Ο «θάνατος» των μύθων..

Κάποτε, κάποιος, ή μάλλον κάποιοι θα πρέπει να λογοδοτήσουν για τον θάνατο των μύθων. Επειδή ο μύθος ήταν και είναι η καλύτερη εξήγηση για το Άγνωστο, ο μύθος ήταν πάντα το κλειδί για το Επέκεινα, ο μύθος ήταν πάντα ένα διαβατήριο πέρα από την απόγνωση και προς την κατανόηση αυτού τού κόσμου.

Μόνο πού σαν μαθητευόμενοι μάγοι κάναμε την μεγάλη τάχα ανακάλυψη: πώς οι μύθοι ήταν παραμύθια! Σάμπως και πίστευε κανείς ποτέ, εδώ και 3.000 χρόνια τουλάχιστον, πώς οι μύθοι ήταν κάτι το πραγματικό, κάτι το μικρά πραγματικό σαν την μικρή ζωή μας! Κι ώ! τι θαύμα πού αισθανθήκαμε μόλις η «αλήθεια» έλαμψε μπροστά στα μάτια μας!

Τι ανακούφιση! Τι ηδονή ύψιστης φιλοσοφικής θεώρησης! Τι ξεκούραση επιτέλους! Επειδή προφανώς οι μύθοι μας εκούραζαν. Oι μύθοι φάνταζαν τόσο εξωτικοί! Ή μήπως τόσο γοητευτικοί ώστε δεν τους αντέχαμε, έχοντας κλείσει τα παράθυρα τής ζωής μας;

 

Κι όμως οι μύθοι δεν είχαν πάψει ποτέ να μας μιλάνε. Ναι, μιλούσαν πάνω απ’ όλα στις παιδικές ψυχές, σ’ αυτές ακριβώς τις ψυχές πού ξεπουλάμε για να γίνουμε μεγάλοι. Ωστόσο, ήταν πάντοτε κομμάτι από το μυστικό τους να μιλούν σε εκείνον πού τους διηγείται, ή τους τραγουδάει, σ’ όποιον μισο-κλείνει το μάτι στην «πραγματικότητα» τους.

 

Αλλά η ανάγκη για μια μηχανοποιημένη ματιά, η ανάγκη για μια μηχανοποιημένη σκέψη, η ανάγκη για μια μηχανοποιημένη τελικά ψυχή, στάθηκε ισχυρότερη. Και πνίξαμε όλους τους παλιούς μύθους, τους ξεπετάξαμε στο ποτάμι τής λησμονιάς σαν τα παλιά μας άχρηστα παπούτσια, ή ακόμα χειρότερα, τους γελοιοποιήσαμε, τους διακωμωδήσαμε. Γιατί η αλήθεια τους έμενε πάντα απειλητική, η αλήθεια εκείνη πού έψαχναν οι διψασμένες για τον μύθο ψυχές των παιδιών, αυτή ήταν πού έπρεπε να συρθεί  σαν ανάξια μας. 
 

Ναι, τελικά τα καταφέραμε. Oι μύθοι πέθαναν, μαζί με την ζεστασιά τού τζακιού και την άχνη από το φρέσκο ψωμί. Μαζί τους πέθανε και το παιδί πού οι μύθοι ήθελαν να σώσουν μέσα στην καρδιά μας. Κι εμείς ζητωκραυγάζαμε, αντί να θρηνούμε. Κι εμείς περηφανευόμαστε, αντί να ντρεπόμαστε για την γυάλινη, σκληρή ματιά μας.

 

Oι μύθοι πέθαναν σκοτωμένοι από την πρόχειρη, από την εφήμερη, από την πήλινη «αλήθεια» μας πού θελήσαμε να βάλουμε στην θέση τους. Και τώρα οι μύθοι μας εκδικούνται. Κι όποιος δεν το πιστεύει, ας ρωτήσει τα παιδιά. Κι όποιος δεν το πιστεύει, ας ρωτήσει το παιδί πού θα’ πρεπε να σώζει κάπου βαθιά μέσ’ στην καρδιά του.

-------------------------------------

Είναι μεγάλη αφέλεια να πιστεύει κανείς στους μύθους, είναι όμως και φτώχεια μοναδική να τους απορρίπτει.
Διάλεξε τον «τρίτο δρόμο», και προσπάθησε να συλλάβεις το νόημά τους…!

Η Μυθολογία είναι πρωτότοκη αδελφή της Ιστορίας.

«Σχετικά με τους κλάδους της φιλοσοφίας ούτε στη λογική ούτε στα μαθηματικά ταιριάζει η μυθογραφία. Ταιριάζει μόνο στην ηθική που αφορά το άτομο και στο τμήμα εκείνο της θεολογίας που εξετάζει την μύηση στα μυστήρια. Διότι η «φύση αγαπά να κρύβεται» και δεν ανέχεται να φτάνουν στα αυτιά των ασεβών λόγια ξεκάθαρα πάνω στην απόκρυφη ουσία των θεών. Για αυτό και πρέπει να μεταχειριζόμαστε την απόρρητη και άγνωστη φύση των ιερών συμβόλων. Τούτο ικανοποιεί όχι μόνο την ψυχή αλλά και το σώμα και μας αποκαλύπτει την παρουσία των θεών. Νομίζω πως και οι μύθοι φέρνουν πολλές φορές το ίδιο αποτέλεσμα, ανακατωμένοι δηλαδή με αινίγματα και με μυθική σκηνοθεσία, αποκαλύπτουν τις θείες αλήθειες σε όσους είναι ανίκανοι να τις δεχτούν αυτές καθαυτές. Συνεπώς όχι μόνο πρέπει να προσεγγίζουμε τους μύθους με την προσμονή και την εστίαση του νου για την αποκρυπτογράφηση των εννοιών που κρύβονται μέσα τους, αλλά και ως σύμβολα τα οποία μέσω της συμπαθείας θα αποκαταστήσουν την επαφή της ψυχής μας με τον θείο κόσμο.»
Ιουλιανός

«Εξάλλου το ότι οι μύθοι επιδρούν και στους πολλούς το δείχνουν οι τελετές. Αυτές πράγματι, χρησιμοποιώντας τους μύθους, με σκοπό να κλείσουν μέσα τους την απόρρητη αλήθεια σχετικά με τους θεούς, αποβαίνουν για τις ψυχές αιτίες της ταύτισης αισθημάτων με τα δρώμενα κατά τρόπο άγνωστο σε εμάς και θεϊκό.Έτσι άλλοι από αυτούς που μετέχουν στις ιερές τελετές καταπλήσσονται κυριευμένοι από το θεϊκό δέος , ενώ άλλοι που προσαρμόζουν την διάθεση τους προς τα ιερά σύμβολα και εξέρχονται από τον εαυτό τους, τοποθετούνται στην περιοχή των θεών και ευφορούνται από το πνεύμα τους. Και σε κάθε περίπτωση, τα επόμενα αυτών γένη, που είναι ανώτερα από εμάς, βάσει της εναρμόνισης και οικειότητας τους προς τα τέτοιου είδους σύμβολα, μας υψώνουν δια της συμπαθείας μέσω αυτών στους θεούς»
Πρόκλος

Για πρώτη ύλη του ο μύθος έχει ευχάριστες ή δυσάρεστες σκέψεις και στη θέση των αφηρημένων εννοιών χρησιμοποιεί εικόνες, παραβολές, σύμβολα. Δουλεύει περισσότερο με το συναίσθημα και τη φαντασία, παρά με τη νόηση και την κρίση. Σκοπός του είναι η απαίτηση του δικαίου στο όνομα των αδυνάτων, η μετάδοση ηθικοπλασιών, η ικανοποίηση της άλογης λαχτάρας για κάτι απόλυτο, ακόμα η γαλήνη του θυμικού, η παρηγοριά, ο εορτασμός.  Οι μύθοι είναι τόσο παλιοί, όσο και η ιστορία του ανθρώπου. Ο Μυθολογικός λόγος αφορά την απόπειρα της ανθρωπότητας κατά την νηπιακή της ηλικία, να ερμηνεύσει τον κόσμο και τις φυσικές δυνάμεις από τις οποίες εξαρτιόταν η επιβίωσή της. Ο μύθος λειτουργεί ως μία πρωτόγονη φιλοσοφία στην πιο ακατέργαστη μορφή του, σε μία εποχή που η ανθρωπότητα αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως μία ολότητα. Είναι η προφορική μετάδοση της συλλογικής μνήμης, της εμπειρίας και της γνώσης σε μία εποχή που ακόμα οι ανθρώπινες κοινότητες δεν έχουν αναπτύξει την φιλοσοφία και τις επιστήμες.

Οι μύθοι έχουν ένα ζωτικό νόημα. Δεν αναπαριστούν απλά, αλλά είναι η ψυχική ζωή της πρωτόγονης φυλής... Η μυθολογία μιας φυλής είναι η ζωντανή της θρησκεία... Η θρησκεία είναι ένας ζωντανός κρίκος με τις ψυχικές διαδικασίες που λειτουργούν ανεξάρτητα και πέρα από τη συνείδηση, μέσα στα σκοτεινά βάθη της ψυχής.
Carl Jung

Οι Μυθολογικοί ήρωες του παρελθόντος διατηρούν την ατομικότητα τους, αλλά ταυτόχρονα γίνονται τύποι του ανθρώπινου πεπρωμένου και παραδείγματα των σχέσεων του ανθρώπου με τους Θεούς. Ο καθένας μπορεί να βρει σ' αυτούς κάτι που να τον αγγίζει, ενώ πίσω και πέρα από τα "ψέματά" τους βρίσκεται το καθολικό και παγκόσμιο στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ο μύθος είναι ένα μυστικό άνοιγμα, μέσα από το οποίο ο άνθρωπος μπορεί να ρίξει μια φευγαλέα ματιά στις ανεξάντλητες ενέργειες του σύμπαντος και στον τρόπο με τον οποίο αυτές οι ενέργειες μεταβάλλονται, μετουσιώνονται σε πολιτισμό.

Οι μυθολογικές αναφορές εμπεριέχουν διαχρονικά αρχετυπικά σύμβολα και αλήθειες, που εάν κάποιος καταφέρει να τις αποσυμβολίσει, τότε ο μύθος αποτελεί την "πύλη" για μία άλλη οπτική της ιστορίας της ανθρωπότητας και του συλλογικού ασυνείδητου.

Οι μυθικές φιγούρες που παρουσιάζουν οι ελληνικοί μύθοι είναι τόσο ζωντανές και κατανοητές που ακόμα και για μας σήμερα, εάν δεν αποτελούν μοντέλα συμπεριφοράς, γίνονται τουλάχιστον πρότυπα ανθρωπισμού στην αυθεντική τους μορφή. Εάν οι μύθοι υπήρξαν οδηγοί της ανθρώπινης ζωής, αυτό το έκαναν αβίαστα και με πνεύμα ελευθερίας, χωρίς προσπάθεια επιβολής. Συντέλεσαν και συντελούν στη διαμόρφωση του ανθρώπινου χαρακτήρα προβάλλοντας τη θέση του ανθρώπου απέναντι στους Θεούς και στο Σύμπαν.

Η μυθολογία, με την έννοια του συνόλου των μυθικών παραδόσεων ενός λαού, που αναφέρονται στους θεούς, στους ήρωες και στη δράση τους, κατέχει πάντα μια ιδιαίτερη θέση στην πολιτισμική κληρονομιά του ανθρώπινου γένους ανεξαρτήτως κουλτούρας και προέλευσης. Μάλιστα, ο πλούτος της μυθολογίας αντικατοπτρίζει τον πλούτο ενός λαού.

 

Η γνώση δεν σημαίνει τίποτα αν δεν μεταστοιχειωθεί σε σoφία...

 

   «Ο μύθος είναι ένα κάτοπτρο σπασμένο της αλήθειας, όπως το Ουράνιο τόξο είναι η αντανάκλαση του Φώτος του Ήλιου, του οποίου οι ακτίνες διαθλώνται εντός των νεφών. Από τον σπασμένο όμως καθρέπτη μας είναι δυνατόν να συγκεντρώσουμε τα θραύσματα, και να ανασυνθέσουμε την αρχική εικόνα…».Πλούταρχος:

 

 

ΓΙΑΤΙ η ΠΑΡΘΕΝΟΣ Μαρία ΔΕΝ ήταν ΠΑΡΘΕΝΟΣ

Ο ισχυρισμός ότι η μητέρα του Ιησού, η Παναγία, δέχτηκε την διείσδυση κάποιου άντρα προκειμένου να συλλάβει τον Υιό της, είναι ένα μεγάλο πλήγμα για έναν πιστό. Όταν τόσους αιώνες μαθαίνουμε πως η Παρθένος Μαρία δεν αγγίχτηκε από κανέναν άντρα, ούτε καν από τον Θεό, αποτελεί προσβολή, σίγουρα.

Ναι, σαφώς είναι βλασφημία να ειπωθεί κάτι τέτοιο, αλλά μόνο για εκείνον που είναι πιστός χωρίς να ξέρει για ποιο λόγο είναι πιστός και σε τι πιστεύει (όταν δεν διαβάζει τα ιερά και θεόπνευστα βιβλία και μένει μόνο στην προφορική διδασκαλία). Αν ο «πιστός» είχε, λοιπόν, την υπομονή και το θάρρος να διαβάσει ολόκληρη την Βίβλο –και όχι από κάποια μετάφραση– θα μπορούσε να έχει καλύτερη άποψη για όλα αυτά που είναι γραμμένα εκεί μέσα, σε αντίθεση με όλα εκείνα που μάθαινε τόσα χρόνια από το σχολείο, την οικογένεια, την Εκκλησία, την κοινωνία κλπ.

Δεν μένει, τώρα, παρά να στηρίξουμε τον ισχυρισμό μας.

Πρώτα, λοιπόν, θα δούμε πως περιγράφεται η σεξουαλική πράξη στην Αγία Γραφή (με κείμενα που προέρχονται από το επίσημο site της Εκκλησίας) και, μάλιστα, με την συνοδεία εγκεκριμένης, από την ίδια την Εκκλησία, μετάφραση στην δημοτική, από τις εκδόσεις Ελληνική Βιβλική Εταιρία του 1997:

Στους πρωτόπλαστους:

Αδάμ δὲ ἔγνω Εὔαν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ συλλαβοῦσα ἔτεκε τὸν Κάϊν

Ο Αδάμ συνευρέθηκε με την Εύα, την γυναίκα του, κι εκείνη έμεινε έγκυος και γέννησε τον Κάιν (Γένεσις Δ΄ 1)

Καὶ ἔγνω Κάϊν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ συλλαβοῦσα ἔτεκε τὸν ᾿Ενώχ.

Ο Κάιν συνευρέθηκε με την γυναίκα του, κι εκείνη έμεινε έγκυος και γέννησε τον Ενώχ (Γένεσις Δ΄ 17)

Εγνω δὲ ᾿Αδὰμ Εὔαν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ συλλαβοῦσα ἔτεκεν υἱόν

Ο Αδάμ συνευρέθηκε πάλι με την γυναίκα του, κι εκείνη γέννησε γιο (Γένεσις Δ΄ 25)

Όταν στην γη ζούσαν γίγαντες:

οἱ δὲ γίγαντες ἦσαν ἐπὶ τῆς γῆς ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις· καὶ μετ᾿ ἐκεῖνο, ὡς ἂν εἰσεπορεύοντο οἱ υἱοὶ τοῦ Θεοῦ πρὸς τὰς θυγατέρας τῶν ἀνθρώπων, καὶ ἐγεννῶσαν ἑαυτοῖς·

Εκείνο τον καιρό και αργότερα, ζούσαν στην γη οι γίγαντες, απόγονοι των γιων του Θεού από την ένωσή τους με τις κόρες των ανθρώπων (Γένεσις Στ΄ 4)

Ανάμεσα στους ανθρώπους:

καὶ εἰσῆλθε πρὸς ῎Αγαρ, καὶ συνέλαβε.

Ο Άβραμ, λοιπόν, συνευρέθηκε με την Άγαρ κι εκείνη έμεινε έγκυος (Γένεσις ΙΣτ΄ 4)

Στις αιμομικτικές στιγμές:

εἶπε δὲ ἡ πρεσβυτέρα πρὸς τὴν νεωτέραν· ὁ πατὴρ ἡμῶν πρεσβύτερος, καὶ οὐδείς ἐστιν ἐπὶ τῆς γῆς, ὃς εἰσελεύσεται πρὸς ἡμᾶς, ὡς καθήκει πάσῃ τῇ γῇ· 32 δεῦρο καὶ ποτίσωμεν τὸν πατέρα ἡμῶν οἶνον καὶ κοιμηθῶμεν μετ᾿ αὐτοῦ καὶ ἐξαναστήσωμεν ἐκ τοῦ πατρὸς ἡμῶν σπέρμα.

Μια μέρα, η μεγαλύτερη κόρη είπε στην μικρότερη: «Ο πατέρας μας γέρασε και δεν υπάρχει στην περιοχή άντρας να συνευρεθεί μαζί μας, όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο. Έλα να μεθύσουμε τον πατέρα μας με κρασί και να πλαγιάσουμε μαζί του για να αφήσουμε απογόνους από αυτόν». (Οι επίμαχες περιγραφές «εισέρχομαι προς κάποιον» βρίσκονται σε συνεχή έκταση στο Γένεσις ΙΘ΄ 30-38)

ἡ δὲ παρθένος ἦν καλὴ τῇ ὄψει σφόδρα· παρθένος ἦν, ἀνὴρ οὐκ ἔγνω αὐτήν.

Η κόρη (η Ρεβέκκα) ήταν πολύ όμορφη στην εμφάνιση και παρθένα.

Κανένας άντρα δεν την είχε αγγίξει. (Γένεσις ΚΔ΄ 16)

εἶπε δὲ ᾿Ιακὼβ τῷ Λάβαν· δός μοι τὴν γυναῖκά μου, πεπλήρωνται γὰρ αἱ ἡμέραι, ὅπως εἰσέλθω πρὸς αὐτήν.

Μετά είπε στον Λάβαν (ο Ιακώβ): «Ο χρόνος της δουλείας μου συμπληρώθηκε. Δώσε μου την γυναίκα μου να μείνω μαζί της» (Γένεσις ΚΘ΄ 21) Διαβάζοντας ολόκληρο το κείμενο (Γένεσις ΚΘ΄ 16-32), όπως θα διαπιστώσουμε και στο απόσπασμα που παραθέτουμε στην συνέχεια (Γένεσις ΚΘ΄ 30), το «εισέλθω προς αυτήν» στην ουσία θα έπρεπε να μεταφραστεί ως «για να πλαγιάσω μαζί της» διότι αυτή ήταν η συμφωνία μεταξύ Ιακώβ και Λάβαν.

καὶ λαβὼν Λείαν τὴν θυγατέρα αὐτοῦ εἰσήγαγε πρὸς ᾿Ιακὼβ καὶ εἰσῆλθε πρὸς αὐτὴν ᾿Ιακώβ

Πήρε την κόρη του (ο Λάβαν) την Λεία και την έφερε στον Ιακώβ, κι εκείνος πλάγιασε μαζί της (Γένεσις ΚΘ΄ 23)

καὶ εἰσῆλθε πρὸς Ραχήλ

Ο Ιακώβ πλάγιασε και με την Ραχήλ (Γένεσις ΚΘ΄ 30) καὶ ἔδωκεν αὐτῷ Βαλλὰν τὴν παιδίσκην αὐτῆς αὐτῷ γυναῖκα· καὶ εἰσῆλθε πρὸς αὐτὴν ᾿Ιακώβ καὶ συνέλαβε Βαλλὰ ἡ παιδίσκη Ραχὴλ καὶ ἔτεκε τῷ ᾿Ιακὼβ υἱόν.

Του έδωσε, λοιπόν, την δούλη της Βαλλά για γυναίκα και ο Ιακώβ κοιμήθηκε μαζί της. Η Βαλλά έμεινε έγκυος και του γέννησε γιο (Γένεσις Λ΄ 4-5)

Εἶδε δὲ Λεία ὅτι ἔστη τοῦ τίκτειν, καὶ ἔλαβε Ζελφὰν τὴν παιδίσκην αὐτῆς καὶ ἔδωκεν αὐτὴν τῷ ᾿Ιακὼβ γυναῖκα καὶ εἰσῆλθε πρὸς αὐτὴν καὶ συνέλαβε Ζελφὰ ἡ παιδίσκη Λείας καὶ ἔτεκε τῷ ᾿Ιακὼβ υἱόν.

Η Λεία, βλέποντας ότι έπαψε να γεννάει, πήρε την δούλη της Ζελφά και την έδωσε στον Ιακώβ για γυναίκα (ο οποίος εισήλθε προς αυτήν κι εκείνη) η Ζελφά γέννησε στον Ιακώβ γιο (Γένεσις Λ΄ 9-10)

πρὸς ἐμὲ εἰσελεύσῃ σήμερον· μεμίσθωμαι γάρ σε ἀντὶ τῶν μανδραγορῶν τοῦ υἱοῦ μου. καὶ ἐκοιμήθη μετ᾿ αὐτῆς τὴν νύκτα ἐκείνην.

«Σε μένα θα έρθεις (να εισέλθεις, λέει η Λεία στον Ιακώβ), γιατί σε πλήρωσα με αντίτιμο τα μήλα του μανδραγόρα του γιού μου». Ο Ιακώβ κοιμήθηκε μ’ αυτήν εκείνη την νύχτα. (Γένεσις Λ΄ 16)

Θεωρώ ότι ως εδώ, όλα αυτά τα παραδείγματα, είναι αρκετά.

Το «σεξ», η «ερωτική πράξη», η «συνουσία», η «διείσδυση», το «πλαγιάζω με κάποια ή κάποιον», το «κοιμάμαι με κάποια ή κάποιον», το «κοκό», το «πήδημα», ή όπως αλλιώς κι αν το ονομάζει ο καθένας μας, βρίσκεται παντού και με τον ίδιο πάντα τρόπο γραμμένο στην Παλαιά Διαθήκη: με τα ρήματα «γνωρίζω» και «εισέρχομαι προς κάποιον ή κάποιον».

Και σημαίνει πάντα το ίδιο: την ερωτική πράξη.

Για ποιο λόγο να διαφέρει η περιγραφή στην Καινή Διαθήκη;

καὶ εἰσελθὼν ὁ ἄγγελος πρὸς αὐτὴν (την Μαριάμ) εἶπε· Χαῖρε,

κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ σοῦ· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξίν. ἡ δὲ ἰδοῦσα διεταράχθη ἐπὶ τῷ λόγῳ αὐτοῦ, καὶ διελογίζετο ποταπὸς εἴη ὁ ἀσπασμὸς οὗτος. καὶ εἶπεν ὁ ἄγγελος αὐτῇ· Μὴ φοβοῦ, Μαριάμ· εὗρες γὰρ χάριν παρὰ τῷ Θεῷ. καὶ ἰδοὺ συλλήψῃ ἐν γαστρὶ καὶ τέξῃ υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν. (Κατά Λουκάν Α΄ 28-31)

Στην συνέχεια η Μαριάμ ρωτά τον άγγελο «Πώς θα μου συμβεί αυτό, αφού εγώ δεν έχω συζυγικές σχέσεις με κανέναν άντρα (Πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεὶ ἄνδρα οὐ γινώσκω;)».

 
Αναρωτήθηκε η Μαριάμ, διότι αν και ήταν αθώο κορίτσι, είχε αντιληφθεί ότι τα παιδιά γεννιούνται μετά από κάτι που λέγετε «ερωτική πράξη» και γίνεται με μία γυναίκα και έναν άντρα. Που να φανταστεί ότι την ίδια ερωτική πράξη θα την έκανε με έναν «άγγελο» και απεσταλμένο του Θεού!

Ωστόσο, η ουσία δεν βρίσκεται στο τι φαντάστηκε ούτε στο τι ήξερε, περί ερωτικών πράξεων, η Μαριάμ, ούτε στο αν συνέναισε ή στο αν ξεγελάστηκε.

Η ουσία έγκειται στο ότι ο άγγελος «εισήλθε προ αυτήν», δηλαδή, διείσδυσε μέσα της και, μάλιστα, ύστερα από κάποιον χαιρετισμό που της φάνηκε ποταπός και την τάραξε…

Και, άρα, πολύ απλά:

η Παναγία συνεβρέθηκε με κάποιον που ο Λουκάς κατονομάζει ως τον «άγγελο Γαβριήλ».

 

Κάπως έτσι με προγενέστερη επίσκεψη γεννήθηκαν και τα πρώτα αδέλφια του Ιησού:

...και ο Κύριος επισκέφθηκε την Άννα και συνέλαβε, και γέννησε τρεις γιους και δυο θυγατέρες. (Σαμουήλ Α΄,2:21)

Ο 80χρονος Ιωσήφ, δεν μπορούσε να έχει νόμιμη γυναίκα του μια 14χρονη έγκυο παιδούλα!

Ο Επιφάνιος δεν απαντά καθόλου στο επίμαχο ερώτημα:
Πως μπορούσε o 80χρονος Ιωσήφ, να έχει νόμιμη γυναίκα του την Μαρία μια εκτός γάμου έγκυο παιδούλα;
.....................................
7. 8 Ἤκουσα γὰρ παρά τινος ὥς τινες τολμῶσι περὶ ταύτης λέγειν
ὅτι μετὰ τὸ γεγεννηκέναι τὸν σωτῆρα συνήφθη ἀνδρί. καὶ οὐ θαυ-
μάζω. ἀεὶ γὰρ ἡ ἄγνοια τῶν μὴ τὰ ἀκριβῆ ἐγνωκότων τῶν θείων
γραφῶν μηδὲ ἱστορίαις προσεγγισάντων, ἀφ' ἑτέρων εἰς ἕτερα τρέπει
καὶ περισπᾷ τὸν ἀπ' ἰδίου νοὸς βουλόμενόν τι περὶ τῆς ἀληθείας
ἰχνηλατεῖν. πρῶτον γὰρ ὅτε ἡ παρθένος παρεδίδοτο τῷ Ἰωσήφ,
κλήρων εἰς τοῦτο ἀναγκασάντων αὐτὴν ἥκειν, οὐ παρεδόθη αὐτῷ

εἰς συνάφειαν, εἰ δεῖ τὰ ἀληθῆ λέγειν, ἐπειδὴ χῆρος ἦν. ἀλλὰ διὰ τὸν
νόμον μὲν ἀνὴρ κέκληται τῆς αὐτῆς, κατὰ δὲ τὴν ἀκολουθίαν ἐκ τῆς
τῶν Ἰουδαίων παραδόσεως δείκνυται ὡς οὐχ ἕνεκεν τοῦ ζευχθῆναι
αὐτῷ παρεδίδοτο αὐτῷ ἡ παρθένος, ἀλλ' ὅπως διαφυλαχθείη εἰς
μαρτύριον τῶν ἐσομένων ὅτι οὐ νόθος ἡ τῆς ἐνσάρκου παρουσίας οἰ-
κονομία ἐπεδήμησεν, ἀλλὰ μεμαρτυρημένη ἐν ἀληθείᾳ, ἐκτὸς μὲν
σπέρματος ἀνδρός, ἐν πνεύματι ἁγίῳ οἰκονομηθεῖσα ἐν ἀληθείᾳ.
πῶς γὰρ ἠδύνατο ὁ τοσοῦτος γέρων παρθένον ἕξειν γυναῖκα, ὢν ἀπὸ
πρώτης γυναικὸς χῆρος τοσαῦτα ἔτη;

οὗτος μὲν γὰρ ὁ Ἰωσὴφ ἀδελφὸς γίνεται τοῦ Κλωπᾶ,
ἦν δὲ υἱὸς τοῦ Ἰακώβ, ἐπίκλην δὲ Πάνθηρ καλουμένου·
ἀμφότεροι οὗτοι ἀπὸ τοῦ Πάνθηρος ἐπίκλην γεννῶνται.
ἔσχε δὲ οὗτος ὁ Ἰωσὴφ τὴν μὲν πρώτην αὐτοῦ γυναῖκα ἐκ τῆς φυλῆς Ἰούδα,
καὶ κυΐσκει αὐτῷ αὕτη παῖδας τὸν ἀριθμὸν ἕξ, τέσσαρας μὲν ἄρρενας,
θηλείας δὲ δύο, καθάπερ τὸ εὐαγγέλιον τὸ κατὰ Μάρκον καὶ κατὰ
Ἰωάννην ἐσαφήνισαν.
ἔσχε μὲν οὖν πρωτότοκον τὸν Ἰάκωβον τὸν
ἐπικληθέντα Ὠβλίαν, ἑρμηνευόμενον τεῖχος, καὶ δίκαιον ἐπικληθέντα,
Ναζιραῖον δὲ ὄντα, ὅπερ ἑρμηνεύεται ἅγιος. καὶ πρῶτος οὗτος εἴληφε
τὴν καθέδραν τῆς ἐπισκοπῆς, ᾧ πεπίστευκε κύριος τὸν θρόνον αὐτοῦ
ἐπὶ τῆς γῆς πρώτῳ· ὃς καὶ ἐκαλεῖτο ὁ ἀδελφὸς τοῦ κυρίου, καθάπερ
καὶ ὁ ἀπόστολος συνᾴδει τούτοις, ὧδέ που λέγων «ἕτερον δὲ τῶν ἀπο-
στόλων οὐκ εἶδον, εἰ μὴ Ἰάκωβον τὸν ἀδελφὸν τοῦ κυρίου» καὶ τὰ
ἑξῆς. ἀδελφὸς δὲ τοῦ κυρίου οὗτος καλεῖται διὰ τὸ ὁμότροφον, οὐχὶ
κατὰ φύσιν, ἀλλὰ κατὰ χάριν.

Μαρία μὲν γὰρ ὁρμασθεῖσα τῷ Ἰωσὴφ
ἐδόκει γυνὴ εἶναι τοῦ ἀνδρός, μὴ ἔχουσα πρὸς αὐτὸν σωμάτων συνά-
φειαν. ἐκ ταύτης δὲ τῆς ὑποθέσεως ἡ γειτνίασις ἀγχιστείας τῶν υἱῶν
Ἰωσὴφ πρὸς τὸν σωτῆρα ἐν ἀδελφῶν τάξει κέκληται, μᾶλλον δὲ καὶ
ἐλογίσθη· ὡς γὰρ καὶ αὐτὸς ὁ Ἰωσὴφ μὴ σχὼν κοινωνίαν πρὸς τὴν
γέννησιν τὴν κατὰ σάρκα τοῦ σωτῆρος ἐν τάξει πατρὸς λογίζεται κατ'
οἰκομονίαν, καθὼς λέγει Λουκᾶς ὁ εὐαγγελιστὴς περὶ αὐτοῦ τοῦ σω-
τῆρος ὅτι «ὢν υἱός, ὡς ἐνομίζετο, Ἰωσήφ», ὡς καὶ αὐτὴ ἡ Μαριὰμ
ἔφη πρὸς αὐτὸν ἐν τῷ κατὰ Λουκᾶν εὐαγγελίῳ «ἰδού, ἐγὼ καὶ ὁ
πατήρ σου ἐζητοῦμέν σε ὀδυνώμενοι». τίς οὖν ἂν εἴποι τὸν Ἰωσὴφ
πατέρα τοῦ κυρίου, ὃς οὐδὲν πρὸς αὐτὸν εἶχεν αἴτιον, μάλιστα τῆς
ἐνσάρκου παρουσίας ἐκτὸς σπέρματος ἀνδρὸς ὑπαρχούσης; ἀλλὰ διὰ
τῆς οἰκονομίας τοῦτον εἴληφε τὸν κλῆρον τὰ πράγματα.


8. 8 Τίκτει μὲν τοῦτον τὸν Ἰάκωβον ἐγγύς που περὶ ἔτη γεγονὼς
τεσσαράκοντα, πλείω ἐλάσσω. μετ' αὐτὸν δὲ γίνεται παῖς Ἰωσῆ
καλούμενος. εἶτα μετ' αὐτὸν Συμεών, ἔπειτα Ἰούδας, καὶ δύο θυγατέρες.
μετὰ ἔτη πολλὰ λαμβάνει τὴν Μαρίαν χῆρος, κατάγων ἡλικίαν περί
που ὀγδοήκοντα ἐτῶν καὶ πρόσω ὁ ἀνήρ. καὶ μετὰ ταῦτα λαμβάνει τὴν
Μαρίαν, ὡς καὶ ἐν τῷ εὐαγγελίῳ λέγει· «μνηστευθείσης» γάρ φησι «τῆς
Μαρίας», καὶ οὐκ εἶπε γαμηθείσης. καὶ πάλιν ἄλλοτε «οὐκ ᾔδει αὐτήν»·
θαυμάσαι δὲ ἔστιν ἐπὶ πᾶσιν οἷς † αἱ προφάσεις θηρῶνται αἱ πονηραί,
καὶ ὧν οὐκ ἔστι χρεία ἐρευνᾶν τὰς αἰτίας καὶ ζητεῖν τὰ μὴ ζητούμενα,

Epiphanius Scr. Eccl., Panarion (= Adversus haereses) (2021: 002)
“Epiphanius, Bände 1–3: Ancoratus und Panarion”, Ed. Holl, K.
Leipzig: Hinrichs, 1:1915; 2:1922; 3:1933; Die griechischen christlichen Schriftsteller 25, 31, 37.
Volume 3, page 458, line 6

25η Μαρτίου: Μύθοι και σύμβολα μιας εθνικής επετείου

Το 1870/71, στον εορτασμό για τα 50 χρόνια από την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, με μια επίσημη τελετή γίνεται η ανακομιδή των οστών του Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης Γρηγορίου του Ε’ από την Οδησσό στην Αθήνα και η πανηγυρική ένταξή του στους ήρωες και πρωτεργάτες της Ελληνικής Επανάστασης.

Επρόκειτο για μια ακόμη επινοημένη «κατασκευή» της Ιστορίας, διανθισμένη με το γραμμένο το 1872 -κατά παραγγελίαν του Πανεπιστημίου Αθηνών- ποίημα «Στον αδριάντα Γρηγορίου του Ε’» του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, μέσω της οποίας ο Γρηγόριος Ε’, ο άνθρωπος που όχι μόνο δεν υποστήριξε την Ελληνική Επανάσταση αλλά αντίθετα ήταν, μαζί με την πλειονότητα του ανώτερου κλήρου –σε αντίθεση με την πλειονότητα του λαϊκού κλήρου– ορκισμένος αντίπαλός της, αναγόταν σε σύμβολο του έθνους και σε νεομάρτυρα.

Ηταν αυτός που στην Εγκύκλιο του Μαρτίου 1821 (μαζί με άλλους 22 ανώτατους κληρικούς) ισχυρίστηκε ότι η κυριαρχία των Οθωμανών ήταν θεόπεμπτη και όποιος οργανώνει ανταρσία εναντίον τους, όπως ο Υψηλάντης και ο Σούτσος, κινείται εναντίον τού Θεού και γι’ αυτό η Εκκλησία τον αφορίζει και τον καταδικάζει σε αιώνια τιμωρία.

Ο πίνακας του Γύζη «Το κρυφό σχολειό» (1886) έγινε σε μια συγκεκριμένη εποχή, όταν βρισκόταν ήδη σε πλήρη εξέλιξη η σκύλευση πάνω στο πτώμα της Επανάστασης του ’21 και η Εκκλησία, σε πλήρη σύμπνοια με την πολιτεία, μετέδιδε τη δική της εκδοχή για το παρελθόν.

Από την άλλη ποιος Ελληνας, σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται, δεν γνωρίζει να πει δυο λόγια για το «Κρυφό Σχολειό» ή για το «ξεκίνημα της Επανάστασης στην Αγία Λαύρα στις 25 Μάρτη»; Μπορεί να μη γνωρίζουμε για την τύχη των πρωτεργατών τής Επανάστασης, για την εξάρτηση και τους ξένους προστάτες, για την κατάληξη του Αγώνα, όμως όλοι μπορούμε εύκολα να αναφερθούμε στα «δύο πιο σημαντικά γεγονότα της Νεότερης Ιστορίας μας, στο κρυφό σχολειό και στην ευλογία των όπλων στην Αγία Λαύρα από τον Π.Π. Γερμανό, που αποτέλεσε και αφετηρία της Ελληνικής Επανάστασης», όπως χρόνια πολλά τώρα αναφέρουν τα βιβλία, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι εορταστικοί λόγοι στα σχολεία.

Κι αν μας διαφεύγουν κάποιες λεπτομέρειες των βιβλίων, αν έχουμε ξεχάσει τους αναρίθμητους επετειακούς λόγους, σίγουρα έχουμε αποτυπώσει τα πρόσωπα, τις εικόνες, από τους γοητευτικούς πίνακες του Γύζη και του Βρυζάκη, που μαζί με το «Φεγγαράκι μου λαμπρό» του Ιωάννη Πολέμη έμειναν ανέπαφοι – χαραγμένοι βαθιά στη μνήμη. Γιατί η εικόνα λειτουργεί σαν πληροφορία που δεν δέχεται αμφισβήτηση, καθώς βοηθάει να γίνει παρόν το περιεχόμενό της, λειτουργώντας σαν αυτόπτης μάρτυρας.

Ο πίνακας του Βρυζάκη «Ο Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών Γερμανός υψώνει τη σημαία της Ελευθερίας» (1851) και ο πίνακας του Γύζη «Το Κρυφό Σχολειό» (1886) έγιναν σε μια συγκεκριμένη εποχή που βρισκόταν ήδη σε πλήρη εξέλιξη η σκύλευση πάνω στο πτώμα της Επανάστασης του ‘21 και η Εκκλησία σε πλήρη σύμπνοια με την Πολιτεία μετέδιδε τη δική της εκδοχή για το παρελθόν.

Ωστόσο, οι πηγές για τη μελέτη της Επανάστασης του ‘21 είναι αρκετά διαφωτιστικές για την Αγία Λαύρα και το κρυφό σχολειό. Ετσι, εύκολα διαπιστώνουμε ότι για την Αγία Λαύρα και τον Παλαιών Πατρών Γερμανό κανένα δημόσιο ή ιδιωτικό έγγραφο της εποχής δεν αναφέρεται σε οποιοδήποτε παρόμοιο γεγονός, ούτε καν ο ίδιος ο Π.Π. Γερμανός στα Απομνημονεύματά του, στα οποία εξιστορεί με λεπτομέρειες τα πάντα, αλλά δεν λέει τίποτε για την Αγία Λαύρα.

Αντίθετα, οι Ελληνες και ξένοι ιστοριογράφοι της Επανάστασης αναφέρουν: Φιλήμων: «παχυλόν ψεύδος» (Φιλήμονος, Δοκίμιο Ιστορικό Ελληνικής Επανάστασης, τόμ. Γ’, κβ) – Σπ. Τρικούπης: «ψεύδος» (Σπ. Τρικούπη, Ιστορία Ελληνικής Επανάστασης, τόμ. A’, σ. 229) – Φίνλεϋ: «δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια» (Φίνλεϋ, Ιστορία Ελληνικής Επανάστασης, τόμ. A’, σ. 217).

Οπως γράφει ο Serge Halim, μπορεί κανείς να φανταστεί πιο περίτρανη απόδειξη ότι η ιστορία ξεπηδάει από το παρόν, αφού άλλωστε η ίδια είναι που το τρέφει; Γι’ αυτό είναι ξεκάθαρο ότι οι λογαριασμοί για μια παιδεία που θα μορφώνει και δεν θα παραμορφώνει παραμένουν ανοιχτοί.

Προφανώς και το πρόβλημα έχει αιτίες που ξεφεύγουν από όσα διαδραματίζονται μέσα στις σχολικές τάξεις. Αλλά μήπως με όλα τα παραπάνω υπονοούμε ότι η εκπαίδευση που λαμβάνουν τα παιδιά μας είναι αθώα;

Tα βιβλία και οι όροι διδασκαλίας της ιστορίας φανερώνουν, ίσως περισσότερο από κάθε τι άλλο, τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι υπεύθυνοι του υπουργείου Παιδείας την εκπαιδευτική διαδικασία, καθώς πριμοδοτούν μια επιδερμική συσσώρευση ενός όγκου ασύνδετων μεταξύ τους γνώσεων.

Είναι χαρακτηριστικά όσα σημειώνει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος -για την εξεταστέα ύλη της Ιστορίας- σ’ ένα άρθρο του: «… Εγκύψτε, παρακαλώ, σ’ αυτή την ύλη. Είναι μνημείο ιστορικής λοβοτομής… Δηλαδή από την ιστορική ροή, από τη διαδοχή γεγονότων που ακολουθούν τη σχέση αιτίας και αποτελέσματος, ένα βλακώδες “τσιμπιδάκι” τσιμπάει ένα γεγονός εδώ, μία συνθήκη παραπέρα, ένα φαινόμενο ή έναν θεσμό πιο εκεί, χωρίς συνοχή, χωρίς συνέχεια, προχωρώντας με άλματα, αποκόβοντας τα αίτια από τα αιτιατά, διαχωρίζοντας τα πρόσωπα από τις ενέργειες, αποδεσμεύοντας την οικονομία από την πολιτική και τα γράμματα από την κοινωνική συγκυρία, τη διπλωματική ιστορία από την ευρωπαϊκή ή την παγκόσμια πολιτική σκακιέρα. H Ιστορία που ζητούμε από τους υποψηφίους μας να αποστηθίσουν είναι ένα καγκουρό που προχωρεί με πηδηματάκια».

Αλλά και στα νέα βιβλία Ιστορίας Δημοτικού και Γυμνασίου υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Σκόρπιες πληροφορίες «ατάκτως ερριμμένες» προσφέρονται προς «κατανάλωση», ένας σωστός τσελεμεντές, όπου χάνεται η σχέση αιτίας και αποτελέσματος, καθώς και το νόημα της κάθε γνώσης. Απομένουν η τμηματική πληροφορία, η αποσπασματική είδηση, το απομονωμένο γεγονός, χωρίς το «πώς» και το «γιατί».

Πάνω απ’ όλα απουσιάζει η διήγηση. Μα αυτό ακριβώς είναι η ιστορία: η διήγηση για τα πάθη των ανθρώπων, για τον μόχθο τους για τη ζωή και για το χτίσιμο των κοινωνιών τους, για την πίστη που είχαν, τα λάθη που έκαναν, τις αντιστάσεις τους, το αίμα που έχυσαν για δίκαιους και άδικους λόγους. Για όλα αυτά συναρπάζει και μέσα από αυτά δημιουργεί την έφεση για γνώση και την κριτική διάθεση.

Ωστόσο, όπως πολύ σωστά επισημαίνει και η ιστορικός Δήμητρα Λαμπροπούλου, και αυτή η διαπίστωση είναι ελλιπής αναφορικά με το ερώτημα που μας απασχολεί. Γιατί η σχέση που τα παιδιά διαμορφώνουν με την ιστορία εντάσσεται στην ευρύτερη στάση που η κοινωνία επιφυλάσσει στην ιστορική γνώση. Στο κλίμα της εποχής ευδοκιμεί η υποταγή σ’ ένα παρόν που θεωρείται αυτονόητο και δεδομένο, ενώ συγχρόνως εκχερσώνονται τα ερωτήματα που μπορούν να υπονομεύσουν αυτή την εικόνα.

Αν δεχτούμε ότι η άγνοια του παρελθόντος δεν προκαλεί μόνο συγχύσεις στη γνώση του παρόντος αλλά και υπονομεύει κάθε δυνατότητα δράσης στο παρόν, τότε πρέπει να αναρωτηθούμε όχι μόνο για τις ανιστόρητες απαντήσεις λίγων μαθητών αλλά και για το αν η ιστορική γνώση των υπόλοιπων πολλών συμβάλλει στην ανάληψη τέτοιας δράσης. Αν τους βοηθά να γίνουν εξερευνητές του ζωντανού κόσμου και όχι ξεσαβανωτές των νεκρών. Αν, με άλλα λόγια, η γνώση τους για την ιστορία αποτελεί προϋπόθεση για την ανάπτυξη της κριτικής τους συνείδησης και πρακτικής.

Η μητέρα επηρεάζει άμεσα τη σχέση του παιδιού με την άθληση

 Νέα βρετανική έρευνα επιβεβαιώβει και επιστημονικά ότι η μητέρα μπορεί να αποτελέσει καλό ή κακό πρότυπο σε ό,τι αφορά την άσκηση για το παιδί της.

Επιστημονική ομάδα του Πανεπιστημίου Κέιμπριτζ και της Μονάδας Επιδημιολογίας του Συμβουλίου Ιατρικής Έρευνας της Μ. Βρετανίας, με επικεφαλής την Δρ Έστερ βαν Σλούις, διαπίστωσαν ότι εάν η μητέρα δεν είναι λάτρης της γυμναστικής και γενικότερα της σωματικής δραστηριοποίησης, τότε είναι πολύ πιθανό το παιδί να κάνει καθιστική ζωή. Μάλιστα, εάν αυτή η συνήθεια εδραιωθεί νωρίς στην ζωή του, τότε είναι πολύ δύσκολο να την αποβάλει μετέπειτα.
Σύμφωνα με τα ευρήματα των επιστημόνων υποστηρίζεται ότι αν οι μητέρες δεν είναι φίλες της γυμναστικής και γενικότερα της σωματικής δραστηριότητας, τότε και τα παιδιά τους θα είναι… του καναπέ. Από τη στιγμή όμως που θα αποκτήσει ένα παιδί αυτή την αρνητική συνήθεια, δύσκολα θα την αποβάλει αργότερα στη ζωή του.

Η έρευνα έδειξε ότι ο χρόνος που κάθε παιδί ήταν σωματικά δραστήριο, εξαρτιόταν άμεσα από τον χρόνο που η μητέρα του ήταν δραστήρια. Όσο πιο κινητική ήταν η μητέρα, τόσο πιο κινητικό ήταν και το παιδί μέσα στην ημέρα.
Μάλιστα, όπως διαπιστώθηκε, μόνο οι μισές μητέρες (53%), πολλές από τις οποίες ήταν εργαζόμενες και με βεβαρυμένο καθημερινό πρόγραμμα, αφιέρωναν έστω μισή ώρα για μέτρια έως έντονη σωματική άσκηση τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα. Συνεπώς, αντίστοιχος ήταν ο αντίκτυπος για τα παιδιά τους.
Για κάθε παραπάνω λεπτό μέτριας έως έντονης σωματικής δραστηριότητας της μητέρας, το παιδί της ήταν κατά μέσο όρο δέκα λεπτά της ώρας πιο κινητικό.
Αν μία μητέρα αφιέρωνε στην καθιστική ζωή μία ώρα λιγότερη τη μέρα, ήταν και το παιδί της δέκα λεπτά λιγότερα σωματικά αδρανές, άσχετα με την ώρα της μέρας (πρωί - μεσημέρι - βράδυ).
Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι, η Πολιτεία πρέπει να ενθαρρύνει τις μητέρες να ασκούνται περισσότερο, αν θέλουν το καλό το δικό τους, αλλά και των παιδιών τους, δημιουργώντας τους υγιεινές συνήθειες από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Πολυάριθμες έρευνες έχουν επιβεβαιώσει ότι η σωματική άσκηση αποτελεί βασικό «όπλο» για την πρόληψη πολλών ασθενειών.
Δυστυχώς όμως, οι νέοι γονείς τείνουν να είναι λιγότερο σωματικά δραστήριοι σε σχέση με τους συνομηλίκους τους που δεν έχουν παιδιά. Όταν μια γυναίκα γίνεται μητέρα, ο χρόνος που ασκείται σωματικά, τείνει να μειώνεται, καθώς αντιμετωπίζει άλλες πιεστικές προτεραιότητες. Αυτό όμως επηρεάζει αρνητικά και τα παιδιά της και είναι κάτι που δεν πρέπει να υποτιμά.

Το 69% των Ελλήνων δεν γυμνάζεται ποτέ

Υψηλά επίπεδα έλλειψης σωματικής άσκησης παρουσιάζει τόσο η Ελλάδα, όσο και η ΕΕ σύμφωνα με το ευρωβαρόμετρο που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα, στις Βρυξέλλες.

Ειδικότερα, το 69% των Ελλήνων και το 59% των υπόλοιπων Ευρωπαίων δηλώνουν ότι επιδίδονται ποτέ ή σπάνια σε κάποιο είδος σωματικής άσκησης ή άθλησης.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της κοινοτικής δημοσκόπησης, μόνο των 7% των συμπολιτών μας (8% στην ΕΕ) γυμνάζονται τακτικά, δηλαδή 5 φορές την εβδομάδα και το 24% (33% στην ΕΕ) από 1-4 φορές την εβδομάδα. Από 1-3 φορές την εβδομάδα γυμνάζονται το 10% των Ελλήνων (17% στην ΕΕ) και το 59% (42% στην
Τα στοιχεία του ευρωβαρόμετρου αποδεικνύουν ότι οι πολίτες στη βόρεια Ευρώπη ασκούνται περισσότερο από ό,τι στον κοινοτικό Νότο.
Το 70% των ερωτηθέντων στη Σουηδία δήλωσε ότι επιδίδονται σε κάποιο είδος σωματικής άσκησης ή άθλησης τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα και ακολουθούν οι Δανοί (68%), οι Φιλανδοί (66%), οι Ολλανδοί (58%) και οι Λουξεμβούργιοι (54%).
Από την άλλη πλευρά, το 78% των ερωτηθέντων στη Βουλγαρία δεν ασκούνται καθόλου, ενώ ακολουθούν Μαλτέζοι (75%), Πορτογάλοι (64%), Ρουμάνοι (60%), Ιταλοί (60%) και Έλληνες (59%).
Το ευρωβαρόμετρο διενεργήθηκε στα 28 κράτη μέλη από τις 23 Νοεμβρίου έως τις 2 Δεκεμβρίου 2013 και συμμετείχαν περίπου 28.000 ερωτηθέντες από διαφορετικές κοινωνικές και πληθυσμιακές ομάδες.

ΜΙΤ: Δημιούργησαν "ζωντανό υλικό" από χρυσό

Ερευνητές του Πανεπιστημίου ΜΙΤ των ΗΠΑ έκαναν ένα ακόμα βήμα για τη δημιουργία «ζωντανών υλικών», που συνδυάζουν ανόργανα και οργανικά συστατικά. Η έμπνευση προέρχεται από την ύπαρξη στη φύση υλικών όπως τα οστά, όπου συνυπάρχουν ανόργανα μέταλλα και ζωντανά κύτταρα.

 

Οι μηχανικοί του αμερικανικού πανεπιστημίου, με επικεφαλής τον επίκουρο καθηγητή Τίμοθι Λου του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Βιολογικής Μηχανικής, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό για νέα υλικά «Nature Materials», κατάφεραν να μετατρέψουν βακτηριακά κύτταρα, έτσι ώστε αυτά να παράγουν βιοφίλμ με ενσωματωμένα μη έμβια υλικά, όπως νανοσωματίδια χρυσού και κβαντικές κουκίδες.

 

Αυτά τα «ζωντανά υλικά», όπως αποκαλούνται, συνδυάζουν τα πλεονεκτήματα των έμβιων κυττάρων (άμεση ανταπόκριση στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος, παραγωγή πολύπλοκων βιολογικών μορίων κ.α.) με τα οφέλη των άβιων υλικών (μεταφορά ηλεκτρισμού, εκπομπή φωτός κ.α.).

 

Στο μέλλον, τέτοια «υβριδικά» υλικά μπορεί να χρησιμοποιηθούν για τον σχεδιασμό πιο πολύπλοκων συσκευών, όπως νέου τύπου μπαταριών, ηλιακών κυψελών, αυτο-επιδιορθούμενων υλικών ή διαγνωστικών και περιβαλλοντικών αισθητήρων.

 

«Η ιδέα μας είναι να βάλουμε μαζί τον έμβιο και τον άβιο κόσμο, προκειμένου να δημιουργήσουμε υβριδικά υλικά, τα οποία θα έχουν ζωντανά κύτταρα μέσα τους και θα είναι λειτουργικά», δήλωσε ο Λου.

 

Οι ερευνητές πειραματίστηκαν με το γνωστό βακτήριο E.coli που από τη φύση του παράγει βιοφίλμ, το οποίο περιέχει αμυλοειδείς πρωτεΐνες που το βοηθούν να προσκολλάται σε επιφάνειες. Αυτές οι πρωτεΐνες αποτελούνται από υπομονάδες (CsgA), οι οποίες είναι δυνατό να τροποποιηθούν έτσι ώστε πλέον να ενσωματώνουν άβια υλικά, όπως τα νανοσωματίδια χρυσού.

 

Προγραμματίζοντας γενετικά με κατάλληλο τρόπο τα κύτταρα του E.coli, οι ερευνητές κατάφεραν να ελέγξουν τις ιδιότητες του παραγόμενου βιοφίλμ και να δημιουργήσουν υβριδικά «ζωντανά» νανοσύρματα χρυσού, βιοφίλμ-αγωγούς του ηλεκτρικού ρεύματος και φιλμ με διάσπαρτες κβαντικές κουκίδες (μικροσκοπικούς κρυστάλλους με κβαντομηχανικές ιδιότητες). Ακόμη, μπόρεσαν να «καθοδηγήσουν» τα κύτταρα έτσι να επικοινωνούν μεταξύ τους και να μεταβάλλουν μόνα τους τη σύνθεση του βιοφίλμ με το πέρασμα του χρόνου.

 

«Δείξαμε ότι είναι δυνατό να φτιάξουμε κύτταρα που ‘μιλάνε' και μπορούν να αλλάξουν τη σύνθεση του υλικού», δήλωσε ο Τίμοθυ Λου. «Ο απώτερος στόχος μας είναι να μιμηθούμε τον τρόπο που τα συστήματα της φύσης, όπως τα οστά, σχηματίζονται. Κανένας δεν λέει σε ένα οστό τι να κάνει, όμως αυτό δημιουργεί ένα υλικό ανταποκρινόμενο στα περιβαλλοντικά σήματα», πρόσθεσε.

 

Το εύρος των πιθανών πρακτικών εφαρμογών φαίνεται από το γεγονός ότι η έρευνα χρηματοδοτείται, μεταξύ άλλων, από τα Γραφεία Ερευνών τόσο του Πολεμικού Ναυτικού, όσο και του Στρατού, καθώς επίσης από το υπουργείο Άμυνας, τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας και το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών των ΗΠΑ.

Ένα παράδοξο φυτό που δεν «πεθαίνει» ποτέ!

Πρωτοεμφανίστηκε στην Ευρώπη πριν από 1.000 περίπου χρόνια από τους Σταυροφόρους, οι οποίοι το θεωρούσαν ιερό φυτό. Το «Ρόδο της Ιεριχούς» προέρχεται από την έρημο του Ισραήλ και της Ιορδανίας και οι ντόπιοι πιστεύουν ότι φέρνει καλοτυχία και καλή υγεία, ενώ συνδέεται έντονα και με τη χριστιανική θρησκεία.

Ανήκει στην οικογένεια Selaginella lepidophylla και είναι γνωστό και με τις ονομασίες «Φυτό της Νεκρανάστασης» ή «Ρόδο της Παναγίας» (σ.σ. Λέγεται ότι την συνόδευε στο ταξίδι της στην Αίγυπτο και «άνοιγε» μόνο για χάρη της). Πρόκειται για ένα φυτό που αντέχει σε δύσκολες συνθήκες και, μάλιστα, δεν «πεθαίνει» ποτέ!

Το παράδοξο με αυτό είναι ότι μπορεί να επιβιώνει για χρόνια στην ξερή κατάσταση, μέχρι να ζωντανέψει και να πρασινίσει με λίγο νερό στα χέρια σας (ακόμη και καυτό!). Πιο συγκεκριμένα, όταν οι συνθήκες για να ευδοκιμήσει δεν είναι οι κατάλληλες (δηλαδή υπάρχει ξηρασία στο φυσικό του περιβάλλον) μαζεύει τις ρίζες του και τα κλαδιά του και γίνεται μια ξερή καφετιά μπάλα που αφήνεται στον άνεμο.

Μόλις βρεθεί σε υγρασία «μεταμορφώνεται» σε ένα καταπράσινο εντυπωσιακό φυτό που διατηρείται για αρκετό χρόνο και μπορεί ακόμη και να ανθίζει, ενώ ο κύκλος αυτός της ζωής του επαναλαμβάνεται για χρόνια…

Η διαδικασία… πρασινίσματος είναι απλή και εύκολη αφού το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να το βρέξουμε ολόκληρο με λίγο νερό και να το τοποθετήσουμε σε ένα ρηχό σκεύος. Τα υπόλοιπα τα κάνει από μόνο του…

Μέσα σε λίγες ώρες γίνεται καταπράσινο ενώ στην τελική του μορφή θυμίζει ένα μεγάλο ανοιχτό «τριαντάφυλλο» πράσινου χρώματος! Μόλις το νερό τελειώσει το φυτό «μαζεύεται» ξανά και ξεραίνεται, φτάνοντας πάλι στην πρότερη μορφή του. Όποτε και αν του ρίξουμε νερό θα ξεκινήσει την ίδια διαδικασία από την αρχή.

Μαγικό ή θαυμαστό, όπως κι αν το χαρακτηρίσετε, το «Ρόδο της Ιεριχούς» εκπλήσσει με τις ιδιότητές του, αποτελώντας -αν μη τι άλλο- σύμβολο της αιωνιότητας, της μακροζωίας, του άφθαρτου και του αθάνατου της ψυχής!

Επινόησαν εμφυτευόμενη συσκευή που προκαλεί οργασμό

Ένα ιατρικό εμφύτευμα που προκαλεί οργασμό στη γυναίκα με το πάτημα ενός κουμπιού επινόησαν καναδοί επιστήμονες, οι οποίοι ελπίζουν ότι με τη βοήθειά του μπορεί να αντιμετωπιστεί η ψυχογενής ανοργασμία.
Το εμφύτευμα αποτελείται από μία μικρή γεννήτρια (έχει μέγεθος λίγο μικρότερο από ένα πακέτο τσιγάρα) που τοποθετείται κάτω από το δέρμα των γλουτών και από ηλεκτρόδια που συνδέονται με τα νεύρα των εσωτερικών γεννητικών οργάνων.
Η γεννήτρια εκπέμπει χαμηλής συχνότητας ηλεκτρικό ρεύμα που διεγείρει τα νεύρα και προκαλεί οργασμό.
Απώτερος στόχος των ερευνητών είναι να λειτουργεί το εμφύτευμα με τηλεχειριστήριο, αν και η έρευνά τους δεν έχει φτάσει ακόμα σε αυτό το σημείο.
Επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας είναι ο δρ Τζιμ Πφάους, καθηγητής στο Τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Concordia, στο Μόντρεαλ, ο οποίος ειδικεύεται στην νευροβιολογία της σεξουαλικής συμπεριφοράς.
Όπως εξήγησε στο επιστημονικό περιοδικό «New Scientist», μερικές γυναίκες νιώθουν φόβο για τις ακούσιες εκδηλώσεις της ερωτικής διέγερσης.
Οι εκδηλώσεις αυτές, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται η αύξηση του καρδιακού ρυθμού και η εφίδρωση των χεριών, ελέγχονται από ένα τμήμα του νευρικού συστήματος που λέγεται συμπαθητικό και η λειτουργία του οποίου δεν εξαρτάται από τη θέλησή μας.
Ο φόβος που νιώθουν αυτές οι γυναίκες, τις κάνει να θέλει να διακόψουν το αίτιο της διέγερσης, δηλαδή την ερωτική επαφή, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατον να έχουν οργασμό.
Αν και η ψυχοθεραπεία είναι η μέθοδος εκλογής για να βοηθηθούν αυτές οι γυναίκες, ο δρ Πφάους εκτιμά ότι το νέο ιατρικό εμφύτευμα θα μπορούσε να είναι ένα πρόσθετο βοήθημα.
Ο δρ Πφάους και οι συνεργάτες του έχουν ήδη υπογράψει συμφωνία με μία εταιρεία ιατρικών ειδών για την παραγωγή του εμφυτεύματός τους, ενώ υπολογίζουν να αρχίσουν δοκιμές σε εθελόντριες έως το τέλος του χρόνου.
Δεν αποκλείουν επίσης το ενδεχόμενο η συσκευή τους να μπορεί να βοηθήσει και άντρες με ανάλογο πρόβλημα - κάτι που επίσης θα πρέπει να διερευνηθεί σε κλινικές μελέτες.
Οι διαταραχές οργασμού στις γυναίκες είναι πολύ συχνές στις γυναίκες. Υπολογίζεται ότι το 10-15% των γυναικών ουδέποτε είχαν οργασμό, ενώ μελέτες έχουν δείξει ότι περισσότερες από μία στις τρεις δεν είναι ικανοποιημένες από τη συχνότητα των οργασμών τους.
Η ψυχογενής ανοργασμία χαρακτηρίζεται από αδυναμία επίτευξης οργασμού ή σημαντική δυσκολία στην επίτευξη του οργασμού για ψυχολογικούς λόγους.

Το μυστικό της Ευτυχίας

Η ευτυχία δεν είναι απλά μια λέξη ούτε είναι μια απλή υπόθεση, για την ακρίβεια είναι ένας ασίγαστος ανθρώπινος πόθος που οι ρίζες του χάνονται στα βάθη των αιώνων.

Ανέκαθεν η ανθρωπότητα προσπαθούσε να βρει το μαγικό φίλτρο που τη δημιουργεί,το μαγικό ραβδί που με ένα επιδέξιο κτύπημα θα την εμφάνιζε μπροστά της. Ουδέποτε αναρωτήθηκε τι συνθέτει την ευτυχία , ουδέποτε ρώτησε βαθιά μέσα του τι την απομακρύνει, γιατί η αλήθεια είναι πως συχνά πυκνά  όλοι ένιωσαν έστω και για λίγο το όμορφο άγγιγμα της αλλά δε κράτησε πολύ.

Η ευτυχία όμως μοιάζει με ατίθασο άλογο που ποτέ κανείς δε το ημέρεψε, κάποιοι κατάφεραν να το καβαλικεύσουν για λίγο άλλοι περισσότερο αλλά ελάχιστοι κατάφεραν να καλπάσουν μαζί της μες τη ζωή.

Τι είναι άραγε η ευτυχία;

Μήπως είναι όλες εκείνες οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες μας που αν αύριο υλοποιηθούν θα την έχουμε κατακτήσει; Μα μήπως είναι λίγες οι φορές που πολλές επιθυμίες μας αντί για χαρά στο τέλος μας δώσανε λύπη; Όταν πάνω στον αλόγιστο ενθουσιασμό μας πιστέψαμε ότι αυτό που θέλαμε ήταν το καλύτερο για μας; Ορθολογιστήκαμε πολλές φορές άραγε πριν επιθυμήσουμε κάτι ή το πάθος για την απόκτηση, μας παρέσερνε μ’ ορμή κι όταν αυτό καταλάγιαζε ξεφούσκωνε κι η ευτυχία της στιγμής;

Αλλά τι είναι όμως ευτυχία; Είναι μια ευθεία γραμμή γεμάτη χαρές και γέλια; Ή μήπως είναι

ένα γλυκόπικρο χαρμάνι από στιγμές που άλλοτε μας δίνουν χαρά κι άλλοτε σοφία;

Τελικά μετά από πολλή σκέψη κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ΔΕΝ υπάρχει ευτυχία.  Ο συλλογισμός μου ήταν τόσο απλός όσο και σοκαριστικός. Έγραψα πολλές φορές στο τετράδιο μου τη λέξη ΕΥ ΤΥΧΙΑ κι ύστερα κάθισα και κοίταξα τις αράδες σκεφτικός. Ευ-Τυχία σημαίνει καλή τύχη,(με την γήινη σημασία του όρου) μα δεν είναι εν τέλει ολοφάνερο; Αφού τίποτε δεν είναι τυχαίο, αφού για κάθε αποτέλεσμα υπάρχει και μια αιτία που το αναβλύζει, πως μπορεί να υπάρχει καλή ή κακή τύχη; Τίποτε δεν υπάρχει , όλα Είναι, κι είναι αποτελέσματα δράσεων (σκέψης-λόγου-πράξης).

Ανάλογα με τη ποιότητα των δράσεων μας θα έρθουν και τα αντίστοιχα αποτελέσματα, άρα δεν υπάρχει Ευ-Τυχία , αλλά Ευ-Ζην. Πως μπορεί όμως να επιτευχθεί το ευ ζην; Ευ ζην σημαίνει να ζεις σύμφωνα με το Νόμο της Ηθικής Αιτιότητας, με το Νόμο της Ανιδιοτελούς Αγάπης, με συνοδοιπόρο την Αρετή.

Σήμερα εμφανίζονται στη ζωή μας φαινόμενα-αποτελέσματα που οι αιτίες βρίσκονται σε ένα μακρινό παρελθόν. Τώρα  όμως οι δράσεις μας χτίζουν το αύριο, αν είμαστε συνειδητοί στο παρόν και οι δράσεις μας είναι εναρμονισμένες με το ευ ζην τότε θα δημιουργήσουμε το μέλλον που επιθυμούμε.

Ευ Τυχία δεν υπάρχει , υπάρχει μόνο η Τέχνη του Ευ Ζην!

Η Γυναίκα στον Πλανήτη Γη

Έξαρση και ξαφνική «ευαισθησία» παρατηρείται στον τύπο σχετικά με τη θέση της γυναίκας στον Ισλαμικό κόσμο. Μάλιστα αναδεικνύεται το ερώτημα πως ο ισλαμισμός μπορεί να φτάνει σε τέτοια σημεία εξευτελισμού τη γυναικεία υπόσταση. Αριστοτεχνικά υφαίνεται το νήμα εξύψωσης του Χριστιανισμού και μιας εύστοχης επισήμανσης της ανωτερότητάς του, αφού -λένε- ο Χριστιανισμός «μιλάει για ισότητα και το δείχνει και στην πράξη».

Χριστιανισμός και Γυναίκα:  Ποια είναι άραγε στάση των θρησκειών και ιδιαίτερα του Χριστιανισμού απέναντι στο γυναικείο φύλο. Το σωστό κατά τον Παύλο για έναν άνδρα είναι να μην αγγίξει ποτέ του γυναίκα! Συμβιβάζεται όμως με την κατώτερη ηθικά λύση της μονογαμίας, για να αντιμετωπίσει  δήθεν την πορνεία. Επίσης συμβουλεύει τις χήρες να μείνουν άγαμες. Για την αντιμετώπιση όμως της ερωτικής επιθυμίας, κάνει την παραχώρηση να επιτρέψει και σε αυτές το γάμο. Ο γάμος δηλαδή παρουσιάζεται ως «αναγκαίο κακό» για την αποτροπή της αχαλίνωτης σεξουαλικότητας, ενώ για «προγαμιαίες σχέσεις» κουβέντα …

Ο ΙΖ’ κανόνας της τοπικής συνόδου της Γάγγρας (340μ.κ.ε.) που δεν έχει καταργηθεί έως σήμερα, απαγορεύει στις γυναίκες να κουρεύουν τα μαλλιά τους. Μερικά χρόνια αργότερα ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος (ο μικρομέγαλος) διέταξε με νομοθεσία να διώχνονται από την εκκλησία οι γυναίκες που έχουν κοντά μαλλιά, ενώ αν κάποιοι αρχιερείς τύχει και τις δεχθούν, να καθαιρούνται.

Οι επιλεγόμενοι Πατέρες της εκκλησίας δεν είχαν καλύτερη γνώμη για τις γυναίκες. Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, πρώτος στη σειρά των Πατέρων της εκκλησίας και διδάσκαλος του Ωριγένη, γράφει στο βιβλίο του «Παιδαγωγός» 2.33: «Μία γυναίκα, αν λάβουμε υπ’ όψην μας ποιά είναι η φύση της, πρέπει να αισχύνεται γι’ αυτήν». (για το μόνο που μπορεί να αισχύνεται μια γυναίκα είναι η ασήμαντη ύπαρξη του Κλήμη)

Ο  Αθανάσιος (μικρομέγαλος κι αυτός )υποστηρίζει «Με τις γυναίκες δεν είναι ασφαλές ούτε από κοινού ν’ αποφασίζει κανείς («α περί ειδωλολατρείας» από το έργο του «κατά Ελλήνων»)

Ο  Βασίλειος (ο μικρομέγαλος Αγιοβασίλης) περιγράφει τις σχέσεις των δύο φύλων στο πλαίσιο της ορθόδοξης οικογένειας: «Η γυναίκα δεν έχει την άδεια να αφήνει τον άνδρα της, αλλά, κι αν δέρνει αυτήν εκείνος, πρέπει να υπομένει κι όχι να χωρίζεται, κι αν την προίκα της ξοδεύει, κι αν σε άλλες γυναίκες πορνεύει, αυτή πρέπει να καρτερεί. Ώστε η μεν γυναίκα, η αφήσασα τον άνδρα της μοιχαλίς είναι αν πάρη άλλον, ο δε αφεθείς αυτός άνδρας, αν πάρει άλλη, συγχωρείται» (Πηδάλιο, κανών Θ). Επομένως σύμφωνα με την Ορθοδοξία η εκμετάλλευση, ο ξυλοδαρμός και η υποβάθμιση – γενικότερα- της συζύγου είναι έργο ευλογημένο.

Ο λόγος του Ιωάννη του βρομόστομου ξεχειλίζει από μίσος κατά των γυναικών. Στο «προς τους έχοντας παρθένουν συνεισάκτους» διαβάζουμε:

«Γενικά η γυναίκα είναι ένα σκουλήκι που σέρνεται, η κορη του ψεύδους, σκεύος ακαθαρσιών, ο εχθρός της ειρήνης. Ο κατάλογος των αμαρτημάτων και των αδυναμιών της είναι ατελείωτος. Eίναι ελαφρόμυαλη, φλύαρη και ακόλαστη. Πάνω απ’όλα είναι παθιασμένη με την πολυτέλεια και τις δαπάνες. Φορτώνεται με κοσμήματα, πουδράρει το πρόσωπό της, βάφει τα μάγουλά της με κοκκινάδι, βάζει μυρωδικά στα ρούχα της κι έτσι γίνεται θανάσιμη παγίδα για τον εκμαυλισμό των νέων. Όσος και να είναι ο πλούτος δεν επαρκεί να ικανοποιήσει τη γυναικεία επιθυμία. Μέρα και νύκτα η γυναίκα δεν σκέπτεται τίποτε άλλο παρά το χρυσάρι και τα πολύτιμα πετράδια, τα πορφυρά υφάσματα και τα κεντήματα, τις κρέμες και τα αρώματα. Αν δεν υπήρχε η σεξουαλική επιθυμία, κανένας άνδρας με τα σωστά του δεν θα ήθελε να μοιράζεται το σπίτι του με μια γυναίκα και να υφίσταται τις επακόλουθες ζημιές, παρά τις οικιακές εργασίες που εκτελεί “.

Ο χριστιανισμός δεν βελτίωσε, αλλά τουναντίον προσπάθησε -και για αρκετούς αιώνες το είχε καταφέρει- να ρίξει τη γυναίκα στο χαμηλότερο σκαλί της κοινωνίας, θεωρώντας την κατώτερο ον και υπαίτια για όλα τα κακά της ανθρωπότητας. Ας δούμε τις βασικότερες επίσημες χριστιανικές θέσεις έναντι της γυναίκας:

Κάθε γυναίκα με ακάλυπτη την κεφαλή εξευτελίζεται.. Διότι εάν η γυναίκα δεν καλύπτεται, ας κουρεύεται.. Εάν είναι αισχρό για τη γυναίκα να κουρεύεται ή να ξυρίζεται, ας καλύπτεται.. Κάθε άνδρας έχων καλυμμένη την κεφαλή του εξευτελίζεται.. Ο άνδρας δεν οφείλει να καλύπτει την κεφαλή του, διότι υπάρχει ως εικών και δόξα Θεού. Δεν επλάσθει ο άνδρας για τη γυναίκα, αλλά η γυναίκα για τον άνδρα.. Οι γυναίκες στις εκκλησίες ας σιωπήσουν. Δεν επιτρέπεται σ’ αυτές να ομιλούν, αλλά να υποτάσσονται, καθώς ο (μωσαϊκός) νόμος λέγει.. Αν θέλουν να μάθουν κάτι, ας ρωτούν στο σπίτι τους άνδρες τους (Α’ προς Κορινθίους, ια’ 4-12,ιδ’ 31-40).

«Οι γυναίκες, όταν υποτάξουν κάποιον στην εξουσία τους, τον καθιστούν ευκολοκυρίευτο από τον διάβολο, περισσότερο απρόσεκτο, ζωηρότερο, αδιάντροπο, ανόητο, οξύθυμο, θρασύ, ενοχλητικό, ταπεινό, απότομο, ανελεύθερο, δουλοπρεπή, αυθάδη, φλύαρο και με μια λέξη όλα τα γυναικεία ελαττώματα, τα οποία έχουν αυτές, τα αποτυπώνουν στην ψυχή του. Είναι λοιπόν αδύνατον εκείνος ο οποίος διαρκώς βρίσκεται μαζί με γυναίκες με τόση συμπάθεια και μεγαλώνει με τη συναναστροφή τους, να μη γίνει αγύρτης και αργόσχολος και μηδαμινός. Κι αν λέει κάτι, όλα θα είναι λόγια των αργαλειών και των μαλλιών, επειδή η γλώσσα του θα έχει μολυνθεί από το είδος των γυναικείων λόγων. Και αν κάνει κάτι, το κάνει με πολλή δουλοπρέπεια, επειδή βρίσκεται μακριά από την ελευθερία, η οποία αρμόζει στους χριστιανούς και για κανένα σπουδαίο κατόρθωμα δεν είναι χρήσιμος» (Ιωάννης Χρυσόστομος, Δ’ Λόγος «περί Νηστείας και Σωφροσύνης»)

Η γυναίκα για την Ορθόδοξη εκκλησία είναι «μόλυνση». Η ερωτική συνεύρεση μαζί της (ό,τι πιο φυσικό δηλαδή μπορεί να συμβεί στους ανθρώπους) αποτελεί αιτία μολύνσεως όχι μόνο για το σώμα αλλά και για την ψυχή. Γι’ αυτό εξαίρονται εκείνοι που «δεν μολύνθηκαν από τις γυναίκες, γιατί είναι παρθένοι» (Αποκάλυψη, ιδ’4).  Αν νομίσετε ότι το απόσπασμα αυτό μιλά για ερωτική συνεύρεση, γυρίστε την καινή διαθήκη σας πιο μπροστά, στον Ματθαίο (ε’ 28) και διαβάστε τα λόγια του ίδιου του Ναζωραίου: «κι εγώ σας λέγω ότι αυτός που βλέπει μια γυναίκα και την επιθυμεί, ήδη εμοίχευσε μέσα στην καρδιά του».

Ο ΙΑ’ κανόνας του Ιωάννη του Νηστευτή (βλ. «Πηδάλιον») επιβάλλει 40 μέρες ξηροφαγία (δηλαδή μόνο ψωμί και νερό) και 100 μετάνοιες ημερησίως (ήτοι 4000 σύνολο) και αποχή από την κοινωνία σε κάθε γυναίκα, που θα δεχθεί «ασπασμούς ανδρός» και «επαφές χωρίς ωστόσο να διαφθαρεί».

Οι επιστολές είναι πολύ σαφείς, όσον αφορά στην επίσημη θέση του χριστιανισμού απέναντι στη γυναίκα: «η γυναίκα δεν εξουσιάζει το ίδιο της το σώμα, αλλά ο άνδρας» (Α’ προς κορινθίους, ζ’4). «οι γυναίκες να υποτάσσεσθε στους άνδρες σας στα πάντα» (προς Κολοσσαείς,γ’18). «Ομοίως οι γυναίκες υποτασσόμενες στους άνδρες τους» (Α’ Πέτρου,γ’1). Νομίζω ότι δεν διέφυγε της προσοχής σας, αγαπητές αναγνώστριες η επανάληψη του ρήματος «υποτάσσομαι». Σε περίπτωση που δεν εννοήσατε καλώς τη σημασία του, σας πληροφορώ πως σημαίνει «εξ-ουσιάζομαι» «υποδουλώνομαι» δηλ. ΣΚΛΑΒΑ

Παλαιά Διαθήκη, ιερό βιβλίο των ορθόδοξων χριστιανών, Δευτερονόμιο κβ΄ 21: «Να λιθοβολείται η θυγατέρα του λαϊκού όταν πορνεύσει». Αλλά και μη τα χειρότερα, Λευϊτικό κα΄. θ΄: «Θυγατέρα ανθρώπου ιερέως εάν βεβηλωθεί πορνεύοντας…. επί πυρός κατακαυθήσεται».

Ο επίσκοπος Γάζης Πορφύριος, σε εκτέλεση του «ες έδαφος φέρειν» του Αρκαδίου, το 401μ.κ.ε. κατέστρεψε όλα τα αγάλματα και τα έργα τέχνης, τις δημόσιες και ιδιωτικές βιβλιοθήκες και ισοπέδωσε όλους τους ελληνικούς ναούς της πόλης. Όπως γράφει ο συναξαριστής του Μάρκος ο Διάκονος, όταν ο Πορφύριος πυρπόλησε και κατέστρεψε το Μαρνείον (ξακουστό ναό του Διός στη Γάζα) χρησιμοποίησε τα μάρμαρά του για την πλακόστρωση του δρόμου. Όπως περήφανα είπε ο ίδιος: «Για να πατούν όχι μόνον άνθρωποι, αλλά και γυναίκες και γουρούνια και άλλα ζώα»! (Βίος Πορφυρίου).

O «άγιος» Ισαάκ ο Σύριος: «Είναι καλύτερο να φας δηλητήριο, παρά να συμφάγεις με μιά γυναίκα, και αν ακόμη είναι μητέρα σου ή αδελφή σου»!

Κοσμάς ο Αιτωλός (σελ. 25): «Αν σ’ ένα σταυροδρόμι συναντήσεις το διάβολο και μιά γυναίκα, πήγαινε προς τα εκεί που είναι ο διάβολος και όχι εκεί που είναι η γυναίκα…»!

Και επίσης, καλά θα κάνουν οι γυναίκες να μάθουν ότι μόλις το 1545 μ.κ.ε., στη Σύνοδο του Τρέντο η Καθολική Εκκλησία αποδέχτηκε ότι οι γυναίκες έχουν ψυχή… » Δηλ έχουν άποψη, περί ψυχής, αυτοί που δεν ξέρουν τι είναι ψυχή …

«Τι είναι η γυναίκα; Αιτία Διαβόλου, ανάπαυση όφεως, Διαβόλου παραμυθία, απαρηγόρητος οδύνη, υποκαιόμενη κάμινος, ξενοδοχείον ασώτων, εργαστήριον δαιμόνων (!).

Τι είναι η γυναίκα; Φίλτρον πονηρίας, αναίσχυντον θηρίον, ακράτητος ορμή (;) αχαλίνωτον στόμα, μυστηρίων θρίαμβος, σκοτίας οδηγός, παραπτωμάτων δάσκαλος, απολαύσεως πονηρία, ακόρεστος επιθυμία, κολάσεως αιωνίου πρόξενος.

Τι είναι η γυναίκα;  Γήινων φρόνημα, ανδρός ραθυμία, συγκοιμώμενη ακρασία, συνεγειρόμενη μέριμνα, ιματισμένη (ντυμένη) έχιδνα, αυθαίρετος μάχη, καθημερινή ζημία, οικίας χειμών, ανδρός ναυάγιον, ανήμερον θηρίον, μοιχών καταγώγιον, όπλον Διαβόλου, επιθυμητή λύσσα, (!) παγκόσμιος θάνατος (!!!)

Όταν δεις γυναίκα που λάμπει (από ομορφιά) που έχει μάτια χαρωπά και απαλά μάγουλα που σου καταφλέγουν τον λογισμό και τις επιθυμίες, κατάλαβε ότι χώμα είναι το θαυμαζόμενον, σταχτή που καίει και παύσον την λυσσώσα ψυχή σου. Ανακάλυψε την ευτέλεια της ομορφιάς της. Δεν είναι παρά οστά φλέβες και δυσωδία. Δες την να γερνάει αλλοιούμενη, θνήσκουσα να καταρρέει το άνθος της εκείνο. Κατάλαβε τι θαυμάζεις και αισχύνθητι και αισχυνθείς μετανόησον». Ephraem Syrus Theol. (091) 204.-207

Η Γυναικα στην Αρχαιότητα: Οι γυναίκες στην αρχαία Αθήνα δεν είχαν πολιτικά δικαιώματα και θεωρούνταν «ανήλικες», ενώ ο όρος της «πολίτιδος» εμφανίστηκε μόνο στο τέλος της Κλασικής περιόδου. Για την αθηναϊκή κοινωνία, αποστολή της ενάρετης γυναίκας, της δέσποινας, ήταν από τη μία μεριά η φύλαξη του οίκου και η επιτέλεση των καθηκόντων που αφορούσαν στην καλή λειτουργία του (με τη βοήθεια δούλων, που ήταν καθεστώς για όλα σχεδόν τα σπίτια), και από την άλλη η απόκτηση παιδιών – κυρίως αρσενικών – για τη διαιώνιση του οίκου.

«Η γυναίκα θα πρέπει να δουλεύει περισσότερο από το γαϊδούρι, γιατί το γαϊδούρι τρώει τ´ άχυρα και η γυναίκα το στάρι» Καυκασιανή παροιμία       

«Στην Καμπούλ (Αφγανιστάν) η γυναίκα θεωρείται κάτι λιγότερο και από ζώο. Απαγορεύεται να φαίνεται μέρος του σώματός της, κυκλοφορεί τελείως καλυμμένη με την αμπάγια να καλύπτει τελείως το πρόσωπο»

«Στο Ιράν υπάρχει θρησκευτική αστυνομία που περιπολεί και αλίμονο στις γυναίκες που θα τολμήσουν να κυκλοφορήσουν στο δρόμο χωρίς το τσαντόρ τους, ή θα επιβαίνουν στο λεωφορείο με άλλους άντρες»   La Repubblica

«εις γυναίκα όμως δεν συγχωρώ να διδάσκη μηδέ να αυθεντεύη επί του ανδρός, αλλά να ησυχάζει. Διότι ο Αδάμ πρώτος επλάσθη, έπειτα η Εύα, και ο Αδάμ δεν ηπατήθη. αλλ´ η γυνή απατηθείσα έγινε παραβάτις.». (Α´  Τιμόθεον β´  9-5)

Στην Αλγερία πριν λίγα χρόνια αρκετοί βουλευτές βρέθηκαν να αντιδικούν για το μήκος της βέργας με την οποία πρέπει να δέρνει ο άνδρας τη γυναίκα του.

Το Μεσαίωνα και σε διάστημα περίπου 3 αιώνων υπολογίζεται ότι χιλιάδες γυναίκες (μερικοί φτάνουν το νούμερο σε 1 εκατομμύριο γυναίκες, J. Rattner, Άντλερ) κάηκαν ως μάγισσες με μεγαλύτερη έξαρση το 1630 και με κύριο επιχείρημα ότι έκαναν σεξουαλικά όργια με το Διάβολο και έπρεπε με βασανιστήρια να μαρτυρήσουν τις κακές πράξεις που είχαν κάνει κάτω από την επίδραση του διαβόλου. Αυτή η υποτίμηση προς τις γυναίκες καλλιέργησε την παράδοση για τις στρίγκλες,  που δήθεν είχαν την ικανότητα να πετούν πάνω σε σκουπόξυλα, να μετατρέπονται σε ζώα και σε άψυχα αντικείμενα χάρη στη σχέση τους με το διάβολο.

Στο μεσαίωνα η γυναίκα θεωρούνταν ιδιοκτησία του άντρα και ο ιππότης είχε το δικαίωμα να κακοποιεί τη σύζυγό του, να την ξυλοκοπάει, να την τιμωρεί, να τη δωρίζει, να την κληροδοτεί δια διαθήκης, να την αποπέμπει, ως το 13ο αιώνα και να την πουλάει. Στα όνειρα ή στα οράματα των ασκητών του χριστιανισμού ο δαίμονας μεταμορφωνόταν σε μια προκλητική γυναίκα.

Ο Πλάτωνας γράφει ότι «οι άντρες είναι προφανώς ανώτεροι από τις γυναίκες και τα παιδιά…» (Νόμοι 917), ο δε Αριστοτέλης υποστηρίζει «…ο άντρας έχει τη θέση του αφέντη και η γυναίκα τη θέση του εξαρτημένου…» (Πολιτικά Α 13, 1260). Ο Πυθαγόρας μίλαγε για τις δυο αρχές που δημιούργησαν τον κόσμο, η πρώτη το αγαθό στοιχείο από το οποίο προήλθε η τάξη, το φως και ο άντρας και το κακό στοιχείο το οποίο γέννησε το χάος, το σκότος  και τη γυναίκα.

Σε γενικές γραμμές οι θρησκείες επικυρώνουν την υποδούλωση της γυναίκας σε όλες τις μορφές των κοινωνικών συστημάτων – δουλοκτητική, φεουδαρχική, καπιταλιστική. Η υποδούλωση και η καταπίεση υφίσταται και από την οικογένεια και από την κοινωνία. Η ανισότητα των δύο φύλων κυριαρχεί στον οικονομικό τομέα, στον πολιτικό, στον κοινωνικό, στον πολιτισμό, στη γλώσσα. Το γυναικείο πρόβλημα όμως δεν πρέπει να το τοποθετούμε έξω από το σύνολο των κοινωνικών προβλημάτων. Η γυναίκα στον καπιταλισμό θα εξακολουθεί να είναι πρόσφορο θύμα, είτε βρίσκεται στην Καμπούλ είτε στην Ευρώπη. Η αρχαία θρησκεία στο δουλοκτητικό σύστημα, όπως και ο χριστιανισμός και ο ισλαμισμός στη φεουδαρχία και στον καπιταλισμό, λειτουργούν ως  ιδεολογική νομιμοποίηση του υπάρχοντος συστήματος.

Σήμερα ο χριστιανισμός αν φαίνεται πιο ανεκτικός στην αντίληψη για τη θέση της γυναίκας και δέχεται αυτό που επιβάλει η μόδα στη γυναίκα είναι γιατί προσαρμόστηκε στις επιταγές της οικονομίας, έβαλε δηλαδή «νερό» στην ιδεολογία του. Η αντιδραστική και οπισθοδρομική αντίληψη για το γυναικείο φύλο υπάρχει στις αποσκευές του και αποτελεί «εφεδρεία» σε περιπτώσεις οπισθοδρόμησης του ανθρωπίνου πνεύματος.
Υπομονή και θα δείτε το αληθινό τους πρόσωπο.

Μαμ, κακά και tablet ~ Εφαρμογές για μωρά

Ποιά είναι η πρώτη λέξη που εκστομίζει ένας άνθρωπος; «Μαμά». Συνήθως ο «μπαμπάς» έρχεται λίγο αργότερα, όπως και οι λέξεις που περιγράφουν τις βασικές ανάγκες και τις πιο συνηθισμένες ασχολίες του μωρού.

Πώς θα σας φαινόταν όμως αν το λίγων μηνών βλαστάρι σας σάς κοίταζε στα μάτια και αντί για «μαμ» και «άτα» έλεγε «iPad»;

Στην εποχή της ευρυζωνικότητας και των έξυπνων συσκευών επικοινωνίας στην οποία σήμερα μεγαλώνουν τα παιδιά (δύσκολα θα βρεθεί σπίτι χωρίς σύνδεση στο Ιντερνετ, κινητό ή ταμπλέτα), είναι φυσικό να υιοθετούν συνήθειες που παλιότερα θα φάνταζαν εξωπραγματικές.

Ωστόσο, η ενασχόληση των ανηλίκων με την τεχνολογία από όλο και μικρότερη ηλικία - ξεκίνησε από το Λύκειο, πέρασε στο Γυμνάσιο και στο Δημοτικό και τώρα αρχίζει από το... νηπιαγωγείο - εγκυμονεί κινδύνους.

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, πολλά νήπια έχουν αρχίσει να εμφανίζουν συμπτώματα εξάρτησης από τα κινητά και τις ταμπλέτες. Οι ειδικοί κάνουν λόγο για «χάι-τεκ μωρά», τα οποία μεγαλώνουν αγγίζοντας οθόνες αφής με την ίδια ευκολία που πιάνουν έναν μαρκαδόρο για να ζωγραφίσουν.

Η χρήση των φορητών συσκευών αρχίζει συχνά πριν από την ηλικία των τριών ετών. Στη Βρετανία, σχεδόν το ένα τρίτο των παιδιών 7 και 8 ετών έχει δικό του κινητό τηλέφωνο, με το ποσοστό να ανεβαίνει στο 65% στα παιδιά 9 έως 11 ετών και στο 88% στα άτομα 12 έως 14 ετών. Αρκετά παιδιά το παρακάνουν: παίζουν με το κινητό στο τραπέζι όταν τρώνε και στο κρεβάτι τους πριν κοιμηθούν.

Πολλές φορές οι γονείς επιστρατεύουν τις συσκευές τους για να ηρεμήσουν τα παιδιά τους ή να τους αποσπάσουν την προσοχή (προκειμένου να ηρεμήσουν οι ίδιοι).

Κάποιοι άλλοι τις χρησιμοποιούν ως ανταμοιβή για την επίδειξη καλής συμπεριφοράς: «Φάε το φαγητό σου και μετά θα σου δώσω το iPad για να παίξεις» ακούστηκε πρόσφατα σε ελληνικό σπίτι - και σίγουρα δεν ήταν το μοναδικό. Την ίδια στιγμή, όμως, οι γονείς δηλώνουν ότι ανησυχούν πως τα παιδιά τους εθίζονται στην τεχνολογία.

Η παγίδα των εφαρμογών. Πολλά μωρά μαθαίνουν τη λειτουργία των ηλεκτρονικών συσκευών λίγους μήνες μετά τη γέννησή τους.

Τι ενδιαφέρον παρουσιάζει μια ταμπλέτα με προγράμματα για μεγάλους; θα ρωτήσετε. Οι κατασκευαστές έχουν φροντίσει και γι' αυτό: υπάρχουν χιλιάδες εφαρμογές (apps) ειδικά φτιαγμένες για παιδιά κάτω των τριών ετών που περιέχουν παιχνίδια, ποιηματάκια και παζλ.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, κανένα νήπιο κάτω των δύο ετών δεν πρέπει να έχει οποιαδήποτε επαφή με οθόνη. Ωστόσο, αυτό δεν τηρείται σε πολλά σπίτια.

Οι παιδίατροι ανησυχούν για τις επιπτώσεις των smartphones στον εγκέφαλο των μικρών παιδιών και τον αντίκτυπο που μπορεί να έχει η χρήση ηλεκτρονικών συσκευών στη συγκέντρωσή τους, την όρεξη και την παχυσαρκία.

«Τα μωρά λίγων μηνών είναι σε θέση να χρησιμοποιήσουν τις οθόνες αφής και μπορούν να αλληλεπιδράσουν με την τεχνολογία με τρόπο που ήταν αδύνατος μέχρι πριν από λίγα χρόνια. Πρόκειται για κοσμογονική αλλαγή, η οποία μας εισάγει σε μια ανεξερεύνητη περιοχή σε ό,τι αφορά τη σωματική, εκπαιδευτική, κοινωνική και ψυχολογική ανάπτυξη των παιδιών» δήλωσε η Τζέιν Ο'Κόνορ, ερευνήτρια στον τομέα της Προσχολικής Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ, η οποία άρχισε να ψάχνει το θέμα όταν παρατήρησε τον τρίχρονο γιο της να παίζει με το κινητό της.

«Οι εταιρείες τεχνολογίας έχουν συμφέρον να προωθούν επιθετικά συσκευές και εφαρμογές στις οικογένειες που έχουν μικρά παιδιά, επειδή θέλουν να διασφαλίσουν ότι η επόμενη γενιά θα προσκολληθεί στα προϊόντα τους. Είναι αμφίβολο κατά πόσο αυτό είναι καλό» πρόσθεσε.

Η ερευνήτρια διαπίστωσε ότι οι περισσότεροι γονείς επιτρέπουν στα παιδιά τους να παίζουν με φορητές συσκευές από 10 έως 30 λεπτά ημερησίως, χρόνος που σε ορισμένες περιπτώσεις φτάνει ακόμη και τις τέσσερις ώρες την ημέρα τα Σαββατοκύριακα.

Σύμφωνα με την έρευνα, όσοι απαγορεύουν στα νήπια τη χρήση smartphones και ταμπλετών έχουν την τάση να επικεντρώνονται στο παρόν, θέλοντας να δημιουργήσουν για τα παιδιά τους ένα περιβάλλον στο οποίο κυριαρχούν η ανάγνωση βιβλίων και το παιχνίδι σε εξωτερικούς χώρους.

Αντίθετα, αυτοί που τάσσονται υπέρ της χρήσης της τεχνολογίας πιστεύουν ότι θα δώσουν στα παιδιά τους «ένα προβάδισμα στη ζωή».

Ωστόσο, οι περισσότεροι γονείς που αφήνουν τα παιδιά τους να παίζουν με κινητά και ταμπλέτες δήλωσαν ότι η αντίδρασή τους όταν τους παίρνουν από τα χέρια τις συσκευές είναι «ανησυχητική», φανερώνοντας σημάδια εθισμού.

Στη χώρα μας η πλειονότητα των κλήσεων στη Γραμμή Βοηθείας 800 11 800 15 του Ελληνικού Κέντρου Ασφαλούς Διαδικτύου το 2013 αφορούσε σε θέματα συμπεριφορών εξάρτησης από την τεχνολογία (37%).

Εφαρμογές για μωρά

White Noise Baby. Απαλοί ήχοι βοηθούν το μωρό να χαλαρώσει και να κοιμηθεί γρήγορα. Σε αυτούς περιλαμβάνονται κλασική μουσική, ήχος από κοχύλι και τρεχούμενο νερό.
Talking Tom Cat. Μια χαριτωμένη γατούλα που νιαουρίζει ή γουργουρίζει όταν τη χαϊδεύετε και επαναλαμβάνει όλα όσα λέτε.
Balloonimals. Φυσήξτε στο μικρόφωνο του κινητού σας και παρακολουθήστε ένα μπαλόνι να φουσκώνει. Κουνήστε το τηλέφωνο για να δείτε ένα ζωάκι να γεννιέται μέσα από το μπαλόνι.
Peekaboo Barn. Διδάσκει στα παιδιά τη σχέση αιτίας και αποτελέσματος και τα εξοικειώνει με τους ήχους των ζώων.
Jolly Wombat Tidy Kids Game. Μετατρέπει το iPad σε επιτραπέζιο παιχνίδι. Σε κάθε παίκτη ανατίθεται μια εργασία. Οσο πιο γρήγορα τη διεκπεραιώσει τόσο περισσότερα αστέρια θα πάρει.