λίστα με πράγματα που πρέπει να γίνουν καθημερινά και ένα συγκεκριμένο ποσό ενέργειας να καταναλώσουν. «Πρέπει» να γίνουν λειτουργίες όπως η αναπνοή και η καρδιακή λειτουργία. «Χρειάζεται» να γίνουν π.χ. η πέψη, ο καθαρισμός του αίματος και η λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος. Και «θέλει» να διορθώσει ή να επιλύσει τις αρνητικές κυτταρικές μνήμες. Όταν η ενέργεια του σώματος μειώνεται εξαιτίας του άγχους, μειώνονται και οι λειτουργίες που γίνονται, ξεκινώντας από αυτές που θεωρούνται λιγότερο επείγουσες, όπως του ανοσοποιητικού.

Στο βιβλίο του The Single Cause and Cure for any Health Challenge, o Ph.D. Ray Gebauer παραθέτει έρευνες που συμπεραίνουν ότι όταν δεν έχουμε αρκετό χρόνο ν’ αναρρώσουμε από κάθε στρεσογόνο γεγονός που μας συμβαίνει, τα κύτταρά μας παραμένουν κλειστά, το σώμα γερνάει και εμφανίζει ασθένειες σαν φυσικό επακόλουθο.

Το να καταπιέζουμε τις καταστρεπτικές αναμνήσεις απαιτεί ένα τεράστιο ποσό ενέργειας σε καθημερινή βάση. Η διαδικασία αυτή δημιουργεί μόνιμο άγχος μέχρι που κάτι θα «σπάσει», σύμφωνα με τον Dr. John Sarno, καθηγητή στο New York University Medical School. Η μόνη λύση είναι αυτές οι αναμνήσεις να θεραπευτούν αντί να καταπιεστούν. Αυτό που συμβαίνει, όμως, στις περισσότερες θεραπευτικές διαδικασίες είναι ότι συνεχίζουμε να κουβαλάμε μέσα μας όλα αυτά τα σκουπίδια των αρνητικών συναισθημάτων, μόνο που τα έχουμε ψεκάσει με άρωμα για να μη μυρίζουν τόσο πολύ.

Με το συνειδητό νου μπορούμε να διαλέξουμε θετικές σκέψεις, αλλά το υποσυνείδητο δεν μπορούμε να το ελέγξουμε γιατί λειτουργεί με συσχετισμούς. Αν, για παράδειγμα, σκεφτούμε τα Χριστούγεννα και έχουμε κάποιες άσχημες αναμνήσεις απ’ αυτά, το υποσυνείδητο ενεργοποιεί αυτές τις αναμνήσεις κι αρχίζουμε να νιώθουμε το αρχικό συναίσθημα που σχετίζεται με αυτές. Οι κυτταρικές μνήμες εκπέμπουν αρνητικές ενεργειακές συχνότητες και δημιουργούν άγχος και σύγχιση αφού δεν γνωρίζουμε συνειδητά από πού προήρθαν. Στο Southwestern University απέδειξαν πως ένα πρόσωπο, ζώο ή φυτό με καταστρεπτικές κυτταρικές μνήμες αγωνίζεται και δυσκολεύεται ακόμα κι όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές.

TO ΑΝΤΙ-VIRUS ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Όπως στον υπολογιστή, ο οργανισμός μας έχει ένα πρόγραμμα που μας προστατεύει από κάθε είδους «ιούς». Καθώς μεγαλώνοντας αποκτούμε όλο και περισσότερες αρνητικές εμπειρίες, αυτό το πρόγραμμα προσθέτει συνεχώς νέα στοιχεία που τα αναγνωρίζει ως «ιούς». Το anti-virus πρόγραμμα δρα αυτόματα σύμφωνα με την ενστικτώδικη αντίδραση της αποφυγής του πόνου και της επιδίωξης της ευχαρίστησης.

Από μωρά όπου δεν υπάρχει ακόμα η λογική σκέψη και δρούμε με το ένστικτο, ο πόνος και η ευχαρίστηση είναι οι δείκτες που μας μαθαίνουν τι να αποφεύγουμε και τι να επιδιώκουμε. Σαν ενήλικες καταλαβαίνουμε ότι η αντίδραση στην ευχαρίστηση ή στον πόνο δεν είναι πάντα λογική. Αυτό που δεν ξέρουμε, όμως, είναι ότι σε κάθε περίπτωση συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε σύμφωνα με αυτό το αυτοματοποιημένο anti-virus πρόγραμμα. Πολλές φορές η συμπεριφορά μας είναι ανεξήγητη γιατί δεν γνωρίζουμε το ερέθισμα που την προκάλεσε και που οδηγεί πάντα σε μια ασυνείδητη ανάμνηση.

ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ; Σύμφωνα με τον Dr. Ben Johnson, υπάρχουν τρεις τύποι αναμνήσεων καταχωρημένες στον σκληρό μας δίσκο:

1. Οι κληρονομημένες αναμνήσεις που είναι ενσωματωμένες στο DNA κάθε κυττάρου.
Όταν ένα ωάριο και ένα σπερματοζωάριο γονιμοποιούνται για να δημιουργήσουν το έμβρυο, του κληρονομούν μαζί με τα φυσικά χαρακτηριστικά και τις κυτταρικές μνήμες των γονιών του. Κι όχι μόνο τις δικές τους αλλά και αυτές που έχουν κληρονομήσει οι ίδιοι απ’ τις δικές τους οικογένειες. Συχνά σ’ ένα πεντάχρονο παιδάκι αναγνωρίζουμε όχι μόνο τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, αλλά και στοιχεία του χαρακτήρα από έναν παππού, μια γιαγιά ή έναν θείο.

2. Οι προ-λογικές αναμνήσεις. Μέχρι περίπου την ηλικία των έξι ετών, ο εγκέφαλος λειτουργεί στην κατάσταση όπου εκπέμπει κύματα Δέλτα- Θήτα. Αυτό σημαίνει πως όλες οι εμπειρίες μας καταγράφονται απευθείας στον «σκληρό μας δίσκο», χωρίς να φιλτραριστούν πριν από τη λογική και την κριτική σκέψη που αναπτύσσουμε αργότερα.

Για παράδειγμα, όταν ένα μωρό ξυπνάει βρεγμένο μέσα στη νύχτα, το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να κλάψει δυνατά μέχρι ν’ απαλλαγεί από αυτή την άβολη κατάσταση. Όταν, όμως, κάθε φορά αντιμετωπίζει μια νευριασμένη μητέρα που μπορεί ακόμα και να μην του φέρεται καλά, τότε αυτόματα συνδέει αυτά τα δύο γεγονότα. Το μωρό δεν μπορεί να γνωρίζει πόσο κουρασμένη ή καταπιεσμένη μπορεί να νιώθει η μητέρα του. Το μόνο που καταλαβαίνει είναι πως κάθε φορά που αισθάνεται δυσάρεστα, αντιμετωπίζει ταυτόχρονα και το θυμό της μητέρας. Αυτή η σύγχιση που νιώθει αποθηκεύεται στις προ-λογικές αναμνήσεις και μπορεί να ενεργοποιείται ανεξήγητα κάθε φορά που αναζητά την φροντίδα είτε από τη μητέρα του είτε από κάποιον άλλον.

3. Οι τραυματικές αναμνήσεις. Σ’ αυτές μπορεί να περιλαμβάνονται όχι μόνο πολύ σοβαρά γεγονότα όπως η κακοποίηση αλλά και πολύ πιο ήπια όπως η αδιαφορία ή η απαξίωση των ικανοτήτων του παιδιού. Όταν μια τραυματική εμπειρία ενεργοποιείται, η λογική σκέψη παραγκωνίζεται και αναλαμβάνει το υποσυνείδητο δημιουργώντας άγχος στο σώμα προκειμένου να δράσει και να προστατευτεί.

Αυτές όλες οι αναμνήσεις κτίζουν ένα σύστημα πεποιθήσεων που λειτουργεί σαν προστατευτικό πρόγραμμα. Δηλαδή, το μυαλό χρησιμοποιεί αυτές τις αναμνήσεις σα μηχανισμό άμυνας για να προστατέψει το μωρό ώστε να επιβιώσει και να καταφέρει να γίνει ενήλικας. Κάθε φορά που μια απ’ αυτές τις αναμνήσεις ενεργοποιείται από τις τωρινές συνθήκες, ο μηχανισμός άμυνας προκαλεί άγχος στο σώμα προκειμένου να το θέσει σε θέση μάχης και να κάνει οτιδήποτε χρειάζεται για να επιζήσει.

ΟΤΑΝ ΣΥΓΚΡΟΥΕΤΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ: Η σύγχιση προκύπτει επειδή αυτή η αίσθηση του επείγοντος που νιώθουμε πολλές φορές δε συμβαδίζει με τις τρέχουσες συνθήκες που βιώνουμε. Όταν συμβαίνει αυτό, για να μην τρελαθούμε προσπαθούμε να το εκλογικεύσουμε βρίσκοντας τεχνητές αιτίες, πολλές φορές, στη ζωή μας που να ταιριάζουν αυτό που βιώνουμε με αυτό που νιώθουμε. Έτσι, χειροτερεύουν τα πράγματα γιατί δημιουργούμε ένα πρόβλημα εκεί που πριν δεν υπήρχε.

Όταν, λοιπόν, αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα στη ζωή μας είτε είναι υγείας, σχέσεων ή επαγγελματικό, αυτό που πρέπει ν’ αναρωτηθούμε είναι ποιο είναι το πραγματικό θέμα που βρίσκεται στην καρδιά μας, δηλαδή στο υποσυνείδητο. Η κύρια δουλειά της καρδιάς είναι να μας προστατεύει από τις επώδυνες καταστάσεις και για την καρδιά τα πάντα συμβαίνουν στο παρόν.

Στη σύγκρουση μυαλού (συνειδητού) και καρδιάς (υποσυνείδητου), η καρδιά κερδίζει πάντα. Όπως το διατυπώνει ο καθηγητής του Stanford, William Tiller από τους πιο καταξιωμένους φυσικούς στο χώρο της κβαντικής, «υπάρχει μια υποσυνείδητη πρόθεση για όλα τα θέματα της ζωής και όταν η υποσυνείδητη πρόθεση συγκρούεται με τη συνειδητή, το υποσυνείδητο κυριαρχεί πάντα».

(Σ.Σ. Το υποσυνείδητο εδράζει στα κύτταρα και όχι στην καρδιά και το λογικό στην καρδιά. χρειάζεται να σκεφτόμαστε με την καρδιά και να νοιώθουμε με τον νου για ανώτερα αποτελέσματα και για να πετύχουμε …σε ότι θέλουμε να πετύχουμε)

Τις τελευταίες δεκαετίες στον τομέα της αυτοβελτίωσης, πολλοί «γκουρού» υποστηρίζουν πως με τις σωστές θετικές επιβεβαιώσεις μπορούμε ν’ αλλάξουμε τις καταστροφικές και λανθασμένες πεποιθήσεις μας και να προσελκύσουμε τη ζωή που ονειρευόμαστε. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η μέθοδος σχεδόν ποτέ δε λειτουργεί. Η δύναμη της θέλησης και του συνειδητού μπορεί να καλύψει για λίγο αλλά δεν μπορεί να τροποποιήσει τις υποσυνείδητες πεποιθήσεις.

Το Πανεπιστήμιο του Waterloo στον Καναδά το 2009 έκανε για πρώτη φορά μια έρευνα πάνω στις θετικές επιβεβαιώσεις. Χρησιμοποίησε το καθιερωμένο διαγνωστικό τεστ για τη μέτρηση του άγχους στο αυτόνομο νευρικό σύστημα το Heart Rate Variability κατά τη διάρκεια αυτών των επιβεβαιώσεων για να ανακαλύψει πως το άγχος του σώματος αυξήθηκε πιο πολύ γιατί το υποσυνείδητο ήξερε πως αυτές οι δηλώσεις μπορεί να ήταν θετικές αλλά ήταν ψεύτικες.

Πάντα φερόμαστε με τον τρόπο που πιστεύουμε. Αυτό που είμαστε πραγματικά, αυτό που πιστεύουμε και οι προτεραιότητες που θέτουμε στη ζωή μας καθορίζονται από αυτά που βρίσκονται στην καρδιά μας (το υποσυνείδητο). Και το μόνο που προσπαθεί η καρδιά είναι να μας προστατέψει από τον πόνο. Έτσι, αν το σύστημα πεποιθήσεων που νομίζουμε ότι έχουμε δεν μας πηγαίνει εκεί που θέλουμε, αν σαμποτάρουμε τον εαυτό μας για ανεξήγητους λόγους, αν φαινόμαστε συνεχώς «άτυχοι», αν αντιμετωπίζουμε προβλήματα υγείας, σχέσεων, επαγγελματικά κ.λ.π., αν εν ολίγοις καταλήγουμε να ζούμε μια ζωή που δε μας αρέσει,

… είναι γιατί το αυτοματοποιημένο anti-virus πρόγραμμα που έχουμε ενσωματωμένο ενεργοποιείται και αντιδρά σ’ έναν παλιό πόνο που νιώσαμε όταν η αρχική ανάμνηση δημιουργήθηκε. Ο μόνος τρόπος θεραπείας είναι η θεραπεία αυτών των λανθασμένων και καταστρεπτικών αναμνήσεων που μας κατευθύνουν στο να πιστεύουμε κάτι που δεν είναι αληθινό πια.

Ο Κυρίαρχος Του Παιχνιδιού

Μπορείτε Να Έχετε Αυτό Ακριβώς Που Θέλετε,
Αρκεί Να Ζητήσετε Αυτό Που Ακριβώς Θέλετε.

Ίσως να έχετε μερικές ιδέες, σχετικά με όλα αυτά, που θέλετε να έχετε στην ζωή σας, περισσότερα χρήματα, καλύτερη δουλειά, μεγαλύτερο αυτοκίνητο, πιο πολλούς πελάτες, ή καλύτερες σχέσεις. Ξέρετε όμως Ακριβώς Με Ακρίβεια τι Ακριβώς θέλετε; …κι αν αυτό που θέλετε είναι κάτι που όντως εσείς το θέλετε κι όχι κάποιος άλλος;

Για να έχουν οι Σκέψεις, Θετικές Σκέψεις, Σκοποί, Όνειρα, Δηλώσεις, δύναμη και να αποκτήσετε αυτό που ζητάτε, πρέπει να δείτε προσεκτικά, αυτό που Δηλώνετε στο Σύμπαν της ύλης, είναι αυτό που θέλετε; Είναι αυτό που θα σας κάνει καλύτερο εσάς και τους γύρω σας; Είναι αυτό που όταν το αποκτήσετε ομορφαίνει την ζωή σας, σας χαρίζει ευδαιμονία, αναδεικνύει τον καλύτερο τον ανώτερο εαυτό σας;

Καμιά φορά ζητάμε πράγματα και όταν τα αποκτούμε, ανακαλύπτουμε, ότι δεν είναι ακριβώς όπως τα έχουμε φανταστεί, δεν μας χαροποίησαν, δεν μας έδωσαν την ικανοποίηση που περιμέναμε. Συμβαίνει. Το πλέον τραγικό είναι ότι δεν είμαστε έτοιμοι ενεργειακά για να διαχειριστούμε-απολαύσουμε, το νέο, το διαφορετικό, το δυνατό. Καμιά φορά αυτό που ταιριάζει στις σκέψεις που κάνουμε, είναι η μιζέρια και η κακομοιριά, άσχετα του τι λέμε με τα λόγια.

Μπορεί να λέμε “θέλω περισσότερα χρήματα” αλλά σπάνια γνωρίζουμε τι θα κάνουμε με αυτά τα χρήματα όταν έρθουν, αν έχουμε την απαιτούμενη ενέργεια-παιδεία- γνώση- μόρφωση, για την διαχείριση τους, και ακόμη χειρότερα δεν γνωρίζουμε ΠΟΣΑ ΑΚΡΙΒΩΣ χρήματα είναι αυτά που θέλουμε. Παρ όλα αυτά, απλά “θέλουμε περισσότερα χρήματα” έτσι χαριτωμένα και αόριστα.

Πίσω από αυτή την σχιζοφρένεια -  εκτός από την τεμπελιά να μάθετε περί αυτού που ζητάτε- είναι και η  Σκέψη που διασκορπίζεται δεξιά – αριστερά, που πηδάει από κλαδί σε κλαδί, σαν χαζοχαρούμενο πιθηκάκι. Για το ίδιο πράγμα που θέλετε, κάνετε, ταυτόχρονα, τουλάχιστον δέκα διαφορετικές σκέψεις, είναι σκέψεις που αντικρουόμενες, ανακατεύονται και γίνονται μαλλιά κουβάρια.

Χώρια που οι περισσότερες σκέψεις δεν είναι δικές μας, αλλά αυτό είναι θέμα άλλου άρθρου. Αν δεν καταφέρετε να συγκεντρωθείτε, να τιθασεύσετε αυτό το χαζοχαρούμενο πιθηκάκι, θα καταλήξετε, όπως οι πιο πολλοί άνθρωποι, να μπερδευτείτε και να ζείτε το αστείο φαινόμενο «Το Δημιουργικό Κουβάρι» ή αλλιώς Μπερδεμένες Σκέψεις, Μπερδεμένη ζωή και Μπερδεμένα Αποτελέσματα. Για να δούμε τι είναι αυτό.

Σκέψη Μαλλιά – Κουβάρια. Δηλώσεις -Αντιδηλώσεις: Απολύτως απαραίτητη είναι η Καθαρότητα της Σκέψης, που συνοδεύεται από το ανάλογο συναίσθημα για να αποκτήσουμε αυτά που ζητάμε με τις Θετικές Σκέψεις Λέξεις και Δηλώσεις και πάντα -αυτό μην το ξεχνάτε ποτέ- με την ανάλογη δράση.

Ρίξτε μια ματιά γύρω σας, θα δείτε ότι οι πιο πολλοί άνθρωποι ζουν μια ζωή αγώνα, σκληρής δουλειάς, αγωνίας, παλεύοντας με αντίξοες συνθήκες, ενώ το μόνο που χρειάζεται να κάνουν είναι να αλλάξουν τον τρόπο που σκέφτονται. Όχι μόνο Τι Σκέφτονται αλλά και Πώς το Σκέφτονται.

Θα πρέπει να σας πω για άλλη μια φορά «Οι Σκέψεις Είναι Πράγματα» είναι Δημιουργία, ότι Σκέπτεστε αυτό Έχετε. Όμως εδώ υπάρχει μια διαδικασία λίγο περίεργη αν δεν προσέξετε. Όταν σκέφτεστε ας πούμε πχ. “Περισσότερα Χρήματα, πιο πολλούς πελάτες, η καλύτερη ζωή” …αρχίστε να παρατηρείτε προσεκτικά, αλλά πολύ προσεκτικά τι Σκέφτεστε; Τι δηλώνετε; Πως νοιώθετε με τις σκέψεις σας.  Αρχίζει ένας διάλογος στο νου σας κάπως έτσι … με αυτά που δηλώνετε.

• Θέλω να έχω πιο πολλούς πελάτες – Δήλωση
• Με το νέο εμπόρευμα θα σκίσω στην αγορά –Δήλωση
• Θα γεμίσει το ταμείο ζεστό χρήμα, επιτέλους -Δήλωση
• Αποκλείετε, Που στο καλό θα βρω πελάτες;- Αντιδήλωση
• Εντάξει τι να κάνω έχει κρίση η αγορά – Νέα Αντιδήλωση
• Εγώ πιστεύω ότι μπορώ να έχω όσους πελάτες θέλω – Δήλωση με ένταση
• Θα κάνω ότι χρειάζεται για να έχω όσους πελάτες θέλω- Δήλωση με ένταση
• Έκανα ότι χρειάζεται, δεν γίνεται τίποτα. Υπάρχει κρίση – Αντιδήλωση
• Ο κόσμος δεν έχει λεφτά, στα ίδια θα μείνω πάλι – Αντιδήλωση
• Ακρίβυνε το πετρέλαιο, το δολάριο.. – Αντιδήλωση
• Το είπαν και στις ειδήσεις η οικονομία είναι χάλια – Αντιδήλωση
• Κάπου εδώ υπάρχει παραίτηση και απόφαση ότι η ζωή είναι σκληρή, άδικη, δύσκολη….

και γίνεται ένα κουβάρι σκέψεων και δηλώσεων. Όλα μαζί ταυτόχρονα.
Μαλλιά κουβάρια σκέψεις, μαλλιά κουβάρια ζωή.

Κάθε Σκέψη Μια Δημιουργία: Όλες οι πιο πάνω Σκέψεις και κάθε μια χωριστά είναι μια Δημιουργία. Όλες Μαζί Ταυτόχρονα. Όταν Σκέφτεστε, με ΘΕΛΗΣΗ και ΕΠΙΓΝΩΣΗ, ότι ΘΕΛΕΤΕ να έχετε πολλούς νέους πελάτες και το Δηλώνετε, ακολουθούμενο από το σωστό συναίσθημα, αυτή η σκέψη σας υλοποιείται στην πραγματικότητα σας.

Από την άλλη, όταν δεν είστε ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΙΓΟΥΡΟΙ, ότι μπορείτε να έχετε νέους πελάτες, υπάρχει κρίση στην αγορά, ο κόσμος δεν έχει χρήματα και τα σχετικά υποτιμητικά και αυτή σας η σκέψη υλοποιείται στην πραγματικότητα σας. ‘Όλες μαζί οι σκέψεις ταυτόχρονα, θετικές και αρνητικές ως προς τον σκοπό σας.

Αυτό εξηγεί με πολύ απλό τρόπο ότι μπορούμε να έχουμε Μόνο Ότι Σκεφτόμαστε. Αυτό και Μόνο Αυτό. Γιατί νομίζετε πως ελέγχουν τις σκέψεις μας με σχεδόν καθολικό τρόπο; Γιατί νομίζετε πως κατευθύνουν τις σκέψεις των ανθρώπων, σε ασήμαντα, γελοία και αντικρουόμενα πράγματα, γιατί νομίζετε πως κάνουν τις σκέψεις μας να είναι υποτελείς, ταπεινωτικές, εγωπαθείς και το σημαντικότερο, διαστροφικές και παράλογες;

Απλοϊκά θα σας πω, γιατί το κάνουν: Γιατί οι σκέψεις σας δημιουργούν την πραγματικότητα που ΑΥΤΟΙ ΘΕΛΟΥΝ, μην με ρωτήσετε ποιοι είναι αυτοί, είναι οι Δεσμώτες-Θαυματοποιοί στην σπηλιά του Πλάτωνα, αυτοί που δημιουργούν τις σκιες που οι άνθρωποι νομίζουν για πραγματικές.

Μπορεί να σας φαίνεται τόσο Απλό που να νοιώσετε ότι δεν είναι αληθινό, μπορεί να γελάσετε. Μοιάζει σχεδόν αστείο. Άλλωστε κάθε τι που δεν ταιριάζει με τις σκέψεις που ήδη κάνετε σας φαίνεται αστείο και το απορρίπτετε ασυζητητί. Τώρα και αφού σταματήσετε να γελάτε, αναρωτηθείτε, γιατί να σπαταλάτε τόσα χρόνια από την ζωή σας, κάνοντας την δύσκολη και άσχημη, όταν μπορείτε να την κάνετε λαμπερή, όμορφη, δημιουργική, ευχάριστη, κερδοφόρα, πλούσια … γεμάτη με πολύτιμη Ενέργεια και Δύναμη;
Ο Κόσμος Είναι Ένας Καθρέφτης:  Ο κόσμος πολύ απλά είναι μια εκδήλωση, ένας καθρέφτης όλων των σκέψεων που επιλέγουμε να αφήνουμε να κυκλοφορούν στον νου μας. Επικεντρωθείτε στα άσχημα – φτώχια, δυστυχία, αρρώστια, ανεργία και οι εμπειρίες της ζωής σας, ο καθρέφτης σας, γίνεται αυτομάτως αυτές οι σκέψεις που σιγά σιγά έχουν μετατραπεί σε ανόητα δόγματα και ψευδείς πεποιθήσεις.

Αλλάξτε τον προσανατολισμό σας και Εστιάστε στις χαρές της ζωής σε όλα τα καλά και Θετικά που υπάρχουν γύρω σας, σε όλα όσα έχετε ήδη, στα οφέλη που έχετε και απολαμβάνεται  και αμέσως όλα αυτά μπορείτε να τα εμφανίσετε στην Ζωή σας, να αρχίσετε, να τα προσελκύετε κατόπιν έντονης και δυναμικής ΔΡΑΣΗΣ, να γίνουν ο δικός σας καθρέφτης. Να γίνουν η δική σας ζωή. Αυτή την ιδανική ζωή, που εσείς μπορείτε να την δημιουργήσετε, ανεξάρτητα από του τι γίνεται γύρω σας.

Συγκεντρωθείτε σε αυτά που θέλετε, όχι σε αυτά που δεν θέλετε, όχι στα άσχημα, μόνο στα καλά, και αυτά δημιουργούνται. Τι άλλαξε; Σίγουρα όχι η πραγματικότητα, το μόνο που άλλαξε είναι οι Σκέψεις σας, ο τρόπος που Σκέφτεστε μόνο άλλαξε και τίποτε άλλο.

Η Ζωή Δεν Είναι Ένας Αγώνας; Μπορεί να νομίζετε πως η ζωή είναι αγώνας, ιδιαίτερα αν κοιτώντας γύρω σας βλέπετε ανθρώπους να μοχθούν απεγνωσμένα και καθημερινά για να επιβιώσουν ή για να αποδώσουν, να αποκτήσουν, να επιτύχουν. Πολλοί πιστεύουν πως όσο πιο πολύ τρέχουν, όσο πιο φρενιασμένα δουλεύουν, τόσο πιο επιτυχημένοι και αξιόλογοι θα γίνουν. Γνωρίζω για τι ακριβώς μιλάω, υπήρξα και ‘γω έτσι, στο πολύ μακρινό παρελθόν. Έτσι μεγάλωσα όπως όλοι, με αυτό το σκεπτικό ακριβώς όπως και ‘σεις. Πήρα την ίδια εκπαίδευση και όλους τους ισχυρισμούς που έγιναν για να δικαιολογηθεί ο αγώνας της ζωής. Έτσι όλοι μάθαμε για παράδειγμα ότι

• Η ζωή είναι αγώνας, πάλη, δύσκολη …
• Έτσι είναι η ζωή, Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα …
• Τα χρήματα δεν φυτρώνουν στα δέντρα …
• Μόνο με σκληρή δουλειά θα τα καταφέρεις …
• Αν δεν δουλέψεις σκληρά θα γίνεις ένα τίποτα …
• Ο άνθρωπος όταν γερνάει αρρωσταίνει …
• Η Υγεία είναι τύχη …

Με αυτά, και πολλά ακόμη που δεν θέλω ούτε να τα σκέφτομαι πόσο μάλλον να τα γράφω, με τέτοιες σκέψεις, απόψεις, πεποιθήσεις μεγαλώσαμε όλοι. Αυτές ακριβώς τις απόψεις αναλάβαμε σαν, υπεύθυνα και ώριμα άτομα να μεταδώσουμε στους γύρω μας.

Κάποια στιγμή όμως ανακαλύψαμε πως τα πράγματα δεν λειτουργούν με αυτό τον τρόπο. Ανακαλύψαμε πως κάποιοι άλλοι άνθρωποι, δεν βασανίζονται και απολαμβάνουν την ζωή και μια ζωή αφθονίας, ευημερίας και ευδαιμονίας. Τι διαφορετικό κάνουν από εμάς;  Τι έχουν;  Τίποτε. Απλώς αποφάσισαν κάποια στιγμή να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να γίνουν …


Οι Κυρίαρχοι Του Παιχνιδιού: Είναι αυτοί που δεν συμβιβάζονται με λίγα, όταν ξέρουν πως μπορούν να έχουν πολλά. Όταν ξέρουν πως μπορούν να τα έχουν όλα. Αποδέχονται την αληθινή πηγή της ζωής και της αφθονίας και έχουν ανοιχτή την καρδιά και τον νου τους, σε μεγαλύτερη ευημερία, καλύτερη υγεία, περισσότερο πλούτο, γαλήνη, γέλιο και χαρά, όχι σε κάποιο μακρυνό και αόριστο μέλλον, αλλά τα ζούν στο Εδώ, στο Τώρα, με χαρά κι ευγνωμοσύνη.

Όλα αυτά είναι μονίμως σε αφθονία διαθέσιμα για όλους και περιμένουν την δική σας αναγνώριση και αποδοχή. Συνειδητοποιήστε, επιβεβαιώστε και οραματιστείτε κάθε καλό να έρχεται προς τα εσάς μέσα από την ανεξάντλητη πηγή του Απείρου.

Κάντε μια αρχή. Οι Θετικές Σκέψεις, Λέξεις Συναισθήματα, σας προσφέρουν μια καταπληκτική βοήθεια στο δρόμο σας γι΄ αυτή την αλλαγή. Επαναλαμβάνετε καθημερινά και με επίγνωση ότι είναι άσκηση ΜΗ-Πράξης αυτό που κάνετε.

• Σήμερα ΘΕΛΩ …
• Είμαι Ευγνώμων Γι’ Αυτά που Απολαμβάνω στην ζωή μου.
• Σήμερα Είμαι μαγνήτης Αφθονίας, Πλούτου, Ευημερίας.
• Σήμερα έχω ότι Ζητάω και είμαι χαρούμενος γι’ αυτό.

Αυτά και ακόμη περισσότερα που να δηλώνουν ότι αποδέχεστε την αφθονία και τον πλούτο που υπάρχει γύρω σας και την δυνατότητα σας να έχετε πρόσβαση σε αυτήν. Κάθε τι που θεωρείτε πως ενισχύει αυτό που θέλετε να πετύχετε και σας κάνει να νοιώθετε καλύτερα είναι αυτό που χρειάζεται να βρίσκεται στον Νου σας και στο στόμα σας. Αυτό και μόνο αυτό χωρίς να εμπλέκεται τίποτε άλλο ανάμεσα.

Ξέρετε τι σημαίνει αληθινή Αφθονία; Τι είναι Αφθονία; Αφθονία είναι όλα τα αγαθά του υλικού Σύμπαντος που βρίσκονται στην Διάθεση μας να τα χρησιμοποιήσουν και να τα διαχειριστούμε προς όφελος.

Ευδαιμονία
Αισθητική
Γαλήνη
Δύναμη
Στοργή
Ευτυχία
Ενθουσιασμός
Οικονομική Ευημερία
Διαθέσιμος Χρόνος
Διανοητική Αναζήτηση
Σύμμαχοι
Αρμονική Μουσική
Φυσική Υγεία
Χαρά – Γέλιο
Περιβάλλον
Διαύγεια
Κατανόηση

Αυτά και πολλά ακόμη, πολύ περισσότερα, είναι στην διάθεση μας να τα αποκτήσουμε και να τα απολαύσουμε, ζώντας μια ευτυχισμένη χαρούμενη ζωή. Ποιός ο λόγος λοιπόν να συμβιβάζεστε με λιγότερα;  Όταν μπορείτε να έχετε ΤΑ ΠΑΝΤΑ, μέσα στην φυλακή της δημιουργίας, μέχρι … την αναμέτρηση με το Άπειρο !

Οι 7 αιτίες ενός αργού μεταβολισμού

Όλο δίαιτα και πάλι δίαιτα και ο δείκτης της ζυγαριάς δεν λέει να ξεκολλήσει; Δείτε, τι φταίει…

Μεταβολισμός είναι η διαδικασία κατά την οποία ο οργανισμός  μετατρέπει σε ενέργεια την τροφή που του παρέχουμε και όσο πιο καλά αυτός λειτουργεί τόσο καλύτερα για εμάς και το συνολικό μας βάρος. Ο οργανισμός χρειάζεται ενέργεια και για τις πιο αυτονόητες λειτουργίες όπως είναι η αναπνοή και η κυκλοφορία του αίματος. Το ποσοστό των θερμίδων που απαιτεί  και χρησιμοποιεί ο οργανισμός για κάθε βασική λειτουργία του ορίζεται σαν ο βασικός μεταβολικός ρυθμός του.
Ένα από τα σημάδια του αργού μεταβολισμού είναι η αύξηση του βάρους, αφού ο μεταβολισμός «αργεί» να μετατρέψει τις θερμίδες σε ενέργεια, ενώ οι παράγοντες που επηρεάζουν το μεταβολικό ρυθμό είναι πολλοί:
1. Μέγεθος και σύσταση σώματος
Τα υπέρβαρα άτομα, με μεγαλύτερη μυική μάζα, καίνε περισσότερες θερμίδες, ακόμα και όταν ξεκουράζονται, συγκριτικά με τα πιο μικρόσωμα άτομα, συνεπώς παρουσιάζουν μεταβολικό ρυθμό ταχύτερο από άλλους.
2. Φύλο
Οι άντρες έχουν περισσότερη μυική μάζα και λιγότερο λίπος στο σώμα τους και σε αυτό οφείλεται η διαφορά των δυο φύλων στην ευκολία απώλειας βάρους, καθώς οι άντρες καίνε ευκολότερα περισσότερες θερμίδες από τις γυναίκες.
3. Ηλικία
Όσο περνάνε τα χρόνια, ο μυικός ιστός συρρικνώνεται, με αποτέλεσμα να πέφτει και ο μεταβολικός ρυθμός του σώματος. Πέρα λοιπόν από τις τρεις παραμέτρους που παίζουν σημαντικό ρόλο στη λειτουγία, όχι μόνο του μεταβολισμού αλλά του οργανισμού γενικότερα, ακολουθούν 7 αιτίες που εξηγούν, έστω μερικώς, τον αργό μεταβολισμό.

«Καλό DNA»
Ο πρώτος λόγος στον οποίο οφείλεται ο αργός μεταβολισμός είναι το γεγονός ότι δεν μπορεί να ελεχθεί ευθέως. Θα έχετε παρατηρήσει πως κάποιοι άνθρωποι έχουν σταθεί τυχεροί και ο μεταβολισμός τους δουλεύει με  ταχείς ρυθμούς, κυρίως λόγω καλού γενετικού υλικού.
Ο γρήγορος μεταβολισμός όμως δεν είναι μονάχα αποτέλεσμα ενός «πετυχημένου» DNA, αλλά και καθημερινής άσκησης που περιλαμβάνει αεροβική και ασκήσεις ενδυνάμωσης, που ενισχύουν τη μυϊκή μάζα του σώματος. Ακόμα και αν δεν είστε από τους τυχερούς, αν κοπιάσετε, θα γίνετε.
Από μυϊκή μάζα πώς πάμε;
Η λειτουργία του μεταβολισμού βασίζεται στη μυϊκή μάζα του σώματος. Όσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό της μυϊκής μάζας, τόσο πιο γρήγορος είναι και ο μεταβολισμός. Όσο μεγαλώνουμε όμως, το ποσοστό της καθαρής μυϊκής μάζας συρρικνώνεται, επιβραδύνοντας έτσι και τη μεταβολική λειτουργία. Γι’ αυτό το λόγο η γυμναστική είναι σημαντική για όλες τις ηλικίες, ενώ απαραίτητη θεωρείται για τα άτομα άνω των 25 ετών.

Φάρμακα ή ακατάστατο ωράριο;
Ο τρόπος ζωής ενός ατόμου μπορεί επίσης να είναι η αιτία ενός αργού μεταβολισμού. Συγκεκριμένες φαρμακευτικές αγωγές, όπως εκείνες που λαμβάνονται για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης, προκαλούν επιβράδυνση του μεταβολισμού και τα ίδια αποτελέσματα έχουν τακτικές που παραλείπουν γεύματα.
Όταν παραλείπεται ένα γεύμα, ο οργανισμός ρίχνει το μεταβολικό ρυθμό σε απάντηση της έλλειψης τροφοδοσίας, ώστε να αποθηκεύσει θερμίδες για μετά, αφού δεν λαμβάνει. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τον αργό μεταβολισμό και την αύξηση του βάρους. Για να αποφύγετε λοιπόν κάτι τέτοιο φροντίστε να τρώτε ένα σνακ ανά δυο με τρεις ώρες για να έχει διαρκώς «δουλειά» ο μεταβολισμός.

Μήπως το παρακάνετε λιγάκι στο φαγητό;
Όταν από την άλλη τρώτε μεγαλύτερες ποσότητες από αυτές που χρειάζεται ο οργανισμός, αυξάνετε το ζάχαρο στο αίμα και η αδυναμία των ιστών να αφομοιώσουν τη μερικώς διασπασμένη γλυκόζη, έχει σαν αποτέλεσμα να συσσωρεύεται στα κύτταρα επιβραδύνοντας το μεταβολισμό.
Η υπερφαγία, τέλος, είναι κάτι που μπορείτε να ελέγξετε και να βοηθήσετε το μεταβολισμό σας να λειτουργήσει σωστά, αλλά παράγοντες όπως η ηλικία ή οι ορμονικές διαταραχές είναι εκτός του ελέγχου μας για έναν ταχύτερο μεταβολισμό. Καλό είναι λοιπόν να δίνουμε έμφαση στους παράγοντες που είναι εντός του ελέγχου μας.
Αυξημένη κορτιζόλη;
Ακόμα μια αιτία του αργού  μεταβολισμού είναι το σύνδρομο του Cushing. Πρόκειται για μια ορμονική διαταραχή κατά την οποία ο οργανισμός εκτίθεται σε υψηλά επίπεδα κορτιζόλης για μεγάλη περίοδο. Κορτιζόλη είναι η υπεύθυνη ορμόνη για το μεταβολισμό των πρωτεϊνών, υδατανθράκων και λιπών.
Το σύνδρομο της αυξημένης κορτιζόλης επιβραδύνει το μεταβολικό ρυθμό, οδηγώντας σε παχυσαρκία και συγκέντρωση του λίπους γύρω από το λαιμό.

Προβλήματα θυρεοειδούς;
Ο υποθυρεοειδισμός, για όσους δεν  γνωρίζουν, είναι μια πάθηση που τη χαρακτηρίζει η υπολειτουργία του θυρεοειδούς αδένα. Όταν συμβαίνει αυτό και ο αδένας παράγει λιγότερες ορμόνες από αυτές που έχει ανάγκη ο οργανισμός τότε όλες οι λειτουργίες του σώματος πέφτουν και μαζί με αυτές και ο μεταβολισμός.
Ή μήπως διαβήτης;
Τέλος, δεν είναι ξεκάθαρο, αλλά μοιάζει να ισχύει στις περισσότερες περιπτώσεις πώς όσοι πάσχουν από διαβήτη, παρουσιάζουν αργό μεταβολικό ρυθμό, σε σχέση με τους μη-διαβητικούς. Αυτό ίσως οφείλεται στα υψηλά ποσοστά ζαχάρου στο αίμα τους, με τα οποία ξεγελιέται το σώμα, ότι έχει αρκετή ενέργεια, ρίχνοντας έτσι μόνο του τη μεταβολική του δράση.

Χάνουκα, η ανθελληνική γιορτή των εβραίων που δε γνωρίζαμε

Τι γιορτάζουν οι εβραίοι με τη Χάνουκα; Για να θυμόσαστε τι “εορτάζουν” και οι ελληνόφωνοι πολιτικοί μας μαζί με τους ιουδαίους… Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι σε όλες τις “αμερικάνικες” σειρές/ταινίες η πιο πολυδιαφημιζόμενη γιορτή των εβραίων είναι η “Χάνουκα”…

Κατά την ιουδαϊκή εορτή Χανουκά (αντίστοιχη των Χριστιανικών «Φώτων») η οποία γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 25 του Εβραϊκού μήνα Κισλέβ και διαρκεί οκτώ ημέρες, εορτάζεται (σύμφωνα με τα βιβλία των Μακκαβαίων) η νίκη των εβραίων επί των στρατευμάτων του επίγονου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Αντίοχου του Επιφανούς (και η σφαγή των Ελλήνων που κατοικούσαν στην Παλαιστίνη) Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο του ραβίνου Ahron Lopiansky, με τον τίτλο «Timepieces».
Αναφέρεται στην μάχη Ελληνισμού-ιουδαϊσμού, υπό την οπτική ενός ραβίνου.
Βρίσκεται γραμμένο στα αγγλικά στην εβραϊκή ιστοσελίδα Aish.com (και συγκεκριμένα στην σελίδα όπου ταξινομούταν στην κατηγορία «Εορτολόγιο» (Holidays) και συγκεκριμένα στην ιουδαϊκή εορτή Χανουκά, κατά την οποία οι εβραίοι σύμφωνα με το βιβλίο των Μακκαβαίων, νίκησαν τα στρατεύματα του Επίγονου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Αντίοχου του Επιφανούς και κατέσφαξαν τους Έλληνες που κατοικούσαν στην Παλαιστίνη. Στην ίδια κατηγορία, βρίσκονται και κείμενα με τίτλο «Ελλάς, η Σκοτεινή Πλευρά», «Βλέποντας μέσα από το Σκότος», «Φωτίζοντας τις Ημέρες του Σκότους», «Η Δόξα του Ισραήλ εναντίον του Ελληνικού Κάλλους» κλπ… όπου παρουσιάζεται η «ένδοξη» κι «ανεπανάληπτη νίκη», του ιουδαϊσμού επί του Ελληνισμού, η οποία παρουσιάζεται θρησκευτικά από τους εβραίους σαν την επικράτηση του «φωτός σοφίας» από τον «εκλεκτό λαό»-Ισραήλ επί των «ανόητων», «βλαβερών» κι «άχρηστων» Ελλήνων, οι οποίοι σε κάθε τομέα (το συγκεκριμένο κείμενο αναφέρεται στην φιλοσοφία ως τρόπος ζωής), αντιπροσωπεύουν το …«σκότος».
Πέραν του γνωστού και διάχυτου φαρισαϊσμού που εξέρχεται από τα γραμμένα ενός ραβίνου το κείμενο αυτό είναι ενδιαφέρον, κυρίως διότι αποτυπώνει την θεμελιακή αντίληψη ενός εβραίου έναντι της Ελλάδας και του Ελληνισμού. Ως εκ τούτου, το κείμενο αυτό είναι απλά αντιπροσωπευτικό των όσων κατ’ ουσίαν ένας ραβίνος κηρύττει σε μια συναγωγή την ημέρα που οι εβραίοι εορτάζουν την Χανουκά.

Επαληθεύεται η πρακτική των σαμάνων...

Ήταν το δημοσίευμα που ακολουθεί, περί της επιστημονικής-μηχανιστικής επιβεβαίωσης της θεωρίας της "υστερίας" του Φρόιντ, που στη δική μου αντίληψη, αποτελεί την επιβεβαίωση της πρακτικής επαναφοράς κομματιών της Ψυχής, κατά τις σαμάνικες-ενεργειακές-πνευματικές πρακτικές...

Η διαδικασία με την οποία ένας σαμάνος είναι σε θέση να μπει στα αρχεία της ψυχής ενός ανθρώπου και να ελευθερώσει το δυναμικό (το τραυματικό δηλαδή γεγονός), που απωθήθηκε και φυλακίστηκε εκεί, προκαλώντας έλλειψη ενέργειας αλλά και ψυχο-σωματικά συμπτώματα στη συνέχεια, αποτελεί μια μη-μηχανική αποκατάσταση της υγείας του εν λόγω ανθρώπου. 

Ο σαμάνος- αλλά και κάθε συνειδητός "ταξιδιώτης" στους κόσμους της ψυχής και του πνεύματος~ εντοπίζει το γεγονός, το απελευθερώνει και το εντάσσει στην ολότητα του ασθενή... δίχως να έχει ανάγκη την τεχνολογία που θεωρεί απαραίτητη η σημερινή προσέγγιση της επιστήμης...
Παραμένει ωστόσο "επιστημονικός" ο τρόπος δράσης του τόσο λόγω ικανότητας επανάληψης των αποτελεσμάτων, όσο και σε όλους όσους διαθέτουν την ικανότητα να βλέπουν στα πεδία εκείνα...

Η ανεύρεση του τραυματικού γεγονότος μπορεί  να ανεβρεθεί και να επαληθευτεί από τον κάθε "σαμάνο"... (που γνωρίζει και βλέπει εντός των πεδίων εκείνων... ), όπως μπορεί και να επανενταχθεί με υγιή τρόπο στο σύνολο των υποστάσεων του ασθενή, αποδεσμεύοντας το "τραυματικό-ενεργειακό μπλοκάρισμα" που επέφερε τη νόσο... Το αποτέλεσμα βέβαια της αποκατάστασης εξαρτάται πάντα και από τον ίδιο τον ασθενή... Το αν είναι έτοιμος να δεχτεί ή όχι δηλαδή την επαναφορά εκείνου του τμήματος του ενεργειακού του δυναμικού, που σε κάποια στιγμή της ζωής του στο χωρο-χρόνο "τραυματίστηκε και παγιδεύτηκε".

Δηλαδή το αποτέλεσμα παραμένει σε κάποιο βαθμό στην ευχέρεια του ασθενή (όπως και σε κάθε άλλη μορφή υποστήριξης ή παρέμβασης στην υγεία του, είτε με συμβατικό, είτε με πνευματικό-ενεργειακό τρόπο) και εξαρτάται από το κατά πόσο είναι έτοιμος να το αγκαλιάσει από ένα νέο επίπεδο συνείδησης/αντίληψης...

Ωστόσο αναρωτιέμαι... πότε θα αποφασίσουμε ως κοινωνία και ανθρωπότητα να στρέψουμε την προσοχή μας στις ανθρώπινες δυνατότητες που όλοι διαθέτουμε και να πάψουμε να εφευρίσκουμε όλο και πιο περίπλοκα μηχανήματα και τεχνολογίες που εν τέλει απλά υποστηρίζουν την "περιέργεια" όσων δεν διαθέτουν ανεπτυγμένη την Ανώτερη τους, πνευματική Όραση... (και δημιουργούν... "πελάτες")

Διότι μια τέτοια επιστροφή και ενασχόληση με την ανάπτυξη των ικανοτήτων μας θα αποδεσμεύσει ακόμη περισσότερο τον άνθρωπο-ασθενή από εξωγενή αναζήτηση φαρμάκων-ιατρών-εγχειρήσεων και λοιπών επεμβάσεων... και θα προάγει μια πολύ βαθύτερη κατανόηση των τριών μας υποστάσεων ~σώμα~ψυχή~πνεύμα~ και την αλληλεπίδραση τους, αλλά και κατανόηση της κατάστασης εκείνης που προάγει την υγεία σε κάθε μια από αυτές και την ολότητα μας συνολικά...

Εν τέλει, η όλη προσπάθεια απαγκίστρωσης της ψυχολογίας από τη φιλοσοφία και την πνευματικότητα, και την χέρι-χέρι πορεία της με τη νευρολογία, ναι μεν κέρδισε ένα κάποιο κύρος εντός του μηχανιστικού μοντέλου αντίληψης που είχε επικρατήσει αιώνες τώρα... μα θαρρώ πως εντός της απλότητας βρίσκουμε μεγαλύτερες και αποτελεσματικότερες μεθόδους ολιστικής Ίασης... ή αλλιώς ίασης εντός των κόλπων της γενικότερης Ιερής Ιατρικής.

Μια απλότητα όμως που επαναφέρει την ευθύνη της υγείας μας στα χέρια του καθενός και μειώνει την επεμβατικότητα που μέχρι σήμερα επιτρέπουμε -μετά φόβου και πίστεως- στους εκάστοτε ειδικούς...

Ετούτα ως τροφή προς προβληματισμό γενικότερο...

Επαληθεύεται η θεωρία της «υστερίας» του Φρόιντ
Ίσως ο Σίγκμουντ Φρόιντ να είχε δίκιο όταν έλεγε ότι οι απωθημένες αναμνήσεις μπορούν να προκαλέσουν «υστερία».Ερευνητές από το πανεπιστήμιο King’s College του Λονδίνου και αυτό της Μελβούρνης βρήκαν –μελετώντας και αναλύοντας τομογραφίες εγκεφάλου- ότι το ψυχολογικό στρες μπορεί να ευθύνεται για την εμφάνιση ανεξήγητων σωματικών συμπτωμάτων, συμπεριλαμβανομένης της παράλυσης και των κρίσεων.

Οι ασθενείς εμφάνιζαν διαφορές στη λειτουργία του εγκεφάλου τους όταν έφερναν στη μνήμη τους τραυματικές αναμνήσεις, συγκριτικά με υγιείς εθελοντές, όπως αναφέρει μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στην τελευταία έκδοση του επιστημονικού εντύπου JAMA Psychiatry.

Πέρα από το γεγονός ότι τα ευρήματα των ερευνητών υποστηρίζουν τη θεωρία του Φρόιντ και βοηθούν στην ερμηνεία ενός από τα πιο κοινά παράπονα ασθενών που αντιμετωπίζουν οι νευρολόγοι, η έρευνα αυτή μπορεί να οδηγήσει και σε νέες προσεγγίσεις για τη θεραπεία ασθενών, των οποίων τα συμπτώματα παραγνωρίζονταν από τους γιατρούς κατά το παρελθόν.

«Είναι η πρώτη μελέτη, που έχει πέσει στην αντίληψή μου, και η οποία δείχνει πραγματικά ότι προηγούμενες τραυματικές εμπειρίες προκαλούν αυτού του είδους τις αντιδράσεις» ανέφερε στο δημοσιογράφο Jason Gale του Bloomberg ο καθηγητής φυσικής ιατρικής και αποκατάστασης του πανεπιστημίου της Γιούτα στις ΗΠΑ, John Speed. (Ο ίδιος δε συμμετείχε στην έρευνα).

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν λειτουργικές μαγνητικές τομογραφίες, γνωστές ως fMRI, για να ανιχνεύσουν αλλαγές στη ροή του αίματος σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου -ενώ οι συμμετέχοντες εξετάστηκαν για το παρελθόν τους- παρέχοντας τόσο ανατομικές όσο και λειτουργικές απόψεις του εγκεφάλου τους.

Διαγνωστικά εργαλεία«Ελπίζω σε μια δεκαετία περίπου να είμαστε σε θέση να χρησιμοποιούμε τις λειτουργικές μαγνητικές τομογραφίες ως διαγνωστικό εργαλείο» συνέχισε ο καθηγητής.Σύμφωνα με την εταιρεία ερευνών Frost & Sullivan, που εδρεύει στην Καλιφόρνια, η αμερικανική αγορά για τα συστήματα MRI θα επεκταθεί κατά μέσο όρο 2,8% ετησίως, φτάνοντας τα 1,04 δισεκατομμύρια δολάρια το 2016, από 907 εκατομμύρια το 2011.Οι απωθημένες αναμνήσεις αποτέλεσαν ένα δόγμα στις ψυχολογικές θεωρίες του Φρόιντ σχετικά με τη φύση των ασυνείδητων νοητικών διεργασιών.Ο αυστριακός νευρολόγος, ο οποίος θεωρείται ο «πατέρας» της ψυχανάλυσης, χρησιμοποίησε τον όρο «απώθηση», για να περιγράψει τον τρόπο με τον οποίο το άτομο μπλοκάρει από τη συνειδητή του επίγνωση συναισθηματικά οδυνηρά γεγονότα και εμπειρίες.Αυτός ο μηχανισμός αυτοπροστασίας, έλεγε, μπορούσε να προκαλέσει την εμφάνιση ψυχοσωματικών συμπτωμάτων –στα οποία έδωσε τον τίτλο «υστερία»- κατά τη διάρκεια μιας διαδικασίας, που τώρα είναι γνωστή ως μετατροπή.

Διαταραχή μετατροπής Η διαταραχή μετατροπής είναι μια ψυχική διαταραχή, κατά την οποία οι ασθενείς παρουσιάζουν συμπτώματα, που υποδεικνύουν κάποια νευρολογική ή άλλη γενική ιατρική κατάσταση, όπως μούδιασμα, ζαλάδα, παράλυση κ.ά, χωρίς όμως να μπορεί να δοθεί κάποια νευρολογική εξήγηση στο πρόβλημα τους.Είναι ένας από τους κυριότερους λόγους, για τους οποίους οι άνθρωποι επισκέπτονται κάποιο νευρολόγο (αντιπροσωπεύοντας το 16% των ασθενών), σύμφωνα με μια διετή έρευνα που έγινε στη Σκωτία.

«Τα περιστατικά αυτά συνήθως εκδήλωναν αδυναμία, ή παράλυση στη μία πλευρά του σώματός τους, θυμίζοντας συμπτώματα εγκεφαλικού επεισοδίου. Σε αυτά μπορεί να περιλαμβάνονταν ακόμη και επιληπτικές κρίσεις. Οι γιατροί δεν κατάφεραν να βρουν ποτέ μια νευρολογική εξήγηση για την κατάσταση των ασθενών, καθώς ο εγκέφαλος, τα νεύρα και οι μύες τους φαίνονταν να λειτουργούν φυσιολογικά. Αυτό τους οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι τα συμπτώματά τους ήταν ψυχοσωματικά, κάνοντας τους να πιστεύουν ότι οι ασθενείς προσποιούνταν», δήλωσε ο Richard Kanaan, καθηγητής ψυχιατρικής στο πανεπιστήμιο της Μελβούρνης και ένας εκ των συγγραφέων της μελέτης.

«Παραμένει ελάχιστα κατανοητό, σε πολλούς γιατρούς. Εγώ είχα πάρα πολλούς ασθενείς οι οποίοι μου έλεγαν ότι δεν τους πίστευαν, ή ότι προσποιούνταν» πρόσθεσε ο J. Speed. Στην έρευνα του καθηγητή Kanaan και των συναδέλφων του από το πανεπιστήμιο King’s College του Λονδίνου συμμετείχαν 12 ασθενείς με διαταραχή μετατροπής και 13 υγιείς ενήλικες.

Το φροϋδικό μοντέλο Όλοι οι συμμετέχοντες είχαν βιώσει κάποια στρεσογόνα γεγονότα στη ζωή τους. Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν fMRI για να εντοπίσουν περιοχές δραστηριότητας στον εγκέφαλό τους, όταν τους ζητήθηκε να ανακαλέσουν στη μνήμη τους λεπτομέρειες από εκείνες τις εμπειρίες.Στους ασθενείς σε διαταραχή μετατροπής φάνηκε να ενεργοποιείται μια περιοχή του εγκεφάλου, γνωστή ως αριστερός πλαγιοπίσθιος προμετωπιαίος φλοιός, ενώ άλλες μνήμες –ακόμη κι εκείνες που προκαλούσαν αναστάτωση- και στις δύο ομάδες ασθενών ενεργοποιούσαν τον ιππόκαμπο, μια περιοχή του εγκεφάλου που παίζει σημαντικό ρόλο στη δημιουργία των αναμνήσεων.

Οι συγγραφείς εκτιμούν ότι οι ασθενείς με διαταραχή μετατροπής ενεργοποιούσαν ένα μέρος του εγκεφάλου τους, προκειμένου να μπλοκάρουν ένα άλλο, έτσι ώστε το συναισθηματικό περιεχόμενο ενός αγχωτικού γεγονότος να μπορεί να κατασταλεί/απωθηθεί.«Νομίζω ότι είναι η πρώτη επιστημονική εξερεύνηση αυτού του φροϋδικού μοντέλου, που παρέμενε παραμελημένο για πολύ καιρό» συνέχισε ο καθηγητής Kanaan.Στρες «Τα ευρήματα αυτά πρέπει να επαναληφθούν και να επαληθευτούν σε μια ακόμη μελέτη, σε μεγαλύτερο δείγμα, προκειμένου να μπορούν να γίνουν αποδεκτά», πρόσθεσε ο ίδιος.

Ο Kanaan και οι συνεργάτες του εργάζονται τώρα επάνω σε ασθενείς που εισήχθησαν αρχικά στο νοσοκομείο με την υποψία εγκεφαλικού, που πρόσφατα είχαν βιώσει έντονο στρες και οι οποίοι δε βρέθηκε να πάσχουν από κάποια νευρολογική ασθένεια. Η προσέγγιση του Φρόιντ στη φροντίδα ασθενών με διαταραχή μετατροπής ήταν να αποκαλύψει το απωθημένο τραύμα μέσω της ψυχοθεραπείας και να τους βοηθήσει να ανακαλέσουν στη μνήμη τους και να επανεπεξεργαστούν τις αναμνήσεις τους, ώστε να μπορέσουν να ανακουφίσουν τα συμπτώματα. Παρότι ο Φρόιντ δεν είχε τα απαραίτητα εργαλεία για να διερευνήσει τους μηχανισμούς με τους οποίους η διαταραχή μετατροπής μπορούσε να εμφανιστεί, ωστόσο «είχε πιάσει την ιδέα» συνέχισε ο Dr. Speed και κατέληξε: «Η διαταραχή μετατροπής είναι απλά μια ασυνήθιστη και πολύ σοβαρή εκδήλωση του στρες, κατά την οποία κάποια μηνύματα μπλοκάρονται από και προς τον εγκέφαλο».

Η αμαζόνα, ο Σάτυρος... και τα ελβετικά φράγκα

Βλέπουμε την Αμαζόνα, γυμνή από τη μέση και πάνω με γυρισμένη την πλάτη στο 'μπανιστιρτζή' Σάτυρο. Έχει γονατίσει με το αριστερό πόδι και προσπαθεί να φτιάξει το τόξο της.


Είναι το ασημένιο νόμισμα της πόλης των Σολέων. Στην άλλη πλευρά υπάρχει ένα ανάγλυφο τετράγωνο με τη λέξη ' ΣΟΛΕΩΝ ', και ανάγλυφα τα προϊόντα της, ένα τσαμπί σταφύλι (βότρυς) και μια μέλισσα.
Πρόκειται για την πόλη ΣΟΛΟΙ, της Κιλικίας που ήταν ξακουστή για τα κρασιά της και το μέλι της.
Βρισκόταν στο νότιο μέρος της Μικράς Ασίας, απέναντι από την Κύπρο, και από την ομιλία των κατοίκων της προήλθε και η λέξη 'σολοικισμός' , 'σολοικίζω, ή 'σόλοικος'. Που το νόημα της δεν είναι καθόλου κολακευτικό.

Η λέξη 'σολοικίζω' άρχισε να λέγεται περιπαικτικά για τους κατοίκους των Σολέων, που προσπαθούσαν με κακό τρόπο να μιμηθούν την αττική διάλεκτο.

Διαβάζουμε στο λεξικό του L & Sc. "Λέγεται ότι παρήχθη η λέξις εκ της παραφθοράς της αττικής διαλέκτου υπό των Αθηναίων αποίκων των εν Σόλοις της Κιλικίας).

Γράφει μάλιστα ο κωμικός ο Ιπποκράτης : «σολοικότερον ἂν εἴη » που θα πει: θα ήταν άξεστο, ηλίθιο.( Αγμ. 763).
Πληροφορούμαστε πως ο τόπος των Σολέων ήταν ιδανικός για κυνήγι και όπως αναφέρει και ο ρωμαίος ιστορικός Πλίνιος οι Σολοί παρήγαγαν εξαιρετικής ποιότητας οίνου.

Όσο για τις Αμαζόνες, όχι δεν ζούσαν στην περιοχή, αλλά ήταν τόσο γνωστές και μυστηριώδεις αλλά και γοητευτικές που εμπλέκονταν μέσα στα παραμύθια των κατοίκων. Οι κυνηγοί, προφανώς θα τις είχαν ...δει (...μπανίσει) μέσα στα πυκνά δάση της περιοχής.

Ο Διογένης ο Λαέρτιος που έζησε περί τον δεύτερο αιώνα μας λέει πως η πόλη ιδρύθηκε από το Σόλωνα:
«(Σόλων) ἐν Κιλικίᾳ, πόλιν συνῴκισεν ἣν ἀφ' ἑαυτοῦ Σόλους ἐκάλεσεν· ὀλίγους τέ τινας τῶν Ἀθηναίων ἐγκατῴκισεν, οἳ τῷ χρόνῳ τὴν φωνὴν ἀποξενωθέντες σολοικίζειν ἐλέχθησαν.»(Βίοι καὶ γνῶμαι τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ εὐδοκιμησάντων Βιβλίον Α', 51)

Δηλαδή,
(Ο Σόλων) στην Κιλικία ίδρυσε πόλη που την ονόμασε από τον εαυτό του Σόλους. Με τους λίγους Αθηναίους που κατοίκησαν εκεί, με την πάροδο του χρόνου αποξενώθηκαν από την ελληνική γλώσσα και πήραν την ονομασία ότι σολοικίζουν. Για το σολοικισμό κάνει μια αναφορά και ο Στράβων στη Γεωγραφία του:
«ἀπὸ δὲ τοῦ καρίζειν καὶ τὸ βαρβαρίζειν μετήνεγκαν εἰς τὰς περὶ ἑλληνισμοῦ τέχνας καὶ τὸ σολοικίζειν͵ εἴτ΄ ἀπὸ Σόλων εἴτ΄ ἄλλως τοῦ ὀνόματος τούτου πεπλασμένου.»

Δηλαδή,
Από το καρίζω (σ.σ. όπως μιλούσαν οι Κάρες) και το βαρβαρίζω μπήκε στην ελληνική φιλολογία και το σολοικίζειν, που προήλθε είτε από το όνομα Σόλων ή από άλλο πλασμένο παραπλήσιο όνομα.

Και όλη αυτή η 'βαβούρα' περί των Σολέων και το σολοικίζω έγινε για τον απλό λόγο:
Ο στατήρας αυτός (το νόμισμα) είναι του 425 με 400 π.Χ. είναι από καθαρό ασήμι και ζυγίζει 10, 68 γραμμάρια και πωλείται, παρακαλώ, στις δημοπρασίες στην τιμή των 18 χιλιάδων ελβετικών φράγκων.
Όταν βγάλουν στο σφυρί τα μάρμαρα του Παρθενώνα τότε θα ...χτυπήσουμε κι εμείς!

Μεταδοτικό είναι το στρες από την μητέρα στο παιδί

        Άτυχοι κληρονόμοι φαίνεται πως είναι τα παιδιά γονέων με άγχος, μιας και οι τελευταίοι αφήνουν.... γονιδιακά "αποτυπώματα" στρες στα παιδιά τους, σύμφωνα με νέα έρευνα Αμερικανών επιστημόνων.

Συγκεκριμένα, το στρες που νιώθουν οι μητέρες κατά τα πρώτα χρόνια ζωής των παιδιών τους, μπορεί να αφήσει ίχνη διαρκείας στα γονίδια των παιδιών τους, είτε είναι αγόρια είτε κορίτσια.
Την ανακάλυψη αυτή έκαναν επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόνια στο Σαν Φρανσίσκο, οι οποίοι αναφέρουν στην έκθεσή τους ότι κατά τη διάρκεια πιεστικών καταστάσεων οι γυναίκες παρουσιάζουν πιο έντονο καρδιακό ρυθμό, γεγονός που τα παιδιά αντιλαμβάνονται και επηρεάζονται.

Η μελέτη πραγματοποιήθηκε με τη συμμετοχή 69 γυναικών, οι οποίες βρέθηκαν στα εργαστήρια των επιστημόνων μαζί με τα παιδιά τους και κλήθηκαν να δώσουν μια σύντομη ομιλία διάρακειας πέντε λεπτών, χωρίς τα παιδιά τους να βρίσκονται κοντά.

Κατά τη διάρκειά της, κάποιες δέχθηκαν την παρότρυνση του κοινού για να μιλήσουν, κάποιες αντιμετωπίστηκαν αρνητικά, ενώ άλλες δεν είχαν καν κοινό και έπρεπε να μιλήσουν σε ένα άδειο δωμάτιο.

Στο τέλος της οι γυναίκες επέστρεψαν στα παιδιά τους και οι επιστήμονες μέτρησαν τον σφυγμό τους, αλλά και τον σφυγμό των παιδιών. Όπως διαπίστωσαν, εκείνες που ένιωθαν άγχος και πίεση εξαιτίας της αρνητικής αντιμετώπισης παρουσίαζαν πιο έντονο σφυγμό, κάτι που παρατηρήθηκε και στα παιδιά τους όσο κάθονταν μαζί τους.

Μάλιστα, όσο πιο πιεσμένη ήταν η μητέρα, τόσο πιο έντονα ήταν τα συμπτώματα και στο παιδί.

«Προτού τα παιδιά αρχίσουν να μιλάνε και να εκφράζονται πλήρως, συντονίζονται με ακρίβεια με τη συναισθηματική φόρτιση των ανθρώπων που τα προσέχουν», αναφέρουν οι ερευνητές στην έκθεσή τους, η οποία δημοσιεύεται στο επιστημονικό περιοδικό Psychological Science.

Η λύρα και η μουσική στην Εποχή του Χαλκού

Η λύρα και η μουσική στην Εποχή του Χαλκού: Από την Εποχή του Χαλκού στο Αιγαίο έχουν σωθεί απεικονίσεις των μουσικών και των τραγουδιστών, καθώς και εικόνες και θραύσματα των μουσικών οργάνων. Στην πρώιμη περίοδο κυριαρχεί ως μουσικό όργανο η άρπα, αλλά από τη μέση εποχή και μετά επικρατεί στη θέση της η λύρα. Διαθέτουμε επίσης δείγματα και απεικονίσεις σείστρων.

Αντίθετα από τις άρπες, οι λύρες έχουν μια σειρά από χορδές ίσου μεγέθους που κατεβαίνουν στο ηχείο από έναν ζυγό υποστηριζόμενο από δύο βραχίονες ίσου μήκους. Για την παραγωγή των διάφορων ήχων οι χορδές είτε κουρδίζονται (συνήθως με τέντωμα στο ζυγό), είτε πιέζονται με το αριστερό χέρι, δηλαδή τα δάχτυλα ακουμπάν τις χορδές σε διάφορα ύψη, συντομεύοντας τις ταλαντώσεις τους κατά το χτύπημα. Η λύρα υπάρχει σε δύο τύπους, που ονομάζονται χέλυς και φόρμιγγα ή κιθάρα.

Στην κλασική εποχή η χέλυς, η οποία πήρε το όνομά της από την ομοιότητά της με χελώνα, θεωρούνταν όργανο των ερασιτεχνών, ενώ η κιθάρα ήταν μεγάλη και προοριζόταν για επαγγελματίες.

Από τις απεικονίσεις η μυκηναϊκή κιθάρα φαίνεται να ήταν ψηλή (περίπου όσο το πάνω μέρος του σώματος του μουσικού), με καμπύλο ηχείο σε σχήμα μισοφέγγαρου και επτά χορδές. Το αρχαιότερο δείγμα χρονολογείται από την περίοδο των Βασιλικών Τάφων.

Στις πινακίδες Γραμμικής Β΄ σώζεται το γενικό όνομα του οργάνου λύρα, ενώ οι λυράρηδες ονομάζονται λυρατείς.

Ο Όμηρος χρησιμοποιεί ενίοτε τη λέξη κίθαρις, αλλά συνήθως τον όρο φόρμιγξ, ενώ το παίξιμο της λύρας αποδίδεται με το ρήμα φορμίζω.

Οι απεικονίσεις της μυκηναϊκής λύρας δείχνουν ότι ο μουσικός έπαιζε όρθιος, την κρατούσε στο αριστερό χέρι, ψηλά πάνω στη μέση, και έκρουε τις χορδές με το δεξί χέρι, ενώ τα δάχτυλα του αριστερού χεριού ρύθμιζαν το ύψος. Οι επτά χορδές ήταν πιθανόν κουρδισμένες ως δύο συναπτά τετράχορδα με εναρμόνια διαστήματα. Οι απεικονίσεις δείχνουν τους μουσικούς να κρούουν τις χορδές κοντά στο ηχείο, όπου παράγεται ο καθαρότερος και οξύτερος ήχος. Αυτό θα αντιστοιχούσε με την ομηρική χρήση του επιθέτου λιγύς για την περιγραφή της μουσικής τους.

Στις απεικονίσεις οι τραγουδιστές απεικονίζονται να τραγουδούν και το καταλαβαίνουμε από το ανοιχτό τους στόμα. Ίσως το τραγούδι να ήταν αντιφωνικό, αφού έχουμε εικόνα με τραγουδιστή που κρατά σείστρο και ταυτόχρονα άλλους τρεις να κρατούν λύρες. Ορισμένες φορές τεντώνουν το λαιμό και γέρνουν το κεφάλι προς τα πίσω, ίσως για να επιτύχουν μια ένρινη, υψίφωνη και λεπτή φωνή.

Oπου δε ρέει ο χρόνος και η λογική αναστέλλεται

Αυτή τη φορά δε γύρισα για να φύγω. Ήξερα τι θα γινόταν. Συνέβαινε μια φορά το χρόνο στα γενέθλιά του. Δική του ήταν αυτή η επιλογή. Μήπως ήταν ένα ηθικός εκβιασμός; Ίσως. Ένοιωσα μια αμυδρή λάμψη να σχηματίζεται στη γωνία του δωματίου πίσω μου, τις συστροφές σε κατευθύνσεις που δεν υπάρχουν, τη μηχανή και τον κάτισχνο επιβάτη της να ενσαρκώνονται μέσα στον πνιχτό αέρα. Πάνω στην παλιά σερβάντα στεκόταν μια ξεθωριασμένη φωτογραφία: ένας νεαρός άντρας γεμάτος αυτοπεποίθηση μαζί με την πανέμορφη νεαρή σύζυγό του. Χωρίς να γυρίσω το βλέμμα, μίλησα στον επιβάτη!

- Η απάντηση είναι για μια ακόμη φορά όχι παππού.

- Δε ζητάω πολλά, μου απάντησε με την απελπισία να είναι ζωγραφισμένη στο βλέμμα του.

- Μόνο να σε δολοφονήσω, του είπα ενώ έβαλα το δάχτυλο στη σκανδάλη του περιστρόφου  που έκρυβα μέσα στη δεξιά τσέπη στο σακάκι μου.

Άρχισε πάλι η ίδια κουβέντα για τη συνήθη ανταλλαγή.

- Αν δε με σκοτώσεις, δε θα γεννηθείς!

- Γεννήθηκα όμως παππού!

- Ναι! Γιατί ο αιτιακός μου βρόγχος είναι ατελής, είπε θυμωμένα. Ξέρεις! Έχεις κατανοήσει το θέμα. Ξέρεις τι δε θα συμβεί αν με αφήσεις να ζήσω! Η φωνή του έτρεμε.

Η αλήθεια είναι ότι ήξερα. Όμως ακόμα και τώρα δεν έβγαινε νόημα. Όπως δεν έβγαινε νόημα ακόμα και τότε, παλιά, όταν ήμουνα μικρό παιδί. Σύμφωνα με την οικογενειακή παράδοση, ο παππούς μου ο Ιάσωνας ήθελε να γίνει εφευρέτης. Δεν τα κατάφερε και κατέληξε να είναι ιδιοκτήτης μιας μικρής μπυραρίας στη μικρή μας πόλη. Η αλήθεια όμως είναι ότι μια και μοναδική του εφεύρεση ήταν επιτυχής. Το μεγάλο του μυστικό. Κι εγώ το ήξερα. Όταν μια χρονομηχανή παίρνει σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια σου, το πιστεύεις!

Οι φυσικοί και οι φιλόσοφοι λένε ότι τα ταξίδια στο χρόνο  είναι εφικτά μόνο προς το μέλλον. Αντίθετα, τα ταξίδια στο παρελθόν δημιουργούν απίθανα παράδοξα. Ο παππούς το ανακάλυψε με φριχτό τρόπο.

Η χρονομηχανή του παππού ήταν η μοναδική του επιτυχία.  Μια ευφάνταστη εφαρμογή των τετραδονίων του Χάμιλτον. Τη δοκίμασε κάνοντας ένα μικρό άλμα στο δικό του μέλλον και ανακάλυψε ότι ο ίδιος και η μελλοντική του σύζυγος η Ευτέρπη  ήταν πολύ ευτυχισμένοι καθώς ένα μωρό επρόκειτο να γεννηθεί σύντομα. Ανακουφισμένος και περήφανος πίεσε το μοχλό για να επιστρέψει στη στιγμή της αναχώρησής του.

Τίποτα όμως δεν έγινε!

Έλεγξε ξανά τη μηχανή του και ξαναδούλεψε τη θεωρία. Έξαφνα, ανακάλυψε ένα σφάλμα. Η μηχανή του μπορούσε να ταξιδέψει μόνο στο μέλλον! Αλλά με αυτό τον τρόπο δημιούργησε ένα παράδοξο. Αν δεν μπορούσε να επιστρέψει, ποιός θα παντρευόταν την Ευτέρπη;

Ο καιρός περνούσε. Παρακολούθησε τη βάφτιση του γιού του και μετά το γάμο του. Περίμενε υπομονετικά έξω από το μαιευτήριο όταν γεννήθηκα. Πόση χαρά έκανε όταν με είδε για πρώτη φορά! Ανέπτυξε ένα «χρονοκλαστικό λογισμό» του χωρόχρονου σε μια προσπάθεια να εκλογικεύσει τη θρυμματισμένη του ζωή. Μετά από καιρό καθόταν σιωπηλός, με μάτια δακρυσμένα σε μια γωνιά, πίσω-πίσω στην εκκλησία, παρακολουθώντας την κηδεία του πατέρα μου και ξαφνικά κατάλαβε τι έπρεπε να γίνει…

Το ταξίδι στο χρόνο παραβιάζει αρκετούς φυσικούς νόμους διατήρησης αλλά το σύμπαν μπορεί να δανειστεί ενέργεια, ροπή ή ύλη, υπό τον όρο ότι το χρέος θα εξοφληθεί όταν η χρονομηχανή επιστρέψει στο αρχικό σημείο του ταξιδιού. Η δυική ύπαρξη του Ιάσωνα δεν παραβίαζε κανέναν νόμο. Μέχρι τώρα. Αλλά θα το έκανε αν μπορούσε να δημιουργήσει ένα παράδοξο τόσο σκανδαλώδες το οποίο δε θα μπορούσε να επιλυθεί «ξεχρεώνοντας» απλά ότι είχε δανειστεί. Γι’ αυτό με ικέτευε να τον σκοτώσω.

Σύμφωνα με το χρονοκλαστικό λογισμό του παππού, θεμέλιο του σύμπαντος δεν είναι η ενέργεια ή η πληροφορία, αλλά η λογική. Αν τον σκότωνα εντός της δικής μου χρονικής αφήγησης δε θα είχε ανακαλύψει ποτέ τη μηχανή του και συνεπώς δε θα μπορούσα ποτέ να τον σκοτώσω! Με τα θεμέλια αυτής της λογικής να έχουν μετατραπεί σε ερείπια, το Σύμπαν θα μπορούσε να επιλύσει το παράδοξο εξαφανίζοντας τη χρονομηχανή. Το αποτέλεσμα θα ήταν μια συνεπής ιστορία στον οποία ο Ιάσωνας παντρεύεται κανονικά την Ευτέρπη και όλα ρέουν κανονικά.

-Πρέπει να με βοηθήσεις, συνέχισε ικετεύοντας.

Το σώμα του έτρεμε ενώ το βλέμμα του αγρίεψε. Η ζωή του είχε μετατραπεί τώρα σε μια σειρά επεισοδίων στα οποία με παρακαλούσε κάθε φορά να τον σκοτώσω. Η ζωή του είχε γίνει φρικιαστική. Και οι δυο μας είμαστε απελπισμένοι.

Η καταστροφή της χρονομηχανής και μόνο δε θα είχε αποτέλεσμα. Ούτε και η αυτοκτονία. Ο χρονοκλαστικός του λογισμός επέτρεπε την αναστολή της λογικής μέσα στον αιτιακό βρόγχο της χρονομηχανής, μέχρι να κλείσει ο βρόγχος. Ο παράγων της καταστροφής του έπρεπε να είναι κάποιος έξω από το βρόγχο. Κάποιος ο οποίος θα έπρεπε να είναι μια λογική συνέπεια της υποθετικής επιστροφής του στο παρελθόν. Αυτό σήμαινε, ο πατέρας μου, εγώ ή τα παιδία μου.  Τα παιδιά μου!

Έπρεπε να μπει ένα τέλος.

Ο παππούς σκαρφάλωσε απρόθυμα μέσα στη μηχανή του και διστακτικά πίεσε το μοχλό εκκίνησης. Καθώς η μηχανή άρχισε να εξαφανίζεται αργά, έβγαλα το περίστροφο από την τσέπη μου και τον πυροβόλησα. Δεν διακινδύνευσα να ρίξω στα χειριστήρια. Είχα μόνο μια ευκαιρία. Έτσι κι αλλιώς ο παππούς ήταν αρκετά μεγάλος στόχος. Δεν αστόχησα…

Στο τέλος κατάλαβα ότι ο «λογισμός» του ήταν ελαττωματικός όπως και η μηχανή του. Ναι, η χρονική μου αφήγηση περιείχε έναν παππού ο οποίος έζησε μια ευτυχισμένη ζωή με την αγαπημένη του Ευτέρπη αλλά περιείχε και έναν παππού ο οποίος υλοποιήθηκε μέσα σε μια χρονομηχανή. Ο αιτιακός βρόγχος του ταξιδιού στο χρόνο του παππού είχε συζευχθεί με το δικό μου. Αν το Σύμπαν τον απέβαλλε θα απέβαλλε και εμένα και τα παιδιά μου. Έτσι παγίδευσα το κουφάρι του παππού σε μια παγωμένη στιγμή όπου δε ρέει ο χρόνος και η λογική αναστέλλεται.

Εκείνη η ξεθωριασμένη φωτογραφία λέει ότι δεν είμαι δολοφόνος. Ω! Πόσο ψεύδεται.

Ο παππούς ήθελε να τον σκοτώσω και όταν δε μου έμεινε καμιά άλλη επιλογή το έκανα! Και αυτός είναι ο μόνος λόγος γιατί κανείς από τους δυο μας δεν έζησε ποτέ!

Ενας αρχαίος παγκόσμιος πόλεμος

Τα βαθύτερα αίτια του Πελοποννησιακού Πολέμου: Ο Θουκυδίδης θεωρούσε ότι οι Σπαρτιάτες εισέβαλαν στην ύπαιθρο της Αθήνας την άνοιξη του 431 επειδή η «μεγάλη ανάπτυξη της Αθήνας φόβισε τους Λακεδαιμόνιους». Η αποτίμηση αυτή, που είναι ελάχιστα ορθή υπό την αυστηρή έννοια των λέξεων, καθώς οι Αθηναίοι δεν έλεγχαν στην πραγματικότητα «όλη την Ελλάδα», αποτελεί εντούτοις ένα από τα βασικά θέματα της Ιστορίας του. Με άλλα λόγια, οι Σπαρτιάτες ξεκίνησαν τον πόλεμο με ένα προληπτικό χτύπημα στην Αττική. Αυτοί, και όχι οι Αθηναίοι, ήταν δυσαρεστημένοι με το status quo του 5ου αιώνα. Σε ένα άλλο χωρίο ο Θουκυδίδης παραδέχεται ότι ο φόβος τους πως, αν συνεχιζόταν η ειρήνη, θα έχαναν τη δύναμή τους, τους «ανάγκασε να πολεμήσουν».

«Τους ανάγκασε;» Ασφαλώς, φαινομενικά πάντα υφίστανται και άλλα πιο άμεσα προσχήματα για έναν πόλεμο, που ενδεχομένως καθιστούν αναπόφευκτη μια σύρραξη. Αυτό είναι αλήθεια. Όμως σε τελική ανάλυση, ο Θουκυδίδης πιστεύει εκ των υστέρων ότι, παρόλο που ίσως δεν αντιλαμβάνονταν οι σύγχρονοί του Αθηναίοι και οι Σπαρτιάτες, οι διαφορές ανάμεσα στις δύο δυνάμεις ήταν τόσο μεγάλες και βαθιές, ώστε τελικά οι πιο άμεσες (και ασήμαντες) διαφωνίες θα οδηγούσαν υποχρεωτικά σε μια καταστροφική αναμέτρηση.

Παρόλο που τα δύο μέρη διατείνονταν ότι εξαναγκάστηκαν να προσφύγουν στον πόλεμο, η αιτιοκρατική συλλογιστική του οδηγεί τον Θουκυδίδη στο συμπέρασμα ότι, ακόμα και αν η Σπάρτη δεν κήρυττε τον πόλεμο επικαλούμενη προσχηματικές αιτιάσεις των Κορινθίων και των Μεγαρέων εναντίων των Αθηναίων, ο δυναμισμός της ηγεμονικής κουλτούρας της Αθήνας του Περικλή – τα μεγαλοπρεπή οικοδομήματα, το αττικό δράμα, το ριζοσπαστικό δημοκρατικό πολίτευμα, η αύξηση του πληθυσμού και η ενδυνάμωση της υπερπόντιας ηγεμονίας – θα είχε ως συνέπεια την επέκτασή της και στη νότια Ελλάδα, που ανήκε στη σφαίρα επιρροής της Σπάρτης.

Οι Σπαρτιάτες θα μπορούσαν ενδεχομένως να συμβιώσουν με τον αθηναϊκό επεκτατισμό. Το είχαν άλλωστε κάνει στο μεγαλύτερο μέρος του πρώτου μισού του 5ου αιώνα. Όταν όμως η Αθήνα άρχιζε να συνδυάζει τη δίψα της για ισχύ με μια ριζοσπαστική ιδεολογία για την επέκταση της δημοκρατίας, τότε η Σπάρτη ορθά κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η απειλή υπερέβαινε μια απλή αντιπαράθεση και ότι θα μόλυνε την καρδιά και το πνεύμα των Ελλήνων. Οι ανησυχίες της ήταν βάσιμες.

Πράγματι, η αθηναϊκή δημοκρατία δεν ήταν μόνο επεκτατική και προσηλυτιστική, αλλά και αξιοθαύμαστα συνεκτική και σταθερή. Οι ολιγαρχικές επαναστάσεις κατά τη διάρκεια του πολέμου και μετά το τέλος του, το 411 και το 403, δε διήρκεσαν πολύ, γεγονός που υποδηλώνει ότι υπήρχε ένας σημαντικός βαθμός υποστήριξης προς το δημοκρατικό πολίτευμα, ο οποίος εκτεινόταν σε ένα ευρύ φάσμα Αθηναίων και δεν περιοριζόταν μόνο στους ακτήμονες φτωχούς.

Οι Σπαρτιάτες είχαν, επίσης, δει την αθηναϊκής έμπνευσης δημοκρατία να διαδίδεται σε όλο το Αιγαίο και στη Μικρά Ασία στη δεκαετία του 450. Δυσανασχετούσαν για την αθηναϊκή επιρροή στην υποτιθέμενη πανελλήνια αποικία των Θουρίων στη νότια Ιταλία. Οι ηγέτες του ήταν επίσης εξοργισμένοι από το γεγονός ότι το 440 είχαν συντριβεί οι φιλο-Λάκωνες ολιγαρχικοί στη Σάμο. Η ελίτ της Σπάρτης είχε συνταραχτεί από το γεγονός ότι οι πόλεις-κράτη που ήταν υποτελείς στην Αθήνα και απειθαρχούσαν, όπως η Ποτίδαια, δεν πολιορκούνταν μόνο, αλλά τους επιβαλλόταν ένα μόνιμο ριζοσπαστικό δημοκρατικό πολίτευμα, το οποίο διασφάλιζαν οι αθηναϊκές τριήρεις.

Στην πραγματικότητα, δεν είχε μεγάλη σημασία το πόσο απειλητικές ήταν πράγματι, αυτές οι συνειδητές επιδείξεις της αθηναϊκής ισχύος· αρκούσε το γεγονός πως η Σπάρτη είχε πειστεί ότι αντιπροσώπευαν μια συστηματική και επικίνδυνη επίθεση. Οι εγγενείς φυλετικές και γλωσσικές διαφορές ανάμεσα στους Ίωνες Αθηναίους και στους Δωριείς Σπαρτιάτες είχαν ίσως αμβλυνθεί, όμως ο εν εξελίξει δημοκρατικός επεκτατισμός συνιστούσε μια ολοκληρωτική πρόκληση.

Αυτό το νέο αθηναϊκό «παγκόσμιο χωριό» μπορούσε να προσφέρει στους φίλους της Σπάρτης κίνητρα που μια πόλη οπλιτών με έντονο τοπικιστικό πνεύμα δεν μπορούσε καν να ελπίζει ότι θα ήταν δυνατό να συναγωνιστεί. Παρόμοια, οι φανατικοί πλούσιοι υποστηρικτές της Σπάρτης σε όλο το Αιγαίο θα πρέπει να αισθάνθηκαν ότι έχαναν την επιρροή τους στις κοινωνίες τους προς όφελος των ανερχόμενων φτωχών. Οι τελευταίοι, που δεν είχαν μεγάλη κτηματική περιουσία, δεν ίππευαν άλογα και δε σύχναζαν στα γυμναστήρια, ήταν ικανοποιημένοι από την ασφάλεια που τους παρείχε ο αθηναϊκός στόλος και αδιαφορούσαν για την υποχρέωση να καταβάλλονται φόροι υποτέλειας, με τους οποίους επιβαρύνονταν κυρίως οι πλούσιοι και οι αριστοκράτες μεγαλοκτηματίες.

Ωστόσο, πίσω από όλους αυτούς τους ρεαλιστικούς υπολογισμούς υπήρχε το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η Αθήνα συνέχιζε να αναπτύσσεται – ο βασιλιάς Αρχίδαμος πίστευε, όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, ότι ήταν η μεγαλύτερη πόλη στον ελληνικό κόσμο -  ενώ η Σπάρτη συρρικνωνόταν.

Ο «αθηναϊσμός» υπήρξε το πρώτο παράδειγμα της παγκοσμιοποίησης στο δυτικό κόσμο. Υπήρχε συγκεκριμένη λέξη στην ελληνική γλώσσα για τον αθηναϊκό επεκτατισμό, το ρήμα αττικίζω, που σημαίνει μιμούμαι τη γλώσσα και το ύφος των Αθηναίων. Οι σύγχρονοι αποδέχονταν το γεγονός ότι η Αθήνα επεδίωκε να προωθεί τα συμφέροντα του απλού λαού έξω από τα σύνορά της, όπου μπορούσε να το κάνει. Αντίθετα, όταν η Αθήνα υιοθετούσε μια Realpolitik – όπως όταν επιτέθηκε εναντίων των Συρακουσών, που είχαν ένα παρόμοιο συναινετικό πολίτευμα – χωρίς να υπάρχει ο αναγκαίος επαναστατικός ζήλος για τη δημοκρατία, πολύ συχνά αποτύγχανε.

Οι Σπαρτιάτες ήταν οι κατεξοχήν ολιγαρχικοί φονταμενταλιστές, μισούσαν τη λέξη «λαϊκή εξουσία» και τους κινδύνους που αντιπροσώπευε. Οι πολεμιστές-πολίτες της Σπάρτης ήταν ιδιαίτερα επιφυλακτικοί απέναντι στην επιθυμία για πολυτελή ζωή, η οποία είχε αρχίσει να αναπτύσσεται μέσα στους κόλπους της αυστηρής της ελίτ με ένα ρυθμό που ήταν πιο γρήγορος από αυτόν που θα μπορούσαν να καταστείλουν.

Αν και κατείχαν τα πρωτεία ανάμεσα στους Έλληνες τον 6ο και 5ο αιώνα, όταν ξεκίνησε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, οι Σπαρτιάτες μπορούσαν να διαισθανθούν ότι η επιρροή τους έφθινε, καθώς βασιζόταν σχεδόν αποκλειστικά στη φάλαγγα των οπλιτών και όχι στα πλοία ή στην αύξηση του πληθυσμού και στην οικονομική ανάπτυξη, που ήταν τα στοιχεία στα οποία βασίζονταν οι ολοένα και πιο άπληστοι και υπέρμαχοι της δημοκρατίας αντίπαλοί τους που σύμφωνα με τα λόγια του Περικλή: «Γινήκαμε ηγεμόνες πάρα πολλών Ελλήνων».

Για να αποφευχθεί ο πόλεμος με τη Σπάρτη, ζητήθηκε από την Αθήνα να σταματήσει την ηγεμονική επέκτασή της και ουσιαστικά να διαλύσει την ηγεμονία της: να σταματήσει να πολιορκεί πόλεις όπως η Ποτίδαια και να αφήσει τις γειτονικές πόλεις-κράτη, όπως η Αίγινα και τα Μέγαρα, να αποφασίζουν μόνες τους για τις υποθέσεις τους. Εν συντομία, «οι Λακεδαιμόνιοι θέλουν να…αφήσετε τους Έλληνες ανεξάρτητους». Όμως, η πραγματοποίηση όλων αυτών θα σήμαινε ότι η Αθήνα θα σταματούσε να είναι η Αθήνα του Περικλή και θα επέστρεφε στο ταπεινό αγροτικό παρελθόν της του προηγούμενου αιώνα, όταν δεν είχε πλοία και Μακρά Τείχη, δεν εισέπραττε φόρους υποτέλειας, δεν είχε έξοχους ναούς και δεν οργάνωνε μεγαλοπρεπείς δραματικούς αγώνες, αλλά ήταν μάλλον μια πολιτεία που δε διέφερε πολύ από τις άλλες μεγάλες ελληνικές πόλεις-κράτη.

Victor Davis Hanson, «Πελοποννησιακός Πόλεμος»

Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ανάμεσα στη Αθηναϊκή και την Πελοποννησιακή Συμμαχία, υπό την ηγεμονία της Σπάρτης, διήρκεσε, με μερικές ανακωχές, από το 431 π.κ.ε. έως το 404 π.κ.ε. και έληξε με την ολοκληρωτική ήττα των Αθηναίων, δίνοντας τέλος στον πολιτισμικό «χρυσό αιώνα». Όταν τελικά η Πελοποννησιακή Συμμαχία κατάφερε να επικρατήσει, βρέθηκε αρκετά αποδυναμωμένη και η ίδια, στην ηγεσία πόλεων φτωχών ή και αποδεκατισμένων από τον πόλεμο, οι οποίες δεν έπαυαν εντούτοις να έχουν φιλοδοξίες, διαφορετικές οικονομίες αλλά και διάφορη πολιτική τοποθέτηση στον τρόπο διακυβέρνησής τους.

«Ήταν η ολοένα αυξανόμενη δύναμη της Αθήνας που προκάλεσε φόβο στους συμμάχους της Σπάρτης και κατέστησε τη σύρραξη ανάμεσα στις δύο πόλεις αναπότρεπτη», αναφέρει ο Θουκυδίδης ως καταλυτικό αίτιο στην κήρυξη του πολέμου. Αναλυτικά οι λόγοι για τους οποίους όλη η Ελλάδα ενεπλάκη σε αυτό τον καταστροφικό πόλεμο, θεωρούνται ότι ήταν οι εξής:

    Αυτή καθαυτή η απόπειρα της Αθήνας να δημιουργήσει ισχυρό ιμπεριαλιστικό εμπορικό κράτος, χωρίς να μπορεί να ελέγξει τις αντιδράσεις των άλλων πόλεων της Συμμαχίας (που είχε δημιουργηθεί αποκλειστικά για την αναχαίτιση των Περσών) που δυσαρεστούνταν με την απώλεια της ανεξαρτησίας τους και με τη μετατροπή τους σε απλές διοικητικές περιφέρειες του κράτους των Αθηνών καθώς και η μεταφορά του ταμείου όλων των Ελλήνων που είχε δημιουργηθεί για την αντιμετώπιση την Περσών, χωρίς έγκριση, από το ιερό νησί της Δήλου στην Αθήνα και τη διοχέτευση των πόρων αυτών αποκλειστικά για τη δημιουργία της «Αθηναϊκής αυτοκρατορίας».

    Τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα των αριστοκρατικών[2] στις συμμαχικές πόλεις των Αθηνών, στις οποίες μόνον οι έμποροι και οι βιοτέχνες έβλεπαν θετικά την αθηναϊκή ηγεμονία. Οι γαιοκτήμονες και γενικά τα αριστοκρατικά κόμματα επεδίωκαν την ανατροπή του «αθηναϊκού κατεστημένου».

    Τα τοπικά οικονομικά συμφέροντα των περισσότερων πόλεων της Ελλάδας και του ευρύτερου Ελληνικού Μεσογειακού χώρου, οι οποίες ακόμα και όταν διοικούνταν από δημοκρατικά κόμματα, έβλεπαν ότι η ανάπτυξη του αθηναϊκού εμπορίου συνιστούσε άμεση απειλή για το δικό τους.

    Οι αντικειμενικές δυνατότητες της Σπάρτης να επιβιώσει στο νέο σχήμα, μη έχοντας ανεπτυγμένο τομέα εμπορίου και διαβλέποντας ότι είχε μακροπρόθεσμα μόνον δύο επιλογές: ή να αποδεχτεί τον μελλοντικά βέβαιο υποβιβασμό της από την πρωτοκαθεδρία που κατείχε ήδη ή να πολεμήσει για να αποδείξει εκ νέου τη θέση της στην ηγεσία της Ελλάδας.

    Οι σημαντικές πολιτισμικές διαφορές ανάμεσα στην αθηναϊκή κοινωνία και τη σπαρτιατική.

    Τα συμφέροντα των Περσών, που υπεισήλθαν στην πορεία του πολέμου και όχι εξαρχής και τα οποία πάντως χρηματοδότησαν και τροφοδότησαν σε κρίσιμες στιγμές τις ενδοελληνικές διαμάχες.

Αφορμές του πολέμου: Αφορμή του πολέμου στάθηκε ουσιαστικά η απόφαση της Αθήνας να διευρύνει ακόμα περισσότερο το εμπόριο αλλά και τις πολιτικές της σχέσεις με τη Μεγάλη Ελλάδα, δηλαδή τις πόλεις της Κάτω Ιταλίας και της Σικελίας. Συγκεκριμένα, εκείνη που εξυπηρετούσε αυτό τον εμπορικό και πολιτικό στόχο ήταν η Κέρκυρα, παρότι είχε αριστοκρατικό πολίτευμα, ενώ εκείνη που τον υπέσκαπτε ήταν κυρίως η Κόρινθος, επίσης αριστοκρατική, αλλά πολύ πιο απειλητική εμπορικά από την πρώτη. Οι Αθηναίοι ήθελαν με κάθε τρόπο να επεκταθούν δυτικά και η αφορμή για να μετριάσουν την επιρροή της Κορίνθου ήρθε όταν κηρύχτηκε πόλεμος μεταξύ Κορίνθου και Κέρκυρας.

Η Κέρκυρα, παρότι αποικία της Κορίνθου, ήταν πια απολύτως ανεξάρτητη από αυτήν, διέθετε δικό της υπολογίσιμο στόλο και ακμαίο εμπόριο. Οι σχέσεις της με την Κόρινθο δεν ήταν ιδιαίτερα καλές λόγω του εμπορικού ανταγωνισμού τους και όταν το 433 π.κ.ε. τέθηκε ζήτημα με την Επίδαμνο -άλλη ανταγωνίστρια πόλη στο εμπόριο του Ιονίου- η Κέρκυρα δεν δίστασε να έρθει σε ανοιχτή ρήξη με την Κόρινθο. Διαβλέποντας όμως ότι υπήρχε κίνδυνος να ηττηθεί, ζήτησε τη βοήθεια του αθηναϊκού στόλου. Κορίνθιοι πρέσβεις ζήτησαν τότε επισήμως από τους Αθηναίους να μην παρέμβουν υπέρ της Κέρκυρας, γιατί κάτι τέτοιο θα συνιστούσε παραβίαση των όρων της 30ετούς ειρήνης που είχε υπογραφεί το 445 π.κ.ε. Οι Αθηναίοι θεώρησαν ότι δεν συνιστούσε παραβίαση η αποστολή «αμυντικού στόλου» και αποφάσισαν τα πολεμικά πλοία τους να είναι παρόντα στην επικείμενη ναυμαχία αλλά να αναμιχθούν μόνον αν απειλείται η πόλη της Κέρκυρας. Αυτό δεν ερμηνεύθηκε με τον ίδιο τρόπο από τους Κορίνθιους που έκριναν και μόνο την απειλητική παρουσία των αθηναϊκών πλοίων ως παρέμβαση, αποχώρησαν από τη ναυμαχία και θέλησαν να συγκαλέσουν συμβούλιο της Πελοποννησιακής Συμμαχίας για κήρυξη πολέμου.

Ταυτόχρονα, (το 432 π.κ.ε.), οι Κορίνθιοι υποκίνησαν αποστασία της Ποτίδαιας, μιας πόλης της Χαλκιδικής που ήταν μέλος της Αθηναϊκής συμμαχίας, αλλά και αποικία της Κορίνθου. Όταν οι Αθηναίοι έστειλαν εκεί στρατό για να πολιορκήσουν την πόλη, συγκρούστηκαν έξω από τα τείχη μάχη με τους Κορινθίους που είχαν σταλεί εσπευσμένα εκεί για να υπερασπιστούν την αποικία τους. Έτσι οι «Τριακοντούτεις σπονδαί» (δηλαδή οι όροι της 30χρονης ειρήνης του 445 π.κ.ε.) παραβιάστηκαν πλέον κατάφωρα. Ήταν ως εκ τούτου αδύνατο να μη συγκληθεί το συμβούλιο της Πελοποννησιακής Συμμαχίας.

Η ατμόσφαιρα στο συμβούλιο βάρυνε υπέρ των φιλοπόλεμων πολιτικών και όχι εκείνων που απέφευγαν τη ρήξη γιατί τέθηκαν δύο επιπλέον ζητήματα: αφενός η εξορία των Αιγινητών από το νησί τους, αφετέρου η οικονομική εξόντωση των Μεγαρέων. Οι τελευταίοι -που είχαν πάντα τεταμένες σχέσεις με την Αθήνα- δεν μπορούσαν πια να εμπορευθούν σε κανένα λιμάνι, γιατί με απόφαση της αθηναϊκής κυβέρνησης, γνωστή ως Μεγαρικό ψήφισμα, απαγορευόταν οποιαδήποτε δοσοληψία με αυτούς σε όλα τα λιμάνια της συμμαχίας.

Το συμβούλιο αποφάσισε τελικά να τεθούν όροι στην Αθήνα και αν αυτή αρνηθεί, να κηρυχθεί πόλεμος. Της ζητείται να λύσει την πολιορκία της Ποτίδαιας, να επιτρέψει την αυτονομία στην Αίγινα και σε όσες πόλεις της Αθηναϊκής Συμμαχίας το επιθυμούν, να επιτρέψει το εμπόριο στους Μεγαρείς και να εξορίσει τους Αλκμεωνίδες -ουσιαστικά τον Περικλή, ο οποίος καταγόταν από τους Αλκμεωνίδες, από την πλευρά της μητέρας του. Οι Αθηναίοι αρνήθηκαν.

Σε αυτό τον σχεδόν 30ετή πόλεμο, διαμορφώθηκαν δύο μεγάλα αντίπαλα στρατόπεδα ή συμμαχίες, στις οποίες άλλες πόλεις ανήκαν σταθερά μέχρι τέλους, ενώ άλλες όχι. Κάποιες αποστατούσαν από επιλογή και κάποιες εξαναγκάζονταν από τον εκάστοτε νικητή της κεντρικής διαμάχης -την Αθήνα ή τη Σπάρτη. Σε γενικές γραμμές στην αρχή αλλά και στο μεγαλύτερο μέρος του Πελοποννησιακού Πολέμου οι δύο βασικοί αντίπαλοι ήταν η Πελοποννησιακή Συμμαχία και η Αθηναϊκή Συμμαχία. Ο συσχετισμός των δυνάμεων είχε ως εξής:

    Με την Αθήνα συντάχθηκαν οι Πλαταιές, οι περισσότερες πόλεις της Ακαρνανίας, πόλεις της Θεσσαλίας, η Ναύπακτος (όπου όμως δεν κατοικούσαν πια Λοκροί, αλλά Μεσσήνιοι που είχαν διωχθεί από τον τόπο τους και τους οποίους οι Αθηναίοι κατά κάποιο τρόπο φιλοξενούσαν εκεί), η Χίος, η Λέσβος (που αποστάτησε αλλά την επανέφεραν στη συμμαχία) και πολλά νησιά του Αιγαίου, όπως και πόλεις της Ιωνίας και του Ελλησπόντου. Από τα νησιά του Ιονίου και τη Μεγάλη Ελλάδα, η Κέρκυρα και η Ζάκυνθος και μερικές πόλεις της Σικελίας και της Κάτω Ιταλίας. Ο στρατός τους συνολικά αναφέρεται ότι ήταν ο μισός και λιγότερος των αντιπάλων (περί τις 32.000 έναντι 60.000 ή κατ’ άλλους 100.000), αλλά ο στόλος των Αθηναίων αριθμούσε πάνω από 300 τριήρεις, χωρίς μάλιστα τα πλοία των συμμάχων τους. Επίσης οι Αθηναίοι είχαν πολύ περισσότερο συγκεντρωμένο χρήμα, αφού είχαν μεταφέρει στην πόλη τους το ταμείο της Δηλιακής Συμμαχίας.

    Με τη Σπάρτη συντάχθηκαν η Κόρινθος και όλες οι πελοποννησιακές πόλεις (εκτός από των Αργείων και των Αχαιών, αν και πολλές αχαϊκές πόλεις στη συνέχεια μετέβαλαν στάση), τα Μέγαρα και όλες οι πόλεις της Βοιωτίας (εκτός των Πλαταιών), μερικές πόλεις της Αιτωλίας, η Φωκίδα, η Αμβρακία και οι πόλεις που κατοικούνταν από τους Λοκρούς. Από το Ιόνιο σύμμαχοί τους ήταν οι Λευκαδίτες και από την Κάτω Ιταλία και Σικελία, μεταξύ άλλων, ο Τάρας (σημερινό Ταράντο) και οι Συρακούσες. Η πελοποννησιακή συμμαχία είχε ιδιαίτερα υπολογίσιμο πεζικό και ιππικό, αλλά ο μόνος αξιόμαχος και πρακτικά αξιοποιήσιμος άμεσα στόλος της, ήταν ο κορινθιακός -πιθανόν περί τις 200 τριήρεις. Σύμφωνα με τον ιστορικό Παπαρρηγόπουλο, ίσως είχαν θεωρητικά διαθέσιμες άλλες 300, από μακρινές όμως περιοχές, όπως της Σικελίας. Η Σπάρτη δεν διέθετε οικονομικό πλούτο. Είχε όμως με το μέρος της την κοινή γνώμη πολλών πόλεων που ήθελαν να απαλλαγούν από την αθηναϊκή κυριαρχία ή απειλή.

Συνθηκολόγηση: Οι Σπαρτιάτες συγκάλεσαν συνέδριο στη Σπάρτη για να αποφασιστεί η σύναψη της ειρήνης. Οι σύμμαχοι της Σπάρτης απαίτησαν να ισοπεδωθεί ολοκληρωτικά η Αθήνα και όλοι οι κάτοικοι της να γίνουν δούλοι. Οι Σπαρτιάτες όμως δείχνοντας μεγαλοψυχία και αναλογιζόμενοι την προσφορά της Αθήνας κατά τους Περσικούς Πολέμους αρνήθηκαν να την καταστρέψουν και να υποδουλώσουν τους κατοίκους και δέχτηκαν να συνάψουν ειρήνη με τους παρακάτω όρους, ουσιαστικά σώζοντας την απ’ την οργή των υπόλοιπων Ελλήνων, αφού καμία πόλη δεν μπορούσε να αμφισβητήσει την απόφαση τους:

    Οι Αθηναίοι να παραδώσουν όλα τα πλοία τους, εκτός από 12.
    Να κατεδαφιστούν τα Μακρά τείχη και τα τείχη του Πειραιά.
    Να επανέλθουν όλοι οι πολιτικοί εξόριστοι.
    Οι Αθηναίοι να ακολουθούν τους Σπαρτιάτες και να έχουν τους ίδιους εχθρούς και φίλους.

Όροι, είτε όπως τους αναφέρει ο Ξενοφώντας είτε όπως ο Πλούταρχος, σαφώς ταπεινωτικοί και εξευτελιστικοί για την παλιά υπερδύναμη της Αθήνας. Είναι φανερό ότι με αυτές τις προϋποθέσεις που έθεταν οι Σπαρτιάτες για τη σύναψη της ειρηνευτικής συμφωνίας αποσκοπούσαν στον πλήρη έλεγχο της κατάστασης, στην αποτροπή επανακάμψας της Αθήνας, στην εκμετάλλευση των οικονομικών προνομίων της και στη σταθερότητα της εφαρμογής της συνθήκης και στην επικύρωσή τους ως πρώτη δύναμη στον ελληνικό χώρο.

Σημασία του πολέμου: Ο πόλεμος είναι το τέλος της αθηναϊκής ηγεμονίας και επηρέασε καθοριστικά τον Ελλαδικό κόσμο. Σχεδόν όλες οι Ελληνικές πόλεις πήραν μέρος σε αυτόν και οι πολεμικές συρράξεις έλαβαν χώρα σε όλον σχεδόν τον ελληνόφωνο κόσμο. Γι’ αυτό και ονομάζεται από νεώτερους ερευνητές «αρχαίος παγκόσμιος πόλεμος».

Αυτός ο πόλεμος δεν ήταν σημαντικός μόνο για την εξέλιξη της ιστορίας της Ελλάδας, αλλά και για την επιστήμη της ιστοριογραφίας, επειδή ήταν το πρώτο γεγονός, το οποίο έγινε αντικείμενο επιστημονικής και ιστορικής ανάλυσης: Ο ιστορικός Θουκυδίδης μας παραδίδει στο έργο του «Ιστορία» μία αναλυτική σύγχρονη περιγραφή του πολέμου μέχρι τον χειμώνα του έτους 411 π.κ.ε. (από την οποία εξαρτώνται έως και σήμερα κατά ένα μεγάλο μέρος οι σημερινοί ερευνητές), στο οποίο αναλύει τα αίτια και τις αφορμές του πολέμου με μία συγκεκριμένη μέθοδο, η οποία έγινε πρότυπο για τη μεταγενέστερη ευρωπαϊκή ιστοριογραφία. Τα γεγονότα μετά το 411 π.κ.ε., που ο θάνατος δεν επέτρεψε στο Θουκυδίδη να εξιστορήσει, περιγράφει ο Ξενοφών στο έργο του, «Ελληνικά».

Η ονομασία «Πελοποννησιακός Πόλεμος» είναι μεταγενέστερη, ενώ ο Θουκυδίδης τον αναφέρει ως πόλεμο ανάμεσα στους Πελοποννήσιους και τους Αθηναίους.