ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἰφιγένεια ἡ ἐν Ταύροις (1017-1051)

ΙΦ. πῶς οὖν γένοιτ᾽ ἂν ὥστε μήθ᾽ ἡμᾶς θανεῖν,

λαβεῖν θ᾽ ἃ βουλόμεσθα; τῇδε γὰρ νοσεῖ
νόστος πρὸς οἴκους· ἡ δὲ βούλησις πάρα.
1020 ΟΡ. ἆρ᾽ ἂν τύραννον διολέσαι δυναίμεθ᾽ ἄν;
ΙΦ. δεινὸν τόδ᾽ εἶπας, ξενοφονεῖν ἐπήλυδας.
ΟΡ. ἀλλ᾽ εἰ σὲ σώσει κἀμέ, κινδυνευτέον.
ΙΦ. οὐκ ἂν δυναίμην· τὸ δὲ πρόθυμον ᾔνεσα.
ΟΡ. τί δ᾽, εἴ με ναῷ τῷδε κρύψειας λάθρᾳ;
1025 ΙΦ. ὡς δὴ σκότος λαβόντες ἐκσωθεῖμεν ἄν;
ΟΡ. κλεπτῶν γὰρ ἡ νύξ, τῆς δ᾽ ἀληθείας τὸ φῶς.
ΙΦ. εἴσ᾽ ἔνδον ἱεροῦ φύλακες, οὓς οὐ λήσομεν.
ΟΡ. οἴμοι διεφθάρμεσθα· πῶς σωθεῖμεν ἄν;
ΙΦ. ἔχειν δοκῶ μοι καινὸν ἐξεύρημά τι.
1030 ΟΡ. ποῖόν τι; δόξης μετάδος, ὡς κἀγὼ μάθω.
ΙΦ. ταῖς σαῖς ἀνίαις χρήσομαι σοφίσμασι.
ΟΡ. δειναὶ γὰρ αἱ γυναῖκες εὑρίσκειν τέχνας.
ΙΦ. φονέα σε φήσω μητρὸς ἐξ Ἄργους μολεῖν.
ΟΡ. χρῆσαι κακοῖσι τοῖς ἐμοῖς, εἰ κερδανεῖς.
1035 ΙΦ. ὡς οὐ θέμις σε λέξομεν θύειν θεᾷ,
ΟΡ. τίν᾽ αἰτίαν ἔχουσ᾽; ὑποπτεύω τι γάρ.
ΙΦ. οὐ καθαρὸν ὄντα· τὸ δ᾽ ὅσιον δώσω φόβῳ.
ΟΡ. τί δῆτα μᾶλλον θεᾶς ἄγαλμ᾽ ἁλίσκεται;
ΙΦ. πόντου σε πηγαῖς ἁγνίσαι βουλήσομαι,
1040 ΟΡ. ἔτ᾽ ἐν δόμοισι βρέτας, ἐφ᾽ ᾧ πεπλεύκαμεν.
ΙΦ. κἀκεῖνο νίψαι, σοῦ θιγόντος ὥς, ἐρῶ.
ΟΡ. ποῖ δῆτα; πόντου νοτερὸν εἶπας ἔκβολον;
ΙΦ. οὗ ναῦς χαλινοῖς λινοδέτοις ὁρμεῖ σέθεν.
ΟΡ. σὺ δ᾽ ἤ τις ἄλλος ἐν χεροῖν οἴσει βρέτας;
1045 ΙΦ. ἐγώ· θιγεῖν γὰρ ὅσιόν ἐστ᾽ ἐμοὶ μόνῃ.
ΟΡ. Πυλάδης δ᾽ ὅδ᾽ ἡμῖν ποῦ τετάξεται πόνου;
ΙΦ. ταὐτὸν χεροῖν σοὶ λέξεται μίασμ᾽ ἔχων.
ΟΡ. λάθρᾳ δ᾽ ἄνακτος ἢ εἰδότος δράσεις τάδε;
ΙΦ. πείσασα μύθοις· οὐ γὰρ ἂν λάθοιμί γε.
1050 ΟΡ. καὶ μὴν νεώς γε πίτυλος εὐήρης πάρα.
ΙΦ. σοὶ δὴ μέλειν χρὴ τἄλλ᾽ ὅπως ἕξει καλῶς.

***

ΙΦΙ. Μα πώς να γίνει, μήτε κι η ζωή μας
να πάθει, και να πάρουμε ό,τι πρέπει;
Ο γυρισμός στον τόπο μας σκοντάφτει
σ᾽ αυτό μονάχα· η διάθεση δε λείπει.
1020 ΟΡΕ. Το βασιλιά αν σκοτώναμε; Μπορούμε;
ΙΦΙ. Τον ντόπιο, εμείς, ξενοφερμένοι; Φρίκη.
ΟΡΕ. Πρέπει να το τολμήσουμε, αν μας σώζει.
ΙΦΙ. Το θάρρος σου μ᾽ αρέσει· αδύνατο όμως.
ΟΡΕ. Μες στο ναό αν με κρύψεις; Πώς το κρίνεις;
ΙΦΙ. Λες, λυτρωμό να βρούμε στο σκοτάδι;
ΟΡΕ. Νύχτα ζητά η κλεψιά, και φως η αλήθεια.
ΙΦΙ. Είναι φύλακες μέσα· θα μας νιώσουν.
ΟΡΕ. Χαμένοι! Αχ πού θα βρούμε σωτηρία;
ΙΦΙ. Θαρρώ πως βρήκα ένα καινούριο σχέδιο.
1030 ΟΡΕ. Σαν τί; Κι εμένα πες το, να το ξέρω.
ΙΦΙ. Τα πάθια σου για τέχνασμα θα πάρω.
ΟΡΕ. Στα τέτοια φοβερές είν᾽ οι γυναίκες.
ΙΦΙ. Θα πω: φονιάς της μάνας του ήρθε απ᾽ τ᾽ Άργος...
ΟΡΕ. Βάλε μπρος τα δεινά μου, αν βγαίνει ωφέλεια.
ΙΦΙ. Θα πω πως δε βολεί να σε θυσιάσω...
ΟΡΕ. Για ποιάν αιτία; σαν κάτι να μαντεύω.
ΙΦΙ. Σα μολυσμένον· μόνο αγνούς προσφέρνω.
ΟΡΕ. Και παίρνεται μ᾽ αυτό της θεάς η εικόνα;
ΙΦΙ. Η θάλασσα, θα πω, θα σ᾽ εξαγνίσει.
1040 ΟΡΕ. Η εικόνα η ποθητή στο ναό είν᾽ ακόμα.
ΙΦΙ. Την άγγιξες, θα πω, και θα την πλύνω.
ΟΡΕ. Και πού λοιπόν; εκεί σε κάτι ρήχες;
ΙΦΙ. Όπου λινά σκοινιά το πλοίο σου δένουν.
ΟΡΕ. Τ᾽ άγαλμα εσύ θα το σηκώνεις ή άλλος;
ΙΦΙ. Δεν επιτρέπεται άλλος να τ᾽ αγγίξει.
ΟΡΕ. Κι η θέση του Πυλάδη σε όλα τούτα;
ΙΦΙ. Θα ᾽χει κι εκείνος το ίδιο μίασμα τάχα.
ΟΡΕ. Κι αυτά κρυφά απ᾽ το ρήγα ή θα τα ξέρει;
ΙΦΙ. Θα τον πλανέσω· αλλιώς δεν του ξεφεύγω.
1050 ΟΡΕ. Έτοιμο και το πλοίο με τα κουπιά του.
ΙΦΙ. Για τ᾽ άλλα πια η φροντίδα είναι δική σου.

Ιστορία της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας: Τα μυστικά της γλώσσας

1.6 Η γλώσσα αλλάζει αλλά δεν χαλάει

Η γλώσσα, λοιπόν, όπως όλα τα πράγματα, αλλάζει μέσα στον χρόνο. Και αλλάζει με τον ίδιο τρόπο που αλλάζει καθετί που χρησιμοποιούμε. Το παντελόνι που φοράμε αλλάζει από τη χρήση του: παλιώνει, αλλάζει χρώμα, σκίζεται κλπ. Η γλώσσα αλλάζει όπως το ρούχο, αλλά δεν χαλάει και δεν φθείρεται. Και δεν χαλάει, γιατί δεν παύει ποτέ να είναι το εργαλείο με το οποίο επικοινωνούν οι άνθρωποι. Η γλώσσα περνάει από γενιά σε γενιά, από τη μάνα στο παιδί και από το παιδί στο δικό του παιδί, και έτσι συνεχίζει να κάνει τη δουλειά της. Μέσα στον χρόνο αλλάζουν οι ήχοι (οι φθόγγοι είδαμε ένα παράδειγμα παραπάνω) και χρησιμοποιούνται καινούργιες λέξεις για να μιλήσουμε για καινούργια πράγματα. Η λέξη υπολογιστής ή κομπιούτερ π.χ. χρησιμοποιείται για να ονομάσει ένα καινούργιο εργαλείο που δεν υπήρχε παλιά. Αντίθετα, η λέξη βοεβόδας, που σήμαινε έναν αξιωματούχο στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, ή η λέξη γαλέρα, που σήμαινε έναν παλιό τύπο καραβιού με πανιά, δεν χρησιμοποιούνται σήμερα, γιατί δεν υπάρχουν πια βοεβόδες και γαλέρες. Τις λέξεις αυτές τις χρησιμοποιούν μόνο αυτοί που ασχολούνται ειδικά με παλιότερες εποχές.

Και τις δύο αυτές λέξεις, βοεβόδας και γαλέρα, τις πήρε η ελληνική γλώσσα από άλλες γλώσσες, τις δανείστηκε. Αυτό γίνεται συνεχώς. Όλες οι γλώσσες δανείζουν η μία στην άλλη. Σήμερα στα ελληνικά υπάρχουν πολλές λέξεις που προέρχονται από τα αγγλικά: μπαρ, κομπιούτερ· από τα γαλλικά: ασανσέρ- από τα τουρκικά: καβγάς, μεράκι. Αλλά και οι γλώσσες αυτές έχουν με τη σειρά τους δανειστεί από τα ελληνικά. Η λέξη ντίσκο, που μας φαίνεται αγγλική, προέρχεται από την ελληνική λέξη δίσκος (δισκοθήκη*). Η λέξη anahtar[anaχtár] στα τουρκικά σημαίνει «κλειδί» και βγαίνει από την ελληνική λέξη ανοιχτήρι. Οι γλώσσες λοιπόν δεν έχουν σύνορα. Καθώς αλλάζει ο κόσμος γύρω μας, δανειζόμαστε από άλλες γλώσσες ή δανείζουμε σε άλλες γλώσσες, για να μπορέσουμε να μιλήσουμε για καινούργια πράγματα. Μπορούμε λοιπόν να καταλάβουμε γιατί η γλώσσα, σε αντίθεση με το παντελόνι που φοράμε, αλλάζει χωρίς να χαλάει. Προσαρμόζεται πάντα στις καινούργιες συνθήκες.

Μπορεί όμως κάποτε να χαθεί μια γλώσσα. Μια γλώσσα χάνεται, όταν δεν έχει πια ανθρώπους να τη μιλούν, δηλαδή δεν έχει ομιλητές. Και αυτό συμβαίνει, όταν μια κοινότητα ανθρώπων που μιλάει μια γλώσσα ζει σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχεί μια άλλη γλώσσα. Κυριαρχεί γιατί τη μιλούν πολύ περισσότερο, και γιατί αυτοί που τη μιλούν έχουν πολιτική και κοινωνική δύναμη. Έτσι, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, κοινότητες που μιλούσαν ελληνικά (ελληνόφωνες κοινότητες) αλλά ήταν απομονωμένες στα βάθη της Ανατολής έπαψαν να μιλούν ελληνικά και έγιναν τουρκόφωνες. Οι Ιρλανδοί, που ζούσαν κάτω από την κυριαρχία των Άγγλων, έχασαν τη δική τους παλιά γλώσσα και έγιναν, οι περισσότεροι, αγγλόφωνοι.

--------------------------

*Οι λέξεις μιας γλώσσας που καταρχήν τις δανείστηκαν άλλες γλώσσες και μετά ξαναγύρισαν με την «ξένη» τους μορφή στην αρχική γλώσσα λέγονται αντιδάνεια.

Ο νέος «επιστημονικός» Δημιουργισμός

Δημιουργισμός, είναι η δογματική, δηλαδή η αναπόδεικτη επιστημονικά θρησκευτική πεποίθηση ότι ο Θεός είναι ο Δημιουργός όλων των υλικών και άυλων φαινομένων του Σύμπαντος και με τη θαυματουργό παρέμβασή Του μπορεί να καθορίζει ή να αλλάζει κατά βούληση τη δυναμική των φυσικών και των ανθρώπινων πραγμάτων.

Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι ο Δημιουργισμός είναι ένα θρησκευτικό-πολιτισμικό φαινόμενο που περιορίζεται στις ΗΠΑ. Δεν είναι όμως έτσι. Μολονότι εμφανίστηκε στην άλλη μεριά του Ατλαντικού πριν από έναν αιώνα, την τελευταία δεκαετία έχει μεταφερθεί και εξαπλώνεται ταχύτατα στη γηραιά ήπειρο. Βέβαια, στην Ευρώπη αυτά τα φαινόμενα δεν είναι -για την ώρα!- τόσο μαζικά και οργανωμένα όσο στις ΗΠΑ: σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες ο δημιουργισμός εκδηλώνεται μόνο σε περιθωριακές θρησκευτικές κοινότητες, ενώ σε άλλες ασκεί μεγαλύτερη επιρροή. Πάντως, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Ε.Ε. είναι ιδιαίτερα ανήσυχο γι’ αυτές τις εξελίξεις και θεωρεί ήδη ως απειλή για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό την ενδεχόμενη διάδοση τέτοιων μισαλλόδοξων σκοταδιστικών ιδεών.

Από τις αρχές του εικοστού αιώνα είναι φανερό ότι οι θεοσεβούμενοι πολίτες των ΗΠΑ είχαν και εξακολουθούν να έχουν ένα σοβαρό πρόβλημα με τις εξελικτικές ιδέες. Ομως δεν είναι οι μόνοι· στις χώρες της Λατινικής Αμερικής υπάρχει ένας απίστευτα μεγάλος αριθμός ανθρώπων που είναι πεπεισμένοι ότι τα έμβια όντα δεν εξελίσσονται ποτέ, αλλά είναι το προϊόν θεϊκής δημιουργίας.

Ο Δημιουργισμός, πάντως, δεν περιορίζεται στην αμερικανική ήπειρο, αφού επί αιώνες αποτελούσε την κυρίαρχη λαϊκή κοσμοθεώρηση όλων των μονοθεϊστικών θρησκειών: εβραϊκής, χριστιανικής και μουσουλμανικής. Στη γειτονική μας Τουρκία, για παράδειγμα, μόνον ένας στους τέσσερις υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι ενδέχεται να έχουν κοινούς προγόνους με τα άλλα ζωικά είδη.

Και θα ήταν λάθος να πιστέψει κανείς ότι η Τουρκία είναι η μοναδική χώρα στην ευρωπαϊκή ήπειρο όπου ανθεί ο δημιουργισμός.

Σύμφωνα με πρόσφατες στατιστικές μελέτες, μικρές κοινότητες χριστιανών δημιουργιστών εμφανίζονται, όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια, σε Σκανδιναβία, Κάτω Χώρες, Ρωσία, Πολωνία, Βουλγαρία, αλλά και στην Ελλάδα.

Τον Νοέμβριο του 2006 εμφανίστηκε στο διεθνές επιστημονικό περιοδικό «Nature» η πρώτη σοβαρή μελέτη των Almut Graebsch και Quirin Schiermeier στην οποία αναφέρονταν παραδείγματα από γερμανικά σχολεία όπου διδάσκονταν οι αντιεπιστημονικές απόψεις των δημιουργιστών· στην Ιταλία, επίσης, όπου η τότε υπουργός παιδείας Letizia Moratti αφαίρεσε τη διδασκαλία της εξελικτικής θεωρίας από τη μέση εκπαίδευση προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων, ενώ στη Μεγάλη Βρετανία μια οργάνωση υπέρ του δημιουργισμού που ονομάζεται «Truth in Science» έστελνε στα βρετανικά σχολεία πληροφοριακό υλικό κατά της εξελικτικής θεωρίας.

Ποια είναι, όμως, τα βασικά «επιστημονικά» επιχειρήματα των δημιουργιστών και πώς αυτά αντικρούονται από τα δεδομένα της εξελικτικής βιολογίας;

Πριν παρουσιάσουμε αναλυτικά τις θέσεις των σύγχρονων δημιουργιστών θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο δημιουργισμός δεν είναι μια στατική και αμετάβλητη στον χρόνο αντιεξελικτική άποψη· αντίθετα, προσαρμόζεται και οικειοποιείται επιλεκτικά τα δεδομένα που συσσωρεύει η επιστημονική έρευνα, διαστρέφοντας το πραγματικό νόημά τους.

Έτσι, θα μπορούσε κάποιος να διακρίνει την πρώτη γενιά δημιουργιστών, οι οποίοι στις αρχές του 20ού αιώνα στις ΗΠΑ προκάλεσαν τη «δίκη του πιθήκου», από τη δεύτερη γενιά, που υποστηρίζει ότι είναι απολύτως νόμιμη η «επιστημονική ερμηνεία» της Βίβλου και συνεπώς οι απόψεις των πιστών έχουν ίσα δικαιώματα να διδάσκονται σε σχολεία και πανεπιστήμια με τις απόψεις των εξελικτικών βιολόγων.

Ο ευφυής σχεδιασμός

Η τρίτη και πιο πρόσφατη γενιά δημιουργιστών είναι ένα πιο επιστημονικοφανές ρεύμα, το οποίο εκμεταλλευόμενο τα γνωστικά κενά και την προσωρινή αδυναμία εξήγησης ορισμένων εξελικτικών φαινομένων διατείνεται ότι η θεωρία της εξέλιξης όχι μόνο δεν αποτελεί επαρκή επιστημονική εξήγηση, αλλά ότι είναι θεμελιωδώς εσφαλμένη.

Συνεπώς, υποστηρίζουν, η επίκληση ενός πάνσοφου δημιουργού και σχεδιαστή είναι όχι μόνον επιστημονικά θεμιτή αλλά αναγκαία!

Μήπως τελικά έχουν δίκιο; Για να απαντήσουμε θα πρέπει να εξετάσουμε αναλυτικά τα τέσσερα βασικά επιχειρήματα των σύγχρονων δημιουργιστών:

1. Η εξέλιξη είναι μόνο μία θεωρία και όχι φυσικός νόμος.

Με αυτό το επιχείρημα οι δημιουργιστές συσκοτίζουν τη θεμελιώδη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σε μία επιστημονική υπόθεση και μία επιστημονική θεωρία.

Τόσο από γνωσιολογική όσο και από μεθοδολογική άποψη, «θεωρία» είναι η επαρκώς επιβεβαιωμένη εξήγηση ορισμένων φυσικών φαινομένων, η οποία βασίζεται σε εμπειρικά δεδομένα και παρατηρήσεις που ενισχύουν ή διαψεύδουν τις αρχικές υποθέσεις. Συνεπώς, όταν οι επιστήμονες μιλάνε για την εξελικτική θεωρία, για την ατομική θεωρία ή για τη θεωρία της σχετικότητας, δεν υπονοούν καθόλου ότι υπάρχουν επιφυλάξεις για την αλήθεια της συγκεκριμένης θεωρίας.

2. Η φυσική επιλογή βασίζεται σε ένα κυκλικό επιχείρημα: επιβιώνουν οι πιο προσαρμοσμένοι και θεωρούνται πιο προσαρμοσμένοι αυτοί που επιβιώνουν.

Η «επιβίωση του καταλληλότερου» είναι μια κοινότοπη και εκλαϊκευτική εκδοχή της περίπλοκης διεργασίας της φυσικής επιλογής. Μία πιο ακριβής περιγραφή θα απαιτούσε την αναφορά στις διαφοροποιήσεις ως προς την ικανότητα επιβίωσης και της αναπαραγωγής ορισμένων ατόμων ενός πληθυσμού ο οποίος ζει σε συγκεκριμένο περιβάλλον.

Πράγματι, αντί για την ασαφή και γενικόλογη «προσαρμογή του καταλληλότερου», οι σύγχρονοι εξελικτικοί βιολόγοι θωρούν την «αρμοστικότητα» ως ένα πολύ πιο ασφαλές μέτρο ή κριτήριο της εξελικτικής επιτυχίας: το πώς δηλαδή ορισμένα ιδιαίτερα και παρατηρήσιμα βιολογικά χαρακτηριστικά συμβάλλουν στην επιβίωση και την αναπαραγωγική επιτυχία των ατόμων ενός πληθυσμού.

3. Η εξέλιξη δεν είναι επιστημονική θεωρία, επειδή αναφέρεται σε μοναδικά και μη επαναλαμβανόμενα ιστορικά γεγονότα, φαινόμενα που δεν μπορούν ούτε να επιβεβαιωθούν ούτε να διαψευσθούν.

Αυτό το επιχείρημα παραβλέπει σκοπίμως το γεγονός ότι υπάρχει σαφής διαφορά ανάμεσα στις «μικροεξελικτικές» και τις «μακροεξελικτικές» διεργασίες που από κοινού διαμορφώνουν όλα τα εξελικτικά φαινόμενα. Οι μικροεξελικτικές διεργασίες περιγράφουν τις αλλαγές που συντελούνται στην πορεία του χρόνου στο εσωτερικό ενός συγκεκριμένου ζωικού είδους, ενώ οι μακροεξελικτικές διεργασίες περιγράφουν το πώς σχετίζονται μεταξύ τους και πώς αλλάζουν στον χρόνο οι ευρύτερες ταξινομικές ομάδες. Είναι -ή μάλλον θα έπρεπε να είναι- σαφές ότι πρόκειται για δύο διακριτές εξελικτικές διεργασίες: η μικροεξέλιξη αφορά τις τρέχουσες εξελικτικές αλλαγές που καταγράφονται σε ένα είδος, ενώ τα μακροεξελικτικά γεγονότα είναι ευρύτερες αλλαγές ιστορικού χαρακτήρα, που καταγράφονται στα παλαιοντολογικά απολιθώματα.

Η σύγχρονη εξελικτική θεωρία θεωρείται επαρκώς επιβεβαιωμένη επειδή ακριβώς στηρίζεται σε μικροεξελικτικά όσο και σε μακροεξελικτικά δεδομένα. Αν, αντίθετα, από την ανάλυση των μικρο- ή των μακρο-εξελικτικών δεδομένων προέκυπτε ότι τα περισσότερα είδη οργανισμών δεν σχετίζονται μεταξύ τους, ούτε και έχουν κάποια κοινά βιολογικά χαρακτηριστικά, τότε (και μόνο τότε) η εξελικτική θεωρία θα διαψευδόταν από τις μέχρι σήμερα παρατηρήσεις. Και μολονότι τα επιμέρους βιολογικά φαινόμενα είναι ιστορικά και μοναδικά, η γενική θεωρία που περιγράφει την εξέλιξή τους είναι επιστημονική, διότι είναι επαρκώς επιβεβαιωμένη και δυνητικά διαψεύσιμη!

4. Αν το ανθρώπινο είδος προήλθε από τους πιθήκους, τότε γιατί υπάρχουν ακόμα πίθηκοι;

Αυτό το συχνά επαναλαμβανόμενο επιχείρημα μας αποκαλύπτει το μέγεθος της επιστημονικής σύγχυσης των δημιουργιστών. Κατ’ αρχάς, η εξελικτική θεωρία δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι οι άνθρωποι κατάγονται ή προήλθαν από τους πιθήκους.

Οι εξελικτικοί βιολόγοι υποστηρίζουν, αντίθετα, ότι τόσο οι άνθρωποι όσο και οι μεγάλοι ή ανθρωποειδείς πίθηκοι προήλθαν αμφότεροι από έναν κοινό πρόγονο, ο οποίος ζούσε στην Αφρική πριν από 6-7 εκατομμύρια χρόνια.

Εκτοτε, αυτοί οι δύο εξελικτικά συγγενείς -αλλά διακριτοί!- κλάδοι των ανώτερων θηλαστικών εξελίχθηκαν παράλληλα, ακολουθώντας ο καθένας τη δικιά του ιδιαίτερη και μοναδική πορεία.

Το μοιραίο σφάλμα του επιχειρήματος των δημιουργιστών είναι ότι, θέλοντας να κατανοήσουν και, κυρίως, να επιβεβαιώσουν τη μοναδικότητα του ανθρώπινου είδους, καταφεύγουν σε υπερφυσικές εξηγήσεις.

Λες και η διαχρονικά απάνθρωπη και καταστροφική συμπεριφορά του είδους μας δικαιολογείται ή νομιμοποιείται αν την αποδώσουμε σ’ έναν... πάνσοφο Δημιουργό.

Η παπική «αναβάθμιση» της εξελικτικής θεωρίας

Μιλώντας στην Ποντιφική Ακαδημία των Επιστημών, στις 27-10-2014, ο Πάπας Φραγκίσκος έκρινε απαραίτητο να υπογραμμίσει το εξής: «Ο Θεός δεν είναι ένας θείος πρωτοτεχνίτης ή ένας μάγος, αλλά ο Δημιουργός που δίνει οντότητα σε όλες τις υπάρξεις.

«Η απαρχή του κόσμου δεν είναι έργο του χάους που οφείλει σε κάτι άλλο την προέλευσή του, αλλά προέρχεται άμεσα από την υπέρτατη Αρχή που δημιουργεί από αγάπη».

«Διαβάζοντας στο βιβλίο της “Γένεσης”», συνέχισε ο Πάπας, «τη διήγηση της Δημιουργίας, υπάρχει ο κίνδυνος να φανταστούμε τον Θεό σαν έναν ταχυδακτυλουργό που με το μαγικό ραβδάκι στο χέρι μπορεί να κάνει οτιδήποτε.

«Όμως, δεν είναι έτσι. Δημιούργησε τα έμβια όντα και τα άφησε να εξελιχθούν σύμφωνα με τους εσωτερικούς νόμους που Αυτός έδωσε στο καθένα, ώστε από μόνα τους να αναπτυχθούν και να επιτύχουν την πληρότητα της ύπαρξής τους».

Εξ ου και η προτροπή που απηύθυνε, στο τέλος της ομιλίας του, σε όλους τους επιστήμονες -χριστιανούς και μη- να συμμετέχουν ενεργά στη διατήρηση της δημιουργίας και με το έργο τους «να συμβάλουν στην κατασκευή ενός πιο ανθρώπινου κόσμου για όλους και όχι για μια ομάδα ή τάξη προνομιούχων».

Αυτές οι βαρυσήμαντες δηλώσεις του Πάπα έρχονται, φαινομενικά τουλάχιστον, σε ρήξη με την καθιερωμένη εκκλησιαστική παράδοση που, εδώ και αιώνες, επέβαλλε την απόρριψη -ενίοτε και την καταδίκη!- κάθε αμιγώς φυσικής-επιστημονικής εξήγησης σχετικά με τη δημιουργία του Σύμπαντος και την εξέλιξη της ζωής πάνω στη Γη.

Πράγματι, η αποδοχή της ιδέας μιας μη τελεολογικής ζωικής εξέλιξης αποτελούσε έννοια ταμπού, αφού αμφισβητούσε και κατέρριπτε επιστημονικά τις θεμελιακές αρχές της δυτικής θεολογίας.

Ωστόσο, με αυτήν την ιστορική παρέμβασή του, ο 266ος Πάπας της Καθολικής Εκκλησίας, κατά κόσμον Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο, υποδεικνύει σαφώς πως όχι μόνον είναι μάταιο αλλά και εξαιρετικά επιβλαβές για τη χριστιανική θρησκεία το να αμφισβητεί τις κατακτήσεις της σύγχρονης επιστήμης.

Πολύ πιο επωφελές θα ήταν να καταφέρει, επανερμηνεύοντας κατάλληλα το νόημα των επιστημονικών θεωριών, να τις ενσωματώσει στις βασικές θρησκευτικές της αρχές. Και αυτό ακριβώς επιχείρησε να κάνει ο Πάπας με αυτήν τη φαινομενικά ρηξικέλευθη και ανανεωτική παρέμβασή του.

Στην πραγματικότητα, ο Πάπας Φραγκίσκος Α’ δεν ήταν ο πρώτος ποντίφικας που αποδέχεται την ισχύ των δαρβινικών θεωριών.

Στις 22 Νοεμβρίου του 1951, πρώτος ο Πάπας Πίος ΙΒ’ με σχετική εγκύκλιο ανακοίνωσε σε πιστούς και ιερείς της Καθολικής Εκκλησίας ότι η βιολογική εξέλιξη είναι συμβατή με τη χριστιανική πίστη. Υπό δύο όμως προϋποθέσεις: 1) ότι δεν πρέπει να θεωρείται ως μία οριστικά αποδεδειγμένη θεωρία και 2) ότι η άυλη ψυχή των ανθρώπων δεν υπήρξε ποτέ ούτε προϊόν ούτε αντικείμενο της βιολογικής εξέλιξης.

Πολύ αργότερα, στις 21 Οκτωβρίου 1996, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β’ σε μια ανάλογη ομιλία του στην Ποντιφική Ακαδημία των Επιστημών αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι η συσσώρευση αποδείξεων υπέρ της εξέλιξης των ειδών καθιστούσε πλέον την εξελικτική θεωρία «κάτι περισσότερο από μία απλή εικασία· αλλά, αντίθετα, πρόκειται για αποδεδειγμένη φυσική διεργασία».

Με αφορμή αυτές τις τρεις εντυπωσιακές δηλώσεις θα επιχειρήσουμε να διερευνήσουμε το ακανθώδες ερώτημα: είναι όντως εφικτή η ειρηνική συμβίωση της επιστήμης με τη θρησκεία, της θρησκευτικής πίστης με την επιστημονική έρευνα;

Και πόσο συμβατή με το δόγμα της θεϊκής Δημιουργίας και Πρόνοιας είναι η ανατρεπτική ιδέα της αέναης, χωρίς κανένα τελικό σκοπό, βιολογικής εξέλιξης;

Ο Θεός και η θρησκεία ως προϊόντα της εξέλιξης

Μολονότι είμαστε βιολογικά «εξοπλισμένοι» για να διαπιστώνουμε εγκαίρως τη λογική συνοχή των πληροφοριών που δεχόμαστε από το περιβάλλον μας, πολύ συχνά αναγκαζόμαστε να καταφύγουμε σε μια «νοητική παρακαμπτήριο», μια «επιλογή» που εγκυμονεί ουκ ολίγους κινδύνους.

Για παράδειγμα, υιοθετούμε πολύ συχνά τη στρατηγική της «κοινωνικής εμπειρίας», την οποία περιέγραψε πρώτος το 1984 ο Αμερικανός ψυχολόγος Ρόμπερτ Τσαλντίνι (Robert Cialdini).

Οπότε βρισκόμαστε σε κατάσταση γνωστικής αβεβαιότητας έχουμε την τάση να διαμορφώνουμε τις πεποιθήσεις μας με βάση αυτό που μας φαίνεται ικανό να πείσει τους περισσότερους συνανθρώπους μας.

'Οσο ευρύτερα αποδεκτή φαίνεται να είναι κάποια πεποίθησή μας τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχει να γίνει αποδεκτή από το γνωστικό μας περιβάλλον.

Αυτή η ικανοποιητική σε πολλές περιπτώσεις στρατηγική ενδέχεται ενίοτε να μας οδηγήσει στην αποδοχή εντελώς εσφαλμένων ιδεών.

Κάτι που φαίνεται ότι το γνωρίζουν πολύ καλά από καιρό οι πνευματικές, θρησκευτικές και πολιτικές σέχτες, όταν οργανώνουν αυστηρά τη ζωή των οπαδών τους και καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να περιβάλλονται πάντα από άτομα που έχουν κοινές με αυτούς απόψεις.

Η σύγχρονη νευροεπιστήμη μόλις τώρα αρχίζει να κατανοεί τους νευροεγκεφαλικούς και ψυχολογικούς μηχανισμούς που κρύβονται πίσω από αυτά τα πολύπλοκα κοινωνικά παιχνίδια. Οι άνθρωποι ακολουθούν δεκάδες θρησκείες, για να περιοριστούμε στις πιο βασικές.

Πώς όμως εξηγεί η σύγχρονη επιστήμη την καθολική και διαχρονική παρουσία του «θρησκευτικού αισθήματος», της προδιάθεσης των περισσότερων ανθρώπων σε αυτήν τη φαινομενικά «ανορθολογική» αλλά τόσο επίμονη και καθολική ψευδαίσθηση;

Μήπως πίσω από τις εμφανείς πολιτισμικές, γεωγραφικές και ιστορικές διαφοροποιήσεις των επιμέρους θρησκειών κρύβεται ένα κοινό στοιχείο που το μοιράζονται όλοι οι πιστοί; Αυτό ακριβώς υποστηρίζει η Νευροθεολογία και αυτόν τον κοινό θρησκευτικό παρονομαστή αναζητά.

Σε ό,τι αφορά, όμως, την εξήγηση αυτού του κοινού θρησκευτικού αισθήματος, δηλαδή της «αυθόρμητης» προδιάθεσης για πίστη σε υπερφυσικά όντα, οι απόψεις των ειδικών διίστανται.

Μια σχολή σκέψης υποστηρίζει ότι η βιολογική εξέλιξη, μέσω της φυσικής επιλογής, ενίσχυσε την προδιάθεσή μας για θρησκευτική πίστη επειδή αυτή προωθούσε την υπακοή στους καινοφανείς και «αφύσικους» κανόνες της ανθρώπινης κοινωνικότητας.

Για παράδειγμα, ο επιφανής κοινωνικός βιολόγος Ντέιβιντ Σλόαν Γουίλσον (David Sloan Wilson) υποστηρίζει ότι η καλλιέργεια του κοινού θρησκευτικού αισθήματος θα πρέπει να ευνοήθηκε από τη φυσική επιλογή επειδή ενίσχυσε την κοινωνική συνοχή και τη συνεργασία μεταξύ των πρωτόγονων κοινωνικά ομάδων.

Μια διαφορετική εξελικτική προσέγγιση υποστηρίζει ότι η θρησκευτική προδιάθεση και η πίστη σε υπερφυσικά όντα δεν υπήρξαν ποτέ αντικείμενο της φυσικής επιλογής.

Αντίθετα, αποτελούν απλώς τα «υποπροϊόντα» των νοητικών και γνωστικών λειτουργιών του πολύπλοκου εγκεφάλου μας, τα οποία διαμορφώθηκαν από την εξέλιξη, κατά το μακρινό παρελθόν, για να επιτελούν εντελώς διαφορετικές λειτουργίες.

Μήπως τελικά, παρά τους ευσεβείς πόθους ή τις επίμονες ψευδαισθήσεις μας, αυτή η προδιάθεση μας για το υπερβατικό που εκφράζεται ως βαθιά θρησκευτική πίστη σε θεούς και δαίμονες δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από ένα εξελικτικό ατύχημα;

Τα χαρακτηριστικά των ελεύθερων ανθρώπων

Ελεύθερος λοιπόν είναι όποιος:

-δεν καταβάλλεται από φοβίες, κρίσεις πανικού, αγωνία, άγχος

-δεν βασανίζεται από αμφιθυμία

-έχει βρει τι θέλει και το ακολουθεί

-δεν ακολουθεί την πλειοψηφία αν κρίνει ότι αυτό είναι παράλογο

-ξέρει ότι η ζωή του είναι στο χέρι του κι ότι μπορεί να την αλλάξει όποτε θελήσει

-παίρνει αποφάσεις

-έχει βρει τη φωνή του

-δεν συμμορφώνεται και δεν αντιδρά, αλλά συμφωνεί ή διαφωνεί

-μπορεί να ανταποκριθεί σε πολλούς ρόλους και δεν προσκολλάται μόνο σε έναν

-δεν προσκολλάται στο παρελθόν αλλά το αξιοποιεί ως πηγή γνώσης

– δεν χάνει το παρόν

-έχει καλή σχέση με το σώμα του

-κοιμάται ήσυχος το βράδυ

-είναι σοβαρός αλλά όχι σοβαροφανής

-δεν βολεύεται σε εύκολες, αλλά στενόχωρες καταστάσεις

-δεν εξουσιάζει και δεν εξουσιάζεται

-έχει αξιοπρέπεια χωρίς να ενδιαφέρεται για το τι λέει ο κόσμος

-έχει αυτοσεβασμό

-μπορεί να δεσμευτεί σε έναν στόχο που απορρέει από μία επιθυμία του

-έχει συγχωρέσει τον εαυτό και τον άλλο

-δεν είναι τελειομανής

-αντιλαμβάνεται ότι ο θάνατος είναι αναπόφευκτο τμήμα της ζωής και συμφιλιώνεται

-δεν αγκιστρώνεται από τον οποιονδήποτε

-ξέρει ότι ενδέχεται να αλλάξει κάποια στιγμή εφόσον πεισθεί (απόψεις, δοξασίες, αξίες)

-αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε όλα κι ότι αυτό δεν είναι πρόβλημα.

-εξασκεί και διαφυλάσσει την κριτική του ικανότητα

-έχει μάθει να αυτοπεριορίζεται

-ακόμη εκπλήσσεται

-σέβεται την ελευθερία των άλλων

-εκφράζεται ελεύθερα αλλά με σεβασμό προς τους άλλους

-δεν φοβάται ούτε την πιο παράλογη του σκέψη

-δεν ψάχνει διψασμένος για αποδοχή ή για μπράβο

-δεν είναι ανταγωνιστικός με τους άλλους αλλά επικεντρώνεται στην δική του ανάπτυξη

-αισθάνεται εσωτερικά ασφαλής και δεν ψάχνει τεχνητές πηγές ασφάλειας εξωτερικά

-δεν πείθεται από το ψευδές δίλημμα ασφάλεια ή ελευθερία. Δεν υπάρχει ασφάλεια χωρίς ελευθερία.

-δεν αισθάνεται ένοχος (ή κάνει κάτι και το χαίρεται, ή δεν το κάνει καθόλου).

-αισθάνεται ένα τμήμα του σύμπαντος τόσο μικρό αλλά και τόσο μεγάλο

-ξέρει ότι η ελευθερία του δεν απειλείται ούτε από το πιο μικρό και σκοτεινό κελί του πιο αδυσώπητου δικτάτορα

Η ελευθερία όπως την όρισαν φιλόσοφοι, ιστορικοί και λογοτέχνες

Ο Καζαντζάκης είχε πει κάποτε ότι αυτός που επιθυμεί την ελευθερία, παρόλο που μπορεί να μην την έχει κατακτήσει ακόμη, βαδίζει προς αυτήν. Συνέδεσε επίσης την ελευθερία με την απουσία φόβου και ελπίδας με το περιβόητο “Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα Είμαι ελεύθερος!”

Ο Καμύ, ως δημοσιογράφος σε μία ανελεύθερη εποχή, είχε πει ότι ελεύθερος είναι όποιος δεν λέει ψέματα… Το θέμα της ελευθερίας φαίνεται να τον απασχολεί σε όλη του την ζωή και μας προτείνει ότι ο μόνος τρόπος να υπάρξεις σε έναν ανελεύθερο κόσμο είναι να είσαι τόσο απόλυτα ελεύθερος ως ύπαρξη ώστε αυτό από μόνο του να αποτελεί μία πράξη ανταρσίας.

Για το Νίτσε ελεύθερος είναι όποιος έχει την θέληση να είναι υπεύθυνος απέναντι στον εαυτό του.

Ο Θουκυδίδης μας λέει ότι ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι οι γενναίοι…

Ο Καστοριάδης είχε πει για την ελευθερία ότι μόνο με δύο τρόπους μπορεί κανείς να την καταφέρει: με την πολιτική και την ψυχανάλυση. Μετά την απογοήτευσή του από την εμπλοκή του στην πολιτική πίστευε μόνο στην απελευθερωτική δύναμη της ψυχανάλυσης..

Κι ο Μενέλαος Λουντέμης μας θυμίζει και αφυπνίζει: “Φτηνά την λευτεριά δεν την πουλούν πουθενά. Ούτε και την χαρίζουν. Όσοι την πήραν χάρισμα την χαράμισαν”.

ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟΚΡΥΦΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ (ΝΟΘΩΝ - ΨΕΥΤΙΚΩΝ).

ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ... Δηλαδή οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις «γιορτάζουν» την επίσκεψη μιας εβραίας στον ναό του Σολομώντος στην Ιερουσαλήμ. Κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος διερωτάται: τι είδους εορτή είναι αυτή και τι σχέση έχουν οι ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ με τον ναό του Σολομώντα. Ναι, στον ναό του Σολομώντα. Ούτε καν στον Παρθενώνα, ούτε καν στην Αγία Σοφία. Ποιος ισραηλινός πράκτορας που διευθύνει το αρχηγείο των ενόπλων δυνάμεων επέβαλε αυτήν την εορτή, που δεν στηρίζεται στα 4 Ευαγγέλια, αλλά στο (απόκρυφο - νόθο - ψεύτικο ) μη κανονικό «Ευαγγέλιο» του Ιακώβου;

Αρχικά η ημέρα που εορτάζονταν η ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΡΕΤΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ήταν η 29η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ως η ημέρα που κατατροπώθηκαν οι κομμουνιστές. Αυτό είχε κάποια λογική. Στην συνέχεια, μετά την στρατιωτική δικτατορία, οι θεοσεβούμενοι μασόνοι πολιτικοί καθιέρωσαν την 15η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ για εορτή των Ενόπλων Δυνάμεων και στη συνέχεια την 21η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ. Πάλι καλά που δεν μας καθιέρωσαν να εορτάζουμε την ημέρα του ΜΑΤΣ, την ημέρα ΤΟΥ ΤΑΛΜΟΥΔ ή την ημέρα της ΜΑΣΑΝΤΑ.

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΕΙ Η ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΡΕΤΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΨΕΥΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ «ΤΩΝ ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ», ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ ΣΤΑ ΨΕΥΤΙΚΑ ΑΠΟΚΡΥΦΑ "ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ" ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΑ ΚΑΝΟΝΙΚΑ.

Οι Έλληνες έχουν, για αδιευκρίνιστους λόγους, σαν ημέρα των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, την ημέρα που, όπως γράφουν τα θρησκευτικά βιβλία: «μία μικρή εβραία, η Μαριάμ, όταν έγινε τριών ετών, οδηγήθηκε από τους γηραιούς γονείς της στο Ναό του Σολομώντος, προκειμένου να εκπληρωθεί το τάμα τους προς τον Θεό. Η Μαρία ανήλθε μόνη της τα 15 σκαλοπάτια που οδηγούσαν στον Ναό και παραδόθηκε από τους γονείς της στα χέρια του ιερέα Ζαχαρία. Αυτός την αγκάλιασε, την ευλόγησε και είπε: «Εμεγάλυνε ο Κύριος το όνομά σου σε όλες τις γενεές. Με σένα θα ευλογηθούν τα έθνη και ο Κύριος θα λυτρώση τους υιούς του Ισραήλ». Στη συνέχεια ανέβασε την τριετή Μαρία στο εσωτερικό του θυσιαστηρίου, όπου ο Θεός της πρόσφερε τη Χάρη του. Το νεαρό κορίτσι υπηρέτησε τον Ναό μέχρι τα 14 χρόνια του, οπότε αρραβωνιάστηκε τον Ιωσήφ».

Το γεγονός κάλλιστα μπορεί να μην έλαβε ποτέ χώρα, δεδομένου ότι δεν αναφέρεται από τα 4 κανονικά ευαγγέλια αλλά από τα νόθα ευαγγέλια, όπως επίσης και η μικρή εβραία να ήταν τελικά ανύπαρκτη.

Το ερώτημα πάντως παραμένει. Γιατί;

Σε τι συνέβαλε αυτή η εβραία και ο ναός του Σολομώντα στην πολεμική αρετή των Ελλήνων;

Πόσους παραλογισμούς είναι επιτέλους ικανοί να αντέξουν οι ευφυείς απόγονοι του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή και του Γέλωνα;

Τα Εισόδια της Θεοτόκου είναι η Θεομητορική εορτή της Χριστιανικής Εκκλησίας, με την οποία τιμάται η είσοδος για τους Ορθοδόξους και η εμφάνιση για τους Καθολικούς (Presentazione della Beata Vergine Maria) της μικρής Μαριάμ (Μαρίας) μαζί με τους γονείς της Ιωακείμ και Άννα στο Ναό του Σολομώντος στην Ιερουσαλήμ, προκειμένου η μέλλουσα Θεοτόκος να αφιερωθεί στον Θεό. Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Νοεμβρίου και από τις δύο Εκκλησίες, ενώ στις 4 Δεκεμβρίου την γιορτάζουν οι χριστιανοί που ακολουθούν το παλαιό Ιουλιανό ημερολόγιο (Παλαιοημερολογίτες).

ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟΚΡΥΦΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ (ΝΟΘΩΝ - ΨΕΥΤΙΚΩΝ).

Η αναφορά για το περιστατικό των Εισοδίων της Θεοτόκου δεν γίνεται σε κάποιο από τα βιβλία της Καινής Διαθήκης, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά σε δύο απόκρυφα (νόθα) Ευαγγέλια: το Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου (κεφ. 6-7) και το Ευαγγέλιο του Ψευδο-Ματθαίου. Σύμφωνα με αυτά, οι ευσεβείς γονείς της Θεοτόκου, Ιωακείμ και Άννα, έπειτα από εικοσαετή έγγαμο βίο, ήσαν άτεκνοι και παρακαλούσαν θερμά τον Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί. Ο Θεός τους ανάγγειλε με Άγγελο ότι η επιθυμία τους θα εκπληρωθεί και η Άννα έμπλεη χαράς υποσχέθηκε να αφιερώσει το παιδί στον Θεό. Πράγματι, η Άννα έμεινε έγκυος και μετά από εννέα μήνες απέκτησε κόρη, τη Μαριάμ (Μαρία).

(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Εάν όντως εορτάζουμε τα εισόδια της Θεοτόκου βάσει των αναφορών των αποκρύφων (νόθων) Ευαγγελίων και θεωρούμε την ιστορία αυτή σαν αληθινή, πρέπει να θεωρήσουμε σαν αληθινές και τις άλλες ιστορίες που αναφέρουν τα απόκρυφα Ευαγγέλια, πολλές των οποίων είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικές έως και γαργαλιστικές. Δεν πρέπει να παίρνουμε από εκεί ότι μας συμφέρει. Όχι δύο μέτρα και δύο σταθμά. Διαβάστε χριστιανοί τα απόκρυφα (νόθα - ψεύτικα) ευαγγέλια αφού τα θεωρείται αληθή και πολλές γιορτές κάνετε βάσει των εξιστορήσεων αυτών των ευαγγελίων).

Όταν η Μαριάμ έγινε τριών ετών, οδηγήθηκε από τους γηραιούς γονείς της στο Ναό του Σολομώντος, προκειμένου να εκπληρωθεί το τάμα τους προς τον Θεό. Η Μαρία ανήλθε μόνη της τα 15 σκαλοπάτια που οδηγούσαν στον Ναό και παραδόθηκε από τους γονείς της στα χέρια του ιερέα Ζαχαρία. Αυτός την αγκάλιασε, την ευλόγησε και είπε: «Εμεγάλυνε ο Κύριος το όνομά σου σε όλες τις γενεές. Με σένα θα ευλογηθούν τα έθνη και ο Κύριος θα λυτρώση τους υιούς του Ισραήλ». Στη συνέχεια ανέβασε την τριετή Μαρία στο εσωτερικό του θυσιαστηρίου, όπου ο Θεός της πρόσφερε τη Χάρη του. Το νεαρό κορίτσι υπηρέτησε τον Ναό μέχρι τα 14 χρόνια του, οπότε αρραβωνιάστηκε τον Ιωσήφ και στη συνέχεια έγινε η μητέρα του Ιησού Χριστού.

Τα Εισόδια της Θεοτόκου καθιερώθηκαν ως εκκλησιαστική εορτή κατά τον 7ο αιώνα, πρώτα στην Ανατολή και πολύ αργότερα στη Δύση. Αναφορές υπάρχουν στα γραπτά του Αγίου Μάξιμου του Ομολογητή και των πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως Ταράσιου και Γερμανού. Με τα Εισόδια της Θεοτόκου συνδέεται και η βασιλική της Αγίας Μαρίας της Νέας, που χτίστηκε δίπλα στα ερείπια του Ναού του Σολομώντος και εγκαινιάστηκε στις 21 Νοεμβρίου 543 από τον βυζαντινό αυτοκράτορα Ιουστινιανό. Εξ αυτού του γεγονότος φαίνεται να επελέγη από την εκκλησία ο εορτασμός των Εισοδίων της Θεοτόκου στις 21 Νοεμβρίου. Επί αυτοκράτορος Μανουήλ Α' Κομνηνού (1143-1180) καθιερώθηκε ως ημέρα αργίας για το Βυζάντιο.

Απολυτίκιον

“Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον, και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις. Εν ναώ του Θεού τρανώς η Παρθένος δείκνυται, και τον Χριστόν τοις πάσι προκαταγγέλλεται. Αυτή και ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν˙ Χαίρε της οικονομίας του Κτίστου η εκπλήρωσις.”

Η αναφορά για το περιστατικό των Εισοδίων της Θεοτόκου δεν γίνεται σε κάποιο από τα βιβλία της Καινής Διαθήκης, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά σε δύο απόκρυφα (νόθα) Ευαγγέλια: το Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου (κεφ. 6-7) και το Ευαγγέλιο του Ψευδο-Ματθαίου.

Πρωτευαγγέλιον του Ιακώβου.

Εκδόθηκε για πρώτη φορά στο πρωτότυπο από τον M. Neander το 1564.

Στην χειρόγραφη παράδοση φέρει τον τίτλο «Ιστορία Ιακώβου».

Το Αρχαιότερο χειρόγραφο που έχουμε είναι του 3ου Αιώνα και υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι αρχικά υπήρχαν δύο τμήματα (1-20) και ότι το τρίτο μέρος αποτελεί πρόσθετο τμήμα κατά τον χρόνο συγγραφής του Παπύρου.

Στο πρώτο από τα δύο τμήματα περιγράφεται η γέννηση και ο βίος της Μαρίας μέχρι και της παραλαβής της υπό του Ιωσήφ. Ο Ιωακείμ πατέρας της Μαρίας άτεκνος όπως ήταν πήγε στην έρημο λόγω του ονειδισμού της ατεκνίας ενώ η Άννα ενδύθηκε νυφικό φόρεμα και προσευχήθηκε με αποτέλεσμα να εισακουσθεί η προσευχή της.

Στο δεύτερο μέρος περιγράφεται από τον Ιωσήφ η Γέννηση του Ιησού με βάση τα Τέσσερα Ευαγγέλια αλλά και με πολλές πρόσθετες πληροφορίες. Περιέχει επίσης και έναν Ύμνο στην Αειπαρθενία της Θεοτόκου ο οποίος μπορεί να θεωρηθεί ως κάποια προσπάθεια πρόληψης έναντι των Αρνητών της.
Στο τρίτο μέρος περιέχει την Ιστορία του Ζαχαρία, την σφαγή των Νήπιων, την διαφυγή του Ιωάννη του Βαπτιστή, και τον θάνατο του Ηρώδη.

Στο τέλος του τρίτου τμήματος υπάρχει σημείωση που δείχνει ως συγγραφέα τον Ιάκωβο και μάλιστα ως αυτόπτη μάρτυρα των γεγονότων ο οποίος είναι αδελφός του Κύριου και υιός του Ιωσήφ από τον προηγούμενο γάμο. Ο Ιάκωβος προφανώς διέφυγε την σφαγή και επέστρεψε μετά.

Ο συντάκτης του Ευαγγελίου κατά την σύγχρονη έρευνα προφανώς αγνοεί την Γεωγραφία της Παλαιστίνης αλλά και τα έθιμα. Έτσι δεν είναι ούτε ο Ιάκωβος όπως αναφέρεται αλλά ούτε και οποιοσδήποτε Ιουδαίος της Παλαιστίνης. Στην πραγματικότητα τα δύο πρώτα τμήματα γράφτηκαν το 180 μ.Χ. Αυτό το συμπέρασμα βασίζεται και στον Ιουστίνο όπου φαίνεται να μην γνωρίζει το βιβλίο ενώ γνωρίζει τις παραδόσεις τις οποίες διατηρεί το βιβλίο αλλά και ο Ωριγένης το αναφέρει με το όνομά του «Βίβλος Ιακώβου» Ως προς το τρίτο τμήμα πιστεύεται ότι προσετέθη στις αρχές του 3ου αιώνα και ότι ο συντάκτης του άφησε το σημείωμα περί του Ιακώβου.

Το «Βιβλίον του Ιακώβου» καταδικάσθηκε από τον Γελάσιο δια διατάγματος περί γνήσιων και νόθων βιβλίων αλλά εξακολουθούσε να διαβάζεται στην Ανατολή παρότι στην Δύση δεν συνέβαινε το ίδιο.

Η Εκκλησία παρέλαβε από αυτό το Ευαγγέλιο τα ονόματα των γονέων της Μαρίας και πάνω σε αυτό στηρίχθηκε η Εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου αλλά και πάνω σε αυτό στηρίχθηκε το δόγμα περί Ασπόρου Συλλήψεως των Ρωμαιοκαθολικών.

Γέννα Μαρίας

Στο τελευταίο μέρος του Παπύρου ο οποίος διατηρεί το έργο υπάρχει η σημείωση «Γέννα Μαρίας», «Αποκάλυψις Ιακώβου».Το πρώτο μέρος του τίτλου «Γέννα Μαρίας» είχε άλλο κείμενο στο οποίο αφιερώνει με ιδιαίτερη σημασία ο Επιφάνιος μετά παραθέσεως ενός σύντομου χωρίου περί του θανάτου του Ζαχαρία. Ο Επιφάνιος Κύπρου καθιστά σαφές ότι το βιβλίο αυτό ανήκε στους Γνωστικούς και το περιεχόμενο του παραθέματος μαρτυρεί το ίδιο. Είναι προφανές ότι αυτό είχε περιεχόμενο συγγενές με το ανωτέρω, αλλά δεν ταυτίζεται με αυτό, επειδή αποτελεί το γνωστικό αντίστοιχο του Ευαγγελίου του Ιακώβου που γράφτηκε λίγο μετά από αυτό και με εμφανή την επίδρασή του.

ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΣΤΗΡΙΧΤΗΚΑΝ ΣΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΠΟΚΡΥΦΟ (ΜΗ ΚΑΝΟΝΙΚΟ - ΝΟΘΟ - ΨΕΥΔΕΣ) ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ

7. 1. Καθώς περνούσαν οι μήνες, το παιδί μεγάλωνε. Όταν έγινε δύο ετών, είπε ο Ιωακείμ στην Άννα: «Ας την οδηγήσουμε στο ναό του Κυρίου, για να εκπληρώσουμε την υπόσχεση που δώσαμε, μήπως μας στείλει ο Κύριος την οργή Του και δεν γίνει δεκτό τότε το Δώρο μας». Η Άννα τότε απάντησε: «Ας περιμένουμε το τρίτο έτος, για να μην αποζητήσει το κορίτσι τον πατέρα ή την μητέρα». Και o Ιωακείμ είπε: «Ας περιμένουμε». 2. Όταν έγινε τριών χρόνων το κορίτσι, είπε ο Ιωακείμ: «Προσκαλέστε τις αμόλυντες θυγατέρες των Εβραίων να πάρουν από μια λαμπάδα, που θα κρατούν αναμμένη, ώστε να μην στραφεί το κορίτσι προς τα πίσω και μείνει αιχμάλωτη η καρδιά της μακριά από το Ναό του Κυρίου». Έτσι έκαναν, λοιπόν, ώσπου ανέβηκαν στο ναό του Κυρίου, όπου ο ιερέας την υποδέχτηκε, την ασπάστηκε, την ευλόγησε και είπε: «Ο Κύριος δόξασε το όνομα σου σε όλες τις γενιές. Μέσα από εσένα θα αποκαλύψει o Κύριος στις έσχατες ημέρες τη λύτρωση Του στους Ισραηλίτες». 3. Ο ιερέας την έβαλε να καθίσει στον τρίτο αναβαθμό του θυσιαστηρίου. Ο Κύριος, ο Θεός, της έδωσε χάρη και χόρεψε (με τα πόδια της) και όλος ο λαός του Ισραήλ την αγάπησε.

Λιαντίνης: Γειά σου, μάνα μου Ελλάς, είμαι κλεφτοφουκαράς

Η τελευταία πράξη της τραγωδίας, η ταφόπλακα δηλαδή που σκέπασε το φονικό, ανάλογη με την ταφόπλακα του 843 που έθαψε την αρχαία Ελλάδα, ήταν το διάταγμα του ελληνικού κράτους να ονομάσει το Υπουργείο για τη μόρφωση των παιδιών μας Υπουργείο των εκκλησιαστικών. Και λίγο αργότερα Υπουργείο εθνικής παιδείας και θρησκευμάτων.

Και τούτο το άνομο όνομα και νόημα τέρας το φέρνει μέχρι σήμερα. Η εθνική σχιζοφρένεια υπογράφτηκε και σφραγίστηκε με τη μεγάλη του Κράτους σφραγίδα.

Ακούσατε πουθενά σε Ευρώπη ή σε Αμερική, σε Σαχαλίνη, Ταγκανίκα ή Εσκιμώους, η παιδεία ενός έθνους, η μεγάλη ελπίδα και το μυστήριο των μυστηρίων του, να μπερδεύεται με το αντερί και το ράσο;

Αλλά πέστε να πάψουν επάνω οι φωνές των γυναικών. Και σταματήστε τα δάκρυα για τον Ορέστη. Γιατί κάπου βαθιά στον καθένα μας υπάρχουν κρυμμένοι οι Έλληνες. Και περιμένουν. Τό 'δειξε ο Θοδωράκης και ο Σολωμός. Τό 'δειξε ο Καποδίστριας και η Λιογέννητη. Τό 'δειξε το '12-'13 και ο Τρικούπης. Τό 'δειξε ο Γοργοπόταμος, ο Καβάφης, και το ύψωμα 731 κοντά στο Βεράτι.

Έλληνες θα ειπεί δύο και δύο τέσσερα στη γη. Όχι δύο και δύο είκοσι δύο στον ουρανό.

Έλληνες θα ειπεί να τελείς στους νεκρούς τις χοές της Ηλέκτρας. Όχι κεριά στους νεκρόλακκους, και δηνάρια στο σακούλι του τουρκόπαπα.

Έλληνες θα ειπεί να προσκυνάς τακτικά στους Δελφούς το γνώθι σαντόν. Όχι να κάνεις την εξομολόγηση στους αγράμματους πνευματικούς και στους μαύρους ψυχοσώστες.

Έλληνες θα ειπεί να σταθείς μπροστά στη στήλη του Κεραμεικού και να διαβάσεις το επιτύμβιο: ΣΤΑΘΙ ΚΑΙ ΟΙΚΤΙΡΟΝ. Σταμάτα, και δάκρυσε· γιατί δε ζω πια. Κι όχι να σκαλίζεις πάνω σε σταυρούς κορακίστικα λόγια και νοήματα: Προσδοκώ ανάσταση νεκρών.

Έλληνες θα ειπεί το πρωί να γελάς σαν παιδί. Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα. Κι όχι το πρωί να κάνεις μετάνοιες στα τούβλα. Το μεσημέρι να γίνεσαι φοροφυγάς στο κράτος και επίτροπος στην ενορία σου. Και το βράδυ να κρύβεσαι στην κώχη του φόβου σου, και να ολολύζεις σα βερέμης. Ακόμη κι ο Ελύτης, καθώς εγέρασε, τό 'ριξε στους αγγέλους και στα σουδάρια. Τι απογοήτεψη...

Έλληνες θα ειπεί όσο ζεις, να δοξάζεις με τους γείτονες τον ήλιο και τον άνθρωπο. Και να παλεύεις με τους συντρόφους τη γη και τη θάλασσα. Και σαν πεθάνεις, να μαζεύουνται οι φίλοι γύρω από τη μνήμη σου, να πίνουνε παλιό κρασί, και να σε τραγουδάνε:

«Τρεις αντρειωμένοι εβούλησαν να βγουν από τον Άδη.

Ένας το Μάη θέλει να βγει κι άλλος τον Αλωνάρη.

Κι ο Δήμος τ' αγια-Δημητριού ν' ανοίξει γιοματάρι.

Μια λυγερή τους άκουσε, γυρεύει να την πάρουν.

Κόρη, βροντούν τ' ασήμια σου, το φελλοκάλιγό σου,

και τα χρυσά γιορντάνια σου, θα μας ακούσει ο Χάρος».

Δημήτρης Λιαντίνης, Γκέμμα

O Σενέκας και το θέατρο του θανάτου

Είναι πολύ εύκολο να παρασυρθεί κανείς από τις μάζες

Γύρω στο 60 μ.Χ., ο φιλόσοφος Σενέκας έκανε το σφάλμα να περάσει μία μέρα σε ένα αμφιθέατρο της Ρώμης. Κατά το μεσημεριανό διάλειμμα, στο κοινό προσφερόταν ένα ακόμη δημοφιλές θέαμα: άγριες συμπλοκές μέχρι θανάτου μεταξύ καταδίκων, που το λυσσασμένο πλήθος τις παρακολουθούσε και δεν έλεγε να χορτάσει τη θέα του αίματος. Αργότερα, ο Σενέκας περιέγραψε τις φρικαλεότητες που αντίκρισε, σε μια επιστολή στο φίλο του Λουκίλιο.

Λεύκιος Ανναίος Σενέκας ο Νεότερος (4 π.Χ.-65 μ.Χ.)

Ο Ρωμαίος στωικός φιλόσοφος, συγγραφέας και πολιτικός Σενέκας ο Νεότερος ήταν γόνος εύπορης οικογένειας και γεννήθηκε στην Κόρδοβα της Ισπανίας. Σταδιοδρόμησε στη Ρώμη, όπου έγινε δάσκαλος και πολιτικός μέντορας του Νέρωνα.

Ο Σενέκας είχε την αντίληψη πως είναι ανεπίτρεπτο να σκοτώνει κανείς κάποιον χάριν ψυχαγωγίας, και ήταν ένας από τους λίγους επώνυμους της εποχής του που επέκριναν τους αγώνες μεταξύ μονομάχων. Αυτό το γνωρίζουμε από τις επιστολές του, όπως αυτή που παρουσιάζουμε, η οποία συντάχθηκε περίπου το 60 μ.Χ. Ταυτόχρονα, ο Σενέκας επισημαίνει ότι η δίψα του ξέφρενου όχλου για αίμα αποτελεί τυπικό παράδειγμα που αποδεικνύει ότι η ψυχολογική πίεση που ασκούν τα πλήθη μπορεί παρασύρει ακόμη και τους πιο ισχυρούς χαρακτήρες και να τους μετατρέψει σε άβουλους οπαδούς.

Η αφήγηση του Σενέκα:

«Με ρωτάς τι θα 'πρεπε να αποφεύγει κανείς πάνω απ' όλα; Τα πλήθη! Δεν μπορεί κανείς ποτέ να τους εμπιστευτεί την ακεραιότητά του. Εγώ, τουλάχιστον, οφείλω να ομολογήσω τη δική μου αδυναμία: δεν πρόκειται πια να ξαναγυρίσω με την ίδια ηθική συγκρότηση που είχα όταν έφυγα. Ό,τι είχα καταφέρει να βάλω σε μια σειρά μέσα στο μυαλό μου βρίσκεται σε σύγχυση ό,τι είχα απωθήσει επιστρέφει. Όπως συμβαίνει με τους ανθρώπους που, μετά από μακροχρόνια αρρώστια, έχουν εξασθενήσει τόσο, που δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι τους, για να μην υποτροπιάσουν, το ίδιο συμβαίνει πολλές φορές και με μας, όταν η ψυχή μας προσπαθεί να αναρρώσει μετά από μια μακροχρόνια ασθένεια.

Η συναναστροφή με τους πολλούς είναι επιζήμια. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα μας δελεάσει να μάθουμε μια κακή συνήθεια, ή θα μας την επιβάλει ή θα μας μολύνει μ' αυτή δίχως να το καταλάβουμε. Όπως και να 'χουν τα πράγματα, όσο πιο μεγάλα είναι τα πλήθη με τα οποία ερχόμαστε σε επαφή, τόσο πιο επικίνδυνα μπορούν να γίνουν. Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτε πιο βλαβερό για έναν υγιή νου από το να παρακολουθεί μια μονομαχία. Γιατί εκεί εθίζεται κανείς εύκολα στα πάθη που αναμοχλεύονται κάτω από την επίφαση της ψυχαγωγίας.»

Οι μονομαχίες μέχρι θανάτου, οι οποίες εκείνη την εποχή συνηθίζονταν κατά τις γιορτές, θεωρούνταν ψυχαγωγικά θεάματα Τα θεάματα είχαν ελεύθερη είσοδο, διαρκούσαν όλη τη μέρα και έδιναν στο κοινό την ευκαιρία να εκτονώνει την επιθετικότητα του υπό ελεγχόμενες συνθήκες. Μια καλή μονομαχία έκανε τον αυτοκράτορα πιο δημοφιλή στις λαϊκές μάζες - εξ ου και η περίφημη έκφραση περί κατευνασμού της δυσαρέσκειας των άνεργων πληβείων με «άρτον και θεάματα».

«Τι νομίζεις ότι εννοώ; Ότι επιστρέφω πιο άπληστος, πιο φιλόδοξος και πιο ακόλαστος; Ναι, και σίγουρα, πάνω απ' όλα, πιο σκληρός κι απάνθρωπος, τώρα που έχω έρθει σε επαφή με τους ανθρώπους.

Πήγα μια φορά σε μια αρένα μονομάχων το μεσημέρι. Περίμενα να δω αγώνες και ψυχαγωγικά θεάματα και οτιδήποτε θα μπορούσε να ξεκουράσει το ανθρώπινο μάτι από το καθημερινό λουτρό ανθρώπινου αίματος. Είδα, όμως, ακριβώς το αντίθετο. Οι προηγούμενες μονομαχίες φαίνονταν σαν να ήταν φιλικές αβρότητες μπροστά του. Δε μιλάμε πλέον για ασήμαντα πράγματα. Εδώ επρόκειτο για ωμή σφαγή. Αυτοί που μάχονταν δεν είχαν κανένα μέσο για να προφυλαχτούν. Δέχονταν χτυπήμοπα σε όλο τους το κορμί - και ήταν πολύ δυνατά χτυπήματα. Πολλοί προτιμούσαν αυτό το θέαμα από εκείνες τις συνηθισμένες αναμετρήσεις και τις συμπλοκές που γίνονται κατ' επιταγή του κοινού. Και γιατί να μην το προτιμήσουν; Εδώ δεν υπάρχει κράνος και ασπίδα για να αποκρούσει κανείς το όπλο. Γιατί να είναι κανείς επιδέξιος ή να φοράει πανοπλία; Προς τι η γενναιότητα; Όλα αυτά απλώς επιβραδύνουν το θάνατο.»

Το μεσημεριανό διάλειμμα μεσολαβούσε ανάμεσα στις πρωινές θηριομαχίες και στους κανονικούς αγώνες των μονομάχων, που γίνονταν τα απογεύματα. Κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, οι μελλοθάνατοι εξαναγκάζονταν με μαστίγια και πυρακτωμένα σίδερα να χτυπιούνται μεταξύ τους μέχρι θανάτου, χωρίς κανένα μέσο αυτοπροστασίας.

Οι κανονικές αναμετρήσεις των μονομάχων μπορεί να τελείωναν Ισόπαλες ή να κατέληγαν ακόμη και στην απονομή χάρης στον ηττημένο, εάν είχε αγωνιστεί πολύ θαρραλέα. Όμως αυτό δε συνέβαινε εδώ. Ο προκάτοχος του Νέρωνα, ο Κλαύδιος, τον οποίο ο Σενέκας δε συμπαθούσε καθόλου, λέγεται ότι αγαπούσε τόσο πολύ τα μεσημεριανά θεάματα, ώστε έμενε εκεί και τα απολάμβανε, ενώ πολλοί άλλοι επέστρεφαν στα σπίτια τους για φαγητό.

Το πρωί πετάνε ανθρώπους στα λιοντάρια και στις αρκούδες, το μεσημέρι τούς παραδίνουν βορά στους θεατές. Κι αυτοί τους διατάζουν, αμέσως μόλις εξολοθρεύσουν τον έναν αντίπαλο, να στραφούν στον άλλο, ο οποίος θα τους σκοτώσει. Ο νικητής προορίζεται για να σφαχτεί αργότερα, σε κάποια άλλη σύγκρουση. Κάθε συμπλοκή καταλήγει σε θάνατο, από φωτιά ή από σπαθί. Κι αυτά τα πράγματα συμβαίνουν ενόσω η αρένα είναι άδεια μεταξύ των κανονικών θεαμάτων.

«Είναι ληστές και δολοφόνοι» θα μου πεις. Και λοιπόν; Ας πούμε ότι, επειδή σκότωσαν, ίσως και να τους αξίζει ένας τέτοιος βασανιστικός θάνατος. Αλλά εσύ, δύσμοιρε, τι έχεις κάνει, για να σου αξίζει να υποστείς το θέαμα αυτό;

Σε αντίθεση με το Σενέκα, οι Ρωμαίοι αντιμετώπιζαν τα θεάματα αυτού του είδους ως επίδειξη της ανδρείας και της περιφρόνησης προς το θάνατο που έπρεπε να τρέφει ένας γνήσιος Ρωμαίος. Ταυτόχρονα, το κοινό γινόταν αυτόπτης μάρτυρας στην απονομή δικαιοσύνης, όταν παραβάτες όπως ληστές, φονιάδες, εμπρηστές και προδότες σφάζονταν μεταξύ τους στην αρένα. Ο νικητής, ο τελευταίος που έμενε ζωντανός, εκτελοόνταν αμέσως ή τον κρατούσαν για να διασκεδάσει το κοινό και την επομένη.

Σκοτώστε τον, μαστιγώστε τον, κάψτε τον!

Γιατί δειλιάζει τόσο πολύ μπροστά στο σπαθί: Γιατί χτυπάει τόσο αδύναμα; Γιατί κάθεται να τον σκοτώσουν τόσο εύκολα; Τσακίστε τον στο: ξύλο, για να μάθει να δέχεται τα χτυπήματα σαν άντρας. Ας σταθούν μπροστά στα σπαθιά προτάσσοντας τα γυμνά τους στήθη». Και μετά, όταν γίνεται διάλειμμα: «Ας δούμε στο μεταξύ ένα δυο ανθρώπους να σφάζονται για να ανάψουν λίγο τα αίματα». Μα δεν καταλαβαίνουν ότι αυτές οι αποτρόπαιες πράξεις θα γυρίσουν πάνω στους ίδιους: Να ευχαριστείτε τους αθάνατους θεούς που προσπαθείτε να διδάξετε τη σκληρότητα σε κάποιον που δεν πρόκειται να τη μάθει. Όταν, όμως, μια ψυχή είναι νεαρή και δεν μπορεί ακόμη να διακρίνει το σωστό, πρέπει να προστατευτεί από τις ανθρώπινες μάζες. Γιατί είναι πολύ εύκολο να παρασυρθεί και να τις ακολουθήσει. Ακόμη και ο Σωκράτης, ο Κάτων και ο Λαίλιος θα μπορούσαν να επηρεαστούν σε ό,τι αφορά τις θεμελιώδεις ηθικές τους αξίες από τον ετερόκλητο όχλο. Γ' αυτό, κανείς από εμάς -όσο γερά κι αν έχουμε οπλίσει τον χαρακτήρα μας- δε θα μπορέσει να αντισταθεί στην επίθεση των κακών έξεων που επιβάλλει ο πανίσχυρος αυτός συρφετός.

Στην εποχή του Σενέκα, ήταν πραγματικά λίγοι εκείνοι που μπορούσαν να αντισταθούν στην «επίθεση των παθών», και οι δημοφιλείς σφαγές συνεχίστηκαν πολλές εκατοντάδες χρόνια μετά το θάνατο του Σενέκα.

Οι μονομαχίες εξακολουθούσαν να είναι δημοφιλείς και συνεχίστηκαν τουλάχιστον μέχρι το 404, όταν ο αυτοκράτορας Ονώριος τις απαγόρευσε εκ νέου, ή πιθανώς μέχρι το 440. Στις αρένες, όμως, σφαγιάζονταν άγρια ζώα μέχρι τον 7ο αιώνα.

Ακόμη κι αν τα σύγχρονα αθλήματα θεωρούνται, κατά κανόνα, ειρηνικά, ένα μεγάλο μέρος της ψυχολογίας της μεγάλης μάζας παραμένει αμετάβλητο. Ήδη στην αρχαιότητα υπήρξαν παραδείγματα οπαδών που αφήνονταν να παρασυρθούν από την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στις ιπποδρομίες ή στους αγώνες των μονομάχων. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των οπαδών ήταν μεγάλος και μπορούσε να καταλήξει σε βίαιες συγκρούσεις.

Το 59 μ.Χ., ξέσπασαν ταραχές στην αρένα των μονομαχιών της Πομπηίας, που είχε χωρητικότητα 20.000 θεατών. Ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος περιγράφει πώς οι αντεγκλήσεις μεταξύ ντόπιων και φιλοξενούμενων οπαδών από τη γειτονική πόλη Νουκερία εξελίχθηκαν από αγωνιστικά άσματα και περιπαικτικά συνθήματα σε λιθοβολισμούς και ξιφομαχίες, με απολογισμό πολλούς νεκρούς και τραυματίες. Ο Νέρωνας, στον απόηχο των ταραχών, διέταξε το κλείσιμο της αρένας για 10 χρόνια.

Η δίψα για αίμα είναι μια φλόγα που σιγοκαίει ακόμη!

Η λέξη «κόλαση» και τα συναφή

Επίσκεψη λέξεων: Τι θα πει «αμοραλισμός», ποια η σημασία του; Η λέξη δεν έχει καταγωγή ελληνική, τη φτιάξαμε από το γαλλικό amoral που σημαίνει, όπως διαβάζουμε στο Robert Micro: «ο ξένος (άσχετος) με την ηθικότητα». Διαφέρει, δηλαδή, ο αμοραλιστής από τον ανήθικο. Ο ανήθικος εναντιώνεται στις αρχές της ηθικής, ενεργεί ενάντια στην ηθική.

Ενώ αμοραλιστής είναι ο αδιάφορος για την ηθική, αυτός που δεν θέτει θέμα διαφοράς του «καλού» από το «κακό», αρνείται να διακρίνει το ηθικό από το ανήθικο.

Σίγουρα ο ορισμός του «καλού» και του «κακού» είναι συμβατικός, προϊόν χρησιμοθηρικής σύμβασης - συμφωνίας. Συνδέεται, ωστόσο, και με μια πραγματιστική εκδοχή όταν διαστέλλει το αληθινό από το ψεύτικο, το γνήσιο από το αλλοτριωμένο. Συχνά, επίσης, συνδέεται στον κοινωνικό βίο το «κακό» με το άλογο, άρα με το ενστικτώδες, το ορμέμφυτο, το κτηνώδες, δηλαδή με τον εγωκεντρισμό, την ιδιοτέλεια. Τότε το «καλό» ταυτίζεται με ό,τι υπηρετεί τις σχέσεις κοινωνίας, ό,τι συνιστά έμπρακτη έγνοια για τη συλλογικότητα, ετοιμότητα αυθυπέρβασης.

Και ας έρθουμε στη λέξη «πρόσχημα».

Λεξικογραφία: «Πρόσχημα λέμε ό,τι προβάλλεται ως δικαιολογία, την προσπάθεια να κινούνται οι δικαιολογίες σε πλαίσια συμβατικά, δηλαδή να είναι αληθοφανείς, να μην γίνεται προφανές το ψεύδος». Και ποιος ο ορισμός του «συμβατικού», της «συμβατικότητας»; Η λέξη θέλει να ξεχωρίσει αυτό που γίνεται ανεκτό με κοινή συμφωνία - σύμβαση, να το διαστείλει από το κοινά και αυτονόητα αποδεκτό. Σε μια συλλογικότητα υφίστανται κάποιες άτυπες, σιωπηρές συμφωνίες ανοχής και κατάφασης τυποποιημένων προτύπων συμπεριφοράς με περιστασιακό, χρηστικό χαρακτήρα, προτύπων άσχετων με την ειλικρίνεια και γνησιότητα της συμπεριφοράς.

Το ερώτημα που προετοιμάζει αυτή «η των λέξεων επίσκεψις» είναι συγκεκριμένο και ρεαλιστικό: Η συμβατικότητα, η κυριαρχία των προσχημάτων, ο αμοραλισμός, συνιστούν συμπτώματα που παρακολουθούν παντού και πάντοτε τον λεγόμενο «δημόσιο βίο» μιας κοινωνίας; Είναι μια αναπόφευκτη αναγκαιότητα του δημόσιου βίου; Το ερώτημα ζητάει απάντηση διαπιστωτική και οι διαπιστωτικές αποφάνσεις έχουν πολλή σχετικότητα. Για να είναι στοιχειωδώς έγκυρες προαπαιτείται σοβαρή μελέτη της Ιστορίας αλλά και του επίκαιρου διεθνικού «παραδείγματος» - τελικά συναρτώνται οπωσδήποτε και με την κριτική ευφυΐα, την απροκατάληπτη, του ανθρώπου που τολμάει τη διαπιστωτική απόφανση.

Με όλες τις επιφυλάξεις σχετικότητας και διαψευσιμότητος των διαπιστώσεών της, μια πρώτη απαντητική πρόταση στο παραπάνω ερώτημα θα μπορούσε να ορίζει ότι: Σε κάποιο ποσοστό η συμβατικότητα στον δημόσιο βίο είναι και αναπόφευκτη και υποχρεωτική. Και αυτό επειδή εξασφαλίζει, με το κύρος της κοινής συναίνεσης - σύμβασης, το χρηστικό ελάχιστο του σεβασμού που απαιτείται για τους δεσμούς των κοινωνικών λειτουργημάτων και για τους λειτουργούς των θεσμών. Το να πειθαρχούμε στις συμβατικές οριοθετήσεις τόσο της γλώσσας όσο και της συμπεριφοράς, να πειθαρχούμε ειλικρινά ή προσχηματικά, συνειδητά ή από συνήθεια, είναι όρος λειτουργικότητας του δημόσιου βίου, προϋπόθεση για την αποδοτικότητα των θεσμών. Θεσμών που εξασφαλίζουν την κοινωνική συνοχή και ευρυθμία.

Η συμβατικότητα στον δημόσιο βίο είναι αναπόφευκτη, αλλά σε κάποιο ποσοστό. Το ποσοστό κυριαρχίας της συμβατικότητας κρίνει το επίπεδο μιας κοινωνίας: τη στάθμη καλλιέργειας και ανάπτυξης, την ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού, τις ζωτικές προτεραιότητες της θεσμικής οργάνωσης. Από το ποσοστό της συμβατικότητας στον δημόσιο βίο κρίνεται και η παρακμή, η αποδιοργάνωση, ο εκφυλισμός μιας κοινωνίας.

'Οπου πλεονάζει κυριαρχικά η συμβατικότητα, οι συμπεριφορές είναι προσχηματικές, αμβλύνονται τα κριτήρια διάκρισης ποιοτήτων, γίνεται αυτονόητη η αναξιοκρατία. Και αυτονόητη αναξιοκρατία σημαίνει κατίσχυση του αμοραλισμού. Οι κοινωνικές προτεραιότητες περιθωριοποιούνται μέχρις εξαφάνισης, η κτηνώδης αλογία του εγωκεντρισμού αναδείχνεται πρότυπο βίου. Χάνεται ή και χλευάζεται η διάκριση «καλού» και «κακού», ηθικού και ανήθικου, γνησιότητας και αλλοτρίωσης. Η κυριαρχία της συμβατικότητας στον δημόσιο βίο αποδείχνεται σημάδι προχωρημένης, ίσως και μη αναστρέψιμης παρακμής μιας κοινωνίας, τεκμήριο ελαχιστοποίησης και προμήνυμα αφανισμού των προϋποθέσεων συνοχής της συλλογικότητας.

Πότε είναι γόνιμη και αναγκαία η πειθάρχηση στις συμβατικές οριοθετήσεις γλώσσας και συμπεριφοράς και πότε εκφαυλιστική και παρακμιακή; Προφανέστατα είναι λειτουργική η συμβατικότητα όταν συνειδητά υπηρετεί τις σχέσεις κοινωνίας και καταστροφική όταν διευκολύνει την ιδιοτέλεια, τον αντικοινωνικό ατομοκεντρισμό. Θεσμικά (δηλαδή πολιτικά, με κανονιστικές διατάξεις) να οριοθετηθεί η διάκριση και διαφορά, μοιάζει μάλλον αδύνατο. Μόνο έμμεση μπορεί να είναι η πολιτική παρέμβαση: μέτρα για τη συνεχή αναβάθμιση της κατά κεφαλήν καλλιέργειας - απόλυτη προτεραιότητα της εκπαίδευσης, κοινωνικός έλεγχος των ΜΜΕ, άτεγκτη αξιοκρατία σε κάθε πτυχή λειτουργίας του κράτους. Τέτοιες έμμεσες παρεμβάσεις «χτίζουν» προοδευτικά την απροσδιόριστη αλλά καθολική «αίσθηση» ορίων της γόνιμης και της νεκρωτικής (της κοινωνικής και της αντικοινωνικής) συμβατικότητας.

Μιλάμε για νέκρα, όταν ο λόγος στο κοινοβούλιο είναι κατά 99,9% συμβατικός και σπάνια, σπανιότατα ανιδιοτελής και γνήσιος. Όταν και εκτός κοινοβουλίου ο πολιτικός λόγος είναι απόλυτα υποταγμένος στην προτεραιότητα δημιουργίας εντυπώσεων. Όταν τα κομματικά συνέδρια, αντί να παράγουν πολιτικό προβληματισμό, ξεπέφτουν σε μικρονοϊκή και εξευτελιστική στη συμβατικότητά της ρητορεία. Όταν οι επιφορτισμένοι με την ευθύνη εκπροσώπησης της αγωνίας και της πίκρας του λαού χειροκροτούν όρθιοι, σαν ευτελείς λακέδες, ολίγιστους θλιβερούς στην ανεπάρκειά τους ηγέτες, προϊόντα συμβατικής εξισορρόπησης συμφερόντων.

Νέκρα, όταν τίμιοι άνθρωποι, ευφυείς, με προσχήματα παιδαριώδη και κριτήρια απολύτως αμοραλιστικά, επαινούν, βραβεύουν, χειροκροτούν ατάλαντους καλλιτέχνες, μετριότατους έως και κωμικούς συγγραφείς, επιπόλαιους ή επιδεικτικά χυδαίους δημοσιογράφους, αφόρητης πλήξης και κενότητας θεάματα. Σε κοινωνίες παρακμής οι άνθρωποι φτάνουμε να ψηφίζουμε για άρχοντες και εξουσιαστές μας θλιβερά εκτοπλάσματα της κοινωνικής συμβατικότητας, γιατί έχουμε χάσει την ικανότητα να ξεχωρίζουμε τα πρόσωπα από τα προσωπεία, το πραγματικό από το επίπλαστο.

Αν έχει νόημα η λέξη «κόλαση», σίγουρα σημαίνει τον βασανισμό να ζει κανείς τη μία και μοναδική ζωή του σε κοινωνία που κυριαρχούν η συμβατικότητα, τα προσχήματα, ο αμοραλισμός.

Οι άνθρωποι που πληγώνονται εύκολα

Από όποια θεωρητική ψυχολογική σκοπιά κι αν εξετάσουμε τους ανθρώπους, που νιώθουν πληγωμένοι από τους άλλους- ο μεγαλύτερος αριθμός είναι γυναίκες- θα διαπιστώσουμε ότι πρόκειται για άτομα συνήθως θυματοποιημένα, που σπαταλούν όλη τους την ενέργεια για να ευχαριστήσουν με κάθε τρόπο τους άλλους.

Για τον εαυτό τους δεν κρατούν σχεδόν τίποτε, διστάζουν να εκδηλώσουν τις επιθυμίες τους και τα αληθινά τους συναισθήματα.

Στις συγκρούσεις κάνουν πίσω, σιωπούν, κρύβουν τον θυμό τους και περιμένουν από τους άλλους να μαντέψουν τι θέλουν ή να τους αναγνωρίσουν το δικαίωμα να έχουν επιθυμίες.

Σύμφωνα με την Συναλλακτική Θεωρία όλοι, αν και ενήλικες, κρύβουμε μέσα μας ένα παιδί που θέλει να ευχαριστήσει τους άλλους και να εισπράξει το «μπράβο» , την αποδοχή και την αγάπη.

Τα άτομα, που πληγώνονται εύκολα είναι ασύμβατα ανασφαλή, σε σχέση με την ηλικία τους, υποδύονται στιλιζαρισμένους ρόλους, ευχάριστους για τους άλλους, ενώ τα ίδια δεν είναι ο εαυτός τους και « στριμώχνουν» τις επιθυμίες τους κάτω από ένα προσωπείο, που ο Jung ονομάζει «σκιά» και ο Winnikott ψευδή «εαυτό».

Η αυξημένη ευαισθησία στην κριτική και την απόρριψη, η υπερβολική αίσθηση του καθήκοντος, οι ενοχές και οι δεσμεύσεις σε πραγματικές και υποθετικές υποχρεώσεις είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων και ιδιαίτερα των γυναικών, που πληγώνονται εύκολα από τη συμπεριφορά των άλλων.

Έτσι, βιώνουν δυο τουλάχιστον, ασύμβατους μεταξύ τους, εαυτούς, ένα πραγματικό και ένα ψεύτικο: Τον πρώτο τον κρύβουν από τον φόβο της απόρριψης και τον δεύτερο τον βάζουν στην υπηρεσία των άλλων, κατασκευάζοντας διαφορετικές, κάθε φορά, υποπροσωπικότητες, ανάλογες με τις απαιτήσεις των ανθρώπων που συναλλάσσονται.

Μερικές φορές δείχνουν χαρούμενα, ενώ βράζουν μέσα τους από θυμό, άλλοτε φέρονται υποτακτικά, αν και πνίγονται από έλλειψη ελευθερίας, ή συμπεριφέρονται συναινετικά, ενώ θα ήθελαν να εκφράσουν ένα σωρό αντιρρήσεις.

Πρόκειται για μια «ανάποδη» τέχνη της ζωής, που μειώνει την δύναμη και τον αυτοσεβασμό, δημιουργεί άγχος καθώς και αισθήματα κενότητας και καταπίεσης.

Τα πληγωμένα συναισθήματα- ψυχικά μπερδεμένο υλικό- είναι ο τόπος που κυριολεκτικά δείχνει ότι κάθε επιθυμία και κάθε είδους συναίσθημα δεν είναι αποδεκτό , δεν είναι « ευπρεπές» ή δεν είναι συντονισμένο με τους ρόλους, «παιχνίδια» τους ονομάζει ο Berne, που έχει αναλάβει μέ την θέλησή του ένα άτομο.

Γιατί θα πρέπει να λεχθεί ότι είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις των ανθρώπων, που οι συνθήκες τους επιβάλλουν υποχρεωτικά ένα ψεύτικο εαυτό.

Αντίθετα, συνήθως πρόκειται για άτομα που κατασκευάζουν οι ίδιοι τις υπερβολικές υποχρεώσεις τους, τις πλαστές και δεσμευτικές αλήθειες τους, τις ενοχές και τη συνεχή αυτο-αμφισβήτηση.

Έτσι, ένα πληγωμένο άτομο, δημιουργεί σχέσεις «υψηλού κόστους», ασύμβατες με τις αξίες και την αυτοπεποίθησή του, μέχρι ότου αυτό το υψηλό κόστος να το φέρει σε τέτοια κατάσταση απελπισίας, που να αδυνατεί να συγκρατήσει τις καταπιεσμένες επιθυμίες του και τα συναισθήματα ματαίωσης από τα πολλαπλά προσωπεία.

Μια τέτοια ψυχική κατάσταση είναι το σημάδι ότι κάποιες αλλαγές πρέπει να γίνουν και κάποιες επιλογές επίσης πρέπει να αλλάξουν.

Μια προσπάθεια αλλαγής σημαίνει:

Συναίσθηση της προσωπικής ευθύνης για το είδος και την ποιότητα των συναισθημάτων μας, ως σημαντικού παράγοντα αλλαγής νοοτροπίας και συμπεριφοράς απέναντι στους άλλους.

Αυτογνωσία, δηλαδή καθορισμό και ιεράρχηση των αναγκών, επιθυμιών, αξιών

Καλύτερη αυτοαξιολόγηση σχετικά με τις ικανότητες και αποδοχή του κινδύνου και της πιθανότητας να είναι ή να μην είναι κάποιος αρεστός.

Αλλαγή της αντίληψης ως προς τα δικαιώματα, την ελευθερία και την αυθεντική έκφραση συναισθημάτων.

Καλύτερη επαφή με την εσωτερική μας φωνή, τα δικά μας συναισθήματα, σε σχέση με γεγονότα, καταστάσεις και συμπεριφορές των άλλων.

Αποφυγή του εστιασμού αποκλειστικά και μόνο στις ανάγκες των άλλων και αναγνώριση των υποχρεώσεων απέναντι στον εαυτό μας

Περιορισμό των υπηρεσιών και των διευκολύνσεων στους άλλους.

Η συνεχής διαθεσιμότητα όπως και η υπερβολική δοτικότητα κουράζει και θα προκαλέσει μελλοντικές εντάσεις και θυμούς στις σχέσεις όταν θα θελήσουμε να τις περιορίσουμε επειδή κανείς δεν θέλει να χάσει εύκολα τα επιπλέον του προνόμια.

Διάλογος πάνω στο ζήτημα των ζωτικών αναγκών μας και ειδικά όταν τις επανακαθορίζουμε.

Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος ούτε να τις ξέρει αλλά και ούτε να τις φαντάζεται.

Δεν είναι λοιπόν αυτονόητες και όσο πιο γρήγορα συζητηθούν τόσο το καλύτερο για τη σχέση.

Έλεγχος, κατά καιρούς, πού βρίσκονται οι σχέσεις μας, αν νιώθουμε ικανοποιημένοι συναισθηματικά, πνευματικά, ερωτικά κοινωνικά.

Μια τέτοια ενημερότητα δεν χρειάζεται πολύ χρόνο ή ιδιαίτερη σκέψη.

Αρκεί να είναι ειλικρινής κάποιος με τον πραγματικό εαυτό του.

Από την άλλη μεριά της πόρτας κάθε φόβου υπάρχουν πανέμορφα δώρα

Ορίστε μια πανίσχυρη ιδέα που θα μπορούσε να φέρει επανάσταση στον τρόπο που εργάζεστε και ζείτε- αρκεί να την ενσωματώσετε στο επίπεδο του DNA σας: Η ζωή σας θα διαστέλλεται ή θα συστέλλεται σε άμεση αναλογία με την προθυμία σας να προχωρήσετε κατά μέτωπο προς τα πράγματα που φοβάστε. Αν απαλλαγείτε από τους φόβους σας, θα ξεχωρίσετε. Αν το βάλετε στα πόδια μπροστά τους, θα ζαρώσετε μπροστά στο μεγαλείο.

Μου θυμίζει κάτι που έγραψε ο Φρανκ Χέρμπερτ στο Dune: “Δεν πρέπει να φοβάμαι. Ο φόβος σκοτώνει το μυαλό. Ο φόβος είναι ο μικρός θάνατος που φέρνει τον ολικό αφανισμό. Θα αντιμετωπίσω τον φόβο μου. Θα τον αφήσω να περάσει από πάνω μου και από μέσα μου. Και όταν περάσει θα στραφώ στο εσωτερικό μάτι μου για να δω τον δρόμο του. Εκεί όπου θα έχει πάει ο φόβος δεν θα υπάρχει τίποτε. Μόνο εγώ θα παραμείνω”.

Είναι εκπληκτικό τι συμβαίνει όταν αντιμετωπίζετε μια κατάσταση που σας κάνει να νιώθετε αμηχανία/ανασφάλεια/φόβο και, αντί να σπεύσετε προς μια εικονική έξοδο κίνδυνου, παραμένετε δυνατοί και κάνετε αυτό που γνωρίζετε ότι πρέπει να κάνετε. Πρώτα πρώτα συνειδητοποιείτε ότι ο φόβος ήταν κυρίως μια ψευδαίσθηση. Δεύτερον, αποκομίζετε κάποια αναπάντεχη ανταμοιβή για το θάρρος σας επειδή από την άλλη μεριά της πόρτας κάθε φόβου υπάρχουν πανέμορφα δώρα: προσωπική ανάπτυξη, αυτοπεποίθηση και σοφία. Το έχω δει ξανά και ξανά.

Υποθέτω πως είναι κάποιος νόμος της ζωής. Τρέξτε, λοιπόν καταπάνω στον φόβο σας. Αρχίστε από τα πιο απλά. Αργά και σταθερά, πάντα θα κερδίζετε τον αγώνα σας. Και παρατηρήστε την επιτυχία που τόσο δίκαια σας αξίζει καθώς θα αρχίζει να ανατέλλει – όταν θα τη χρειάζεστε περισσότερο.

HA TAE-HUNG: Γι’ αυτό τον λόγο είναι άξιος της εμπιστοσύνης μου

Σε ένα ταπεινό αγροτόσπιτο με αχυρένια στέγη στην Κοιλάδα Νάμσαν ζούσε ένα φτωχό ζευγάρι, ο κύριος και η κυρία Χου Σάενγκ. Ο σύζυγος περιορίστηκε για επτά χρόνια μέσα στο κρύο του δωμάτιο και το μόνο που έκανε ήταν να διαβάζει βιβλία… Μια μέρα η γυναίκα του, δακρυσμένη, του είπε: “Πέσ’ μου, καλέ μου άντρα! Για ποιο σκοπό διαβάζεις όλα αυτά τα βιβλία; Πέρασα όλα μου τα νιάτα πλένοντας και ράβοντας για άλλους και δεν έχω μια εφεδρική ζακέτα ή φούστα για να φορέσω και δεν έχω φάει για τρεις ολόκληρες μέρες, Πεινάω και κρυώνω. Δεν αντέχω πια!” … Μόλις τα άκουσε όλα αυτά, ο μεσήλικας λόγιος έκλεισε το βιβλίο του … σηκώθηκε και… χωρίς να πει άλλη λέξη, βγήκε έξω… Όταν έφτασε στην καρδιά της πόλης, σταμάτησε έναν κύριο. “Γεια σου, φίλε μου! Ποιος είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος πόλης;” “Καημένε χωριάτη! Δεν γνωρίζεις τον Μπιόνσι, τον εκατομμυριούχο; Το γυαλιστερό σπίτι του με την οροφή από κεραμίδια και τις δώδεκα πύλες εκεί πέρα;”

Ο Χου Σάενγκ βάδισε προς το σπίτι του πλούσιου ανθρώπου. Αφού μπήκε από τη μεγάλη πύλη, άνοιξε την πόρτα του ξενώνα και απευθύνθηκε στον οικοδεσπότη: “Χρειάζομαι ένα κεφάλαιο 10.000 γιανγκ για τη δουλειά μου και θέλω να μου τα δανείσεις”. “Εντάξει, κύριε. Πού να στείλω τα χρήματα;” “Στην Αγορά του Ανσόνγκ, σ’ έναν παραγγελιοδόχο” “Πολύ καλά, κύριε. Θα πάρετε τα χρήματα που ζητήσατε από τον Κιμ, τον μεγαλύτερο παραγγελιοδόχο της Αγοράς του Ανσόνγκ.” “Αντίο, κύριε”.

Όταν ο Χου Σάενγκ έφυγε, όλοι οι άλλοι καλεσμένοι στο δωμάτιο ρώτησαν τον Μπιόνσι γιατί έδωσε τόσα πολλά χρήματα σε έναν ξένο που έμοιαζε με ζητιάνο και του οποίου το οικογενειακό όνομα τούς ήταν άγνωστο. Ο πλούσιος άντρας απάντησε με ένα θριαμβευτικό ύφος: “Αν και φορούσε κουρελιασμένα ρούχα, μιλούσε με σαφήνεια χωρίς να αφήνει να διαφανεί ντροπή ή κατωτερότητα, σε αντίθεση με τους κοινούς ανθρώπους όταν θέλουν να δανειστούν για ένα άσχημο χρέος. Ένας τέτοιος άνθρωπος ή είναι τρελός ή είναι αποφασισμένος και σίγουρος ότι θα κάνει μια δουλειά. Αλλά αν κρίνουμε από τα ατρόμητα μάτια του και τη βροντερή φωνή του πρέπει να είναι ένας ασυνήθιστος άνθρωπος με έναν υπερανθρώπινο εγκέφαλο, άξιος της εμπιστοσύνης μου. Τα χρήματα συχνά κάνουν τον άνθρωπο ασήμαντο, αλλά ένας άντρας σαν κι αυτόν κάνει πολλά χρήματα. Χαίρομαι ειλικρινά που βοήθησα ένα σπουδαίο άνθρωπο να κάνει, σπουδαίες επιχειρήσεις.”

ΧΑ TAE ΧΟΥΝΓΚ, ΣΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΚΩΝ ΠΑΛΑΤΙΩΝ ΣΤΗΝ ΚΟΡΕΑ

Ο δυσκολότερος άνθρωπος να τα πάτε καλά σε ολόκληρο τον κόσμο είναι, στην πραγματικότητα, ο εαυτός σας

Πριν μιλήσουμε για το πως τα πηγαίνουμε με τους άλλους, πρώτα πρέπει να τα έχουμε καλά με τους εαυτούς μας. Μου φαίνεται ότι όλες οι εξωτερικές διαμάχες μεταξύ των ανθρώπων είναι εκδηλώσεις εσωτερικών διαμαχών στους ανθρώπους. Αν υποφέρετε από μια άλυτη εσωτερική διαμάχη, τότε δεν τα πάτε τόσο καλά με τον εαυτό σας όσο θα μπορούσατε. Και αν δεν τα πάτε τόσο καλά με τον εαυτό σας όσο θα μπορούσατε, δεν θα τα πάτε όσο καλά θα μπορούσατε και με τους άλλους.

Όποτε παρατηρώ ανθρώπινα πλάσματα να φέρονται άσχημα, να κακομεταχειρίζονται ή να τραυματίζουν το ένα το άλλο, είτε σε άμεση αντιπαράθεση ή με ύποπτους ή με πισώπλατους τρόπους, πάντα παρατηρώ ότι οι δράστες δεν φαίνονται πολύ ευχαριστημένοι με τους εαυτούς τους. Οι άνθρωποι που κάνουν πόλεμο στους άλλους δεν έχουν καταφέρει να κατακτήσουν τους εαυτούς τους. Ο διάσημος χαρακτήρας κόμικ του Γουόλτ Κέλι, ο Πόγκο, το συνόψισε κάπως έτσι: “Έχουμε συναντήσει τον εχθρό και είμαστε εμείς”. Ο δυσκολότερος άνθρωπος να τα πάτε καλά σε ολόκληρο τον κόσμο είναι, στην πραγματικότητα, ο εαυτός σας.

Από την άλλη μεριά, οι άνθρωποι που φέρονται στους άλλους με αυθεντική καλοσύνη, ευαισθησία και σεβασμό – αν όχι με αγάπη και συμπόνια – σχεδόν σίγουρα τα πάνε καλά με τον εαυτό τους, κατ’ αρχάς. Η επίλυση των δικών σας εσωτερικών μαχών συγκρούσεων, έτσι ώστε να μαίνονται μέσα σας λιγότερες θύελλες, θα επιδράσει κατευναστικά στις αλληλεπιδράσεις με τους άλλους επίσης.

Ακόμη κι αυτοί που προσπαθούν να σας προκαλέσουν με τις δικές τους καταιγίδες θα είναι ανίκανοι να το κάνουν. Αφού κατακτήσετε τον εχθρό έσωθεν, δεν θα έχετε περισσότερους εχθρούς έξωθεν. Γι’ αυτό ο Γκάντι έλεγε ότι στο “λεξικό” του της μη βίαιης αντίστασης στην καταπίεση “δεν υπάρχει λέξη για τον εχθρό”.

Βεβαίως, όλοι μας βιώνουμε προσωρινές εσωτερικές αναστατώσεις – είτε λόγω της κακής μέρας, του συνδρόμου των εμμήνων, της έλλειψης ύπνου, του ότι βρισκόμαστε στο κατώφλι του εκνευρισμού ή απλώς επειδή “ξυπνήσαμε στραβά” – και μπορεί περιστασιακά να ξεσπάσουν.

Αλλά πρέπει να είμαστε ικανοί να ξεπερνάμε τις κακές διαθέσεις γρήγορα. Είναι η εξαίρεση, και όχι ο κανόνας, του κώδικα συμπεριφοράς μας.

Όταν είστε κακοδιάθετοι, ακόμη και για μερικά λεπτά ή ώρες, δεν τα πάτε καλά με τον εαυτό σας και βιώνετε δυσαρέσκεια. Αν μπορείτε να ξεχάσετε τη δυσαρέσκειά σας ακόμη και για ένα λεπτό – αφήνοντας κάποιον άλλο να σας χαροποιήσει ή να σας αποσπάσει την προσοχή ή να σας κάνει να γελάσετε – τότε επιτρέπεται σε κάθε πιθανό είδος ευχαρίστησης να εισέλθει, στη στιγμή.

Αλλά αν κολλάτε πεισματικά στη δυστυχία σας, αποτρέπετε κάθε είδους χαρά να εισέλθει.
Ακόμη και ο Νίτσε, ο οποίος δεν ξεχείλιζε ακριβώς από ανθρώπινη καλοσύνη, συνειδητοποίησε τη σημασία που έχει να ξεχνάμε τις αιτίες της δυσαρέσκειάς μας.

«Αυτός ο οποίος ξεχνά είναι θεραπευμένος».– ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΝΙΤΣΕ

Όπως γνώριζε ο Νίτσε, αυτό ισχύει τόσο σε ομάδες όσο και σε μεμονωμένα άτομα: “Ένας χαρούμενος λαός δεν έχει ιστορία”.

Αντιθέτως, άτομα ή ομάδες που κουβαλούν πολλή ιστορία είναι πιθανόν να είναι αναστατωμένες για μεγάλες περιόδους.

Το επιτρέπετε στο παρελθόν να καταλαμβάνει το παρόν σας και να εμποδίζει το μέλλον σας είναι ένας σίγουρος τρόπος για να μην τα πηγαίνετε καλά με τον εαυτό σας.

Αν έχετε κακή διάθεση, σίγουρα θα σταματήσει, αν είστε πρόθυμοι να ξεχάσετε τι την προκάλεσε.

Όλοι έχουμε τη δύναμη να το κάνουμε αυτό, αν και μερικοί χρειάζεται να μάθουν να εξασκούν αυτή τη δύναμη και να εξασκηθούν στο να την ασκούν πιο ολοκληρωμένα.

Η Προδοσία στην Αμερική

Μια επισκόπηση του FBI, της CIA και θέματα της «Εθνικής Ασφάλειας»

«Η προδοσία ποτέ δεν ευημερεί. Ποιος είναι ο λόγος; Γιατί, αν ευημερήσει, κανείς δεν τολμά να το αποκαλέσει προδοσία.» Sir John Harrington.

Όπως ο Σαίξπηρ θα δηλώσει στον Άμλετ, «Κάτι είναι σάπιο στην πολιτεία της Δανίας,» σαν ένα ψάρι που σαπίζει από το κεφάλι μέχρι την ουρά, παρόμοια, τα διεφθαρμένα κυβερνητικά συστήματα σαπίζουν από πάνω προς τα κάτω.

Αυτή είναι μια αναφορά στο κυβερνών σύστημα της Δανίας και όχι μόνο στην δολοφονία που διέπραξε ο βασιλιάς Κλαύδιος εναντίον του αδελφού του, του πατέρα του Άμλετ. Αυτό παρουσιάζεται στο έργο με αναφορά στην οικονομία της Δανίας, που βρίσκεται σε κατάσταση χάους και καθώς ο λαός της Δανίας είναι έτοιμος να επαναστατήσει, δεδομένου ότι βρίσκεται στα πρόθυρα της πείνας. Ο βασιλιάς Κλαύδιος είναι βασιλιάς μόνο για μερικούς μήνες και έτσι αυτή η κατάσταση των πραγμάτων, αν και φλεγόμενη, δεν προήλθε από αυτόν.

Έτσι, κατά την διάρκεια της εποχής μας της μεγάλης αναταραχής θα πρέπει να αναρωτηθούμε, τι αποτελεί το επίμονο «κυβερνών σύστημα» των Ηνωμένων Πολιτειών και από πού προέρχονται πραγματικά οι αδικίες, στην κατάσταση των πραγμάτων;

Η τραγωδία του Άμλετ δεν έγκειται μόνο στην δράση (ή την έλλειψη δράσης) ενός ανθρώπου, αλλά μάλλον, περιέχεται στις επιλογές και τις ενέργειες όλων των κύριων χαρακτήρων του. Κάθε χαρακτήρας, αδυνατεί να δει τις μακροπρόθεσμες συνέπειες των πράξεών του, γεγονός που οδηγεί όχι μόνο στην καταστροφή τους, αλλά και στην τελική κατάρρευση της Δανίας. Οι χαρακτήρες είναι τόσο παγιδευμένοι στον ανταγωνισμό τους ο ένας εναντίον του άλλου, που δεν προβλέπουν ότι η δική τους καταστροφή είναι συνυφασμένη με των άλλων.

Αυτό είναι μια αντανάκλαση ενός αποτυχημένου συστήματος.

Ένα σύστημα που, αν και πιστεύει ότι παλεύει με νύχια και με δόντια για την ίδια την επιβίωσή του, σκάβει μόνο έναν βαθύτερο τάφο του. Ένα σύστημα που δεν είναι σε θέση να δημιουργήσει πραγματικές λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Η μόνη διέξοδος είναι να αντιμετωπίσουμε αυτό ακριβώς το γεγονός. Το σημαντικότερο ζήτημα που θα αποφασίσει την τύχη της χώρας, είναι τι είδους αλλαγές πρόκειται να συμβούν στον πολιτικό και πληροφοριακό μηχανισμό, έτσι ώστε η συνέχιση αυτής της τυραννικής προδοσίας, να σταματήσει επιτέλους τα ίχνη της και να μην μπορεί να σπείρει περαιτέρω διχόνοια και χάος.

Όταν το θέμα της «Αλήθειας» γίνεται απειλή για την «Εθνική Ασφάλεια»

Όταν το θέμα της αλήθειας απεικονίζεται ως πιθανή απειλή για εκείνους που κυβερνούν μια χώρα, δεν έχουμε πλέον ένα δημοκρατικό κράτος. Είναι αλήθεια, δεν μπορούν να αποκαλυφθούν όλα στο κοινό σε πραγματικό χρόνο, αλλά καθόμαστε σε ένα βουνό από διαβαθμισμένο υλικό πληροφοριών, που πηγαίνει πίσω πάνω από 60 χρόνια. Πόσος χρόνος πρέπει να περάσει πριν ο λαός έχει το δικαίωμα να γνωρίζει την αλήθεια πίσω από αυτό που οι κυβερνητικές υπηρεσίες του, έχουν κάνει εντός της χώρας τους και στο εξωτερικό, στο όνομα του «ελεύθερου» κόσμου;

Από αυτήν την αναγνώριση, το όλο θέμα της αποταξινόμησης του υλικού γύρω από το σκάνδαλο Russigate σε πραγματικό χρόνο και όχι ιδιαίτερα αναδιαμορφωμένα και σβησμένα 50 χρόνια από τώρα, είναι απαραίτητη για την αντιμετώπιση αυτής της δυσοίωνης κατάστασης που αναδεύει πάνω από την ειδεχθή δολοφονία του Προέδρου Κένεντι, στις 22 Νοεμβρίου 1963 και στην οποία είμαστε ακόμα σε αναμονή για την πλήρη αποκάλυψη των διαβαθμισμένων εγγράφων, 57 χρόνια αργότερα.

Αν ο αμερικανικός λαός θέλει πραγματικά να δει τελικά ποιος στέκεται πίσω από την κουρτίνα στο Οζ, τώρα είναι η ώρα.

Αυτά τα γραφεία πληροφοριών πρέπει να αναθεωρήσουν, για ποιο είδος μεθόδου και προτύπου υποστηρίζουν στην συλλογή των «πληροφοριών» τους, που έχει δικαιολογήσει υποθετικά την έρευνα Mueller και την ατελείωτη έρευνα Flynn, που έχουν παράγει μηδέν πειστικά στοιχεία, για να υποστηρίξουν τους ισχυρισμούς τους και που έχουν παραβιάσει μαζικά την ικανότητα της εκλεγμένης κυβέρνησης, στο να κάνει τις αλλαγές που είχαν δεσμευτεί στον αμερικανικό λαό.

Ακριβώς όπως το Ιράκ και ο Λιβυκός πόλεμος, βασίστηκε στις μαγειρεμένες Βρετανικές πληροφορίες, το Russiagate φαίνεται να είχε επίσης την ώθηση του από τους φίλους μας στην MI6 επίσης. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Sir Richard Dearlove, ο οποίος ήταν τότε επικεφαλής της MI6 (1999-2004) και ο οποίος επέβλεπε και στάθηκε άπραγος στις δόλιες πληροφορίες για το Ιράκ, που δήλωναν ότι αγόρασαν ουράνιο από τον Νίγηρα, για την κατασκευή ενός πυρηνικού όπλου, είναι ο ίδιος Sir Richard Dearlove, ο οποίος προώθησε τον φάκελο Christopher Steele, ως κάτι «αξιόπιστο» για τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες.

Με άλλα λόγια, ο ίδιος άνθρωπος που είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για την ενθάρρυνση της παράνομης εισβολής στο Ιράκ, η οποία πυροδότησε ατελείωτους πολέμους για την «τρομοκρατία», που ήταν δικαιολογημένη με μαγειρεμένη βρετανική πληροφοριοδότηση, είναι επίσης υπεύθυνος για την ενθάρρυνση του κυνηγιού ρωσικών φαντασμάτων, που συμβαίνει εντός των ΗΠΑ τα τελευταία τέσσερα χρόνια… πάνω από περισσότερες μαγειρεμένες βρετανικές μυστικές υπηρεσίες και πληροφορίες εξ’ αυτών όπου και το FBI και η CIA, είναι εν πλήρη γνώσει, συνένοχοι σε αυτό.

Ούτε ο αμερικανικός λαός, ούτε ο κόσμος στο σύνολό του, μπορούν να αντέξουν οικονομικά και να υποστούν άλλο πλέον από τα λεγόμενα «λάθος», κουτσομπολιά πληροφοριών των υπηρεσιών. Είναι καιρός αυτές οι υπηρεσίες πληροφοριών, να λογοδοτήσουν στην καλύτερη περίπτωση για εγκληματική αμέλεια, στην χειρότερη περίπτωση, για προδοσία κατά της χώρας τους.

Όταν μεγάλες μορφές ελπίδας είναι στοχευμένες ως απειλές για την «Εθνική Ασφάλεια»

Η «έκθεση Οικογενειακών Κοσμημάτων», η οποία ήταν μια έρευνα που διεξήχθη από την CIA για να ερευνήσει τον ίδιο τον εαυτό της, παρακινήθηκε από το σκάνδαλο Watergate και τον αντισυνταγματικό ρόλο της CIA στην όλη υπόθεση. Αυτή η έρευνα από την CIA, επανεξέτασε την συμπεριφορά της από την δεκαετία του 1950, έως τα μέσα της δεκαετίας του 1970.

Η έκθεση αυτή αποχαρακτηρίστηκε μόνο εν μέρει, στις 25 Ιουνίου 2007 (30 έτη αργότερα). Μαζί με την έκδοση της έκθεσης που έχει διαγραφεί, ήταν επίσης μια εξασέλιδη περίληψη με την ακόλουθη εισαγωγή: «Η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (CIA), παραβίασε το καταστατικό της για 25 χρόνια, μέχρι που οι αποκαλύψεις για παράνομες υποκλοπές, εγχώρια παρακολούθηση, συνωμοσίες δολοφονίας και ανθρώπινου πειραματισμού, οδήγησαν σε επίσημες έρευνες και μεταρρυθμίσεις την δεκαετία του 1970».

Παρά το γεγονός αναγνώρισης της παραβίασης του καταστατικού της για 25 χρόνια, η οποία είναι στην ουσία από την έναρξή της, οι λεπτομέρειες των πληροφοριών αυτών κρατήθηκαν απόρρητες για 30 χρόνια όχι μόνο από το κοινό, αλλά και από μεγάλα κυβερνητικά όργανα και είχε αφεθεί στην ίδια την υπηρεσία, να κρίνει τον καλύτερο τρόπο για να «μεταρρυθμίσει» τους τρόπους της.

Στις 22 Δεκεμβρίου 1974, οι New York Times δημοσίευσαν ένα άρθρο του Seymour Hersh που εκθέτει παράνομες επιχειρήσεις που διεξάγονται από την CIA, που ονομάστηκε «οικογενειακά κοσμήματα» (family jewels). Αυτό περιλάμβανε, μυστικά προγράμματα δράσης, που περιλαμβάνουν απόπειρες δολοφονίας ξένων ηγετών και μυστικές προσπάθειες για την ανατροπή ξένων κυβερνήσεων, οι οποίες αναφέρθηκαν για πρώτη φορά. Επιπλέον, το άρθρο συζήτησε τις προσπάθειες των υπηρεσιών πληροφοριών, για την συλλογή πληροφοριών σχετικά με τις πολιτικές δραστηριότητες των πολιτών των ΗΠΑ.

Σε μεγάλο βαθμό ως αντίδραση στα ευρήματα του Hersh, η δημιουργία της Church Committee (Εκκλησιαστική Επιτροπή), εγκρίθηκε στις 27 Ιανουαρίου 1975, με ψήφους 82 προς 4 στην Γερουσία. Η τελική έκθεση της Εκκλησιαστικής Επιτροπής δημοσιεύθηκε τον Απρίλιο του 1976, συμπεριλαμβανομένων επτά τόμων ακροάσεων της Επιτροπής της Εκκλησίας στην Γερουσία.

Η Επιτροπή της Εκκλησίας δημοσίευσε επίσης μια ενδιάμεση έκθεση με τίτλο «Υποτιθέμενα σχέδια δολοφονίας που αφορούν ξένους ηγέτες», η οποία διερεύνησε φερόμενες απόπειρες δολοφονίας ξένων ηγετών, συμπεριλαμβανομένου του Πατρίς Λουμούμπα του Ζαΐρ, του Ραφαέλ Τρουτζίλο της Δομινικανής Δημοκρατίας, της Νγκο Ντιν Ντίεμ του Βιετνάμ, του στρατηγού Ρενέ Σνάιντερ της Χιλής και του Φιντέλ Κάστρο της Κούβας. Ο Πρόεδρος Φορντ προσπάθησε να αρνηθεί την έκθεση, από έκθεση από το κοινό, αλλά απέτυχε και εξέδωσε απρόθυμα το εκτελεστικό διάταγμα 11905, μετά από πιέσεις από το κοινό και την Επιτροπή της Εκκλησίας.

Εκτελεστικό Διάταγμα 11905, είναι ένα Προεδρικό Εκτελεστικό Διάταγμα των ΗΠΑ, που υπεγράφη στις 18 Φεβρουαρίου 1976, από έναν πολύ απρόθυμο Πρόεδρο Ford, σε μια προσπάθεια να μεταρρυθμίσει την Κοινότητα Πληροφοριών των ΗΠΑ, την βελτίωση της εποπτείας σχετικά με τις δραστηριότητες ξένων πληροφοριών και την απαγόρευση πολιτικών δολοφονιών.

Η προσπάθεια θεωρείται τώρα ως αποτυχία και αναιρέθηκε σε μεγάλο βαθμό από τον Πρόεδρο Reagan, ο οποίος εξέδωσε το εκτελεστικό διάταγμα 12333, το οποίο επέκτεινε τις εξουσίες και τις ευθύνες των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών και κατευθύνει τους ηγέτες των ομοσπονδιακών υπηρεσιών των ΗΠΑ, να συνεργαστούν πλήρως με την CIA, η οποία ήταν η αρχική ρύθμιση στην οποία η CIA είχε πλήρη εξουσία επί των μυστικών επιχειρήσεων.

Επιπλέον, η Επιτροπή της Εκκλησίας εκπόνησε επτά περιπτωσιολογικές μελέτες για μυστικές επιχειρήσεις, αλλά μόνο αυτή για την Χιλή κυκλοφόρησε, με τίτλο «Συγκεκαλυμμένη Δράση στην Χιλή: 1963-1973». Οι υπόλοιπες κρατήθηκαν μυστικές μετά από αίτημα της CIA.

Μεταξύ της πιο συγκλονιστικής αποκάλυψης της Εκκλησιαστικής Επιτροπής, ήταν η ανακάλυψη της Επιχείρησης SHAMROCK, στην οποία οι μεγάλες εταιρείες τηλεπικοινωνιών μοιραζόντουσαν και κοινοποιούσαν τις επικοινωνίες των πολιτών τους, με την NSA από το 1945 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Οι πληροφορίες που συγκεντρώθηκαν σε αυτήν την επιχείρηση, τροφοδότησαν απευθείας την λίστα παρακολούθησης της NSA. Διαπιστώθηκε κατά την διάρκεια των ερευνών της επιτροπής αυτής, ο Γερουσιαστής Φρανκ Τσερτς, ο οποίος επέβλεπε την επιτροπή, ήταν μεταξύ των εξεχόντων ονομάτων υπό παρακολούθηση σε αυτήν την λίστα παρακολούθησης της NSA.

Το 1975, η Επιτροπή της Εκκλησίας αποφάσισε να αποχαρακτηρίσει μονομερώς τα στοιχεία αυτής της επιχείρησης, ενάντια στις αντιρρήσεις της διοίκησης του Προέδρου Ford.

Οι εκθέσεις της Εκκλησιαστικής Επιτροπής, αποτελούν την πιο εκτεταμένη ανασκόπηση των δραστηριοτήτων πληροφοριών που έχουν ποτέ διατεθεί στο κοινό. Ένα μεγάλο μέρος του περιεχομένου ήταν ταξινομημένο (σβησμένο), αλλά πάνω από 50.000 σελίδες αρχείων αποχαρακτηρίστηκαν σύμφωνα με την δολοφονία του προέδρου John F. Kennedy, στην Πράξη Συλλογής Αρχείων, του 1992.

Ο Πρόεδρος Κένεντι δολοφονήθηκε στο Ντάλας του Τέξας στις 22 Νοεμβρίου 1963. Δύο ημέρες πριν από την δολοφονία του ένα γεμάτο με μίσος κατά του Kennedy φυλλάδιο κυκλοφόρησε στο Ντάλας, κατηγορώντας τον Πρόεδρο για προδοτικές δραστηριότητες, συμπεριλαμβανομένης της ύπαρξης κομμουνιστικής συμπάθειας.

Την 1η Μαρτίου 1967 ο εισαγγελέας της Νέας Ορλεάνης Τζιμ Γκάρισον, συνέλαβε και κατηγόρησε τον Κλέι Σο ότι συνωμότησε για να δολοφονήσει τον Πρόεδρο Κένεντι, με την βοήθεια του Ντέιβιντ Φέρι και άλλων. Μετά από πάνω από έναν μήνα μακρά δίκη, ο Shaw κρίθηκε αθώος την 1η Μαρτίου 1969.

Ο David Ferrie, ένας χειριστής του Lee Harvey Oswald, επρόκειτο να είναι ο βασικός μάρτυρας και θα παρείχε τα αποδεικτικά στοιχεία που συνέδεαν τον εαυτό του με τον Clay Shaw, πιθανώς δολοφονήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 1967, λιγότερο από μια εβδομάδα μετά αφότου η είδηση της έρευνας του Garrison βγήκε στα μέσα ενημέρωσης.

Σύμφωνα με τα ευρήματα της ομάδας του Γκάρισον, υπήρχαν λόγοι να πιστεύουμε ότι η CIA συμμετείχε στις ενορχηστρώσεις της δολοφονίας του Προέδρου Κένεντι, αλλά η πρόσβαση σε απόρρητο υλικό (το οποίο ήταν σχεδόν τα πάντα σχετικό με την υπόθεση) ήταν απαραίτητη για να συνεχιστεί μια τέτοια έρευνα.

Αν και η ομάδα του Γκάρισον δεν είχε άμεσες αποδείξεις, ήταν σε θέση να συλλέξει ένα τεράστιο ποσό έμμεσων αποδεικτικών στοιχείων, τα οποία θα έπρεπε να έχουν δώσει την αιτιολόγηση για την πρόσβαση σε απόρρητο υλικό για περαιτέρω έρευνα. Αντ’ αυτού, η υπόθεση απορρίφθηκε από το δικαστήριο πρόωρα και τώρα αντιμετωπίζεται σαν να ήταν ένα τσίρκο. [Ανατρέξτε στο βιβλίο του Garrison για περισσότερες λεπτομέρειες και την εξαιρετικά ερευνημένη ταινία του Oliver Stone JFK]

Μέχρι σήμερα, είναι η μόνη δίκη που έχει υποβληθεί σχετικά με την δολοφονία του Προέδρου Κένεντι.

Το Συμβούλιο Αναθεώρησης Αρχείων Δολοφονιών (ARRB) δημιουργήθηκε το 1994 από το Κογκρέσο, που θεσπίστηκε βάση της Συλλογής Πράξης Αρχείων Δολοφονίας του 1992 από τον Πρόεδρο John F. Kennedy, η οποία έδωσε εντολή ότι όλο το σχετικό με δολοφονίες υλικό, να στεγάζεται σε μια ενιαία συλλογή εντός του Εθνικού Αρχείου και Αρχείων Διοίκησης. Τον Ιούλιο του 1998, έκθεση του προσωπικού που δημοσιεύθηκε από το ARRB, υπογράμμισε τις ελλείψεις στην αρχική αυτοψία του Κένεντι.

Το ARRB έγραψε, «Μία από τις πολλές τραγωδίες της δολοφονίας του Προέδρου Κένεντι, ήταν η ελλιπής καταγραφή της αυτοψίας και η υποψία που προκαλείται από το σάβανο της μυστικότητας που έχει περικυκλώσει τα αρχεία που υπάρχουν.»

Η έκθεση του προσωπικού για το ARRB, υποστήριξε ότι οι φωτογραφίες του εγκεφάλου του Κένεντι στα αρχεία, δεν είναι πραγματικά του εγκεφάλου του Κένεντι και δείχνουν πολύ λιγότερη ζημιά από ό, τι αυτός υπέστη.

Η Washington Post ανέφερε: «Ερωτηθείς σχετικά με το επεισόδιο στην τραπεζαρία [όπου τον άκουσαν να δηλώνει ότι οι σημειώσεις του για την αυτοψία εξαφανίστηκαν] σε μια κατάθεση του τον Μάιο του 1996, ο Φίνκ είπε ότι δεν το θυμόταν. Ήταν επίσης ασαφής σχετικά με το πόσες σημειώσεις πήρε κατά την διάρκεια της αυτοψίας, αλλά επιβεβαίωσε ότι «μετά την αυτοψία έγραψα επίσης σημειώσεις» και ότι παρέδωσε όσες σημειώσεις είχε, στον επικεφαλής γιατρό αυτοψίας, τον James J. Humes.

Είναι γνωστό εδώ και καιρό ότι ο Ηumes κατέστρεψε κάποια πρωτότυπα έγγραφα αυτοψίας σε ένα τζάκι στο σπίτι του στις 24 Νοεμβρίου 1963. Είπε στην Επιτροπή Γουόρεν, ότι αυτό που έκαψε ήταν ένα πρωτότυπο σχέδιο της έκθεσης αυτοψίας του. Κάτω από την επίμονη ερώτηση σε μια κατάθεση τον Φεβρουαρίου 1996 από την επιτροπή αναθεώρησης, ο Humes είπε ότι κατέστρεψε το σχέδιο και τις «αρχικές σημειώσεις του.»

Παρουσιάζονται επίσημες φωτογραφίες της αυτοψίας του Κένεντι από τα Εθνικά Αρχεία, η [Saundra Κ.] Spencer [η οποία εργάστηκε στο «εργαστήριο του Λευκού Οίκου»], είπε ότι δεν ήταν αυτοί που βοήθησαν την διαδικασία και ήταν τυπωμένα σε διαφορετικό χαρτί. Είπε ότι «δεν υπήρχε αίμα ή άνοιγμα κοιλοτήτων» και οι πληγές ήταν πολύ μικρότερες στις εικόνες… [από ό, τι πραγματικά] πάνω στις οποίες εργάστηκε… Ο John T. Stringer, ο οποίος είπε ότι ήταν ο μόνος που πήρε φωτογραφίες κατά την διάρκεια της ίδιας της αυτοψίας, είπε ότι ορισμένες από αυτές έλειπαν επίσης. Είπε ότι οι φωτογραφίες που τράβηξε από τον εγκέφαλο του Κένεντι σε μια «συμπληρωματική αυτοψία», ήταν διαφορετικές από το επίσημο σύνολο που του παρουσιάστηκε.»

Αυτό δεν δείχνει απλά ότι η παραποίηση αποδεικτικών στοιχείων πράγματι συνέβη, όπως αναγνωρίζει ακόμη και η Επιτροπή Warren, αλλά αυτό θέτει υπό αμφισβήτηση την αξιοπιστία του συνόλου των αρχείων δολοφονίας του John F. Kennedy και σε ποιον βαθμό παραποίησης και πλαστογραφίας εκτέθηκαν τα αποδεικτικά στοιχεία.

Θα ήταν επίσης καλό να θυμόμαστε τα πολυάριθμα εγκλήματα που το FBI και η CIA ήταν ένοχοι για τη διάπραξη τους προς τον αμερικανικό λαό, όπως κατά την περίοδο του Μακαρθισμού. Ότι το COINTELPRO του FBI έχει εμπλακεί σε μυστικές επιχειρήσεις εναντίον μελών του κινήματος πολιτικών δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένου του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ, κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1960. Αυτός ο διευθυντής του FBI, ο J. Edgar Hoover, δεν κράτησε μυστικό την εχθρότητά του προς τον Δρ King και της γελοίας πεποίθησής του, ότι ο Κινγκ επηρεάστηκε από τους κομμουνιστές, παρά το γεγονός ότι δεν έχει καμία απόδειξη για όλο αυτό.

Ο Martin Luther King δολοφονήθηκε στις 4 Απριλίου 1968 και το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων δέχτηκε ένα μεγάλο χτύπημα.

Τον Νοέμβριο του 1975, καθώς η Επιτροπή της Εκκλησίας ολοκλήρωνε την έρευνά της, το Υπουργείο Δικαιοσύνης συγκρότησε μια Ειδική Ομάδα για να εξετάσει το πρόγραμμα παρενόχλησης του FBI που εναντιωνόταν στον Δρ Κινγκ, συμπεριλαμβανομένων των ερευνών ασφαλείας του FBI για αυτόν, της δολοφονίας του και της ποινικής έρευνας του FBI που ακολούθησε. Μια πτυχή της μελέτης της task force, ήταν να καθοριστεί «αν οποιαδήποτε ενέργεια που λήφθηκε σε σχέση με τον Δρ King από το FBI, πριν από την δολοφονία, είχε ή θα μπορούσε να είχε μια επίδραση, άμεση ή έμμεση σε αυτό το γεγονός.»

Στην έκθεσή της, η Task Force επέκρινε το FBI όχι για το άνοιγμα, αλλά για την παρατεταμένη συνέχιση της, της έρευνας ασφαλείας του Δρ King: «Πιστεύουμε ότι η έρευνα ασφαλείας που περιελάμβανε τόσο φυσική όσο και τεχνική παρακολούθηση, θα έπρεπε να είχε τερματιστεί … το 1963. Οτι εντάθηκε και αυξήθηκε από μια εκστρατεία τύπου COINTELPRO κατά του Δρ King, ήταν αδικαιολόγητο. Η εκστρατεία τύπου COINTELPRO επιπλέον, ήταν εξαιρετικά βίαιη και πολύ πιθανώς… κακουργηματική.»

Το 1999, συνέβη η αστική αγωγή στο Μέμφις, Οικογένεια King Εναντίον Jowers. Οι ένορκοι διαπίστωσαν ότι ο Lloyd Jowers και άλλοι ανώνυμοι, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που βρίσκονται σε υψηλόβαθμες θέσεις εντός κυβερνητικών υπηρεσιών, συμμετείχαν σε μια συνωμοσία για την δολοφονία του Δρ King.

Κατά την διάρκεια της δίκης τεσσάρων εβδομάδων, επισημάνθηκε ότι το τουφέκι που φέρεται να χρησιμοποιήθηκε για την δολοφονία του Κίνγκ, δεν έφερε σκόπιο, πράγμα που σήμαινε ότι δεν θα μπορούσε να χτυπήσει την ευρεία πλευρά ενός αχυρώνα με αυτό το τουφέκι, έτσι δεν θα μπορούσε να ήταν το φονικό όπλο. Αυτό μόνο παρατηρήθηκε πάνω από 30 χρόνια μετά αφότου ο Κing δολοφονήθηκε και έδειξε το επίπεδο της ανικανότητας ή πιο πιθανό, παραποίησης αποδεικτικών στοιχείων που διαπράχθηκε από προηγούμενες έρευνες που διεξάγονται από το FBI.

Η περίπτωση των JFK και MLK είναι μεταξύ των υψηλότερων περιπτώσεων δολοφονίας στην αμερικανική ιστορία και έχει αποδειχθεί και στις δύο περιπτώσεις, ότι η παραποίηση αποδεικτικών στοιχείων έχει πράγματι συμβεί, παρά το γεγονός ότι είναι στο κέντρο της κοινής θέασης. Τι θα περιμένουμε τότε ως πρότυπο έρευνας για όλες τις άλλες περιπτώσεις κακουργήματος; Τι προσδοκία μπορούμε να έχουμε ότι η δικαιοσύνη έχει ποτέ διατηρηθεί;

Με μια ιστορία τόσο κραυγαλέου παραπτώματος, είναι σαφές ότι το σημερινό αίτημα για αποχαρακτηρισμό των εγγράφων Russiagate τώρα και όχι 50 χρόνια αργότερα, πρέπει να συμβεί, εάν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε το επίπεδο εγκληματικότητας που συμβαίνει στο παρασκήνιο και το οποίο καθορίζει την τύχη της χώρας και των πολιτών της.

Ο αμερικανικός λαός αξίζει να ξέρει

Σήμερα βλέπουμε την συνέχιση του τεχνάσματος που διαρκεί πάνω από επτά δεκαετίες, της στοχοποίησης ατόμων ως Ρώσων πρακτόρων χωρίς καμία βάση, προκειμένου να τους απομακρύνουν από την πολιτική αρένα. Η παρούσα προσπάθεια αποχαρακτηρισμού των εγγράφων russiagate και απαλλαγής του Michael Flynn, έτσι ώστε να μπορεί να μιλά ελεύθερα για τις πληροφορίες που γνωρίζει, δεν αποτελεί απειλή για την εθνική ασφάλεια, αποτελεί απειλή για εκείνους που έχουν διαπράξει προδοσία κατά της χώρας τους.

Στις 6 Οκτωβρίου 2020, ο πρόεδρος Τραμπ διέταξε τον αποχαρακτηρισμό των εγγράφων της Ερευνας της Ρωσίας, μαζί με τα απόρρητα έγγραφα σχετικά με τα ευρήματα που αφορούν τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου της Χίλαρι Κλίντον. Η δημοσιοποίηση αυτών των εγγράφων απειλεί να αποκαλύψει τον εγκλωβισμό της εκστρατείας του Τραμπ, από την εκστρατεία Κλίντον, με την βοήθεια των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών.

Ο διευθυντής της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών John Ratcliffe, κυκλοφόρησε μερικά από αυτά τα έγγραφα πρόσφατα, συμπεριλαμβανομένων των χειρόγραφων σημειώσεων του πρώην διευθυντή της CIA, Τζον Μπρέναν, για μια συνάντηση με τον πρώην πρόεδρο Ομπάμα, και τις σημειώσεις που αποκαλύπτουν ότι η Χίλαρι Κλίντον ενέκρινε ένα σχέδιο για να «δυσφημήσει τον Ντόναλντ Τραμπ με την ανάδευση μέχρι σκανδάλου, υποστηρίζοντας παρέμβαση από την Ρωσική υπηρεσία ασφαλείας.»

Ο Trey Gowdy, ο οποίος ήταν πρόεδρος της Επιτροπής Εποπτείας της Βουλής από τις 13 Ιουνίου 2017 – 3 Ιανουαρίου 2019, δήλωσε σε συνέντευξή του στις 7 Οκτωβρίου 2020, ότι δεν έχει δει ποτέ αυτά τα έγγραφα. Ο Ντέβιν Νούνες, ο οποίος ήταν πρόεδρος της Επιτροπής Πληροφοριών της Βουλής από τις 3 Ιανουαρίου 2015 – 3 Ιανουαρίου 2019, δήλωσε επίσης σε πρόσφατη συνέντευξή του ότι δεν έχει δει ποτέ αυτά τα έγγραφα.

Και όμως, τόσο το FBI όσο και η CIA, γνώριζαν και είχαν πρόσβαση σε αυτά τα έγγραφα και κάθονταν πάνω τους για τέσσερα χρόνια, αποκρύπτοντας την απελευθέρωσή τους από αρκετές κυβερνητικές έρευνες που ερευνούσαν το σκάνδαλο Russiagate και ζητούσαν σχετικό υλικό που ήταν στην κατοχή και των δύο αυτών, γραφείων πληροφοριών. Αυτά τα γραφεία πληροφοριών εργάζονται όντως, για την «εθνική ασφάλεια» του αμερικανικού λαού;

Η αλήθεια πρέπει επιτέλους να αποκαλυφθεί, αλλιώς η χώρα θα σαπίσει από το κεφάλι μέχρι την ουρά.

Μαρία· από απλή γυναίκα, σε «μετά Θεόν, η θεός» - Η προοδευτική εξέλιξη της θεολογικής θέσης της Παναγίας, κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες

Πρόλογος

«Βλέπουμε την παρθένο Μαρία όχι ανεξάρτητα από τον Χριστό, αλλά πάντοτε σε σχέση με το πρόσωπο του Θεανθρώπου». (Η Ορθοδοξία μας, σ. 214).

Ακριβώς σε αυτήν την θεολογική παραδοχή, στηρίζεται όλο το παρόν άρθρο μας. Η θεολογική θέση που έχει ο Χριστός, εξαρτά και την θεολογική θέση της Μαρίας. Ήταν όμως πάντοτε η ίδια, ή μήπως διαμορφώθηκε μέσα στον χρόνο; Στην πλαστογραφημένη επιστολή του Ιούδα του «Αδελφόθεου», η οποία είναι ένα από τα 27 βιβλία της Καινής Διαθήκης, ο άγνωστος συντάκτης υποστηρίζει, όχι μόνο ότι η πίστη παραδόθηκε μία φορά, αλλά προτρέπει τους πιστούς να αγωνίζονται για αυτήν, σαν κάτι στατικό. «ἀνάγκην ἔσχον γράψαι ὑμῖν παρακαλῶν ἐπαγωνίζεσθαι τῇ ἅπαξ παραδοθείσῃ τοῖς ἁγίοις πίστει» (στ. 3). Οι σύγχρονοι απολογητές ισχυρίζονται ότι δεν γραμμένα τα πάντα μέσα στα βιβλία της Καινής Διαθήκης, αλλά ότι και αυτή αποτελεί μέρος της «Ιεράς Παραδόσεως». Έτσι δικαιολογούν από την μία μεριά τις σοβαρότατες ελλείψεις της Καινής Διαθήκης σε σχέση με την μεταγενέστερη θεολογία, και από την άλλη προσπαθούν να ερμηνεύσουν τα πάντα με βάση τα αποκρυσταλλωμένα δόγματα του 4ου- 5ου αιώνος.

Παρ' όλα αυτά, αν μελετήσουμε προσεκτικά την χριστιανική γραμματεία, θα παρατηρήσουμε μια σταδιακή εξέλιξη στην χριστολογία της Εκκλησίας, που επηρεάζει και την «Μαριολογία». Ειδικά, κατά τις λεγόμενες «χριστολογικές» έριδες, εντός της Εκκλησίας πάντα, παράλληλα με την ενίσχυση της «θεότητας» του Ιησού, ενισχύθηκε και η θεολογική θέση της Μαρίας, ως «Θεομήτωρ», «Θεοτόκος», και «Αειπάρθενος». Και μαζί με αυτά, και οι σχετικές εορτές και τα προσκυνήματα, για τα οικονομικά οφέλη του ιερατείου. Δες και εδώ

Θα προσπαθήσουμε, λοιπόν, να παρακολουθήσουμε αυτήν την εξέλιξη κατά τους πρώτους αιώνες, με τρόπο συνοπτικό, και αναφερόμενοι κυρίως στην μερίδα εκείνη του πολυμορφικού χριστιανισμού, που τελικά επικράτησε και αργότερα εδραιώθηκε με την πολιτική εξουσία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, την αυτοαποκαλούμενη «ορθόδοξη», η οποία φρόντισε να εξαφανίσει τα συγγράμματα των αντιπάλων. Πως η Μαρία, από απλή γυναίκα, σταδιακά μετετράπη σε «μετά Θεόν, η θεός τα δευτερεία της Τριάδος η έχουσα», όπως αναφέρεται σε ύμνο της Εκκλησίας του 7ου αιώνος (Άγιος Ανδρέας, αρχιεπίσκοπος Κρήτης). ΔΕΣ: ΕΙΧΕ Ο ΘΕΟΣ ΓΙΑΧΒΕ ΣΥΖΥΓΟ;

Τί προκύπτει από τα 27 βιβλία της Καινής Διαθήκης

Τα κείμενα της Καινής Διαθήκης, όσα δηλαδή κρίθηκαν εκ των υστέρων ως «κανονικά», μέσα από μια μακρά διαδικασία που διήρκησε δύο-τρεις αιώνες, αν και πλαστογραφημένα σε πάμπολλα σημεία όπως έχει αποδείξει η επιστημονική έρευνα, εντούτοις περιέχουν σπέρματα που αντικατοπτρίζουν τα ποικίλα ρεύματα του πολυμορφικού Χριστιανισμού, για τουλάχιστον έναν αιώνα. Οι επιμέρους συγγραφείς των βιβλίων, άγνωστοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία, εκφράζουν διαφορετικές θεολογικές αντιλήψεις, τόσο ως προς την χριστολογία, όσο και για την θέση της Μαρίας. Το κοινό τους σημείο, είναι ότι πουθενά δεν ισχυρίζονται όσα θα ισχυριστούν αργότερα οι θεολόγοι και ειδικά κατά την περίοδο των χριστολογικών ερίδων (4ος-6ος αιώνας).

Όπως είναι γνωστό, ο Παύλος, είναι ο αρχαιότερος χριστιανός συγγραφέας του οποίου διαθέτουμε γραπτά (γράφει περίπου μεταξύ 49-60 π. κ. ε). Μέσα από τις επιστολές του, που τις απευθύνει κυρίως στις περιοχές όπου σύστησε ομάδες πιστών, μεταξύ «των εθνών», δεν προκύπτει ότι έδινε μεγάλη σημασία στο πρόσωπο της Μαρίας. Ούτε καν «παρθένο» δεν την αναφέρει. Φαίνεται να αγνοεί ακόμα και αυτό το θαυμαστό «γεγονός» της παρθενικής γέννησης, παρ' ότι ήταν άριστος γνώστης των ιουδαϊκών «προφητικών» κειμένων. Έτσι, στην «Προς Ρωμαίους» επιστολή του, γράφει: «περὶ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ τοῦ γενομένου ἐκ σπέρματος Δαβὶδ κατὰ σάρκα» (1:3). Από το «σπέρμα» του Δαβίδ, σημαίνει ότι ο Ιησούς κατάγεται από απογόνους του Δαβίδ. Αυτό σημαίνει ότι ο Ιησούς είχε πατέρα φυσικό (και όχι απλά νομικό, όπως ισχυρίζονται οι απολογητές), πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα μπορούσε να ισχύει ταυτόχρονα η γέννηση από Παρθένο, όπως μεταπλάστηκε αργότερα η «ιστορία». Σύμφωνα με τις εβραϊκές συνήθειες της εποχής, η καταγωγή δίδονταν από τον πατέρα (Αριθμοί, 1:18, - Β΄ Έσδρα, 2:59).

Σε άλλη επιστολή του, αναφέρει σχετικά: «ὅτε δὲ ἦλθεν τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου ἐξαπέστειλεν ὁ θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ γενόμενον ἐκ γυναικός» (Προς Γαλάτας, 4:4). Αποκαλεί την Μαρία ως «γυναίκα» και όχι ως «παρθένο», όπως θα έπρεπε σύμφωνα με τα σημερινά θεολογικά δεδομένα. Στην Γραφή, πάντα γίνεται διάκριση μεταξύ γυναίκας (που είναι η παντρεμένη), και παρθένου (που είναι η μη παντρεμένη). Μάλιστα, ο ίδιος ο Παύλος, κάνει την διάκριση και ξεχωρίζει τους όρους αυτούς στην πρώτη επιστολή του «Προς Κορινθίους», που γράφει: «μεμέρισται ἡ γυνὴ καὶ ἡ παρθένος» (7:34). Διαφέρει, δηλαδή. Συνεπώς, κατά τον Παύλο, η Μαρία γέννησε τον Ιησού με φυσικό τρόπο και όχι υπερφυσικό. Σε αυτό συνηγορεί και η σχετική χριστολογική άποψη του Παύλου, όπως εκφράζεται από τον ίδιο στην «Προς Φιλιππησίους» επιστολή του:

τοῦτο γὰρ φρονείσθω ἐν ὑμῖν ὃ καὶ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὃς ἐν μορφῇ θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα θεῷ ἀλλ' ἑαυτὸν ἐκένωσεν μορφὴν δούλου λαβών ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος• καί σχήματι εὑρεθείς ὥς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου θανάτου δὲ σταυροῦ· διὸ καὶ ὁ θεὸς αὐτὸν ὑπερύψωσεν καὶ ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν θεοῦ πατρός.
(2:5-11)

Κατά τον Παύλο, λοιπόν, ο Ιησούς είναι μια «θεϊκή οντότητα», που αδειάζει τον εαυτό του λαμβάνοντας ομοίωμα και σχήμα ανθρώπου, πεθαίνει, ανασταίνεται από τον Θεό και τότε είναι που ο Θεός τον υπερυψώνει και τον κάνει «Κύριο». Ο συγγραφέας των «Πράξεων», διασώζει σχετικό κήρυγμα του Παύλου: «ταύτην ὁ θεὸς ἐκπεπλήρωκεν τοῖς τέκνοις αὐτῶν ἡμῖν ἀναστήσας Ἰησοῦν ὡς καὶ ἐν τῷ ψαλμῷ τῷ δευτέρῳ γέγραπται Υἱός μου εἶ σύ ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε» (13:33). 

Κατά την υποτιθέμενη «ανάσταση» του Ιησού από τον Θεό, τότε έγινε Υιός του Θεού. Αυτή την έννοια έχει η φράση «Εγώ σήμερα σε γέννησα», δηλαδή, σήμερα σε υιοθέτησα.

Τότε υπερυψώθηκε και έγινε «Κύριος», σύμφωνα με την «Προς Φιλιππησίους» επιστολή. Σε αυτό, συνηγορεί και ο Πέτρος, κήρυγμα του οποίου διασώζεται πάλι στο βιβλίο των «Πράξεων»:

προϊδὼν ἐλάλησεν περὶ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ὅτι οὐ κατελείφθη ἡ ψυχὴ αὐτοῦ εἰς ᾅδου, οὔδε ἡ σὰρξ αὐτοῦ εἶδεν διαφθοράν ·τοῦτον τὸν Ἰησοῦν ἀνέστησεν ὁ θεός οὗ πάντες ἡμεῖς ἐσμεν μάρτυρες (...) ἀσφαλῶς οὖν γινωσκέτω πᾶς οἶκος Ἰσραὴλ ὅτι καὶ κύριον καὶ Χριστὸν αὐτὸν ὁ θεός ἐποίησεν τοῦτον τὸν Ἰησοῦν ὃν ὑμεῖς ἐσταυρώσατε.
(2:31-36)

Κατά την «ανάσταση», λοιπόν, ο Ιησούς έγινε «Κύριος» και «Χριστός» από τον Θεό. Συνεπώς, όταν γεννήθηκε ο Ιησούς, γεννήθηκε ως απλός άνθρωπος. Για αυτόν τον λόγο, η θέση της Μαρίας δεν ήταν κάποια πολύ σημαντική, όπως έγινε αργότερα. Αυτές οι απόψεις, σήμερα θεωρούνται αιρετικές. Όμως, μάλλον ότι ήταν «ορθόδοξες» κατά την εποχή εκείνη.

Στο «Κατά Μάρκον» ευαγγέλιο, που αν δεχτούμε τον μεταγενέστερο ισχυρισμό του Ειρηναίου, γράφτηκε καθ’ υπαγόρευση του αποστόλου Πέτρου, ο Ιησούς γίνεται «Χριστός» όχι κατά την «ανάσταση», αλλά κατά την βάπτιση. Είναι αξιοσημείωτο να δούμε πως αρχίζει το συγκεκριμένο ευαγγέλιο ο άγνωστος συγγραφέας του: «Ἀρχὴ τοῦ εὐαγγελίου Ἰησοῦ Χριστοῦ» (1:1). Σύμφωνα με την θεολογική γλώσσα, το ευαγγέλιο, είναι ο ίδιος ο ερχομός του Ιησού στον κόσμο. Είναι δηλαδή ένα χαρμόσυνο «γεγονός». Ο Θεός Λόγος προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση, την αγιάζει, την ανακαινίζει, της δίνει την νίκη κατά του θανάτου, την θεραπεύει, και την υψώνει στα επουράνια για την κατά χάρη ένωσή της με τον Τριαδικό θεό.

Στο ευαγγέλιο αυτό όμως, που είναι και το πρώτο χρονολογικά, παραλείπεται η σημαντική εξιστόρηση των «γεγονότων» που σήμερα αποτελούν τον θεολογικό πυρήνα της διδασκαλίας της Εκκλησίας. Η «αρχή», για τον συγγραφέα (ή για τον Πέτρο, αν θέλετε), δεν τοποθετείται στην ενανθρώπηση, αλλά στην βάπτιση! Για αυτό, δεν αναφέρονται «γεγονότα» που έχουν σήμερα την σπουδαιότερη θεολογική σημασία, όπως ο «ευαγγελισμός της Θεοτόκου», ούτε η δήθεν εκπλήρωση κάποιας μεσσιανικής «προφητείας». Προφανώς, τίποτα από αυτά δεν υπήρχε ως «θεολογία» ακόμα. Η «αρχή» της καλής αγγελίας, ξεκινάει με τον Ιησού να βαπτίζεται και τότε να λαμβάνει δύναμη από τον Θεό, ώστε να αρχίσει να ενεργεί «εν δυνάμει».

Καὶ ἐγένετο ἐν ἐκείναις ταῖς ἡμέραις ἦλθεν Ἰησοῦς ἀπὸ Ναζαρὲτ τῆς Γαλιλαίας καὶ ἐβαπτίσθη ὑπὸ Ἰωάννου εἰς τὸν Ἰορδάνην καὶ εὐθὲως ἀναβαίνων ἀπὸ τοῦ ὕδατος εἶδεν σχιζομένους τοὺς οὐρανοὺς καὶ τὸ πνεῦμα ὡσεὶ περιστερὰν καταβαῖνον ἐπ' αὐτόν• καὶ φωνὴ ἐγένετο ἐκ τῶν οὐρανῶν Σὺ εἶ ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός ἐν ὦ εὐδόκησα.
(1:9-11)

Συνεπώς, ούτε εδώ είναι περίοπτη η θέση της Μαρίας. Αναφέρεται μάλιστα ρητώς, ότι ο Ιησούς είχε αδέλφια (6:1-3). Η αναφορά ότι αυτά είναι παιδιά του Ιωσήφ από προηγούμενο γάμο του, είναι μεταγενέστερη ερμηνεία, βρίσκεται στο ψευδεπίγραφο «Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου», και υπάρχει απλά και μόνο για να στηρίξει το δήθεν «αειπάρθενο» της Μαρίας.

Στο «Κατά Ματθαίον» ευαγγέλιο, γίνεται μια ανεπιτυχής προσπάθεια σύνδεσης του Ιησού με την Παλαιά Διαθήκη. Ο συγγραφέας, έχοντας πλαστογραφήσει και παραποιήσει τα ιουδαϊκά κείμενα, απευθυνόμενος σε κοινότητα Ιουδαίων που είχε δεχτεί τον Ιησού, προσπαθεί (συν τοις άλλοις) να αποδώσει την γέννηση του Ιησού σε παρθένο.

Τοῦ δὲ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ γέννησις οὕτως ἠν• μνηστευθείσης γὰρ τῆς μητρὸς αὐτοῦ Μαρίας τῷ Ἰωσήφ, πρὶν ἢ συνελθεῖν αὐτούς, εὑρέθη ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ πνεύματος ἁγίου· Ἰωσὴφ δὲ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς δίκαιος ὢν καὶ μὴ θέλων αὐτὴν παραδειγματίσαι, ἐβουλήθη λάθρᾳ ἀπολῦσαι αὐτήν· ταῦτα δὲ αὐτοῦ ἐνθυμηθέντος ἰδού, ἄγγελος κυρίου κατ' ὄναρ ἐφάνη αὐτῷ λέγων, Ἰωσὴφ υἱὸς Δαβίδ, μὴ φοβηθῇς παραλαβεῖν Μαριὰμ τὴν γυναῖκά σου• τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ πνεύματός ἐστιν ἁγίου· τέξεται δὲ υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν• αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν. Τοῦτο δὲ ὅλον γέγονεν ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν ὑπὸ τοῦ κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος, Ἰδού, ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσουσιν τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστιν μεθερμηνευόμενον, Μεθ' ἡμῶν ὁ θεός.
(1:18-23)

Πριν λοιπόν συνευρεθεί ο Ιωσήφ με την Μαρία, η Μαρία βρίσκεται έγκυος, «έχουσα εκ Πνεύματος αγίου». Δεν αναφέρεται τίποτα στα υποτιθέμενα «γεγονότα» του «ευαγγελισμού», προφανώς διότι ήταν ακόμα άγνωστος. Η βαρύτητα δίδεται στο ότι έμεινε έγκυος ενώ ήταν ακόμα παρθένα, για να εκπληρωθεί η «προφητεία» του Ησαΐα. Ο Ησαΐας βέβαια, δεν λέει κάτι τέτοιο. Αν ανοίξουμε στο 7ο κεφάλαιο του ομώνυμου βιβλίου, ο Ησαΐας απευθυνόμενος στον βασιλιά, αναφέρεται σε ένα παιδί που θα γεννηθεί κατά την εποχή του και όχι αιώνες μετά. Απόδειξη είναι ότι οι εναντίον του Άχαζ εκστρατεύσαντες βασιλείς, θα διασπαστούν, πριν προλάβει το παιδί να μεγαλώσει και να διακρίνει το καλό από το κακό (Ησαΐας, 7:14-16). Ο συγγραφέας μεταβάλει το «καλέσεις το όνομα αυτού Εμμανουήλ», που λέει ο Ησαίας στον Άχαζ, σε «καλέσουσιν το όνομα αυτού Εμμανουήλ», για να κρύψει το γεγονός ότι η ρήση του Ησαΐα έλαβε ήδη την εκπλήρωσή της, κατά την εποχή του Άχαζ και ότι είναι άσχετη με κάποια μεσσιανική «προφητεία». Άλλωστε, ούτε περί «παρθένου» κάνει λόγο ο Ησαΐας, αλλά περί νεαρής γυναικός. Την οποία έχει μπροστά του, και την δείχνει στον Άχαζ.

Συνεπώς, ούτε εδώ έχει κάποια καλύτερη θεολογική θέση η Μαρία. Άλλωστε, «οὐκ ἐγίνωσκεν αὐτὴν ἕως οὗ ἔτεκεν τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον» (1:25). Δηλαδή, αφού γέννησε τον γιο της τον πρωτότοκο, τον Ιησού, μετά είχε ερωτικές σχέσεις με τον Ιωσήφ, και μάλιστα έκανε και άλλα παιδιά. Διαφορετικά, η λέξη «πρωτότοκος» δεν θα είχε νόημα.

Είναι ξεκάθαρος ο συγγραφέας του ευαγγελίου και, μάλιστα, στο κεφάλαιο 12, στίχος 46, επιβεβαιώνει τον συγγραφέα του «Κατά Μάρκον» ευαγγελίου, στο ότι ο Ιησούς είχε αδέλφια, χωρίς να αναφέρεται κάπου ότι αυτά είναι από προηγούμενο γάμο του Ιωσήφ. Και όχι μόνο αυτό, αλλά επιπλέον όταν τον ζητά η Μαρία, ο Ιησούς την παραμερίζει, λέγοντας: «Τίς ἐστιν ἡ μήτηρ μου καὶ τίνες εἰσὶν οἱ ἀδελφοί μου; καὶ ἐκτείνας τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπὶ τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ εἶπεν, Ἰδού, ἡ μήτηρ μου καὶ οἱ ἀδελφοί μου» (12:48-49). Ωστόσο, ούτε στο «Κατά Μάρκον», ούτε στο «Κατά Ματθαίον», ούτε καν στο «Κατά Λουκάν», ο Ιησούς προϋπάρχει ως «Λόγος». Αυτή η θεολογία της «ενσάρκωσης» που διαβάζουμε στον συγγραφέα του «Κατά Ιωάννην» ευαγγελίου- που δεν πρέπει να συγχέεται με αυτήν του Παύλου που ήδη αναφέραμε- είναι μεταγενέστερη, προς τα τέλη του 1ου αιώνος.

Πριν όμως την εξετάσουμε, ας δούμε τι συμβαίνει στο «Κατά Λουκάν» ευαγγέλιο. Εδώ, αναφέρεται η γέννηση από Παρθένο, και τα σχετικά «γεγονότα», όπως ο «ευαγγελισμός». Όμως, αν και γίνεται προσπάθεια σύνδεσης του Ιησού με την Παλαιά Διαθήκη, εντούτοις καμία εκπληρωθήσα δήθεν προφητεία δεν αναφέρεται. Ο συγγραφέας δεν απευθύνεται σε κάποια ιουδαϊκή κοινότητα που να είναι εξοικειωμένη με τις Γραφές, αλλά στον Θεόφιλο, που ήταν μάλλον εθνικός προσήλυτος. Βέβαια, ούτε εδώ γίνεται αναφορά σε προΰπαρξη του Ιησού.

Προσέξτε τώρα τα λόγια του αγγέλου προς την Μαρία: «ἰδού, συλλήψῃ ἐν γαστρὶ καὶ τέξῃ υἱόν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν· οὗτος ἔσται μέγας καὶ υἱὸς ὑψίστου κληθήσεται καὶ δώσει αὐτῷ κύριος ὁ θεὸς τὸν θρόνον Δαβὶδ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ βασιλεύσει ἐπὶ τὸν οἶκον Ἰακὼβ εἰς τοὺς αἰῶνας καὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος. [...] Πνεῦμα ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σέ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι• διὸ καὶ τὸ γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱὸς θεοῦ» (1:31-33.35). Ώστε η Μαρία, συλλαμβάνει «δια Πνεύματος αγίου», τον Ιησού. Μετά από την επισκίαση της δύναμης του υψίστου. Ο Ιησούς, θα ονομαστεί «Υιός Υψίστου», ο Θεός θα του δώσει τον θρόνο του Δαβίδ για να βασιλεύει αιώνια στον οίκο Ιακώβ (στους Εβραίους λοιπόν), και θα κληθεί «Υιός θεού». Αυτό είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό από αυτό που αναφέρεται στο «Κατά Ματθαίον». Όπως παρατηρούμε, για τον συγγραφέα του «Κατά Λουκάν» ευαγγελίου, ο Ιησούς δεν ήταν εξ αρχής «Υιός» του Θεού. Έγινε μελλοντικά. Αλλά πότε; Μάλλον, κατά την βάπτιση, τότε που υποτίθεται ότι μίλησε ο Θεός και τον σύστησε ως υιό αγαπητό, που σε εκείνον ευδόκησε (Κατά Λουκάν, 3:22). Αλλά και το «Υιός του Θεού», δεν έχει καμία σχέση με την διδασκαλία του ομοούσιου! Ο Ιησούς κλήθηκε αργότερα ως Υιός θεού, δια της υιοθεσίας.

Η ιουδαϊκή μονοθεϊστική παράδοση ήταν οικεία με ανθρώπους που γίνονται «θεϊκοί». Για παράδειγμα, ο Σολομώντας γίνεται θεϊκός δια της υιοθεσίας του από τον Θεό (Β΄ Σαμουήλ, 7:12-14), ο Δαβίδ (Ψαλμός, 88:20-28).

Υπάρχει όμως ένα χωρίο πάλι στο «κατά Λουκάν», που έρχεται σε αντίθεση με το παραπάνω. Εκεί, ο Ιησούς, είναι «Χριστός» και «Κύριος», από τότε που γεννήθηκε (2:11). Δεν πρέπει να μας παραξενεύει αυτή η αντίφαση που βρίσκεται στο ίδιο ευαγγέλιο, ένα κεφάλαιο παρακάτω. Τα κείμενα έχουν αλλαχθεί πολλές φορές, όπως αναφέρει σχετικά και ο Ωριγένης. 

Είναι φανερό, ότι ο συγγραφέας, όταν αναφέρεται στην γέννηση από παρθένο, έχει επιρροές από τον εθνικό κόσμο. Ο Θεός καθιστά έγκυο μία παρθένα μέσω της δύναμής του. Ανάλογα παραδείγματα έχουμε και από την μυθολογία. Οι ομοιότητες είναι τόσο εκπληκτικές, ώστε ο απολογητής Ιουστίνος αναγκάζεται να ομολογήσει: 

«Με το να λέγομε ότι ο Λόγος, ο οποίος είναι το πρώτο γέννημα του Θεού, γεννήθηκε χωρίς επιμιξία, ο Ιησούς Χριστός ο διδάσκαλος ημών, και ότι σταυρωθείς, αποθανών και αναστάς ανήλθε εις τον ουρανό, δεν φέρομε τίποτα νέο πέρα από τους λεγόμενους από εσάς υιούς του Διός» (Α΄ Απολογία, 21:1).

Στην προσπάθειά του να εξηγήσει το γιατί, πέφτει σε αντιφάσεις, δείγμα της αδυναμίας του χριστιανικού λόγου. Στην «Α΄ Απολογία» του, τις ομοιότητες τις αποδίδει στην «ενέργεια των φαύλων δαιμόνων» που προσπάθησαν κατ’ αυτόν τον τρόπο να εξαπατήσουν το ανθρώπινο γένος, ενώ στην «Β΄ Απολογία» του τις αποδίδει στον «σπερματικό λόγο», ότι δήθεν ο Θεός άφησε να διαρρεύσει εν μέρει η αλήθεια στον εθνικό κόσμο, κάτι σαν «ευαγγελική προπαρασκευή». Είναι η γνωστή αντιφατική και υποκριτική χριστιανική διγλωσσία. Διότι, αυτές οι θέσεις είναι αλληλοαναιρούμενες. Οι ομοιότητες δεν είναι δυνατόν να αποδίδονται ταυτόχρονα σε ενέργεια του θεού και του διαβόλου!

Αν και η θεολογική θέση της Μαρίας δεν είναι ακόμα αυτό που σήμερα ξέρουμε, παρόλα αυτά, είναι σίγουρα βελτιωμένη σε σχέση με την γραμματεία πριν το 75- 85 κ. ε. Για αυτό και μακαρίζεται ως «ευλογημένη μεταξύ των γυναικών» (1:28), ότι βρήκε χάρη μεταξύ των γυναικών από τον θεό (1:30), «μητέρα του κυρίου», δηλαδή μητέρα εκείνου που ο Θεός έκανε «κύριο» του θρόνου Δαβίδ (1:41).

Για τον συγγραφέα του «κατά Ιωάννην» ευαγγελίου, ο οποίος εισάγει μια ανώτερη θεολογική άποψη για τον Ιησού, την θεολογία της σάρκωσης, ο Ιησούς προϋπάρχει ως «ο Λόγος του Θεού», που σε κάποια χρονική στιγμή, έγινε άνθρωπος. Βέβαια, αξιοσημείωτο είναι ότι δεν αναφέρει τίποτα περί παρθενικής σύλληψης. Στην ιουδαϊκή γραμματεία, φαίνεται να υπάρχει δίπλα στον Θεό, μια δεύτερη οντότητα, η Σοφία. Εξαιτίας του αυστηρού μονοθεϊσμού των Ιουδαίων, αυτή η οντότητα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «θεός» κατ’ ουσία, διότι τότε θα είχαμε δύο θεούς, άρα πολυθεΐα. Είναι όμως «θεϊκή». Η Σοφία του Θεού, διακρίνεται από τον Θεό (η θέση των γνωστικών - νεοπλατωνιστών), και παρουσιάζεται ως έχουσα υπόσταση. Για παράδειγμα, αναφέρεται στο βιβλίο των Παροιμιών να λέει η Σοφία: «Κύριος έκτισεν με αρχήν οδών αυτού εις έργα αυτού» (8:22). Είναι το όργανο δια του οποίου ο Θεός ξεκίνησε τα έργα του.

Ο Φίλων ο Ιουδαίος, ένας διανοούμενος που προσπάθησε να συνδέσει τον Μωυσή με τον Πλάτωνα, δανείστηκε τον φιλοσοφικό όρο «λόγος» των Στωικών, και τον ταύτισε με την «Σοφία». Έτσι, εκείνος ήταν που πρώτος έκανε αναφορά στον «Λόγο» του Θεού, που θεωρούσε ως «Ιδέα των ιδεών», επηρεασμένος από τον Πλάτωνα. Ο άγνωστος συγγραφέας, πήρε την ιδέα του Φίλωνα, και την προσάρμοσε στην δική του σκέψη. Έτσι, ο «Λόγος» του «κατά Ιωάννην» ευαγγελίου, δεν είναι μία ιδέα αφηρημένη, αλλά γίνεται άνθρωπος. Οι ερμηνείες για την ένωση των δύο φύσεων «ατρέπτως, ασυγχύτως, και αδιαιρέτως» σε μία υπόσταση, είναι μεταγενέστερες, και δεν υποστηρίζονται από όλα τα εδάφια. Εκτός αυτού, και οι «αιρετικοί», έφερναν χωρία από τις Γραφές, για να υποστηρίξουν τις θέσεις τους.

Ωστόσο, η θεολογική θέση της Μαρίας δεν θα πάρει ακόμα θέση περιωπής. 

Από τα κείμενα του 2ου–3ου αιώνος

Ο Ιγνάτιος Αντιοχείας, χάριν στον οποίο ενισχύθηκε ο επισκοπικός θεσμός προς καταπολέμηση των άλλων χριστιανικών ομάδων, αν και πλησιάζει στην ορθόδοξη θεολογία του 4ου αιώνος περί της διπλής φύσεως του Ιησού, δεν αναφέρει κάτι ιδιαίτερο για την Μαρία. Σε γνήσια επιστολή του, γράφει: «Εις ιατρός εστίν σαρκικός και πνευματικός, γεννητός και αγέννητος, εν σαρκί γενόμενος θεός, εν θανάτω ζωή αληθινή, και εκ Μαρίας και εκ θεού, πρώτον παθητός και τότε απαθής, Ιησούς Χριστός ο κύριος ημών» (VII:2). 

Είναι γνωστό, ότι οι επιστολές του Ιγνατίου πλαστογραφήθηκαν κατά τους μετέπειτα αιώνες. Πιο συγκεκριμένα, κατά τον 4ο, όπου έχουμε τις χριστολογικές έριδες. Έτσι, υπάρχουν σήμερα δύο συλλογές· μία σύντομης μορφής (που υποστηρίζεται ότι είναι οι γνήσιες επιστολές), και μία εκτενέστερης μορφής (οι νοθευμένες). Ο ορθόδοξος πλαστογράφος του 4ου αιώνα, επειδή ο Ιγνάτιος είχε κύρος στις εκκλησιαστικές κοινότητες και θέλοντας να παρουσιάσει τις θεολογικές θέσεις του Ιγνατίου με περισσότερη ευκρίνεια, προβαίνει σε παραχάραξη. Ας δούμε πως είναι γραμμένο το απόσπασμα που παραθέσαμε παραπάνω, όπως αυτό περιέχεται στην δεύτερη συλλογή, με τις πλαστογραφημένες επιστολές. 

«Ιατρός δε ημών εστίν ο μόνος αληθινός θεός, ο αγέννητος και απρόσιτος, ο των όλων Κύριος, του δε Μονογενούς Πατήρ και γεννήτωρ. Έχομεν ιατρόν και τον Κύριον ημών Θεόν Ιησούν τον Χριστόν, τον προ πάντων αιώνων Υιόν μονογενή και Λόγον, ύστερον δε και άνθρωπον εκ Μαρίας της Παρθένου. Ο Λόγος σάρξ εγένετο, ο ασώματος εν σώματι, ο απαθής εν παθητώ σώματι, ο αθάνατος εν θνητώ σώματι, η ζωή εν φθορά, όπως θανάτου και φθοράς ελευθερώση και ιατρεύση τας ψυχάς ημών και ιάσηται αυτάς» (VII).

Ο πλαστογράφος, στον αγώνα για την καταπολέμηση των διαφορετικών απόψεων για τον Ιησού, διευκρινίζει ότι ο Θεός Πατήρ είναι ο γεννήτορας του Μονογενούς, ο οποίος είναι «προ πάντων των αιώνων» ως Λόγος, που μετά ενανθρώπησε από την Μαρία την Παρθένο. Τώρα ο πλαστογραφημένος Ιγνάτιος, φαντάζει περισσότερο «ορθόδοξος» από πριν. Η δε Μαρία τονίζεται ότι είναι Παρθένος, και μετά τον τοκετό.

Από τα μέσα του 2ου αιώνος, αρχίζει να ενισχύεται η θεολογική θέση της Μαρίας, καθόσον αρχίζει η σύγκρισή της με την Εύα. Η Εύα απατήθηκε και μαζί της απατήθηκε ολόκληρη η ανθρωπότητα, ενώ δια της Μαρίας, ήρθε η ανόρθωση της ανθρωπότητας. Αν και στα κείμενα της Καινής Διαθήκης απαντάται η προηγούμενη θέση -ένδειξη του μισογυνισμού του Χριστιανισμού-, παρ' όλα αυτά δεν υπάρχει κάποια σύγκριση με την Μαρία. Στην μεταγενέστερη περίοδο που εξετάζουμε, αρχίζουν οι συγκρίσεις. Ο Ιουστίνος, αναφέρει: «Πράγματι η Εύα, παρθένος ούσα και άφθορος, συλλαβούσα τον λόγον από τον όφιν, εγέννησε παρακοήν και θάνατον· λαβούσα πίστιν και χαράν η παρθένος Μαρία, όταν ο άγγελος Γαβριήλ της ανήγγειλλεν ότι Πνεύμα Κυρίου θα έλθει επ’ αυτήν και δύναμις υψίστου θα την επισκιάσει, για αυτό και το γεννώμενον από αυτήν άγιο τέκνον είναι Υιός του Θεού, απεκρίνετο· ας γίνει εις εμέ κατά τον λόγον σου» (Διάλογος προς Τρύφωνα, 100:5).

Δύο-τρεις δεκαετίες αργότερα, αυτή η σύγκριση έγινε μέρος της θεολογίας της Εκκλησίας, δια του Ειρηναίου, επισκόπου της Λυών.

Ενώ οι απολογητές ως τότε υποστήριζαν ότι η αλήθεια προϋπήρχε μερικώς στον εθνικό κόσμο, πριν την έλευση του Χριστού, ο Ειρηναίος, βλέποντας τα κενά και τα αδιέξοδα της παραπάνω θέσης, υποστήριξε ότι ο Θεός Λόγος προσλαμβάνοντας την ανθρώπινη φύση, την ανακαίνισε. Δεν ήρθε απλά να συμπληρώσει στο πρόσωπό του την «αλήθεια», αλλά ήρθε να προσφέρει τον Εαυτό του, που είναι η Αλήθεια σαρκωμένη, να ανακεφαλαιώσει τα πάντα στο πρόσωπό του. Έτσι, η Μαρία με την συγκατάθεσή της, δίνοντας σώμα από το σώμα της στον Θείο Λόγο, συντέλεσε σε αυτήν την ανάπλαση.

Αναφέρει ο Γ. Φλορόφσκι σχετικά: 

Η λειτουργία της στην ενσάρκωση είναι διπλή. Απ’ τη μία μεριά εξασφαλίζει τη συνέχεια του ανθρωπίνου γένους. Ο Υιός της είναι, χάρις στην «δευτέρα γέννησή του», ο Υιός Δαβίδ, ο υιός Αβραάμ και όλων των προπατόρων (αυτό τονίζεται με έμφαση στη γενεαλογία του Ιησού και στις δύο εκδόσεις της). Κατά τη φράση του Ειρηναίου «ανακεφαλαίωσε εν αυτή το μακρό κατάλογο της ανθρωπότητος» (Κατά Αιρέσεων, III, 18, 1), «συνέλεξε εν εαυτώ όλα τα έθνη τα ήδη από του Αδάμ διασπαρέντα» (Κατά Αιρέσεων, III, 22, 3), και ανέλαβε εν εαυτώ την παλαιά οδό της δημιουργίας» (Κατά Αιρέσεων, IV, 23,4). Αλλά από την άλλη μεριά «επέδειξε ένα νέο είδος γεννήσεως» (Κατά Αιρέσεων, V,1,3). Ήταν ο Νέος Αδάμ. («Θέματα Ορθοδόξου Θεολογίας», σελ. 130).

Γράφει ο πατρολόγος Στ. Παπαδόπουλος, συμφωνώντας με τα ανωτέρω:
«Στο έργο της ανακεφαλαιώσεως έχει σπουδαία θέση και η Θεοτόκος. Ο ρόλος της είναι «σωτηριώδης», καθόσον συμβάλλει στην πνευματική αναμόρφωση του πιστού. Η Εύα παρακούσασα έγινε αρχή της πτώσεως, ενώ η Μαρία «υπακούσασα» έγινε «αιτία σωτηρίας» για όλη την ανθρωπότητα (Κατά Αιρέσεων, Γ 22,4). Η προσφορά της Θεοτόκου είναι λοιπόν πολύ περισσότερο από παραδειγματική» (Τόμος Α΄, σελ. 298).

Το δήθεν «αειπάρθενο», αναφέρεται για πρώτη φορά στο ψευδεπίγραφο «Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου», προϊόν του δευτέρου αιώνος και για αρκετούς, του τρίτου. Ο Στ. Παπαδόπουλος, γράφει σχετικά:

Το έργο τούτο σκοπό έχει να υπογραμμίσει την αειπαρθενία της Θεοτόκου και φυσικά να καλύψει με περισσή αφέλεια και ευσέβεια τα πραγματικά κενά που παρατηρούνται στα κανονικά ευαγγέλια σχετικά με τη ζωή της Μαρίας και τα παιδικά έτη του Κυρίου. Έτσι, διηγείται τη γέννηση της Μαρίας, τη ζωή της στο Ναό, τη μνηστεία της με τον ηλικιωμένο χήρο Ιωσήφ, ο οποίος είχε υιό από την πρώτη του σύζυγο τον δήθεν συγγραφέα του παρόντος έργου Ιάκωβο» (Πατρολογία, Α΄ τόμος, σ. 212).

Και ο Π. Χρήστου, συμπληρώνει στην δική του πατρολογία:

(Το κείμενο γράφτηκε) «με προφανή επιδίωξιν την καταπολέμησιν των αρνητών αυτής (σημ. της αειπαρθενίας), ως ήσαν τότε οι ανήκοντες εις μίαν των μερίδων των Εβιωναίων» (σ. 236). «Πάντως ο συντάκτης, αγνοών την γεωγραφίαν της Παλαιστίνης και τα έθιμα των Ιουδαίων, ούτε ο Ιάκωβος ούτε οιοσδήποτε Ιουδαίος της Παλαιστίνης δύναται να είναι» (Β΄ τόμος, σ. 236).

Με βάση αυτά τα κείμενα, αργότερα ο Επιφάνιος Κύπρου -σφοδρός πολέμιος του Ιωάννου του Χρυσοστόμου (εντούτοις «άγιοι» και οι δύο)- θα αναδειχθεί ως ο πρώτος θεολόγος που συστηματικά υποστήριξε το «αειπάρθενο» με ειδικές διατριβές. Στην 6η Οικουμενική, η Μαρία ανακηρύσσεται παρθένος, προ του τόκου, κατά τον τόκο, και μετά τον τόκο. 

Χριστολογικές έριδες του 4ου και του 5ου αιώνος

Η σύγκρουση μεταξύ των χριστιανών για την υποτιθέμενη «αλήθεια» τους, οδήγησε στην κατασκευή πολλών πλαστών κειμένων, τάχα αναγόμενων στην αποστολική εποχή. Όταν επικράτησε το δόγμα που έκτοτε ισχύει, τότε ακριβώς θεσπίστηκαν νέες εορτές και πολλά προσκυνήματα, για την «Θεοτόκο». Όταν, επί παραδείγματι, καταδικάστηκε ο Νεστόριος στην Γ΄ Οικουμενική το 431, ενισχύθηκε η τιμή της Μαρίας και καθιερώθηκε το «Θεοτόκος». 

Γράφει ο Βασίλειος Στεφανίδης:

«Η καταδίκη των Νεστοριανών εν τη τρίτη Οικουμενική Συνόδω ενίσχυσε την τιμήν της Θεοτόκου. Ο Αλεξανδρείας Κύριλλος εν Εφέσω μετά την μνημονευθείσα σύνοδον εν τω σχετικώ πανηγυρικώ λόγω είπε περί της Θεοτόκου τα επόμενα· ‘’Δι’ ης τριάς αγιάζεται, δι’ ης σταυρός τίμιος ονομάζεται και προσκυνείται εις πάσαν την οικουμένην…, δι’ ης το εκπεσόν πλάσμα αναλαμβάνεται…, δι’ ης βάπτισμα άγιον γίνεται τοις πιστεύουσι…, δι’ ης νεκροί εγείρονται» (Εκκλησιαστική Ιστορία, σ. 316).

Δεν ήταν μόνο το όπλο της πλαστογράφησης, αλλά και αυτό της παραποίησης των «αγιογραφικών δεδομένων». Για παράδειγμα, αναφέρει ο Βασίλειος Στεφανίδης:

Τα εισόδια της Θεοτόκου ως γεγονός απαντά εν τοις αποκρύφοις ευαγγελίοις (Πρωτευαγγέλιον, κεφ. 7. Ευαγγέλιον της γεννήσεως της Μαρίας, κεφ. 6). Η πληροφορία αύτη δεν στηρίζεται επί ιστορικής βάσεως, διότι απηγορεύετο εις τας γυναίκας η είσοδος εις τα Άγια των Αγίων του ιουδαϊκού ναού.
(ο. π. σ. 463)

Η εορτή της Υπαπαντής «απαντά εν Ιερουσαλήμ τέλη της 4ης εκ/ρίδος», ο αυτοκράτορας Μαρκιανός (450-457) «πρώτος έκτισεν ναόν της Θεοτόκου εν Γεθσημανή, όπου, κατά την παράδοσιν, είχε ταφή η Θεοτόκος...», η εορτή της «Κοιμήσεως» στις 15 Αυγούστου απαντά περί το 460, ενώ ο «Ευαγγελισμός» απαντά τον 6ο αιώνα. Τέλος, η εορτή της «Γεννήσεως της Θεοτόκου» απαντά τον 7ο αιώνα (ο. π. σ. 316-317).

Γράφει ο Π. Χρήστου, στον δεύτερο τόμο της πατρολογίας του:

Αυτοτελώς δια την Μαρίαν το ενδιαφέρον ανακινείται δια πρώτην φορά περί το 400, λόγω των προανακρουσμάτων της χριστολογικής έριδος. Επί μέρους επεισόδια του βίου της Θεοτόκου εκτίθενται εις την Κοίμησιν της Παρθένου Μαρίας, των αρχών του 5ου αιώνος, έργον διατηρούμενον εις το ελληνικόν πρωτότυπον, και εις μεταφράσεις συριακήν, λατινικήν, κοπτικήν, αρμενικήν, αραβικήν. Μια παραλλαγή αυτού απεδίδετο εις τον Μελίτωνα Σάρδεων. Το κείμενον αφού παρουσίαζει την Μαρίαν εις στενήν συναναστροφήν με τους αποστόλους μετά την ανάληψιν του Κυρίου, όπως άλλωστε υποδεικνύει και το βιβλίον των Πράξεων, συνεχίζει αμέσως με το κύριον θέμα, τον θάνατον και την ταφήν αυτής και τα μετέπειτα. Δια πρώτην φοράν εδώ η Θεοτόκος αναλαμβάνεται σωματικώς εις τον παράδεισον. Έκτοτε ο βίος της Θεοτόκου απετέλεσεν αντικείμενον ενός πλήθους κειμένων, ελληνικών και μη, μεταξύ δε άλλων και της Ιστορίας της μακαρίας Παρθένου Μαρίας, του 5ου αιώνος, σωζομένης εις την συριακήν, την αρμενικήν, και την αραβικήν. Τοιούτοι βίοι ήσαν εξαιρέτως αγαπητοί εις Ανατολήν και Δύσιν, όχι μόνο κατά τους μεσαιωνικούς, αλλά και κατά τους νεώτερους χρόνους» (σ. 240).

Περίπου τον 7ο αιώνα τοποθετείται ένα κείμενο με τίτλο «Όρασις Μαρίας Παρθένου», όπου αποκαλύπτεται στην Μαρία ο βασανισμός των ασεβών αιρετικών. Χάρις στις προσευχές της, δίδεται η παραχώρηση ώστε οι τιμωρούμενοι να βρίσκουν ανάπαυση από την εσπέρα της Παρασκευής μέχρι το πρωί της Δευτέρας (ο. π. σ. 241).

Σε άλλο κείμενο, το «Αποκάλυψις της Αγίας Θεοτόκου», που σώζεται στο ελληνικό πρωτότυπο και σε μεταφράσεις στην Αρμενική, αιθιοπική, και σλαβονική, ο Μιχαήλ αποκαλύπτει στην Μαρία τον βασανισμό όσων αρνούνται την πίστη του Τριαδικού Θεού και όσων δεν αποδέχονται την Μαρία ως Θεοτόκο (ο. π. σ. 241).

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, από τον 4ο αιώνα και μετά, νέα πράγματα εδραιώνονται. Η Μαρία δεν πόνεσε όπως πονούν οι λοιπές γυναίκες όταν κυοφορούν και τίκτουν, και ο τόκος της ήταν «αλόχευτος» (ΣΤ΄ Οικουμενική, κανόνας ΟΘ΄). Στον Ακάθιστο Ύμνο, και στην 9η ωδή, καλείται «Κυρία όλων μας». Ο Αθανάσιος και ο Νύσσης Γρηγόριος υποστηρίζουν ότι χωρίς την παραδοχή της Μαρίας ως «Θεοτόκου», είναι αδύνατη η σωτηρία. Ο αιρετικός που δεν αποδέχεται το δόγμα αυτό (της Γ΄ Οικουμενικής), είναι αποξενωμένος από τον Θεό (επιστολή Γρηγορίου Νύσσης προς τον Κληδόνιο). Ο Ιωάννης Δαμασκηνός, στην «Έκδοση της Ορθοδόξου πίστεως», ρητά αναφέρει ότι με το όνομα «Θεοτόκος» εκφράζεται «όλο το μυστήριο της θείας οικονομίας» (κεφ. 56). Ο Ιερώνυμος ζητωκραυγάζει: «Δια της Εύας ο θάνατος, δια της Μαρίας η ζωή». Κατά το τροπάριο της «Κοιμήσεως», η Μαρία αναστήθηκε σωματικά μετά το θάνατό της και ανελήφθη, ως «μήτηρ υπάρχουσα της ζωής». Αλλού, αναφέρεται ως «τιμιωτέρα των Χερουβείμ», και «ενδοξοτέρα των Σεραφείμ».

Συνοψίζοντάς, θα πρέπει να αναφερθούμε, ακολουθούμενοι από την θεολογική σκέψη και σε ένα σύγχρονο θεολογικό, επιστημονικό και νομικό πρόβλημα που προκύπτει.

Η Μαρία είναι φυσική ή παρένθετη μητέρα του Ιησού, σύμφωνα με τις γραφές;

α) Αν είναι φυσική: (ωάριο δικό της (ανθρώπινο) και σπερματοζωάριο από τον ''Θεό'') τότε μιλάμε πλέον για υβρίδιο ή ημίθεο δηλ. μισό θεό + μισό άνθρωπο. (γνωστικισμός - αιρέσεις) 

β) Αν είναι παρένθετη*: Δηλαδή, η Μαρία ''δάνεισε'' την μήτρα της και κυοφόρησε, έτοιμο γονιμοποιημένο και ολοκληρωμένο το γενετικό υλικό του θεού (θεϊκό έμβρυο) με συνέπεια να έχουμε μόνο ''θεό'' με αποτέλεσμα ως Θεός δεν θα μπορούσε να έχει υλικό σώμα όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι και καθώς είχε θεϊκή φύση δεν θα μπορούσε στην πραγματικότητα να υποφέρει και να πεθάνει. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, ο Ιησούς δεν ήταν πράγματι ένας άνθρωπος με σάρκα και αίμα παρά μόνο φαινόταν να έχει αυτή τη μορφή. Έτσι προήλθε και ο όρος «δοκητισμός», καθώς το ρήμα δοκέω σημαίνει «φαίνομαι». Για τους υποστηρικτές αυτής της θέσης, το σώμα του Ιησού ήταν ένα «φάντασμα», κάτι το μη πραγματικό. (γνωστικισμός - αιρέσεις) 

*Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι πριν την ανακάλυψη του ωαρίου, τέλη το 17ου αιώνα κ.ε., όλες οι γυναίκες θωρούντουσαν μέχρι τότε ''παρένθετες'' με ρόλο μόνο στο να φιλοξενούν στην μήτρα τους το έτοιμο γονιμοποιημένο ωάριο - σπέρμα (προερχόμενο μόνο από τον άνδρα) και στη συνέχεια το έμβρυο κατά τη διάρκεια της κύησης και στον τοκετό.

ΔΕΣ: Oι πιο σκανδαλώδεις μύθοι για την Παρθένο Μαρία και τη Γέννηση του Ιησού 
-----------------------
 Πηγές 

1. «Η Ορθοδοξία μας», Α. Αλεβιζόπουλος, εκδόσεις «Διάλογος».
2. Αγία Γραφή.
3. «Α΄ Απολογία», Άπαντα Ιουστίνου, εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», τ. 1
4. Επιστολές γνήσιες και νοθευμένες Ιγνατίου Αντιοχείας, «Αποστολικοί Πατέρες» άπαντα, εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», τ. 4.
5. «Διάλογος προς Τρύφωνα», Άπαντα Ιουστίνου, εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», τ. 1.
6. «Θέματα Ορθοδόξου θεολογίας», κείμενα του Γ. Φλορόφσκι, εκδόσεις «Άρτος ζωής».
7. Πατρολογία Στυλιανού Παπαδόπουλου, τ. Α΄, εκδόσεις «Παρουσία».
8. Πατρολογία Παναγιώτη Χρήστου, τ. Β΄, εκδόσεις «Κυρομάνος».
9. Εκκλησιαστική Ιστορία Βασιλείου Στεφανίδη, εκδόσεις «Παπαδημητρίου».