Tα εις εαυτόν, Μ. Αυρήλιος

 

Της ανθρώπινης ζωής η διάρκεια όσο μια στιγμή, η ουσία της ρευστή, η αίσθησή της θολή, το σώμα -από τη σύστασή του- έτοιμο να σαπίσει, και η ψυχή ένας στρόβιλος, η τύχη άδηλη, η δόξα αβέβαιη....
Με δυο λόγια, όλα στο σώμα σαν ένα ποτάμι, όλα της ψυχής σαν όνειρο και σαν άχνη, η ζωή ένας πόλεμος κι ένας ξενιτεμός, η υστεροφημία, λήθη.

Τί λοιπόν μπορεί να μας οδηγήσει; Ένα και μόνο: η φιλοσοφία!
Κι αυτό σημαίνει να φυλάμε τον θεό μέσα μας καθαρό κι αλώβητο, νικητή πάνω στις ηδονές και τους πόνους, να έχουμε ασφαλή τον εσωτερικό μας δαίμονα από προσβολή και βλάβη, δυνατότερο από ηδονές και τους πόνους...

Nα μην κάνουμε τίποτε στα τυφλά, τίποτε ψεύτικα και προσποιητά, να μην εξαρτιόμαστε από το τι θα πράξει ή τι δεν θα πράξει ο άλλος.
Κι ακόμη, να αποδεχόμαστε όσα συμβαίνουν κι όσα μας λαχαίνουν σαν κάτι που έρχεται κάπου από κει, απ᾽ όπου έχουμε έλθει και εμείς· και πάνω απ᾽ όλα, να περιμένουμε τον θάνατο με γαλήνια διάθεση, θεωρώντας πως δεν είναι τίποτε άλλο παρά η διάλυση των συστατικών στοιχείων από τα οποία είναι  συγκροτημένο κάθε ζωντανό πλάσμα.

Πέταξε τα όλα, κράτησε μόνο τούτα τα λίγα· και να θυμάσαι ακόμη ότι καθένας ζει μόνο το παρόν -τούτο το ακαριαίο· τα άλλα ή τα έχει ζήσει πια ή είναι στη σφαίρα του άδηλου.

Μικρή λοιπόν η ζωή του καθενός, μικρή και η γωνίτσα της γης όπου την ζει· μικρή ακόμη και η διαρκέστερη υστεροφημία:

«Στηρίζεται κι αυτή σε ανθρωπάκια, που διαδέχονται το ένα το άλλο και που αύριο κιόλας θα πεθάνουν και δεν γνωρίζουν ούτε τον εαυτό τους, πολύ περισσότερο εκείνον που έχει πεθάνει από καιρό..»

ΤΑ ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ - Μ.ΑΥΡΗΛΙΟΣ

 

Τα Κορυβαντικά και Λαβυρινθικά μυστήρια της αρχαίας Κρήτης

Στα Κορυβαντικά Μυστήρια λειτουργούσαν καθώς συμπεραίνουν οι ερευνητές, βαθμοί μυήσεων προπαρασκευαστικοί για τις ανώτερες μυήσεις, που γίνονταν όταν… ο μειούμενος ύστερα από τις τελετουργικές δοκιμασίες κρινόταν άξιος. Η προπαρασκευή άρχιζε με μια τελετή όμοια με υιοθεσία, συμβολικό καθαρμό με νερό και προκαταρτική διδασκαλία των νεοφώτιστων. Ακολουθούσαν τα αγωνίσματα δοκιμασίες της αξιότητάς του, όπως ήταν τα Ταυροκαθάψια και η μύηση σε κάποιο βαθμό με το λεγόμενο «Κορυβαντισμό», κάθαρση δηλαδή και αγιασμό με κορυβαντικές ιερουργίες και τελετές που κατά κάποιον τρόπο γιάτρευαν τους μειούμενους από του παλιού εαυτού τους τα πάθη.

Οι νικητές στα Ταυροκαθάψια, σχημάτιζαν τον λεγόμενο «Ταυρελάτη χορόανδρών» και έψελναν τον νικητή παιάνα στον Κρητικό Απόλλωνα, τον προστάτη και αρχηγό τους, γιατί κατά τον μύθο, όσοι λάβαιναν μέρος ήταν παιδιά του.

Στους νικητές των Ταυροπαιδιών νέους και νέες, γινόταν έπειτα η ανάλογη διδασκαλία για την κατανόηση της μεγάλης σημασίας που είχε η σωστή ερμηνεία των συμβόλων και της ψυχοπνευματικής βοήθειας που μελλοντικά θα προσφερόταν σ’ αυτούς τους μεμυημένους στους πρώτους βαθμούς. Άλλωστε αυτό ήταν και το κυριότερο στάδιο της προπαρασκευής, το οποίο αναλάβαιναν οι ιερείς του Διός Κορύβαντες και οι Κορυβαντίδες ιέρειες της Ρέας και που την τελούσαν μέσα στο ναό ή το Τέμενός τους, στο Κορυβάντιο.

Τελικά, μέρος της μυητικής τελετής μετά τις Ταυροπαιδίες, ήταν και η πυρρίχη, ο ένοπλος ενθουσιαστικός χορός, με τη θορυβώδικη μουσική και την ορμητική κίνηση, που έφερνε τους χορευτές σε ενθουσιαστική έκσταση, τους έκανε δηλαδή σαν «μαινόμενους». Κατά τον Πλίνιο, με την πυρρίχη, έπεφταν σε ύπνωση με ανοιχτά τα μάτια.

Ο χορός ήταν και θα είναι πάντοτε βασικό μέρος κάθε τελετής ή γιορτής από την πρωτόγονη ανθρωπότητα μέχρι σήμερα, είτε εκδήλωση θρησκευτικού αισθήματος ήταν, είτε χορός χαράς, πανηγύρεων ή και χορός προκλήσεως των αόρατων δυνάμεων. Οι πυρρίχιοι των Κουρητών – Κορυβάντων στην Κρήτη, τελούμενοι προς τιμή του Δία, ήταν τόσο αρχαίοι, όσο και κάθε άλλος χορός που γινόταν προς τιμή του Απόλλωνα.

Η επιτυχία, τέλος της μυητικής κορυβαντικής ιερουργίας και τελετής των Κορυβαντικών Μυστηρίων σε σύνολο, ήταν να αξιωθούν οι μυηθέντες να γίνουν «Κουρήτες», δηλαδή οι νεοφώτιστοι να γίνουν φωτισμένοι μύστες του Ιδαίου Δία. Να γίνουν κατά συνέπεια άξιοι για την εισδοχή τους σε ανώτερο βαθμό, στο βαθμό των «Βάκχων – Ιερέων», που τους έδινε το δικαίωμα έπειτα της εισόδου στην τάξη των Λαβυρινθικών Μυστηρίων.

Τούτο όμως για να γίνει έπρεπε ύστερα από τον ιερό χορό και την αναγνώριση της αξιοσύνης τους μετά την ολοκλήρωση της μυητικής τελετής, να ακολουθήσει η θεία Μετάληψη «της σάρκας και του αίματος» του Διόνυσου Ζαγρέα.

Έπειτα από αυτά, γινόταν φανερό το πόσο αληθινά οι αρχαίοι Κουρήτες γνώριζαν τα μυστήρια της Φύσεως και τα πνευματικά μέσα της επικοινωνίας με τη θεότητα. Γιατί εκτός της εξαγνιστικής για την ψυχή τους ακρεωφαγίας, γνώριζαν ότι για να εξιγιασθούν τελειωτικά αποκτώντας τον βαθμό των ιερέων, έπρεπε να περάσουν πρώτα από το επίσης εξαγνιστικό στάδιο του αγνού βίου, που το συμπληρώνει το στάδιο της μυήσεως με την μετάληψη του «αίματος και της σάρκας» του Ζαγρέα Διόνυσου.

Την ανακήρυξη των μεμυημένων στα Κορυβαντικά ως ιερέων – βάκχων, ακολουθούσε η τελετή της Θρονώσεως ή του Θρονισμού, που περιγράφεται στα «Ορφικά», στο κεφάλαιο Θρονισμοί Μητρώοι και Βακχικά : «Το ίδιο το οποίον οι στην τελετήν των Κορυβάντων κάμνουν γύρω από εκείνον για τον οποίον μέλλουν να τελέσουν την θρόνωση καθώς συνηθίζουν στον καλούμενον Θρονισμόν, που αφού καθίσουν τους μειούμενους οι κάμνοντες την τελετήν, σε κύκλο γύρω χορεύουν». Το μέρος τούτο της τελετής λεγόταν Θρόνωση ή Θρονισμός.

Τα Κορυβαντικά κατά συνέπεια σαν πρώτη τάξη των Μυστηρίων του Ιδαίου Δία, είχαν το σκοπό της προπαρασκευής των νεαρών μεμυημένων για την ανώτερη τάξη, με την επαφή τους με τις θεϊκές δυνάμεις και της προσφοράς σ’ αυτούς της θείας Δωρεάς με τη μετάληψη του πνευματικού φωτός και την καθιέρωσή τους στο βαθμό των ιερέων του θεού Δία.

Στην Κρητομινωική θρησκεία, πέρα από αυτές τις θεϊκές δυνάμεις, δέχονταν ότι δεν υπήρχαν αποθέματα άλλων πολύ μεγαλύτερων δυνάμεων για τους μεμυημένους των Κορυβαντικών. Γιατί καθώς πίστευαν, αυτές τους οδηγούσαν στη μελλοντική πνευματική τους τελειοποίηση στους ανώτερους βαθμούς της άλλης τάξεως, δηλαδή της τάξεως των Λαβυρινθικών Μυστηρίων και στην μέσα σ΄ αυτά τέλεια ένωσή τους με το Θεό, στη λεγόμενη πνευματική ευδαιμονία.

ΤΑ ΛΑΒΥΡΙΝΘΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Συναφή με την τάξη των Κορυβαντικών Μυστηρίων, ήταν τα Λαβυρινθικά, σαν δεύτερη τάξη των Κρητικών Μυστηρίων του Ιδαίου Δία.

Σ’ αυτά οι μυήσεις ήταν προορισμένες για τους λίγους δοκιμασμένους, εκείνους που είχαν περάσει από την τελευταία μύηση των Κορυβαντικών, εκείνους δηλαδή που είχαν γίνει βάκχοι – ιερείς και είχαν υποστεί τη λεγόμενη Θρόνωση ή Θρονισμό. Καθώς ήταν επόμενο, στις ιεροπραξίες τους λάβαιναν μέρος μόνο ιερείς του Θεού Δία και της Μεγάλης Μητέρας Ρέας – Γης.

Οι ιεροπραξίες που γίνονταν σ’ αυτά είχαν τον ίδιο σκοπό και την ίδια Τεχνική με τις ιεροπραξίες της εσωτερικής λατρείας της Μεγάλης Μητέρας. Αλλά η πρωτοστασία του αρσενικού τύπου στην τέλεσή τους, δηλαδή η πρωτοστασία των ιερέων του Δία ήταν φανερή γιατί πρωτοστατούσε το ηλιακό στοιχείο της γονιμότητας, που συμβολιζόταν με τον Ηλιακό Ταύρο.

Βαθμοί μυήσεως στα Λαβυρινθικά που θεωρούνται και εσωτερικοί βαθμοί των Κρητικών Μυστηρίων του Ιδαίου Δία, ήταν : ο Λαβυρινθικός Χορός, ο του ιερού Γάμου ή του Ιερού Διπλού Πέλεκυ και ο Βαθμός των Ιεροφάντων μυσταγωγών.

Ο Λαβύρινθος ήταν κυρίως μεγάλο πολύπλοκο υπόγειο σπήλαιο με πολλές και καμπυλωτές διόδους. Οι Λαβύρινθοι είναι οι τόποι χορού που συνδέονται με έναν χορό Λαβυρινθικού Τύπου. Στους χορευτικούς λαβύρινθους ξεχωρίζει πάντα μια γυναικεία μορφή, που πρέπει να κατακτήσει ο Κορυφαίος του χορού. Η κατάκτησή της επομένως είναι ένας ιερός Γάμος, μια ιερή ένωση του νικητή, του Ιερέα με τη Θεά του – βασίλισσα που στην προκειμένη περίπτωση του Κρητομινωικού Λαβύρινθου είναι η Αριάδνη.

Γιατί στην Αριάδνη, στη θυγατέρα του Μίνωα και της Πασιφάης, που ήταν πολύ στενά συνδεδεμένη με το Διόνυσο από την αρχή, για να γίνει σύζυγός του έπειτα, στη μεγάλη τούτη θεά, ανήκαν στα πανάρχαια χρόνια οι Λαβυρινθικοί χοροί της Κρήτης και των άλλων κέντρων της λατρείας της.

Ο νικητής, κορυφαίος του ανδρικού χορού αναδεικνύεται σύντροφος της κορυφαίας του γυναικείου, της χρονιάς εκείνης.

Ιερός Γάμος επομένως είναι ο βαθμός εκείνος της μυητικής ιερουργίας των Λαβυρινθικών που προσφέρει στους Μύστες της τη θεία Δωρεά, τις ενωμένες δηλαδή δυνάμεις του ζεύγους των Μεγάλων Θεών, στη μορφή του Διόνυσου Ελευθερέα, που είναι σε ανώτερη μυσταγωγική βαθμίδα η μεταμόρφωση του Ζαγρέα των Κορυβαντικών.

Η θεία αυτή Χάρη, η κάθοδος της ενωμένης πνευματικής δύναμης του ζεύγους των Μεγάλων θεών, που προσφέρεται με τη νέα μορφή του Διόνυσου των Λαβυρινθικών, είναι το αίμα και η σάρκα του θυσιαζόμενου Ιερού Ταύρου, του Μινώταυρου, για να αναστηθεί με τη συμπαράσταση της Αριάδνης, στη νέα μορφή του αγωνιστή κορυφαίου. Για να αναστηθεί δηλαδή στον νέο Ιεροφάντη Μυσταγωγό, στο γήινο αντιπρόσωπο της θεότητας, στον Ιερέα – Βασιλιά, τον ιερό δηλαδή Κρητικό Ταύρο. Σύμβολό του τότε γίνεται ο Χρυσός Διπλός Πέλεκυς – Ιερή ποιμαντορική Ράβδος – λάφυρο της νίκης του, ιερό φυλακτό του, που κέρδισε στη λαβυρινθική δοκιμασία.

Στα χρόνια της ακμής του Μινωικού πολιτισμού οι πιστοί παραδέχονταν ότι και άνθρωποι ικανοί και ανώτεροι μπορούσαν να ενσαρκώσουν παροδικά ή να δέχονται τη θεότητα. Κάτι παρόμοιο που κι εμείς σήμερα το λέμε Θεοφάνια, επικοινωνία πνευματική, έμπνευση και θεία χάρη δοσμένη από το Θεό.

Η «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» αναφέρει ότι η βασίλισσα καθισμένη στον σκαλιστό αλαβάστρινο θρόνο της στο ανάκτορο της Κνωσού, παρίστανε τη Θεά και μετείχε στην τελετουργία. Υπήρχαν όμως και οραματικά Θεοφάνια. Ιερείς και Ιέρειες, πέφτοντας σε έκσταση με ένα οργιαστικό χορό, έβλεπαν τη Θεά να κατεβαίνει για μια στιγμή κοντά στο μικρό ιερό ή στο βωμό της. Ο μινωικός πολιτισμός αισθανόταν τη θεότητα σαν κάτι μυστηριακό, φευγαλέο και άπιαστο, που μόνο στιγμιαία παρουσιαζόταν με ανθρώπινη μορφή ή με διάφορες μορφές ιερών ζώων.

Στην Κρήτη ο ταύρος ταυτίζεται με τον ουρανό και τον ήλιο, που γονιμοποιούν τη γη με τη ζέστη και τις βροχές, ενώ το θηλυκό στοιχείο, η θεϊκή αγελάδα, συσχετίζεται με τη Σελήνη, που το σχήμα της θυμίζει τα κέρατα. Έτσι ο γάμος του ταύρου με την αγελάδα είναι μαζί γάμος του ήλιου και του φεγγαριού. Αργότερα τα πρόσωπα του ιερού αυτού γάμου τα υποδύεται ο βασιλιάς και η βασίλισσα της Κνωσού, που το όνομα της Πασιφάης, δηλαδή ολόφωτη, δείχνει ακριβώς τη σχέση της βασίλισσας – Θεάς με τη Σελήνη. Ο γιος της ο Μινώταυρος, άνθρωπος με κεφάλι ταύρου, λέγεται και Αστερίων, γιατί και αυτός όπως και ο πατέρας του, ταυτίζεται με τον έναστρο ουρανό.

Αυτός λοιπόν ο Μινώταυρος μυθεύεται ότι φονεύεται από το νικητή της Λαβυρινθικής ιερουργίας. Η θυσία ή ο φόνος του Ταύρου, συμβόλιζε τη σκοπιμότητα της ιεροπραξίας των Λαβυρινθικών για την αναγέννηση από το αίμα του, του νέου Ιεροφάντη μυσταγωγού. Η θυσία του ταύρου όμως και ξεχωριστά η θυσία του Μινώταυρου και το «ταυρείο αίμα» του, που προσφερόταν ως θεία δωρεά στους ιερείς και ιέρειες των Λαβυρινθικών, για να αναστηθεί από τον πιο άξιο ο νέος Ιεροφάντης, είναι κάτι συμβολικό που δύσκολα μπορούσε να ερμηνευθεί από τους αμύητους. Γιατί όπως και στα «Λιθικά» του Ορφέα, που καθώς φαίνεται είναι βαθμοί μυστηριακών μυήσεων, η «αναίμακτη θυσία» ήταν καθιερωμένη από τους μεγάλους μυσταγωγούς, έτσι και στην Κρητομινωική πανάρχαια λατρεία η αναίμακτη προσφορά ήταν το ίδιο καθιερωμένη και κατά συνέπεια η αιματηρή θυσία ήταν συμβολική.

Η προσφορά λοιπόν του Ζαγρέα Διόνυσου στα Κορυβαντικά και η θυσία του Μινώταυρου – Ιερού Ταύρου Διονύσου στα Λαβυρινθικά, ήταν η θεία Δωρεά – κάθοδος της πνευματικής δύναμης, του συμβολικού ταυρείου αίματος, που αφού πέρασε από διάφορα στάδια και στα άλλα ελληνικά Μυστήρια των ιστορικών χρόνων, όπως και στα Μιθραϊκά των Περσών κ.λ.π. πέρασε και στα Χριστιανικά στους μετέπειτα αιώνες. Έγινε δηλαδή το «Αίμα και η Σάρκα του Χριστού», θεία δωρεά επίσης για την ψυχοπνευματική ανάσταση των ανθρώπων της Χριστιανικής θρησκείας.

Φωτογραφίες για… βραβείο!

Φωτογράφοι από όλον τον κόσμο έστησαν τον τρίποδά τους ή πήραν τη φωτογραφική μηχανή ανά χείρας και ξεχύθηκαν προς αναζήτηση των ωραιότερων, παραδοξότερων, καινοτόμων, εντυπωσιακών, ξεχωριστών, μοναδικών, πρωτότυπων, περίεργων και ιδιαίτερων σκηνών ανά τον κόσμο. Ζώα, τοπία, μετεωρολογικά φαινόμενα, χρώματα, φυτά, αντικείμενα πρωταγωνιστούν σε μερικές από τις ωραιότερες λήψεις τους. Δύσκολη η επιλογή της καλύτερης, αλλά τουλάχιστον μια προσπάθεια αξίζει τον κόπο!
1. Το πρόσωπο ενός παγόβουνου


2. Αστραπές στο Γκραν Κάνυον


3. Ουράνιο τόξο στην Ανταρκτική


4. UFO στο Σιάτλ (για την ακρίβεια, πύργος καλυμμένος με ομίχλη!)


5. Στρογγυλό ουράνιο τόξο


6. Παίζοντας με τον ήλιο


7. Φλεγόμενη… λήψη!


8. Ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη


9. Όταν η τέχνη συναντά τη φύση


10. Κερασιές στη Yokohama


11. Ήταν ένας αχυρώνας που έγινε σπίτι…


12. Πολύχρωμο παγόβουνο


13. Αληθινοί φίλοι

14. Δάσος σε ένα εγκαταλειμμένο πλοίο


15. Η πρώτη πτήση


16. Η ανατολή του ήλιου βήμα βήμα


17. Παγωμένοι καταρράκτες


18. Απλώς μια μεγάλη γάτα


19. Παγωμένη σπηλιά στην Καμτσάτκα


20. Τσουνάμι από σύννεφα


21. Η πιο cool… πάπια


22. Στο χείλος της… τρέλας


23. Η δύναμη της φύσης


24. Το μάτι του φεγγαριού


25. Η αντίθεση άσπρου-μαύρου στην Κρακοβία

Ποιές τροφές μας φτιάχνουν τη διάθεση;

Το πρώτο και κύριο στοιχείο στην πρόληψη και την αντιγήρανση είναι η σωστή διατροφή.

Καταναλώνοντας λάθος τροφές για μεγάλο χρονικό διάστημα δημιουργείται φλεγμονή στο σώμα και ορμονική ανισορροπία που δηλητηριάζει τον οργανισμό και μας γερνάει πρόωρα.

Κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει εξατομικευμένη διατροφή, ανάλογα με τις ανάγκες, τον οργανισμό, τις τροφικές ευαισθησίες, το μεταβολισμό και το DNA του, να την ακολουθεί ως τρόπο ζωής και να επιτυγχάνει την αντιγήρανση μέσω αυτής.

Επομένως, δεν υπάρχει μία διατροφή κατάλληλη για όλους. Υπάρχει η διατροφή που προσαρμόζεται στις ανάγκες του καθενός από εμάς ύστερα από εξετάσεις, έλεγχο του οργανισμού και εξέταση του ορμονικού προφίλ.

Καλή όρεξη για καλή διάθεση!
Νέες έρευνες αποδεικνύουν ότι η χαρά αλλά και η λύπη είναι και υπόθεση φαγητού. Πριν σερβιριστείτε το επόμενο γεύμα σας, σκεφτείτε πόσο καλό ή κακό κάνετε στον εαυτό σας ενόψει της πίεσης της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης;

Είναι συχνές πια οι μέρες που, όλοι το έχουμε νιώσει, που δεν «τραβάμε», χωρίς να υπάρχει και ιδιαίτερος λόγος, μόνο η βαριά ατμόσφαιρα της κρίσης μας αρκεί. Και, μαγικά, μόλις φάμε κάτι που μας αρέσει, βλέπουμε τα πράγματα πιο φωτεινά.

Πράγματι, η επιστήμη έχει τεκμηριώσει ότι η ψυχική διάθεση επηρεάζεται άμεσα από τον τρόπο διατροφής, λόγω της ρύθμισης των ορμονών και των νευροδιαβιβαστών του εγκεφάλου. Ειδικά για όσους πάσχουν από κατάθλιψη, οι νεότερες επιστημονικές μελέτες αποδεικνύουν ότι κάποιες ουσίες στην τροφή αυξάνουν τα ποσοστά παραγωγής του νευροδιαβιβαστή με το όνομα «σεροτονίνη», που ρυθμίζει τη διάθεσή μας και τα επίπεδα του οποίου είναι χαμηλά στους καταθλιπτικούς.

Ψάχνοντας στο βιοχημικό παζλ των συναισθημάτων μας έχουμε ανακαλύψει κάποιες ουσίες που ελέγχουν ευνοϊκά τη διάθεση και τα συναισθήματά μας, ανάμεσά τους η σεροτονίνη, οι κατεχολαμίνες (ντοπαμίνη, αδρεναλίνη, νοραδρεναλίνη) και οι ενδορφίνες.

Οι ακριβείς μηχανισμοί μέσω των οποίων τα διατροφικά συστατικά επηρεάζουν τη συγκέντρωση των παραπάνω ουσιών φτιάχνοντας τη διάθεσή μας δεν είναι πλήρως κατανοητοί.

Tips για καλή διάθεση και πρόληψη

• Ευ ζην
  Τα φρούτα, τα δημητριακά ολικής άλεσης,τα λαχανικά, τα ζυμαρικά ολικής άλεσης, το αναποφλοίωτο ρύζι.
• Αμινοξέα
  Ορισμένα, όπως η τυροσίνη, η φαινυλαλανίνη και η τρυπτοφάνη, αποτελούν πρόδρομες ουσίες για την παραγωγή στον οργανισμό των νευροδιαβιβαστών που φτιάχνουν τη διάθεση. Τα αμινοξέα αυτά τα βρίσκουμε σε πρωτεϊνούχες τροφές, όπως το γάλα, το κρέας, το ψάρι και το τυρί.
• Βιταμίνες Β
  Αυτές εμπλέκονται σε διάφορες λειτουργίες του νευρικού μας συστήματος και η χαμηλή πρόσληψή τους μπορεί να προκαλέσει αλλαγές στη συμπεριφορά. Έρευνες δείχνουν ότι οι άνθρωποι με κατάθλιψη έχουν χαμηλά επίπεδα τέτοιων βιταμινών και πως όταν η χορήγησή τους συνδυάζεται με θεραπεία τα αποτελέσματα είναι καλύτερα. Από όλες τις βιταμίνες του συμπλέγματος Β, αυτές που επηρεάζουν τη διάθεση είναι το φυλλικό οξύ, η Β12 και η Β6.
• Βιταμίνη C
  Συμμετέχει ως συνένζυμο στην παραγωγή της σεροτονίνης, άρα είναι απαραίτητη στο πλαίσιο μιας διατροφής για καλύτερη διάθεση.
• Ω-3 λιπαρά οξέα
  Η κατανάλωση ψαριών, σύμφωνα με φινλανδούς ερευνητές, μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο της κατάθλιψης, κυρίως στις γυναίκες. Πράγματι, τα ιχθυέλαια (EPA/DHA) συμμετέχουν σε βιοχημικές διαδικασίες που σταθεροποιούν τη διάθεση και συμβάλλουν στην καταπολέμηση των απότομων διακυμάνσεών της. Οι πρώτες έρευνες, που ξεκίνησαν το 1998, ανακάλυψαν ότι οι κυτταρικές μεμβράνες των ασθενών με κατάθλιψη ήταν χαμηλές σε EPA/DHA. Με εισαγωγή στη διατροφή τους λιπαρών ψαριών πλούσιων σε Ω-3 (σολομός, σαρδέλες, γαύρος, σκουμπρί), το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στις χώρες που καταναλώνεται περισσότερο ψάρι, όπως στη Μεσόγειο, παρατηρούνται χαμηλότερα ποσοστά κατάθλιψης σε σχέση με τις υπόλοιπες.
• Μεταλλικά στοιχεία
  Η έλλειψη μαγνησίου, σεληνίου ή ψευδαργύρου μπορεί επίσης να επηρεάσει την παραγωγή των υπεύθυνων για την ψυχολογική μας κατάσταση ουσιών.

Γνωρίστε τις σημαντικότερες τροφές που φτιάχνουν τη διάθεση και τη συχνότητα με
την οποία πρέπει να καταναλώνονται και στη συνέχεια, προσθέστε τες στο διαιτολόγιό σας:

1. Λιπαρά ψάρια για Ω-3 λιπαρά (τόνος, σολομός, γαύρος, σαρδέλα), 2-3 φορές την εβδομάδα.
2. Καρύδια για αμινοξέα, ωφέλιμα λιπαρά,βιταμίνες Β και μαγνήσιο, καθημερινά μία χούφτα, σε συνδυασμό με 1-2 φρούτα για καλύτερη απορρόφηση των θρεπτικών ουσιών.
3. Άπαχο κρέας (γαλοπούλα, μοσχάρι ή άπαχο χοιρινό) για αμινοξέα, βιταμίνες Β και μεταλλικά στοιχεία, 2 φορές την εβδομάδα.
4. Όσπρια (φασόλια, φακές, ρεβίθια, χούμους) για πρωτεΐνη, φυτικές ίνες και βιταμίνες Β, 2 φορές την εβδομάδα.
5. Φρούτα, και ιδιαίτερα μπανάνα, για τρυπτοφάνη, γλυκόζη και μαγνήσιο. Καταναλώστε την καθημερινά συνδυασμένη με κανέλα, που έχει ευφραντικές ιδιότητες.
6. Καφές σε μικρές δόσεις, έως 2 φλιτζάνια τη μέρα. Ενεργοποιεί το κεντρικό νευρικό σύστημα και δημιουργεί ευεξία.
7. Πιπεριές και πιπερόριζα για βιταμίνη C και αύξηση θερμοκρασίας σώματος. Προσθέστε καθημερινά τριμμένη πιπερόριζα στο φαγητό και πιπεριές διαφορετικών χρωμάτων στη σαλάτα σας.
8. Σοκολάτα υγείας για σελήνιο, μαγνήσιο, φλαβονοειδή, τρυπτοφάνη και άλλες 300 περίπου ουσίες που δρουν στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Προτιμήστε σοκολάτα με 65% περιεκτικότητα σε κακάο και καταναλώστε 20-25γρ. 2 φορές την εβδομάδα.
9. Μπαχαρικά. Χρησιμοποιήστε τα σε κάθε γεύμα, αντικαθιστώντας το αλάτι, αφού προκαλούν αύξηση της θερμοκρασίας του σώματος και αίσθημα ευφορίας.

Καλά νέα για κακές συνήθειες:

• Όταν έχετε κακή διάθεση και είστε ιδιαίτερα στρεσαρισμένοι, προτιμήστε μια μακαρονάδα ολικής άλεσης με παρμεζάνα και ελαιόλαδο. Ο συνδυασμός αυτός, λόγω των βιταμινών Β, του υδατάνθρακα, των αμινοξέων και των Ω-3, θα αποδειχθεί βάλσαμο για το νευρικό σας σύστημα.
• Έρευνες δείχνουν ότι άνθρωποι που κρύβουν έντονο θυμό προτιμούν να καταναλώνουν σκληρές, τραγανιστές τροφές γιατί έτσι εκτονώνονται. Αφεθείτε λοιπόν μια στο τόσο σε έναν τραγανιστό πειρασμό, τσιπς στο φούρνο ή ξηρούς καρπούς, αν νιώθετε ότι το έχετε ανάγκη.
• Ευτυχώς για όλους εμάς τους λάτρεις της, η σοκολάτα συγκαταλέγεται και μέσα στην κρίση στο πιο γλυκό κομμάτι της ζωή μας. Επιλέξτε ένα σοκολατάκι υγείας ή ένα ρόφημα κακάο σε σκόνη αραιωμένο σε νερό ή άπαχο γάλα. Η λογική κατανάλωση της σοκολάτας περιορίζει το αίσθημα της σωματικής κούρασης, είναι απολαυστική για τις αισθήσεις, δημιουργεί ευφορία στον εγκέφαλο και χαλαρώνει τον οργανισμό. Θεωρείται όμως σίγουρο πλέον ότι υπάρχουν τροφές που μας κάνουν να χαμογελάμε ευκολότερα. Βέβαια, θα πρέπει να ακολουθούμε μια συνολικά ισορροπημένη διατροφή που να περιλαμβάνει τρόφιμα από όλες τις κατηγορίες, υπάρχουν όμως κάποια συγκεκριμένα συστατικά που φαίνεται ότι ευνοούν περισσότερο την ψυχική και νοητική μας κατάσταση.

Υδατάνθρακες και... σκληρά μέταλλα
Όσοι ακολουθούν δίαιτα πολύ χαμηλής περιεκτικότητας σε υδατάνθρακες, τύπου Atkins, ή πρωτεϊνικές δίαιτες κινδυνεύουν να νιώσουν κατάθλιψη ή ευερεθιστότητα, γιατί οι υδατάνθρακες προάγουν τη σύνθεση της σεροτονίνης. Θα πρέπει λοιπόν να περιλαμβάνονται στην καθημερινή μας διατροφή, αρκεί να προσέχουμε το είδος τους.

Επεξεργασμένοι υδατάνθρακες (ζάχαρη, λευκό αλεύρι): Παρέχουν άμεση αλλά προσωρινή ανακούφιση στον οργανισμό. Θυμηθείτε πόσες φορές όταν ήσαστε κακοδιάθετοι καταφύγατε σε ένα προφιτερόλ για να ξεχαστείτε... Κι όμως,τα απλά σάκχαρα απορροφώνται άμεσα από τον οργανισμό και σε λιγότερο από μία ώρα η κακή διάθεση επιστρέφει.

Τέσσερα θαυμαστά συμπληρώματα
Αν δεν μπορείτε να εντάξετε τις παραπάνω τροφές στο πρόγραμμά σας, υπάρχει η εναλλακτική λύση του συμπληρώματος διατροφής, για το οποίο όμως θα πρέπει να συμβουλευτείτε το γιατρό ή το διατροφολόγο σας, ειδικά αν ακολουθείτε κάποια φαρμακευτική αγωγή. Υπάρχουν επίσης κάποια βότανα που αποδεδειγμένα βοηθούν στη βελτίωση της διάθεσης. Και πάλι πρέπει να ρωτήσετε τους ειδικούς πριν τα καταναλώσετε.

1. Συνένζυμο Q10: επίσης γνωστό ως CoQ10, είναι ένα ισχυρό αντιοξειδωτικό σύνθετο, οφείλεται στην ικανότητά του να μεταφέρουν τα ηλεκτρόνια στο ανθρώπινο σώμα, και επίσης να εξαλείψει βλαβερές ελεύθερες ρίζες που βλάπτουν τα αιμοφόρα αγγεία. Το CoQ10 είναι ένα θρεπτικό συστατικό που βρέθηκαν στα ανθρώπινα όντα και τα ζώα, και είναι επίσης γνωστό από τα ονόματα, Ubidecarenone, και ubiquinone. Η πρωταρχική λειτουργία του CoQ10 είναι η παραγωγή ενέργειας και να βοηθήσουν άλλες βιο-ενεργειακό διαδικασίες μέσα στα κύτταρα του σώματος. 
2. Βιταμίνη D: Σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες, η κορτιζόλη, η ορμόνη που ελέγχει την ετοιμότητά μας απέναντι σε δύσκολες καταστάσεις και η οποία ρυθμίζει το άγχος, μπορεί, όταν υπάρχει σε μεγάλη συγκέντρωση, να εξαλείψει τη λειτουργικότητα της βιταμίνης D3. Φυσιολογικά η παραγωγή της κορτιζόλης μειώνεται από τα μεσάνυχτα έως τις 04:00 π.μ. το πρωί. Το να μένει κάποιος ξύπνιος μετά τα μεσάνυχτα διαταράσσει το φυσιολογικό μοτίβο έκκρισης και μπορεί να οδηγήσει σε αυξημένα επίπεδα της ορμόνης στον οργανισμό. Αυτό σίγουρα για καλό δεν είναι. Η βιταμίνη D είναι μια στεροειδής ορμόνη, αλλά το ίδιο είναι και η κορτιζόλη. Οι ορμόνες για λειτουργήσουν σε ένα κύτταρο χρειάζονται υποδοχείς. Ο υποδοχέας για τη βιταμίνη D ονομάζεται VDR. Έτσι, ανεξάρτητα του πόσο βιταμίνη D λαμβάνουμε, εάν δε μπορεί να βρει τους υποδοχείς της, μένει ανενεργή και σιγά σιγά αποδομείται και απομακρύνεται από τον οργανισμό. Η κορτιζόλη λοιπόν μειώνει την αποτελεσματικότητα του VDR. Δε φτάνει λοιπόν μόνο να παίρνουμε ικανοποιητικές ποσότητες βιταμίνης D ημερησίως, πρέπει να ελέγχουμε το άγχος μας, και άρα την κορτιζόλη, ώστε αυτή να είναι αποτελεσματική.
3. Β+C combination: Το σύμπλεγμα των βιταμινών Β συνδυασμένο με C βοηθά τη μνήμη, την εγκεφαλική λειτουργία και τη διάθεση.
4. Συμπλήρωμα Ω-3 λιπαρά EPA/DHA: Αν σας είναι δύσκολο να συστηματοποιήσετε το ψάρι στη διατροφή σας, τότε η χρήση συμπληρώματος Ω-3 σε δοσολογία 1.000mg EPA/DHA ημερησίως είναι κατάλληλη για να πετύχετε εμφανή αποτελέσματα στη διάθεσή σας.=

Απλά Tips που δε θέλουν κόπο, αλλά τρόπο...

1. Ιδρώστε... Είναι ο καλύτερος τρόπος αποτοξίνωσης του οργανισμού, γι’ αυτό και χρησιμοποιείται αιώνες τώρα από διάφορους πολιτισμούς. Καθώς ιδρώνετε τοξίνες αποβάλλονται από όλα τα μέρη του σώματος: δέρμα, όργανα, λιπώδη ιστό. Υιοθετήστε τη σάουνα ή το χαμάμ μία με δύο φορές την εβδομάδα, ειδικά μετά την άσκηση. Στο τέλος, πιείτε πολύ νερό ή ένα ισοτονικό ποτό με ηλεκτρολύτες.
2. Πάρτε βιταμίνες Β και C όταν είστε στρεσαρισμένοι. Σε περιόδους έντονου στρες, τονωθείτε έξυπνα με ένα κοκτέιλ από αυτές τις δύο βιταμίνες, που αποδεικνύονται εξαιρετικά αποτελεσματικές στην προστασία του οργανισμού.
3. Γυμνάστε τον εγκέφαλό σας. Για όποιο μέρος του σώματος κι αν μιλάμε, η συμβουλή είναι ίδια: ό,τι αφήνεις σε αφήνει! Ο εγκέφαλος δεν διαφέρει και θέλει εξάσκηση για να μείνει ζωντανός και δραστήριος. Αποφύγετε την ίδια ρουτίνα κάθε μέρα και μάθετε μια ακόμη ξένη γλώσσα, λύστε σταυρόλεξα ή επιδοθείτε στο Sudoku.
4. Ελέγχετε τακτικά τη Β12. Καθώς μεγαλώνουμε αντιμετωπίζουμε συχνά δυσκολίες στην απορρόφηση της Β12 από τις τροφές. Ελέγχετε συχνά αυτή τη βιταμίνη που χαρίζει ενέργεια και ζωτικότητα και, αν έχετε έλλειψη, εμπλουτίστε τη διατροφή σας ή πάρτε συμπλήρωμα.
5. Νερό με αντιγηραντικές ιδιότητες... Προσθέστε στην κανάτα με το νερό που έχετε δίπλα σας 2-3 φέτες αγγουριού. Βελτιώνει τη γεύση του και το μετατρέπει σε ρόφημα με αντιοξειδωτικές ιδιότητες.
6. Κάντε γιόγκα. Η αναπνοή είναι η πιο βασική λειτουργία του οργανισμού, που επηρεάζει όλες τις άλλες. Οι περισσότεροι δεν έχουν διδαχθεί πώς να αναπνέουν και να χρησιμοποιούν σωστά το οξυγόνο της ατμόσφαιρας. Ο καλύτερος τρόπος είναι μέσω της γιόγκα.
7. Ασκηθείτε σε ζεστό περιβάλλον. Αν δεν έχετε προβλήματα υγείας και αντέχετε τη ζέστη, κλείστε το κλιματιστικό ενώ ασκείστε. Έρευνες δείχνουν ότι η υψηλή θερμοκρασία μεγιστοποιεί τα αποτελέσματα της άσκησης.
8. Ασπιρίνη: Ένα μαγικό χάπι για τον καθένα. Ό,τι και να πούμε για την αντιγηραντική δράση της ασπιρίνης δεν είναι αρκετό. Η πιο σημαντική ιδιότητά της είναι η αντιφλεγμονώδης. Προστατεύει τον οργανισμό σε όλα τα επίπεδα καθώς μεγαλώνουμε. Προσέξτε όμως, γιατί επιδεινώνει το στομαχικό ερεθισμό. Χρειάζεται πάντα η συμβουλή του γιατρού και η σωστή δόση, γιατί μπορεί να προκαλέσει γαστρίτιδα ή έλκος.
   Και ένα tip: Πάρτε την ασπιρίνη σας αφού πιείτε μισό ποτήρι ζεστό νερό, για να βοηθήσετε να διαλυθεί καλύτερα η ταμπλέτα.
9. Κρατήστε μακριά τις υπεριώδες ακτίνες. Αγοράστε προστατευτικό φίλτρο για την οθόνη του υπολογιστή σας ώστε να προφυλάσσεστε από τις υπεριώδες ακτίνες.

Συνείδηση : μια πνευματική μαύρη τρύπα

Η συνείδηση δεν είναι φτιαγμένη από μετρήσιμο υλικό.
Φιλόσοφοι και φυσικοί κάθε είδους, κληρικοί και λαϊκοί επιδιώκουν κατά καιρούς και συχνά δογματικά να ορίσουν τη συνείδηση, αλλά αυτή παραμένει μια πνευματική μαύρη τρύπα.

Πράγματι, η εύρεση οποιουδήποτε ορισμού είναι δύσκολο πράγμα καθότι η αλήθεια είναι πολύσημη.Τι είναι η συνείδηση;
Αλλά τι είναι συνείδηση και τι σημαίνει για εμάς καθ’εαυτούς; Γιατί εν πάση περιπτώσει τη διαθέτουμε; Αφού η συνείδηση είναι τόσο θεμελιώδης, γιατί γνωρίζουμε τόσο λίγα γι’αυτή;
Μια εξήγηση, ίσως να είναι ότι ζούμε σε μια ακραία υλιστική εποχή, οπότε και το ενδιαφέρον μας έχει στραφεί στη μελέτη του ‘έξω από εμάς’ ή απλώς του ‘έξω’, χωρίς καν σημείο αναφοράς τον εαυτό μας. Ο βασικότερος όμως λόγος είναι ότι η συνείδηση δε συνάδει με το νευτώνειο παράδειγμα, επειδή δεν είναι φτιαγμένη από μετρήσιμο υλικό.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι επιστήμονες να προσκολλούνται στη θεωρία της διάσπασης, διατυπωμένης εκατοντάδες χρόνια πριν από τον Καρτέσιο : "το άυλο ή το μη φυσικό ή το πνευματικό έχουν χωριστεί μια για πάντα από το φυσικό". Γι‘αυτό για να εξηγήσουν τη συνείδηση διαθέτουν μόνο το φαινόμενο του εγκεφάλου, αποτελούμενο από χημεία και νευρικά κυκλώματα.
Κάποιοι μάλιστα, δεδομένης της παραπάνω θέσης έφτασαν να χαρακτηρίσουν τη συνείδηση ως "ανθρώπινη ανωμαλία" . Πολλοί επιστήμονες, κυρίως φυσικοί και ψυχολόγοι, όντας δεμένοι με το υλιστικό-νευτώνειο παράδειγμα, απορρίπτουν τη συνείδηση ως προϊόν λειτουργίας του εγκεφάλου και υποστηρίζουν ότι η αίσθηση του αυτό-εγώ είναι απλώς ένα τυχαίο γεγονός της εξέλιξης και όταν ο εγκέφαλος πεθαίνει, αυτό το τυχαίο γεγονός χάνεται.
Ο φυσικός και φιλόσοφος Peter Russell, προφανώς όχι τυχαία, είχε χαρακτηριστικά πει πως "όταν πρωτοεμφανίζονται οι ανωμαλίες παραδείγματος, συνήθως παραβλέπονται ή απορρίπτονται".
Γνωρίζουμε ότι η ύλη επηρεάζει το νου. Η ύλη είναι υπεράνω του νου(?). Και η σκέψη είναι ύλη σαν το πάτωμα και τον τοίχο. Η ενέργεια που λειτουργεί μέσα σε ένα ορισμένο πρότυπο γίνεται ύλη.
Η σκέψη διαμορφώνει τον κόσμο που ζούμε
Σύμφωνα με τον John Wheeler , φυσικό του Πρίνστον και νομπελίστα "όσο χρήσιμο κι αν είναι να λέμε σε συνθήκες καθημερινότητας πως ο κόσμος υπάρχει εκεί έξω ανεξάρτητα από εμάς, η άποψη αυτή δε μπορεί πλέον να στηριχθεί". Σύμφωνα με τον ίδιο "δεν είμαστε απλώς θεατές που βρέθηκαν τυχαία σε μια κοσμική σκηνή, αλλά διαμορφωτές και δημιουργοί που ζουν σε ένα συμμετοχικό σύμπαν".
Έπειτα, ο φυσικός συγγραφέας Amit Goswami αναφέρει πως "όλοι έχουμε τη συνήθεια να σκεφτόμαστε πως τα πάντα γύρω μας είναι ήδη ένα πράγμα, που υπάρχει δίχως τη δική μας συμβολή, δίχως τη δική μας επιλογή". Προκειμένου να συγκλίνει με την κβαντική θεώρηση των πραγμάτων, ο ίδιος λέει ότι "εμείς πρέπει να εξοβελίσουμε αυτό το είδος της σκέψης.
Αντ’αυτού, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ακόμα και ο υλικός κόσμος γύρω μας είναι όλα πιθανές κινήσεις της συνείδησης. Και πως κάθε στιγμή κάνω τις επιλογές μου από αυτές τις κινήσεις για να εκδηλώσω την πραγματική εμπειρία μου".
Όντως, ανορθόδοξο για τα εγκεφαλικά μας πρότυπα! Αναμφίβολα, όμως, προκύπτει θάνατος του δυϊσμού. Δεν πρόκειται πλέον για νου υπεράνω ύλης, αλλά για την εξίσωση του νου με την ύλη. Δεν δημιουργεί η συνείδηση πραγματικότητα, αλλά εξισώνεται με αυτή. Δεν υπάρχει σχέση αιτίου – αιτιατού. Είναι όλα το ίδιο, ένα και το αυτό, αλληλοεξαρτήσεις.
Όμως είμαστε δημιουργοί της δικής μας πραγματικότητας;
Και τώρα ας αυτοαναιρεθούμε, μιας και η κβαντομηχανική προτείνει ως δεδομένο μόνο την πιθανότητα, στις άπειρές της εξάρσεις. Η ιδέα πως δημιουργούμε τη δική μας πραγματικότητα είναι πιθανώς λανθασμένη. Το ίδιο και η παραδοχή της. Κι αυτό επειδή για την επιλογή της δημιουργίας της του εκάστοτε κατέχοντος πραγματικότητας, προϋποτίθεται μια ειδική, ασυνήθιστη κατάσταση ύπαρξης, στην οποία τα υποκείμενα/αντικείμενα, χωρίζουν και εξαφανίζονται.
Λοιπόν , είναι γεγονός πως κάθε σκέψη, κίνηση, δράση εξαπλώνεται και επηρεάζει το σύμπαν, υποβάλλει σε ταραχή το συμπαντικό ρυθμό που, ίσως και να μην είναι καθόλου στατικός αλλά τόσο ρευστός όσο το σύνολο των ανόμοιων δράσεων και σκέψεων του καθένα μας ξεχωριστά.
Αποδεικνύεται, ωστόσο, ότι το μεγαλύτερο μέρος του σύμπαντος δεν ενδιαφέρεται τόσο γι’αυτό και οι σκέψεις μας δεν μετατρέπονται απευθείας σε φυσική πραγματικότητα, ή τουλάχιστον σε αυτά που νομίζουμε ότι σκεφτόμαστε.
Αν όμως, εμείς είμαστε το σύμπαν και όντως είμαστε οι δημιουργοί της δικής μας πραγματικότητας, τότε πώς γίνεται δεδομένου ότι η ύπαρξή μου επιστρέφει ανακλώμενη σε μένα, να μου συμβαίνουν πράγματα που εγώ δεν θα δημιουργούσα ποτέ στον κόσμο μου; Σε τέτοιες άσχημες για εμάς καταστάσεις αυτόματα απορρίπτουμε τον δημιουργό εαυτό μας και κατ’επέκταση την παραπάνω εκδοχή και θυματοποιούμαστε.
Κάπου εδώ βρίσκουν χώρο εγκατάστασης η προκατάληψη και η μοιρολατρία. "Φταίς, φταίει, φταίτε, φταίνε...". Κι εδώ ας αναφερθεί πως ο Βρετανός θεατρικός συγγραφέας Τζόρτζ Μπέρναρντ Σο είχε πει το εξής : "Δεν πιστεύω στις συνθήκες. Οι άνθρωποι που προοδεύουν σε αυτό τον κόσμο είναι εκείνοι που σηκώνονται και ψάχνουν για τις συνθήκες που χρειάζονται και αν δε μπορούν να τις βρουν, τις δημιουργούν".
Η πιθανότητα να αντιληφθούμε την αυτοδημιουργία, το χτίσιμο του "εγώ" συνειδητά είναι θέμα πολιτικό, ατομικά πολιτικό, χωρίς πρόσχημα ιδεολογίας, ελεύθερα. Πώς, λοιπόν, μπορείτε να βλέπετε τον κόσμο που σας παρεμβάλλει ως πραγματικό, αν ο εαυτός σας που τον καθορίζει είναι...απροσδιόριστος;

Αν ο Ικτίνος και o Καλλικράτης είχαν όπλο την 3D τεχνολογία

Η ανακατασκευή του Ιερού Βράχου μέσα από γραφικά και ένα υψηλής αισθητικής βίντεο από την oμάδα Whiskytree

Πώς θα ένιωθες εάν έβλεπες ζωντανά την ανακατασκευή του Ιερού Βράχου σε ένα 3D βίντεο, μόλις 2,5 λεπτών;
Η εταιρία Πληροφορικής και Τρισδιάστατων Γραφικών Whiskytree.com, με έδρα την Καλιφόρνια που μετρά ήδη στο "βιογραφικό" της επιτυχίες, όπως η συμμετοχή στις ταινίες "The Hunger Games" και "Captain America: The First Avenger", αποφάσισε να μπει για λίγο στη θέση... του Ικτίνου και Καλλικράτη.
Στο βίντεο που διέρρευσε πριν λίγες ημέρες στο διαδίκτυο και παρουσιάστηκε στο 40ό Συνέδριο Νέων Τεχνολογιών Siggraph 2013, η ομάδα Whiskytree σε συνεργασία με την εταιρία VFX - η οποία κρύβεται πίσω από την υπερπαραγωγή και τα πλούσια οπτικά εφέ της ταινίας "Elysium" - χρησιμοποίησαν ένα σύνολο από 1,62 δισ. "ορατά τρίγωνα", για να καταλήξουν στο αισθητικό αποτέλεσμα που αυτή τη στιγμή έχετε την τύχη να παρακολουθήσετε στην οθόνη του υπολογιστή σας.
Και ιδού το αποτέλεσμα:

Το βίντεο στο vimeo έχει αποσπάσει τα θετικά σχόλια δεκάδων χρηστών που χαρακτηρίζουν τη δουλειά θαυματουργή.
Ένας εκ των δημιουργών μάλιστα, αναφέρει χαρακτηριστικά: Το project είχε αρχικό πλάνο ολοκλήρωσης τις έξι εβδομάδες, Ωστόσο, εμείς το τελειώσαμε σε μόλις πέντε. Δεκατέσσερις δημιουργοί δούλεψαν νυχθημερόν κατά τις πρώτες 3 εβδομάδες.

Οι Μινωίτες στη Βόρεια Θάλασσα

Ανακάλυψαν οι Μινωίτες πρώτοι τη Βόρεια Θάλασσα;
Στη Γερμανία αναζωπυρώνεται η συζήτηση γύρω από τα θεαματικά ευρήματα του εθνολόγου Χανς Πέτερ Ντυρ στη θάλασσα του Βατ παρά την αρχική αμφισβήτηση.

Ποιος ανακάλυψε τη Βόρεια Θάλασσα; Ο Πυθέας ο Μασσαλιώτης τον 4ο αιώνα προ Χριστού. Δύσκολο πράγμα να ανατρέψει κανείς αυτή την παγιωμένη επιστημονική άποψη. Και όμως αυτό προσπαθεί εδώ και πολλά χρόνια ο Γερμανός εθνολόγος και ιστορικός του πολιτισμού Χανς Πέτερ Ντυρ.
Αναζητώντας στην αβαθή θάλασσα Βατ κατά τη δεκαετία του 90 μαζί με φοιτητές του την καταποντισμένη μεσαιωνική πόλη Ρούνγκχολτ έκανε μια αναπάντεχη ανακάλυψη.
Μέσα σε ένα στρώμα τύρφης που χρονολογείται περί το 1300 π.Χ. εντόπισε μινωικά ευρήματα, θραύσματα αγγείων, θυμίαμα, κοπάλη, λάπις λάζουλι και μια σφραγίδα με επιγραφή σε γραμμική γραφή Α. Αν τα ευρήματα ερμηνεύονται σωστά, τότε όντως Μινωίτες από την Κρήτη ανακάλυψαν πρώτοι τη Βόρεια Θάλασσα.
Αμφισβήτηση και βεβαιότητα
Χανς Πέτερ Ντυρ, Το ταξίδι των Αργοναυτών, εκδόσεις Insel, 2011 Χανς Πέτερ Ντυρ, Το ταξίδι των Αργοναυτών, εκδόσεις Insel, 2011
Δύο βιβλία αφιέρωσε ο Ντυρ στο θέμα αυτό, το πρώτο κυκλοφόρησε το 2008 με τίτλο «Οι δακρυσμένες θεές» και το δεύτερο πέρυσι από τον σημαντικό οίκο Insel με τίτλο «Το ταξίδι των Αργοναυτών».
Η κατεστημένη επιστήμη αντιμετώπισε τις έρευνες του Ντυρ μάλλον με θυμηδία, έτεινε να τον βλέπει μάλλον σαν ιδιόρρυθμο τσαρλατάνο. Τα πράγματα σιγά-σιγά αλλάζουν. Τα μινωικά ευρήματα του ερασιτέχνη αρχαιολόγου θεωρούνται πια αδιαμφισβήτητα. Στα εργαστήρια του Ινστιτούτου Πυρηνικής Φυσικής του Πανεπιστημίου της Βόννης επιβεβαιώθηκε με τη μέθοδο της νετρονικής ενεργοποίησης η χρονολόγησή τους, αλλά και η καταγωγή τους. Παρόμοια θραύσματα απαντούν μόνο στην αρχαία Κομμό, λιμάνι της Φαιστού, στη νότια Κρήτη.
Η επιστήμη κινείται...στα λασπόνερα της Βατ ...στα λασπόνερα της Βατ
Μελετητές συγγενών επιστημών αρχίζουν τώρα να βλέπουν με άλλο μάτι τις υποτιθέμενες φαντασιοκοπίες του πείσμονα Χανς Πέτερ Ντυρ και η Süddeutsche Zeitung του Μονάχου τους έδωσε βήμα αυτή την εβδομάδα.
Ο επιφανής ελληνιστής της Ζυρίχης Βάλτερ Μπούρκερτ ζητά νέες ανασκαφές στη θάλασσα του Βατ για να στηριχθούν τα αρχικά ευρήματα του Ντυρ, ο αρχαιολόγος του Ερλάνγκεν Χάρτμουτ Ματέους θεωρεί πιθανότατη μια μινωική αποστολή στην Κορνουάλη και ακόμα πιο πέρα σε αναζήτηση κασσίτερου, καθώς οι εισαγωγές από την Ασία είχαν διακοπεί λόγω του πολέμου Χετταίων και Αιγυπτίων, ο αρχαιολόγος της Χαϊδελβέργης Πωλ Γιουλ θεωρεί τη σφραγίδα γνήσια και υποθέτει ότι η επιγραφή της αναφέρεται στην Ινώ, θεότητα των θαλασσών.
Κι έτσι η τυχαία ανακάλυψη μιας ομάδας φοιτητών και του καθηγητή τους στα λασπόνερα της Βατ αρχίζει να αποκρυσταλλώνεται και να ανατρέπει μια επιστημονική παραδοχή αλλά και την αυθόρμητη βεβαιότητα της απλής λογικής, που δύσκολα θα αποδεχόταν την παρουσία ηλιοκαμένων Μινωιτών πριν από 3.300 χρόνια στην ανεμοδαρμένη Βόρεια Θάλασσα.

ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΛΕΞΕΩΣ ΑΠΑΤΕΩΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ "Ε"

« Ε » …. Είναι το φαινόμενο αγυρτείας που εμπορεύεται υπερκόσμιες ψευδείς παραστάσεις -δια του λόγου, προς εξαπάτηση των αμόρφωτων και  ανυποψίαστων πολιτών. Παράπλευρα όλων των ημιμαθών παραφυάδων των « ΕΨΙΛΟΝ »,  βρίσκονται οι ρασοφόροι θεομπαίχτες που εμπορεύονται επί της γης – φύκιον στους ουρανούς.

 

ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ- ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ

ΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΗΚΕ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΕΠΙΒΛΗΘΗΚΑΝ
«Όταν οι ιεραπόστολοι πρωτοήρθαν στην γη μας, αυτοί είχαν τις Βίβλους και εμείς τη γη. Πενήντα χρόνια μετά, εμείς είχαμε τις Βίβλους και εκείνοι είχαν την γη».Τζόμο Κενιάτα

Θα πληροφορηθούμε, αρκετά κατατοπιστικά για το θέμα αυτό, από τον Vittorio Lanternari, μέλος του οργανισμού «ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ». Ο λόγος του, από τον οποίο θα παραθέσουμε αποσπάσματα, εκφωνήθηκε σε συνέδριο, του προαναφερθέντος οργανισμού, και είναι γραμμένος στο βιβλίο «Ο ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ», έκδ. «Ηρόδοτος», 1987.«… Ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός, ανάλογα με τις περιπτώσεις, μπορεί να λειτουργήσει στο χώρο της θρησκείας, της οικονομίας, της κοινωνίας και της πολιτικής, της δικαιοσύνης, της παιδαγωγικής και της εκπαίδευσης, της γλώσσας.
Για να έλθουμε σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, παραδείγματα θρησκευτικού ιμπεριαλισμού μαρτυρούνται από την ιστορία των κατακτήσεων, των ιεραποστολών, των σχέσεων ανάμεσα σε ιεραποστολές και ιθαγενείς κοινωνίες. Οι Ισπανοί «conquistadores» του Hernanto Cortez και του Francisco Pizarro ήταν φορείς μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας – που διαδόθηκε από την εκκλησία στην υπηρεσία της ισπανικής μοναρχίας – για την οποία η σφαγή των Αζτέκων του Μεξικού και των Ίντιος της αυτοκρατορίας των Ίνκας στο Περού, όπως και η καταστροφή των λειψάνων του πολιτισμού τους, ήταν άγια πράξη και θέλημα θεού.To «απαρτχάιντ» στη Νότια Αφρική και Ροδεσία είχε την ιστορική του καταγωγή στην καλβινιστική ιδεολογία των «μπόερς», λευκών αποίκων της περιοχής.Η υποχρεωτική κατάργηση των παραδοσιακών θρησκευτικών τελετών και η επιβολή ποινών για τους παραβάτες, υπήρξαν σταθερά χαρακτηριστικά της πολιτιστικής πολιτικής των ιεραποστολών στους πλέον διάφορους λαούς της Αμερικής και της Ωκεανίας κατά τη διάρκεια των προηγούμενων αιώνων.

Οι ιεραποστολικές εκκλησίες ζήτησαν, ενάντια στο κίνημα «Kimbangista» του τότε Βελγικού Κογκό, που εμπνέονταν από ένα χριστιανισμό με αυτονομιστικό προσανατολισμό, την επέμβαση των πολιτικών αρχών, την καταδίωξη των οπαδών της θρησκείας και την εξαφάνιση του προφήτη ιδρυτή της. Όπως φαίνεται, ο θρησκευτικός ιμπεριαλισμός συχνά περιλαμβάνει πρωτοβουλίες πολιτικής απομόνωσης, καταστροφής του πολιτισμού ακόμα και γενοκτονίας.
Η διάδοση του Ευαγγελίου, όπως παρατηρεί ο Wachtel αναφερόμενος στο Περού, είναι μια πραγματική επίθεση…Εύγλωττες περιπτώσεις τεχνολογικού ιμπεριαλισμού είναι π.χ. εκείνες στις οποίες αποικιακές διοικήσεις και κυβερνήσεις κρατών, που πρόσφατα έχουν επιτύχει την ανεξαρτησία τους, επιβάλλουν στους ιθαγενείς που ζουν στα χωριά, να αντικαταστήσουν τις παραδοσιακές σκηνές ή καλύβες, που χρησιμοποιούσαν για κατοικία, με σπίτια κτισμένα με τσιμέντο ευρωπαϊκού τύπου.Οι ιθαγενείς χάνουν μαζί με τις καλύβες τους το ρυθμό της ζωής, την παραδοσιακή συμμετοχή και συνοχή που συνέδεε τους κατοίκους μεταξύ τους στα παραδοσιακά συστήματα, πέφτοντας συχνά σε μια αρκετά σοβαρή κατάσταση πολιτιστικής και ψυχολογικής αποσύνθεσης.
Η επιβολή τεχνικών εξοπλισμών σύγχρονου τύπου αντί των παραδοσιακών, οδήγησε πολλές φορές σε αντιδράσεις διάλυσης μέσα στις ιθαγενείς κοινωνίες, καταστρέφοντας σημαντικά συστήματα συνεργασίας που στηρίζονταν προηγουμένως στην αρχή της αμοιβαιότητας και του κύρους και τα αντικατέστησε με την τάση για υποκειμενισμό στη βάση του υλικού κέρδους και της ιδιωτικής συσσώρευσης.
Ο τεχνο-οικονομικός ιμπεριαλισμός εισήγαγε τα νομισματικά συστήματα, με τη στρατολογία εργατικής δύναμης για τις εργασίες στις εγκαταστάσεις των λευκών, ώστε να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της οικονομικής εκμετάλλευσης, με καταστρεπτικές συνέπειες για τον παραδοσιακό πολιτισμό.
Ακόμα η επιβολή ρούχων ευρωπαϊκού τύπου για να καλυφθεί η γύμνια, είναι το προϊόν μιας τυφλά εθνοκεντρικής αντιμετώπισης, που πολλές φορές – π.χ. στους Ίντιος του Αμαζονίου – οδήγησε σ’ ένα τρόπο ζωής παράδοξα αφύσικο και ανθυγιεινό, με μια σειρά συνεπειών για την υγιεινή των κοινοτήτων.
Ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός, στον καθαρά οικονομικό χώρο ανάπτυξε ένα σοβαρό καταστρεπτικό πρόγραμμα σε βάρος όλης της ηθικο-κοινωνικής κοινοτικής τάξης, πάνω στην οποία βασίζονταν οι παραδοσιακές κοινωνίες. Αρκεί να σκεφθεί κανείς την υποχρεωτική επιβολή της καλλιέργειας των «cash- crops» (κερδοφόρων καλλιεργειών) στην Αφρική στα νότια της Σαχάρας σ’ αντικατάσταση των παραδοσιακών «food- crops» (καλλιεργειών διατροφής).
Με πρόσχημα τις επιφανειακά προοδευτικές ανακαινίσεις, φροντίζοντας αποκλειστικά τα εμπορικά συμφέροντα των Ευρωπαίων, ξεριζωνόταν το παραδοσιακό σύστημα ιδιοκτησίας γης, που ήταν αρχικά συλλογικό, και εγκαινιαζόταν μια ατομιστική ηθική με τη διάλυση των αρχέγονων κοινοτικών αξιών. Η κατάσταση δεν άλλαξε με την αποαποικιοποίηση, δεδομένου ότι συνεχίζονται οι διαδικασίες για την καταστροφή του πολιτισμού, πολύ συχνά χωρίς επεξεργασία, ή χωρίς αντικατάσταση αντισταθμιστικών αξιών.

Ακόμα στο χώρο της πολιτικής οργάνωσης… ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός οδήγησε στην καταστροφή των αρχαϊκών πολιτικών οργανισμών, στην εμπορευματοποίηση του ρόλου των ιθαγενών πολιτικών αντιπροσώπων, με αποτέλεσμα να συντριβεί όλο το σύστημα των ηθικοθρησκευτικών αξιών που είχε σχέση με την αρχική πολιτική οργάνωση…
Ο νομικός ιμπεριαλισμός ήταν φυσικό να μεταφυτέψει ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό δίκαιο σε κοινωνίες και πολιτισμούς που στηρίζονταν σε συστήματα τοπικών εθιμικών κανόνων, σε άμεση σχέση με το σύστημα ηθικο-κοινωνικών αξιών. Πρότυπα συμπεριφοράς επικυρωμένα σαν νόμιμα, που είχαν επιβληθεί σαν υποχρεωτικά από τις παραδοσιακές συνήθειες, τιμωρούνταν σύμφωνα με το νέο δίκαιο, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα κενό ή ένας νομοθετικός δυαδισμός, παράγοντας μεγάλων αναταραχών, με την κρυφή διατήρηση παράνομων ή ημιπαράνομων εθίμων…
Σημαντική είναι η επέμβαση του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού στον παιδαγωγικό-διδακτικό χώρο, που ακόμα και σήμερα βαρύνει πολλά κράτη… Η αποικιοκρατία τροποποιούσε το εκπαιδευτικό σύστημα αποσπώντας το από την καθημερινή ζωή, για να εντυπώσει στο άτομο μια σειρά από χρησιμοποιήσιμες γνώσεις με στόχο την αποτελεσματικότερη διοίκηση της αποικίας. «Στόχευε στην παραγωγή, μέσα από την σχολική εκπαίδευση, του αναγκαίου, για την καλή λειτουργία του διοικητικού μηχανισμού, γηγενούς εξαρτημένου προσωπικού» (Moumouni)…
Το σχολείο προμήθευε ένα ολόκληρο σύστημα από γνώσεις και σκέψεις που προσανατολίζονταν κατ’ αποκλειστικό τρόπο στον ευρωκεντρισμό. Οι συνέπειες αυτής της καταστροφικής για τον πολιτισμό διαδικασίας αντανακλώνται, στο γενικό ψυχολογικό επίπεδο, με την αλλοτρίωση…
Ο Σαμοανός διανοούμενος Albert Wendt, μιλώντας για τη σημερινή εκπαίδευση στους πολιτισμούς των νησιών της Ωκεανίας παραπονιέται ότι «το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα στην Ωκεανία χρησιμεύει για να παράγει τους πλέον ασήμαντους τροχούς της κοινωνικής ζωής, δηλαδή υπαλλήλους και εισπράκτορες, μαζί με λίγους επαγγελματίες, τόσους ώστε να συντηρηθεί ο διοικητικός μηχανισμός»..
Στις αποικιακές σχέσεις μεγάλο μέρος της σχολικής εκπαίδευσης συνδέεται με τη διδασκαλία της γλώσσας του αποικιοκράτη και ένα σταθερό γνώρισμα του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού παίρνει το ειδικό χαρακτηριστικό του γλωσσικού ιμπεριαλισμού…
… όταν επιβάλλεται η ηγεμονική γλώσσα, ξεριζώνεται η πρωτότυπη γλωσσική κληρονομιά και αντικαθίστανται τα μητρικά γλωσσικά ιδιώματα ήδη από τα πρώτα χρόνια της σχολικής εκπαίδευσης».
«Εξαιτίας των πολλαπλών δεσμών που υπάρχουν ανάμεσα στη γλώσσα και τον πολιτισμό – γράφει ο Αφρικανός Balihuta – είναι φυσικό ότι το σχολείο, τουλάχιστον στα πρώτα στάδια της γενικής εκπαίδευσης, χρησιμοποιεί τα τοπικά γλωσσικά ιδιώματα με τρόπο ώστε το μικρό παιδί να μυηθεί μέσα από τη γλώσσα του στον πολιτισμό του», και να γίνει σεβαστή η αυθεντικότητα και η πολιτιστική ταυτότητα της ιθαγενούς ομάδας. Πράγματι, κανένα χαρακτηριστικό του πολιτισμού όσο η μητρική γλώσσα δεν συγκεντρώνει μέσα του τη πολιτιστική ταυτότητα ενός πολιτισμού.
Η κατάργηση της μητρικής γλώσσας στη βασική εκπαίδευση σημαίνει όχι μόνο πολιτιστικό, αλλά και ακόμα φυσικό βιασμό της ιθαγενούς κοινωνίας. Υπάρχουν στη διάθεσή μας ανθρωπολογικές, ψυχολογικές και ιατρικές μελέτες που εξετάζουν τις συνέπειες ενός παρόμοιου γλωσσικού ιμπεριαλισμού σε μερικές τοπικές κοινότητες που βρίσκονται σε κατάσταση εξάρτησης…
… στη Γροιλανδία, τα παιδιά των Εσκιμώων διδάσκονται στο σχολείο ήδη από τα πρώτα χρόνια τη δανική γλώσσα από δανούς δασκάλους… Μετά από ιατρικές μελέτες που έγιναν από την Elisabeth Cass με αντικείμενο τα παιδιά που υφίστανται αυτή τη μεταχείριση, παρατηρήθηκαν σ’ αυτά όχι μόνο ψυχικός αποπροσανατολισμός, αλλά και παθολογικές βλάβες, ασθένειες στα μάτια, σαν αποτέλεσμα καταστροφής της διάρθρωσης του εσωτερικού ηθικού και πολιτιστικού τους κόσμου που συνδέεται με τη μητρική γλώσσα…
Πράγματι, βία μπορεί να εξασκηθεί σ’ ένα λαό όχι μόνο με την άμεση γενοκτονία – όπως έγινε και γίνεται με τους κατοίκους του Αμαζονίου – σκορπίζοντας δηλητήρια στα νερά των ποταμών ή πυροβολώντας με αεροπλάνα από τον ουρανό τα χωριά των ιθαγενών. Υπάρχει μια άλλη βία, φαινομενικά μόνο πιο ήπια, αλλά που οδηγεί εξίσου στην καταστροφή των πολιτισμών και των λαών και είναι μια βία που εξασκείται με τον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό στις πλέον διαφορετικές μορφές που μπορεί να πάρει: τεχνολογικός, οικονομικός, νομικός, θρησκευτικός, παιδαγωγικός και γλωσσικός. Με αυτόν γίνεται προσπάθεια καταστροφής καθαυτής της πολιτιστικής ταυτότητας της ανθρώπινης ομάδας.
Η εξαναγκαστική απόρριψη του πολιτισμού που εξασκείται στις εθνικές και γλωσσικές μειονότητες και στους πρώην αποικιοκρατούμενους πληθυσμούς στο όνομα φαινομενικά φιλανθρωπικών, προοδευτικών, αφιλοκερδών σκοπών, στην πραγματικότητα εξασφαλίζει στόχους οικονομικής επέκτασης και εκμετάλλευσης από τις οικονομικά και πολιτικά ηγεμονικές ομάδες.
Επιπλέον πέρα από τις διαδικασίες κοινωνικο-πολιτιστικής μεταμόρφωσης που αναλαμβάνονται αυθόρμητα από αυτές τις μειονότητες και τους πληθυσμούς, η εξαναγκαστική απόρριψη του πολιτισμού φέρνει μαζί της καταστροφικά για τους ανθρώπους αποτελέσματα με την εξάλειψη των εθνικών, πολιτιστικών, κοινωνικών αξιών που κάθε λαός και κάθε πολιτισμός επεξεργάστηκε με τη δική του υπεραιωνόβια ιστορία.
Με την βίαιη καταστροφή του πολιτισμού τους, οι ομάδες και οι λαοί καταδικάζονται να χάσουν την ταυτότητά τους, μέχρις ότου ωριμάσει μέσα τους – όπως σε μερικές περιπτώσεις άρχισε να συμβαίνει (βλ. αραβικά κράτη) – μια κριτική αυτογνωσία, τέτοια ώστε να μπορέσουν να αντιπαραταχθούν επαναστατικά στις μέχρι σήμερα κυρίαρχες δυνάμεις του νεοαποικισμού.
Αν μέχρι εδώ αναφερθήκαμε σε ακραίες περιπτώσεις που αφορούν το αποικιακής ή και δουλικής ακόμα εποχής παρελθόν, σήμερα ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός δεν είναι λιγότερο επίκαιρος από πριν, και μάλιστα με ανανεωμένες και δόλιες μορφές. Ενεργοποιήθηκε με τους πιο θελκτικούς και διαβρωτικούς τρόπους από τις πολυεθνικές τού καταναλωτισμού και αφορά τόσο τον Τρίτο Κόσμο όσο και την ίδια τη δυτική μας κοινωνία, στα πιο διαφορετικά της στρώματα.
Αφού ο Τρίτος Κόσμος χρησιμοποιήθηκε σαν παραγωγός πρώτων υλών και προμηθευτής εργατικής δύναμης – όπως είπαμε πιο πάνω – οι πολυεθνικές εταιρίες επιβάλλουν στα κράτη του τα προϊόντα τους όχι σύμφωνα με την ελεύθερη εκλογή των λαών τους, αλλά υπακούοντας σε μια οικονομική πολιτική που εισάγει, για δικό της κέρδος, σημαντικές τροποποιήσεις στους παραδοσιακούς πολιτισμούς και, με βάση αυτές, διαιωνίζει την παλιά αποικιακή σχέση: σύγχρονα διευκολύνονται από τη συνειδητή ή ασυνείδητη συνεργασία των τοπικών καθεστώτων και των τοπικών αστικών τάξεων ή της γραφειοκρατίας, που λειτουργούν πολύ συχνά εξυπηρετώντας ιδιωτικά κέρδη, και στρέφονται στην απόκτηση «κύρους» που λανθασμένα ταυτίζεται με τα σύμβολα του καταναλωτισμού…
Με τη διαβρωτική και καταστρεπτική για τον πολιτισμό οργάνωση, χαρακτηριστική των πολυεθνικών, παρασύρει άμεσα τους πληθυσμούς και τις κοινωνικές τάξεις μέσα στις ίδιες τις βιομηχανικές κοινωνίες, με τρόπο ώστε να υλοποιείται ο «εσωτερικός» πολιτιστικός ιμπεριαλισμός.
Έτσι λειτουργούν οι προνομιούχες τάξεις (οικονομική, επιχειρησιακή και πολιτική αριστοκρατία) σε βάρος των εξαρτημένων και μικρομεσαίων αστικών τάξεων, των εθνικοπολιτιστικο-γλωσσικών μειονοτήτων.
Ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός του καταναλωτισμού οδηγεί τη συχνότερα και υπόγεια παρά φανερή και βίαιη απειλή του ενάντια στην ίδια την ταυτότητα αυτών των ομάδων, αυτών των κοινωνικών τάξεων, αυτών των μειονοτήτων που υφίστανται πιο άμεσα την καταστροφική για τον πολιτισμό σύγκρουση».

Η πόρνη Θεοδώρα και η καπάτσα Αντωνίνα

Παρορμούμενος από τις δυο προηγούμενες αναρτήσεις, σκέφτηκα ότι η παρούσα ανάρτηση θα αποτελούσε ευχάριστη συνέχεια στην ύλη του blog. Όχι πως είναι αστεία, όπως η πρώτη ή ευτράπελη και σκωπτική όπως η δεύτερη, μα πικάντικη και ευχάριστη στο διάβασμα, αν και όταν αναλογίζεται κανείς, πόσο ξεπεσμένο ηθικά ήταν το Βυζάντιο, δυο μόλις αιώνες μετά την ίδρυσή του, οργίζεται, πλαντάζει και θέλει να σκίσει τα ρούχα του, από τα ψέματα που του δίδαξαν στο σχολείο. Δυστυχώς η αλήθεια πάντα κρύβεται, ιδιαίτερα αν αυτή είναι ικανή να αντιστρέψει τη σήψη που οι εξουσιαστές του κόσμου προγραμματίζουν γι αυτόν. Έτσι χάλκεψαν την ιστορία μας, φουσκώνοντας τα μυαλά των παιδιών μας με ψέματα και περίσσια υποκρισία που σοκάρει όταν αποκαλυφθεί.

 

Η πόρνη Θεοδώρα

Στην ιστορία της ανθρωπότητας πολλοί άνθρωποι αφάνισαν πόλεις, επαρχίες και περιοχές. «Κανένας όμως δεν κατάφερε» γράφει ο επιφανής ιστορικός Προκόπιος, «ν’ αναποδογυρίσει συθέμελα την ανθρώπινη γενιά και την οικουμένη ολάκερη».

Στο έργο αυτό, ίσως πιο πολύ και από τον ίδιο, συνέβαλε και η Θεοδώρα, η γυναίκα του Ιουστινιανού. Εγωίστρια, σκληρή, ύπουλη και δόλια, δεν είχε ενδοιασμούς για κανένα αν επρόκειτο να θιγεί το συμφέρον της. Χρησιμοποιώντας την αυτοκρατορική της ισχύ, το δόλο και το ψέμα, η ραδιούργα φυσιογνωμία της κυριαρχεί στους ηγετικούς κύκλους της Πόλης. Αλίμονο σε κείνους που η σκιά της φοβερής αυτοκράτειρας έπεφτε πάνω τους. «Η οργή της ήταν πάντα έτοιμη για ν’ αφανίσει τους ανθρώπους και δε γαλήνευε ποτέ». Ο Προκόπιος, απ’ αυτή πρώτα-πρώτα, έκρυψε το έργο του, περιμένοντας πρώτα να πεθάνει. «Ήταν φοβερά σκληρή και ξεχείλιζε από απανθρωπιά», γράφει φοβισμένος ο ιστορικός της αυλής, για να διαιωνίσει την αλήθεια που με δέος όλοι αποσιωπούσαν μέσα τους.
 

Ποια ήταν όμως αυτή η πόρνη, που και σαν αυτοκράτειρα ακόμα, δεν έπαψε σαν γύναιο να πουλά το κορμί της αξιώνοντας με θράσος να διαφεντεύει το Ρωμαϊκό κράτος και σαν Δέσποινα μέχρι το χώμα να την προσκυνούν;

 

Γεννήθηκε στην Κύπρο γύρω στο 500 από έναν αρκουδιάρη (τροφό αρκούδας) τον Ακάκιο, που δούλευε σε αμφιθέατρο (τσίρκο). Όταν πέθανε, μαζί με τις άλλες αδερφές της, Κομιτώ και Αναστασία, ανέβηκαν στη σκηνή με την προτροπή της ανήθικης μάνας τους, εκτελώντας αισθησιακούς χορούς (στριπτήζ) και παντομίμες. Τότε ένας ανώτερος αξιωματικός, ο Εκήβολος, διοικητής τότε της Αφρικανικής Πεντάπολης, την πήρε μαζί του στην Κυρηναϊκή. Όταν την χόρτασε την πέταξε από το σπίτι του. Ποιος ξέρει τι του έκανε και αυτού. Τότε αυτή πήγε στην Αλεξάνδρεια. Εκεί γνωρίστηκε με… ανώτατους κληρικούς του μονοφυσιτισμού. Σχετίστηκε με τον πατριάρχη Τιμόθεο και το Σεβήρο της Αντιόχειας.

Το 522 γύρισε στην Κωνσταντινούπολη. Τότε τη γνώρισε ο Ιουστινιανός. Αυτός ήταν 40 χρονών κι αυτή 22. Όμορφη, καπάτσα και παιχνιδιάρα! Την ερωτεύτηκε, αλλά δεν μπορούσε να την κάνει γυναίκα του. Η Λουπικίνα ή Ευφημία, σύζυγος του Ιουστίνου ήταν αντίθετη. Εκτός ότι ο νόμος απαγόρευε έναν τέτοιο γάμο, η αυτοκράτειρα Ευφημία δεν μπορούσε να δεχτεί ο ανιψιός της να παντρευτεί μια πόρνη.
 

Τον επόμενο χρόνο όμως που πέθανε η Ευφημία, ο Ιουστινιανός, τρελά ερωτευμένος έβαλε το θείο του να αλλάξει το νόμο.[i]
 

Όταν κι αυτό το εμπόδιο ξεπεράστηκε την παντρεύτηκε… τρεις μέρες πριν τη γιορτή του Πάσχα (527) «που δεν επιτρέπεται σε κανένα ούτε ν’ ασπαστεί άλλον, ούτε ειρήνη να κηρύξει».
 

Ο Προκόπιος γίνεται έξω φρενών. «δε χρειάζεται, θαρρώ, άλλο τίποτα να πω για το χαρακτήρα του Ιουστινιανού. Όλα τα πάθη της ψυχής του φτάνει ο γάμος του να τα δηλώσει, να τα δείξει και να τα εξηγήσει. Γιατί όποιος έχει αδικοπράξει, δεν τον νοιάζει και δε φοβάται και τη ντροπή ακόμα να δεχτεί και σιχαμερός και αδιάντροπος στους ανθρώπους να γίνει. Για αυτόν, κανένα μονοπάτι της παρανομίας δεν ήταν απάτητο… Κανένας όμως από τη Σύγκλητο, βλέποντας την πολιτεία να κατρακυλάει, δε δυσφόρησε και δεν αηδίασε για όλα αυτά που γινόταν. Τη Θεοδώρα την προσκυνούσαν και τη λάτρευαν σαν να ήταν θεά. Μα ούτε και κανένας από τους ιερωμένους που δεινοπάθησε δε φάνηκε να αγανακτεί, όταν ήταν υποχρεωμένος να την αποκαλεί Δέσποινα. Κι αυτοί, που πριν ήσαν θεατές της στο θέατρο, δήλωναν αμέσως δουλεία και σήκωναν τα χέρια».[ii]
 

Εύκολα μπορεί κανείς να αναλογιστεί την ηθική κατάπτωση του Βυζαντίου. Την ηθική σήψη του παλατιού. Άρχοντες, στρατηγοί, πατριάρχες και επίσκοποι, κορδωμένοι και τεντωμένοι, πατώντας στα νύχια των ποδιών τους να σκύβουν το σβέρκο τους, τιμώντας ένα ανήθικο γύναιο σαν Δέσποινα του Βυζαντίου! Γιατί ήξεραν, και σε λίγα χρόνια θα είχαν εμπεδώσει φαντάζομαι, τι πάει να πει Θεοδώρα!
 

«Όταν το γύναιο αυτό οργιζόταν, δεν υπήρχε ούτε το απαραβίαστο των ναών. Ούτε απαγόρεψη νόμου. Ούτε η επίκληση ολόκληρης της Πόλης ήταν ικανή να σώσει τον κατηγορούμενο, ούτε άλλο τίποτα».[iii]
 

Άνθρωποι που ζήτησαν άσυλο σ’ εκκλησίες, με διαταγή της Θεοδώρας με βία έβγαιναν έξω δεμένοι χειροπόδαρα, αδιαφορώντας για τους ιερούς νόμους και το θρησκευτικό άσυλο. «Γι’ αυτήν δεν ήταν κανένας τόπος ιερός και όσιος. Αντίθετα γι’ αυτήν δεν ήταν σπουδαίο να παραβιάζει τα ιερά». Αλήθεια, ποιος μπορούσε να αντισταθεί;
 

Ακόμα και ο πιο ισχυρός άνδρας στην αυτοκρατορία, μετά τον άνδρα της, ο Ιωάννης Καππαδόκης, όταν το 541 βλέποντας την αυταρχικότητα της Θεοδώρας τόλμησε να την αμφισβητήσει στον Ιουστινιανό, εκείνη βγήκε πάνω απ’ τον αυτοκράτορα. «…τον τιμώρησε και τον έστειλε στην Αίγυπτο και τον φυλάκισε εκεί. Και δε χόρτασε ποτέ από την τιμωρία αυτού του ανθρώπου. Και ποτέ δεν έπαψε να αναζητά ψευτομάρτυρες σε βάρος του».[iv] Η περιουσία του Καππαδόκη δημεύτηκε και ο ίδιος πέθανε στην Αίγυπτο!
 

Ακόμα κι αυτός ο αρχιστράτηγος του Βυζαντινού στρατού, ο Βελισάριος, στο άκουσμα του ονόματός της, μαζευόταν χειροπόδαρα πάνω στο κρεβάτι του κι έμεινε έτσι κουλουριασμένος και περίτρομος περιμένοντας το μοιραίο! «Είχε ξεχάσει ακόμα και πως ήταν άντρας».
 

Το 531 μετά την ήττα του με τον Πέρση βασιλιά Χοσρόη, ο Βελισάριος καθαιρέθηκε. Η επέμβαση της Θεοδώρας τότε ήταν καθοριστική και αμείλικτη. Ο ένδοξος στρατηγός[v] αντικαταστάθηκε από το Μαρτίνο και ο ύπατος αξιωματικός του Βελισάριου, Βούζης, σαν ζώο εξοντώθηκε στα σκοτεινά μπουντρούμια του παλατιού.
 

Μέχρι τις πόρνες της Πόλης καταδίωξε που τη δικιά της ακολασία καμιά της δεν έφτασε. Τις έκλεισε με το ζόρι σε μοναστήρι, απ’ το οποίο πολλές προτίμησαν να αυτοκτονήσουν, παρά χωρίς τη θέλησή τους σ’ αυτό να μείνουν άλλο!

 Ντυμένη στη Βασιλική πορφύρα με υποκρισία, ενδύθηκε και την ευσέβεια της θεοσεβούσης Δέσποινας, ξεχνώντας τα διεστραμμένα σεξουαλικά της πάθη.[vi] Τα όργια της Θεοδώρας, ακόμα και πριν ενδυθεί τη θεοσέβεια του αυτοκρατορικού θρόνου, δύσκολα συμβιβάζονται με τον πρώην έκλυτο βίο της. Οι διεστραμμένες σεξουαλικές επιθυμίες της την οδήγησαν σε όργια που ο Αλεμάννος για λόγους ηθικής τάξης δεν κατάφερε να μας μεταδώσει.[vii]
 

Στα νιάτα της, παρά τις προφυλάξεις της να μη γίνει κι αυτή μητέρα, κάποια στιγμή συνέλαβε από κάποιο φίλο ή πελάτη της. Όταν το παιδί γεννήθηκε, βλέποντας ο πατέρας τόσο να το παραμελεί η μάνα, φοβούμενος για τη ζωή του, το πήρε κι έφυγε για την Αραβία. Τον βάφτισε Ιωάννη και τον μεγάλωσε σαν μάνα. Λίγο πριν πεθάνει όμως του είπε όλη την αλήθεια. Η μάνα του έφηβου Ιωάννη τότε ήταν η πανίσχυρη αυτοκράτειρα του Βυζαντίου. Μένοντας μόνος του ο Ιωάννης σκέφτηκε να γνωρίσει τη μάνα του. Έτσι ήρθε στο Βυζάντιο και ανήγγειλε το γεγονός στους φρουρούς του παλατιού για να τον φέρουν μπροστά στη μάνα του. Αυτή δέχτηκε αμέσως «και μόλις τον είδε, τον παρέδωσε σε κάποιον υπηρέτη ειδικό γι’ αυτή τη δουλειά! Δεν είμαι σε θέση να πω με ποιον τρόπο έγινε άφαντος ο δόλιος» γράφει ο Προκόπιος «Κανένας δεν τον είδε ως τα σήμερα. Ούτε κι αφού πέθανε η Αυγούστα».[viii]

 

Η μεγάλη Αυγούστα πέθανε στις 29 Ιουνίου του 548. Ήταν η πιο ξακουστή πόρνη που πέθανε και θάφτηκε με τόσες τιμές μέσα σε χρυσό φέρετρο τυλιγμένη με βασιλική πορφύρα και υπέρμετρη υποκρισία.
 

Φαντάζοντας κανείς την πένθιμη τελετή πλαισιωμένη από τα ανώτατα εξουσιαστικά κλιμάκια και τα πλέον ευγενή άτομα της βυζαντινής κοινωνίας να συνοδεύουν τη νεκρή στον τάφο, αντιλαμβάνεται το μέγεθος της υποκρισίας.
 

«Σηκώνοντας στα χέρια του το αγαπημένο άψυχο σώμα, ο γερασμένος βασιλεύς, με μάτια πλημμυρισμένα στα δάκρυα μουρμούριζε τον ύστατο αποχαιρετισμό στη Θεοδώρα του. Τότε, σε ένα νεύμα του μονάρχη, οι αυτοκρατορικοί φορείς υψώνουν την επικήδεια κλίνη, και ο μεγάλος άρχοντας των τελετών, πλησιάζοντας το πτώμα φωνάζει δυνατά τρεις φορές τα καθιερωμένα λόγια Έξελθε βασίλισσα! Ο Βασιλεύς των βασιλέων, ο Κύριος των κυρίων σε καλεί! Και πίσω από το φέρετρο, κάτω από τους θόλους του παλατιού, για μία τελευταία φορά σχηματίζεται και ξετυλίγεται η αυτοκρατορική πομπή…. Οι ψαλμοί των ιερέων, οι ύμνοι των παρθένων ανακατεύονται με τους θρήνους των γυναικών, με τους ήχους των ασημένιων εκκλησιαστικών οργάνων με τις ρυθμικές κραυγές των φατριών, μυριάδες λαμπάδες σαλεύουν σε μία φωτεινή λιτανεία, κι’ απ’ τη μακρυά Μέση λεωφόρο, από το Φόρουμ του Κωνσταντίνου και την πλατεία του Καπιτωλίου, όλη η αυλή προχωρεί προς την Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων για να οδηγήσει τη Θεοδώρα εκεί όπου θα κοιμόταν το τελευταίο της ύπνο».[ix]
 

Όπως γράφει και ο διακεκριμένος συγγραφέας Diehl στο πιο πάνω έργο «η αυτοκράτειρα Θεοδώρα παρά την ευσέβειά της, είχε ελαττώματα και πάθη που δύσκολα συμβιβάζονται με το φωτοστέφανο των αγίων»!
 

Δεν χρειάζονται άλλα σχόλια!

 

Ο ένδοξος στρατηγός Βελισάριος και η σύζυγός του Αντωνίνα.

Για την ηθική σαπίλα της βυζαντινής εξουσίας δε θα είχαμε ολοκληρωμένη εικόνα αν δε γράφαμε για ένα άλλο ζευγάρι, που την εποχή εκείνη πρωταγωνίστησαν μαζί με τον Ιουστινιανό και τη Θεοδώρα.
 

Πρόκειται για τον αρχιστράτηγο του Βυζαντίου Βελισάριο και τη γυναίκα του Αντωνίνα, που με τη Θεοδώρα είχε ιδιαίτερα φιλικές σχέσεις.[x]
 

Δεν ήταν ψέμα και υπερβολή, ο ένδοξος στρατηγός του Βυζαντίου πράγματι κουλουριαζόταν έντρομος στο κρεβάτι του όταν απειλητικά τον κοίταζε η Θεοδώρα. Διακριμένος από τα 25 του χρόνια στρατηγός, επί Ιουστίνου ακόμα, ο Βελισάριος δεν ήταν κανένας δειλός ανθρωπάκος που έτρεμε μην πάθει κανένα κακό. Το ερωτικό πάθος όμως για μια γυναίκα, κάνει και τον πιο άγριο πολεμιστή να φέρεται σαν άβγαλτο μαθητούδι, μπροστά σε μια όμορφη και καπάτσα γυναίκα, όπως ήταν η Αντωνίνα. Δυστυχώς κι αυτός ήταν μπλεγμένος με μια ξετσίπωτη πόρνη και αδίστακτη γυναίκα ένεκα της φιλικής της σχέσης με την αυτοκράτειρα Θεοδώρα. Ο Προκόπιος γράφει ότι «πιεζόταν τόσο έντονα από το ερωτικό πάθος της γυναίκας του, που δεν ήθελε να ξεμακρύνει ολότελα πέρα από τα σύνορα του Ρωμαϊκού κράτους».[xi]
 

Μπροστά στη φοβέρα και την απειλή της Θεοδώρας οι δυο γυναίκες συμμαχώντας εξουσίαζαν πλήρως το βυζαντινό στρατηγό, ώστε η Αντωνίνα ελεύθερα να τον απατά και η Θεοδώρα να βάλει χέρι στα λεηλατημένα απ’ τους πολέμους πλούτη του. Μπροστά στην αυστηρότητα της βασίλισσας πως θα του κάνει δώρο τη ψυχή του, αν όλα τα παραστρατήματα της γυναίκας του της Αντωνίνας συγχωρέσει, αυτός δεν έχασε στιγμή «και πέφτοντας στα πόδια της γυναίκας του και με τα δύο του χέρια χάιδευε τις κνήμες της και φιλώντας τους αστραγάλους της, την αποκαλούσε σωτηρία της ζωής του. Και της ορκιζόταν πως θα της είναι πάντα δούλος της πιστός από δω και πέρα κι όχι άντρας της».[xii]
 

Απ’ ότι φάνηκε δεν ήταν άντρας, αφού ακόμα κι όταν την έπιασε… στα πράσα με το θετό τους γιο, το Θεοδόσιο, τον έπεισε ότι δεν ήταν αλήθεια αυτό που είδε γιατί… τάχατες πήγε μαζί του στο υπόγειο για να… κρύψουν τα πολύτιμα λάφυρα – αυτά που ο Βελισάριος δεν ήθελε να μαθευτούν, αν και αργότερα μαθεύτηκαν, όπως είπαμε πιο πάνω απ’ την πανούργα Θεοδώρα! Οι δύο γυναίκες είχαν κάνει βρόμικη συμμαχία!

 

Έρμαιο του ερωτικού του πάθους ο Βελισάριος είχε γίνει «κουρέλι σωματικά και άβουλος ψυχικά». Η Αντωνίνα δε λογάριαζε ούτε θεϊκούς, ούτε ανθρώπινους νόμους. Ήταν ξεδιάντροπη και ξετσίπωτη σαν τη Θεοδώρα όταν έκανε στριπτήζ στον Ιππόδρομο. Αργότερα, ερωτευμένη τρελά με το Θεοδόσιο, η Αντωνίνα «στην αρχή έκανε έρωτα μαζί του κρυφά. Έπειτα μπροστά στους υπηρέτες και στις θεραπαινίδες». Όταν αυτά έγιναν γνωστά στον κανονικό τους γιο, το Φώτιο, τον μίσησε και «δεν έπαψε να του στήνει παγίδες και να του ετοιμάζει φονικά σχέδια». Τη δε υπηρέτρια Μακεδονία που μαζί με δύο άλλους δούλους είχαν δει τους έρωτές της με το Θεοδόσιο, «πρώτα τους έκοψε τη γλώσσα μετά τους κατακομμάτιασε και μετά τους έβαλε μέσα σε σακιά και τους έριξε στη θάλασσα αδίστακτα».[xiii]
 

Τελειώνοντας δε θα αναφερθώ τι απέγινε το ζεύγος εκείνο της ντροπής ή τα «αδέρφια» που όπως λέει και ο Προκόπιος «των γυναικών οι αμαρτίες δεν ντρόπιαζαν μόνο τους συζύγους μα πιο πολύ βαραίνουν στα παιδιά τους».
 

Έτσι εξομολογήθηκε στο γιο του Φώτιο, ο Βελισάριος, δείχνοντάς του πόσο αγάπησε τη μάνα του, μην μπορώντας να της κάνει κανένα κακό, ακόμα κι αν μπορούσε να εκδικηθεί το Θεοδόσιο.
 

Ο Θεοδόσιος ήταν καλά κρυμμένος στο παλάτι. Τον έκρυβε η Θεοδώρα, τον περιποιόταν και τον… αναζωογονούσε με πλούσια φαγητά, ανέσεις και ψυχαγωγία. Τον προόριζε για στρατηγό. Για κακή της τύχη όμως, τον πρόλαβε βαριά δυσεντερία και τον αφάνισε. Ποιος ξέρει τι αφροδίσιες τροφές τον τάιζε η θερμόαιμη αυτοκράτειρα και τον ξέκανε πριν την ώρα του!
 

Ο λόγος που μερικές φορές αναγκαστήκαμε να αναφερθούμε στα προσωπικά των πρωταγωνιστών εκείνης της περιόδου, ήταν για να κάνουμε ζωντανή, στα μάτια του αναγνώστη, την ηθική σήψη της Βυζαντινής κοινωνίας που, κάτω από τη θεοσέβεια των καιρών, είχε αρχίσει κιόλας έντονα να μυρίζει!

Ο ΜΙΣΕΛΛΗΝ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ Η ΠΟΡΝΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΕΙΡΑ ΘΕΟΔΩΡΑ ΚΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΑ

-------------------

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ                         

[i] Απαγορευόταν στους Συγκλητικούς να παντρευτούν όχι απλά μια πόρνη, αλλά έστω και κατώτερης κοινωνικής τάξης.

[ii] Ό.π. σελ. 146-147.

[iii]Ό.π. σελ. 172.

[iv]Ό.π. σελ. 179.

[v] «Και ήταν θλιβερό κι’ απίστευτο, μα την αλήθεια, το θέαμα να βλέπεις το Βελισάριο να περνοδιαβαίνει στους δρόμους του Βυζαντίου σαν ένας απλός και άσημος ιδιώτης, πάντα κατσουφιασμένος, μελαγχολικός και θλιμμένος να ζει πάντα με το βραχνά πως θα θανατωθεί» Ό.π. σελ. 113.

[vi] «Οι φρονιμότεροι που διάβαιναν στην αγορά και απρόσμενα την συναντούσαν, άλλαζαν δρόμο κι έφευγαν βιαστικά, μην αγγίξουν τα ρούχα της απάνω τους και ηθικά τους κηλιδώσει. Για όσους την συναντούσαν πρωί-πρωί ήταν κακό σημάδι για αυτούς και γρουσουζιά για όλη τη μέρα. Οι γυναικούλες του θεάτρου στη θέα της σκορπούσαν γρήγορα και χανόταν από μπροστά της, γιατί φοβούνταν μήπως τους πιάσει το βάσκαμα και το κακό της μάτι». Ό.π. σελ. 143.

[vii] Άλλες εκδόσεις όπως η Loeb του 1960 μετέφεραν τα χωρία αυτά του κειμένου χωρίς να τα περικόψουν. Η ελληνική έκδοση του 1973 μπορεί να μετέφερε τα χωρία ΙΧ 13-27 απ’ την πιο πάνω αγγλική έκδοση, μαζί με το αρχαίο ελληνικό κείμενο, όμως η απόδοσή τους στη νέα ελληνική γλώσσα και πάλι θεωρήθηκε «αδύνατη» για ευνόητους λόγους! Μα και στην παρούσα έκδοση, η αναφορά σε τέτοιες πληροφορίες, χωρίς να μας δίνει τίποτα περισσότερο, θα μας έβγαζε από το σκοπό που έχει το βιβλίο αυτό.

[viii] Ο.π. σελ. 174-176.

[ix] Charles Diehl «Θεοδώρα η Αυτοκράτειρα του Βυζαντίου» μετάφραση Αντ. Μοσχοβάκη. Εκδόσεις Παρισιάνου (παρατίθεται από ΔήμητραΠιτσούνη σελ. 19-20).

[x] Σύμφωνα με μια υποσημείωση του Αλεμάννου, η Αντωνίνα είχε συγγένεια με τη Θεοδώρα γιατί η Ιωαννίνα, η κόρη που απέκτησε με το Βελισάριο, αρραβωνιάστηκε με ένα συγγενή της, τον Αναστάσιο. Πέρα από τη συγγένεια όμως, η Αντωνία ήταν «ζωστή» της Θεοδώρας, δηλαδή γυναίκα της αυλής, που έντυνε και καλλώπιζε τη βασίλισσα.

[xi] Ο.π σελ. 103.

[xii] Ο.π. σελ. 116.

[xiii] Ο.π. σελ. 94-98.