ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ. ΕΙΣΗΛΘΕ Ή ΔΕΝ ΕΙΣΗΛΘΕ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ;

Γιατί ο Γιαχβέ, πατέρας του Χριστού (“Ιδου ο Υιός μου ο αγαπητός..” είπε στα βαφτίσια του γιού του) διάλεξε να γονιμοποιήσει, δια του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, γυναίκα ύπανδρον, χάριν της γεννήσεως του Υιού του; Χάθηκαν οι τόσες και τόσες ελεύθερες (ανύπανδρες) που υπήρχαν «τω καιρώ εκείνω». Δηλαδή αν τον Χριστούλη τον έφερνε στον κόσμο μια πραγματική παρθένα, θα μας ξίνιζε ο θεολογικός μας τραχανάς; Έπειτα μην το χάφτετε ότι το έστειλε, το πνεύμα αυτό, ο Θεός. Και τα δυο τους είναι ένα. Χώρια που έχουν και τρίτον ίδιο τους, αυτόν τον Χριστό, που ο ίδιος γονιμοποίησε την ίδια του την μάνα!!! Διότι αυτή η τριάδα είναι αχώριστος και αδιαίρετος.

Επομένως; Όταν το Άγιο Πνεύμα γονιμοποιούσε την Παναγιά (η οποία, ω του θαύματος, παρέμεινε Παρθένα, ακόμη και μετά την γέννα του Υιού της), ο Χριστούλης το παιδάκι της, ήταν παρών εκεί, μαζί με τους άλλους δυο αδιαίρετους!!!

OI ΦΘΙΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΛΥΦΘΕΙ Η ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΗ ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΜΑΝΑ ΤΟΥ:

Αυτό το θεολογικά μπερδεμένο κουβάρι, ξεχώρισε – αν και ο λόγος δεν ήταν τόσο σοβαρός (filioque) - τους ανατολικούς Ορθόδοξους από τους δυτικούς Καθολικούς. Τα υπόλοιπα που λένε, είναι για να είχαμε να λέμε. Ότι δηλαδή για λόγους ηγεμονίας και οικονομικών βλέψεων συνέβη αυτός ο διχασμός της χριστιανοσύνης.

Ο Ορθόδοξος σου λέει: το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται μόνο από τον Πατέρα (το αδιαίρετο και αχώριστο πήγε περίπατο, για να μη γίνουμε ρεζίλι των σκυλιώνε). Επομένως, όταν το απόστειλε ο Πατήρ στην Μαρία, για να γίνει το θέλημά του, ο Υιός – ιδέα δεν είχε το παιδί (ήταν ξεχωρισμένος εκείνη τη στιγμή) – και δηλαδή δεν ήταν μαζί του. Άρα, δεν υφίσταται θέμα αιμομιξίας (προαιμομιξίας για την ακρίβεια).

Πάμε τώρα στον Καθολικό. Το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και από τον Πατέρα και από τον Υιό (filioque). Κι εδώ πρόβλημα ουδέν. Στην Μαρία το έστειλε ο Πατήρ, δίχως να ενημερώσει τον Υιό, τον οποίο, παρ’ όλο που υπήρχε, αυτός ήθελε να τον γεννήσει.

(Αυτό το Άγιο Πνεύμα τελευταία φαίνεται ότι τα μπερδεύει μερικές φορές. Όπως σ’ εκείνη την περίπτωση, που σε κάποια Θεοφάνεια πήγε και κάθισε πάνω στο κεφάλι του Καρατζαφέρη)

ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΜΑ ΟΛΟΥ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ ΕΠΙΣΚΕΥΘΗΚΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ

 

Ο ερευνητής της Βίβλου και των Ευαγγελίων Μιχάλης Καλόπουλος, ξεκαθαρίζει το θολό τοπίο, που αφορά στον κρίνο δια του οποίου συνελήφθη ο Χριστός και στο «Εν τή Γεννήσει τήν παρθενίαν εφύλαξας».

Κάθε χρόνο στα σχολεία της χώρας της Ελλάδος, ο εορτασμός αυτού του ιουδαϊκού παραμυθιού (Ευαγγελισμός της Θεοτόκου), καπελώνει τον εορτασμό της Επανάστασης του 21, αποδεικνύοντας περίτρανα, ότι η επανάσταση αυτή μπορεί να απελευθέρωσε το χώμα όμως παρέδωσε, για τα καλά, τις ψυχές των νεο-Ελλήνων στο ιουδαιοχριστιανικό χτικιό.

Παρθενοσύλληψη ή πορνεία; Ένας άλυτος θεολογικός γρίφος στα ευαγγέλια!

Βλέπε επίσης: Τα παράξενα της “παρθενο”-σύλληψης του Ιησού!

Παρθενοσύλληψη ή πορνεία; Επιτέλους μετά από 2.000 χρόνια, ένας άλυτος θεολογικός γρίφος των ευαγγελίων, αποκαλύπτεται!

Ήταν ο Εμμανουήλ αδελφός του Ιησού Χριστού;

Πως απέφυγε τον χαρακτηρισμό της πόρνης η Μαρία;

Πως απέφυγε τον λιθοβολισμό της ως ανύπαντρη μητέρα;

Είχε αλλά παιδιά η Μαρία;

Με την σύλληψη (εγκυμοσύνη) της Μαρίας, η κατάσταση πρέπει να έγινε εξαιρετικά περίπλοκη. Η Μαρία δεν ήταν ακόμα παντρεμένη, και για όλους εξακολουθούσε να είναι… μιά ανύπαντρη έγκυος παρθένα! Η εγκυμοσύνη όμως αργά ή γρήγορα θα γινόταν αντιληπτή, και η μικρούλα έγκυος Μαρία, έπρεπε σύμφωνα με τον νόμο του Μωυσή, να λιθοβοληθεί πάραυτα!

Σεβόμενος τους νόμους του Μωυσή, ο ίδιος ο Ιωσήφ, θα έπρεπε να την παραδώσει στην κρίση των ιερέων. Κάθε παραβίαση αυτού του νόμου απ’ τον Ιωσήφ, τον καθιστούσε συνένοχο! Όμως η μικρή Μαρία, θα έπρεπε, ή να απαλλαγεί απ’ την κατηγορία της πορνείας, ή να τιμωρηθεί, άλλη διέξοδος δεν υπήρχε.

Το πρόβλημα ήταν περίπλοκο και το δίλλημα εντελώς αδιέξοδο, και θα δούμε γιατί οι “θεόπνευστοι” ευαγγελιστές, δεν το άγγιξαν καθόλου!

Κάποια φυσική διέξοδο, που περιπλέκει όμως ακόμα περισσότερο τα πράγματα, καταγράφουν τα εξω-βιβλικά κείμενα[1] όπως στο Ευαγγέλιο Ιακώβου (7.11-17.3). Εκεί βλέπουμε να προσπαθούν να κάνουν κάτι εντελώς δικαιολογημένο, να δώσουν δηλαδή την νόμιμη διέξοδο στην περίπλοκη αυτή υπόθεση. Ας δούμε τι λέει.

Ο Ιωσήφ, όταν αντιλαμβάνεται την εγκυμοσύνη της δωδεκάχρονη[2] Μαρίας, το παίρνει κατάκαρδα: «έτυψεν το πρόσωπον αυτού και έρριψεν αυτόν επί τον σάκκον και έκλαυσε πικρώς. Τις εχμαλώτησε την παρθένον και εμίανεν αυτήν;», και αγανακτισμένος ο Ιωσήφ τη ερωτάει: «τι τούτο το πονηρόν εποίησες εν τω οίκω μου; (τι είναι αυτό το πονηρό που έκανες μεσ’ στο σπίτι μου), εσύ που μεγάλωσες μέσα στο ιερό;» Πρωτευαγγέλιο Ιακώβου 26.15.

Απ’ την άλλη η Μαρία τον διαβεβαιώνει: «καθαρά είμαι και άνδρα ου γινώσκω. Και είπεν αυτή Ιωσήφ. Πόθεν έστιν ουν τούτο εν τη γαστρί σου; Και εφοβήθη ο Ιωσήφ σφόδρα διαλογιζόμενος, εαν αυτής κρύψω το αμάρτημα, ευρεθήσομαι μαχόμενος τω νόμω Κυρίου, εαν δε φανερώσω, φοβούμαι μήπως παραδώσω αίμα αθώον εις θάνατον» Πρωτευαγγέλιο Ιακώβου 27.1. (ΤLG: proteyageliun Jacobi)

Ο εντελώς απάνθρωπος βιβλικός νόμος επιβεβαιώνεται, απ’ τους φόβους του μνηστήρα Ιωσήφ. Η κατάσταση λοιπόν αφορούσε όχι μόνο τη Μαρία, αλλά και τον ίδιο τον Ιωσήφ!

Η μικρούλα Εβραία έγκυος, αντιμετώπιζε φρικτό δια λιθοβολισμού θάνατο, σε περίπτωση που διαπιστωνόταν η πορνική της εγκυμοσύνη! Σε αντίθεση λοιπόν με τα ευαγγέλια, που δεν δίνουν καμία λύση στο καυτό αυτό πρόβλημα, στο εξωβιβλικό κείμενο του Ιακώβου, ο Ιωσήφ φαίνεται να αντιμετωπίζει το σοβαρό πρόβλημα που δημιούργησε με τον Νόμο, η ξαφνική, άκαιρη και ανεξήγητη εγκυμοσύνη της αρραβωνιαστικιάς του Μαρίας!

Η θέση της ήταν εξαιρετικά δύσκολη! Ο Νόμος απαιτούσε: «Εάν όμως… δεν ευρεθή παρθένος η κόρη, τότε θέλουσιν εκφέρει την νέαν εις την θύραν του οίκου του πατρός αυτής, και οι άνθρωποι της πόλεως αυτής, θέλουσι λιθοβολίσει αυτήν με λίθους, και θέλει αποθάνει, διότι έπραξεν αφροσύνην (παρανομία) εν τω Ισραήλ, πορνεύουσα τον οίκον του πατρός αυτής• και θέλεις εξαφανίσει το κακόν εκ μέσου σου». Δευτ.22.21.

Σημειωτέον ότι αυτή η καταδίκη δια λιθοβολισμού, της εκτός γάμου διακορευμένης κόρης, δεν φαίνεται πουθενά να εξέταζε την ενδεχόμενη εγκυμοσύνη της, για πιθανή ματαίωση του λιθοβολισμού! Ο μωυσιακός νόμος, δεν ήταν μόνο απίστευτα βάρβαρος και απάνθρωπος, αλλά απόλυτα στενόμυαλος και κοντόφθαλμος!

Εάν όμως ο σύζυγος και οι ιερείς, δεν ήταν σίγουροι και απλώς είχαμ υποψίες για την ενοχή της, τότε η γυναίκα αυτή έπρεπε να υποστεί απ’ τους ιερείς την βάσανο της «αγνείας». Τότε ήταν που το θύμα, ήταν στην απόλυτη εξουσία των ιερέων και έπρεπε από το χέρι ιερέως να πιει: «ύδωρ ελεγμού ή επικαταρωμένο ύδωρ» Αριθμοί 5.18-22.

Στο ελεγκτήριο αυτό ύδωρ, οι ιερείς διάβαζαν κάθε είδους βιβλικές κατάρες, και στην συνέχεια πρόσθεταν: “μελάνη” και “ιερό χώμα” (Αριθ.5.11-31) που το πάτησαν με τα ιερά τους σανδάλια, μέσα στη σκηνή του μαρτυρίου, και μετά το πότιζαν στο θύμα τους!

Έτσι με το πρόσχημα αυτής της ανατολίτικης «θεοδικίας», οι ιερείς είχαν τη δυνατότητα, να ρίξουν ότι ήθελαν μέσα σ’ αυτό το ποτό του ελέγχου, και φυσικά ήταν αυτοί που τελικά αποφάσιζαν, για το αν κάποια ήταν ένοχος και έπρεπε να πεθάνει με φρικτούς πόνους απ’ το δηλητηριασμένο καταπότι, ή αν έπρεπε να αθωωθεί και να ξεφύγει αλώβητη απ’ το επικαταραμένο ύδωρ ή ελεγκτήριο ύδωρ, της ιερατικής ψευδο-θεοδικίας ή «αγνείας», όπως έγινε γνωστή αργότερα στον βυζαντινό Μεσαίωνα![3] Περί “αγνείας” βλέπε: Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ – «ΕΠΙΚΑΤΑΡΩΜΕΝΟ ΥΔΩΡ» Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΗΛΟΤΥΠΙΑΣ

Στο πρωτευαγγέλιο λοιπόν του Ιακώβου, βλέπουμε πράγματι να επακολουθεί, η από του νόμου προβλεπόμενη και αναπόφευκτη αυτή συνέχεια. Έτσι (στο πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου) όταν η εγκυμοσύνη της Μαρίας έγινε πιά φανερή, για να την απαλλάξουν οριστικά από κάθε υπόνοια, και να ξεφύγει τον υποχρεωτικό λιθοβολισμό, χρησιμοποίησαν και στους δύο (Μαρία και Ιωσήφ) την δοκιμασία του ελεγκτηρίου ή επικαταρωμένου ύδατος: «και είπε ο αρχιερεύς, θα σας ποτίσω το ύδωρ της ελέγξεως Κυρίου για να φανερώσει το αμάρτημα σας. Και λαβών ο αρχιερεύς επότισεν τον Ιωσήφ και την Μαρία και έστειλε αυτούς εις την έρημο, και εθαύμασεν πάς ο λαός, ότι ουκ εφάνη η αμαρτία αυτών και ο αρχιερεύς απέλυσεν (αθώωσε) αυτούς» Πρωτευαγγέλιο Ιακώβου 34.1-13. Μπορεί βέβαια να παρακολουθούμε αυθεντικές σκηνές βιβλικής μαγείας… αλλά αυτή ήταν η προβλεπόμενη από τον νόμο διαδικασία!

Αυτή λοιπόν η αφήγηση, (στο Πρωτευαγγέλιο Ιακώβου) με τον τρόπο αυτόν, αθωώνει τελικά τόσο τον Ιωσήφ, όσο και την Μαρία, ακολουθώντας επαναλαμβάνω, το πνεύμα και το γράμμα της τυπικής ιερατικής πρακτικής, που ήταν υποχρεωτική σε ανάλογες περιπτώσεις.

Οι ιερείς λοιπόν του Ιουδαϊσμού, είχαν την εξουσία, να ποτίζουν διάφορες βρωμιές και δηλητήρια σε μια έγκυο κοπελίτσα, για να δουν (ουσιαστικά να αποφανθούν), αν θα της επιτρέψουν να διαφύγει, τον απίστευτα βαρβαρικό γιαχβικό νόμο του θανάτου δια λιθοβολισμού! Αν μάλιστα η κοπελίτσα αυτή ήταν κόρη ιερέως, τότε για το σεξουαλικό της αυτό παράπτωμα, η δύστυχη μικρούλα, έγκυος ή μη… καιγόταν ζωντανή: «και θυγατέρα ιερέως αν βεβηλωθεί με πορνεία, επί πυρός κατακαυθήσεται». Λευιτικό 21.9.

Τελικά, η εξωβιβλική αυτή αφήγηση, μπορεί μεν να βρίσκεται έξω απ’ τον αναγνωρισμένο κανόνα των θεόπνευστων βιβλίων, περιγράφει όμως αντικειμενικά τις υποχρεωτικές ιουδαϊκές εξελίξεις, στην περίπτωση μιας διαπιστωμένης πορνικής (δηλαδή παράνομης) εγκυμοσύνης.

Όπως και να το δούμε, η μικρούλα Μαρία, με την εκτός νομού εγκυμοσύνη της, βρισκόταν επικίνδυνα υπόλογη στον μωυσιακό νόμο. Ενώ λοιπόν η παραπάνω (εξω-βιβλική) περιγραφή, δίνει την προβλεπόμενη απάντηση, στη βασική αυτή εκκρεμότητα της Μαρίας απέναντι στο μωυσιακό νόμο… τα επίσημα ευαγγέλια, μας αφήνουν άναυδους, εγκαταλείποντας αυτή την νομική εκκρεμότητα εντελώς στον αέρα… και θα δούμε γιατί!

Ερώτηση: Αλήθεια γιατί απ’ τα επίσημα ευαγγέλια, δεν υιοθετήθηκε αυτή η νόμιμη, φυσιολογική και προβλεπόμενη απ’ το νόμο διέξοδος; Αυτή είναι μια σπουδαία ερώτηση, που την απάντηση της, με έκπληξη θα διαβάστε στο τέλος του άρθρου.

Οι ευσεβείς λοιπόν Ιουδαίοι, τουλάχιστον κάθε Σάββατο έπρεπε να παραβρίσκονται στις συναγωγές. Κι εμείς με τη σειρά μας ρωτάμε: Δεν είδαν την εγκυμοσύνη της Μαρίας οι ιερείς; Δεν έγινε αντιληπτή η προχωρημένη εγκυμοσύνη της δεκατριάχρονης Μαρίας; Αν ναι, με ποια δικαιολογία την άφησαν ατιμώρητη; Με ποιο σκεπτικό παρέβλεψαν την εγκυμοσύνη μιας παράνομης παρθένας;

* * *

Ας αφήσουμε όμως για λίγο μετέωρες τις ερωτήσεις μας, κι ας πάμε για λίγο σε μια άλλη ανάλογη περίπτωση εγκυμονούσης “παρθένας”, που κι αυτή ξέφυγε τον θάνατο απ’ την προβλεπόμενη πυρά της κατάκρισης, που μας αναφέρει ο Ησαΐας, και που όπως θα δούμε, η περίπτωσή της μας ενδιαφέρει άμεσα.

Μια άλλη παράλληλη υπόθεση παρθενογέννησης

Την εποχή λοιπόν που βασιλιάς στην Ιερουσαλήμ ήταν ο Άχαζ, συνέβη κάτι αναπάντεχα προδοτικό. Το βόρειο εβραϊκό έθνος του Ισραήλ, με πρωτεύουσα την Σαμάρεια, συμμάχησε με τους Ασσύριους, με προφανή σκοπό την κοινή υποδούλωση του νότιου εβραϊκού έθνους των Ιουδαίων, και της πρωτεύουσάς τους Ιερουσαλήμ! Ο αδελφοκτόνος πόλεμος και η συντριβή της Ιερουσαλήμ, φαινόταν πως ήταν πλέον ζήτημα χρόνου.

Ο βασιλιάς της Ιερουσαλήμ, κάλεσε τον προφήτη Ησαΐα (που τότε ήταν κάτι σαν υπουργός άμυνας), να τον συμβουλευθεί. Οι μυστικές πληροφορίες που είχε ο προφήτης, αλλά και τα μυστικά όπλα μαζικού θανάτου που διέθετε, καθιστούσαν την γνώμη του πραγματικά “θεϊκή”.

Ο Ησαΐας απάντησε καθησυχαστικά στον βασιλιά: «να μένεις ήσυχος. Μη φοβηθείς, μηδέ μικροψυχήσεις, από τον άγριο θυμό της Σαμάρειας και της Συρίας… Τούτο (η συμμαχία Σαμάρειας και Συρίας) δεν θα σταθεί ουδέ θέλει γίνει». Ησαΐας 7.4-7.

Όμως, αμέσως μετά την διαβεβαίωση αυτή και μέσα στην συζήτηση περί του ενδεχόμενου πολέμου… ο Ησαΐας κάνει κάτι πρωτάκουστο, πιέζει τον βασιλιά να ζητήσει απ’ τον θεό, κάποιο σημείο (θαύμα) που να επιβεβαιώνει αυτή την ευνοϊκή προφητεία του!

Ο βασιλιάς Άχαζ τα έχασε! Όχι μόνο δεν καταλάβαινε που το πάει ο προφήτης, αλλά εντελώς φυσιολογικά, απάντησε ότι δεν θα τολμούσε ποτέ του να ζητήσει θαύμα επιβεβαίωσης, στην έτσι κι αλλιώς θετική αυτή προφητεία! Και τότε, χωρίς καν να του το ζητήσει ο βασιλιάς, ολοφάνερα για δικούς του λόγους, ο Ησαΐας κάνει μια επιπρόσθετη προφητεία: «ακούστε τώρα όλοι εσείς απ’ τον οίκο του Δαυίδ… ο Κύριος θα σας δώσει σημείον, (αν και κανένας δεν το ζήτησε!) ιδού η παρθένος (προφανώς τους δείχνει κάποια κοπέλα) θέλει συλλάβει και γεννήσει υιόν, και θέλει καλέσει το όνομα αυτού Εμμανουήλ, βούτυρο και μέλι θα τρώει, και πριν το παιδί (αυτό) μάθει να απορρίπτει το κακό και να εκλέγει το αγαθό (εκπληκτικές αοριστίες που μπορούν να εφαρμοστούν από την βρεφική ηλικία μέχρι και την εφηβεία του παιδιού!) η γη (η συμφωνία) την οποίαν εσύ τρέμεις, θα εγκαταλειφθεί από τους δύο βασιλείς». Ησαΐας 7.13-16.

Η προφητεία (ουσιαστικά, εξαιρετικά συμβατική πρόβλεψη) ήταν ξεκάθαρη, οι αναμενόμενες εξελίξεις του πολέμου, αργούν ακόμα! Ο Ησαΐας πρόβλεψε την διάλυση της συμμαχίας μεταξύ Σαμάρειας και Συρίας, κάτι που θα μπορούσε να αποπειραθεί οποιοσδήποτε, έχοντας απλώς περισσότερες πληροφορίες!

Όμως, που κολλάνε στην πρόβλεψη αυτή, όσα ξεκάρφωτα είπε ο Ησαΐας για ένα παιδί, που θαυματουργικά θα γεννηθεί από παρθένο; Ποιά ανάγκη υπήρχε να δώσει ο θεός πρόσθετες εγγυήσεις για την καλή έκβαση των εξελίξεων, καθιστώντας (θαυματουργικά) έγκυο μια άσχετη παρθένο, θέτοντάς την και σε κίνδυνο λιθοβολισμού;

Επειδή όμως γνωρίζουμε, ότι σαφώς κανένας θεός δεν σχετίστηκε ποτέ με οποιουσδήποτε προφήτες, αντιμετωπίζοντας κατάματα την ουσία, πρέπει να ρωτήσουμε… τι ανάγκασε τον προφήτη να εμπλέξει στις πολιτικο-στρατιωτικές συζητήσεις του και πιθανές εξελίξεις της περιοχής του, την παρθενογέννηση κάποιου παιδιού, δίνοντας επιπλέον διαβεβαιώσεις που κανένας δεν του ζήτησε;

Η εξήγηση είναι εξαιρετικά απλή! Απλά ο προφήτης γνώριζε, ότι μια αφιερωμένη στον ναό ανύπαντρη κοπέλα, εξ αιτίας απρόσμενης εγκυμοσύνης, σε λίγους μήνες θα γεννούσε παιδί, και η κατάστασή της ήταν απλά τραγική! Κάτι έπρεπε λοιπόν να γίνει και μάλιστα επειγόντως, για να αποφευχθεί ο προβλεπόμενος από το νόμο υποχρεωτικός θάνατός της!

Έτσι ο προφήτη δεν χάνει την ευκαιρία. Γνωρίζοντας ότι μόνο μια ανάλογη προφητική κίνηση, που θα έδινε άλλη, “θετικότερη” διάσταση στο γεγονός της άνομης σύλληψης αυτού του παιδιού, θα μπορούσε να σώσει την κακόμοιρη νεαρή έγκυο και το παιδί της από τον λιθοβολισμό, ή την καύση της στην πυρά που της επέβαλε ο απάνθρωπος μωυσιακός νόμος, σπεύδει να προβάλει την συγκεκριμένη εγκυμοσύνη ως θεϊκό σημάδι… αν και κανένας δεν το ζήτησε!

Η αναγόρευση της ανθρώπινα φυσιολογικής, αλλά παράνομης εγκυμοσύνης της, σε θεόσταλτη παρθενο-σύλληψη και η μετατροπή της σε θεοσημία, ήταν ο μόνος τρόπος διαφυγής! Εξ αφορμής λοιπόν κάποιων άσχετων και μελλοντικών στρατιωτικών εξελίξεων στην περιοχή, ο Ησαΐας πιθανότατα για προσωπικούς του λόγους, (ενδεχομένως να ήταν ο ίδιος πατέρας του Εμμανουήλ) είχε την ευφυή πρωτοβουλία, να δώσει στην περίπτωση, διαστάσεις θαύματος και παρθενο-σύλληψης, αποτρέποντας τον προβλεπόμενο θάνατο της μητέρας του Εμμανουήλ (μαζί με τον κυοφορούμενο Εμμανουήλ) στην πυρά!

Ότι πρόκειται για συγκεκριμένο φυσιολογικό παιδί, παράνομης σχέσης και όχι για αόριστη προφητεία, το βλέπουμε λίγα εδάφια παρακάτω! Το παιδί εκείνο, ο Εμμανουήλ, (δέκα μόλις εδάφια μετά την αναγγελία της γέννησής του) γεννήθηκε πράγματι, και ο προφήτης μαζί με άλλους ιερείς και «πιστούς μάρτυρες» παρευρέθησαν στην γέννηση και την ονοματοδοσία του “παρθενο-γεννημένου” αυτού παιδιού:

«Και προσήλθον προς την προφήτισσα ήτις συνέλαβε και γέννησε τον υιόν. Και είπε ο Κύριος, κάλεσον το όνομα αυτού: Εμμανουήλ (που κατά το Μασοριτικό κείμενο[4] σημαίνει) Ταχέως σκύλευσον οξέως προνόμευσον, διότι πριν το παιδί (αυτό) καταφέρει να πει πατέρα και μητέρα, (που σημαίνει ότι το παιδί απέκτησε τελικά και ανάδοχο πατέρα) τα πλούτη της Σαμάρειας θα διαρπαγούν από τον βασιλιά της Ασσυρίας». (Ο΄) Ησαΐας 8.3-4.

Ο Εμμανουήλ, το θεόσταλτο εκείνο παιδί, τελικά γεννήθηκε! Δεν γνωρίζουμε αν ο Ησαΐας ήταν ο ίδιος ο πατέρας αυτού του παιδιού. Το σίγουρο είναι, ότι ο Ησαΐας έσωσε μια νεαρή αφιερωμένη (προφήτισσα) που είχε την ατυχία (ή την τύχη) να την επισκεφθεί “ουρανόσταλτο σπέρμα” και να μείνει έγκυος άγαμη, δηλαδή έξω απ’ τους κανόνες του Μωυσή!

Ο Ησαΐας γνώριζε πως απ’ την στιγμή που η εγκυμοσύνη της θα γινόταν φανερή, η ζωή της θα τελείωνε με λιθοβολισμό, ή ακόμα χειρότερα, επειδή ήταν προφήτισσα, στην πυρά του εξαγνισμού, όπως απαιτούσε ο κατά τα αλλά θεόπνευστος νομοθέτης Μωυσής!

Το περίεργο είναι, ότι αυτήν ακριβώς την περίπτωση της ολοφάνερα κίβδηλης παρθενο-γέννησης, στην εποχή του Ησαΐα, στην οποία κανένας δεν θα έπρεπε να μπορεί να δώσει άλλη απ’ την παραπάνω ερμηνεία, (γιατί το συγκεκριμένο παιδί γεννήθηκε την εποχή εκείνη) επικαλούνται ως την πλέον εντυπωσιακή προφητεία, για την μοναδική όπως λένε, παρθενο-γέννηση του θεοποιημένου Ιησού! Μάλιστα, δεν διστάζουν να συνδέσουν τον Ιησού, με το παιδί του οποίου το όνομα (όπως οι ίδιοι λένε) σημαίνει “αισχρό πόλεμο” και όχι αγάπες και λουλούδια, δηλαδή, Εμμανουήλ, δηλαδή: «Γρήγορα σκύλευσε[5] , ταχύτατα λαφυραγώγησε»!

Η θεόσταλτη εγκυμοσύνη, ήταν στην περίπτωση αυτή, η μοναδική θεολογική δικαιολογία, που μπορούσε να βρει ο προφήτης, για να σώσει το παιδί και την αγαπημένη του άγαμη παρθένα προφήτισσα! Άλλωστε, σε κάτι ανάλογο κατέφευγε ολόκληρη η αρχαιότητα σε παρόμοιες περιπτώσεις. Το παραπάνω συμπέρασμα προκύπτει επίσης, και από την λέξη ’almah (νέα κοπέλα) που χρησιμοποίει το εβραϊκό κείμενο και όχι την λέξη bethulah που ορίζει σαφέστερα την μη διακορευμένη παρθένα.

Λέγεται λοιπόν, πως η συγκεκριμένη περίπτωση του Ησαΐα, προφητεύει την ανάλογη παρθενογέννηση του Ιησού. Κανένας όμως δεν μας εξήγησε, γιατί αφού ο ίδιος ο άγγελος ζήτησε το όνομά του να είναι Εμμανουήλ, (Ματθ.1.23) τελικώς το παιδί της Μαρίας ονομάσθηκε Ιησούς;!

Το όνομα Ιησούς είναι εντελώς διαφορετικό από το όνομα Εμμανουήλ, και το τι σημαίνει μας το ξεκαθαρίζει ο άριστος γνώστης της Ιουδαϊκής γλώσσας (και πιθανότατα Εβραίος πατέρας της εκκλησιάς) Ευσέβιος: «το όνομα του Ιησού μεταληφθέν (μεταφραζόμενο) στα ελληνικά σημαίνει σωτήριον θεού. Επειδή Ισουά στα εβραϊκά σωτηρία σημαίνει. Ιησούς δε από τους ίδιους (τους Εβραίους) Ιωσουέ ονομάζεται. Ιω-σουέ δε εστίν Ιαώ σωτηρία» Ευσέβιος «ευαγγελικής αποδείξεως» 4.17.23.3-9.

Το πραγματικό όνομα του Ιησού λοιπόν είναι: Ιωσουέ ή Ιω-σουέ ή Ιαώ-σουε ή Γιάχ-σουε ή Γιαχσού (ή Jeh-sus) ή «Γιαχβέ-σωτήρ».

Υπάρχει λοιπόν κι άλλος παρθενο-γεννημένος;

Τελικά, πόσο περιπλέκονται τα πράγματα, αν δεχθούμε πράγματι πως στην εποχή του Ησαΐα, από μια ανέγγιχτη παρθένο γεννήθηκε ένα θεόσταλτο παιδί;

Ας υποθέσουμε λοιπόν πως εμείς κάνουμε λάθος, και ο προφήτης Ησαΐας έλεγε αλήθεια… και το παιδί εκείνο, συνελήφθη πράγματι “εκ πνεύματος αγίου”, στην μήτρα εκείνης της ευλογημένης παρθένας, ακριβώς όπως θέλουν να συμβαίνει οι θεολόγοι και στην περίπτωση της Μαρίας και του Ιησού!

Έτσι όμως, τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα χειρότερα. Διότι οδηγούμεθα στο αναπόφευκτο συμπέρασμα, πως ο υιός του θεού τελικά, δεν είναι ένας… αλλά δυο! Ο Ιησούς είχε λοιπόν αδελφό και δεν το ξέραμε! Τώρα, γιατί εκείνος ο Εμμανουήλ, ενώ είχε ακριβώς την ιδία ενδομήτρια σύλληψη από το άγιο πνεύμα, αλλά δεν ήταν υιός θεού, δεν έκανε ουτε ένα θαύμα για δείγμα, και δεν άφησε πίσω του ουτε έναν θεόπνευστο λόγο, αλλά έτρωγε μόνο βούτυρο και μελί (μονό αυτό ξέρουμε γι’ αυτόν) αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο!

Μια δική μας πρόχειρη και ομολογουμένως λίγο ειρωνική ερμηνεία είναι, ότι την εποχή του Ησαΐα, ο Γιαχβέ έκανε μια σοβαρή γενική δόκιμη, για να δει αν μπορεί πράγματι από απόσταση, με το άγιο πνεύμα του, να καταστήσει έγκυο μια παρθένα! Βέβαια, αν εσείς έχετε άλλες σοβαρότερες εξηγήσεις, να τις ακούσουμε ευχαρίστως!

Ερωτήσεις… παρακαλώ απαντήστε:

Όπως καταλαβαίνετε, τα παραπάνω θεολογικά κενά, τόσο στην περίπτωση την παρθενο-σύλληψης της Μαρίας (Ματθ.1.23) όσο και στην περίπτωση παρθενο-σύλληψης της ανώνυμης μητέρας (ουτε καν το όνομα της δεν διεσώθη!) του Εμμανουήλ, (Ησαΐας 7.14) αποτελούν εξαιρετικά γόνιμο πεδίο παραγωγής ερωτήσεων… και φυσικά εμείς δεν θα αφήσουμε την ευκαιρία να πάει χαμένη!

Ένα είναι σίγουρο, στην εντελώς ευφάνταστη αφήγηση των περιστατικών σύλληψης και γέννησης των δυο αυτών παιδιών (του Ιησού και του Εμμανουήλ) δημιουργούνται τεράστια ερωτηματικά, με τα οποία εντέχνως, εδώ και αιώνες, δεν ασχολείται κανένας.

Τι προκύπτει απ’ την αποδοχή της σποράς με άγιο πνεύμα ακόμα ενός παιδιού; Μήπως ότι ο Γιαχβέ έχει… ακόμα ένα παιδί και μας το κρύβανε! Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Ρωτάμε λοιπόν και περιμένουμε απαντήσεις:

*Γιατί αυτό το παιδί ο Εμμανουήλ, που γεννήθηκε ακριβώς με τις ίδιες προϋποθέσεις του Ιησού, απλά μεγάλωσε και προφανώς πέθανε, χωρίς να αφήσει πίσω του καμία ιδιαίτερης σημασίας ιστορία; (Ο΄) Ησαΐας 7.13-16.και 8.3-4.

*Γιατί ένα τέτοιο παιδί, αγιοπνευματικής σποράς δεν έκανε τίποτε αξιόλογο;

*Αν το άγιο πνεύμα έσπειρε κι άλλο παιδί στην περίοδο του Ησαΐα, τον Εμμανουήλ, γιατί δεν αναφέρεται ως ισότιμος και ισάξιος αδελφός του Ιησού;

*Τι διαφορετικό είχε εκείνο το παιδί, αφού σπάρθηκε και γεννήθηκε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο κι απ’ τον ίδιο ουράνιο θεό πατέρα; Γιατί εκείνο το παιδί δεν είχε καμιά απολύτως θεϊκή ιδιότητα όπως ο Ιησούς;

*Γιατί τελικά ο Ιησούς δεν παίρνει το όνομα Εμμανουήλ, παρά την εξαγγελία αυτού του ονόματος από τον “άγγελο” του ευαγγελισμού της σύλληψης; (Ματθαίος 1.23)

*Αφού τελικά ο Ιησούς δεν παίρνει το όνομα Εμμανουήλ, τι πρέπει να υποθέσουμε για τον γκαφατζής άγγελος του ευαγγελισμού Γαβριήλ (για φαντάσου ξέρουμε και τ’ όνομά του!) που είπε τα βαρύγδουπα λόγια: «Εγώ είμαι Γαβριήλ ο παριστάμενος ενώπιον του Θεού» (Λουκάς 1.19) ότι δεν ήξερε τι έλεγε;

*Τελικά ο Ιησούς δεν παίρνει το όνομα Εμμανουήλ, μήπως λοιπόν πρέπει να δηχθούμε ότι το παιδί του Ησαΐα, δεν αποτελεί και τόσο σωστή προφητεία για τον Ιησού;

Ή μήπως (όπως υποδεικνύει ιστορικά η λυσσαλέα λαφυραγώγηση του Ελληνισμού απ’ τον χριστιανισμό!) πείρε τελικά τη “χάρη” του “Εμμανουήλ” που τ’ όνομα του σημαίνει: «Γρήγορα σκύλευσε, ταχύτατα λαφυραγώγησε»;! Ησαΐας 8.3.

*Πως απέφυγε τον χαρακτηρισμό της πόρνης η Μαρία, όταν η εγκυμοσύνη της έγινε γνωστή;

*Αν ο Ιωσήφ, ήταν ισόβιος μνηστήρας, δηλαδή απλός προστάτης και όχι νόμιμος σύζυγος της, πως απέφυγε την κατηγορία της πορνείας και τον λιθοβολισμό η Μαρία;

*Πως δήλωσαν το παιδί, όταν το παρουσίασαν στο (ληξιαρχείο) Ναό της Ιερουσαλήμ, για περιτομή και ονοματοδοσία; (Λουκάς 2.21)

*Δήλωσαν τον μικρούλη Ιησού, ως γιο της Μαρίας, με πατέρα τον Ιωσήφ; Ή μήπως είπαν στους ιερείς, ότι πατέρας του είναι το άγιο πνεύμα;

*Αν δήλωσαν για πατέρα του τον Ιωσήφ, δεν έλεγαν αμφότεροι ψέματα;

*Αν δεν δήλωσαν τον Ιωσήφ ως πατέρα του Ιησούς, πως ξέφυγε απ’ την αυτονόητη κατηγορία, και την υποχρεωτική καταδίκη της σε θάνατο η Μαρία λόγω πορνείας;

*Μήπως η Μαρία, απαλλάχθηκε απ’ την κατηγορία της πορνείας με θεϊκές διαδικασίες, που πρόβλεπε ο μωυσιακός νομός, δηλαδή με «ύδωρ ελεγμού ή επικαταρωμένο ύδωρ»; Αριθμοί 5.18-22.

*Αν ναι, γιατί δεν αναφέρεται πουθενά αυτή η νόμιμη διαδικασία απαλλαγής της Μαρίας απ’ την κατηγορία αυτή;

*Επειδή στον ιουδαϊσμό, ισόβια μνηστευμένη παρθένα με παιδί… και ακατηγορισία, δεν μπορούν να συνυπάρξουν, μήπως τελικά κάποια στιγμή ο μνηστήρας Ιωσήφ την παντρεύτηκε;

*Αν ναι, πότε, και γιατί δεν αναφέρεται πουθενά ο γάμος τους;

*Αν ο Ιωσήφ τελικά παντρεύτηκε την Μαρία γιατί το υποκρύπτουν;

*Αν την παντρεύτηκε, τότε γιατί ο Ιωσήφ αναφέρεται ως “ισόβιος μνήστορ” (μνηστήρας), δηλαδή ισόβιος αρραβωνιαστικός;

*Μήπως θέλουν κάτι να μας πουν οι Φαρισαίοι, όταν λένε κατά πρόσωπο στον Ιησού “Εμείς δεν είμαστε γέννημα πορνείας”; Ιωάνν. 8.41.

*Αν δεν ήταν ο Ιωσήφ φυσικός πατέρας του Ιησού, τότε γιατί δυο ευαγγελιστές (Ματθαίος και Λουκάς) γενεαλόγουν το οικογενειακό δένδρο… του Ιωσήφ;

*Πως μπορεί να εκπληρωθεί μια προφητεία καταγωγής του Μεσσία από τον Δαβίδ, όταν ο Ιωσήφ (που είναι απόγονος του Δαβίδ) και που γενεαλογείται με κάθε επιμέλεια, δεν είναι ο φυσικός του πατέρας;

*Αν ο Ιωσήφ δεν παντρεύτηκε ποτέ την Μαρία, αλλά είχε έξι τουλάχιστον παιδιά, (Ματθ.13.55) από προηγούμενο γάμο του, τότε γιατί δεν τα έχει μαζί του στην υποτιθέμενη απογραφή (στην Βηθλεέμ) την πατρίδα του, όπου πάει να απογραφεί.

*Είχε τελικά αδέλφια ο Ιησούς, και τίνος παιδιά ήταν; Βλέπε: Ματθ.12.46. // 13.55 // Μάρκ.3.31-34. // Λουκ.8.19-20. // Ιωανν.2.22 // 7.3.

*Αν η Μαρία, δεν είχε άλλα παιδιά, τότε γιατί γράφτηκε γι αυτήν: “και εγέννησε (η Μαρία) τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον” Λουκάς 2.7. (πράγμα που υπονοεί ότι κατόπιν γέννησε και δευτερότοκο, τριτότοκο κλπ, τα οποία φυσικά πρέπει να απέκτησε με τον Ιωσήφ) και όχι τον μονογενή, όπως έπρεπε να γραφτεί στην περίπτωση που η Μαρία απέκτησε ένα μοναδικό παιδί; (Βλέπε: Λουκάς 8.42)

Δεν ξέρω τελικά, αλλά εμένα μη θυμίζει το παλιό δημοτικό τραγούδι που λέει:

«Πήγαν κι είπαν στη Μαριώ

να πάει να προσκυνήσει

κι αυτή προσκύνησε βαθιά

και τώρα θα γεννήσει»

Συμπέρασμα δικό μας, αλλά εντελώς πιθανό:

Ολόκληρη η περίοδος της γέννησης και της ενηλικίωσης του Ιησού είναι μυθολογικό εφεύρημα. Ο όποιος Ιησούς, (αν ήταν ένας οι πολλοί, των οποίων τις ιστορίες συνταίριαξαν, δεν το ξέρουμε) επιλέχτηκε ήδη ενήλιξ απ’ τις ορδές των ορφανών που μεγάλωναν στο Κουμράν (στο φαρισαϊκό κέντρο ανατροφής και εκπαίδευσης Ναζιραίων) και μετά από σύντομη εκπαίδευση, αυτός και καμπόσοι άλλοι, (μαθητές και σκιώδοι συνοδοιπόροι) ανέλαβαν εργολαβία την διεθνοποίηση του Ιουδαϊσμού, δημιουργώντας (με την αόρατη υψηλή επιστασία των Φαρισαίων) τα αγοθο-θελκτικά, σαγηνο-παγιδευτικά χαρακτηριστικά, που δεν είχε ο άγριος και βάρβαρος Ιουδαιο-Γιαχβισμός. (Για την αόρατη υψηλή επιστασία των Φαρισαίων έχω γράψει πολλά και θα επανέλθουμε αν αμφισβητηθεί)

Τελικά το απατηλό τους κίνημα, με τα στημένα θαύματα, και την εξίσου καλοστημένη ανάσταση, (για την οποία ομολογουμένως τους βγάζουμε το καπέλο!) έλαβε το όνομα Χριστιανισμός, (αν και επί το ορθότερο θα ήταν Χρισμενισμός). Δηλαδή, αυτοί που είναι χρισμένοι, ή διορισμένοι, ή αφοσιωμένοι, ή επί το κατανοητότερο, (πάρτε βαθιά ανάσα) μουτζαχεντινοποιημένοι!

Παρακαλώ λοιπόν τους παπάδες, θεολόγους, ιεροκήρυκες, ψαλτάδες, εξομολογητές, πνευματικούς, μητροπολίτες, αρχιμανδρίτες, αρχιεπισκόπους, διακόνους, καλογέρους, (τελικά είναι τόσοι πολλοί!!!) και ολόκληρη την ιερά σύνοδο, ακόμα και τον “πολυαγαπημένο” μου παπά Μεταλληνό, να απαντήσουν στις ολοφάνερα ουσιαστικές ερωτήσεις μου.

Γιατί αν δεν απαντήσουν… όσοι παρακολουθούμε με ενδιαφέρον είκοσι χρόνια τώρα, το απίστευτο ξεσκέπασμα της αθλίας αυτής θρησκευτικής απάτης, θα καταλάβουμε πια, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι όλοι αυτοί οι μαυροφορεμένοι σωτήρες μας, γνωρίζουν πολύ καλά τις αθλιότητα της θρησκευτικής αυτής απατής, αλλά βολεμένοι στο σβέρκο ενός κακότυχου και αποχαυνωμένου λαού, δεν τολμούν να εγκαταλείψουν τους βαρύγδουπους τίτλους, τα αμέτρητα προνόμια, τους παχυλούς μισθούς, τις κυριολεκτικά λατρευτικές μετάνοιες και τα χειροφιλήματα των αναρίθμητων προβατόμυαλων, και τις ιερές θωρακισμένες μερσεντές τους, κι ας γνωρίζουν καλύτερα από μας, ότι υπηρετούν χάριν προδοτικών ανταλλαγμάτων, στο υποκατάστημα μια αρχαίας, εθνοκτόνου και πολιτισμοκτόνου καλοστημένης ιουδαϊκής απάτης!

Τελικά αν δεν μας απαντήσουν, όχι με αφορισμούς, υπεκφυγές και ειρωνείες, αλλά με συγκρουόμενο λόγο και επιχειρήματα, ακόμα και ο τελευταίος Έλληνας θα καταλάβει, ότι αυτοί μετέτρεψαν ένα τρισένδοξο έθνος ηρώων και φιλοσόφων, σε κακορίζικους σκλάβους και προσκυνημένους επαίτες, και κάποτε (δεν ξέρω πως) ελπίζω να το πληρώσουν.

…………………….

Και τώρα προσοχή, στην απάντηση που σας οφείλω:

Προσέξτε τώρα, γιατί όλο αυτό το κουρελιασμένο μπέρδεμα της παρθενοσύλληψη ή πορνεία, είναι εκεί στα κείμενά τους και δεν λύθηκε ποτέ.

Όλα αυτά πρόεκυψαν απ’ τις εξής απλές και εντελώς κατανοητές δυσκολίες:

1) Αν ο Ιησούς ήταν φυσικό παιδί του Ιωσήφ… δεν θα ήταν θεός και η απάτη δεν θα προχωρούσε.

2) Αν ήταν αγιοπνευματική σπορά, κανένας ανθρώπινος πατεράς δεν θα μπορούσε να δηλωθεί ως πατέρας του Ιησού, και η Μαρία θα έμενε ισόβια εκτεθειμένη στην κατηγορία της πορνείας… όπως και παραμένει ακόμα!

3) Αν έβαζαν στα κείμενά τους, την Μαρία και τον Ιωσήφ, να περνάει μέσα απ’ την βάσανο της προβλεπόμενης απ’ τον μωυσιακό νόμο δοκιμασίας της “αγνείας” (ελεγκτηρίου ύδατος)… τα πράγματα θα είχαν τις εξής δυο αδιέξοδες λύσεις:

Πρώτον, αν η Μαρία δεν πέρναγε με επιτυχία την δοκιμασία της αγνείας, έπρεπε να θανατωθεί και φυσικά η “ιστορία” του Μεσσία θα σταματούσε…

Δεύτερον, και πολύ χειρότερο του πρώτου, αν η Μαρία πέρναγε με επιτυχία την δοκιμασία, (προσέξτε το αυτό) οι ιερείς θα έπρεπε να αναγνωρίσουν το παιδί της σαν Μεσσία και κάθε περίπτωση ψευδ-αντιπαράθεσης με τον Χριστό και τον ανερχόμενο Χριστιανισμό… θα ήταν αδύνατη! Οι ιερείς δεν θα μπορούσαν να παίξουν τον ρολό της αντίπαλης ομάδας, (ψευδαντιπαλότητας) μια και θα τον είχαν αποδεχτεί ως θεόσταλτο παιδί (άρα και ως νόμιμο Μεσσία) απ’ την μήτρα ακόμα της μάνας του!

Έτσι κι αυτοί, μια και δεν έβγαζαν άκρη, (αφού όλες οι παραπάνω εκδοχές ήταν αδιέξοδες) τα βρόντηξαν όπως ήταν, και τα κείμενα τους, με τον άλυτο αυτό γρίφο, παραμένουν μέχρι σήμερα ξεσκέπαστα, διάτρητα και κουρελιασμένα, στο κεφαλαιώδες αυτό θέμα!

Όμως έστω, επιτέλους, μετά από 2.000 χρόνια, ένας σοβαρός άλυτος θεολογικός γρίφος των ευαγγελίων, αποκαλύπτεται!

Η ανύπαρκτη αντιπαλογνωσίας μας, και η αχαρακτήριστη νωθρότητά μας, επέτρεψε στα εβραϊκά αυτά προχειρογραφήματα, να περιβληθούν όλους τους τίτλους της ακαταδίωκτης ιερότητας. Όλο αυτό το ιερό σαβουρογράφημα, ήταν πάντα εκεί μπροστά στα νωθρά και νυσταλέα μάτια μας, ξεσκέπαστο, προκλητικό και εξόχως αποκαλυπτικό!

Αν όλα αυτά είχαν αποκαλυφθεί αιώνες πριν, το σκυλί της αμφισβήτησης θα αλυχτούσε ασταμάτητα, αφυπνίζοντας μια τεράστια μερίδα Ελλήνων! Το κύρος των εβραϊκών γραφών θα είχε τρωθεί ανεπανόρθωτα, και η ζαλισμένη βιβλική θεολογία, θα κυνηγούσε ασταμάτητα την ουρά της… αναζητώντας απεγνωσμένα απαντήσεις!

Βεβαία, για να πούμε και του στραβού το δίκαιο… οι άνθρωποι αυτοί, δεν φταίνε σε τίποτα! Ούτε είναι η μόνη θεολογική σαβούρα που μας τάισαν μέχρι σήμερα. Αυτοί έκαναν το κατά δύναμιν… εμείς τα άβουλα θύματά τους, είναι που φερθήκαμε εντελώς μα εντελώς ηλίθια, και για δυο χιλιετίες τώρα, καταβροχθίζουμε τα θεολογικά τους απορρίμματα, συνωστιζόμαστε στα θεολογικά τους ελπιδο-πωλεία για να φορέσουμε τα αρχαία δύσοσμα και ρυπαρά σωτηριακά τους κουρέλια, και περήφανοι λουζόμαστε στα μυρωδάτα απόβλητα της ιουδαϊκής θεολογίας! Εμείς, και μόνο εμείς είμαστε υπεύθυνοι… εμείς, που από πάνω, παριστάνουμε και τους σοφούς!

Παραπομπές:

[1]Απόκρυφα κείμενα χαρακτηρίζουμε κυρίως τα κείμενα που ανακαλύφθηκαν το 1945 στην περιοχή Ναγκ Χαμμάντι (Nag hammadi) της Άνω Αιγύπτου και αυτά του Κουμράν το 1947. Τα από κάθε άποψη, αυθεντικά αυτά κείμενα, χρονολογούνται από την πρωτο-χριστιανική περίοδο, αλλά χαρακτηρίζονται μη θεόπνευστα, επειδή αποκαλύ-πτουν εντονότερα το ανθρώπινο στοιχείο, στα θεολογικά θεμέλια του Χριστιανισμού.

[2]Αυτή την ηλικία δίνει το ευαγγέλιο του Ιακώβου.

[3]Βλέπε «Ο ένοπλος δόλος» στον υπότιτλο: Επικαταρώμενο ύδωρ. Ο νόμος της ζηλο-τυπίας. Η γυναίκα στα νύχια του ιερατείου.

[4] Στην ίδια θέση το μασσοριτικό κείμενο γράφει: «Μαχέρ-σαλάλ-χάσ-βάζ»! που σύμφωνα με την ίδια την βιβλική εξήγηση σημαίνει: «Γρήγορα σκύλευσε, ταχύτατα λαφυραγώγησε»! Η συνοπτική εγκυκλοπαίδεια του Halley (σελ.376) το αποδίδει: «Η φθορά σπεύδει η λεία επισπεύδεται»! Αν η προφητεία του Ησαΐα εφαρμόζεται στον Ιησού, τότε στον ίδιο πρέπει να εφαρμοστεί και το κρυφό πολεμικό νόημα-μήνυμα του ονόματος Εμμανουήλ.. που τελικά μόνο… «μεθ’ ημών ο θεός» δεν φαίνεται να σημαίνει!

[5] «Σκυλεύω: απογυμνώνω φονευθέντα εχθρό» Λεξικό Σταματάκου.

Το όνομα Ιησούς ή JESUS ή ορθότερα JE(H)SUS εβραϊστί YESHUA ή JESHUA έχει πρόθεμα το όνομα του θεού πατρός Ιεχωβά ή το τετράγραμμο YHWH ή JHVH. Ανάμεσα στα τέσσερα αυτά σύμφωνα Γ-Χ-Β-Χ τοποθετούσαν με άγνωστο τρόπο εκφοράς, τα φωνήεντα Α-Ω-Α-Ι από το επίθετο Α-(δ)-ω(ν)α-ι.

Διαβάστε την αναπάντεχη επιβεβαίωση των θέσεων αυτού του άρθρου στο:

Σιναϊτικός Κώδικας και τα παραποιημένα Ευαγγέλια

Βλέπε επίσης:Τα παράξενα της “παρθενο”-σύλληψης του Ιησού!

Βλέπε επίσης:Παρθενοσύλληψη ή πορνεία; Ένας άλυτος θεολογικός γρίφος στα ευαγγέλια!

Βλέπε επίσης:“ΑΓΝΕΙΑ” Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ – «ΕΠΙΚΑΤΑΡΩΜΕΝΟ ΥΔΩΡ» Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΗΛΟΤΥΠΙΑΣ

Από: http://www.greatlie.com/xristianismos … grifos-sta-euaggelia.html

ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ

Από το 11ο τεύχος του περιοδικού «Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ» και το άρθρο του Μανώλη Σταγάκη (http://sfrang.blogspot.com/2010/03/blog-post_23.html, διαβάστε εκεί περισσότερα):

Εισήλθε ή δεν εισήλθε φυσιολογικά ο “άγγελος με το κρίνο” στην Μαριάμ;

Γιατί αν εισήλθε, τότε η παρθενία πάει περίπατο. Εκτός αν, μετά την “εισαγωγή”, επενέβη θεϊκό χέρι και την αποκατέστησε με μια θαυματουργή παρθενορραφή! Ας δούμε λοιπόν τι λένε τα “ιερά ευαγγέλια” ότι συνέβη εκείνο το πρωινό που η Μαριάμ δέχτηκε μια βίζιτα: “…απεστάλη ο άγγελος Γαβριήλ…προς παρθένον μεμνηστευμένη ανδρί, τώ όνομα Ιωσήφ, εξ οίκου Δαυίδ, και το όνομα της παρθένου Μαριάμ, και εισελθών ο άγγελος προς αυτήν είπε, “χαίρε κεχαριτωμένη”… η δε ιδούσα διεταράχθη επί τω λόγω αυτού, και διελογίζετο, ποταπός είη ο ασπασμός ούτος, και είπεν ο άγγελος αυτή “Μή φοβού Μαριάμ…και ιδού συλλήψη εν γαστρί και τέξη υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν…” (“Κατά Λουκάν” κεφ.Α, στίχ. 26-35)

Το παραπάνω εδάφιο είναι πραγματικό περιβόλι από το οποίο ο προσεχτικός κηπουρός μπορεί να δρέψει ζουμερούς και σκανδαλιστικούς καρπούς. Αλλά και να γελάσει με τις κωμικές προσπάθειες των σημερινών μεταφραστών να καλύψουν τα αυτονόητα.

Κεντρική επί της ουσίας είναι η φράση “εισελθών ο άγγελος προς αυτήν”. Εισέρχομαι σημαίνει μπαίνω μέσα. Θα ‘λεγε κανείς ότι ο άγγελος μπήκε μέσα στο σπίτι της Μαριάμ. Όμως το αντικείμενο περιέργως είναι η ίδια η Μαριάμ, όπως φαίνεται ξεκάθαρα από το “προς αυτήν”…

Ας δούμε λοιπόν από άλλα βιβλικά κείμενα τί ακριβώς σημαίνει αυτή η έκφραση: “είπε δε Σάρα προς Αβραάμ “Ιδού συνέκλεισε με Κύριος του μη τίκτειν, είσελθε ούν προς την παιδίσκην μου, ίνα τεκνοποιήσωμεν εξ αυτής…” O δε Αβραάμ, άλλο που δεν ήθελε, δέχτηκε την…ανήθικη πρόταση της γυναίκας του και: “…εισήλθε προς Αγαρ, και συνέλαβε, και είδεν ότι εν γαστρί έχει…” (Γένεσις ιστ’ 2)

Σόι όμως πάει το βασίλειο γιατί το ίδιο έκανε και η Ραχήλ με τη δούλη της Βαλλάν: “και έδωκεν αυτώ Βαλλάν, την παιδίσκην αυτής αυτώ γυναίκα, και εισήλθε προς αυτήν Ιακώβ” (Γένεσις λ,4)

Αλλά και ο Δαυίδ όταν του γυάλισε κάποια γυναίκα που λουζόταν, έστειλε αγγέλους να του τη φέρουν και στη συνέχεια: “…έλαβε αυτήν και εισήλθε προς αυτήν, και εκοιμήθη μετ’αυτής, και εν γαστρί έλαβεν η γυνή…” (Σαμουήλ Β’ ια 2-21)

Πανομοιότυπη λοιπόν η έκφραση σε όλες τις περιπτώσεις με την ίδια πάντοτε έννοια. “Εισέρχομαι” προς μία γυναίκα σημαίνει πέρα από κάθε αμφιβολία “Συνευρίσκομαι” με αυτήν.

Θέλετε τώρα να γελάσετε; Ακούστε πώς μεταφράζει το εδάφιο στο κατά Λουκάν ο σοφώτατος κύριος Π. Ν. Τρεμπέλας υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας: “και αφού εμβήκεν ο άγγελος εις το δωμάτιον της, της είπε…” Ανασκολόπιση του κειμένου με την Μαριάμ να γίνεται δωμάτιο!

Ας πάμε όμως παρακάτω, στην επόμενη φράση που επιβεβαιώνει πανηγυρικά το είδος της “εισαγωγής”. “…και διελογίζετο αύτη, ποταπός είη ο ασπασμός ούτος…

Δεν χρειάζονται καν γνώσεις των αρχαίων Ελληνικών. Η παλιά καθαρεύουσα του Γυμνάσιου είναι αρκετή για να καταλάβουμε ότι η Μαριάμ ταράχτηκε από το αισχρό, χυδαίο φίλημα που δέχτηκε από τον “άγγελο”. Τι άλλο μπορεί να σημαίνει ο “ποταπός ασπασμός”;

Θαυμάστε τώρα τον κ. Π. Ν. Τρεμπέλα και την… κεραμίδα που μας πετάει κατακέφαλα για να σφραγίσει το μικρό παράθυρο αλήθειας του ευαγγέλιου. “… και εσκέπτετο μέσα της, ποίαν σημασίαν και ποίον σκοπόν να είχε ο χαιρετισμός ούτος.”

Το αισχρό φίλημα, που όλοι ξέρουμε ότι για να είναι αισχρό συνοδεύεται και από “ξεδιάντροπες” πράξεις, έγινε απλός και αθώος χαιρετισμός! Κατόπιν τούτου ο κ. Τρεμπέλας πήγε ήσυχος για ύπνο βαθύ, ύπνο του… δικαίου ανδρός που εξετέλεσε το χρέος του απέναντι σ’ αυτούς που ευνούχισαν πολιτιστικά το λαό μας και τον αποκοίμησαν με ψέματα και παραμύθια

Η Αρχαιοελληνική αντίληψη περί πατρίδας

Η Αρχαιοελληνική Αντίληψη Περί Πατρίδας και ο Σημερινός Ευτελισμός της: H περί πατρίδας πολιτική αντίληψη των κλασικών ελλήνων και η νεώτερη προπαγανδιστική διαστροφή της σε “πατριωτισμό”, “εθνική ενότητα” και “εθνική ομοψυχία”
Οι Έλληνες δεν μάχονταν για «ιδέες», «ιδανικά» και άλλες ιδεολογικοποιημένες (αυτ)απάτες, αλλά για απόλυτα καθορισμένες και χειροπιαστές σημασίες, όπως η πόλη – πατρίδα. Η τελευταία σε πλήρη αντίθεση με τον σημερινό συσκοτισμό της (βλ. «έθνος – κράτος») δεν ήταν μια ιδεολογική αφαίρεση· ήταν πρωταρχικά μια αυτοκυβερνώμενη ανθρώπινη κοινότητα, η οποία αυτοπροσδιοριζόταν βιολογικά (κοινός γεννήτορας και πρόγονοι), χρονικά (κοινή ιστορική διαδρομή), συνειδησιακά (κοινά έθιμα, θεσμοί, σημασίες κ.λπ.) και, μόνο δευτερευόντως, γεωγραφικά.
Ο γεωγραφικός προσδιορισμός της πατρίδας φαίνεται, ότι ιεραρχείτο ως δευτερεύων, αφού αρκετές φορές υποχωρούσε υπό το βάρος άλλων, κοινωνικών, πολιτικών κ.ά. παραγόντων. Οι αναρίθμητες αποικίες των ελλήνων ιδρύθηκαν σε περιοχές, όπου αυτοί δεν μπορούσαν να επικαλεστούν κανένα γεωγραφικό παρελθόν και οι νέες ελληνικές πόλεις εγκαθιδρύθηκαν βασισμένες αποκλειστικά στους άλλους παράγοντες.
Επίσης ο Θεμιστοκλής θεωρούσε δευτερεύοντα τον γεωγραφικό προσδιορισμό της Αθήνας, όταν απείλησε, πως αν οι υπόλοιποι έλληνες δεν επιθυμούσαν να δώσουν ναυμαχία στη Σαλαμίνα, οι αθηναίοι θα πήγαιναν να ξαναϊδρύσουν την πόλη τους στην Ιταλία. Βλ. επίσης τη ρήση στον Θουκυδίδη «άνδρες γαρ πόλις» («η πόλη είναι οι άνδρες της», Ζ΄ 77,) δηλαδή οι πολίτες της, που φέρουν παντού και πάντα την πολιτική τους διαπαιδαγώγηση και με αυτόν τον τρόπο δίνουν ύπαρξη στη πόλη.
Αλλά και γενικότερα οι Έλληνες δεν προσδιόριζαν την πόλη-πατρίδα με γεωγραφικούς όρους, αφού έλεγαν π.χ. «οι αθηναίοι», ή «οι κορίνθιοι» και ποτέ «η Αθήνα», ή «η Κόρινθος». Ήταν, κατά συνέπεια, κάτι απολύτως συγκεκριμένο, για το οποίο άξιζε να πεθάνει κάποιος, ακριβώς επειδή δέν άξιζε να ζει χωρίς αυτό. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες, σαν ο πρώτος πολιτικά ελεύθερος λαός της Ιστορίας, είναι οι εφευρέτες της πατρίδας.
Η αυτοκυβερνώμενη πατρίδα – πόλη αποτελούσε για τους έλληνες έννοια κατ΄ εξοχήν πολιτική. Στον Επιτάφιο του Περικλέους (όπως τον αποδίδει ο Θουκυδίδης) κατονομάζονται οι χειροπιαστές αιτίες, για τις οποίες καλούνταν να πολεμήσουν οι αθηναίοι: η επιβεβαιωμένη στην πράξη ευνομία τους, οι απεριόριστες ευκαιρίες, που είχε ο καθένας σε αυτή την πόλη για να αναπτύξει τις δυνατότητές του, οι θεσμοί τους ως προϊόν αυθεντικής (=αυτόνομης) συλλογικότητας, η πολιτικώς θεσμισμένη (=έμπρακτη) ταύτιση ατομικού και συλλογικού συμφέροντος, η αναμφισβήτητη πληρότητα της ζωής τους.
Πουθενά στο συναρπαστικό αυτό κείμενο δεν θα βρει κανείς τον μεταγενέστερο πατριδοκάπηλο μελοδραματισμό, ύποπτους συλλογιστικούς ακροβατισμούς (στους οποίους ανέκαθεν επεδίδετο η εθνικιστική προπαγάνδα, βλ. «έθνος – κράτος»), συγκινησιακά φορτισμένες κοινοτοπίες και λοιπά ιδεολογικοποιημένα ξεροκόκαλα, από αυτά, που πετούν συχνότατα οι έμποροι του πολέμου στις αποβλακωμένες ανθρωπομάζες/κρέας για τα κανόνια τους.
Ακόμα και η παραδοσιακή ομηρική έννοια της εξιδανικευμένης πολεμικής δόξας, απέκτησε στην κλασική εποχή υλικό σημείο αναφοράς: οι πεσόντες, π.χ. του Μαραθώνα, θεωρούνται πλέον δοξασμένοι ήρωες, όχι απλώς επειδή πολέμησαν γενναία, αλλά γιατί πολέμησαν για χειροπιαστά πράγματα, π.χ. για την πολιτική κοινότητά τους. Αλλά και από την Ιλιάδα (Β΄ 212 κ.ε.) δεν λείπει το πρωτόλειο μιας υλιστικής και πολιτικής αντίληψης περί πολέμου.
Ο Θερσίτης, ένας συνηθισμένος πολεμιστής, που θέλει να επιστρέψουν οι αχαιοί στην Ελλάδα αντί να συνεχίσουν τον πόλεμο, απευθύνεται με παρρησία στον Αγαμέμνονα λέγοντάς του, ότι: «οι σκηνές σου είναι γεμάτες από χαλκό και γυναίκες, εκλεκτά λάφυρα, που εμείς οι αχαιοί σου δίνουμε όποτε κατακτάμε μια πόλη. Είσαι άπληστος για το χρυσάφι, που οι αλογάρηδες Τρώες θα σου φέρουν ως λύτρα για τον γιό τους, που εγώ, ή κάποιος άλλος αχαιός θα αιχμαλωτίσει; Ή για κάποια γυναίκα που θα κοιμάσαι μαζί της και θα κρατάς μόνο για τον εαυτό σου;» Στη συνέχεια λέει, ότι είναι ανάρμοστο να παρατείνεται ο πόλεμος μόνο και μόνο για να οικειοποιείται ένας βασιλιάς τη μερίδα του λέοντος από τα λάφυρα. Ο Θερσίτης, σαν συνειδητοποιημένος πολίτης, απαιτεί να έχει λόγο στα τής εκστρατείας, στην πορεία της, στη διανομή των ωφελημάτων της κ.λπ.
Το αντιπροσωπευτικότερο επιχείρημα, που μπορεί να επικαλεστεί κανείς σχετικά με το πώς οι έλληνες της κλασικής εποχής αντιλαμβάνονταν την κατ΄ εξοχήν πολιτική διάσταση της πατρίδας, βρίσκεται στον Ηρόδοτο (Ε΄ 78): «Φαίνεται δε όχι μόνο από ένα παράδειγμα αλλά γενικώς πόσο σπουδαίο πράγμα είναι η ισηγορία. Διότι όταν οι αθηναίοι διοικούντο τυραννικά δεν ήσαν καθόλου καλύτεροι στα πολεμικά από κανέναν από τους γείτονές τους, απαλλαγέντες όμως από τους τυράννους έγιναν οι καλύτεροι όλων.
Τούτο φανερώνει, ότι όταν ήσαν υποταγμένοι συμπεριφέρονταν εκουσίως ως δειλοί, σκεπτόμενοι, ότι εργάζονται για τον δεσπότη τους, όταν όμως ελευθερώθηκαν, ο καθένας έδειχνε προθυμία να εργαστεί σκεπτόμενος, ότι εργάζεται για τον εαυτό του». Με άλλα λόγια ο άνθρωπος αποκτά πατρίδα μόνο όταν γίνεται πολίτης. Και τότε, αν χρειαστεί, πολεμάει για τον εαυτό του και άρα για την πατρίδα του (και όχι το αντίστροφο). Καμία σχέση με υπηκόους, που σύρονται στα πεδία των μαχών ωθούμενοι από το ιδεολογικό («εθνικό») κουτόχορτο, που τούς έχει ταΐσει κάποιος πατριδοκάπηλος εξουσιαστής.
Ακόμα και μετά τον πελοποννησιακό πόλεμο, όπου παρατηρείται μια όξυνση των κοινωνικών συγκρούσεων εντός των εξασθενημένων πόλεων και όπου η κοινωνική συνοχή τίθεται συχνά υπό αίρεση, οι έλληνες παραμένουν υποψιασμένοι πολίτες και δεν συγκινούνται από καμιά υποκριτική επίκληση για κοινωνική ειρήνη στο όνομα δήθεν της πατρίδας-πόλης. Εξ άλλου τέτοιου είδους επικλήσεις είναι ανύπαρκτες στην ελληνική αρχαιότητα: η όποια επίκληση της πατρίδας γινόταν πάντα συνοδεία επιχειρημάτων, όπως π.χ. στον Επιτάφιο του Περικλή.
Σε κάθε άλλη περίπτωση (π.χ. τυραννίας, κοινωνικής ανισότητας κ.λπ.) η στάσις (και ό,τι αυτή συνεπαγόταν, π.χ, τον φόνο «συμπολιτών» – αρπακτικών, δηλαδή ομοεθνών) θεωρείται όχι μόνο δικαιολογημένη, αλλά και αυτονόητη (σε πλήρη αντίθεση με τη σημερινή εποχή, όπου θεωρείται σεμνότυφα «εθνική προδοσία» -σημειωτέον, ότι για «εθνική προδοσία» δεν είχαν κατηγορηθεί ούτε οι μηδίσαντες έλληνες). Tα αρχαία πολιτικά συγγράμματα πραγματεύτηκαν το φαινόμενο της στάσεως, χωρίς υποκρισία, ως προϊόν της κοινωνικής ανισότητας (βλ. Αριστοτέλους, Πολιτικά,V,1301 a25-1301 b 18. Αλλά και Αινεία Τακτικού, Πολιορκητικά XIV, 1).
Οι αρχαίοι Έλληνες διέθεταν ανέκαθεν πλήρη επίγνωση, ότι αποτελούν έθνος με κοινή καταγωγή, γλώσσα, πολιτισμό κ.λπ.. Ωστόσο, αυτό δεν τους έλεγε και πολλά πράγματα από πολιτικής πλευράς. Γνώριζαν, ότι η κοινωνική συνοχή απαιτεί πολύ περισσότερα πράγματα από απλοϊκές ιδεολογικές καταφυγές σε κάποιο «κοινό αίμα» κι ότι εξασφαλίζεται μόνο εάν η έμφαση δοθεί στο πολιτικό μέρος τού προβλήματος.
Ο Ελληνικός πολιτικός στοχασμός αναδύθηκε από αυτό ακριβώς το «κοινό αίμα», που έχυναν αλύπητα οι έλληνες στις μεταξύ τους «αντεθνικές» συγκρούσεις και, κυρίως, στον συχνό κοινωνικό πόλεμο εντός των πόλεων. Η κοινή εθνική καταγωγή μπορεί να βοηθήσει στην κοινωνική συνοχή, αλλά δεν μπορεί ούτε να τη δημιουργήσει, ούτε να την διατηρήσει. Γνώριζαν, ότι η επίκληση της κοινής καταγωγής δεν επαρκεί για να αποτρέπει τις κοινωνικές συγκρούσεις κι ότι ήταν επισφαλής βάση, ώστε να θεμελιώσουν επάνω της την πολιτική τους αναζήτηση και πρακτική.
Αυτό το έκανε πολύ αργότερα ο νεώτερος εξουσιασμός επινοώντας το φαιδρό υβρίδιο του «έθνους-κράτους». Το εθνοκράτος παγίωσε στη συλλογική συνείδηση μια αποϊεροποιημένη και χυδαία εδαφική/συνοριακή αντίληψη της πατρίδας.

Πολεμικό συμβούλιο ( 1os πίνακας του Θ. Βρυζάκη 1819-1878). Στις κλέφτικες ομάδες (που πολλές φορές συγκέντρωναν εκατοντάδες παληκάρια) ξαναέζησε το πνεύμα των περίφημων συμβουλίων των πολεμιστών της Ιλιάδας, αλλά και των λαϊκών συνελεύσεων (εκκλησιών του Δήμου) της κλασικής εποχής. Έτσι, ο πόλεμος διεξάγεται ελληνικότατα, από μια στοιχειωδώς πολιτική κοινότητα και όχι από έναν στρατό σκλάβων.
Στην αρχαία Ελληνική πόλη η στράτευση γινόταν περισσότερο αντιληπτή ως τιμή παρά ως υποχρέωση. Αυτό συνέβαινε, διότι ο στρατός ήταν στρατός πολιτών και όχι υπηκόων, ή σκλάβων. Οι οπλίτες/πολίτες, σε αντίθεση με σήμερα, είχαν μια πραγματική -και όχι ιδεολογική- πατρίδα να υπερασπίσουν: π.χ. ως άτομα είχαν ολοκληρωμένη πολιτική οντότητα και όχι τα σημερινά καχεκτικά «πολιτικά δικαιώματα».
Κατά τον ίδιο τρόπο οι αγωνιστές του 1821 αντιλαμβάνονταν την πατρίδα ως κάτι χειροπιαστό κι όχι ως μια αφηρημένη ιδέα. Γι΄ αυτό, η μισθοδοσία των παλληκαριών τους και η δίκαιη διανομή των λαφύρων, απασχολούσαν τούς οπλαρχηγούς το ίδιο με τον σχεδιασμό των συγκρούσεων. Αυτό δεν οφειλόταν στον ελλιπή, λόγω ανυπαρξίας τακτικού στρατού, εφοδιασμό (ο τακτικός στρατός ήταν άλλωστε κάτι, που τους προξενούσε αποστροφή).
Απλώς δεν δέχονταν να πολεμήσουν για την «πατρίδα» των κοτσαμπασήδων και των φαναριωτών, που ήσαν αραγμένοι στα μετόπισθεν (αναλόγως έπρατταν και τα πληρώματα των πλοίων). Επίσης, από ένα σημείο και μετά, απαιτούσαν και συμμετοχή στην πολιτική εξουσία. Όποιος διαβάσει, έστω και επί τροχάδην, τα απομνημονεύματα των διαφόρων οπλαρχηγών του 1821 θα διαπιστώσει την πλήρη ομοφωνία τους στο να μήν πολεμούν, κατά το κοινώς λεγόμενο, «για την ψυχή της μάνας τους» αλλά, για «πεζά» υλικά πράγματα, τόσο για τους ίδιους, όσο και για τους πολεμιστές τους: χρήματα, λάφυρα, αγροτικές εκτάσεις, πολιτική συμμετοχή. Κάτι, που (κακώς) θα απογοητεύσει τους γαλουχημένους με τις προπαγανδιστικές αγιογραφίες, που προωθεί το νεοελληνικό εθνοκράτος.
Χιλιετίες πρωτύτερα, ο -ολιγαρχικός- Πλάτων (Πολιτεία VIII, 551 d-e) είχε παραδεχθεί, ότι οι ολιγαρχικοί δεν είναι ικανοί να κάνουν πόλεμο «γιατί είναι αναγκασμένοι, ή να οπλίσουν το πλήθος, οπότε θα το φοβούνται περισσότερο από τους εχθρούς, ή να μην το χρησιμοποιήσουν καθόλου». Το οπλισμένο πλήθος του 1821, σε πλήρη αντίθεση με τους νεοέλληνες απογόνους του, γνώριζε ενστικτωδώς αυτή την αλήθεια και πολεμούσε για τους δικούς του λόγους, οι οποίοι συνήθως δεν είχαν καμία σχέση με τα πολιτικά «μαγειρέματα» των ελληνικών εξουσιαστικών ομάδων της εποχής.
Η ρίζα αυτής τής εντελώς αντιιδεολογικής αντίληψης περί πατρίδας, πολέμου και στρατού είναι κοινή τόσο στους αρχαίους, όσο και στους νεώτερους. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για ανθρώπους, που γνωρίζουν γιατί πολεμούν και δεν έχουν πέσει θύματα ιδεολογικοποιημένης εξαπάτησης. Παρά την έλλειψη μόρφωσης των Κλεφτών, ο πόλεμός τους είχε πάντα ως κυρίαρχη μια ενστικτώδη υγιή πολιτική διάσταση, αντί για μια περιορισμένη και νεφελώδη «εθνική» και εδαφική.
Γαλουχημένοι με κείμενα όπως η συναρπαστική Ελληνική Νομαρχία τού Ανωνύμου του Έλληνος, οι εξεγερμένοι του 1821 ένιωθαν, ότι «Πατρίς είναι μια λέξις, διά της οποίας όλοι κοινώς εννοούσι την γην, εις ήν εγεννήθησαν, οι μόνον ελεύθεροι όμως δύνανται να καταλάβωσι τήν μεγάλην αυτής σημασίαν, και δια τούτο οι δούλοι αδιαφόρως προφέρουσι τοιούτον όνομα[…] Τα ονόματα αγαπητοί μου, λαμβάνουν την σημασίαν από την ιδιότητα των πραγμάτων, εις τα οποία αναφέρονται.
Όθεν, αν τινάς δεν γνωρίζει το πράγμα εις ουδέν του χρησιμεύει η ονομασία του. Και καθώς ο εκ γενετής αόμματος, προφέροντας τα ονόματα των χρωμάτων ουδέν εννοεί, επειδή δεν είδε ποτέ τα χρώματα, ούτως και οι νυν Έλληνες με το «Πατρίς» άλλο δεν εννοούσι ειμή τήν γην εις την οποίαν εγεννήθησαν, επειδή τούς λείπει η ελευθερία […] Ω! πόσον διαφέρομεν από τους προγόνους μας οι ταλαίπωροι! […] Η λέξις «Πατρίς» ερέθιζε εις την ενθύμησιν τών προγόνων μας όλας τας ιδέας τών καλών της ελευθερίας και όλην την ευδαιμονίαν της ζωής των.»
Στη σημερινή εποχή η έννοια της πατρίδας (ίσως η μόνη, για την οποία άξιζε ανέκαθεν να πολεμήσει κανείς) έχει ευτελιστεί σε μια ιδεοληψία για όσους αρέσκονται να στριμώχνουν την πραγματικότητα σε απλοϊκά θρησκευτικά, ή εθνικιστικά σχήματα. Είναι αξιοσημείωτο, ότι οι αρχαίοι έλληνες, που πολέμησαν για πραγματικά ιερά πράγματα, τα οποία -θεωρητικά τουλάχιστον- αποδέχεται ως ιερά και ο σημερινός κόσμος, δέν το διατυμπάνισαν και δεν τα ιδεολογικοποίησαν ποτέ. Σε αντίθεση με τους ευρεσιτέχνες των διαφόρων ιδεολογιών του πολέμου.
Γι΄ αυτό ένας πολίτης, που θέλει να είναι πραγματικά τέτοιος, αν ποτέ κληθεί να πολεμήσει, είναι απαραίτητο να αναρωτηθεί ποιός και γιατί πραγματικά τού ζητά να το κάνει. Κι ας διεξάγει όπως μπορεί τον δικό του αντιιδεολογικό πόλεμο. Στην πράξη αυτό μόνο με έναν τρόπο μεταφράζεται: μετατροπή του ιδεολογικοποιημένου «εθνικού» πολέμου σε υλιστικό κοινωνικό, δηλαδή, κατά την απατηλή ορολογία του εθνοκράτους, σε «εμφύλιο», ή «ανταρσία» (ή στα αρχαία ελληνικά στάση).
Δηλαδή ταυτόχρονος πόλεμος όσων θέλουν να λέγονται πολίτες, εναντίον, τόσο των «εξωτερικών» όσο και (κυρίως) των εσωτερικών εχθρών – εξουσιαστών της κοινωνίας. Μια σύρραξη με έναν «εξωτερικό» εχθρό, αποτελεί πάντα μια καλή ευκαιρία για τους εκμεταλλευόμενους, να διευθετήσουν γρήγορα και εύκολα όλη την ανώμαλη κοινωνική κατάσταση, στην οποία ζούν αλαζονικώς επαναπαυμένα τα κοινωνικώς κυρίαρχα παράσιτα.
Έτσι οι νικητές του κοινωνικού πολέμου θα έχουν αποκτήσει μια πραγματική (και όχι ιδεολογική) πατρίδα για να υπερασπίσουν. Η θέση περί μετατροπής των «εθνικών» πολέμων σε κοινωνικούς αποτελεί μια μεγάλη συνεισφορά της κλασικής πολιτικής σκέψης, που εγκαινίασαν οι ελληνικές δημοκρατίες και έφτασε ως εμάς διαμέσου της Γαλλικής Επανάστασης και του επαναστατικού διαφωτισμού του 19ου αιώνα.